ระหว่างทางฝัน

ระหว่างทางฝัน
เร่อื งและภาพ : กฤตยา พิบลู ย์
วรรณกรรมเยาวชนสาหรบั เด็กอายุ ๑๔ ปีขนึ้ ไป
ตน้ ฉบบั วรรณกรรมสาหรบั เด็กนพิ นธ์
ประจาปีการศกึ ษา ๒๕๖๔
ผลงานสรา้ งสรรคใ์ นรายวิชา วด ๔๕๑
ภาคนิพนธท์ างวรรณกรรมสาหรบั เดก็
หลกั สตู รศิลปศาสตรบณั ฑิต
สาขาวชิ าวรรณกรรมสาหรบั เด็ก
ศนู ยก์ ารศกึ ษาระดบั ปรญิ ญาตรี คณะมนษุ ยศาสตร์
มหาวทิ ยาลยั ศรีนครนิ ทรวิโรฒ







พวกเธอคืออนาคตของชาติ - ๑๓
พวกเราคืออนาคตของชาติ - ๑๕
วา่ ดว้ ยเร่ืองสายการเรยี น - ๑๗
กรงขงั - ๒๑
วยั วา้ วนุ่ - ๒๓
สรู่ วั้ มหาลยั - ๒๖
นกั ลา่ ปรญิ ญา - ๒๘
เด็กจบใหม่ - ๓๓
บนทอ้ งถนน - ๓๕
ใครอยากเป็นเศรษฐี - ๓๙
หลบั ตาฝัน - ๔๓
คา่ นยิ ม ใครนยิ ม - ๔๗
วยั รุน่ วา่ งงาน - ๔๙

โรงเรยี นของเรานา่ อยู่ - ๕๓
การศกึ ษาทาชี - ๕๔
ฉนั มีความฝัน - ๕๕
ชา่ ง... - ๕๖
สอบซ่อม - ๕๗
บา้ นหลงั ท่ีสอง - ๕๘
ขก. - ๕๙
สง่ิ เลก็ ๆ ท่ีเรยี กว่าความหวงั - ๖๑
หมดไฟ - ๖๓
คนขา้ งบา้ น - ๖๔

ตวั ตนของเรา - ๖๗
เดินหนา้ มฟู ออน - ๗๑
พรุง่ นี้ - ๗๒
เสน้ ทางแห่งอนาคต - ๗๓
กวา่ จะ... - ๗๔





แดผ่ มู้ ีฝัน...ในคนื วนั อนั มดื มดิ





เด็กทงั้ หลายเจา้ จงตงั้ ใจเรยี น
จงหม่นั เพียรอา่ นเขียนเรยี นหนงั สอื
อยา่ ละเลยหลดุ ลอยและวางมือ
พวกเจา้ คือกาลงั รุน่ ตอ่ ไป

ตอ้ งแขง็ ขนั มงุ่ ม่นั ไม่ย่อทอ้
ภกั ดตี ่อหนา้ ท่มี ิผลกั ไส
อนาคตพวกเจา้ ตอ้ งไปไกล
ชา้ อยใู่ ยเรว็ เขา้ รบี เติบโต

๑๖

แตพ่ วกเจา้ ตอ้ งทาตามขนบ
อยา่ ไดห้ ลบหนหี นา้ อาวโุ ส
มีหนา้ ท่ีการงานใหค้ ยุ โว
ใหด้ โู กเ้ รียบหรูไมอ่ ายคน

อนาคตของชาติคือพวกเจา้
จะคอยเฝา้ มองดเู รง่ ฝึกฝน
เติบโตไปเฉิดฉายมมิ ืดมน
เป็นผคู้ นสรา้ งสรรคช์ สู งั คม

๑๗

หากบอกวา่ เราคือแรงรุน่ ใหม่
ตอ้ งฝักใฝ่มงุ่ ม่นั ฝึกอา่ นเขียน
แตผ่ ใู้ หญ่บางท่านชอบลอ้ เลยี น
ใหเ้ ราเปล่ยี นตวั ตนคงไม่เอา

ปากบอกว่าเราคืออนาคต
แต่มือกดปิดบงั ทาเห่ยี วเฉา
ไม่เคยถามเคยไถ่ใสใ่ จเรา
ไดแ้ ต่เฝา้ บงั คบั ใหท้ าตาม

๑๘

แรงเกือ้ หนนุ ไมเ่ คยมีสกั ครงั้
มีแตต่ งั้ ความหวงั โดยมถิ าม
พดู โตก้ ลบั ก็หาวา่ ลามปาม
ไดใ้ จความวา่ เราไรต้ วั ตน

แลว้ เช่นนเี้ ราควรทาอยา่ งไร
ความกดดนั ตามไปทกุ แหง่ หน
ทงั้ สขุ เศรา้ เงียบเหงาลว้ นปะปน
มีเพยี งคนรุน่ เราท่ีเขา้ ใจ

๑๙

เม่ือครนั้ อยมู่ อปลายเรยี นสายศลิ ป์
น่งั ถวิลโหยหาส่ิงท่ฝี ัน
เราจะชอบจะเรยี นแบบไหนกนั
คิดทามนั จงึ ลยุ ไปสดุ ทาง

หากครอบครวั เกือ้ หนนุ เป็นกาลงั
ความมงุ่ หวงั เปรยี บเหมอื นสิ่งกีดขวาง
บางครอบครวั ละทงิ้ จึงเลือนราง
ใจบางบางราวกบั โดนทบุ ตี

๒๐

ผใู้ หญ่บอกสายวทิ ยด์ ีท่ีสดุ
แตใ่ หห้ ยดุ ปลอ่ ยฝันแลว้ ว่งิ หนี
ตวั ตนคงเลือนหายกนั พอดี
เป็นแบบนีช้ า้ ใจไปจนตาย

จงึ ทนเรยี นเคยี งคแู่ รงกดดนั
ไขวค่ วา้ ฝันไมใ่ หส้ ญู สลาย
คาดแู คลนทาใจพงั ทลาย
ความเดยี วดายครอบงาในจติ ใจ

มงุ่ หนา้ ตอ่ ก็เหมือนเจอทางตนั
สงิ่ ท่ีฝันนนั้ เรม่ิ ถกู รุกไล่
จะกลบั ตวั มืดมนจนทางไป
เจอใครใครมแิ มจ้ ะสบตา

๒๑

สภาวะจติ ใจเรม่ิ กวดั แกวง่
ด่งั หนิ แกรง่ พงุ่ เปา้ เขา้ ใสห่ นา้
มีเมฆลอยปกคลมุ จนชินชา
มจิ ากลาประทบั ลงในใจ

๒๒

๒๓

เราทกุ คนเป็นด่งั สตั วเ์ ลยี้ งท่ถี กู ขงั
เราตอ้ งเช่ือฟังคาส่งั เจา้ ของ
เราตอ้ งวา่ นอนและสอนง่าย
รา่ งกายเราหา้ มตอ่ ตา้ นส่ิงใด
ตอ้ งรบี ทาตามใหเ้ รว็ ไว
หา้ มเคล่อื นไหวเกินคาส่งั การ
เราไดร้ บั คาชมวา่ เป็นเดก็ ดี
เพราะทาตามวถิ ีอยา่ งถกู ตอ้ ง
ไมข่ ดั ขอ้ งตอ่ จดุ ประสงค์
แต่เราไม่มีอิสระทางความคดิ
หากทาผิดเพยี งนอ้ ยนิดก็ถกู ตอ่ วา่

๒๔

ถกู ชีห้ นา้ ตาหนิยา่ งไมพ่ อใจ
นานวนั เขา้ ภายในเราเรม่ิ ต่อตา้ น
บา้ นท่เี คยสขุ ใจกลบั หม่นหมอง
เมฆฝนและหมอกควนั เรม่ิ ก่อตวั
ขมกุ ขมวั มองไมเ่ หน็ แสงสวา่ ง
กวา่ ฟ้าและหมอกจางกส็ ายเสยี แลว้
จากนนั้ ตวั เราเรม่ิ เปล่ยี นไป
เราไม่ทาตามคาส่งั สอนนนั้
มีความม่งุ ม่นั จะออกจากกรงขงั
แต่เป็นเหมือนด่งั โซต่ รวนท่ตี ดั ไม่ขาด
ยงิ่ สลดั ทงิ้ ยิง่ เกิดรอยแผล
ทงั้ แผลกายและแผลใจ
ท่ีไมม่ ีวนั รกั ษาหายอีกตอ่ ไป

๒๕

วยั รุน่ วา้ วนุ่ สบั สน
หลายคนชอบอา่ นชอบเขียน
บา้ งก็ไม่ชอบการเรียน
ไมเ่ พียรไม่พยายาม

แต่น่นั ไม่ใช่เรอื่ งผดิ
อยา่ คดิ เป็นเรอ่ื งตอ้ งหา้ ม
หากเราไม่ไดท้ าตาม
คณุ งามความดยี งั มี

๒๖

วยั เราชอบป่ันชอบเลน่
อยากเป็นแบบนนั้ แบบนี้
ชดิ แชทพดู คยุ พาที
สขุ ีชีวขี องตน

วาดรูปพลางน่งั ฟังเพลง
ครนื้ เครงความสขุ มากลน้
ยมื ตนู อา่ นกนั เวียนวน
ดงั คนวยั รุน่ ท่วั ไป

ตอนนีไ้ ม่คิดนกึ ฝัน
วนั วนั เรานนั้ มีให้
ดารานกั รอ้ งคใู่ จ
ถงึ ไกลแตใ่ จใกลก้ นั

๒๗

แต่สงั คมชอบกา้ วก่าย
รอบกายต่างกดดนั ฉนั
เรง่ เรา้ ใหโ้ ตฉบั พลนั
มีฝันแบบขอไปที

เม่ือเลอื กเสน้ ทางของตน
ผคู้ นกลบั ชอบหลีกหนี
ตวั ตนของเราท่ีมี
ตอนนีไ้ มถ่ กู รบั ฟัง

รูส้ กึ เหมือนถกู ทงิ้ ขวา้ ง
ทิง้ หา่ งไวก้ บั ความหวงั
ความคิดตอ่ ตา้ นจรงิ จงั
กอ้ งดงั ไปท่วั ทงั้ ใจ

๒๘

ชีวติ มอปลายปีสดุ ทา้ ย
ไดเ้ วลาบอกลาเพ่ือนฝงู
และพบเจอกบั สงั คมใหม่
ความกงั วลเรม่ิ กอ่ ตวั
สิ่งท่ีเรียกวา่ อดุ มศกึ ษากาลงั เรยี กหา
การสอบเขา้ ชา่ งน่ากลวั
แตก่ ารไมเ่ งนิ จ่ายคา่ สอบนา่ กลวั ย่งิ กวา่
ความรูส้ กึ เควง้ ควา้ งเรม่ิ แวะมาทกั ทาย
วงั วนของการศกึ ษาครงั้ ใหมก่ าลงั เรม่ิ ขนึ้

๒๙

๓๐

จงเรยี นสงู ไดย้ นิ ครงั้ วนั วาน
คณาจารยท์ งั้ หลายคอยช่วยแก้
แต่เรยี นไปมีเอฟเรยี งเป็นแพ
มอิ ยากแมน้ กึ ตอนดเู กรดเรียน

กลบั เลือกฝืนกดั ฟันเดนิ หนา้ ตอ่
รบี แจง้ พอ่ คา่ หอคา่ เคร่อื งเขยี น
บอกไปแลว้ เราควรพากเพยี รเรยี น
ทาตวั เนียนเด็กเนิรด์ ยงั หลกี ทาง

๓๑

ถงึ กลางเทอมชกั เรม่ิ ไมแ่ น่ใจ
โดนถามไถเ่ รื่องเรยี นเป็นไงบา้ ง
ไฟในใจเรม่ิ มอดและเลอื นราง
เรม่ิ ปลอ่ ยวางวญิ ญาณลาชีวี

งานเลก็ นอ้ ยมีบา้ งพอประปราย
ไมข่ าดสายชนิ้ ใหญ่น่ลี ะ่ ซี
มองกระจกดโู ทรมหมดกนั ที
ทาตอนนีย้ นั เชา้ ลยุ ไปเลย

สอบไฟนอลตอ่ ควิ มาติดติด
ไม่ไดค้ ิดไม่อา่ นน่งั น่งิ เฉย
สติหลดุ ลอยไปอีกตามเคย
ทาไปเลยคิดสดงดทบทวน

๓๒

คราวเกรดออกคอพบั นา้ ตาไหล
เฉียดฉิวใกลท้ ่โี หลร่ อ้ งโหยหวน
แต่โชคเรายงั มอี ย่พู อควร
เกือบไดช้ วนเพ่อื นเรยี นใหมอ่ กี เทอม

เวลาผ่านไปไวเหมอื นโกหก
จากคอตกเครง่ เครยี ดกลบั ฮกึ เหมิ
ถงึ คราวท่พี วกเราไดฤ้ กษเ์ จิม
ไดท้ ีเรม่ิ เล่อื นขนั้ เปลี่ยนชนั้ ปี

ครบส่ปี ีรอดตายผ่านมาได้
แตก่ ็ใช่วา่ เราไมอ่ ยากหนี
ถกู กดดนั มานานแต่เดิมที
การเรยี นนีย้ อมทาเพราะจาทน

๓๓

ขนั้ สดุ ทา้ ยคอื ใบปรญิ ญา
คอยถามหากนั มาอยา่ งมากลน้
ความในใจของเดก็ แตล่ ะคน
ลว้ นจาทนเรยี นมาดว้ ยนา้ ตา

เพราะสงั คมรุมเรา้ ทกุ ชอ่ งทาง
ทกุ ทกุ อย่างจงึ ตอ้ งรบี ใฝ่หา
ปรญิ ญาท่ีกวา่ จะไดม้ า
รูซ้ งึ้ วา่ มีคา่ แคต่ งั้ โชว์

๓๔

๓๕

จากเดก็ นอ้ ยสคู่ นวยั ทางาน
เรม่ิ ผลบิ านสานฝันในหนา้ ท่ี
อนาคตรุง่ โรจนแ์ ละม่งั มี
ชีวิตดรี าบรน่ื และสขุ ใจ

ทวา่ น่นั เป็นเพียงหว้ งความคดิ
แพลนชวี ติ มีสขุ และสดใส
ใหต้ วั เองมีแรงสตู้ อ่ ไป
ใหห้ วั ใจเบกิ บานสกั นาที

๓๖

อนั ความจรงิ น่งั ซมึ หนา้ เศรา้ หมอง
อา้ ปากรอ้ งรา่ ไหอ้ ยากว่งิ หนี
จากชีวิตเฮงซวยนเี้ ต็มที
แตห่ นา้ ท่ีฉดุ รงั้ คอยคา้ คอ

ไดเ้ งนิ เดือนหม่ืนหา้ ขนั้ เรม่ิ ตน้
ตอ้ งอดทนอดกลนั้ อยา่ รอ้ งขอ
มีเท่านีใ้ ครเลา่ จะใชพ้ อ
ทาไดแ้ คน่ ่งั รอเดอื นตอ่ ไป

ผคู้ นมกั คดิ วา่ เราเตบิ ใหญ่
หารูไ้ ม่เราลว้ นถกู ผลกั ไส
ตอ้ งรบี โตทางานหาเงนิ ใช้
ภายในใจมแี ตค่ วามกดดนั

๓๗

บนเสน้ ทางเดนิ เทา้ แสนพลกุ พลา่ น
มองเหน็ งานหลากหลายเตม็ ถนน
มีความคดิ มากมายในฝงู ชน
แตล่ ะคนมฝี ันใหท้ าตาม

เหตผุ ลนนั้ แตกตา่ งกนั ออกไป
ไมเ่ ป็นไรอยา่ รบี อย่าผลีผลาม
ตงั้ เปา้ หมายแลว้ จงึ คอ่ ยทาตาม
ประสบความสาเรจ็ ในเรว็ วนั

๓๘

บา้ งเป็นครูเป็นหมอและนกั เขียน
เป็นนกั เรยี นนกั วาดคดิ สรา้ งสรรค์
ระหวา่ งเดนิ นกึ ยอ้ นถงึ คนื วนั
น่ีตวั ฉนั ควรไปทางไหนดี

ทาอาหารก็ชอบกล่ินหอมหวาน
บรกิ ารมากลน้ คนเตม็ ท่ี
งานขายของใครเขากม็ ่งั มี
แลว้ ฉนั นีค้ วรทาในส่ิงใด

ทกุ ทกุ คนดมู ีงานม่นั คง
แตเ่ จาะจงเลอื กทาคงไม่ได้
หากเรามเี งนิ ทองสขุ สบาย
คงดีตายไมต่ อ้ งน่งั ทกุ ขใ์ จ

๓๙

จงึ เลือกทาสงิ่ ท่เี ป็นไปได้
และเพ่ือใหช้ ีวติ มีกนิ ใช้
ขอแคไ่ ม่เดือดรอ้ นก็พอใจ
มิเทยี บใครสนใจแค่ตวั เรา

ชีวิตนนั้ ไมง่ า่ ยเหมอื นภาพฝัน
ตอ้ งฝ่าฟันขวากหนามและภเู ขา
ไมม่ ีส่ิงไหนไดด้ ่งั ใจเรา
อดทนเขา้ ทาเพ่อื ตวั เราเอง

บา้ งใจสลู้ ยุ ไปไม่กลวั ลม้
กลา้ ทา้ ลมถงึ แมถ้ กู ข่มเหง
ใจตงั้ ม่นั กดั ฟันไมย่ าเกรง
เรม่ิ บรรเลงบทเพลงแห่งชีวี

๔๐

๔๑

เงินทองเป็นของนอกกาย
แตห่ าไมง่ ่ายเลยน่ี
คนรวยม่งั ค่งั ม่งั มี
โชคดมี ีกินสขุ ใจ

ทาไดท้ กุ อยา่ งไม่เก่ียง
งานเลยี้ งงานบญุ จดั ให้
ไมต่ อ้ งมาน่งั ทกุ ขใ์ จ
มีใชเ้ รอ่ื ยไปทกุ วนั

๔๒

ปัญหาใชเ้ งนิ ชว่ ยแก้
ย่าแย่แคไ่ หนไม่หว่นั
สานฝันปันสขุ ใหก้ นั
ม่งุ ม่นั บนกองเงนิ ทอง

แต่เราคนจนเชน่ นี้
ไดด้ ไี ม่เคยฉลอง
ดวงโชคไมช่ ายตามอง
ร่ารอ้ งหมองหม่นบน่ ไป

ทาไรไม่เคยสมหวงั
ความปังความเปรยี้ งหนหี าย
เกดิ มาทงั้ ทีเสยี ดาย
ไมว่ ายนอนเพอ้ ตอ่ ไป

๔๓

อยากเรยี นในส่งิ ท่ีฝัน
แตด่ นั ไม่มเี งินใช้
ทนุ ทรพั ยน์ อ้ ยนิดหลบไป
ขาใหญ่เงนิ หนาจะเดนิ

ฐานะต่างราวดินฟ้า
ตวั ขา้ ระหกระเหิน
น่งั มองคนอ่นื เจรญิ
ทาเมนิ ดว้ ยการบอกลา

ตอ้ งทาในสิ่งจาเป็น
รบี เขน็ ตวั เองอยา่ ชา้
โอกาสไมเ่ ลอื กเวลา
ตอ้ งควา้ เอาไวใ้ หท้ นั

๔๔

๔๕

กลางคนื เงียบสนทิ
แต่เสยี งของความคดิ ดงั กอ้ งในหวั

ทกุ อย่างเรม่ิ หลบั ใหล
แต่ความในใจเรม่ิ พร่งั พรู

กลางคนื รา่ งกายไดพ้ กั
แต่ความฝันไม่หยดุ พกั

๔๖

หลายคนบอกกลางคนื นา่ กลวั
แตก่ ลางวนั ท่ีไรป้ ระกายฝันนา่ กลวั ย่งิ กวา่

ชว่ งเวลากลางคืนยาวนาน
เพราะไดพ้ บพานกบั ความสขุ

ยามหลบั ตาความฝันมกั โลดแลน่
กอ่ นจะลืมตาพบความจรงิ และหยดุ ลง

ความจรงิ เป็นสิง่ ไม่ตาย
แตเ่ จ็บเจียนตายเม่ือตอ้ งยอมรบั ความจรงิ

๔๗

บางครงั้ ฉนั นกึ สงสยั
คนเราจะอยอู่ ยา่ งไรหากไรค้ วามฝัน

ในฝันนนั้
ฉนั ทาทกุ อย่างไดต้ ามท่ีตอ้ งการ

แตใ่ นความเป็นจรงิ นนั้
ฉนั ทาทกุ อยา่ งไดแ้ คท่ ่ีจาเป็น

๔๘

๔๙

บนโลกนีส้ ่งิ ตา่ ง ๆ ลว้ นหลากหลาย
ทวา่ คนเรากลบั มีไมบ้ รรทดั

เป็นมาตรวดั กาหนดสรรพสงิ่
คาดหวงั ใหท้ กุ อยา่ งเป็นด่งั ใจ

จากโลกท่กี วา้ งใหญ่
เหลอื เพียงกรอบส่เี หลี่ยมคบั แคบ

๕๐