เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

719

ไว สุมไฟใหส วางโชติชว งเพม่ิ ขน้ึ อกี แลวเกล่ียกองไฟแผขยายอาณาบริเวณเปน รว้ั ลอมรอบไวท าง
ดา นหนาในลกั ษณะครึง่ วงกลม การเคลอื่ นไหวเพือ่ เตรยี มตอนรบั สถานการณร า ยของเขาและเกิด
หาไดแ ววไปถงึ คณะนายจางทัง้ สามที่หลบั สนทิ อยูในขณะน้ีไม คงมแี ตแงซายเทา นน้ั ทลี่ ุกขนึ้ มา
ชว ยสุมไฟอีกแรงหนึง่ อยางทันตอ เหตุการณ โดยไมจ าํ เปน ตอ งปลกุ แลวกน็ ่ังคอยสดับเสียงนนั้ อยู
ดวยความระมดั ระวังทกุ ระยะ

ฝูงหมามฤตยยู งั คงวุน วายกนั อยทู ซ่ี ากควายตวั น้นั โดยไมมีทางทวี่ าจะผละจากไปงา ยๆ
เสียงมนั ขูค าํ ราม และทะเลาะกัดกนั เองดังมาแวว ๆ

“ถา มนั กนิ ควายตัวนน้ั หมด แลวผา นมาทางน.้ี ..”
เสยี งแงซายแผวตา่ํ ดงั ข้ึนลอยๆ เหมอื นจะราํ พงึ
“เชอื่ วา ควายตวั นน้ั คงจะทําใหพ วกมนั อม่ิ พอ แตถ า มนั จะผานมาก็คงไมม ที างฝา กองไฟ
เขามาได ระวังอยาใหไ ฟมอดก็แลว กัน”
พรานใหญบ อก
“เราไมม ลี ูกซองมากนั ดว ยเลย ถามีลกู ซองครบมอื กระสนุ มากๆ เราคงปะทะมนั ได
เหมอื นเมือ่ คราวท่ฝี งู ลิงบกุ ครงั้ นน้ั ”
เกดิ ครางขน้ึ อกี คนหนงึ่ หนั ไปลว งยามหยบิ กระสนุ .375 ทเี่ ขามอบติดตัวไวใ หข นึ้ มานบั
แลว ถอนใจเฮอื ก เพราะมีอยเู พยี ง 12 นัดเทาน้นั เอง ของแงซายซงึ่ ไดร ับมอบจากดารินกม็ ีไมเ กนิ 15
นดั สวนพรานใหญม ลี กู ปน ขนาด .458 ของเชษฐาเหลอื อยู 18 นดั สําหรับคณะนายจา งทง้ั สามกค็ ง
จะไมไดนํากระสุนสํารองตดิ ตวั กนั มามากนัก กระสนุ เหลา นีม้ ันเพยี งพอทจ่ี ะลม สัตวใ หญเ ทา นั้น
แตมนั ไมม คี วามหมายอะไรสําหรับพวกหมาหมนู บั รอ ย ท่ีจะประดังกนั เขา มา
สิ่งทจ่ี ะทําความอุนใจใหไดในขณะนี้ กค็ ือรั้วไฟที่จะสกัดก้นั มนั ไวเทานนั้ โชคดเี หลอื เกิน
ที่ผนงั ดา นหลงั ไมต องกงั วล เพราะมันเปนบรเิ วณผาหินเสมือนกาํ แพงธรรมชาตกิ ั้นไว
ครึ่งชว่ั โมงตอ มา ทามกลางการเฝารออยูดว ยใจอนั เตนระทกึ เสยี งหมาในฝูงนนั้ พากนั
เคล่ือนขบวนขามลาํ ธารเขา ไปสกู ลางดงทึบฝง เดมิ กับทพี่ วกมนั พากนั ออกมา และหางไกลออกไป
เปนลาํ ดับ ในทีส่ ุดทกุ สงิ่ ก็อยใู นดุษณภี าพตามเดิม รพนิ ทร แงซาย และเกดิ มองดูตากันเอง แลว พา
กนั ถอนใจออกมาอยางโลง อก พรานใหญลุกขน้ึ ควาไรเฟล กับไฟฉาย เกดิ ก็ตามติด
“แงซาย แกรอเฝา อยทู ่นี ี่ อยา เพ่ิงนอน จนกวา ฉนั จะกลบั มา”
เขาหนั ไปสั่งกะเหรย่ี งหนมุ พเนจร แลวก็พยกั หนา กับเกิด ชวนกันยองเลาะลัดไปตามฝง
ธารนํา้ ยอ นไปยงั ซากของมหิงสาท่ลี มอยู เมื่อพน เหลย่ี มตลิง่ ใกลเขา มา ก็ฉายไฟปราดออกไปยงั
ตําแหนง นน้ั เกิดอุทานอะไรออกมาคาํ หน่ึงในลาํ คอ
จากลําไฟฉายขนาดแปดทอนของรพินทร ส่งิ ท่กี องอยรู ิมโขดหนิ นน้ั หาใชซ ากของเจา
เขาเกกมหงิ สามหมึ านัน้ เสยี แลว แตก ลายเปน กองกระดกู ขาวโพลนท่เี รียงรายอยูระเกะระกะ สงั เกต
เหน็ ไดจ ากกีบตนี ท้งั สี่และหนา บางสวนทตี่ ิดอยกู บั กะโหลกศีรษะเทาน้ัน!

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

720

ท้ังสองเดนิ เขาไปสาํ รวจจนใกล พบรอยตีนของฝงู หมาในนรกที่ย่าํ เอาไวก ลาดเกลอ่ื นเตม็
ไปหมด ธารนา้ํ ท่ีมันบุกผานไปเมอื่ อึดใจใหญๆ นี้ กย็ งั ขนุ คลก่ั ควายทง้ั ตวั พวกมนั รมุ กนั กดั แทะกนิ
เสียไมมเี หลือหรอ

“นึกวาจะเก็บไวเ ปน มอ้ื เชา อกี สกั มือ้ ไอพวกหมานรกมาแยงกนิ หมด!”
เสยี งเกดิ สาบานผรุสวาท ตามหลงั หมาในฝงู นนั้ ไปอยางหัวเสีย
รพินทรหวั เราะหึๆ
“ควรจะขอบใจเจา ปา ท่ใี หไ อห มาในฝงู นนั้ พบซากควายตวั นเี้ สยี กอ น มา ยงน้ั กระดกู ของ
แกจะกองแทนกระดกู ควายนี่ ไปกลับกันเถอะ”
เขากบั เกดิ เดินยอ นกลับมาทแ่ี คมป จากนนั้ เกิดและแงซายกน็ อน โดยพรานใหญท ําหนาท่ี
เขายามแทน

ตอนปลายยามของเขาตดิ ตอ กับยามของแงซาย มเี สยี งฟารองแวว มาจากดานตะวนั ตก ตก
ไกลๆ และในระหวางยามของแงซายนนั่ เอง พายุฝนก็ซดั กระหนาํ่ ลงอยา งลมื หูลืมตาไมข ึ้น

ไฟท่กี อไวท ุกกองดับลงหมด
ทุกคนพากนั ตนื่ ขน้ึ เพราะเสียงพายุทถ่ี ลมปา และละอองฝน ชวยกันเอาผาใบผืนใหญข ึง
กันฝนสาดทางดา นหนาไว ตอจากนน้ั กน็ งั่ เบียดกนั อยใู นซองโพลงของชะเวกิ ผา ตวั ส่นั สะทา นดว ย
ความหนาวเยอื กจับขัว้ หวั ใจ
“เมื่อเย็นน้ี สตั วใ หญล มถงึ สองตวั ฝนเลยตกใหญ”
เกิดพดู ดว ยคางท่ีสน่ั กระทบกนั ตา งมองเห็นหนากนั ไดเ ปน ระยะจากแสงฟาทแี่ ลบอยูวูบ
วาบ และผา เปรย้ี งปรา งอยูตลอดเวลาเทา นน้ั
“มนั เกยี่ วอะไรกบั ที่สตั วใหญลม แลวฝนถงึ ตก”
เชษฐาถาม ขณะนไี้ มมีใครสามารถจะนอนลงไดเ พราะพายุฝนอันแรงรา ยกาจ ปาทง้ั ปา มี
อาการประหนง่ึ วาจะถลมทลายลงดว ยมหาวาตะและนา้ํ จากฟา ทซ่ี ดั กระหนํา่ ลงมาปานมหาทํานบ
แตก
“พวกพรานปาเขาเช่อื กันวา ถามสี ตั วลม ฝนจะตองตกตามธรรมเนยี มครบั ”
เปนเสยี งตอบเรยี บๆ จากพรานใหญใ นเงามือ
“แตน่ีมันตกเกนิ ธรรมเนียมไปเสยี แลว หรือยงั ไงผกู อง!”
ไชยยนั ตสอดข้นึ ดว ยเสยี งปนหวั เราะแปรง ๆ ทกุ คนตา งมีความรสู ึกกระสบั กระสาย
อยางไรบอกไมถ ูก โดยไมไ ดปริปากบอกกัน ฝนฟายง่ิ ทวคี วามแรงกลา ข้ึนทกุ ขณะ เสียงไมใ หญห กั
ลมอยคู รนื โครม ระคนไปกบั สายอสุนบี าต ทกุ ครั้งทฟี่ า แลบมองเห็นปา ลรู ะเนนไปดวยอาํ นาจพายุ
กลางสายฝนอันหนาทึบ แลวกด็ ับวบู ครอบคลมุ ทุกส่งิ ทกุ อยางใหม ืดทะมนึ อยใู นเหวนรกตอ ไป
มันเปนราตรีทนี่ าสยดสยองดว ยภัยธรรมชาตขิ ีดสุด!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

721

เวลาผา นไปอกี ชั่วโมงเตม็ ๆ โดยไมม ีใครหลบั นอนกนั เลย ทกุ คนเงียบสงบปากเสียงราว
กบั นดั กนั ไว ตาเบกิ โพลงอยูในความมดื สดับฟง เสียงฟาทดี่ งั เหมอื นมัจจรุ าชคาํ รน กระแสน้าํ ใน
สายธารที่อยตู รงกลางเรม่ิ จะเพ่มิ ปรมิ าณน้ํามากขน้ึ ทุกขณะ และไหลเชยี่ วกราก ครางอู กินอาณา
บริเวณชายฝง ทว มใกลชะเวกิ ผาทตี่ ั้งแคมปเ ขามาทุกที

“เอ ถา มันจะไมเขา ทแี ลวแฮะ น้าํ ในธารนมี่ ันไลแดนพวกเราเขามาทกุ ทีแลว ”
เชษฐารองขึน้ และทันใดนน้ั รพนิ ทรก ล็ กุ พรวดขึน้ ยืน
“ยา ยท่เี ดี๋ยวนี้เถดิ ครับ ยอมเปย กฝน ข้นึ ไปบนฝง ดีกวา ขืนอยูท่นี ่ีมหี วังจมนํา้ แน เราอยู
ในทางน้ําเสยี ดวย”
ทุกคนลุกขน้ึ ยนื เตรียมพรอมในทนั ใดนน้ั ตา งชวยกันเกบ็ ขา วของอยางรวดเร็วโดยอาศยั
แสงไฟฉาย ทกุ สง่ิ ทุกอยางดําเนินไปอยา งรีบดว นแขง กบั เวลา แลววง่ิ ฝาสายฝนออกมาพนบริเวณ
ชะเวกิ ผา เพอ่ื จะยอ นกลบั ขนึ้ ตล่งิ ดา นปา โปรง
ครนั้ แลว ทันทีนัน้ เอง กม็ ีเสยี งครนื โครมมาทางดานเหนอื ของตนน้าํ ปานแผนดนิ จะถลม
ไมผ ดิ อะไรกบั คลนื่ ในมหาสมทุ ร แงซายฉายไฟปราดขน้ึ ไปก็เหน็ ระลอกน้าํ ขาวขนมวนตวั สูงเทียม
ระดับยอดไม กาํ ลังถาโถมลงมาปานภูเขาเลากา
“นา้ํ ปา!! มันมาถงึ แลว!!”
แงซายตะโกนกอ งขนึ้ สุดเสียงอยา งตระหนกขีดสดุ
ทั้งหมดตะลึงพรึงเพริด ราวกับถกู สาปเปน ทอ นหนิ พรบิ ตาตอ มานัน้ เอง ก็ปรากฏเสียง
ตมู สนั่น ลัน่ เปรยี ะขึน้ ในระบบประสาทของทกุ คน ประหนง่ึ วา รางกายจะถกู แยกออกเปนเส่ียง เทา
หลุดลอยจากพนื้ ทีเ่ หยียบยนื อยู จากนนั้ เควงควา งวบู วาบ โลกท้งั ใบหมนุ ตลบไปหมด ไมอ าจ
สําเหนียกไดว า ตายแลวหรือยงั มีชีวติ อยู
ปราศจากการยดึ เหนย่ี ว ปราศจากส่งิ ใดมาสัมผัส
นอกจากกระแสนํ้าอนั แสนจะเยยี บเย็น ท่ีฉดุ กระชากครา ตัว ปานจะพาดงิ่ ไปสูข มุ นรกที่
มดื มิด ไมอ าจกาํ หนดอนาคต...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

722

31

สง่ิ แรกทค่ี อยๆ เขา มาสูความรูสึกของรพินทรก ็คอื อาการสาํ นกึ ในขอทว่ี า ชวี ิตยังเปน ของ
เขาอยู แตย งั ไมสามารถตระหนักแนวามนั อยูใ นสภาวะใด สตสิ มั ปชัญญะกลบั คนื มาทลี ะนอย
จากนน้ั โสตประสาทก็แววเสียงเรยี กอยูใกลๆ อยา งเรา รอ นกระหืดกระหอบ พรอมกับฝามอื นุมๆ ท่ี
เขยาใบหนา

พรานใหญลืมตาโพลงขึ้นในบัดน้ัน แรกที่สดุ มันพรา มวั ไปหมดมองไมเห็นอะไรเลย
ครนั้ แลว ตอมาก็ปรากฏภาพใบหนาของใครคนหนง่ึ กาํ ลงั จบั จองอยทู ีเ่ ขาดวยดวงตาตนื่ ตระหนก
รมุ รอนใจ ดวงหนา นน้ั กม ลงมาหา งจากเขาเพียงเลก็ นอย

ผูปลกุ เรียกใหเ ขากลับมีความรสู กึ ขึน้ มาอีกครั้ง คือหมอมราชวงศห ญิงดาริน วราฤทธิ์
นายจา งสาวผูแ สนหย่งิ นน่ั เอง เขากต็ ระหนกั ณ บัดนว้ี า ตนเองนอนอยบู นจอมปลวกสูงอันมผี วิ ดนิ
ช้นื แฉะตอนหนง่ึ ใกลปาพลวงริมธารน้าํ ซึง่ บัดนม้ี สี ายน้ําสแี ดงไหลเชย่ี วกรากเต็มฝง เสอื้ ผาและ
รา งกายเปย กชมุ ไปดว ยโคลนและทราย ราชสกุลสาวสวยผูเ ปน นายจางน่งั คุกเขาอยขู า งๆ สภาพของ
หลอ นไมผ ิดอะไรกบั เขาในขณะน้ี เสอื้ แจ็กเกตทส่ี วมใสเม่อื คนื และกางเกงเดนิ ปา ของหลอนขาด
เปนริ้ว ราวกบั ถูกกระชากดว ยมดี อนั เปน ผลมาจากคมแงห ินและกง่ิ ไมขะมุกขะมอมไปหมดทั้งตวั
กายของหลอนสั่นสะทา นเปน ลกู นก

ขณะนนั้ แสงอบอนุ ของตะวนั สอดลอดลงมาจากยอดไมสูงเหนือศีรษะ ลาํ แสงของมนั
บอกใหรชู ดั วา เปน เวลาประมาณ 3 โมงเชา

พรานใหญพรวดพราดลกุ ขนึ้ นัง่ โดยเรว็ จอ งสาํ รวจดหู ลอนกอน นอกจากอาการฟกชํา้
และบาดแผลถลอกเลก็ นอ ย ทกุ สิ่งทุกอยางของหลอนเปนปกติ

นน่ั เปน สิง่ ทเี่ ขาตอ งขอบคุณสวรรค
แลวกห็ ันมาสาํ รวจตวั เองเปน ลําดับตอไป อวัยวะทกุ สว นยังพอจะใชก ารได แมจ ะเตม็ ไป
ดวยความขดั ยอกระบมไปหมดทัง้ ตัว ไรเฟล ประจาํ มอื ของเขา บัดนี้มนั อันตรธานไปเสียแลวพรอ ม
ท้ังสมั ภาระอนื่ ๆ นอกจากมีดเดินปา ท่ีตดิ อยูในเขม็ ขดั ขางเอว และของเลก็ ๆ นอยๆ ทีอ่ ยูในกระเปา
เสื้อกางเกงเทา นน้ั สวนหลอนกเ็ ชนเดียวกนั สว นหลอ นกเ็ ชน เดยี วกนั คงมแี ตป นสั้น .375 แม็กนมั่
ซึง่ สอดอยใู นซองคาดติดอยกู บั เอวพรอ มกระสนุ ในรงั เขม็ ขดั แลว กช็ ุดเสอ้ื ผาติดตวั ท่ขี าดรุง ร่งิ ราว
กับนางไพร
เชษฐา ไชยยนั ต เกิด และแงซาย ณ บัดน้ี ไปอยูเสียท่ไี หน?!!
ในสีหนาทแี่ สดงอาการวติ กกงั วลเหนือทจ่ี ะกลา ว แววตาคูนัน้ ฉายแสงปต ขิ น้ึ เล็กนอ ย
เม่อื เห็นเขารสู กึ ตัวลุกข้ึนนัง่ แลว เสียงแหบเครือของหลอ น กด็ ังทําลายความเงยี บงนั ขึ้นเปนประโยค
แรกวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

723

“คุณเปนอยา งไรบา ง?”
“คงไมเ ปน ไรหรอกครับ คณุ หญงิ ละ ?”
พรานใหญย อ นถามออกมาจากลาํ คออนั แหง ผาก จองหนาหลอนอกี ครง้ั แลวกวาดสายตา
ไปรอบๆ
“ฉันไมเปน อะไรมากนัก”
“แลว คุณชาย คุณไชยยันต เกดิ กับแงซาย?...”
หลอ นทาํ หนา เหมือนจะรองไห ยักไหล แลว ทง้ิ แขนทัง้ สองลงขางตวั อยางหมดแรง จอม
พรานเมม รมิ ฝป ากเปน เสนตรง กลา วต่าํ ๆ เหมือนกระซบิ
“น่แี ปลวาพวกเราถกู นาํ้ ปา แทงซดั กระจัดกระจายแยกจากกนั ไปหมด คนละทศิ ละทาง
ทีเดียว เปนความผดิ ของผมเองทตี่ ง้ั แคม ปใ นเขตธารนํา้ นกึ ไมถ งึ วา ฝนมันจะตกหนัก แลวทํานบ
แอง นา้ํ ใหญบนภูเขาลูกใหญต นธาร มันจะพังลงอยา งกะทันหัน นํา้ มนั มาเร็วจนเราหนีกนั ไมท นั ผม
เองหมดความรูสึกไปในทนั ทีท่ีภูเขานาํ้ ลกู นัน้ ซดั โครมลงมาถึงตัว”
“ฉนั กเ็ หมอื นกนั ความรสู กึ มันดบั วูบไปเลย”
หลอ นคราง
“แลวคุณหญิงรูสึกตัวตอนไหน? ไปยังไงมายังไงกนั น”่ี
“ฉันบอกไมถูก”
หลอ นพดู อยางงงๆ อยูใ นอาการเดิม กดั รมิ ฝปากโดยแรง เคาหนา กราดไปดว ยรอยทกุ ข
กังวลเหลือทจ่ี ะกลา ว
“ฉนั มารสู ึกตวั เมอ่ื ประมาณ 20 นาทที ี่แลวมานเ่ี อง พบตวั เองนอนตดิ อยูกับรากไทรใหญ
คนเดียว มองไมเหน็ ใครเลย ครั้งแรกทีร่ ูสกึ ตวั ฉนั ตกใจแทบจะเปน บาตาย คิดวาตวั เองคงจะพลดั
หลงอยคู นเดยี วในปา ฉนั กตู ะโกนเรยี กจนเสยี งแหงกไ็ มไดย นิ เสียงใครตอบ ยิงปนเรยี กอกี สองชดุ
ก็ไมไดย นิ เสยี งปน ของพวกเราคนใดตอบมาเลย แสดงวาในละแวกรศั มเี สียงปนน้ี จะตอ งไมม พี วก
เราอยูเ ลย ในทสี่ ดุ ฉนั กเ็ ดนิ เปะปะสงเดชมาตามบุญตามกรรมอยา งนนั้ เอง...”
ดารนิ กลืนน้ําลายอยา งฝด ๆ มองดเู ขาดวยสายตาอันบอกไมถ ูก
“เดชะบุญเหลือเกนิ ฉนั เดนิ มาพบคุณนอนสลบอยตู รงนเ้ี ขา พอดี เขามาตรวจคุณ เหน็ ไม
เปนอันตรายอะไรมากนกั กเ็ ลยปลกุ เรยี กขน้ึ ฉันเรยี กคณุ อยูสักสองสามนาทเี หน็ จะได คณุ กร็ ูสกึ ตวั
ขึน้ น่แี หละ เหตุการณม ันเหมอื นฝน รา ย”
รพินทรคงน่ังอ้งึ ตะลงึ อยเู ชน น้ันเปน ครูใ หญ ความวิตกกังวลของเขาในขณะนไี้ มย่ิง
หยอนไปกวาหลอนเลย อะไรก็ไมสาํ คัญเทา กับความเปน หว งผรู ว มคณะอกี สีค่ น ซง่ึ ไมมีส่งิ ใดบอก
ไดว า ปา นน้เี ปน ตายรายดีอยทู ีไ่ หน โดยเฉพาะอยางยง่ิ เชษฐา กบั ไชยยนั ตอ นั เปน นายจา งโดยตรง
การพลดั พรากหรือหลงกนั ในปา เปน เร่อื งเลก็ เหลือเกนิ สําหรบั เขา ในการทจี่ ะติดตามหา
ใหพบ ส่ิงทเี่ ขาวติ กกงั วลขดี สดุ ในขณะนี้ อยูใ นขอ ทวี่ า กระแสน้ําอนั แรงกลา ท่ีซัดปะทะลงมาอยา งจู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

724

โจมกะทันหัน นาจะกอ ใหเกิดอนั ตรายถงึ แกช วี ิตของบุคคลทงั้ สองไดในพรบิ ตา หรือไมก ็พิการ ซ่งึ
ไมมีทางทจี่ ะชว ยเหลอื แกไ ขอยา งใดได สําหรบั เขากบั ม.ร.ว.หญิงดารนิ นน้ั เปนอันอนุ ใจไดแลว วา
ปลอดภยั แน มนั เปนคราวเคราะหดีสาํ หรับหลอ นอยา งท่ีสุด ในการทที่ งั้ เขาและหลอนไมไดรบั
อันตรายใดๆ ในขณะทก่ี ระแสนํา้ เชีย่ วกรากซัดพาตวั มาและตกอยใู นบรเิ วณใกลเ คียงกนั

ระหวา งทเี่ ขายงั เงียบงัน เสยี งสนั่ ของหลอนกเ็ อย ตอ มา
“พีใ่ หญ ไชยยนั ต แลวก็อกี สองคนนั่นไปอยทู ไ่ี หนบา งแลวก็ไมรู โชครา ยเหลอื เกนิ ”
“เมอ่ื กอ นท่ีคณุ หญิงจะเดนิ มาพบผม คณุ หญิงลองยิงปน เรยี กดแู ลว หรือครับ?”
หลอนกมศีรษะลง ถอนใจเฮอื ก
“ใช! แตไ มมวี แี่ ววเลย”
พรานใหญย ันกายลุกขนึ้ ยืน เดินกะเผลกลงมาจากจอมปลวก หลอนกระโดดตามเขาลงมา
ดว ย ทงั้ สองกราดสายตาไปยงั ภูมิประเทศรอบดานซง่ึ ชมุ ไปดว ยนา้ํ
“แปลก! คณุ หญิงกับผมยังถูกน้ําพดั มาตกอยูใ กลๆ กนั ได พวกเราอีกส่ีคนกน็ า จะถูก
กระแสนํ้าพดั มาอยใู นบรเิ วณใกลเ คยี งกนั ”
“ฉนั เปนหว งพวกนน้ั จนบอกไมถ กู แลว ละ เราจะทํายงั ไงกนั ด”ี
หญงิ สาวรองออกมาอยา งกลดั กลมุ จองหนา เขานงิ่ ฝากทกุ สิ่งทกุ อยา งในความหวงั ไว
ใหก ับจอมพราน อยางนอ ยที่สุดกช็ วั่ ขณะแหงวกิ ฤตกิ ารณอนั คบั ขนั เชน น้ี รพนิ ทรอา นสายตานน้ั
ออกดวยความสมเพชเปน ครง้ั แรก
“ขอโทษ! ฉนั อาจขวัญเสียมากไปหนอ ยกไ็ ด เหตกุ ารณเ ม่ือคืน และการหลงพลดั กบั
พรรคพวก ทาํ ใหป ระสาทของฉันเสียไปหมด จริงซนิ ะ ฉนั อยูกับเจาปา แลวถงึ อยา งไรสาํ หรับฉันนะ
เห็นจะปลอดภัยแน แตพ ่ชี ายกบั เพือ่ นของฉนั น่ีซิ จะเปน อยา งไรบางก็ไมรู ถาเขาพลัดไปตกอยกู ับ
แงซายหรอื เกดิ คนใดคนหนงึ่ ก็ยงั พออนุ ใจบา ง แตถ า ตา งคนตางแยกกนั ไปคนละทศิ ละทางละก็ แย
ทเี ดียว”
“ถึงจะตา งคนตา งแยกพลดั กนั ไป ผมกไ็ มก ังวลนกั ขอใหร แู นว า ยงั มีชีวิตปลอดภยั
เทานัน้ ”
“ขณะนเ้ี ราอยทู ไี่ หน?”
จอมพรานสะบดั ขอ เทา ใหห ายเคล็ด แลว เดนิ มาชิดชายตลิ่งของลาํ ธาร ซึ่งขณะนน้ี าจะ
เรยี กไดว า แมน ํ้าขนาดยอมๆ เพราะปริมาณอนั มากมายของน้ําเต็มฝง และไหลแรงกราก ดารนิ สืบเทา
ตามตดิ มาเบือ้ งหลงั ภายหลงั จากสาํ รวจชายฝง แนวปา และสงั เกตภูเขาบางลูก เขากต็ อบเรียบๆ วา
“ตะวันตกเฉยี งใตของตําแหนงท่ีเราตั้งแคม ปเ มือ่ คนื นคี้ รบั ถาเดนิ เลาะชายฝง ธารนขี่ ้ึนไป
ระยะทางประมาณ 30 กโิ ลเมตร กจ็ ะถงึ ตรงท่ีเราถกู นาํ้ พดั ครั้งแรก แตถาตัดปา เปน เสนตรงไป กอ็ ยู
ในราว 20 กิโลเมตร ขา มเขาลกู ทีม่ องเหน็ อยูน นั่ ไปลกู หนงึ่ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

725

สีหนา ของหญงิ สาวดขี ้ึนเล็กนอย หลอนหลงปากจ็ ริง แตถ า อยใู กล รพนิ ทร ไพรวลั ย แลว
เปน สิง่ ทีห่ ลอนควรอบอนุ ใจได ความทกุ ขกงั วลในขณะน้ีไปอยูท ค่ี วามเปนหว งคณะพรรคประการ
เดียวเทา น้นั

“มันไกลไมใ ชเ ลนทเี ดียว สําหรับการเดินงมหาคนในปา โดยระยะทางขนาดน”ี้
“แตเ รากไ็ มมที างเลือกอยา งอ่ืน”
“เราจะเริม่ ตน กันยงั ไง?”
รพนิ ทรต รกึ ตรองอยคู รู ก็บอกวา
“ผมคิดวา จะลองเดนิ เลยี บชายฝงเลาะทวนตน นาํ้ ข้ึนไปเร่ือยครับ จนกวาจะถึงทต่ี ้งั แคม ป
เชื่อวา คงจะพบพวกเราในระหวางทาง ถงึ อยา งไรก็คงจะพลดั ตกไมหางจากบริเวณสองฝง เทา ใด
นกั ”
“คณุ อยา ลืมวากระแสนํ้าเมือ่ คนื น้ีมนั มายงั กะภเู ขาเลากาทีเดยี วนะ ระดับของมันสูงเหนอื
ยอดยางเสยี อีก พน ขอบฝงเปน ไหนๆ พวกเราอาจถูกพัดปลิวพนบรเิ วณธารไปกไ็ ด”
“ก็ตองลองคนหาตามรมิ ฝง ธารดกู อนละครบั เราสองคนยังถกู พดั มาตกอยใู กลฝ งธารเลย
และสําหรบั คณุ ชายกับคณุ ไชยยนั ตน้ัน ถา ฟนรูสกึ ตวั ขน้ึ มา ผมคิดวาท้ังสองคนนัน่ คงจะยดึ แนวรมิ
ฝง ธารไวกอนแนๆ คงไมเดนิ เปะปะเตลิดเขา ปาไปทางไหนหรอก พวกเราพลดั กันทล่ี าํ ธาร ก็ตอ งยดึ
ธารเปน หลัก”
“สมมติวา เราเดินยอนทวนกระแสนา้ํ ขน้ึ ไปจนถงึ จุดเร่มิ ตน แลว ยงั คนไมพบ จะทาํ ยงั ไง
กนั ตอ ไป”
หลอนตง้ั คาํ ถามตอมาอยา งพร่ันใจ
รพินทรทรดุ ตวั ลงริมฝง วักน้าํ ขึน้ มาลบู ลางโคลนทรายที่เปรอะเลอะอยตู ามใบหนา และ
ลําตัวออก แลว ก็ตอบอยางใครค รวญวา
“ระยะทางจากทีเ่ ราหลงอยนู ่ี ข้นึ ไปจนถงึ ตําแหนง ตง้ั แคม ปครง้ั แรก มหี มูบานกะเหรี่ยง
อยหู ยอ มหนึง่ เรยี กวาหมบู านผาเยงิ ”
พลางเขาก็ปลดผาขาวมา ผืนหน่งึ ทย่ี งั คาดติดเอวอยอู อกมาบดิ ไลค วามชืน้ แลว ประคบซบั
หนา
“ถา หาตามรมิ สองฝง ธารยงั ไมไ ดร องรอย ผมจะไปทหี่ มูบานผาเยิงนนั่ ขอแรงพวก
กะเหรยี่ งใหชว ยกนั ออกระดมหา เช่อื วา จะตอ งไดรอ งรอยแนๆ ”
หลอ นทรุดตวั ลงนง่ั ขา งๆ เขาอยางทอดอาลยั มองดกู ระแสนํา้ ทยี่ ังไหลกรากอยดู ว ยความ
สยดสยอง
“มนั เกิดข้นึ ไดย ังไงนะ เหมอื นฝน แทๆ อยๆู น้ํามนั กไ็ หลกรากลงมาราวกับพายุสลาตนั
อยา งนนั้ จนกระทัง่ เดีย๋ วนี้ ฉนั ก็ยังไมอยากเชื่อวา เทาทเี่ ราเผชญิ อยนู ้ีเปนความจริง เราฝนรายไปหรือ
เปลา ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

726

ดารินรําพงึ ออกมาเบาๆ
เสยี งเขาเอยี้ วบดิ กาย กระดกู ลน่ั กรอบแกรบ แลวก็บอกมาวา
“น้าํ ปา มกั จะจูโ จมมาโดยไมทนั รูเน้ือรตู ัวอยา งนี้แหละครบั บนเขาใหญต นธารเปนแอง
นาํ้ กวางใหญร าวกับทะเลสาบ ฝนท่ีปาบนคงจะตกหนกั ติดกันมาหลายวันแลว เก็บนํ้าในแองไวจ น
ลน ประกอบกับที่เมือ่ คนื นมี้ พี ายหุ นกั เขาอีก หินบางแหงคงจะถกู พายพุ งั ทลาย ทํานบแตก มันกเ็ ลย
เทลงมา เหมอื นเราเทนาํ้ จากกระบอก ผมเคยโดนนํ้าปา เลนงานมาสองสามคร้งั แลว แตไมรนุ แรง
เหมือนครงั้ น”ี้
“เทา ท่ีฉนั พอจะจาํ ได เม่ือคนื น้ี พอคณุ พดู ยังไมทนั ขาดคาํ เลย วาใหพ วกเรายายขนึ้ บนฝง
ยอมเปย กฝน นาํ้ มันก็มาถงึ เสยี แลว นี่เราแทบไมม อี ะไรตดิ ตวั อยูเลย นอกจากเสื้อผาทีใ่ สอ ยู ไรเฟล
ของฉันกับคณุ ก็หลน หายไปหมด แลว เราจะเดินทางติดตามหาพวกน้ันไดยงั ไงกลางดงดบิ แบบน”้ี
หญงิ สาวเอย อยา งปลงอนจิ จงั อเนจอนาถในโชคชะตา
“ผมมีมีดตดิ ตวั เลม หนง่ึ คุณหญงิ มปี น ส้ันอีกกระบอกหนง่ึ แคนก้ี เ็ หลือที่จะเพยี งพอ
สาํ หรบั การปอ งกนั ตวั ยามคบั ขันทสี่ ดุ ผมเคยเดนิ มอื เปลา เสยี ดวยซ้ํา”
“ปน ส้นั กระบอกเดยี วมันจะมีประโยชนอ ะไร สําหรับปา แบบน”้ี
หลอนแยง อยา งทอ แท ปลดเข็มขัดออกมานบั ดจู ํานวนกระสนุ ทบี่ รรจอุ ยใู นรงั เขม็ ขัด
พรานใหญลว งกระเปาเสอ้ื หยบิ ซิบโปป ระจาํ ตัวออกมาทดลองขีดจุด เปลวไฟจากไลทเ ตอรย ัง
ทํางานไดดตี ามปกติ ปากกต็ อบมาเรยี บๆ วา
“ปนสน้ั ขนาด .357 ของคณุ หญงิ ถา รจู กั ใชใ หถกู ตอ งมนั กเ็ ปรียบเหมือนเรามีไรเฟล
ขนาดเบาะๆ อยใู นมือทเี ดียว คณุ หญิงเองเปนนักยิงปนสั้นชน้ั ทอปมาแลว ไมน าจะกงั วลอะไรเลย
เราเดนิ ปากนั ในแบบรกั ษาตวั รอดเทา นน้ั ไมใ ชหมายจะลาชา งหรอื แรด มปี นสัน้ ขนาดนต้ี ิดตวั
กระบอกเดียวก็เหลอื หลายแลว นาขอบคณุ สวรรคที่คณุ หญงิ มีเขม็ ขัดปน ส้นั ตดิ เอวอยูต ลอดเวลา
แมกระทงั่ เวลานอน วาแตลกู ปนเหลืออยกู ี่นดั ครบั ?”
หลอ นสงเขม็ ขดั พรอ มซองปน ท้ังหมดใหแ กเ ขา
“ฉนั ยงิ เรียกคนไปแลว 2 ชดุ สิบสองนัด เหลืออยูอีก 36 นัด กระสนุ หัวแขง็ แบบเจาะ
โลหะท้ังนัน้ ”
พรานใหญผิวปากหวือออกมาอยา งพอใจ
“เหลือเฟอ เกนิ พอเสียอกี ถาเราไมใ ชม นั แตล ะนัดไปโดยเปลา ประโยชน”
เขาสงเขม็ ขดั คนื ไปใหหลอนตามเดิม คงดงึ แตต วั ปน ออกจากซอง หมุนลกู โมส าํ รวจดู
กระสนุ แลว เดาะขนึ้ ลงในฝา มือ มนั เปนปนแบบซงิ เกล้ิ แอค็ ชั่นของรเู กอร ลํากลองยาวหกนว้ิ คร่งึ
กระบอกกะทดั รัดสวยงามยมิ้ ดามงาสลักลวดลายพราวตาอาบนกิ เก้ลิ ไวข าวเปน มนั วาววับ โดยลาํ
กลองทย่ี าวออกไปถึง 6 นวิ้ ครึ่ง ชวยอํานวยผลการสง วถิ กี ระสุนใหม ีความเรว็ สงู ขึน้ ครบถวนตาม
อตั ราโดยไมต กหลน ปนของหลอนกระบอกนี้ เขาเคยสงกระสนุ เขา เจาะสมองววั แดงมาแลว คร้ัง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

727

หนง่ึ ทเี่ ขาโลน ขณะทวี่ ัวลาํ บากตวั น้นั วง่ิ เขาชารจในระยะเผาขน และตวั เจาของปน เอง ก็เคยไดใ ช
มันใหเ ปน ประโยชนมาหลายคร้งั แลว สาํ หรับภาวะฉกุ เฉนิ ตางๆ

“วา แต คณุ หญงิ พอจะมแี รงเดินไหมครับ”
หลอนฝน ยิ้ม พอดกี ับท่เี ขาสง มอื อีกขางหนง่ึ มาให หลอนชาํ เลืองมองดทู มี่ ืออันหยาบ
กรา นแข็งแรง แลววางมอื ของตนเองลงไปในอุงมอื นน้ั อกี ฝา ยหนึง่ บบี แนนกระชบั เหมอื นจะ
ถายทอดทกุ สง่ิ ทกุ อยา งในหวั ใจลงไปสกู ารบบี น้ัน หลอ นบีบตอบ แลว เขากด็ ึงหลอ นใหลกุ ข้ึนมายืน
เคียงขา ง ตาตอ ตาสบกันนง่ิ กระซิบ...
“โปรดอยา ทอ แททอดอาลยั เลยครบั ลกู จางผซู อ่ื สตั ยคนนี้ พรอมที่จะรับใชคุณหญงิ ดวย
ชีวติ ”
หลอนยิ้มโรยๆ ตอบเขา ยกมือขา งหน่ึงเสยผมท่ปี ลิวลงมาปรกหนา
“คุณคงไมร ูหรอกวา ขณะท่ฉี นั เดินเปะปะไปอยางปราศจากจดุ หมาย และบังเอิญมาพบ
คุณนอนสลบอยูน ั้น ฉันดใี จเหมอื นตายแลว เกดิ ใหมเพยี งไร ภาวนาขออยาใหค ุณไดร ับอันตราย
และฟน คนื สตขิ ้นึ โดยเรว็ ขอโทษอกี คร้ัง ถา ฉนั จะแสดงความออ นแอใหคณุ เหน็ มากไปหนอ ย”
“ตรงขา ม ตงั้ แตเกดิ มา ผมยังไมเคยเห็นผหู ญงิ คนไหน ใจเดด็ อยางคณุ หญงิ จนคาดไมถึง
ทีเดยี ว ผมยอมรับวาในครง้ั แรกผมประมาทคณุ หญงิ เกนิ ไป เพงิ่ จะมารเู อาในปานีเ่ อง”
ดารนิ ยมิ้ อกี ครง้ั แววตาแชม ชื่นขน้ึ
“ขอบใจมาก คณุ เกงนะ รูจ กั ใชห ลักไซโคไดถกู ตอ งกบั สิง่ แวดลอ มท่สี ุด ฉนั ยอมรบั วา
ฉันไดกําลงั ใจจากคุณมากเหลือเกิน ในสถานการณร า ยคร้ังน้ี เอาละ จะบุกปา ฝา หนามอยางไรก็สดุ
แลว แตคณุ ฉนั รบั รองวา จะเปน ผูต ามที่ดี ทุกอยา งแลว แตคุณทัง้ นนั้ เด๋ียวนี้ฉนั ไมรสู ึกตัวเองมากไป
กวาเด็กเลก็ ๆ สักคนหนง่ึ ทจี่ ะตอ งตกอยใู นการดแู ลของพ่ีเลี้ยง สาํ คัญพี่เลย้ี ง...อยา ใจรายกแ็ ลวกนั ”
“พเ่ี ล้ยี งคนนี้เคยใจรา ยนกั หรือ?”
“กไ็ มนอยทเี ดยี วแหละ”
“เด็กอยาดอ้ื กแ็ ลว กนั แลว พเ่ี ล้ยี งไมใจรายหรอก”
วา แลว เขากอ็ อกเดนิ บา ยหนาไปทางปา ไผทไ่ี ดยินเสยี งไกป าขนั เจ้ือยอยู พยักหนา บอก
ใหหลอนเดินตามเคยี งขา งไปดว ย สอดสายสายตาไปรอบๆ
“นน่ั คณุ จะทาํ อะไร?”
หลอ นหันมากระซบิ ถาม หนาตื่นเหน็ อาการเดนิ แบบยองของเขา ขณะท่เี ลาะลัดแฝงกาย
ไปตามพุม ไมใ บหญา
“หาอาหารเชากอนอ่นื โดยเฉพาะอยางยง่ิ สาํ หรบั ‘เดก็ ’ คนน้ี ประเดี๋ยวไมมีแรงเดิน”
ถา เปนภาวะปกติ หลอนอยากจะซัดหลงั ใหซกั ตบุ แตส าํ หรบั ในขณะน้ี ไมมกี ะจติ กะใจ
จะชวนทะเลาะ นอกจากจะชําเลอื งมองดูดว ยหางตาคมๆ
“ไกปารึ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

728

“ไดไ กก ็เอาไก ไดอ ะไรกเ็ อาไอน ั่น ขอใหห นกั ทองไวกอ นกแ็ ลวกัน แต เอะ! กวางโจน
แถวนก้ี ช็ ุมดไี มหยอก ดูจะหางา ยกวาไกป าอกี ”

พรอ มกบั พดู เขาแหงนมองข้ึนไปบนยอดตนกระบากใหญท่มี ีคา งดาํ ฝงู หน่ึง เจด็ แปดตัว
พากันนั่งน่ิง จอ งมองลงมายงั มนษุ ยทง้ั สอง หลอนพาซ่อื เพราะไมเขา ใจมากอ นถามวา

“เปน ยังไง กวางโจน?”
รพินทรบุยปากขน้ึ ไปเบื้องบนแทนคําตอบ พอเหน็ ฝูงคางหลอนกม็ สี หี นา พิกล คราง
ออยๆ
“อยาเลย ขอใหเปนไกเถอะ ฉันกนิ มนั ไมส นทิ หรอก อยา งนอ ยกน็ ึกวาเห็นแกฉ นั ”
มเี สียงหวั เราะหๆึ ดงั มาจากลําคอภายใตเคราท่ีเริ่มเขียวคร้มึ พอสบตาคทู ี่จองมาอยาง
วิงวอน เขากอ็ อกเดินตอ ฉดุ แขนหลอนมาดว ย

ท้งั สองเลาะลดั ไปตามทางดา นเลก็ ๆ ซงึ่ มีรอ งรอยของน้าํ ปาไหลบา ผา นทวมไปเมอ่ื คนื
พอถึงโคนกอไผใ หญ มุมทางแยกของปลายดานดานหนง่ึ ก็เหน็ ไกป าสองสามตวั กําลงั จกิ คุยขยุ ไผ
หาแมลงกินงว นอยู รพินทรง างนกปน อยู ยงั ไมทนั จะยกขนึ้ สอง หญงิ สาวกเ็ หยยี บกง่ิ ไมแ หง ลั่นขน้ึ
เบาๆ ไกป าสองสามตัวฝูงน้ันพากันกระตา กลน่ั ข้ึนอยา งตกใจ แลวบนิ ปรอ หายวับไปกับตาราวกบั
นก พรานใหญจุปากเบาๆ พรอ มโคลงศรี ษะ แตแววตาประกายขนั ๆ อยูเชน เดิม ดารินพึมพําขอโทษ

“มันเปรยี วเหลือเกนิ ขนาดลูกกรดยาวยงั ไมค อยไดต ัว ลาํ พงั ปน ส้ันจะไหวหรือ
นายพราน”

หลอ นพดู ออมแอม
“มนั กต็ อ งลองเส่ียงดู อยางนอ ยกด็ กี วา เอากอ นดินไลป า”
อีกฝายหวั เราะบาง ปายแขนเสอื้ อนั ขาดรงุ ร่ิงข้ึนเช็ดเหงอ่ื บนใบหนา
“คบั ขนั ถงึ ขนาดนี้แลว ยงั ไมว ายคดิ จะยัว่ ฉันอีกนะ”
“หิวไหม?”
“ไมห ิวเลย มนั มแี ตความกลุม”

จากปา โปรงใกลธารน้ํา เริ่มจะกลายเปนปา รกทึบขน้ึ ตามลําดบั รพนิ ทรนาํ หลอ นยอ ง
กริบคน หาไกป าไปเร่ือยๆ ทุกครง้ั ทีเ่ ขายกปน ขน้ึ เลง็ ...ไกเจากรรมเหลอื บมาเห็นและบินปรอหนไี ป
ทกุ ที เพราะระยะท่ีเหน็ เปน ระยะใกล สว นท่เี กาะอยูไกลเกินไปเขากไ็ มก ลาทีจ่ ะยิง เพราะเสย่ี งตอ
การเสยี กระสนุ เปลา

“มวั แตจะคดิ ยงิ ใกลๆ อยูแ บบนี้ เดนิ ใหต ายก็ไมม วี ันไดยงิ ”
หลอ นบน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

729

“ไกลนัก มืออยางผมก็ยิงไมถ ูก โนน ไงครับ เกาะอยทู ก่ี ง่ิ ตะครอนัน่ กส็ องตวั แตม นั หา ง
เหลอื เกิน รว มๆ 50 เมตรเห็นจะได คุณหญงิ จะลองดไู หมครับ คุณหญิงยิงปน สัน้ ไดด ีกวาผม”

ดารนิ รับปนมาจากเขา เพง ตามองดเู ปาหมายที่เหน็ ลับๆ ลอ ๆ อยใู นเงาบังของก่ิงไม แลว
ยกข้ึนเล็งดว ยมือที่กุมประคองดา มปน ไวท ง้ั สองมอื หลอนเล็งอยูเปน เวลานาน มอื สัน่ ระริก เพราะ
ความอดิ โรยเหนือ่ ยออ น โดยมีพรานใหญย นื มองอยเู งยี บๆ

เงาของอะไรชนดิ หนงึ่ บงั แสงตะวนั ทีส่ อดลอดใบไม อนั เปนจุดสวางพราวอยใู นขณะนี้
ลงมา มันเคลอ่ื นไหวอยา งแชมชา จะวาใบไผถกู ลมพัดแกวงก็ไมใ ช รพนิ ทรเหลอื บสายตาขึ้นไปมอง
แลว เขาก็ตะลงึ ไปในพรบิ ตาน้ัน

“คุณหญงิ ครบั อยาเพ่งิ ยงิ ”
เขาพยายามพดู ข้นึ ดว ยเสยี งเบาเรยี บเปน ปกตทิ ่สี ุด ตายังจบั เปง ไปยงั กงิ่ ไมครมึ้ เหนือ
ศีรษะไมก ะพรบิ หลอนลดปนลงถามวา
“ทาํ ไม?”
“สงปน มาใหผม!”
ดารินสง ปนใหเ ขาตามคําสงั่ โดยไมไ ดเฉลียวคิดหรือเขา ใจความหมายใดๆ ทง้ั สิน้ พอรับ
ปน รางของหลอ นกถ็ ูกผลกั ในพรบิ ตาน้นั ลม กระเดน็ ลงไปนอนกลิง้ พรอ มกบั เสยี งโฮกสนน่ั ที่
กึกกอ งลงมาจากกิ่งไมเหนอื หัว ประสานขนึ้ กบั เสียงระเบดิ ของ .357 แม็กนัม่ สะเทอื นไปทง้ั ปา
รางของพรานใหญถกู ปะทะหงายหลังลงไปน่งั จํ้าเบาอยกู บั พื้น ปนหลุดจากมอื กระเด็น
สวนรา งสีเหลอื ง จุดดําพรอ ยไปทง้ั ตวั นอนตัวงอคู ด้ินกระแดวแถกไถเปน วงกลมจนก่งิ ใบไมรอบ
ดา นกระจาย หางยาวของมนั กวดั แกวงอยไู ปมา กลางแสกหนา ระหวา งดวงตาที่ลมื คางทงั้ สอง เลือด
ทะลกั ออกมาเปน ลม่ิ นองแดงฉาน เสียงคา งและไกปา ในดงนนั้ แตกตน่ื เกรยี วกราวไปหมดท้งั ปา
แลวทุกสิง่ ทุกอยา ง กส็ งบเงียบเชียบลงตามเดมิ พรอ มกับอาการผงะไหวตวั เปนครง้ั
สุดทายของเจาเสือดาวตวั นนั้

ระหวา งดารนิ ผยู ังหมอบกระแตอยูรมิ พุมไม และรพนิ ทรผ นู ่ังถางขาจํา้ เบาอยอู าการเดมิ
ท้งั สองฝา ยกะพรบิ ตาปริบๆ มองดูหนา กันเอง โดยมซี ากเจาปานอนสงบนงิ่ ค่ันกลาง

หลอนเปน ฝายถลันยนื ข้นึ กอ น เกบ็ ปน แลว ก็ตรงไปฉดุ เขาใหลกุ ขึน้
“เปนอะไรหรอื เปลา !”
พรานใหญเ ปาลมออกจากปาก ตายังจบั นง่ิ อยูท่ซี ากเสือรา ย แลว ชใี้ หด ูที่หวั ไหลแทน
คาํ ตอบ ตาํ แหนงน้นั เสอื้ เดนิ ปา ผา หนาของเขาถูกกระชากขาดออกไปชนิ้ เทาฝา มือ และในขณะน้ียัง
คาติดอยทู ่ปี ากของไอดาว มนั ขย้ํากรงเขย้ี วพลาดเปา หมายไปนดิ เดยี ว หาไมเ ชน นนั้ ไหลบรเิ วณน้ัน
ของเขามหี วงั แหลกยบั
“เสร็จกนั ไกเ กย ไมไ ดก นิ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

730

เขาบนอบุ อิบในลาํ คอแลว ยกั ไหล ดารนิ เขา มาพจิ ารณาดูบริเวณทเ่ี ส้อื ขาดของเขา แลว
ถอนใจอยางโลง อก เมอ่ื ไมเ ห็นวา มบี าดแผลเชน ไร

“คณุ เห็นมนั ตอนไหนกันน”่ี
“ตอนท่คี ณุ หญิง ตั้งอกต้ังใจจะยิงไกน ัน่ แหละครบั โชคดีเหลือเกินทใี่ บไมขางบนโปรง
พอใหแ สงแดดลอดลงมาไดบ า ง ผมเหน็ เงาของมันบังแสงตะวนั พอเงยข้ึนไปกเ็ หน็ มันแยกเขีย้ ว
เหลืองออย ยอ งกรบิ ลงมา หางจากเราสามส่ีวาเทา นนั้ ผมไมกลาใหค ณุ หญิงรสู กึ ตวั ตอนน้นั ตกใจ
มากไหมครบั ”
หลอ นหัวเราะเสียงพรา ยกั ไหลบ า ง
“มนั ชินๆ เสยี แลว กบั เหตุการณหวดุ หวดิ ตอชีวิตเชน น้ี มอื คณุ ฉมงั เหลอื เกินนะ
โดยเฉพาะเกยี่ วกับการยงิ สตั ว ถากระสนุ นดั นไี้ มเ จาะกลางสมอง ท้ังคณุ และฉันเหน็ จะเละเทะไป
ท้ังตัว ฉนั หวงแตไอโ ครงตามพน้ื ดนิ เทานน้ั ลืมนกึ ไปถงึ ไอด าวหรอื ไอด ําบนตนไมไ ป เรากาํ ลงั อบั
จนแบบนกี้ ็ยงั อุตสาหมาเจอะมนั เขา จนได”
“ปา มีอาถรรพณแปลกอยอู ยา งหนึง่ ครบั ถา เราเท่ียวกันอยตู ามปกติ มนั มกั จะไมเ กดิ
เหตรุ า ยอะไรขึน้ แตถายามใดเราเกดิ พลดั พรากจากพวกพอ งหรือหลงปาข้ึน เหตรุ า ยมันกม็ กั จะ
ซา้ํ เติมเสมอ โชคดีนิดตอนทเ่ี ราหมดสติกนั อยู เสอื มนั ไมย องมาคาบ”

ท้ังสองผละเล่ียงออกจากบริเวณทซี่ ากของไอว ายรายนอนตายอยู เดนิ คน หาไกป า ตอไป
คราวน้ีดารนิ เงยมองตามกง่ิ ไมเบ้อื งสูงอยูตลอดเวลาอยางหวาดๆ รพนิ ทรส ง ปน สั้นคืนไปใหห ลอน
ถอื ไว แตห ญงิ สาวส่นั ศีรษะ เขาถึงกระซบิ

“คุณหญงิ ถอื ไวดีกวาครับ เพราะอาหารเชา ของเราตอ งอาศยั มอื ของคณุ หญิง”
“คณุ เปน คนนาํ ทาง เปน พรานคุม กันดว ย เรามปี นอยเู พยี งกระบอกเดยี ว เพราะฉะนน้ั มัน
ควรจะอยูทคี่ ณุ เกดิ ฉกุ เฉินอะไรข้นึ มาอกี ฉันคงไมส ามารถรบั สถานการณรายไดด ีเทา คณุ ”
จอมพรานยิ้มนอยๆ ชาํ เลอื งดใู บหนางามท่เี ตม็ ไปดว ยร้วิ รอยของความกลดั กลุมกังวล
และขะมกุ ขะมอมนัน้ เขาเขาใจดวี าหลอ นปรารถนาความคมุ ครองปกปกษอยางแทจริงเปน ครั้งแรก
ในยามวกิ ฤตกิ ารณเชนนี้ ดแู ทบจะเปน คนละคนกับดารนิ วราฤทธ์ิ ผูท่เี คยเหน็ ณ สถานีกกั สัตวของ
นายอําพล
แนละ ยามนหี้ ลอนเตม็ ไปดว ยความวา เหวอยา งท่ีสุด
ไหนจะวิตกเปน ทกุ ขถ ึงพี่ชายและเพื่อน ซง่ึ ปานนไี้ มทราบวา เปนตายรา ยดอี ยูเชนไร
ไหนจะหว่ันถงึ อนาคตตนเองขางหนา อนั ยังเดาไมถ กู วา มนั จะเลวรา ยลงไปเพยี งไหน ทามกลางปา
ลึกทแ่ี วดลอมไปดวยภยันตรายรอบดาน ชวี ติ และความปลอดภัยของหลอ น ยอมฝากไวก บั พรานนํา
ทางเพียงคนเดยี วเทา นัน้

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

731

อยางไรก็ตาม จติ ใจและสติสมั ปชัญญะของหลอ น กย็ ังมั่นคงดีเสยี กวา อกสามศอกบาง
คน ท่เี ขาเคยพบเห็นมาเสียอีก ในภาวะเทา ท่หี ลอนเผชญิ อยนู ี้ ผชู ายแทๆ ก็ยังหมดเรยี่ วแรงทรดุ ลง
นงั่ ทอดอาลยั ตอชวี ิต บางคนถึงกับคลุมคลั่งเสียสติไปเลย

อํานาจของปา มนั มีอทิ ธิพลรายกาจนกั โดยเฉพาะอยา งยิง่ ...เวลาหลง!
เม่ือกระสุนปน ไดร ะเบดิ ขึ้นเสยี แลว เชน น้ี ปา ก็กระเจิง ไมม ีสตั วใดปรากฏใหเ หน็
นอกจากพวกนกเล็กๆ ทง้ั สองเดินกันไปตามทางดา นเลก็ ๆ อนั วกวนระหวางแมกไมหนาทบึ รอบ
ดา นอีกเปน เวลารวมช่ัวโมงจงึ พบไกปา อกี ฝงู หน่งึ กําลงั คยุ เขย่ี อยูที่จอมปลวกใตซ มุ หวายใกลๆ แอง
นาํ้ พุ รพินทรส ะกิดใหนายจา งสาวดู พรอ มกบั สง ปนใหเ งยี บๆ ระยะมนั หา งประมาณ 30 เมตร โดย
มซี ุมเถาวลั ยท บึ แทนบังไพรอยเู บ้อื งหนา หลอนบยุ ใบเ กยี่ งใหเ ขายิง แตรพินทรส ั่นศีรษะใบบอกวา
กลวั จะผดิ หลอ นจึงยกข้ึนเลง็ อยางประณตี ทัง้ สองมอื อกี คร้ัง แลว ลั่นไกออกไปภายหลงั จากท่เี ล็งอยู
อึดใจใหญ
พรอมๆ กับเสยี งปน จาฝูงตวั พว งพที ่สี ุด ดิ้นเปน วงกลมอยกู ับพ้นื แลว ฟุบแผป ก กองนงิ่
ในขณะที่ลกู ฝงู อีกสามสตี่ วั หายวบั เขา ไปในพงรก ทงั้ สองสบตากนั แวบหน่ึงโดยไมไดพ ดู อะไร
พรานใหญย ิ้ม แลวสองสามนาทหี ลังจากนั้นเขากจ็ ดั การกอ ไฟยางไกข น้ึ ตรงแองนํ้าพุแหงน้ัน
หลอนกินอาหารจาํ เปน มื้อนนั้ อยา งสงบ โดยไมปริปากบน คาํ ใดทงั้ สนิ้ เพราะรับรตู อ
สภาพของความจรงิ มันถูกยา งพอใหส กุ เทา นัน้ ไมมรี สชาติใดๆ ทัง้ ส้ิน เพราะขาดแมก ระท่ังเกลอื
แตมันก็ทาํ ใหก ระเพาะทหี่ วิ โหยอิ่มและเกดิ พลงั งานได
เขามองดูหลอ นนั่งแทะกระดูกไกอยางเวทนา แลว ตาก็พบกนั อกี คร้งั อยา งบงั เอญิ หลอน
จอ งเหมอื นจะคน หากพ็ บแววออ นโยนปราณเี ปน ครั้งแรก จากดวงตากราวสีเหล็กคนู ั้น
“ผมสงสารคุณหญงิ จัง ไมควรจะมาลําบากอยา งน้ีเลย!”
เสียงนน้ั พมึ พาํ แผวเบา แมมนั จะเปน ประโยคหว นๆ สั้นๆ มันกอ็ อกมาจากความรสู ึก
แทจรงิ และหลอนกต็ ระหนกั
“ไมค ิดสมนา้ํ หนักฉนั หรอกรึ นายพราน?”
“ถา จะคดิ สมนา้ํ หนา กค็ งเปน เวลาอ่นื ครับ ไมใชขณะน”ี้
“ขอบใจ ท่ีบอกตรงๆ”
หลอ นหัวเราะเบาๆ เชด็ มอื ทง้ั สองลงกบั ขากางเกงอนั ขาดกะรุง กะรงิ่ เห็นผวิ ขาวละเมียด
วบั แวมบางสว น
“แตอ ยา เปน หว งเลย เมอื่ ตั้งใจจะออกปา มาในคร้งั นี้ ฉันเตรยี มใจที่จะเผชญิ กบั ทุก
สถานการณอยูแลว ไมว า มันจะเลวรา ยสกั ขนาดไหน ก็นาขอบใจเหตุการณเ หมอื นกนั ทีม่ นั คอ ยๆ
สอนใหฉนั รจู กั สภาพของความลาํ บากยากแคนขึ้นเปน ลาํ ดับ ชีวิตคนเกิดมาชาตหิ นง่ึ จะสมบรู ณไ ด
กต็ อ เมอ่ื ไดร รู สชาตขิ องความสุขสบายท่สี ดุ เทาๆ กับยากแคน ทรมานทีส่ ุด ฉันเคยชินกบั อยางแรก
แลว ขณะนก้ี ําลังจะเรยี นรกู บั อยางหลัง และเรียนมันดวยความเต็มใจทเี ดียว”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

732

“คุณหญงิ เปน คนมีอุดมคตทิ แี่ ปลกมากนะครบั ตอนทพี่ บกันคร้งั แรก ผมเขา ใจผดิ หมด”
“คณุ เขาใจฉนั ยังไง ตอนน้นั ”
“ผหู ญงิ สวยในตระกูลสูง ท่ีพกเอาความเยอ หย่ิงไวเ ตม็ ตัว อนั เปนธรรมชาติสามัญพืน้ ๆ
ท่วั ไป หยบิ หยง สําอางโฉม รเู ทา ไมถ งึ การณ แตย ังอวดด”ี
หลอ นยกั ไหล ยมิ้ นดิ ๆ
“แลว เดยี๋ วนล้ี ะ ?”
“เปน นักกีฬา และนกั ผจญภยั ที่เยยี่ มยอด ผิดธรรมชาติของผูหญิง ทรหดเขม แขง็ เกินเชอ่ื ”
“คณุ จะไมถ ามฉนั บางหรอื วา เห็นคณุ ครั้งแรก ฉนั คดิ ยงั ไง?”
“ก็พอจะเดาถกู บาง แตใ หร ไู วจ ากปากกย็ งิ่ ด”ี
“ฉันคดิ วา ”
หลอนขวางกระดกู ไกเ ขาไปในกองไฟ คัดปลอกกระสุนทยี่ ิงออกไปแลวสองนัดท้งิ
บรรจุใหมเ ขา แทนที่เพือ่ ใหเ ตม็ อตั ราตามเดิม
“คณุ เปนคนบาเบเร่ยี นท่สี ุด ใจดาํ อาํ มหติ หยาบคายไมใ หเ กียรติแมก ระท่งั ผหู ญิง แลว ก็
ไมน าไวใ จ”
“แหม! ถูกเปะเลย”
อกี ฝายรับหนาตาเฉย ดารินทง้ิ หางตาตวดั โฉบใบหนาเขาในลักษณะเหมอื นคอน
“ความจริงมนั อาจเปนยงั งน้ั กไ็ ด แตส ําหรบั เดย๋ี วน้ฉี ันกลับคดิ ไปอกี อยา งหนง่ึ ”
“คิดยงั ไง?”
“คณุ เปน ‘แมน’ เตม็ ตวั เมอ่ื ถงึ เวลาจําเปน แตเ วลาชนดิ น้นั รูสึกวาจะมีนอยมาก บางที
ลกั ษณะอาการตางๆ ของคุณเหลา นั้น มันอาจเปนเพราะคณุ ไมชอบหนา ฉันก็ได ถึงไดแ สดงออก”
เขาไมต อบเชน ไร ควกั กระเปา เสื้อ หยิบบหุ ร่ที บ่ี รรจอุ ยใู นซองพลาสตกิ กันน้าํ ข้ึนมาเกล็ด
ใสร ิมฝปากตวั หน่ึง แลว โยนทง้ั ซองขา มกองไฟไปใหห ลอ น ดารินรบั ไวหยิบขึ้นมาพจิ ารณาดอู ยา ง
แปลกใจ ถามวา
“เอะ ! ลอยคอมาในนํ้าระยะทางเปน สบิ ๆ กโิ ลเมตร คุณยงั มบี ุหรี่แหง พอทจี่ ะสบู ไดอ ยูอ กี
รึ? ของฉนั เปย กยุยเลอะเทอะเต็มกระเปาเสื้อหมด ไมเหลอื ใหส บู ไดส ักตวั ”
“เวลาเดินปา ผมใสบุหร่ีไวใ นซองพลาสติกกันนํา้ เหตกุ ารณท ่เี กิดขนึ้ จากความเคยชนิ อยู
บอยๆ สอนผมใหต องทาํ แบบนี้ เราอยใู นปา ไมไ ดอ ยใู นเมอื ง บางขณะอาจถกู ฝน บางขณะลอยคอ
ขา มน้าํ หรอื อยางไมมีอะไรเลย เวลาเดนิ เหงอ่ื โชกเต็มตัว บหุ ร่กี ็ยงั เปย กชื้นหมด ถาหาท่ใี สป ลอดภัย
ใหกับมนั ได เราก็จะมมี นั สูบอยูเสมอ จนกวามนั จะหมดไปเองไมใ ชเ ปย กน้าํ เสยี เปลาอยางของ
คณุ หญงิ ”
หลอนเลิกคิ้วขน้ึ อยา งทึง่ ๆ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

733

ทุกสิง่ ทุกอยางมันตองเรียนรทู ้งั นั้นสําหรับหลอน เกยี่ วกบั เร่อื งในปา ทง้ั สองจุดสูบคนละ
มวน เสื้อผาทีเ่ ปยกชื้นเรม่ิ จะแหงหมาดข้นึ บางแลว เพราะความอา วของอากาศยามสายและไอตัว

รพนิ ทรเดินไปตัดกระบอกไมไผจากกอใกลๆ เอาเถาวลั ยร อยสําหรบั สะพายแลว ตกั นํ้า
ขึ้นใสจ นเตม็ แทนกระตกิ น้าํ ระหวา งทาง

หลอนมองดเู ขาเงยี บๆ อดที่จะนกึ ในใจไมไ ดว า คนคนนช้ี า งคลอ งแคลว ชํานาญไปเสยี
ทุกอยางในอาณาจักรไพรเถอ่ื น วิธตี ดั กระบอกไมไ ผข องเขาก็คือ ตดั ใหต ดิ ขอ ไวท ง้ั สองดาน ขอ
ดา นบนเจาะไวเ ปน รูโตขนาดเทาปากขวด เพือ่ ปองกนั ไมใ หน ้ํากระฉอกหกในเวลาเดนิ แกวง เปน ใจ
หลอ น หลอ นคงจะตัดขอบนออกทง้ิ เสยี ปลอ ยใหก ระบอกไมไผเ ปน ทอ กวางเทา กบั ลาํ ของมันแบบ
เดียวกับกระบอกนํ้าตาล ท่ีแขวนไวรองรบั นาํ้ หวานจากงวงตาล หรืองวงมะพราวทพี่ วกชนบททํา
กนั ซงึ่ ถาเปน เชน น้นั เวลาแกวง มนั ตอ งกระฉอกออกหมดเปน แน

แลวเขากจ็ ัดการสะพายไวก ับหลังของตนเอง
“สุภาษติ ท่ีวา ‘อยาหวังนํา้ บอหนา ’ มาจากการเดินในปา นีเ่ อง เราเดาไมไ ดว า หนทาง
ขางหนา จะเกดิ อะไรข้ึนบาง เพราะฉะนนั้ การไมป ระมาทจึงเปนการดที สี่ ุด โดยเฉพาะอยางยง่ิ เทา ที่
สงั เกตมา คุณหญงิ หิวนํา้ อยบู อยๆ ดวย”
หลอนมองดเู ขาดว ยแววตาซาบซึ้ง
“ฉนั รวู าฉนั ไมต าย ตัง้ แตพ บคุณแลว เราไปกนั หรอื ยงั ละ ?”
แทนคาํ ตอบ รพินทรส งมือมาให ดารนิ จบั มือเขาเหนย่ี วกายข้นึ ยืน พรานใหญตดั ไมไ ผล ํา
ขนาดขอมือมาอกี ลาํ หน่ึง ยาวประมาณวาเศษ จดั การเสย้ี มปลายในลักษระปากฉลาม เพื่อใชแ ทน
แหลนถอื ตดิ มอื ไปดว ย ซง่ึ เขาอธิบายใหห ลอ นทราบวา ในการเดินปา ไมควรเดนิ มอื เปลา อยา งนอย
ทีส่ ุดมหี อกตดิ มือไวสกั เลมกย็ งั ดี และหอกกส็ ามารถจะหาไดง ายๆ ในปาเหมอื นเชน ท่เี ขาถอื อยูน้ี
หลอ นหัวเราะ อารมณขันเกดิ ขนึ้ ขณะที่เดนิ เคียงมาขางๆ
“คราวน้ี คุณกก็ ลายเปน ตาพรานบุญไปแลววิ เพราะถอื หอก”
“พรานบญุ ตอ งมหี นาไมอกี อันหน่งึ แตนผี่ มไมมี”
แลว ทั้งสองกห็ ัวเราะใหแกก ัน...

จอมพรานนาํ เดินขน้ึ ปา เนิน โดยบอกใหห ลอ นเขาใจวา ตัดเนินสงู นลี้ งไปทาง
ตะวนั ออกเฉียงเหนือ กจ็ ะพบแนวฝง ลาํ ธารตอนเหนือขนึ้ ไป และจะยดึ เสน ทางนนั้ เลาะเรื่อยขนึ้ ไป
ตามลําดบั ปา บางแหง กเ็ ดนิ เลาะเลียบธารนาํ้ ได บางแหงก็ตอ งวกออ มไปบาง เพราะบรเิ วณรมิ ฝง
เปนปารกทึบเกนิ ไป

“ใครอยากจะรจู กั สภาพของปา แทจริง ก็ตอ งลองหลงปา อยางน้ีแหละ ไมใชมาเทย่ี วโดย
การนอนแคมป เดินทางดว ยเกวยี น ชา ง หรือรถยนต แลวก็มอี ุปกรณอ าํ นวยความสะดวกสบายครบ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

734

กอ นท่ผี มจะมาเปน พรานอาชพี อยา งน้ี ผมกห็ ลงปา เสียจนไมห ลงแลว ขนาดบางทหี าอาหารอะไร
ไมไ ดเลย กต็ องพงึ่ ขาวลงิ ”

เขาชวนคุย ท้งั ๆ ทีต่ ามปกตแิ ลว คนคนน้ีไมเ คยพูดอะไรมากไปกวา ความจําเปน
โดยเฉพาะกบั หลอ น ดารนิ เริม่ มอี ารมณผอ งใสขึน้

“เปน ยงั ไง ‘ขาวลิง’ ฉนั เคยไดยินคนเขาพูดกนั มานกั ตอนกั แลว แตไ มเคยรูแนส กั ท”ี
“ก็ใบไม หรอื ผลไมตามแตจะหาไดยงั ไงละครบั ”
หลอ นพยกั หนา แลวหวั เราะ
“ผลไมน ะพอไหวหรอก แตใ บไมจ ะกินเขาไปไดยงั ไงหอื นายพราน?”
ตาคมกริบของพรานใหญส อดสายไปรอบดานในขณะที่เดิน ปากกค็ งคุยอยูปกติ เพ่อื หวัง
ใหอกี ฝายหนง่ึ เพลดิ เพลิน มกี าํ ลังใจเดนิ
“คนเรา ลงหวิ เขา ไหวหรอื ไมไ หว มนั ก็ตอ งไหวนั่นแหละครับ”
“แลว นเี่ รามหี วงั จะตองกิน ‘ขา วลิง’ อยา งวา น่ันกนั ไหม?”
“เห็นจะไมห รอกครบั ตราบใดทค่ี ณุ หญงิ มปี น ติดตวั อยูด ว ย มหิ นาํ ซ้ํายงั ยงิ ไดร าวจบั วาง
เชนน้ี อกี อยางหน่ึงถา จะพูดกันตามจริงแลว จะเรยี กวาเราหลงปากไ็ มถกู เพราะผมไมไ ดหลง มนั
เปนปาอะไร อยูท่ีไหน ตาํ แหนง ไหนผมก็รู เพยี งแตว า เราหลงพลดั จากพวกของเราเทานน้ั แลว ก็
ขาดอปุ กรณในการดํารงอยใู นปา ไปบาง”
“ปานนี้ไมรูพวกนน้ั เปนยงั ไงบาง?”
หลอ นเรม่ิ ไมส บายใจขึ้นมาอกี
“ทําใจดๆี ไวเ ถอะครบั ผมอยากจะเช่อื วาพวกเราทง้ั ส่คี นคงจะไมมใี ครเปนอะไรหรอก
อยา งมากกเ็ สียเวลาหากนั หนอ ยเทาน้นั ”
“เราจะเดนิ กนั นานสกั เทา ไหร ถงึ จะถงึ ท่เี ราตัง้ แคมปแตแ รก”
“ไกข ันก็ถึง”
“โธ พูดเลนไปได คนยงิ่ กลุมๆ อยูด ว ย”
ดารินรองเบาๆ ผลกั หลังเขาจนเซคะมาํ ไปขา งหนา
“พูดจริงๆ ครับ ไมไดพดู เลน คุณหญิงลองคดิ ดซู วิ า ระยะทางไมต ํ่ากวา สามสิบกโิ ลเมตร
แลวกเ็ ปน ทางในปาทึบกวา จะไปถงึ กต็ อ งพรงุ น้ี”
“เดินกลางคืนดว ยหรอื เปลา?”
“ถา ผมเดินคนเดียว กค็ งเดนิ ได แตน ่คี ณุ หญิงละ จะเดนิ ไหวหรอื อีกอยา งหนงึ่ เราไมมไี ฟ
ฉาย อันตรายมาก”
“แปลวา ตอ งนอนกันกลางปา?”
“เรานอนกันกลางปามาตัง้ แตอ อกจากหนองนา้ํ แหงแลวครับ แตส ําหรบั คืนนมี้ ันผิดไป
กวา คราวทแี่ ลว ๆ มาแนๆ ผิดยังไง คณุ หญงิ กค็ งจะรูดอี ยแู ลว โดยผมไมจ ําเปน ตองพดู ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

735

ดารนิ ถอนใจเฮอื ก
“แลวเราจะนอนกนั ยังไง ท่ีไหน?”
“ค่ําทีไ่ หนกน็ อนทีน่ ัน่ สวนจะนอนกนั ยงั ไงนนั้ คอ ยพจิ ารณากนั อกี ที ผมสงสัยวา คืนนี้
เหน็ ทคี ณุ หญิงตอ งเปน นางไมแ นๆ ”
“หมายความวา ยงั ไง?”
“กถ็ าจะตอ งนอนบนตน ไมน ะซิครบั สูงไวปลอดภยั กวาระดับพื้นราบ โดยเฉพาะอยางย่งิ
เราไมมีไรเฟล เชนน”้ี
“คณุ ราํ คาญไหม ท่ฉี ันถามโนน ถามน่ยี งุ ไปหมด”
“ไมร ําคาญหรอก ดเี หมอื นกันจะไดคยุ กนั เพลนิ ๆ เดนิ ไมเหน่ือย ผมนะ อยากจะชวน
คณุ หญงิ ทะเลาะดว ยซ้าํ จะไดชวยใหคณุ หญิงมีแรงเดินมากๆ”
ดารนิ หวั เราะออกมาอยา งถอนฉิว ผลกั หลังเขาอกี ครั้ง
“ไมต อ งหรอกยะ! ฉันไมอยากจะทะเลาะอะไรกับคณุ ตอนนี้ เหน็ หนา กันอยูเพียงสองคน
แคน ี้ ยังคดิ จะชวนทะเลาะอกี ร”ึ
“ถึงวา ซินะ”
เสียงตอบมาเบาๆ แลว หลงั จากน้นั ตา งก็ไมไดพ ูดอะไรกันอกี นอกจากจะเดนิ ไปเงยี บๆ
หลอ นสงั เกตเห็นลกั ษณะการเดินของพรานใหญ ผอ นฝเทา ลงกวาปกตเิ คยของเขามาก เหมอื นจะ
ชะลอใหแ กห ลอ นหลายตอหลายครั้ง ขณะทแี่ หวกทางไปในปา รกทบึ เขาดงึ หลอ นข้นึ มาเดนิ เคยี ง
ขา ง และจบั มอื ไวใ นลักษณะจงู สะกิดหลอนใหเดนิ หลบรงั ตอ ปา ตัวขนาดหวั แมม อื ท่ีทํารังอยใู น
โพรงไมร ิมทาง และกระชากหลอ นกระโดดขา มงกู ะปะ ในขณะท่เี ดนิ มุดลอดเขา ไปในลําหว ย
อากาศในยามสายเริ่มทวีความอบอาวขึ้นทุกขณะ จนเหงอ่ื ออกชมุ โชกกาย หลอ นขอน้าํ
กินจากเขาสองครัง้ แลว ภายในเวลาเพียงชวั่ โมงเศษๆ ทบ่ี ุกปา ฝา หนามเคยี งขางกนั

ตลอดระยะทางปาทง้ั ปาสงบเงียบเชยี บ คงไดย นิ แตจกั จน่ั เรไร และนกบางประเภทท่รี อ ง
เสียงแปลกๆ โดยไมเห็นตวั เทานั้น หลายคร้งั ท่ีพบดานสตั วเปนทางเรยี บ แตรพนิ ทรเ ดนิ ตามทาง
ดานนนั้ ไปไดเ พียงครเู ดยี ว กว็ กตัดเขา พงทึบเสียทกุ ครง้ั ไป บางขณะตอ งใชมีดทีต่ ดิ ตวั อยตู ัดก่ิงไม
แหวกพงออก

“คุณตองการลดั ทางใหใ กลท ส่ี ดุ กระมัง?”
หลอนถามอยางสงสยั เม่ือเหน็ เขาละจากเสนทางดานตลอดมา
จอมพรานสัน่ ศีรษะ
“เปลา ไมใ ชล ัดทางหรอก ตรงขาม มันออมเสยี ดวยซํ้า”
“อา ว!”
ดารนิ รอง แลวหลอนก็เขาใจเมอ่ื เขาบอกเบาๆ วา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

736

“เราไมมไี รเฟล เราไมพ รอมท่จี ะเผชิญหนา กบั สัตวใหญอ นั ตรายทุกชนิด การเดนิ ไปตาม
เสนทางดาน มีหวังเดินสวนกบั มันเขางายทส่ี ดุ และมักจะเจอะกนั ในระยะประชดิ ตวั ชนดิ ตา งฝาย
ตา งหลบกนั ไมทนั ทเี ดยี ว บกุ เขา ปารกเสยี เลยปลอดภยั กวา ”

เขาอธบิ ายใหห ลอนทราบตอไปวา สตั วป า แทบทุกชนดิ นอกจากจาํ พวกงู ตามปกตแิ ลว
มันจะอาศยั เดนิ ไปตามทางของมันทอ่ี ยกู อ นแลว ยกเวนแตในกรณฉี กุ เฉินพเิ ศษ อนั เกี่ยวเนอื่ งกับ
การผละหนอี ยางกะทันหัน หรือการหมายดกั เหย่อื เทาน้ัน จงึ จะซอกแซกเขาไปในปา รก เพราะ
ฉะนั้นการเดินโดยไมป ระสงคจะพบเห็นหรือเผชญิ หนากบั พวกมนั จึงควรเดินเขา ปา รกอันปลอด-
ภยั มากกวา ทจ่ี ะเดินไปตามทางดา น

“สัตวม นั กม็ ีถนนสาํ หรับเดนิ ของมนั เหมอื นกนั คือทางดา นที่เราเหน็ เหมอื นทางคนเดิน
ตดั กันไปมากลางดงท่ัวไปหมดนแี่ หละ พวกมนั เดนิ กนั อยูเปนประจํา จนกระทงั่ เกดิ เปน เสนทางขนึ้
ราวกับมนษุ ยม าทาํ ไว เราหลกี ทางมนั ดกี วา เดนิ ลําบากหนอ ย แตป ลอดภยั ”

“โชครายอะไรยังงก้ี ็ไมร ู ถา เรามไี รเฟล ติดมือมาดว ยสักกระบอก เราคงจะอุนใจได
มากกวา น้ีนะ”

หลอ นครางออกมา รพนิ ทรห วั เราะ ควา ขอ มือหลอนจงู ใหลอดซุมไมท ึบเบือ้ งหนา เขาไป
ดว ยกัน

“เพยี งปน ส้นั กระบอกเดยี วทบ่ี งั เอญิ ตดิ เอวคณุ หญิงอยู กต็ อ งนบั วา เจาปา ปราณีเรามาก
เปนพเิ ศษแลว ครบั ผมเคยบอกคณุ หญงิ แลววา ผมเคยหลงปา มอื เปลาๆ เสยี ดว ยซํา้ เมือ่ เรามีปน
พรอ มอยใู นมอื เราเปนฝา ยตามลามนั เม่อื เราไมมอี าวธุ เรากห็ ลีกหลบมันเสีย สําคัญใหเรารทู ศิ ทาง รู
เชงิ มันเทานนั้ นถ่ี า ผมไมเปน หว งคุณหญิง ไมห วงกังวลถึงพวกเราอกี สคี่ นทีย่ ังไมรวู า จะไดรบั
อนั ตรายเชน ไรบา ง ปา นน้ีผมเดนิ รองเพลงสบายใจไปแลว”

หลอ นชําเลอื งมองดูเขาแวบหนง่ึ ในภาวะคบั ขัน นกึ ไมถ งึ มากอ นวา รพนิ ทร ไพรวัลย จะ
มคี นมอี ารมณด ีเชน น้ี ท้ังๆ ทยี่ ามปกติเขาเปน คนเครยี ดขรมึ ทีส่ ดุ ขรมึ จนกระทง่ั หลอนหมัน่ ไส ชาย
ผูนี้เปนเพอื่ นแทย ามเกิดพิบตั ิภัยไดด ีเหลือเกิน เตม็ ไปดวยการปลุกปลอบ ปกปก รกั ษา และไม
กระทาํ สิง่ ใดใหหลอนบังเกดิ ความทอถอยขวญั เสยี เลยแมแ ตน ิดหนงึ่

“จะรอ งเพลงกไ็ ดน ่ี ฉันอนญุ าต ดีเหมอื นกนั ดกี วาทีเ่ ราจะเดินกันเงยี บๆ อยางน”้ี
“เอ...รอ งเพลงอะไรดีละ?”
“ก็ตามใจคณุ ซิ!”
“นิง้ หนอง!...นง้ิ หนอง-นวลนอ งนน้ั มาเมอ่ื ไหร...”
หลอนหวั เราะคิกข้ึนเปนครั้งแรก เผลอตวั เอากําปนฟาดตบุ ลงไปบนหลงั จนอีกฝายหนา
เบี้ยว หลังเอ ครางออู อกมา
“บา! เพลงอะไรกไ็ มร ู...”
เสียงดารนิ เอ็ดลนั่ ปาอนั เงียบสงบ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

737

พรอ มกับเสียงเอด็ อยางลืมตวั ของหญิงสาว ก็พลนั ปรากฏเสยี งแปรนสะทานปา ดงั กอ ง
ขึน้ ในหมไู มหนาทบึ เบ้อื งหนา ระยะไมห างออกไปนกั กิ่งไมหักโผงผางแตกอเู ปน ทางตรงเขามา
อยา งรวดเรว็ ดารินผวาเขา ไปสแู ผน อกอันกวางใหญแ ขง็ แรงน้นั โดยไมร สู ึกตวั รพินทรกระชาก
หลอ นหลบเขา ไปในโพรงไมใ หญท่ีมีจอมปลวกสูงบงั อยูเบื้องหนา อยา งรวดเรว็ พรอมกบั กระตกุ
ปน จากซองขา งเอวของหญิงสาวออกมา

ภเู ขาเคลื่อนทลี่ กู หนึ่งว่งิ เหยา ๆ หางชี้ ตะลยุ เหยยี บพงไมห กั ระเนระนาดโผลออกมาจาก
ปา ถลมดานหนา จนแผนดนิ สะเทือน เฉยี ดผา นโพรงตน ไมท่ที ง้ั สองหลบอยูไ ปในระยะหางเพยี ง
ไมก ีว่ า หใู หญท ้ังสองโบกกระพือถ่ีเรว็ มนั วง่ิ ไปในลักษณะหนั รหี นั ขวางอยา งหวาดระแวงตืน่
ตระหนก และไมเ หน็ เปาหมายอันเปน มนุษยส องคนทห่ี ลบอยู แลว กเ็ ปด อา วปะทะหมูไ มล เู ปน ทาง
ขึน้ ไปยังอีกฟากเนนิ ปา เสยี งไมหกั โคน หางไกลออกไปเปน ลําดับ จนกระท่ังในท่ีสุดก็กลายเปน
ความเงียบสงบตามเดมิ

ระหวางอกตอ อกทแ่ี นบชดิ กนั อยู หยง่ั ทราบถงึ จังหวะเตน ของหัวใจแตล ะฝายได หลอ น
หลับตานง่ิ หนาผากชนชดิ อยกู บั ปลายคางอนั สากไปดวยเครา ชีพจรเตน เรว็ มารสู กึ ตวั อกี ครง้ั เม่อื
แวว เสียงกระซบิ ขางหพู รอมกับลมหายใจอุนๆ ท่ีลอยมากระทบพวงแกม

“มนั เปด ไปแลว มันตกใจเสยี งคุณหญิง”
หญงิ สาวผละออก รอ นผาวไปตลอดทกุ เสนเลอื ด เมือ่ อึดใจใหญทแี่ ลว เลอื ดของหลอ น
แทบจะจบั เปนกอนแขง็ แตบ ดั นม้ี ันฉีดแรงไปทั่วรา ง สบตาแวบเดยี วกเ็ บนหลบ หนา เปน สชี มพูเขม
“ฉนั ...ฉนั นกึ วา เราตายแลวเสยี อีก มนั อยูตรงไหนกนั น”่ี
เสียงกระซบิ สนั่ พรา
“มันคงยืนหลบั อยูในดงขางหนาเราน่ีเอง แลว กต็ ่ืนว่ิงออกมาเพราะความตกใจมากกวาที่
จะคิดทาํ อะไรเรา ประกอบกับท่มี นั ไมท นั เหน็ เราดวย สดี อโทนเสยี ดว ย ดีเหมอื นกนั ท่คี ุณหญิงสง
เสยี งเอด็ เปน การไลม ัน ถา พบกันจังหนาระยะใกลๆ จะไมเ หมาะนกั ”
เขาพดู ดว ยสีหนา และแววตาเรยี บๆ ดารินทรุดตวั ลงนง่ั อยา งหมดแรง ยกมือข้ึนเสยผม
รพนิ ทรซอ นยมิ้ ขนั ๆ ไวในเคาหนา ปกติ สง บุหรไี่ ปใหห ลอนอกี ตัวพรอ มกบั จดุ ให ดารนิ รับมาอดั
ควนั ลกึ เหมอื นจะดบั ความตน่ื เตน อกสั่นขวัญแขวนเมอื่ สักครูน ี้ ระคนกับความรสู กึ อลหมานหลาย
ชนดิ ท่ไี มอาจบรรยายถูก แลว นสิ ยั พาโลเกา ๆ ก็เกดิ ขึน้ มาอีก
“เพราะคณุ นะซิ รอ งเพลงกวนประสาทอะไรยงั งัน้ กไ็ มร ”ู
หลอ นตอวา ครงึ่ หวั เราะครง่ึ กระฟด กระเฟย ดอบุ อิบอยใู นลําคอ
“อะไรเพลงกวนประสาท เพลงเขาออกเพราะๆ ทอปฮิตอนั ดบั หนง่ึ เลยในหนองนาํ้ แหง
บานผม เกดิ มาผมกไ็ มเคยรอ งเพลงไหนเปน นอกจากเพลงน้งิ หนอง น่ีอตุ สา หรอ งใหฟ ง ดีๆ ยงั
โมโห เอาใจยากเหลือเกนิ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

738

หลอนหันหนา หนี แลวกป็ ลอยคิกออกมาอกี อยา งกลน้ั ไวไมไ ด ในทา ทางอาการพดู แบบ
หนาตายของเขา

“แหม! ใหตายซิ นายพราน ยิง่ อยูดว ยกันนานไปถึงจะรูเชน เหน็ ชาติกนั ขึ้นเรื่อยๆ คณุ นี่
นกั ยวนหนาตายตัวยงทเี ดยี วนะ ทีตอหนาคนอืน่ ๆ ละกท็ าํ เปนเตะ ทา วางขรึมดีนกั จะทาํ ใหแ ทบ
รอ งไหก ็ได หรือจะทําใหห ัวเราะก็ได เพทุบายเสยี ย่งิ กวา เสือกนิ คนเสียอกี อยากจะรนู กั วายังจะมี
พรานนาํ ทางอยางน้อี ยใู นโลกสักกคี่ น”

รพนิ ทรช นู ิว้ ชข้ี นึ้
“คนเดียว!”
“ฉนั ก็วายังงน้ั แหละ...วา แตว าเม่ือกนี้ ี้ ถามนั เห็นเราปร่ีเขามาเลนงานจะทาํ ยังไงกนั ”
“เรือ่ งเล็ก คณุ หญิงคงไมรวู า ผมเปนนักยูโดเกา เขม็ ขดั แดงเสยี ดว ยนาจะบอกให”
ดารินลืมตาโพลง
“นักยูโดสายแดง จะมปี ญ ญาทํายงั ไงกับชา ง? ในขณะท่ีมอื เปลา?”
“ขัดขาใหเ ซ ทมุ ดว ยไหล แลว สบั คอตอ ดวยหลกั ของคาราเต แคนน้ั เองก็แบนแตด แต”
“ใครแบน?”
“ชาง!...เอย !...ผม!”
“บา ๆ ดับเบิลบา !!...”
“เอ็ดตะโรอกี แลว เดยี๋ วกโ็ ผลออกมาอีกตัวหนึ่งหรอก”
นยั นตาของหลอ นเรมิ่ แจมใส อารมณระร่นื เปน สขุ ข้นึ อยางประหลาด ทามกลางความ
ทกุ ขวติ กกังวลที่แวดลอมอยู พอบุหรี่หมดตัวหลอนก็เหนย่ี วแขนเขาขึ้นยืนเอง
“นน่ั กี่โมงแลว ?”
“ตะวันอยูตรงหัวเปะ วชิ าพรานทานวา เทยี่ งพอด”ี
หลอนอดหวั เราะไมไ ด
“มนี าฬิกาทขี่ อ มอื แตก ลับไปแหงนดตู ะวนั ผกู นาฬกิ าไวทาํ ไมไมท ราบ?”
“ผกู ไวโ กๆ งน้ั เอง มนั ไมเดนิ มาตง้ั สามวนั แลว ”
“อา ว! ทาํ ไมละ?”
“มันเปนนวิ มอเนยี ปอดบวมเพราะถกู นํา้ ฝน นี่ยังมาถูกน้ําเมอ่ื คืนนอี้ ีก”
“ทเุ รศจรงิ !”
“ถึงวา ซ”ิ
“ยีห่ ออะไร?”
“บูโรท่งั แมตกิ จังเกิลมาสเตอร”
“แลว ทนใสมนั ใหห นกั มอื อยทู าํ ไม ถอดขวา งหวั ลิงไปเสียเถอะ”
“ถอดขวางหวั ลิงแลว จะเอาทีไ่ หนใส?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

739

“กลับไปถึงกรงุ เทพแลว จะใหใ หม”
“อยา หลอก กลบั ไปถึงกรุงเทพขี้ครา นจะลมื ”
“ไมหลอกซิ จรงิ ๆ”
“เอา ท้ิงก็ท้งิ ”
วา แลวเขากป็ ลดนาฬกิ าขอ มือออก ขยบั จะขวางทง้ิ ตามคาํ สั่งของหลอนโดยดี ดารนิ
ตะครบุ ขอ มอื ขา งน้ันไว แยง นาฬิกาไปดู มันตายจรงิ ๆ หลอ นพิจารณาดยู หี่ อ แลวตงั้ เข็มไขลาน มนั
ไมยอมเดนิ เอาเลย หญิงสาวหัวเราะลั่นออกมาปลงอนจิ จงั
“โธเอย ! เสียแรงเปนนายพรานใหญ ใสน าฬกิ าเดินปาโปเกอะไรยงั งกี้ ไ็ มรู ทาํ ไมนะจะ
ซ้ือท่ีมันดๆี หนอยไมไดเหรอ”
“เอาเงนิ ท่ไี หนมาซอ้ื ละ ผมไมใชเศรษฐนี ”ี่
“อะไรกัน ดกั สัตวขายเทย่ี วหน่งึ ๆ เปนเงนิ หม่ืน ขนาดท่ีรับจางนําทางเรามาน่กี เ็ ขกเสยี
เปนเงินแสนแลว ”
“แลว ผมไมต องใชอยางอนื่ ทม่ี นั จําเปน กวา นาฬิกาแพงๆ หรอื ?”
“พูดนาสงสาร”
“แตก ็ไมเ หน็ สงสารเลย จางคนใหม าเสยี่ งชีวติ ใหทง้ั ชวี ติ พูดถึงคา จางสองแสนอยนู น่ั
แหละ ราคาชวี ิตของรพนิ ทร ไพรวลั ย สองแสนบาท มนั แพงนกั หรอื ยอมใหใชส ารพดั แมก ระท่ัง
ใหนั่งเปน ยามเฝาตอนอาบนา้ํ หุงขา ว ตม แกง แบกของ เปนทาสพรอมเสรจ็ ยงั ตายแทนเสียอกี ดว ย
ถา จาํ เปน ”
“จรงิ ร?ึ ”
“ก็รูอ ยแู กใ จแลว ไมนา ถาม”
“จางใหม านาํ ทางหรอกนะ ไมไ ดจ างใหม าตายแทน”
“แตลกู จาคนนกี้ ม็ องเห็นความตายของนายจางตอหนาตอ ตาไมไ ดห รอก ถา อยูใ นฐานะ
จะปกปก ษไวไ ดแ มจ ะหมายถงึ ชีวติ ของตนเอง อยา วา แตร า ยกาจถงึ ข้ันเสียชีวติ ขนาดหนามจะ
สะกดิ ผวิ ใหเปน รอยกย็ ังปรารถนาทีจ่ ะรบั ไวเ สียเอง”
“ชืน่ ใจ!”
“กแ็ คน้นั เอง”
“จะเอาอะไรมากกวา นลี้ ะ”
“เพมิ่ คา จา งซิ”
“จะเอาอีกสักเทา ไหร?”
“ตีราคาเปน น้ําใจดกี วา ”
“นํ้าใจทมี่ ีปรมิ าณสกั ขนาดไหน?”
“มนั อยูทค่ี นจะใหต ะหาก เรยี กรองเอาไมได ผดิ กับคา ของเงิน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

740

ดารนิ วราฤทธ์ิ เลกิ คิ้วนอ ยๆ เอาลนิ้ ดนุ กระพุงแกม ตามีประกายแวววาวคมซึ้ง แตเ ขา
สงั เกตเห็นไมช ดั นัก และไมแ นใจนอกจากสายตาทีช่ าํ เลืองผาดๆ จะบอกกบั ตนเองวา วาระเชน นี้
หลอ นงามประทบั ใจผดิ ไปกวาทุกครง้ั ทีเ่ คยเหน็

อึดใจใหญต อ มา หลอนสงนาฬกิ าคืนใหแ กเ ขา พูดเบาๆ วา
“เอา ! ของของคณุ เก็บไวเ ถอะ ฉนั พดู เลน นะท่ีวาใหข วางทงิ้ เสยี ”
“แปลวา ผมจะไมไ ดของใหม เหมือนอยา งทหี่ ลอกไวใ หด ใี จ”
“ฉนั มีนาฬกิ าอยเู รอื นหนึ่ง เท่ียงตรงแนว แนท ่ีสดุ ...”
หลอนเอยแชม ชา ชัดเจน ประสานสายตาเขานิ่งพรอ มกบั ย้มิ พร้ิมพกั ตร ลมปา พดั เสนผม
เงางามใหปลวิ สะพดั พลิว้ กระจายอยูทีพ่ วงแกม
“มันเปน นาฬกิ าเรอื นทม่ี ีคา ทีส่ ุดกวานาฬกิ าเรือนใดสาํ หรับฉนั เพราะมนั เปนนาฬิกาใจ
คดิ อยเู หมือนกันวา สกั วันหนงึ่ ฉนั จะตอ งมอบใหใ ครสักคนหนึง่ ทเ่ี ขาสามารถจะอา นเวลาของมัน
ออก คณุ พูดถกู แลว นาฬกิ าเรอื นนี้ใครจะเรียกรอ งเอาไมไ ด นอกจากเจา ของจะใหเอง!”
“รพนิ ทร ไพรวลั ย คงไมมวี าสนาจะไดด เู วลาของนาฬิกาเรือนน้ันหรอก”
หลอ นเฉย...ทง้ั สองออกเดินทางตอ โดยไมพ ูดอะไรกนั อกี จนคําเดยี ว

หนึง่ ชั่วโมงหลังจากนั้นกผ็ า นหุบลึกทะลุออกมายังบรเิ วณลาํ ธาร อากาศเร่มิ ทวคี วามอบ
อา วทกุ ขณะ แตส งัดลมแมแ ตใ บไมก ไ็ มก ระดกิ ฟา เรม่ิ มดื ครม้ึ เมฆฝนลอยตํ่าเสียดยอดไมสูง
รพินทรยิงเกง ขนาดยอมไดต ัวหนึง่ ดว ยปน สั้น ขณะท่ีมนั เตลิดตดั หนาในระยะกระชนั้ ชิด ระหวา งที่
เขาถลกหนักแลเ น้ือ ดารินเปน คนกอไฟ หลอนคลอ งแคลว พอใชสาํ หรับยามอบั จนคบั ขันเชน นี้ โดย
ไมย อมใหตกเปนภาระของเขาคนเดียวเกนิ ไปนัก ไมว า พรานใหญจ ะหา มเชน ไร

“ใหผ มรับใชคณุ หญิงคนเดียวดกี วา”
เขาบอก แตห ลอ นสา ยหนา ยม้ิ
“เราชวยกนั กลบั ดกี วาขนึ้ ไปอีก อยานกึ วา ฉนั จะทาํ อะไรไมเ ปนเสยี เลยในภาวะเชน น”ี้
แลวกช็ ว ยกนั ยา งเนื้อ กนิ ขางกองไฟรมิ ธารน้ําอกี มอื้ หน่งึ ไปตามมีตามเกิดพอใหห นัก
ทอง ความยากแคน กนั ดารและรว มอยูใ นสถานการณเ ชน เดียวกนั เปน สอื่ กลางอันดเี ยยี่ มสาํ หรบั
มนษุ ยเ รา ที่จะใหเกดิ การหยงั่ ซ้ึงและเขาใจกนั ไดด ีทส่ี ุด
พระราชากอ็ าจเปนมติ รแทข องยาจกไดใ นภาวะเชน น้ี
เดยี๋ วนี้หลอ นรูจกั ธาตุแทข องชายทช่ี ือ่ รพนิ ทร ไพรวัลย เทา ๆ กับทเ่ี ขากร็ จู ัก หมอม
ราชวงศห ญิงดารนิ วราฤทธ์ิ ไดด ีขน้ึ หลอนไมใชผ ูหญิงสามัญธรรมดาท่ีเขาเคยเหยยี ดหม่นิ น้าํ ใจ
ขณะทีช่ ว ยกนั ยา งเนอื้ ไวเ ตรยี มเปนเสบยี งเผือ่ ไวส าํ หรบั มือ้ ตอ ไปนัน่ เอง กม็ ีเสียงวงิ่ สวบ
สาบปะทะพุม ไมแ วว เขามาใกลจากสตั วอะไรชนดิ หน่งึ โดยไมตอ งเตือนหรือบอกกลา วอะไรทั้งส้ิน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

741

ดารนิ กระโดดลกุ ขนึ้ ยนื วงิ่ เขา หลบกาํ บังอยทู ีโ่ คนไทรใหญดวยสญั ชาตญาณ รพินทรเ ผน ตามเขา ไป
ดวย

อึดใจเดียวกเ็ หน็ ตน เหตุอันเปน ทีม่ าของเสยี งวง่ิ น้ัน มนั โผลพ รวดพราดออกมาจากปาก
ดา นริมหว ย เปนกวางหนมุ เขางาม ลกั ษณะกาํ ลงั ตนื่ ตกใจอะไรสกั อยา งหน่งึ ช่ัวพรบิ ตาเดยี วทร่ี า งสี
เทาของมันวิง่ ปราดผานสายตามาใหเหน็ กวางตัวนั้นกก็ ระโจนแผลว็ ตัดดงอกี ฟากหนง่ึ ไปอยางไม
คดิ ชีวิต แลวกม็ ีเสียงปาแตกคกึ ๆ ดงั อูมาอกี ในเวลาไลเลีย่ กันจากฝูงสัตวอ กี หลายตัว หมปู าฝูงใหญ
รวมสามสบิ ขนาดตางๆ กนั รวมทัง้ ลกู เดก็ เล็กแดง พากนั วงิ่ กระจดั กระจายแทบไมเ ปน ขบวน ตดั
หนาไปอีก ปะทะรา นยา งเนอ้ื เล็กๆ ทร่ี พนิ ทรทาํ ไวส าํ หรบั ยา งเนอื้ เกงลมกระจายลง แตละตวั
เหลา นน้ั พุงผานไปราวกับลกู ธนู มองเห็นลานตาไปหมด

พวกมนั ไมไ ดส นใจหรือหนั มาเหน็ มนษุ ยส องคน ทีห่ ลบกําบงั อยูทโ่ี คนไทรรมิ ทางผาน
เลย คงตัง้ หนา ตัง้ ตาวิ่งเตลดิ กันแทบจะไมร ูทศิ ทาง ฝงู ลงิ คางและบรรดานกตา งๆ ที่หากนิ อยเู ปน
ปกติ พากนั สง เสยี งกรูเกรยี วขึ้นสนน่ั ปา วิ่งยวบยาบอยบู นยอดไมโกลาหลอลหมานไปหมด

สรรพสงิ่ แหงความวนุ วายในลกั ษณะปาแตกไมเปนส่าํ นี้ ดังอ้ืออึงอยชู ัว่ ขณะหนึง่ พลันก็
เงยี บกรบิ สงบราบคาบลงเหมือนเดมิ ราวกับนัดกันไวจ นแทบจะไดย นิ เสียงหวั ใจเตน แมลงสกั ตวั ก็
ไมย อมทําเสียงใดๆ ข้นึ

ดารินจองตาเขาเหมอื นจะถาม กเ็ ห็นพรานใหญเ มมปากหวั คว้ิ ขมวด ตะแคงหแู ละกวาด
สายตาไปรอบๆ อยางพยายามจะสาํ เหนยี กรหัสปา สหี นาของเขาสอ แววกงั ขายงิ่ ทําใหห ลอนกระวน
กระวายเพมิ่ ขนึ้ หวั ใจเตน แรง จบั แขนเขาไวแนน

“เกิดอะไรข้นึ ไฟปากระมงั ?”
หลอนกระซบิ พรานใหญกวาดสายตาไปรอบดานอนั ชอุมเขียวไปดว ยใบไมส ด อัน
แสดงถงึ ความชมุ ช้นื ของปา แลว พยายามสดู กล่นิ สนั่ ศีรษะ
“เห็นจะไมใ ชห รอกครบั ไฟปาจะไมเกิดขน้ึ ในขณะที่ปาสดชุมนาํ้ อยางนี”้
ไมท ันขาดเสยี งของเขา เสียงประหลาดชนิดหน่งึ ก็แวว มาทา มกลางความเงยี บสงดั เปน
เสยี งกรูเกรยี วจากดงทึบจากเทา สตั วหลายรองพนั ขาง กาํ หนดทศิ ทางแทบไมถ กู วามนั มาจากทาง
ดา นไหนบาง เพราะเคลอ่ื นใกลเขามาพรอมกนั หมดทุกทาง ราวกบั คลน่ื ในมหาสมทุ ร น้ําหนักของ
ฝเ ทา เหลานั้น ไมดังหนกั แนน เหมอื นกบี สัตวขนาดใหญ ประเภทววั ควาย กระทงิ หรอื ชาง แตอ าศัย
จาํ นวนมากทาํ ใหปาล่ันไปหมด
แลวคาํ ตอบกม็ ีอยา งชดั เจน เมือ่ แวว เสียงเหาหอนแซส นั่นไปหมดจากรอบทศิ
“หมา! ฝูงใหญท เี ดยี ว!!”
ดารินรอง
“เห็นจะไมใ ชฝ งู หรอกครับ แตเปนกองทกั มากกวา ...”
จอมพรานตอบโดยเรว็ แหงนหนา ขนึ้ ไปบนตน ไทรใหญท ่หี ลบกาํ บงั อยู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

742

“ขึน้ ไปบนตนไมเ ถอะครบั เร็วๆ มันใกลเขา มาแลว ขืนอยูชามหี วงั เหลอื แตกระดูก!”
โดยไมต องเตอื นเปน คร้ังทส่ี อง ดารนิ เหน่ียวรากไทรอนั หอ ยอยูเ ปน สายระโยงเหลาน้นั
พยุงกายข้ึนไปอยา งรวดเรว็ โดยมีรพนิ ทรไตตามคอยใหความชว ยเหลอื อยู ความใหญโ ตของ
พญาไม และกลุม รากริมโคนตนทง่ี อกอยรู ะเกะระกะชว ยเปนบันไดในการปน ปายไดเ ปน อยางดี
เพียงอึดใจใหญๆ ทั้งสองกข็ ึน้ มาถึงคาคบคนหน่งึ กวางใหญพ อที่จะประคองตวั พกั อยไู ด
มรี ะดับสงู กวา พ้นื ประมาณ 20 ฟตุ รพนิ ทรนกึ ถงึ เนื้อทย่ี างเตรยี มไวเ ปนเสบียงติดตวั ขนึ้ มาได จงึ
ไกวตวั ไตก ลบั ลงมายงั พ้นื อกี คร้ัง ดารินรองเรียกเสยี งหลงเตือนไมใหเ ขากลบั ลงไป แตอ กี ฝา ยโบก
มือเหมอื นจะไมใหหลอ นกงั วล เดินอยา งใจเย็นไปเกบ็ เนอื้ ทย่ี างเสยี บไมเ อาไวแ ลว พรอ มกับ
กระบอกนาํ้ ทท่ี ิง้ อยู แลว คอยๆ ไตต ามสบายกลับขึน้ มาอกี คร้ัง ขณะทนี่ ายจางสาวถอื ปน คุมเชงิ จอ ง
มองดกู ารปนขึน้ มาของเขาอยา งกระสบั กระสา ย นึกภาวนาใหเ ขากลบั ขนึ้ มาเสยี โดยเร็ว

พอรพนิ ทรข ้ึนมาถงึ หมปู าฝูงเดิมทีว่ ง่ิ ผา นไปทางธารนา้ํ เมอ่ื ครนู ี้ กพ็ ากันว่งิ กระเจิง
ยอนกลับมาอกี อยางไมเ ปน ส่ํา เหมอื นจะพบกับภยั สกดั อยูขา งหนา มนั พากนั วง่ิ ผา นโคนไทรทาง
ปากหว ยอกี ครงั้ เจาตวั ใหญๆ เขยี้ วงอกขาว 4-5 ตัว ว่ิงคมุ ขบวนอยรู ง้ั ทา ย เหลียวหนาเหลียวหลงั
อยา งระแวง

เสยี งเหาหอนของกองทพั หมาในใกลเ ขามาทุกที
พุม ไมร อบดานส่นั ไหวอยยู วบยาบอนั เกิดจากการท่ีมันวงิ่ ผานลอดซมุ ไป หมูฝงู นน้ั ตรง
ไปทางปากหว ย ยังไมท ันจะเคล่ือนลบั หายเขา ไปหมดสนิ้ กแ็ ตกกระจายผงะกลับมาอกี พรอ มกบั
เสยี งรองลน่ั เผนแตกฝงู เอาตัวรอดกนั ไปตวั ละทศิ ละทาง
แลวบัดนนั้ เอง ปาทั้งปากแ็ ลเหน็ เปน สแี ดงพืดลานตาไปดว ยกองทพั หมามฤตยู ท่ีประดัง
พรั่งพรูออกมาจากรอบดาน ในลกั ษณะลอมวงไมอ าจคาํ นวณปริมาณของมันไดถ กู ไดย นิ แตเ สยี ง
เหา กระโชกขคู ํารามแซส นนั่ อือ้ อึงฟงไมไ ดศัพท และรงเขยี้ วทแ่ี สยะยาวแลสลอนไปหมดเหมอื น
ภาพฝนราย
แลว ภาพอนั ตน่ื เตนระคนสยดสยอง ก็พลันปรากฏขนึ้ ในสายตาของคนทัง้ สอง ทอ่ี าศัย
ความสงู ของตน ไทรเปน ที่หลบภยั
ฝูงหมพู ากันวง่ิ พลา นเพราะไมม ีทางหนี ไมว า จะหันไปทางดา นใด พวกมนั แผดเสยี งรอง
อยกู ึกกองสนนั่ ปา ระคนไปกับเสียงเหา คํารามของหมา ถอยรวมกนั เขามาอยใู จกลางวงลอมเจา พวก
หมาใน ซงึ่ มีจํานวนมหาศาลเปน กองทพั โดยท่ไี มเ คยปรากฏวาสัตวช นดิ นี้จะรวมฝูงกนั ไดมากมาย
อยางน้มี ากอน ก็บีบวงแคบเขามา แลว พรกู ันเขาขย้าํ หมปู าฝงู ประมาณ 30 ตัวเหลา นน้ั อยา งดุรา ย
ทารุณ ผงคลีและใบไมแ ตกกระจายคลงุ เปนฝนุ กลบไปทง้ั ปา
หมูปา ตวั ใหญๆ ทีม่ ีเขีย้ วยาวแหลมคมเปนอาวธุ เรม่ิ พุงเขา สอู ยางจนตรอก ขวิดเจาหมา
วายรายเหลานนั้ กระจดั กระจายไปอตุ ลตุ อยา งไวล าย แตแ ลวพวกมันเพียงไมก ต่ี วั เหลา น้ัน ก็ไม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

743

สามารถจะตา นทานกองทพั หมาหวิ นบั รอยๆ ตวั เหลา นน้ั ได มันสอู ยา งทรหดไดเ พยี งไมก อ่ี ดึ ใจ ก็
ถูกรมุ กดั ลมลงกับพื้น เครอ่ื งในถูกกดั กระชากลวงออกไปกอ น ตอ จากน้นั สวนตา งๆ ของมันก็ถูก
แบง แยกออกไปอยา งรวดเรว็ อยา งนา สยอง เลือดเคลาไปกบั ฝนุ สาดนองไปท่ัว

พวกหมูท้ังฝงู ไมว า จะเปน ตวั เล็กตวั นอยถูกลอมวงสังหาร และกัดกนิ ท้งั เปนโดยไมมีตวั
ใดรอดไปไดเลย จากเจาพวกหมาหวิ ทีม่ จี าํ นวนมากกวา หลายเทา มนั ลอ มสงั หารเหยื่อกนั ตรงนนั้
และมนั กแ็ ยงกนั ฉีกเนื้อขย้าํ กนิ กันตรงนนั้ อยางสดๆ รอนๆ หมูบางตัวรอ งยังไมทันขาดเสียง เนื้อก็
ถกู กระชากหลดุ ออกมาเปนชน้ิ ๆ แลว แมจะเปนการตอ สูระหวางสตั วต อ สัตว มนั กไ็ มม อี ะไรจะ
ชวนหวาดเสยี ว...สนั่ สะเทือนอารมณเ ทา สาํ หรบั ภาพทป่ี รากฏอยเู บอ้ื งหนา ในขณะน้ี

ดารินตัวสั่นเทา เกาะกิ่งไมไ วแ นน ตาเบกิ โพลงมองจบั ลงไปยงั ภาพเบ้ืองลา งอยางตะลึง
สวนรพนิ ทรจดุ บุหร่สี บู เฝา ดคู วามหวิ กระหายและดุรา ยทารุณของหมาในฝงู นัน้ เงยี บๆ เขาคอย
ระมัดระวังไมใ หน ายจางสาวลืมตัวเผลอพลัดตกลงไปเทา นัน้ ครงั้ หนงึ่ หญงิ สาวยกปน ขน้ึ ขยับจะยิง
ลงไปกลางฝงู ของหมาผีดบิ เหลานั้น แตเ ขาจับขอ มือไวสนั่ ศรี ษะ

“ไมม ปี ระโยชน เสียลกู ปนเปลา!”
“มนั อํามหติ ทารุณรายกาจเหลอื เกิน”
หลอนรอ งเสียงสน่ั หนาขาวซดี
“ฉันอยากจะฆา มนั อยางนอ ยกส็ กั ตวั หนงึ่ มันจะไดรวู า มีอํานาจทสี่ ามารถจะฆา มันให
ตายไดเ หมือนกนั ไมใชม นั เปน ฝายฆาเขาอยางเดยี ว”
เขาคงสายศีรษะอยูเ ชน เดมิ ยมิ้ ปลอบใจ
“ปาก็คือปา ปลอยใหกฎเกณฑข องปามนั ดําเนินไปตามเร่ืองของมันเถอะ พวกมนั กาํ ลงั
หวิ และตองการอาหาร สัตวป า ดุรายอํามหติ เหลา น้ี มนั กระทาํ ไปก็เพยี งเฉพาะแคห าอาหารใหอม่ิ
ทอ งชว่ั มอ้ื ๆ หนึง่ เทา นน้ั ดกี วา สัตวเ มอื งสวนมากเสยี อีก สัตวเมอื งในปา คอนกรีตอาํ มหิตโหดเหยี้ ม
กวา นี้มากนกั โดยเลห แ ละวธิ ีการ...อยา ไปกงั วลกับมนั เลยครับ คณุ หญงิ เชือ่ ผมเถอะ ระหวาอยา
เผลอตกลงไปเทา นั้น ถาไมใ ชก ารปองกนั ตัวเราเองแลว อยา ไปยงุ กบั มนั ”
หลอ นเมม ปาก ชะงักปน ลงเพยี งแคน นั้ ตามการหามของเขา

เวลาแหงความสยดสยองท่ีเหน็ อยตู ําตาเบอื้ งลา งผา นไปเพยี งไมก น่ี าที หมูปา ทง้ั ฝูงกเ็ หลอื
แตกระดูกขาวโพลนกลาดเกลื่อน แตจะทําใหห มาในนบั รอ ยๆ ตัวเหลา นน้ั ยตุ คิ วามหวิ โหยของมนั ก็
หาไม พวกมนั พากันว่ิงพลา นแทะกระดกู แลวสดู ดมหากล่ินตอไป ราวกบั จะคิดวา ยังมีสตั วใดใน
ละแวกนัน้ พอหลงเหลือใหม นั กัดกินไดอกี บา ง หรือมฉิ ะนน้ั มนั ก็คงจะไดก ล่นิ ของมนุษยส องคนที่
หลบภยั ขึน้ ไปอยบู นตน ไมเ หนอื มนั และคดิ ดว ยความลาํ พองวานนั่ คือกลนิ่ เหยอ่ื อันโอชะ

“ถา หากมันแหงนหนาข้นึ มาเหน็ เรา จะทาํ กันยงั ไง”
หลอ นกระซบิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

744

“เราอยูสูงพอ และไมเ คยปรากฏมากอนวา มหี มาชนิดใดในโลกนีป้ น ตน ไมไ ด นอกจาก
พวกหมาไมซ งึ่ ไมจ ดั อยใู นประเภทหมา”

เขาตอบอยางชวนใหหลอ นเกดิ อารมณข นั แตใ นขณะน้ดี ารนิ ขนั ไมออก หลอน
หวาดเสยี วตอ ภาพเบือ้ งลา งจนสุดท่จี ะกลา วได ภาพของหมปู าแตล ะตัวทถ่ี กู กดั ท้ึงเนื้อหลดุ เปน ชนิ้ ๆ
ภายในพรบิ ตากเ็ หลอื แตก ระดูก ความประหมาต่นื เตน ของหลอน ทําใหเ ทา เข่ียกง่ิ ไมแ หงก่งิ หน่งึ หกั
หลนลงไปกลางกลมุ ของมนั ทีว่ ิง่ พลา นอยโู คนตน พอกง่ิ ไมห ลนลงไปกระทบพน้ื พวกมนั กแ็ หงน
เงยขนึ้ มาพบ คร้ันแลวพริบตาน้ันเอง เขีย้ วขาวนา กลัวนบั สิบๆ คกู ็แยกแสยะขคู าํ ราม เหา เซ็งแซก นั
อยูรอบโคนตน นยั นต าวาวราวกับตาปศาจ ตะเกยี กตะกายอยูทโี่ คนไทรเบ้ืองลา ง ทาํ ทาเหมือน
อยากจะตะกายขึน้ มาใหได ไมยอมผละไปไหน นอกจากจะเหา ลอมอยเู บ้อื งลางอยา งดรุ า ยกระหาย
เลอื ดเชน นั้น

รพนิ ทรส งเสียงตะเพิดลงไป แตพวกมนั กลบั แสยะเขย้ี วคาํ รามตอบข้นึ มาอยา งกาํ แหง
หาญ

“ถา ลอมดกั เฝา เราอยอู ยางนี้ เรามติ องอยบู นนต้ี ลอดไปรึ?”
ดารินเอยอยางพร่ันใจ แตส หี นา ของพรานใหญดจู ะไมอ นาทรรอนใจอะไรนกั กมลง
มองดูฝงู หมาวายรายนับรอ ยท่ีเต็มพืดอยใู นบรเิ วณปาเบือ้ งลาง แลว ชใี้ หหลอนดูไปทต่ี ัวหน่งึ เทา
และสูงใหญผดิ ไปกวา ทกุ ตวั กาํ ลงั ตะกายแยกเขยี้ วคํารามอยู เข้ยี วแหลมของมนั ยาวเกือบสองฟตุ
ใกลเคยี งกับเขย้ี วเสือ
“ไอน ั่นจาฝงู ครบั ถามนั ตายเสียตวั หนึง่ ลกู ฝูงก็คงจะเปด หมด แตก ็ยงั ไมแ นเหมอื นกนั ”
“ถางน้ั ยงิ นะ”
“ลองดกู ็ได เมอื่ ก้ีผมหามไวก ็เพราะนึกวามนั จะไมเ หน็ เรา และคงไปเองหลกั จากขมา้ํ หมู
หมดทง้ั ฝงู แลว แตน ีม่ นั จะเลน งานเราเสียอกี ขนาดอยบู นตนไมย ังอุตสาหค อยเฝา”
ดารินงางนกปน กริก เลง็ ศูนยไ ปทห่ี วั อนั ใหญของเจาจา ฝงู ทก่ี ําลังอา ปากชะเงอ อยโู คน
ตน แลว .357 แม็กนัม่ ก็ระเบดิ กกึ กองสะทานดง กลบเสียงเหาหอนของพวกมนั หมดสนิ้ พรอ มๆ กับ
เสยี งปน เจาสีเทาตัวใหญผ งะกลิง้ ลงไปชักดิน้ ชกั งออยกู บั บรเิ วณรากไทรโดยไมร องแมแ ตค ําเดยี ว
กระตุกสองสามพรวด กแ็ นน ง่ิ
ลกู ฝงู อ่ืนๆ สง เสียงรองลั่นเพราะตกใจเสยี งปน ว่ิงผละออกจากโคนไทรแตกฮอื ออกไป
แตก็ชว่ั ขณะเดยี วเทาน้นั แลวก็พรกู นั เขา มาเหา หอนแยกเขยี้ วขคู าํ รามรอบโคนตนอกี อยา งดุรา ย
กระหายเลือด
คราวน้ีหลอนจึงยงิ โดยไมย ัง้ เลอื กปลอ ยกระสนุ ไปยังตัวใหญๆ ลักษณะทา ทางเปน
หวั หนาคุมฝงู ทัง้ นน้ั แลวปลอยกระสุนออกไปอยา งประณตี ทกุ เปรย้ี งท่ีล่นั ออกไป เจาหมาผดี ิบลม
ลงด้ินวายปราณอยางแมน ยาํ หลอ นไมไ ดย งิ หมายเพยี งนัดละตวั เทา นนั้ แตย ิงอยา งฉลาด คอื กะให
ทะลรุ อ ยพวงไปถกู ตวั อนื่ ๆ ทอ่ี ยูในแนววถิ ีกระสนุ อีกดว ย ดังน้ันเสียงระเบิดกกึ กอ งกัมปนาทแตล ะ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

745

นัด พวกมนั จึงชักดนิ้ ชกั งอไปครง้ั ละไมนอ ยกวา สองตวั ข้นึ ไป บางตวั ทะลุไปถกู ไมถนัดกเ็ พยี ง
พกิ าร วิง่ รองลัน่ ปา

มันเปน การยิงท่ีไดผ ลอยา งยงิ่ ยังไมทันจะหมดชุดแรกหกนดั ทบ่ี รรจอุ ยูใ นปน หมาผนี ับ
รอ ยฝูงนั้นกแ็ ตกฮอื อกี คร้งั คราวนพี้ ากนั วงิ่ กระจดั กระจาย สง เสยี งรองตามสัญชาตญาณเดิมของมนั
เปดปาราบไป เสยี งมันว่ิงเหยยี บใบไมแ หง กรเู กรยี วหา งออกไปตามลําดบั ท้งิ ซากเพอื่ นใหถกู ยงิ
นอนกล้งิ อยู 7-8 ตัวใกลๆ กบั กองกระดกู ของหมปู าทีข่ าวโพลนกลาดเกลื่อนอยู

และเพือ่ ใหแนใ จวาพวกมนั จะไมบังอาจหวนกลับมาอีก รพินทรควกั ลกู ปนไรเฟล .458
ทีม่ ตี ดิ กระเปา เสอ้ื อยู ออกมาโยนลงไปในกองไฟคุกรุน ทเ่ี ขากอ ไวย างเนอ้ื 4-5 นัด แลวเตือนให
หลอนเกาะกงิ่ ไมหลบใหด ี เพยี งครเู ดยี วลกู ปนเหลา นน้ั ก็แตกระเบิดขน้ึ ดังสน่นั ตดิ ตอ กนั เสียงของ
มันราวกับระเบิดมอื ปานปาจะถลม ไฟกองน้ันกระจัดกระจายฝนุ คลุง ซงึ่ ไมตองสงสัยวาพวกมนั ทง้ั
ฝงู จะไมว ่งิ กนั หตู ูบ...ส้นิ ความกําแหงหาญทจี่ ะยอนกลบั มา

ทงั้ สองลงมาถึงพื้นเบือ้ งลางอีกครง้ั ภายหลังจากแนใ จวา ปลอดภยั แลว ดารินมองดซู าก
กระดกู ของหมูปาฝงู นนั้ อยา งอเนจอนาถใจ เน้ือบางสว นและศีรษะของเกงตัวท่ีรพนิ ทรยงิ ได และ
ท้งิ ไวใ กลๆ โดยยังไมท ันยาง ก็พลอยเหลอื แตกระดูกไปดว ย ซึ่งกไ็ มม ปี ญ หา ถา หากวา ทง้ั หลอน
และเขาไมไดอ าศยั สว นสูงของตนไทรตนนชี้ วยไว ก็คงจะมีสภาพไมผ ดิ อะไรกับกองกระดกู
เหลานน้ั

“ทําไมพวกมนั ถึงดรุ า ยนากลวั ขนาดนนี้ ะ ตัวก็ไมใ หญอ ะไรนัก”
หลอนครางออกมาเหมือนจะพูดกับตวั เอง เดินอยา งขยาดเขา ไปพจิ ารณาดูเจา จา ฝงู ตัว
แรกทหี่ ลอนยงิ คว่าํ คาที่ พรานใหญก าวตามเขามาดวย ใชเ ทาเข่ียซากนนั้
“มนั อาศัยจํานวนมากเขาวาครับ ตามปกติแลวหมาในพวกนี้ เทาที่ผมเคยเหน็ ฝงู หนง่ึ มี
ประมาณไมเ กนิ 10 ตวั เปน อยา งสูง ไลจ บั สัตวข นาดยอ มๆ กนิ และไมเ คยกลาประจันหนากบั คน
มันไปยังไงมายังไงไมท ราบ เดินไปรวมฝงู กันไดน ับรอยๆ ตวั แบบน้ี มันก็คอื เจาปา เพราะมนั รดู วี า
กําลังสว นมากของมนั ตอ ใหส ตั วใ หญก ต็ า นไมติด แบบเดยี วกับพวกกองทพั ลงิ ทเ่ี ราผจญมาแลวนนั่
แหละครับ ไอห มาชนิดนปี้ ากคมมาก ขย้าํ เขาที่ไหนก็ขาดทีน่ ่ัน แลวแตล ะตวั กด็ ูเหมอื นจะมเี ช้อื โรค
กลวั นา้ํ ดว ยกนั ทงั้ นน้ั ลงกดั คนเขาแลวก็ตอ งฉดี ยาหลายเข็มทเี ดียว”
แลวเขากห็ ัวเราะต่าํ ๆ เหลือบมองดหู นาอนั ขาวซีดของหลอ น กลา วตอ มาวา
“ดีวาเราอยบู นท่สี ูง แลว ก็ยงิ ไลลงมา มนั ตกใจเสยี งปน ประกอบกบั ไมม ีโอกาสจะเลน
งานเราได เลยเผนหนีไป ถาอยพู ื้นราบเดยี วกัน ตอใหปน สักยี่สิบกระบอกกเ็ หน็ จะตานพวกมัน
จาํ นวนรอ ยๆ เหลา นไ้ี มต ดิ แลว เราก็จะกลายเปนกองกระดูกในพริบตา เหมอื นหมฝู ูงน”ี้
“ฉันเร่ิมเปนหว งพวกเราที่กระจดั กระจายพลัดพรากกันอกี แลว นะซิ นี่ถา บงั เอิญแตล ะคน
เหลานัน้ เผชญิ หนา กบั หมาผีฝงู นี้”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

746

เสยี งของหลอ นแหบพรา ไปอยา งสยองใจ พรานใหญสนั่ ศรี ษะ
“หนขี น้ึ ตน ไมส ูงๆ เสยี กป็ ลอดภยั การหลบหลีกจากพวกมนั ไมย ากเยน็ อะไรนกั และแต
ละคนพวกเรากค็ งมสี ตดิ พี อทีจ่ ะคิดถึงความจรงิ ในขอนี้ได ถาบังเอิญเขาพบมนั เขา”
แลว เขากเ็ ลา ใหหลอ นฟงถงึ เหตุการณเมอื่ คืนท่แี ลว กอ นที่ฝนจะตกใหญแ ละเกิดน้าํ ปา
ข้ึน ดารินพอรเู รอื่ งกแ็ ทบผงะ
“ทําไมคณุ ไมป ลกุ พวกเราข้นึ บา ง ในตอนทมี่ ันลงมากนิ ซากมหิงสาตัวนั้น”
“ผมเหน็ วายังไมมอี ันตรายรา ยแรงอะไร กเ็ ลยไมไ ดปลกุ และเหน็ วา เหน่ือยกนั มาทงั้ วัน
แลว อยากจะใหพกั ผอนเต็มท่ี มีผม เกิด แลว ก็แงซายสามคนเทา นัน้ ทต่ี น่ื ขึน้ รูสึกตวั ในขณะที่พวก
มนั ผา นมา สงสยั วา จะเปน ฝงู เดยี วกบั ไอฝ งู นี้นี่แหละ ต้ังใจวาจะเลา ใหฟ ง ในตอนเชา ก็พอดเี จอ
น้ําปา เขา เสยี กอ น”
วา แลว กก็ ม ลงหยิบหอกไมไ ผทท่ี งิ้ ไวโ คนตนไทรขึน้ มา พยกั หนา ชวนหลอ นใหออกเดนิ
ตอไป

บุกตามดงทึบแถบชายลําธาร แลวก็บายหนาขา มลกู เขาเตยี้ ๆ ลูกหนึ่ง ซึง่ อดุ มไปดว ยปา
สักและเต็งรงั ดารินเตม็ ไปดว ยความหวาดระแวงภยั ทกุ ฝก า ว ปนสัน้ ถือกระชบั ม่นั อยูในมอื
ตลอดเวลาการเดิน...หลอ นเดนิ อยเู บือ้ งหนาเขาในระยะทพี่ รานใหญเ อื้อมมือถงึ อกี ช่วั โมงเต็มๆ
ผา นไป อากาศเร่มิ มืดครมึ้ เพราะเมฆฝน ปา นในระยะนต้ี กอยใู นหว งสงบ ไมมีอะไรแผว พานมาให
เห็นทั้งส้นิ คงจะเน่ืองมาจากตนื่ ภยั ของฝูงหมาผดี บิ ท่ียกกองทพั เคลื่อนผานมาอยางหมายทําลายลาง
ทุกชวี ิตท่อี ยูในรัศมีของมนั

พอลงตนี เขาอีกฟากหน่งึ ก็เหน็ ปา เบญจพรรณ แตล ะตน สูงใหญท ะยานเยย่ี มฟา แตไ มสู
จะรกทบึ เหมือนทผี่ า นมานัก เตม็ ไปดว ยระกําปา หลมุ พี และหวาย ฝนเร่ิมโปรยพรํา เวลาบายลงทุก
ที เหน็ รอยชางใหมๆ ที่เหยยี บย่ําและหดั ยอดเครอื เถาวลั ยก นิ เมื่อคนื เปรอะไปหมด ถายมลู ไวก ลาด
เกลอื่ นแทบจะหลไี มพ น ดารนิ รูส กึ แหงผากในลาํ คอข้นึ มาอกี ขอนํ้าจากกระบอกเขาด่ืม

“หวงั วา เราคงจะไมประจนั หนา กบั ไอแหวง เขา อกี ในระยะเวลาเชนนนี้ ะ”
หญิงสาวพึมพาํ แหบๆ แลวกบ็ ยุ ปากไปทร่ี อยอันย่ําอยูส ับสน เปนหลุมเปนบอ ไปหมด
เพราะดนิ ออ น
“รอยใหมเหลือเกิน คลายๆ จะเดนิ ลว งหนา เราไปเม่อื อดึ ใจนเี้ อง”
พรานใหญห ักกิง่ ไมเ ลก็ ๆ ทดลองจิม้ แทงลงไปในมลู กองหนึ่ง แลว ชกั ขนึ้ มาสํารวจดู
“อยางเรว็ กเ็ มอื่ คืนนี้ครบั ไมใ ชหยกๆ นห่ี รอก แลวก็ไมใ ชโ ขลงไอแ หวง ผมคิดวา
คุณหญงิ คอยระวังไอพ วกหมดี ีกวา ปา แถบนเี้ ปน ดงของมนั ทีเดียว ถา ยงั ไงก็หลบกอนอยา เพิง่ ยิง”
แลวเขากบ็ อกใหหลอนเดนิ ตามรอยดา นชา งน้นั ไปเรื่อยๆ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

747

ขณะที่ผา นบรเิ วณหบุ ลึกตอนหนงึ่ หญงิ สาวกห็ ยุดชะงกั เพราะไดย นิ เสยี งอะไรชนดิ หน่งึ
แวว ตามลมมา ประสาทของหลอ นเรว็ พอใชทีเดยี วในภาวะเชน น้ี รพินทรเองกเ็ ง่ยี หเู พราะเขา
สาํ เหนียกคอยจับฟงเสียงอยกู อนแลว เสยี งแรกมนั เปนเสยี งรอ งของนกชนิดหนึ่งที่เหมอื นคน
หวั เราะหา วๆ ตอมาเปน เสยี งคลา ยๆ ขวานกระทบไมดังมาไกลแสนไกล

“หฉู ันฝาดไปหรือเปลา ”
ดารนิ หันมากระซิบ
“คุณหญิงไดย นิ อะไรหรอื ?”
“เสยี งเหมอื นคนตดั ไมไ กลๆ”
พรานใหญส งบฟง อยูอ ึดใจ โดยแยกเสยี งเสียดสเี ปน จังหวะของกอไผ และเสียชะนีทร่ี อ ง
ไกลมาจากยอดไมเชงิ เขาลิบๆ เสยี งประหลาดนีด้ ังขาดๆ หายๆ ไป เมือ่ ลมโชยพดั มาก็แววถนดั เสีย
คร้ังหน่ึง
“ใชแ ลว ครับ เสยี เหมอื นคนโคนตน ไม แตไกลเหลือเกนิ เหน็ จะไมตาํ่ กวา 3-4 กโิ ลเมตร
ทางดา นเหนอื ”
“แปลวาควรจะมีคนอยทู น่ี ั่นซิ?”
หลอนถามโดยเรว็
จอมพรานเมมริมฝปาก หันกลบั ไปพิจารณาดูลกู เขาท่ีผานลงมาอกี ครง้ั แลว ทาํ หนา งง สน่ั
ศีรษะชา ๆ
“ความจริงในละแวกสิบกิโลเมตรน่ี ไมมหี มูบ านชาวปา เลยครับ จะวา พวกกะเหรี่ยงทผ่ี า
เยงิ มาตัดไมแถวน้กี ใ็ ชที่ เพราะมันหางไกลกนั เหลือเกนิ แตก ไ็ มแ นเ หมอื นกัน พวกกะเหรีย่ งอพยพ
ยายถิ่นที่อยูเสมอ อาจมาต้ังหมูบ านแถวนข้ี ้ึนใหม”
“ถาสมมตวิ าเสยี งนี้เปนเสยี งตัดไมจ รงิ อนั แสดงวา มคี นกําลงั ตัดไมอ ยู เราก็ควรจะไปท่ี
น่ัน ถา พบชาวปา เราอาจถามขา วคราวถึงพวกเราไดบา ง คณุ คิดอยา งฉนั หรือเปลา?”
ความเหน็ ของหลอ นแยบยลทีเดยี ว พรานใหญกมศีรษะ
“ก็ดเี หมอื นกนั ครบั เราลองเดินหาพวกตดั ไมด ู นก่ี จ็ วนจะค่ําเตม็ ทแี ลว เผือ่ พบหมูบาน
นอกจากจะถามขา วพวกเราแลว เราจะไดอ าศัยพักทนี่ ัน่ ดว ย”
“ถางน้ั คุณนําซ”ิ
รพนิ ทรต ัดแยกจากดา นชา งเขา ปา ฟากซายมือโดยมดี ารนิ สาวเทาตามตดิ มาดว ย เลาะลดั
ขนึ้ ไปตามเชงิ เขา แตแ ลว ทนั ทนี ้ันเอง ขณะทท่ี งั้ สองผา นใกลหนา ผา มโี ขดหนิ ใหญร าวกับปากทวาร
ยืนตระหงา นอยูสองลูกในระหวางตะเคยี นคู ก็ตอ งหยุดชะงักลงอีกครง้ั กะทนั หนั ...

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

748

32

หางในระยะไมเกนิ สิบกาว ใตช ะงอนหนิ ใหญอนั เปนโพรงลกึ เขาไปในลกั ษณะถํ้า สตั ว
สามตัวกาํ ลงั คลานปวนเปย นอยูทน่ี นั่ ครงั้ แรกมองดเู หมือนแมวปา แตห ูทีม่ นกวา ตวั ซ่งึ อวนกลม มี
ขนปุกปยุ มากกวา และลักษณะทค่ี ลานเตาะแตะ ตบกดั ฟดกนั เองกล้ิงไปมาในลกั ษณะเลน อนั ซกุ ซน
จงึ รวู ามันเปนแตเพียงลูกออนๆ อายุไมเ กนิ 8 อาทติ ยของเสือลายพาดกลอน

ดารินอุทานอะไรออกมาคาํ หน่งึ ในลาํ คอ ดวยความตนื่ เตน ดีใจ ลกู เสือท้งั สามตัวกาํ ลัง
นารักนา เอ็นดทู ีเดียว สาํ หรับผทู ่ไี ดพ บเหน็ มัน

เพราะระยะทพี่ บโดยใกล และเสยี งรอ งเบาๆ ของหญงิ สาว ทําใหเจา โครงนอยผไู ร
เดยี งสาท้ังสามตัวพากนั ลกุ ขึน้ หันมามอง แลว มนั กว็ ง่ิ เรียงแถวเปน พรวนเขา มาหาหลอ น ตะกาย
พัวพนั คลกุ คลอี ยทู ข่ี า หญงิ สาวตาเปน ประกายเปลงเสยี งอทุ านสดใสอยเู ชนนน้ั ทรดุ ตัวลงอุม
ลกู เสือทง้ั สามขึ้นมาโอบกอดลูบคลําอยางแสนรัก หลอ นจับตอ งเลนหวั กับลกู เสือท่กี าํ ลังซนนารกั
เหลา นั้น กอ นที่รพินทรจ ะขดั ขวางหรือหา มปรามเชน ไร

หลอ นทาํ หนา ตืน่ ประหลาดใจเลก็ นอ ย เมื่อรสู ึกวาถูกกระชากไหลใหล กุ ข้ึนยนื โดยเรว็
ยงิ่ ฉงนสดุ ขีดเมอ่ื เหน็ แววตาและสหี นาอนั เครยี ดนา กลวั ของเขา บัดนีป้ นสั้นในซองขา งเอวของ
หลอ นถกู เขากระชากไปกมุ กระชบั มั่นไวในมอื สอดสา ยสายตาอยา งรอ นรนไปรอบดา น

“คุณหญงิ ! อันตรายทสี่ ดุ ไปจบั ลูกมันทาํ ไม?”
เสียงของเขาเกอื บเปนตวาด ดารนิ หนาตนื่
“ทําไมหรือ?”
โดยไมพ ดู อะไรอกี แมแ ตค าํ เดยี ว พรานใหญฉุดแขนหลอนใหห า งออกมาจากลกู เสือ
โครง เหลา นั้น ดึงหลบเขา ไปกาํ บงั อยูหลังโขดหนิ กวาดสายตาไปรอบๆ ลกู เสอื พยายามว่ิงตามเขา
มาพันขาอีก แตเขาเตะพวกมนั กระเดน็ ออกไปคนละทิศละทาง ดารินรองแหลมออกมาอยางโมโห
อา ปากขน้ึ แตต อ งหยดุ ชะงักคา ง ลมื ตาโพลงเชน นัน้ เพราะฝา มือขา งหนึง่ ของพรานใหญตะครุบปาก
ไวม นั่
“เงียบ!”
นาํ้ เสียงนน้ั เฉยี บขาดชนดิ หลอนไมเคยไดย นิ มากอ น
ระหวางทหี่ ลอ นยังยนื งงไมรูเรือ่ ง และเตม็ ไปดว ยโทสะในอาการของเขา รพินทรเ มม
ปากแนน เหงอ่ื ผุดซึมเตม็ ใบหนา ...แหงนกราดมองไปยังตน ไมร อบดา น แลวมาจับนิ่งอยูท ีต่ ะเคยี น
ใหญต น หนึ่งใกลๆ กระชากแขนหลอ นตรงไปท่นี น่ั โดยเร็ว ผลกั หลังหญงิ สาวบยุ ปากขน้ึ ไปบน
ตน ไม พูดเรว็ ปรอ๋ื แทบไมห ายใจ
“ยังไมตอ งถามอะไรทง้ั นน้ั ขึ้นไปเรว็ ...ขน้ึ ไปใหสงู ทส่ี ุดเทาท่ีจะสามารถ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

749

สีหนา และแววตาตลอดจนอาการของเขา ทําใหห ลอนไมอาจทีจ่ ะตอลอ ตอเถียงอะไรอีก
แมจะยงั เตม็ ไปดวยปญหา หลอ นจาํ ใจตอ งปฏบิ ตั ิตามคาํ สง่ั ของเขา ไตตามกิ่งเถาวลั ยท ่ีพนั อยูตามลาํ
ตนข้นึ ไปอยา งรวดเร็ว ในขณะทรี่ พนิ ทรย ืนคมุ อยขู า งลา ง ในท่ีสุดกข็ ึน้ ไปถึงคาคบใหญส งู จากพ้นื
ประมาณ 17-18 ฟตุ พรานใหญโบกมือใหห ลอ นไตขึน้ ไปอีก แตหญงิ สาวสน่ั หนาเปน ความหมายวา
หมดความสามารถ เพราะระยะของลําตน ที่สูงชะลดู ข้ึนไปตอนน้ัน ไมม ีกงิ่ พอทหี่ ลอ นจะอาศยั เกาะ
ขน้ึ ไปอกี แลว นอกจากลาํ ตนโดดๆ เหมือนตน หมากหรอื มะพราว ซ่ึงหลอนไตต นไมช นดิ นน้ั ไม
เปน

รพินทรยนื สงบนงิ่ ตาคมไวจับอยูท่ีนัน่ อดึ ใจเดยี ว กเ็ ร่ิมเคลื่อนไหวอยา งระมดั ระวงั
สํารวจดบู ริเวณนั้นโดยตลอด พบวา ใตชะงอนหนิ ตาํ แหนงนนั้ เปนซอกถา้ํ ลึกเขาไปประมาณ 10
เมตร ภายในเตม็ ไปดวยกองกระดกู ขาวโพลน ไมมปี ญ หา มนั เปนถํา้ พกั ของนางลาดพาดกลอนตวั ท่ี
เปน แมของเจา เล็กๆ สามตวั นแี้ นๆ

รอยของมนั ยาํ่ ไวเปนเทอื กบนพนื้ ดนิ ออ น ทหี่ า งออกมาเลก็ นอยทง้ั รอยเกาและรอยใหม
โชคดเี หลอื เกนิ ทน่ี งั แมข องมนั ไมไ ดอ ยใู นบริเวณถา้ํ ดวยในขณะนี้ แตม ันจะตอ งวนเวยี นกลบั มาดู
ลกู มันภายในเวลาไมนานนกั หรอื ขณะนอ้ี าจกาํ ลงั ใกลเ ขา มาแลว กไ็ ด

รพินทรสาํ รวจลทู างคราวๆ แลวปราดตรงมาทล่ี ูกพยคั ฆร า ยทงั้ สามตัว และโดยไมส นใจ
คํานึงถงึ เสียงรองหามเสยี งหลงของดาริน ท่ตี ะโกนแหลมลงมาจากตนไม จอมพรานชักมีดเดินปา
ออกจากซองขา งเอว กระหน่ําฟน ลกู เสือเหลาน้ันชกั ด้นิ ชกั งอตายหมด แลว กระโจนขึน้ ตนตะเคียน
ตน เดยี วกนั กบั หลอนไตข ้ึนไปโดยเรว็

ไมก พี่ รบิ ตา เขากป็ าฏหิ ารยิ ขึน้ มาอยูบนคบเดียวกนั กับหลอน ผูซ ึง่ ในขณะน้ีจอ งตาลุก
วาวมาดวยความขนุ เคืองโกรธแคน

“ใจราย! คนอะไรยงั งก้ี ไ็ มรู เหยี้ มโหดเกนิ ไปแลว ลูกเสอื เลก็ ๆ สามตวั กาํ ลงั นา รกั นนั่ มนั
มีภยั อะไรนักหรอื คณุ ถึงฆา มนั ไดลงคอ ฉันอยากจะฆาคณุ เสียจรงิ !”

หลอ นกัดฟน พูด เขาไมถ ือสาในอารมณเกรย้ี วกราดของหลอน หัวเราะหึๆ อยูในลําคอ
ตายงั คงกราดสาํ รวจลงไปเบ้อื งลา งไมก ะพริบ ปากกบ็ อกเรียบๆ วา

“ประเดยี๋ วคุณหญงิ ก็เหน็ เองวาอะไรมนั เปน อะไร”
“ทาํ ไม?”
หลอ นเนนเสยี งส่นั อยางไมห ายของใจ จอ งมองดูเขาดว ยสายตาผดิ หวังขมขน่ื
“ทําไมคุณตอ งฆาลูกเล็กๆ ของมนั ดว ย ถาคณุ ฆาแมมนั ฉนั จะไมส งสยั อะไรเลย โธน ล่ี กู
ตัวนิดเดยี ว เชอื่ งดว ย”
รพนิ ทรค วกั บหุ รี่ออกมาสงใหห ลอน แตห ญิงสาวปดมือไปโดยแรง เขาจึงสูบเอง พลาง
หมนุ ลูกโมซงิ เกล้ิ แอ็คช่นั ในมือ สํารวจกระสุนเพือ่ ความแนใจอีกครั้ง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

750

“ความจรงิ ผมเองกไ็ มอยากฆา มนั ถา ไมใชเพราะคณุ หญิงไปจับตองพวกมันเขา จะหา มก็
หามไมท นั คณุ หญิงยังไมท ราบวาเสอื แมล กู ออนรา ยกาจขนาดไหน ลงมันไดก ล่นิ ของมนษุ ยท่ีมา
จับตอ งลบู คลําลูกๆ ของมันแลว มนั เปน ตามลา ชนิดถงึ ไหนถึงกันทเี ดยี ว และเราไมม ีทางจะหนพี น
ในภาวะเชนน้ี ถาคณุ หญิงไมจับตองลูกๆ ของมนั เราอาจปลกี หนีเดนิ หลบไปเสยี โดยเรว็ แตน ี่ไมม ี
ทางแลว ผมกเ็ ลยจําเปน ตอ งฆาลูกมนั เสียรแู ลวรรู อด ประเด๋ียวนังแมมันกค็ งกลบั มา แลวทนี ้มี อี ยู
สองทางเทา น้นั ไมม นั กเ็ รา ไมม ีทางเลือกจริงๆ โปรดอยาโกรธผมเลย”

หลอ นอ้ึงไป แตยงั ไมว ายแคลงใจ
“ทําไม กเ็ ราไมไดทําอะไรลกู มันนี่ อุม เลนเทา นั้น แลว เราก็ไป มนั กลับมาพบลกู มันอยใู น
สภาพเรียบรอย มนั กน็ า จะพอใจแลว ”
รพนิ ทรห วั เราะตํ่าๆ ในลําคอ
“ถา เสอื มันมมี โนธรรมความสํานึกผิดชอบไดอยา งมนษุ ยม นั ก็ดนี ะซคิ รบั ผมบอกแลว วา
ถา มนั ไดกลิ่นคุณหญิงตดิ อยทู ่ีลกู ๆ ของมนั ละก็ มนั จะตอ งพยายามคน หาคณุ หญิงจนพบ เราเดนิ ปา
กนั เพยี งสองคน มปี นส้นั กระบอกเดยี ว ยังแทบไมรูจ ุดหมายปลายทางอยูที่ไหน จะดหี รือครบั ที่ให
เสอื แมล กู ออนยอ งตามหลังเราอย”ู
หลอนอ้งึ ไปอกี คร้ัง กัดรมิ ฝปาก เสยี งเบาๆ อยา งปลอบใจของรพนิ ทรด ังมาอีกวา
“สมมตวิ าเรายงั ไมห ลงจากพวก เรามแี คมปพกั และมกี าํ ลงั พรอ มเหมอื นอยา งเคย ผมจะ
ไมหา มคุณหญงิ เลย หากคณุ หญงิ อยากจะไดล ูกเสือสามตัวน่นั ไปเลย้ี ง แลวคอ ยหาทางรับมอื กบั นาง
แมมันภายหลงั ”
ดารินถอนใจยาว หลอ นเพงิ่ จะเขาใจ
“ถางน้ั ขอโทษ ทฉี่ ันรุนแรงกับคุณเมอ่ื ก้ี มนั สะเทอื นใจเหลือเกิน ทเี่ ห็นคณุ ฟนลกู เสอื
เลก็ ๆ เหลานน้ั ตายหมดตอ หนาตอ ตาฉัน มันกําลงั นารกั นา เอ็นดู นแี่ ปลวาตรงชะงอ นหินนนั่ เปนรัง
ของมนั หรอื ?”
“ครับ ถา้ํ ของมันเลย กระดกู เกล่อื นไปหมด ดเู หมอื นจะเปนหวั กะโหลกคนอยดู ว ยสอง
สามหวั แตเ ปน กะโหลกเกาๆ คงนานมาแลว มันมาออกลกู อยทู น่ี ่ี ลูกเสอื อายุออ นๆ นารักทุกตวั
เพราะมันยงั ไมประสีประสาอะไร ชอบเลนกับคนเหมอื นแมว ทกุ ครง้ั ทผ่ี มพบมันทไี รก็ตองฆา แม
มันกอ นทกุ ท”ี
“แลว นีเ่ ราจะทาํ กันยังไง?”
“สงบคอยมันอยูบนนแ้ี หละครับ ไมม ที างจะเคล่ือนไหวไปไหนไดอกี แลว จนกวา มนั จะ
กลับมาท่ีลูกของมัน แลว คราวนี้อยา งทผี่ มบอกแลว ไมม นั กเ็ รา”
ทุกสิ่งทุกอยา งเงียบสงัด จนกระท่ังไดย นิ เสยี งลมหายใจ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

751

ขณะนนั้ อากาศในดงเร่มิ ขมกุ ขมวั ลงแลว อีกไมน านมนั กค็ งมืดสนิท เวลาในดงทบึ มนั จะ
มืดเรว็ เสมอ โดยเฉพาะอยางยิ่งเมอ่ื ครึ้มไปดวยพยบั ฝนเชน นี้ ท้ังสองตกอยูในภาวะทีต่ อ งนั่งแขวน
อยูบนยอดไมอ ีกคร้ัง โดยยงั ไมส ามารถจะทํานายเหตกุ ารณเ บื้องหนาไดถกู นอกจากจะสงบจติ นงั่
นับจังหวะเตนของหวั ใจตนเอง

เมื่อกระแสลมอันเย็นเฉยี บพดั หวนมาทางดา นเหนอื เสยี งคมขวานกระทบไมกย็ งั พอจะ
แวว มาใหไ ดย นิ เปน จงั หวะ ไกลแสนไกล ประเดย๋ี วขาดหายไป ประเดย๋ี วกแ็ วว ข้นึ อกี

ราชสกลุ ผเู ปน นายจางสาวกบั พรานนําทางหนมุ ไมไ ดพ ูดคําใดกันอกี ตางนั่งสงบนิ่ง
กวาดสายตาสํารวจลงไปยังการเคลือ่ นไหวเบื้องลางทกุ ขณะ คาคบไมต ําแหนง นนั้ กวา งขวางพอที่
จะประคองตวั อยไู ด แตห มายถึงวาตองไมม กี ารเผลอตัวเลย และจํากดั อริ ยิ าบถ ไมส ามารถจะขยับ
เขย้อื นกายไดถ นัดนกั หลอนเห็นรพนิ ทรถ อดเขม็ ขัดผาของเขาออกมา ใชปลายขา งหน่ึงมัดดา มปน
สัน้ ของหลอนไว อกี ขางหนง่ึ ผกู มัดตดิ กับขอ มอื อยา งแนน หนา หลอ นก็เขาใจในทันทีวาเขาปองกนั
ไมใ หป น ซ่ึงมีอยเู พียงกระบอกเดยี วนน้ั พลัดหลดุ หา งไปจากตวั ไมวาจะกรณใี ดทงั้ สน้ิ อันหมายถงึ
ความรอบคอบไมประมาทเปนนสิ ัยสว นตวั ทเ่ี กดิ จากความเคยชนิ ตอ สถานการณอ ยา งดมี าแลว

เวลาผานไปอยางเช่อื งชาง เตม็ ไปดว ยความทรมาน กระสบั กระสายอยา งยิ่ง สาํ หรบั ดา
ริน วราฤทธ์ิ ตรงขา มกับแสงสวา งของกลางวนั ทีก่ ลบั มือลงอยา งฮวบฮาบ

ทันใดนนั้ ทามกลางความเงยี บสงัด กม็ เี สยี งก่งิ ไมล่นั มาจากท่ีใดที่หนงึ่ อยา งเบา ในการ
ตัง้ ใจสดับฟงเชน น้ี เสยี งของมันไดย ินอยางถนดั จากน้นั ก็มีกลิ่นสาบสางเหมอื นสตั วต ายซากโชยมา
ตามลม พรานใหญขยบั ตวั อยา งแผวเบา ชาํ เลอื งไปทางหญิงสาว เหน็ หลอ นจอ งอยูทเ่ี ขากอ นแลว
ยอดของพมุ ไมร ิมโขดหนิ เบ้อื งลา งดา นหนึง่ แลเหน็ สัน่ ไหวนอยๆ และมีเสียงดินในลําหว ยถลมรวง
พรูอนั เกิดจากการตะกายขน้ึ มาของอะไรชนิดหนงึ่

คร้ันแลวอดึ ใจใหญต อ มานน้ั เอง ส่งิ อันเปนตนเหตุของสาบสางและพมุ ไมไ หว กป็ รากฏ
รา งของมันขน้ึ แมจะคะเนไดถกู ตองมากอ นแลว กต็ าม ณ บดั นีเ้ ลอื ดในกายของ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ
วราฤทธ์ิ แทบจะจบั แข็งเปน กอน จองตะลงึ ตาไมก ระพรบิ

สวนหวั อนั ใหญโ ตสนี ํ้าตาลเขมจนดูเปน แดง สลบั เสนริ้วดําโผลออกมากอ นพรอมกับ
ดวงตาอนั เขยี วเขม แลวรางพว งพกี ํายําราวกับมา ก็กรายลับพมุ ไมออกมาใหเ ห็นท้งั ตัว ถา ไมแ ปด
ศอกกเ็ ฉียดๆ ไป และตามความรสู กึ ของหญงิ สาวในขณะนี้ สมมติวามนั กระโจนพรวดเดยี วกค็ งจะ
เลยตําแหนง คาคบท่หี ลอนและพรานใหญซุมตวั อยเู ปน ไหนๆ

นางพยคั ฆร ายหยุดยนื นิง่ อยกู ับท่ี วาดหางไปมาชาๆ แลว สง เสยี งคาํ รามขนึ้ เบาๆ ครั้งหนง่ึ
เหมอื นจะเรียกลกู ๆ ของมัน เมอื่ ไมเ ห็นลกู ปรากฏตัวออกมา มนั กต็ ะแคงคอคลา ยจะพศิ วง พลาง
เดินเลาะโขดหินเขาไปทางโพรงถํ้า

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

752

จังหวะนเี้ องหลอ นไดย ินเสียง ‘กรก้ิ ’ ขน้ึ เบาๆ มันเปน เสียงงา งนกจากปนในมอื ของรพิ
นทร หลอนรสู ึกเหมือนจะหายใจไมอ อก เกาะกิ่งไมไวแ นน ดว ยมอื อนั สน่ั เทา

เพยี งพรบิ ตาเดยี วทนี่ งั ลายพาดกลอนหายลบั ตาเขา ไปในโพรงถ้าํ มันก็พุงปราดออกมาที่
กลุมโขดหิน อาการเตม็ ไปดว ยความกระสบั กระสา ยลกุ ลน เอาจมกู ดมตามพ้ืนอยา งรวดเร็ว พุงไป
ทางดา นซา ยและดานขวาเหมอื นจะคน หารอ งรอย รพนิ ทรยกปน ขนึ้ เบนศนู ยต าม แตเ ขาก็ไม
สามารถจะปลอยกระสุนออกไปได สําหรับเปาหมายทเ่ี หน็ เพยี งลบั ๆ ลอๆ และเคลื่อนไหวอยา ง
รวดเรว็ ขา งลางนั้น โดยเฉพาะอยางยงิ่ ปนในมอื เขาในขณะน้ี เปน แตเ พยี งปนสัน้ ดารินภาวนาทจี่ ะ
ไดย นิ เสยี งปนระเบดิ ขึ้น แตเทาแลว เทารอดหลอ นกไ็ มไ ดยนิ อากาศที่แวดลอ มรอบกายขนและ
หนักไปหมด

“ยิงซิ ทาํ ไมไมย ิง!”
หลอ นตะโกนกอ งอยใู นใจ
นังเสือแมลูกออ นหมนุ สดู กลนิ่ อยเู ปน วงกลม แลวมันก็ตามกลนิ่ อยางรวดเรว็ บายหนา
ตรงไปยังโขดหินกอ นใหญต ําแหนง ทล่ี กู ๆ ของมนั นอนตายอยู พอเหน็ กถ็ ลาพรวดเขาไปสูดดมอยู
ทล่ี กู ๆ ของมนั ทง้ั สามตวั กม ๆ เงยๆ ลุกลนอยูเชนนน้ั ราวกับวา มันกาํ ลังพบกับเหตกุ ารณไ มค าดฝน
สะเทอื นใจขดี สุด
รพนิ ทรเลง็ ...แตใหตายเถอะ เขาไมมโี อกาสเลย สวนหวั และลําคอของมันถูกบงั อยใู น
แนวซุม ไม และโขดหนิ ท่ขี ้นึ อยรู ะเกะระกะไปหมด และเขาก็ไมมีโอกาสทีจ่ ะยา ยท่เี ลอื กหา
เปา หมายทต่ี อ งการไดนอกจากรอคอยจงั หวะเทาน้นั
มนั ดมฟุดฟด งนุ งา นอยูที่ซากลูกๆ แลวกเ็ งยขึ้นหมนุ ควา งหันรหี ันขวาง ตาเขยี วปด
บัดดลก็เผนแผลว็ หายเขา ดงไปอยา งรีบดวนเกรี้ยวกราด เสยี งคาํ รามกระห่ึมดังหางออกไป
“ทําไมคุณไมย งิ ?”
ดารินกระซบิ แทบจะไมม ีเสยี ง พรานใหญป าดแขนขึน้ เชด็ เหง่ือบนหนา ผาก
“เห็นจดุ สาํ คัญไมถ นัด ตองยงิ นัดเดยี วใหอยู มา ยงน้ั เราเสร็จ”
เขาตอบแหบๆ
“แลว น่นั มนั ไปไหน?”
“ยังเดาไมถกู มันอาจตามหาตนเหตทุ ที่ าํ ใหลกู มนั ตายกไ็ ด มันกําลงั งนุ งานโกรธแคน ”
ไมถึงสบิ นาทหี ลงั จากนน้ั เสยี งสวบสาบก็ดังจากดงทึบเบ้อื งลา งอีกคร้ัง แลวส่ิงทโ่ี ผลมา
ใหเ ห็นแทบจะทาํ ใหรพนิ ทรและดารนิ ผงะตกตน ไม
นงั โครง ตวั นนั้ กลบั มาแลว...ไมไ ดกลบั มาตัวเปลา สิ่งทม่ี ันลากมาดว ยคอื รา งของมนุษยผู
หนง่ึ ถกู รอยเข้ยี วเลบ็ ตะปบขย้าํ ยับเยนิ เลอื ดโทรมไปทง้ั กาย รา งน้ันไมมวี ิญญาณเหลอื อยูเสยี แลว
ลกั ษณะเปน พวกตดั ไมในปา ไมอาจกําหนดสัณฐานของใบหนา ได เพราะถกู ขบแหลกเหลวไปหมด
นัยนต าทะลักออกมาหอ ยรงุ ร่งิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

753

ศพอันนาสังเวชซึ่งถูกสังหารมาอยา งสดๆ รอนๆ นน้ั ถูกลากกรากๆ มากบั พนื้ ดว ยพลัง
อันมหาศาลของมนั นํามาวางไวขา งๆ กับซากของลูก นงั เสอื รายกลับมาดมท่ลี กู มนั และดมทศ่ี พ
มนษุ ยส ลับกนั อยูครู กโ็ จนแผลว็ หายเขาปา ไปอีก รพนิ ทรพลาดโอกาสท่ีจะลน่ั กระสุนเปน ครัง้ ที่
สอง

บัดนหี้ นาของหญิงสาวขาวซีดปราศจากสีเลือด กายสน่ั เทมิ้
“พวกตดั ไม...ทเ่ี ราไดยนิ เสียง มันฆา เขาเสียแลว !”
หลอ นครางแทบไมเปนภาษา
รพนิ ทรไ มต อบคาํ ใดทง้ั ส้ิน
ในชว งระยะเวลาท่หี า งพอๆ กันกบั ครั้งแรก มันกโ็ ผลก ลบั มาอกี คร้งั ดารินรูสกึ เหมอื น
หวั ใจจะหยุดเตน ลงในบัดนน้ั สิ่งทีม่ ันลากมาก็คือศพของชาวปาตดั ไมอ กี คนหนง่ึ บาดแผล
เหวอะหวะไปทงั้ ตัวอยา งนา สยดสยองไมผ ดิ อะไรกบั คนแรก และดว ยอาการเดมิ ไมม ีผดิ มนั ลากศพ
ไปวางรวมไวข างๆ ศพลกู ของมัน เดนิ วนเวียนดมอยเู ชน นนั้ พรานใหญกัดกรามแนน เขาตอ งการ
เปาศีรษะหรอื มิฉะนั้นกก็ านคอของมนั แตเ หมือนจะมีอะไรมาปดบังโอกาสน้ีไวเ สยี นังเสอื รายไม
เปดจดุ ตายใหแ กเขาไดถ นัดเลย
ดารนิ พดู อะไรไมออกอีกแลว อาการนง่ิ ขึงไมต ิงกายเหมือนจะถกู สาปใหก ลายเปน หนิ
บอกใหทราบวา หลอ นกําลังชอ็ ก หรอื มิฉะน้นั กถ็ ูกสะกดโดยเหตุการณสยองขวญั ทเี่ ห็นคาตาอันไม
เคยคิดฝนมากอ นวา จะไดพ บ
ณ บดั น้ี ดงเบอื้ งลางถูกปกคลุมอยใู นเงาสลวั พอจะมองเห็นอะไรไดเ พียงรางๆ เทา นัน้
อากาศมนั หนาวเยน็ จบั ขวั้ หวั ใจอยา งบอกไมถกู พรานใหญจดุ บุหรขี่ น้ึ สูบอีกคร้งั สะกดกลน้ั อารมณ
ใหค ืนสสู ภาพปกต.ิ ..เขากาํ ลงั รอคอย...คอยมันตอ ไปดว ยความอดทน ซง่ึ เดาไมถูกเหมอื นกนั วา มัน
จะลงเอยเอาอยางไร ระหวา งนางพยคั ฆร า ยผกู ระหายเลือดตวั นน้ั กับจอมพรานเชนเขา ซึ่งตัดสินใจ
เดด็ ขาดวา ...ในครั้งนจ้ี ะยงิ ทนั ทีไมวา จะมองเห็นสว นใดของมนั
โขดหิน พงไม และซากศพของคนเคราะหรา ยทั้งสองมองเหน็ เพยี งเงาตะคมุ ๆ เตม็ ไป
ดว ยภาพลวงตา ณ บัดน้ี เขากด็ ี หรอื ดารินเองกด็ ี ลืมทกุ สิ่งทุกอยา งหมดสน้ิ พะวงจดจอ อยกู บั
เหตกุ ารณเ ฉพาะหนา ทก่ี าํ ลงั เผชิญอยเู ทานนั้ แตว นิ าทีท่ีผา นไปมันนานแสนนาน
เสยี งพงไมไ หวดังขึ้นอกี ! ปน ในมือของเขาพรอม...
ภาพปรากฏในสายตาดารินทา มกลางความสลวั ราง นงั เสอื ลายพาดกลอนตัวนน้ั ว่ิงเหยาะ
แยกเข้ียวขาวพนมมุ โขดหินใกลโ คนตะเคยี นทีข่ ้นึ ไปหลบอยใู นขณะนอี้ อกมา ดารินแทบจะหวีด
รอ งออกมาดังๆ เพยี งแตวา ในขณะนน้ั เหมอื นมอี ะไรมาบบี คอหอยของหลอ นไว ไมใหเ กดิ เสยี งใดๆ
ผานพน ลําคอออกมาได
สายตาของพรานใหญใ นขณะนีจ้ ะมองเหน็ เชน ไร ดารินไมอาจทราบได แตเ ฉพาะดวงตา
ท่ีลมื โพลงของหลอน...คณุ พระชว ย! หลอ นเห็น...รางของมนษุ ยต นหนง่ึ นง่ั ครอ มมาบนหลังเสือ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

754

โครง ตวั น้ัน ตาของเสือและตาของสง่ิ ที่นง่ั อยูบนหลงั เสือ สีเขียวเรอื งวาวกลาเชน เดยี วกัน ปารอบ
ดานดูมืดมิดไปหมด เหน็ วาวจาอยูเ ฉพาะดวงตาสองคนู นั่ เทานน้ั

มนั วิง่ ปราดมาทตี่ น ตะเคยี นท่ีหลอ นและพรานใหญซอ นตัวอยู มนษุ ยห รอื อะไรชนดิ หนึ่ง
ที่นั่งครอ มมาบนหลังของมนั กระโดดลงมายนื ตระหงานกับพน้ื ตบมอื ขึ้นครัง้ หนง่ึ แลวแหงนขน้ึ ชี้
มายังคาคบตําแหนงทห่ี ลอนและรพินทรนงั่ อยู

เสือรายก็แหงนดวงตาวาวขนึ้ มาเหน็ ในบดั นนั้
หลอ นไดย นิ เสยี งโฮกสน่ัน พรอ มๆ กับรา งของนงั ลายพาดกลอนทพ่ี งุ เผน ทะยานขึน้ มา
แลว บัดนนั้ เองกมั ปนาทของกระสุนดนิ ขบั แรงสงู จาก .357 กร็ ะเบิดขนึ้ กึกกองใกลๆ ตัวหลอน
รา งอนั ใหญโตท่กี ระโจนขึน้ มาตะปบ ปะทะกบั กง่ิ ไมเบือ้ งตํ่ากวาระดับทเ่ี กาะอยเู พยี ง
เล็กนอ ย เสยี งดังพล่ักจนไหวสะเทอื นไปท้ังตน แลว มนั กล็ ่ิวกลบั ลงไปกระแทกพนื้ แผน ดนิ ดงั สนน่ั
พลิกผงะดน้ิ หมนุ อยูกบั พนื้ ตรงนั้นฝนุ ตลบ แลว กค็ อ ยๆ สงบน่งิ เงยี บกริบไป ทนั ทีทมี่ นั สงบอาการ
ดิ้นรน รางของมนษุ ยทย่ี ืนชม้ี ือบอกทิศทางใหเสืออยู ก็ลม แผละลงเคียงขา งมนั ไมกระดิกกระเดีย้
หลอ นปดตาหรือหวดี รองออกมาสุดเสยี งในภาพเขยา ขวญั ทเ่ี หน็ นน้ั

หมอมราชวงศห ญิงดารนิ มารสู ึกตัวอีกครง้ั ตนเองตกอยใู นออ มแขนอบอนุ แขง็ แรง
พรอ มกบั เสยี งรอ งเรยี กถๆ่ี พอลมื ตาข้ึนก็เห็น รพนิ ทร ไพรวลั ย หลอ นผวากอดเขาไวแ นน ตัวสน่ั
เปนลูกนกรองออกมาไมเปน ภาษาอยา งหมดสติ

เขาเขยาเรียกหลอ นอยูเปนเวลานาน
“เปนอะไรไปครับคณุ หญงิ ...เปน อะไรไป...”
หลอ นคงหลับตาแนน ชมี้ อื ไปขางลา งอยเู ชน น้นั ละลา่ํ ละลักฟง แทบไมไ ดศ พั ท
“ผี! มนั ขหี่ ลังเสอื ตัวน้ันมา มันชม้ี อื มาทเี่ รา แลวเสือตวั นน้ั มนั ก็กระโจนข้ึนมาเพราะผี
ชี้บอก”
“ผที ีไ่ หนกันครบั ...ไหนบอกผมซคิ ณุ หญงิ เหน็ อะไร?”
เขาเขยากายหลอนโดยแรงอกี ครูใหญ ดารินดูเหมอื นจะเร่มิ ไดส ตขิ ึน้ มา แตก ายยงั ส่นั เทิ้ม
อยูเชน เดมิ
“คณุ ...คณุ ไมเห็นหรอกหรอื ”
หลอนพดู อยา งยากเยน็ ขนลกุ ชนั ขึ้นทัง้ กาย สะทานไปหมดทกุ ระบบประสาท เหมอื นจะ
จบั ไข หวั ใจเตน ไมเ ปนสา่ํ ภายหลงั จากปลอบถามอยเู ปนเวลานาน ดารินจงึ บอกกระทอ นกระแทน
“ฉันเหน็ คนขหี่ ลงั มันมาดว ย นาํ ทางมันตรงลิ่วเขา มาทีโ่ คนตน ไมทเี่ ราหลบซอ นอยูนี่
แหละ พอถงึ คนทข่ี ห่ี ลงั อยกู ก็ ระโดดลงตบมือแลว ช้ีขน้ึ มาบนตน ไมนี่ มนั ก็กระโจนขนึ้ มาตะปบเรา
แลวคณุ ก็ยิง พอคณุ ยิงเสอื ควาํ่ น่ิงไปเทานน้ั คนคนน้นั ก็ลม ลงไปนอนตายอยูดว ย เห็นไหม เหน็ ไหม
ยงั นอนอยใู กลๆ ซากเสือนนั่ ยงั ไง”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

755

จอมพรานถอนใจหนักหนว งจอ งหนา หลอ นนง่ิ ดว ยความเปนหว ง จะเขม แข็งกลาหาญ
สักเพียงใดกต็ าม ดารนิ วราฤทธิ์ ก็คือผหู ญิงนั่นเอง และบัดน้ี อาถรรพณข องปา ใหญคุกคามหลอ น
เขา ใหอยา งหนักเสียแลว

“โธ! คณุ หญงิ ครบั ทําไมเห็นอะไรเปน ตุเปน ตะนากลวั ถึงเพยี งน้นั ผมไมเหน็ อยา งที่
คณุ หญงิ วานี่เลยสักนิด คณุ หญงิ ตาฝาดไปแทๆ ”

น้าํ เสยี งของเขาเตม็ ไปดว ยการปลอบขวัญออนโยน
“ผีสางทไ่ี หนกัน เทาท่ีผมเหน็ มันโผลมาคร้งั ท่สี ามน่ี มันก็ลากชาวปา ตดั ไมมาอีกศพหนึ่ง
มันคาบลากมาครบั ไมใ ชคนคนน้ันขหี่ ลังมันมาอยา งทีค่ ณุ หญิงเห็น และทีว่ า มเี สียบตบมือนัน้ นะ
ความจรงิ ผมตบข้ึนเองเพือ่ เรยี กความสนใจของมันใหแ หงนมองขึ้นมาพบเรา เพราะตอ งการจะหา
โอกาสยิงใหถนัด พอมนั ไดย ินเสยี งกระโจนขน้ึ มาผมกย็ งิ เห็นไหมครับนอนตายอยูน นั่ สวนศพท่ี
สามซ่ึงมันคาบมากน็ อนอยตู รงน้นั ”
“คุณไมไ ดเ หน็ อยางที่ฉนั เหน็ หรอกร?ึ ”
หลอนรอ งแหบแหง รพนิ ทรหัวเราะเบาๆ จบั ตัวหลอ นไวแ นน รสู กึ วา กายของหลอ น
รอนผาวเหมือนไขก ําลงั ขึ้น
“คุณหญิงถา จะไมส บายเสยี แลว ละครบั ตัวรอ นผา วทเี ดียว เหตกุ ารณมันสั่นประสาท
คุณหญิงมากเกินไป เชอ่ื ผมเถอะ คุณหญิงตาฝาดไป มายก็อปุ าทานหลอนตวั เอง”
“แตฉ นั เหน็ อยา งน้ันจริงๆ เห็นแมก ระทงั่ ลกู ตาวาวของคนท่ีนั่งอยบู นหลงั ของมัน และ
ใบหนา อนั นาเกลยี ดนา กลัวทส่ี ดุ เห็นทาทคี นคนนน้ั ยนื ถมงึ ทงึ ช้มี ือมาท่เี ราแลว เสอื กม็ องตาม ตอน
ท่ีคณุ ยงิ เสือควาํ่ ลงไปฉันกเ็ หน็ พอเสือลมหยุดดนิ้ คนทีย่ นื แยกเข้ียวชี้มอื อยูก พ็ ลอยลม ตายไปดว ย”
หลอนยนื ยัน จอมพรานส่ันศีรษะชาๆ
“คุณหญงิ เปนแพทย เปน นกั วิทยาศาสตร เปน นักศกึ ษาชน้ั สูง โปรดนึกถึงหลกั ของความ
จรงิ แลวคณุ หญงิ กจ็ ะรวู า ส่งิ ทีเ่ หน็ นัน้ มันเกดิ จากมโนภาพของคณุ หญงิ เอง และสง่ิ แวดลอ ม
ตลอดจนสุขภาพและประสาททเ่ี รมิ่ จะออ นแอลง อันเนื่องมาจากการกรากกรําหนกั ผมเคยยํ้าเตอื น
ในเร่อื งนไ้ี วหลายครง้ั แลว และผมกอ็ ยดู ว ยทัง้ คน ยนื ยนั กบั คุณหญงิ เชนนี้ ทําไมคุณหญิงจึงเชอ่ื ภาพ
ลวงตาถงึ เพยี งน้นั ”
หลอ นหลบั ตาอีกครั้งหนาเผอื ดซดี เต็มไปดว ยทกุ ขท รมาน ซบหนา ลงกับไหลกวางของ
เขาสะอืน้
“มนั คืออะไรกนั แน...ทําไมฉนั จึงเหน็ เชนนน้ั ...เห็นจริงๆ! มันอาจเปน ไดท คี่ ณุ เหน็ มุม
หนงึ่ แตฉันเห็นอีกมมุ หนึ่ง ทงั้ ๆ ทเ่ี หตกุ ารณมันกเ็ ปน อันเดยี วกนั โอย! ฉัน...ฉันทนไมไ หวแลว
ทําไมฉันถงึ หนาวอยางน”้ี
“คุณหญิงกําลงั จับไขแลว ละครบั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

756

วา แลวเขากล็ วงกลองพลาสติกทบี่ รรจุบหุ รอี่ อกมาแกะอยา งระมัดระวงั หยิบยาแกไ ขท ี่
มักจะมตี ดิ ไวก ับตวั เปน ประจาํ ออกมาสงใหหลอ น ดารินรบั มาอยา งฉงน หลอนถามชือ่ ยาเม่อื เขา
บอกให หลอนก็รบั มาใสปากโดยดี รพนิ ทรอธิบายใหท ราบวา เขามียาจาํ เปนติดตวั อยเู สมอสาํ หรับ
เหตุการณฉ กุ เฉิน โดยใสไ วใ นกลอ งบุหรี่

“ในท่ีสดุ หมอเองก็กลายเปน คนไขใ หพ รานรักษาเสียแลว ”
หลอนครางแผวโหย อีกฝายหนง่ึ ยิ้มปลอบใจ สีหนา และแววตาคูนัน้ ชว ยใหห ลอ นอบอุน
ขึ้น
“อยาคิดอะไรใหม ากเลยครบั พรานเองกเ็ คยรอดชีวิตจากสตั วปา โดยการยิงคุมกนั จากมอื
ของหมอมาแลว มนั ข้นึ กบั เหตกุ ารณและโอกาสเทานน้ั คณุ หญงิ พอมกี าํ ลงั ไตลงจากตน ไมน่ีไหม
ครับ เราจะเดนิ อกี สักสบิ นาทีกอ นปา จะมดื สนิท แลวหาทพ่ี กั นอนคนื นี้ใหเหมาะๆ กวาน้ีสักหนอย”
หญงิ สาวเหลอื บตาลงไปเบ้อื งลางอยางสยองใจ
“ฉันไมก ลา ทจี่ ะลงไปเหยียบพน้ื ดนิ ขางลา งนอ่ี ีกแลว จนกวาจิตใจฉนั จะดกี วา น้ี กาํ ลงั ใจ
ฉันออ นแอเตม็ ทีในขณะนี้ ฉนั ไมเคยกลัวอะไรในชวี ิตเทา คร้งั นเี้ ลย”
“ผมนึกวาจะชวนคณุ หญิง ไปเสียใหห างจากซากคนซากเสอื เหลา นเี้ สยี เพ่ือจะไดม ี
กาํ ลังใจดขี ้นึ แตถ าคณุ หญิงไมก ลาลงกไ็ มเ ปน ไรครับ”
จอมพรานกวาดสายตาลงไปเบอื้ งลางทา มกลางเงาสลวั อนั คลมุ เครอื นัน้ อีกคร้ัง
“ผมจะทาํ หา งพออาศัยนอนไดบนนแี้ หละ คุณหญิงรออยูบ นนกี้ อ นนะครับ ผมจะลงไป
ตัดไมประเดีย๋ วจะมืดเสีย”
วาแลวก็ขยบั จะไตล งไป แตแ ลวก็ชะงกั เพราะมอื ของดารินจับไหลเขาไวบีบแนน ตาท่ี
จอ งประสานมามีแววผดิ แผกไป พรานใหญเขา ใจวาหลอนหวาดกลัวท่ีเขาจะผละจากลงไปเบื้องลา ง
เพยี งชว่ั ขณะ จึงหวั เราะพดู ปลอบ
“ผมลงไปเดยี๋ วเดยี วเทานน้ั แหละครบั รับรองวาจะไมใ หพนจากสายตาคณุ หญิงเลย
คุณหญิงถอื ปน กระบอกนไี้ ว”
“ฉันคดิ วา ”
หลอ นพยายามบงั คบั เสยี งใหเ ปนปกติ ตอ สกู ับอาํ นาจความหวาดหวัน่ พรัน่ พรึงอยาง
เตม็ ท่ี
“ความออนแอของฉันคงจะทาํ ใหคณุ ลาํ บากใจไมใ ชน อยทเี ดยี ว”
“ผมไมไ ดคิดอยา งน้ันเลยครับ ตรงขามผมเห็นใจคุณหญงิ เหลอื เกนิ ในภาวะเชน น”ี้
“ฉนั กเ็ หน็ ใจคณุ เหมอื นกนั ทต่ี ัวฉนั เองออ นแอเกนิ ไป และขอบใจเหลอื เกินทใี่ นสถาน-
การณเชน น้ี คณุ พยายามเอาใจฉนั หมดทกุ อยาง ท้ังๆ ทมี่ นั อาจเปน ผลเสยี คุณคดิ หรอื วา ฉันจะยอม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

757

ใหค ุณลงไปตดั ไมอยูข างลา งนั่นเพยี งคนเดยี ว โดยมีฉนั อยูบนตน ไมแ ลวก็ถือปนไวสาํ หรบั เพยี งแค
ปองกนั ตนเอง”

รพนิ ทรห ัวเราะอีกครงั้ มองดใู บหนา อดิ โรยซีดเซยี ว ทวาแฝงไวด วยความงามไปอีกแบบ
นน้ั ดวยความรสู ึกชนิดใหมแ ละแปลกออกไป

“โปรดอยา หวงผมเลยครับ ปาคือบานของผม คุณหญิงตะหากเปนแขกตา งถน่ิ มา มนั ไมม ี
อะไรนา กลวั สาํ หรับผมหรอก”

“ฉนั จะลงไปกบั คณุ ดวย!”
ดารนิ พดู เสยี งหนักๆ อยา งตดั สินใจ พรานใหญจองหนางงๆ หลอ นฝน ยมิ้ พยักหนากลา ว
ตอมา
“ฉันเปล่ียนใจแลว!”
ความเขมแข็งหาวหาญกลบั คนื มาเปน ของหลอ นอกี คร้ัง หรืออยางนอ ยทีส่ ุด มนั กอ็ าจมา
จากฤทธิ์ทิฐมิ านะและกาํ ลงั ใจอันเดด็ เดยี่ วเกนิ เพศของหลอ นนั่นเอง
“ถา งั้นเราก็ไมจ ําเปน จะตองข้นึ มาทําหางอยบู นตน ไมตน น้ี”
“ฉนั ก็คดิ วาอยา งนัน้ มันลาํ บากสําหรับคณุ เกนิ ไป ไหนจะตอ งตดั ไม แลว ก็หอบขน้ึ ไปผูก
หางอีก เครอื่ งมอื กม็ ไี มค รบ ตะเคยี นตน น้ีก็ไมเ หมาะสาํ หรับการขัดหา งดวย และคนื น้มี นั คงจะ
หนาวอยางทสี่ ดุ เพราะเราไมม ที างจะกอ ไฟบนหางได เพราะฉะนน้ั ทน่ี อนของเราคนื นี้สดุ แลว แต
คณุ เถอะ ฉันจะตามคุณทกุ อยา ง”
แลวหลอนกม็ องลงไปทางปากโพรงถํ้าเสอื เบ้อื งลา ง
“คณุ คดิ วา ในถาํ้ นนั่ จะเหมาะไหม”
เขาจองมองหลอนอยางประหลาดใจ
“เหมาะมากทีเดียวครบั แตคณุ หญิงไมก ลวั หรือ?”
ดารินฝนหวั เราะเบาๆ
“ทําไมจะไมก ลัว ความกลวั ของฉนั ในขณะนี้มันจบั ไปหมดทั้งหัวใจแลว ละ ทกุ ตารางนว้ิ
ในปายามนี้ เปนความนา สะพรึงกลวั สําหรับฉันทัง้ นนั้ ไมวา จะอยบู นตน ไมหรือบนพืน้ ดิน แตฉ ันก็
พยายามทจี่ ะขจดั มันไปเสีย เม่อื คิดวาคณุ อยใู กลฉันทงั้ คน ถาฉนั ยงั ขืนกลวั เสียจนไมมีเหตผุ ลก็
เทา กับวาฉนั ดหู ม่ินพรานของฉันเอง”
รพินทรสูดลมหายใจลึก ความวติ กกงั วลของเขาเบาบางลงอยางมาก
“ถา เรานอนกนั ในถาํ้ เสอื นั่นได เราจะคอยยังช่วั มากทเี ดยี ว มีผนังกนั ลมกันนา้ํ คา งและยัง
กอไฟไดอ กี ดว ย ทนี่ อนก็คงสบายกวาจะปลูกหา งอยูบนตนไม ถงึ แมมนั จะอยใู นระดบั พน้ื ดนิ มนั ก็
เปนซอกลบั มกี าํ บัง คอยกอ ไฟระวังทางดา นหนา ไวทางเดียวกพ็ อแลว อีกสามดา นของเราปลอดภยั
แตในดานจติ วทิ ยา เรามักจะคดิ วา ปลอดภัยในการนอนที่สูงมากกวา ท้ังๆ ท่ีบนตนไมไ มม คี วาม
สะดวกสบายอะไรเลย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

758

“ฉนั ไมกลัวพวกสัตวห รอก แตก ลวั สง่ิ แปลกๆ ทตี่ าจะมองเหน็ ไปอกี และสาํ หรับความ
กลวั ในขอ หลงั นี่ อยบู นตน ไมหรืออยบู นพน้ื ดินมันก็หนไี ปไมพน บนพนื้ ดนิ เสียอกี กองไฟอาจชว ย
ไดมาก อยา งนอ ยก็ดานความอบอนุ ไป! เราลงไปกนั เถอะ”

เขาไตลงมากอน โดยมีหลอ นตามหลงั ลงมาตดิ ๆ รพินทรเ ริม่ ตน หากงิ่ ไมแ หง ท่จี ะเปน
เชอื้ ฟน สุมไดต ลอดทัง้ คนื โดยมหี ลอนคอยชว ยอกี แรงหนง่ึ ท้งั สองชวยกันหอบฟน เหลานัน้ เขา ไป
ในเวงิ้ ถ้ํา ตลอดเวลาหลอนพยายามไมห ันไปมองซากศพของชาวปาทัง้ สามที่นอนตายอยูใ นลักษณะ
ชวนสยดสยอง และในขณะนัน้ กไ็ มส ามารถจะเหน็ ไดถ นดั แลว เพราะอากาศอันมดื มนลงทกุ ที เหน็
แตเ พยี งเปน เงารางๆ เทานนั้

พรานใหญตดั ใบไมส ดมาดว ย สําหรบั ปด กวาดบริเวณทพี่ ักจาํ เปน และใชป รู องพน้ื เพยี ง
ไมก ่อี ดึ ใจหลังจากนนั้ ทั้งสองกเ็ ขา มาอยใู นซอกถํา้ กอไฟลุกสวา งโชตขิ น้ึ ก็พอดกี บั ทีป่ า ทงั้ ปา มืด
สนทิ รพนิ ทรขยายกองไฟออกก้ันเปน แนวเรียงรายปากถาํ้ ไว ลงมือยางเน้อื ที่นําตดิ ตวั เปนเสบยี งมา
ดว ย

ดารินฝนกนิ เขา ไปไดเพยี งเลก็ นอ ยกอ็ ่มิ นง่ั เอาหลังพิงผนังหนิ เหมอ มองดูกองไฟทส่ี วาง
วอมแวมอยเู บอื้ งหนาในระยะใกล เอามอื อันเริ่มจะหนาวเหนบ็ อังผิง แลว ประคองแนบไวก ับแกม
ทงั้ สองขาง หลอนหนาวจนกายสะทา น คางส่นั กระทบกัน เสยี งลมพัดใบไมแ หวงกระทบั กนั ดงั
แสกสากกรูเกรยี วอยเู บ้อื งนอก ระคนไปกบั สรรพสําเนียงไพรยามราตรี ตาของหลอนหรโ่ี รยลงดวย
ความออ นเพลยี ระเหีย่ แรงและความงว ง ความรูสกึ เร่ิมโบยบินหางไกลออกไป และในท่ีสดุ ก็ผลอ็ ย
หลบั ไปในลกั ษณะท่นี ัง่ เอาศรี ษะพงิ แงหนิ นน้ั

หญิงสาวสะดงุ ตนื่ ขนึ้ มาในเวลาดึกสงัด พบตวั เองนอนตะแคงอยบู นใบไมน ุมทีป่ ูรองพ้นื
ศรี ษะพาดอยกู บั กระบอกไมไ ผ มกี องไฟที่กําลงั ลกุ เปนถา นแดงสมุ ใหค วามอบอุนอยูเกือบรอบกาย
และบนสวนหนาอกของหลอ นมสี ่งิ อบอนุ หนักๆ คลา ยผา หม คลมุ ทบั อยู เมอื่ คลําดูจงึ รูวามนั เปน
แจค็ เกตหนงั ของผูช าย ความหนาวเยือกของอากาศกลางหบุ ในขณะน้ที ําอะไรหลอ นไมไ ดเลย
เพราะไฟยา งเน้อื และเสอ้ื หนาที่ ‘คนใจดาํ ’ (ตามท่หี ลอ นเคยวา) เสยี สละถอดออกหม ใหแกห ลอ น
รวมท้ังคอยระวังดูแลไฟกองน้นั ไวดว ย

แลว เดย๋ี วนล้ี ะ คนใจดําอาํ มหติ ของหลอ นไปอยูเสียทไ่ี หนแลว?
ดารินลืมตาสวา งโพลง กวาดไปรอบๆ ออ ! อยูน นั่ ยังไง หางออกไปทางปลายเทา ของ
หลอนประมาณหน่ึงวานน่ั เอง น่งั กอดเขาพงิ อยโู ขดหนิ กอนหนง่ึ หนั หลงั ให ฟบุ หนาหลบั อยใู น
ระหวา งซอกเขา และแขนทั้งสองทปี่ ระสานกอดเขา ไว หนั หนา ออกไปทางปากถาํ้ ซงึ่ มีกองไฟทสี่ ง
ควันกรนุ กาํ ลงั จะมอดเหลอื แตถานแดงเรือ่ ๆ มีแตเ สือ้ ยีนสล าสัตวส าํ หรบั ใสในเวลากลางวนั อยเู พยี ง
ตวั เดยี ว เพราะแจ็กเกตกลายมาเปนผา หม ใหก บั หลอนเสยี แลว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

759

เงยี บสงดั คงไดยินแตเสยี งนา้ํ คางหยดกระทบใบไมเ บ้ืองนอกอยูเ ปาะแปะเทานนั้ นห่ี ลอน
หลับอยางสบายเอาเปรยี บเขาไปนานสักเทา ใดนะ โอ!...คงนานโขทีเดยี ว อยางนอยทส่ี ดุ มนั ก็นาน
พอทจี่ ะทําใหห ลอนตื่นรูสึกตัวขนึ้ มาอกี ครั้งดว ยความสดชืน่ แจม ใสขนึ้ ผิดกับตอนที่จะเผลอหลับ
ไปอยางหมดสตไิ ปในครง้ั แรก ซ่ึงในขณะนัน้ ตอใหช า งเดินเขา มาเอางวงจบั ฟาดกค็ งไมม ีวันรูสกึ
อาการไขทเ่ี ลนงานอยูเ ม่อื ตอนหัวคํ่า บดั นห้ี ายไปหมดส้ินแลว ดวยการพักผอนและความอบอุนจาก
เสือ้ หนังรวมทง้ั ไฟยางทมี่ ีคนคอยกอ ไวใ หก องน!ี้

หลอนคอ ยๆ ยนั กายขน้ึ ในลกั ษณะคร่ึงนัง่ ครึ่งนอน หูสดับฟงสาํ เนยี งไพรยามคอ นคืน
สายตาจับนง่ิ ไปยงั แผนหลงั ท่ีนัง่ งองมุ นนั้ เงียบๆ ชายผนู ี.้ ..หลอ นบอกกบั ตวั เองอยา งขวยใจ มคี วาม
นา รักอยูในความนาชังอยา งเรน ลกึ ชนิดทหี่ ลอนไมเ คยพบมากอ นจากชายใด

นานเทานานทหี่ ลอ นเพงพิศอยเู งยี บๆ รา งนน้ั โงนเงนเล็กนอ ยอยา งปราศจากการบงั คับ
เพราะเผลอหลบั ครัน้ แลวกช็ ะงักกกึ ลง ทรงตัวนงิ่ ๆ ตามเดิมเหมอื นจะรูสึกตวั ไมนานก็โงนเงนอกี
สลบั กันอยูเ ชน นั้นในลกั ษณะสบั เงาสปั หงก คงหารไู มว าคนที่นอนอยางแสนสบายอยเู บ้ืองหลงั
บดั นีต้ ื่นขึน้ มานานแลว และกาํ ลงั จอ งมองอยดู ว ยประกายตาเจดิ จรัส

นาสงสาร!
หญงิ สาวเอ้อื มมือไปแตะทแ่ี ผนหลงั อนั เยน็ เฉยี บนนั้ อยางแผว เบา เขาสะดงุ พรวดขน้ึ ใน
พรบิ ตาอยางคนนอนไว หนั กลบั มาโดยเรว็ แลวก็พบกับดวงตาระรนื่ ทจ่ี อ งอยกู อ นแลว
“ออ! คุณหญิงต่นื เม่อื ไหรค รบั นี่?”
เสียงหา วตํ่าดังถามมาจากลาํ คอ
“ตื่นเสอ่ื คุณสปั หงกเปนครง้ั ท่ี 66”
ตาของหลอนมปี ระกายย้ิม นาํ้ เสียงแผว หวาน แลว ทรงตวั ลกุ ข้ึนนัง่
“ทําไมนั่งทรมานอยอู ยา งน้นั ทาํ ไมไมน อน หือม?”
พรานใหญห ัวเราะเบาๆ หยบิ ฟน สมุ ลงไปในกองไฟท่กี ําลงั จะมอด แลวกม ลงเปาใหติด
เปลวขึน้
“เมอ่ื เจาหญงิ บรรทม ทาสก็ควรจะนั่งเฝา พทิ กั ษ”
หนา ของหลอนแดงปล่ัง ดาวในดวงตาทง้ั คูโ รจนลอแสงไฟ แวบเดียวท่ีรพนิ ทรไ ดเ หน็
แลว กห็ มดโอกาสเพราะใบหนา นน้ั เมนิ
“มาเปนทาสตงั้ แตเมอื่ ไหรก นั ?”
“ต้ังแตวนั เซน็ สัญญา”
“สญั ญาใหน าํ ทางเทาน้ันหรอกนะ ไมใ ชส ญั ญาใหมาเปน ทาส”
“ก็เหมอื นกันนน่ั แหละ ผทู ตี่ องตกอยูในเง่ือนไขรับใชท กุ อยาง แมก ระท่งั ตายแทนเม่ือภยั
มาถึง ไมเรยี กวท าสดอกหรอื ”
“ปวารณาตวั อยางน้กี ด็ ีแลว แตอ ยากจะรวู า จะเปน ทาสเชนนีไ้ ปนานสักเทาใด?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

760

“เทาทีส่ ัญญาส้ินสุดลง”
“แลวตอจากนนั้ ละ?”
พรานใหญถ อนใจยาว เหยยี ดมือบอดข้ีเกยี จออกไปพลางปดปากหาว
“เจาหญงิ ก็คงจะไปตามวถิ ที างของเจาหญิง ทาสกค็ งไปตามทางของทาส...มนั จะมีอะไร
นอกเหนือไปกวาน้ี?”
เพราะใบหนานนั้ เมนิ ไปทางอนื่ อกี ฝา ยจงึ ไมอ าจจะเหน็ รมิ ฝป ากบางทีเ่ มม สนทิ เขา หากัน
“เพราะอาํ นาจเงนิ อยา งเดยี วเทา นน้ั ใชไ หม ทีก่ อ ใหเกิดพนั ธะอนั นขี้ ึน้ ?”
“ทาสคนนไ้ี มม สี ทิ ธจิ ะบังอาจพดู เปน อยางอ่ืนเลย เพราะทาสคนนีร้ บั เงินคาจางมาแลว
และกย็ อมรับวา ตองการเงินคา จา งนน้ั ดว ย”
หลอ นหนั มามองดเู ขาดว ยสายตาตรง
“คุณนับถือเงนิ ตราเปน พระเจา ถงึ ขนาดนนั้ ทเี ดียวหรือ รพินทร!”
กระแสเสยี งของหลอนแผว เบาก็จรงิ แตมนั ชัดเจนท่สี ดุ
รพนิ ทร ไพรวัลย เบิกตากวางจองหนา หลอ นเขมง็ เหมอื นจะไมเ ชอื่ หู รมิ ฝป ากทค่ี รึ้มไป
ดว ยหนวดเครามรี อยยิ้ม ชะโงกเขา มาใกลห ลอ นถามเสยี งสงู
“ไหน? เจา หญงิ พูดวายงั ไงนะครับ ทางฟง ไมถนัดเลย พดู ซํ้าอกี ครัง้ เถอะ”
หลอนกดั ริมฝป าก แววตาเปลยี่ นเปนรา วราน
“ฉันพดู วา คณุ นบั ถอื เงินตราเปน พระเจาถึงขนาดนน้ั ทเี ดียวหรอื ฟง ชดั หรอื ยัง?”
เขาสน่ั หนา เอามือปองหู ชะโงกใกลเ ขามาอกี
“ไมใ ช! ประโยคน้ดี เู หมอื นจะยงั ตกหลน อยู พดู ใหค รบประโยคเดิมซคิ รับ”
ดารินสหี นาประหลาดใจกง่ึ ฉิว
“เอะ! ตกหลนอะไรกัน ฉนั กพ็ ดู อยา งนแ้ี หละ คณุ วาตกอะไรหรอื ?”
“ตกในตอนทา ยปดประโยคนะ วา ยงั ไงนะ กรุณาเอย ใหครบเหมอื นประโยคครงั้ แรกซ”ิ
“คุณนับถอื เงนิ ตราเปน พระเจา ถงึ ขนาดนน้ั ทเี ดียวหรอื รพินทร!!”
จอมพรานสูดลมหายใจเขา เต็มปอด หลบั ตาลง เอามอื กอดอดเอนหลังพงิ ผนงั หิน พมึ พาํ
“ช่ืนใจ...”
ดารินขมวดควิ้ งงๆ
“อะไรกนั นี่ หมายความวายังไง คาํ ถามของฉนั ชน่ื ใจคณุ นกั หรอื ?”
“คาํ ถามมนั บาดใจ...” เสยี งตอบเนบิ ๆ ยังหลับตาย้มิ อยูเชน นนั้ “แตชอื่ ‘รพนิ ทร’ ท่ีผา น
ริมฝป ากของเจา หญิงออกมาเปนครงั้ แรกอยา งชดั ถอ ยชดั คํา มันเปนความช่ืนใจ ครงั้ แรกทาสคนน้ี
คิดวา จนกระทงั่ ตายจากกันไป หรอื วา แยกจากกนั ไปตามวถิ ที าง คําวา ‘รพินทร’ จะไมม ีโอกาสผา น
รมิ ฝป ากเจาหญิงออกมาเสียอีก”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

761

ราชสกุลสาวองึ้ ไปนาน หลอนกาํ ลงั คดิ ทบทวนตวั เองอยูเ หมือนกนั และหวั เราะออกมา
กรอยๆ

“ แปลวา ฉันไมเ คยเรียกชือ่ คุณเลยง้ันหรอื ?”
“เรยี กครับ”
เขาบอกนํ้าเสยี งเรอื่ ยๆ ควกั บหุ รอ่ี อกมาจุดสูบ ศรี ษะพงิ โขดหนิ ในทาผอนอารมณอยู
เชนน้ัน
“แตเ รียกวา ‘ตาพราน’ หรืออยา งดีท่สี ุด ‘น!่ี นายพราน’ ความจรงิ ผมเองก็มีชอื่ อยใู น
ทะเบยี นสาํ มะโนครวั ของมนุษยโ ลกเขาคนหนงึ่ เหมอื นกัน แตเจา หญงิ คงจะชงั นาํ้ หนา เสยี จนไม
ยอมใหชื่อนผี้ า นรมิ ฝปากออกมา เพง่ิ จะมาไดยนิ เรยี กชดั ถอ ยชัดคําคืนน้ี กร็ สู ึกเหมอื นกับวา โลกนยี้ ัง
ไมท ารณุ โหดรา ยเกินไปนกั ”
“เปนความจรงิ หรอื น่ี ที่ฉนั ไมเคยเรียกชอ่ื คณุ เลย”
“จากวนิ าทีแรกที่เราพบกันจนกระท่ังคนื นแ้ี หละ...”
แลวเขากป็ องหนามองออกไปยังความมดื มดิ ของปาเบ้ืองนอก พูดหนา ตาเฉยวา
“ปา ทง้ั ปาดเู หมอื นจะสวา งเปน สที องไปหมด เมื่อรพินทร ไพรวลั ย ไดย ินใครคนหนงึ่
ขานนามนอี้ อกมาเตม็ ปากเปน ครัง้ แรก ขอบคณุ เจาปาเจา เขา”

ภายหลังนงั่ องึ้ เหมอื นจะพิศวงตวั เองอยเู ปนครใู หญ หลอนก็บอกวา
“ถา เปน อยา งนั้นจรงิ ฉันกข็ อโทษดวย ฉันนกึ เหตุผลไมอ อกเหมอื นกนั วา เหตไุ รตั้งแต
เรารูจักกนั มา ทาํ ไมฉันถงึ ไมเ รยี กชอื่ คณุ เลย และทาํ ไมถงึ เกิดมาเรยี กเอาคนื น้ี แต. ..คุณยังไมไ ดตอบ
คําถามของฉันเลย คุณ รพนิ ทร ไพรวลั ย”
“จําเปน นกั หรอื ครบั ทีท่ าสจะตอ งตอบ?”
หลอนขมวดคว้ิ อีกคร้ัง
“เลกิ เลน สาํ นวนประชดแดกดนั เสียทเี ถดิ ระหวางคุณกับฉัน ลกู จา งกบั นายจางนน่ั คอื
ขอ เท็จจริง ไมใชเ จาหญิงกบั ทาส เขา ใจ...ลูกจา งจะหมดพันธะกับนายจางในทนั ทที ีเ่ งื่อนไขสัญญา
จางสุดสน้ิ แตท าสกับเจา หญิงไมมวี นั จะหมดสิ้นไดห รอก นอกจากจะตายจากกนั ไปขา งหน่งึ ...เอา
ละ...”
หลอ นพยกั หนา
“ตอบคาํ ถามทย่ี งั ไมไ ดต อบซิ?”
พรานใหญพ น ควันบุหรี่ลอยควางเปนวงกลมหนาทบึ ลมอันสงดั ในเวงิ้ ถาํ้ ทําใหค วันกลมุ
นั้นทรงตัวคงรปู อยไู ดน าน สายตาของเขามองจับอยทู ี่กลุมควันอยา งปราศจากความหมาย และ
หลอ นก็มองดทู ่ีนั่นดว ย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

762

“ถา ผมจะเลอื กเอาในระหวา งความเปนทาสกับเจา หญงิ มันพอจะเปน คาํ ตอบในคําถาม
ไดไ หมครับ”

คว้ิ งามขา งหนงึ่ เลิกขึน้ นอยๆ
“อยาลืมวา ตลอดชวี ติ ทีเดียวนะ ไมใ ชเ พยี งแคพ ันธะสญั ญาทต่ี มี ลู คา เปนเงิน”
“อีกสกั รอยชีวติ พนั ชวี ติ ก็ได ถาชีวิตตายแลวและเกดิ ใหมจ ริง”
ในประกายแสงวบั แวมของกองไฟ ตาทั้งสองคูพ บกนั สนทิ นง่ิ ประหนงึ่ กระแสแมเ หล็ก
ตา งขั้ว
“รจู กั เจาหญิงคนน้ดี แี ลว หรอื ?”
“น่เี ปน เร่อื งนา เวทนาตวั เอง”
ดารนิ วราฤทธ์ิ ยมิ้ เยน็ ๆ คลี่เส้อื แจก็ เกตของเขาเองทีค่ ลมุ ตวั หลอนอยอู อกสงคนื ไปให
“ขอบคณุ มากทสี่ ละใหฉนั มาเปนเวลากวา คอ นคนื แลว เอากลบั คืนไปเถอะ ฉนั อบอุน
สบายดีแลว ”
“รังเกยี จ?”
หางเสยี งของเขาแตก ขณะทร่ี ับเสือ้ มาโยนลงขา งๆ ตวั อยา งไมแ ยแส หมอมราชวงศคน
สวยไมตอบ มองดูเขานิง่ ๆ อยูเ ชนนน้ั เปน ครกู ็ลกุ ขึน้ เดินมาทรดุ คกุ เขา อยขู างๆ หยบิ เส้อื ตวั นนั้
ข้ึนมาคลีค่ ลุมใหท ไี่ หลของเจา ของเส้อื เองดว ยมืออันแผว ละมนุ ตาตอ ตาสบกันในระหวา งเพียงชวั่
คืบ
“ใช! รงั เกยี จ! เปนยงั ไง พอใจไหมทีฉ่ ันเอานิสยั ของคณุ มาใช. ..”
เขานิง่ หลบั ตาเฉย รสู กึ วาตวั เองถกู ผลักลมตะแคงเสยี หลกั ไปจากผนังหินทพ่ี งิ อยู แต
แทนท่ีศีรษะจะฟาดกบั แงห นิ กลบั รูสกึ วา มสี งิ่ ออ นนมุ รบั ไวแ ทน พอจะผงกหวั ลกุ ขนึ้ มากม็ ฝี ามอื
กดไวท่ใี บหนา พรอมกบั เสยี งกระซบิ
“เจาหญิงนอนอยางสุขสบายมาเต็มอม่ิ แลว คราวนีถ้ ึงคราวทท่ี าสจะตอ งพักผอ นเสยี บา ง
...อยา ขดั คําสงั่ นะ!”
“ทาสยังไมงว ง...”
“งวงหรอื ไมงว งกน็ อนใหห ลบั พรุงนี้ทาสยงั จะตองมหี นา ที่คุม ครองเจา หญงิ อีก ไมใ ช
เพียงคนื นี้เทา นั้น”
“ทาสหลบั เสียแลว ใครจะปกปก พิทกั ษภ ัยใหเ จา หญงิ ”
“เจาหญิงปกปก พิทักษภ ยั ใหแ กตนเอง และใหทาสคนนีไ้ ดในระหวางทท่ี าสหลบั ”
เขาผงกหัวขน้ึ อีกครัง้ แตก็ถกู ผลกั กระแทกลงไปสคู วามหยุน อนั ออ นนมุ เหนอื กวา หมอน
นิ่มใดๆ ในโลกตามเดมิ มเี สยี งกระซบิ เฉยี บขาด
“นอน! ประเดย๋ี วจบั หวั กระแทกหินสลบเลย คุณเปน มนษุ ยป ถุ ชุ นธรรมดาคนหนง่ึ เทา น้นั
นะ ไมใ ชเ หลก็ ไหลมาจากไหน สะบกั สะบอมมาทั้งวันแลว ไมม เี วลาพักผอนเลยกต็ ายเทานน้ั ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

763

จริงของหลอ น เขาไมใ ชเหล็กไหลมาจากไหน เพราะไมก ่ีชวงลมหายใจหลงั จากน้นั เขาก็
หลบั เปนตาย...

จอมพรานรสู กึ ตวั ตนื่ ขึ้นมาอกี คร้ัง มนั เปนเวลาเทาใดไมทราบได แตเ หน็ แสงสวางสลวั ๆ
สาดเขา มาทางปากถาํ้ เสยี งนกปา แซส น่นั ลน่ั ดงดานนอก ไฟท่กี อไวเ หลอื แตควันกรนุ ๆ

รางไดส ดั สว นของ ดาริน วราฤทธ์ิ ยืนบงั แสงสลวั อยูตรงปากทางเขา หนั หลงั ให แหงน
หนา สูดอากาศยามเชา ตรูอ ันเย็นฉาํ่ ลมรงุ พัดเสนผมสยายปลวิ ไสว เขาจองรางงามสมสว นทางดา น
หลังน้นั เงยี บๆ พลางพยายามนึกทบทวนความจํา แลว กน็ ึกหวั เราะเยอะตวั เอง เมอ่ื สรุปความคิดวา
ตนเองคงจะฝน ไป มันเปน ความฝน ที่ทาํ ใหห วั ใจวนุ วายอลหมานเสียนก่ี ระไร!

รพินทรผดุ ลกุ ข้นึ โดยเรว็ หลอนคงไดย นิ เสยี งไหวกายของเขาจึงหันกลับมา...ไมมปี ญหา
อะไรตออะไรของเขาคงฝนไปแนๆ พรานใหญบอกกับตนเอง...เพราะสายตาคูน นั้ ของหลอ นมนั
ยนื ยนั อยูชดั -สายตาหย่งิ ๆ ของนายจา งเหมอื นเชน ท่ีมองมายงั เขาทุกครั้ง

ขณะทีส่ ะบดั หนา ไลค วามมนึ งง และจดั แจงเติมฟนกอไฟ เตรียมอนุ เสบียง หลอ นก็เดิน
เขามาทรดุ กายนั่งตรงขา ม

“ฉันไมอ ยากจะบอกคณุ เลยวา ฉันเห็นอะไรแปลกๆ เม่ือคืนน้ี หลังจากทคี่ ณุ หลับไปแลว ”
หลอ นพดู อยา งเรา รอ นกระสบั กระสายทพี่ ยายามจะบงั คับใหเปน ปกติ รพนิ ทรเหลอื บตา
ขึน้ มองอยา งประหลาดใจ
“คณุ หญิงเหน็ อะไรครับ?”
ดารินหอ ไหลล ง ประสานมือท้งั สองกอดอก แลว หวั เราะออกมาอยา งขันตวั เอง
“อยา ใหเลา เลย ขืนเลา ไป กเ็ ทากับขยายความเปน โรคประสาทพิการของฉันใหคณุ รู”
พรานใหญห วั เราะไปดว ยเบาๆ ตอ บหุ รี่ที่เหลอื อยูสองตวั สุดทา ย สง ใหแ กห ลอนตัวหน่งึ
และสูบเองตัวหนึง่
“เลาดีกวา ครับ ดกี วา จะเก็บไว บางทผี มจะอธิบายได”
“เร่ืองขนหวั ลกุ ทงั้ นั้น มันนาแปลกนะ ตอนทคี่ ณุ ตื่นและเฝา ฉันอยู ฉนั หลบั อยา งสบาย
ทสี่ ุด ไมมอี ะไรกระโตกกระตากเลย แตพ อฉนั อยูย ามแทนคณุ โดยคณุ หลับบาง อะไรตอ อะไรมนั
เลน งานฉันแทบแย ดีแตส ตู ง้ั สตปิ ลอบใจตนเองไวทกุ ขณะ โดยพยายามคดิ เสียวาประสาทหู
ประสาทตามนั ฟนเฟอ นไปอยางท่คี ุณเคยบอก”
“คุณหญิงเหน็ อะไร?”
“ครงั้ แรกสุด”
หลอนพดู ชา ๆ เอามอื ลบู แขนตนเองท่ีขนเริม่ ลุกเกรียวขนึ้ มาอกี
“ฉนั เหน็ หนา คุณในขณะทนี่ อนหลบั อยู คอยๆ เปลย่ี นไปทลี ะนอ ย จนกระทงั่ กลายเปน
หนา ท่ฉี ันไมเ คยรูจ ักมากอนเลย ย่งิ จอ งนานเขา กเ็ หน็ วาคณุ มีเขี้ยวโผลออกมาท้งั สองขางเหมือน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

764

มนษุ ยห มาปางน้ั แหละ พอขย้ตี า ภาพใบหนา เขย้ี วงอกของคณุ ก็หายไป แตพอดๆู มนั ก็งอกออกมา
อกี ฉันตองขยต้ี าอยูหลายครง้ั ทีเดยี ว”

พรานใหญถอนใจเฮอื ก สา ยหนาชา ๆ
“ขอบคณุ เจา ปา ท่ีคณุ หญงิ ไมยิงผมเขา ให อตี อนเหน็ เขย้ี วงอกออกมา”
ดารินหวั เราะกรอ ยๆ
“ถึงฉันจะหวาดกลัวตกใจเพยี งไร ฉนั ก็ยงั ไมถ งึ กบั เสยี สตถิ งึ เพยี งนน้ั หรอก และน่พี ดู
จรงิ ๆ นะ ไมใชม าแกลง พดู ลอ คุณเลน ฉนั เห็นอยา งนนั้ จริงๆ ในทส่ี ุดฉนั กน็ กึ ถงึ คาถาสมาผสี าง
นางไมข องคณุ ขึน้ มาได ไมร จู ะยดึ เอาอะไรเปนท่ีพง่ึ กเ็ ลยภาวนาทอ งบนไป มนั ไดผ ลเหลือเกิน
หลงั จากนน้ั ฉันไมเ หน็ ภาพใบหนา ของคุณเปลยี่ นแปลงวกิ ลวกิ ารไปอกี แตพอน่ังเคลมิ้ ๆ ไปไดส กั
หนอย ก็ไดยนิ เสยี งประหลาดอะไรกไ็ มรู เปนเสียงคลา ยปพ าทยน างหงสหรอื มโหรที ่เี ขาประโคม
ในงานศพนะ ลอยมาตามลม ตอ มาก็ไดยนิ เสียงปา ลั่นคึ่กไปหมด ราวกับมกี องทัพเดนิ ผา นมา มเี สียง
ฆองโบราณ เสียงกลองชนะ ฉันพยายามจะปลุกคุณ แตก ็ขยับเขย้อื นตวั ไมไ ดเ ลย รสู ึกเหมือนจะเปน
ตะคิวไปหมด”
“ฝน !”
เขาบอกสัน้ ๆ
ดารินมองดูเขาดวยสายตาตรง เต็มไปดว ยประกายจรงิ จงั เนน เสียง
“อาจเปนความฝน กไ็ ด แตเ ปน ฝน ในขณะทฉ่ี นั ลมื ตาและมคี วามรสู กึ ครบถว น เพียงแต
ไมม พี ยานรว มรับรูเห็นเทาน้นั ”
“เลา ตอ ไปซิครับ”
พรานใหญก ลาวเนบิ ๆ ตอ มาเหมอื นจะไมส นใจอะไรนกั
“แลวฉนั กเ็ หน็ กองทพั จริงๆ เปนกองทัพของสิงสาราสตั วทกุ ชนดิ เคลอื่ นขบวนผานปาก
ถ้ําท่เี ราอาศัยหลบนอนอยนู ่ีไป กลางขบวนกองทัพสตั วอ ันนากลัวเหลา นนั้ มีชายแกห นวดเคราสี
ขาว หนาแดงราวกับทาดว ยชาด นง่ั มาบนหลังเสอื โครงสดี ําสนทิ ตวั ขนาดมาเทศ ภาพเหลานน้ั ผา น
สายตาของฉันไปเหมือนภาพในจอหนังงนั้ แหละ ปาทัง้ ปาสวา งไสวไปหมด แตละสัตวเ หลา นน้ั ราว
กับจะเปนธาตฟุ อสฟอรสั สวา งดว ยตนเอง ฉนั กระดกิ ตวั ไมไดเ ลยแมแ ตนิดเดียว เพยี งแตประสาท
ตาเห็นและประสาทหูไดย นิ เทา นัน้ ”
“แลวตอจากนนั้ ?”
รพนิ ทรค งถามเสียงเรื่อยๆ มาเชนเดิม มือสาละวนอยกู บั การยางเนื้อ
“กองทัพสตั วเ หลา น้ันผา นไปหมด ทกุ สง่ิ ทกุ อยา งกก็ ลับเปน ปกติเหมือนเดมิ ฉนั จะปลกุ
คณุ ขนึ้ ในขณะทฉี่ ันขยบั เขยอื้ นตัวไดน ั้นแลว แตเ ห็นวา ไมม ีประโยชนอะไร กเ็ ลยปลอ ยใหค ณุ นอน
ตามสบาย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

765

“นี่ไมใชพวกบา นปาเลา ใหผ มฟง นะครบั แตผเู ลา เปนแพทยห ญงิ ดารนิ วราฤทธิ์
นักวิทยาศาสตรผูผา นโลกเจริญขดี สดุ มาแลว และกเ็ คยหวั เราะเยาะในเร่อื งอยา งน้ีมากอ นดว ย...”

พรานใหญพดู เรียบๆ แลว กห็ ัวเราะออกมา
“ยกประโยชนใ หแกค วามตาฝาด หรือความฝน ดกี วาครบั ขนื คิดมากประสาทเสยี เปลา ๆ
ผมก็เคยบอกคณุ หญิงแลว วาในปามนั เกดิ อะไรพิลกึ ๆ ใหเ ราเหน็ ไดเสมอแหละ แลว กพ็ ิสูจนไมได
ดวย คราวนี้คณุ หญิงรสู ึกกบั ตัวเองอยา งจงั ทีเดยี ว แตถ งึ อยางไร ผมก็ขอชมเชยท่ีคณุ หญงิ สามารถ
ควบคุมสติไวไ ดดมี าก สิ่งทค่ี ุณหญิงเหน็ ถาเลา ใหชาวปาฟง เขาก็ถอื วา เปน นมิ ติ ดขี องการเดนิ ปา ขน้ั
มหาโชคทเี ดยี ว เอายังไงละ ขนาดเจาปา มาสาํ แดงตัวใหเห็น ผมเองบนบานศาลกลา วมานกั ตอนัก
อยปู ามาก็นาน ไมเคยเห็นจังๆ อยางคุณหญิงสักที ส่งิ ทคี่ ณุ หญิงเหน็ ตรงกับพวกพรานปา ละแวกนี้
เลากันครบั คอื เจาปา ถ่ินนีห้ นวดเคราสขี าว และชอบข่เี สอื โครง สีดําลวน”
ดารนิ เมมรมิ ฝปาก ยกมือทง้ั สองขน้ึ แตะขมับ ทาทางของหลอนใชค วามคดิ ขนาดหนัก
จอ งหนา เขาอยูเ ชน นน้ั
“ทาํ ไมมนั ถงึ ลีล้ บั อศั จรรยอ ยา งนน้ี ะ ฉนั พยายามเฝาถามตัวเองอยตู ลอดเวลา วา มนั เปน
ความฝนหรืออะไรกันแน เสียดายเหลือเกินที่ขณะทเ่ี ห็นนนั้ ฉันตกอยใู นลักษณะแบบผีอาํ คือ
กระดกิ กระเดยี้ ไมไ ดเ ลย จะวา คร่ึงหลบั ครึง่ ต่ืนก็ได ลักษณะแบบนถ้ี า จะวเิ คราะหก ันในทางจิตเวช
วทิ ยา ก็คืออาการสมั ผสั ทางประสาทท่หี กนั่นเอง สตั วแ ตละชนดิ ท่ีเหน็ ลวนแตเ ปนสตั วด ุราย รปู รา ง
ประหลาดๆ ไมเ คยเหน็ มากอ นทั้งนั้น แตม ันก็พากันผา นไปเฉยๆ ไมไ ดแสดงทาวา หันมาเหน็ หรอื
สนใจกบั โพรงถํ้าทเี่ รานอนอยูน่เี ลย”
“คณุ หญิงตนื่ ตลอดเวลาหรอื ครบั หลงั จากท่ีผมนอนหลบั ไปแลว”
“กเ็ คลิ้มๆ แตเ ชอื่ วา สว นมากรสู กึ ตวั ตลอดเวลา เพราะฉนั นัง่ ไมไดน อน คอยเติมกองไฟ
อยูเรอ่ื ย คุณละ หลับดหี รือ?”
รพินทรป ด ปากหาว บดิ ขเ้ี กยี จจนกระท่ังกระดกู ลน่ั แลวตบตนคอแรงๆ
“หลับอยางไมเ ปนทา เลยครบั ชางเหยยี บกค็ งไมร ูสกึ ตัว แลวก็ฝน พสิ ดารอะไรวนุ วายไป
หมด”
“ฝน ยังไง?”
หลอ นถามพาซอื่ พรานใหญหันหลับไปมองดูตําแหนงที่เขานอนอยแู ลว ยักไหล
“ฝน วานางฟาเหาะลงมา ประทานตักใหห มอนหนุนอยางแสนสขุ พอตน่ื ข้ึนมาหวั หนุน
อยกู ับทอนไมแ ขง็ โปก ”
“กเ็ ปน ความฝน ที่ดีน”ี่
ดารินกลา วดว ยสีหนาเฉยๆ เรยี บๆ
“ถึงจะดียงั ไง มนั กเ็ ปนแตเ พยี งความฝนเทา น้ัน รีบๆ ทานอาหารเสยี เถดิ ครบั ประเดย๋ี วฟา
สวางกวานอ้ี กี นิด เราจะออกเดินทางเลย เชอ่ื วาวนั น้ีคงจะไดขา วพวกเราบางเปน แน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

766

ท้ังหลอ นและเขาบรรจุกระเพาะดว ยเนือ้ เกง ยา ง อนั เปน เสบียงตดิ ตวั มาตง้ั แตเ มือ่ วานโดย
ปราศจากรสชาตไิ ปตามมีตามเกดิ และมนั กเ็ ปน มื้อสดุ ทา ยพอใหหนกั กระเพาะ กลวั้ คอดว ยน้าํ ใน
กระบอก ซง่ึ เหลอื อยเู พยี งเลก็ นอ ย การมโี อกาสใหนอนหลบั พักผอ นกันบางพอสมควรสําหรับเมือ่
คนื ท่ีผานมา ทาํ ใหแ ชม ชน้ื มกี าํ ลังข้ึน ระหวางนง่ั กินกนั อยู ตะขาบตวั หนึ่ง ใหญข นาดเทาฝา มือ สี
แดงราวกับไฟยาวศอกเศษ เล้ือยพรวดพราดออกมาจากซอกหินไปทางดา นทด่ี ารนิ นง่ั อยู หญิงสาว
เผน พรวดเดยี วขา มกองไฟเขา ไปทางเขาอยา งใจหายใจคว่ํา หลอนไวพอตวั ตะขาบใหญต วั นนั้ แลน
หายเขาไปในซอกมดื อกี ดานหน่ึง มนั คงตน่ื ตกใจอะไรมากกวาที่จะเจตนาพงุ ออกมาหมายทาํ รา ย
มนษุ ย ซ่งึ โดยแทจรงิ แลว กไ็ มใชนิสยั ของมนั ท่จี ะจโู จมคนกอ น

หลอนทําทา ขนพองอยา งขยะแขยง
“โชคดที ี่เมือ่ คืนน้ี มนั ไมเ ล้ือยออกมากดั เราเขา มนั อยแู คจ มูกเราน่ีเอง”
“ถา ไมเ หยยี บ หรอื ไปนอนทบั มันเขา มนั กไ็ มท ําอะไรหรอกครับ”
รพนิ ทรบอก จดั การกลบดับกองไฟเตรยี มยา ยที่ออกมาขา งนอก
“ความจริง ตะขาบเปนสัญลักษณแ สดงความสบายใจชนดิ หนึ่งของพราน”
“สบายใจยงั ไง?”
“ถา เหน็ ตะขาบชกุ ชมุ ปว นเปยนอยูบ ริเวณไหน ก็เปน อนั เชือ่ แนไดวา เราปลอดภยั จาก
พวกงพู ิษตา งๆ โดยเฉพาะอยางย่ิงงูจงอาง ไมตองคอยระวงั ตัวใหเ สยี เวลา”
“เอะ ! ทาํ ไมหรือ?”
“ธรรมชาติจัดสรรสัดสวนของมนั ไวไ ดแ ปลกมากครบั มคี วามยุตธิ รรมและไดส มดลุ ดี
เสมอ มีการทําลายลางแพช นะกนั เองอยใู นตัวในรปู แบบหมุนเวียน แบบไซคลิคออรเ ดอร งูจงอาง
เปนสัตวที่ดเู หมอื นจะมพี ษิ รา ยที่สุด แตนาแปลกทม่ี นั กลวั ตะขาบ ทงั้ ๆ ทตี่ ะขาบตัวเล็กนิดเดยี ว พษิ
ก็นอ ยกวา มนั แพฤ ทธก์ิ ันยงั ไงไมท ราบ ซํา้ ยังเปน คแู คนคอู รกิ ันเสียดว ย ตะขาบรวู างจู งอางมีรังอยทู ี่
ไหน พวกมนั จะตอ งดน้ั ดนไปกัดใหไ ด และงถู าถกู ตะขาบกัดก็ไมมีทางรอด ไมย อมสูหนาเลย มนั
กลัวกนั มาก เพราะฉะนน้ั มตี ะขาบทไี่ หน งูจงอางหนหี มด จงึ พอยดึ เปน หลักเช่ือถอื ไดว า ถาเหน็
ตะขาบ เราไมพ บงูจงอาง และตะขาบมนั กไ็ มเ ปนพษิ เปน ภัยกบั เรามากนัก”
“แปลกเหลอื เกนิ จรงิ เหรอ?”
หลอนรอ ง สหี นา ประหลาดใจ ระคนงุนงง จองหนา เขาเหมือนจะคน หาความจริง
“จริงซคิ รบั แลวกไ็ มใ ชเรอ่ื งลกึ ลับพสิ ดารอะไร มันเปน กฎของธรรมชาติ เปน
ตรรกศาสตร นํ้ากรด แรงขนาดไหนพอถูกดา งเขา เทาน้นั กรดก็หมดฤทธิไ์ ปเลย ในวงการ
วิทยาศาสตรเอง กย็ ังมขี อ พสิ จู นใ หเ ห็นถึงทฤษฎที าํ ลายลา งกันเองอยา งนใ้ี หเ ห็นชดั อยูแลว ”
เขาพดู เรือ่ ยๆ กม ลงหยิบกระบอกไมไ ผ แลวพยกั หนา ชวนหลอนใหอ อกไปนอกบรเิ วณ
ถาํ้ สปู าเบื้องนอก ซึง่ บัดนเ้ี รม่ิ จะมองเหน็ อะไรไดช ัดขน้ึ แลว ทามกลางหมอกตอนเชาทีป่ กคลุม
บางๆ อยทู วั่ ไป

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

767

“ธรรมชาตขิ องสัตวโ ลก กเ็ ชนเดยี วกนั ชา งตวั เทา บานกลัวมดแดงตวั เทาขผ้ี ง งเู หาเจอะ
พงั พอนกเ็ ปน ฝายทจี่ ะตอ งกลายเปน เหย่ือ มสี ตั วทพ่ี อจะยกเปน ตัวอยา งงา ยๆ อยสู ามชนดิ ทพ่ี ิสจู น
ชดั ถึงวงหมนุ เวียนแบบไซคลคิ ออรเ ดอรอ ยา งท่ีวา น่ี คอื ไก หมู และตะขาบ ท้ังสามชนิดนแี้ พช นะ
ไลกันเปน รปู วงกลม ไกท ่ีบงั อาจเขาไปแยง ขา วหมูกนิ มักจะถูกหมตู วั ดๆุ และโมโหรา ยขย้ําเอา
แหลกเหลวและกัดกนิ เปน อาหารไป สว นหมถู กู ตะขาบกดั นดิ เดยี วก็ตองตายไมม ีทางแกเลย แตแ ลว
ไกถ า ไปพบตะขาบเขา เปน หวั เราะกาก ไลจ ิกกนิ เปน อาหารอันโอชะ ตะขาบถา เจอะไกเปน หนไี ม
พน แนๆ ถกู จกิ ทีสองที กห็ งกิ หงอดหมดฤทธ”ิ์

แลวเขากห็ วั เราะออกมา กลา วตอ มาอยางขนั ๆ วา
“เม่อื สมยั เดก็ ๆ คุณหญิงเคยเลน ‘ลาๆ ตตี้ ่ําโปง’ หรือวา ‘ยนั ยนิ เปา ฯ’ บางหรอื เปลา
ครบั ?”
หลอนพลอยหวั เราะออกมาดว ย
“เคย! แลว มันเก่ียวอะไรกนั ”
“น่นั แหละ ทฤษฎเี ดยี วกนั ไมม ีผิด เดก็ ๆ จะซอนมือไวก อน และนาํ ออกมาประชนั กนั ใน
เวลาเดยี วกนั โดยแสดงความหมายของมือแทนสิง่ ตา งๆ ซ่ึงแพช นะกนั ในรปู ไซคลคิ ออรเ ดอรนี่
แหละ ความจริงไมใ ชเร่ืองเหลวไหลไรสาระตามประสาเด็กเลย แตเปน ตรรกศาสตรท่เี อามาจาก
ธรรมชาตวิ ิทยาทเี ดียว โดยเดก็ อาจไมร ูตวั ”
“เพิ่งรูนเ่ี องวา คณุ เปนนกั ปรชั ญาตวั ยง”
ดารนิ พูด พรอมกบั ชําเลอื งมองดูเขายิ้มๆ
“แตผมกเ็ ปนอะไรไปไมไ ดมากกวา พรานนาํ ทางรบั จา ง”

เม่อื ตางพนบรเิ วณปากถ้ําเสอื ออกมา การสนทนากันดวยอารมณร่นื กพ็ ลันสะดดุ ชะงกั ไป
อยา งเฉียบพลนั เพราะภาพสยดสยองอนั เปนพยานของเหตกุ ารณร า ยที่เกดิ ข้ึนเมอ่ื ใกลคํา่ ของเม่อื
วาน

ศพทเุ รศของชาวปา ตัดไมสามศพ และซากของนังเสือแมล ูกออ นรายกาจตวั นัน้ ยงั คง
นอนเรียงรายอยูใตต นตะเคยี นใหญ ในระหวางโขดหินคู เม่ือเย็นวานเห็นในลักษณะไหนก็คงอยใู น
ลกั ษณะนน้ั โดยไมมกี ารขยบั เขย้ือน นาประหลาดที่เมอ่ื คนื ซึง่ ผา นมา ไมม สี ัตวช นิดใดเขา มารบกวน
ซากศพเหลานน้ั เลย ดารนิ ชะงกั นดิ หนงึ่ สีหนา เปลีย่ นไปเมอ่ื นกึ ถึงภาพตดิ ตาทห่ี ลอนเหน็ ซ่ึงจน
บัดนีก้ ย็ งั ไมส ามารถบอกไดว า มนั คืออะไรกันแน หลอนเหน็ ดวยจกั ษุภาพแทจ รงิ หรอื ประสาท
หลอน

รพินทรอานความรสู ึกของหลอ นออก หนั มาย้มิ ปลอบใจ แลว เดนิ นําตรงไปยงั ซากศพ
เหลา น้ัน ดารนิ ขบั ไลความประหวน่ั หวาดพรนั่ พรงึ ทเี่ กาะหวั ใจอยอู อกไป แข็งใจสบื เทา ตามหลงั เขา
ไปดว ยอยางกระช้นั ชดิ ในยามที่แสงตะวนั ขน้ึ แลว เชนน้ี มันไมด ูนา กลวั เหมอื นขณะทหี่ ลอ นเหน็ ใน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

768

แสงขมุกขมวั ยามคํา่ ของเมื่อวาน แตลกั ษณะของศพก็ชวนสังเวชนยั นต าอยูดี คนหน่ึงถูกกดั เสยี กา น
คอแทบขาดหลุดออกจากตวั ศรี ษะหมุนไปอยทู างเบื้องหลงั และตาเหลอื กถลนเบิกโพลง แสดงถงึ
ความหวาดกลวั ขดี สดุ กอ นทวี่ ญิ ญาณจะออกจากรา ง อกี คนหนึ่งหนังบนศรี ษะถูกตลบลงมาปดอยู
ครงึ่ หนา เหน็ กะโหลกหัวขาวโพลน ลักษณะเปน กะเหรยี่ งดว ยกนั ท้งั คู สภาพของศพกาํ ลงั แข็งตัว

นางเพชฌฆาตลายพาดกลอนยามทสี่ น้ิ ฤทธหิ์ มดลมปราณแลว เชน น้ี ดูตวั มนั กไ็ มใ หญ
อะไรนัก ผดิ กบั ขณะท่มี ันยงั มีชีวิตอยเู ม่ือเยน็ วาน กระสนุ .357 แม็กนัม่ จากมอื ของรพนิ ทรเปน
กระสุนประกาศติ โดยมือที่เกิดมาเพอ่ื เปน พรานโดยแท มันเจาะเขา เหนือดง้ั จมกู ทะลตุ นคอราวกบั
จับวาง การยงิ แบบนกี้ ค็ อื การยงิ แบบ ‘หยดุ มฤตย’ู ไมว ามันจะเปนมฤตยูชนดิ ใดก็ตาม

แลว ท้ังสองกเ็ คลอื่ นมาหยุดพจิ ารณาอยเู หนอื ศพของชายเคราะหรายคนท่ีสาม ซ่งึ นอน
หงายอยโู คนตน ตะเคยี นใกลๆ กบั ซากเสือ บาดแผลจากศพนด้ี เู หมอื นจะนอ ยกวาอกี สองศพมาก
เพราะมรี อยถกู ขย้ํา คอตอหกั และขาดใจตายทันทเี ทา นั้น ไมถึงกบั เหวอะหวะนกั ดารินจองที่ศพนน้ั
แลวเมมปาก หลับตาลง หนา ของหลอ นขาวซีด พรานใหญเ หลอื บตาขึ้นสงั เกตอาการของหลอ น
พรอมกับถามวา

“ศพน้ใี ชไ หมครบั ทีค่ ณุ หญงิ เห็นวา นงั่ มาบนหลงั เสือ แลว ตบมอื ชีใ้ หเสือดเู ราบน
ตนไม?”

ม.ร.ว.หญงิ คนสวยพยักหนานดิ หนึง่ มองสบตาเขาดว ยประกายจริงจงั ระคนไปดว ยแวว
แสดงความรูสกึ ยากทจี่ ะอานออก กายส่นั นอ ยๆ

“ใช คนนี้แหละ”
หลอนรบั เสยี งแหบแหง เกอื บจะไมไดยนิ จองมองดสู ภาพของศพแนวแน เหมอื นจะ
คนหาสงิ่ ลล้ี ับทแ่ี ฝงอยู
“จนกระทงั่ เดย๋ี วน้ี มันยงั ตดิ ตาฉันอยู เห็นทกุ อิริยาบถการเคล่ือนไหวทเี ดียว เขานั่งครอม
มาบนหลงั เสือเหมอื นจะเปน นายของมนั สีหนาแสยะ นาเกลยี ดนา กลัวท่ีสดุ พอเสือวิง่ มาถึงตรงนี้
...”
หลอนช้ที ี่หมายใหด ู
“เจาคนนก้ี เ็ ผน ลงมายืนถางขาจังกา ตบมอื ดังสนนั่ แลวแหงนข้ึนไปบนตน ตะเคียน
พรอมกบั ช้ีมือ เสอื มันกแ็ หงนตามแลว มนั กเ็ หน็ เรา จากน้ันเสือกก็ ระโจนขึน้ มา ขณะทีเ่ สือกระโจน
เจาคนนย้ี งั ยนื จงั กา อยใู นอาการเดมิ เหมอื นจะคอยคมุ เสอื อยงู นั้ แหละ พอคุณยิงเปรย้ี ง เสือพลิกลง
ไปดิ้น เขาก็ลมแผละลงเฉยๆ ลม ในลกั ษณะท่ีเหน็ นอนอยอู ยางเดี๋ยวนแ้ี หละ ฉนั มองเห็นภาพที่เลา
มาใหฟ งนี้ ดว ยเลนสจากนยั นต าของฉนั ทงั้ สองขา ง!”
พรานใหญม องดหู ลอ นแลว ยิ้มๆ อยูในสหี นาเชนนน้ั
“พจิ ารณาดูสภาพของศพซิครบั แลว นิติเวชวิทยาจะบอกคณุ หญงิ ไดในทนั ทวี า เขาถกู
เสือตวั นี้กดั ตายสนิทกอ นแลว โดยบาดแผลจากทคี่ อน่นั เมอ่ื เปนเชนน้ี เขาจะน่ังมาบนหลงั เสอื แลว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])