วรรณคดีสำหรับนาฎศิลป์-เรื่องไชยเชษฐ์ (1)_clone

จวนตวั กลวั กอดลูกพลั วนั ไม่วำงเลย
พ่อตำจะฆำ่ ฟัน ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อน้นั ทำ้ วสิงหฬต้งั กระทขู้ เู่ ขย
ไม่เงยหนำ้ ตำข้นึ ว่ำกนั
เปนไรนงั่ กม้ ขอ้ ผิดลูกกอู ยำ่ งไรนน่ั
หนำ้ นิ่งเฉยเมย ว่ำกนั เสียสิเองอยำ่ เกรงใจ
เหมือนลูกเตำ้ พ่อแมห่ ำมไี ม่
เร่งบอกออกมำ จะโกรธข้ึงถงึ กระไรกน็ ำนนำน
อยำ่ นิ่งอยู่ ฤๅมำทำเฉินฉุกสนุกจำ้ น
จะว่ำขำนอยำ่ งไรก็ว่ำมำ
ฤๅชวั่ ชำ้ จบั ไดไ้ ล่
ทนั

ทำเลน่ แตต่ ำม
อำเภอเจำ้

เสียแรงเรำออก
ปำกฝำกฝังไว้

อยดู่ ว้ ยกนั กน้
หมอ้ ไมท่ นั ดำ

จะใคร่ถองสอง
ศอกให้ออก

คลำน

๏ เม่อื น้นั ฯ ๘ คำ ฯ เจรจำ
พระไชยเชฐบงั คมกม้ หนำ้
ควำมกลวั ตวั เยน็ จะรับผิดพ่อตำให้คร้ำมใจ
เปนเหน็บชำ
แต่เวียนกรำบเวียนกลบั ไม่นบั ได้
เหงอ่ื ไหลอำบ
หนำ้ เอำผำ้ ซบั แขงใจพิดทลู ขอโทษทณั ฑ์

คอแหง้ สำลกั อนั ทข่ี อ้ โทษำถงึ อำสญั
กระอกั กระไอ
ไม่คมุ แคน้ แม่นมน่ั ไดเ้ ปนพระ
ลูกเบำจติ รผิด
นกั ผิดหนำ ทูลหัวช่วยพอ่ มง่ั สิหนะ

จงโปรดเพยี งตี เห็นพอ่ จะบรรไลยในวนั น้ี
ดำ่ อยำ่ ฆ่ำฟัน ฯ ๘ คำ ฯ โอด
พระนำรำยนธ์ ิเบศร์ก็หมองศรี
ทลู พลำงทำงว่ำ
กบั ตวั ลกู

นิ่งเสียไดไ้ ม่เอำ
เปนธุระ

๏ เมอื่ น้นั

ทูลไอยกำพลำง จงปรำนีพอ่ ขำ้ อยำ่ ข่นู กั
ทำงโศกี หัวอกเตน้ ทกึ ทกึ ตกึ ตกั
แต่กม้ ภกั ตร์โศกำจนตำแดง
พร่นั ตวั กลวั ตำ ดว้ ยเคลิม้ จติ รเบำไปมไิ ดแ้ จง้
จะถองเล่น อยำ่ ตอ่ นดั ตอ่ แนงแกลง้ ดำ่ ทอ

จะพิดทูลถอ้ ยคำ ฯ ๖ คำ ฯ
ละล่ำละลกั ทำ้ วสิงหฬผินผนั กล้นั หวั ร่อ

อนั โทษทณั ฑ์ ลกู พ่อคนน้ีมนั ดีจริง
น้นั พอ่ ก็รับผดิ เฝำ้ แตส่ ำออยออ้ ยอ่งิ
ชอบแตถ่ องใหก้ ล้ิงมนั หยงิ่ ดี
อดโมโหหนั หุน
ไดบ้ ุญแรง

๏ เมอ่ื น้นั

นง่ั ลงแลว้ มี
บญั ชำลอ้

รบั เปนด้งั น่ำเขำ้
มำแก้

อนั พ่อของนดั ดำ
ตำชงั ชิง

เอออะไรไม่ ไดร้ อดอยเู่ ปนคนเพรำะใครน่ี
คดิ ถึงตวั ตน ช่ำงไมม่ เี จ็บแคน้ แทนแมเ่ ลย
ท้งั แม่ลูกกจ็ ะมว้ ยเสียแลว้ เหวย
พ่อเจำ้ เขำเล้ยี งฤๅ ท่ไี หนเลยจะไดจ้ อ้ ขอพอ่ ไว้
ชนนี
บญุ คณุ มนั หำทีส่ ุดไม่
ถำ้ พ่เี ล้ียงท้งั สี่ ปรำไสพเี่ ล้ยี งท้งั สี่คน
มนั มิช่วย เองเห็นแกต่ ำเถำ้ สิงหฬ
บญุ คุณเปนพน้ คณนำ
จะส่งทอ่ นไมม้ ำ จะสนองคณุ เจำ้ ใหน้ กั หนำ
ใหต้ ำเชย ไมห่ ลบั หูหลบั ตำไปตำมนำย

ขอบใจพีเ่ ล้ยี ง
หนกั หนำ

ว่ำพลำงทำงผนิ
ภกั ตร์ไป

สุวญิ ชำมำยก
ควำมชอบเจำ้

ช่วยลกู เรำไวไ้ ม่
วำยชนม์

กตู ้งั ใจจดั แจงเขำ้
ของ

สมเปนผใู้ หญไ่ ว

ปัญญำ ฯ ๑๔ คำ ฯ เจรจำ
พระพ่ีเล้ียงพดิ ทูลขยบั ขยำย
๏ บดั น้นั
พระคุณคลำ้ ยชนกชนนี
ซ่ึงทรงพระ
เมตตำขำ้ ใช่จะไม่เกรงองคท์ ำ้ วยกั ษี
มำกมำย โทษผิดคร้ังน้ีเปนลน้ พน้
ประจวบเปนเวลำอกุศล
อนั พระไชยเชฐ จงึ งวยงงหลงกลอคี นเทจ็
สุริวงศ์
กโ็ ศกำเพียงใจจะขำดเด็ด
ซ่ึงไดเ้ คอื งบำทำ เตร่เตร็ดมำตำมนำงเทวี
ฝ่ ำธุลี

รำหูเขำ้ เสำร์
แทรกชณั ษำ

พระคลงั่ คลมุ้
กลมุ้ จติ รดว้ ย
ฤทธ์ิมนตร์

ไม่ชำ้ พลนั คร้ัน
คิดข้ึนมำได้

สูบ้ กุ ป่ ำฝ่ำดง
ลอดเลด็

แมน้ พระองคม์ ิ ท้งั เจำ้ ขำ้ ไมค่ ืนไปกรุงศรี
ทรงพระเมตตำ ทีผ่ ดิ พล้งั คร้งั น้ีไดโ้ ปรดปรำน

เห็นจะพำกนั ฯ ๑๐ คำ ฯ
ตำยวำยชีวี ทำ้ วสิงหฬน่ิงนง่ั ฟังว่ำขำน
มไิ ดม้ พี จมำนประกำรใด
๏ เม่อื น้นั อนั โทษพ่อน้นั ตำจะยกให้
จะกรวดน้ำเสียไม่ขอพบเลย
ค่อยคลำยหำย ก็ไม่ปรำถนำนบั วำ่ ลกู เขย
เหือดเดอื ดดำล ใครเกินเลยเถิดนะไมล่ ะกนั
จงวำ่ แตจ่ ริงใจอยำ่ เดียดฉนั
ผินภกั ตร์ไปตรสั
กบั นดั ดำ

แตต่ ดั ขำดกบั มนั
จนบรรไลย

ถึงแผ่ทองหุม้ ตวั
มำยบั ยบั

อยำ่ ไปมำหำกนั
ฉันคุน้ เคย

นดั ดำจะรักอยู่
ขำ้ งไหน

จะอยดู่ ว้ ยชนนี ฤๅจะไปเหมนั ตก์ บั บิดำ
ของเจำ้ น้นั ฯ ๘ คำ ฯ

๏ เมอื่ น้นั พระนำรำยนธ์ ิเบศร์ไดฟ้ ังว่ำ
กม้ เกลำ้ ทูล ซ่ึงโปรดมำขำ้ ยงั ไมช่ อบใจ
สนองพระ
รักพอ่ รกั แม่เทำ่ พอ้ มใหญ่
บญั ชำ
ที่จริงจติ รรกั ตำ ดว้ ยรักใคร่ไอยกำกบั มำรดร
น้นั เหลอื แหล่
จะไปกบั บดิ ำก็ จะใคร่ให้ดีกนั เหมือนแต่ก่อน

อำไลย จะส้ินทุกขส์ ้ินร้อนสำรำญใจ
แต่ท่จี ริงในจิตร ฯ ๖ คำ ฯ

ขำ้ คิดน้นั ทำ้ วสิงหฬสรวลสนั ตไ์ มก่ ล้นั ได้
แมน้ สมดงั ช่ำงแกไ้ ขพูดเลียบเปรียบเปรย
ปรำถนำวำ่ วอน

๏ เมอื่ น้นั
แกลง้ ตรสั ว่ำน่ำ

ตนี ่ีกระไร เช่นน้ีพอรูเ้ ท่ำเจำ้ ดอกเหวย
เจำ้ จะให้ขำ้ น้ีดี
ไม่เล้ียงเปนลูกเขยคงุ้ บรรไลย
ดว้ ยพ่อ
อนั ควำมแคน้ จะดีดว้ ยพอ่ เขำ้ หอใหม่
ของตำอยำ่ วำ่ เลย
แต่ขำ้ งนำงแม่ กำนลั ในไปหำมำบดั น้ี
ฯ ๖ คำ ฯ
ของเจำ้ น้ี
ฤๅจะมิดีกต็ ำมใจ นำงกำนลั รบั ส่งั ใส่เกษี
ไปปรำสำทเทวสี ุวญิ ชำ
๏ บดั น้นั
ถวำยบงั คมคลั ฯ ๒ คำ ฯ ชุบ
วำ่ พระบติ รุ งคใ์ หห้ ำ
อญั ชลี
แลว้ แจง้ กิจจำสำรพนั
๏ คร้ันถงึ จึงทลู
นำงโฉมยง ฯ ๒ คำ ฯ เจรจำ

เชิญเสด็จรีบไป
อยำ่ ไดช้ ำ้

๏ เม่อื น้นั สุวิญชำรอ้ นจิตรคิดพรน่ั
คร้นั แจง้ ควำมสำคญั ก็คลำยใจ
ซกั ไซไ้ ต่ถำม
นำงกำนลั นุ่งผำ้ ยกแยง่ ระกำไหม

มำสระสรง แลว้ ทรำมไวยเสดจ็ จรจรัล
ทรงเครื่องสุ ฯ ๔ คำ ฯ เพลง
เห็นพระสำมมี อบอยนู่ น่ั
คนธำ
สำรพดั ผิวพรรณกห็ มองมวั
ห่มริ้วทองระยบั จึงโศกนกั นึกน่ำสงสำรผวั
ซบั ใน ทำแกต้ วั คมคอ้ นให้สำมี
แลว้ นงลกั ษณ์ไหวพ้ ี่เล้ยี งท้งั ส่ี
๏ คร้นั ถึง
มณเฑยี รทำ้ ว

ยกั ษี

ดูผิดรูปซูบผอม
ลงไปครนั

ชรอยพระคดิ ถึง
นอ้ งรัก

คร้นั เหน็ พอ่ แลดู
ก็นึกกลวั

คลำนเขำ้ ไป

วนั ทำพระยำ เทวีนง่ั กม้ ภกั ตรำ
ยกั ษ์ ฯ ๖ คำ ฯ

มิไดพ้ ดู จำพำที ชำ้

๏ เมอื่ น้นั ทำ่ นทำ้ วสิงหฬยกั ษำ
แกลง้ ชำเลอื ง เหน็ ทว่ งทกี ิริยำมึนตึง
แลดสู ุวญิ ชำ
จะโกรธผวั ฤๅกลวั พอ่ จะวำ่ ทำหนำ้ บ้งึ
จริงจงั กระมงั
ไมร่ ูถ้ งึ เลห่ ์กลเปนจนใจ
หนอ
ลกู เรำควำมคิด ฯ ๔ คำ ฯ

ตดิ ฦกซ้ึง ร่ำย

๏ จงึ ว่ำแน่แม่เจำ้ ไชยเชฐผวั เจำ้ เขำคิดได้
นำรำยน์ธิเบศร์
มำงอนงอ้ ขอดี เจำ้ จะวำ่ อยำ่ งไรนะลกู รัก

ดว้ ยทรำมไวย จะมิดีก็ตำมไม่หำญหกั
ไม่หน่วงหนกั ใหไ้ ปเพรำะใจเบำ
ถงึ จะดกี นั ไซ้พ่อ
ไมห่ ำ้ ม ก็เปนตน้ ยนตร์อยทู่ ี่ลกู เจำ้
แลว้ พำเขำเขำ้ มำวำ่ วงิ วอน
เมื่อคร้ังกอ่ นพอ่
คิดผิดนกั เทวชี งั่ จิตรคดิ ดกู อ่ น
จะผนั ผอ่ นอยำ่ งไรก็ตำมที
ประเดี๋ยวน้ีเขำมำ
หำสู่ ฯ ๘ คำ ฯ
สุวิญชำสเทินเมนิ หน้ำหนี
ไปพูดจำสำมเล คร้นั จะดีง่ำยงำ่ ยกอ็ ำยใจ
เทเมำ อนั ควำมแคน้ ของขำ้ เลอื ดตำไหล

พอ่ จึงให้หำเจำ้
เพรำะเท่ำน้ี

เขำก็ไดม้ ำของอ้
งอน

๏ เม่อื น้นั

ในจติ รคดิ รัก
พระสำมี

จงึ ทูลสนองพระ

บญั ชำ ขบั ไล่ไสหวั เสียจำกเมอื ง
ไพร่ฟ้ำระบอื ฦๅเลอื่ ง
เขำว่ำลกู เตำ้ เป จะร้ือเรื่องร่ำไปทำไมมี
นท่อนไม้
เจำ้ นำรำยนธ์ ิเบศร์มำเสียน่ี
ไดอ้ บั อำยขำย จะใคร่ตใี ห้ยบั ลงกบั มอื
ภกั ตร์หนกั หนำ ยงั จะรู้สึกนึกบำ้ งแลว้ ฤๅ
ดูเถิดด้ือนี่กระไรยงั ไม่มำ
ทำ่ นเช่ือเมีย ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจำ
สำรพดั เฝำ้ ขดั พระนำรำยน์ธิเบศร์โอรสำ

เคอื ง

ว่ำพลำงทำงเรียก
ลูกชำย

เอออะไร
ดำ้ นหนำ้ ท้งั ตำปี

ช่ำงโงง่ มซม
ซำนหำญฮึก

ใหเ้ รียกร้องสอง
ร้ือสำมร้ือ

๏ เม่อื น้นั

น่ิงเสียมิไดไ้ คล วนั ทำแลว้ ทูลไปทนั ที
คลำ พระแม่จงโปรดเกษี

ลูกแขงขดั ถึงจะทบุ จะตจี ะสูท้ น
พจมำนประทำน ไดอ้ บั อำยไพร่ฟ้ำทุกแห่งหน
เพรำะพ่อแม่หมองหม่นน้ำใจกนั
โทษ อสุ ่ำห์มำงอ้ งอนไดผ้ อ่ นผนั

จะขอทลู ควำม จะใหต้ ำตีรันไม่ฉันทำ
ทกุ ขข์ องลกู น้ี ใหท้ ำนบำดคำดบนไวห้ นกั หนำ

อกใครจะ ดีดว้ ยบิดำเถิดมำรดร
เหมอื นอกขำ้

กำเนิดเกิดมำไม่
เทยี มคน

อนั บิดำผดิ พล้งั
แตค่ ร้ังก่อน

ถำ้ ทหี ลงั ยงั มุ
ดุดนั

จงงดโทษพระ
พ่อเสียสกั หน

เหมอื นเมตตำ
ปรำนีแกล่ กู ยำ

เฝำ้ พิร้ีพิไรไม่ พระไชยเชฐช่วยกระซิบสอน
เขนิ ขวย สอ้ืนออ้ นร่ำไรไปมำ

ทลู พลำงทำง ฯ ๑๒ คำ ฯ โอด
แกลง้ กรรแสง นำงโฉมยงสงสำรโอรสำ
ทำโมโหโกรธำแลว้ ว่ำไป
วอน มำบำ่ ยเบย่ี งพำทีเช่นน้ีได้

๏ เมอ่ื น้นั เขำสิรักใคร่เจำ้ อยนู่ กั
จงึ ดำ้ นหนำ้ ดำ้ นตำไปรูจ้ กั
แต่มำนะสัตรีมี ทำฮึกฮกั พูดจำมนั น่ำตี
มำรยำ อยำ่ วำ่ เลยถงึ ตำยไม่ดูผี

สู่รู้ดดู ๋เู สียแรง
เล้ียง

ไม่รำพึงถึงตวั เป
นทอ่ นไม้

แคน้ ใจใครหนอ
ช่ำงชกั พำ

แค่นเชื่อล้นิ ลม
ไปสมรกั

อนั คนโฉดเช่นน้ี
แลว้ ลูกเอ๋ย

อิกรอ้ ยชำติกไ็ ม่ อยำ่ เซ้ำซ้ีกวนใจมใิ ช่กำร
ปรำถนำดี ฯ ๘ คำ ฯ

๏ เมอ่ื น้นั พระนำรำยนธ์ ิเบศร์จึงว่ำขำน
ลูกจะมว้ ยชนมำนเสียมน่ั คง
แมน้ พระชนนีมิ ดว้ ยพอ่ ขำ้ เคล้ิมไปจนใหลหลง
โปรดปรำน
สู้บุกป่ ำฝ่ำดงมำตดิ ตำม
ไมค่ วรจะหยบิ อยำ่ ประเจดิ เชิดช่ือใหค้ นหยำม
ยกเอำข้ึนว่ำ จะขอลำตำยตำมพระพอ่ ไป
พระเจำ้ ตำกระไรเลยช่ำงเฉยได้
ควำมรกั นอ้ ยฤๅ
เพรำะซื่อตรง พลำงกรรแสงไหว้ งิ วอน
ฯ ๘ คำ ฯ โอด เจรจำ
ถึงพ่อผิดคิดมงั่
ฟังลูกเถดิ

ไม่สงสำรลกู เตำ้
เฝำ้ ถือควำม

ทูลพลำงทำง
ทรงโศกำ

เอนดดู ว้ ยช่วยว่ำ
บำ้ งเปนไร

๏ เม่ือน้นั ทำ้ วสิงหฬมิรู้ทจี่ ะผนั ผอ่ น
พระทอดถอนใจใหญไ่ ปมำ
เห็นหลำนนอ้ ย
สรอ้ ยเศร้ำเฝ้ำ อยำ่ รอ้ งไหไ้ ปเลยฟงั ตำวำ่
มนั ก็สุดปัญญำอยแู่ ลว้ ละ
ทุกขร์ อ้ น ออ้ นวอนกนั ไปเถดิ สิหนะ
จะใหร้ บั ธุระเห็นสุดรู้
จึงว่ำนำรำยน์ จะดบั ไฟหวั ลมน้นั ยำกอยู่
ธิเบศร์เอ๋ย จะนงั่ ดเู ลน่ ตำมสบำยใจ

เมอ่ื แมเ่ จำ้ เขำไม่ ฯ ๘ คำ ฯ
เมตตำ พระไชยเชฐทกุ ขท์ นหม่นไหม้

เจำ้ รักพอ่ ตำมแต่
จะแกไ้ ข

ท่ีโทษทณั ฑน์ ้นั
ตำก็ลดละ

คำบรุ ำณหลำน
ยงั หำรู้ไม่

ทนี ้ีใครอยำ่ มำ
กวนกู

๏ เมอ่ื น้นั

เห็นพ่อตำว่ำ เมยี กต็ ดั อำไลยสิ้นรกั
เชือนแชไป ก็เกรงพระบิตุรงคท์ รงศกั ด์ิ

คร้ันจะพดู ชลเนตรนองภกั ตร์พระภมู ี
เลำ้ โลมนำงโฉม พลำงแลดูเมียเหน็ เบอื นหนี
ก็ซบภกั ตร์โศกีเพียงขำดใจ
ยง
ฯ ๖ คำ ฯ โอด
แตน่ ง่ั ทอดถอน นวลนำงสุวิญชำศรีใส
ใจใหญฮ่ กั ยิ่งเศรำ้ ใจสงสำรพระผำ่ นฟ้ำ
แขงขืนอำรมณ์กม้ หนำ้
เฝ้ำกระซิบสอน ทำเปนผงเขำ้ ตำไม่พำที
ลูกใหป้ ลอบแม่

พระส้ินสติ
สมประดี

๏ เมื่อน้นั

เหน็ องคภ์ ศั ดำ
โศกำไลย

ในอกอดั อ้นั สู้
กล้นั กลนื

ชลเนตรคลอ
คลองไนยนำ

สุดทจี่ ะกล้นั ทำมว้ นมิดปิ ดป้องทีห่ มองศรี
รัญจวนจติ ร
ไปปรำสำทมณีมิไดช้ ำ้
จงึ วนั ทำลำองค์ ฯ ๖ คำ ฯ เพลง
อสุรี ทำ่ นทำ้ วสิงหฬยกั ษำ
จะลำ้ งอำยขำยหนำ้ ใหเ้ ปนธรรม์
๏ เมือ่ น้นั
ดใู จไชยเชฐเขยขวญั
ตรองตรึกนึกใน
ไปมำ ฤๅจะอยรู่ ำพรรณพิไรวอน

จำจะทำโกรธข้งึ ทำป่ึ งชำเฉยน่ิงพงิ หมอน
ขึงไว้
แลว้ บทจรเขำ้ ทบ่ี รรธมใน
จะมำนะกลบั คนื ฯ ๖ คำ ฯ เสมอ
ไปเหมนั ต์
โอ้
ทำ้ วแสร้ำงเมิน
เสียไมด่ ูหนำ้

เฝ้ำแตช่ ำเลอื ง
เคอื งคอ้ น

๏ เมอ่ื น้นั พระไชยเชฐเศรำ้ สร้อยละหอ้ ยไห้
เหน็ พอ่ จะบรรไลยน้ีไมแ่ คลว้
ลบู หลงั ลกู ยำ จะทำอยำ่ งไรดีนะลูกแกว้
แลว้ ว่ำไป
ไหนจะแคลว้ มอดมว้ ยดว้ ยควำมรกั
เมื่อองคพ์ ระไอย ให้มำรดำเจำ้ เห็นใจประจกั ษ์
กำไม่ปรำนี ขอใหไ้ ดพ้ บภกั ตร์ร่วมรกั กนั
ตำยไปคอยทำ่ อยเู่ มืองสวรรค์
แมเ่ จำ้ เขำก็ตดั จอมขวญั จำหนำ้ บดิ ำไว้
พอ่ ขำดแลว้ ป้ิ มประหน่ึงชีวีจะตกั ไษย
ภูวไนยสลบลงทนั ที
ก็จะสูม้ รณำไม่
ว่ำเล่น

ชำติน่ำบุญมำ
ช่วยนำชกั

จงบอกแม่ว่ำพอ่
น้ีขอลำ

ลกู เอ๋ยเปนกรรม
มำตำมทนั

ตรสั พลำงทำง
ทรงโศกี

ไม่ทนั ส่ังพี่เล้ียง
ร่วมใจ

๏ เม่ือน้นั ฯ ๑๐ คำ ฯ โอด

พระพีเ่ ล้ียงเพยี ง ร่ำย
จะวำยชีวี
พระกุมำรตกใจรอ้ งไห้ม่ี
พระโอรสวง่ิ นวดฟ้ันค้นั ตีทวั่ กำยำ
พลำงร้องไห้
พี่นำงอยงู่ ำนวำนช่วยขำ้
พลำง
บดั น้ีบิดำขำ้ วำยปรำณ
เร็วเร็วเร่งทลู
พระเจำ้ ตำ ฯ ๔ คำ ฯ เจรจำ
ทำ้ วสิงหฬไดฟ้ ังสำเนียงหลำน
๏ เมอ่ื น้นั วิ่งสดดุ เครื่องอำนออกมำพลนั

ลกุ จำกแท่นทตี่ ะ ก็ตกใจเรียกหมอปำกคอส่นั
ลีตลำน
พลำงเขำ้ นวดฟ้ันสนั่ เน้ือตวั
เหน็ ลูกเขยซอน
ซบสลบไสล ฯ ๔ คำ ฯ เจรจำ

ไปหำลกู กอู ี
กำนลั

๏ เมือ่ น้นั สุวิญชำแจง้ เหตสุ งั เวชผวั
ตอี กชกหวั รอ้ งไหพ้ ลำง
วงิ่ วำงตวั สั่นอยู่
รวั รวั ไมไ่ หวตงิ อินทรียเ์ หมอื นผีสำง

ถึงปรำสำทบิดำ เขำ้ นงั่ หนุนปฤษฎำงคภ์ ศั ดำ
เหน็ สำมี
นำงร่ำไรเรียกร้องเปนหนกั หนำ
ลมื องคล์ ืมอำย
กำนลั นำง ออกปำกวำ่ ขำ้ จะดีดว้ ยแลว้
ฯ ๖ คำ ฯ
แลว้ เอำสุคนธ์
โซมชโลมให้ องคพ์ ระไชยเชฐผอ่ งแผว้
เห็นลกู แกว้ กบั เมียนง่ั โศกี
ส้ินอำยส้ินกลวั
พระอำญำ กรำบลงแทบบำททำ้ วยกั ษี

๏ เมือ่ น้นั ลกุ หนีมำนง่ั หลงั บดิ ำ

ค่อยฟ้ื นองคล์ มื
เนตรข้ึนแววแวว

พระขนื แขงฤ
ไทยดำรงองค์

สุวิญชำนึกอำย

พระสำมี ฯ ๔ คำ ฯ
ตอนที่ ๔ อภิเศกพระไชยเชฐ
๏ เมอ่ื น้นั
เห็นลกู เขยหนำ้ ทำ่ นทำ้ วสิงหฬยกั ษำ
จ๋อยไม่พูดจำ ใหม้ ีจิตรเมตตำปรำนี
จงึ ตรัสว่ำโทษ
ทณั ฑน์ ้นั ไซ้ พอ่ กไ็ มพ่ อใจจจู้ ้ี
แต่ดอู ยนู่ ่อยหน่ึง
จะจดั เสียใหด้ ีดว้ ยกนั
คร้งั น้ี
ฝ่ำยขำ้ งสุวญิ เขำกไ็ ม่รังเกียจเดียดฉัน

ชำยำใจ จงผ่อนผนั ใหด้ ีณลูกรกั
แต่คดิ อบั อำย
ชำวเหมนั ต์ อยำ่ ใหเ้ มียมีควำมอปั รลกั ษณ์
จะอยดู่ ว้ ยกนั ไป
พอ่ ไมห่ ำ้ ม ปรำกศยศศกั ด์ิท้งั แดนไตร
แมน้ เจำ้ ทำตำม
จะงำมภกั ตร์

จงให้ไปเชิญ มำแตง่ กำรววิ ำหก์ นั เสียใหม่
สองกระษตั รำ
อนั กำรเม่ือคร้งั ครำวน้ีก็ใหเ้ หมือนคร้งั น้นั
หลงั น้นั อยำ่ งไร
ลำ้ งอำยขำยหนำ้ ท้งั ลกู เมยี ไมม่ ีใครเยย้ หยนั

พ่อตำเสีย กำหนดสิบห้ำวนั ใหย้ กมำ
ใหเ้ สนีรีบ
กลบั ไปฉบั พลนั ฯ ๑๒ คำ ฯ เจรจำ
พระไชยเชฐรบั คำทำ้ วยกั ษำ
๏ เม่ือน้นั
พลำงชมำ้ ยชำยดู เสนหำรญั จวนป่ วนใจ

สุวิญชำ ฯ ๒ คำ ฯ
สุวญิ ชำให้คิดพศิ มยั
๏ เมอ่ื น้นั อำยใจก็ถวำยบงั คมลำ
แลสบหลบเนตร
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
ภูวไนย วิฬำร์ลบั ปำกไวค้ อยท่ำ

๏ บดั น้นั

คร้ันเห็นนำง หัวร่อแลว้ ว่ำเปนแยบคำย
เสด็จกลบั มำ ภกั ตรำผอ่ งเหมอื นกบั เดือนหงำย

วนั น้ีแลดูแม่สุ กระไรไมท่ กั ทำยอวี ิฬำร์
วิญชำ อีข้ีขำ้ พำบกุ มำในป่ ำ
อนิจำนิจำเปนน่ำอำย
ครำวจะไดศ้ ขุ
สนุกสบำย ฯ ๖ คำ ฯ
นำงแคน้ คง่ั ดำ่ วำ่ อฉี ิบหำย
คดิ บำ้ งเปนไร กูไม่ดีงำ่ ยงำ่ ยอยำ่ เจรจำ
เมือ่ ไดท้ กุ ข์
มึงรู้มงั่ ฤๅไมอ่ ชี ำติขำ้
ลมื ส้ินแลว้
กระมงั แต่หลงั จะโกรธข้นึ มำเปนฟื นไฟ

มำ

๏ ไดเ้ อยไดฟ้ ัง

มงึ มำพูดแอบเป
นแยบคำย

พระบิดำจะให้
แต่งขนั หมำก

ใหม่

ด้ือดึงขนื ขดั พระ

อชั ฌำ จะให้ดีดว้ ยพอ่ จงได้
ท้งั ลูกเตำ้ ก็
ร้องไหง้ องอ กจู ะปิ ดหูไวไ้ มข่ อฟงั
มึงอยำ่ มำเซำ้ ซ้ี
พิร้ีพิไร ฯ ๖ คำ ฯ
ว่ำจะแต่งเขำ้ หอเหมือนหนหลงั
๏ ไมเ่ อยไมแ่ จง้
วฬิ ำรีดีใจพน้ แมข่ ำ้ ไหวว้ ำนฟังใหท้ ุกคน

กำลงั แตไ่ ดก้ ินขนั หมำกเปนสองหน
ถงึ ตอ้ งทกุ ขบ์ กุ
ไพรไดค้ วำมยำก หนีนอนเสียให้พน้ ขำ้ งไหนดี
วนั น้ีเห็นทีจะ
ฯ ๔ คำ ฯ
ชอบกล ปำกบอนค่อนวำ่ น่ำบดั สี

๏ อีเอยอวี ฬิ ำร์ วฬิ ำรีหนีซุกซ่อนไป
นำงขดั ใจฉวย
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
ไมไ้ ล่ตี

๏ พระนิพนธ์ พอเตม็ ส่ีสมดุ ทรงผจงใส่
ไชยเชฐจบเทำ่ น้ี แมน้ ผใู้ ดไดส้ ดบั จบั วญิ ญำ
สำหรับงำนกำรฉลองไปภำยน่ำ
แสนเสนำะ เปนมหำมโหรศพเมือง
เพรำะล้ำคำวไิ ลย กลอนกเ็ ลอะเหลอื ใจไมไ่ ดเ้ ร่ือง
ก็จบเร่ืองบริบรู ณ์เทำ่ น้ี เอย ๚
เรำประสงคจ์ ง
จิตรคดิ คำร้อง ฯ ๖ คำ ฯ กรำวรำเลิก

ให้พิฦกครึกคร้ืน
ท้งั ภำรำ

อนั บทเกำ่ เขำ
เล่นเหน็ เต็มเคอะ

จงึ ซ่อมแปลง
แต่งเสียใหม่ให้

รุ่งเรือง

อำ้ งองิ

พุทธเลศิ หลำ้ นภำลยั , พระบำทสมเดจ็ พระ. บทละครนอก พระรำชนิพนธร์ ัชกำลท่ี 2 รวม 5 เรื่อง ฉบบั หอพระ
สมดุ พระวชิรญำณ. พระนคร : กรมศิลปำกร, 2497.
https://www.sac.or.th/databases/thailitdir/detail.php?meta_id=58

ฉบบั หอ้ งสมุดวชิรญำณ .สืบคน้ ออนไลน์ จำก https://vajirayana.org/ /(สืบคน้ เมือ่ 28 พฤศจกิ ำยน 2563)