ผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟ ที่มีผลต่อทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอลด้วยมือล่าง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปี่ที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส นายภาณุวัฒน์ จิตจักร 62100189112 งานวิจัยเล่มนี้เป็นส่วนหนึ่งของรายวิชา การวิจัยเพื่อพัฒนาการเรียนรู้ พลศึกษาและสุขศึกษา รหัสวิชา ED 18501 ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2566 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธาน
ก หัวข้อ ผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟ ที่มีผลต่อทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอลด้วยมือล่างของนักเรียนชั้น ประถมศึกษาปี่ที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส ชื่อผู้วิจัย นายภาณุวัฒน์ จิตจักร อาจารย์ที่ปรึกษา อาจารย์ชัยยุทธ สุทธิดี สถานที่ศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี ปีที่พิมพ์ 2567 บทคัดย่อ การวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อศึกษาผลผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิง ร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟ ที่มีผลต่อทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอลด้วยมือล่างของนักเรียนชั้น ประถมศึกษาปี่ที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้เป็นนักเรียนชั้น ประถมศึกษาปี่ที่ 6 ภาคเรียน ที่ 2 ปีการศึกษา 2566 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส จังหวัดอุดรธานี จำนวน 29 คน เครื่องมือที่ใช้ในการ วิจัยครั้งนี้คือ แบบฝึกทักษะบันไดลิง เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บ รวบรวมข้อมูล แบบทดสอบการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์วิเคราะห์หาค่าเฉลี่ย X คำส่วนเบี่ยงเบน มาตรฐาน (SD) และร้อยละคะแนน ผลวิจัยพบว่า ผลของการวิจัยกีฬาวอลเลย์โดยใช้แบบฝึกทักษะบันไดลิงเพื่อพัฒนา ทักษะการ รับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปี่ที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส ระหว่างก่อนฝึก และหลังฝึกพบ ปรากฏว่า จากคะแนนเต็ม 40 คะแนน นักเรียนมีคะแนนเฉลี่ยก่อนฝึกเท่ากับ 8.89 คิดเป็นร้อยละ 2.58 และคะแนนเฉลี่ยหลังฝึกเท่ากับ 12.89 คิดเป็นร้อยละ 3.74โดยเฉลี่ยหลังฝึกสูง กว่าก่อนฝึก
ข กิตติกรรมประกาศ งานวิจัยนี้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีเนื่องจากผู้วิจัยได้รับความช่วยเหลือ ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่าง จากหลายๆ ฝ่าย โดยเฉพาะอาจารย์ที่ปรึกษาประจำวิชา คือ อาจารย์ชัยยุทธ สุทธิดี ในการแนะนำ ตรวจ แก้ไขให้ข้อเสนอแนะ ติดตามความก้าวหน้าในการดำเนินการวิจัย ผู้วิจัยรู้สึกซาบซึ้งในความ กรุณาของ อาจารย์เป็นอย่างยิ่งและขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงไว้ ณ โอกาสนี้ ขอขอบคุณผู้ทรงคุณวุฒิ ผู้เชี่ยวชาญ ที่สละเวลาในการตรวจทานแก้ไขข้อบกพร่องผลของ แบบฝึกทักษะบันไดลิง เพื่อพัฒนาทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ตรวจทานความถูกต้องของ ภาษา และพิจารณาความตรงเชิงเนื้อหาของเครื่องมือ เครื่องใช้ในการวิจัย ขอขอบคุณ ผู้อำนวยการ คณะครู และนักเรียน โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใสจังหวัดอุดรธานี ที่ได้ ให้ความร่วมมือในการดำเนินการวิจัย นอกจากนี้ผู้วิจัยยังได้รับการช่วยเหลือและกำลังใจจากคุณพ่อ คุณแม่ พี่น้องและเพื่อน ๆ ตลอดจนบุคคลต่าง ๆ ที่ให้ความช่วยเหลืออีกมาก ที่ผู้วิจัยไม่สามารถกล่าวนามได้หมดในที่นี้ ผู้วิจัย รู้สึก ซาบซึ้งในความกรุณาและความปรารถาดีของทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง จึงขอกราบพระคุณและ ขอบคุณไว้ใน ณ ที่นี้ด้วย ผู้จัดทำวิจัย นายภาณุวัฒน์ จิตจักร
ค สารบัญ บทคัดย่อ...............................................................................................................................................................................................................ก กิตติกรรมประกาศ ............................................................................................................................................................................................ข สารบัญ...................................................................................................................................................................................................................1 บทที่ 1 บทนำ......................................................................................................................................................................................................1 วัตถุประสงค์ของการวิจัย.........................................................................................................................................................................6 สมมุติฐานการวิจัย.......................................................................................................................................................................................6 ขอบเขตของการวิจัย..................................................................................................................................................................................6 นิยามศัพท์เฉพาะ.........................................................................................................................................................................................6 บทที่ 2.....................................................................................................................................................................................................................8 เอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง..................................................................................................................................................................8 1. หลักสูตรและการจัดกิจกรรมการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนรู้สุขศึกษาและพลศึกษา...............................................8 2. ความหมายและประวัติความเป็นมาของกีฬาวอลเลย์บอล.................................................................................................8 3. ทักษะพื้นฐานของกีฬาวอลเลย์บอล..............................................................................................................................................8 4. ความหมายและความสำคัญของบันไดลิง...................................................................................................................................8 5. โปรแกรมการฝึกบันไดลิง...................................................................................................................................................................9 6. โปรแกรมการฝึกรับลูกเสิร์ฟ..............................................................................................................................................................9 7. งานวิจัยที่เกี่ยวข้อง...............................................................................................................................................................................9 8. กรอบความคิดวิจัย................................................................................................................................................................................9 บทที่ 3...................................................................................................................................................................................................................36 วิธีดำเนินการวิจัย............................................................................................................................................................................................36 1. ประชากรกลุ่มตัวอย่าง........................................................................................................................................................................36 2. แบบแผนการทดลอง............................................................................................................................................................................36 3. เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย....................................................................................................................................................................36 4. ขั้นตอนการสร้างแบบฝึก..................................................................................................................................................................36
ง 5. การเก็บรวบรวมข้อมูล......................................................................................................................................................................36 6. การวิเคราะห์ข้อมูล.............................................................................................................................................................................36 7. สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์..................................................................................................................................................................36 บทที่4..................................................................................................................................................................................................................41 ผลการวิเคราะห์ข้อมูล...........................................................................................................................................................................41 บทที่ 5.................................................................................................................................................................................................................44 สรุปผล อภิปราย และข้อเสนอแนะ.................................................................................................................................................44 วัตถุประสงค์ของการวิจัย.....................................................................................................................................................................44 สมมุติฐานการวิจัย...................................................................................................................................................................................44 สรุปผลการวิจัย.........................................................................................................................................................................................44 อภิปรายผลการวิจัย................................................................................................................................................................................44 ข้อเสนอแนะ...............................................................................................................................................................................................48 อ้างอิง..................................................................................................................................................................................................................49 ภาษาอังกฤษ....................................................................................................................................................................................................53 ภาคผนวก...........................................................................................................................................................................................................54 ภาคผนวก ก...............................................................................................................................................................................................55 รายนานผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบคุณภาพ.........................................................................................................................................55 ภาคผนวก ข...............................................................................................................................................................................................57 เครื่องมือที่ใช้ในการทดสอบแบบฝึกทักษะ กีฬาวอลเลยืบอลโดยใช้บันไดลิง..............................................................57 ร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟ ....................................................................................................................................................................57 ภาคผนวก ค.............................................................................................................................................................................................108 เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล.......................................................................................................................................108 ภาคผนวก ง..............................................................................................................................................................................................113 การวิเคราะห์คุณภาพเครื่องมือ........................................................................................................................................................113 ภาคผนวก จ.............................................................................................................................................................................................118 ภาพกิจกรรม............................................................................................................................................................................................118
1 บทที่1 บทน า ความเป็นมาและความสำคัญของปัญหา กีฬาวอลเลย์บอลเป็นกีฬาที่ได้รับความสนใจและ นิยมเล่นกันอย่างแพร่หลายในทุก ประเทศ ทั่วโลก เนื่องจากเป็นกีฬาที่สามารถเล่นได้ทุกโอกาส ทุก พื้นที่ มีวิธีการเล่นโดยการตีโต้ ลูกบอลให้ลอย ไปมาในอากาศโดยพยายามไม่ให้ลูกบอลตกพื้น จน พัฒนาขึ้นมาเป็นสากล มีมาตรฐานในการเล่น มีกฎ กติกา และยังมีการจัดแข่งขันระดับต่างๆมากมาย ดังนั้นโค้ชทั้งหลาย จึงต้องศึกษา และจัดหารูปแบบ การเล่นใหม่ๆ ใช้เทคนิค และทคติกต่าง ๆ มาฝึก เพื่อพัฒนาทีม ให้ได้รับชัยชนะ และทำให้เกมการ แข่งขันเป็นไปอย่างสนุกสนานเข้มข้น รวมไปถึง สมรรถภาพ ของลูกทีม ทักษะ และสภาพจิตใจ ซึ่ง นักกีฬาที่จะก้าวไปสู่ความสำเร็จหรือความเป็นเลิศ ทางกีฬา นั้น ต้องมีองค์ประกอบ 3 ประการ คือ 1) จะต้องเป็นผู้ที่มีสมรรถภาพทางกายดี 2) จะต้อง เป็นผู้ที่มี ทักษะดี 3) จะต้องเป็นผู้ที่มีสภาพทางจิตที่ สมบูรณ์หมายความว่า นักกีฬาที่จะประสบ ผลสำเร็จ ได้นั้นจะต้องเป็นผู้ที่มีประสิทธิภาพครบทุกด้าน (สุพิตร สมาหิโต, 2538) ซึ่งนักกีฬา วอลเลย์บอลจะประสบความสำเร็จได้นักกีฬาจะต้องมีสมรรถภาพ ทางกายที่ดีเป็นพื้นฐานโดยเฉพาะ อย่างยิ่งคือ ความคล่องแคล่วและความเร็ว (Bloomfield, Aeklan, & Elliott, 1994) วอลเลย์บอล เป็นกีฬาที่ต้องใช้ความเร็วในการเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งเพื่อเล่นลูก วอลเลย์บอลและมี ความคล่องตัวในการทำให้ร่างกายหรือส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกายเปลี่ยนทิศทางหรือ เคลื่อนไหวได้ อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ซึ่งในเกมการแข่งขันนั้นนักกีฬาจะต้องวิ่งอย่างรวดเร็ว และเคลื่อนที่ ไปในทิศทางต่าง ๆ ระยะทางสั้นๆ ประมาณ 1-2 เมตร ด้วยเหตุนี้ในการเคลื่อนที่ด้วย ความเร็วและ คล่องแคล่วว่องไวในกีฬาวอลเลย์บอลจึงมีความจำเป็นมากเพื่อเข้ารับลูกวอลเลย์บอลที่จะมาใน รูปแบบของการหยอดด้านหน้าตาข่ายหรือมาทางด้านหลังด้านซ้ายด้านขวาของผู้เล่นทั้ง 6 ตำแหน่ง และพร้อมที่จะเป็นฝ่ายรุก และฝ่ายรับในการทำคะแนนในรูปแบบต่าง ๆ ความผิดพลาดที่ เกิดขึ้นนั้น จะทำให้ทีมเสียคะแนนซึ่ง เกิดจากการไม่พร้อมของผู้เล่นและการเข้าเล่นลูกไม่ทันซึ่งเป็นผล มาจาก นักกีฬาไม่มีความคล่องแคล่วว่องไวและความเร็วเพียงพอส่งผลทำให้นักกีฬาเข้าไปทำเกมรุกและ เกม รับช้า นักกีฬาวอลเลย์บอลทุกคนจำเป็นต้องฝึกความคล่องแคล่วว่องไวให้เหมาะสมและสามารถ นำไปใช้ในการเล่นหรือการแข่งขันจริง ดังนั้น ความคล่องแคล่ว (Agility) คือ ความสามารถในการ เปลี่ยนตำแหน่ง (Position) หรือทิศทาง (Direction) การเคลื่อนไหวของร่างกายด้วยความ รวดเร็ว และ มีประสิทธิภาพอันเป็นผลเนื่องมาจากความสามารถในการหดตัวของกล้ามเนื้อส่วนต่าง ๆ เพื่อ ทำงาน ประสานกันได้เป็นอย่างดีเช่น สามารถที่จะนั่งลงและยืนขึ้นสลับกันได้อย่างรวดเร็ว การวิ่งไป ข้างหน้า แล้วกลับตัววิ่งย้อนทิศทางเดิมได้ด้วยความรวดเร็ว หรือการวิ่งซิกแซกไปทางซ้าย ขวา สลับกันได้ด้วย ความรวดเร็ว กิจกรรมการออกกำลังกายที่จะช่วยเสริมสร้างให้ร่างกายมีความ คล่องแคล่วสูงขึ้น ได้แก่ กิจกรรมที่ทำให้กล้ามเนื้อส่วนต่าง ๆ ของร่างกายได้ทำงานร่วมกันและ ประสานกันในการเปลี่ยน ตำแหน่งและทิศทางการเคลื่อนไหวของร่างกาย (วรศักดิ์ เพียรชอบ, 2548)
2 ซึ่งสอดคล้องกับ เจริญ กระบวนรัตน์ (2548) ที่กล่าวไว้ว่า ความคล่องแคล่วว่องไว ต้องมีองค์ประกอบ ทางด้านความสามารถใน การรับรู้ทางกายที่ต้องอาศัย ความกระฉับกระเฉง ความเร็ว ความอ่อนตัว กำลังการทรงตัว และ 2 ความสัมพันธ์ในการเคลื่อนไหวที่ดี รวมไปถึง ความเร็วก็เป็นอีกองค์ประกอบ หนึ่งที่สำคัญของการพัฒนา ความคล่องแคล่วว่องไว เจริญ กระบวนรัตน์ (2552) ได้กล่าวว่า การฝึก ปฏิบัติเพื่อสร้างเสริมสมรรถภาพทางกาย ใน รูปแบบต่าง ๆ นั้น ตารางเก้าช่อง ถือเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง ที่สามารถใช้ฝึกการทำงานร่วมกันของระบบ ประสาทและ กล้ามเนื้อได้เป็นอย่างดี เพราะตารางเก้า ช่อง คือ เครื่องมือ ที่ถูกคิดค้น เพื่อมุ่งเน้นให้เกิด การพัฒนาสมองทั้งซีกซ้าย และซีกขวาควบคู่กันไป ด้วยการพัฒนามาจากรูปแบบ การเคลื่อนไหวที่เป็น พื้นฐานเบื้องต้นของมนุษย์โดยเริ่ม จากรูปแบบ และขั้นตอนการเคลื่อนไหวที่ง่ายไปสู่การเคลื่อนไหวที่ยากและพัฒนาการเคลื่อนไหวจากช้าไปสู่ การ เคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ซับซ้อนหลากหลายรูปแบบ และ หลากหลายทิศทางมากยิ่งขึ้น ตามพัฒนาการที่ เป็นธรรมชาติจะเห็นได้ว่า การออกกำลังแบบตารางเก้า ช่อง เป็นอุปกรณ์ ที่ช่วยในการพัฒนาสมอง ของนักกีฬาและเด็กการฝึกปฏิกิริยา รับรู้และตอบสนองต่อ การเคลื่อนไหว เป็นหนึ่งในหลักการ พัฒนาความเร็ว ที่สำคัญสำหรับนักกีฬาในการแข่งขัน ที่ต้องใช้ความรวดเร็ว แม่นยำในการเคลื่อนที่ ตลอดจนการคิด การตัดสินใจ และการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า จึงทำให้การเคลื่อนไหวเป็นไปได้อย่าง รวดเร็วจนเป็นอัตโนมัติบันใดลิงสามารถนำมาฝึกกับกีฬา ประเภทต่าง ๆ ได้ เช่น แบดมินตัน เทนนิส กรีฑา เทเบิลเทนนิส วอลเลย์บอล เป็นต้น หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 ได้เน้นการจัดการศึกษาโดย กำหนดมาตรฐานการเรียนรู้ในการพัฒนาผู้เรียนตามช่วงชั้นและกำหนดสาระการเรียนรู้ที่เป็นสาระ หลักจำเป็นสำหรับผู้เรียนทุกคน มุ่งเน้นความสำคัญด้านความรู้ ความคิด ความสามารถ คุณธรรมและ ความรับผิดชอบต่อสังคมเพื่อพัฒนาผู้เรียนให้มีความสมบูรณ์ทั้งร่างกาย จิตใจ อารมณ์ สังคมและ สติปัญญาโดยยึดหลักว่าผู้เรียนสำคัญที่สุด สามารถเรียนรู้และพัฒนาตนเองได้ตามธรรมชาติและ เต็ม ศักยภาพ สถานศึกษาจะต้องมุ่งเน้นการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่เน้นการฝึกทักษะ กระบวนการคิด การจัดการ การเผชิญสถานการณ์ การประยุกต์ความรู้ความเข้าใจมาใช้ในการป้องกันและแก้ไขปัญหา ต่าง ๆ และควรมีการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ที่ให้ผู้เรียนได้ฝึกปฏิบัติจริง ได้เรียนรู้จากประสบการณ์จริง คิดเป็น ทำเป็น แก้ปัญหาได้ รวมไปถึงการปลูกฝังคุณธรรม ค่านิยมที่ดีงามและคุณลักษณะอัน พึง ประสงค์ไว้ในทุกกลุ่มสาระการเรียนรู้ กีฬาวอลเลย์บอลได้ถูกก าหนดไว้ในกลุ่มสาระการเรียนรู้สุข ศึกษาและพลศึกษา ในสาระที่ 3 การเคลื่อนไหว การออกก าลังกาย การเล่นเกม กีฬาไทยและ กีฬา สากล ซึ่งสถานศึกษาสามารถเลือกจัดกิจกรรมการเรียนการสอนได้ตามความพร้อมและความ เหมาะสมตามบริบทสถานศึกษาให้กับนักเรียนได้ทุกช่วงชั้น นอกจากนี้กีฬาวอลเลย์บอลยังเป็นกีฬา ที่ ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากทั้งในประเทศและต่างประเทศ อีกทั้งยังมีการจัดการแข่งขันที่มากขึ้น เริ่มตั้งแต่ระดับโรงเรียน กลุ่มโรงเรียน ส านักงานเขตพื้นที่การศึกษา ระดับจังหวัด ระดับภูมิภาคและ
3 ระดับประเทศ (กรมวิชาการ, 2544, น.48) การเล่นกีฬาวอลเลย์บอลจะมีทักษะพื้นฐานที่สำคัญ ด้วยกันอยู่ 4 ทักษะคือทักษะการเล่นลูกสองมือล่าง ทักษะการเล่นลูกสองมือบน ทักษะการเสิร์ฟลูก และทักษะการตบลูก ซึ่งในแต่ละทักษะก็จะมีความยากง่ายแตกต่างกันออกไปและทุกทักษะจะ ครอบคลุมทุกด้านของการเล่นกีฬาวอลเลย์บอล ดังนั้นทักษะพื้นฐานทั้ง 4 ทักษะจึงมีความสำคัญที่จะ ช่วยให้สามารถเล่นกีฬาวอลเลย์บอลได้อย่างคล่องแคล่วและสนุกสนาน นักเรียนจึงจ าเป็นต้องฝึกฝน ให้เกิดความชำนาญ มีนักเรียนจำนวนไม่น้อยเริ่มต้นการเล่นกีฬาวอลเลย์บอลตั้งแต่เรียนอยู่ระดับชั้น ประถมศึกษา แต่ก็ไม่สามารถที่จะเล่นกีฬาวอลเลย์บอลได้ดี จนทำให้ขาดความมั่นใจ ท้อแท้และส่งผล ต่อการเรียนรู้กีฬาวอลเลย์บอลในระดับสูงต่อไป กีฬาวอลเลย์บอลเป็นกีฬาที่นิยมเล่นกันโดยทั่วไป จัดเป็นกีฬาสากลประเภทหนึ่งที่ได้รับ ความนิยมเป็นอย่างมาก สามารถเล่นได้ทั้งเพศชาย และเพศหญิง ซึ่งมีการจัดบรรจุเข้าแข่งขันในกีฬา ระดับต่าง ๆ ตั้งแต่ระดับประถมศึกษา ไปจนถึงระดับชิงแชมป์โลก ทักษะต่าง ๆ ของกีฬาวอลเลย์บอล เป็นทักษะที่ต้องอาศัยการฝึกฝนตั้งแต่วัยเยาว์ การเล่นกีฬาวอลเลย์บอลนั้นนอกจากผู้เล่นจะได้รับ ความสนุกสนานแล้ว ยังมีคุณค่าต่อผู้เล่น มีการพัฒนาด้านร่างกาย จิตใจ อารมณ์ และสังคม โดยเฉพาะการพัฒนาทักษะกลไก และระบบประสาท ดังนั้น กีฬาวอลเลย์บอลจึงเป็นกิจกรรมที่สำคัญ และเป็นกิจกรรมทางพลศึกษาที่ส่งเสริมในการพัฒนาศักยภาพของผู้เรียน อีกทั้งกีฬาวอลเลย์บอลยังมี ส่วนช่วยในการเสริมสร้างสัมพันธภาพอันดีระหว่างผู้เล่น ทำให้เกิดความสามัคคี ฝึกความรับผิดชอบ ต่อหน้าที่ การควบคุมอารมณ์ การร่วมมือช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ความมีน้ำใจนักกีฬา รวมไปถึงความ ซื่อสัตย์ซึ่งสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้เป็นคุณลักษณะที่พึงประสงค์และเป็นจุดมุ่งหมายของการเรียนการสอนใน วิชาพลศึกษา กีฬาจึงเป็นกิจกรรมสำคัญของพลศึกษาที่จะส่งเสริมให้เด็กได้แสดงออกทางด้านความมี น้ำใจเป็นนักกีฬา ความสามัคคี การจัดกีฬาจะต้องจัดให้ส่งเสริมเพื่อให้เกิดคุณลักษณะนิสัย ที่พึง ประสงค์ของสังคม ผลของการเล่นกีฬาจะมีมากน้อยเพียงใด ขึ้นอยู่กับการเล่นอย่างตรงไปตรงมา หรือการเล่นกันอย่างยุติธรรม ที่เกิดขึ้นด้วยความพร้อมเพรียง ความร่วมมือ และความมีน้ำใจนักกีฬา ครูจะต้องเลือกการเล่นที่ก่อให้เกิดความว่องไว เหมาะสมกับเด็ก ส่งเสริมความเจริญทางกาย อารมณ์ สังคม และเกิดความสนุกสนาน ไม่ว่าจะเป็นการเล่นกีฬาชนิดใด ครูจะต้องอบรมความประพฤติของ เด็กไปด้วย เพราะกีฬาจะสอนให้เด็กเกิดความคิด เกิดอารมณ์ มุ่งประโยชน์ทางสังคม คือให้รู้จัก ยอม เสียเปรียบด้วยน้ำใจนักกีฬา (กรมวิชาการ, 2544, น.54) การเล่นลูกสองมือล่าง (Underhand) ความหมายการเล่นลูกสองมือล่าง ทรงศักดิ์เจริญพงศ์ กล่าวว่าการเล่นลูกสองมือล่างหรือลูกอันเดอร์ว่า เป็นวิธีการเล่นลูก โดยใช้แขนท่อนล่างของทั้งสอง มือบังคับหรือส่งลูกบอลให้ไปยังทิศทางหรือตำแหน่งที่ต้องการ การเล่นแบบนี้เป็นปัจจัยสำคัญของ การเล่นวอลเลย์บอลอีกอย่างหนึ่ง เพราะพื้นฐานการเล่นทีมที่ดีนั้น ผู้เล่นจะต้องเล่น ลูกสองมือล่างได้ ดีก่อน เนื่องจากเป็นเทคนิคหรือวิธีการรับลูกที่มาจากฝ่ายตรงข้ามในลักษณะที่ค่อนข้าง แรง เช่น ลูก
4 เสิร์ฟหรือลูกตบ หรือลูกที่มาลักษณะต่ำ แต่ในบางโอกาสการเล่นลูกสองมือล่างนี้อาจจะต้อง ใช้มือ เดียวก็ได้ตามแต่โอกาสที่จะเกิดขึ้น นักกีฬาวอลเลย์บอลควรฝึกความคล่องแคล่วว่องไวด้วยบันไดลิงเพราะจะได้มีความคล่องตัว ในการเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งด้วยความรวดเร็ว เพื่อเข้าไปรับลูกเสิร์ฟได้อย่างมี ประสิทธิภาพการฝึกการเคลื่อนที่ของเท้าด้วยบันไดลิง (speed ladder training) เป็นการพัฒนา ความเร็ว ถ้าไม่คำนึงถึงปัจจัยทางด้านพันธุกรรม ความเร็วจะขึ้นอยู่กับเวลาปฏิกิริยา ความสามารถใน การเอาชนะแรงต้านทานภายนอกของนักกีฬา เทคนิค สมาธิ ความตั้งใจ และความยืดหยุ่นของ กล้ามเนื้อซึ่งมีองค์ประกอบ ดังนี้ 1. เวลาปฏิกิริยา (reaction time) เวลาปฏิกิริยาเป็นเวลาตั้งแต่เริ่ม มีการกระตุ้น (เสียงแสง) และนักกีฬารับรู้ (การได้ยิน การมองเห็น) จนกระทั่งนักกีฬามีการตอบสนอง ต่อการกระตุ้น เช่นการเคลื่อนออกจากแท่นปล่อยตัวของนักวิ่งสำหรับนักกีฬา 2.มีเวลาปฏิกิริยามาก หรือน้อยจะขึ้นอยู่กับความสามารถในการทำงานของระบบประสาท (nervous system) 3. ความสามารถในการเอาชนะแรงต้านทานภายนอก (ability to overcome externalresistance) การเคลื่อนไหวส่วนใหญ่ทางการกีฬา พลังจะเป็นปัจจัยอย่างหนึ่งที่เป็นตัวกำหนดความสามารถในการ เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ขณะฝึกซ้อมหรือการแข่งขัน แรงต้านทานภายนอกที่มาทำให้นักกีฬาไม่ สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วจะมาจากแรงดึงดูดของโลก อุปกรณ์ สิ่งแวดล้อม (น้ำ ลม) และคู่ แข่งขันการเอาชนะแรงต้านทานดังกล่ำว นักกีฬาจะต้องมีการปรับปรุงพลังเพื่อจะเพิ่มแรงในการหด ตัวของกล้ามเนื้อและทำให้นักกีฬาสามารถเพิ่มอัตราความเร็วได้ อย่างไรก็ตามในการฝึกซ้อมของ นักกีฬาจะมีการปฏิบัติการฝึกซ้อมที่มีความเร็วและทำซ้ำจำนวนหลายเที่ยว ฉะนั้นในการฝึกซ้อม ความเร็ว ถ้านักกีฬาต้องการที่จะพัฒนาให้ได้อย่างสมบูรณ์ นักกีฬาควรจะมีการพัฒนาความอดทน ของกล้ามเนื้อด้วยเพื่อที่จะสนับสนุนให้นักกีฬามีความเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ได้ระยะทางยาวขึ้น หรือได้จำนวนครั้ง 3. เทคนิค (technique) ความสามารถทางด้านความเร็วและเวลาปฏิกิริยา บ่อยครั้งจะขึ้นอยู่กับเทคนิคทักษะ ทั้งนี้เนื่องจากการจัดตำแหน่งร่างกายอย่างมีประสิทธิภาพจะ สนับสนุนการปฏิบัติทักษะที่ต้องการความเร็ว การรักษาตำแหน่งของจุดศูนย์ถ่วงให้ถูกต้อง และการ ใช้พลังงานอย่างมีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ยังช่วยให้การปฏิบัติการเคลื่อนไหวมีความง่ายขึ้น 4. สมาธิ และความตั้งใจ (concentration and willpower) การมีความสามารถทางด้านพลังระดับสูงจะช่วย สนับสนุนให้นักกีฬาเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้น ความเร็วของการเคลื่อนไหวจึงถูกกำหนดโดย ความสามารถในการเคลื่อนไหว (mobility) ลักษณะของกระบวนการทางระบบประสาท และสมาธิ ที่ตั้งมั่น ความตั้งใจและสมาธิที่ตั้งมั่นเป็นปัจจัยที่สำคัญที่จะทำให้นักกีฬาได้รับ(ธนากร อ่องสมบูรณ์. 2560). บันไดลิง (speed ladder) เป็นอุปกรณ์การฝึกซ้อมความคล่องตัวซึ่งเป็นวิธีการฝึกเพื่อ ปรับปรุงความเร็วในการก้าวเท้ามีความคล่องตัว ความรวดเร็ว โดยรวมเป็นการประสานงานของ
5 กล้ามเนื้อและประสาท เป็นการฝึกความเร็วที่มีคุณภาพและมีรูปแบบการฝึกที่หลากหลาย ถึงแม้การ ฝึกซ้อมจะไม่ทำให้เหนื่อยในระหว่างการฝึกซ้อม แต่การฝึกจะทำให้กล้ามเนื้อและประสาทสามารถ ดำเนินการฝึกได้ยาวนานและอดทนขึ้น จึงเป็นทางเลือกหนึ่งที่สามารถฝึกความคล่องแคล่วว่องไวใน การรับลูกเสิร์ฟได้(นัฐพล ไชยศร 2559).บันไดสิงถือได้ว่าเป็นการฝึกรูปแบบหนึ่งของการฝึกการ เคลื่อนที่ของเท้าโดยบันไดลิงจะสามารถช่วยฝึกระบบประสาทในการกระตุ้นให้กล้ามเนื้อสามารถหด ตัว ได้อย่างรวดเร็ว และสามารถช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการเคลื่อนที่ของเท้า จนทำให้ผู้ที่ได้รับการ ฝึกมีความสามารถในการวิ่งที่เร็วขึ้น นอกจากนี้ ยังเป็นการฝึกที่ต้องอาศัยความถูกต้องและปฏิบัติด้วย ความแม่นยำเพื่อให้สามารถเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งได้อย่างรวดเร็วซึ่งเป็นการฝึกที่ช่วย พัฒนาทางด้านทักษะในการเคลื่อนไหวได้ สามารถที่จะกำหนดขนาดของช่องให้มีความเหมาะสมกับ รูปร่างและความสามารถของนักกีฬาที่จะเข้ารับการฝึก ข้อดีของบันไดลิงอีกอย่างหนึ่งนั้นสามารถพับ เก็บและพกพาไปใช้ในที่ใดก็ได้ เนื่องจากใช้พื้นที่ไม่มาก สามารถฝึกได้คราวละหลายคน เป็นการ ประหยัดไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายมากเพราะราคาของอุปกรณ์ไม่แพงสามารถทำขึ้นมาใช้เองได้จากการ สัมภาษณ์ผู้ฝึกสอนเทนนิสเกี่ยวกับประโยชน์ของการฝึกบันไดลิง อธิบายไว้ดังนี้(ประจงจิต อุปจันโท 2558) การฝึกความคล่องตัวของเท้าในการเคลื่อนที่ด้วยบันไดลิง (ladders) สามารถทำให้นักเรียนมี ความคล่องตัวในการเคลื่อนที่เข้าหาเป้าหมายเพิ่มขึ้น ทำให้มีความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟได้ดีและ ในการศึกษาเอกสารที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบการฝึกด้วยบันไดลิง พบว่า มีรูปแบบในการฝึกการเคลื่อนที่ ของเท้าด้วยบันไดลิงที่หลากหลายซึ่งช่วยพัฒนาความคล่องแคล่วว่องไวของนักกีฬา ดังนั้นผู้วิจัยได้ เลือกการรับลูกเสิร์ฟด้วยรูปแบบบันไดลิง จำนวน 8 แบบ ซึ่งการฝึกการเคลื่อนที่ของเท้าด้วยบันไดลิง มีความเหมาะสมและมีความสอดคล้องกับความสามารถในการเคลื่อนที่เข้าหาตะกร้อเพื่อรับลูกเสิร์ฟ ได้ดีกว่าการฝึกแบบอื่นโดยบันไดลิงเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ฝึกความคล่องแคล่วในการเคลื่อนที่ของเท้า การ เคลื่อนไหวเปลี่ยนทิศทางและการปรับเปลี่ยนตำแหน่งได้อย่างรวดเร็ว และสามารถเคลื่อนที่เข้าหาลูก ตะกร้อได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังช่วยฝึกความสัมพันธ์ระบบประสาทกับกล้ามเนื้อ สามารถฝึกได้คราว ละหลายคน และยังสอดคล้องกับความสามารถในการเคลื่อนที่ในการรับลูกเสิร์ฟที่ต้องอาศัยความ คล่องตัวในการเคลื่อนที่เข้าหาเป้าหมาย ซึ่งลูกเสิร์ฟที่คู่ต่อสู้เสิร์ฟมาจะมีทั้งลูกเสิร์ฟลูกที่ 1 และลูก เสิร์ฟที่ 2 ถ้าเป็นลูกเสิร์ฟที่ 1 จะมีความเร็วค่อนข้างสูง ดังนั้น ผู้รับลูกเสิร์ฟจะต้องมีความคล่องตัวใน การที่จะเคลื่อนที่ไปรับลูกเสิร์ฟให้ทันในมุมต่าง ๆ ที่คู่ต่อสู้เสิร์ฟมา (พชรพล คำสมาน. 2560) สอดคล้องกับ (ธนากร อ่องสมบูรณ์2560) ว่า นักกีฬาตะกร้อควรฝึกความคล่องแคล่วว่องไวด้วย บันไดลิงเพราะจะช่วยให้มีความคล่องตัวในการเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งด้วยความรวดเร็ว เพื่อเข้าไปรับลูกวอลย์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ อาจกล่าวได้ว่าการฝึกการเคลื่อนที่ของเท้าด้วย บันไดลิง มีประโยชน์ต่อความสามารถใช้การเคลื่อนที่เข้าหาลูกวอลเลย์เพื่อรับลูกเสิร์ฟ โดยที่ ความสามารถใน
6 การรับลูกเสิร์ฟจำเป็นต้องอาศัยความคล่องตัวในการเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุด หนึ่งด้วยความ รวดเร็วเพื่อเคลื่อนที่เข้าหาลูกวอเลย์ในการรับลูกเสิร์ฟได้อย่างมีประสิทธิภาพ (ประจงจิต อุปจันโท 2558). ผู้วิจัยจึงมีความสนใจที่จะศึกษาเกี่ยวกับผลการฝึกบันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีต่อ ความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ทั้งนี้ เพื่อจะได้นำผลจาก การศึกษาวิจัยไปใช้ให้เกิดประโยชน์ในการพัฒนาการเรียนการสอน กีฬาวอลเลย์บอล ในเรื่องของ ความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอล ซึ่งจะเป็นทางเลือกใหม่ที่สนับสนุนให้ผู้ฝึกสอนและ ผู้สนใจ ได้เลือกรูปแบบการฝึกได้อย่างเหมาะสมและสามารถนำข้อมูลที่ได้จากการศึกษาไปใช้เป็น แนวทางใน การพัฒนาศักยภาพ การฝึกซ้อมของนักกีฬาลูกวอลเลย์บอลให้มีความสามารถในการรับ ลูกเสิร์ฟวอลเลย์ที่ดีต่อไป วัตถุประสงค์ของการวิจัย เพื่อศึกษาผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีผลต่อทักษะ การรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 สมมุติฐานการวิจัย นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 มีทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ด้วยมือล่วง หลังฝึกโดยใช้บันไดลิง ดีกว่าก่อนฝึก ขอบเขตของการวิจัย 1.ประชากรคือกลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ปีการศึกษา 2566 2. ตัวแปรในการวิจัย 2.1 ตัวแปรต้น คือ ใช้แบบฝึกบันไดลิง และโปรแกรมฝึกการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอล 2.2 ตัวแปรตาม คือ ทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอล 3 ระยะเวลาในการวิจัย ใช้เวลา 3 สัปดาห์ สัปดาห์ละ 3 ครั้ง ครั้งละ 1 ชั่วโมง นิยามศัพท์เฉพาะ บันไดลิง หมายถึง การฝึกการเคลื่อนที่ของเท้า จำนวน 8 แบบฝึก ประกอบด้วย 1. runthrough 2. lateral 3. one foot lateral 4. in out lateral 5. lateral in , in out , out 6. lateral feet 7. hop scotch
7 8. in-out ฝึกการเคลื่อนที่เข้าไปรับลูกเสิร์ฟ โดยฝึกเคลื่อนที่ไป ทางด้านหน้าและเคลื่อนที่ไปทางด้านข้างการฝึก รับลูกเสิร์ฟ หมายถึง การฝึกทักษะการรับลูกเสิร์ฟ ประกอบด้วย 1. การฝึกทักษะการรับลูกเสิร์ฟด้วย มือล่าง แบบฝึกบันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอล คือ ทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอล หมายถึง การฝึกการเคลื่อนที่ของเท้าด้วย บันไดลิง จำนวน 8 แบบฝึก ร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟ วอลเลย์บอลความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ หมายถึง การเคลื่อนที่เข้ารับลูกเสิร์ฟด้วยมือล่าง จำนวน 10 ลูก ทางซ้าย 5 ลูก ทางขวา 5 ลูกอยู่ภายในกรอบคะแนน ที่กำหนด ประโยชน์ที่คาดว่าจะได้รับ 1.เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการรับลูกวอลเลย์บอลโดยใช้แบบฝึกบันใดลิงจะเป็นประโยชน์ต่อ ผู้ที่สนใจศึกษาประเด็นเกี่ยวกับการฝึกเฉพาะทักษะกีฬา หรือสนใจนำไปศึกษาในกีฬาชนิดอื่นๆ 2.ผู้ฝึกสอนและผู้ที่สนใจกีฬาวอลเลย์บอล สามารถนำไปพัฒนาและปรับปรุงการฝึกซ้อมเพื่อ พัฒนา ทางด้านความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์
8 บทที่ 2 เอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง การวิจัยเรื่องผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีผล ต่อทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ด้วยมือล่าง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ในการวิจัยครั้งนี้ ผู้วิจัยได้ศึกษาเอกสารและวิจัยที่เกี่ยวข้องเพื่อเป็นพื้นฐานสำหรับการศึกษาค้นคว้ามีรายละเอียด ดังนี้ 1. หลักสูตรและการจัดกิจกรรมการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนรู้สุขศึกษาและพลศึกษา 2. ความหมายและประวัติความเป็นมาของกีฬาวอลเลย์บอล 2.1 ความหมายของกีฬาวอลเลย์บอล 2.2 ประวัติความเป็นมาของกีฬาวอลเลย์บอล 2.3 กฎกติกาของกีฬาวอลเลย์บอล 2.4 ประโยชน์ของการเล่นกีฬาวอลเลย์บอล 3. ทักษะพื้นฐานของกีฬาวอลเลย์บอล 3.1 การฝึกวอลเลย์บอลขั้นเริ่มต้น 3.2 องค์ประกอบของทักษะกีฬาวอลเลย์บอล 3.3 การเสิร์ฟ (Serving) 3.4.การตบ (Serving) 3.5 การเล่นลูกสองมือล่าง (Underhand) 3.6การเตรียมพร้อมการเล่นลูกสองมือล่าง 3.7 การเซต (Setting) 3.8ตำแหน่งของผู้เล่นกีฬาวอลเลย์บอล 4. ความหมายและความสำคัญของบันไดลิง 4.1 ความหมายของบันไดลิง 4.2 องค์ประกอบการฝึกบันไดลิง 4.3 ประโยชน์ของบันไดลิง
9 5. โปรแกรมการฝึกบันไดลิง 5.1 บันไดลิงกับความคล่องแคล่วว่องไว 5.2 ประโยชน์ของความคล่องแคล่วว่องไว 5.3 รูปแบบการฝึกการเคลื่อนที่ของเท้าด้วยบันไดลิง 6. โปรแกรมการฝึกรับลูกเสิร์ฟ 7. งานวิจัยที่เกี่ยวข้อง 8. กรอบความคิดวิจัย หลักสูตรและการจัดกิจกรรมการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนรู้สุขศึกษาและพลศึกษา หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 กระทรวงศึกษาธิการ มอบหมายให้ สถานศึกษาแต่ละแห่งเป็นผู้จัดการเรียนการสอน โดยให้มีเนื้อหาอิงหลักสูตรแกนกลาง เป็นแนวทาง ในการด าเนินการเขียนแผนการสอนให้สอดคล้องกับมาตรฐาน พ.3.1 และ พ.3.2 โดยมีรายละเอียด เนื้อหาคือเข้าใจ มีทักษะในการเคลื่อนไหว กิจกรรมทางกาย การเล่นเกมและกีฬา โดยใน การจัดการ เรียนการสอนมีวัตถุประสงค์ให้จัดการเรียนพลศึกษา กีฬา ให้สอดคล้องกับสภาพที่สามารถ จัดการ เรียนการสอนได้ของสถานศึกษานั้น ๆ ซึ่งขึ้นอยู่กับสถานศึกษานั้น ๆ มีความพร้อมในการ จัดการ เรียนการสอนกีฬาอะไรบ้าง ซึ่งแต่ละสถานศึกษาอาจจะจัดให้มีการเรียนการสอนแตกต่างกัน ไปกับ สภาพผู้เรียนและสภาพความพร้อมของสถานศึกษานั้น ๆ เพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดต่อนักเรียน และ การเรียนการสอนต่อไป (กระทรวงศึกษาธิการ, 2551, น.164) เรียนรู้อะไรในสุขศึกษาและพลศึกษา สุข ศึกษาและพลศึกษาเป็นการศึกษาด้านสุขภาพที่มีเป้าหมาย เพื่อการดำรงสุขภาพ การสร้างเสริม สุขภาพและการพัฒนาคุณภาพชีวิตของบุคคล ครอบครัว และชุมชนให้ยั่งยืน สุขศึกษา มุ่งเน้นให้ ผู้เรียนพัฒนาพฤติกรรมด้านความรู้ เจตคติ คุณธรรม ค่านิยมและการปฏิบัติเกี่ยวกับ สุขภาพควบคู่ไป ด้วยกัน พลศึกษา มุ่งเน้นให้ผู้เรียนใช้กิจกรรมการเคลื่อนไหว การออกก าลังกาย การเล่นเกมและ กีฬา เป็นเครื่องมือในการพัฒนาโดยรวมทั้งด้านร่างกาย จิตใจ อารมณ์ สังคมและสติปัญญา รวมทั้ง สมรรถภาพเพื่อสุขภาพและกีฬา สาระที่เป็นกรอบเนื้อหาหรือขอบข่ายองค์ความรู้ของกลุ่มสาระการเรียนรู้สุขศึกษาและ พล ศึกษา ประกอบด้วย 1. การเจริญเติบโตและพัฒนาการของมนุษย์ผู้เรียนจะได้เรียนรู้เรื่องธรรมชาติของการ เจริญเติบโตและพัฒนาการของมนุษย์ ปัจจัยที่มีผลต่อการเจริญเติบโตความสัมพันธ์เชื่อมโยงในการ ทำงานของระบบต่าง ๆ ของร่างกาย รวมถึงวิธีปฏิบัติตนเพื่อให้เจริญเติบโตและมีพัฒนาการที่สมวัย
10 2. ชีวิตและครอบครัว ผู้เรียนจะได้เรียนรู้เรื่องคุณค่าของตนเองและครอบครัว การปรับตัว ต่อการเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย จิตใจ อารมณ์ความรู้สึกทางเพศ การสร้างและรักษาสัมพันธภาพกับ ผู้อื่น สุขปฏิบัติทางเพศและทักษะในการดำเนินชีวิต 3. การเคลื่อนไหว การออกกำลังกาย การเล่นเกม กีฬาไทย และกีฬาสากล ผู้เรียนได้เรียนรู้ เรื่องการเคลื่อนไหวในรูปแบบต่าง ๆ การเข้าร่วมกิจกรรมทางกายและกีฬา ทั้งประเภทบุคคล และ ประเภททีมอย่างหลากหลายทั้งไทยและสากล การปฏิบัติตามกฎ กติกา ระเบียบ และข้อตกลง ในการ เข้าร่วมกิจกรรมทางกายและกีฬา และความมีน้ าใจนักกีฬา 4. การสร้างเสริมสุขภาพ สมรรถภาพ และการป้องกันโรค ผู้เรียนจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับ หลัก และวิธีการเลือกบริโภคอาหาร ผลิตภัณฑ์และบริการสุขภาพ การสร้างเสริมสมรรถภาพ เพื่อสุขภาพ และการป้องกันโรคทั้งโรคติดต่อและโรคไม่ติดต่อ 5. ความปลอดภัยในชีวิต ผู้เรียนจะได้เรียนรู้เรื่องการป้องกันตนเองจากพฤติกรรมเสี่ยงต่าง ๆ ทั้งความเสี่ยงต่อสุขภาพ อุบัติเหตุ ความรุนแรง อันตรายจากการใช้ยาและสารเสพติดรวมถึงแนวทาง ในการสร้างเสริมความปลอดภัยในชีวิต สาระและมาตรฐานการเรียนรู้ สาระที่ 1 การเจริญเติบโตและพัฒนาการของมนุษย์ มาตรฐาน พ 1.1 เข้าใจธรรมชาติของการเจริญเติบโตและพัฒนาการของมนุษย์ สาระที่ 2 ชีวิตและครอบครัว มาตรฐาน พ 2.1 เข้าใจและเห็นคุณค่าตนเองครอบครัว เพศศึกษาและมีทักษะในการดำเนิน ชีวิต สาระที่ 3 การเคลื่อนไหว การออกก าลังกาย การเล่นเกม กีฬาไทย และกีฬาสากล มาตรฐาน พ 3.1 เข้าใจ มีทักษะในการเคลื่อนไหว กิจกรรมทางกาย การเล่นเกมและกีฬา มาตรฐาน พ 3.2 รักการออกก าลังกาย การเล่นเกม และการเล่นกีฬา ปฏิบัติเป็นประจำ อย่างสม่ำเสมอ มีวินัย เคารพสิทธิ กฎ กติกา มีน้ าใจ นักกีฬา มีจิตวิญญาณในการแข่งขัน และชื่นชม ในสุนทรียภาพของการกีฬา สาระที่ 4 การสร้างเสริมสุขภาพ สมรรถภาพและการป้องกันโรค มาตรฐาน พ 4.1 เห็นคุณค่าและมีทักษะในการสร้างเสริมสุขภาพ การดำรงสุขภาพการ ป้องกันโรคและการสร้างเสริมสมรรถภาพเพื่อสุขภาพ สาระที่ 5 ความปลอดภัยในชีวิต มาตรฐาน พ 5.1 ป้องกันและหลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยง พฤติกรรมเสี่ยงต่อสุขภาพ อุบัติเหตุ การ ใช้ยา สารเสพติด และความรุนแรง
11 ดังนั้น การจัดการเรียนรู้ในกลุ่มสาระการเรียนรู้สุขศึกษาและพลศึกษานั้น ต้องจัดให้มีความ หลากหลายและมีความเหมาะสมกับระดับความสามารถของผู้เรียน โดยอาศัยความสนใจและความ ต้องการซึ่งจะต้องสอดคล้องกับลักษณะของท้องถิ่น วัฒนธรรมไทย วัฒนธรรมสากลและบริบทของ ชุมชนละแวกนั้น โดยต้องได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดีจากครอบครัว บ้าน ชุมชนและท้องถิ่นไป พร้อม ๆ กัน โดยเนื้อหาของวิชาวอลเลย์บอลนั้นจะอยู่ในสาระที่ 3 การเคลื่อนไหว การออกกำลังกาย การเล่นเกม กีฬาไทย และกีฬาสากล ซึ่งรายละเอียดคือการที่นักเรียนได้เข้าใจ และมีทักษะในการ เคลื่อนไหว กิจกรรมทางกาย การเล่นเกม และกีฬา ทั้งกีฬาไทยและกีฬาสากล ความหมายและประวัติความเป็นมาของกีฬาวอลเลย์บอล ความหมายของกีฬาวอลเลย์บอล เป็นกีฬายอดนิยมในประเทศไทย ที่มีการแข่งขัน ระดับชาติ และนิยมเล่นกันอย่างแพร่หลาย จนถูกรวมเข้ากับหลักสูตรการเรียนการสอนชั้น มัธยมศึกษาในหลายโรงเรียน หลายคนก็คงอยากรู้จักกับประวัติวอลเลย์บอลและกฎติกาวอลเลย์บอล ให้มากขึ้นเพื่อความสนุกในการชมและเชียร์เวลามีการแข่งขันประวัติวอลเลย์บอลในประเทศไทย วอลเลย์บอลได้แพร่หลายเข้ามาในไทย ตั้งแต่เมื่อใดไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด เพียงแต่ทราบกันว่าใน ระยะแรก ๆ เป็นที่นิยมเล่นกันในหมู่ชาวจีนและชาวญวนมาก จนกระทั่งมีการแข่งขันระหว่างคณะ ชุมชน สโมสร และสมาคมขึ้น บางครั้งติดต่อแข่งขันกันไปในภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และ มีการแข่งขันชิงถ้วยทองคำทางภาคใต้ ประวัติวอลเลย์บอล กีฬาวอลเลย์บอล (Volleyball) นั้น ถือกำเนิดขึ้นตั้งแต่ ปี ค.ศ. 1895 (พ.ศ. 2438) โดย นายวิลเลียม จี. มอร์แกน (William G. Morgan) ผู้อำนวยการฝ่ายพลศึกษาของสมาคม Y.M.C.A. (Young Men’s Christian Association) ประเทศสหรัฐอเมริกา ที่ต้องการมีกีฬาสำหรับเล่นในช่วงฤดู หนาวแทนกีฬากลางแจ้ง เพื่อออกกำลังกายและพักผ่อนหย่อนใจยามหิมะตก โดย นายวิลเลียม จี. มอร์แกน เกิดไอเดียในการพัฒนากีฬาวอลเลย์บอลขึ้น ขณะที่เขากำลัง นั่งดูเทนนิส และเลือกนำเอาตาข่ายกลางสนามของกีฬาเทนนิส มาเป็นส่วนประกอบในกีฬาที่เขา คิดค้น และเลือกใช้ยางในของลูกบาสเก็ตบอล มาเป็นลูกบอลที่ใช้ตีโต้ตอบกันไปมา แต่ยางในของลูก บาสเก็ตบอลกลับให้น้ำหนักเบาจนเกินไป จึงเปลี่ยนไปใช้ลูกบาสเก็ตบอลแทน ซึ่งลูกบาสเก็ตบอลก็มี ขนาดใหญ่และน้ำหนักมากจนเกินไปอีก เขาจึงสั่งทำลูกบอลขึ้นมาใหม่โดยเฉพาะ ในขนาดเส้นรอบวง 25-27 นิ้ว และกำหนดน้ำหนักไว้ที่ 8-12 ออนซ์ จากนั้นจึงตั้งชื่อกีฬาชนิดนี้ว่า มินโทเนตต์ (Mintonette)วอลเลย์บอลได้แพร่หลายเข้ามาในไทย ตั้งแต่เมื่อใดไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด เพียงแต่ ทราบกันว่าในระยะแรก ๆ เป็นที่นิยมเล่นกันในหมู่ชาวจีนและชาวญวนมาก จนกระทั่งมีการแข่งขัน ระหว่างคณะ ชุมชน สโมสร และสมาคมขึ้น บางครั้งติดต่อแข่งขันกันไปในภาคเหนือ ภาค ตะวันออกเฉียงเหนือ และมีการแข่งขันชิงถ้วยทองคำทางภาคใต้
12 ปี พ.ศ. 2477 กรมพลศึกษาได้จัดพิมพ์กติกาวอลเลย์บอลขึ้น โดยอาจารย์นพคุณ พงษ์ สุวรรณ เป็นผู้แปล และท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญในกีฬาวอลเลย์บอลเป็นอย่างยิ่ง จึงได้รับเชิญเป็น ผู้บรรยายเกี่ยวกับเทคนิควิธีการเล่น ตลอดจนกติกาการแข่งขันวอลเลย์บอล แก่บรรดาครูพลศึกษาทั่ว ประเทศในโอกาสที่กระทรวงศึกษาได้เปิดอบรมขึ้นใน ปีนี้เองกรมพลศึกษาได้จัดให้มีการแข่งขันกีฬา ประจำปีขึ้น และบรรจุกีฬาวอลเลย์บอลหญิงเข้าไว้ในรายการแข่งขันเป็นครั้งแรก พร้อมทั้งใน หลักสูตรของโรงเรียนพลศึกษากลางได้กำหนดวิชาบังคับให้นักเรียน หญิงเรียนวิชาวอลเลย์บอลและ เนตบอล สมัยนั้นมี น.อ.หลวงสุภชลาศัย ร.น. ดำรงตำแหน่งอธิบดีกรมพลศึกษาต่อมา ชื่อของ มินโท เนตต์ (Mintonette) ถูกเปลี่ยนเป็น วอลเลย์บอล (Volleyball) หลังได้รับคำแนะนำจาก ศาสตราจารย์ อัลเฟรด ที เฮลสเตด (Professor Alfred T. Helstead) ในงานประชุมสัมมนาผู้นำทางพลศึกษาที่วิทยาลัย สปริงฟิลด์ (Spring-field College) เมื่อปี ค.ศ. 1896 (พ.ศ. 2439) และกลายเป็นกีฬายอดนิยมในหมู่ ประชาชนชาวอเมริกัน จนแพร่หลายออกไปทั่วโลก รวมทั้งมีการปรับปรุงและพัฒนาอยู่เป็นระยะ กติกาวอลเลย์บอล การชมกีฬาวอลเลย์บอล หลายคนอาจจะยังไม่เข้าใจกติกาวอลเลย์บอลมากนักการวนหน้าที่ ของนักกีฬาในสนาม การเสิร์ฟ การเล่นจังหวะในแต่ละแดน เป็นต้น เราจึงมีกฎกติกาการแข่งขัน วอลเลย์บอลมาฝากกัน เพื่อการชมกีฬาวอลเลย์บอลให้สนุกและได้อรรถรสในการชมมากยิ่งขึ้น ขนาดสนามวอลเลย์บอล 1.จะต้องเป็นพื้นไม้หรือพื้นปูนที่มีลักษณะเรียบ ไม่มีสิ่งกีดขวางเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า กว้าง 9 เมตร ยาว 18 เมตร ความสูงจากพื้นประมาณ 7 เมตร มีบริเวณโดยรอบห่างจากสนามประมาณ 3 เมตร
13 2.แต่หากเป็นสนามมาตรฐานในระดับนานาชาติ กำหนดให้รอบสนามห่างจากสนามประมาณ 5 เมตร ด้านหลังห่าง 8 เมตร และมีความสูง 12.5 เมตร - เส้นรอบสนาม (Boundary lines) ทุกเส้นจะต้องกว้าง 5 เซนติเมตร เป็นสีอ่อนตัดกับพื้นสนาม มองเห็นได้ชัดเจน เส้นแบ่งเขตแดน (Center line) ที่อยู่ตรงกลางสนาม จะต้องอยู่ใต้ตาข่าย หรือตรงกับ เสาตาข่ายพอดีตาข่ายจะต้องมีความสูงจากพื้น 2.43 เมตร กว้าง 1 เมตร ยาว 9.5 – 10 เมตรตาราง ในตาข่ายกว้าง 10 เซนติเมตร ผู้ติดไว้กับเสากลางสนามตาข่ายสำหรับทีมหญิงสูง 2.24 เมตร ลูกวอลเลย์บอล -เป็นทรงกลมมีเส้นรอบวงประมาณ 65-67 เซนติเมตร น้ำหนัก 260-280 กรัมทำจากหนัง สังเคราะห์ที่ยืดหยุ่นได้ซึ่งในการแข่งขันระดับโลกจะใช้ลูกบอล 3 ลูกต่อการแข่งขัน เพื่อความต่อเนื่อง หากบอลออกนอกสนาม ผู้เล่น ในทีมจะต้องมีผู้เล่นไม่เกิน 12 คน ผู้ฝึกสอน 1 คน ผู้ช่วยผู้ฝึกสอน 1 คน เทรนเนอร์ 1 คน และแพทย์ 1 คนผู้เล่นจะลงเล่นในสนามได้ครั้งละ 6 คน โดยแบ่งออกเป็นหน้าตาข่าย 3 คน และ ด้านหลังอีก 3 คนสามารถเปลี่ยนตัวผู้เล่นครั้งละกี่คนก็ได้ โดยผู้เล่นเดิมที่ถูกเปลี่ยนออก สามารถ เปลี่ยนกลับมาเล่นในสนามได้อีกการแต่งกายในชุดแข่งขัน ต้องแต่งกายเหมือนกันทั้งทีม ประกอบไป ด้วย เสื้อสวมคอ กางเกงขาสั้น ถุงเท้า และรองเท้าผ้าใบพื้นยางที่ไม่มีส้น โดยผู้เล่นแต่ละคนจะต้องติด หมายเลขกำกับไว้ที่เสื้อ กำหนดให้ใช้เลข 1-18 เท่านั้น สำหรับหัวหน้าทีมจะต้องมีแถบผ้าขนาด 8×2 เซนติเมตร ติดอยู่ใต้หมายเลขบริเวณอกเสื้อด้วย การคิดคะแนนกีฬาวอลเลย์บอล ทีมจะได้คะแนนเมื่อลูกบอลตกลงในเขตสนามของฝ่ายตรงข้าม โดยนับเป็นลูกละ 1 คะแนน และหากมีการเสียคะแนน จะต้องเปลี่ยนให้ทีมที่ได้คะแนนเป็นผู้เสิร์ฟหากทีมไหนได้คะแนนครบ 25 คะแนนก่อน ก็จะเป็นผู้ชนะในเซตนั้นไป แต่หากคะแนนเสมอกันที่ 24-24 จะต้องมีการดิวซ์ (Deuce) หมายถึงต้องทำคะแนนให้มากกว่าอีกฝ่าย 2 คะแนน ถึงจะเป็นผู้ชนะ เช่น 26-24 หรือ 27-25 เป็น ต้นต้องแข่งขันกันให้ชนะ 3 ใน 5 เซต จึงจะเป็นผู้ชนะในเกมนั้น ประโยชน์ของการเล่นกีฬาวอลเลย์บอล กีฬาวอลเลย์บอลกีฬาอีกหนึ่งชนิดที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากมีการแข่งขันระดับชาติและ เป็นที่นิยมเล่นกันอย่างแพร่หลายจนกระทั่งถูกรวมเข้ากับหลักสูตรการเรียนการสอนชั้นมัธยมศึกษา ในหลายๆโรงเรียน วอลเลย์บอลเป็นกีฬาประเภททีมที่ช่วยส่งให้ผู้เล่นเกิดความสัมพันธ์ที่ดีต่อผู้เล่นทีม
14 ตนเอง และผู้เล่นทีมคู่แข่ง โดยผู้เล่นในทีมจะมีจุดมุ่งหมายเดียวกันใจกว้าง และยอมรับความแตกต่าง ระหว่างบุคคล ช่วยให้ผู้เล่นรู้จักการทางานเป็นทีมรับผิดชอบหน้าที่ของตนเองมีน้าใจเป็น นักกีฬา ส่งผลให้เกิดทักษะทางสังคมที่ดีเกิดประโยชน์มากมายหลายๆ ด้าน ดังนี้(ศศิธร สงวนศิลป์, 2560 : ออนไลน์) 1. ประโยชน์ทางด้านร่างกาย 1.1 ได้ออกกำลังกายอย่างมีระบบ มีกฎเกณฑ์และกติกา 1.2 เป็นการเสริมสร้างร่างกายให้เจริญเติบโต เสริมสร้างความแข็งแรงให้ ร่างกายทำ ให้ระบบร่างกายทางานเป็นปกติดี 1.3 ฝึกให้ร่างกายมีความคล่องแคล่วว่องไว 1.4 เสริมสร้างประสบการณ์ให้แก่ชีวิตของตัวผู้เล่นเอง 2. ประโยชน์ทางด้านอารมณ์ 2.1 ทำให้อารมณ์แจ่มใสสดชื่น 2.2 ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดของอารมณ์ 2.3 ช่วยฝึกฝนให้มีอารมณ์มั่นคง รู้จักอดทน อดกลั้น 3. ประโยชน์ทางด้านสังคม 3.1 ทำให้ผู้เล่นมีเพื่อน หรือรู้จักคนอื่นๆ มากขึ้น 3.2 เมื่อเกิดความสามัคคีในหมู่คณะ ย่อมจะส่งผลให้เกิดประโยชน์ต่อสังคม ส่วนรวม 3.3 เมื่อมีการแข่งขันกีฬาเกิดขึ้น จะก่อให้เกิดการสร้างงานและการ กระจายรายได้เป็นการพัฒนาคุณภาพชีวิตของทั้งผู้เล่น และผู้ที่เกี่ยวข้องที่ได้รับ ประโยชน์จากกีฬาวอลเลย์บอล ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อพลเมือง และส่งผลถึง ประเทศชาติต่อไป 3.4 เมื่อมีการแข่งขันกีฬาระดับประเทศจนถึงระดับนานาชาติย่อมเป็นการ เชื่อมสัมพันธ์ไมตรีระหว่างจังหวัดจนถึงระหว่างประเทศ 3.5 ผู้เล่นที่ประสบความสำเร็จย่อมนำชื่อเสียงมาสู่ตนเอง หรือต่อ ประเทศชาติได้ 4. ประโยชน์ทางด้านจิตใจ 4.1 ช่วยผ่อนคลายอารมณ์ก่อให้เกิดความเพลิดเพลิน สนุกสนาน ลด ความเครียด 4.2 เป็นการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ 4.3 ช่วยส่งเสริมบุคลิกภาพของผู้เล่น
15 4.4 ฝึกให้มีระเบียบ มีวินัย มีเหตุมีผลรู้จักการเป็นผู้นำผู้ตาม และมีความ รับผิดชอบ ในหน้าที่ของตน 4.5 ฝึกจิตใจให้มีสมาธิสร้างความมั่นคง เข้มแข็งทางจิตใจ ฝึกให้มีน้าใจเป็น นักกีฬา รู้จักการแพ้การชนะ และการอภัย 3. ทักษะพื้นฐานของกีฬาวอลเลย์บอล ทักษะในการเล่นวอลเล่ย์บอล วงศกร คณะวงศ์ (2559 : ออนไลน์) ได้เสนอทักษะในการเล่น วอลเลย์บอลไว้ว่า การเล่นกีฬา วอลเลย์บอลมีทักษะส่วนบุคคลพื้นฐานที่จำเป็นต้องใช้สำหรับการเล่น หลายประเภท ซึ่งผู้เริ่มเล่น วอลเลย์บอลจำเป็นต้องเริ่มฝึกในพื้นฐานเหล่านี้ สำหรับในตอนนี้จะได้ นำเสนอทักษะต่างๆ ที่จำเป็น สำหรับการเล่นวอลเลย์บอลในภาพรวมทุกทักษะ เพื่อที่จะได้ทราบว่า แต่ละทักษะมีวิธีการและ ความสำคัญอย่างไร รูปแบบทักษะพื้นฐาน ซึ่งทักษะทั้งหมดจำเป็นต้องใช้ใน การแข่งขัน ในการฝึกนอกจากผู้เล่นจะ สามารถปฏิบัติทักษะพื้นฐานทั้งหมดได้แล้วยังต้องสามารถ เชื่อมโยงการเล่นในแต่ละทักษะได้ด้วย สำหรับ การเล่นเป็นทีมนั้นหากผู้เล่นไม่มีความชำนาญในแต่ ละทักษะพื้นฐานที่เกี่ยวกับการเล่นวอลเลย์บอลก็จะ ทำให้การเล่นเป็นทีมทำได้ยาก การฝึกวอลเลย์บอลขั้นเริ่มต้น (ชำนาญ ดอกไม้, 2553 : ออนไลน์) การสร้างนักกีฬา วอลเลย์บอลที่มีความสามารถขึ้นมาสักคนหนึ่งเป็นเรื่องที่ยากและต้องใช้ระยะเวลาพอสมควรจาก ระยะเริ่มหัดเล่นจนกระทั่งพัฒนาฝีมือ ซึ่งผู้ที่มีส่วนสำคัญก็คือคุณครูผู้ฝึกสอน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คุณครูผู้เริ่มฝึกสอนเด็กๆ หัดเล่นวอลเลย์บอล โดยส่วนตัวผมมองว่าคุณครูผู้ฝึกสอนใน ระดับนี้จะต้อง เป็นผู้มีความอดทนเสียสละอย่างมากในการดูแลฝึกหัดเด็กๆ ให้เรียนรู้การเล่นวอลเลย์บอล ได้อย่าง ถูกต้องซึ่งถือวา่เป็นการวางรากฐานให้กับเด็กๆ เหล่านั้นได้มีโอกาสได้พัฒนาฝีมือของตนเองต่อไป ใน อนาคต ผมเองไม่เคยมีประสบการณ์ในการฝึกเด็กเริ่มหัดเล่นแต่พยายามศึกษารวบรวมข้อมูลวิธีการ ต่างๆ มานำเสนอโดยหวังว่าอาจจะเป็นประโยชน์แก่คุณครูในการนำไปฝึกฝนเด็กๆ บ้างไม่มากก็น้อย Mr.Jetchev ซึ่งเป็นวิทยากรฝึกอบรมผู้ฝึกสอนนานาชาติของสหพันธ์วอลเลย์บอลได้กล่าวไว้ว่าในการ นำ เด็กทั่วไปมาฝึกหัดให้เล่นวอลเลย์บอล สิ่งที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งคือจะทำอย่างไรให้เด็กๆ เหล่านั้น ไม่เบื่อ หรือเลิกกลางคันเสียก่อน ซึ่งหากผู้ฝึกสอนสามารถหาเด็กที่มีคุณสมบัติครบถ้วนตามต้องการ แต่เมื่อเริ่ม ฝึกไประยะหนึ่งเด็กเหล่านั้นกลับเบื่อไม่สนใจฝึกต่อก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นเพื่อป้องกัน ปัญหาดังกล่าว ผู้ฝึกสอนต้องตั้งวัตถุประสงค์ในการฝึกไว้ข้อหนึ่งคือ ทำให้เด็กๆ เหล่านั้นมีความสุข สนุกสนานกับการเล่น องค์ประกอบของทักษะกีฬาวอลเลย์บอล ทักษะกีฬาวอลเลย์บอลที่ใช้ในการเล่นเพื่อความสนุกสนามผ่อนคลาย ซึ่งเป็นกิจกรรมยาม ว่าง ส่วนมากประกอบไปด้วยทักษะต่าง ๆ ดังนี้(อุทัย สงวนพงศ์, 2553)
16 1. การยืนเตรียมพร้อมจะเล่นลูกบอล หรือการทรงตัวที่ดีนอกจากจะเป็นการเรียกสมาธิแล้ว ยังช่วยให้เคลื่อนตัวที่จะเล่นบอลได้อย่างสะดวก คล่องแคล่ว ว่องไว ไม่ว่าลูกบอลจะมาในลักษณะใด 2. การเคลื่อนที่พื้นฐาน (Basic Movement) การเคลื่อนที่ในกีฬาวอลเลย์บอลจะทำในระยะ สั้นแต่ต้องทำด้วยความรวดเร็ว 3. การเล่นลูกมือบน (Set) หรือการแตะชูลูกบอลหรือการเซตเป็นวิธีการเล่นลูกที่ดีและ มี ความแน่นอนที่สุด 4. การเล่นลูกมือล่าง (Underhand) หรือลูกอันเดอร์แฮนด์เป็นวิธีการเล่นลูกโดยใช้แขน ท่อนล่างของทั้งสองมือบังคับหรือส่งลูกไปยังตำแหน่งที่ต้องการ ซึ่งเป็นพื้นฐานของการเล่นทีมที่ดี สามารถรับลูกเสิร์ฟหรือลูกตบที่มาในลักษณะลูกค่อนข้างแรงของฝ่ายตรงข้ามได้ 5. การเสิร์ฟ (Service) เป็นการรุกวิธีหนึ่ง การเสิร์ฟที่มีประสิทธิ์ภาพจะสามารถข่มขู่คู่ แข่งขันได้ทำลายยุทธวิธีการรุกของฝ่ายตรงข้าม ลดภาระการรับของฝ่ายตนเอง สร้างโอกาสให้ ได้เปรียบในในการโต้ตอบ 6. การตบ (Spiking) เป็นวิธีการที่รุนแรงของฝ่ายครอบครองลูกบอล ลูกตบที่ประสบ ความสำเร็จต้องมาจากจังหวะแรกและจังหวะสองที่สัมพันธ์กัน อนุภาพของลูกตบยังขึ้นอยู่กับความ แรงความเร็วความคล่องตัวและท่าทางที่ใช้ในการตบลูกบอลของผู้เล่น 7. การสกัดกั้น (Blocking) เป็นการที่ฝ่ายรับสกัดกั้นทักษะการตบที่รุนแรงของฝ่ายรุก ขณะ เดียว กันฝ่ายรับอาจจะเปลี่ยนเป็นการรุกได้ทันท การเสิร์ฟ (Serving) วอลเลย์บอลเริ่มการแข่งขันด้วยการเสิร์ฟ การเสิร์ฟครั้งแรกของเซตที่ 1 และเสิร์ฟเซตที่ 5 ผู้ตัดสินที่ 1 จะทำหน้าที่เสี่ยงเพื่อให้หัวหน้าทีมที่ชนะการเสี่ยงเลือกเสิร์ฟหรือรับ และเลือกแดนที่จะลงทำ การแข่งขัน โดยเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง การเสิร์ฟในการแข่งขันวอลเลย์บอล ในปัจจุบันนับว่ามีความ สำคัญมาก เนื่องจากการเล่นวอลเลย์บอลมีระบบการนับคะแนนแบบ Rally Point ระบบการนับคะแนน แบบใหม่เป็นจุดผกผันที่สำคัญของกีฬาวอลเลย์บอลในเรื่องทักษะการ เสิร์ฟ เทคนิคการเสิร์ฟ เวลาเสิร์ฟ เป็น 8 วินาทีและการยกเลิกความพยายามที่จะนำการเสิร์ฟ ซึ่งการ เปลี่ยนแปลงระบบการนับคะแนนใหม่ ทำให้ต้องปรับปรุงเทคนิคการเล่นให้เหมาะสม นักกีฬาต้อง ปรับตัวให้มีการเล่นที่แน่นอน ไม่ฆ่าตัวตาย นั่นเอง การเสิร์ฟเป็นยุทธวิธีของการบุกอย่างหนึ่งลูกเสิร์ฟ ที่มีความรุนแรง มีประสิทธิภาพ และเสิร์ฟได้ตรงช่องว่างหรือตรงกับผู้เล่นที่มีทักษะการรับลูกเสิร์ฟไม่ ดีเป็นเป้าหมายของการเสิร์ฟ ลูกเสิร์ฟที่มีความ รุนแรงและแน่นอน นับว่าเป็นการบุกที่ดีอาจจะได้ คะแนนจากการเสิร์ฟ หรือเป็นการกดดันทีมคู่ต่อสู้ใน การสร้างเกมรุกอีกด้วย การเล่นลูกสองมือล่าง (Underhand) ความหมายการเล่นลูกสองมือล่าง ทรงศักดิ์เจริญ พงศ์กล่าวว่าการเล่นลูกสองมือล่างหรือลูกอันเดอร์ว่า เป็นวิธีการเล่นลูก โดยใช้แขนท่อนล่างของทั้ง สองมือบังคับหรือส่งลูกบอลให้ไปยังทิศทางหรือตำแหน่งที่ต้องการ การเล่นแบบนี้เป็นปัจจัยสำคัญ
17 ของการเล่นวอลเลย์บอลอีกอย่างหนึ่ง เพราะพื้นฐานการเล่นทีมที่ดีนั้น ผู้เล่นจะต้องเล่น ลูกสองมือ ล่างได้ดีก่อน เนื่องจากเป็นเทคนิคหรือวิธีการรับลูกที่มาจากฝ่ายตรงข้ามในลักษณะที่ค่อนข้าง แรง เช่น ลูกเสิร์ฟหรือลูกตบ หรือลูกที่มาลักษณะต่ำ แต่ในบางโอกาสการเล่นลูกสองมือล่างนี้อาจจะต้อง ใช้มือเดียวก็ได้ตามแต่โอกาสที่จะเกิดขึ้น การเตรียมพร้อมการเล่นลูกสองมือล่าง อุทัย สงวนพงศ์(ม.ป.ป. : 8) ได้กล่าวถึงการเตรียมพร้อมการเล่นลูกสองมือล่างไว้ดังนี้ 1. ยืนหันหน้าเข้าหาลูกบอล 2. แยกเท้าทั้งสองออกกว้างกว่าช่วงไหล่เล็กน้อย 3. ผู้เล่นที่ยืนด้านซ้ายของสนามเท้าซ้ายอยู่หน้าเท้าขวา 4. ผู้เล่นที่ยืนด้านขวาของสนามเท้าขวาอยู่หน้าเท้าซ้าย 5. ผู้เล่นที่ยืนกลางสนามให้วางเท้าเสมอกัน 6. ยกส้นเท้าเล็กน้อย 7. งอเข่าทั้งสองหัวเข่าล้ำปลายเท้าเล็กน้อย 8. โน้มตัวไปข้างหน้าทิ้งน้ำหนักตัวลงบนหัวแม่เท้าที่อยู่หน้า 9. ยกมือทั้งสองอยู่ระดับหน้าท้อง 10. ตามองลูกบอลตลอดเวลา กรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา (2555 : 119-122) ได้กล่าวถึงลักษณะท่าทาง การเตรียมพร้อมเพื่อการเล่นวอลเลย์บอล 1. อยู่ในลักษณะการทรงตัว ย่อเข่าให้ก้มต่ำลง โดยให้ลำตัวตั้งตรง อย่าให้ลำตัวล้ำ หน้า หรือโล้ไปข้างหน้ามาก 2. ลักษณะของเท้าทั้งสอง ยืนคู่ขนานกัน ห่างกันประมาณช่วงไหล่หรือจะยืนให้เท้า ใดเท้าหนึ่งอยู่หน้าอีกเท้าหนึ่งก็ได้(ขึ้นอยู่กับความถนัด) 3. ให้น้ำหนักตัวอยู่บนเท้าทั้งสอง ถ้ายืนลักษณะเท้าใดเท้าหนึ่งอยู่หน้า ให้น้ำหนักตัว ลงที่เท้าหน้าซึ่งใช้เป็นหลัก 4. การยืนต้องยืนด้วยปลายเท้าเสมอ เพื่อความคล่องตัวในการเคลื่อนที่ สามารถ กระทำได้อย่างรวดเร็ว หรือที่เรียกกันว่าลักษณะพร้อมในการเคลื่อนที่การยืนอยู่ในท่าเตรียม โดยยืนให้เท้าทั้งสองข้างแยกจากกัน แต่ปลายเท้าทั้งสองข้างหันเข้าหากันเล็กน้อย จะทำให้ เท้าไม่ตาย และช่วยเคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น การหดหัวแม่มือแล้วแขนจะตึงแนบชิดกัน วิธีการเล่นลูกสองมือล่าง วิธีการเล่นลูกสองมือล่างไว้เป็นข้อๆ ดังนี้ 1. เคลื่อนที่เข้าหาลูกบอล
18 2. หยุดและย่อเข่าลงให้ต่ำพอประมาณ พร้อมกับประสานมือ 3. ขณะที่ลูกบอลกำลังตกลงมา เหยียดแขนให้ตึงพร้อมกับยกแขน และเหยียดเข่า ขึ้นปะทะกับลูก 4. ในขณะที่แขนสัมผัสลูกบอล อย่ายกแขนสูงเกินไป ควรทำ มุมประมาณ 70-80 องศากัพื้น วิธีการเล่นลูกสองมือล่างไว้เป็นข้อๆ ดังนี้ 1. เคลื่อนที่ไปด้านหน้าหรือด้านข้างเพื่อรับลูกบอล 2. แขนจะต้องเหยียดตึง และอยู่ในระดับต่ำใกล้ลูกบอล การที่จะให้แขนตึงก็เพียงแต่ กดปลายหัวแม่มือลง แขนจะตึงเอง 3. แขนกระทบลูกและส่งแขนไปตามทิศทางที่ต้องการ 4. การเคลื่อนรับลูกบอลระดับต่ำผู้เล่นจะต้องย่อตัว และแขนให้อยู่ใต้ลูกบอล 5. เมื่อลูกบอลอยู่ระดับต่ำมากก็จำเป็นจะต้องนั่งชันเข่ารับลูกบอล 6. การเคลื่อนที่ไปด้านข้างเพื่อรับลูกบอล ถ้าลูกบอลอยู่ไกลตัวต้องการเคลื่อนที่ รวดเร็ว โดยใช้วิธี การไขว้เท้า และระยะใกล้ใช้วิธีการสไลด์เท้า 7. จุดสำคัญของการเคลื่อนที่ คือจะต้องเคลื่อนที่ให้ลูกบอลอยู่ตรงกลางลำตัว เพื่อ ทำให้การรับลูกได้ง่ายขึ้นลักษณะของมือขณะสัมผัสลูกบอลการเล่นลูกสองมือล่างต้อง คำนึงถึงการจับมือหรือการให้นิ้วหัวแม่มือชิดกัน มือทั้งสองสัมผัสกันแนบแน่นเพื่อให้แขนทั้ง สองเสมอกัน ทำให้ควบคุมลูกเป็นไปตามทิศทางที่ต้องการได้ง่าย วิธีที่จะทำให้มือทั้งสองข้างแนบชิดกัน มี3 ลักษณะ ดังนี้ 1. โดยวิธีซ้อนมือ 2. โดยวิธีโอบหมัด 3. โดยวิธีกำหมัดทั้งสองข้างชิดกัน สรุปลักษณะของมือขณะสัมผัสลูกบอล จะมีการจับมือเพื่อให้แขนทั้งสองส่วนของมือ และมือเรียงชิด ติดกัน เมื่อเวลาสัมผัสลูกบอลแล้วสามารถควบคุมทิศทางของลูกบอลไปในทิศทางที่ต้องการได้ ดังนั้น ลักษณะของมือขณะสัมผัสลูกบอลจึงมี3 วิธีคือ การเล่นลูกสองมือล่าง (Underhand) 1. วิธีซ้อนมือ เป็นวิธีที่นิยมเล่นกันมาก โดยเอามือหนึ่งไปวางซ้อนทับอีกมือหนึ่งแล้ว ให้นิ้วหัวแม่มือชิดติดกัน 2. วิธีโอบหมัด ใช้มือใดมือหนึ่งกำหมัดแล้วใช้อีกมือหนึ่งโอบหมัด นิ้วหัวแม่มือทั้ง สองชิติดกัน
19 ภาพที่ 1 แสดงลักษณะของมือขณะสัมผัสลูกบอลวิธีซ้อนมือ 3. วิธีกำมือทั้งสองข้างชิดกัน โดยกำมือทั้งสองแล้วนำมาชิดกัน พยายามให้ นิ้วหัวแม่มือทั้งสอง ข้างเสมอกัน การเซต (Setting)กรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา (2555) กล่าวไว้ว่า การเซต เป็นการ เล่นบอลด้วยมือทั้งสองข้างพร้อมกันหรือมือข้างเดียว โดยมีเป้าหมายสำคัญในการเล่นเพื่อส่ง บอลไปให้คน ตบ การเซตมักจะใช้การเล่นครั้งที่ 2 ในจำนวน 3 ครั้ง ผู้เล่นฝ่ายหนึ่งมีสิทธิ์เล่นได้ก่อนลูก นั้นจะถูกส่งไปฝ่ายตรงข้าม การเซตนับเป็นทักษะที่ยากที่สุด ในการเล่นกีฬาวอลเลย์บอล การเซตก็ นับเป็นอาวุธสำคัญ ในการทำคะแนนของทีมด้วย การที่ทีมจะประสบผลสำเร็จหรือไม่ ในการแข่งขัน อาศัยความสามารถใน การเซตเป็นเครื่องบ่งชี้ได้60-70% เนื่องจากการเซตเป็นทักษะที่ฝึกหัดยากและ อาจเกิดการผิดกติกาได้ง่าย ถ้าหากยังฝึกหัดได้ไม่ดีเท่าที่ควร ดังนั้น จึงไม่ค่อยมีผู้สนใจฝึกหัดเซตทำ ให้การเล่นวอลเลย์บอลของ นักวอลเลย์บอลชาวไทย โดยทั่วไปยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควร มาตรฐานการ เล่นจึงไม่สามารถทัดเทียมกับ ประเทศเพื่อนบ้านใกล้เคียงได้ ภาพที่ 2ส่วนประกอบของการเซต
20 การตบ (Spiking)กรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา (2555) ได้กล่าวไว้ว่า การเล่น กีฬาวอลเลย์บอลมีทักษะพื้นฐานที่ผู้เล่นจะต้องฝึกฝนเพื่อให้เกิดความชำนาญ การตบ (Spiking) เป็น ทักษะ พื้นฐานที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง เพราะการตบถือว่าเป็นการรุกที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด การ แข่งขัน วอลเลย์บอลคะแนนที่ได้จากการแข่งขัน ส่วนมากเกิดจากการตบ ด้วยเหตุนี้ทีมตรงข้ามจึง ต้องป้องกันการตบด้วยทักษะต่างๆ เช่น การสกัดกั้น และการรับลูกตบรูปแบบต่างๆ การตบเป็นการ รุกได้ทั้งผู้เล่นแดน หน้า และผู้เล่นแดนหลัง การแข่งขันกีฬาวอลเลย์บอลในปัจจุบันทีมที่มีรูปแบบการ ตบที่หลากหลายและมีประสิทธิภาพจะได้เปรียบคู่ต่อสู้อีกทั้งการตบที่รุนแรง ยังสามารถควบคุมเกม รุกของฝ่ายตรงข้ามได้อีกด้วย เนื่องจากการตบที่รุนแรงจะทำให้คู่ต่อสู้ไม่สามารถโต้ตอบด้วยเกมการ รุกที่รุนแรงได้หรืออาจจะเสียคะแนนจากการรุกนั้นได้ทรงศักดิ์เจริญพงศ์กล่าวว่า การตบเป็นทักษะที่ ใช้ในการรุกได้อย่างมีประสิทธิภาพที่สุด ทั้งนี้ผู้ตบจะต้องมีความสามารถในการกระโดดได้สูงทรงตัว ได้ดีใช้แขนและข้อมือในการตบลูกได้อย่างรุนแรง ใน ปัจจุบันถ้าทีมใดมีการรุกจากการตบที่ไม่รุนแรง เมื่อใด ฝ่ายตรงข้ามจะสามารถรุกกลับได้โดยง่าย การตบ จะต้องมีความสัมพันธ์อย่างดีระหว่างตัวเซต กับตัวตบ ดังนั้นการตบจะมีประสิทธิภาพดีหรือไม่นั้นจะขึ้นอยู่กับตัวเซต เช่นกัน ภาพที่ 3 แสดงลักษณะการตบลูกบอล วิธีการสกัดกั้นหรือการบล็อก (Blocking)กรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา (2555) ได้กล่าวไว้ว่า การสกัดกั้นคือ การ เล่นโดยผู้เล่นที่อยู่ชิดตาข่าย ยื่นส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกาย ขึ้นสูงกว่าระดับสูงสุดของตาข่าย เพื่อทำการ ป้องกันลูกบอลที่จะมาจากทีมตรงข้าม ซึ่งผู้เล่นแถวหน้า เท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ทำการสกัดกั้นโดย สมบูรณ์ได้โดยขณะที่ถูกลูกบอลนั้น ส่วนของร่างกายต้อง อยู่เหนือขอบบนสุดของตาข่าย
21 ภาพที่ 4 แสดงลักษณะวิธีการสกัดกั้นหรือการบล็อกลูกบอล การเล่นทีม (Team)วอลเลย์บอลเป็นกีฬาประเภททีม โดยมีผู้เล่นในสนามทีมละ 6 คน และผู้ เล่นสำรองอีก 6 คน จุดประสงค์ในการเล่นวอลเลย์บอลที่สำคัญ คือ พยายามให้ลูกบอลข้ามตาข่ายตก ในแดนของคู่ต่อสู้ไม่ว่า จะเกิดจากการเสิร์ฟ การตบ การสกัดกั้น การหยอด ฯลฯ ซึ่งผู้เล่นทั้ง 6 ตำแหน่งในสนามจะต้องนำ ทักษะส่วนบุคคลนำมาใช้ในการเล่นทีม เพื่อผสมผสานความสัมพันธ์ในทีม และยังเป็นการนำศักยภาพที่ดีที่สุดของตนเองมาใช้ในการเล่นทีมการเล่นกีฬาวอลเลย์บอล นอกจาก จะนำ ทักษะพื้นฐานมาประกอบในการเล่นทีมแล้ว ผู้เล่น ต้องมีความเข้าใจองค์ประกอบในการเล่นทีม เช่น ตำแหน่งผู้เล่น การหมุนตำแหน่ง การยืน ในการรับลูก เสิร์ฟ การรุก และการสกัดกั้น ฯลฯ นอกจากนี้ผู้เล่นยังต้องนำเทคนิคต่างๆ ในการเล่น และความรู้จากกติกาแข่งขันนำมาประกอบในการ เล่นทีมอีกด้วย ตำแหน่งของผู้เล่นกีฬาวอลเลย์บอล ผู้เล่นกีฬาวอลเลย์บอลจะต้องมีความรู้พื้นฐานเรื่องตำแหน่งของผู้เล่น เพื่อเป็น ความรู้ประกอบในการเล่นทีม ตำแหน่งของผู้เล่นทั้ง 6 คน ในสนาม มีคุณสมบัติของผู้เล่น ตามการหมุนอีกด้วย กล่าวคือ เป็นผู้เล่นแดนหน้า 3 คน และเป็นผู้เล่นแดนหลัง 3 คน ตามที่กติกากำหนด ตำแหน่งผู้เล่น คน ในสนามประกอบด้วย ตำแหน่งที่ 1 เรียกว่า หลังขวา หรือ ตำแหน่งเสิร์ฟหลังขวา ตำแหน่งที่ 2 เรียกว่า หน้าขวา ตำแหน่งที่ 3 เรียกว่า กลางหน้า ตำแหน่งที่ 4 เรียกว่า หน้าซ้าย
22 ภาพแสดง 5 ตำแหน่งของผู้เล่นกีฬา วอลเลย์บอล ตำแหน่งที่ 5 เรียกว่า หลังซ้าย ตำแหน่งที่ 6 เรียกว่า กลางหลัง ชนินทร์ยุกตะนันทน์กล่าวถึงตำแหน่งผู้เล่น ในการแข่งขันผู้เล่นทุกคนจะต้องเข้าใจตำแหน่งหน้าที่ของ ตนเองเป็นอย่างดีเพราะตามกติกาการแข่งขัน ผู้เล่นซึ่งประกอบด้วย 6 ตำแหน่ง จะยืนผิดตำแหน่งกัน ไม่ได้โดยกำหนดตำแหน่งไว้ดังต่อไปนี้ ตำแหน่งที่ 1 คือผู้เล่นแดนหลังจะต้องยืนอยู่หลังตำแหน่งที่ 2 และอยู่ข้างขวามือของ ตำแหน่งที่ 6 ตำแหน่งที่ 2 คือผู้เล่นแดนหน้าจะต้องยืนอยู่หน้าตำแหน่งที่ 1 และอยู่ข้างขวามือของ ตำแหน่งที่ 3 ตำแหน่งที่ 3 คือผู้เล่นแดนหน้าจะต้องยืนอยู่หน้าตำแหน่งที่ 6 และอยู่ข้างขวามือของ ตำแหน่งที่ 4 และอยู่ทางซ้ายมือของตำแหน่งที่ 2 ตำแหน่งที่ 4 คือผู้เล่นแดนหน้าจะต้องยืนอยู่หน้าตำแหน่งที่ 5 และอยู่ทางซ้ายมือของ ตำแหน่งที่ 3 ตำแหน่งที่ 5 คือผู้เล่นแดนหลังจะต้องยืนอยู่หลังตำแหน่งที่ 4 และอยู่ทางซ้ายมือของ ตำแหน่งที่ 6 ตำแหน่งที่ 6 คือผู้เล่นแดนหลังจะต้องยืนอยู่หลังตำแหน่งที่ 3 อยู่ทางขวามือของตำแหน่งที่ 5 และอยู่ทางซ้ายมือของตำแหน่งที่ 1 หน้าที่ของผู้เล่นทั้งหกคน ก่อนที่จะพิจารณารูปแบบของการเล่นทีมผู้ฝึกสอนควรทราบขีดความสามารถของผู้เล่นของตนในแต่ ละคนทั้ง 3 อย่าง คือ ความสามารถทางด้านร่างกาย, คุณภาพทางจิตใจ และความสามารถทางด้าน เทคนิคการเล่น (ทักษะ 8 อย่าง คือ 1. การเสิร์ฟ, 2. การรับเสิร์ฟ, 3. เซตบอล, 4. ตบบอล, 5. การสกัด กั้น, 6. การหยอดบอล, 7. การรองบอล, 8. การควบคุมบอล เมื่อเราทราบความสามารถของนักกีฬาแต่
23 ละคนแล้วสิ่งที่จะทำต่อไปก็คือการจัดวางตำแหน่งของผู้เล่นในสนาม โดยทั่วไปการจัดตำแหน่งผู้เล่น ในสนาม จะมีการแบ่งแยกตำแหน่งสำคัญ ดังนี้ • ตัวตบหลัก (Ace Spikers) ผู้เล่นตำแหน่งนี้เป็นผู้เล่นที่มีความสามารถในการตบบอลที่ดี, มี ท่าทางที่ดีแข็งแรง, มีร่างกายที่แข็งแรง, สามารถประสบความสำเร็จในการตบบอลไม่ต่ำกว่า 50% ใน นักกีฬาผู้ชาย และไม่น้อยกว่า 40% ในนักกีฬาผู้หญิง ในเกมการแข่งขัน • ตัวตบบอลเร็ว (Quick Spikers) เป็นผู้เล่นที่สามารถตบบอลได้เร็วในบอล A. B. C. D. หรือ ตบบอลสั้นในการรุกแบบผสมกับตัวเซต • ตัวเซต (Setter) เป็นผู้เล่นที่สามารถตั้งบอลให้ตัวตบ ตบบอลได้ในทุกตำแหน่งสามารถควบ คุมบอล และจังหวะการปล่อยบอลให้ตัวตบได้สามารถปล่อยบอลให้ตบบอลเร็วได้ • ผู้เล่นทุกตำแหน่ง (All Round Players) เป็นผู้เล่นที่มีขีดความสามารถในการใช้กลเม็ด เคล็ดลับ (เทคนิค) ในการเล่นได้หลายอย่าง กล่าวคือ การตั้งบอล, การสกัดกั้น, การตบ, การเสิร์ฟ, การรับตบ, การรับเสิร์ฟ • ผู้เล่นตำแหน่งตรงข้ามกับตัวเซต (Combined Setter Attacker) เป็นผู้เล่นที่อยู่ในตำแหน่ง ตรง ข้ามกับตัวเซตในขณะที่ตัวเซตอยู่แดนหลัง และสามารถตบบอลได้ในขณะที่อยู่แดนหน้า • ผู้เล่นตัวรับอิสระ (Liberow Players) เป็นผู้เล่นที่มีความสามารถในการรับที่ดีโดยเฉพาะการรับ เสิร์ฟ และรับตบ วิธีการหมุนตำแหน่งเพื่อทำการเสิร์ฟ ในขณะแข่งขัน การเล่นทีมๆ ที่ได้รับลูกเสิร์ฟชนะการเล่นหรือฝ่ายเสิร์ฟทำเสียฝ่ายรับจะได้ สิทธิ์การเสิร์ฟ ผู้เล่นฝ่ายที่ได้เสิร์ฟจะต้องหมุนไปตามเข็มนาฬิกาก่อน 1 ตำแหน่ง แล้วจึงออกไปเสิร์ฟ ยกเว้นการเสิร์ฟเริ่มเล่นทุกเซตผู้เล่นตำแหน่งที่1 สามารถทำกาiรเสิร์ฟได้เลยไม่ต้องหมุนส่วนฝ่ายตรง ข้ามเมื่อได้สิทธิ์การเสิร์ฟ จะต้องหมุนก่อน 1 ตำแหน่ง จึงจะเสิร์ฟได้ดังนั้นการหมุนตำแหน่งแต่ละครั้ง จะกระทำได้ต่อเมื่อมีการเปลี่ยนเสิร์ฟ ซึ่งลำดับการหมุน ตำแหน่งนี้ต้องคงอยู่ตลอดการแข่งขันในเซต นั้นๆ และก่อนจะเริ่มเซตใหม่ ลำดับการหมุนตำแหน่งของ ผู้เล่นอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้แต่ต้องแจ้งในใบ บันทึกตำแหน่งการแข่งขันให้ถูกต้อง การตั้งรับลูกเสิร์ฟ ชนินทร์ยุกตะนันทน์ได้กล่าวถึงการตั้งรับลูกเสิร์ฟไว้ดังนี้การตั้งรับจากการเสิร์ฟ มีวิธีการตั้งรับจากการ เสิร์ฟหลายๆ วิธีทั้งนี้ย่อมขึ้นอยู่กับความสามารถของผู้เล่น ถ้าผู้เล่นมีความคล่องตัวสูง วิธีการตั้งรับก็ เป็นไปแบบหนึ่ง ผู้เล่นมีความคล่องตัวน้อย วิธีการตั้งรับก็จะเป็นไปอีกแบบหนึ่งรูปแบบการตั้งรับการ เสิร์ฟโดยทั่วไปจะมี4 แบบ • การตั้งรับลูกเสิร์ฟแบบรูปตัว M
24 • การตั้งรับลูกเสิร์ฟแบบรูปตัว W • การตั้งรับลูกเสิร์ฟแบบรูปตัว U • การตั้งรับลูกเสิร์ฟแบบรูปตัว Ω 3. ความหมายและความสำคัญของบันไดลิง 3.1 ความหมายของบันไดลิง นภสร นีละไพจิตร (2559) กล่าวว่า ในระยะแรกก่อนที่จมา เป็นตารางเก้าช่อง เส้นของ สนามกีฬาชนิดต่าง ๆ ได้ถูกนำมาดัดแปลงใช้เป็นเงื่อนไขในการ ฝึก ปฏิกิริยา ความเร็ว ความ คล่องตัว ให้กับนักกีฬาแต่ละประเภทที่มี รองศาสตราจารย์เจริญ กระบวน รัตน์ ที่มีหน้าที่ดูแล รับผิดชอบอยู่ต่อมาได้คิดค้นทำอุปกรณ์ฝึกปฏิกิริยาความเร็วแบบง่าย ๆ โดยใช้ ท่อ PVC ขนาด ครึ่งนิ้วตัดเป็นท่อน ๆ ยาวประมาณ 40 - 60 เซนติเมตร เจาะรูที่ปลายสองข้างสำหรับ ร้อยเชือกคล้อง ต่อกันเพื่อนำไป ประกอบใช้ในการฝึกให้กับนักกีฬาได้ทุกสถานที่ สำหรับรูปแบบการ ฝึก สามารถ ประลุก ได้หลากหลายรูปแบบอาทิเช่น การฝึกการเคลื่อนไหวเท้ากับอุปกรณ์สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม รั้วบันไดเชือกหรือบันไดลิง ประจงจิต อุปจันโท (2558) กล่าวว่า การฝึกซ้อมความคล่องตัวบันไดลิงเป็นวิธีที่ดี เพื่อ ปรับปรุงความเร็วในการก้าวเท้ามีความล่องตัว ความรวดเร็วโดยรวมเป็นการประสานงานของ กล้ามเนื้อและประสาท ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการฝึก โปรแกรม SAQ การฝึกซ้อมบันไดลิงเป็นการฝึก ความเร็วที่มีคุณภาพและมีรูปแบบการฝึกที่หลากหลายถึงแม้การฝึกซ้อมจะไม่ทำให้เหนื่อยหรือหอบ ในระหว่างการฝึกซ้อม การฝึกด้วยบันไดลิงควรจะทำการฝึกภายหลังที่ทำให้นักกีฬาได้ทำการอบอุ่น ร่างกายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะ ภายหลังการอบอุ่นร่างกายร่างกายของนักกีฬายังจะคงมีความสด ชื่นทำให้ระบบประสาทยังมีความ จดจำที่ดีจะทำให้นักกีฬาเกิดการจดจำการเคลื่อนไหวในแต่ละแบบ ได้ดีและสามารถที่จะปฏิบัติได้ อย่างสมบูรณ์แบบ เพื่อให้แน่ใจว่าการฝึกมีประสิทธิภาพที่ดีต่อการ เคลื่อนไหว เนื่องจากการ ฝึกจะทำให้กล้ามเนื้อและระบบประสาทสามารถดำเนินการฝึกได้ยาวนาน และอดทนขึ้น 3.2องค์ประกอบการฝึกบันไดลิง เจริญ กระบวนรัตน์ (2560)องค์ประกอบสำคัญอันดับ แรก ควรได้รับการพิจารณาในการ ปรับปรุงความเร็ว จะต้องสามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วกว่านักกีฬา ประเภทอื่นด้วยเหตุนี้จึงควรมุ่ง ปรับปรุง องค์ประกอบ 5 ประการดังกล่าวนี้ แต่นักกีฬากาบัดดี้เป็น สำคัญส่วนดังนี้องค์ประกอบ ต่อไปนี้ควบคู่ไปด้วย1. ปฏิกิริยาในการตอบสนอง และความสามารถใน การเริ่มต้นในการ 2. การเร่งจากศูนย์จนกระทั่งถึงความเร็วสูงสุด3. ความยาวของช่วงก้าวในการวิ่ง 4. ความถี่หรืออัตราความเร็วในการเคลื่อนที่ 5. การทำงานของร่างกายแบบไม่ใช้ออกซิเจน ดังนั้น ในการ จัดเตรียมโปรแกรมการฝึกซ้อม เพื่อพัฒนาปรับปรุงความเร็วให้กับนักกีฬา จึง ต้องมีการวิเคราะห์ องค์ประกอบที่เกี่ยวข้องกับความเร็วเพื่อวางแผนจัดโปรแกรมการฝึกซ้อมให้ถูกต้องเหมาะสมกับ
25 นักกีฬาแต่ละบุคคล นอกจากนี้เป้าหมายของการฝึกกีฬาแต่ละประเภทยัง แตกต่างกันไปตามลักษณะ ของรูปแบบการเคลื่อนไหว ด้วยเหตุนี้การฝึก พัฒนาความสามารถ ในกีฬา แต่ละประเภท มุ่งเน้นการ ฝึกเฉพาะด้านแตกต่างกัน ในการฝึกความเร็ว สำหรับการเล่นกีฬาแต่ละ ประเภทก็เช่นเดียวกัน รูปแบบของกิจกรรมการฝึกจะต้องให้เหมาะสมกลมกลืนกับสภาพ การ เคลื่อนไหวที่เป็นจริงซึ่งเน้น แตกต่างกันไป ส่วนเป้าหมายหลักของการฝึกความเร็วที่แท้จริงก็คือ การฝึกหน่วยความคุมการทำงาน ของเส้นใยกล้ามเนื้อขาว (Train the Fast-Twitch Motor Units) ซึ่งทำ หน้าที่เกี่ยวกับความเร็วให้สามารถ ทำงานตามรูปแบบที่ต้องการได้อย่างมีประสิทธิภาพ นักกีฬาจึง จำเป็นต้องเน้นการฝึกเฉพาะด้านใน แต่ละประเภทกีฬาของตนให้เกิดความชำนาญและ เกิด ประสบการณ์สูงสุด ซึ่งเท่ากับเป็นการเปิด โอกาสให้หน่วยควบคุมการทำงานของเส้นใยกล้ามเนื้อสีขาว ซึ่งเกี่ยวข้องกับความเร็วได้ทาหน้าที่ใน สภาพการณ์ที่เป็นจริงหรือใกล้เคียงกับความเป็นจริงมากที่สุด ดังที่ เกมเบตต้า (Gambetta, 1989) ได้ กล่าวถึง การสร้างโปรแกรม การฝึกความเร็วระยะสั้นไว้ว่า ในการสร้างโปรแกรมการฝึกความเร็ว ระยะสั้น ควรคำนึงถึง หลักพื้นฐาน 4 ประการ กล่าวคือ หลัก พื้นฐานทางสรีรวิทยา หลักพื้นฐานทาง ชีวกลศาสตร์ หลักพื้นฐานทางสัดส่วนของร่างกายหลักพื้นฐาน ทางเทคนิคการสอนและการเรียนรู้ และโดยเฉพาะ หลักพื้นฐานทางสรีรวิทยานั้น ขึ้นอยู่กับรูปแบบ การใช้พลังงานเป็นสำคัญ การวิ่งเร็ว ระยะเวลา ไม่เกิน 15 วินาทีจะเป็นการใช้พลังงานในรูปแบบของ เอ.ที.พี. พีซีระยะเวลาที่อยู่ในช่วง ระหว่าง 15-40 วินาทีจะเป็นการใช้พลังงานในรูปแบบของ เอ.ที.พี. พี.ซีและเกิดกรดแลคติค และ ระยะเวลา ที่อยู่ในช่วงระหว่าง 40-90 วินาทีจะเป็นการใช้พลังงานแบบ เกิดกรดแลคติค และ ระยะเวลาที่อยู่ ในช่วงระหว่าง 90 วินาที - 3 นาที จะเป็นการใช้พลังงานทั้งแบบเกิดกรดแลคติคและ แบบใช้ ออกซิเจนผสมผสานกันไปและการจัดระยะทางและระยะเวลาในการฝึกที่ เหมาะสมจะ สามารถ เสริมสร้างสมรรถภาพอากาศนิยมได้ดีอีกวิธีหนึ่ง 3.3 ประโยชน์ของบันไดลิง ประจงจิต อุปจันโท (2558) กล่าวว่า บันไดลิง (speed ladder) เป็น อุปกรณ์การ ฝึกซ้อมความคล่องตัวซึ่งเป็นวิธีการฝึกเพื่อปรับปรุงความเร็วในการก้าวเท้ามีความ คล่องตัว ความ รวดเร็ว โดยรวมเป็นการประสานงานของ กล้ามเนื้อและประสาท เป็นการฝึกความเร็ว ที่มีคุณภาพ และมีรูปแบบการฝึกที่หลากหลาย ถึงแม้การฝึกซ้อมจะไม่ทำให้เหนื่อยในระหว่างการ ฝึกซ้อม แต่การฝึกจะทำให้กล้ามเนื้อและประสาทสามารถดำเนินการฝึกได้ยาวนานและอดทนขึ้น จึง เป็นทางเลือก หนึ่งที่สามารถฝึกความคล่องแคล่วว่องไวในการรับลูกเสิร์ฟได้นัฐพล ไชยศร (2559) กล่าว ว่า บันไดง ถือได้ว่าเป็นการฝึกรูปแบบหนึ่งของ การฝึกการเคลื่อนที่ของเท้าโดยบันไดลิงจะสามารถ ช่วยฝึกระบบ ประสาทในการกระตุ้นให้กล้ามเนื้อ สามารถหดตัว ได้อย่างรวดเร็ว และสามารถช่วย เพิ่ม ประสิทธิภาพในการเคลื่อนที่ของเท้า จนทำให้ผู้ที่ได้รับการฝึกมีความสามารถในการวิ่งที่เร็วขึ้น นอกจากนี้ ยังเป็นการฝึกที่ต้องอาศัยความถูกต้อง และปฏิบัติด้วยความแม่นยำเพื่อให้สามารถ เคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นการฝึกที่ช่วยพัฒนาทางด้านทักษะในการ
26 เคลื่อนไหวได้ สามารถที่จะกำหนดขนาดของช่อง ให้มีความเหมาะสมกับรูปร่างและความสามารถของ นักกีฬาที่จะเข้ารับการฝึก ข้อดีของบันไดลิงอีก อย่างหนึ่งนั้นสามรถพับเก็บและพกพาไปใช้ในที่ใดก็ได้ เนื่องจากใช้พื้นที่ไม่มาก สามารถฝึกได้คราวละหลายคน เป็นการประหยัดไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายมาก เพราะราคาของอุปกรณ์ไม่แพง สามารถทำขึ้นมาใช้เองได้จากการสัมภาษณ์ผู้ฝึกสอนเทนนิสเกี่ยวกับ ประโยชน์ของการฝึกบันไดลิง อธิบายไว้ดังนี้1. พชรพล คำสมาน (2560) กล่าวว่า ในการรับลูกเสิร์ฟ ควรจะต้องมีความ คล่องตัว ปฏิกิริยาตอบสนอง การออกตัวต้องมีผสมผสานกัน เนื่องจากลูกเสิร์ฟ ที่มานั้นจะมีทั้ง ลูกเสิร์ฟลูกที่ 1 และลูกเสิร์ฟที่ 2 ถ้าเป็นลูกเสิร์ฟที่ 1 นั้นมีความเร็วค่อนข้างสูง นักกีฬา จะต้องมีความ คล่องตัวในการที่จะออกไปรับลูกเสิร์ฟให้ทันในมุมต่าง ๆ ที่คู่ต่อสู้เสิร์ฟมา ดังนั้น นักกีฬาควรมีการ ฝึกบันใดลิงเพื่อทำให้ตนเองมีความคล่องแคล่วว่องไวในการรับลูกเสิร์ฟ 2. ธนากร อ่องสมบูรณ์ (2560) กล่าวว่า นักกีฬาเซปักตะกร้อควรฝึกความคล่องแคล่ว ว่องไวด้วย บันไดลิงเพราะ จะได้มีความคล่องตัวในการเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งด้วยความ รวดเร็ว เพื่อเข้าไปรับลูก เสิร์ฟได้อย่างมีประสิทธิภาพ จากการศึกษางานวิจัยเกี่ยวข้องกับการฝึกบันไดลิงของ ประจงจิต อุปจัน โท พบว่า การฝึก ความคล่องตัว ในการเคลื่อนที่ด้วยบันไดลิง ( ladder) สามารถทำ ให้นักกีฬามี ความสามารถในการรับ ลูกเสิร์ฟได้ดี และในการศึกษาเอกสารที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบการฝึกบันไดสิง พบว่า มีรูปแบบในการ ฝึกการเคลื่อนที่ของเท้าด้วยบันไดลิงที่หลากหลายซึ่งช่วยพัฒนา ความ คล่องแคล่วว่องไวของนักกีฬา ดังนั้น ผู้วิจัยจึงเลือกแบบฝึกบันไดลิงที่ไม่ยากเกินไปสำหรับการฝึกและ เลือกให้สอดคล้องกับทักษะ การเคลื่อนที่ในการเข้ารับลูกเสิร์ฟ คือ มีการเคลื่อนที่ไปทั้งทาง้านหน้า และเคลื่อนที่ไปทางด้านข้าง จำนวน 8 แบบฝึก ประกอบด้วย 1. run through 2. lateral 3. one foot laterat 4. in out lateral 5. lateral in, in out, out 6. lateral feet 7. hop scotch 8. in-out และผู้วิจัยสนใจใน การศึกษาวิจัย เรื่องนี้ โดยการศึกษางานวิจัยที่เกี่ยวข้องต้องการ ฝึกตามแบบฝึก จำนวน 8 สัปดาห์สัปดาห์ละ 3 วัน และทดสอบก่อนฝึก หลังฝึก 4 สัปดาห์ 6 สัปดาห์ และ 8 สัปดาห์จากการศึกษาประโยชน์ของการฝึก บันไดลิงสามารถสรุปได้ว่า การฝึก บันไดลิงมีการฝึก หลากหลายรูปแบบเป็นการฝึกการเคลื่อนที่ของ เท้าเคลื่อนไหวเปลี่ยนทิศทาง และเปลี่ยนตำแหน่งได้อย่างรวดเร็ว สามารถช่วยฝึกระบบประสาทและ ช่วยเพิ่มป ระสิทธิภาพในการวิ่ง ของเท้าได้เร็วขึ้น สามารถฝึกได้คราวละหลายคน และยังสอดคล้อง กับกีฬาเทนนิสต้องมีความสามารถในการเคลื่อนที่ เข้าไปยังเป้าหมายต้องอาศัยความคล่องตัวนั้นคือ การรับลูกเสิร์ฟ 4. โปรแกรมการฝึกบันไดลิง 4.1 บันไดลิงกับความคล่องแคล่วว่องไว Benjamin Gleason Med H. (2012) กล่าวว่า บันไดลิงถูกนำมาใช้เพื่อพัฒนานักกีฬาและ ทักษะการเคลื่อนไหวขั้นพื้นฐาน เป็นวิธีการที่มีประสิทธิภาพและต้นทุนต่ำเพื่อพัฒนาทักษะความ
27 คล่องตัว ความสมดุล ความรวดเร็ว และการเปลี่ยนแปลงทักษะความคล่องตัวที่จำเป็นเพื่อให้ สามารถด าเนินการฝึกซ้อมได้อย่างเต็มที่โดยไม่มีข้อผิดพลาด Mercola (2015) กล่าวว่า การเคลื่อนไหวโดยการฝึกด้วยบันไดลิงจะช่วยเสริมสร้างข้อต่อเอ็น และเอ็นกล้ามเนื้อใน ในขณะเดียวกันการฝึกความคล่องตัวด้วยบันไดลิงยังมีประโยชน์ในการพัฒนา ความคล่องแคล่วว่องไวของนักกีฬาอีกด้วย David Dack (2016) กล่าวว่า เมื่อต้องการพัฒนาความคล่องแคล่วว่องไวแนะนำให้ใช้การ ฝึกซ้อมโดยใช้บันไดลิงซึ่งเป็นหนึ่งในเครื่องมือการออกกกำลังกายที่ดีที่สุดที่สามารถพัฒนาความ คล่องตัวของเท้าได้ดังนั้น ถ้าจะพัฒนาความคล่องแคล่วว่องไวไปอีกระดับหนึ่งควรที่จะเพิ่มลงใน โปรแกรมการฝึกบันไดลิงลงในการฝึกด้วยจากการศึกษาบันไดลิงกับความคล่องแคล่วว่องไวสามารถ สรุปได้ว่า บันไดลิงสามารถพัฒนานักกีฬาและทักษะการเคลื่อนไหวขั้นพื้นฐาน ช่วยพัฒนาความ คล่องแคล่วว่องไว ความเร็วความคล่องตัวของเท้า และเพิ่มประสิทธิภาพในการฝึกกีฬา ใน ขณะเดียวกันการฝึกความคล่องแคล่วว่องไวด้วยบันไดลิงยังให้ประโยชน์ในการพัฒนาความ คล่องแคล่วว่องไวของนักกีฬาอีกด้วย 4.2 ประโยชน์ของความคล่องแคล่วว่องไว ภานุ กุศลวงศ์(2552) กล่าวว่า นักกีฬาที่มีระดับความคล่องแคล่วว่องไวสูงจะมีข้อได้เปรียบ ใน การแข่งขัน ซึ่งการมีความคล่องแคล่วว่องไวสูงจะช่วยลดระดับการบาดเจ็บ การปรับปรุง ความสามารถและเพิ่มความสามารถในการหลบหลีกคู่ต่อสู้ ทวิช ไกลถิ่น (2556) กล่าวว่า ผู้ที่มีความคล่องแคล่วว่องไวดีจะสามารถเลนกีฬาได้อย่างมี ประสิทธิภาพเช่น กีฬาฟุตบอลต้องมีการเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาในเกมการแขงขัน ถ้าผู้เล่น หรือ นักกีฬาที่มีความคล่องแคล่วว่องไวก็จะแสดงออกถึงพฤติกรรมในการใช้ทักษะต่าง ๆ ได้อย่างมี ประสิทธิภาพ เช่น การรับลูกบอลแล้วเปลี่ยนทิศทางการส่ง หรือวิ่งหนีตัวประกบของคู่ต่อสู้ใน ระยะเวลาสั้น ๆ สารัช ดีงาม (2555) กล่าวว่า ความคล่องแคล่วว่องไวมีประโยชน์ในการเล่นกีฬา เนื่องจาก กีฬาเป็นกิจกรรมที่ต้องอาศัยการเคลื่อนไหวทางด้านร่างกายได้อย่างรวดเร็ว ถูกต้อง และ มี ประสิทธิภาพ จตุรงค์ เหมรา (2560) กล่าวว่า ผู้ที่มีความคล่องตัวดีจะมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อสิ่ง กระตุ้นได้ ดีมีประสิทธิภาพในการเคลื่อนที่ในทิศทางที่ดี สามารถเปลี่ยนทิศทางหรือหยุดได้อย่าง รวดเร็วทำให้ การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างรวดเร็วและถูกต้อง ซึ่งความคล่องตัวเป็นองค์ประกอบสำคัญ ในการเล่น กีฬาที่ต้องใช้ความคล่องตัวสำหรับหลบหลีกคู่ต่อสู่ หรือเคลื่อนที่เข้าไปยังตำแหน่งต่าง ๆ ในการ แข่งขันกีฬา เช่น กีฬาเทนนิส กีฬาฟุตบอล กีฬาบาสเกตบอล เป็นต้น
28 จากการศึกษาประโยชน์ของความคล่องแคล่วว่องไวสามารถสรุปได้ว่า ความคล่องแคล่ว ว่องไวนั้นให้คุณประโยชน์แก่นักศึกษา ผู้เรียน หรือแม้กระทั่งนักกีฬา และเป็นปัจจัยสำคัญช่วยในการ เคลื่อนไหวเปลี่ยนทิศทาง ตำแหน่งของแต่ละบุคคล เป็นไปอย่างรวดเร็ว ถูกต้อง และมีประสิทธิภาพ ในการเคลื่อนที่เข้าหาเป้าหมาย กล่าวคือเป็นการเคลื่อนที่ในการรับลูกเสิร์ฟเทนนิสได้ดียิ่งขึ้น 4.3 รูปแบบการฝึกการเคลื่อนที่ของเท้าด้วยบันไดลิง (ประจงจิต อุปจันโท,2558) ภาพที่ 1 run through (two foot) ภาพที่ 2 Lateral รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ Run through (two foot) เคลื่อนที่ไปด้านหน้า รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ lateral เคลื่อนที่ไปด้านข้าง
29 ภาพที่ 3 one foot lateral ภาพที่ 4 in, out lateral รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ one foot lateral เคลื่อนที่เท้าเดียวไปด้านข้าง รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ in, out lateral เคลื่อนที่ไปด้านข้าง
30 ภาพที่ 5 lateral in,in-out,out ภาพที่ 6 in, out lateral รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ lateral in,in-out,out เคลื่อนที่ไปด้านข้าง รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ lateral feet เคลื่อนที่ไปด้านข้าง
31 ภาพที่ 7 Hop scotch ภาพที่ 8 in, out รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ Hop scotch เคลื่อนที่ไปด้านข้าง รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ in, out เคลื่อนที่ไปด้านข้าง
32 5.โปรแกรมการฝึกรับลูกเสิร์ฟ ภาพที่ 9 โปรแกรมการฝึกรับลูกเสิร์ฟทางด้านซ้าย รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ โปรแกรมการฝึกรับลูกเสิร์ฟทางด้านซ้าย ใช้รับลูกวอลเลย์ที่มาจากทางด้านซ้าย
33 ภาพที่ 10 โปรแกรมการฝึกรับลูกเสิร์ฟทางด้านขวา 6.วิจัยที่เกี่ยวข้อง นางสาวอารีย์ อินสุวรรโณ (2560) การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์1) เพื่อศึกษาระดับความ คล่องแคล่ววองไว ่ ในนักกีฬา วอลเลย์บอลหญิง ที่ใช้โปรแกรมการฝึกแบบผสมผสาน 2) เพื่อ เปรียบเทียบความคล่องแคล่ววองไว ่ ในนักกีฬาวอลเลย์บอลหญิง ก่อนและหลังการใช้โปรแกรมการ ฝึกแบบผสมผสานโดยกลุ่มตัวอยาง ่ ได้จากการเลือกแบบเจาะจง (purposive sampling) เป็นนักกีฬา วอลเลย์บอลหญิง อายุระหวาง่ 13 – 15 ปี จำนวน 30คน โรงเรียนเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระศรี นครินทร์ ยะลา จังหวัดยะลา โดยใช้โปรแกรมการฝึกแบบผสมผสาน ที่สร้างขึ้นจำนวน 8 สัปดาห์ และใช้การบันทึกเวลาด้วยการ ทดสอบ Illinois Agility run test ก่อนการฝึกในสัปดาห์ที่หนึ่ง และหลังการ ฝึกครบ 8 สัปดาห์ โดย ใช้สถิติ dependent t – test เพื่อทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ย ความ คล่องแคล่ววองไว ก่อนและ หลังการฝึกด้วยโปรแกรมการฝึกแบบผสมผสาน รูปแบบการฝึก วัตถุประสงค์ โปรแกรมการฝึกรับลูกเสิร์ฟทางด้านขวา ใช้รับลูกวอลเลย์ที่มาจากทางด้านขวา
34 ธนวรรณพร ศรีเมือง (2566) การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลและเปรียบเทียบผล ของการฝึกใช้บันไดลิงที่มีต่อความคล่องแคล่วว่องไวและความเร็วในนักกีฬาวอลเลย์บอลชาย มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม กลุ่มตัวอย่างเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลชายที่ศึกษาอยู่ใน มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม อายุระหว่าง 18 - 22 ปี จำนวน 12 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นโปรแกรมการฝึกบันไดลิง ทำการฝึกเป็นเวลา 4 สัปดาห์ ๆ ละ 3 วัน คือ วันอังคาร วันพุธ และวันศุกร์ วันละ 30 นาที ในช่วงเวลา 18.00 - 18.30 น. เก็บข้อมูลความคล่องแคล่ว ว่องไวและความเร็ว ก่อนการฝึกและหลังการฝึกสัปดาห์ที่ 4 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการหาค่าเฉลี่ย ส่วน เบี่ยงเบนมาตรฐาน และเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยด้วยการทดสอบค่าที (t-test dependent) กำหนดความมี นัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 สุรชัย แซ่ด่าน (2560)ผลการฝึกโดยใช้ตารางเก้าช่องและบันไดลิงที่มีต่อความคล่องตัว ใน นักกีฬากาบัดดี้การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของการฝึกโดยใช้ตารางช่อง และบันไดลิงที่มีต่อความคล่องตัวในนักกีฬากาบัดดี้ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักกีฬากาบัดดี้ สถาบันการพล ศึกษา วิทยาเขตกระบี่ จำนวน 30 คน แบ่งกลุ่มการฝึกโดยการสุ่มเพื่อแบ่งกลุ่มจำนวน 3 กลุ่ม ทำการ ฝึกด้วยโปรแกรมปกติฝึกเสริมด้วยโดยใช้ตารางเก้าช่อง และบันไดลิง เป็นเวลา 8 สัปดาห์ เครื่องมือ การวิจัย คือ แบบทดสอบความคล่องตัว ได้แก่ การทดสอบความคล่องตัวของ อิลลินอยส์ การ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ค่ามัธยฐาน และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบวิลคอกซัน (Wilcoon Signed Rank Test) และคริสตัล-วอลลิส (Kruskal-Wallis Test) และเปรียบเทียบ รายคู่ด้วยวิธี Multiple Confidence Interval Procedures ศุภเชฐ สิงหพงศ์. (2557). การพัฒนาแบบฝึกทักษะการเล่นลูกสองมือล่างในกีฬาวอลเลย์บอล สําหรับ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3โรงเรียนสตรีวิทยา ๒ ปีการศึกษา 2557. การวิจัยครั้งนี้มี วัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาการเล่นลูกสองมือล่างในกีฬาวอลเลย์บอลของนักเรียน ระดับชั้นมัธยมศึกษาปี ที 3 ประชากรที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ เป็นนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนสตรีวิทยา 2 จํานวนทั้งสิ้น 776 คน เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบฝึกที่ผู้วิจัยได้พัฒนาขึ้น สถิติที่ใช้ใน การวิเคราะห์ข้อมูลใน การวิจัยในครั้งนี้ คือ สถิติพื้นฐาน ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ สถิติ ที (t-test dependent) อรสา สุดจํา. (2550) การวิจัยครั้งนมีความมุงหมาย เพื่อศึกษาการเปรียบเทยบโปรแกรมการ ฝึกตบลูกวอลเลยบอล และโปรแกรมการฝกตบลูกวอลเลยบอลควบคูกบการฝึกจินตภาพ ที่มีต อทักษะการกระโดดตบลกวอลเลย์บอลกลุมตัวอยางที่ใชในการวิจัยเปนนักเรียนหญิงระดับชวงชั้นที่ 3 ที่ผ่านการเรียนวิชาวอลเลยบอลมาแลว จากโรงเรียนมาแตรเดอีวิทยาลัย และโรงเรียนวาสุเทวีิทยาลัย ซึ่งเปนโรงเรียนอยูในโรงเรียนเครืออุรสุลนิ เขตกรงเทพมหานครุ จำนวน 30 คน ไดมาโดยใชวิธีการ เลือกกลุมตัวอย่างแบบแบงชั้น (Stratified Random Sampling) โดยเลือกกลุมตวอยางจากโรงเรียน แตละ
35 โรงเรียน โรงเรียนละ 15 คน โดยจัดใหแตละกลุ่มที่ไดมาจากโรงเรียนแตละโรงเรียน มีคะแนน เฉลี่ย การกระโดดตบลูกวอลเลย์บอลไมแตกตางกัน จากนั้นจับสลากเพื่อกําหนดใหเปนกลุมทดลอง 2กลุม คือ กลุมทดลองที่ 1 :ฝกโดยใชโปรแกรมฝกตบลูกวอลเลยบอลที่ผูวิจัยสรางขึ้นเอง กลุมทดลองที่ 2 :ฝกโดยใชโปรแกรมฝกตบลูกวอลเลยบอลควบคู่กับการฝก จินตภาพ ที่ผูวิจัยสรางขึ้นเอง หฤษนันท์ จันทร์ทอง (2561) ผลการฝึกบันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีต่อ ความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟเทนนิสการวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาผลการฝึกบันไดลิง ร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ของนักศึกษาสถาบันการพลศึกษา 2) เพื่อเปรียบเทียบ ความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ภายใน กลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองของนักศึกษาสถาบันการ พลศึกษา และ 3) เพื่อเปรียบเทียบความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ระหว่างกลุ่มควบคุมและ กลุ่มทดลองของนักศึกษาสถาบันการพลศึกษา กลุ่ม ตัวอย่าง คือ นักศึกษาสถาบันการพลศึกษา วิทยา เขตลำปาง คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ จำนวน 40 คน แบ่งเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่ม ทดลอง กลุ่มละ 20 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือแบบ ฝึกบันไดลิงและแบบฝึกการรับลูกเสิร์ฟ เทนนิส มีความเที่ยงตรงเท่ากับ 1.00 และแบบทดสอบ ความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์มี ความเที่ยงตรงเท่ากับ 1.00 และมีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ .96 วิเคราะห์ข้อมูลโดยเปรียบเทียบ ความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ภายในกลุ่มโดยการวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบวัดซำและ เปรียบเทียบความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ระหว่างกลุ่มโดยการทดสอบค่าที(Independent ttest) การวิจัย พบว่า 1. ความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ของกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง ตั่ง แต่สัปดาห์ที่ 4 สัปดาห์ที่ 6 และสัปดาห์ที่ 8 ดีขึ้นตามลำดับ 2. เปรียบเทียบความสามารถในการรับลูก เสิร์ฟวอลเลย์ภายในกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองตั่งแต่สัปดาห์ที่ 4 สัปดาห์ที่ 6 และสัปดาห์ที่ 8 พบว่า มีความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3. เปรียบเทียบความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ระหว่างกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง หลังการ ฝึกสัปดาห์ที่ 4 สัปดาห์ที่ 6 และสัปดาห์ที่ 8 กลุ่มทดลองมีความสามารถในการรับลูกเสิร์ฟ วอลเลย์ ดีกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 6. กรอบความคิดวิจัย การฝึกบันไดลิง ร่วมกับการฝึกรับลูก เสิร์ฟ การฝึกกีฬาวอลเลย์โดยใช้ บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูก เสิร์ฟร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟ ทักษะการรับลูก เสิร์ฟวอลเลย์
36 บทที่ 3 วิธีด าเนินการวิจัย ผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟ ที่มีผลต่อทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอลด้วยมือล่าง ของนักนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ผู้วิจัยได้นำเสนอวิธีการดำเนินการศึกษาหัวข้อต่อไปนี้ 1. ประชากรกลุ่มตัวอย่าง 2. แบบแผนการทดลอง 3. เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย 4. ขั้นตอนการสร้างแบบฝึก 5. การเก็บรวบรวมข้อมูล 6. การวิเคราะห์ข้อมูล 7. สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ 1. ประชากรกลุ่มตัวอย่าง 1.1 ประชากรที่ใช้ในการวิจัยในครั้งนี้เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 1.2 กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยในครั้งนี้เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 2. แบบแผนการทดลอง การวิจัยในครั้งนี้มีแบบแผนการทดลอง (Experimental Design) กลุ่มเดียวทดสอบก่อนและ หลัง การทดลอง One Group Pretest -Posttest Design พวงรัตน์ ทวีรัตน์ (2540) ตารางที่ 3 แผนการทดลองแบบกลุ่มเดียวทดสอบก่อนและหลังการทดลอง กลุ่ม ทดสอบก่อนฝึก ทดลอง ทดสอบหลังฝึก E T1 X T2 สัญลักษณ์ที่ใช้ในแบบแผนทดลอง E แทน กลุ่มทดลอง (Experimental Group) T1 แทน การทดสอบก่อนการฝึกบันไดลิง X แทน แบบฝึกบันไดลิง T2 แทน การทดสอบหลังการฝึกบันไดลิง
37 3. เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ประกอบไปด้วย 3.1 บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกลูกเสิร์ฟ 3.2 แบบทดสอบการรับลูกเสิร์ฟ 4. ขั้นตอนการสร้างแบบฝึก 4.1 ศึกษาเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง 4.1.1 ศึกษาเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับการฝึกการเคลื่อนที่ของเท้าด้วยบันไดลิง 4.2 ดำเนินการสร้างแบบฝึกบันไดลิงที่สอดคล้องกับการเคลื่อนที่เข้ารับลูกเสิร์ฟตะกร้อ จำนวน 8 แบบฝึก ได้แก่ 4.2.1 แบบฝึก run through (ฝึกความคล่องตัวในการก้าวเท้าไปรับลูกเสิร์ฟด้านหน้า) 4.2.2 แบบฝึก lateral (ฝึกความคล่องตัวในการก้าวเท้าไปรับลูกเสิร์ฟด้านข้าง) 4.2.3 แบบฝึก one foot lateral (ฝึกความคล่องตัวในการก้าวเท้าไปรับลูกเสิร์ฟด้านข้าง) 4.2.4 แบบฝึก in out latera! (ฝึกความคล่องตัวในการก้าวเท้าไปรับลูกเสิร์ฟด้านข้าง) 4.2.5 แบบฝึก lateral in, in out, out (ฝึกความคล่องตัวในการก้าวเท้าไปรับลูกเสิร์ฟ ด้านข้าง 4.2.6 แบบฝึก lateral feet (ฝึกความคล่องตัวในการก้าวเท้าไปรับลูกเสิร์ฟด้านข้าง) 4.2.7 แบบฝึก hop scotch (ฝึกความคล่องตัวในการก้าวเท้าไปรับลูกเสิร์ฟด้านหน้า) 4.2.8 แบบฝึก in-out (ฝึกความคล่องตัวในการก้าวเท้าไปรับลูกเสิร์ฟด้านหน้า) 4.3 นำแบบฝึกบันไดลิงที่สร้างขึ้นเสนอต่ออาจารย์ที่ปรึกษา เพื่อตรวจสอบแก้ไขเพิ่มเติม และ ปรับปรุงให้ดีขึ้น 4.4 ดำเนินการหาค่าความเที่ยงตรง (validity) โดยนำแบบฝึกการรับลูกเสิร์ฟ ไปให้ผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 3 ท่าน พิจารณาเพื่อตรวจสอบความสอดคล้องของผู้เชี่ยวชาญ โดยต้องมีค่าดัชนีความ สอดคล้อง ไม่ต่ำกว่า 0.50 (พิสณุ ฟองศรี. 2557) แบบฝึกการรับลูกเสิร์ฟกับวัตถุประสงค์ของ การฝึกโดยได้ค่า ความสอดคล้องจากผู้เชี่ยวชาญ หรือค่า IOC (Index of consistency : IOC) เท่ากับ 1 โดย ผู้เชี่ยวชาญมีข้อเสนอแนะบางประการคือให้ปรับวัตถุประสงค์ของการฝึกการ เคลื่อนที่ของเท้าด้วย บันไดลิงให้มีความ ชัดเจน 4.5 นำแบบฝึกบันไดลิงที่ผ่านการตรวจสอบความสอดคล้องจากผู้เชี่ยวชาญ ไปทดลองใช้กับ กลุ่ม ตัวอย่างที่ศึกษา 4.6 นำแบบฝึกบันไดลิงไปใช้กับกลุ่มตัวอย่างที่ศึกษาเพื่อเก็บรวบรวมข้อมูล
38 4.7 นำข้อมูลมาวิเคราะห์และอภิปรายผลในการวิจัยต่อไป 4.8 วิธีสร้างและหาประสิทธิภาพของเครื่องมือ 4.8.1 การสร้างแบบฝึกการรับลูกเสิร์ฟ 4.8.1.1 แบบฝึกการเคลื่อนที่รับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอลด้านขวา 4.8.1.2 แบบฝึกการเคลื่อนที่รับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอลด้านซ้าย 4.8.2 แบบทดสอบการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอล 4.8.2.1 ศึกษาเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง 4.8.1.2 ศึกษาเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้องเกี่ยวข้องกับทักษะการรับลูก 4.8.3 นำแบบฝึกทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลยืบอลสร้างขึ้นเสนอต่ออาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อ ตรวจสอบ แก้ไขเพิ่มเติมและปรับปรุงให้ดีขึ้น 4.8.4 ดำเนินการหาค่าความเที่ยงตรง (validity) โดยนำแบบฝึกทักษะการรับลูกเสิร์ฟไปให้ ผู้เชี่ยวชาญจำนวน 3 ท่านพิจารณาเพื่อตรวจสอบความสอดคล้องของผู้เชี่ยวชาญโดยต้องมีค่าดัชนี ความสอดคล้องไม่ต่ำกว่า 0.50 (พิสณุ ฟองศรี. 2557) แบบฝึกการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอล ได้ค่า ความ สอดคล้องจากผู้เชี่ยวชาญ หรือค่า IOC (Index of consistency : IOC) เท่ากับ 1 โดย ผู้เชี่ยวชาญมีข้อเสนอแนะบางประการคือให้ปรับเวลาในการฝึก โดยให้มีช่วงพักระหว่างการฝึกมาก ขึ้น และควร กำหนดตำแหน่งในการยืนรับลูกเสิร์ฟการวัดผลประเมินผลโดยให้ผู้เชี่ยวชาญพิจารณา ตรวจสอบให้คะแนนดังนี้ ให้คะแนน +1 เมื่อแน่ใจว่าองค์ประกอบนั้นเหมาะสมและสอดคล้อง ให้คะแนน 0 เมื่อไม่แน่ใจว่าองค์ประกอบนั้นเหมาะสมและสอดคล้อง ให้คะแนน 1 เมื่อแน่ใจว่าองค์ประกอบนั้นไม่เหมาะสมและสอดคล้อง แล้วนำคะแนนที่ได้มาหาค่าดัชนีความสอดคล้อง (Index of objective congruence IOC) ระหว่าง องค์ประกอบแบบทดสอบความคล่องแคล่วว่องไว จะต้องได้ค่าดัชนีความสอดคองค์ประกอบ ตั้งแต่ 0.50 ขึ้นไป 4.8.5 นำแบบฝึกการรับลูกเสิร์ฟที่ผ่านการตรวจสอบความสอดคล้องจากผู้เชี่ยวชาญไป ทดลอง ใช้กับกลุ่มตัวอย่างที่ศึกษา เพื่อหาข้อบกพร่องและปรับปรุงให้มีความสมบูรณ์ 4.8.6 นำแบบฝึกการรับลูกเสิร์ฟไปใช้กับกลุ่มตัวอย่างและดำเนินการทดสอบก่อนการฝึก และหลังการฝึกสัปดาห์ที่ 4 สัปดาห์ที่ 6 สัปดาห์ที่ 8 4.8.7 ดำเนินการเก็บรวบรวมข้อมูล นำมาวิเคราะห์ และอภิปรายผลในการวิจัยต่อไป 5. การเก็บรวบรวมข้อมูล
39 5.1 ก่อนการทดลองให้นักเรียนทำแบบทดสอบการรับลูกเสิร์ฟเพื่อทดสอบพื้นฐานในการรับ ลูก 5.2 ผู้รายงานดำเนินการฝึกกลุ่มตัวอย่าง ด้วยแบบฝึกบันไดลิงโดยให้นักเรียน ปฏิบัติกิจกรรม ต่าง ๆ ตามขั้นตอน 5.3 เมื่อสิ้นสุดการทดลองแล้ว นำแบบทดสอบชุดเดิมมาให้นักเรียนทดสอบ (Posttest) จากนั้นนำ ผลที่ได้ไปวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติต่อไป 6. การวิเคราะห์ข้อมูล การวิเคราะห์ข้อมูลใช้ในการวิเคราะห์ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 7. สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ในการวิเคราะห์ข้อมูล ผู้วิจัยเลือกใช้สถิติสถิติดังนี้ 7.1 สถิติพื้นฐานใช้ค่า X และค่าเฉลี่ยเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) โดยใช้โปรแกรมสำเร็จรูปทาสถิติ สำหรับข้อมูลทางสังคมศาสตร์ (นฤมล แสงพรหม, 2563) x= ̅ ∑ x n เมื่อ ̅ แทน ค่าเฉลี่ยของกลุ่มตัวอย่าง ∑ แทน ค่าเฉลี่ย n แทน จำนวนกลุ่มตัวอย่าง S.D=√ ∑ (xjx)̅ n 2 i=1 n เมื่อ S.D. แทน ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน x̅ แทน ค่าเฉลี่ย ∑=1 แทน ผลรวมของข้อมูลทั้งหมด แทน จำนวนกลุ่มตัวอย่าง n แทน จำนวนกลุ่มตัวอย่าง 7.2 หาค่าที่ความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหาของแบบทดสอบทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์บอล โดยใช้ ดัชนีความ สอดคล้อง (IOC) (นฤมล แสงพรหม, 2563) IOC = ∑ R N
40 เมื่อ IOC เป็นดัชนีความสอดคล้อง ∑ R เป็นผลรวมของความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญ N เป็นจำนวนของผู้เชี่ยวชาญ 7.3 การหาค่าร้อยละ มีสูตรในการคำนวณ ดังนี้ (นฤมล แสงพรหม, 2563) p= f N เมื่อ p แทน ร้อยละ f แทน ความถี่หรือจำนวนข้อมูลที่ต้องการหาร้อยละ N แทน จำนวนข้อมูลทั้งหมด
41 บทที่4 ผลการวิเคราะห์ข้อมูล ผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีผลต่อทักษะการ รับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ด้วยมือล่าง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส ผู้วิจัยขอนำเสนอผลการวิเคราะห์ข้อมูลแบ่งออกเป็น 2 ตอน ดังนี้ ตอนที่ 1 ผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีผลต่อ ทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ด้วยมือล่าง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ระหว่างก่อนฝึกและหลัง ฝึก ตารางที่ 1 ผลการฝึกกีฬาวอลเลย์บอล เรื่อง ทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลยืบอลด้วยด้วยมือล่างของ นักเรียน ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ระหว่างก่อนฝึกและหลังฝึก เลขที่ คะแนนก่อนฝึก 20 คะแนน คะหลังฝึก 20 คะแนน รับวอลเลย์ด้วย มือล่างทาง ด้านซ้าย รับวอลเลย์ด้วย มือล่างทาง ด้านขวา รับวอลเลย์ด้วย มือล่างทาง ด้านซ้าย รับวอลเลย์ด้วย มือล่างทาง ด้านขวา 1 5 3 6 6 2 6 3 6 5 3 7 4 8 7 4 6 5 8 6 5 4 4 8 5 6 5 6 8 6 7 6 5 8 7 8 5 5 9 7 9 8 8 9 7 10 7 7 8 7 11 4 3 5 4 12 3 1 5 4 13 2 2 4 2 14 3 3 4 4 15 3 4 5 5
42 16 5 4 6 6 17 6 6 7 5 เลขที่ คะแนนก่อนฝึก 10คะแนน คะหลังฝึก 10 คะแนน รับวอลเลย์ด้วยมือ ล่างทางด้านซ้าย รับวอลเลย์ด้วยมือ ล่างทางด้านขวา รับวอลเลย์ด้วยมือ ล่างทางด้านซ้าย รับวอลเลย์ด้วยมือ ล่างทางด้านขวา 18 2 3 8 5 19 3 2 6 6 20 1 3 8 7 21 4 3 9 6 22 6 5 6 4 23 5 6 8 5 24 9 6 9 6 25 8 1 8 5 26 6 2 9 8 27 5 3 8 7 28 8 4 3 4 29 4 5 8 5 รวม 258 374 รวมคะแนนเฉลี่ย 8.89 12.89 ส่วนเบี่ยงเบน มาตรฐาน 1.69 1.92 ร้อยละ 2.58 3.74 จากตารางที่ 1 พบว่าการทดสอบผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูก เสิร์ฟที่มีผลต่อทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ด้วยมือล่าง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 จำนวน 29 คน ซึ่งมีคะแนนเต็ม 20 คะแนน ก่อนฝึกเท่ากับ 8.89 คิดเป็นร้อยละ 2.58 และคะแนนเฉลี่ยหลัง ฝึกเท่ากับ 12.89 คิดเป็นร้อยละ 3.74โดยเฉลี่ยหลังฝึกสูงกว่าก่อนฝึก ปรากฏดังตารางที่ 2
43 ตอนที่ 2 ผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีผลต่อ ทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ด้วยมือล่าง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส ระหว่างก่อนฝึกและหลังฝึก จากตารางที่ 2 แสดง จากคะแนนเต็ม 10 คะแนน นักเรียนคะแนนเฉลี่ยก่อนฝึกเท่ากับ 8.89 คิดเป็นร้อยละ 2.58 และคะแนนเฉลี่ยหลังฝึกเท่ากับ 12.89 คิดเป็นร้อยละ 3.74 คะแนนหลังฝึกเมื่อ เปรียบเทียบกับคะแนนก่อนฝึก คะแนนหลังฝึกสูงกว่าก่อนฝึก ผลการทดลอง ̅̅ S.D. ร้อยละ ก่อนฝึก 8.89 1.69 2.58 หลังฝึก 12.89 1.92 3.74
44 บทที่ 5 สรุปผล อภิปราย และข้อเสนอแนะ ในการวิจัยผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีผลต่อ ทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ด้วยมือล่าง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส ผู้วิจัยนำเสนอการสรุปผล อภิปราย และข้อเสนอแนะ ดังนี้ วัตถุประสงค์ของการวิจัย เพื่อศึกษาผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีผลต่อทักษะ การรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส สมมุติฐานการวิจัย นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 มีทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ด้วยมือล่วง หลังฝึกโดยใช้ บันไดลิงดีกว่า ก่อนฝึก สรุปผลการวิจัย นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใสมีทักษะการรับลูกลูกเสิร์ฟวอล เลย์ด้วยมือล่าง โดยใช้บันไดลิง ได้คะแนนเฉลี่ยเท่ากับก่อนการฝึกเท่ากับ 8.89 คิดเป็นร้อยละ 2.58 และคะแนนเฉลี่ยหลังการฝึกเท่ากับ 12.89 คิดเป็นร้อยละ 3.74 โดยคะแนนเฉลี่ยหลังฝึกดีกว่าก่อน ฝึก อภิปรายผลการวิจัย จากการศึกษาผลของการฝึกกีฬาวอลเลย์บอลโดยใช้บันไดลิงร่วมกับการฝึกรับลูกเสิร์ฟที่มีผล ต่อทักษะการรับลูกเสิร์ฟวอลเลย์ด้วยมือล่าง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเทศบาล 1 หนองใส นำมาอภิปราย ผลได้ดังนี้ จากการศึกษานักเรียนที่เรียนในรายวิชาวอลเลย์บอลไม่มีความคล่องตัวในการก้าวเท้า เคลื่อนที่ให้ทันกับตำแหน่งตะกร้อของผู้เสิร์ฟที่เสิร์ฟมาทำให้ความสามารถในการเคลื่อนที่เข้ารับลูก เสิร์ฟของนักเรียนไม่สามารถทำได้ดีเท่าที่ควร โดยแท้จริงแล้วการเคลื่อนที่เข้าหาตำแหน่งในการรับลูก เสิร์ฟมีความหลากหลายอย่างมาก และการที่จะทำให้นักศึกษามีความสามารถในการเคลื่อนที่เข้าหา