สารคดีอัตชีวประวัติ

ส า ร ค ดี อั ต

ชี ว ป ร ะ วั ติ

โลกของฉั นกั บเส้ นทางฝัน



เรียบเรียง/ภาพ: ประภาวัลย์ ทรายทอง

"น้ำตา" คือสิ่งมีค่า...

ที่เตือนให้เรารู้ และสู้กับศัตรูแห่งความอ่อนแอ

"ก่อนที่เราจะคุกเข่าต่อโชคชะตา จงเปลี่ยนความคิด
อันท้อถอยของเรา ให้เป็นพลังบวกอันยิ่งใหญ่ เรา
จงเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้เป็น เรียนรู้ปัญหาที่จะเกิด
ขึ้น แล้วเราจะอยู่กับมันอย่างมีความสุข..."

นางสาวประภาวัลย์ ทรายทอง
นักศึกษาคณะครุศาสตร์
มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย

"สวัสดีค่ะ... ฉันชือนางสาวประภาวัลย์ ทรายทอง ชื่อเล่น มิ้นท์ อายุ 20 ปี ใฝ่ฝันอยากมีชีวิตที่สุขสบาย
แต่ก็ได้เพี ยงฝันค่ะ มารู้จักฉันและเรื่องราวของฉันไปพร้อมกัน ด้วย 3 ช่วงชีวิต ที่จะนำพาทุกท่านรู้ลึกรู้จริงใน
ชีวิตที่ไม่สมบูรณ์แบบและเส้นทางฝันอันแสนไกลในมุมมองของฉัน"

อดีตที่ตราตรึง
หากจะกล่าวถึงชีวิตในวัยเด็ก หลาย ๆ คน ก็คงมีอดีตที่ปวดร้าว แสนเจ็บปวด มีทั้งเรื่องที่น่าจดจำไม่น่า

จดจำ หลายคนอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งแต่สำหรับฉันแล้ว ฉันดีใจที่โตมาได้ขนาดนี้ ไม่อยากกลับไปเป็นเด็กอีก
แล้ว เพราะฉัน...มีครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบเหมือนอย่างใครหลายคน ครอบครัวของฉันมีทั้งหมด 6 คนมี พ่อ
แม่ พี่สาว ฉัน น้องสาวฝาแฝด ชีวิตครอบครัวของเราลำบากมาก พ่อใช้ชีวิตสำมะเลเทเมา แม่อยู่กับการพนัน มี
เพียงพี่สาวของฉันที่คอยดูแลน้อง ๆ แต่ทว่าโชคดีของพวกเรา มีญาติ ที่คอยช่วยเหลือในทุกยาม พี่สาวและฉัน
เรียนดีมาก จึงไม่ค่อยมีปัญหามากนัก

ชีวิตผ่านไปช่วงหนึ่ง พี่สาวตัดสินใจหยุดการเรียนไว้แค่ชั้น ม.3 เพื่อให้ฉันละน้อง ๆ ได้เรียนชีวิตครอบครัว
เราเริ่มดีขึ้นพ่อกับแม่เริ่มใส่ใจพวกเรามากขึ้น ครอบครัวมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นมาก เพราะพี่สาว เธอเป็นหญิง
แกร่ง เธอพลิกชีวิตครอบครัวของเราให้ลืมตาอ้าปากได้ทำทุกอย่าง เพื่อส่งเสียน้อง ๆ

อั ต ชี ว ป ร ะ วั ติ

ชีวิตวัยรุ่นของฉันในรั้วโรงเรียน
การสอบเข้าเรียนในชั้นมัธยมของฉันเป็นไปอย่าง

ราบรื่น ฉันตั้งใจเรียนมาก และแม่ก็คาดหวังกับฉันมาก
เช่นกัน ฉันไม่เคยทำผิดพลาดเลยสักครั้ง ผลการเรียนดี
ทุกครั้ง ผู้คนในหมู่บ้านรู้จักฉันเพราะผลการเรียนที่ยอด
เยี่ยม ทำให้แม่ภูมิใจมาก นั่นเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ คือแม่
ภูมิใจในตัวฉัน

การเรียนของฉันดีเยี่ยมมาจนถึงชั้นมัธยมศึกษาตอน
ปลาย เมื่อถึง ม.5 ฉันเริ่มคบเพื่อนเที่ยวเตร่ เริ่มมีแฟน
แต่การเรียนของฉันไม่เคยคิดจะทิ้งเลย ฉันเที่ยวกลางคืน
ไปคอนเสิร์ตทุกที่ในจังหวัด กลับบ้านในตอนเช้าทุกวัน
แต่ฉันยังสามารถไปเรียนได้ และไม่มีผลกระทบต่อการ
เรียนของฉันแม้แต่น้อยด้วยความเป็นห่วงของแม่ แม่เริ่ม
ปิดกั้นฉัน จึงทำให้ฉันเกลียดแม่มาก ว่าทำไมต้องมา
บังคับในเรื่องที่เราสามารถคิดเองได้ ด้วยความเป็นวัยรุ่น
ฉันไม่เชื่อฟัง เพราะฉันคิดว่า ฉันเอาตัวรอดได้เสมอ ฉันมี
ความมั่นใจมากในการทำสิ่งต่าง ๆ และนั่นก็ทำให้แม่เห็น
ว่า ฉันเอาตัวรอดได้

จนกระทั่งแม่เริ่มปล่อยฉัน ฉันรู้สึกเป็นผู้ใหญ่มาก
ขึ้นฉันมีวิธีการเอาตัวรอดได้ทุกทางฉันทำทุกอย่างเองได้
โดยที่แม่ไม่ต้องมาคอยบอกคอยเตือน บางครั้งนึกน้อยใจ
แม่ไม่เคยสอนบางอย่างให้ฉันเลย ไม่จะเป็น การซักผ้า
รีดผ้า หุงข้าว แม้แต่การบ้าน ก็ไม่เคยจับมือฉันฝึกเลย
แต่นั่นคงเป็นวิธีการสอนของแม่ที่ทำให้ฉันทำทุกอย่างเป็น
ด้วยตัวเอง

เมื่อเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตนอนปลาย ด้วยผลการ
เรียนที่แม่พึงพอใจมาก แม่ตัดใจไม่ให้ศึกษาต่อในระดับ
อุดมศึกษา ฉันเสียใจมากที่แม่ตัดโอกาสที่ฉันเฝ้ารอมาทั้ง
ชีวิต ฉันไม่สนคำพูดของแม่ ฉันทำให้แม่ได้เห็นอีกครั้งว่า
ฉันมีความพยายาม ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยราชภัฏแห่ง
หนึ่งได้ ด้วยลำดับที่ 4 จากผู้เข้าสอบเกือบ 300 คน ฉัน
ดำเนินการเองทุกอย่าง ทั้งการเดินทางไปสอบ เดินทาง
ไปสัมภาษณ์ หาหอพัก แม่ไม่เคยมายุ่งยากเลยในส่วนนี้
(ขอบคุณค่ะแม่ที่ทำให้หนูแข็งแกร่งได้ขนาดนี้) นั่นก็เป็น
อีกหนึ่งความภูมิใจของแม่ และเป็นจุดเริ่มต้นของฉันใน
การใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย

อั ต ชี ว ป ร ะ วั ติ

ชีวิตสู่สมรภูมิแห่งปัญญา นับตั้งแต่วันที่ฉันก้าวเข้าสู่รั้วแห่งศาสตร์วิชา โลกที่ฉัน
ฉันเคยร้องไห้เพราะพ่อแม่บังคับให้กลับบ้าน และทุก เคยมีกลับเปลี่ยนไป ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมด ฉัน
ประสบกับปัญหาหลายประการ ปัญหาด้านการเรียน การคบ
วันนี้แอบร้องไห้เพราะอยากกลับบ้าน บางครั้งคนเรายิ่งโต เพื่อน การเงิน ในวันนั้นที่มีคนคอยเคาะประตูปลุกให้ตื่นไป
ยิ่งอ่อนแอ ยิ่งโตยิ่งท้อแท้ต่ออุปสรรคและปัญหา เพราะการ เรียนในตอนเช้า ในวันนั้นที่มีคนคอยทำอาหารไว้ให้รับ
เติบโตนั่นละค่ะ ที่เป็นกลไกแห่งความพลัดพราก ทำให้เรา ประทานก่อนไปโรงเรียน ในวันนั้นที่มีคนคอยบ่น คอยว่า ใน
ต้องเหินห่าง และเป็นจุดกำเนิดของการบ่มเพาะทุกเรื่องราว เวลาที่เราหลงผิด แต่ทุกวันนี้กลับไม่มี
ในชีวิต
เส้นทางแห่งการเรียนรู้ในการใช้ชีวิตในรั้ว “มหาลัย”
ด้วยความจำเป็นในการอยู่รอดทุ่งนาที่เคยโอบกอดต่าง เป็นเส้นทางใหญ่สำหรับฉัน มันไม่ได้ง่ายกับการใช้ชีวิตกับสิ่ง
ผลักไสให้ฉันเข้ามามีชีวิตใหม่ ในสมรภูมิแห่งปัญญาชน ฉัน แวดล้อม เพราะการเดินทางมันต้องเจอกับแบบทดสอบ
และทุกคนต่างมาเพื่อตามฝันหลายคนต่างพลัดถิ่นพลัด หลายอย่าง สิ่งเหล่านั้นมันเป็นแบบทดสอบที่สำคัญ ที่เรา
ครอบครัวมาอยู่เพียงลำพัง หอพักหลายหลังนั่นคือรังนอน ต้องเจอกับมันแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เมื่อเราไม่สามารถที่
แทบทุกชีวิตแห่งการสัญจร ต่างต้องการพลังให้กับการเติม จะหลีกเลี่ยงได้เราควรเปลี่ยนความคิดอันท้อถอยของเราให้
ความหวังเส้นทางการโดยสารจากทุ่งนาสู่สมรภูมิแห่งปัญญา เป็นพลังบวกที่ยิ่งใหญ่ เราจงเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้เป็น
ของฉัน 300 กิโลเมตร ห้วงแห่งกา รเดินทางเดินคู่กับวงรอบ เรียนรู้ปัญหาที่จะเกิดขึ้น แล้วเราจะอยู่กับมันอย่างมีความสุข
แห่งเวลา 7 ชั่วโมง เส้นทางแห่งการเรียนรู้จะเป็นประสบการณ์อันยิ่งใหญ่ที่จะ
ทำให้เราไปสู่เส้นทางแห่งความฝันอย่างแน่นอนค่ะ
ในการก้าวเท้าบนเส้นทางที่ฉันเลือก มันเป็นเส้นทางที่
ถูกหรือผิดไม่มีใครบอกได้ ในเมื่อปลายเส้นทางนี้ถูกเลือก
แล้วฉันต้องก้าวไปข้างหน้าให้ดีที่สุด ถึงแม้จะเจอกับ
อุปสรรคมากมาย ถ้าใจเราไม่ท้อ เราจะเดินตามความฝันของ
เราได้สำเร็จภาระที่หนักหนาความอ่อนแรงที่ทำให้เราต้อง
อ่อนล้า“น้ำตาคือสิ่งมีค่าที่เตือนให้เรารู้และสู้กับศัตรูแห่ง
ความอ่อนแอ”

อั ต ชี ว ป ร ะ วั ติ

แม้สิ่งที่ดิฉันเล่ามันจะเป็นการบันทึกเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดของลูกชาวนา มาสู่มหาชน
แห่งปัญญา ถึงแม้จะต้องเสียหยดเหงื่อและหยาดน้ำตาฉันยังคงปักใจว่ามันคือแรงศรัทธาที่
นำเราไปสู่ความสำเร็จ

ก่อนเราจะคุกเข่าให้ต่อโชคชะตา ทุกท่านลองนำเอาปัญญาอันเข้มแข็ง ที่ผ่านกาล
เวลาอันเจ็บปวดเหล่านี้ มาสร้างเส้นทางฝัน เอาทุกหยาดเหงื่อและหยดน้ำตา มาปรุงแต่ง
ให้เป็นน้ำยาวิเศษ แล้วคอยรดราดอุดมคติให้ผลิบาน 3 ปีต่อจากนี้คงไม่นาน นักรบผู้กล้า
หาญ จะกลับคืนสู่บ้านอย่างภาคภูมิใจ

“หลังมรสุมจะมองเห็นท้องฟ้าที่สวยงาม
หลังความพยายามจะมองเห็นความสำเร็จ”

ป ร ะ ภ า วั ล ย์ ท ร า ย ท อ ง