หลังฝนโปรย

เด็กหญิงยิ้มกว้างที่ทีมของเธอทำแต้มได้ก่อน และยังคงทำแต้มได้
อยา่ งต่อเนือ่ ง จนกระทัง่ ในชว่ งหลัง ๆ ท่ีอกี ฝ่ายเรมิ่ ทำแต้มตามมาได้ตดิ ๆ จึงทำ
ใหค้ ะแนนห่างกันไม่มากเหมอื นชว่ งแรก

การแข่งขันยังคงดำเนินไปอย่างดุเดือด ควบคู่ไปกับกองเชียร์ที่ต่างก็
ผลัดกนั ออกมาเต้นและร้องเพลงสง่ กำลงั ใจใหน้ กั กฬี ากันอย่างสนกุ สนาน

ด้านกบที่เพิ่งแข่งเปตองเสร็จรีบเดินมาส่งเสียงเชียร์เพื่อน ๆ จนแทบจะ
ติดขอบสนาม เขายืนมองคนโน้นทีคนนี้ทีก่อนจะหยุดสายตาไว้ที่เด็กหญิงคน
หนึ่งซึ่งเป็นเพียงคนเดียวในสนามที่นั่งอยู่บนรถเข็น สีหน้าท่าทางของเธอเบิก
บานและมคี วามสุขมากจนเขาแทบจำไมไ่ ด้แล้วว่าเมื่อหลายเดือนก่อนเธอดูไม่มี
ชวี ิตชีวามากแคไ่ หน

เด็กชายยิ้มกว้างกับภาพที่เห็น เขาทั้งดีใจและโล่งใจที่พี่สาวคนนี้ของ
เขากลับมาสดใสและกลา้ เผชิญหน้ากับผคู้ นมากมายอยา่ งทีเ่ ป็นอยู่ตอนน้ีได้

“เด็กคนน้ันรบั ลูกเกง่ จัง”

“คนไหนหรอื คะครูแมว”

“คนท่นี ง่ั รถเข็นฝั่งสสี ม้ น่นั ไงคะ”

“อ๋อ เดก็ นักเรยี นหอ้ งจันทร์เองค่ะ”

“ใชค่ นท่วี ่าพิการหรือเปล่าคะ”

“คนนี้ล่ะค่ะ แต่เห็นแกเดินไม่ได้อย่างนี้ เก่งมากเลยนะคะ อย่างคราว
กอ่ นก็ไดเ้ ปน็ ตวั แทนไปแขง่ วาดภาพกับเลา่ นิทานดว้ ยแนะ่ ”

๑๕๐ | หลังฝนโปรย

“ตายจรงิ เกง่ จังเลยคะ่ นา่ ภมู ใิ จแทนคนในครอบครวั จังเลยนะคะ”
กบที่ได้ยินบทสนทนาระหว่างคุณครูทั้งสองคนอดปลื้มใจและภูมิใจ
แทนบไี ม่ได้ เขาอยากจะให้เธอมาได้ยนิ คำพูดเหล่านด้ี ว้ ยตวั เองเหลอื เกนิ
ด้านคนที่ไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลังเป็นที่ชื่นชมของเหล่าคนดูยังคง
เพลิดเพลินกับการแข่งขันจนไม่ทันระวังตัว ทำให้เผลอพลัดตกลงมาจากรถเข็น
จนเหล่าคนดูข้างสนามและเพื่อน ๆ นักกีฬาด้วยกันเองต่างตกใจที่จู่ ๆ เด็กหญิง
ก็ล้มลงมาอย่างไม่มีใครคาดคิด แต่เพียงไม่นานทุกคนก็รีบพากันเข้าไปช่วยเธอ
จนกลับขน้ึ ไปนงั่ อยู่บนรถเขน็ ได้เหมือนเดิม
“พี่บีเจ็บตรงไหนหรือเปล่าจ๊ะ” ครูจันทร์ที่ยืนดูเด็ก ๆ แข่งกีฬาอยู่
ตลอดเวลารบี เขา้ มาถามและสำรวจเนือ้ ตัวของเด็กหญงิ ด้วยความหว่ งใย
“ข้อศอกถลอกนิดหนอ่ ยแต่ไมเ่ จบ็ เทา่ ไรค่ะ”
“ไหวหรอื เปล่าจะ๊ ถา้ ไมไ่ หวจะเปลีย่ นตวั ให้เพือ่ นเลน่ แทนก็ได้นะ”
“หนไู หวค่ะ อกี นิดเดียวก็จะแข่งเสรจ็ แลว้ ”
เธอรบี ตอบอยา่ งหนกั แน่น
“โอเคจ้ะ แต่ถา้ ไม่ไหวยงั ไงต้องรบี บอกครนู ะจะ๊ ”
“ค่ะ”

ศศพร แกว้ ผกั แว่น | ๑๕๑

เมื่อบียืนยันว่ายังไหว ครูจันทร์จึงไม่ได้ว่าอะไร แถมยังยิ้มให้เธอและ
ช่วยแปะพลาสเตอร์ปิดรอยถลอกที่ข้อศอกให้อีกด้วย ก่อนจะเดินกลับไปรอชม
การแขง่ ขันทข่ี อบสนามตามเดิม

บที ใ่ี จตมุ้ ๆ ตอ่ ม ๆ กลวั วา่ จะถูกหา้ มไมใ่ หแ้ ข่งกีฬาต่อกใ็ จชืน้ ขึ้นทันที

เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เด็กหญิงเผลอนึกถึงเรื่องในโรงเรียนเก่าขึ้นมา
อย่างช่วยไม่ได้ หากคุณครูกระทำแบบเดียวกับเหตุการณ์ในครั้งนั้น เธอก็คงจะ
หัวใจสลายไม่ต่างจากเดิมเป็นแน่ แต่เมื่อทุกอย่างที่เกิดตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบ
เม่ือกอ่ น จงึ ทำใหเ้ ธอดีใจและตน้ื ตันอยา่ งบอกไม่ถกู

การที่คนรอบข้างปฏิบัติต่อเธอเช่นเดียวกับคนปกติทั่วไป ทำให้เธอ
รู้สึกว่าตัวเองก็ไม่ได้แตกต่างจากคนอื่นเลยแม้แต่น้อย ที่อาจจะหกล้มหรือ
บาดเจบ็ ได้เป็นเรอื่ งธรรมดา ซ่ึงเป็นส่ิงที่สามารถเกิดไดก้ บั ทกุ คน

เด็กหญิงได้แต่คิดและดีใจจนมีกำลังฮึกเหิมแข่งกีฬาต่อจนพาทีมชนะ
ได้อย่างเฉียดฉิว ทุกคนต่างร้องดีใจและเข้าโอบกอดเธอไว้ ทั้งยังพากันชื่นชมที่
ถงึ แม้ว่าเธอจะบาดเจบ็ แตก่ ย็ งั สสู้ ดุ ใจจนแขง่ กฬี าต่อได้ยันจบ

“พี่บีเก่งที่สุดเลยเด้อ” กบที่เดินเข้ามาตอนไหนไม่รู้ ยกนิ้วชื่นชมบี จน
ทำให้เพื่อน ๆ ตา่ งก็พากันทำตามเขาไปดว้ ย

เด็กหญงิ นงั่ ยม้ิ ทา่ มกลางวงล้อมของเพ่อื น ๆ ทีก่ ระโดดโลดเตน้ ดใี จ

งานกีฬาสีในวันนี้ จึงเป็นวันที่บีมีความสุขมากอีกวันหนึ่งเลยก็ว่าได้
เพราะนอกจากจะสนุกและได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งในสังคมเหมือนคนทั่วไปแล้ว

๑๕๒ | หลงั ฝนโปรย

ยังเปน็ วันทม่ี ีความทรงจำท่ีดีซงึ่ เธอจะจดจำไว้ในใจตลอดไป ตอ่ ให้โตเป็นผู้ใหญ่
มากขน้ึ แค่ไหนเธอก็จะไมม่ ีวันลมื

ศศพร แกว้ ผักแว่น | ๑๕๓

๑๗
สะพานสายรงุ้

หลังจากที่ฝนโปรยลงมาตลอดช่วงเช้า ท้องฟ้าก็ค่อย ๆ เริ่มเปลี่ยนสีเมื่อฝนซา
สีครามสว่างสดใสของท้องฟ้าตัดกับแสงสีเหลืองอมส้มของดวงอาทิตย์จนดูเป็น
ภาพทส่ี วยงามสำหรบั เดก็ น้อยทง้ั สองคนเหลือเกนิ

บีและกบนั่งทอดอารมณ์อยู่บนแคร่ไม้ไผ่ริมทุ่งนาเขียวขจี หยดน้ำค้างท่ี
เกาะพราวอยู่บนยอดใบขา้ วก็สะท้อนแสงระยบั ชวนมอง

เด็กหญิงปล่อยใจให้เพลิดเพลินไปกับธรรมชาติเบื้องหน้า แล้วจึงหยิบ
ดินสอและกระดาษออกมาวาดภาพอนั สวยงามนเี้ ก็บไว้

“จะวาดรปู หรอื ” กบถาม
“อมื อยากวาดเก็บไวด้ เู ล่นนะ่ ”
“งนั้ ผมพาไอ้หมอกไปวง่ิ เล่นก่อนเดอ้ ”

๑๕๔ | หลังฝนโปรย

เด็กชายชี้มือไปยังต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นบนคันนา แล้วลุกไปหาเจ้าสีหมอกท่ี
นอนหมอบอยบู่ นพืน้ ดิน

“ไปเล่นกันไอ้หมอก” เขาร้องเรียกสุนัขแสนรักแล้วออกวิ่งนำไปบนคัน
นาสีเขยี ว สองมือเลก็ ๆ กางออกลบู ไลใ้ บข้าวอย่างเบิกบาน

สว่ นเจา้ สหี มอกกไ็ ม่นอ้ ยหนา้ จากที่เคยวิง่ ตามตอนนี้กลบั เปน็ ฝ่ายออก
นำเจ้าของไปล่ิว มันว่ิงไปไกลดว้ ยความเรงิ ร่า กอ่ นจะค่อย ๆ ชะลอตัวหันมามอง
ข้างหลงั เหมือนลมื อะไรบางอย่างไป ซ่ึงแนน่ อนวา่ ส่ิงทมี่ นั ลืมไม่ใช่อะไรท่ไี หนแต่
เปน็ คนท่มี นั วกกลับมาพันแขง้ พนั ขาเขาจนเกือบจะลม้ หนา้ ควำ่ นน่ั เอง

บีอมยิม้ กบั ภาพทเี่ หน็ แล้วใชด้ ินสอร่างภาพน้ันไว้ เธอขีด ๆ เขียน ๆ มัน
อย่สู กั พกั จนภาพรา่ งจากเส้นดินสอกลายเป็นภาพทงุ่ นาสุดลูกหลู ูกตาท่ีมีสายรุ้ง
ทอดยาวอยบู่ นทอ้ งฟา้ เป็นฉากหลัง ชว่ ยสง่ ให้ภาพของเด็กชายตัวเล็กซึ่งยืนส่งยิ้ม
และอา้ แขนกวา้ งโอบกอดสุนขั คู่ใจไวด้ ้วยความรักดอู บอ่นุ และละมุนมากยงิ่ ข้ึน

เด็กหญิงสูดหายใจลึกรับเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไว้เต็มปอด สีหน้าของ
เธอแช่มช่นื ดวงตาก็เปน็ ประกายสดใสฉายชัดถงึ ความสุข

สายลมเย็นพัดกลิ่นหอมของดอกกุมาริกาหรือช่อมาลีที่เลื้อยพันต้นแค
นาโชยมาแตะจมูก ดอกสขี าวนวลเล็ก ๆ ชชู อ่ อวดความสวยงามอยเู่ ตม็ ต้น

บสี งสยั มาตลอดวา่ หากดอกไม้ท่ไี ม่ไดอ้ อกดอกบนต้นไมใ้ หญ่ทยี่ ืนต้น
แข็งแรงจะยังคงสวยงามเหมือนเดิมอยู่หรือไม่ จนกระทั่งในเวลานี้ที่เธอได้เห็น
ดอกไม้ซึ่งเลื้อยไปตามดินหรือพันสิ่งที่อยู่ใกล้เคียงก็มีดอกที่สวยงามจับใจได้ไม่
ตา่ งกัน

ศศพร แก้วผกั แว่น | ๑๕๕

เด็กหญิงจึงได้เข้าใจว่า ดอกไม้แต่ละชนิดนั้นมีความสวยงามที่ต่างกัน
ออกไป ไม่ว่าจะเป็นไม้ยืนต้นหรือไม้เลื้อย ทุกต้นล้วนมีความสวยงามในแบบ
ของมันเอง เช่นเดียวกับคนเราที่ต่อให้แตกต่างกันแค่ไหนก็ย่อมมีความงดงาม
ในแบบของตวั เองเสมอ

บีโบกไมโ้ บกมือใหโ้ หน่งทีเ่ พ่ิงวง่ิ เข้าไปหากบแลว้ หนั มาชูมือทักทายเธอ
เดก็ หญิงสง่ ย้ิมกวา้ งใหพ้ วกเขาแลว้ แหงนหนา้ ขน้ึ มาท้องฟา้

ธรรมชาตเิ หลา่ นี้ช่างเหลือเช่ือ ทอ้ งฟ้าทเี่ คยมืดครึ้มในชว่ งเวลาฝนโปรย
กลับสว่างไสวขึ้นทันทีที่ฝนซา เปลี่ยนความหม่นหมองให้กลายเป็นความสดใส
ในชว่ั พรบิ ตาราวกับมีเวทมนตร์

เด็กหญิงค่อย ๆ หลับตาลงแล้วหวนนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา เธอ
อาจจะเคยเจอช่วงเวลาที่เลวร้ายจนแทบจะสิ้นหวังในชีวิต แต่เมื่อมันผ่านพ้นไป
ความสวยงามที่ซ่อนอยู่ก็จะค่อย ๆ ปรากฏขึ้นให้เห็น คล้ายกับท้องฟ้าทีม่ ักจะดำ
มืดในยามที่มีฝนจนมองไม่เห็นแสงสว่าง แต่หลังจากที่ฝนจางหายไปมันก็จะ
กลบั มาสว่างสดใสอีกครงั้

หากฝนไมไ่ ดต้ กอยู่ทกุ วัน ท้องฟ้าก็จะมีช่วงเวลาท่สี ดใสได้เสมอ

บีลืมตาขึ้นแล้วยิ้มให้กับตัวเอง สายตาเหม่อมองไปเบื้องหน้า เห็น
สายร้งุ ทที่ อดยาวไปตามแนวขอบฟา้ อย่างไม่มที ส่ี ้ินสดุ

หากฝนเปรียบเหมือนอุปสรรคที่เข้ามาในชีวิต สายรุ้งก็คงจะเปรียบได้
กับสะพานให้เราก้าวไปสู่ความสดใสและสวยงามกว่าเดิมในช่วงเวลาหลังฝน
โปรย

๑๕๖ | หลังฝนโปรย

ศศพร แกว้ ผักแวน่ | ๑๕๗

บทสง่ ท้าย

“เล่าต่ออกี สคิ ะคณุ แม”่ หนนู ้อยพูดดว้ ยเสียงงัวเงยี
“ไวค้ ราวหนา้ นะจ๊ะ เพราะตอนนก้ี ด็ กึ มากแลว้ ”
“แต่หนูยังไม่ง่วงเลยค่ะ” แม้จะบอกอย่างนั้น แต่ตาทั้งสองข้างของหนู

น้อยกลับปรอื ลงเร่ือย ๆ จนคนเปน็ แมไ่ ด้แตย่ ้มิ อยา่ งเอ็นดู
“ไมง่ ่วงก็ต้องนอนได้แลว้ จ้ะ เด็กดตี อ้ งเช่ือฟงั ผู้ใหญ่สจิ ะ๊ ”
หญิงสาวคลี่ยิม้ ก่อนจะลบู แกม้ นวลของลูกน้อยดว้ ยความทะนุถนอม
“กไ็ ด้ค่ะ แต่ถ้าหนูตนื่ แลว้ คณุ แม่ตอ้ งเล่าตอ่ นะคะ”
“ได้จะ้ ”
“สัญญานะคะ”
“สัญญาจ้ะ”
เมื่อคนเป็นแม่เอ่ยสัญญา หนูน้อยก็ยื่นนิ้วก้อยของตัวเองขึ้นเกี่ยว

นว้ิ กอ้ ยของแมท่ ันที แลว้ เปลือกตาทง้ั สองข้างกค็ ่อย ๆ หลับพรมิ้ ลง

๑๕๘ | หลงั ฝนโปรย

เสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บ่งบอกให้รู้ว่าลูกน้อยเข้า
สู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจึงขยับตัวออกห่างอย่างระมัดระวัง แล้ว
ค่อย ๆ ดึงผ้าห่มคลุมให้จนถึงคอของหนูน้อยอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินไปปิดไฟ
และออกจากห้อง โดยไม่ลมื ทีจ่ ะปิดประตหู อ้ งไว้เหมอื นเดิม

“เจา้ ตวั ยุง่ หลับแล้วหรอื ”

หญิงสาวรบี เงยหน้าหนั ไปตามเสยี งเรียกท่ีคนุ้ หู

“เพิ่งหลับเมื่อกี้เองค่ะ แต่กว่าจะยอม หนูต้องเล่าอะไรให้ฟังอยู่นาน
สองนานเลยค่ะ” เธอตอบขณะเดนิ เข้าไปชว่ ยเขน็ รถใหค้ นเป็นแม่

“เล่าอะไรให้ลูกฟังล่ะ” หญิงสูงวัยถามขึ้นเมื่อลูกสาวเข็นรถพาเธอ
มาถึงรมิ ระเบยี งของบ้าน ซง่ึ เปน็ มุมโปรดที่มกั จะมาน่ังรบั ลมอยู่บ่อย ๆ

“เรอื่ งสมัยเดก็ ของใครคนหนง่ึ นะ่ คะ่ ”

หญงิ สาวเอย่ ยม้ิ ๆ แล้วจึงเล่ือนเกา้ อไ้ี มม้ าน่งั ข้างแม่ของเธอ

“เรอ่ื งของใครกนั หรอื ”

“ลองทายสิคะ” เธอพดู ดว้ ยนา้ เสียงเรียบเร่ือย แต่สายตากลบั แพรวพราว
เหมือนกาลงั บอกใบไ้ ปในที

“คงไม่ใช่เร่อื งของแม่หรอกนะ”

“ก็…” หญิงสาวชะงกั ไปเพียงครู่ก่อนจะตอบยิม้ ๆ ว่า “ไม่บอกดีกว่าค่ะ
ไวร้ อเจา้ ตวั ยงุ่ ต่นื มาเลา่ ใหฟ้ ังแลว้ กนั นะคะ”

ศศพร แกว้ ผกั แว่น | ๑๕๙

ทนั ทที ่ไี ดย้ นิ คาตอบ คนเป็นแม่ก็ไดแ้ ตส่ า่ ยหนา้ ระอากอ่ นจะหวั เราะเบา ๆ
ท่ีลกู สาวคนเดียวของตนยงั คงเล่นเป็นเด็กอย่เู สมอ แมว้ ่าอายจุ ะใกลส้ ามสิบแลว้ ก็
ตาม

“ถา้ ใหเ้ จา้ ตวั ยงุ่ เลา่ ก็คงตอ้ งน่งั ฟังกนั ทงั้ วนั แลว้ ละ่ ”
เท่านนั้ เสียงหวั เราะของสองสาวตา่ งวยั ก็ดงั สอดประสานไปกบั เสยี งหรีด
หร่ิงเรไรในยามค่า ท่ามกลางสายฝนที่ยังคงโปรยปรายและสายลมอ่อน ๆ ท่ีพัด
พาความเยน็ มาโอบล้อมรอบกายของทั้งสองไว้จนช่นื ฉ่ำและสขุ หัวใจ

๑๖๐ | หลังฝนโปรย



เกยี่ วกับผู้เขียน

ศศพร แก้วผักแวน่ (แพรว)
เกิดวันที่ ๒๗ เมษายน พ.ศ. ๒๕๔๒
จบชั้นมัธยมศกึ ษาจากโรงเรียนวัดทรงธรรม
กำลงั จะกำลงั สำเรจ็ การศกึ ษาจากสาขาวิชาวรรณกรรมสำหรับเด็ก
คณะมนษุ ยศาสตร์ มหาวทิ ยาลัยศรีครินทรวิโรฒ ในปี พ.ศ. ๒๕๖๕

ฉันคือเด็กหญิงคนหนึ่งที่เติบโตมากับพี่ชายผู้มีร่างกายไม่สมบูรณ์ แต่ความไม่
สมบูรณ์นี้ไม่ได้ทำให้หัวใจที่งดงามของพี่ลดน้อยลงเลย ฉันถึงได้เข้าใจและ
เรียนรวู้ ่า

“ความเปน็ มนษุ ยท์ ่ีสมบูรณไ์ ม่ไดข้ น้ึ อยกู่ บั ร่างกายทค่ี รบ ๓๒ ประการ
แตห่ วั ใจต่างหากทจี่ ะบอกได้วา่ เราเป็นมนุษยท์ สี่ มบูรณห์ รอื ไม่”