คำคมจีน

สุดยอด

คำคมจนี

“ตน้ ไม้ใหญ่ ๆ

เกิดจำกกล้ำไม้ต้นเลก็ ๆ
หอสูงเสียดเมฆำ

ฐำนรำกเตยี้ ตดิ ดนิ
วถิ ไี กลพนั ลี้

เร่ิมตน้ จำกก้ำวสัน้ ๆ ใตฝ้ ่ ำเท้ำ”
เล่ำจอื้

ขณะทยี่ ังไม่มงี ำนหลัก

ก็จับดะไปหมดทุกงำน
เพอ่ื ให้ได้มำซึง่ งำน
เมอ่ื มงี ำนหลักแล้ว

ก็ทงิ้ หมดทุกเรื่อง
เพอื่ ทำงำนหลัก

ให้เกิดควำมเชย่ี วชำญ
เฉินจนิ้

สงิ่ ก่อสร้ำงมหมึ ำทัง้ หลำย
ล้วนก่อขนึ้ มำดว้ ยอฐิ ก้อนหนึ่ง
ไม้แผ่นหนึ่งทัง้ สิน้

แล้วทำไม
เรำจะเป็ นไม้แผ่นหน่ึง
อฐิ ก้อนหนึ่งไม่ได้เล่ำ ?

ข้ำพเจำ้ มักจะลงมอื ทำงำน

กระจุกกระจกิ กด็ ว้ ยเหตุนีแ้ หละ
หลู่ซิน่

ทะเลรองรับแม่นำ้ ร้อยสำยได้

จงึ กวำ้ งใหญ่ไพศำล
บุคคลผู้สูงส่ง เข้มแขง็

เพรำะไร้กเิ ลสตัณหำ
หลินเจอ๋ สี

ในโลกนีม้ เี รื่องยำกไหม ?
ผู้ทล่ี งมือทำ

เร่ืองยำกกจ็ ะกลำยเป็ นเรอื่ งง่ำย
ผู้ทไ่ี ม่ลงมอื ทำ
เรื่องงำ่ ย

ก็จะเป็ นเรื่องยำกอย่วู นั ยงั ค่ำ
เผิงตวนสู้

เทคนิคในกำรดูดซบั วชิ ำควำมรู้นั้น
ตอ้ งขบคดิ ใหล้ ะเอียด

ดดู ซับอย่ำงซมึ ซำบ
เปรยี บเสมือนเทคนิค

ในกำรรับประทำนอำหำร
ต้องเคีย้ วช้ำ ๆ เคีย้ วใหล้ ะเอียด

จงึ จะย่อยง่ำย
อำหำรทรี่ ับประทำนเข้ำไป

จงึ จะเป็ นประโยชนต์ ่อร่ำงกำย
เถำจู้

วชิ ำควำมรู้ของคนเรำ
หำกไม่ก้ำวหน้ำขนึ้

ก็จะถอยหลังลงทุกวนั
เอำแตเ่ รียน

ไม่คบเพอื่ นคบฝูง
กจ็ ะโดดเดยี่ ว สำเร็จยำก
อยู่ทใ่ี ดนำน ๆ

ก็จะตดิ เอำควำมเคยชนิ
จำกแหล่งนั้นมำโดยไม่รู้ตวั

เวย่ี นเอยี๋ นหวู่

สำเหตุของโรค

พดู โดยไม่ได้ยัง้ คดิ
มใิ ช่เกดิ จำกกำรไม่มเี วลำคิด
แต่เกดิ จำกยำมมีเวลำ

ก็ไม่ยอมใช้หวั คดิ
หลู่ซิน่

รสชำตจิ ำกวตั ถุธำตุ
เสพยน์ ำนวันก็จะเบอื่
แต่รสชำตจิ ำกหนังสือ
ยงิ่ อ่ำนยงิ่ ผูกพัน

เฉิงอี๋

หยกเนือ้ ดี

ขณะทย่ี งั ไม่ไดเ้ จยี ระไน
กม็ สี ภำพ

ไม่ผดิ ไปจำกกรวดหนิ ธรรมดำ ๆ
อำชำไนยพันธุด์ ี

ขณะทย่ี ังไม่ได้ออกวง่ิ
ก็เหมือนม้ำท่วั ไป

ซูช่วั

กำรตกระกำลำบำก
เป็ นมหำวทิ ยำลัยชนั้ สงู

ในกำรฝึ กฝนยอดคน
เหล่ียงฉีเชำ

ถำ้ หำกคนเรำสำมำรถ
สำแดงศักยภำพของตน

ออกมำไดอ้ ยำ่ งเตม็ ที่
ทุกส่ิงจะโชตชิ ว่ งชัชวำล

ดร.ซุนยัดเซน

คนเรำหนีไม่พ้นควำมตำย
แต่ควำมหมำยกำรตำยนั้น

ไม่เหมือนกัน

บำ้ งมคี ่ำหนักกว่ำขุนเขำ

บำ้ งไร้คำ่ เบำกว่ำขนนก
ซือหม่ำเซยี น

สิง่ ทที่ รงพลังทสี่ ุดในโลกนี้

กค็ อื เมลด็ พชื
พลังทเ่ี มล็ดพชื เมล็ดหน่ึง

สำแดงออกมำนั้น
ช่ำงยงิ่ ใหญ่เหนือส่งิ ทัง้ ปวง

เซยี่ เอยี๋ น

คนอน่ื ชว่ ยเรำ เรำจะจำไว้ช่วั ชวี ติ

เรำชว่ ยคนอน่ื จงอย่ำจำใส่ใจ
ฮ่ัวหลัวเกิง

แม้เรำจะเป็ นเพยี งเทยี นไขเล่มหน่ึง
กข็ อใหเ้ รำได้เร่มิ ต้น

ด้วยกำรหล่ังนำ้ ตำเทยี น
เพอื่ ใหแ้ สงสว่ำงแก่มวลมนุษย์
แม้เรำจะเป็ นเพยี งไม้ขดี ก้ำนหนึ่ง

กข็ อใหเ้ รำมโี อกำสปะทวุ ำบขึน้
ในเสีย้ ววินำทอี ันสำคัญ

หลังจำกทต่ี ำยไปแล้ว
แม้ซำกศพของเรำจะเน่ำเปื่ อย

กข็ อใหซ้ ำกศพของเรำกลำยเป็ นฟอสฟอรัส

ทส่ี ว่ำงเรืองอยใู่ นทงุ่ ร้ำง
อ้ำยชงิ (กวยี คุ ปัจจบุ ัน)

สง่ิ ทร่ี ้องขอต่อผู้อนื่ นั้นมนี ้อย
สิ่งทใ่ี ห้แก่ผู้อน่ื นั้นมีมำก
น่ีคอื

คุณสมบตั ขิ องผู้เข้มแขง็
เถำจู้

ชวี ติ

เป็ นสง่ิ ทห่ี ลอกลวงกันไม่ได้
เกดิ เป็ นคนทัง้ ที

ควรมีชวี ติ อยำ่ งสงำ่ ผ่ำเผย
เฝิ งเซยี ะเหมย

ข้ำพเจำ้

เปรียบเสมอื นวัวงำมตัวหน่ึง
สิ่งทก่ี นิ เขำ้ ไปคอื หญ้ำ
ส่ิงทร่ี ีดออกมำ

คอื เลือด นมวัว
หลู่ซ่ิน

คนฟุ้งเฟ้อเหอ่ เหมิ

มักจะสนใจ

แต่ชอ่ื เสยี งของตัวเอง
คนประเสริฐ

จะสนใจแต่เร่ืองของประเทศชำติ
หวังเจยี๋

ชวี ติ ของคนเรำนั้น

มจี ำกัดและสั้นมำก
ถำ้ หำกเรำอยำกใช้ชวี ติ อันจำกัด

อยำ่ งมีประสิทธิภำพ
ทำงทดี่ ที สี่ ุด

เรำควรถอื ว่ำชวี ติ ของเรำ
เป็ นสิ่งต่อเนื่อง

จำกชีวิตของคนรุ่นก่อน
เป็ นส่วนหน่ึงของชวี ิตในปัจจบุ นั
ขณะเดยี วกนั กเ็ ป็ นจุดเริม่ ต้น

แหง่ ชีวติ ของชนรุ่นหลัง
ฮ่วั หลัวเกงิ

นำ้ ใสสะอำดเกนิ ไป

ยอ่ มไร้ซ่งึ มัจฉำ
คนทเ่ี ข้มงวดเกินไป

ย่อมไร้ซึ่งบริวำร
ปันกู้

เรำมีชวี ิตอยู่
เพอื่ ทำใหค้ นอนื่

มีชีวิตทด่ี งี ำมยงิ่ ขนึ้
คำพูดทเี่ กบ็ ซอ่ นอยใู่ นใจข้ำพเจ้ำ

มไิ ด้กล่ำวออกมำ

กค็ ือ ข้ำพเจ้ำเปรียบเสมอื นตวั ไหม
เมือ่ กนิ ใบหม่อนเข้ำไปแล้ว

กจ็ ะคำยใยออกมำ
โดยไม่หว่ันเกรงว่ำ

จะถูกนำไปใส่ไว้ในหม้อนำ้ ร้อน

เพรำะหลังจำกตำยไปแล้ว
สำยใยยงั ไม่ขำดมันจะกลำยเป็ นสิง่ หน่ึง

ทชี่ ่วยใหม้ นุษยอ์ บอุ่นขึน้
ปำจนิ

เกดิ มำทัง้ ที
เรำควรทงิ้ สิ่งทเ่ี ป็ นประโยชน์

ใหค้ นรุ่นหลังบ้ำง
สเี ปยหง

ทำไมในยำมไม่รำบรืน่
คนเรำจึงมุมำนะ
มำกกว่ำยำมปกตหิ ลำยเท่ำตวั ?
เหตผุ ลก็เพรำะว่ำ
อุปสรรคเป็ นตวั ย่ัวยุใหเ้ รำฮดึ สู้
มันบังคับใหเ้ รำตอ้ ง
ระดมพลังทั้งหมดทม่ี ีอยูใ่ นตัว
ออกมำแก้ไขเปลี่ยนแปลง
สภำพกำรณใ์ นตอนนั้นอย่ำงรวดเร็ว
โดยนัยนี้ “โชคร้ำย” กับ “โชคด”ี
จงึ เป็ นพนี่ ้องฝำแฝด
ทไ่ี ปไหนมำไหนดว้ ยกันเสมอ

หยวนเหว่ยหมิน
(โค๊ชวอลเลยบ์ อลหญงิ ทมี ชำตจิ ีน)

กำรให้รำงวลั

ไม่ควรลมื คนอยู่ไกล
กำรลงโทษไม่ควรจับจ้อง

เฉพำะคนใกล้ตัว
ตำแหน่งไม่ควรได้มำ

โดยปรำศจำกควำมดคี วำมชอบ
โทษทณั ฑไ์ ม่ควรยกเลกิ

เพรำะอำนำจฐำนะ
ซอื่ หม่ำกวง

คนใจซ่ือมือสะอำด
มคี วำมสุขเสมอ
คนละโมบ โลภมำก
เป็ นทุกขก์ ังวลเสมอ

หวังตี้
(นักปรัชญำสมัยรำชวงศส์ ุย)

มีโรคหกชนิดทรี่ ักษำไม่ได้
1.โรคเยอ่ หยง่ิ

2. โรคขีเ้ หนียว เหน็ เงนิ สำคัญกว่ำชวี ติ

3. กนิ อยูไ่ ม่เหมำะสม

4. อำรมณแ์ ปรปรวน ไม่อยกู่ บั ร่องกบั รอย
5. โรคชอบเอำชนะ

6. โรคงมงำย เช่อื หมอผมี ำกกว่ำหมอคน
ซอื หม่ำเซยี น

น้ำไหล ย่อมไม่เน่ำ
ประตเู ปิ ดๆ ปิ ดๆ

เดอื ยไมผ่ ุ

หลป่ี ๊ ุเหว่ย

ตัวสกปรกกค็ ดิ จะอำบนำ้

เทำ้ สกปรกกค็ ดิ จะล้ำงเทำ้
แต่ใจสกปรก
กลับไม่คดิ ทจ่ี ะชำระใจ

หยวงว่ำนหลี่
(กวียคุ หนำนซง่ )

เคลด็ ลับ

ในกำรรักษำชวี ติ ให้ยนื ยำว

คอื ทำงำนเลก็ ๆ น้อยๆเป็ นประจำ
ซุนซือเหมี่ยว

(แพทยช์ อ่ื ดังสมัยรำชวงศถ์ ัง)

คนทท่ี ำงำนเป็ นประจำ

อำยุจะยนื

คนทสี่ ุขสบำยเป็ นประจำ

อำยุจะสัน้

โอวหยำงซิว

ร่ำงกำยต้องเคลอ่ื นไหว

แต่ไม่ควรตรำกตรำมำกเกินไป
เคลอ่ื นไหวพอเหมำะ

เลือดลมเดนิ ดี โรคภยั ก็ไม่เกิด
เหมอื นบำนประตูทเ่ี ปิ ดๆ ปิ ดๆ
เดอื ยย่อมไม่ผุ

ฮวั โต๋

ร่ำงกำยทเ่ี คลอ่ื นไหว จะแขง็ แรง
ครอบครัวทท่ี ำงำน จะร่ำรวย
ประเทศชำตทิ ข่ี ยนั ขันแขง็ จะรุ่งเรือง
สังคมทไี่ ม่หยุดน่ิง จะเกรียงไกร

เอย๋ี นหยวน

(นักคดิ นักกำรศึกษำสมยั รำชวงศช์ งิ )

เภทภยั เป็ นแหล่งแฝงเร้น

ของควำมสุข

ควำมสุขเป็ นแหล่งแฝง

เร้นของเภทภยั

เล่ำจอื้

จู่ๆ ควำมโชคดี

ก็มำเคำะประตูเรียกเรำ
ในเวลำนั้นเรำไม่ควรดใี จ

แต่ควรระวงั ตัวใหด้ ี
ควรตรวจสอบ

เจตนำของมันสักหน่อย
หวงเย่ำหมนิ

จติ ใจเบกิ บำน สมองแจม่ ใส
ดม่ื กนิ มขี ดี จำกัด

ร้อนหนำวคอยระวัง
เขำ้ นอนตนื่ นอนเป็ นเวลำ

ทำงำน พกั ผ่อน สมดุลกัน

ชวี ติ จะเป็ นสุขและยนื ยำว
เหมยหลำนฟำง

สบำยใจเป็ นทุน

ในกำรหล่อเลีย้ งจติ ใจ
ถูกตอ้ งชอบธรรม

เป็ นทนุ ในกำรเลีย้ งชพี
เปำเจงิ่

ควำมเย่อหยง่ิ อวดดี

เป็ นกับดกั ทน่ี ่ำกลัวมำก
และเป็ นกับดัก

ทเ่ี รำขุดดว้ ยมือตนเองเสยี ดว้ ยซี
เหล่ำเซ่อ

ชวี ติ เป็ นตำรำเล่มใหญ่ทส่ี ุด

หนำทส่ี ุด
มีชวี ติ ชวี ำทสี่ ุดน่ำประทบั ใจทส่ี ุด

คล้ำยกับอ่ำนงำ่ ย
แตจ่ ริง ๆ แล้ว

กลับเป็ นตำรำทเ่ี ข้ำใจยำกทส่ี ุด
ฉินเจำ้ หยำง

คำพงั เพยจนี

ไหมเส้นเดยี วไม่เป็ นด้ำย
ไมต้ น้ เดยี วไมเ่ ป็ นป่ ำ

ปัญญำทำใหถ้ ่อมตน

ควำมโงค่ วำมไมร่ ู้
ทำใหห้ ยงิ่ ยะโส

คนทเ่ี รำสงสัย อย่ำชว่ งใช้
ถ้ำใช้เขำแล้ว ก็อย่ำได้สงสัย

กลำงป่ ำ

ไมม่ ตี ้นไมต้ รงแนว
โลกมนุษยน์ ี้
ไมม่ คี นดพี ร้อม

คนตำย

เพรำะทรัพยเ์ ป็ นเหตุ

นกตำย
เพรำะกนิ เหยอ่ื

นำ้ สำมำรถให้เรอื ลอยลำได้
ก็สำมำรถควำ่ เรือได้

เวลำรับรำชกำรนั้น สัน้

เวลำดำรงชวี ติ นั้น ยำวกว่ำ

เวลำเป็ นผีนั้น ตลอดกำล

ทุกแหง่ หนมขี ุมทรัพย์
เพยี งรอผู้มโี ชคลำภมำค้นหำ