Ποιήματα 2017-2018

Πασχάλης Παπαβασιλείου

Ποιήµατα

2017-2018

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2018

Αποσπερίτης
Του Ανέµου Δίλληµα

Αγέρες
Τέλος εποχής
Πόθοι του Χθες
Ποιήµατα 2017-2018

[email protected]
www.paskalis.eu

Αισθάνομαι μέσα μου πως είμαι νέος
και από καμιά φορά βαρύς και γέρος
Είναι η καρδιά μου ανοιχτή
για όλους γελαστή
γεμάτη καλοσύνη
Λες να ‘ναι τα νιάτα ή τα γερατειά
Φαντάζομαι τα νιάτα
Γιατί του γέρου η καρδιά
σπάνια χαμογελά
και μόνο γκρίνιες σπέρνει

Πολλές φορές πάλι νιώθω αλλιώτικα
σα δικαστής
κακός κριτής
και τιμωρός
Μετρώ τα χρόνια
τις στιγμές
τα περασμένα
Και ίσως από γνώση με επιτιμώ
με θαυμασμό και πίκρα αντάμα

Από νωρίς ήρθε σήμερα η νυχτιά
Η ειμαρμένη γράφει τον επίλογό της ημέρας
Τα μάτια μου καντήλια που αγρυπνούν
Σε κάθε γωνιά και μια λαχτάρα
Πίσω από κάθε πόρτα και ένας καημός
Εκεί που αρχίζει μια λύπη τελειώνει μια χαρά
Αλήθεια μέτρησες ποτέ σου πόσες φορές χάρηκες
Τότε θα ξέρεις και πόσες λύπες έχεις
Μόνο που οι λύπες κρατούν περισσότερο
Μακάριοι αυτοί
που με αυταπάτες ζουν
αγκαλιά με τη φιλαυτία τους
και την αλαζονεία τους

Όχι Όχι
Δεν θα αφήσω το σκοτάδι της νύχτας
να με κυριέψει
Μακάριοι είναι αυτοί
που με αγάπη και ελπίδα ζουν
αγκαλιά με την αοκνία τους
και την αισιοδοξία τους

Απόψε βούτηξα την πέννα μου στη μοναξιά
για να ζωγραφίσω
το θλιβερό σχήμα της ψυχής μου
Μούσκεψα με δάκρυα τη βαθύτερη στιγμή
Το όνειρο φίλησα ηδονικά
τη στιγμή που τα λουλούδια
ψιθύριζαν την άνοιξη

Καλή μου
Σε αναζητώ κάθε πρωί
που σπαρταράει ο ήλιος
Τα απόβραδα που μοιραζόμασταν τη γαλήνη
Και αυτή η άνοιξη
είναι ανυπόφορη χωρίς εσένα

Καλή μου
Στα μάτια σου καθρεφτίζονταν
η εμορφιά του κόσμου
Στα δε χείλη σου ζωγραφίζονταν
η απόλαυση της ζωής

Απόψε βούτηξα την πέννα μου στη μοναξιά
Η νύχτα γκρέμισε τη χτεσινή μου Εδέμ

Απόψε δεν θέλω τίποτε άλλο
παρά μόνο την στοργική αγκαλιά
των αγέρωχων δένδρων
και το γαλήνιο του αγέρα σάλεμα
βάλσαμο στο κορμί μου

Να νυχτώνει αργά
με φωνές μακρινές χαρούμενες
που γίνονται τραγούδι
και να αλαργεύουν
σαν σκιές που σβήνουν

Απόψε δεν θέλω τίποτε άλλο
παρά μόνο το απαλό θρόισμα της πνοής σου
που αύριο θα φύγει
Όμως αλλοίμονο έχει ήδη φύγει

Αρμενίζω αμίλητος
στο πέλαγος των αναμνήσεων
στα όνειρα των αισθημάτων
στη βίγλα του πάθους

Η νυχτερινή βροχή σιγοκλαίει
Μια μουσική που αγαπάει η ψυχή μου
Αστραπές φωτίζουν κόγχες απίθανες
Μα ακόμα και μέσα από το θάνατο του χειμώνα
ξεσπάει ο ήχος της άνοιξης
όταν βρίσκομαι πλάι της

Γιομάτη ήχους η σιωπή της
Η φωνή της θρυμματισμένη μα πάντα στιλπνή
Και η χαραυγή να ελεεί το αίσθημα
πως ίσως μια μέρα
να ανάψει το λυχνάρι της ευτυχίας μου
χωρίς αυταπάτες

Αχ αυτός ο καθρέφτης
μια πάνσοφα στημένη παγίδα
Να σε πληγώνει τη ζωή με απόγνωση
Να πιάνει αντανακλάσεις
που δε βλέπουν τα μάτια των ανθρώπων
Να σου θυμίζει την ψεύτικη μάσκα
της καθημερινής σου δουλοσύνης
Τη πόσο βαρεμένοι γιορτινή αρχοντιά σου
Να πλάθει είδωλα κάποιων μορφών που ξέχασες
Να σου προβάλει στιγμές όσες δεν πρέπει να ξεχάσεις
και όσες θα έπρεπε χρέος σου να ξεχνάς
Να φανερώνει ότι απόκρυφο εσύ θα ‘θελες
Κόσμε βοήθεια σπάστε όλους τους καθρέφτες

Oh dieser Spiegel
eine Allwissenheit Falle
Um dein Leben mit Verzweiflung zu verletzen
Um Reflexionen zu fangen
wer sieht nicht die Augen der Menschen
Erinnert dich an die falsche Maske
Deiner täglichen Arbeit
Wie langweilt dein festlicher Adel ist
Um Idole einiger Formen zu erstellen
die du vergessen hast
Das Momente zu zeigen, die du nicht vergessen solltest
und diejenigen, die dich vergessen müsstest
Um zu zeigen, dass Sie ein Geheimnis sein wolltest
Hilf dem Universum, alle Spiegel zu durchbrechen

Γυναίκα
της αγάπης
της συμπόνιας
της παρέας

Γυναίκα
της αγνότητας
της προσφοράς
μητέρα

Γυναίκα
της αμαρτίας
της προδοσίας
της καταστροφής

Γυναίκα
αδέξια
αγαθή
πονηρή

Γυναίκα
της ηρεμίας
της υπομονής
της υπακοής

Γυναίκα
της γαλήνης
πολυσήμαντη
ασήμαντη

Γυναίκα
μονοδιάστατη
πολυδιάστατη
και πάντα πληθωρική

Σε αγαπώ
όποια και αν είσαι

Δεν είναι οι νύχτες που διαστέλλονται
Μήτε ο ύπνος του χειμώνα
Είναι η ποίηση
κουρνιασμένη στη φυλακή της μοναξιάς
Μόνη κεντάει χάντρα τη χάντρα τις θύμησες
Ένας λυγμός σχίζει τη σιωπή
στις πύλες της επιθυμίας
στους σκοτεινούς θαλάμους των ματιών
όταν το ταξιδιάρικο φεγγάρι
ραντίζει με χρυσόσκονη
τη χαρά στη μελαγχολία
τη νοσταλγία στο όνειρο
μες στα σκοτάδια των καιρών μου

Εξακολουθώ να πιστεύω
πως δίπλα σου η κάθε νύχτα είναι γεμάτη αστέρια
Τα πιο ασήμαντα γίνονται σημαντικά
Αλλάζουν επειδή είσαι δίπλα μου
και κάνεις το μέλλον μας μαγικό
Άσε με να φιλήσω το μυστήριο των χειλιών σου
Με ήχους της σιωπής μου να σε μιλώ
Κάθε όνειρό σου να ορίζω
Επειδή σ’ αγαπώ

Είχα εγκλωβισθεί στη λάμψη των εντυπώσεών σου
Δεν κατέρρευσα
Απεμπόλησα την ιδεατή ομορφιά των δυνατοτήτων σου
Χωρίς βέβαια κανείς να καταλάβει πως υπέκυπτα
δείχνοντας χαρούμενος
μόνο και μόνο για να τιμήσω την επαγρύπνησή σου
Όλα αυτά και άλλα τόσα υποκριτικά
για να καλύψω την πικρή αλήθεια
Σίγουρα η έκφρασή μου
έκρυβε τα σημάδια του εγκλωβισμού μου

Τώρα αγναντεύω χρυσές ανταύγειες
σε μυστηριακά ακρογιάλια
Οι ναύλοι της ζωής μου
ταξιδεύουν σε εξοχικά δειλινά
Χαρούμενος από την απουσία σου
χορεύω στον τρελό ρυθμό της ηδονής

Και εσύ
άνετα πλαγιασμένη να διαβάζεις
τις τελευταίες ειδήσεις
του ημερήσιου τύπου

Η αγάπη μας ήταν γεμάτη
αντιθέσεις αντιφάσεις
διχασμούς αντιρρήσεις αντιστάσεις
αντίλογους διάλογους προφάσεις παραβάσεις
ενδοιασμούς αναιρέσεις αρνήσεις αντιδράσεις

Η αγάπη μας
έμοιαζε με ταύρο πληγωμένο
Με ρούχο λεκιασμένο
Με χρώμα ξεβαμμένο
Με λάδι νοθευμένο
Με ρολόι στη φθορά σταματημένο

Η αγάπη μας κατέληξε
σε πλοίο βουλιαγμένο
στα βράχια τσακισμένο
με πανί σχισμένο
με άλμπουρο σπασμένο

Με ουρανό στα ολόμαυρα ντυμένο
Χωρίς αστέρια φωτισμένο
Με κάθε τι που ήρθε και έφυγε
Με πόνο ποτισμένο

Η αγάπη μας
γεμάτη ασυμφωνίες αντιφάσεις
αντιρρήσεις αντιστάσεις
αντίλογους διάλογους προφάσεις παραβάσεις
ενδοιασμούς αναιρέσεις αρνήσεις αντιδράσεις

Η καρδιά μου θέλει να σου μιλήσει
με τη φωνή της λαχτάρας
της αγάπης
Για τις μέρες που πέρασαν
Για τις μέρες που θα ‘ρθουν
Για κείνο το τίποτε το τόσο σημαντικό
Για σένα που έχεις προσφέρει την εγκαρτέρησή σου
Τη γοητεία την άφραστη
Την άφωνη θλίψη

Οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους
Ο λόγος γίνεται σιωπή
Το μόνο που μένει
η μαρτυρία του κορμιού σου
μουσική παρμένη από τις νότες των αστεριών

Ας μη μιλούμε για παντοτινή αγάπη
Να μη μιλούμε για παντοτινή αγάπη;

Η σιωπή κρύφτηκε
στο κενό του χρόνου
Το βλέμμα στυλωμένο
στα ξέμακρα δραπετεύει

Αγάπης δάκρυα ανάβλυζαν
από τα μάτια σου
δροσοστάλα του Μάη
Τότε
σαν έγερνες στο στήθος μου
εκεί που ανθίζανε τα πιο γλυκά μας όνειρα
οι πιο γλυκοί καημοί
στο χάραμα της μέρας

Αυτή η θύμησή
ας έρθει πάλι να σε βρει αυτό το δείλι
Τώρα που είσαι όνειρο χλωμό
Καημός που χάνεται στο πρώτο φως της μέρας

Θέλω αμερόληπτα να γράψω την ιστορία μου
Απαλλαγμένος από της ζωής τις πλάνες
Λόγου χάρη για τα ψέματα που είπα
Τις υποσχέσεις που δεν κράτησα
Τις αναρίθμητες απερισκεψίες μου
Για αυτούς που περιφρόνησα
και άλλους που πλήγωσα
Μετανιώνω πικρά
για στιγμές που χάθηκαν στο χτες
Για τις απιστίες μου
Για τα όχι κάποιων στιγμών
Και για αυτά που δεν έκανα

Ίσως όμως και κάποια να τα κρατήσω μυστικά

Κάθε φορά αναρωτιέσαι
στον καθρέφτη της ψυχής σου
ποια μάσκα να διαλέξεις
ποια για την κάθε περίσταση ταιριάζει

Μακάρι να ‘ξερες ποια μάσκα να φορέσεις
σαν πήγαινες να διαπραγματευτείς
για κάτι που σε ενδιαφέρει
Τη χαρωπή η τη σοβαροφανή
Τη δυναμική η τη λιγόψυχη
Την αλαζονική η την καλοσυνάτη

Φίλε άκουσε προσεκτικά
Φόρα τη δική σου μάσκα
Αυτή σου ταιριάζει

Και αν προσπαθεί ο παιχνιδιάρης χρόνος
να ξεθωριάσει από το θόλο της μνήμης μου
μοναδικές στιγμές
δεν θα τα καταφέρει
Οι πανδαισίες κατακτημένων αγαθών
θα παραμείνουν αναλλοίωτες
Οι προσδοκίες αμέτρητες
Συνάμα ακαθόριστες

Προσπαθώ να γκρεμίσω το πανύψηλο τείχος
που περιχαρακώνει την αυλή μου
Να χορτάσω όσα ελέη χαράς μπορώ
Το τελευταίο πλοίο δεν είναι αυτό
που σαλπάρει αφήνοντας στριγκιά φωνή
νότα απελπισίας
Το τελευταίο πλοίο σφυρίζοντας χαρμόσυνα θα φύγει
όταν θα έχω θεραπεύσει όσες άνοιξα πληγές
Συμφιλιωμένος με όλα τα σφάλματα της διαδρομής μου
Τα δούνε και τα λαβείν

Μίλα μου
Πες κάτι
Ανταριασμένα
Οργισμένα
Γοερά
Έστω ψιθυριστά

Η σιωπή
Ό,τι φοβάμαι πιο πολύ
Θυμίζει πλήξη
Μοναξιά
Στεναγμούς
Θρήνους
Ρόγχους από τα τάρταρα μου
Στη σιωπή ακούω και παράξενους ήχους

Πες κάτι
Ό,τι και να πεις
είναι για μένα
αυγής ξημέρωμα

Μπροστά μου
χάντρες πολύχρωμες ελκυστικές
Όλες είναι έμορφες γυαλιστερές
Δεν ξέρω ποια να διαλέξω
Ρωτάω τα ονόματά τους
Τη μία τη λένε Γνώση
Την άλλη Επιτυχία
Την άλλη Ευτυχία
Ρωτάω την άλλη Πλούτο
Μία άλλη Έρωτα
Μια άλλη Φιλία
Σύντροφο
Παιδιά
Ταξίδι
Αναγνώριση
Ρώτησα και ξαναρώτησα
Καμία δεν βρήκα να την λένε Ξενοιασιά
που την χρειάζομαι τώρα τόσο

Να ακούς
Να ακούς το σκοτάδι της νύχτας
Της αυγής το ξημέρωμα
Τον αγέρα στων πουλιών τα φτερά
Τα μαλλιά που ανεμίζουν
Τον καρπό από το δέντρο σαν πέφτει
Τις οπλές των αλόγων να καλπάζουν με χάρη
Το κύμα στο μουράγιο σαν σμίγει
Το βιολί στη σιγαλιά του Απρίλη
Το χτυποκάρδι
Το φιλί τη στιγμή που τα χείλη αγγίζει
Να ακούς τους λυγμούς της ψυχής και το δάκρυ που ρέει
Της βροχής τις σταγόνες σαν κυλούν σε εφτασφράγιστο τζάμι
Και το κλάμα το βουβό που δεν έχει τελειωμό σαν αρχίζει
Να ακούς

Ο δρόμος μπροστά μου κλειστός
Κοιτάζω πίσω μου
επιούσιες λαχτάρες να περισώσω
Ένα χτυποκάρδι που μετρά την αγωνία
βαραίνει το στήθος μου
Από το θάμπος της σιωπής
η μορφή σου προβάλει χαρωπή
χαμογελαστή
εικόνα πάθους
φλόγα που φωτίζει το παρόν μου
Άπλωσα τα χέρια μου
δέχτηκα όλα τα δώρα
Συγκράτησα του απόηχους του γέλιου σου
Τις άκρες των ματιών σου
Απίθωσα τη ζωή μου
στα χείλη του χαμόγελού σου
Τώρα σωπαίνω
Χαμηλώνω
Κρύβω τα αισθήματα μου
Στα έγκατα της ψυχής μου
να λάμπουν σαν άστρα στη νύχτας

Όμορφο το ξεκίνημα της ημέρας
Τα τριαντάφυλλα μοσχομυρίζουν
στο πέρασμά μου
Οι γαζίες κρυφοκοιτάζουν από το φράχτη
Μια μέλισσα χίμηξε να γευτεί το χυμό
ολοπόρφυρης παπαρούνας
Ακυβέρνητη βαρκούλα
χωρίς προσανατολισμό η σκέψη μου
Στο μυαλό μου πλήθος τα μηνύματα
Τα κρυφά αισθήματα άβολα άπραγα
Με κλονίζει η πλησμονή του έρωτα
που απουσιάζει ολότελα
Πλέω σε θάλασσα σιγής
με κουπιά την ανάσα μου
Σιμά μου ο ήλιος πάει να δύσει
Το φως θα γίνει σκοτεινιά
Μα η νύχτα ευσπλαχνικά θα μου θυμίζει
πως ενώ όλα εδώ έχουν τελειώσει
κάπου αλλού θα ξημερώνει

Παγωμένο φεγγάρι
Η νύχτα διαβαίνει νωθρά
ανταμώνοντας τη θάλασσα
το μακρινό περιγιάλι
Η ποίηση μετέωρη στα αστέρια
στην κυματούσα θάλασσα
Αγέρωχη σε κατάρτια της πλώρας

Θυμήσου
Την ανερμήνευτη δίψα μας
Την αγρύπνια τη μέγιστη
Τη σχεδία που μας ταξίδευε
σε γαλαξίες ολόφωτους

Τώρα μοναξιά
Ατελεύτητη σιωπή
Βαθύς στεναγμός
Άφωνη θλίψη
Λυγμός δίχως κλάμα

Και έτσι μετέωροι
σε διαστήματα τρομερής σιωπής
θα κοιμηθούμε μια ασέληνη νύχτα
και δε θα ξυπνήσουμε ξανά ποτέ

Προχωρούσε
Παραμιλούσε
Στέναζε
Σιγοψιθύριζε
Σκεφτόταν τα χρόνια
που γλίστρησαν σαν άμμος
από τα χέρια του
Σύννεφα σταχτιά κρεμασμένα
βάραιναν την ψυχή
Οι σκέψεις λόγχιζαν την καρδιά
σκάλιζαν την τέφρα των πραγμάτων
Μέσα στον καθρέφτη των ωρών
έβλεπε τα ράκη του εαυτού του
Ήθελε να σβήσει όλες τις πράξεις
που τον βάραιναν
Ήλπιζε μια μέρα να μισέψουνε οι πόνοι
και το βλέμμα του να λάμψει αδρό
Ήθελε να ξαναπερπατήσει μαζί της
να της μιλήσει για το ποτάμι της σιωπής το στεκάμενο
να ξαναγίνει ποτάμι τραγούδι
Μα δεν πρόλαβε
Στην άκρη του δρόμου
τον βρήκαν νεκρό

Σε αναπόληση πάλι
είναι δοσμένη η σκέψη μου
Στα νιάτα
που μαζί με τη φύση λουλούδιζε η ψυχή
Στα ανέγνοιαστα νιάτα
που ευωδίαζαν σαν όλες τις άνοιξες γιασεμιά
Με γαλβάνιζαν τα όνειρα
Με νανούριζε η ελπίδα
Δε με φόβιζε
η αναίτια οργή
Το ανηφόρι
Ο μόχθος
Το ξεστράτισμα
Η κατρακύλα
Τώρα τα δάκρυα λαμπυρίζουν νοσταλγικά
καθώς πλημμυρίζει την σκέψη μου
τρυφερή αναπόληση

Σταλάζω όνειρα
Σκέψεις
Αισθήματα
Αναμνήσεις σε κάτασπρες σελίδες

Μου αρέσει το απόλυτο μεσημέρι
τη βαθιά διάφανη θάλασσα
μέσα από τα πεύκα να θωρώ
παρέα με τη δροσιά ενός φιλιού
κάτω από το ανένδοτο γαλάζιο του ουρανού

Είναι και κάποιες λέξεις αγαπημένες
που έχουν κουρνιάσει βαθιά στο στρώμα του καιρού
παρέα με τη δροσιά ενός φιλιού
κάτω από τη φεγγαροσκέπαστη βραδιά

Το αποφάσισα
Θα αλλάξω σπίτι
Το παλιό δε χωράει τα χρόνια μου
Ο ήλιος δεν τρυπώνει πια
Ούτε μια χρυσακτίδα να μπλεχτεί
μέσα στην κάμαρη μου
Παντού σκιές
Μοναξιά
Ούτε η πόρτα δε χτυπά

Ούτε ένας κρότος
ένας ήχος
ένα κάτι
Όλα βουβά θαμπά
Παράξενοι οι χτύποι της καρδιάς μου
Θα έδινα ό,τι και αν είχα για μια αχτίδα
για μια πνοή του αγέρα
έναν αντίλαλο κάποιας φωνής
το θείο χαμόγελο ενός προσώπου
Βαριές οι νύχτες δεν περνούν
Πονούν τα όνειρα τη νύχτα
Το αποφάσισα
Θα αλλάξω σπίτι

Το ξέρω πως έχω ξαναζήσει
πως έχω ξαναγεννηθεί
διαφορετικός από ό, τι τώρα
Ίσως και να ήμουν φιλάργυρος
μπορεί και κερδοσκόπος
Ίσως χωρίς φιλόδοξο εγωισμό
μπορεί και επιφυλακτικός
οπισθοδρομικός

Μπορεί να ‘μουν ανέραστος
μισογύνης
μπορεί πιστός μονογαμικός
Μπορεί και να ’μουν βραβευμένος
και ίσως φαντασμένος
Μπορεί και σαδιστής
Ληστής
Μηδενιστής
Υλιστής
Μπορεί να ‘μουν ωραίος
προικισμένος

Σε αυτή μου τη ζωή ούτε που ξέρω τι είμαι
Ξέρω μονάχα σίγουρα πως όλα τούτα δεν είμαι

Το ξημέρωμα ευωδίαζε άγρια μέντα
διάμπολη και γιασεμί
Σιωπή χιλιάκριβη απλωμένη στον ορίζοντα
Θεέ μου τη όμορφη η αυγή
με το τριανταφυλλί της χρώμα

Ακούω μέσα μου λέξεις να σιγοψιθυρίζουν
Κάλλιο να έχεις αγαπήσει και χάσει
παρά να μην έχεις αγαπήσει ποτέ
Για αυτό χαίρομαι τόσο τον ερωτικό λυγμό των αηδονιών
Το πέταγμα των αετών στον ατελείωτο ουρανό
Απολαμβάνω την εμορφιά που πλανιέται στο απέραντο
ντυμένη με τα χρώματα της αυγής
Ακολουθώ τις χιλιάδες ανταύγειες του ήλιου
μεθυσμένος από χαρά στο ταξίδι των ονείρων μου
Και έτσι
καθώς πλανιέμαι σε ονειρεμένα φυγής μονοπάτια
κρατώντας μια αγκαλιά πολύχρωμα λουλούδια
ξεχειλίζοντας ευθυμία στην απόλαυση απόλυτης ευτυχίας
έτσι θέλω να κλείσω τα μάτια μου