เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

769

คอยบงการใหเ สอื กระโจนขน้ึ มาเลนงานเราไดอยางไร เอาละครับ ตอนน้ีเรามองเหน็ อะไรโดยแสง
ตะวนั กระจางชดั กับตา เปนการยนื ยันอยา งน้แี ลว”

“ก็นั่นนะซิ ทาํ ไมมันถงึ พสิ ดารอยา งนัน้ กไ็ มรู จะใหฉ นั บอกสกั ก่คี ร้ัง ฉนั กย็ ังยนื ยันอยวู า
ในขณะนน้ั ฉนั เห็นอยางนจ้ี ริงๆ พูดแลว ยงั ขนลุกอยนู ”่ี

หญงิ สาวสยวิ กาย ถอยหางจากศพนัน้ ออกไปเลก็ นอย อยางหวาดๆ
รพนิ ทรห วั เราะเบาๆ เดนิ ออ มไปยืนอยูทางดานศรี ษะศพทเี่ ปด ตาคา งอยู
“ส่ิงท่คี ุณหญงิ เหน็ อยา งวา นนั่ ผมกบ็ อกกบั คุณหญิงหลายครงั้ แลว วา คณุ หญงิ ตาฝาด
ประสาทหลอนไปเอง หรอื คณุ หญงิ จะใหผ มบอกตามความเชื่อถอื ของพวกชาวปาด?ู ”
หลอนไมกลา วอะไรในขณะนัน้ พรานใหญจ ึงบอกตอมาดว ยเสียงแผว ต่ําวา
“เมื่อเสอื ตวั นฆี้ า คน คนนี้เปนศพท่ีสามเพราะความแคน พยาบาท ทล่ี กู ของมนั ถกู ทาํ รา ย
ถึงตาย วญิ ญาณของผตี ายโหงคนทส่ี ามนเี่ องไดลงสิงเสอื รา ย สาํ แดงเดชข้นึ ขค่ี รอ มหลงั ของมันและ
นําตรงมาทีต่ นไมทีเ่ ราหลบซอ นอยูบนกิ่งไม คลา ยจะแนะเสอื ใหรวู า ตนเหตทุ ี่ทําใหลูกๆ ของมนั
ตายนั้น คอื เราสองคนที่ซอ นอยูนน่ั เอง ปศาจท่ีสิงเสือตองการใหเสือฆา เราดวย แตเมอื่ เสือถูกยิงตาย
สิ้นฤทธิ์ลง ฤทธ์ขิ องปศ าจกห็ มดไปดว ย ศพนีจ้ ึงลมลงในทนั ทที ีเ่ สือตาย อยา งที่คณุ หญิงเห็น”
ดารินรองอะไรออกมาคาํ หนง่ึ ผงะถอยหา งจากศพมาอกี พรานใหญก ็หัวเราะกากออกมา
ดงั ๆ
“เปนยงั ไงครบั ถาผมบอกคณุ หญงิ อยา งน้ี คณุ หญิงจะเชอ่ื ไหมละ?”
หลอนพยายามจะอา นสีหนา ของเขา กลืนนา้ํ ลายลงคอฝดๆ
“แลวทาํ ไมฉนั ถงึ เห็นคนเดียวละ คุณไมเ หน็ ?”
“อา ว! ผีนะ ถา จะหลอกใคร กม็ กั จะหลอกคนเดียวเสมอ ตอ ใหอ ยหู ลายๆ คน คนอนื่ ๆ ก็
ไมเ หน็ ในกรณีนมี้ นั เลนงานคณุ หญงิ คนเดียว คณุ หญิงถึงไดเ หน็ ภาพท่สี ยดสยองถงึ เพียงนน้ั
สําหรบั ผมคราํ่ หวอดมาเตม็ ทแี ลว มันหลอนผมไมได เพราะฉะนน้ั ผมจงึ เห็นในลกั ษณะธรรมดา
ทส่ี ดุ คอื เห็นไอเสือตัวนั้น คาบลากศพนี้กรากๆ มากับพน้ื ไมผิดอะไรกับสองศพแรกนัน่ แหละ”
หญงิ สาวมอี าการเหมอื นจะจับไขข ึ้นมาอกี
“คุณตองการจะใหฉ นั เชือ่ ในเหตุการณค รงั้ นี้ อยา งไรกนั แน อยางแรกทว่ี าตาฉันฝาดเหน็
ไปเอง หรือวา อยางหลังคอื ฉันถูกผหี ลอก?”
พรานใหญเ ดนิ เขา มาชิดหลอ น
“เดี๋ยวนค้ี ณุ หญิงไดเ ห็นชดั กับตาตัวเองแลว ใชไ หมครบั วาในปา มนั เตม็ ไปดว ยสงิ่ ลล้ี บั ท่ี
เราพสิ จู นไมได มนั อยูท ส่ี ตแิ ละกาํ ลังใจของเราเทา น้นั อยา ไปสนใจอะไรกบั มนั หรอื เก็บไปคดิ ให
มากเลยครบั สรุปแลวกค็ ือตาฝาดน่ันแหละ เปนขอ วนิ จิ ฉยั ท่ดี ที ี่สุด สําหรับปญญาชนทไ่ี ดร ับ
การศึกษามาดแี ลว เร่ืองนาขนหัวลกุ ชนิดน้ี ผมก็บอกแลววา เคยพบเหน็ เผชญิ มากบั ตนเองมากอ น
เสียนกั ตอนัก สาํ หรับคณุ หญิง ผมรสู ึกวาสตแิ ละความกลา หาญดเี ปน พิเศษ ผดิ กบั ผูห ญิงธรรมดา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

770

ทีเดยี ว บุกปาไปนานๆ อกี หนอ ยก็ชนิ ไปเอง และสามารถรเู ขา ใจไดด วยตนเอง วา อะไรมันเปน
อะไร จะใหผ มอธบิ ายออกมาใหช ดั เจน และตรงกบั ขอ เท็จจรงิ ท่สี ุดนั้น ผมก็ไมร จู ะอธบิ ายได
อยางไร เพราะมนั อธิบายยาก อยา งท่ยี กตวั อยา งมาใหเหน็ แลวนแ่ี หละครับ คือเมือ่ ผมบอกคณุ หญงิ
ตาฝาดไปเอง คณุ หญิงกย็ งั ยนื ยนั อยวู า เห็นชัดๆ ไอครั้นผมอธบิ ายในเรอื่ งความอาถรรพณ เร่ืองภตู ผี
ปศ าจ คุณหญงิ ก็รับฟงไมไ ดถ นัดนกั มันคา นกนั เองอยูในทอี ยางนแี้ หละ”

หลอ นเงียบงนั ไปนานอยา งตดั สนิ ใจไมถ กู เตม็ ไปดวยความฉงนคลางแคลง และอกสนั่
ขวัญสยองอยางไมเ คยปรากฏมากอน

“แลว นี่ตอ ไป ถาตาฉันฝาดเห็นอะไรพิลกึ ๆ อยา งน้ีอกี ฉนั จะทําอยางไรดี? บอกตรงๆ วา
ขณะทเี่ ห็นนะ แทบจะช็อกไปทเี ดียว มนั เขยา ขวญั ทําลายประสาทเหลอื เกนิ ”

“ถา เหน็ อกี กค็ วบคุมสตใิ หด คี รับ แลว กน็ ั่งพจิ ารณามนั ไปใหถอ งแทว า มันคืออะไร อยา
ขวญั เสีย อยาว่ิงหนี อยา เอะอะโวยวาย เพราะอาการเหลา นนั้ มนั จะทาํ ใหเ รายิ่งหวาดกลวั ตกใจเปน
ทวคี ณู ขนึ้ ไปอกี มันจะมาใหเห็นในลักษณะไหนก็คดิ เสยี วา เรากําลังดูภาพยนตร ขย้ตี าเสีย แลวดู
ใหม เรียกช่ือตัวเองดซู วิ า เรายงั รูสึกตวั อยหู รอื เปลา และถา มปี นอยใู นมือ ก็เล็งใหเ ทยี่ งที่สดุ แลว ลอง
ซัดออกไปสกั เปรี้ยง”

พลางเขากห็ วั เราะอีกครง้ั ยกั ไหล
“ก็แคน นั้ เองครบั แลว เรากจ็ ะรูเองวา มนั คอื อะไรกันแน บางทกี ่งิ ไม บางทจี อมปลวก
บางทีกลายเปน สตั วไปจริงๆ”
“พดู งาย แตม นั ทาํ ยากเหลอื เกิน ขณะทเ่ี รายงั ไมออกเดนิ ทางเขา ปามา เมอ่ื คณุ เตอื นฉนั
เชนนี้ ฉนั ก็รสู ึกวา มนั เปน เร่ืองงา ยดายเหลือเกิน และก็รูด อี ยแู ลววา จะตองปฏิบัตเิ ชน นเี้ หมอื นกนั
แตพ อมาเผชญิ เขาจริงๆ ทําตามท่คี ุณวานี่ไมได”
“ก็เพราะฉะนน้ั นะซิครบั เขาถงึ วา ทุกสิ่งทกุ อยางตอ งการความชาํ นาญ และการฝก ฝนให
เกดิ ความเคยชนิ คณุ หญงิ ไมใ ชรายแรกของคนทผ่ี า นโลกเจรญิ มาแลว เตม็ ไปดวยทฤษฎีของ
วทิ ยาศาสตร แลวมาเผชญิ กบั สิ่งล้ีลบั มดื มนน้ี จนทําใหอ กส่นั ขวญั แขวนไปหรอกครับ ใครตอใคร
หลายคนในคณุ ลักษณะเชน เดียวกับคณุ หญงิ ก็ไดมาเจอกันเสียนกั ตอ นกั แลว ผมเคยนั่งหา งกับนัก
ธรณวี ิทยาชาตฝิ ร่งั เศสคนหนึง่ เปนคนช้ันดอ็ กเตอรดวยซาํ้ เราเฝาซากชาวบานคนหนง่ึ ทีถ่ กู เสอื ลาก
เอาไป พอตกดึก ตาดอ็ กเตอรนน่ั เกดิ เหน็ ศพที่เรากาํ ลังเฝา อยูล กุ ขน้ึ นัง่ แยกเขยี้ วยงิ ฟน และกาํ ลังจะ
ปน ไตห างขน้ึ มา แกเลยโวยวายขึ้น เสือที่กาํ ลังจะเขากนิ ซากอยแู ลว เลยเผน แนบไป รายนยี้ ง่ิ กวา
คุณหญิงเสยี ดว ยซ้ํา เพราะตลอดท้ังคนื ของคนื นั้น เราทาํ อะไรกันไมไ ดเลย ผมตอ งรบั ภาระหนัก
คอยระวังไมใ หแกเผนลงจากหา ง เพราะประเดี๋ยวๆ แกกเ็ ห็นศพนนั้ มีการเคลื่อนไหวอยูรํ่าไป พอรงุ
เชา กลับแคม ป แกก็ลมเจ็บ เปนโรคดซี านเกือบตาย”
“ขออยา ใหฉ นั เจอเขาอยา งอตี าดอ็ กเตอรทคี่ ุณวานน่ั เลย”
หลอนพูดเสยี งส่ัน พนมมือขนึ้

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

771

“ฉันกลวั แลว เห็นฤทธแิ์ ลว จะไมขออวดดี ลองดีอกี ตอ ไป”
พรานใหญซ อ นย้ิม
“ถานักวทิ ยาศาสตร รจู ักพนมมือในปาไดอยางนีล้ ะกเ็ ชือ่ วา คงจะไมเ ปน ไรหรอกครบั
เมอ่ื คืนน้ี การท่คี ณุ หญงิ เหน็ ขบวนของเจา ปา แมจ ะเปน ภาพในมโนคดิ หรอื ภาพฝน ก็ตอ งนับวา
เปน นมิ ติ ดแี ลว สงั เกตไหมครบั หลงั จากทีค่ ณุ หญงิ เหน็ เจา ปามาสาํ แดงตนแลว ภาพหลอกหลอนนา
กลัวตา งๆ ไมป รากฏใหเ หน็ อีกเลย”
หลอนไมต อบ สีหนางนุ งงหวาดๆ ยนื อยใู นความลงั เล เช่อื คร่งึ ไมเ ชอื่ ครง่ึ อดประหลาด
ใจตนเองไมไดว า แตไ หนแตไ รมา หลอนไมเคยมคี วามโนมเอียงเชอื่ ถือในเร่อื งเชนนี้มากอนเลย
ตรงกันขามกลบั เหน็ วา เปนเรอื่ งเหลวไหลทส่ี ุด แตแลว กก็ ลบั มาเผชิญดวยตาตนเองอยา งชนดิ พูดไม
ออก และไมส ามารถจะพึง่ สติปญ ญาของตนเองไดเลย ในอาณาจกั รดงพงไพรทีแ่ วดลอมรอบกายอยู
ในขณะน้ี หลอ นรูสึกตวั เองวา เปนเพียงสว นประกอบปลีกยอ ยเสียเหลือเกนิ แมแ ตใ บไมบางชนดิ
มนั ยงั กวางใหญกวาตวั หลอนเสยี อกี
“ศพพวกนี้เราจะทํากนั ยงั ไง อจุ าดตาเหลอื เกนิ ”
ในทส่ี ดุ หลอนถามขึ้น
พรานใหญสั่นศีรษะ
“ไมมที างจะทาํ ยังไงไดเ ลย นอกจากจะปลอ ยไวต ามบญุ ตามกรรมอยางน้ี เราไมม เี วลา
พอทีจ่ ะจดั การฝง เพราะตอ งรบี เดินทาง เช่อื วาอาจพบพรรคพวกของเขาบา งก็ได เมอ่ื มีคนถูกเสอื
คาบมาถงึ สามคนแบบน้ี พวกเขาตอ งตามแน”

ท้ังสองผละจากบรเิ วณนั้น บา ยหนาขน้ึ ไปทางปา โคก แวะทหี่ นองแคบๆ ตอนหน่ึงซง่ึ ขงั
นาํ้ ไวเมือ่ ฝนตกใหญว านซืน รพนิ ทรบรรจนุ ํา้ เพ่มิ เตมิ ในกระบอกจนเต็ม ดารินทรดุ ตัวลงวกั นา้ํ ลบู
หนาและคาํ คอ พออาศัยความชมุ ช่ืนเพ่อื เตรียมรับกบั ความแหง ผากรอ นรมุ ของดงกนั ดาร ซึ่งยงั ไม
สามารถจะทาํ นายถูกวาจะตอ งบุกบน่ั ผจญไปอกี สกั เทา ใด

พรานใหญใ หเ วลาหลอ นนัง่ พกั อยทู ีบ่ รเิ วณหนองน้ํานัน่ อกี ครูใหญ แลว กบ็ อกใหท ราบ
วา จะพยายามคนหาหมบู า น หรอื แหลง อาศยั ของพวกตัดไมต ามแผนเดมิ ดงั เชน ทไ่ี ดต ้งั ใจไวเ มื่อ
เยน็ วานกอนทจ่ี ะเกดิ เหตรุ า ยขึน้ ขดั จังหวะเสยี กอ น ซงึ่ เขาเขาใจวา คงจะไมอ ยหู างออกไปนกั

และนั่นคอื เปา หมายชัน้ แรกของการสืบขา วคราวของคณะท่พี ลดั พรากจากกนั ไป
สามชั่วโมงเต็มๆ ของการเดินวกวนอยใู นดงดบิ ซง่ึ หญิงสาวไมมีทางจะเขา ใจหรือ
กําหนดจดจาํ อะไรไดเ ลย นอกจากจะตามเขาไปในลักษณะเหมือนคนตาบอด ปา เงยี บเชียบไมมสี งิ่
ใดกระโตกกระตาก หรือแสดงรอ งรอยใหเ ห็นวา มมี นษุ ยป ว นเปย นอยเู ลย หลอนเหน็ รพนิ ทรข มวด
คิ้วอยางพศิ วง ยนื กวาดสายตาสาํ รวจใครค รวญไปรอบดา น ขณะน้ี ตา งยนื อยใู นบรเิ วณปา ดกึ ดํา
บรรพ ตนไมแ ตละตน สงู ใหญ ทะยานเยย่ี มเมฆ แผกง่ิ ใบเบยี ดเสยี ดปกคลุมแสงตะวันไวม ดิ ชิด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

772

จนกระทั่งพนื้ ดนิ เบอื้ งลา งมดื สลัวอบั ช้นื ใบไมทหี่ ลน ลงมาสมุ ทับโถมกันมองไมเหน็ พนื้ และหนา
ถึงศอกเศษ ไมมีสัตวอ ะไรแผว พานมาใหเ ห็น นอกจากพวกก้ิงกา บนิ ตวั เล็กๆ ทถี่ ลารอนโฉบจาก
ตนไมต นโนน มายังตนนเี้ หน็ วูบวาบไปหมด อากาศขนหายใจไมส ะดวกนกั การเคล่อื นไหวแตล ะ
กา วยากนกั ทจี่ ะระมัดระวัง ไมใหบงั เกดิ เสียงข้นึ ได ดานชา งทอี่ าศัยเดินมาไดม าสนิ้ สุดลงอยาง
กะทันหัน ยังบริเวณปากทางแหง นี้ และมนั เปนดานเกา

“ทาํ ไม? เรามาผิดทางกระมัง?”
หลอนกระซิบถามแผว เบา เมือ่ สังเกตเห็นกริ ยิ าของเขา
พรานใหญไมต อบ หมนุ กายชาๆ ไปรอบดานอีกคร้งั แลวปลดกระบอกนํ้าทีส่ ะพายหลัง
ออกสงไปใหห ลอ น ดารนิ รบั มาดื่มเต็มกระหาย เมอ่ื หลอ นสง คืนเขาจงึ ดมื่ บา งเพียงเล็กนอ ย แลว ใช
มดี ทีต่ ดิ ตวั อยสู ับบากตน ไมข างๆ ตัวไวเปน เครื่องหมายอะไรชนดิ หนงึ่ ซึง่ หลอ นไมเขา ใจ ระหวา งที่
เขายงั ยนื สาํ รวจทิศทางเหมือนจะอา นอะไรอยูนน้ั หลอ นถือโอกาสทรุดตวั ลงนง่ั พักทีก่ ่ิงไมผุของ
ตนไมล มขนาดใหญต น หนึง่ อยางเหน็ดเหนอื่ ยเม่อื ยลา ขณะนีร้ พินทรย นื หันหลังใหแ กห ลอน
ทันใดนั้นเอง หญิงสาวกร็ ูสึกวา อะไรชนิดหน่งึ มกี าํ ลังดนั หยนุ ๆ เขามากระทบท่ขี อ เทา
พอเหลอื บลงมองหลอนก็รอ งลั่นออกมาสดุ เสียงอยางตกใจ พรอมกบั กระโดดหนี แตชาไปเสยี แลว
เชือกสีเหลืองสลวั ร้ิวดาํ อันเคล่อื นไหวได ซ่งึ คอยๆ ขมวดเปน บว งอยา งเงียบกรบิ ออกมาจากใตกงิ่
ไมน ้นั ตวดั รวบขาทั้งสองของหลอนไวอยา งแนน กระชบั แลวฉดุ ใหล มควาํ่ จากกงิ่ ไมท ่ีนัง่ อยู ลงมา
กลง้ิ อยกู ับพน้ื มันตวัดพนั ตวั หลอนมัดเปน เปลาะข้ึนมาอยา งรวดเรว็ จนกระทั่งถงึ เอว พรอ มกับเสยี ง
ขฟู าจากปากทอี่ า กวางเหน็ เขยี้ วแหลมยาว
พรานใหญห นั กลบั มาในทันทีทีไ่ ดยนิ เสยี ง พรบิ ตานนั้ เขากถ็ ึงตัวหลอ นพรอมกบั มีดโบว่ี
ในมอื ดารนิ หมดเร่ยี วแรงไปเสยี แลวดวยความตกใจระคนขยะแขยง หลอนหลับตาแนน สงเสียง
รอ งเอด็ ไมเ ปน ภาษาอยเู ชน นน้ั มันเปน งเู หลือมตวั ไมใ หญอะไรนกั ...ขนาดหนา แขง เทาน้นั แตม นั ก็
เปน มัจจรุ าชสาํ หรับมนุษยไ ดอยา งสบาย ในกรณีท่ีจโู จมเอาโดยไมทนั รูต วั มอื ซายของรพินทรพ งุ
เขา ควากา นคอที่กาํ ลงั ชรู อนของมัน เจา สตั วเ ลอื ดเย็นงบั ฉบั ลงไปบนขอ มอื ของเขาเตม็ แรง อยา งดุ
รา ยเกรยี วกราดท่ถี กู ขดั ขวางในการพชิ ิตเหยื่อของมัน รพนิ ทรเ สยี วปลาบสะบดั แขนออกโดยแรง
เลือดจากคมเขย้ี วสรา งบาดแผลราวกับถูกมีดกระชากทะลกั ออกมาในทนั ทีน้ัน
โดยไมคาํ นึงวา บาดแผลถกู กดั จะฉกรรจเ พยี งไร รพินทรข ยมุ กา นคอของมนั ไวไ ดอีกครัง้
อยางถนดั ถน่ี ดว ยกาํ ลงั ทง้ั หมดที่มีอยู แลว ปก คมมีเสยี บลึกไปใตค อของมันพรอมกรีดกระชากเต็ม
เหนย่ี ว
เลอื ดสีคลํา้ ของมันพลกั่ ออกมาทว มลําแขนเขา และอาบลงไปถึงรา งของดารินทีน่ อนดน้ิ
อยูขา งลา ง เจา วายรายสะบดั ทอนหางฟด ฟาดพืน้ อยูไ ปมาอยางนากลวั รพินทรก ดั ฟน แหวะคมมดี
ของเขาใหผ า ตลอดลงไปอีก จนเปน แผลทางยาวเกอื บศอก แลว กดหวั ลงไปแนบกบั โคนไมใ กลๆ
กระชากมดี ออกจวงแทงหวั ไปตรึงอยูกับโคนไมต าํ แหนง น้ัน โดยปก คาทง้ิ ไว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

773

อดึ ใจตอจากนน้ั เขากค็ ลายสว นหางของมนั ทย่ี ังรัดกายของหญงิ สาวออกอยา งรวดเรว็
กระชากหลอ นใหล กุ ขน้ึ ยืน ลําตัวยาวประมาณสามวาเศษ บดั น้ี หมุนตวิ้ เปนเกลยี วพันกันเปน
กระจกุ นาขยะแขยง เลือดทะลกั ออกมาเปน ล่ิม ดารนิ ยืนหนา ซีดเหมอื นจะเปนลมไปดว ยความตกใจ
ระคนขนลกุ ขนชนั เจา สตั วเ ลือดเย็นยงั คงดน้ิ รนบิดเปน เกลยี วอยเู ชน นน้ั อยา งตายยาก ทง้ั ๆ ทถ่ี ูกผา
ทองเหวอะหวะ และทีส่ วนหัวถกู แทงติดคาอยูกับตน ไม หลอ นหอ ไหลต วั สัน่ สยวิ หลบั ตา อาการ
ขยะแขยงเหลอื ทจ่ี ะกลา ว

“บร๋อื วว...”
“นรกจกเปรตอะไรยงั ง้.ี ..มันโผลอ อกมาเม่อื ไหรไ มรูตวั เลย” รพินทรพ ึมพาํ กอนเอย ถาม
หญงิ สาวทยี่ ังอยใู นอาการตกใจไมห าย “เปน ยงั ไงบางครบั ?”
“ไมเ ปนไรหรอก แตข ยะแขยงเหลอื เกนิ นีถ่ า คุณชา กวา นี้อีกนดิ เดยี ว ฉนั คงขาดใจตาย
เพราะความสะอดิ สะเอยี นมากกวา ทจี่ ะถูกมนั รดั ตาย”
“คราวหลังตอ งระวงั หนอย เวลานงั่ พกั หรอื จะเดนิ ผา น โดยเฉพาะอยา งยิ่งตรงบริเวณ
ปากทางเดนิ ผา นเขาออกของสัตว โขดหินท่รี มรน่ื หรอื ตนไมล ม มันมกั จะมาซมุ คอยดกั สัตวอ ยู
เสมอ”

“เอะ ! นนั่ คุณถูกมนั กัดไมใชห รอื ?”
หลอ นรอ งเรว็ ปรือ๋ เปลี่ยนความรสู กึ ไปในทันที เม่อื เหน็ เขาเอาผาขาวมา ทคี่ าดเอวอยู
ออกมาเช็ดเลือดตรงขอมือ แลว คัดเลอื ดออก มันไหลปรอี่ อกมาสงั เกตเห็นชัด และกอ นทร่ี พนิ ทรจ ะ
ตอบเชนไร หลอ นก็ควา ขอ มือเขาไปดู พรานใหญม อื สน่ั เลก็ นอ ยเพราะความปวด มันกดั อยางถนัด
และเขากก็ ระชากสุดแรงเกดิ แผลจงึ เหวอะไมใ ชน อ ย
“เขาเสน เลือดตรงขอ มอื พอด!ี แผลใหญด ว ย...”
หลอนอุทานออกมาอยา งตกใจ
“ตาย! เลอื ดออกใหญแ ลว ...”
“ประเดีย๋ วคงหยดุ ”
พรานใหญว า ขยับจะใชผ าขาวมา อดุ ปากแผลไว แตหลอ นตะครุบมือไวเ สียกอน
“นั่นจะทาํ อะไรนะ ?”
“อุดแผลไวส กั ประเด๋ียว เลอื ดมันคงหยุด”
“จะบาเรอะ! ผา ของคุณผืนน้ีสกปรกจะตาย จะใหเ ช้อื บาดทะยกั เขาหรอื ยงั ไง อดุ ใหตาย
เลือดมนั ก็ไมม วี นั หยดุ หรอก บอกแลว วามนั ถกู เสนเลอื ด”
พรอ มกับพูด หลอนกดไหลเ ขาใหท รดุ ลงน่งั ดงึ ผาขาวมาจากมือเขารดู เปนเสนยาวออก
บิดเกลียว แลวมัดอยา งแนน หนาทแี่ ขนขา งนน้ั ตรงบริเวณตาํ่ กวา ขอศอกลงมาเลก็ นอย...เปน การ
หามเลอื ดไวกอ น พลาดกดั รมิ ฝปากจองหนา เขา เหมือนจะตดั สนิ ใจอยชู ัว่ อึดใจหนึ่ง กด็ งึ ชายเส้ือ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

774

ของตัวเองออกพน ขอบกางเกงอยา งรวดเรว็ สองมอื ลวงเขาไปทางดา นหลัง รพินทรก ะพรบิ ตางงๆ
แลว ตะลงึ เมอ่ื เห็นหลอนดงึ บราเชียรผ า ลูกไมส ชี มพอู อกมา กระชากฉกี บริเวณรปู กรวยอันเปน เบาะ
ฟองน้ําออ นนมุ ขาดออกจากสายอีลาสติก ใชฟ องนาํ้ นนั้ ปด บรเิ วณปากแผลไว แลว มดั พนั อยางแนน
หนาดว ยสายอลี าสติกหลายทบ

“คณุ หญงิ ...”
“เฉยๆ เถอะ”
เจา ของบราเชยี รขดั มาดว ยเสียงต่าํ คงกม หนา จดั การกบั บาดแผลของเขาดวยมืออนั คลอง
แคลวเชน น้ัน โดยไมส นใจกบั ตวั เอง เส้อื ชนั้ นอกของหลอ น มนั ขาดเปน ริ้วรุง ร่งิ ไปหมดทัง้ ตวั โดย
แทบจะปกปดผิวไวไมไ ดอ ยแู ลว บัดนี้ โดยการสละบราเชียรใ หม าเปน ผาพนั แผลของเขา ทอนบน
ของหลอนจงึ อยูใ นลกั ษณะกง่ึ เปลือย เหน็ ความงามสมบรู ณข องทรวงอกเดน ชดั ไมว า จะดานขา ง
ดานตรง
รพินทรกล้ํากลนื ความรูสกึ บางชนิดลงสูลาํ คออันแหงผาก มองดูหลอนผูนงั่ คกุ เขา พนั
แผลใหดวยอาการเงยี บงนั เหมอื นถกู สะกด
ดารินเงยหนา ขึน้ เมื่อผกู ปมครอ มบรเิ วณที่พนั แผลไวเ ปน ครงั้ สดุ ทา ย ตาตอ ตา
ประสานกันนง่ิ
“ขอบพระคุณอยางสูง...คณุ หญงิ ไมควรลาํ บากเลย ผม...”
หลอ นยมิ้ นดิ ๆ สวนมาวา
“ฉันเสยี เสือ้ ชั้นในหน่งึ ตวั ดกี วาจะตอ งเสยี พรานนําทาง คณุ คงไมประสีประสาหรอกวา
บาดแผลของคุณมันฉกรรจแ คไ หน มนั อาจไมเจ็บปวดอะไรนกั แตถ า เลอื ดออกไมห ยุดภายในไม
เกิดชวั่ โมงขา งหนา นี้ จะไมม คี นช่อื รพินทร ไพรวัลย อยใู นโลกนี้อกี แลว”
“แลว...แลว เสอื้ ของคุณหญิง...”
“ชางมนั เถอะ!”
“มนั สวยเหลือเกิน นาเสยี ดาย...”
พรานใหญพมึ พําตะกกุ ตะกกั ดารนิ ถอนใจยาว สายหนา ชา ๆ แววตาขบขนั ระคนตําหน”ิ
“รูไหม ราคาของมันเทาไหร? ”
“คงจะรวมรอย...”
“ขอโทษเถิดคะ พอพรานใหญ บราเชียรข นาดรอ ยกวาบาทน่นั นะ มนั แถวหา ง
สรรพสินคา ในกรุงเทพ แตท ่กี ลายมาเปน ผา พนั แผลของคุณอยูน่ี จากเมดสิ ัน สแควร นิวยอรก 250
เหรียญพอดไี มขาดไมเกนิ เอายสี่ ิบคณู เขา ไปซเิ ปนเงนิ ไทยเทา ไหร? ”
“แลวพรานไพรจะไปเอาเงนิ ท่ีไหนมาใชใหค ณุ หญิง?”
“อนุญาตใหผ อ นสง ได! ”
“ผอนหน้ีชดใช ราคาบรา คงจะผอนสง หมดสน้ิ ไดภ ายในเวลาไมนานนัก...”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

775
เขาพดู ใบหนาเครง ขรมึ มืออีกขางหนงึ่ ลบู คลาํ อยูทีข่ อมอื ท่ีถกู พันไว
“แตห นขี้ องนา้ํ ใจทเี่ จา ของอุตสาหส ละออกมาให ท้ังๆ ท่ีติดอยกู บั ตวั จะใชร ะยะเวลาผอ น
สกั เทาใด ถงึ จะหมด?”
ดารนิ วราฤทธิ์ ตะลงึ งนั ตอคาํ ถามนนั้ มันเปนปญ หาท่หี ลอนก็ไมส ามารถจะตอบได
เชนกนั ...

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

776

33

รพินทรล ุกข้ึน เดนิ เขา ไปท่ซี ากงอู ีกครั้ง ขณะนีอ้ าการดนิ้ ของมันสงบราบคาบลงแลว เขา
กระชากมดี โบว่ที ี่ปก ตรึงสว นหัวของมนั ตดิ กบั ตนไมออก เช็ดเลือดกับใบไมแลวเกบ็ เขาฝก ตามเดมิ
พอหนั กลับมา ก็พบ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน มายนื อยูใกลๆ

“ถกู ของคุณหญงิ แลว ครับ เรามาผดิ ทาง”
เขาบอกเรยี บๆ
“แถวน้ีไมมีรอ งรอยของมนษุ ยผานเขา มาเลย ไมมีรอยตดั ไม ไมมรี อยเสอื ทลี่ ากเอาคนไป
ไมม ีแมก ระทง่ั รอยสตั วส เ่ี ทาอืน่ ๆ”
“ฉันนึกสงสยั ต้งั คร่งึ ช่ัวโมงทผี่ านมาแลว แตไ มก ลา ถาม เพราะถงึ อยา งไรฉันก็เชือ่ มนั่ คุณ
เต็มที่”
หลอนเอยขึน้ ออ ยๆ
“สงสยั อะไร?”
“กส็ งสัยวา คณุ นาจะนาํ ทางผดิ นะซ”ิ
“มีอะไรทที่ ําใหคุณหญิงสงสยั เชน นน้ั ?”
“หลักความจรงิ ประกอบกบั สามัญวินจิ ฉยั คุณลองคิดดซู ิ ขณะท่ีเราหลบขนึ้ ไปอยบู น
ตนไม โดยคํานวณระยะเวลาทเี่ สอื ตวั น้นั ไปคาบลากเอาพวกตดั ไมเ หลา นนั้ มา พอมนั กลับมา เหน็
ลูกของมนั ตายกก็ ระโจนหายไป หางประมาณ 10 นาทีเทานน้ั มนั กไ็ ปลากเอาศพแรกมา แลวก็ไป
คาบมาอีกสองศพ ระยะเวลาไลเลย่ี กนั ทัง้ นน้ั แสดงวา รศั มีทม่ี นั ผละจากตาํ แหนงซ่ึงเราหลบซอนอยู
ไปกดั พวกตดั ไม และลากมาน้นั จะตองไมห างออกไปนกั ควรจะอยใู นราวไมเ กิน 2 กโิ ลเมตร มาย
งัน้ มนั จะกลบั มาไดเร็วถงึ เพยี งน้นั หรอื และในระยะเพยี งแคน้ี เราควรจะเดินกนั อยางชาทสี่ ุดภายใน
ครงึ่ ช่วั โมง แตน ีเ่ ราเดนิ กันมารวมสามชวั่ โมงแลว ยังไมพ บวี่แววอะไรเลย”
หลอนรอบคอบ และไหวดพี อใช รพนิ ทรยกมือข้นึ ลูบคาง สบถอะไรพมึ พําอยใู นลาํ คอ
แลวยิม้ แหงๆ
“จรงิ ของคณุ หญิง ผมลมื นึกถงึ ขอ นไ้ี ปถนัด แลวทําไมคุณหญิงไมเ ตือนผมเสียแตแ รก
เดินตามตอยๆ อยไู ด”
ดารนิ ขมวดควิ้ แลว อดหวั เราะไมได
“ดซู ิ ยังมาโทษฉนั อีก ฉนั จะไปรรู ึ คุณเปรียบเหมอื นจา วอาณาจกั รแหง ปา นี้ ฉนั เช่ือมือ
คณุ เต็มท่ี ฉันจะกลาทว งคณุ หรือ ท้งั ๆ ที่สงสยั อยูตงดิ ๆ”
จอมพรานโคลงหัวชา ๆ จปุ าก มองดูหลอ นดว ยแววตาขนั ๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

777

“คราวหลัง อยา เอาแตเ ชือ่ มือนกั สองหวั ดกี วา หัวเดยี ว ถา เหน็ อะไรไมชอบมาพากล ก็
สะกิดเตือนหรอื แสดงความคดิ เหน็ ใหรูไ วบ า ง โธ! น่ีเสยี เวลาเดนิ มะงุมมะงาหราอยูตง้ั นาน ผมเอง
บางทมี นั ก็เปอๆ ไปบา งเหมอื นกนั อยา นกึ วา รพนิ ทร ไพรวัลย จะถกู ตอ งไปหมดทกุ อยา งสําหรบั
ในปา ทีเผลอก็มีเหมือนกัน”

“ฉันตัง้ ปณิธาณไวต ้ังแตเ มอ่ื คนื นีแ้ ลว วาจะไมข ออวดดีอะไรกับคณุ อีกในเร่ืองของปา
เพราะอวดดที ไี ร...เปนตองผิดพลาดทกุ ครงั้ ไป เพราะฉะน้ันฉนั จงึ ไมก ลาทกั ทว งหรอื แสดงความ
คดิ เหน็ อะไรทงั้ สิ้น เอาแตเดนิ ตามหลังอยตู อยๆ ยังจะมาวา อกี ”

“นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร วู า ลูกจางกับนายจา ง อยดู วยกนั ไปนานๆ กอ็ าจตดิ นิสยั กนั ได
เหมือนกนั ”

หลอ นหนาตนื่ งง ตามไมทนั ถามพาซื่อวา
“นิสัยอะไร”
“ก็นสิ ยั พาโล ขโ้ี ทษนะซิครบั ”
“เดีย๋ วเหอะ!...”
หญงิ สาวปนปาก ตาคมปลาบ แตมแี ววหวาน
“เดยี๋ วไดทะเลาะกันอกี เทานนั้ อุตสาหต ง้ั ใจไวแ ลว วา ตอ ไปนี้จะไมท ะเลาะ เสียย่ีหอ
จริงๆ นีเ่ หน็ จะเปน คร้งั แรกกระมงั ท่ี พรานใหญ รพนิ ทร ไพรวลั ย ขยายข้เี ทอ หลงปา ใหเห็น”
“อยานึกวา เปน ครง้ั สุดทา ยดว ย โอกาสขา งหนายังจะพาหลงเขาปา เขารกอีกมากนกั ไม
เชอื่ คอยด”ู
กลาวจบเขากแ็ ยกเขย้ี ว กมลงจับขอมอื ขางทีพ่ นั แผลไว ครางออกมาเบาๆ ดว ยความปวด
ทีแ่ ปลบวูบข้ึนมาเปนระยะๆ อยากจะสมนา้ํ หนา คา ทไี่ มเ จียมสงั ขาร แตใ นยามนี้กส็ มนาํ้ หนาไมลง
มีแตค วามเปน หวง ควา แขนขางนัน้ ไปดูอกี คร้ัง
“น่แี หละ โทษของปากดี แผลมนั ก็เลยกําเรบิ เปน ยังไงบางละ”
“เจบ็ กวาน้สี ักรอยเทา กท็ นได ขอใหห มดใจดอี ยา งนี้ตลอดไปเทานนั้ ”
หลอ นบอกใหเ ขานงั่ พักลงตามเดมิ แลวคน ยาในซองบุหรีพ่ ลาสตกิ ของเขาเอง เลอื กชนิด
ทเี่ ปนพวกยาระงบั ประสาทสง ใหกนิ เลือดของเขา บัดน้หี ยดุ สนทิ ลงแลว จากนนั้ อีกประมาณ 10
นาที รพินทรกบ็ อกใหท ราบวา เขาพรอ มทจี่ ะออกเดินทางได
“เสียงที่เกิดขนึ้ ในบริเวณหบุ ซง่ึ มีเขาลอมรอบ บางขณะมนั ก็ลวงหูเรา”
เขาบอก
“ผมคะเนเอาวา เสยี งตัดไม ดงั อยทู างดานน้ี กเ็ ลยต้งั เข็มมงุ มาตามเสียงทเี่ ขาใจ เพ่ิงจะมารู
เอาเดย๋ี วน้เี องวา ฟง ผิด ความจริงมันดงั อยูอ กี ดานหนึ่ง ตรงเชงิ เขาใหญท ่เี ราแยกตามดานชางมา ถา
ตามรอยเสอื รอยทม่ี ันลากศพมา ปานนก้ี พ็ บบรเิ วณทพ่ี วกนัน้ ตดั ไมแ ลว ความประมาทและเชอื่ หู
ตัวเองมกั จะพลาดอยางนแ้ี หละ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

778

และนั่น คือสาเหตุที่พรานใหญ คลําทางผิดพลาดไป ซงึ่ ดารินเพง่ิ จะเขาใจ
“ความเกงเกินไป บางทีมนั กท็ าํ ใหพ ลาดไดเ หมือนกนั นะ คณุ อาจคิดกระมงั วา ถามวั ตาม
รอยเสือ ยอนไปหาตน ทางมนั จะทาํ ใหเสยี เหล่ียมพรานใหญข นาดคณุ สูห ลับตาคาํ นวณแลว ตดั ทาง
ไมได ผลก็คอื เตลดิ เปด เปงไปใหญอ ยา งน”ี้
“ขอสารภาพโดยดี และขออภยั ทท่ี ําใหค ณุ หญงิ ตอ งพลอยเดินเหนอื่ ยเปลา รบั รองวา อกี
ไมเ กนิ ชวั่ โมงหลงั จากนี้ ถายังหาตําแหนงท่ีพวกตดั ไมถ กู เสือขยาํ้ ครัง้ แรกไมได รพินทร ไพรวลั ย
ยอมใหย งิ ท้งิ ”
“ผลัดไวใ หไ ปถงึ กรุงเทพเรยี บรอ ยเสยี กอ นเถอะ รับรองเหมือนกนั วา จะไมย อมใหท า
แบบน้ีเลย”
“ในกรุงเทพกไ็ มย ักกลาทา ”
“กลัวตายเหมอื นกันหรือ?”
“แมผมแกแลว ในโลกน้ีมีผมอยูคนเดยี วเทา นนั้ สําหรับทา น”
หลอ นยิ้ม มองดเู ขาอยา งชนื่ ชมเปนคร้ังแรก ชายผนู ้มี ีความนานยิ มอยใู นตวั อยา งเรนลกึ ก็
ตรงทีเ่ ขาเปนผมู ีความกตัญกู ตเวทีสูงนนั่ เอง เขามักจะเอยถงึ มารดาของเขาอยเู สมอ โดยท่ีเขากอ็ าจ
ไมร สู กึ ตัว มนั เปน อนุสตชิ นดิ หน่งึ ทห่ี ลอนสังเกตมานานแลว
ดารนิ คิดอยใู นใจ แตไ มกลาวเชน ไร

ทง้ั สองเดนิ ยอนกลับเสนทางเดิม ดว ยฝเ ทา ท่เี รง รีบ ในครงั้ นี้หลอนสังเกตเหน็ รพนิ ทรไ ม
มกี ารหยดุ ลงั เล หรือมองคนหาลทู างเหมอื นเมื่อตอนขามา คลา ยๆ จะขึน้ ใจดอี ยูแลว ครึ่งชว่ั โมง
หลังจากนน้ั กม็ าถงึ เชิงเขา ซ่ึงดารินจําไดว า ผานมาแลวครัง้ หนึ่ง พรานใหญน าํ ขน้ึ ไปตามทางดา น
เล็กๆ อนั สงู ชนั ครูใหญก บ็ รรจบกับดา นชางอีกดานหนึ่ง ซ่งึ วนออ มตามไหลเ ขา

แลว เขากช็ ะงกั กกึ ลงอยา งกะทันหนั ตรงตนกระบากใหญตน หนงึ่ ช้ใี หหลอ นดทู ่ีพง
เล็บเหยย่ี วโคนไมใหญ

เศษผา เกา ๆ สดี ํากระดางเพราะการยอ มเปลอื กไมช้ินหน่งึ เทาฝามอื ถูกหนามเลบ็ เหยย่ี ว
เกย่ี วขาด ตดิ อยทู ี่นนั่ !

“ไดหลกั ฐานแลว มันจะตองเปนเศษผา ของพวกตดั ไมค นใดคนหนึง่ ถูกหนามเกย่ี วขาด
ในขณะทเ่ี สอื ลากมา”

ดารนิ รองออกมาเบาๆ อยา งตนื่ เตน
พื้นบริเวณนนั้ เปนกรวดปนหนิ แหง สนทิ รอยตนี เสอื จงึ ไมปรากฏ คงมแี ตร องรอยของ
ซุมไมท ่เี อนลูเปนทาง เพราะมนั ลากเหย่อื และเศษผา ใหเ หน็ เปนประจกั ษพ ยานอยเู ทา นน้ั รพนิ ทร
เร่ิมตน แกะรอยยอนตน ทางจากตาํ แหนง นนั้ ทันที หลังพงรกหา งจากตําแหนง ทพี่ บเศษผา เกย่ี วตดิ
หนามเลบ็ เหยย่ี วอยูเ ขา ไปประมาณ 20 กาว หลกั ฐานกป็ รากฏชัดโดยไมมอี ะไรตอ งเคลือบแคลงอีก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

779

ตอ ไป พมุ ไมบ ริเวณน้ันแหลกเปนแปลง รอยเลือดเปนจาํ นวนมากกองอยูท ่ีนน่ั มีดเหนบ็ เกา ๆ อกี
เลม หนึ่งตกอยใู กลๆ

“เขาคงไมตายคาที่ในทันทีทมี่ นั ลากมา และพยายามตอ สูด ้นิ รนตรงน้ี มันจึงขย้าํ เขาอีก
ครั้ง รอยเลือดกองใหญ และมีดเหน็บนน่ั แสดงถึงการพยายามตอสูเ ปน ครั้งสดุ ทาย”

พรานใหญอ า นเหตกุ ารณจากพยานหลกั ฐานท่เี หน็ อยู ใหห ลอ นทราบดวยสายตาอนั
ชํานาญ ดารนิ หอไหลลงอยางหวาดเสียว เขากม ลงหยบิ มดี นัน้ ข้นึ มาถือตดิ มือไว จอ งมองดกู อง
เลือด ซ่งึ บดั นมี้ สี ดี ําคลํ้าดว ยความสลดใจ

“ตามไปใหถ ึงที่มันเลนงานเขาครั้งแรกเถอะ พวกเขาอาจสรา งปางพกั อยกู ็ได”
หลอ นบอก บงั คับเสียงไมใ หส ั่น!

จากรอยเลือดและรอยของการลากทาํ ใหการสาวยอ นรอยสาํ หรับระยะทางนี้ เปนไปอยา ง
สะดวกยิ่ง เพราะเหน็ ชัดอยแู ทบทุกระยะทศิ ทาง แสดงใหเหน็ วา มันคาบเหย่อื ลงมาจากเขา

ไมเกินสิบนาที นบั จากพบรอ งรอยคร้งั แรก กม็ าถึงบริเวณโปรงโลงเตียนตอนหนึ่ง เห็น
รอยตนไมถูกโคนลม ไวกอนแลวสองสามตน และอกี ไมก อ่ี ดึ ใจหลังจากนั้น ทงั้ สองกเ็ ขา ถงึ สถานที่
ตนแหลง อันบอกไดใ นทันทีวา เสือรา ยแมล กู ออ นจูโ จมเหยอื่ ของมันตรงไหน

ขวานยงั ตกอยทู โี่ คนตนไม ที่ถูกฟนเขาไปไดค รงึ่ หนึง่ ผา โพกศีรษะตกอยูใ กลๆ มีรอยกัด
ฟน และดิน้ รน เลอื ดกองมากมายอยตู รงตําแหนง นั้น มนั ยอ งเขามาเลน งานเขาในขณะทีเ่ ขากําลังฟน
ไมเ พลนิ อยู

ทั้งสองชว ยกนั สํารวจไปรอบๆ เพอ่ื คนหารอ งรอยอืน่ ๆ อีก แตกไ็ มพ บอะไรในบรเิ วณ
น้นั มากกวา ทจี่ ะยนื ยนั ไดอ ยา งเดียววา ชายเคราะหรา ยคนหนง่ึ ในจํานวนสามคน ไดม าตัดไมอยตู รง
ตําแหนงนี้เพยี งคนเดยี วเทา นนั้

“เสือมันคาบไปทีละคน...”
ดารินกลา วอยา งใครค รวญ
“มันเปนไปไมไ ดที่ทั้งสามคนนน่ั จะอยใู นบริเวณเดยี วกนั ในขณะท่ีเสอื จโู จมคนแรก ฉนั
คดิ วา ทง้ั สามคนนน่ั คงจะแยกตัดไมก ันอยูคนละทาง โดยไมร ูก ันเลยวาไดเ กิดเหตุรา ยข้นึ มา ยง้นั
มันจะไมม ีโอกาสฆาเขาไดท ีละคนถงึ สามคนอยา งน้นั คณุ คิดอยางนน้ั ไหม?”
พรานใหญห รต่ี าลง
“คงเปน อยางที่คุณหญงิ วานนั่ แหละครับ แตร ะยะที่ทัง้ สามคนตดั ไมอยู ก็คงไมหางไกล
กันนกั เขาจะตอ งเปน พวกเดยี วกนั นัน่ แหละ แตแ ยกยายกนั ไปทาํ งานอยคู นละแหง คนตอไปเถอะ
ครับ ประเด๋ยี วก็คงพบ สําหรบั ทเ่ี หน็ อยนู เี่ ปน ตําแหนงตน เหตุของหนึง่ ในสามศพนนั่ เทา น้นั ”
ขอ สนั นษิ ฐานนัน้ ถูกตองทุกอยาง เพราะตอ จากนน้ั ไมน าน ตางกค็ น พบบรเิ วณทเ่ี สือจู
โจมเขาเลนงานคนตดั ไมอ กี สองแหง โดยหา งออกไปคนละดา นประมาณหา รอยเมตร โดยระยะที่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

780

หางลบั ตากันออกไปนีเ้ ปนเครือ่ งสรปุ ขอ สันนิษฐานไดอ ยา งแมนยําวา ทัง้ สามศพท่ีถกู สังหารโดย
เสือตวั เดยี วกนั ตา งไมไ ดก ระโตกกระตากใดๆ มาถงึ กนั และกันเลย ทั้งสามศพถกู ลอบเขามาเลน
งานในขณะทตี่ ัดไมเพลนิ ไมร ูสึกตวั ท้ังส้ิน

อีกสองแหงทพ่ี บทีหลัง มปี นแกป วางพิงตน ไมอ ยดู ว ย พรอมกบั ไถบ รรจขุ าวสาร
ประมาณ 3 ลติ ร กระบอกไมไผบ รรจเุ กลือ และเน้ือแหง ยงิ่ กวา นัน้ ยังพบรอยของกองไฟท่ีกอไวห ุง
หาและปางพกั นอน ภายหลังท่ไี ดสาํ รวจอยา งถถี่ ว นพรานใหญก็อา นออกประโปรง

“พวกตดั ไมชดุ นี้มปี ระมาณ 6-7 คนดว ยกันครบั มาตง้ั ปางพักเปนสถานีอยูท่ีนส่ี องสาม
วนั แลว และแยกยา ยกนั ออกไปตัดไมคนละทางสองทาง เสอื เลอื กจูโจมคนท่ีออกไปตดั ไมเพยี งคน
เดยี ว และหางไกลหมอู อกไป มันเลน งานพวกเขาโดยพวกทย่ี งั ไมถูกเลนงานไมร ตู ัวเลยทีละคน จน
ครบสามคน อยางท่เี ราเหน็ มนั คาบไป”

“แลว พวกทเี่ หลอื ละ พากันไปไหนหมดแลว ”
หลอ นถามมาโดยเรว็ จอ งมองดขู า วของอนั เปนหลักฐานทถี่ กู ทิ้งอยเู หลา น้ัน
“สันนิษฐานวา เม่ือมนั เลนงานคนทส่ี ามอนั เปนคนสดุ ทา ย พวกเขาท่ีเหลอื คงจะรสู กึ ตัว
กันขน้ึ อาจมองเห็นเหตุการณ หรืออาจไดย นิ เสยี งรอ ง พวกน้ีมีแตเ พียงปนแกป และกลัวเสอื มาก
พอรสู ึกตัววาเสือมาคาบเอาพวกของเขาไป กค็ งขวัญเสียผละหนกี นั อยา งกะทันหนั แตไมต องสงสัย
เลยครบั พวกเขาจะตองยอ นกลับมาอีก และจะตองตรงมาท่ีนีเ่ ปนแหง แรก ผมเชอื่ แนวาเราจะตอ ง
พบพวกน้นั กอนค่ําวนั น้ีแหละ และไมตอ งเดนิ ตามใหเสยี เวลา เราหยดุ พกั ดกั รออยทู ีน่ กี่ ็ไดพ บเอง
เขาคงถอยไปรวบรวมสมัครพรรคพวกท่ีหมบู านเกณฑก นั มา ขณะทีเ่ ราเดินสาวรอยเทา เขา มายังตน
แหลงนี่ พวกเขาก็อาจพากนั ยกขบวนบายหนามาทน่ี แ่ี ลว อาจจะพบกนั ภายในชวั่ โมงขา งหนาน่กี ็
ได”
แลวเขากย็ ิ้มออกมาอยางแชม ชื่น บุยปากไปที่เสบยี งกรงั ท่ีพวกน้นั ท้ิงไว กลา วตอ มาวา
“เราสบายแลว ครับ โชคดเี หลอื เกินทพี่ วกนนั้ ทงิ้ เสบียงไว มที ้ังขาวสาร เน้อื แหง และ
เกลือพรอม ไมอ ดแลว”
หลอนมองดสู ิง่ ของเหลา นนั้ ดว ยสายตาเศรา ๆ พมึ พาํ
“โธ! นพี่ วกเขาคงจะตกใจกนั มาก จนไมยอมเอาขาวของไปเลย ทง้ิ หมด”
“เขารวู า ถึงยงั ไงพวกเขาก็จะตองยอนมาทน่ี ี่อีกครบั มันไมมคี วามจาํ เปน อะไรทีจ่ ะตอง
หอบกลับไปดว ย ผมเชื่อวา ชมรมของพวกนีค้ งไมห า งออกไปนักหรอก พกั ทานอาหารใหสบาย
เสยี กอน แลว ถา ไมอ ยากจะรออยูท ่ีน่ี เราแกะรอยเขาไปหาหมบู า นเขาเองก็ได เช่ือวาพบกนั กลางทาง
แน”

ดารนิ ทรุดตวั ลงน่งั อยา งเหนอื่ ยออ น ทง้ั เพลียทงั้ หวิ พรานใหญจดั การกอ ไฟหงุ ขาวข้นึ
ในทนั ทนี น้ั เปนการสะดวกอยา งย่ิงท่พี วกตดั ไมทง้ิ เคร่อื งมอื หุงหาไวครบถว น แมจะเปน หมอ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

781

อะลมู เิ นยี มเกา คร่ําครา บุบบี้ ดูทเุ รศเสียยง่ิ กวา ภาชนะท่ีสาํ หรับใสใหส ุนขั กนิ มนั กย็ ังเปนประโยชน
ไดอ ยา งดใี นภาวะเชน น้ี ตําแหนงเนินเขาตรงน้ัน เปน ชยั ภูมิเหมาะท่สี ดุ สาํ หรับการตงั้ ทพี่ กั เพราะมี
ธารนา้ํ ตกเลก็ ๆ ไหลผา นไมหา งออกไปนัก และปาไมท ึบจนเกนิ ไป อันเนอื่ งมาจากตน ไมห ลายตน
ถกู ตัดโคน ลง

ระหวา งทร่ี พินทรงว นอยกู บั การหุงหา ดารนิ เอนตวั ลงนอนพักใตซ ุม เถาวัลย หลอ นเผลอ
หลับไปโดยไมร ูตวั เพราะความออ นเพลยี และมาสะดงุ ต่นื ขึน้ เมือ่ ถูกปลกุ ใหกนิ ขา ว หลอ นยิม้ แหง
แลง รีบลุกขน้ึ โดยเรว็

“ขอโทษ ทฉี่ ันเผลอหลบั ไป เอาเปรยี บคณุ มาก ตง้ั ใจวาจะนอนพักใหห ายเหนื่อยเทา นนั้ ”
“อยา คิดในเรือ่ งไดเปรียบเสยี เปรยี บอะไรอยูเลยครบั เม่ือมีโอกาสก็ควรจะพกั เอากําลงั ไว
ผมดใี จทีค่ ุณหญิงรจู ักใชช วี ิตงายๆ ไดแลว ทานอาหารเสยี ใหเ สรจ็ แลว ผมอยากจะใหค ุณหญิงนอน
เอาแรงไวอกี ”
“แผลของคุณเปนยังไงบาง?”
หลอ นถาม มองไปที่ขอมอื เขา
“คงเรียบรอยดแี ลว ครับ เลือดไมอ อกอีกเลย”
ทง้ั สองลงมือกนิ อาหารดว ยกนั แมจะแรน แคน สกั ปานใด ขาวสุกรอนๆ กับเนือ้ เคม็ ปง ก็
ยงั ดกี วาสองสามม้อื ทผี่ า นมา ตางกินกนั เงยี บๆ โดยไมพ ดู คาํ ใด นอกจากนานๆ ครงั้ ดารนิ เหลือบตา
ขน้ึ ก็เห็นเขามองจับอยูท่ีหลอ นกอนแลวทุกคร้ัง แววตาคนู น้ั ออ นโยนเตม็ เปยมไปดวยความสมเพช
เขาบงั เกิดความสงสารและเวทนาหลอ นเปนอยางยงิ่ ที่ตองตกมาอยใู นภาวะเชน น้ี ความ
นา รกั ของหลอนก็คอื ไมไดป รปิ ากบน แมแ ตคาํ เดยี ว รบั รสู ภาพ และกลมกลนื่ กับส่งิ แวดลอ มไดด ี
เยี่ยมเกินคาด
“เปน อนั วา เราพกั นอนรอพวกตดั ไมอยูทีน่ ด่ี กี วา ถา คณุ แนใ จวา พวกน้นั จะยอ นกลบั มา
อีก”
หลอ นเอยข้ึน ภายหลังจากกนิ อาหารเสรจ็
“เปน วิธที ด่ี ีทสี่ ุดครบั ”
เขาตอบ ขณะท่กี ม หนางว นอยูก บั ปน แกป เกา คร่ําครา ของพวกตดั ไมก ระบอกหนง่ึ ท่ที ิ้ง
อยู หลอ นเขา มาหยดุ ยืนดูดว ยความแปลกใจ พรานใหญเบนลาํ กลอ งปนออกไปพน จากทศิ ทางท่ี
หญงิ สาวเขามายืนอยตู รงหนา ไปเสยี ทางหน่ึงอยางไมป ระมาท เตอื นเบาๆ วา
“อยาเขามาดานปากกระบอกครับ ปน แกป ไมเ หมือนกบั ปน ลกู ซองหรอื ไรเฟลสมัยใหม
มันอาจระเบดิ ตูมตามขึน้ มาเม่อื ไหรก ็ได เทาๆ กับบางทีเหนยี่ วไกแลว กย็ งั ไมย อมลนั่ ”
“คุณจะทาํ อะไรกับเศษเหลก็ สบั ปะรงั เคอันนนั้ ?”
หลอ นสงสัย จอมพรานยม้ิ ออกมานิดหน่ึง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

782

“อยาดหู มนิ่ วามนั เปน เศษเหล็ก กอ นยุคของลูกซองสมยั ใหมห รือไรเฟล สตั วปา และ
แมแตม นษุ ยก ล็ ม ตายดวยตนตระกลู ของปนชนดิ นีม้ านักตอนัก ผมกาํ ลงั สํารวจดูวา มนั พอจะใชก าร
ไดไ หม ถาใชไ ดม นั กด็ ีกวา มือเปลาแนๆ สาํ หรับภาวะอบั จนของเราเชน ขณะน”ี้

“คณุ เคยมีความรูเ กยี่ วกบั ปนโบราณชนดิ นม้ี ากอน จนพอท่ีจะใชม นั ไดห รือ?”
“ก็พอมี สมัยเดก็ ๆ ผมก็เคยเลนปนแกป ชนิดน้มี าบางเหมือนกนั ”
“ฉนั ไมเ ขา ใจกรรมวธิ ีในการสงกระสนุ ตลอดจนปฏิบัติการของมันเลย แลวกไ็ มเคยเห็น
ใกลช ิดมากอนดวย เพิ่งจะมาเห็นนเี่ อง”
ดารนิ วา พจิ ารณาดูปน โบราณกระบอกนนั้ อยา งท่ึงๆ ไมศ รัทธาเลื่อมใสนัก
“มันกห็ ลักเดียวกบั ปน สมยั ใหมนั่นแหละครับ คอื อาศัยนก หรือสิง่ ทปี่ นแบบใหมเ รยี กวา
เขม็ แทงชนวน ไปตีแกป ใหเ กิดประกายไฟ อาศัยประกายไฟไปเผาไหมด ินปน ใหก ลายเปน แกสขับ
ดนั ผลักกระสนุ ออกไป ผิดกันแตเ พยี งปน สมยั ใหม มีลกู กระสนุ ทีป่ ระกอบไวในสภาพเบ็ดเสร็จ ให
ใชบ รรจไุ ดโดยสะดวกเทานนั้ แตป นแกป โบราณนี่ ตอ งประกอบขบวนการของกระสุนขนึ้ เอง...”
แลว เขาก็ชใี้ หห ลอ นดูประกอบคําอธบิ าย
“เร่ิมดวยเทดนิ ปน ตามจํานวนท่ตี อ งการลงไปทางปากกระบอก แลว กรอกลูกปน ตาม
ขนาดท่ตี อ งการเขา ไป โดยใหไ ดด ลุ กบั ขนาดของดินปน เชน ถา จะยิงสตั วใ หญ ใชดนิ ปน มาก
กระสนุ ลกู ปรายทจี่ ะกรอกเขา ไปก็เปนกระสนุ ขนาดใหญ บางทีก็ลูกโดด เมอื่ ใสก ระสุนแลว กใ็ ชใ บ
กาบมะพรา วหรือฝายกระทุง อดั ตามลงไปแทนหมอน จากนัน้ กว็ างแกป ลงไปยงั จานทา ยลาํ กลอง
ตาํ แหนง ทจี่ ะสับลงไปตแี กป เกิดเปนประกายไฟขน้ึ เปลวไฟจะแลบลงไปทางชอ งนมหนู จดุ ระเบิด
ดนิ ขับอัดลูกกระสุนใหพ นออกไป ความยงุ ยากมนั อยทู ี่การบรรจกุ ระสุนนี่แหละครบั ถา ไมช ํานาญ
กวา จะยงิ ไดแ ตล ะคร้งั ก็ชามาก และกะขนาดของดินปนกับสตั วท ี่จะยงิ ไมถ ูก แตส ําหรบั คนชาํ นาญ
แลว ขนาดชา งหรอื กระทงิ เขากเ็ คยยิงลม มาเสยี นักตอ นกั ”
แลวเขาก็ทดลองยกขึน้ ประทบั ดารินทําหนาเบ
“ฉันไมไ วใ จมนั เลยวาจะมีความปลอดภยั ในการยิงไดเ พยี งพอ ลํากลอ งเกา ครํ่าครา เอา
เหลก็ อะไรทํากไ็ มร ู ปลายกระบอกกย็ ังแหวง เหน็ อยนู น่ั กรกุ รอนหมดแลว นากลัวลาํ กลองระเบดิ
ในเวลายงิ ”
รพินทรห ัวเราะ
“ปน แกป มนั กอ็ ยา งนี้แหละครับ จะเอาความปลอดภยั รอ ยเปอรเ ซน็ ตเ ตม็ ไดย ังไง มัน
ข้นึ อยูกบั เคราะหร า ยของคนยิงเองเหมอื นกัน ปะเหมาะใสด นิ ผิดขนาด ระเบิดตมู หนา ตาพงั ปน ปก ็
เคยมี หรือบางทกี ระทงุ อัดหมอนแนน เกนิ ไป และทา ยลาํ กลอ งผุหรอื บอบบางเขา เต็มที พอเหนยี่ ว
ไกตูม แทนทลี่ กู จะแลนออกไปทางปากกระบอก กลับวงิ่ ถอยหลงั เขา หาคนยิงทะลกุ ระบอกตา เขา
ไปฝง อยใู นกะโหลกกย็ งั เคย แตสําหรบั กระบอกน้ี ตรวจดแู ลว เห็นจะไมเปน ไรหรอก คณุ หญงิ จะ
ลองยิงดไู หมครับ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

783

วา แลว เขากส็ งปนกระบอกนน้ั มาใหห ลอ น หญิงสาวรีบสา ยหนาโดยเรว็
“ไม! ใหฉนั ยงิ ขนาด .600 ไนโตรฯ ยงั ดเี สยี กวา ใหย งิ ปน แกป ไรเฟลนนั้ อยา งมากทส่ี ดุ ก็
แคถูกมันถีบหงายหลงั เทานนั้ แตไอปน ชนิดน้ี มนั เหมอื นกับกาํ วตั ถรุ ะเบดิ ไวในมอื แทๆ วา แตน ั่น
ใสก ระสนุ ไวแลวหรอื ”
พรานใหญย ้ิมยิงฟน
“เขาไมเรยี กใสกระสนุ หรอกครับ เขาเรยี ก ‘ประจุ’ ซึง่ มันตรงกบั ความหมายที่สดุ โชคดี
เหลือเกนิ ปน กระบอกนมี้ เี คร่ืองเคราครบ...”
แลวเขาก็ชไู ถสําหรับใสดินดาํ กบั ลกู ปรายใหห ลอ นดู
“ผมประจไุ วแ ลว ใสล กู ปรายขนาดลูกซองชนดิ 9 เมด็ ระยะสกั สามสสี่ ิบเมตร ขนาดเสือ
กเ็ ชอื่ วา คงจะหมอบ แตไมท ราบวาแกปกบั ดนิ ปน ไวดหี รือเปลา ตง้ั ใจวาประเดยี๋ วจะลองยิงดูสกั นดั
ปน ชนดิ นต้ี องเปน ปนทีเ่ ราใชป ระจาํ มอื จนชาํ นาญดี รูทิศทาง แลว ก็ทาํ ดนิ เอง ถงึ จะพบไวว างใจได
ไมเ หมือนกบั ปนสมยั ใหม ซ่ึงถา มือดีแลว หยบิ กระบอกไหนขึ้นมากใ็ ชไ ดในทนั ทีอยา งไดผล”
ดารนิ หวั เราะออกมาอยา งนา ขันๆ
“คุณจะแบกมนั ไปดว ยจริงๆ นะเหรอ?”
“ผมก็บอกคณุ หญิงแลว วา มันดีกวา มือเปลา แนๆ หรอื บางทอี าจจะดกี วาปนส้ันของ
คุณหญงิ เสียอกี ในกรณีหาอาหาร โธ! ดถู ูกปนแกป ไปได จําเปน เขาจรงิ ๆ ผมกเ็ คยใชมาแลว อยา ง
ไดผล”
พลางเขาก็พลอยหวั เราะขนั ๆ ออกมาดวยในทา ทีไ่ มศ รทั ธาของหลอน
“ศนู ยห ลังกไ็ มม ี ฉนั นึกไมอ อก วามันจะยงิ อะไรถกู ไดย งั ไง”
หลอนพูดพลางหวั เราะ
“ก็ยงิ แบบเดยี วกบั ปน ลกู ซองยงั ไงครับ วาดลาํ กลอ งตรงกย็ งิ ไดเลย อาศัยระยะใกลเขา วา
แตจะใหเ ลง็ ยงิ กนั แบบประณตี สง่ั กระสนุ ใหเ ขาเปาหมายเล็กๆ อยางไรเฟล นะ ไมไ ดแ น”
“มนั ถบี มากไหม?”
“ถีบหรอื สะบัดมากนอยแคไ หนก็ขนึ้ อยูกับดนิ ปน ท่ีเราใสเ ขาไปครบั คนไมเคยมากอ นก็
กลัว ท่ีกลัวกเ็ พราะเหน็ ปฏิบัตกิ ารของมนั ที่เปน ไปอยางไมนาจะไวว างใจไดสนทิ นกั ผิดกับไรเฟล
หรอื ลกู ซองสมัยใหม แตถา จะพดู กันตามจรงิ ผมเองกเ็ คยยิงปน แกปมามากเหมือนกัน ไมวา จะ
ประจุดินมากสักขนาดไหน กไ็ มเห็นวา มันจะมแี รงสะทอ นถอยหลงั มากมายแคไหนเลย .375
แมก็ นัม่ ยังถีบแรงกวา เสยี อีก พวกพรานชาวกรุงหลายคนมาแลว ผมลองใหยงิ ไมเ หน็ กลา ยงิ กนั ทกุ
คน บอกเปนเสียงเดียวกนั แบบคุณหญงิ นนั่ แหละครบั คือวา ใหย งิ ไรเฟลขนาดหนกั ๆ เสยี ยังดีกวา
ใหยงิ ปน แกป ”
หลอ นพยกั หนายิ้มๆ บอกมาวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

784

“เอาเหอะ เมอ่ื อยากจะแบกไปดวยก็ตามใจ ฉนั ไมขัดคอคณุ หรอก แตตกลงกันกอนนะ
เวลาจะยิงอะไรบอกใหฉนั รตู วั ลวงหนา ดว ย”

“ทาํ ไม?”
รพนิ ทรงงบาง
“ฉนั จะไดถ อยหา งออกไปตัง้ หลกั หาตน ไมห ลบไวกอ นนะซิ เผอ่ื มนั ระเบิดตมู ขน้ึ มา”
พรานใหญทาํ หนา พิกล บน อะไรอุบอิบอยใู นลําคอ

ดารนิ หมนุ ตวั กลบั หันสวนหลังใหเ ขา ปลดกระดมุ เสื้อออกหมด หนา ของหลอนหนั ไป
ทางชะงอนเขาน้ําตก ซง่ึ ไมห างออกไปนกั มองเห็นพวกเฟรน และกลว ยไมชอมุ สดช่ืน ลมปา กลาง
เท่ียงอันรอ นระอเุ ปา เสน ผมและชายเสื้อของหลอ นปลวิ ไสว เห็นแผน หลงั สคี รีมบางสว นเจดิ จา
วับแวมออกมาจากรอยขาดวนิ่ ของเส้ือทางดา นหลงั

“คณุ นอนพกั ทีน่ ่กี ็ไดน ะ ระหวางทีฉ่ นั อาบนํา้ ”
เสียงเรยี บๆ บอกมาเบาๆ แลว รา งน้ันกอ็ อกเดนิ ตรงไปทธี่ ารน้าํ ตก รพนิ ทรมองหลอ น
หางออกไปเลก็ นอย กค็ วาปน แกป เดนิ ทอดนอ งตามมาชา ๆ มาทนั กนั ท่บี ริเวณโขดหินรม ร่ืน ดาริน
ลงนัง่ กับแผน หินเรยี บราบตอนหนึง่ กําลงั ถอดบูต ออก พอเห็นเขาเดนิ เขา มาใกล หลอนกเ็ บี่ยง
ดา นขา งให เพราะขณะน้ีดมุ เสอ้ื ลาสตั วดา นหนา ถูกปลดแบะออกหมด แตเสื้อตัวนน้ั ก็ไมช ว ยอํา
พรางผวิ ของหลอ นไดมากนกั เพราะมันกะรงุ กะรง่ิ อยกู อ นแลว สขี างสวนบนโปรง โลงลออตาขน้ึ
ไปสูเ นนิ ตระหงานเตง ต้ังของภเู ขาสงี าเกือบคร่ึงคอ น หลอ นหมดศรัทธาที่จะปดปอ ง เทาๆ กับท่เี ขา
ก็หมดศรัทธาที่จะกลา วเตือน โดยเฉพาะอยา งย่ิงในเวลาทหี่ ลอนปรารถนาจะอาบนํา้ เชนน้ี
“ใหผ มนั่งเฝาใกลๆ คุณหญงิ ดกี วา รบั รองดว ยเกยี รติของรพนิ ทรว า จะไมมอง”
เขาบอกดว ยเสยี งเรียบๆ เชน กัน ทรุดตวั ลงนัง่ หนั หลังให เสียงหลอ นหวั เราะแผว เบา
“ฉนั รูวา คุณรําคาญในเรอื่ งการอาบนํ้าของฉันมาก และฉนั ก็ไมอ ยากจะใหค ณุ ลาํ บาก”
“ความจริงมนั กไ็ มลําบากอะไรสกั นดิ ถา หากวาคณุ หญงิ เปนเพศเดยี วกับผมเสยี อยา ง
เดียวเทา นนั้ มนั เปน การทารุณจิตใจกันไมใชน อ ยไมใชห รอื ครับ ที่พรานนําทางตอ งทาํ หนาท่เี ฝา
นายจางสาวสวยเปลือยรา งอาบน้าํ ”
“ถาจติ ใจของพรานคนนน้ั เจริญเสยี อยา งเดยี วเทา นน้ั กไ็ มเห็นมอี ะไรเปนอาชญากรรม
สกั นิด และถาคุณแนใ จวาคณุ มจี ิตใจเจริญถึงขีดแลว คณุ จะหนั มาทางฉนั กไ็ ด มีอะไรแปลกนกั หรือ
สาํ หรับรางเปลอื ยของมนษุ ยเรา ถาเรามองใหล ึกลงไปถงึ แกนแทของความจรงิ ”
รพนิ ทรเปา ลมออกจากปาก
“คุณหญงิ พูดเหมือนทฤษฎขี องพวกอาบแดด”
“ไมใชเหมือนหรอก รูไวเ สยี เลยกไ็ ดว า ฉนั เปน สมาชกิ กติ ติมศกั ดข์ิ องนิคมอาบแดด คา ย
ฟลอริดา นาตรู ิสท ปารค ในสหรัฐฯ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

785

จอมพรานสะดงุ สุดตวั แลว น่ังตวั แขง็ ท่ือ เยน็ เฉยี บไปถงึ ไขสนั หลงั มเี สียงหวั เราะเบาๆ
เหมอื นจะขบขันในอาการของเขา เสียงปลดเปลอื้ งเสอ้ื ผาลงกอง จากนนั้ กเ็ ปนเสยี งลงไปแชอยูใ น
ธารน้ําตก หา งจากทางดานแผนหลังของเขาเพียงแคเ อื้อม

“กลบั ขึน้ ไปนอนพักเสยี ทป่ี างโนน เถิดไป ท้งิ ปนสน้ั ไวใ หฉ นั ตรงนน้ั แหละ อยาใหฉัน
เปนตน เหตทุ ารุณจิตใจอะไรคณุ นกั เลย”

“พวกอาบแดดนี่ เขาไมแครว า ใครจะเหน็ รางเปลือยของเขาใชไ หมครบั ?”
เขาพมึ พาํ ออกมาดว ยเสยี งกระซบิ กไ็ ดร ับคาํ ตอบวา
“ใช! แตตองหมายถึงสมาชิกอาบแดดดวยกนั เอง ไมใชพรา่ํ เพรอ่ื ทวั่ ไป มนั เปนชมรมของ
การฝก จิตขน้ั สงู สดุ เพ่อื ใหม นษุ ยเ รารจู กั การปลง ทกุ เพศทุกวยั ควรจะมโี อกาสหนง่ึ ทสี่ ังคมรว มกนั
ไดโดยไมมสี ญั ชาตญาณแหง เพศเขา มาเกยี่ วของ นน่ั คอื ที่มาของนคิ มอาบแดดทีค่ นสว นมากยงั ไม
เขา ใจวตั ถปุ ระสงคแ ทจ ริง และพากนั ประณามอยา งอวิชชา”
“อะไรทําใหคณุ หญิงสนใจ จนถงึ กับเขา ไปเปนสมาชกิ ของพวกนน้ั ”
“ความอยากรอู ยากเหน็ อยากทดลองนะซิ ทาํ ไม ส่ิงทฉ่ี นั บอกคุณน่ี ทําใหค ณุ ช็อกทีเดียว
หรอื ?”
“หวั ใจเกือบหยดุ เตน ทีเดยี วแหละ!”
“เหน็ เปน สิ่งชว่ั รา ยเลวทรามกระมัง”
“หามิได”
“แลว ยังไง”
“คิดไปไมถ งึ ราชสกลุ สาวสวย...แพทย. ..นกั มานษุ ยวทิ ยา...นักผจญภยั ...นกั อาบแดด...
กบั นายบองตนั คนหนง่ึ กลางปาเปลีย่ ว...”
เสยี งรพินทรพ มึ พาํ เหมอื นกบั รําพงึ กับตนเอง น่งั เอาคางวางไวใ นระหวา งซอกเขาทงั้ สอง
เหมอ มองดูสายน้าํ ท่ีไหลเซาะหนิ อยูรกิ ๆ
“บอ งตันไมก ลวั กลัวจะไมใ ชบองตันนะซ”ิ
มีเสียงยอ นมาเบาๆ พรอมกนั เออื้ งผึ้งเปย กน้าํ ชอหน่งึ กป็ ลวิ มากระทบกน หลังของเขา
รพนิ ทรเก็บขนึ้ มาแกวง เบาๆ ในมอื
จากนัน้ กเ็ ปนความสงบเงยี บของดงไพรรอบดาน

ครใู หญตอ มา เขากร็ องเตอื นหลอ นเบาๆ ใหข ึน้ แตไ มไ ดย นิ เสยี งตอบ หรอื การ
เคลื่อนไหวในธารนํา้ เบื้องหลงั อยางใดเลยทัง้ สน้ิ จงึ หันกลบั มาโดยเรว็ แลวงงงนั ไปชว่ั ขณะ

นายจางสาวสวยของเขาอันตรธานไปเสยี แลวพรอมกบั กองเส้ือผา พรานใหญกราด
สายตารวดเรว็ ไปรอบดา น คร้ันแลว ก็ไดย นิ เสียงหวั เราะเบาๆ มาจากเบ้ืองหลัง หันขวบั ไปจงึ พบ
เจาของเสยี งยนื ยม้ิ อยูขางโขดหินใหญ เสอ้ื ผา ชุดเดมิ เปย กชนื้ ไปดว ยนา้ํ จากตวั ในออ มแขนหอบเตม็

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

786

ไปดวยชอกลวยไมปา หลอ นรวดเรว็ เหลอื เกิน อาบนํา้ เสร็จและวกออ มกลบั มาปรากฎตวั ทาง
ดานหลงั เขาอยา งเบากรบิ โดยไมรูต วั เลย

“โลง อกไปที นึกวาเสือคาบไปเสยี แลว ”
“ตรงกนั ขา ม คิดวาถา เสือมนั คาบฉนั ไปเสยี ได คุณควรโลง อกย่ิงกวา น้”ี
แลวหลอ นก็ออกเดินกลับขึน้ มายงั บรเิ วณปางพักของพวกตดั ไมท นี่ ั่งพกั หุงหากนั เมอื่ ครู
นี้ แตแ ลวก็ชะงักกกึ อยางกะทันหนั ทีซ่ ุมไมปากทาง รพนิ ทรเรง ฝเ ทามาทนั พอดี อาการหยดุ อยา ง
ปจจุบันทนั ดว นของหลอน ทําใหเ ขาเดนิ มาปะทะเบ้ืองหลงั เพราะไมท นั รตู วั
เกงสามตัวเดินยองกม ๆ เงยๆ เก็บดอกมะคา โมงทีห่ ลนอยกู ลาดเกลอื่ นโคนตนกนิ ใกลๆ
กบั บรเิ วณปางพกั ของพวกตดั ไม มนั คงจะออกมาจากดง ขณะท่ดี ารนิ และรพินทรล งไปยงั ชะงอ น
นํา้ ตก พรานใหญต าเปนประกาย ร้ังแขนหญงิ สาวใหไ ปอยูขางหลงั เขา แลว คอ ยๆ งางนกปนแกป ท่ี
ตดิ มอื อยู ยกขึน้ ประทบั เล็งยงิ ไปยงั ตวั ใหญท ี่สุด หนงึ่ ในจาํ นวนสามตวั นน้ั ดารินตบหลังเขาไวเบาๆ
เปนเชิงหาม แตรพนิ ทรกระซิบบอกมาโดยไมยอมลดปน
“อาหารจําเปน ทสี่ ุดสาํ หรบั เราในยามน้คี รับ”
แลวเขาก็เหนย่ี วไก เสยี งปน แกประเบดิ บึมในลักษณะคลา ยๆ กบั เสยี งปนลูกซอง ควัน
ตลบมัวไปหมด พอควนั จาง...ส่ิงท่เี ห็นกค็ อื เกง เคราะหรายตวั น้ันหงายทองดนิ้ พราดทรุ นทรุ ายอยู
กับพ้นื พรานใหญหันมายิงฟน ยมิ้ กับดาริน
“ผมนึกวาคณุ หญงิ จะว่งิ ไปต้ังหลกั หาตน ไมหลบอยางทบี่ อกเสยี อีก เปนอนั วาปนกระ-
บอกนใี้ ชก ารไดแ นน อนครับ ยิงแลว ลํากลองไมร ะเบิด หรือกระสุนวิง่ ถอยหลงั ซํา้ ยงั ฉมงั ดไี ม
หยอก”
หลอ นยิ้มเลี่ยนๆ ยกั ไหล ไมต อบวา กระไร

ท้ังสองเดินตรงไปยังซากของเกงท่ถี กู ยิงลม โดยเรว็ แตแ ลวกอนท่จี ะถึงนน่ั เอง ตา งก็
หยดุ ชะงกั กกึ ลงกับที่อกี ครง้ั หน่ึง

เสียงปน นดั หน่ึงระเบิดกึกกอ งสะทา นปา กังวานแวว มาแตไกล โดยยงั ไมสามารถจับ
ทศิ ทางไดถ นดั วา มันดงั มาจากดานใด ทั้งสองมองดตู ากนั หมดความสนใจกับเกง ตวั นั้นในทนั ที

“เอะ ! ถาหฉู ันฟง ไมผดิ รูสึกวาเปนเสยี งไรเฟล นะ”
ดารนิ รอ งอยางตื่นเตน จบั แขนเขาไวบบี แนน โดยไมรสู กึ ตัว รพนิ ทรเ มม ปาก ขมวดค้วิ
โสตสมั ผัสของ ม.ร.ว.หญงิ คนสวยไมผดิ ไปแนนอน เพราะเขาเองกต็ ระหนกั ไดด วี า มันคือเสยี งไร
เฟล ขนาดใหญ ไมใชป นแกป หรอื ปนลกู ซอง
“สงสัยวาจะเปน พวกเราเสยี แลว ละครับ”
เขาพดู อยา งยนิ ดี หร่ีตามองออกไปยังขนุ เขาและปาใหญสลบั ซับซอน ซงึ่ สงสยั วาจะเปน
ท่ีมาของเสียงปน แลวหันมาทางนายจางสาว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

787

“ขอลกู ปนส้ันจากคุณหญงิ สกั สามนัดซคิ รับ ยงิ ข้นึ ฟา ทอดระยะหางกนั สามนัด”
หลอนเขา ใจไดท ันทีในการบอกของเขา ดงึ ปนสั้นออกจากซองชูเหนอื ศีรษะ แลว เหน่ียว
ไกปลอยกระสุนออกไป โดยเวนระยะหา งกันเลก็ นอย สามนัด และน่ันคือสญั ญาณเรยี กตามกติกา
ของนกั เดนิ ปา เสยี ง .357 ดังแหลมกึกกอ งสะทอนกงั วานไปท้ังภเู ขา
อดึ ใจเดยี วก็มเี สียงไรเฟลตอบมาสามนัดเชน กนั กังวานเสยี งของมันแวว มาจากหลงั เขา
ไกลลบิ
หญงิ สาวรองล่ันออกมาดว ยความดีใจจนลมื ตวั
“ไชโย! พวกเราแนแลว !”
ใบหนา ของหลอนแดงกํา่ ดว ยความตน่ื เตน ปตใิ จเหลือทีจ่ ะกลา ว พรานใหญย ิม้ เลก็ นอย
เขาเองกต็ น่ื เตน ยนิ ดไี มน อ ยไปกวาหลอน
“ครับ พวกเราแน แตจ ะเปน ใครเรายังเดาไมถ ูก คุณชาย คุณไชยยนั ต เกิด หรือแงซาย อาจ
เปน คนใดคนหนึง่ หรอื อาจท้ังหมด”
คําพดู อยา งรอบคอบระมดั ระวังของเขา ทาํ ใหห ญงิ สาวชะงกั งนั ไปอกี ครงั้ แววปตจิ างลง
เลก็ นอ ย กระสบั กระสา ย
“จริงซนิ ะ เราไมม ที างจะทายถกู ไดเลยวา เจา ของเสียงปน ท่ีตอบเรามาเปน พวกเราคนใด
คนหนงึ่ กนั แน ฉนั รอนใจเหลอื เกนิ เสียงปน ทต่ี อบเราดังมาจากหลงั เขาไมใ ชห รอื ?”
“ครบั ”
“หา งสกั เทา ไหร คาํ นวณถูกไหม”
“ไมนอยกวา 3 กิโลเมตรครบั แตไ มเ กินกวา 5 ถา เขามงุ มาตามทิศทางเสยี งปนของเราได
ถกู ตอง กค็ งจะไดพบกนั ภายในสองชว่ั โมงนีแ่ หละ”
“เราจะเอายงั ไงกันด”ี
ดารนิ พดู โดยเร็ว กดั ริมฝป ากหนั ไปรอบๆ
“เดนิ สวนเขาไปหาเขา หรอื วา จะรออยทู ่นี ”่ี
“ผมคดิ วา วธิ ที แ่ี นน อนท่ีสดุ กค็ อื รออยทู ีน่ ค่ี รบั กอไฟขนึ้ สุมควันใหเ ปนทสี่ งั เกตของเขา
พอเหน็ ควนั ไฟ เขาจะจบั ทศิ ทางไดถ ูกเอง ถา เดินสวน อาจคลาดกันได”
วา แลว พรานใหญก ็จดั การกอ ไฟขึ้นโดยเร็วเปนกองใหญ ตัดกิง่ ไมส ดสุมเขา ไปเพอ่ื ให
เกดิ ควนั ดารนิ กลุ ีกุจอเขา ชว ยเขาอยา งวอ งไว แลว พนมมอื ขน้ึ พึมพาํ ออกมาดงั ๆ
“เจาประคุณ เจา ปาเจา เขา ถา ศักดส์ิ ทิ ธิจ์ ริง ขอใหพวกเราอีกส่ีคนที่พลัดพรากไป จงมาพบ
กนั โดยพรอ มหนา อยาใหม ใี ครขาดหายไปเลยสักคนเดยี ว กลับไปถงึ แคมปใหญเมอื่ ไหร จะขอแก
บนดวยสกอตซท งั้ ขวด”
รพนิ ทรกดั ริมฝปากกลน้ั หวั เราะจนหนาแดง ทเ่ี หน็ แพทยหญิงนกั วิทยาศาสตรสาว ผูไม
เคยเชอื่ สงิ่ ใดมากอน นอกจากสูตรของเคมี ลงทุนพนมมือข้นึ บนบานศาลกลาว

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

788

“ถางน้ั ก็เห็นจะมีหวังแนครบั เจาปา เจา เขาแถบนท้ี รงโปรดเหลา ฝร่งั เสียดวย”
หลอนหนั ขวบั ไปทางเขา แลว ยิ้มกระดากๆ ถามเบาๆ วา
“คณุ รูไ ดยงั ไง?”
“ทา นเคยมาเขา ฝนบอกผมอยบู อ ยๆ เจา ปาโปรดสกอตซว ิสกี้ สว นเจาเขานั้นคอบร่นั ดี ถา
ยงิ่ ไดเ คอวัวซิเยร ย่งิ รีบรบั บนทันท”ี
ดารนิ อดหวั เราะออกมาไมไ ด สหี นาชนื่ ขึ้น ทรดุ กายลงน่ังกอดเขาริมกองไฟที่กาํ ลงั สง
ควนั โขมง ลอยเปน กอนขนึ้ เบ้อื งสูง ในระหวางทพ่ี รานใหญส มุ กงิ่ และใบไมสดทบั ลงไปเปนภเู ขา
เลากา
“อยา พูดเลน นา ฉันทุรนทรุ ายใจอยา งไรบอกไมถูก ทแี รกกด็ ใี จเมอื่ รวู า เปน พวกเราแน
แตพ อมานกึ ขึ้นไดอยา งทค่ี ณุ วา จะเปน พวกเราคนใดยงั ไมรชู ัด กก็ ลับยิ่งทาํ ใหก ลุม อาจเปน แคแ ง
ซายหรือเกิด คนใดคนหนงึ่ กไ็ ด และพอมาพบเราแลว กย็ ังมีภาระหนกั กังวลที่จะตองตามพใี่ หญก ับ
ไชยยนั ตอ กี ซง่ึ มนั ไมท าํ ใหส บายใจไปได”
“ผมบอกคณุ หญิงแลววาจะอยา งไรเสีย วนั นเี้ ราจะตองไดข าวพวกเราแนๆ จากนิมิตทเ่ี จา
ปา มาสาํ แดงกายใหค ณุ หญงิ เห็นเมอ่ื คนื และอยากจะเชือ่ ดวยซํา้ วา คงไมใชเ พยี งแคค นใดคนหนึ่งใน
จาํ นวนส่คี นของพวกเราเทา นน้ั ทีย่ ิงปน ตอบเรามาเมอื่ ครนู ี้ สงั หรณว า จะเปน ทัง้ คณะนน่ั แหละ
คณุ หญงิ บนไวเ มอ่ื กนี้ ี้ถกู ตอ งแลวครบั ผมเองกน็ กึ ภาวนาบนบานอยา งคุณหญิงเหมอื นกนั เพยี งแต
ของผมเปนเหลาโรงยสี่ บิ แปดดกี รเี ทา นน้ั เพราะผมไมมเี หลา ฝร่ังจะบนอยา งคุณหญิง”
วาแลวเขากห็ วั เราะ
“น่เี ราตองยิงปน บอกตําแหนงใหเ ขารอู กี ไหม?”
หลอนถามอยางกระสับกระสา ยรอ นใจอยูเชน เดมิ
“ไมจําเปน หรอกครับ นอกจากเขาจะยงิ ถามมาจงึ คอยตอบ ผมคิดวา เขาคงจะสังเกตเหน็
ควันไฟไดใ นไมช า นี้ ครั้งแรกที่สุดผมคดิ วา เสยี งปน ทผ่ี มยงิ เกง เมื่อตะกนี้ ้ี จะตองดังแวว ไปถงึ เขา
และเขาคงสงสยั จึงทดลองยิงตอบมานัดหนง่ึ เชิงหยงั่ ถาม พอเราสง สัญญาณแนช ดั ไปสามนดั เขาก็
ตอบมาสามนัด เปนความหมายวา รูก นั แลววา จะเปนใครไปไมไดเ ปน อันขาด นอกจากพวกเราที่
หลงพลดั กันไป ขณะนเี้ ขาคงจะบา ยหนา ตามเสยี งปน มาแลว ”
“ถาเปน พ่ีใหญห รือไชยยันตค นใดคนหน่งึ อาจตามเสียงปนไมถกู ก็ได”
ดารนิ พดู ออ ยๆ อยา งกงั วล รพินทรย ้ิม โคลงศรี ษะชาๆ ปลอบใจมาวา
“ไมตอ งวติ กหรอกครับในขอ น้ัน ควนั ไฟท่เี รากอ ขึ้นน่ี จะเปน เครอ่ื งหมายใหตามได
ดกี วา เสยี งปน เสียอกี และถา หากเขายังไมแ นใจ เขาอาจยิงถามมาอีก อยางไรก็ตาม ภายในหนงึ่
ช่ัวโมงหลงั จากนี้ ถา อะไรๆ ยงั เงียบอยู เราจะเปนฝายออกตามเอง ลงอยูในระยะไดย นิ เสยี งปน แบบ
นีก้ ส็ บายแลวครับ ไมพ ลาดแน! ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

789

พรอมกบั พูด พรานใหญแ ยกกองไฟออกมาอกี กองหนงึ่ เปนไฟหุงหา จัดการตง้ั ขา ว แลว
ลากเกงตัวนนั้ มาถลกหนงั ชําแหละอยา งวอ งไว ดารนิ กะพรบิ ตามองอยา งสงสัย ถามวา

“น่นั คุณยงั มีแกจิตแกใจท่ีจะหุงขาวกนิ อีกหรือ ท้งั ๆ ท่เี รากินกนั ไปเมือ่ ช่วั โมงท่ีแลว
น่เี อง”

ก็เหน็ อกี ฝายหนงึ่ เงยหนา ข้ึนยมิ้ แลวตอบเรยี บๆ วา
“เราสองคนอิม่ และสบายแลวครบั แตพวกของเราคนใดคนหน่งึ หรอื ท้งั หมดท่ีกาํ ลังจะ
บายหนาตรงมาท่ีน่ี จะตอ งเหนด็ เหน่ือยหวิ โซมาทเี ดียว เขาจะพบเราและอาหารรอคอยอยูพรอมอยู
แลว ”
ดารินเพ่ิงจะนกึ ขน้ึ มาได จอ งดเู ขาดว ยความพิศวง ชายผูน้เี ปนหลักประกันอันอบอุน
ปลอดภยั สาํ หรับทุกคนไดอ ยางจริงแทแ นน อน ภายในอาณาจกั รพงไพร
“คุณรอบคอบดีเหลือเกนิ ฉันลืมเสยี อยางสนทิ ”
หลอมพึมพาํ แลว ก็ตรงเขา มาชว ยเขาจดั การยา งเน้ือ

ทงั้ สองคยุ กันเบาๆ ถึงพรรคพวกทก่ี ําลงั จะบายหนา เขามา โดยยังไมส ามารถคะเนไดถ ูก
วา เปน ใครกันแน ตางยอนระลึกไปถึงเหตกุ ารณในขณะท่ีน้ําปา ซัดกระหนา่ํ อยา งจโู จมเขามาในคนื
นน้ั จนเปน ผลใหต องกระจดั กระจายพลัดพรากไปคนละทิศละทาง ราวกบั ถกู บันดาลดว ยอํานาจ
อาถรรพณกลน่ั แกลง จนเขาและหลอ นตางฟน ข้ึน พบตนเองรอดชีวติ อยูห างจากสถานท่ีเกดิ เหตุไม
นอ ยกวา 30 กโิ ลเมตร ในลกั ษณะปลอดภัยราวกบั ปาฏหิ ารยิ  โดยแทบจะไมม ีอะไรเหลอื ตดิ ตัวอยู
เลย แลวพรรคพวกอกี ส่คี นนัน้ เลา จะตกอยูในสภาพใดบาง แตอยา งนอยทส่ี ดุ ในขณะน้ี เทา ที่
สามารถจะรูไ ดช ัดกค็ ือ หนง่ึ ในจาํ นวนส่ีทพ่ี ลดั พรากไป ก็ยงั มไี รเฟล ตดิ มอื อยูดว ยจากเสยี งท่ียิงตอบ
มา

“ผมวา ดีไมด อี าจมีเราเพยี งสองคนเทานน้ั ทถ่ี กู กระแสนาํ้ พัดมาไกลทส่ี ุด สว นพวกเราอกี
สคี่ นคงจะรวมกลมุ กนั อยใู กลๆ บรเิ วณทเี่ ดิมนั่นเอง และขณะนีก้ ลับเปนฝา ยออกตดิ ตามหาเรา”

“ถาเปนอยางทคี่ ุณวา น่ี ก็นับวาพวกเราท้ังหมดโชคดีทส่ี ดุ ฉันกลวั วาอกี ส่คี นพวกเราจะ
ตางพลดั กันไปคนละทศิ ละทาง มหี วงั ตอ งตามคนหากนั ทลี ะคนๆ โดยยังทายอะไรไมถูก ซึ่งถาเปน
อยา งนัน้ ละก็ แยท เี ดยี ว”

“ถึงอยางไร เราก็พบความหวังไปในทางทดี่ ีแลว ครบั รอใหเ ขามาถึงทน่ี เี่ สยี กอนเถดิ แลว
เราจะรวู ามใี ครอีกบา งท่จี ะตอ งตดิ ตาม”

คร่ึงช่วั โมงตอ มา ระหวางทรี่ พนิ ทรกาํ ลังรนิ นํ้าขา วเทใสก ระบอกไมไ ผอยู กม็ ีเสยี งปน ดงั
กอ งขึน้ อกี ครง้ั หนึ่ง คราวนี้มนั ดังอยบู นลกู เขาใกลๆ น่ีเอง ดารนิ ลกุ พรวดขนึ้ ยืนรอ งออกมา

“เขาตามเขามาถูกทางแลว เสยี งปน ดงั อยใู กลๆ นเ่ี อง”
“ถา ไมใชค ณุ ชายก็คณุ ไชยยนั ต หรือมา ยกท็ ั้งสองคนเลย ผมกลา ทา พนนั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

790

พรานใหญบ อกโดยเรว็ ตาเปน ประกาย ดารนิ หันขวับมา
“อะไรทําใหคณุ แนใ จอยา งนน้ั ?”
“คุณหญงิ ไมส งั เกตเสียงปน หรือครบั คราวนีม้ นั ไมใชไ รเฟล แลว แตม ันเปน ปน สัน้ และ
คงจะเปน .44 แมก็ น่มั ท่ีตดิ อยขู า งเอวตลอดเวลาของทง้ั สองคนนน่ั เกดิ กับแงซายไมมปี น สั้น คงจะ
เหน็ วาใกลเขามาแลว เปน ระยะทเี่ สียงปน สั้นก็ไดย นิ ถนัด จึงใชป น สั้นยิงเรยี กแทนที่จะใชไ รเฟล
เพราะตอ งการประหยดั กระสุนไรเฟลไว”
ดารนิ ขมวดคว้ิ หลอ นไมทันสังเกตเสียงปน เมอ่ื สกั ครนู ี้ วามันเปน ชนดิ ใดเพราะอารามดี
ใจ จงึ ยิงขน้ึ ฟา เปนการตอบไปอีกหน่งึ นดั ไมถึงอึดใจกม็ เี สียงปนระเบดิ กอ งตอบยอ นมา จรงิ ของ
รพินทร มนั เปนเสียงปนสน้ั นน่ั เอง หญงิ สาวใบหนาแดงเรือ่ ย้มิ ออกมาทงั้ น้ําตาทค่ี ลอเบา เสยี งส่ัน
เครือ
“ใชแ ลว ถาไมใ ชพีใ่ หญกไ็ ชยยนั ต เพี้ยง! ขอใหเ ปนทั้งสองคนนนั่ พรอ มกันเลย สวรรค
ทรงโปรดแทๆ !”
“ไมใ ชสวรรค แตเ จาปา ผอู ยากจะเสวยสกอตซว ิสก้ีของคุณหญิงตะหาก”
เขาคา นมาอยางหนาตาย
เพยี งสิบนาทหี ลังจากนนั้ กม็ ีเสยี งกโู หวกเหวกเขามาเอ็ดอึงไปหมด ประสานกนั หลาย
เสียง พรานใหญกบั หญงิ สาวหันมามองตากนั เองอยา งตน่ื งง
“เอ...มากนั แยะทเี ดยี วครับ ไมใชเพยี งสีค่ นของพวกเราเทานั้น อยา งนอยก็ไมตาํ่ กวา สบิ
ขึ้นไป”
“นั่นซิ แปลกจงั เสียงหลายคนเหลอื เกนิ น”่ี
หลอ นกะพริบตาถๆี่ ประหลาดใจไปหมด

เสยี งกูดังใกลเ ขา มาเปน ลาํ ดบั ในท่สี ุดกไ็ ดย นิ เสียงฝเ ทาหลายคบู ุกสวบสาบอยา งหนกั
ทา มกลางความงุนงง ทายเหตกุ ารณไมถกู ของทัง้ สองผูเฝา รอคอยอยูดว ยความกระสบั กระสา ย ครนั้
แลวอึดใจนน้ั เอง เงาของคนกลมุ ใหญก ็โผลลบั สนั เนนิ ลงมาเปนขบวน พอเหลอื บเห็นในพริบตา
แรก ดารินก็อทุ านลัน่ ออกมาดว ยความดใี จจนบอกไมถกู

นําหนา ขบวนอนั มอี ยูไมนอยกวา 20 คนกลุมน้นั คือ เชษฐา และไชยยนั ต ตอมาคือแง
ซายและเกิด ซ่งึ เดินแถวเรียงสามมากบั กะเหร่ียงสูงอายคุ นหน่งึ เบือ้ งหลงั ที่ตามมาเปนพรวนเปน
ชายฉกรรจชาวเขา มีปน ผาหนา ไมอ าวธุ ครบมอื สิ่งที่เหน็ ชดั กค็ อื เชษฐา ไชยยนั ต เกิดและแงซาย มี
ไรเฟลประจาํ มือของตนมาแลว ทไ่ี หลยงั สะพายกนั ไวค นละกระบอก ซงึ่ ไมมปี ญหา กระบอกหนึง่
จะตอ งเปน ปน ของดารนิ และอกี กระบอกหนึ่งกค็ อื ปนของรพนิ ทรอ ยางแนน อน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

791

ระหวา งทด่ี ารนิ วง่ิ ถลาปราดออกไป เชษฐากบั ไชยยันตก ว็ ่งิ สวนลงมา ทั้งสามพบกันแลว
กอดกันแนน ดวยคําพดู ทกั ทายที่ตา งฝา ยตา งฟงไมไ ดศ พั ท ทามกลางวงลอมของพวกกะเหรย่ี งท่ี
ตามมาดวย

อึดใจตอมา ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธ์ิ คลายมอื ออกจากการโอบกอดนอ งสาว หันมาทาง
พรานใหญ ความตนื่ เตน ในขณะน้นั ทําใหต างฝายตางยังพดู อะไรออกมาไมได ราชสกลุ หนุม
หัวหนา คณะเดนิ ทาง จับมอื เขาบบี กระชบั แนน ในขณะท่ีไชยยนั ตกต็ รงเขาโอบไหล

“ขอบคณุ สวรรคที่ท้ังคณุ และนอยปลอดภยั เรยี บรอยดี ผมกับไชยยันตว ิตกเปน ทกุ ขเสยี
แทบแย”

เชษฐากลาวขน้ึ เปน ประโยคแรก
“ผมกับคุณหญงิ ก็เชนเดยี วกันครบั เปน หวงคณุ ชายกบั คุณไชยยนั ตจ นบอกไมถูก โชคดี
เหลือเกนิ ที่พวกเราไมม ีใครไดรบั อนั ตรายมากนกั และตามพบกันในระยะเวลาอนั รวดเร็ว พรอม
หนาอกี คร้งั ”
รพนิ ทรพดู ปนหัวเราะ แลว หนั ไปตอบคาํ ถามไชยยันต ตลอดจนสาํ รวจดูเกดิ และแงซาย
ซ่ึงยนื ยมิ้ อยขู างๆ คําถามของแตละฝายรอประดงั อยคู บั คัง่ อนั ตอ งการคาํ อธบิ ายซ่งึ กันและกนั อยา ง
มากมาย แตยงั ไมอ าจกระทาํ ไดในเวลาแหง ความตืน่ เตน ยนิ ดีเชน น้ี
ทันใดน้นั กะเหรย่ี งเฒา ลกั ษณะเปนหวั หนา คณะของชายฉกรรจช าวกะเหรย่ี งทั้งหมดที่
ติดตามมากบั คณะของเชษฐาดวย ก็กา วเขา มายกมอื ไหวพ รานใหญ พรอมกบั ทกั ทาย รพนิ ทรจาํ ได
ในทนั ทนี ้นั เองวา แกคอื พอเฒา โตะ ถะ หวั หนากะเหรยี่ งผาเยิงทค่ี นุ หนากันดี และเคยรักใครนบั ถอื
เขามากอ น
“อาว! โตะ ถะ ไปยังไงมายังไงกนั น?ี่ ”
เขาหันไปถามเร็วปรอ๋ื เปน ภาษากะเหรย่ี ง
โตะถะยิม้ เหน็ เหงือกสดี าํ คลา้ํ แตส ีหนาดจู ะมคี วามทกุ ขก ังวลอยูลึกซ้ึง ภายใตพนื้ หนา
ยินดีทไ่ี ดพ บเขา ช้ีมือไปทเ่ี กดิ กบั แงซาย ตอบในภาษาเดิมของแก
“ไอสองคนนี่ พาเจานายสองคนมาพบกบั ผมทห่ี ว ยแมเ ลงิ บอกวา พลดั กันกับนายเพราะ
ถกู นา้ํ ปาซัด มนี ายผหู ญงิ หลงหายไปดว ยคนหน่งึ มาถามขา วจากผม ผมกไ็ มเ หน็ นายเลย เจานาย
สองคนน่ีกเ็ ลยชวนใหผ มชวยออกตามหา พวกผมเองกก็ าํ ลังเดอื ดรอ น คนในหมบู านมาตดั ไมอ ยทู นี่ ่ี
ถกู เสือลากไปสามคนในเวลาเดยี วกนั ไอพ วกทร่ี อดตายแลน กลบั ไปบอกขา วแตเ มอื่ คนื กาํ ลังจะ
ออกตามอยูพ อดี เลยพากนั มาดว ยกัน เจา นายรับปากวา จะฆา เสอื ให ผมก็รบั วาจะเกณฑค นออกชว ย
ตามคน หานาย”
รพนิ ทร ไพรวัลย สามารถลาํ ดบั เหตกุ ารณไ ดใ นทนั ทนี ั้น จากคาํ บอกเลา ของเฒาโตะ ถะ
พอดกี บั ทไ่ี ชยยนั ตกบ็ อกมาอกี คนหน่งึ เพราะไมรเู ร่ืองวา โตะถะพดู กบั เขาวา อยา งไร

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

792

“พวกเราไปสบื ขา วคณุ กบั นอ ยทหี่ มบู า นของแก แลว ขอรองใหแกชว ยเกณฑคนออกตาม
หาดวย กพ็ อดแี กบอกวา ลกู บานแกทีม่ าตัดไม ถกู เสอื คาบไปเสยี สามคนเมอื่ เยน็ วาน เรากเ็ ลยรับ
อาสาทจ่ี ะตามเสอื ให ในขณะเดยี วกันก็ขอแรงใหแ กชว ยติดตามคณุ กบั นอ ยดว ย ถงึ ไดม าดว ยกนั ”

“เอะ ! โตะ ถะ แกเคยอยูทีผ่ าเยิงนี่นะ ทาํ ไมพวกเราถงึ ไปพบที่หว ยแมเ ลิง?”
พรานใหญถามอยา งงงๆ เกดิ ทาํ หนาที่ตอบมาใหแ ทนวา
“โตะถะบอกผมวา แกอพยพลูกบา นของแกหนมี าจากผาเยงิ ต้ังแตอาทติ ยทีแ่ ลว ครบั นาย
เพราะไอแ หวง พาโขลงเขามารบกวนไมห ยดุ หยอน พวกแกถกู ฆาตายไปมาก บา นชอ งไรนาถกู พวก
มันทาํ ลายลางปนป พวกแกไมม ีกําลังท่จี ะสกดั กั้น ปราบมันไดอยมู ือกเ็ ลยตองทง้ิ ถน่ิ เดมิ ผมกไ็ มร ู
มากอ นเหมอื นกัน ไปพบหมบู า นใหมของโตะถะเขา โดยบังเอิญแทๆ ”
รพนิ ทรพยกั หนาอยา งเพงิ่ เขาใจ กอ นที่เขาจะเอย ปากเชน ไร เชษฐากบ็ อกมาอีกคนหนงึ่
วา
“นเ่ี ราออกเดนิ ทางจากหว ยแมเ ลิงมาตงั้ แตเชามืดแลว จะบายหนา มายงั ปางพักของพวกท่ี
ถกู เสือคาบไปนี่แหละเปน แหง แรก พอใกลเขามาไดยินเสียงปน ออกแปลกใจ โตะ ถะยนื ยันวา ไมมี
คนอยใู นละแวกนเ้ี ลย เพราะพวกของแกที่ตดั ไมกก็ ลบั ไปทห่ี มูบา นหมดแลว ผมเลยใหแ งซายลอง
ยงิ ตอบดูกไ็ ดย นิ เสียงตอบรับเรามาอีก 3 นดั พวกกะเหรีย่ งท่มี าดว ยนี่ยืนยันวา เปน เสยี งปนท่ีดังมา
ทางดานเดยี วกบั ท่พี วกเขามาตงั้ ปางตดั ไมอ ยู ก็เลยรบี ตรงเขา มา นึกไมถ งึ เลยวา จะพบคณุ กบั นอ ย
อยทู ีป่ างพักของพวกน”้ี
รพินทรบ อกใหทกุ คนหยุดพักกนั ทีป่ างกอ น โตะ ถะใหค นของแกนาํ เสบียงท่ีตดิ ตวั มา
ดวย หงุ หาเล้ียงดกู นั สวนเชษฐา ไชยยนั ต เกดิ และแงซาย ตรงเขา จดั การกับขา วและเนือ้ ยางที่
รพินทรเ ตรียมไวใ หพรอ มแลว โดยเฉพาะไชยยันตค วา น้าํ ขา วในกระบอกขนึ้ ดื่มอยางกระหายเปน
อนั ดบั แรก ดารนิ บอกใหพ ่ชี ายทราบวา เสยี งปนทไี่ ดย ินเปนครง้ั แรกนน้ั เปนเสยี งปน ท่ีรพนิ ทรยิงเกง
ตวั น้ันนั่นเอง
“ถงึ แมจ ะไมไ ดยนิ เสยี งปน ก็คงพบกนั อยดู ี เพราะพวกเรากําลังบา ยหนา มาทนี่ ่ีอยแู ลว
ยกเวนแตว าเธอกับรพนิ ทรจ ะออกเดนิ ทางแยกไปเสยี กอน”
ไชยยนั ตว า
“ถางนั้ พรานใหญก็ทายถกู แลว ”
หญงิ สาวพูด หันไปมองทางรพนิ ทร
“เขาบอกวาจะอยา งไรเสยี พวกตดั ไมจ ะตองยอ นมาทนี่ อ่ี กี ครงั้ ใหด กั คอยพบอยูท่นี ่ี
เพียงแตน ึกไมถ ึงวา เธอ พใ่ี หญ เกดิ และแงซายจะมาพรอ มกันกับพวกนัน้ เทา นน้ั ”
“ทแี รกก็สงสัยอยูเหมือนกัน”
เชษฐากลา วเสริมขน้ึ โดยเรว็ มองหนา นองสาวกับพรานใหญส ลับกนั อยเู ชน นนั้

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

793

“จดุ หมายในการเดินทางของเรา คอื ตรงมาทน่ี ี่กอนเพอื่ จดั การกบั เสอื ท่ีลากเอาคนของ
พวกเขาไป โดยจะเริ่มตนแกะรอยกนั ทีน่ ่ี เพราะมันจดุ เกดิ เหตุ พวกทเี่ ห็นเหตกุ ารณแ ละหนีกลบั ไป
ทห่ี มบู า นเปนคนนาํ ทางมา พอไดยนิ เสียงปน และสญั ญาณสามนัด พกี่ ร็ ใู นทันทวี าจะตอ งเปน นอ ย
แตป ระหลาดใจท่ีกะเหรยี่ งนาํ ทางยนื ยันวา เปนเสียงปนทด่ี งั มาจากบริเวณปางพักของเรา ซึ่งเสือลาก
เอาพวกเขาไปเมอื่ เย็นวาน ยงิ่ เหน็ ควันไฟกย็ งิ่ แปลกใจมากขึ้นในขอทวี่ า ไปยงั ไงมายงั ไง นอ ยถงึ มา
อยูตรงบรเิ วณปางพกั ที่พวกเรากําลังจะบา ยหนาเขามา”

“เรือ่ งมนั เกย่ี วพันกันคะ พ่ใี หญ เสอื ทคี่ าบเอากะเหรย่ี งตดั ไมสามคนไปเม่ือคา่ํ วานนแ้ี หละ
เปน ตนเหตุใหน อ ยกบั พรานใหญมาดกั รออยทู นี่ ่ี และทดี่ ักรอ กค็ าดวาจะไดพ บกบั พรรคพวกของ
คนเคราะหรา ยทถี่ กู เสือลากไป เพ่ือจะสืบหาพวกเรานนั่ เอง”

“เอะ ! นี่นอ ยกบั รพนิ ทรรูเ รอื่ งเสอื ลากเอาพวกนนั้ ไปดว ยร?ึ ”
เชษฐารองออกมาอยางงงๆ ไมสามารถจะเดาเหตกุ ารณอ ยางใดได”
กอ นท่ีรพินทรจ ะเอย เชนไร นอ งสาวคนสวยของหวั หนา คณะเดนิ ทาง กท็ าํ หนา ทอี่ ธบิ าย
ทุกส่งิ ทุกอยางใหพ วกที่มาใหมท ราบโดยตลอด เชษฐาและไชยยนั ตจึงเพ่ิงเขา ใจ และลําดบั
เหตุการณป ระสานสัมพันธกันไดอ ยางปรโุ ปรง
หลอนเลาอยา งละเอยี ด นบั ตั้งแตว นิ าทแี รกท่ีหลอนไดรูสกึ ตวั ฟน ขึ้น และเดินมาพบ
รพินทรนอนสลบไสล จึงไดป ลกุ ขึน้ จนกระทงั่ วินาทสี ุดทายกอ นทคี่ ณะของเชษฐาและพวก
กะเหรี่ยงโตะ ถะจะโผลอ อกมาใหเ ห็น
สําหรบั ทางดานของเชษฐาและไชยยนั ตนนั้ ภายหลงั จากที่ไดล าํ ดบั ภาพเหตกุ ารณข อง
คนื ทีเ่ กดิ วิบัติจากน้าํ ปา กส็ รปุ ออกมาไดว าแงซายเปน คนแรกท่ีฟน คนื สติขน้ึ มาในตอนเชา มืด รา ง
ของหนุมกะเหรี่ยงพเนจร ถกู น้ําซดั ไปตดิ อยกู ับพงเถาวัลยใ นปา ถลม แหงหนง่ึ หา งจากบริเวณเกดิ
เหตเุ พยี ง 3 กิโลเมตร เขาเดนิ ยอ นข้นึ ไปยงั ทีพ่ ักแรม อนั เปนสถานทซ่ี ึง่ ทุกคนถูกนาํ้ ซดั ปะทะ พบ
เชษฐาเปนคนท่ีสอง นอนสิ้นสตอิ ยบู นกอรวก ภายหลังจากแกไขรสู กึ ตวั ขึน้ มาแลว ทงั้ สองกช็ วน
กันออกเดินทางมงุ หนาแหลงพกั ท่เี ดมิ ไชยยันตเปน บคุ คลทสี่ าม ซึ่งเดินเปะปะกตู ะโกนเรยี กหา
พรรคพวกอยยู งั อกี ฟากหนงึ่ ของลําธาร พอรวมกนั ไดสามคน ซักถามสอบความกนั แลว ก็ไปถงึ ยงั ท่ี
พกั แรม ทน่ี น่ั พบไรเฟล และสัมภาระขา วของแทบทกุ ชนดิ ตกกระจายเกลอื่ นกลาดอยูท บี่ รเิ วณหาด
ทรายภายใตชะเวกิ ผาหิน ซ่ึงเคยอาศยั ใชเปน ทีห่ ลบนอน โดยสันนษิ ฐานวา ทปี่ น และขาวของอนั มี
น้าํ หนกั สวนมากเหลานน้ั ไมถ ูกน้าํ ซัดพดั หายไปตามกระแส ก็เพราะอนั เน่อื งมาจากมีชะเวกิ ผาแหง
นั้นเปน เสมือนกาํ แพงกัน้ ไวน ัน่ เอง
ผทู ่สี ูญหายไปในขณะนน้ั ก็คอื รพนิ ทร ดารนิ และเกิด
ภายหลงั จากรวบรวมสมั ภาระขาวของเทาที่เหลอื อยไู ดครบถว นแลว ทงั้ สามกอ็ อกตดิ
ตามคน หาคนท่ีหายไปในทนั ที โดยแงซายทําหนา ทเี่ ปนผนู ําทาง ประมาณเที่ยงวัน ขณะท่ีเดนิ ลอง
เลาะชายฝงธารลงสดู านใต แงซายกพ็ บรอยเทา ของเกดิ จึงออกแกะรอยตามไป และมาทนั กนั ใน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

794

เวลาบาย รวมเปน สคี่ น คงขาดหายไปเฉพาะรพินทรก บั ดารินเทานน้ั ตางปรึกษาหารอื กนั และ
พยายามคน หารองรอยไปตามเรื่อง แตก ็ไมม วี ่แี ววอะไรเลย ทัง้ เกดิ และแงซายลงความเหน็ วา ทงั้
รพินทรและดารนิ จะตอ งตกอยกู ลางกระแสนา้ํ ในขณะที่ภเู ขาน้าํ ซัดกระหน่ําลงมา และจะตอ งถกู
พดั พาไปไกลทเี ดยี ว

พอตกค่ําในการบายหนาลงใตต ามทิศทางของกระแสนา้ํ ตา งกม็ าถงึ ไหลเขาเหนือหว ยแม
เลงิ พบหมูบ านกะเหรยี่ งของโตะถะท่นี ่ัน จงึ แวะเขาไปขออาหาร และหวังสบื ขาว ซ่ึงก็พอดีกับท่ี
เกิดและแงซายรจู กั มกั คุน หนากับโตะถะดีอยแู ลว มนั เปน เวลาเดยี วกบั ที่ลูกบานของโตะถะสหี่ า คน
วิ่งหนา ตืน่ กลบั มาจากปา รายงานใหท ราบวา พวกสามคนท่แี ยกกนั ไปตัดไมในปา ถกู เสอื คาบไปเสีย
แลว

ฝายหนง่ึ กาํ ลังเดือดรอนท่ีจะตดิ ตามคน หาพรรคพวกท่หี ลงหายไป เพราะกระแสนา้ํ พัด
อีกฝา ยหนึ่งกาํ ลังเดอื ดรอนเรอื่ งเสอื เอาลูกบา นไปกิน

ภายหลงั จากรบั รเู ร่อื งของกนั และกนั แลว เชษฐากร็ บั ท่ีจะรวมมือออกจัดการกบั เสือตัว
น้ันทันที โดยมีขอ แมแลกเปลีย่ นวา โตะ ถะและบรวิ ารท้ังหมดจะตอ งรว มมือในการติดตามคน หา
รพนิ ทรก บั ดารนิ เปน ทตี่ กลงกันเรียบรอ ย เม่ือคืนทแ่ี ลว ท้งั สี่คนจึงอาศัยนอนในหมูบา นของโตะ ถะ
พอรงุ เชาก็ไดอ อกเดินทางมงุ มายงั ตาํ แหนง ท่ตี ัง้ ปางพักของพวกทถ่ี กู เสอื ลากเอาไป และก็ไดม าพบ
กับพรานใหญ และดารนิ ซึ่งรอคอยอยกู อ นแลว โดยตา งฝา ยตางไมคาดฝน

ระหวา งทใ่ี ครจะพดู จาสอบซักกนั เชน ไรกต็ าม สง่ิ ทด่ี ารินถามถงึ ขอ แรกก็คือ สมั ภาระ
สวนตัวท่ีบรรจุอยูใ นเคร่ืองหลงั ของหลอน เม่อื แงซายเปน คนแบกอยู นํามาสงให หลอนก็เปา ลม
ออกจากปากและหลับตาลงอยางโลง อก พมึ พาํ ออกมาวา

“ขอบคุณสวรรคท ี่มันยงั อุตสาหอยู นึกวาสญู หายไปเสยี แลว ”
จากน้นั กร็ ้ือคน โดยเรว็ ควา เส้อื ลา สัตวท ่ีมสี ํารองอยอู ีกตวั หนึ่ง ข้ึนมาเปลยี่ นกบั ตวั เกา อัน
กะรงุ กะรงิ่ ท่สี วมอยูท ันที เพราะเร่ิมรสู ึกอดึ อัดกระสับกระสาย เมอ่ื สงั เกตเหน็ พวกกะเหรย่ี งชาย
ฉกรรจข องโตะถะทัง้ หลาย พากันลอบชาํ เลืองมาเปนตาเดยี ว นบั ตง้ั แตพบกันคร้งั แรก พอเปลยี่ น
เสื้อเสรจ็ กค็ นเครื่องเวชภณั ฑ อดึ ใจเดยี วกง็ ดั เข็มฉีดยาขึ้นมา รพนิ ทรก าํ ลงั โตต อบคําถามอยกู ับ
เชษฐาและไชยยันต ถูกหลอ นขดั จังหวะเขา มา
“สงแขนมาซิ โชคดเี หลือเกนิ นะทยี่ ามหลงั ของฉันไมไ ดห ายไป”
พรานใหญสงแขนใหหลอนโดยดี ดารนิ จัดการฉดี ยาให เชษฐากับไชยยนั ตจ ึงเพ่ิง
สังเกตเห็นวา ทขี่ อมือดานซา ยของเขามีผา พันอยอู ยา งแนน หนา และที่เหนอื ขอ ศอกข้นึ ไปกม็ ี
ผาขาวมามัดไวอ กี เปลาะหนง่ึ
“อาว! น่ันโดนอะไร?”
ทั้งสองถามเกือบจะเปน เสยี งเดียวกนั

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

795

เขาไมตอบ เพยี งแตห ัวเราะเบาๆ ดารนิ เปน คนอธิบายใหทั้งสองทราบโดยละเอยี ด พราน
ใหญรูสึกอึดอัดใจอยา งไรบอกไมถกู เมื่อสังเกตเหน็ เชษฐากับไชยยนั ตมองจับน่งิ มายังผาพนั แผล
ของเขา แลว หนั ไปมองดหู นา ดารนิ ทัง้ สองคงจะสังเกตเห็นวา ผา ที่พนั แผลเขา มนั คือบราเซียรข อง
ราชสกลุ สาวนนั่ เอง! แตกไ็ มไดป ริปากพดู เชนไร ดารนิ เองกค็ งจะรสู กึ เหมอื นกนั หนา ของหลอน
แดงเรือ่ แตแ ลว ก็เปน ปกตโิ ดยเรว็ พดู ขนึ้ ลอยๆ วา

“แผลของรพนิ ทรฉ กรรจม าก เพราะถูกเสน เลือดตรงขอ มือพอดี ถา หา มเลอื ดไมห ยดุ มี
หวงั ตาย เราไมม ีผา พันแผลทสี่ ะอาดพอในขณะนั้น เปน ความจําเปน เหลอื เกนิ ท่ีจะตอ งหาทางชว ย
เขาไวกอนเทาท่จี ะทําได”

“ดแี ลว !”
ไชยยนั ตพ ูดเสียงหนกั ๆ ในลาํ คอออกมาคําเดียว แลว ก็ไมไดเ อย คาํ ใดอีก วางหนา เฉยๆ
สว นเชษฐาจองดวงตาอันคมกรบิ จับนงิ่ ไปยังนองสาวคนสวยเหมือนจะคน หา แตน อ งสาวไมยอม
สบตาดว ย รพนิ ทรรสู ึกหายใจไมท ัว่ ทอ งอยา งไรพิกล แตแลว ก็เบาใจขึน้ เล็กนอย เมอ่ื อดตี ทตู
ทหารบกเช้ือพระวงศผ เู ปน นายจาง มิไดป รปิ ากคําใดท้งั สนิ้
เมือ่ กินอาหารเสรจ็ เชษฐากห็ ันมาทางรพนิ ทร
“โตะ ถะกับพวกของเขายังไมร เู ลยวาคุณยิงเสอื ตวั นัน้ ตายแลว ”
พรานใหญเ รยี กกะเหรี่ยงเฒา และบริวารทมี่ าดวยกันทั้งหมด ซึ่งแยกไปน่ังกนิ อาหารและ
ปรกึ ษาหารอื กนั อยูอ กี กลมุ หน่ึง เขามาลอมวงแลวประกาศบอกความจรงิ ใหรู ทนั ทที ไ่ี ดท ราบขา ววา
เสอื ตัวนัน้ ถกู ยงิ ตายแลว กะเหรยี่ งหว ยแมเลงิ ทง้ั หมดก็ตาลุก ครางฮอื ออกมาอื้อองึ ดว ยความ
ประหลาดใจ ระคนยนิ ดเี หลือท่จี ะกลา ว รพนิ ทรเลา ถงึ เหตกุ ารณเ ก่ียวกบั เสอื ตัวนั้นใหพวกนน้ั ทกุ
คนทราบครา วๆ
“นายพาพวกเราไปที่ซากเสอื กบั ศพของไอพวกนัน้ เถอะ”
โตะ ถะขอรองอยางกระตือรอื รน
รพินทรหนั มาบอกความประสงคของหัวหนา กะเหรยี่ งใหเชษฐาทราบ ราชสกุลหนมุ
พยกั หนา
“ดเี หมอื นกนั รพนิ ทร อยา งนอยท่ีสดุ พวกเขาจะไดเหน็ ชดั ไปกบั ตาวา เสือตวั นัน้ ตายแลว
อีกอยางหนง่ึ เขาคงตอ งการตามศพของพวกเขาท่ถี ูกมนั คาบไปดวย พวกเราไปกันทงั้ หมดนแ่ี หละ”
อึดใจใหญห ลงั จากน้ัน ทง้ั หมดกพ็ รอ มทจี่ ะออกเดนิ ทางไปยงั ตาํ แหนงทซ่ี ากเสือแมลกู
ออ น และศพของกะเหรยี่ งเคราะหรา ยสามคน ทีน่ อนตายอยใู กลๆ กนั ยงั โขดหินตะเคยี นคูบนสัน
เขา
พรานใหญค ืนปนแกปทเ่ี กบ็ ไวไ ดท้ังสองกระบอกไปใหแ กโ ตะถะผูเปน หัวหนากะเหรยี่ ง
ทง้ั หลาย มันเปน เวลาเดยี วกบั ท่ีเกิดสงไรเฟล .458 แม็กนัม่ คูม ือของเขามาให สว นแงซายก็คืน .470

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

796

ริกบแ้ี ฝดของดารนิ ไปใหเจา ของตามเดมิ รพนิ ทรกับดารนิ ถอนหายใจออกมาอยา งโลงอก ตาง
ตรวจดคู วามเรยี บรอ ยของปน ประจํามอื แลวบรรจลุ ูกพรอ ม

“โชคดเี หลือเกนิ ครบั ทีป่ นและสมั ภาระสวนมากของเราไดคืนเกอื บครบ ไมง ้ันคง
ขลกุ ขลักแย ผมนึกวา เราจะตอ งเดินมือเปลา กนั จนกวา จะพบกับขบวนเกวยี นใหญเ สียอีก”

รพินทรพ มึ พําออกมาเบาๆ สดู ลมหายใจอยางแชมช่ืนขนึ้ เมอื่ อาวุธมาอยใู นมอื เขาอกี ครง้ั
ดารินเองก็คงมคี วามรสู ึกเชน เดยี วกนั เพราะสังเกตเห็นหลอ นยิม้ ออกมาอยา งแจมใส เดาะ .470 ขึ้น
ลงอยูในอุง มือทงั้ สองดว ยความมน่ั ใจอบอนุ ขนึ้

“ตอนท่ีรสู กึ ตวั เปน คร้ังแรก ผมไมไ ดคดิ ถึงขา วของอะไรท้งั สนิ้ ”
เชษฐาเอย ขึน้ ตํา่ ๆ
“คิดภาวนาแตเ พยี ง ขอใหชวี ติ ของพวกเราทกุ คนรอดปลอดภัยอยางเดียวเทาน้นั อะไรที่
มนั สญู หายไปกช็ า งหวั มนั แตพ อเดินยอนกลับมาถงึ ท่ตี งั้ แคม ป พบปน และขา วของสว นมาก
เรย่ี ราดอยใู นบริเวณใกลเคยี งกม็ ีกําลังใจขน้ึ อีกเยอะ ของอื่นๆ ดูเหมือนจะอยูครบถว น ยกเวน ผาใบ
ปนู อน และพวกขา วสารเทา นัน้ ผา ใบคงจะลอยไปตามกระแสนํ้า สวนขา วสารเปย กนาํ้ เสยี หมด”

ท้ังหมดออกเดนิ ทางเปน ขบวนใหญ ภายใตก ารนาํ ของรพินทร ตัดลงเนนิ เขา บา ยหนา ไป
ยงั จุดหมายอนั เปนตําแหนงเสอื ตัวน้ันถกู ยงิ ตายอยูไมห างออกไปนัก พรานใหญช ใ้ี หค ณะนายจา ง
ของเขาและโตะ ถะดูรองรอยหลกั ฐานท่ีเสือลากเอาเหยอ่ื เคราะหรายของมันไปใหเหน็ ทุกระยะ แต
เขายงั ไมไดบอกรายละเอยี ดอะไรนักเก่ียวกบั เสอื รายตวั นน้ั เทา ๆ กบั ที่ดารินกย็ ังไมม ีเวลาท่จี ะเลา
เรอ่ื งทัง้ หลายทห่ี ลอ นเผชิญรว มกบั รพินทร ใหพ ่ชี ายและเพ่อื นไดทราบโดยกระจาย นอกจากเชษฐา
ซ่งึ เปน คนละเอียดรอบคอบทส่ี ดุ เทา น้ัน เปรยออกมาเปน ขอสงสยั อยางมีเหตุผลวา

“ไมน า จะเปน ไปได ที่เสอื ตวั เดยี วกนั และในระยะเวลาไลเ ลย่ี กนั สามารถจะลากคนไป
ไดถงึ สามศพ”

“เอาไวใหถ งึ ซากของมนั และศพเคราะหร า ยทงั้ สามนั่นเสียกอนเถิดครับ คณุ ชายจะพบ
กบั ความประหลาดใจท่สี ุด”

จอมพรานบอกเรียบๆ
“แปลวา มนั ลากเอาศพไปกองเรยี งไวใ กลๆ กนั เลยรึ?”
ไชยยนั ตลืมตาโต ถามมาอยางประหลาดใจ
กอนรพนิ ทรจะตอบเชน ไร ดารนิ ผเู ดนิ อยูก ลางกลุมของชดุ ท่นี ําอยเู บ้ืองหนา กห็ วั เราะ
แปรงๆ ในลําคอ บอกวา
“เปน ความจรงิ ไชยยนั ต ไปเห็นภาพเหตุการณน้ันเสยี กอ นเถอะ แลว ใหม เี วลาสักนดิ ฉนั
จะเลาใหฟ ง เองวา เรอ่ื งมันเกิดในลักษณะไหน รบั รองวา นกั เดินปาทง้ั หลายคงไมเ คยพบเหน็ หรอื
เชอ่ื มาไดก อนเลย มนั เปน เหตกุ ารณท ฉ่ี ันกบั พรานใหญเหน็ ชดั กับตาทงั้ สองขา ง”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

797

เชษฐากับไชยยันตเตม็ ไปดว ยความพิศวง กระหายจะซกั ถามอะไรมากกวา นน้ั แตไ มมี
โอกาส เพราะการเดินทางเตม็ ไปดวยความรบี รุด รพนิ ทรนําหนาลิ่วไปอยางรวดเรว็ แคลว คลอ ง จาํ
ทศิ ทางไดข ้ึนใจ โดยไมม กี ารคลําใหเสยี เวลาแมแตน ิดเดยี ว ดารนิ เองก็ยงั อดประหลาดใจไมไ ด
เพราะทง้ั ๆ ทห่ี ลอนเองก็เดนิ ผา นมาแลวกบั เขาเมอื่ กอ นนี่เอง แตม าบดั น้ีไมส ามารถจะจําทางเกา ได
เสียแลว

ราวครึ่งชั่วโมงตอมา ทุกคนก็หยุดชะงัก ตรึงตวั เองอยูกับท่ี เมอ่ื มาถงึ ซอกเขาตาํ แหนง
ตะเคียนคู อนั มชี ะงอ นหนิ ใหญเ ปรียบเหมอื นทวารประตผู าสาํ หรบั ผา นเขาออกในระหวา งไหลเขา

ยกเวน รพินทรกบั ดาริน นอกนั้นพากนั เปลงเสยี งอุทานออกมา แลว กพ็ รเู ขาไปยงั ภาพที่
มองเห็นอยู

ทกุ สิง่ ทุกอยา งอยใู นสภาพเดมิ ของมนั โดยไมผ ิดเพ้ยี น นบั แตพรานใหญและหญิงสาว
ผละจากมาในตอนเชา ของวนั นี้ ศพกะเหรย่ี งอนั อยใู นสภาพสยดสยองชวนสงั เวชทงั้ สามศพ และ
ซากนงั พยคั ฆร า ยตวั นนั้ !

ญาตมิ ิตรของผตู ายทง้ั สามทตี่ ามมา พรูกนั เขาไปที่ศพพรอมเสียงอ้ือองึ มีเสียงคราํ่ ครวญ
แสดงความเวทนา และสบถสาปแชงเสอื รายอยางโกรธแคน ชลุ มุนกนั อยทู ี่ซากเสือตวั นน้ั แนนขนัด
ไปหมด เชษฐา ไชยยันต รว มอยใู นกลมุ นนั้ ดว ย สวนดารินทรุดตวั ลงนัง่ พกั บนโขดหนิ โดยมแี ง
ซายยืนเปน องครักษอ ยูใกลๆ หลอนไมใจแข็งพอที่จะหวนกลบั ไปดศู พกะเหร่ียงทั้งสามน้นั ไดอกี

พรานใหญพดู โตต อบกับโตะ ถะ และกะเหรีย่ งทัง้ หลายทรี่ มุ สอบซักถามเขา ซงึ่ เชษฐากบั
ไชยยนั ตไ มส ามารถจะฟง รูเรอื่ งอยูพักใหญ เกิดทาํ หนาท่ีเปนลาม แปลใหคณะนายจา งฟง

“พรานใหญเลา ใหพ วกน้ันฟง วา เขากบั นายผูหญิงเดนิ มาถงึ บริเวณแถบนีต้ อนโพลเพล”
เกิดอธิบายสรปุ
“ไดยนิ เสยี งกะเหรยี่ งตัดไม ดังแวว มาตามลม ตั้งใจเดนิ เขา ไปหาเพอ่ื ขออาหารและท่พี กั
พอดผี า นตะเคยี นคนู .้ี ..ลูกเสอื โครง สามตวั โผลออกมาจากถาํ้ นายหญิงไปจับมันเลน เขากไ็ ลใหน าย
หญงิ ข้นึ ไปซอนอยบู นตะเคยี นตนนัน้ เขาฆา ลกู เสือตายหมด แลวขน้ึ ตนไมต ามขึน้ ไปดว ย ครใู หญ
เสือแมล กู ออ นกลบั มาเหน็ ลกู ถกู ฆา ตายหมด กก็ ระโจนเขา ปา หายไป โผลก ลบั มาครง้ั หนึง่ ก็คาบคน
ตัดไมม าคนหนง่ึ จนครบสามคน จังหวะที่มนั คาบศพทสี่ ามมา เขาจึงมีโอกาสไดยิง เขายงิ ในขณะที่
มนั แหงนข้นึ มาเห็น แลวกระโจนขึ้นมาเลนงาน”
ไชยยนั ตอทุ านอะไรออกมาคาํ หนง่ึ ในลาํ คอ สวนเชษฐาอ้งึ เดนิ เขา ไปพิจารณาดซู ากเสอื
ตัวน้นั อยางใกลชดิ และแหงนขน้ึ มองไปยงั ตน ตะเคียน พอดีกบั ท่ีดารินตรงเขามาสมทบ ทาํ หนา ท่ี
อธิบายถงึ เหตกุ ารณโดยละเอียดใหพ ชี่ ายทราบ เวนไวแตไ มไดเ ลาวา สายตาของหลอ นเห็นส่งิ ผิด
วกิ ล อันนา ขนลุกเชน ไรบา งเทา น้นั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

798

“ทําไมรพนิ ทรไ มย ิงในทนั ทีในขณะทม่ี นั โผลมาทีล่ กู ๆ ของมนั หรืออยางนอ ยท่สี ดุ ก็
ขณะทม่ี ันลากเอาศพแรกมา?”

เชษฐาถามนองสาว
“บนคาคบของตน ตะเคยี นนนั่ เราเหน็ เปาของมนั ไมถ นดั เลยคะ และพ่ใี หญต องไมล ืมวา
รพนิ ทรมเี พียงปนสน้ั .357 ของนอยกระบอกเดยี วเทา นน้ั มันเปน การตัดสินใจท่ีลาํ บากยิ่งสําหรบั
เขาในขณะนน้ั เพราะถายิงไมอยูจะยงิ่ เดอื ดรอ นหนกั เขาไปอีก จังหวะท่เี ขายงิ เปน จังหวะทีม่ นั ชารจ
กระโจนขนึ้ มา แตน นั่ หลงั จากทม่ี นั ลากเอาศพท่สี ามมาแลว ”
“บญุ ทสี่ ดุ แลวท่รี พนิ ทรกาํ จดั มนั ลงได ทง้ั ๆ ทม่ี ปี น สัน้ เพียงกระบอกเดียว และดว ย
กระสุนนดั เดยี ว มอื รา ยจรงิ ๆ หมอน่ี เกดิ มาเพอ่ื จะเปนพรานแทๆ...”
ไชยยนั ตเอย มาดวยเสยี งต่ําๆ บุยปากใหด ูรอยกระสุนทเ่ี จาะเขากลางแสกหนา เหนอื สัน
จมูกเลก็ นอย แลวหนั มาทางดารนิ
“เรื่องของเร่ือง มาจากความไมประสีประสาของเราเองน่นั แหละ ทไ่ี ปจบั ลูกของมนั เลย
พลอยทําใหก ะเหรย่ี งตดั ไมต ายไปถงึ สามคน”
สหี นา ของหญงิ สาวสลดลง พูดเสยี งเครอื
“โธ! ก็ฉนั ไมร นู ่ี คดิ ไปไมถึง ลกู ของมนั กาํ ลังนา รักนา เลน ออก”
ขณะนน้ั รพนิ ทรเดินดมุ ๆ ผละจากพวกกะเหรย่ี งตรงเขา มา
“พวกนน้ั วายงั ไงบาง?”
หวั หนาคณะเดนิ ทางถาม สหี นา กังวล
“เขากําลงั จะชว ยกนั ขุดหลุมฝงศพไวท น่ี ีค่ รับ แลวก็จะเอาเสือนี้กลบั ไปหมูบ า นใหพ วก
เขาเห็นดว ย”
“ผมหมายถึงวา พวกนน้ั มีทา ทอี ยางไรบาง เมื่อรวู าดารนิ ไปจบั ลกู เสอื เขา จนทาํ ใหค ุณ
ตองฆา ลกู ของมันท้งิ เสยี แลว คอยดักยงิ และจากผลอันนั้นทาํ ใหม นั อาฆาตไปควา เอาพวกเขามาเสีย
สามศพ ทงั้ ๆ ท่ไี มไดเปน ตน เหตุ และไมร ูเรื่องอะไรมากอ น”
พรานใหญห ัวเราะเบาๆ
“โปรดอยา กังวลเลยครบั พวกนน้ั เขาไมไดค ดิ อะไรมากมายถึงเพียงนนั้ หรอก เขารดู อี ยู
แลว วา เสอื มนั เปนศัตรูของพวกเขามาแตไหนแตไ ร เมือ่ มันฆาพวกเขา และมนั ถูกยงิ ตายแลว เชน น้ี
เขากพ็ อใจท่ีสดุ แลว วา กันปกติแลว พวกกะเหรี่ยงเหน็ วาการตายแทบจะไมม ีความหมายอะไรเลย
ชวี ิตของพวกเขาเส่ียงกบั ความตายอยตู ลอดเวลา พวกนเี้ กิดงายตายงา ย เมือ่ พวกเขาคนใดมีอนั
เปนไปถึงแกชวี ติ กถ็ ือวา ฟากําหนดอายมุ าเพียงแคน นั้ เขาไมปา ยความผิดไปใหใ ครหรอกครับ และ
วา อันทจ่ี รงิ กไ็ มใ ชความผดิ ของคุณหญิงดว ย ตอนท่ีเสือมนั ยอ งไป พวกเขาควรจะรูต วั แลว แตก ลับ
เคราะหร ายเองทป่ี ลอ ยใหม นั ฆาเสยี ถงึ สามศพ ชวยไมไ ดจรงิ ๆ”
เชษฐาถอนใจออกมาอยางโลงอก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

799

“ถา งั้นก็คอยโลง ใจไปหนอ ย ผมกก็ ลัววา พวกน้ีจะมีความรูสึกท่ีไมดกี ับเรา แตสงั เกตดู
พวกเขานบั ถอื ศรทั ธาคุณมาก ตอนท่เี กดิ ไปพบกับหมูบ านกะเหร่ียงเขา และรูว าพวกเขารูจักคุนเคย
กบั คุณดี ทาํ ใหผ มโลงใจเปน กอง”

เกิดผูยนื อยูใ กลๆ กห็ ัวเราะสอดมาวา
“เจา นายไมตอ งวติ กหรอกครบั จากหนองนํ้าแหง จนกระทง่ั จรดหลมชา ง ถา พบคนไมว า
จะเปน พวกไหน เอย ชื่อพรานใหญรพินทร เจา นายจะไดร บั การชวยเหลอื เปน อยา งดี พรานใหญเคย
ชวยพวกนไี้ วม าก”
ดารนิ ชาํ เลืองหางตามองดรู พนิ ทร แลวสะกดิ เกดิ ขดั คอมา
“แหม! ชวยโฆษณาประชาสมั พันธใ หล กู พ่ีใหญเ ชียวนะ รมู านานแลว ละวา คนทช่ี ื่อ
รพินทร ไพรวลั ย เปน เจา พอ ของปา ทงั้ หมดในแถบนี้ มา ยงั้นกไ็ มเสียเงนิ จางมาหรอก”
พรานพ้ืนเมืองอา ปากหวั เราะแหะๆ เชษฐามองดซู ากเสอื แลว โคลงศรี ษะชา ๆ พมึ พํา
ออกมา
“ตอนไอก ดุ กค็ ิดวา เลหเ หลย่ี มช้ันเชงิ มนั เหลือรา ยแลว อีตวั นยี้ งิ่ นา กลวั ขึ้นไปกวา จติ ใจ
ของมนั พยาบาทเหลือรา ย เลน งานคนในเวลาตดิ ตอกนั เสยี สามศพ นีถ่ า ไมถูกยิงตายเสียกอ น มันคง
ตามลามนุษยท ุกคนท่ีมนั พบเห็น”
แลว กเ็ อือ้ มมอื มาตบไหลรพนิ ทร หัวเราะอยูในลาํ คอ
“มอื คุณไวว างใจไดเ สมอนะรพนิ ทร เกอื บจะเรียกไดว า ปาฏิหาริยทเี ดยี วทคี่ ณุ ยงิ มนั ควํ่า
ในกระสุนนัดเดยี ว จากปน ส้นั ของนอ ย”
“มนั เปน คราวบังเอญิ ท่ีโชคดีหรอกครับ ถากระสนุ นดั นนั้ พลาดเปา หมาย เปดโอกาสให
มันกระโจนขนึ้ มาอกี เปนครง้ั สอง ผมกับคณุ หญงิ กเ็ ห็นจะไมไ ดพ บพวกเราอกี แลว ”
“วา แตทีนเ้ี ราจะเอายังไงกันละ พวกเราพบกนั พรอ มหนา แลว รอดปลอดภยั เรยี บรอ ยดที ุก
คน เสือท่ีเปนปญหาสาํ คัญของกะเหร่ยี งหว ยแมเลงิ ก็ถกู กาํ จัดลงไดแ ลว ”
ไชยยนั ตเ อย ขน้ึ และทุกคนกด็ ูเหมือนกาํ ลงั คดิ ถึงปญ หาขอนี้อยดู ว ยความรอนใจกระสบั
กระสา ย เพราะเริ่มเปนหว งถึงแผนงานขา งหนา ขบวนเกวยี นสว นใหญท ถี่ ูกปลอยใหรุดหนา ไป
เรอ่ื ยๆ ซึ่งปานนี้ไมท ราบวา พวกนั้นไปถงึ ไหนแลว ทัง้ หมดมาเสียเวลาหลงปา พลดั พรากจากกนั เสีย
เปนเวลาไมน อ ยกวา 30 ชั่วโมง บวกกบั ระยะเวลาทีส่ ญู เสยี ไปในการตามลามหงิ สากวา จะสาํ เรจ็ อกี
3 วันเตม็ ๆ เมอ่ื รวมกันแลว กเ็ กอื บรวมอาทติ ย นบั จากแยกจากขบวนเกวยี นสว นใหญม า ซง่ึ
คลาดเคล่อื นกาํ หนดนัดหมายเดมิ ไปหลายวนั
พรานใหญสหี นา ใชความคดิ หนั ไปมองพวกกะเหร่ียงซ่ึงบดั น้ีกําลงั ชวยกนั ขุดหลุม
เตรียมฝงพวกพองท่ถี ูกเสอื กดั ตายแลว หนั กลบั มาอีกครง้ั กลาวขนึ้ ชาๆ
“คืนน้ี จะอยางไรเสยี พวกเราทงั้ หมดก็ตองไปอาศยั นอนอยูทีห่ มบู านของโตะถะ พรุงน้ี
เชาถงึ จะเร่มิ ออกเดนิ ทางสกดั พบเกวยี นของเราไดตามแผนเดิม อกี อยางหนงึ่ โตะ ถะขอรองผมให

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

800

ชวยปราบเสือทหี่ ว ยแมเลงิ ดว ย เขาบอกวาเสอื ชมุ เหลือเกนิ เขามาอาละวาดกดั กนิ ววั แทบไมเ วนแต
ละคืน ไมเปน อันไดหลับไดน อน ตองคอยเฝากันอยทู งั้ คนื พวกนก้ี าํ ลงั เดอื ดรอ นภัยจากเสืออยา งยง่ิ
อาวธุ ของพวกเขาอยา งวิเศษกค็ อื ปน แกป ซึง่ มันไมชว ยอะไรไดม ากนกั นอกจากยงิ ไลห รอื ยงิ ใหเจ็บ
ไป ผมรบั ปากกับเขาไวแ ลว วา ระหวางทพ่ี วกเราไปอาศัยพกั นอนในหมูบ านของเขาคืนนี้ เราจะชว ย
ยิงเสือให ผมรบั ปากกบั เขา โดยท่ยี ังไมทราบวาทางคุณชายจะมีอะไรขดั ของหรือเปลา ”

หวั หนา คณะเดินทางหวั เราะเบาๆ
“โธ รพินทร พวกผมจะมอี ะไรขัดของ กลับยินดีเสยี อกี เพราะคนื น้เี ราตอ งอาศยั หมบู าน
เขาอยูแลว บอกเขาเถดิ วา พวกเราจะชว ยยงิ เสอื ใหเ องในคนื น้ี สาํ คญั วาใหม นั ชมุ จรงิ เทา นนั้ เราตอง
ผูกมติ ร และตอ งการนาํ้ ใจจากพวกเขา มนั ก็ไมท าํ ใหเ สยี เวลาของเราเลย”

พรานใหญต ะโกนเรียกโตะ ถะเขามา และสงภาษาใหร เู รอื่ ง กะเหร่ยี งเฒานยั นต าเปน
ประกาย หนั ไปยกมือไหวเชษฐา ไชยยนั ต และดาริน แกพดู ภาษาไทยล้ินบานปา ไดเ ลก็ นอย แต
สามารถฟง ไดรูเ รอ่ื งดี

“เราจะยิงมนั ยงั ไง ออกน่ังซมุ นัง่ หา งหรอื ?”
ไชยยนั ตถาม
“ไมจําเปน ตอ งลาํ บากถงึ อยางนั้นหรอกครบั ฟง ตามท่ีโตะ ถะเลานัน้ พอจะสรุปไดว ายา น
หมูบานของแก เปนยา นทไ่ี อพวกเสือกาํ ลงั คะนองและยา มใจ มันไมเ กรงกลัวปนแกป เลย และเสือ
ลงวาเกิดโอหงั คะนองขึน้ มาแลว มนั กพ็ ากนั ออกมาเดนิ สวนสนามใหเห็นชนดิ วางตวั เปนเจา ทีเดยี ว
โตะถะเลา วา ปะเหมาะบางทีมันกาํ แหงถงึ ขนาดปน ขนึ้ มาบนชานเรอื นก็ยังมี ตกกลางคนื ตองลน่ั
ดาลกันแนนหนา ชนดิ บา นใครบา นมัน ถา แบบนเ้ี ราแยกสายกนั ออกเดนิ สอ งไฟ ยงิ ทิ้งเสียสักสห่ี า
ตัวภายในคนื เดยี ว มันกจ็ ะเข็ดหลาบไปนาน ถาคิดจะยิงเสือกันจริงๆ แลว ละกค็ นื นี้เปน ไดส นกุ
แหละครับ แตตอ งระวงั ตวั มากหนอ ย เพราะเปน การเดินสองไฟยิงซง่ึ ๆ หนา งา ยกวา การน่ังหาง
หรือซุม โอกาสมีนอ ยนักทเี่ ราจะไดย งิ เสือในลกั ษณะน”้ี
“นา ชม เลนเดนิ ยิงกนั แบบนนั้ เลยหรือ?”
ไชยยนั ตรองออกมาเสยี งต่ําๆ บงั เกดิ อาการสะบดั รอ นสะบดั หนาวขน้ึ มาอยา งไรชอบกล
พลางหนั ไปมองหนา เชษฐา กไ็ ดย นิ หวั หนา คณะเดินทางบอกมาเรียบๆ วา
“ถา มันชุมมากๆ กต็ องเอาแบบรพนิ ทรวา น่ันแหละ เดนิ สอ งไฟยงิ เหมือนๆ กับยงิ เกง
หรือกวางกันเลย เสือที่กลวั คนยิงยาก เพราะมันคอยแตจ ะหลีกหลบระวังตวั แตเ สือที่กําแหงกลาคน
เพราะยามใจ จะเปด โอกาสใหเ รายงิ งา ยทสี่ ุด”
“เทา ๆ กับทีม่ นั ถลกหนังหวั ของเรางา ยทส่ี ุดดวย!”
อดตี นายทหารปน ใหญครางออยๆ ย้มิ ออกมาแหง แลง
“ถา ไมมคี วามมน่ั ใจในมอื หรอื สตแิ ลว ก็ไมม ีใครบังคับแกใหออกเดนิ ยงิ เสือคนื น”้ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

801

“พูดเปน บา แกจะใหฉ ันนอนเฝาทพ่ี ักคนเดยี วง้นั ร”ึ
ไชยยนั ตบน หนั ไปคอนเชษฐาปะหลบั ปะเหลอื กแลวมองมาทางพรานใหญ
“นีผ่ ูกอง! ไอการเดินสอ งไฟยงิ เสอื กนั ซ่ึงๆ หนา แบบยงิ กระตา ยนะ ไมเ ปน ปญ หาอะไร
เลยสาํ หรบั มืออยางผกู อง ทนี ม้ี ือขนาดพวกเราสามคนจะไหวร”ึ
รพนิ ทรหัวเราะ มองดูไชยยนั ตอ ยางรักสนทิ จากการคบหารว มชวี ิต รว มสถานการณทํา
ใหเ ขาหยง่ั รถู งึ อปุ นิสยั ใจคอแทจ ริงของไชยยันตไ ดเ ปน อยา งดี ไชยยนั ตเปนคนมีอารมณขันขเี้ ลน
อยตู ลอดเวลา แตไมใ ชเปน คนขลาด หรอื ระยอตอ สิ่งใดทง้ั สิน้
“โธ ไหวซคิ รับ ถาเหน็ ไมไ หวผมจะชวนทําไม การเดนิ ยิงเสือในเวลากลางคืน มันก็ไม
เห็นจะเปน เรือ่ งเสยี่ งนากลวั อะไรมากไปกวาเทาทพ่ี วกเราทกุ คนเคยผจญกนั มาแลว เลยสักนิด ก็รูมอื
กันดอี ยแู ลว ทกุ คน โดยเฉพาะอยา งย่ิง คุณไชยยนั ต”
เชษฐากบั ดารนิ หวั เราะ ไชยยนั ตก ลืนนา้ํ ลาย ทําตาเหล แลว พยกั หนา หงกึ ๆ
“เอา! เอาเขา รพนิ ทร ผมคงไปไมถงึ หลม ชางเพราะถกู เสอื มนั ขบหวั เสียกอ น ในคนื น้ี
เพราะลูกยุของคุณนแ่ี หละ”
“ดีเหมอื นกนั ถา ผานการประจนั หนา กบั เสอื ทีห่ วยแมเลงิ ไปไมได เธอก็ไมค วรจะไปถึง
หลม ชาง”
ดารินบอกมาดว ยนา้ํ เสยี งราํ คาญ
“แปลวาเรานะ จะออกไปยงิ เสือกบั เขาดว ยในคนื น?้ี ”
“มันจะเปน วิธเี ดียวเทานนั้ ทท่ี าํ ใหฉ นั เลกิ กลวั เสือเหมอื นเชน ทก่ี ลัวอยใู นขณะน”ี้
“ชอบเปน นางเอกซะเรอื่ ยนะ เสียดายทไ่ี มมพี ระเอก”
“บา! อยา มาทาํ ปากช่ัวไปนะ ตาไชยยนั ต”
แสนงอนประจาํ ปา คอนคนข้ีกระเซา จนตาควาํ่
“ทาํ ไมน้าํ ปา มนั ถึงไมพดั หายไปเสียรแู ลว รูร อด มาเจอะหนากนั อยไู ด ฉันไมส บายใจ
ตัง้ แตเหน็ หนา เธอโผลม าแลว ภาวนาอยตู ลอดเวลาขอใหอ ยา เจอกันอกี ”
“ฟง ฟง นอ ยพดู ...”
อีกฝา ยหน่ึงยานคาง เชษฐาจปุ ากเบาๆ
“ตา งคนตา งรอดตายมาพบหนากนั ยงั ไมทนั ไรทะเลาะกันอกี แลว เปน ยงั ไงสักทนี ะ ไอ
เด็กสองคนน่ี รําคาญจรงิ !!”
ไชยยนั ตย กั ไหล ดารนิ หนา งอ รพนิ ทรก ล้ันย้ิม พีช่ ายผอู าวโุ สทีส่ ดุ ในคณะเดินทางบน
อะไรพมึ ทําใหท้งั สองยุตกิ ารววิ าทกนั ลงได อดตี นายทหารปน ใหญห ันมาพูดกบั รพินทรเปนงาน
เปนการข้นึ
“มอี ะไรที่คณุ จะแนะนาํ เราลวงหนาในการเดนิ ยงิ เสือซ่ึงหนา ในคืนนี้บา งไหม?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

802

“กไ็ มมีอะไรเปนพิเศษมากไปกวาการยิงสตั วในเวลากลางคืนชนิดอ่ืนๆ หรอกครับ เราจะ
แบง กันออกเปน สามสาย เดินสองไฟในละแวกใกลๆ โดยอาจมพี วกกะเหรย่ี งสมทบดวย ตามแตจ ะ
ตกลงกับโตะ ถะอกี คนหนึง่ สองไฟพบตาก็ยิง เรม่ิ ตนออกสองประมาณสกั สองทุมไป จนถงึ เทยี่ ง
คนื แลวกลบั มานอน รงุ ข้ึนกอ็ อกจากหว ยแมเลิงไปตามเสนทางของเรา โดยอาจออกสายหนอ ยกไ็ ด
หลงั เท่ียงคนื ไปแลวเรานกั พกั กนั ใหเตม็ ท”ี่

“พอไฟกระทบตา มนั จะพุงเขาสวนแสงไฟไหม?”
“ตามปกติแลว สตั วทกุ ชนดิ แมก ระทง่ั เสือ จะหยดุ ชะงกั น่ิงอยกู บั ทีท่ นั ทีช่วั ขณะหนงึ่ เมื่อ
แสงไฟจับสะกดไว และถาเบนลําไฟลงกบั พื้นใกลๆ ตัวของมนั บางทมี ันก็เดนิ ตาม แตที่จะกระโจน
เขาสวนลําไฟในทันทีทพ่ี งุ ไปจับมนั น้นั ไมเ คยปรากฏ ยกเวนแตว าจะถกู ยิงเจ็บและระยะยิงสวน
หนา ใกลๆ ซึง่ กเ็ ปน การโจนเขามาดว ยสญั ชาตญาณตกใจมากกวาอยางอน่ื เพราะฉะนนั้ ถา พบ
ประจันหนา ในระยะใกล การยงิ กต็ องระมดั ระวงั เปน ธรรมดา หากสองพบในระยะใกลอ ยา งวา นี่
และในลกั ษณะท่ีมนั หนั หนามาตรงเรา ถา ไมแ นใ จวา จะยงิ นดั เดยี วอยู กค็ วรใชลําไฟฉายลอ ใหมนั
กลับลาํ ตัวหนั หนา ไปทางอน่ื เสยี กอน จงึ คอ ยยงิ สําหรบั การสอ งไฟโดยใชศ ลิ ปะชนดิ นี้ ไมต อ งเปน
หว งหรอกครับ เพราะผม เกิด และแงซายจะทําหนา ทใ่ี นการสอ งไฟให พวกคณุ คอยยงิ อยา งเดยี ว
เทานั้น และจะคอยซ้ําถาจําเปน”
ไชยยนั ตถ อนใจออกมาอยา งโลง อก
“คอยยังช่ัวหนอ ย ถามีมือสองไฟแนๆ เปน พี่เลี้ยงคอยชว ยสองใหแ บบนี้ ทแี รกผมยังนึก
ไมออกวาจะยงิ อีทา ไหน ถา ขนื สอ งไฟเองแลว ยงิ เอง แบบน้ันมนั คงขลกุ ขลกั พิลกึ มือซายไหนจะ
จับกระบอกไฟฉาย ไหนจะตอ งประคองกระโจมมอื ของไรเฟล พอเหน็ ตาเสือ แตม องไมเ หน็ ศนู ย
หลงั ขึ้นมากย็ งุ เทา นนั้ ”
“เรอ่ื งมากชะมดั หว งโนน กลวั น่ี ยงุ ไปหมด ถา ปอดนักกน็ อนในเรอื นกะเหร่ยี งเสยี กแ็ ลว
กัน”
ดารินพดู เปรยๆ
“ไมรลู ะ เธอจะเกง กเ็ ชิญเกง ไปคนเดยี วเถอะ ฉันนะ ยอมรับโดยหนา ช่นื วาปอดแหกเอา
มากๆ และสาํ หรบั เดนิ ยงิ เสอื ทห่ี วยแมเลงิ คืนนี้ ฉันขอจองตัวรพินทรเปน มือไฟฉายประจาํ ตัวกอน
ละ คนเกงจะฉายเองยงิ เอง หรือจะใหใครเปน มอื ไฟฉายก็ตามใจ”
“ออ เชญิ เลย ตามสบาย นกั แหยโ ทสะ กับนกั กวนประสาทจบั คูกนั ไดดแี ลว น่ี ฉันไม
พิสมยั ท่จี ะเอาตวั ไวห รอก หลงปาอยดู ว ยกนั รว มสองวนั เบ่ือหนา เต็มทแี ลว”
หญิงสาวพดู สะบัดๆ มาโดยเร็ว ทิง้ หางตาผา นหนารพนิ ทร ผนู ่งั กะพริบตาปริบๆ อยู ไชย
ยันตส ะกินแขนพรานใหญ
“คุณนแ่ี ปลก ตอนที่หลงปา อยดู วยกนั เขาเบ่ือหนา คณุ เตม็ ที คณุ ก็ควรจะวิง่ หนไี ปจากเขา
เสยี โดยเรว็ กลับอตุ สา หท นใหเขาเบอ่ื หนา อยูได เปน ผม...ผมวงิ่ หนที ้งิ ใหอยูค นเดยี วเสยี เลย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

803

“ออ ลองทรยศตอสญั ญาจาง วิง่ หนี จะไดย ิงขาหกั เสียเทา นน้ั ฉนั มปี นอยใู นมอื ดวย
ในขณะทีเ่ ขาไมมี!”

เสยี งหลอ นกราวกระดาง เหมือนๆ เชน ท่รี พนิ ทรเ คยไดย นิ ไดฟง ตามปกติ แตแววตาซ่ึง
มองจบั นิ่งมายงั เขาเปนประกายสกุ ใสเกนิ กวาทีพ่ ่ชี าย หรือเพือ่ นชายจะสังเกตเหน็ หรือจบั ความนยั
ได นอกจากคนทีถ่ กู มองเอง ไชยยนั ตโ คลงหวั บนอุบอิบอยใู นลําคอ

“นอยนเ่ี หลอื เกิน พดู อะไรไมเ กรงใจคนเลย โชคดีเหลอื เกินทีต่ วั เองหลงอยกู บั รพนิ ทร
ถา พลดั ไปคนเดียวละก็ปานนีจ้ ะเปน ยงั ไงบางแลว กไ็ มร ู แตไ หนแตไ รมาแลว วาจาไมเ คยถนอม
นาํ้ ใจคนบางเลย อวดดเี หลอื ราย”

“ไมต องมาทาํ พูด ‘พลสี ’ เขาดไี ปหรอก เปน อนั วา คนื น้ีพรานใหญเปน พเ่ี ล้ยี งคมุ กนั เธอ
ตอนยิงเสือแนๆ ”

พลางก็หนั มาทางรพนิ ทร บอกหนาตาเฉยวา
“คุณไปกบั ไชยยนั ตนะ คอยสอ งไฟใหเ ขา หรือวาชว ยลากเขากลบั มาตอนที่เสอื มันขบ
ขมองก็ตามแต คณุ กับฉันจบั คูกันมาหลายครง้ั แลว เปลย่ี นกนั เสยี บา งกด็ ี จะไดไมเ บื่อหนา”
รพนิ ทรย ้ิมๆ ไมกลา วเชน ไร เพ่อื นชายคนทถ่ี กู แชงอยใู นทีใหเ สอื ‘ขบขมอง’ ขมวดคว้ิ
นวิ่ หนา ชาํ เลอื งมองดคู นพูดอยา งฉิวๆ

ทง้ั สองจะตอลอตอเถยี งกนั ตามนิสัยเคยชนิ เชนไร เชษฐาไมไ ดสนใจอกี พยกั หนาเรยี ก
พรานใหญเขาไปหารือเปน งานเปน การอยเู งียบๆ ท่ขี อนไมใหญด านหน่งึ ระหวา งท่คี อยพวก
กะเหรยี่ งจดั การขดุ หลมุ ฝงศพพวกพอง

“พวกของโตะ ถะอพยพกันมาจากผาเยิง เพราะถกู โขลงไอแหวงรงั ควานหนกั ”
หัวหนา คณะเดนิ ทางกลาวเครงขรมึ มองไปทางพวกกะเหรยี่ ง ทกี่ ําลังขุดหลมุ ชมุ มนุ กัน
อยู
“ผมคิดวา โตะถะจะตอ งใหรางงานขา วลา สุดของไอแหวงแกเ ราได ถาคุณลองถามแก”
“คณุ ชายบอกใหโ ตะถะทราบแลว หรอื ยงั ครบั วา คณะของเรากําลงั ติดตามไอแ หวง อย?ู ”
“ผมยังไมไดบ อกเลย เพราะมัวแตมีเรือ่ งกงั วลหนกั เฉพาะหนา เกย่ี วกบั ที่จะตองติดตาม
คุณกับนอ ยเปน อนั ดบั แรก เม่ือคนื น้เี ราอาศยั พักนอนอยบู า นของโตะ ถะก็จรงิ แตไ มไ ดพ ูดอะไรกนั
มากไปกวา เร่ืองเสือทีค่ าบเอาคนของแกไป แลวกเ็ ร่อื งที่เราจะขอแรงแกชวยติดตามหาคณุ ผมเองก็
พดู กบั แกไมค อ ยรเู ร่อื ง ตองอาศยั เกิดกบั แงซายเปน ลา ม”
“ถา งน้ั ไปถงึ หมูบ านแลว ผมจะลองคุยกบั แกดูครับ เรามีเวลาอกี ทั้งคนื ”
“น้าํ ปา ทําใหพ วกเราเสยี เวลา และคลาดเคลื่อนแผนการเดนิ ไปหมด แตกต็ อ งนับวา
เคราะหด มี าก ทพ่ี วกเราสามารถตามกันพบภายในเวลาไมเกิน 48 ช่ัวโมง และไมม ีใครไดร บั
อันตรายอะไรมากนัก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

804

อดตี ทูตทหารบกเอย ข้ึนชาๆ ยกมอื ลูบปลายคางพลางหวั เราะออกมาเบาๆ นยั นตาเหลก็
แจมใส เตม็ ไปดว ยแววของชายชาตรี ทอดจับน่งิ มายังพรานนําทาง

“มนั เปนการเผชิญภยั ทีเ่ ต็มไปดวยรสชาตเิ ขม ขน ชนิดท่ผี มไมเ คยพบมากอ น เลน เอาใจ
หายใจควา่ํ ทเี ดยี ว นกึ วาแผนการเดนิ ทางของเราจะสุดสนิ้ ลง อีตอนเจอน้าํ ปาน้นั เสยี แลว เดชะบุญ
แทๆ ”

“ปาดํา ดงดิบ ในแถบน้ี เตม็ ไปดว ยภยนั ตรายทุกฝกาวยา งและทกุ ขณะจติ อยา งเชนท่ี
คุณชายไดพ บเห็นมาแลว เปน ลาํ ดับน่แี หละครบั ทง้ั จากสตั วราย และจากธรรมชาติ ย่ิงเมอ่ื พน จาก
หลมชา งไปแลว มนั จะสกั ขนาดไหน กข็ ออยาใหผมเอย ถึงดีกวา สําหรบั ผมน้นั ตระหนกั ในหนา ที่
สําคญั อยูประการเดียว คอื ปฏบิ ตั ติ ามคาํ ส่ังโดยพนั ธะสญั ญาจนลมหายใจสุดทา ย”

เชษฐาย้มิ กวางขวาง เออ้ื มมือมาตบไหลจอมพรานหนกั หนวงแลว บบี กระชบั
“ผมรู วา เลอื ดของพรานใหญร พินทร ไพรวัลย เขมขน ขนาดไหน และคุณก็คงจะรตู อ ไป
ในกาลขางหนา ดวยวา เลอื ดของ เชษฐา วราฤทธ์ิ กม็ ไิ ดจ างไปกวาคณุ เลย ขอทบทวนยาํ้ ใหค ณุ แนใ จ
เสียอีกครัง้ วา ...จะไมมอี ะไรมาเปลีย่ นแปลงแผนเดมิ ของเรา นอกจากความตายเทานน้ั ไอแหวง เปน
เปาหมายในอนั ดบั ตอ ไปของเรา จากนน้ั ก็คอื หลมชาง และจากน้นั กเ็ ทือกเขาพระศวิ ะ มรกตนคร
เมืองลับแล ซ่งึ ถา หากวา มนั มีอยูจริง...จนกวา จะพบอนชุ า หรอื จนกวา จะทราบขา วโดยหลักฐาน
แนน อนวา ไมม ีเขาอยูในโลกนแี้ ลว เมือ่ นนั้ เราจงึ จะถอยหลังกลับ”
รพินทร ไพรวลั ย กม ศีรษะคาํ นบั ราชสกุลหนุม ผเู ปน นายจาง อยา งคารวะนอบนอ ม
“ผมก็ขอปฏิญาณวา จะไมถ อยหลังแมแ ตก าวเดยี ว จนกวาคณุ ชายจะบรรลุผลสมเจตนา
น้ัน”
เชษฐาสงมือมาใหจบั ทง้ั สองประสานมือกนั บบี กระชับแนน มันเปนการสมั ผัสมือของ
ชายตางฐานะศกั ด์ิสกุลสองคน แตเสมอและทดั เทียมกันในเกยี รติศกั ดิ์ ของลูกผชู าย
โตะถะและบรวิ าร จดั การฝง ศพทง้ั สามพรอ มทัง้ ประกอบพิธีตามคตขิ องชาวเขาเปน ท่ี
เรียบรอย กต็ ัดไมม าทําเปน คานหามเสอื ตัวนัน้ สอดเขา ไปในระหวา งขาทั้งส่ีทผี่ กู มดั ดว ยเถาวลั ย
เหนยี ว กะเหร่ียงรา งกํายําสคี่ นเขาประจําคานหาบหนาหลังดา นละสองยงั หลังแอ เพราะนํา้ หนกั อัน
มากมายของนงั เสือสมงิ รายตัวนน้ั
ครัน้ แลว ทงั้ หมดกพ็ รอ มท่ีจะออกเดินทางเขา สูหมบู านหวยแมเลงิ อนั ตงั้ อยบู นไหลเ ขา
ยอ มๆ ลกู หน่ึง ทางตะวนั ออกเฉียงเหนือ ขณะนนั้ นาฬิกาเข็มทศิ ทขี่ อ มอื ของเชษฐา ชี้บอกเวลา
15.05 น. ดงกาํ ลงั ระอุอา วเหงื่อซึมทุกขุมขน...

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

805

34

หวยแมเ ลิง ตง้ั อยูบนพ้นื ที่ราบโลง ในระหวา งไหลเขาใหญล กู หน่ึง รอบดา นลอมไปดว ย
ทวิ เขาใหญนอย มีลําหวยเลก็ ๆ อันเปน กง่ิ แยกของทางนาํ้ ตกจากยอดเขาใหญ ไหลผานชมรมของ
พวกกะเหรี่ยง ทเี่ พง่ิ จะอพยพยายมาตงั้ ถิ่นฐานอยใู หม มอี ยูประมาณ 30 หลงั คาเรือน แตละหลงั
เปน เรอื นยกพนื้ สูงลบิ ฝาขดั แตะหลังคามงุ แฝก มีกระไดหรือพะองสาํ หรบั พาดข้ึนลง และสามารถ
จะชกั ขนึ้ ไปเกบ็ ไวบ นเรือนไดใ นยามกลางคืน อนั เปน ธรรมเนยี มของการสรางเรอื นของพวกชาว
เขาที่อยูในดงลึกท่วั ๆ ไป

ทง้ั หมดมาถงึ เวลาโพลเ พล ทา มกลางเสยี งเหาขรมถมเถของพวกสนุ ัขเลี้ยง และเสยี ง
เกรยี วกราวของกะเหรี่ยงลูกเลก็ เดก็ แดงที่พากันวง่ิ ออกมาตอ นรับ แตแลว พวกหมาประมาณ 10 กวา
ตัวเหลา นนั้ กพ็ ากนั สง เสยี งรอ ง และว่งิ หางหดกระจายกนั ไปคนละทศิ ละทาง ในทนั ทีทไี่ ดก ลิน่ สาบ
จากนงั พยคั ฆร า ยท่ถี กู หาบมา ซากเสอื ใหญถ ูกโยนลงกบั พ้นื กลางลานหนา เรือนของโตะถะ

พวกลูกบา นทงั้ หลายเขามามงุ ลอมสงเสียงพดู กนั แซด ซงึ่ คณะจากกรุงเทพฯ ไมอาจฟงรู
เร่ือง นอกจากจะจบั อากปั กริ ยิ าพวกเหลา นน้ั วา ทุกคนเตม็ ไปดวยความตนื่ เตน และยนิ ดีอยางยิง่ ที่
เห็นซากทตู มจั จุราชตนเหตขุ องการเอาชวี ติ พวกเขาไปเสียถงึ สามคน ระคนไปกบั ความเคียดแคน
และสยองกลวั ในอนาคตทย่ี ังทายไมถูก

เฒาโตะ ถะ ขนึ้ ไปยนื พดู ประกาศเสียงดงั อยูบ นชานบาน โดยมบี รวิ ารทง้ั หลายลอ มฟง อยู
มเี สยี งพูดถามจอกแจก ฟง ไมไ ดศัพทว นุ วายอยชู ว่ั ขณะ ตอมาทุกคนก็เงียบสงบฟงโตะถะพดู ดวย
อาการเคารพเชอ่ื ฟง ครหู น่ึงแกก็พยกั หนา เรียกพรานใหญเขาไปยืนอยูเ คยี งขา ง คณะนายจางเห็น
รพินทรต ะโกนพูดกบั ลูกบา นกะเหรยี่ งเหลา นั้นอยูเปนครูใ หญ รูสกึ วา ชาวเขาอนั อยูใ ตก ารนาํ ของ
โตะ ถะเหลาน้ี ทกุ คนรูจกั คุนเคยและใหค วามเคารพศรทั ธาเล่อื มใสเขาดมี ากอนแลว สหี นา ของคน
เหลาน้นั แชมชนื่ มีความหวงั ขึน้ ในขณะทีร่ พินทรพ ดู

ดารินหนั ไปมองดูแงซายผูยนื อยูขางๆ เหมือนจะถาม หนุมกะเหรีย่ งพเนจรรคู วาม
ตองการของหลอน พดู หาวๆ ในลําคอวา

“พวกนน้ั เตรียมจะยายถ่นิ ใหมเ พราะกลวั เสอื แตผูกองขอใหพวกเขาอยทู ่นี ตี่ อไปตามเดิม
เพราะเหน็ วาลงแรงกนั ไวม ากแลว รบั จะปราบเสอื ให”

“แลวพวกนนั้ วายงั ไง?”
ไชยยนั ตถาม
“พวกนนั้ เช่ือผกู องมาก ขอรองใหค ณะของเราอยูกับเขาตอไปอีกสกั 2-3 วนั ”
“เราเหน็ จะไมม เี วลาแน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

806

หัวหนา คณะเดินทางกลา วขดั ข้นึ โดยเรว็ สหี นากงั วล มองไปที่พรานใหญผ กู ําลงั สงภาษา
อยู แลวหันมาทีแ่ งซาย

“พรานใหญของเรารับคาํ เขาไววา ยงั ไง”
เกดิ รีบตอบมาใหโดยเรว็ วา
“โปรดอยากงั วลเลยครับ นายบอกพวกนนั้ วาจะชวยยงิ เสือใหค นื นคี้ ืนเดียวเทานน้ั แตจะ
พยายามยงิ ใหไ ดมากท่ีสุด พรงุ น้ีก็จะขอแยกไปกอ นเพราะมีธุระรอน อยูช าไมไ ด”
“โลง อกไปที ถาเราไมติดธรุ ะ เรากย็ นิ ดีทจี่ ะอยูช ว ยเขาไดม ากกวาน”้ี ดารินพึมพํา

ทั้งหมดถูกเชญิ ใหขึ้นไปพกั อยบู นเรือนของโตะถะ ซ่ึงกวางใหญกวา หลังอ่นื ๆ การ
รับรองตอนรับไดถกู กระทําขน้ึ อยางกลุ กี จุ อ และเตม็ ที่ตามสภาพเทาทพี่ วกชาวปาจะทาํ ได สาํ หรับผู
ทเ่ี คารพนับถอื

เหลาปาหลายไห ถูกงัดขนึ้ มาเล้ยี งดแู ละบาํ บวงตอ เจา ปา เจาเขา ชายฉกรรจท ุกคนใน
หมบู าน มาชมุ นมุ พรอมกนั อยูท่ลี านบา นของหวั หนา อากาศซึ่งเยน็ ฉ่าํ อยตู ลอดเวลาแลว นบั ต้ังแต
เหยยี บยา งขนึ้ มาบนไหลเขา อนั เปน ทีต่ ั้งของหมูบา น บดั นี้พอมดื สนทิ มนั กห็ นาวเยอื กในทนั ที
รพนิ ทรแยกไปนั่งหารือสอบถามอะไรโตะถะ พรอมกบั กะเหร่ียงสามคนทีร่ ายลอ มเขาอยู ปลอ ยให
คณะนายจา งนอนเอกเขนกพกั อยบู นพน้ื เรอื นกวา งตอนหน่ึง ซง่ึ ถกู จัดไวใหเปน ทน่ี อนในคนื น้ี
ขณะนน้ั ทกุ คนรบั ประทานอาหารม้ือเยน็ เสร็จเรียบรอ ยแลว

พอตะวนั ลับเหล่ียมเขาสน้ิ แสงลง ทง้ั หมดทก่ี าํ ลังสนทนาแยกกลุมกันอยูเบาๆ ก็
หยุดชะงักลงราวกับนดั กนั ไว เพราะเสยี งรอ งของเสือดงั กอ งแหวกความสงดั ของยามคาํ่ มา ไดย ิน
อยา งถนดั มาจากเชงิ เขาดา นเหนอื ครัน้ แลวก็มีเสยี งอกี ตวั หนึ่ง คํารนตอบมาจากปลายหว ยดานตรง
ขา ม

เสยี งของมันกระหึม่ ฟงแสยงเย็นเยียบไปถงึ ไขสันหลงั !
ทุกคนมองดูตากนั เองอยไู ปมา พวกกะเหรีย่ งท่ีชวยกนั ถลกหนงั เสอื ทีล่ านบา นเบอื้ งลา ง
พากันหยดุ ทาํ งาน รวมกลมุ กันเขามาลอ มไฟกองใหญ ท่กี อไวโชติชว ง เดก็ ๆ ในเรือนผวารอ งจา ตวั
สนั่ อยใู นออมอกของแม ซ่ึงก็ขวญั เสียไมนอยไปกวาลูกนอย อทิ ธิพลของไอลายครอบครองอยู
เหนอื ขวญั ของกะเหรีย่ งหว ยแมเ ลงิ ทัง้ หลายทว่ั หนา เสียงววั ในคอกหลังบา นของโตะ ถะ ซึง่ มีอยู
ประมาณ 10 กวาตวั รอ ง มู-มูอ ประสานเสียงกนั องึ คะนึง และมีเสียงคอกล่นั โครมครามเหมือนกบั
วา พวกมนั จะพยายามแหกคอกเตลิดเปด เปง ออกไป เพราะอํานาจความหวาดกลัว พวกหมาที่เหา
หอนอยใู นขณะน้กี เ็ งียบกริบซุกตัวขดตวั สน่ั อยูใกลๆ กบั กลุมคนไมย อมออกหา ง ครางง้ดี งา ดอยใู น
ลาํ คอ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

807

โตะ ถะสง เสียงสบถลน่ั ออกมาอยางเดอื ดดาล หัวเสียไลลูกชายหนมุ ฉกรรจข องแกสอง
คน ท่กี าํ ลงั นง่ั คุยอยูก บั พรานใหญ ใหล งไปดูววั ในคอก ลง เลง เอะอะไปหมด เพราะเจาสองน่นั นง่ั
อิดๆ เอื้อนๆ ไมค อยจะยอมลกุ

เชษฐานง่ั เหยยี ดขา ตะแคงหูคอยจบั เสยี ง ไชยยนั ตน อนแผเ อาหวั หนนุ ยามในขณะน้ี
คอยๆ ผงกกายลกุ ขน้ึ นั่ง สว นดารินเอื้อมมอื ไปควา .470 ริกบ้ี ที่พิงอยขู างเสาเรอื นใกลๆ ขน้ึ มาหกั
หางเหยี่ยว ถอดกระสุนสองนัดทีบ่ รรจุไวแ ลว ออกมาพจิ ารณาดู เพ่ือความแนใ จอกี ครง้ั วามนั จะไมม ี
การดา น เพราะจมน้าํ อยหู ลายชั่วโมง ขณะที่แคมปถ ูกนํ้าปาซดั

“ถามนั จะเอาเร่ืองจริงๆ แฮะ น่ีมันดงเสือชดั ๆ เหน็ จะอยเู ปนฝงู ทเี ดยี ว”
ไชยยนั ตพึมพาํ ออกมาเบาๆ
“ตองเก็บมนั ใหมากที่สุดเทา ท่จี ะทําได เอาใหเข็ดเลย”
เชษฐาบอกเสยี งต่ําๆ กรอกบรน่ั ดเี ขา ปาก แลว สง ไปใหเ พอ่ื น ระหวางไชยยนั ตจ อ ขวดกบั
รมิ ฝปาก รพนิ ทรก ็เดนิ ฟากล่ัน ตรงเขา มาพรอมกับโตะ ถะ
“ไฟฉายของเราใชการไดท กุ กระบอกหรอื เปลา ครับ?”
เขาถามเรียบๆ เชษฐากมศรี ษะ
“เรียบรอ ยดีทกุ กระบอก”
“แลวแบตเตอร่อี ะไหล เรามตี ิดตวั กนั มาดว ยไหมครบั ?”
“ผมหยบิ ใสม าในเคร่อื งหลังของแงซายสองโหล กระดาษกลองเปย กยยุ เพราะถกู นํา้ หมด
แตถ า นคงจะใชการไดด”ี
ไชยยนั ตเปนคนบอก แลว กห็ ันไปรอ้ื ยา มหลงั ของแงซาย ทีว่ างสุมกองรวมกนั อยู หยิบ
ถา นไฟฉายออกมา
“ทาํ ไมหรอื ?”
“กรุณาตรวจสอบไฟฉายใหแ นใจอีกครงั้ ครับ แลว ขอเบิกถานอะไหลใหผ มสกั โหล จะ
แจกใหก ับพวกกะเหรยี่ งทจี่ ะไปกบั เราดว ย พวกนีม้ แี ตก ระบอกไฟฉายขนาดสองทอ น-สามทอน แต
ไมมีถาน ไฟฉายหลายๆ กระบอกชว ยกนั ไดดกี วา กระบอกเดยี ว”
เชษฐา ดารนิ เกดิ และแงซาย ชว ยกนั ตรวจสอบไฟฉายขนาดแปดทอน ทมี่ ีเอามา
ประจําตัวมือครบคนทกุ อัน เพื่อความแนใ จอีกครั้ง มีการเปลี่ยนถานบางกอ นเมอื่ เหน็ วาแสงไฟจะ
ออนลง สว นไชยยนั ตโกยถา นอะไหลไ ปใหพ รานใหญ ซ่งึ รพินทรสง ตอไปใหโ ตะ ถะ เพือ่ แจกจา ย
ใหแกค นของแก อนั อยใู นชดุ ท่จี ะตดิ ตามไปดว ย ระหวา งทีต่ างกําลังชลุ มนุ กนั อยู เสยี งพยคั ฆรา ยก็
แวว มาตามลมอกี ครั้ง มนั ดงั อาวๆ ลากเสยี งยาวแลว ลงทายฮ่ึมๆ กอ งสะเทอื น ตอไปกเ็ ปนเสยี ง
ฮอ กๆ เปนจงั หวะที่กระหึง่ อยใู นลําคอ เหมอื นจะเรยี กหาคู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

808

หมบู า นหว ยแมเ ลิง และสรรพสาํ เนียงไพรยามราตรีของปา รอบดาน ถกู สะกดใหน ิ่งอยู
กับท่ีอกี ครั้ง นอกจากววั ทดี่ ้ินตมู ตามอยใู นคอก และเสยี งตะโกนสาปแชงของลกู ชายโตะ ถะสองคน
ซง่ึ ขณะนกี้ าํ ลงั ชว ยกันตอกไมกน้ั คอก ใหห นาแนน ยิง่ ขึน้ กันไมใ หฝ ูงวัวพงั ออกมาได

เสยี งโตะ ถะ บน อะไรกับรพนิ ทรพึมพาํ ใบหนาเครียดคลํ้า
“โตะถะวา ยงั ไง?”
เชษฐาถามพรานใหญเ บาๆ
“แกบอกวาคนของแกคนหนง่ึ กระทําความผดิ อยางรา ยแรง เปน การ ‘ผดิ ปา’ ข้นึ เลยทํา
ใหท ุกคนในหมบู านพลอยเดอื ดรอ นกันไปหมด”
“หมายความวา ยังไง ที่วา ‘ผิดปา’ นะ?”
หญิงสาวงง ถามมาโดยเร็ว พรานใหญห นั ไปสอบซกั อะไรหวั หนา บานอยูอีกครูหนงึ่ ก็
มองมายังคณะนายจา งของเขา ถอดบุหรี่ใบตองแหงทขี่ อจากพวกกะเหรีย่ งออกจากฟน หนา ท่เี นนไว
พนควนั อดั ฉนุ กึกลงต่ํา
“คําวา ‘ผดิ ปา’ ก็คือการกระทาํ อะไรสกั อยางหนง่ึ ทไ่ี มช อบดว ยทาํ นองคลองธรรมตาม
ประเพณที พี่ วกเขานับถอื กนั ครับ หรือจะพูดใหต รงกค็ อื ผดิ ศีลธรรมของพวกเขาน่นั แหละ พวกนี้
เขานบั ถอื กันอยา งเครงครดั ในเรอ่ื งอาํ นาจอาถรรพณของปา เช่อื ในเรอ่ื งลี้ลบั เกยี่ วกับภตู ผปี ศ าจเจา
ปา เจาเขา และเชอื่ วา อิทธพิ ลท่เี หนือธรรมชาติมีอยจู ริง ถา ใครทาํ อะไรผิดลงไป อาํ นาจลกึ ลับของปา
ก็จะลงโทษ และขณะนเี้ ขาเชื่อวา พวกเขากาํ ลงั ถกู ลงโทษกันอย”ู
“แลวทีว่ าพวกเขาคนหน่ึง ‘ผิดปา’ นั่นนะ ไปผดิ เขายังไง ไหนลองเลาใหฟง บางซ”ิ
ไชยยนั ตถามมาอยา งสนใจ
“คืองีค้ รับ โตะถะเลา ใหผ มฟง วา กอ นที่ไอแ หวงจะยกโขลงเขา ทาํ ลายคนและไรนา ท่ีผา
เยิง ลูกบานของเขาคนหนง่ึ เปน หญิงสาวสวย อายเุ พียง 18 แตงงานแลวกับผูช ายหมูบา นเดยี วกนั
คราวหนงึ่ ผวั ออกไปตดั ไมใ นปา สามคืนไมไดก ลบั บาน หลอ นแอบไปคบชูที่เปนคนตา งหมบู า น
ไปไดเ สียกนั กลางปา ผลปรากฏวาชายผูเปน ผวั ขณะทีต่ ดั ไมอยใู นปา ถูกหมแี มลูกออ นกดั ตาย และ
ตอ มาอีกสองวนั ไอแหวง กย็ กโขลงลงเหยยี บหมูบานตายกนั แหลกลาญไปอกี หลายศพ พวกเขาจงึ
ตองยายจากผาเยิงมาต้งั ถิน่ ฐานใหมอ ยูทหี่ ว ยแมเลงิ น่ี โดยเหน็ วาชยั ภมู เิ หมาะพนื้ ดินอดุ มสมบรู ณด ี
แตพ อยายมาถงึ วนั แรก ยงั ไมทนั จะสรางท่ีพกั เสือกเ็ ขามาคาบเอาคนไปตอหนา ตอตากลางวันแสกๆ
คนท่ถี ูกคาบไปก็คือหญิงสาวท่ีคบชู และเปน หมายเพราะผวั ตายคนนน้ั พวกเขาตามไปพบศพของ
หลอ น ถูกกดั ถนั ทงั้ สองขา งขาดหายไป รา งกายสว นอน่ื ไมมีรอยเสือกนิ เลย นอกจากเตาถันท้งั สอง
ขางเทาน้นั และตอจากนนั้ มา พวกเสือกย็ กโขลงกนั มาเปนฝงู รบกวนววั ควายสัตวเ ล้ียงเขาไมเ วน แต
ละคืน อยา งทบ่ี อกแลว”
ดารนิ อุทานอะไรออกมาคาํ หนึ่งในลาํ คอ ขนลกุ ซทู งั้ กาย สว นไชยยนั ตผิวปากหวอื
ออกมาดังๆ ทกุ คนมองตากนั เงยี บกันไปชวั่ อึดใจหน่งึ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

809

“บอกโตะ ถะไปวา ...”
ในท่สี ดุ เชษฐากเ็ อย ดว ยเสียงเรียบๆ แตแ ววตาสีเหลก็ คนู น้ั ขรมึ เครียดจรงิ จัง
“พวกเราจะแกค วามผดิ น้นั ใหเ อง ผหู ญงิ คนน้ันก็ถกู เจา ปา ลงโทษไปแลว และเราก็
บวงสรวงบอกกบั เจา ปา แลว เจาปา รบั คําเรา และตอนรบั ใหพ วกเขาทํามาหากนิ กนั อยทู ีน่ ีต่ อไปโดย
ไมจาํ เปน ตอ งโยกยายไปไหนอกี แลว ”
รพินทรหันไปสง ภาษา คณะนายจางสงั เกตเหน็ หวั หนา กะเหรยี่ งโคลงหวั อยูไปมาอยาง
ทอ แท นัยนตาขนุ แหงของแกมาแววทกุ ขหนัก
“เขาบอกวาฝร่ังสามคนกับพรานชาวกรุงทมี่ าตั้งแคมปอ ยใู กลๆ หมบู า นผาเยงิ ของเขา
กอนหนา ทไ่ี อแ หวง จะอาละวาด กไ็ ดรบั ปากอยา งนแ้ี หละครบั ”
พรานใหญถา ยทอดความรสู กึ ของหวั หนาหมบู า น ใหพ วกนายจางของเขาทราบ
“แตแลว วนั เดยี วกนั ทพ่ี วกเขาถกู โขลงชา งยกพลบกุ ฝรงั่ นักสาํ รวจพวกนั้นก็ถกู เหยยี บ
ตายหมด...ไมเหลือสกั คน”
“เราไมใ ชฝ รง่ั พวกนน้ั ”
ไชยยนั ตช ว ยพดู มาอกี คนดว ยเสยี งหนกั แนน หนั ไปทางโตะถะ พยายามจะใหก ะเหร่ียง
เฒา เขา ใจ
“และท่ีสาํ คัญท่ีสดุ เรามพี รานใหญร พนิ ทรท ี่โตะถะและทกุ คน เชือ่ ถอื ในฝม อื ของเขาดี
อยแู ลวรว มดว ย เราไมเกณฑใ หพวกของโตะ ถะ ตองออกไปเผชิญกบั เสอื ในคนื นพี้ รอมกับเรา แตถ า
ใครสมัครใจจะไปดว ย เรากจ็ ะไมห าม”
ภายหลังจากทพี่ ูดกบั หวั หนา บา นอีกสองสามคํา รพนิ ทรบอกวา
“โตะ ถะยินดีทจ่ี ะใหค วามรว มมือเต็มท่คี รบั ทางเขามีมอื ที่จะอาสาไปกับเราดวยหกคน
โดยจะชวยนําทาง และช้ีแหลงให”
“ถาง้นั ก็ยิ่งดี ชวยบอกเขาเถิดวาไมตอ งกลวั หรอก เรารับรองทจ่ี ะจดั การใหเรียบรอยทกุ
อยา ง แลวเขาจะไดเหน็ เอง”
รพินทรควา ปน กบั ไฟฉายลกุ ขนึ้
“ผมจะลองออกไปสํารวจรอยใกลๆ นดี่ กู อ น เห็นพวกน้บี อกวา ตอนทีโ่ ตะ ถะพาพวก
ของคุณชายออกไปจากทน่ี ี่เมอ่ื เชา น้ี ตกบา ยมนั ตะปบแมว วั ทห่ี ากินอยใู นทงุ หญาใกลๆ ลากเอาไปท่ี
ปลายหวยหลงั บา นนี่ พวกเขาชวยกนั โหย งิ ปน ไล มันเลยท้งิ ซากไวตรงนั้น พวกเขาก็ยังไมได
เคลื่อนยายซากววั ตัวนั้น ลงทง้ิ ไวอยูทเ่ี ดิม ผมจะไปดทู นี่ ั่นประเดยี๋ วจะกลบั มา ทางคณุ ชายเตรยี มตัว
ไวใ หพรอมกแ็ ลว กนั ครับ”
เชษฐาลืมตาโพลง รองออกมา “วนั นกี้ ็ลอ วัวเขา ใหอกี ตวั หรอื ”
“ครบั โตะถะเองก็เพง่ิ รูตอนทก่ี ลับมาถึงพรอ มเรานีแ่ หละ พวกทอ่ี ยูบา นรายงาน”
“ตกลง รีบไปรบี มาเรว็ ๆ นะ เราจะรอ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

810

พรานใหญห นั ไปพยกั หนากบั เกดิ แลว สะกดิ แขนหวั หนา กะเหร่ียง สามคนพากนั เดนิ ลง
จากเรอื นไป ทิ้งใหคณะนายจางมเี วลาไดเตรียมตวั กันอยูตามลาํ พัง สวนแงซายไปชว ยลกู ชายของ
โตะถะเสรมิ กน้ั คอกววั ดารนิ ลกุ ขนึ้ เดนิ ไปท่ีหนาตา งมองขางลา ง ไดย นิ เสียงรพนิ ทรพูดอะไรพึมพํา
อยูกบั กะเหรยี่ งเฒา และลาํ แสงไฟวอบแวบไปทางทา ยบาน ครูห นงึ่ ก็ลับหายไปในเงาทบึ ของแนว
ปา

ฟาคนื นี้โปรง สะพราวพราวระยิบระยับไปดวยดาวทอง ลมบนยอดเขาโชยรวิ้ หนาวเยือก
ไปทกุ ขมุ ขน หญิงสาวสะดงุ ต่นื จากภวงั คเ มอื่ เสียงฟากลั่นใกลตวั เหลยี วกลบั มากพ็ บพ่ชี ายยนื อยู
ใกลๆ กําลงั จองน่ิงมา

“นอยสะบักสะบอมมามากแลว ”
เสยี งเชษฐากลา วขึ้นแผว เบา เออื้ มมอื มาลบู ทศ่ี ีรษะของนอ งสาวอยางรกั สนิทปราณี
“พคี่ ิดวา คนื น้ีนอ ยนอนพักเสียใหสบายบนเรือนนดี่ กี วา นะ อยาออกไปสมบกุ สมบัน
เสยี่ งอนั ตรายกับพวกเราเลย”
ดารนิ ยิ้มออนหวาน ความอื พี่ชายไว เอามาประคองแนบแกม ทอดสายตามองตอบดว ย
แววเคารพรกั
“พวกเราสะบกั สะบอมกันหมดทกุ คนนน่ั แหละ ไมม ใี ครสบายไปกวา ใครเลย อยาคดิ วา
นอ งของพี่ใหญคนน้เี ปน ผหู ญงิ ซคิ ะ เราสัญญากนั กอ นหนา ออกเดินทางแลว วา เราจะตองทาํ อะไร
ทุกอยา งเหมือนกนั ลําพังเรานะไมเ ปน ไรหรอกคะ เพราะรูใจกันดอี ยแู ลว แตน อ ยตอ งการใหพวก
กะเหรีย่ งหว ยแมเ ลิงทง้ั หลายเหน็ ชดั ออกไปวา คณะของเราแมจ ะมผี หู ญิงรวมอยูด ว ยคนหนง่ึ ผหู ญงิ
คนน้นั กเ็ ปน ผหู ญิงแตเฉพาะรปู รา งลกั ษณะเทานน้ั พวกน้นั พากันหัวเราะเม่ือเหน็ นอยถอื ไรเฟล
และแอบเขา มากระซิบบอกแงซายวา นอยควรจะถือกระจกสองโฉมของตัวเองมากกวา ทจี่ ะแบกปน
ใหหนกั นอยไมโ กรธพวกเขาหรอกคะ ทีเ่ ขาพากนั สงสยั เชนนั้น แตก ต็ องพิสจู นใ หพ วกนเ้ี หน็ ชดั
ออกไปวา เมอื่ เขานับถอื ในนาํ้ ใจและฝม อื ของพใ่ี หญ ไชยยนั ต หรอื พรานรพินทรเ ชนไร เขาก็ควร
ตองนับถือนอ ยเชนนนั้ ดว ย”
เชษฐาถอนใจยาว แตไ หนแตไรมาแลว เขาไมมีทางยบั ยงั้ ความตง้ั ใจของนองสาวคนสวย
ผูนี้ได และอดประหลาดใจไมไดอยูต ลอดเวลาวา เหตใุ ดดารินถงึ ถือกาํ เนดิ มาเปน เพศหญิง หลอน
เปน ผชู ายเสียไดเขาจะเปนสขุ ใจมาก
“พ่ีบอกตรงๆ ไมอยากจะใหน อ ยเสีย่ งโดยไมจําเปน เลย”
หญิงสาวส่นั ศรี ษะนอยๆ คงยม้ิ อยเู ชน นั้น
“จําพรานใหญพ ูดไดไ หมคะ เขาบอกกับเราวา มันไมม อี ะไรเสี่ยงเกินไปกวา เทาทเี่ ราเคย
เสี่ยงกนั มาแลว สมมติวา นอยมสี ภาพเปน นักเรยี นของวิชาปาทกุ ชนดิ เดย๋ี วนน้ี อ ยก็ไดเ รยี นรมู า
พอสมควรแลว คงไมใ ชชนั้ ประถม หรอื ชนั้ เตรียมอนบุ าล เหมือนอยา งท่เี ริ่มออกเดนิ ทางมาครง้ั แรก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

811

พ่ีใหญโ ปรดอยากังวลไปเลยคะ อกี อยางหน่งึ พ่ใี หญค วรจะใหนอยไดฝ กหัดเคยชินกบั สภาพเชน น้ี
ไวมากๆ นะคะ ตอไปขา งหนาเราจะเผชิญกับความเสย่ี งขนาดไหนกย็ งั ไมท ราบได และในยามนนั้
นอ ยจะไดไ มเปนภาระหนกั ใจของใครทง้ั สน้ิ ”

เชษฐาจาํ นนตอ เหตผุ ลของนองสาว งนั ไป

ไชยยนั ตข ณะนี้นอนหลบั เอาแรง กรนครอ กอยกู บั กองสมั ภาระ นายพนั ตรหี นุม นอก
ราชการ เปนคนงายเสมอในทกุ สถานการณ

และนัน่ คอื คณุ ลกั ษณะของนกั ผจญภยั ทย่ี อดเยยี่ ม
เชษฐาชาํ เลอื งไปทางยอดสหายผูนง่ั หลับ แลว หันกลับมามองนง่ิ ๆ ประสานดวงตาอัน
สุกใสเปน ประกายของนอ งสาวอกี คร้ัง แผวเสียงเปนกระซิบ!
“นอย!”
“ขา”
“บอกพีต่ ามตรง...พรานนําทางของเราเปน อยา งไรในขณะทน่ี อยหลงปา อยูกับเขาเพียง
สองตอสอง เปน เวลาเกือบสองวนั เตม็ ?”
ดารินเผชญิ สายตากบั พ่ชี ายอยางเปดเผย บริสทุ ธใ์ิ จ ยอ นถามมาเรยี บๆ วา
“คําพดู ของนอยจะมเี กยี รติพอไหมคะ”
“พ่จี ะเช่ือทกุ อยา งทีน่ อ ยบอก”
นองสาวยกมอื ปด เสน ผมท่ปี ลวิ ลงมาเคลียแกมดว ยลมคํ่า
“บอกนอยกอน พใ่ี หญก บั ไชยยันตคิดอยา งไรเลาคะ”
“พค่ี ิดวา เขาควรจะเปนคนทไ่ี ววางใจไดในทกุ สภาวะ”
ดาริน วราฤทธิ์ สูดลมหายใจลึก
“ถาเชน นนั้ ความคิดของพใ่ี หญก ็ถกู ตองแลวคะ ถกู เสียยงิ่ กวาทีน่ อยเคยคิดอกี เราได
พรานนําทางทเ่ี หมาะสมทส่ี ดุ แลว นาขอบคณุ คณุ อําพลที่ชวยจดั หา และใหคาํ รบั รองแกเ รา”
“แปลวา ...?”
“เปนมิตรแทในยามยาก เปน สภุ าพบรุ ุษทกุ กระเบยี ดนว้ิ เกนิ กวาทจี่ ะเชือ่ ไดในสายตา
ผาดๆ ถา ไมเ พราะหลงปา นอยจะไมม วี นั รจู กั คนคนนไ้ี ดด เี ชน นเ้ี ลย เราจางคนนําทางไมผ ดิ คะ พ่ี
ใหญ”
หลอ นเอย แผวเบา แตแ ชมชาชดั เจน
เชษฐาถอนใจยาว ไมเ อยเชน ไรอกี นอ งสาวเปน ฝายถามมาบาง
“แงซายละคะ เทา ท่พี ใ่ี หญสงั เกต เปนคนยงั ไง?”
“เทา ท่แี ลวมากซ็ ือ่ สัตยดี ถาไมไ ดแงซาย พ่กี บั ไชยยันตก็จะแยเ หมือนกนั ตอนทหี่ ลงั แยก
จากกนั แตห มอน่เี ปนมนษุ ยล ึกลับ ดูยากกวา รพนิ ทรเ สยี อกี ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

812

ขาดเสียงของเชษฐา ไรเฟล นัดหน่งึ ก็ระเบดิ ขน้ึ สะทานสะเทอื นทา มกลางความเงียบ
พรอ มกับเสียงแผดคํารามโฮกล่ัน ไดย ินอยางถนัดแวว มาจากปลายหวยทา ยหมูบาน ชั่วพรบิ ตาเดยี ว
มันก็กกึ กอ งขนึ้ อีกนัดกงั วานไปทัง้ หุบเขา

ไชยยนั ตส ะดุง พรวดขน้ึ ยืน หนา ตาต่นื รองล่นั ออกมา
“อะไรกนั !...”
“ยอดพรานของเราเอาเขาใหแ ลว สองนัดซอ นเลย ถา จะไดต ัวแน”
หัวหนา คณะเดนิ ทางพูด ชะโงกหนาตา งกราดไฟฉายออกไปยงั แนวปา ซ่ึงมองไมเหน็
อะไร นอกจากสุมทุมแมกไม ดารินใจเตน แรงเขามาชะโงกอยูใกลๆ กบั พีช่ าย ไชยยนั ตกเ็ ผนเรอื น
ไหวเขามาสมทบ
“อะไร หมอนนั่ ลงจากเรือนไปหลัดๆ ประเดี๋ยวนี้เองนีน่ า”
“เธอหลบั ไปสิบหานาทีแลว ไชยยนั ต! ”
ดารนิ บอก
“ใครบอก ฉันยังไมไ ดห ลับสักหนอย เคล้ิมๆ ไปเทา น้นั ”
ไชยยนั ตเ ถยี ง

อดึ ใจใหญต อมา รา งของรพนิ ทร โตะถะและเกดิ ก็ปรากฏโผลอ อกมาจากแนวปา ดา นใต
ในแสงไฟฉายของเชษฐาทสี่ อ งกราดคน หา ทั้งสามเดนิ ดมุ ๆ ตรงเขา มาอยา งรวดเรว็ เสียงพวกใน
หมบู า นตะโกนถามโหวกเหวก และโตะถะกต็ ะโกนตอบมาดว ยน้าํ เสยี งแสดงความดใี จตน่ื เตน

แลวทัง้ สามกก็ า วขนึ้ มาบนเรอื น สหี นา ของโตะ ถะเหน็ ชดั วา แชม ชน่ื ขนึ้ รพินทรจดุ บหุ ร่ี
ใบตองแหง ทที่ ดั หูไว รายงานกับคณะนายจา งเรียบๆ วา

“กําลังรมุ กินซากอยพู อดีครบั สามตัว ไมใ หญน ัก ถาเกดิ ไมทําไฟฉายหลดุ มือ มีหวงั อยู
หมดท้งั สามตวั ”

“สองนัดเมือ่ ตะกี้ แปลวา สองตวั เหรอ?”
เชษฐากบั ไชยยันต ถามเร็วปรือ๋ ออกมาเปนเสียงเดยี วกนั ลืมตากวา ง
“ครบั ตวั แรกหมอบคาอยูบนซากววั ตวั ทสี่ องกระโจนสวน เกดิ กบั โตะ ถะผงะหลงั ชน
กัน ทําไฟฉายหลุดตกมือไปเสยี กอน ดวี าตวั ท่ีสามมนั เผน ไปเสียอีกทาง มา ยง้ันคงเจบ็ กันบา ง”
“มนั เปน การประเดิมชยั ทงี่ ดงามอะไรอยา งน!้ี ”
ไชยยนั ตรอ งขึ้น ตาเปนประกาย เชษฐาสดู ลมหายใจดว ยความปลอดโปรง ยมิ้ ออกมา
อยางสมหวงั ในขณะทดี่ ารนิ ขมวดคว้ิ จอ งมองดู รพนิ ทร ไพรวลั ย เหมอื นจะมองดูสิ่งประหลาด
มหศั จรรย คิดอยใู นใจวา พระเจาใหคนคนนีม้ าเกดิ เพอื่ สาํ หรบั เปน มือพิฆาตสตั วโ ดยเฉพาะกระมงั
หนอ หลอ นประจักษแ จง กับสายตานับครงั้ ไมถ ว น แตก็ไมวายท่ีจะกังขาอยนู ่ันเอง ทาํ ไมมอื ของเขา
จึงไดส รางปาณาตบิ าตขน้ึ นกั ถา กระสนุ ลงไดล น่ั ออกไปโดยมอื นี้ เปน อันเชือ่ ไดท กุ คร้งั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

813

“ผมนกึ วา คณุ ยิงซาํ้ เสยี อีก นกึ ไปไมถึงวาเลน เสยี นดั ละตวั ”
“ผมกไ็ มเคยเหน็ เสอื ปาไหนกําแหงหาญเหมือนปา นี้มากอ น ไมตืน่ แสงไฟ ไมค อ ยจะ
สะเทือนกับเสยี งปน ความจริงผมเดินไปเหนือลมมันดว ยซาํ้ พอเขาใกลแทนทจี่ ะผละหนีกลบั ขู
คาํ รามเสียอกี คนื นสี้ งสัยวา จะไดยิงกันแบบยงิ แมวบานเลยครบั พวกนเี้ อาปน แกป ยิงไลมนั เสยี จน
มนั ชินแลว ไมคอ ยจะกลวั นกึ วา เสยี งไรเฟล ก็คงจะเหมอื นๆ กับปนแกปนัน่ แหละ พวกคณุ พรอม
แลว หรอื ยังครบั เราจะออกเดินสอ งกนั เดี๋ยวน้แี หละ”
การแบงสายไดถูกกาํ หนดขนึ้ ในทนั ทีน้นั ไชยยันตหนั ไปพยักหนาบอกเกดิ ใหไ ปกบั เขา
ใหเชษฐาไปกบั แงซาย แลว สั่งใหร พนิ ทรท าํ หนาท่ีคมุ กนั ดารนิ ตามเดมิ แตห ญิงสาวคา นข้นึ เสียกอน
“อา ว! ก็ไหนเธอบอกวาจะเอาพรานใหญไ ปกบั เธอยงั ไงละ?”
เพอ่ื นชายขมวดคว้ิ น้าํ เสยี งเครง ขรมึ จริงจงั ข้นึ
“อยา บานอ ย นี่ไมใชเ วลาพดู เลนแลว ”
“ใครบอกวา ฉนั พูดเลน พดู จรงิ ๆ น่แี หละ ฉันไมต องการไปกบั เขาหรอก บอกแลวยงั ไง
วา เบือ่ หนา พรานใหญไ ปกบั เธอก็ดีแลวน่ีนะ และเธอก็จองไวแตแ รกแลวดว ย”
“ถาเธอไมไดพูดเลน ฉนั ก็รับวาพดู เลนเอง หากวาเธอจะแยกสายออกไปจากฉนั หรอื
เชษฐาแลว คนท่จี ะใหความปลอดภยั แกเ ธอไดดีที่สุดกค็ อื รพินทร”
หลอนหัวเราะ ส่ันหนา
“ไมจาํ เปน ตอ งพรานใหญห รอก ใครกไ็ ดทั้งนน้ั และขอใหรไู วดว ยวา ฉันไมต อ งการ
มอื ปน คมุ กัน ตอ งการแคคนฉายไฟท่ชี าํ นาญเทา นั้น และในกรณนี ฉี้ นั ขอเลอื กแงซาย เกดิ ไปกับพ่ี
ใหญ สวนเธอไปกบั รพินทรต ามทีต่ กลงกนั ไวแ ลว ”
“ถางัน้ เธอนอนอยบู นบาน ไมตอ งออกไป!”
“บา! เธอมีอํานาจอะไรจะมาบังคับฉนั ”
ดารินรองแหว เชษฐาโบกมอื
“ตามใจเขาเถอะ ไชยยนั ต เขาจะไปกับแงซายกไ็ ด เปน อนั วาแกไปกบั รพินทร และฉันไป
กับเกดิ ก็แลว กนั ”
ตอ ลอตอเถยี งกันอยูค รู ไชยยนั ตกพ็ ยกั หนา อยา งรําคาญ และยอมแพ บนอบุ อิบอยา งหัว
เสีย
“อวดดไี มห าย ตามใจ เอางนั้ ก็ได มะ! รพินทร เราไปดว ยกัน แมย อดหญิงเขาอยากจะเกง
กใ็ หเ ขาเกงไป ท่ีเขาสงคณุ มาใหผ มนี่นะไมใชอ ะไรหรอก จะปลัฟ๊ ผมนนั่ เอง”
ประโยคหลัง อดีตนายทหารปน ใหญย ักคว้ิ ใหพรานใหญ รพนิ ทรหวั เราะขันๆ ไมแ สดง
ความเหน็ เชน ไร และไมรสู กึ เปนหว งอะไรนกั เขารูมือของ ดารนิ วราฤทธ์ิ ดีอยูแลว แพทยส าวคน
สวยผูน ี้ ถา ควบคมุ สตใิ หดี หลอ นยิงปน ไดด กี วา เขา หรือทุกคนในคณะเสยี อีก และสําหรับเหตุการณ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

814

เทาทผี่ า นมาแลว กเ็ ช่ือวา ราชสกุลสาวมีประสบการณเ กยี่ วกับการเผชญิ หนากับเสอื ไดพอแกการ
ไววางใจแลว

กะเหรย่ี งอาสานําทาง 6 คน ซงึ่ รวมท้ังโตะ ถะแบง แยกกนั ตดิ ตามสายทัง้ สาม สายละสอง
คน โตะถะไปทางดา นเชษฐา ลกู ชายอกี สองคนแบง กนั ไปทางดารนิ และไชยยนั ตดา นละคน
นอกนัน้ เปนพวกพรานมอื ดที ชี่ าํ นาญคลอ งแคลว ตอ ลูทาง

กอ นจะลงจากเรือน รพนิ ทรเดินเขา ไปใกล ม.ร.ว.ดาริน
“จาํ ไวนะครับ ถา มันหันหนา ตรงในระยะใกล อยา ยิงสวนหนา หาจังหวะใหม ันเบยี่ งตวั
หรือพยายามมกี าํ บังไว”
หลอนพยกั หนา แลวก็บอกวา
“ขอบใจมากทใี่ หเกยี รต”ิ
“เกยี รติ? เอะ เกียรติอะไรกนั ครับ”
“เกียรติท่ีไมพยายามประทว งหรือกดี กนั ฉนั ในการลาเสอื ครัง้ นนี้ ะซิ แลว กไ็ มคดิ วาฉัน
เปนทารกทจี่ ะตอ งอยูในความดูแล ใกลช ิดของคณุ ตลอดไป ฉันอยากรูเหมอื นกนั วา ถาไมมคี ุณเปน
พ่เี ลย้ี ง ฉนั จะทาํ อะไรอยา งคนอ่ืนเขาบา งไดไหม”
“ทาํ ไมจะไมไ ดค รับ ถา หากพ่ีเลีย้ งเคยสอนหรือแนะนาํ อะไรไวแ ลว คุณหญิงจาํ ขึน้ ใจ
ปฏิบตั ิไดถูกตอ ง”
“ถงึ วาซิ นจ่ี ึงจะเปน การทดลอง ‘บนิ เดยี่ ว’ ครง้ั แรก”
ทกุ คนลงไปชมุ นมุ กนั อยูท ลี่ านบา นโตะถะ ตะโกนสั่งพวกลกู บา นลงเลง ใหทุกคนคอย
ระวงั รักษาความปลอดภยั ในขอบเขตหมบู าน พรานใหญก ก็ าวสวบมาหยดุ ยืนอยตู รงหนา แงซาย
“แกชวยพวกเจา นายไว เมื่อตอนนาํ้ ปาซัด...”
เขาพูดเปนภาษากะเหรยี่ งกบั หนุมชาวเขาพเนจรดว ยเสยี งตํา่ ลึก โดยไมตอ งการใหค ณะ
นายจางรูเ ร่ือง
“มันเปน นมิ ติ ทดี่ ีสําหรับการไวว างใจอันดบั แรกของฉนั คืนนี้ หนาทีส่ ําคัญของแกเริ่มมี
ขึน้ อีกครั้งหนงึ่ ดวยการคมุ ครองนายหญงิ จาํ ไวแ งซาย นายหญิงจะตอ งปลอดภยั ทุกสถานการณ
แมว าแกจะตอ งคลาสสีต่ ีนกดั กบั เสือ!”
แงซายยิม้ ยิงฟน ไมไ ดเอย คําใดท้งั ส้นิ นอกจากยกมอื ขึน้ แตะขมับเชงิ รับคาํ

ทงั้ หมดเดนิ รวมกันเปน กลุม บา ยหนา ตรงไปยงั ปลายหว ยทา ยบา น ตําแหนงทพ่ี รานใหญ
เพ่ิงจะยงิ เสือไวห ยกๆ แมจ ะเปน เวลาหวั ค่ําเพงิ่ สองทุมเศษเล็กนอ ย นํ้าคางกย็ ังกล่นั ตวั เกาะพราวไป
ทกุ ใบหญาและสุมทมุ พมุ พฤกษ มันดจู ะเปน คืนแหง ความหนาวเยน็ ทส่ี ดุ ซึ่งทุกคนพบมานับตั้งแต
เร่ิมตน ออกเดนิ ทางจากหนองนาํ้ แหง เชษฐา ไชยยันต และดารนิ กลว้ั คอดวยบรัน่ ดี เพื่อชวยความ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

815

อบอนุ ตลอดเวลา ผา นปา โคกทีม่ ีตนไมโ คน ลม ไวโปรง ตา มาไดเพยี งไมก ี่อดึ ใจ ก็ถงึ ซากแมววั ท่ถี กู
เสือลากมาทง้ิ ไว ทุกคนมองเหน็ ภาพอยางถนัด ดวยลําไฟฉายหลายทอ นที่ชวยกนั สอ ง

ฟบุ คาอยูก บั ซากววั ตัวนั้น คอื ฆาตกรรา ยแหง ไพรกวา งตวั หน่งึ ลกู ปน เจาะรมิ ฝปากลาง
ทะลเุ พดานผา นออกบนหวั ใกลกบั หซู าย จดุ สาํ คัญอนั เฉียบขาดในการยงิ รอ ยปากของมนั นดั นนั้ คง
ไมเปดโอกาสใหมนั กระดกิ ด้นิ ไดแ มแ ตน ดิ เดียว นอกจากจะฟบุ เกยซากเหยื่อทก่ี าํ ลังหมอบแทะอยู
อยา งสงบ สวนอกี ตัวหน่งึ นอนกล้งิ อยูในพุมไมเตยี้ ๆ รอยกระสุนเขากลางอกในระหวา งเทาหนาทั้ง
คู ระเบดิ ออกกลางสันหลงั ไมตอ งมีการอธิบายอะไรกนั มาก ทกุ คนกเ็ ขา ใจไดด วี า พรานใหญยงิ ใน
ขณะทีม่ ันกระโจนสวนเขามา กระสุนขนาด .458 สามารถหยุดมนั ลงไดอยา งประกาศิต โดยการยงิ
เขาท่ีสาํ คญั เชนนั้น ทง้ั สองตัวเปนลูกเสอื วัยรุน ตวั ผู ทง้ั คูสังเกตไดจ ากขนาดทย่ี ังโตไมเ ต็มขีดนกั
และสสี นั ท่ียงั เหน็ ชดั วางดงาม

“หมอนี่ยงิ เสือ ยังกะยงิ กระรอกตามสวนมะพราว”
ไชยยนั ตย กั ไหลห นั ไปบน เบาๆ กบั เชษฐา
หัวหนาคณะเดนิ ทางหนั ไปตบไหลโตะถะ พรอ มกับยมิ้ ให
“ถา มันชมุ มากกวา นี้ มนั กจ็ ะตอ งถูกยิงตายมากกวาน้ี แลว พรุงน้ีตลอดจนคืนตอ ๆ ไป จะ
ไมม ีเสือตวั ไหนกลาเขามาเดนิ ลากหางในหว ยแมเลิงอีก ไป! เราแยกกนั ตรงนีแ้ หละ”
ทัง้ สบิ สองคนชุดนั้น แบง กาํ ลงั ตามท่ีวางแผนนัดแนะกนั ไวท ันที ดารินกับแงซายแยกไป
ทางทงุ หญาคาดานตะวันออกของหมบู าน อันเปน พนื้ ท่ีราบกวา งใหญ สลบั ไปกบั ปาโปรง
จนกระท่ังจดตนี เขาอกี ลูกหนง่ึ เชษฐากบั เกิดมุงหนาลงดา นใตเลยี บตามแนวฝง ลําหว ย ซ่ึงสลบั
ซบั ซอนไปดวยมอและมาบ สวนไชยยนั ตซ ่ึงมรี พนิ ทรเ ปน มือไฟฉาย เลอื กเอาดานเหนอื โดยไตขา ม
ลาํ หว ยขน้ึ สไู หลเ ขาสูง เหนอื ท่ีตัง้ ของหมูบานหว ยแมเ ลงิ ข้ึนไป
“เทย่ี งคืนกลบั มาพรอมกันทบี่ า นโตะถะ”
หัวหนา คณะเดนิ ทางสง่ั กอ นท่ีทุกฝา ยจะเดนิ แยกทางกนั ไป
ท้ังสามฝาย มกี ะเหรยี่ งตดิ ตามไปดวยฝา ยละสองคน รวมเปนฝา ยละสคี่ นเทา ๆ กัน ดาริน
ผละแยกไปกอ นโดยเรว็ ทนั ทที นี่ ดั แนะ ซอมความเขา ใจกนั เปนคร้ังสุดทาย เชษฐาหนั มาโบกมอื กับ
ไชยยนั ตแลว ผละไปเปน พวกทีส่ อง พอแสงไฟฉายทส่ี องกราดของทง้ั สองฝา ย หายไปในเงามดื
พรานใหญก ็ชวนไชยยนั ตข ามลําหวยไตขน้ึ ไปบนเนนิ เขา โดยมกี ะเหร่ยี งในหมูบา นสองคน ซึ่ง
สมัครมากับเขาตามหลงั ไปดว ย
ในความเงียบ และเย็นยะเยอื กของนํา้ คาง ไฟฉายกราดไปรอบดา นจากมือสอ งไฟท่ี
ชาํ นาญ อนั เปน รพินทร เกดิ และแงซาย ซ่ึงแยกกันทาํ หนา ท่ใี หคณะนายจา งคนละดา น สวนหนา ท่ี
นําทางเปนกะเหร่ยี งท่ีมาดว ย เพราะพวกนน้ั ยอ มจะรแู ละเขาใจแหลง ไดด ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

816

เพยี งสิบหานาทแี รก นับจากแยกกับคณะเดินบุกไปในระหวางหญาคาและตอไมท พี่ วก
กะเหร่ยี งโคน ไว ไฟทีส่ าดจากสูงลงตาํ่ ในมอื ของแงซาย กส็ ะกดจับดวงตาวาวเรืองเหลือบเขียวแดง
คหู นึ่งไวได มนั สสู ะทอ นแสงไฟออกมาจากปาหญาตอนหน่ึง หา งออกไปประมาณ 50 เมตร และ
โดยไมต องเตอื นอะไรกนั อกี เลย ดารนิ ตวัด .470 ขน้ึ ประทบั บา ในขณะทก่ี ะเหรย่ี งอีกสองคนก็
ชว ยกนั ฉายไฟขนาดสองทอ นไปชว ยจับไวกนั พลาด

เส้ียวของวนิ าที หลอนลัน่ ไกทางลาํ กลอ งซา ย เสียงกระสุนแผดกึกกอ งกลางราตรอี ันเงียบ
สงัดสะทอนทงุ ทับทมิ สเี หลืองเรืองคนู น้ั หายวับไปจากการสแู สงไฟ ปา หญา แตกกระจายเปน
แปลง แลวเงาสีนา้ํ ตาลเขม สลับริ้วดาํ ก็พงุ เปน ทางไปในระหวางพุมไมร กตดั ผา นแสงไฟ

มันโผนไปไดเพยี งชว งตวั เทา นั้น ลาํ กลอ งขวาของริกบ้ี จากมือของราชสกุลสาวสวย ก็
กัมปนาทข้นึ อกี ครั้ง ชว งตัวยาวๆ นน้ั ตลี ังกาสองทอด หลนวูบหายไปในพงหญา เห็นแตยอดสน่ั
พลวิ้ ไหวไปมาอดึ ใจเดียวกส็ งบน่ิง ดารินหักลาํ กลองบรรจุกระสุนชุดใหมโดยเรว็ แลวประทับ
เตรียมพรอมกา วตามหลังแงซายเขาไป

กะเหร่ียงนําทางสองคนทตี่ ามติดมาดว ย อทุ านพึมพําอยใู นลาํ คอ ดว ยความพศิ วงงงงัน
เหลือทจ่ี ะกลาว หนั มาจอ งหนา หลอนเหมอื นไมอยากเชอื่ สายตา เจาโครง ขนาดเข่อื งตวั นั้น ตัวหงกิ
งออยูใ นกอหญา นัดแรกตัดสะบกั ซายของมันหักสะบน้ั ออก แตนัดหลงั เฉียบขาดกวา ตัดกระดกู คอ
ตอ พอดี เลือดพลักออกมาเปน ลม่ิ ๆ

“สองคนนี่นินทาฉนั วา ยังไง?”
หลอ นถามแงซาย อดตี นายทหารกองโจรกะเหร่ียง ผูมาสมัครเปนคนรบั ใช ยิงฟน ขาว
ตามเคย
“เขาบอกวา เขาแทบไมเชอ่ื ตาวา นายหญงิ จะมฝี ม อื ถงึ ขนาดน”้ี
“บอกเขา...”
ดารนิ พดู เรยี บๆ พรอมกบั ยมิ้ นดิ หนงึ่ นยั นต าวาว
“นายหญิงคนนี้ เปน คนที่ฝมอื เลวทส่ี ุดในคณะของพวกเราทกุ คนที่มาดว ยกนั ซ่ึงรบั อาสา
ยิงเสือใหเ ขาในคืนน”ี้
แงซายแปลคาํ พูดของหลอน กะเหรย่ี งหนมุ สองคนซง่ึ คนหน่ึงเปน ลูกชายวยั คะนองของ
โตะถะ ทาํ สหี นา พกิ ล แลว หวั เราะแหง ๆ มองดหู ญงิ สาวดวยประกายตาเลอ่ื มใสยําเกรง ผิดไป
กวา เดิม

ทางดา นไชยยนั ต พากนั ชะงกั กึกอยกู ับที่ เม่ือไดยนิ เสียงปน ลน่ั ขึ้นสองนัดซอ นทางดา น
ทงุ หญา

“เอะ ! เสยี งทางดานนอยนี่ เอาเขา ใหแ ลว หรอื ?”
ไชยยนั ตรอ งออกมาเบาๆ เตม็ ไปดว ยความกังวล

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

817

“ครับ ทางดา นตะวันออก คงเปน คณุ หญิงแน”
“เปนยังไงบางกไ็ มรู เสยี งยิงตัง้ สองนดั ”
“ผมทายวา โชคชัยเปน ของคณุ หญิงครับ”
พรานใหญก ลา วอยางมน่ั ใจ
“คุณไวว างใจมอื นอยถงึ ขนาดนน้ั ทีเดียวหรือ?”
“เทา ท่ีผมสงั เกตมา สตั วท่หี มายลามกั จะเขา ทางปน ของคุณหญิงเสมอ และถา ลั่นไกละก็
ยากนกั ท่จี ะพลาด”
ไมก ่ีอดึ ใจหลังจากนั้น เสยี งตมู ก็กกึ กองขนึ้ อกี ครัง้ แตคราวนมี้ าจากทางดา นใต อนั เปน
ทศิ ทางของเชษฐา ตอมาเปนเสียงระเบดิ ของปนแกป ซอนข้ึน แลว ไรเฟลก็ดังซาํ้ เปนนดั ทสี่ าม
จากนัน้ กเ็ งยี บกรบิ
“คราวน้ีคณุ ชายครับ มีโตะ ถะรว มอยดู วย นดั แรกคงไมอ ยู แตนดั ท่ีสามคงไมมีปญ หา”
รพินทรบ อกปนหวั เราะเบาๆ
“วาแตท างดานเราน่ีเถอะ มนั ปลอดเอาเสียจรงิ ๆ”
ไชยยนั ตบน
“ใจเยน็ ๆ ไวค รับ คงไมผ ิดหวังแน. ..โอะ ! อยา !...”
ประโยคหลงั รพินทรรองทวงเร็วปร๋ือ เมอื่ ไชยยนั ตป ระทบั ไรเฟล ขึน้ ทันทที ีเ่ ขาสง ไฟไป
กระทบกับทับทมิ คูหนึ่ง สะทอนวาวตอบแสงไฟออกมา อดีตนายทหารปน ใหญย้ังมอื ท่จี ะเหนี่ยวไก
ไวไดทัน สบถอุบ ตาคนู นั้ เปน ตาของชะมดแผง ขนาดใหญท ี่ซอนอยหู ลังจอมปลวกขา งหนา หา ง
เพียงไมก ่วี า

คนื นี้ มนั เปน คืนแหง การลา ของ ดารนิ วราฤทธ์ิ อยา งแทจรงิ !
แงซายสอ งพบตาไอโ ครงตัวที่สองสาํ หรบั หลอ น ภายในคร่งึ ช่วั โมงตอ มา ในระยะ
กระชัน้ ชิด ปากทางดานทจี่ ะนาํ เขาสดู งลกึ ระหวา งทงุ หญาคากับหบุ เขา กะเหรยี่ งสองคนท่ีตามหลงั
ผงะออกว่ิงกระเจิงอยา งไมคดิ ชีวิต มนั อา ปากแสยะเขย้ี วโฮกปรเ่ี ขาใส เพราะระยะประจนั หนา
ใกลช ดิ เกนิ ไป แงซายเองกใ็ จหาย รอ งเตอื นใหห ลอนหลบเขา หาโคนไมเสียงหลง แตห ญิงสาวยนื
ปกหลกั อยกู ับท่ี และยิงในขณะทมี่ ันเผน พรวดเขาใส กระดอนควา งกลางอากาศดว ยอํานาจปะทะ
อนั หนักหนว งของกระสุน .470 ทีจ่ บั เขากลางแสกหนาราวกบั จบั วาง มันหลนลงมาฟบุ อยแู ทบเทา
ตรงหนา ของหลอน หางเพียงวาเดยี วเทา นน้ั
ตวั ท่ีสาม และท่ีสี่ ตกเปนเหยอ่ื กระสุนของหลอนในชว่ั โมงที่สอง หมอบกระแตอยกู ับท่ี
ที่มันถูกไฟสอ งพบ แทบจะไมมกี ารด้ินรนสงเสียงใดๆ เลย เพราะกระสุนจับเขา ในระหวา งดวงตา
ทัง้ สองตัว
หลอ นยงิ อยา งเฉยี บขาด แตก ็เยือกเย็น

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

818

แงซายเฉยๆ คงทาํ หนาทส่ี อ งไฟใหหลอนเปน ปกตติ อไป แตสองกะเหรย่ี งหนมุ ผนู าํ ทาง
บดั นี้ มองดหู ลอ นประหนง่ึ เจา แมผ มู าโปรด และคงจะเก็บเหตุการณท ี่มันพบเหน็ กบั ตา ไปคยุ ให
พวกพองฟง อกี นานแสนนาน

เสยี งปน ทางดา นเชษฐากอ งมาอีกนัดหนงึ่ ในขณะทที่ างดา นไชยยนั ตย ังเงยี บกรบิ อยู
ตามเดิม ชว่ั โมงเตม็ ๆ ผา นไป ไมมีเสอื ตัวใดตกอยูในแสงไฟคนหาของรพินทรเ ลย นอกจากพวกนก
กลางคนื และชะมดหรืออีเหน็

พรานใหญนําวกลงสูตีนเขา อันสูงระเหิดหนาแนนไปดว ยปายาง พน้ื ทเี่ ปนลอนลุมดอน
เต็มไปดว ยมอและมาบ ไฟฉายในมอื สาดคน หาเปา หมายเปนระยะ บางขณะไตข นึ้ ไปบนเนนิ บางที
กอ็ อ มลงเดนิ ในลําหวยแหง

“สงบดจี ริง ไมเ จอตาอะไรเลย ความจรงิ ถงึ ไมพบไอล าย เรากค็ วรพบสตั วอน่ื บา ง”
ไชยยนั ตบน
“หลกั ธรรมดาครบั บรเิ วณไหนเสือชมุ บรเิ วณนน้ั ไมมีสตั วชนิดอน่ื และการทอ่ี ตั คัดสตั ว
ทจี่ ะเปน อาหารของมนั นแี่ หละ คนและสตั วเลีย้ งถึงไดเ ดือดรอน ใจเยน็ ๆ เถดิ ครับ ผมรบั รองวาคณุ
ไชยยนั ตไดล นั่ ไกแน พยายามอยูท างดานซายของผมไวน ะครบั จะไดเหน็ ศนู ยป นถนดั ”
ขณะท่ไี ตต ลิ่งหวยแหงขนึ้ สเู นนิ ยอมๆ ลกู หนึ่ง กะเหรี่ยงเลินผูเดินอยดู า นหลัง ก็ทาํ เสยี ง
อกึ อกั อยใู นลาํ คอ เหนีย่ วแขนรพนิ ทรไวโ ดยแรง กริ ยิ าลกุ ลน จอมพรานกวาดไฟฉายอยา ง
ระมัดระวัง อึดใจเดียวเขากด็ ับไฟมดื ซุบซบิ กับสองกะเหร่ยี งผูต ดิ ตามมาดว ย แลวเออื้ มมือมาสะกดิ
แขนไชยยนั ตแ ทนคําพดู อดตี นายทหารปนใหญไ มส ามารถจะเขาใจอะไรไดก ระจา งชัดนกั แตก ็
เตรียมพรอ มดว ยสญั ชาตญาณ พยายามเงย่ี หู จองตาฝาความมดื มิดออกไป หวั ใจเตน
อึดใจตอมา รพนิ ทรก็กดสวทิ ซไ ฟฉายขน้ึ อกี ครงั้ ตาแดงวาวคหู นึ่งสะทอ นวูบออกมาจาก
โคนจอมปลวก เพยี งพรบิ ตาเดยี ว มันกห็ าบแวบ เหน็ แตพ ุมไมไหวนอ ยๆ อึดใจตอมาของการกราด
ลาํ ไฟ ตาคูน น้ั ปรากฏวาวเรืองขน้ึ อกี คราวนยี้ า ยไปอยทู ี่กลมุ โขดหนิ ขน้ึ หนาทึบไปดว ยตน กระดาษ
เห็นไมถ นดั นกั ประเดย๋ี วกว็ าววูบตอบไฟมาอยางจัง ประเดี๋ยวกห็ รแี่ สงหายไปอยา งลึกลบั อันเกดิ
จากการเมนิ หลบของมัน
ไชยยนั ตสะกดกล้นั ลมหายใจ นิว้ แตะรออยทู ไ่ี ก เขาเยอื กเยน็ และมีสติมน่ั คงพอใชท เี ดยี ว
ในการทไ่ี มด วนผลผี ลาม ปลอยกระสนุ ออกไปเสียกอน โดยเปา หมายอันไมส ามารถสังเกตไดช ดั น้ี
รพินทรใจเย็นยิง่ กวา เขาเสยี อีก เพราะดบั ไฟเหมอื นจะเลนเอาเถิดเจาลอกับมนั เปนครัง้ ท่ี
สาม ทกุ คนยนื น่งิ อยกู บั ท่ีในความมดื โดยเฉพาะอยา งยงิ่ สําหรบั กะเหรยี่ งหนมุ ทัง้ สอง ดูเหมือนฟน
จะส่นั กระทบกันไดย ินถนดั
ครน้ั แลว ครึ่งของชวงกลัน้ ลมหายใจ ฮนั เตอรขนาด 8 ทอนกส็ าดลําสวางนวลออกไปราว
กับสายฟาแลบ คราวน้ีแมน ยําท่สี ดุ ราวกบั วาจอมพรานจะรตู าํ แหนง ของเจาสิ่งทเี่ คล่ือนไหวคุมเชงิ
อยเู บอ้ื งหนา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])