คำสอนของพระอริยะแห่งสยาม

ถ้ำทำใจร้อน จะร้อนใจภำยหลัง

ถำ้ เหน็ แก่ได้ จะเสยี ใจภำยหลัง
ถำ้ พดู พล่อยๆ จะเส่อื มถอยคนนับถอื
ถำ้ ทำตำมใจชอบ จะไดส้ ง่ิ ไม่ชอบใจ

คนไม่รักษำเวลำ คอื คนฆ่ำตนเอง

อดตี คอื ควำมฝัน
ปัจจุบันคือภำพมำยำ
อนำคตคือควำมไมแ่ น่นอน
ถ้ำทำ่ นทำตวั แขง่ กบั สังคม
ควำมพนิ ำศล่มจมจะตำมมำ

กำรทำควำมดมี ไี ดท้ ุกโอกำส

ควำมประมำททำใหพ้ ลำดจำกควำมดี
ทำควำมดใี หอ้ มิ่ ใจภำยหลัง
ทำใหส้ มหวังในเบอื้ งหน้ำ
ทำควำมช่ัวใหข้ ุ่นมัวในเบอื้ งหลัง
ผิดหวังในเบอื้ งหน้ำ

จงพอใจในชวี ิตของตนเอง
โดยไม่ต้องเอำไปเปรียบเทยี บ
กับชวี ติ ของคนอนื่
ยนิ ดใี นส่งิ ทต่ี นได้ พอใจในส่งิ ทต่ี นมี
เป็ นคนโชคดใี นโลก

เหน็ โทษในสง่ิ ทต่ี นได้
เหน็ ภยั ในสง่ิ ทต่ี นมี
คอื ควำมเป็ นอิสระในโลก
ถ้ำทำมักงำ่ ยจะวุ่นวำยในภำยหลัง
ถำ้ เหน็ แก่กนิ จะถูกดหู มน่ิ เหยยี ดหยำม

ถ้ำสบำยเมอ่ื หนุ่ม
จะกลุ้มใจเมอื่ แก่
จะแย่บนั้ ปลำย

ถำ้ ทำบำปแลกบุญ
จะขำดทนุ เรื่อยไป

โกรธคนอนื่

เหมอื นจดุ ไฟเผำตวั
เพรำะระแวงคนอนื่
ยงิ่ กว่ำระแวงตวั เอง

เมตตำคนอนื่

เหมือนสร้ำงบำ้ นแก่ตวั เอง

ชีวติ ไมพ่ อกับเวลำ
ตณั หำไม่พอกบั ควำมต้องกำร
ถำ้ ทำงำนเหน็ แก่หน้ำ
จะพบปัญหำเร่ือยไป

ประชำธิปไตยตำมใจวำ่
จะตำมมำแหง่ ควำมวุ่นวำย
สังคมจะเป็ นธรรม
เพรำะไม่เหยยี บย่ำคนอน่ื
คนไมเ่ คำรพกฎหมำย
เหมอื นวัวควำยไมม่ คี อก

ดบู ้ำนดเู มอื งใหด้ ทู ค่ี วำมสะอำด
ดปู ระชำชำตใิ หด้ ทู ค่ี วำมสำมัคคี
ดคู นดใี หด้ ทู กี่ ำรงำน
ดลู ูกหลำนใหด้ ทู ค่ี วำมเคำรพ
ดผู ู้หญิงใหด้ ทู คี่ วำมอำย
ดผู ู้ชำยใหด้ ทู คี่ วำมกล้ำหำญ
ดพู ระใหด้ ทู กี่ จิ วัตร
ดคู ฤหสั ถใ์ หด้ ทู ค่ี วำมขยัน

เพง่ โทษตนเป็ นบัณฑติ
เพง่ ควำมผดิ ของคนอนื่ เป็ นคนพำล
เสียเงนิ เสียทองไปไมเ่ ป็ นปัญหำ
เทำ่ กบั เสียเวลำและเสยี ใจ
ควำมวบิ ตั ขิ องชำติ
คือประชำรำษฎรแ์ ตกควำมสำมคั คี
เข้ำสงั คมมำกกวำ่ ส่วนตวั
ครอบครัวจะเดอื ดร้อน

ประดบั กำยดว้ ยควำมดี
มศี ักดศิ์ รีกว่ำประดบั เพชร

ใช้กฎหมู่จะอยอู่ ยำ่ งรำคำญ
ใช้อำนำจทำงศำลจะสำรำญกันท่วั เมอื ง

หลวงตำ

“ แ พ ร เ ยื่ อ ไ ม้ ”

ศัตรูอะไรจะมำน่ำกลัวเทำ่ กับ ควำมช่ัว เป็ นไมม่ ี

ควำมปลอดภยั สำหรับชวี ติ ก็ คอื รู้จกั หยุด รู้จกั เว้น

ยบั ยัง้ หกั หำ้ มตวั เองได้ ....

ส่ิงทไ่ี ดม้ ำโดยไม่ชอบธรรม ล่วงลำ้ สิทธิคนอน่ื เขำ
จะโดยเล่หก์ ะเทห่ ท์ แี่ สนฉลำดอยำ่ งไรกต็ ำม

จะตอ้ งชดใช้เขำจนได้

จะโดยกำรจดั กำรของพระพรหม
หรือยมบำลอะไรกส็ ุดแตจ่ ะคดิ จะเชอ่ื กัน
แตม่ ันกต็ อ้ งเป็ นจริง เหน็ จริง เมอื่ วันเผชญิ กับมัน

หลีกไม่พ้นหรอก

เพอ่ื ควำมสบำยใจไม่ทำมันเสียเลยดกี ว่ำ ควำมเลวน่ะ

โลกนีเ้ หมอื นโรงละคร
ปวงนิกรเรำทำ่ นทเ่ี กดิ มำ
ตำ่ งร่ำยรำ ทำทที ำ่ ตำมลลี ำของบทละคร
บำงครั้งกเ็ ศร้ำบำงครำวกส็ ุข
บำงทกี ท็ กุ ขห์ วั อกสะทอ้ น
มีร้ำงมีรักมจี ำกมีจร
พอจบละครชีวิตก็ลำ

“ กำรสละทม่ี คี ุณ
กค็ อื สละสงิ่ ทใ่ี หร้ ้ำยใหโ้ ทษในจติ ใจเสยี อยำ่ เกบ็ มันไว้
สงิ่ ไม่ดเี กบ็ ไว้มำก ๆ นำน ๆ แล้วมันมพี ษิ .....
กำยฉันใด ใจกฉ็ ันนั้นทำงจติ ใจ จงึ ตอ้ งมกี ำรสละ

กำรระบำยออกเหมอื นกัน
เพอื่ ควำมเบำสบำยโปร่งเปลวของใจ
กำรสละของใจ น่ำตรงกบั คำไทยพนื้ ๆ
ทใ่ี ช้พดู กันอยเู่ สมอว่ำกำรรู้จกั ตดั อกตดั ใจ”

“มองเหน็ ควำมดใี นศัตรู ในอุปสรรค อุปสรรคศัตรูนีป้ กติ

เรำมองไมค่ อ่ ยเหน็ ควำมดี เวน้ แตว่ ำ่ เรำจะสร้ำงแววตำ
พเิ ศษขนึ้ มำ....
เพรำะอุปสรรคหรือศัตรูนั้นเป็ นผู้ฝึ กเรำ

เป็ นผู้สร้ำงสมรรถภำพ เป็ นผู้ใหค้ วำมสำมำรถปฏภิ ำณ

ไหวพริบแก่เรำ เรำมคี วำมสุข
มคี วำมเฉลยี วฉลำดประกอบกจิ ทเ่ี ป็ นคุณประโยชนแ์ กต่ น
ล้วนแต่ได้อำศัยอุปสรรคหรือศัตรูทดสอบมำแล้วทงั้ นั้น
หำกผู้ใดไม่มอี ุปสรรค ผู้นั้นจะไม่ได้พบควำมเข้มแขง็ หรือ

จะไม่เกิดควำมสุขเลย”

“ ชีวิตกบั กระทอ้ นเหมือนกนั

ชวี ติ น่ีจะใหม้ รี สชำตมิ ันต้องแบบกระทอ้ นหอ่
หวำนกระทอ้ นตอนชำ้ ทำใหค้ ดิ
ส่วนชวี ติ ชอกชำ้ ไม่ฉ่ำหวำน
กลับโชกชลนำอุรำรำน
เชญิ วจิ ำรณก์ ันดูบำ้ งเถดิ พวกเรำ....
กระทอ้ นจะเอำมำกินใหม้ ันมีรสชำติ
จะต้องทุบใหม้ ันชำ้
ถำ้ ไม่ชำ้ รสกระทอ้ นมันไม่หว่ำนไม่ฉ่ำ

นี่คอื กระทอ้ น มันสอนวชิ ำชวี ติ ”

ไม่มใี ครหรอกทช่ี วี ติ จะหมดจดสดใสตงั้ แตห่ วั จรดหำง
ต้องผ่ำนควำมผิดพลำดมำด้วยกันทงั้ นั้น
เรื่องอะไรจะต้องมำหมกมุ่น
คดิ ว่ำตวั เลวเสยี จนไม่ควรจะอยูบ่ นแผ่นดนิ นี้

ไอ้ทมี่ ันลอยหน้ำอยูใ่ หส้ ลอนไปเตม็ โลก
มันกพ็ อ ๆ กับเรำน่ันแหละ ........

อย่ำเก็บเอำควำมผิดพลำดมำพกไว้ใหอ้ กั เสบเจบ็ ปวด
ทำงจติ ใจ เพรำะมันไม่ใช่เร่ืองผิดธรรมชำตแิ ตอ่ ยำ่ งใด
วสิ ัยคนทยี่ งั มกี เิ ลส มันต้องเป็ นอยำ่ งนี้

“ ถำ้ ทำ่ นไม่อยำกแพ้

กอ็ ย่ำมองขำ้ มตวั เอง

เพรำะในตวั ของเรำเอง
มขี ุมแหง่ ควำมสำเร็จอยู่อย่ำงพร่ังพร้อม
ไม่น้อยกว่ำคนทเี่ รำไประรำนริษยำเขำเลย ”

ขุมแหง่ ควำมสำเร็จในชีวติ ทำ่ นมอี ยู่
ขุดมันขนึ้ มำซิ
หำกมันเป็ นข้ำวเป็ นนำ้ กจ็ งกนิ จงดมื่

ถำ้ มันเป็ นก้อนหนิ

ก็จงเจยี รนัยใหม้ ันเป็ นเพชร

แล้วทำ่ นจะไดเ้ ป็ นผู้ถูกริษยำ
จำกคนเลว ๆ บ้ำง

“โลกหรือสังคมกำลังขำดคนดี
ทกุ วันนีม้ แี ตค่ นฉลำดเตม็ โลก

และเป็ นคนฉลำดชนิดทไี่ ว้วำงใจกันไม่ไดเ้ ลย

ฉลำดในทำงทจี่ ะจอ้ งเอำเปรียบกัน
ฉะนั้น
หนทำงทจ่ี ะช่วยใหเ้ รำอยู่ในโลกได้
หรืออำกำรทจี่ ะช่วยใหโ้ ลก สังคม อ้ำแขนตอ้ นรับนั้น

กค็ ือ พยำยำมทำตัวเป็ นคนดี
เป็ นคนซอ่ื สัตยส์ ุจริต”

“คนจนเพรำะไม่พอ ปัญหำอยู่ทสี่ ภำพใจ

กำรแก้ไขกต็ อ้ งแกท้ ใ่ี จ
ถำ้ เปรียบเทยี บชีวติ ดว้ ยตุม่ นำ้

กไ็ ดแ้ ก่กำรตรวจดตู ุม่

หำรอยแผลรอยร้ำวใหพ้ บ
เพรำะมันเป็ นตน้ เหตุใหข้ ังนำ้ ไม่อยู่
เมอื่ ค้นพบแล้วจะไดท้ ำกำรอุดยำเสยี ”

“อำกำรจนเพรำะไม่พอนั้น มันมอี ำกำรงก

อยำกเหมือนคนเป็ นโรคขำดอำหำร
สำแดงอำกำรตะกละตะกรำมหวิ โซอยู่เร่ือย

จะมีอะไรจะไดอ้ ะไร เทำ่ ไร ๆ

กเ็ หมอื นไมม่ ไี ม่ได้

สภำพใจคนอยำ่ งนีม้ ันเป็ นอำกำรยำกจนของคนระดบั
เศรษฐี เป็ นควำมจนแบบเส้นผมบังภเู ขำ
คนทไี่ ม่มดี นี ับว่ำเป็ นคนทอ่ี ำภพั ทส่ี ุด
ชวี ติ ตอ้ งกระวนกระวำยอยู่ตลอดชำติ
วธิ ีแกก้ ็ คอื ทำ่ นใหห้ ำดใี นตัวใหพ้ บ
เมอ่ื พบดใี นตวั เรำแล้วจะหำยกระวนกระวำยไฟจะดบั ทนั ท”ี

“ใจทไี่ ม่สบำย

แม้จะอยู่ในเรือนร่ำงเทพบุตร เทพธิดำ

กต็ อ้ งพล่ำนไปพล่ำนมำ
จนวมิ ำนไม่พอดนิ้ ”

ในชีวติ ของคนเรำ ...
คอื มุ่งจะเอำชนะคะคำนกนั ในเรื่องไร้สำระ
สู้กันในเร่ืองไม่มรี ำงวัลถำวร

บ้ำงกเ็ พยี งผลอันลมๆ แล้ง ๆ
คอื ควำมภมู ใิ จในชัยชนะ แตพ่ ร้อมกันนั้น
กต็ อ้ งมำเสยี เวลำสำหรับในเร่ืองไม่มสี ำระ
เสยี เวลำทใี่ ช้ในกำรประกอบสง่ิ ทมี่ ปี ระโยชน.์ ....

“ กำรดำเนินชีวติ ของเรำ
ยอ่ มจะมสี ักเวลำหน่ึง
ทจ่ี ะตอ้ งเผชญิ หน้ำกับปรปักษ์

บนทำงแคบเฉพำะ ....ของวิถชี วี ติ
ซง่ึ ไม่มอี ุบำยแก้ใดๆ ทจี่ ะวเิ ศษ

ศักดสิ์ ิทธิไ์ ปกว่ำ “ ถอย ”

“กำรถอยทำงใจ กค็ อื
กำรรู้จกั โอนอ่อนผ่อนปรนน่ันแล.....
แตม่ องใหล้ กึ ลงไปเถอะ ในกำรถอยทำงใจ
ซง่ึ ดเู ป็ นกำรพำ่ ยแพน้ ั้น
ไดแ้ ฝงชัยชนะทยี่ ง่ิ ใหญ่ไว้อยำ่ งหนึ่ง

คือชนะตนเอง

พระพุทธเจำ้ ทรงตรัสยกย่องผู้ชนะตนเองว่ำ

เป็ นยอดนักรบ... “เรำมำแพก้ นั เถอะ”

ค่ำของคนทเี่ รำนับถอื อย่ำงแทจ้ ริงอยตู่ รงนี้

คอื คุณคำ่ หมำยถงึ ว่ำ

ใครจะทำประโยชนแ์ ก่โลกสังคมได้

มำกน้อยเพยี งไหน เรำไม่ไดน้ ับกันทมี่ ลู ค่ำ

มูลค่ำนั้นมคี วำมหมำยแตเ่ พยี งเป็ นควำมหลัง
หมำยถงึ คนอยูใ่ นข่ำยทปี่ รับปรุงใหด้ กี ว่ำเดมิ
คนเป็ นสัตวท์ แี่ ตง่ ขนึ้ เทำ่ นั้นเอง

ถำ้ คุณตอ้ งกำรใหต้ วั คุณมคี ่ำแพงทส่ี ุด

คุณต้องพยำยำมปรับปรุง หรือ แต่งชวี ิตของคุณ
ใหด้ ที ส่ี ุด มสี ำระทส่ี ุด ทำตวั คุณใหเ้ ป็ นแหล่ง
หรือ แดนกระจำยขยำยประโยชนใ์ หม้ ำกทส่ี ุด

“ทำ่ นทงั้ หลำย .... ชีวติ ไม่มีควำมแน่นอน
จงเร่งทำประโยชนท์ งั้ ส่วนตัวและส่วนรวมใหส้ มบรู ณ”์

พระพุทธเจ้ำตรัสสอนไว้ วัว ควำย ช้ำง ม้ำ ยังมีเขำ
มงี ำ มเี นือ้ หนัง เป็ ดไก่ มเี นือ้ มไี ข่

คุณเล่ำ .... ไม่มีเขำ ไม่มงี ำ ไม่มีหนัง ไม่มไี ข่
จะทำอย่ำงไรดี ถงึ จะใหต้ วั คุณแพงกว่ำสัตวเ์ หล่ำนั้น

คุณเป็ นมนุษย์ แปลว่ำสัตวป์ ระเสริฐ

อะไรแน่ทที่ ำใหค้ ุณไดช้ ่ือว่ำ
ประเสริฐกว่ำพวกเดรัจฉำนเหล่ำนั้น”

หลวงพอ่ คูณปริสุทโธ

“กำรทำทำนนั้น ใหท้ ำแบบไปถำ่ ย ถำ่ ยแล้วกล็ ุกหนีไปเลย
ไม่ต้องเป็ นหว่ ง หรอื มัวแตเ่ สียดำย
เพรำะไม่เช่นนั้นกจ็ ะไม่ไดบ้ ุญกลับมำ
ถำ้ เรำใหเ้ ขำก่อนเขำกจ็ ะใหเ้ รำทหี ลงั
และเมอ่ื เรำไดร้ ับแล้วเรำกค็ วรจะทำประโยชนต์ อ่ สังคม
มำกกว่ำเหน็ แกป่ ระโยชนส์ ่วนตนแต่ฝ่ ำยเดยี ว

“ใหแ้ ลว้ อย่ำหวงั และอยำ่ หวง”
“ยง่ิ เอำมันยง่ิ อด ยง่ิ สละใหห้ มด มันยง่ิ ได”้
“กูจะสร้ำงควำมดไี ปเร่ือย ๆ กูจะใหไ้ ปเร่ือย ๆ
จนกว่ำกูจะตำย กูตำย กูกย็ งั มใี หไ้ ม่เชอ่ื คอยดกู แ็ ล้วกนั
ลูกหลำนเอย๋ ”

กูใช้เงนิ น่ี กูใช้อยำ่ งทำรุณนะ ใช้อยำ่ งอนื่ มเี มตตำ
แต่ใชเ้ งนิ ไม่เมตตำเลยใช้อยำ่ งทำรุณเลย
เงนิ จะมำเป็ นนำยกูไม่ไดห้ รอก ตอ้ งเป็ นทำสกู
ตอ้ งอยใู่ ตบ้ งั คับบญั ชำกู...

เงนิ ทม่ี ำทำบุญกับกู ก็จะไม่เก็บไว้ เขำนำมำฝำกกู
กูกน็ ำไปทำบุญใหเ้ ขำตอ่ เขำกเ็ อำมำใหก้ ูอกี
มันกห็ มุนเวยี นไปอยำ่ งนี้ กำรทำบญุ ทำทำนมนั ตอ้ งฟ๊ึ ก

ยง่ิ ใหม้ ันยงิ่ มำ ถ้ำกูเกบ็ ไว้เขำกจ็ ะไดบ้ ุญอะไรเล่ำ
และเขำกไ็ ม่เอำมำใหก้ ูตอ่ ไป...

“พอ่ แม่ทอ่ี ยู่บำ้ น ต้องทำบุญทกุ วัน
คอื ตอ้ งรู้จกั ตอบแทนบุญคุณ
อย่ำมัวแตร่ อไปทำบุญ ๑๐๐ วัน
ซงึ่ จะไดบ้ ุญน้อยกว่ำ”

“ เรำมเี มตตำแก่เพอ่ื นมนุษย์ เกดิ แก่ เจบ็ ตำย
เขำใหเ้ ทำ่ ไหร่กเ็ อำเทำ่ นั้น

มันเป็ นไปไม่ได้ อย่ำเอำมำกหลำยเอ๊ย

โลภของคนเรำร้อยล้ำนพันล้ำนกไ็ ม่พอ

ใหเ้ รำรู้จกั คำว่ำพอกันซักที

พดู ว่ำ “พอ” กนั ซักที
กำรรับบริจำคเพยี งส่วนหนึ่งของกูนี้

เป็ นกำรเตอื นสติ

และสอนพุทธศำสนิกชนทงั้ หลำยใหร้ ู้จักพอ
อย่ำโลภมำก”

“อันตวั กูน่ีเปรียบเช่นถงั ขยะทวี่ ำงไว้ ณ ทโี่ ล่งแจง้

ถงั ขยะไม่มคี วำมรู้สกึ หนำว ร้อน หวิ กระหำย

ทุกขท์ รมำนใด ๆ ใครจะดำ่ ใครจะชอบ ใครจะรัก

ใครจะชัง ใครจะสรรเสรญิ ใครจะนินทำ
ใครจะกรำบไหว้บชู ำ ใครจะทุบตี ถม่ นำ้ ลำย
นำ้ มูตร นำ้ คูถ ต่ำง ๆ ลงใส่ถังขยะ

ถงั ขยะจะไม่รู้สกึ ดใี จหรือเสยี ใจ
แต่ขอใหพ้ จิ ำรณำตัวเอง ว่ำเรำไดท้ ำดหี รือช่ัว
ตำมทเ่ี ขำว่ำแล้วหรือยัง วำงตวั ใหอ้ ยู่ในอุเบกขำธรรม
เทำ่ นีก้ ไ็ ดเ้ ชอ่ื ว่ำเป็ นผู้ละวำง”

“คนนับถอื ศำสนำพุทธ ไม่ตอ้ งเชอื่ อะไร
เชอ่ื บุญมจี ริง บำปมีจรงิ กใ็ ช้ไดเ้ ทำ่ นั้นพอ

ไม่ต้องทำอะไร”
บัณฑติ ...นั้นแปลว่ำ ผู้รู้ แตก่ ูนั้นไม่ค่อยจะรู้

รู้เพยี งนิดหน่อย ในทำงพระพุทธศำสนำ
กูรู้เพยี งว่ำบำปมจี ริง บุญมจี รงิ กูรู้เพยี งแค่นี้
บุญทนั ตำเหน็ บำปกท็ นั ตำเหน็
ไม่ต้องคอยชำตหิ น้ำ กูเข้ำใจอยำ่ งนี้
ขอยำ้ อกี ครั้ง บุญมจี ริง บำปมีจริง
กูจงึ พยำยำมทำอย่ำงไม่ละไม่ว่ำง...

อย่ำทำควำมช่ัว หลวงพอ่ มำกับเรำ
อย่ำไปเทยี่ วลักขโมยเขำ
ผู้มศี ลี มำกับเรำแล้ว
เรำตอ้ งฝึ กอยำ่ งนี้ ไม่ใชว่ ่ำได้เหรยี ญไดพ้ ระ
จะว่ำกูเก่งไม่ไดด้ อก มันต้องมเี มตตำ
พระจงึ จะอยู่กับเรำ เตอื นใจเรำอยู่
ตลอดเวลำว่ำเรำจะทำควำมช่ัวไม่ได้
เพรำะอะไรเพรำะพระอยู่กับเรำ...

“คนเรำเมอื่ มเี มตตำใหก้ ับผู้อนื่
ผู้อนื่ เขำกจ็ ะใหค้ วำมเมตตำตอบสนองตอ่ เรำ

ถำ้ เรำโกรธเขำ เขำกจ็ ะโกรธเรำตอบเชน่ กัน
ควำมเมตตำน่ีแหละคอื อำวุธ
ทจ่ี ะปกป้องตวั เรำเอง ใหไ้ ปไดต้ ลอดรอดฝ่ัง
เป็ นอำวุธทใี่ ครๆจะนำเอำไปใช้กไ็ ด้

จดั วำ่ เป็ นของดนี ักแล”

“อยำกใหบ้ ำ้ นเรำเจริญนะไม่ยำกหรอก

ตงั้ อย่ใู นองคป์ ัญจะทงั้ ๕

คือ รักษำศีล ๕ ใหบ้ ริสุทธิ์ ไม่ใหข้ ำด

อยำ่ ใหด้ ่ำงพร้อย เป็ นมนุษยส์ ุดประเสริฐ

หรือใครกต็ ำม

แม้แตพ่ ระเรำกต็ ้องรักษำศีล ๕

ถำ้ ไม่มีศีล ๕ ประจำใจ
ไม่ว่ำพระรูปใดรูปหน่ึงกเ็ ป็ นพระไม่ไดเ้ หมือนกนั ”

“กูไม่มอี ะไรมำก
กูไม่มอี ะไรจะสอนพวกมงึ หรอก
เพรำะพวกมงึ กร็ ู้ว่ำกูพดู ไม่เป็ นพดู ไม่เก่ง
เหมือนเขำ เทศนำว่ำกล่ำวอะไรก็ไม่เป็ น
กูมแี ต่ว่ำใหล้ ะช่ัว ทำดกี ันเทำ่ นั้นแหละ
บุญ บำป มจี ริงลูกหลำนเอ้ย
ใหเ้ ชือ่ ว่ำบุญมจี ริง บำปมีจริง ใหล้ ะช่ัว
ทำดมี ศี ลี ธรรมประจำใจ บญุ เหน็ กับตำ
บำปเหน็ กับตำ รักตัวกลัวภยั อย่ำทำช่ัว
ใหต้ ัง้ อยู่ในเมตตำ”

“มันตอ้ งสอนตวั เองก่อน

จะแนะนำอะไรเขำ

ตวั เองทำใหเ้ ขำดตู ัวอย่ำงก่อน
เช่น สอนใหเ้ ขำบรจิ ำคทำน

ตัวเองต้องบริจำคเสยี ก่อนดว้ ยจงึ จะถูก
ใครมันจะไปเชือ่ เชือ่ ไม่ไดต้ อ้ งทำใหเ้ ขำดกู ่อน
สอนตวั เองก่อนถงึ ค่อยไปสอนคนอน่ื

จะทำอะไรทกุ อย่ำงมันตอ้ งทำใหเ้ ขำดูก่อน
เขำจงึ จะเชื่อ”

“โลภ โกรธ หลง
มงึ อยำ่ ไปหลงงมงำยเชยี วน่ะ
ถ้ำมงึ ไม่อย่ใู นศลี ในธรรม
มงึ กจ็ ะเป็ นไปตำมกรรมทม่ี งึ สร้ำงไว้”

ลูกหลำนเอ๋ย....
กำรทำหน้ำที่ คอื กำรปฏิบตั ธิ รรม
จงทำหน้ำทขี่ องตนเองใหด้ ที ส่ี ุด
อย่ำไดท้ ุจริตตอ่ หน้ำทเี่ ลย

“กำรขบั รถอย่ำงระมัดระวัง ไม่ประมำท

สำคัญกว่ำกำรเจมิ

อยำ่ งโบรำณทำ่ นวำ่

วง่ิ ไม่ดตู ำม้ำตำเรือ กช็ นกันตำย

กำรขับรถจะต้องดูทำง
ถ้ำมันคดโค้งจะตอ้ งระมดั ระวัง”

“หำกมงึ คดิ เป็ นผู้นำของแผ่นดนิ
องคก์ รหรือครอบครัวทดี่ ี

มึงตอ้ งทำตัวเหมือนกระโถน
ยอมรับไดท้ ุกสิ่งทุกอยำ่ งทงั้ เรื่องดี เลว
เร่ืองดมี งึ เกบ็ ไว้กับตวั เรื่องเลวมงึ ทงิ้ ไว้ตรงนั้น

แม้เขำถกู หรือผิดมงึ กต็ ้องรับฟัง
คอ่ ย ๆ บอกใหเ้ ขำแก้ไข”

“ถ้ำมึงไม่คดิ สกปรก ใจมงึ จะไม่บอด
ไอ้คนใจบอดมนั ใจคบั แคบ
ตระหนี่ถเี่ หน่ียว มองคนอนื่ เขำเลวหมด
แตไ่ ม่เคยมองดตู วั เอง
แต่ถ้ำมึงใจไม่บอด
ต่อใหแ้ ต่งตวั โกโรโกโส
ยังไง ใคร ๆ เขำก็อยำกคบมึง”