เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

508

ขณะนเ้ี อง กว็ ง่ิ กลับมาท่เี กวยี นคนั หนา ขอกระสนุ เพม่ิ เตมิ ซ่งึ หญงิ สาวกโ็ ยนลกู เบอรหนงึ่ ไปให
สามสี่กลอง พรานใหญนําวิ่งไปโยนแจกจา ยใหแ กคนของเขาและลูกหาบ

คร้ันแลว มา นกระสุนลกู ปรายอนั ถยี่ ิบ ก็สาดเปนสายฝนออกไปรอบดา น กลุมไหน
หนาแนน กก็ ระเจงิ เลือดสาดไปทัง้ กลุม ไอท ีโ่ หนเดย่ี วโทน หา งไกลจากตวั อนื่ ก็มว นคว่าํ ดน้ิ ทรุ นทุ
รายสมุ ทุมพุม ไมราบไป พวกมันเรมิ่ ชะงกั การโจมตลี งแลว พากันแตกกระจัดกระจายออกไปคนละ
ทาง แตก ย็ งั สงเสียงขูต ะคอกเขยากงิ่ ไมอ ยรู อบดา น และจงั หวะนเ้ี อง ปน ลูกซองท้งั หมด 20
กระบอก และไรเฟล ของแงซายอีกกระบอกหน่ึง ก็ทําหนาทีโ่ ปรยกระสุนไดอยางครบถว นสมบรู ณ
เพราะทางฝา ยคนเร่มิ จะต้ังตวั ตดิ

ก่งิ ไมใ บไมปลวิ กระจายดว ยอานุภาพของมานกระสนุ เสยี งรองของพวกมนั เสยี งพลัด
หลนลงมากระแทกพน้ื หรอื กระแทกพมุ ไมด ังอยูไมขาดสาย

ทกุ คนยงิ อยางช่าํ มอื ยิงอยา งเดือดดาลโกรธแคน !
คร่ึงนาทีตอมาหลงั จากนนั้ ปา รอบทิศกเ็ ขยาครนื โครมแตกออกไปเหมอื นพายุพดั อกี ครงั้
เจา พวกหนมุ านทั้งหลายเผนทะยานหอ ยโหนโยนตัวแตกหนอี อกไปอยา งไมคดิ ชวี ิต พรอ มกับสง
เสียงรอ งลน่ั ไมม ีตวั ไหนท่จี ะบงั อาจลงมาแยกเขี้ยวยิงฟน อยบู นพน้ื ดนิ ใกลๆ หรือวา เกาะเขยา อยบู น
กิง่ ไมเ หนือศีรษะอกี
กองทพั ของมันพา ยตอ หาลกู ปนเสยี แลว อาจเขด็ ไปอกี นาน หรอื มิฉะนน้ั กอ็ าจผูก
พยาบาทเตรยี มซุมรวมพลเพ่อื หมายแกล าํ ตอไปเบ้อื งหนา ยากทใี่ ครจะทํานายถกู
ทกุ คนระดมยงิ ตามหลังพวกมันไปอยางไมล ดละ อีกหลายสิบตวั พลกิ รวงลงมาจากยอด
ไมใ นขณะตะกายหนี บางตวั ด้นิ ตะเกียกตะกายซุกหนไี ปตามพงรก เพราะขึ้นตน ไมไมไ ด หลายตัว
นอนกองอาปากรอง กะพรบิ ตาอยปู ริบๆ ซงึ่ พวกลกู หาบใชด าบกระหนํา่ ฟน ซํา้ อยา งไมมีการปราณี
สาํ หรบั ไชยยนั ตรองดาไปพลางยงิ ไปพลาง เขายงิ ตามหลงั มนั ไป แมก ระทง่ั ปนขนาด .458 ทีห่ ยบิ
ฉวยขึ้นมาไดภ ายหลังจากปน อ่นื ๆ หมดกระสนุ ลงและบรรจไุ มท นั
อดึ ใจใหญต อมา ทกุ ส่งิ ทุกอยางก็สงบเงียบลงตามเดมิ ทกุ คนหนั มากะพริบตาปรบิ ๆ มอง
กัน...รูสึกเหมอื นผานนรกมาไดอยา งหวดุ หวดิ

จากนั้น ทุกคนก็รอ งถามกนั แซด คน หาและสํารวจความเปนไปของแตละคน ดารนิ ควา
เสอื้ แจก็ เกตของหลอนมาสวมทับไวอ ยางรวดเร็ว ปด แผนหลงั อนั เปลา โลง เพราะเสือ้ ลา สัตวข อง
หลอนถูกกระชากขาดวนิ่ ไป แลวทรดุ ตวั ลงนง่ั กมุ ขมบั กับพืน้ เกวยี นเหมือนจะเปนลม ไชยยนั ตค ง
สบถดา อยูเชนนนั้ กุมศีรษะปอ ย เขาถกู เขยี้ วของเจา ลงิ รายขยํ้าทะลุหมวกสกั หลาดลงไปถึงหนงั
ศีรษะ เปน บาดแผลเลก็ นอย แตเ ลอื ดไหลออกมาเหมอื นลักษณะหวั แตกธรรมดา สาํ หรับคณะ
นายจา งดูเหมอื นจะมี ม.ร.ว.เชษฐาคนเดยี วเทา นนั้ ทีไ่ มไ ดร บั รอยขีดขว นใดๆ เลย ควายหลายตวั ท่ี
ถกู กัดเปน แผลเวอ เลือดไหลโทรมตามขาและบนหลงั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

509

“สาํ รวจพวกเราทกุ คนซิ ใครบาดเจบ็ ยงั ไง เอามารวมกันทน่ี ”ี่
หวั หนาคณะเดินทางส่ัง
รพินทรต ะโกนเรยี กพวกลูกหาบ และพรานของเขาทงั้ หมดเขามารวมกลุม ภายหลังจาก
การสอบถาม ปรากฏวาลูกหาบหกคนถกู กดั มแี ผลตา งๆ กัน คนละแหง สองแหง โชคดที ไ่ี มม ีใคร
ถงึ กับสาหัสฉกรรจนกั นอกนน้ั ก็มีแผลกนั บางคนละนดิ หนอย ไมถ งึ กับตอ งใชย า ดารินลุกขึ้นอีก
ครั้งภายหลงั จากนั่งสงบสติอารมณอยูอดึ ใจใหญ หลอ นจัดการฉดี ยาและตบแตงบาดแผลใหกับผูไ ด
รบั บาดเจบ็ ทุกคน โดยมแี งซายเปน คนคอยชวยเหลือเชน เดมิ เพยี งสบิ หานาทหี ลงั จากนนั้ พวกท่ี
บาดเจบ็ กไ็ ดรบั การเยยี วยาเรยี บรอย
“คุณเองละ พอ พรานใหญน กั ดาบ เอาแผลมาอวดใหด หู นอยซิ ขาขาดไปหรือเปลา”
ภายหลังจากแตงแผลใหล ูกหาบคนสดุ ทา ยเรยี บรอย หลอนลุกขน้ึ ยนื หนั มาทางจอม
พราน รพนิ ทรส น่ั ศรี ษะ
“มนั กัดไมถ กู เน้ือผมหรอกครบั ถกู แตขากางเกงขาดไป”
“เฮอ! โลงอกไปที เหมอื นตายแลว เกดิ ใหม ฉนั นกึ วาไอต วั ใหญต ัวแรกนัน่ งับถกู สะบา
คณุ หลดุ ไปอกี แลว แลว มันเรอื่ งอะไรทปี่ นมอี ยใู นมอื ไมย งิ เสยี แตแ รก ไปรําดาบเปนซามูไรอยไู ด”
พรานใหญห วั เราะ บรรยากาศอันเครง เครยี ดเรม่ิ คลี่คลายไปแลว ความครื้นเครงขบขนั ก็
เขา มาแทนท่ี
“ผมไมไดคิดจะเปน พวกซามไู รหรอกครับ คิดแตเ พียงวา จะใหพ วกเราทุกคนปลอดภัย
เรยี บรอยท่ีสุด ถา ผมสามารถฆา เจา จา ฝงู ตัวแรกไดเ งยี บๆ โดยใชด าบ พวกมนั ก็อาจถอยไปเองโดย
ไมบกุ เขาจโู จมเรา แตถาเสียงปนระเบดิ ข้นึ นดั เดยี ว มันก็แหเขามาในทนั ที พวกนไี้ ดย ินเสยี งปน
ไมได เทา กบั เปน สญั ญาณเตอื นมนั อยางท่ีเคยบอกแลว วาแตต อนน้ันมนั สับสนชุลมนุ ไปหมด
จนกระทั่งเดย๋ี วนผี้ มกย็ งั ไมท ราบเลยวา ใครเปนคนยิงนัดแรกข้นึ มากอ น”
“ผมเองแหละ”
เชษฐาตอบต่ําๆ สหี นา ไมสบายนัก กวาดสายตามองดซู ากของทโมนปา ที่นอนเกลื่อน
กลาดนับไมถว นรอบดา นนน้ั แลวโคลงศรี ษะถอนใจ หนั กลับมาจองตาพรานใหญอ กี ครัง้
“ขอโทษทลี่ ะเมดิ คําสัง่ ของคณุ ไป ผมทนไมไหวจรงิ ๆ อีตอนทม่ี ันกระโดดปะทะคุณกลงิ้
ไป พอมันจะเผนเขาซ้ํา กเ็ ลยตดั สินใจยิง เพราะเช่ือวา ยงั ไงๆ เสยี เรอื่ งทีเ่ ราจะผา นมนั ไปไดโดยไม
ยงิ น้นั คงไมต อ งหวงั มันเอาเราแน”
“ใหต ายซิ ย่งิ กวา ศึกซูลูเสียอกี ขนหวั ลกุ เลย”
ไชยยนั ตร อง พรอ มกบั หอไหลลงอยางสยดสยอง แลวกห็ ันมาทางเพอื่ นสาว
“วา แตเ ราเถอะ ศกึ ใหญรบกะลิงคร้ังนี้ เราใชไ มไ ดเ ลยมวั แตย ืนตะลงึ ไมเปนทา หัวขมอง
ของฉนั เกือบจะเละไปแลว เทาๆ กับที่เธอเองกแ็ ทบจะถกู มนั หกั คอ เขายงิ กนั หูดับตับไหม ตวั เอง
ยืนดเู ฉยเสยี งน้ั แหละ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

510

“ฉันยอมรบั มันตกใจเกนิ ไป มอื ตนี เย็นหมด เดีย๋ วนกี้ ็ยังไมห ายเลย ไมม ีคร้ังไหนในชวี ิต
ทอ่ี กสั่นขวญั หายเทาครง้ั นี้ มอี ยา งที่ไหนมืดฟา มัวดินไปหมด แตล ะตวั แยกเขยี้ วยิงฟนขตู ะคอก มัน
ทําลายประสาทเรากอนตง้ั นานกอ นทีจ่ ะโจมตี ฉนั คดิ วา ฉนั ตายแลว เสยี อกี นี่เรารอดกันมาไดย ังไงก็
ไมร ”ู

“ลกู ปนนะ ซิ รพินทร, แงซาย, เกดิ , จนั , เสย, บญุ คาํ แลวก็พวกลูกหาบทุกคน ถา พวกน้ี
มวั แตย นื ตวั สัน่ อยูเหมือนเธอ ปานนกี้ เ็ ปน ผยุ ผงช้นิ เล็กชน้ิ นอ ยกนั ไปหมดแลว ตวั เธอนะเกือบจะถกู
มันขยา้ํ เสียหลายครัง้ ถาไมไ ดรพินทรก ับแงซายยิงสกัดกนั้ ไว”

“อาว! กเ็ ปน พรานนําทาง พรานคมุ กนั ไมค ุมครองนายจา งแลว จะไปคมุ ครองใคร โดย
เฉพาะอยา งย่ิงนายจา งคนนนั้ กเ็ ปน ผหู ญงิ ดว ย”

หลอนลอยหนา บอก
“ก็เราเองละ เสือ้ แสงขาดวนิ่ เจบ็ อะไรบา งหรอื เปลา?”
พีช่ ายถามเครง ขรึม มองดูนอ งสาวคนสวยอยา งเปน หว ง ดารินส่นั ศรี ษะ
“เคราะหดีทมี่ นั กระชากติดเสอ้ื กอนคะ ถกู แครอยเลบ็ ขว นแสบๆ บางนดิ หนอยเทานน้ั ”
เชษฐาถอนใจยาว หนั มาทางรพินทร ตบไหล
“ถา เราจะเจอะอกี คราวหนาละ ก็ หาทางเลีย่ งดกี วา นะรพนิ ทร ผมวาไมไ ดเ รือ่ งแน ไอล งิ
พวกนี้รา ยกาจเกนิ คาด นี่โชคดที ีพ่ วกเราไมม ใี ครบาดเจบ็ สาหสั สากรรจ หรือวาลมตายกนั เลย และ
ชว ยกนั ยงิ มนั แตกกระเจิงไปได ถา จาํ นวนมนั มากกวานี้ เราเห็นจะปน กนั หมด ดวี า พวกลูบหาบทุก
คนลวนมีปน ลกู ซองสว นตัวมาดวยทกุ คน และเราก็มกี ระสุนมาเหลือเฟอพอจะจายกันไดท ั่วถงึ
ลาํ พงั ไรเฟล กไ็ มม ที างปะทะไวอ ยู เอาละ เราอยา เพิ่งออกเดินทางกนั เด๋ียวนี้กอ นเลย หยดุ พกั จิตใจหา
อาหารกลางวนั กินกนั กอ นเถอะ เท่ียงกวา แลว ”
ท้งั หมดหยุดพกั ช่ัวคราวทบี่ รเิ วณแหง นั้นเอง เพอื่ หงุ หาอาหาร ปลอกกระสุนนานาชนิด
หลน อยกู ลาดเกลื่อนเต็มไปหมดไมตาํ่ กวารอ ยนดั กลิน่ ไอของดนิ ปน ลอยกรนุ ตลบอบอวลไปหมด
เพราะการยงิ อยา งมโหฬารครบทมี ชนดิ ไมเ คยปรากฏมากอนนับตง้ั แตเ รมิ่ ตน ออกเดนิ ทาง ซากลงิ
มหากาฬท้งั หมดท่นี อนตายอยทู ัว่ บรเิ วณรอบดาน คะเนดูแลว ประมาณรอยเศษ น่นั เปนจํานวน
หนง่ึ ในหา หรอื หนงึ่ ในหกของฝงู ใหญข องมันทงั้ หมด

ทกุ คนกนิ อาหารมอื้ เท่ียงน้นั พอใหห นกั ๆ ทอง พะอดื พะอมพอดู สาํ หรบั เหตุการณส ยอง
ทเี่ พง่ิ จะผา นมาหยกๆ

“เพ่ิงจะมาเห็นประโยชนของปนลูกซองชัดๆ เอาคราวนเี้ อง...”
เชษฐาปรารภขึ้นหลงั จากรบั ประทานอาหารเสรจ็ ขณะสบู บหุ รีเ่ ดนิ ตรวจดซู ากลิง อัน
เกลื่อนกลาดเหลานั้นอยา งพนิ จิ พจิ ารณาพรอ มกบั พรานใหญ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

511

“ทีแรก นกึ วา จะเปน ปน ท่ีมโี อกาสใชน อยทีส่ ุด เอากระสนุ เผ่อื ๆ มางนั้ เอง อีตอนรบลงิ
คราวนเ้ี หน็ ผลเลย กลายเปน ปน ทีใ่ ชม ากทส่ี ดุ เหนอื กวา ปน อยางอืน่ มนั ตน่ื เตน แขง กับเวลา และ
ชีวติ เสยี ยงิ่ กวา คราวไอก ุดหรอื ไอแ หวง เสยี อกี ”

“คุณชายขวญั ดเี หลือเกนิ ครับ อีตอนชลุ มนุ ผมเองกช็ ักจะสบั สนสงั่ การอะไรไมถกู ไมไ ด
คณุ ชายกบั คณุ ไชยยนั ตชวยควบคุม พวกเราคงจะเสยี ชีวิตลงบา งแนๆ โดยเฉพาะอยางยง่ิ พวก
ลกู หาบ เพราะผมมัวแตพ ะวงอยูแ ตจะใหค วามปลอดภยั แกค ณุ ชายและคณะ เปน เปา หมายแรก”

“ผมเห็นฝมอื และนํ้าใจพวกเราทกุ คนเอาคราวนี้เอง สําหรับคุณไมตอ งพดู ถึง พรานของ
คุณทั้งสค่ี นใชก ารไดดีท้ังนนั้ แงซายก็เยยี่ มยอด สวนพวกลกู หาบกไ็ มเ ลวนกั ถา จะมคี นนาํ และ
ควบคุมใหด ี พอจะใชเ ปน กาํ ลงั ใจในสถานการณฉกุ เฉนิ ไดทง้ั นน้ั พบั ผา ซิ จะวาไปมนั กส็ นุกถึงใจ
เหลือเกิน คงจะไมม คี ร้ังไหนท่ีพวกเรายงิ กันอตุ ลตุ เปน บา เปนหลังเหมอื นคราวนอ้ี กี แลว ปน ทุก
กระบอกถูกงดั ออกมาใชงานครบถว น ไมม ีกระบอกไหนไรป ระโยชนเ ลย ผมนะ ยงิ เสยี จนไหลชา
ดิกไปหมด”

กลา จบ เชษฐากห็ ัวเราะออกมาเปน ครงั้ แรก ทันใดนน้ั เอง พรานใหญผกู วาดสายตาผา นๆ
ไปตามยอดไมท ึบเหนือศรี ษะ กจ็ อ งน่ิงไปยังยอดไทรอนั หนาแนน ยอดหนงึ่ แลว ยิ้มออกมาเครียดๆ
เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน สงสัยในอาการของเขาแหงนขึน้ มองตาม ก็เห็นแตใ บไมเปน เงาสลวั ครึ้ม
อยูทัว่ ไป ไมเ ขา ใจวา เขากาํ ลงั จอ งมองอะไร

“เอะ ! มีอะไรเหรอ รพินทร คณุ มองอะไร?”
ไชยยนั ตถ าม พรานใหญไมไ ดตอบคาํ ถามไชยยนั ต แตพ ดู กับดารนิ ย้ิมๆ โดยยังจบั จอ งอยู
ท่เี ปา หมายเดมิ วา
“คณุ หญิงครับ...”
“ทาํ ไม?”
“ตอนท่ีตะลมุ บอนกับพวกหนุมานอยนู ่ันนะ ผมรอ งเตือนใหคณุ หญงิ นกึ ถึงปนส้ันที่ติด
เอวอยู เพราะไรเฟลในมอื ของคณุ หญิงลูกหมดแลว กไ็ อตวั หน่งึ มันกําลงั ทะยานลงมาใสค ณุ หญงิ
แตคุณหญงิ มวั แตตะลงึ ไมไ ดย นิ เสยี งของผม โชคดีทีแ่ งซายยิงสกดั มนั ไวทนั ...”
“ยังง้นั เหรอ ฉนั ไมไ ดย ินเสยี งคุณเลย ไดย นิ แตเสียงลิง!”
“คราวนีค้ ณุ หญิงจะลองใชปน ส้นั ใหเปนประโยชน สมกับทีอ่ ุตสาหใ สซ องหอ ยตดิ เอว
หนักมาตลอดเวลาดไู หมละครบั แตวาอันทีจ่ ริง ฝมอื ปนสน้ั ของคุณหญิงก็เลิศ ยกเวน แตพอเกดิ
ฉกุ เฉินเขา จรงิ ๆ ลืมนึกถึงมันเสียได”
“ฉนั ไมเขา ใจคาํ พดู ของคณุ ”
หลอ นกระชากเสยี งหว นๆ ตาเขียว เขา ใจวากาํ ลังจะถกู หาเรอ่ื งโยอะไรสักอยาง รพนิ ทร
หวั เราะเบาๆ พยักหนา บอกวา
“มาน่ซี คิ รบั มายนื ใกลๆ ผม แลวก็มองไปท่ยี อดไทรตรงตาํ แหนง ท่ีผมจะช้ใี หดนู ”่ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

512

หญิงสาวขมวดค้วิ งงๆ เชษฐาและไชยยนั ตห นาต่ืนไมร เู รอื่ ง ดารนิ กา วเขา มายนื กระทบ
ไหลจอมพราน แลว เงยตามเขาชีใ้ ห บอกปนหัวเราะเบาๆ ตอมาวา

“เหน็ ไหมครบั อะไรนะ ทีอ่ ยบู นยอดไมน ัน่ ”
อกี สองชายพากนั กา วเขา มายนื เคยี งขา งอยดู ว ย และแหงนมองตาม สาํ หรบั ดารนิ พยายาม
จอง ซอยเปลือกตาถี่ๆ และจอ งอกี ทีส่ ดุ ก็สน่ั ศีรษะ
“ไหน? อะไรกนั ฉนั มองไมเ ห็นอะไรสักนดิ นอกจากยอดไม”
“ดูใหดีซิครับ”
“กย็ อดไมน ะซิ บา จรงิ ...”
หลอนรองฉวิ ๆ หันไปทางพชี่ ายกับไชยยนั ตผูยนื ชว ยมองอยใู กลๆ
“พี่ใหญกบั ไชยยันต เหน็ อะไรอยา งทนี่ ายพรานของเราบอกหรอื เปลา?”
ท้งั สองสน่ั ศรี ษะ หลอนหันไปจอ งหนาเขาเหมือนจะถามอกี ครัง้
“เอาละครบั ไมเหน็ กไ็ มเปน ไร วา แตเหน็ ยอดตะคมุ มเี งาโปรง อยตู รงกลางนนั่ ไหม เบน
จากดา นซา ยของยอดสูงสุดนั่นนะ ”
“เหน็ !”
“ชักปน ออกมาซคิ รบั แลว กเ็ ลง็ ยงิ ไปทต่ี รงน้นั แหละ”
“นคี่ ุณจะใหฉนั ยิงใบไมเลน งน้ั ร?ึ ”
“ทําตามทีผ่ มบอกกแ็ ลว กนั เดย๋ี วคณุ หญิงกจ็ ะรเู องวา มนั เปน อะไรถา คุณหญิงยิงถูกตรงที่
หมายที่ผมบอกน”ี่
ดารนิ เมม ริมฝปาก จอ งหนาเขาอยา งงงๆ เหมือนจะคนหาอะไรอยเู ชน น้นั พอถูกเตือนอีก
ครง้ั กช็ ัก .357 ซงิ เกลิ แอ็คชั่นท่อี ยูในซองขางเอวออกมางา งนก แลว ยกขึ้น เหยยี ดแขนออกไปสุดใน
ลักษณะยงิ เปา ถามย้าํ อีกทีหนึง่
“ยงิ ไปที่นน่ั นะ รึ?”
“ครบั ”
หลอนยกั ไหล หัวเราะหึๆ แลว เลง็ อยา งเดาสุมตามตําแหนงทเ่ี ขาช้ีบอก แตะไกเปรี้ยง
ออกไปสะทานดง
มแี ตก ง่ิ ไทรอนั ขนาดนว้ิ ชีข้ าดรว งผล็อยลงมา
“นั่นยงั ไง คือสิง่ ท่คี ณุ ใหฉ ันยงิ สตยิ ังดอี ยหู รอื เปลา ?”
จอมพรานส่ันศีรษะ
“สงู ไปครับ ยายทหี่ มายใหต ่ํากวานนั้ สกั ส่นี ว้ิ เอา! ยงิ อีกท”ี
หลอ นบนอะไรพมึ พําอยา งไมศ รัทธา แตกอ็ ยากจะลองดี ยกปนขน้ึ เลง็ อีกครั้ง อึดใจเดียว
กระสนุ แรงสงู จากปนส้นั ก็แผดกึกกองขนึ้ อีก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

513

ไมท นั จะส้ินกงั วานเสียงของมัน มเี สยี งรอ งแหลมยาวดงั ลนั่ เสยี งกง่ิ ไทรยอดนนั้ หักลู
แลว เงาสเี ทาอนั ใหญโตของอะไรชนดิ หนงึ่ ก็ลอยละล่ิวปะทะอากาศอลู งมา กระทบก่ิงตํ่าๆ ดังครนื
โครม ฟาดลงกับพน้ื ดนิ เสยี งพลกั สน่ันไดย ินไปไกล ทามกลางความตะลงึ พรึงเพรดิ ของคนยิงเอง
และทุกคนท่อี ยใู นบริเวณใกลเ คยี ง รวมท้งั ลกู หาบซึ่งบัดนน้ี ่ังพกั รวมกนั เปน กลมุ

ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ รองอุทานออกมาคําหนึ่ง ยกมอื อกี ขา งหนึง่ ปดปากอยางลืมตวั สว น
เชษฐากับไชยยันตก ว็ ง่ิ พรวดตรงเขา ไปยงั สง่ิ ทห่ี ลน รว งลงมานน้ั รพนิ ทรหนั มายมิ้ กระซิบกับ
หลอนวา

“ลองเขาไปดใู กลๆ ซคิ รบั วา กิ่งไมหรืออะไร?”
แลวเขากเ็ ดินเนบิ ๆ ตามหลังเชษฐากบั ไชยยันตเ ขา ไปสมทบ ดารนิ ออกวง่ิ ตามเขาไปดวย
อยา งตน่ื เตน อศั จรรยใจไปหมด
ภาพท่กี องอยกู ับพื้น ก็คอื ซากของลิงทโมนจา ฝูงตวั หนงึ่ ใหญพอๆ กบั เจา ตวั แรกท่เี ชษฐา
ยงิ ขณะที่เผน เขา ใสร พนิ ทร บดั นีม้ ันนอนขาสน่ั กระตุกอยูริกๆ ดิ้นพรวดพราดอกี สองสามคร้ังก็สงบ
เงียบเชยี บ กระสุนปนสนั้ ของดารนิ เจาะเขากลางทรวงอกพอดี
คณะนายจางทง้ั สามคนจอ งซากลิงทโมนจา ฝูงที่นอนตายอยูตรงหนา แลวหนั ไปมองดู
พรานใหญอ ยา งงงไปหมด
“คณุ หญงิ มองไมเ ห็นมนั เองตะหากครบั มนั นงั่ หลบอยูท่กี ิ่งไทรซมุ นัน้ นั่งน่งิ เฉยเลย
ทีเดียว”
“โอโฮ รพินทร! อยา วาแตนอ ยเลย ผมก็มองไมเ ห็นตอนที่คุณชีใ้ หน อ ยยงิ นะ”
เชษฐาอทุ าน
“ผมกไ็ มเหน็ เหมอื นกนั มนั เปนไปไดย ังไงกันน่?ี ”
จอมพรานคงหัวเราะเฉื่อยๆ ในลาํ คออยเู ชนน้นั ควกั บหุ รอ่ี อกมาจุดสูบ ดารนิ กลา วถาม
ตอ มาเรว็ ปร๋ือ
“แลว คุณมองเหน็ ไดย ังไงกนั ในเมื่อตงั้ สามสายตาของพวกเรายังไมเ หน็ สักนิด”
“ตาพรานปาไมเ หมอื นกบั ตาของชาวกรุงหรอกครับคุณหญิง ถามองไมเห็นสตั วกห็ ากนิ
อยูกับสัตวไ มไ ด แตว าอันทจี่ รงิ ผมกส็ ังเกตเห็นเพียงนดิ เดยี วเทานนั้ คอื เหน็ เพยี งลาํ ตัวสวนหนึง่ ของ
มัน โผลจากกิ่งใบท่บี งั ไวอยางหนาแนน เทาน้นั อาศยั ความเคยชนิ กเ็ ลยเดาถูกวาควรจะเปนมัน
เพราะถึงอยา งไร ใบไมก ับขนของมนั ก็ผดิ กันอยแู ลว ตาธรรมดาทัว่ ๆ ไปอาจแยกออกไปไมถ ูก โดย
เฉพาะถามนั มดื และทบึ อยา งน้ี”
ทงั้ สามพากนั จองหนา เขาอยา งท่ึงๆ อยูเ ชน นนั้ อัศจรรยไ ปหมด
“รา ยจริง”
ไชยยนั ตรอ งบอกมาอยา งตื่นเตน เลือ่ มใสพรอ มกับหัวเราะล่นั เขา มาตบแขนโดยแรง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

514

“อยา งน้ีน่ีเอง เขาถงึ ไดเรียกวา ‘ตาพราน’ จรงิ ๆ นะพวกเรามองไมเ หน็ มนั เลยสักนดิ ยอด
ไมอ อกสงู ลบิ แลวก็กิง่ ใบออกหนาทบึ ไปหมดอยางน้ัน ไมส งสยั เสียดว ยวามนั จะไปนงั่ หลบน่ิงอยู
บนนน้ั ได วาแตค ณุ อธิบายหนอ ยซิ ทําไมมนั ถงึ ไปหลบเฉยอยูอ ยางนน้ั ไมหนไี ปเหมอื นตวั อืน่ ๆ”

จอมพรานกม ลงพลิกซากลิงใหญตวั น้นั ใหน อนควาํ่ แลว ชใี้ หด ูรอยของกระสนุ ลกู ซองท่ี
ฝง พรุนอยูท่ีตะโพกดานหลงั ของมนั

“นยี่ งั ไงละครบั คําตอบ ไอต ัวนถ้ี ูกยงิ บาดเจ็บมากอยกู อนแลว มนั จะไปกไ็ ปไดเ หมอื นกัน
แตชามากเพราะขาหลัง สัญชาตญาณของเจา สตั วช นดิ นเี้ หมอื นกนั หมด ไมว าลิง หรอื คาง หรือชะนี
ลงถา เจ็บมากจนหนีไมพ น และจวนตวั เชน นี้ มันจะไมเ คลื่อนไหวไปไหน แตจะหายอดไม หรอื คา
คบ หลบนิง่ กําบงั ตวั อําพรางสายตาของเราไวเ พือ่ เอาชวี ิตรอด”

“แปลกจรงิ แลว ตอนท่ีฉนั ยงิ นดั แรก ถงึ จะยงิ ไมต รงเปา หมายกต็ อ งเฉยี ดมันไปนิดเดียว
เสียงปน กด็ ี เสียงกระสุนท่ีเฉยี ดผาไปกด็ ี ทาํ ไมมันถึงไมเ คล่อื นไหวหลบหนี หรือกระดกุ กระดิกให
สังเกตเหน็ ตามธรรมดาของสัตว”

“น่นั เปนความฉลาดในการพยายามรักษาตวั รอดของมนั ครบั ตอใหเ ราทําเสยี งตงึ ตัง
โครมครามสกั เพียงใดก็ตาม มนั จะไมตน่ื หนอี อกมาใหส งั เกตเห็นในเวลาท่มี นั รวู า จวนตวั เปน อนั
ขาด แตจ ะหลบซอ นนิ่งทาํ เงยี บเฉยอยเู ชน นัน้ ...”

แลวเขากห็ ัวเราะอกี คร้งั
“ถงึ คุณหญิงจะตาไมดพี อสาํ หรบั การเหน็ เปา แตคณุ หญิงก็ยงั ตาดีสําหรบั ศูนยป น และ
มือเทีย่ งอยเู หมือนเดิมนค่ี รบั ในเวลาทีไ่ มต ่นื เตนตกใจเชนนี้ ขนาดไมเหน็ ชดั ยงั ยงิ ตัดขวั้ หวั ใจ ถา
เห็นถนัด มถิ กู ตาซา ยทะลอุ อกตาขวาหรือครับ”
“ไมต องมาเยาะฉัน!”
หลอ นตวาดแวดครง่ึ ยม้ิ ครงึ่ บึ้ง
“ยิงถูกตาซายทะลุขวานะ ฉันจะยงิ ไดอยา งเดยี วเทานน้ั คอื มนุษยก วนโทโส อยางอ่ืนก็ยงิ
ไมไ ดห รอก ขนาดพีใ่ หญหรอื ไชยยันตย งั มองไมเหน็ เลย แลว ฉนั จะเห็นไดยงั ไง แลวกไ็ อเรอ่ื ง
ตืน่ เตน ตกใจของฉันนะ มันหา มกนั ไดเม่อื ไหร ถงึ ยงั ไงฉันก็ไมเกงเหมอื นคุณหรอก ควงดาบรบกบั
ลิง!!”
“ทะเลาะกนั อกี แลว เอ!...คนู ี้น่เี ปน ยงั ไงนะ...”
ไชยยนั ตบน ลน่ั แลว พดู เปน งานเปน การตอ มาวา
“เหน็ ไอต วั น้เี ปนตวั อยาง ผมสงสยั เสียแลว ซิ พวกมันถกู ยงิ เจบ็ นบั รอย ไอท ีห่ นไี ปไดก ็
เยอะ ไอท ห่ี นไี มท นั มิหลบๆ ซอนๆ แอบอยบู นยอดไมเหมอื นไอตวั น้เี ต็มไปหมดหรอื อยาปลอย
มนั ทง้ิ ไวเลย สอยลงมาเสียใหหมดเถอะ เจบ็ ใจนกั !”
“ออ แยะทเี ดียวครับ ขอใหสงั เกตดๆี เถอะ สงสัยวา ตรงยอดโนน กจ็ ะมอี กี ตวั หนึง่ ”
“ถางน้ั ระดมคนของเราออกกวาดไอท่ีหลงเหลืออยูน่ดี กี วา ปลอ ยไวกท็ รมานเปลาๆ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

515

ราชสกลุ หนุมใหญห วั หนา คณะเดินทาง เหน็ ดว ยกับความคดิ ของสหาย สนับสนนุ มา
รพินทรจ ึงตะโกนเรยี กพรานสี่คนพรอมกบั แงซายและลกู หาบท้ังหมดมาสัง่ การใหร ูเรอ่ื ง พวกนน้ั
กระจายกนั ออกคน หาตามยอดไมต างๆ ในอาณาบริเวณรอบดาน แลว การยงิ ก็เรมิ่ ตน ขึ้นอกี ครัง้ หนึ่ง
แตในคร้งั นเ้ี ปน การยิงอยา งประณตี เสียงปนแผดคํารามเปน ระยะๆ และเจาทโมนไพรลําบากที่แอบ
ซมุ ซอ นตวั อยตู ามคาคบไมตา งๆ กถ็ ูกสอยรว งลงมาเปน ลําดบั อีกเปนจํานวนไมน อยกวายี่สบิ ตวั
บางตวั ตกใจเสยี งปน กระโดดหนไี ปตามกงิ่ ไมอยา งจนตรอก แตก็ถกู ยิงควํา่ ลงมาหมดอยา งไม
ปราณี สาสมกับความรา ยกาจของมันท่ีบงั อาจคิดรา ยตอ มนุษย

สาํ หรับกลุมของนายจาง รพนิ ทรท ําหนา ท่ีเปนมคั คเุ ทศกชี้ตาํ แหนง ใหเ ห็นเปน ตวั ๆ ไป
ซึ่งเชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ผลดั กนั ใชป น ส้นั ซอ มมือ ปลิดรวงลงมาเปนลําดับ ตามการสังเกตของ
เขา ถา จะพูดกนั ถงึ ฝมอื ปนสนั้ กันแลว ท้ังเชษฐาและไชยยันต แมจ ะอยใู นข้ันดกี ็ยังแพ ม.ร.ว.หญิง
ดารินราบ ไมม ีทางเทยี บตดิ

ถาสังเกตเหน็ เปา หมายไดช ดั ดารินยงิ รวงทกุ ตวั ไปในวงกระสนุ ไมเ กินสองสามนดั แต
สวนมากปง เดยี วพลิก แตส ําหรับเชษฐาหรือไชยยนั ต บางทยี งิ กนั จนหมดลูกโมก ็ยังไมร ว งตองใชไ ร
เฟลสอย

ครง่ึ ชั่วโมงหลงั จากนั้น การกวาดลา งเจาพวกทหี่ ลงเหลือกส็ ุดสน้ิ ลงเทาที่สามารถจะทํา
กันได รวมท้ังหมดเฉพาะตามเกบ็ เอาบนยอดไมทีหลังนี่ มีจาํ นวนถึง 27 ตวั ทัง้ ใหญและเลก็ พวก
ลูกหาบไชโยโหร องกนั ล่ันอยางยินดีและสาสมใจ ท่ีไดฆ า ลิงมหากาฬเหลา นนั้ ลงไดอ กี ในตอนหลงั
นี้ พวกน้ันเหน็ เปนของสนกุ ไป เพราะเลอื กยิงเอาไดโดยไมมกี ารเสยี่ งใดๆ ทงั้ สน้ิ ทุกคนมปี นแต
ขาดแคลนกระสนุ พอไดม าเบกิ กระสุนอยา งไมจํากัดเชนน้ี กย็ งิ กนั ช่ํามอื ไปเทานน้ั บรรยากาศเร่ิม
คลค่ี ลายไปในทางดขี นึ้ ตา งหายจากการขวญั เสยี ลงแลว อนั เน่อื งมาจากไดม ีโอกาสแกแ คน เขนฆา
อยา งสาสมใจ โดยเฉพาะอยา งยิ่ง พวกท่ถี กู กดั เหวอะหวะมีบาดแผลไป

“เสือแถวนคี้ งอิม่ ไปนาน?”
ไชยยนั ตวา
ทันใดนน้ั เชษฐาก็กม ลงหยบิ ปลอกกระสนุ ลูกซองนัดหนง่ึ ทถี่ กู สลัดทง้ิ ไวก ลาดเกล่อื น
พ้นื ข้นึ มาพจิ ารณาดูอยางปราศจากความหมาย แลว เปาลมออกจากปากเบาๆ อยา งออ นใจ พดู
เหมอื นจะบน กับตวั เอง
“ไมย กั นกึ วา เราจะตกเปน หนบี้ ุญคณุ ของเจา กระสนุ พืน้ บานชนดิ นี้ เปนยังไงไชยยันต
ตอนแรกแกทาํ เปน ดถู กู ‘ปน กาํ นนั ’ อีคราวนีไ้ มใ ชห รือท่ีกระสุนของ ‘ปน กาํ นนั ’ ชว ยพวกเราทกุ
คนไวจากไอลงิ นรกฝูงนี้ เจอเอาการโจมตีแบบสายฟาแลบของพวกมนั ไรเฟล แทบจะชว ยอะไร
ไมไดเ ลย นกั เที่ยวปา หัวสมยั ใหม ไมย อมเหลยี วแลและดูถูกปน ลูกซองถือเปน ปน เกรดต่ําท่ีสุด แตท ี่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

516

ไหนได มันใหคุณกวางขวางเสยี ย่ิงกวา ไรเฟลลกู โตๆ เสียอีก ตอนทปี่ ะทะกับจงอางกท็ ีหนง่ึ แลว
ไมไ ดลูกซองกเ็ สรจ็ เทา นนั้ ”

“เหตุการณท ่ีเผชญิ จรงิ มนั จะสอนเรา มายง้ันจะรูไดย ังไง”
สหายของเขายอมรบั โดยดษุ ณี แลว ยักไหลก ลาวตอมาวา
“แตเ ราก็ไมล มื ทีจ่ ะเอามนั ตดิ มาดวยถึงสามกระบอก กระสนุ ก็ดเู หมอื นจะมากกวาปน ทุก
ชนิดท่เี ราขนมา น้นั กย็ อ มหมายความชัดอยแู ลว วา เราไมไ ดม องผา นคณุ คาของมันไปเสยี แมแตแรก
จะไมรูซ้งึ นกั กต็ าม”
“โชคดเี หลอื เกนิ ครบั ทีพ่ วกคณุ ชายขนกระสนุ ลูกซองมาอยางเหลอื เฟอ มา ยงั้นคงลําบาก
ทเี ดียว ตอนทก่ี องทัพหนมุ านยกพลบกุ เราตะก”้ี
รพนิ ทรพูดย้มิ ๆ

ขณะนนั้ พวกลกู หาบท้ังหมด กําลังแยกยายออกเกบ็ ปลอกกระสนุ เฉพาะลูกซอง เทาทจี่ ะ
หาไดเปน จา ละหว่นั ราวกบั จะชงิ กนั เกบ็ ของมีคาทหี่ ลน อยู เชษฐากบั ไชยยนั ตม องดูพวกนน้ั อยา ง
พอจะเขาใจความหมาย แตด ารนิ สงสัย รอ งออกมาเบาๆ วา

“เอะ ! นั่นพวกน้ันต้งั หนา ตัง้ ตาเก็บปลอกกระสุนลูกซองไปทําไมกนั ใหมันเกะกะเปลา ๆ
ดซู ิ แยง กนั เกบ็ ใหญย งั กะเดก็ ๆ ชงิ กันเกบ็ ของเลน ง้นั แหละ”

พรานใหญห วั เราะ มองดคู วามไมเดยี งสาของหลอนอยางขันๆ
“เขาไมไดเ กบ็ เอาไวด เู ลน หรือวาเกบ็ เอาไปเลน ‘ขายขา วขายของ’ อยา งทค่ี ณุ หญิงสงสัย
หรอกครับ กระสนุ ปน ลูกซองมคี า ที่สุดของชาวปาท่ัวๆ ไป แทบจะเรยี กไดว าเปน ชวี ติ จิตใจของเขา
ทีเดียว ตราบใดกต็ ามทเี่ ขายังดาํ รงชพี อยใู นปา ชวี ิตของพวกเขาอยไู ดด ว ยกระสุนชนิดน้ี ไมว าจะ
เปนดานหาอาหารใสปากทอ ง การตอสปู อ งกันตัว หรืออาชีพ กระสนุ ปน ลูกซองนดั หนง่ึ ในเมอื ง
หลวงอาจราคาเพยี งสบิ สลึงสองบาท แตเมอ่ื มาถึงมอื พวกเราทีน่ นี่ ดั หน่ึงราคาถงึ 8 ถงึ 10 บาท ปะ
เหมาะขาดแคลนเขา จริงๆ ราคาสูงข้นึ ไปกวานน้ั กม็ ี มนั เปนสงิ่ หายากและมรี าคาทสี่ ดุ ของพวกเขา
ถา เราจะกํานลั อะไรเขาสกั อยา งใหเ ขาพอใจทสี่ ดุ ก็คือใหก ระสุนปน ลกู ซองเถิดครับ เขาจะยนิ ดเี สยี
กวาไดเ งนิ อกี เม่อื ลกู ปนชนดิ น้ีมีคากับพวกเขาถงึ เพยี งน้ี คุณหญงิ พอจะนึกออกหรือยังวา ทําไมพวก
เขาถงึ แยงกนั เกบ็ ปลอกกระสุนชนิดนร้ี าวกบั แยงเก็บทอง?”
หญิงสาวขมวดคิว้ ทําหนา งง
“กม็ นั ปลอกยงิ แลว นี่นา”
“นัน่ แหละครบั ปลอกท่ยี งิ แลว นน่ั แหละ มันมคี าสําหรบั เขาไมนอยเหมอื นกนั ถึงจะไม
เหมอื นลกู ปน แทๆ คาของมนั ก็เทยี บไดถ งึ ครึ่งหนงึ่ ของกระสุนทย่ี งั ไมไ ดย ิง ยามขาดแคลนเขา จริงๆ
พวกนี้กลาทีจ่ ะซือ้ ปลอกกระสุนลูกซองนดั ละ 3-4 บาทกเ็ อา”
“แปลวา ...เขาเอาไปอัดใหมง นั้ หรอื ?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

517

หลอนถามอยา งไมแ นใ จ พรานใหญก ม ศีรษะลง
“ครบั เขาเอาไปอัดใหมตามวธิ กี ารของพวกเขา ซ่ึงแตละคนกช็ ํานาญกนั ดีและทาํ เปนทกุ
คน มันชว ยใหเ ขาไมต องมาคอยซ้อื กระสุนใหมเ อยี่ มราคานดั ละต้ัง 8-10 บาทอยู และจะซ้อื แตล ะ
ครัง้ ก็หาซอื้ ไดย ากเย็นเหลอื เกิน วิธอี ัดของเขาก็คอื เคาะทา ยกระสุนตรงตาํ แหนงชนวน ที่ถูกเขม็ แทง
ชนวนเจาะใหเ รยี บเสมอออกมาตามเดิม บรรจุแกปเขาไป อัดดินปนทที่ าํ เอง เอาหมอนรองไวเฉพาะ
สวนดินปน แลวกห็ าลูกปรายขนาดตามแตจ ะตอ งการบรรจุลงไป ลูกปรายชนดิ นหี้ าซอื้ ไดไมย าก
นัก ตามรานขายของชําแถวบา นปา มขี ายกนั ทุกราน พออัดลูกปรายเสรจ็ แลว กเ็ อาหมอนอดั ไวอ กี ที
หมอนทเี่ ขาใชร องกค็ ือสิง่ งา ยๆ ใยกาบมะพรา วแหง น่ีเอง”
“แลวยงิ ไดเ หรอ มันไดผ มสักแคไหน?”
ระหวา งทด่ี ารนิ งง ไชยยนั ตถ ามมาดว ยความสนใจอีกคนหน่ึง
“ไดซ คิ รบั แตจ ะไดผมสักแคไหน มีคุณภาพเหมอื นของนอกหรือไมนั้น ผมกไ็ มเคย
ทดสอบคํานวณดสู กั ที เหน็ สวนมากก็ยงิ ตัง้ แตน กขนึ้ ไป จนกระทง่ั เกงกวางอยเู หมือนลูกปนนอก
เหมือนกนั เวน ไวแตว าถา แกปไมด ี บางนัดก็อาจดานไปบาง ถาเขาไมท าํ อยางน้ี พวกเขาก็ไมม ี
ปญญาจะไปหาลูกใหมท่ีไหนมาใชไดส ะดวกๆ เขาไมเคยทิง้ ปลอกกระสุนเลย ยิงแลว เก็บมาอดั ใหม
อัดซาํ้ อัดซากจนกวา โลหะทา ยกระสุนตรงชนวนจะถูกเข็มแทงชนวนเจาะซา้ํ ๆ กันหลายครง้ั เสียจน
ทะลใุ ชการไมไ ดน นั่ แหละถงึ จะยอมท้ิง ตามปกติแลวกระสนุ ปนลกู ซองนัดหน่ึงๆ กส็ ามารถจะ
นาํ มาอดั ใหมไดถ ึงสี่หาคร้ัง ถายงิ นกหรอื ไก พวกนก้ี ็จะเอาลูกปรายละเอยี ดหนอ ยใสเขา ไป ยิงสตั ว
ใหญก ็ลูกปรายใหญข้นึ เปน ลําดบั บางคนยดั ลูกโดดลอ กระทงิ หรอื ชา งเขาใหก ย็ งั เคย เสย่ี งหรอื ไม
เสย่ี งขนาดไหนพวกเขาไมเคยมาคํานึงอย”ู
คณะนายจา งทง้ั สามพากันหวั เราะ
“อือม พวกนเี้ ขาใจนะ”
หัวหนา คณะเดินทางพยกั หนา ชา ๆ หันไปมองดพู วกลูกหาบอยา งเลอื่ มใส
“จรงิ ซิ มันก็ไอหลกั การเดยี วกนั น่ันแหละ ใสแกปอัดดนิ ปนบรรจุลกู ปราย พอเขม็ แทง
ชนวนสบั ลงไปกระแทกแกป เกิดเปน ประกายไฟขนึ้ ไฟก็จะเผาไหมด นิ ปน แปรสภาพเปน แกสอัด
ลูกปรายใหก ระเดน็ ออกไป มันสาํ คญั อยทู ว่ี า แกปกด็ ี หรอื ดนิ ปน กด็ ี พวกนจี้ ะทาํ ไดเ หมอื นของฝรง่ั
หรือไมเ ทานัน้ แตถ ึงอยางไร มันก็คงพอจะออมแอม ไปกนั ไดอ ยดู ี เพราะพวกนกี้ ว็ วิ ฒั นาการมาจาก
หลกั ของปนคาบศิลา อันเปนอาวุธดง้ั เดมิ ของบรรพบรุ ุษอยแู ลว มนั ไมผ ดิ อะไรกนั หรอก เกง แฮะ”
“อดั ดินปนซซ้ี ว้ั เขา ไปเกินขนาด มันมริ ะเบดิ ลํากลอ งพังไปรึ พวกน้จี ะเชอื่ ไดย งั ไงวา
ลูกปนที่เขาอัดเอาเอง มันจะไมระเบิดหนาตาบรรลัยไป”
ไชยยนั ตแ สดงขอ วิตก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

518

“แรกๆ สมยั ทที่ าํ กันใหมๆ กค็ งเอาเรอื่ งเหมือนกนั แหละครับ แตผ มคิดวา นานๆ เขาพวก
นีก้ ช็ าํ นาญไปเอง รูว า ควรจะใชด ินปน แรงสักขนาดไหน มันอาจไมต รงกับทฤษฎอี ดั ดนิ ขบั ของนอก
แตม ันกใ็ หไ ดใ กลเคยี งกัน”

“พูดถงึ การยงิ ปน ลูกซอง ผมยงั อดสงสัยไมห าย”
เชษฐาเอย ขน้ึ เหมือนเพงิ่ จะนกึ ได จอ งตาแจม ใสดจู อมพราน
“ระหวา งทีป่ ระจญั บานกับไอห นมุ านฝูงนนั้ ผมสงั เกตเหน็ คณุ กบั พรานของคุณยิงได
รวดเรว็ เหลือเกนิ เรว็ จนไมน าเชอื่ ทั้งทปี่ น ของคณุ กเ็ ปน ปนแบบเดีย่ ว หรอื อยางดกี ็แคแ ฝด บรรจไุ ด
ครงั้ ละไมเกนิ นัดสองนดั เทานั้น คณุ มวี ิธบี รรจกุ ระสนุ ไดย ังไงนะถึงไดย ิงเรว็ ถึงขนาดนัน้ ”
“คาํ วา ‘เร็ว’ ของปนลกู ซองชนดิ เดยี่ วหรอื แฝด มันก็อยทู ก่ี ารบรรจุกระสุนเขา ลาํ กลอง
นั่นแหละครบั ถาเราบรรจไุ ดเร็วเรากย็ ิงไดเรว็ ”
“ใช! ก็หมายถงึ การบรรจุนั่นแหละ แลวคุณทาํ ยังไงละ ถงึ จะใสกระสุนไดเ รว็ ท่ีสดุ ?”
พรานใหญย ิ้มละไม อดนกึ ชมเชยในใจเสียมิไดใ นขอทวี่ า อดีตนายพันโททตู ทหารบก
เช้อื พระวงศผนู ้ี มีความสงั เกตไดล ะเอยี ดถถ่ี ว นมาก และคมไวไมใ ชนอ ยแมแ ตใ นเรือ่ งเลก็ ๆ นอยๆ
“การจะบรรจไุ ดเ รว็ มนั กไ็ ปขนึ้ อยกู บั การท่ี เราสามารถจะถอื กระสุนสาํ รองไวในมอื
ไดม ากเพียงใด พรอ มทจี่ ะยดั ใสเขา ไปในรังเพลิงไดท นั ที โดยไมต องเสยี เวลาตอ งไปควกั มาจาก
กระเปา หรือยา ม หรอื หยิบมาจากท่ีอนื่ อนั จะทาํ ใหเสยี เวลาไป น่มี นั เปน เคล็ดลับ หรอื วธิ ยี งิ ปน ลูก
ซองใหไ ดร วดเร็วพเิ ศษออกไปครบั ถาสนใจจริงๆ แนะกันนดิ เดยี วกท็ ําได เวน ไวแ ตทีไ่ มเ คย
หรอื ไมรมู ากอ นอาจมองขา มไปเสีย เอาละครบั ใหผมเรยี นถามคณุ ชายบา ง ในขณะท่ถี ือปนลกู ซอง
พรอ มท่ีจะยงิ หรือกําลงั ยิง คณุ ชายสามารถจะถือกระสุนสํารองเตรยี มไวใ นมอื ไดกน่ี ดั ครับ?”
เชษฐาซอยเปลือกตาถ่ๆี พยายามคดิ แลว กห็ นั ไปทดลองโดยกําลกู ปน ไวเตม็ กาํ เทา ที่จะ
สามารถในฝามอื ซาย ฉวยลูกซองแฝดขน้ึ มาทดลองประทบั กับบา โดยใชมือซา ยที่กําลูกประคอง
กระโจมมืออีกทหี นึ่ง
“เอ...อยางมากกเ็ ห็นจะไมเกนิ สามนดั ทีเ่ หน็ อยูนแ่ี หละ ก็เห็นๆ อยนู ว่ี า ลกู ซองของมันมี
ปลอกอวบใหญก นิ ทีม่ าก สามลูกก็เตม็ กาํ มือแลว และมือขางนี้เรายงั ตอ งใชป ระคองกระโจมมอื อกี
ขนื ถือไวมากกวา นกี้ ็จบั ปน ไมถ นัด สว นมอื ขวาถือไมไ ดเ ลยสักนดั เพราะใชเปน มอื จับคอปนและ
นิว้ ทกี่ ระดกิ ไก”
“น่ียงั ไงละครบั คอื คําตอบ คุณชายเชอ่ื หรือเปลา วา เมื่อผมตองการจะยงิ ปนลกู ซองแบบ
‘เรว็ ’ ผมสามารถจะมีกระสนุ อยูในมือขณะประทบั ยิงไมน อ ยกวา 10 นดั ขึ้นไป”
“ฮา!”
ไชยยนั ตแ ละเชษฐาลืมตาโต รองออกมาพรอมกัน รพินทรหัวเราะ
“จรงิ ๆ ครับ สิบนดั นะ ธรรมดาเทา นนั้ ถา เต็มอตั ราศึกจรงิ ๆ ตอ ง 14 นดั ”
“คณุ ถือลูกปน ตัง้ 10 หรือ 14 นัดเขาไปไดย งั ไงในขณะทย่ี งิ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

519

ไชยยนั ตร อ งเรว็ ปร๋อื
แทนคําตอบ รพินทรดีดนิว้ เรียกบุญคําผูยนื อยไู มห างออกไปนกั เขามา แลว ขอกลอง
กระสุนของไชยยันต สงไปใหพรานพน้ื เมอื งอาวุโสของเขาพรอมกับส่ังเรยี บๆ วา
“บญุ คาํ แสดงการบรรจุเรว็ ปนลกู ซองใหเ จา นายทานดูหนอ ยซิ เอาเตม็ อตั ราศึกเลยนะ
เอาแคบ รรจเุ ทา นนั้ ไมตอ งยงิ ถือลูกปน ไวใ หเ ตม็ ที่เทาที่จะถอื ได บรรจแุ ลว กห็ ักลาํ สลดั กระสนุ ออก
สมมติวาเปน ปลอกที่ยงิ แลว และก็บรรจใุ หมเหมือนตอนทแี่ กยงิ กองทัพลงิ เมอ่ื ตะก้นี ้ีนะ”
บญุ คาํ ยมิ้ ราจนเหน็ เหงอื กแดงคล้ํา รับกลองลูกปนมาเงยี บๆ คณะนายจางทัง้ สามจองมอง
การเคล่ือนไหวของบญุ คาํ เปน ตาเดยี วอยางสนเทห พรานพนื้ เมอื งเปด กลอ งกระสนุ ออก ขน้ั แรก
ทีเดยี วหกั ลาํ ปน ลกู ซองเด่ียวออก ยดั นัดหนึ่งเขา ไปในลาํ กลองแลว หกั กลับเขา ที่ จากน้นั แกกเ็ รมิ่
แสดงการถือลูกกระสนุ สําหรับพรอ มทจี่ ะบรรจุ เรม่ิ ดวยมือซา ยนดั แรกหนีบตอนทายกระสนุ ไวด วย
ซอกระหวางหวั แมมือกับน้ิวช้ี นัดทส่ี องทสี่ ามหนีบอยใู นระหวางนว้ิ ชกี้ ับน้ิวกลาง ในลกั ษณะทีเ่ อา
ทา ยกระสนุ หนั เขาหาฝา มือและสวนยาวของปลอกช้ีไปทางหลงั มือ ซอกระหวางนวิ้ กลางกบั น้ิวนาง
และนว้ิ นางกบั น้ิวกอ ย อกี ซอกละสองนัดแลว ชแู บใหค ณะนายจางเหน็ นนั่ แปลวา ในฝามอื ดานซาย
สามารถคบี กระสนุ อยางเหนยี วแนน รัดกุมไวไ ดถงึ 7 นดั ทา ยกระสุนทีใ่ ชนว้ิ ทั้งหาคีบไวน ้นั อยูใน
ระดบั แบนราบเสมอกับนว้ิ ไมเ ปน อุปสรรคอยา งใดทัง้ สนิ้ ในการที่จะใชฝามอื ดานนนั้ รองรบั
กระโจมมอื คณะนายจา งทกุ คนพอมองเห็นชัดเชน น้นั กพ็ ากนั ครางออกมาเปนเสียงเดยี ว อยาง
อศั จรรยใ จและไมมคี วามรสู กึ ในดานคา นเลย ในขอท่ีวา เหตใุ ดมอื ขา งซายนนั้ จงึ สามารถถอื กระสนุ
ไดมากถงึ เพยี งนนั้ เขาใจไดโ ดยไมต อ งอธบิ ายอะไรอกี จากภาพทเี่ ห็นชดั
ตอ ไปบญุ คํากใ็ ชวิธีเดยี วกนั กบั มือซายอีก โดยเปลย่ี นมาเปนมอื ขวา แตส ําหรับมอื ขวาน้ี
จะคบี กระสุนเฉพาะชองวางของน้วิ ระหวา งนว้ิ กอ ยกบั น้ิวนาง และนวิ้ นางกับนว้ิ กลางเทานัน้ ไดอ ีก
สน่ี ดั นวิ้ ช้ปี ลอ ยวา งไวสําหรบั เตรียมกระดิกไก สว นนวิ้ หวั แมม อื วา งไวสาํ หรบั ครอมทบั คอปน ใน
ขณะทย่ี งิ
ตอ ไปอกี กค็ าบทายกระสนุ ไวในปากอีก 3 นัด ซ่ึงรวมทงั้ สิน้ แลวเปน 14 นัด คือมอื ซาย 7
นดั มือขวา 4 นดั ในปากอกี 3 นัด!!
“โวว!!”
เสียงใครคนหนึ่งอุทานลั่นออกมา ดเู หมอื นจะเปน ไชยยนั ต
“เห็นไหมครบั ท้ัง 14 นดั ของบญุ คาํ น่พี รอ มทีจ่ ะบรรจุลงรงั เพลงิ ไดทุกขณะ โดยไมตอ ง
เสียเวลาไปมวั ควักกระเปา อยูเ ลย เอาบญุ คาํ คราวนแ้ี สดงวิธบี รรจุซ”ิ
บญุ คําแสดงตอไป
แกยกปน ข้ึนประทับในลักษณะเตรยี มยิง แลว หกั หางเหย่ียวอยางรวดเร็ว สกดั กระสนุ ใน
รังเพลงิ ที่สมมตเิ ปน ปลอกทยี่ งิ แลวกระเดน็ ออกมา แลวใชน ิว้ ชก้ี บั นวิ้ หวั แมมอื ของมอื ขวาหยบิ ลกู ที่
คาบไวในปากลกู หนงึ่ ยดั ใสเขา ไปอยางรวดเร็ว หกั ลาํ กลับคนื ทาํ ทเี หมือนพรอมจะยงิ ไดอกี แลว ก็

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

520
หักลาํ สลัดกระสนุ ออก พลางหยบิ นดั ท่ีสองซงึ่ คาบไวใ นปากบรรจุอกี ตอ ไปกน็ ัดทีส่ าม พอหมดจาก
ปากกเ็ ริม่ หยบิ จากทคี่ บี ไวใ นมือซายทางซอกน้วิ กอ ยกับนว้ิ นางไลเ ปน ลําดบั ไป จนกระทั่งหมดแลว
จงึ ดึงลูกท่คี ีบไวท างมอื ขวาจนครบท้งั 14 นัด

ตลอดการบรรจุและแสดงวิธยี ิง เตม็ ไปดว ยความคลอ งแคลว วอ งไวอยา งยิ่ง การบรรจุแต
ละนัดตามทเ่ี ชษฐาจับเวลา มันกินเวลาเพยี ง 2 วินาทตี อ หนง่ึ นัดเทานั้น ไมม ีอะไรจะแสดงใหเห็นวา
เปนอปุ สรรคขัดขอ งตอการยงิ เลย ทัง้ ๆ ทีเ่ ปน ปนลกู ซองเดีย่ วเสยี ดวยซ้ําไมใชแฝด

ไชยยนั ตก บั ดารนิ ตบมอื กราว เชษฐาเดนิ ตรงเขา มาสงมอื ใหบ ญุ คําจับเขยาอยา งแรง แลว
ตรงเขา มาจบั มือพรานใหญบ บี กระชับแนน

“ผมเพงิ่ จะมานึกออกเอาเดี๋ยวนเ้ี องรพินทร พวกเรารอดตายกนั มาไดเมอื่ ตะกนี้ ้ี ก็เพราะ
วธิ กี ารยิงปนลกู ซองอันมหศั จรรยข องคณุ และพรานของคุณอยา งนนี้ ่เี อง ถาไมแ สดงใหด ูชดั ๆ อยาง
น้ี กไ็ มมีทางจะเชื่อไดเลย ตามท่ที าํ ใหด ูนีม่ นั กง็ า ยดหี รอก แตเ หน็ จะตอ งฝก ฝนกนั นานทเี ดยี ว
ขอบคุณมากทแ่ี นะนาํ ใหเ หน็ คณุ เปนครูทุกสง่ิ ทกุ อยาง ในเรอ่ื งของปาใหแกพ วกเราทกุ คน!!”

13.30 น. ขบวนเกวียนทัง้ หมด ก็พรอมทจ่ี ะออกเดนิ ทางตอไปได พรานใหญส ั่งใหก ลบ
กองไฟทห่ี ุงหาอาหารจนดับสนิท แลวก็เคลอ่ื นรุดหนา ทงิ้ ซากของไพรพ ลทโมนทนี่ อนตายอยกู ลาด
เกลื่อนน้ันไวเบ้อื งหลัง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

521

23

หนทางนน้ั นาํ ลาดต่าํ ลงสูโตรก ซ่ึงเริม่ เห็นรอยเทา ชา งและกระทงิ ยํา่ อยสู บั สนเปรอะไป
หมด เพราะพ้นื ดินอนั เปย กชนื้ เปน รอยใหมๆ ขนาดทเี่ พง่ิ จะผานไปเมอ่ื คืนน้เี อง

รพนิ ทรกับพรานของเขาเดินตรวจรอยเหลานน้ั ไปอยา งใครค รวญระมดั ระวัง ตลอด
ระยะทางที่ออกเดินผา นไปอกี ชั่วโมงเต็มๆ ปา ทง้ั ปา เงียบสงัด ไมม ีวแี่ ววของสตั วช นดิ ใดผา นมาให
เหน็ สักตวั แมแ ตจาํ พวกนก

กัมปนาทปน ทป่ี ะทะกบั ลงิ นรกเมอื่ ช่วั โมงทแี่ ลว ยอ มจะไลสรรพสตั วในละแวกใกลเ คียง
ใหสําเหนียกภยั และเตลิดออกนอกรศั มีหมด อยา งนอ ยกก็ นิ อาณาบริเวณไมนอ ยกวา 5 ตาราง
กิโลเมตร

ทองฟา เริ่มจะสวา งขน้ึ เล็กนอ ย เม่ือผานโตรกออกสปู า โปรงอีกคร้ัง ฝนที่เปนพยบั ปก
คลุมอยบู นไหลเขา บัดนีค้ งจะยายไปตกหนกั อยใู นทศิ ทางเบื้องหนา อนั เปนทิวขุนเขาใหญ
สลบั ซับซอน ก้ันเปนแนวทะมึนอยูท างดานเหนอื ทบ่ี ายหนา ไปเหน็ ลบิ ๆ ผา นทงุ แฝกและทงุ หญา ที่
กําลงั แตกระบดั เปน อาหารอยา งดีของพวกเกง กวาง ตดั ละเมาะและปา หนามพงดอไปอีกสองสาม
ระยะ แลวกล็ วงเขาสดู งอกี ครั้งระหวา งภเู ขาเตยี้ ๆ ทแ่ี วดลอมอยูรอบดาน คณะนายจางทั้งสามก็
สังเกตเหน็ พรานใหญย ืนดกั รอขบวนเกวยี นอยูรมิ ทาง จนกระทง่ั เกวยี นคันหนา เคล่ือนเขา มาถึง

“ฉกุ เฉินอะไรอีกหรือเปลา ผูกอง!!”
ไชยยนั ตร องถามลงไปอยา งเยา ๆ
รพนิ ทรช ีม้ อื ลงไปท่พี ้ืนดนิ บริเวณหนง่ึ แทนคําตอบ เชษฐากบั สหายของเขาเอะใจ ก็
กระโดดผลงุ ลงไปสมทบในบัดน้ัน พรานใหญคงโบกมือใหขบวนเกวยี นท้งั หมดเดนิ รดุ หนาไปเปน
ปกติ แตตนเองเดนิ แยกทางนาํ นายจางท้ังสองตดั เขาปากดา นตอนหนง่ึ ซ่ึงมรี อยเทาชา งเหยยี บย่ําอยู
กลาดเกล่อื น รอยเหลานนั้ นาํ ขนึ้ มาจากหว ยกวา งในระหวา งซอกหบุ เปนรอยเกา ทส่ี ายตาขนาด
เชษฐา หรือไชยยนั ตก ็พอจะบอกไดว าลวงหนาประมาณ 2 วนั แลว สงั เกตจากมูลของมนั ท่ีถายท้ิงไว
เปนหยอ มๆ พอเหน็ กองมลู อนั มสี ีดําคล้าํ ไปกวามูลชา งปา ธรรมดาทั่วๆ ไปเชนน้ี นายจา งทง้ั สองก็
หันมาจอ งตาพรานใหญ
“มันเหรอ?”
เชษฐาถามแผว เบา รพินทรย ม้ิ
“เขาละครบั ไอต ัวรา ยท่เี รากาํ ลังคิดถงึ มันอยู ผมนึกแลวไมผ ิดวา เราจะตองไดร อ งรอย
อะไรของมนั บา ง ในระหวา งเดนิ ทาง นเ่ี จอะเขาใหแ ลว”
“รสู กึ วา มนั จะลว งหนามากอ นเราสักสองวนั แลว หรอื ยงั ไง?”
ไชยยนั ตออกความเหน็ พยายามสงั เกตรอยเหลา นนั้ อยา งละเอียด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

522

“ครับ หลังจากรอื้ แคมปฝร่งั พรอ มทงั้ ทลายหมูบ า นกะเหร่ยี งทีผ่ าเยิงตามทเี่ ราไดข าววาน
ซืนนีแ้ ลว ไอต วั การกน็ าํ โขลงของมนั บายหนาข้ึนเหนือผา นทางนี้ เราตามหลงั มันสองวัน สังเกตดู
จากรอยเทา เหลานี้ มีชางลําบากอยใู นโขลงของมนั ดวยไมนอ ยกวา 2-3 ตวั ถา ไมเ กดิ ข้ึนจากตอนท่ี
เรายิงพวกมนั ไวเ มอื่ อาทิตยก อน กค็ งจะเกดิ จากมอื ฝร่งั เม่ือวานซนื กอ นท่มี นั จะขยพี้ วกเราเสีย”

“เรามหี วงั จะตามมันทนั เมอื่ ไหรน ?่ี ”
“คะเนไดย ากเหลอื เกนิ ครบั ”
จอมพรานตอบอยา งระมดั ระวงั แลว หันไปสังเกตดูตน ไมเลก็ ที่ถูกหกั ราบเปน ทางไปยัง
รมิ ปากหว ยตอนหนึ่ง รองรอยแสดงใหเ ห็นชัดวาโขลงไอแหวง มาหยุดพักหากนิ อยใู นบรเิ วณนี้
กอ นทีจ่ ะออกเดนิ ทางตอ
“มันผา นทีน่ ี่มาแลว สองวนั กจ็ รงิ แตก ย็ ังทายใจมนั ไมถ ูกวา มันจะดกั รอเราอยูท ี่ไหน อาจ
ในละแวกใกลเ คียงขา งหนา นี่ หรอื อาจรุดหนาไปไกลลิบ แตอ ยา งไรกต็ าม เช่อื วา มนั บายหนา ข้ึน
‘ปาหวาย’ ตามท่ีบอกไวแ ลวแตแ รก ถา เราไมประจนั มนั กอ นหนาน้ี เรากต็ อ งพบมนั แถวๆ ปาหวาย
แนนอน”
“ตามปกติ นสิ ัยของชางปา จะไมปว นเปย นอยูในถน่ิ ทมี่ นั หากนิ ผานไปแลวนานนกั ไมใช
หรือ นอกจากจะรดุ หนา ไปเรอ่ื ยตามเสน ทางของมนั ”
หัวหนาคณะเดนิ ทางเปรยขนึ้
“ถา ชางปา อน่ื ๆ ทว่ั ไปก็มกั จะเปน อยา งนน้ั ครบั แตส ําหรับชา งเจาเลหแ สนกลอยา งไอ
แหวง เอาแนกบั มันไมไ ด ผมคิดวาทางทด่ี .ี ..”
รพนิ ทรหยดุ เวน ระยะ หร่ีตาอนั คมกริบลงขณะทมี่ องจบั ไปยังรองรอยเหลา นน้ั อกี มือ
หน่งึ ยกมือขนึ้ ลบู คางเขยี วคร้ึมไปดว ยเครา อาการของเขาเหมอื นจะมกี ารลงั เลใจอะไรสกั อยางหนงึ่
เชษฐาก็ถามโดยเรว็ วา
“วาไปซิ คณุ คดิ ยังไงหรอื ?”
“ผมกับบุญคาํ อยากจะลองตดิ รอยมนั เปน การสํารวจลว งหนาดูกอ นครับ จะชวยใหเ รารู
ไดแนช ดั วามนั บา ยหนา ไปทางไหนแน หยุดพกั อยทู ไี่ หนบาง อา นใจ อา นความคดิ ของมันไปดว ย”
“แปลวา คุณจะแยกทางกบั ขบวนเกวยี นของเรางัน้ ร?ึ ”
พรานใหญย กนาฬกิ าขอมือขน้ึ ดู ขณะนนั้ มนั เปนเวลาบายสองโมงเศษ
“ครบั แตก็ชวั่ ระยะเวลาไมเ กนิ 4-5 ช่วั โมงเทานนั้ กองเกวยี นท้ังหมดจะเดนิ ไปใน
เสนทางปกติ สวนผมกบั บญุ คาํ จะแยกตามรอยของมนั แตถ งึ อยางไร ผมกับบญุ คํากจ็ ะตอ งไปดกั
สมทบ ยังตําแหนงทเี่ ราจะตอ งตัง้ แคมปพ ักแรมคืนนี้ ดไี มด ผี มอาจไปดกั หนารอคอยอยกู อ นแลว ก็
ได เพราะตดั ทางไดเ รว็ กวา เกวยี น ผมจะขามเขาใหญทเ่ี หน็ อยโู นน ตดิ รอยของมันข้ึนไป พอลงจาก
เขากจ็ ะถงึ ตาํ แหนง ทห่ี มาย เราจะต้ังแคมปพ อดี เกวียนทงั้ หมดตามขนึ้ ไปบนเขาไมได ตองออม”
ภายหลังจากมองดตู ากนั เอง นง่ิ คดิ ใครครวญอยอู ดึ ใจหนงึ่ ไชยยนั ตก ็ถามขน้ึ วา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

523

“คุณไมคดิ ที่จะใหพ วกเรารวมทางไปกบั คณุ ดว ยหรอกหรือ โดยปลอ ยใหเ กวียนทง้ั หมด
เดินทางกนั ไปเอง รอเราทจ่ี ุดนดั พบคา่ํ น”้ี

รพินทรย ิม้ นอยๆ มองดสู องชายผอู ยูในฐานะนายจาง ดวยประกายตาออ นโยนและคารวะ
“ผมคิดวาอยาดกี วา ครบั มนั ไมมีประโยชนอะไรหรอกในการที่จะมาเดินกับผม เหน่ือย
แรงเปลา ๆ ผมเรยี นแลว วา ผมตอ งการเพียงแคส าํ รวจ หรอื อกี นยั หนงึ่ อานทิศทางของมันไวก อ น
เทา นน้ั เชอื่ วาคงจะยังเขา ไมถ งึ ตวั โอกาสขางหนา ยังมีอยมู ากนกั บางทเี มอ่ื ไปพบกนั อกี ครั้งในค่ํา
วนั น้ี ผมอาจบอกไดท นั ทวี า เราจะพบมนั ไดท ไี่ หน เม่ือไหร ระหวางนีค้ ณุ ชายกับคณุ ไชยยันตส งบ
อกสงบใจพกั ผอนไปกับขบวนเกวยี นดกี วา เพราะถึงออกตามกับผมในวันน้ีก็ไมพ บตวั ”
หวั หนาคณะเดินทางตบไหลเพ่อื นของเขาเบาๆ พยกั หนา บอกวา
“เช่อื รพนิ ทรด กี วา ฉนั กเ็ หน็ ดว ย ตามทีเ่ ขาวามาน”่ี
แลว หนั มาทางพรานใหญ
“เปนอนั ตกลง คุณจะแยกสํารวจรอยไปตามลาํ พังกอนก็เอา ดีเหมือนกนั พวกเราจะไปรอ
ฟงขา วคาํ่ น”ี้
รพินทรน ํานายจา งทั้งสองออกเดินเลาะลดั ตดั ทาง มาโผลสกดั อยูเบอื้ งหนาของขบวน
เกวยี นทปี่ ลอ ยใหเดนิ กนั มากอ น ซง่ึ ขณะน้ี ม.ร.ว.หญงิ ดาริน น่ังกระสบั กระสายเหลียวซายแลขวา
กวาดตาหาพ่ชี ายกับเพอ่ื นหนุม อยู เพราะเหน็ แตเ พยี งทั้งสองฉวยปน กระโดดตามหลงั พรานใหญ
หายเขา ปารมิ ทางไปเฉยๆ โดยไมร สู าเหตุ แตพ อเหลอื บไปเห็นทง้ั สามโผลอ อกมายนื ดกั อยเู บอ้ื ง
หนาก็ถอนใจโลงอก
จอมพรานทําสัญญาณใหห ยุดเกวยี นลงชว่ั คราวอีกครงั้ เรยี กพรานของเขาเขา มาประชุม
สัง่ การนดั แนะและแจงความประสงคใหท ราบ เพยี งไมก่อี ึดใจพวกนั้นกส็ ามารถเขา ใจโดยตลอด
จัน เกิดและเสย จะทําหนา ทีค่ วบคมุ ขบวนเกวียนท้งั หมดแทนเขาในระหวา งท่เี ขาแยกทางไป และ
จนั จะเปน ผนู าํ ทางไปยงั ตําแหนง ทห่ี มายนดั แนะ สวนทางดานคณะนายจาง เมอื่ เชษฐากับไชยยันต
กลบั มาถงึ เกวยี น ดารินก็ไดร ับการบอกเลา ใหรูเร่ือง
สง่ั งานกับคนของเขาเสร็จ รพินทรกเ็ ดนิ ตรงเขามาท่ีคณะนายจา งทง้ั สาม ยังเกวยี นคัน
หนา
“เรยี บรอ ยครับ เราจะแยกกนั ทีน่ ี่เลย”
“เด๋ียวกอน นายพราน!”
ดารนิ รองทว งมาเสียงตํ่าๆ สายตาจับน่ิงมาทีใ่ บหนาพรานใหญ ดวยประกายอดึ อดั กงั วล
อยา งประหลาด รสู ึกใจหายอยา งไรพิกลทข่ี บวนเกวียน ซง่ึ จะเกินทางตอ ไปนขี้ าดรพนิ ทรเ สยี คน
หนง่ึ ท้งั ๆ ทกี่ เ็ ปน การแยกทางเพียงชวั่ ระยะเวลาสั้นๆ เทานัน้
ตาสบตา รมิ ฝป ากภายใตห นวดเคราอันครมึ้ ครึ่งเหยี้ มครึ่งออนโยนนนั้ กย็ ิ้มใหน อยๆ
พรอมกับกม ศรี ษะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

524

“มอี ะไรหรอื ครับ คุณหญิง?”
ราชสกลุ สาวสวยยม้ิ เจอ่ื นๆ
“คณุ ยังไมไ ดบ อกใหเ รารูเ ลยวา จะไปพบกนั ทไี่ หน?”
“ตําแหนง นนั้ เรยี กวา ‘โปงน้ํารอ น’ ครับ พรานของผมทั้งสามชาํ นาญทางดี และไดร บั
คาํ ส่งั จากผมเรยี บรอยแลว เขาจะนําคณะของคุณหญิงไปถงึ และตงั้ แคมปท ี่น่นั ราวหกโมงเย็น”
“แลว คุณจะไปถงึ ที่น่นั เมือ่ ไหร?”
“บอกเวลาแนน อนไมไ ดห รอกครบั อาจไปคอยอยกู อนแลวกไ็ ด หรอื อาจไปถึงทหี ลัง ชา
หรือเรว็ กเ็ หน็ จะไมเกินชว่ั โมง มันแลวแตเ หตุการณ”
“เอาเวลาตรงๆ ใหแ นนอนหนอยไมไ ดเ หรอ”
หลอ นพูดออยๆ พรานใหญห วั เราะ
“โธ! การนดั พบในปานะครบั ไมใชในเมือง ถึงแมในเมืองเองกต็ ามเถอะ บางทีเวลามนั
ยังอาจคลาดเคล่ือนไปไดบ าง เปนตน วา การจราจรตดิ ขดั เอาเปน วา ผมจะพยายามไปใหถ งึ ท่ีนดั
หมายโดยเรว็ ทีส่ ดุ กแ็ ลว กนั ”
“ขอกําชับหนอ ย ไมใ ชวาคณุ ใหพวกเราคอยคุณเกออยตู ลอดท้งั คืน โดยไมโ ผลม าใหเ ห็น
นา”
หญงิ สาวคาดคั้น
“กลัวผมจะหนีไปเสยี งั้นหรอื ครับ?”
“ไมใ ชงน้ั หรอก วา ไดเ หรอ คณุ นะคนปาอยแู ลว ในปาทไี่ หนๆ คณุ กน็ อนไดโ ดยไมอ าทร
ประเดี๋ยวเกดิ ตดิ รอยไอแหวง กระช้ันชดิ เขาไป ไมอยากจะทิง้ เสยี ตามลกึ เขา ไปเปน ลาํ ดบั เพราะ
กําลังเขาดายเขา เข็ม คณุ กข็ า มวนั ขามคนื ทิง้ ใหพ วกเราคอยเต่ิงกันอยูทีโ่ ปง นํา้ รอนนน่ั เองโดยไมร ู
ขา วคราว บอกตรงๆ วาเราไมตอ งการใหคณุ ท้งิ พวกเราไปนานนัก”
รพนิ ทรก มศรี ษะใหนายจา งสาวอีกครัง้ ยมิ้ พราย
“รบั รองครับ ผมรักษาคาํ มน่ั สัญญาเสมอ ถาภายในคืนน้ีผมยงั ไปไมถ ึงแคม ปทีโ่ ปง นํา้
รอ น กแ็ ปลวา ไมมี รพินทร ไพรวลั ย อยูในโลกน้ีอกี ตอ ไปแลว พอพรงุ น้เี ชา ก็เดินทางกลับหนองนา้ํ
แหงหาพรานนําทางคนใหมไ ดเลย ถา ยงั ตองการจะไปใหถึงเทอื กเขาพระศวิ ะตามเจตนาเดมิ ”
“นอยนี่มวั แตว ิตกวิจารณอะไรอยกู ไ็ มรู รพินทรไปถงึ ทนี่ ัดพบเองแหละนา กังวลไมเขา
เรอื่ ง”
พช่ี ายวา
“ตอ งกงั วลซิคะ เปนธรรมดาเหลือเกนิ อยไู มอ ยูกจ็ ะแยกทางไปเสยี ง้นั แหละ ทงิ้ ใหพ วก
เราไปกันเองตามลาํ พงั ทางนเี้ กิดอะไรขนึ้ ใครจะรบั ผิดชอบ การท่เี ราตกลงใจจา งเขานําทางมากแ็ ปล
อยชู ดั ๆ แลววา เราฝากทกุ สงิ่ ทกุ อยา งไวกบั เขา”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

525

นอ งสาวเถยี ง หันไปคอนพ่ีชายแลว บนอะไรตอ ไปอบุ อิบในลาํ คอ เชษฐาไมส นใจทจี่ ะ
ตอลอตอเถยี งอะไรอีก หยบิ .458 แมก็ น่ัมกระบอกหนึ่งสงไปใหพ รานใหญ

“ถาลงคดิ จะสํารวจรอยไอแ หวง ละก็ เอาไอนีไ่ ปดกี วา คณุ พอจะใชมันไดเ ชื่องดไี มใ ช
หรือ เก็บ .375 ของคณุ เสยี เถอะ”

เขาไมอยากจะปฏเิ สธความหวงั ดีของเชษฐา จงึ รับไรเฟลกระบอกนนั้ มาพรอ มกับกระ-
สนุ สํารองอีก 10 นัดใสกระเปา เสือ้ ไว สว น .375 คมู อื ของตนเองสงตอ ไปใหบ ญุ คําแลว ถอยหลบเขา
ริมทาง ทําสัญญาณใหข บวนเกวยี นออกเดนิ ทาง พลางแตะปกหมวก สงคารวะก่ึงอาํ ลาช่วั คราวมายัง
คณะนายจางของเขา

“กรุณาอยายงิ ปนโดยไมจ ําเปนนะครบั ไมง้นั ผมจะเกดิ สบั สนเดาไมถ กู วาเกิดอะไรขน้ึ
เอาละครบั พบกันใหมทโ่ี ปง น้าํ รอ น”

เชษฐาและไชยยันตโ บกมอื ตอบเขา
“โชคดรี พนิ ทร เราจะไปรอฟงขาวคุณอยทู ่ีนนั่ ”
จันเดนิ นาํ ขบวนเกวียนไปเบอื้ งหนา โดยทาํ หนาท่ีแทนพรานใหญ รพินทรก บั บุญคาํ ยืน
เบย่ี งหลบทาง จนกระทั่งเกวียนคนั สุดทา ยเคล่ือนผานพน ไป เม่อื มองไปยงั เกวยี นคนั หนา อนั เปน
เกวยี นของคณะนายจา ง เชษฐาและไชยยนั ตเขาไปน่งั อยภู ายใตหลังคาเกวยี นหมดแลว เหน็ แตเพยี ง
ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ยืนอยบู นแอกหนา หนั กลับมามองดเู ขากับบญุ คาํ คนเดียวเงยี บๆ
จอมพรานหวั เราะออกมาเบาๆ กบั ตนเอง ถอดหมวกออกโบกใหแ พทยสาวคนสวย
คปู รบั คนสาํ คัญของเขาไมไ ดโบกตอบ แตยนื กอดอกสง สายตาจบั นง่ิ มาทีเ่ ขาเชน นน้ั จวบกระทงั่
เกวยี นของหลอ นลบั ดงไป
เมอื่ ขบวนเกวยี นลบั ตาไปแลว พรานใหญกห็ นั มาพยกั หนากับคนคใู จของเขา ชวนกัน
แยกเขาริมทางไปอยางรวดเรว็ ยอ นไปทป่ี ากหวยตรงตาํ แหนง ที่คน พบรอยของโขลงไอแ หวง แลว ก็
เริ่มตน เกบ็ รอยไปดว ยความชํานาญ โดยไมตองมามัวคอยกังวลถงึ กนั และกนั อยเู พราะรูมอื กันดแี ลว

ตะวนั ลับเหล่ียมเขาตั้งแตหา โมงครงึ่ พอหกโมงเศษเลก็ นอ ยก็แทบจะเรยี กไดว ามืดสนิท
ขบวนเกวยี นภายใตก ารนําของจนั ซง่ึ ทาํ หนา ท่ีแทนพรานใหญช ั่วคราวก็เดนิ ทางมาถงึ กนกระทะ
ตอนหน่งึ ลอมไปดวยเขารอบดา นและหยดุ พกั ตง้ั แคม ปข ้ึน เสยี งนกหวา รองโหยหวนดังแวว มาจาก
ยอดไมส งู โดยไมเ ห็นตวั และฝูงคางดาํ แตกต่ืนกรเู กรยี วอยบู นปลายยอดกรางใหญ

ณ ท่นี ้ี อากาศช้ืนแฉะ พน้ื ดนิ ปนหนิ เปยกชมุ ฉ่าํ ไปดวยนาํ้ แสดงวาฝนตกหนกั กอนหนา ที่
ขบวนเกวยี นจะเดนิ ทางมาถงึ ลาํ หวยลึก มีนาํ้ ขนุ คลัก่ สีแดงคล้ําเพราะชะดนิ ภูเขาลงมาไหลเชีย่ ว
กราก เดิมคงจะเปน ลาํ หว ยแหง เพ่ิงจะเปน ทางนาํ้ ไหลเพราะฝนเมอื่ บา ยน้ีเอง คา ยพกั ถูกปลูกสราง
กนั ขึน้ อยางรวดเรว็ เหนอื ลาํ หว ยนี้

“จนั แนใ จหรอื วา ที่นีเ่ ปน ที่ซง่ึ พรานใหญนดั ไว? ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

526

เชษฐาถามในระหวางทพี่ วกลูกหาบกาํ ลงั สาละวนปลดเกวยี น ขึงกระโจม เพราะไมเ ห็น
วแี่ ววรอ งรอยของรพินทรก บั บุญคาํ โผลมาใหเ หน็ ตามทเี่ ขาบอกไว

“ไมผ ดิ หรอกครับ นายใหญ”
จันตอบเสียงเหนอๆ ดวยลนิ้ บา นปา คณะนายจางท้งั สามกราดสายตาสํารวจดูชัยภมู ริ อบ
ดา น มีความรูสกึ ตรงกันหมดในขอ ทวี่ า ดงแถบน้ีมนั นา กริง่ เกรงระแวงภัยเสยี ยง่ิ กวา โปงกระทิงท่ี
ถอนแคมปมาเสียอกี ตรงกบั ทีพ่ รานใหญไ ดบ อกลวงหนา ไมมีผดิ ปา จะยง่ิ ทบึ และสงู ข้ึนทุกขณะ
การเดินทางกจ็ ะเร่ิมลําบากทุรกันดารขนึ้ เปนเงาตามตัว
ระหวา งโพลเพลเ ขาไตเ ขา ไฟ นอกจากพวกจกั จน่ั เรไรทร่ี องแซร ะงมดงแลว สารพัด
สาํ เนียงของสัตวจําพวกนกและพวกเลอื้ ยคลานตา งๆ ดังมาใหไ ดย นิ ในลักษณะแปลกๆ ซงึ่ แตล ะคน
ไมเคยไดยนิ มากอน มนั วังเวงสะทา นเยอื กอยางไรบอกไมถ ูก
ระหวา งการตงั้ แคม ป พวกลูกหาบชวยกนั ตตี ะขายไดส องตัว แตละตวั เม่อื เชษฐา ดารนิ
ไชยยนั ตเ หน็ กแ็ ทบจะขนหวั ลุก มันใหญข นาด 3 น้วิ ยาวเกือบศอก เลื้อยออกมาจากโพลงหินตอน
หนงึ่ ใกลๆ กบั บริเวณทจี่ ะขงึ เตน็ ท พวกน้นั พอสําเรจ็ โทษได แทนทจ่ี ะทิง้ ...กลับตดั เขย้ี วออก และ
เตรยี มกอไฟยา งกินกนั เปนทส่ี นกุ สนาน ดารินเหน็ เขา กแ็ ทบอาเจยี น
“เดยี๋ วคอยดซู ิ พอถกู ยางไฟเขา กลิ่นไมม ีผิดอะไรกบั กงุ เผา...”
เชษฐา ผูจะพอชํานาญปาเหนอื กวา ทุกคนในคณะอธบิ าย
“อยา งนยี้ งั ไงละ ท่เี ขาเรียกวา กุงบก”
“กินเขา ไปได ไมเบ่ือเมาหรอกหรือคะ โดยเฉพาะอยางยงิ่ มันเปนสัตวม ีพษิ ”
นองสาวถาม ทําหนา ขยะแขยง
“พิษของตะขาบ อยูท เี่ ขยี้ วสองอันเทานน้ั เมอื่ ตดั เขี้ยวออกแลวกเ็ ทา กบั เอาพษิ ออก มนั ไม
มฤี ทธิ์อะไรเหลืออยอู กี สวนเน้ือของมันก็เปน เน้ือเหมอื นกงุ ธรรมดานีเ่ อง ไมเ บื่อเมาอะไรเลย พวก
ชาวปา เขาชอบกนั มาก โดยเฉพาะอยา งยง่ิ เขาถือกนั วาเปนยาแกโรคตานขโมยของเด็กไดชะงดั นกั
ถาจะวจิ ัยกนั ในแงข องวิชาแพทย กอ็ าจเปน ไดในขอ ที่วา เนื้อของตะขาบเปน ยาถา ยพยาธิทุกชนดิ ได
อยางดกี ระมงั ”
“พวกนน้ี เ่ี หลอื เกนิ กนิ กันไมเลอื กสกั อยาง”
ดารินบน
“ถาเขาพถิ ีพิถันกนั ในการกนิ พวกเขาก็อยใู นปา ไมไ ด ธรรมชาติสอนเขาไวอ ยา งนนั้ และ
วา อนั ท่จี ริงจะวาพวกน้โี งกไ็ มได ตรงขา มเสยี อกี เขาฉลาดในการหาของกินทสี่ ดุ ส่งิ ไหนท่ีมันกิน
เขา ไปแลวเปน อนั ตราย เขากร็ แู ละจะไมแตะตอ งเปน อันขาด พวกเราชาวกรงุ เสียอีกเวลาเดินปา
และอดอยากเขา ตาจนจริงๆ เรากย็ งั ไมส ามารถจะรไู ดว า อะไรควรจะกินได อะไรเปนพษิ เปน ภยั
สวาปามสง เดชเขาไป บางทีกถ็ งึ ชวี ิตเหมอื นกนั ”
“อะไรกช็ า งเถอะ...”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

527

ไชยยนั ตห อไหลอยา งสยดสยอง ขณะทจี่ อ งดูซากตะขาบสองตัวนั่น ซ่ึงพวกลูกหาบกาํ ลงั
เตรียมกอ ไฟยา ง

“เห็นไอสองตวั นี่แลว ทาํ ใหฉ นั อดคิดไปถงึ ตะขาบตวั เทา ฝากระดานเรอื นท่แี งซายเลา เสยี
ไมไ ด ถา มันจะเขาเคา เสียแลวแฮะ มากนั เพยี งแคน ้ี ก็เหน็ ตะขาบตวั เบอ เรอ ถงึ ขนาดนแ้ี ลว เกิดมาไม
เคยเหน็ ตัวยาวตัง้ ฟุตกวา ถา ลึกเขา ไปกวา น้นั มันก็นาจะโตขึน้ เร่อื ยๆ ขนาดไอส องตวั น้ี ถา กดั ใคร
เขา กส็ งสยั วา ชกั ด้ินชกั งอไปเลย”

อันเนื่องมาจากดงเปย กชมุ ไปหมดเพราะฝน การกอ ไฟตามธรรมชาตยิ อ มจะขลกุ ขลักอยู
บาง เชษฐาใหข นเอาเตานาํ้ มันกา ดทเี่ ตรยี มมา ข้ึนมาตดิ เพ่อื หุงหาอาหาร เกดิ เกณฑพ วกลกู หาบไป
หาไมข อนแหง ท่พี อจะเปน เช้ือติดไฟได และตัดกง่ิ ไมสดอนั ขนาดทอนแขนมาสํารองไว เพื่อตดิ เปน
ไฟผิงสาํ หรบั คนื น้ี การกอ ไฟโดยใชฟ น สดไมเปน อุปสรรคอะไรมากนกั ตราบเทา ท่ีมีน้าํ มัน
เชือ้ เพลิงเปน สอ่ื ลอ ความหนาวเยน็ ของทน่ี ีไ่ มตองพูดถงึ พอหมดแสงตะวนั คณะนายจา งทกุ คนก็
ตองอยใู นชดุ กนั หนาวทนั ที เพราะความสะทา นเยือกจับขว้ั หวั ใจ

จนั กับเสย ทาํ พิธตี ามคติของพรานปาอะไรสกั อยางหนึง่ ข้ึนที่เตน็ ทข องนายจาง ปก ธูปสี่
ดอกไวย งั เสาขงึ สายเต็นทส ีด่ า น แลว กง็ ดั เอารากไมชนดิ หนง่ึ มาทบุ โรยไวร อบบรเิ วณเตน็ ทดา น
นอก สาํ หรับรากไมทท่ี ุบโรย ทุกคนพอจะเขา ใจไดด วี า เปนการปอ งกันพวกสตั วเ ลื้อยคลานมีพษิ
ทัง้ หลาย ไมใหก ล้ํากรายลกุ ลํา้ เขา มา เพราะเคยเห็นต้ังแตตอนต้งั แคม ปอยทู ่ีโปง กระทงิ แลว

ทงั้ เกิด จัน และเสย แมก ระทงั่ แงซาย ไมมใี ครแสดงอาการอาทรรอนใจอยา งใด ท่ยี งั ไม
เหน็ รพินทรก บั บญุ คาํ โผลมา ทุกคนปฏิบตั ิหนา ท่ขี องตนเปนปกติ ผดิ กับนายจา งท้ังสาม ทเี่ ริ่ม
กระสับกระสา ยขนึ้ เปนลาํ ดับ ตามเวลาท่ผี านไป สาํ หรับเชษฐากบั ไชยยนั ตแ มจ ะรสู ึกกังวลเชน ไร ก็
เกบ็ ไวภ ายในไมแสดงอะไรออกมา นอกจากตรวจเวลาอยูบอ ยครง้ั สวนดารนิ บนอยตู ลอดเวลา

พอทมุ เศษ พวกพรานและลูกหาบทั้งหมดกก็ ินอาหารกนั เสรจ็ เรียบรอย และเรมิ่ สมุ ไฟผิง
เรยี งรายรอบบรเิ วณแคมป นายจางทัง้ สามดืม่ บรน่ั ดสี นทนากันอยใู นเต็นท ยังไมม ใี ครรับประทาน
อาหารคํ่า เพราะรอคอยพรานใหญอ ยูดว ยความหวงั วาเขาคงจะมาถงึ กอ นสองทุม

สองทมุ ตรง ยังไมม ีว่แี วววาพรานใหญก บั บญุ คําจะโผลมา!
“เอะ! พูดไมเ ปน พดู ตาพรานคนนี้ ไปไถลอยเู สยี ทไ่ี หนก็ไมร ู ปลอ ยใหพ วกเราคอย
อาหารเยน็ อยนู ่ีเอง”
ดารินลุกข้ึนยนื บนออกมาดงั ๆ ขมวดควิ้
“ไมต องมวั พะวงอยหู รอกนา เราหวิ เรากก็ ินกันกอ นก็แลว กัน เดยี๋ วเขากม็ าเองแหละ”
ไชยยนั ตรองออกมา ดารนิ เดนิ ไปแหวกประตูกระโจมพกั มองออกไปขางนอก แลว ใหแ ง
ซายไปตามพรานพนื้ เมืองท้ังสามเขามาพบในกระโจม เกิด จัน และเสย เดนิ เรยี งแถวกนั เขามานั่ง
ยองๆ อยเู บอ้ื งหนา ของนายจา งทัง้ สาม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

528

“ทาํ ไมพรานใหญยงั ไมมาถึงอีก!”
หญิงสาวตง้ั คําถาม ทงั้ สามหนั มามองดตู ากนั แลว หวั เราะแหะๆ เกิดเปน คนตอบวา
“พวกผมกไ็ มท ราบเหมือนกนั ครับ คงตามรอยหางออกไปไกล แลว ยงั เดินมาไมถงึ ท่นี ่ีก็
ได”
“เขานดั หมายตัง้ แคมปของเราไวแ นนอนหรอื วา จะตอ งมาพบกนั ทน่ี ่ี โดยไมตอ งไป
เสียเวลาคนหาอยู”
“แนครับ เหนอื ลาํ หวย รมิ ผาใหญน่ี ไมผ ดิ ทีไ่ ปหรอก”
จันในฐานะเปน คนสงั่ ตงั้ แคม ป ชว ยตอบมาพรอ มกบั หัวเราะ
“พรานใหญเคยหลงบา งหรอื เปลา ?”
คาํ ถามของดารินอันสอ ถึงความคลางแคลงเต็มท่ี ไมเพยี งแตพ วกพรานทง้ั สามจะพากัน
หัวเราะเทานน้ั แมเชษฐา และไชยยันตก ็พลอยหัวเราะออกมาดวย
“สาํ หรับแถบน้ที ง้ั หมด ตอใหพรานใหญต าบอดหมดทง้ั สองขา ง กไ็ มมวี ันหลงครบั นาย
หญงิ อยา วา แตน ัดทหี่ มายไวแนน อนแลวเลย บอกเพยี งตาํ แหนง กวา งๆ วา จะไปทีใ่ ด เขาก็ตามพบ
วนั ยงั คํ่า เร่ืองหลงหรอื ตามผดิ ทไ่ี มตองหว งหรอกครับ” เสยพดู ย้ิมๆ
“ถามโงๆ ไปไดนอ ยก็ บอกแงซายใหเ อาขา วมากินกนั ดกี วา สองทุมกวา แลว รพนิ ทรอ าจ
มาถงึ ตอนดกึ ก็ได เขากบ็ อกลวงหนา แลววา อาจชา ไปบาง แลว แตเ หตกุ ารณ”
ไชยยนั ตตดั บทมา
ในที่สุด ทง้ั สามก็เร่มิ ตน รับประทานอาหารคาํ่ โดยเชษฐาสั่งใหพ รานท้งั สามน่ังอยใู น
กระโจมพกั ดว ย เพอ่ื สอบซกั สนทนาในระหวา งรับประทาน จนั รายงานใหท ราบถงึ การจดั ตงั้ แคม ป
ทีด่ ําเนนิ ไปอยา งเรียบรอ ยทุกประการ ไมม อี ะไรบกพรอ ง เพยี งแตป รารภใหคณะนายจางทราบวา
เกรงคนื นี้ฝนอาจเทหนกั และทุกคนจะลําบาก ซงึ่ ก็เตรยี มการไวแ ลว โดยเอาผาพลาสตกิ มุงหลงั คา
เกวยี นทกุ เลม สําหรับใหพวกลกู หาบอาศยั ข้ึนไปนอน แทนที่จะใหน อนกบั พืน้ เหมอื นเชน ทกุ วัน
“ระวงั สมั ภาระขา วของจําเปน ของเราดวย อยาใหเ ปยกฝน โดยเฉพาะอยา งย่ิง พวก
ขาวสาร เกลอื เห็นทา ไมด ีเคล่ือนยายเขามาไวในเตน็ ทน ีก่ ไ็ ด ในนี้มีทกี่ วา งขวางพอ เวลาฝนตกหนัก
เขาจรงิ ๆ ถา นอนกันบนเกวยี นไมพ อก็ขยบั ขยายเขา มานอนกันในเตน็ ทนบ่ี า งก็ได”
หวั หนาคณะเดนิ ทางสั่ง
“อะไรกช็ า งเถอะ ถาฝนตกหนัก เรื่องกองไฟจะวา ยงั ไง มดิ ับหมดเหรอ?”
“การกอ ไฟกย็ ากหนอ ยครบั ถา ฝนเทไมหยดุ ...”
จันบอกอยา งหนกั ใจ
“แตก ็คงไมเ หลอื บากวาแรงนัก เราจะไมก อไฟเรียงรายลอ มรอบปางพกั ทกุ ดานเหมอื น
เชน ทกุ ครง้ั แตจะกอ รวมกนั เปน กองไฟกองใหญอ ยตู รงกลางแบบที่เรียกกนั วาไฟสายฝน พวกผม
เตรียมไวแ ลว ถาฝนตก”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

529

“เปน ยังไงกนั ไฟสายฝน?”
ดารนิ สงสัย เลกิ คว้ิ สูง
“ไฟสายฝน กค็ ือกองไฟท่ีกอ ขนึ้ ในขณะทมี่ ฝี นตกพ้นื ดนิ แฉะมากหรอื มีนํ้าเจ่งิ ครับ เราจะ
ใชผ า ใบขึงกน้ั เปน หลังคากันฝนไว ใชข อนไมใหญๆ วางเรียงแทนพน้ื ใหพน จากระดบั ดนิ แฉะหรอื
ทม่ี ีน้าํ เจิง่ สงู ขนึ้ มา แลว กอเปน กองไฟอยบู นพ้นื ขอนไมนั้น พอจะใชผงิ และใหค วามสวา งไดบ าง
ดีกวา จะไมม กี องไฟเสียเลย ผมกะไวว าจะกอ ไวห นา กระโจมของนายจาง เพราะอยูใตร มไมใ หญ
แลวก็ชดิ หนา ผา เปน กําบังลมดี”
“ไฟเพียงกองเดยี วมันจะพอหรอื สาํ หรบั พวกเราทกุ คน ฉันหมายถึงปลอดภยั จากสตั ว
ราย?”
เกดิ หวั เราะ จดุ บหุ ร่ใี บตองแหงสบู
“นอนในปาไฟกองเดยี วก็พอถมฐานไปแลว ครบั แตถ า กอไดส ะดวกๆ ในเวลาปกตทิ ี่ไม
เปย กฝน เรากก็ อ ไวม ากๆ ใหอุนใจอยางนน้ั เอง ถึงอยางไรพวกผมก็อยูย ามระวงั กนั เปน พเิ ศษอยูแลว
สาํ หรบั ทกุ คืนตอไปน”้ี
“ฝนเทใหญแ นห รือคนื นี?้ ”
“นากลวั ครับ พวกมดขนไขก นั เปน การใหญ แมลงตา งๆ วิ่งพลานหาทห่ี ลบบนตน ไมก ัน
หมด”
“แถวน้กี ับโปง กระทงิ ท่ีเรายา ยกันมาเปน ยังไงบา ง อนั ตรายทไี่ หนจะมากกวา กัน”
เชษฐาชวนพวกนนั้ คยุ มาบา ง พวกพรานพน้ื เมอื งหันมองหนา กนั อกี ครงั้ แลว ย้มิ ๆ จัน ผู
ขณะน้ีอยูในฐานะหวั หนาของทกุ คนก็ตอบวา
“เรายิ่งไป มันกย็ งิ่ ลกึ ขน้ึ ทกุ ทแี หละครับเจา นาย ปาเมอ่ื ย่งิ ลึกมนั กย็ งิ่ มสี ตั วใหญมากขึน้
ไปเร่อื ยๆ อันตรายอยางอ่ืนอะไรก็ไมส าํ คญั เทา กบั ...ไอผ ีโขมดดง ไมร มู นั จะมาอีกหรอื เปลาคืนน”้ี
“ไอผีโขมด หรือผีอัปรยี อ ะไรน่ัน ขอใหพ วกเราอยา หลบั กันเสียหมดเทา นั้น และขอให
มนั มาคืนนอ้ี กี เถอะ จะไดเ หน็ กนั ชดั ออกไปละวา มนั คอื อะไรแน. ..”
ไชยยนั ตพูดโพลงออกมาดวยเสียงหาวๆ พลางหวั เราะอยา งไมห วน่ั
“...วาแตแ ถวนมี้ อี ะไรชมุ บาง?”
“ถา ไมนับสัตวเ ลก็ กับชางแลว ละก็ หมชี ุมทีส่ ดุ ครบั ถามากนั นอยคนมันชอบยองเขา มา
เยย่ี มที่ปางพักเสมอ เผลอๆ ก็ชอบขบขมองในเวลานอนหลบั ลากเอาไป ลงุ ของผมมาตายเพราะหมี
ท่ีโปงนาํ้ รอ นนี่เมื่อ 8 ปมาแลว กอ นทน่ี ายรพนิ ทรจ ะมาบกุ เบิกแถวน”ี้
คณะนายจางทงั้ สามฟงอยดู ว ยความสนใจตา งซกั มาโดยเรว็
“เรอ! ลงุ ของนายจนั เปนพรานหรอื เปลา?”
“พรานเกาทีเดยี วครบั ”
“แลว แกถกู หมีเลนงานเอาถงึ ตายยงั ไงกัน ไหนลองเลา ใหละเอียดซิ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

530

“แกมานอนอยแู ถวๆ นีแ้ หละครบั มากบั เพอื่ นสองคน มีปนแกบคนละกระบอก พอตก
ดกึ ไอหมคี วายใหญต วั หนง่ึ กย็ องเขา มาตรงทแ่ี กนอน แกต่นื ขนึ้ เพราะไดย นิ เสยี ง ฉวยปนไมท ัน
เพราะมันเขา ถงึ ตวั เสียแลว แกจึงเอาหอกทอ่ี ยูใ กลๆ มอื แทงสวน ทะลเุ ขา ไปในหนา อกแลวยนั ไว
ไอหมวี ายรายทัง้ ๆ ท่ถี กู หอบเสยี บแนน มนั กเ็ ดนิ รดุ หนา โดยไมย อมถอย สาวดามหอกตรงเขา มา
หอกก็เสยี บทะลุมันจนเลยออกขา งหลัง แตมนั กเ็ ออ้ื มถึงลงุ ผมท่ีกําลงั ถือหอกยนั อยูพอดี ตบแกหนงั
หวั เปด ...ลม ลงด้นิ พอดกี บั เพอื่ นทม่ี าดว ยไดสตเิ อาปน ยงิ มนั ควา่ํ ลง แกมาตายทห่ี มูบานเพราะพษิ
เลบ็ หมีหลังจากน้ันอกี 5 วนั ”

“โอโฮ!”
ไชยยนั ตครางลนั่ ออกมา ลืมตาโพลง
“ขนาดแทงดว ยหอกเสยี บอก มนั ยงั สวนหอกเขา มาตบเอาไดอกี หรอื ?”
“ครบั ! เลนกบั มันไมไดห รอก ไอพวกหมีควายมนั รายนกั ยงิ่ เจ็บมันยิง่ ดนั ”
“จริงของจัน”
เชษฐาหนั ไปบอกกบั สหายของเขาขรมึ ๆ เปนการสนบั สนุนเรอื่ งทเ่ี ลา
“ฉนั เคยไดย ินพรานเกา ๆ สอนมานักเกย่ี วกับเร่อื งไอห มีควายนีม่ นั ทง้ั ทรหดท้ังอาํ มหิต
โดยเฉพาะอยางย่ิงในเวลาเจบ็ ”
“แตข นาดถกู แทงทะลอุ ก แลว ยงั สาวหอกเขา มาตบคนแทงไดอกี มันกเ็ หลือเกนิ ละคะ พี่
ใหญ”
ดารนิ พูดอยา งสยดสยองไมอยากเชอื่ พ่ชี ายพยกั หนา รบั ดว ยเสยี งหนกั แนนวา
“จริงๆ นอ ย! มันเปนไปไดท ีเดียว พ่ไี มไ ดย ินจากจนั คร้งั นเ้ี ปน ครง้ั แรกหรอก แตเ คยได
ยินไดฟ ง เรอื่ งทํานองนมี้ าหลายครงั้ แลว จนั ไมโ กหกหรอก”
“ถา งั้น คืนนก้ี ต็ อ งระวงั กนั เปน พิเศษทเี ดียว ไมเพยี งแตเ จา ผโี ขมดอะไรนั่นเทานน้ั ยงั ไอ
พวกหมอี ีก ตรวจเวรยามกนั ใหดนี ะ อยา ใหหลับเหมอื นเม่อื คนื นเี้ ปน อนั ขาด เราไมตอ งการใหพวก
เราคนใด นอนตัวแข็งทอื่ เพราะถกู ดดู เลือดซ้ําอกี เทา ๆ กับที่ไมตอ งการใหห มปี อกหนังกะโหลกหวั
ของใคร”
“แลว เสือละ?”
ไชยยนั ตถ ามมาอกี
“เสือมีอยูทว่ั ไปแหละครบั นับตง้ั แตเ ราออกเดนิ ทางมาจากหนองนาํ้ แหง เพียงแตจ ะชมุ
หรอื ไมชุมเทาน้ัน ที่นห่ี มีมันเปน เจา ครองอยู เจา พวกเสือก็ถอยเหมอื นกนั
“แลวทาํ ไมดงแถบนี้ ถึงกลายเปน ถ่ินหมไี ปโดยเฉพาะละ?”
“อาหารโปรดของมนั มากครบั นายหญิง ดงแถวนเ้ี ต็มไปดวยหลุมพที เุ รยี นปา แลวกร็ งั ผง้ึ
มากกวาแถบอนื่ ๆ พวกมนั มกั จะชอบมารวมกันหากนิ อยทู นี่ ่”ี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

531

“เม่ือใกลค ํ่าตอนท่ีเรากําลังตัง้ แคมปกนั อยู ฉนั รูส ึกวา จะไดยินเสยี งนกหวารองนะ ใช
หรอื เปลาก็ไมร ”ู

หัวหนาคณะเดนิ ทางถามขนึ้ เปรยๆ
“ใชแลวครับ นกหวา เจานายรจู กั นกหวาหรอื ครับ?”
“ก็เคยบา งเหมอื นกนั เคยไดย นิ เสียงมนั รอ ง และเคยยิงไดใ นปาแถวภาคใต ไมยกั รูว า ใน
ดงแถบภาคนจ้ี ะมีเหมือนกนั มันหายากมาก”
“นายรพินทรด กั สง ขายใหคณุ อาํ พลเสยี สบิ กวา ตวั แลว ครบั เวลามาดกั กม็ าคอยดักแถวนี้
แหละ ดักมันลาํ บากเหลือเกนิ แลว มนั ก็มีไมช ุมเหมอื นนกยงู บางทีเฝา กันอยูท้งั เดือนไมไ ดสักตวั ”
เสยบอก
“เปนยังไงคะ นกหวา ?”
นอ งสาวหันมาถามพ่ชี าย เพราะไมเคยรมู ากอ น
“ก็เหมอื นกับนกยูงนัน่ แหละ แตข นสนี ้ําตาย ไมเ ขียวเหมือนนกยูง ราํ แพนไดส วยกวา
นกยงู เสยี อกี หายากกวานกยูงมาก ถาปาไหนมนี กหวา ก็แปลวา ปานั้นลึกมากทีเดยี ว ต้ังแตออก
เดนิ ทางมา เพง่ิ จะมาไดย ินมนั รอ งเม่อื เย็นน้ีเอง แสดงวาปาแถบนลี้ ึกเอาการแลว ”
“นกยูงก็เรมิ่ จะชุมแลวครบั นบั ตั้งแตโ ปง น้ํารอนนไ่ี ป เจา นายชอบหรอื เปลา ผมจะยงิ มา
ใหแกง?”
เกดิ เสนอ ไชยยันตต าเปนประกายนํ้าลายสอข้นึ มาเม่ือพดู ถงึ นกยงู แตดารินรีบโบกมอื
หา มโดยเรว็
“มา ย! ไมเ อา อยายงิ มันนะเกิด เรามเี นอ้ื ท่จี ะกนิ กนั ไดเหลอื เฟอ ธรุ ะอะไรทีจ่ ะไปยงิ นก
สวยๆ พวกนนั้ มากิน ใหมนั ประดับไพรสวยๆ ยงั จะดเี สียกวา พวกไกฟ า นกยูง พญาลอ หรือนก
หวา อะไรน่ี บอกกลาวพวกเราเสียทกุ คนไมใ หร ังแกมันอยางเดด็ ขาด เอาแคไ กป า กบั นกเขาเขียว
หรอื นกกระทาก็พอแลว เอาไวใหต ายอดตายอยากกนั จริงๆ เสียกอ น”
“แลวกันนอย ลืมอาหารชน้ั วเิ ศษสดุ ที่รเิ วยี รา เสียแลว หรือยงั ไง?”
“อะไร”
“นกยงู อบยงั ไงละ พูดแลว ยงั นา้ํ ลายไหล”
หลอ นยกมือหงกิ ๆ ใหเพอื่ นหนมุ
“มนั ตา งกนั ยะ พอ คณุ นน่ั เขาทาํ มาใหเ ราเรยี บรอ ยแลว เราไมร ูไมเห็น แตน ีเ่ ราตอ งยงิ มนั
โดยเจตนา ถามจริงๆ เถอะ เธอใจรายพอที่จะฆา นกยงู ไดลงคอเทียวรึ กะอีเหตุผลเพียงแคอ ยากกนิ
เนอ้ื มัน?”
“กถ็ ามันเปนเนือ้ ช้ันด”ี
ไชยยนั ตบ อกหนา ตาเฉย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

532
“บา ! ฉนั สั่งพวกนไ้ี วแ ลว ไมใ หยิง และถาเธอลงมอื ยิงเองละก็ จะแชง ใหล งทอ งตายไป
ทเี ดียว”
ขาดเสียงของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ วราฤทธ์ิ ทุกคนก็ตองสะดุงพรวดขึน้ จากโตะ อาหาร
สนาม ทกี่ ําลงั รวมรบั ประทานกนั อยูอยางกะทันหนั
เสยี งไรเฟลนดั หน่งึ ระเบดิ สนนั่ หวนั่ ไหวทา มกลางความเงียบดงั ขนึ้ ใกลๆ บรเิ วณแคม ป
พรอ มๆ กบั เสยี งรอ งคํารามลัน่ อยางเกรยี้ วกราดดุรา ยของสตั วชนดิ หน่งึ แผดประสานเสยี งขน้ึ
กอนที่ทุกคนจะรูสึกตวั เชน ไรตอ ไปกม็ ีเสยี งตมู ...ตมู ขึน้ อีกสองนดั ซอน สะเทอื นไปทง้ั ภเู ขา
จนั เกดิ เสย ถลนั พรวดออกไปจากกระโจมของนายจางในพรบิ ตานน้ั อยางรวดเรว็ เปน
เวลาเดียวกับท่ีคณะนายจา งทัง้ สามละจากอาหาร เผนเขาฉวยปน คมู อื ดว ยสญั ชาตญาณ และวิ่ง
แหวกประตูกระโจมตามออกมาตดิ ๆ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

533

24

บรเิ วณปางพกั ลกู หาบทกุ คนแตกตน่ื ฮอื ตางถอื ปนเตรยี มพรอมอยูในมอื และกราดไฟ
ฉายออกไปยงั ราวปา มดื ทะมนึ ทแี่ วดลอ มอยรู อบดาน พดู กันจอแจจอ กแจกดว ยความตื่นเตน ตระ-
หนกตกใจ เพราะทงั้ สามถอื ไฟฉายและไรเฟล วงิ่ ไปยงั ชายปารอบนอกของบรเิ วณแคม ปท ี่ผูกควาย
เอาไว สายไฟกราดอยูไ ปมา คงมีแตแ งซายคนเดียวเทาน้ัน ทีน่ ง่ั เงียบๆ อยใู นอาการปกตทิ ่ีขอนไม
หนา เตน็ ทนายจา ง ปน พงิ อยทู ี่หลักไมง า มใกลๆ เพียงแตกวาดสายตาเทานน้ั

หนงึ่ นาทเี ตม็ ๆ ทา มกลางความใจเตน ระทึก เดาอะไรไมถ ูกของทุกคน เปน ความเงียบ
สงบเหมือนไมไดเ กดิ อะไรขนึ้ เลย คงมีแตเ สยี งพูดจาจากพวกในแคม ป และลําไฟฉายนับสิบทก่ี ราด
ไปรอบดา นเทา นัน้

“เอะ ! อะไรกนั น่ี?”
เชษฐาอทุ านออกมาเบาๆ พยายามเงี่ยหูและจองมองตามลาํ ไฟฉายของพวกลูกหาบเหลา
นนั้ ออกไป มอื กระชบั .600 ไนโตรฯ พรอม
“ถา ฟง ไมผ ดิ เสียง .458 แมก็ นม่ั แนๆ”
ไชยยนั ตกระซบิ
“ฉันก็วา ยังง้ัน ตาพรานใหญข องเราแนๆ เสยี งดังอยใู กลแคน้เี อง ปะทะอะไรเขา ใหแ ลว
แตท ําไมถงึ เงยี บหายไปยงั ง”้ี
ดารนิ พดู เรว็ ปร๋อื เสยี งสั่นดว ยความตนื่ เตน กระวนกระวาย
หวั หนาคณะเดินทางเริ่มกระสบั กระสา ย ในความเงยี บอนั นา คดิ นน้ั ตะโกนสง่ั พราน
พืน้ เมอื งทั้งสามคน ใหออกไปตามดใู นละแวกใกลเคยี ง เกิด เสย และจนั รับคาํ สง่ั พอจะกา วออกไป
พน บรเิ วณแคม ป ทุกคนกไ็ ดย นิ เสยี งกเู ปน สญั ญาณเรียกเขา มา พรอมกบั ลําแสงของไฟฉายทกี่ ราด
วอบแวบมาจากดงทึบฝง ตรงขามกับลาํ หวย พวกในแคมปชว ยกันกูร บั ออกไป
อดึ ใจใหญๆ รา งของคนสองคนกโ็ ผลขนึ้ มาจากตลง่ิ ของลาํ หวยดานนนั้ ทา มกลางกลุม
ไฟฉายที่สาดออกไปรวมจดุ ทกุ คนถอนหายใจอยา งโลง อก เพราะคนนาํ หนาคือรพนิ ทร และคน
เดินตามหลังมาตดิ ๆ คอื บญุ คํา ทัง้ สองเดนิ ตรงเขามาในบรเิ วณแคมปดวยอาหารปกติ พวกลูกหาบ
และพรานพนื้ เมอื งท้งั สาม กรกู ันออกไปรับพรอมกับสอบถามแซด บญุ คําพดู บอกอะไรแกค น
เหลานน้ั สว นพรานใหญตรงเขา มาทค่ี ณะนายจางของเขาโดยเร็ว ตัวของเขาเปยกชน้ื ไปดว ยนา้ํ ฝน
และเลอะไปดว ยโคลนมอมแมมไปทัง้ ตวั
“เกดิ อะไรขึน้ ?”
เชษฐาและไชยยันตรองถามออกไปเรว็ ปรอื๋ กอนท่ีพรานใหญจ ะเดนิ เขา มาถึง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

534

“หมแี มลกู ออ นครบั มาจะ เอก นั กะทันหนั เหลือเกนิ หลบไมท นั บญุ คําเกือบขมองเหลว
ไปแลว ”

เขาบอกเรียบๆ เหมอื นไมไ ดเ กิดอะไรขึ้น แลว ก็ตอมาวา
“ผมขออภยั ท่ีมาถงึ ชา ไป ตามรอยไปไกลเกินกวา ทคี่ ดิ ไวหนอ ย แลว ทางโนน ฝนกต็ ก
หนกั เหลือเกิน”
“วาถึงหมีกอนเถอะ เปนยังไงบา ง คณุ กบั บุญคําปลอดภัยเรียบรอ ยดเี หรอ พวกเราไดย ิน
เสยี งปน แลว กเ็ งียบหายไปกระวนกระวายใจกนั แทบแย”
นายจา งพดู รอนรนมาโดยไมส นใจกบั ประโยคหลงั ของเขา พรานใหญหัวเราะเบาๆ ถอด
หมวกสกั หลาดอนั ชุมไปดว ยนา้ํ ฝนฟาดกบั ขากางเกงสลัดน้ํา
“ปลอดภัยครบั พอลงจากเนินเกอื บจะถงึ ลําหว ยน่กี ส็ วนหนากับมันพอดี แมล ูกออ นกบั
ลกู สองตวั แลว ก็พอ มนั ตวั หนึ่งยนื ข้ึนแลว สงู กวาผมเสยี อีก พอตวาดไลก ป็ รี่เขาใสเ ลยเอาไวไมไ ด
หางจากแคมปน ีส่ ัก 150 เมตรนเ่ี อง”
“อยูหมดเหรอ?”
“ครบั ท้งั สองตัวผัวเมยี ”
“แลวลูกมันละ ?”
ดารินสอดถามมาโดยเรว็
“กด็ ว ยครบั อกี สองตวั ”
“ลกู มันโตสักขนาดไหน?”
“อายสุ ักเดอื นนงึ เห็นจะได ขนาดลูกหมาอลั เซเชีย่ น”
“ตาย! ลกู หมีตวั เลก็ ๆ ขนาดนั้นนารกั ออก ทาํ ไมไมเอามา ใจรายเหลอื เกนิ !”
หลอนรองเสยี งสั่น เต็มไปดว ยความสมเพชเสียดาย พรานใหญห ันไปมองหนา แลว ยกั
ไหล
“เอามาทาํ ไมใหเปน ภาระครบั มนั นารกั กจ็ ริง แตปว ยการเล้ียงไมม ีวนั เชอื่ งหรอก ไอพ วก
หมีควายน่ี ตอนเล็กๆ ก็นา รกั นาเอน็ ดจู รงิ พอโตขน้ึ หนอ ยรายไหนรายน้นั เปน ถลกหนังหวั คนเลยี้ ง
ผมเลีย้ งมาเสยี หลายตัวแลว พวกลกู หมนี ี่ แตพอเขื่องหนอ ยกต็ องยงิ ทิ้งทกุ ที สัตวป า หนา ขนไวใจมัน
ไดเม่อื ไหร ไอค รนั้ จะปลอยไปก็ทุเรศ ทรมาทรกรรมเปลา ๆ มันยังไมอ ดนมหากินเองไมไ ด ฆาแม
มนั แลว ก็จาํ เปน ตองฆา ลกู มันดว ย”
“โธ. ..นา สงสารมนั เหลือเกิน ทาํ ไมคณุ ถึงเปน คนใจดําอาํ มหติ อยา งนน้ี ะ เล้ยี งมันแตเ ล็กๆ
ยงั ไมอ ดนมอยา งน้ที าํ ไมถงึ จะไมเ ช่ือง ฉันอยากจะไดลกู หมีอยทู ีเดยี ว”
ดารินคราง ทาํ หนาเหมือนจะรอ งไห พรานใหญก ะพรบิ ตาปริบๆ แตเชษฐาหันมาจบั ไหล
นองสาว พูดปลอบวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

535

“เชอื่ รพนิ ทรเ ถอะ นอ ย! ไมม ปี ระโยชนห รอก ลูกหมคี วายไมมที างจะเชอ่ื งไดห รอก ตอน
เลก็ ๆ มนั ดเู ชอ่ื งกจ็ ริง แตพ อโตขึน้ มนั เลนงานเราแน โดยเฉพาะอยางยง่ิ อตี อนแตกเปล่ียวเปนหนมุ
เปนสาวนี่ มนั ไมเ ลือกหนา อินทรหนา พรหมหรอก และขนื เอามากเ็ ปนภาระอยางวา นอยคดิ จะ
เดนิ ทางหรือจะเก็บลกู สัตวปา มาเลยี้ งกันแน เรานะชอบวุน วายหาเรื่องยุงเสมอแหละ...”

แลว เชษฐาก็หนั ไปทางรพนิ ทร
“พวกเรากําลงั รอคุณอยทู ีเดยี ว ออกเปน หว งที่เหน็ ค่ําแลว ยงั ไมโผลม า น่ีก็กาํ ลงั กนิ ขาว
กนั ไปไดครงึ่ หนึ่ง พอดไี ดย นิ เสยี งปน เลยออกมาน่แี หละ ไปผลดั เส้ือผา เสยี ไป แลวมากินขาวพรอ ม
กนั คอยคยุ กนั ตอนน้ันกไ็ ด”

รพินทรสง ไรเฟล ท่ีเปย กชืน้ ไปดวยนํ้าใหแ งซาย เพื่อใหชว ยชําระลา งทาํ ความสะอาด
ตัวเองเดนิ กลบั ไปทเี่ กวยี น สองสามนาทหี ลังจากนนั้ เขาก็รว มวงอาหารคา่ํ กบั คณะนายจาง ซึ่งยงั กิน
คางอยู

“กอนทีเ่ ราจะไดยนิ เสียงปน จากคุณเลก็ นอ ย เกิด เสย และจันเขา มาคยุ กับเราในนี้ พดู กนั
ถงึ เร่ืองหมีอยทู ีเดยี ว พวกนน้ั บอกวา แถวนี้หมีชุมและดมุ าก พดู กันหยกๆ แทบวา ไมทันขาดคาํ คณุ
กับบญุ คาํ กซ็ ดั มันเขา แลว”

ไชยยนั ตพ ดู ปนหัวเราะขณะทรี่ นิ บรั่นดีสงไปใหพ รานใหญครึง่ แกว ซึง่ เขารับไปดืม่ รวด
เดยี วหมด ดบั ความหนาวเยน็ ทก่ี ราํ ฝนมาตลอด

“ครับ ท่นี ี่ชมุ หนอ ย แตกไ็ มน ากลัวอะไรนัก ในกรณีทเ่ี รามาตัง้ แคม ปอ ยกู ันมากๆ คน
อยา งนี้ มนั ไมก ลาเขา มารังควานจนถงึ แคม ปห รอก ยกเวน เดนิ ไปประจนั กันซ่ึงๆ หนา เทา นน้ั แตถา
มานอนกันอยูเ พยี งสองสามคน มนั ก็เคยยอ งมางบั ขาไปเคี้ยวเลนบอยๆ เหมอื นกนั นสิ ยั มนั ไมคอ ย
จะด”ี

“มนั ไมใชส ัตวกนิ เน้ือไมใ ชห รอื ทาํ ไมมนั ถึงชอบยอ งมาเลน งานคนเหมอื นเสือดว ย?”
ดารินปจุ ฉาดว ยความไมเ ดียงสาของหลอน
“ทไ่ี หนไดครบั ใครวา หมไี มกินเน้อื เจา สัตวค รึง่ ลงิ คร่ึงเสือประเภทน้ีกนิ สารพดั แหละ
ครบั ผลหมากรากไม รังผง้ึ แมลงขึ้นมาจนกระทั่งเน้ือสัตวทุกชนดิ เทาทม่ี นั จะหาได ขอใหมันหิว
ขนึ้ มาเถอะ คนสว นมากยังเขา ใจผิดนกึ วาหมีกินแตพ วกพชื หรือผลไมอ ยางเดยี ว กอ นนี้ผมเคยเอา
มาเลี้ยงไวตั้งแตล ูกเลก็ ๆ ตวั หนง่ึ ลามโซไ วท ่ตี นไมใ หญบ านพกั หนองนํ้าแหง อตุ สา หอ บรมไว
อยา งดี ใหก นิ ขา ว กนิ ผลไมเ หมอื นๆ กบั ท่เี ราเลีย้ งลิงเชือ่ งแสนเชอื่ ง จะเลนจะหวั อะไรก็ดนู ารักไป
หมด อวี นั หนงึ่ หมาเดินเฉยี ดเขาไปใกลๆ มันนกึ ยังไงขนึ้ มากไ็ มร ู ตบทเี ดยี วคอหกั ฉกี อกขยํา้ กนิ
หนาตาเฉย ย่ิงเหน็ เลือดทะลักออกมามันยิง่ ตะกรุมตะกรามใหญ เหน็ ทา จะไมไ ดเรือ่ งกเ็ ลยตอ งยงิ ทิง้
น่ันคราวหนึง่ อีกคราวหน่งึ ผมไดมาอีกตัวหนึง่ คุณอาํ พลขอเอาไป วาจะเอาไปใหลกู สาวเลยี้ งเลน
เพราะมนั นาเอน็ ดูดี ผมก็หา มแลว แกไมฟ ง ตกลงกต็ อ งใหไป สามเดือนหลังจากนนั้ คุณอําพลก็ตอ ง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

536

ยิงทง้ิ อีกเพราะโซข าด ไปเลนงานเอาลูกแมครบั เกือบถึงตาย ตอนทม่ี นั ขยํ้าเดก็ คนนนั้ ขนาดเอาไม
ตะพดฟาดมันยงั ไมยอมปลอ ย ตองลอ ดว ยปน เคราะหดนี ิดทีไ่ มถูกเอาลกู สาวของคุณอําพลเองเขา
ซึง่ ถาเล้ียงตอไปก็คงหนไี มพ น แน ใครตอใครอีกหลายคนทคี่ ิดจะเลีย้ งหมีควายใหเ ชอื่ ง พบกบั ความ
ลมเหลวมาแลว ท้งั นนั้ ไมว า จะเปน คนรักสัตวส ักขนาดไหน ลกู เสอื โครงหรือเสอื ดาวเสยี อกี ทว่ี า
รา ยๆ ถา คิดจะเล้ียงกนั จรงิ ๆ กย็ งั พอไหว แตกห็ าความปลอดภัยรอ ยเปอรเซ็นตไมไ ด ถาจะคดิ เล้ยี ง
สตั วป า ละก็ ตอ งเลือกเอาไอช นิดไมดรุ ายครบั ถึงจะปลอดภยั พวกเสือ หมี กระทงิ แรด อยา ไปยงุ
กบั มนั เปน อนั ขาด ขนื เลี้ยงไปกเ็ ทา กบั หาภัยใสต วั เอง นอนตาไมห ลับ นอกจากพอโตหนอ ยกใ็ ส
กรง อยา ไปคลกุ คลีกบั มันเทานนั้ สัญชาตญาณปา มันไมม วี นั หายไปได ไมว า จะเลย้ี งอบรมดีกนั สัก
ขนาดไหน เชอ่ื ผมเถอะ”

“เอ ถางน้ั พวกละครสัตวเ ขาเลีย้ งมนั เช่ืองไดยงั ไง?”
ดารนิ เถยี ง ยงั ไมย อมเชือ่ พรานใหญหวั เราะหๆึ
“คุณหญิงกต็ อ งดเู สยี กอ นซิครับวา พวกละครสตั วเขาเลย้ี งมันโดยวิธีไหน เขาเล้ียงดวย
การกําหราบใหมนั กลวั หงออยตู ลอดเวลา แซไ ฟฟา อยใู นมือทุกขณะ ยามที่เขาไปเลน หรือฝก หดั มนั
แตง น้ั ก็ปรากฏเปน ขา วกร่ี ายมาบางแลว ทเี่ สือ หมี หรอื สงิ โตขบหวั คนเลี้ยงคนฝกของมัน อตี อนท่ี
เขาเผลอ ในบรรดาสตั วอ ันตรายทจ่ี ะเลยี้ งไดเชื่อง กม็ ีอยูอยางเดยี วเทา น้ันคือชา ง แตถ งึ งนั้ เวลาตก
มนั ขึน้ มา กย็ งั กระทืบคนเลย้ี งเสยี บอ ยๆ ผมคลุกคลีอยูกบั สัตวป าพวกน้ี รธู รรมชาตสิ ัญชาตญาณ
ของมัน เคยพยายามทดลองมาทุกอยา ง เคยเลย้ี งแมก ระทง่ั ลูกเสอื ลูกกระทิง ลกู หมี ลกู หมาปา พอ
โตขน้ึ ไมเห็นมนั เชือ่ งไวใ จไดสักอยา ง ขนาดกวางทีว่ าไมน า จะมอี นั ตรายอะไรเลย เลี้ยงเสยี เช่ืองราว
กับววั บา น พอแตกเปลี่ยวเตม็ ทถ่ี ึงฤดูผสมพันธุ มันยังไลขวิดเอาเลย กระรอกตวั เลก็ นดิ เดยี ว ดดี นิ้ว
เรียกใหลงมาหาไดท กุ ขณะ เวลามันโกรธมนั กก็ ัดเรา แลวเราจะไววางใจอะไรไดกบั เจาพวกสตั ว
หนา ขนชนดิ น”ี้
หญงิ สาวเลกิ ควิ้ เอียงคอ สหี นา ยงั ฉงนคลางแคลงในคาํ พดู ของเขา
“ไมน า จะเปน ไปไดเ ลยนะ สัตวร า ยอน่ื ๆ อะไรก็ชา งเถอะ พวกหมนี ี่ฉันคิดเอาตามความ
รสู กึ ทีเ่ หน็ วา มันนาจะเล้ยี งไดเช่ืองทส่ี ดุ เคยเหน็ เพอ่ื นแหมม ท่ีองั กฤษเลยี้ งไว ดมู ันเชื่องนาเอน็ ดู
ออก จบั ใหน อนตักดดู ขวดนมเหมอื นเดก็ ๆ มันจะเลน จะหวั อะไรกเ็ หมอื นเด็กซนๆ อยูแลว และกม็ ี
แววฉลาดเหมอื นคน มันนาจะทิ้งสัญชาตญาณเดมิ ได ถา คลกุ คลใี กลช ิดกบั คนมากๆ”
จอมพรานจปุ ากเบาๆ โคลงศรี ษะ
“ถาหมีพันธุเ ลก็ ๆ ประเภทหมีคนหรือหมหี มา ก็พอทาํ เนาหรอกครบั เพราะตวั มันเลก็
พลาดพลั้งยงั ไงกย็ งั ไมส ามารถเลน งานคนใหถ ึงตายคาทใี่ นทนั ทีได แตถาเปน หมีพันธุใหญดุราย
ประเภทหมคี วาย เปน ไมต องหวงั ผมบอกแลว ยังไงวาตอนท่มี นั ยงั เปน ลูกเลก็ ๆ อยูน่ันแหละ มนั
นารกั มากจรงิ แตถาใหญขน้ึ มาหนอ ย เปนไวใ จไมไ ดโ ดยเดด็ ขาด เพือ่ นแหมม ของคุณหญิงท่ีวา
เลีย้ งมันจนเชอื่ ง ผมกค็ ิดวา เปน การเลย้ี งเลน ๆ ฉาบฉวย ในขณะทม่ี ันยังเปนลูกหมเี ล็กๆ อยเู ทา นน้ั

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

537

ถายังเลย้ี งใกลช ิดแบบนน้ั ไปจนมนั ใหญ ตองเคราะหรา ยแน ไอส ตั วป ระเภทหมีนกี่ ็ดใู จมนั ยากอยู
แลว มันจะเลน กับเราหรอื เอาจรงิ ดไู มอ อกเลย เพราะนิสัยของมันตามปกติ ก็ชอบตบกัดหรือแทะ
อยูเปนประจําแลว อตี อนมนั ยังเล็กๆ อยู มนั เขามาตบหยอกๆ หรือแทะมือไมเ ราเลน เรากน็ กึ วา มนั
เลนกบั เรา แตพ อมนั โต มันตบเราโครมเดียวแบบทีเลน ทจี ริง เรากค็ อหักหรือหนงั หวั ถลกแลว และ
สันดานมันกช็ อบตบเปนประจํา”

“ถาง้ันเราตดั เข้ียวเล็บมันเสยี ไมไดเ หรอ?”
หลอนถามอยา งเด็กๆ
พรานใหญห วั เราะขาํ ๆ ไมตอบวากระไรเพราะออ นใจ เชษฐากบั ไชยยนั ตเ องก็อดหวั เราะ
ออกมาไมได
“นี่ แมคุณ...” เพอื่ นชายลากเสยี งมาพรอ มกบั หัวเราะ “เล็บหมเี ล็บเสอื นะ มันไม
เหมอื นกบั เลบ็ ของสาวสําอางโฉมอยา งเธอหรอกนะจะไดเจียน ตดั หรือแตง ใหเปน รปู อะไรกไ็ ด
ตามตองการ รูไ วเสยี ดว ย เล็บของไอสัตวพวกนี้ถงึ แมน จะมลี กั ษณะเปน เลบ็ ก็จริง แตมันมเี สน
ประสาทติดอยดู ว ย เปน อันหนง่ึ อันเดยี วกบั เนอ้ื ของมนั ทเี ดียว ตัดเลบ็ ของมันกเ็ หมือนตัดนวิ้ มนั นน่ั
แหละ เพราะมันจะตองรูส กึ เจบ็ ปวด และมีเลอื ดออกมากดวย เขีย้ วกเ็ หมือนกนั ถาตดั ก็แปลวา เธอ
จะตอ งวางยาสลบมนั เสยี กอ น แลวมันกจ็ ะกลายเปนสตั วทุพพลภาพพกิ ารไป อาจตายเลยกไ็ ด โธ
เอย! แพทยห ญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ นกั ศกึ ษาผกู าํ ลงั จะไดปริญญาเอกทางมานุษยวทิ ยาอยูรอมรอ
เดก็ อมมือแทๆ ”
ดารินตาเขียว ตวาดแวด
“กฉ็ ํนไมร นู ย่ี ะ! คนไมร ู มนั โงท ุกคนแหละ และใครจะไปตรสั รอู ะไรไปเสยี หมดทุก
อยา ง กน็ ึกเอาตามสามัญวนิ จิ ฉัยธรรมดานะซิ เล็บคนยังตัดได เล็บหมเี ลบ็ เสอื ก็นา จะตัดได
เหมือนกนั ไปรเู มอ่ื ไหรล ะ วาเลบ็ มันมีเสน เลือดเสน ประสาทหลอเลย้ี งอยูด ว ย เอาละ เรื่องหมเี ลย้ี ง
ไมเ ชื่องนี่ เปน อันวา ฉันยอมแพ และไมค ดิ ทจ่ี ะดนั ทรุ งั เลย้ี งมันอกี ตอ ไป ดลี ะ สงสยั มานานแลว
เกี่ยวกับเรอื่ งหมนี ี่ ขอถอื โอกาสนถี้ ามนายพรานใหญเสยี ใหร แู จงเหน็ จริงกนั ไปเสียที ชวยวสิ ัชนา
หนอยไดไหมละ”
รพนิ ทรอ มยม้ิ พดู เบาๆ โดยไมมองหนา
“มอี ะไรท่ีคุณหญิงสงสยั กเ็ ชญิ เลยครับ ผมจะพยายามใหค วามจรงิ เทาทผี่ มสามารถ
ทเี ดียว”
“เขาวา กันวา ...”
หลอ นพดู ชา ๆ หัวเราะไปพลางอยา งนกึ ขําตวั เอง
“...ไอสัตวประเภทหมีนี่ เวลาเราเดินไปพบมันในปา เราแกลงทําเปน นอนตายน่งิ เฉยไม
กระดกุ กระดิก มนั จะมาเพยี งแคด มๆ แลว มันกเ็ ดนิ เลยไปโดยไมทําอะไร จรงิ หรอื เปลา ตอนเดก็ ๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

538

เคยไดย ินเขาเลาๆ กันมานกั วา ใหเ อาผาผูกเปนปมหวั ทา ย เอาหวั กบั เทา ใสเขา ไปในผาน่ัน แลว นอน
เฉยๆ มันจะเดนิ มาเอามอื ตบเบาๆ ท่หี วั ที ทเี่ ทา ทแี ลวกว็ ิ่งหนีไป”

“เออจรงิ ฉันเองก็เคยไดย นิ ผใู หญเ ขาเลา ๆ กนั อยา งน”้ี
ไชยยนั ตร องออกมาอยา งครน้ื เครงอกี คนหนง่ึ พรานใหญกดั รมิ ฝปากกลัน้ หัวเราะ แลวก็
ปลอยกา กออกมา
“ครบั ผมก็เคยถูกผใู หญห ลอกมาเร่อื งน้เี หมอื นกนั ”
“กม็ ันจรงิ หรอื เปลา ละ?”
“ถาคุณหญิงเจอหมี แลว แกลงทําเปน นอนนิง่ ๆ หรอื เอาผาคลมุ โปงอยางวานล่ี ะก็ หมีมนั
เขามาดมๆ แลวก็ย้ิมแฉง เลยครบั พอยิ้มอ่มิ อกอิ่มใจดแี ลว มนั กจ็ ะเร่ิมตน ลงมอื แทะเนอ้ื คณุ หญงิ
อยางเอรด็ อรอยทเี ดยี ว”
“ตา ย! กแ็ ปลวา ทีเ่ ขาเลามานน่ั นะไมจ ริงนะซิ”
“มเี รอ่ื งจรงิ ทผี่ มจะเลาใหฟ ง เกยี่ วกับเร่ืองนีค้ รับ”
รพนิ ทรพดู พยายามกลั้นหวั เราะจนหนา แดง ขณะที่มองหนา ตนื่ ๆ ของนายจางสาวสวย
“...สมยั ท่ีผมยงั เปนตาํ รวจตระเวนชายแดนอยูแถวแมสะเรียง ลกู นอ งพลตํารวจในกอง
ของผมสองคน เดนิ ตรวจเขาไปในปา ลึก เจอเอาหมีความเขาตวั หนง่ึ พอดี เจาคนหนง่ึ เผนหนเี พราะ
ความตกใจ อีกคนหนง่ึ หนไี มทันจวนตวั เตม็ ที ชะรอยหมอจะนกึ ถึงนทิ านหลอกเดก็ เรือ่ งเดยี วกันน้ี
ขนึ้ มาได ก็เลยทําเปนนอนตายไมกระดกุ กระดกิ หมีเดนิ ปรเ่ี ขามาดมๆ อยา งวา น่นั แหละ แตแ ทนท่ี
มนั จะตบหัว ตบทา ยเบาๆ แลวเดนิ ผละไป มนั กลบั ขย้าํ เขาให รองโวยวายลน่ั ไปหมด เจา เพื่อนทวี่ ง่ิ
หนไี ปครง้ั แรกไดย นิ เสียงเพอ่ื นมันรอ ง กไ็ ดสติวิง่ หวนกลบั มาเอาคารไบนยิง หมผี ละหนไี ป เพอ่ื น
ถกู ขยาํ้ สาหัส จนถงึ กบั บก.ตอ งสง เฮลคิ อปเตอรม ารับตัวกนั กลางปา สงโรงพยาบาล เร่ืองนี้
เอิกเกริกมากถงึ กับหนงั สอื พมิ พล งทีเดียว”
เชษฐากับไชยยันตป ลอยกา กออกมางอหาย ดารนิ ไดแตก ะพริบตาปรบิ ๆ ย้ิมเจอ่ื น บน
ออกมาออยๆ
“วา! แลวทาํ ไมเขาถึงบอกกนั ไวย งั งั้นกไ็ มร ู ฉนั เองกย็ ังนกึ วายังงนั้ เลย ดที ีถ่ ามคณุ
เสียกอน มา ยงน้ั กโ็ งอยูน นั่ เอง”
“เพราะฉะนนั้ เจอะหมีอยานอนครับคุณหญงิ พยายามหาทก่ี าํ บังเปน อันดับแรก ถา มันยัง
ปรเ่ี ขา มาละก็ แสกหนา สะบัดไหลแ ลว กท็ รวงอก คอื เปาหมายทว่ี างกระสนุ ไรเฟล ต้งั แตข นาด .375
ข้นึ ไปจัดวา ปลอดภยั ทส่ี ดุ ยกเวน แตคณุ หญิงจะเบือ่ ชีวติ เตม็ ที แลว ก็อทุ ิศตวั ใหเปนอาหารของมนั ก็
ไปอกี เรอ่ื งหนง่ึ ”
ม.ร.ว.สาวคนสวยไมก ลาวอะไรอีก เชษฐากบั ไชยยนั ตย ังคงหวั เราะคร้ืนเครง และ
วิพากษว จิ ารณก ันถึงเรื่องหมกี ับตาํ รวจชายแดน คนท่ีรพนิ ทรเ ลาตอไปอีกอยางขบขนั สนุกสนาน
จนกระทง่ั ตางรับประทานอาหารเสรจ็ และแงซายเอากาแฟเขา มาให

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

539

คร้นั แลวจงั หวะท่ีทกุ คนพกั ผอ นกนั ดว ยกาแฟนนั่ เอง เชษฐากเ็ อย ถามพรานใหญถ งึ ผล
การสาํ รวจรอยไอแหวง

แววตาอันสนกุ สนานรา เรงิ จากเรอ่ื งที่ไดส นทนาแบบผอ นอารมณกันเม่ือครูของรพนิ ทร
มปี ระกายเครียดขรึมจริงจังลงในบัดนนั้ เขาดูดกนบหุ รจ่ี นแกมตอบ แลวเปาชาๆ ใหม นั ระบายออก
ทางปากและจมกู ลงเบื้องต่าํ

“เมอ่ื คนื ท่ีผา นมาน่เี อง มนั พากันไปกนิ ดนิ โปงทโ่ี คกกะสงั ...”
เขาบอกดวยเสยี งหาวตาํ่ แผว เบา
“ตอนใกลร ุง พรอมๆ กับท่เี ราเรม่ิ ออกเดินทางเคลอ่ื นยายจากโปงกระทงิ นั่นเอง มนั กข็ า ม
สนั เขาบา ยหนา ไปทางตะวันตกเฉยี งเหนือ ผมขามเขาตามมันไปอีกสองลกู ถงึ ไดจ บั ทิศทางแนนอน
วา มนั มุงไปโปงผีสงิ ถา ไมเ ปน หว งทน่ี ัดไววา จะตองรบี กลบั มาพบกบั พวกเราทนี่ ่กี อ น ผมเช่อื วา คง
ตามมันไปทนั ทโ่ี ปง ผีสิงภายในใกลๆ รุงของคนื นแ้ี หละครบั ไมค ิดเหมือนกนั วาจะไดรอ งรอยของ
มันกระชนั้ เขา ไปเกินคาด เลยทาํ ใหม าชา ผดิ เวลาไป ฝนตกพรําไปทวั่ ทกุ ลูกเขาทางโคกกะสัง ดนิ
แฉะทาํ ใหส ังเกตรอยไดถ นดั เหลอื เกนิ ”
เชษฐาเคาะกลอ งยาเสน ลงกบั ขอบโตะ แลว บรรจุอยา งชา ๆ
“นา เสยี ดายเหลือเกนิ ท่ีทางฝา ยพวกผมไมร แู ผนที่ของบรเิ วณปาแถบนมี้ ากอ นเลย ลมื นึก
ไปถนดั มา ยงนั้ กอ นออกเดนิ ทางใหค ณุ ชว ยเขยี นคราวๆ โดยสังเขป ไวใ หศ ึกษาบา งกจ็ ะดี เพราะ
ฉะนนั้ ตาํ แหนง ทศิ ทางตา งๆ ทีค่ ณุ บอกทกุ ครัง้ ไปวา ท่ีนนั่ ท่โี นน อยูทางดานไหน ทศิ ไหน หางจาก
อะไรเทา ไหร”
รพนิ ทรเ หลียวซา ยแลขวา ดารินรูท ัน ไมพ ูดอะไรเลย เดินเขาไปรื้อหบี สมั ภาระสวนตวั
ของหลอน อดึ ใจเดยี วก็ควา กระดาษกบั ดนิ สออันเปนเครอ่ื งเขียนวทิ ยานพิ นธของหลอนทต่ี ดิ ตวั มา
ดว ยนาํ มาสง ใหก บั พรานใหญ รพนิ ทรส เกตซเปน แผนท่ีคราวๆ แสดงปา ทงุ และขนุ เขา ทศิ ทางที่
โขลงไอแหวง บา ยหนา ไปใหท ุกคนดโู ดยสงั เขป รวมทั้งตาํ แหนงทต่ี งั้ แคมปในขณะนี้ และผอู า น
แผนที่ก็ลวนเปน นายทหาร และแพทย เพราะฉะนน้ั เพยี งอธบิ ายประกอบนิดเดียว คณะนายจางทงั้
สามกก็ ระจางแจง โดยตลอด
จากการพบรอยในครง้ั แรก และแยกทางกบั ขบวนเกวยี นทง้ั หมดเพอื่ ตดิ ตามไปนน้ั แผน
ทแ่ี สดงใหเ หน็ วา พรานใหญแกะรอยไปทกุ ระยะ ตาํ แหนงไหนที่มนั หยดุ หากิน มีรอยกากบาทไว
อยางชดั เจน โขลงไอแหวง ขามไหลเ ขาลกู หน่งึ แลว ยึดเสน ทางดานบนสนั เขา อนั เต็มไปดว ยความ
ทุรกันดาร ชนิดทเ่ี กวียนไมส ามารถเดินทางข้นึ ไปไดน นั้ มงุ ลว่ิ ไปทางทิศเหนือทาํ ทาเหมอื นจะไป
ทางปา หวาย อันเปนบรเิ วณทุง หญาราบสงู ในระหวางหบุ กวางใหญไ พศาล สลับซบั ซอนไปดว ย
ขุนเขาใหญนอ ย แตแลวมนั ก็แยกทางผา นหบุ ดานตะวนั ออกตดั ปา โปรง ปา เตง็ รังไปทะลอุ อกดงรวก
ซึง่ มบี ริเวณอนั เปน ดนิ โปงช้ันดีและบอ นาํ้ ซบั อยูใ กลๆ กัน จากน้นั กท็ ะลุออกทงุ หญาคาท่กี ําลงั แตก
ระบดั มงุ เขาดงลึกอีกตอนหนึง่ ท่เี รียกกนั วา ‘โปงผสี งิ ’

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

540

ระยะระหวางโปง ผีสิงกับปาหวาย มเี ขาใหญก ั้นอยูสามลูก แตล ะชว งสลับไปดว ยทงุ โลง
และดงทบึ เชษฐาและไชยยันตพจิ ารณาดแู ผนทีแ่ สดงภมู ิประเทศและบรเิ วณตางๆ เหลานั้นอยา ง
ใครครวญ และสอบถามรพินทรอ ยูตลอดเวลา

“ลงแบบน้ี ใหเ วลาอยา งชาอกี สามวนั นบั ตงั้ แตวนั พรุงนม้ี ีหวงั ตามทนั ”
ไชยยนั ตพ ึมพาํ
“ตามแผนทท่ี ค่ี ุณเขยี นมาใหด นู ่ี รูสกึ วา ไอแหวงจะนาํ โขลงของมนั เดินวนเปนรปู วงรี
และไมไ ดอ อกไปพน รัศมกี ารเดินทางของเราเลย คลา ยๆ มันจะวนลอเรายงั งน้ั แหละ และเสน
เดินทางกล็ อ มเราอยูต ลอดเวลา ไมไปไหน”
พรานใหญก ม ศีรษะลง ตาคมภายใตข นตายาวของเขาหรซ่ี ึมครนุ คิดหนกั ดจู ะมปี ระกาย
กังวลเรนลับผดิ ไปกวา ทกุ ครง้ั
“ครับ คุณชายเขาใจถูกแลว มันกําลังเลน เอาเถดิ เจาลอ กบั เรา ขณะน้ีมนั อยทู ีว่ าระหวา งเรา
กับมัน ใครจะเขา ถึงตวั ใครกอนเทานนั้ นี่ไมใ ชธ รรมชาตสิ ามญั ของสตั วปาเสยี แลว สมองของมัน
ไมนา จะมไี ดถงึ ขนาดนีเ้ ลย คลา ยๆ จะมอี ะไรสกั อยา งคอยบงการมันอยู เปน รายพิเศษท่ีผมเองก็
ยอมรบั วา เพ่ิงจะพบ”
“คณุ วางแผนไวย งั ไง?”
ภายหลงั จากนงิ่ ไปอึดใจใหญ จอมพรานกพ็ ดู ขึ้นอยา งระมดั ระวัง
“พรงุ นเี้ ราจะเดินกนั ตอ ไปในเสน ทางปกติ คอื บายหนาทศิ เหนอื ตามเดิม ประมาณเที่ยง
จะถงึ หบุ ชะมด”
พรอ มกบั พดู เขาวนดนิ สอลงยงั ทีห่ มายแหง หนึง่ ในแผนที่
“...เมอ่ื ถึงท่นี แ่ี ลว กองเกวียนจะคงใหเ ดินทางตอ ไปในเสน ทางเดมิ ซง่ึ จะถึงหว ยยายทอง
ราวใกลค ํ่า สว นผมจะแยกทางทีห่ บุ ชะมดนี่ ออกสํารวจรอยมันอีกครง้ั และพอค่ํากจ็ ะไปบรรจบกับ
ขบวนเกวยี นทห่ี วยยายทองเหมอื นวนั น”้ี
แลว กเ็ งยหนา มองดเู ชษฐาและไชยยันต เอย ตอมาวา
“สาํ หรับพรุง น้ี ทางคณุ ชายจะแยกจากขบวนเกวยี นออกเดินสาํ รวจกบั ผมกไ็ ดค รับ ถา
ตอ งการ”
คณะนายจางหนั ไปมองกนั เอง เหมือนจะหารอื
“แตถึงอยางไร เราทัง้ หมดกต็ อ งไปบรรจบกบั ขบวนเกวยี นที่หว ยยายทอง ในตอนคาํ่ มิใช
หรือ”
ไชยยนั ตถ าม
“ก็...สุดแลวแตซิครับ สําหรบั กองเกวียนจะเดนิ ทางไปคาํ่ ทีห่ วยยายทอง และตองหยดุ พัก
อยูท่ีนน่ั แนๆ ถาผมแยกทางสาํ รวจไปตามลาํ พัง ถงึ อยา งไรเสยี เพือ่ ไมใ หทางคุณเปน หวง ผมก็ตอ ง
กลบั ไปสมทบทห่ี ว ยยายทองเพือ่ บอกขา ว แตถาพวกคณุ ชายตดิ ตามไปดวย เราอาจกลับไปนอนท่ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

541

หวยยายทอง หรืออาจตามรอยกระชนั้ ชิดมนั ตอ ไปในระยะยาว โดยไมจ าํ เปนตองยอ นกลับไปทห่ี ว ย
ยายทองกไ็ ด สุดแตจ ะตกลงกัน และถา ไมก ลบั ไปพบกบั ขบวนเกวยี นที่หวยยายทองอยางวานี่ ก็
แปลวาพวกเราแยกจากขบวนเกวียนออกตามมันจรงิ จังกนั เลย เริม่ ตน ทหี่ บุ ชะมดนแี่ หละ จะไดบ อก
พวกเกวยี นใหเ ขาออกเดินทางลวงหนา ไปเรอ่ื ยๆ โดยไมต อ งหยดุ รอ เราคอยไปดกั พบที่ใดทห่ี น่ึง
ขางหนา แลว แตจ ะนดั กนั อาจเปนทป่ี าหวายก็ได”

“หมายความวา เราจะตอ งแยกกาํ ลังแบงพวก กลายเปน สองฝาย ตางฝา ยตา งเดนิ งน้ั ร”ึ
รพนิ ทรกม ศีรษะเนบิ ลง
“ก็ตอ งเปนทาํ นองน้นั แหละครบั พวกเกวยี นก็มุงหนา ตามเสน ทางเร่ือยๆ ไป สวนพวกที่
จะติดตามมนั โดยเฉพาะ ก็แยกไปตะหาก โดยมีทหี่ มายพบกนั เปน แหง ๆ ไปแลวแตจ ะนดั แนะ
เพราะเปน ไปไมไดในกรณที ีเ่ ราจะตามลามนั โดยมกี องเกวยี นทง้ั หมดรว มทางไปดว ย อยางท่ผี มได
เคยเรียนไวแ ลว แตแ รก ขบวนเกวียนใหญจะมฐี านะเปน คา ยพกั เคลอ่ื นทข่ี องเรา เรากําหนดเสนทาง
เดินใหเขา ทพ่ี กั คางแรมแตล ะแหง เพราะฉะนนั้ ไมว า เราจะตดิ ตามโขลงไอแ หวง ไปทางไหน เราก็
สามารถจะไปพบกับขบวนเกวยี นไดเ สมอ มนั ชว ยใหไ มต องเสียเวลาเก่ียวกบั เสน ทางเดนิ ใหญของ
เรา และถา จาํ เปนจรงิ ๆ เกีย่ วกบั การตามลา ไอแหวงเนน่ิ นานออกไป พวกเกวยี นอาจเดินทาง
ลวงหนาไปรอเราอยทู ห่ี ลมชา ง อนั เปนสถานีปลายทางกอ นแลวกไ็ ด”
“ผมเขา ใจดใี นขอ น้ี...” เชษฐาวา อยูใ นอาการใครครวญอยา งรอบคอบ “ถาเรายงั เดินทาง
กันไปเรอื่ ยๆ เปน ขบวนแบบนี้ ก็ไมม วี ันทเ่ี ราจะตามไอแ หวง พบ นอกจากจะแยกกนั ออกเปนสอง
ฝาย แตทนี ้ีคณุ เคยคิดบา งไหมวา ถาพวกเราเกดิ แยกกนั ออกเปน สองฝายแลว อะไรจะเกดิ ข้ึนบา ง
พวกทจ่ี ะแยกออกตามลานะ ไมมอี ะไรตอ งหว งหรอก เพราะคุณซง่ึ เปน ผูนาํ สําคญั รวมท้ังพราน
พน้ื เมอื งมือดีของคณุ จะตอ งมาทางฝายตามลา สวนทางพวกเกวยี นอยางเกงกจ็ ะมพี รานนาํ ทาง
ควบคุมอยูเพยี งคนเดยี ว เหตุรายทเี่ ราคาดคดิ ไปไมถึง มันอาจจองคอยจังหวะเลน งานขบวนเกวยี น
ขณะทพี่ วกเราแยกกันแลวกไ็ ด ทแี รกผมก็ไมเคยหวงในขอน้มี ากอ นเลย แตเ มือ่ เหตุการณม นั ได
ปรากฏขึ้นใหเ หน็ เปน ตวั อยา ง มนั เตือนสังหรณอยางไรบอกไมถกู ลองคิดดูเถอะ พอเราเริม่ ติดตาม
ไอแ หวง กนั จรงิ จงั ไอผ ีโขมดกล็ งมาเลนงานพวกเราถึงในแคมปใ นเวลากลางคืน ยงั ไมร วู าคนื นี้
หรอื คนื ตอ ๆ ไป เมือ่ ไหรม นั จะมาอกี แลว กองทพั ของเจา พวกทหารพระรามที่เราเผชญิ มาเมอ่ื เทยี่ ง
วันน้อี กี ละ ลองคดิ ดซู ิวา ถาเหตุรายในทํานองนี้เกดิ ซํ้าข้ึนอีก ในระหวางท่ไี มมีคณุ รว มอยใู นกอง
เกวยี น พวกเกวยี นจะทาํ กนั ยังไง ถงึ ไอแ หวง เองกเ็ หมอื นกนั ใครจะรไู ดว ามันวางแผนไวย งั ไง
ขณะท่ีคณุ ควบคมุ อยูกับกองเกวยี นทัง้ หมด มันก็อาจยงั ไมกลา ทีจ่ ะเขา มาจโู จมพวกเรา แตถา คณุ
และพวกที่จะตามลา มันโดยเฉพาะแยกไปเสีย น่นั ยอ มเปน โอกาสอันดีเลศิ ของมันดเี ทียว การท่ที าํ
ใหพ วกเราตอ งแยกกนั ออกเปนสองฝาย จะเปนอบุ ายของมันหรอื เปลา ก็ไมม ใี ครทายถกู ”
ระหวา งทพี่ รานใหญน ง่ิ ไปดว ยเหตผุ ลอนั นา คิดของหวั หนา คณะเดินทางผูถ ถ่ี วน ไชย
ยันตกค็ รางออกมา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

542

“อือม จรงิ ของแกเชษฐา แตถงึ อยางไรมันกต็ อ งมกี ารเสย่ี งกนั บา งละ เมื่อเราระแวง
ลว งหนา ไวอ ยา งนีแ้ ลว วธิ แี กกม็ ีอยูทางเดยี วเทาน้ัน คือเราอยาเอามอื ดไี ปกับฝา ยตามลา เสียหมด คดั
ตวั แบง กาํ ลงั กนั ออก อยา งนอ ยทีส่ ุดกจ็ ะตอ งเอามือเกงๆ ท้ิงไวใหคอยควบคุมกองเกวยี นสักสอง
สามคน พอท่จี ะคมุ ครองขบวนเกวยี นได ไมว า จะเกดิ อะไรขึน้ พรานของรพินทรสี่คนไมจ าํ เปนที่
จะตอ งใหไ ปกบั เราหมด ใหร พินทรค ัดไปเพียงคนเดยี วก็เห็นจะพอ แตฉนั ขอเสนอวา ใหพ วก
ตดิ ตามลา นี้ ควรจะมแี งซายไปดวยคนหนงึ่ พรานใหญคนหนึ่ง พรานพ้ืนเมอื งอกี คนหนงึ่ เปนสาม
คนก็พอเพยี งถมฐานไปแลว ทเ่ี หลืออีกสามคนใหทําหนา ท่คี วบคมุ กองเกวยี น แบง กําลงั ไดเ ทากนั
พอดี หรอื ยงั ไง?”

เชษฐายังไมไดต อบเชน ไร นอกจากจะน่งิ คดิ ความเงียบปกคลุมวงสนทนาหารืออกี ครั้ง
ดารนิ ในขณะนกี้ ็เงียบกรบิ ดูเหมอื นจะเปน ครั้งแรกที่ ม.ร.ว.หญงิ คนสวยทําตวั เปนผสู งบฟง ท่ีดี โดย
ไมแสดงความเหน็ ใดๆ ทง้ั สน้ิ

ในทส่ี ุด รพนิ ทรก็เอยขน้ึ แผวตาํ่
“ผมเองกเ็ พงิ่ จะมาเฉลียวใจ เพราะไดย นิ คุณชายพดู ขึน้ นแ่ี หละครับ เหตุผลของคณุ ชาย
นาคดิ มากทเี ดยี ว ตงั้ แตเราเริ่มตัดสนิ ใจคดิ ตามหมายลาไอแหวง กนั อยา งจรงิ จงั น่ี มันคลา ยๆ จะมี
อาถรรพณอ ะไรกไ็ มทราบ ทําใหเ ราตอ งเผชิญกับเหตรุ ายตางๆ อยา งคิดไมถึงมากอน ดูยงั กบั วาไอ
แหวงโปรยพษิ รา ยไวเปน กองระวังหลงั สาํ หรับมนั งัน้ แหละ เรายิ่งตามมันไปมันก็ยิง่ นําเราไปสู
อนั ตรายแบบประหลาดๆ ซง่ึ เหมอื นจะเปน เกราะหรือกาํ แพงสกดั กนั้ มนั ไวจากพวกเรา เร่ิมตน ดวย
ผโี ขมด แลว กก็ องทัพวานรอยางทเี่ ราเผชิญมาแลว อกี อยางหนงึ่ พวกเราย่งิ มีจํานวนมากเทา ไร และ
ยิง่ แบง แยกกนั ออกไปก็มีอนั ตรายเพมิ่ ขน้ึ เพียงน้ัน จริงตามทคี่ ุณชายวา แตในทาํ นองเดียวกนั ถาเรา
ไมแยกตัวออกจากกองเกวยี น เราก็ไมมที างจะตามมันทนั ”
“ที่พดู กันมาน่ี เทาทฟี่ งดู รสู ึกวา ทงั้ พใี่ หญก ็ดี ไชยยนั ตก ด็ ี หรอื แมแ ตน ายพรานของเราก็
ดี พยายามจะคดิ วา ไอแ หวง เปนชา งผี หรอื มิฉะนั้นกช็ า งทีม่ อี ทิ ธปิ าฏิหาริยผ ดิ ธรรมชาตไิ ปกวา สัตว
ดิรจั ฉานธรรมดาเสียเกนิ ไปแลว เหตรุ า ยตา งๆ ทเ่ี กิดขึน้ ....ทาํ ไมถงึ คดิ วาเปนกลอบุ ายของมัน? ถงึ
อยางไรมันกเ็ ปน สตั ว คงไมม สี ติปญญาจนถึงกับวางเลห วางกลกบั เราไดถ ึงเพยี งนน้ั หรอก จริงละ
เม่อื เราเรมิ่ ตดั สนิ ใจทจี่ ะมงุ ลา มนั พวกเราตอ งเผชญิ กบั อุปสรรคและเสยี่ งภัย ชนดิ ทเ่ี ราไมคดิ วา จะ
เกิดขึน้ แตน่นั มันไมเ ปน สงิ่ ที่ทําใหเ ราเกิดมุมานะ ทจ่ี ะเอาตวั มันใหไ ดห รอกหรอื ?”
ดารินพดู ดว ยเสียงแชมชาฉะฉานขนึ้ เปนครั้งแรก ภายหลังจากนงั่ ฟง เงยี บๆ อยเู ปน
เวลานาน
“พวกเราไมมใี ครคดิ ทอ ถอย หรอื วาพร่นั พรึงในการจะตามลา มนั หรอก นอย...”
พีช่ ายหนั ไปตอบหา วๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

543

“และเรากไ็ มไ ดค ิดวามนั จะเปน ชางผี หรือชางวิเศษอะไรทั้งน้ัน แตเ ราจะตองทําอยาง
รอบคอบทส่ี ุด โดยไมใ หเกดิ อนั ตรายใดๆ ขน้ึ แกพวกเราทกุ คนแมแ ตพวกลกู หาบ พเ่ี ช่ือแนว า
สําหรบั รพินทรนนั้ ถาลําพังตวั เขาคนเดียว โดยไมตองมาคอยหวงพะวงถึงใครอยู เขาคงจะสบายใจ
กวานอี้ กี มาก และเรอื่ งไอแ หวง นี่ กไ็ มน า จะเกิดเปนปญ หาอะไรเลยแมแตน ดิ เดยี ว ถา พวกเรามอบ
หนาทใี่ นการตามลา มนั ใหแ กเขาโดยเฉพาะไมเ ขาไปยุงเก่ียวดว ย แตน ่เี ราทกุ คนก็มคี วามประสงคท่ี
จะลาเอง โดยใหเ ขาเปน ผูนํา รพินทรยอ มจะอยใู นฐานะหว งหนา พะวงหลังเปนธรรมดา เพราะเขา
ตอ งรบั ผดิ ชอบในความปลอดภัยของพวกเราทุกคน”

“คุณคิดวา จะกาํ จดั มันไดภ ายในเวลาสักเทาไหร? ถา คุณลงมือตามลําพงั ?”
หลอนหันไปถามพรานใหญโ ดยเรว็ รพินทรสบตาหญิงสาวแวบเดยี ว กเ็ มินผา นไปเสยี
อยา งไมส นใจ
“ผมรบั รองเวลาแนน อนไมไ ดห รอกครับ แตเปน การสะดวกและปลอดภัยสําหรบั ทุกคน
ทส่ี ดุ ถา จะปลอยใหเ ปน หนา ท่ขี องผมตามลาํ พัง”
“ถามจริงๆ เถอะ ปน หนึ่งกระบอกกับปน หลายๆ กระบอก ไหนจะดกี วา กันในการทาํ ลาย
ลา งเขนฆา ?”
“ถาการทาํ ลายลางเขน ฆา น้นั เปน เรือ่ งระหวางมนษุ ยต อ มนษุ ยละก็ ปนหลายกระบอกดี
แน แตถ าเปน การตามสตั วร า ย ปนกระบอกเดยี วจากมือที่ชาํ นาญเปนปลอดภยั ท่สี ุด”
“กแ็ ปลวา ทค่ี ณุ เปน ทกุ ขอยนู ี่ เพราะพวกเราสามคนขอติดตามไปกบั คณุ ดว ยนนั่ เอง?”
“คณุ ชายกบั คณุ ไชยยนั ตเ ขาใจผมดที ีส่ ุด แตถงึ อยางไรกต็ าม มันไมเ หลือบา กวา แรงอะไร
นกั หนา ทพ่ี รานรบั จางอยางผมก็มีอยูแลว ในกรณที ่ีจะตองนาํ ทางใหแ กนายจา งตามแตจ ะประสงค
และผมเองกไ็ มไดบ อกเลยวา จะขอทําการลามันตามลาํ พงั เพราะทราบเจตนาเดมิ อยแู ลว โปรดอยา
วติ กวาคุณหญงิ จะไมไ ดป ะทะกบั โขลงไอแหวงดว ยมือเอง ชาหรือเร็วเทานั้น”
“เปนการดมี าก ท่ีรหู นาที่ตวั เองเชนน”้ี
ดารนิ สวนมาดวยคาํ พูดทแี่ รง และกรา วตามนิสยั เดมิ อยางไมล ดละ พรานใหญไมถ อื เปน
อารมณเ พราะความเคยชนิ เปล่ยี นสายตาไปจับอยทู พี่ ี่ชายของหลอน
“เปนอันวา พรุงน้พี อถงึ หุบชะมด เราก็แยกทางกบั ขบวนเกวียน เริม่ ตน ตดิ รอยมนั ไปเลย
หรือครับ?”
“คอ ยปรึกษากนั ใหแ นน อนอกี ครงั้ เมอ่ื ถึงหบุ ชะมด”
หัวหนา คณะเดนิ ทางรอบคอบตามนสิ ัยปกติของเขา
“เราอาจแยกตามรอยมนั ไปในระยะยาว หรือวา จะแวะกลบั ไปนอนสมทบกับพวกเกวยี น
ท่ีหว ยยายทอง กแ็ ลว แตจ ะหารือกนั อีกครงั้ ดูเหตุการณก อ น แตถาแยกกนั ก็ตองจดั สรรกาํ ลงั ตามที่
ไชยยนั ตวา นนั่ แหละ คืออยา งนอยกต็ อ งใหมพี รานคมุ กนั อยใู นขบวนเกวยี นสามคน วา แตเมื่อ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

544

ขบวนเกวยี นออกจากหว ยยายทองในเชา ของวนั มะรนื นี้ จะมงุ ไปพักแรมที่ไหนอกี ตามเสนทางของ
คณุ ?”

“จากหว ยยายทองก็ข้ึนโปงผีสิง เดินอกี วันเต็มๆ หลังจากโปงผีสงิ กเ็ ขา เขตปาหวาย
ระหวา งเสนทางสายใหญที่มงุ เหนือโดยตลอดของเราน้ี ผมเชอื่ แนว าไอแหวงจะไมเดินสวนกลบั ลง
ใตอ นั เปนดา นตรงขา ม อาจเพียงแคเ ฉออกทางตะวนั ออกหรอื ตะวนั ตกบางเทานนั้ ถงึ เราจะแยกจาก
ขบวนเกวยี นออกตามมนั ทศิ ทางของเรากส็ อดคลองกบั เสนทางเดนิ สายใหญใ นรัศมขี า งเคียง ไม
แตกแยกออกไปไกลนัก ตามทนั ขบวนเกวยี นอยูทกุ ขณะ ไมใ ชไ ปคนละทิศละทาง พวกเราเดินได
เร็วกวา เกวียน และสามารถที่จะดกั หนา พบกบั ขบวนเกวยี นไดท กุ ระยะตามตองการ”

แลว พรานใหญก็ชําเลอื งมองดนู อ งสาวนายจางดว ยความหนกั ใจอกี คร้งั พดู ออ มแอมไม
เต็มเสียงนกั

“สาํ หรบั คุณหญงิ คงจะลําบากหนอ ยนะครบั เพราะเม่ือแยกจากขบวนเกวยี นกแ็ ปลวา
ความสะดวกสบายทกุ สง่ิ ทกุ อยา ง ทเ่ี คยไดรบั เปนอันหมดสิ้นไปในทันที สงิ่ ทเ่ี ราจะติดตวั ไปไดก ็
เพียงเครื่องหลงั ทบี่ รรจขุ องจําเปนเทา นน้ั เราตองใชชีวิตแบบในปาจรงิ ๆ แลว ”

หลอ นหัวเราะเสียงใสกงั วาน สะบัดเสนผมมนั ระยบั เหมือนมนุ ไหมทก่ี ระจายอยูเ ต็มแผน
หลงั ไปรวมกนั อยูที่ซอกไหลขา งหน่ึง มอื ลูบคลาํ อยทู ีเ่ สนผมงามเหลา นน้ั

“ขอใหเขา ใจอกี ครงั้ นายพราน ถาฉันรกั ความสะดวกสบายและถือเปน เรอื่ งสาํ คญั ยง่ิ ละก็
คุณจะไมพ บฉนั รว มอยใู นคณะเดนิ ทางนห้ี รอก การตามไอแหวง มนั จะเปนขอ พิสจู นเบื้องตน ใหค ุณ
เหน็ วา ฉนั พอจะรว มทางไปกับคณุ ไดห รือไมเมื่อออกจากหลม ชางแลว ”

“ถาง้นั กเ็ ห็นจะไมม ีปญ หาอะไรแลว ครับ ออ! ผมยงั ไมไ ดเ รียนใหท ราบอะไรอยางหนงึ่
เก่ียวกบั ไอแ หวง”

“อะไร?”
ทกุ คนถามมาเปน เสียงเดยี วกนั ราวกบั นัดกนั ไว! ”
“เปนเรื่องนา แปลกนา คดิ อีกอยางหน่งึ เหมอื นกนั ครับ”
พรานใหญพ ดู ชา ๆ ริมฝปากทคี่ ร้ึมไปดวยหนวดเคราอนั ไมเ คยแตะตอ งกับมดี โกนมา
ตลอดระยะออกเดินทาง มรี อยย้มิ เลก็ นอ ย
“ควายปาหรือท่เี รียกกนั วา ‘มหิงสา’ ตวั หนึง่ เดินหากินตามรอยโขลงของมนั ไปทุกระยะ
รอยนเี้ ร่ิมปรากฏข้นึ บนสันเขาอโี กงเปน จดุ เรม่ิ ตน แลว ก็ตามไปตลอด ไมว าไอแ หวงจะเคลอ่ื นไป
ทงุ หรือดงไหน ไมว า จะข้นึ เขาหรอื ลงหบุ เปน ควายโทน ตวั เดยี วโดดๆ ไมทราบวา ถิ่นเดิมของมัน
มาจากไหน สงั เกตดูจากรอ งรอยของมนั ที่ตามหลังโขลงไอแหวง ไป ขา มเขาใหญถ ึงสองลูก แสดง
วา มันคงปว นเปยนตามหลงั ไปเชน นี้เรื่อยๆ”
เชษฐากบั ไชยยันตล มื ตาโพลง อทุ านออกมาอยางตน่ื เตน แตด ารนิ ไมรูส ึกผดิ ปกตอิ ะไร
นัก เพราะไมเ ขา ใจมากอ น ไดแตทําหนา ตน่ื มองหนาคนโนนคนน้ที เี หมอื นจะถาม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

545

“ปาแถบน้ีมคี วายปา ดวยรึ รพนิ ทร? ”
ไชยยนั ตถามเรว็ ปรือ๋
“เกือบสิบปข องชีวติ ที่หากินอยใู นยานน้ขี องผม ผมเคยพบควายปา ครั้งหน่งึ ใกลๆ กบั
หลมชาง ยิงไมท นั แลว กต็ ามรอยไมพ บ หลงั จากนน้ั ก็เคยพบแตร อยอกี ครั้งหนงึ่ ตามไปเกือบเดอื น
มนั หายเขา ไปในดงท่เี รยี กกนั วา ‘นรกดาํ ’ ผมกเ็ ลยหมดความพยายาม การมาพบรอยของมันใน
คราวนี้ เดนิ ตามหลังโขลงไอแหวงไปราวกบั เงาตามตวั จงึ เปน ปรากฏการณท ี่แปลกมาก”
“คณุ คิดยังไง? เปนเรือ่ งบงั เอญิ ทม่ี นั เดนิ ซอ นรอยโขลงไอแหวง ไปชั่วขณะ หรอื วามันมี
เจตนาทจ่ี ะตามโขลงไอแ หวง ไปทุกระยะ?”
เชษฐาต้ังคําถามมาบาง หวั คว้ิ ขมวด
“มนั ยากทจ่ี ะเดาเหลอื เกนิ ครบั แตเทาทพ่ี บรอยปรากฏวา มนั ตามหลังโขลงไอแหวง ไป
เปน ระยะขา มวนั ขามคนื ทเี ดยี ว ไอแหวง หยดุ มนั กห็ ยดุ ทง้ิ ระยะหา งกนั ประมาณหนงึ่ กโิ ลเมตร ไอ
แหวงเคล่อื นโขลงออกเดิน มันก็เดนิ ดว ย ถามันยังตามโขลงไอแหวง อยูอยา งนี้ กอ นท่ีเราจะเขา ถงึ ไอ
แหวง มหี วังประจันหนากบั มันกอ นเปน ดา นแรก และถาพบมนั กอนไอแ หวง แผนการเขา ถึงตวั ไอ
แหวงก็ตองยดื เยือ้ ตอ ไปอกี เพราะเทากับวา มนั มฐี านะเปน กองระวงั หลงั ของไอแ หวง โดยตรง
ทีเดียว”
“เอ...แปลกแฮะ! เคยปรากฏมาบางหรือเปลา เกย่ี วกับในกรณที ไ่ี อควายปาเดนิ หากนิ ตาม
หลงั ชา งอยางน้?ี ”
“ถา เปน เรื่องบงั เอญิ ก็อาจมไี ดเหมือนกันครับ แตถ าเปนเจตนาของมนั โดยตรง ผมก็
ยอมรบั วาในชวี ติ พรานของผม ไมเคยพบมากอน อยางไรกต็ าม ทกุ ส่งิ ทุกอยา งในปามนั มักจะ
เกดิ ขึ้นไดในลกั ษณะพิลึกพลิ น่ั แปลกๆ เสมอแหละครับ เอาแนไ มไ ด”
“มีอะไรจะตอ งมาคิดกนั มากนักทเี ดยี วหรอื ในกรณที มี่ คี วายปา ตวั หนง่ึ เดินหากนิ ตาม
หลังโขลงไอแ หวง ?”
หญงิ สาวอดรนทนอยไู มไ ด รอ งถามมาอยา งสงสัย
“ควายปา เปน สตั วท ่รี ายกาจท่สี ดุ ...”
เชษฐาหนั ไปตอบนองสาวแทนใหแ กจอมพราน
“นอกจากความดรุ า ย ทรหด และอารมณบ าดเี ดือดโดยไมม เี หตผุ ลแลว มันยงั เปน สตั ว
ใหญชนดิ หนง่ึ ทีห่ ตู าจมกู ไวเหนอื กวา สตั วใ นประเภทเดยี วกนั ทุกชนดิ ถา พบคนจะสมู ากกวา หนี วธิ ี
ชารจก็ดุเดอื ด เตม็ ไปดว ยอบุ ายเลหก ลเกนิ เชอ่ื ทีเดยี ว ยง่ิ กวาน้ันยงั ไวเสียยิ่งกวา กระทงิ ถามนั เดนิ
ตามหลงั โขลงไอแหวงจริงตามที่รพินทรว า น่ี อนั ตรายของพวกเรากม็ เี พิม่ ขึ้นอีกมากทเี ดยี ว นอก
จากมนั จะเปน อุปสรรคเตอื นใหไ อแ หวงรตู วั แลว มนั กจ็ ะเปนดา นแรกทพ่ี ุงเขา ใสเรา รายกาจเสยี ยิ่ง
กวา ไอแ หวงเอง นแ่ี ปลวาไอแ หวง มเี กราะกันตวั รอบดา น”
หลอนมองไปทางจอมพราน พดู หนา ตาเฉย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

546

“พระเอกแหวง ของเรา ไปเซน็ สัญญาจางเจา มหงิ สาน่ีใหม าคอยเปนกองระวงั หลังของมัน
กระมงั ”

เม่อื เขาไมต อ ลอตอ เถยี งเชน ไร หลอ นก็พดู ตอมาวา
“มนั จะยากเยน็ สักขนาดไหนกต็ าม แตว ธิ ที ี่จะตัดปญ หาเรือ่ งนมี้ อี ยงู า ยนดิ เดียว ลม ไอ
ทรพีตวั นั้นเสยี กอ น หรอื คณุ มหี นทางอืน่ ยังไง”
“ก็ตอ งเปนอยา งท่คี ณุ หญิงวา นน่ั แหละครบั ถามันยงั ไมแ ยกทางกบั ไอแ หวงเสยี กอ น แต
ก็หมายความถงึ วา เราจะตองใชค วามระมดั ระวังและหนกั ใจเพิม่ ข้นึ อกี เทา ตัว ผมไมไ ดบ อกเรื่องนี้
ใหท ราบ เพ่อื ใหเ หน็ วาเปน เร่อื งใหญเ หลอื บากวาแรงอะไรเลย เพียงแตเ รยี นใหร ตู วั ลว งหนา
เทา นั้น”
“รูปรางหนาตาเปนยงั ไง เหมอื นควายปาแอฟรกิ าไหม?”
“คลายๆ ควายบา นธรรมดานี่แหละ แตใ หญก วา เทาตัว ตวั มนั เปน ควายกจ็ ริง แต
ประเปรยี ววอ งไวพอๆ กบั เสอื ตามปกตแิ ลว หายากมาก จนใครๆ คิดวาสูญพนั ธไุ ปหมดแลว ไอต วั
นห้ี ลงมาจากไหนก็ไมทราบ ผมไมมีเวลาพอท่จี ะสํารวจรอยยอ นตน ทม่ี าของมนั เพยี งแตเห็นมนั ยา่ํ
ซอนรอยโขลงไอแหวง ไปเทา นน้ั ถาคดิ จะไดรับการตนื่ เตนผจญภยั สดุ ยอด การทม่ี ีมันมารวมอยู
ดวยก็นับวา ไมผ ิดหวังทีเดยี ว และเปน โอกาสอันดเี ยย่ี มของเรา เพราะโดยทว่ั ๆ ไปแลว ถาเราคิดจะ
ลา ควายปา สกั ตัว เดนิ ปากนั ต้ังปย งั ไมมโี อกาสไดพบ ผมเองก็ยังไมแ นใ จวา ไอท รพีตัวนจี้ ะเดนิ
ตามหลงั ไอแหวงไปอกี กวี่ นั มันอาจแยกทางเสยี กอนกไ็ ด เราจะรแู นก็ตอ เมอ่ื ออกตดิ รอยไอแ หวง
พรุง น”ี้
“ไอต ัวนคี้ งจะมโหฬารนาชมซนิ ะ?”
ไชยยนั ตเปรย
“ก็ขนาดดนิ ตามไหลผาแขง็ ๆ เปน รอยกีบของมนั เห็นไดถนัดน่นั แหละครบั นํ้าหนกั พอๆ
กบั แรดขนาดใหญ เฉพาะรอยกบี กวางกวาฝามอื ของผมเสยี อีก กระทิงที่วา ขนาดใหญทสี่ ดุ รอยตีนก็
ยงั ไมเทา มัน”
ไชยยนั ตก ระเดือกนํา้ ลายลงคอฝด ๆ ทาํ หนา เบ เชษฐาเออ้ื มมอื ไปรินบร่ันดี สหี นาขรึมอยู
ในอาการเดมิ
“โดยใจจรงิ เราตอ งการลม เฉพาะไอแ หวง มหากาฬเทา นน้ั แตถามันยงั ไปทําตัวประหน่ึง
เปนพนั ธมิตรกบั ไอแหวง คอยเปนกองระวังหลงั ใหอยา งนีก้ ช็ ว ยไมไ ด จดั การเก็บไอท รพยี กั ษต วั น้ี
กอ น แลว คอ ยวากนั ถึงไอแ หวงเปน ลําดับตอ ไป แมจ ะตองเสยี เวลาไปอกี กต็ าม ใหตายซิ ไอแหวง นี่
มนั มตี บะแกกลาเอาจริงๆ ส่ิงรายตา งๆ ท่ีทยอยกนั เขา มาสกัดก้ันหรอื เลนงานเราเหลา น้ี ดูเหมือนจะ
เปน บรวิ ารของมันงั้นแหละ วาแตผ มยงั อดเสียวไอพ วกทหารพระรามทีร่ บกบั มันเมอ่ื เท่ยี งน้ไี มห าย
มนั จะแอบยกพลมาเลน งานเราเปน การแกแ คนคนื นห้ี รอื เปลากไ็ มร ”ู

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

547

“สาํ หรับเวลากลางคนื ไมตองเปน หว งหรอกครบั ลงิ ทกุ ชนิดเปน สัตวนอนในเวลากลาง
คืน ยกเวน พวกลิงลมหรอื นางอาย ซง่ึ ไมจดั อยูในประเภทลงิ เพราะฉะนั้นกลางคืนมนั ไมอ อกหากนิ
หรอื ไปไหนเปนอนั ขาด นอกจากหลบนอนอยูบนยอดไม แตถ า กลางวันเรากต็ องระมัดระวังกนั
หนอ ย ผมไมค ดิ วามนั จะรวมกลมุ กนั เปนฝงู ใหญ เหมอื นเม่ือตอนท่ีเราพบไดง ายๆ นกั และถา ไมใ ช
ฝูงใหญก็ไมมคี วามหมายอะไร”

“แลวไอตวั ลกึ ลับท่ีมนั แอบมาดูดเลอื ดลกู หาบของเราละ”
ดารนิ ถามขึ้นลอยๆ เดนิ ไปแหวกประตกู ระโจมมองออกไปเบอ้ื งนอก ฟา รอ งครนื ๆ แวว
มาจากลูกเขาทศิ ตะวนั ออก ละอองอันเยน็ ฉํา่ ของฝนโปรยปลิวอยทู ว่ั ไป ปา รอบดานเปนสดี าํ สนทิ
คงไดย นิ แตเสยี งน้ําที่ไหลเซาะอยูใ นลําหว ย และเสียงกบเทียนทีร่ อ งเซ็งแซ หลอ นหอไหลลงดว ย
ความหนาวสะทาน ซุกมือที่สวมถงุ หนังทงั้ สองลงไปในเสอ้ื แจ็กเกต
“เราอยากจะใหม นั มา แตกลวั มันจะรแู กวไมยอมมาเสยี เทา น้ัน รบั รองวา คนื นพี้ รานของ
ผมจะไมหลับยามเปนอันขาด โปรดอยากงั วลไปเลยครบั ขอใหค ณุ ทง้ั สามหลับกนั อยางสบาย เปน
หนา ทีข่ องผมเอง”
“เราตองการเห็นการมาของมันดว ย ถามันมา”
“ผมจะปลุกเองครับ ถา มีอะไรผดิ ปกติคนื น้ี”
“พดู ถึงไอผ ีดดู เลอื ด คนเท่ยี วไดย ินไดฟงมาเสยี นักตอนกั คณุ พอจะใหค วามกระจา งได
ไหม มันเทจ็ จริงยังไงแน”
ไชยยนั ตพูดขน้ึ ขณะทีล่ กุ ข้ึนไปรือ้ ทห่ี ีบเสบยี งเครอ่ื งกระปอง ควา ลกู พรนุ กบั ผลไมด อง
นํา้ เชื่อมอนั เปน ของหวานออกมาแกะ แจกจา ยใหเ ชษฐาและดาริน แลวสงมาใหพรานใหญ แต
รพินทรสั่นศีรษะปฏิเสธโดยสุภาพ
“ก็คณุ ไชยยันตไ ดฟง มายังไงละ ครบั ?”
“เจา พวกผโี ปง ผีกอ็ งกอย ผีโปง คางอะไรนนั่ นะซิ มันเปนตวั อะไรกนั แน แลว มจี รงิ หรือ
เปลา?”
จอมพรานหวั เราะเบาๆ
“ขน้ึ ชอื่ วา ‘ผ’ี แลว คือสมมตนิ ามของอะไรชนิดหนงึ่ ทช่ี าวปาเขาหวาดกลวั และเชอ่ื ถอื
กัน เกย่ี วกับสงิ่ ท่ีเขาพิสูจนกนั ไมได ความจริงมนั ก็เปน สตั วหากินในเวลากลางคนื ธรรมดานี่แหละ
ครับ สัตวบ างชนิดมีเสียงรอ งประหลาดวกิ ลวกิ ารฟง นา กลัว เขากต็ ัง้ ชื่อใหเปน ผไี ป ในชวี ิตผมไม
เคยพบเห็นอทิ ธฤิ ทธิ์แทจ รงิ ของมนั เหมือนอยางทเ่ี ขาเลา ลือกันสกั ที กเ็ พิ่งจะมาเหน็ ชดั ๆ กับตาตอน
ท่ีลูกหาบของเราตายเมื่อคืนท่แี ลวนแ่ี หละ ซึง่ กร็ บั รองไดวามนั ไมใ ชภ ูตผีปศาจอะไรท้งั นน้ั มัน
จะตอ งเปน สตั วชนดิ อนื่ ทีย่ ังไมร ูวา มนั เปน สัตวอ ะไร ขอใหไดเ หน็ มนั จงั ๆ สกั ครั้งเปนรูก นั ออกไป
ละ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

548

แลว เขากข็ อตวั ออกมาจากกระโจม คณะนายจา งท้ังสามเดินตามออกมาตรวจบรเิ วณดว ย
ลูกหาบสวนมากพากันนอนหลบั หมดแลว เพราะออนเพลียทเ่ี ดินมาทง้ั วนั นอกจากพรานอยยู าม...

ท่พี งตะไครน ํา้ อันข้ึนอยหู นาทึบริมหว ยดานหนง่ึ มลี าํ ไฟฉายสองสามดวงกราดวอบ
แวบอยูท่ีนัน่ เชษฐาเหลือบไปเหน็ ก็ถาม

“เอะ ! นนั่ ใครไปทําอะไรอยทู ล่ี าํ หวยนน่ั ?”
“เกดิ กับเสย ครับ ออกไปหากบเทยี น เห็นบอกวาจะมาทํากบั ขา วตมกบตอนเท่ียงคนื ”
“ฮอื ม เขา ทนี ่ี อยา ลมื ปลกุ ผมบางนะตอนขา วตม เสร็จ”
ไชยยนั ตว า ปนหัวเราะ
“คนื น้ีฝนคงเทแนน ะ”
เชษฐาพึมพําแหงนหนาข้นึ มองดเู บอ้ื งบนอนั มืดทึบ พรอมกบั แบฝา มอื ขึ้นสัมผสั กบั
ละอองช้นื แลว กวาดสายตามองดูบริเวณแคม ป ซงึ่ ขณะนีพ้ วกลูกหาบพากันหลบั นอนอยูบ นเกวยี น
แทนทจี่ ะนอนกับพ้นื เหมือนทุกคนื และไมไ ดก อไฟอนื่ ใดไว นอกจากไฟสายฝนกองใหญ ซ่ึงสมุ อยู
ภายใตห ลังคามุงของผา ใบใกลๆ กบั เตน็ ท ทาํ ใหบ ริเวณปางพักทงั้ หมดมืดสลวั คลุมเครือดนู า
สะพรงึ กลวั ไมด อู บอุนเหมอื นคืนปกติ
“อาจเทหนกั ในตอนดึกครบั ตอนที่เดนิ ตามรอยไอแ หวง ผมกับบุญคาํ ก็เจอฝนมาตลอด”
“บรรยากาศไมคอยจะดีเลยแถวนี้ อากาศมันอบั ๆ ตะครน่ั ตะครอยงั ไงพิกล ยง่ิ เสยี กวา
โปงกระทงิ อกี ”
“เราจะพกั อยทู น่ี ี่เพยี งคนื เดยี วเทา น้นั ครบั ”
ระหวา งเชษฐากบั ไชยยนั ตย นื คยุ กบั พรานใหญอยูอกี สองสามคํา ดารนิ เดินไถลไปพูด
อะไรกบั แงซายผนู ั่งอยบู นตอไมรมิ เตน็ ท แลว กห็ ายเขา ไปในกระโจมพกั สองชายผเู ปน นายจางก็
กลา วขอตวั ไปนอนแยกเขากระโจมไป
เสยี งบา งรอ งแหลมยาวโหยหวน ดงั แวว แทรกความเงยี บลงมาจากยอดไมด า นหลงั กระ-
โจมพกั คร้ังหน่ึง แลวกเ็ งียบหายไป อกี อดึ ใจใหญๆ ก็ดงั ขนึ้ อกี ทางริมหวย เกิดกบั เสยที่เดมิ ทอ มๆ
สอ งหากบเทยี นอยูใ นลาํ หวย จํ้าพรวดพราดกลบั เขา มาโดยเรว็ หวิ้ กบติดมือมาดวยคนละพวงใหญ
รพินทรผ ูกําลงั น่ังคยุ อยกู บั บุญคําและจัน ก็ถามออกไปโดยเรว็
“อะไร?”
“จงอาง! ลายลูกหวายเลย ตวั เทาหนา แขง ถกู แสงไฟฉายเปนเงาปลา บ เลื้อยผา นหนา เสย
หางสกั สามวาเทา นัน้ ”
เกิดกระซิบหอบๆ แลวหัวเราะออกมา พรานใหญจ ุป ากเบาๆ
“แกไปแยง กบของมันกนิ ระวงั อุตรไิ มเ ขาเรอ่ื ง มนั ไปทางไหน?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

549

“เล้ือยขามฝงหวยไปทางฟากโนน ครับ ผมกับเสย แทบจะไมก ลาหายใจ ตอนทส่ี องไฟไป
พบเขา ”

เขาถอนในออกมาโลง อก ทัง้ สองลงนั่งถลกหนงั กบอยรู มิ กองไฟ

ขณะนน้ั เอง รพนิ ทรกับพรานของเขาทัง้ สี่ก็ตอ งหนั ขวบั ไปทางกระโจมพักของนายจาง
เพราะลําไฟฉายสวา งจา ลาํ หนงึ่ สองกราดมา พอเหลียวไป ทุกคนกม็ องเหน็ ดารนิ ถือไฟฉายอยใู นมอื
หนงึ่ อีกมอื หนง่ึ ถอื ปนลกู กรดยาว มีแงซายยืนอยูขางๆ หลอนสอ งไฟมาทีก่ ลมุ ของรพินทรแ วบ
หน่ึง แลว กราดไปทว่ั บรเิ วณแคมป จากนั้นก็สองขึน้ ไปตามยอดไมส ูงทะมึนรอบดา น และเร่ิมออก
เดินสง ไฟฉายไปใหแ งซายทาํ หนา ทีส่ อง เหมอื นจะคน หาอะไรสกั อยา งหน่งึ

จันพมึ พําออกมา
“เอะ ! นั่นนายหญงิ กับแงซายสอ งหาอะไร?”
รพินทรย น คว้ิ เพงมองดรู างโปรง งามของนายจา งสาว กับรา งใหญกาํ ยําของหนมุ
กะเหรีย่ งพเนจร ทก่ี าํ ลังพูดอะไรกันพึมพาํ และเดนิ สองไฟตามยอดไมออกไปทางดงทบึ เบ้อื งหลงั
กระโจมพกั หา งออกไปทกุ ขณะ เขาควา ไรเฟล ผุดลุกขน้ึ สาวเทาตามเขา ไปโดยเร็ว มาทนั กันทใี่ ต
ตน ยางใหญห ลังเตน็ ท หลอนหันมามองดูเขานิดหนึ่งแลว ก็ไมสนใจ หันไปแหงนมองตามยอดไมท ่ี
แสงไฟของแงซายสอ งตอไป ในมอื กระชับมารลินเตรียมพรอ ม สวนแงซายพอเหน็ รพนิ ทรตรงรีเ่ ขา
มา กย็ ิ้มยงิ ฟน มองดูเขาเกรงๆ รีบดับไฟในมอื ลง แตหญิงสาวหันไปออกคาํ สงั่ แวด
“แงซาย ใครใชใ หเ ธอดับไฟหา! สองหาใหพ บซิ”
“คุณหญิงจะสอ งหาใหพ บอะไรครบั ?”
เสยี งหาวๆ ของรพินทรข ัดขึน้ หลอ นหนั มาจอ งเขาดวยตาขุน เขยี ว ตอบสะบัดๆ
“กไ็ อต วั เวรอะไรท่รี อ งเหมอื นผีนน่ั นะซิ ฉนั ฟงมานานแลว จะนอนก็นอนไมห ลับ ทกุ
ครง้ั ที่ไดยนิ ขนลุกเกรยี วไปหมด”
พรานใหญเ ปา ลมพรอู อกจากปาก โคลงศีรษะชาๆ
“โธ! ใจหายใจควํ่าหมด นึกวา เรือ่ งอะไร ท่ีแทก็อตุ สา หลกุ ขึ้นมาประกาศสงครามกับ
บา ง”
“อยามาพูดบาๆ กวนโทสะเหมือนไอบางผนี ่นั อีกคนเลย ฉนั เกลยี ดเสยี งของมนั ชวยสอ ง
ไฟใหบางซ”ิ
“คณุ หญงิ จะยงิ มันเชียวหรือครับ มันไมร บกวนเปน พษิ เปนภยั อะไรกบั เราเลย มนั ก็แค
รอ งไปตามธรรมชาติของมนั เทาน้ัน”
“ก็บอกอยูนยี่ ังไงวาฉันเกลยี ด ไมอยากฟง เสียงของมัน ทําไมมันไมไปรอ งทอี่ ่ืน มารอ ง
โหยหวนกวนประสาทอยไู ด แลว มันเรอ่ื งอะไรของคณุ ดว ย เมอ่ื ไมช ว ยสองไฟให ก็ไปเสยี ใหพ น ๆ
ไป ประเดย๋ี วฉนั จะมองเหน็ คณุ เปนตวั บางไปอกี คนหน่งึ เทานน้ั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

550

“วา แตว าคุณหญิงรจู กั ตัวของมันแลวหรือครับ ไอบ า งนะ”
“ไมสําคัญ ตวั มันจะเปน ยงั ไงก็ชาง ฉนั ไดย นิ มนั รองอยบู นยอดไมน ีแ่ หละ พอตาสะทอน
เปน ยงิ ละ”
“พนนั กนั ก็ไดว า คุณหญงิ ไมม ีวันไดต ัวมนั หรอก ถึงยังไงมันก็ไมย อมใหคุณหญงิ เห็นตัว
งายๆ ไปนอนเสยี ดีกวา พรุงน้ีเราจะออกเดนิ ทางแตเ ชา ”
หลอ นไมตอบคาํ ใดอกี กระชากไฟไปจากมอื แงซายอยา งขัดใจ สอ งขึน้ ประกบกบั
กระโจมมอื ของลกู กรดมารลนิ กระบอกนน้ั สอ งกราดคน หาเองอยางหมายมน่ั ปน มอื อดึ ใจน้ันเอง
จากลําแสงของไฟฉายขนาดแปดทอ น กจ็ บั พบดวงทับทมิ คหู นึง่ สะทานแววลงมาจากยอดไม ม.ร.ว.
สาวคนสวยกเ็ ล็งจากศูนยก ลอ งอยา งรวดเรว็ แลว กระดิกน้ิว เสยี งลกู กรดลัน่ เผียะออกไป ยงั ไมท นั
จะขาดเสยี ง กป็ รากฏเสยี งวบู วาบรว งหลนระก่งิ ไมล งมาหลน สวบในพงรก
“ฮึ! นี่ยังไงละ ไอต วั ทม่ี ีเสยี งเสนยี ดห”ู
หลอ นคาํ ราม รพนิ ทรห วั เราะหึๆ ในลาํ คอ พยกั หนา กบั แงซาย ออกคําสงั่
“ไปแงซาย ไปเกบ็ มาใหนายหญิงดซู ิ รปู รา งหนา ตามันเปน ยงั ไง?”
แงซายรับไฟฉายเดินบกุ เขาไปในพงตรงตําแหนงทเ่ี จา สิ่งน้นั รว งลงมา อดึ ใจเดยี วกห็ ้วิ
อะไรอยางหนงึ่ รองแรงมาดวย วางไวก ับพ้ืนตรงหนาของหญงิ สาว รพนิ ทรสอ งไฟฉายใหด ู พอ
มองเหน็ ไดถนดั ดารนิ กอ็ ทุ านออกมา
“เอะ! นีม่ ันนกตะหากละ นกอะไรกันนี่ เหมือนนกฮกู ตัวเบอ เรอเชียว”
“นกทึดทือยงั ไงละครบั ”
“บา จรงิ ! ฉนั จะยงิ บาง”
หลอ นรอ งอยา งผิดหวงั ระคนฉนุ
“ผมบอกแลว วา อยาเสียเวลานอนเลยครบั เสยี งรองของมนั ลวงหูเรามาก บางทนี กึ วา ดงั
มาจากยอดไมใ กลๆ นี่เอง แตความจรงิ มันรอ งอยูในดงลกึ เหน็ ตวั มนั ยาก มนั ไมร อ งบอยนักหรอก
ครับ น่ีมันหยดุ เงยี บไปแลว คุณหญิงสงบจติ ใจไปนอนเสยี ดกี วา”
หญงิ สาวยืนเมม ริมฝป าก องึ้ ไปนาน ในทสี่ ดุ กถ็ อนใจเฮือก
“ฉันนอนไมห ลับ ทนี่ ่บี รรยากาศมนั ไมด เี ลย”
“บรรยากาศในปาทึบมนั กย็ งั งแี้ หละครับ ไมเ หมือนบรรยากาศแถวพัทยาหรือหวั หนิ ”
“ประเดย๋ี วฉันกแ็ ชงใหแผลทีเ่ ย็บไวกาํ เรบิ ขนึ้ มาอีกเทานน้ั ”
พรานใหญย ิ้มเลก็ นอย นาํ้ เสียงของเขานมุ หู อาการทีเ่ ตรยี มพรอ มจะหาเรอ่ื งของหลอนจงึ
ลดลง
“เลกิ หงดุ หงดิ เสียทีเถิดครับ คณุ หญิง แลว ก็อยา ไปมวั พะวงฟงเสยี งบางมันรอ งกวน
ประสาทอยูอ ีกเลย ถายงั ไมง ว งหรือคิดวา ยังหลบั ไมลง ก็มาทางน้ดี กี วา ครับ มาดูเกดิ กบั เสย ถลกหนัง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

551
กบ พวกนน้ั ไดกบมาแยะทเี ดยี ว ประเดย๋ี วเขาจะตมขา วตม กบทานแกห นาวกัน อยาเดินทอมๆ ไป
เลย มดื ๆ คํา่ ๆ กลางปาลึกมันไมเหมาะ”

อารมณของหลอ นดูจะดขี ้ึนเลก็ นอย ชําเลืองมองดจู อมพรานนดิ หน่งึ แลว เดนิ ตามตอยๆ
มาโดยไมป รปิ ากคาํ ใดอีกอยา งเด็กด้อื ๆ ที่เพงิ่ จะถูกใจในคาํ พูดเพราะๆ หขู องพ่ีเลี้ยง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

552

25

พวกน้ันกินเหลา โรงกนั ไปพลาง ชวยกนั จดั การถลกหนงั กบและคยุ กนั ไปพลาง พอเหน็
นายจางสาวเดนิ ตรงเขา มาพรอ มกับพรานใหญกย็ มิ้ รบั บญุ คาํ สละมาเลก็ ๆ แบบท่ีพบั ไดซึง่ ตนเอง
กาํ ลังนงั่ อยกู อ นใหแกห ลอน พลางเชื้อเชิญ ดารินวางปน พงิ เกวยี นคนั หน่งึ ยนื กอดอก มองดูพวกนน้ั
ชวยกันเตรียมทําขาวตมกบอยูครูหนงึ่ กท็ รดุ ตวั ลงนง่ั ควักบุหร่ีจากกระเปาเสือ้ แจก็ เกตออกมาจดุ
สบู

“นน่ี ะเหรอกบเทียน ท่ไี ปสองไฟหากนั เม่ือตะก”้ี
หลอนถามเปรยๆ มองดูอยางสนใจ
“ครับ”
เกิดตอบอยา งนอบนอม
“นายหญิงทานกบเปน ไหมครบั ?”
“ฉันกินไกไดย งั ไง กก็ นิ กบไดอยางนน้ั ไดกนั มาแยะจรงิ กี่ตัวนะ ?”
“รว มยส่ี บิ ครับ”
“ไหนวา จะทาํ ขาวตม กบงน้ั หรอื ?”
เกดิ หวั เราะแหะๆ
“ครบั วา จะทาํ เปนเสบยี งรองทองสาํ หรับพวกเราท่อี ยูยาม หรือใครที่ต่นื ขึน้ มาหวิ คนื นี้
เราผลัดกนั อยยู ามตลอดรงุ ยามละส่คี น”
“ดมี าก แลวอยา หลับยามกนั เสียอีกเหมือนเมือ่ คนื ทแ่ี ลว ละ วาแตเ รอื่ งขาวตมกบอยางวา
นั่นเถอะ จะทาํ กนั ยงั ไง ไหนลองบอกซ”ิ
พวกน้ันยมิ้ แหง ๆ หนั ไปมองดหู นากันเอง บญุ คํากต็ อบแทนคณะมาวา
“กท็ าํ กันงา ยๆ แหละครับ นายหญงิ ตม ขาวพอเดอื ด กใ็ สกบลงไป เอาเกลอื หรือน้ําปลา
ใส เทา นัน้ กก็ นิ กนั ไดแ ลว ”
หญิงสาวทาํ หนาผะอืดผะอม
“ย!ี้ แลวจะกนิ เขา ไปลงหรอื ทาํ อยา งน้ันนะ เคร่อื งเคราอะไรก็ไมมีสกั อยา ง”
จนั อาปากจะพดู แตพรานใหญลอบขยิบตาไว แลว บอกมาหนาตาเฉย
“ถา ปลอ ยพวกน้ีไปตามประสา เขาก็มีปญ ญาทําไดเ พยี งแคน้แี หละครบั แตถ าไดแมครวั
บรรดาศกั ด์อิ ยา งคุณหญิง ก็จะเปน ลาภปากของพวกเราทกุ คน โดยเฉพาะอยางยง่ิ คณุ ชายกับคุณไชย
ยนั ตจะลุกขึ้นมารว มสนกุ กบั ขาวตม กบของเรากลางดึกดว ย”
“พี่ใหญก บั ไชยยนั ตจะมารว มรายการน้ดี ว ยเหรอ?”
พรานใหญซ อนยมิ้

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

553

“กเ็ ห็นสั่งผมไวว าใหปลกุ ถา ขาวตมเสรจ็ ตอนนี้เขาไปนอนเอาแรงกอน”
“แปลวา คณุ จะเกณฑใหฉ นั เปนผูด าํ เนินการขาวตม กบหมอนี้”
“เรยี กวา ขอคําปรึกษาดีกวาครบั เพราะคุณหญงิ ก็คงยงั ไมน อนในตอนน้ี ชว ยพวกผมทํา
ขาวตมกบ ดกี วา จะไปฟงเสยี งบางแลว ก็ถอื ไฟฉายเดนิ สองจอ งยิงมนั อย”ู
ม.ร.ว.หญิงดาริน ตวดั หางตาผา นใบหนาเขาเหมือนจะคอ น
“ดนี ่ี เขา ใจหลอกใชมากนะ ถา งั้นทกุ คนตอ งเปนลกู มอื ของฉนั รวมท้ังตัวคณุ เองดว ย
นายพราน”
“ดว ยความเตม็ ใจทเี ดยี วครับ”
“ใชคณุ นน่ั แหละเปนคนแรก”
หลอ นบงการ
“เดนิ ไปถามแงซายวาหีบเครอ่ื งครวั อยูท ่ไี หน สง่ิ ทฉ่ี ันตองการกค็ ือน้าํ มนั กระเทียม
พรกิ ไทยปน และต้งั ฉาย คณุ เลือกดูเถอะ มคี รบทกุ อยางท่ีสั่งนี่ ออ อยาลมื นํา้ ปลาดี แลวกผ็ งชูรส
ดวย ไปขนมาทีน่ ี่เรว็ ”
จันขยับจะลกุ ขนึ้ เพ่ือไปทาํ ตามคาํ สง่ั ของหลอ นแทนพรานใหญ แตห ญิงสาวกดไหลไ ว
ออกคําส่งั ใหน ่งั ลงตามเดมิ แลว หนั มาพยักหนาเตือนเขา รพนิ ทรห วั เราะเบาๆ ลกุ ขึ้นเดนิ ไปตาม
บัญชาโดยดี ครูเดียวกห็ อบสิง่ ท่ีหลอ นตอ งการพะรุงพะรังเดินกลบั มา พรอมกบั แงซายผชู ว ยหวิ้ มา
ดวย นาํ มากองเรียงไวต รงหนาหลอ น
“เปนยงั ไง หาไดค รบไหม?”
“ครบหมดตามทบี่ ัญชามา ครบั ผม!”
เขารายงานแบบทหาร แลวหวั เราะ
“ผมไมนึกเลยวา ‘ครวั เบ็ดเสร็จ’ ฉบับกระเปาเคล่อื นทีข่ องคณุ หญิง จะมอี ุปกรณ
ครบถวนถึงเพยี งน้ี มีแมก ระท่ังตัง้ ฉา ย ถาจะขาดก็ขาดผักสดเทานัน้ ”
“จําไวซวิ า ผูหญิงอยทู ไ่ี หน ครวั กอ็ ยูท นี่ นั่ ครัวก็คือทอ ทองกค็ ือพลงั งาน จําไมไดห รอกรึ
นโปเลียนเคยพดู ไวว า ‘กองทัพเดินดวยทอ ง’ โงมากไหมละ ทีพ่ ยายามจะกดี กันไมใ หฉ นั มาดวยแต
แรก”
“ครับ เปนความโงข องผมอยา งยง่ิ ”
“ยอมรบั เสียโดยดีอยางน้ี คอ ยนาปราณหี นอ ย เอาละคณุ นั่นแหละลงมอื ปอกกระเทยี มเขา
รับรองวา ขาวตม กบของเราคืนน้ี ไมแ พข า วตมราชวงศ ถาจะขาดก็เพยี งตน หอมหรอื คื่นฉา ยเทา นัน้
ซึง่ กไ็ มจ าํ เปนนัก”
พรานใหญอมยิม้ ยอมตวั เปน ลกู มอื ปฏบิ ตั ติ ามคําสัง่ โดยดี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

554

ดารินส่ังใหแ งซายจดุ เตานาํ้ มนั กา ดขน้ึ พรอมกนั ทง้ั สองเตา เตาหน่งึ ใหบ ญุ คาํ จดั การ
ขาวตม แลว สงั่ ใหเ กดิ หนั่ กบเปนช้นิ ขนาดที่หลอ นตองการ ทกุ คนชว ยกันคนละไมละมือตามคําบง
การของหลอ น พอทกุ สงิ่ ทกุ อยา งครบถวนเรียบรอยตามตองการ หญงิ สาวก็ลงมอื เอง เรม่ิ ดวยการต้ัง
กระทะเจียวกระเทียมจนเหลอื งหอมสงกล่ินไปทว่ั แลวใสหมอ เลก็ ๆ ไว จากนน้ั ก็ผดั รวนเน้ือกบ ใส
นํา้ ปลาและพรกิ ไทย พรอ มผงชรู สเตมิ นํ้าจนไดที่ กลนิ่ ตลบหอมฟงุ ชวนกนิ แลวแยกใสหมอ
ตางหากไวอกี หมอหนึง่ หลอ นรวนเน้ือกบเสรจ็ กอ นขาวหมอ ใหญจะทนั เดือดดวยซาํ้

“ดหู มอขา วตม ใหดนี ะ”
หลอ นหันไปรอ งบอกบุญคาํ
“กะตม พอใหส ุกเทา นน้ั อยาใหเ ม็ดบานเกินไปนกั หม่ันตกั ฟองท้งิ ในเวลาเดอื ด และ
ระวังอยา ใหน า้ํ แหง พอไดทก่ี ็รีบยกลง”
บญุ คํารับคําอยางกระวกี ระวาดแข็งขนั ดารินลกุ ขนึ้ ยนื บอกใหเ สย นาํ เอาเครอ่ื งขา วตม ท่ี
เตรยี มไวเรียบรอ ยแลว มาต้งั เรยี งไวรวมกลุมกันบนตอไมใหญหนาเรยี บตอหนงึ่ คอื กบท่รี วน
เรยี บรอยแลว หมอกระเทยี มเจยี ม กระบอกพรกิ ไทย ต้งั ฉายก็เอาออกจากกระปกุ ใสช ามไว และถว ย
นํา้ ปลา แลว หลอนกห็ นั มาทางรพนิ ทร ผูยืนลูบรมิ ฝปากอยเู บ้อื งหลัง
“ทนี กี้ ็รอใหข า วตม สกุ เทา นน้ั จะตองใหบอกอีกไหมวา ทํายังไงถงึ จะใหมนั กลายเปน
ขา วตมกบขึ้นมา?”
“พอขาวตมสกุ ก็เททกุ อยางทีเ่ ตรียมเอาไวล งไปในหมอ ขา วตม กวนๆ ใหม นั ผสมกนั ”
“ฉลาดแตใ นเรอื่ งลาสตั ว แตโงม ากสําหรบั ศิลปใ นการกิน”
หลอนพดู เงยี บๆ สวนข้นึ
“เสยี แรงทําแยกไวใ หเ ห็นชดั อยา งน้ี จะฉลาดสักนิดกไ็ มม ี ไออยางทคี่ ณุ วา นั่นนะ มัน
ขา วตมปา ไมใ ชข า วตมของคนที่เจรญิ แลว เขากินกนั มอี ยางหรอื เอาไปใสปนกันหมดทงั้ หมอ อยา ง
นัน้ มันกเ็ ซง็ หมดนะซิ แลว จะไปรูไดย งั ไงวาใครตองการรสชาติแบบไหน...ตกั ขา วตม ใสช ามตามที่
แตล ะคนจะตอ งการยะ แลว กต็ กั กบทร่ี วนเอาไวใ สลงไป มากนอ ยแคไหนก็สุดแลว แต ต้งั ฉายโรย
ลงไป กระเทยี มเจียวใส โรยพรกิ ไทย นา้ํ ปลาเหยาะตามรสทีต่ อ งการ ใครจะกินเมือ่ ไหรก ็ปรุงเอาเอง
เมอ่ื นนั้ ฉลาดข้นึ บางหรอื ยงั ละ ทารซาน?”
รพนิ ทรผิวปากหวอื เอามอื ตบหมวกสกั หลาดบนศีรษะทส่ี วมอยู ลงมาโปะปด หนา แลว
แหงนขน้ึ พวกพรานพ้นื เมอื งหวั เราะกนั ครนื บรรยากาศอันเหงาเยียบเย็น เร่มิ อบอุนครึกครน้ื ข้นึ
“ถามนี ้ําสม พริกดองอกี หนอ ยกส็ วย”
เสยี งพรานใหญพ ดู ออยๆ ออกมาจากใบหนาท่ียงั มีหมวกคลุมปด อยนู นั้ ดารนิ หวั เราะหึๆ
“น่แี หละเขาวา ความตอ งการของมนษุ ยไ มม ที ีส่ ิ้นสดุ ไดยงั งีแ้ ลว ก็คิดจะเอายงั งนั้ อกี
ตอ ไป สําหรับนํ้าสมพรกิ ดองทค่ี ุณวานนั่ นะ มันจะไปยากอะไร นาํ้ สมสายชูเราก็มีอยแู ลว ถงึ พรกิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

555

ช้ีฟา จะไมม ี กเ็ ห็นพวกคณุ เกบ็ พรกิ ข้ีหนูสดมาสตอกกนั ไวมากไมใ ชหรอื เอาพรกิ ขี้หนมู าดองน้าํ สม
เขาซิ แลว จะตอ งการเสียงดนตรีประกอบอีกไหม จะไดข นเอาเคร่อื งสเตอรโิ อมาเปด ให”

หลอ นประชด
“จะวเิ ศษสุด-สดุ วเิ ศษ ถา จานเสียงทเี่ ปด เปน เพลง ‘จังเกลิ ฟลทุ ’ ทีร่ ะบบอัดในสเตรโิ อโฟ
นคิ ”
ดารนิ อดหวั เราะไมได รอ งออกมาเบาๆ วา “บา !” แลว กห็ นั ไปรองบอกพวกน้นั วา
“เอาละ ฉนั จัดการใหพ วกเราเรียบรอยแลว ขา วตม สกุ ใครหิวกก็ ินไดกอ นเลย”
“แลวนายชายสองคนละครบั ?” เกิดถาม
“เขาบอกใหปลุกเมอื่ ไหรล ะ ?”
“เทย่ี งคนื ”
รพินทรเปน คนบอก หลอนเลกิ แขนเส้อื แจก็ เกตขึน้ ดนู าฬกิ าขอ มอื
“นีเ่ พิ่งจะส่ีทุม กวา ๆ เทานน้ั เอาไวถงึ เวลาคอยปลุก พวกเราใครหวิ ก็ไมจ าํ เปน ตอ งรอ
หรอก เสร็จแลว เอาหมอ ขา วตมตัง้ บนกองไฟรมุ ออ นๆ ไว ระวงั อยา ใหถ กู ฝน แลว เราจะมขี าวตม
รอ นๆ กินกันตลอดคืน”
วา แลว กห็ นั ไปควา ปนลูกกรดทีว่ างพงิ เกวียนอยู เดนิ ทอดนอ งเอือ่ ยๆ มอี าการเหมอื นจะ
ตรงไปยงั กระโจมพกั แตแลวก็หยดุ ยนื อยูท่โี ขดหนิ ใหญลกู หนึง่ ใกลตน กระดาษอันข้นึ ซุมทึบใน
ระหวางปา เฟร น รอบดาน ใชไฟฉายท่ตี ิดมืออยูสอ งกราดสํารวจดใู นราวปา อนั มดื มดิ รอบดา น ทง้ั
ระดบั สุมทมุ พมุ พฤกษ และตามปลายยอดของกิง่ ไมทป่ี กคลุมหนาทบึ พรานใหญเ ดินตามเขา มา
หยุดใกลๆ หลอ นกถ็ ามมาโดยไมเ หลยี วหนา วา
“จะตามมาเอาเครือ่ งจานเสยี งสเตอรโิ อกระมัง?”
เขาหัวเราะ
“เปลาหรอก ขา วตม สุกแลว อยากจะมาเชญิ แมครัวใหญไ ปกระทําพิธเี ปด รายการเอาฤกษ
เสยี หนอ ย พวกน้นั กาํ ลังรอคุณหญงิ ทําไมเดินหนีมาเสยี กอ นละครับ”
“ฉันยังไมหวิ หรอก ก็บอกแลว วา ใหพ วกคณุ จดั การกนั กอ นถา หิว”
หลอ นพดู เนอื ยๆ คงสองไฟกราดอยูไปมาเชน น้ัน
“แปลวา คุณหญงิ จะไมทานหรือ เสียแรงชว ยทาํ ให”
“ฉันอาจกนิ ตอนดึกๆ ก็ได ถาหวิ ”
แลว กห็ นั หนามาเผชญิ ถามวา
“คนื น้รี ูสกึ เปน ไงบา ง สบายดีแลว หรอื ฉนั หมายถงึ บาดแผลทเี่ ย็บไว”
“เช่ือวา คงไมกาํ เริบอีกครับ เพราะตอนนี้ก็รูส ึกเฉยๆ ผมกนิ ยาตามทคี่ ณุ หมอใหไวโดย
เครงครัด ขอบพระคุณ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

556

“เห็นถกู ฝนเปย กนา้ํ มอมแมมกลับมาเมอ่ื หวั คํ่าน่ี กลวั จะเปน หนอง แตถ า คุณกนิ ยาได
ครบถวนตามทีก่ ําหนดใหไว กค็ งไมเปน ไรกระมงั ระวงั ในเร่อื งสขุ ภาพหนอ ย คณุ ไมส บายลงเสีย
คนเดียว การเดนิ ทางของเราก็ชะงัก”

พอพดู จบ คนพดู เองก็เริ่มไอและจาม เพราะความชนื้ และเยน็ จดั ของอากาศ หอ ไหล
สะทา นลง รพินทรย มิ้

“โปรดอยา กงั วลในเรอื่ งของผมเลยครับ วาแตค ณุ หมอเองเถอะ ทาํ ทา จะไมไ ดเ รอ่ื งแลว
อากาศคืนนี้ชน้ื มาก ผมวา เขา ไปนอนเสยี ไมดกี วา หรอื ครบั ”

“ฉนั ไมเปน อะไรหรอก เปน หมออยูเองแลว พอจะหาทางปอ งกนั ตัวเองได”
พลางกท็ อดสายตาออกไปยังพงทึบที่เปน ฉากสดี ําสนิทรอบดา น อัดควนั บุหรลี่ ึก พมึ พํา
“ตง้ั แตมาถงึ ทน่ี ี่ในตอนแรกแลว ฉันรสู กึ ตะคร่ันตะครออยางไรพกิ ล ใจคอไมส บาย
อยางไรบอกไมถ ูก พีใ่ หญกบั ไชยยนั ตกม็ คี วามรูส กึ เหมอื นๆ กนั ”
“ทน่ี ่มี นั เปนแอง กระทะ ในระหวา งเขาสูงรอบดา น อาจมใี บไมเนาๆ หลายชนดิ ทห่ี ลนลง
มาทับถมกัน ระเหยเปน กลน่ิ แกส ทาํ ใหเ ราหายใจเขา ไปแลวทําใหร สู ึกไมส บาย ชวนให
ตะครนั่ ตะครอและทาํ ใหประสาทไมด ี แตเ ราจะพักอยูทนี่ ี่เพียงแคคนื นเ้ี ทา นนั้ พรงุ น้ีก็ไปตอ แลว ”
ตา งเงยี บกนั ไปชว่ั ขณะ

เสยี งกบเทยี นยงั คงรองแซอ ยูในลําหว ย สลบั ไปกบั จง้ิ หรดี เรไร และนกที่หากินกลางคืน
ท่ีดังมาเปนเสยี งแปลกๆ ฟงแลว ชวนขนลกุ นานๆ ก็มเี สยี งเสอื รองคํารามเรยี กหาคแู ววแทรกลมดกึ
และความสงัดของไพรชัฏ มาจากเชิงเขาตนของลําหวย แลวกป็ รากฏเสยี งกระหม่ึ ของคมู ันโตตอบ
มาจากดงฝง ตรงขา ม ไดยนิ อยางถนัดชัดเจนเหมอื นมนั จะรอ งอยใู กลๆ บรเิ วณแคม ปน ่ีเอง ทนั ทที ี่
ปรากฏเสยี งคํารนของเจาปา สรรพแมลง นก และแมแ ตก บในลําหว ย ก็สงบเสยี งเงยี บกริบลง
ชว่ั ขณะราวกบั นดั กนั ไว ครใู หญด นตรปี าก็เริม่ บรรเลงเพลงตอ ไปตามธรรมชาติของมัน และจะ
เงียบลงในทกุ คร้งั เมอื่ พยัคฆร า ยโกญจนาทขน้ึ

หลอ นเง่ียหสู ดบั รับฟง เสยี งเหลา นัน้ อยางตั้งอกตง้ั ใจ แลวมองสบตาพรานใหญน ิ่ง ยมิ้
จางๆ แววตาเปนประกายสอแววครึ่งกลา ครึ่งหวาด แลว ก็ทาํ ลายความเงียบขนึ้ ดว ยเสยี งแผว เบา

“ขอสารภาพวา นีเ่ ปน ปาแทจรงิ ครั้งแรกทฉี่ นั เพง่ิ เคยพบ ยกเวนพวกปา สงวนซงึ่ ฉันได
เคยผา นเขาไปแลว ในฐานะนกั ทอ งเที่ยวและนักศกึ ษา ฉันเคยนอนฟง เสยี งสงิ สาราสัตวมนั รอง
คาํ รามในเวลากลางคืน ไมร สู ึกอะไรเลย นอกจากความไพเราะของมนั เพราะวา ในขณะน้นั นอนอยู
ในท่พี ักอนั ปลอดภยั แข็งแรงท่ีทางวนอุทยานเขาจัดไวให ผดิ กับท่ีเรานอนกนั อยทู ่นี เี่ ปน ตรงขาม
ถามจริงๆ เถอะ พวกคณุ นอนหลบั กันไดด อี ยหู รอกหรอื เม่ือไดยนิ เสียงมนั มารอ งอยูใกลๆ ”

“เสียงเสอื หรือเสยี งนก มนั กไ็ มผิดอะไรกนั หรอกครบั ”
พรานใหญต อบเรือ่ ยๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

557

“เราถอื เสียวา มนั เปนเสยี งของ ‘ปา’ เมือ่ เราเขา มาอยใู นปา เรากต็ อ งไดยนิ เสยี งมนั อยูวนั
ยังค่ํา ความจรงิ มนั มอี ยแู ลว วา มันรอ งไปตามธรรมชาตขิ องมนั เจาเสอื ตัวที่มนั รองคํารามใหเ ราได
ยนิ มนั ไมไดเจตนาใหเ ราไดย ินหรอก แตร อ งเรยี กคู ถามันเจตนารายทจ่ี ะมาเปน ภยั ตอ เราแลว มนั จะ
ไมร อ งหรือทาํ เสียงใดๆ ข้นึ เปนอันขาด นอกจากจะยอ งกริบเขามา เสือเปน ศักดิศ์ รีของปา ปาไหน
ไมม เี สอื ปานั้นก็ไมน า จะเรียกวา ปา และข้นึ ชื่อวา เสือแลว อยา คดิ วา มนั จอ งจะเปน ภัยตอคนทกุ ตวั
ไป มนั กเ็ หมือนสตั วปาธรรมดาทวั่ ไปนีแ่ หละ คือคิดหนหี รอื คิดหลบหลีกมากกวา เผชญิ หนา ยกเวน
เจาเสือประเภททเี่ คยกนิ คนมาแลว อยา งทเ่ี คยบอก ซ่งึ นานๆ จะเจอเขา สกั ที และการนอนปา ของเรา
ทุกคนกน็ อนกนั อยา งพรานอยูแลว คอื เราไมเคยประมาทกันเลย ประสาทตอ งไวอยตู ลอดเวลา...”

แลวเขากก็ วาดสายตาไปรอบๆ สดู อากาศเยน็ เยอื กเขา เต็มปอด
“สําหรับคืนนี้ สภาพของปาไมนามีอะไรกรงิ่ เกรงเลยจนนดิ เดยี ว เพราะปา ทงั้ ปา คึกคกั รา
เริงกนั ดตี ามสภาพปกติ ผมกลาพนันไดเ ลยวา ไอผโี ขมดทีเ่ ราเกรงกนั คงจะไมมาในคืนน้ีแนๆ”
หลอ นขมวดควิ้
“ฉนั ไมเขาใจ หมายความวา ยงั ไง”
“ถาไอส ัตวล กึ ลบั น่นั มนั มาละก็ อยาวา แตส ิงสาราสตั วอ ะไรทีอ่ อกหากนิ และรอ งกนั อยู
ตามธรรมชาติเชน นเี้ ลย ตอ ใหจ ง้ิ หรีดหรอื จกั จนั่ สักตัวก็จะไมท าํ เสียงขึ้นเปนอันขาด สัญชาตญาณ
ของสตั วตอ สตั วยอมจะรูกนั ไดดี เมื่อมนั กลํ้ากรายเขา มาปาทัง้ ปา จะเงยี บสงดั ไปหมด สตั วอนื่ ๆ จะ
เตลดิ หนไี ปไกลลบิ คืนนี้สัตวป า ในละแวกนคี้ รึกครื้นชกุ ชมุ อยเู ปนปกต”ิ
ดารินลืมตากวา ง ครางออกมาคําหนึ่ง
“มนั มอี ทิ ธพิ ลถึงขนาดนนั้ ทีเดยี วรึ?”
“มนั เปน สญั ชาตญาณหลีกภยั ชนิดหน่งึ ของบรรดาสัตวปา ทง้ั หลายครบั คุณหญงิ ไม
สงั เกตหรอื วา เม่อื เสอื รองเม่ือตะก้ี กบเขยี ดกพ็ ากนั หยุดเสียงพรอ มกันหมด ไมมตี วั ไหนรอ งอยอู กี
พอเสียงเสือหายไปนานแลว มันก็รองกันขนึ้ อกี สัตวท ่ีดอ ยอาํ นาจกวา จะเกรงสัตวใ หญ ผูคอยแตจ ะ
พิชติ มันเปนธรรมดา และกฎนี้ยอ มเปน จรงิ เสมอไป ถา พวกมนั สําเหนียกภัยทจี่ ะมาถงึ ตัว มนั จะรบี
เรนหนีเอาตวั รอดไปโดยเรว็ น่นั แปลวาทําใหปาเงยี บเชียบลง และในบรรดาสตั วต อสัตวด วยกนั
แลว มนั จะมีสัญชาตญาณรไู ดดีกวา มนษุ ย อยา วา แตไอผีโขมดท่กี ล่นิ ของมันสามารถสะกดสัตว
ท้งั หลายใหงว งเหงาเซาซบไดเ ลยครบั ขนาดเสอื ใหญก นิ คน หรือชาวบา นเรียกกนั วา เสือสมิงอยา ง
ไอกดุ เวลามนั ยางกรายเขา ไปในปา ไหน ตุกแกทอ่ี ยตู ามโพรงไมส งู ๆ กย็ ังหยุดรอง ถาเราเคยชินกบั
ปา มาพอสมควรเราก็พอจะจบั ‘รหัสปา ’ ไดจากสง่ิ แวดลอ มรอบดา นเหลาน”้ี
มเี สียงสัตวอะไรมากกวาหนงึ่ ตวั สงเสยี งขกู นั แฟฟาอยูบนกง่ิ มะกอกปา บนเนนิ ใกลๆ
แลวก่งิ ไมก ็ไหวโครมครามสะเทอื นไปหมด ดารินสองไฟฉายไปยังตาํ แหนงนัน้ โดยเรว็ แตแ ลว
กอ นที่ลําไฟของหลอ นจะพบกับตําแหนงตนเสียง กม็ เี สียงหลน พล่ักมากระทบพน้ื เบื้องลา ง เสยี งขู
ระคนไปกับการตอสอู ยางชุลมุนของสตั วข นาดเล็กสองตวั ยังคงดงั อยูเชนน้นั พงรกและใบไมแ หง ที่

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])