หมื่นพันถ้อยคำรัก เต็มเล่ม

บทนำ

บนโลกใบนมี้ มี นุษยอ์ ยหู่ ลากหลายเผา่ พันธแุ์ ตห่ ากจะใหแ้ บง่ อยา่ ง
ชดั เจนกค็ งจะแบง่ ไดส้ ามเผา่ พันธใุ์ หญ่ ๆ ไดแ้ ก่ พระนาย เผา่ พันธชุ์ นั้ สงู ผู ้
อยเู่ หนอื สดุ ของหว่ งโซม่ นุษยม์ กั พบไดใ้ นหมขู่ องเหลา่ นายชนชนั้ สงู ไมไ่ ดม้ ี
ชวี ติ เพอื่ ใหก้ ำเนดิ แตเ่ กดิ มาเพอ่ื เป็ นผสู ้ รา้ ง รองลงมานั่นกค็ อื พระบตุ ร ชน
ชนั้ ทเ่ี ป็ นทงั้ ผสู ้ รา้ งและผใู ้ หก้ ำเนดิ มสี ทิ ธเ์ิ ลอื กคคู่ รองและถกู เลอื กตา่ งกบั
นายบตุ ร ผเู ้ ป็ นชนชนั้ สดุ ทา้ ยของหว่ งโซม่ นุษยม์ สี ทิ ธเ์ิ พยี งใหก้ ำเนดิ บตุ ร
และไมม่ อี ำนาจใด ๆ ในการเลอื กคคู่ รอง

สายลมเออื่ ยพัดผา่ นกระทบแผน่ ไมบ้ นหลงั คาเรอื นไมส้ ง่ เสยี งดงั
กงั วานไปทวั่ พนื้ ท่ี กลนิ่ หอมชวนหลงใหลของดอกกาสะลองลอยพัดผา่ นไป
ตามลมหววิ หวั ใจดวงนอ้ ยกำลงั เตน้ ระส่ำ มอื เรยี วดง่ั หญงิ สาวสนั่ จนเจา้ ของ
ตอ้ งกมุ ไวแ้ น่น หนุ่มนอ้ ยในวยั พงึ่ บรรลนุ ติ ภิ าวะกำลงั สน่ั กลวั เพราะคำสง่ั ของ
ผเู ้ ป็ นพอ่

"ลกู ตอ้ งไปเสกสมรสกบั ขนุ นางชนั้ ผใู ้ หญ"่

"ท.. ทา่ นพอ่ ลกู ไมไ่ ป!"

"เจา้ จะหา้ มไดอ้ ยา่ งไร เมอื่ มนั เป็ นเฉกเชน่ นม้ี เี สยี นาน"

"ขา้ เป็ นชายจักใหเ้ สกสมกบั ชายไดเ้ ยยี่ งไรเลา่ !"

"แตล่ กู นัน้ กม็ บี ตุ รไดม้ ติ า่ งจากหญงิ "

"ถงึ กระนัน้ ขา้ ยงั เป็ นถงึ องคช์ ายคงมลิ งไปเกลอื กกลวั้ กบั ชนชนั้ ขนุ นาง
หรอกหนา"

องคช์ ายองคส์ ดุ ทอ้ งเอย่ เสยี งแข็ง ใบหนา้ แสนดอ้ื รัน้ เชดิ ขนึ้ อยา่ ง
เยอ่ หยงิ่ และไมย่ อมความ หากเขานัน้ เตบิ โตมาในตระกลู ทส่ี งู ศกั ดเ์ิ หตไุ ฉน
จงึ ตอ้ งลดตนไปยงุ่ เกย่ี วกบั ขนุ นางชนั้ ตอ้ ยต่ำดว้ ย

"หากเป็ นพระนายชนนิ ทรล์ กู ชายคนเดยี วของทา่ นเจา้ พระยา ลกู จะ
ยอมหรอื ไม"่

ดวงตาเรยี วเบกิ โพลง ลกู ชายคนสดุ ทอ้ งถอยหลงั หนจี นพเี่ ลยี้ งตอ้ งมา
จับเอาไวเ้ สยี

"ไม!่ ขา้ มยิ อมเสกสมกบั ปีศาจรา้ ยตนนัน้ แน่"
"ลกู ตอ้ งแตง่ เพอ่ื มที ายาทใหแ้ กต่ ระกลู ของทา่ น ถา้ ไมย่ อมกเ็ กรงวา่ จะ
ถกู สง่ั ใหเ้ ขา้ วงั เพอ่ื ไปเป็ นเมยี เหนอื หวั เมอื งอนื่ "
"..!!"
"เจา้ จะยอมฤๅ เชญิ ขวญั "

#หมนื่ พันถอ้ ยคำรัก

1

- ๐๑ -

แรกพบ

เรอื นไทยในตอนเชา้ ตรขู่ องวนั นชี้ า่ งวนุ่ วายตา่ งจากทกุ วนั เหลา่ ทาสใต ้
เรอื นวง่ิ วนุ่ กนั แตเ่ ชา้ จนหวั หมนุ เพราะคำสง่ั ของทา่ นเจา้ พระยา

"อนิ เอ็งเตรยี มของสำหรับองคช์ ายแลว้ รยึ งั "
"เตรยี มแลว้ ขอรับ พวกบา่ วกำลงั ปัดกวาดหอ้ งจมน่ื ขอรับ"
"ดี อกี กบี่ าทองคท์ า่ นจงึ จะเสด็จมาถงึ "
"มเิ กนิ สบิ บาทขอรับ"
"นานขนาดนน้ี ่ะหรอื "
เจา้ พระยาทดี่ มู คี วามสขุ อยา่ งหาทส่ี ดุ ไมไ่ ดท้ อดสายตาไปมามองหา
เจา้ ลกู ชายเพยี งคนเดยี วทบ่ี ดั นค้ี วรนั่งอา่ นหนังสอื อยใู่ นหอ้ งหนังสอื แตก่ ลบั
ไรเ้ งา
"ทา่ นจมนื่ ไปไหนเสยี เอ็งเห็นหรอื ไม"่
"บา่ วบอกมาวา่ ทา่ นจมน่ื กำลงั ผลดั ผา้ อกี ประเดย๋ี วคงออกมาขอรับ"
"อมื เอ็งไปเตรยี มนายเอ็งใหเ้ รยี บรอ้ ยกอ่ นทอ่ี งคช์ ายจะเสด็จ"

2

"ขอรับ"

เชญิ ขวญั ตวั สนั่ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะนกึ แคน้ ใจผเู ้ ป็ นพอ่ หากเสยี แตว่ า่ ไมอ่ าจ
จะขดั คำใดทา่ นพอ่ สง่ั ไดห้ ยาดน้ำตาเออ่ คลอในดวงตาใส ใบหนา้ แดงก่ำจาก
การรอ้ งไหท้ งั้ คนื ทำเอาเหลา่ บา่ วพเ่ี ลยี้ งตอ้ งหนั มองกนั อยา่ งนกึ สงสารองค์
ชายตวั นอ้ ย

"เพยี ง เภาเราทำผดิ มากหรอื ไร ทำไมทา่ นพอ่ ตอ้ งทำเชน่ นกี้ บั เรา"
"มผิ ดิ หรอกหรอกเจา้ คะ่ เพยี งแตค่ ณุ ทา่ นแคห่ วงั ดอี ยา่ งใหอ้ งคช์ ายได ้
มคี คู่ รองทเี่ หมาะสมกนั "
"ดว้ ยการใหเ้ ราเสกสมกบั ขนุ นางนห่ี นา? เราเป็ นถงึ องคช์ ายเหตไุ ฉนถงึ
เป็ นเชน่ น"้ี
"แตก่ เ็ ป็ นถงึ ทา่ นจมนื่ เลยหนาเจา้ คะ"
องคช์ ายเชญิ ขวญั ผนิ สายตาหลกี หนี เลอื กทจ่ี ะทอดพระเนตรไปทาง
อนื่ ดวงตาใสทอดมองไปกบั บรรยากาศดา้ นนอกรถมา้ ชมการใชช้ วี ติ เหลา่
ราษฎรในชมุ ชน วดั วาอารามตา่ ง ๆ น้ำตาเม็ดใสกไ็ หลลงมาอกี ครัง้

"องคช์ ายเชญิ ขวญั เสด็จ !"
เสยี งของนายทหารตะโกนเอย่ ลนั่ ดอกไมม้ งคลตา่ ง ๆ โปรยไปทวั่ ลาน
หนา้ เรอื นไม ้ องคช์ ายนอ้ ยเดนิ ตามหลงั สองพเ่ี ลยี้ งมา มอื เรยี วยงั คงกำชาย
สไบของบา่ วแน่ไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะเงยพระพักตรข์ นึ้ มาสบตาผใู ้ หญต่ รงหนา้
"ขา้ ไหว.้ .ทา่ นเจา้ พระยา"
"เชญิ ขวญั ชอ่ื งามอยา่ งกบั แมห่ ญงิ "

3

เสยี งทมุ ้ น่าฟังเอย่ ขนึ้ เรยี วตาเล็กคอ่ ย ๆ เงยหนา้ ขนึ้ มามองคนตรงหนา้
ลมเย็นพัดผา่ นพาดอกไมป้ ลวิ ไสวปรากฏใบหนา้ หลอ่ ของวา่ ทสี่ ามี

"ขา้ ไหวท้ า่ นจมนื่ "
"องคช์ าย.."
เสยี งทมุ ้ เอย่ เรยี ก มอื แกรง่ ยนื่ เขา้ มากมุ มอื องคช์ ายทสี่ นั่ กลวั เจา้ ของ
ใบหนา้ หลอ่ ทเี่ ขาเคยคดิ วา่ น่ากลวั กลบั เผยยมิ้ อยา่ งเป็ นมติ รจนเผลอ
ปลอ่ ยมอื จากบา่ วพเี่ ลยี้ ง
"ไมต่ อ้ งกลวั อยทู่ น่ี พ่ี จี่ ะดแู ลเจา้ "
"ข ขา้ มกิ ลวั หากทา่ นจมน่ื ไมร่ า้ ยกบั ขา้ ..ดงั่ เชน่ กบั ผอู ้ นื่ "
เชญิ ขวญั ชกั มอื กลบั ผนิ หนา้ หนไี ปทางอนื่ หากแตไ่ มไ่ ดเ้ ห็นสายตาคม
ทเ่ี ปลยี่ นไปราวกบั คนละคนทเี่ คยเห็น กอ่ นจะกลบั มาเป็ นเชน่ เดนิ ภายในชว่ั
อดึ ใจ
"ขา้ จะรา้ ยกบั วา่ ทภ่ี รรยาของขา้ ไดอ้ ยา่ งไร นอ้ งมติ อ้ งหว่ ง"
"คนเหม็นกลน่ิ คาวเลอื ดจักใหห้ อมฟ้งุ เหมอื นบรสิ ทุ ธคิ์ งยาก"
"...."
"ขา้ มยิ อมเสกสม ใครจักบงั คบั ขา้ ได"้
เหมอื นทงั้ ลานเต็มไปดว้ ยความอดึ อดั กอ่ นทร่ี า่ งเล็กจะหนั หลงั เดนิ ตาม
ประมขุ ใหญข่ องเรอื นไป เพยี งแคห่ นั หลงั ใหส้ ายตาของพระนายกเ็ ปลยี่ นไป
จากเป็ นมติ รกลายเป็ นดรุ า้ ยแตห่ ากเพราะความดอื้ รัน้ แสนพยศของวา่ ที่
คคู่ รองตนโตกวา่ จงึ เรม่ิ มคี วามคดิ ชวั่ รา้ ยผดุ ขนึ้ มา
"พมี่ บิ งั คบั หากมแี ตน่ อ้ งจะสมยอม"

4

เสยี งนุ่มทมุ ้ กระซบิ ขา้ งใบหเู รยี วจนคนฟังตอ้ งชะงัก เทา้ ทเ่ี คยเดนิ
อยา่ งมนั่ ใจสะดดุ ความคดิ ตวั เอง มอื แกรง่ จับเอวนอ้ งนอ้ ยเอาไว ้ รัง้ เขา้ มาไว ้
ในโอบกอด องคช์ ายลำดบั สดุ ทา้ ยทำไดเ้ พยี งมองขวางแลว้ ผลกั อกี ฝ่ ายออก
ไปทำทา่ ทเี หมอื นรังเกยี จ

แตช่ นนิ ทรค์ งหยดุ กลนั่ แกลง้ อกี ฝ่ ายไวเ้ พยี งเทา่ นี้ จงึ ปลอ่ ยใหอ้ กี ฝ่ าย
เดนิ ขน้ึ เรอื นไปกอ่ นยา่ งกา้ วเดนิ ขนึ้ เรอื นตามไปพรอ้ มกบั รอยยมิ้ รา้ ยทผ่ี ดุ ขน้ึ
บนใบหนา้

แสงพระอาทติ ยจ์ ากไปเร็วกวา่ ทเี่ คยเมอื่ ลมเหมนั ตพ์ ัดผา่ นมาเร็วกวา่ ปี
ไหน ๆ มอื เรยี วของคนทพ่ี งึ่ รับประทานอาหารค่ำเสร็จยกขน้ึ มาลบู ตน้ แขน
ของตนทเ่ี รมิ่ เย็น

"ทา่ นลงุ ขา้ ขอลากอ่ นไดห้ รอื ไมข่ อรับ อากาศขา้ งนอกหนาวเหน็บขา้
กลวั จะจับไขเ้ สยี "

"ไปเถดิ พเ่ี ขาคงจะรอ"

มอื นอ้ ยวางมาลยั ตรงหนา้ ลงกบั พานทอง หนั ไปไหวล้ าทา่ นเจา้ พระยา
กอ่ นจะกมุ มอื บา่ วเดนิ ไปยงั อกี ฝั่งของเรอื น

"ทำไมเราตอ้ งบรรทมกบั ปีศาจนดี่ ว้ ย ถา้ เราโดนบน่ั คอตอนกลางดกึ จะ
ทำเยย่ี งไรเลา่ "

ปากนอ้ ย ๆ เบะออกอยา่ งแสนรัน้
"ทา่ นจมน่ื มทิ ำเชน่ หรอกเจา้ คะ่ อยา่ คดิ รา้ ยไปเลยหนาเจา้ คะ"
"ร เรากลวั น"ี่
ไมท่ นั จะวา่ ขาดคำประตไู มส้ กั บานใหญก่ เ็ ปิดออก รา่ งแกรง่ ทห่ี ายหนา้
ไปหลงั จากอาหารเย็นกป็ รากฏตอ่ หนา้ องคช์ าย

5

"มาแลว้ ทำไมมเิ ขา้ หอ้ ง จะยนื ตากลมอยทู่ ำไมกนั ประเดย๋ี วกจ็ ับไข"้
"ทา่ นจมนื่ ไมต่ อ้ งเป็ นหว่ งขา้ ปานฉะนัน้ หรอก มไิ ดท้ ำใหท้ า่ นดดู ขี นึ้ แต่
อยา่ งใด"
ใบหนา้ สวยหนั ไปทางอน่ื คนพนี่ กึ อยากแกลง้ ปัดมอื เชงิ ไลส่ องบา่ ว
พเี่ ลย้ี งใหอ้ อกไป มอื เดยี วกนั กระชากนอ้ งนอ้ ยเขา้ สอู่ กกอ่ นจะชงิ ดอมดม
ความหอมจากอกี ฝ่ าย บบี ขอ้ พระหตั ถอ์ ยา่ งเบามอื รัง้ วา่ ทค่ี นรักเขา้ แนบชดิ
กอ่ นจะอมุ ้ เขา้ หอ้ งหอไป
แมไ้ มอ่ าจจะลบลา้ งภาพจำของตนทอี่ กี ฝ่ ายมไี ดแ้ ตช่ นนิ ทรก์ ไ็ มอ่ าจจะ
ลดความพยายามทจ่ี ะชนะใจอกี ฝ่ ายได ้
"พหี่ ว่ งเพราะพรี่ ัก หากไมร่ ักจะหว่ งปานฉะนฤ้ี ๅ"
"ทา่ นไมม่ ที างรักขา้ อยา่ เอาแตล่ มปากวาจาหวานมาเออื้ นเอย่ ขา้ มเิ ห็น
ความจรงิ ใจในตาทา่ น"

6

- ๐๒ -

ทา่ นพ่ี

รา่ งนอ้ ยบนแทน่ นอนสะดงุ ้ ตน่ื หนั ซา้ ยหนั ขวาไมเ่ จอใครมเี พยี งตนเอง
ทอ่ี ยคู่ นเดยี วในเรอื นไมน้ ้ี ความมดื มดิ และความหนาวเหน็บทำใหร้ า่ งนอ้ ยสนั่
ไหวดว้ ยความกลวั

"เพยี ง เภาพวกเอ็งอยไู่ หนน่ะ นอ่ี ยา่ ทง้ิ ขา้ ไวค้ นเดยี วส"ิ

มอื นอ้ ยกระชบั ผา้ คลมุ เขา้ กบั รา่ งกาย ในหวั พลางคดิ ไฉนเรอื นนถ้ี งึ
เหลอื เขาเพยี งผเู ้ ดยี ว ไมม่ แี มแ้ ตเ่ งาของคนใจรา้ ยทเี่ ขานอนหนุนอยทู่ งั้ คนื

"ท..ทา่ นจมน่ื "
ตบุ ้ !

เสยี งแจกนั ทเี่ คยวางอยบู่ นแทน่ บดั นกี้ ลบั ตกลงมากลงิ้ ไปมาอยทู่ พ่ี นื้
เชญิ ขวญั เรมิ่ ขวญั เสยี ขน้ึ มาจรงิ ๆ เสยี แลว้ เมอ่ื เรยี กรอ้ งเทา่ ไหรก่ ไ็ มม่ เี สยี ง
ตอบกลบั จากผใู ้ ดเลยสกั คน

"นั่นใครหน่ะ !"
"ห.ึ ."

เงาดำในความมดื คอ่ ย ๆ กา้ วออกมา ใบหนา้ คมคายยน่ื เขา้ มาหาคน
ทนี่ ั่งตวั สน่ั อยบู่ นทนี่ อน กอ่ นทอ่ นแขนแกรง่ จะรัง้ รา่ งนอ้ ยใหแ้ นบชดิ นวิ้ เรยี ว
ลบู ไลไ้ ปตามสนั กรามของนอ้ งนอ้ ย จนจมกู โดง่ เผลอแตะบนแกม้ เนยี น

"อยา่ มาหาเศษหาเลยกบั ขา้ นะทำไมขา้ เรยี กแลว้ ทา่ นไมข่ าน จำนาม
ตนไมไ่ ดห้ รอื ไร!"

"เจา้ มไิ ดเ้ รยี กชอ่ื ขา้ เสยี หน่อย"
"ขา้ เรยี กทา่ น! ทา่ นจมนื่ "

7

ใบหนา้ สวยเชดิ ขนึ้ อยา่ งแสนรัน้ จนคนพไ่ี มอ่ าจจะรัง้ ตวั เองไมใ่ หด้ อม
ดมความหอมจากซอกคออกี ฝ่ ายได ้ จมกู โดง่ กม้ ลงซกุ ซอกคอเนยี นของวา่ ท่ี
คนรักอยา่ งเอาใจ

"ขา้ มชี อ่ื เป็ นเมยี ขา้ จะเรยี กยศหากระไรใครเขาจะวา่ เอาได"้
"พ..พระนายชนนิ ทร"์
"ทา่ นพชี่ นนิ ทร์ เรยี กขา้ วา่ ทา่ นพ"ี่
ชอ้ นสายตามองคนทห่ี นา้ แดงก่ำจากการถกู ดอมดมซอกคอ เชญิ ขวญั
ถอยตวั ออกหา่ งหากแตโ่ ดนแขนแกรง่ ดงึ รัง้ ไว ้ คนพน่ี กึ ไดใ้ จกลน่ิ หอมจากตวั
อกี ฝ่ ายทำเอาเขานกึ อยากจะทำเสยี ตรงนใ้ี หร้ แู ้ ลว้ รรู ้ อด
"ท..ทา่ นพ่ี ไปนุ่งผา้ เสยี กอ่ นเถดิ หากใครเห็นจักดมู ดิ "ี
"อยกู่ บั เจา้ พจี่ ะนุ่งไปไย มเี จา้ พกี่ ไ็ มจ่ ำเป็ นตอ้ งนุ่งผา้ ใหเ้ สยี เวลา"
"ท..ทา่ น !"
"กลน่ิ ของเจา้ ดงึ ดดู พตี่ งั้ แตแ่ รกเห็น เจา้ เป็ นคชู่ ะตาของพแ่ี น่แท ้ พม่ี ิ
อาจละสายตาไปไหนไดเ้ ลย"
ปรางแกม้ ใสนัน้ รอ้ นเสยี จนแดงก่ำคนใจรา้ ยมอิ าจหา้ มตนไมใ่ หย้ น่ื จมกู
เขา้ ไปสมั ผัส รา่ งนอ้ ยอยากจะถอยตวั ออกจากคนทแ่ี สนจะอนั ตรายแตก่ ไ็ ม่
อาจจะทำไดด้ ง่ั ใจอยาก มอื นอ้ ยดนั อกแกรง่ ใหอ้ อกหา่ งแตค่ นรา่ งหนากลบั
ไมย่ อมขยบั ไปไหนและมอื หนายงั มากอบกมุ มอื นอ้ งไวไ้ มใ่ หห้ นไี ปไหนได ้
"เจา้ มเิ ป็ นเชน่ พบ่ี า้ งฤๅ"
"ขา้ มใิ ชค่ นตณั หากลบั เยยี่ งทา่ นพ"่ี
"แตป่ รางแกม้ เจา้ ขน้ึ สแี ถมยงั รอ้ นฉ่าเสยี ดว้ ย จักใหพ้ ค่ี ดิ เชน่ ใดเลา่ "

8

"กระนัน้ ทา่ นพก่ี ร็ อู ้ ยแู่ กใ่ จทา่ นมใิ ชร่ วึ า่ ขา้ เป็ นคชู่ ะตาทา่ น จักถามไป
ไย"

"เจา้ เขนิ พเ่ี ห็น..แมเ่ ปมกิ าของพ"่ี

ไมร่ ตู ้ วั วา่ ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหรแ่ ตต่ อนนตี้ วั เขากข็ น้ึ มานั่งบนตกั ผพู ้ เ่ี สยี แลว้
อกี ทงั้ ยงั บดิ ตวั เขนิ อายราวกบั สาวนอ้ ยแรกแยม้ คนพก่ี ไ็ มต่ า่ งนั่งดอมดมความ
หอมซกุ ไซรผ้ นู ้ อ้ งจนมเิ ป็ นอนั ทำอะไร

"เจา้ อยา่ กลวั พไี่ ปเลย ทเ่ี จา้ เห็นเป็ นเพยี งงานพมี่ อิ าจทำรา้ ยเจา้ ไดล้ ง"
"ทา่ นพพ่ี ดู เชน่ นัน้ ..แตข่ า้ กไ็ มอ่ าจปักใจเชอื่ "

รา่ งบางลกุ ขนึ้ กำชบั ผา้ คลมุ ของตนใหเ้ ขา้ ท่ี กอ่ นจะเดนิ ไปทำธรุ ะ
สว่ นตวั ของตน สายตาคมหนั มองดา้ นนอกหนา้ ตา่ งสายตาพลนั เห็นสองบา่ ว
ทแ่ี อบมองจากดา้ นนอก

"แอบซมุ่ มองนายพลอดรักกนั อยากโดนเฆย่ี นหรอื ไร"
"มไิ ดเ้ จา้ คะ่ "
"ขา้ มไิ ดพ้ ลอดรักกบั ทา่ นพเี่ สยี หน่อย"
"ยงั มริ ักกม็ เิ ป็ นไร ขา้ รักเจา้ กพ็ อ"
"ทา่ นพ่ี !"
รา้ ยกาจเสยี จรงิ ! พระนายตำหนักนเี้ จา้ เลห่ เ์ สยี จรงิ เขารสู ้ กึ ไมป่ ลอดภยั
เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย

ทกุ กริ ยิ าของรา่ งเล็กอยใู่ นสายตาของชนนิ ทรท์ กุ อยา่ ง เรยี กรอยยมิ้
จากเขาไดไ้ มย่ ากหากไมม่ สี องบา่ วตรงนเ้ี ขาคงดงึ มาทำมดิ มี ริ า้ ยเสยี ตรงน้ี
เลย

"ทา่ นพจี่ ะมานั่งทำกระไรกงน้ี ออกไปเสยี สขิ า้ จะเปลย่ี นผา้ "

9

"เจา้ กเ็ ปลย่ี นสขิ า้ จะอยกู่ งนี้ ทสี องบา่ วพเ่ี ลย้ี งเป็ นหญงิ เจา้ ยงั มเิ ขนิ อาย
เลย"

"กท็ า่ น !"
"ขา้ ทำไมร?ึ "

สายตาเจา้ เลห่ เ์ จา้ กลของทา่ นจมน่ื เลน่ เอาผนู ้ อ้ งถงึ กบั ปรางขน้ึ สี สอง
บา่ วหนั มองหนา้ กนั พรอ้ มรอยยม้ิ เอ็นดทู สี่ องนายหยอกลอ้ กนั กอ่ นจะพากนั
ออกไปทงิ้ ใหน้ ายนอ้ ยตอ้ งเผชญิ กบั สถานการณค์ นเดยี ว

"เพยี ง เภาพวกเจา้ อยา่ พงึ่ ไปซ"ี่
"เจา้ มติ อ้ งหว่ งขา้ จักชว่ ยเจา้ เปลยี่ นผา้ เอง"

มอื แกรง่ ยน่ื เขา้ มาเปลอื งผา้ คลมุ ออกเผยไหลเ่ นยี นใหเ้ ห็น ถงึ แมใ้ น
ยามนพ้ี ระอาทติ ยจ์ ะยงั ไมข่ น้ึ มาทกั ทายมเี พยี งแสงจากคบเพลงิ ทสี่ อ่ งสวา่ ง
อยู่ ผวิ เนยี นของนอ้ งเผยใหเ้ ห็นตอ่ หนา้ พ่ี อลั ฟ่ าหนุ่มตอ้ งกดั ฟันอดทนอด
รอนรอวนั แตง่ ตามประเพณี

"กลนิ่ เจา้ หอมจนพไ่ี มอ่ ยากจะรัง้ ตน"
"อยา่ นะทา่ นพ.่ี ."
"เจา้ ทำขา้ มอี ารมณพ์ อ่ี ยากสอนเจา้ เลน่ สำเภาจะแย"่
"สำเภาอนั ใด?"
"สำเภาสวาท..เจา้ รจู ้ ักรไึ ม"่

เอวเล็กถกู เกย่ี วใกลร้ า่ งแกรง่ พระนายลอบยมิ้ เจา้ เลห่ ก์ ม้ ลงขบกดั นอ้ ง
เพยี งนอ้ ยนดิ มอื แกรง่ ปลดผา้ นอ้ งนอ้ ยออกเหลอื เพยี งรา่ งเปลอื ยเปลา่ ทถ่ี กู
รา่ งหนากอดรัดจนมดิ มอื หนายนื่ ไปหยบิ ผา้ ไหมราคาแพงมาหม่ ใหค้ นรัก
อยา่ งบรรจง คนตวั เล็กยนื แข็งทอื่ ไมก่ ลา้ ขยบั ตวั ไปไหน

10

"พห่ี ลงเจา้ เสยี จรงิ มอิ าจมใี ครเทยี บเทยี นเจา้ ได"้

"ทา่ นพอี่ ยา่ มาหวา่ นลอ้ มขา้ นะ"

"กพ็ ร่ี ักเจา้ น"่ี

ชนนิ ทรเ์ ฉยคางเรยี วใหห้ นั กลบั มาสบตา กระจกสะทอ้ นภาพชายทงั้
สองทแ่ี นบชดิ กนั แสงไฟสลวั สาดสอ่ งเขา้ มาเพยี งรบิ รแี่ ตก่ ลบั สวา่ งพอให ้
เห็นใบหนา้ โฉมยงในออ้ มอก

“งานจนมอิ าจจะหาคำใดมาเปรยี บไดเ้ ลย”

สนั จมกู โดง่ คอ่ ย ๆ กม้ ลม้ หวงั จะมอบจมุ พติ รักใหค้ นผนู ้ อ้ งแตแ่ ลว้ กล็ ะ
ออกเพราะความหวงั มเิ ป็ นดงั่ ใจนกึ มอื นอ้ ยดนั ออกแกรง่ ออก ใบหนา้ สวยกม้
ลงไมส่ บตาซอ่ นความเขนิ อายไวไ้ มใ่ หอ้ กี ฝ่ ายเห็น

“ทา่ นพอี่ อกไปกอ่ นเถดิ นอ้ งมอิ าจจะรบกวนทา่ น”

มอื เรยี วรบี จัดแจงผา้ ไหมของตวั เองใหเ้ ขา้ ทแ่ี ลว้ หยบิ ผา้ คลมุ ไหลม่ า
คลมุ รา่ งกายเอาไว ้ รา่ งนอ้ ยหนั หลงั หนชี นนิ ทรจ์ งึ ไมค่ ดิ จะฝื นใจอกี ฝ่ าย เขา
เดนิ ออกมาอยา่ งนกึ เสยี ดาย แตก่ ลบั กนั ใบหนา้ คมเขม้ ยงั ประดบั รอยยมิ้ พอใจ
มนิ อ้ ย

“เพยี ง เภาไปดแู ลนายเอ็งเสยี เถดิ เขารอพวกเอ็งอย”ู่

“เจา้ คะ่ /เจา้ คะ่ ”

สองบา่ วรบี พากนั เขา้ หอ้ งหอไปแตง่ องคท์ รงเครอ่ื งใหน้ ายนอ้ ยของตน
ตา่ งกบั ชนนิ ทรท์ ยี่ นื อยดู่ า้ นนอก ทอดมองตน้ ดอกกาสะลองทด่ี อกรว่ งโรย
ตามสายลมพัดผา่ น กลนิ่ หอมของดอกกาสะลองลอ่ งลอยตามลมใหเ้ ขาได ้
กลนิ่

..หอมหวนชวนสมั ผัส..
..เพยี งไดล้ ม้ิ ชมิ รสกไ็ มอ่ าจจะสนใจดอกไมใ้ ดไดอ้ กี ..

11

-๐๓-

ความฝงั ใจ

"เพยี ง นายเอ็งเป็ นอยา่ งไรบา้ ง ขา้ ไดข้ า่ วคราววา่ รอ้ งไหเ้ สยี จนตำหนัก
สะเทอื นมใิ ชร่ "ึ

ภายในเรอื นเล็กเหลา่ บา่ วทาสกำลงั เชด็ เครอ่ื งทองเหลอื งเรอื่ งของ
นายจงึ กลายเป็ นหวั ขอ้ ทคี่ ยุ กนั สนุกปากขา้ มเวลา เพยี งเป็ นอกี หนง่ึ บา่ ว
พเ่ี ลยี้ งทลี่ งมาชว่ ยงานเธอจงึ เป็ นทส่ี นใจนักสำหรับเหลา่ ทาสเรอื นเล็ก

12

"ใครเขาบอกเอ็ง นายขา้ มไิ ดร้ อ้ งไหเ้ สยี หน่อย หากจะตอ้ งน้ำตารดหวั
เขา่ กค็ งจักมนี ายเอ็งคอยปลอบกลอ่ มขวญั เสยี ทงั้ คนื "

"โอย เอ็งกม็ โนจติ คดิ ไปเสยี ไกล นายขา้ มหิ ลงมารยาชายรอ้ ยเลม่
เกวยี นของนายเอ็งหรอก"

"เอ็งพดู กระไร เหตไุ ฉนทา่ นจมนื่ ถงึ จะมริ ักนายขา้ สายตาทา่ นแทบจะ
กนิ องคช์ ายนอ้ ยของขา้ ไปเสยี แลว้ "

เพยี งตะโกนชห้ี นา้ ถามนางแกว้ ทอ่ี ยอู่ กี ฝั่งของเรอื น หากใคร ๆ เสยี กร็ ู ้
วา่ นางแกว้ นัน้ หลงรักนายตนเองแตไ่ หนแตไ่ ร หากแตผ่ ัดหนา้ รอเกอ้ เพราะ
นายหวั ไมเ่ คยจะเหลยี วมองนาง

"เอ็งคดิ เองเสยี ทงั้ นัน้ นายขา้ มแี มห่ ญงิ ปานวาดเป็ นคนรักอยแู่ ลว้ จะมา
หลงรักนายเอ็งไดเ้ ยย่ี งไร"

"อแี กว้ เอ็งพดู มามเิ จ็บใจเอ็งรึ ใครเขาทงั้ ตำหนักกร็ กู ้ นั ถว้ นทว่ั วา่ เอ็ง
น่ะใครร่ ักอยากจะเป็ นเมยี กลางนอกทา่ นจนตวั สน่ั "

"นายเอ็งเสยี น่ันแหละทเ่ี ป็ นเมยี กลางนอก นายกเู พยี งแตอ่ ยากมลี กู
หากเปรยี บเทยี บแลว้ นายเอ็งกเ็ ป็ นเพยี งนายบตุ รมติ า่ งจากพวกกหู รอก"

"จะมติ า่ งเยยี่ งไร!"

เพยี งไมอ่ าจจะทนฟังนางแกว้ วา่ กลา่ วใหร้ า้ ยนายตนไดอ้ กี ตอ่ ไป หญงิ
สาวรา่ งบางลกุ ขน้ึ ถกผา้ โจงอกี ครัง้ ชหี้ นา้ ถามบา่ วเด็กสาวทอี่ ยตู่ รงหนา้ แกว้
กไ็ มอ่ ยากจะยอมแพจ้ งึ ลกุ ขนึ้ ปะทะสู ้

"นายเอ็งเป็ นนายบตุ รเป็ นชนชนั้ ต่ำของเหลา่ นาย พวกกกู เ็ ป็ นนางเป็ น
นายบตุ รหากเสยี แตม่ ไิ ดเ้ กดิ ตระกลู สงู สง่ "

"กวู า่ แลว้ ผดิ เสยี ทไี่ หน คนอยา่ งเอ็งคงมมิ วี นั เกดิ ตระกลู สงู สง่ ไดห้ รอก"

"อนี ี่ แกแ่ ตต่ วั หวั สมองหามไี ม"่

13

"อเี ด็กชาตเิ ปรต เอ็งจักมกี ระไรกบั นายกนู ัก"

กระบวยขา้ งกายถกู ขวา้ งไกลเสยี เกอื บถกู หวั นางแกว้ หากแตพ่ ลาดไป
เพยี งนดิ เดยี ว เสยี งทะเลาะของสองบา่ วดงั ไปไกลจนกระทง่ั เขา้ หอู ดตี องค์
ชาย เจา้ ของรา่ งบางตวั เล็กเดนิ เขา้ มาดวู า่ เกดิ อะไรขน้ึ เหตใุ ดถงึ ตอ้ งเสยี งดงั
เอะอะโวยวายขนาดนัน้

“เกดิ เหตอุ นั ใดขนึ้ เสยี งดงั ปานฉะนป้ี ระเดย๋ี วกโ็ ดนทา่ นลงุ ด”ุ
“องคช์ าย อแี กว้ มนั กลา่ วหาวา่ ทา่ นจมน่ื ไมร่ ักองคช์ ายเพคะ”
“เพยี ง เราเป็ นเพยี งหมอ่ มแลว้ หนามติ อ้ งเรยี กเราวา่ องคช์ ายแลว้ ”
“ขา้ ชนิ ปากเสยี นหี่ น่า..”
“สว่ นแกว้ เรามโิ กรธหรอกหนา เจา้ จักวา่ กระไรขา้ กไ็ ดห้ ากแตม่ นั มใิ ช่
เรอื่ งจรงิ เจา้ คงรวู ้ า่ จะเกดิ กระไรขน้ึ ”

เสยี งนุ่มกดต่ำลง สายตาทเี่ คยออ่ นหวานกลบั คมเฉยี วแผร่ ังสบี างอยา่ ง
ออกมาจนแกว้ ตอ้ งหลบสายตา เชญิ ขวญั ยม้ิ อยา่ งเหยยี ดหยามมองบา่ ว
ตงั้ แตห่ วั จรดปลายเทา้ ใบหนา้ สวยเชดิ ขนึ้ อยา่ งเยอ่ หยงิ่ ราวกบั ผถู ้ อื ไพเ่ หนอื
กวา่ แตใ่ นใจกลบั สน่ั ระรัวเพราะนกึ นอ้ ยใจในโชคชะตา

เงารา่ งสงู ประกบกายดา้ นหลงั มอื แกรง่ รัง้ เอวบางประชดิ ตวั ใบหนา้ คม
กม้ ลงมาซกุ ไซด้ อมดมกลนิ่ หอมพอหยอกเยา้ หากแตม่ อื นอ้ ยของเชญิ ขวญั
กลบั ดนั ออกอยา่ งเบามอื

“เหตใุ ดนอ้ งถงึ มาอยกู่ งนี้ มารวมอยกู่ บั พวกบา่ วประเดย๋ี วผวิ นอ้ งก็
ดา่ งพรอ้ ย”

“ขา้ มาตามบา่ วพเี่ ลยี้ ง ทา่ นพมี่ ติ อ้ งหว่ งผวิ ขา้ ดอก..หากอยากจะหว่ งก็
หว่ งแมห่ ญงิ ปานวาดเถดิ ”

14

รา่ งนอ้ ยถอยหา่ งอยา่ งถอื ตวั สหี นา้ นอ้ ยใจปรากฏบนหนา้ นอ้ งนาง
น้ำเสยี งของเขาฟังคลา้ ย ๆ ราวกบั จะรอ้ งไห ้ ทำใหค้ นไดย้ นิ ถงึ กบั คว้ิ กระตกุ
นัยนต์ าดำสนทิ กราดเกรยี้ วของชนนิ ทรก์ วาดมองเหลา่ บา่ วทาสทน่ี ่ังกม้ หนา้
กม้ ตาไมก่ ลา้ สบตา

“ใครบอกเจา้ เรอ่ื งนาง”

“มจิ ำเป็ นตอ้ งเออ้ื นเอย่ ใหม้ ากมาย นอ้ งไดย้ นิ คำความลอยตามลม”

“มนั มใิ ชอ่ ยา่ งเจา้ คดิ ”

“ขา้ รแู ้ จง้ เห็นทกุ อยา่ ง ขา้ เป็ นเพยี งเมยี พระราชทานเป็ นเพยี งนายบตุ ร
จักไปสแู ้ มน่ างหญงิ เรอื นนัน้ ไดเ้ ยย่ี งไร”

สหี นา้ นอ้ ยใจทำเอาคนมองใจหววิ มอื นอ้ ยดนั แขนแกรง่ ใหอ้ อกหา่ ง
กอ่ นจะกา้ วเดนิ ออกจากตรงนัน้ มาไมส่ นใจวา่ บา่ วตรงนัน้ จะโดนอะไร เขา
เพยี งแคต่ อ้ งการอยากจะออกจากตรงนใ้ี หม้ ากทสี่ ดุ เพราะบางสงิ่ ในใจเหมอื น
กำลงั จะแตกสลาย

เมอื่ ไกลจากผคู ้ น ไรเ้ งาของบา่ วทม่ี กั จะเดนิ ไปมา รา่ งนอ้ ยน่ังลงกบั พน้ื
ฟบุ ใบหนา้ ลงกบั แขนตวั เองบนเบาะผา้ ดวงตาใสสน่ั เครอื น้ำตาเม็ดใสไหล
ลงอาบแกม้ เนยี นหวั ใจดวงนอ้ ยเตน้ แรงราวกบั จะหลดุ ออกมา เสยี งสะอนื้ ไห ้
ของนายเรยี กบา่ วพเี่ ลยี้ งทงั้ สองใหร้ บี เขา้ มาปลอบเสยี ไมท่ นั

“องคช์ ายนอ้ ยของบา่ ว..อยา่ รอ้ งไหเ้ ลยหนาเจา้ คะ”

“เพยี ง เภาเราอยากกลบั ไปหาทา่ นพอ่ ”

“มไิ ดห้ รอกหนาเจา้ คะ”

“รักเขามาแตน่ อ้ ยเหตไุ ฉนถงึ มอิ ยากอยกู่ บั เขาแลว้ ละ่ เจา้ คะ”

“เราไมอ่ ยากอยกู่ บั คนใจรา้ ยแลว้ นี่ ทนี่ ไ่ี มม่ ใี ครชอบเราหรอกหนา”

“ทา่ นพระยา คณุ หญงิ แลทา่ นจมน่ื ตา่ งกร็ ักองคช์ ายหนาเจา้ คะ”

15

“แตเ่ รามไิ ดร้ ักเขาน่ี ขา้ มอิ ยากจะรักคนทมี่ ใี จใหห้ ญงิ อน่ื ”
“โถน่ ายนอ้ ยของบา่ ว..”
รา่ งแกรง่ หลบขา้ งบานประตไู มแ้ อบมองนายบา่ วคยุ กนั อยา่ งถอื วสิ าสะ
ดวงตาดำมองภาพตรงหนา้ อยา่ งโทษใจตนเองทไี่ มแ่ น่วแน่พอ บนใบหนา้ คม
ครนุ่ คดิ คลา้ ยมอี ะไรบางอยา่ งในใจ
“อกี ทงั้ มนั กเ็ ป็ นเพยี งวยั เด็ก ทา่ นพพ่ี ดู กบั ขา้ เชน่ นัน้ ขา้ มลิ มื หรอกหนา”
“นายนอ้ ยของบา่ ว..”
“คนทบี่ อกวา่ ขา้ อปั ลกั ษณ์ กลน่ั แกลง้ ขา้ ตงั้ แตจ่ ำความไดข้ า้ เกลยี ดเขา
เสยี จรงิ ”
“มนั เป็ นเพยี งความสนุกของเด็กนอ้ ยหนาเจา้ คะ อยา่ ไดใ้ สน่ ักเลย”
“หากแตเ่ ขาทำใหข้ า้ กลวั ..กลวั วา่ หากขา้ รักใครเขาจะทำรา้ ยขา้ อยา่ ง
ทา่ นพ”่ี
สายตาคมหลบลงอยา่ งรสู ้ กึ ผดิ ในใจอยากจะเขา้ ไปปลอบขวญั คนรัก
หากแตท่ ำไดเ้ พยี งยนื มองและโทษปากโทษใจตวั เองทไี่ มร่ ักดี

16

-๐๔-

แสนงอน

“นับแตบ่ ดั นขี้ า้ สง่ั มใิ หน้ ายเอ็งลงไปเรอื นเล็กอกี พวกเอ็งกม็ ติ อ้ งไปทำ
งานครัว ขน้ึ มาทำงานบนเรอื นนอ้ี ยา่ ไดห้ า่ งตานาย” เสยี งทมุ ้ เอย่ ขนึ้ กลาง
เรอื น มอื นอ้ ยทรี่ อ้ ยพวงมาลยั ดอกปีป(กาสะลอง)อยตู่ อ้ งชะงักหากเสยี แตไ่ ม่
ไดห้ นั ไปมองเจา้ ของเสยี ง

“หากใครมาพดู อะไรอยา่ ไดห้ ลงคำคน อยากรกู ้ ระไรกถ็ ามพ่ี พจ่ี ักคอย
ตอบนอ้ ง”

“ขา้ มมิ อี นั ใดตอ้ งเอย่ ถามทา่ น..มมิ อี นั ใดใหส้ งสยั ” มอื เรยี ววาง
พวงมาลยั ลงบนพานอยา่ งเบามอื ใบหนา้ สวยเบอื นหนไี มอ่ าจจะสบตาคนเป็ น
พ่ี

“เหตอุ นั ใดเจา้ จงึ ไมส่ บตาพี่ เจา้ เชอ่ื ในสงิ่ ทอี่ แี กว้ พดู ร”ึ

“นอ้ งคงมเิ ชอื่ หากไมไ่ ดเ้ ห็นดว้ ยตาตวั เอง ทว่ี ดั พระศรสี รรเพชญใ์ นคนื
พระจันทรเ์ ต็มดวงมใิ ชท่ า่ นพร่ี ทึ ส่ี ง่ ยมิ้ หวานเอย่ คำกลอนกบั นาง”

เชญิ ขวญั ลกุ ขน้ึ ยนื เต็มความสงู ขาเรยี วกา้ วไปนั่งตรงขา้ มวา่ ทสี่ ามตี วั
เอง มอื เรยี วยกน้ำชาขน้ึ จบิ นัยนต์ านงิ่ ไรค้ วามรสู ้ กึ หากเสยี แตจ่ อ้ งมองไดไ้ ม่
นานนัยนต์ าสวยกห็ ลบหนซี อ่ นความรสู ้ กึ

17

“นอ้ งเห็นไดเ้ ยยี่ งไร”
“นอ้ งเป็ นองคช์ ายอยใู่ นวงั ทา่ นพเ่ี ป็ นคนเขา้ มาเทย่ี วในวงั เองเหตใุ ดขา้
จะไมเ่ ห็น”
“...”
“ปากบอกรักขา้ หากเสยี แตใ่ นใจทา่ นมใี ครอนื่ ”
ไมท่ นั รอใหช้ นนิ ทรพ์ ดู อะไรออกมา เขากเ็ ลอื กทจี่ ะเดนิ ออกไปเสยี
กอ่ น ปรางแกม้ ใสขนึ้ สรี ะเรอ่ื น้ำตาเม็ดใสไหลลงอาบแกม้ เนยี น มอื เรยี วยนื่ ปิด
บานประตู สายตาเหลอื บขนึ้ สบกบั คนใจรา้ ยกอ่ นจะรบี กลบั เขา้ หอ้ งไป
“คดิ เสยี วา่ เป็ นกรรมทเี่ ราทำมา ขอใหจ้ บกนั เสยี ตรงนเ้ี ถดิ หนา”
“นายนอ้ ย เหตไุ ฉนถงึ ออกมาเชน่ นลี้ ะ่ เจา้ คะ”
“เราไมอ่ ยากอยกู่ งนัน้ ใหน้ าน มอิ ยากใหค้ วามรสู ้ กึ ตอ้ งโดนย่ำยไี ปมาก
กวา่ น”้ี
“อกี ไมน่ านกจ็ ะถงึ เดอื นบษุ ยมาสแลว้ อยา่ ไดน้ อ้ ยเนอ้ื ต่ำใจกลวั เขาไม่
รักเลยหนาเจา้ คะ”
“วนั แตง่ เขาคงมแี ตก่ ายหามใี จใหข้ า้ ไม”่

มอื แกรง่ หยบิ พวงมาลยั ดอกปีบขน้ึ ดมกลน่ิ หอมชวนหลงใหล พลนั หนั
มองหนา้ ตา่ งบานนอ้ ยกไ็ มเ่ ห็นรา่ งเจา้ ของพวงมาลยั นี่ กลนิ่ ดอกกาสะลอง
ลอยตามลมคลา้ ยกลน่ิ ทอ่ี ยกู่ บั ตวั นอ้ งนอ้ ยชวนใหต้ อ้ งมนต์

“บา่ วเทยี บทา่ แลว้ ขอรับทา่ นจมน่ื ”
“เอ็งยกของขา้ ขนึ้ เรอื เสยี กอ่ น ขา้ จักตามไป”
“ขอรับทา่ นจมนื่ ”

18

นว้ิ เรยี วหยบิ ดอกปีบในพานสอดในหนังสอื เกบ็ ไว ้ ขายาวกา้ วไปที่
ตำหนักทค่ี นแสนงอนยงั อยไู่ มย่ อมออกมา

“นอ้ งเชญิ ขวญั พจ่ี ักไปแลว้ หนาคงจักไปสกั สามยามวนั พรงุ่ พจี่ ักรบี ก
ลบั มาหาเจา้ ”

“...”
“อยคู่ อยรอพห่ี นา อยา่ ไดร้ ่ำไหไ้ ปเลย หวั ใจพค่ี งเจ็บปวดราวจะสลาย
หากเห็นน้ำตาเจา้ ”
“ทา่ นพไ่ี ปเถดิ อยา่ มาเสยี เพลาอนั ใดกบั ขา้ นักเลย”
“พ.่ี .”
“ประเดย๋ี วเขาจักคอย”
“นภาจักมดื แลว้ เจา้ อยา่ ไดไ้ ปเทย่ี วเลน่ ทใ่ี ด”
“...”
“พเ่ี ป็ นหว่ ง กลวั เจา้ จักจับไข”้ ขายาวกา้ วออกมาไมท่ นั จะพน้ ขอบ
บนั ไดประตบู านใหญก่ เ็ ปิดออกปรากฏรา่ งนอ้ ยตาแดงปรางแกม้ ขนึ้ สรี ะเรอ่ื
เลอะคราบน้ำตา
“ทา่ นพ.ี่ .เขา้ วงั ครานอี้ ยา่ ไดม้ หี ญงิ ชายใดอนื่ ตามกลบั มาหนา ขา้ จะรอ”
“ตงั้ แตม่ เี จา้ สายตาพกี่ ม็ เิ คยมใี ครอนื่ อยา่ ไดม้ กี งั วล”
สนิ้ คำคนพร่ี า่ งนอ้ ยกห็ นั หลงั กลบั เขา้ หอ้ งทนั ที รอยยม้ิ บาง ๆ ปรากฏ
บนหนา้ ทา่ นจมน่ื ดอกปีบในหนังสอื บนมอื โผลพ่ น้ มาเพยี งนอ้ ยยงั พอได ้
สง่ กลน่ิ หอม

“พอ่ เชญิ ขวญั อยา่ ไดเ้ ป็ นกงั วลพเ่ี ขาไปไมน่ านประเดย๋ี วคงกลบั ”

19

สายตาเหมอ่ ลอยออกไปไกลของเชญิ ขวญั ทำเอาคณุ หญงิ ของเรอื นถงึ
เป็ นกงั วล ใบหนา้ สวยยงั เป็ นประกายความเศรา้ จนใครเขากร็ ับรกู ้ นั ทงั้ เรอื น

“เจา้ ยงั คดิ เรอ่ื งคนรักเกา่ พเี่ จา้ อยอู่ กี ฤๅ”
“เพยี งเล็กนอ้ ยขอรับ”
“อยา่ ไดค้ ดิ อนั ใดหากพรหมลขิ ติ บบุ เพมาแลว้ จะกช่ี าตกิ ม็ พิ ลดั พราก
จากกนั หรอกหนา อกี ทงั้ พเ่ี จา้ กต็ งั้ ใจขอเจา้ มาพเี่ ขาคงมมิ ใี ครอน่ื ”
“ขอรับทา่ นลงุ ขา้ ขอลา”
เมอื่ ผใู ้ หญท่ งั้ สองอนุญาตเชญิ ขวญั กเ็ ดนิ ออกมาจากโตะ๊ อาหารทนั ที
รา่ งบางนั่งลงบนแทน่ นอนหนั มองขา้ งกายทว่ี า่ งเปลา่ ไรเ้ งาคนใจรา้ ย
“ใกลจ้ ะมดื ค่ำแลว้ ไปทา่ น้ำเถดิ นะเจา้ คะ”
“ทา่ นพไี่ ปครานค้ี งจักไดน้ างในวงั เป็ นเมยี อกี มนิ อ้ ย”
“ทำไมพดู เยย่ี งนัน้ ละ่ เจา้ คะ ทา่ นจมน่ื ไปเพยี งมกิ ชี่ วั่ ยามเพยี งขา้ มคนื
คงมอิ าจจะไปฉุดนางในวงั มาทำเมยี ไดด้ อกหนาเจา้ คะ”
“พวกพระนายเพยี งเจา้ ละสายตา เขากเ็ ป็ นของใครอน่ื ไปแลว้ ความ
สตั ยซ์ อื่ หามไี ม”่
“หว่ งเขาหรอื เจา้ คะ”
ปรางแกม้ เนยี นขนึ้ สแี ดงอกี ครัง้ มอื เรยี วทสี่ างผมดำเงาของตนอยรู่ บี
วางหวที นั ที เชญิ ขวญั ลกุ ขน้ึ เต็มความสงู หนั หลงั หนซี อ่ นความเขนิ อายจาก
สองบา่ วพเี่ ลยี้ ง
“ข..ขา้ จักไปทา่ น้ำพวกเจา้ เตรยี มเครอ่ื งหอมเสยี ท”ี
“ทำเขนิ อายเป็ นเด็ก ๆ เลยหนาเจา้ คะ”

20

ในยามนภามดื มดิ ดาราเป็ นประกาย สายลมพัดพาลมเย็นชวนใหห้ นาว
เหน็บ รา่ งแกรง่ กา้ วเทา้ ลงจากเรอื พาย นัยนต์ าดำขลบั ทอดมองไปบนเรอื นท่ี
ดวงใจของเขากำลงั หลบั ใหล

มอื หนาเปิดผลกั บานประตอู ยา่ งเบามอื รา่ งนอ้ ยอรชรนอนหลบั พรม้ิ ไมร่ ู ้
เรอ่ื งราว ใบหนา้ คมกม้ มองสำรวจคนนอ้ งอยา่ งเอ็นดู นว้ิ เรยี วยน่ื แตะปลาย
จมกู รัน้ แพขนตายาวและรมิ ฝี ปากบางอดใจไมไ่ หวตอ้ งเขา้ ไปประทบั จบู มอบ
ความรักใหค้ นตรงหนา้

“พมี่ ไิ ดม้ ใี ครอนื่ มไิ ดม้ องนางในผใู ้ ดเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย”
“...”
“หวั ใจพแ่ี ลสายตามใี หเ้ จา้ เพยี งผเู ้ ดยี ว”
สายตาของเขาจดจอ้ งทใ่ี บหนา้ สวยของคนทหี่ ลบั พรมิ้ นว้ิ กรา้ นทดั ผม
นมิ่ ใหน้ อ้ งนอ้ ยสองมอื ดงึ ผา้ ไหมสที องคลมุ รา่ งบางกนั ลมหนาวแลว้ เดนิ จาก
ไป ทงิ้ ใหค้ นทต่ี น่ื แลว้ นอนกมุ ดวงอกทเ่ี ตน้ ระส่ำกบั การกระทำและคำพดู ของ
เขา

-๐๕-

สญั ญารกั

สายลมยามเชา้ พัดพาความหนาวเย็นผา่ นชอ่ งหนา้ ตา่ ง แขนเนยี นเรยี ว
กอดเขา้ หาตวั เองแน่น ใบหนา้ สวยหนั ซกุ หาความอบอนุ่ จากคนขา้ งกาย แขน
เกร็งกระชบั โอบกอดอยา่ งเคยชนิ เสยี งลมหายใจแผว่ เบาประสานเป็ นหนง่ึ
กอ่ นทใี่ ครคนหนง่ึ จะตนื่ ขนึ้ มาเสยี กอ่ น

“เป็ นถงึ องคช์ ายตนื่ สายแตเ่ พยี งน.ี้ .”

21

นว้ิ เรยี วของคนเป็ นพจี่ ับปอยผมปรกหนา้ นอ้ งใหพ้ น้ ตา สายตาท่ี
ขน้ึ ชอื่ วา่ โหดรา้ ยทสี่ ดุ ในพระนครตอนนก้ี ลบั ออ่ นโยนเสยี จนแปลกตา ใบหนา้
เข็มขยบั เขา้ มาใกลจ้ นไดย้ นิ เสยี งหายใจคนตวั เล็ก รมิ ฝี ปากจรดจบู ลงบน
หนา้ ผากมนอยา่ งไมร่ ัง้ ใจ

“ทา่ นพที่ ำอนั ใด..”
“ตน่ื แลว้ หรอื ”
“ขา้ ถกู ฝึกมาหนา เป็ นถงึ องคช์ ายจะมานอนมริ คู ้ วามคงเป็ นไปมไิ ด”้
“กลวั จะโดนลอบปลงพระชนนฤ์ ๅ”
“ขา้ มไิ วใ้ จทา่ นพเี่ สยี ตา่ งหาก”
“...”
“ขา้ จักไปสฟี ัน ประเดย๋ี วบา่ วพเี่ ลยี้ งขา้ คงมา” รา่ งบางลกุ จากแทน่ นอน
เออื้ มมอื หยบิ ผา้ ไหมมาคลมุ ไหลบ่ าง หากเสยี แตแ่ ขนแกรง่ โอบรัดไวเ้ สยี
กอ่ น
“เหตใุ ดเจา้ จงึ มแิ ทนตนวา่ นอ้ งเฉกเชน่ เดมิ ”
“ขา้ วา่ มนั คงมคิ วร หากเรายงั มเิ สกสมและมนั คงมคิ วรหากขา้ มานอนที่
ตำหนักน”ี้
“แลเจา้ จักไปอยทู่ ใ่ี ด”
“ขา้ คงจักไปอยตู่ ำหนักนอ้ ยดา้ นหลงั ดงั เชน่ ประเพณี”
“แลว้ พเ่ี ลา่ เจา้ จักทง้ิ พใ่ี หน้ อนคนเดยี วฤๅ มสิ งสารพบี่ า้ งหรอื ไร”
สายตาออดออ้ นถกู สง่ มาจากรา่ งแกรง่ ดา้ นหลงั สะทอ้ นในกระจกให ้
เห็น มอื หนาเชยคางนอ้ งนอ้ ยใหห้ นั มาสบตากนั จมกู โดง่ ซกุ ขา้ งคอระหงสส์ ดู

22

ดมกลน่ิ ดอกกาสะลองประจำตวั เชญิ ขวญั แตใ่ บหนา้ สวยกลบั ไรค้ วามรสู ้ กึ ใด
ๆ

“พร่ี ักเจา้ มอิ ยากใหเ้ จา้ ไปไหน”
“หยดุ จองจำขา้ ดว้ ยคำวา่ รักเสยี ท”ี
“...”
“ขา้ มใิ ชด่ งั แมห่ ญงิ นางใน ทที่ า่ นจะพดู คำหวานหลอกขา้ ได”้

มอื เรยี วแกะแขนแกรง่ ออกจากลำตวั ผลกั บานหนา้ ตา่ งออกเรยี กสอง
บา่ วใหเ้ ขา้ มารับใช ้นวิ้ นอ้ ยหยบิ กง่ิ ขอ่ ยขน้ึ มาสฟี ัน สายตาพลนั มองออกไป
ดา้ นนอกไมส่ นใจใครดา้ นหลงั ทม่ี องมาดว้ ยสายตาแปลกไป

สองบา่ วมองสองนายสลบั กนั ไปมากอ่ นจะลอบถอนหายใจออกมาเบา
ๆ มองนายนอ้ ยตวั เองอยา่ งนกึ สงสาร สายตาทวี่ า่ งเปลา่ ไรค้ วามรสู ้ กึ ทำเอา
พวกนางนกึ สงสารจับใจ

“เจา้ จักใหพ้ ท่ี ำเชน่ ไร เจา้ จงึ จะเชอ่ื วา่ พรี่ ักเจา้ ”

มอื นอ้ ยวางกงิ่ ขอ่ ยลงบว้ นน้ำทง้ิ บรรจงเชด็ ปากอยา่ งเบามอื แพขนตา
ยาวหลบั ลงอยา่ งใชค้ วามคดิ กอ่ นจะหนั กลบั มามองคหู่ มายดว้ ยสายตาทไ่ี ร ้
ความรักเฉกเชน่ กอ่ น

“กอ่ นเดอื นบษุ ยมาสคอื เดอื นมคิ สริ ะมาสเดอื นแรกของปีเป็ นชว่ งฤด.ู .”
“...” สายตาคมจดจอ้ งทคี่ นรักอยา่ งแน่วแน่
“หากพอ่ี ดทนรอมมิ ใี ครอน่ื ได ้ ขา้ จักรับรักทา่ นพ”่ี
“หากถงึ เดอื นมคิ สริ ะมาส..พมี่ ฤี ดรู ว่ มกบั เจา้ ไดห้ รอื ไม”่
“ขา้ มใิ ชห่ ญงิ งามเมอื งทา่ นพอ่ี ยา่ มาถามขา้ ใหเ้ สยี เทย่ี ว”
“พม่ี ไิ ดค้ ดิ เชน่ นัน้ ”

23

“หากทำมไิ ดก้ ส็ ง่ ขา้ กลบั วงั เสยี เถดิ ”
“...”
“ใหข้ า้ ไปเป็ นเมยี เหนอื หวั เมอื งอน่ื เสยี ยงั ดกี วา่ ใหข้ า้ เห็นทา่ นพม่ี เี มยี
สอง ขา้ ยอมตายเสยี ยงั ดกี วา่ ”
“พจ่ี ักมมิ เี มยี สองใหเ้ จา้ ตอ้ งเป็ นเมยี เอก พจ่ี ักมเี จา้ เป็ นเมยี พเ่ี พยี งคน
เดยี ว”

รา่ งหนาขยบั เขา้ ไปใกลจ้ นสองบา่ วตอ้ งออกจากหอ้ งไป รมิ ฝี ปากหนา
บรรจงจบู ลงทา้ ยทอยมอื หนาลบู ผมยาวของคนตรงหนา้ ชนนิ ทรจ์ ับมอื นอ้ ย
ประคองไวก้ ม้ ลงจบู อยา่ งรักใคร่ ชอ้ นตามองคนตรงหนา้ ดว้ ยสายตารักอยา่ ง
หาทสี่ ดุ ไมไ่ ด ้

“เจา้ รักพบ่ี า้ งหรอื ไม.่ .พดู ใหพ้ ไ่ี ดย้ นิ สกั ครัง้ เถดิ หนาหวั ใจพร่ี อเพยี ง
คำวา่ รักจากเจา้ ”

“...”
“อยา่ ไดค้ ดิ จะหา่ งจากพเี่ ลยหนา พค่ี งจักตรอมใจตายหากรา้ งเจา้ ”
“หวั ใจขา้ ตอนนม้ี ใิ ชข่ องทา่ นพห่ี ากเสยี แตย่ งั เป็ นของขา้ ”

ใบหนา้ หลอ่ เศรา้ ลงจนหวั ใจคนนอ้ งหวน่ั มอื เรยี วชกั กลบั จับชายโจงตวั
เองเดนิ ออกจากหอ้ งหอไป

“พมี่ ติ อ้ งหว่ ง ชายใดนอ้ งมเิ คยไดแ้ ลเหลยี ว”
“...”
“ขา้ ยงั คงมที า่ นเพยี งผเู ้ ดยี ว”

รา่ งนอ้ ยเดนิ ไปจนลบั ตา สายตาคมยงั คงไรค้ วามรสู ้ กึ ใด ๆ นอกจาก
ความกลวั ใจของชนนิ ทรส์ นั่ ไหวอยา่ งไมเ่ คยเป็ นมากอ่ นเขาเพยี งนกึ หากคน

24

ตรงหนา้ หายไปเขาจะทำอยา่ งไร หากใจของนอ้ งนอ้ ยเป็ นของชายอน่ื ตวั เขา
คงจะอยไู่ มไ่ ด ้

“ขา้ ไหวท้ า่ นลงุ ” เชญิ ขวญั ยกมอื ไหวผ้ อู ้ วโุ สของเรอื นน้ี ชายวยั หกสบิ
ปลาย ๆ ยม้ิ อยา่ งเอ็นดู หากแตส่ ายตาพลนั เห็นความเศรา้ ในดวงตาของวา่ ท่ี
คหู่ มายลกู ชายตวั เอง

“เชญิ ขวญั เจา้ ดมู ดิ เี ป็ นอนั ใดฤๅ”
“ทา่ นลงุ ทา่ นหญงิ ป้าขา้ อยากแยกตำหนักกบั ทา่ นพจ่ี ักไดห้ รอื ไม”่
“....” สองทา่ นหนั มองหนา้ กนั อยา่ งหนักใจ
“ขา้ อยากจักทำตามประเพณี มอิ ยากอยหู่ อรว่ มเรอื นกบั ทา่ นพก่ี อ่ นจัก
เสกสม”
“มเี หตอุ นั ใดฤๅ พเี่ จา้ กลน่ั แกลง้ ใหเ้ จา้ ตอ้ งเจ็บใจอนั ใด”
“ทา่ นพมี่ ไิ ดก้ ลน่ั แกลง้ หลาน..ทา่ นพ.ี่ .ทา่ นพเ่ี พยี งแตท่ ำใหใ้ จขา้ มเิ ป็ น
สขุ ”

มอื หยาบกรา้ นของทา่ นลงุ ยน่ื มาจับแขนเนยี นใหข้ น้ึ มาน่ังขา้ งกาย
นัยนต์ าเศรา้ ของหลานทำเอาทงั้ สองนกึ สงสาร กลวั วา่ เจา้ ลกู ชายเพยี งคน
เดยี วจะกลนั่ แกลง้ ใหค้ นตรงหนา้ ตอ้ งบอบช้ำ

“ทา่ นพต่ี อ้ งมเี มยี สองเมยี สจี่ รงิ หรอื ทา่ นลงุ ขา้ กลวั ทา่ นพจี่ ักหลงใคร
อนื่ ทไ่ี มใ่ ชข่ า้ หากถงึ วนั นัน้ หวั ใจขา้ คงสลาย” น้ำตาเม็ดใสไหลอาบแกม้
เนยี นอยา่ งไมม่ เี ขนิ อายผใู ้ หญท่ งั้ สอง

“โถห่ ลานลงุ ”
“ขา้ รักทา่ นพ.่ี .รักเสยี จนมอิ ยากใหพ้ ป่ี ันใจใหใ้ ครอนื่ ขา้ คงเห็นแกต่ วั ใช่
หรอื ไม”่

25

“เจา้ รักพเ่ี จา้ คงมมิ ที างจักเห็นแกต่ วั ไดห้ รอกหนา”
“ใหท้ า่ นพม่ี เี พยี งขา้ มไิ ดห้ รอื ไร ขา้ ยงั มที า่ นพเ่ี พยี งผเู ้ ดยี วเหตไุ ฉนทา่ น
พถี่ งึ มผี อู ้ น่ื ” รา่ งนอ้ ยตวั สนั่ อยา่ งน่าสงสาร น้ำตาไหลนองอาบแกม้ ใสนม้ิ เรยี ว
ประดบั เครอ่ื งเงนิ ยกขนึ้ ปาดน้ำตาใหพ้ น้

รา่ งแกรง่ ทย่ี นื มองตงั้ แตต่ น้ ทนไมไ่ หวอกี ตอ่ ไป ขายาวกา้ วเดนิ ไปจับ
ไหลร่ า่ งนอ้ ยใหเ้ ดนิ ตามไป แตค่ นตวั เล็กกลบั ยอื้ รัง้ ตวั เองไมย่ อมลกุ ตาม

“ไปกบั พเ่ี ขาเถดิ เรอ่ื งเชน่ นเ้ี จา้ สองคนควรจักพดู กนั หนา”

เชญิ ขวญั ยอมเดนิ ไปแตโ่ ดยดี เมอ่ื พน้ สายตาจากผใู ้ หญท่ งั้ สองแลว้
แขนแกรง่ โอบรัดรา่ งนอ้ ยเขา้ หาตวั อยา่ งโหยหา สองมอื ปลอบโยนคนรัก
อยา่ งใจเย็น รา่ งบางสน่ั อยา่ งน่าสงสารจับใจ

“พส่ี ญั ญาพจี่ ักมมิ ใี ครอนื่ ใหเ้ จา้ ตอ้ งเสยี ใจ”
“ปลอยขา้ เถดิ ทา่ นพ.ี่ .ฮกึ ”

น้ำตาใสไหลเลอะแกม้ จนนวิ้ แกรง่ ตอ้ งเชด็ ออกไป สองมอื แกรง่ เชย
คางนอ้ งนอ้ ยขน้ึ มามอบจบู หยดน้ำตาไหลลงอกี ครัง้ หวั ใจดวงนอ้ ยเตน้ แรง
จนคนพร่ี สู ้ กึ ได ้ ใบหนา้ หลอ่ ละออกมานัยนต์ าทเ่ี คยดกุ รา้ วแตต่ อนนก้ี ลบั สน่ั
ไหวจนคนผนู ้ อ้ งตอ้ งยน่ื มอื ไปกมุ สองแกม้ ตอบไว ้

“พจี่ ะมจิ องจำเจา้ ดว้ ยคำวา่ รัก”
“...”
“พจี่ ะมพิ ดู วา่ ใหเ้ จา้ รัก”
“...”
“แตไ่ ดโ้ ปรด..รอพเ่ี ถดิ หนาเชญิ ขวญั ของพ”่ี
“ขา้ จักรอพจี่ นวนั ตาย หากพสี่ ญั ญาวา่ จะมเี พยี งขา้ ”

26

“พจี่ ักพสิ จู นใ์ หเ้ จา้ เห็น วา่ ใจพม่ี เี พยี งเจา้ มเิ คยแลเห็นผใู ้ ด”
เสยี งทมุ ้ เอย่ ประกาศถอ้ ยคำรัก จมกู โดง่ กดลงบนแกม้ เนยี นซบั น้ำตา
ของคนรักโอบกอดคนตวั เล็กไวใ้ นอกตน จรดจบู ลงบนหนา้ ผากเนยี นสองมอื
ลบู ผมดำขลบั อยา่ งหว่ งแหน ทงั้ สองไมม่ ใี ครสงั เกตวา่ ความรักของพวกเขา
นัน้ มนั ทำใหใ้ ครคนหนง่ึ ไมพ่ อใจ

-๐๖-

ฤดู

กตั ตกิ มาสผา่ นพน้ ไปมคิ สริ ะมาสยา่ งเขา้ มาจากเดอื นธรรมดากา้ วสู่
เดอื นฤดู เหลา่ พระนายพระบตุ รหรอื แมก้ ระทงั่ นายบตุ รกเ็ รม่ิ หาคู่ ดว้ ยเหตนุ ้ี
เองเชญิ ขวญั กต็ อ้ งปกป้องตนเองจากเหลา่ พระนายทอี่ าจจะหนา้ มดื มาฉุด
เขาไปตอนไหนกไ็ ด ้

มอื เรยี วยกถว้ ยน้ำชาขน้ึ จบิ ความขมของยาสมนุ ไพรจนี ทำเอารา่ งนอ้ ย
แทบจะโยนมนั ทงิ้ เสยี หากแตส่ องบา่ วนัน้ ดงึ รัง้ เอาไวเ้ สยี กอ่ น

“อยา่ หนาเจา้ คะ นายนอ้ ยพง่ึ จะเขา้ ฤดคู รัง้ แรกกลนิ่ จักยง่ิ หอมหากมดิ มื่
สมนุ ไพรจนี นป่ี ระเดย๋ี วจักมริ อดเอาหนาเจา้ คะ”

“ขา้ มใิ ครอ่ ยากน่ี รสชาตแิ ยเ่ สยี ยงิ่ กวา่ กระไร”
“หากมดิ มื่ คนื นน้ี ายนอ้ ยจะมริ อดโดนทา่ นจมน่ื ฉุดปล้ำเอาหนาเจา้ คะ”
“เรายา้ ยมานอนตำหนักนอ้ ยแลว้ นะ ใครจักมาฉุดปล้ำเราได”้

27

ใบหนา้ สวยเชดิ ขนึ้ อยา่ งไมก่ ลวั และไมเ่ ชอื่ ในสงิ่ ทสี่ องบา่ วเอย่ บอก
สองบา่ วหนั หนา้ มองกนั อยา่ งเป็ นกงั วล ถงึ ปากจะเอย่ เชน่ นัน้ แตม่ อื นอ้ ยกย็ งั
ยกถว้ ยชาขนึ้ จบิ อยา่ งฝื นใจ

“อยา่ ลมื เอาขมน้ิ ทาตวั ดว้ ยหนาเจา้ คะ”
“ขา้ มชิ อบ มนั ฉุน”
“มนั จักไดก้ ลบกลน่ิ ดอกปีปของนายนอ้ ย ใครเขาจักมไิ ดก้ ลนิ่ จักไดม้ ิ
เขา้ มายมุ่ ยา่ ม”

ปากนอ้ ย ๆ เบะออกอยา่ งแสนรัน้ แตก่ ย็ อมใหส้ องบา่ วทาขมนิ้ และยงั ยก
ถว้ ยชาขนึ้ จบิ อยา่ งไมเ่ ต็มใจนัก

“พอ่ ชนนิ ทร์ มากบั พอ่ ท”ี นัยนต์ าของทา่ นเจา้ พระยาเต็มไปดว้ ยความ
กงั วล ลกู ชายเห็นเชน่ นัน้ กไ็ มส่ ามารถปฏเิ สธคำสง่ั ของพอ่ ได ้

ขายาวกา้ วไปนั่งตอ่ หนา้ ผเู ้ ป็ นพอ่ กระดานชนวนขา้ งกายถกู หยบิ ยน่ื มา
ใหส้ รา้ งความฉงนใหก้ บั รา่ งสงู ไดไ้ มน่ อ้ ย มอื แกรง่ หยบิ กระดานทม่ี ภี าษา
โหราศาสตรข์ น้ึ มาอา่ นควิ้ หนาชนกนั ชนนิ ทรเ์ ผลอลอบกลนื น้ำลายความรอ้ น
วบู บนแผน่ หลงั กวา้ งทำเอาหวั ใจเตน้ ผดิ จังหวะไป

“ชว่ งนพ้ี อ่ กบั พอ่ เชญิ ขวญั ยงั รักกนั ดหี รอื ไม”่
“ลกู กบั นอ้ งยงั รักกนั เฉกเชน่ เดมิ แตท่ ท่ี า่ นพอ่ ทำนาย..”
“เจา้ จักตอ้ งเสยี คนรักเพราะหญงิ ใกลต้ วั ”
“เป็ นเชน่ นไ้ี ดเ้ ยย่ี งไร ไหนเสยี ทา่ นวา่ เราเป็ นบพุ เพสนั นวิ าสตอ่ กนั แต่
ชาตปิ างไหน”
“เจา้ จักไดน้ อ้ งคนื แตก่ ายสว่ นใจเจา้ จักตอ้ งใชเ้ วลาอาจตอ้ งรอถงึ ภพ
หนา้ …ชาตนิ อี้ าจมไิ ดร้ ักกนั ”

28

“เหตไุ ฉนถงึ เป็ นเชน่ น”้ี

เสยี งทมุ ้ เอย่ กบั ตวั เองขายาวกา้ วออกจากหอ้ งหนังสอื นวิ้ เรยี วยกขนึ้
ลบู แหวนแทนใจพลางนกึ ถงึ หนา้ คนรักอยา่ งหวน่ั ใจ

“ยา่ งเขา้ ฤดแู ลว้ หนา พอ่ จักตอ้ งระวงั เสยี หน่อยนกึ ถงึ หนา้ คนรักเอาไว ้
ใหม้ นั่ อยา่ ไดใ้ หใ้ ครมาแทรกแซงความรักของเจา้ สองคนได”้

“ขอรับทา่ นพอ่ ”

สายตาคมทอดออกไปนอกเรอื นมองนอ้ งนอ้ ยทอี่ ยตู่ ำหนักเรอื นนอ้ ยไม่
ไดอ้ อกมาเห็นเดอื นเห็นตะวนั รว่ มอาทติ ยเ์ พราะเกรงวา่ กลน่ิ ดอกกาสะลอง
ประจำกายจะพาเหตรุ า้ ยมาถงึ ตวั ได ้

ถงึ แมต้ วั เขาจะคดิ ถงึ คำนงึ หาแตเ่ พยี งไหน หากเสยี แตท่ ำไดเ้ พยี งแต่
รอเทา่ นัน้ เอาแตฟ่ ังสองบา่ วเอย่ รายงานความเป็ นไปในแตล่ ะวนั แตก่ ไ็ มไ่ ด ้
เจอใบหนา้ งามเลยแมแ่ ตเ่ สยี้ วเดยี ว มเี พยี งมาลยั ดอกปีปทสี่ ง่ ผา่ นมาถงึ มอื
ใหไ้ ดเ้ ชยชมเพยี งเทา่ นัน้

“ชาจนี เจา้ คะ่ ทา่ นจมน่ื ”

เสยี งใสของทาสสาวเออ้ื นเอย่ เรยี กสตใิ หช้ นนิ ทรห์ นั กลบั ไปมองดว้ ย
ความแปลกใจ มอื แกรง่ วางมาลยั ดอกปีปไวข้ า้ งกายดงั เดมิ ยกถว้ ยชาขนึ้ ดม
ดว้ ยความสงสยั

“ชาจนี ร?ึ กลน่ิ มคิ นุ ้ แลเหตใุ ดเจา้ ถงึ ขนึ้ มาบนเรอื นนท้ี ำไมมใิ หไ้ อโ้ ชค
ขน้ึ มาเฉกเชน่ ทกุ วนั ”

“พอ่ โชคไปชว่ ยแมป่ รางขนของลงเรอื เจา้ คะ่ ขา้ เลยอาสามาดแู ลทา่ นจ
มนื่ ”

แกว้ เอย่ ดว้ ยทา่ ทตี ดิ จะเขนิ อายเพยี งเล็กนอ้ ย กลน่ิ หอมออ่ น ๆ ของ
ดอกแกว้ ลอยตามลมมาใหท้ า่ นจมนื่ ไดก้ ลนิ่ หากเสยี แตเ่ ขาไมไ่ ดส้ นใจอะไร

29

ในตวั นางเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย มอื แกรง่ ชะงักเพยี งนอ้ ยเมอื่ กลน่ิ ชานัน้ ตา่ งออกไป
จากเดมิ เสยี แตไ่ มไ่ ดค้ ดิ อะไรจบิ เขา้ ไปเสยี จนเกอื บหมดถว้ ย

“รสชาตดิ ”ี เสยี งทมุ ้ เอย่ ชม
“ขา้ ตม้ เองกบั มอื เลยหนาเจา้ คะ ดใี จทท่ี า่ นจมน่ื ชอบ”
“อมื แกว้ เจา้ โตเป็ นสาวแลว้ หนามฤี ดกู อ็ ยใู่ นเรอื นอยา่ ไดอ้ อกมา
ประเดย๋ี วจักมคี นคดิ มดิ ”ี
“เจา้ คะ่ ทา่ นจมน่ื ” รา่ งบางอรชรกม้ อยา่ งเขนิ อายคลานเขา่ ออกไปจน
พน้ เสาเรอื น นัยนต์ าดำขลบั มองนางจนพน้ สายตาจนลมื เสยี ทกุ อยา่ งรา่ งหนา
ลกุ ขน้ึ ไปเขยี นสมดุ ตอ่ มาลยั ปีปทแ่ี สนรักกลบั ถกู วางทง้ิ ไวท้ เี่ รอื นรับรอง

แกว้ เดนิ กลบั มาอกี ครัง้ มองจนแน่ใจวา่ ไมม่ ใี ครเดนิ ผา่ นมาเห็นและ
แน่ใจวา่ คนทน่ี างหมายปองไมไ่ ดอ้ ยใู่ กลแ้ ถวนี้ มอื เรยี วของหญงิ สาวหยบิ
มาลยั สขี าวบรสิ ทุ ธขิ์ น้ึ ดอู ยา่ งรษิ ยานวิ้ เรยี วทงั้ หา้ บบี กำจนกลบี ดอกรว่ งหลน่
ปามาลยั ลงพน้ื กอ่ นจะเหยยี บซ้ำดว้ ยแรงแคน้ มมุ ปากยกยมิ้ อยา่ งผชู ้ นะใน
คราน้ี

“อกี มนิ าน มดื ค่ำเพลานที้ า่ นจมนื่ กจ็ ักเป็ นของกไู ฟจักตอ้ งไหมแ้ ทน่
นอนเสยี นอนไมไ่ ดจ้ ักตอ้ งรอ่ นเรม่ าหากอู ยา่ งแน่แท ้ กจู ักดซู วิ า่ อา้ ยอหี นา้
ไหนจักมาปรามไดท้ นั อเี ชญิ ขวญั อมี ารผจญ กจู ักรอดมู งึ ตายคาตนี ก”ู

“นอ้ งเชญิ ขวญั ออกมาหาพป่ี ระเดย๋ี วจักไดห้ รอื ไม”่

เสยี งทมุ ้ กระซบิ ขา้ งประตบู านใหญร่ อไดไ้ มน่ านประตนู ัน้ กเ็ ปิดออก
ปรากฏรา่ งบางในชดุ ผา้ ไหมสมี ว่ งออ่ นกลน่ิ ดอกกาสะลองลอยมาปะทะจมกู
เรยี กรอยยม้ิ จากรา่ งสงู ไดท้ นั ที

“พม่ี เี หตอุ นั ใดกบั นอ้ งฤๅ”

30

“พค่ี ะนงึ หาแลเป็ นหว่ งนอ้ งมไิ ดฤ้ ๅ” มมุ ปากยกยม้ิ พรอ้ มสายตา
แพรวพราวหวา่ นเสน่หใ์ หล้ มุ่ หลง

“ไปทท่ี า่ น้ำกบั พปี่ ระเดย๋ี วไดห้ รอื ไมพ่ มี่ บี างคำจักเอย่ กบั เจา้ ”
“ทา่ นพจ่ี ักมทิ ำอนั ใดขา้ ใชห่ รอื ไม”่
“พจ่ี ักมทิ ำอนั ใดใหน้ อ้ งตอ้ งแปดเป้ือน”
มอื หนายนื่ เขา้ ไปรับคนนอ้ งออกมาจากเรอื นทแี่ สนคบั แคบ สองรา่ งพา
กนั เดนิ ทอดกายไปจนถงึ ทา่ น้ำ ชนนิ ทรพ์ าเชญิ ขวญั มานั่งทใี่ ตต้ น้ ดอกกาสะ
ลองลมยามเย็นพัดพาเอากลน่ิ หอมใหล้ อยหอมรัญจวนชวนใหห้ ลงใหล
“พมี่ กี ระไรจะพดู กบั นอ้ งฤๅ”
“พรี่ ักเจา้ แลมเิ คยมใี ครอน่ื เจา้ เชอื่ ในความรักของพห่ี รอื ไม”่
“นอ้ งเชอื่ วา่ พรี่ ักนอ้ งแตน่ อ้ งไมเ่ ชอื่ วา่ พจี่ ักมมิ ผี ใู ้ ดอน่ื ”
“หากพไี่ ปมใี ครอนื่ โปรดจงเชอ่ื วา่ นัน้ มใิ ชพ่ หี่ ากเสยี แตเ่ ป็ นมนตด์ ำ
คาถาใดปิดตาพไี่ วแ้ ตใ่ จพยี่ งั มเี พยี งเจา้ ”
“ทา่ นพท่ี ำไมพดู เยย่ี งนัน้ ”
มอื แกรง่ หยบิ ดอกกาสะลองทร่ี ว่ งหลน่ ลงมาบนตกั นอ้ งนอ้ ย ชขู น้ึ ให ้
เห็นตอ่ หนา้ ทงั้ สองนว้ิ เรยี วอกี ขา้ งปัดปอยผมทดั หใู หค้ นรักอยา่ งรักใครแ่ ละ
กลวั วา่ จะไมไ่ ดท้ ำแบบนอี้ กี กลวั วา่ คนตรงหนา้ จะตอ้ งเป็ นของใครอน่ื
“พร่ี ักเจา้ รักเสยี จนมอิ ยากรา้ งไกล”
“พจี่ ักไปทใ่ี ด”
“ในเพลาทเ่ี ห็นดอกซองปีปนใ้ี หน้ กึ ถงึ ความรักทพี่ มี่ ใี หเ้ จา้ เถดิ หนาพอ่
เชญิ ขวญั ”

31

“หากใจของทา่ นพน่ี กึ หลงทางจงนำดอกซองปีปนเี้ ป็ นเครอื่ งนำทางพา
หวั ใจของพก่ี ลบั มาหานอ้ ง”

“อยา่ มใี ครอน่ื ..”

“นอ้ งมเี พยี งพี่ มมิ ชี ายใดมาแทนทท่ี า่ นในหวั ใจนอ้ งได”้

ชนนิ ทรบ์ รรจงจบู ลงบนหนา้ ผากเนยี นดว้ ยความรักแขนแกรง่ โอบกอด
อยา่ งโหยหาหวั ใจดวงนอ้ ยนกึ สน่ั กลวั คำคนพพี่ ดู แตใ่ จยงั รักและเชอื่ มนั่ วา่ อกี
ฝ่ ายจะไมไ่ ปไหนไกล

“นายนอ้ ยเจา้ คะ กลบั ขนึ้ เรอื นเปลย่ี นผา้ เถดิ หนาเจา้ คะเย็นย่ำแลว้
ประเดย๋ี วยงุ จะหา่ มเอา”

“นอ้ งจักตอ้ งไปแลว้ หนาทา่ นพ”่ี

“ราตรนี น้ี ภามดื มดิ พจี่ ักคอยปกป้องเจา้ มใิ หฝ้ ันรา้ ยมาปลกุ เจา้ ใหต้ นื่ ”

“นอ้ งกจ็ ักอยกู่ บั ทา่ นพที่ งั้ ในยามตน่ื แลยามฝัน”

เอย่ ลากนั เพยี งครัง้ เดยี วกอ่ นทร่ี า่ งนอ้ ยจะตอ้ งเดนิ จากลาลบั หลงั ไป
ความรสู ้ กึ รอ้ นรนในกายทำใหร้ า่ งแกรง่ นกึ แปลกเพยี้ นไปเหมอื นมอี ะไรบาง
อยา่ งในกายกำลงั แลน่ ไปทว่ั รา่ ง

“อกึ ..”

รา่ งหนาพาตวั เองมาจนถงึ เรอื นนอนเหมอื นยง่ิ เขา้ ใกลแ้ ทน่ นอนยงิ่ รอ้ น
วบู ไปทงั้ ตวั มอื แกรง่ สน่ั อยา่ งไมเ่ คยเป็ นมากอ่ นยกถว้ ยสมนุ ไพรขนึ้ ดมื่ แตก่ ็
ไมเ่ ป็ นผลเหมอื นฤดคู รัง้ นจ้ี ะแรงกวา่ ครัง้ ไหน ๆ มอื หนาควานหามาลยั ดอกปี
ปแตก่ ไ็ มม่ ี ขายาวรบี เดนิ ไปอกี ฝ่ังของหอ้ งเปิดหบี ออกหยบิ มาลยั ดอกปีปที่
แหง้ เหยี่ วตาวกาลเวลาขน้ึ ดมอยา่ งโหยหาพลางคะนงึ หาคนรักจนรา่ งกายสนั่
เทา

“ทา่ นจมน่ื เจา้ คะ”

32

หญงิ สาวในชดุ เคยี นอกสชี มพอู อ่ นปรากฏตอ่ หนา้ คนทก่ี ำลงั พลงุ่ พลา่ น
ดว้ ยราคะ ใบหนา้ หลอ่ หนั มองดว้ ยความรวดเร็วสายตาพรา่ มวั จนเห็นภาพตรง
หนา้ เลอื นรางหอู อ้ื องึ จนแยกเสยี งใครไมอ่ อก

“เชญิ ขวญั ..เชญิ ขวญั ของพ”ี่

ชนนิ ทรพ์ งุ่ หารา่ งนัน้ อยา่ งไฟทลี่ กุ โชน มอื แกรง่ โอบเอวบางเขา้ แนบ
ชดิ กาย จมกู โดง่ ซกุ ซอกคอระหงดว้ ยความใครอ่ ยากได ้ รา่ งบางบดิ ไปมา
ดว้ ยความเขนิ อายราวกบั จะไมย่ อมแตก่ ห็ วั เราะหวั ใครช่ อบพอ

“ตะวนั ยงั มริ ับฟ้าดเี ลยหนาเจา้ คะทา่ นจมน่ื ”

“จำเป็ นตอ้ งรอดว้ ยฤๅ”

แขนแกรง่ พารา่ งอรชรในออ้ มกอดนอนลงอยา่ งเบามอื มอื หนา
ปลดเปลอื้ งผา้ ออกจนเผยอกแกรง่ แกท่ าสสาวทพี่ ง่ึ เรม่ิ แตกสาวใหห้ วั ใจเธอ
ไดเ้ ตน้ ระส่ำ ใบหนา้ คมกม้ ลงซกุ ไซซ้ อกคอขาวอยา่ งใครจ่ ะได ้ มอื เออ้ื ม
คลา้ ยจะปลดผา้ แตร่ า่ งหนากลบั ชะงักเสยี กอ่ น

“กลนิ่ เจา้ ..เหตใุ ดจงึ มใิ ชด่ อกปีปอยา่ งเชน่ เคย”

“ค..คอื ”

“เจา้ มใิ ชเ่ ชญิ ขวญั ของพ.่ี .กลนิ่ ดอกปีปพมี่ ลิ มื แน่”

รา่ งแกรง่ ลกุ ออกจากตวั ทาสสาวดว้ ยความงนุ งงและหงดุ หงดิ สายตา
พรา่ เห็นภาพตรงหนา้ ไมช่ ดั อกี ทงั้ ความปวดรา้ วไปทงั้ ศรี ษะทำใหช้ นนิ ทรท์ ี่
กำลงั จะกา้ วพน้ ขอบประตตู อ้ งทรดุ ลงตอ่ หนา้ ประตทู เี่ ปิดกวา้ ง

“ทา่ นจมนื่ เจา้ คะ!”

แกว้ เขา้ มาประคองรา่ งแกรง่ แตโ่ ดนมอื หนาปัดออกอยา่ งไมไ่ ยดี แต่
หากเธอไมย่ อมลดละยงั ดอ้ื รัน้ จะยน่ื มอื เขา้ ไปประคอง

“เอ็งเป็ นใครเหตใุ ดจงึ เขา้ มาในเรอื นขา้ ”

33

“ขา้ กเ็ ป็ นคนรักของทา่ นจมนื่ ไงเลา่ เจา้ คะ”
“กมู คี นรักคนเดยี วคอื เชญิ ขวญั มมิ หี ญงิ ใดในโลกนเ้ี ป็ นคนรักขา้ ไดอ้ กี ”
ถงึ แมม้ อื แกรง่ จะผลกั ไสแตแ่ กว้ กไ็ มล่ ดละเธอแนบแอบชดิ แกม้ ลงบน
ลำแขนทเ่ี คยใฝ่ ฝันจะหนุนนอนสกั ครัง้
“หากทา่ นจักมแิ ลขา้ กม็ เิ ป็ นไร”
“ออกไป…”
“แตม่ ขี า้ เป็ นเมยี อกี สกั คนจักไดห้ รอื ไม”่
แครง้ !
เสยี งขนั ทองเหลอื งรว่ งลงกบั พนื้ ไมก้ ลน่ิ ดอกกาสะลองลอยตามลมมา
จนไดก้ ลนิ่ ชนนิ ทรห์ นั มองดว้ ยความไวเทา่ ความคดิ
“เชญิ ขวญั ..”
“ทา่ นพ.ี่ .”

-๐๗-

ปี ศาจรา้ ย

“เชญิ ขวญั ..”
“ทา่ นพ.ี่ .”
สายตาวา่ งเปลา่ ไรค้ วามรสู ้ กึ สายลมพัดพาความหนาวเย็นใหห้ นาว
จับใจยง่ิ กวา่ เดมิ เมอ่ื ภาพตรงหนา้ คอื คนรักและสาวใชก้ ำลงั แอบองิ แนบซบ
กนั ในสภาพเปลอื ยเปลา่ ทอ่ นบน สองบา่ วทต่ี ามขน้ึ มาถงึ กบั กรดี รอ้ งตกใจกบั
ภาพตรงหนา้ ตา่ งกบั นายตนทนี่ งิ่ ไปเสยี แลว้

34

“ในคราแรกขา้ จะมาหาทา่ นพเ่ี พราะคะนงึ หาจักนำผา้ ทอทตี่ งั้ ใจปักรอ้ ย
มาให.้ .แตต่ อนขา้ คงตอ้ งเปลย่ี นคำ”

“ไม่ นอ้ งพ่ี มนั มใิ ชเ่ ยย่ี งเจา้ เห็น”
“ชา้ มาลา คนื นขี้ า้ จักสง่ มา้ เร็วไปทวี่ งั วนั พรงุ่ พอ่ ขา้ คงจะนำเบย้ี มาไถข่ า้
คนื ”
“ไม่ พมี่ ใิ หเ้ จา้ ไปไหนอยา่ ไปไหนเลยหนา ฟังคำพเี่ สยี กอ่ นเถดิ …มนั
เป็ นอาคม”
“ขา้ ไหว ้ ขออภยั หากขา้ มารบกวน”
“เชญิ ขวญั !”
“บดั นขี้ า้ มใิ ชค่ หู่ มายของทา่ นแลว้ ไดโ้ ปรดคนื ฐานันดรศกั ดแ์ิ กข่ า้ ดว้ ย”
รา่ งบางใหห้ ลงั กลบั มอื นอ้ ยเกาะกมุ สองบา่ วพเี่ ลย้ี ง แพขนตาหลบั ลง
อยา่ งเกบ็ กลนั้ ความรสู ้ กึ แมใ้ นใจจะปวดรา้ วแสนทนแตก่ ไ็ มอ่ าจจะปลอ่ ยให ้
น้ำตาไหลออกมาไดเ้ พราะเสยี ดายศกั ดศ์ิ รตี วั เองทปี่ ลอ่ ยใหเ้ ขาย่ำยเี สยี นาน
“เชญิ เพคะองคช์ าย”
แมช้ นนิ ทรอ์ ยากจะกอดคนรักตรงหนา้ เทา่ ไหรแ่ ตก่ ท็ ำไมไ่ ดเ้ พราะแขน
ทถี่ กู รัดเกย่ี วจากหญงิ สาวขา้ งกายและฐานันดรทตี่ า่ งกนั ของเขาทงั้ สอง กฎ
ทวี่ า่ ไวว้ า่ สามญั ชนและขนุ นางไมส่ ามารถเตะตอ้ งตวั เชอ้ื สายกษัตรยิ ไ์ ดเ้ วน้
เสยี แตจ่ ะเป็ นคนในวงั เขามเี พยี งความรักทม่ี ากลน้ คงจะไมพ่ อทจี่ ะแตะตอ้ ง
ตวั อกี ฝ่ ายได ้ แมแ้ ตเ่ อย่ ลากค็ งไมม่ สี ทิ ธิ์
“ทา่ นจมน่ื ..”
“ปลอ่ ยกู กมู ใิ ชผ่ ัวมงึ จักไปใหม้ า้ ชำเราทไี่ หนกไ็ ป”

35

คำพดู แสนแรงปักลงกลางใจหญงิ สาวทหี่ วงั จะเคยี งขา้ งและยกตนขน้ึ
เป็ นนายหญงิ แขนแกรง่ จับหญงิ สาวใหป้ ระจันหนา้ สายตาแดงก่ำอยา่ งโกรธ
เกรยี้ ว เขาใชเ้ พยี งมอื เดยี วกผ็ ลกั ไสเธอออกจากหอ้ งนอนไดใ้ นทนั ที

“มงึ จงรบี หนไี ปเสยี ตงั้ แตค่ นื นี้ หากวนั รงุ่ กยู งั เห็นมงึ กจู ักเฆยี่ นมงึ เสยี
ใหต้ ายคาหวาย”

“แตข่ า้ รักทา่ นเหตใุ ดทา่ นจมนื่ จงึ มเิ คยแลเห็นความรักทข่ี า้ มใี หท้ า่ น
บา้ ง”

“ขา้ มไิ ดร้ ักเอ็งจักรอ้ งไหอ้ อ้ นวอนเสยี จนน้ำตาเป็ นสายเลอื ดขา้ กม็ แิ ล
สน”

“ทา่ นจมน่ื ! ทา่ นจมนื่ !”

เสยี งประตไู มป้ ิดลงตรงหนา้ ปลอ่ ยใหน้ างนั่งร่ำไหอ้ ยเู่ พยี งผเู ้ ดยี ว เสยี ง
รอ้ งไหด้ งั ไปทวั่ เรอื นจนเหลา่ บา่ วทาสตอ้ งออกมามงุ ดู แมก้ ระทงั่ ทา่ น
เจา้ พระยาและคณุ หญงิ เองกเ็ ชน่ กนั

“อเี ย็นเอ็งเขา้ ไปดนู างแกว้ ซมิ นั เป็ นกระไรเหตไุ ฉนจงึ ไปรอ้ งไหร้ ะงมอยู่
ทห่ี นา้ หอ้ งทา่ นจมน่ื ”

“เห็นพวกบา่ วลอื วา่ อเี ย็นวางยาฤดทู า่ นจมน่ื เจา้ คะ่ แลเห็นวา่ หมอ่ มเจา้
ทา่ นเชญิ ขวญั กเ็ ขา้ มาเห็นคงจักบาดหมางพอตวั หนาเจา้ คะ”

“ขา่ วไปไวแตเ่ พยี งนเี้ ชยี วฤๅ” บา่ วอกี คนเอย่ ขน้ึ

“อแี กว้ ! เอ็งกลา้ ดเี ยยี่ งไรมาวางยาลกู ขา้ ”

คณุ หญงิ เตรยี มพรอ้ มจะกา้ วไปหาคนทน่ี ั่งร่ำไหอ้ ยหู่ นา้ ประตแู ตผ่ เู ้ ป็ น
สามฉี ุดรัง้ ไวเ้ สยี กอ่ น

“มนั จักเป็ นเชน่ ไรกใ็ หพ้ อ่ ชนนิ ทรจ์ ัดการเองเถดิ หนา”

“แตค่ ณุ พเ่ี จา้ คะ”

36

“ลกู โตแลว้ หนา เจา้ จักเขา้ ไปบงการทกุ เรอ่ื งคงเป็ นไปมไิ ด”้
“โถล่ กู แม.่ .”
“ขา้ หว่ งเสยี คนตา่ งเมอื งอยา่ งพอ่ เชญิ ขวญั ตอ้ งไกลบา้ นตวั คนเดยี วกบั
สองบา่ วยงั จักตอ้ งมาเจอเหตเุ ชน่ นคี้ งจักเควง้ มนิ อ้ ย”
“เราจักทำเยย่ี งไรดที า่ นพ”ี่
“คงทำไดเ้ พยี งมองดู ทำกระไรมไิ ดด้ อก”

มอื นอ้ ยจรดปลายดนิ สอดำลงบนกระดาษเขยี นถอ้ ยคำตา่ ง ๆ พรอ้ ม
น้ำตาทไ่ี หลรนิ รดสองแกม้ เนยี นบรรจงผกู ปมเชอื กดว้ ยความเสยี ใจยนื่ ออกไป
ใหม้ า้ เร็วสง่ ถงึ วงั

“ไปบอกพอ่ ขา้ ใหเ้ ตรยี มชงั่ มาหนง่ึ รอ้ ยชง่ั ขา้ จักไถต่ วั เองจักปลอ่ ยให ้
หวั ใจขา้ ไดก้ ลบั มาเป็ นของขา้ เสยี ท”ี

เอย่ พรอ้ มน้ำตามองมา้ เร็ววง่ิ ไกลออกไปจนลบั ตามองผา่ นไปจนถงึ
เรอื นหนา้ ทค่ี บไฟยงั สวา่ งอยู่ หวั ใจดวงนอ้ ยไหวหวน่ั อยา่ งไมเ่ ป็ นสขุ แต่
เพราะกลวั ความเจ็บปวดทจ่ี ะมากไปกวา่ นเ้ี ขาจงึ ไมส่ ามารถปลอ่ ยใหม้ นั
เลยเถดิ ไปมากกวา่ นไี้ ดอ้ กี

“หากองคช์ ายจักกลบั ไปครานค้ี งจักตอ้ งเสกสมกบั พระยาเมอื งลา้ น
นา..จักยอมหรอื เจา้ คะ”

“เราเลอื กไดด้ ว้ ยฤๅ หากมเิ สกสมกเ็ ป็ นทขี่ ายหนา้ ใหท้ า่ นพอ่ ”
“แตพ่ ระยาลา้ นนากค็ งจักมเี มยี มนิ อ้ ยจักเขา้ ไปเป็ นเมยี เอกกค็ งเจ็บมิ
ตา่ งอยนู่ หี่ นาเจา้ คะ”
“ตา่ งสิ เราอยกู่ งนเี้ จ็บกวา่ เป็ นไหน ๆ เพราะเราตอ้ งเห็นคนทเี่ รารักไปมี
หญงิ อน่ื สทู ้ นอยกู่ บั คนทข่ี า้ มริ ักคงจักดกี วา่ ”

37

“ตรัสเยยี่ งนจ้ี ะมเิ สยี พระทยั ทหี ลงั แน่หนาเพคะ”

“เราเสยี ใจตงั้ แตค่ ราทเ่ี ห็นแลว้ ละ่ ..”

สายลมยามเชา้ พัดผา่ นในเชา้ นค้ี รกึ ครน้ื ดง่ั เชน่ วนั ทเี่ ชญิ ขวญั กา้ วเขา้
มาหากเสยี คราวนเ้ี ต็มไปดว้ ยความเจ็บปวดและรวดรา้ วกวา่ คราวแรกเป็ นไหน
ๆ

“พระราชสาสน์ จากเหนอื หวั ความวา่ จงมอบเงนิ จำนวนหนง่ึ รอ้ ยชง่ั ใน
หบี เงนิ นเ่ี พอ่ื เป็ นเงนิ ตราไถต่ วั องคช์ ายเชญิ ขวญั กลบั เขา้ วงั แลจักสนิ้ สดุ การ
เป็ นสามญั ชนกลบั สฐู่ านันดรศกั ดเ์ิ ดมิ นับตงั้ แตป่ ระกาศสาสน์ นจ้ี บ งานเสกสม
ระหวา่ งองคช์ ายเชญิ ขวญั แลคณุ เจา้ หมนื่ ชนนิ ทรถ์ อื เป็ นโมฆะ”

รา่ งบางลกุ ขนึ้ หลงั จากฟังสาสน์ จากพอ่ ตนเองจบ ถงึ แมใ้ บหนา้ เนยี น
จักไรค้ ราบน้ำตาแตส่ ายตาอนั วา่ งเปลา่ กบ็ ง่ บอกถงึ ความเจ็บปวดไดไ้ มน่ อ้ ย
ในทน่ี มี้ เี พยี งสองผใู ้ หญใ่ นเรอื นนแี้ ละตวั เขามองไปไมเ่ ห็นแมแ้ ตเ่ งาของอดตี
คหู่ มาย

“ขา้ กราบลาทา่ นลงุ แลทา่ นป้าหากมโี อกาสเราคงจักไดพ้ บกนั อกี ครา”

“เดนิ ทางกลบั อยา่ ไดม้ ภี ยั อนั ใด ชาตนิ ที้ า่ นแลลกู ขา้ พเจา้ คงทำบญุ รว่ ม
กนั มาเพยี งน”ี้

“คงมพิ อไดค้ รองรักกนั ฉันสาม”ี

เสยี งนุ่มเอย่ เรยี บกอ่ นสองมอื เต็มเครอ่ื งทองจะกม้ ลงกราบสองทา่ น
อยา่ งไมถ่ อื ฐานันดร เจา้ พระยารบี ปราบแตก่ ไ็ มท่ นั การ

“ขา้ กราบลาเพราะทา่ นทงั้ สองมพี ระคณุ แลมเี มตตาตอ่ ขา้ เพราะเหตนุ ี้
ขา้ จักมมิ วี นั ลมื พวกทา่ นทงั้ สอง”

“โถอ่ งคช์ าย”

“ขา้ ลา”

38

วา่ จบขบวนองคช์ ายกข็ บั เคลอื นออกจากเรอื นสมเด็จเจา้ พระยาไป
ทงั้ หมดอยใู่ นสายตาของคนทอ่ี ยใู่ นเรอื นนอน สายตาดำขลบั เผยแววโกรธ
เกรย้ี วอยา่ งหาทสี่ ดุ ไมไ่ ด ้ น้ำตาเม็ดใสยงั ไหลรนิ เพราะความรา้ วรานในใจ
ทนั ทที ข่ี บวนเคลอ่ื นลบั ออกไปขายาวกา้ วออกมาจากหอ้ งตระโกนเอย่ เรยี ก
บา่ วดว้ ยเสยี งแข็งขงั ชนนิ ทรค์ นเกา่ กลบั มาทนั ทจี นพวกบา่ วทาสในเรอื นตอ้ ง
กลวั จนตวั สน่ั

“ไอโ้ ชค!”

“ขอรับนาย”

“เอ็งจับอกี แกว้ มา กจู ะลงหวายทหี่ ลงั มนั ใหต้ าย!”

สองบา่ วฉุดกระชากลากตวั ตน้ เหตมุ าตอ่ หนา้ ทา่ นจมน่ื ทเ่ี ปลย่ี นไป
ราวกบั คนละคน ชนนิ ทรใ์ นครานไี้ มเ่ หมอื นคนเดมิ ครัง้ ทเี่ ชญิ ขวญั ยงั อยทู่ นี่ ี่
สายตาราวกบั เปลวเพลงิ ลกุ โชนจอ้ งมองหญงิ สาวตน้ เหตดุ ว้ ยเกลยี ดชงั

“เอามนั ไปมดั กบั คานเรอื น”

“อยา่ ทำกระไรอแี กว้ เลยหนาเจา้ คะ ไดโ้ ปรดเถดิ ทา่ นจมน่ื ลกู ขา้ ยงั เด็ก
พงึ่ จักเขา้ วยั สาวมนั คงมมิ คี วามคดิ กระไร”

“ลกู เอ็งมใิ ชล่ กู กเู หตใุ ดจักตอ้ งสงสาร มนั ทำกตู ายทงั้ เป็ นกกู จ็ ักทำให ้
มนั นัน้ ไดร้ วู ้ า่ คนทใี่ กลต้ ายมนั เป็ นเยย่ี งไร”

“ทา่ นจมนื่ ขา้ เจา้ กราบขอโทษ ไดโ้ ปรดปลอ่ ยขา้ ไปเถดิ หนาเจา้ คะ”

“เถดิ หนาทา่ นจมน่ื อยา่ ทำลกู ขา้ ถงึ ตายเลยหนา”

หญงิ วยั ชรากม้ ลงกราบแทบเทา่ ผเู ้ ป็ นนายแตก่ ไ็ มไ่ ดร้ ับความสงสารใด
ๆ จากคนตรงหนา้ เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ในนัยนต์ าคมไมเ่ คยเปลยี่ นไปเลยแมแ้ ต่
นอ้ ยไมเ่ คยมคี วามสงสารใด ๆ ในนัยนต์ านัน้ เลยแมแ้ ตค่ รัง้ เดยี ว

“ลงหวาย”

39

เสยี งทมุ ้ เอย่ สง่ั ใหบ้ า่ วลงหวายบนหลงั แกว้ ทถ่ี กู มดั และร่ำรอ้ งไห ้
หาความเมตตาทไ่ี มเ่ คยมจี ากปีศาจรา้ ยในตวั ชนนิ ทร์

พรบ่ึ !
“กร๊ ดี ด!”

เสยี งกรดี รอ้ งของหญงิ ตรงหนา้ สรา้ งความพอใจใหก้ บั รา่ งแกรง่ ทน่ี ่ัง
มองไดไ้ มน่ อ้ ย ยงิ่ บา่ วลงหวายแรงเทา่ ใดมมุ ฝี ปากกย็ งิ่ ยกสงู เทา่ นัน้ มอื หนา
ยกถว้ ยชาขนึ้ จบิ อยา่ งสบายอารมณน์ ั่งมองภาพตรงหนา้ ราวกบั ดลู ะครตอน
โปรดเรอ่ื งหนง่ึ

“อเี พยี รปลอ่ ยลกู กเู ถอะหนา”
“หากขา้ มไิ ดเ้ ห็นเลอื ดเอ็งอยา่ ไดห้ ยดุ เชยี ว..”

เสยี งทมุ ้ เอย่ นัยนต์ าดรุ า้ ยเหลยี วมองผเู ้ ป็ นแมข่ องคนทถ่ี กู โบยเพยี งแค่
ครเู่ ดยี วกอ่ นจะหวั เราะออกในลำคอเบา ๆ อยา่ งกบั วา่ พอใจกบั ผลลพั ธข์ อง
ความเจ็บปวดทอ่ี กี ฝ่ ายไดร้ ับ

“กรดี รอ้ งอกี ซิ กรดี รอ้ งประจานตวั เองเถดิ หนาแมน่ างงามเมอื ง”

นวิ้ เรยี วชอ้ นคางของเธอขน้ึ มาสบตารอยยม้ิ รา้ ยทำเอาแกว้ ตวั สนั่ กวา่
เดมิ ดว้ ยความหวาดกลวั ตวั ตาย ชนนิ ทรช์ ายตามองผา้ คาดอกทห่ี ลดุ ลยุ่ แลว้
ถอยออกมาไกลจากนาง

“ปลดเปลอ้ื งผา้ คาดนางออก เอาใหใ้ ครเขาไดร้ วู ้ า่ เอ็งนัน้ ใครอ่ ยากจักมี
ผัวเพยี งใด”

เสยี งกรดี รอ้ งเสยี งรอ้ งไหด้ งั ไปทวั่ เรอื นแตค่ นเหนอื หลา้ กไ็ มไ่ ดส้ นใจ
และไมไ่ ดส้ งสารสองแมล่ กู เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย

“อยา่ ทำลกู ขา้ เลยทา่ น!”

40

“คราลกู เอ็งทำขา้ เหตใุ ดมเิ ขา้ มาปราบเยยี่ งนบ้ี า้ ง! หากมใิ ชเ่ อ็งอแี กว้
มนั จักไปลว่ งรเู ้ รอื่ งสมนุ ไพรนไ่ี ดเ้ ยย่ี งไรเพราะฉะนัน้ เอ็งกจ็ งมองดลู กู เอ็งตอ้ ง
เจ็บปวดเพราะเอ็งไปซะเถอะ!”

แผน่ หลงั เนยี นเต็มไปดว้ ยรอยหวายเลอื ดสแี ดงฉานซบิ ออกมาเป็ นที่
พอใจของปีศาจรา้ ยมอื แกรง่ ยกปรามเป็ นสญั ลกั ษณใ์ หบ้ า่ วพอไดแ้ ลว้
ชนนิ ทรก์ ำผมทดี่ ำขลบั ของแกว้ ขน้ึ มาสบตามอื ซา้ ยยนื่ ขอดาบจากบา่ วขา้ ง
กาย

“ข..ขา้ ขอโทษ..อ..อภยั ขา้ เถดิ หนาทา่ น..น..นับแตน่ ขี้ า้ จักมกิ ลบั มา
ใหท้ า่ นเห็นอกี ”

“ห”ึ

ดาบคมยาวแนบไปกบั แกม้ เนยี นความเย็นจากดาบทำแกว้ สะดงุ ้
ชนนิ ทรพ์ ลกิ ดา้ นคมดาบเพยี งเล็กนอ้ ย คมดาบกบ็ าดเอาเลอื ดสแี ดงสดจาก
แกม้ เนยี นใหไ้ หลไปตามความยาว

“มชิ า้ ไปหน่อยฤๅ”

เสยี งทมุ ้ กระซบิ แหบพรา่ สองผอู ้ าวโุ สรบี เดนิ เขา้ มาแตก่ ด็ เู หมอื นจะ
ไมท่ นั เสยี แลว้ เมอื่ ลกู ตวั เองไดส้ งั่ เฆย่ี นบา่ วเสยี จนปางตาย

“พอ่ ชนนิ ทร!์ พอเถดิ หนาอยา่ ไดจ้ องรา้ งจองผลาญกนั เลยหนาลกู ”
“ลกู จักทำใหม้ นั เหมอื นทลี่ กู เจ็บมนั จักไดร้ เู ้ สยี บา้ งวา่ คนเจ็บปางตาย
มนั ทรมานเยยี่ งไร”
“โถอ่ แี กว้ มนิ ่ามาเลน่ กบั ไฟเลย”

เมอ่ื หา้ มไมไ่ ดก้ ท็ ำไดเ้ พยี งยนื มองเพยี งเทา่ นัน้ รา่ งสงู กลบั มาน่ังลงอกี
ครัง้ มองดทู าสสาวทด่ี น้ิ พลา่ นในสภาพเปลอื ยอก

41

“อเี ย็น เอ็งเป็ นแมม่ นั มสิ งสารฤๅทตี่ อ้ งเห็นเลอื ดลกู ตวั เองตอ้ งไหลแดง
ฉานแตเ่ พยี งน”้ี

“ส..สงสารเจา้ คะ่ ทา่ นจมนื่ ”

“ไปหยบิ ขนั ตกั น้ำในโอง่ มาลา้ งเลอื ดลกู เอ็งส”ิ

“ทา่ นจมนื่ !” เย็นโผลร่ อ้ งอยา่ งตกใจกบั คำสงั่ นัน้ จะใหน้ างทำรา้ ยลกู ตวั
ใหล้ กู ตวั เองตอ้ งเจ็บปวดคนเป็ นแมค่ งทำไมล่ ง

“อยา่ ไดใ้ หเ้ ลอื ดลกู เอ็งตอ้ งเป้ือนเรอื นขา้ เป็ นอนั ขาด”

“พอเถดิ พอ่ ชนนิ ทร!์ ทำเยย่ี งนอี้ งคช์ ายกค็ งมกิ ลบั มาดอกหนา”

“สาดน้ำฝนใสล่ กู เอ็งซะ! อยา่ ใหก้ ตู อ้ งทำเอง!”

น้ำเสยี งเต็มไปดว้ ยความแคน้ เย็นทตี่ อ้ งหลบั ตาสาดน้ำใสแ่ ผลลกู ตวั
เองดว้ ยความเจ็บปวดหวั ใจ น้ำเย็นทปี่ ะทะบาดแผลสรา้ งความเจ็บปวดให ้
นางแกว้ ไดไ้ มน่ อ้ ยเสยี งกรดี รอ้ งยงั คงดงั อยา่ งตอ่ เนอื่ งกอ่ นทช่ี นนิ ทรจ์ ะพอใจ

เสยี งปลายดาบคมขดู พน้ื ไมใ้ กลเ้ ขา้ มาทำใหแ้ กว้ ตอ้ งเงยหนา้ มองดว้ ย
สายตาทส่ี น่ั กลวั นัยนต์ าคมดรุ า้ ยราวปีศาจสง่ิ กายจดจอ้ งมาทเี่ ธออยา่ งไร ้
ความเสน่หาใด ๆ

มอื แกรง่ เหวย่ี งปลายดาบตดั เชอื กจนนางลงมานอนกองทพ่ี น้ื แผน่ หลงั
กวา้ งหนั หลงั เดนิ จากไปอยา่ งไมไ่ ยดกี ระซบิ บอกบา่ วคนสนทิ อกี ครัง้ กอ่ นจะ
กลบั เขา้ เรอื นไป

“เกบ็ เสยี ใหส้ นิ้ อยา่ ไดใ้ หม้ ชี วี ติ รอดกลบั มาใหข้ า้ เห็นอกี ”

“เหตไุ ฉนถงึ โหดรา้ ยแตเ่ พยี งนห้ี นาลกู ขา้ ..”

“เจ็บปวดแตเ่ พยี งไหนกม็ คิ วรฆา่ แกงกนั ” สองบดิ ามารดาทำเพยี งได ้
แตก่ ลา่ ววา่ การกระทำลกู ตวั เองแตก่ ท็ ำอะไรไมไ่ ดเ้ พราะนางแกว้ กม็ คี วามผดิ
จรงิ อกี ทงั้ ยงั สรา้ งความขายหนา้ ใหท้ งั้ ตนและองคช์ าย

42

“พจ่ี ักไปตามนอ้ งกลบั มาตอ่ ใหต้ อ้ งพลกิ แผน่ ดนิ หาพก่ี จ็ ะทำ”
เวลาผา่ นพน้ ไปยา่ งเขา้ วนั ทสี่ ามนับตงั้ แตอ่ อกจากเรอื นนัน้ มาเชญิ ขวญั
เหยยี บเทา้ ลงทเ่ี มอื งลา้ นนาสายตาออ่ นไหวมองมอื แกรง่ ทปี่ ระคองเขาไว ้
กอ่ นจะเงยขนึ้ สบตาคหู่ มายคนใหมข่ องตนเอง
“ขา้ ไหวท้ า่ นพ.่ี .”
“นอ้ งเชญิ ขวญั พรี่ อเจา้ มาเสยี เนน่ิ นาน นานเสยี จนเกอื บลมื วา่ ในวยั เด็ก
เจา้ น่ารักแตเ่ พยี งใด”
“ขา้ ขอบใจ ทา่ นพเ่ี จา้ จอม”

43

-๐๘-

จดหมายรกั

กาลเวลาผันเปลย่ี นเหมนั ตย์ า่ งเขา้ สสิ ริ ะ ความหนาวกายไมเ่ คยทำให ้
หนาวเหน็บไดเ้ ทา่ กบั การหนาวใจ สายลมยามเย็นพัดผา่ นกายเนยี นชวนให ้
ใจไดไ้ หวหวนั่ ถงึ แมก้ ายจะอยตู่ รงนแ้ี ตใ่ จของเขายงั คงตดิ อยทู่ เ่ี รอื นของ
เจา้ พระยาเมอื งอยธุ ยา

“เหตใุ ดนอ้ งเจา้ จงึ มาอยกู่ งน”ี้
เสยี งทมุ ้ นุ่มเอย่ ขนึ้ จากดา้ นหลงั ใบหนา้ สวยหนั กลบั มามองกอ่ นจะถอย
ออกหา่ งอยา่ งถอื ตวั คว้ิ หนาขมวดชนกนั เมอื่ เห็นทา่ ทางของอกี ฝ่ าย
“ทา่ นพเ่ี จา้ จอม..ขา้ มเี รอ่ื งจะขอ”
“เจา้ จักไดด้ ง่ั ปรารถนาเพยี งเจา้ เอย่ ขอจากพ”ี่
“นอ้ งขอไปอยเู่ รอื นทา้ ยกบั พวกสองบา่ วพเี่ ลย้ี งของนอ้ งไดห้ รอื ไม”่
“เหตใุ ดเจา้ จงึ มริ ว่ มหอกบั พ”ี่
“นอ้ งคดิ วา่ มนั คงจักเร็วไป..”
ใบหนา้ สวยกม้ หลบสายตา เสมอื นเป็ นคำตอบบอกถงึ ความรสู ้ กึ ทอ่ี กี
ฝ่ ายมตี อ่ เขา สายตาวา่ งเปลา่ ทไี่ มใ่ ชเ่ พยี งแคไ่ รอ้ ารมณแ์ ตเ่ ป็ นสายตาทไ่ี ร ้
ความรัก
“ในคราทเ่ี จา้ อยเู่ มอื งโนน้ เจา้ กร็ ว่ มหอกบั พระนายชนนิ ทรม์ ใิ ชฤ่ ๅ”
แมเ้ ป็ นเพยี งการเอย่ ถงึ แตห่ วั ใจดวงนอ้ ยกเ็ ตน้ ระส่ำคลา้ ยความโหยหา
ความคดิ ถงึ พลงุ่ พลา่ นอยใู่ นใจแตก่ ท็ ำอะไรไมไ่ ด ้

44

“มนั มเิ หมอื นกนั ดอกหนาทา่ นพ่ี นอ้ งกบั ทา่ นจมนื่ ครานัน้ เราเป็ นคหู่ มาย
ตอ่ กนั แตข่ า้ กบั ทา่ นพเ่ี จา้ จอมน่ันยงั ตา่ งกนั เพราะทา่ นพอ่ ยงั มไิ ดป้ ระกาศ
สาสนอ์ นั ใด”

“....”
“นอ้ งวา่ มนั คงมเิ หมอื นกนั ”
เสมอื นดาบเลม่ คมปักลงกลางใจคนฟัง นัยนต์ าคมดำขลบั พยายามสบ
ตาคนผนู ้ อ้ ง หากเสยี แตค่ นไมม่ ใี จจะคอยหลบหลกี อยเู่ รอื่ ย
“เพราะพม่ี ใิ ชค่ นทนี่ อ้ งคะนงึ หาใชห่ รอื ไม”่
“พอี่ ยากใหน้ อ้ งพดู จรงิ หรอื ทา่ น”
“....”
“ตงั้ แตเ่ ด็กจนโตพกี่ ร็ อู ้ ยแู่ กใ่ จวา่ นอ้ งรักใคร”
“เจา้ รักคนทท่ี ำรา้ ยเจา้ มากกวา่ พที่ ใี่ ครป่ รารถนาใหเ้ จา้ มคี วามสขุ ฤๅ”
“ขา้ รวู ้ า่ ทา่ นพร่ี ักขา้ แตเ่ พยี งใด แตถ่ งึ กระนัน้ ใจขา้ กม็ แี ตเ่ ขาผนู ้ ัน้ ”
“เจา้ พดู เชน่ นใ้ี จพกี่ เ็ จ็บ”
มอื แกรง่ กมุ มอื เรยี วขนึ้ มาแนบอกตนเสยี แตว่ า่ คนผนู ้ อ้ งชกั มอื กลบั
อยา่ งไมไ่ ยดี ในใจนกึ แคน้ อดตี เพอ่ื นรักทม่ี าชว่ งชงิ ความรักตดั หนา้ เขาไป
เสยี กอ่ น
“ใจนอ้ งกเ็ จ็บทไี่ มอ่ าจจะรักพไ่ี ด”้
“...”
“ขา้ ลา”

45

รา่ งบางเดนิ ผา่ นไปอยา่ งชา้ ๆ เหมอื นเป็ นการตอกย้ำกบั เจา้ จอมวา่
อยา่ งไรหวั ใจของเชญิ ขวญั กไ็ มอ่ าจจะเป็ นของเขาได ้ ถงึ แมใ้ นใจเขาจะรสู ้ กึ
เจ็บปวดแตก่ ไ็ มถ่ งึ ขนั้ ทจ่ี ะรา้ วรานทเี่ ขายอมรับอกี ฝ่ ายมาเป็ นคหู่ มายมนั กม็ ี
เหตผุ ลอน่ื มากกวา่ คำวา่ รัก

การเป็ นทห่ี นง่ึ เหนอื ชนนิ ทรใ์ นทกุ เรอ่ื ง

รา่ งบางนั่งลงกบั โตะ๊ หนังสอื มอื เรยี วหยบิ กระดาษขน้ึ มาเขยี นรา่ ยยาว
เอย่ ถงึ ความใจในทงั้ หมดทอ่ี ยากจะบอกคนใจรา้ ย เป็ นเพยี งจดหมายสนั้ ๆ
สง่ ผา่ นไปใหอ้ กี ฝ่ ายไดร้ วู ้ า่ เขานัน้ คดิ ถงึ อกี ฝ่ ายไมต่ า่ งกนั

“วนั เวลาผันเปลยี่ นหากเสยี แตต่ วั นอ้ งยงั คงครองรักมเิ คยผันแปร ใจพ่ี
อาจเปลย่ี นแปลงแตใ่ จนอ้ งมเิ คยเป็ นเชน่ นัน้ แมว้ า่ มนั จะนานเทา่ ใดหวั ใจนอ้ ง
จักมเี พยี งพจี่ ักมยิ อมใหใ้ ครเขา้ มาไดห้ ากทา่ นพมี่ ใี ครอน่ื แลว้ ขา้ กย็ นิ ดมี กิ ลบั
ไปเจออกี นอ้ งหวงั วา่ ดอกปีปนจี่ ักนำพาหวั ใจทา่ นพก่ี ลบั มาหานอ้ งไดอ้ ยา่ ง
เชน่ คำสญั ญา นอ้ งจักรอ”

มอื เรยี วบรรจงปิดกระดาษผักเชอื กดว้ ยหวั ใจทค่ี ดิ ถงึ คะนงึ หา นวิ้ เรยี ว
สอดดอกกาสะลองไวใ้ นจดหมายหวงั วา่ มนั จะทำใหอ้ กี ฝ่ ายมสี ตขิ น้ึ มาไดบ้ า้ ง
รา่ งนอ้ ยนั่งลงนกึ โทษใจตวั เองทใี่ จรอ้ นหงึ หวงโดยทไ่ี มฟ่ ังความอนั ใด
สดุ ทา้ ยกเ็ ป็ นเขาเองทมี่ านั่งโหยหาอกี ฝ่ ายเสยี เอง

ขาเรยี วยาวออกไปในยามพลบค่ำมเี พยี งสองบา่ วคอยดตู น้ ทางอยทู่ ่ี
เรอื นสว่ นตวั เขานัน้ เดนิ ออกมาพบมา้ เร็วเพยี งคนเดยี ว

“นำไปใหจ้ มน่ื ชนนิ ทรแ์ ลบอกเขาดว้ ยวา่ ขา้ สง่ หา”

“ขอรับ”

สายตาทอดมองไปไกลจนมา้ เร็วลบั ตา รา่ งบางหนั หลงั กลบั ดว้ ยหวั ใจ
ทลี่ น้ เป่ียมสายตาพลนั เห็นรา่ งแกรง่ พลอดรักอยกู่ บั เมยี บา่ วของเขา รา่ งนอ้ ย
เดนิ ออ้ มไปอกี ทางเพอื่ ไมใ่ หอ้ กี ฝ่ ายเห็นพลางทอดถอนหายใจอยา่ งเหนอ่ื ย
ใจกบั ภาพทเี่ ห็น

46

“เหตนุ แี้ หละหนา ขา้ จงึ มเิ คยรักทา่ นไดล้ ง”

รา่ งอรชรของเชญิ ขวญั นอนลงอยา่ งจติ ใจรอคอย สายตาทอดมองออก
ไปนอกหนา้ ตา่ งอยา่ งมคี วามหวงั ถงึ แมจ้ ะยงั โกรธและเสยี ใจแตก่ ไ็ มอ่ าจจะ
ปฏเิ สธหวั ใจตวั เองไดว้ า่ คดิ ถงึ อกี ฝ่ ายจนหวั ใจแทบจะแตกสลาย

“นอ้ งกร็ อคำวา่ รักจากพเ่ี ชน่ กนั ..”
“ทา่ นพชี่ นนิ ทร.์ .”

กอ่ นจะผล็อยหลบั ไปดว้ ยหวั ใจทค่ี ดิ คำนงึ หาคนทอ่ี ยทู่ างไกล ใบหนา้
สวยหลบั พรม้ิ ไมไ่ ดร้ ับรถู ้ งึ การมอี ยขู่ องคนทจ่ี ดจอ้ งอยนู่ อกหอ้ ง เจา้ จอมมอง
อกี ฝ่ ายดว้ ยสายตาใครร่ ักแตท่ ำไดเ้ พยี งแคม่ องเพราะอกี ฝ่ ายเอาแตจ่ ะตตี วั
ออกหา่ ง

“รักพเ่ี พยี งสกั นอ้ ยมไิ ดฤ้ ๅ”
“พก่ี ร็ ักเจา้ มติ า่ งจากมนั ตวั เจา้ อยเู่ มอื งนหี้ ากเสยี ใจเจา้ ยงั อยเู่ มอื ง
ไกล..”
“พจี่ ักทำเยยี่ งไรได”้

นัยนต์ าคมมองดว้ ยแววตาโหยหาและหวั ใจทเ่ี จ็บปวด เขาคดิ มาตลอด
วา่ หากเขาพาอกี ฝ่ ายมาอยขู่ า้ งกายไดแ้ ลว้ หวั ใจของอกี ฝ่ ายคงจะเปลย่ี นไป
ไดบ้ า้ งแตก่ ระนัน้ เขาคดิ ผดิ ไปเพราะอกี ฝ่ ายไมเ่ คยแมจ้ ะเหลยี วแลเขาเลย
แมแ้ ตน่ อ้ ย

เมอื งอยธุ ยา
“สาสนจ์ ากหมอ่ มเจา้ เชญิ ขวญั ถงึ คณุ เจา้ จมน่ื ชนนิ ทรข์ อรับ”

เพยี งไดย้ นิ ชอ่ื คนรักปีศาจรา้ ยในรา่ งกเ็ หมอื นจะกระเจงิ หายไป คนที่
เอาแตห่ วั ราน้ำไมเ่ อางานราชการใด ๆ ลกุ ขนึ้ มาเดนิ ไดป้ ระหนง่ึ สรา่ งเมาใน
ทนั ตา

47

“องคช์ ายสง่ สาสนถ์ งึ ขา้ ร!ึ ?”

คนหมดสภาพเดนิ เขา้ ไปชว่ งชงิ จดหมายในมอื มา้ เร็วมาถอื ไวเ้ อง ถงึ
แมจ้ ะเป็ นเพยี งชว่ งหนง่ึ อาทติ ยแ์ ตห่ วั ใจคนรอมนั ยาวนานคลา้ ยหนง่ึ ปี น้ำตา
คนใจรา้ ยไหลลงอาบแกม้ อยา่ งไมเ่ คยมใี ครเห็นมากอ่ น

ขายาวกา้ วไปทห่ี อ้ งหนังสอื เปิดอา่ นจดหมายดว้ ยความรสู ้ กึ ทล่ี น้ เปี่ยม
ไปดว้ ยความคดิ ถงึ มอื หนาหยบิ ดอกกาสะลองขนึ้ มากอดอยา่ งคดิ ถงึ และโหย
หา สายตาไลอ่ า่ นขอ้ ความจากลายมอื สวยพลางนกึ ถงึ หนา้ นอ้ งนอ้ ยผเู ้ ป็ น
ทรี่ ัก

ถงึ แมจ้ ะคดิ ถงึ และมคี ำมากมายอยากจะสง่ หาขนาดไหนหากเสยี แตถ่ งึ
เวลาจรงิ ตวั เขาเองกไ็ มร่ วู ้ า่ จะเขยี นอะไรออกไปไดม้ ากไปกวา่ คำวา่ คดิ ถงึ และ
อยากเจอหนา้

“พคี่ ดิ ถงึ แลอยากเห็นหนา้ นอ้ ง พสี่ ญั ญาวา่ ใจพมี่ เี พยี งเจา้ ขอใหน้ อ้ ง
เชอ่ื ในความรักไมต่ อ้ งกงั วลอนั ใดความรักของพอี่ ยใู่ นลมหายใจ ไมม่ ใี ครจะ
มาพรากรักไปจากพไ่ี ดพ้ จี่ ักไปพานอ้ งกลบั มา นอ้ งเป็ นของพแี่ ตเ่ พยี งผเู ้ ดยี ว
พรี่ ักเจา้ สดุ สนิ้ ลมหายใจ…”

มอื หนาสง่ จดหมายใหม้ า้ เร็วในมอื ยงั คงถอื กระดาษจดหมายรักเอาไว ้
กบั ตวั เฝ้าคำนงึ ถงึ วนั ทจี่ ะไดพ้ บหนา้ แกม้ นวลอกี ครัง้

ไมท่ นั ไรมา้ เร็วกก็ ลบั มาถงึ ตำหนักพระยาเมอื งลา้ นน้ำไดภ้ ายในไมก่ ว่ี นั
ไมท่ นั จะไดไ้ ปเจอหนา้ ของเจา้ ของจดหมายกลบั มรี า่ งแกรง่ ของประมขุ เรอื น
นมี้ าขวางทางไวเ้ สยี กอ่ น

“เอ็งเป็ นมา้ เร็วของหมอ่ มทา่ นร”ึ

“ขอรับทา่ นพระยา มจี ดหมายจากทางไกลสง่ ถงึ หมอ่ มทา่ น”

“จากผใู ้ ด”

“ขา้ เจา้ มอิ าจลว่ งรเู ้ รอื่ งนายไดข้ อรับ”

48

แววตาคมเฉยี วมองมา้ เร็วดว้ ยสายตาเชอื ดเฉอื นกอ่ นจะยนื่ มไี ปขอ
จดหมายนัน้ มาถอื ไวเ้ อง

“ขา้ จักเป็ นคนไปมอบใหห้ มอ่ มเอง ประเดย๋ี วเอ็งจักเขา้ ไปรบกวนหมอ่ ม
ทา่ น”

“มไิ ดด้ อกขอรับ ขา้ เจา้ ตอ้ งสง่ มอบใหถ้ งึ มอื นาย”

“ขา้ สง่ั อยเู่ รอื นขา้ เอ็งกต็ อ้ งเชอื่ ฟังขา้ หาใชฟ่ ังผอู ้ น่ื หากมจี ดหมายมา
ถงึ หมอ่ มอกี ใหน้ ำมาใหข้ า้ ”

เสยี งทมุ ้ เอย่ ประกาศกรา้ วจนบา่ วตอ้ งยอมถอยออกหา่ ง มอื แกรง่ กำ
จดหมายนัน้ แน่นดว้ ยความเคยี ดแคน้ และเกลยี ดชงั เพยี งแคเ่ ห็นชอื่ จา่ หนา้
จดหมายเขากน็ กึ อยากจะเผามนั ทงิ้ เสยี ตงั้ แตต่ อนนี้

เจา้ จอมยดั จดหมายลงในหบี ใตเ้ ตยี งไมป่ ลอ่ ยใหไ้ ปถงึ มอื คนทอ่ี ยเู่ รอื น
นอ้ ย เพยี งนกึ ถงึ วา่ อกี ฝ่ ายจะสง่ อะไรไปใจเขากเ็ จ็บปวดจนนกึ อยากจะไปตี
เรอื นนัน้ เสยี ใหส้ น้ิ

“ทา่ นพ.่ี .”

เสยี งเบาเอย่ เรยี ก คนพร่ี บี หนั กลบั ทนั ควนั นัยนต์ าคมพยายามปกปิด
ความลบั ทเ่ี กบ็ ซอ่ นไวแ้ ละคนนอ้ งกไ็ มไ่ ดส้ งสยั เรอื่ งใดแมแ้ ตน่ อ้ ย

“เชญิ ขวญั เจา้ มอี นั ใดร”ึ

“นอ้ งเห็นมา้ เร็ววงิ่ ออกไปแตม่ มิ จี ดหมายอดั ใดสง่ ถงึ นอ้ ง ทา่ นพเี่ ห็น
หรอื ไม”่

“พมี่ เิ ห็น เจา้ รอจดหมายจากใครอยฤู่ ๅ”

“นอ้ งเพยี งแตร่ อวา่ เขาผนู ้ ัน้ จักคะนงึ หานอ้ งบา้ งหรอื ไม”่

ใบหนา้ สวยหมน่ ลงจนผเู ้ ป็ นพตี่ อ้ งเขา้ ไปปลอบ แขนแกรง่ รัง้ เอวบาง
เขา้ มาแนบชดิ กดหวั นอ้ งใหแ้ นบอกตนดว้ ยความรักใคร่

49