พระอภัยมณี ตอนหนีนางผีเสื้อสมุทร

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี สือ้ สมทุ ร คร้ันไดย้ นิ จงึ แจง้ แถลงไข
ขา้ งทศิ ใต้แตเ่ มื่อคืนวานซืนน้ี
๏ ผ่ายพวกผที ีอ่ ยทู่ ศิ ทักษณิ ด้วยลูกเล็กเหลือตัวไม่กลวั ผี
เหน็ เงือกพามนษุ ย์รบี รดุ ไป ด้วยทว่ งทีรบี ร้อนไมน่ อนใจ
ขา้ นึกร้ายหมายจะตามก็ขามเดก็
เห็นจะไปได้ครนั จนวนั น้ี

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี สอื้ สมทุ ร

ฝา่ ยพวกผที อี่ ยู่ทศิ ใต้ เมื่อจงึ บอกนางผีเสื้อสมุทรไปว่าเห็นเงือกพา
มนุษยม์ ่งุ หน้าไปทางทศิ ใตต้ ัง้ แตเ่ มอ่ื วานนี้ ขา้ ว่าจะตามไปหมายจะทาร้าย
แตเ่ กรงเด็กทม่ี าด้วย จงึ ไม่กลา้ เข้าไปทาอนั ตราย

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผีเสื้อสมุทร

๏ นางผเี สอ้ื เหลือโกรธโลดทะลึง่ โตดงั หนง่ึ ยุคุนธรข์ นุ ไศล
ลุยทะเลโครมครามตามออกไป สมุทรไทแทบจะลม่ ถล่มทลาย
เหล่าละเมาะเกาะขวางหนทางยกั ษ์ ภเู ขาหักหินหลุดทรดุ สลาย
เสียงครึกคร้นื คล่นื คลุม้ ขึน้ กลมุ้ กาย ผีเสือ้ ร้ายรบี รุดไม่หยุดยืน

พระอภยั มณี ตอน หนนี างผีเส้ือสมุทร

นางผีเสือ้ สมุทรฟงั แลว้ ก็โกรธมาก รา่ งกายขยายใหญ่โตเท่าภเู ขา
รบี ลยุ น้าตามไป มหาสมุทรแทบพังทลาย ภเู ขาทีข่ วางทางกห็ กั ทรุดลง
เสยี งคลน่ื ดงั สน่นั นางผเี สอื้ สมทุ รรบี เดินอยา่ งไมห่ ยุดพัก

พระอภยั มณี ตอน หนนี างผีเสือ้ สมทุ ร

๏ ฝ่ายพระอภัยมณซี ง่ึ หนียกั ษ์ กบั ลกู รกั เงือกน้าไปตามคล่ืน
บรรลุทางกลางชลาได้ห้าคนื เห็นทะมื่นมาข้างหลังดังสะเทอื น
จงึ ถามเงอื กวา่ ไฉนจึงไหวหว่ัน สลาตันลมใหญ่ก็ไม่เหมือน
ไม่เหน็ แสงสรุ ิยนั ตะวนั เดือน เป็นคลื่นเคลื่อนคลอนล่ันสนน่ั ดงั

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผีเสอื้ สมทุ ร

ฝ่ายพระอภยั มณกี บั ลูกซง่ึ กาลงั หนีนางยกั ษผ์ เี ส้อื สมุทรมากบั เงือกอยู่นัน้
ก็ได้เดนิ ทางมาเปน็ เวลา ๕ คืนแลว้ พลนั เห็นบางอย่างดามืดใหญ่โตมาจากขา้ ง
หลงั สัน่ สะเทอื นดงั สน่ันหว่นั ไหว จงึ ถามเงือกว่าเหตุใดจงึ ส่ันสะเทอื นหว่นั ไหว
ลมสลาตนั ก็ไม่มี อีกท้งั ยังไม่เหน็ แสงพระอาทติ ย์

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผเี สื้อสมทุ ร

๏ ฝ่ายเงอื กน้าสาเหนยี กแน่ในจิต คือว่าฤทธย์ิ กั ษ์ร้ายมาภายหลงั
ด้วยเดชนางยกั ขนิ ีมีกาลัง ชวี ติ ครั้งน้ีเหน็ ไม่เปน็ ตน
จงึ ทลู องคพ์ ระอภัยวา่ ใชอ่ ่ืน เสยี งครึกคร้นื มารนางมากลางหน
คงทนั กนั วนั นี้หนไี มพ่ น้ เหน็ สุดจนจาม้วยลงดว้ ยกัน

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผเี ส้ือสมทุ ร

ฝ่ายเงอื กนั้นแน่ใจวา่ ต้องเป็นนางผีเสอื้ สมุทรที่กาลังตามหลงั มาเป็น
แนแ่ ท้ กาลังของนางมีมากนัก เหน็ ทวี า่ จะไมร่ อดแน่ ๆ จงึ ทลู พระอภัยมณวี ่า
ทเ่ี หน็ มาดา้ นหลังน้นั ไม่ใช่ใครอืน่ แต่เปน็ นางยกั ษ์ผเี ส้ือสมุทร คงจะตามมาทนั
เราในวนั น้ี เราทง้ั หมดคงจะไมร่ อดพ้นเป็นแน่ คงจะตอ้ งตายไปดว้ ยกนั

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผีเส้อื สมุทร ใหเ้ ปล่าเปลี่ยวนยั นาเพียงอาสญั
อตุ ส่าหก์ ลัน้ กลนื นา้ ตาแลว้ พาที
๏ พระอภัยใจหายไมว่ ายเหลยี ว วบิ ากกรรมกจ็ ะสูอ้ ยู่เป็นผี
แต่มานะกษัตริย์สู้กดั ฟัน แลว้ รีบหนีไปในน้าแต่ลาพงั
จะไปไหนไมพ่ น้ ผีเส้ือน้า แมน้ นางยกั ษ์จะมารบั จงกลบั หลงั
ทา่ นส่งเราเขา้ ที่เกาะละเมาะน้ี กันแสงส่ังลกู ยาด้วยอาลัย
แล้วว่าแก่สนิ สมทุ รสุดทร่ี กั
อันตัวพอ่ ขอตายวายชวี งั

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผเี สอื้ สมทุ ร

พระอภัยมณฟี งั แล้วใจหาย แต่ด้วยความเปน็ หน่อเนอื้ เชื้อกษตั รยิ ์จึงตอ้ ง
กัดฟนั ส้อู ดกล้ัน กลืนน้าตา แล้วพูดว่า จะหนไี ปทไี่ หนคงจะไมพ่ ้นนางผเี ส้ือสมทุ ร
แต่เราจะขอสูต้ ามวบิ ากกรรม แมจ้ ะตายเป็นผกี ็ยอม ใหท้ ่านสง่ เราไว้ทีเ่ กาะแหง่ น้ี
แล้วรีบหนไี ป หนั ไปบอกสินสมทุ รด้วยความอาลัยว่า ถา้ แมม่ ารับใหร้ ีบกลบั ไปกับแม่
สว่ นพ่อน้นั จะขอยอมตาย

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผเี สอ้ื สมุทร ลกู ไม่ขอจากพระองคอ์ ยา่ สงสัย
พระรบี ไปก่อนขา้ อย่าปรารมภ์
๏ สินสมุทรมิได้กลวั กลบั หัวรอ่ อยู่ต้นทางจะไดพ้ บประสบสม
แมม้ ารดามาตามจะห้ามไว้ พระปรารมภ์เรียกไว้กไ็ ม่ฟงั
ลกู จะค่อยลอยตามแตห่ ่างห่าง พอจับไดป้ ลาอนิ ทรขี ้นึ ข่ีหลงั
แลว้ เผ่นโผนโจนลงทะเลลม ค่อยลอยรั้งรอมาในวาริน
เทีย่ วดาด้นค้นหามัจฉาใหญ่
เสยี งโผงผางกลางน้าแต่ลาพัง

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี สื้อสมุทร

สินสมุทรหัวเราะแลว้ บอกวา่ จะไม่ไปอยูก่ บั แม่ ถ้าแม่ตามมาลกู จะหา้ มไว้
พอ่ อยา่ ไดก้ ังวล แล้วใหร้ ีบหนีไปกอ่ น ลกู จะตามไปหา่ ง ๆ คอยดตู น้ ทางให้
พูดจบก็ว่ายลงทะเลไป พระอภยั มณหี ้ามก็ไม่ฟงั สินสมทุ รว่ายน้าเทย่ี วหาจบั ปลา
ตัวใหญ่ พอจบั ไดป้ ลาอนิ ทรีย์กข็ ้นึ ขี่หลงั

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผีเสอ้ื สมทุ ร

๏ ฝ่ายผเี สอ้ื สมุทรไมห่ ยุดหย่อน ครนั้ ลยุ ออ่ นอุตส่าหว์ า่ ยสายกระสนิ ธุ์
กาลงั น้อยถอยถดดว้ ยอดกนิ เจียนจะสน้ิ ชวี าในสาคร
ได้สามวนั ทันผัวกับลกู น้อย เห็นเลอื่ นลอยลบิ ลบิ ยิ่งถีบถอน
กระโจมโจนโผนโผชโลทร คล่นื กระฉ่อนฉาดฉานสะทา้ นมา

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี ส้ือสมทุ ร

ฝา่ ยผีเส้อื สมทุ รกย็ งั รบี ตามไปอยา่ งไม่หยุดหยอ่ น แม้ร่างกายจะเหนือ่ ยออ่ น
เพราะอดอาหารมาหลายวนั แทบจะเจยี นตายกลางมหาสมุทร ผ่านไป ๓ วันก็ใกล้จะ
ตามทันจึงกระโจนเข้าไปหาจนคลนื่ กระฉอ่ น

พระอภยั มณี ตอน หนนี างผีเส้ือสมุทร

๏ ฝ่ายเงอื กน้ากาลงั กส็ ้นิ สดุ คร้ันจะหยุดยกั ษไ์ ล่ใกลน้ กั หนา
เรียกลูกสาวคราวนพี้ ่อจะมรณา เจา้ ช่วยพาภวู ไนยไปให้พ้น
นางเงอื กนอ้ ยสร้อยเศร้าเข้ามาผลัด แบกกษัตรยิ ว์ า่ ยเสอื กเสลือกสลน
กาลงั สาวคราวด่วนด้วยจวนจน ออกกลางชลโบกหางผางผางไป

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผเี ส้อื สมทุ ร

ฝ่ายเงือกน้นั กแ็ ทบจะหมดกาลัง ครัน้ จะหยดุ พักนางผีเส้อื สมทุ รก็ตามมาใกล้
จงึ เรยี กเงือกลกู สาวมาใหช้ ว่ ยพาพระอภัยมณหี นไี ป เงอื กสาวมีสีหนา้ เศร้าสรอ้ ยเปน็
กังวล เขา้ มาผลัดตอ่ จากพอ่ แล้วพาพระอภยั มณีไปดว้ ยความลาบาก

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผเี สือ้ สมทุ ร

๏ สนิ สมทุ รหยุดอยู่ดูนางยักษ์ เห็นผดิ พกั ตรม์ ารดานา่ สงสยั
ดว้ ยเห็นแม่แตร่ ปู นิมติ ไว้ สงสัยใจออกขวางกลางคงคา
แล้วรอ้ งถามตามประสาเปน็ ทารก น่สี ตั วบ์ กหรือสัตวน์ า้ ดานกั หนา
โจนกระโจมโครมครามตามเรามา จะเลน่ ขา้ ทา่ ไรจะใคร่รู้

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี สอ้ื สมทุ ร

สนิ สมทุ รหยดุ ดนู างผเี สอ้ื สมทุ ร เหน็ หนา้ ตาไม่เหมอื นแม่เลยสงสัย
เพราะเคยเหน็ แมแ่ ต่ในรปู นิมิต จึงเขา้ ขวางทางไว้ แล้วรอ้ งถามตามประสาเดก็
ว่า น่ีสตั วบ์ กหรือสัตว์นา้ ทาไมตวั ดาเช่นน้ี แลว้ จะตามมาทาไม

พระอภยั มณี ตอน หนนี างผีเสือ้ สมุทร

๏ ฝา่ ยนางอสรุ ผี ีเสอ้ื นา้ ไดย้ นิ คาโอรสนกึ อดสู
เปน็ หว่ งผัวมวั แลชะแง้ดู ไม่เห็นอย่ดู ้วยกนั นฉ่ี ันใด
หรือจวนตวั กลวั เมยี ไปเสียก่อน หรอื ซุ่มซอ่ นอยูเ่ กาะละเมาะไหน
จาจะปลอบโดยดีแมน้ มิไป จงึ จะไดจ้ ับกุมตะลุมบอน
จึงตอบโต้โป้ปดโอรสราช มิใช่ชาตยิ ักษ์มารชาญสมร
เจ้าแปลกหรือคอื นแ่ี ลมารดร เมือ่ นั่งนอนอย่ใู นถ้าไมจ่ าแลง

พระอภยั มณี ตอน หนนี างผีเส้ือสมุทร

ฝ่ายนางผีเสื้อสมุทรเมื่อได้ยินลูกถาม ก็รู้สึกละอายใจ แล้วมองชะเง้อหา
สามี แตไ่ ม่เห็นว่าอยู่ดว้ ยกัน หรอื จะกลวั เมยี เลยไปหลบซ้อนอยู่ที่ไหน
จะตามไปปลอบ ถา้ ไม่ไปด้วยกนั กจ็ ะจบั ตะลมุ บอน แลว้ นางกต็ อบโต้สินสมุทร
วา่ น่ไี มใ่ ชย่ ักษม์ ารทไ่ี หน แต่นค่ี อื แม่เจ้า ตอนทน่ี ง่ั นอนอยู่ในถา้ นัน้ ไม่ได้
แปลงกาย

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผเี ส้ือสมทุ ร

ออกเดินทางอยา่ งน้ีต้องนิมติ รูปจึงผิดไปกว่าเก่าเจา้ จงึ แหนง
ไมป่ ิดงาอาพรางอย่าคลางแคลง แม่แกลง้ แปลงตวั ตามเจ้างามมา
ไหนพอ่ เจา้ เลา่ แม่ไมแ่ ลเหน็ อยา่ งหลงเลน่ จงไปอยู่ในคหู า
แตจ่ ากอกหกวนั แล้วขวัญตา ขอมารดาอุ้มหนอ่ ยเถดิ กลอยใจ

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผีเสอ้ื สมุทร

ออกเดนิ ทางอยา่ งนจี้ ะตอ้ งแปลงกาย รูปรา่ งจงึ แปลกจากเดมิ
ไมไ่ ดม้ สี ่งิ ใดปดิ ปงั อาพราง แมแ่ คแ่ กลง้ แปลงกายมา แลว้ พอ่ ของเจา้ อยู่
ทีไ่ หน ทาไมแมไ่ มเ่ หน็ อย่าเทีย่ วออกมาเลน่ นอกถา้ เชน่ น้ีอกี แม่เองไม่ได้
เจอเจ้ามา ๖ วนั แลว้ มาให้แมอ่ มุ้ เจา้ หน่อยเถิดลูกรกั

พระอภยั มณี ตอน หนนี างผเี สื้อสมทุ ร รู้ว่าแมม่ ่นั คงไม่สงสัย
ช่างกระไรราศไี มม่ ีงาม
๏ สนิ สมทุ รฟงั เสยี งสาเนียงแน่ ทง้ั ทว่ งทไี ม่สภุ าพทาหยาบหยาม
ดรู ปู รา่ งอย่างเปรตสมเพชใจ อย่าใหต้ ามเขา้ ไปชิดพระบดิ า
กระนหี้ รอื พระบิดามนิ ่าหนี จะฉีกเน้อื กนิ เลน่ เป็นภักษา
จาจะบอกหลอกลวงหนว่ งเน้อื ความ อย่าตามมามงุ่ หมายใหว้ ายปราณ
จงึ เสแสรง้ แกลง้ วา่ ขา้ ไมเ่ ชอื่
ถา้ เปน็ แมแ่ นก่ ระน้ันจงกรณุ า

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผีเสอื้ สมุทร

สินสมุทรฟงั เสยี งจึงแนใ่ จว่าเป็นแม่ เห็นรูปรา่ งเหมือนเปรตก็รู้สึกสมเพชใจ
ความงามและราศีไม่มเี สยี เลย เพราะเปน็ เช่นนพ้ี อ่ จงึ หนี กริยาทา่ ทางกด็ ูหยาบร้าย
จึงพยายามถ่วงเวลาไว้ไม่ให้ตามทันพ่อ เลยแกล้งบอกว่าไม่เชื่อหรอก จะฉีกเนื้อกิน
เป็นอาหาร ถา้ เป็นแม่จรงิ ก็ชว่ ยอย่าตามมาเอาชวี ติ กัน

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผีเสอื้ สมทุ ร

ดว้ ยองคพ์ ระชนนีเป็นผเี สอ้ื อนั ชาติเชือ้ อยถู่ า้ ลาละหาน
พระบดิ รรอ้ นรนทนทรมาน เคยอย่บู า้ นเมืองมนุษยส์ ุดสบาย
คิดถงึ วงศ์พงศาคณาญาติ จึงสามารถมานไี่ ม่หนีหาย
เหน็ มารดรซอ่ นตัวด้วยกลัวตาย ลูกจงึ วา่ ยนา้ อยูแ่ ตผ่ เู้ ดยี ว

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผีเสอ้ื สมุทร

ด้วยแม่นั้นเป็นผีเส้ือสมทุ รใชช้ ีวติ อยใู่ นถ้า ส่วนพ่อนน้ั เปน็ มนษุ ยอ์ ย่ใู นถ้า
อยา่ งทุกขท์ รมาน เพราะเคยอยเู่ มืองมนษุ ย์ เลยคิดถงึ ญาติพีน่ อ้ ง ทม่ี าน่ีไมไ่ ด้หนี
ไปไหน เหน็ แมจ่ ึงซ้อนตัวดว้ ยกลวั ตาย ลกู จึงวา่ ยนา้ มาคนเดยี ว

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผีเส้อื สมุทร

ประทานโทษโปรดปล่อยไปหนอ่ ยเถิด ท่ีละเมิดแม่คณุ อยา่ ฉุนเฉยี ว
ลูกขอลาฝา่ ธุลสี กั ปเี ดียว ไปท่องเที่ยวหาประเทศเขตนคร
แม้พบอายา่ ปู่อยู่เปน็ สขุ บรรเทาทกุ ข์ภิญโญสโมสร
จึงจะชวนบติ เุ รศเสด็จจร มาสถานมารดรไม่นอนใจ

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผีเสื้อสมุทร

ขอแม่จงยกโทษแล้วปล่อยลกู ไปเถดิ ไมไ่ ดอ้ ยากพูดให้แมโ่ กรธ
จะขอลาแม่ไปแคป่ ีเดียว ไปเท่ียวเมืองของพอ่ ถ้าพบว่า อา ยา่ ปู่
อย่อู ย่างมีความสุข กจ็ ะชวนพอ่ กลับมาหาแมท่ ันที

พระอภยั มณี ตอน หนนี างผเี สอ้ื สมทุ ร

๏ อสุรีผีเสื้อไม่เชอื่ ถอ้ ย นกึ วา่ นอ้ ยหรือตอแหลมาแกไ้ ข

แกลง้ ดบั เดือดเงอื ดงดอดฤทยั ทาปราศรัยเสียงหวานดว้ ยมารยา
ถ้าแม้นแม่แต่แรกร้กู ระนี้ ชนนีกจ็ ะได้ไมเ่ ทีย่ วหา
นีน่ กึ แหนงแคลงความจงึ ตามมา ไม่โกรธาทนู หวั อยา่ กลัวเลย
จะไปไหนไม่ห้ามจะตามสง่ ไหนทรงฤทธบ์ิ ิตรุ งค์เลา่ ลูกเอ๋ย
แม่ขอพบพดู จาประสาเคย แลว้ ทรามเชยจึงคอ่ ยพาบิดาไป

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี ส้ือสมทุ ร

นางผเี สือ้ สมุทรไม่เชื่อ รู้วา่ โกหกกนั นางจงึ แกลง้ ดับความโกรธแลว้ ก็
พูดจาดี ๆ ด้วยว่า ถ้าแมร่ แู้ ต่แรกวา่ เปน็ อยา่ งนี้จะไดไ้ ม่เทยี่ วตามหา น่แี ปลกใจ
จงึ ตามมา อยา่ กลัวแมเ่ ลย จะไปท่ีไหนแม่จะตามไปสง่ พ่อของเจา้ อยทู่ ี่ไหน
แมจ่ ะขอพบพอ่ ก่อน แล้วลกู คอ่ ยพาพอ่ ไป

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผีเสอื้ สมทุ ร

๏ สนิ สมุทรสดุ ฉลาดไม่อาจบอก ยังซ้าหลอกลวงแม่พูดแก้ไข

มใิ ช่การมารดาจะคลาไคล ขอเชญิ ไปอยู่ในถา้ ใหส้ าราญ
ซ่งึ จะให้ไปบอกออกมาหา บิดาขา้ ขขี้ ลาดไม่อาจหาญ
พระแมอ่ ย่าทารกรรมให้ราคาญ ไม่ช้านานบติ รุ งค์คงจะมา

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผเี สอื้ สมุทร

ด้วยความฉลาดของสนิ สมุทรจึงไม่ยอมบอกว่าพอ่ อย่ทู ี่ไหน
จงึ พดู วา่ ไม่ใชเ่ รอื่ งของแมท่ ่จี ะตามไป ใหแ้ มก่ ลบั ไปอยูใ่ นถ้าให้มี
ความสุขเถดิ ถ้าจะให้ไปบอกพ่อวา่ แม่มาหา พอ่ คงจะกลัวมาก
แม่ไม่ตอ้ งเปน็ ห่วงอกี ไม่นานจะกลับมา

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี สอ้ื สมทุ ร

๏ อสุรผี ีเสอ้ื เหลอื จะอด แค้นโอรสราวกบั ไฟไหม้มงั สา

ชา่ งหลอกหลอนผอ่ นผนั จานรรจา แมน้ จะวา่ โดยดเี ห็นมฟิ ัง
จะจบั ไว้ให้พาไปหาพอ่ แลว้ หกั คอเสยี ใหต้ ายเมื่อภายหลัง
โกรธตวาดผาดเสยี งสาเนยี งดงั นอ้ ยหรอื ยงั โหยกเหยกเดก็ เกเร
ชา่ งว่ากล่าวราวกับกูไม่รู้เท่า มาพูดเอาเปรยี บผูใ้ หญท่ าไพลเ่ ผล
เอาบิดรซ่อนไว้ในทะเล ทาโวเ้ วว้ ่ากล่าวให้ยาวความ

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผีเส้ือสมทุ ร

นางผเี ส้ือสมทุ รสุดจะอดทน โกรธลกู มากเหมอื นมีไฟมาเผาเน้อื หนงั
ว่าทาไมลูกถงึ ไดช้ ่างหลอกลอ่ ไดเ้ ช่นน้ี หากจะพูดกนั ดี ๆ คงไมฟ่ ัง จะจบั ให้พา
ไปหาพ่อ แล้วหักคอทห่ี ลัง จึงร้องตะหวาดว่า เป็นเด็กทาไมถึงเกเรพูดจา
เหลวไหล มาพดู จาล่อหลอก พดู เหมอื นแมจ่ ะไม่รทู้ นั เอาพอ่ ไปซ่อนไว้ท่ีไหน
อยา่ พดู จาเหลวไหลใหม้ ากความ

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผเี สือ้ สมุทร

ยง่ิ ปลอบโยนโอนออ่ นยงิ่ หลอนหลอก แม้นไม่บอกโดยดีจะตถี าม

พลางโผโผนโจนโจมเสียงโครมคราม เข้าไล่ตามคลุกคลีตีไปพลาง
สนิ สมทุ รผดุ ออกนอกรักแร้ แลว้ ลอ่ แม่ตบหตั ถ์ผัดผางผาง
แกล้งหลบลีห้ นีวนไปต้นทาง หมายให้ห่างพระบิดาได้คลาไคล
นางผเี สื้อเหลอื แค้นแสนสาหสั แต่ฉวยพลัดแพลงคลืน่ ล่ืนไถล
อตุ ลดุ ผดุ ดาปลา้ กันไป เหมือนเล่นไลต่ ามละเมาะทุกเกาะเกยี น

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผเี สื้อสมุทร

ยง่ิ พดู จาปลอบโยน เจา้ ก็ยิ่งลวงแม่ ถา้ ไมบ่ อกดี ๆ แม่จะตีเจา้ ว่าแล้วกร็ ีบ
โผนผางไปหาสนิ สมทุ ร สนิ สมุทรหนีออกทางรกั แร้ แล้วหลอกแม่ตา่ ง ๆ นานา
จากนัน้ วนไปตน้ ทาง หวังให้หา่ งจากพอ่ นางผีเสอ้ื แค้นมาก ไลป่ ล้า ไลต่ ีลูกไปทุกเกาะ

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี ส้อื สมุทร

ถงึ เขาใหญ่ในน้างา้ ชะเงอ่ื ม พระหลบเลอ่ื มเล้ยี วลดั ฉวัดเฉวียน
เขา้ หาดทรายชายต้นื ข้นึ บนเตียน เทย่ี วว่งิ เวยี นวนรอบขอบคริ ี
เห็นมารดาล่าลับแลว้ ยบั ย้งั แกล้งถอยหลงั ลงน้าแลว้ ดาหนี
ไมพ่ ่นผดุ รุดไปในนที ต้งั ภกั ดตี ามติดพระบดิ ร

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี ส้ือสมทุ ร

เมอ่ื ถึงภูเขาใหญก่ พ็ ยายามหลบแมเ่ ข้าหาดทราย แลว้ วิง่ เล่นรอบภเู ขา
เห็นแมต่ ามมาไม่ทนั จึงถอยหลงั ลงทะเลดานา้ หนี เพื่อจะตามพ่อไป

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผเี สื้อสมุทร พอจวนคา่ คิดวา่ ว่งิ ข้ึนสิงขร

๏ ฝา่ ยผเี สอ้ื เมื่อลกู ลอบลงน้า มาซมุ่ ซอ่ นอยทู่ ่ีน่จี งึ หนีมา
ดว้ ยใจนางคดิ วา่ พาบดิ ร ย่ิงมดื คล้มุ ก็ยง่ิ คล่งั ต้ังแตห่ า
เที่ยวแลรอบขอบเขาเงาชะงุ้ม จนหนา้ ตาแตกยับลงสับเงา
เสียงคลน่ื โครมโถมตะครบุ ก้อนศลิ า จนโคลงคลอนเคลือ่ นดงั ทงั้ ภเู ขา
แลว้ ลุกขนึ้ ยืนชะโงกโยกสงิ ขร ไม่พ้นเราเรง่ มาหาโดยดี
ย่ิงมดื คา่ สาเหนยี กรอ้ งเรยี กเดา

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผีเสอ้ื สมุทร

ฝา่ ยผเี ส้อื สมุทรในขณะทส่ี นิ สมทุ รหนีลงน้า ก็คิดว่าว่งิ ขนึ้ ภเู ขา พาพ่อ
มาซ่อนอย่ทู น่ี ี่ นางกต็ ามหารอบภูเขาจนค่ามดื เสียงดงั โครมคราม ตะครบุ ถูก
ก้อนหนิ จนหน้าตาแตก แลว้ ยืนข้ึนโยกภูเขาให้แยกออก พลางร้องเรยี กหาแต่
ก็ไมพ่ บ

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผีเสอื้ สมุทร

เห็นไมข่ านมารรา้ ยทลายซ้า เขาระยาย่อยยับดังสบั สี

ไม่พบเหน็ เปน็ เพลาเข้าราตรี อสรุ ีเหลอื แคน้ แนน่ อุรา

ช่างชาตชิ ่วั หัวกระดกู ลกู ตอแหล ลวงใหแ้ มห่ ลงกลเทย่ี วคน้ หา

เออกระนนั้ มนั จึงทบตลบมา ให้บดิ าเลยไปเสียไกลแลว้

ดาริพลางนางมารอ่านพระเวท ให้สองเนตรโชตชิ ว่ งดงั ดวงแก้ว

แลเขมน้ เหน็ ไปไวแววแวว อยโู่ น่นแลว้ ลุยตามโครมครามไป

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผเี ส้อื สมทุ ร

เหน็ วา่ ไม่มเี สยี งตอบรบั จึงทาลายภเู ขาซ้าจนยอ่ ยยบั ไมพ่ บเหน็ ใคร
นางกย็ ่ิงแค้นมาก ลกู นะลูกทาไมช่างลวงแม่ ปานนีพ้ ่อคงหนีไปได้ไกลมาแล้ว
นางพลางคดิ กใ็ ช้เวทมนต์เพอ่ื มองดูว่าพระอภยั มณีอยูท่ ่ไี หน แลว้ รบี ตามไป
อยา่ งรวดเรว็

พระอภยั มณี ตอน หนนี างผีเสอื้ สมุทร รีบมาทงั้ คนื คา่ ในน้าไหล

๏ หน่อนรินทร์สนิ สมทุ รไม่หยุดยง้ั เหน็ เงอื กใหญย่ ายตายงั ลา้ นกั
จนแจม่ แจ้งสรุ ิโยอโณทัย โนน่ นางมารหนนุ ไล่มาใกลห้ นกั
จงึ ว่ารีบถีบถอนไปกอ่ นทา่ น พอนางยักษท์ ันโถมกระโจมมา
แล้ววา่ ยรอคลอไปพอได้พกั เหยียบขย้สี องแขนแน่นนกั หนา
พระลกู หลบพบเงือกจะเสอื กหนี ไยมึงพาผัวพรากมาจากกู
ตะคอกถามตามโมโหทีโ่ กรธา ไม่บอกเราหรือกระไรทาไขหู
เด๋ยี วน้อี งคพ์ ระอภัยอยไู่ หนเลา่ ตะคอกขู่คุกถามคารามรน
จะควกั เอานยั นาออกมาดู

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผีเสอื้ สมุทร

สินสมุทรรบี วา่ ยนา้ ตามมาอยา่ งไม่หยดุ พัก จนรงุ่ เฒ่าเห็นเงอื กยายตา
ท่ีแสนเหน่อื ยล้า จงึ บอกให้รบี หนไี ปก่อนนางผเี สือ้ สมุทรกาลังตามมา
เมือ่ นางผีเสือ้ สมทุ รตามมาทัน สินสมทุ รหลบหนีทนั แต่เงอื กเฒา่ สองตายายหนี
ไมท่ ัน โดนนางผีเส้อื สมทุ รเหยียบแขนไว้ แล้วตะคอกถามวา่ เหตุใดจึงพาสามตี น
หนีมาแลว้ พระอภยั มณีอยทู่ ่ไี หน ไมย่ อมบอกหรือวา่ ไมไ่ ด้ยิน มเิ ชน่ น้ันจะควกั
ดวงตาออกมา

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผเี ส้ือสมทุ ร ถงึ มว้ ยมอดมใิ ห้แจ้งแหง่ นสุ นธ์ิ

๏ ทั้งสองเงอื กเสอื กกายหมายไมร่ อด เธออยู่บนเขาขวางรมิ ทางมา
จงึ กล่าวแกลง้ แสร้งเสด้วยเลห่ ก์ ล ให้ได้ดังม่งุ มาดปรารถนา
ข้าจะพาไปจับจงกลบั หลงั จงเข่นฆา่ ให้เรามว้ ยไปดว้ ยกัน
ไม่เหมอื นคาราพันทส่ี ัญญา

พระอภัยมณี ตอน หนีนางผีเส้อื สมทุ ร

เงอื กทัง้ สองคดิ วา่ คงไม่นา่ จะมีชีวติ รอดแน่ จงึ หลอกว่าพระอภยั มณอี ยู่บนเขา
ริมทาง จะอาสาพาไปเอง ใหท้ า่ นหนั หลงั กลับไปแล้วจะได้พบพระอภัยมณี ถา้ ไม่พบตาม
สัญญาใหท้ ่านฆา่ เราสองให้ตายไปดว้ ยกัน

พระอภยั มณี ตอน หนนี างผเี ส้ือสมุทร

๏ อสรุ ผี เี สอ้ื ก็เชื่อถอื ยดุ เอามือขวาซ้ายให้ผายผนั

เงอื กก็พามาถึงไดค้ รึ่งวนั แกล้งราพนั พดู ลอ่ ให้ตอ่ ไป
นางผีเส้ือเบ่ือหรู เู้ ท่าถึง จึงว่ามึงตอแหลมาแกไ้ ข
มาถงึ นี่ช้โี น่นเน่อื งกันไป แกลง้ จะใหห้ ่างผวั ไม่กลัวกู
แลว้ นางยักษ์หักขาฉีกสองแขน ไม่หายแคน้ เคย้ี วกนิ ส้นิ ทง้ั คู่
แล้วกลับตามขา้ มทางทอ้ งสินธู ออกว่ายวู่แหวกนา้ ดว้ ยกาลัง

พระอภัยมณี ตอน หนนี างผเี สอ้ื สมทุ ร

นางผเี สอ้ื สมุทรก็หลงเชอื่ รบี ตามไปหาพระภยั มณี จนเงือกพาเดนิ ทางมาได้
คร่งึ วัน แลว้ แกลง้ หลอกล่อต่อไป นางผเี สื้อสมุทรฟังแลว้ จงึ รทู้ นั วา่ โดนหลอกแกลง้ ให้
นางออกหา่ งจากสามี นางยกั ษ์จึงหกั ขาและฉีกสองแขนของเงอื ก เม่อื ยงั ไม่หายแคน้ จงึ
จับเคี้ยวกนิ แล้วรีบเดนิ ทางกลับไปทางเดิม

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี ส้อื สมทุ ร

๏ ฝ่ายกุมารสนิ สมุทรไมห่ ยุดหย่อน ตามบิดรทันสมอารมณ์หวงั

จงึ เล่าความตามติดไม่ปดิ บัง พระทรงฟงั ลกู ชายค่อยคลายใจ

พอเห็นเงาเขาขวางอย่กู ลางนา้ พิลกึ ลา้ กว่าคิรที ไี่ หนไหน

จึงถามนางเงอื กน้อยกลอยฤทยั เกาะอะไรแก้วตาตรงหน้าเรา

พระอภยั มณี ตอน หนีนางผเี สอ้ื สมุทร

ฝา่ ยสินสมุทรว่ายนา้ อย่างไม่หยดุ หย่อน จงึ ตามบดิ าได้ทนั
แลว้ เลา่ ทุกอยา่ งให้ฟงั เมื่อพระอภยั มณฟี งั ดงั น้นั จึงรู้สกึ สบายใจข้ึน
แต่เม่อื เหน็ เงาขวางกลางนา้ ดูแปลกตากวา่ เขาลูกไหน ๆ จึงถาม
เงอื กวา่ เกาะอะไรอย่ตู รงหนา้ เรา