หลวงปู่เล่าให้ฟัง หลวงปู่ท่อน ญาณธโร

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 1

หนงั สอื หลวงปเู่ ลา่ ใหฟ้ งั

พระราชญาณวสิ ทุ ธโิ สภณ
(หลวงปทู่ อ่ น ญาณธโร)

รวบรวมบนั ทกึ ดำ� เนนิ การจดั พมิ พเ์ ปน็ ธรรมทาน
โดย พระไชยา เขมธโร

พมิ พค์ รงั้ ที่ 2 เดอื น มถิ นุ ายน 2555
จำ� นวน 7,500 เลม่

จดั พมิ พโ์ ดย คณะศษิ ยานศุ ษิ ย์

พมิ พท์ ี่ บรษิ ทั สามเสนการพมิ พ์ จำ� กดั
129-131 ซอยหลงั วดั หวั ลำ� โพง ถนนทรพั ย์ บางรกั กรงุ เทพฯ 10500
โทร 02-233-5200 และ 02-637-0245-9
แฟก๊ ซ์ 02 234 2492
หลวงปู่เล่าให้ฟงั 2

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 1

คำ� นำ�

หนงั สอื เลม่ นจี้ ดั ทำ� ขน้ึ เนอื่ งในงาน มทุ ติ าสกั การะอายุ
วัฒนะครบ 7 รอบ 84 ปขี องพระราชญาณวิสุทธโิ สภณ
(หลวงปทู่ อ่ น ญาณธโร) ในวนั ที่ 1-2-3 พฤษภาคม 2555
คณะศษิ ยไ์ ดร้ ว่ มกนั จดั งานมทุ ติ าถวายแดอ่ งคห์ ลวงปู่ ผเู้ ปน็ พอ่
แม่ ครอู าจารย์ ซง่ึ คณะศษิ ยห์ ลายๆ ทา่ นไดม้ คี วามประสงค์
จะทำ� สงิ่ ของถวายทา่ น ตา่ งคนกแ็ ยกยา้ ยกนั ไปทำ� ตามทตี่ นเอง
ถนดั แลว้ นำ� มารวมกนั เมอ่ื ใกลถ้ งึ วนั งานเพอ่ื ทจี่ ะไดน้ ำ� มาถวาย
ครบู าอาจารยท์ ี่นมิ นตม์ าทั้ง 4 ทศิ ได้เจรญิ พระพุทธมนต์
ฉลองอายขุ ององคห์ ลวงปไู่ ดอ้ ยกู่ บั คณะศษิ ย์ เปน็ รม่ โพธใ์ิ หญ่
ใบหนา เนอ้ื นาบญุ ของศรทั ธาสาธชุ นตลอดไป อาตมากเ็ ชน่
เดยี วกบั ศษิ ยค์ นอน่ื ๆ ทค่ี ดิ วา่ ปนี เี้ ราจะทำ� อะไรถวายทา่ นดหี นอ?
กเ็ ลยนกึ ถงึ เรอ่ื งราวตา่ งๆ ทที่ า่ นเลา่ ใหฟ้ งั เมอื่ ตอนนวดถวาย
ทา่ นกด็ เี มอ่ื เดนิ ทางไปกจิ นมิ นตร์ ว่ มกบั ทา่ นกด็ ี หรอื ตอนทพ่ี กั
อยทู่ โ่ี รงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ มญี าตโิ ยมเขา้ มากราบมาถามปญั หา
กด็ ี กเ็ ลยจดจำ� เอามาถา่ ยทอด บอกเลา่ เปน็ เรอ่ื งราว ตามแต่
เหตขุ องเรอ่ื งจะพาไป บางเรอื่ งกช็ วนขบขนั บางเรอื่ งกซ็ าบซง้ึ
กนิ ใจบางเรอื่ งกเ็ ปน็ คตสิ อนใจ กห็ ลากหลายเรอ่ื งราวคละเคลา้
กนั ไป และผเู้ ขยี นไมเ่ หน็ ดว้ ยตอ้ งขอสงวนสทิ ธหิ์ ากจะนำ� เนอ้ื หา
ในหนังสอื เล่มนี้ไปพิมพเ์ พอื่ การจ�ำหน่าย ขออนโุ มทนาด้วย
หากจะพมิ พเ์ พอ่ื แจกเปน็ ธรรมทาน เพราะเปน็ ความตอ้ งการ
ของผเู้ ขยี นดงั นแี้ ล!

...ขอความบนั เทิงในธรรม จงมแี ด่ท่านทง้ั หลาย....
พระไชยา เขมธโร
14 มนี าคม 2555

หลวงป่เู ลา่ ใหฟ้ ัง 2

สารบญั

เรอื่ งท่ี 1 พระไมม่ หี ลกั หนา้ 5
เรอ่ื งที่ 2 ปะ๊ โทน โทนปะ๊ โทนโทน หนา้ 11
เรอ่ื งท่ี 3 เมตตา...พลงั ทไี่ รผ้ ตู้ อ่ ตา้ น หนา้ 15
เรอ่ื งที่ 4 หนงึ่ ในลา้ น หนา้ 21
เรอื่ งท่ี 5 หนจู ะแตง่ งานกบั เขาดไี หม? หนา้ 27
เรอ่ื งท่ี 6 งกู บั พญานาค หนา้ 33
เรอ่ื งท่ี 7 เรอื่ งของกาลเวลา หนา้ 37
เรอื่ งที่ 8 ไมอ่ าจเมตตา หนา้ 47
เรอื่ งที่ 9 บาป 14 ประการของมารดาบดิ า หนา้ 51
เรอ่ื งท่ี 10 ทำ� บญุ เสยี เปลา่ ไหวเ้ จา้ อมิ่ ทอ้ ง หนา้ 57
เรอ่ื งที่ 11 กวา่ จะเปน็ หลวงปู่ หนา้ 75
เรอ่ื งท่ี 12 ปาฏหิ ารยิ แ์ หง่ ศรทั ธา หนา้ 83
เรอื่ งสดุ ทา้ ย...จากใจผเู้ ขยี น หนา้ 93
บนั ทกึ ธรรมจากหลวงปทู่ อ่ น หนา้ 99
(โดยพระสทุ ธพิ นั ธ์ สทุ ธมิ โน)

หลวงปเู่ ลา่ ใหฟ้ ัง 3

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 4

เรอื่ งท่ี 1

พระไมม่ หี ลกั

เรอ่ื งนเี้ ปน็ เหตกุ ารณท์ อ่ี าตมาไดย้ นิ ไดฟ้ งั โดยบงั เอญิ เมอ่ื
ตอนเขา้ พรรษาปี 2553 แตก่ วา่ จะเฉลยมาเปน็ คำ� ตอบท่ี
เปน็ เรอื่ งราวใหท้ า่ นทง้ั หลายไดอ้ า่ น ณ บดั นตี้ อ้ งรอเอาเมอื่
อาตมาไดม้ โี อกาสมาตดิ ตามหลวงปไู่ ปตามงานนมิ นต์ ตาม
สถานทต่ี า่ งๆ เมอื่ ปี 2554 นเ้ี อง
เรอ่ื งนก้ี ม็ อี ยวู่ า่ ...เมอื่ ตอนเขา้ พรรษาป2ี 553 อาตมา
ในขณะนนั้ ยงั จำ� พรรษาอยทู่ จ่ี .ศรสี ะเกษ และปนี น้ั ไดย้ า้ ยทจี่ ำ�
พรรษา จากทเ่ี คยอยปู่ ระจำ� ทปี่ า่ ชา้ บา้ นโพนขา่ ไปจำ� พรรษา
อยใู่ นปา่ เปน็ ทพี่ กั สงฆเ์ ลก็ ๆ ทบ่ี า้ นหนองแวงอ.กนั ทรารมย์
จำ� พรรษาอยดู่ ว้ ยกนั 2 รปู กบั พระบวชใหม่ โดยมกี จิ วตั ร
อยา่ งหนง่ึ คอื หลงั จากบณิ ฑบาตกลบั มาถงึ ทพี่ กั สงฆ์ ฉนั ภตั ตาหาร
และทำ� ขอ้ วตั รของตนเสรจ็ แลว้ กจ็ ะเปดิ วทิ ยทุ รานซสิ เตอรฟ์ งั
สถานวี ทิ ยเุ สยี งธรรมขององคห์ ลวงตามหาบวั วดั ปา่ บา้ นตาด
จ. อดุ รธานี ทถ่ี า่ ยทอดสดทางสถานวี ทิ ยแุ ทบทกุ วนั และวนั นี้
กเ็ ชน่ กนั หลงั จากองคห์ ลวงตาทา่ นฉนั ภตั ตาหารเสรจ็ กจ็ ะมี
คนกลา่ วรายงานวา่ วนั นมี้ คี นมาทำ� บญุ กบั องคห์ ลวงตาถวาย
ทองคำ� เขา้ คลงั หลวงเปน็ จำ� นวนเทา่ ไรหรอื มเี รอื่ งราวตา่ งๆ
มากราบเรยี นใหท้ า่ นทราบบางครงั้ กไ็ ดฟ้ งั เรอื่ งราวจากความ
ทรงจำ� เมอ่ื ครัง้ อดีตเมอื่ คราวทท่ี า่ นบำ� เพญ็ เพยี รภาวนาให้
สาธชุ นทงั้ หลายไดฟ้ งั กนั

หลวงปู่เลา่ ใหฟ้ ัง 5

วนั นัน้ อาตมาจำ� ได้ว่ามโี ยมผชู้ ายไดก้ ราบเรยี นองค์หลวงตา
“ขอโอกาสครบั ผม!.. พรงุ่ นห้ี ลวงปทู่ อ่ นจะพาคณะพระภกิ ษ-ุ
สามเณรจงั หวดั เลย มากราบทำ� วตั รองคห์ ลวงตาครบั ผม”
อะ่ ..หา!..วา่ อะไรนะ?..หลวงตาทา่ นถามยา้ํ เพราะไดย้ นิ ไมช่ ดั ..
“พรงุ่ น!ี้ ..หลวงปทู่ อ่ นจงั หวดั เลย..จะพาคณะมากราบทำ� วตั ร
หลวงตาครบั ผม”...“ออ๋ !..ทา่ นทอ่ น”หลวงตาทา่ นไดย้ นิ ชดั เจน
แลว้ “โอย๊ !ทา่ นทอ่ นนะ่ ..พระไมม่ หี ลกั !..เราไมอ่ ยากพดู รไู้ สร้ พู้ งุ
กนั หมดละ่ ..พวกน!้ี ...องคห์ ลวงตาทา่ นพดู เสรจ็ ทา่ นกเ็ งยี บเฉย
ไปโยมผชู้ ายทก่ี ลา่ วรายงานเรอ่ื งอน่ื ทศี่ รทั ธาสาธชุ นมาถวาย
ทองคำ� เขา้ คลงั หลวงมากลา่ วรายงานใหท้ า่ นฟงั หลงั จากวนั
นน้ั จนกระทง่ั เมอ่ื ออกพรรษาปี 2553

อาตมากไ็ ดม้ าตดิ ตามรบั ใชห้ ลวงปไู่ ปตามงานกจิ นมิ นต์
ตา่ งๆ เมอื่ หลวงปมู่ าพกั ทก่ี รงุ เทพฯกจ็ ะเขา้ พกั ทโ่ี รงพยาบาล
วชิ ยั ยทุ ธโดยทางโรงพยาบาลมศี รทั ธาถวายหอ้ งพกั พรอ้ มทง้ั
การรกั ษาพยาบาลเปน็ อยา่ งดแี ละเมอ่ื ถงึ ตอนเยน็ มญี าตโิ ยม
เขา้ มากราบคารวะถามปญั หาธรรมะหรอื ขอ้ ตดิ ขดั ทางดา้ น
ภาวนากม็ าขอความเมตตาจากหลวงปเู่ ปน็ ประจำ� และวนั นก้ี ็
เชน่ กนั ...ขณะทหี่ ลวงปรู่ บั ญาตโิ ยมผทู้ เ่ี ขา้ มากราบคารวะกม็ ี
โยมผหู้ ญงิ คนหนงึ่ เธอมากราบหลวงปเู่ ปน็ ประจำ� หลงั จาก
หลวงปทู่ า่ นสนทนาปราศยั ไปสกั พกั โยมผหู้ ญงิ คนนนั้ กข็ อ
โอกาสกราบเรยี นถามหลวงปวู่ า่ .. “ขอโอกาสเจา้ คะ่ หลวงป”ู่
หอื !..มอี ะไร?หลวงปทู่ า่ นถามกลบั ไป... “หลวงปเู่ จา้ ขา!..ไดย้ นิ
มาวา่ ..หลวงตามหาบวั พดู ถงึ หลวงปวู า่ ..เปน็ พระทไ่ี มม่ หี ลกั ..
มนั จรงิ ไหมเจา้ คะ?...ตอนนน้ั อาตมานง่ั อยบู่ นโซฟาตรงขา้ ม
เตยี งหลวงปู่ ในใจกเ็ ฝา้ ดู หกู เ็ ฝา้ ฟงั วา่ หลวงปทู่ า่ นจะตอบวา่
ยงั ไง..ฮ!ึ ..ฮอื่ !..เสยี งหวั เราะในลำ� คอพรอ้ มยมิ้ นอ้ ยๆ แกลม้ กบั
หมากทท่ี า่ นเคยี้ วอยขู่ ณะนน้ั ดทู า่ นสบายๆ เสยี จรงิ ๆ ทา่ น

หลวงป่เู ลา่ ให้ฟัง 6

หยบิ กระโถนแลว้ บว้ นนา้ํ หมากพอเปน็ กระสายแลว้ ทา่ นกต็ อบ
คำ� ถามนชี้ นดิ ทอี่ าตมากค็ าดไมถ่ งึ โดยนำ้� เสยี งของทา่ นราบ
เรยี บเสมอกนั หมดทา่ นตอบวา่ “ครบู าอาจารยท์ า่ นตหิ รอื ชม
นน้ั ทกุ อยา่ งมนั กเ็ ปน็ มงคลแกต่ วั เราเองทงั้ นนั้ แหละถา้ ทา่ นติ
เรากเ็ อามาแกไ้ ขตนเองนน่ั จงึ จะเรยี กวา่ เปน็ คนดี “คนดชี อบ
แกไ้ ขคนจญั ไรชอบแกต้ วั ฯลฯ” ทา่ นยกเอาคำ� สภุ าษติ ทม่ี อี ยู่
ทวั่ ไปมาประกอบ “สว่ นทคี่ รบู าอาจารยท์ า่ นชมนน้ั เรากย็ กใส่
เกลา้ ทา้ วใสห่ วั เสยี แหละ(ยกยอ่ งเทดิ ทนู ไวเ้ หนอื หวั )ทหี่ ลวงตา
ทา่ นบอกวา่ ..หลวงปเู่ ปน็ พระไมม่ หี ลกั นนั้ ...น!ี่ ..ดนู ก่ี อ่ น” วา่ แลว้
ทา่ นกเ็ ปดิ สขี า้ งบรเิ วณทอ้ งของทา่ นทม่ี รี อยแผลเปน็ จากการ
ผา่ ตดั ขนาดใหญพ่ าดขวางสขี า้ งของทา่ น... “น.่ี .ดนู ซี่ ะ!..หลวง
ปนู่ ะ่ ไมม่ ดี แี ลว้ !..ดไี มม่ แี ลว้ เขาตดั เอาไปแลว้ หลวงปกู่ เ็ ลยเปน็
พระทไ่ี มม่ ดี .ี .ในเมอ่ื ดกี ย็ งั ไมม่ .ี .หลกั นนั่ นะ่ อยา่ ไปถามถงึ เลย
มนั กค็ งไมม่ อี ยา่ งทห่ี ลวงตาทา่ นวา่ นนั่ แหละ!”

พอตอบเสรจ็ ทา่ นกย็ มิ้ และเคย้ี วหมากของทา่ นไปอยา่ ง
อารมณด์ โี ยมผหู้ ญงิ ทตี่ งั้ คำ� ถามกไ็ มถ่ ามตอ่ ไปอกี เลยไดแ้ ตก่ ม้
ลงกราบอยา่ งแนบสนทิ กบั พน้ื หอ้ งอาตมาทคี่ อยแอบลนุ้ คำ� ตอบ
และคอยเงยี่ หฟู งั อยกู่ แ็ อบรอ้ ง...ออื้ ฮอื !อยใู่ นใจสดุ จะบรรยาย
ในคำ� ตอบของทา่ น เรอื่ งนต้ี อนทเ่ี ปน็ ตน้ ฉบบั มคี นอา่ นหลายๆ
คนและกม็ คี ำ� แนะนำ� มาวา่ ...ครบู าตอ้ งอธบิ ายดว้ ยนะเพราะ
บางทอี าจมบี างคนทเี่ ขาอา่ นเรอื่ งนแ้ี ลว้ ไมเ่ ขา้ ใจในความหมาย
ของคำ� ตอบของหลวงปู่ อาตมากเ็ ลยตอ้ งเขยี นอธบิ ายไว้ ณ
ทน่ี ้ี แตก่ อ่ นอน่ื ใดตอ้ งขอทำ� ความเขา้ ใจกนั เสยี กอ่ นวา่ “เปน็
แคเ่ พยี งความเหน็ สว่ นตวั ของอาตมาผเู้ ขยี นเทา่ นนั้ ” เพราะ
เปน็ เรอื่ งเลา่ สกู่ นั ฟงั ตามความเขา้ ใจของผเู้ ขยี นซงึ่ กย็ งั เปน็
พระเลก็ พระนอ้ ยยงั ออ่ นดอ้ ยประสบการณห์ ากมขี อ้ ผดิ พลาด
ประการใดตอ้ งขออภยั ทา่ นผรู้ ทู้ งั้ หลายดว้ ย...

หลวงปูเ่ ล่าให้ฟัง 7

ความหมายของคำ� ตอบของหลวงปทู่ อี่ าตมาเขา้ ใจคอื
ถา้ ยงั มหี ลกั อยใู่ นกรณนี หี้ มายถงึ หลกั ของจติ ของใจหรอื จะเรยี ก
วา่ ผรู้ กู้ ไ็ ด้ และผทู้ บี่ ำ� เพญ็ ภาวนากวา่ ทจี่ ะบำ� เพญ็ เพยี รภาวนา
ฝา่ ฟนั อปุ สรรคทงั้ หลายจนมหี ลกั จติ หลกั ใจนน้ั ตอ้ งตอ่ สอู้ ดทน
พากเพยี รพจิ ารณาตอ่ สภาวะตา่ งๆ มากมายเหลอื คณานบั ไมว่ า่
สภาวะทเี่ กดิ จากกายหรอื เกดิ จากจติ จนสภาวะทผี่ า่ นการพจิ ารณา
เบอ้ื งตน้ มารวมกนั เขา้ เปน็ กลมุ่ และเปน็ จดุ ทส่ี ตสิ ามารถระลกึ รู้
ไดท้ งั้ ทผี่ บู้ ำ� เพญ็ นน้ั ใชช้ วี ติ ประจำ� วนั ตามปกติ จดุ ทส่ี ตสิ ามารถ
ระลกึ รไู้ ดน้ เี้ องทเี่ รยี กวา่ ผรู้ หู้ รอื หลกั ของจติ ของใจกไ็ ด้ และสว่ น
ประกอบของหลกั นส้ี ว่ นประกอบใหญๆ่ กจ็ ะเปน็ ของคู่ เชน่
ผดิ -ถกู ชวั่ -ดี บาป-บญุ ดใี จ-เสยี ใจ รกั -เกลยี ด กลวั -กลา้
ปดิ -สวา่ ง กเิ ลส-ธรรม ร-ู้ ไมร่ ู้ ม-ี ไมม่ ี ฯลฯ ซง่ึ ของคทู่ ห่ี ลกั หรอื
ผรู้ สู้ ะสมเปน็ องคป์ ระกอบไวน้ นั้ มมี ากมายเหลอื คณานบั หลาก
หลายทง้ั หยาบ-ละเอยี ด แตก่ ไ็ มเ่ หลอื วสิ ยั ของผบู้ ำ� เพญ็ ภาวนา
ทจี่ ะพากเพยี รพจิ ารณาใหเ้ หน็ ถงึ ความเปน็ จรงิ ของสงิ่ ทเ่ี ปน็ ของ
คเู่ หลา่ นนั้ ทกุ ขนั้ ทกุ ตอนจนถงึ ทสี่ ดุ วา่ ไมม่ สี าระแกน่ สารใดๆ
เลยเปน็ แคเ่ พยี งของอาศยั เทา่ นน้ั

จติ ใจทเ่ี คยยดึ ถอื ของคเู่ หลา่ นน้ั กจ็ ะคลายวางความยดึ
ความถอื ปลอ่ ยใหข้ องคเู่ หลา่ นนั้ อยตู่ ามปกตขิ องมนั ตามทค่ี วร
จะเปน็ หลกั ของจติ ของใจหรอื ผรู้ ทู้ สี่ ะสมของคเู่ หลา่ นน้ั กไ็ มม่ ี
ประโยชนท์ จ่ี ะใชง้ านอกี ตอ่ ไปจะวา่ มหี ลกั กถ็ กู ตอ้ งจะวา่ ไมม่ หี ลกั
กถ็ กู ตอ้ งอกี เชน่ กนั เพราะไมม่ อี ะไรทจี่ ะขดั แยง้ กบั อะไรอกี ตอ่ ไป
เทา่ ทอี่ าตมาเขา้ ใจจากคำ� ตอบของหลวงปกู่ อ็ ธบิ ายมายอ่ ๆ พอ
เปน็ สงั เขป..อยา่ งนแ้ี ล

หลวงปู่เล่าใหฟ้ ัง 8

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 9

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 10

เรอ่ื งที่ 2

ปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทน

เรอ่ื งนเ้ี กดิ ขนึ้ เมอ่ื ครง้ั ทห่ี ลวงปทู่ า่ นยงั เปน็ พระเลก็ พระ
นอ้ ย ตดิ ตามหลวงปคู่ ำ� ดี ปภาโส ออกเทยี่ ววเิ วกไปตามปา่ เขา
ในเขตภเู วยี ง หลวงปทู่ า่ นเลา่ ใหฟ้ งั วา่ ตอนนนั้ เปน็ ชว่ งหนา้ หนาว
จะเขา้ หนา้ รอ้ นประมาณเดอื นกมุ ภาพนั ธ์ - มนี าคมในชว่ งนน้ั
หลงั จากงานเกบ็ เกยี่ วขา้ วสนิ้ สดุ ลงจะมปี ระเพณขี องคนอสี าน
อกี อยา่ งหนง่ึ คอื

ประเพณที ำ� บญุ อทุ ศิ ใหแ้ กญ่ าตผิ ทู้ ล่ี ว่ งลบั หรอื ทเี่ รยี กกนั
วา่ ทำ� บญุ แจกขา้ วหาผตู้ าย และกอ่ นถงึ วนั งานหนง่ึ วนั ทเ่ี รยี กวา่
มอ้ื โฮม (วนั รวมกองบญุ ) ตอนเยน็ ๆ กจ็ ะมกี ารละเลน่ ตา่ งๆและ
มหรสพมาใหผ้ ทู้ ม่ี ารว่ มงานบญุ ไดส้ นกุ สนานกนั จนขา้ มคนื จนถงึ
เชา้ ทเ่ี ปน็ วนั งานกจ็ ะมกี ารทำ� บญุ เลย้ี งพระถวายภตั ตาหาร
ถวายสงั ฆทานอทุ ศิ แกญ่ าตผิ ทู้ ลี่ ว่ งลบั กรวดนำ�้ รบั พรเปน็ เสรจ็
พธิ ี เรอื่ งของเรอื่ งนเ้ี กดิ ขน้ึ เมอื่ ตอนหวั คำ�่ ทม่ี มี หรสพมาเลน่ นน่ั
กค็ อื รำ� วง หลวงปทู่ า่ นเลา่ ตอ่ ไปวา่

วนั นนั้ หลงั จากทำ� ขอ้ วตั รถวายหลวงปคู่ ำ� ดเี สรจ็ แลว้ กก็ ลบั
มาทแ่ี ครข่ องตนเองทแ่ี ขวนกลดไวก้ ก็ ราบพระสวดมนตไ์ หวพ้ ระ
แผเ่ มตตาเสรจ็ แลว้ กเ็ ตรยี มจะเดนิ จงกลมพอเดนิ จงกลมไปสกั พกั
หนง่ึ เสยี งกลองตะโพนกแ็ วว่ มาตามสายลม “ปะ๊ โทนโทน โทน

หลวงปูเ่ ลา่ ใหฟ้ งั 11

ปะ๊ โทนโทน” “ปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทน” เอาละ่ ซ!ิ หวั จติ
หวั ใจของพระหนมุ่ เรม่ิ หวน่ั ไหวไปตามเสยี งกลองเสยี งตะโพนนน้ั
เสยี งตะโพนยงิ่ กระชนั้ ขน้ึ ขาทก่ี า้ วเดนิ จงกลมกย็ งิ่ วนุ่ วายไปตาม
เสยี งเหมอื นกบั เอากลองเอาตะโพนมานง่ั ตอี ยภู่ ายในจติ ภายใน
ใจซะอยา่ งนนั้ (เรอื่ งนท้ี า่ นมาเลา่ ทหี ลงั วา่ กอ่ นทหี่ ลวงปจู่ ะเขา้ มา
บวชนนั้ ทา่ นเปน็ นกั ดนตรเี กา่ เลน่ ไดท้ ง้ั ซอ ตรี ะนาด ตะโพน

ดงั นนั้ เสยี งดนตรเี หลา่ นจี้ งึ มอี ทิ ธพิ ลตอ่ จติ ตอ่ ใจเหลอื เกนิ )
ตอนนขี้ าทกี่ า้ วเดนิ กเ็ ดนิ ไปอยา่ งนนั้ ใจมนั ไปอยกู่ บั เสยี งนน้ั หมด
เลยกเ็ ลยหยดุ เดนิ แลว้ นง่ั ลง..” “ปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทน
ปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทน” เสยี งนน้ั กย็ งั รบกวนจติ ใจอยเู่ ชน่
เดมิ หลวงปทู่ า่ นกเ็ ลา่ ใหฟ้ งั ตอ่ ไปอกี วา่ เมอ่ื นง่ั ลงแลว้ ทา่ นกเ็ ลย
ทบทวนดถู งึ เหตกุ ารณค์ วามวนุ่ วายในจติ ในใจทเี่ ปน็ อยใู่ นขณะ
นี้ เอะ๊ !..ทเี่ ราวนุ่ วายอยใู่ นขณะนเี้ พราะอะไรสกั พกั กม็ คี ำ� ตอบผดุ
ขนึ้ ในใจวา่ กเ็ พราะสง่ จติ สง่ ใจไปตามเสยี งนแ่ี หละ ทา่ นกถ็ าม
ตอ่ ไปวา่ ถา้ เราจะเปลยี่ นเสยี งเปน็ คำ� พดู จะไดไ้ หมสกั พกั กม็ คี ำ� ถาม
ผดุ ขน้ึ มาวา่ จะเอาคำ� ไหนละ่ ทา่ นกเ็ ลยตอบกลบั ไปวา่ งนั้ เอาคำ�
“ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ล จรงิ จรงิ ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ล จรงิ จรงิ ” กเ็ ลย
ลกุ ขนึ้ เอาคำ� พดู ประโยคนก้ี ลบั เขา้ ไปทางจงกลมใหมท่ า่ นเลา่ วา่
พอเอาคำ� “ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ
จรงิ ” ลงใสแ่ ทน ปะ๊ โทนโทน โทนปะ๊ โทนโทน ปะ๊ โทนโทน
โทนปะ๊ โทนโทน ปรากฏวา่ ลงกนั ไดเ้ ปะ๊

ทนี จ้ี ติ ใจทเี่ คยสง่ ออกไปหาเสยี งทอี่ ยภู่ ายนอกกลบั มามี
เสยี งดงั กระฮมึ่ อยภู่ ายในกาย “ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ ทำ�
จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ เรม่ิ เขา้ ทเ่ี ขา้ ทางสตทิ เ่ี ตลดิ เปดิ เปงิ ไป
ทไี่ หนกไ็ มร่ เู้ มอื่ กอ่ นนน้ั กลบั มารอู้ ยใู่ นคำ� “ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ล
จรงิ จรงิ ทำ� จรงิ จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ ” เมอ่ื สตมิ ารเู้ พมิ่ พนู เขา้ คำ�

หลวงปเู่ ลา่ ใหฟ้ ัง 12

พดู ทพี่ ดู อยนู่ กี้ ค็ อ่ ยบางลง บางลงเรอื่ ยๆ จนคำ� ทวี่ า่ “ทำ� จรงิ
จรงิ ไดผ้ ลจรงิ จรงิ ” คอ่ ยเลอื นหายไปเหลอื แตค่ วามรตู้ วั ทแ่ี จม่
จา้ รทู้ วั่ ตวั ขาทก่ี า้ วเดนิ ดว้ ยความเบาสบายใจกเ็ บาสบาย สติ
แจม่ ใสเดนิ จงกลมไมร่ สู้ กึ ถงึ ความเหนด็ เหนอ่ื ย จนกระทง่ั พอ
ประมาณแลว้ จงึ ออกจากทางจงกลมความเบาสบายกย็ งั คงอยู่
ในจติ ในใจ ลา้ งเทา้ กา้ วขนึ้ นงั่ บนแครแ่ ลว้ กท็ บทวนเหตกุ ารณท์ ี่
ทา่ นวนุ่ วายในจติ ในใจเมอื่ กอ่ นหนา้ น้ี และความสบายกายสบาย
ใจเชน่ ตอนน้ี ซงึ่ ในขณะนน้ั เปน็ เวลาดกึ สงดั เสยี งกลอง เสยี ง
ตะโพนกเ็ งยี บเสยี งลงไปแลว้ จงึ ไดข้ อ้ พจิ ารณาวา่ ออ้ !.คำ� บรกิ รรม
ทง้ั หลายเหลา่ นนั้ เปน็ เครอ่ื งผกู จติ ใหอ้ ยภู่ ายในกายถา้ หา่ งหาย
จากคำ� บรกิ รรมจติ ใจกจ็ ะสง่ สา่ ยออกไปภายนอกเสมอแลว้ กน็ ำ�
เอามาปรงุ มาแตง่ ในจติ ใจของตนใหป้ น่ั ปว่ นวนุ่ วายไปตามสงิ่ ที่
นำ� เขา้ มานนั้ ถา้ มคี ำ� บรกิ รรมกำ� กบั อยกู่ บั จติ มคี วามรคู้ วบคอู่ ยู่
ภายในกายนน่ั แลจงึ เปน็ หนทางแหง่ ความสงบ เมอื่ ทา่ นได้
พจิ ารณาจนเขา้ ใจอยา่ งนแ้ี ลว้ กป็ ลอ่ ยวางความรนู้ ไ้ี ปจติ ใจของ
ทา่ นกด็ ดู ดม่ื กสบั สคู่ วามสงบอกี ครง้ั ในทา่ นง่ั สมาธิ

หลวงปเู่ ล่าให้ฟงั 13

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 14

เรอ่ื งท่ี 3

เมตตาพลงั ทไ่ี รผ้ ตู้ อ่ ตา้ น

“..กนิ หลาย บห่ ายอยาก” (กนิ มากมาย กไ็ มห่ ายอยาก)
“..นอนมาก บฮ่ ตู้ นื่ ” (นอนมาก ไมร่ ตู้ นื่ )
“..ฮกั คนอนื่ กวา่ ฮกั ตวั ” ( รกั คนอน่ื กวา่ รกั ตวั )
“..ของควรกลวั กลบั กลา้ ” (ของทคี่ วรกลวั กลบั กลา้ ทจี่ ะทำ� )
“..ของสน้ั สำ� คญั วา่ ของยาว”
(ของสนั้ กลบั เขา้ ใจผดิ วา่ เปน็ ของทย่ี นื ยาว)

คำ� ผญา สภุ าษติ สอนใจของผเู้ฒา่ ผแู้ ก่ คนอสี าน หลง่ั ไหล
ออกจากนำ�้ เสยี งของหลวงปเู่ มอื่ ถงึ บททจ่ี ะกลา่ วออกมาเปน็ ผญา
นำ�้ เสยี งของทา่ นลงทา้ ยคำ� วา่ “ยาว! ลากยาวตามเสยี ง ทำ� เอา
อาตมาทเ่ี ปน็ พระเลก็ พระนอ้ ยนง่ั ซมึ เซาไปตามเสยี งของทา่ น
เพราะเวลาทท่ี อ้ แทท้ อ้ ถอยหมดหนทางตบี ตนั มนึ ตบึ๊ ในสมอง
คดิ อะไรไมอ่ อกเพราะกเิ ลสในจติ ใจของตนหลอกลวงจนหวั หมนุ
ตวิ้ “ขอโอกาสกระผม ตอนนห้ี วั หมนุ ตวิ้ ไปบเ่ ปน็ แลว้ ครบั ” ฮึ
ฮอ่ื ! มนั สหิ มนุ ไปไสคอื จง่ั เหน็ ตง้ั อยเู่ ทงิ บา่ คอื เกา่ (มนั หมนุ ไป
ทไ่ี หนกเ็ หน็ ตง้ั อยบู่ นบา่ เหมอื นเดมิ ) หลวงปทู่ า่ นมองหนา้ แลว้
กย็ ม้ิ ๆ “ขอโอกาสเมตตาอธบิ ายใหฟ้ งั แหนก่ ระผม” (ขอโอกาส
อธบิ ายใหฟ้ งั ดว้ ย).เอา้ ! มนั สยิ ากอหิ ยงั (อา้ ว..มนั จะยากอะไร)
หลวงปทู่ า่ นพดู ยมิ้ ๆดว้ ยความเมตตาของทา่ น ฟงั เดอ้ ฟงั เอาเดอ้
เอาใหด้ เี ดะ้ !” (ฟงั นะ ฟงั เอานะ เอาใหด้ ๆี นะ) ครบั ผม อาตมา

หลวงป่เู ล่าให้ฟัง 15

ตอบทา่ นไปและกร็ อฟงั คำ� อธบิ ายจากทา่ น “อนั หนงึ่ นนั้ กนิ หลาย
บห่ ายอยาก” กห็ มายความวา่ อารมณทงั้ หลายทเ่ี ปน็ ความ
ปรงุ แตง่ เปน็ สญั ญาอารมณก์ เ็ จา้ ความคดิ นนั่ แหละ คดิ โกรธ
คดิ เคยี ด คดิ แคน้ คดิ อาฆาต คดิ พยาบาท คดิ รกั คดิ ชงั คดิ
เรอ่ื งนนั้ แลว้ กค็ ดิ เรอื่ งนตี้ อ่ เนอ่ื งกนั ไปไมร่ จู้ กั จบจกั สน้ิ นง่ั กแ็ ลว้
เดนิ กแ็ ลว้ นอนกแ็ ลว้ นอนกย็ งิ่ หนกั เจา้ ความคดิ วนเวยี นจน
นอนไมห่ ลบั เฮอ้ ! ทกุ ขแ์ ทน้ อ้ แลว้ ทา่ นกห็ วั เราะนน่ั แหละ! เขา
เรยี กวา่ “กนิ อารมณ”์ กนิ อารมณน์ นั่ แลว้ กนิ อารมณน์ บ้ี ห่ าย
อยากเสยี ที ฮึ ฮอื่ ! (ทา่ นพดู ไปเหมอื นกบั วา่ ทา่ นนงั่ อยใู่ นจติ ใน
ใจของเราซะงนั้ ) “ขอโอกาสกระผมแลว้ จะทำ� ยงั ไงจงึ จะรไู้ ดว้ า่
มนั กนิ อารมณ”์ อาตมากถ็ ามดว้ ยความไมร่ จู้ รงิ ๆ” เอา้ ! กร็ ทู้ นั
มนั ซิ ร!ู้ (ทา่ นลากเสยี งยาว) มนั โกรธกร็ ู้ มนั คดิ กร็ ู้ มนั ปรงุ
มนั แตง่ กร็ ู้ มนั จะเปน็ อะไรกร็ ู้ รอู้ ยา่ งเดยี วคอื ใหม้ สี ตริ มู้ นั รเู้ ทา่
เอาทนั รไู้ มเ่ ทา่ เอาไมท่ นั รเู้ ทา่ เอาครงึ่ หนงึ่ รไู้ มเ่ ทา่ เอาหมด
เพอื่ นกนิ เพอ่ื นกนั เพอ่ื นรไู้ มท่ นั เพอื่ นกนั เอาไปกนิ นน่ั แหละ!
เอาไปพจิ ารณาดทู า่ นพดู จบกห็ ยบิ เอาหมากทแี่ มช่ เี ขาตำ� เอาไว้
แลว้ มาเคยี้ วอาตมากเ็ ลอื่ นกระโถนไปใกลๆ้ ทา่ น

ขอโอกาสกระผม..แลว้ นอนมาก บฮ่ ตู้ นื่ ละ่ ครบั ?..เอา้ !..
มนั กะผดั มอื้ นน้ั มอ้ื นี้ นนั่ แหลว่ (มนั กผ็ ลดั วนั ประกนั พรงุ่ นนั่
แหละ) วา่ จะไปทำ� ความเพยี ร เดนิ จงกลมหรอื นงั่ ภาวนา ตวั
กเิ ลสมนั กบ็ อกวา่ ..ฮอื้ !..เดย๋ี วกอ่ น ขอนอนกอ่ นเถอะนา่ ..ขอนอน
สกั 5 นาทกี อ่ นคอ่ ยทำ� สดุ ทา้ ยกไ็ มไ่ ดท้ ำ� ความเพยี ร..เอา้ !..นง่ั
สมาธหิ นอ่ ย เถอะ!.โอย้ ..อากาศมนั รอ้ นใหอ้ ากาคมนั เยน็ ๆกอ่ น
คอ่ ยนงั่ สดุ ทา้ ย กเ็ หลวไหลตามเคย เดย๋ี วกว็ า่ รอ้ นไป หนาวไป
ตดิ งานอยู่ สารพดั ขอ้ อา้ งเลยไมไ่ ดท้ ำ� ความเพยี รขดั เกลา
จติ ใจเจา้ ของซะที กเิ ลลในใจมนั กข็ ดั ขวางทกุ วถี ที าง ไอเ้ ราก็
หลงเชอื่ ตามมนั ไปกะทกุ ขน์ น่ั แหลว่ !..พดู จบทา่ นกย็ กกระโถนบว้ น

หลวงปเู่ ลา่ ให้ฟัง 16

นา้ํ หมากพอเปน็ กระสาย “ขอโอกาสกระผม แลว้ จะแกไ้ ขยงั ไง
นค่ี รบั ?

อา้ ว!..มนั สไิ ปยากอหิ ยงั (มนั จะไปยากอะไร)..กด็ มุ่ เดนิ
ดน้ั ดน้ เดด็ เดย่ี ว เดยี วดาย แลว้ กด็ เี ดน่ โดง่ ดงั ดงึ ดดู ดว่ นดบั
นนั่ ใหเ้ อาตวั อยา่ งหลวงตามหาบวั นน่ั ดมุ่ เดนิ หาครบู าอาจารย์
ดน้ั ดน้ ออกบำ� เพญ็ เพยี รหาวเิ วก เดด็ เดยี่ วกลา้ หาญตอ่ สกู้ บั กเิ ลส
นอ้ ยใหญท่ งั้ หลาย ความงว่ ง ความกลวั ความหวิ ความรกั
ความชงั โอย้ !..สารพดั ทม่ี นั เอามาขดั มาขวางการบำ� เพญ็ เพยี ร
ทีจ่ ะไมใ่ หร้ ้เู รือ่ งราวของมัน เมอ่ื พากเพยี รพจิ ารณาจนรจู้ กั
เรอ่ื งราวของมนั ทกุ แงท่ กุ มมุ แลว้ มนั กเ็ ดยี วดายมอี สิ ระทกุ ๆ ที่
ไมว่ า่ จะเปน็ ในจติ ในใจบแ่ มน่ เดยี วดายคอื โลกเขาเปน็ เดะ๊ (ไมใ่ ช่
เดียวดายเหมือนโลกเขาเป็นนะ) ตอ่ จากนั้นกด็ ีเด่น โด่งดัง
ดงึ ดดู ผคู้ นมามากมายกอ็ ยา่ งทเ่ี หน็ นนั้ แหละ แลว้ กด็ ว่ นดบั บแ่ มน่
ดบั อหิ ยงั (ไมใ่ ชด่ บั อะไร) กะดบั กเิ ลสนนั้ หละ อนั นก้ี ส็ ำ� คญั จำ�
เอาไวไ้ ปพจิ ารณา พดู จบทา่ นกบ็ ว้ นนาํ้ หมากพอเปน็ กระสาย

“ขอโอกาสกระผม อนั่ ฮกั คนอนื่ กวา่ ฮกั ตวั มนั หมาย
ความวา่ จง่ั ไดก๋ ระผม” “เอา้ !..มนั กะเบง่ เพง่ หาโทษของผอู้ น่ื นนั้
แหลว่ (มนั กช็ อบเบง่ โออ้ วด สอดสา่ ยหาแตค่ วามผดิ ของผอู้ นื่ )

อยากแตจ่ ะใหผ้ อู้ น่ื ทำ� ตามความคดิ ความเหน็ ของตวั เอา
ความคดิ ความเหน็ ของตนเปน็ ใหญผ่ อู้ นื่ ทำ� อะไรทข่ี ดั กบั ความ
เหน็ ของตนนน้ั ผดิ อยากใหแ้ ตผ่ อู้ นื่ ดตี ามความคดิ ของเจา้ ของ
มกั ซอกแซกหาแตข่ อ้ ผดิ พลาด หาโทษหาเหตขุ องผอู้ น่ื บไ่ ดด้ ทู ่ี
จติ ทใ่ี จของเจา้ ของนน้ั แหลว่ ตวั หาเหตหุ าทกุ ข์ มวั แตค่ อยจบั ผดิ
ผอู้ น่ื
ใจของเจา้ ของนน้ั ปลอ่ ยใหไ้ ฟแหง่ ความไมพ่ อใจ รษิ ยา

หลวงปูเ่ ลา่ ให้ฟงั 17

อาฆาต พยาบาทเผาลนอยอู่ ยา่ งนนั้ เหมอื นกบั นงั่ อยบู่ นกอง
แกลบทตี่ วั เองจดุ ไฟเอาไวแ้ ลว้ กบ็ น่ วา่ เหมน็ ควนั แกลบ เด้ ฮอ้
นเด้ (แลว้ กบ็ น่ วา่ เหมน็ ควนั แกลบ รอ้ นมากๆ)
สดุ ทา้ ยไฟทส่ี มุ แกลบกไ็ หมต้ วั เอง นกี่ เ็ อาไปพจิ ารณาให้
ดี “ของควรกลวั กลบั กลา้ ” นน่ั กเ็ ปน็ เรอื่ งของศลี นนั่ แหละ
ถา้ เปน็ โยมปากกะวา่ ถอื ศลี รบั ศลี รกั ษาศลี แตม่ อื นน่ั กะตบ
ยงุ เปรยี๊ ะๆ ถา้ เปน็ พระเปน็ เณรกบ็ ส่ ำ� นกึ สำ� เหนยี ก ในศลี ของ
ตนลว่ งละเมดิ อยเู่ ปน็ ประจำ� สงิ่ ใดทพี่ ระพทุ ธเจา้ ทา่ นหา้ มกพ็ า
กนั ทำ� สง่ิ ใดทพ่ี ระพทุ ธเจา้ ทา่ นใหง้ ดใหเ้ วน้ กพ็ ากนั ทำ� สดุ ทา้ ย
กไ็ ดร้ บั ความเดอื ดรอ้ นทง้ั ใจ ทงั้ กายเปน็ บาปกรรมตดิ ตวั ไปกอ่
ภพกอ่ ชาตไิ ปอกี ยาวนาน นน่ั ควรพจิ ารณาใหด้ ี ทา่ นพดู จบก็
หยบิ กระโถนคายหมากทเี่ คยี้ วทง้ิ ไป อาตมาทน่ี ง่ั ฟงั อยกู่ ข็ ยบั
ไปรนิ นาํ้ ใสแ่ กว้ ถวายทา่ น ทา่ นรบั มาแลว้ กบ็ ว้ นปาก หยบิ เอา
ไมเ้ จยี (ไมส้ ฟี นั ) ถวายทา่ นจนทา่ นเสรจ็ จากกจิ ของทา่ นจงึ ขอ
โอกาสใหท้ า่ นอธิบายขอ้ สดุ ทา้ ยใหฟ้ ังวา่ ตนเองในขณะน้กี ม็ ี
ความสุขดีแลว้ คอื ไมค่ ิดว่าตนเองจะไม่เจบ็ ไมป่ ว่ ยไมท่ ุกขอ์ ีก
แลว้ เพราะขณะนกี้ ไ็ มเ่ หน็ จะมคี วามทกุ ขใ์ ดๆ เกดิ ขน้ึ เลยทงั้ ๆ
ทค่ี วามเปน็ จรงิ นนั้ ความสขุ ของโลกนไ้ี มไ่ ดจ้ รี งั ยง่ั ยนื ใดๆ เลย
ชวี ติ ของคนเรากเ็ ชน่ กนั ไมน่ านกต็ อ้ งไดพ้ ลดั พรากจากกนั
เปน็ หลกั ธรรมชาตทิ พ่ี ระพทุ ธเจา้ ทรงตรสั เอาไวพ้ อพดู
จบทา่ นกย็ กเอาคำ� คลอ้ งจอง
“เมายศ-หมดสงา่ เมาสรุ า-หมดสำ� คญั เมาพนนั -ก็
หมดตวั เมาผวั -ลมื พอ่ เมาเมยี -ลมื แม่ เมาวยั -กล็ มื แก่ เมา
กระแช-่ กล็ มื กญั ชา”

หลวงปู่เลา่ ให้ฟัง 18

ฮ่ะ ฮา่ ! หลวงป่พู ูดจบท่านก็หวั เราะดว้ ยความที่ท่าน
อารมณด์ ีน่แี หละ “กินหลาย บห่ ายอยาก นอนมาก บ่ฮู้ตื่น
ฮกั คนอนื่ กวา่ ฮกั ตวั ของควรกลวั กลบั กลา้ ของสน้ั สำ� คญั วา่
ของยาว จะพจิ ารณาใหส้ นั้ กส็ น้ั จะพจิ ารณาใหย้ าวกย็ าว จะ
พจิ ารณาใหก้ วา้ งขวางกก็ วา้ งขวาง จะพจิ ารณาใหล้ มุ่ ลกึ กล็ มุ่ ลกึ
แลว้ แตใ่ ครจะพจิ ารณาในแงไ่ หนมมุ ไหนใชใ้ นทางโลกกไ็ ดใ้ ชใ้ น
ทางธรรมกด็ แี ลว้ แตผ่ มู้ ปี ญั ญาเอาไปพนิ จิ พจิ ารณาดว้ ยปญั ญา
อนั ชาญฉลาด
อปั มาทธรรมคอื ธรรมทไี่ มป่ ระมาท ใหน้ ำ� ไปพจิ ารณาให้
ดเี ดอ้ ! ครบั ผม..อาตมากลา่ วรบั พรอ้ มพนมมอื จบทห่ี วั สาธ!ุ ..
มนั เปน็ เรอ่ื งทแ่ี ปลกอศั จรรยอ์ กี อยา่ งหนงึ่ คราใดทอ่ี าตมา
เหนอ่ื ยหนา่ ยทอ้ แทใ้ นจติ ในใจไมว่ า่ จะเปน็ เรอ่ื งใดๆ กต็ ามเวลา
เขา้ ไปกราบทา่ นในหอ้ งเมอื่ ไดฟ้ งั เสยี งพดู ของทา่ นไมว่ า่ ทา่ นจะ
พดู หยอกทา่ นพดู อำ� เพราะความทที่ า่ นเปน็ พระทม่ี อี ารมณข์ นั
เปน็ ปกตขิ องทา่ นเรอ่ื งราวทว่ี นุ่ วายในหวั สมองหรอื ในจติ ในใจ
ไมร่ วู้ า่ วง่ิ หนเี ตลดิ เปดิ เปงิ ไปทไี่ หนกไ็ มร่ ทู้ เี่ หลอื อยกู่ ม็ แี ตค่ วาม
อม่ิ เอบิ รา่ เรงิ ใจ มกี ำ� ลงั พรอ้ มทจี่ ะทำ� งานถวายทา่ นไดอ้ ยา่ งนา่
อศั จรรย์ นลี่ ะ่ หนอ!
“พลงั แห่งความเมตตา พลงั ทีไ่ รผ้ ตู้ อ่ ต้านได้ ในโลกใบน”้ี

หลวงปูเ่ ล่าใหฟ้ งั 19

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 20

เรอ่ื งที่ 4

หนง่ึ ในลา้ น

เรอื่ งนเี้ กดิ ขนึ้ เมอ่ื กลางปี 2554 นเี้ องถา้ อาตมาจำ� ไมผ่ ดิ
กเ็ ปน็ คนื วนั ท่ี 11 มถิ นุ ายน 2554 เวลาประมาณสท่ี มุ่ เศษ
เสยี งโทรศพั ทข์ องอาตมากด็ งั ขน้ึ เมอื่ อาตมารบั สายกเ็ ปน็ เสยี ง
ของผหู้ ญงิ พดู อยปู่ ลายสาย“ฮลั โหล..ครบู ายาเจา้ คะ..ขออนญุ าต
ครบู าชว่ ยกราบเรยี นหลวงปดู่ ว้ ยคะ่ วา่ ตอนนหี้ มอมกุ ถกู รถชน
ตอนนอี้ ยทู่ โ่ี รงพยาบาลพระมงกฎุ ฯแลว้ คะ่ “อา้ ว!..เมอ่ื กก้ี ย็ งั มา
หาหลวงปอู่ ยเู่ ลย เพง่ิ กลบั ไปไมใ่ ชเ่ หรอ” “คะ่ !” “แลว้ หมอมกุ
เปน็ ยงั ไงบา้ งตอนน”้ี “ยงั ไมไ่ ดส้ ตเิ ลยคะ่ ตอ้ งขอความเมตตา
จากหลวงปชู่ ว่ ยแผเ่ มตตาใหห้ มอมกุ ดว้ ยนะเจา้ คะ่ ปลายสาย
เปน็ เสยี งของแมห่ มอมกุ พดู ดว้ ยนาํ้ เสยี งสน่ั เครอื ระคนกบั ความ
วติ กกงั วล “เอา้ !..เดย๋ี วครบู าจะกราบเรยี นหลวงปใู่ หน้ ะ” เจา้ คะ่ !
และปลายสายกว็ างสายไปอาตมากเ็ ลยไปกราบเรยี นหลวงปู่

“ขอโอกาสกระผม เมอ่ื กแ้ี มข่ อหมอมกุ โทรศพั ทม์ าบอกวา่
หมอมกุ ถกู รถชนตอนนอี้ ยทู่ โ่ี รงพยาบาลพระมงกฎุ ฯ หอ้ งไอ ซี ยู
ครบั ผม” หอื ! ไผน๋ ะ่ ? (หอื ใครนะ่ ) หลวงปทู่ า่ นถามโดยทขี่ ณะ
นน้ั หมอนวดเสน้ กำ� ลงั นวดเสน้ ทา่ นอยู่ “หมอมกุ กระผม! ถกู
รถชนตอนนอี้ ยหู่ อ้ ง ไอ ซี ยู โรงพยาบาลพระมงกฎุ ฯ ครบั ผม”
ออื หมอมกุ ทา่ นพดู แคน่ กี้ ห็ ลบั ใหห้ มอนวดเสน้ ตอ่ ไป พอตอน
เชา้ มดื ของวนั ท่ี 12 ประมาณ ตี 4 เสยี งโทรศพั ทอ์ าตมาก็

หลวงปเู่ ล่าให้ฟัง 21

ดงั ขนึ้ อกี พออาตมารบั กเ็ ปน็ เสยี งของแมห่ มอมกุ โทรมา“ครบู า
เจา้ ขาขอรบกวนดว้ ยเจา้ คะ่ ” ตอนนแี้ มอ่ ยหู่ นา้ หอ้ งแลว้ ขอก
ราบพบ หลวงปดู่ ว้ ยเถดิ เจา้ คะ่ ..โอ!้ ..โยมเอย๋ หลวงปทู่ า่ นหลบั
อยู่ เดยี๋ วใหท้ า่ นตนื่ กอ่ น จะเปดิ ใหโ้ ยมแมเ่ ขา้ กราบไดน้ ะ..
อาตมากบ็ อกกบั โยมแมข่ องหมอมกุ ทง้ั เหน็ ใจ กบั ความเจบ็
ปว่ ย และความเปน็ หว่ งลกู ทแ่ี มท่ กุ ๆคนกไ็ มต่ า่ งกนั
“คะ่ !..เดย๋ี วถา้ หลวงปทู า่ นตน่ื แลว้ บอกโยมดว้ ยนะ” ไดโ้ ยม!..
อาตมารบั ปากแม่ หมอมกุ ไป พอเวลาประมาณตี 5 ครงึ่
หลวงปทู า่ นตนื่ แลว้ กเ็ ปดิ ประตอู อกมา เรยี กแมห่ มอมกุ เขา้ มา
กราบหลวงป.ู่.ทา่ นกส็ อบถามถงึ อาการของหมอมกุ พอแมห่ มอ
มกุ อธบิ ายใหท้ า่ นฟงั และขอความเมตตาใหห้ ลวงปชู ว่ ยแผเ่ มตต
ใหห้ มอมกุ รอดพน้ ขดี อนั ตรายดว้ ยเถดิ หลวงปทู่ า่ นกบ็ อกกบั แม่
หมอมกุ วา่ ..หายซะ..ไมเ่ ปน็ อะไรหรอก!..แลว้ แมห่ มอมกุ กล็ ากลบั
ไป ทา่ นกเ็ ตรยี มสรงนำ�้ ไปกจิ นมิ นตท์ ม่ี ผี นู้ มิ นตไ์ ว.้.และวนั นี้
หลงั จากกลบั มาจากกจิ นมิ นตก์ จ็ ะเดนิ ทางกลบั วดั ศรอี ภยั วนั
เพราะมกี จิ ทเี่ กย่ี วขอ้ งกบั ทางคณะสงฆแ์ ละกม็ บี วชนาคดว้ ยเมอ่ื
ขนึ้ รถเตรยี มจะเดนิ ทางไปกจิ นมิ นต์ ทา่ นบอกกบั คนทข่ี บั รถวา่
ใหข้ บั ผา่ นหนา้ บา้ นหมอมกุ ดว้ ย (บา้ นหมอมกุ อยใู่ กลๆ้ กบั โรง
พยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ) พอผา่ น บรเิ วณทเ่ี กดิ เหตุ ทา่ นกเ็ หลยี วมา
มองและกผ็ า่ นหนา้ บา้ นหมอมกุ ไปอาตมากราบเรยี นถามหลวง
ปวู่ า่ .. “ขอโอกาสกระผมหลวงปพู่ จิ ารณาแลว้ เปน็ จงั ไดแ๋ หน่
กระผม”..(ขอโอกาสครบั หลวงปพู่ จิ ารณาแลว้ เปน็ ยงั ไงบา้ ง
ครบั )..ฮอ่ื !..บต่ ายดอก (ไมต่ ายหรอก) หลวงปทู่ า่ นพดู สน้ั ๆ แลว้
กเ็ งยี บไป
วนั นน้ั หลงั จากเสรจ็ จากกจิ นมิ นตฉ์ นั เชา้ แลว้ กก็ ลบั มาเกบ็ ของ
เดนิ ทางกลบั วดั ทจ่ี งั หวดั เลย เมอื่ กลบั มาถงึ วดั ศรอี ภยั วนั แลว้
แมข่ องหมอมกุ กโ็ ทรศพั ท์ มารายงานอาการของหมอมกุ เปน็

หลวงปูเ่ ลา่ ใหฟ้ งั 22

ระยะๆวา่ อาการขณะนไ้ี มด่ ขี นึ้ เลยหมอศลั ยกรรมตอ้ งผา่ ตดั
สมองอกี ครง้ั หลงั จากทผ่ี า่ ตดั สมองไปแลว้ รอบหนงึ่ และแม่
หมอมกุ กข็ อนมิ นตห์ ลวงปมู่ าเมตตาหมอมกุ ดว้ ยทโ่ี รงพยาบาล
พระมงกฎุ ฯ อาตมากบ็ อกไปวา่ ถา้ ลงไปกรงุ เทพฯคราวนี้ จะ
พาหลวงปแู่ วะไปเยยี่ มนะพอดกี ลบั มาทว่ี ดั คราวนม้ี เี วลาพกั แค่
1 อาทติ ยก์ ต็ อ้ งเดนิ ทางกลบั มาทก่ี รงุ เทพฯ อกี ในชว่ ง1อาทติ ย์
น้ี อาการของหมอมกุ มแี ตท่ รงกบั ทรดุ เรยี กวา่ ฉวิ เฉยี ดกบั
ความเปน็ ความตายจนตอ้ งไดผ้ า่ ตดั สมองอกี ครงั้ หลงั จาก
ผา่ ตดั คราวนี้ อาการทว่ั ไปกย็ งั ทรงๆ อยแู่ ตก่ ย็ งั ไมไ่ ดส้ ตเิ หมอื น
เดมิ วนั ทหี่ ลวงปไู่ ปเยย่ี มหมอมกุ
ทโ่ี รงพยาบาลพระมงกฏุ ฯ นนั้ เปน็ วนั ท่ี 23 มถิ นุ ายน
2554 พอขนึ้ ลฟิ ทไ์ ปชน้ั 4 ซง่ึ เปน็ หอ้ งผปู้ ว่ ยฉกุ เฉนิ เมอื่ ประตู
ลฟิ ทเ์ ปดิ ออก เสยี งชตั เตอรด์ งั แชะๆ ของกลอ้ งถา่ ยรปู ทน่ี กั ขา่ ว
หลายๆ สำ� นกั ทม่ี ารอทำ� ขา่ วเพราะคดหี มอมกุ ถกู รถชนกำ� ลงั
เปน็ ข่าวท่ีผู้คนท้ังประเทศให้ความสนใจ พอเข็นรถวีลแชร์ท่ี
หลวงปนู่ งั่ ไปเยย่ี มหมอมกุ ทหี่ อ้ งพกั รกั ษาตวั อยคู่ รง้ั แรกทอ่ี าตมา
เหน็ หมอมกุ ทนี่ อนอยบู่ นเตยี งผปู้ ว่ ยจำ� หนา้ ตาหมอมกุ แทบไมไ่ ด้
ทงั้ สายระโยงระยาง สายออกซเิ จน ชว่ ยหายใจอนื่ ๆ อกี เตม็ ไป
หมดเหน็ แลว้ นา่ สงสาร จากคนทรี่ า่ เรงิ เสยี งพดู แจว๋ ๆ เหมอื น
นกแกว้ นกขนุ ทอง ตอ้ งมานอนปว่ ยหนกั เฉยี ดเปน็ เฉยี ดตายทำ�
ใหน้ กึ ถงึ ชวี ติ นน้ั เปน็ ของไมแ่ นน่ อนเสยี จรงิ ๆ พอหลวงปใู่ หค้ น
เขน็ รถเขา้ ไปใกลๆ้ เตยี งทหี่ มอมกุ นอนปว่ ยอยู่ ทา่ นกเ็ อาไมเ้ ทา้
ของทา่ นเคาะเบาๆ “มกุ ! มกุ เอย้ หลวงปมู่ าเยย่ี มแลว้ นะ กลบั
มาซะ หายซะ หายชะ” ดจู ากสหี นา้ ของหมอมกุ มกี ารกระตกุ
เบาๆ เหมอื นจะรบั รวู้ า่ หลวงปมู่ าเยย่ี มแลว้ จากนนั้ หลวงปทู่ า่ น
กพ็ ดู เปน็ บทคาถาพรอ้ มกบั ใชไ้ มเ้ ทา้ ของทา่ นเคาะไปตามแขน
ขาหมอมกุ เบาๆ
“ชยั ยงั เทวะมนสุ สานงั ไชโยโหตปุ ะรายโิ ต มาราเสนาอะธิ

หลวงปู่เล่าให้ฟงั 23

กนั ตา สะมนั ตา ทะวาราโทสะนา ขนั ตเิ มตตาทติ านา วทิ งั เท
ตะวา นะจกั ขมุ า ภะวาภะเว สนั กะรนั โต ทพิ พะจกั ขงุ วโิ สทะยิ
ปะรยิ าปนั นา นโิ สตทะนา นติ ายะจะ สขุ ายะจะ พทุ ธกจิ จงั วโิ ส
เทตตะวาปรนิ าตนั ตมั ภะนามะ..เห” หายซะ หายซะ
จากนนั้ แมห่ มอมกุ กถ็ วายผา้ ไตรเปน็ ผา้ บงั สกุ ลุ หลวงปู่
ท่านพิจารณาผ้าบังสุกุลเสร็จแล้วก็เดนิ ทางกลบั ทพ่ี ักท่โี รง
พยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ หลงั จากทห่ี ลวงปทู่ า่ นเมตตาไปเยยี่ มหมอ
มกุ ตง้ั แตน่ นั้ มาอาการของหมอมกุ จากทเ่ี ปน็ ผปู้ วยวกิ ฤตรอ่ แร่
เจยี นอยเู่ จยี นไป กลบั มาฟน้ื และมอี าการทด่ี ขี นึ้ เรอื่ ยๆ แบบ
กา้ วกระโดดจากวนั ทเ่ี กดิ เหตทุ ห่ี มอมกุ ถกู รถชนจนถงึ วนั ที่
อาตมาเขยี นถงึ เรอ่ื งของหมอมกุ อยนู่ กี้ เ็ ปน็ เวลา 7 เดอื นพอดี
หมอมุกกม็ ากราบหลวงปแู่ ทบทกุ วันเมอื่ เวลาหลวงปู่ลงมา
กรุงเทพฯ เท่าทดี่ ูอาการของหมอมกุ ในขณะที่เขียนเร่ืองนี้
เหลอื แค่การพดู ทตี่ อ้ งอาจชา้ หนอ่ ยเพราะตอ้ งนึกเรียงล�ำดบั
ค�ำพดู ถา้ ใหเ้ ปน็ เปอร์เซนต์ก็คงจะราวๆ 80 เปอร์เซนตข์ อง
ความเปน็ ปรกตนิ บั วา่ เปน็ เรอื่ งทม่ี หศั จรรยพ์ อสมควรสำ� หรบั
คนทถี่ กู กระทบกระเทอื นทางสมองอยา่ งรนุ แรง เพราะนอ้ ย
คนทจี่ ะมชี วี ติ รอดจากเหตกุ ารณว์ กิ ฤตขนาดนน้ั และกลบั มา
เปน็ คนใกลจ้ ะเปน็ ปรกตดิ งั เชน่ ขณะนเี้ มอื่ อาตมาไดเ้ จอกบั หมอ
มกุ และแมข่ องหมอมุ จงึ ขออนญุ าตทง้ั สองแมล่ กู ขอเอาเรอ่ื ง
ราวทเี่ กดิ ขนึ้ มาเลา่ มาเขยี นลงในหนงั สอื เล่ นดี้ ว้ ย โดยตงั้ ชอ่ื
เรอื่ งวา่ ..หนงึ่ ในลา้ น...เพอื่ เปน็ เครอื่ งเตอื นสตวิ า่
“ความไมแ่ นน่ อนนน้ั เปน็ สง่ิ ทยี่ ง่ิ ใหญแ่ ละแนน่ อน”

หลวงปู่เล่าใหฟ้ ัง 24

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 25

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 26

เรอื่ งท่ี 5

หนจู ะแตง่ งานกบั เขาดไี หม?

เรือ่ งน้ีเกิดข้ึนเมื่อตอนเย็นของวนั หนงึ่ ทโ่ี รงพยาบาล
วชิ ัยยทุ ธ ณ.หอ้ งที่หลวงปู่พกั อยู่ วันนน้ั มหี ญงิ สาวคนหน่งึ
มารอกราบหลวงปตู่ งั้ แตเ่ วลาบา่ ย4โมงจนกระทง่ั ถงึ เวลาทเี่ ปดิ
ใหญ้ าตโิ ยมทง้ั หลายไดม้ โี อกาสไดก้ ราบนมสั การหลวงปู่ คอื
เวลา 5 โมงเยน็ เปน็ ตน้ ไป จนถงึ เวลา 2 ทมุ่ วนั นน้ั กเ็ ปน็ วนั
ทรี่ สู้ กึ วา่ จะแปลกๆ นดิ ๆ จากปรกตทิ ก่ี อ่ นจะถงึ เวลาทจ่ี ะเขา้
กราบหลวงปู่ กจ็ ะมญี าตโิ ยมมารออยหู่ นา้ หอ้ งกอ่ นแลว้ ทกุ ครงั้
แตว่ นั น.้ี.ไม!่ มเี ธอคนนคี้ นเดยี วเทา่ นนั้ หลงั จากทอ่ี าตมาเปดิ
ประตหู อ้ งเสรจ็ เธอกเ็ ขา้ มากราบหลวงปู่ พอกราบหลวงปเู่ สรจ็
เธอกก็ ราบเรยี นหลวงปวู่ า่ “หนมู ากราบหลวงปเู่ ปน็ ครง้ั แรก
มเี รอื่ งทกุ ขใ์ จทต่ี ดั สนิ ใจไมไ่ ด้ จงึ มาขอความเมตตาจากหลวงปู่
ชว่ ยชีท้ างเดนิ ของชวี ิตให้ดว้ ย” หลวงปทู่ ่านกถ็ ามดว้ ยความ
เมตตาของทา่ น “มเี รอ่ื งอะไรเหรอ ไหนลองเลา่ มาใหฟ้ งั ดวู า่ เปน็
เรอ่ื งอะไร” แลว้ เธอกเ็ ลา่ เรอื่ งราวของเธอทมี่ คี วามทกุ ขใ์ จใน
ขณะนน้ั มาใหห้ ลวงปทู่ า่ นไดร้ บั ฟงั เธอเลา่ วา่ “มผี ชู้ ายคนหนงึ่
เปน็ ชาวตา่ งชาตหิ นไู ดต้ ดิ ตอ่ กนั มาสกั พกั หนงึ่ แลว้ ตดิ ตอ่ กนั ไป
ตดิ ตอ่ กนั มา แลว้ เขากบ็ อกวา่ เขาชอบหนมู ากอยากแตง่ งานกบั
หนู หนเู องกค็ ดิ มาตลอดวา่ เขาจะจรงิ ใจกบั หนหู รอื เปลา่ หรอื เขา
จะมาหลอกหนจู นหนเู องกไ็ มม่ ที างออกกลมุ้ ใจมากกเ็ ลยมากราบ
ขอความเมตตาจากหลวงปจู่ งึ อยากจะเรยี นถามหลวงปวู่ า่

หลวงปเู่ ลา่ ให้ฟัง 27

“หนจู ะแตง่ งานกบั เขาดไี หมคะ?” โอ!้ หลวงปทู่ า่ นอทุ านมาคำ� หนงึ่
เพราะบวชมาตงั้ แตร่ นุ่ ๆ ยงั ไงเรอ่ื งนตี้ อ้ งถามผมู้ ปี ระสบการณ์
นะ” วา่ แล้วทา่ นก็ปรายสายตามาทอ่ี าตมาทีน่ งั่ อยูบ่ นโซฟา
หนา้ เตยี งของหลวงปู่ ในใจกค็ ดิ ...งานเขา้ อกี แลว้ เรา
“ไปถามลกู ศษิ ยข์ องเราดนู ะวา่ จะมขี อ้ แนะนำ� ยงั ไงเรอ่ื งน้ี
หลวงปไู่ ม่ค่อยถนดั ! หลวงปูท่านเนน้ ตรงค�ำสุดทา้ ยเล่นเอา
อาตมาสะดงุ้ ! ในใจกค็ ดิ วา่ “หลวงปทู่ า่ นแจกขอ้ สอบอกี แลว้ ”
พอหลวงปทู่ า่ นพดู จบทา่ นกห็ วั เราะฮๆึ อยา่ งอารมณด์ ี
แลว้ กม็ ญี าตโิ ยมชดุ ใหมเ่ ขา้ มากราบหลวงปู่ เธอกเ็ ลยไดม้ าคยุ
กบั อาตมาเมอื่ เธอไดเ้ ขา้ มากข็ อใหเ้ ธอเลา่ เรอ่ื งของเธอทกี่ ลดั กลมุ้
ใจอยู่ในขณะนใ้ี หอ้ าตมาฟงั อกี คร้ัง เธอก็เลา่ เรื่องของเธอไป
ตงั้ แตเ่ รม่ิ ตน้ จนจบทคี่ ำ� ถามเดมิ ทถ่ี ามวา่ “อยา่ งนหี้ นจู ะแตง่ งาน
กบั เขาดไี หมคะ” อาตมากต็ อบเธอไปวา่ “กอ่ นทจี่ ะตอบคำ� ถาม
ของโยมทถ่ี ามอาตมาน้ี อาตมาขอถามโยมสกั คำ� ถามจะไดไ้ หม?”
เธอนง่ิ ไปนดิ หนง่ึ กอ่ นจะตอบมาวา่ “ไดค้ ะ่ ” งนั้ จะถามโยมวา่
“ตอ้ งการคำ� ตอบทเ่ี ปน็ ความจรงิ หรอื โยมตอ้ งการฟงั คำ� ตอบ
แบบปลอบใจมสี องขอ้ ใหเ้ ลอื ก” เธอหยดุ ใชค้ วามคดิ สกั พกั แลว้
เธอกต็ อบอยา่ งตกลงใจแลว้ วา่ “ขอคำ� ตอบทเี่ ปน็ ความจรงิ คะ่ ”
อา่ ! อาตมาแอบโลง่ ใจวา่ ใจของเธอเปดิ แลว้ ทจ่ี ะยอมรบั ความจรงิ
“เอา้ ! ฟงั นะถา้ อาตมาตอบโยมไปวา่ แตง่ งานกบั เขาไปเถอะ เขา
ตามตอ้ื อยอู่ ยา่ งนแี้ สดงวา่ เขารกั เราจรงิ แลว้ โยมกด็ นั เชอื่ อาตมา
วา่ พระบอกแลว้ คงจะดแี นๆ่ กเ็ ลยแตง่ งานกบั เขาไปแลว้ กอ็ ยดู่ ว้ ย
กนั นานเขา้ ลนิ้ กบั ฟนั ยอ่ มมกี ระทบกนั อยวู่ นั ยนั คำ่� มอี ยวู่ นั หนงึ่
เกดิ ทะเลาะกนั ขนึ้ มาดว้ ยเหตอุ ะไรกไ็ มร่ ลู้ ะ่ จนอยดู่ ว้ ยกนั ไมไ่ ด้ ก็
เลกิ รากนั ไป พอมาคดิ อกี ที เอ! ทเี่ ราแตง่ งานกบั คนๆน้ี กเ็ พราะ
วา่ พระบอกวา่ “แตง่ ได”้ แตอ่ ยดู่ ว้ ยกนั แลว้ กลบั ตอ้ งเลกิ รากนั ไป
นน่ั กเ็ ปน็ เพราะเราเชอ่ื พระ อา้ ว! ยงั งคี้ วามซวยกม็ าลงตรงท่ี
พระ!” พออาตมาพดู จบเธอกห็ วั เราะ “เอา้ ! ทนี มี้ าฟงั อกี ดา้ นหนงึ่

หลวงปเู่ ล่าใหฟ้ งั 28

บา้ ง! ถา้ อาตมาบอกกบั โยมไปวา่ อยา่ ไปแตง่ กบั คนนเี้ ลยเขามา
หลอกโยมแนๆ่ แตโ่ ยมเองกไ็ มแ่ นใ่ จวา่ เอ!พระเนย่ี จะพดู จรงิ
หรอื เปลา่ หนอ? กเ็ ลยสวนคำ� แนะนำ� ของพระ ดนั ไปแตง่ งาน
กบั เขาแลว้ อยดู่ ว้ ยกนั ดว้ ยความผาสกุ รม่ เยน็ แลว้ เขากเ็ ปน็ สามี
ทดี่ ไี มม่ ปี ญั หาใดๆ เลยวนั หนงึ่ มาคดิ ไดว้ า่ ทเี่ รามคี รอบครวั ที่
อบอนุ่ เชน่ นี้ มสี ามที ด่ี ี รกั เรา เขา้ ใจเรา เนย่ี ! ถา้ เราเชอ่ื พระ
เราคงไมม่ สี ามดี ๆี อยา่ งนห้ี รอก! อา้ ว! ความซวยกม็ าตกตรง
ทพี่ ระ” พออาตมาพดู จบเธอกห็ วั เราะ นนั่ แหละ! สรปุ แลว้ กค็ อื
งานนอี้ าตมาตอบดา้ นไหนกจ็ อดสนทิ ”
เธอกห็ วั เราะอกี พอเหน็ เธอคลายความกงั วลใจลงไปจน
หมดแลว้ อาตมาก็จงึ พูดอธบิ ายใหเ้ ธอฟัง “ด้วยเหตุนีแ้ หละ
พระพทุ ธเจา้ ทา่ นจงึ มขี อ้ หา้ มมใิ หภ้ กิ ษเุ ปน็ ผทู้ ำ� นายทายทกั โดย
เฉพาะเปน็ สอื่ ชกั นำ� ใหห้ ญงิ -ชายเปน็ ผวั เมยี กนั ถา้ ในกรณขี อง
โยมมนั กา้ํ กง่ึ เพราะอาตมาไมร่ จู้ กั โยมผชู้ ายแตถ่ า้ อาตมาตอบ
ไปมนั กม็ ีผลตอ่ ชวี ติ ของโยมนนั่ เอง เพราะมนั เปน็ ความเช่อื
ความศรทั ธาทผ่ี กู พนั กบั ชวี ติ ของโยมเอง และถา้ อาตมาแนะนำ�
โยมไปแลว้ กส็ มุ่ เสย่ี งกบั พระวนิ ยั ทอ่ี าตมายงั ยดึ ถอื อยู่ กเ็ ลยพดู
ใหโ้ ยมฟงั อยา่ งดที ส่ี ดุ กแ็ คเ่ ตอื นสตใิ หโ้ ยมไดเ้ อาไปพจิ ารณาเอา
เองทโี่ ยมบอกวา่ เขาตามตอ้ื เทคแครเ์ อาใจสารพดั นน้ั เขากท็ ำ�
แตส่ งิ่ ดๆี ทงั้ นนั้ แหละใหโ้ ยมพงึ พอใจซง่ึ ไมม่ ากกน็ อ้ ย โยมเองก็
พงึ พอใจอยใู่ ชไ่ หมละ่ ?” “ใชค่ ะ่ !” เธอตอบตามความจรงิ “ทนี !้ี ..
พอเขาขอแตง่ งานกเ็ ลยสบั สนวา่ เขาจะหลอกหรอื จรงิ ใจกบั เรา
หนอ?” “ใชค่ ะ่ !” เธอตอบ “นน่ั แหละ! เขาใหเ้ ราเหน็ แตด่ า้ นดๆี
ของเขาและเราเองกใ็ หเ้ ขาเหน็ แตด่ า้ นดๆี ของเราเชน่ กนั ตา่ งคน
ตา่ งกเ็ อาแตด่ า้ นดๆี ของตนมาทำ� ใหต้ า่ งพงึ พอใจซงึ่ กนั และกนั
โดยไมม่ องถงึ ความเปน็ จรงิ วา่ คนเรานน้ั กม็ ที งั้ ดา้ นดี และอกี ดา้ น
ทไี่ มด่ เี หมอื นกนั ทนี !้ี อาตมาขอถามโยมสกั คำ� ถามสองคำ� ถาม
นะ?” อาตมากห็ ยดุ นดิ หนงึ่ คำ� ถามแรกกค็ อื “ตอนนตี้ า่ งคน

หลวงปเู่ ล่าใหฟ้ ัง 29

ตา่ งเหน็ แตด่ า้ นดๆี ของกนั และกนั แลว้ อกี ดา้ นทไี่ มด่ ลี ะ่ ตา่ งคน
ตา่ งเหน็ แลว้ หรอื ยงั ? คำ� ถามทส่ี อง เมอ่ื ตา่ งคนตา่ งเหน็ ความไม่
ดขี องกนั และกนั แลว้ ความไมด่ ขี องเขาเรายอมรบั ไดไ้ หม? ความ
ไมด่ ขี องเราเขายอมรบั ไดไ้ หม? น!ี่ จงึ เปน็ คำ� ตอบทแ่ี ทจ้ รงิ และ
ทส่ี ำ� คญั เมอื่ ไมพ่ อใจหรอื ไมเ่ ขา้ ใจอะไรกนั ตอ้ งทำ� ความเขา้ ใจและ
พดู คยุ กนั และทส่ี ำ� คญั ทสี่ ดุ ตอ้ งใหอ้ ภยั กนั ไดเ้ สมอชวี ติ คจู่ งึ จะ
อยดู่ ว้ ยกนั ดว้ ยความผาสกุ รม่ เยน็ ดงั นนั้ อาตมาเองกต็ อบโยม
ไมไ่ ดห้ รอกวา่ “แตง่ กบั เขานนั้ ดหี รอื ไมด่ ”ี พดู ถงึ ตอนนอี้ าตมา
กม็ องดทู สี่ หี นา้ ของเธอดเู ธอคลายความวติ กกงั วลแลว้ กเ็ ลยพดู
ตอ่ ไปวา่ “สง่ิ ทอ่ี าตมาทำ� ไดแ้ คเ่ พยี งพดู เพอื่ ใหโ้ ยมมสี ติ และให้
ทางสวา่ งแกโ่ ยมเทา่ นน้ั แหละสว่ นชวี ติ นน้ั โยมกเ็ ลอื กทางเดนิ
เอาเถดิ สขุ กบั ทกุ ขม์ นั กเ็ ปน็ ของปรกตธิ รรมดาของมนษุ ยท์ กุ ผู้
ทกุ นามอยแู่ ลว้ ละ่ อยา่ ไปกลวั มนั เลย! พออาตมาพดู จบเธอกก็ ม้
ลงกราบและลากลบั ไป พออาตมามองดหู ลวงป่ ทา่ นกม็ องมา
ทอ่ี าตมาพอด.ี.ฮ!ึ..ฮอื่ !..ทา่ นมองยม้ิ ๆ พรอ้ มกบั เคย้ี วหมากหยบั ๆ
อาตมากย็ กมอื พนมใสเ่ กลา้ คดิ อยใู่ นใจ..รอดตวั ไปเรา!

หลวงปเู่ ล่าให้ฟัง 30

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 31

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 32

เรอ่ื งท่ี 6

งกู บั พญานาค

เรอื่ งนเี้ กดิ ขนึ้ เมอ่ื ตอนเยน็ ของวนั หนง่ึ ทห่ี ลวงปใู่ หญ้ าตโิ ยม
เขา้ กราบนมสั การทโ่ี รงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ พอทา่ นรบั ญาตโิ ยม
ไปประมาณสองชวั่ โมงกม็ อี าการเรมิ่ จะปวดหลงั อาตมาจงึ ขอ
ใหญ้ าตโิ ยมรอสกั พกั ใหห้ ลวงปทู า่ นไดพ้ กั สกั หนอ่ ย พอหลวงปู่
ทา่ นเอนหลงั ทา่ นกบ็ อกวา่ ทา่ นปวดเอน็ หนา้ ทอ้ ง อาตมากเ็ ลย
กดเอน็ หนา้ ทอ้ งใหท้ า่ น เมอื่ อาตมากดเอน็ หนา้ ทอ้ งของทา่ นไป
หลวงปทู่ า่ นกบ็ อกวา่ “ดนู น่ั ! คอื ตอนนนั้ โทรทศั นใ์ นหอ้ งผปู้ ว่ ย
ของโรงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธซง่ึ มอี ยทู่ กุ หอ้ ง และในหอ้ งทหี่ ลวงปู่
พกั อยนู่ เ้ี ปดิ ชอ่ งรายการดสิ คฟั เวอรร์ ี วนั นนั้ เปน็ รายการสารคดี
เรอื่ งของงใู นทะเลทราย ในเรอ่ื งกม็ งี อู ยหู่ ลายชนดิ แตใ่ นขณะนน้ั
เปน็ เรอ่ื งของงหู างกระดง่ิ ทมี่ พี ษิ รา้ ยกาจ และลำ� ตวั กม็ เี กลด็
พรางตวั กลมกลนื กบั ทรายได้ และทสี่ ำ� คญั ปลายหางจะมเี กลด็
ทเ่ี สยี ดสกี นั ไปมาจนเกดิ เสยี งดงั ซๆี่ ! ดลู กึ ลบั นา่ กลวั ยงั ไงพกิ ล
หลวงปทู่ า่ นกช็ ใี้ หอ้ าตมาดู อาตมามอื กน็ วดเสน้ ไปตากด็ ไู ปดว้ ย
ในเรื่องนั้นมงี ูหางกระด่ิงก�ำลังชหู างขู่งูอีกชนดิ หนึ่งท่ี
กำ� ลงั เลอ้ื ยมาอยา่ งชา้ ๆ งชู นดิ นเี้ ขาเรยี กวา่ คงิ สส์ เนค (ราชาง)ู
เจา้ งคู งิ สส์ เนคนเี้ ปน็ งทู ไ่ี มม่ พี ษิ ทา่ ทางกไ็ มน่ า่ กลวั มสี ที ล่ี ำ� ตวั
ไมไ่ ดก้ ลมกลนื กบั พน้ื ทรายเลยเปน็ ลขี าว-ดำ� เคลอื่ นไหวกเ็ ชอื่ งชา้
สว่ นงหู างกระดง่ิ นน้ั เคลอ่ื นไหวรวดเรว็ พอสกั พกั ภาพกต็ ดั ไป
หางูคิงส์สเนคทก่ี �ำลงั เล้ือยตรงมาหางหู างกระด่ิงอย่างชา้ ๆ

หลวงปเู่ ล่าใหฟ้ ัง 33

และงหู างกระดงิ่ กย็ กหางขซู่ ๆี่ จนกระทง่ั กำ� ลงั จะผา่ นตรงหนา้
งหู างกระดงิ่ ไป ทนั ใดนนั้ ! หมบั ! เขา้ ใหเ้ จา้ คงิ สส์ เนคฉกคาบ
ทห่ี วั ของงหู างกระดงิ่ พรอ้ มกบั มว้ นตวั รดั งหู างกระดงิ่ ปากที่
คาบหวั ของงหู างกระดง่ิ ไวก้ ค็ อ่ ยๆ กลนื กนิ เจา้ งหู างกระดงิ่ จน
หมดทงั้ ตวั เออื๊ ก! พอกนิ อม่ิ แลว้ กเ็ ลอ้ื ยตอ่ ไปอยา่ งชา้ ๆ เหมอื น
ไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ หลวงปทู่ า่ นดอู ยดู่ ว้ ย ทา่ นกอ็ ทุ านวา่ โอ!้ งมู นั
กนิ กนั เอง” แลว้ ภาพกต็ ดั มาทงี่ ทู ะเลทรายอกี ชนดิ หนง่ึ ซงึ่ เขา
เรยี กกนั วา่ งไู ซดไ์ วเดอรเ์ ปน็ งนู กั ลา่ ถา้ งพู ษิ ชนดิ นก้ี ดั พษิ ของมนั
ทำ� ลายเนอ้ื เยอ่ื ตา่ งๆ ในรา่ งกายไมว่ า่ จะเปน็ มนษุ ย์ หรอื สตั วอ์ น่ื ๆ
ใหเ้ กดิ การเนา่ เปอ่ื ย และดรู ปู รา่ งลกั ษณะของงชู นดิ นกี้ ม็ คี วาม
แปลกแตกตา่ งจากงทู วั่ ไป คอื กระโหลกตรงเบา้ ตาของงขู นดิ นี้
จะมลี กั ษณะโปง่ นนู ขนึ้ เหมอื นกบั มหี งอนทง้ั สองขา้ งพอดสู ารคดี
เรอื่ งนไ้ี ปสกั พกั หลวงปทู่ า่ นกถ็ ามอาตมาวา่ “งกู บั พญานาคตา่ ง
กนั ตรงไหน?” อา้ ! เอาอกี แลว้ ? อาตมาคดิ อยใู่ นใจ ความคดิ ท่ี
จะหาคำ� ตอบคอื โดยปรกตถิ า้ เปน็ คนสว่ นใหญ่ ถกู ตงั้ คำ� ถามน้ี
กจ็ ะตอบวา่ ตา่ งกนั ตรงทหี่ งอนครบั ! พญานาคมหี งอน สว่ นงู
ไมม่ หี งอนครบั ! จากนนั้ กจ็ ะมคี ำ� ถามจากหลวงปตู่ อ่ มาวา่ เคย
เหน็ ตวั เปน็ ๆ มนั เหรอ? แอะ๊ ! ตดิ กบั แลว้ ทา่ นกจ็ ะหวั เราะแบบ
ขำ� เอกิ๊ ๆ ถกู อกถกู ใจทอี่ ำ� เราได้ และกม็ อี กี เรอื่ งทท่ี า่ นชอบอำ�
กราบลา! สว่ นมากกโ็ ดนอำ� แบบไมไ่ ดต้ ง้ั ตวั หลวงปเู่ จา้ ขา! หนู
ขอกราบลาเจา้ คะ่ นน่ั แหละเขา้ ทางหลวงปเู่ ปะ๊ “โอ!้ ..หลวงปู่
ไมใ่ ชล่ า คนทกี่ ำ� ลงั จะลากลบั ถงึ กบั ขำ� กลง้ิ ไปกม็ ี นนั่ แหละอาตมา
จงึ ตอ้ งหาคำ� ตอบของคำ� ถามงกู บั พญานาค ตา่ งกนั ตรงไหน?
ใหจ้ บในคำ� ตอบเดยี ว คดิ หาคำ� ตอบสกั พกั .ปบ๊ั ! ไดแ้ ลว้ ขอโอกาส
กระผม “มนั ตา่ งกนั ทปี่ ากครบั !” “หอื ! มนั เปน็ จง่ั ได?๋ (หอื มนั
เปน็ ยงั ไง) เอาละ่ ซ!ิ หลวงปทู่ า่ นเรมิ่ สนใจคำ� ตอบแลว้ ..มอื กน็ วด
ท่านไป ปากก็อธบิ ายค�ำตอบใหท้ ่านฟัง “อา่ ! งูมนั จะปากจู๋
สว่ นพญานาคมนั จะปากกวา้ งครบั ” หลวงปงู่ งกบั คำ� ตอบอยู่

หลวงปูเ่ ล่าให้ฟัง 34

สกั พกั พอทา่ นนกึ ขนึ้ ไดว้ า่ อะไรเปน็ อะไร ทา่ นกห็ วั เราะฮๆึ ๆ
อาตมากเ็ ฉลยใหท้ า่ นดโู ดยชที้ ปี่ ากของอาตมาเอง งๆู ๆ (ทำ� ปาก
จตู๋ ามสระอ)ู พญานาคๆๆ (ทำ� ปากกวา้ งตามสระอาอกี เหมอื น
กนั ) ทา่ นกห็ วั เราะ เอก๊ิ ๆๆๆ อาตมาเองนน้ั มคี วามยนิ ดมี าก
ทส่ี ามารถทำ� ใหห้ ลวงปทู่ า่ นยมิ้ และหวั เราะได้ บางคนทเี่ ขามา
เหน็ การโตต้ อบคำ� ถามอาจคดิ ไปวา่ อาตมาเลน่ กบั ทา่ นโดยทต่ี วั
อาตมาเองมไิ ดม้ เี จตนาทจ่ี ะตตี นเสมอทา่ นแตอ่ ยา่ งใด อาตมา
มเี พยี งเจตนาทที่ ำ� ใหท้ า่ นยม้ิ และหวั เราะไดก้ พ็ อใจแลว้ แตก่ อ่ น
ทจ่ี ะพดู จะตอบอะไรออกไปนน้ั หลวงปทู่ า่ นเคยสอนไวเ้ สมอๆวา่
“ใหค้ ดิ ทกุ คำ� ทจ่ี ะพดู อยา่ พดู ทกุ คำ� ทคี่ ดิ ”

หลวงป่เู ลา่ ให้ฟัง 35

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 36

เรอื่ งท่ี 7

เรอ่ื งของกาลเวลา

เรอื่ งนเ้ี กิดข้ึนเมือ่ ตอนท่ไี ปร่วมงานชาตกิ าล 100 ปี
ของหลวงปเู่ หรยี ญ วรลาโภ ทวี่ ดั อรญั ญบรรพต อ.ศรเี ชยี งใหม่
จ.หนองคาย งานนกี้ เ็ ปน็ การบรรจพุ ระบรมลารรี กิ ธาตแุ ละอฐั ิ
ธาตขุ ององคห์ ลวงปเู่ หรยี ญ วรลาโภขน้ึ บรรจใุ นพระสธุ รรม
เจดยี ์ วนั นน้ั หลงั จากทรี่ ว่ มงานเสรจ็ เปน็ เวลาเกอื บ 6 โมงเยน็
แลว้ ฃกต็ อ้ งรบี ไปขนึ้ เครอื่ งบนิ ทส่ี นามบนิ อดุ รธานี เครอื่ งบนิ
ออกจากสนามบนิ อดุ รฯ ไปสนามบนิ สวุ รรณภมู เิ วลา 2 ทมุ่
และทส่ี ำ� คญั วนั นก้ี เ็ ปน็ วนั พระทต่ี อ้ งฟงั พระปาฏโิ มกขอ์ กี ดว้ ย
อาตมากเ็ ลยกราบเรยี นถามครบู าอาจารยท์ อ่ี ยใู่ นงานวา่ ลง
อโุ บสถกนั ตอนไหนทา่ นกบ็ อกวา่ จะลงอโุ บสถกนั เวลา 6 โมงเยน็
อาตมาคำ� นวณระยะทางจากวดั อรญั ญบรรพตไปสนามบนิ อดุ ร
ธานจี วนเจยี นไมท่ นั กบั เวลาเชค็ อนิ กเ็ ลยกราบเรยี นหลวงปวู่ า่
เราจะไปลงอโุ บสถตงั้ ญตั ตบิ อกบรสิ ทุ ธกิ์ นั ทโ่ี รงพยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ
หลวงปูท่ ่านพยักหน้ารับทราบ พอเสร็จงานกร็ บี ขึน้ รถมาที่
สนามบนิ อดุ รธานี เวลายงั พอมอี ยพู่ อสมควร ทางสนามบนิ
อดุ รธานกี เ็ ลยนมิ นตห์ ลวงปพู่ กั ทหี่ อ้ งรบั รองของสนามบนิ พอดี
กม็ ญี าตโิ ยมเขา้ มากราบหลวงปู่ กเ็ ลยปลอ่ ยใหท้ า่ นสนทนากบั
ญาตโิ ยมทเี่ ขา้ มากราบ จนถงึ เวลาทเี่ ครอ่ื งบนิ จะออกเดนิ ทาง
กเ็ ลยเดนิ ทางขนึ้ เครอ่ื งบนิ ของการบนิ ไทย เดนิ ทางไปสนามบนิ
สวุ รรณภมู ิ ถงึ สนามบนิ สวุ รรณภมู ริ าว 3 ทมุ่ เศษรอรบั กระเปา๋
และเดินทางไปยังทพี่ กั ทโี่ รงพยาบาลวิขัยยทุ ธกเ็ กือบสท่ี ่มุ

หลวงปเู่ ล่าให้ฟงั 37

อาตมาดหู ลวงปดู่ ทู า่ นออ่ นเพลียจากการเดินทาง ก็กะว่าให้
ทา่ นพกั สกั หนอ่ ย จงึ ค่อยกราบเรยี นท่านเรื่องลงอุโบสถ
สุดท้ายแล้ว อาตมาก็ลืม! หลวงปูท่ ่านก็เลยฉันยากอ่ นนอน
แลว้ กน็ อนพกั เลย อาตมาเหน็ แลว้ กเ็ ลยปลอ่ ยใหท้ า่ นพกั เพราะ
ดทู า่ นเพลยี มาก อาตมาเลยทำ� ธรุ ะของตนเกบ็ บาตร สรงนำ้�
เกบ็ กระเปา๋ เขา้ ทแ่ี ลว้ กน็ อนเหมอื นกนั เพราะเพลยี มากๆ แลว้
อาตมากห็ ลบั สนทิ “แกง๊ ๆ แกง๊ ๆๆๆๆๆๆ” เสยี งชอ้ นกระทบแกว้
ดงั ถร่ี ะรวั ปลกุ อาตมา และพระตดิ ตามอกี รปู งวั เงยี ขน้ึ กลางดกึ
หลวงพๆี่ ๆ พระทต่ี ดิ ตามหลวงปอู่ กี ทา่ นเรยี กอาตมา ออื !อาตมา
เหลอื บมองดนู าฬกิ าตสี องสบิ หา้ นาที สกั พกั เสยี งหลวงปกู่ พ็ ดู
ขน้ึ “ฮอ่ื ! เรายงั ไมไ่ ดล้ งอโุ บสถกนั เลยมาๆ เรามาลงอโุ บสถกนั
ก่อน” ทา่ นพูดพรอ้ มกับมองดอู าตมา เอา้ ! หายง่วงหรือยงั
อาตมากเ็ อามอื เคาะศรี ษะตนเองเรยี กสตกิ อ่ นทจ่ี ะขออนญุ าต
ทา่ นเขา้ หอ้ งนำ�้ ลา้ งหนา้ แปรงฟนั พอออกจากหอ้ งนำ้� กเ็ หน็ หลวงปู่
ทา่ นครองผา้ เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ อาตมากเ็ ลยรบี ครองผา้ รบี แสดง
อาบตั กิ บั พระทต่ี ดิ ตามมาดว้ ยกนั พอเสรจ็ แลว้ กก็ ลบั มาแสดง
ใหห้ ลวงปทู่ า่ นกลา่ วแสดงอาบตั ิ เสรจ็ แลว้ ทา่ นกน็ ำ� กลา่ วขอขมา
พระรตั นตรยั กลา่ วนำ� ไหวพ้ ระแลว้ ตง้ั ญตั ตคิ ณะอโุ บสถ พอเสรจ็
แลว้ กบ็ อกปารสิ ทุ ธิ (บรสิ ทุ ธ)ิ์ ซงึ่ กนั และกนั กเ็ ปน็ อนั เสรจ็ พธิ ี
คณะอโุ บสถทมี่ ภี กิ ษเุ พยี งแค่ 3 รปู จงึ ไมต่ อ้ งแสดงปาฏโิ มกข์
การแสดงปาฏโิ มกขเ์ มอื่ ครบ 15 วนั ตอ้ งประชมุ กนั รวมลงอโุ บสถ
ฟงั พระปาฏโิ มกขค์ รงั้ หนงึ่ เพอ่ื เปน็ การชำ� ระวนิ ยั ของภกิ ษแุ ตล่ ะ
รปู และเปน็ การแสดงความสามคั คขี องหมสู่ งฆอ์ กี นยั หนง่ึ การ
ลงอโุ บสถของพระจะมหี ลายอยา่ งตามเหตแุ หง่ สงฆค์ อื
1. สงั ฆอโุ บสถ คอื มพี ระภกิ ษตุ ง้ั แต่ 4 รปู ขน้ึ ไปมาประชมุ กนั
และพระพทุ ธองคท์ รงมพี ทุ ธานญุ าตใหส้ วดแสดงพระปาฏโิ มกข์
2. คณะอุโบสถ คือมพี ระภิกษุมาประชุมกัน 2 หรือ 3 รูป
ถ้ามี 3 รปู ให้ตง้ั ญตั ติแล้วบอกบริสทุ ธ์ติ ามลำ� ดับพรรษา

หลวงปเู่ ล่าให้ฟัง 38

ถา้ มี 2 รปู ไมต่ อ้ งตง้ั ญตั ตบิ อกบรสิ ทุ ธซ์ิ ง่ึ กนั และกนั เปน็ อนั เสรจ็
สมบรู ณ์ 3. บคุ คลอโุ บสถ คอื ภกิ ษอุ ยลู่ ำ� พงั แตเ่ พยี งรปู เดยี ว
เมอื่ ถงึ วนั อโุ บสถพงึ รอภกิ ษอุ น่ื กอ่ นจนสมควรแกเ่ วลาวา่ ไมม่ ี
ภกิ ษอุ นื่ มาร่วมประชุมอุโบสถแลว้ พึงอธิษฐานอโุ บสถเอา
หลวงปทู่ า่ นเมตตาอธบิ ายตอ่ ไปอกี วา่ ถา้ ในกรณขี อง
วนั น!้ีเมอื่ ภกิ ษเุ ดนิ ทางรา่ งกายของคนเรามนั กม็ กี ารเหนด็ เหนอื่ ย
ออ่ นลา้ จากการเดนิ ทางบา้ งขอใหเ้ ราตง้ั ใจไวว้ า่ เมอื่ ถงึ จดุ หมาย
ปลายทางแลว้ เราจะแสดงบรสิ ทุ ธหิ์ รอื ลงอโุ บสถดง่ั เชน่ วนั น้ี
นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ ยงั ไมไ่ ดล้ งอโุ บสถ เมอื่ นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ ยงั ไมไ่ ดท้ ำ� กจิ ของ
สงฆก์ ใ็ หท้ ำ� เลยไมต่ อ้ งไปเกยี่ วขอ้ งกบั กาลเวลาใดๆ เพราะการที่
เราจะทำ� ความดนี นั้ ทำ� ไดท้ กุ ทที่ กุ เวลา กด็ เู อาเถดิ ! แมแ้ ตค่ วาม
ชวั่ ! ไมม่ ใี ครบอกใครสอนกท็ ำ� ไดท้ กุ ทท่ี กุ เวลาเหมอื นกนั นน่ั ! ก็
เหมือนกบั ท่ีเราอาบนำ�้ ช�ำระร่างกายน่ันแหละ อาบน้�ำชำ� ระ
รา่ งกายเวลาไหนกต็ ามรา่ งกายนนั้ กส็ ะอาดสดชนื่ เมอ่ื นนั้ ถา้
ปลอ่ ยไปเลยรา่ งกายกจ็ ะเหนยี วหนบึ อยกู่ ไ็ มส่ บายตวั และท่ี
สำ� คญั คอื ไมส่ บายใจ! นน่ั แหละตอ้ งอาบตั เิ ขา้ ใหแ้ ลว้ พระพทุ ธองค์
ทา่ นปรบั อาบตั ทิ กุ กฎเอาไว”้ หลวงปทู่ า่ นกอ็ ธบิ ายไวอ้ ยา่ งนา่ ฟงั
ตอ่ ไปอกี วา่ “บางอยา่ งกต็ อ้ งเกยี่ วขอ้ งอาศยั กบั กาลเวลา บาง
อยา่ งกไ็ มต่ อ้ งเกย่ี วกบั กาลเวลา เชน่ การทำ� ความดี ทำ� ความเพยี ร
ฯลฯ สว่ นการบณิ ฑบาต การขบฉนั การรกั ษาผา้ ครอง หรอื
อน่ื ๆ อกี ตอ้ งอาศยั กาลเวลาดว้ ย” “ครบั ผม” อาตมารบั ทราบ
คำ� อธบิ ายของทา่ น และกก็ ราบเรยี นถามทา่ นตอ่ ไปอกี วา่ “ขอ
โอกาสกระผมมขี อ้ สงสยั บางอยา่ งคอื วา่ ถา้ พระเราเดนิ ทางไป
ตา่ งประเทศ ไปอยปู่ ระเทศเขาเวลาไมเ่ หมอื นกนั กบั เมอื งไทย
อย่างเช่น ทางยโุ รป หรืออเมริกาจะดเู วลายังไงตอนออก
บณิ ฑบาต ตอนขบฉนั เพราะเวลามนั คนละดา้ นกนั กบั เมอื งไทย
เชน่ ทางอเมรกิ าเวลาเชา้ แตข่ องเรามดื แลว้ หรอื ทอ่ี งั กฤษ
เวลา 8 โมงเชา้ เวลาทเ่ี มอื งไทยกจ็ ะเปน็ เวลาบา่ ย 2 อยา่ งน้ี

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 39

จะใหย้ ดึ ถอื เวลายงั ไงครบั ผม” เอา้ ! มนั จะยากอหิ ยงั (อา้ ว!..มนั
จะไปยากอะไร) หลวงปทู่ า่ นกต็ อบงา่ ยๆ อยา่ งอารมณด์ ี “กใ็ ห้
ดแู สงอรณุ (แสงอาทติ ย)์ เหมอื นกนั กบั บา้ นเรานแี่ หละ ถา้ มี
แสงอรณุ ขน้ึ มาแลว้ กแ็ สดงวา่ เชา้ แลว้ ละจากผา้ ครองไดเ้ ตรยี ม
ออกบณิ ฑบาต และรบั ประเคนภตั ตาหารไดเ้ หมอื นกนั กบั เมอื ง
ไทยเรานแ่ี หละ” ทา่ นอธบิ ายตอ่ ไปอกี วา่ ในสมยั พทุ ธกาลนน้ั
ทา่ นไมม่ นี าฬกิ าจงึ อาศยั แสงอรณุ นแี่ หละเปน็ เครอื่ งบอกเวลาวา่
ตอนนเี้ ชา้ แลว้ นะ ถา้ ดวงอาทติ ยต์ รงกลางศรี ษะ เงาของเราไม่
ทอดไปตามพนื้ ดนิ กแ็ สดงวา่ เปน็ เวลาเทยี่ งแลว้ การรบั ประเคน
ภตั ตาหาร หรอื การขบฉนั กต็ อ้ งยตุ ลิ ง สว่ นแสงอรณุ เมอ่ื ลบั
ขอบฟา้ ไปแลว้ คอื ลว่ งเขา้ ราตรี (มดื คา่ํ ) แลว้ การรกั ษาผา้ ครอง
การเขา้ ไปในหมบู่ า้ น หรอื ทชี่ มุ ชนกต็ อ้ งทำ� ตามพทุ ธบญั ญตั ทิ ี่
ทา่ นวางระเบยี บไว”้ และหลวงปทู า่ นกเ็ มตตาเลา่ เรอ่ื งเกา่ หนหลงั
“อยา่ งบางรปู ทา่ นกถ็ อื เครง่ ไมม่ เี หตมุ ผี ลจะเอาแตเ่ วลา
ของประเทคไทยอยา่ งเดยี วทงั้ ๆ ทอ่ี ยตู่ า่ งบา้ นตา่ งเมอื งเขามนั
ตอ้ งรจู้ กั กาลญั ญตุ า รจู้ กั กาลเทศะ รจู้ กั ปคุ ลญั ญตุ า รจู้ กั วา่
เปน็ บคุ คลเชน่ ไร รจู้ กั อตั ตญั ญตุ า รจู้ กั ตนเอง อนั นแ้ี หละสำ� คญั
ไมร่ จู้ กั จติ ใจของตนแลว้ จะแกไ้ ขตนเองไดอ้ ยา่ งไร จะเอาแตถ่ อื
ครองของตนเองกอ็ ยกู่ บั ผอู้ น่ื ลำ� บากละ่ และบางครง้ั กท็ ำ� ใหเ้ จา้
ของอดเรยี กวา่ ปากพาจนนน่ั ! อยา่ งสมยั กอ่ นทห่ี ลวงปเู่ ปน็ พระ
หนมุ่ ๆ อยกู่ บั หลวงปคู่ ำ� ดฯี ทค่ี ำ� หวายยาง ตอนนนั้ มหี มคู่ ณะ
สงฆอ์ ยด่ ว้ ยกนั 5-6 รปู นแ่ี หละชาวบา้ นเขามศี รทั ธามานมิ นต์
ไปในงานทำ� บญุ ขนึ้ บา้ นใหม่ มเี จรญิ พระพทุ ธมนตเ์ ยน็ แลว้ ก็
ฉนั เชา้ ในวนั รงุ่ ขนึ้ ชาวบา้ นผมู้ านมิ นตอ์ ยากจะไดพ้ ระ 9 รปู
เลยไปนมิ นตพ์ ระทอี่ น่ื มาใหค้ รบ ครน้ั พอถงึ เวลาเยน็ กเ็ ดนิ เขา้ ไป
ในหมบู่ า้ น พอถงึ บา้ นทม่ี งี าน คณะของหลวงปกู่ น็ ง่ั รอพระอกี
ทห่ี นงึ่ ทเี่ จา้ ภาพไปนมิ นตไ์ วย้ งั มาไมถ่ งึ ผเู้ ปน็ มคั นายกผทู้ ดี่ แู ล
ความสะดวกของพระกน็ มิ นตพ์ ระนงั่ อาสนะทจ่ี ดั เตรยี มไว้

หลวงป่เู ลา่ ให้ฟัง 40

อาสนะทวี่ า่ น้ี ในสมยั กอ่ นไมม่ อี าสนะสำ� เรจ็ รปู อยา่ งเชน่ ทกุ วนั
นหี้ รอก! สมยั นนั้ อาสนะทดี่ ที สี่ ดุ กค็ อื หนงั สตั ว์ เรยี กวา่ หนงั จมั
ขนั ธ์ วธิ กี ารทำ� โดยการเอาหนงั สตั ว์ สว่ นมากจะเอาหนงั ววั มา
แชน่ ำ�้ เกลอื จนนมิ่ แลว้ ขดู ขนววั ออกเอาไมท้ บุ ๆๆ ไปเรอื่ ยแชแ่ ลว้
ทบุ ๆๆ จนพอดแี ลว้ ซกั หนงั นน้ั ดว้ ยประคำ� ดคี วายทแ่ี ชน่ ำ้� ไวแ้ ลว้
จนไดท้ ก่ี น็ ำ� ไปตากกจ็ ะไดอ้ าสนะทเ่ี รยี กวา่ หนงั จมั ขนั ธ์ วนั นนั้ ก็
รอพระอกี วดั ทเี่ จา้ ภาพไปนมิ นตม์ า เมอ่ื พระวดั นน้ั มาถงึ โดยมี
หลวงพอ่ รปู ทเ่ี ดนิ นำ� หมคู่ ณะสงฆเ์ ปน็ หวั หนา้ พระจากคำ� หวาย
ยาง คณะของหลวงปทู่ นี่ งั่ อยบู่ นผา้ นทิ สที นะปทู บั หนงั จมั ขนั ธ์
รออยกู่ อ่ นแลว้ กข็ ยบั ทใ่ี หต้ ามลำ� ดบั อาวโุ ส-ภนั เต พอมคั นายก
ผดู้ แู ลพระกลา่ วนมิ นตน์ งั่ ประจำ� ทห่ี ลวงพอ่ ผเู้ ปน็ หวั หนา้ หมู่
คณะสงฆท์ ม่ี ามองเหน็ อาสนะทป่ี อู ยวู่ า่ เปน็ หนงั จมั ขนั ธ์ กเ็ ลย
ใชม้ อื เลอื่ นอาสนะไปไวด้ า้ นหลงั ปผู า้ นทิ สที นะ (ผา้ ปนู งั่ ) ของ
ตนเองแทน คอื ไมน่ งั่ อาสนะทเ่ี ปน็ หนงั จมั ขนั ธน์ น่ั เอง มคั นายก
ผดู้ แู ลสถานทเ่ี หน็ ดงั นน้ั จงึ เขา้ มากราบเรยี นวา่ “ขอโอกาสขะนอ่ ย!
หลวงพอ่ คอื บน่ งั่ อาสนะนอ้ ขะนอ่ ย” (ขอโอกาสกระผมหลวงพอ่
ทำ� ไมไมน่ งั่ อาสนะละ่ ครบั ผม) หลวงพอ่ ทา่ นตอบดว้ ยความมน่ั ใจ
เสยี งดงั ฟงั ชดั วา่ “สงสยั ! สงสยั วา่ หนงั ทเี่ อามาทำ� หนงั จมั ขนั ธ์
นน่ั เปน็ หนงั สตั วต์ วั เมยี มนั สเิ ปน็ อาบตั ”ิ “อา้ ว! ตอ้ งอาบตั จิ งั่ ไดั
ขะนอ่ ย” (ตอ้ งอาบตั อิ ยา่ งไรหรอื ครบั ) มคั นายกถามเพราะ
ความอยากรู้ “อา้ ว! ผหู้ ญงิ ของใชผ้ หู้ ญงิ แมแ้ ตส่ ตั วต์ วั เมยี พระ
ไปจบั ไปต้องมนั กะต้องอาบตั อิ าบตั นิ ัน่ แหล่ว” หลวงพ่อพดู
เสยี งดงั อวดภมู ขิ องตน จงใจทจี่ ะใหค้ ณะพระจากคำ� หวายยาง
ลกู ศษิ ยห์ ลวงปคู่ ำ� ดฯี ไดย้ นิ มคั นายกกพ็ ยกั หนา้ หงกึ ๆ แตก่ ็
ยงั ไมเ่ ขา้ ใจอยดู่ ี กเ็ ลยไมถ่ ามตอ่ จนกระทงั่ เจรญิ พระพทุ ธมนต์
เยน็ เสรจ็ สน้ิ พระกก็ ลบั วดั ไป แลว้ กถ็ งึ ตอนเชา้ พระสงฆท์ เ่ี จรญิ
พระพทุ ธมนตเ์ มอื่ ตอนคำ่� เมอ่ื วานกเ็ ดนิ ทางมาเพอื่ รบั ภตั ตาหาร
ฉนั เชา้ พอรบั ประเคนภตั ตาหารเสรจ็ พระทา่ นกใ็ หพ้ รเมอื่ เสรจ็

หลวงปเู่ ล่าให้ฟัง 41

แลว้ กเ็ รม่ิ ฉนั มนั เปน็ เรอ่ื งบงั เอญิ หรอื อะไรกไ็ มท่ ราบได้ วนั นนั้
เจา้ ภาพเขาแกงปลาชอ่ นถวายฉนั เชา้ หลวงพอ่ ผทู้ ที่ า่ นเครง่ ไม่
ยอมนงั่ หนงั จมั ขนั ธท์ เ่ี ขาเอามาทำ� อาสนะเดย๋ี วเปน็ อาบตั เิ พราะ
สงสยั วา่ ทำ� จากหนงั สตั วต์ วั เมยี ทา่ นกต็ กั แกงปลาชอ่ นทม่ี ไี ข่
เตม็ ทอ้ ง เตม็ พงุ ลอยฟอ่ งถว้ ยเบอ้ เรอ่ พอลงมอื ฉนั มคั นายกผู้
ดแู ลเรอ่ื งภตั ตาหารของพระเจา้ พระสงฆว์ า่ ขาดเหลอื บกพรอ่ ง
อะไรจะไดจ้ ดั หามากวายกม็ องมาทห่ี ลวงพอ่ พอดพี รอ้ มๆ กบั
มองถว้ ยทหี่ ลวงพอ่ ตกั แกงปลาทม่ี ไี ขป่ ลาลอยฟอ่ งกเ็ ลยขยบั มา
ใกลๆ้ หลวงพอ่ แลว้ ถามหลวงพอ่ วา่ “ขอโอกาสขะนอ่ ยแกงปลา
โตแมม่ นั ฉนั ไดอ้ ยตู่ ขี้ ะนอ่ ย” (ขอโอกาสครบั ผม แกงปลาตวั เมยี
มนั ฉนั ไดอ้ ยหู่ รอื ครบั ) หลวงพอ่ รปู นน้ั สะดงุ้ โหยงพรอ้ มกบั เอา
มอื ตบเขา่ ตวั เองดงั ฉาดพรอ้ มกบั พดู วา่ “นนั่ ! คดิ ไวอ้ ยแู่ ลว้ วา่ มนั
ตอ้ งถามเอา้ ! เอาไปกนิ ซะ” วา่ แลว้ กบ็ อกใหม้ คั นายกเอาถว้ ย
แกงปลาทมี่ ไี ขป่ ลาลอยฟอ่ งไปอยา่ งนา่ เลยี ดาย” หลวงปทู า่ น
เลา่ แลว้ ทา่ นกห็ วั เราะฮๆึ ของทา่ นไป อาตมากไ็ ดห้ วั เราะไปกบั
ทา่ นกบั เรอ่ื งทท่ี า่ นเลา่ ใหฟ้ งั สกั พกั กข็ อโอกาสทา่ น “ขอโอกาส
กระผมเรอื่ งเวลานบ้ี ท่ นั จบเดค้ รบั ” (ขอโอกาสครบั เรอ่ื งเวลา
ยงั ไมจ่ บนะครบั ) “เอา้ ! สถิ ามอหิ ยงั อกี (อา้ ว จะถามอะไรอกี )
หลวงปทู่ า่ นตอบแบบขกู่ รายๆ วา่ ชา่ งซกั ชา่ งถามเหลอื เกนิ คอื
วา่ มนั มปี ระเทศอยแู่ ถบหนงึ่ เขาเรยี กวา่ กลมุ่ ประเทศสแกนดเิ นเวยี
มสี วเี ดน นอรเ์ วย์ ฟนิ แลนด์ ไอซแ์ ลนด์ หมเู่ กาะแฟโร จะมเี วลา
ทไี่ มเ่ หมอื นกบั ทใ่ี ดๆ ในโลก เพราะบางทจี ะมกี ลางวนั อยู่ 4-5
เดอื น และจะมกี ลางคนื อกี 4-5 เดอื นนอกจากนนั้ จะเปน็ ปรกติ
มตี ะวนั ขน้ึ ตะวนั ตกอกี 2 เดอื นแลว้ จะใหน้ บั เวลาอยา่ งไร เมอ่ื
มพี ระเราไปอาศยั อยใู่ นประเทศนนั้ ๆ ครบั ผม” อาตมาถามกงึ่
อธบิ ายใหท้ า่ นเขา้ ใจแลว้ ทา่ นกต็ อบวา่ “เอา้ ! มนั สไิ ปยากอหิ ยงั
(มนั จะไปยากอะไร) หลวงปทู่ า่ นตอบอยา่ งอารมณด์ ี ในเมอื่
กาลมนั ไมใ่ ห้ เวลากไ็ มไ่ ด้ กใ็ หด้ สู ถานท่ี บคุ คล ผคู้ นทน่ี น่ั เมอื่

หลวงป่เู ลา่ ใหฟ้ งั 42

ตอนทพ่ี ระอาทติ ยไ์ มต่ กดนิ เลยมแี ตก่ ลางวนั เขายดึ เอาเวลาไหน
เปน็ เวลาเชา้ เวลาไหนเทย่ี ง และเวลาไหนเปน็ ตอนเยน็ กเ็ อาตาม
ทอ้ งถน่ิ เขานนั้ สว่ นตอนทมี่ แี ตก่ ลางคนื มดื อยา่ งเดยี วกใ็ หส้ อบถาม
ผ้คู นทอ้ งถนิ่ ท่นี ั่นเหมอื นกันกบั ตอนทม่ี ี แตก่ ลางวนั นั่นเอง
เวลาไหนเขายดึ ถอื วา่ เขา้ เชา้ เทย่ี ง เยน็ กใ็ หเ้ อาตามเขาก็
เทา่ นน้ั แหละ เรอ่ื งพวกนถี้ า้ เขา้ ใจในคำ� สอนของพระพทุ ธเจา้
จะไมม่ ปี ญั หาใดๆ เลย ทา่ นอธบิ ายหลกั ใหญๆ่ ไวห้ มดแลว้ ใน
มหาปเทส 4 ประการเปน็ พทุ ธานญุ าต เปน็ หลกั สำ� หรบั พระ
ภกิ ษสุ งฆท์ จี่ ะใชพ้ จิ ารณาตดั สนิ วา่ “สงิ่ ใดเปน็ ธรรม สง่ิ ใด
เปน็ วนิ ยั ” หลวงปพู่ อทา่ นอธบิ ายเสรจ็ ทา่ นกว็ กกลบั มาถาม
อาตมาคนื “มอี หิ ยงั สถิ ามอกี บ่ (มอี ะไรจะถามอกี ไหม?) อาตมา
ดวู า่ ทา่ นคงตอ้ งการพกั แลว้ กเ็ ลยตอบทา่ นไปวา่ “ขอโอกาสกระผม
เอาไวม้ อ้ื ใหมค่ รบั ” (ขอโอกาสครบั ผมเอาไวว้ นั หลงั ครบั ) อาตมา
กห็ ยดุ การนวดแลว้ กห็ ม่ ผา้ หม่ ใหท้ า่ น กราบทา่ นแลว้ ถอยออกมา
เรอื่ งมหาปเทส 4 นอี้ าตมาจะขอนำ� มาอธบิ ายเพยี งยอ่ ๆ
ใหผ้ อู้ า่ นไดเ้ ขา้ ใจพอสงั เขป โดยมเี นอ้ื หาดงั น.ี้..
กโ็ ดยสมยั นน่ั แล ภกิ ษทุ ง้ั หลายเกดิ ความรงั เกยี จในพระ
บญั ญตั บิ างส่งิ บางอยา่ ง สง่ิ ใดหนอพระผ้มู ีพระภาคเจ้าทรง
อนญุ าตไว้ สง่ิ ใดไมท่ รงอนญุ าตไว้ จงึ กราบทลู เรอื่ งนนั้ แดพ่ ระ
ผมู้ ีพระภาคเจ้า พระผมู้ ีพระภาคเจา้ ได้ตรสั ประทานสำ� หรับ
อา้ ง 4 ขอ้ ดงั ตอ่ ไปน.้ี..
1. ดกู อ่ นภกิ ษทุ ง้ั หลาย สง่ิ ใดทเี่ ราไมไ่ ดห้ า้ มไวว้ า่ “สง่ิ นไ้ี มค่ วร”
หากสง่ิ นน้ั เขา้ กบั “สงิ่ ทไ่ี มค่ วร” ขดั กบั “สงิ่ ทค่ี วร” สง่ิ นนั้ ไม่
ควรแกเ่ ธอทง้ั หลาย
2. ดกู อ่ นภกิ ษทุ ง้ั หลาย สง่ิ ใดทเี่ ราไมไ่ ดห้ า้ มไวว้ า่ “สงิ่ นไี้ มค่ วร”
หากสิ่งนน้ั เขา้ กับ “ส่ิงที่ควร” ขดั กับ “ส่งิ ที่ไมค่ วร” ส่งิ นนั้
ควรแกเ่ ธอทง้ั หลาย
3. ดกู อ่ นภกิ ษทุ งั้ หลาย สง่ิ ใดทเี่ ราไมไ่ ดอ้ นญุ าตไวว้ า่ “สง่ิ นคี้ วร”

หลวงปเู่ ลา่ ให้ฟัง 43

หากสงิ่ นน้ั เขา้ กบั “สงิ่ ทไ่ี มค่ วร” ขดั กบั “สงิ่ ทคี่ วร” สงิ่ นนั้ ไม่
ควรแกเ่ ธอทง้ั หลาย
4. ดกู อ่ นภกิ ษทุ ง้ั หลาย สง่ิ ใดทเี่ ราไมไ่ ดอ้ นญุ าตไวว้ า่ “สงิ่ นค้ี วร”
หากส่ิงนัน้ เข้ากับ “ส่ิงทค่ี วร” ขดั กบั “สิ่งทไี่ มค่ วร” สิง่ นั้น
ควรแกเ่ ธอทง้ั หลาย
ขอ้ ความอธบิ ายจาก อรรถกถา พระวนิ ยั ปฎิ ก มหาวรรค เลม่ 5
ภาค 2 หนา้ 190

หลวงปูเ่ ลา่ ให้ฟงั 44

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 45

หลวงป่เู ล่าใหฟ้ งั 46

เรอ่ื งที่ 8

ไมอ่ าจเมตตา

เรอ่ื งนห้ี ลายๆ ทา่ นอาจจะแปลกใจวา่ ไฉนขน้ึ ตน้ เรอ่ื งวา่
ไมอ่ าจเมตตา เพราะโดยปรกตขิ องหลวงปทู่ า่ นเปน็ พระทเี่ ปย่ี ม
ลน้ ดว้ ยความเมตตาต่อผคู้ นทุกระดบั ช้นั แมแ้ ตส่ งิ สาราสตั ว์
ตา่ งๆ ทา่ นกม็ คี วามเมตตาใหโ้ ดยไมจ่ ำ� กดั วา่ สตั วน์ นั้ จะเปน็ สาย
พนั ธใ์ุ ด แตเ่ รอื่ งนที้ า่ นพดู เองวา่ ไมอ่ าจเมตตาไดจ้ รงิ ๆ มเี หตผุ ล
อนั ใดทที่ า่ นตอ้ งบอกอยา่ งนนั้ ขอเชญิ ทา่ นผอู้ า่ นทง้ั หลายได้
พจิ ารณาตามทห่ี ลวงปทู า่ นอธบิ ายไว้ อาตมากเ็ ปน็ เพยี งผถู้ า่ ยทอด
ออกมาเปน็ เรอ่ื งราวใหท้ า่ นทงั้ หลายไดต้ ดิ ตามอา่ น ณ บดั นี้
เรอื่ งนก้ี ม็ อี ยวู่ า่ เมอ่ื ตอนเยน็ ของวนั หนง่ึ ทว่ี ดั ศรอี ภยั วนั
หลงั จากทอี่ าตมาทำ� กจิ ของตนเองเสรจ็ แลว้ กเ็ ปน็ เวลาประมาณ
บา่ ย 4 โมงเยน็ ทห่ี ลวงปทู่ า่ นตอ้ งออกรบั ญาตโิ ยมทมี่ ากราบ
คารวะ ขอพร และทำ� บญุ สรา้ งพระมหาเจดยี ก์ บั หลวงปทู่ วี่ ดั
ศรอี ภยั วนั ตามปรกตทิ หี่ ลวงปเู่ วลาทท่ี า่ นกลบั มาทว่ี ดั ถา้ งาน
อาตมาไมม่ ากจนเกินไปอาตมาก็ช่วยหมู่คณะดแู ลเรอ่ื งเล็กๆ
นอ้ ยๆ เทา่ ทตี่ นเองพอทำ� ได้ วนั นน้ั หลงั จากคณะบคุ คลตา่ งๆ
ไดเ้ ขา้ มากราบหลวงปู่ ทา่ นกใ็ หศ้ ลี ใหพ้ รไปตามปรกติ จนกระทงั่
มาถงึ ชว่ งทา้ ยกอ่ นทที่ า่ นจะสรงนำ้� เหน็ วา่ ไมม่ ใี ครมาแลว้ ทา่ น
กห็ ยบิ ตะกรา้ หมากมา หาหมากทต่ี ำ� ไวม้ าเคยี้ วคำ� หนงึ่ กอ่ นท่ี
จะสรงนำ�้ และสกั พกั กม็ ชี ายวยั กลางคน คนหนง่ึ มากราบหลวง
ปู่ ซง่ึ ชายคนนกี้ เ็ ปน็ ลกู ศษิ ยห์ ลวงปดู่ ว้ ย มากราบหลวงปอู่ ยู่
บอ่ ยๆ ซงึ่ ดเู ปน็ คนทมี่ ศี รทั ธาดชี อบทำ� ของเลก็ ๆ นอ้ ยๆ มาถวาย

หลวงปเู่ ลา่ ให้ฟัง 47

หลวงป่ใู หท้ า่ นมขี องแจกญาติโยมผูม้ ากราบนมัสการทีโ่ รง
พยาบาลวชิ ยั ยทุ ธ วนั นเ้ี ขามาพรอ้ มกบั มว้ นกระดาษมว้ นหนงึ่
พอมาถงึ กก็ ราบหลวงปู่ เสรจ็ แลว้ หลวงปทู่ า่ นกไ็ ตถ่ ามประมาณ
วา่ มาถงึ เมอื่ ไหร่ มที พ่ี กั หรอื ยงั พอคยุ ไปสกั พกั ลกู ศษิ ยห์ ลวงปู่
คนนกี้ ค็ ลมี่ ว้ นกระดาษทถ่ี อื มาใหห้ ลวงปทู่ า่ นดแู ลว้ กก็ ราบเรยี นวา่
“ขอโอกาสครบั หลวงปู่ พอดวี า่ ผมไปเจอรปู นเี้ ปน็ รปู โปสเตอร์
ทมี่ พี ระพทุ ธเจา้ นง่ั อยบู่ นราหู และราหกู อ็ มภพภมู อิ ยู่ เขาอธบิ าย
ภาพโปสเตอรพ์ รอ้ มกบั แนะนำ� วา่ ในภาพมอี ะไรบา้ ง และขอโอกาส
หลวงปเู่ มตตาภาพนด้ี ว้ ยครบั ผม ผมจะเอาไปบชู าครบั ” หลวง
ปทู่ า่ นเคยี้ วหมากหยบั ๆ ไปตาทา่ นกด็ ภู าพไป สกั พกั หนง่ึ ทา่ น
กพ็ ดู ออกมาวา่ “โอ!้ พระพทุ ธเจา้ นน้ั ทา่ นเปย่ี มไปดว้ ยความ
เมตตาหาประมาณไมไ่ ด้ แมส้ รรพสตั วท์ กุ ชนั้ ทกุ ภมู ิ ทา่ นกเ็ มตตา
ทง้ั หมดทง้ั ส้ิน แมแ้ ตห่ ลวงปทู่ บ่ี วชเข้ามาเปน็ ศษิ ย์ของพระ
พทุ ธเจา้ เดนิ ตามคำ� สอนและประพฤตปิ ฏบิ ตั ติ นตามคำ� สอน
ของพระพุทธเจา้ น้ที ่านก็เมตตาหลวงปู่ไมม่ ปี ระมาณอย่แู ล้ว
พระพทุ ธเจา้ นน่ั แหละทท่ี า่ นสมควรจะเมตตาหลวงปจู่ งึ จะถกู ตอ้ ง
แตจ่ ะใหห้ ลวงปนู่ น้ั ไปเมตตาพระพทุ ธเจา้ ไมส่ มควรดอก! มรี ปู
พระพทุ ธเจา้ อยใู่ นรปู กเ็ ปน็ มงคลแลว้ กราบไหวไ้ ดส้ นทิ ใจแลว้ ”
หลวงปทู่ า่ นพดู ดว้ ยนำ�้ เสยี งเรียบๆ เหมอื นจะอธิบายให้ศษิ ย์
ไดท้ ราบถึงความหมายทแ่ี ทจ้ รงิ ทที่ า่ นไมอ่ าจทำ� ได้ พอหลวงปู่
ทา่ นพูดจบลงลกู ศษิ ย์คนท่เี อาภาพมาใหห้ ลวงปู่เพอ่ื ทจ่ี ะขอ
ความเมตตาจากหลวงปนู่ น้ั รบี เกบ็ ภาพแทบไมท่ นั แลว้ กม้ ลง
กราบทา่ น “ผมเข้าใจแล้วครับหลวงป”ู่ เรือ่ งนเี้ มือ่ มโี อกาส
อาตมากก็ ราบเรยี นถามหลวงปอู่ กี ครงั้ เพราะบางทมี คี นเขาเอา
พระพทุ ธรปู มาใหท้ า่ นชว่ ยแผเ่ มตตาทา่ นกท็ ำ� ใหเ้ ขา เมอ่ื อาตมา
ถามทา่ นเรอ่ื งนห้ี ลวงปทู า่ นกต็ อบไดอ้ ยา่ งนา่ ขบคดิ พจิ ารณาไว้
วา่ “เรอ่ื งอยา่ งนม้ี นั เปน็ เรอื่ งของความศรทั ธา! คนเรานน้ั มี
ศรทั ธาตา่ งกนั บางคนทมี่ ศี รทั ธาทห่ี นกั แนน่ ในพระศาสนานี้

หลวงปู่เล่าใหฟ้ ัง 48