เรื่องสั้น จุดสิ้นสุดของวงกลม

เร่ืองส้นั จุดสิ้นสุดของวงกลม คิว!!”เม่ือกายเรียกแลว้ เพ่ือนของตนกไ็ ม่ตอบกลบั มาเขาจึงเรียกเพอ่ื นเขา
อีกคร้ัง “ไอค้ ิวโวย้ ยยยยย!!!” “โอย๊ อะไรของมึง จะตะโกนเพ่ือ!?” อะไร
ณ โรงเรียนแห่งหน่ึง ในช่วงตน้ ฤดูหนาว…. ของมนั ว่ะจะโตนทาอย่ใู กล้กนั แค่นี้ ไอคิวก็ทาไดแ้ คบ่ น่ ไปง้นั แหละเขาก็
ไม่กลา้ พูดออกมาหรอ “มึงจะบอกวา่ มึงไดย้ นิ กูพดู ต้งั แตแ่ รกหรอเพ่ือน
ผมยงั คงเฝ้ามองเขาเสมอ เขาคนเดิมรอยยิม้ เดิมท่ีผมนนั้ อยากจะ ไปกินขา้ วกนั เถอะ กหุ ิวแลว้ ” เตพ้ ดู เสร็จกเ็ ดินออกไปแลว้ ตามมาดว้ ยไอ
ครอบครองมนั ตง้ั แต่แรกเห็น…แต่นี่มันกผ็ ่านมานานแล้วสินะ ที่ผมทาได้ คิวท่ีเดินมาตามหลงั “เออๆ รอกดู ว้ ย”
แค่คิดแต่ไม่มสี ิทธิ์ได้โอกาสจับจองรอยยิม้ นนั้ สักครั้ง…. หึ..น่าสมเพช
ตวั เองจริงๆ เม่ือเขาสองคนเดินมาถึงที่โรงอาหาร เตก้ พ็ ูดข้ึนเพราะเขาเห็นไอคิว
เหมือนมองใครสักคนอยู่ “มองไรวะ่ ” “ห๊ะ มองไร ป่ าว ไปเหอะ”
สวสั ดีครับผมช่ือ ไอคิว เป็ นนกั เรียนของที่น่ีเอง ผมอยมู่ .6แลว้ ส่วน
เจา้ ของรอยยมิ้ น้นั ที่ผมไดก้ ล่าวไปขา้ งตน้ นนั่ เขาช่ือ จีน เป็นเด็กผชู้ าย ผมโกหก…ก็ไมอ่ ยากใหม้ นั เซา้ ซ้ีน่ีหน่า ตอนน้ีสายตาของผมละออกจาก
หนา้ ตาซ่ิอๆ ข้ีเล่น คุยเก่งไม่มีใครเกิน แถมยงั มีดีกรีเป็นถึงคฑากรไมห้ น่ึง รอยยมิ้ น้นั ไมไ่ ดอ้ ีกแลว้ เหมือนตอ้ งมนตส์ ะกด เป็นแบบน้ีเสมอ ไมว่ า่ จะ
ประจาโรงเรียน ใครๆ ก็รู้จกั เขาในนาม ‘จีนคฑากร’ แต่ ผมตา่ งกบั เขา เปล่ียนคาบ เขา้ แถว เลิกเรียน หรือ แมแ้ ต่ตอนน้ี ตอนกินขา้ วเที่ยงท่ีโรง
สิ้นเชิง…ผมเป็นแค่นกั เรียนหอ้ งป่ วย ทาอะไรก็ไม่ไดเ้ รื่องสกั อยา่ ง แล้ว อาหาร เป็นคนที่มีอิทธิพลตอ่ ใจของผมมาโดยตลอดจริงๆ ครับ
แน่นอนท่ีเขาคนน้ัน ไม่รู้จักชื่อเล่นของผมด้วยซา้ เขาไม่เคยรู้ถึงการมอี ยู่
ของผม มแี ต่ผมน่ีสิ ท่ีรู้ถึงการกระทาของเขา… “สรุปวนั น้ีไปทารายงานบา้ นกใู ช่ไหมครับคุณเพ่ือน”

“ไอค้ ิว มึงมานง่ั ทาอะไรอยตู่ รงน้ีวะ่ ไปไดแ้ ลว้ ห่า ขา้ วจะหมดโรงอาหาร “อืมๆ”
แลว้ ม้งั !” เต้ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของไอคิวพูดข้ึนเหมือนประชด
ประชนั หลงั จากเห็นไอคิวเพื่อนของเขานง่ั เหมอ่ อยสู่ ักพกั “…..” “ไอ้ กริ๊งงงงงงงงงงงงงง

ทนั ทีที่เสียงออดของโรงเรียนดงั ข้ึน ไอคิวก็รีบวง่ิ ออกไป โดยทิ้งคาลากบั ขาวลอดออกมา.. “ผมยนิ ดีรับฟังคุณนะครับ ไดน้ านเทา่ ที่คุณตอ้ งการเลย
เพอื่ นสนิทไวเ้ พียงวา่ “มึงๆ กไู ปก่อนนะ” เขาพดู เสร็จก็วงิ่ ออกไปอยา่ งไม่ ล่ะ” สุดทา้ ยแลว้ ผมกพ็ ูดมนั ออกไป
หยดุ เทา้ “เหย้ ! เด๋ียว! แลว้ รายงานละ!? ไอค้ ิว! โวย๊ ยยยยย!”
เกร็ดหิมะกาลงั ลบเลือนรอยเทา้ ท่ีเราเดินผา่ น และในท่ีสุด เขาก็ร้องไห้
เมื่อก้ีผมเห็นจีนทา่ ทางไมด่ ีเลยเหมือนเขาจะร้ องไห้ แตต่ อนน้ีเขาหายไป ออกมา ผมอยากจะพูดออกไปเหลือเกิน ‘ไม่เป็นไรแลว้ นะ’ แตท่ าไมกนั
ไหนแลว้ ก็ไมร่ ู้ ผมปล่อยเขาไปอีกแลว้ สินะ แม่ง!! ผมกย็ งั เป็นคนห่ว ละ ถึงไม่สามารถพูดมนั ออกไปได้ กค็ งจะเป็นเพราะผมมนั เป็นคนที่ข้ี
ยแตกกบั ทุกเร่ืองจริงๆ ผมพยายามหาเขาทุกที่ที่คิดวา่ จีนจะไป ผมไดแ้ ต่ ขลาดมากเกินไปยงั ไงล่ะ…ผมจึงไดเ้ พียงแคป่ ล่อยใหเ้ วลามนั ผา่ นไป
หวงั วา่ เดก็ คนนน่ั ตดั สินใจกลบั บา้ นไปแลว้ …ตอนน้ีผมนงั่ พกั อยทู่ ี่มา้ นงั่
เก่าๆ ริมทาง อากาศก็เริ่มคอ่ ยๆหนาวข้ึน อุณหภูมิลดลงเร่ือยๆ จนในท่ีสุด เวลาผา่ นไปนานจาก10นาที จาก10นาทีเป็น30นาที จาก30นาทีมาเป็น1
หิมะกค็ อ่ ยๆ ปล่อยลงมา ในตอนท่ีหิมะร่วงลงมาจนทาใหร้ ่างกายน้ีตอ้ ง ชวั่ โมง และก็จนไม่สามารถท่ีจะนบั ได้ สุดทา้ ยกจ็ บลง เขายกแขนเส้ือ
หนาวสนั่ ทนั ใดน้นั กม็ ีเขาคนนน้นั ท่ีเดินเขา้ มา มีทา่ ทีเหมือนหลงทาง ข้ึนมาเช็ดน้าตา พร้อมรอยยมิ้ และเอย่ คาบอกลา โชคชะตาพาเรามาใหไ้ ด้
ทาไมนะ ทาไมรอยยมิ้ ท่ีผมเฝ้ามองเป็นประจากลบั หายไปเป็นคนละคน เจอกนั คงมีเวลาใหแ้ ค่น้ี ยงั ไม่ทนั ไดร้ ู้จกั กนั เขาคนน้นั กเ็ ดินออกไปเสีย
ใครเป็นคนทาลายรอยยมิ้ ท่ีแสนสวยงามน้ีกนั “มานง่ั ดว้ ยกนั ม้ยั ครับ” ผม แลว้ ท้งั ๆ ท่ีใจอยากจะย้อื เขาไวแ้ ทบขาด กค็ งทาได้ แค่ยอมรับซกั ที วา่ ไม่
เอ่ยชวนออกไปแบบไม่ไดค้ ิดอะไรไวเ้ ลยแทๆ้ พวกเราแค่สนทนากนั ผา่ น มีทางไดเ้ ขาคืนกลบั มาไดอ้ ีก ผมก็คงทาไดแ้ ต่เฝ้ามองเขาต่อไป จดจาไวว้ า่
อากาศ สื่อถึงกนั ผา่ นทางสายตา “เธอดุเศร้าจงั เลยนะ เป็นอะไรรึเปล่า” วนั หน่ึง เราเคยไดอ้ ยเู่ คียงขา้ งกนั ..ถึงจะตอ้ งเฝ้ามองเฝ้ารอนานแค่ไหนก็
คิดแบบน้นั แตก่ ็ไม่ไดพ้ ูดมนั ออกไป เหมือนกบั ทุกคร้ัง ผมเลยทาไดแ้ ต่ คงไม่มีทางไดเ้ จอกนั อีกแลว้ และก่อนท่ีจะจากไป ผมไดเ้ พียงแค่ภาวนา
เพียงมองเขาอยหู่ ่างๆ ต่างกนั แคค่ ร้ังน้ีเขามานง่ั อย่ขู ้างๆ ผมแล้ว หิมะก็ ใหห้ ลงั จากน้ี เขาคนน้นั จงมีแตร่ อยยมิ้ เสมอไป….
ยงั คงตกลงมาอยา่ งไม่มีวนั ที่จะหยดุ หยอ่ น ลมหายใจของพวกเรามีไอสี