เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

458

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

459

20

คําพดู ดวยนาํ้ เสียงเรียบราบไดระดบั เปนปกติของแงซาย ฟงดูธรรมดาเหลอื เกิน แตท ํา
เอาเชษฐา ไชยยนั ต และพรานใหญร พนิ ทรห ันมาจองตากนั ดว ยความรสู ึกอันไมอ าจจะบอกถูก ไมมี
ใครปรปิ ากพูดคําใดอยูเ ปน เวลานาน ทกุ คนตา งรูด ีวา ไมม ปี ระโยชนอ ันใดท่ีจะตอ งคาดคน้ั สอบซัก
เอากับแงซายในสิ่งทีเ่ ลา มานน้ั เพราะสีหนา แววตา ตลอดจนลักษณะทาทีของแงซาย ไมมีสิ่งใหเ ห็น
เลยวา หนมุ กะเหรี่ยงพเนจรผูลกึ ลับจะมีเจตนากลาวคาํ เท็จ

เชษฐาควกั ถงุ ยาออกมาบรรจกุ ลองสูบอัดควันหนกั หนว ง ไชยยนั ตรินบรั่นดีเทหายเขา ไป
ในลาํ คอเกอื บครึ่งแกว รวดเดยี ว แลว สะบัดหนาตบตน คอเหมอื นจะขบั ไลค วามมึนงงเพอื่ ปลกุ
ความรูสึกของตนเองใหแ นชดั วา หขู องเขาไมไ ดฝาดไป สว นรพนิ ทรอยูในอาการเงยี บขรึม

ในทีส่ ุด อดีตนายทหารปน ใหญก ห็ ัวเราะขึน้ เบาๆ หันไปมองดูสหายของเขา ซ่งึ กําลงั อยู
ในภวงั คครนุ คดิ เงยี บขรมึ ไมผดิ อะไรกับพรานใหญ

“เรื่องมันชกั จะใกลเคยี งกับนิยายเขา ไปเตม็ ทีแลว หรอื ยงั ไงเพ่ือนยาก!”
“ถา มนั จะเปนนยิ าย มนั กเ็ ปน นยิ ายต้งั แตเ รมิ่ ตน ท่ีเราไดยินคาํ วา ‘ขุมเพชรพระอุมา’ จาก
รพินทรม าแลว ”
ราชสกลุ หนุมหัวหนาคณะเดินทางตอบเครงขรึม แลว หนั มาพยกั หนากับแงซาย
“เอาละ แงซาย แกออกไปไดแ ลว”
อดตี นายทหารกองโจรกะเหรยี่ งลุกขึ้น รา งสูงใหญตระหงา นงามราวกบั ตกุ ตาสลกั ดวย
สมั ฤทธน์ิ น้ั เดินลบั หายไปนอกกระโจม พอลับรางของแงซาย เชษฐากเ็ ปล่ยี นสายตามาจบั นงิ่ อยทู ี่
จอมพราน เอย ขนึ้ ต่าํ ๆ
“รสู กึ เปน ยังไงบา ง ตามที่แงซายเลา?”
“ผมกม็ ีความรสู กึ เชน เดยี วกนั กบั คุณชาย และคุณไชยยนั ตน น่ั แหละครบั คอื ถา ไมไดเห็น
กบั ตาตนเอง กเ็ พยี งแครบั ฟง ไวพ ลางๆ กอ น และสําหรบั ในสิ่งท่แี งซายอา งวาไดเ หน็ มาน้ัน ผมเองก็
ยงั ไมไดเ หน็ จงึ ไมส ามารถจะยนื ยนั หรอื แสดงความคดิ เหน็ ใดๆ ได
“แลวคณุ คดิ วา ยอดชายนายแงซายของเรา จะกุเร่ืองข้ึนเพอ่ื สรา งความตน่ื เตนใหแ กเ รา
หรือเปลา”
ไชยยนั ตเอยขน้ึ โดยเรว็ เดาะลูกไรเฟลขนาดใหญเลนในมือปราศจากความหมาย พราน
ใหญน ่งิ ไปอดึ ใจ กบ็ อกเรยี บๆ วา
“ผมคดิ วา แงซายคงไมมเี จตนาที่จะกเุ ร่อื ง หรือกลา วเทจ็ อะไรหรอกครบั สงั เกตดูจาก
นสิ ัยของหมอและสิ่งแวดลอ มตามปกติ หมอไมใชค นชา งพดู อยแู ลว ตรงขามกลับเปนคนอมพะนํา
ไมช อบพดู อะไรโดยไมจ าํ เปน เวนไวแ ตจ ะถกู สอบซกั ถาม และเรอื่ งทหี่ มอเลา ใหเราฟง กเ็ ปนเรอ่ื ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

460

ทเ่ี ราขอรอ งใหหมอเลา เอง ไมใชห มออยากจะคยุ ใหฟ ง อยูก อน เรอื่ งมนั จึงอยทู ว่ี า แงซายไปพบเหน็
มากบั ตาตวั เองโดยสง่ิ ประหลาดเหลานั้นมจี ริง หรอื วา หมอเกดิ สายตาวปิ รติ ฟน เฟอ นตาฝาดไป อนั
เกดิ จากพิษเจบ็ ไขไ ดปวย เพราะหมอก็บอกอยแู ลววาหมอประสบอปุ ท วเหตถุ กู งกู ัดนอนสลบอยู
และรอดตายเพราะพระธุดงคม าชว ยไว ภาพเหลา นัน้ อาจเปน ภาพหลอนในขณะทหี่ มอนอนเจบ็ อยกู ็
ได พอฟน รอดตายกลับมาได กท็ าํ ใหสบั สนเลอะเลือน จาํ แนกไมถ กู วา สิง่ เหลานนั้ มาจากภาพฝน
รา ย หรอื ความจรงิ กนั แน แลว กเ็ ลยทกึ ทกั เอาวา ไดเ ผชญิ มากับสายตาตวั เอง”

“ขอสันนิษฐานของคณุ มเี หตผุ ลอยมู าก...”
เชษฐากลา วอยา งใครค รวญลกึ ซง้ึ
“อาจเปนอยา งวาน่กี ไ็ ด คอื แงซายไมมเี จตนาท่ีจะโกหกเรา แตก ็เอาสงิ่ ที่ตนเองเหน็ ใน
มโนภาพขณะเจบ็ ปว ยอยกู ลางปาลกึ แหงนน้ั มาเลา ใหเราฟงโดยทตี่ วั เขา ใจวา เปนภาพจรงิ ผมก็
สังเกตหมออยเู หมอื นกนั ไมมีอะไรจะสอวาเปน เร่อื งทีเ่ จตนากุขนึ้ แงซายพูดออกมาจากความรสู กึ
แทจรงิ ซํ้ายังยนื ยนั กับเราเสยี อกี วา ไมไดฝ น ไป”
“แตอยา งนอยที่สดุ คุณเองกเ็ คยสํารวจเลียบเคยี งออกไปไกลเกนิ หลม ชา งไปบา งแลว
ไมใชหรอื แมจ ะไมไดเ ขา ไปลกึ เทาแงซาย มันนาจะมหี ลกั ฐานใหพ อสรุปไดบา งวา สง่ิ ทแี่ งซายเลา
มาน้ัน พอจะมมี ลู ความจรงิ อยูบา งไหม เปนตน วา ตน พรกิ ขี้หนูทใ่ี หญโตมโหฬารขนาด 3-4 คน
โอบ ตะขาบตัวเทาฝากระดานเรอื นอะไรนนั่ ?”
ไชยยนั ตซัก พรอ มกับรอยยมิ้ ขนั ๆ พรานใหญส ายศีรษะแชมชา
“ผมเคยเรยี นแลว วา ผมล้ําเขา ไปเพยี งขอบๆ ดงเทา น้ัน รศั มไี มเ กนิ 2 กโิ ลเมตรเปน อยา ง
มาก เพราะฉะนั้น กไ็ มสามารถจะบอกไดว า สิง่ ทแ่ี งซายพบน้ันจะเปนความจริงหรือเปลา แตเ ทาท่ี
เคยเหน็ นัน้ กอ็ ยางทเี่ คยเรยี นใหทราบมากอ นแลว คอื รอยเทาชางรอยหนึง่ ผมไมเ คยพบมากอนเลย
ในชวี ิตเดนิ ปา มีเสนผา ศูนยก ลางเกือบสองฟุตคร่ึง สามารถลงไปน่งั ขัดสมาธไิ ดอ ยา งสบาย รอยมนั
ขนาดน้นั ตัวมนั จะสักขนาดไหนกเ็ หลือทจ่ี ะเดาถกู มันควรจะเปน สัตวป ระเภทดึกดาํ บรรพ มากกวา
ทีจ่ ะเปน ชา งธรรมดาทีเ่ ราพบเหน็ กนั อยทู กุ วัน บงั เอญิ ผมไมใชนกั สาํ รวจ หรอื นักคน ควา เพอ่ื
แสวงหาชือ่ เสยี งอะไร ผมเปน เพยี งพรานอาชีพ ทดี่ ักจับสัตวขายตามใบสัง่ ของบรษิ ัทผรู ับซื้อ
ประการเดยี วเทา นั้น ผมจงึ ไมไดส นใจตดิ ตามความจรงิ ในเรอ่ื งน้ี ไมเคยสง ขา วหรือรายงานไปให
สถาบันคนควาเกีย่ วกับสตั วศาสตร หรอื สมาคมนิยมไพรทราบ เพราะถา กระโตกกระตากไป ก็
เทากบั หาเร่อื งยุงมาใสตวั โดยใชเ หตุ พวกนน้ั จะตอ งขอความรวมมือจากผมในการใหนาํ ออกสาํ รวจ
แลวก็พดู หวานลอ มหรือกะเกณฑใ หผมทาํ งานประเภท ‘กาชาด’ ไปแทนทจี่ ะจา ยเงนิ ใหแ กผ ม ซง่ึ
มันขดั กับอาชพี ประจําวันอยแู ลว”
“คณุ ทําหลักฐาน ทค่ี นพบรอยเทาชางอันใหญโ ตผิดปกตธิ รรมดาตวั นน้ั ไวห รอื เปลา เปน
ตนวาถา ยรปู ไว”
เชษฐาซักมาโดยเรว็ อยางสนใจ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

461

รพนิ ทรส นั่ ศีรษะ หวั เราะอยเู ชนเดมิ
“ผมเรยี นแลว ครบั วา ผมเปน พรานอาชพี บกุ ปา ดงอยทู กุ วันนก้ี เ็ พ่ือหาเล้ียงปากเล้ยี งทอ ง
เปนจุดมุงหมายสําคัญ ผมไมใ ชน กั สํารวจหรอื วาคนตอ งการชือ่ เสยี งอะไรทัง้ ส้ิน ปนและเสบยี ง
อาหารในขณะเดินปา จาํ เปน สาํ หรบั ผมยง่ิ กวากลองถา ยรปู มากนกั กอ นทคี่ ณุ ชายจะมาติดตอ วาจา ง
ผมใหน ําทางครั้งนี้ มีพวกนกั สาํ รวจจากสถาบนั ตางๆ มากมาย พยายามติดตอกับผม เพอื่ ขอใหเปน
พรานนําทางเขา ไปในดงดาํ ท่วี าน่ี บางพวกตองการสาํ รวจพวกสมุนไพร บางพวกตอ งการสํารวจภูมิ
ประเทศ สัตวปา และชนชาวเขาชาวปา เผาตางๆ บางพวกกต็ องการแสวงหาทรัพยากรในปา
สวนมากเปน ชาวตางประเทศ แตล ะคนไมส ามารถจะตกลงกับผมในเรอื่ งราคาวา จางได จึงเปน อัน
ลม เหลวไป ผมกไ็ มไ ดโ กงราคาอะไรมากมายนกั เพยี งแตข อเรยี กใหคมุ คาเหนือ่ ย และคาเสีย
ผลประโยชนรายไดท ผี่ มมอี ยแู ลว ในปจ จบุ นั นเ้ี ทานน้ั เม่อื พลาดจากผม...พวกน้ันก็ตดิ ตอ ไปทาง
พรานพ้นื เมอื งตา งๆ และจางไดใ นราคาถกู สี่คณะมาแลวทีส่ าํ รวจลึกจากหลมชางเขาไป สองคณะ
สญู หายไปเลยโดยไมมรี อ งรอยวา จะกลบั คนื มา อีกสองคณะเดนิ ลกึ เขา ไปไดไมถ งึ อาทติ ย กต็ อง
กลบั มาเพราะทนความกนั ดารไมได เจบ็ ไขไ ดป วยสะบักสะบอมไปตามๆ กัน พวกทีส่ ญู หายไปก็
ไมเ ห็นมใี ครกลา ทีจ่ ะออกติดตาม มพี วกเพ่ือนฝงู ญาตมิ ติ รตดิ ตามมาชะงักอยแู ถวหลมชางเทานัน้
แลวก็พากนั ถอยกลบั ไปอยางผิดหวัง”
นายจา งผสู ูงศกั ดิข์ องเขาทัง้ สอง หนั มามองดตู ากนั เองอกี คร้งั
“ฮืมม! คุณเพงิ่ จะมาเปด เผยเอากับเราเดย๋ี วนี้เองแหละนะวา เคยมพี วกนกั สาํ รวจพยายาม
จะบกุ เขาไปในดงดาํ ทว่ี า นี่ แลวพากนั ลมตายเสียนกั ตอ นกั จนนา จะขนานนามมันไดทีเดยี ววา ‘ดง
มหากาฬ’ ก็แลวตวั คณุ เองเลา ในฐานะทเี่ ปน เจาปาอยใู นถ่นิ น้ีทงั้ หมด คณุ ไมเคยมคี วามคดิ มากอน
เลยหรือวา จะตอ งสาํ รวจมนั ใหปรุโปรง ออกไปเพือ่ ประโยชนใ นอาชพี ของคณุ เอง”
“ผมคิดอยเู สมอครบั วา สกั วนั หนึ่ง ผมจะตอ งบกุ เบกิ มนั ออกไปใหไ ด แตทแี่ ลว มาน้ันมัน
ยังไมม ีความจาํ เปน อยา งใด สตั วป าในละแวกไมเ กนิ หลม ชา ง กม็ ากมายกายกองพอทผี่ มจะแสวงหา
ไดไมยากเย็นอะไรเลย งานกร็ ัดตวั ผมอยตู ลอดเวลา ยังไมมโี อกาสทจ่ี ะไปใชเ วลาใหส ญู เปลา
เชน น้นั ได อกี ประการหนง่ึ มนั เปน ถ่ินท่ไี กลเกินกวารศั มีทาํ งานของผมโดยปกติ สมมติวาผมไปตง้ั
สถานดี ักสัตวอ ยูในบรเิ วณนนั้ ผมกค็ งไมมปี ญ ญาจะลาํ เลียงมาสง ใหแ กบรษิ ัทผูรับซอื้ ได เพราะ
หนทางมันหางไกล กนั ดารเกนิ ไป ถา สัตวใ นละแวกนีม้ นั รอยหรอหมดส้ินไป และสถานีรบั ซือ้ สัตว
ปา ของบรษิ ัทคุณอําพลขยายลึกตามเขาไปดว ย ผมก็คงจะตองบกุ เบกิ ไปถึงทีน่ ั่น กินแดนลึกเขา ไป
เปน ลาํ ดบั ...”
แลวพรานใหญก ห็ ัวเราะออกมาเบาๆ
“...ขึน้ ชื่อวา พวกนกั สาํ รวจปา สว นมากเทา ท่ีผมเหน็ มาเปนพวกร่าํ รวย รักในการผจญภยั
บา งเลก็ ๆ นอ ยๆ โดยถือเปน กาํ ไรของชีวติ และวัตถปุ ระสงคอ ันยิง่ ใหญท่สี ุด ไมใ ชอยูทีก่ ารมุง ทจ่ี ะ
สํารวจจริงจังหรอกครับ แตม ุง ในการทาํ ตวั ใหเดน ดงั หาชื่อเสียงเสยี มากกวา ปาไหนทีม่ นั ลีล้ บั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

462

กันดารจรงิ ๆ อยางเกง กแ็ คเลียบเคยี งเฉยี ดเขา ไปดอ มๆ มองๆ เทานัน้ อยาไปเช่ือวาจะกลา บกุ เขา ไป
สาํ รวจจริงจงั อะไร อดขาว อดนาํ้ เขาสองสามวนั ก็ถอยกลบั แลว แลวก็มาน่ังเขียนรายงานยกเมฆเอา
ใครจะไปรเู หน็ ดวย นอกจากจะเชอ่ื เพราะใหเ กยี รติกันเทา น้นั มันยังมีดงลกึ ลบั กนั ดารอกี มากมาย
นกั ในโลกน้ี ทมี่ นษุ ยผูเ จริญแลวยา งเหยยี บไปไมถ งึ เพราะฉะนนั้ สงิ่ ใดก็ตาม ท่ีมนั ฟงดเู หมือนเรอ่ื ง
นิยาย เราก็ไมอ าจบอกถูกเหมอื นกนั วา มันเปน นยิ ายหรือของจรงิ ดงดาํ ท่เี ราจะบุกเขาไปภาย
หลังจากออกจากหลมชา ง ซึง่ นักสํารวจหลายคนเอาชีวิตไปท้งิ นีแ่ หละครบั ...เปนแตเ พยี งประตู
ชน้ั นอกดา นแรกท่สี ุดของทศิ ทาง ท่จี ะมงุ ไปเทือกเขาพระศวิ ะเทานนั้ พวกทส่ี ูญหายไปนน้ั ผมเชอ่ื
วาคงเน่ืองมาจากหลง อดอาหาร แลวกถ็ ูกไขป า เลน งานเอาถึงตาย เพราะความไมช าํ นาญของผูนาํ
ทางเสียมากกวา เพราะข้นึ ชอ่ื วาปาแลว เราอยาคิดวา มนั จะมีอาหารใหเ ราหาไดง ายๆ เสมอไป บางที
เดินตดิ ตอกันตลอดท้ังอาทติ ย หาแหลงนา้ํ หรือสตั วมาใหเห็นสกั ตวั ไมไดเ ลย ซึ่งในภาวะเชนนลี้ อง
คดิ เถดิ ครบั วา ถาเสบยี งของเราไมพ อ เราจะอยกู นั ไดอ ยางไร”

“ผมตดิ ใจเร่ืองสัตวพลิ ึกกกึ กอื ที่แงซายเลา วามันจะเปนความจรงิ ไปไดอ ยา งไร?”
ไชยยนั ตข ยับตัวอยา งอดึ อดั
“ก็อยา งที่คุณชายเชษฐาพดู เมอื่ ตะกน้ี ยี้ งั ไงละ ครบั ความพิลกึ กกึ กือมันเริ่มตนมาต้งั แตค าํ
วา ‘ขุมเพชรพระอมุ า’ และลายแทงของมงั มหานรธา ท่ีเขยี นไวต้ังสร่ี อยกวาป น่ันเปนสงิ่ เร่ิมตน
มาแลวทเี ดยี ว ทุกสิ่งทกุ อยางทเ่ี ราจะไดย นิ ไดฟง มนั ลว นขึน้ ตน ดว ยคําวา ‘จะเช่ือหรือไมวา...’
ทงั้ นน้ั และเก่ยี วโยงสัมพนั ธกันเปนสายโซทีเดียว ถา สงิ่ แรกมนั จรงิ เสยี อยา งเดยี ว สง่ิ ที่ตามมา
ทงั้ หมด มันก็นาจะเปน ไปไดท้ังน้นั ซง่ึ ทุกสง่ิ ทุกอยา งเหลาน้ีรอการพสิ จู นของเราอยใู นอนาคต
อนั ใกลนี้ สิง่ ท่แี งซายเลา ใหฟ ง นั้น ถา เปรียบเทยี บกบั เรอื่ งตา งๆ ที่ผมเคยไดฟ ง มาตลอดชีวิตทอี่ ยใู น
ปา ยังเปนเรือ่ งเลก็ นอ ยธรรมดาเหลือเกนิ ตะขายตวั เทาฝากระดานเรอื นของแงซาย ผมวายังเล็กไป
ถา เปรียบเทียบกบั ทผ่ี มเคยไดยินหนานไพรเลา ตะขาบของหนานไพรตัวเทา ซงุ ขนาดใหญ เวลา
เลือ้ ยมาที เสียงไมไ รห กั ราวกับพายุ...เถาวัลยก นิ คน...แรดเผอื ก...ตนสักสดี ํา...จงอางไฟชนดิ ทีเ่ ลอื้ ย
ไปทางไหนตน ไมใบหญาไหมเ กรยี มราวกับถกู ไฟเผา...ก้ิงกาตวั เทาจระเข...โอย ! สารพัดละครับ
นยิ ายปา ของเอช.ไรเดอร แฮกการด ก็ยังสไู มได ท้งั ๆ ทีแ่ กไมเ คยรจู กั แฮกการด มากอน ระหวา ง
นักเขียนเรอ่ื งผจญภัยในปา ชอื่ กองโลกคนน้นั กับพรานเฒา พนื้ เมืองทเ่ี กิดมาไมเ คยเหน็ แสงไฟฟา
ทําไมถึงนัดกนั มาโกหกไดเ หมือนๆ กนั ยงั งนั้ ก็ไมทราบ แตตามประสบการณของผมนนั้ พอท่ีจะให
เปน หลกั ไดวา ปา ย่งิ ใหญข น้ึ ไปเทา ไหร สตั วมันกย็ ง่ิ ใหญต ามขน้ึ ไปเทานนั้ ปามนั ลล้ี บั พสิ ดาร
เทาไหร สตั วม นั กย็ ่ิงลกึ ลบั พิสดารไมเคยมีคนพบเหน็ มากเทานัน้ โลกนี้ยงั ไมปรโุ ปรง สําหรับมนษุ ย
ตวั เล็กๆ หรอกครับ แมวา มนุษยจ ะคดิ เอาเองวา เขาไดม องเหน็ มันอยางทะลุปรโุ ปรงแลว และกาํ
แหงหาญจนกา วออกไปหมายสํารวจโลกอนื่ ๆ นอกเหนอื จากโลกท่เี ขาไดอ าศยั อยู เรื่องราวพสิ ดาร
มหัศจรรยไมน าเชอ่ื ในปานี่ ความจริงผมมเี ร่ืองทจี่ ะเลา ใหฟง สามคนื กไ็ มจ บ แตม นั เปนเร่ืองทผ่ี ม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

463

ไดรับการเลาตอ ๆ มาเทานั้น ไมไดเ หน็ ดว ยตนเอง จงึ ไมอ ยากจะนาํ มาเลาใหฟ ง ดูเปน เร่ือง
เหลวไหล”

ไชยยนั ตล กุ ขนึ้ เดนิ เวยี นชา ๆ ไปรอบโตะสนามท่นี ่งั สนทนากันอยู เอามอื ลบู คาง ไมได
กลา วเชนไรอีก เชษฐาเคาะน้วิ ลงกบั ขอบโตะเบาๆ

“ก็ไมนาจะมีอะไรท่ีเราจะตอ งมาน่ังวิจารณก ัน ตราบใดก็ตามทีพ่ วกเราทุกคนพรอ มแลว
ท่จี ะเผชิญหนา กบั มนั ทกุ ส่งิ ทุกอยา ...”

ท่สี ุดหัวหนาคณะเดินทางก็กลา วขึ้นหา วๆ หนกั แนน มนั่ คงในนาํ้ เสียงอนั เปน บคุ ลิกของ
เขา

“...วาแตนแ่ี นะ แผนท่ีของมงั มหานรธาทีค่ ุณจะใชใ นการนาํ ทางเร่มิ ตนจากจุดไหน?”
“ในแผนที่ไมไ ดร ะบุถงึ หมบู า นหลม ชา งครับ เพราะในสมยั เม่ือสรี่ อยปก อ นมนั คงยัง
ไมไดเปน หมบู านนอกจากปา ลกึ แผนทเี่ ริ่มตน ทภี่ ูเขาลกู หน่งึ ในน้ันเรียกวา ‘เขาหวั แรง ’ จากการ
เคยสํารวจตรวจสอบของผม โดยสอบเอาจากหลักฐาน สิง่ แวดลอมอน่ื ๆ ทรี่ ะบุไวใ นแผนทเ่ี ขาหวั
แรง กค็ อื เขาลกู หน่ึงทพ่ี วกกะเหร่ียงหมูบ า นหลมชา งเรยี กกนั วา ‘เขาจาว’ ในขณะนี้ มันอยูทาง
ตะวนั ออกเฉียงเหนอื ของหลม ชา ง เอาไวใหถงึ หลมชางเสียกอ น ผมจะไดเอาแผนทอี่ อกมาอธิบาย
ประกอบใหเ หน็ ชัดอีกทหี นงึ่ ”
“แนใ จหรือวา ไมผ ิดท่?ี ”
“แนใ จครบั ”
“ในแผนทีร่ ะบถุ งึ ดงนี้ดวยหรอื เปลา ?”
“ระบุชดั เลยครบั นเี่ ปน สิง่ สาํ คญั สิง่ หนง่ึ ที่ทาํ ใหผ มสันนิษฐานไดว า เขาหัวแรงท่บี อกไว
ในแผนทกี่ ค็ อื ‘เขาจาว’ นั่นเองในน้ันเรยี กดงนไ้ี วว า ‘นรกดํา’ ปากทางเขาอยูใ นระหวา งหบุ เขาใหญ
สองลูก ผา นปาแดงไปประมาณ 2 วนั จงึ จะเขา เขตดงทบึ อันเปน ปาดกึ ดําบรรพท ี่ใหญข ้นึ เปนลาํ ดบั
คํานวณดจู ากแผนที่ทีเ่ ขยี นไว ผมกะวา เราจะใชเวลาเดนิ ทางผานดงกนั ดารนไี้ ปไมเ กิน 7 วนั เปน
อยางสูง หมายถึงตอ งเตรยี มอาหารและนํ้าใหพรอ ม เสน ทางเดนิ มุงเหนอื ตลอด แทงทะลุสว นทแ่ี คบ
ทีส่ ุดของ ‘นรกดํา’ แหงนไ้ี ปออกแองลกั ษณะกน กระทะตอนหนง่ึ แลวเบนขึน้ ตะวนั ออกไตไ ปตาม
สนั เขา แลวกล็ งทงุ ราบอนั แหง แลง กวา งใหญ. ..ผมจําไมไ ดหมดหรอกครับ ตองการแผนท”ี่
“รพนิ ทร คณุ คิดวา นองชายของผมใชอะไรเปน เครอื่ งนําทาง”
เชษฐาถามแผว ตา่ํ ดวงตาทัง้ คหู รี่ลง พรานใหญนงิ่ งนั ไปครูใหญ
“เอ...ผมก็เดาไมถกู เหมอื นกนั ครับ แตอ ยากจะเช่ือวา อยางนอ ยที่สุด ชด ประชากร หรอื
คุณชายอนชุ าจะตอ งมีแผนทีอ่ ะไรสักอยา งอยบู า งเหมือนกนั จะเปนแผนทีอ่ ันไหนและเขียนขึ้นโดย
ใครนั้น...ไมร ไู ด เรื่องท่จี ะมงุ หนาไปแบบเดาสมุ ไมรูทิศทางเลยนนั้ ผมไมเช่อื วาจะเปนไปได ลาํ พงั
เพียงแตระแคะระคายเรื่อง ขมุ เพชรพระอมุ า แลวก็มุงหนาออกเดนิ ทางเดาสุมไปโดยไมมอี ะไรเปน
ท่ีหมายนาํ ทางอยบู า งเลยนนั้ มันเลอื่ นลอยปราศจากหลกั การเกนิ ไป คณุ ชายอนุชาคงไมทาํ เชนนนั้ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

464

ทนั ทีนน้ั ไชยยันตผูเดนิ วนอยกู ็ชะงัก หนั มาโดยเรว็
“ตอ งไมลมื ดว ยนะวา อนุชา เริ่มตน การเดนิ ทางของเขาท่ีหลมชาง อนั เปน ท่ีหมายเรม่ิ ตน
แหง เดียวกับเรานั่นแหละ นจ่ี ะตองแปลวา เขาจับท่ีหมายเขาหวั แรงเปนจุดแรกอนั ตรงกบั ทห่ี มาย
เร่มิ ตน ในแผนทีซ่ ึ่งอยใู นมอื ของรพนิ ทร”
“ฮอื ม! จริงซินะ”
เชษฐาอุทานออกมา จองดูพรานใหญ
“จะเปนไปไดไ หม ในขอ ท่วี า อนชุ ามีแผนทอ่ี นั เดียวกบั ของคณุ ”
รพนิ ทรเ มมรมิ ฝปากเกอื บเปน เสนตรง ใครค รวญหนกั
“ผมเองก็ภาวนา ขอใหค ณุ ชายอนุชาใชแ ผนที่อนั เดยี ว หรือแผนทซี่ ึง่ มีลักษณะใกลเคียง
กบั ท่ีผมมีอยเู ปน เคร่อื งนําทางเถดิ ครับ มนั จะชว ยใหเราไดร อ งรอยของเขาชัดขน้ึ แตเทา ท่ีผมทราบ
จากเนวิน แผนท่ีอนั นี้ มีอยเู พยี งสําเนาเดียวเทานนั้ และอยูในกาํ มอื ของเขามาตลอด จนกระทัง่ วาระ
สุดทา ยของชวี ติ ซงึ่ มอบตอ มาใหแ กผม มนั จะเปน แผนทอ่ี ันเดยี วกนั ไมไดเ ปน อนั ขาด ยกเวนแตจะ
มีแผนทีน่ าํ ทางมงุ ไปยังเขาพระศวิ ะ ซงึ่ เขียนข้ึนโดยมอื ของคนอื่น เราจะคดิ วา มังมหานรธาไปถึง
เทือกเขาพระศวิ ะ และทําแผนทไี่ วค นเดยี วไมไ ด คุณชายอนุชาอาจไดแ ผนท่อี ันอืน่ ทใี่ กลเคียงกนั ก็
ได เราตอ งไมลมื หนานอนิ คนใชสนทิ คใู จของคณุ ชายอนุชาเสยี อกี คนหนงึ่ หนานอินเปนพราน
พื้นเมืองทชี่ ่ําชองมาก แผนที่หรือแนวนาํ ทาง อาจเกิดข้ึนโดยฝมอื ของหนานอนิ โดยตลอดกไ็ ด
หนานอนิ มปี ยู า ตายายบรรพบุรษุ ทีเ่ คยระแคะระคายเรอื่ งนม้ี ากอนเหมอื นกนั ”
“แตต อนที่คณุ พบเนวนิ กระเซอะกระเซิงกลับมา และมาตายในมือของคุณน้นั คณุ ไมได
พบเนวนิ ทีห่ ลม ชางไมใ ชห รอื ?”
ไชยยนั ตซัก
“ไมใชหลม ชา งครบั แตเ ปน หวยเสือรอง หา งจากหลมชา งไปทางตะวนั ออกเฉียงใต
ระยะเดนิ ทางสองวนั แตเขตปา ของหวยเสือรอ งกต็ ิดกบั ดงมรณะนี้เปนแนวเดยี วกนั เชนเดยี วกบั
หลมชา ง ผมสันนิษฐานวา เนวนิ คงจะรูทศิ ทางและชาํ นาญในดงทเ่ี รยี กวา ‘นรกดาํ ’ แหงนด้ี ี
เพราะฉะน้นั การเริม่ ตนเดนิ ทางของเขาจงึ เริม่ ตนทหี่ ว ยเสือรอ งแทนทีจ่ ะมาเรม่ิ ตนทห่ี ลมชาง ตามท่ี
ระบุไวใ นแผนท”ี่
“แตเ ทา ที่คุณเลามาตัง้ แตต น นน้ั ...” เชษฐากลาวอยางรอบคอบระมัดระวัง “คุณบอกวา เน
วินตดั เขาไปในดงนน้ั หายไปประมาณสักหนึง่ อาทิตย แลวเขาก็ซมซานกลับออกมาในลักษณะของ
คนทป่ี วยหนกั เชน นัน้ ไมใ ชห รอื ?”
“ครับ อยใู นราวเจด็ หรือแปดวนั ไมมากไมน อยไปกวา นแี้ หละครบั สว นจะสกั กว่ี นั
แนน อนลงไปเลยน้นั ผมก็จําไมไ ดเ สียแลว ขณะนนั้ ผมเองกป็ ว ยอย”ู
“ถา ง้นั เรามาลองสันนิษฐานกนั ดูอีกที ระยะเวลาที่เนวนิ เขา ดงไป และกลบั ออกมาอกี ครัง้
คุณคิดวา เขาควรจะเดนิ ทางไปไดไกลสักเทา ไหร?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

465

“ยังไมพน เขตดงมรณะน่นั เลยครบั คงจะมะงุมมะงาหราเปะปะอยูกลางดงน้นั แลว ก็กลบั
ออกมายังจดุ หมายเรมิ่ ตน ท่ีเกา ในลกั ษณะคนปว ยหนัก เขาไมไ ดไ ปไกลเลย ถา จะเปรยี บเทียบดู ก็
ยังไมไดถ งึ หนง่ึ ในสบิ สว น ของระยะทางจากแผนทซ่ี ่ึงระบุไวท้ังหมด เพยี งแคทวารดานแรกของ
ขุนเขาพระศวิ ะ เขากเ็ อาชวี ติ ไปท้งิ เสยี แลว ”

“เนวินออกเดนิ ทางไปก่คี น?”
“ส่คี นครบั เสบียงอาหาร และอาวธุ ทนั สมยั ครบมอื ถาจะขาดกค็ งขาดพวกเวชภณั ฑ
ยกเวน ยากินแกไขเ ลก็ ๆ นอ ยๆ”
“แลว อกี สามคนท่รี ว มทางไปกบั เขาดว ย?”
“ผมไมเหน็ ครบั เห็นแตเ นวนิ กลับออกมาจากดงนน้ั เพยี งคนเดยี ว มอื เปลา ...ไมม ีอะไร
เลย แมแตไ รเฟลคมู ือทเ่ี คยถืออยู ลกั ษณะของเขาแสดงวา ซมซานกระเซอะกระเซงิ มาทเี ดยี ว อัน
เน่อื งมาจากไขหนกั และกําลงั จะหมดลมหายใจอยรู อมรอ ผมไมมีเวลาทจ่ี ะซกั ถามเขาใหไดค วาม
ละเอียดวา เขาไดเผชญิ กบั อะไรมาบาง และพวกเขาอีกสามคนเปนตายรายดอี ยูที่ไหน ตลอดเวลา
เขาเพอถงึ แตเ รอื่ งขมุ เพชรพระอุมา มาไดส ติในระยะเวลาสั้นๆ กอนหนา ทีจ่ ะสน้ิ ลม เขาก็ส่ังความ
แกผมเพยี งสองสามคาํ พรอมท้งั มอบแผนที่ให เพ่อื นของเขาสามคนสันนษิ ฐานวา คงจะตายหมด
กอ นหนา เขา”
“หมบู า นหลม ชาง จดุ หมายเร่ิมตน ของเรานี่ ลักษณะเปน ยงั ไง ขอศึกษาครา วๆ กอน
เถอะ”
“ต้ังอยบู นไหลเ ขาครับ มหี มบู านอยปู ระมาณไมเกิน 20 หลังคาเรือน คนพวกนนั้ เปน
กะเหรย่ี งดง แทบจะไมมีโอกาสติดตอ กบั โลกภายนอก ทําไรข าวโพดกับไรกลว ย หวั หนา เปน ชาย
กลางคนอายปุ ระมาณ 50 ป คยุ เคยชอบพอกับผมดี เมื่อไปถึงท่ีนัน่ แลว คุณชายกบั คณุ ไชยยนั ตอาจ
ไดเหน็ เกวยี นของคณุ ชายอนุชาและสมั ภาระของทไี่ มจาํ เปน บางอยา ง ฝากไวใ นความดแู ลของ
หวั หนาหรือนายบา นคนน้ี ซึ่งผมเชอ่ื วา คงยงั อยคู รับ”
ไชยยนั ตก ํามอื แนน ถอนใจเฮือก พมึ พําออกมา
“ทําไมนา...ทําไมถึงไมม ีใครสกั คนยบั ย้ังอนชุ าไว อยา งนอ ยท่สี ุด...พวกกะเหร่ียงที่หมู
บานหลมชา งก็เปน มนษุ ยก ลมุ สดุ ทา ยท่ีพบเห็นเขา ถาพวกนน้ั บอกใหเ ขารวู า อะไรมนั จะเกดิ ขนึ้
และพยายามหา มปรามเขาไว. ..”
“แกกร็ ูนสิ ยั ของอนชุ าดอี ยแู ลว ไมใชหรอื ...”
เชษฐาพดู แหบตํา่ สีหนา คลา้ํ หมอง
“คนคนน้ี ถา ลงต้งั ใจจะทําอะไรแลว ตอ ใหค วามตายมาขวางหนาเหน็ อยูช ดั ๆ ก็อยาหวงั ท่ี
จะสกัดก้ันไวไ ด ทาํ ไมอนชุ าจะไมร วู าหนทางเบอื้ งหนา มันเปน ทางมรณะ แตเ ขากค็ งเชือ่ มั่นวามนั มี
ทางจะสําเร็จได และพรอมทจี่ ะเสย่ี ง”
ไมมีการแสดงความเหน็ หรอื ปรปิ ากเชน ไรอีกจากนายจางของเขาท้ังสองคน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

466

รพินทรถือโอกาสน้นั บอกขอตัวผละออกมา ขณะนัน้ มันเปน เวลาสีท่ มุ กวาเล็กนอย
อากาศคนื นเี้ ยน็ เยือกผดิ ไปกวา ทกุ คืนทแี่ ลว มา นํา้ คา งลงจัดจนพน้ื ดนิ และใบไมแ หง ทีห่ ลนอยู
เกล่อื นกลาดเปย กช้ืนชมุ ฉ่าํ ไปหมด พรานใหญเ รยี กประชมุ คนของเขาและหวั หนา ลูกหาบ แจง
กําหนดใหท ราบแนน อนวาจะถอนแคมปอ อกเดนิ ทางพรงุ นี้ ใหทกุ คนตระเตรียมเกบ็ ขาวของไวใ ห
เรยี บรอยพลางๆ เพอ่ื ไมใ หเ สยี เวลา สาํ หรบั การเรม่ิ ตนออกเดนิ ทางในตอนย่าํ รงุ

เมอื่ ส่ังการนัดแนะกนั เปน ทเ่ี รยี บรอ ย เขาก็แยกตรงไปยงั ท่ีนอนใตเกวยี น อนั มสี มั ภาระ
สว นตวั กองอยทู ี่นนั่ รื้อผาหม ประจาํ ตวั เกา ๆ ผืนหนง่ึ ออกมา ใชถุงขา วสารแทนหมอนตามเคย เอน
ตวั ลงนอนเอาผาคลุมตัวไว ตง้ั ใจจะสูบบหุ ร่ใี หห มดตวั แลว กจ็ ะนอนหลับ

บาดแผลทเ่ี ย็บไวโดยฝม ือของแพทยส าวคนสวย เร่มิ จะปวดระบมขน้ึ เปนลาํ ดับๆ ทั้งๆ ท่ี
พยายามสะกดใจลมื มนั เสีย มนั ทวคี วามปวดเพมิ่ ขนึ้ ตามอุณหภูมขิ องอากาศท่ลี ดลง

ยิง่ หนาวเยน็ ลงเพยี งไร มันกย็ ิ่งระบมขน้ึ เพยี งน้ัน
รพนิ ทรเริ่มกระสับกระสายและหงดุ หงดิ ผุดลกุ ผดุ นัง่ รอ้ื เปห ลังสวนตวั ออกหายา กนิ
ระงบั ปวดเทา ที่มตี ดิ ตัวอยไู ปตามแกน ใชบ รั่นดีกรอกตามแทนน้าํ สบิ นาทผี า นไป เขายังไมส ามารถ
จะหลับลงได รสู กึ ตนเองไดด ีวา พิษไขเรม่ิ จะแทรกซึมเขาเลน งานเสียแลว ทุกคร้ังท่ีขยบั ตวั มนั
ปวดราวไปหมด ตวั รอนผา ว แตร ูสึกหนาวเยอื กเขา ไปถงึ ขว้ั หัวใจ นอนขดตัวกอดอกคางส่ันกระทบ
กนั เบาๆ
เวลาจะผานไปนานสักเทา ใดไมทราบได เมื่อลืมตาข้ึนอกี ครง้ั เพอ่ื จะพึ่งบรนั่ ดใี นขวด
มานตาของเขาก็ตอ งขยายกวา งขน้ึ ในทนั ทนี น้ั
ใครสองคน ยนื อยหู า งจากทีเ่ ขานอนตะแคงขดตวั อยอู อกไปเพยี ง 3 กา ว ในระดับ
ทางดา นศรี ษะและทศิ ทางทีเ่ ขาหนั หนาไป แสงไฟจากในกองทกี่ อ ไวห างๆ กองหนงึ่ สองใหเหน็
ถนัด คนหนึง่ ยนื กอดอกเอยี งคอนอยๆ เดน ตระหงา นอยเู บื้องหนาเกอื บจะเรยี กไดว าคํา้ หวั ใบหนา
ขาวโพลนตัดกับกลุมผมสยายเคลียไหล สว นอกี คนหนึ่งยืนสํารวมเยื้องไปทางเบือ้ งหลงั เลก็ นอ ย สงู
ใหญกาํ ยํา ในมือหว้ิ กระเปายามเล็กๆ
“คุณหญิง!”
เขาอุทานออกมา พรอมกบั พยายามยันกายข้ึนอยา งยากเยน็
ดาริน วราฤทธ์ิ ทรดุ ตวั ลง มอื หนึ่งแตะยันไหลรพนิ ทรไ ว บังคบั ใหห ยดุ อยใู นลกั ษณะ
คร่งึ นอนคร่ึงนั่งน่นั หลงั มอื ของอกี ขางหน่ึงแตะอังท่หี นา ผากและซอกคอของเขา แลว หัวเราะหๆึ
“โธเอย !...นกึ วาจะเปน เหล็กไหลทีไ่ หนมา ทีแ่ ทก ็มนษุ ยปุถุชนธรรมดานีเ่ อง เปน ยังไง
นายพรานใหญใ จฉกาจ?”
“ผมร?ึ ก็...ปกติเรยี บรอ ยดนี ค่ี รับ วาแตคุณหญิงมธี ุระอะไรหรือครบั ?”
“เปลา หรอก...”
แลวหลอ นกล็ กุ ขน้ึ ยนื หนั ไปพยักหนากับแงซาย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

467

“ไป! เรากลบั กนั เถอะ เธอไมน าจะไปโกหกฉนั เลยวา พรานใหญข องเรากําลังจบั ไข
หลอกใหฉนั เดินออกมาได เธอรไู หมวา เธอดหู มิ่นเขามากนะ ในการทไ่ี ปบอกฉนั วาเขาไมส บาย
จอมพรานผยู ิ่งใหญอยางเขานะรึ จะเปนอะไร เธอทาํ ใหฉ ันตอ งพลอยเสยี เวลานอนดว ย”

ดารนิ ขยับตวั จะหนั กลับ รพนิ ทรร อ งออกมา
“เดี๋ยว!...”
แลว เขากห็ ันไปมองแงซายอยา งงงๆ พยายามทรงตัวนงั่ ตรง
“แงซาย ฉันไมเขา ใจอะไรเลย แกไปบอกอะไรนายหญงิ หรือ?”
“ผมเดินตรวจบริเวณ มาเห็นผกู องนอนตัวส่ันอยคู รับ ผมเรยี กหลายครง้ั ผกู องไมรูสกึ จบั
ตัวดู เหน็ รอ นมาก ผมกเ็ ลยไปปลุกนายหญงิ ”
“น่ีแกเดนิ เขามาจนถงึ ตวั ฉัน จับตวั ฉนั แลว หรือน่?ี ”
“ครับ แตผ กู องไมรูสึกเลย ผมจะปลุกแรงๆ ก็ไมก ลา เพราะเหน็ ผกู องกาํ ลังจับไข”
“เธอตน่ื ไมเขา เร่ือง แงซาย ความจริงเขาไมไดเปน อะไรเลย ไป! กลับเถอะ กาํ ลงั นอน
สบายทีเดยี ว ไปปลกุ ได”
หลอนเสริมมาอยา งหนา ตาย เหนยี วแขนแงซาย กาวออกเดนิ
“ผมยอมแพค รับ คณุ หญิง!”
เสียงหา วๆ ดงั มาจากพรานใหญ หลอ นชะงักอกี คร้งั เลกิ คิว้ เอียงคอหันมาดู รพินทร
หัวเราะแหบๆ กลาวตอมา
“แตผ มขอตาํ หนคิ ณุ หญิงสกั หนอ ยเถดิ วา คณุ หญงิ เปน ศลั ยแพทยผ ูชาํ นาญเสยี เปลา เย็บ
แผลยังไงกไ็ มท ราบ ปลอยใหอักเสบทําพษิ เอาได มหิ นาํ ซ้ําไขย ังขึ้น”
ดารินหนั ขวบั มาเต็มตวั ยกมอื เทา เอว ลืมตาโตรองออกมา
“แน! ดูซิ ดพู ดู เขา คนบาอะไรยงั งีก้ ไ็ มร ู น่ีพาลเปน เหมอื นกันหรือนี่ ใครใชใ หคณุ บกุ ปา
บุกดงออกแรงหนกั เมอื่ เชาน้ี หะ? แลว ใครใชใ หค ณุ ยงิ ปน .458 เลนเหน็ เปน ของสนุกเมือ่ หวั ค่ํานี้
ฉนั บอกคณุ แลวไมใ ชเ หรอวา คืนนแี้ หละเปน ไดรฤู ทธแิ์ ลว มันผิดคาํ พดู ไปไหม อวดเกงแลว ก็เกงไป
ใหต ลอดซิ ยอมแพท าํ ไม”
“หมออยามวั มาทะเลาะอยกู บั คนไขเลยครบั จะชวยคนไขยงั ไงไดบา งกช็ วยดีกวา ถา
คนไขเกิดตายลง คุณหมอเองกจ็ ะลําบาก หรือคดิ วา สามารถเดนิ ทางตอ ไปไดโดยไมจ ําเปนตองพงึ่
พรานคนนี้กต็ ามใจ”
หลอ นจปุ ากเบาๆ โคลงศรี ษะมองดูพรานใหญอยางสมนาํ้ หนาแกมสมเพช แลว พยกั หนา
กบั แงซายอกี ครงั้ ทรดุ ตัวลงตามเดมิ ออกคาํ สงั่ ใหเขานอนราบลง
“นา แปลกมากนะ ไมเ คยมปี ระวัตทิ ีไ่ หนมากอน แทนทห่ี มอจะขคู นไข คนไขกลับขู
หมอ”
“กห็ มอขคู นไขม านานแลวนคี่ วรจะใหคนไขข หู มอเสียมงั่ ซิ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

468

“สงสยั แผลที่เยบ็ ไวจ ะปรินะ แลวก็คงจะตดิ เช้ือบาดทะยกั แลว ”
“ตายเสียไดกด็ เี หมือนกนั สัญญาจางจะไดส ดุ สิ้นลงเสยี ที ไดเ งินฟรๆี ไมตอ งมาทน
ลาํ บากบุกปา ฝาดงอยอู กี ”
“ไมตองกลวั ยงั ไมใ หห นตี ายเสียกอ นหรอก ถึงยังไงก็ตองบังคับใหอยูเพอื่ เปน ลกู จาง
ตามสญั ญาตอไป แตกต็ อ งตามธรรมเนยี มของหมอกับคนไขห นอ ยนะ คอื ถา หมอเกดิ ความหมนั่ ไส
ขึน้ มา คนไขกต็ องเจบ็ หรือทรมานมากหนอ ย รๆู อยูแลว ไมใชหรือวาหมอคนนีบ้ างทกี ม็ อื เบา บางที
กม็ อื หนกั มนั แลว แตเ ปนลมๆ ไป เอาละ ถอดเส้ือออก ดแู ผลหนอ ยซ”ิ
“ไมต องดูไมไ ดเ หรอ ฉีดยาระงับประสาทใหผ มสกั เขม็ ยากินแกอกั เสบสักเม็ดสองเม็ด
มนั ก็ไอแคน ้นั เอง”
“ถาคิดวาจะรกั ษาตวั เองไดก ด็ ีเหมอื นกนั ฉนั จะท้งิ กระเปา ยานี่ไวใ ห จัดการชว ยเหลือ
ตัวเองกแ็ ลวกนั นะ เลือกใชย าเอง ในนีม้ ียาทกุ ชนดิ ”
รพินทรถ อนใจเฮอื ก รูดซปิ เส้อื แจก็ เกตหนงั ออกโดยดี แลว ปลดดมุ เสอื้ ลาสัตวชั้นในท่ีใช
ปกติในเวลากลางวนั ออก แบะอกเสี้ยวสขี า ง อนั มบี าดแผลทเี่ ยบ็ ไวให ดารินหวั เราะหๆึ ในลําคออยู
เชนนน้ั ใชไ ฟฉายตรวจสอ งดูบาดแผล เสียงพรานใหญบ น เบาๆ
“หนาวจะตาย ยังใหถอดเสื้ออีก”
“ไมตอ งบน!”
หลอ นตวาดเบาๆ ปน หนา เครง ขรึม แลว แกลง ถอนใจเฮอื ก หนั ไปทางแงซายผูคุกเขา สงบ
น่งิ อยูใกลๆ
“แงซาย ถา ไมม พี รานใหญค นนเี้ สียแลว เธอพอจะรบั หนา ท่ีนาํ ทางไปยงั เทือกเขาพระ
ศวิ ะไดไ หม?”
รพนิ ทร ไพรวลั ย กลนื นา้ํ ลายลงคออยา งยากเย็น หนุมกะเหรย่ี งพเนจรยมิ้ ฟนขาว สั่นหวั
“ผมเห็นจะไมม ีทางนาํ นายหญงิ กับคณะไปถงึ เทือกเขาพระศวิ ะไดห รอกครับ เพราะผม
ไมร ูท าง”
“ตายเลย!...”
ดารินอทุ าน ทาํ หนาเศรา
“แลว เราจะทาํ ยังไงกนั ดีละ เขาเหน็ จะไมร อดเสยี แลว ละ แผลอักเสบเปน พษิ ในขน้ั
อนั ตรายรา ยแรงทเี ดียว ที่เยบ็ เอาไวแ ตกปริเปน หนอง ขน้ึ ขอบเขียวเลย เอา ! ชวยกันไปตามมีตามเกิด
กแ็ ลวกันนะ แตเ พื่อความไมประมาท บอกใหพวกเราเตรยี มขุดหลมุ ไวลว งหนา ไดแ ลว สงสยั วา คง
ไมข ามคนื นหี้ รอก”
พรอ มกับพูด หลอ นจัดการฉดี ยาใหเ ขาหนึ่งเข็ม รพนิ ทรกะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองดูหนา
แพทยสาวคนสวยคปู รับสําคญั แงซายคงยมิ้ เหน็ ฟน ขาวอยูเชนนนั้ ลกุ ขน้ึ เดินไปแยกกองไฟ นาํ มา
กอนขน้ึ ใกลๆ กบั ใตเกวยี นทร่ี พินทรย ดึ เปน ทนี่ อนสองกองเพ่อื เพิม่ ความอบอุนให

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

469

ระหวา งทหี่ นมุ กะเหรีย่ งพเนจรสาละวนอยกู ับการสุมไฟ หญิงสาวสง ยาเม็ดชุดหนึง่ ให
เขา จอมพรานรับมาเดาะในฝา มอื แลวโยนเขา ปาก หันไปควา ขวดบรน่ั ดี แตห ลอ นเหนย่ี วแขนไว
ปลดกระตกิ นา้ํ ทแี่ ขวนไวข างลอเกวียนสงใหเขาแทน รพินทรยักไหลน ิดหนง่ึ เทนํ้าจากกระตกิ กรอก
ตามหลงั ยาเขาไปโดยดี

“จะเปน การดที เี ดยี ว ถา ผมหลับลงในคืนนแี้ ลว ไมตนื่ ขน้ึ มาอกี ”
“ฉนั ก็คิดยงั งน้ั เหมือนกนั ถาไมหวงถงึ ขอ ผกู พนั ตามพนั ธะสญั ญาจา งท่ีเราเปน ฝา ยหลวม
ตัวเซ็นสญั ญากบั คุณไปแลว จะอยางไรกต็ าม คุณควรจะขอบใจแงซายใหม ากหนอ ย เขามคี วามรสู กึ
ทด่ี ีตอคณุ เสียยงิ่ กวา ท่ีคุณมตี อเขาเสยี อกี ถาไมใชเพราะแงซายละก็ ฉนั คงไมเ ดนิ ออกมาที่น”ี่
พรานใหญย ม้ิ ขรึมๆ มองไปทางหนุม กะเหรี่ยงพเนจรผูก ําลงั ขนฟนมากอ ใหเขา แลวยกั
ไหลอีกครง้ั
“แงซายมคี วามจําเปน ในดา นสว นตวั ไมน อ ยไปกวาคณะของคณุ หญงิ เหมือนกนั ในการ
ท่จี ะตอ งชว ยดแู ลเอาใจใสผมไว ไมใหผ มเปนอะไรไปเสยี กอ น จนกวา ผมจะนําทางไปถงึ เทอื กเขา
พระศวิ ะสําเรจ็ ”
“หมายความวา ยังไง?”
“กห็ มายความวา ถา ไมมผี มเสยี คนเดยี ว แงซายก็ไปไมถ ึงเทือกเขาพระศวิ ะ ทเี่ ขาตอ งการ
จะไปใหถึงดว ยวัตถุประสงคเ รนลบั อะไรสกั อยางหน่งึ เพราะฉะนั้นเขาก็คงไมอยากใหผมตาย
เสียกอ น ซึ่งจดุ มงุ หมายอนั น้ี กเ็ ปน จดุ มุง หมายเดียวกบั คณุ หญงิ นน่ั แหละ”
หลอนเลิกควิ้
“ฮือม กอ็ าจเปน ไดนะ เพราะฉนั เชอ่ื วาแงซายก็คงมีความรูส ึกเชนเดยี วกับฉนั น่นั แหละ
คือหมัน่ ไสคณุ เตม็ ประดา แตกจ็ าํ เปน ทจ่ี ะตอ งพ่งึ คณุ ”
พรานใหญห ัวเราะ จุดบหุ รอี่ ัดควันลึก
“แงซายเขา ไปปลุกคณุ หญิงร?ึ ”
“ก็ไมไดป ลกุ หรอก ฉันไมไ ดนอนหลบั เห็นแงซายเขา ไปยืนลบั ๆ ลอ ๆ อยูปลายตนี เตยี ง
สนามของฉัน ฉันนอนสงั เกตเขาอยนู าน รสู ึกวา เขามเี รอ่ื งอะไรท่ีตอ งการจะพูดกบั ฉนั แตไ มกลา เขา
มาปลุกจงึ ถามออกไป แงซายกบ็ อกเรือ่ งทม่ี าพบคุณนอนส่นั เปน เจา เขา อยู”
“คุณหญิงไมไ ดน อนหลบั เลย หรอื วาหลบั ไปแลวเพง่ิ จะต่ืนขึน้ มา”
“ไมไ ดหลับเลย”
“ตัง้ แตเ ขา นอนเมอ่ื ตอนหวั คาํ่ ?”
“ใช”
“ผมนึกวา คณุ หญงิ หลบั ไปแลว เสยี อีก เหน็ เขานอนหวั คํา่ ผดิ ไปจากทุกคนื นี่กแ็ ปลวา
ตลอดเวลา ไดย นิ คณุ ชายเชษฐา คณุ ไชยยันตและผมคยุ กนั อยตู ลอดเวลานะ ซ”ิ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

470

“กไ็ ดยนิ ถนดั รเู รอ่ื งเขา ใจดีเหมือนน่งั รวมวงอยดู วยนนั่ แหละ เวน ไวแตฉ ันนอนฟง อยบู น
เตยี ง ในมุง”

“ทาํ ไมไมออกมาปรึกษาหารอื กบั พวกเราดว ย”
หลอนหัวเราะ
“ขเ้ี กียจนั่งรว งวงอยูดว ย รําคาญหนา เขมน ใครอยูคนหนงึ่ เลยหลบเขา ไปนอนเสยี งนั้ เอง
ตงั้ ใจจะนอนใหหลับ แตบงั เอญิ มันไมห ลบั ”
“รําคาญหนา ผม?”
“รูอยแู ลว ยังมหี นา มาถามอกี ”
“ความจรงิ ผมก็ต้งั ใจแลววา จะพยายามทาํ ตวั ใหด ีทสี่ ดุ ไมใหค ณุ หญงิ เกดิ เขมนหนาขึ้น
อีก แตความพยายามของผมมนั ชางลมเหลวไมเปน ทา จนปญญาเอาเสยี จริงๆ นกึ ไมอ อกเลยวา ผม
ไดท าํ อะไรใหค ณุ หญิงเกดิ หมน่ั ไสข น้ึ อีก”
“น่ันนะ ซนิ ะ มนั แปลก อาจเปนเพราะดวงของเรามนั เปนอริกนั กระมัง ดคู ณุ มันชา ง
ขวางๆ ในสายตาหรอื ความรสู ึกของฉนั อยูตลอดเวลา ท้ังๆ ทีฉ่ นั เองก็พยายามอยา งย่ิงเหมือนกันใน
ขอ ท่วี า จะมองคุณในแงด ”ี
“เอาละ ในรอบ 24 ชว่ั โมงทแ่ี ลว มา ผมไดท าํ อะไรใหเ ปน ท่ขี ัดใจคณุ หญงิ บา ง?”
“แปลวา จะยอมรับผดิ งนั้ หรอื ?”
“เรยี กวาเราหาทางปรับความเขาใจกนั เสยี ดกี วา ถา ผมผิด ผมก็จะยอมรบั ผดิ แตถาผมไม
ผิด ผมกจ็ ะไดช ้แี จง”

ดารนิ จดุ บหุ รส่ี ูบบา ง มองดพู รานใหญด ว ยประกายก่ึงเนือยชากง่ึ แฝงความหมาย ชนิดท่ี
เขาอานไมออก

“คุณเปนคนไขของฉัน”
หลอนเอย เนบิ ๆ เปา ควนั บหุ รเี่ ปน ทางยาวลงตํา่ ประสานมอื กอดอกดวยความหนาว
สะทานของอากาศกลางดึก
“แตค ุณอวดดกี บั ฉันมาก สั่งอะไรก็ฝาฝน ไมป ฏบิ ตั ิตามคําส่งั ตวั เองกาํ ลังเจ็บ หมอสั่งให
หยุดพักนอนเฉยๆ เสยี สักวนั กลับอวดเกง บกุ ปาออกแรงอีก เอาละ เมือ่ อางวาจะออกสาํ รวจเพราะ
ระแคะระคายเรอื่ งไอแ หวง ก็ไมวาอะไรแลว หนอยกลบั มาถึงแคม ป ยังเอาปน .458 ออกมาซอมยงิ
เปา เลนเหน็ เปน ของสนุกกันใหญ แรงสะทอนถอยหลังของปนขนาดน้ัน มนั กระเทอื นตอบาดแผล
ของคณุ เทาไหรบ า ง นดั สองนดั กย็ ังพอทําเนา นีย่ ิงใหญ อวดเกง นึกวาตวั แขง็ แรงทรหดอดทน
เหนือกวา มนษุ ยโ ดยทวั่ ไปท้งั หลายเขา บุญเหลือเกนิ นะ แผลทีเ่ ย็บไวม นั ไมถงึ กบั ฉกี ออกไป นัน่ ก็
ไมอยากจะวา อะไรอกี เหมือนกนั ทนี พี้ อจะเอายาใหก นิ ถามวา เปน อยา งไรบาง บอกไดห นา ตาเฉยวา
ไมเ ปน อะไรเลย กด็ ีซ.ิ ..เมอ่ื ไมเ ปน อะไรแลวจะตองพึ่งยา พง่ึ หมอทาํ ไม เสร็จแลวตวั เองมานอนเจบ็

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

471

แผลตวั สั่นเปน เจา เขา อยู จนกระทั่งแงซายผา นมาเหน็ เขา ทนดอู ยูไ มไ ด ถงึ กบั ไปตามฉนั คนอยา ง
นี้นะ นาเวทนานกั หรอื ?”

“ถาคณุ หญงิ จะถือวา การเจบ็ แผลของผมไมไ ดบ อกกับคณุ หญิง โดยท่ตี วั เองพยายามจะ
ลมื หรือไมเอาใจใสกับมนั เสยี คดิ วา มนั จะทเุ ลาไปเอง เปน ความผดิ ละก็ ผมกข็ อยอมรบั ผิด”

“รบั สารภาพมาเสียไดอ ยา งนกี้ ด็ ี จะไดป ราณกี นั ไดบ า งเมอื่ เวลาเดินปาหรือนั่งหา ง ถึงแม
ฉนั จะเขมน หนาคณุ สกั ขนาดไหน ฉันกย็ งั ตองจาํ ใจปฏบิ ตั ติ ามคาํ สั่งเช่ือฟงคณุ ไมว าคุณจะเบงสกั
ขนาดไหน เพราะยอมรับในความจรงิ วา คณุ เปน ผนู าํ มีความชํานาญเหนอื กวาและรบั ผดิ ชอบ
โดยตรง ทั้งดุ ทงั้ ขู ท้ังบล๊ัฟสารพัด ทีน้ีพอคุณกลายมาเปนคนไขของฉนั บา ง ฉันเปน หมอ คณุ ยงั มา
ทาํ เกก ทาอวดวเิ ศษอยอู กี งนั้ หรอื ”

“ครับ ผมเขาใจแลว วา ทีใครก็ทีใคร”
“ออ ! น่กี ลา อาฆาตง้นั หรอื ? เด๋ียวเหอะ...เดีย๋ วไอยาที่ฉดี แกป วดมันกลายเปน ยาพิษขน้ึ มา
เสยี เทา นัน้ เหน็ ไหม เทาแลว เทา รอด กอ็ ดขวางไมไดอ ยนู น่ั เอง”
“ครบั ๆ ผมกลัวคุณหมอแลว กลวั ลานเลย”
รพินทรยกมือไหวท ว มหวั ดารนิ คอนนดิ หนึ่ง บนอุบอบิ ในลาํ คอพรอมกบั ลกุ ขึน้ ยนื
“เอาละ นอนพกั เสีย ไมตอ งคอยกงั วลอะไรอกี คนื นีฉ้ นั จะสั่งใหแงซายอยยู ามตรวจระวงั
ตลอดทง้ั บริเวณแคม ปข องเราเอง เดย๋ี วจะใหแ งซายเอาผา หมมาใหอ กี ผนื เห็นผาหมแลว ทุเรศสนิ้ ดี
ผนื เทากระแบะมอื ดํายังกะผา ข้ีริว้ ”
กลา วจบ หลอนก็เดนิ กลบั ไปยังเต็นท มแี งซายตามหลงั ไปดว ย

ครูใหญอ ดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงกเ็ ดินกลบั มาทเ่ี ขาอกี ครั้ง หอบผาหม ผืนใหญ
ใหมเอย่ี มผนื หนึ่งมาสงใหเ ขา

“นายหญิงใหเอามาใหผกู อง”
“ขอบใจมาก แงซาย”
พรานใหญก ลาวเรยี บๆ ตาจบั นิง่ อยทู ่ใี บหนา ของคนรบั ใชป ระจําตวั ของคณะนายจา ง ย้มิ
ใหนดิ หนงึ่
“ฉันอาจเดนิ ทางพรุง น้ีไมไ ด ถา หากแกไมไ ปตามนายหญิงออกมา”
“ผกู องเปนยงั ไงบา ง?”
“ดีขน้ึ มาก พรุงนค้ี งเดินไดโ ดยปกติ ถาไดห ลับสัก 5-6 ชั่วโมง ใหตายซ!ิ ฉนั ไมยกั รตู ัว
เลย ตอนท่แี กเขามาดฉู ันใกลๆ และถกู เนอ้ื ตองตวั ฉัน ถา เสือมันยอ งเขามาคาบก็คงเสร็จไปแลว ”
“นายหญิง ส่งั ผมใหม าบอกผูกองวา นอนใหห ลับสนิท ใหผมดูแลบรเิ วณแคมปต ลอดทง้ั
คืน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

472

รพินทรพยักหนา ปดปากหาว บาดแผลท่ปี วดระบมอยเู มอื่ สกั ครนู ้ี บดั น้ที เุ ลาลงมากแลว
ประสาทออ นระโหย หนงั ตาหนกั อ้ึงเพราะฤทธ์ยิ านอนหลบั

“ดีมาก! ฝากดแู ลแทนดว ยนะ ความจริงแกไมจาํ เปน ตองมาอยูยามตลอดท้งั คืนหรอก เวร
อยูย ามของพวกลกู หาบมีประจาํ อยแู ลว จะพกั นอนบา งก็ได แตควรหไู วหนอ ยเทา นัน้ สําหรับฉนั
คืนน้คี งหลบั เปนตาย”

“นอนหลับใหส บายเถดิ ครบั โปรดอยา งกงั วล”
พรานใหญเ อนตัวลงนอนอกี คร้ัง ใชผ าหมท่บี ริจาคมาให โดยนายจางสาวคนสวยคลุม
ทับผา ผวยบางๆ เกาๆ ของเขาอกี ชั้นหนง่ึ เลือ่ นหมวกสักหลาดลงมา หลุบหนา หลบุ ตาลง แงซาย
จัดการเติมเชื้อฟนเขา ไปในกองไฟทีส่ มุ อยขู า งๆ กายเขาทั้งสองดา น แลวเดินผละไปเงียบๆ

จะเปนเพราะความหนาวเย็นแทบจดั เขากระดูกดาํ หรอื อะไรก็ไมท ราบได จอมพราน
สะดุง ลมื ตาขน้ึ พบตวั เองนอนขดตัวตะแคงคู หมวกทีป่ ด หนา ไวห ลุดตกไปขา งๆ ไฟที่กออยใู กลเ ขา
ทงั้ สองกองหมดเปลวแลว เหลอื แตถา นแดงวบั แวมบรเิ วณแคม ปรอบดา น แลเหน็ เปนภาพสลัวราง
ตะคมุ ๆ อยูทัว่ ไป

ทางปลายเทาของเขา รา งเปนเงาทะมนึ ของแงซายยนื อยทู ีน่ ั่น มอื ขวาถือไรเฟล มือซายมี
ไฟฉายแปดทอ น กาํ ลังฉายกราดไปมาออกไปยังราวปา อนั มืดมดิ

รพินทรข ยับตวั ขึน้ ในลกั ษณะคร่ึงนัง่ คร่งึ นอน พอดีกบั ทใ่ี บหนา นน้ั หนั มาทางเขาพอดี
ตาของหนมุ กะเหรย่ี งพเนจรผูล ึกลบั ทปี่ ระสานเขา เปนประกายประหลาดอยใู นเงามืดอนั คลุมเครือ

กอนทเ่ี ขาจะเอย ปากเชน ไร แงซายกเ็ คลอื่ นเขามาใกลม องเห็นกนั ไดถนัด ดวงหนาสี
ทองแดงเปนเงามนั ละเลอื่ มนน้ั มีแววกังวลอดึ อดั ใจเรน ลบั

“ผกู องไมไดห ลบั หรอกหรอื ?”
เสียงของแงซายแหบตํา่ แผว เบา
“ฉนั ตนื่ เดยี๋ วนเ้ี อง มอี ะไรผิดปกติหรือ?”
พรานใหญถาม พยายามกวาดสายตาไปรอบๆ แลวมาจบั นิ่งอยทู ใ่ี บหนา นนั้ ดว ยความ
พิศวง แงซายขมวดคิ้ว สายหนาชา ๆ ปฏเิ สธ แลว หยดุ ชะงักนิง่ เหมือนจะใชประสาททุกสว น คนหา
อะไรสักอยางหน่งึ แลว ย้ิมออกมากรา นๆ เสียงที่กลาวตอ มาเกอื บจะเปน เสยี งกระซบิ
“ไมม ีอะไรผิดปกติ แต. ..”
อดีตนายทหารโจรกะเหร่ียง ฉายไฟกราดสูงต่าํ ไปยังแนวปาทบึ รอบดานอกี ครัง้
“ผกู องรูสึกเหมือนอยา งทีผ่ มรสู กึ หรอื เปลา ?”
“รูสกึ อะไร?”
“คืนนี้ ปา ทงั้ ปา เงยี บเหลอื เกนิ ผิดไปกวาทกุ คืน”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

473

แมจ ะงว งแสนงวง รพนิ ทร ไพรวัลย ก็ตาสวา งโพลนขน้ึ ในบดั น้นั กะพรบิ ตาถ่ๆี จอ ง
หนา แงซาย แลว พยายามเงีย่ หูสดับรหสั ปา เกง ท่เี คยเกก รองนานๆ ครั้งไดย นิ ลอยตามลมมาแตไ กล
ตลอดท้งั คืน บดั นเ้ี งียบสงบ ชา งซึง่ มกั จะรองอยูในหบุ ก็หายไป แมแ ตเ สอื หรอื หมาปา อนั มกั สง
เสยี งประดบั ดงแถบน้อี ยตู ามปกติ กไ็ มป รากฏ คงไดย นิ แตเสียงนาํ้ คา งท่ีหยดลงมากระทบพื้นใบไม
แหงอยเู ปาะแปะเปน จงั หวะ

ภายหลงั จากสะกดใจฟงอยคู รูใ หญ รพินทรก ห็ วั เราะออกมาเบาๆ
“แกลมื ไปแลวหรอื แงซาย เมอ่ื ตอนหัวค่ํา เราทดลองไรเฟล ออกสนนั่ ปา สตั วใ นละแวกน้ี
มนั ตน่ื เสยี งปน เตลิดหนีไปหมด”
แงซายโคลงหวั ชา ๆ อยเู ชน น้นั กัดรมิ ฝปาก
“มันเงียบทสี่ ดุ ของความเงยี บ! เกง กวาง เสอื ชา ง หรอื หมาปาอาจไมม ีเสียงใหเ ราไดย นิ
ได หากมันไมไดอยใู นละแวกใกลเ คียง แตจ ักจน่ั เรไร และตุกแกปา ทําไมมนั ถึงพากนั พรอมใจ
เงียบสงบลงไปหมดเชน น!ี้ ”
พรานใหญย ันกายลุกข้นึ นั่งตวั ตรงในทนั ทีน้นั เงยี่ โสตสดบั ตรบั ฟง เสียงอีกครง้ั ...จรงิ
ของแงซาย ดงทบึ อันชุกชมุ ไปดวยสรรพสตั วท ั้งดงทแ่ี วดลอมอยูใ นขณะน้ี
มันเงยี บสงดั เอาจริงๆ
แมแ ตเสยี ง จักจั่น เรไร ตุกแกปา หรือแมลงทกุ ชนิดก็ไมท าํ เสยี งใหป รากฏข้ึน ราวกบั ปา
จะตกอยูใ นมนตส ะกดของอะไรสักอยา งหนงึ่
ความเงียบอนั มปี รศิ นานา พศิ วงชนดิ นีแ้ หละ ท่ีจอมพรานอยางเขายอ มจะตองตระหนัก
ไดดวี า มนั เปนความเงียบกอ นหนาทจ่ี ะเกิดอะไรขึน้ สกั อยา งหนงึ่ ซ่ึงไมส ามารถจะทํานายไดถ กู
หรอื มฉิ ะนนั้ ก็เปนเหตุการณประจวบเหมาะอนั ปกตธิ รรมดาทสี่ ดุ โดยไมเ กดิ อะไรขนึ้ เลย ซ่ึงบาง
คร้ังบางคราว ปากม็ ลี ักษณะเชน นไ้ี ดเ หมอื นกัน
เขาสบตาแงซายอีกครง้ั ยิม้ ขรมึ ๆ
“ฮือม! จริงของแก ประสาทสมั ผัสของแกดมี ากแงซาย ฉันเองกไ็ มช อบความเงยี บแบบน้ี
เหมือนแกเหมอื นกัน มนั ทาํ ใหเราตอ งอดึ อดั กระวนกระวายยงั ไงพกิ ล แตป ามนั กอ็ าจนอนหลับได
เหมอื นกนั น่นี ะ แลวแตจ งั หวะเวลาของมนั ”
“ผมสังเกตมาชัว่ โมงเต็มๆ แลว มันเงยี บเชน น้มี าตง้ั แตผกู องลมตวั ลงนอนครง้ั แรก”
แงซายพดู เหมอื นรําพึง แลว กซ็ ุนฟน เตมิ ใหท กี่ องขางกายเขา บน อะไรอบุ อิบอยูใ นลาํ คอ
ฟงไมไ ดศัพท ลักษณะทาทสี งั เกตไดช ดั วา ไมสบายใจนกั ทําจมูกฟุดฟด สูดลมหายใจหนกั ๆ แลว
เงยหนา ขน้ึ
“แกไดก ลิน่ อะไรหรอื ?”
“ผูกองไดก ล่ินอยางผมหรอื เปลา อากาศคืนนม้ี ันหนกั ขนยังไงบอกไมถูก มีกลิ่นคลา ๆ
ดอกไมอ ะไรสักอยา งหน่งึ ลอยมา ขาดๆ หายๆ คลายๆ กล่ินดอกลาํ เจยี ก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

474

“ประสาทของฉันอาจชาไปกไ็ ดน ะ แงซาย ฉันไมไ ดก ลิน่ อะไรนอกจากควันไฟ ยาทน่ี าย
หญิงของแกใหฉ ันกิน ทําใหสมองของฉนั หนกั ไปหมด อยากจะนอนอยางเดยี ว แกไดกลน่ิ อยา งวา นี่
หรือ?”

“ผมก็ไมทราบวาจะเปน อุปาทานหรือเปลา ผูกองกนิ ยา ผกู องงว งนอน ผมไมไ ดก ินยา
และในเวลากลางคืนผมไมเ คยอยากนอนเลย แตส ําหรับคนื นี้ หนังตาผมหนักเหลอื เกนิ ”

“ฉันบอกแกแลว วา ถา แกงว งนอนแกก็นอนได แตขอใหห ูไวเทา น้ัน”
“ผมเกรงวาถาผมหลบั คืนน้ี ผมคงไมต่นื ไวนกั เพราะฉะนน้ั ผมพยายามจะไมหลับ
ลูกหาบทอ่ี ยูเ วรทกุ คืนไมเคยหลบั เลย แตคนื นหี้ ลบั ! ผมเดินไปปลุกสองครงั้ แลว ท้งั ๆ ท่เี ปนคนละ
คน คนละผลัดเวรกนั ทาํ ไมยามทัง้ สองคนเผลอหลบั ในขณะทอ่ี ยยู ามเหมอื นกนั ท้งั สองคนกไ็ ม
ทราบ”
“แลว พรานของฉนั ส่ีคนน่นั ละ ฉนั จดั หนาทไี่ วใ หผ ลัดเวรประจาํ หนง่ึ คนเสมอ?”
พรอมกับพดู รพนิ ทรพยายามกวาดสายตามองหาพรานคใู จของเขา แตก ม็ องไมเ หน็ เคา
วาจะมใี ครต่นื เลยสกั คนเดยี ว นอกจากลกู หาบคนหน่งึ ซึง่ นั่งคลุมผา สปั หงกอยรู ิมกองไฟดานหนึ่ง
“นา จนั เปน เวรสาํ หรบั อยยู ามผลัดสองคืนน้ี แตเ ม่ือประมาณสกั ครึ่งช่ัวโมงมาน่เี อง แก
ฝากยามผมไว บอกวา งว งเตม็ ที ตอนน้ีกห็ ลบั ไปแลว ”
รพนิ ทรข มวดค้ิวนดิ หนึ่ง แตแ ลว ความพศิ วงคลางแคลงของเขาก็ถูกอํานาจความงว งเหงา
อิดโรยเคลอ่ื นเขา มาบดบังเสีย หนงั ตาทงั้ คจู ะปด เสยี ใหไ ด ยกมอื ข้ึนปด ปากหาว พยกั หนาสงั่ วา
“พวกเราคงจะออ นเพลียอิดโรยกันมามากสาํ หรบั วันนี้ พรงุ น้ีกจ็ ะตองเดินทางแลว เชอ่ื
แนว า ไอแ หวงหรือเสอื คงจะไมป ว นเปย นเขามาใกลแคม ปเ ราคนื น้ีหรอก แกตน่ื อยคู นเดยี วกพ็ อแลว
แตอ ยาลมื นะ ถา นึกอยากจะนอนเมือ่ ไหรล ะก็ กอนนอนปลุกพรานของฉนั คนใดคนหนึ่งขึน้ ใหเ ขา
อยยู ามแทน”
แงซายขยบั ปาก มีทาเหมอื นจะเอย อะไรกบั เขาอีก แตรพนิ ทรงว งเสียจนหมดความสนใจ
เอนตัวลงนอนตามเดิม หลบุ หมวกลงมาปด หนา เสยี เพยี งอดึ ใจเดียว เขากห็ ลบั สนทิ เพราะอาํ นาจยา
นอนหลบั ของแพทยห ญงิ ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์
เวลาผา นไปทา มกลางบรรยากาศอนั แสนท่ีจะสงัดเงยี บเยยี บเยน็ เสยี งบา งรอ งแทรกมา
ตามลมดกึ ยาวเยอื กอกี คร้งั หน่ึง ฟง ประดจุ เสยี งรองครวญครางของภตู ผปี ศาจ
แลวทุกสง่ิ ทุกอยางกถ็ กู สะกดใหน ่ิงเปนดษุ ณีเชน เดิม

ในเต็นทมเี สยี งพลกิ ตวั ของไชยยันต แลวกล็ ะเมออะไรเอะอะลนั่ ออกมาคําหนง่ึ ดารนิ ผู
นอนอยูเตยี งกลางสะดงุ ต่ืนขนึ้ ดวยเสยี งนนั้ หลอ นรูสึกตนเองวา กาํ ลังหลบั สนิท และตืน่ ขึน้ อยาง
งัวเงยี ท่สี ดุ เพราะเสียงทเี่ ขา มากระทบโสตประสาท หญิงสาวรอ งเรียกเพอื่ นชายอกไปสองสามคาํ
เบาๆ ก็ไมไ ดยนิ เสยี งตอบ นอกจากเสยี งกรนเปน จังหวะแสดงวาหลับสนิท หลอนจงึ เลิกสนใจ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

475

เพราะรวู านั่นเปนการละเมอ พลกิ ตัวนอนตะแคง กระชับผาหม ใหแ นบกระชับเขา มาอีก เพราะ
ความหนาวเยน็ จบั ข้วั หัวใจ

ทันทีน้ันเอง ฆานประสาทของหลอนกส็ ัมผัสกับกลน่ิ แปลกประหลาดท่ไี มเคยมากอน
ลอยกรนุ เขา มา มนั หอมเอียนๆ อยางไรบอกไมถกู รสู ึกวงิ เวียนมึนงง ในลกั ษณะคลายดมยาสลบ
คลับคลายคลบั คลา ไมแนใ จตนเองวา ขณะนี้ตนไดตน่ื รสู กึ ตัวแนช ดั อยูห รือวา เคล้มิ ฝน ไป รางกาย
ออ นหมดเรี่ยวแรง

หลอ นพยายามฝนเปด เปลือกตาอนั แสนหนักขึน้ มองฝา มุง สนามทีข่ ึงครอ มเตยี งผา ใบอยู
กวาดไปรอบดา นโดยท่ีกบ็ อกไมถกู วาตองการจะมองหาอะไรในขณะนั้น...ปา แถบนม้ี ีดงลาํ เจียกอยู
ดว ยหรือยังไง...หรอื วาใคร อุตริเอาดอกลําเจยี กเขา มาไวในกระโจมพักตงั้ แตเ มอ่ื ไหร...สมองของ
หลอ นถามตวั เอง

คร้ันแลว ขณะนนั้ เอง จะเปน ดว ยสายตาฝาด หรอื ประสาทอนั อลเวลมึนชาในขณะน้ี
หลอนตัวเองอยา งหน่ึงอยางใดไมท ราบได หลอนเห็นแสงเรอื งๆ ของอะไรชนิดหนึ่ง ปรากฏขน้ึ ท่ี
ผนังของผาใบเตน็ ทต อนหลงั คา มันแดงวบู เปน ดวงราวกับโคมกระสอื หรอื มฉิ ะนนั้ ก็หิ่งหอยยกั ษ
รศั มที เ่ี ปลง สวา งเรอื งออกไปเปนวงกลม ขนาดชามกะละมงั ยอ มๆ เหมอื นมใี ครเอาดวงไฟมาทาบ
อยบู นหลังคาเตน็ ทด านนอก และแสงนน้ั ผานผา ใบเขามา

หญิงสาวลืมตาโพลง พยายามเพง จอ งจบั อยูทด่ี วงแสงนั้น ท้งั ๆ ทเ่ี ปลือกตาทัง้ สองถวง
หนกั เต็มที รางกายทุกสว นหนักอ้ึงไปหมด กระดกิ กระเดย้ี ไมไดราวกับเหน็บชา หรือความรูสกึ
แบบผอี ํา มันเปลงแสงวาบวบู แดงโรอ ยอู ึดใจ กห็ ร่ีหายไป อกี อึดใจใหญๆ ตอมา กแ็ ดงวาบขึ้นอกี
แตใ นคราวน้เี ปล่ียนทไ่ี ปปรากฏอยูบนหลงั ผา เต็นทตอนทต่ี ํา่ ลงมา แลวก็ดับ แลว ก็สวางข้ึนอกี ใน
ลกั ษณะเดิม เคล่อื นเปล่ียนทีไ่ ปรอบๆ ผนงั เต็นทอยา งแชม ชา กล่นิ ฉนุ เอยี นๆ ย่งิ โชยตลบ

สมองของหลอ นสง่ั การคร้งั แรก กค็ อื ตอ งการเอ้อื มมือไปหยบิ ปน สน้ั ประจาํ ตวั ใตห มอน
...หลอ นไมม คี วามสามารถ! สมองไดแ ตสง่ั เทานนั้ แตร างกายไมอาจเคลอื่ นไหวไดต อ ไป หลอ นคดิ
วาจะรอ งเรยี กเชษฐาหรอื ไชยยันต แตก ไ็ มม เี สยี งหลุดออกมาจากลาํ คอ ดวงตาทงั้ คหู ร่ลี งเปนลาํ ดบั
งวงและเพลียอยา งไมเคยปรากฏมากอ นในชีวติ

จากน้นั ทกุ สง่ิ ทกุ อยา งกเ็ ลอื นรางเหมือนภาพฝนรา ย...

รพินทร ไพรวัลย ต่นื ขนึ้ ในลักษณะพรวดพราด เพราะถูกเขยาปลกุ โดยแรงพรอ มกับ
เสยี งเรียก พอลมื ตาขน้ึ กเ็ หน็ บญุ คํา เปนคนเขยา ปลุกเขา จัน เกดิ และเสย อันเปน พรานพืน้ เมืองของ
เขารายลอมอยรู อบกาย แตละคนหนา ตนื่ เลกิ ลั่กกระหดื กระหอบ ขณะน้ันฟา เพิง่ จะเร่มิ สาง อากาศ
ขมกุ ขมัวไปดว ยหมอกเชามดื แตกพ็ อจะมองเหน็ หนากนั ไดถนดั โดยไมต องอาศัยแสงไฟรอบ
บริเวณแคมป พวกลกู หาบจบั กันเปนกลมุ เสยี งพดู ฟงไมไ ดศพั ท

“อะไร? เกดิ อะไรขึ้น?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

476
เขารองออกมาเร็วปร๋อื
“ลูกหาบของเรา! เสรจ็ ไปอีกคนแลว!!”
เปน เสยี งบอกละละละลักแทบจะฟงไมเ ปน ภาษาของบญุ คํา
พรานใหญก ระโดดผางขึน้ ยนื ท้ังตัว
“เสอื ลากไปเหรอ?”
“ไมใ ชครบั มันเปน อะไรก็ไมรู นอนตวั แขง็ ท่ือ ไมมรี อยบาดแผลอะไรทั้งสน้ิ ! ศพนอน
อยโู นน”
รพินทรเผนพรวด ตรงเขาไปทศ่ี พของลูกหาบคนหน่ึง ซง่ึ ขณะนพ้ี วกลกู หาบท้ังหลาย
กําลังยนื ลอมวงดูอยู ในพรบิ ตานัน้ เชษฐา ดารนิ และไชยยันต ในชดุ นอน แสดงวาเพง่ิ จะถกู ปลกุ
ข้นึ มาอยา งกะทันหนั เชน กนั ก็วิ่งพรูออกมาจากเต็นทตรงเขามาโดยเรว็ ภาพทเ่ี หน็ ทําใหท ุกคนยนื
จองตะลึงงันอยกู บั ที่
ริมโขดหินเลก็ ๆ ใกลกับกองไฟมอดกองหนงึ่ รางของลูกหาบคนหนง่ึ นอนตวั คตู ะแคง
ศีรษะพาดอยูกบั ยามสวนตวั เหนือกระสอบปานท่ีปูรองไว เปน ชายรา งใหญว ยั ประมาณ 30 ป ตาทง้ั
สองปด สนิทลกั ษณะเหมอื นหลับ เวน ไวแตวา ไมม ีลมหายใจ และรา งกายเยน็ ชดื เหมอื นทอ นหิน
รา งน้ันไมป รากฏรอ งรอยของบาดแผลใดๆ ทงั้ สิน้ !

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

477

21

รพินทรทรดุ ตวั ลงอยา งรวดเร็ว เอือ้ มมือไปขยับจะพลกิ รางนั้น แตม อื ของใครคนหน่ึงใน
จาํ นวนคณะนายจางของเขาควาไหลอ ยา งกะทันหัน กระชากยบั ยง้ั ไว

“เดยี๋ ว! อยา เพิ่งแตะตอ งศพ!!”
เจาของมือและเจาของเสยี งหา มคอื ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ พรานใหญช ะงักตามคาํ ส่ัง
น้นั ทนั ที พอจะเขาใจในบัดน้ันวา การหา มของนายจา งสาวคงจะเน่ืองมาจากเหตผุ ลทางการแพทย
เก่ยี วกบั การชนั สตู รนน่ั เอง
ความตระหนกตกใจทาํ ใหเ ขาเกือบจะทําอะไรลงไปชนดิ เขลาไดถ นดั ดารินสมแลว ที่
เปนแพทย แมห ลอนจะไดรบั ความตนื่ เตน ตกใจตอเหตุการณ ซึ่งเหน็ อยใู นขณะน้สี ักเพียงใด กย็ งั มี
สติพอทจ่ี ะแสดงความรอบคอบถถ่ี ว นตามฐานะของหลอ น ซง่ึ ในขณะนีไ้ มม ใี ครนกึ ไปถงึ
เชษฐาดําเนินการซกั ถามสอบสวนเหตกุ ารณข ึ้นในทนั ทนี น้ั
ความปรากฏออกมาวา ผูตายชอื่ ‘เลนิ ’ ครง้ั สดุ ทา ยท่เี พ่ือนลกู หาบใกลชิดเหน็ วา เขามชี ีวติ
อยนู น้ั คอื เวลาประมาณ 2 ทุม เศษของเมอ่ื คนื น้ี ภายหลงั เวลาอาหารเย็นและจดั การเตรียมเกบ็
สัมภาระขาวของตามคาํ สัง่ ของพรานใหญแ ลว เลินไดล ม ตัวลงนอนยงั ตาํ แหนง ทเ่ี ขาไดน อนตายอยู
น้ี ซง่ึ ตามปกตกิ เ็ ปนท่นี อนประจําของเขาทกุ คืนนบั แตม าตง้ั แคมปอยทู น่ี ่ี
คนทนี่ อนใกลชดิ เขาที่สุด มที นี่ อนหา งประมาณ 3 วา ยนื ยันวา ขณะทลี่ มตวั ลงนอน เลนิ
สูบบุหรใี่ บตองแหง และคุยกบั ตนอยูครใู หญ จงึ ตา งคนตา งหลบั ไป
เชา ตรูหยกๆ นีเ่ อง ลูกหาบทุกคนตื่นข้นึ เตรยี มตวั เพอื่ เอาควายเขาเทยี มเกวียนและหงุ หา
อาหาร มเี ลินคนเดยี วทีไ่ มย อมลกุ เมอ่ื เพ่ือนสงสยั เขามาเขยาปลกุ จึงพบวาเขาไดสน้ิ ใจเสียแลว และ
ไดเ อะอะโวยวายกันขนึ้ เหตุการณท เี่ พือ่ นลกู หาบทงั้ หลายคนพบวาเลนิ นอนตาย เกดิ ขึ้นเมอ่ื สอง
สามอดึ ใจท่แี ลว มานเี่ อง
เลินนอนตายอยูในลักษณะเดมิ ของการนอนหลบั เทาท่ีเพอื่ นใกลชดิ ทสี่ ดุ เหน็ และทกุ คน
ยนื ยนั วา ขณะทีม่ าพบวาเปน ศพไปแลว นัน้ ลกั ษณะของศพกอ็ ยใู นสภาพเดมิ กับท่เี หน็ ครงั้ แรก ไมม ี
ใครเคลอ่ื นยายใหผ ดิ รูปรอยไป
การตรวจสอบรอ งรอยในละแวกใกลเคยี งศพ ไมพ บวา จะมีวแี่ ววของสัตวชนดิ ใดท้งั สน้ิ
กลา้ํ กลายเขา มาใกลผูตาย

เม่อื เชษฐาหนั มาสอบสวนยาม และเหตกุ ารณภ ายในบรเิ วณแคม ปของเมอื่ คืนท่ีผานมา ก็
มาถงึ ความจรงิ ในขอท่วี า ทกุ คนนอนหลบั สนทิ กนั หมด แมกระทัง่ พวกอยยู าม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

478

“ผมหลับเปน ตายเลยครับ เปน การหลบั อยางประมาททสี่ ุดเปนคร้ังแรกในชวี ติ นอนกลาง
ปา ของผม!”

พรานใหญสารภาพเสียงตํ่าลึก แววตาเครง ขรึม สอแววเสียใจ
“น่ันไมม ปี ญหาอะไรเลย มนั เปน ผลมาจากยาระงับประสาท และนอนหลับอยางแรงท่ี
ฉันใหคณุ เพือ่ ตองการใหพกั ผอ น”
ดารินบอกโดยเรว็ มองดเู ขาดว ยแววตาแสดงความเหน็ ใจเปนครั้งแรก
ไชยยนั ตเอ้อื มมอื มาจบั แขนพรานใหญบีบ
“เปน ธรรมดา รพินทร เมื่อคนื นี้คณุ จับไขไ มสบายเพราะพษิ บาดแผล และนอยกใ็ หย า
ระงับกับคณุ คณุ กต็ องหลบั ไปอยา งไมรเู รอ่ื งเลย มนั นา ประหลาดเหลอื เกนิ ผมเองกบั เชษฐากห็ ลับ
อยางชนิดไมร สู กึ ตวั เหมอื นกนั ไมมีใครรสู ึกตวั กนั เลยสกั คน”
เชษฐาสอบพวกท่ีอยูย ามเมื่อคนื นเ้ี ปน รายคน เวรยามของลูกหาบยอมรบั วาหลับไมร สู กึ
ตัว ต้งั แตย ามทีส่ อง และไมมกี ารปลุกกนั ขึน้ มาผลดั เปลยี่ นเวรเหมอื นเชนเคย จนั ผมู ฐี านะเปน
พราน และมหี นาทอี่ ยยู ามกาํ กับเวรที่สอง กส็ ารภาพวา เปน อะไรไมท ราบ งวงเหงาขึ้นมาอยาง
ผดิ ปกติ และไดไปบอกฝากยามแงซายไว ตนเองขอนอนพักและกห็ ลบั ผลอ็ ยไป
แงซายเปนคนสดุ ทา ยที่ถกู เรยี กเขา มา หนมุ กะเหรย่ี งพเนจรมีลกั ษณะอาการขรมึ สงบเฉย
เมยอยเู หมือนเดมิ แตสหี นา สลดเครยี ด
“ผมก็หลบั ครับ เจา นาย หลบั ทั้งๆ ที่เตือนตวั เองอยทู กุ ขณะวาจะไมย อมหลับ...”
แงซายยอมรับตามตรง ดวยเสียงหาวอาจหาญอันเปนนสิ ยั
“เปนการเผลอหลบั อยางไมท ันรสู ึกตวั เพราะฉะนนั้ ผมจงึ ไมไดปลกุ นาจนั ข้ึนเพื่อเปลยี่ น
ยาม ตามคาํ สงั่ ของผกู อง”
“เลาถึงเหตุการณบริเวณแคม ปเ ทา ที่แกรูเห็นกอนหลับซ”ิ
รพนิ ทรซ กั มาโดยเร็ว
“เม่อื ผูก องหลบั ไปแลว ผมออกเดินไปรอบๆ บรเิ วณ เหตกุ ารณปกตดิ ีทกุ อยา ง ผมเดนิ ไป
ปลุกเตอื นยามลกู หาบอกี คร้งั หนง่ึ ตรวจรอบๆ บริเวณอยสู ามส่ีเท่ียว ก็กลบั มาน่งั ทรี่ มิ กองไฟหนา
กระโจมพกั ของเจา นาย ผมเผลอตัวน่ังหลบั ทีข่ อนไมห นา กระโจมนนั่ เอง มาต่ืนขน้ึ อีกครง้ั พรอมๆ
กบั ลูกหาบทุกคน”
“แปลวา แกเปน คนสดุ ทา ยทย่ี ังตนื่ อยู ภายหลงั จากทท่ี กุ คน พวกเราหลบั ไปหมดสิ้น
แลว?”
ไชยยนั ตถาม
“ครบั ผมเช่อื วา เปนคนสุดทาย เฉพาะทกุ คนทีน่ อนอยนู อกเต็นท เพราะขณะทผ่ี มยงั เดิน
ตรวจอยนู ้ัน เห็นทุกคนหลบั หมด”
“ไมรูส ึกวามอี ะไรผดิ ปกตเิ ลยหรอื ?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

479

เชษฐาย้ํา
แงซายชําเลอื งมองไปทางรพินทร สบตาพรานใหญท่ีจองอยูกอ นพอดี จอมพรานเมม รมิ
ฝปากแนน หนั ไปมองดูคณะนายจา งของเขา
“ผมเพงิ่ นึกออกเดยี๋ วนเี้ องครับ กอนทผี่ มจะหลบั ไปภายหลังจากท่คี ณุ หญิงออกมาใหย า
แงซายเจามาพบผม เราพูดอะไรกนั สองสามคํา ถามันจะมอี ะไรผิดปกติ มนั ก็ผดิ ตอนน้แี หละ ยกเวน
แตตอนนน้ั ผมงว งและเพลยี เสยี จนไมท นั จะเฉลยี วคดิ แลวกน็ กึ ไมถ งึ วามนั จะเกดิ เหตรุ า ยอะไร
เกดิ ขนึ้ ซง่ึ กย็ งั ไมแนใจเหมอื นกันวา มนั เปน เหตุการณป ระจวบเหมาะ หรอื วา ลางรายทเี่ ตือนมา
ลว งหนา เปน ผลใหลูกหาบของเราตายอยา งท่ีเหน็ กนั อยนู ่”ี
“อะไรท่ีวา ผดิ ปกต?ิ ”
เชษฐาและไชยยันตถ ามมาเกอื บจะเปน เสยี งเดยี วกนั
รพินทรม องสบตาแงซายอกี ครั้ง
“กอ นที่ผมจะหลบั ไปในครงั้ สุดทา ย สังเกตเหน็ แงซายเดินยามอยคู นเดยี ว ลกั ษณะ
กระสบั กระสา ยยังไงพกิ ล เขาเปรยกับผมวาปา มนั เงยี บผิดปกติ ผมก็รสู กึ วา มนั จะเปน จรงิ ตามทแี่ ง
ซายพดู จกั จนั่ หรอื ตกุ แกสกั ตัวกไ็ มท ําเสยี งขึ้น ระยะนน้ั มันเปน ระยะเงยี บสงบอนั ยาวนานทเี ดยี ว
แงซายยังบอกอีกวาเขาไดกลน่ิ อะไรบางสง่ิ บางอยา ง แลว กบ็ น วา เขารสู ึกงว งผดิ ไปกวา ทุกคนื ผมก็
สั่งวาเขาจะนอนก็ได แตก อ นนอนใหปลกุ พรานของผมคนใดคนหนงึ่ ขึน้ มาอยูยามแทน เพิง่ จะมารู
ความจริงกันเดี๋ยวนีเ้ องวา แงซายเผลอหลบั ไปโดยไมท นั จะปลกุ คนของผมใหเฝา ยามแทน”
“ฮอื ม ประหลาดเหลอื เกนิ นะ นแี่ ปลวา เมอ่ื คนื พวกเราทุกคนหลับกนั หมดนะ ซิ ไมม ีใคร
ต่นื อยูเ ลยหลังจากแงซายมอยไปเปนคนสุดทา ย”
หัวหนา คณะเดนิ ทางครางออกมา
“ผมคดิ วา คงเปน เชน นน้ั ครับ และสนั นษิ ฐานวาลูกหาบของเราคนน้ีตายในขณะทพ่ี วกเรา
ทกุ คนพากนั หลับหมด”

ระหวา งท่ีทกุ คนอ้ึง ดารินขมวดคิว้ เหมอื นจะคิดอะไร แลว หนั ขวบั ไปทางคนรับใช
ประจาํ แคมป ผูยนื หนา ซีดขาวอยู ถามโดยเรว็

“แงซาย นี่เธอบอกกบั พรานใหญเม่ือคนื นว้ี า เธอไดก ลนิ่ น้นั เธอไดก ล่ินอะไรชนดิ ไหน
บอกใหละเอียดซิ”

“ผมบอกกับผกู องวา ผมไดก ล่ินจางๆ บอกไมถูกวามนั เปนอะไร แตร สู ึกวา กล่ินจะคลาย
ดอกลาํ เจยี ก มนั เหมน็ และหอมปนกนั อยา งไรไมทราบ”

หญงิ สาวเมม รมิ ฝปากแนน เบกิ ตาโตจอ งหนา แงซายอยูเ ชนนนั้ กล่นิ ที่แงซายบอกมนั
นาจะเปน กลน่ิ เดยี วกบั ทลี่ อยมาสัมผัสจมกู ของหลอนเมื่อคนื น้ีเอง กอนหนา ท่จี ะผล็อยหลบั ไปอยาง
สลบไสล

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

480

“ขณะที่แงซายบอกกบั คุณวา ไดกล่ินขนาดนน้ั คุณไดก ลน่ิ ดวยหรอื เปลา ?”
แลวหลอนกพ็ งุ สายตากลบั ไปยงั รพนิ ทร จอมพรานส่ันศรี ษะ
“เปลา! แตเอาแนกับจมกู ของผมตอนน้นั ไมไ ด ยาทค่ี ุณหญิงใหผ มแรงเกินไป จน
ประสาทสวนใหญช าไปหมด”
“เอ...ถา มันจะยงั ไงๆ เสยี แลว ละซ.ิ ..”
ดารนิ รอ งออกมา มองดหู นา พ่ีชายและไชยยันต
“ระหวา งแงซายกบั ฉัน ทายไมถกู วาใครจะหลบั ไปกอนใคร เพราะกลนิ่ ที่แงซายบอกนั้น
ฉนั เองกไ็ ดก ล่นิ เหมอื นกนั ไมเ พียงแตไ ดก ลิ่นเทานน้ั ยงั ดเู หมอื นจะเห็นอะไรประหลาดๆ อกี ดว ย
เวนไวแ ตคดิ วา มนั เปน ความฝน น่พี อมาไดร จู ากแงซายในเรอ่ื งนี้ ฉนั กแ็ นใ จวา ฉนั ไมไ ดฝนเด็ดขาด
ในตอนนั้น”
“ทาํ ไม นอ ยไดกล่นิ อยางวา น่ีแลวก็เหน็ อะไรประหลาดๆ...ไหนลองบอกซิ”
พชี่ ายซกั มาโดยเร็ว ทกุ สายตาท่ียนื ลอมศพของลูกหาบในขณะนี้ จบั มายงั หลอ นเปน
ตาเดยี ว หญงิ สาวยกมือตบขมบั เบาๆ เหมอื นจะเรยี กรองความทรงจํา แลว กบ็ อกวา
“เดี๋ยวคะ เดยี๋ วนอยจะเลา ถงึ ส่งิ ท่นี อ ยเหน็ แปลกๆ เมือ่ คนื น้ีใหฟ ง ขอตรวจดศู พกอ นเถอะ
กอ นอน่ื เราตอ งการรูว า เขาตายเพราะอะไร และตายมาเปนเวลาสักเทา ไหรแลว บางทเี ราอาจพบ
สาเหตุการตายของเขา ชนดิ ท่ไี มม อี ะไรเรนลับซอนเงื่อนนกั เขาอาจถกู งูพิษดอดมากดั ในขณะท่ี
นอนหลบั และตายในทันทกี อ นทจี่ ะรูสึกตวั กไ็ ด”
ทุกคนเหน็ ดว ยกับความเหน็ ของหลอ น

ดารินเริม่ ตน ทาํ การชันสูตรศพในทันทนี ้ัน โดยแงซายกับรพนิ ทรทําหนา ท่ีชว ยเหลือใน
การพลิกหรือเคลือ่ นไหวศพ ตามแตความตอ งการในงานตรวจสอบอยา งถ่ถี ว นของหลอน

ตามแขนขา ใบหนา ตลอดจนกระทง่ั สว นตา งๆ ของรางกายแมใ นรมผา ทุกสว น ไม
ปรากฏรองรอยใดๆ ทง้ั ส้นิ ทกุ คนเตม็ ไปดว ยความพศิ วงงงงันเหลือท่ีจะกลา ว ดารินตรวจกระทงั่
บนหนงั ศรี ษะทป่ี กคลุมไปดว ยเสน ผมดก ไมพ บบาดแผลใดๆ ท้ังสิน้ ลกั ษณะของศพซดี และคลาํ้
จนดูเขยี ว ตายมาแลว ประมาณไมเ กนิ 5-6 ช่ัวโมงนี่เอง

“หวงั วาหมอนค่ี งไมไดเปนลม หรือหัวใจวายไปเองเฉยๆ นะ”
ไชยยนั ตพมึ พาํ ออกมา
“เปน ไปไมได! ลกั ษณะของเขาเปน คนแข็งแรง มีสขุ ภาพดีคนหน่ึง ดูจากรปู รางขอลาํ ก็รู”
แพทยส าวประจาํ คณะเดนิ ทาง คานหนักๆ ในลําคอ แตแ ลวในขณะนน้ั เอง เชษฐาผยู นื
กอดอกพจิ ารณาดศู พอยางเงยี บๆ ก็ชี้บอกมาวา
“นอย! ดูท่ซี อกคอศพน่ันซิ รสู กึ วาจะมีอะไรผดิ สงั เกตนะ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

481

ท้ังหมดพุงสายตาไปยงั เปา หมายตามคาํ บอกของเชษฐาในทนั ทนี น้ั แลว เพง ดารินกมลง
พจิ ารณาดูอยางถถ่ี วน

ท่ีซอกคอดา นซายมอื ของศพ ปรากฏเปน แวน เขียวคลาํ้ วงกลมเสนผา ศูนยกลางประมาณ
สองนว้ิ ถา ไมสังเกตแทบจะมองไมเหน็ เพราะกลนื กบั ผิวของศพ ซึง่ เปน คนคลาํ้ อยแู ลว วงกลม
เขียวน้ันขยายขน้ึ มาเลก็ นอ ย และใจกลางเปน ตมุ แดงๆ ปรากฏอยตู มุ หนง่ึ ลกั ษณะคลา ยมด หญงิ สาว
พจิ ารณาโดยรอบคอบอยอู ดึ ใจใหญ จึงพยักหนา ใหท กุ คนดู ตางคนตา งมองดตู ากันเองไปมา
ภายหลงั จากสาํ รวจดรู องรอยนน้ั

“รอยอะไรนะ ? เธอคิดวา ยงั ไงนอ ย ตามความเหน็ ของเธอ?”
ไชยยนั ตค รางแหบๆ
“ไมม ีปญ หาอะไรอีกแลว สาํ หรบั เหตกุ ารณท ่ที าํ ใหเ ขาตาย รอยท่ีเหน็ อยนู แี่ หละคอื
ตนเหต”ุ
“เขาตายอยา งไร?”
ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ยักไหลน ิดหนึง่ หวั ควิ้ ยังขมวดยงุ อยเู ชน นัน้
“ถา เหตุการณน เ้ี กิดขนึ้ ในเขตทเ่ี จริญแลว ฉนั จะลงความเหน็ ไดทันทีวา เขาถูกฆาตกรรม
คนรา ยใชเข็มฉีดยาทีบ่ รรจยุ าพษิ อยางแรง ฉดี เขาท่เี สนเลือดท่ซี อกคอของเขา แตนม่ี นั มาเกิดขน้ึ ใน
ปา ฉันกล็ งความเห็นไมถ ูกเหมือนกนั วาตน เหตมุ ันมาจากอะไร ตมุ แดงทปี่ รากฎอยูใ จกลางวงเขยี วที่
ซอกคอนีต่ รงกบั เสนเลอื ดใหญเสนหนงึ่ พอดี ซึง่ สันนษิ ฐานวา มันจะตองเปน บรเิ วณทเ่ี ปดเผยทสี่ ดุ
สวนหนง่ึ ในขณะท่เี ขานอนหลบั เพราะสว นอ่ืนคงจะถกู คลมุ ดว ยผาหม และเขาตายโดยไมมีโอกาส
เจบ็ ปวดหรอื รสู กึ ตวั ทั้งสนิ้ เปน การตายในขณะหลับ”
“นอ ยแนใ จหรอื วา ตมุ แดงเลก็ ๆ กบั วงเขยี วน่นั เปนสาเหตกุ ารตายของเขา”
พช่ี ายถามย้าํ หลอนไมไ ดตอบในทันทนี น้ั แตห ันไปขอมีดเหนบ็ จากเอวของแงซายออก
มาถือไว เงยหนา มองดูทกุ คนแลว กมลงจับขอ มือศพขา งหนงึ่ ขนึ้ มาพลิกหงายขน้ึ ใชใ บมีดอนั คม
กริบเฉือนลึกลงไปจนถงึ เสนเลอื ดใหญท่ขี อ มือขา งนัน้ มนั เปดเนื้อขาวเวอออกไปกอ น อดึ ใจเดยี วก็
มีโลหติ สคี ล้ําไหลซมึ ออกมาเล็กนอ ย ทกุ คนมองดหู ลอนอยางงงๆ แพทยสาวใชม ดี ปายเลือดใหท ุก
คนดู
“เหน็ ไหมคะพีใ่ หญ เลอื ดท่ีพอจะเหลอื อยใู นตวั ของเขาบา งเหลาน้ี กลายเปนพษิ ไป
หมดแลว ดําปเ ลย พิษชนดิ หนึ่งรายแรงขนาดทีจ่ ะทาํ ใหค นตายไดในทันที วง่ิ ซมึ ซาบไปตลอดทกุ
เสนเลอื ดใหก ลายเปน สดี ําคล้าํ ผดิ ปกติไปเชนนี้ ทางทพ่ี ษิ เขาถาไมอ ยทู จ่ี ุดเล็กๆ ตรงกา นคอนน่ั ก็คน
ไมพบที่ไหนอกี แลว ”
ทุกคนงนั ไปอกี ครั้ง แงซายลมื ตาโพลงจองศพนิ่งอยเู ชน น้นั รพนิ ทรป ายแขนเช็ดเหงอื่
บนหนาผาก หรตี่ าลง ทั้งๆ ทีเ่ ปน เวลาเชา ตรูอนั มีอากาศเยน็ สด เหง่อื กผ็ ุดซึมไปตลอดท้ังใบหนาเขา
ทุกคนใบหนาเครง เครียด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

482

“รอยเข้ยี วงหู รอื เปลา รพินทร?”
หัวหนา คณะเดนิ ทางเอย ขน้ึ กับพรานใหญเ กือบจะเปน เสยี งกระซบิ จอมพรานกลาํ้ กลืน
ความรสู ึกบางอยางลงคอ ส่ันศรี ษะชาๆ ตาจับนง่ิ อยทู ี่รอยบาดแผลซึง่ เปนเพยี งแคจุดเหมือนรอยเขม็
ฉดี ยาน้ัน
“ไมใ ชแ นครับ รอยเขยี้ วงจู ะไมมีลกั ษณะเปนเพียงแคจดุ แดงทเี่ ราเห็นอยนู ี่ มันจะเปน รู
บาดแผลลงไปใหเ หน็ ชดั ทเี ดยี ว และจะปรากฏสองรู คือเขียวคดู านบน ในขณะทมี่ นั งบั ลงมา”
“ถางัน้ อะไร? พวกแมลงพษิ รา ยกาจบางชนดิ ? เปนตน วาแมงมุมประเภท ‘แบลค็ วิโดว’
อยา งในแอฟรกิ า หรอื พวกทใี่ กลเ คียงกัน?”
พรานใหญโคลงหวั อยเู ชน นน้ั คอ ยๆ ลกุ ข้นึ ยนื จากทา คกุ เขา
“ผมสารภาพวา จนปญญาทจ่ี ะบอกไดจ รงิ ๆ ครบั สําหรบั เหตกุ ารณท ่เี กดิ ขนึ้ คร้ังน้ี ในชวี ิต
เกือบสิบปข องผมทท่ี อ งเที่ยวหากนิ อยใู นดงแถบนี้ นอกจากพวกงแู ลว ผมไมเ คยพบสตั วจ ําพวก
แมลงชนดิ ใด จะมพี ษิ รา ยกาจพอท่ีจะกดั หรือตอ ยคนท่ีกาํ ลงั นอนหลับใหตายสนทิ ไปโดยไมท ัน
รสู กึ ตวั ไดเลย ถงึ แมงกู เ็ หมอื นกนั ตอใหเ ปนจงอางดว ยซา้ํ ไป ถา กัดใครเขา คนถกู กดั กอนตายก็
จะตองรูสกึ ตวั ทรุ นทรุ าย ไมต ายเงยี บๆ ไปอยา งน”ี้
“แลวเราจะสนั นษิ ฐานกันอยา งไรนี?่ ”
ไชยยนั ตระเบดิ ออกมาอยางกระวนกระวาย
“กอนอ่ืนเราลองวิเคราะหด กู อ นวา อะไรกต็ ามทีซึง่ มนั เปน เจา ของรอยจดุ แดงตรงกา นคอ
ของศพลูกหาบเราคนนี้ มนั ทาํ ขึ้นดวยจุดมุงหมายอะไรของมันกนั แน มันควรมจี ดุ ประสงคของมัน
โดยเฉพาะไมใ ชห รอื คงไมใ ชเพราะเจตนาจะมาฆาเขาเสยี เฉยๆ หรือยังไง นายพราน?”
ดารินกลา วขน้ึ อยา งใครครวญเตม็ ไปดว ยเหตุผล พรานใหญผงกศรี ษะลง
“ถกู ของคุณหญงิ ครบั สัญชาตญาณของสัตวปา ทกุ ชนดิ เม่ือจะจโู จมเลน งานคนหรอื สตั ว
อ่นื มันยอมมเี หตผุ ลของมันเสมอ สว นมากกค็ อื การหาอาหาร การตอ สูปอ งกันตวั เมอื่ เหน็ วา จะมีภยั
หรอื มายกก็ ารแกแ คน ตอบแทน ซงึ่ ตามปกตแิ ลวกม็ เี ปอรเ ซ็นตน อ ยท่สี ุด สาํ หรบั ในกรณนี ี้เราตดั
เรอื่ งสัตวใหญส เี่ ทาออกไปได รวมทัง้ ประเภทงทู ุกชนดิ ดว ย เหลือแตไ วจ ําพวกแมลงมพี ิษเทานนั้ ที
นถี้ าเปน แมลงมีพษิ ราย ถา คนเรานอนหลบั สนทิ ไมไ ดเคล่ือนไหวไปกระทบตวั มนั มันกจ็ ะไมก ดั
หรือตอ ยเปนอนั ขาด”
“รอยตุม แดงทป่ี รากฏอยูบนผวิ ซง่ึ ตรงกบั เสน เลือดใหญทก่ี านคอ พอจะเปน เหตผุ ลให
เราสันนิษฐานไดไ หมวานนั่ เปน การเจตนาอะไรชนดิ หนง่ึ เอาละ มันจะเปน อะไรก็ตามที จาก
หลักฐานทีศ่ พนพี่ อจะคาดคะเนไดไ หมวา ทาํ ไมมันจึงเจาะลงตรงกบั เสนเลือดใหญข องเขา”
รพินทรจอ งตาหลอ นนง่ิ
“คณุ หญิงหมายความถึงวา มนั เจตนาดูดเลอื ดของเขาเชน น้นั หรือครับ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

483

“จะเปน ไปไดไ หมละ ตามความเหน็ ของคณุ ในฐานะท่คี ุณกเ็ ปน พรานเชย่ี วชาญกับ
สารพัดสตั วปา มานาน”

“ถา งนั้ ก็แปลวา ความตายของเขาเกดิ ข้ึนเพราะเลือดทถ่ี กู สบู ออกไป?”
หลอ นยมิ้ ขรมึ ๆ สัน่ ศีรษะ
“เลอื ดท่ีถูกสบู หรือดูดออกไปมันไมมีปริมาณมากมายนกั หรอก ไมมากจนถงึ กับทําให
เขาตาย แตที่ตายมันเปน เพราะพษิ รา ยตะหาก มันแบงออกไดเ ปน สามนยั คอื หนง่ึ ปลอ ยพษิ ใหห มด
สตหิ รอื ตายเสยี กอ นแลว ดดู เลือด สองระหวา งที่ดดู เลือด ก็ปลอ ยพษิ เขา ไปดวยพรอ มกนั สามดูด
เลอื ดใหเต็มอมิ่ เสียกอ นแลว ปลอ ยพิษ นีเ่ ปน การสันนิษฐานตามขอชนั สตู รในหลกั วชิ าแพทยข อง
ฉัน”
อึง้ ไปอดึ ใจใหญ รพนิ ทรก ็กม หัวลง
“ผมเหน็ ดว ยตามขอ สันนิษฐาน โดยมลู ฐานหลักวชิ าของคณุ หญงิ ครบั ”
“เอาละ ทนี ้ีในฐานะทค่ี ณุ เปน พราน คณุ จะบอกเราไดห รอื ยังวา มันคอื อะไร เจาส่ิงนน้ั ดดู
กนิ เลอื ดคนของเราแลวปลอ ยพษิ จนเปน ผลใหเ ขาตาย โดยทิ้งรอ งรอยใหเ หน็ เพียงแคต ุมแดงเลก็ นิด
เดยี วทกี่ านคอนั่น”
ดารินสรุปมาโดยเรว็ เชษฐาและไชยยนั ตห นั ไปมองตาเขาอกี คร้งั ดวยกระแสคาํ ถาม ท้ัง
สองเห็นดว ยตามเหตผุ ลของ ดาริน วราฤทธิ์ และกาํ ลงั ขอความกระจา งจากเขาอยดู ว ยความรอนรมุ
เปนครั้งแรกในชวี ติ ของพรานใหญเชน เขา ที่จํานนตอ ปญหาในเรือ่ งความลี้ลับพสิ ดาร
ของปา จนยนื งันอยกู บั ท่ี แตแลวขณะนนั้ เองกอ นทเ่ี ขาจะกลา วคาํ ใดออกมา แงซายผูย ืนสงบนงิ่ อยู
เปนเวลานาน ก็เอยข้นึ หาวๆ
“นายหญงิ ครบั ?”
ดารินหนั ขวับไปทางเสียงนนั้ ทันที กะเหรย่ี งหนมุ พเนจรถอนใจลึก
“นายหญิงยงั ไมไ ดบ อกเลยวา เมือ่ คืนนี้ นายหญงิ เหน็ อะไรทีน่ ายหญงิ คดิ วา ฝน ไป?”
“จริงดว ย!”
ไชยยนั ตร อ งขึ้น
“เมอ่ื กีน้ ้ีเธอบอกวา เธอเหน็ อะไรประหลาดเมือ่ คนื ทแ่ี ลว แลว กว็ า ไดกลิ่นเหมือนดอก
ลําเจียกอยา งเดยี วกับที่แงซายไดก ล่ิน มนั อาจเปน ขอ วนิ จิ ฉัยไดส ําหรบั เหตกุ ารณที่เกิดขึ้น ฉนั พอจะ
ลําดบั ภาพไดบ า งแลว มันเริม่ ดว ยปา ทงั้ ปาทีเ่ งียบสงดั ผดิ ปกติ ซึง่ แงซายกับรพนิ ทรมีความรสู ึก
ตรงกันในขณะน้ัน ตอมากม็ ีกลนิ่ คลา ยดอกลําเจียกท่ีแงซายกบั เธอไดก ล่นิ เหมอื นกนั ตอ มาพวกเรา
กห็ ลับกนั หมด และจากสาเหตุทเ่ี ราหลบั กนั หมดทงั้ แคม ปนนั่ เอง การตายลึกลบั ของลกู หาบคนนกี้ ็
เกดิ ขนึ้ เธอลองบอกซวิ า กอนท่ีเธอจะหลบั ไปนน้ั เธอเหน็ อะไร?”
“ใช เหตุการณม ันนาจะประสานสมั พนั ธกันอยา งท่ไี ชยยนั ตวา นแี่ หละ”
เชษฐาเอย ขน้ึ ต่ําๆ สนบั สนนุ มา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

484

“คณุ หญิงเหน็ อะไรครับ เมือ่ คนื ?”
พรานใหญพ ดู มาเสียงแหบๆ เปนคนสุดทา ย
“เอาละ ฉนั จะเลา ใหฟ งวาฉนั เห็นอะไร ซ่ึงทแี รกคดิ ไปวาฝน ...”
หญงิ สาวพดู แผว เบา แตชดั เจน
“มันจะเปน เวลาสกั เทาไหรก ็บอกไมถ ูก แตร วู าดึกสงดั ทเี ดียว ฉนั สะดงุ ต่นื ข้ึนเพราะเสียง
ละเมอเอะอะของไชยยนั ต ทแี รกนึกวา เกิดอะไรข้ึน รองเรยี กไชยยนั ตหลายคร้ังไมเ ห็นตอบเลย
นอกจากกรนกเ็ ลยรูวาละเมอ ต้ังใจจะหลบั ตอ ขณะนนั้ เองก็ไดก ลิ่นอะไรชนิดหน่งึ ฉนุ ตลบไปหมด
กลิ่นคลายๆ ดอกลําเจียกอยางวา นน่ั แหละ ซึง่ ดอกลาํ เจยี กก็ไมนาจะมีในปา แถบนี้ นอกจากปา ทาง
ภาคใตเ ทาน้ัน หนงั ตาหนักไปหมด ลมื แทบไมข ้ึนแลวกห็ มดแรงออนเพลยี อยางบอกไมถ กู กระดิก
กระเดย้ี ไมไ หวทีเดยี ว”
หลอนหยดุ เวน ระยะ ยกมอื ทงั้ สองขึ้นลบู คลําลาํ คอ สีหนา สยองใจ แลว หลอ นกเ็ ลา ตอ ไป
อยางละเอียดในปรากฎการณประหลาดทไ่ี ดเหน็ กอ นทจี่ ะหมดความรสู ึกไป ทกุ คนนิ่งฟงดว ยความ
พิศวงต่นื เตน แงซายยนื เบกิ ตาโพลงหนาซดี ขาว
“ลักษณะของมันเหมือนดวงทับทมิ แตม แี สงสวางเรืองดวยตวั เอง”
หญิงสาวบอกในตอนทาย
“ทแี รกนกึ วาเปน ลาํ ไฟฉายของพวกเราคนใดคนหนงึ่ แตดไู ปแลวมนั ไมใช ผดิ กันมาก สี
ของมนั แดงจดั ทเี ดยี ว หรแ่ี สงจนดบั มืดหายไปได แลว กเ็ ปลงแสงสวางจา ขึน้ มาอกี เปน จงั หวะ
เหมอื นหิ่งหอ ยไมม ผี ิด เวน แตดวงใหญก วา มาก รัศมที เี่ ปลงวูบออกไปของมัน ขนาดถาดหรอื มา ยก็
กะละมงั ยอมๆ ทเี ดียว อาการไปกไ็ ปอยางแชม ชาเหมือนจะไตเ ลาะอยบู นหลังคาเต็นท และแสงนน่ั
สอ งผานผาเตน็ ทลงมาใหเ หน็ ทามกลางความมดื ใจฉนั ขณะนนั้ ตอ งการจะปลุกพใี่ หญก ับไชยยนั ต
ตืน่ แตม นั ไมม เี สียงออกมาจากลาํ คอไดเลย กระดกุ กระดกิ กย็ งั ไมไหว ไดแตน อนจองมองดูแสงนน้ั
เฉย แลวก็หลบั ไปอีกเม่อื ไหรก็ไมรู จนกระทัง่ ทาํ ใหน กึ วาฝน ไป แตเดยี๋ วนแ้ี นใ จแลววาไมไดฝ น”
เสยี งแงซายครางอะไรออกมาคาํ หนึง่ ลกึ อยูในลาํ คอแลว หนั ไปทางพรานใหญ พูด
เกอื บจะเปนเสยี งกระซิบ
“ผูกองครบั ! เดีย๋ วนผ้ี มแนใ จแลว วามันคืออะไร! ผกู องจะเชื่อผมหรอื ไมก ็ตาม ผมขอบอก
วา ชวี ิตของพวกเราทกุ คน กาํ ลังตกอยใู นระหวา งภยั รายกาจนา กลวั เหนอื กวา ภยั ปา ทกุ ชนดิ ระหวาง
ตะวนั ตกดนิ จนถงึ ตะวนั ข้นึ ยงิ่ กวาเสือสมงิ กนิ คน! ย่ิงกวาไอแ หวง ชา งฉลาดตัวนั้น! มันจะมาสูบ
เลอื ดเอาชีวิตเราคืนละคน!”
“หมายความวา ยงั ไงกนั ?”
คณะนายจา งทงั้ หมดรองถามมาเปน เสียงเดยี วกนั จอ งมองไปท่ใี บหนาของหนุมกะเหรี่ยง
พเนจรเขมง็ ดว ยความรสู กึ อันไมอาจกลา วถูก แงซายคงยนื นง่ิ มา นตาทงั้ สองขยายกวาง เหมอ มอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

485

ปราศจากจดุ หมายออกไปยงั ดงทึบท่แี วดลอ มอยรู อบดา น ประหนง่ึ หมาลา เน้อื ทมี่ องเห็นในสงิ่ ลี้ลับ
อันสายตาของมนษุ ยทวั่ ไปไมสามารถจะเห็นได

สิง่ อนั รา ยกาจนา ขนพองสยองเกลา ทสี่ ดุ !
“เอาละ แงซาย”
พรานใหญทาํ ลายความเงยี บขนึ้ ดว ยน้าํ เสยี งขรึมๆ ของเขา ไมม อี าการสะดงุ สะเทอื นหรอื
สอแววอัศจรรยใ จจนผดิ ไปจากลักษณะเยอื กเยน็ เดมิ ๆ กับนายจา งทกุ คนในขณะนี้
“บางที ฉันอาจไมรูอะไรในเรอ่ื งความพสิ ดารของปา เทากบั แกกไ็ ด เพราะฉะนน้ั ถาแกคิด
วา แกรแู นว ามนั เปนอะไร หรอื เพยี งแตอยากจะคดิ กต็ าม ลองบอกมาใหล ะเอยี ดซิ มันคืออะไร”
“ไมมีวันท่ผี ูกองจะไมรู ยกเวน แตว า ผกู องไมเ คยเชือ่ มากอ นเทา น้นั ผมไมแนใ จวา แมใ น
ขณะนีผ้ กู องกค็ ดิ อยา งผม เพยี งแตไ มก ลายืนยนั ปริปากพูดออกมา เพราะผูกองไมเคยเผชิญหนา กบั
มันมาดวยตวั เอง มันเปนแตเพยี งสง่ิ บอกเลาที่อาจเคยไดยนิ ไดฟง มาจากพรานรุนปูร ุนทวด เปน
นิยายทจ่ี ะทาํ ใหผ เู จรญิ แลวหวั เราะ อยา งเดยี วกับตะขาบที่โตเทา ฝาเรือน อยา งเดยี วกบั งูที่มหี งอน!”
“ฉนั ไมเ ขา ใจท่แี กพดู ”
“ผูกองไมเ คยไดยินมากอนเลยหรือ กลางดงทึบกันดาร อันลึกลํา้ กลางคนื อันเปลาเปล่ียว
สงบเงียบ มนั เปน ดวงไฟสีแดงลอยมา สัตวทง้ั หลายจะงว งเหงาหลับส้นิ ภายใตอ ํานาจสะกดของมนั
มนั จะเลอื กสบู เลอื ดเอาตามปรารถนาจนเตม็ อ่ิม แลว กล็ อยจากไป ไมเ ลอื กวา เปน สตั วห รือคน
ตามแตมันจะพบ มันคือความตายอันล้ีลับนา สะพรงึ กลัว ภายหลงั เมื่อตะวนั ลับปา ไปแลว!”
คําพดู ของแงซายทาํ ใหพ รานใหญยนื เลอื ดเยน็ เฉียบไปตลอดทงั้ ราง สมองตกอยูในหว ง
ขบคดิ หนัก ชาํ เลอื กมองดศู พของลูกหาบ แลวเปล่ียนสายตาไปจับอยูทคี่ ณะนายจา งของเขา ซ่งึ บัดนี้
พากันมองหนา แงซายและเขาสลับกนั อยูเ ชน นั้นดว ยอาการกระวนกระวาย
“รพนิ ทรช วยอธบิ ายซิ แงซายหมายถึงอะไร?”
หัวหนาคณะเดนิ ทางระเบดิ ออกมา
“แงซายกาํ ลงั จะยนื ยันใหผมเช่อื วา อะไรชนิดหนงึ่ ซึง่ พรานพนื้ เมืองรนุ เกา ๆ เคยเลา ไว
อยางพิลกึ พลิ น่ั มนั กลายเปน ความจรงิ ขน้ึ มาแลว เจา สง่ิ อันล้ลี บั นา ขนพองสยองเกลา ชนิดนั้น พวก
เขาเรียกกนั วา โขมดดง!!”
“พวกภตู ผีปศ าจอีกละซ”ิ
ดารินรองแหลมออกมา ลมื ตาโต กระแสเสยี งของหลอนมีแววเยาะ แตต ัวเองหอไหล ขน
ลกุ เกรยี ว เชษฐาหนั ไปสบตาไชยยนั ต แลว หันกลบั มามองรพนิ ทรกบั แงซายดว ยสายตาคนหา
“อธบิ ายหนอ ยเหอะ ผมฟงแงซายพูดอะไรกบั คุณไมรเู ร่ืองเลย ดหู มอไมอยากจะพดู อะไร
เรือ่ งนี้กบั พวกผม แตเจตนาจะพดู กับคณุ โดยเฉพาะ เหมือนคนรูอ ะไรกนั นยั ๆ กอนแลว ”
พรานใหญฝนหัวเราะออกมานิดหน่ึง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

486

“แทจรงิ หรอื ความจริงมนั จะเปน อะไรผมกไ็ มทราบเหมอื นกนั ครบั มสี มมตฐิ านของสิง่
หนึ่งที่ชาวปา พากนั ขนานนามวา ‘โขมดดง’ โดยเลา กนั เหมือนอยางทีแ่ งซายบอกเมือ่ สกั ครูน้แี หละ
ลักษณะของมนั คลายดวงไฟ จะออกหากนิ กเ็ ฉพาะเวลากลางคนื เทาน้ัน เทยี่ วสูบเลอื ดสตั วห รือคนที่
นอนหลับอยใู นปา ส่ิงมชี ีวิตทต่ี กเปน เหยอ่ื ของมนั จะตายโดยคนหาบาดแผลอะไรไมไดเลย มนั เปน
สิ่งต่นื เตนนา กลัวของนยิ ายริมกองไฟในปา อีกชนิดหนงึ่ ซ่งึ ผมเคยไดยนิ ไดฟง มานานแลว แตไมเคย
พบดว ยตนเองสักครั้ง การตายของลูกหาบเราคนน้ีมันมาคลองจองกับนิยายเรอ่ื งน้ีเขา พอด”ี

เสียงไชยยนั ตอ ทุ านอะไรออกมาคาํ หนึง่ ในลําคอ เชษฐาหนั ไปทางแงซายโดยเรว็
“แงซาย อะไรทําใหแกคิดวา เปนเจา ของสง่ิ ทีเ่ รียกกนั วา ‘โขมดดง’ นน่ั และแกจะบอก
ไดไหมวามนั คอื อะไรกันแน”
“ผมไมเ คยเหน็ มนั มากอน เคยแตไ ดยนิ ไดฟ ง สิง่ ทน่ี ายหญงิ เลาวา พบอะไรเมอ่ื คืน มนั
ตรงกับส่งิ ทผ่ี มไดฟง มา กล่ินท่ลี อยมาสะกดพวกเราใหห ลบั ดวงไฟประหลาดที่นายหญงิ เห็น
ลกู หาบของเราตายโดยไมปรากฏบาดแผล ควรจะเปน อะไรอกี ถา ไมใ ช มัน! พรานเกาคนไหนก็
บอกไมไ ดม นั คืออะไร นอกจากภตู ปา ”
“แงซายมเี หตผุ ลในการสนั นิษฐานคะ พใ่ี หญ”
ม.ร.ว.หญงิ ดาริน กลาวแทรกมาโดยเรว็ เมม ริมฝปากแนน
“เขาเอากติ ตศิ พั ทเ รอ่ื งบอกเลา ทเี่ คยไดย ินมาเปรยี บเทียบกับสง่ิ ทเ่ี กดิ ข้นึ เมือ่ คนื เริม่ ดว ย
กลน่ิ ที่สะกดใหพ วกเราหลบั กันหมด สิ่งทนี่ อยเหน็ กับตาและการตายของลูกหาบของเรา ปญหามัน
จงึ มอี ยแู ตเ พยี งเราจะตใี หแตกออกไปไดอยา งไรวา ส่ิงท่มี าทาํ ใหลูกหาบของเราตายน้ันคอื อะไรกัน
แน สาํ หรับนอยใหหลักฐานทางนติ เิ วชวทิ ยาไดแ นช ัดวา ลกู หาบของเราถกู ดดู เลอื ดและถูกปลอ ย
พษิ เขาไป นนั่ เปนเหตใุ หเ ขาตาย คนพบตาํ แหนงทเ่ี จาะดดู เลอื ด อนั เปน ตาํ แหนงเดยี วกับทางปลอย
พิษดว ย”
“นอ ยตองไมล มื วา มันมกี ลนิ่ คลายดอกลําเจยี กลอยมาดว ย สะกดเราใหหลบั และสัตว
ประเภทไหนละทจ่ี ะทาํ ใหคนตายไดเพยี งแคท ้ิงบาดแผลรอ งรอยไวเ ปน จุดแดงเล็กๆ เทา นัน้ เอง มนั
นา คิดเอาการนะ”
ไชยยนั ตเ สริมมาโดยเรว็
“นน่ั เปนความล้ีลับพิสดารทีเ่ ราจะตอ งคน หา ไมเ พียงแตก ล่นิ หรือรอยบาดแผลเทา จุด
แดงเลก็ ๆ เทา นนั้ ปรากฏการณอนั มลี ักษณะเหมือนดวงหิ่งหอ ยยักษข องมันดว ย ถาสายตาของฉนั
ไมฝาดเมอื่ คืน และถา มันเปน สง่ิ เดยี วกบั ทมี่ าดดู เลอื ดลกู หาบของเรา โดยไมใ ชเ ปน เหตกุ ารณบังเอญิ
ประจวบเหมาะอ่ืนๆ แตอ ยา งไรก็ตาม ฉนั ยอมรับวามนั เปน สิ่งมหัศจรรยน าขนลุก และเดาไมถูกเอา
เลย วา แต. ..”
หลอนหันไปทางรพินทร
“ลักษณะการตายอยางเดียวกนั นี้ คณุ ไมเคยพบเหน็ มากอ นหรอื ในชวี ติ เดินปาของคณุ ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

487

“ไมเ คยครับ และไมคดิ วา จะเกดิ ขน้ึ ดว ย เทาทเ่ี ห็นกพ็ วกทถ่ี ูกงพู ิษอยา งแรงกัด รอยเข้ียว
ปรากฏชัดทีศ่ พ แมว า เขาจะตายเงียบในเวลากลางคืนโดยทีเ่ พอื่ นๆ ผูนอนใกลช ิดไมท นั รูสกึ ตวั และ
ลงถาไดมตี วั อยา งใหเ หน็ แบบน้ีแลว พวกเราก็อยใู นฐานะไมป ลอดภยั เสยี แลว เราไมรูวามันจะ
เกดิ ขนึ้ อกี เมอื่ ไหร...พวกเราคนไหนตอ ไป”

“แตเมอ่ื ไดร ูกนั เสียทแี บบนี้ เรากพ็ อมที างเตรยี มพรอ มทจ่ี ะรบั มอื กับมนั ได และพิสูจนให
รูชัดออกไปวา มนั คอื อะไรแน”

เชษฐาวา แววตาเตม็ ไปดว ยแววกังวลแตห นกั แนนม่นั คงอยูเหมอื นเดมิ
“กถ็ า มันมาแบบโชยกลิ่นสะกดมากอ นแบบน้ี เราจะปองกนั อีทา ไหน”
ไชยยนั ตแ ยง
“ถา กล่นิ ท่ีนอ ยกับแงซายบอกวาคลายๆ กลนิ่ ดอกลําเจียก เปน แกส อะไรสักอยา งหน่งึ ที่
มันปลอ ยโชยออกมาเพือ่ สะกดเรา พอลอยมากระทบจมกู กเ็ ทากับมันบอกใหเรารลู ว งหนาถึงการมา
ของมนั นน่ั เอง ถึงยงั ไงกพ็ อจะทนอํานาจพิษสะกดของมนั ได ผดิ กบั ตอนเราไมร ูตวั มากอ น ตอไปนี้
ในเวลากลางคนื เราจะตอ งระวงั เตรียมพรอมกนั มากกวา นี้ เตรียมรบั กบั มนั โดยเฉพาะทเี ดยี ว เอาละ
มนั จะเปน ผีโขมด ผโี ปง ผีปา อะไรก็เปน ไดร ดู ีรชู ว่ั กนั ขอใหมันมาเลน งานพวกเราอีกคร้ังเถอะ
หรอื ยงั ไงรพนิ ทร? ”
“ผมกก็ ําลังคดิ อยา งคุณชายครบั ?”
“จัดการขดุ หลุมฝง ศพลกู หาบเสียทนี่ ีแ่ หละ อยา บอกความจริงใหพ วกลกู หาบอ่ืนๆ ทราบ
วา พวกของเขาตายดว ยลักษณะพิสดารเชน ไร ประเดยี๋ วจะขวญั เสียไปกันใหญ บอกเขาแตเ พียงวา
เราคน พบรอยเข้ยี วงพู ษิ กแ็ ลวกนั ฝงศพเสรจ็ เรากอ็ อกเดนิ ทางเลย ตามแผนเดมิ ลาไอแ หวง ไปดว ย
เตรียมรบั มอื กบั ไอผ โี ขมดไปพลาง ตอนกลางคืนถาพวกเราไมหลบั ยามเสยี มนั จะมาอีทา ไหนกค็ ง
ไดร กู นั ผมตอ งการพสิ จู นเจา สิง่ ลล้ี ับนีอ่ อกไปใหไ ดว ามนั คืออะไรแน”
เชษฐาส่ังการ

เชาน้ที ุกสิง่ ทกุ อยางดาํ เนนิ ไปชนดิ แขง กบั เวลา รพินทรป ฏบิ ตั ิตามคําสัง่ ของนายจา งเขา
คอื กลบเกลอื่ นสาเหตุการตายแทจ รงิ ของลูกหาบไว โดยใหทกุ คนเขาใจไปวาถูกงกู ัด คงใหร บั รู
เฉพาะพรานของเขาเทา นั้น ศพของเลินถูกฝงไวยงั บริเวณทตี่ ้ังแคมปน น้ั ขาวของสมั ภาระถกู รอ้ื
ถอนบรรจุลงเกวยี น ทกุ คนรับประทานอาหารเชากันอยางเรงรีบและเงยี บเหงา

กอ นออกเดนิ ทางเล็กนอย แงซายเล่ยี งมาพบพรานใหญใ นขณะทเ่ี ขากาํ ลังใชยางเสน เลก็ ๆ
ผกู มดั ลกู ไรเฟล สี่หานัดเขา ดว ยกันเพื่อหยอนลงกระเปา เสอื้ กันไมใ หกระทบกนั เกิดเสยี งในขณะ
เดิน เปนการพบกันสองตอสอง แงซายแอบกระซบิ เลา ใหฟ งวาตนเองไดพ บเหตกุ ารณตายลึกลับ
ชนดิ เดยี วกนั นมี้ ากอนแลว ครั้งหน่งึ ผูตายเปนเพือ่ นกะเหรย่ี งออกตระเวนลาชางดว ยกัน ขณะเกดิ
เหตุเปนเวลากลางคืน ซึ่งนอนคา งอยูดว ยกนั กลางดง เขาหลับสนิท ต่ืนขึ้นมาพบเพอื่ นนอนเปน ศพ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

488

ไปเสยี แลว โดยคน หาสาเหตไุ มไ ด แงซายเลา วา แมเ ขาจะพยายามคน หาบาดแผลเพียงไรก็ไมพ บ
และไมท ราบสาเหตุ กลายเปน ความตายลี้ลบั มาจนกระท่ังลูกหาบเลนิ ไดตายอกี ในคราวนี้ โดยนาย
หญงิ ผเู ปน หมอคนพบบาดแผลเพียงจุดแดงเล็กๆ ทีก่ า นคอของศพ ซ่ึงเขาก็เชอื่ นาวา คงเปนลักษณะ
เดยี วกนั กับท่ีเกดิ ข้นึ กับเพื่อนของเขา เวน ไวแตใ นขณะนัน้ เขาไมมีความละเอียดถ่ถี ว น หรือความรู
ในดานชนั สตู รพอทีจะคนพบไดในตอนนนั้

“ท่ีเพ่อื นกบั แกไปนอน แลว เพอื่ นตายไปนะ ทไี่ หน?”
“โปง ผสี งิ ครบั ”
‘โปง ผสี งิ ’ ทแ่ี งซายบอก คอื ดงลึบแถบหนงึ่ หา งจากโปงกระทิงไประยะหา งเดนิ สิบกวา
ชั่วโมง ทางตะวนั ออกเฉยี งเหนอื รพนิ ทรห รี่ตาคดิ
“แปลกเหลอื เกนิ นะแงซาย ฉนั เองกท็ องเที่ยวเปน เบอื อยูในแถบนั้น มนั ไมเคยปรากฏ
เร่ืองแบบนใี้ หฉ ันรูเหน็ กบั ตามากอ นเลย ตาํ แหนงทเี่ พ่อื นของแกตายกบั ทม่ี ันลงดูดเลือดลกู หาบเรา
ทนี่ ี่หา งกนั มาก แสดงวา รศั มหี ากนิ ของมนั กวางไกลไมใ ชนอย มันอาจจะตามรังควานเราไดจนถึง
หลมชา งทีเดยี ว ถามันมีอยจู ริง...ดงลึกแถบนี้ทั้งหมดกจ็ ะตอ งอยใู นรศั มหี ากนิ ของมนั ท้ังน้ัน แต
ทําไมถึงเพง่ิ มาเลนงานเราเมอ่ื คนื น้ี ทัง้ ๆ ที่เราพักอยกู ลางดงน่กี นั มาหลายคืนแลว ”
“มนั อาจเพ่งิ พบขบวนของเรา และคงจะตามกล่ินตลอดไป คนื ทีเ่ พ่อื นผมตายพอรุงเชา ฝง
ศพเขาแลว ผมกร็ ีบออกจากดงนัน้ โดยเรว็ ทส่ี ุดกอนตะวนั ตกดิน ถึงจะคาํ่ ระหวางทางผมก็ยังเดนิ
บา ยหนาขน้ึ หมูบ านตะเคยี นลมโดยไมหยดุ ทัง้ ๆ ท่ีผมก็ไมร วู าเพื่อนผมตายเพราะอะไร”
“เม่อื คืนแกบอกถึงความผดิ ปกติแกฉ นั แตแกกไ็ มไ ดเ ลา เรอ่ื งท่เี พือ่ นแกตายในลกั ษณะ
อยางวา น”ี่
“ผมคดิ ไมถงึ ไมน กึ วามนั จะเปน เหตอุ ยางเดยี วกัน ผมเพิง่ จะนกึ ออกเมอ่ื เหน็ ลกู หาบตาย
ถาผูก องสบายดเี สียอยางเดยี ว เม่อื คนื นผี้ กู องอาจกะสากลนิ่ มัน”
“เอาละ เฉยๆ ไวเถอะแงซาย เจา นายของเราทา นกาํ ลังวติ กอยมู ากเร่ืองนี้ แกไมควรบอก
ความจรงิ อะไรออกไปเลย สําหรบั แกตอ ไปน้รี ะวงั อยา งเดยี ว อยาหลบั ในเวลากลางคนื ”
“ผูกองก็เหมอื นกัน!”
แลวแงซายก็ผละไป...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

489

22

รพนิ ทร ไพรวลั ย บอกกบั ตวั เองวา ลางของการเดนิ ทางในครง้ั น้ี มนั ไมชอบมาพากลเสีย
แลว ตลอดชวี ติ ของการเปน จอมพรานผยู ่งิ ใหญ ช่าํ ชองสันทดั ในเรือ่ งของปา ดงพงพจี นชื่อเสยี ง
ระบือกองไปทว่ั เปน เวลาชานานของเขา ไมเคยมีครัง้ ใดมากอ นเลย ทีพ่ วกลูกหาบหรือผูรวมอยใู น
คณะของเขาจะมอี ันเปน ไปถงึ แกชีวติ ลงเปน ลาํ ดับเชน น้ี

เทาท่ีปรากฏมาแลว ในอาณาจักรปา ดงทุกแหงทเ่ี ขาเหยยี บยา งเขา ไป บริวารหรอื ผตู ดิ ตาม
ทีอ่ ยใู นความรบั ผิดชอบทุกคน ถา ปฏิบตั ิตามคาํ ส่ังของเขาอยางเครง ครดั และถาอยใู นรศั มีสายตารู
เห็นของเขา ไมเคยเลยทใ่ี ครจะตองเสียชวี ติ ลม ตายลงจากภยั ปาใหเ ห็นซ่ึงๆ หนา

ผูนั้นจะเปน ใครกต็ าม สามารถจะอนุ ใจและนอนหลับไดอ ยางสบาย แมกลางดานสัตว
รา ย หากวาพรานใหญรพนิ ทรเปนเพื่อนรว มนอนอยดู ว ย

เขาเปนหลักประกัน เปนสรณะยึดม่ัน และท่พี ่งึ ของทกุ คนไดใ นพงไพร
แตเ รม่ิ ตนของการเดินทางครงั้ น้ี มันบอกลางรา ยแกเ ขาอยา งไรพิกล เร่มิ ดว ยลกู หาบคน
แรก...ถกู ประเดมิ ไปเปน เหยอ่ื ของไอก ดุ เสอื สมงิ เพยี งแคค ืนท่สี องของการออกเดินทางชว งแรก
เทานั้น น่ันไมใ ชความบกพรอ งของเขา ลกู หาบเคราะหรา ยผูนน้ั ฝา ฝนคาํ สัง่ เองดว ยความคกึ คะนอง
ตอ มาอกี เพยี งสองวัน อีกคนหนึ่งกต็ องสังเวยชวี ิตใหแ กค วามดุรายของไอแหวงชา งอนั ธพาล มนั
เกินความสามารถของเขาทจ่ี ะปองกันไวไ ดอ ีก เพราะเหตเุ กิดหา งไกลจากการรูเหน็ ของเขา แตแลว
มาคนื นี้เอง เขาก็ตอ งสูญเสียลูกหาบไปอกี คนหน่งึ โดยลักษณะอาการลล้ี ับดํามืดมาเปนศพที่สาม
เปน การตามในขณะทนี่ อนรวมกลุมกนั อยูในแคมปอันนา จะอบอุนปลอดภัยท่ีสุด โดยมีเขารวมอยู
ดว ย!
รพินทรเร่มิ จะไมส บายใจอยา งไรชอบกล
อํานาจของปา กําลังจะสาํ แดงอทิ ธพิ ลเหนือจอมพรานผเู คยหกั ปาราบมาแลวโดยตลอด
เชนเขากระน้นั หรือ!
มันจะเปนเหตกุ ารณบ ังเอญิ ประจวบเหมาะเขา ดว ยหรือเปลาในขอ ที่วา เขาไดรบั บาดเจ็บ
จากกระทิง บาดแผลอกั เสบทาํ พิษขึ้นจาํ เปน ตอ งไดร ับการเยียวยารกั ษา และจากการเยียวยานัน้ เอง
ทําใหเขาตองหลับไปอยางเผลอไผลชนดิ ไมเ คยมากอน เขาถูกฉดี ยาระงบั ประสาท และกินยานอน
หลับอยางแรง มนั ชางเปน โอกาสปลอดจังหวะเหมาะเสียจรงิ ที่เหตุรายไดเกดิ ขน้ึ สมมติวาถา เขาไม
ปวดแผลไมตอ งใชย าระงับเขา ชวย สญั ชาตญาณของพรานอันเฉยี บไวมีอยคู รบถว นโดยปกติเหมอื น
เชนทุกวัน
มันจะเกดิ เหตกุ ารณเ ชนนหี้ รือไม?

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

490

เม่ือคืน...เขาสลบไสลไปดว ยอาํ นาจยานอนหลบั ของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ หรือวา พลอยถกู
อาํ นาจลกึ ลับสะกดใหหลับเหมอื นเชน ทุกคนกนั แน หรอื วา มันประกอบกนั ท้ังสองอยาง?

เสอื สมิง ทวี่ ารา ยกาจสักเพยี งไหน ไมเคยท่จี ะรอดพน ไปได ลงวา ถาพรานอยางเขาหมาย
ลามนั ถงึ ไอแ หวงชา งเกเรพรอ มทงั้ โขลงของมัน กไ็ มมที างจะพน มอื เพียงแคช า หรอื เร็วตามจังหวะ
โอกาสเทานน้ั ไมมีสตั วปา ชนดิ ไหนทีต่ กเปน เปา หมายการตามของรพนิ ทรแลว จะไมไ ดต ัว

เขารูจกั สัตวแ ตล ะชนดิ ทหี่ มายลา
รูน สิ ัย สัญชาตญาณ ทิศทางหากนิ รอยรอย โดยปรุโปรงสันทดั และชาํ นาญเยย่ี ม แตบ ัดน้ี
เขายอมรับวากําลังเผชญิ อยกู บั สง่ิ ลี้ลบั ชนดิ หนง่ึ ซ่งึ เขาไมรจู กั มันมากอนเลย ไมสามารถแมแตจะ
ลงความเห็นไดวามนั คืออะไร นอกจากอนมุ านเอาจากส่ิงทเี่ คยไดร บั การบอกเลา อนั ลว นเปน เรื่องลี้
ลับมหศั จรรย ไมม ีรอ งรอยอะไรไวใหพ ิสจู นชดั ไดมากไปกวา ความตายที่ท้งิ ไวใ หเหน็
และโดยหนา ท่ี เขาก็ตอ งรับผดิ ชอบตอทกุ ชวี ิตที่อยภู ายใตก ารดูแล เขากําลงั จะตอ งเผชญิ
กับมัน! ตองสกดั กน้ั ทาํ ลายลา งมัน กอ นทชี่ วี ิตอน่ื ๆ จะปลิดปลงลงไปอกี
ในปา รพนิ ทร ไพรวลั ย ไมเคยมอี ะไรทจ่ี ะตองกังวลหนักใจ แตมาครั้งนีเ้ ขายอมรบั วา
เผชญิ เขากับปญ หาใหญเ ขาใหแ ลว!! หลายชวี ิตเหลือเกนิ ทเี่ ขาจะตองรบั ผิดชอบ ไมใชลําพังตัวเขา
เองกบั พรานคใู จท้งั ส่ี ซึ่งเชื่อแนว าพอจะรกั ษาตนเองรอดไดในภาวะคบั ขนั ขีดสดุ เขาอดฉงน
ประหลาดใจเสยี มไิ ดใ นขอทวี่ า เหตใุ ด เวลาทีเ่ ขาและคนของเขาออกทอ งเทย่ี วตระเวนไพรเพ่อื การ
อาชีพกันอยตู ามลําพงั โดยเฉพาะ เหตุรายจากปาชนดิ นจี้ ึงไมปรากฏข้ึน ภยั ปานน้ั จรงิ อยูยอ มมีขน้ึ
ไดเ สมอและไมจ ํากดั ขอบเขต แตก ไ็ มเคยเลยที่จะแผวพานเขา มาราวีเขาและผรู ว มงานใกลช ิดได แต
ครนั้ เมอ่ื รว มทางกนั มาเปน ขบวนใหญมากหนา หลายตา โดยเฉพาะอยางยง่ิ มกี ลิน่ ไอของอารยธรรม
ผสมเขา มาดวยจากคณะนายจางของเขา ปาก็เริ่มสาํ แดงอิทธฤิ ทธ์ิเขาคุกคาม ดูประหนึง่ วา จะรู
จุดออ นฉะน้ัน
และลงวา ไดม ีการตายเกดิ ขน้ึ อีกสักครั้งแลว มันกม็ ักจะเกดิ ขึน้ ซํ้า กนั อกี โดยไมหยดุ ย้งั
ไมมีอะไรก็อะไรสักอยางหนงึ่ ลกู หาบทั้งหมด มอี ยู 16 คน เรมิ่ จะตายไปเปนลาํ ดบั แลว 3 คน บดั นี้
เขาเริ่มสงั หรณว า การเดินทางไปถึงหลมชา ง คนเหลา นจ้ี ะมีอันเปน ไปเชน ไรอกี บา ง
อยางไรกต็ าม ยังมสี ว นดที พี่ อจะปลอดโปรงใจไดอยูบา ง ในกรณีทว่ี า คณะนายจา งของ
เขาท้งั สามคน แมวา ไมจ ดั วา เปนผูชํานาญปา มากอ น แตกล็ วนเปน นกั ตอ สเู ผชญิ ภยั ทม่ี ีความเด็ด
เดี่ยวกลาหาญ สตมิ น่ั คงหนักแนน ไดร ะดบั ทดั เทยี มกนั ไมม กี ารเสยี ขวัญ ไมวา จะเกดิ เหตวุ กิ ฤติ
การณใดๆ ขึ้น ย่ิงกวานัน้ ยงั เปน ปญญาชน มฝี มอื พอทจี่ ะรว มสถานการณกับเขาไดทุกอยางไมว า จะ
หนกั เบาเพยี งไหน
เมือ่ เปนเชน นี้ รพินทรกพ็ รอ มแลว ทีจ่ ะนําบุคคลเหลา นี้ มุงไปสูเปาหมายตามพันธสญั ญา
อยา งเต็มใจ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

491

ไมวาหนทางในอนาคตเบื้องหนา มนั จะยากแคน ทรุ กนั ดารเต็มไปดว ยสรรพอันตรายเชน
ไร

เมอ่ื ทกุ สิง่ ทกุ อยา งพรอ ม พรานใหญก็ออกคําสง่ั ใหเ คลอื่ นขบวนเกวยี นเดนิ ออ มลงสูห ุบ
อาศัยดานชางเกาบายหนา ข้ึนเหนอื บรรยากาศของการเดนิ ทางเต็มไปดวยความเงยี บสงดั เครง ขรมึ
ผดิ ไปกวา วันตน ๆ อากาศในดงทร่ี ะออุ บอา วมาหลายวนั วนั นเ้ี รม่ิ ครึ้มฝน เสยี งฟา คํารามแวว มาจาก
ลูกเขาเบือ้ งหนา

คณะนายจางทงั้ สามน่งั ไปในเกวยี นโดยสาร ซง่ึ เปนคันนาํ ขบวน ไชยยนั ตแ ละดารนิ ซึ่ง
ในตอนตน ๆ มคี วามคกึ คักตื่นเตน สนใจกับการจอ งยงิ สตั วท ี่อาจผานมาใหเ หน็ ตามรายทางอยู
ตลอดเวลา บดั นี้เลิกสนใจเสยี แลว ท้งั สองปลอยใหก วางหรือววั แดงวงิ่ เตลิดตัดหนา ไปสองสามคร้ัง
โดยไมคดิ จะยงิ นอกจากจะมองดมู ันเฉยๆ ไรเฟลขนาดหนกั พาดอยกู บั ตัก เตรียมพรอ มเฉพาะนาที
ฉกุ เฉนิ ทีอ่ าจจโู จมมาถงึ ตวั เทา น้นั สวนเชษฐานอนพกั เอาแรงอยภู ายใตก ูบเกวยี นนบั ตั้งแตเร่มิ ออก
เดินทาง

รพินทรเ ดนิ นาํ รุดไปเบ้ืองหนา ตามเคย มบี ญุ คาํ เคียงคไู ปดวย ทงั้ สองดเู หมือนจะปรึกษา
หารืออะไรกนั ไปพลาง เวนระยะหางจากเกวยี นคันหนา ประมาณ 50 เมตร นานๆ คร้ังกห็ นั กลบั มา
หยุดรอเกวยี นซง่ึ เดินชากวา และโบกมอื เปน สญั ญาณใหเลี้ยวซายหรือขวาตามการนาํ ของเขาไปตาม
ทางดา นอนั ตดั พาดสลบั ไปมาเหลา นัน้ บางขณะกห็ ายลับเขา ไปในปารก แลว กไ็ ปโผลนําใหเหน็ อกี

สามชว่ั โมงเตม็ ๆ ผา นไป อากาศย่ิงมืดคร้มึ ลงเปนลาํ ดับ ขบวนเกวยี นทง้ั หมด ไตท างดา น
ซง่ึ บดั นเ้ี รมิ่ จะแคบลงทกุ ขณะ อยบู นระหวางไหลเ ขาสงู ลูกหน่งึ สองฟากทางเปน ไมเ บญจพรรณ
แตละตน สูงแหงนคอตั้งบา ทันใดนั้น ไชยยันตก ับดารนิ ผูนง่ั สงั เกตภมู ิประเทศอยูตลอดเวลา ก็มอง
ตรงไปเบื้องหนา เหน็ พรานใหญก บั บุญคาํ กําลงั กมๆ เงยๆ สํารวจดูอะไรสกั อยางหนงึ่ ระหวา งยอด
ไมสูงกบั พ้นื ดนิ บุญคาํ เปน คนหนั กลับมาโบกมอื เปนสญั ญาณใหขบวนเกวียนท้งั หมดหยดุ ลง สว น
รพินทรค งกมลงสํารวจพ้ืนตอ ไปอยางระมดั ระวัง พรอ มท้งั เงยหนาข้ึนมองกราดตามยอดไมส ลบั
กนั อยูเชน น้นั

“เอะ ! อะไรกนั นะ เขาใหเ กวียนหยดุ ทําไม แลวนน่ั กําลงั ตรวจรอยอะไรอย”ู
หญิงสาวพมึ พาํ ออกมาอยา งประหลาดใจ ขมวดคิว้ จองระยะมันหา งออกไปประมาณ 70
เมตร เชษฐาไมไ ดหลับ ไดย นิ เสียงพดู ของนอ งสาว และรูสกึ วา เกวยี นหยุดชะงกั ก็ผดุ ลุกขึน้ ทันที
“อะไรกัน?”
หันหนาคณะเดินทางถาม
“ไมร ูซ ิ รพินทรก บั บุญคําเจอะอะไรเขากไ็ มร ู ทาํ สญั ญาณใหเ ราหยุดเกวยี น”
ไชยยนั ตรบี ตอบ
“นอ ยอยูบนเกวยี นนแี่ หละ!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

492

พีช่ ายสง่ั โดยเร็ว แลวหนั มาพยักหนา กับเพ่ือน
“ลงไปดูกนั หนอยซิ”
ทงั้ สองควาไรเฟลประจํามือ กระโดดลง เดินตรงเขา ไปยงั รพินทรแ ละบญุ คําโดยเรว็
ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ไมยอมอยบู นเกวียนตามคําส่งั ของพช่ี าย ฉวยได .470 กระโดดตามไปดวย
เม่ือเขา มาถงึ ยงั ตําแหนงทพ่ี รานใหญย นื สํารวจอยใู นขณะน้ี คณะนายจางทัง้ สามจงึ เหน็
วา บนพน้ื ทีท่ บั ถมหนาแนน ไปดวยใบไมแ หง มีใบไมส ดๆ รอยถกู เดด็ ใหมๆ หลนเกลือ่ นกลาดอยู
นบั ไมถวน เขียวพดื ไปหมดราวกบั ใครมาโปรยไว ไมเพียงแตใ บเทานัน้ ก่ิงกานเลก็ ๆ กย็ ังถูกหกั
หลนทัว่ ไปหมด ดงบรเิ วณนั้น เปน ดงมะหวดกับลกู หวาปาที่กําลังออกลกู ดก ผลของมันถกู สัตว
อะไรชนิดหนงึ่ แทะหวา นเมด็ โปรยไปทว่ั บางกิง่ หกั พบั คาอยกู บั ตน แลดูโปรง โลง ยบั เยนิ หมดทง้ั
ดง
พรานใหญก มลงหยิบลูกหวา ชอหนึง่ ซ่ึงถกู หกั ลงมาท้ังกง่ิ ขน้ึ มาพจิ ารณาแลว สงมาให
หัวหนา คณะเดินทางซึ่งรับไปอยางงงๆ
“อะไรกนั นี่ รพินทร”
จอมพรานหนบี ไรเฟลไวใ นซอกแขน ใชน ิ้วเสยปก หมวกข้นึ แลว ควักผาขนหนูออกมา
เช็ดคอกับใบหนา ตอบเสียงตา่ํ เบา
“ทหารพระราม ประมาณไมต ํ่ากวา 5-6 รอ ยตวั ยกไพรพ ลลงมาถลมปา มะหวดกับปา หวา
กอนหนา เรามาถงึ ไมเกนิ 15 นาทมี านีเ่ องครบั ”
“มีอะไรผิดปกติหรอื คณุ ถงึ ใหห ยดุ เกวยี น”
ไชยยนั ตถามอยางขันๆ พลางหัวเราะ แตแ ลว กห็ ยุดหวั เราะในทนั ที เมอื่ พรานใหญชใ้ี หด ู
ก่งิ หวา อนั ขนาดทอ นแขนเข่อื งๆ หกั ยับเยนิ ลงมาหอยระกับลําตน ที่คาคบไมใหญร อบดา นอกี หลาย
แหง มีรอยประลองเขยี้ ว เปลอื กไมฉ ีกเวอ กระจยุ กระจายราวกบั ใครเอาขวานจาม
“มนั เปน ลิงชนดิ ใหญห างส้นั ครับ ไมใ ชล งิ วอกธรรมดา ถา ฝงู ของมนั มีอยสู ิบหรอื ยีส่ บิ ตัว
กไ็ มม คี วามหมายอะไรหรอก แตถ า รวมกลมุ กนั เปน รอ ยๆ ขึน้ ไป ก็นา คดิ ทเี ดยี ว พวกมนั นอ ยมกั
กลวั คน แตฝ งู ขนาด 5-6 รอ ยตัวอยา งน้ี พวกมันคอื เจาปา เคยรมุ ฉีกคนจํานวนถึง 7-8 คน กลายเปน
ชิ้นเลก็ ชิ้นนอยมาแลว ทั้งๆ ท่ี 7-8 คนเหลา นนั้ กม็ ีปน 7-8 คนอยางวา นอี่ ยางเกงทส่ี ดุ ก็ชวยกนั ยิงมนั
ตายไดไ มเกนิ 20 ตวั ที่เหลอื อกี เปน รอ ยๆ กรกู ันเขา มาใส แตละตวั เขยี้ วยาวต้ังน้ิว ศพที่มนั ทิ้งไวทกุ
คนจําหนา ไมไ ดเลย”
ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ อทุ านอะไรออกมาคาํ หนึง่ เบิกตากวา ง เชษฐากับไชยยันตหนั มามองดู
ตากนั
“แลว น่ีพวกมนั ไปไหนกนั หมดแลว ?”
เชษฐาพูดโดยเรว็ รพินทรยกมือขึ้นลูบปลายคางอันคร้มึ ไปดวยเครา มองออกไปยังดงทึบ
อนั เปน ทิศทางเบอื้ งหนา ตอบเรียบๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

493

“ไมไ ปไหนหรอกครบั เราคงจะเจอมนั ขา งหนา ภายในระยะไมเกนิ พนั เมตรนแ่ี หละ ลง
จากเนนิ นไ่ี ปกจ็ ะถึงปา หวายกับปา ไผ พวกมนั คงหาลกู หวาย หาหนอ ไมก ินขา งหนา นีเ่ อง เราไมม ี
ทางเลี่ยงนอกจากจะถางพงซง่ึ เสยี เวลาโดยใชเหตุ สว นจะเสียเวลารอใหพ วกมนั เคล่ือนยา ยฝูงเสยี
กอ น กไ็ มร แู นว า มนั จะยา ยไปเม่อื ไหร อาจยึดครองดงแถบน้นั จนกระทง่ั คํา่ ก็ได”

“แลว เราจะทํายงั ไง?”
ทั้งสามพดู เกือบจะเปนเสียงเดยี วกนั จอ งมาท่ีเขาเปนตาเดยี ว
“คุณชายมปี น ลูกซองมากก่ี ระบอกครับ?”
คําถามของพรานใหญเพียงแคน้ี เชษฐา ไชยยันต และดารินกเ็ ขาใจอะไรไดใ นทนั ทีนน้ั
“สาม! แฝดหนงึ่ , ออโตเมตกิ 5 นดั หนง่ึ , แลว กแ็ บบปมแอค็ ชน่ั บรรจุ 5 นดั อกี หน่งึ ”
ไชยยนั ตเ ปนคนตอบ ใจเร่ิมเตน แรง
“กระสนุ ละครบั ?”
“โอย ! เหลอื เฟอ สักรวมพนั กระมงั ”
“ถา งนั้ ขอเบกิ ใหพวกผม กับลูกหาบซัก 200 นัดเถดิ ครับ”
“เอาเลย! จะเอาสกั เทาไหรกเ็ อา วา แตบอกหนอยซิเราจะทาํ กันยังไง?”
“กลับไปทเ่ี กวยี นกอนเถิดครบั แลว ผมจะบอกใหว าเราจะทํายังไงกนั บา ง”

ท้งั หมดเดนิ กลับไปทีเ่ กวยี นโดยเรว็ รพนิ ทรตรงไปทีเ่ กวยี นคันที่บรรจสุ ัมภาระสวนตวั
ของเขา กระชากลกู ซองแฝดสว นตวั ออกมา แลว ปองปากตะโกนเรียกพวกลูกหาบและพรานของเขา
ท้ังหมดเขามาประชุม ส่ังการอะไรเรว็ ปรอื๋ เปน ภาษาพ้นื เมือง

บุญคํา เสย จนั และเกดิ ซงึ่ สะพายไรเฟล ทีไ่ ดร บั แจกจากคณะนายจา ง ปลดไรเฟล ออก
หมด เปลยี่ นมาถอื ปนลกู ซองในทนั ทนี น้ั พวกลูกหาบสว นมากก็มีปน ลกู ซองประจาํ ตัวกนั อยกู อ น
แลว วิง่ พรูเขา มารบั แจกกระสนุ เตรียมสาํ รองอยา งครบมอื โดยคณะนายจา งโยนลงไปให

ทุกสงิ่ ทกุ อยางดําเนินไปอยางรวดเรว็ ฉับไวแขงกับเวลา
ตวั พรานใหญเอง หกั ลํากลอ งปน ของเขาออก ยัดกระสุน โอ-โอ บคั๊ เขาไปในลาํ กลองทั้ง
คู แลวหกั คืนเขาที่ เทกระสนุ สาํ รองจากกลองยัดใสก ระเปายา มไว กระชากดาบเดนิ ปา เลมยาวอีก
เลม หนง่ึ มาขดั หลงั แลว ก็เดนิ ตรงเขา มาทเ่ี กวยี นนายจา งของเขา ซ่ึงในขณะน้ีแตละคนกาํ ลงั ชลุ มุน
ในการบรรจกุ ระสนุ เขาปนของตวั ไชยยันตใ ชซ าวเออรแ ฝด เชษฐามเี รมงิ ตันแบบปม แอ็คชนั่ สวน
ดารนิ ถอื เบราวนิ่ง ก่งึ อตั โนมตั บิ รรจุ 5 นัดของพชี่ าย อนั จัดวา เปน แบบของปน ทีใ่ หค วามปลอดภยั
ทสี่ ุดในการยิงแบบประจญั บาน เพราะอาํ นวยผมท้งั ในการยิงเรว็ และบรรจเุ พิ่มเติมไดเ รว็ เหนอื กวา
ปนลกู ซองทกุ แบบโดยไมเสียเวลาเลย นนั่ หมายถึงวา หลอนมีโอกาสปองกันตนเองไดดีกวา คนอน่ื
รพินทรเหน็ ความคลอ งแคลวรดั กมุ ของคณะนายจางก็ยม้ิ
“เราท้งั หมดจะใชล ูกซองยบั ย้งั มนั ถา วนิ าทสี ุดทา ยมาถึง...”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

494

เขาบอกแผนดว ยเสยี งฟง ดปู กตเิ หมือนไมไ ดเกดิ อะไรขน้ึ
“ถา มันจะเลน งานเรา มันกแ็ หเ ขาใสท ง้ั ฝูงเลยครับ แปลวา เราจะตอ งยิงปะทะพวกมนั
อยา งเรว็ ที่สุด เทา ท่จี ะสามารถโดยไมเปด โอกาสใหม นั เขา ถงึ ตัวไดเ ลย อยา คดิ วา จะตองใชล กู ซอง
อยา งเดยี ว บางขณะเราอาจบรรจไุ มทันกไ็ ด เพราะฉะนน้ั ไรเฟลทุกกระบอกท่ีบรรจอุ ยบู นเกวยี นนนั่
ขนาดตาํ่ กวา .375 ลงมาขอใหบรรจุเต็มอัตรา และต้ังเรยี งเตรยี มพรอ มไวข างมอื ถาบรรจลุ ูกซองที่
ถืออยูไมท นั ก็หยบิ ใชแทนพลางๆ กอ นไดทันที อยา ลมื ปน สนั้ ขา งเอวดว ย ทนั อะไรยิงไอน่นั กอน
ถาพลาดปลอ ยใหมนั เขาถงึ ตวั ไดแ มเพยี งตวั เดยี ว ก็แผลฉกรรจทีเดียว คุณหญงิ เลอื กกงึ่ อัตโนมัติ
บรรจุหาเมด็ กระบอกนนั้ เหมาะทส่ี ุดแลวครับ คุณหญงิ ไดเ ปรยี บกวา พวกเราทกุ คนในแบบของปน
จําไวว าเตรยี มถือกระสุนสํารองไวในกาํ มอื ดวย ยงิ ไปพลาง ยัดลูกใหมเขา ซองกระสนุ ไปพลาง อยา
ปลอยใหว า งหรือยิงไปทเี ดยี วหมดชดุ เลย เหน่ยี วตูมออกไปนดั หนึง่ กย็ ดั แทนทนี่ ัดหนง่ึ เสมอไป มนั
ไมเสยี เวลาหรือเสียจังหวะในการยิงหรอกครบั ลูกซองอตั โนมัติแบบนี้ แทนคารไบนไ ดอยางดี
ทีเดียว วเิ ศษกวาคารไบนเ สยี อกี เพราะมนั เปน ลูกซอง คุณไชยยนั ตถอื แฝดกเ็ ส่ยี งหนอยนะครบั แต
ผมเชือ่ วา คงจะบรรจุไดเ รว็ พอ สาํ หรับคณุ ชาย คงไมม อี ะไรจะตองหว ง”
เม่ือเตรยี มปนลกู ซองคูมือเรยี บรอย ทัง้ สามก็ชว ยกันบรรจไุ รเฟลขนาดเลก็ ตา งๆ นับตั้ง
แตล ูกกรดแม็กนั่ม .270 .30/30 ขึ้นมา จนกระทั่ง .30-06 แลววางเรยี งไวอ ยา งเปน ระเบยี บใกลมือ
พรอ มทจี่ ะหยบิ ขน้ึ มาใชก ารไดใ นทนั ที
“พวกคณุ มลี กู ซองครบมือหรอื ยงั ?”
เชษฐารอ งถามมาในขณะทชี่ กั ปนส้ันขา วเอวขน้ึ มาตรวจดกู ระสุนเพ่อื ความแนใ จอกี ครง้ั ”
“กร็ ูส ึกวาจะครบกันทกุ คนครบั สว นมากเดี่ยว แตพ วกนชี้ าํ นาญในการบรรจุกระสุนได
เร็วมาก ขอเพยี งใหมกี ระสนุ สาํ รองพอเทา นั้น”
แลว เขากห็ ันไปทางแงซาย หนุมกะเหร่ียงพเนจรคนใชประจาํ ตวั ของคณะนายจา งถอื
.44-40 อนั เปนปนคมู ือกระบอกเกาของตน ไมม ีแววตน่ื เตน ใดๆ ท้ังส้ิน
“แงซาย แกจะใชป น กระบอกนั้นร?ึ ”
“ครับ”
“แนใจหรือวา กลไกของมัน กระสนุ ของมัน อยูในสภาพเรียบรอยใชการไดด ีในขณะที่
เราตองแขง กบั เวลาท่สี ดุ ”
แงซายยมิ้ ยิงฟน ไมตอบ แตกม ลงพจิ ารณาดปู นเกา ๆ ในมือของตนเอง พรานใหญถาม
เรว็ ปรอ๋ื ตอมา
“แลวกระสนุ ขนาดนีข้ องแกมีก่ีนดั ?”
“สบิ หา !”
เขาส่นั หนา จปุ ากล่ัน โยน .30-06 สว นตวั ไปใหพรอมทง้ั กลอ งกระสนุ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

495

“เก็บเจา ลูกกระสุนปสตันทง้ั 15 นดั ของแกไวเ ขา พพิ ิธภณั ฑต อไปเถอะ เอา ! เอานี่แทน
เราไมต อ งการใหกระสนุ นดั ไหนของพวกเราดา นแมแ ตน ดั เดยี ว ในภาวะฉุกเฉินท่ีสดุ เชน น”ี้

แงซายไมต อบวา กระไร เหวี่ยงปน โบราณสมบัตสวนตวั ขนึ้ ไปในเกวยี น รบั ไรเฟล ของ
พรานใหญพรอ มกระสุนมาถอื ไว พวกลูกหาบท้ัง 13 คน นอกจากลกู ซองเดยี่ วประจําตัวแลว ทกุ คน
ลว นมดี าบ หรือมิฉะน้นั กม็ ดี เดนิ ปาตดิ ตวั กันทกุ คน น่ันจะเปนอาวธุ สน้ั ข้ันประจญั บาน เม่อื ถูก
โจมตปี ระชิดตัวชนดิ ทบ่ี รรจกุ ระสุนไมท นั

รพินทรส ัง่ งานรอบตัว นดั แนะกําหนดหนา ท่ซี ักซอ มความเขา ใจของแตละคนจนเปน ท่ี
เรยี บรอ ย แลว จงึ หันมาทางคณะนายจาง

“เหตุการณท ่ีรอเราอยูเ บ้ืองหนา ในระยะใกลๆ น่ี มันไมใ ชการลาสัตวแลว ละครับ แตอ าจ
เปนสงคราม ระหวา งพวกเราทัง้ หมด 21 คน กบั พวกมนั ประมาณ 5-6 รอ ยตัว เราจะใชอาวธุ ปน ทกุ
กระบอกทมี่ ามาตอ ตานปะทะมนั ไว โดยในระยะแรกน้ี จะใชกระสนุ ลกู ซองเปนหลกั พวกลูกหาบ
ทงั้ 13 คนนน่ั ผมอธิบายใหเขา ใจดีแลววา ความปลอดภยั ของพวกเราทุกคนข้ึนอยูก บั การระดมยิง
อยา งรวดเรว็ ทส่ี ดุ โดยไมเ ปด โอกาสใหม นั บกุ เขา มาถงึ ตัวได ซ่งึ ผมเชือ่ วา ปน ลกู ซองรวมยส่ี บิ
กระบอก พอจะตานมนั ไวไ ดอ ยู และไลม นั ใหก ระจัดกระจายไปได”

เขาพดู ชา ๆ ดวยนา้ํ เสียงเรยี บราบ และยิม้ ใหก บั คณะนายจาง เพอ่ื ใหเหน็ วาไมใชสถาน-
การณรา ยแรงท่ีนาวิตกนัก

“ทพี่ ูดมานีผ่ มหมายถึงวา ถา มนั โจมตเี รา แตปญ หาขอทว่ี ามนั จะเลน งานเราหรอื ไมน ั้น
ไมมีอะไรมารบั ประกันได มนั อาจโจมตหี รอื อาจไมท าํ อะไรเลยกไ็ ด แผนของเรากค็ ือทกุ คน
เตรยี มพรอ ม และเคลื่อนขบวนเดนิ ไปตามทางของเราโดยปกติ อกี สักครใู หญข บวนของเราจะผา น
เขา ไปในดงทม่ี นั รวมฝงู ชมุ นุมกันอยู ข้นั แรกนีก่ เ็ หน็ จะตอ งเลน จติ วิทยากอน คือเราทาํ เปน ไมส นใจ
กับพวกมนั เดนิ ของเราไปตามธรรมดาทีส่ ดุ อยาสงเสียง อยาแสดงหวาดกลัว ไมว ามันจะทาํ ทาขู
ตะคอกหรือแสดงอาการอะไร บางทีเราอาจเดินผานฝงู ของมนั ทดี่ กั อยเู บ้อื งหนานไี่ ปไดโดยไมเกิด
ปะทะกนั ขนึ้ เลยกไ็ ด สําคัญทสี่ ดุ ก็คือ...”

พรานใหญเวนระยะจุดบหุ รีส่ บู อัดควนั หนกั หนวง สีหนายิ้มๆ เชนเดมิ
“กระสุนนดั แรกทีจ่ ะระเบดิ นน่ั แหละครับ ท่ีจะช้ชี ะตาตัดสิน ถาเราเปดฉากยงิ พวกมนั
ตายแมเ พียงตวั เดยี ว เจา 5-6 รอยตัวนน้ั กจ็ ะกรกู นั เขาเลน งานเราพรอ มกันหมดทันที เพราะฉะนนั้ ใน
ครัง้ แรกนี่ พวกมนั จะหลอกจะขูหรือเขา มาปว นเปย นรุมลอ มหนาลอ มหลงั อยางไร แขง็ ใจทําเปนไม
รไู มชีเ้ สียกอน ยกเวน แตใ นกรณที ่ีเห็นวามนั เอาเราแน กซ็ ลั โวเลย”
“แลว เราจะรูไ ดย ังไงวา เมือ่ ไหรม ันจะลงมอื เลน งานเรากอน มันทายใจกนั ยากเหลอื เกนิ น่ี
สมมติพวกเราเดนิ ผานไปตามปกติอยางคณุ วา แลว พวกมันกป็ ว นเปย นเขา มาลอมทําเปนคุมเชิงดกั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

496

หนาดกั หลัง จงั หวะนแ้ี หละเราจะเอาอะไรเปนเครอ่ื งตัดสนิ วา มนั จะเอาเราแนห รอื เปลา กวา จะรแู น
มันมิกดั พวกเราคนใดคนหนงึ่ เขาใหกอ นแลวร”ึ

“ประเดีย๋ วกเ็ หน็ ครบั ตอนที่เราผานฝงู ของมันเขา ไป พวกมันสวนใหญจ ะกระจายลอมเรา
หางๆ คอยจอ งดูอยู แลว ก็จะมกี ลุมหัวโจกรายๆ สักสิบยี่สิบตัว นําโดยเจา ทโมนจา ฝูงจะลงมา
ปว นเปย นอยกู บั พื้น คอยดกั หนา ดกั หลัง ขตู ะคอกแสดงความอหังการกับเรา สังเกตไอจา ฝงู ในกลมุ
อยางวา นคี่ รบั ตัวมันจะเขือ่ งกวา ทุกตวั ตวั อืน่ ไมต องสนใจ มันจะไมก ลา ลงมือทําอะไรพวกเรากอน
เลย นอกจากจะคอยดหู ัวหนา ของมัน ถาไอทโมนหัวโจกลงมอื เมอ่ื ไหร พวกมันก็ชว ยกนั รุมเราเมอื่
น้นั ลงิ พวกนม้ี สี ัญชาตญาณประหลาดมาก นอกจากดุรายแลว ยังฉลาดแกมโกง รักพวกพองและมี
นสิ ัยรวมหมูสามัคคีกนั อยา งดเี ลิศ มนั จะทาํ สงครามจติ วทิ ยากับเรากอ น จๆู จะยกพวกเขาโจมตเี ลย
น้ันไมเ คยปรากฏ มันจะดกั หนา ดกั หลงั คอยยกฝูงหอ ยโหยตามกงิ่ ไมต ามดเู ราไปเชน นี้แหละ ไอ
พวกที่ลงมาเดนิ อยกู บั พน้ื ก็คอยแวดลอ มเราไปทกุ ฝกาว ในระหวา งทีม่ นั ลอ มเราอยูน่ีเอง ถา เรายังไม
แนใ จวา มนั จะเอาเราจรงิ หรอื เปลา เกิดมใี ครยิงพวกมนั เขาสกั โปง เดียว กแ็ ปลวาเปน สัญญาณเรง ให
มันตัดสินใจจโู จมเราในทนั ทีน้นั เลย ในขณะเดียวกนั ถา ในระหวา งน้ี พวกเราแสดงทา หวาดกลวั
พร่นั พรงึ หรือสงเสียงรอ งเอะอะขนึ้ มนั ก็ฮอื เขา ใสเหมอื นกัน แตเทา ทป่ี รากฏมาแลว บางคน
สามารถเดนิ ผานฝงู ของมันไปไดโ ดยมนั ไมทาํ อะไรเลย หลังจากมาดกั ขูตะคอกอยพู กั หนึ่งแลว ก็
หลกี ทางโดยดี มนั อยทู ี่กําลงั ใจครบั แลว กอ็ ยทู ีอ่ ารมณของเจา ตวั จาฝูงดว ย หวั หนามนั ไมก ลา เสียตวั
เดียว ลูกฝงู กจ็ ะไมล งมอื อยา งเดด็ ขาด เพราะฉะนนั้ ในกรณนี จี้ งึ ขอใหส งั เกตตวั จา ฝูงอยา งทบี่ อกไว
แลว ถามันยังไมแสดงวาจะจโู จม เราก็สงบจติ สงบใจเฉยกอ น เดินกันไปเร่อื ยๆ แตถ า ไอจาฝูงพรวด
เขา ใสเ ราแนก ย็ ิง”

“ไมส นุกคะพใ่ี หญ คราวนเ้ี ห็นจะไมส นกุ แน”
เสียง ม.ร.ว.หญิงดารนิ ครางออกมาอยางเสยี วไส
“เราจะเชือ่ แนไ ดส กั เทา ไหร ระหวางการปะทะ หรอื ไมปะทะ?”
“หาสิบ-หาสบิ ครบั ครง่ึ ตอครง่ึ แตผ มภาวนาขอใหเ ราผานมนั ไปไดโ ดยไมม กี ารยิง
เกิดข้ึนเลย”
“มันเปน ลิงชนดิ ไหนนะ แลวตวั สักแคไหน?”
“ก็ลงิ หางสนั้ แบบท่ีปก ษใ ตเ รียกวา ‘กัง’ เลี้ยงไวสําหรับขึน้ มะพรา วนน่ั แหละครบั เวนไว
แตตัวใหญก วา สกั เทาหน่งึ เวลายืนสงู ขนาดเด็ก 7-8 ขวบ ผมเคยเหน็ มันจับเกง เปน ๆ ฉกี ขาหลงั ขาด
ควากออก เหมือนฉีกขาไกยา ง แตถ าลาํ พังตวั สองตัว มนั ไมเคยกาํ แหงกบั คนเลย อยางดีกท็ าํ ขู
ตะคอกหยอกเลนอยบู นก่งิ ไมส งู ท่ีกดั คนตายอยูบอยๆ กเ็ พราะรวมกลมุ กนั มาก และคนยงิ ไมทัน”
ไชยยนั ตยกมอื ลบู คอหอย แลวผิวปากหวอื ออกมา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

497

“เอาละ ไหนๆ เราก็เดนิ กันมาถงึ นแ่ี ลว ปน ก็พรอม เรื่องทจี่ ะหยุดรอหรือถอยหลงั หนีลิง
มนั กผ็ ิดไป เอาวา หนาทใ่ี นการตัดสนิ ใจยงิ หรือไมขอใหอยทู ค่ี ุณก็แลว กัน ทางเราจะคอยเสยี งปน
จากคุณ ถาตมู เมือ่ ไหรก็สงครามเม่ือนนั้ ”

“วา แตล กู หาบทกุ คน เขาใจดแี ลว หรอื วาจะตอ งทาํ อะไรบา ง?”
เชษฐาเอย เครงขรึม หนั ไปกวาดสายตาดูขบวนลูกหาบท่ยี นื ขนาบประจาํ หนาที่อยกู ับ
เกวยี นตลอดคนั
“เขาใจดแี ลวครับ พวกนนั้ จะเริ่มระดมยงิ กต็ อ เม่ือไดย ินเสยี งปน จากผมหรอื ทางพวก
คณุ ชาย”
“อะไรกช็ างเถอะ...”
หวั หนา คณะเดนิ ทางเอย ตอมาอยา งรอบคอบ สมกบั ทีเ่ ปนอดีตนายทหาร
“ตอนประจัญบานชุลมนุ ผมกลัววา พวกลกู หาบจะยิงถกู กันเองเสยี เทา น้ัน คุณตอ งกาํ ชบั
ใหด นี ะรพนิ ทร เสี่ยงเหลือเกนิ ”
“โปรดอยาวิตกเลยครับ ผมกําหนดหนาทข่ี องแตละคนไวดแี ลว เขาจะไมย ิงสมุ สสี่ มุ หา
เขา มาในรศั มขี บวนเกวยี นของเราเลย แตจ ะยิงถา งออกดา นนอก ผมส่งั ใหเ กิดกบั จันทาํ หนาที่
ควบคมุ บัญชาไวแ ลว ทางคณะของคณุ ชายไมวา จะเกิดอะไรข้ึนยงั ไงโปรดอยา ไดลงจากเกวยี นเปน
อันขาด ยิงจากบนเกวียนปลอดภยั ที่สุด”
ทัง้ สามพยกั หนารับทราบ รพนิ ทรห ันไปกาํ ชับสงั่ แงซายอีกครั้ง ใหคอยระวงั และยงิ คุม
กนั เฉพาะเกวียนของนายจางอยา งเดยี ว โดยไมตองคาํ นงึ ถงึ ดานอ่นื แลว ก็ถอยหลงั ออกไปยืนอยู
หนาเกวยี น พยกั หนาเรียกบุญคําออกไปเคียงขา ง สาํ รวจดูความเรียบรอยของขบวนตะโกนสั่ง
กับเสย จัน และเกดิ ซ่ึงเปน กองระวังหลังอกี สองสามประโยค ครั้งแลว ก็โบกมือเปน สญั ญาณใหเร่มิ
เคลื่อนขบวนออกเดนิ ทางตอ ในทศิ ทาง โดยมเี ขากบั บญุ คาํ เดนิ นาํ ไปเบ้อื งหนาเชน เคย แตใ นครง้ั น้ี
เวนระยะหางจากเกวยี นคันหนา ของคณะนายจางเพยี ง 10 กาวเทานนั้ ทุกคนเดนิ เกาะหมูกนั ไปเปน
กลมุ สองฟากของเกวยี นทบี่ อออดไปตรงกลาง
แทบจะไมม ีเสยี งพดู จาคําใดกันอีกเลย นอกจากเสียงควายที่สะบดั เขาและเสียงลอ ทีบ่ ด
ไปกับพ้นื ทกุ คนสอดสา ยสายตาไปยงั ยอดไมแ ละพงเถาวัลยอันหนาทบึ เบอื้ งหนา ใจเตนระทกึ !

ผานชะงอ นผาทีส่ ลบั ซับซอ นไปดว ยโขดหินกอนใหญๆ ออ มไปตามทางดานซึง่ เวียนชดิ
กบั เชงิ เขาอกี ลกู หนง่ึ พอขน้ึ สดุ ยอดโคงสงู สดุ ตอนหนง่ึ ขบวนเกวียนท้ังหมดก็เร่มิ ลงจากเนนิ ฟาก
หนง่ึ เปน โตรกเหวทเี่ ห็นยอดไมอ ยูในระดับต่ําลงไป สวนอกี ฟากหนง่ึ เปนตีนเขาใหญ เบ้อื งหนา
ออกไปไมดกึ ดาํ บรรพอ ายอุ ยางนอยก็ 3-4 รอยปข ้ึนไป ชูลาํ ตนและก่ิงใบราวกับฉตั รยกั ษ แลเหน็
เปน ทิวทะยานเยีย่ มเมฆ ละอองหมอกลอยตาํ่ กวา ระดบั ยอดไมใ หญเหลาน้ันลดหล่นั ลงมา แลเห็น
เขยี วทึบหนาแนน ไปดว ยไมเ บญจพรรณประหน่ึงหลังคาชั้นสอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

498

ขณะนน้ั นาฬกิ าขอ มอื แบบเขม็ ทศิ ของ ม.ร.ว.เชษฐา ชบี้ อกเวลาเทย่ี งตรงพอดี แตค วาม
ทะมนึ ของภมู ปิ ระเทศแวดลอ มและอากาศอนั มืดครึม้ ทาํ ใหม องดเู หมอื นหกโมงเยน็

พอขบวนเกวยี นเคล่อื นพน บรเิ วณโตรกเหวดานซา ยมือเขาสูหุบอีกคร้งั ก็มเี สียงของ
อะไรชนิดหนง่ึ แวว มาจากความเงียบสงดั ...ไดยนิ อยางถนัด มนั เปนเสียงคลายพายใุ หญพัดกิ่งไมซ ู
ซาครืนครนั อยเู บอื้ งหนา ทงั้ ๆ ท่ไี มม รี องรอยของพายุเลย เสียงนน้ั ดงั อยชู ั่วระยะอดึ ใจเตม็ ๆ แลวมนั
กส็ งบเงียบกรบิ ลงอยา งกะทนั หนั ...เงยี บชนดิ ที่ไมป รากฏข้ึนอีกเลยแมแ ตนิดเดียวเหมือนผหี ลอก
มองฝาออกไปยงั ยอดไมล บิ ๆ เบือ้ งหนา กไ็ มเ ห็นมีการเคลอื่ นไหวผิดปกตใิ ดๆ ท้งั ส้นิ

พรานใหญย งั คงเดนิ นาํ รุดหนาไปตามปกติ เพยี งแตหนั มายิม้ ใหก บั คณะนายจางของเขา
ซ่งึ บดั นท้ี ุกคนเต็มไปดว ยความเครง เครยี ด พุงสายตาเขมง็ ไปเฉพาะภมู ปิ ระเทศเบอื้ งหนา

“ผอนอารมณต ามสบายเถิดครับ จะสูบบุหรกี่ ไ็ ด เราหวังท่ีจะขอทางผา นมันไปไดโดย
สนั ตวิ ิธ”ี

“ขอใหเปนเชน นนั้ เถอะ”
ไชยยนั ตพมึ พาํ ออกมาจากอาการท่ีหายใจไมทวั่ ทอ ง แตดารนิ ยมิ้ แคน ๆ รองถามลงมา
เบาๆ วา
“คณุ คงพูดภาษาลงิ กับมนั ไดรเู รอ่ื งซนิ ะ!”
“ถามันไมอันธพาลจนเกนิ ไปนัก ผมกค็ ิดวา ผมพอจะพูดกับมนั รเู รื่อง”
เปนคาํ ตอบอยา งอารมณขนั ของพรานใหญ แลวกห็ นั ไปทางเบอ้ื งหนา เสยี เชษฐาควัก
บุหรอี่ อกมาจดุ สบู อยา งเยอื กเย็น ไชยยนั ตเปดกระติกทบ่ี รรจบุ ร่นั ดีแทนน้ําขน้ึ มาเทกรอกใสป ากดบั
ความกระวนกระวาย
สวนดารนิ คอยๆ ขยบั ลูกเลื่อนของเบราวน ่ิง แงม ดกู ระสุนท่หี ลอนขน้ึ ลาํ กลองไวแ ลว
เหมอื นจะใหบ ังเกิดความแนใจอกี คร้ังวา ลูกปนมนั ไมห นีหายไปไหน แลวกดั ริมฝปากถอนใจเฮือก
ใกลหบุ ทึบเบอ้ื งหนา เขา ไปเปน ลาํ ดบั ความรสู ึกของทุกคนทวีความขน หนกั อึดอัดอยาง
บอกไมถูก หนทางนนั้ ลาดตา่ํ และต่ําลงจนกระท่งั เห็นดงหวายอยูเบ้ืองหนา หา งไมเกนิ 150 เมตร
กิ่งไมเริม่ เคล่ือนไหวยวบยาบอยา งแชม ชา โดยท่มี องไมเหน็ อะไร ประเดย๋ี วทย่ี อดดา นน้ี
แลวกห็ ยดุ แลว กไ็ ปไหวทยี่ อดดา นโนน นั้น และนูน ไปเปน ลําดับ พรานใหญช ะลอฝเ ทา ลงจน
กระทัง่ มาเดนิ อยูเ บอ้ื งหนา ของเกวยี นหา งไมก ก่ี าว เปลีย่ นปน ลกู ซองคูมือไปถือไวใ นมือซาย อกี มือ
หน่งึ ชกั ดาบออกมากมุ กระชบั ไว
“เตรียมพรอ มครบั เรากาํ ลังจะผานเขาไปกลางฝูงของมันแลว และมันก็เห็นเราแลว”
เสียงเขารองเตอื นมาเบาๆ โดยไมห นั หนากลับมา
เชษฐากบั ไชยยันตเงยกระบอกปนขนึ้ สูง อีกมือหนึ่งกมุ กระชับอยูทกี่ ระโจมมือ สวนดา
รินผลักเซฟเสยี งดบั กรก๊ิ พยายามสํารวมสติไวมั่น บงั คบั มอื ไมใหส ่ัน ท้ังสามมีลูกปนสาํ รองท่กี ําไว

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

499

ในฝา มอื ซา ยพรอ มท่จี ะบรรจใุ หมไดอยา งฉบั พลันทันที แตก็ถือกันไวไดค นละไมเ กิน 2-3 นดั
เทา นัน้ เพราะความอวบใหญของปลอกกระสุนขนาด 12

ดา นแรกของกลมุ ทหารพระราม ปรากฏใหเห็นชดั กบั สายตาแลว เงาสนี ้ําตาลปนเทากลุม
หนง่ึ ประมาณ 30 ตัว กระจายเกะกะอยบู นตนไทรใหญร มิ ทางดา น พวกมนั พากนั นงิ่ เงยี บกรบิ จอง
ตาเขมง็ เปน เปา เดยี ว ลงมายังขบวนเกวียนและกลมุ คนทผี่ านมาเบ้อื งลาง แตละตัวไมมีการเคลอื่ น
ไหวใดๆ เลย ไมสะทกสะทาน ไมแตกต่นื หลายตัวที่เข้ยี วยาวโผลใ หเหน็ ออกมานอกปากอันนา
เกลียด

ความสงบเฉยเงียบกรบิ ของมนั เปนปรศิ นาทตี่ ไี มแ ตกจรงิ ตามท่รี พนิ ทรบอกไวลว งหนา
มันเปน ลงิ ประเภทหางส้ัน ตวั เขอื่ งกวาลิงวอกธรรมดาถงึ สามสเ่ี ทา นอ งๆ อุรงั อุตงั ทเี ดยี ว
แตล กั ษณะทาทีดูจะประเปรยี วรา ยกาจกวา มาก ขณะท่เี ฉยี ดใกลเขาไปในดงนัน้ กล่ินสาบฉนุ ตลบไป
หมด ความรูสกึ ของทกุ คนในขณะนไ้ี มอาจบอกไดถกู บงั เกดิ อาการตะครั่นตะครอสะบัดรอ นสะบดั
หนาวอยา งไรพิกล
พอขบวนเกวยี นคลอ ยผานไทรตนนนั้ กม็ เี สียงคลอกหนกั ๆ ในลาํ คอดงั มาจากเจา จา ฝูง
ของกลมุ นนั้ ขน้ึ เบาๆ ครั้งหน่งึ แลว มนั กค็ ลอกคลากรับกนั รอบดานไปหมด ก่ิงไทรเร่มิ ไหวแชม ชา
ยวบยาบอีกเพราะการเคล่ือนไหวของมนั
รพินทรกวาดสายตาไปรอบดาน และเดินนําไปปกติเปน เชน นน้ั อยางเยอื กเยน็ ผิดกบั ทกุ
คนซึง่ บัดน้ีเหง่อื เรม่ิ ผุดซึมทัว่ ใบหนา ลึกเขา ไปและลกึ เขา ไปเปนลําดบั ทา มกลางฝูงทโมนไพรที่
ขณะน้ี เร่ิมจะมองเหน็ ปรากฏขึน้ ทีโ่ นนทีน่ ่ีหนาตาขน้ึ ทกุ ขณะ
ในที่สดุ ทั้งหมดก็รูส กึ ตวั วา ไดเขามาอยใู จกลางวงลอมเสยี แลว และเหน็ ลานตาไปหมด
ไมสามารถจะประมาณถูกวา มจี ํานวนสกั เทา ไร ตามทกุ สุมทุมพุม ไม และทกุ กิ่งกา นสาขาอันเปน ดง
ทึบติดตอ กับปา หวาย พอแหงนมองข้นึ ไปพบตัวและสบตา พวกมันกเ็ รม่ิ มปี ฏิกริ ยิ าในการเคลือ่ น
ไหวเปน ลาํ ดบั อยางมีเลศนยั ผดิ ไปกวา ฝูงลงิ ธรรมดา เสียงขูค าํ รามคลอกคลากดังจากกลมุ นไี้ ปยัง
กลุม โนน รบั ตอกนั ไปเรอ่ื ยๆ จนกระทงั่ แซดไปหมดทั้งดง ไมวา จะหนั ไปทางดา นไหน
ครนั้ แลว ทนั ใดนนั้ เองราวกับจะนดั ไว กิ่งไมรอบดา นกถ็ ูกเขยา โดยแรงพรอ มกนั หมด
เสยี งครนื โครมสนน่ั ใบสดและกิง่ แหงหกั ถลม โครมครามลงมา ประหนงึ่ เกดิ กลยี คุ สะเทือนกอ งท้ัง
ปา เสยี งขูคาํ รามแซส นั่นกกึ กองจากการคอยๆ เคลื่อนไหวเปลีย่ นที่ของมนั แตละตวั แตแ รกๆ บดั น้ี
กลายมาเปนกระโดดโลดเตน อยางรวดเร็วแกวง ไหวตวั หอ ยโหนสับเปล่ียนกนั อยูไ ปมา มืดมัวยบุ ยบั
เหมอื นภาพฝน รา ย
ดวงหนา อนั ดรุ ายนา เกลยี ด กรงเข้ียวยาวแสยะขาวออกมาพน ปาก ลกั ษณะทาทีอันแสดง
การประสงคร า ย ดูไมผ ิดอะไรกบั ฝงู สตั วร า ยในขมุ นรก ท่คี กุ คามเกรย้ี วกราดหมายจะเอาชีวิต บบี
ความรูสึก ทําลายขวัญแทบจะทาํ ใหห มดสติสัมปชญั ญะไปในบดั น้ัน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

500

เสียงจาฝูงรองแหลมกกึ กองถี่กระชนั้ เหมอื นจะสงสัญญาณสง่ั การใดๆ กบั พวกมัน เงาล่าํ
สนั ใหญโตเปน สีเทาจัด จนแทบจะดดู ําสนิทเผน โผนโครมครามมาตามยอดไมอ ยางรวดเรว็ เหน็
ถนดั วาพว งพกี าํ ยาํ เติบใหญก วาบริวารทกุ ตวั ก่ิงไมที่มนั กระโจนหอ ยโหนไกวตัวมาราวกับพายนุ ั้น
ยวบยาบลูระเนนเปนทาง มันกระโจนตามยอดไมไ ลมาจากทายขบวนเกวยี น และบดั นี้เลยไปดัก
สกัดอยเู บื้องหนา ยนื ตระหงา นสองขาอยบู นกงิ่ มะคา สองมอื จบั ก่ิงไว แผดเสียงขคู ํารามและเขยา กง่ิ
อยโู ครมๆ แยกเข้ยี วยิงฟน หลอก มองเห็นกรงเขี้ยวอนั นา กลัวอยางถนดั พวกบริวารนับรอยของมนั
ก็กระทาํ ในลักษณะเดยี วกนั หกคะเมนตลี งั กาขตู ะคอกเขยาก่งิ ไมอ้ืออึง ใบไมแ ละกง่ิ แหงหกั พรยู งั
กับฟา ถลมดนิ ทลาย คลาคล่าํ พลุกพลา น และอลหมา นไปทั่ว

ควายเทยี มเกวยี นทกุ ตวั ไดร บั การฝก และเคยชินดเี ยย่ี มมาแลวสําหรบั การเดินปา แตล ะ
ตวั เหลา นน้ั มอี าการตน่ื เตน บา งเล็กนอ ย แตภายหลังจากทลี่ ูกหาบผูควบคุมบังคบั ไว มันก็รวมกลมุ
กนั ไดอ ยางมนั่ คง ไมแตกต่ืนว่ิงเตลิดไป ตา งแหงนเบงิ่ สะบัดเขาสงเสียงรอยคํารามกอ ง พรอ มทจ่ี ะสู
ทกุ ขณะตามสญั ชาติทรพี รพินทรร องสัง่ พวกลกู หาบเบาๆ ใหช วยกนั ควบคมุ ควายไวใ หม น่ั เขา
ไมไดห ยุดแตเดินรุดไปเบอ้ื งหนา โดยไมส ะทกสะเทือน มอื ขวากําดาบแนน

เชษฐากบั ไชยยนั ตห วั ใจเตน แรง จอ งมองดูภาพอันกลอกกลิง้ รอบดานเหลานนั้ ตาไม
กะพริบ นิ้วแตะพรอมอยูทไ่ี กปน และสงั เกตดูอาการของพรานใหญ ผคู งเดินเปนปกตไิ ปเบอื้ งหนา
เหมอื นจะไมส นใจกบั กองทพั ทโมนที่แวดลอ มขตู ะคอกแสดงอาการนา กลัวอยใู นขณะน้ี ดาริน
หลบั ตาพรอมกระเดอื กนาํ้ ลายลงลาํ คออันแหง ผาก หลอ นเริ่มรูส กึ วิงเวยี นเหมอื นจะเปนลม มอื ท่ีกาํ
ปนทัง้ สองขางเยน็ ชดื เหงอื่ ออกชุมไปหมด ยอมรับกบั ตวั เองเปน คร้ังแรกวา หลอนไมเ คยมี
ความรสู กึ ท่ีหวาดเสียว อกส่นั ขวัญแขวนเทา ครั้งนี้มากอ น เหมือนถกู กดจมดง่ิ ลงไปในขุมนรกทส่ี ุด
แสนทรมานอนั ไมเ คยประสบ มันยงิ่ เสยี กวาคราวไอกดุ เสอื กินคน ย่ิงเสยี กวาไอแ หวง ชางเกเรท่ี
ผานมาแลว เจา ฝูงลงิ รา ยเหลาน้มี ันเขยาขวญั สนั่ คลอนประสาทของหลอ นอยางบอกไมถ กู

อะไรจะเกดิ ข้ึนตอ ไปในอนาคตอนั ใกลนสี้ ดุ ท่ีจะทํานายได ขบวนเกวียนคณะเดนิ ทาง
ท้ังหมดของหลอ น จะผานพวกมันไปไดห รอื ไม? มันจะลงมอื โจมตเี ม่อื ไหร? และถา เหตกุ ารณชนดิ
น้นั เกิดขึน้ ทกุ คนจะชว ยกันสกัดยบั ยงั้ มนั ไดทันหรือไม...

และถาไมท นั ...คณุ พระชว ย!!
หญิงสาวแทบจะไมส ามารถทนทานตอความรูสกึ ทรมานน้นั ไดอ ีกตอไป หลอ นอยากจะ
กรีดรองออกมาใหสดุ เสยี ง อยากจะลน่ั ไกปนออกไปใหส นน่ั ลัน่ ดง แลว กใ็ หเ หตุการณต ัดสนิ
โชคชะตาลงเสยี โดยเรว็ ดีกวาที่จะทนหวาดเสียวกระวนกระวายอยเู ชน ขณะนี้
หลอนลดปากกระบอกเบราวนงิ่ ที่ชูขึ้น วูบลงมาจับเปาหมายทีเ่ จา ทโมนจาฝูงในทนั ทีนน้ั
“ระวังนอ ย! อยา เพิง่ ยงิ จนกวารพินทรจ ะลงมอื !!”
เสยี งพีช่ ายกระซบิ มาเฉียบขาด
“นอ ยทนไมไ หวแลว คะพ่ีใหญ. ..นอยทนไมไ หว!!...”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

501

หลอ นครางออกมาสหี นาเหมือนจะรอ งไหห ลบั ตาลงอีก เชษฐาเอื้อมมือไปโอบไหล
นองสาวไวก อดเบาๆ ปลอบใจประสาทของทกุ คนในขณะน้ี เขม็งเกลยี วเครยี ดประหนง่ึ จะขาด
สะบั้นไป แตล ะวินาทที กี่ ระดิกผา นมนั ชา งเชอื่ งชายาวนานราวกับรอยปก ็ไมปาน

คณะนายจางทง้ั สามอดทจี่ ะฉงนเสยี มิไดใ นกรณีทีพ่ รานใหญรพินทร ทนตอ ภาวการณนี้
ไดอยางไร ดเู ขาไมไ ดสะดงุ สะเทอื นอะไรกบั เจาเขีย้ วยาวๆ หลายรอ ยคทู ่แี สยะแวดลอมรอบดาน
ยามนี้เลย ทําทเี หมอื นจะเดินผานเขา ไปกลางฝงู กระตา ยฉะนนั้ ตลอดทัง้ แนวกองเกวยี นพราน
พ้นื เมอื งและลกู หาบทกุ คน เดนิ ในลกั ษณะหนั หลังใหเกวยี นหนั หนา ออก มือกระชับปน นิ้วแตะไก
เตรยี มพรอม

แงซายระวังคมุ เชงิ อยทู างดา นซายของเกวยี นคณะนายจา ง สวนเกดิ เดนิ คุมอยทู างดาน
ขวาอนั เปนคําสั่งของพรานใหญ

ในจํานวนรอ ยๆ ตวั เหลา นน้ั จะเหน็ เจา ตวั ทเ่ี ข่ืองผิดปกตคิ ลายๆ จะเปนหวั หนา หมูป ะปน
แทรกซึมอยทู วั่ ๆ ไป การเคลื่อนไหวหรือปฏกิ ริ ิยาตา งๆ ของมันท้ังหลายขน้ึ อยกู บั เจา หวั หนา เหลานี้
ราวกบั จะหดั วนิ ัยกนั ไวอยางดเี ยย่ี ม หลายตวั เรมิ่ จะกระโดดลงมาโลดเตนอยูตามพน้ื ดนิ บางแลว มัน
เลยี บเคยี งเดนิ วนเวียนตามขบวนเกวยี นลอ มหนาลอมหลงั เปน พรวน แตก ็ไมเ ขาใกลนกั สวนพวกที่
อยูขา งบนกห็ อ ยโหนไตย อดไมต ามมาอยา งชุลมุน สง เสยี งขูตะคอกเกรย้ี วกราดอยเู ชน นนั้ ฟง ไมไ ด
ศพั ท

“ใหตายหาเถอะ! มันเอาเราจรงิ หรอื เปลา !!”
ไชยยนั ตร ะเบดิ ออกมาอยางเหลืออด
“สวรรคเทา นนั้ ทีจ่ ะรไู ด อยา ลมื คําสง่ั ของรพินทร! ”
หัวหนา คณะเดนิ ทางรอ งเตอื นเพ่อื นของเขามา
ไอต วั ใหญท สี่ ดุ กระโจนตมู ลงมาบนพุม หวายแลวกไ็ กวตวั ตอมาบนโขดหินท่เี กาะเขยี ว
ไปดว ยตะไครและเฟร นกอนหน่งึ ยนื สี่ขากระโดดโครมๆ พรอ มกบั เสยี งกึกกอ งจากการขคู าํ ราม
สกดั หนาทศิ ทางทรี่ พินทรกําลงั นาํ ขบวนเกวียนกาวรดุ ไปหา งประมาณ 20 กาว อกี หลายตวั ในกลมุ
เบ้ืองหนา กพ็ ากันไตจ ากตน ไมลงมาเปนแถวว่งิ พลาน
พรานใหญต าจับน่ิงอยูทจี่ า ฝงู ตวั น้ัน กาวเนิบปรเ่ี ขาไปทมี่ นั โดยไมห ลีก อกี สามสกี่ าวจะ
ถงึ ตวั มันสายโคลงตัวอยา งรวดเรว็ หลอกลอ แสยะเข้ยี วอา ปาก แลว ก็เผน แผลว็ ลงไปว่ิงวนอยกู บั
พน้ื ใบไมแ หง ปลิวกระจายหกคะเมนตลี งั กาคอยเวยี นดักอยูเบือ้ งหนา ของเขา พรอ มกับเสียงรอ ง
คาํ รามสําทับขวญั อยูเชนนนั้
รพนิ ทรจ อ งตาไมกะพริบกา วรุดเขา ใสโดยไมห ยดุ
เจาพวกบริวารกแ็ หห ันเขาหอ มลอ มรอบดา นเขาและบญุ คาํ ซ่งึ ในขณะนส้ี อ งปากกระ-
บอกปน เตรียมอยู ทกุ ฝกา วท่พี รานใหญก บั บุญคําเดนิ ไป มนั ก็คอยดกั หนา ดักหลงั อยูเชน นน้ั พอ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

502

ใกลจะประชิดตวั กเ็ ผนหา งพน รัศมไี ปดักทาํ ทาแยกเขีย้ วยงิ ฟน อยูอีก คร้งั แลวคร้ังเลา พวกที่อยบู น
กง่ิ ไมก ช็ ว ยกันขยมกิง่ โครมครามยิง่ ข้นึ บรรยากาศขน แนน ลงทุกขณะ

“เอ!...ทายใจพรานใหญของเราไมถูกเลยแฮะ ปน มีอยูในมอื แตกลบั ถือดาบ นัน่ เขาจะเลน
จติ วิทยาอะไรกับไอห นมุ านน่ัน”

ไชยยนั ตพ มึ พาํ แหบๆ
“เฉยไว ดเู ขาไป หนาท่ขี องพวกเราก็คอื ปฏบิ ัติตามคําส่งั ของเขาอยา งเครงครดั เทา นั้น
รพินทรรูจ กั พวกมนั ดกี วา เรา สง่ิ ทีเ่ ขาบอกไวก ค็ อื ถาไมจ ําเปนจริงๆ เขาไมตองการใหเ กิดปะทะ
ขนึ้ ”
เชษฐาพูดเบาท่ีสดุ จอ งภาพอันเดินตะลยุ ไปเบือ้ งหนา ของรพนิ ทร และกลมุ ทโมนไพรท่ี
แวดลอมอยูรอบกายโดยไมกะพริบ ดารินในขณะนแี้ ทบจะไมย อมหายใจเลย ตาของหลอนลืมโพลง
หนาขาดซดี
พอเขาเขตปาหวายสลบั ไปกบั ปา รวก เจาจาฝูงกเ็ ผนพรวดเขา ใสรพินทรอ ยางรวดเร็ว
จอมพรานสปริงตัวถอยฉาก ขากางเกงเดนิ ปาของเขาตรงบริเวณหัวเขา ขาดควากออก ดวยเข้ียวอนั
คมกริบทขี่ ย้าํ กระชาก และทนั ๆ กนั กบั ทมี่ นั เผนเขา ใสเ ขาน่นั เอง เทา ขวาทหี่ ุม ดว ยรองเทา คอมแบต็
ของพรานใหญก็เหวย่ี งโครมเขา ไปที่สีขา งของมนั เสยี งพลั่กสนัน่ เจา ทโมนรา ยกระโจนผละออก
นอกทาง ไปแยกเขยี้ วรอ งคํารามล่ันอยา งดรุ า ยโกรธแคน อยรู มิ พงรก เศษผาจากขากางเกงของเขายงั
ตดิ อยูท่ปี ากของมัน
“ระวังนาย มนั เอาแน! ”
เสยี งบญุ คาํ รอ งลนั่ ประทับปน แตรพนิ ทรยกมือโบกไวโดยไมห นั กลบั มาเปนสญั ญาณ
ใหทุกคนอยา เพง่ิ ยิง
ขบวนเกวยี นทงั้ หมดชะลงหยุดลงในทนั ทนี ้ัน

จา ฝูงตวั เดมิ คลานส่ีขาจงั กา ยนื่ หนาเลิกค้วิ คอยๆ ยา งสามขุมเขา มาหาเขาอกี รพนิ ทร
แกวง ปลายดาบอนั แหลมคมวนลอ หลอกมนั อยเู บอ้ื งหนา มนั เดนิ เลย่ี ง สา ยโคลงไปมา มองท่ปี ลาย
ดาบ และเขมน มองหนา เขาสลับกับทําเสยี งคลอกๆ อยใู นลาํ คอ เจา ลูกฝูงใจกลาอีกตวั หนง่ึ พุงเขาใส
บุญคําซึง่ ยืนคมุ เชงิ เบอ้ื งหลังพรานใหญไปเล็กนอย พรานพ้ืนเมืองอาวุโสสบถออกมาพรอมกบั
เหวยี่ งพานทายปน ลกู ซองเตม็ เหวย่ี งกระทบตวั มันดังอก๊ั กระเดน็ หวอื ออกไปพรอ มกับเสียงรอง
เจ๊ียก ไอต ัวอนื่ ๆ โฮกฮากเขา มาใกล แตก ย็ ังไมก ลาบกุ เขา ถึงตัว ไดแ ตว ่งิ พลานวนเวยี นอยูเ ชนนน้ั

เจาทโมนหวั หนา บดั นยี้ นื ขน้ึ สองขา สว นหวั ของมนั สูงขนาดอกของรพนิ ทร แผงอก
กวางใหญกลา มเปนมดั ขนรงุ รังไปหมด แขนยาวแขง็ แรงของมันไขวควา พยายามจะจับปลายดาบ
ของพรานใหญ มันจะฉลาดเต็มไปดว ยเลห เ หลี่ยมอยา งไรกต็ ามที มนั กย็ งั เขลากวาคนอยดู ี เพราะ
สมองของดิรัจฉาน จอมพรานทําเปนวนปลายดาบ หลบหลกี การจับของมนั ยัว่ ใหจับ พริบตา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

503

นั้นเอง เจา หนมุ านจาฝงู ก็ฉวยหมับเขาใหท ่ีคมดาบพรอ มกับกระชากสดุ แรงลิงของมนั อันเปน เวลา
เดียวกับทีร่ พนิ ทรก็กระชากดาบของเขากลับคืน

เสียงรองเจีย๊ กดวยความเจบ็ ปวดดังกองไปทัง้ ปา แทบวา จะกลบเสยี งขคู าํ รามคลอกคลาก
อนั ดงั อยูทวั่ ไป ในขณะนี้ ใบดาบอันคนกรบิ เฉือนอุงมอื ของมนั เขาใหแลวอยา งถนดั ถนี่ เพราะการ
จับกระชากของมันเอง เลือดทะลกั จาออกมาแดงฉาน มนั รองกกึ กองอยูเชนนน้ั กระโดดพรวดพราด
ถอยออกหา ง แบและกํามือขา งนน้ั สลบั กันอยา งรวดเร็ว แลว กม ลงมอง ว่งิ เขยกสามขาอีกมอื หน่ึงชู
หอ ย ไปยนื ขูคาํ รามระคนไปกบั เสียงรองดวยความเกรยี้ วกราดโกรธแคนอยูท จ่ี อมปลวกใหญไม
หางออกไปจากเบอ้ื งหนา เทา ไหรน กั รพนิ ทรเดินตามเขา ไปอกี โบกมอื สัญญาณใหขบวนเกวียน
เคลอื่ นท่ีตามเขา พอทัง้ หมดเรมิ่ คบื หนามนั ก็กระโจนไตข ึ้นไปยนื จงั กาอยบู นยอดจอมปลวก อันปก
คลมุ ดว ยซุมขอ ย สงเสียงกูรองฟง คลายจะเปนสญั ญาณบอกความหมายอะไรกบั พวกพองสกั อยา ง
หน่งึ

การเคลือ่ นไหวของพวกมนั ในคร้ังน้ี เร่ิมรนุ แรงรวดเรว็ ข้นึ อีก นับเปน รอยๆ ตัว กระโจน
โครมครามตามหลงั มาอยางกระชัน้ ชิด แลวทยอยกนั ลงมาเพน พานกลาดเกลื่อนตามพนื้ ดนิ แลดดู าํ
พืดไปหมดทามกลางความครม้ื สลัวของดงทบึ

รพนิ ทรค งเดินตอไป ทิศทางท่เี ขาจะบายหนา ไปทางไหน ไอตวั ใหญท ่สี ดุ ตวั นั้น เผน
โผนไปคอยสกดั รออยูอยางไมลดละ และในครง้ั นแี้ ทนทีม่ ันจะดกั อยูบนพน้ื ดนิ กลบั ไปทําตวั โกง
แสยะเขย้ี วอยบู นกิ่งตะครอ ระดบั สูงกวา ศรี ษะของเขาเลก็ นอ ย รพนิ ทรข ยบั ดาบ ยา งเขา ไปอยา ง
มั่นคง

อีกหา หกกาวจะถึงตวั มนั กก็ ระโดดวูบลงมาใสใ นพรบิ ตานัน้ เรว็ จนดูแทบไมท นั จอม
พรานกระหนา่ํ ฟน สวนสุดแรงเกิด คมดาบจะกระทบสว นไหนของมนั เขาไมอ าจบอกได แตบดั นี้
น้าํ หนกั ตวั อนั มากมายของมนั ปะทะเขา หงายหลงั ครืนลงกบั พ้ืนแตปน มือซา ยดาบมือขวา ยังคง
กระชับมน่ั ไมไ ดหลุดไป รา งของมันกล้งิ ไปทางหนง่ึ และเขากลง้ิ ไปอีกทางหนง่ึ แตม ันกระโจน
ข้ึนมาไดก อนเขา อา เขี้ยวพงุ เขามาอีก คราวนห้ี มายเขา ใสส วนศรี ษะ

กมั ปนาทกึกกอ งของเสียงปน ก็ระเบดิ ข้นึ เปน ปฐมฤกษในบัดนน้ั
มนั คาํ รามมาจากเรมงิ ตัน ในมอื ของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธ์ิ ผซู งึ่ ไมสามารถจะสะกดใจ
ทนดูเหตุการณอ นั นาหวาดเสยี วตอ หนาตอ ตาน้ันอีกไปได พรานใหญข องเขาจะใจเยน็ สกั เพยี งใดก็
ตาม แตบดั นเี้ ขาเยน็ ตอ ไปไมไดอ ีกแลว เพราะเลือดภายในกายกําลงั จะจบั เปน กอน
พรอ มกบั เสยี งตมู นั้น เจา ทโมนใหญจา ฝงู ซงึ่ กําลังถลนั จะเขา ใสรพนิ ทร รองแหลม
ออกมาสดุ เสยี ง กระเดน็ ตลี งั กาสามสี่ทอดไปฟบุ ไมกระดกิ อยกู ลางพนื้ เลอื ดทะลักฟูม
“ยิง! ฆามันใหห มดกอนทมี่ นั จะฆา เรา!!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

504

หวั หนาคณะเดินทางตะโกนส่งั การสุดเสยี ง พรอ มกันกร็ ะเบดิ กระสนุ นาํ ขึน้ หนงึ่ นดั เจา
ตวั ทีก่ ระโชกเขา ใสบุญคาํ ใกลท ่สี ุด มวนกล้งิ ไมเ ปน ทา ไปอกี ตัวหนึ่ง ฝนุ และใบไมก ระจายเพราะ
อํานาจลูกปรายของ โอ-โอ บ๊ัค

บดั น้นั เอง เสยี งปน กแ็ ซสนน่ั กกึ กอ งขน้ึ พรอมกัน จาํ แนกไมถ ูกวา ของใครเปน ของใคร
ดงทบึ ทง้ั ดงทีเ่ ต็มไปดวยฝูงลิงรายปานวาจะถลม ทลายลง กล่ินดนิ ปน ฉุนตลบอบอวลไปทว่ั ไม
สามารถจะสังเกตกาํ หนดอะไรไดแนชดั เพยี งแตเหน็ สายตาวบู วาบทา มกลางเปลวแสงท่แี ลบออก
จากปากกระบอกวา ก่ิงไมใ บไร และภาพของเจา ลิงปาทีย่ ้วั เยี้ยอยเู บ้อื งบนและเบอ้ื งลา งนนั้ พลกิ ผงะ
วายปราณหลน ลงมากระทบพน้ื อยโู ครมคราม พรอ มกบั เสยี งแผดรอ งประสานเสยี งกึกกองของพวก
มนั

รพนิ ทรท ง้ิ ดาบชวั่ คราว สา ยปากกระบอกแฝดเขาใสเปาหมายทใ่ี กลท สี่ ดุ แลวกป็ ลอ ย
ออกไปทีละนดั เปาหมายมันบอบบางเกนิ ไป สาํ หรบั กระสุนลูกซองในระยะขนาดน้นั ตูมเปน
กระเดน็ ไมเ หลือหรอ มันอยูแ ตเ พียงวา เขาบรรจุกระสนุ ทนั ตอ การบุกเขา ถงึ ตวั ของมนั หรือไม
เทาน้ัน เพราะ ณ บัดนน้ั พวกมันท้งั หมดพรอ มใจกนั เฮละโลเขาใส ดาหนา เขามาอยา งดุรา ยกระหาย
เลือด โดยไมช ะงัก หรอื หวาดหวน่ั ตอความวายปราณหรอื เสียงกกึ กองของปน เลย

ทตี่ ายก็ตายไป ท่เี หลือกแ็ ยกเข้ยี ว กระโจนเขามา!
มนั เปน การสปั ระยทุ ธแ บบตะลุมบอนท่ี ม.ร.ว.เชษฐา ยอมรับวา นา สยดสยองกวาการ
สงครามนองเลือดคร้ังใดๆ ทงั้ สิน้ ระหวางมนุษยก บั สัตว ซง่ึ ไมเคยคดิ ฝนมากอนวา จะไดพ บ หรอื
เชือ่ วา มนั จะเกิดขนึ้ ได
ในครัง้ นี้ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ผแู ตไ หนแตไ รมาเคยเปน คนซึ่งมักจะลนั่ กระสุนเรว็ กวา ทุก
คน...กลบั กลายเปน คนสดุ ทา ยไป หลอนยนื ถือปนตะลงึ ตวั สนั่ อยเู ชน นน้ั จนกระทัง่ ไชยยนั ตก บั
เชษฐาเตอื นสดุ เสียง ในระหวางที่ท้ังสองตาลตี าเหลือกยดั กระสุนชุดใหมอยู หลอ นจงึ เหนีย่ วไกปน
ออกไปถ่ยี บิ แทบจะเรยี กวา ไมไ ดเ ล็งเลย เปา หมายการยงิ ของหลอ นมุง ไปทางดา นหนา อยางเดียว
คอื พวกท่ลี งมาอยูกับพ้ืนและรายลอมรอบตัว
รพินทรก ับบญุ คําในขณะน้ี บญุ คํามีเดีย่ ว สว นรพินทรม ีเพยี งแฝด การบรรจุกระสุนของ
ทง้ั สอง แมว า จะรวดเร็วชาํ นาญสักขนาดไหน มนั กย็ งั ชาอยดู สี ําหรบั ปริมาณอนั หนุนเนอ่ื งเขามา
อยา งไมมหี ยดุ ยัง้ ของพวกทโมนไพรบา เลอื ดเหลา น้ัน กระสุนลกู ปรายของหลอนหลายนดั ท่ี
กระหน่ํามาอยา งต่นื เตน นน้ั ไมเ พียงจะถูกลงิ กระเดน็ ดน้ิ วายปราณไปเทา น้นั บางเมด็ ของมนั ยงั ปลิว
เฉียดบุญคาํ กบั รพนิ ทรไ ปอยางหวุดหวดิ
“คณุ หญงิ ! อยา ยิงตา่ํ มาทางผม!!”
พรานใหญตะโกนออกมาเสยี งหลง เม่อื หลอนสายปากกระบอกปนซา้ํ มาอกี เชษฐาก็ตบ
ปากกระบอกปน ของนองสาวใหเ งยสงู ขนึ้ ในบดั นัน้ พรอ มกบั ลัน่ เปรีย้ ง หลอนตั้งใจจะยงิ เจา พวกท่ี
กรกู ันอยขู า งลา ง แตอ นั เนอื่ งมาจากพชี่ ายปดเสียกอ นกระสุนจงึ แลน ขนึ้ สูง กระทบเจาจา ฝงู อกี ตวั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

505

หนึ่งท่กี าํ ลังกระโจนลงมาใส มวนงอกองอขงิ หลน ตูมลงมาบนหลังควายเสยี งดังสนน่ั ควายเทยี ม
เกวยี นตน่ื กระโจนพรวดลากเกวียนไปเบอ้ื งหนา แงซายเผน เขากระชากสายสนตะพายไว ตวั หลอ น
เองเสียหลกั ลม กน กระแทกลงกับพน้ื เกวยี น เพราะเกวียนเคล่ือนท่อี ยา งกระชาก เชษฐากบั ไชยยนั ตก ็
ซวนเสยี หลกั ไปเหมอื นกนั แตกส็ ามารถทรงตัวไวไ ดอ ยา งรวดเร็ว และกระหนํา่ ยงิ ตอ ไปโดยไมเ สยี
จงั หวะ

ทกุ นัดดเู หมอื นจะไมม กี ารพลาดเปา หมายเลย
“รพนิ ทร ถอยมารวมอยหู นาเกวยี นน!่ี ”
ไชยยนั ตร อ งบอกกระหืดกระบอก หกั ซาวเออรแฝดกระแทกปลอกกระสนุ กระเดน็ ออก
แลว ยดั ใสเ ขาไป เรมิ่ ยิงตอ อยา งดุเดอื ดรวดเรว็ พรานใหญก บั บญุ คําผลัดกันยงิ คนุ กนั คนละชุด แลว
เผนถอยมารวมหมกู นั อยูหนา เกวยี น ปก หลักหนั หลังเขาหากัน ระดมยงิ ออกไปอยา งฉับไวราวกบั
เครอ่ื งจกั ร ทัง้ สองเลอื กยิงเจาตวั ท่บี กุ ลา้ํ หนาเขามาใกลท สี่ ดุ และมีวธิ ีบรรจุกระสุนไดค ลอ งแคลว
รวดเร็วเสยี ยิง่ กวา คณะนายจา ง ซ่ึงมปี นทสี่ ามารถบรรจกุ ระสุนไดด กี วาเสียอกี
หลายตวั ทใ่ี ชวธิ จี โู จมลงมาจากเบื้องบน กระโจนจากก่ิงไมล งใสเ กวยี น แงซาย เกดิ และ
จนั ชว ยกนั ระดมยงิ สกดั พลกิ ผงะไปอยา งนาดู หลนอยตู บุ ตับ ทัง้ บนทางเดนิ และบนเกวยี นสัมภาระ
บางตวั หลน ลงมาเสยี บเขาควายทเ่ี สยข้ึนรับพอดี แลว กถ็ กู สลดั ลงไปกลิง้ ถกู ควายเหยยี บยํา่ อยูกับพืน้
ลม ตายเปน เบอื แตจ ะยตุ ิความดรุ า ยกระหายเลอื ดของมนั กห็ าไม พวกมนั คงทุม เทกาํ ลังกันพรเู ขา ใส
รอบดานอยูเชน นัน้ เสยี งขตู ะคอก เสียงก่ิงไมหกั เสยี งออื้ อึงของปน เสยี งตะโกนสงั่ การ ฟงสับสน
ปนเปกันไปหมด

มีเพยี งลูกหาบทางดา นหลังรอ งโวยวายเอด็ ตะโรกันลั่นบา งแลว แสดงวาไมสามารถ
ควบคุมสกดั กน้ั สถานการณไ วไ ด ปลอยใหฝูงลิงเหลา นนั้ บกุ เขา ไดถึงตัว ไมม ปี ญ หา เขีย้ วเลบ็ ของ
มนั กาํ ลงั แลกกบั ลกู ปน อยา งบา ดเี ดือด เชษฐาตะโกนส่ังเร็วปรื๋อ ใหแ งซายถอยกลบั ไปคมุ และ
ชวยเหลอื ทางดานหลงั รพนิ ทรเ องกถ็ อยรนเขา มาท่แี งซาย

เจา ตัวหน่ึงกระโจนพรวดลงมาทางเบอ้ื งหลังของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ พอดี มอื อันเหนียว
แนน ของมันขยมุ หมบั ที่ไหลข องหญงิ สาวกระชาก แตพ ลาดไปถูกเสอ้ื ฉกี ขาดควากออกในพริบตา
มองเห็นแผน หลงั เปลอื ยโลง ดารนิ รอ งออกมาสุดเสียง ไชยยันตห นั ขวบั มาพอดี ตวดั ฟาดดว ยพาน
ทายเขาหนา ของมนั อยางจัง เสียงพลักสนนั่ พลิกผงะหลุดไปจากเกวยี น แตแ ลว ตวั เขาเองกถ็ ูกไออ กี
ตวั หนงึ่ เผนครอมลงมาทต่ี น คอ ฝง เขย้ี วลงไปกลางศีรษะ ไชยยนั ตร องลน่ั กระชากมนั ฟาดลงกบั พน้ื
เกวยี น แลว กดั ฟนเตะเต็มเหนยี่ วอัดหวั ของมันโครมสนน่ั เขา ไปกบั ผนงั เกวยี น พรอมกบั กระทบื
อยา งไมย ง้ั กระเด็นหลุดพน เกวยี นออกไป

ทั้งสามคนของคณะนายจา งบนเกวยี น ไมส ามารถบรรจกุ ระสนุ ลกู ซองเขาปน ไดทนั เสยี
แลว เพราะการจูโจมตะลุมบอนเขา ถึงตัวอยางรวดเรว็ ของมนั ตา งท้ิงลกู ซองควาไรเฟลทว่ี างเรยี ก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

506

เตรยี มพรอ มอยขู ึ้นมา ไชยยนั ตโยน .270 ไปใหด าริน ตัวเองฉวย .30-06 ขึน้ มาในขณะท่ีเชษฐา ก็
ควา .30-06 มลั ลเิ คอร ตางปลอยกระสุนออกไปเทาท่จี ะจับเปา หมายตวั ใดไดก อน อลหมา น
ระสาํ่ ระสายไปท้ังขบวนเกวยี น

รพินทรรองบอกใหน ายจางของเขาระวงั การจูโจมทางเบอื้ งสงู ไว ตนเองโยนแฝดในมอื
ไปใหบ ุญคํา แลวว่งิ มาควา เบราวน ่ิงอตั โนมตั ขิ องดารินที่ทิง้ ตกอยกู บั พนื้ ยดั ใสก ระสุนไปพลางยงิ
ไปพลาง ตวั แลวตัวเลา ทกี่ ระเดน็ หลนลงมา แตน นั่ ไมไ ดหมายความวา มันจะยอมลา ถอย ตรงขาม
กลับระดมหนั แหเขามาทวกี าํ ลงั หนาแนน ขึ้นทกุ ขณะ

ทุกคนยิง! ยงิ อยางไมย ้งั ยงิ โดยไมค ดิ ชีวติ และไมค ดิ ฝนวา ในชวี ิตของแตละคนจะยิงปน
ในลักษณะหายใจหายคอไมท นั เชน นี้ แมแ ตส งครามระหวา งมนุษยต อมนุษยด ว ยกนั

“ทําไมเราไมเ อาปน กลมือมาสักสิบกระบอก!”
ไชยยนั ตตะโกนกองข้ึนอยางทีส่ ดุ จะทนทานได คํารามสบถผรสุ วาทไปพลาง กระหน่าํ
ยงิ ไปพลาง
“พ่ีใหญ! นอ ยหายใจไมอ อกแลว!!...”
เสียงลําละ ละลักเหมือนสะลกั เหมือนสําลักนํ้าของดาริน แผดลั่นมาอกี คน ตาหลอ นลาย
ไปหมด สตแิ ทบจะไมอยูกบั ตัว .270 ของหลอนกระสนุ หมดลงอกี แลว และหลายนัดทหี่ ลอนยิง
พลาดเปา หมาย เพราะคมุ สติไวไ มไ ด บดั นีห้ ลอ นกาํ ลงั ยืนตาเบกิ คาง จอ งไปบนก่ิงไมเ หนอื ศีรษะท่ี
เจา ตัวมหมึ าตวั หนงึ่ กาํ ลงั ไกวตวั วูบๆ ลงมาจากปลายยอด ตา่ํ ลงมายังหลอ นทุกขณะอยางรวดเรว็
ชนิดท่ที าํ อะไรไมถ กู ไดแตย นื ตวั สน่ั
รพนิ ทรหันขวบั ไปเห็นพอดี เขาสะบัดปากกระบอกปน ไปยงั เปาหมายนนั้ แตอ นิจจา
กระสุนมนั หมดลงพอดี เชษฐากบั ไชยยนั ตใ นขณะนกี้ าํ ลังสาละวนกับการกระหนํา่ ยงิ ปะทะอยู
ดา นหนา
“ปน สั้น! คุณหญงิ ปนสน้ั ทเ่ี อว!!”
พรานใหญร องเตอื นล่ัน
แตล ักษณะของหลอนเหมอื นจะหมดแรง และไมไ ดย นิ เสยี งรอ งบอกเขาเสยี แลว ไดแ ต
แหงนหนาจองตะลงึ อยูเ ชน นั้น เจาทโมนก็ทงิ้ ตัวละลว่ิ ตรงดิง่ เขาไปทหี่ ลอ นในพรบิ ตาน้นั
เสียงไรเฟลนดั หนึ่ง แผดแหลมลัน่ มาจากทายขบวน
เปรยี้ งเดยี ว รางของเจา ลิงใหญตัวนั้น ก็ผงะดนิ้ กลางอากาศ สง เสียงรอ งแหลมยาวฟาดลง
มากองอยบู นพื้นเกวยี น ตรงหนาของหญงิ สาวพอดี
รพนิ ทรห นั ขวบั กเ็ ห็นแงซายกําลังเปล่ยี นทหี่ มายการเลง็ ยงิ ตอไปยงั ตวั อื่นๆ อยางรวดเรว็
ฉับไว จนแทบไมนา เช่อื วา หนุมกะเหรยี่ งพเนจร จะใชไ รเฟลลาสัตวของเขากระบอกนนั้ ไดชาํ่ ชอง
ถึงเพยี งน้ัน
ทุกนัดของแงซายคอื การปลดิ ปลงของฝงู ลิงเหลานนั้

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

507

มนั เพียงแตว าแงซายจะทําสถติ ใิ นการปลอยกระสนุ ออกไปไดม ากเทา ใดเทานน้ั

เสยี งรอ งอยูเอด็ องึ ของพวกลบู หาบ ดังแซข้นึ ทวั่ ไป พวกนนั้ หมดโอกาสท่ีจะยงิ ไดอีก
แลว แตล ะคนควงดาบหรอื ไมกม็ ดี ยาวทตี่ ดิ ตัว กระหนํ่าฟน ตอสอู ยรู อบดาน กลางฝูงลิงท่ดี ํามืดไป
หมด เสียงตะโกนใหชวย เสยี งรองดว ยความเจ็บปวดฟง ไมไ ดศ ัพท

“ลกู หาบของเรา รพนิ ทร! !”
เชษฐารอง แลว กห็ มุนตวั กลบั ลั่นกระสนุ ถี่ยบิ ไปทางทา ยขบวนเบื้องหลงั ซงึ่ บัดน้ี
กองทัพลงิ ท่ีกาํ ลังบุกทะลวงโจมตดี านหลงั เขา มา หมายฉกี พวกลกู หาบใหเ ปนชนิ้ นอ ย ไชยยนั ตได
สติ หันไปชว ยระดมยิงอีกคนหนงึ่ บญุ คํา เกิด และจันกย็ า ยท่ีมั่นบุกเขา ไปชวย ใครทนั ปน ก็ปน ใคร
ทนั ดาบกด็ าบ ลอ กนั นวั ดงแถบน้นั กลายเปน สมรภูมิเลือดไปอยางนาสยดสยอง รพนิ ทรรองตะโกน
สัง่ ใหท กุ คนหนีข้ึนเกวียน มอื ก็บรรจุกระสนุ ยิงออกไปดว ยความเรว็ ทส่ี ุดเทา ทจ่ี ะสามารถ
ดารินไดส ติอกี คร้ัง กมลงควากระสุนไรเฟล .270 ขึน้ มาบรรจมุ อื ไมส ่นั หลอนบรรจจุ น
เต็มแลว กห็ ันไปบรรจุปนทกุ กระบอกท่หี มดกระสุน หลนอยกู บั พืน้ เกวยี นจนครบ เพื่อเตรยี มไวใ ห
พช่ี ายกับไชยยนั ต รองบอกใหทง้ั สองรู แลว รวมวงในการประหัตประหารตอสูตอ ไป แตในคราวนี้
หลอ นเล็งยิงอยา งประณตี กวา ครัง้ แรกๆ ทุกเปรยี้ งที่ลัน่ ออกไปลว นไดช ีวิตท้งั ส้นิ หลอ นเลอื กยิงเจา
ตัวเข่อื งๆ ลักษณะจา ฝงู โดยเฉพาะ และจอ งยงิ ไปยังบนกง่ิ ไม โดยปลอ ยหนาทก่ี ารระดมยงิ บริเวณ
พ้นื ดนิ ใหแ กเชษฐาและไชยยันต
พวกลกู หาบนน้ั พอตะกายหนีข้นึ มาบนเกวียนได โอกาสของการยิงกม็ ีขึน้ ไดอีกครงั้ คน
ไหนปนยงั ตดิ มอื อยูกย็ ิงตอไป คนไหนปน หลดุ มือไปแลวกถ็ ือดาบกวดั แกวง คอยฟาดฟน เจา ตวั ที่
จะโผนขึน้ มาบนเกวียน
พอเชษฐา และไชยยนั ตเ ปลย่ี นมาใชลกู ซองไดอ กี ครั้ง สถานการณอนั เลวรายกด็ ูจะดีข้ึน
อยางมาก เพราะในครงั้ นค้ี วามรีบรอนไมท ันดขู องดารนิ ทําใหหลอ นบรรจุกระสุนลกู ปรายเบอร
หนึ่ง สาํ หรับยงิ นกใหญเขาไปแทนกระสนุ โอ-โอ บั๊ค ซง่ึ มานกระสุนลูกปรายเบอรห นง่ึ แผรศั มี
กวางขวางโปรยปรายไดม ากกวา แมจ ะดอ ยในอานุภาพประหตั ประหาร ก็สรา งความบาดเจบ็ ได
อยางทัว่ ถึง คราวน้แี ทนท่ีจะเปนนดั ละตวั ดิน้ อยกู ับที่ ก็กลายเปน นดั ละเจ็ดแปดตวั รองเจยี๊ กจา ก
กระจายกันออกไปไมเ ปน สํา่ เลอื ดสาดโชกถึงไมต ายก็รอ งปาราบไป สามารถจะกวาดหรอื สกดั กนั้
ไดท้ังหยอ มหรอื ท้ังหมู ไอท ถี่ ูกเขาจงั ๆ กช็ กั ดนิ้ ชักงอหมดฤทธ์ิไปเหมือนกนั เชษฐาลมื ตาโพลงนกึ
ขน้ึ มาได
“นอย! เปดกลอ งลกู เบอรหนงึ่ ออก แลว สงมาเร็ว ลกู ปรายเกา เมด็ ไมต อ งแลว ลอ มนั ดว ย
ลกู ปรายยิงนกนแี่ หละเด็ดนกั !”
หญิงสาวกมลงหยบิ ลูกเบอรห นึง่ มาเตม็ กาํ สง แจกจายใหเ ชษฐากับไชยยนั ต ทัง้ สองบรรจุ
เพิ่มเตมิ และยงิ ตดิ ตอไปอกี อยางดุเดือดโดยไมเสยี จังหวะ สตแิ ละกาํ ลงั ใจเรมิ่ ดขี ้นึ รพินทรเองใน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])