วรรณคดีสำหรับนาฎศิลป์-เรื่องไชยเชษฐ์ (1)_clone

ต่ำงคนแลเล็ง แลว้ ทลู ทรงฤทธ์ิไปทนั ใด
เพ่งพิศ เหมอื นภูมจี ริงจงั ดงั เถอื ใส่
จะดไู หนไม่ผิดสกั ส่ิงอนั
อนั ทรวดทรง โอรสของพระองคเ์ ปนแม่นมน่ั
องคพ์ ระกมุ ำรน้ี พระทรงธรรมอ์ ยำ่ แหนงแคลงใจ

ท้งั ท่วงที ฯ ๖ คำ ฯ
กิริยำลม่อมลไม พระไชยเชฐจึงตอบแถลงไข

อยำ่ สงไสยไป จงึ ดลใจใหน้ อ้ งน้ีเมตตำ
เลยพระทรงยศ จะปรำกฎยศยงิ่ ในใตห้ ลำ้
พลดั พรำกสุวิญชำนงลกั ษณ์
ชรอยบตุ รสุวิญ
ชำลำวรรณ

๏ เม่ือน้นั

พี่ว่ำเหน็ จริงทกุ
สิ่งไป

ถำ้ แมน้ เปนลกู
เตำ้ ของเรำจริง

ชำติน้ีมกี รรมได้
ทำมำ

พเอิญเหน็ เปน หลงกลอคี นอปั รลกั ษณ์
ไปเขำ้ ใจดล แสนวิตกอกจะหกั สู้ตำมมำ
เมอ่ื ไรเลยจะไดเ้ หน็ หนำ้
จนจำกเมยี เสีย
องคพ์ ระลูกรัก ละใหล้ กู ยำมำเล่นไพร
ยง่ิ กลืนกล้นั ชลเนตรกย็ ง่ิ ไหล
อนิจำสุวิญชำ
ของผวั เอ๋ย ต้งั ใจยืนดูพระกมุ ำร
ฯ ๑๐ คำ ฯ
เจำ้ ช่ำงวำงใจไม่ พระนำรำยน์ธิเบศร์ใจหำญ
อชั ฌำ เห็นคนยนื หน้ำฉำนกข็ ดั ใจ
ชีวีมึงจะมว้ ยหำรูไ้ ม่
พระคิดถงึ เมีย
แกว้ แลว้
โศกศลั ย์

เสดจ็ ออกไป
นอกพุม่ ไม้

๏ เม่อื น้นั

เล่นอยกู่ บั หมู่
บริวำร

จงึ ช้ีหดั ถต์ รสั ว่ำ
อำ้ ยเหลำ่ น้ี

ยืนเขมน้ จะเล่นกู ตำรวจในเร่งออกไปถำมดู
ทำ่ ไร
ฤๅชวนกนั หลอกลอ้ จะตอ่ สู้
วำ่ มำยนื ทำไมท่ี
ไหนนน่ั ไปถำมดูแลว้ กลบั มำฉบั พลนั
ฯ ๖ คำ ฯ เจรจำ
จงึ มิไดย้ ำเยง พวกตำรวจในคนขยนั
เกรงกู พำกนั วง่ิ ไปเกก้ งั
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ บดั น้นั ทำไมมำยนื ตรงน่ำทน่ี ง่ั
กม้ เกลำ้ รบั สง่ั
จะเอำหวำยลงหลงั ฤๅวำ่ ไร
บงั คมคลั
รบั สง่ั ตรสั ให้ขำ้ มำถำมไถ่
๏ คร้ันถึงจงึ วำ่
ตำนง่ั ลง ไม่เห็นเจำ้ ฤๅไรใหว้ ำ่ มำ
ตำเหลำ่ น้ี

นกั หนำวำ่ ไม่ฟัง
แกลง้ ออกมำเผ่น

เห็นถนดั
ตวั ยืนน่ำทน่ี งั่

บงั อำจใจ ฯ ๔ คำ ฯ เจรจำ
องคพ์ ระไชยเชฐก็หรรษำ
๏ เมื่อน้นั ยิม้ แยม้ ไปมำในพระไทย
ไดฟ้ ังเดก็ เด็กมำ
สำนวนถว้ นถีด่ งั ผใู้ หญ่
พดู จำ
จึงตรสั วำ่ นอ้ ย จบั เกษำเสือกไสไปมำ

นอ้ ยเท่ำน้ี เจำ้ เองเปนอะไรมำนกั หนำ
ว่ำพลำงทำงยน่ื
พระหดั ถไ์ ป กูมิรู้ทจ่ี ะว่ำใหก้ ำรเปน
ทำไมจะให้กู
ฯ ๖ คำ ฯ เจรจำ
กลวั เกรง เด็กเดก็ โกรธใจมใิ ช่เลน่
ยนื อยไู่ มไ่ ดฤ้ ๅไร รอ้ งว่ำจะไดเ้ หน็ กนั เด๋ียวน้ี

นำ ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ บดั น้นั
พำกนั กลบั มำ
น้ำตำกระเดน็

๏ มำถึงจงึ กรำบ สอ้ืนพลำงทำงทูลถว้ นถี่
บำทมลู คร้ังน้ีสุดแคน้ แสนเจบ็ ใจ
จะใหห้ ลกั ใหก้ ำรกห็ ำไม่
ขำ้ ถอื รบั สงั่ พระ จบั ศศี ะขำ้ ไวจ้ ะใหก้ ลวั
ภมู ี พูดพลำงเอำมอื ส่ันหัว
มไิ ดก้ ลวั พระรำชอำญำ
ไตถ่ ำมตำแก่ ฯ ๖ คำ ฯ เจรจำ
รงั แกนกั พระนำรำยน์ธิเบศร์โอรสำ
พระกริ้วโกรธำตละไฟ
ตวั นำยน้นั ด้ือท้งั
มอื ไว ข่มเหงเสนำผใู้ หญ่

แลว้ วำ่ กยู ืนดู
ไมไ่ ดฤ้ ๅ

เห็นว่ำเปนเดก็
เลก็ กวำ่ ตวั

๏ เม่ือน้นั

ฟังคำอำมำตย์
ทลู มำ

นอ้ ยฤๅทำไดไ้ ม่
ยำเกรง

กกู ลบั เขำ้ ไปใน จะกรำบทลู ทำ้ วไทไอยกำ
เวียงไชย
นอ้ ยจิตรนอ้ ยใจนกั หนำ
อุกอำจรำชศกั ด์ิ
เปนสุดคดิ ไปผกู คอคร่ำมำบดั น้ี

สิถำมไถไ่ ม่ให้ ฯ ๖ คำ ฯ เจรจำ
กำรมำ เด็กเด็กรับสง่ั ใส่เกษี
เปรมปรีด์ิดีใจแลว้ วิง่ มำ
๏ บดั น้นั
บำ้ งบิดผำ้ หำ ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
เชือกมำทนั ที สำแก่ใจบำปกรรมท่ีทำขำ้

๏ คร้นั ถึงจงึ รอ้ ง ให้ผกู คอตำหำ้ คนไป
วำ่ ไป
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจำ
พระองคท์ รง พระไชยเชฐผมู้ อี ชั ฌำไศรย
กริ้วโกรธำ
ภูวไนยถวลิ จนิ ดำ
๏ เม่อื น้นั
แจง้ กำรว่ำกมุ ำร

เคอื งใจ จะไดช้ มสมควำมปรำถนำ
จำจะไปเลำ้ โลม
ไคลคลำมำกบั พ่เี ล้ยี งพลนั
โฉมงำม ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
คิดพลำงยำ่ งเยื้อง พ่ออยำ่ เคืองขุ่นหุนหัน

ลลี ำ จะทำน้ำใจส้ันไมเ่ ขำ้ ยำ

๏ คร้ันถึงจึงมี ใหม้ ีใจจงรักเปนหนกั หนำ
วำจำ
พลำงควำ้ ขอ้ มือยอ้ื ยดุ ไว้
รกั กนั น้นั ดีกว่ำ ฯ ๔ คำ ฯ
ชงั กนั
นำรำยน์ธิเบศร์โกรธหนกั ผลกั ไส
ขำ้ เห็นเจำ้ เลน่ นี่รู้จกั ใครมำยดุ มอื
กบั บำ่ วไพร่
ขออมุ้ เจำ้ หน่อย

เถดิ รำ

๏ เมื่อน้นั
สบดั มือเสีย
พลำงทำงวำ่ ไป

เมอ่ื ก้ีเรำใชใ้ ห้ ควรทำเสนำเรำไดฤ้ ๅ
ไปว่ำ ทำบำ่ วแลว้ ร้ือมำทำเรำ
แกลง้ ขม่ เหงกนั เล่นเปลำ่ เปล่ำ
ยงั กลบั มำอุดต แลว้ เดินหนีมิให้เขำ้ ใกลอ้ งค์
ลดุ ยดุ ยื้อ
ฯ ๖ คำ ฯ
ตำเห็นเปนเดก็ องคพ์ ระไชยเชฐสูงส่ง
ไมย่ ำเกรง เพรำะใจตรงจงรกั จึงหกั มำ
อยำ่ โกรธเลยรกั กนั เสียดีกว่ำ
เปนผใู้ หญท่ ำได้ อนิจำเดินหนีหลกี ล้ีไย
ก็ทำเอำ ขำ้ พำนเขลำเบำควำมไมถ่ ำมไถ่

๏ เม่ือน้นั

จึงตรสั ปลอบ
ตอบคำจำนง

ขำ้ ไม่หลอกลอ่
ดอกพ่อเอ๋ย

เจำ้ ก็ตดั เยอื่ ใยไม่
เมตตำ

เมอื่ ก้ีเจำ้ ใชบ้ ำ่ ว
ออกไปห้ำม

ไมท่ นั รู้วำ่ เสนำ เกิดมำยงั ไมเ่ ห็นใครเปน
ใน ขำ้ มีจิตรคดิ รักจงึ หยอกเลน่
ไม่เคยพบเคยเห็นแต่บรุ ำณ
เมือ่ แต่ลว้ นเลก็ เอำขนมมำให้แก่พระหลำน
เลก็ กระจริ ิด เชิญเสวยของหวำนเถิดหลำนชำย
ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจำ
ลกู เทำ่ หัวเหำเต่ำ พระนำรำยน์ธิเบศร์ว่ำอยำ่ พงึ หมำย
เลน ไมม่ กั งำ่ ยกินอะไรของใครเปน
จะเสือกสนเท่ียวทอ่ งกินของเส้น
ตรัสพลำงทำง พลำงเดินเทีย่ วเล่นไม่เจรจำ
สง่ั พีเ่ ล้ยี งไป
ฯ ๔ คำ ฯ
แลว้ โลมเลำ้ เอำ
ใจพระกมุ ำร

๏ เมอื่ น้นั

ถงึ จะแสบทอ้ ง
ใหแ้ ทบตำย

มใิ ช่ผปี ิ ศำจท่ี
เดินหน

อยำ่ ปลอบไปให้
เลือดตำกระเดน

๏ เม่ือน้นั พระไชยเชฐควำมแสนเสนหำ
อนิจำปล้ืมใจไมด่ ูดี
พยำยำมตำม
ปลอบกมุ ำรำ ยอ่ มวงศว์ ำรกระษตั ริยเ์ รืองศรี
ไม่มีโอรสแลนดั ดำ
ขำ้ มใิ ช่ชำยพำล
ทจี่ ะผำ่ นเหมนั ตไ์ ปวนั น่ำ
ครอบครอง
เหมนั ตธ์ ำนี บดิ ำจะให้ครองพระเวยี งไชย

ไร้ท้งั สุริวงศ์ ฯ ๖ คำ ฯ
พงศพ์ นั ธุ์ พระนำรำยน์ธิเบศร์เคอื งขดั อชั ฌำไศรย

เปนบตุ รขำ้ เถดิ คนอะไรท่ีไหนน่ีหยำบชำ้
นะพ่ออำ
เฉโกโวเ้ วน้ กั หนำ
๏ เมื่อน้นั
จะเปนผวั แมข่ ำ้ ฤๅว่ำไร
พระกริ้วโกรธำ
พลำงวำ่ ไป

อุเหม่ตำเถำ้ น้ีเจำ้
เลห่ ์

และเลียมเทยี ม
เล่นเจรจำ

ถงึ ตวั เรำเลก็ ก็ ไมข่ ำมเข็ดพวกตำอยำ่ สงไสย
เหลก็ เพช็ ร
ป้ันเจ๋อเยอ่ ยง่ิ ผใู้ หญ่แสนรูม้ ำสูก้ นั
เปนพน้ ไป
วำ่ พลำงทำงข้นึ ฟ้ำดินสเทอื นเลอ่ื นลนั่
ธนูศิลป์
พำดสำยหมำย ผำดแผลงไปพลนั ทนั ใด
ลำ้ งชีวนั ฯ ๘ คำ ฯ เชิดฉิ่ง
กลำยเปนมำลำแลไสว
๏ ศรทรงองค์
พระกุมำรำ พระกมุ ำรโกรธใจเปนโกลี
ไม่สังหำรผลำญ ฯ ๒ คำ ฯ
ชีพชีวำไลย
องคพ์ ระไชยเชฐเรืองศรี
๏ เมือ่ น้นั กลบั เปนมำลปี ระหลำดใจ
เหน็ ศรกุมำร
ชำญฤทธี พระปรำรภพิศวงสงไสย
วิปริตผดิ เพศไม่

เคยพบ เดชะฤทธิไกรธนูน้ี
คดิ พลำงทำง ของนำงสุวญิ ชำมำรศรี
เส่ียงศลิ ป์ ไชย สังหำรกุมำรน้ีใหว้ ำยปรำณ
แมน้ กมุ ำรมิใช่ ใหศ้ รกลำยเปนทิพอำหำร
แผลงไปใหผ้ ลำญกมุ ำรำ
โอรสำ ฯ ๘ คำ ฯ เชิดฉิ่ง
ขอให้ศรสิทธ์ิ อำเภทไมพ่ ำนโอรสำ
เกลอ่ื นกลำดดำษดำพนำวนั
ฤทธี
แมน้ เปนลกู นอ้ ย ฯ ๒ คำ ฯ
วงิ่ ไปกอดลกู แลว้ รบั ขวญั
นำงโฉมฉำย
เสี่ยงแลว้ ข้นึ ศร

รอนรำญ

๏ ศรทรงองค์
พระไชยเชฐ
กลบั เปนเอม
โอชโภชนำ

๏ พระทง้ิ ศรทรง

ลงทนั ใด จะหักโหมโรมรนั ดว้ ยอนั ใด
ที่กมุ ำรสอดทรงกจ็ ำได้
พอ่ ลกู มำประสบ
พบกนั กบั โฉมงำมทรำมไวยสุวญิ ชำ
เขำรู้จกั อยถู่ ว้ นหนำ้
ปลอบพลำงทำง
เห็นธำมรงค์ จงึ ค่อยว่ำลอ่ ลวงเจำ้ ดวงใจ
ฯ ๖ คำ ฯ เจรจำ
จงึ ว่ำแหวนน้ีขำ้ พระนำรำยนธ์ ิเบศร์ยงั สงไสย
ให้ไว้ ดว้ ยออกนำมทรำมไวยสุวญิ ชำ

มิเชื่อเรำเจำ้ ถำม จงแจง้ ควำมตำมสตั ยอ์ ยำ่ พรำงขำ้
พเี่ ล้ยี งดู

แมน้ เขำว่ำขำ้
มิใช่บดิ ำ

๏ เมื่อน้นั

แลว้ ตริตรึกนึก
แหนงแคลงพระ

ไทย

พลำงเรียกพเี่ ล้ยี ง
เขำ้ มำถำม

จริงฤๅเขำวำ่ เปน ผวั แม่สุวญิ ชำชนนี
บิดำ ฯ ๔ คำ ฯ
พระพ่เี ล้ยี งประนตบทศรี
๏ บดั น้นั หำ้ มปรำมควำมน้ีอยมู่ ำกมำย
จะลงอำญำขำ้ ท้งั หลำย
จึงทูลว่ำไอย
กำธิบดี พระเบย่ี งบ่ำยอยำ่ ให้ขำ้ ถูกตี
ทรงนำมไชยเชฐเรืองศรี
แมน้ ว่ำบอก
กล่ำวเล่ำ สำมีพระเม่สุวิญชำ
พระองค์ โทษผดิ ใหญ่หลวงนกั หนำ
ไม่ใหม้ ำพำนพบพระชนนี
ฉวยรูไ้ ปในวงั สิ
หลงั ลำย

มน่ั คงองคน์ ้ีแล
บติ เุ รศ

ครองเมอื ง
เหมนั ตธ์ ำนี

อนั พระบติ รุ งค์
ทรงฤทธ์ิ

พระยำยกั ษเ์ คอื ง
ขดั อธั ยำ

๏ เมื่อน้นั ฯ ๘ คำ ฯ เจรจำ
พระนำรำยนธ์ ิเบศร์เรืองศรี
ไดฟ้ ังพเ่ี ล้ยี งพำที
มีควำมยนิ ดีเปนพน้ ไป
จงึ ยอกรกรำบ ชลเนตรแถวถงั่ หลงั่ ไหล
บำทบติ เุ รศ
เหตุผลกลใดพระทรงธรรม์
สอ้ืนพลำงทำง
ทูลถำมไป ไม่สมคั สโมสรเกษมสันต์

บติ รุ งคก์ บั องค์ ทรงธรรมจ์ งเล่ำให้เขำ้ ใจ
พระมำรดร
ฯ ๖ คำ ฯ
ฤๅววิ ำท พระไชยเชฐเศรำ้ สร้อยละหอ้ ยไห้
บำดหมำยอะไร
ชลเนตรหลง่ั ไหลฟูมฟำย
กนั
กรรมของพ่อแลว้ นะโฉมฉำย
๏ เมอ่ื น้นั

ฟังลกู ทลู ถำมถงึ
ควำมใน

จึงว่ำพอ่ จะเล่ำ
แก่ลูกแกว้

ขำ้ งแมเ่ จำ้ เลำ่ ก็ จึงพเอิญวุ่นวำยววิ ำทกนั
เครำะห์ร้ำย มนั ทำกบั บิดำน้ีแสนศลั ย์
พ่อตอ้ งผำยผนั มำอยไู่ พร
เหตุผลตน้ ยนตร์ สุริยำลอบลกั เอำไปได้
อสี ุริยำ เหน็ แต่ทอ่ นไมใ้ ส่พำนมำ
พอ่ หลงเชื่อฟังอแี พศยำ
ให้บอกกลำ่ ว จนเจำ้ ชณั ษำถึงเพียงน้ี
ขำ่ วชำ้ งสำคญั ข้งึ โกรธเปนไฉนนะโฉมศรี
จะใคร่ไปอญั ชลพี ระเจำ้ ตำ
ภำยหลงั แม่ ลกู รกั ช่วยทูลขอซ่ึงโทษำ
คลอดเจำ้ ออกมำ

คร้ันบิดำกลบั
มำถึงวงั ใน

มนั วำ่ ลูกของ
นำงโฉมยง

จึงขบั แมพ่ ลดั
พรำกจำกภำรำ

อนั ทำ้ วสิงหฬภูว
ไนย

ด่ำทอพอ่ มงั่ ฤๅ
ไม่มี

ถำ้ ท่ำนแคน้ ขดั

ตดั รอนพอ่ แต่พอใหม้ ำรดำเจำ้ เหน็ ใจ
ถงึ จะมว้ ยลงดว้ ย
ฯ ๑๔ คำ ฯ
พระอำญำ พระนำรำยน์ธิเบศร์บงั คมไหว้
เกรงกลวั โพยไภยพระยำมำร
๏ เมือ่ น้นั
จงึ ทลู ว่ำพระอยำ่ ถึงพอ่ ตอ้ งโทษกโ็ ปรดหลำน

ทกุ ขฤ์ ไทย เหน็ จะคดิ สงสำรแก่นดั ดำ
ลูกจะทลู เบยี่ ง
บ่ำยใหห้ ำยโกรธ เขำ้ ไปกรุงไกรดว้ ยกบั ขำ้
พอจะขอไดอ้ ยดู่ ู
พระบดิ ำจะไดเ้ ฝำ้ ทำ้ วทนั ที
อำกำร
ขอเชิญพระองค์ ฯ ๖ คำ ฯ
องคพ์ ระไชยเชฐเรืองศรี
คลำไคล สมท่ีพระไทยนึกตรึกไตร
เกลอื กทูลขอ
โทษโปรดลูกยำ

๏ เมือ่ น้นั
ฟังลกู ทลู

ควำมเหน็ งำมดี จำจะแปลงปลอมองคใ์ ห้สงไสย

จะเขำ้ ไปตรง ให้พเี่ ล้ียงซ่อนใส่ยำ่ มตะพำย
ตรงคงพรำย แกลง้ ทรงผำ้ ตำเลด็ งำดำ้ ย
มำชวนพระลูกชำยไคลคลำ
แพร่ง
ฯ ๖ คำ ฯ
คดิ พลำงเปล้ือง พระนำรำยนธ์ ิเบศร์หวั เรำะร่ำ
เคร่ืองออกทนั ใด
ขำยหนำ้ ขำยตำชนนี
พระจึงจดั แจง ใหเ้ ลิกพลกลบั ไปกรุงศรี
แปลงองค์
กบั ส่ีพเ่ี ล้ียงจรจรลั
ห่มแพรเพลำะดำ ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
เดินกรำย

๏ เม่อื น้นั

ชะงำมพน้ คิด
พระบดิ ำ

วำ่ พลำงทำงทรง
อำชำไนย

พระบดิ ำเดิน
หลงั ร้ังโยธี

๏ คร้นั ถงึ ท่ี ลงจำกมโนไมยผำยผนั
ประตูเวียงไชย
พลำงทลู ไปพลนั ทนั ที
มำบงั คมบติ รุ งค์
ทรงธรรม์ อยำ่ ใหใ้ ครรูว้ ่ำอยนู่ ี่

พระจงนง่ั ในทมิ ไปเฝำ้ ชนนีกบั เจำ้ ตำ
ริมประตู ถงึ มดื ค่ำอยำ่ งไรจะมำหำ

ลูกยำจะลำจรลี กูฝำกตำหำ้ คนไวด้ ว้ ยกนั

ถำ้ วนั น้ีเห็นทีจะ ลำองคบ์ ิตเุ รศรังสรรค์
ทูลได้
จรจรลั ไปเฝำ้ พระไอยกำ
แลว้ กำชบั นำย ตอนที่ ๓ พระไชยเชฐเข้ำเฝ้ำท้ำวสิงหฬ
ประตดู อู ชั ฌำ
ทำ่ นทำ้ วสิงหฬยกั ษำ
สั่งแลว้ บงั คมกม้ ลูบหลงั ลบู หนำ้ แลว้ ว่ำไป
เกษ

รีบเสด็จลีลำมำ
พลนั

๏ เมือ่ น้นั

อมุ้ องคพ์ ระรำช

นดั ดำ ตอ่ นกสีชมพูฤๅต่อไก่
เออนี่มไิ ปเทยี่ วซอนซุก
พอ่ มำจนเยน็ ใหแ้ ม่เขำรอ้ ยมำไลยใส่จุก
หลงเล่นอยู่ กลวั จะลม้ ลุกเจ็บป่ วยไป

ดูมอมแมมแกม้ ฯ ๖ คำ ฯ
คำงช่ำงกะไร พระนำรำยนธ์ ิเบศร์บงั คมไหว้
ชมนกชมไมอ้ อกเพลดิ เพลนิ
เกบ็ บปุ ผำมำ
บำ้ งฤๅไมเ่ ลำ่ บำ้ งชิงกนั หำกินบินเหิน
บำ้ งรอ้ งเกริ่นตำมไล่กนั ไปมำ
ตำนง่ั คอยเจำ้ เฝ้ำ กลวั จะเปนเวรกรรมไปชำตหิ นำ้
เปนทกุ ข์

๏ เมื่อน้นั

ทูลวำ่ ลูกลำไป
เลน่ ไพร

น่ำรักปักษี
สำรพนั

บำ้ งพำลูกเตน้ ไต่
ร่ำยเดิน

คิดจะดกั ปักษำ

มำเล้ยี งเลน่ เหมือนคนตอ้ งโทษำพอ่ ตำเคอื ง
ทรมำนทุกขต์ รอมจนผอมเหลือง
ลูกเมยี พลดั กนั แตเ่ กรงเคืองเบอ้ื งบำทไม่อำจทูล
เหน็ ทนั ตำ
ฯ ๘ คำ ฯ เจรจำ
ขำ้ ไปเห็นเปนน่ำ ทำ้ วสิงหฬรำชนเรนทร์สูร
สงสำร ยง่ิ เพม่ิ ภูลพิศมยั ในนดั ดำ
นอ้ ยฤๅช่ำงออเซำะฉอเลำะว่ำ
ลกู ต้งั จติ รคิดจะ ให้พอ่ ตำจูบหน่อยเถดิ กลอยใจ
ขออยเู่ นืองเนือง พอ่ ไปเห็นคนโทษเขำ้ ทไ่ี หน
ฤๅโทษไกเ่ บ้ียฝ่ินกินสุรำ
๏ เมอ่ื น้นั

ฟังหลำนวำ่
กลำ่ วเปนเคำ้ มลู

สวมสอดกอดรัด
แลว้ ตรัสพลำง

รูร้ ำวกบั ผใู้ หญ่
ไวอ้ ชั ฌำ

น่ีใครพำสญั จร
ซอกซอนเล่น

มนั ฉกชิงว่งิ รำว

เขำครำวไร จะไดร้ ูห้ นกั เบำทเี่ จำ้ วำ่
บดิ ำไม่ขดั ทดั ทำน
พ่อจะถำมไถไ่ ล่
เลยี งดู กจ็ ะใหแ้ กเ่ จำ้ ผลู้ กู หลำน
จะเศกพอ่ ใหผ้ ำ่ นภำรำ
ถำ้ โทษทณั ฑม์ นั ฯ ๑๐ คำ ฯ
พอจะเมตตำ พระนำรำยนธ์ ิเบศร์สำรวลร่ำ
พลำงสนองบญั ชำพระยำยกั ษ์
ถึงโภไคยไอสูรย์ จะโปรดให้ครอบครองอำณำจกั ร
ของพอ่ เถำ้ พระคณุ อยลู่ กู หนกั เทำ่ ฟ้ำดิน
เขำผดิ ขอ้ อกุ อำจประมำทหม่ิน
แต่พอเตบิ ใหญ่
เขำ้ ใจกำร

๏ เม่อื น้นั

ทำชออ้ นถอน
หนวดให้พอ่ ตำ

ซ่ึงทรงพระ
เมตตำแก่ขำ้ ไซ้

ทำ้ วตรสั โดยใน
พระไทยรกั

อนั คนตอ้ งโทษำ

ทข่ี ำ้ ขอ โทษถงึ สิ้นชีวนั บรรไลย
จะมำเฝำ้ พระเจำ้ ตำกไ็ มไ่ ด้
เปนคนโฉดโหด
ไร้ใจทมฬิ มใิ ช่คนโทษทเ่ี มืองน้ี

เดี๋ยวน้ีกลบั รู้ตวั มำปลอมคนปนอยใู่ นกรุงศรี
ว่ำชว่ั ชำ้ ขอประทำนชีวไี วส้ ักคร้งั

อนั ถ่นิ ฐำน ฯ ๑๐ คำ ฯ
บำ้ นเมืองเขำอยู่ ทำ้ วสิงหฬหลำกจติ รคดิ หวงั
มำขอพ่อดอกกระมงั อำ้ ยจงั ไร
ไกล โมโหแคน้ แน่นคอมนั ไส้

ควำมเกรงควำม
กลวั ตวั เปนหนู

พระองคจ์ ง
โปรดปรำนี

๏ เมือ่ น้นั

ไขวห่ ำ้ ง
เอกเขนกน่ิงฟัง

มนั แน่แลว้ สินะ
ชะลกู พอ่

ลุกข้ึนกระทบื ดูด๋ไู อล้ กู เล็กเด็กนอ้ ย
บำทตวำดไป กคู ดิ คิดแลว้ กแ็ คน้ แน่นคอหอย
ใหง้ วยงงหลงถอ้ ยพลอยพยกั
ควรฤๅมำ
สำระแนแกแ้ ทน จงเร่งบอกออกมำใหร้ ู้จกั
เค้ียวเล่นเปนผกั สนุกใจ
ช่ำงเคลอื บแฝง กะไรเลยลวงตำต่อหนำ้ ได้
แต่งลน้ิ มำ จะตดั หัวเสียบไวต้ ะแลงแกง
สำออย ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจำ

ไหนตวั ตนคน โอ้
โทษทมี่ ึงวำ่
กูจะผำ่ อกให้ พระนำรำยนธ์ ิเบศร์ไม่บอกแจง้

ไสท้ ลกั

ชิชะนำรำยน์
ธิเบศร์เอ๋ย

ใครสั่งสอนมงึ
มำจงวำ่ ไป

๏ เม่อื น้นั

เหน็ พ่อตำโกรธ กก็ รรแสงโศกำจำบลั ย์
หนกั พระภกั ตร์
ประทำนโทษโปรดกอ่ นอยำ่ หุนหัน
แดง จงอดกล้นั โทษำเสียเอำบุญ
ผดิ ทีสองทีไมเ่ คอื งขุ่น
กอดบำทำไว้ ใหล้ กู ไดแ้ ทนคุณพระบิดำ
พไิ รวอน ไมข่ ออยใู่ ห้คนเห็นหนำ้
ทลู พลำงโศกำสอ้ืนฮกั
จะเปนเวรำดว้ ย ฯ ๘ คำ ฯ โอด
ฆำ่ ฟัน
ร่ำย
เขำจะไดว้ ำ่ น้ำ
พระไทยดี ทำ้ วสิงหฬเศร้ำจติ รคดิ หน่วงหนกั
ขอพระพอ่ ตำจง

กำรุญ

ถำ้ แมน้ พ่อขำ้
ตำยวำยชนม์

เขำจะลว่ งดถู กู
ลูกกำพร้ำ

๏ เมือ่ น้นั

ฟังถอ้ ยคำหลำน พระยำยกั ษท์ รุดนง่ั ลงท้งั ยนื
สงสำรนกั น่ิงเถดิ พอ่ อำอยำ่ สอ้ืน
ตำไม่ขดั ขนื ใหเ้ คอื งใจ
อมุ้ พลำงทำง เหตุผลตน้ ควำมเปนไฉน
ปลอบพระนดั ดำ ฤๅว่ำใครบอกเลำ่ เจำ้ จงึ รู้
ฯ ๖ คำ ฯ
เนตรจะฟกช้ำจง
กล้ำกลืน พระกุมำรอดิ เอ้ือนเยอ้ื นอยู่
เชด็ น้ำหูน้ำตำแลว้ พำที
จงผินภกั ตร์ แลว้ จะมำฆ่ำพ่อขำ้ เปนผี
มำตำจะถำม
จึงจะทลู คดีใหแ้ จง้ ใจ
ไดป้ ระสบพบ
พอ่ ฤๅอยำ่ งไร

๏ เม่อื น้นั

จะลวงดอก
กระมงั ชง่ั ใจดู

หลำนยงั คดิ
แคลงจะแกลง้

ลอ่

แมน้ งดโทษ
โปรดประทำน

ชีวี ฯ ๔ คำ ฯ
ทำ้ วสิงหฬย่ิงคดิ พิศมยั
๏ เมื่อน้นั มำสงไสยต้งั กระทเู้ ถดิ ดเู อำ
ดำรัสตรัสตอบ
พระหลำนไป ตำจะดบั โมโหใหแ้ กเ่ จำ้
อนั ไอไ้ ชยเชฐ
อยำ่ พะวงจงเลำ่ เถิดนดั ดำ
เฉโก ฯ ๔ คำ ฯ
ช่ำงฉลำดน่ี
กระไรไมใ่ จเบำ พระนำรำยน์ธิเบศร์กห็ รรษำ
จึงทลู กิจจำแต่ตน้ ไป
๏ เมอ่ื น้นั
บงั คมกม้ กรำบ กบั เด็กเด็กดว้ ยกนั ไปป่ ำใหญ่

กบั บำทำ เขำ้ มำใกลห้ ลำนรกั แลว้ ทกั ทำย
เมื่อเชำ้ หลำนลำ
องคพ์ ระทรง

ธรรม์
พบชำยห้ำคนดน้

เดินไพร

ขำ้ เดือดฟุ้งมุง่ จะให้ส้ินชีวิตรดงั จติ รหมำย
แผลงธนูศลิ ป์ เปนดอกไมม้ ำกมำยหลำยพรรณ

ลูกศรห่อนร้ือมำ กอดจบู ลบู ไลแ้ ลว้ รับขวญั
กลบั กลำย จึงรำพรรณเล่ำควำมแต่ตน้ มำ

พระบดิ ำมำอมุ้ อนั โทษตวั ผดิ นกั ผิดหนำ
เอำหลำนไว้ กก็ ลวั จะโกรธำใหฆ้ ่ำฟัน
แตอ่ อกชื่อพอ่ ตำกต็ วั สั่น
ท้งั เหน็ แหวน
แมน่ ยำเปน ชีวนั อยใู่ ตบ้ ทมำลย์
หลำนดูพระบิดำน่ำสงสำร
สำคญั

ว่ำเปนเครำะห์
เพรำะเชื่อคนชว่ั

คร้นั จะมำเฝำ้
พระเจำ้ ตำ

เฝำ้ บ่นออดทอด
ถอนฤไทยฮือ

ว่ำพวกพอ้ งสุริ
วงศพ์ งศพ์ นั ธุ์

แมน้ ฆ่ำกต็ ำยไม่
หมำยสู้

คร้ันคิดคดิ ไปให้ ดว้ ยพ่อยงั ร้ำวฉำนกบั มำรดำ
รำคำญ หลำนจะช่วยออ้ นวอนใหน้ กั หนำ

จงโปรดว่ำชนนี นดั ดำจะไดส้ บำยใจ
ให้ดีดว้ ย ฯ ๑๖ คำ ฯ
ทำ้ วสิงหฬสรวลสันตไ์ มก่ ล้นั ได้
ใหแ้ มด่ ีเสียกบั แมเ่ ขำขดั ใจจะตีรัน
พ่อเถดิ หนอตำ ตำจะยกให้พ่อผหู้ ลำนขวญั
ขอ้ น้นั มิรูท้ จี่ ะว่ำเลย
๏ เมือ่ น้นั เมำมวั ขบั เมียเสียเฉยเฉย
กะไรเลยเง่ำโงย่ ำ่ โมน่ กั
จงึ ตรสั หำ้ ม
นดั ดำอยำ่ ว่ำไป

อนั โทษบดิ ำไซ้
เจำ้ ไดข้ อ

แต่ส่วนซ่ึงจะให้
ดีกนั

เอออะไรไชย
เชฐมนั ช่ำงชว่ั

เกิดมำเพยี งน้ี
แลว้ มิเคย

ขำ้ งแมเ่ จำ้ เขำ ไดอ้ บั อำยไพร่ฟ้ำอำณำจกั ร
แคน้ ไม่รู้หำย หลำนรกั ยงั เยำวไ์ ม่เขำ้ ใจ
น่ีหำกขดั นดั ดำเจำ้ ไม่ได้
มนั ใหเ้ มียขม่ เหง กส็ ุดแทแ้ ตใ่ จของมำรดำ
ไมเ่ กรงภกั ตร์ ฤๅคอยฟังร้ำยดีอยใู่ นป่ ำ

ถงึ ตำกแ็ คน้ แสน ดูด๋จู ะว่ำประกำรใด
สำหสั ฯ ๑๒ คำ ฯ
พระนำรำยน์ธิเบศร์เฉลยไข
อนั จะดีมดิ ีกนั ปลอมเปนไพร่ตดิ ตำมขำ้ เขำ้ มำ
น้นั ไซ้ ท่ที ิมริมประตูขำ้ งน่ำ

นี่พ่อเจำ้ เขำ้ มำยงั
ธำนี

ตำจะใคร่พบเขำ
เจำ้ พระยำ

๏ เม่ือน้นั

พระพ่อกบั พี่
เล้ยี งผรู้ ่วมใจ

หลำนใหพ้ ระ
บิดรซ่อนอยู่

ยงั เกรงพระรำช จะให้มำเฝำ้ ตอ่ พรุ่งน้ี
อำญำ
ลำองคไ์ อยกำเรืองศรี
ทลู พลำงทำง
ประนตบทบงสุ์ ไปปรำสำทมณีทส่ี ำนกั
พระพเ่ี ล้ยี งรบั
ฯ ๖ คำ ฯ เสมอ
เสด็จจรลี วิฬำร์แสนรูแ้ สนหลกั
แจง้ ประจกั ษร์ ีบร้นเดินบ่นมำ
๏ บดั น้นั
แอบมำ่ นฟัง ฯ ๒ คำ ฯ
ควำมทีถ่ ำมซกั
ลำสีนวน
๏ ทีน้ีสมคิดแลว้
อีแมวเอ๋ย จะเยำะเยย้ ถำกถำงให้หนกั หนำ

ใหค้ ุม้ ค่ำแคน้ จะตอ้ งตีตอ้ งด่ำก็ไมค่ ิด
แทนน้ำตำ
เดินเขมน้ เขน่ กูจะร่ำรำพรรณให้เจ็บจติ ร
เข้ยี วเค้ยี วฟัน

ทำชะแงแ้ ลเลง็ แตง่ จริตหยบิ หยง่ ตรงมำ
เพ่งพิศ ฯ ๔ คำ ฯ สีนวน

๏ คร้ันถงึ แถว เยย้
ทิมริมประตู
พอแลสบพบ แกลง้ หยดุ อยดู่ ูคนท้งั ซ้ำยขวำ
ภกั ตร์พระรำชำ นำงวฬิ ำร์หวั ร่ององนั
แลว้ ทำเสียงแหง้
แหบแสบคอ พูดถอ้ เปรียบเปรยเยย้ หยนั
โอ๊ยไมท่ นั เหน็ เลยประหลำดนกั
น่ีฤๅภมู นิ ทร์ป่ิ น
เหมนั ต์ เออมิรู้หม่อมพ่อเจำ้ ท่อนสัก
ยงั มดื มลมวั นกั มำทำไม
แต่แรกคิดว่ำใคร
หำไหนหนอ มำตดิ ตำมควำมอำยไปเสียไหน

ขำ้ แปลกหนำ้ ไป
ไม่ไดท้ กั

อนั ผหู้ ญงิ สิงหฬ
คนแสนร้ำย

ฤๅเอำอำยขำย จึงอสุ ่ำห์มำไดจ้ ะใคร่รู้
ฝำกไวก้ บั ใคร ฯ ๘ คำ ฯ เจรจำ

๏ เมอ่ื น้นั ร่ำย
แลดพู ีเ่ ล้ยี งกต็ ำ่ ง
พระไชยเชฐน่ิงฟังนงั่ ไขหู
ดู พระอดสูสูน้ ิ่งอยใู่ นใจ
เพรำะกหู ลงกลอี
เดียรฉำนจึงกลำ้ มำว่ำได้
คนพำล
จะซ้ำร้ือถอื จติ ร ภวู ไนยคดิ พลำงทำงบญั ชำ

กผ็ ิดไป มำเยำะเยย้ ตดั ภอ้ พอ่ หนกั หนำ
อนิจำนิจำวิฬำร์
เพรำะชว่ั ชำ้ เหลือใจในวนั น้นั
เอ๋ย
โทษผดิ จงึ โมโหมืดมดิ ไมอ่ ดกล้นั
ติดตำมมำ
พเอิญใหเ้ คลมิ้ ตวั ชว่ั ท้งั น้นั จะโทษใคร
คลมุ้ กลมุ้ จติ ร
ถึงว่ำไปอืน่ อนื่

สกั หม่ืนพนั จะทิ้งขวำ้ งร้ำงหยำ่ น้นั หำไม่
จะสู้ตำยไม่ไปเมืองเหมนั ต์
จึงตำมมำวอนงอ้
ขอษมำ ฯ ๑๐ คำ ฯ
วฬิ ำร์ตบมือแลว้ เยย้ หยนั
แมน้ นำงแคน้ ขดั จะมำลุกะโทษทณั ฑเ์ มอ่ื วนั น้ี
ตดั อำไลย ถำ้ หำไมก่ จ็ ะมว้ ยเปนผี
จะนง่ั ลอ้ มสำมเี ปนวงกง
๏ บดั น้นั พอกระดกู ผุเลอยี ดจนเปนผง
จึงไดพ้ บสบองคเ์ จำ้ ทอ่ นไม้
ชะช่ำงถ่อมตวั ยงั จะมำลอยนวลชวนไปใหม่
ชวั่ วนั น้นั

น่ีเดชะทำ่ นพระ
พเ่ี ล้ยี งช่วย

หมอ่ มเมยี จะ
เกษมเปรมปรีด์ิ

กวำ่ จะคิดคืน
หลงั ถงึ แม่ลกู

น่ีหำกวำ่ วฬิ ำร์พำ
ด้นั ดง

แตเ่ จ็บอำยเพียง

น้ีแลว้ มสิ ำ เขำไมข่ อพอใจเหน็ เหมนั ต์
ฯ ๘ คำ ฯ
สบถเสียแลว้ คะ ชะช่ำงพูดจำคมสัน
ข้คี ร้ำนไป
เชิงช้นั แสนงอนกระบอนกระบงึ
๏ วเิ อยวิฬำร์ เปนมนุษยก์ ็จะนบั ว่ำคนหน่ึง

ท้งั สบดั สบงิ้ ทงุ้ ทีจะป่ึ งป้ันล่ำก็ทำเปน
ทงิ้ ครนั
กำรหัวใจไมตรีจึงไมเ่ ห็น
แต่เปนแมวแลว้ ถำ้ แมน้ เปนผคู้ นจะถึงใจ
ยงั ฟังเปนกรับ เปนคนแลว้ หำเสียเจำ้ ไดไ้ ม่

ท้งั เหน็บแนม
แหลมหลกั ฦ

กซ้ึง

เสียดำยหนอนำง
เปนวิฬำรี

ทพี่ ลอยได้
ลำบำกยำกเยน็

บญุ คุณเจำ้ มีกบั
ลูกเมยี

ถำ้ ยงั มชี ีวิตร เจำ้ จะไดด้ ูพวกอยี ยุ ง
ดว้ ยกนั ไป ฯ ๘ คำ ฯ
ขำ้ มใิ ช่บำ้ ยออยำ่ เสริมส่ง
๏ น่ำเอยน่ำหัว ไม่รกั คบคนหลงเมำมวั
ร่อ แต่เขำยกุ ็เช่ือวำ่ เมยี ชวั่
ควรเปนเมียเปนผวั ท้งั เจด็ นำง
ถึงเปนสัตวเ์ ดียร แมน้ ไม่หลงกจ็ ะสงไสยบำ้ ง
ฉำนก็พำนตรง ช่ำงเช่ือว่ำลูกนำงเปนทอ่ นไม้
กจ็ ะรูอ้ ยสู่ ้ินวำ่ ทำใส่
คิดมำน่ำอำยชำย แบกหนำ้ มำไยทเ่ี พงิ พล
มทุ ะลุ

นำงเหล่ำน้นั ท้งั
รักท้งั กลวั

ท่จี ริงเลำ่ ถงึ เขำ
จะยยุ ง

น่ีมืดมลกระไร
ไมร่ ุ่งรำง

แต่เด็กเดก็
กระจริ ิดพินิจดู

เมอ่ื เหน็ เปนจริง
แลว้ กแ็ ลว้ ไป

ถำ้ เปนใจอีแมว ไมอ่ ยำกงอ้ ขอกรำยเมืองสิงหฬ
แลว้ สู้ตำย กว่ำกระดกู จะป่ นเปนผลคลี

จะมอดมว้ ยดว้ ย ฯ ๑๐ คำ ฯ
โฉมนำงเจด็ คน ท้งั ขู่ท้งั เคยี ดท้งั เสียดสี
ปัญญำมเี คลำ่ คล่องกต็ รองดู
๏ แสนเอยแสนรู้ กลำ้ เอำชีวิตรเขำ้ มำสู้
จะว่ำชงั โฉมตรูสุวญิ ชำ
สิตวั จดั สำรพดั
จะรู้ที ก็เร่งรำพงึ กอ่ นจงึ คอ่ นว่ำ
เจำ้ วำ่ ไปเถดิ ไม่เถยี งเลย
ขำ้ ทำชว่ั ไม่กลวั
จะมว้ ยมิด ฯ ๖ คำ ฯ

จนเปนไพร่
อำไศรยนำย

ประตู

ฤๅจะว่ำรกั หำกมี
กรรม

ขำ้ รบั แพเ้ จำ้ แลว้
นำงวิฬำร์

๏ น่ำเอยน่ำอดสู ช่ำงดีจริงนิ่งสูด้ ูตำเฉย
ทรหดอดทนเป นิจจำเอ๋ยหลงใหลแลว้ บำ้ ยพลอย

นคนเคย ถงึ ถำกถำงอยำ่ งไรไมร่ ำถอย
จะว่ำไปกเ็ หนื่อย
เยำะนำยเล่นสักหน่อยหน่ึงเถิดรำ
เมือ่ ยลกู คำง
จะกลบั ไปในวงั ซ่ึงมพี ระคณุ แกเ่ จำ้ ขำ้

นง่ั คอย จะอสุ ่ำห์แทนคุณทำ่ นคนตรง
ขอกรำบลำฝ่ ำ
เทำ้ ทำ่ นท้งั ส่ี แสนงอนแตง่ จริตหยบิ หยง่
แมน้ ชีวิตรยงั ไม่
ไปปรำสำทโฉมยงสุวญิ ชำ
มรณำ ฯ ๘ คำ ฯ ชุบ
ทำเสแสรง้ ปำก
ช้ำปี่
วำ่ ตำคอ้ น
คนื เขำ้ ในวงั ดงั พระไชยเชฐคดิ ถงึ โอรสำ

จำนง

๏ เมอ่ื น้นั

ลืมพ่อเสีย จนสิ้นแสงสนธยำไม่เยี่ยมดู
แลว้ ฤๅแกว้ ตำ
โอว้ ำ่ สุวญิ ชำผู้ พส่ี ู้แสนลำบำกเขำ้ มำอยู่

เพ่ือนยำก ลำแพนขำดลำดปกู บั เสื่อเตย
อนำถนอนใน
ทมิ ริมประตู ทอดทอ่ นไมว้ ำงต่ำงเขนย
พี่เล้ยี งช่วยปัดจดั
นิจำเอ๋ยเคยศขุ มำทุกขท์ น
ท่นี อน
ผวั เอนลงมใิ คร่ จะลำแกว้ ตำตำยในสิงหฬ

จะไดเ้ ลย จนสุริยนเร่ือรำงสว่ำงฟ้ำ
แมน้ เจำ้ ตดั ไมตรี ฯ ๘ คำ ฯ ตระ

พีเ่ สียแลว้ ลมพดั ชำยเขำ
แตต่ รึกตรำ
อำวรณร์ อ้ นรอน พระนำรำยน์ธิเบศร์โอรสำ
เร่งถวิลจนิ ดำถงึ บิดร
๏ เมือ่ น้นั
คร้นั ฟ้ื นตื่นจำก

นิทรำ ไม่ข้ึนเฝ้ำชนนีเหมือนแต่ก่อน
จงึ โสรจสรง
ทรงเครื่องเรือง ไปประตูพระนครทนั ใด
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
ศรี
ร่ำย
เดก็ เดก็ โดยเสด็จ
บทจร กม้ เกษบงั คมประนมไหว้
ทลู ขอโทษไภยพระบิตรุ งค์
๏ คร้นั ถึงสมเดจ็ วำ่ จะฆำ่ ให้มว้ ยเปนผุยผง
พระบิตุเรศ
ขอองคช์ นนีรอดชีวำ
แลว้ ว่ำลูกไปเฝ้ำ แตล่ ะคำสำเนียงดงั ฟ้ำผ่ำ
ทำ้ วไท

ไอยกำกริ้วโกรธ
โกรธำ

ชมสี่พีเ่ ล้ยี งว่ำ
ซ่ือตรง

พ่อตำกริ้วกรำด
ตวำดเสียง

ลกู กลวั ตวั สั่นดงั โศกำกลง้ิ เกลอื กเสือกไป
ตปี ลำ จงึ ปลอบขำ้ วำ่ หลำนอยำ่ รอ้ งไห้

ไอยกำมจี ิตรคดิ ไปเฝ้ำทำ้ วไทไอยกำ
สงสำร ฯ ๘ คำ ฯ
พระไชยเชฐเชยชมโอรสำ
ใหบ้ อกบิดำคลำ ดวงตำของพอ่ เพอ่ื นชีวติ ร
ไคล เส่ือมคลำยวำยทกุ ขอ์ อกไปหนิด
จวนตวั กลวั ฤทธ์ิพระยำยกั ษ์
๏ เม่อื น้นั รีรอทอ้ ใจหน่วงหนกั
กลวั นกั หกั ใจจรลี
จบู กอดลกู แกว้ ฯ ๖ คำ ฯ เพลง
แลว้ บญั ชำ

เจำ้ เมตตำบิดำ
ค่อยผำศุก

พ่อยงั พร่ันแตจ่ ะ
เขำ้ เฝ้ำชิด

ตรัสสง่ั พ่เี ล้ยี ง
แลว้ คลำไคล

ฉวยฉุดยดุ กร
พระลกู รกั

๏ คร้ันถงึ ถวลิ หวงั สุวิญชำมำรศรี
ปรำสำทรำชวงั ภมู สี ร้อยเศร้ำไปเฝ้ำพลนั

ดูไหนไม่เหน็ ฯ ๒ คำ ฯ
นำงเทวี ฝ่ำยฝูงสุรำงคน์ ำงสำวสรรค์
แทรกเสียดเบียดกนั มำคอยดู
๏ บดั น้นั กลั ยำนบนอบแลว้ หมอบอยู่
ต่ำงดูเหน็ จริตผิดทำนอง
แน่นนง่ั คง่ั คบั ทรวดทรงดไู หนไม่บกพร่อง
นบั พนั เดี๋ยวน้ีหมองมวั คล้ำดำไป
ฉุกละหุกทกุ ขต์ รอมผอมไผ่
คร้ันเห็นพระ
ไชยเชฐเสด็จมำ

สกิดเพื่อนเตอื น
พิศพระโฉมตรู

บำ้ งวำ่ แตก่ ่อน
ร่อนชะไร

ผวิ เน้ือเรื่อเรือง
เหลอื งเปนทอง

บำ้ งว่ำขำ้ เหน็ ไม่
เปนศุข

พลดั พรำกจำก พระจริตผดิ ไปทุกส่ิงอนั
เมียเสียน้ำใจ ไม่แกลง้ วำ่ เดินกำ้ วจนเทำ้ สั่น
เสียงกระซิบสนนั่ ปรำสำทไชย
บำ้ งวำ่ เธอทำชว่ั ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจำ
กลวั พอ่ ตำ
สุวญิ ชำไดย้ นิ ยงิ่ สงไสย
ตำ่ งคนตำ่ งพูด จงึ แยม้ แกลแลไปมไิ ดช้ ำ้
กบั เพอ่ื นกนั จงู ลกู จรลีมำตรงหนำ้

๏ เมื่อน้นั กลั ยำโศกศลั ยต์ นั ใจ
นงลกั ษณบ์ งั คมประนมไหว้
แซ่เสียงสำว
สรรคด์ ว้ ยอนั ใด ผิวภกั ตร์หมองไหมโ้ รยรำ

นำงเหน็ พระรำช
สำมี

ใหส้ งสำร
สมเพชเวทนำ

แลว้ แอบบำน
บญั ชรซ่อน

ภกั ตร์

พลำงพนิ ิจพิศดู
พระภูวไนย

โอว้ ำ่ อนิจำเจำ้ ยงั กำรุญรักเมยี อยหู่ นกั หนำ
ประคุณ ทนทุกขเ์ วทนำถงึ เพียงน้ี
พ่อไมก่ ลวั ชีวนั จะเปนผี
อุส่ำหส์ ูพ้ ยำยำม
ตำมมำ คร้ันคิดไปอกิ ทกี ็สำใจ
เจ็ดนำงช่ำงประโลมพิศมยั
พระบิดำกริ้ว ทำไดร้ ้อยตลบทบทวน
โกรธคำดโทษ กลั ยำโศกสรอ้ ยละห้อยหวน
กรรแสงศลั ยร์ ัญจวนป่ วนใจ
ทณั ฑ์ ฯ ๑๔ คำ ฯ โอด
วฬิ ำร์แอบม่ำนทองสองไข
เม่ือคดิ มำก็น่ำ
ปรำนี

เปนไรเล่ำไม่เฝ้ำ
อยเู่ ชยโฉม

กบั เรำน้ีไมม่ ีอำ
ไลย

คิดรักคดิ แคน้
แน่นอุรำ

หบั บญั ชรทอด
ถอนฤไทยครวญ

๏ บดั น้นั

แกลง้ เยยี่ มยืนยน่ื ทำใส่ไคลพ้ ูดจำขำ้ คลำงแคลง
หนำ้ ออกไป เยี่ยมแกลแปรผนั แลว้ กรรแสง

ประหลำด ฤๅผงแกลง้ แสร้ำงปลวิ มำเขำ้ ตำ
ใจเปนไรหนอ อะไรหนอประหลำดนกั หนำ

หม่อมแม่ กระน้ีฤๅมนิ ่ำร่ำไร
ฤๅร้องไห้ดว้ ยแสนพศิ มยั
น่ำใจหำยจนสำย
พระเนตรแดง ดวงใจแมม่ ำถึงธำนี
ฯ ๘ คำ ฯ
เทยี่ วมองยอ่ งยืน สุวิญชำฟังว่ำน่ำบดั สี
ยน่ื คอ วิฬำรีหลบเลี่ยงเมยี งมอง

โอ๋ยออ้ พอ่ เจำ้
ทอ่ นไมม้ ำ

แลว้ ถำมว่ำโศกำ
ดว้ ยคิดแคน้

เมอื่ กระน้ีจะคิด
ประกำรใด

๏ เมอ่ื น้นั

นำงเคอื งขดั ฉวย
พชั นีตี

นำงทำปำกหยิบ นี่เน้ือว่ำอีแมวมนั จองหอง
หยบิ กระซิบดำ่ ทำแกต่ วั หวั พองมำพดู จำ
กก็ ลกำรอะไรมำสอดว่ำ
เพรำะวำ่ ไดถ้ ำด กบั ลกั กินปลำในครัวไฟ
เงนิ ถำดทอง
ฯ ๖ คำ ฯ
กูจะรกั จะแคน้ วิฬำร์กล่ำวแกลง้ แถลงไข
จะรอ้ งไห้ ข้ึนหลงั คำของใครก็ไม่เปน
ใครแต่งกลอยำ่ งไรในจะเห็น
มงึ น้ีดีแตข่ ้ึน จะคน้ ดน้ ดเู ล่นให้เหน็ ใจ
หลงั คำ ทำร้องว่ำใครนนั่ มำแต่ไหน

๏ บดั น้นั

ท่ีกำรลกั ผกั ปลำ
ไม่พอใจ

ขำ้ ดีแตค่ อยดู
รู้เท่ำคน

ย่งิ ไมบ่ อกอแี มว
แลว้ ซ่อนเรน้

ตอบพลำงวิ่ง
ออกนอกชำลำ

นี่ออ่ หมอ่ มพ่อ มำธุระอะไรทใี่ นวงั
เจำ้ ท่อนไม้ เหน็ งดงำมลงกวำ่ หนหลงั
ละเมยี ไวว้ งั ใหว้ ่ำงเชย
ขำ้ ดูดูเม่อื แรกก็ ฯ ๘ คำ ฯ เจรจำ
แปลกหนำ้ พระไชยเชฐเมิดเมินเดินเฉย
มนั เยำะเยย้ อดสูก็สูท้ น
อนิจำว่ิงมำแต่ ดว้ ยกลวั อำญำทำ้ วสิงหฬ
ลำพงั ปำกบน่ ภำวนำทกุ หำยใจ
กต็ กใจลงนง่ั บงั คมไหว้
๏ เม่ือน้นั น่ีกรำบใครกลำงถนนหนทำง

ไมต่ อบวำจำ
วิฬำร์เลย

ทำสงบเสงยี่ ม
เจยี มตวั

หยดุ หยดุ ย้งั ยง้ั
ระวงั ตน

ไดย้ ินทำ้ วดำรสั
ตรสั เสียงดงั

พระกมุ ำรยดุ กร
บิดรไว้

คร้ันคดิ มำไดใ้ ห้ จึงว่ำพอ่ กลวั เหลอื ยง่ิ เสือสำง
ยอ่ ทอ้
ใหพ้ ีเ่ ล้ยี งเคยี งขำ้ งจรลี
ยดุ มือลกู ไวไ้ ม่
ละวำง ฯ ๘ คำ ฯ เพลง

๏ เม่ือน้นั ชำ้
สถิตยเ์ หนือแทน่
ทำ่ นทำ้ วสิงหฬยกั ษี
รัตน์รูจี พรง่ั พรอ้ มนำรีกำนลั ใน
คอยองคห์ ลำน
นอ้ ยเสนหำ จะชกั นำบดิ ำเขำ้ มำไหว้
แกลง้ ส่งสุรเสียง
ภวู ไนยทำตึงบ้งึ ภกั ตร์
สนน่ั ไป
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เหวยเหวย
กำนลั ขนั ที ร่ำย
ให้ตำรวจตรวจ
เตรียมจงพรอ้ ม ออกไปสัง่ เสนีมศี กั ด์ิ

กูจะซกั ไซถ้ ำมควำมผวั เมยี

พรัก ฯ ๒ คำ ฯ เจรจำ
พระไชยเชฐตกประหมำ่ หนำ้ เสีย
๏ เมอ่ื น้นั
ควำมกลวั พอ่ ตำ ยนื เงี่ยหูฟังระวงั ไภย
แขง้ ขำเพลีย
แตข่ ยบั ลบั ลอ่ อยู่ ตวั สนั่ สทำ้ นเหงื่อกำฬไหล

ชำ้ นำน อกสน่ั หวน่ั ไหวอยทู่ กึ ทกั
เอำคณุ พระเปน ฯ ๔ คำ ฯ เพลง โอด
ท่พี ่ึงดึงเขำ้ ไว้ ทำ้ วสิงหฬลกุ สอกึ ข้นึ กึกกกั

๏ เม่อื น้นั กจู ะหักคอกินใหส้ ้ินเน้ือ
ฉวยตระบอง
ร้องเหวยอำ้ ยทร มึงช่ำงชว่ั ชำตปิ ลำดเหลอื

ลกั ษณ์ ซำนซมงมเช่ือนำงเมียงำม
เอออะไรไม่
พอทพี่ อทำง
ไม่รูเ้ ท่ำผหู้ ญงิ ริง

เรือ

ลูกกสู ุวญิ ชำน้นั มนั ผดิ ชอบอะไรขำ้ ขอถำม
ไซ้ หยำบหยำมขม่ เหงไม่เกรงเรำ

จะใหฆ้ ่ำให้แกง มุดหวั ตำมมำทำไมเล่ำ
แกลง้ ใส่ควำม จองหองเปล่ำเปล่ำเจำ้ พระยำ
วฬิ ำร์มนั บอกเล่ำกูหนกั หนำ
ขบั ไล่ไสเสียวำ่
เมียชว่ั จะสู้กบั พอ่ ตำก็มำซิ
ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจำ
ช่ำงกระไรทำได้ พระไชยเชฐตวั ส่ันสิ้นสติ
กท็ ำเอำ มิไดป้ ริปำกทลู ขอโทษทณั ฑ์
สดุง้ โดดโลดไปใจพร่ันพร่ัน
มึงเยอ่ หยงิ่ หำญ
ฮึกคึกขนั

ชะเจำ้ คนดีมี
ฤทธำ

๏ เมอื่ น้นั

กม้ หนำ้ ภำวนำ
นง่ั นิ่งมิ

เห็นขนุ มำร
โกรธำเขำ้ มำใกล้