เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

608

รพินทรเอามือปอ งหนากระจกไฟฉายไว กดสวิทชเปดไฟ บังคบั แสงใหส อ งไปท่ีเฉพาะ
ปนของหลอน วัตถุธาตุสะทอนแสงทฝี่ งติดไวย งั ยอดศนู ยห นาและบาก ศนู ยห ลังของปน สัน้
กระบอกนน้ั กป็ รากฏแสงเรอื งขนึ้ ใหสังเกตเห็นไดชดั ดารนิ เล็งอยา งประณตี เทาทห่ี ลอ นจะมองเหน็
เปา อนั คลมุ เครอื นั้นได อึดใจใหญก ็แตะไกปลอยกระสุนแรงสงู ระเบดิ ผานลาํ กลองออกไปดงั
สะเทือนปาอกี คร้งั

ยอดไผก ิ่งหนง่ึ ขาดผล็อยรวงลงมา พรอ มๆ กับดวงแสงอนั โชตแิ ดงก่ํากส็ วางวูบๆ ใหเห็น
ทามกลางความมดื อกี คร้งั รูสึกวามันจะพลัดหลุดจากก่งิ ทเ่ี กาะแฝงตวั อยนู ั้นตกลงมาประมาณ 4-5
วา แลวก็พยงุ ลอยตัวไวได บินผละจากซมุ ไผก อน้ัน บา ยหนา หนเี ลาะลดั ไปตามยอดไมอ ื่นๆ เร็ว
ทสี่ ดุ เทา ที่อตั ราความเรว็ ของมนั จะอาํ นวยใหไ ด และในครง้ั นี้ดเู หมอื นจะไมเกาะอยูยังยอดไมใ ด
นอกจากจะมงุ หนีรุดหนาโดยฉวัดเฉวยี น อาศยั ยอดสมุ ทมุ พุมไมแ อบกาํ บงั ไป

“ตามเรว็ !”
เชษฐารอ งลนั่ ออกมา

ท้งั หมดกอ็ อกพรตู ิดตามไปอยา งรวดเรว็ ในทนั ทนี ้ันโดยไมล ดละ รพนิ ทรเตือนใหคณะ
นายจา งทง้ั สามของเขาเกาะกลมุ เดนิ ตามไปทางดา นเขา มิใหใ ครแตกแยกออกไป สว นเกดิ กบั แง
ซาย แยกกนั ออกโอบไปคนละดา น บางขณะกบ็ กุ ไปในพง และบางขณะกไ็ ปตามทางดา นสตั ว โชค
ดีที่ปา บรเิ วณน้นั ไมท ึบจนเกนิ ไปนกั การตดิ ตามจงึ ไมเกดิ อปุ สรรคจนเหลอื ความสามารถ

เชษฐาตะโกนสง่ั เกดิ กับแงซายไมใ หย งิ หรอื สอ งไฟไปจบั ท่ีมนั อีกตอไป คงใหก ระจาย
ออกเฝาติดตามไปเรื่อยๆ เทา น้นั เพราะเกรงวาการยงิ หรอื การสอ งไฟจะไลม นั ใหเตลดิ เปดเปงไป
เรว็ ขึน้ อีก

อัตราการลอยเคลือ่ นที่ของมัน เทียบแลว ขนาดคนเดินอยา งชนดิ เรง ฝเ ทาเทานน้ั แต
ไดเ ปรียบกวา เพราะมันลอยไปไมมีการสะดดุ ชะงักตดิ ซมุ ไมหรือพงหนาม ลอยขา มไปไดอ ยา ง
สะดวก ซ่ึงกลมุ มนุษยต องเสียเวลาออ ม หรอื หาทางบกุ เพอ่ื กระช้นั ชิดเขาไป จะอยางไรกต็ ามแสงท่ี
เปลงอยวู บู ๆ ในจงั หวะถ่ขี องมนั ทาํ ใหมนั ไมอาจพนไปจากสายตาได

ทกุ คนวิ่งบาง เดินบาง แลว แตภ มู ิประเทศ สาวรอยอยางกระชนั้ ชดิ เขาไปอยางชนดิ ถึง
ไหนถึงกนั โดยลืมความเหนด็ เหน่อื ย ทัง้ เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน ถกู กิ่งไมและหนามเกยี่ วไป
หมดท้งั ตวั แตไ มมใี ครรูส กึ คํานงึ ถึง สายตาทง้ั หกคชู ว ยกนั สังเกตแสงของเจา ผีโขมดไวจากมมุ ตางๆ
กนั ไมย อมใหค ลาดไปได

เพยี งสิบนาทแี รกของการติดตาม พรานใหญกจ็ ับเคล็ดไดอ ีก
“ใจเยน็ ๆ ไวค รับ ไมต อ งตามกันอยางผลผี ลามอะไรนักหรอก มนั ไมม ที างจะหนีเราไป
ได เพราะความชาของมนั นแ่ี หละ น่ีกใ็ กลส วางเขา ไปเตม็ ทีแลว ไอผโี ขมดตอ งอยมู อื เราแน”
“รูสกึ วาแสงกะพริบของมนั จะถีข่ น้ึ นะ ในเวลาที่มนั ตองการลอยไปใหเ ร็วขึน้ ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

609

เชษฐาตง้ั ขอ สงั เกตอนั รอบคอบ
“ถาง้นั ก็พอจะเดาไดเลยวา ถามันลอยตวั หรือบินอยู มนั จะซอนแสงของมันไวไ มไ ดเ ลย
ตองกะพรบิ อยตู ลอดเวลา ยกเวน เวลาทม่ี นั เกาะอะไรอยกู บั ท่ี ซงึ่ พอจะพรางแสงไดบาง โชคดี
เหลือเกนิ ถามนั สามารถดบั มืดไดสนทิ เลยในขณะลอยหนี ปา นนเี้ รากง็ งกนั ไปหมดแลว ไมม ที าง
ตามไดถ ูก”
ไชยยนั ตค ํารามออกมาอยา งลิงโลด เขาอยากจะยิงอยูหลายครั้งในระหวา งการตดิ ตาม ท่ี
เหน็ ดวงแสงอยา งถนัด ตดิ ขบั ที่เชษฐากับรพนิ ทรคอยยับย้ังไว ทกุ คนรอความหวงั สดุ ทา ย โดยการ
รอใหร งุ สวางพระอาทติ ยข นึ้ ซง่ึ เช่ือมั่นวา ผมพิสูจนท้งั หลายมันจะกระจา งชดั ออกมาใหเห็น
เจา สิง่ ลล้ี บั ดูดเลือดมนษุ ยแ ละสตั ว ซึง่ ในขณะนกี้ ลายเปน เปา หมายถกู ตามอยา งกระชนั้
ชิดดุเดอื ดของกลุม มนุษย ยงั ไมม ที ที า วา มนั จะเรงอัตราเคล่ือนหนขี องมันใหเ รว็ ข้ึนไปไดก วา เดมิ
เทาๆ กบั ทไ่ี มสามารถจะลอยขน้ึ สงู จนเกนิ ไป แตท าทขี องมันกส็ อ ใหเ หน็ ชดั วา พยายามจะรุดหนไี ป
อยา งสดุ ฤทธ์ิ และมสี มั ผัสท่รี ูตอภัยอนั จะมาถงึ ตัวไมผ ิดอะไรกับสตั วธรรมดาสามัญ บางครัง้ มนั
ลอยซอกซอนลงตํา่ แอบแฝงอยูต ามกลมุ เถาวัลยแ ละพุมไมเ ตย้ี ๆ พอถูกตามชิดเขามาจนเกอื บจะถงึ
ตวั ก็ลอยหนขี ้นึ สูงในระดบั ยอดไมทไ่ี มเ กิน 30-40 ฟตุ ทิศทางผละหนบี ายหนา ไปยังหบุ ลึกดา นท่ี
คณะทง้ั หมดปะทะกบั มหงิ สาเมือ่ เยน็ วานน้ี เสียงเกิดกับแงซายซ่งึ แยกกนั ออกตามเปนหนากระดาน
รองเตือนมาใหร ู
พรานใหญเต็มไปดว ยความหนกั ใจ ยกนาฬกิ าพรานนํ้าขน้ึ ดูขณะนนั้ เปน เวลา 05.25 น.
ฟากลางดงยังมดื สนิท เสียงไกป า ทีต่ ามปกตจิ ะตองเจือ้ ยแจว ไปรอบทิศแลวในเวลาเชนน้ี แตข ณะน้ี
มนั เงียบกริบ ไมม เี สยี งสตั วใ ดกระโตกกระตากขึ้นเลยแมแ ตพวกนก
“เอ...มันบา ยหนา ไปทางหุบครบั ถา เขาเขตปาทึบ การตามของเราอาจจะชะงกั ดไี มด ีมัน
หนีรอดไปได โดยเฉพาะเม่อื ถึงบริเวณทเี่ ปนพงรกชัฏจนเกนิ กวา ทเ่ี ราจะแหวกตามเขา ไปได หรอื
มายง้นั กบ็ รเิ วณชะงอ นเขาชนั ”
“ทําไงดี ถา งัน้ ? เราพยายามออ มไปสกัดหนา มนั ไวห รือ? ไลต อนใหมนั กลับไปบริเวณปา
โปรงท่เี ดมิ ”
ไชยยนั ตถามขึ้นโดยเรว็
“ไมมีประโยชนห รอกครบั วธิ ีนั้น แงซายกบั เกดิ ในขณะนี้กพ็ ยายามดกั อยูท างดานนน้ั อยู
แลว แตมนั กพ็ งุ จะเขาดงใหไ ด สงสยั วารงั พกั ของมนั จะอยใู นดงนั่นแนๆ ”
“เอาไฟฉายจับแลว กช็ ว ยกนั ยงิ อกี ครง้ั รพินทร เรารกู นั แลว วามันกลัวแสงไฟฉาย พอถูก
แสงไฟฉาย – ถูกระดมยงิ เขา มนั กจ็ ะตองหลบเขาหาทแ่ี อบตามยอดไมไ มก ลา เคลอื่ นไหว เราลอ ม
ลว งเวลามันไวจนกวาตะวันจะขน้ึ เหลอื อกี คร่งึ ช่ัวโมงฟา กจ็ ะสางแลว ขนื ปลอ ยใหม ันเขาดงลึกได
เรากห็ มดหวังเทาน้นั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

610

ความคิดของหวั หนาคณะเดนิ ทางผูสุขุมรอบคอบแยบยลเปน ทส่ี ุด จนกระทง่ั เขาเองก็ลืม
นึกไปถึง ดารนิ กบั ไชยยันตเห็นจรงิ ดว ย สนับสนนุ มาเปน เสยี งเดยี ว พรานใหญจ ึงปอ งปากตะโกน
ส่ังการใหเ กดิ กบั แงซายทราบ

และแลว จากนน้ั ไฟฉายทกุ ดวงก็สาดจา ออกไปอีกพรอมกบั เสียงปน ท่รี ะดมแผด
สะเทอื นไปทัง้ พงไพร

จริงตามทเ่ี ชษฐาคาดคะเนไวท กุ อยา ง พอถกู ไฟฉายถูกยงิ เขา เจา โขมดดงกเ็ ปลย่ี นทศิ ที่
กําลังมงุ หนาอยูแ ฉลบวบู วาบลงเบ้อื งตํา่ อยางลนลาน แลว พุง ปราดหายเขาไปในบรเิ วณพมุ หนามอนั
หนาทบึ กวางใหญซึ่งขนึ้ อยเู ปนละเมาะ เชษฐาสั่งใหห ยุดการฉายคน หาลงอีกคร้งั แลว ใหกระจาย
กาํ ลังออกลอมเฝา ดูไวร อบดา น ความรกทบึ หนาแนนของพงหนามบรเิ วณนั้นทําใหไ มสามารถจะ
มองเหน็ รองรอยอะไรของมนั ทั้งสนิ้ จุดเรอื งแสงในตวั ของมันทีม่ ีลักษณะเหมือนกอ นถานติดไฟ ก็
ไมป รากฏใหส ายตาคน หาคใู ดคนพบ

“เอะ ! ถกู ลกู ปนแหลกไปเสยี แลว กไ็ มร!ู หายไปเลย”
ดารนิ รอ งข้ึน
“คงไมห รอกครบั ตามสามัญวินจิ ฉยั ถามนั ถูกลูกปน แตกสลายหรอื ทาํ ลายไป มันกจ็ ะตอ ง
ยอ ยยบั ไปในทันทีทพี่ วกเราระดมยิง นก่ี อ นทีม่ นั จะพงุ ลงไปในปาหนาม กย็ ังเหน็ แสงของมนั อยู
ลกู ปนตองไมถ กู มนั แน มนั เขาไปในปาหนามโดยเจตนาท่ีจะหลบเทา น้นั ”
พรานใหญบ อก
“แลวทําไมเราถงึ มองไมเห็นแสงเรอื งๆ ในตวั ของมนั เลย ถงึ มนั จะหลบไมก ะพรบิ แสง
รศั มเี รอื งๆ ในตวั ของมนั กห็ ลบตาเราไปไมไ ดนนี่ า”
“ปา หนามนี่มนั ทึบเกนิ ไป มันคงหลบเขาไปซอนกําบังอยใู นมุมทพี่ วกเรามองไมเ ห็นกไ็ ด
อยูในนีแ้ นๆ ครับ ระวังกันไวอ ยา งใหคลาดตากแ็ ลว กนั มันลอยตวั เมอ่ื ไหรก ็จะสังเกตเหน็ รัศมถี นดั
เมือ่ น้นั พอสวา งเราคอยบุกเขา คน เช่ือวาไปไหนไมร อด”

ขบวนลา โขมดดงทงั้ หกคน นง่ั พัก คอยระวงั ลอ มปาหนามบริเวณนนั้ ไว เปนการพัก
เหนอ่ื ยไปในตวั พรอมกบั หารอื กนั ไปพลาง นานๆ คร้ังก็ฉายไฟกราดสองไปมา เปนการบีบบังคบั
ใหมนั ซอ นตวั อยนู งิ่ ในบรเิ วณปาหนามแหง นน้ั โดยไมก ลา ทีจ่ ะลอยตัวขึน้ หนี ตางเตม็ ไปดว ยความ
กระสับกระสาย พยายามดนู าฬิกาเรงแสงตะวนั ใหข นึ้ เสยี โดยเรว็ ...แตล ะนาทที ่ีผานไป...ดมู ันชาง
เช่อื งชา เสยี เหลอื ประมาณ ในบรรยากาศอนั เครง เครยี ดเขาดา ยเขาเข็มน้ี ไมมีใครรูสกึ ตอความหนาว
เยน็ ของอากาศหรอื วา ความเหน็ดเหนอ่ื ยทบี่ ุกตามกันมาอยางไมค ิดชวี ติ

เวลาผานพน ไปเปน ลําดบั ในท่ีสดุ เข็มนาฬกิ าขอ มอื ของทุกคนกช็ บ้ี อก 05.45 น. ฟา เริ่ม
ปรากฏแสงรางๆ และทันทีน้นั ระหวา งทค่ี ณะนายจา งท้งั สาม กําลงั สูบบหุ รีฆ่ า เวลากันอยกู ็ตอง
สะดุงลุกพรวดข้ึนยนื ทนั ที เพราะเสยี งตะโกนเอะอะของแงซายกับเกิด ซงึ่ เฝา ดักอยอู กี ดานหน่ึง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

611

“นาย! มันไปแลว ลอยขนึ้ มาน่ัน”
พรอ มกัน ก็มีเสียงปนระเบดิ กกึ กองขึน้ สองนดั จากทางดา นนัน้
ในความมดื ทกุ คนมองเหน็ รัศมีทบั ทิมสวา งโรจนข ึ้นอกี ครง้ั หน่งึ ลอยตัวเหนือยอดพง
หนามใจกลางละเมาะขน้ึ มาอยา งรวดเรว็ แลวก็ลิ่วอยา งเร็วทสี่ ุด หรอื เรว็ กวา ความเรว็ ของมันทกุ ครงั้
พงุ ไปทางดงทบึ ดา นขวามอื อันเปนทศิ ทางเดิมท่ีมนั จะบายหนา ไปกอนที่จะถกู ยงิ สกดั เมื่อยีส่ บิ กวา
นาทีที่แลว มา
“ตามยงิ ! เอาไฟฉายสอ งไวด ว ย!”
รพินทรร องตะโกนบอกทกุ คนสดุ เสยี ง แลว ออกวง่ิ กวดไปอยางกระช้ันชิด ตวั เขาเอง
ไมไดยิง แตใ ชไฟฉายในมอื สองสะกดไว ไชยยันตแ ละดารนิ กก็ วดตดิ ตามมาอยา งกระชน้ั ชิด ทง้ั
สามใชป น สั้นประจําตัวระดมยงิ กนั สนนั่ หวัน่ ไหว สว นเกิดกบั แงซาย กส็ ง เสียงโหร อ งเอะอะเอากงิ่
ไมตีปาไลตอ นสกัดเปน ปก มาท้ังสองดาน
เจาผีโขมดลอยวูบๆ ไปเบอื้ งหนา เหมอื นจะเปน การตัดสนิ ใจหนคี รง้ั สดุ ทายของมัน
หลบหลีกแสงไฟฉายเปน พัลวัน มุงเขาสูดงลกึ ขึ้นทุกขณะ คณะลาท้งั หมดกก็ วดตามคดิ ไปอยาง
ทรหด เสียงตะโกนบอกกนั เสยี งโหต ะเพดิ ไลแ ละเสียงปน ดังลั่นไปทั้งดงทึบยามเชาตรู ฟาก็เริม่ จะ
สางขึ้นทกุ ขณะ เกดิ กับแงซายใชไ ฟฉายสอ งสกัดไว เปน การตอ นไมใ หมันลอยหนเี ขาบรเิ วณทเี่ ปน
ปารกทบึ โขมดดงหลบแสงไฟลอยเลยี ดตํา่ ไปตามพมุ ไม สงู จากพื้นดนิ ไมเ กนิ 1 เมตร เลีย้ วเลาะ
ซอกซอนอยางสุดฤทธขิ์ องมนั แสงในตัวก็ยิ่งกะพริบในจังหวะท่ีถี่ข้นึ ทกุ ขณะ เหน็ สวางโร ราวกบั
ไต ท้งิ หางแสงไวเ ปนทางยาวในทกุ ครง้ั ทม่ี ันวาบไปเบ้อื งหนา มงุ ขน้ึ เนนิ ไหลเ ขาลกึ เขา ไปสบู ริเวณ
หุบเขาตามลาํ ดับ...
ในทส่ี ดุ มันก็เปลงแสงสวา งเปน รัศมีรงุ ครัง้ สุดทาย พุง เปนทางยาวหายวบู เขาไปในซอก
หินผาตอนหนงึ่ เหนอื กลุมโขดหินท่งี อกอยสู ลับซับซอน

พรานใหญก วดตามเขา มาถึงตาํ แหนงน้ันเปนคนแรก ใชไฟฉายกราดสองสํารวจ แลว ก็
พบซอกหินผาตอนหนง่ึ มีรอยราวแตกเปน ชอ งเผยออกจากกนั ประมาณฝา มือ เมือ่ สอ งไฟดูเขา ไป
ในรอยแตกนนั้ กร็ ูส ึกวาเปน โพรงลึกสลบั ซับซอนคดเค้ยี ว ตําแหนง ท่ีเขาสองไฟเขา ไปตดิ อยูเพยี ง
แคร ากไมท่ีชอนไปในระหวางซอกหนิ เทานน้ั ไมสามารถจะแลทะลเุ ขา ไปลกึ โดยตลอด เพราะบงั
เหลยี่ มอยู

ทกุ คนก็ปราดตามเขามาถึงในเวลาไลๆ กนั ขณะนน้ั ฟาสางจนพอจะมองเหน็ หนากนั เอง
ไดร างๆ

“มนั หายเขาไปในรอยแตกของหนาผาน่ีแหละครบั สงสัยวาขา งในจะเปน โพรง”
จอมพรานบอกโดยเรว็ ชักมีดโบวอี่ อกมาทดลองเคาะและแงะเปด ปากทางออกไป แต
เชษฐาควาขอมอื ของเขาไว รอ งบอกอยา งยนิ ดี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

612

“อยาเพง่ิ รพนิ ทร! รอใหส วา งกวานเ้ี สียกอ น มันอยมู ือเราแลวไปไหนไมพน หรอก มนั
จะตอ งจนมุมอยใู นน้ีแหละ คอยใหตะวนั ข้นึ เหน็ อะไรชดั ๆ แลว คอ ยหาทางแงะปากโพรงนอ่ี อก
ตอนนี้ใจเยน็ ไดแลว”

“เสรจ็ ละมึง ไอผโี ขมด คราวนีจ้ ะไดร ชู ดั กนั ออกไปเสยี ทีวา มนั คืออะไร ออ หนีเขาไป
ในซอกหนิ นเี่ อง สงสัยจะเปนรงั ของมัน พอตะวนั จวนจะข้ึนมนั กพ็ ยายามหนีใหญ มนั คงรตู วั วา
สวา งเมือ่ ไหรม ันก็เสร็จเมอื่ น้นั ถึงไดร ีบแจวอาวกลับรงั ใหไ ดกอ นสวาง ชว ยกันเฝา ไวใ หดี อยาให
มนั โผลออกมาได”

ไชยยนั ตคาํ รามออกมาอยา งหมายมัน่
“วา แตตรวจดใู หด ีซิ มที างออกดานอืน่ อกี หรือเปลา ”
ดารนิ พูดหอบๆ สหี นา ของหลอน แสดงอาการตน่ื เตนยนิ ดไี มน อยไปกวา คนอ่นื ๆ
รพินทรฉ ายไฟฉายสํารวจดจู นทว่ั
“เชอ่ื วาคงไมมหี รอกครบั ปญ หามันอยูท ี่ซอกขางในนเ่ี ทา นั้น มันจะเปนโพรงถ้าํ ลกึ สกั
แคไหน คดเคย้ี วซอกซอนไปถึงไหนบางก็ยงั ไมทราบ”
แลวเขากห็ นั มาสั่งแงซายกับเกดิ ใหยอนกลบั ไปยังแคมปทีพ่ ักนอนชวั่ คราว เพือ่ ใหข น
สัมภาระตดิ ตวั ของทกุ คนทย่ี งั ท้ิงไว ในขณะที่ฉกุ ละหกุ ออกตดิ ตามนํามาท่ีนี่ ซ่ึงความจรงิ ระยะทาง
มันกไ็ มห า งออกไปเทาใดนกั ทัง้ สองผละไปตามคาํ ส่งั โดยเรว็
“เอาละครับ เราคอยเฝามันอยทู ่ีนี่แหละ ประเด๋ยี วแงซายกับเกดิ มาถึง ตมกาแฟเชากนิ กนั
สักมื้อกอนกไ็ ด แลวหลังจากน้ันคอ ยจดั การกบั มัน ฟา สางขึ้นทุกขณะแลว มันคงไมม ีทางหนีไป
ไหนไดอีกหรอก แลวเรากจ็ ะไดรูกับตาวา ไอตัวลึกลับทีม่ แี สงราวกบั ทับทมิ ดดู เลอื ดลูกหาบเราตาย
ไปคนหนง่ึ แลวนีน่ ะ รูปรา งหนาตามนั เปน อยา งไร”
รพินทร ไพรวลั ย หนั มาบอกกบั คณะนายจางของเขา แลว กท็ รุดตัวลงนง่ั กบั พน้ื หนิ ใต
หนาผาน้นั อยา งผอ นคลายอารมณ...

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

613

27

สิบหา นาทีหลังจากนน้ั เกดิ กบั แงซายกพ็ ากันกลบั มาถงึ หอบเอาสัมภาระของคณะ
ท้งั หมดในบริเวณทีพ่ ักนอนชัว่ คราวมาดวย รวมท้งั การเก็บร้อื ถอนแคมปเ รียบรอ ยโดยไมจ ําเปน ท่ี
จะตองยอ นกลบั ไปทีน่ นั่ อกี ฟา ในดงยามนนั้ ก็สวา งเหน็ หนากันชดั พอดี ทุกคนไมมีใครไดน อนกัน
เตม็ ตน่ื นัก สาํ หรบั เมอื่ คืนทผ่ี านมา แตกไ็ มม ใี ครงงั เงียงว งเหงาเลย

รพินทรก อไฟไวค อยทากอ นแลว พอเกดิ กบั แงซายมาถงึ เขากต็ ง้ั น้ําตม กาแฟ ระยะเวลา
ระหวางนี้ ทง้ั หมดนง่ั พกั รายลอมอยูตรงบรเิ วณหนา ผาอันแตกระแหงเปนชองเขา ไปในนนั้ ภมู ิ
ประเทศรอบดา นเร่ิมจะมองเหน็ ไดถนดั ขึ้นเปนลําดบั

ตําแหนง นั้น ขณะทีต่ ามรอยเจา ผีโขมดกนั ข้ึนมาอยางกระชั้นชดิ คณะนายจา งทง้ั สามไม
รูสึกตัวเลยสักนดิ วา มันเปนการไตเนินสงู ชันของไหลเขาตอนหนึง่ ข้นึ มา และเนินนัน้ มาสะดดุ
ชะงักเอาทห่ี นา ผาตัดอนั สงู ลบิ ทต่ี ั้งยอดตระหงานเง้อื มข้ึนไปเบือ้ งบน ตรงบรเิ วณหนา ผาตดั แลเหน็
เน้ือหนิ โลง เตยี น บางแหงกแ็ ซมไปดว ยพมุ ไมเ ต้ียๆ ประเภทเครือเถา ปราศจากตน ไมใ หญ เพราะ
พ้ืนทสี่ ว นใหญเปนหิน โขดหนิ รปู ลักษณะตางๆ กองอยเู ปนหมวดหมูสงู ตา่ํ และรปู รางแปลกๆ กัน
ออกไปราวกับจะเนรมิตไวด ว ยมือเทพเจา บางครง้ั ดูคลายคนนั่งกอดเขา และบางกอ นก็ดเู ปนรูป
สงิ สาราสตั วตางๆ งดงามยิง่ ตรงทผ่ี ีโขมดวูบแสงหายเขาไปในซอกรอยหินแตกนัน้ มีโขดหินมหึมา
กอ นหนงึ่ ตงั้ สกัดอยูเบ้ืองหนา เหมือนหลืบกาํ บงั มีชองวา งระหวา งโขดหิน กับเชงิ ผาเปนพืน้ ราบ
เตียนหา งประมาณเมตรครึ่ง

ท้งั หมดตา งซกั ถามกันถึงนาทีวกิ ฤตทิ ่เี กดิ ขน้ึ ขณะท่ตี างฝา ยตางรสู ึกตัว สาํ หรบั คณะ
นายจา งท้งั สามน้ัน ไมเปน ปญหา ทกุ คนยอมรับเปนเสียงเดยี วกนั วา ขณะนั้นตางหลบั สนทิ และ
ตกใจลกุ พรวดพราดขึ้นดว ยเสียงปน เกดิ กอ็ ยูในลักษณะเดียวกัน รพินทรเลาถงึ เหตกุ ารณท เ่ี ขาลืมตา
ข้ึนมาเห็นปรากฏการณประหลาด จนกระท่ังเสียงไรเฟล จากแงซายระเบิดข้ึนเปน ปฐมฤกษ

และน่ันคือสญั ญาณปลุกทกุ คนใหรูสึกขึ้นพรอมกนั หมด
ความจึงปรากฏชัด จากการไตส วนไลเ ลยี งเปน รายตัวออกมาวา หนมุ กะเหรีย่ งพเนจร
นนั่ เอง เปน คนสําเหนยี กภัยคนแรกทีส่ ุด
“ผมรับยามสดุ ทา ยกอ นจะถงึ เชา ตอจากผกู อง...”
แงซายเลาดว ยเสียงลึก เม่อื ถกู ใหอ ธบิ ายถึงเหตกุ ารณต อนนนั้
“ผมนอนหลับๆ ต่ืนๆ เพราะผูก องส่ังใหนอนไดแ ตตอ งหูไว ผมจะเผลอหลับไปหรอื
เปลา ก็ไมท ราบ เหน็ พระธดุ งคอ งคทีเ่ คยเล้ียงผม มายนื อยตู รงหนา สะดงุ ลมื ตาต่นื ปางพักเวลานน้ั
มืดไปหมดเพราะไฟมอด และเดอื นตกลบั ปา ไปแลว ไดก ลนิ่ หอมฉุนวงิ เวยี นไปหมด มันเปนกลิ่น
แบเดยี วกับท่ีผมเคยไดใ นคนื สดุ ทายทีเ่ ราตงั้ ปางพักกนั อยทู ่ีโปงกระทิง ผมพยายามกระดกิ ตวั มนั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

614

หนักไปหมดเหมือนมีอะไรมาทับ พยายามอยอู ยา งนนั้ นานสกั เทาไหรไมท ราบ จึงลกุ ขึ้นนง่ั ได แลว
กเ็ หน็ ดวงไฟอยา งทเ่ี หน็ กนั แลว ลอยสวา งวบู ๆ เปน จงั หวะอยทู างดา นปลายเทา ทีเ่ จานายนอนอยู
รสู กึ วาทกุ คนจะหลบั หมด มนั ลอยวนเวยี นอยูครใู หญ จงึ ผานผาทีข่ ึงเปนหลังคาเขาไปชาๆ ตรงเขา
ไปทางดา นหวั ผมไดสตอิ กี ครั้งในตอนนนั้ ...”

“แลว แกก็ยงิ ?”
พรานใหญต อประโยคให เมอ่ื แงซายหยดุ ชะงัก กลํ้ากลืนอะไรชนดิ หนึ่งลงคออันแหง
ผาก
“ครบั แลวก็เหน็ ผูก องถลาออกมาเปนคนแรก จากน้ันทุกคนกต็ น่ื พรอ มกนั หมด”
“คุณอาจรสู กึ ตวั ขึ้นและเหน็ มันหลังแงซายเพียงเลก็ นอ ยเทา น้นั ”
เชษฐาพูด ภายหลงั จากปะตดิ ปะตอ เหตกุ ารณ
“โชคดีเหลือเกนิ ทถี่ ึงแมม นั จะมาดอดเลน งานเราอีกคร้ัง พวกเรากร็ สู กึ ตัวตนื่ ขน้ึ รับมอื
ไดเ สียกอนที่ใครจะตกเปน เหยื่อ ดแี ลว ท่ีมนั หมายมาเลนงานกลุมของพวกเราหกคนนี่ ถา มนั มงุ ไปท่ี
กองเกวยี นใหญของเรา ยังไมรวู า ใครจะตายบา ง”
“กอนจะลม ตวั ลงนอนเม่อื คนื นี้ ฉันไมไ ดค ดิ ถึงเจาผโี ขมดน้ีเลย ลืมเสยี อยางสนิท
กลบั ไปมัวเสยี วไอพ วกเสอื นกึ ไมถ งึ เลยวา มันจะลงเลนงานเราคนื น”้ี
ไชยยนั ตบ น พรอมกบั สบถเกร้ียวอยใู นลาํ คอ มันจรงิ ตามท่อี ดีตนายพนั ตรีทหารปน ใหญ
วา เมือ่ คืนทแี่ ลวดูเหมือนจะไมมใี ครคิดเฉลียวถงึ เจาผโี ขมดกันเลย แมแ ตรพินทรเอง ตา งมวั ไป
ระแวงสัตวป ระเภท เสอื หมี หรอื ไอแหวง กนั เสยี มากกวา หรือมฉิ ะนน้ั ก็เจามหิงสาทถี่ ูกยงิ เจ็บไปตวั
นน้ั อนั เนอื่ งมาจากทโ่ี ขมดดงเวนระยะไมปรากฏวแ่ี ววรองรอยเสยี คืนหนึง่ ขณะที่ทกุ คนยงั
รวมกลุมแรมคืนกนั อยูทโ่ี ปง น้ํารอ น
“ถาโพรงทมี่ ันหนีหายเขาไปตรงน้ีเปน รงั ของมนั การทเ่ี ราไปพักนอนกันตรงดงรวกเมื่อ
คนื ก็เทา กับมานอนรอคอยเปน เหยื่อมนั อยูแคป ลายจมกู นี่เอง เพราะฉะนน้ั ไมมีปญ หาเลยท่ีมันจะ
ไมไ ปเลน งานเรา”
ดารินเอย ขรมึ ๆ ขณะทมี่ องจบั ไปยงั ตําแหนง นัน้ ดว ยความรูส กึ อันไมอ าจบอกถกู
“คณุ คิดยงั ไง รพนิ ทร โพรงหนิ ตอนนนั้ เปนรงั ถาวรของมนั หรือวา ทหี่ ลบภยั ชว่ั คราว
เทาท่ีมันจะหาได เพราะถกู กวดกระช้นั จวนตวั เขา มา?”
หวั หนา คณะเดนิ ทางขอความเห็น พรานใหญเ มม รมิ ฝปากตาหร่ลี ง
“ผมเชื่อวา มนั ควรจะเปน รงั ถาวรของมนั มากกวาครับ กลางวนั มันหลบซอนตัวอยใู นน้ัน
พอกลางคนื กอ็ อกหากิน อาจเปนประจาํ ทกุ คืนไป หรืออาจเวนหลายๆ คืนจึงออกสักคร้ัง เปนส่ิงที่
เราจะตอ งศึกษากนั ตอไปเมอ่ื ไดต ัวมนั แลว ”
“อะไรทําใหคณุ เช่อื อยางนั้น”
ไชยยนั ตถาม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

615

“ลักษณะทาทกี ารบายหนา หนีของมนั ครบั ถาโพรงหนิ ตอนนีเ้ ปนเพยี งท่ขี วนตวั เทาทีจ่ ะ
หาไดของมันเพ่อื หลบช่ัวคราว มนั จะไมสอ เจตนาถงึ การมงุ หนามาอยางน้ี สังเกตไหมครับ พอพวก
เราเริม่ ตาม มนั ก็พยายามจะบายหนมี าทางดงทบึ แหงนี้ พอสกัดยิงและฉายไฟกเ็ ขา ไปแอบซอนใน
พงหนาม ทีนพี้ อใกลรุงเขา มาเต็มท่ี มนั กพ็ รวดพราดออกจากท่ซี อ นอีกครัง้ บา ยหนา ลิ่วมาทางนโ้ี ดย
ไมยัง้ นําทางตรงดิ่งมาทีเดยี ว ไมมีการเปะปะออกนอกทาง พอถึงท่กี ห็ าบวูบเขา ไปเลย มนั นาจะ
แปลสัญชาตญาณของมนั ไดช ดั แลว วา กอนตะวนั ขึ้นมนั จะตองซอกซอนกลบั ไปถึงรงั ใหไ ด โดยถอื
วานัน่ เปนแหลง ปลอดภัยของมนั ท่ีสดุ ถา ฟา สางข้นึ กอนทีม่ ันจะถึงรัง มันกเ็ สรจ็ เราแนๆ ผมอยากจะ
เชอ่ื เหลอื เกินวา พอพน เขตกลางคืนไปแลว มนั คงเปนอะไรชนดิ หนงึ่ ท่ีไมม ีฤทธเ์ิ ดชอะไรเลย ซ่งึ
มนั ตอ งรูตัวมนั เองดี แตถ งึ อยางไรกต็ าม คราวนีม้ ันหนีเราไมพน แลว คาหนงั คาเขาเลย บังเอิญภมู ิ
ประเทศเหตกุ ารณมันชว ยเรามาก คือปา ไมทึบจนเกนิ ไปนกั พอใหเราตดิ ตามมันทนั และระยะเวลา
ทีม่ นั มาก็ใกลส วางเต็มที จงั หวะท่มี ันจะหนเี ราโดยอาศยั กลางคนื เขา ชว ยมีอยูในระยะสั้นๆ ทาํ ใหเ รา
ไมต อ งตามกนั นานนกั ”

“วาแตเราจะมที างเปดปากชอ งรอยแตกนน่ั ตามเขา ไปถงึ ตัวมนั ไดห รือเปลากไ็ มร ู เสียม
หรอื ชะแลง เราก็ไมม ีติดกนั มาดว ย อยทู แี่ คม ปใหญหมด”

ดารนิ เปรยขน้ึ อยา งเปน หว ง ระหวางทเ่ี ชษฐากับรพินทรข บคิด ไชยยนั ตก โ็ พลง ออกมาวา
“จะยากเยน็ อะไร ถา มนั เหลือบากวา แรงนกั เราก็ลอมเฝามนั ตอ ไป ใหเ กิดหรือแงซายแยก
ไปพบกับกองเกวยี นใหญข องเรา ขนเอาไดนาไมทม า ยดั เขาไปตมู เดยี ว จะใหภ เู ขาหายไปทง้ั แถบก็
ยังไหว”
“ไอเ ร่ืองทีจ่ ะถลมภูเขาทาํ ลายทกุ สง่ิ ทกุ อยา งใหพ นิ าศยอ ยยบั ไปดว ยระเบดิ หนิ นะ ไมย าก
หรอก...”
เชษฐาผรู อบคอบลกึ ซึ้งกวาสหายของเขา แยงมาเครง ขรมึ
“แตเ ราตอ งไมล มื วา เราตอ งการไดต วั มันในสภาพทเ่ี รียบรอ ยท่ีสุด ตองการพสิ จู นให
เหน็ ชัดปรโุ ปรง ไปกับตา วา มนั คืออะไรแน การที่ใชร ะเบิดหนิ เขา ชว ย มนั อาจทาํ ใหเ ราสูญเสีย
วัตถุประสงคที่ตองการยิ่งยวดในขอนไ้ี ป ยดั ไดนาไมทต ูมเขา ไป หนาผาพงั ลงมาทัง้ แถบ แลว
อะไรๆ มันก็สูญหายไปภายใตกองหนิ ทลายนั้น เราก็มดื มนอยูน นั่ เองวา เจาดวงไฟทล่ี อยมาสบู เลือด
มนษุ ยห รอื สตั วไดอยา งลึกลบั น้นั มนั คืออะไร อยูท่ีไหน”
“ถกู ของคณุ ชายแลว ครับ เราตองการพิสูจนม ันใหไ ด ไมใ ชต อ งการเพยี งแคทําลาย
เทานนั้ ”
พรานใหญเ หน็ พอ งดว ยกับคาํ พดู ของหวั หนา คณะเดนิ ทาง
“ผมคิดวาพอมที างเปด ปากชอ งเขาไปไดโ ดยไมตอ งใชร ะเบิด หรือใหค นของเรากลับไป
เอาเคร่ืองมือทีแ่ คมปใ หเ สยี เวลา”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

616

ท้ังหมดดืม่ กาแฟและกนิ อาหารกระปองกนั อยา งเรงรบี พอใหห นักทอง พอเสร็จสรรพก็
พรอมทจี่ ะดําเนินการตอ ทนั ที

รพนิ ทรเขามาสํารวจรอยแตกทีเ่ ชิงผาดานนน้ั อยางพเิ คราะหอ กี คร้งั ทกุ คนตามเขา มาราย
ลอมชว ยกนั แยกสํารวจบรเิ วณขา งเคยี ง แลว ตางกพ็ บกับความมหศั จรรยใจ งงงวยกันไปอีกครั้ง จาก
โขดหนิ ทง่ี อกอยเู ปน แงตะปมุ ตะปารอบดา นของบรเิ วณนั้น ขณะนนั้ มันเปนเวลา 7 นาฬกิ าเศษ
เลก็ นอ ย มองเหน็ ทกุ สิ่งทกุ อยา งไดอยา งถนดั ชดั เจนกวาความสลวั รางของตอนใกลร งุ ท่ีมาถงึ กันใน
ครัง้ แรก ทุกคนพากันตะลงึ ไปช่ัวขณะ

“เอะ! แปลกจริง ทาํ ไมหนิ เหลาน้จี ึงมีสีสันราวกับลกู แกว ตา งสีอยา งนนี้ ะ”
เสียง ม.ร.ว.หญงิ ดาริน อุทานแหลมออกมาอยางตนื่ เตน
แวดลอมรอบกายของทกุ คนในขณะนี้ วาววามวจิ ิตรตระการตาไปดว ยกอ นหินหลากๆ สี
ราวกับแกลง เอากอนแกวมาประดับไว ลกั ษณะของมนั แกรง ใสเหมอื นผลึก บางกลุม เปนสีดําสนทิ
เงาวบั ประดุจนิล บา งกอ็ อกแดงจางๆ หรอื ไมกแ็ ดงจัดเหมอื นทับทิม เหลืองนํ้าออยเหมอื นบษุ ราคมั
และเขียวขาบประหน่ึงมรกต สวยสดงดงามแลลานตาไปหมด บางแงห นิ ก็เปน เกล็ดขาวใสประหนงึ่
พลอยมกุ ดาหาร สีสันของกลุมหนิ เหลานน้ี นั้ มีทงั้ ออนและแก มที ้ังสว นทย่ี ังแยกกนั อยเู ปน ชน้ั ๆ ขุน
มวั และสว นทใ่ี สเปนแกผ ลึกแลว กระจัดกระจายฝง พราวอยูตามพน้ื และแงโ ขดรอบดานของปาก
แอง โพรงผาบริเวณน้นั
พรานใหญเ องกง็ นั ไปเชน กนั ทง้ั หมดหนั มาสบตากนั แลวก็แยกยา ยกม ลงพิจารณาดหู นิ สี
ประหลาดเหลา นน้ั อยางตนื่ ใจ
“ใหตายซ!ิ นม่ี นั อะไรกนั น่ี ใครเคยเหน็ หินมีสปี ระหลาดๆ อยา งนม้ี ากอนบาง มนั คือ
อะไรกัน ใครจะบอกได?!”
เสยี งไชยยนั ตค รางออกมา
เชษฐาเมมรมิ ฝป ากแนน ใชส นั มดี โบวค่ี อยๆ บรรจงตอยแงหนิ สีชมพใู ส มีเสน แดงเรื่อๆ
เปน แกนอยใู จกลางกอนหนง่ึ หลุดออกมาจากโขดหนิ ใหญ แลวหยบิ ขน้ึ สองพจิ ารณาดดู ว ยสหี นา
อนั เครงขรึม สวนดารนิ กบั ไชยยนั ตก พ็ ยายามแงะแงห ินสีขาวและเขยี วขนึ้ มาคนละกอนตรวจดู
อยา งสดุ พศิ วง แลวแลกเปลยี่ นกนั ดู จากนนั้ คณะนายจา งทง้ั สามก็สงสายตาเปนคําถามมายงั รพินทร
เปนเปาหมายเดยี ว
“ผมก็นกึ ไมถงึ มากอ นครบั วา เราจะมาพบกบั ผลึกของหินสีตางๆ เหลา นี้ ผมเองกไ็ มเ คย
พบมนั มากอนเลย แมจะเคยไดย ินไดฟ ง มาบาง”
จอมพรานพดู ขน้ึ แผวเบา รบั เศษหินสีชมพทู เี่ ชษฐาสงไปใหพลิกไปมาอยูใ นมือ เชษฐา
จอ งตาเขานงิ่ อยูเชน นน้ั พดู เกอื บเปน เสยี งกระซิบ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

617

“รพินทรเ ปน ไปไดไ หมในขอ ท่วี า ขณะนพี้ วกเราทกุ คน มายืนอยเู หนอื บอ พลอยอันมคี า
พจิ ารณาใครครวญดูใหด ซี ิ ไอท่ีผมสงใหคุณดูนน่ั อะไร แลว ก็ทไ่ี ชยยนั ตและนอยอกี ”

ไชยยนั ตและดารนิ ก็สงสะเกด็ หนิ ทแี่ งะขน้ึ มาไดใ หเ ขาเงียบๆ พรานใหญเ พงพศิ แตล ะ
กอ นเหลานน้ั อยูเปนครู แลว กราดสายตาไปรอบๆ อีกครง้ั

“ท่ีคุณชายแงะขน้ึ มานี่มนั ทําทา จะเปน ทบั ทิมครบั สว นของคณุ หญงิ น่ีก็มที างวา จะกลาย
เปนมุกดาหาร และของคณุ ไชยยนั ตก็ควรจะเปนมรกตตอ ไป...แตจ ะอกี สกั กรี่ อ ยกพี่ นั ปไมท ราบได
เทา ทีเ่ ราพบนี่ มนั เรม่ิ จะแปรสภาพเทานน้ั ยงั ไมถ ึงขน้ั ท่ีจะเปนตัวจริงของมนั แตถ งึ อยา งนัน้ มันกน็ า
อัศจรรยไมใชน อยท่ีเรามาพบแหลง ของมนั เขา อยา งบงั เอญิ โดยไมค ดิ ฝนอยางน”ี้

“คุณคดิ แตเ พียงแคน ี้เองหรือ?”
ดารนิ ถามมาโดยเรว็
“กค็ ณุ หญงิ กาํ ลังคดิ อยางไรเลาครบั ?”
“นีม่ นั เปน แตเ พียงเปลือกผิวนอกของมนั ทเ่ี ราเหน็ เทา นั้น หนิ เหลา นกี้ ําลงั แปรสภาพ
กลายตวั ไปเปน อะไรสกั อยา งหนึ่ง ยนื อยใู นระหวา งกลางของเพชรพลอยอนั มีคา จรงิ อยู มันจะตอง
อาศัยกาลเวลาอีกนานพอดู อาจนบั เปนพนั ๆ ปข างหนา กอนทม่ี ันจะเปน ตวั จรงิ ทนี ถี้ าลกึ ลงไปใน
ภูเขาหนิ ลูกนลี้ ะ สมมติวามนั ถูกระเบดิ หรอื ขดุ คน กันลงไป เจา สว นที่มนั อดั ตัวแนน จนกลายเปน
ของจริงไปแลว จะไมม ีอยูบา งทีเดียวหรอื ”
รพนิ ทรยกมือขางหน่งึ ข้ึนลบู ปลายคาง
“กน็ า คิดมากเหมือนกนั ครบั ในขอ นี้ บางทคี ุณชายอาจพดู ถูกแลว ในขอ ท่วี าขณะน้พี วก
เราทุกคนยนื อยเู หนือบอ พลอยอนั มคี า หากวา เราจะมีเวลาสาํ รวจขุดคนมันไดพ อ มนั เปน สิง่
นาสนใจนา เกบ็ ไปคิด แตค งไมใ ชระยะนีแ้ น”
“เราเหน็ จะตอ งทาํ แผนทตี่ าํ แหนงนีไ้ วเสียแลว สาํ หรับโอกาสขา งหนา ของเรา หากวา เรา
ไมตายกนั เสียกอ น”
ไชยยนั ตพดู อยางกระตอื รือรน
“ไมจ าํ เปน ตอ งทําแผนทหี่ รอกครบั ลงเจอะตําแหนงแนน อนลงไปแบบนี้แลว มนั ไมมวี นั
เคล่ือนยายหนหี ายไปไหนไดห รอก มาเมอื่ ไหรก็พบเมอื่ น้ัน”
แลว เขากส็ ง เศษหินอนั สวยงามตา งสเี หลานั้น กลับคืนไปใหเ จาของผูอตุ สาหแ งะมนั
ออกมา พรอมกบั บอกวา
“เก็บไวด ูเปนท่ีระลกึ ซคิ รบั เผอื่ มโี อกาสเจอะผูช าํ นาญโดยเฉพาะ กล็ องใหเ ขาตรวจดูวา
มนั จดั อยูใ นลําดบั ไหนของหนิ อันมีคา สําหรับการคนควา กนั ตอไป ผมเองกไ็ มช ํานาญในเรือ่ งนน้ี กั
รแู ตเ พยี งวา มนั ยังไมถ งึ ข้ันเทานั้น แตมันก็อาจใกลเคยี งเขาไปมากแลว กไ็ ด วาไมไ ดเหมอื นกันครับ
หลังจากที่คณะของเราหมดธุระเรอื่ งการติดตามคนหาคณุ ชายอนชุ าแลว และยงั มชี วี ิตรอดปลอดภัย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

618

อยูไ ด พวกคณุ อาจหวนมาสาํ รวจแหลงน้ี แลวพบวา มนั กลายเปน ขุมพลอยมคี า มหาศาลไปกไ็ ด ใคร
จะร”ู

“อยา ใชคาํ วาพวกคณุ แตจ งใชคําวา ‘พวกเรา’ อันหมายถึงตวั คุณเองดว ย”
เชษฐากลาวอยา งหนกั แนน
“ถา เราเสรจ็ ธุระ ถาเรายงั มีชวี ิตรอดอยรู ว มกนั เราจะเอาเร่อื งนี้มาพจิ ารณารว มกนั อกี ครง้ั
และเมอื่ นน้ั ตองมีคณุ รวมอยใู นคณะของเราดว ย เอาละ ขอใหเ ราผา นเรอื่ งนีไ้ ปเสยี กอ น มนั ยงั ไมถ ึง
เวลา วากนั ถึงไอผีโขมดทม่ี ันเขา ไปติดกับอยูใ นนั้นกอ นอ่ืนเถอะ”

รพนิ ทรก ับแงซายและเกิด กห็ นั ไปสํารวจรอยแยกของหนา ผาอีกครั้ง แลวก็พบวามนั ไม
แข็งแรงอะไรนกั สวนตํ่าทสี่ ุดของมนั เปนหินปนู ชนิดเปราะ ปนกบั ดนิ รวมซ่ึงยดึ เหนย่ี วกนั ไวดว ย
รากไม พรานใหญก็ออกคาํ ส่ังใหแงซายกับเกิดไปตดั ไมสาํ หรับจะใชง ดั ทะลวงเพอื่ เปด ปากชอง
ออกไปในบดั นน้ั

ครเู ดียว ท้ังสองกแ็ บกแกน ไมแข็งทอ นขนาดหนา แขง เส้ียมปลายเปน ปากฉลาม ยาว
ประมาณสองวาทอ นหนง่ึ เขา มา รพนิ ทรใ ชส นั มีดโบว่ีกะเทาะบริเวณรอยแยกใหขยายเปน ชองกวาง
ออกไปพอทจี่ ะสอดไมอ ันนน้ั เขา ไปได แลวบอกใหท งั้ สองทมิ่ ปลายดา นที่เสี้ยมลึกเขา ไปประมาณ
ศอกเศษ จนกระท่ังหลืบกัน้ ขางในไมสามารถสอดเขาไปไดอ กี แลว จงึ ออกคําสั่งใหช วยกันงดั
ทดลองหนว งหาความมัน่ คงของผนังโพรงหินตอนน้ัน

ทั้งเกิดและแงซาย ชวยกนั ออกแรงงัดเตม็ ท่อี ยสู องสามครั้ง รสู ึกแตเ พยี งวา แผนหนิ
บรเิ วณนั้นไหวสะเทือนเล็กนอ ยเทานนั้ เขาขยบั จะเขา ไปชวยอกี คนหนง่ึ แตไชยยันตจ ับไหลไ ว

“อยาเพ่ิง! ลําพงั เกดิ แงซาย และคณุ อกี คนหนึง่ รวมเปน สามคนนะเห็นจะไมมที างหรอก
แตถามผี มกับเชษฐาเพมิ่ อีกสองแรงมนั กน็ า คิดเหมือนกนั ไมท อนน้สี ั้นไปหนอย ใชแ งซายไปตัดมา
อกี สักทอ นหนงึ่ เถอะ ใหญข นาดเดยี วกนั แตคราวนเี้ อาใหย าวสักสามวา เราจะไดช ว ยกันดนั พรอม
กันทั้งหา คนไดถ นดั ”

“จรงิ ของแกไชยยันต! ”
เชษฐารองออกมาอยางเหน็ ดว ย
พรานใหญเ มม ริมฝป าก เขายังไมไดพ ูดคําใดท้งั สิน้ ใชส นั มีดเคาะตรวจดบู รเิ วณใกลเ คียง
กับจดุ ทงี่ ดั ครง้ั แรกนน้ั เชษฐากบั ไชยยนั ตก็ชว ยกนั สํารวจพรอมกับหารอื กนั เบาๆ อึดใจเดียว
รพนิ ทรกม็ าพบกบั จุดออ นเขา อกี จุดหนง่ึ อยูคนละดา นกับจุดทเ่ี กดิ กบั แงซายงดั เมื่อสกั ครูนี้ เวน
ระยะหา งกนั เพียงวาเศษแตร ะดบั ต่ํากวา เลก็ นอย ตาของพรานใหญเ ปน ประกายดว ยความหวงั ชี้ให
คณะนายจางของเขาดภู ายหลังจากการกะเทาะเปน ชอ งเขา ไปมองเหน็ เปนโพรงขนาดเดียวกบั ชอง
แรก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

619

“เราชว ยกนั งัดพรอ มกันสองดานดกี วาครบั ใชไมขนาดเดียวกันอกี ทอ นหนึง่ ปก เขา ตรงน้ี
ในขณะทอ่ี ันเดมิ งดั ตรงโนน แรงงดั ทงั้ สองดา นจะไปรวมกันอยตู รงกลางพอดี มนั ควรจะหลดุ
ออกมาทัง้ กะบิ ดกี วา จะใหแ รงงัดไปหนกั อยดู า นเดยี ว เพราะไมอ าจทานไมไหวหกั เสียกอน”

เชษฐาและไชยยันตย มิ้ ออกมาได
“เราโงกันอยไู ดต ง้ั นาน เพราะไมร วู า มนั จะมีชองใหงดั ไดอ ีกชองหนง่ึ ถา งัน้ กเ็ อาเลย แบง
กาํ ลงั ออกเปนสองดา น ดานหนึ่งสองคน อกี ดานหนึง่ สามคน”
“นอยชว ยดว ยก็ไดค ะ ดกี วา จะยนื อยูเฉยๆ ถึงแมเ ทยี บอตั ราสวนแลว กาํ ลังจะมีเพยี งแค
ครึง่ เดียวของผชู ายกย็ งั ดี แบง ขางละสามเทา ๆ กนั ”
ดารนิ บอกพ่ชี ายมาโดยเรว็ อยา งชนดิ เอาไหนเอาดว ย แตร พินทรส ่ันหนาบอกมาวา
“งดั หนิ กระบนิ ้ีหาคนก็สบายแลวครบั คุณหญงิ ยนื ถอื ปน คมุ เชิงไวด กี วา เรายังไมร ูวา
อะไรมนั จะสวนพรวดพราดออกมาในทันทที ่หี ินกระบนิ ม้ี ันหลุดออก พวกเราหา คนมัวแตก าํ ลงั
ออกแรงงดั กนั อยู อยางนอ ยที่สุดมีคนถอื ปน คอยระวงั สักคนหน่งึ กย็ ังด”ี
พ่ีชายพยักหนา บอกมาอีกคนหน่งึ ตามการแนะนาํ ของพรานใหญ หญงิ สาวจึงรบั คาํ โดยดี
แงซายและเกดิ ไปตดั ไมมาอีกทอ นหนึ่งยาวกวา อนั แรกเล็กนอ ย สําหรับดา นทจ่ี ะใชง ดั สามคน แลว
การงดั กเ็ ร่มิ ขนึ้ ในทนั ทีนัน้ เกิดกับแงซายประจําอยทู างดา นเดมิ สวนสองชายผเู ปนนายจางและ
พรานใหญช ว ยกันทางดานซา ยมือท่เี พ่งิ จะพบใหม พอทงั้ สองดา นเขา ประจาํ ที่เรียบรอ ย ดารนิ กช็ กั
ปน สัน้ ขางเอวอกมาถอื ไว เบย่ี งตัวไปหลบกําบงั อยทู ม่ี ุมโขดหนิ กอ นหน่งึ อยาไมป ระมาท

ไชยยนั ตเปน คนนบั จังหวะ เพ่ือใหส ญั ญาณชว ยกนั ออกแรงพรอ มกนั หมดทุกคน
ครั้งแรก แผน หนิ ตรงนน้ั ลน่ั ครดื อยางเหน็ ผลทนั ตา ยงิ่ เปน กําลงั ใจใหท ุกคนระดมแรง
อยา งเตม็ ท่ี ครง้ั ทีส่ องสว นท่บี อบบางก็เร่มิ แตกรว งพรูเปนสะเกด็ คร้งั ท่ีสามมนั ก็เรมิ่ คลอน และ
คลอนไหวเพมิ่ ขนึ้ ทุกทตี ามจังหวะของการงดั
พอครงั้ ทแ่ี ปด หินเปราะบรเิ วณนัน้ ก็หลดุ ผลัวะออกมาทง้ั กระบิเปน กอนขนาดโองยอ มๆ
กลงิ้ ลงไปตามพน้ื เทลาดเปด ใหเหน็ ปากโพรงถํา้ แคบๆ เปนชองกวางประมาณวาเศษ และสูงใน
ระดับทรวงอก ทงั้ หาคนชวยกันโหมแรงงัดเสยี หลักชนปะทะกัน ลมลกุ คลกุ คลานอยกู ับพน้ื แลว รบี
เผน ลกุ ข้ึนโดยเรว็ กระจายกนั ออกยนื รายลอ มปากถํ้าน้ันไว เชษฐากบั ไชยยนั ตกระชากปน จากเอว
ขน้ึ มากระชับไวในมอื สวนดารินผหู ลบฉากเตรยี มพรอ มอยูก็เผนเขามาสมทบ ท้งั หมดพงุ สายตา
คนหาเขาไปในบรเิ วณโพรงถา้ํ น้ันดวยใจอนั เตนระทกึ
ลกั ษณะของมนั เปน เหมือนหอ งทีย่ าวลกึ เขา ไปใตห นาผาประมาณ 7-8 เมตร แสงสวาง
ของเวลากลางวนั สาดเขา ไปไดเพยี งรางๆ ไมส ามารถจะมองเห็นอะไรไดถนัดนกั นอกจากเงาสลัว
ตะคุมของหินงอก หินยอย และรากไมท โ่ี ผลอยูระเกะระกะ หินหลากๆ สีทฝ่ี ง พราวอยยู งั บริเวณ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

620

ปากถาํ้ ราวกบั ใครเอาเพชรพลอยมาประดับกรุไว แตล ะแกงกอนของมนั ท่มี ีทง้ั เขียว แดง เหลือง ดาํ
และขาวเหลานน้ั แลดูสกุ ใสงดงามยง่ิ กวา ที่มองเห็นกนั ตามโขดหนิ เบอื้ งนอกหลายเทา นกั

พรานใหญข ยบั จะกมตวั ลอดเขา ไป เชษฐาก็ปาดแขนกนั หนา อกเอาไว
“อยาเพง่ิ รพินทร! ”
หวั หนาคณะเดนิ ทางรอ งหา มดว ยเสียงกระซบิ ไชยยนั ตก ็สะกิดแงซายผยู นื อยูใ กลๆ
“ไฟฉาย เรว็ !”
แงซายกระโดดผลงุ ลงไป พรบิ ตาเดยี วกก็ ลบั มาพรอมกับไฟฉายสองอัน สงไปใหไชย
ยันตและดารนิ คนละอนั ทั้งสองก็เปด สวติ ซฉ ายกราดเขาไปในถ้าํ อันมืดสลัวคลุมเครอื น้ันทนั ที
สิ่งแรกทส่ี ะทอ นแวววาวตอบแสงไฟออกมา ก็คอื แงห นิ หลากๆ สีเหลา น้นั เปลงประกาย
ลอไฟลานตาไปหมด เพดานเปน หนิ ยอ ยสลับไปกบั รากไม ไมเชงิ จะรกทึบเกนิ ไปนกั สว นพื้นดํา
สนิทเปน มันปลาบ ราวกบั มใี ครมาทําไว โลงเตยี นปราศจากซอกมุมลบั หรอื ชอ งทางท่ีจะนําทะลุไป
ยังสวนอืน่ ใดทง้ั สน้ิ คูหานนั้ จํากดั และตนั อยูเ พยี งแคอ าณาบรเิ วณประมาณไมเ กนิ 15 ตารางเมตร
ครน้ั แลว ท่ซี อกหลืบในระดบั ลางตอนหนง่ึ นัน่ เอง ลําไฟฉายทัง้ สองอนั ก็กวาดไปกระทบ
กับอะไรชนดิ หนง่ึ เขา มนั สะทอ นเปน ดวงแดงกาํ่ สุกปล่ังตอบแสงไฟออกมา ราวกบั ทับทมิ ทา ย
รถจกั รยาน มีความเรืองสกาวยงิ่ กวา หินสีตา งๆ ทีฝ่ งประดบั พราวอยรู อบดานในขณะนแ้ี ลเห็น
เดน ชัด
นนั่ เปนภาพในพรบิ ตาแรกท่ีทุกคนเหน็ ตามลําแสงไฟยามเม่ือกวาดไปพบ ครนั้ แลวตอมา
เมอื่ สายตาปรับไดท ก่ี ม็ องเหน็ ออกไปอกี วา เหนือดวงทบั ทิมอันสกุ ปลั่งกอ นเข่อื งนั้น ยังมีดวงทบั ทมิ
สะทอ นแสงเลก็ ๆ อยอู ีกคูหนง่ึ วาวจาสแู สงไฟ
อะไรชนิดหนงึ่ ตวั มสี ณั ฐานคลายแมงมมุ ดํามะเม่ือมเปนเจาของดวงตาทบั ทมิ คนู น้ั
สว นทบั ทมิ ดวงใหญทีเ่ ปน เปา สะทอ นแสงมองเห็นถนดั ทสี่ ดุ ทนั ทที ไี่ ฟกระทบตดิ อยูใตตวั ของมนั
ลกั ษณะเหมือนมนั จะครอ มกกเอาไวค ลายๆ เปน ไข หรือมฉิ ะนัน้ กเ็ ปนสวนหน่ึงของแผนทอ งท่แี นบ
ตดิ อยูก ับพนื้
ทั้งหมดจองตะลึงพรงิ เพริด อยา งชนดิ ทายอะไรไมถกู ไปยงั ภาพทปี่ รากฏเห็นอยนู นั้ เปน
ตาเดยี ว เสยี งเชษฐากบั ไชยยนั ตอ ทุ านออกมาแผว เบาอยางมหศั จรรยใจ
มันเร่ิมไหวตวั งุมงาม แชมชา พยายามจะหลบแสงไฟทส่ี องสะกดอยขู ณะน้ี ระยะทมี่ ัน
อยหู ลืบมมุ นน้ั หา งจากปากถ้าํ ประมาณ 5 วา เหน็ ผาดๆ ในปจ จุบนั ทนั ดวนนี้ เหมอื นเสอื แมลงวนั
แตตัวเขอ่ื งขนาดซองบหุ รี่ ขนตามตวั เปน มนั ระยบั ราวกับนลิ มนั เคลอ่ื นถอยหนา ถอยหลังอยาง
งนุ งง บางขณะกไ็ ปขา งๆ พยายามจะถอยหนหี าทีห่ ลบตวั ทพ่ี ้นื ผนังถาํ้ ทกุ ดา นตันไมม ชี องทางให
ไปได
ความตืน่ เตน อศั จรรยใจ ทําใหทกุ คนยนื งนั อยกู ับที่ จองตาไมก ะพรบิ ไปยงั เจา สตั ว
ประหลาดนนั้ ทาํ อะไรไมถูกไปช่วั ขณะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

621

“ไอม หาวายรายนเ่ี อง คอื ไอผโี ขมด...”
เสยี งไชยยนั ตค รางออกมาดงั ไมเกินกระซบิ
“มนั เปน ตวั อะไรกนั แน แมงมมุ กไ็ มใ ช ปกู ไ็ มเชงิ ”
ดารินพึมพาํ จอ งตาเบิกโพลง
“พยายามจบั เปน ใหไ ด เราตอ งการตวั มันเพ่อื พิสจู นอะไรหลายอยาง”
เชษฐาพูดดว ยเสียงสนั่ ดวยความต่ืนเตน ยนิ ดี
พรานใหญห ันไปออกคําสัง่ กบั เกดิ สองสามคาํ พรานพ้นื เมอื งคูใจของเขากว็ ่งิ ไปยงั กอง
สมั ภาระทว่ี างรวมกนั ไว อดึ ใจเดยี วกก็ ลับมา ในมอื มถี งุ แปงชนิดหนาใบยอ ม ซง่ึ ใชแ ทนยา มบรรจุ
สิง่ ของตดิ ตวั นาํ มาสง ให รพินทรค ล่ีขยายปากถุงออกเต็มสว นกวา งของมนั แลว ถอื กระชบั ไวใ นมอื
โดยเอาปากถุงคว่าํ ลง ทุกคนกพ็ อจะเขาใจไดในทนั ทีนนั้
“ผมจะยองเขา ไปตะครุบมนั เอง ชว ยฉายไฟจับไวด วยนะครบั แลวกค็ อยระวังใหด เี ผือ่
มนั จะพรวดพราดสวนออกมาทางปากทาง”
“จะเหมาะหรือรพินทร เรายงั ไมร พู ษิ สงฤทธ์เิ ดชของมันแนช ดั เลย มนั อาจเลนงานคณุ ใน
แบบทเ่ี ราคาดไมถงึ ตอนทคี่ ุณเขาไปชดิ ตวั มันกไ็ ด”
เชษฐาเตือนมาอยางไมแนใจ จอมพรานปาดแขนเส้ือข้นึ เชด็ เหงอ่ื บนใบหนา ตาจับนงิ่ อยู
ทีเ่ จา สตั วป ระหลาดนั้น ย้ิมออกมาเครยี ดๆ
“เช่อื วา คงไมเปนไรหรอกครบั ถงุ แปงน่หี นาพอ ผมจะใชวธิ ีจบั มันแบบจบั แมงปอง หรือ
ปู พวกเราคอยระวังไวอ ยา งท่ีผมบอกกแ็ ลว กนั ”
“เด๋ียวกอน”
หวั หนา คณะเดินทางบอกเรว็ ปรอื๋ ส่ังใหไ ชยยนั ตกบั ดารนิ คอยจบั ไฟไวเชน นัน้ ตนเองวิ่ง
ไปควา เศษทอนไมอ ันหน่งึ ใหญข นาดเหมาะมือมาถือกระชับเตรียมพรอ ม สว นเกิดกบั แงซายกช็ ัก
ดาบเดนิ ปา ออกมาเตรยี มสกดั หากเจาโขมดรายจะวิง่ สวนออกมาทางปากถํา้ แลว เชษฐากพ็ ยักหนา
กับรพินทร

พรานใหญถ ือถุงแปง ไวมั่นในมอื ทัง้ สอง คอ ยๆ กม ลงลอดปากถํา้ ยองทลี ะกา วตรงเขาไป
อยา งระมดั ระวงั ทกุ คนท่เี ฝา ดูอยแู ทบจะไมย อมหายใจ พออีกสามกา วจะถงึ ตวั มนั เจา ผโี ขมด ซ่งึ
เปน สัตวป ระหลาดทท่ี กุ คนไมเคยเหน็ หรือกําหนดสณั ฐานของมนั ถกู มากอ นกเ็ รม่ิ ขยับตัวอีกคร้งั
อยางสาํ เหนยี กภยั อาการเคลื่อนไหวของมนั ครง้ั นด้ี ูเหมือนจะคลองแคลว ฉับไวขน้ึ แตย ังงงๆ ไม
สามารถจะมองเหน็ อยเู ชน นนั้ คลา ยสัตวต าฟาง เสียงไชยยนั ตและเชษฐารองเตือนเขามาอีกอยาง
ระแวง

รพนิ ทรห ยดุ นง่ิ อยกู ับท่ี กะคํานวณระยะวา ถา เขากาวอกี กาวเดยี ว กจ็ ะตอ งเอาถุงแปง
ครอบตะครุบตัวมนั ไดอ ยางแมนยํา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

622

พริบตานั้นเอง เขากเ็ ผนเขา ตะปบเปา หมาย!
ทนั ทที ี่รูสกึ วา ถุงแปง ครอบลงกระทบพ้ืน ทกุ คนกไ็ ดยนิ เสียงดงั พึ่บ! ปรากฏขนึ้ พรอ ม
กับกลุมควันเขยี วมวั พุงตลบ พรานใหญผ ละหลังกน จาํ้ เบา ลมตะแคงลงกบั พน้ื ทามกลางความ
ตะลึงของทุกคนท่ีเหน็
ปจจุบนั ทันดว นนนั้ เจา สตั วป ระหลาดก็วง่ิ สวนปากทางออกมาอยา งรวดเรว็ ชนผนงั
เปะปะแลวมงุ หนาโดยสัญชาตญาณออกมาทางปากถาํ้ ทท่ี ้งั หมดยนื ลอ มกนั อยู ทกุ คนรอ งบอกกนั
เอะอะ และเคล่อื นไหวกันอยางจาละหวนั่
เกิดกระโจนเขา ฟน ดว ยดาบเดนิ ปา แตพลาดไปนิดเดยี ว มันแฉลบไปทางไชยยนั ตซ ่ึงก็
กระโดดตวั ลอยดวยความตกใจ ชนดารนิ เซไปทางหน่ึง แงซายว่ิงกวดเขา มากระหน่าํ ฟนอกี คนหน่ึง
แตก ผ็ ดิ อกี มนั พุงตะลีตะลานมาทางเชษฐาผกู ําลังเตน อยู หัวหนา คณะเดนิ ทางจะตดี วยไมก็ไมท นั
เสียแลว อารามตกใจตน่ื เตน เกรงวามนั จะหลุดพน ไปได เขากก็ ระทืบรองเทา คอมแบต็ ลงไปโดยแรง
ถกู มนั อยางจังหงกิ งอดน้ิ ปดอยตู รงนนั้ แลวเตะกระเดน็ ไปกระทบโขดหนิ ใหญกอ นหนง่ึ กองน่งิ
หมดฤทธเิ์ ดชอยทู ่นี ัน่ เหน็ แตเ พยี งขาอนั มขี นรงุ รังทั้งหกขาง สน่ั พลว้ิ
เหตุการณทง้ั หมด มนั เกดิ ขนึ้ ภายในชวงอึดใจเดยี วทา มกลางความอลหมานและเสยี ง
เอะอะล่นั ไชยยันตวง่ิ ปราดเขาไปในถํ้าพรอมกับเกดิ หว้ิ ปกประคองพรานใหญผ นู ง่ั จา้ํ เบาอยกู บั พืน้
แลวพยงุ ลากออกมาโดยเรว็ ทกุ คนละความสนใจกบั เจา สตั วประหลาดซึง่ หมดฤทธ์ไิ ปแลว ชวั่ ขณะ
ปราดเขามารุมลอ มเขา...รพินทรไ อจามและสาํ ลกั อยูค รหู นึ่ง กล็ มื ตาขนึ้ สดู อากาศบรสิ ทุ ธเิ์ ตม็ แรง
กล่ินฉนุ เอียนชวนหนามดื วงิ เวียนตลบคลุง ไปหมดทง้ั บริเวณปากถา้ํ อันเกดิ จากแกส พิษที่มันปลอย
ออกมา
“รพินทร! เปน ยังไงบา ง?”
เชษฐา ไชยยนั ตรอ งถามลําล่ําลาํ ลักเปนเสียงเดียวกนั
เขาจามอีกสองสามคร้งั ควกั ผา ขนหนูออกมาเช็ดหนาซง่ึ มนี าํ้ ตาไหลพราก ทรดุ ตวั ลงน่ัง
กบั กอ นหนิ ตอนหนึง่ ดารนิ ก็รินบรัน่ ดีสงมาให ภายหลงั จากดื่มเตม็ อึก พรานใหญก ็ถอนใจออกมา
โลงอก สะบัดหัวขับไลค วามมนึ งง
“ไมเ ปนไรหรอกครับ คอ ยยังชว่ั แลว ผมโดนมันปลอยแกสเขาเต็มทที่ เี ดียว หนามดื เลย
ไดตัวหรอื เปลาครับ”
“อยหู มดั แลว แตน า เสยี ดายเหลอื เกิน ตอนมนั วงิ่ สวนออกมา อารามตกใจกลัวมนั จะหลบ
เขา ซอกหนิ ไปไดอ กี ผมเลยกระทบื เสียบี้แบนเละไปท้งั ตวั กองอยโู นนแนะ ”
พรานใหญลกุ ขน้ึ ปราดเขาไปที่ซากของมันโดยเรว็ ทกุ คนก็พรูเขาไปรายลอ ม ดารินใช
กิง่ ไมเล็กๆ เขย่ี ซากของมันซง่ึ บดั นต้ี ายสนิทแลว พลิกกลับไปมา ทั้งหมดมโี อกาสไดพ จิ ารณามนั ได
อยางถนัดตาทสี่ ุดดว ยความตนื่ เตนประหลาดใจ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

623

ลักษณะของมนั นาจะเปน แมลงชนิดหนึง่ แตค งไมปรากฏอยใู นสารบบของกฏี ะวทิ ยา ตัว
ปอมกลมขนาดซองบุหร่ี มขี าหกขา ลกั ษณะคลา ยแมงมุมมีพษิ ตาโปนสีแดงยน่ื ออกมาเหนือหัวซ่งึ
เรียวเลก็ ลักษณะเหมือนตาปู แตมงี วงหรอื ปากอนั แหลมยาวคลา ยยงุ สว นปก เหมือนปกแมลงวนั
รา งอนั แหลกเละกะรุงกะรง่ิ เพราะการกระทืบทะลกั ไปดว ยเลือด สีดาํ คล้าํ คลายเลอื ดยงุ ตลอดทั้งตัว
เต็มไปดว ยขนนา ขยะแขยง

ส่ิงทีท่ าํ ใหท ุกคนงงงนั อัศจรรยใจอยางขดี สดุ ก็คอื ทับทมิ ลักษณะสณั ฐานแบนกลมเมด็
หน่ึง ขนาดดวงทบั ทมิ สะทอ นแสงที่ติดอยูยังบงั โกลนหลงั ของรถจกั รยาน ซ่งึ แนบตดิ อยูใ ตแผน
ทองของมัน ไมผ ิดอะไรกบั ไขท ี่ตดิ ทอ งแมงมมุ อนั มองดเู หมอื นจะเปน สว นหนึง่ ของตวั มัน

สแี ดงคลา้ํ เปน สีเลือดขนชดั ๆ
เชษฐาใชมดี แหวะออกจากตวั มนั เขยี่ ออกมาพจิ ารณาดอู ยา งพเิ คราะห ดวยความประ-
หลาดใจเหลอื ท่จี ะกลา ว แลว คอยๆ เอือ้ มมอื ทสี่ วมถงุ หนงั ไปหยิบมันขน้ึ มาสองดูกบั แดด
“ใหตายเถอะ! นีม่ ันรูบ!ี้ ...ทับทมิ ชัดๆ น่ี!! นา้ํ งามเสียดวย!!”
หัวหนาคณะเดินทางรอ งล่ันออกมา
“ดใู หแ นซ ิคะ พ่ใี หญ! ”
ดารนิ รอ งบอกมาเสยี งส่นั พช่ี ายเมม ริมฝปากแนน สหี นา ต่ืนเตนงุนงงอยเู ชน นน้ั
“ไมมีปญ หาอะไรเลย ทบั ทมิ แนนอน เพียงแตวามนั เปน สีเลือดเทา นั้น!”
วัตถุอันเปน หนิ ผลกึ กอ นนนั้ ถูกสง เวียนไปยังไชยยนั ต ดารนิ แลว ก็รพนิ ทรทีละคน
ความเงยี บปกคลมุ ไปชัว่ ขณะ ทกุ คนเตม็ ไปดวยความขบคิดมึนงง เหมอื นตกอยูในความฝน อนั จะ
เชอื่ เสียมไิ ด
“คุณวา มันเปน อะไร?”
เชษฐาถาม ภายหลังจากพรานใหญเ พงพศิ อยูเปนเวลานาน สีหนาของรพินทรเครงขรึม
ตาหรลี่ ง เขาขยี้ตาอยหู ลายคร้งั มองไปท่ีซากเจา สตั วป ระหลาดแลว สองดูวัตถุนน้ั สลับกันไปมาอยู
หลายคร้ัง ในทสี่ ุดก็กม ศรี ษะลงรบั เสียงแผวต่าํ
“ใชครับ ทับทมิ รอ ยเปอรเซ็นต อยา งนอ ยก็ไมตํา่ กวา รอยกะรตั ประมาณราคาไมถูก มัน
หมายความวา ยังไงกนั นี่ มันเปนอะไรของเจา ผีโขมดตัวน”้ี
ท้ังหมดตะลึงงันนง่ิ เงยี บไปอกี ครั้ง ไดแตจ อ งหนา กนั
“ไขมันกระมัง?”
เสยี งไชยยนั ตก ระซบิ ข้ึน
ทกุ คนยงั อ้งึ รพนิ ทรหนั ไปสบตา ม.ร.ว.หญงิ ดาริน เหมอื นจะขอความเหน็ ในฐานะที่
หลอ นเปนนกั วทิ ยาศาสตรเหนอื กวา ทกุ คน หญิงสาวกดั รมิ ฝปากแนน
“ไขส ัตวอ ะไรในโลกนี้ ถงึ จะเปน ทบั ทิม?”
หลอ นพูดเหมอื นจะราํ พึงกับตนเอง แลว หนั ไปพจิ ารณาซากเจาสัตวประหลาดอกี ครงั้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

624

“กอนอื่น เรามาวเิ คราะหตวั มนั กอ นดกี วา อะไรตออะไรในตัวของมนั ลึกลบั เกนิ กวา ท่ี
เราจะคนพบไดในสายตาผาดๆ มันดูดเลอื ดมนษุ ยและสตั ว มนั มีพษิ ทีท่ ําใหเ หยือ่ ตายภายหลังจาก
ดูดเลอื ด แลว ก็มแี กส พษิ ทที่ ําใหค นมนึ งงหรือหมดสตไิ ด ยิง่ กวานน้ั ยงั มีแสงในตวั เวลากลางคนื
แลว ท่สี าํ คญั ทสี่ ุดคือ มีไขเปน ทบั ทมิ สเี ลอื ด อนั เปนสเี ดยี วกับเลือดที่มนั ดูดเขาไป ส่งิ เหลานีน้ า จะ
สัมพันธกันเปน สายโซทเี ดยี ว”

ส่ิงทีท่ ุกคนชวยกันวิเคราะหอ อกมาก็คือ
ลกั ษณะของปาก ทเี่ ปนงวงแหลมเหมือนปากยงุ คือเครือ่ งมือสําหรับเจาะเขาเสน เลือด
เหยอ่ื ของมัน ดดู เลือดกนิ พรอ มทงั้ ปลอ ยพิษ ดวงตา เปน ลักษณะของตาสตั วกลางคนื ซ่งึ จะมวั ฟาง
ในเวลากลางวนั และระคายเคอื งเมอื่ ถกู แสงไฟ ปกบางช้นั เดยี วของมนั ทาํ ใหเ ปน สตั วท่ีแมจ ะบนิ ไป
ไดก็จริง แตก ็เพยี งแคพยงุ ตัวไปไดอ ยา งชา ๆ เทา นัน้ ไมส ามารถจะไปไดเ ร็วนกั สวนแกสพษิ ที่
ปลอยออกมาเปนกล่นิ สาํ หรบั สะกดสตั วท ว่ั ไป ดารินคน พบวา เปน ตอ มทอ่ี ยใู ตกน ซ่ึงสนั นิษฐานวา
มันจะปลอ ยออกมาเปน ระยะขณะทบี่ นิ ใหก ลนิ่ โชยออกไปเพ่อื การสะกดเหยอ่ื เพราะมนั จะลงดดู
เลอื ดได ก็ตอเมอื่ คนหรือสัตวน ั้นๆ อยใู นภาวะถูกสะกดเทา นั้น
สําหรับแสงสวา งเปน ดวงไฟสแี ดง ทีเ่ ปลง เปนระยะทม่ี ันออกหากนิ น้นั ภายหลังจาก
วนิ ิจฉยั กนั อยเู ปนเวลานานกม็ เี หตผุ ลพอจะสรุปไดวา ทใ่ี ตแ ผน ทอ งของมันมลี ักษณะเปน ตอ มผลิต
ไฟฟาลกั ษณะเดียวกันกบั กน ของหง่ิ หอ ย ตอ มนีจ้ ะเปลงแสงออกมาดวยตัวเองตามจงั หวะของการ
บนิ แสงสะทอ นกับเม็ดทบั ทมิ ท่ตี ดิ อยูก บั อกของมนั ทาํ ใหด วงแสงปรากฏเปน สแี ดง ตอ มแสงกบั
เมด็ ทับทมิ น้ัน แมจะดแู ทบจะเปนสว นอนั เดยี วกนั กจ็ รงิ แตม ันไมไดม เี ซลลต ิดตอกันเลย แสดงวา
ทบั ทมิ เม็ดนั้นไมไดเ ปน สวนของอวัยวะของมนั เปนแตเ พยี งสิ่งที่มนั กกหรืออุมตดิ อกอยูเ ทานน้ั
ปญ หาสดุ ทา ยมาชะงกั อยูท ที่ บั ทิมเมด็ นน้ั ไมม ีใครคาดคะเนหรอื ตัดสนิ ใจลงความเห็นได
ถกู วา มันเปน อะไรของเจาสัตวประหลาด จึงตดิ แนน อยูกับอกของมนั ตลอดเวลาเชน นนั้ แมแต
ขณะที่มนั ถูกฆา ตาย!
“ถงึ อยา งไรมันก็ไมม ที างจะเปนสวนของอวยั วะของมนั แนๆ ไมวาจะเปนไขหรอื อะไร
ทั้งส้นิ ”
ม.ร.ว.หญงิ ดาริน ยนื ยันอยางมั่นใจ
“ไขมันแนๆ ครบั นายหญิง”
เกดิ แสดงความเห็นตามความรสู กึ ประสาชาวปา ผูไ มเ คยรูจ กั คําวาวทิ ยาศาสตร ไมวาจะ
แขนงไหน
“มันกินเลือด แลว มนั กไ็ ขอ อกมาเปนกอ นเลอื ด เปนทบั ทิม...ทบั ทมิ เมด็ นเ้ี ปน ของ
อาถรรพณศักด์สิ ทิ ธิข์ องมัน ทับทิมเม็ดนอ้ี าจกลายเปน ผโี ขมดมาดูดเลอื ดเราอีกเม่ือไหรก ็ได”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

625

คณะนายจางหวั เราะในคําพูดของเกดิ ไมมใี ครถือสาหรอื สนใจ รพินทรคงมสี ีหนาเครยี ด
อยเู ชน นน้ั เขาเองก็ไมอาจลงความเห็นใดๆ ไดทง้ั ส้นิ ตาจับน่งิ อยูทนี่ ายจางสาว ถามอยา ง
ระมดั ระวงั

“คณุ หญงิ เหน็ ตัวมันชัดแลวเชน นี้ พอจะบอกไดไ หมครับ วามันเปน ตวั อะไร สตั ว
ประเภทไหนกนั แน? ”

“ฉนั ก็ไมก ลาลงความเหน็ อะไรแนนอนลงไปนักหรอกนะนายพราน เพราะในเร่อื งของ
ปา แลว มนั อาจมอี ะไรทป่ี ระหลาดมหัศจรรยผิดกฎเกณฑ ทห่ี ลักวิชาการทงั้ หลายกาํ หนดไวก ไ็ ด แต
ถา จะใหแ สดงความเหน็ ตามหลักวชิ าการแลว กอ็ ยากจะบอกวา มันควรเปน สตั วประเภทแมลงแนๆ
การมขี าหกขา และมีปก ของมนั เขา ทฤษฎีของแมลง สว นจะเปน แมลงอะไรนัน้ ฉันไมร ูเ หมือนกนั
และเชอ่ื วา ไมป รากฏอยูในสารบบกีฏะวทิ ยา มนั อาจเปน แมลงลึกลบั นาขนพองสยองเกลา ที่มอี ยตู ัว
เดยี วในโลกกไ็ ด แตสงิ่ ทมี่ ันอมุ ตดิ อกอยนู ่ีเปน ทบั ทิม ฉนั ไมค ิดวา มันจะใชร างกายของมนั ผลติ
ทบั ทิมเม็ดนข้ี น้ึ มาไดเ องหรอก”

“ถึงมันจะเปนทับทิมนํา้ งามสักขนาดไหน มันกเ็ ปนทบั ทมิ เมด็ ทีน่ าขนหัวลุกทเี ดยี ว ฉัน
อยากจะเชือ่ เสยี ดว ยซาํ้ วา เจา ทับทมิ ผเี มด็ นี้ มีสว นกนิ เลอื ดมนุษยและสัตวรวมกับเจา ผีโขมดนนั่ ดว ย
มันนาจะเปนสว นประกอบของกันและกนั โดยแยกกันไมออก มา ยงน้ั จะตดิ อยกู บั ตัวมนั ตลอดเวลา
ทาํ ไม”

ไชยยนั ตพูดขนึ้ หอ ไหลลงอยางสยดสยองเมือ่ จองมองดูทับทิมเมด็ นนั้ ทกุ คนเงียบงนั ไป
อกี วาระหนง่ึ ...แนละ...สง่ิ ทไี่ ชยยนั ตพ ูด เปน สิง่ ที่ทุกคนกอ็ ยากจะคิดเชน นั้น!

“ในเวลากลางคนื ทับทมิ เม็ดนอ้ี าจเปลง แสงแลว ลอยข้นึ มาอีกกไ็ ด! ”
เกิดกระซบิ ขนึ้ อีก ทา ทางหวาดๆ
“ผมคิดวา วธิ เี ดยี วทจ่ี ะทําไดด ีทสี่ ุดก็คือ เกบ็ ทบั ทมิ เม็ดนไ้ี วอ ยา งดี เม่อื มีโอกาสก็สง เขา
หอ งทดลอง คนควาพสิ ูจนก นั ใหแ นน อนอกี ครงั้ วา มันเปน ทับทิมหรืออะไรกนั แน”
พรานใหญพ ดู เบาๆ แลวหันมาทางไชยยนั ต ยักไหลย้มิ กรอ ยดวย
“จะเปน อุปาทานหรอื อะไรกไ็ มทราบ ผมรสู ึกวา จะมองเหน็ เลอื ดสดๆ อยใู นทบั ทมิ เมด็ นี้
ย่งิ เวลากระทบกับแสงยิ่งรศั มพี ราว ผดิ กบั ทบั ทิมทว่ั ๆ ไป ถา เราไมใ ชคนที่ไดร บั การศึกษากนั มา
อยา งดีแลว ผมเองก็อยากจะคิดเหมือนคณุ ไชยยนั ตเหมอื นกนั ในขอท่วี า มันกินเลอื ดมนษุ ยไ ด พบั
ผาซิ! พอตะวนั ตกดนิ เจาทับทิมมฤตยูนี่เกดิ สอ งแสงวูบๆ เหาะไดอกี เปน ยุงกนั พลิ ึกละ”
ประโยคหลงั เขาพดู พลางหวั เราะพลาง คณะนายจาทั้งสามพลอยหวั เราะไปดว ย แตไ มมี
ใครเห็นเปน เรอ่ื งขบขนั ชวนหวั นกั เพราะเสียวๆ หวาดๆ กันทง้ั นัน้
ตลอดเวลาแงซายไดแตฟ ง และมองทับทมิ กับเจา สัตวป ระหลาดตวั นัน้ เงยี บเฉย ไมปริ
ปากคาํ ใดท้ังสน้ิ สวนเกิดแสดงทาหวนั่ ๆ ไมสบายใจอยู
“เผา หรอื มายงัน้ กท็ ุบใหแหลกละเอยี ดเสียไมด กี วาหรอื ครับ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

626

พรานพื้นเมอื งผูเช่ือในอาํ นาจลลี้ บั ของอาถรรพณและภตู ผปี ศาจแนะนาํ เสียงสนั่ ๆ เชษฐา
หวั เราะ หันมาตบทศี่ ีรษะเกิด

“ไมตองกลวั นา เกิด ฉนั จะเปน คนเก็บมนั ไวเอง ถามนั สาํ แดงเดชขนึ้ มาอีกเมอื่ ไหร เราก็
จะไดเหน็ กันชดั ออกไป จะตอ งกลวั อะไรนะ เมอ่ื คนื มันจะไปดดู เลอื ดพวกเรา เรากย็ ังตามมาเอาตัว
มนั ไดอ ยา งนแี้ ลว มันไมว ิเศษไปกวา เราหรอก”

แลว เขากห็ ันมาทางพรานใหญ เอยอยา งใครค รวญขณะทเี่ ดาะทบั ทมิ นน้ั อยใู นมือ
“สําหรับผมอยากจะคดิ วา เจา นี่เปนโครตทบั ทิมหรือมิฉนั นน้ั ก็ ‘ตัวแม’ ของพวกเพชร
พลอยซึ่งอาจมีอยูในเขาลกู นี้ สนั นิษฐานจากหินผลึกสีตา งๆ ทเี่ ราเห็นกนั อยูน ่ซี ่งึ นา จะบอกไดช ัดอยู
แลววา มนั ควรจะเปน บอ พลอยนั่นเอง แตม นั จะมคี วามสมั พนั ธกบั เจา ผีโขมดตัวนี้อยางไร กเ็ หลือที่
จะเดาไดถ ูก เฝาพทิ ักษด แู ลไมผดิ อะไรกบั ไขของมัน และไมว าจะไปไหนกเ็ อาตดิ ตวั ไปดว ย เร่ืองน้ี
มคี วามล้ีลับพสิ ดารแฝงอยดู ว ยแนๆ เปน ความล้ีลับทวี่ ิเคราะหก ันในแงข องวิทยาศาสตรไ มได! เอา
ละ ผมจะเกบ็ รกั ษามนั ไวเ อง เพอ่ื รอเวลาพิสจู นเ มอ่ื มีโอกาส เปนอันวาเราเห็นจะโลง อกนอนตา
หลับกนั ไดแลว เพราะกําจดั เจาผโี ขมดน่ลี งได หมดเร่อื งหนกั ใจไปอกี เปลาะหนึง่ ละ ”
“นาเสยี ดายจรงิ ๆ ถาเราสามารถจับตวั มนั ไวไ ดในลกั ษณะเปนๆ เอากลับไปสูโลก
ภายนอกได กจ็ ะเปน ประโยชนแกก ารศกึ ษาคนควาไมใ ชนอยทเี ดยี ว น่แี กกระทืบตวั มันเสียแหลก”
ไชยยนั ตโ คลงตวั บน พาํ ขณะทีม่ องจับอยทู ี่ซากเจา แมลงลกึ ลบั ตวั นนั้
“ชวยไมไ ด ไมไ ดเ จตนาเลย กําลังตกใจ ใหมันแหลกยบั ไปเสยี ยงั ดกี วาทจ่ี ะใหม นั หลดุ
หนีไปได เราไมมีโอกาสจะศกึ ษามนั ไดล ะเอียดก็จรงิ แตเราทําลายมนั ไดแ ลว น่นั เปน สงิ่ ท่เี รา
ตอ งการทส่ี ุด”
หวั หนา คณะเดนิ ทางวา
เชษฐาหอทับทมิ ประหลาดเมด็ น้ันไวดว ยพลาสตกิ จนแนนกระชับ และใชย างรัดรอบ
อยางแนน หนาอีกครัง้ ซ่งึ เขากไ็ มส ามารถจะบอกกบั ตนเองไดว า เหตใุ ดจงึ ตอ งหอ มดั มันอยางมน่ั คง
ถึงขนาดนั้น แลว ใสไ วใ นยา มเครอ่ื งหลัง
สว นเกดิ ใชดาบเดินปา สบั เจา สัตวประหลาดนั้นเสยี จนแหลกยบั เกอื บจะเปนผยุ ผงแลว
เอากิ่งไมมาสมุ กอไฟเผามอดไหมเปน เถา ดานไปชนดิ ไมยอมใหเ หลือซาก เพราะกลวั มันจะมี
โอกาสฟน ขึ้นมาไดอ กี นอกเหนือไปจากความมหัศจรรยใ จในตัวเจา สัตวประหลาดทคี่ น พบ ทกุ คน
รสู กึ ปลอดโปรงใจเปน อยา งย่งิ เพราะกาํ จดั มนั ลงไปได
“หวงั วา คงจะไมม ไี อผโี ขมดมากกวา หนึง่ ตวั นะ”
ไชยยนั ตเ ปรยขึ้น

แดดเรม่ิ แรงขนึ้ เปน ลําดบั อากาศโปรงแจมใส รพินทรบอกใหค ณะนายจา งของเขาทราบ
วา ต่ําจากหนา ผาลงไปทางทิศใตเลก็ นอย เปน ลาํ ธารเล็กๆ อยูในระหวา งซอกเขา พอจะอาศยั เปน ที่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

627

อาบนา้ํ ชาํ ระรา งกายไดถ าตอ งการ ม.ร.ว.หญิงดาริน ไดย นิ เขา ก็ตาเปน ประกาย ขยบั ตัวอยางอดึ อัด
พชี่ ายรูใ จกพ็ ยกั หนาบอกกับพรานใหญว า

“ดเี หมือนกนั ถาพอจะหานาํ้ ไดใ กลๆ กน็ าอาบ จะไดม ีแรงขึน้ ไมเสยี เวลามากนกั ไมใ ช
หรือ?”

“เราไปพักกนั ท่ีลาํ ธารนน่ั อีกช่ัวโมง คอ ยออกเดินทางตอ ก็ยังไหวครับ ไมจําเปน ตองรบี
รอ นนกั ”

แลว เขากช็ าํ เลอื งไปทางหญงิ สาว เหน็ หลอ นลอบถอนใจออกมาอยางโลง อก สิง่ ทีห่ ลอน
ตองการอยางยง่ิ ในขณะนเ้ี หนอื กวา ใครกค็ อื การอาบนํ้า เพราะสมบกุ สมบนั หมกั หมมมาต้งั แตเ มื่อ
วาน เวน แตไมกลา จะบอกออกมาเทานัน้ ในตอนกลางคืน อากาศหนาวเย็นจดั พอจะบรรเทาความ
เหนอะหนะตวั ลงไดบ า ง แตพ อรงุ เชาแดดเรม่ิ แรงเชน น้ี หลอ นกก็ ระสับกระสายอยางยิ่ง อบอา วไป
หมด ยิ่งเหงอื่ ออกกย็ ิ่งรําคาญตัว เพราะฉะน้ันขอ เสนอแนะอนั เหมอื นกบั จะอานใจไดถูกของจอม
พราน จงึ ทําความพอใจใหเ ปน อยางยิ่ง

และนจ่ี งึ เปน ครั้งแรกที่ รพินทร ไพรวัลย มองเห็นย้ิมของ ดารนิ วราฤทธิ์ ท่มี ใี หแ กเขา
ผดิ ไปจากอาการย้ิมเยาะหรือยมิ้ หย่งิ ๆ ที่เคยเหน็ อยูเปน ประจํา สายตาท่มี องมายังเขาผดิ ไปกวาทกุ
คร้งั แตก ไ็ มพ ดู อะไรออกมา

เดนิ ลงปา โคกมาเพยี งไมถงึ สิบนาที ก็ถงึ ซอกเขาอนั มีลาํ ธารไหลผา นรนิ ๆ อดุ มไปดวย
กรวดหนิ และโขดแกง ทั้งหมดเดนิ ลงไปตามดานชา งเกา ๆ ท่ีตดั ลงสลู ําธารนัน้ และหยุดพกั กอไฟ
หงุ หาอาหารเชา ข้ึนทน่ี ั่นอีกคร้ัง เพราะเมอื่ ตอนเชา ตรูท ุกคนด่ืมกนั เพยี งกาแฟเทานนั้ ระหวา งทพี่ กั
อยใู ตร ม เสลี่ยงใหญเพ่อื รอขา วสุก ดารินก็เดนิ ตรงไปทโ่ี ขดหนิ ใหญริมธารทนั ที

“ตองมีไรเฟล สักหนงึ่ กระบอก น่ังคุมอยใู กลๆ กับที่คณุ หญงิ อาบนํา้ ดว ยครบั ”
รพินทรห นั ไปบอกเชษฐาโดยเร็ว สหี นา ของเขามีแววอดึ อดั ลาํ บากใจอยา งไรพกิ ล
“ผหู ญิงมาปา มันกล็ าํ บากอยา งนี้แหละนะ”
ไชยยนั ตบ นอยางออนใจ
“พบั ผาซ!ิ การเดินปาน่ีมนั ไมเ หมาะกับผหู ญิงสกั นดิ พวกเราผชู ายนะอะไรๆ กไ็ ด
ผา ขาวมาคนละผนื หรือไมมีเลยก็ยังไหว นผ่ี า ผอ นจะผลัดอาบนา้ํ ก็คงไมมีมา จะใหไ ปอาบลับหลู บั
ตาคนเดียวกไ็ มได เฮอ ! ยุงพลิ กึ ”
หวั หนาคณะเดนิ ทางหวั เราะเบาๆ และโดยทพ่ี รานใหญไมค ิดไมฝน เลย เชษฐาพยกั หนา
กบั เขา มคี ําสัง่ มาวา
“คุณนน่ั แหละ รพินทร ชวยไปนัง่ เปนเพื่อนนอยหนอย ผมจะขอเอนหลังสักงบี กอนเวลา
ทีข่ าวจะสกุ นปี่ ระเด๋ียวกนิ ขาวเสรจ็ แลว กว็ า จะอาบเหมือนกนั ขอโทษดวยทม่ี ีนอ ยมาเพม่ิ ภาระ
หนกั ใจใหคุณ แตไมร ูจะทํายังไง”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

628

พรานใหญอกึ อกั ในลําคอ แลว พดู ออมแอม
“งา ...ผม ผมคิดวา คุณชายไปเปน เพื่อนเธอเองจะเหมาะกวากระมงั ครบั ”
อดตี นายพันโททตู ทหารบก โบกมือ
“ไปเถิดนา จะเปนใครก็ไมเหน็ แปลกอะไร ถาจะพูดถงึ การคุมกนั แลว ใครกไ็ มเหมาะ
เทากบั คุณ บอกใหเ ขารวู า ผมวานใหค ุณมาใหน ่ังเปนเพอ่ื น แลว กใ็ หเ ขาอาบนํ้าอยูในบริเวณทมี่ ดิ ชดิ
ลับตาเสยี หนอ ย ในรัศมที ่คี ณุ จะดแู ลระมดั ระวังไดเทานนั้ เอง”
รพนิ ทรหันไปมองดูไชยยนั ต นายทหารปน ใหญก ็โบกมืออกี คน
“ไมต อ งมาเก่ยี งผมหรอก คณุ น่ันแหละเหมาะแลว คุณยงิ ปน ไดแ มน กวาผม หูตาก็ไวกวา
ทาํ ยงั ไงไดละ มี ‘สภุ าพสตรีนกั เดินปา ’ ติดมาดว ยคนหนึ่ง หนาทรี่ บั ผิดชอบทั้งหลายมันกต็ กหนัก
อยทู ่ีคุณนนั่ แหละ สาํ หรบั ผมเองกไ็ มไ ดส นบั สนุนใหเ ขามาทําความหนักใจใหค ณุ เลย พบั ผา!...วา
อันทจี่ ริง มนั ควรเปนหนาท่ีของพ่ีชายเขา แตพอ พีช่ ายกข็ เ้ี กยี จโยนไปเปน ภาระของคณุ เสียแลว อยา
ไปมัวทะเลาะกนั อยลู ะ แลวกใ็ หอ าบนาํ้ เรว็ ๆ อยาใหไถลแชน ํา้ เลนอย”ู

พรานใหญถอนใจเบาๆ ควา ปนออกเดนิ ดมุ ๆ ตามหลัง ม.ร.ว.สาวคนสวยไป มาทนั กนั ที่
มมุ โขดหนิ กอนใหญ ใตรมหลมุ พอ

ขณะนนั้ หลอนน่งั อยูทหี่ ินกอ นหนง่ึ กาํ ลงั ถอดบตู และเข็มขัดปนส้ัน พอเหน็ เขาโผลเ ขา
มา ก็เงยหนาขนึ้ มองเงยี บๆ ไมมปี ฏกิ ิริยาเชน ไร

“ความจริงหนา ท่ีถอื ปน คุมกนั ในระหวา งท่ีคุณหญงิ อาบน้ํานนี่ ะ ควรจะเปน ของคณุ ชาย
พช่ี ายของคณุ หญงิ เอง หรอื มา ยงัน้ ก็คณุ ไชยยนั ตเพือ่ นสนิทของคุณหญิง”

เขาพูดหว นๆ ดารินเลกิ ค้ิวขน้ึ มองดูจอมพรานอยางขนั ๆ
“ก็แลว ใครใชใ หค ุณอาสามาแทนละ ?”
“ผมไมไดอ าสา แตผมถกู ท้งั สองคนนั่นบังคับใหมาตามหนาทขี่ องลกู จา ง”
“ออ แลวมาหวั เสียเอากะฉันงัน้ รึ”
“เปลา! เรียนใหทราบเทา นัน้ วา ผมถกู ใชม า”
“กด็ ีแลว นี่ คุมกันฉนั ไวด ว ย ในระหวางท่ฉี นั อาบนาํ้ ”
หลอ นพดู เรือ่ ยๆ อยา งอารมณดี ย้มิ นอยๆ ไมส นใจอะไรนกั
รพินทรเ ปา ลมออกจากปาก เสยปก หมวกขน้ึ ไปกองอยูบนกลางศีรษะ กวาดสายตาไปยัง
ธรรมชาตพิ งไพรอันงดงาม แตก ็นา หวน่ั ระแวงน้นั อกี คร้งั แลว เปลี่ยนมาจับอยทู รี่ า งงามของนายจา ง
สาว หลอนกาํ ลังปลดกระดมุ เส้อื ลา สตั วอ อกทีละเมด็ และกระชากชายเส้อื ลยุ ออกมาจากขอบเอว
กางเกง
“วา แตค ณุ หญงิ จะอาบยงั ไงกนั น?่ี ”
“ถามพิลกึ คนอาบน้าํ นะ เขาอาบกนั ยังไงละ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

629

“ผมหมายถึงวา ...มผี าใสผลัดหรือเปลา?”
หลอ นลกุ ข้ึนยนื เทาเอว
“ออ! คุณคิดวา ฉนั ควรจะตองขนผาสําหรับผลดั อาบนา้ํ มาดวยงน้ั ร?ึ ”
“ทีน่ ่ีไมม หี อ งน้ํา แลว อะไรก็ไมสาํ คัญเทา กบั วา จาํ เปนตอ งมผี มนง่ั เฝาอยูดวย”
ดารนิ เลกิ คว้ิ
“กค็ ุณอยา ดเู สยี ซิ ไมเหน็ เปน ปญหาอะไรเลย”
“พดู งาย แตท ํายาก”
พรานใหญเ กาตน คอแกรกๆ จุปาก หนานวิ่ คว้ิ ขมวด
“ผมมีหนาท่คี ุมกันคณุ หญิง ถาผมไมเ ห็นคุณหญงิ และบรเิ วณแวดลอมรอบตัวคุณหญงิ
รอบดานแลว ผมจะคุมกนั ใหไ ดย งั ไง”
“นี่อยา มาหงดุ หงดิ หวั เสียอะไรนะ กําลงั นึกชมอยูทเี ดยี ววา หมูนนี้ ารกั ขนึ้ มาก ฉนั เอง
ไมไดขอรอ งใหคุณมานง่ั เฝาแลว ก็ไมไ ดค ดิ ท่จี ะทาํ ใหค ุณเดือดรอ นใจ เม่อื คุณจะมาทาํ หนา ทคี่ มุ กนั
ให จะโดยคาํ สัง่ ของพชี่ ายฉนั หรืออะไรกต็ าม คุณไมมปี ญญาทีจ่ ะหาวิธคี ุมกนั ในทางท่คี วรหรอก
หรอื ”
หลอ นพดู เนบิ ๆ
“ผมจนปญ ญาจริงๆ”
เขาสารภาพ ถอนใจอีกเฮอื กใหญ แลว ปลดผาขาวมา ที่คาดเอวออกสง ใหหญงิ สาว พดู
ออยๆ
“ถาคุณหญงิ ไมรงั เกยี จ”
“บา !”
หลอ นรอ งออกมาปนหวั เราะ คอนขวบั ขยุม ผา ขาวมาปาคืนไปโดยแรง
“ฉันไมใ ชผ ูชายนี่ จะไดน ุงผาขาวมา แลว กผ็ ืนเทา กระแบะมือแคน้ีเอง”
“แตก็ดกี วา ไมม อี ะไรเลย”
“หวั ใสมากนะ ในการที่จะใหฉนั นงุ ผา ขาวมา บางๆ ผืนน้ี แลวลงไปแชใ นน้ําใหค ณุ ด”ู
“ถางั้นผมไปดีกวา”
วา แลวรพนิ ทรก ็หมุนตวั กลบั แตแลว ก็ชะงกั
“เด๋ยี วกอน!”
ดารินรองเรียกมาเบาๆ พรานใหญเอ้ยี วคอกลบั มา ก็เหน็ หลอ นยิ้มมุมปาก
“คณุ ขึ้นไปนั่งอยบู นโขดหนิ กอ นใหญ ลกู สงู รมิ ตลง่ิ นน้ั ฉันจะอาบตรงกอ นหินลูกนี้
แหละ เพยี งคณุ หนั หนา ไปทางโนน เทา นนั้ อยา เหลียวกลับมาจนกวาฉันจะอาบนํา้ เสร็จหรือฉันรอง
เรียกหากเกดิ อะไรขึน้ ตกลงไหม?
“แลว ผมจะเหน็ ไดย ังไงวา อะไรมันยอ งมา ตอนท่ีคณุ หญงิ อาบนํ้าเพลนิ อย”ู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

630

“ฉันไมใ ชคนตาบอดหหู นวกน่นี ะ อะไรมันโผลพ รวดพราดมา ฉันกใ็ หเ สยี งบอกคณุ ทนั
แลว กร็ ะยะแคน ีเ้ อง คณุ หนั ขวับมากค็ วบคมุ สถานการณไวไ ด สําคญั อยา เหลยี วหรอื ชําเลืองมาอี
ตอนท่ฉี นั ไมไ ดเ รยี กกแ็ ลว กนั ”

“เอาง้นั เหรอ?”
“ดกี วาใหฉ ันนุง ผา ขาวมานอนแชนํา้ แลว คณุ กห็ นั หนา มาจองแนๆ”
“คุณหญงิ ลองแหงนมองไปท่ยี อดไมใ กลๆ นัน่ ซิ เห็นอะไรหรอื เปลา ”
หลอ นแหงนมองตามชบ้ี อก แลวหวั เราะ
“ออ ไอจ อ ตัวเลก็ ๆ 7-8 ตวั ...ทําไม?”
“มนั กาํ ลังจอ งมองดคู ุณหญงิ อยู”
“ลิงดนู ะ ไมเ ปน ไรหรอก อยา ใหค นดูกแ็ ลว กัน ดเี สยี อกี ฉนั จะไดอ าศยั เจา ลิงฝูงนั้นเปน ท่ี
สงั เกตภยั ถา อันตรายมนั ใกลเ ขามาลิงมนั จะแตกตน่ื หนี เตือนใหร ูล ว งหนา ”
“เดี๋ยวนีเ้ กง ในเรือ่ งปา ข้นึ มากนะ”
“กไ็ ดครูดสี อน”
“ยอมรับแลว หรอื วา ด?ี ”
“ท่ีดกี ว็ า ดี ทีเ่ ลวกว็ า เลว มันคนละสวน คนละเรื่องกัน”
“เอาละ ผมจะไปนั่งทโ่ี ขดหนิ กอ นนน้ั ”
“แลวอยา ลืมหนั หนาไปทางโนน โดยไมต อ งเหลยี วกลบั มาเลยตามที่บอก”
“แลวจะเอาอะไรมาเปน หลักประกัน วา จะไมห ันมา?”
ดารนิ ยม้ิ อกี ครงั้ กม ลงไปท่เี ข็มขดั ซองปน ที่ถอดกองอยกู บั พน้ื หนิ กระชากปน ส้ัน .357
จากซองเอวขนึ้ มาควงในมือ
“นี่ยงั ไงละ หลกั ประกนั ปน กระบอกนีจ้ ะใกลชดิ กับมอื ฉนั ทกุ ขณะท่ีฉันอาบน้าํ ถาตาฉัน
พบตาคุณเมอื่ ไหร ฉนั จะสมมตวิ า มนั เปน ตาของสัตวรายท่ีโผลออกมาใหเหน็ ระยะขนาดนี้คณุ กร็ วู า
มือขนาดฉันมนั ตองเจาะแสกหนา ไมใชรึ จะลองดูกไ็ ดน น่ี ะ”
“เอางั้นเชียวเหรอ?”
“เอาง้แี หละ!”
“แลวทีวนั นน้ั ทีล่ ําธารเขาโลน ตอนทช่ี างแมลูกออนมันไลไมเห็นดุอยา งน้”ี
“บา!”
หลอนรอ งเอด็ ข้ึนมา หนาแดง กระทืบเทา โดยแรง
“ดูซิ มาหาเรอ่ื งย่วั อยูได โมโหแลว นะ คนยงิ่ กาํ ลงั รอนๆ อยดู ว ย ประเดยี๋ วบังคบั ใหน งั่ ดู
อาบน้าํ เสยี เลย เอารึ?”
พรอมกับพดู ม.ร.ว.สาวคนสวยถอดเส้ือออกโดยเรว็ พรานใหญส ะดงุ โหยง ไมตอลอ ตอ
เถียงอะไรอกี รีบหันหลงั กลบั เดินโหยงๆ กระโดดเหยยี บแงห ินทเี่ รยี งรายอยูข้ึนไปบนยอดของโขด

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

631

หินกอ นใหญท รุดตัวลงนั่ง หันหนา ไปทางปากดาน ไรเฟล พาดไวกับตกั ควกั บุหรีอ่ อกมาจดุ สูบ
เชษฐากับไชยยันตผนู ัง่ นอนอยูตรงบรเิ วณเนินใตรม เสล่ยี ง หนั มาเห็นเขาอยา งถนดั ตา งโบกมอื ให
รพนิ ทรโบกมอื ตอบ

ระยะทรี่ พนิ ทรนงั่ เปน เพ่อื นรอหลอนอยูนน้ั หางเพยี งไมเกิน 15 เมตร โดยมีโขดหนิ เลก็
อีกลกู หนึง่ คนั่ เปน ฉากไว เขานัง่ หนั หลังใหห ลอน ดารินสง คอนไปยงั แผน หลังนนั้ แลว ถอดเสือ้
ออกทีละช้นิ จนกระทง่ั รา งเปลอื ยเปลา ผดุ ผองประหนึ่งนางไม ยนื นงิ่ ๆ สังเกตดแู ผน หลงั ของ
รพินทรอ ยอู ีกอึดใจ กถ็ อื ปน เดนิ ลยุ ลงไปในลําธารนา้ํ จนถึงบรเิ วณทรี่ มร่นื ไปดว ยตน บอน ดง
ตะไครนํ้า และหมแู กง หนิ เลก็ ๆ ใตรม ไมท ปี่ กคลุมไปดว ยเถาวัลย ระดบั นาํ้ ลกึ ขนาดเอว จึงวางปน
ไวท่รี ากไมต อนหนึง่ ...หยอนกายลงดาํ ผดุ ดําวา ยอยา งสบายใจ ตาสงั เกตระแวดระวงั ไปรอบดา น
กระแสนํา้ เยือกเยน็ สดช่ืน ชมุ ฉ่าํ หวั ใจ

หลอนแชน าํ้ แลวกข็ ้ึนมานอนคว่าํ ผงึ่ แดดอยบู นพืน้ หนิ ราบเรียบที่โผลพน ระดับนํา้ โดยมี
ฉากหินบงั ไวร ะหวา งพรานใหญผ นู ่งั เปนยามระวังภยั อยู แลวกล็ งไปแชน ้าํ อีก สลบั กนั อยูเชน นด้ี ว ย
อารมณอนั เบกิ บานแชม ชนื่ มองดูฝูงนกและลิงท่ไี ตย วั้ เยย้ี บนกิง่ ไทรอยา งเปน สุข หมาไมต วั หน่ึง
พยายามไลกวดกระรอกอยูบนซมุ เถาวลั ยเปรยี งและนกหัวขวานเกาะลาํ ตนไมผุ เอยี งคอมองดหู ลอ น
เหมอื นจะฉงนสนเทหใ จ

สรรพสงิ่ รอบดา นดปู ระหนงึ่ จะถกู สะกดใหเ ชื่องดว ยเรือนรา งอนั เปน ธรรมชาติปราศจาก
อาภรณปกปด น้นั ผเี สือ้ หลากสีตวั ใหญๆ ก็บอนมาโฉบ เฉยี่ วคลอเคลียอยใู กลๆ ณ บดั น้ี ดูเสมือนวา
หลอนจะเปน นางพญาไพรผูปรากฏรา งขน้ึ เพื่อใหส รรพสตั วไ ดช นื่ ชมโสมนสั รา งสีครมี ตดั กับพน้ื
หินสีดาํ ทน่ี อนพังพาบอยูราวกบั ภาพแกะสลกั ใบหนาหนนุ อยกู บั ทอ นแขน ปลอ ยโคนขาอวบทงั้ คู
แชจ มอยใู ตน า้ํ ครึง่ ตวั ตามระดบั เทราบของแผน หินงอก รพนิ ทร ไพรวลั ย ไมเหน็ เพราะนัง่ หนั หลัง
ให แตฝูงลิงนอ ยบนยอดไทรเห็น พวกมนั พากนั หยดุ การเคลอ่ื นไหว จอ งนิง่ ลงมาอยา งสุดพศิ วง

รพนิ ทรร องเตือนมาเบาๆ โดยไมห ันหนา ภายหลงั จากเหน็ วา เวลาผานไปนานพอสมควร
แตหลอนทําเปน ไมไ ดย นิ เสยี ชนื่ ฉ่าํ หรรษาอยูกับความเยือกเยน็ ของสายธารและบรรยากาศรอบ
ดา น ความรสู กึ บอกกบั ตวั เองวาอยากจะนอนหลับ...นอนแชน้ําหลบั ไปเชน น้ี

“คุณชายกบั คณุ ไชยยันตเ รยี กแลว ข้ึนเสียเถิดครับคณุ หญิง!”
เงยี บ ไมมเี สยี งตอบ
พรานใหญดดี กนบุหร่ตี วั ทส่ี องกระเดน็ ขึน้ ไปบนฝง บนอะไรพําอยใู นคอ แลวกบ็ อกมา
อีก
“แลว กนั บอกวาใหข นึ้ ไดแ ลว แชน า้ํ นานๆ เดย๋ี วก็จับไขเทา นนั้ นาํ้ ลาํ ธารในปาไมเ หมอื น
น้าํ ในอางนะจะบอกให”
ไมมีการเคลอ่ื นไหว นอกจากเสยี งลมพดั ไมไ หวและนกรอง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

632

“ผมจะนบั หนงึ่ ถงึ สบิ ...ถาคุณหญงิ ยังไมข นึ้ ผมจะหนั กลบั ไปละ”
เงยี บตามเคย
รพนิ ทรนบั ดังๆ จากหนงึ่ ไปจนกระทงั่ ถงึ สบิ แลวกห็ ันกลับมา
พรานใหญก ็พลันตะลึงพรึงเพริดไปในวาระนัน้ รา งงามอันเปลาเปลือย นอนควา่ํ หนนุ
ทอนแขนผึ่งแดดทีส่ องทะลกุ ง่ิ ใบไมล งมาเปนจดุ พราวจบั อยบู นผวิ อรา ม ราวกบั ทอ นงาสลกั กลึง
เกลานัน้ เทพธดิ าไพรถา มีจริงกค็ งไมง ามเทา เลอื ดในกายของรพนิ ทรเยน็ เฉยี บประหน่ึงจะจบั เปน
กอ น ความตะลึงของเขามใิ ชอ ยทู ี่เรือนรางอนั สวา งโพลนหมดจนน้ัน หากแตเปนสงิ่ หนึง่ ซงึ่ ณ บดั น้ี
อยูห างจากตะโพกกลมกลงึ เพยี งสองวา
สีของมันดาํ เปน มันปลาบ ขดไปมาเหมือนเชอื กขนาดใหญท เ่ี อามาโรยไว ลําตวั เทาหนา
แขง สว นศีรษะตั้งชขู ้ึนสูงจากพ้นื ศอกเศษ ตรงคอแผบ านใหญเทาสองฝา มือ มองเห็นดอกจันทรสี
ขาวอยา งถนดั ล้นิ สองแฉกพงุ แผล็บๆ ราวกบั สายฟา แลบ
มันคอื งเู หาดงตัวมหมึ า!!
รพนิ ทรใจเตน แรง สติกลบั คนื มาในพริบตานัน้ ดว ยสญั ชาตญาณพรานผเู จนภยั คอ ยๆ
เปล่ยี นอิรยิ าบถจากการนง่ั ราบอยกู ับพน้ื หนิ มาเปน คุกเขา ขา งหนง่ึ ลงกบั พ้ืน อีกขา งหน่งึ ต้ังยันไว
ตวัดแขนซายพันสายสะพายของไรเฟลใหแนน กระชบั ตงึ เปนองศาตั้งฉากรองรบั กระโจมมือไวใ น
ทา คุกเขา เล็งอยา งประณตี ทสี่ ดุ ชีวติ ของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ วราฤทธิ์ ยอ มฝากไวกับกระสนุ นดั น้ขี อง
เขา ถา มันพลาด หรอื เพยี งแตค ลาดเคลือ่ นไปจากจุดตายอันเฉียบขาดฉบั พลัน
แพทยสาวคนสวยนกั มานุษยวทิ ยาผนู ีก้ ห็ มดโอกาสท่จี ะมีชีวิตรอดอกี แลว
เส้ียวของวนิ าทีแหง การสะกดกลั้นลมหายใจของรพินทรน ัน่ เอง ดารนิ ผเู ปลอื ยเปลานอน
ควํา่ อยูอยางเผลอเขาภวงั คเคล้ิมๆ ไปช่ัวขณะเพราะความสบาย ก็ลืมตาชนั อกขึ้น หลอนมองเหน็
มจั จรุ าชผแู ผแ มเบ้ยี อยา งประสงคร ายในทนั ทีทเี่ ปดเปลอื กตา ดวงตาใหญแ วววามของมันจอ งน่ิงมา
ที่หลอ นในระยะใกลเ หมือนจะสะกด ล้ินแลบแปลบๆ อยูเชนนนั้ พรอมกบั สงเสยี งฟอ เหมอื นแมวขู
เพยี งแตมันจะฟาดหวั ลงมาฉกเทานน้ั อวสานกเ็ ปน ของหลอน!
หญิงสาวหวั ใจแทบหยดุ เตน ตวั แขง็ ราวกบั ทอ นหิน หลอ นอา ปากจะรองแตไมม ีเสยี ง
ใดๆ ผานลาํ คออนั ตบี ตนั ออกมาได นอกจากจะนอนลมื ตาโพลง จองประสานดวงตาของมันอยู
เชน นน้ั
“อยา พยายามกระดกิ ตัวแมแ ตนิดเดยี ว”
เสียงต่ําๆ รองบอกลงมาจากโขดหนิ เบือ้ งสงู จาํ ไดว าเปน เสียงของพรานใหญร พินทร แต
ไมจาํ เปน ที่เขาจะตองเตอื นหรอก เพราะขณะนี้หลอ นกก็ ระดกิ ตัวไมไ หวอยแู ลว
ระยะเวลาขณะน้ัน รสู กึ เหมอื นตวั เองจะถกู กดจมดง่ิ ลงสูหว งนรก มนั จะนานสักเทาใดไม
ทราบได มารสู กึ ตัวอกี คร้งั เม่ือเสยี งปนแผดระเบิดขึน้ ดงั อ้อื ไปทง้ั สองหู ศรี ษะอันดาํ มะเม่อื มนา
เกลียดนากลวั ซ่ึงกําลังแผหลาอยูนัน้ สะบดั วูบไปเบอ้ื งหลังพรอ มกับลาํ ตวั บดิ ควงเปน เกลยี ว ฟาด

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

633

กระทบพ้ืนดนิ ดงั สนนั่ ซงึ่ กเ็ ปนเวลาเดยี วกับท่ดี ารินพลกิ ตัวอยา งรวดเรว็ จากแทน หินราบเรยี บที่
นอนอยูนนั้ หลนตมู ลงไปในธารนํ้า

หลอนโผตรงเขา ไปท่ีรากไมซ ่ึงวางปนสัน้ คูมือไว ควา ขนึ้ มาโดยเรว็ อสรพษิ รา ยซง่ึ บัดน้ี
สวนหวั แถบหนึ่งแหลกละเอยี ดขาดหายกระเดน็ ไป ยังมว นดนิ้ เปน เกลยี วอยเู ชน นนั้ เลอื ดแดงฉาน
ไปทัง้ แผน หนิ หลอ นยืนแชอ ยใู นน้ําครง่ึ ตวั ยกปน ขึน้ ดว ยมืออนั สั่น พยายามจะเล็งยงิ ซาํ้ ไปยังลาํ ตวั
ที่มว นกลมเปน กอนอยนู ้นั ยงั ไมทันจะลน่ั ไก...เสยี งเรยี บเหมือนไมไ ดเกดิ อะไรขน้ึ ก็ดงั มาจากโขด
หินเบอ้ื งหลงั

“ไมม ปี ระโยชน อยา เสียลกู ปน เลย”
หลอ นชะงกั หันขวบั กลบั มากเ็ หน็ พรานใหญย ืนสหี นา เฉยๆ อยบู นโขดหินกอ นนนั้ ดา
รนิ รีบลดกายลงจมผวิ นา้ํ จนถงึ ระดับคอ แตม นั กไ็ มม ปี ระโยชนอ ะไรนัก เพราะน้ําใสเหมือนแผน
กระจก ความตกใจงผู สมกบั ความรูสึกอนั ไมอาจกลา วถกู ในยามน้ี ทาํ ใหเลือดว่ิงแรงไปทว่ั สรรพางค
กาย
“ขน้ึ เถดิ ครบั คุณหญิงเลน นา้ํ นานเกนิ ไปแลว!”
บอกเรียบๆ มาอกี คร้งั แลว ก็หมนุ ตวั กลับหนั หลงั ใหหลอ นตามเดมิ ควกั บหุ รี่ออกมาจุด
สูบอีกตวั
เสยี งไรเฟล ทร่ี ะเบดิ ตูมกึกกองขนึ้ ทําใหทกุ คนที่นง่ั พักกนั อยใู ตรม เสลยี่ งบนปากดา น
เหนือธารน้ํา พากนั ลุกพรวดควาปน ขึ้นมาอยา งตกใจ ตางกเ็ หน็ พรานใหญเปน ผูล ั่นกระสุนออกไป
นัดหนึง่ และหลังจากนน้ั กอ็ ยใู นอาการเฉยๆ ปกติเหมอื นไมไ ดเกดิ เรอ่ื งรายแรงอะไรขึ้น เพราะเหน็
จุดบุหร่สี บู อยา งผอ นอารมณตามสบาย และหนั มาโบกมอื ดวย เชษฐา ไชยยนั ต เกดิ และแงซาย จงึ
คลายความตระหนกตืน่ เตนลงแตยงั ไมว ายสงสยั
“อะไรนะ รพนิ ทร! ”
หัวหนาคณะเดินทางตะโกนถามมา
“งเู หาครบั ”
เขารองบอกมาดวยนํา้ เสียงเรอ่ื ยๆ เพื่อระงับความสนใจของสองชายผูเปนนายจา งเสีย
เชษฐากับไชยยนั ตถ อนใจออกมาอยางโลงอก คดิ วา รพนิ ทรค งซอมมือเลน ไมต ิดใจอะไรอีก ทรดุ
ตัวลงน่ังตามเดิม
ครใู หญตอมา เขาไดย นิ เสยี งฝเทา ไตโขดหินเขา มาใกล หลอนคงจะแตงกายเสร็จ
เรียบรอยแลว และเขา มายนื อยูทางเบื้องหลังใกลๆ นเ่ี อง เพราะไดย นิ เสยี งไลทเตอรพ รอ มกบั ควัน
บุหร่กี ลุม หนงึ่ ท่ีพดั กระจายมาทางเขา แตร พินทรค งน่งั เฉยไมไดเ หลียวกลวั มา
“ปา มันเปน ใจใหฉนั ตองงอนงอ และตกเปน หนี้บญุ คณุ ของคุณเหลอื เกินนะ...”
เสยี งเบาๆ เปรยมา
“ขอไดรบั ความขอบใจจากฉนั อีกครั้ง ที่ชวยไวไ ดทัน”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

634

“คิดมากไปเอง ลูกจา งกับนายจา ง ระหวางการปฏิบัติหนาทตี่ ามสญั ญาจาง ไมถ อื วาเปน
บุญคุณตอ กนั ”

“ฉันกพ็ ยายามจะคดิ อยา งนน้ั เหมือนกนั ...วา แตคณุ หนั ไปเห็นมันเม่อื ไหร ฉนั ไมรูสึกตวั
เลย พอลมื ตาข้นึ กเ็ หน็ มันแผแมเ บี้ยอยใู กลต ัวฉนั นดิ เดยี วเทา นนั้ ”

“ผมเรยี กใหคณุ หญงิ ข้นึ ตัง้ หลายครัง้ กไ็ มเหน็ มเี สียงตอบ สงสัยกเ็ ลยยอมเสีย่ งผดิ
ขอตกลงหนั กลบั ไปมอง คดิ วา ถา จะยงิ กย็ อมใหย ิง”

“แปลวา คณุ เหน็ ฉนั ...”
เสยี งของหลอนเบาเหมอื นกระซบิ เขาไมเ ห็นสหี นาเพราะยงั นง่ั หันหลงั ให
“คุณหญงิ อยยู งั ไง ผมก็มองเหน็ ยงั งน้ั แหละ เพ่มิ เติมอกี นดิ หนง่ึ กค็ อื ไอง เู หา ตวั นน้ั มนั
กําลังฉกจวกั อยใู กลๆ ตวั คณุ หญงิ กเ็ ลยตดั สินใจยิง พอดกี บั ทค่ี ณุ หญงิ รสู ึกตัวข้ึน”
คนทีย่ นื อยูขางหลงั น่งิ เงยี บไปครูใ หญ รพนิ ทรค วักยาอมจากตลับมาเทใสป าก ถามเรื่อยๆ
ตอ มาวา
“คณุ หญิงนอนหลับหรอื ครบั ?”
“ก็...ไมถ ึงกบั หลบั หรอก มนั เคลิ้มๆ เผลอตวั ไปหนอยเทา น้นั เมอ่ื วานนเ้ี พลยี มาทง้ั วนั
เมื่อคืนกน็ อนไมเ ตม็ ท่ี ตอนใกลรงุ ยังตองเพลยี เพราะตามไอผโี ขมดกันอีก มนั เล้อื ยเขา มาเกือบถึงตัว
เมื่อไหร ไมย ักรสู ึกตวั ”
“ไหนบอกไวว าจะระวงั ตวั เองยงั ไงละ เหน็ ถือปนลงอาบนาํ้ ดวย”
เสียงหวั เราะจดื ๆ ดังมา
“ทแี รกก็ระวังอยหู รอก แตเ หน็ วาไมมวี แี่ ววอะไรเลย แลว อีกอยา งหน่ึงกอ็ นุ ใจที่จาวปา
พทิ กั ษรักษาอยใู กลๆ”
“จา วปา ทีไ่ หนกัน?”
“กจ็ าวปา ทนี่ ั่งปน ทา ยโส แตก เ็ กไ มห ยอกอยูบนโขดหนิ นยี่ งั ไงละ!”
รพินทรหัวเราะอยูในลาํ คอ เปาควันบหุ รีเ่ ปน ทางยาว
“ไมใ ชจา วปา หรอกครบั ขี้ขา ปา มากกวา ถา จะมี ‘จาว’ อยูในปา น้ี จาวตนนน้ั เหน็ จะเปน
นางไมทล่ี งเลน ธารแสนสบายอารมณเ ม่อื ตะกน้ี ้ี โดยมบี ริวารองครักษเ ฝาพทิ ักษภ ยั ให ถูกบงั คับให
คอยเฝา พิทักษโ ดยใชต าขา งหลงั เสยี ดว ย เคราะหดที ฝ่ี น คาํ ส่งั หันไปเมอื่ ตะกนี้ ้ี มอี นั ตรายเขา แทรก
ซงึ่ จะตอ งแกไ ขในทนั ทีจงึ พอรอดตวั ไปได ถาไมมงี เู จา ชูต ัวนน้ั นางพญาแหงลําธารก็คงจะสง
ลูกปน มาเจาะลูกตาองครกั ษค นนเ้ี สียแลว ”
“คงไมห รอก เพราะนางพญาแหงลําธารเผลอตัวอยูอยางนนั้ ทีไ่ หนจะสง กระสนุ มาได ถงึ
รตู ัวก็คงไมใ จรา ยถึงขนาดนนั้ หรอก อยางดีก็ดา เทา นั้น”
“จะดา วา ยังไง?”
“ยงั นกึ ไมออก”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

635

“ไอง่ัง หรือไอโง? ”
“คุณไมใ ชไ องงั่ หรอื ไอโ ง ท้ังๆ ทพี่ ยายามจะเปน”
“ถางัน้ กไ็ อท มึ่ ไอบ องตัน?”
“อาจใชก ไ็ ด ทมึ่ แบบชนิดทที่ ่มิ หัวใจคนบอ งตนั ท่บี รรจุเตม็ ไปดว ยระเบิดทีเอ็นท”ี
“นกั มานุษยวทิ ยา อานผมเลยเถดิ ไปถงึ ขนาดนั้นเชยี วหรอื ”
“นกั มานุษยวทิ ยาอยางฉนั มักจะอา นมนษุ ยไ มผ ิดนกั หรอก กเ็ หมือนๆ กับนักสตั วศาสตร
อยางคณุ ทอ่ี า นสัตวนน่ั แหละ...วา แตฉ นั ไมเขา ใจเลย ฉนั นอนอยเู ฉยๆ นิง่ ๆ ทาํ ไมไองเู จากรรมตวั
นัน้ ถึงเจตนาเขา ไปกดั ฉนั ”
“สญั ชาติอสรพษิ ชื่อมันกบ็ อกอยูแลว โดยเฉพาะอยางยง่ิ งูเหา แลวก็เปนชนิดเหาดงเสีย
ดวย ตัวนอ งๆ จงอาง ผมเช่อื วาตรงท่ีคุณหญิงนอนผึง่ แดดอยูนน่ั อาจใกลก บั โพรงหรอื รขู องมันกไ็ ด
และมนั กอ็ าจเปนตวั ท่ีกาํ ลังวางไข อะไรเขาไปใกลม ันเลนงานไมเลอื ก ขนาดนก้ี ัดชา งก็ลม เซรุมที่
คณุ หญงิ เอามาเห็นจะแกไ มท นั แนถาถูกมันกดั เขา ”
“ฉนั ถกู มันกดั ตายเสยี ไดก็ดเี หมือนกนั นะ คุณจะไดห มดภาระไมตองมาคอยกังวลรับผิด-
ชอบหนกั อกหนักใจอย”ู
“อาว! ไหงพดู ให รพนิ ทร ไพรวลั ย ตองเสยี ใจอยา งนนั้ ละ ”
“ทําไมจะตองเสยี ใจ?”
“หมดภาระตองมาคอยกังวลรับผดิ ชอบกับนายจางแสนสวยคนนี้ ผมกร็ สู กึ หมดภาระส้นิ
ทกุ สิง่ ทกุ อยาง คนอยางผมมีชีวติ เกดิ มาในโลกน้ดี ว ยภาระ ไมวา จะเปน ภาระจํายอมหรอื ภาระอน่ื ใด
และบางภาระกต็ อ งแบกมนั ไวก็มีความสุขเหมือนกนั เปน ความสขุ และความตอ งการทอี่ าจเกดิ ขน้ึ
โดยไมร สู ึกตวั กไ็ ด”
ตาของ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เปน ประกายแจม จรัสขึน้ อยางประหลาด แตอ ดีตนายรอ ย
ตาํ รวจตระเวนชายแดนไมเ หน็ เพราะนั่งหนั หลังให รูสกึ แตเ พียงวา เสยี งของตนมนั ปราพราส่นั พลวิ้
ไป ทงั้ ๆ ท่ีพยายามบงั คบั ใหเ ปนปกติ
ตางเงียบกนั ไปนาน
“น่ีจะเอาหลังพูดกับฉันอยา งนนี้ ะร?ึ ”
ในทส่ี ุดเสียงออ นเบารืน่ หกู ด็ งั มา
“ก็ยังไมไ ดร ับอนญุ าตใหห นั หลังกลับไป”
“เรื่องโย หรือรวนน่ี เห็นจะไมมวี นั แกห ายนะ”
“เรอ่ื ง ‘กลาวหา’ น้ี กเ็ ห็นจะไมม ีวันแกห ายเหมอื นกนั กระมงั ”
“กม็ อี ยางหรือนง่ั พดู หนั หลังใหฉ ันอยูไ ด เห็นฉนั เปน ตน ไมห รือโขดหนิ หรอื อะไรกัน
นะ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

636

“กค็ ณุ หญิงเองเปน คนออกคําส่งั ใหผ มนง่ั หนั หลงั อยา งน้ี จนกวาจะไดร ับอนุญาตใหห นั
กลบั ”

เสียงถอนใจบา ง
“ยักทา เอาแงเ อางอนเหลอื เกนิ คนอะไรยงั ง้กี ไ็ มร ู...หนั มาไดแ ลวเจา คะ พอ คนเถรตรง
แสนจะซ่อื สตั ยเ คารพตอ คาํ สง่ั !”
รพินทรถ อนใจบา ง
“กแ็ คน ้ันเอง มอี ยา งหรือ ออกคําสั่งหามไวเอง ยังไมถอนคาํ สั่งนน้ั ผปู ฏิบัตติ ามคาํ สง่ั จะ
ฝาฝน ไดอยางไร”
แลวเขากห็ มนุ ตัวกลบั มา ดารนิ ยืนอยูบนโขดหินลกู เดยี วกันกบั เขาแตต รงแงทีม่ รี ะดบั ตา่ํ
กวา ผิวพรรณและแววตาสดชืน่ แจม ใสขน้ึ เพราะไดน าํ้ หลอ นสวมชดุ เดมิ เรยี บรอ ยแลว กําลงั เอนตวั
พิงหินสูบบหุ รอี่ ยู ลมปายามสายเปาเสนผมที่เปย กปอนปลวิ กระจาย
กอ นทีท่ ้ังสองจะเอย เชน ไรตอ ไป รพนิ ทรก็จอ งขา มศรี ษะของหลอ น สายตาลุกวาวลงไป
ยังลาํ ธารและหมูแ กงหินเบอ้ื งลาง หญงิ สาวเฉลยี วใจรีบหนั กลับไปตามเขาโดยเรว็ แลว อทุ าน
ออกมาเบาๆ
บนแผน หนิ ทม่ี ีซากของอสรพษิ รายนอนตายอยนู นั้ บัดน้เี จา งูชนดิ เดยี วกัน ขนาดเทา กนั
ทกุ อยางราวกบั จะเปนแฝด เวนเสียแตสอี อกนํ้าตาลไหม วายออกมาจากพงตะไครน ํ้าฝง ลาํ ธารตรง
ขาม ตรงมาที่แทนหนิ บริเวณน้นั แลว เลอื้ ยข้ึนไปขดตวั รอบศพเพือ่ น หรอื มฉิ ะนนั้ กค็ ขู องมันอยา ง
งุนงานเกรยี้ วกราด ยกลําคอต้ังชันแผแบนออกสา ยไปมา เหมอื นจะคน หาศัตรูผมู าทาํ ใหคูของมนั
ตาย
“ถาคุณหญิงขึ้นจากธารนั่นชา กวานี้อกี นดิ เดียว เหน็ จะแย เห็นไหมครบั นั่น!”
ขนของหลอนลกุ ชนั อยา งสยดสยิว กระซิบ
“เอะ ! มนั มาจากไหนอกี ตวั หนึ่ง...”
“คขู องมันครับ ถา ไมใ ชตวั เมยี ก็ตวั ผู ประเดีย๋ วพวกเราก็จะลงมาอาบน้ํากนั ทนี่ ี่ เหน็ จะ
เอาไวไ มไ ด นม่ี นั ยังมองไมเ ห็นเรา ถาเหน็ ก็พงุ เขา ใสเ ลย”
ดารนิ ชกั ปนจากซองเอวงางนกกรกิ รพนิ ทรผ ขู ยบั ไรเฟล จงึ ชะงักปลอยใหเ ปน หนาที่
ของหลอ น เพยี งแตก ระซบิ เตอื นมาอยา งรอ นรนวา
“ระวงั นะครับ เลง็ ใหเทย่ี งทส่ี ดุ ถา มันลดหวั ลงเลอื้ ย เราจะยิงถกู มนั ไดย าก ลูกซองเราก็
ไมมีมาดว ย กะกึง่ กลางของแมเบีย้ ทม่ี นั แผอยูน น่ั แหละ ถา ไมถูกตรงกลางตัดกระดกู มนั ไมอ ยูหรอก
เพราะทเ่ี หน็ แผกวางนนั่ เปนแผน หนัง”
หญงิ สาวปลอ ยกระสุนกกึ กอ งไปกอนที่เขาจะทันพดู จบประโยค งเู หา ยกั ษพ งุ สวบไปใน
ลาํ ธารนา้ํ ลูกปนนดั นนั้ จะถูกสว นไหนของมนั ไมท ราบได เหน็ แตเพยี งน้ําบรเิ วณนั้นพรายไปดว ยสี
เลือดสด มนั ก็เลอ้ื ยปราดๆ น้าํ แตกกระจายลนลานจะขนึ้ ฝง อกี ดานหนง่ึ ดารินปราดกระบอกปน ตาม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

637

พอสว นหวั ของมนั แตะถงึ รากไทร หลอ นก็กดเขาใหอ กี สองนัดซอน ดิ้นพลั วนั มว น พันรากไทรอยู
ตรงนัน้ เอง สวนหางท่โี ผลพ นนา้ํ สะบัดไปมา เลอื ดทะลกั ปนไปกบั สายนาํ้ ท่ไี หลอยูรนิ ๆ

“นัดแรกทาํ ไมพลาดไดกไ็ มร ู สงสยั มอื สั่นเกนิ ไป”
หลอ นพึมพําอยา งต่นื เตน แตพรานใหญระบายลมหายใจลึก ตาเปนประกายจบั น่ิงอยูท่ี
ใบหนาขาวซีดของ ม.ร.ว.หญิงคนสวย ฝม ือยงิ ปนของหลอ นยังคงใหความอบอนุ ม่ันใจแกเ ขาอยู
เสมอ เม่อื ไหรก เ็ มอ่ื นน้ั ถา หลอ นไมต ่นื เตน ตกประหมาจนเกนิ ไปนกั
เสยี งปนสัน้ ทล่ี น่ั ติดๆ กันถึงสามนดั ทาํ ใหพวกทน่ี ัง่ หงุ ขาวกันอยใู ตรม เสลย่ี ง พากนั หนั
ขวบั มาอกี คร้ัง เห็นรพนิ ทรก บั ดารนิ ยนื อยูบนยอดโขดหินดวยกันในลกั ษณะปกตธิ รรมดา กไ็ ม
สนใจอะไรดว ยนัก
“อะไรอกี ละ?”
ไชยยนั ตเ ปนคนปอ งปากตะโกนถามมาปนหวั เราะ รพนิ ทรต อบไปวา ดารนิ ซอมมือเลน
แลว กห็ นั มาพยกั หนา ชวนหลอน
“กลบั ขึ้นไปสมทบกบั พวกเราเถิดครับ ปา นน้ีขาวคงสกุ แลว ”
หลอนปฏิบตั ติ ามคําของเขาโดยดี
พอทงั้ สองเดินมาถงึ บริเวณทพ่ี รรคพวกนงั่ ลอ มวงอยู ขา วก็สกุ พอดี ตางรบั ประทาน
อาหารรว มกนั และสนทนากนั ไปพลาง ทัง้ รพินทรแ ละดารนิ ไมมใี ครปริปากพดู ถงึ งเู หาสองตัวนน้ั
และเชษฐากบั ไชยยนั ตก ็ไมส นใจทจ่ี ะถาม

หลงั จากกนิ เสร็จ ทุกคนกเ็ คลอ่ื นขบวนลงมาทลี่ ําธารเพอื่ อาบนํา้ คงมแี ตด ารินคนเดยี ว
เทา นัน้ ที่นง่ั คอยอยูบนโขดหิน เพราะหลอนอาบกอ นทุกคนแลว เชษฐาและไชยยนั ต พอมองเหน็
ซากงเู หาที่รพนิ ทรกับดารนิ ยงิ ท้ิงไวก อ็ ทุ านออกมาดว ยความตกใจ เพราะมันใหญโ ตมโหฬารอยา ง
ชนดิ ไมเ คยเชอ่ื มากอ นวา งเู หาจะใหญไ ดถงึ เพยี งนี้ แงซายกับเกิดชวยกันลากซากงูท้งั สองขึน้ ไป
กองไวร ิมฝง อกี ดานหนึง่

และจากการสํารวจของแงซาย กพ็ บวาโพรงที่อยูอาศยั ของมนั กค็ อื ในหลืบระหวางซอก
โขดหนิ หนาแทน เรียบทดี่ ารินนอนผึ่งแดดอยเู มื่อตอนทห่ี ลอ นอาบนํ้านัน่ เอง พอรดู งั นนั้ หญงิ สาวก็
กลนื นาํ้ ลายลงคอฝดๆ ชาํ เลอื งมองไปทางรพินทร เห็นเขามองยิม้ ๆ อยทู หี่ ลอนกอนแลว

“ถาเปนจงอางละก็จะไมส งสยั เลย แตนีง่ เู หา แทๆ ทาํ ไมถงึ ใหญอยา งน”้ี
เชษฐาคราง ใชไมเ ขี่ยดดู อกจนั ที่กา นคอของมันอยางตืน่ เตนประหลาดใจ
“อยา งน้กี ระมงั ทีเ่ ขาเรยี กกนั วา งเู หา ดง?”
ไชยยนั ตห นั มาถามจอมพราน
“ครับ งูเหาในปา ตามปกติแลว ไมคอยจะมี แตถามีก็ตวั มกั จะใหญๆ อยา งนเ้ี สมอ นอ งๆ
จงอางเขาไปทเี ดียว ธรรมชาติของมันก็คลายๆ กบั งูเหาตามทงุ นาน่ันเอง ผิดกันตรงทม่ี นั ตัวใหญกวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

638

มากเทา นนั้ และถาเหน็ คนหรือสัตว มันจะเขาโจมตมี ากกวา จะหนี เพราะมันถือวา ตวั มนั ใหญ โชคดี
ท่เี ราเห็นมนั และฆามันตายเสยี กอ นท้ังสองตัว มายงนั้ ตอนที่ลงมาอาบนํา้ กันคงยุงแน บริเวณน้เี ปน
รงั ของมนั เสียดว ย”

“ตอนท่คี ณุ ตะโกนบอกไปวา ยงิ งูนะ หมายถึงไอน ก่ี ระมัง”
เชษฐาเริ่มซักไซอยางสนใจขน้ึ มา พรานใหญหัวเราะเบาๆ
“ครบั ตัวแรกผมยิงดว ยไรเฟล เปน ตัวทนี่ อนอยบู นกอนหินแผนนี้ สว นตัวหลังทพ่ี นั คา
อยกู ับรากไทรน่ัน คุณหญิงยงิ ดว ยปนสน้ั สามนัด ตอนทผี่ มรองบอกไปวา คณุ หญงิ ซอ มมือน่นั แหละ
ครบั ”
“ดีจรงิ ทนี่ อ ยลงมาทาํ หนา ทส่ี ํารวจเสยี กอน!”
ไชยยนั ตหนั ไปบอกเพอ่ื นสาวอยา งพาซอ่ื หลอนยกั ไหลย ม้ิ จืดๆ ชาํ เลืองแวบไปทาง
รพินทรอ ีกครง้ั หน่ึง ไมป รปิ ากเชน ไร ยังนึกหวาดเสยี วอยูไ มหาย เมอ่ื มารตู วั วา ตนเองนอนเปลอื้ ง
ผา ผง่ึ แดดมอยหลับอยปู ากโพรงของมฤตยูน่ันเอง ยังเคราะหด ที รี่ พนิ ทรห ันมาเหน็ เสยี กอ น ไมงน้ั
ปานนีห้ ลอนจะเปนอยางไรบา งก็เดาไมถ กู ”
“ตอนที่คณุ ยงิ ตวั แรก นอยอยทู ่ไี หน?”
พ่ชี ายถามอยา งรอบคอบ พรานใหญอกึ อักไมรจู ะตอบอยา งไร กพ็ อดเี จาตวั คนท่ตี อง
ปกปดความเอง รบี แกมาแทนวา
“นอ ยกาํ ลังจะเตรยี มอาบน้ําอยูทก่ี อบอนดา นโนนคะ เหลอื บมาเหน็ มนั พอดี กเ็ ลยรอง
บอกพรานใหญ พอเขายิงมว นอยกู ับท่ี นอ ยกอ็ าบนํ้า รบี ๆ อาบ พอเสรจ็ ขึ้นไปบนกอ นหินลกู นนั้
พอดอี ีกตวั หนงึ่ มนั เลื้อยออกมาจากพงตะไครน าํ้ มาทีซ่ ากคูของมัน พรานใหญใ หนอยยิง นอ ยกเ็ ลย
ยงิ ”
โลงอกไปที รพินทรบอกกับตนเองในใจ...มันคงไมเ หมาะแนท จี่ ะใหพ ชี่ ายของหลอนรู
วา นอ งสาวคนสวยหัวร้นั ของเขา นอนผง่ึ แดดเปนนางเงอื กอยบู นแผน หนิ ปรากฏโลง แจงอยกู ับ
สายตาของเขา ในขณะทเี่ ขาล่นั กระสุนเขาสงั หารอสรพษิ รายท่เี ตรียมจะเลนงานหลอ นอยู โดยเลง็
ขามตะโพกอวบกลมกลึงอนั เปลาเปลอื ยไปเพียงองคุลเี ดียว!
โชคดีท่เี จาตวั เองกลบเกลื่อนเงือ่ นงาํ อยา งแนบเนียน เมอื่ คราวที่ชางแมล ูกออนไลขบั ใน
ลาํ ธารเขาโลน กท็ ีหน่งึ แลว เหตุรายฉุกละหุกมนั มกั จะมาทําพิษเอาอีตอนที่หลอ นเปลอื ยรางกาย
อาบนํา้ ทกุ ที...แลวไมรูจกั เข็ดหลาบเสียที
เชษฐาไมตดิ ใจสงสัยอะไรอกี

ย่ีสบิ นาทีหลงั จากนัน้ ทั้งหมดกพ็ รอมที่จะออกเดนิ ทางตอ ไปได เชษฐาและไชยยนั ตง ัด
เอาแผนท่แี สดงเสน ทางเดินของไอแหวง ทร่ี พนิ ทรท าํ ไวใหขนึ้ มาพจิ ารณาอกี ครงั้ พรอมกบั สอบ
ซกั ถามหารอื

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

639

“หลงั จากท่ีพวกเราปะทะเจา ควายปาตวั นน้ั เม่ือเย็นวานนแี้ ลว เสียงปน ของพวกเรามนั
ระเบดิ ขน้ึ หลายสิบนดั เหลือเกิน เทา กบั เปน การไลมนั โดยตรง”

ไชยยนั ตว า
“ไมแ นเสมอไปนักหรอกครบั ในขอ ทีว่ าเสยี งปนจะเปน การขับไลส ตั วท ี่เรากาํ ลงั ติดตาม
หากวา ไมใ ชเ ปนการติดตามอยางกระชน้ั ชิด เสียงปน มนั ดังกจ็ รงิ แตถ า ระยะระหวา งมนั กับเราหา ง
กันมาก และเราอยใู ตลม มนั กไ็ มไดย ิน”
“เราจะรไู ดย ังไงวา เราจะตองอยใู ตล มมันเสมอไป”
“ธรรมชาติของสัตวปาทกุ ชนดิ มกั จะหากนิ หรือเตลดิ หนีภยั สวนทางลมเสมอ เพราะมัน
อาศัยสูดกลน่ิ ที่มันสาํ รวจได การมุงสวนทางลมกแ็ ปลวา มนั รูทิศทางสังเกตภยั ท่จี ะมาถงึ ตวั ไดอ ยู
ตลอดเวลา แตถ าเดนิ ตามลมแลว ก็เทา กบั มันตาบอดนนั่ เอง สญั ชาตญาณหลบภยั ของมนั จึงบังคบั
มนั ไวเชน นี้ ในกรณไี อแหวงเราเดนิ ตามรอยของมันกห็ มายถงึ วา เราตองอยใู ตลมมนั ตลอดเวลา
ยกเวน แตใ นกรณีทมี่ นั รูสึกตวั และทาํ อุบาย วกออมมาอยใู ตทางลมของเราเทานนั้ ซง่ึ ถา เปนเชนนน้ั
กต็ อ งอยูในระยะกระชั้นชดิ ตดิ พัน”
“จะเอายังไง ตามรอยของมันตอ ไปง้ันหรอื หรือวา จะใชว ิธีคํานวณทศิ ทางของมัน แลว
สกดั ดักหนา ”
เชษฐาขอความเห็น
“ผมวาแกะรอยเดนิ มนั ไปสกั พักหนง่ึ กอ นดีกวา ครบั ไมจ ําเปน ตองใจรอ น แลว คอยดซู ิวา
มนั จะบายหนา ไปทางไหน คอยไปวางแผนกนั อีกขา งหนา ศกึ ไอแ หวง เปน ศึกยืดเยื้อเสียแลวอยา ง
ชวยไมไ ด เพราะสตั วอืน่ มนั ทําพษิ ใหเราเสยี โอกาสไปหลายครงั้ ”
“เอายงั ไงก็เอากัน ยงั ไอทรพียกั ษน ่นั อกี ตวั หนงึ่ ไมร วู า มนั จะแยกทางกบั โขลงไอแ หวง
หรอื จะคอยเปน กองระวงั หลงั อยอู กี ปญ หาหนกั ใจไมใ ชเ ลนรองลงมาจากไอผโี ขมด”
“ระหวา งแกะรอยไอแ หวง พวกเราตอ งระมัดระวังกันใหมาเปน พิเศษครับ ควายปา ไม
เหมอื นสัตวอ น่ื ชอบดกั เลน งานในบริเวณปา รกที่พนื้ ทจี่ าํ กดั โดยไมเปดโอกาสใหศ ตั รขู องมนั กลับ
ตวั ทนั เวลาผา นเขาไปในปา รกทบึ อยา เผลอตัวเปนอนั ขาด คดิ ถึงมนั ไวเสมอ แมว าเราจะไมพ บ
รองรอยของมนั กต็ าม ขนาดทีเ่ รายงั ไมไ ดท าํ อะไรมันกอ นเลย มนั ยังดักเลน งาน ยง่ิ ถกู เจ็บไปดว ย
แบบนก้ี ไ็ มม อี ะไรตอ งสงสยั เลย ถึงไมเ จอกบั เรา เจอใครเขามันก็พงุ เขาขยีท้ ันท”ี
เขาส่งั การนัดแนะอะไรกบั เกดิ และแงซายอกี สองสามคาํ ก็นําออกเดนิ ยอ นลงสูปา รวกที่
อาศยั พกั นอนเม่อื คนื นี้ ดารินนึกอะไรขน้ึ มาไดกบ็ อกวา
“อยา ลืมเดินผา นกอรวกทเี่ ราต้งั แคมปก ันเมอื่ คนื นดี้ ว ยนะ”
“ทาํ ไม? แงซายกับเกิดลมื ของอะไรของเธอท้งิ ไวท ่ีนน่ั หรอื ?”
ไชยยนั ตถ ามขึน้ อยา งสงสัย
“เปลาหรอก”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

640

“อา ว! แลว จะยอ นไปทน่ี นั่ ทาํ ไมใหเ สยี เวลา”
หลอ นหันไปมองรพินทร
“ลมื อะไรเสียอยา งหนึง่ แลว หรือนายพราน”
“เอะ! อะไรครบั ?”
พรานใหญงง
“ถา คุณไมยอนกลบั ไปยงั ทตี่ ง้ั แคม ปเ มื่อคนื ของเรา และไมทาํ อะไรสกั อยา งหนง่ึ ทค่ี ณุ
สัญญาไวล ะก็ คุณมเี วรตดิ ตวั อยางมากทีเดยี ว ลืมเสยี แลวหรือ เม่อื คนื น้ี กอนหนาที่โขมดดงจะลงมา
เลนงานพวกเรา คุณจับตวั นม่ิ ผกู ไวท โ่ี คนรวกโดยอา งวา ถาปลอ ยมนั ไปในเวลากลางคนื มนั ก็จะ
คลานทําเสียงสวบสาบใหเกดิ การเขา ใจผดิ จงึ เอามาผกู ไวเ สียกอ น แลวบอกวาจะปลอยมันไปใน
ตอนเชา เรายา ยมาตงั้ แคม ปก ันอยางกะทนั หันกอ นสวา ง เพราะตดิ ตามไอผีโขมด เจา น่ิมตวั นน้ั ก็
จะตอ งถกู ผูกลา มพันธนาการอยูทเ่ี ดิมนน่ั แหละ ถาเราท้ิงมนั ไปมนั กค็ งตายอยางทรมานเพราะอด
อาหาร เคลื่อนไหวไปไหนไมไ ด”
ทกุ คนเพงิ่ จะนกึ ข้ึนมาได เพราะคําเตือนของหญิงสาว รพนิ ทรหันไปทางแงซายกบั เกดิ
โดยเร็ว
“ตอนทแี่ กสองคนยอนกลบั ไปท่แี คม ปต อนเชา ตรู ขนเอาสมั ภาระของเรา แกจดั การยงั ไง
กับเจา ตวั นิม่ ตวั นั้น?”
แงซายกบั เกิดมองดหู นา กัน เกิดยิ้มแหง ๆ เปน คนตอบวา
“ผมกับแงซายลืมอยางสนทิ เลยครบั นาย เพราะกาํ ลงั รีบ...ไมไดส ังเกตมนั เสยี ดว ยซํา้ ”
“เสียเวลาเปลา นา กะเพยี งแคไอต ัวนมิ่ ตวั เดียวเทานั้น ปลอ ยมนั ตามยถากรรม มนั อาจ
หลุดรอดไปเองได ดกี วา จะเดนิ ยอนไปทน่ี นั่ กะเพียงแคเหตุผลแคจะชว ยมนั แกม ดั ปลอยมนั ”
ไชยยนั ตตดั บทมา แตดารินส่ันศีรษะ พดู เฉยี บขาด
“ไมไ ด! ฉนั ไมยอม ใจรา ยเกนิ ไปแลว แบบน้ี มีอยา งหรือไปมัดทรมานมนั ไวอ ยางนน้ั
สตั วชนิดใดท่ีเราเจตนาจะฆากใ็ หม นั รชู ัดลงไป สวนเจา นม่ิ ตวั นเ้ี ราไมไดต ง้ั ใจจะฆา มันเลย เร่ือง
อะไรจะปลอยใหมนั ตองตายเปลาแบบน้ัน ถึงแมม นั จะเปน ชวี ติ เลก็ ๆ ชีวิตหน่ึงทไ่ี มม ีความหมาย
อะไรเลยก็ตาม ถา ไมไดเ หน็ มนั ถูกปลอยเปน อิสระไป ฉันไมสบายใจอยนู ั่นเอง”
“ตกลงครบั เราจะเดินผา นทแี่ คม ปเกาของเราเพอ่ื ปลอยนมิ่ ตวั นั้น”
พรานใหญพ ดู ออนโยน แลว หนั ไปทางเชษฐากับไชยยนั ตบ อกยิ้มๆ วา
“ไมเสยี เวลาอะไรนักหรอกครบั ทางเดนิ ของเราก็เฉียดใกลท ่นี น่ั อยแู ลว แวะเขาไปนิด
หน่ึงเทา นน้ั ”
“ยายนอยน่จี อมยงุ เลย พับผา !”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

641

เสยี งพ่ชี ายบน พํา แตไ มม ีใครขัดเจตนาของหลอ น เพยี งไมก ี่นาทหี ลงั จากนน้ั ทง้ั หมดก็
มาถึงบรเิ วณทต่ี ้งั แคมปเ มอ่ื คนื น้ี เจา สัตวก นิ มดหนังเปนเกล็ดหนาท่ีรพนิ ทรจบั ผกู ไวก บั โคนรวกยัง
เปน เชลยอยูทเ่ี กา นนั่ เอง

เขาสงั่ ใหเ กดิ ตดั เถาวลั ยที่มดั ตัวมันไวอ อก แลว ใหโ ยนเขาไปในปา รก หญงิ สาวถอนใจ
ออกมาอยา งปลอดโปรง พอสบตาพรานใหญ เขาก็ขยบั ปก หมวกให

“ขอบคุณครับ ทเี่ ตือนขึน้ ผมลมื เสยี อยา งสนทิ มา ยง้ันบาปกรรมแย”
“ฉนั ไมก ลวั คณุ จะบาปหรอก เพราะถงึ อยา งไรคณุ ก็บาปมากอยูแลว ท่ีเกดิ มาเปน พราน
แตฉ ันสงสาร มีอยางหรือจบั มนั มามัดทิง้ ไวใ หอ ดอาหารตาย ทารณุ หยอกเมอื่ ไหร”
“ทาํ ไมไมป ระแปง ทาน้ําอบใหมนั กอนปลอยละ?”
ไชยยนั ตหนั มาแหย ดารินแหวเขาใส
“กฉ็ นั ไมไดม แี ปง กะน้าํ อบตดิ มาดว ยนนี่ ะ ถามกี จ็ ะทาใหเหมอื นกนั แหละ เรานะ ใจดาํ
อํามหติ นกั จะลา สัตวรายก็รจู กั แผเมตตาใหแ กส ัตวท ไ่ี มร ายบางซ”ิ
“ออ! แมค นใจดมี ีเมตตา”
ไชยยนั ตย านคาง
“วันแรกๆ ทีเ่ ขา ปา ฉันเหน็ เธอยงิ แมก ระทง่ั กระจอ น กง้ิ กา อเี หย่ยี ว เห็นอะไรเปนซอม
มือดะ งเู ขยี วกย็ ังยงิ เลย”
“กน็ ัน่ ฉันเจตนาจะฆามนั เพ่ือจดุ ประสงคท ดสอบทางปน นน่ี ะ แตส าํ หรับนิม่ ตัวนที้ ุกคน
ก็ยอมรับอยแู ลว วาไมมใี ครตอ งการจะฆา มนั เพอื่ อะไร แลว ธรุ ะอะไรจะตองใหมนั ถูกมดั อดตายอยู
อยา งน”้ี
หนุมสาวผูม ีความสนทิ สนมกนั มาแตห นหลงั และรักใครก ันเหมือนพนี่ อ งทคี่ ลานตาม
กันมา เปดศกั ราชทะเลาะเพราะอกี ฝา ยหนึง่ แกลง ยวั่ เลน บรรยากาศครื้นเครงข้นึ บา งเล็กนอย
สาํ หรบั อีกสค่ี นทรี่ ว มคณะอยดู ว ย แลว กเ็ ลกิ รา เงยี บเสยี งกนั ไปเอง เม่ือรพนิ ทรน าํ ออกเดนิ ตอ

จากปา รวกนนั้ นาํ ออกสูทุง ที่สลบั ไปกับละเมาะตดิ รอยของโขลงชา งเกเรท่ีท้งิ ไวเ มื่อเย็น
วานนไ้ี ปตามลาํ ดับ ประเดยี๋ วขึ้นเนนิ ประเดยี๋ วลงหุบ ผานปาแดงเมอ่ื เท่ยี งวนั พอตกบายกเ็ ริม่ จะไต
ข้ึนสูไหลเขาเตีย้ ๆ ลกู หนง่ึ ตลอดระยะทางปาเงียบสงบ ไมมีว่แี ววของสตั วใ ดๆ ใหป รากฏเลย

ทัง้ หมดสาวรอยตอ ไปไมลดละ ในลกั ษณะบกุ บั่น
สาํ หรับคณะนายจา งทง้ั สาม เรม่ิ คุน ตอการเดินแกะรอยขน้ึ ทกุ ขณะ ไมม ีอปุ สรรคใดๆ ท่ี
ตอ งทําใหรพนิ ทรร สู ึกหนักใจนกั โดยเฉพาะอยา งยิ่ง ม.ร.ว.สาวคนสวย พรานใหญอ ดรสู กึ
ประหลาดใจไมไดในขอที่ตระหนกั วา หลอนเรียนรแู ละเคยชนิ กับการตดิ ตามรอยไดอ ยางรวดเร็ว
ไมนา เชอื่ มากอ น เต็มไปดวยความทรหดอดทนเกนิ ตัว ไมมกี ารลาหลงั ไมมที า ทอ ถอยออ นแรงหรอื

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

642
ปริปากอุทธรณ แตเหน็ ชัดวา เหนือ่ ยนกั และด่ืมนาํ้ บอ ยกวาทกุ คน เนอ้ื ตัวและสองแกมแดงปลัง่ เตม็
ไปดวยรอยขดี ขวนของกิ่งไมแ ละหนาม

ขามหวยลกึ ชนั ระหวา งซอกของตอนหนงึ่ ขึน้ สูด งทึบอกี คร้งั ทันทนี น้ั เอง ทกุ คนกช็ ะงัก
อยกู ับที่ ดว ยเสียงชนดิ หนงึ่ ทแ่ี ผดสะเทอื นกองไปท้งั ดง ระคนไปกบั เสียงพงไมท ล่ี นั่ หักลูระเนนดัง
มาจากปากดา นเลก็ ๆ ทางดานซายมอื ...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

643

28

โดยไมจ ําเปน ตอ งใหสัญญาณนัดแนะอะไรกนั เลย ทั้งหมดเบยี่ งเขา หาทก่ี าํ บังอยางรวด
เร็ว ดว ยสญั ชาตญาณระวงั ภยั จอ งสายตาไปยังปา รกเบอื้ งหนา ทเ่ี หน็ ไหวยวบยาบ พรอมกับเสียง
กระหึม่ ทีแ่ วว มา

“เสอื ! คงกาํ ลงั ฟด กบั อะไรอยู” เชษฐากระซบิ
พรานใหญต ะแคงหูจบั เสียงขคู ํารามนน้ั ซึง่ บางขณะกก็ ระห่ึมอยใู นลําคอเบาๆ และ
บางขณะก็แผดกกึ กอ งแสดงถงึ โทสะ ตลอดจนเสยี งของการพลกิ ไหวตวั สีหนา ของเขาออกจะมีแวว
งงๆ เลก็ นอ ยเหมือนจะไมแนใ จ
ตําแหนง ทีม่ าของเสยี งนน้ั อยูในระดับเหนอื ลม
“จะวา กัดกันเองก็ไมใ ช เพราะไดย ินเสยี งคาํ รามอยูต ัวเดยี ว หรอื วากาํ ลงั ตอ สูอยูก บั สัตว
อน่ื ก็ไมไ ดยินเสยี งคูต อสขู องมันเลย”
รพนิ ทรกระซบิ บอก เมมปาก ตรวจทศิ ทางลมเพือ่ ความแนใจอกี ครง้ั จงึ ยองกรบิ ออกจาก
โคนไมใ หญ บา ยหนา ตัดลงลําหวยแหง ดานหนง่ึ ใกลๆ โบกมือใหท กุ คนตามเขาไป อดึ ใจใหญต อมา
ของการเดินยอ งไปตามลําหว ยอนั คดเคี้ยว เบ้อื งบนปกคลุมทึบไปดวยพงเถาวลั ยแ ละก่งิ ไมใ หญนนั้
คณะนายจา งทง้ั สามก็รูสึกวา เสียงขคู ํารามของเจาเสือราย ดงั อยูย ังบรเิ วณเหนอื ลาํ หว ยไมห างออก
ไปนี่เอง พรานใหญห ยุดชะงักหันมามองเปนความหมายเตือนอีกครั้ง แลว ก็คอยๆ เหนย่ี วกายไต
ตามรากไม โผลศ ีรษะพนขอบหว ยขนึ้ ไป ทั้งหมดปฏบิ ัตติ ามเขา
ในระยะหา งเพยี งไมเกนิ 15 กาว ทล่ี าํ ตนไมลมซ่งึ ทอดขวางอยใู นระหวา งพงหนามพงุ ดอ
และกอเลบ็ เหย่ียวสลับไปดว ยตน กระดาษ ภาพอันเปนที่มาของเสียงกพ็ ลันปรากฏชดั กบั สายตาของ
ทกุ คนซ่ึงลอบแอบดูอยูข ณะนี้
เสอื ดาวหนมุ ฉกรรจเตม็ ทีต่ วั หนึง่ กาํ ลังเลน เอาเถิดเจา ลอ อยางดเุ ดือดอยกู บั งูเหลือมขนาด
ตน หมากอวบๆ เจา สัตวทไี่ มมีตีนพยายามทจ่ี ะเลอ้ื ยหนเี ขา ไปในพงรก แตเ จาดาวเผน เขาสกัดหนา
สกัดหลัง ใชต บกระชากทีล่ าํ ตวั บริเวณใกลเ คยี งกบั สวนหวั แลว ขยาํ้ สะบดั พยายามลากเหย่ือของมัน
ออกมาจากพงรกคร้ังแลว ครงั้ เลา งเู หลือหดหวั ซอนไว บางขณะกอ็ า ปากพงุ เขา กดั แลว กเ็ ปลย่ี น
ทศิ ทางหมายจะเลือ้ ยเบนไปอีกทางหนึ่ง ซง่ึ เสอื กเ็ ผน เขาดกั หนา ไวท กุ ครั้ง เสียงงเู หลือมขูอยฟู อ -ฟอ
แตไ มดงั นัก ทาทางมนั ไมห วาดหวน่ั พรนั่ พรงึ ไอด าวนกั เวน ไวแ ตจ ะคาํ รามและพยายามหลกี หลบ
จากการรบกวนน้นั เสือจองทจี่ ะขย้ําคองใู หไดก ็กดั ไมถ นดั เพราะงูไวในการสายหวั หลบ
ครัน้ แลว ในทันทนี ้ันเองคลายจะเปน การตัดสินใจคร้ังสดุ ทายของเจาดาวผูกระหายเหย่อื
มันโฮกเขาขยา้ํ กานคองูเหลอื มไวแนน พรอ มกบั เทาหนา ท้ังสองทตี่ ะกยุ ลงไปสดุ แรงงับตดิ สะบดั ไป
มา ตา งพลกิ กลิ้งไปดวยกนั อยา งคลกุ คลี ตําแหนงท่มี นั งับตดิ นนั้ ตาํ่ กวา กา นคอของงลู งไปเลก็ นอ ย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

644

และความอวบใหญข องลําตวั ปรปกษ มขี นาดเกนิ กวาทกี่ รงเข้ียวของมนั จะฝง เขาไปสรา งจุดตายอนั
เฉียบขาดฉับพลันได งูแวงมางับตอบติดแนนอยูท่ชี ว งไหลข องมัน ฟด กันคลุกคลีเปนพลั วนั พมุ ไม
หกั ยับเยนิ เสอื ไมม ีโอกาสเฉลียวคิดเลยวา บัดนลี้ าํ ตวั อนั ยาวเหยยี ดของคตู อ สูถูกลากขมวดเขามา
อยา งแชม ชา แลว ปจ จบุ ันทนั ดวนนัน้ พอไดจ งั หวะก็ตวดั รัดหมบั เขาใหร อบลาํ ตัวเสอื ตรงบรเิ วณอก
อยางแนน หนามนั่ คง แลวพนั รอบซาํ้ เขามาอยา งรวดเรว็ อกี หลายทบ

เสอื ดาวรตู ัวอา ปากปลอยเสียงแผดรองอยา งตกใจ พยายามจะดิ้นสะบัด แตมันสายเสีย
แลว ไมม ที างที่มันจะดน้ิ พน ไปจากวงรดั อนั แขง็ แรงของงไู ด ลม กลงิ้ ตะแคงลงกบั พน้ื ขาทงั้ สตี่ ะกยุ
ตะกายพืน้ ฝนุ ฟงุ รอ งกกึ กองไปทั้งปา วงรดั ของงูซงึ่ บัดนี้เปน ฝา ยไดเปรยี บซอนทบเขา มาเปนลาํ ดบั
จากบริเวณสวนอกลงไปจนกระทงั่ ถงึ ทอ ง เหน็ ตวั เสือแตเ พยี งสวนหวั เทา และหางทแี่ กวงสะบัดตี
ดินอยไู ปมาเทา น้นั เสยี งกระดกู ซ่ีโครงของมนั ลน่ั ไดยนิ อยา งถนดั ดวยพลังรัดอนั มหาศาลของงู
เหลอื ม ซ่งึ แตแรกมนั คิดวานาจะเปนเหยอ่ื ของมนั รา งของเสือรา ยกระแดว ดน้ิ ทรุ นทุราย เสียงท่แี ผด
คํารามน้ันคอ ยลงทุกขณะ จนกระท่งั ในทสี่ ดุ ก็เงียบหายไปพรอมกับอาการด้นิ กย็ ตุ ิ ออ นเปยกไปทง้ั
ตัวทามกลางสายตาของทุกคนท่เี ฝา ดูอยแู ทบไมห ายใจในขณะน้ี

“เสรจ็ มัน! เสร็จไปแลว ไอดาว!”
เสียงไชยยนั ตค รางออกมาแผวเบาโดยไมร สู กึ ตัว
งูเหลอื มรดั เคน เจา ดาวจนดบั ดิน้ สน้ิ ชพี ไปตอ หนาตอตา และสงบนิง่ อยูเชน นนั้ อึดใจ
ใหญ รางของมันกเ็ ริ่มเคลือ่ นไหวชา ๆ คอ ยๆ ฉดุ ลากซากเสือท่ยี งั ติดอยใู นเปลาะรดั ของมัน เขาไป
ในพงรกอนั หนาทบึ ทลี ะนอ ย
“เอะ! นั่นมันลากเสอื ไปไหน?”
ดารนิ อทุ านอยา งประหลาดใจ
“กติกาของปา มอี ยูวา ใครแพก ็ยอ มเปน ฝายถกู กิน”
เปนคาํ ตอบหา วต่ําของจอมพราน
“งมู นั กนิ เสือดว ยรึ?”
“มันกินทกุ อยา งทมี่ ันจะสามารถเขมือบเขาไดน ่ันแหละครับ ตามปกตแิ ลว งูเหลือมไมม ี
ปญญาจะไปจบั เสือกนิ เปนอาหารไดเ ลยเพราะเสือไวกวา แตทเี่ ห็นอยูเ ปนผลพลอยไดม าจากการ
ตอสขู องมนั เจา เสือโจมตหี มายจะจบั มนั กินกอ น แตบงั เอญิ ตัวมนั ใหญม าก และเสอื พลาดทา ถูกมนั
รัดตาย มันก็ไดก ินเสือเปน เหยอื่ ”
“เจา เสอื นม่ี นั ชา งรา ยกาจเหลือเกนิ นะ จะกินไมย อมเลอื กแมกระท่งั งเู หลอื มตวั ใหญม ันก็
ยงั กลา จนกระทั่งในทส่ี ดุ ตวั เองกลับเปนฝา ยถูกกนิ แทน”
หญิงสาวครางออกมา รพินทรหัวเราะเบาๆ
“ผมเคยบอกมาหลายครัง้ แลว ยังไงครับ วา เสอื นะ ลงมนั หวิ แลวละกม็ นั ไมเ ลอื กหรอก น่ี
เปนครัง้ แรกทผ่ี มเห็นเสือเสยี ทา งู แลว ถกู งเู ขมอื บแทน ผมเคยเห็นเสอื จบั งเู หลอื มใหญๆ อยา งนีก้ นิ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

645

มาแลวครั้งหนง่ึ แตม ันชว ยกนั สองตัวผวั เมยี ตวั เมียเปน เสือดาว ตวั ผูเ ปนเสือดาํ และถามันชวยกนั
สองตัวแบบนน้ั งูกไ็ มม ที างรอดไปไดเลย นอกจากจะกลายเปน ฝา ยถูกพิชิตและเปน เหยอ่ื ไป มนั
ชว ยกนั อยางมเี ลห เ หลยี่ มและฉลาดมาก ตวั หนึ่งกดั หวั อีกตวั หนง่ึ กดั หาง งูก็ไมม ที างสู แตค ราวน้ี
เปนการสูกนั แบบตัวตอ ตวั เสือก็เลยพลาด เพราะลงวาถาเผลอใหงูรดั ไดกเ็ สรจ็ เทา นนั้ ”

“ไหน? คุณวา ยงั ไงนะ เสือดาํ กะเสือดาวนะหรือชว ยกนั กัดงู?”
ไชยยนั ตหนั มาถามโดยเร็วอยางสงสัย
“ครบั ”
“แปลกจรงิ มนั จะมาชว ยกนั ไดยงั ไง ในเมอื่ มนั เสอื คนละชนิดกนั ไมใ ชหรือ?”
“เปลาเลยครบั คนสวนมากยงั เขาใจผดิ อยเู ก่ยี วกบั เสือดาํ กับเสือดาว ความจรงิ มนั เปน เสอื
ชนดิ และประเภทเดยี วกันนนั่ แหละ เวนไวแตว าตวั ไหนจะออกเปน สดี ํา หรอื ตัวไหนจะเปน ดาว
เทาน้ัน ซึง่ เปน ผลมาจากตอ มในตวั ของมนั ลกู เสอื ดาํ หรอื เสือดาวครอกหน่งึ ๆ กม็ ีสปี ะปนกันอยู
สองประเภท บางตวั เปนดํา บางตวั เปน ดาว เพราะฉะนนั้ อยาประหลาดใจ ถาหากวา จะเห็นเสอื ดํา
กับเสอื ดาวสมสูกัน หรืออยดู วยกันเปน คู เพราะมนั เปน ประเภทเดยี วกันน่ันเอง เมอ่ื สมัยทีผ่ มเปน
พรานฝก หัดใหมๆ ผมก็เขา ใจผดิ เหมอื นกนั นกึ วา มันเปน คนละชนดิ กนั ถึงพวกพรานอาชพี เองอยู
ปา มาเปน เวลานาน สว นมากก็ไมร ู เขา ใจวา เปน คนละชนิด คณุ ไชยยนั ตไมส งั เกตหรือครับ ไอตวั ดาํ
ทผ่ี มยงิ ท่ีลาํ ธารรมิ ผานาํ้ ตกเมือ่ วานซนื พน้ื ตัวมันดูไกลๆ ดาํ ปรอทไปท้ังตวั กจ็ รงิ แตถาไปดใู กลๆ
จะเหน็ เงาของวงดาวเปน ดวงจางๆ อยใู ตผ วิ เห็นถนดั ทเี ดียว นน่ั แปลวา มนั ยืนอยใู นระหวา งดํากับ
ดาว สว นบางตวั ก็ดาํ สนิทเลยไมมวี งดาวใหเ ห็น”
“ออื ม ความรใู หมท เี ดยี ว นถี่ า คณุ ไมบ อกผมกโ็ งอยนู ่นั เอง นกึ วาไอด ํากไ็ อดํา ไอดาวกไ็ อ
ดาว ไมเก่ียวขอ งกัน”
อดตี นายทหารปน ใหญพดู อยา งทึ่งๆ ขณะนนั้ งูเหลือมลากไอดาวผูป ราชยั เขยือ้ นหายลับ
ตาเขา ไปในพงรกแลว เหน็ แตปลายพงไหวเลก็ นอ ยเพราะการเคลื่อนไหวอยเู บ้อื งลา งของมนั เกิดก็
โพลงออกมาวา
“จัดการกบั ไอเ หลอื มตวั น้ันเสียไหมครบั ?”
หวั หนา คณะเดินทางแตะมาทไ่ี หลพ รานพน้ื เมอื ง แลวสนั่ ศีรษะยม้ิ เลก็ นอย
“อยา ไปทําอะไรมนั เกิด ปลอยใหกฎของปาเปน ไปตามกติกาของมนั ตราบใดก็ตาม ท่ี
พวกเราไมไดร ับอนั ตราย มนั ชนะเสือตวั นน้ั มนั ก็ควรมีสิทธไ์ิ ดกินทกุ สง่ิ ทุกอยางมนั ยตุ ธิ รรมทส่ี ุด
แลว”
พลางเขากห็ ันมาทางพรานใหญ
“ผมสงสยั มาตัง้ แตไ หนแตไ รแลว เก่ยี วกบั การกนิ อาหารของไอส ัตวประเภทงเู หลือมนี่
คณุ ชว ยอธบิ ายหนอยไดไ หม?”
“คณุ ชายสงสัยอะไรหรอื ครบั ?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

646

“เวลามันกนิ สตั วใหญ กระดกู แขง็ ๆ นะซิ ถึงแมต วั มันใหญพอที่จะกลนื สตั วเ หลา นนั้ เขา
ไปไดจรงิ แตม ันกต็ องกลนื เขา ไปทัง้ ตวั ทีนส้ี ว นกระดกู ทต่ี ิดเขา ไปในทองมนั ดว ย มันจะทํายังไง
แปลวา มันสามารถยอ ยไดห มดงัน้ หรือ?”

ตามปกตแิ ลว อดีตทตู ทหารบกเช้อื พระวงศห วั หนาคณะเดินทางผูน้ี ไมค อยจะมคี าํ ถาม
อะไรนกั เก่ียวกับเรื่องของปา เพราะมคี วามรอบรแู ละชํานาญมาพอสมควรทเี ดียว ซงึ่ ถาจะมปี ญหา
ถามข้ึนแตละคร้ัง ก็ลวนเปน ปญหาที่ลึกซึง้ ควรคาแกการรแู ละมีประโยชนในทกุ คร้ังไป ผิดกบั ขอ
สงสยั ไปแทบทกุ ระยะของไชยยันตแ ละดาริน ซงึ่ บง ถงึ ความไมป ระสปี ระสามากกวา

เขาใหคาํ อธิบายอยางเตม็ ใจวา
“การกินอาหารของงเู หลอื ม พเิ ศษกวา การกินอาหารของสตั วอ ืน่ ๆ ท่ัวๆ ไปครับคุณชาย
คอื ลาํ ไสห รือเคร่ืองยอยอาหารของมนั มคี ณุ ลกั ษณะทพ่ี สิ ดารตางกวา สตั วอ่นื ไมนอ ยทเี ดยี ว ภายหลงั
จากมนั กลนื เหย่ือของมันเขา ไปแลว มนั จะยอ ยสว นเนื้อออกไป สว นที่เปน กระดูกยอ ยไมไ ด มันก็
จะสํารอกคายทิง้ ออกมาทหี ลังเมอ่ื ยอ ยเน้อื หมดแลว นก่ี เ็ ปน เรื่องที่คนทั่วๆ ไปไมรู ขอนยี้ งั ไมนา
สงสัยเทา ไหรน ะครบั สงิ่ ทน่ี า พิศวงกวา นคี้ ือ สมมติวา มนั ไปกนิ สตั วท ีม่ ีเขายาวเกะกะประเภทกวาง
หรอื ววั ถึงแมมันจะสามารถขยอกเอาลําตัวเขา ไปอยูในทอ งมนั หมดแลว ทนี ีต้ อนสว นหวั ของเจา
กวางหรือววั อนั เปนเหย่อื ของมนั นั้น มันจะขยอกเขา ไปไดยงั ไง ตอ ใหปากมนั กวางสกั ขนาดไหน ก็
ไมม ที างจะขยอกเอาเขากวางเขา ไปดว ยไดแ นๆ ...”
“จรงิ ดวย! แลวมันทาํ ยังไง หรอื มีวธิ ีกนิ ยงั ไง?”
ดารนิ กบั ไชยยนั ตซกั มาพรอมกันราวกับนดั กนั ไว
“มันจะกลนื ตวั สตั วช นดิ นน้ั เขาไป จนถงึ สว นท่ีมนั ไมส ามารถจะกลนื ไดอ กี ตอ ไป แลว ก็
ปลอ ยใหต ิดคาไวเชน นั้น อาจนบั เวลาเปน สิบๆ วนั ทเี ดยี ว ทีป่ ลอ ยซากใหติดคาปากอยูเชน น้นั
จนกระทัง่ ซากเนา เปอยและหลุดไปเองในทสี่ ดุ ”
“โอโ ฮ! นาสยดสยองเหลอื เกิน!”
หญิงสาวอทุ านออกมาทาํ ทาขนลุกขนพองสะอดิ สะเอียน
“มแิ ปลวา กอ นท่ีซากจะเนาเปอ ยหลุดไปเอง มันจะตอ งนอนนง่ิ คางเต่ิงอยูก บั ท่ี เคลือ่ น
ไหวไปไหนไมไดหรอกร”ึ
“ก็ตอ งเปนอยา งนั้นนะซิครบั งูทุกชนดิ เปนสตั วเลือดเย็นอยแู ลว ยง่ิ เฉพาะงูเหลือมดว ย
แลว สญั ชาตญาณของมันชวนใหขนลกุ เปนทส่ี ดุ จดั เปนสตั วโ บราณดึกดาํ บรรพไ ดป ระเภทหนึ่ง
ทเี ดียว มันสามารถจะอดอาหารอยไู ดเ ปนป และกินอะไรเขาไปแตละครง้ั ก็อ่ิมอยูไดน านนับเดอื นๆ
โดยไมจ ําเปน จะตอ งเดอื ดรอ นหาอาหารเพม่ิ เติมใหมเ หมือนสัตวอืน่ อายุกย็ ืนชนดิ ทีไ่ มอ าจคาํ นวณ
กันได ย่ิงอยนู านไปกย็ ิ่งใหญข้ึนใหญข น้ึ ทกุ ทไี มมีขดี จาํ กัด พรานรนุ เกา ๆ ทีพ่ อจะเชอ่ื ถอื ไดเคยเลา
ใหผมฟงวา เขาเคยพบงเู หลือมบางตัวใหญ ตวั มโหฬารเสียจนขน้ึ ไปนอนพักและหงุ หาอาหารกนิ
บนลําตวั ของมนั โดยท่ีตนเองก็ไมรู เพราะเหน็ พมุ ไมขึ้นปกคลุมจนดเู หมอื นเปน สวนหนึง่ ของ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

647

พ้ืนดิน มารูตวั เอาอตี อนไฟท่หี ุงหามนั เกิดรอ นไปถึงผวิ หนังของมันเขา และมนั เกดิ เคลอ่ื นไหวตวั
ดว ยความตกใจนน่ั แหละ ราวกับแผนดนิ ถลม ทีเดียว ตอนทม่ี ันออกเล้ือย เทจ็ จริงอยา งไรมันก็อยทู ่ี
พรานคนทีเ่ ลาใหผ มฟง ผมเองก็ไมไดเ หน็ ชดั กับตาถึงขนาดนนั้ อยา งขนาดใหญทส่ี ดุ เทาที่เคยเห็น
มาในดงดบิ ใกลๆ กับหลมชาง ตวั ก็ขนาดตน มะพราวเทา นนั้ ”

ทุกคนนิง่ เงยี บกนั ไป ครนั้ แลวเสยี งหา วๆ ของแงซายผพู ดู นอยท่ีสุด ก็ทําลายความเงียบ
มาขรึมๆ วา

“พรานท่ีเลาใหผ ูก องฟงไมโ กหกหรอกครับ”
“แปลวา แกเคยเหน็ มาแลว งน้ั ร?ึ ”
ไชยยนั ตหนั มาซกั โดยเรว็
หนุมกะเหรยี่ งพเนจรยกั ไหล
“ผมเห็นแตร อยของมัน เลอ้ื ยตดั ทุงหญาคาบายหนาขนึ้ เขาใหญติดกบั เขตดงดบิ ทเี่ ราจะ
ตอ งผานเขาไปในหนทางขา งหลังท่อี อกจากหลมชา งแลว รอยทีม่ นั เล้อื ยปาหญา คาราบเปนทางไปมี
สว นกวา งถงึ หา วา พระธุดงคท่ีเลีย้ งผมมาก็เคยบอกผมไวว า งใู หญขนาดตน รงั สิบโอบ มีจรงิ ในดง
ดิบเทาน้ัน”
ไชยยนั ตกับดารินหนั มามองดูตากัน แลว เบปาก หอไหลลง เชษฐายกมอื ขน้ึ ลูบปลายคาง
“ก็มเี หตผุ ลที่นา จะทาํ ใหเชอ่ื ไดเหมือนกนั นะ เพราะงูเปนสัตวอายยุ ืน ถามันมอี ายุอยู
มาแลวเปน รอยปพ นั ป ตวั มนั กค็ วรจะโตขน้ึ เปน ลําดับ เอาเถอะเมอ่ื เราเดนิ ทางผา นเขา ไปถงึ ทนี่ ั่น คง
จะไดเ หน็ เอง”
“อยาใหเห็นไดเลยจะเหมาะกวา !”
ไชยยนั ตพ ดู พรอ มกับหวั เราะเสยี งพกิ ล พลอยพาใหท กุ คนหวั เราะกนั ไปดวย เชษฐาพยกั
หนา กบั พรานใหญพ รอ มกบั บอกวา
“ไป! บกุ ตอ”
ไตขึน้ จากลาํ หว ย บรเิ วณทแี่ อบซุมดูภาพการประจัญระหวางงูเหลอื มกบั เสอื ดาวนนั้ แยก
เขาสูดานกระทิงท่มี ีรอยของโขลงไอแ หวงท้งิ ไวใ หเหน็ ชดั ผานไปอีกหลายทงุ หลายหุบ ทา มกลาง
อากาศรอนระอุอา ว รอยเหลา นัน้ นาํ วกลงทศิ ใตทกุ ขณะ

สองชวั่ โมงเต็มๆ ทท่ี กุ คนต้ังหนาตัง้ ตาเดนิ โดยไมปรปิ ากพดู คาํ ใดกนั เลย รพินทร เกิด
และแงซาย อา นรอยและสง่ิ แวดลอ มรอบดานไปทกุ ระยะ ดว ยความจดั เจนชํานาญของแตล ะคน
สว นคณะนายจา งท้งั สามไมก งั วลในเรือ่ งรองรอยนกั เพราะไวว างใจในพรานนําทางดอี ยแู ลว เพยี ง
แตค อยระวงั เตรยี มตัวโดยไมป ระมาท สาํ หรบั เหตกุ ารณฉุกเฉนิ ทจี่ ะจโู จมมาถึงตนเทาน้นั

ขณะท่ผี า นรมิ ดงแหงหน่ึง นอกจากรอยววั ที่เหน็ ย่ําเปรอะไวเ ม่ือคนื ทผ่ี านมานี้ ท้ังเชษฐา
และไชยยันตเ หน็ รอยเทาของสัตวอกี ชนิดหนงึ่ ยาํ่ ไวสดๆ รอนๆ ซึง่ ทั้งสองอา นตรงกนั ดว ยความ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

648

อศั จรรยใ จวา มนั นาจะเปน รอยเทาของแรด แตสงั เกตเห็นรพินทรม องดูอยา งผา นๆ แลว กไ็ มไ ดป ริ
ปากพดู หรือแสดงความสนใจอยางไร คงมุงออกเดินทางตอ ไปเร่ือยๆ แงซายซง่ึ เดนิ อยใู กลนายจา ง
ท้ังสองทีส่ ุด และไดย นิ ท้งั สองคนหารอื กนั เบาๆ ก็แกค วามสงสัยมาใหว า

“ไมใ ชแรดหรอกครบั นาย สมเสรจ็ นะ สมเสรจ็ ขนาดใหญ”
“สมเสร็จกต็ อ งมีสเ่ี ล็บซิ ทเ่ี หน็ อยนู ี่สามเล็บเทา น้นั แลว กข็ นาดใหญไ มใ ชเลน”
ไชยยนั ตก ระซบิ แยงอยา งไมว ายกงั ขา หนมุ กะเหรีย่ งพเนจรหวั เราะ
“ดินบริเวณนม้ี ันแขง็ มากครบั นิว้ กอยของมนั อยูส ูงกเ็ ลยไมปรากฏทงิ้ ไวใหเ หน็ จงึ เหลอื
ใหเ ห็นเพยี งสามเลบ็ เทานน้ั ดเู ผนิ ๆ ก็คลายแรดเหมือนกัน ตอ งอาศยั ดทู ล่ี ักษณะเลบ็ ครับ เล็บของ
สมเสรจ็ เรยี วแหลมกวา เลบ็ แรด ถา เปนรอยแรดจรงิ ปา นนผ้ี ูก องไมเ ดนิ อาวไปอยา งนน้ั หรอก”
“จริงของแงซาย ถาเปนแรดอยา งที่เราสงสัย รพินทรค งบอกใหรแู ลว”
เชษฐาเห็นดว ย ไชยยนั ตจ งึ หมดขอของใจ
และท่ขี อบดง ขณะทพ่ี รานใหญนําเดนิ เลาะเพ่ือจะหาดานทางเขา นัน่ เอง ตา งกพ็ บกบั ซาก
ของหมหู ริ่งตวั หน่ึงถกู เสอื กนิ ไว เหลือแตสว นศรี ษะและขาหนา ภายหลงั จากตรวจอยูอ ดึ ใจเดยี ว
จอมพรานกก็ ระซิบบอกใหค ณะนายจา งของเขาทราบวา มันเปน เสือไฟอนั เปน เสือขนาดยอม ซาก
นัน้ เปนซากเกา เพราะกาํ ลงั เนา สง กลิ่นคลงุ แมลงวนั ตอมหึ่ง ขณะนั้นตะวนั คลอ ยตาํ่ ลงทุกที เสยี งนก
ระวงั ไพรรองกอ งอยใู นดงแววมาแตไ กล รพินทรควักผา ขนหนอู อกมาเช็ดเหงอื่ และยนื ใครค รวญ
ซบุ ซิบอะไรอยูกบั เกดิ เหมือนจะลังเลอะไรสกั อยา งอยูปากหว ยแหง เชษฐากก็ า วเขา มาถงึ
“มอี ะไรหรอื ?”
“รอยไอแ หวงนาํ เราวกลงสูใตทกุ ทีครับ ผมเกรงวามันจะบายหนา ไปทางโปง ผีสิงมาก
กวาทจ่ี ะมงุ ข้นึ ปา หวายอยางทเี่ ขา ใจไวแตแ รก”
รพนิ ทรตอบเสียงต่าํ เบา รว้ิ รอยกังวลปรากฏข้ึนบนสหี นากรานเกรียม ขณะน้นั ดารนิ
และไชยยันตก ก็ าวเขา ลอ มวงสมทบและไดย ินคําพูดของเขา
“วาแตใ นขณะนี้เราอยูทีไ่ หน?”
“ถา ยังตดิ รอยมันไปเรอื่ ยๆ เชนน้ี เราจะไปค่ําทบี่ รเิ วณหวยยายทอง”
ไชยยนั ตลว งเอาแผนท่ีมคี ล่ดี อู ีกครัง้ แลวขมวดคิว้ เงยหนา ขนึ้ โดยเร็ว
“เอะ! ยงั ไงกนั นี่ ไปๆ มาๆ แปลวาเรากําลงั จะเดนิ ตามหลงั ขบวนเกวยี นใหญข องเราเสยี
แลวหรือ”
“ครบั ไอแหวง มนั นําเราใหก ลายเปนเดนิ ตามหลงั ขบวนเกวยี น”
“แลว พอจะคาํ นวณถกู ไหมวา ขณะนี้ กองเกวยี นของเราอยทู ไ่ี หน ระยะหา งเทาไหร? ”
หวั หนาคณะเดินทางถามเรว็ ปร๋อื รพนิ ทรช ใ้ี หดใู นแผนที่
“คงอยูในระหวางเขตหว ยยายทองกบั โปง ผสี ิงน่ีแหละครบั เพราะคํา่ นีเ้ กวียนจะตอ งไป
พักนอนที่โปงผสี งิ ตามเสน ทางท่ีกาํ หนดไว ถาเราเดนิ กวดตามหลงั เกวียนไป อกี สองคนื ถงึ จะถึง แต

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

649

ถาตดั ทางดกั หนา พรุง นเี้ ย็นกค็ งจะพบทที่ งุ ชาง หมายถงึ วา ตอ งตัดขน้ึ ตะวนั ออกเฉียงเหนือ เรายงั ไม
รูเลยวาไอแ หวง มนั จะแยกไปทางไหน”

“เอ ถามันจะไมเ ขา ทีเสียแลว ทไี่ อแ หวงวกเขาเสนทางตามหลงั กองเกวยี นของเราแบบนี้”
เสยี ง ม.ร.ว.หญิงดาริน ครางออกมา
“วางแผนกนั ใหด นี ะวา จะเอากันยังไง?”
ไชยยนั ตพ ูดเครียดๆ รพินทรม องสบตาเชษฐาอนั เปนหวั หนา คณะเหมอื นจะขอความเห็น
“คุณคดิ ยงั ไง รพนิ ทร? ”
“คุณชายละครบั ?”
“ผมวา กอนจะพักนอนค่ําน้ี เราตามรอยมันไปเรื่อยๆ ใหรูแ นช ดั พอพรงุ นค้ี อยทิ้งรอย
ออกสกัดดกั พบเกวยี นของเรากอนดีกวา มนั เปน เวลาสองคนื แลว ทีเราแยกจากกองเกวยี นมา ควร
จะไปบรรจบกนั เสียทกี อ น โดยเฉพาะอยา งยงิ่ เมือ่ ทศิ ทางของไอแหวง มนั ไมชอบมาพากลแบบนี้
หรอื คุณจะเหน็ อยางไร?”
“กด็ ีเหมือนกนั ครับ”

ทัง้ หมด ตัดเขา ดงใหญอ ีกครงั้ โดยยดึ เสน ทางหวยแหงอนั ขนานไปกบั ทางดา นเสน ใหญ
ครเู ดยี วก็ไตข น้ึ โคกเลาะไปตามเสนทางระหวา งดานชางและขอบหว ย ผานแหลงนํ้าซับที่ไมมีรอ ง
รอยของสัตวใ หญช นดิ ใดลงกินในระยะ 24 ชั่วโมงทีผ่ านมา นอกจากรอยเกาๆ แลว กผ็ า นโปง ที่ดนิ
เริม่ จดื แลว สาํ รวจอยา งระมดั ระวงั ไปทุกระยะ

ขณะนนั้ เอง รพินทรผูก ม ๆ เงยๆ เดนิ นาํ งดุ ไปเบือ้ งหนา ราวกับเงาผี กห็ ยดุ ชะงกั เลก็ นอ ย
สอดสา ยสายตาไปยงั พงทึบเบ้ืองหนา ที่มีดา นสตั วเ ลก็ พาดตัดกนั ไปมา เมอ่ื ทกุ คนมองตามก็เหน็ นก
อะไรชนดิ หนง่ึ สสี นั วจิ ิตรตระการตาราวกบั ใครจะมาแกลง ระบายไวห ลากสี กระโดดโหยงๆ อยู
กบั พน้ื

ดารนิ เหน็ เขากอ็ ทุ านออกมาเบาๆ ดว ยความลืมตัวเพราะความสวยงามของมนั แตเชษฐา
เปน คนชา งสงั เกตเหน็ พรานใหญจับตาดูทน่ี กตวั นนั้ อยางระมดั ระวงั เปน พเิ ศษ และใชค วามสนใจ
ผิดปกติไป กม็ องดหู นาเหมอื นจะถาม อนั เปน เวลาเดยี วกับท่รี พินทรทรุดตัวลงนงั่ คกุ เขา กวาด
สายตาไปรอบๆ พลอยพาใหท ุกคนน่ังตามกนั ลงหมดราวกับนัดไว

ดารินและไชยยนั ตใจเตน แรงเพราะไมทราบความหมาย จอ งหนา พรานใหญ ทวาเห็นสี
หนาเฉยๆ ไมบ อกเคาวา จะมีเร่อื งรา ยอะไร นอกจากยกนิว้ ขนึ้ แตะริมฝปากเปนความหมายใหทกุ คน
สงบเสยี ง

นกตวั นั้นเตน อยกู บั พืน้ อยสู องสามชวง ก็กระโดดไปตามพุม ไมเ ตี้ยๆ บา ยหนาไปทาง
ดานแยกขวามอื อันเปนทางลาดลงตาํ่ รพินทรจ งึ หันมาทางเชษฐาผูอ ยใู กลเขาที่สดุ ทํามอื เปนกง่ิ เขา
แทนความหมายภาษาใบใหท ราบวา เบื้องหนาในระยะใกลม ีกวางตัวหนงึ่ ปว นเปย นอยู คณะ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

650

นายจา งมองภาษาใบน นั้ กเ็ ขา ใจโดยตลอด เพยี งแตย งั ไมเ ขาใจวา เหตใุ ดพรานใหญถึงรวู า มกี วางอยู
ใกลๆ และเกยี่ วของอะไรกบั นกสสี วยประหลาดตาตวั นน้ั

เขาตภี าษาใบถ ามมาอีกวา จะเอากวางตวั นน้ั หรือไม เชษฐาส่นั ศรี ษะ รพินทรจงึ ลุกขนึ้ ยนื
และทันใดนนั้ เองดารินก็เหยยี บก่งิ ไมแ หงเกดิ เสยี งดังขน้ึ พรอมๆ กับท่ีลมแปรทศิ ทกุ คนจงึ ไดย นิ
เสยี งบบี รองอยา งตกใจ และเสยี งฝเ ทาวิ่งโครมครามไปทางปา เบื้องหนา อยางรวดเรว็

“ทําไมถึงรวู า กวางอยขู างหนา เรา ท้งั ๆ ท่มี องไมเหน็ ตวั หรือรอ ยรอยอะไรสกั นิด”
ดารนิ หันไปจอ งหนา ถามเขาอยางเก็บความพศิ วงเอาไวไ มไ ด
“นกตวั ทเี่ ราเหน็ สสี วยๆ นัน่ แหละครบั เปน สัญญาณบอกใหรไู ด”
“เอะ! มนั เกย่ี วอะไรกนั ดวย ระหวางนกกับกวาง แลว นัน่ นกอะไร”
“นกแตว แรว ครับ นสิ ยั ของนกชนดิ นมี้ ักจะชอบเดนิ หาของกินตามหลังกวางเสมอ ถา
เห็นนกแตว แรว ชนดิ นอ้ี ยูที่ไหน พยายามสะกดตามมนั ไปใหดเี ถอะครบั มหี วังไดกวาง เพราะเวลา
มนั หน.ี ..มนั จะหนไี ปทางทกี่ วางอยเู สมอ ชาวปา เขาเรยี กมนั วา ‘นกเตน ตามกวาง’ มันจะเปน
สัญลักษณเ ตือนใหร ู และนําเราไปพบกวางโดยท่ีมันเองกค็ งไมไ ดต ้งั ใจ ผมเห็นวาเราขาดเนอ้ื สดมา
หลายม้อื แลว ก็เลยนกึ วาเผื่อพวกเราจะอยากเปลี่ยนอาหารกระปอ งคา่ํ นบี้ า ง”
“อาว แลว ทาํ ไมไมยิง?”
ไชยยนั ตลืมตาโต รองถามมาโดยเร็วดว ยความกระหาย เพราะไมรมู ากอ นวาเชษฐาสะกิด
หามรพนิ ทรไ ว สหายของเขากห็ ันบอกแทนใหว า
“ฉนั เปน คนหา มรพินทรไ วเองแหละ เนื้อสดนะอยากไดอยดู อก แตร สู ึกวา มนั จะไม
เหมาะนกั ถาเสียงปนมันลน่ั ข้นึ โดยไมจ ําเปน ในภาวะเชน น้ี เราไมรวู า ไอแหวงมนั อยใู กลห รือไกล
เราแคไ หน เดยี๋ วพลาดโอกาสอีก”
อดีตนายทหารปนใหญบนพาํ อยางสดุ เสยี ดาย ภายหลงั จากท่กี วางตัวนน้ั เตลดิ ไปแลว ดง
ทง้ั ดงกส็ งบเงยี บ ไมม ีวแี่ ววรอ งรอยอะไร แมแ ตน กเลก็ ๆ สกั ตัว ลมสงบ อากาศระอุ

ประมาณสโี่ มงเย็น ก็พน ดงลงสูละเมาะสลบั ไปกบั ทงุ หญาระบัดในวงลอมของเขาลูกเต้ยี
หลายลูก เกดิ พบรอยของสตั วป ระหลาดตีนกบี ขนาดใหญโดดเดย่ี วรอยหนงึ่ ตรวจดจู ากผวิ ของดนิ ที่
มนั เหยียบพลกิ ไว นา จะสนั นษิ ฐานไดว าผา นลวงหนา ไปเมอื่ เชา ตรขู องวันน้ี

ระหวางทท่ี กุ คนกําลงั ใครค รวญอยวู า มันจะเปนรอยตีนของเจา มหงิ สาตัวนนั้ หรอื ไม
พรานใหญก ก็ ม ลงใชป ลอกมีดซึ่งทําดว ยหนัง วดั จากความกวา งของมนั แลว ส่ันศีรษะ

“กระทงิ โทนธรรมดาครับ รอยของมันถงึ จะใกลเ คยี งกบั ควายตวั น้นั ก็จริง แตแ คบกวา
เล็กนอย”

“รอยเลอื ดกไ็ มเหน็ ม”ี
ไชยยนั ตวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

651

“เรอื่ งเลือดไมสาํ คัญหรอกครับ หากแผลไมฉกรรจเกนิ ไปนัก หลงั จากถูกยิงไปแลว มนั
ลงไปนอนแชโ คลนหรอื เกลอื กปลกั เลือดก็หยุดไดเหมอื นกนั แลว ระยะเวลามันกผ็ า นมาหลาย
ชว่ั โมงแลว ”

รอยของโขลงไอแหวง ที่ผานทงุ ระบดั นี้ แสดงใหเหน็ วามันรดุ หนา ผา นไปโดยไมห ยุดย้ัง
หากินเลย ถึงจะไมม หี ลกั ฐานอืน่ ๆ ท้งิ ไวใ หเหน็ เดน ชดั กย็ งั พอจะแยกรอยตนี โขลงของมนั ออกไป
จากโขลงอื่นๆ อกี หลายโขลงท่ียาํ่ ไวส ับสนไปหมด สิ่งท่ชี ว ยใหส ังเกตไดน กี้ ็คือ รอยตีนหลงั
ดานขวาของลกู โขลงตวั หนงึ่ ของมัน ซง่ึ เดนิ ลากๆ ไปกับพืน้ อันเปน เพราะความพกิ ารซึ่งพรานใหญ
สันนษิ ฐานวา คงเนอ่ื งมาจากถกู ฝร่งั นักสาํ รวจยงิ ไวเ มื่ออาทติ ยก อน ขณะทพี่ วกมนั ยกโขลงเขาทํา
ลายแคม ปของพวกฝร่งั นกั สํารวจชดุ นน้ั เจา ตวั ทขี่ าหลงั เจ็บตวั นี้ เดินลาหลงั อยูท า ยโขลงเสมอ
สังเกตจากรอยเทารสู ึกวาเปน ชางรุน

อีกคร่ึงชว่ั โมงตอมา แสงตะวันออ นลงเปน ลําดับ การตดิ ตามแกะรอยและอา นกนั ไปทุก
ระยะ นําเขา มาสูปา ไผใ นระหวา งเชิงเขาเตย้ี สองลูก ลมเริ่มพดั ทวนกลับไปมาอยางไรพกิ ล รพินทร
หยดุ ดอ มๆ มองๆ ไปตามทางดา นทเ่ี หน็ เปนเงาตะคุม รางเลือนอยู ภายใตห ลงั คาอโุ มงคใ บไผหนา
ทึบ แลวออกเดนิ ยองผอนฝเทา ลง

อาการชนดิ นน้ั ของจอมพรานทาํ ใหคณะนายจา งทง้ั สามต่นื ตวั ระวงั พรอ ม โดยไมจ ําเปน
ตองเตอื น ตา งปลดไรเฟล ทีส่ ะพายไหลม าถอื กระชบั ไว พงุ สายตาคน หาไปรอบดา น

ในทสี่ ุดกเ็ หน็ จอมพรานกบั เกดิ ทรุดตวั ลงนง่ั ยองๆ อยูขา งจอมปลวกใหญ เงยี่ หเู หมอื นจะ
คอยจับเสียงอะไรอยูอยางตั้งใจ โดยแยกออกมาจากเสยี งลมพดั กิง่ ไผเ สียดสกี ันอยใู นขณะนี้

อยางเบาแสนเบา มีเสยี งคลายลมหายใจหนักๆ แวว มาครง้ั หนงึ่ อดึ ใจตอ มา ก็เปนเสียง
สะบดั หวั ดารนิ เลย่ี งเขาหาตอไมใ หญกอ นอยา งเร่ิมชาํ นาญตอเหตกุ ารณ สวนเชษฐาและไชยยนั ต
ลากปน คลานเขาไปสมทบกบั รพินทร แงซายน้นั แฝงโคนกอไผเตรียมพรอ มระวังอยูทางเบ้ืองหลงั
ของแพทยห ญงิ คนสวยอันเปน เจา นาย

ทุกคนไมม ใี ครเอย ปากเชนไร นอกจากพดู กันดวยสายตา และอาการเทานั้น สีหนาของ
รพินทรบ อกความลงั เลเหมือนจะยงั ไมแนใ จอะไรสกั อยาง สวนเกิดคอ ยๆ ใชฝา มอื กอบฝนุ ขา งตวั
ขึ้นมา โปรยทดสอบทางลมอยูส องสามครง้ั แลว ทาํ หนายยู ห่ี นกั ใจ ลมในดงไผขณะน้ผี ันผวน
วกกลบั ไปมาเอาแนไมไ ด

ครน้ั แลว กอ นทใี่ ครจะมกี ารเคลอ่ื นไหวเชนไรตอไปนนั้ เอง ตางกไ็ ดยินเสยี งฝเทา ตะกยุ
ยนั พนื้ เหมอื นสัตวใหญช นดิ หน่งึ จะลกุ ขนึ้ จากอาการนอนอยางกะทนั หนั เสยี งลมหายใจดังฟาด
แลว ปา ไผท่สี ลบั ซับซอนอยูเ บ้ืองหนา ก็ถกู ระผานไปอยา งรวดเร็ว ฝตนี ทีโ่ ขกไปกับพนื้ สะเทอื นไป
หมด รพินทรเ งยี่ หูสดับฟง เสยี งทว่ี งิ่ ไปนั้น จนกระทง่ั เงยี บสนิทจึงลกุ ขนึ้

“กระทงิ โทนตวั นน้ั กระมงั ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

652

เชษฐาเอย ปากคาํ แรก ภายหลังจากสะกดกลั้นลมหายใจอยูเปนเวลานาน รพนิ ทรโ คลงหัว
ชา ๆ อยางไมแนใจ

“ไมท ราบเหมอื นกนั ครับ ความจริงรอยกระทงิ ไมไ ดผา นทางน้ี มันไปทางเขาดานขวามอื
และเรากไ็ มไ ดต ามรอยมัน อาจเปนววั โทนหรือไมก ็กระทงิ อีกตัวหน่ึง ไมใชรอยตนี ท่ีเราพบ”

วาแลว เขาก็ตรงไปยังตนเสยี งทมี่ าครง้ั แรกในทนั ที ทกุ คนตดิ ตามมาอยางรวดเรว็ อึดใจ
เดยี ว กม็ าถึงบรเิ วณซุม ขอยใหญที่เปนพุมดกหนา แผก งิ่ ใบลงแทบจะปกคลมุ พืน้ ดนิ ภายในเปน ลาน
เรยี บ แดงเปนมนั ราวกับใครมากวาดไว ตาํ แหนง น้ันเปน รอยนอนของสัตวขนาดยกั ษช นดิ หนง่ึ
กลน่ิ สาบและไอตวั ของมันที่ทง้ิ ไวกบั ลานที่นอนยังฉนุ กกึ มีรอยโคลนหมาดๆ ตดิ อยูท่โี คนตน ขอ ย
และพ้ืนทมี่ นั นอนเกลื่อนไปหมด และแลว ไชยยนั ตก ็รอ งออกมาอยางลมื ตวั เมือ่ สงั เกตเหน็ โคลนท่ี
ติดอยกู ับพืน้ ตอนหนงึ่ มีรอยเลอื ดกรงั สคี ลํา้ ตดิ อยดู ว ย พวกแมลงหวต่ี อมหงึ่

“มันน่ันเอง ไอค วายมหากาฬตวั นั้น!!”
เชษฐาหนั ไปจอ งตารพนิ ทรอ กี ครงั้ เหมอื นจะขอความยนื ยนั พรานใหญก ัดริมฝป ากเบาๆ
กมศรี ษะลงแทนคาํ ตอบรบั อดีตทูตทหารบกพดู โดยเร็ว
“น่ีพิสูจนไ ดช ดั แลววา มันยงั คงปว นเปย นตามหลงั ไอแ หวง อยูเปน เงาตามตัวทเี ดยี ว
โขลงไอแหวงก็คงอยไู มไกลจากเรานกั ”
“ลมเจา กรรม ลมรยิ ํา!”
เสียงเกิดสบถอยา งหวั ฟดหวั เหว่ียง
“มา ยงัน้ กอ็ ยแู ลว มันมานอนอยูห า งเราแคน เี้ อง”
“ก็ไหนวาไอค วายตวั น้ีไมเคยหนใี ครยงั ไงละ ทาํ ไมถงึ เปดอาวไป ทาํ ไมไมวิง่ สวนอยาง
เม่ือวาน”
ดารินสอดขึ้น หางเสียงไมว ายสัน่ เล็กนอย มองไปทางพรานใหญ รพนิ ทรตอบเบาๆ มา
ในขณะทย่ี ังกม สํารวจอยู
“มนั แลว แตจงั หวะและโอกาสของมันครบั ควายปา ไมใ ชจะดรุ า ยอยา งเดียว ยังฉลาดเตม็
ไปดวยเลหเหล่ียมสารพัดอยา งท่ีผมเคยบอกไวแ ลว มนั อาจลอ ใหเ ราตามก็ได อยางนอยลูกปน ของ
คณุ ชายเม่อื วานนี้ ก็จะตอ งสอนใหมนั ฉลาดและมีเลหมากขน้ึ อกี ”
“พวกเรายงั ไมร ูสกึ อะไรเลย สังเกตเหน็ แตเ พยี งคุณกบั เกดิ มที าเอะใจอะไรสักอยา งหน่ึง
แลว ยอ งมาหมอบทจ่ี อมปลวกนี่ คุณไดกลนิ่ สงสยั อะไรหรอื ?”
“ผมไดยนิ เสยี งมนั หายใจ ทแี รกกน็ กึ วากระทิงเหมอื นกนั ...สาวรอยมนั เถดิ ครับ อยา มอง
แตขา งหนา มองรอบตวั !”
ฝนุ คอนขา งหนา ในบริเวณปา ไผท่ีแลงฝนมาหลายวัน รับรอยเทาของเจาควายยกั ษต วั น้นั
ไวใหส ังเกตไดอยา งถนัดถนี่ ลักษณะของมันในคร้ังแรกทล่ี กุ จากทห่ี ลบนอนกอ็ อกวง่ิ ตอ มาก็หยดุ
ทาํ ทาจะแยกวกไปทางดา นตะวนั ออก แตแ ลวก็ชะงกั เหมือนจะมกี ารชั่งใจ และกอ็ อกเดินทางไป

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

653

ตะวนั ออกเฉียงเหนอื ตามเดมิ หยุดๆ เดนิ ๆ รรี ออยา งไรชอบกล ราวกบั จะคอยฟงเสยี งศตั รขู องมนั
และเตรยี มแผนอะไรสักอยางหนึง่ อนั ผิดไปจากธรรมชาตขิ องสตั วป าสามัญทว่ั ไป

มนั เยน็ ใกลค าํ่ ลงทกุ ขณะ...ทง้ั หมดสาวรอยมนั ไปดว ยความระวงั ตนเตม็ ท่ี กวาดสายตา
ออกไปรอบทิศ หเู ปดพรอ มที่จะรับฟงเสยี งทุกชนิด

ไชยยนั ตห วนคดิ ไปถงึ วนั ท่เี ขากับรพนิ ทรอ อกตามรอยกระทงิ ลําบากวนั น้ัน แลว กบ็ อก
ตนเองวา มันไมช วนสะบดั รอ นสะบัดหนาว ใจส่นั ระทกึ เหมือนการแกะรอยเจา มหงิ สาตวั นี้ มนั
ไมใชสตั วป าธรรมดา แตเ ปน สัตวปา ประเภททเี่ หมอื นมีวิญญาณผรี ายเขาสิง และคอยบงการไมผ ดิ
อะไรกับไอก ดุ หรือไอแ หวง!

เชษฐาระงบั ความต่นื เตน ของเขาไวไ ดภ ายใตอากปั กิรยิ าทขี่ รึมสงบ เพยี บพรอ มไปดวย
สติม่นั คง สวนนอ งสาวคนสวยนกั ผจญผดิ หญิงของเขา มือทถี่ อื ไรเฟล .470 ส่ันนอยๆ เหงอ่ื ออกเตม็
มอื หลอนตอ งการเผชิญหนา กับมนั แตก ไ็ มอ าจรับรองกบั ตนเองไดเ หมือนกันวา ถา มันโผลออกมา
ใหเหน็ หลอนจะยิงมนั ไดเ หมอื นใจคิดหรอื เปลา

แตล ะกาวที่ทกุ คนเหยยี บยา งลงไป ความรูสึกอันเครยี ดเตอื นใหสาํ นกึ วา ชวี ติ ถกู วางไว
เปน เดิมพัน ระหวา งการหมายลากับถกู ลา !

ในทสี่ ดุ ก็ทะลอุ อกทุงแฝกแคบๆ แลวรอยตนี นนั้ กน็ ําหายเขา ไปในปา หนามอนั รกทบึ ท่ี
อยูตรงขามกบั ทุง แฝกน้นั

พรานใหญห ยดุ ชะงกั หันมามองดูหนา เชษฐากับไชยยนั ตอยา งหนกั ใจ ทุกคนเรม่ิ ชง่ั ใจ
อยา งหนกั หนว ง ทุกสิ่งทุกอยา งมันตรงกบั การคาดคะเนของรพินทรไมม ีผิด กลยทุ ธของเจา มหงิ สา
ตัวนัน้ กค็ อื พยายามลอมนษุ ยอันเปนศตั รูของมัน ใหบกุ ตามเขาไปในปาหนามซึ่งเตม็ ไปดว ยความ
คบั แคบ และเปน มุมอันยากในการหลกี หลบระวังตนใหถนดั

ไมม ีปญ หา ภายในปา หนามอันแนน ทึบแหงนี.้ ..คอื สถานท่ีหรอื อีกนยั หน่งึ ยุทธภูมทิ ีม่ นั
ทา ทายใหผ ลู ามันบกุ เขา ไปเผชิญหนา

“คุณทายไวไมผ ดิ เลย ยุทธศาสตรของไอค วายตัวน้รี ายกาจเอาการ”
ไชยยนั ตค รางแหบๆ ปาดแขนเสื้อเช็ดเหงอื่
“แบบน้ีมันทาเราแลว ครับ นาย! มนั ทาใหเ ราตามเขาไป”
เกิดคาํ รามออกมา
“ก็บกุ ตามเขา ไปซิ ถงึ ยงั ไงมันก็คงไมฉลาดไปกวาเราหรอก มัวแตล ังเลอยทู าํ ไม”
ดารินโพลง ขนึ้ ดวยอารมณห า วอันเปนนสิ ัยประจํา บวกกับความไมเดยี งสา
รพินทรกบั เชษฐามองหนากันนิง่ อยเู ชน นนั้ อึดใจใหญใ นทสี่ ุดหวั หนา คณะเดนิ ทางก็สา ย
ศีรษะชา ๆ
“ถอยกอน! รพนิ ทร เราไมม เี หตผุ ลที่จะตอ งเสยี่ งเกนิ ความจําเปน และนี่กใ็ กลค าํ่ เตม็ ที
แลว พรุงน้คี อยวากันใหม”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

654

“อนญุ าตใหผ มเหมือนเมื่อคราวไอกดุ เถิดครับ”
“ยังไง?”
“ทกุ คนคอยผมอยูขา งนอกนี่ ใหผมตามมนั เขา ไปคนเดยี ว”
ราชสกุลหนุมวางมือบนไหลของจอมพราน แลวตบเบาๆ ยม้ิ ใหข รึมๆ
“ผมไมไ ดป ระมาทมือคณุ หรอกนะ แตผมก็มีสิทธิท่ีจะหว งคุณได เช่อื ผมดีกวา รพนิ ทร
ไหนๆ เรากบ็ กุ บั่นมาดว ยกนั 6 คนแลว นี่ อยา แยกกนั ดกี วา ถา ยงั วนั กวา นีส้ ักนดิ พวกเราทั้งหมดกจ็ ะ
ตามมันเขาไปชนิดถึงไหนถงึ กนั แตน ีอ่ กี ไมกีน่ าทเี รากต็ อ งพึง่ ไฟฉายแลว ไมเหมาะแนส ําหรบั ไอ
ควายเจาอบุ ายตวั น”ี้
ไชยยนั ตเหน็ ดว ยกับคาํ ทกั ทว งของเชษฐา สวนดารนิ สงบเฉยไมอ อกความเหน็ อะไร
ปลอ ยใหเ ปน หนา ที่ของพช่ี าย ถา ตาม หลอ นก็พรอ มเสมอ หรือถา ยุตกิ อน หลอนกไ็ มค ัดคา น เพราะ
ทราบดีวา ภาวะเชน น้ี หลอนจะเปนไดก แ็ ตเ พยี งผูตามเทาน้ัน
รพินทร ไพรวลั ย เปน ลูกจา งทด่ี เี สมอ เขาไมก ลา วอะไรอีก นอกจากจะปฏบิ ตั ิตามคาํ ส่งั
ของนายจาง โบกมอื เปน อาณตั ิสัญญาณกบั เกดิ และแงซายใหเ ลิกลมการติดตามลงช่ัวคราว แลว ออก
นาํ แยกจากแนวปาหนามตดั ไปทางตะวันตก กอ นค่าํ เล็กนอยกข็ า มลาํ ธารตืน้ และหยดุ พักตงั้ แคมป
ข้นึ เหนอื ลําธารแหง นั้น

พอกินอาหารเสร็จ ทกุ คนกล็ ม ตัวลงนอนอยางออนเพลียกลางวงลอ มของไฟรุง
“ท่ีนกี่ ระมังทคี่ ุณบอกวาเปน หวยยายทอง”
ไชยยนั ตเ อย ถามเหมือนจะเพง่ิ นกึ อะไรมาได ขณะน้ันเขากําลงั เอาปลาสเตอรปดบรเิ วณ
สน เทาทถ่ี ูกรองเทา กดั จนพอง และสาละวนอยกู บั การเอาทิงเจอรแ ตม แผลรอยขดี ขวนอนั เกดิ จาก
หนาม รพินทรย ม้ิ เล็กนอ ย กม ศรี ษะลง
“ครับ เราถงึ หว ยยายทองแลว ”
อดีตนายพนั ตรีทหารปน ใหญผ วิ ปากเบาๆ กวาดสายตามองไปยังความมดื ทะมนึ รอบดาน
สหายของเขาพาซ่อื กซ็ กั มาวา
“ทาํ ไม?”
“ส.สระเออื ช.สระอมุ ลืมเสียแลว หรือ พรานใหญเคยบอกเราไวก อ นแลว ”
คําพดู อันมกั จะสออารมณขนั อยูต ลอดเวลาของไชยยนั ต ทําใหท ุกคนหวั เราะ ยกเวน เกิด
กับแงซายผูส าละวนอยกู บั กองไฟทีอ่ ยหู างออกไป
“ไมต องเปนหว งหรอกครับ โปรดนอนใหห ลับสบาย”
รพนิ ทรใ หคํารับรอง
“เพ่ือความยตุ ธิ รรมสําหรบั พวกเราทง้ั หมดเอายงั งเ้ี ถอะ...”
เชษฐาพูด ขยบั ตวั ลกุ ข้นึ น่ัง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

655

“นบั จากคืนนเ้ี ปน ตนไป พวกเราท้งั หาคนจะผลดั กนั อยูยามครบหมดทุกคน จะไดเ ฉลยี่
เวลานอนไดเทา ๆ กนั มผี มกบั ไชยยนั ตร ว มอยดู ว ย ไมใ ชปลอ ยใหคณุ เกิด และแงซาย มหี นาทอี่ ยู
ยามกนั เพียง 3 คนเทา นั้น”

จอมพรานขยบั ปากจะทกั ทว ง แตห วั หนา คณะเดินทางผูเปน นายจางโบกมอื พูดมาเสยี ง
เฉยี บขาดจรงิ จงั

“อยาคดั คานผม รพินทร ผมเจา ใจคณุ ดี ในภาวะเชนนีอ้ ยากจะทาํ ความเขาใจไวเ สียดว ยวา
เราถือเสมอื นเพอื่ นรวมชวี ิตรวมภาวะเดยี วกัน ไมม ใี ครเปน ลูกจางนายจาง ไมใ ชว า ผมกลวั วาฝาย
พวกเราจะเอาเปรียบอะไรคณุ หรอก แตเ ราตอ งมหี นา ท่ีรบั ผิดชอบเทา ๆ กันตะหาก”

รพินทรม องดเู ชษฐาดว ยประกายตาเคารพนา้ํ ใจ แนน อนทส่ี ุด มนั ไมมปี ระโยชนอ นั ใดท่ี
เขาจะคดั คานนํ้าใจอนั กวา งขวางและมน่ั คง ของสภุ าพบุรุษผเู ปน นายจางของเขาผนู ี้ นิสัยใจคออัน
เพียบพรอมไปดว ยความเปน ลกู ผูชายแทจ รงิ ของคนคนู ี้ เขาก็ดเู หมือนจะหยง่ั ทราบมาแตต นแลว
และลึกซึ้งขนึ้ เปน ลาํ ดับ นับแตใ ชช ีวติ ผจญภยั คลกุ คลอี ยูดวยกนั

“สุดแตคณุ ชายกบั คุณไชยยนั ตจ ะเห็นควรเถิดครบั ”
“เอาละ เรากําหนดหนา ที่ตายตัวกนั เสียเลย ตอ ไปน้ีจะไดไ มตองมานดั แนะอะไรกนั อกี
เกีย่ วกบั เวรยามน่ี สําหรับผมถนดั ยามตอนหวั รงุ ”
“ผมก็เหมือนกนั เราสองคนรับเหมาเวลาใกลร ุงติดตอ กนั ไปก็แลว กัน”
ไชยยนั ตเสรมิ มา
“ตกลงครับ ผม เกิด แงซาย จะรบั ยามจากหวั ค่ําน่ีไปถงึ ตอนดึกเอง ถา นับจากเวลาสอง
ทมุ เปน ตน ไปกวาจะสวา งกอ็ กี 10 ชั่วโมง พวกเราหาคนแบงเวรกนั ไดค นละสองชว่ั โมงพอดี
สําหรบั ยามแรกน่ีจะเปนของเกิด ยามสองเปน ของแงซาย ยามสามเปนของผมจนถึงตีสอง และจากตี
สองถงึ รุงเชา เปนหนาท่ขี องคุณชายกับคณุ ไชยยนั ต”
“เหมาะ! ถางน้ั ฉันรับยามตอ จากรพินทร คอื เวลาตีสองถึงตีส่ีกแ็ ลว กนั สว นแกตีสถ่ี ึงรุง
เชาเลย แกจะไดมีเวลานอนรวดเดยี วตลอด”
ไชยยนั ตห นั ไปบอกกบั สหายของเขา เชษฐากพ็ ยกั หนาทันทนี ้นั ดารนิ ผนู อนชนั เขา เอา
ศรี ษะพิงยามเครอ่ื งหลงั เงียบๆ อยู กถ็ ามมาเบาๆ วา
“จะไมใ หน อยมหี นาทบ่ี างหรือคะ พี่ใหญ”
สามชายหนั ไปมองดูหญงิ สาว ผูเปนภาระหนักอยใู นขบวนผจญภยั ผเู ปนพช่ี ายส่นั ศรี ษะ
ไชยยนั ตบอกมาดวยเสียงต่ําๆ วา
“นอยมอี ภิสิทธเิ์ ปน พิเศษ ยกเวน เสียคนหน่งึ นอนหลับใหส บายดกี วา ไมต องมากงั วลถึง
หนาทีเ่ วรยามหรอก มันเปนเรอ่ื งของผูชายเขา สําหรบั เรานกึ อยากจะตนื่ เม่ือไหรก ต็ ามใจ แตท างทด่ี ี
พยายามนอนเอาแรงไวจะดกี วา ”
หลอนเปา ควันบุหร่ีลงต่ํา พลางถอนใจเบาๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

656

“ขอใหเขาใจไวดว ยวา ฉนั ไมต อ งการเปน ‘ไขแ ดงในวงลอม’ นะ การขีดคน่ั หรอื จํากดั
หนา ท่ี หรือยกเวน อะไรตางๆ มันทําใหฉ นั ไมสบายใจอยา งไรพิกล รสู ึกวา ตนเองจะตองเปนภาระ
ใหส ําหรับคนอ่นื เราควรมีความเสมอภาคทัดเทยี มกนั หมดถึงจะถกู หรือวาไมไ วใ จฉนั วาจะเฝา
ดแู ลความปลอดภยั ใหไ ดใ นขณะท่ที กุ คนหลบั ”

“ไมใชอยางนนั้ หรอกครับ...”
รพินทรพ ดู นา้ํ เสียงออ นโยนเอาใจ
“ถึงอยา งไรคณุ หญงิ กเ็ ปน ‘สุภาพสตร’ี หนา ทอี่ ยางน้ขี อใหเปน เรอ่ื งของพวกเราผชู ายจะ
เหมาะกวา และมนั กย็ ังไมจาํ เปน อะไร เอาไวใหเกดิ ความจาํ เปนสดุ ยอด คณุ หญงิ กค็ งมีโอกาสชวย
พวกเราแนๆ อกี อยา งหนึง่ คณุ หญงิ ก็มหี นา ทพ่ี ิเศษสาํ หรบั คณะพวกเราท้ังหมดอยแู ลว คอื เปน แพทย
ประจําคณะ พวกเราเปน อะไรลงไปกต็ อ งพงึ่ คุณหญิงอยูวันยงั ค่ํา ไมม ีใครชวยไดเสยี ดว ย นอกจาก
คณุ หญิงคนเดยี ว ความจรงิ มนั ก็ยุติธรรมดที ีส่ ดุ แลว”
“รพนิ ทรพูดถูกแลว อยา ทาํ อะไรที่ไมใชห นา ท่ีของเราเลยนอย”
พี่ชายหนั มาหา มอีกคนหนงึ่ หลอนจึงไมพ ูดอะไรอกี หันไปตรวจไรเฟลประจํามอื อนั
เปนนิสัยท่ีฝก ไวเคยชินแลว เมอ่ื เวลากอนนอน แลวก็เอนตวั ลงนอนตะแคง ใชห มวกปดหนา ไวอยา ง
วางา ย รพนิ ทรก ็ดดี น้ิวเรยี กเกิดกับแงซายเขามากําหนดหมายหนา ทใี่ หท ราบ เมอ่ื เปน ที่เขาใจ
เรียบรอย เขากห็ นั ไปทางนายจา งทัง้ สอง
“ขอซอมความเขา ใจหนอ ยนะครับ”
“วามา”
“ทัง้ คุณชายและคณุ ไชยยนั ต ในขณะที่อยยู าม หากเห็นหรือไดยนิ อะไรผดิ ปกติ อยา เพ่ิง
ตดั สนิ ใจทําอะไรดว ยตนเองนะครับ กรณุ าปลุกผมดวย”
“ออ แนนอน มีอะไรผมตองปลุกคณุ แน”
“กรณุ าอยาเดนิ ออกไปนอกเขตลอ มของกองไฟทั้งสามดา นของเราดวย”
“ไมตองหว ง เราจะปฏบิ ตั ิตามคําส่งั ของคุณอยางเครงครดั ”
ท้ังสองรับปาก จากนั้นทกุ คนก็เขาประจําท่ีนอน นอกจากเกดิ คนเดียว ซ่ึงรับหนาทรี่ บั
ยามเวรแรก

เชษฐานกึ อะไรข้นึ มาไดในขณะนน้ั รีบลว งยา มหลงั หยิบถุงพลาสตกิ หอทับทมิ ทแ่ี กได
จากเจาผีโขมดออกมาอยางระมดั ระวงั รพนิ ทรและไชยยนั ตเหน็ เขาก็เคลื่อนเขา มาลอมดูอยูดว ย ท้ัง
สามมองดูตากนั เองนดิ หน่งึ แลว เชษฐากบ็ รรจงแกห อ นนั้ ออกชา ๆ

“ใหตายซิ ถา มนั เกดิ ลอยวูบๆ ขน้ึ มาไดอ ีกละกส็ นุกกันละ”
เสียงไชยยันตก ระซิบเบาทสี่ ุด เชษฐาหัวเราะหๆึ ในลําคอ
“ถามันบินได แกกค็ อยจอ งตะครบุ ไวก แ็ ลวกัน”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

657

ทบั ทิมเมด็ นน้ั ยังอยูเปน ปกตเิ รียบรอยดีทกุ อยา ง เหมอื นเชนท่ถี กู หอ มัดไวใ นคร้งั แรก
ไชยยนั ตท ดลองเอาไฟฉายสองดู แสงของมนั ก็สะทอนวาวข้นึ อยา งมหศั จรรย เปน ดวงแสงแดงกาํ่
เสมือนดวงไฟทปี่ รากฏรัศมีในขณะท่โี ขมดงลอยเปลงประกายไมม ผี ิด ซง่ึ ผิดไปจากคณุ ลกั ษณะของ
ทับทมิ ทั่วๆ ไป นอกจากสิง่ ประดษิ ฐทางวทิ ยาศาสตร เพอื่ วัตถปุ ระสงคใหเกดิ สะทอนแสงเทาน้นั

“ลองวางไวเ ปน อิสระดไู หม อยาไปหอมดั อะไรมัน แลว คอยสงั เกตปฏิกิริยามัน วา จะเกิด
อะไรข้นึ บา งคนื น”้ี

ไชยยนั ตพูดเปรยๆ ขน้ึ
“มนั จะเกดิ อะไรขนึ้ ได ในเมอ่ื มันเปนแตเ พยี งวตั ถุเทา นนั้ แลวถาจะลองอยา งน้นั กต็ อ งมา
คอยกงั วลเฝา มนั อยู เสียเวลานอนเปลาๆ”
วา แลว เชษฐากจ็ ดั การหอ เอาลงยามตามเดมิ เหว่ียงยา มไปทางดา นศรี ษะของเขา ตางสูบ
บหุ รีน่ อนคยุ กนั อีกสองสามคาํ กผ็ ลอ็ ยหลับไปดว ยความเพลยี

รพินทรรสู ึกตวั ขึน้ มาคร้งั หน่งึ เมื่อเกดิ เปล่ยี นยามกับแงซาย ปาเงยี บสงดั ปราศจากเสยี ง
สัตวใ ดๆ นอกจากพวกแมลงที่ขบั กลอมไพรสลบั ไปกับเสียงกบเทยี นในลาํ ธารเบือ้ งลาง ลมื ตาขึ้นก็
เห็นแงซายน่งั เปนเงาตะคมุ อยูร มิ กองไฟ จงึ หลับตาตอ

เวลาผา นไปเทา ใดไมทราบได พรานใหญส ะดุงตน่ื ขึ้นมาอีกครง้ั เพราะไชยยนั ตผ นู อนอยู
ชดิ เขา ปา ยแขนมากระทบหนาอก ลืมตาผงกศีรษะขึ้นเลก็ นอ ยมองดอู ดตี นายทหารปน ใหญ คร้ัง
แรกนึกวาไชยยนั ตป ลกุ แตก ็เหน็ นอนหลบั สนทิ เปน ปกตอิ ยูจึงขยบั จะวางศีรษะลงพาดยามตามเดิม
ทวาในขณะนน้ั เองสายตากเ็ หลือบไปยังขอนไมที่แงซายน่งั อยยู ามโดยบงั เอญิ แลว ก็พบกับความ
ประหลาดใจอยคู รามครัน เพราะไมปรากฏรางของหนุม กะเหรย่ี งพเนจรอยูท น่ี น่ั

เขาดึงตวั เองขนึ้ นง่ั อยา งแผวเบา กราดสายตาไปรอบๆ ปางพักซึ่งมองเหน็ ส่ิงตา งๆ เปน
เงาตะคุมอยดู ว ยแสงไฟซง่ึ แลบเลียขอนไม ไฟทุกกองคกุ รนุ และมเี ปลวอยเู ปน ปกติ แสดงวาไดรบั
การเติมเชอื้ อยา งสมํ่าเสมอ ครน้ั แลว กเ็ หน็ รา งสงู ตระหงานและดทู ะมึนในเงาสลวั ของกะเหรย่ี ง
หนุมรางยกั ษ เคล่อื นไหวราวกับเงาผีอยทู ่ีโคนตน ไมใ หญท างดา นเหนอื ของปางพัก ระยะหา ง
ออกไปประมาณ 15 กาว ในมือมไี ฟฉายและไรเฟลพรอมแตไมไดสองไฟฉายแตอยา งใด คงแฝงตวั
เงยี บอยใู นเงามดื รพินทรข มวดคิ้วจองอยทู ่ีรา งของแงซายอยอู ดึ ใจหนง่ึ เหน็ ยอ งออกจากโคนไมมา
หยดุ ทโ่ี ขดหินกอนหนง่ึ คอ ยๆ ทรดุ ตวั ลงนั่ง และในที่สดุ ก็นอนพังพาบลงกับพื้นดิน เอาหูขางหน่ึง
แนบพืน้ เหมอื นจะสดบั ตรบั ฟง รหสั อะไรสกั อยางหนง่ึ ทามกลางความเงียบสงดั วังเวงนน้ั

รพนิ ทรค วาไฟฉายกับไรเฟล คูมอื ลกุ ข้ึนอยา งเบากริบ เดนิ ตรงเขา ไปดว ยอาการเคลอื่ น
ไหวที่ปราศจากเสียงเชน กัน เมอ่ื เขามาถงึ เปนเวลาเดยี วกบั ทีแ่ งซายยนั ตวั ขน้ึ นง่ั มองดูเขาดว ยสายตา
เงียบๆ ตามเคย พรานใหญท รุดตวั ลง และโดยที่ไมจ ําเปน จะตอ งเอย ถามอะไรกันเลย จอมพราน
พยายามเง่ียหู สว นตาก็อา นสายตาของแงซายนงิ่ อยเู ชน นัน้

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])