Ποίηση στις ράγες, Θεσσαλονίκη - Κατερίνη 2017

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Γρηγόρης Τριγλίδης
Ουράνια αντιπαράθεση
Μαζεύτηκαν ηλιαχτίδες φωτεινές
μες στου ήλιου το φωτόσωμα.

Μαζεύτηκαν να βρουν λύσεις
για συμπαντικούς προβληματισμούς.

Φώναξαν, άναψαν, πυρωθήκαν οι λόγοι.
Σπινθήρισαν σαν λύσεις βρήκαν!

Μαύρες κηλίδες ηλιακών καταιγίδων άρχισαν να φαίνονται στου
ήλιου το φωτόδερμα.

Ήταν αγγελιοφόροι φωτεινοί έτοιμοι να ταξιδέψουν με τις
απαντήσεις αντάμα!

Άλλες στράφηκαν και χάθηκαν στου σύμπαντος το σκοτάδι.
Άλλες στον Ερμή...κι άλλες στον Άρη.

Κάποιες φάνηκαν κι εδώ στη γη από τις πρωινές ώρες.

Ζεστάθηκε το οδόστρωμα σαν έκατσαν να δουν.

Πύρωσαν οι τοίχοι, καήκαν τα κορμιά μας.
Ζέστη πολύ απόψε...

.....κι εγώ στέκομαι μπροστά στα κύματα του Θερμαϊκού....

Βρισκόμουν εκεί την στιγμή που αρχίζουν τα πορτοκαλί ροδοπέταλα
να φαίνονται στου ορίζοντα την νοητή γραμμή.

Θαυμάζω την φύση...




51

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017



Οι νεφέλες άρχισαν να μαζεύονται, λες και θέλουν να διακόψουν την
υπέρογκη πορεία των φωτεινών αγγελιοφόρων, δημιουργώντας ένα
δείχτη προστασίας.

...βιάζονται...

Οι λέξεις των ανθρώπων τις έκανε να πάρουν μια τέτοια βιαστική
απόφαση, που σαν προσευχές ανέβηκαν ψηλά.

Η αγάπη και η βιασύνη πιάστηκαν χέρι χέρι πλησίασαν τα σύννεφα,
τα φώναξαν κι εκείνα ανταποκριθήκαν στο κάλεσμά τους.

Ήρθαν πολλά... Πάρα πολλά....!!

Μα σαν τα ‘δε ο άνεμος βάλθηκε να τα σκορπίσει.
Οι νεφέλες στενοχωρήθηκαν, δάκρυσαν,
άρχισε να βρέχει.

Είχα πάρει τον δρόμο της επιστροφής, πλησίαζα στο σπίτι
μουσκεμένος
δίχως αμάξι, το χάρηκα
σήκωσα το βλέμμα στον ουράνιο θόλο κι αναφώνησα εντός μου.

Σ’ ευχαριστώ θεέ μου για τη δροσιά
Σ’ ευχαριστώ!

Τελικά ποιος ξέρει τ’ ήθελαν να μας πουν οι φωτεινοί επισκέπτες;
Ίσως το μήνυμα δεν ήτανε για μάς
Ίσως ήταν μήνυμα συμπόνιας προς την μητέρα γη που την
σκοτώνουν τα παιδιά της.

Εμείς είμαστε αυτοί... εμείς!




52

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


ΘΕΟΦΑΝΙΑ ΖΕΤΤΑ ΤΣΕΝΤΙΚΙΔΟΥ

Γράμμα σε μία ΦΙΛΗ

(…γιατί κάθε ΚΡΙΣΗ πρέπει και μπορεί γενναία να αντιμετωπιστεί
και να υπερνικηθεί…)
<<…Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα* μείζων δε
τούτων η αγάπη>>.
Αποστόλου Παύλου: Α’
Επιστολή προς Κορινθίους, (ιβ’ 27-ιγ’ 13)
Καλή μου Μαριάνθη,
χωρίς «ιεραποστολική» πρόθεση,
αλλά από το ρητό και από την καρδιακή φιλία μας εμπνεόμενη,
όχι απλά ελπίζοντας αλλά πιστεύοντας ότι,
όπως τόσα εμπόδια έχεις υπερπηδήσει, τόσους «γόρδιους δεσμούς»
λύσει,
τόσες «ρωγμές» τεχνηέντως «συγκολλήσει»,
έτσι και το ΠΑΡΟΝ -και ας είναι βαρύ και ας φαίνεται
ανυπέρβλητο-
με ΑΓΑΠΗ θα το ισορροπήσεις,
αναλογιζόμενη ό,τι… χάρη στις καλά στεριωμένες ρίζες σου, στον
προσωπικό αγώνα σου,
στο προικισμένο πνεύμα σου, στην
ευαίσθητη ψυχή σου,
…ό,τι στην πορεία σου κατάφερες να ευδοκιμήσει, ό,τι με κόπο και
πείσμα έχεις πετύχει,
ό,τι υπέροχο έχεις κατακτήσει, ό,τι ωραίο «ΜΑΖΙ» έχεις ζήσει,
ό,τι να δημιουργείς συνεχίζεις, ό,τι με τις επιλογές σου στηρίζεις,
ό,τι συνειδητά χαρίζεις, ό,τι με σταγόνες ευτυχίας στολίζεις,
ό,τι με γλυκά αισθήματα τυλίγεις, ό,τι με όμορφες θύμησες
ξαναζωντανεύεις, ό,τι...ό,τι…
και αγαπώντας σε ΕΥΧΟΜΑΙ οι ημέρες των χρόνων
σου




53

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


τροφοδοτούμενες από τους ανεξάντλητους χυμούς
των ανθών
της παιδικότητας και της νιότης,
μπολιαζόμενες από την επώδυνη σοφία και τα επιτεύγματα
της ωριμότητας,
κοσμούμενες από «καινά κλέη» -δικά σου και των
αγαπημένων σου-
να είναι αναρίθμητες σε ποσότητα, πολύτιμες σε ποιότητα,
ανεκτίμητες σε αξία!
Μυστήρια η ΖΩΗ, αλλά πάντα προκλητική μας
προσκαλεί.
Ας την ακολουθούμε με ΑΓΑΠΗ! Ας τη ζωγραφίζουμε με
ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ!


Πάντα φίλη, Φανή





















54

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Γιώτα Τσερτεκίδου

Πελώρια βουνά
σκληρά τα βράχια.
Τα παλικάρια καθισμένα
ένα με το τοπίο γίνηκαν.
Σκυφτή σιωπή
ανάπαυλας και περισυλλογής.
Τα κύματα στον μαύρο ουρανό
αντάρα φέρουν.
Στη μυστική σιωπή των βουνών
ξεχασμένος ο φόβος.
Τιμωρημένος απ’ τους θεούς
κι από τον γέρο χρόνο,
καμπουριασμένος, με μια αδιανόητη σκιά
που δεν χόρτασε πιοτό αθανασίας.
Των κτιστών
τα αιώνια μπουντρούμια
στα κορμιά χαράζουν άγνωστα σύμβολα
που κανείς δεν θα νοήσει.
Μόνο η γη θα φιλοξενήσει
την ανδρεία
σαν χυθεί μες στα σπλάχνα της
ο ήρωας.
Οι ημιονηγοί δεν χαθήκαν στον δρόμο.
Φορτωμένοι με όπλα ζωής
στα αόρατα μονοπάτια βαδίζουν.
Μυστικές αποστολές.
Εκτελεστές των εχθρών.
Επόμενη ημέρα των σκήπτρων της νίκης.
Αδέρφια κοντά φτάνουμε στ’ όνειρο
κι όλο μακραίνουμε απ’ αυτό
με έναν αγέρα πικρής συνέχειας.




55

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017



Απόσπασμα από το κεφάλαιο ΤΑ ΠΑΘΗ, του βιβλίου με τίτλο
«Γυναίκα αέναη πηγή έμπνευσης» ποίηση για τον ζωγράφο Γιώργο
Τζιόκα.

































56

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Γιάννης Τσιτσίμης

Η δαιμονική της νύχτας
Τον ουρανό θωρείς κι από
τ' αστέρια
Κόρη των αστεριών
κάτι να προσδοκείς μου
φαίνεται, νομίζω
μέταλλο από της Νύχτας
που σαν φουστάνι
ένας Σιρόκος σήκωσε απ'
τη Σελήνη τ' ασημί
κι ώσπου να φέρει
το φως από την
αντανάκλασή του
πάνω σου
Συ που θα λέγαν κάποτε
“Δαιμονική της Νύχτας”
το φως δαμάζεις και
πριν διαβεί δονείσαι της
ηδονής δέσμια
παραδίνεσαι
Δαιμονική της Νύχτας
ζωγραφιστή
στο τέμπλο των Ονείρων.

Από τη συλλογή «Η γοητεία της μοναξιάς» - 2015






57

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Χαϊδεμενοπούλου Γεωργία
Ηλιαχτίδα
Γκρίζος ουρανός, ομίχλη, συννεφιά.
Δακρυσμένη Φύση, πικρή η μοναξιά
Αμίλητος, σκυθρωπός,
μέσα στο δάσος μοναχός.

Μαραμένες ελπίδες, φύλλα πεσμένα,
ανούσιες σκέψεις, κλαδιά απογυμνωμένα.
Ο Έρωτας δεν άνθισε στην καρδιά.
Τα Πέταλα της ψυχής του ακόμη κλειστά...

Μα ήρθες Ηλιαχτίδα ΕΣΥ
και του ‘δωσες ΦΩΣ στη ζωή.
Λάμψη και χαρά
με την ηλιοφώτιστη σου φορεσιά.

Κόρη του Ήλιου, μπουμπούκι ευωδιαστό,
ξεπήδησες, λουλούδι, μες απ’ τον βλαστό.
Χρώματα στο νου του, στη σκέψη ομορφιά
Η Άνοιξη ανθοστολισμένη του χαμογελά.

Εξαίσιες μυρωδιές,
στο δάσος στιγμές μαγικές.
Τα Πέταλα άνοιξαν. Υποδέχονται την αγκαλιά.
Το ερωτικό του βλέμμα, τα γλυκά του φιλιά.

Ρόδινη η πλάση, ο ουρανός φωτεινός.
Ήλιος στη ζωή του παντοτινός.
Τέλος τα δάκρυα, τέλος η βροχή...
Ήρθες ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ ΕΣΥ
και του ‘δωσες ανάσα,
του ‘δωσες ΖΩΗ




58

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Ξανθή Χόνδρου Χίλλ

Χέρσα Ημέρα
Χέρσα Ημέρα

σκουπίδια φύτρωσαν
σκούριασε το φως.

Αλλάζω δέρμα!
Αφήνω την αλήθεια...

Κρατώ τ' όνειρο.


























59

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Σοφία Χρήσταινα

Ποίηση στις ράγες
Οι άνθρωποι φεύγουν, με τα δρομολόγια των τρένων.
Στην ώρα την δικιά τους,
με μόνες αποσκευές το σώμα τους.
Ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Μονίμως κάτοικοι πια του αιώνιου παραδείσου
ή της κόλασης που φτιάξανε.
Σιδηροδρομικές γραμμές
δακρύων
αποχαιρετισμών
υποσχέσεων
Βαθιές σκουριασμένες ράγες
πάρτε τις ανάσες μαζί
αλλά αφήστε πίσω στο σταθμό
την αιωνιότητα της άυλης εικόνας
εκείνου που έφυγε.
















60

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Χαρά Χρυσάφη

Σημάδι των καιρών
Λάξευμα ανυπεράσπιστο ανάμεσα στα δόντια.
Δίπλα απ’ τα χείλη μια σικάτη πινελιά
να συμπληρώνει τον καμβά.
Μάτια πνιγμένα από κηλίδες προσμονής.
Το πηγούνι, κατακάθι μιας τρύπιας ευτυχίας.
Λαιμός μπλεγμένος με κόμπους.
Κόμπους να σφιχταγκαλιάζουν την οργή.
Καθρεφτίζεται η ώρα που δεν ήρθε.
Η ηδονή που μίσεψε.
Κουρασμένοι ώμοι.
Πατημένοι με φτυάρια.
Χέρια προσδοκίας για ένα αγκάλιασμα τελευταίο.
Μαγκώνονται στου φόβου το ύστατο σκίρτημα.
Πόδια γοργά μη δε προλάβουν το φευγιό.
Καρδιά, εκτός λειτουργίας.
Αναμένει βολή εκκίνησης.
Η ψυχή, αιώνια επαναστάτρια.
Χαϊδεύει απαλά τις ουλές.
Λίγο νερό.
Να ‘ρθει να ποτίσει τα ξερόκλαδα της συνήθειας.
Λίγο χώμα να σκεπάσει τη μνήμη.
Τη μνήμη που σε τιμώρησε.
Πήγες και κάθισες στο τελευταίο θρανίο.
Σιωπηλή τιμωρία.
Έλα μπροστά.
Τώρα.
Οι κόρες των ματιών μου σε διαστολή.
Βρήκα όλα σου τα σημάδια.
Βρήκα κι ένα σημάδι πάνω μου.
Το χάραξες με επιμέλεια.




61

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Κι ήρθε και κάθισε η λύτρωση απαλά στα γόνατα μου.
Εσύ.
Που δε σου μάθανε να σε φροντίζεις.
Που δε σου είπανε πως είσαι ο παράδεισος.





























62

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Φωτεινή Μανδρατζή - Ψιρολιόλιου

Νέα αλφαβήτα
Απ’ τη σχισμή των ονείρων ξεπόρτισα, πίτουρα οι δρόμοι παντού
αλεσμένοι
Μες τα τρίστρατα μόχθησα, να ανταμώσω τη ελπίδα που είναι
χαμένη.
Οι σκιές στα σκοτάδια με φυγάδευσαν, εκεί που ο νους τρεμοπαίζει ,
αντρειώνει.
Του χιονιού την κρυάδα λαχτάρισα, που είναι πιο ζεστή κι απ τον
πάγο της καρδιάς που δεν λιώνει.
Με αμαρτίες συνωμότησα , για να ψαύσω την αιχμηρή τους λεπίδα.
Παραπατήματα αθλίων ανίχνευσα, που καμώνονταν βοηθοί κι
αδελφοί μας
ενώ δρομείς μ ανωνυμίας επώνυμο, δείχναν πρόσωπο καθαρής
προθυμίας.
Το φεγγάρι ολοκόκκινο μαρτύρησε, μ όλα αυτά που γινόταν στο
θάμβος.
Τις αλήθειες στα δέντρα τις κρέμαγαν και πετούσανε πέτρες της
λήθης.
Των παιδιών τα παραμύθια εξήλωναν, σε κουβάρι απελπισίας της
τύχης.
Τα νερά της ζωής εσταμάτησαν, να κυλούν το υγρό τους φορτίο.
Απροσάρμοστη η γη προβοκατόρισσα, σε καπρίτσια αλαζόνων
θηρίων.
Ο χρόνος άχρονος σε τρελό παραλήρημα, δεν σημειώνει μέρες ,μήνες
ή χρόνια.
Όλα αυτά του ανθρώπου εφευρήματα. Τεμαχίζουν τη μοίρα, τη
βουτάνε στα χιόνια.
Είναι ο χρόνος των καταψύξεων, με τη μνήμη να είναι , στους μείον.
Ζώνη είν’ αυτή του λυκόφωτος, που είναι η δράση ιθυνόντων
αχρείων.





63

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Μα δεν αργούν οι βολβοί τη ζωή να προτείνουνε, να τρυπήσουν τ’
ολόλευκο χιόνι.
Οι υάκινθοι το άρωμα ν’ αφήσουνε, να σηκώσουμε της άρνησης το
γόνυ.
Νέα σημαία του ήλιου να στηθεί, σε υψηλούς, γήινους λόφους.
Με καμάρι όλοι εμείς οι μικροί της να είμαστε, στους βασικούς ,
μικρούς της μετόχους.
Να ναι ένα γύρω αγάπης αγκαλιές, με καινούρια χαράγματα και νέα
αλφαβήτα.
Το θείο ξανά να οριστεί , χωρίς τις φθορές ,ούτε στο όνομα αυτού να
υφαίνεται ήττα. Να ναι ένας κόσμος, τρυφερός, βρεφικός, με
μπροστά τα μωρά και η παλιά η φρουρά, στην ουρά.






















64

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Τρένα

“Θραύσματα μνήμης του `88”
(I)
Μείνε κοντά μου

τα τρένα να θυμάσαι στα σκοτάδια τους
το ρυθμικό τους μουγκρητό μες στις εκτάσεις
τότε που γύρευες μια θέση κάπου ανάμεσα
στους νυσταγμένους δίχως πρόσωπο επιβάτες
-ναι ήταν άλλα χρόνια, κι άγουρη η ζωή
μύριζε τόση λευτεριά η μοναξιά σου-

το τελευταίο σου τσιγάρο στα σκαλιά
ο σάκος σου με τ`άπλυτα στα χέρια

-αστείο φαίνεται μα είναι αληθινό
όλοι βαδίζανε με τ` άπλυτα στην πλάτη
μαζί τους πάντα, μα κανένας τους δεν τα `βλεπε-
ήτανε άλλα χρόνια κι έχουνε περάσει.

Μα εσύ, κοντά μου μείνε εδώ.

Τα τρένα να θυμάσαι στα σκοτάδια τους
τα τρένα να θυμάσαι, μα να μένεις.

(II)
Σταθμάρχης πάντα άγρυπνος αξύριστος
κουλουριασμένα αδέσποτα σκυλιά μπρος
στα παγκάκια
σκιές γιγάντιες δρασκελούσανε αθόρυβα



65

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


τον πρώτο ύπνο με μισάνοιχτα τα μάτια
πικρός καφές, στόμα πικρό κι οι άδειες τσέπες σου
πάντα ψηλά, πάνω απ` το πλήθος η ματιά σου.

Κανείς για σένα εκεί... συνωστισμός...
πώς όριζες αλήθεια το κενό στα δεκαοχτώ σου!
Mα τώρα αλλιώτικα, αλλιώτικα, αλλιώτικα
τα έξω και τα μέσα σου ορίζεις.

(III)
Σφύριγμα νευρικό, άμεση απόφαση
ποιος να κατέβει εδώ και ποιος ν`ανέβει
δεν είχες χρόνο να σκεφτείς -το ξέρουν όλοι πια-
όλα τα βάσανα η σκέψη μας τα φέρνει.

“Τρέξε κι εσύ μες στα μυρμήγκια βρες τη θέση σου
αύριο αλλού, πρωί-πρωί” σου τραγουδούσε
η δόλια σου καρδιά μα δε φαντάστηκες
πόση ψυχή ξοδεύεις πάντα στο ταξίδι.

Πες μου αν θυμάσαι τη λαχτάρα σου, τα τρένα σου
αν τ` αγαπάς και στο μυαλό τα ξαναφέρνεις.

(IV)
Τα τσιγγανάκια που μαζεύανε ψιλά
δυο-δυο οι στρατιώτες κουβεντιάζαν και πιο πέρα
ο μουσουλμάνος προσευχότανε ξυπόλυτος
οι ταξιτζήδες νευρικοί με τις βαλίτσες
άνεργες πόρνες ξεχασμένες σου γελούσανε
και τα παιδιά με τα παράνομα τσιγάρα ταξιδεύαν
μέσα σε σύννεφα καπνού, μέσα στο γέλιο τους
την ώρα που το βραδινό τρένο βογγώντας
σφύριζε κι ήτανε αργά να ανεβείς




66

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


κι ήταν αργά πολύ αργά για να κατέβεις.

(V)
Μα εσύ κοντά μου μείνε εδώ και μη μου σκιάζεσαι
δε θα σε βγάλουν πουθενά ποτέ οι ράγες
δεν τελειώνουν οι σταθμοί και τα νυχτέρια μας
μήτε τελειώνουνε οι πόλεις και οι χάρτες.
Μόνο η ζωή τελειώνει ξαφνικά και δίχως σφύριγμα
και μένεις να κοιτάς μ` αμηχανία
αποσκευή φθαρμένη την ψυχή σου να σωριάζεται
δίπλα στ` αδέσποτα σκυλιά και τα σκουπίδια...

Μα εσύ κοντά μου μείνε εδώ.

Τα τρένα να θυμάσαι στα σκοτάδια τους
τα τρένα να θυμάσαι, μα να μένεις.



















67

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Βάϊα Σπυρέλη

Το τρένο των ποιητών

Στο τρένο των ποιητών
τα εισιτήρια έχουν την όψη
νεογέννητων παιδιών.
Παίζουν με τα παιγνίδια,
χτυπάνε δυνατά τα πληκτρολόγια,
ουρλιάζουν διαδηλώνοντας ελπίδα.
Τόσο μικρά κανείς δεν απορεί.
Στην αποβάθρα
είχαμε τη σαλοπέτα του ήλιου
για αναγνώριση.
Αρχίσαμε να μιλάμε τα δικά μας λόγια
δημόσια
ανάμεσα σε αχθοφόρους, επιβάτες,
νεοσύλλεκτους και πρεζόνια.
Η Μαρία της Νάουσας,
η Δέσποινα της Πέλλας,
η Ελένη του Κορινού,
ο Γιάννης ...
Ακόμα και ο Γιώργος ήταν σε κατάληψη,
ο ελεγκτής του βαγονιού,
γιατί συλλάβιζε τους στίχους
από κάτι ζωγραφιές...
Τι αλλόκοτο...

Στον επόμενο σταθμό
ανέβηκαν κι άλλοι συνοδοιπόροι,
όπως έλεγαν,
με ελάχιστα σακίδια.
Μόνο βιβλία μας πρόσφεραν.




68

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017


Κατευθυνόμαστε για Κατερίνη!
Ακόμα κι απ τα μεγάφωνα το ανακοίνωσαν.
Ύστερα κάποιος απήγγειλε ποιήματα.
Κι άλλος!
Άραγε στα υπόλοιπα βαγόνια ακούνε τα ίδια;
Λες να είμαστε κιόλας στη δική μας διάσταση;
Μας περιμένουν λένε ομότεχνοι στην Κατερίνη
και άλλοι μας φέρνουν χαιρετίσματα
απ τον Όλυμπο και το Κιλκίς...
Λες;
Λες;
Λες κάπως έτσι
να αρχίσει και η επανάσταση;





















69

«Η Ποίηση στις Ράγες» Θεσσαλονίκη – Κατερίνη 2017




























































ISBN: 978-960-88556-2-5

70