"Στους μαγικούς καθρέφτες του κόσμου..."

Τάνια Μάνεση

“Στους μαγικούς
καθρέφτες του κόσμου”:
εκείνους που ορίζουν οι

παντοτινά
άθραυστοι καθρέφτες

της καρδιάς…

Τάνια Μάνεση
Απρίλιος 2019

1

Τάνια Μάνεση

Ζούσε μόνος του στο

απέραντο δάσος με

τις βελανιδιές, τα

πεύκα και τα έλατα.

Δεν τον πείραζε

πια…

Είχε αποκτήσει

λίγους αλλά πολύ καλούς φίλους, που

ήξερε ότι θα τους είχε για πάντα κοντά

του, όποτε τους χρειαζόταν. Ανάμεσά

γαλήνητους έβρισκε τη ,

που κάποιες φορές είχε μεγάλη
ανάγκη.

2

Τάνια Μάνεση

Χωρίς αμφιβολία

πάντως, ξεχωριστή

θέση στην καρδιά του

είχε η ,η
αλεπού, και ο

, το ελαφάκι.

Καθόλου δεν του άρεσε να γκρινιάζει
και να διαμαρτύρεται για όσα
δυσάρεστα του είχαν συμβεί.

Ήταν σίγουρα ένα πολύ ξεχωριστό

ρακούν ο

, που

κατάφερνε πάντα να
ξεπερνά τις δυσκολίες
με αποφασιστικότητα,
επιμονή, υπομονή,
ελπίδα και αισιοδοξία.

3

Τάνια Μάνεση

Μερικές φορές σκεφτόταν ότι η ζωή
του θα ήταν σίγουρα πολύ
διαφορετική, αν δεν είχε χάσει όλη του
την οικογένεια σε εκείνη την
καταστροφική πυρκαγιά που πέρασε

και με τη μανία της άρπαξε τα

πολύτιμα πρόσωπα και πράγματα της
μέχρι τότε ζωής του. Μια τεράστια
πύρινη και άπληστη

4

Τάνια Μάνεση

Εντάξει, όχι και

όλα… Είχε αφήσει

κάτι. Κάτι μικρό,

ασήμαντο, ίσως

αδιάφορο και

πάντως σε καμία

περίπτωση άξιο

λόγου και προσοχής…θα έλεγε

κάποιος που δεν ήξερε.

Έναν μικρό καθρέφτη. Στρογγυλό, με

ξύλινο χερούλι, γύρω γύρω περίτεχνα

σκαλισμένο με λογιών λογιών

λουλούδια, που

λες και έφερναν

την άνοιξη στην

ψυχή όποιου

καθρεφτιζόταν

μέσα του.

Έτσι συνήθιζε να
λέει η μαμά του…

5

Τάνια Μάνεση

Ήταν χωρίς αμφιβολία το αγαπημένο
της αντικείμενο. Δεν το αποχωριζόταν
ποτέ. Δώρο της δικής της μαμάς, της
γιαγιάς του, για τα πέμπτα της
γενέθλια, με μία μικρή ευχετήρια
κάρτα που έγραφε:

Τότε δεν καταλάβαινε τι σήμαιναν τα
λόγια αυτά, της φαίνονταν αλλόκοτα.
«Όταν μεγαλώσεις, θα καταλάβεις»,
της είχε πει η μαμά της.

6

Τάνια Μάνεση

Ο ήξερε την

ιδιαίτερη αξία αυτού του καθρέφτη,

μια αξία που δε μετριόταν ούτε με

χρήματα, ούτε με πεντανόστιμα

καλαμπόκια ή ζουμερά πεπόνια και

σταφύλια. Μια αξία, σχεδόν μια

κρυμμένη μαγεία, που, όπως όλα τα

αναντικατάστατα πράγματα στη ζωή,

πολλαπλασιαζόταν από την παρουσία

των άλλων, αυτών που στο

καθρέφτισμά του μπορούσαν να βρουν

ένα ασφαλές καταφύγιο, ένα απάνεμο

λιμάνι να ακουμπήσουν τις σκέψεις

τους, τους

φόβους και τις

ανησυχίες τους.

7

Τάνια Μάνεση

Το βρισκόταν

πάντα κρεμασμένο από ένα μικρό
μεταλλικό γαντζάκι πάνω από το
ξύλινο κομοδίνο του, δίπλα στο
κρεβάτι του.

Και όταν τύχαινε να

λείψει για μερικές

μέρες προς

αναζήτηση ζουμερών

καρπών στο βάθος

του πυκνού δάσους,

έφτιαχνε το εκδρομικό του σακίδιο με

περισσή φροντίδα, μην ξεχνώντας

βέβαια να πάρει μαζί του το

καθρεφτάκι του, που τύλιγε

προσεκτικά μέσα σε

μια πετσετούλα, μην

τύχει και σπάσει…

Η κάθε
φορά του έλεγε:
8

Τάνια Μάνεση

Τι το θέλεις αυτό
μαζί σου; Άστο

καλύτερα εδώ, μη
σπάσει…

Όμως εκείνος μόνο κουνούσε
συγκαταβατικά το κεφάλι, τύλιγε το
καθρεφτάκι του στην πετσέτα και το
παράχωνε προσεκτικά στο σακίδιο.
Φαινόταν να είχε παραδεχθεί μέσα του
πως αυτή ήταν μια… ιδιοτροπία του,
κάτι που δεν ήθελε να αλλάξει ή κάτι
που δεν μπορούσε να
αποχωριστεί.

9

Τάνια Μάνεση

Στο
τα κατάφερνε πολύ καλά. Η αλήθεια
είναι ότι κυρίως του άρεσε η
Γεωγραφία και ονειρευόταν πως
κάποτε θα κατάφερνε να ταξιδέψει σε
διάφορα μέρη της Γης, να γνωρίσει
ζώα, δάση και βουνά, που τα
φανταζόταν πολύ διαφορετικά από το
δικό του «σπιτικό». Είχε μάλιστα βάλει
τον , που είχε τεράστιο
ταλέντο στη ζωγραφική, να του
ζωγραφίσει πάνω στο κομοδίνο του
έναν χάρτη του κόσμου με τις 5
ηπείρους και τους 5 ωκεανούς.

10

Τάνια Μάνεση

Έτσι περνούσαν τα χρόνια. Όμορφα
και γαλήνια, διανθισμένα, όπως
συμβαίνει πάντα στη ζωή, με επιτυχίες
και αστοχίες, μπόλικες περιπετειώδεις
στιγμές, κάμποσες συγκινητικές και
πολλές ονειροπόλες και………

Το

τελείωσε και ο
κέρδισε υποτροφία για ένα από τα
μεγαλύτερα ρακουνο-πανεπιστήμια
του κόσμου, πολύ μακριά από τη
μικρή του πατρίδα. Το όνειρό του να
ταξιδέψει στον κόσμο θα γινόταν
επιτέλους πραγματικότητα!

11

Τάνια Μάνεση

Αναλογιζόταν όλες τις προκλήσεις που
ανοίγονταν μπροστά του και σχεδόν
μεθούσε από χαρά και ανυπομονησία.
Νέοι τόποι, νέοι κόσμοι, νέοι φίλοι,
νέες περιπέτειες, νέες εμπειρίες…
Ώσπου έφτασε η μεγάλη μέρα. Το
επόμενο πρωί θα τους αποχαιρετούσε
όλους, φίλους επιστήθιους, γνωστούς,
παλιούς συμμαθητές, όλα τα έμψυχα
και άψυχα πλάσματα του μέχρι εκείνη
την ημέρα «μικρόκοσμού» του. Το
ξημέρωμα θα σηματοδοτούσε μια νέα
αρχή. Για όλα.

Έπεσε για
ύπνο. Ένιωθε
κουρασμένος

και τα
βλέφαρά του

σχεδόν
έκλειναν.

12

Τάνια Μάνεση

Ωστόσο, το από το

ξυπνητήρι έμοιαζε για πρώτη φορά

μετά από τόσα χρόνια να τον ενοχλεί,
να μην τον αφήνει να κοιμηθεί.

Το ελαφρύ των

φύλλων έξω από το

παραθυράκι της μικρής

φωλιάς του αντηχούσε

για πρώτη φορά στα

αυτιά του ως κάτι

μάλλον….

και
νανουριστικό.

13

Τάνια Μάνεση

Ένιωθε πως έπρεπε να είναι
χαρούμενος και ενθουσιασμένος, αλλά
δεν ήταν. Του φαινόταν τόσο περίεργο
αυτό το συναίσθημα που σχεδόν τον
θύμωνε.

Μα τι είχε
πάθει;

Περίμενε πώς και πώς αυτήν τη στιγμή
που τα μικροσκοπικά του πατουσάκια
θα βάδιζαν σε πρωτόγνωρα μονοπάτια,
που θα έβλεπε από κοντά πολλά από
αυτά που είχε ζηλέψει και θαυμάσει
μόνο μέσα από τα σχολικά βιβλία,
τους άτλαντες και τις φανταστικές
περιπέτειες του Ιουλίου Βερν.

14

Τάνια Μάνεση

Με αργές κινήσεις, σαν υπνωτισμένος,
ανακάθισε στο κρεβάτι του, έχοντας
καρφωμένο το βλέμμα του στο
καθρεφτάκι του, που κρεμόταν από το
μεταλλικό του γαντζάκι. Το ξεκρέμασε
και με μια αποφασιστική κίνηση
καθρεφτίστηκε μέσα του.

Και τότε κάτι αναπάντεχο συνέβη, κάτι

που, αλίμονο, ξάφνιασε ως και τον ίδιο

που είχε άπειρες φορές καθρεφτιστεί

στον μαγικό κόσμο του

πολυαγαπημένου αυτού αντικειμένου.

15

Τάνια Μάνεση

Η φιγούρα της του,

το γλυκό της πρόσωπο, με τα
ολοστρόγγυλα και τρυφερά μαύρα
μάτια της, τη μικροσκοπική μουσούδα

και τα πεταχτά αυτιά εμφανίστηκε
μπροστά του. Σαν ζωντανή, σαν να
ήταν από πάντα εκεί δίπλα του, σαν να
μην είχε περάσει ούτε στιγμή από την
τραγική και αμετάκλητη απώλειά της.
Άπλωσε τα χέρια της. Έμοιαζε σαν να

ήθελε να βγει από τον καθρέφτη, να

χαϊδέψει τον , να τον

πάρει αγκαλιά, όπως τότε που ήταν

μωρό, να τον νανουρίσει, να τον

ηρεμήσει και να

διώξει κάθε

άσχημη σκέψη

του μακριά.

16

Τάνια Μάνεση

Η φωνή της αντήχησε στα αυτιά του
πεντακάθαρη και μελωδική:

Γλυκέ μου, μην ξεχνάς
να ακολουθείς την καρδιά
σου! Να θυμάσαι ότι αυτή

δεν κάνει ποτέ λάθος.
Έχει πάντα το κλειδί που
ανοίγει όλες τις πόρτες.

17

Τάνια Μάνεση

Η φωνή αργόσβησε όπως και η
φιγούρα στον καθρέφτη και ο

έμεινε εκεί

μουδιασμένος, χωρίς να ξέρει τι να
σκεφτεί και πώς να αντιδράσει.

Τον ξύπνησαν οι φωνές της

, του και όλων

των άλλων φίλων του, που είχαν έρθει
για να τον αποχαιρετήσουν.

Για κοιτάξτε, ούτε Ακόμα
μια βαλίτσα δεν
έχει ετοιμάσει κοιμάσαι,
ακόμα! υπναρά;

18

Τάνια Μάνεση

….και όλοι μαζί συμπλήρωσαν:

Άντε
φιλαράκο,

σήκω!!

Αντί για άλλη απάντηση, ο
άνοιξε τα χέρια του

και τους έκανε όλους μια ζεστή
αγκαλιά, ενώ δεν μπόρεσε να κρατήσει
ένα δάκρυ που απρόσκλητο ξεμύτισε
από τις άκρες των ματιών του…

19

Τάνια Μάνεση

Η ξύλινη πινακίδα στην είσοδο
έγραφε:

Ψυχολόγος
Στράτος

Ρακουνάκης

20

Τάνια Μάνεση

Στο σαλονάκι αναμονής ένα κόκκινο
δερμάτινο καθιστικό σε καλωσόριζε,
προσδίδοντας στον χώρο ζεστασιά και
θαλπωρή.

Όλος ο χώρος μύριζε αγάπη. Και εκεί,
ακριβώς πάνω από το μικρό δρύινο

γραφείο, το καθρεφτάκι,

στο μεταλλικό του

γαντζάκι.

21

Τάνια Μάνεση

Δίπλα του μια επιγραφή, κεντημένη με
χρυσοκόκκινη κλωστή και κλεισμένη
σε περίτεχνα σκαλισμένη κορνίζα, που
έλεγε:

22

Τάνια Μάνεση

Μην ξεχνάς να
καθρεφτίζεσαι τουλάχιστον

μία φορά την ημέρα στον
μαγικό καθρέφτη της

καρδιάς σου. Αυτή είναι ο
κόσμος σου, αυτή κι ο
θησαυρός σου.

23