คำสอนของพระอริยะแห่งสยาม

หลวงป่ มู ่ันภรู ิทตั โต

วำสนำนั้นเป็ นไปตำมอัธยำศัย
คนทมี่ วี ำสนำในทำงทดี่ มี ำแล้ว แตค่ บคนพำล

วำสนำก็อำจเป็ นเหมอื นคนพำลได้
บำงคนวำสนำยงั อ่อนเมอ่ื คบบณั ฑติ (ผู้มปี ัญญำ
และประพฤตดิ )ี
วำสนำกเ็ ล่ือนขัน้ ขนึ้ เป็ นบณั ฑติ

ฉะนั้น บุคคลควรพยำยำมคบแต่บณั ฑิต
เพอ่ื เลอื่ นภมู วิ ำสนำของตนใหส้ ูงขนึ้

จงรบี เร่งปฏบิ ัตธิ รรม
พวกเรำทงั้ หลำยจงรีบเร่งปฏบิ ตั ธิ รรม
ใหส้ มควรแกธ่ รรม
เหมอื นไฟกำลังไหม้เรอื น จงรีบดับเร็วพลัน
ใหจ้ ติ ใจเพอื่ หน่ำยคลำยเมำวัฏสงสำร
ทงั้ โลกภำยใน คอื หนังหมุ้ อยู่โดยรอบ
ทงั้ โลกภำยนอกทร่ี วมลงเป็ นสังขำรโลก
ใหย้ กดำบเล่มคมเข้ำสู้
คอื อนิจจงั ทุกขัง อนัตตำ
พจิ ำรณำตดิ ต่ออยู่ไม่มกี ลำงวัน กลำงคนื เถดิ

ทำน-ศีล-ภำวนำ

เป็ นรำกเหงำ้ ของควำมเป็ นมนุษย์

และเป็ นรำกเหงำ้ ของพระศำสนำ
ทม่ี นุษยต์ อ้ งคอยส่ังสมใหม้ ำอยู่ในนิสัย
ทำน.... เป็ นเครื่องแสดงนำ้ ใจ
เพอื่ สงเครำะหผ์ ู้อน่ื โดยไม่หวังสงิ่ ตอบ
แทนใด ๆ

ศีล .... เป็ นเครื่องปัดเป่ ำควำมคดิ ของผู้มกี เิ ลส
ภำวนำ... อบรมใจใหฉ้ ลำดเทย่ี งตรงตอ่ เหตุผล

และควำมถกู ตอ้ ง
ผู้เป็ นหวั หน้ำงำน หรือมีภำรกจิ มำก
ควรหนั มำฝึ กใจเป็ นอยำ่ งยงิ่

เพรำะภำรภำวนำ

ช่วยแก้ควำมยุง่ ยำกลำบำกใจ
ทกุ ประเภททเ่ี ป็ นภำระหนัก
หำกปล่อยใจโดยไม่มธี รรมเป็ นเคร่ืองยับยัง้

คงไม่ไดร้ ับควำมสุข แม้จะมีสมบัตกิ ำ่ ยกอง

ไม่ใหด้ ถู ูกเหยยี ดหยำมกัน
เรำทงั้ หลำยตำ่ งเกดิ มำดว้ ยวำสนำ
มบี ุญพอเป็ นมนุษยไ์ ดอ้ ย่ำงเตม็ ภมู ดิ งั ทที่ รำบอยู่แกใ่ จ

อย่ำลมื ตัว ลมื วำสนำ

โดยลมื สร้ำงคุณงำมควำมดี
เสริมตอ่ ภพชำตขิ องเรำทเี่ คยเป็ นมนุษย์
จะเปล่ียนแปลงและกลับกลำยหำยไปเป็ นชำตทิ ต่ี ่ำทรำม
ทำ่ นจงึ สอนไม่ใหด้ ถู กู เหยยี ดหยำมกันเม่ือเหน็ เขำตกทกุ ข์

หรือกำลังจน จนน่ำทุเรศ
เรำอำจมเี วลำเป็ นเช่นนั้น หรือยงิ่ กวำ่ นั้นกไ็ ด้
เมอ่ื ถงึ วำระเข้ำจริง ๆ ไม่มีใครมีอำนำจหลีกเล่ียงได้
เพรำะกรรมดี กรรมช่ัว เรำมที ำงสร้ำงได้เช่นเดยี วกบั ผู้อนื่

หลวงป่ ฝู ั้น อำจำโร

อยำกสวยใหถ้ อื ศลี
อยำกรวยใหท้ ำทำน
อยำกปัญญำชำญใหภ้ ำวนำ

ธรรมของพระพทุ ธเจำ้
แปดหมน่ื สพี่ นั
พระธรรมขันธน์ ั้น

อยทู่ ตี่ วั เรำ
ไม่ใช่อยู่ทไี่ หนอนื่

กรรมดกี รรมช่ัว
ผู้นีเ้ ป็ นผู้ทำเอำ
ไม่เหน็ มกี รรมมำจำกต้นไม้ภเู ขำเลำกำ
ไม่เหน็ มีกรรมมำจำกอำกำศ

มำจำกกำยกรรม วจกี รรม
มโนกรรมเทำ่ นีแ้ หละ

เรำเป็ นผู้ก่อกรรม กอ่ เวร กอ่ ภยั
ไม่มใี ครกอ่ ให้

ไม่ใช่เทวบุตรเทวธิดำสร้ำงให้
พน่ี ้องสร้ำงให้ บดิ ำมำรดำสร้ำงให้

เรำสร้ำงเอำเอง

เอำ้ น่ังเข้ำที่ น่ังเอำขำขวำทบั ขำซ้ำย
มือขวำทบั มือซ้ำย น่ังให้ ส-บ๊-ำ-ย สบำย
วำงทำ่ วำงทำงใหส้ งำ่ ผ่ำเผย
ยมิ้ แยม้ แจม่ ใส หลับตำ งบั ปำกซะ
ลิน้ กไ็ ม่กระดุกกระดกิ
ใหน้ ึกคำบริกรรมวำ่ พุธโธ ธัมโม สังโฆ ๓ หน
แล้วใหร้ ะลกึ เอำในใจวำ่
พุธโธ พุธโธ แคค่ ำเดยี ว

ร่ำงกำยคือตน้ ศำสนำ
กว้ำงศอก ยำววำ หนำคบื นี่เอง
น่ีแหละตพู้ ระธรรม
แปดหมน่ื สพี่ นั พระธรรมขันธ์
กอ็ ยู่ในตนู้ ่ีแหละ

เรำทงั้ หลำยเกดิ มำนี้
ยอ่ มมคี วำมมุ่งหมำยปรำรถนำอยู่เป็ นสำมนัย
นัยหน่ึงตอ้ งกำรวัตถุข้ำวของเงนิ ทองมำกๆ
นัยสองตอ้ งกำรรูปสวยๆงำมๆ อำยยุ นื นำน
นัยสำมต้องกำรมสี ตปิ ัญญำเฉลียวฉลำด
เหตุใดจงึ ไม่สมควำมปรำรถนำ
ก็เพรำะเรำไมไ่ ดป้ ระพฤตปิ ฏบิ ัติ

ทำ่ นไดว้ ำงข้อปฏบิ ัตไิ ว้ คอื มที ำน มีศีล มภี ำวนำ

สำมนัยนีใ้ หพ้ ำกันรู้จัก

หลวงป่ เู ทสก์ เทสรังสี

มนุษยส์ มบัตลิ ำ้ ค่ำ อยำ่ ใหเ้ ปล่ำประโยชน์
“เป็ นทน่ี ่ำเสียดำย ผู้ทไี่ ดม้ นุษยส์ มบัตอิ ันลำ้ ค่ำ
แตห่ ำไดท้ ำใหเ้ กดิ ประโยชนเ์ ทำ่ ทคี่ วรไม่
เพรำะเกดิ ในถน่ิ อันไม่สมควร
แตบ่ ุคคลทนี่ ่ำสงสำรมำกกว่ำนั้นคอื
ผู้ทเี่ กดิ มำแล้วไดร้ ับควำมสมบูรณพ์ ูนสุข
พร้อมดว้ ยประกำรทงั้ ปวงตลอดถงึ กำรศกึ ษำ
แล้วประมำท จมอย่ใู นควำมสุขนั้นๆ

อันหำสำระมิได้ นอนใหก้ ำลเวลำเขมือบอำยุ
ชวี ติ ใหส้ ิน้ ไปโดยไร้ประโยชนก์ ย็ ังมเี ป็ นอันมำก”

“เรำเกดิ มำในโลกอันกว้ำงใหญ่ไพศำลนี้
ยอ่ มมสี ทิ ธิเสรีอยู่ไดโ้ ดยชอบ
แตท่ ุกๆคนจะมอี ยใู่ นเพศ ภมู ิ
และ ฐำนะมีจนใด ๆกต็ ำม
โลกธรรมย่อมครอบงำถงึ ดว้ ยกันทงั้ นั้น
เว้นแตเ่ รำจะรับเอำโลกธรรมนั้น
มำไว้เป็ นเจำ้ แหง่ หวั ใจของเรำหรือไม่เทำ่ นั้นเอง
เรำใช้โลกธรรมใหเ้ ป็ นประโยชนก์ ด็ เี หมอื นกัน”

“กำรทำควำมดยี อ่ มทำไดท้ ุกๆเมอ่ื
ไม่เลือกกำลเวลำ และสถำนที่

กำรทำช่ัวกเ็ ช่นเดยี วกัน

แตก่ ำรทำช่ัวใหเ้ กดิ อปั มงคล

กำรทำควำมดใี หเ้ กิด สิริมงคล”

พระโพธญิ ำณเถร(ชำ สุภทโฺ ท)
(หลวงพ่อชำ)

กำรปล่อยวำง
โยม ไม้อันทอี่ ำตมำถอื อยนู่ ่ีนะ มันสัน้ หรอื ว่ำ มนั ยำว ?
โยม ไม้อันนีธ้ รรมชำตแิ ท้ ๆของมันมแี ค่นี้ เทำ่ นี้ ...
มันไม่สัน้ และกไ็ ม่ยำว
โยม ควำมตอ้ งกำรทจี่ ะใหไ้ ม้นี้
มันสัน้ เข้ำหรือยำวออก น่ันแหละ “ทุกข”์
ทุกสง่ิ ทกุ อย่ำง ถำ้ เรำยอมตำมธรรมชำตทิ มี่ ันเป็ นอยู่

ยอมทไ่ี หน ทุกขก์ ไ็ ม่เกดิ ทน่ี ่ัน

“โยม อกี อย่ำงหนึ่ง สมมุตวิ ่ำถำ้ เรำจะปลูกตน้ ไม้
อันดบั แรก เรำตอ้ งเตรียมดนิ ใหด้ ี ขุดหลุมกวำ้ งเมตร

ลกึ เมตร คลุกดนิ ดว้ ยป๋ ุยคอกอย่ำงดี แล้วจงึ ปลูกตน้ ไมล้ งไป
เมอ่ื ปลูกแล้ว เรำตอ้ งคอยดแู ล โดยหม่ันรดนำ้ พรวนดนิ
ดำยหญ้ำ และล้อมรั้วกันอันตรำยให้
หน้ำทขี่ องเรำมเี พยี งแค่นี้ ทำใหค้ รบ ทำใหด้ ที สี่ ุด
ส่วนผลทต่ี น้ ไม้จะใหน้ ั้น บำงชนิด ๑ ปี ใหผ้ ล บำงชนิด ๓ ปี
๕ ปี ๑๐ ปี น่ันเป็ นเรื่องของเขำเป็ นเร่ืองของตน้ ไม้เขำเอง

เธอจงระวงั ควำมคดิ ของเธอ
เพรำะควำมคดิ ของเธอ
จะกลำยเป็ นควำมประพฤตขิ องเธอ
เธอจงระวงั ควำมประพฤตขิ องเธอ
เพรำะควำมประพฤตขิ องเธอจะกลำยเป็ น
ควำมเคยชนิ ของเธอ
เธอจงระวงั ควำมเคยชนิ ของเธอ
เพรำะควำมเคยชินของเธอจะกลำยเป็ น
อุปนิสัยของเธอ
เธอจงระวัง อุปนิสัยของเธอ
เพรำะอุปนิสัยของเธอจะกำหนดชะตำกรรม
ของเธอช่ัวชวี ติ

เมอ่ื เรำเกดิ มำแล้วโยม กค็ อื เรำตำยแล้วน่ันเอง

ควำมแกก่ ับควำมตำย
มันกค็ อื อันเดยี วกันน่ันแหละ
เหมือนกับตน้ ไม้ อันหนึ่งโคน อันหน่ึงปลำย
เมอ่ื มโี คน มนั กม็ ปี ลำย
เมอ่ื มปี ลำยมันกม็ โี คน ไม่มีโคน ปลำยกไ็ ม่มี

มปี ลำยกต็ ้องมีโคน มแี ตป่ ลำย โคนไม่มกี ็ไม่ได้
มันเป็ นอย่ำงนั้น

กลัวอะไร ? กลัวตำย
ควำมตำยมันอยทู่ ไ่ี หหน ? อยูท่ ตี่ วั เรำเอง
จะหนีพ้นมันได้ไหม? ไม่พ้น ไม่ว่ำจะอยทู่ ไี่ หน
ในทม่ี ดื หรือในทแ่ี จง้ กต็ ำยทงั้ นั้น หนีไม่พน้ เลย

จะกลัวหรือไม่กลัวกไ็ ม่มีทำงพ้น
เมอ่ื รู้อย่ำงนีค้ วำมกลัวไม่รู้หำยไปไหนเลยหยุดกลัว
เหมอื นกับทเ่ี รำออกจำกทมี่ ดื สู่ทส่ี ว่ำงน่ันแหละ

ทกุ ขม์ ีเพรำะยดึ
ทุกขย์ ดึ เพรำะอยำก
ทุกขม์ ำกเพรำะพลอย
ทกุ ขน์ ้อยเพรำะหยุด
ทกุ ขห์ ลุดเพรำะปล่อย

กำรจะละควำมช่ัว ไม่กระทำผดิ .... มันยำก
“กำรทำบุญ” โจรมันก็ทำได้ มันเป็ น ...“ปลำยเหตุ”
“กำรไม่กระทำบำป
“ทงั้ หลำยทงั้ ปวงนั้นนะเป็ น.... “ต้นเหตุ”
ฟังธรรมศึกษำธรรม..ในคมั ภรี ์ แล้วไมน่ ำมำ “ปฏบิ ัต”ิ
กเ็ หมอื นกับถอื ผลไม้ไว้เทำ่ นั้นยังไม่ได้กนิ
ยังไม่ไดล้ ิม้ รส ก็ไม่เกดิ ประโยชนอ์ ะไร

เจำ้ คุณนรรัตนร์ ำชมำนิต

ดอกมะลิ เป็ นดอกไม้ทถ่ี ูกรับรองแล้วว่ำ
เป็ นดอกไม้ทห่ี อมเยน็ ชื่นใจทส่ี ุดและขำวบริสุทธิ์
ในบรรดำดอกไม้ทงั้ หลำย

ชวี ติ ของมนุษยท์ เ่ี ป็ นอยูก่ เ็ ช่นเดยี วกับกำรเล่น
ละคร ขอใหเ้ ป็ นตวั เอกทมี่ ชี อื่ เสยี งทส่ี ุด

เช่นเดยี วหรือลักษณะเดยี วกับดอกมะลิ
อย่ำเป็ นผู้ร้ำยทเี่ ลวทส่ี ุดและใหเ้ หน็ ว่ำดอกมะลินี้
จะบำนเตม็ ทเ่ี พยี ง ๒-๓ วัน กจ็ ะเหยี่ วเฉำไป

ฉะนั้น ขอใหท้ ำตวั ใหด้ ที ส่ี ุด เมอ่ื ยงั มชี วี ติ อยู่
ใหห้ อมทสี่ ุดเหมอื นดอกมะลิทเ่ี ริ่มแยม้ บำน ฉะนั้น

“จงเลอื กทำแตก่ รรมทดี่ ๆี ! นะ”

“ ควำมผดิ นีแ้ หละเป็ นครูอยำ่ งดี
ควรจะรู้สึกบุญคุณของตวั เองทที่ ำอะไรผดิ พลำด
และควรสบำยใจทไี่ ดพ้ บกับอำจำรยผ์ ู้วเิ ศษคอื ควำมผดิ
จะได้ตรงกบั คำว่ำเจบ็ แล้วต้องจำ!
ตัวทำเองผดิ เอง น่ีแหละเป็ นอำจำรยผ์ ู้วเิ ศษ
เป็ น ตวั อยำ่ งทดี่ ี เพอ่ื จะไดจ้ ดจำไว้สังวรระวัง
ไม่ใหผ้ ดิ ต่อไป แล้วตงั้ ตน้ ใหม่ดว้ ยควำมไม่เลนิ เล่อ
ประมำท อดตี ทผี่ ดิ ไปแล้วผ่ำนพน้ ล่วงเลยไปแล้ว

แตอ่ ำจำรยผ์ ู้วเิ ศษยงั คงอยูค่ อยกระซบิ เตอื นใจอยเู่ สมอ

ทกุ ขณะวำ่ ระวัง!อย่ำประมำทนะ!
อย่ำใหผ้ ิดพลำดเช่นนั้นอกี นะ!”

ทำดี ดกี วำ่ ขอพร

เตอื นใหเ้ ตรียมตวั ไว้ดำเนินชีวิตต่อไป
เป็ นคำแทนคำอวยพรอย่ำงสูงสุดประกอบดว้ ยเหตุผล
เมอ่ื ทำกรรมดแี ล้ว ไม่ใหพ้ รกต็ ้องดี
เมอ่ื ทำช่ัวแล้วจะมำเสกสรรปั้นแต่งอวยพรอย่ำงไรกด็ ไี ม่ได้
ทำช่ัวเหมอื นโยนหนิ ลงนำ้ หนิ จะต้องจมลงทนั ที
ไม่มผี ู้วเิ ศษใดๆจะมำเสกเป่ ำอวยพร
อ้อนวอนขอร้องใหห้ นิ ลอยนำ้ ขนึ้ มำได้
ทำช่ัวจะต้องล่มจมป่ นปี้ เสียรำศเี กยี รตคิ ุณชื่อเสยี ง
เหมอื นก้อนหนิ หนักจมลงไปอยู่ในโคลนใตน้ ำ้
ทำดเี หมอื นนำ้ มันเบำเมอื่ เทลงนำ้
ย่อมลอยเป็ นประกำยมันปรำบอยูเ่ หนือนำ้

“ตอ้ งหดั ใหจ้ ติ ใจแช่มชนื่ ร่ืนเริง
เกดิ ปี ตปิ รำโมทยเ์ ป็ นสุขสบำยอยูเ่ สมอ
เป็ นเหตุใหเ้ กดิ กำลังกำย กำลังใจ

Enjoy living มชี วี ติ อยู่ด้วยควำมเบกิ บำน

สมองจงึ จะเบกิ บำน
จะศกึ ษำเล่ำเรียนกเ็ ข้ำใจจำไดง้ ่ำย
เหมอื นดอกไม้ทแ่ี ย้มเบกิ บำน
ตอ้ นรับหยำดนำ้ ค้ำง และอำกำศอันบริสุทธิฉ์ ันนั้น”

“ควำมสุขอน่ื มที ุกขซ์ ้อนอยทู่ กุ อยำ่ ง
ตอ้ งคอยแก้ไขปรับปรุงกันอยเู่ สมอ
ไมเ่ หมือนกบั ควำมสุข
ทเ่ี กดิ จำกสันตคิ วำมสงบ
ซง่ึ เป็ นควำมสุขทเี่ ยอื กเยน็
และไมซ่ ้อนดว้ ยควำมทกุ ข์
และไมต่ ้องแกไ้ ขปรับปรุงตกแต่งมำก
เป็ นควำมสุขทที่ ำไดง้ ำ่ ยๆ
เกดิ กับกำยใจของเรำน่ีเอง”

“ดว้ ยอำนุภำพของไตรสิกขำ
คอื ศีล สมำธิ ปัญญำ นีแ้ ล
จงึ ชนะขำ้ ศึก คอื กเิ ลสอยำ่ งหยำบ
อย่ำงกลำง และอย่ำงละเอียดได้!

ผู้ใดศกึ ษำและปฏบิ ตั ติ ำมไตรสิกขำ
คอื ศลี สมำธิ ปัญญำ นีโ้ ดยพร้อมมูล บริบรู ณ์
สมบรู ณแ์ ล้ว ผู้นั้นจงึ เป็ นผู้พน้ ทกุ ขท์ งั้ ปวงไดเ้ ป็ นแน่นอน

ไม่ต้องสงสัยเลย!
เพรำะฉะนั้น จงึ ควรสนใจ เอำใจใส่ ตงั้ ใจศกึ ษำ
และปฏบิ ตั ติ ำมไตรสกิ ขำ
คอื ศลี สมำธิ ปัญญำ นี้ ทุกเมอ่ื เทอญ

“ทำช่ัวเหมอื นโยนหนิ ลงนำ้

หนิ จะตอ้ งจมทนั ที
ทดี เี หมอื นนำ้ มันเบำ
เมอ่ื เทลงนำ้ ย่อมลอย
เป็ นประกำยมันปลำบอยเู่ หนือนำ้ ”

คนซง่ึ มกี ริยำมำรยำทอ่อนโยน สุภำพน่ิมนวล
ยอ่ มเป็ นทนี่ ่ำเสน่หำรักใคร่ของคนทไ่ี ดพ้ บเหน็
และพยำยำมทจี่ ะช่วยเหลอื

น่ีเป็ น Personal magnet

คอื เสน่หใ์ นตวั ของตวั เอง
เพรำะฉะนั้น
จงพยำยำมรักษำคุณสมบัตดิ งั กล่ำวนีไ้ ว้
จนเป็ นเครื่องช่วยตวั เอง

ใหบ้ รรลุควำมสำเร็จสมประสงค์
ทุกประกำร ทุกกำลเวลำ ทงั้ ปัจจุบันและอนำคต

เมตตำ

จงจำไว้ว่ำ ถ้ำปรำรถนำควำมเมตตำ
และควำมเหน็ อกเหน็ ใจจำกผู้อนื่
ก็ควรส่งกระแสใจ
ทปี่ ระกอบด้วยควำมเมตตำและควำมเหน็ อกเหน็ ใจ
ไปยังทำ่ นเหล่ำนั้น แล้วกจ็ ะไดร้ ับควำมเมตตำ
แเชล่นะเคดวยี ำวมกเันหน็ นอี่เปก็ เนหกน็ ฎใขจอจงำจกติทตำ่ นำนเหุภลำ่ำพนั้น
แล้วควำมสำเร็จทงั้ หลำยทป่ี รำรถนำ
กจ็ ะบังเกดิ แกต่ นสมประสงคท์ กุ ประกำร
เป็ นแน่นอน ไม่ตอ้ งสงสัยเลย

คำว่ำ “ไม่สบำยใจ” อย่ำใช้และอย่ำใหม้ ขี ึน้ ในใจตอ่ ไป

“ Let it go, and get it out!”
กอ่ นมนั จะเกิดตอ้ ง Let it go

ปล่อยใหม้ ันผ่ำนไป อยำ่ รับเอำควำมไมส่ บำยใจไว้
ถำ้ เผลอใจมันแอบเข้ำมำอยูใ่ นใจได้
พอมสี ตริ ู้สึกตวั ว่ำควำมไม่สบำยใจ

แอบเข้ำมำอยู่ในใจ ตอ้ ง Get it out

ขับมันออกไปทนั ที
อย่ำเลยี้ งเอำควำมไม่สบำยใจไว้ในใจ
มันจะเคยตัว ทหี ลังจะเป็ นคนออ่ นแอออดแอด

กำลเวลำกล็ ่วงไป คนื วันก็ผ่ำนไป
ชัน้ แหง่ วัยกล็ ะลำดบั ไปเร่ือย ๆ
มองเหน็ ภยั ในมรณะอยู่ ฉะนีแ้ ล้ว
กพ็ งึ ทำบุญอันจะนำสุขมำใหเ้ ขำ้ ไว้เถดิ ฯ

ศีล ยงั ประโยชนใ์ หส้ ำเรจ็ ตรำบเทำ่ ชรำ
ศรัทธำตงั้ ม่ันแล้วยงั ประโยชนใ์ หส้ ำเรจ็
ปัญญำเป็ นรัตนะของคนทงั้ หลำย

บุญอันใครลกั ไปไมไ่ ด้ ฯ

คำสอนของสมเดจ็ พระวนั รัต
(นิรันตร์ นิรนฺตโร)
วัดเทพศริ ินทรำวำสฯ

ถ้ำจะหำควำมสบำยใจในทำงคตธิ รรมบำ้ งแล้ว
กค็ วรปฏบิ ัตโิ ดยวธิ ีทต่ี ำดี ก็ทำเป็ นเหมอื นคนตำบอดเสียบ้ำง
หดู ี กป็ ระพฤตเิ หมอื นคนหหู นวกเสยี บ้ำง
มลี นิ้ กป็ ระพฤตเิ หมือนคนเป็ นใบ้เสยี บำ้ ง
กพ็ อจะหำควำมสุขใจในธรรมไดอ้ ยเู่ ป็ นครั้งครำว
นี่เป็ นเพยี งเร่ืองทจ่ี ะใหเ้ สยี บำ้ ง กย็ งั ได้รับควำมสุขใจ
เช่นนั้นแล้ว ถ้ำดำเนินกำรปฏิบตั จิ นกลำยเป็ นคนบอดใน
หหู นวกในเสยี ไดแ้ ล้ว กน็ ่ำจะเป็ นสุขเหลอื ล้นพ้นประมำณ
เป็ นบรมสุขเอำทเี ดยี ว
เพรำะเรื่องรำวทงั้ หลำยในโลกหมดควำมหมำย
ไม่มำตดิ ข้องอยู่ในจติ ใจ
ผ่ำนมำกระทบ รู้แล้วทรำบแล้วกเ็ ลยไป
เหมอื นลมพัดผ่ำนหน้ำตำ่ ง
ทบ่ี ุดว้ ยลวดตำข่ำย ผ่ำนไปไม่ตดิ ข้องอย่ทู ล่ี วดตำข่ำย ฉันนั้น

กำรทไี่ ดก้ ำเนิดมำเป็ นมนุษยน์ ี้ ยอ่ มเป็ นชำตทิ ส่ี ำคัญ

เป็ นเหมือนสถำนีชุมทำงของทำงทกุ สำย
ทจ่ี ะแยกยำ้ ยไปยงั คตติ ำ่ งๆข้ำงหน้ำ
มนุษยน์ ีน้ ่ีแหละจะไปเกดิ เป็ นมนุษยอ์ กี กไ็ ด้

จะไปเกิดเป็ นสัตวก์ ็ได้ จะไปเกดิ เป็ นเทวดำกไ็ ด้
สุดแทแ้ ตก่ รรมทที่ ำไว้ในปัจจุบนั
ทส่ี ุดจนถงึ บรรลุนิพพำนผล
เปลย่ี นชำตปิ ัจจุบนั ของตน

จำกสำธุชนเป็ นพระอริยบุคคลได้

วันเวลำทลี่ ่วงไปแล้วยอ่ มไม่กลับหลังมำใหม่
ซำ้ ยังทำชวี ติ อำยุใหห้ มดไปสิน้ ไปตำมอกี ด้วย

จงึ ควรใหว้ นั เวลำของชวี ติ ล่วงไปดว้ ยดี มปี ระโยชน์
ใหส้ มกบั กำลเวลำนับว่ำเป็ นคนกินกำล
ถ้ำปล่อยวันเวลำใหส้ ิน้ ไปโดยเปล่ำประโยชน์
กจ็ ะชอ่ื ว่ำเป็ นผู้ถกู กำลกนิ เอำ
วันเวลำทล่ี ่วงไปแล้วย่อมไม่กลับหลังมำใหม่

จงึ ควรใหว้ ันเวลำล่วงไปดว้ ยดมี ีประโยชน์

บวชกำยแล้วบวชใจ มิใชบ่ วชใจกอ่ น
ตอ้ งบวชกำยแล้วจงึ คอ่ ยบวชใจทหี ลัง
บวชกำยสำเรจ็ ดว้ ยสงฆ์ มอี ุปัชฌำย์
คู่สวดพอควรแก่กำลเวลำ จะสกึ กส็ กึ ได้
ส่วนบวชใจสำเรจ็ ด้วยตวั เองลำสกึ กบั ใครกไ็ ม่ได้
บวชแล้วกบ็ วชกนั จนตำย

เธอทงั้ หลำย
กำรมีชีวติ อยเู่ พอ่ื คนอื่นนั้น สำคญั มำก
เพรำะสิ่งนีจ้ ะสอนใหเ้ ธอรู้จกั กำรให้
โดยไม่หวังผลตอบแทน

ทำใหเ้ ธอไม่เหน็ แกต่ วั หรือนึกถึงแตค่ วำมสุข
ของตนเองแตเ่ พยี งผู้เดยี ว
คนทเี่ สียสละควำมสุขส่วนตนเพอื่ คนอ่นื นั้น
สุดทำ้ ยแล้วจะรู้สึกเป็ นสุขยง่ิ กวำ่ อยำ่ งน่ำประหลำดใจ
แม้จะสูญเสยี ส่ิงทเี่ ป็ นของตนไปใหผ้ ู้อน่ื แล้วกต็ ำม

ธรรมะไม่ใช่กรวดหนิ เก็บใส่ใจไว้มำกหน่อยกไ็ ม่หนัก
ธรรมะคอื อะไรก็ไมส่ ำคัญ แคใ่ ส่ใจไว้ เดยี๋ วกด็ เี อง

แม่นำ้ มนี ำ้ เตม็ ก็มแี ต่จะไหลไปฝ่ ำยเดยี ว
ไม่ไหลกลับมำอกี เลยฉันใด
อำยุของมนุษยท์ งั้ หลำยกม็ แี ตจ่ ะล่วงไปฝ่ ำยเดยี ว
ไม่มวี ันทจ่ี ะถอยหลังกลับมำใหม่ได้อกี เลยฉันนั้น
แม่นำ้ ทเ่ี ตม็ เป่ี ยมยอ่ มพดั พำเอำตน้ ไม้
ทเี่ กดิ อยู่ริมฝ่ังโค่นลงฉันใด
ควำมแกแ่ ละควำมตำย
กย็ ่อมพดั พำเอำสัตวท์ งั้ หลำยไปใหแ้ ตกดบั
ฉันนั้นเหมอื นกัน

ทำ่ นเจ้ำคุณพระเทพกวี
(วดั ป่ ำดำรำภริ มย)์

ภำยใตด้ วงอำทติ ยน์ ี้
ไม่มกี ำรสูญเสยี ใดๆทนี่ ่ำเสยี ใจ
เทำ่ เสยี เวลำเพยี งวนิ ำทหี น่ึง
เทำ่ กับเสยี ส่วนหนึ่งของชวี ติ
อำยุทเี่ รำไดน้ ั้นคอื ชวี ติ ทเ่ี รำเสียไป

ควำมกังวลใจคอื ศัตรูของชวี ติ

อดตี คือควำมฝัน

อนำคตคือควำมไม่แน่นอน
ปัจจุบนั เทำ่ นั้นทพี่ วกเรำควรแกไ้ ขกันได้
ไม่มสี ง่ิ ใดทสี่ ร้ำง

ควำมเดอื ดร้อนใจใหก้ บั เรำ
นอกจำกตวั เรำเองไม่ยนิ ดใี นสงิ่ ทเ่ี รำได้

ไม่พอใจในสง่ิ ทต่ี นมี
เป็ นคนอำภพั อบั โชคทส่ี ุดในโลก

มัวเมำในสงิ่ ทตี่ นได้
หลงใหลในสง่ิ ทต่ี นมี
น่ันคอื กำรสร้ำงเรือนจำใหแ้ ก่ตวั