“มนั คงมเิ ห็นความดนี อ้ ง มนั จงึ มสิ ง่ สารใดกลบั มา”
“...”
น้ำตาเม็ดใสรนิ รดแกม้ เนยี นของคนทอ่ี ดทนรอแตก่ ลบั ไรป้ ระโยชน์
เชญิ ขวญั ในออ้ มกอดของเจา้ จอมชา่ งออ่ นแอจนน่าสงสาร มอื นอ้ ยกมุ หวั ใจ
ตวั เองไวร้ าวกบั เจ็บปวดจนไมส่ ามารถหาคำใด ๆ มาบรรยายได ้
“ปลอ่ ยรักมนั ไปเสยี เถดิ หนา ใหพ้ น่ี ไ่ี ดด้ แู ลเจา้ ”
“ทา่ นพ.ี่ .ขา้ เจ็บ”
“พก่ี เ็ จ็บทเ่ี ห็นเจา้ เจ็บ เชญิ ขวญั ของพแ่ี ตง่ งานกบั พเี่ ถดิ หนาแลปลอ่ ย
ใหค้ วามรักอนั แสนจอมปลอมลอ่ งลอยหายไปตามลมเถดิ ”
“มนั มงิ า่ ยใจหวงั ”
“....”
“หากคำวา่ รักมไิ ดเ้ ป็ นจรงิ จักพดู ทำไมใหน้ อ้ งตอ้ งรอ”
“เพราะมนั มเิ คยรักเจา้ เยยี่ งทพี่ รี่ ักสดุ หวั ใจ”
50
-๐๙-
ทา่ นพนั
จดหมายสง่ คำรักทวงคำสญั ญาสง่ ผา่ นไปถงึ คนเมอื งไกลเทา่ ไหรก่ ไ็ ม่
มวี แี่ วววา่ ใครคนนัน้ จะสง่ กลบั คนื มา วนั เดอื นหมนุ เปลย่ี นเคลอ่ื นไปเกอื บถงึ ปี
กไ็ มม่ แี มข้ า่ วคราวการเป็ นอยใู่ หไ้ ดย้ นิ มเี พยี งขา่ ววา่ เขาผนู ้ ัน้ ไดเ้ ลอื่ นยศเป็ น
หลวงชนนิ ทรเ์ ขาเองกพ็ ลอยดใี จไปดว้ ย หากเสยี แตเ่ ป็ นกงั วลวา่ เลอ่ื นยศครัง้
นจี้ ะไดเ้ มยี จากพอ่ เขาอกี หรอื ไม่
นางในมตี งั้ มากใหเ้ ลอื กสรรคงจะถกู ใจเขาผนู ้ ัน้ อยไู่ มน่ อ้ ย
พระยาเจา้ จอมมองดหู บี ทเ่ี ต็มไปดว้ ยจดหมายจากคนทเ่ี ขาเกลยี ดชงั
ถอ้ ยคำมากมายทไ่ี มเ่ คยไดเ้ ปิดออกอา่ น เขานกึ เจ็บใจตลอดเวลาเมอ่ื นกึ รู ้
วา่ ความรักของคนทงั้ สองทเี่ ขาพยายามจะขดั ขวางไมเ่ คยจางลงเลยแมแ้ ต่
นอ้ ย
“นอ้ ง..”
ลมหนาวพัดผา่ นพาเสยี งทมุ ้ ใหแ้ วว่ ตามมา รา่ งนอ้ ยหนั มองกอ่ นจะถอย
ออกหา่ งอยา่ งทเี่ ป็ นเชน่ ทกุ วนั
“ศกุ รวารนกี้ จ็ ักถงึ วนั เสกสมแลว้ หนา”
“นอ้ งร”ู ้
“เจา้ ยงั ใครค่ ำนงึ ถงึ เขาผนู ้ ัน้ อยอู่ กี ฤๅ”
“นอ้ งมเิ คยลมื เขา เขาคอื ชายหนง่ึ เดยี วของนอ้ ง”
“แลว้ พเ่ี ลา่ เจา้ มริ ักพบ่ี างฤๅ”
มอื แกรง่ ยนื่ ไปสมั ผัสมอื นอ้ ย นัยนต์ าสวยหลบลงมองมอื ผพู ้ ดี่ ว้ ยหวั ใจ
ทไ่ี รค้ วามรัก ตา่ งกบั แววตาเรยี กรอ้ งความรักของพระยาทา่ นทมี่ องมาทเี่ ชญิ
ขวญั ดว้ ยหวั ใจทล่ี น้ เป่ียมพรอ้ มจะดแู ลทงั้ กายและใจ
51
“พรี่ ักเจา้ ตงั้ แตค่ รัง้ ยงั วยั เยาว”์
“นอ้ งกร็ ักเขาตงั้ แตย่ งั เยาวเ์ ชน่ กนั ”
“....”
"นอ้ งจงึ รวู ้ า่ มนั เจ็บปวดเทา่ ใด ทร่ี ักเขาแตเ่ พยี งใดกเ็ ป็ นไดเ้ พยี งสายลม
ทพ่ี ัดผา่ นตามคนื แลวนั ”
“....”
“แตเ่ ขากม็ เิ คยเหลยี วแล”
“พใี่ ครจ่ ะรักเจา้ พเี่ หลยี วแลเจา้ แลยงั ปลอบโยนเจา้ จากคนใจรา้ ยมานับ
สบิ ปี”
“ขา้ ขอบใจ แตพ่ คี่ งไดเ้ พยี งกายหาไดใ้ จขา้ ไม”่
ขาเรยี วคลา้ ยจะกา้ วเดนิ ผา่ นแตม่ อื แกรง่ ของคนถกู มองขา้ มกบั ฉุดรัง้
เขาไวไ้ มใ่ หไ้ ปไหน รา่ งบางชะงักลงหนั มองอกี ฝ่ ายอกี ครัง้ พรอ้ มรอฟังคำ
เออื้ นเอย่ ใด ๆ
“เจา้ จำมไิ ดฤ้ ๅคำพดู ของเจา้ ในครานัน้ ”
“....”
“หากเขาคนนัน้ ทำรา้ ยเจา้ อกี ครา เจา้ จักมริ ักเขาอกี แลจักรักพแ่ี ทนเจา้
จำมไิ ดฤ้ ๅนอ้ งพ”่ี
วดั ไชยวฒั นาราม ปีพทุ ธศกั ราช ๒๐๑๐
องคช์ ายลำดบั สดุ ทา้ ยวงิ่ มาในสภาพน้ำตาเลอะแกม้ เนยี น เด็กชาย
ตระกลู สงู สง่ ในวยั สบิ พรรษาลม้ ลงตรงหนา้ พชี่ ายทเี่ ขาแสนรัก
52
“พ พ่ี ฮกึ พจ่ี า๋ .. พ พชี่ นนิ ทร.์ . ฮอื .. ก แกลง้ ขวญั อกี แลว้ ”
“เจา้ นั่นแกลง้ กระไรทา่ นฤๅองคช์ าย”
“พ พช่ี นนิ ทรก์ ลา่ ววา่ นอ้ งอปั ลกั ษณ์ ฮกึ อกี ทงั้ ยงั หยกิ แกม้ นอ้ งเสยี แดง
ก่ำ”
เด็กนอ้ ยในออ้ มกอดหนั แกม้ ซา้ ยใหพ้ ชี่ ายตา่ งเมอื งดู รอยแดงจาง ๆ
บนแกม้ เนยี นแสดงใหเ้ ห็นแกส่ ายตาของเจา้ จอม ความเกลยี ดชงั นับขน้ึ ตงั้ แต่
บดั นัน้
“พจ่ี ะไปแกแ้ คน้ มนั บงั อาจมาทำองคช์ ายของพ”่ี
“พ พจ่ี า๋ อยา่ ไปทำเขาเลยหนา นอ้ งกลวั วา่ ทา่ นพอ่ จักทราบกลวั เขาจัก
รวู ้ า่ นอ้ งแอบมาเจอพแ่ี ลพชี่ นนิ ทร”์
นัยนต์ าคมของหนุ่มวยั สบิ เจ็ดปีมององคช์ ายในออ้ มกอดอยา่ งนกึ
สงสาร มอื เรยี วของเจา้ จอมลบู ปรางแกม้ ทแี่ ดงก่ำอยา่ งสงสาร วา่ นหางจระเข ้
ถกู ทาบาง ๆ เพอื่ ลดรอยรอยแดงใหจ้ างลง
“น นอ้ งขอบใจทา่ นพ่ี หากวนั หนง่ึ นอ้ งตอ้ งออกเรอื น”
“....”
“หากพชี่ นนิ ทรม์ ริ ับรักนอ้ ง นอ้ งจักไปอยกู่ บั ทา่ นพ”่ี
ตงั้ แตน่ ัน้ มาเขากร็ มู ้ าเสมอวา่ เขานัน้ เป็ นสองรองจากชนนิ ทรม์ าตลอด
ถงึ แมย้ ศจะสงู แตเ่ พยี งใดแตเ่ ขากย็ งั อยใู่ นเมอื งลา้ นนาเมอื งทเ่ี ป็ นศตั รคู ู่
อยธุ ยาเสมอมา
ปีพทุ ธศกั ราช ๒๐๑๕
หา้ ปีใหห้ ลงั ไรข้ า่ วคราวเกยี่ วกบั องคช์ ายเชญิ ขวญั กวา่ จะรขู ้ า่ วอกี ที
นอ้ งนอ้ ยในวนั นัน้ กต็ กเป็ นของชายอน่ื ไปเสยี แลว้
53
ชนนิ ทรใ์ นวยั ยสี่ บิ สองปีพง่ึ จะสำเร็จการศกึ ษาจากโรงเรยี นมชิ ชนั นารี
อกี ทงั้ ยงั จบสมหุ กลาโหมจากในวงั ณ ตอนนัน้ เขาเป็ นทห่ี มายปองทงั้ เหลา่
ชายหญงิ ในวงั และนอกวงั ดว้ ยความเพยี บพรอ้ มทงั้ การศกึ ษาและฐานะ
นอกจากชายหญงิ ทต่ี า่ งหมายปองทา่ นพันชนนิ ทรอ์ งคช์ ายเชญิ ขวญั เองก็
เชน่ กนั
สายตาออ่ นหวานขององคช์ ายสง่ หาคนทหี่ มายปองทกุ คนื ค่ำ ทกุ เพลา
ทอี่ กี ฝ่ ายพร่ำเรยี นหากเสยี แตใ่ ครคนนัน้ ไมเ่ คยจะเหลยี วแล ความพยายาม
ไมส่ นิ้ สดุ ขององคช์ ายนอ้ ยยงั คงดำเนนิ ตอ่ ไปจนกระทง่ั ..
“ออกไป! กบู อกใหอ้ อกไปเอ็งอยากเลอื ดหวั กระเด็นร!ึ !”
เสยี งทมุ ้ แข็งกรา้ วตะโกนลนั่ กลางลานกวา้ งกอ่ นทไ่ี มต้ ะพดคกู่ ายจะ
ฟาดลงทชี่ ายผโู ้ ชครา้ ยเขาวา่ กนั คอื บา่ วในเรอื นของทา่ นพระยาพอ่ ของทา่ น
พันชนนิ ทร์
เลอื ดลงนองตามพนื้ ดนิ เป็ นวงกวา้ งทำใหพ้ ระเนตรขององคช์ ายสวา่ ง
ขนึ้ ทนั ตา ชายทเ่ี ขาเคยฝันใฝ่ ใครค่ ำนงึ หากลบั เป็ นชายทโ่ี หดเหย้ี มเหนอื ใคร
ในอยธุ ยา
“ท ทา่ นพัน..”
เสยี งนอ้ งนอ้ ยเอย่ เบาคลา้ ยเสยี งลมพัดผา่ นหากเสยี แตด่ งั พอใหค้ น
ใจรา้ ยไดย้ นิ นัยนต์ าคมกรา้ วเหลอื บมองพอดกี บั ทน่ี ัยนท์ ส่ี นั่ กลวั ขององค์
ชายจะหลบลง
ถงึ จะใกลก้ นั เพยี งรัว้ วงั กนั้ เขาผนู ้ ัน้ กไ็ มเ่ คยจะนกึ ใสใ่ จ แผน่ หลงั กวา้ ง
เดนิ ผา่ นไปอยา่ งไรค้ วามเคารพใด ๆ ในยศฐาฯ ทเ่ี ขามี เพราะเป็ นนักเรยี นใน
วงั เรอ่ื งเหลา่ นัน้ จงึ กลายเป็ นขอ้ ยกเวน้ อกี ทงั้ เชญิ ขวญั ยงั เด็กกวา่ มากอกี ฝ่ าย
จงึ ไมน่ กึ ใสใ่ จ
54
ชอื่ เสยี งคำร่ำลอื เกย่ี วกบั ความโหดรา้ ยและเลอื ดเย็นของชนนิ ทรด์ งั
กระฉ่อนไปทงั้ อาณาจักรดมี ดิ อี าจไกลถงึ เมอื งพษิ ณุโลกหา่ งออกไปอาจจะ
ถงึ ลา้ นนาหรอื สโุ ขทยั ใครเลา่ จะรไู ้ ด ้
หลงั จากสำเร็จการศกึ ษาไดเ้ พยี งสองปี ในคราปีพทุ ธศกั ราช ๒๐๑๗
ชนนิ ทรไ์ ดถ้ กู เลอื กใหร้ ว่ มศกึ ยดึ เมอื งเชลยี งกลบั คนื พรอ้ มกบั ทา่ นพอ่ ของ
เชญิ ขวญั ทเี่ ป็ นกษัตรยิ ใ์ นเวลานัน้ และหลงั จากยดึ เมอื งเชลยี งกลบั คนื ไดใ้ นปี
เดยี วกนั ชอื่ เสยี งของเขากย็ ง่ิ ทวคี ณู ความน่ากลวั กอ่ นทพี่ อ่ เขาจะมอบรางวลั
เป็ นยศหมน่ื และเมยี พระราชทาน
นั่นคอื ตวั เขาเอง..
เชญิ ขวญั ในวยั สบิ เจ็ดปีถกู หมายปองโดยชายทโี่ หดเหย้ี มทส่ี ดุ ใน
อยธุ ยา ณ ปีพทุ ธศกั ราช ๒๐๑๗
ใจเอย่ ไวว้ า่ จะไมร่ ักคนใจรา้ ยอกี .. เหตไุ ฉนมาถงึ เพลานใ้ี จจงึ มริ ักดี
ปีพทุ ธศกั ราช ๒๐๒๐ ลา้ นนาและอยธุ ยามไี มตรที ด่ี ตี อ่ กนั แตใ่ ครจะรวู ้ า่
กำลงั จะเกดิ ศกึ ระหวา่ งสองเมอื งอกี ครัง้ เพอ่ื แยง่ ตวั องคช์ ายกลบั คนื อยธุ ยา
“ฤกษ์ประกาศศกึ ครานค้ี อื วนั งานเสกสมของหมอ่ มเชญิ ขวญั แลพระยา
เจา้ จอมลา้ นนา”
“ลกู จักมยิ อมใหม้ งี านเสกสมใด ๆ เกดิ ขน้ึ ”
“....”
“ลกู จักมยิ อมใหเ้ ชญิ ขวญั เป็ นของใครนอกจากลกู ”
“งานประลองของเจา้ สองคนจักตอ้ งเป็ นเรอื่ งใหญ่ เหนอื หวั ทา่ นจักตอ้ ง
ทราบถงึ ประเดย๋ี วย่ำรงุ่ พอ่ จักใหม้ า้ เร็วสง่ สาสนไ์ ปถงึ ศกึ ทจ่ี ักเกดิ แลจักสง่ ถงึ
ลา้ นนาใหเ้ ตรยี มตวั ”
“เป็ นเจา้ จอมเหตใุ ดจงึ จักมาครอบครององคช์ าย คงมมิ วี นั ชวั่ ฟ้าดนิ
สลายเจา้ จอมกเ็ ป็ นไดเ้ พยี งสนมเอกมมิ ที างเป็ นคนรักองคช์ ายได”้
55
-๑๐-
มาลยั รกั
แผน่ จดหมายทถ่ี กู สง่ จากเมอื งอยธุ ยาสง่ ถงึ มอื พระยาเมอื งลา้ นนา
พระยาเจา้ จอมมองดจู ดหมายนัน้ ดว้ ยความเกลยี ดชงั ไมว่ ายนกึ สาปสง่ ผรู ้ เิ รมิ่
กอ่ ศกึ ครัง้ นี้ มอื แกรง่ กำกระดาษแผน่ นัน้ แน่นดว้ ยความกราดเกรย้ี ว
ความในจดหมายเอย่ วา่ จะไมม่ พี ธิ เี สกสมใด ๆ เกดิ ขนึ้ ตามพระบรม
ราชโองการของเหนอื หวั ทส่ี ง่ั ใหม้ เี กดิ ประลองศกึ ชงิ ตวั องคช์ ายราวกบั วา่
เรอ่ื งนเี้ ป็ นเรอ่ื งสนุก
หากใครชนะกจ็ ะไดต้ วั อดตี องคช์ ายไป
เขาจะไมย่ อมใหใ้ ครมาชงิ ตวั คนขา้ งกายไปอยา่ งแน่นอนโดยเฉพาะกบั
คนทเ่ี ขาเกลยี ดนักหนาอยา่ งอดตี เพอ่ื นรักตา่ งเมอื ง ทคี่ รานมี้ าเจอกนั ดว้ ย
เหตขุ วางใจ เขาเองยงั นกึ เสมอวา่ ใครคนนัน้ ไมม่ ที างรักอยา่ งทเ่ี ขารักไดแ้ ต่
เหตไุ ฉนคนทเี่ ขารักกลบั ปักใจใหใ้ ครคนนัน้ ไปเสยี เต็มเป่ียมไมเ่ หลอื พนื้ ทใี่ ด
ๆ ใหเ้ ขาไดแ้ ทรกแซง
ใชว่ า่ เชญิ ขวญั จะไมเ่ ห็นความดแี ละความรักทเ่ี ขาใหแ้ ตอ่ กี ฝ่ ายเลอื กที่
จะมองขา้ มมนั ไปอยา่ งไมไ่ ยดเี สยี มากกวา่
มนั ทำใหเ้ ขาเจ็บราวกบั ถกู ดาบเลม่ คมปักลงกลางใจ
วนั เวลาผา่ นมานับครง่ึ ปี ฤดหู มนุ เวยี นเปลยี่ นไปมาครบจบแมแ้ ต่
รา่ งกายนอ้ งนอ้ ยกไ็ มเ่ คยใหเ้ ขาไดช้ น่ื ชม หากเสยี แตเ่ ป็ นชนนิ ทรท์ ไ่ี ดใ้ จและ
ไดก้ ายไปเสยี ทงั้ หมด
“วนั พรงุ่ จักมศี กึ นอ้ งจงระวงั ใครผนู ้ ัน้ อาจเลน่ พกิ ลมาฉุดนอ้ งไปในยาม
วกิ าล”
“ใครผนู ้ ัน้ ทท่ี า่ นเอย่ ถงึ ..คอื ทา่ นหลวงชนนิ ทรฤ์ ๅ”
“ใช”่
56
“ศกึ ครัง้ นเ้ี ดมิ พันดว้ ยตวั ขา้ หากเสยี แตข่ า้ มใิ ครจ่ ักเห็นแผน่ ดนิ ตอ้ ง
นองเลอื ด”
“หากมนั แลกดว้ ยรักทเ่ี จา้ มี พกี่ ย็ อม”
“ถา้ เขาตายนอ้ งกจ็ ะตายตาม”
“หากพต่ี ายเลา่ …”
"ขา้ คงทำไดแ้ คเ่ สยี ใจ"
นัยนต์ าสวยไรแ้ ววความรสู ้ กึ ใด ๆ ใหก้ บั คนตรงหนา้ นว้ิ เรยี วรอ้ ยเรยี ง
เอาดอกกาสะลองทำเป็ นมาลยั กลนิ่ หอมหวนไมไ่ ดช้ ว่ ยใหบ้ รรยากาศดขี น้ึ
แคอ่ ยา่ งใด
“พไ่ี มเ่ ห็นวา่ เจา้ จักรอ้ ยมาลยั มาเสยี นาน เหตใุ ดวนั นเ้ี จา้ จงึ รอ้ ยเลา่ ”
“นอ้ งรอ้ ยมาลยั ใหส้ ามขี องนอ้ ง หากวนั พรงุ่ ทา่ นพชี่ นะทา่ นพก่ี จ็ ักได ้
มาลยั นไ้ี ป”
“นอ้ งมไิ ดร้ อ้ ยใหพ้ .่ี .”
“นอ้ งรอ้ ยใหพ้ ชี่ นนิ ทร”์
มาลยั สวยทย่ี งั ไมเ่ สร็จดวี างลงบนพานทองกอ่ นทเี่ จา้ ของผลงานจะ
เดนิ หายลบั ไปทง้ิ ไวเ้ พยี งดอกไมส้ ขี าวนวลกบั กลนิ่ หอมชวนใหห้ ลงใหล
กลน่ิ หอมชวนใหห้ ลงใหลนัน้ กลายเป็ นความเศรา้ ใหก้ บั เจา้ จอมไดใ้ น
ไมช่ า้ ราวกบั วา่ น้ำตาของชายทแี่ ข็งแกรง่ เป็ นถงึ แมท่ พั คอ่ ย ๆ ไหลลงอาบ
แกม้ ความเจ็บปวดทบี่ รรยายไมไ่ ดม้ นั พร่ังพรอู อกมาจนเขาไมส่ ามารถแบก
รับมนั ไวไ้ ดอ้ กี ตอ่ ไป
เขาเคยคดิ เพยี งรักและอยากไดอ้ กี ฝ่ ายมาครอบครองเพอื่ ความเป็ นที่
หนง่ึ เพอ่ื ชยั ชนะทเี่ ขาเคยโหยหายศถาบรรดาศกั ดท์ิ จี่ ะไดห้ ลงั จากแตง่ งาน
กบั องคช์ ายไป หากเสยี ตอนนคี้ วามรสู ้ กึ ทกุ อยา่ งกลบั เปลยี่ นไปเมอ่ื เขาไดอ้ กี
57
ฝ่ ายมาอยใู่ กลเ้ ฉกเชน่ ครัง้ ในวยั เยาวม์ นั ทำใหค้ วามรสู ้ กึ ของเขาคอ่ ย ๆ
เตบิ โตจนกอ่ เป็ นความรักมากกวา่ เมอื่ กอ่ น
ตอนนเ้ี ขาขาดอกี ฝ่ ายไมไ่ ดเ้ สยี แลว้ …
ถงึ แมจ้ ะรวู ้ า่ พายามเทา่ ไหรอ่ กี ฝ่ ายกค็ งมองเขาเป็ นเพยี งพช่ี ายคนหนง่ึ
เทา่ นัน้ เขากจ็ ะพยายามใหถ้ งึ ทสี่ ดุ เพอื่ ทจี่ ะไดใ้ จอกี ฝ่ าย
ในขณะเดยี วกนั ฝ่ังอยธุ ยากเ็ ตรยี มตวั จะไปทำศกึ ประลองกบั เจา้ พระยา
เมอื งลา้ นนา ถงึ แมย้ ศของชนนิ ทรจ์ ะต่ำกวา่ เจา้ จอมเขากไ็ มไ่ ดน้ กึ ใสใ่ จ มอื
แกรง่ หยบิ กนั้ หยนั่ เขา้ แนบกายอาวธุ มากมายถกู เรยี งอยตู่ รงหนา้
ศกึ ครัง้ นดี้ งั กระฉ่อนไปทว่ั อาณาจักรประชาชนมากมายออกมามงุ ดู
ตงั้ แตย่ งั ไมอ่ อกเดนิ ทางและเพราะชอื่ เสยี งดา้ นศกึ สงครามของชนนิ ทรน์ ัน้
ทำใหใ้ ครเขากต็ า่ งคาดเดาวา่ การประลองครัง้ นเ้ี สยี ใหต้ ายอยา่ งไรชนนิ ทรก์ ็
จะเป็ นผชู ้ นะ
“คนื ค่ำนยี้ ามนภาลบั ฟ้าลกู จักไปฉุดนอ้ งนากลบั มาเป็ นของลกู ”
จดหมายฉบบั สดุ ทา้ ยถกู เปิดออกนัยนต์ าดำขลบั อา่ นมนั ดว้ ยใจคะนงึ
หาความรักทเ่ี ฝ้าคอย มมุ ปากยกยม้ิ เขา้ อยา่ งเทา่ ทนั ความคดิ เพยี งอา่ นคำ
ความในกระดาษนอ้ ยกร็ ไู ้ ดท้ นั ทวี า่ คนตน้ ทางกค็ ดิ ไมต่ า่ งกนั
‘ไมว่ า่ วนั พรงุ่ จะเป็ นเชน่ ไรแตน่ อ้ งกอ็ ยากจะพบเจอหนา้ พอี่ กี ครา..
นอ้ งจักรอพที่ เี่ รอื นนอน..’
รา่ งอรชรขดั สเี คลอื บขมนิ้ จนผวิ เป็ นสเี หลอื งผอ่ งนวลชวนหลงใหล
กลนิ่ น้ำอบน้ำปรงุ หอมฟ้งุ ไปทว่ั ทงั้ เรอื นนอน สองบา่ วจัดเตรยี มผา้ ไหมสมี ว่ ง
ออ่ นยกดนิ้ ตามสมยั แบบอยธุ ยา ผา้ คลมุ ไหลอ่ ยา่ งชาววงั ถกู พาดบนไหล่
เนยี นชวนใหใ้ ครค่ ำนงึ ผมยาวเทยี บไหลด่ ำเงาสมผดู ้ กี รงุ ศรมี าลยั หอมรอ้ ย
วางขา้ งกายกอ่ นลม้ ลงบรรทมนอน
“องคท์ า่ นแน่ใจหนาเจา้ คะ วา่ หลวงชนนิ ทรท์ า่ นจักมา”
58
“หากเขารักเราจรงิ เขาจักมามมิ ผี ดิ แน่”
“หากเจา้ พระยาทา่ นรจู ้ ักมเิ ดอื ดรอ้ นกนั ทงั้ บางรเึ จา้ คะ”
“เราหาไดใ้ สใ่ จไม่ หวั ใจของเรา เรามอบใหท้ า่ นพชี่ นนิ ทรเ์ พยี งเทา่ นัน้ ”
“หากเป็ นเชน่ นัน้ กน็ อนเถดิ หนาเจา้ คะ วนั พรงุ่ การประลองกจ็ ะเรมิ่ เราจัก
สน้ิ สดุ ศกึ ครัง้ นเ้ี สยี ท”ี
“ทา่ นพจี่ ักตอ้ งชนะเหนอื ใครทงั้ อาณา”
“คดิ เชน่ นพ้ี ลงั้ มาจักเจ็บหนักหนาเจา้ คะ”
“...”
ดวงตาคสู่ วยหลบั ลงอยา่ งไมน่ กึ อยากจะฟัง ความเงยี บรอบกายกลอ่ ม
ใหอ้ งคช์ ายตวั นอ้ ยหลบั ลงสหู่ ว้ งนทิ รา
เสยี งฝี เทา้ กา้ วเขา้ มาใกล ้ ปลกุ ใครทนี่ อนหลบั ใหลใหร้ สู ้ กึ ตวั หากเสยี
แตเ่ จา้ ตวั ยงั ไมน่ กึ มน่ั ใจวา่ นค่ี อื ฝันหรอื ความเป็ นจรงิ เสยี งปลอกดาบกระทบ
กบั พนื้ ไมจ้ นคนทห่ี ลบั ใหลแน่ใจวา่ นคี้ อื ความจรงิ
“เป็ นถงึ องคช์ ายแตห่ ลบั มริ คู ้ วามถงึ เชน่ นเ้ี ลยร”ึ
นัยนต์ าคสู่ วยเบกิ โพลงขน้ึ กอ่ นรา่ งกายจะถาโถมเขา้ หาอกี ฝ่ ายอยา่ ง
นกึ โหยหาความรักจากรา่ งแกรง่ น้ี ลำแขนแน่ประคองรา่ งนอ้ ยสอู่ อ้ มกอด
น้ำตาเม็ดใสไหลลงอาบแกม้ เนยี นของเชญิ ขวญั ชนนิ ทรล์ บู ผมดำขลบั อยา่ ง
ใครค่ ำนงึ จนรวดรา้ วไปทงั้ ใจ
“ทา่ นพ.่ี . ฮ ฮกึ .. ทา่ นพมี่ า”
“เหตใุ ดพจ่ี งึ จักมมิ าหาเจา้ เลา่ ..เชญิ ขวญั ของพ”่ี
“เหตใุ ดพจี่ งึ หายหนา้ มมิ แี มเ้ พยี งจดหมายตอบกลบั หาขา้ แมแ้ ตฉ่ บบั
เดยี ว”
59
“เจา้ หมายความเยยี่ งไร..พม่ี เิ ขา้ ใจ”
“ท ทา่ นพม่ี ใี ครอนื่ มนิ กึ ถงึ ขา้ แลว้ ฤๅ.. ฮกึ คงมเี พยี งขา้ ทเี่ อาแตเ่ ฝ้า
คำนงึ หาทกุ คนื ค่ำ”
รา่ งนอ้ ยผลกั ออกอยา่ งนกึ นอ้ ยใจ มอื แกรง่ ยนื่ เขา้ มาชอ้ นคางเรยี วให ้
หนั กลบั มาสบตานว้ิ กรา้ นเชด็ น้ำตาใหพ้ น้ ไปจากใบหนา้ สวย รมิ ฝี ปากจบู ซบั
ความเศรา้ ใหจ้ างหายไปแขนแกรง่ โอบกอดรา่ งบางใหม้ าอยใู่ นออ้ มอก
“พม่ี มิ ใี ครอน่ื แมเ้ พยี งหางตามเิ คยแลเห็น ทกุ คนื ค่ำนภาลบั ตะวนั ตนื่
หวั ใจพกี่ ม็ เี พยี งเจา้ ”
“เมยี ทา่ น..”
“หวั ใจพมี่ แี ตน่ อ้ งพสี่ าบาน เมยี พกี่ ค็ อื เจา้ แลเจา้ เลา่ มพี เ่ี พยี งคนเดยี ว
หรอื ไม่ แมเ่ ปมกิ า”
“ตราบชว่ั ฟ้าดนิ สลายนอ้ งจักมพี เ่ี ป็ นสามขี องนอ้ งเพยี งผเู ้ ดยี ว”
มมุ ปากยกยมิ้ เมอ่ื ไดย้ นิ คำใหช้ น่ื ใจ มอื แกรง่ ลบู ไลไ้ ปตามรปู หนา้ เนยี น
จมกู โดง่ กดลงดอมดมกลน่ิ ทค่ี ดิ ถงึ ผา้ คลมุ พาดไหลไ่ ลล่ งจนเผยผวิ เนยี น
ปรางแกม้ ขาวเรม่ิ ขน้ึ สเี มอ่ื คนผพู ้ เี่ รม่ิ เลน่ กลอนบทสวาท
มอื กรา้ นไลล่ บู จบู คลำไปตามเอวบางรา่ งอรชร ใบหนา้ นอ้ งซบลงกบั อก
แกรง่ นวิ้ เรยี วทดั ผม เผยใบหขู น้ึ สแี ดงคลา้ ยลกู ตำลงึ สกุ
“พจ่ี ักสอนเจา้ เลน่ สำเภาแลว้ หนา..”
“ทา่ นพ.่ี .”
“งามกวา่ หญงิ ชายใดในทวั่ หลา้ ..เชญิ ขวญั งามไดม้ มิ ใี ครเทยี ม”
“ปากหวานเอย่ คำลวงมมิ เี ปลย่ี น”
60
“งามใดหนอ จะพอทดั เทยี บเปรยี บนอ้ ง ... เจา้ งามตอ้ งตาพี่ ไมม่ ใี คร
เหมอื น”
วา่ พลางทางเปลอ้ื งเครอื่ งคาดอมุ ้ รา่ งนอ้ ยวางบนตกั พอทอดสายตาชม
รา่ งงามบนตวั ลบู ไลไ้ ปตามผมสดี ำเงาสวยพระชนนิ ทรช์ ายพัดบบุ ปชาติ กลนิ่
เกสรกาสะลองสาดหอมกลบตรลบหอ้ ง พระจันทรด์ วงสวยสาดสอ่ ง
แสงจันทรเ์ ผยใหเ้ ห็นรา่ งนอ้ ยในความมดื ยงิ่ ทำใหเ้ ขาใจเตน้ ระส่ำ
รา่ งบางนอนลงดว้ ยหวั ใจใครห่ า ผา้ ไหมสมี ว่ งปักอยา่ งอยธุ ยาหลดุ ลง
รว่ งหลน่ เผยผวิ เนยี นทเ่ี ฝ้าคดิ ถงึ จมกู โดง่ ไซรค้ ลอเคลยี สะโพกผายเฝ้าคอย
ประโลมจบู ใหร้ า่ งนอ้ ยไมต่ นื่ ตระหนก
มอื แกรง่ ลากไลช้ วนหววิ ทอ้ งนอ้ ยหวั ใจเตน้ ระส่ำคลา้ ยกลองยาว
กระหน่ำเรอื น ลน้ิ รอ้ นเพยี รเลา้ โลมใหก้ ายนอ้ ยวาบวาม มอื แกรง่ ลบู ปรางนอ้ ง
อยา่ งออ่ นโยนรมิ ฝี ปากเนยี นจบู ลงบนมอื พ่ี สายตาสอดสอ่ งประสานกนั อยา่ ง
หายหาเต็มไปดว้ ยความใครถ่ าโถมเขา้ หากนั
นวิ้ หยาบลบู ไลจ้ ดุ สวาทเหยา้ แหยจ่ นคนนอ้ งดนิ้ พลา่ นใบหนา้ แดง
คลา้ ยตำลงึ ชวนใหผ้ พู ้ ไี่ มล่ ะสายตาไปไหน นวิ้ ลากจากหวั จรดโคนสวาทนอ้ ง
นอ้ ยดน้ิ เรา้ จนพตี่ อ้ งประคองเอวบางไวไ้ มใ่ หห้ นไี ปไหนได ้
ชนนิ ทรส์ ง่ นวิ้ เย็นแทนความรักสอดใสเ่ ขา้ ไปประสานรา่ งกายเป็ นหนง่ึ
วา่ พลางจมุ พติ พอ่ เชญิ ขวญั มอื วา่ งคลา้ ยเลา้ เคลา้ คลงึ แตล่ ะขา้ งทค่ี รัดเครง่
ปลงั่ เปลง่ หายใจเรา้ จังหวะยง่ิ ดนิ้ ยงิ่ กอดสอดสมั ผัส
กลน่ิ กาสะลองหอมหวนชวนถวลิ ฟ้งุ หอมกลวั้ แกม้ เนยี นปรางสแี ดงจน
ใจคนพแี่ ทบคลง่ั มอื แกรง่ อมุ ้ คนนอ้ งขน้ึ ตกั พารักพากอดจนเสร็จสม
“อกี คราหนานอ้ งพ.่ี .”
ปลอบประโลมโฉมงามดว้ ยความรัก ใบหนา้ งามแสนงอนคอ้ นใสใ่ หเ้ มอ่ื
ผพู ้ เ่ี อาแตใ่ จนัก หลวงชนนิ ทรก์ อดเอวบางรัง้ ใหแ้ นบชดิ เชญิ ขวญั คอ่ ย ๆ
ผอ่ นคลายลงแลว้ ปลอ่ ยใหท้ า่ นพท่ี ำตามใจตอ้ งการ
61
คลายดง่ั เรอื รบประสบกนั เสยี งครวญครางดงั ไปทว่ั เรอื น น้ำกามสวาท
ไหลลน้ สวนออกชอ่ งทางรักเสยี งหวานเอย่ แหบพรา่ คนพจี่ บู ซบั อยา่ งสงสาร
เหงอ่ื เม็ดใสไหลอาบแกม้ เนยี นขนึ้ สเี สยี งหอบเหนอื่ ยดงั เรอื่ ยแลว้ หลบั ไป
62
-๑๑-
ศกึ ประลอง
นวิ้ แกรง่ ลบู ผมยาวดำขลบั ของคนรักในออ้ มแขน ยามนฟี้ ้าใกลจ้ ะสวา่ ง
เต็มทนเหลา่ บา่ วทาสทหารเรอื นเรมิ่ ออกทำงานถงึ เวลาทเี่ ขาตอ้ งไป
“โฉมยงของพ่ี ถงึ คราทพ่ี ต่ี อ้ งไปอกี แลว้ หนา”
“...”
“พจ่ี ะกลบั มารับเจา้ ไปอยทู่ เ่ี รอื นของเรา พจ่ี ักมยิ อมใหน้ อ้ งเป็ นของใคร
อน่ื ”
“...”
“พรี่ ักเจา้ สดุ สนิ้ ลมหายใจ..”
ในเวลาฟ้าสวา่ งกลางลานแจง้ หลวงชนนิ ทรแ์ ละพระยาเจา้ จอมยนื
ประจันหนา้ กนั อยา่ งไมม่ ใี ครลดละ เสยี งโหร่ อ้ งระเบ็งเซง็ แซข่ องเลา่ ชาวบา้ น
มากมายทเี่ ขา้ มามงุ ดกู ารประลองในครัง้ นี้
ทงั้ สองคกุ เขา่ ลงตอ่ หนา้ ฟ้าดนิ เคารพคบู่ ารอาจารยท์ ต่ี นรำเรยี นมา
ดาบเลม่ ยาวของชนนิ ทรป์ รากฏแกห่ นา้ สาธารณชน ดาบทป่ี ลดิ ชวี ติ ของใคร
ตอ่ ใครมานับไมถ่ ว้ น รา่ งหนากม้ ลงหยบิ ดาบขน้ึ มารา่ ยคาถาดว้ ยจติ ใจทตี่ งั้ มน่ั
"สกั กสั สะวชริ าวทุ ธงั เวสสวุ นั นะสะคะธาวทุ ธงั ..”
“ของอยธุ ยา..”
“อาฬาวะกะสะธสุ าวทุ ธงั ยะมะสะนัยนาวทุ ธงั ..”
“คาถาปัญจเทพอาวธุ ร”ึ
“...”
“ชนนิ ทร.์ .มงึ นเี่ จา้ เลห่ ส์ น้ิ ด”ี
63
“มติ า่ งจากมงึ นักหรอก”
“สบิ ปากวา่ มเิ ทา่ สองตาเห็น”
ปลายดาบคมสองเลน่ ชปี้ ระสานกนั นัยนต์ าคมสอดประสาทกนั ไมม่ ใี คร
ลดละเสยี งโหร่ อ้ งดงั กระหน่ำขน้ึ อยา่ งตอ่ เนอ่ื งเมอื่ การประลองไดเ้ รมิ่ ขนึ้
ชนนิ ทรต์ วดั ดาบพงุ่ เขา้ ใสเ่ จา้ จอมดว้ ยทา่ ทางทม่ี น่ั คง คมดาบบาก
เขา้ ทส่ี ขี า้ ง องศาเฉยี ดคมโดนเนอื้ ผา้ ไรร้ อยเฉ่ยี วคมใหโ้ ดนเนอ้ื ขาวพระยา
เมอื งเหนอื
มอื แกรง่ ถอนดาบกลบั กอ่ นทเ่ี จา้ จอมจะเป็ นฝ่ ายพงุ่ เขา้ หา ชนนิ ทรใ์ ห ้
โอกาสเผลอตวั กอดคออกี ฝ่ ายรัง้ ทมุ่ ลงกบั พน้ื แขนยาวยดื ออกสดุ ปลอ่ ย
ปลายดาบจล้ี งกลางคออดตี เพอ่ื นแคน้
“มมิ ที างเร็วเยย่ี งนัน้ ดอก”
สน้ิ สดุ คำพดู พระยาเมอื งเหนอื ราวกบั ลมพัดผา่ นแตก่ แ็ รงเสยี หลวง
ทา่ นกระเด็นออกจากตวั ดาบอาคมปลวิ ออกไปไกลตอนนห้ี ลวงชนนิ ทรเ์ หลอื
เพยี งสองมอื กบั พระยาเจา้ จอมทย่ี งั มดี าบตดิ มอื
“อแุ หม่ หลวงทา่ น ทา่ นคดิ วา่ มเี พยี งเมอื งอโยธยาหรอื ทเ่ี ลน่
คาถาอาคม”
“...!”
“สนิ้ เสยี ทหี ลวงชนนิ ทร.์ .”
สนิ้ เสยี งคำขฟู่ ้าสวา่ งกลบั กลายเป็ นสคี รม้ึ ราวกบั พายจุ ะเขา้ ลมแรงพัด
พาตวั เองเป็ นวงกวา้ งเหลา่ ชาวบา้ นหนฝี ่ นุ กลบ เหลอื เพยี งสองสายตาสอด
ประสานไมย่ อมละลด
64
ในเวลาเดยี วกนั คนทเี่ ป็ นรอ้ นรมุ่ ใจทสี่ ดุ กค็ อื เชญิ ขวญั เมอื่ ตนื่ มาไมเ่ จอ
รา่ งแกรง่ ทน่ี อนกอดทงั้ คนื ในเวลานเี้ ขารดู ้ วี า่ การประลองไดเ้ รมิ่ ขนึ้ แลว้ เขา
เองกอ็ ดจะรอ้ นใจไมไ่ ด ้
“ขา่ วเป็ นไงบา้ งเลา่ เรารอ้ นรนใจเสยี จนอยไู่ มส่ ขุ แลว้ หนา”
“บา่ วใหอ้ เี อย้ี งไปสบื แลว้ เจา้ คะ่ รอประเดย๋ี วคงมา”
“มาแลว้ เจา้ ขาเอย้ มาแลว้ เจา้ คะ่ องคท์ า่ น”
“วา่ ไงบา้ งฤๅเอย้ี งมใี ครเลอื ดตกหรอื ไมเ่ จา้ ”
“หลวง..หลวงทา่ นเจา้ คะ่ ”
“หลวง..หลวงชนนิ ทรฤ์ ๅ”
“เขาวา่ หลวงทา่ นมอื เปลา่ ดาบกระเด็นไปไกลถงึ ครานค้ี งมริ อดแลว้
หนาเจา้ คะ”
สน้ิ คำบา่ วหวั ใจของเขากเ็ หมอื นถกู ปลายมดี แหลมกรดี ลกึ ถงึ ทรวง
น้ำตาเม็ดใสไหลลงอาบแกม้ เนยี นรา่ งกายคลา้ ยจะไมม่ แี รงลม้ ลงจนสองบา่ ว
ตอ้ งประคองไว ้
“แตบ่ า่ วกม็ อิ าจรคู ้ วามเป็ นไปไดช้ ดั นักดอกหนาเจา้ คะ”
“เอ็งหมายความวา่ เยย่ี งไรอเี อย้ี ง”
“พระยาทา่ นเสกหมอกหนาฝ่ นุ ตลบมองไมเ่ ห็นกระไรสกั นอ้ ย”
“องคช์ าย..หลวงทา่ นเกง่ กาจหาใครเปรยี บไดใ้ นอยธุ ยา บา่ วเชอื่ วา่
หลวงทา่ นมมิ ที างแพไ้ ดด้ อกหนาเจา้ คะ”
“ทา่ นพชี่ นนิ ทร.์ . ทา่ นพข่ี องเราจักตอ้ งมาตายเพราะเรา”
“องคช์ ายนอ้ ยของบา่ ว..”
65
น้ำตาเม็ดใสยงั คงไหลลงอาบแกม้ เนยี นอยา่ งตอ่ เนอื งใบหนา้ สวยฟบุ
ลงกบั แขนของตวั เอง กอ่ นเงยหนา้ สายตาทอดมองออกไปนอกเรอื นดว้ ย
ความอาลยั
“เราจักไปประเดย๋ี ว”
"ไปทใ่ี ดเจา้ คะ"
วา่ จบกว็ ง่ิ ออกไปจากหอ้ งทนั ที สองบา่ วพเ่ี ลย้ี งทำไดเ้ พยี งแตม่ องรา่ ง
นอ้ ยวงิ่ ออกไปทเ่ี รอื นฝ่ังตรงขา้ ม
เทา้ เรยี วกา้ วเขา้ หอ้ งทเี่ งยี บสนทิ ทอดสายตามองไปทว่ั นว้ิ เรยี วหยบิ
กระดาษจดหมายขนึ้ มาพรอ้ มกบั ดนิ สอดำขดี เขยี นคำลาวางลงบนแทน่ นอน
กวา้ ง เชญิ ขวญั หนั หลงั กลบั พรอ้ มหวั ใจทเี่ ป็ นผยุ ผง
“นอ้ งเสยี ใจทรี่ ักษาคำสญั ญามไิ ด ้ แตน่ อ้ งเจ็บปวดเหลอื เกนิ ปลอ่ ยให ้
นอ้ งตกตายไปพรอ้ มกบั เขาเถดิ หนา”
ครัน้ จะเดนิ หนหี ายแตส่ ายตากบั พลนั ไปเห็นหบี ทไ่ี มค่ นุ ้ ตา คลา้ ยความ
ดงึ ดดู เรยี กใครใครส่ งสยั จนตอ้ งเปิดมนั ออก
หวั ใจดวงนอ้ ยเตน้ ระส่ำน้ำตาไหลลงอาบแกม้ อกี ครัง้ เชญิ ขวญั ปิดปาก
ตวั เองแน่นสา่ ยหวั ไปมาราวกบั ไมเ่ ชอ่ื ในสง่ิ ทเ่ี ห็น
จดหมายหลายสบิ ฉบบั ปรากฎตรงหนา้ ลายมอื ทเี่ ขาไมม่ ที างลมื
ถอ้ ยคำหวานสง่ ผา่ นบอกความคดิ ถงึ มากมายทำใหเ้ ขาแทบตายทงั้ เป็ น
“พค่ี ดิ ถงึ เจา้ ราวกบั ฟ้าดนิ จะสลาย..”
“แมแ้ ตป่ างไหนหวั ใจพก่ี จ็ ักมเี พยี งเจา้ ..”
“กาลเวลามอิ าจะเปลย่ี นรักพที่ ใ่ี หเ้ จา้ ..”
“พใี่ ครค่ ำนงึ หาเจา้ ทกุ ย่ำเย็น..”
66
“เพลานพ้ี ขี่ นึ้ เป็ นหลวงแลว้ หนา พรี่ อวนั เจา้ กลบั มาอยขู่ า้ งกาย..”
ถอ้ ยคำอกี มากมายทย่ี งั ไมไ่ ดเ้ ปิดอา่ น เชญิ ขวญั คลา้ ยสน้ิ สตลิ ม้ ตวั ลง
กบั พนื้ ร่ำไหจ้ นสดุ เสยี ง โลกทงั้ ใบของเขาแตกสลายลงตรงหนา้ สลายเสยี
จนไมค่ ดิ อยากจะมชี วี ติ อยตู่ อ่ กอ่ นทกุ อยา่ งจะดบั มดื ไป
ชนนิ ทรต์ งั้ ตวั ไดล้ กุ ขนึ้ รอยยมิ้ รา้ ยผดุ ขน้ึ บนใบหนา้ ทา่ นหลวง
“ไรง้ ามสน้ิ ด.ี .”
“...”
“กทู ำไดม้ ากกวา่ มงึ เห็น..เพอื่ องคช์ ายกทู ำไดม้ ากกวา่ ทม่ี งึ คดิ ”
สองรา่ งวง่ิ เขา้ ใสก่ นั จนคมดาบเฉยี ดเขา้ ทแี่ ขนแกรง่ เสยี จนเลอื ดสาด
เขาเลอื กทจ่ี ะมองขา้ มความเจ็บปวดนัน้ ไปเสยี แววตาคมกรบิ ของเขาดู
โหดเหยี้ มกวา่ เดมิ เมอื่ พดู ถงึ คนทไ่ี มไ่ ดอ้ ยตู่ รงนี้
คำพดู ของชนนิ ทรค์ ลา้ ยน้ำมนั ราดบนกองไฟ ทำใหเ้ จา้ จอมเดอื ดดาล
ขน้ึ เป็ นทวคี ณู เมอ่ื เห็นเชน่ นัน้ มนั ยง่ิ ทำใหอ้ อกหลวงนกึ สนุกคลา้ ยได ้
หลอกลอ่ ใหอ้ กี ฝ่ ายมาตดิ กบั เสยี ได ้ มอื แกรง่ หยบิ กนั้ หยนั่ ขนึ้ แนบกายกอ่ นจะ
จว้ งแทงเขา้ ทส่ี ขี า้ งแมท่ พั เมอื งลา้ นนาใหส้ น้ิ ฤทธ์ิ
“มจิ ำเป็ นตอ้ งใชด้ าบกกู บ็ นั่ หวั มงึ ทงิ้ ไดห้ นาเพอ่ื นรัก”
“ชนนิ ทร!์ ”
มอื แกรง่ ของเจา้ จอมเกาะกมุ ทม่ี อื ของชนนิ ทรท์ กี่ ดปลายมดี สนั้ ลงจน
เลอื ดไหลตดิ มอื
“ออเจา้ คงจักลมื วา่ ขา้ เกง่ เลน่ มดี แลไมต้ ะพด..”
67
สองตาเรยี วรเี บกิ โพลงเมอื่ ไมต้ ะพดทอ่ี ยู่ ๆ กป็ รากฏขา้ งกายรา่ งแกรง่
ราวกบั เสกขน้ึ มาไดก้ นั้ หยนั่ ถกู ดงึ ออกอยา่ งรวดเร็วจนเลอื ดสแี ดงสดพงุ่ เป็ น
สาย
เขามองมนั ดว้ ยความพงึ พอใจ นว้ิ เรยี วบบี เขา้ ทค่ี อของคนใตร้ า่ งสายตา
คมเฉียวมองเจา้ จอมอยา่ งนกึ สมเพช รอยยมิ้ รา้ ยยงั คงไมจ่ างหายไปจาก
ปีศาจนามวา่ ชนนิ ทร์
ปลายมดี สนั้ กรดี เขา้ ทหี่ นา้ ของคนทไี่ พต่ ่ำกวา่ รอจนกระทง่ั น้ำเลอื ดสี
แดงสดจะไหลหยดลงบนใบหนา้ ขาวซดี ของพระยาเมอื งลา้ นนา
“อกึ ..”
รา่ งแกรง่ ลกุ ขนึ้ โยนมดี สนั้ เปื้อนเลอื ดทงิ้ ไปใหพ้ น้ ตวั สายตาคมมองคน
ทพ่ี น้ื คอ่ ย ๆ ลกุ ขน้ึ มา เขาหนั หลงั ใหร้ า่ งนัน้ ใหอ้ กี ฝ่ ายพลางคดิ วา่ เขาเผลอ
ตวั
เสยี งเอย่ ทอ่ งคาถาทร่ี ่ำเรยี นมารอจนกระทง่ั อกี ฝ่ ายเขา้ มาประชดิ ตวั
เสยี งรอ้ งดงั ของเจา้ จอมดงั มาแตไ่ กลสองมอื แกรง่ กำไมต้ ะพดแน่นหมนุ ตวั
ดว้ ยความไวตวดั กวาดไมต้ ะพดเสยเขา้ ทคี่ างเรยี วจนฟันของอกี ฝ่ ายหลดุ ลว่ ง
ลงกบั พนื้ ดนิ
“เชญิ ขวญั เป็ นของกแู ตเ่ พยี งผเู ้ ดยี ว”
ดาบคมถกู หยบิ ขนึ้ มาอกี ครัง้ สายตาเลอื ดเย็นราวกบั ปีศาจนักฆา่ เผย
ใหเ้ ห็นตอ่ หนา้ ประชาชน เสยี งโอดครวญของคนทนี่ อนจมกองเลอื ดสรา้ ง
ความพอใจใหเ้ ขาไดไ้ มน่ อ้ ย
“อ อยา่ ..”
“ฟ้าดนิ จงเป็ นพยานวา่ ชนนิ ทรผ์ นู ้ คี้ อื ผชู ้ นะ”
สนิ้ คำชนนิ ทรด์ าบคมฟัดเขา้ ทรี่ า่ งแกรง่ ใตร้ า่ ง เลอื ดสสี ดกระเด็นเปรอะ
หนา้ คมรอยยม้ิ เฉือดเฉือนกอ่ นทเี่ สยี งหวั เราะจนดงั กงั วาลไปทว่ั ราวกบั ปีศาจ
68
ประกาศชยั ชนะ หมอกฝ่ นุ ควนั กระจายจางลงเผยใหเ้ ห็นรา่ งทงั้ สองทมี่ ผี หู ้ นง่ึ
ชนะและมผี หู ้ นง่ึ แพ ้
“หลบั สน้ิ เสยี นะเพอื่ นรัก”
“...”
“กชี่ าตไิ ปมงึ กเ็ ป็ นไดเ้ พยี งพระรอง”
-๑๒-
ลกู ชายหญงิ
กลน่ิ คาวเลอื ดคลงุ ้ ฟ้งุ ในอากาศ นัยนต์ าดดุ นั จอ้ งมองรา่ งไรว้ ญิ ญาณ
ดว้ ยความเกลยี ดแคน้ ผา้ ปักสแี ดงเลอื ดนกถกู ยกขน้ึ มาเชด็ ดาบคมเลอะรอย
69
แดงฉาน รา่ งสงู แกรง่ หนั หลงั ทงิ้ ใหร้ า่ งนัน้ เป็ นเพยี งสงิ่ ทผ่ี า่ นไปดงั่ เชน่ ชวี ติ
อนื่ ๆ ทเ่ี ขาปลดิ ทง้ิ
รา่ งนอ้ ยตน่ื ขน้ึ ในความเงยี บหนั มองสองบา่ วทฟี่ บุ อยขู่ า้ งกาย ขาเรยี ว
คอ่ ย ๆ กา้ วออกจากแทน่ นอน น้ำตาเม็ดใสไหลลงอาบแกม้ อกี ครัง้ นอ้ งนอ้ ย
ปลอ่ ยใจตวั เองใหล้ อยละลอ่ งไปไกล อกขา้ งซา้ ยเจ็บแปลบกวา่ ทเ่ี คยเป็ น
เขานัน้ เป็ นเหมอื นรา่ งไรส้ ติ
ใบหนา้ สวยหนั มองดวงดาวทอี่ ยบู่ นฟ้า ในใจออ้ นวอนรอ้ งขอความ
เมตตาตอ่ ฟ้าดนิ แตเ่ หมอื นทกุ อยา่ งจะหนั หลงั ใหเ้ ขาคนนเ้ี สยี แลว้
“หากดาวไดย้ นิ เราขอสาบานวา่ เราจักรักทา่ นพช่ี นนิ ทรต์ ลอดไปแมน้
อสงไขยปีกม็ เิ ลอื นหาย”
รา่ งนอ้ ยนั่งลงทที่ า่ น้ำ เสยี งสะอน้ื ไหด้ งั ไปทว่ั ทงุ่ เหมอื นหวั ใจไดแ้ ตก
สลายไปเสยี แลว้ มอื นอ้ ยสนั่ เทาควบคมุ ไมไ่ ด ้ ฝ่ ามอื เย็นยะเยอื กปาดน้ำตาท่ี
ไหลไมย่ อมหยดุ ทง้ิ ไปกอ่ นจะกอดแนบกายตวั เองทสี่ น่ั ไหวไรเ้ รย่ี วแรง
“หากไดย้ นิ คำอธษิ ฐานของหวั ใจเรา.. เราขอทา่ นพกี่ ลบั คนื มาไดห้ รอื
ไม”่
“นอ้ งพ.่ี .”
เสยี งทมุ ้ ต่ำดงั ขนึ้ ทนั ใดนัน้ เหมอื นหวั ใจดวงนอ้ ยไดห้ ยดุ เตน้ ไป ใบหนา้
งามดงั่ เปมกิ าหนั มองดา้ นหลงั ตวั เอง รา่ งแกรง่ กา้ วเขา้ มาในความมดื แสง
จากคบเพลงิ สอ่ งแสงสวา่ งมากพอทจ่ี ะทำใหเ้ ขาเห็นใบหนา้ คมทเ่ี ฝ้าคอย
“ทา่ นพชี่ นนิ ทร!์ !”
สองรา่ งวง่ิ เขา้ หากนั อยา่ งโหยหารา่ งนอ้ ยลม้ ลงในออ้ มกอดผเู ้ ป็ นทรี่ ัก
ฝ่ ามอื หนาลบู ผมดำขลบั ดว้ ยความใครค่ ดิ ถงึ แขนเรยี วกอดแน่นราวกบั กลวั วา่
อกี ฝ่ ายจะหายไปไหนไกล
70
นวิ้ เรยี วของคนพเี่ ชด็ น้ำตาเม็ดใสใหพ้ น้ สายตา รอยยม้ิ ดใี จผดุ บน
ใบหนา้ หลอ่ ชนนิ ทรก์ ม้ ลงมอบจมุ พติ อนั แสนรักใหค้ นตรงหนา้ เพอื่ เป็ น
สญั ญาความรักนริ ันดรข์ องเขา
“เจา้ มติ อ้ งรอพแี่ ลว้ หนา”
“ทา่ นพ.่ี .”
“เพราะพจี่ ักมไิ ปไหนไกลใหเ้ จา้ ตอ้ งเดยี วดายอกี ”
“ทา่ นพสี่ ญั ญากบั ขา้ หนาวา่ จักมไิ ปไหนใหข้ า้ ตอ้ งคอยอกี ”
“พรี่ ู ้ เจา้ มเิ คยเชอ่ื คำพดู พี่ แตค่ รานเ้ี ชอ่ื พเี่ ถดิ หนานอ้ งวา่ พค่ี นนจ้ี ักมิ
ทำใหเ้ จา้ ตอ้ งคอยอกี ”
“ใครเอย่ เชน่ นัน้ กนั ขา้ เชอื่ มาตลอดเพราะขา้ รักทา่ นมาแตค่ รัง้ ยงั เยาว์
วยั ตอ่ ใหท้ า่ นปดขา้ ขา้ กย็ งั เชอื่ ..”
“แลเจา้ รกู ้ ระไรหรอื ไม”่
“ร?ู ้ รกู ้ ระไรหรอื ทา่ น-”
รมิ ฝี ปากหยกั กม้ ลงจบู รมิ ฝี ปากเรยี วดว้ ยความรัก มอื แกรง่ รัง้ ทา้ ยทอย
เชญิ ขวญั ไมใ่ หห้ นไี ปไหน ลมพัดพาดอกกาสะลองจากตน้ กาสะลองใหป้ ลวิ
ไสวโชยกลน่ิ หอมอบอวลความรักของทงั้ สอง
“หมดดวงใจของพพี่ ลใี หเ้ จา้ คนเดยี วเทา่ นัน้ ตงั้ แตค่ ราแรกทไ่ี ดพ้ บ”
“ตงั้ แตว่ ยั เยาวร์ ?ึ ”
“ตงั้ แตเ่ จา้ ยงั เป็ นองคช์ ายตวั นอ้ ยวงิ่ มาลม้ ตอ่ หนา้ พี่ จำไดห้ รอื ไมเ่ ชญิ
ขวญั ”
“น น่ันคอื ทา่ นพรี่ เึ หตใุ ดขา้ จงึ จำไมเ่ ห็นได”้
71
“เด็กนอ้ ยของพี่ เจา้ จำมไิ ดพ้ ไ่ี มว่ า่ แตไ่ ดโ้ ปรดจำไวว้ า่ พเี่ ป็ นของเจา้
ตงั้ แตพ่ อ่ี ายสุ บิ เจ็ดปี”
“แตท่ า่ นพหี่ าวา่ ขา้ อปั ลกั ษณอ์ กี ทงั้ ยงั ชอบหยกิ แกม้ ขา้ จนเจ็บช้ำไป
หมด นมี่ ใิ ชส่ งิ่ ทคี่ นรักทำกนั ดอกหนา”
ใบหนา้ สวยเผกิ หนอี ยา่ งแสนงอน คนพเ่ี ดนิ ตามมางอ้ ทนั พอทใ่ี บหนา้
รัน้ จะกม้ งดุ ไมส่ บสายตา เสยี งทมุ ้ หวั เราะเบา ๆ อยา่ งกลนั่ แกลง้
“กด็ เู จา้ สนิ อ้ งพ่ี แสนงอนน่าแกลง้ ใหร้ อ้ งไหเ้ สยี ขนาดนจี้ ักใหพ้ ไ่ี ปหลง
ผใู ้ ดไดอ้ กี ”
“กพ็ เ่ี รยี กขา้ วา่ อปั ลกั ษณ!์ ”
“เจา้ เด็กตวั จอ้ ย ขาวดง่ั ใยนุ่นปรางแกม้ แดงก่ำวง่ิ เลน่ ไปมามริ จู ้ ักเหนอื่ ย
อปั ลกั ษณเ์ หนอื ใคร”
“เห็นไหมทา่ นวา่ ขา้ !”
“แตก่ ลบั น่ารักเสยี พไี่ มอ่ าจละสายตาไปทใี่ ดได ้ มเิ คยหายไปจากใจพี่
ไดเ้ ลยแมค้ ่ำคนื เดยี ว”
ปรางแกม้ ขนึ้ สแี ดงก่ำมอื นอ้ ยกมุ แกม้ ตวั เองปิดบงั ไมใ่ หค้ นพเ่ี ห็น แตก่ ็
ไมอ่ าจหนสี ายตาพไี่ ด ้ แขนแกรง่ รัง้ เอวบางใหช้ ดิ กาย ปลายจมกู โดง่ กดลงที่
ไหลเ่ นยี น นวิ้ เรยี วลบู ผมดำขลบั ปกหนา้ สวยใหพ้ น้ สายตากอ่ นจะดงึ มอื เรยี วที่
ปกปิดแกม้ แดงใหเ้ ผยออก
“ในครานเี้ จา้ กย็ งั น่าแกลง้ .. “
“ทา่ นพห่ี มายความวา่ กระไร”
“พอ่ี ยากจะแกลง้ เจา้ ใหร้ อ้ งไหเ้ สยี ทงั้ คนื ”
72
แขนแกรง่ อมุ ้ รา่ งนอ้ งนอ้ ยมานั่งทมี่ า้ นั่งรอเรอื เพยี งแสงสวา่ งสลวั จาก
คบเพลงิ ในยามค่ำคนื และแสงจากสงิ่ มชี วี ติ ตวั เล็กทบ่ี นิ ไปมา หง่ิ หอ้ ยตวั นอ้ ย
บนิ วนเวยี นเป็ นพยานรักใหเ้ ขาสอง
คนพพ่ี รมจบู นอ้ งอยา่ งแสนรัก มอื แกรง่ ปัดป่ ายพาชายผา้ ไหมใหห้ ลดุ
รอ่ นเผยผวิ เนยี นใหป้ ระจักตอ่ หนา้ ผเู ้ ป็ นทรี่ ัก
“พร่ี ักเจา้ ”
“นอ้ งกร็ ักพ”ี่
รา่ งสงู คกุ เขา่ ลงตรงหนา้ รา่ งนอ้ ย มอื หนารัง้ เอวบางใหเ้ ขา้ มาใกลก้ อ่ น
จะซกุ ลงทห่ี นา้ ทอ้ ง มอื อกี ขา้ งสอดไปใตเ้ สอื้ นอนจนคนถกู แกลง้ สะดงุ ้ โหยง
เมอื่ ความเย็นจากฝ่ ามอื สมั ผัสลงทแ่ี ผน่ หลงั ตวั เอง
ใบหนา้ คมคายมดุ เขา้ ใตเ้ สอ้ื นอนทห่ี ลดุ ลยุ่ พรมจบู ไปตามหนา้
ทอ้ งขาวเนยี นสรา้ งความเสยี วสะทา้ นใหค้ นถกู รัก
“มลี กู ชายหญงิ ใหพ้ เี่ ถดิ หนา..”
มอื แกรง่ ปลดเปลอื งผา้ ไหมใหพ้ น้ ตา รา่ งกายเปลอื ยเปลา่ ทอ่ นรา่ งชวน
เขนิ อายหากใครมาเห็นเขา้ ทำเอาคนนอ้ งแดงเขนิ ไปทงั้ ตวั
“ทา่ นพห่ี ากใครมาเห็นจักทำเชน่ ใดเลา่ ”
“หากใครมาขดั พจ่ี ักบน่ั คอมนั ทง้ิ เสยี ”
“ทา่ นพเี่ อาแตใ่ จเสยี จรงิ ”
“มเี พยี งเจา้ เทา่ นัน้ ทที่ ำพเี่ ป็ นเชน่ นไี้ ด”้
ขณะทพี่ ดู หยอกเยา้ กนั ชนนิ ทรไ์ มป่ ลอ่ ยใหร้ า่ งนอ้ ยไดต้ งั้ ตวั นว้ิ เย็น
สอดใสเ่ ขา้ ไปสรา้ งความกระสนั สนั่ เทา่ ใหค้ นรักจนตอ้ งโผลกอดดว้ ยความ
ตกใจ
73
“พจี่ ักเบามอื จักมทิ ำใหน้ อ้ งตอ้ งเจ็บ”
กม้ ลงพดู ขา้ งหทู ข่ี นึ้ สี จบู ซบั ความรสู ้ กึ รักใครโ่ หยหา เสยี งหวั ใจของ
ทงั้ คดู่ งั กกึ กอ้ งจนไดย้ นิ ในความรสู ้ กึ รมิ ฝี ปากของชนนิ ทรจ์ บู ไลจ่ ากใบหู
จนถงึ รมิ ฝี ปากชมพอู ม่ิ
คนนอ้ งกอดโอบรา่ งแกรง่ ใหช้ ดิ กาย นวิ้ เรยี วดงึ ออกแทนทด่ี ว้ ยสงิ่ อน่ื ท่ี
เป็ นดงั่ สมั พันธป์ ระสานรา่ งกายเป็ นหนงึ่ เขา้ ออกเป็ นจังหวะเสยี งหายใจหอบ
เหนอื่ ยดงั กอ้ งไปทวั่ ทา่ น้ำทอี่ บอวลไปดว้ ยความรักของทงั้ สองคน
“งามเหนอื ใครทงั้ แผน่ ดนิ .. องคช์ ายของพ”ี่
“ท.. ทา่ นพี่ กอดขา้ ”
เพยี งนอ้ งเอย่ ขอคนพกี่ ก็ อดรา่ งบางแน่น มอื หนาแยกขาสองขา้ งใหอ้ า้
ออก รา่ งแกรง่ แทรกกลางตวั กอดมอบความรักใหเ้ สยี เต็มประดา
สองรา่ งโอบกอดรักกนั เสยี งน่าอายดงั ไปทวั่ ในความมดื รา่ งสงู ยงั
บรรจงสรา้ งความสะทา้ นใหค้ นนอ้ งไมห่ ยดุ หยอ่ น นวิ้ เรยี วลบู ไลไ้ ปตามยอด
ปทมุ ถนั ฝี ปากรอ้ นกอบกมุ เล็มเลยี เสยี จนเปียกชน้ื ใบหนา้ สวยเชดิ ขนึ้ อยา่ ง
สะทา้ นอารมณ์ เสยี งรอ้ งครางดงั ลนั่ หากใครไดย้ นิ คงน่าอายมนิ อ้ ย
อาการเสยี ววบู ในชอ่ งทอ้ งและเสยี วซา่ นไปถงึ ปลายลงึ คเ์ รยี วทำให ้
องคช์ ายตวั นอ้ ยไมส่ ามารถเกบ็ กลนั้ อารมณไ์ วไ้ ดอ้ กี ตอ่ ไป ความตอ้ งการพลงุ่
พลา่ นในตวั ปรากฏออกมาเป็ นน้ำใสขนุ่ กระเด็นเลอะเปรอะทอ้ งนอ้ ยและเสอ้ื ผู ้
พ่ี
เอวสอบกระแทกกระทนั้ เร็วขน้ึ ตามจังหวะ ฟันเรยี วขบลงทซี่ อกคอ
เนยี นแสดงความเป็ นเจา้ ของ นัยนต์ ากลมโตเบดิ โพลง่ เมอ่ื พระนายหนุ่ม
จับจองเขาอยา่ งทไี่ มม่ ใี ครเคยทำได ้
“ตอ่ จากน.้ี .เจา้ เป็ นนายบตุ รของพ.่ี .เพยี งผเู ้ ดยี ว”
74
เสยี งทมุ ้ เอย่ ตดิ ขดั กอ่ นจะครางออ้ื องึ ในลำคอพรอ้ มกบั ความรอ้ นวบู ใน
ชอ่ งทอ้ ง รา่ งแกรง่ โถมตวั แนบชดิ เหมอื นไมต่ อ้ งการใหข้ องเหลวเหลา่ นัน้
หยดลงพนื้ แมแ้ ตห่ ยดเดยี ว เขามอบจบู ใหค้ นรักอกี ครัง้ ใบหนา้ แดงก่ำของ
ทงั้ สองใกลก้ นั เพยี งลมหายใจกนั้ รอยยมิ้ ของผพู ้ ปี่ รากฏแกน่ อ้ งนอ้ ยใหใ้ จได ้
สนั่ ไหว
แขนเรยี วโอบกอดรอบคอคนโตกวา่ ครัง้ นเี้ ป็ นคนนอ้ งทมี่ อบจบู ใหพ้ ี่
สายตาคมทเี่ คยดกุ รา้ วกลบั เบกิ โพลงอยา่ งตกใจเล็กนอ้ ยหาแตเ่ พยี งตงั้ สติ
ไดจ้ งึ จบู ตอบกบั คนรักไป
“กบั เจา้ จะกคี่ รากม็ เิ พยี งพอ”
“โลภ..”
เสยี งหวั เราะทมุ ้ ต่ำดงั ใกลใ้ บหเู รยี ว คนนอ้ งใชเ้ วลาทพ่ี เ่ี ผลอหนั ขโมย
กดั แสดงความเป็ นเจา้ ของเหมอื นทช่ี นนิ ทรท์ ำกบั ตน
“พกี่ เ็ ป็ นพระนายของนอ้ งเพยี งผเู ้ ดยี ว”
“..? ”
“หญงิ ชายอน่ื ใดหา้ มขอ้ งเกย่ี ว”
“เจา้ จักกดั อกี สกั สบิ ที พกี่ ม็ วิ า่ เพราะพเี่ ป็ นของเจา้ ผเู ้ ดยี วทงั้ ชวี ติ ”
“ทา่ นพกี่ ลา่ วเพอ้ เจอ้ ..”
“ดาวไดย้ นิ คำอธษิ ฐานของเจา้ แลว้ หนา เจา้ ตอ้ งรักพต่ี ลอดไปแมน้
อสงไขยปีกม็ เิ ลอื นหายหนา”
“นอ้ งสญั ญาจักรักพไ่ี ปอสงไขยปี”
75
-๑๓-
วนั เสกสม
ในยามเชา้ ตรมู่ าเยอื น แสงอรณุ สาดสอ่ งปลกุ สองรา่ งใหต้ นื่ จากหลบั
ใหลเป็ นจดุ เรมิ่ ตน้ ใหมข่ องเรอ่ื งราวความรักขององคช์ ายและทา่ นหลวง แม ้
เงยี บสนทิ แตก่ พ็ อจะไดย้ นิ เสยี งหวั ใจสองดวงทำงานในความเงยี บ
วนั เสกสมไดเ้ รมิ่ ตน้ ขน้ึ ..
ดว้ ยความรักของชายทงั้ สอง..
สองรา่ งตา่ งขนาดยนื เคยี งขา้ งกนั อยา่ งสมฐานะ พธิ เี สกสมไดเ้ รมิ่ พรอ้ ม
เสยี งแหง่ ความยนิ ดมี ากมายทโ่ี หร่ อ้ งแซซ่ อ้ งกกึ กอ้ งไปทวั่ ลานหลวง
จดุ เรม่ิ ตน้ ทพ่ี บกนั ครัง้ แรกและจดุ ยนื ยนั ความรักเขาสองตลอดไป..
ใบหนา้ จม้ิ ลมิ้ เผยยม้ิ อยา่ งเคอะเขนิ เครอ่ื งทองมากมายยงิ่ ดเู สรมิ ความ
งามใหใ้ ครคนหนง่ึ ไมส่ ามารถละสายตาไปไหนได ้ ภายใตร้ อยยมิ้ นัน้ ยงั คง
คลอดว้ ยน้ำใสแหง่ ความสขุ ทเ่ี ออ่ ลน้ จนหาคำใดมาเปรยี บไมไ่ ด ้
เชญิ ขวญั จับมอื คนรักไวแ้ น่น สองสายตาสอดประสานประกายความรัก
คลา้ ยโลกนไี้ มต่ อ้ งการใครอกี นัยนต์ าทเี่ คยดกุ รา้ วกลบั ออ่ นโยนใหเ้ ขาเพยี ง
ผเู ้ ดยี ว กอ่ นยกแยม้ ยมิ้ ทงั้ น้ำตาแหง่ ความสขุ
“รับน้ำมนตจ์ ากหลวงตาแลว้ เจา้ คะ่ องคช์ าย”
แขนแกรง่ โอบนอ้ งนอ้ ยแนบองิ ตกั กวา้ ง สายน้ำมนตต์ กลงกระทบผวิ
ขาวดง่ั น้ำขา้ วหากแตไ่ มไ่ ดท้ ำใครเขารสู ้ กึ หนาวดง่ั คดิ อาจเป็ นเพราะออ้ ม
กอดของคนพท่ี กี่ อดรา่ งนอ้ ยไวไ้ มใ่ หไ้ ปไหน สองสายตายงั คงประสานกนั จน
ผนู ้ อ้ งตอ้ งขวยเขนิ เพยี งเทา่ นกี้ อ็ บอนุ่ กวา่ สง่ิ ใดในโลกหลา้
76
เป็ นภาพทส่ี ดใสใตต้ น้ กาสะลองทด่ี อกขาวเรมิ่ รว่ งหลน่ กลน่ิ กาสะลอง
ยงั หอมเหมอื นวนั วาน หากคลา้ ยแตว่ า่ วนั นค้ี งหอมกวา่ วนั ไหน ๆ จนคนโตก
วา่ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะดอมดม จมกู โดง่ กดลงบนปรางแกม้ แดงไมส่ นสายตาใครท่ี
อยรู่ อบกาย หว่ งทำนองแสนหวานของซออเู ้ คลา้ คลอบรรยากาศใหแ้ สนรัก
กวา่ ครัง้ ไหน.
และในชวั่ ขณะเดยี วทส่ี อดสายตาเขาเองกม็ น่ั ใจไดว้ า่ ชายตรงหนา้ จะ
เป็ นทรี่ ักของเขาตลอดไป ไมว่ า่ ภพชาตใิ ดกพ็ ลดั พาเขาออกจากคนตรงหนา้
ไมไ่ ด ้
“พร่ี ักเจา้ มวิ า่ ชาตนิ หี้ รอื ชาตใิ ดดวงใจพกี่ จ็ ักมเี พยี งเจา้ ..เป็ นนริ ันดร”์
จมกู โดง่ กดลงบนหนา้ ผากมนสง่ ผา่ นความรักใหค้ นนอ้ งไดส้ มั ผัส สอง
ดวงใจสอดประสานผา่ นความรสู ้ กึ ทไ่ี มจ่ ำเป็ นตอ้ งพดู กร็ ับรไู ้ ด ้
“ทา่ นพ่ี คอื คนทขี่ า้ รอมานานคอื ชายคนแรกทข่ี า้ รักโดยมจิ ำเป็ น
ไตรต่ รอง”
“พจี่ ะมเี จา้ เพยี งคนเดยี ว..และตลอดไป”
ใบหนา้ สวยซบแอบองิ ทไ่ี หลก่ วา้ งทค่ี รัง้ อดตี เคยเฝ้าชมแตบ่ ดั นเ้ี ป็ นผู ้
เดยี วทไ่ี ดค้ รอบครอง เปลอื กตาสมี กุ หลบั ลงฟังเสยี งคนรอบกายโหร่ อ้ ง
ชน่ื ชมความรักของเขาสอง เสยี งนกรอ้ งยนิ ดเี คลา้ คลอเสยี งเครอ่ื งดนตรไี ทย
บรรเลงเป็ นพยาน
..สขุ เกดิ กวา่ สง่ิ ใดในโลกหลา้ คลา้ ยฝันทวี่ าดหวงั ..
คนื รว่ มหอลงเรอื นคนื แรกทเี่ ขาทงั้ สองเฝ้ารอกเ็ ดนิ ทางมาถงึ ผใู ้ หญท่ งั้
สองฝ่ ายยนื รอสง่ ลกู ชายทงั้ สองใหไ้ ปมคี วามสขุ ตามทใี่ จฝัน
“ความรักของเจา้ สองบรสิ ทุ ธเ์ิ กดิ วา่ จะหาคำใดเปรยี บ”
77
“เป็ นดง่ั บพุ เพพรมลขิ ติ ทพ่ี าเจา้ ทงั้ สองใหม้ าพบรักมวิ า่ ชาตนิ หี้ รอื ชาติ
ใด”
“ดว้ ยวญิ ญาณแลหวั ใจของลกู ลกู ขอมอบใหเ้ ชญิ ขวญั คนรักของลกู
เพยี งผเู ้ ดยี ว”
“จะสขุ หรอื ยามทเี่ ป็ นทกุ ขล์ กู จักขอฝากกายแลใจลกู ไวก้ บั พชี่ นนิ ทร”์
“ใหเ้ ป็ นนริ ันดร์ ความตายกม็ อิ าจพรากเราสอง”
น้ำตาเม็ดใสทเ่ี คยแหง้ หายไปเออ่ คลออกี ครัง้ คนพจ่ี มุ พติ คนนอ้ งดว้ ย
ความรักน้ำตาเม็ดใสของสองฝ่ ายไหลลงพรอ้ มกนั ราวกบั สองจติ ใจรว่ มกนั
เป็ นหนง่ึ
นภามดื มดิ ดง่ั คนื แรกทเี่ ชญิ ขวญั กา้ วเขา้ มา หากเสยี แตค่ นื นกี้ ลบั ไม่
เหมอื นเดมิ อกี ตอ่ ไปเมอื่ ความรักไดก้ อ่ ตวั ขน้ึ จนอบอวลไปทงั้ เรอื นหอ สอง
รา่ งใตน้ ภาอนั กวา้ งใหญม่ ดี าวนับลา้ นดวงคอยเฝ้ามองเป็ นพยาน
กลนิ่ กาสะลองลอ่ งลอยมาตามสายลมทพี่ ัดผา่ น มอื นอ้ ยวางลงบน
ใบหนา้ คมนวิ้ เรยี วลบู ไลไ้ ปพรอ้ มกบั หวั ใจทสี่ น่ั ระรัว
“ขา้ มอิ าจเชอ่ื สายตา เป็ นดงั่ ฝันทเ่ี คยใฝ่ ทา่ นพเี่ ป็ นของขา้ จรงิ ฤๅ”
“เจา้ มจิ ำเป็ นตอ้ งใชส้ ายตา เพยี งใชห้ วั ใจเจา้ กจ็ ักเห็นวา่ พเี่ ป็ นของเจา้
ทงั้ กายแลใจ”
มอื แกรง่ กมุ มอื นอ้ ยไวแ้ น่น พรมจบู ดว้ ยความรักและหวั ใจทเี่ ออ่ ลน้
ใบหนา้ หลอ่ ซกุ ลงกบั มอื เนยี นอยา่ งรักใครก่ อ่ นจะเงยหนา้ มาสบตาคนรัก
“หากวนั นัน้ เจา้ มลิ ม้ ลงตอ่ หนา้ พ”ี่
“...”
“หากวนั นัน้ พมี่ ไิ ดส้ บตาเจา้ ”
78
“...”
“วนั นพี้ ค่ี งเป็ นชายทโ่ี ชครา้ ยกวา่ ใครในหลา้ เพราะทำเจา้ ดอกกาสะลอง
แสนหอมหลดุ มอื ไป”
“หากพม่ี มิ าขอขา้ กบั ทา่ นพอ่ นอ้ งกค็ งจักตรอมตรมไปทงั้ ชวี ติ ”
“หากเสยี แตว่ นั นพ้ี ม่ี เี จา้ เคยี งกาย มมิ สี งิ่ ใดดไี ปกวา่ นอ้ี กี แลว้ หนา”
“นทิ านทขี่ า้ เคยวาดฝันในวยั เยาว์ ในครานก้ี ลบั เป็ นจรงิ ดงั่ อธษิ ฐาน”
“ใหพ้ ไี่ ดเ้ ป็ นตวั พระในนทิ านของเจา้ ตลอดไปไดห้ รอื ไม่ เชญิ ขวญั ”
“อกี กพี่ ันเรอ่ื ง พก่ี จ็ ักเป็ นตวั พระของนอ้ งตลอดไป”
เสยี งหวานเอย่ สนั่ รมิ ฝี ปากนอ้ ยยกยมิ้ กวา้ งกวา่ ครัง้ ไหน แกม้ เนยี นขน้ึ
สจี นคนพไ่ี มอ่ าจจะละสายตาไปไหน นว้ิ กรา้ นเชด็ น้ำตาเม็ดใส กอ่ นจะป้อน
จมุ พติ รักใหค้ นตรงหนา้ เป็ นจบู ทพี่ เิ ศษกวา่ ครัง้ ไหน ๆ เพราะนคี้ อื จบู ทเี่ ป็ น
อนุสรแหง่ ความรักของเขาสอง
เป็ นรักนริ ันดรต์ ลอดไป..
เป็ นดง่ั อธษิ ฐานเสมอมา..
งามใดหนอ จะพอทดั เทยี บเปรยี บนอ้ ง ... เจา้ งามตอ้ งตา หาคำใด
เปรยี บ
แมน้ หมนื่ พันถอ้ ยคำรักกม็ อิ าจเพยี งพอ
จบบรบิ รู ณ์
79
ตอนพเี่ ศษบททหี่ นง่ึ
“เจา้ ขา้ เอย๊ เจา้ ขา้ เอย! เป็ นบญุ ของบา่ วแท ้ ๆ”
เสยี งกรดี รอ้ งดใี จของสองบา่ วพเ่ี ลยี้ งทำเอาวา่ ทคี่ ณุ พอ่ ถงึ กบั น่ังไมต่ ดิ
ใบหนา้ หลอ่ ควิ้ ขมวดเขา้ หากนั แตเ่ มอื่ สองบา่ วมที า่ ทดี ใี จจนเกบ็ อาการไมอ่ ยู่
รอยยม้ิ กวา้ งกผ็ ดุ บนใบหนา้ คมทนั ที
“อเี พยี งอเี ภาลกู กมู าแลว้ ร!ึ ”
“เจา้ คะ่ สมเด็จทา่ นแตม่ ไิ ดม้ าเพยี งคนเดยี วหนาเจา้ คะ”
80
ควิ้ หนาชนกนั อกี ครัง้ แตพ่ อเมอื่ รคู ้ วามหมายรอยยมิ้ กวา้ งกก็ ลบั มาอกี
ครัง้ ขายาวกา้ วเขา้ ไปในหอ้ งทมี่ รี า่ งนอ้ ยนอนหอบหายใจอยู่
“แฝดรเึ อ็ง”
“มใิ ชแ่ ฝดธรรมดาหนาเจา้ คะ แฝดชายแฝดหญงิ เจา้ คะ่ ”
“ลกู พอ่ ..”
น้ำตาเม็ดใสหยดลงบนแกม้ เด็กนอ้ ยในผา้ หอ่ สขี าวบรสิ ทุ ธิ์ นัยนต์ าแสน
อบอนุ่ สง่ ผา่ นจากผเู ้ ป็ นพอ่ มอบใหล้ กู ชายหญงิ ดว้ ยความรัก อกี ทงั้ ยงั สง่ กลบั
ไปใหร้ า่ งนอ้ ยทนี่ อนออ่ นแรงอยบู่ นแทน่ นอน
“เจา้ เป็ นแมค่ นแลว้ หนา ลกู น่าชงั เหมอื นเจา้ มมิ ผี ดิ ”
มอื แกรง่ คนื ลกู ชายหญงิ ใหบ้ า่ วพเ่ี ลยี้ งทงั้ สองคนอมุ ้ รา่ งสงู กม้ ลงจบู
ซบั น้ำตาคนรัก สองหนา้ ผากชนกนั แนบชดิ เหมอื นความสมั พันธข์ องเขาสอง
ทเ่ี ชอ่ื มสนทิ ไมม่ พี นื้ ทใ่ี ดใหใ้ ครแทรก
“พักผอ่ นเถดิ หนานอ้ งนอ้ ย พจี่ ักอยกู่ งนอี้ ยใู่ กลเ้ จา้ มหิ า่ งไปไหน”
นวิ้ เรยี วปัดปอยผมทดั หใู หค้ นรัก เชด็ เหงอ่ื และน้ำตาใหพ้ น้ จากใบหนา้
สวย สองมอื กอบกมุ มอื นอ้ ยทสี่ นั่ เทาดว้ ยความกลวั จมุ พติ รักปลอบโยนอกี
ครัง้ คอยกลอ่ มคนนอ้ งจนหลบั ไป
“อที องเอ็งเห็นองคช์ ายนอ้ ยทงั้ สองของกหู รอื ไม่ ผวิ ขาวเหลอื งอยา่ ง
กบั เทวดาลงมาเกดิ ใบหนา้ งามเหมอื นทงั้ สมเด็จทา่ นแลองคช์ าย”
“โอย เอ็งใครเขากเ็ ห็นกนั ทงั้ เรอื นงามจรงิ อยา่ งเอ็งวา่ เหมอื นสมเด็จ
ทา่ นตอนนอ้ ย ๆ จรงิ น่ันละ่ เอ็งเอย๊ ”
“กลู ะ่ อยากรจู ้ รงิ ๆ ไปรา่ ยกลอนบทไหนจงึ ไดล้ กู แฝดชายหญงิ มแี ตผ่ มู ้ ี
บญุ นะเอ็งจงึ จะมไี ดล้ กู ตาสตี าสาจะมาหามมี มิ ที าง”
81
“กร็ า่ ยหลายบทอยหู่ นาอสี ะบง้ิ กไู ดย้ นิ เสยี งองคช์ ายนอ้ ยกรู า่ ยกลอน
มาตงั้ แตอ่ อกจากลา้ นนากวา่ จักถงึ อโยธยากเ็ อาเสยี เสยี งแหบแหง้ ”
“นเ่ี อ็งยงั มริ ว่ มคนื รว่ มชายคนื แรกหนา โอย รา่ ยดงั เสยี ทงุ่ สะเทอื น ย่ำ
รงุ่ ถงึ จักจบบท”
เสยี งหวั เราะคกิ คกั ของเหลา่ บา่ วไมส่ งสารคนทอี่ ยไู่ ฟในหอ้ ง พอไดย้ นิ
กข็ วยเขนิ เสยี จนไมร่ จู ้ ะเอาหนา้ ไปมดุ ทไี่ หน หากเสยี แตไ่ มม่ ใี ครรวู ้ า่ คน
เจา้ เลห่ ต์ น้ เหตเุ รอื่ งนกี้ แ็ อบฟังอยา่ งภาคภมู ใิ จอยไู่ มไ่ กล
“นเ่ี อ็ง เอ็งรหู ้ รอื ไมอ่ เี ภาน่ะมนั บอกกู วา่ มนั น่ะเห็นองคช์ ายกบั สมเด็จ
ทา่ นเลน่ สำเภากนั ทท่ี า่ น้ำ กนู ตี่ บเขา่ ฉาด สองแฝดนอ้ ยมาแตต่ อนนัน้ ละ่ กวู า่
ประเดย๋ี วพวกเอ็งรออเี ภามามนั บอกมนั เห็นกบั สองตา”
“ตาเถร สมเด็จทา่ นพลิ กึ แตเ่ พยี งนชี้ วนองคช์ ายไปเลน่ สำเภาดกึ ๆ ดนื่
ๆ เป็ นอยา่ งไรเลา่ เทวดาตกใจลงมาเกดิ ในทอ้ งถงึ สององคเ์ สยี น”่ี
“ฮม่ึ ”
เมอื่ เห็นวา่ เรอ่ื งเรม่ิ ออกไปไกล รา่ งหนาจงึ แกลง้ กระแอมเป็ นสญั ญาณ
เตอื น กอ่ นจะเดนิ ผา่ นเขา้ ไปในหอ้ งทอ่ี งคช์ ายคนรักพักอยู่ มอื แกรง่ เปิดประตู
ออกปรากฏรา่ งนอ้ ยนอนขดั เขนิ อยบู่ นแทน่ นอนกอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะแกลง้ เยา้
หยอก
“เขนิ อายหรอื เจา้ ”
“ขา้ หาไดเ้ ขนิ ไม่ เหตใุ ดตอ้ งเขนิ ดว้ ยเหลา่ ขา้ มไิ ดย้ นิ ความอนั ใด
เสยี หน่อย”
ชนนิ ทรน์ ่ังขา้ งรา่ งบางทซี่ บู ผอมผดิ ตา คนพหี่ ยบิ สมนุ ไพรตากแหง้ หอ่
ผา้ ประคบคอยประคบรา่ งกายทแ่ี สนบอบช้ำใหผ้ อ่ นคลายลง
“พมี่ ไิ ดพ้ ดู กระไรเสยี หน่อย”
82
“ทา่ นพ!ี่ ”
ปรางแกม้ นอ้ งขน้ึ สแี ดงจนพต่ี อ้ งหลดุ ยม้ิ ดว้ ยความเอ็นดู มอื แกรง่ ลบู ไล ้
ไปตามแผน่ หลงั แน่นจบู ปลอบประโยนเพยี งเล็กนอ้ ยกอ่ นจะผละออกมา
ประคบสมนุ ไพรตอ่ อยา่ งเบามอื
“ทา่ นพขี่ า้ ใครจ่ ักตงั้ ชอื่ ลกู ”
“เจา้ นกึ ไดแ้ ลว้ ฤๅ”
“ลกู ชาย.. ขา้ ใครใ่ หช้ อื่ เชญิ ชนันทรค์ วามวา่ เชญิ แตเ่ พยี งสง่ิ ยนิ ดอี กี ทงั้
ยงั คลา้ ยชอ่ื พแี่ ลชอื่ นอ้ งรวมกนั ประหนงึ่ ความรักของเราสองทท่ี ำใหล้ กู เกดิ
มา”
ใบหนา้ หลอ่ ผดุ รอยยม้ิ กวา้ ง ชนนิ ทรว์ างลกู ประคบลงหนั ไปเตมิ ถา่ นไฟ
ทใี่ กลม้ อดพลางถามถงึ ชอ่ื ลกู สาวอกี คน
“แลว้ องคห์ ญงิ นอ้ ยเหลา่ จักชอ่ื อนั ใด”
“ขา้ ใครจักใหล้ กู สาวชอ่ื จอมขวญั ”
มอื ทเ่ี ตมิ ถา่ นหยดุ ชะงัก รอยยม้ิ ทเ่ี คยปรากฏกลบั จางหายคลา้ ยไมเ่ คย
มี หนั กลบั มองชายอนั เป็ นทร่ี ักพรอ้ มสายตาใครส่ งสยั
“นอ้ งใครใ่ หล้ กู เป็ นทร่ี ักดง่ั มง่ิ ขวญั แล..”
เชญิ ขวญั หลบสายตาคมคลา้ ยไมม่ นั่ ใจในสง่ิ ทค่ี ดิ วา่ ควรจะพดู ออกมาดี
หรอื ไม่
“แลเป็ นชอื่ ของพระยาเจา้ จอมใชห่ รอื ไม”่
“ทา่ นพี่ ขา้ เพยี งใครจ่ ักเกบ็ เขาไวใ้ นดวงใจใหเ้ ป็ นดงั่ พช่ี ายผหู ้ นง่ึ ที่
เสยี สละใหเ้ ราไดร้ ักกนั ”
“ยงั ใครค่ ำนงึ หามนั เสยี มวิ า่ คนรักเกา่ เจา้ มใิ ชร่ ”ึ
83
รา่ งแกรง่ ลกุ ขน้ึ เต็มความสงู หนั หลงั เตรยี มจะเดนิ ออกจากหอ้ งนไ้ี ปแต่
เสยี งออ่ นกร็ ัง้ เอาไวเ้ สยี กอ่ น
“ทา่ นพี่ นอ้ งมไิ ดใ้ ครค่ ำนงึ ถงึ เขาเพยี งแตน่ อ้ งคดิ หากมมิ ที า่ นพระยา
เราสองคงมไิ ดร้ ักกนั เชน่ น”้ี
“....”
“ทา่ นพค่ี งมไิ ดพ้ สิ จู นร์ ักแทท้ ม่ี ใี หน้ อ้ ง ใหช้ อื่ ลกู เป็ นพยานความรักทา่ น
พมี่ ไิ ดฤ้ ๅ”
ชนนิ ทรห์ นั กลบั มาอกี ครัง้ ถอนหายใจทงิ้ อคตไิ วเ้ บอื้ งหลงั และยอม
ใจออ่ นใหค้ นรักอกี ครัง้ ใบหนา้ คมเขา้ รปู พยกั หนา้ ตอบกลบั ไปคลา้ ยตามใจ
คนรัก
“หากเจา้ พดู เชน่ นัน้ พจ่ี ักหา้ มกระไรเจา้ ได”้
84
ตอนพเี่ ศษบททส่ี อง
สายลมพัดผา่ นกระทบั เรอื นไมจ้ นดงั กกึ กอ้ งเป็ นเสยี งเพลงบรรเลงโดย
ธรรมชาติ เสยี งเหลา่ พเ่ี ลย้ี งทคี่ อยปรามสององคช์ ายนอ้ ยทว่ี งิ่ วนุ่ ทวั่ ตำหนัก
“องคช์ ายเจา้ คะ อยทู่ ใ่ี ดกนั เจา้ คะ”
“องคห์ ญงิ จอมขวญั องคช์ ายเชญิ ชนันทรอ์ อกมากนั เถดิ หนาเจา้ คะ
ประเดย๋ี วทา่ นพอ่ กลบั มาจักโดนเอ็ดหนาเจา้ คะ”
“คกิ คกิ ”
เสยี งสองพนี่ อ้ งวง่ิ หนอี อกไปอกี ทางหวั เราะคกิ คกั ตามประสาเด็กวยั
กำลงั โต วง่ิ ไปจนกระทงั้ ถงึ ทท่ี า่ เรอื ดว้ ยความคกึ คะนองไมม่ องทางทำให ้
สองพน่ี อ้ งชนเขา้ กบั รา่ งแกรง่ ทนี่ ่าเกรงขามกวา่ ใครในเรอื นนี้
“อะ..ทา่ นพอ่ ”
“องคช์ าย องคห์ ญงิ เจา้ คะ!”
เหลา่ พเ่ี ลย้ี งคกุ เขา่ ลงกบั พน้ื รับสายตาทดี่ กุ รา้ วจากใบหนา้ คม ไมต่ า่ ง
จากสองเด็กนอ้ ยทหี่ งอยไปตาม ๆ กนั เมอื่ โดนพอ่ ดผุ า่ นสายตา
“เหตใุ ดลกู ทงั้ สองถงึ วงิ่ มดิ ทู าง หากตกน้ำตกทา่ ไปจักทำเยยี่ งใดเลา่
สงสยั จักตอ้ งตใี หจ้ ำเสยี บา้ ง”
“ทา่ นพอ่ ลกู เพยี งแตเ่ ลน่ สนุกอยา่ ตลี กู เลยหนา”
85
ลกู สาวตวั นอ้ ยสวมกอดเขา้ ทขี่ าของคณุ พอ่ ตวั สงู เพยี งสายตาทชี่ อ้ น
มองออดออ้ นกพ็ อทำใหค้ นเป็ นพอ่ ใจออ่ นไดไ้ มย่ าก
“จะตเี สยี ใหเ้ ข็ดจำ”
“ทา่ นพอ่ ออ”
ลกู สาวยงั คงออดออ้ นตอ่ ไป หากเสยี แตล่ กู ชายทย่ี งั ไมข่ ยบั ไปไหน
ชนนิ ทรอ์ มุ ้ ลกู สาวขนึ้ แนบออกแลว้ เดนิ ตรงไปหาลกู ชายทย่ี นื รับผดิ
“เจา้ จักวา่ ไงเลา่ เชญิ ชนันทร”์
“ทา่ นพอ่ ตลี กู เถดิ หนา หากเสยี แตอ่ ยา่ ตนี อ้ ง นอ้ งมผิ ดิ ผดิ ทล่ี กู เองท่ี
ดแู ลนอ้ งไดม้ ดิ ”ี
“เชน่ นัน้ ฤๅ”
ใบหนา้ คมผดุ รอยยม้ิ รา้ ยแฝงความภมู ใิ จเล็ก ๆ สำหรับเจา้ ลกู ชายคน
โตทอ่ี อกโรงปกป้องนอ้ งสาวอยา่ งเต็มที
“ทา่ นพ!่ี หยดุ ประเดย๋ี วนอ้ี ยา่ ไดค้ ดิ จักตลี กู หนา”
เสยี งเล็กพรอ้ มรา่ งนอ้ ยทวี่ ง่ิ ลงมาจากเรอื นพรอ้ มสองบา่ ว สหี นา้ ยยู่ ค่ี ว้ิ
นอ้ ยชนกนั จนคนพนี่ กึ จะอดเอ็นดไู มไ่ ดแ้ ละในทส่ี ดุ รา่ งนอ้ ยกม็ าหยดุ ยนื เทา้
สะเอวจอ้ งหนา้ เขา
ชา่ งตา่ งกบั เชญิ ขวญั ทเ่ี ขาเคยรจู ้ ักเสยี จรงิ
“ดอื้ เหมอื นแมม่ มิ ผี ดิ ”
“ขา้ มดิ อ้ื ! ทา่ นพนี่ ่ันแหละทด่ี ุ ลกู ขา้ เพยี งแตเ่ ลน่ สนุกทา่ นพมี่ เิ ขา้ ใจ”
“หากตกน้ำตกทา่ ไปใครเลา่ จักดแู ล ดอ้ื เสยี เพยี งนตี้ อ้ งตใี หเ้ ข็ดจำ”
86
มอื แกรง่ วางลกู สาวตวั นอ้ ยลงพรอ้ มยนื่ มอื ขอไมห้ วายจากบา่ วคนสนทิ
เชญิ ขวญั เห็นทา่ ไมด่ วี า่ ลกู นอ้ ยทงั้ สองเตรยี มจะรอ้ งไหจ้ งึ วางตวั เขา้ ไปแทรก
ทนั ที
“หากทา่ นพจ่ี ักตกี ต็ นี อ้ ง นอ้ งมยิ อมใหพ้ ตี่ ลี กู ดอกหนา”
ผเู ้ ป็ นสามยี มิ้ มมุ ปากอยา่ งเลห่ น์ ัย หนั เชงิ บอกสองบา่ วใหพ้ าลกู นอ้ ย
กลบั เขา้ เรอื น เขามองบา่ วพาลกู นอ้ ยเดนิ ไปจนลบั ตาเหลอื เพยี งเขาสองทย่ี งั
อยทู่ ท่ี า่ เรอื
มอื แกรง่ รัง้ เอวคนแสนงอนใหป้ ระชดิ กาย มองหนา้ คนรักทห่ี กั งอคลา้ ย
จะโกรธ จมกู โดง่ กดลงทไ่ี หลแ่ คบเสยี งถอนหายใจฟึดฟัดดงั เป็ นจังหวะจน
เขานกึ อยากจะแกลง้
“ทา่ นมติ อ้ งมาจับขา้ ”
“หม้ื เหตใุ ดสรรพนามเจา้ จงึ เปลย่ี น มริ ักพแี่ ลว้ ร”ึ
“มริ ัก ขา้ โกรธ โกรธทที่ า่ นพจ่ี ักตลี กู ”
“ลกู ดอ้ื ดอ้ื เหมอื นเจา้ มมิ ผี ดิ ”
“หย่ึ ”
“เจา้ บอกใหพ้ ตี่ เี จา้ ประเดย๋ี วเพลาฟ้านภาลบั พจ่ี ักพเ่ี จา้ ใหเ้ จ็บจนรอ้ งไห ้
เสยี ทเี ดยี ว”
“ขา้ มใิ หท้ า่ นพนี่ อนดว้ ย ไปนอนทโ่ี รงไกเ่ ลยหนา!”
นอ้ งนอ้ ยเอยี้ วตวั หนั หนี มอื สากแตะลงทแ่ี กม้ นอ้ ยใหห้ นั มาสบตา
ใบหนา้ ทด่ี ดู รุ า้ ยกลบั ออ่ นโยนลงทกุ ครัง้ เมอ่ื อยดู่ ว้ ยกนั สองตอ่ สอง แกม้ แดง
ฉ่ำ จมกู แสนรัน้ ปากนอ้ ยทเี่ บะออกหน่อยแบบทน่ี ่าเอ็นดกู วา่ ใคร
“เจา้ จำคนื ทท่ี า่ เรอื ไดห้ รอื ไม”่
87
“หยดุ พดู จาลามกประเดย๋ี วน”้ี
“พยี่ งั มไิ ดเ้ อย่ คำใด.. ใครกนั เลา่ ทค่ี ดิ ลามก”
คำเอย่ นัน้ ทำใหใ้ ครบางคนแกม้ ขนึ้ สแี ดงเรอ่ื ความขดั เขนิ ชวนใหต้ วั บดิ
จนคนพอ่ี ดจะดงึ เขา้ มากอดไมไ่ ด ้ รา่ งแกรง่ กดจมดู สดู ดมกลนิ่ กาสะลองบน
ตวั จนตอ้ งฟัดหอมอยา่ งรักใคร่
“ทา่ นพแี่ กลง้ นอ้ ง!”
“น่าหยกิ เสยี ใหแ้ ดงไปทงั้ ตวั ”
“นอ้ งมใิ หท้ า่ นพที่ ำกระไรขา้ ดอก ห”ึ
“เชน่ นัน้ ฤๅ”
“เชน่ นัน้ - ทา่ นพช่ี นนิ ทร!์ “
แขนแกรง่ ชอ้ นรา่ งนอ้ ยขน้ึ ไมใ่ หข้ ดั ขนื ทอ่ นขายาวกา้ วขน้ึ เรอื นตรงเขา้
หอ้ งบรรทม มอื นอ้ ยตไี ปตามแผน่ อกกวา้ งทเี่ ผยออกมาจากเสอื้ ทแี่ หวกโชว์
กลา้ มอก ใบหนา้ นอ้ ยยลู่ งอยา่ งแสนงอน
“กระไร? ”
“ทา่ นพจี่ ักเปิดไปใหใ้ ครเห็น มเี พยี งขา้ มองมพิ อหรอื ไร”
นัยนต์ าคมกม้ ลงมองอกของคนในออ้ มกอดทแ่ี หวกเผยไมต่ า่ งกนั อกี
ทงั้ ยงั เปิดไปจนเห็นยอดประทมุ ถนั สชี มพดู อกบวั
“เจา้ ยว่ั พร่ี ึ อกเจา้ กแ็ หวกจนใครเขาเห็นกนั ทงั้ บาง”
“หึ ใครเขาจักมองขา้ มไิ ดม้ กี ลา้ มสวยใหอ้ วดเหมอื นคนใจรา้ ยเยยี่ งทา่ น
พ”่ี
“หวงพร่ี ”ึ
88
“หึ คงจักมเี มยี ใตเ้ รอื นเล็กนอ้ ยไปทวั่ ”
“เจา้ หงึ แตม่ คิ วรเอย่ เชน่ นห้ี นา พมี่ มิ เี มยี เล็กเมยี รองใหเ้ จา้ ตอ้ งเป็ นเมยี
หนง่ึ ”
“หยึ่ เกลยี ดทา่ นพ”ี่
สมเด็จชนนิ ทรว์ างคนรักบนเตยี งอยา่ งเบามอื เมอ่ื เอ็ดดไุ ปแลว้ แตผ่ ู ้
นอ้ งกลบั ไมย่ อมพดู จาดี รา่ งใหญค่ รอ่ มทบั รา่ งเล็กทหี่ นา้ ง้ำงอ สองใบหนา้
ใกลเ้ พยี งคบื ลมหายใจรอ้ นรนิ รดคอขาวจนคนนอ้ งตอ้ งหดคอหนี
“พอี่ ยากกอดเจา้ เจา้ มใิ หพ้ กี่ อดนานแลว้ หนา”
“พก่ี อดแรงนอ้ งมชิ อบ”
“หรอื เจา้ ”
คนพกี่ ดจบู อยา่ งรักและเอ็นดู จนรา่ งนอ้ ยตอ้ งขยบั แนบชดิ ทา่ ทางแสน
ยว่ั ยวนโดยไมต่ งั้ ใจทำเอาคนพไ่ี มอ่ าจจะอดใจไดอ้ กี
“ทา่ นพ่ี ฟ้ายงั มลิ บั ตาเลยหนา”
“ตอ้ งสนดว้ ยร”ึ
“ทา่ นพแ่ี กลง้ นอ้ ง”
“มแิ กลง้ แลว้ ทร่ี ัก”
“คนลามก..”
บทเพลงรักดำเนนิ ไปตราบเทา่ ทเี่ ขาจะรักคนนอ้ งได ้ เสยี งครางออ้ื องึ
ดงั กอ้ งไปใหเ้ หลา่ บา่ วทาสทเ่ี ดนิ ผา่ นไปมาไดข้ ดั เขนิ เลน่
“อกึ กอดนอ้ ง ไดโ้ ปรดเถดิ ทา่ นพ”่ี
“อะ อา๊ ”
89
“อมื เด็กนอ้ ยของพ”ี่
“ทา่ นพใี่ จรา้ ย ออื ..อะ้ ”
“พต่ี ามใจเจา้ แลว้ หนา”
“ทา่ นพตี่ นี อ้ ง ฮอื ..อา๊ ”
“ดอ้ื เสยี ขนาดนตี้ อ้ งตี ลกู ดอ้ื กจ็ ักตอ้ งตแี ม”่
“จ ใจรา้ ย”
คงอกี หลายเพลากวา่ กลอนบทนจ้ี ะจบบท เพราะความรักของชนนิ ทรท์ ี่
มใี หเ้ ชญิ ขวญั ไมม่ วี นั ขบสน้ิ แมน้ ชวั่ ฟ้าดนิ สลายหวั ใจของเขากเ็ ป็ นของคน
ตรงหนา้ ตราบนจิ นริ ันดร์
ใจหนงึ่ ใจ ใหก้ นั มผิ ันพราก
รักมมี าก อนื่ ใด ไมแ่ ยแส
รอ้ ยคำรัก ฝากใจใหด้ แู ล
ชนื่ สขุ แท ้ เพยี งเราสอง ครองนริ ันดร์
90
91