อั่งเปา NEW LIFE

สีหมอก อ่งั เปา 1

สหี มอก อ่ังเปา 2

คำนำ

ปัจจุบันมีคนเป็นโรคซึมเศร้าเพิ่มขึ้นเป็นจานวนมาก สาเหตุการเป็นโรคซึมเศร้านั้นมีหลายสาเหตุ
แต่ส่วนใหญ่จะมาจากเหตุการณ์ที่กระทบต่อจิตใจผู้ป่วยจิตเวชโดยตรงและโดยอ้อม โรคซึมเศร้านั้นจะมีอาการท่ี
แตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับระดับความรุนแรงในแต่ละขั้น โรคซึมเศร้าจึงถือได้ว่าเป็นภัยเงียบที่ทาร้ายความรู้สึก
ร่างกายของผู้ป่วย เหมือนกับถูกกักขังไว้ในกรงแห่งความทุกข์จนไม่สามารถมีความสุขได้ ทุกคนจึงควรมีความรู้
เก่ียวกับโรคนี้เพ่ือทีจ่ ะใชใ้ นการอยรู่ ว่ มกับผู้ปว่ ยใหค้ วามชว่ ยเหลือได้อย่างเหมาะสม

“อั่งเปา New Life” เป็นวรรณกรรมเรื่อยเฉื่อย นาเสนอเรื่องราวผ่านมุมมองของผู้ป่วยที่ไม่ได้
รับการรกั ษา ต้องพบเจอจากเรอ่ื งราวเลวรา้ ยซา้ ไปซา้ มาในชวี ิต จนได้พบกบั กลมุ่ คนใจดีที่ช่วยรกั ษา เยียวยาชีวิตให้กับ
เดก็ หนมุ่ ผู้อา่ นจะได้ค่อย ๆ ทราบถงึ ปัญหาในจติ ใจ เขา้ ไปสูป่ ระตแู ต่ละบานทีจ่ ะนาพาให้ทราบถึงจุดกาเนิดเรื่องราว
และทาใหย้ ิม้ กบั เรือ่ งราวน่ารกั ของกลมุ่ นกั รบชดุ ขาวทีแ่ สนใจดี เพือ่ สร้างกาลังใจจะอยู่ในสงั คมปจั จุบันต่อไป

คณะผ้จู ดั ทาหวังวา่ วรรณกรรมเรื่องน้ีจะเป็นเพื่อนที่เข้าใจผู้อ่านให้รู้สึกดีขึ้นจากภาวะเครียดในเรื่องที่
เผชญิ มาในชวี ิตประจาวัน เป็นเพ่ือนคอยปลอบใจในวันทผี่ อู้ ่านท้อแทแ้ ละทอ้ ถอยในการใช้ชีวิตต่อไปได้ วันพรุ่งนี้ย่อม
สดใสเสมอหากเรม่ิ ตน้ ส่ิงทดี่ ีๆใหม่ๆ และถ้าหากไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร การอยู่เพื่อตัวเองก็ไม่ได้แย่มากนัก

คณะผูจ้ ัดทา

สีหมอก อ่งั เปา 3

สำรบญั

คานา……………………………………………………………. 2
บทนา…………………………………………………………… 7
1 ไมเ่ ปน็ ไรจรงิ ๆ ..................................................... 9
2 ไมอ่ นญุ าตใหต้ าย .................................................. 13
3 ผมอยากมคี วามสุข ............................................... 18
4 โรคซึมเศรา้ ............................................................ 23
5 อดีตท่เี ลวรา้ ย ......................................................... 28
6 กิจกรรมกลุ่มสมั พนั ธ์ .............................................. 32
7 ขอบคณุ จรงิ ๆ ........................................................ 36
8 โลกภายนอก ........................................................... 41
9 ความฝันทฝ่ี งั ใจ ...................................................... 45
10 ชวี ิตใหม่ ................................................................. 50
บทสง่ ทา้ ย .............................................................. 54
ตอนพิเศษ : ยุ้งฉาง ............................................. 57

บรรณานกุ รม………………………………………………….. 60

สหี มอก อ่งั เปา 4

สาหรบั ผูอ้ ่านทีม่ อี ายุ 18 ปขี ้ึนไป
ผอู้ า่ นท่ีอายุต่ากว่า 18 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

สีหมอก อ่งั เปา 5

แด่มนษุ ย์ผวู้ ่งิ หนอี ดีตแต่ไมย่ อมปล่อยตัวเองสู่อนาคต
ราชศักดิ์ ศรบี วั อ่อน

สหี มอก อ่งั เปา 6

สีหมอก อ่ังเปา 7

บทนำ

ท้องฟา้ วันน้ีไม่มีดาวเลยสกั ดวง
ทาไมนะ แม้แต่วันท่ีผมจะไปแลว้ ยงั ไมม่ ใี ครบนฟา้ มาต้อนรบั ผมเลยหรือ
จรงิ สิ ผมลืมไป การฆ่าตัวตายมันเปน็ บาป ตอนพบทา่ นยมบาลท่านคงสง่ั ใหต้ กนรกขุมลกึ สุดทันที
คนแบบผมไม่ควรขน้ึ สวรรคจ์ รงิ ๆ นัน่ แหละ
กา้ วท่หี นง่ึ กา้ วที่สอง ก้าวที่สาม ก้าวที่ส่ี…
เหน่ือยจัง เหนอื่ ยจนอยากจะหยดุ ชีวิตตอนนไี้ ปเลย ผมอยากไปใหพ้ ้นจากชีวิตแบบน้ี ตอนแรกจะผูกคอตายแต่ก็ทาไม่ได้
ไม่ใช่เพราะกลวั อะไรเลย กลับกันผมอยากจะเอามีดมาปาดคอตวั เองไปเลยเสียด้วยซ้า แต่ผมไม่มีเชือก ไม่มีมีด ไม่มีของพวกนั้นเลย
ทส่ี าคญั ผมอยากเลน่ น้า
ถา้ จะตาย ขอตายในนา้ ดีกวา่ อยา่ งน้อยมนั ก็เย็นและอิม่ น้าในท้องไปดว้ ย
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าตอนน้ี พระจันทร์มืดจัง ไม่มีแสงเลย สงสัยเพราะเมฆมาบังแสงไปจนหมด แต่ไฟทางยังคง
สวา่ งอยู่ ตอนนผ้ี มเหน็ อยูว่ า่ จุดหมายปลายทางของผม คือ สะพานพุทธ
ที่ซง่ึ ผมเลอื กจะจบชีวติ ตรงนนั้
ถึงเสยี ที ลมเย็นท่ผี า่ นหน้าปะทะเขา้ กับร่าง มนั ไม่ได้เรยี กสตเิ ลย มันสบายจนไมอ่ ยากอยู่แล้ว เสียงรถท่ีว่ิงไปมาบนถนน
เสน้ นเี้ วลาตสี องเชน่ น้ี แมน่ า้ เจ้าพระยาตอนนี้เป็นเงาพยบั เล่นแสงในคืนจนั ทรม์ ดื เหมอื นผืนผา้ ขนาดใหญ่ทส่ี ะบัดไปมาใตส้ ะพานแหง่ นี้
ข้างใต้น้ันจะเย็นไหม จะทาผมเจ็บรเึ ปลา่
จะเจ็บเทา่ ทีโ่ ดนคนอนื่ ทาร้ายไหม โลกนกี้ ับแม่น้าเจา้ พระยา อะไรจะทาให้ผมเจ็บมากกว่ากันนะ
สองมือจบั เหลก็ สเี ขียวคล้าในความมืด หนั ซา้ ยขวา ไม่มใี ครสกั คน ไม่มีเลยสักนิด ดีแล้ว จะได้ไม่มีคนมาห้ามผมกับการ
ตัดสินใจครั้งน้ี สายลมทีพ่ ัดมาอยา่ งแรงเหมอื นพรา่ เรยี กผมใหอ้ อกไปทะยานกบั สายลม ไม่รอชา้ สองเทา้ ของผมกา้ วขึ้นไปเหยยี บบนราว
สะพาน สายลมยง่ิ ปะทะกับหน้าอย่างรุนแรง

สหี มอก อั่งเปา 8

“พ่อ แม่ เปาขอโทษ เปาพยายามแล้ว เปาเหน่ือยครับ เปาเหนื่อยจะตายแล้ว ทุกคนทิ้งผมไปก็สบายเลย
ไมส่ นใจกันเลย ไม่เปน็ ไร เปากาลงั จะไปหาทุกคนนะ”

รา่ งกายคงพอเป็นอาหารใหส้ ัตว์นา้ ได้และคงจะบาปมากขึ้นถ้าไปขึน้ อดื สรา้ งความกลัวใหค้ นท่ีพบศพ
“เปาขอโทษนะ…”
ผมทงิ้ นา้ หนักตัวทั้งหมดลงไปด้วยหวงั จะไปให้พน้ จากสภาพทรมานเชน่ ตอนนี้ ไปกัน ไปจากท่ีตรงนีท้ ่ีไม่มคี วามสุข
แต่น่าแปลกท่ใี ต้น้ามันไมไ่ ดเ้ ย็นอยา่ งทีค่ ดิ
แมน่ ้าเจ้าพระยาทผ่ี มท้งิ ตวั ลงไปไม่ได้กวา้ งใหญ่ แตม่ นั กลับโอบอุ้ม
มันอบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของใครสักคนทีก่ าลังกอดผม
กอ่ นที่สติเสน้ สดุ ท้ายจะขาดผึง ผมได้ยินเสียงของใครคนหน่งึ ลอยมาจากแสนไกล
“เฮย้ ! เปน็ อะไร จะกระโดดสะพานทาไม อยากตายรึไง”

สีหมอก อ่งั เปา 9

1

ไม่เป็นไรจริง ๆ

“ลนิ จงอยากกนิ อะไรลูก ซาลาเปาไหม”

เสียงแม่กาลังหยอกล้อกับน้องสาวผมชื่อ ‘ลินจง’ วัยส่ีขวบกาลังซนบนตักของแม่ที่น่ังอยู่บนเบาะข้างคนขับ
พอ่ เป็นคนขบั รถในวันนน้ั ผมน่งั อยดู่ า้ นหลังฝั่งแม่คนเดียว

ทุกอยา่ งในวันน้นั มันยังชัดเจนในความทรงจา

ครอบครัวของเรามีกนั อยู่ 4 คน พอ่ แม่ ผมและนอ้ งสาว ผมชอ่ื ‘อั่งเปา’ เปน็ ลูกคนโต ส่วนน้องสาวผมชอ่ื ‘ลนิ จง’
แม้จะเป็นพ่นี ้องกนั แตก่ ็อายหุ า่ งกนั ถงึ 11 ปี ความสัมพันธใ์ นครอบครัวเราเปน็ ไปอย่างเรยี บง่าย พ่อเป็นลูกหลานชาวจีนที่กว่า
จะมาถึงรุ่นผมกับน้องเราก็แทบไม่มีอะไรบ่งบอกว่ามีเชื้อจีนสักนิด ยกเว้นผิวที่ขาวจัด ส่วนน้องสาวท่ีกาลังเล่นอยู่กับแม่
นับว่าเปน็ อาหมวยขนานแท้เลย

“นอ้ งถามว่าพ่ีเปาอยากกินซาลาเปาดว้ ยไหม”

แมห่ นั มาถามผมทนี่ ่ังข้างหลังอยา่ งยม้ิ แยม้ ผมที่กาลังมองข้างทางอยูจ่ งึ หนั ไปตอบ

“ทาไมหรอื ลนิ จงอยากใหพ้ ่กี ินซาลาเปาดว้ ยหรือ”

ผมเอือ้ มมอื จากเบาะหลงั ไปเลน่ แกม้ เจา้ ตวั เลก็ ทดี่ ิน้ หวั เราะชอบใจบนตกั แม่ เสียงหัวเราะคิกคักแสดงถงึ ความพอใจ
จากการหยอกลอ้ แก้มท่ีต้ยุ นยุ้ ขาวเป็นพวงนา่ รัก นอ้ งสาวผมน่ารกั จริง ๆ นะ โตข้นึ ตอ้ งเปน็ สาวหมวยทสี่ วยน่ามอง ผมคงตอ้ งรบั
หนา้ ทเ่ี ปน้ พีช่ ายหวงน้องสาวเสียแล้ว

“เปา อยา่ แกลง้ น้องลกู พ่อกาลงั ขบั รถ”

เสียงพอ่ บอกพวกเราเบา ๆ ทาให้ผมผละออกจากนอ้ ง ก่อนเจา้ ตวั เลก็ จะมองตามว่าทาไมจงึ หยุดการเลน่ แสนพอใจ
นน่ั น้องหันไปมองพ่อทกี่ าลงั ขบั รถ ถามเสียงใสปะตดิ ปะต่อคาไมไ่ ดช้ ัดเจนนัก

“พอ่ ทาไมถึงไม่ให้พ่ีเปาเล่น”

ผมกลัน้ ขากับเสยี งนั้นของเด็กน้อย แม่ก็เช่นกนั

“ช่างพูดจริงลินจง” แม่กอดน้องอย่างเอ็นดู ผมก็อดเอ็นดูไม่ได้เช่นกัน ใครก็บอกว่าเธอเป็นเด็กน้อยที่น่ารัก

น่าเอน็ ดูมากคนนงึ เลย เปรียบเสมอื นดวงใจของบา้ น

สีหมอก อัง่ เปา 10

ผมเหมอ่ มองออกไปนอกหน้าตา่ งรถยนต์ รถของพ่อเปน็ รถเกง๋ ญ่ีปนุ่ ธรรมดาคนั หนงึ่ เป็นยานพาหนะทีพ่ ่อใช้พาพวกเรา
ไปไหนมาไหนอย่เู สมอ และในวันนี้กเ็ ช่นเดียวกัน กิจกรรมท่ีพวกเราชอบทาคือการไปเที่ยวทะเล พักผ่อน ซึ่งต่อให้ตากแดดยังไง
ผมก็ไม่คล้าแดดเลยสกั นิด มีเพยี งจะแดงเนือ่ งจากผิวไหมเ้ ทา่ น้นั เอง

ปลายทางของเราวนั น้ี คือ บางแสน

“แลว้ เร่อื งเรยี นต่อเป็นยังไงบา้ งล่ะ เปา” เสยี งพ่อถามผมขณะที่สายตากาลงั มองทางขบั รถไปอยา่ งนัน้ ผมจึงหันไปมอง
แล้วตอบออ้ มแอม้

“กไ็ ดโ้ ควตาวิทย์-คณติ ที่โรงเรียนเดมิ แหละ พอ่ ม.4 เพื่อนก็คดิ จะต่อท่ีเดิม ใชโ้ ควตากันเลย”

“แลว้ ใจจริง อยากเรยี นอะไรล่ะลกู ” แม่ถามผมข้ึนมาขณะกาลงั ปลอ่ ยลินจงสนใจอะไรอยู่ในมือ น่าจะเป็นของเล่นที่
นามาดว้ ยน่ันแหละ

“เปาอยากเรยี นสายศลิ ปฮ์ ะ อยากเรียนเก่ียวกับภาษาอะไรพวกนัน้ ”

“แล้วจะไปทางานอะไรได้ ไมอ่ ยากเปน็ หมอ ทหาร ตารวจอะไรกบั เขาเลยหรอื ”

“เปาไมช่ อบนพ่ี อ่ เปาอยากวาดรปู ”

“วาดรปู มันจะไปหาอะไรกนิ คิดแต่แบบน้ีไง ถึงสอบเขา้ นายรอ้ ย นายสิบกบั ใครเขาไมไ่ ด้”

พ่อเร่ิมข้นึ เสียงและหนั มามองผม จนผมตอ้ งหลบสายตาน้นั หันไปทางอ่นื พ่อกย็ งั เหมอื นเดิมเป็นเหมอื นคนแก่สมัยนี้ท่ี
ไม่เข้าใจโลกศิลปะ ไมม่ องเห็นความต้องการของลกู หลาน ยงั มองวา่ อาชีพขา้ ราชการเป็นสง่ิ ทีด่ อี ยู่เสมอ ผมไม่เขา้ ใจ ผมไม่อยากเป็น
ทาสใคร อยากทางานทีเ่ ป็นเจา้ นายของตัวเองมากกวา่

ผมไม่อยากเป็นแบบพ่อทีเ่ ปน็ ทาสบริษัท

พ่อทางานในบริษัทรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง ทุกอย่างก็ดูเป็นไปด้วยดี พ่อเป็นหัวหน้าฝ่ายแต่สุดท้ายก็มีเจ้านายอีกที
ทาอะไรก็ตอ้ งรบั ฟงั เขา ผมเคยไปเห็นพอ่ ทางาน โดนเจา้ นายต่อวา่ ตอ่ หนา้ คนเยอะ ๆ ผมไมเ่ ข้าใจเลยว่าพ่อจะทนทาไม แต่เม่ือเคย
ถามไปพอ่ กต็ ามอารมณ์เสียทกุ ทวี ่า

“ทาเพราะแก นอ้ งแก แมแ่ กไงละ่ ไมท่ นจะเอาอะไรกินกนั ”

มันก็ถกู ของพ่อ แต่ในความคดิ ของผมต้งั แต่ตอนนัน้ ไมอ่ ยากเปน็ ทาสของใครเลย อยากทางานอิสระ ไม่อยากเป็นเบ้ีย
ล่างของใครทงั้ นัน้ ผมมองไปนอกหนา้ ต่าง แสงแดดยามเช้าไม่แรงมาก ท้องถนนตอนเช้ารถไม่ติดมาก เห็นทิวเขาและป่าข้างทาง
มีนกโบยบินอยอู่ ย่างอิสระ ผมอยากเปน็ แบบนนั้ ผมอยากจะโบยบนิ แบบนก

คอยดูเถอะพอ่ เปาจะไมเ่ ปน็ ทาสใครให้ดู

“เอาหน่าพอ่ ลูกยังเดก็ เดี๋ยวเปาก็คดิ ได้ ลินจงจะเอาอะไรลูก”

เสยี งแม่เบี่ยงประเด็นความสนใจจากพ่อ เหน็ ลินจงกาลังยืนบนเบาะพยายามจะคว้าอะไรสักอย่าง เมอื่ มองตามกเ็ ห็นได้
ว่ามนั คอื แมลงวันตวั โตตัวหนงึ่ ทไ่ี ม่ร้เู หมอื นกนั วา่ มันเข้ามาตอนไหน

“แมง…แม่…จับแมง”

เสียงของน้องสาวท่ีน่ังอยู่เบาะข้างนอกกาลังไล่จับแมลงวันท่ีบินวนราวกับกวนใจให้วุ่น แม่จึงเลื่อนกระจกลง
หวังใหเ้ จา้ แมลงนัน้ บินออกไป พอ่ ขบั รถไป แม่กับน้องดูแลกนั อย่หู น้ารถ ผมน่ังน่งิ มองขา้ งทางคิดอะไรเรื่อยเปอ่ื ยท่ีบริเวณเบาะหลัง

ทุกอย่างคงจะเป็นปกตแิ บบนนั้ ต่อไป ถา้ ในวันนนั้ เราไม่ออกจากบา้ น

ทกุ อยา่ งมนั เกิดขึ้นเรว็ มาก

สีหมอก อ่ังเปา 11

เสียงแรงกระแทกจากรถกระบะอีกคันท่ีพุ่งมาจากไหนไม่ทันเห็น ส่งผลให้รถหมุนเหว่ียงเป็นลูกข่างอยู่บนถนน
นานเทา่ ไหรไ่ มท่ ราบได้ เสียงทไี่ ดย้ ินเป็นเสียงกรดี รอ้ งของแม่และเสยี งเศษกระจกที่แตก ทุกอย่างมันอ้ืออึงไปหมด และทุกอย่างก็
จบลงภายในไม่กว่ี ินาที ด้วยการทีร่ ถกระแทกเข้ากบั ตน้ ไม้ใหญ่ขา้ งทาง

ทุกอยา่ งกส็ งบเงยี บในความร้สู กึ

ผมปวดหวั หูอือ้ ปะตดิ ปะต่อเรื่องราวท่เี กิดขนึ้ แทบไม่ได้ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา ตัวรถฝั่งคนขับตอนน้ีโดนอัดเข้าไปกับ
ต้นไม้น่นั แมเ่ งยี บแน่น่งิ เศษกระจกตกอยเู่ ตม็ ไปหมด มนั แตกละเอียด พอ่ กร็ อ้ งโอดครวญเพราะประตูทางฝั่งน้ันอัดเข้ามาถึงตัวพ่อ
จนแนบชดิ ตดิ เบาะรถไป

ทั้งท่ตี อนนนั้ ผมควรจะพูดอะไรออกมา แต่มนั กลับพูดไม่ออก

สิ่งท่ีเหน็ ตรงหน้าทาให้ผมเรม่ิ สน่ั มนั เกดิ คาถามซา้ ๆ อะไร เกิดอะไรขึ้น ทาไมมันเป็นแบบน้ี เกิดอะไรขึ้น ช่วยด้วย
ช่วยผมดว้ ย ช่วยพอ่ แม่ผมดว้ ย ผมพยายามร้องออกมาสดุ เสยี ง แต่หูผมกลับไม่ไดย้ ิน เสยี งมนั ออกมาราวกบั คนท่บี าดเจ็บแสนสาหัส
มนั ไม่เปน็ ถ้อยคา

ผมต้องทาอะไร ทายงั ไง

“แม่…พะ…พ่อ”

ผมออกเสียงได้แล้ว เม่ือขยับตัวได้ รู้สึกได้ถึงอาการส่ันท่ีเกิดข้ึนอย่างหนัก แม้ร่างกายจะเป็นแบบนั้น
แตส่ มองสงั่ ให้ผมโทรหารถพยาบาล ผมหยบิ โทรศพั ทข์ ึ้นมา มนั ตกอยู่บนพื้นรถที่มีเศษกระจกแตกเต็มไปหมด ผมใช้มือปัดเศษนั่น
ออกอยา่ งไม่รสู้ กึ เจ็บ

โรงพยาบาล ผมต้องโทรหาโรงพยาบาล

เบอรอ์ ะไร ผมตอ้ งโทรไปเบอรอ์ ะไร

“ฮอื …ฮกึ …” เสียงนนั่ เป็นเสยี งรอ้ งของแม่ ผมหันไปหาแม่ทนั ที ตาแมห่ ลับสนทิ เหมอื นพ่อ แต่ใบหน้าทั้งสองคนแสดง
ความเจ็บปวด กระจกรอบขา้ งแตกละเอียดไปหมด ทุกอยา่ งมันนา่ กลัว เลอื ดเตม็ ไปหมดทง้ั รถ ผมเจบ็ ขา แตส่ ่งิ หนึ่งท่ผี มไม่เห็น

น้องสาวผม…นอ้ งสาวผมอยู่ไหน !

“ลนิ จง…ลนิ จง”

ผมร้องเรียกหาน้อง ในรถไม่มี อยู่ไหน ลินจงอยู่ไหน ไวเท่าความคิดผมดันประตูรถเปิดมันก็หลุดออกไปท้ังบาน
ผมเพิ่งเห็นข้างนอก รถกระบะอีกคันท่ีชนเราจอดแน่นิ่งอยู่กลางถนน เศษกระจกกระจายไปหมด สภาพยับเยินไม่ต่างจากเรา
ผมเพ่งิ เหน็ ว่ามีผูค้ นมากมายมาล้อมเหตุการณท์ ีเ่ กดิ ขึ้น

“น่ันไง คนออกมาแลว้ ไปช่วยกันดเู ร็ว ! ”

แยกไมอ่ อกเลยวา่ เสียงมาจากไหน พยายามออกเสยี งเรียกหาลนิ จง ผมกไ็ มเ่ หน็ เลย ไมร่ นู้ านแค่ไหนท่ยี นื เคว้งอยู่กลาง
ถนนน่นั รู้ตัวอีกทตี อนมีคนมาจับตัวผม โทรศพั ทใ์ นมือทีผ่ มกาไว้จนแนน่ ผมสั่นจนทาอะไรไม่ได้ พูดไม่รู้เรื่อง รอบดวงตาร้อนผ่าว
ไมร่ ู้ทาไม มคี นหลายคนพยายามมาดงึ โทรศัพท์ออกจากมอื แต่ผมไม่ยอมปลอ่ ย

ไมไ่ ด้ ผมตอ้ งโทรหาหมอ ต้องโทรหาหมอ

ผมตอ้ งชว่ ยพอ่ แม่ นอ้ งผมด้วย แตผ่ มนกึ เบอรไ์ ม่ออก นอ้ งผมไมร่ อู้ ยไู่ หน ชว่ ยดว้ ย ช่วยผมด้วย

ผมมันโง่แบบที่พ่อบอก ผมไม่ใช่ลูกแบบท่ีพ่อหวัง แม้แต่จะโทรหารถโรงพยาบาลยังจาเบอร์ไม่ได้ ทาไมผมเป็น
คนแบบนี้ ทาไมมนั แย่แบบน้ี นอ้ งสาวผมก็หายตวั ไป ผมกลัว ถ้าทกุ คนตายไปละ่

ผมกลัว ชว่ ยดว้ ย ผมมันห่วยจริง ๆ อยากออกไปจากตรงน้ี อยากออกไปแต่ทาไมไ่ ด้

สีหมอก อ่งั เปา 12

“คนไข้คะ คนไข้ ตื่นก่อนนะคะ ไม่มีอะไรแล้ว อยูก่ บั หมอแลว้ นะ หายใจเข้าคะ่ คอ่ ย ๆ นะ”
แสงสวา่ งท่สี อ่ งผ่านมา่ นตาตอนผมสะดุ้งต่ืนแรงสดุ ตวั แรงจับจากคนมากมายไมใ่ หผ้ มดน้ิ
ผมไดเ้ ห็นแลว้ ไม่มี ไม่มีรถชน ไมม่ พี อ่ แม่ ไม่มีนอ้ ง มแี ต่ผม คนไร้ค่าและแสนห่วยท่ีชว่ ยใครไม่ได้
ผมท่บี าปกรรมหนักจนไมม่ ใี ครอนุญาตใหต้ าย ผมยงั อยูท่ น่ี ่ี อยตู่ รงนคี้ นเดยี ว…

สีหมอก อั่งเปา 13

2

ไมอ่ นญุ ำตใหต้ ำย

โลกไม่อนญุ าตให้ผมตาย สงสัยยงั ทารา้ ยผมไมพ่ อใจสนิ ะ

เข็มสายน้าเกลือทเ่ี จาะตดิ กบั หลังฝา่ มือซ้าย ผ้าพันแผลที่พันรอบข้อมือเพ่ีอรักษาแผลจากการที่ผมทาร้ายตัวเองมา
ตลอดหลายเดือน ทุกคร้ังทกี่ รดี ใบมดี ลงบนผิวเน้อื เพือ่ กระตุ้นความรู้สึกให้มันเกิดข้ึนมาบ้าง แต่เปล่าเลย มันไม่มีอะไร นอกจาก
เลอื ดทไี่ หลออกมา และรอยแผลทท่ี ิ้งไวห้ ลายสบิ แผลนน่ั

ทกุ อย่างท่ผี มเห็นอยู่ตอนน้ี มนั ยนื ยันวา่ ผมยังไม่ตาย

ห้องผ้ปู ่วยที่นอนพักอยู่ตอนน้ี เปน็ ห้องรวม 3 เตียง ซ่งึ ตอนนมี้ ีแค่ผมคนเดียวที่นอนอยบู่ รเิ วณเตยี งตรงกลางห้อง ไม่มี
ผู้ป่วยคนไหนมาพักทนี่ ีอ่ ีก เวลากี่โมงแลว้ ผมไม่รู้ ไมอ่ ยากรู้ อยากกระชากเขม็ น้าเกลือท่ีแขนออก แลว้ กระโจนตัวลงไปจากหน้าต่าง
หอ้ งก็ไม่สามารถทาได้ เพราะหนา้ ตา่ งทุกบานมีลกู กรงเหลก็ แน่นหนาและตอนน้แี ทบไม่มแี รงจะทาอะไรสกั อย่าง เหนื่อยเหลอื เกิน

“คนไขพ้ ร้อมพบหมอเมอื่ ไหร่ สามารถแจ้งได้เลยนะคะ กดปุ่มเรียกพยาบาลได้เลยถ้าต้องการอะไร”

พยาบาลสาวคนหนง่ึ ทีม่ าพดู แบบน้กี บั ผม เธอบอกมาก่รี อบแลว้ ไมร่ ู้ แต่ก็ได้รับผลตอบกลับเหมือนกันคือ ความเงียบ
จากคนไรช้ วี ิตเชน่ ผม ไม่อยากพดู ไม่อยากคุยกับใครเลย ทุกคนน่าราคาญไปหมดเลย ไม่รูท้ าไมถึงเป็นแบบนัน้ ข้าวของโรงพยาบาล
ผมแทบไม่แตะ ถ้าไม่มนี า้ เกลือผมคงตายไปแลว้

แลว้ ทาไมผมไม่ดงึ สายนา้ เกลอื อกล่ะ จะไดต้ าย ๆ ไปเลย

ไมไ่ ด้ อะไรบางอย่างบอกผม ผมจะตายไมไ่ ด้

งั้นผมจะอยู่ตอ่ ไปทาไมกนั ล่ะ ผมยังไมม่ ีคาตอบ เหมือนกับท่ีผมไม่มใี ครในชวี ติ อีกแล้วด้วย

“ขออนุญาตคะ่ คุณหมอมาพบคะ่ ” ประตเู ปิดออก

ผมหันไปเพยี งนดิ เดยี วกเ็ หน็ ได้ว่ามีพยาบาลสาวกบั นายแพทย์คนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เขาเป็นผู้ชายอายุประมาณ
40 ปไี ด้ ผมไมไ่ ด้ยิม้ ไม่ได้สบตา เพราะไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร เขาอาจจะมาตรวจแลว้ ออกไปแบบหมอคนอ่นื ก็ได้ ซง่ึ อยากใหม้ นั ออกไป
พ้น ๆ หนา้ เสยี ที

“สวสั ดคี รบั เป็นอยา่ งไรบ้างครับวนั นี้”

ถามทาไม ถามไปก็ไม่รู้จะตอบอะไร ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ผมยังนอนฝันถึงเร่ืองไม่ดีเหมือนเดิม ยังอยู่ในห้อง
สี่เหลีย่ มสีฟา้ หมน่ ของโรงพยาบาลนเี่ หมือนเดิม ผมจะให้คาตอบอะไรหมอได้ ถามผมทาไมกนั

สีหมอก อ่ังเปา 14

“คนไขจ้ ะไม่ตอบหมอหนอ่ ยหรอื ครับ”
ไมต่ อบ เพราะผมรู้ ถ้าย่ิงตอบหมอจะย่งิ อยู่นาน ถามเยอะขึ้น ผมไมต่ อ้ งการ ไมอ่ ยากพูดอะไรกบั ใคร
“มนั วนั ที่ 3 ท่ีนอนโรงพยาบาลแล้วนะ ถา้ คนไขไ้ มใ่ ห้ความรว่ มมือกไ็ ม่ร้จู ะรักษายังไงแล้วนะครบั ”
ดี ผมจะได้กลับออกไปจากท่ีน่ี ตลอดที่หมอพูดคนเดียวอยู่น้ัน สายตาของผมก็เหม่อมองแค่นอกหน้าต่าง
ระเบยี งห้องเทา่ น้นั
“ตอบหมอหน่อยนะ องั่ เปา”
ผมหันขวบั ไปจ้องหน้าหมอคนนั้นทันที บนใบหน้าเขามีรอยยิ้มที่แจ่มชัด เป็นยิ้มที่ผมไม่รู้จัก แต่ทาไมเขารู้จักผม
เขารู้วา่ ผมสงสยั อะไร สังเกตได้จากคิ้วของผมทีข่ มวดกันแน่นจนรสู้ ึกตงึ บรเิ วณหน้าผาก
“จาหมอไมไ่ ดส้ นิ ะครับ หมอเป็นคนรกั ษาลินจงไง”
ผมจอ้ งหน้าคนนั้นมากยง่ิ ขน้ึ จอ้ งนานเทา่ ไหรไ่ ม่รู้ ไมอ่ ยากนึกถึงแตก่ ็ฝนื ไม่ได้ ผมนึกออกแล้ว จาเขาไดแ้ ล้ว
“หมอ…หมอชยั ” เสียงของผมแหบพรา่ จนตวั ผมเองยงั ตกใจ
“ดืม่ นา้ ก่อนนะ” พยาบาลสาวย่นื แกว้ นา้ ทผ่ี มไม่ร้วู ่าเธอแอบเทตอนไหน ส่งมาใหพ้ รอ้ มหลอดและเพยี งน้าสมั ผัสผ่าน
ลาคอ ทง้ั รา่ งกายรู้สกึ เยน็ แบบประหลาด แตผ่ มรู้ตัวว่ายงั ไม่หยุดจ้องหมอคนน้ัน
“เป็นยงั ไงบ้าง” เขาถามซ้า “ตอบหมอทนี ะ”
“เหมือนเดิม…ครับ”
“อั่งเปาเปลย่ี นไปมากนะ รู้ตวั ไหม” คาถามของเขาทาใหผ้ มหนั หน้าหนไี ปทางอืน่
อะไรเปลย่ี นไป ทุกอย่างยังเหมือนเดมิ เหมอื นเดมิ ท่ีผมยังไรค้ า่ อยนู่ ่ไี ง
“หมออยากชว่ ยรักษาใหห้ ายนะ”
“ไม่หรอก” ผมหันไปสบตาหมออีกคร้ัง “หมอจะรักษาอะไร มันไม่มีแผลตรงไหนแล้ว ผมไม่ได้รถชนแล้ว
จะมารักษาอะไรอีก”
ผมตวาดอยา่ งหนกั จนเหนื่อยหอบ แต่คนตรงหนา้ ยงั มอบรอยยิ้มให้ผมอย่ดู ี
“แผลตรงนไี้ งครับ มันชัดจนหมอสังเกตเหน็ เลยนะ” หมอยกนว้ิ ช้ีมาบรเิ วณหวั ใจของผม “หมอแค่อยากรู้ว่า ในนั้นยงั
มีหัวใจอยู่เหมอื นรเึ ปลา่ ”
“มันยงั อยู่ เพียงแตผ่ มไมร่ จู้ ะมชี วี ิตอยไู่ ปทาไม อยู่ไปเพอ่ื ใคร” ผมพูดราวกับเพ้อกบั ตวั เอง
“อ่งั เปาฟงั หมอนะ” ฝ่ามือของเขาแตะลงบนบ่าของผม ทา่ ทางของเขาเหมอื นอาใจดคี นหนง่ึ ท่ปี ลอบลูกหลาน ไม่รู้วา่
เพราะอะไร ผมร้สู ึกไดถ้ งึ รอบดวงตาที่รอ้ นผา่ วของตวั เอง แรงสะอ้นื นอ้ ย ๆ ท่มี ีมนั บอกวา่ ผมกาลังรอ้ งไห้
“ถา้ อัง่ เปาไมร่ ู้จะอย่เู พ่อื ใครแล้ว การอยู่เพื่อตัวเองมนั กไ็ มไ่ ดแ้ ย่เลยนะ”
หมอชัยยมิ้ ใหผ้ ม นานแค่ไหนแลว้ ท่ีไมม่ ใี ครพดู ใหก้ าลังใจกับผมแบบนี้ นานแค่ไหนแล้ว 3 ปีได้ไหมนะ ท่ีต้องร้องไห้
อยา่ งโดดเดย่ี วมาโดยตลอด แรงสะอืน้ ทเ่ี กดิ ขน้ึ กับน้าตาท่ไี หลนองหนา้ มาตลอด 3 ปี มนั เปน็ ส่งิ ท่ีย้าเตอื นว่าผมรอ้ งไห้
“อ่งั เปา ลองเข้าพบจติ แพทย์ดูนะ”
ผมพยกั หน้าตกลงท้ัง ๆ น้าตาทไี่ หลเตม็ ใบหน้า

สีหมอก อัง่ เปา 15

ใช่แล้ว นา้ ตามนั บ่งบอกวา่ ผมกาลงั รอ้ งไห้ และการรอ้ งไหม้ นั กเ็ ปน็ สิ่งยนื ยนั เช่นกัน

ยืนยนั วา่ ผมยงั มีชวี ิตและมคี วามรู้สกึ

หมอชัยและพยาบาลออกไปจากหอ้ งแล้ว

หอ้ งพกั ผูป้ ่วยรปู ทรงสีเ่ หล่ยี มผืนผ้า ตอนนไี้ มเ่ หลือใครอย่นู อกจากตวั ผม เงียบ เงียบดจี งั

แปลกที่ผมหลงใหลในความเงียบสงบ แต่ตอนน้ีกลับไม่ได้รู้สึกแบบน้ัน ในจิตใจตอนน้ีไม่รู้มันวุ่นวายอะไร
ท้ังท่ีได้ทาตามความต้งั ใจมาตลอด 1 ปี ถงึ แม้มันจะไม่สาเรจ็ กต็ ามทีเถอะ

เมื่อย้อนคิดกลับไป 4 วันก่อน ผมคือคนที่กาลังจะกระโดดฆ่าตัวตายที่สะพานพุทธ ไม่รู้ทาไมถึงเลือกที่นั่น
คงเป็นเพราะอากาศมนั ดี ตอนเปน็ เด็กพอ่ เคยพาขบั รถผา่ นบอ่ ย ๆ เลยอยากจะสมั ผัสอากาศตรงนน้ั สกั คร้ัง แตส่ มั ผสั แบบท้ิงตัวลง
มาจากสะพานเท่านนั้ เอง ไม่เห็นแปลกตรงไหนเลย

ถา้ วนั น้ันผมตายจริง ๆ ตอนน้ีคงไปข้ึนอดื อยู่ทีไ่ หนสักแหง่ เสียแล้ว

ผมนีม่ นั หว่ ย แย่ ไม่เกง่ อยา่ งที่พ่อบอกจริง ๆ สินะ ขนาดจะฆ่าตัวตายยังไม่ได้ตายเลย ถ้าพ่อรู้คงจะมองผมด้วย
สายตาดูหมิน่ อีกอยา่ งเคย ผมพยายามเบิกตาให้กว้างเข้าไว้ ไม่อยากหลับตาเพราะกลัวที่จะเห็นพ่อมองมาในความมืดแบบนั้น
แมจ้ ะเป็นชว่ งขณะกต็ าม

ไม่สิ เพราะมคี นช่วยผมไว้ ถึงไม่ไดต้ ายสมใจ

แตไ่ มใ่ ช่เพราะผมกะจังหวะกระโดดไม่ดคู นเองหรือ เขาเลยมาช่วยได้

ทาไมความคดิ ผมมันสบั สนไปหมดแบบนี้ ไมร่ ูเ้ ลยจรงิ ๆ

ผมท้งิ ตัวนอนลงบนที่นอนผู้ปว่ ย มนั ไม่ไดส้ ขุ สบายหรอก แต่มันก็ดมี ากสาหรับคนไรค้ ่าแบบผมจะได้อยู่ ทุกอย่างที่นี่
ทาให้รู้ว่า โลกน้ีไม่ได้มีแค่ผม แต่ยังมีหมอ มีพยาบาล ทุกคนต้องลาบากมาช่วยคนท่ีไร้ค่าแบบผมท่ีกาลังนอนบนเตียงแบบนี้
ย่ิงคดิ ยิง่ รู้สึกผดิ ไมร่ เู้ หมอื นกันวา่ ทาไมถึงรู้สึกแบบนั้น

นอนทิ้งตัวบนท่ีนอนแบบน้ัน ปล่อยให้เวลาไหลผ่านชีวิต ไหลผ่านคนไร้ค่าไปเร่ือย ๆ ไม่รู้ตัวเองหลับหรือต่ืน
ไมร่ ้วู า่ กโ่ี มงแล้ว รตู้ วั อีกทแี สงไฟจากหอ้ งนี้ก็มดื ลง เหลือไว้เพียงหลอดเดียวเปิดเป็นแสงราง ๆ บางเบา ไม่ได้สว่างเท่าตอนแรก
แตส่ ุดทา้ ยทง้ั คืนน้ัน ผมก็นอนไม่หลบั อย่ดู ี

“วดั ไข้ วดั ความดนั ค่ะ”

เสยี งพยาบาลทเ่ี ดินเข้ามาเรียกสตใิ ห้ร้วู า่ ตอนนีเ้ ช้าแล้ว มองนาฬิกาท่ีติดบนผนังบอกเวลา 7.40 นาที เธอคงเป็น
พยาบาลข้ึนเวรดึก เพราะตลอดคืนก็จะมีเธอแวะเวียนมาเสมอ ดูสิ ท่ีเธอต้องมาเหน่ือยแบบน้ีก็เพราะผม ทาไมต้องเหนื่อย
เพ่ือคนแบบผมดว้ ยนะ

“ไม่มไี ข้ ความดันปกตินะคะ”

ผมพยกั หน้าตอบรบั เธอ เธอยงั คงยิ้มมาแมจ้ ะไมไ่ ดร้ ับอะไรแม้แต่การมองกลบั จากคนที่เธอส่งไมตรใี ห้ เสียงของเธอยัง
พูดตอ่ ไปขณะเกบ็ อปุ กรณ์ตา่ ง ๆ

“พี่ช่ือกิ๊กนะ ฟังจากหมอชัย พี่อายุเยอะกว่ามากเลย ” ผมหันไปมองเธอท่ีกาลังเก็บเคร่ืองวัดความดัน

“มอี ะไรเรยี กได้ตลอดเลยนะ พยาบาลคนอื่นก็เรียกได้ วนั นหี้ มอชยั จัดคิวให้คนไขย้ าวเหยยี ดเลย”

“ควิ อะไร” ผมขมวดค้ิวถามเธอ

สีหมอก อง่ั เปา 16

“ก็จะพาเราไปตรวจไงคะ” เธอย้มิ และมองหนา้ ผม “สภาพรา่ งกายคนไข้ สภาพจิตใจคนไข้ ต้องตรวจทุกอย่างเลย

นน่ั แหละคะ่ เพราะจะไดร้ ้วู ่าปว่ ยเปน็ อะไรบา้ ง”

“ผมไม่ไดเ้ ปน็ อะไร”
“ไม่หรอกค่ะ คนไข้ตอ้ งยอมรับว่าตวั เองป่วยนะ ไปตรวจจะได้ร้วู า่ เป็นอะไร”
“ตรวจจติ …คิดว่าผมบา้ หรือ” ผมจ้องหนา้ เธอ
“ไม่เลยนะคะ อาการทางจติ มีหลายรูปแบบ หลายประเภท เราทกุ คนมกี ันทั้งนัน้ แตค่ นไขค้ วรเขา้ รบั การตรวจไงคะ”
“ทาไม” ผมเร่ิมอารมณเ์ สยี กบั รอยยิ้มท่เี ธอยังใหม้ าอย่เู ลย
“คนไข้ไมม่ คี วามสขุ ไม่ร้จู ะมีชวี ติ ทาไม 2 ข้อน้ีเพียงพอไหมคะ ทจี่ ะเป็นเหตุผลให้เขา้ พบจติ แพทย์”

ใช่ ผมอยากมคี วามสขุ แตเ่ หมอื นจะไมม่ เี ลย มันไม่สมควรทผ่ี มจะมคี วามสุข

“คิดอะไรอย่คู ะ คนไข้”
“ผมตอ้ งทายงั ไงบ้าง ตรวจกบั หมอชยั หรอื ”
“ไม่ใช่คะ่ หมอชยั เป็นศัลยแพทย์ทางสมอง ไมใ่ ช่จิตแพทย์”
“งน้ั ตอ้ งตรวจกับใคร” เธอมองผมราวกับคณุ ครูใจดีคนนงึ ท่ีเฝา้ ตอบคาถามเดก็ นักเรียน
“คอ่ ยเป็นค่อยไป ไมต่ ้องรีบค่ะ เดย๋ี วจะมีคนมารบั พาไปเองนะ”
‘พยาบาลกก๊ิ ’ ท้งิ ทวนไวเ้ พียงเท่านัน้ เธอกเ็ ดนิ ออกไปพรอ้ มอุปกรณ์ที่นามาดว้ ย

หลงั จากน้นั ประมาณ 2 ชวั่ โมง กม็ ีบรุ ุษพยาบาลคนหนง่ึ เดินเขา้ มาในห้อง เขาไม่ได้ย้ิมแย้ม แต่เขาก็ไม่ได้ดูโหดร้าย
เดินมาถามว่าผมชื่ออะไร ใชค่ นท่ีเขาจะมารบั ไปตรวจหรือไม่ พอรูว้ ่าใช่ ก็มองหน้าผมทีก่ าลงั งงเป็นไก่ตาแตกอยู่บนเตยี ง

“คนไขเ้ ดนิ ไม่ไหวหรอื ครบั ” เขาถามผม
“ได้ครบั ” เดนิ น่ะ เดนิ ได้ แต่ไมอ่ ยากไปไหนไง
“ตามมาได้แลว้ ครับ”

ผมจึงตอ้ งลกุ ขึ้นเดนิ โดยมเี ขาทสี่ ูงกวา่ ถอื ถุงนา้ เกลอื เดนิ นาเยือ้ งกันไมห่ ่าง เป็นคร้ังแรกในรอบหา้ วนั ทีไ่ ด้เดินออกมา
เหน็ ผู้คนอนื่ ไมไ่ ดม้ แี คผ่ มท่อี ยูใ่ นหอ้ งนั่นกบั เตียงเนา่ ๆ ผมทาไดแ้ คป่ ล่อยตวั เองเดินตามเขาไป

ผมได้เข้ารับการเจาะเลือดเพ่ือตรวจโรค ต่อคิวไม่นานอย่างที่คิดแม้จะมีคนเยอะ หลังจากนั้นก็ได้ไปตรวจ
สภาพร่างกาย หมอเปน็ ผชู้ ายท่าทางดุ ๆ คนนงึ เขาจบั ฟังเสียงหวั ใจ ปอด ตรวจสภาพรา่ งกายรอบ ๆ กอ่ นจะบอกวา่

“เสียงลมหายใจปกตดิ ี จะมีปญั หาตรงกลา้ มเนือ้ บางจุดทม่ี กี ารเกร็ง มีอาการปวดบา้ งไหมครับ”
“มคี รบั บางทีกป็ วดตามเน้ือตามตัว”

สีหมอก อ่งั เปา 17

“ครับ” เขาพยักหน้ารับก่อนจะเขียนอะไรต่อไป “แต่ต้องรักษาแผลบริเวณข้อมือ ตามเนื้อตัว เพราะบางแผล

ยงั สดอยู่ คนไขต้ อ้ งดูแลความสะอาดของตัวเองดว้ ยนะครับ”
เขาวา่ ผมสกปรกหรอื
ผมได้แต่ถามตัวเองซ้าไปมา น่ีกลิ่นตัวมันแรงจนหมอต้องบอกแบบน้ันเลยหรือไงกัน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรหมอไป

พอออกมาก็เดนิ ตามหลังบรุ ษุ พยาบาลผู้เดินเร่อื งใหท้ ้งั วัน จนรสู้ ึกเกรงใจเขาเหลือเกนิ ที่ต้องมาลาบากเพราะตวั เอง

“เหลืออะไรอีกครับ” เป็นประโยคแรกทีผ่ มเปดิ ปากถามเขาก่อน

“ไปตรวจท่ีคลินกิ จติ เวชครับ”

ถึงเวลาแลว้ สินะ ผมต้องตรวจจติ แล้ว ไม่คิดไม่ฝนั มากอ่ นเลยว่าชวี ติ ต้องมาทแ่ี บบนี้
แตถ่ า้ มนั จะช่วยใหผ้ มไม่ต้องรูส้ กึ หดหูท่ กุ วนั เหมอื นท่เี ป็นอยู่ ตามทีพ่ ยาบาลคนนั้นบอก

ผมต้องลองดู

สีหมอก อ่งั เปา 18

3

ผมอยำกมีควำมสุข

คลนิ ิกจติ เวชของโรงพยาบาลน้ี เป็นห้องแผนกขนาดใหญ่ รูปทรงส่ีเหล่ียมผืนผ้า ที่มีห้องเล็กแยกไปเป็นห้องตรวจ
มีบางส่วนจัดเปน็ สวนเลก็ ๆ สเี ขียว มีมมุ หนงั สอื สาหรับอา่ น บรเิ วณตรงกลางของห้อง แบ่งเป็น 2 ส่วน ส่วนแรกเป็นเก้าอี้สาหรับ
ผู้มารบั การรักษาน่ังอยู่หลายตัวแต่ตอนนั้นแทบไม่มีใครเลย อีกส่วนก็แบ่งเป็นโถงทางเดินโล่ง ๆ บุรุษพยาบาลบอกให้ผมนั่งรอ
เขานาเอกสารไปยนื่ ตรงเวชระเบยี นแผนก ก่อนจะเดินออกไปดือ้ ๆ ทิ้งผมเคว้งมองตามหลงั เขาไป

เพียงวนั แรกของการไปคลนิ ิกจิตเวช ผมแทบอยากจะว่ิงออกมาจากท่ีนนั่ ทันทตี ้งั แตด่ ่านแรกของการตรวจ
ผู้หญงิ วัยกลางคนท่นี ั่งอยูห่ ลงั โต๊ะทีต่ รวจสอบขอ้ มลู ประวตั กิ ารรักษาของผม มองผมผ่านแว่นสายตาทรงส่ีเหลี่ยมหนา
เตอะท่ีเธอสวมอยู่ ไม่ชอบเลย สายตาน้ันเหมือนมนุษย์ป้าข้างบ้านท่ีพร้อมจะซักไซ้ทุกเรื่องท่ีเกิดในบ้านเราอยู่ตลอดเวลา
นอกจากนนั้ เสียงของเธอทคี่ ุยกับผู้ป่วยคนกอ่ นหน้าผมก็ดังมาก จนได้ยินไปทั่วบริเวณ ผมไม่รู้หรอกว่าเขาคุยอะไรกัน แต่แค่รู้ว่า
ตอ้ งเลา่ เร่ืองราวในชีวติ ท่ีผ่านมาของตวั เองวา่ ทาไมต้องมาหาหมอ ผมกแ็ ทบอยากหนแี ล้ว
เพราะผมไมร่ เู้ หมอื นกัน ทาไมตอ้ งมาหาหมอ ผมแคร่ ู้สกึ ไม่มคี วามสขุ เอง

“คนไข้จะไมพ่ ูดอะไรจริง ๆ หรอื คะ”

ไม่ ไม่พูดหรอก ผมได้แต่ตอบเธอในใจ นานนับสิบนาทีได้ ท่ีนั่งเงียบอยู่แบบน้ัน ช่วยไม่ได้ เธอน่ากลัว
น่ากลัวจริง ๆ นะ เธอบอกว่า เป็นพยาบาลจิตเวช มีหน้าท่ีในการคัดกรอง ซักถามประวัติผู้ป่วย แต่ลักษณะของเธอ
ดูเหมือนครูฝ่ายปกครองกาลังดุเด็กที่ทาผิดอยู่เลย หากผมตอบกลับไปว่า ‘ผมมาหาหมอเพราะไม่มีความสุข ’
กลัวเหลือเกินว่าเธอจะทาน้าเสยี งตาหนแิ บบทค่ี นอนื่ ทาใส่ผมมาตลอด

แต่มันยากจรงิ ๆ สาหรับผม การมีความสุขนะ่ มันยากจรงิ ๆ นะ
สุดท้ายป้าพยาบาลก็ไม่ได้อะไรจากผม เธอเลือกท่ีจะส่งต่อผมให้กับนักจิตวิทยาทันที คนน้ีเป็นผู้ชาย
อายุประมาณ 30 ปี เขายม้ิ อยู่ตลอด จนดวงตาภายใต้กรอบแว่นน่นั เป็นทรงสระอิ ผมเริ่มนึกสงสัย บุคลากรทางการแพทย์ต้องใส่
แวน่ ทุกคนเลยหรอื

“สวัสดีครบั คุณอ่ังเปา ผมชื่อ หยก เป็นนักจติ วิทยานะครับ” เขาแนะนาตวั สน้ั ๆ

แลว้ ผมละ่ ตอ้ งแนะนาตัวตอบกลบั เขารเึ ปล่า…แตเ่ ขารจู้ กั ช่อื ผมแล้วนี่

“ดจู ากประวัตแิ ลว้ คุณเปน็ น้องผมอีกนะ ผมอายุ 28 แลว้ คุณอายุ 19 แสดงวา่ ผมเป็นพคี่ ุณหลายปีเลย”

สีหมอก อ่ังเปา 19

ผมมองนักจติ วทิ ยาที่นั่งอย่ฝู ่ังตรงขา้ ม ห่างกนั เพียงฟากโต๊ะ เขายงั ส่งยิม้ ทสี่ ดใสแบบน้นั มาให้ผมได้ ชอบแววตาเขาจัง
มนั เปน็ ประกายสดใส นา่ ไว้ใจ เหมอื นผมเคยเหน็ มันจากไหนมาก่อน

นกึ ออกแลว้ มันคงเหมอื นตอนทีผ่ มยมิ้ ใหน้ อ้ งสาว…ลินจง

“ครับ” ผมเปิดปากตอบเขาไปเพียงเท่านน้ั
“ชว่ ยตอบคาถามผมด้วยนะครบั ไม่ต้องคดิ มากนะ ตอบเท่าท่ีอยากบอก บอกมาตามความจรงิ ไดเ้ ลย”

“ครับ”
“เรยี กวา่ พหี่ ยก ไดเ้ ลยนะ ไม่ตอ้ งกลวั ใคร ๆ กเ็ รยี กผมแบบนน้ั กนั ”
“ครับ” ผมมองไปรอบหอ้ ง ไม่อยากคยุ อะไรกบั เขามากนัก
“เป็นไงบา้ งครับ อยู่โรงพยาบาลมากวี่ ันแลว้ ”

“วันนี้” ผมนบั ในใจ “วันที่ 5 แลว้ ครับ”
“อ๋อ…แลว้ เปน็ ไง อาหารอร่อยไหม” เขาดูพยายามถามผมจงั
“ก็ปกตคิ รับ” ใช่ จืด จดื จนเป็นปกติ หรือเพราะผมไม่ได้กินถงึ คิดวา่ จืดกไ็ ม่รู้
“แตก่ ินไม่ไดเ้ ยอะใช่หรอื เปล่า”
“ครบั มนั ไม่หวิ ” เขาคงดูออกสินะว่าผมเหมอื นโครงกระดูกเดินได้ ขนาดไหน

“ไมห่ วิ ก็ต้องกินนะ นา้ หนกั คนไข้แค่ 48 เอง ทง้ั ทีส่ ูงตง้ั 170 แนะ่ ”

ผมไม่ตอบ ได้แต่มองไปทางอืน่ ทีไ่ มต่ อ้ งสบตาเขา

“ตอนผมอายเุ ท่าคนไข้ ผมกเ็ ปน็ เหมือนกันไมค่ อ่ ยชอบกนิ ข้าว แมต่ อ้ งดุบ่อย ๆ เพราะมัวเล่นแต่เกมส์ ไม่ได้ทาอะไร

เลยแต่ละวนั จนแม่บ่นทั้งวนั เลย”
เขามาเล่าให้ผมฟงั ทาไม ผมคิดสงสัย…แต่ก็ไม่ไดถ้ ามออกไป

“แล้วพอผมโตขึ้นมา ก็ไมร่ เู้ พราะเรียนหนกั หรืออะไร กนิ เยอะกว่าเดิมจนจะลงพุงอยู่แล้วเนี่ย” เขายังคงพูดต่อไป

เหมือนไมไ่ ดส้ นใจว่าผมน่งั ฟงั อยู่หรือเปล่า

“ท่ผี มบอกคุณเพราะอยากใหค้ ุณกินเยอะ ๆ นะ จะไดห้ ายป่วย”
“ผมป่วยเปน็ อะไรครบั ” ผมถามออกไปอย่างไม่รจู้ ริง ๆ
“ผลตรวจจากทางร่างกายที่ตามผมได้รับนะ” เขาหยิบกระดาษชุดหน่ึงบนโต๊ะข้ึนมาอ่านสักครู่ก่อนจะตอบ

“ผลออกมาว่า คนไข้มอี าการปวดกล้ามเนือ้ เร้ือรงั คนไข้ปวดมานานแลว้ หรอื ครับ”

“ครบั ”

สีหมอก อั่งเปา 20

“นานแคไ่ หน”

“อย่างมากก็ 5 เดือน” ผมตอบไปอย่างไม่รู้ เพราะไม่ได้สนใจ มันอาจจะมากกว่าน้ันด้วยซ้าไปแต่ตอนน้ัน

ไมร่ สู้ กึ วา่ มนั สาคัญเทา่ ไหร่

“โอเค” เขาก้มลงมองเอกสารและพูดต่อ “และคงเพราะคุณไม่กินข้าว ร่างกายตอนนี้อ่อนแอมากเลยนะ

ผลเลือดออกมาปกติดี โชคดีท่ีคุณไม่กินเหล้าสูบบุหร่ี แต่ร่างกายตอนน้ีก็ยังขาดสารอาหารและอ่อนแอ ประกอบกับพักผ่อน
ไม่เพียงพอด้วย”

ตอนนเ้ี หมอื น ‘พห่ี ยก’ คนสดใสเปล่ียนไป กลายเป็นคนทกี่ าลงั ดุผมอย่เู ลย รสู้ ึกแบบนน้ั จริง ๆ นะ

“นอนไม่หลับมานานแค่ไหนแลว้ ครับ”

“อยา่ งมาก 5 เดือนครับ”

“มนั มาพร้อมกบั อาการปวดกลา้ มเน้อื หรือมาก่อน” เขาจะจี้ถามผมทาไม

“กอ่ น…นา่ จะกอ่ นครับ”

ผู้ชายในชุดสีขาวตรงหน้ามองหน้าผมหนึ่งคร้ัง ก่อนจะก้มลงเขียนอะไรบางอย่างแบบที่ผมไม่รู้และไม่สนใจจะรู้
สงิ่ เดียวท่อี ยากรู้คอื ผมเปน็ อะไร ตอนนผี้ มเปน็ โรคอะไรอยู่

“สรปุ …ผมเปน็ อะไรครับ”

“ตอนนีย้ ังตอบไมไ่ ด้ครับ คนไขต้ ้องบอกถึงอาการ ตอบคาถามใหค้ รบถว้ น เราถึงจะวนิ ิจฉยั โรคใหไ้ ด้”

“ครับ” ผมไม่ชอบที่เขาจี้แบบนเ้ี ลย

ความเงยี บเขามาปกคลุมระหวา่ งท่ี ‘พ่ีหยก’ กม้ หน้าก้มตาเขยี นอะไรบางอยา่ ง ผมกาลังสงสัย เขาจะดุทาไม ผิดอะไร
หรือวา่ ผมทาอะไรผิด ทาใหง้ านเขาเหนอ่ื ยขน้ึ ง้นั หรอื มนั เปน็ เพราะผมใช่ไหม

“ขอโทษครับ”

เสยี งของเขาดงั ข้นึ ก่อนที่ผมจะหนั ไปมองอยา่ งสงสัย เขาเงยหน้าขนึ้ มาจากกระดาษน่ัน ส่งยิ้มให้ผมอย่างสดใสเหมือน
ตอนแรก ผมขมวดค้วิ สงสัย เขาจงึ หวั เราะเบา ๆ กอ่ นอธบิ ายตอ่

“ทผ่ี มขอโทษเพราะเหมอื นจะทาให้คณุ กลวั ไปสักหนอ่ ย ผมแคอ่ ยากใหค้ ุณรักตัวเองมากกว่านี้น่ะครับ”

รักตวั เอง…ผมก็รกั ตัวเองน่ี ทาไมเขาจะวา่ ผมไมร่ กั ผมคดิ ว่า ตัวเองเปน็ คนท่ีเหน็ แก่ตัวที่สุดแลว้ นะ

“อยา่ เถยี งผมในใจนะ”

เขาได้ยนิ ผมพดู หรือ นักจติ วิทยาไดย้ ินความคิดหรอื

“ผมเหน็ ไดจ้ ากแผลท่ขี อ้ มอื คนไข้ เตม็ ไปหมดเลย”

ผมรีบปดิ ขอ้ มอื ตัวเองไว้ทนั ทีจะไมใ่ ห้เขามองเห็น แตค่ งปิดไมไ่ ด้ เพราะผ้าพนั แผลทพ่ี นั ยาวข้ึนมาเปน็ หลักฐานชดั เจน

“ทาไมถึงทาแบบนั้น บอกผมได้ไหมครบั ”

สีหมอก อั่งเปา 21

“ทาไมถงึ ทาแบบนน้ั บอกผมได้ไหมครับ”

บอกได้หรือ ผมเงยหน้าสบตาเขาท่ีมองมา เพิ่งสังเกตเห็นว่า เขาจ้องตลอด มันไม่ใช่แววตาคาดค้ัน ไม่ใช่น้าเสียง
ทตี่ อ้ งการคาตอบ แต่เหมือนความห่วงใยทีส่ ง่ มา ผมไม่ไดส้ มั ผัสมานานเลย

แต่ส่งิ ที่ผมตอบแทนความห่วงใยจากเขาได้ เปน็ เพียงความเงยี บเทา่ น้นั

“ไมเ่ ปน็ ไรครับ” เขายิม้ หลังจากที่บทสนทนามนั เงียบนานเกินไป “ไว้อยากเล่าเม่ือไหร่ เลา่ ได้ตลอดเลยนะ”

“ขอบคุณครับ” ผมได้แตก่ ้มหน้าขอบคณุ เขา

“แต่ว่า คุณช่วยทาแบบทดสอบให้ได้ไหม เพื่อวินิจฉัยโรค ทาตามความจริงที่เกิดข้ึนในความรู้สึก เอาท่ีมันรู้สึก

ตลอด 2 สปั ดาหท์ ่ผี า่ นมานะครบั ”

ผมพยักหนา้ เป็นคาตอบ

แบบทดสอบถกู สง่ มาใหผ้ มพรอ้ มปากกานา้ เงินหนงึ่ ด้าม มีคาถามทง้ั หมด 10 ข้อ ให้ตอบเป็นระดับคาตอบ 3 ระดับ
คือ ไม่เคย เลก็ นอ้ ย ตลอดเวลา ตอ้ งต๊กิ ลงในช่องตามท่ีรูส้ กึ แม้จะใช้มเี พยี งไม่กี่ข้อ แต่ผมต้อง่านมันวนซ้าหลายคร้ัง จนนาน นาน
เหลอื เกินกว่าจะตอบคาถามไม่ก่ีข้อนั่นได้จนครบ

มันเปน็ คาถามเกี่ยวกบั สง่ิ เกี่ยวกบั ความรู้สึก รูส้ กึ แยไ่ หม มคี วามสุขหรอื ไม่ หดหแู่ ละร้สู กึ ผิดตอ่ ตนเองไหม ไมอ่ ยากพบ
เจอหรือสนทนากบั ใครไหม นอนไม่หลบั เพราะฝันร้ายหรือเปลา่ ผมเคยเป็นมาทัง้ หมด แตม่ ขี ้อหน่งึ ทีผ่ มตอบไดอ้ ยา่ งไม่ลังเล

ท่านมคี วามคดิ อยากฆา่ ตวั ตายหรือไม่

ผมตอบไปว่า ตลอดเวลา

หลงั จากทาแบบทดสอบ พีห่ ยกก็ให้ผมออกมารอข้างนอก รอเวลาท่ีจะเรยี กเพอื่ เขา้ พบจิตแพทย์ตอ่ ไป

จติ แพทย์คนนี้ เป็นผู้หญิง ท่าทางอายุจะไม่เกนิ 40 หนา้ ตา่ ทา่ ทาง น้าเสยี ง บ่งบอกว่าเธอเปน็ คนใจดีคนหน่ึง

เธอแนะนาตัวว่าชอื่ ‘หมอฝา้ ย’

หมอฝ้ายไมไ่ ดถ้ ามอะไรมากมายอยา่ งท่ีคดิ เธอถามถึงอาการท่ัวไป เป็นอย่างไรบ้าง ทุกอย่างโอเคดีไหม กินข้าวกับ
อะไร รู้จักกบั หมอชยั มานานหรือยัง ไม่มอี ะไรมากไปกว่าการไถ่ถามสารทุกข์สุขดบิ ซึ่งถงึ มันจะมคี วามขมข่นื มากกว่าความสขุ แตก่ ย็ ัง
ดที ีเ่ ธอไม่ไดเ้ พิม่ ความอึดอดั อะไรใหผ้ มอกี

พี่หยกขอเวลาที่จะปรึกษาถงึ อาการของผมกบั หมอฝา้ ยเป็นการสว่ นตวั

ผมนั่งรอบริเวณโถงของคลินิกจิตเวชท่ีตอนน้ีเวลาก็ปาไปเกือบทุ่ม ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดสนิท ผู้คนเร่ิมบางตา
พยาบาลและพนกั งานเวชระเบยี น เรม่ิ ทาการเคลยี ร์เอกสารของผู้ป่วยในวันน้ัน บ่อยครั้งที่ผมเห็นป้าแสงมองมาแต่เมื่อเห็นดังน้ัน
ผมจึงเอาแต่กม้ หน้า สายตาจดจอ้ งอยู่เพยี งพ้ืนของโรงพยาบาลเทา่ นน้ั

“ขอโทษนะครับ หมอฝา้ ยขอพบคนไขค้ รับ”

เสียงของผู้ชายในเสอ้ื กาวนแ์ ตม่ คี วามตา่ งกับหมอฝา้ ยและพี่หยก ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างงง ๆ แต่ก็ลุกข้ึนตามท่ี
เขาบอกโดยดี เดนิ ตามชายคนนั้นไป เข้าห้องตรวจทีผ่ มเพิ่งเดนิ ออกมาเมอื่ ประมาณครึ่งชว่ั โมงก่อนหน้า

“คนไข้มอี าการโรคซึมเศรา้ นะคะ” หมอฝา้ ยเธอพูดดว้ ยใบหน้าย้ิม ๆ อบอ่นุ แตแ่ ฝงความจริงจังไปในตัว

สีหมอก อ่งั เปา 22

อะไรคอื โรคซมึ เศร้า แมผ้ มจะเคยไดย้ นิ มาบา้ ง ปจั จบุ ันโรคนเ้ี หมือนจะมีอยู่อยา่ งแพร่หลายในสังคม ซึ่งถ้าจาไม่ผิด
จะได้ยินว่าคนเป็นโรคนี้ ต่อเมื่อคนน้ันไปทาร้ายข้าวของ อาละวาดใส่คนอ่ืนจนเป็นข่าว และเขาจะออกมาร้องไห้ว่าตนป่วย
เป็นซมึ เศร้า…แล้วผมเป็นโรคนั้นหรอื ผมจะอาละวาดโวยวายแบบนัน้ ไหม

“ผม…จะอาละวาดเหมอื นในขา่ วไหมครับหมอ”

“ไม่ค่ะ มันคนละประเภทกันค่ะ” หมอฝ้ายตอบก่อนจะเร่ิมอธิบาย “โรคซึมเศร้าสามารถเกิดได้จากหลาย

สาเหตนุ ะคะ ปัจจุบนั เวลาคนในสังคมจะเกิดเรือ่ งเครยี ด คดิ มาก อกหกั อะไรกต็ ามเมือ่ เจบ็ ปวด จะหมดอะไรตายอยาก ซง่ึ แตล่ ะคน
จะมีจุดแตกหักทางความรู้สึกในระดับที่ต่างกัน คนไข้ถือว่าเป็นคนเข้มแข็งมากนะคะ ที่ไม่ได้แสดงออกผ่านการก้าวร้าว
เพียงแต่เซอ่ื งซึมเป็นอาการหดหเู่ ท่านนั้ ”

ผมได้แตน่ ั่งฟังหมอฝ้าย พยายามจับประเด็นใหไ้ ดว้ า่ ป่วยเปน็ อะไรกนั แน่ หมอคงดอู อกจึงอธิบายต่อ

“คนไขไ้ ม่ต้องหว่ งนะคะ โรคซึมเศรา้ ไมไ่ ดน้ า่ กลวั อยา่ งท่คี ดิ เพียงแต่มันจะเหมือนเพื่อนของเรา ที่ช่วยเหลือตัวเอง

ไมเ่ ปน็ ตอ้ งให้เราช่วยมันทุกอย่าง แถมมนั จะไมย่ อมไปไหนอีกดว้ ย” หมอฝา้ ยสบตาผม “ชว่ งนน้ี อนไมห่ ลบั ใชไ่ หมคะ”

“ก็…ครับ มนั ไม่หลับ” ผมไดแ้ ตต่ อบไปแบบน้นั เพราะมันคือความจริง

“นอกจากน้ี มอี าการปวดตามเนอื้ ตวั เรื้อรงั มานานแลว้ ใช่ไหมคะ” หมอถามผมราวกับรู้

“ครบั …ปวดหวั กับหลังบ่อย ๆ”

“เดย๋ี วหมอจ่ายยาให้ ตอ้ งกินให้ตรงตามเวลา ส่วนเร่ืองอาการปวดน่าจะเป็นผลพวงมาจากโรคซึมเศร้าทแี่ สดงผลทาง

ร่างกายเปน็ อาการเร้ือรังนะคะ เดี๋ยวหมอจะส่งเรื่องให้ไปตรวจที่คลินิกกระดูกและกล้ามเนื้อให้ เพราะยังไงก็ต้องพักรักษาท่ีน่ี
และเราตอ้ งพบกันอกี นานนะคะ ไว้รอบหน้ามาคุยกนั ใหมน่ ะ”

อาการปวดเหลา่ นั้น มนั ทาให้ผมคิดข้ึนมาได้ว่า อาการปวดพวกนี้มีมานานมากแล้ว แสดงว่า ผมเป็นโรคซึมเศร้า
นี่มานานแล้วหรือ แล้วอาการพวกน้ีมันไม่ได้เกิดจากการใช้ชีวิตประจาวันหนักไปงั้นหรือ การรักษาโรคซึมเศร้าทาให้ผมได้รู้
อกี อย่างหน่ึงท่ีสาคัญ

เมอื่ จิตใจป่วยไข้ ร่างกายกป็ ว่ ยตาม

สีหมอก องั่ เปา 23

4

โรคซึมเศร้ำ

“เดย๋ี วหมอจะจ่ายยาประเภท Antidepressant Drugs1 ให้ไปนะคะ แต่จะจา่ ยเป็นกลุ่ม SNRIs2 เพื่อท่ีจะรกั ษา

อาการท่ีเป็นอยู่ อาจจะมีผลขา้ งเคียงปวดศีรษะ อาเจยี นบ้าง แตส่ ามารถแจง้ พยาบาลถงึ อาการไดต้ ลอดเวลานะคะ ย้านะคะ มอี ะไร
ต้องรีบบอกพยาบาล เพราะเราจะได้รักษาอยา่ งเรว็ ทส่ี ดุ ”

ผมพยกั หน้าตอบรบั เธออย่างงง ๆ

วันนน้ั ผมได้ของขวญั จากโรงพยาบาลชน้ิ แรกเป็นยาเมด็ โต 2 ตัว ทเี่ ริม่ กินกอ่ นนอน พยาบาลจะเอามาให้อย่างตรง
เวลา เธอจะเฝา้ มองผมกลนื ยา กลนื น้าจนหมดแก้ว ผมไม่รู้เลยว่าทาไมกนั นา่ เบ่ือ ได้แตค่ ิดในใจกับตัวเอง ยาแค่นี้จะทาให้ผมหาย
จะมาลดความหดหใู่ นใจผมไดอ้ ย่างไรกัน

หมอฝา้ ยบอกวา่ ยานีจ่ ะทาให้ผมนอนหลบั ได้ง่าย แตต่ อ้ งกนิ ข้าวให้มากขนึ้ ด้วย

ผมพยกั หนา้ รับไปอย่างน้ัน เพราะคดิ วา่ ไมม่ ีทางทยี่ า 2 เมด็ เล็ก ๆ จะช่วยให้ผมมคี วามสุขขนึ้ ไดห้ รอก

มนั จะมาขจัดความรสู้ ึกแย่ในใจที่มมี าตลอด 2 ปีได้ยงั ไงกนั

ทุกอย่างในคืนนั้นมนั ผา่ นไปแบบเดมิ คอื ผมนอนไม่ไหลบั แม้หมอจะบอกว่ายาจะช่วยให้หลับ แต่เปล่าเลย ไม่ได้ง่วง
เลยสักนิด เพราะผมไม่อยากจะนอน มันไมอ่ ยากเหน็ ภาพในอดตี ท่แี สนเจบ็ ปวดของตวั เองอกี ต่อไป

ผมลุกข้นึ เดนิ ไปเข้าห้องน้า ยนื ส่องกระจกด้วยระยะเวลาที่นาน ราวกับไม่เคยส่องมาก่อน

ใช่ ผมจรงิ ๆ หรือ…คนในนนั้ น่ะ

ผู้ชายในกระจก ผมยาวประบ่าสีดาสนทิ กระเซิงเพราะไมไ่ ดร้ บั การดูแล มันถูกปล่อยสยาย รงุ รังจนดูไมไ่ ด้ หนา้ ที่ตอบ
ดูเหมอื นจะเป็นอะไรทน่ี ่ากลวั ทีส่ ุด ดวงตาลึกโหลเหมอื นไม่ได้นอน กระดูกโครงหน้าที่เด่นชัดเพราะผอมมาก ผิวเหลืองเหมือนคน
ขาดสารอาหาร ทาให้ทุกอย่างดไู ม่เหมือนคนขนึ้ ไปอกี

ไม่เหมอื นคน ใช่…แลว้ ผมจะอยู่ตอ่ ไปทาไมกันนะ

1 ยาประเภทต้านโรคซึมเศร้า

2 Selective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs) ได้แก่ fluoxetine, paroxetine, fluvoxamine, sertraline และ escitalopram ยากลมุ่ SSRIs มีอนั ตรกิรยิ าระหวา่ งยา
ท่สี าคัญ ได้แก่ fluoxetine มฤี ทธิ์ยบั ยั้งการทางานของเอนไซม์ CYP2D6 ทแ่ี รง และยังสามารถยับยัง้ การทางานของ CYP2C9, 2C19 ได้เชน่ กนั จงึ ตอ้ งคอยระวังการใชร้ ว่ มกบั ยาอ่ืน
ทเี่ มแทบอลซิ มึ ผ่านเอนไซมด์ ังกล่าว ส่วน SSRIs ตวั อน่ื ทีม่ ีฤทธิ์ยับยัง้ เอนไซม์ CYP ไดแ้ ก่ paroxetine ซ่งึ มีฤทธยิ์ บั ย้ัง เอนไซม์ CYP2D6 และ fluvoxamine ซึ่งมฤี ทธย์ิ ับยง้ั เอนไซม์
CYP3A4, 2C9, 2C19 และ 1A2

สีหมอก อั่งเปา 24

“คนไข้คะ เป็นอะไรรเึ ปลา่ คะ”
เสียงเรยี กจากพยาบาลท่ีอยู่นอกหอ้ งน้า ทาให้ผมสลัดความคิดอยากตายออกไปได้ รีบเปิดน้าล้างหน้า ก่อนจะตบ
หน้าแรง ๆ ใหต้ ัวเองตืน่ ขึน้ มาอกี ครัง้ แตเ่ สียงเคาะประตจู ากขา้ งนอกทาใหร้ บี เปิดประตอู อกมาทันที
“เขา้ ไปนานเลย มอี ะไรหรือเปลา่ คะ”
“เปล่าครับ” ผมตอบขณะท่ีเดินไปท่ีเตยี ง ลากเสาน้าเกลือทก่ี ลายเปน็ ของประจาตัวไปเสียแล้ว

เธอเดนิ ไปเปิดไฟเพิม่ 1 ดวง ทาใหห้ อ้ งท่ีในตอนแรกมเี พียงแสงลอดจากขา้ งนอกเล็กนอ้ ย กลายเป็นไฟสว่างเรือง ๆ
ไปทัง้ ห้องจนผมเหน็ หนา้ เธอแล้วจาได้…พยาบาลกกิ๊

“ตอนนตี้ ี 2 แลว้ นะคะ เดีย๋ วจะขอวดั ไข้ วดั ความดันค่ะ”
เธอทาตามปกติที่ทา นาเครื่องมือมาวัดไข้ วัดความดัน จดบันทึก มันเป็นวังวนชีวิตของเธอ ผมได้แต่สงสัย
ไม่เบ่ือหรือไง แตจ่ ะว่าไป เธอมีอะไรใหท้ ามากกว่าผมอกี ต้องถามมากวา่ เธอไมเ่ บื่อผมหรอื เจอกนั วนั นก้ี ็จะเกือบสัปดาหน์ งึ แล้ว
“ไม่มีไข้ ความดันปกติค่ะ” เธอเก็บอุปกรณ์จนเข้าท่ี ผมคิดว่าเธอจะเดินออกไป แต่ผิดคาด เธอไปลากเก้าอี้
มานัง่ ข้างเตียงเสียอย่างน้ัน
“มีอะไรครบั ”
“ขอนง่ั พักหน่อยคะ่ วันนเ้ี หนอื่ ยจงั ” เธอบ่นเนอื ย ๆ แสงสขี าวสลวั ทาให้เหน็ เธอทน่ี ัง่ หลับตาอยู่
“ขอโทษดว้ ยครับ” ผมบอกออกไป
“ขอโทษทาไมคะ”
“ผมแค่คดิ ว่า…ผมทาใหค้ ณุ พยาบาลเหนอ่ื ยหรอื เปลา่ ”
“ไม่เลยค่ะ” เธอรีบปฏิเสธทันที “ฉันหมายถงึ เรอื่ งอ่ืนน่ะคะ่ การดแู ลคนไขเ้ ปน็ อะไรทีส่ บายทสี่ ุดแลว้ ”
เธอจะโกหกผมอยู่หรือเปลา่ นะ ดูไม่ออกเลย เหน็ แต่รอยย้มิ ทเ่ี ธอส่งมา
บคุ ลากรโรงพยาบาลนี้ ยิม้ เกง่ จงั เลย แต่ผมก็ได้รทู้ กุ คนก็เหนอื่ ยเปน็ เหมือนกนั แม้จะยิ้มมากแค่ไหนกต็ าม
“วันน้ี ไดข้ ่าวว่า คนไข้รับยาวันแรก ความร้สู กึ เปน็ ไงบ้างคะ”
“ก…็ ไม่มอี ะไรเปล่ยี นครับ” ผมตอบไปตามความจริง เพราะเห็นเธอทกุ วนั เลยสบายใจทีจ่ ะคุยด้วยมากกว่าคนอนื่
“เพราะงนั้ เลยยงั นอนไม่หลับหรอื คะ”
ผมพยกั หน้าเปน็ คาตอบ
“หมอฝา้ ยบอกว่า คนไข้เปน็ โรคซึมเศร้า”
ผมหนั ไปมองเธอ เธอคงไดย้ ินมาแลว้ สินะ คงเพ่อื เป็นข้อมลู ในการดูแลคนไข้

“โรคนี้ มนั ตอ้ งมีการรกั ษาที่จริงจงั นะคะ คนไข้ต้องกินยา ดแู ลรา่ งกายให้ดี เพราะร่างกายแข็งแรง จะส่งผลให้จิตใจ
แขง็ แรงตามได้ค่ะ”

“ผมจะหายไดไ้ หมครับ” ตอนอยู่กบั จติ แพทย์ ไม่กลา้ ถามเลย เพราะกลัวคาตอบ แตต่ อนน้ี ผมกล้าจะคยุ กับเธอ

“คนไข้ตอ้ งรับการรกั ษาก่อนนะคะ ให้ความรว่ มมือกับทางการแพทยใ์ ห้มากที่สุดเทา่ ทจี่ ะทาได้ เช่น ต้องบอกสาเหตุ
ความรสู้ กึ แยท่ ม่ี ีทัง้ หมด จะได้ร้สู าเหตุและรกั ษาถูกคะ่ ”

สีหมอก อง่ั เปา 25

“ผมไมร่ ู้จะเลา่ ยังไง”

“เม่อื ไหรก่ ไ็ ดท้ ่คี นไขพ้ ร้อมนะคะ ยังไงเล่าให้ฉันฟงั กไ็ ดค้ ่ะ ถา้ มันจะทาให้คนไขร้ ู้สึกดีข้ึน”

“ขอบคณุ ครับ”

สปั ดาหแ์ รกของการกนิ ยาเปน็ อะไรทท่ี รมานทีส่ ดุ

แมว้ า่ ยาจะชว่ ยลดอาการนอนไมห่ ลบั ได้ เพราะผมเรม่ิ เสพติดการนอน สิง่ ทย่ี ืนยันวา่ มันดขี ้ึน คือ ผมสามารถกินอาหาร
ไดม้ ากขึ้นแม้จะเป็นเพียงนดิ เดียวกต็ าม แตว่ ่าผมอาเจยี นบ่อยมากในช่วง 4 วนั แรกของการรับยา มนั เลยส่งผลให้ผมตอ้ งพยายามกิน
อาหารแสนจดื ของโรงพยาบาลใหม้ ากข้ึน เพราะการท่ีรา่ งกายสัง่ ให้ขย้อนอาหารออกมาทง้ั ที่ไม่มีอาหาร มันแสบคอ แสบตาไปหมด
การมอี ะไรใหร้ า่ งกายอาเจยี นคงดีกว่า การไมม่ อี ะไรใหอ้ าเจียนแล้วย่ิงทรมาน ผมคิดแบบนน้ั

เม่ือพบหมอฝา้ ยอกี ครง้ั ในนัดถดั มา ซ่งึ หา่ งจากรอบแรกประมาณ 2 สัปดาห์ เธอยงั คงมีรอยย้มิ ให้ผมดงั เดิม การถามไถ่
ยังคงปกติ ไมม่ อี ะไรมากมาย เป็นการถามไถ่ท่ัวไป กินข้าวอร่อยไหม อยากได้อะไรรึเปล่า นอนหลับไหม อาการปวดดีข้ึนหรือยัง
มีอาการฝันร้ายบา้ งไหม และส่ิงสดุ ท้ายท่เี ธอถาม

อยากกลบั บา้ นไหม

หมอตัง้ ใจจะไลผ่ มทางออ้ มหรอื เปลา่ แหงล่ะ เพราะจนถึงวนั น้ี ผมก็นอนท่ีโรงพยาบาลน้มี ารว่ มครึง่ เดือน ไม่มผี ู้ป่วยมา
นอนรว่ มห้องกบั ผมเลยสกั คน

“ผมไม่มีบา้ นใหก้ ลบั ครบั ”

มันเปน็ ความจริง เมอ่ื ตอบแลว้ จึงก้มหนา้ ผมไมช่ อบเลย แววตาสงสัยที่สง่ มา เหมอื นแววตานนั่ มคี วามเคลอื บแคลงแฝง
อยู่และเธอคงรวู้ า่ ผมไม่ยอมเล่า แตท่ ่จี รงิ คือ เพราะเพียงยังไม่พร้อมเทา่ นั้น

“คนไขส้ ามารถอยทู่ ี่น่ไี ด้ จนกว่าตวั เองจะพรอ้ มออกไปนะคะ เพราะแบบทดสอบความเส่ยี งการฆา่ ตัวตายคนไข้ คะแนน
สูงมาก การท่ีเราจะให้คนไข้ออกไปอยู่คนเดียว ยิ่งอันตราย เราอยากดูแลคนไข้ค่ะ แต่ถ้ามีอะไรที่รบกวนใจ สามารถเล่าหมอ
ไดเ้ สมอเลยนะคะ”

หลังจากการตรวจรอบท่สี อง ผมได้ยาเพ่ิมมาหน่ึงตัว ผมไม่ได้อะไรมากไปกว่านั้น หมอฝ้ายแนะนาให้ผมหากิจกรรม
อะไรทา เปน็ จิตบาบัดในการเข้าร่วมสังคมซ่งึ เปน็ วิธกี ารรักษาอีกแบบหนึ่ง

“เราจะอยู่โรงพยาบาลตลอดไปไมไ่ ด้ เราต้องหาย อย่รู ว่ มกบั ผอู้ ื่นได้และตอ้ งมคี วามสขุ ใหม้ ากขึ้นนะ” เธอบอกแบบนัน้

หมอชัยท่ีหม่ันแวะเวียนมาเย่ียมเป็นคร้ังคราว พร้อมของฝากเป็นขนมหวานไว้กินตอนปวดหัวหรืออารมณ์ด่ิงบ้าง
เปน็ หนังสือใหอ้ ่านแกเ้ บอ่ื ซง่ึ ผมไมแ่ ตะเลยสักนดิ ทกุ ครงั้ ทห่ี มอชยั มาจะมีนกั ศกึ ษาแพทยค์ นทเ่ี คยเรียกผมไปพบหมอฝา้ ยมาดว้ ยตลอด
ตอ่ มาจึงได้รวู้ า่ เขาเปน็ แพทยฝ์ กึ หดั เปน็ คนเดยี วกันกบั ท่ีเรยี กไปพบหมอฝ้ายวันนน้ั ช่อื ‘หมอฉาง’

“เปน็ ไงบ้าง ดีข้ึนไหม หน้าตาสดใสกวา่ เดมิ แล้วนะ ผา้ พนั แผลกเ็ อาออกหมดแลว้ ”

หมอชัยเดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มกับร้ิวรอยบนใบหน้าบ่งบอกถึงอายุและความเป็นคนสุขภาพจิตดี
ซงึ่ ผมคงไม่มีทางเปน็ แบบน้ันได้แน่นอน

“ดีขึ้นครับ ขอบคุณหมอมากครับ”

“ไม่เปน็ ไร” หมอชัยเดินมาข้างเตยี ง “กนิ ขา้ วไดม้ ากข้นึ แลว้ ใช่ไหม”

“กพ็ อได้แล้วครับ”

“ดีแล้ว แสดงว่าเด๋ียวกไ็ ด้เอาสายน้าเกลือออก แลว้ หมอฝา้ ยใจดหี รือเปลา่ ”

สหี มอก อัง่ เปา 26

“กด็ คี รบั ” ผมตอบไปอย่างนัน้ ไม่ค่อยอยากคยุ กับหมอชัยเทา่ ไหร่นกั
เพราะมกั เห็นแววตาสงสารทแ่ี อบซอ่ นอยใู่ นรอยยม้ิ อบอุ่นนัน่ เสมอ คงเป็นเพราะเขาร้เู รอื่ งราวในอดตี ของผม
“ดีแล้ว จะได้รีบกลับไปใช้ชีวิตของเราต่อไป คงไม่คิดจะอยู่ที่น่ีตลอดไปหรอกนะ ” หมอชัยพูดอย่างห่วงใย
ผมหนั ไปมองหนา้ เขา แวบหนึ่งผมเหน็ ความสงสารท่ฉี าบชัดจากใบหนา้ เขา และมีหมอหนุม่ อีกคนยนื ซอ้ นอยูข่ า้ งหลัง
“เดี๋ยวหมอมอี อกตรวจ ตอ้ งขอตวั ก่อนนะ น่ีไง ฉาง” หมอชัยหันไปเรยี กอกี คน “มาคุยกะเขาซี เคยเจอกนั แลว้ นี่”
เคยเจอหรือ ผมมองไปที่คนชื่อ ฉาง อย่างสงสัย ผมไปเคยเจอเขาตอนไหนกัน แล้วหมอชัยก็เดินออกไป
ท้งิ ไวเ้ พยี งผมกับคนทช่ี ื่อฉาง ซง่ึ เขาเดินเข้ามาขา้ งเตียง แปลกท่ีไม่ได้ยม้ิ เก่งเหมือนบุคลากรคนอืน่ ในโรงพยาบาลน้ี
“พี่หยกบอกวา่ คนไข้ไมย่ อมเลา่ เรื่องราวท่ีทาให้รสู้ กึ แย่”
ผมหนั ไปมองคนพูดทันที ทาไมเขากลา้ มาพดู แบบนี้ เหมือนต้องการมาเร่งรัดคาตอบ ขณะที่คนอื่นไม่เคยบอกแบบนี้
กับผมเลยสกั ครั้ง เพราะเหตุนผ้ี มเลยคดิ วา่ เขาไม่ใช่หมอท่ีดี
“ผมไม่อยากพูดถงึ ”
“แต่มันสาคญั ต่อการรักษานะครบั คนไขต้ ้องให้ความร่วมมือ”
ไมค่ ยุ ดว้ ยแลว้ คิดได้เท่านัน้ ผมกห็ ันหนา้ มองทางอนื่ ทันที
“ถ้าอดีตมันทาให้เจ็บปวด กเ็ ลา่ มนั ออกมาบา้ ง อย่างนอ้ ยเอามันออกมาจากความคิด ความทรงจา มันอาจจะช่วยให้
อะไรดีขน้ึ กไ็ ด้นะครับ ผมบอกไว้เทา่ น้แี หละ”
พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องทันที
มันผิดหรอื ท่จี ะไมอ่ ยากพดู ถึงเรื่องราวพวกน้นั เพราะทุกครั้งทน่ี ึกถงึ มนั จะเจ็บ ปวดหัวไปหมด ผมไม่อยากเล่าซ้า ๆ
อีกแล้ว แตเ่ มือ่ คดิ กบั ตวั เองอีกที สง่ิ ทผี่ มตกตะกอนมาตลอดทั้งเดือน ที่ผมรับการรักษาเพยี งกินยาและพบนักจิตวิทยา พบจิตแพทย์
แต่พวกเขากไ็ มไ่ ด้ข้อมลู อะไรจากผมเลยสักอยา่ ง
หรอื ผมตอ้ งเลา่ มันออกมาแลว้ จรงิ ๆ ฝนั รา้ ยทีต่ ดิ ในความทรงจาตลอดมา
ฝนั รา้ ยท่ีทาให้ชวี ิตผมไม่เหลือใคร
ในคนื นน้ั เมอ่ื พยาบาลกิ๊กเข้ามาตรวจตามกิจวัตร ซ่ึงเมื่อผ่านมา 1 เดือน ผมจึงเรียกเธอว่า ‘พ่ีกิ๊ก’ ตามท่ีเธอบอก
เปน็ คืนแรกที่ผมเรียกก่อนเธอจะออกไปจากห้องในเวลา ตี 2 เช่นเคย
“พี่กกิ๊ ครบั ”
“คะ มีอะไรให้ชว่ ยหรือ” เธอหนั มามองงง ๆ ขณะทก่ี าลงั จะเข็นรถอปุ กรณอ์ อกไป
“ถา้ ผมเลา่ เรือ่ งในอดตี ใหค้ นอ่ืนฟงั มนั จะชว่ ยใหผ้ มดขี นึ้ ไหม”
พกี่ กิ๊ หนั มามอง เห็นสีหน้าตกใจจากเธอเพียงคร่เู ดยี วกเ็ ปลย่ี นเปน็ รอยยิ้มจาง ๆ ตอบผมดว้ ยน้าเสียงจรงิ จงั
“แนน่ อน อย่างน้อยมันก็จะชว่ ยใหจ้ ติ แพทย์หาทางรกั ษาไดด้ ขี ึน้ ”
“งั้นพี่ชว่ ยเล่ือนนัดหมอฝ้ายเป็นพรุ่งนใี้ หผ้ มได้ไหม ผมอยากคยุ กับเขา”
พีก่ ก๊ิ ทาสหี นา้ ตกใจใส่ผมอยา่ งปดิ ไมอ่ ยู่ กอ่ นจะตกลงว่า เธอจะนัดให้ไดอ้ ย่างแนน่ อน
กอ่ นเธอจะยมิ้ ให้ผมอยา่ งดใี จ ก่อนจะออกจากห้องไป

สีหมอก อัง่ เปา 27

ตลอดคืนน้ัน ผมนอนคิดกับตัวเองไปมา จะเล่าอย่างไร เร่ิมต้นชีวิตบัดซบของตัวเองจากตรงไหน ไม่มีตรงไหนเลย
ท่พี ูดออไปแล้วจะไม่เจ็บปวด แตผ่ มจะพยายาม ถา้ มันจะทาใหผ้ มมชี ีวติ ที่ดขี ึน้ กวา่ นี้

ถงึ แม้จะไม่มใี ครในชวี ิต แต่ผมยงั มตี วั เอง

ผมจะอยู่ เพื่อตัวผมเอง

สหี มอก อ่ังเปา 28

5

อดตี ทเ่ี ลวรำ้ ย

บา่ ยของวันตอ่ มา ผมได้เข้าพบหมอฝ้ายอีกครัง้ เธอดยู มิ้ แย้ม ถามไถ่เปน็ กันเองแบบเช่นเคย บรรยากาศการสนทนา
ดูเหมอื นฟา้ ทคี่ ร้ึมแบบท่ีทกุ คนรวู้ า่ ฝนจะตกแต่ทกุ คนยงั คงทาตัวปกตเิ พราะคดิ ว่าตวั เองมรี ม่ ทจ่ี ะช่วยไวไ้ มใ่ หต้ ัวเองเปียกปอน

หมอฝ้ายจะเปน็ รม่ บังฝนในอดีตให้ผมได้ไหมนะ

“ถา้ พร้อมเมื่อไหร่ เล่าได้ทุกเมื่อนะคะ หมอจะช่วยเหลือเอง ถ้าเล่าไม่ไหวก็ไม่เป็นไร หมอไม่ได้คาดหวังอะไร

นอกจากอยากใหค้ นไข้มคี วามสขุ นะ”
ผมสดู ลมหายใจเขา้ ลกึ เร่มิ เลา่ จากตรงทีเ่ หตุการณ์อบุ ตั ิเหตุครง้ั น้ัน เหมือนฝนั รา้ ยทเี่ กดิ ข้นึ อีกคร้ัง ผมยงั รูส้ กึ ถงึ โลก

ท่หี มุนเหวีย่ งรุนแรงเหมอื นตอนรถชน เหมือนรถเพิ่งชนไปสกั คร่แู ละมนั เพิ่งหยุด ผมวง่ิ ลนลานตามหาใครสักคนที่หายไป
ลินจงนอ้ งสาวผมที่หายไปในตอนน้ัน
และผมก็ได้เจอเธออีกคร้ัง ในความทรงจาแสนเลวร้ายในอดตี
ภาพทุกอย่างมนั ยงั ชดั เจน อบุ ัติเหตุทเ่ี กดิ ขึ้น ตอนผมอายุ 15 ปีเท่านนั้
ครอบครัวของผมมี พ่อ แม่ น้องสาว รวมทั้งผม พวกเรา 4 คนกาลังเดินทางไปเท่ยี วพักผ่อนทบ่ี างแสน ในวนั หยุดท่ี

พ่อว่างจากงาน พ่อไม่พอใจกับเส้นทางท่ีผมอยากจะเรียนต่อ แม่พยายามแก้ไขสถานการณ์ น้องสาวของผมกาลังน่ารัก
ในวัย 4 ขวบ พวกเรากาลังมีชวี ิตทีป่ กติ ทุกอย่างมนั คงจะเป็นปกตเิ หมอื นเดิม

ถ้าหากไมม่ ีรถกระบะสดี าคนั ใหญ่กว่ารถเก๋งญ่ปี ุ่นของพวกเรามาก พงุ่ มาดว้ ยความเร็วสวนเลนถนนมาพุ่งชนรถของ
เราอยา่ งแรง ทกุ อยา่ งเกิดขึน้ อย่างรวดเร็ว ภาพในหวั ทเี่ กิดขึน้ ทกุ อย่างเหวย่ี งตัวอย่างรวดเร็วเหมือนผมกาลังอยู่ในสวนสนุกที่
แสนสยองขวญั โลกมนั หมุนอย่างแรงและความเลวร้ายก็ยุตลิ งอยา่ งรุนแรงเม่ือรถของเราฟาดเขา้ กบั ตน้ ไมข้ ้างทาง

ผมลมื ตาข้นึ มาพบแต่เลือด เศษกระจก รถท่บี ุพังไปทวั่ ทั้งคัน
พอ่ กับแม่ไม่ไดส้ ติ ประตดู ้านข้างฝ่งั คนขบั ที่พ่อนง่ั อยบู่ ีบอดั มาจนกนิ ตวั พ่อไปเกอื บคร่ึงของร่างกาย แม่หัวแตกเลือด
ไหลเตม็ ไปหมด ผมพยายามตง้ั สติหยิบมือถือที่ตกอยู่บนพ้ืนรถ พยายามกดโทรออกเพอื่ หาใครสกั คนมาชว่ ย แตผ่ มจาไดม้ อื ผมมัน
สั่น สน่ั จนแทบจะจับอะไรไม่ได้ และมนั ย่งิ สั่นแรงยง่ิ ขน้ึ เมอื่ ผมได้รู้ถึงบางสิง่ ทห่ี ายไปจากสายตา
น้องสาวผม ลนิ จงหายไปไหน

สีหมอก อ่งั เปา 29

ผมถบี ประตูออกมาอยา่ งแรงจนรู้สกึ เจ็บระบมไปทั้งขา พยายามยันตัวเดนิ แม้จะโซเซเต็มที่ น้องอยู่ไหน ลินจงอยู่ไหน
ในหวั ผมถามหาแตน่ ้อง ผมสบั สน ตอ้ งชว่ ยใคร พ่อ แม่ หรือน้อง ทุกคนเป็นอย่างไร น่ีผมฝันหรือ อะไรกัน แต่ทาไมฝันมันน่ากลัว
เหลือเกิน เศษกระจกรถ บางส่วนของรถ รถกระบะคันน้ันยังกระจายอยู่บนถนน ผมมองไม่เห็นใครเลย ผมต้องทายังไง ผมส่ัน
น้องผมอยู่ไหน ลนิ จง พดู สิ ทาไมแคพ่ ดู ชอื่ นอ้ งตัวเองยังพดู ไมไ่ ด้ ทาไมกนั วะ

ทาไมมนั ไม่ออกมาเป็นคา มนั ออกมาเป็นเพยี งเสียงของสตั วต์ ัวหนึ่งที่โคตรเจ็บปวด ผมไม่ได้ยินเสียงตัวเองเลยสักนิด
ช่วยด้วย ชว่ ยพวกเราด้วย ผมรตู้ ัวอกี ทีก็มีมือของใครหลายคนมาพยุงรา่ งกายท่ที รดุ แทบกองกับพน้ื ของผมไว้ ผมบอกเขาว่า ชว่ ยด้วย
ชว่ ยพวกเราด้วย ผมไม่รู้วา่ เกดิ อะไรขนึ้ แตช่ ว่ ยด้วย

“นอ้ ง เป็นอะไรไหม ต้ังสตไิ ว้ ใจเย็น ๆ หมอกาลังมาแลว้ ”

“ไปดคู นในรถเรว็ มีอกี สองคนในรถ มาช่วยกนั ดูหน่อย”

“มะ…ไม่” ได้ยินแลว้ ผมได้ยนิ เสียงตวั เองแล้ว “มีน้อง…นอ้ งสาวผม อย่ไู หนไมร่ ู้”

เสียงสะอน้ื มันบดบงั คาพดู ของผมไปจนหมด พยายามพูดอีกครั้งใหม้ ันชดั เจนข้ึน ผู้คนอีกหลายคนที่ช่วยผมก็โกลาหล
ทกุ อยา่ งมนั วนุ่ วายไปหมด เหมือนตวั ผมเหมือนกัน มนั วนุ่ วาย วา้ ว่นุ ไม่ไหวแล้ว

“ชว่ ยดว้ ย! มีเด็กอย่ตู รงน้ี ! ”

ผมหันขวบั ไปตามเสียงของกลุ่มคนที่มุงอยู่ตรงน้ันที่ห่างออกไปจากรถผม อยู่ตรงกลางถนนที่เกิดอุบัติเหตุ น้อมผม
นอ้ งใช่ไหม ลินจงใชไ่ หม พยายามจะลกุ ขึ้นยนื แตก่ แ็ ทบลกุ ไมไ่ หวจนคนท่ีชว่ ยผม พยุงร่างกายไปหาจดุ ที่เกิดเหตุตรงนัน้

“หลบหน่อย เฮย้ ! อยา่ มุง” ผมได้ยนิ เสยี งพีค่ นท่ชี ่วยพยุงพดู คนตรงหน้าหลบออก และส่ิงที่ปรากฏในสายตาทาให้

ทรดุ ตวั ลงไปกบั ถนนแทบทนั ที

ลินจง…นอ้ งสาวแสนน่ารกั ของผม ชุดกระโปรงสฟี า้ สดใสที่เธอใสต่ อนนเี้ ต็มไปดว้ ยสแี ดงฉานจากเลือด แขนขาของเธอ
ผิดรูป เลือด…เลือดเตม็ ไปหมด ไมจ่ รงิ ใช่ไหม ทงั้ หมดน่ไี ม่จรงิ ใช่ไหม ผมไดแ้ ต่ถกเถยี งกับตวั เอง ขยับตวั เองไปใกล้ร่างน้องสาวตัวเอง
เลอื ดท่ไี หลนองพ้ืนไปหมดเปรอะเปื้อนตวั ผม มือของผมส่ัน ไมส่ ิ ทง้ั รา่ งส่ันเท้ิมไปดว้ ยความกลวั นอ้ งผมตายหรือ ตายแลว้ หรือ ไม่นะ
ไมต่ าย ผมตอ้ งจับสว่ นไหนของน้อง หมอมารึยัง มารยึ งั ผมต้องทายังไง

“ลินจง…อย่าเปน็ อะไรนะนอ้ ง หมอกาลังมานะ”

ผมพดู ได้เปน็ ประโยคทย่ี าวท่สี ุดเทา่ ทจี่ ะทาได้ ไม่สนใจใครท้ังน้ัน ทิ้งตัวนอนลงเอาใบหน้าแนบไปกับเลือดท่ีนองพ้ืน
เพื่อสังเกตว่าน้องสาวผมยังหายใจอยู่หรือไม่ ใช่ น้องยังหายใจ ร่างเล็กมีการขยับ ดวงตาที่ปรือขนน้ันเต็มไปด้วยน้าตา
แม้ใบหนา้ ของเธอจะแนบพนื้ ไปกบั กองเลอื ด

ผมย้ิมใหน้ อ้ ง เอามือปาดนา้ ตาออก ผมตอ้ งทาแบบท่พี ่อแมส่ อนใหไ้ ด้…ต้องไมท่ าใหน้ อ้ งกลวั

“ไม่เปน็ ไรนะ…หมอกาลงั มานะ เรามานบั เลขรอหมอกันนะ หนูเจ็บตรงไหนไหม พี่จะเร่ิมนับแล้วนะ” ผมได้ยินเสียง

ร้องไห้มาจากคนรอบตวั ท่ีมงุ อยู่ เสยี งสะอ้นื น้ันดังกว่าเสียงผมดว้ ยซ้า แตต่ ้องทาให้น้องกลัว “พจี่ ะนบั แล้วนะ หน่ึง…สอง…สาม…สี่…
ห้า…หก…เจด็ …แปด…เกา้ …สบิ …สิบเอ็ด…อยา่ สิ อย่าโกงพี่ นบั ชว่ ยพสี่ ิ อย่าหลบั นะ ลินจง”

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ไมร่ ูว้ ่านับเลขไปจนถงึ ตวั ทีเ่ ท่าไหร่ ตวั เลขทจี่ านวนมากขนึ้ เรือ่ ย ๆ สวนทางกับความหวังที่เรมิ่ นอ้ ยลง
ทีละนิด ไมร่ เู้ ลยว่าตอนไหนที่รถพยาบาลมานาตัวพวกเราออกจากเหตุการณ์ฝันร้ายท่ีเกิดขึ้นบนถนนเส้นนั้น ทุกอย่างมันเหมือน
หยุดนิ่ง เพียงผมหลับตาก็เห็นภาพรถที่หมุน พ่อแม่ที่ไม่ได้สติบนเลือด น้องสาวท่ีอยู่บนถนน เกิดอะไรข้ึน ผมได้แต่ถามตัวเอง
เกดิ อะไรขนึ้ กบั พวกเรา…พวกเราทาอะไรผดิ

สีหมอก องั่ เปา 30

“ตอนนี้ พ่อ แม่ นอ้ งสาวของหนูปลอดภัยแล้วนะคะ”

เสียงของหมอผู้หญิงคนหน่ึงบอกผมหลังจากท่ีครอบครัวของเราเข้ารับการรักษาเป็นเวลา 2 สัปดาห์ ใช่ นานนับ
สัปดาห์กวา่ ผมจะมสี ตแิ ละยอมรับความจริง ไลล่ าดบั เหตกุ ารณท์ เ่ี กดิ ข้นึ ได้ วา่ เกดิ อะไรขน้ึ กับครอบครวั ของเรา

รถกระบะสดี าที่พ่งุ ชนพวกเราเหตุเกดิ จากคนขับทเ่ี ป็นผูช้ ายอายุ 40 ปี ไปเทย่ี วจากการกนิ เหล้ามาทั้งคืน ขับรถเร็วเกิน
กาหนดและหลับใน ทาให้พงุ่ เขา้ ชนพวกเราจนเกิดอบุ ตั เิ หตรุ นุ แรง คู่กรณีคนนน้ั เสยี ชวี ิตทนั ทหี ลังจากถึงโรงพยาบาล

พวกเรายังอยู่ครบทุกคน…แต่อย่แู บบตายทงั้ เป็น

พ่อกลายเปน็ ผพู้ กิ ารท่อนล่างตลอดชวี ิต ไมส่ ามารถเดินหรอื ทรงตัวได้เน่ืองจากกระดูกขาแตกละเอยี ด จากการที่ถูกอัด
กระแทก พ่อกลายเปน็ ผูพ้ ิการทต่ี อ้ งใชร้ ถเขน็ ไมส่ ามารถไปทางานไดห้ รือช่วยเหลือตวั เองไดอ้ ยา่ งเคย

แม่กับผมไม่ไดร้ บั ผลกระทบทางรา่ งกายมาก เพราะเราต่างรัดเข็มขัดทาให้ไม่มีแรงกระแทกที่มากมาย เพียงหัวแตก
บาดแผลจากกระจกและการระบมจากแรงกระแทกทีอ่ ดั เหว่ยี งจากอุบตั ิเหตุ

แตส่ ิ่งทีเ่ ลวร้าย คอื ลินจง อายเุ พียง 4 ขวบเทา่ นนั้ แตเ่ ธอตอ้ งใช้เครอื่ งช่วยหายใจตลอดเวลา เพราะกลายเป็นเจา้ หญงิ
นิทรา แมว้ ่าจะตื่นข้ึนมามชี วี ิตปกติ เธอก็ตอ้ งรกั ษาทงั้ ทางกระดกู และสมอง เนอ่ื งจากแรงกระแทกในตอนที่เธอกระเด็นออกมาจาก
หน้าต่างรถตอนเกดิ แรงเหว่ยี งทเี่ ปดิ ไวใ้ นตอนเกดิ อุบตั เิ หตุ ร่างเลก็ ต้องทนอยกู่ ับความเจ็บปวดและรักษาตัวอยู่ในห้องปลอดเช้ือมา
นานหลายเดอื นกย็ ังไมฟ่ ืน้ ขนึ้ มาเชน่ เดิม

บางเวลาผมก็คิดว่านอ้ งควรจากไป คงดกี ว่ายอ้ื ไว้ ใหท้ รมานแบบน้ี

สองเดือนหลังอุบัติเหตุผ่านไปอย่างทุลักทุเล ผมต้องเปลี่ยนระหว่างไปเรียนและดูแลพ่อกับน้องท่ียังต้องพักฟื้นใน
โรงพยาบาลอยู่ สลบั วนั กับแมท่ ตี่ ้องเดนิ เรือ่ งเก่ียวกับคดีความ โชคดีทีเ่ พ่อื นพ่อเปน็ ทนายเขาชว่ ยเหลอื เราได้ในสว่ นนี้ จนฝ่ังครอบครัว
คนผิดต้องรับผิดชอบในความสะเพร่าและเลวทรามของเขา เพียงแค่จ่ายเงิน 7 แสนบาท ทุกอย่างก็จบไปเสียแล้ว
ผมไมไ่ ด้ตอ้ งการความสะใจเพราะคนขับคนนัน้ กต็ ายไปแล้ว

ผมคิดวา่ ไม่คุ้มค่ากบั ชีวติ พวกเราท่เี สียความสุขไปเลยสกั นดิ

แตม่ ันก็จบลงไปแล้ว

เม่อื เขา้ สู่เดือนที่ 3 พอ่ ก็ไดก้ ลับมาอย่ทู ่บี ้าน เพราะคา่ รกั ษาท่ีมากขน้ึ ทงั้ ของพอ่ และน้อง ทาให้เราไมส่ ามารถใหพ้ อ่ อย่ทู ี่
โรงพยาบาลได้นาน บ้านของเราเป็นบ้านสองช้ัน ขนาด 50 ตารางวา ทุกความทรงจาดี ๆ ของครอบครัวเราถูกบรรจุ
ไว้ในกลอ่ งขนาดใหญ่สองช้ันใบนี้ แตต่ อนนก้ี ลายเป็นเพียงกลอ่ งทีข่ ังพอ่ ของผมไว้ให้จมอยกู่ บั ความทกุ ข์

ฐานะทางครอบครวั ของเราเริม่ แย่ลงเรอ่ื ย ๆ พอ่ ท่เี ป็นเสาหลกั ไดล้ ม้ ลง เงนิ จากคดคี วามก็หมดไปกับค่ารักษาพยาบาล
ของพ่อและนอ้ ง แม่จงึ เริม่ ออกหางานทาแตเ่ พราะจบเพยี งแค่ ม.6 งานท่แี มท่ าได้จึงเปน็ เพียงลกู จ้างตามร้านอาหารแถวบ้าน เพราะ
ต้องสับเปลี่ยนเวลาออกมาดูแลพ่อท่อี ยู่บ้านและพวกเราไมม่ ญี าติคนอ่นื ๆ เหลืออยูส่ กั คนให้ขอความช่วยเหลือ

ในช่วงนั้น แมจ้ ะเป็นช่วงขน้ึ เรยี นต่อ ม.4 แต่ชีวิตของผมไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่เกิดข้ึนสักนิด บ้านไม่ใช่สถานที่ของ
ความสุขอีกต่อไป หลังจากเลกิ เรยี นผมตอ้ งรีบกลับบา้ น มาทางานบา้ น เตรยี มอาหารใหพ้ อ่ กับแม่ และบางวันกต็ ้องรีบไปโรงพยาบาล
เพอื่ ถามไถอ่ าการของนอ้ งสาว ซึง่ หมอทร่ี ักษาทางสมองของเธอ คือ หมอชยั

พ่อเร่ิมเป็นคนเจ้าอารมณ์ ใครทาอะไรไมไ่ ด้ด่งั ใจก็จะโวยวาย ทาร้ายข้าวของอยู่เสมอ บ่อยครั้งเวลาท่ีผมเช็ดตัวให้พ่อ
ผมจะไดเ้ ชด็ น้าตาของพ่อไปดว้ ย พอ่ มกั รอ้ งไห้บอ่ ยขึ้นแต่เมื่อผมเหน็ จะเปล่ยี นทา่ ทีเปน็ โวยวาย ไล่ให้ออกไปไกล ๆ พ่อมักจะติดอยู่
บนเตียง พ่อไมพ่ ยายามที่จะทากายภาพบาบัดตามทห่ี มอสง่ั เวลาผมจะพาพ่อทากายภาพก็จะโวยวายไลผ่ มทง้ั นา้ ตา

พอ่ มักพดู เสมอวา่ ทาไปกเ็ ดินไมไ่ ด้ จะทาเพอ่ื อะไร ทาอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

สีหมอก อง่ั เปา 31

แมท่ ่ีเริม่ ทางานหนกั ขึ้น เพราะตอ้ งหาเงินมาดูแลทัง้ ผม พ่อ นอ้ ง สร้างความลาบากใจให้กับตัวผมเอง เราไม่ได้คุยกัน
เหมือนเคย แม่ไม่ใช่คนที่ยิ้มสดใสอย่างเก่า เม่ือเห็นว่าคุยกับพ่อ พ่อจะโวยวาย แม่จึงเล่ียงไม่คุยกับใครในบ้าน เพียงแต่ถามไถ่
ผมสักนดิ เท่าน้ัน และสดุ ท้ายผมก็ตดั สนิ ใจหางานทาเชน่ กนั

เพราะผมเห็นวา่ แมส่ บู บหุ ร่ีหนกั ข้นึ เร่ือย ๆ

ผมขออนุญาตแมล่ าออกจากโรงเรียน ไปสมัครเรียน กศน. เพ่ือท่ีจะช่วยแม่หาเงนิ ได้ ในวันนนั้ ผมร้องไห้กับแม่ เราสอง
คนกอดกนั รอ้ งไหเ้ พราะผมไมอ่ ยากเหน็ แมท่ างานหนกั เราสองคนแอบกอดกนั ร้องไห้ทโ่ี ตะ๊ หน้าบา้ น เพราะไม่อยากใหพ้ อ่ รู้ ผมเขา้ ใจดี
ที่พ่อเปน็ แบบนีเ้ พราะสมเพชตวั เองและสงสารผมกบั แม่ เราเลยตดั สนิ ใจไมบ่ อกพอ่ เร่อื งทีผ่ มออกจากโรงเรยี นไปหางานทาเพอ่ื หาเงิน
มาจนุ เจอื ครอบครวั อีกทาง

ในทุกเช้าเวลา 7 โมง พ่อจงึ จะเห็นผมในชดุ นกั เรยี นสะพายกระเปา๋ ท่ขี ้างในไมไ่ ดบ้ รรจุหนังสือตามทค่ี วรแตเ่ ป็นชุดของ
พนักงานรา้ นอาหารใกล้บา้ น ผมตอ้ งเอาไปเปลย่ี นและรีบกลบั บา้ นกอ่ น 5 โมงเยน็ โดยเปล่ียนเป็นชุดนักเรียนก่อนถึงบ้าน เพ่ือไม่ให้
พ่อสงสัย ผมกบั แม่พยายามทาทกุ อย่างใหป้ กติ

แมจ้ ะรู้ดีกบั ใจว่า เราต่างกาลงั ฝนื กันท้งั หมด

ผมยังจาความเหนอื่ ยในวนั นัน้ ไดด้ ี เหน่อื ยจากการทางาน เหน่อื ยจากความกลัว เหนื่อยจากความคิดท่ีว่าฝันร้ายแบบ
นั้นจะจบลงเมื่อไหร่ ทุกเช้าผมตอ้ งต่ืนมาพบเจอกับอะไรเดิม ๆ กอ่ นนอนต้องฟังเสียงพอ่ โวยวายกับทุกเร่ือง ต้องทนฟังพ่อที่โวยวาย
อยู่เสมอ ต้องทนฟังหมอชัยบอกวา่ น้องไมด่ ขี ้ึน แต่ตอ้ งดอู าการต่อไปอย่างไม่รวู้ ่าตอ้ งทนดูไปจนถึงเมื่อไหร่ ต้องทนเก็บความอึดอัด
เห็นแมร่ อ้ งไหก้ อ่ นนอนทุกคนื หลงั จากกลบั จากทางานร้านอาหารตอนเท่ียงคนื ของทกุ วัน

พวกเราตกนรกอยแู่ บบนั้นจนครบ 1 ปีหลังเกิดอุบตั เิ หตุ

ภาวะสมองตายของลินจงเริ่มส่งผลกระทบ เมื่อเลือดของเธอเป็นพิษ อาการของเธอเร่ิมไม่สู้ดี สร้างความเครียดให้
กับพวกเราทุกคน ผมเลอื กทจ่ี ะไมป่ ิดบงั เรือ่ งน้กี ับพ่อ พ่อเรม่ิ เปลีย่ นตัวเอง พยายามช่วยเหลือตัวเองไม่ให้เป็นภาระ โวยวายน้อยลง
เราทุกคนพยายามอย่างเตม็ ที่ เพือ่ จะดึงชีวติ น้องสาวไว้

แตแ่ ลว้ เธอกจ็ ากไปในภาวะสมองตาย เลือดในร่างกายเป็นพิษ หมอไม่ได้บอกอะไรมากไปกวา่ นั้นเลย

ครอบครัวของเราตกนรกขุมที่ลึกกว่าเดิมอีกคร้ัง ผมเริ่มพูดไม่ออก กลายเป็นคนพูดไม่เก่ง ได้แต่ถามตัวเองซ้า ๆ
พวกเราทาอะไรผิด ทาเวรทากรรมอะไร จึงตอ้ งมาพบเร่ืองราวเลวรา้ ยแบบนี้ คดิ จนปวดหัว จนงานศพเล็ก ๆ ของเด็กหญงิ วัย 4 ขวบ
ผ่านพ้นไป ผมก็ไม่ไดค้ าตอบส่ิงที่ไดม้ ีเพียงน้าตาทกี่ ล้ากลนื ไม่ใหไ้ หลออกมาเทา่ นั้น

จนกระทั่งผา่ นมา 2 ปี ผมไม่เหลือใครสกั คน ผมก็ยงั ไมไ่ ด้คาตอบ

ผมทาอะไรผิด

พอน้องสาวตายไป ชีวิตของผมเปลี่ยนไป กลายเป็นคนแบกรับความเจ็บช้าทั้งหมดไว้กับตัวเอง ผมไม่มีสิทธิใน
การควบคมุ ชวี ติ ตัวเองเลยสกั ครงั้

อยากเรยี นศิลปะ พ่อก็บอกว่าไมม่ ปี ระโยชน์

อยากไปเทย่ี วตา่ งจังหวดั กับครอบครวั อบุ ตั เิ หตุที่เลวร้ายกเ็ กดิ ขน้ึ อย่างไม่ทนั ตง้ั ตัว

อยากมีครอบครัวทีส่ มบรู ณ์ น้องสาวก็ตายจากไป

อยากดูแลพอ่ แม่แบบทตี่ วั เองทาได้แบบสุดความสามารถ…แต่ก็ทาไมไ่ ด้ เพราะสิ่งท่เี กดิ ขน้ึ หลังจากน้ัน

ผมบอกแล้ว คนแบบผมนา่ จะตายไปเสยี ยังดกี ว่า

สีหมอก อั่งเปา 32

6

กิจกรรมกลุ่มสัมพันธ์

“การเข้าสังคม เป็นวิธกี ารรักษาอกี ทางหนึง่ นะอั่งเปา”

ในเชา้ วันหนึ่งขณะผมนอนอยบู่ นเตียงคนไข้ พ่หี ยกยมิ้ ร่าเข้ามาในตอนเช้า เขาพาตัวผมออกไปรว่ มกิจกรรมอย่างหน่ึง
ซ่ึงเปน็ การรกั ษาอีกแบบหน่ึงเรียกว่า ‘การรักษาทางจิตสังคม ’ ท่ีจริงผมอยู่ท่ีนี่มาจนเข้าสู่เดือนท่ีสองแล้ว กิจกรรมนี้ ผมก็เห็น
ออกจะบ่อย แต่หมอฝ้ายไม่ได้ให้เข้าร่วมกิจกรรมสักที จนกระท่ังหลังจากท่ี เล่าเรื่องของตัวเองให้เธอฟัง เธอจึงให้ผมเข้ารับ
การรักษาอีกแบบก็คือ การร่วมทากิจกรรมกลุ่มสัมพนั ธ์

กิจกรรมกลุ่มสมั พนั ธ์ เปน็ กิจกรรมที่จะใหผ้ ู้ปว่ ยทม่ี ีอาการทางจิตเภทมารวมตวั กนั แต่ผ้ปู ่วยท่จี ะรว่ มกิจกรรมเดียวกัน
ได้ ต้องเปน็ คนท่มี รี ะดับการป่วยท่ีเหมือนกัน ผมไดแ้ อบถามพีก่ ๊กิ ว่าทาไมตอ้ งแยกกนั พกี่ กิ๊ จึงตอบว่า

“ผู้ป่วยท่ีมีอาการจิตเภท แบบท่ีเปากาลังจะไปทากิจกรรมเนี่ย เป็นกลุ่มของคนเป็นโรคซึมเศร้าระดับปานกลาง

ไม่รุนแรงมาก เพราะระดบั ความเศรา้ ของแต่ละคนจะแสดงอาการท่ีตา่ งกัน โรคซึมเศร้าเนี่ย สามารถแบง่ ระดับคนป่วยได้ 3 ระดับ
คือ น้อย ปานกลาง รุนแรง คนที่มีอาการระดับน้อยจะสามารถกลับบ้านไปใช้ชีวิตได้ตามปกติ ปานกลางก็แล้วแต่บางราย
เพราะบางรายกอ็ าจจะทาร้ายตัวเอง ไม่อยากทาอะไรจนส่งผลต่อการใช้ชีวิต แต่ถ้าระดับรุนแรงก็คือ ไม่ทาอะไรเลย ไม่สามารถ
ชว่ ยเหลือตัวเองได้ บางรายก็จะทาร้ายคนอื่นดว้ ย จึงตอ้ งแบง่ การรกั ษาออกเปน็ 3 กลมุ่ ไงคะ”

“แลว้ ผมจะได้ออกจากทนี่ ่เี มื่อไหรค่ รบั ”
“ตอ้ งติดตามอาการการรกั ษานะ แต่เทา่ ท่ีพ่แี อบสบื มา ตัง้ แต่ทเ่ี ปาเลา่ เรอ่ื งตวั เองให้หมอฝ้ายฟัง ดูเหมือนการรักษา

จะดูเปน็ แบบแผนท่ดี ีข้นึ อกี ไมน่ านคงไดก้ ลบั และนัดมาตดิ ตามอาการ รบั ยาเท่าน้ันเอง”
โรคซมึ เศร้าไม่มีวนั หายขาดไปจากชีวิต นนั่ คอื สิ่งทผี่ มไดเ้ รยี นรู้
มันจะค่อย ๆ กลายสภาพจากเพื่อนสนิทที่เอาแต่ใจ เป็นคนท่ีเรียบร้อย เช่ือฟังเรา แต่ก็มีบางวันที่เพื่อนสนิทคนน้ี

จะเอาแตใ่ จ ทาให้เราหดหู่ไมอ่ ยากคยุ ไมอ่ ยากทาอะไร เลยเปน็ เหตผุ ลที่ทาใหต้ อ้ งรับยาอยเู่ สมอ จนกว่าทุกอย่างจะโอเค
หน้าที่ของผมตอนนี้ คอื ทาความรจู้ กั กับเพื่อนทช่ี อื่ ‘ซึมเศร้า’ ให้มากท่ีสุด
กิจกรรมท่ีเกิดข้ึนในช่วงสายวันน้ัน พ่ีหยกพาผมไปรวมตัวกับผู้ป่วยคนอื่น ๆ ในห้องประชุมขนาดกลางห้องหนึ่ง

คาดคะเนจากสายตาน่าจะมีผู้ป่วยท้ังหมด 20 คนได้ บางคนอยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล บางคนใส่ชุดธรรมดา บางคนใส่
ชดุ ทางาน ผมจึงแอบถามพ่หี ยกวา่ ทาไมแตง่ ตัวไมเ่ หมอื นกัน

สีหมอก อ่ังเปา 33

“เพราะบางคนออกจากโรงพยาบาลไปแลว้ แต่ตอ้ งมารบั การบาบัดอยไู่ งละ่ ”

พ่ีหยกให้พวกเราทุกคนนั่งล้อมกันเป็นวงกลม โดยมีนักจิตวิทยาผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงกลาง เธอใช้คาถามง่าย ๆ
ท่ัวไปถามผู้คนในกลุ่ม เป็นอย่างไรกันบ้าง อาหารที่น่ีเป็นยังไง รู้สึกยังไง เม่ือคืนนอนหลับรึเปล่า ในช่วงแรกทุกคนก็เงียบใส่กัน
แต่เมอื่ ผา่ นไปไม่นานทกุ คนกเ็ ริ่มมกี ารส่งเสยี งพูดคยุ ตอบโตม้ ากย่งิ ขึน้

“วันนี้เรามนี ้องใหม่มาด้วย ชอ่ื อะไรครบั ผม” เธอหนั มาถามผมด้วยรอยยมิ้ ยม้ิ จนดวงตาทีอ่ ยูใ่ ตก้ รอบแว่นหยไี ปเลย

ทุกสายตารอบตัวไมไ่ ด้เพ่งเล็งมาทผี่ ม บางคนกม็ องจอ้ ง บางคนก็เพยี งมองสักครู่กเ็ บือนหน้าหนี จึงไมไ่ ด้กดดนั เท่าทค่ี วร
ผมจงึ สดู ลมหายใจลึก ๆ เพราะนกึ ถงึ ตามท่พี หี่ ยกบอกให้พยายามรว่ มกจิ กรรม

“ช่ืออ่งั เปาครบั ”

“สวัสดีค่ะ น้องอ่ังเปา ช่อื นา่ รกั เหมอื นเจา้ ของชื่อเลย วันน้มี ารว่ มทากิจกรรมกันนะคะ”

“ครบั ”

เพียงเทา่ นัน้ เธอกไ็ ม่ไดส้ นใจอะไรอีก กจิ กรรมทีใ่ ห้ทาร่วมกนั ในชว่ งแรกเปน็ กจิ กรรมละลายพฤติกรรม จะแปลกไหมท่ี
เปน็ ครง้ั แรกในรอบหลายปที ผี่ มรสู้ กึ ตื่นเต้น แมว้ า่ ผรู้ ว่ มกิจกรรมแต่ละคนจะมอี ายทุ ีแ่ ตกตา่ งกนั ไป แต่ความร้สู กึ ตลอดท่ีร่วมกิจกรรม
เหมือนกาลังเข้าคา่ ยและได้ร้จู ักเพอื่ นเพ่มิ

เพอื่ นท่ีมเี พ่อื นสนิทคนเดียวกนั ชอ่ื วา่ ‘ซมึ เศร้า’

3 ชัว่ โมงของกิจกรรมจบลงไปเปน็ ทเี่ รียบรอ้ ยดี ทกุ อย่างราบรืน่ ผมได้เพ่อื นใหม่เพมิ่ เธอเปน็ ผหู้ ญงิ คนนงึ ที่ว่งิ เข้ามาทา
ความรูจ้ ักกับผมดว้ ยรอยย้มิ แบบที่ไมน่ า่ จะใช่คนปว่ ยซมึ เศรา้ เลย

“สวัสดี เราชือ่ ก่งิ แกว้ เรียกว่า กง่ิ กไ็ ด้ อายุ 19 ปี เท่ากับเธอเลย”

ผมพยกั หนา้ รบั รอยยมิ้ นั้น ก่อนจะแนะนาตัวตอบกลับไป

“หวัดดีครบั เราชอ่ื อ่งั เปา เรียกวา่ เปา กไ็ ด้”

“เปาอย่ทู ี่นีม่ านานแค่ไหนแล้ว” เธอถามผมขณะที่เรากาลังหยิบของว่างที่เป็นผลไม้ ตอนน้ีผู้ร่วมกิจกรรมคนอื่น ๆ
บางส่วนเร่ิมทยอยกลับออกไปจากห้องนี้แล้ว แต่บางส่วนก็พูดคุยกันเอง บางส่วนไปพูดคุยกับนักจิตวิทยา จนบรรยากาศไม่ใช่
ห้องรกั ษาแตเ่ หมอื นกลายเปน็ ห้องจัดเล้ยี งขนาดย่อม

“เดอื นน้เี ขา้ เดือนท่ี 2 แล้ว”

“ช้ากวา่ เรา เราอยู่นมี่ านี่เดอื นที่ 5 แลว้ ”

แล้วทาไมยงั ไมห่ าย ผมได้แต่คิดในใจ ไม่ได้ถามออกไป เพียงแค่สงสัยว่า แลว้ ผมจะไดอ้ อกไปเม่ือไหร่กัน

“เปาชอบร้องเพลงไหม” เงียบไปสักพัก กงิ่ ก็ชวนผมคยุ ต่อ

“ไมค่ ่อย”

“แต่ก่ิงชอบมากเลย แตพ่ อ่ บอกวา่ ราคาญเสยี งก่งิ ”

ผมหันไปมองเธอ แววตานั้นดหู มองข้นึ มาทนั ที จนผมแปลกใจ

“เป็นอะไรหรอื เปล่า กง่ิ ”

“เปล่า” เธอสา่ ยหนา้ “ชมพไู่ ม่หวานเลย ไมอ่ ร่อย” พดู เพียงเท่านั้น ก่ิงก็ปาจานชมพู่เล็ก ๆ ในมือลงพ้ืนจนทุกอย่าง
กระจายไปหมด ก่อนที่เธอจะตวั สน่ั อยา่ งแรงแล้วรอ้ งไห้ออกมาเสียงดัง

สหี มอก อัง่ เปา 34

เกดิ อะไรขึ้น ผมได้แต่ยืนตกใจอยตู่ รงนน้ั กอ่ นทเ่ี ธอจะตกใจมากข้ึน เม่ือกิง่ ชหี้ น้าผมกอ่ นจะตะโกนดังล่ัน

“ชว่ ยดว้ ย ผชู้ ายคนนี้ จะขม่ ขืนกิ่ง ! ”

ผมกาลงั จะเดินหนี เธอก็กระโดดมากระชากตวั ผมอยา่ งแรง โชคดที ่ีตอนน้ีผมไม่ตอ้ งใสส่ ายนา้ เกลืออีกแล้ว ไม่อย่างง้ัน
เลอื ดคงพุ่งเพราะแรงกระชากของเธอ ตอนนน้ั ผมกลวั จนตวั ส่นั นีม่ ันอะไรกนั ผมไม่เขา้ ใจเลย

“มนั จะหนีไปแลว้ ชว่ ยดว้ ย ! ”

พยาบาลและบรุ ุษพยาบาลหลายคนรีบวงิ่ เข้ามาแยกตวั เธอไปจากผม เหตกุ ารณ์ในห้องชุลมุนไปหมด ก่อนจะพาตัวก่ิง
ออกไป เธอยงั ร้องไห้เสยี งดงั ตะโกนลน่ั ตลอดทางใหค้ นช่วย ตอนนั้นผมเพ่งิ ไดส้ ติวา่ ตัวผมหอบส่ันดว้ ยความตกใจ พพ่ี ยาบาลพาผมไป
นั่งมุมห้อง กอ่ นจะบอกให้ผมใจเย็น ๆ สดู ลมหายใจเขา้ ออกช้า ๆ แล้วพ่ีหยกก็รีบว่ิงมาหาผม

“เปา เป็นอะไรไหม”

“เทา่ ทดี่ ูไมม่ ีแผลอะไร แตด่ ูจะตกใจอยเู่ ลย หยก” พีพ่ ยาบาลคนหนึ่ง หันไปตอบแทนผม

“ผมไม่ได้ทาอะไรเขานะพี่ อยู่ดี ๆ เขาก็เสยี งดังข้นึ มาเองนะ” ผมรบี หันไปอธิบายพห่ี ยกและพีพ่ ยาบาลคนข้าง ๆ

“พี่รู้ ๆ ไมเ่ ป็นไร กิง่ กป็ ่วยเหมอื นกัน”

“ซึมเศรา้ น่ากลวั แบบนนั้ ผมจะเปน็ แบบเธอไหม” ผมรีบถามด้วยความตกใจและกลัววา่ จะเป็นแบบน้นั

“เปล่า เพราะเธอเปน็ มากกว่าน้ัน” พ่ีหยกบอกแบบนั้น สถานการณ์ในห้องตอนน้ี วุ่นวายไม่นานพ่ีพยาบาลก็พาตัว
คนไข้ออกไปจากหอ้ งจนหมด เหลือเพยี งไม่กีค่ น พ่หี ยกจึงพาผมกลับห้องพัก

“เธอเป็นอะไรพี่ บอกผมไดไ้ หม” ผมถามขณะทกี่ าลงั เดินกลบั หอ้ งไปดว้ ยกัน

“เป็นซมึ เศรา้ นะ่ แต่มีอาการวิตกจริตรว่ มดว้ ย ทาให้บางทเี ธอกม็ ภี าพหลอน ตอนน้ีทางจติ แพทยแ์ ละนักจิตวิทยากาลัง
สังเกตอาการของเธอวา่ เป็นระดบั ไหน จากเหตุการณว์ นั น้ี ก็ชัดแลว้ ว่า เธอเป็นระดบั รนุ แรง คงตอ้ งรักษาแยกตัวออกไปอกี ที”

เปน็ ระดับรุนแรง แบบท่ีพ่ีกก๊ิ บอกไว้ นา่ กลวั แบบน้ีนเ่ี อง

“พหี่ ยก” ผมดึงแขนพี่หยกไว้ ก่อนจะถาม “ผมจะเป็นแบบเขาไหม”

พ่ีหยกทาหน้าสงสัยไม่นานตอนมองผม ก่อนจะย้ิมอบอุ่น ลูบหัวผมเบา ๆ “ไม่เป็นหรอก ส่ิงที่เปาเจอกับก่ิงเจอ
ไม่เหมือนกัน อยา่ กงั วลไปเลย ต้องดแู ลตัวเองให้หายดี เปาทาได้อยู่แลว้ ”

พห่ี ยกเอามอื ออก ก่อนจะบอกผม ขณะทีเ่ ราสองคนยืนคยุ กนั ในโถงทางเดนิ ที่มคี นไขเ้ ดินไปมา

“เปาอยา่ กลวั ไปเลย ขอแค่เราเขา้ ใจจิตใจของตวั เองไมน่ า่ กลัวหรอก ถงึ มันจะซับซ้อน แต่เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน
ให้ได้ พ่ีเช่ือว่าเปาก็ทาได้ ที่นี่เปาอาจจะเห็นคนท่ีมีอาการน่ากลัวมากมาย แต่เช่ือพี่เถอะ ข้างนอกทุกคนก็น่ากลัวไม่แพ้กัน
เปาเลยต้องเข้มแขง็ หายดี เพื่อทจี่ ะมชี วี ติ ทด่ี ตี ่อไปนะ”

ใช่ ผมต้องหายดี ต้องพยายามใหม้ ากกวา่ น้ี เหตกุ ารณว์ นั น้ที าให้ผมรู้วา่

โรคทางจิตเป็นอะไรท่ีเราไมส่ ามารถคาดเดาไดด้ ว้ ยตวั เองจรงิ ๆ

เมื่อกลบั ถึงหอ้ งพี่หยกก็พดู คยุ กบั ผมต่อไมน่ าน แตก่ ็ได้รสู้ าเหตทุ ่ีก่ิงแก้วเปน็ แบบน้นั เพราะผมคะยัน้ คะยอจนพ่หี ยกยอม
พูดให้ฟังว่า ก่ิงแก้วเป็นเด็กสาวผู้สดใส ชอบร้องเพลง เล่นดนตรี แต่เธอโดนพ่อเล้ียงล่วงละเมิดทางเพศและกักขังหน่วงเหนี่ยว
มาตั้งแตเ่ ด็ก ๆ แม่เธอเอาแตท่ างานจนไมม่ ีเวลาสนใจครอบครวั เพราะคิดวา่ จะหาเงนิ มาเพ่ือดแู ลครอบครวั เทา่ นัน้ และเอาแตบ่ งั คับ
ลูกสาวให้ต้ังใจเรียน จนทาให้ลูกสาวกลายเป็นโรคที่ยากจะรักษา เพราะเธอได้ทาร้ายพ่อเล้ียงจนเขาเสียแขนข้างหนึ่งไป
ผูเ้ ปน็ แม่ถึงร้เู รื่องและนาตัวลูกสาวมารกั ษา แต่กค็ งอีกนานเพราะเธอมาชา้ เกินไป โรคน้เี ริ่มกัดกนิ จิตใจของก่ิงแกว้ ไปแลว้

สีหมอก อ่งั เปา 35

“รู้แลว้ ก็อย่าเอาไปคดิ มาก หาอะไรทาแบบทพี่ ีบ่ อก จะได้ลมื ”

พี่หยกไม่ลืมกาชบั ผมก่อนจะออกไปจากหอ้ ง เหลือเพียงตัวผมคนเดียว จนตอนนี้เริ่มจะสงสัยแล้วว่า ทาไมห้องพักน้ี
มีตั้งสามเตียง แตไ่ มม่ ีใครมาพกั กับผมเลยสกั คน นึกแล้วกน็ ่าขาไมน่ ้อย ผมลุกจากเตียงเดนิ ไปมองท่ีหน้าต่างซึ่งมีลูกกรงติดแน่นหนา
เหมอื นเอาไวก้ นั ไมใ่ ห้คนไข้กระโดดลงไป

ถา้ เป็นเมือ่ เดือนก่อน ช่วงแรกของการรักษา ผมกเ็ ป็นหน่งึ ในน้ันที่อยากจะกระโดดลงไปให้มนั ตาย ๆ ไป

แต่ตอนนีท้ กุ อยา่ งเริ่มดีขึ้น เพราะผมคิดว่า ตายไปก็คงไม่สนุกเท่ากับการอยู่มีชีวิตกับโรคบ้า ๆ นี่หรอก เรียกได้ว่า
ตลอดการรับยาท่ีผ่านมา อาการของผมดีขึ้นมาก ไม่ได้คิดหดหู่เท่าก่อนหน้าน้ี แม้มันจะไม่หายไปแต่มันก็ควบคุมได้มากขึ้น
สามารถกินข้าวได้มากข้ึน มีสมาธิอ่านหนังสือที่หมอชัยเอามาให้มากขึ้น สามารถพูดคุยกับพ่ีพยาบาลคนอ่ืนได้มากข้ึน
แม้จะมบี างวันท่รี ้สู ึกแย่ ผมกห็ าอะไรทา เชน่ ไม่กนิ กน็ อนไปเลย ปล่อยชวี ิตให้เป็นแบบน้ันไปจนพ้นวัน วนั ตอ่ มาผมก็จะดขี ้นึ เอง

ผมเดินไปลากเก้าอ้ีมาน่ังบริเวณที่อยู่ใกล้หน้าต่าง ท้องฟ้าวันน้ีสดใส อาการในห้องพักไม่ร้อนมาก หรืออาจจะเป็น
เพราะเปน็ คนข้หี นาวมาตัง้ แตเ่ ดก็ ตามทีแ่ ม่เคยบอกไว้ หันไปหยิบหนังสอื เล่มบาง ๆ ที่หมอชัยเอามาใหเ้ รอ่ื งหนึง่

‘เจ้าชายนอ้ ย’ วรรณกรรมเยาวชนทเ่ี ปน็ เรอื่ งแปลมาจากต่างประเทศอกี ที ผมเปิดอ่านเร่ืองราวที่ค้างไว้ อ่านไปก็รู้สึก
เห็นใจเจ้าชายน้อย ท่ีต้องอยู่อย่างเดียวดายคนเดียว ไม่รู้ว่าดาวที่เขาอยู่จะเป็นยังไง เห็นว่าดาวดวงนั้น มีขนาดไม่ได้ใหญ่กว่า
ตวั เขามากมายเลย เขาจะรสู้ ึกโดดเดี่ยวแค่ไหนทต่ี อ้ งอย่บู นดาวเลก็ ๆ นน่ั คนเดียว

หรอื ‘เจา้ ชายน้อย’ จะเปน็ โรคซึมเศร้าแบบผมเหมือนกนั นะ

ไม่หรอก เจา้ ชายนอ้ ยเปน็ คนสดใสจะตายไป

อ่านได้ไมน่ าน ก็ตอ้ งวางลงเมอ่ื คดิ ถึงเร่ืองราวของเพือ่ นรว่ มการรักษาคนนัน้ ‘กิง่ แกว้ ’ เธอเป็นผู้หญิงท่ีย้ิมน่ารัก สดใส
สังเกตจากนา้ เสยี ง เป็นคนทร่ี อ้ งเพลงเพราะใชไ้ ดเ้ ลยทีเดยี ว ไม่นา่ เจอเรอ่ื งราวเลวรา้ ยแบบนน้ั เลย กง่ิ แกว้ โดนแม่บังคับเรียน จะว่าไป
เธอก็ไมต่ ่างจากผมเลยน่ีนะ

ผมยงั จาได้ดี ช่วงที่จะขน้ึ ม.ปลาย ตอนท่พี วกเรายงั อยู่ครบกนั ทกุ คน พอ่ แม่ ลูก

เย็นวันน้ัน พวกเราทกุ คนนั่งดลู ะครอยู่ทห่ี อ้ งรับแขกตามปกติ ทกุ อย่างเปน็ ไปดว้ ยดี เพราะบรรยากาศดี ๆ แบบนั้น ผม
จึงขออนุญาตพ่อไปเรยี นพิเศษวาดรปู เพราะคดิ ว่า จะตอ่ ทางสายศิลปช์ ่วงมัธยมปลาย ด้วยความฝันอยากเป็นสถาปนิก นักออกแบบ
ความฝันของเด็กชายอง่ั เปาวยั 15 ปี ทาให้พอ่ อารมณไ์ ดอ้ ย่างรนุ แรงจนทกุ คนในบา้ นตกใจ

“พวกนักวาดรปู ไส้แหง้ ท้ังนั้น แกจะเอาอะไรกิน ไม่อยากเปน็ หมอ เปน็ ตารวจแบบลกู บ้านอน่ื รึไง ไม่ได้เรื่อง คดิ แต่เรื่อง
ไร้สาระ เลกิ ซักทเี ถอะ พวกวาดรูปปัญญาออ่ นพวกนนี้ ะ่ ”

ผมยังจาวันนั้นได้ พ่อเสียงดังมาก ดังจนลินจงรอ้ งไห้เสยี งดัง แมจ่ ึงบอกให้ผมรีบขึ้นห้องไป ตั้งแต่วันน้ัน ผมก็รู้แล้วว่า
ชีวิตของตวั เองไมไ่ ด้มอี สิ ระในการเลือกขนาดนั้น คืนนั้นผมร้องไห้ทั้งคืน ไม่คุยกับพ่อตั้งสามวัน แต่เม่ือเวลาผ่านไป ความโกรธก็
หายไป ได้แต่บอกตวั เองว่า พอ่ ทาเพราะห่วงอนาคตลูกทัง้ น้ัน

ถ้าวนั นนั้ ในอดตี พ่อใหผ้ มเรยี นตามใจตวั เอง ปัจจุบันในตอนนจี้ ะเปลี่ยนไปไหมนะ

ทุกคนจะยงั อยู่ขา้ งผมไหม ผมทาไดแ้ ตส่ งสยั กับตวั เอง

สีหมอก อ่ังเปา 36

7

ขอบคุณจริง ๆ

เสียงประตูที่เปิดออกอย่างแรงทาให้ผมหลุดจากห้วงอดีต รู้ตัวในตอนนั้นเองว่าดาด่ิงกับความทรงจามากไป
จนมีหยดน้าเกาะรอบดวงตาตวั เองไปแล้ว จงึ รีบเช็ดออก และคนท่ีเปิดประตูเข้ามา คือ หมอฉาง

“คณุ เปน็ อะไรไหม เห็นวา่ โดนทาร้าย”
“ไมค่ รบั ” ผมรีบตอบกอ่ นจะลุกจากเก้าอเ้ี ดนิ มาทเ่ี ตียงตัวเอง
“ขอบคณุ ทย่ี อมเล่าเรอ่ื งใหห้ มอฝา้ ยฟงั ตามที่ผมบอกนะครับ”
“ผมแคค่ ิดวา่ มนั จาเป็น ไม่เกยี่ วกบั หมอสักหนอ่ ย”
“ผมเอานม่ี าให้ เผือ่ คุณเหงา อยากฟงั เพลง” หมอฉางไม่ได้ตอ่ ล้อต่อเถียงกับผม แต่ย่นื มอื ถอื เครอ่ื งหนงึ่ พร้อมหฟู งั ให้
“ให้ทาไม” ผมไม่รับมา
“เผอ่ื คุณอยากติดต่อใคร วนั ที่คุณมากไ็ ม่มโี ทรศัพท์ตดิ ตัวมา เก็บไวเ้ ถอะ ผมไมไ่ ดใ้ ช้แล้ว มนั เคร่ืองเกา่ ”
“ผมไมม่ ใี ครให้ตดิ ตอ่ ”
“ง้นั กเ็ อาไวฟ้ ังเพลงเวลารสู้ กึ แย่ ผมไปละ”

พูดจบ หมอฉางก็เดินออกไปจากห้องทันที เขาต้ังใจวางมือถือกับหูฟังบนเตียงของผม ผมจะทายังไงได้
เหนือ่ ยจะต่อล้อตอ่ เถียงกบั ใครแล้ว เพราะความคิดถงึ พ่อเมื่อสกั ครู่ ทาให้เรมิ่ หดหู่มากข้นึ เรอ่ื ย ๆ ผมจงึ หยิบมอื ถอื น้ันขึน้ มา และคิด
ได้ว่า การฟงั เพลงก็คงไม่แย่อะไร เมอื่ เปิดดกู ไ็ ดร้ ู้ทันทีว่าหมอฉางโกหก มันไมใ่ ชเ่ ครื่องเกา่ แตม่ นั ใหมม่ ากเลยละ่

ทาไมเขาตอ้ งดกี ับผมขนาดนีน้ ะ ผมได้แต่สงสัยและส่ิงทรี่ ู้อีกอย่างหนงึ่
ถึงเขาไม่ใชห่ มอที่ดี แตก่ เ็ ปน็ คนดีคนหนง่ึ น่นั แหละ
การรกั ษาโรคซึมเศรา้ ในช่วงกลางเดือนทสี่ องของผม หมอฝ้ายบอกว่า สภาพร่างกายของผมแข็งแรงข้ึนมาก ผลมา
จากผมไม่เคยกินเหล้าสูบบหุ รี่มากอ่ น จึงทาให้เป็นเพียงขาดสารอาหารเท่านั้น อาหารเสริมท่ีหมอชัยเอามาให้จึงช่วยได้มากเลย
ทเี ดยี ว ยาทผี่ มไดร้ บั เริม่ มากขน้ึ เป็น 4 เมด็

สีหมอก อ่ังเปา 37

กิจกรรมกลุ่มสัมพันธ์ ผมยังคงได้เข้าร่วมในทุกวันพุธและวันเสาร์ ตอนน้ีได้มีเพ่ือนเพิ่มขึ้นมาก แต่ละคนล้วนมี
เรื่องราวของตัวเอง ไม่ได้จาเป็นต้องมาเล่าให้กันฟัง แต่พวกเราต่างเข้าใจกัน ผมเพิ่งสังเกตเม่ือสัปดาห์ที่ 3 ของการเข้าร่วม
กิจกรรมนี้ว่า หัวข้อสนทนาของกิจกรรมมักกล่าวถึงปัจจุบันเป็นหลัก เหมือนเป็นการตอกย้าให้เราทิ้งอดีตและเลิกกังวลถึง
อนาคต

ทกุ อย่างเปน็ ไปด้วยดี อยา่ งราบรนื่ จนเขา้ สู่เดือนที่ 3

ผลการทาแบบทดสอบไม่ไดอ้ อกมาน่ากลัวอกี ต่อไป ผมทาให้หมอฝา้ ย พห่ี ยก พีก่ กิ๊ หมอชัย หมอฉางเช่ือได้แล้วว่า
สามารถออกไปใช้ชวี ติ ด้วยตวั เองข้างนอกโรงพยาบาลได้แลว้ และในวันสุดทา้ ยของการเข้าตรวจและพูดคยุ กับหมอฝา้ ยก็ได้มาถึง
มนั เปน็ วนั ทีอ่ ากาศสดใสมาก

“เบื่อหมอแล้วหรอื คะ คณุ เปา”

“ไมห่ รอกครับ ผมแคเ่ กรงใจทางโรงพยาบาลนะ่ ครับ” ผมตอบไปตามความเป็นจริง

“เกรงใจอะไรกัน ถ้าไม่เจอหนา้ กัน หมอคงคิดถึงแยเ่ ลยนะคะ”

“ผมแคก่ ลวั ไม่มีเงินจา่ ยค่ารักษาน่ะครบั หมอ” ผมตอบยมิ้ ๆ

ใช่ ตอนน้ีผมย้ิมไดแ้ ลว้ หมอฝ้ายจงึ อดไม่ไดท้ ่ีจะแซวผม

“ย้มิ แล้วนา่ รกั มากเลยนะคะ ตอ้ งยิ้มเยอะ ๆ นะ”

“ครบั หมอ”

“เดีย๋ วหมอจะนัดตรวจอีกที เดือนหน้า วนั นรี้ ับยาไป อย่าลมื นะคะ ห้ามหยดุ ยาเองเด็ดขาด ยาพวกนีช้ อบของหวาน

ก็จรงิ แตไ่ มช่ อบเหลา้ เบยี ร์ บหุ รน่ี ะ”

“เขา้ ใจแล้วครบั ผมไม่หยดุ ยาเองแนน่ อน”

“มีอะไรไม่สบายใจ เข้ามาที่โรงพยาบาลได้ตลอดเลยนะคะ”

“ขอบคณุ สาหรับทกุ อยา่ งนะครบั ขอบคณุ จรงิ ๆ”

บ่ายวนั นัน้ พี่หยกกบั พี่ก๊ิกท่เี ปลีย่ นมาเข้าเวรเชา้ แทนกลางคืนแลว้ เดินเข้ามาด้วยกนั ยิม้ มาอย่างช่นื บาน พร้อมกับ
ถุงกระดาษหลายใบ พ่หี ยกเดินเขา้ มากอดผมด้วยรอยย้ิมทอ่ี บอุ่นเช่นเคย

“ออกไปแล้ว อย่าลืมติดต่อพี่มาบ้างนะ”

“แน่นอนพีห่ ยก นอ่ี ะไรเยอะแยะครบั ” ผมชไี้ ปท่ถี ุงกระดาษ

“เสื้อผ้าไง พ่ีซอื้ มาใหเ้ ปาใหม่ จะได้ใส่ไปแบบหลอ่ ๆ” พกี่ ๊ิกบอกกอ่ นจะยื่นถุงใหผ้ ม

“เกรงใจครับพี่ ทีผ่ า่ นมาผมก็รบกวนพวกพมี่ ามากพอแล้ว”

“รับไปเถอะนา่ แฟนพเ่ี ขาอยากให้” พหี่ ยกรบั ถุงท้งั หมดจากพี่ก๊กิ มาก่อนจะยัดใสม่ อื ผม

สหี มอก องั่ เปา 38

“น่ไี ง พ่ีก๊ิกแฟนพี่” พหี่ ยกเอือ้ มแขนจะโอบบา่ พี่ก๊ิก แตโ่ ดนพ่พี ยาบาลหยิกเขา้ ที่เอวเสียก่อนจนรอ้ งเสยี งหลง

“พวกพไ่ี ปจบี กันตอนไหนเน่ยี ” ผมได้แต่สงสยั จนยมิ้ ออกมาอยา่ งอดไม่ไดก้ ับภาพค่รู ักตรงหน้า

“พก่ี ต็ ามจีบของพม่ี านานแลว้ แตแ่ มค่ ุณเขาไม่ใจอ่อนเลย จนเปามารักษา ได้คุยเร่ืองของเปาเยอะข้ึนนี่แหละเลยได้

คบกัน” พ่ีหยกตอบด้วยรอยย้ิมกว้างจนเห็นฟันขาว

“อยา่ ไปฟังเขามากเลยเปา พี่หยกบ้า” พีก่ ๊ิกหันไปค้อนทเี ลน่ ทจี รงิ ใส่ ‘แฟน’ แต่อีกคนกลบั ยิ้มรบั

“ว่าแต่เปาน่ะ ออกไปแล้วจะไปอยู่ที่ไหน กลับบ้านหรือ ที่บ้านเป็นไง ไม่เล่าให้พี่ฟังบ้างเลย ” พ่ีก๊ิกถามผม

ด้วยความห่วงใย จะวา่ ไป ผมไม่เคยเล่าเหตุการณท์ ่เี กิดข้ึนทบี่ ้านใหใ้ ครฟงั ทุกคนกย็ งั ไมร่ ูว้ ่าพอ่ แม่ผมยังอยู่หรอื หายไป

“ไมไ่ ดก้ ลบั บ้านครับ คงไปหาหอ้ งเชา่ กบั งานทา เพราะลาออกจากที่เกา่ มาแล้ว หอ้ งกค็ นื เจา้ ของเขาไปแลว้ ”

อีกแลว้ ผมลมื คดิ เรื่องน้ี ชีวติ ต่อจากนี้จะเปน็ ยังไง ผมยงั ไม่รูเ้ ลย

“งั้นรอพเี่ ลิกงานนะ ตอนนีบ้ า่ ย 3 ละ เดย๋ี วประมาณ 5 โมงเย็นพเ่ี ลิกงาน พีจ่ ะพาไปหาหอ้ งเช่านะ หา้ มไปไหนกอ่ นละ่ ”

พ่ีหยกบอกแบบนัน้ ก่อนจะออกไปทางานต่อ ผมจึงได้อยู่กับพ่ีกิ๊ก 2 คน ตอนนี้พ่ีเขาก็ยังอยู่ในชุดพยาบาลทางานอยู่
ผมนกึ ถึงวันแรกท่เี จอเธอ ผมไมเ่ คยยม้ิ ใหเ้ ธอเลยสักคร้งั พกี่ ๊กิ เป็นคนแรกที่ถามไถ่ตลอดวา่ กนิ ขา้ วหรอื ยงั อยากกนิ อะไรไหม ผมออกไป
จากทน่ี ่คี งคดิ ถึงเธอไมน่ อ้ ยเลย

“ขอบคณุ นะครบั พี่ สาหรบั ท่ผี ่านมาทุกอย่างเลย”

“มนั เป็นหนา้ ทขี่ องพี่ พีเ่ ป็นพยาบาล ก็ต้องดูแลคนไข้ อยา่ คิดมากซี”

“ไม่เจอพี่กับพ่ีหยก ผมคงคิดถึงแย่เลย”

บ้าแล้ว แค่คิดว่าต้องไปอยู่คนเดียว น้าตาก็จะไหลออกมาอย่างน้ัน ผมรีบกลืนลูกสะอื้นก่อนที่พี่ก๊ิกจะสังเกตได้
เธอมองผม กอ่ นจะยม้ิ อย่างหว่ งใยผมเชน่ เคย

“พ่กี ค็ ิดถึงเปา” พกี่ ๊ิกเอ้ือมมือมาจับมือผมก่อนจะบีบเบา ๆ “อย่าลืมนะ เปามีพี่ พี่หยก หมอฝ้าย หมอฉาง หมอชัย

ทุกคนพร้อมจะอย่ขู ้างเปาเสมอนะ”

ผมร้องไหจ้ นได้ มันไมใ่ ช่การร้องไห้ทีอ่ อกมาจากความเสียใจ กลบั กันมันคือความดใี จอยา่ งทสี่ ดุ มากกว่า

“ข้ีแยจงั น้องคนน้ี” พีก่ กิ๊ ลูบหวั ผมเบามอื “ไปเปลย่ี นชดุ ไป เด๋ียวมคี นท่ีเปาตอ้ งไปขอบคุณเขาจริง ๆ”

“ใครครบั ” ผมเช็ดน้าตาและพยายามกล้นั สะอ้นื เบา ๆ

“หมอชยั ไง เขาเป็นคนออกค่าใชจ้ า่ ยทัง้ หมดในการรักษาใหเ้ ปาเลยนะ ห้องพักน้ีมี 3 เตียงก็จริง แต่มีเปาพักคนเดียว

ก็เพราะเขาตงั้ ใจจะให้เปาอย่คู นเดยี ว เพราะกลวั เปาอดึ อดั จะยากตอ่ การรกั ษา”

สดุ ทา้ ยทุกอยา่ งกก็ ระจา่ ง ในข้อท่ีวา่ ทาไมห้องน้ี ถึงมผี มพักคนเดยี ว

“ทาไมหมอชัยดกี ับผมจงั พี่”

พก่ี ิก๊ ไหวไหล่เบา ๆ เป็นการบอกวา่ ไม่รเู้ หมือนกนั

สีหมอก อั่งเปา 39

หลงั จากเปล่ียนชุดเสร็จ พกี่ กิ๊ กพ็ าผมไปที่ห้องของหมอชัย เพราะหมอชัยเป็นศัลยแพทย์ทางสมองของโรงพยาบาล
จึงมีห้องสว่ นตัวที่ใช้ศึกษาเรอ่ื งราวและยงั เปน็ อาจารย์หมอเฉพาะทางสมองอีกด้วย เม่ือเปิดประตูเข้าไปในห้อง พบหมอชัยท่ีกาลัง
น่งั อา่ นหนังสืออย่างเครง่ เครยี ด แต่เมื่อเห็นผมเข้าไป เขาคงรูอ้ ย่แู ลว้ วา่ ผมจะมา จึงเงยหน้าขน้ึ มายม้ิ ให้

“มาน่ังกอ่ นซี เปา”
“ขอบคณุ ครับหมอ” ผมน่งั ลงบนเก้าอฝี้ ง่ั ตรงข้ามท่ีหมอชยั นง่ั อยู่
“ตัดสนิ ใจวา่ อยากออกไปข้างนอกแล้วหรือ”
“ใชค่ รับ ผมตดั สินใจแล้ว”
“แลว้ อาการตา่ ง ๆ ดขี น้ึ แลว้ หรือ” หมอชยั ถามผมยิ้ม ๆ
“ดีแลว้ ครบั อย่างนอ้ ยผมก็ไม่ไดฝ้ ันรา้ ยแลว้ ”
“หมอดใี จนะ วนั นเ้ี ปาเปลย่ี นไปมากจากวันแรกเลย”

ผมหันไปสบตาหมอชยั นค่ี งเปน็ อีกสงิ่ หน่ึงที่เปลยี่ นไป ความกล้าทจ่ี ะสบตาผอู้ ่นื มากขึน้

“ใชค่ รับ ตอ้ งขอบคุณหมอชัย หมอฝ้าย พ่ีหยก ทุกคนเลยทดี่ กี บั คนแบบผม”
“อยา่ คดิ มาก ต่อให้ไมใ่ ชเ่ ปาทห่ี มอเคยรจู้ กั คนทม่ี ปี ัญหามา หมอกม็ หี นา้ ที่รกั ษาอยู่แลว้ ”
“ครับ”
“โลกใบนมี้ เี รือ่ งรา้ ย ๆ เกดิ ขึน้ มากพอแล้ว ใหเ้ ขาเจอเรอ่ื งดี ๆ คนใจดีกับเขาบา้ ง ก็คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ”

ผมหันไปมองรอยย้ิมของหมอท่ีส่งมา มันดูอบอุ่น เป็นผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่ง ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าจะขอบคุณทุกคนยังไง
นกึ ไม่ออกเลย ไมม่ ีรอยยิ้มของผมกลบั ไป มีเพยี งนา้ ตาทร่ี ื้นอยู่รอบ ๆ ดวงตาของตวั เอง

นา้ ตาแห่งความสขุ ไม่ใชค่ วามเศรา้ อยา่ งที่เคย

“ถ้ากลบั ไป มีอะไรไม่สบายใจก็กลับมาได้ตลอดนะ”
“ทาไมหมอถงึ ดีกบั ผมจังเลยครบั ”
“อยา่ หยดุ ยาด้วยตวั เองเดด็ ขาดนะ” หมอชัยกาชับผมเหมือนหมอฝ้ายเลย
“หมอฝา้ ย พหี่ ยกก็กาชับมาแลว้ ครบั ”
“ออกไปจะกลบั ไปหาพ่อแม่หรอื ยงั ไง”
“เปล่าครบั ” ผมไดแ้ ตต่ อบอ้อมแอ้ม หมอชยั คงไม่รูเ้ หมอื นกัน คงรเู้ พียงเรือ่ งการจากไปของน้องสาวผม

“แล้วจะไปอย่ไู หน ยงั ไง”

สหี มอก อั่งเปา 40

“พีห่ ยกจะพาไปหาหอ้ งเชา่ ครับ ผมพอมีเงินเกบ็ อยู่บา้ ง หมอบอกผมไดไ้ หมครบั ว่าค่ารกั ษาท้ังหมดเท่าไหร่ ผมจะหามา

จา่ ยคืนใหห้ มอนะครบั ” ผมทาเสยี งจริงจงั เพอ่ื ทจ่ี ะใหห้ มอม่ันใจวา่ ผมจะหามาคืนไดจ้ รงิ ๆ

“ไมเ่ ปน็ ไรหรอก เรื่องนั้น” หมอชยั บา่ ยเบยี่ งจะตอบ “เดี๋ยวหมอช่วยหาห้องใหแ้ ลว้ กนั นะ”

“หมอครบั อยา่ ทาใหผ้ มลาบากใจเลยนะ ผมขอรอ้ งละ่ เท่านีผ้ มก็เกรงใจมากแล้วครบั ”

หมอชัยสบตาผมที่มองอย่างแน่วแน่ไป นานแค่ไหนที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มองใครแบบน้ี เมื่อเห็นความต้ังใจของผม
หมอชยั จึงเงียบไปคร่หู นงึ่ ก่อนจะทาหน้าราวกับนึกบางส่ิงบางอย่างออก

“งั้นเดย๋ี วเปาทางานใชห้ นหี้ มอแลว้ กนั นะ”

“ทางาน ?”

“หมอมีร้านกาแฟท่รี จู้ ักอยู่ จะฝากเปาไปทางานกบั เขา แลว้ เดี๋ยวเปามที อ่ี ยู่ มีงานดี ๆ ค่อยเร่มิ ใชห้ นห้ี มอ ตกลงตามน้ี”

“หมอครับ”

เรียกได้เพียงเท่าน้ัน หัวใจผมก็เต็มต้ืนไปด้วยความเกรงใจระคนความสุข ทาไมกันนะ ทาไมผมไม่มาเจอคนดี ๆ
แบบพวกเขาตง้ั นานแล้ว ทาไมถงึ โดดเดยี่ วอยูไ่ ดม้ าต้งั นาน ทาไมกัน

“หา้ มปฏิเสธนะ เด๋ยี วหมอคยุ กับหยกเร่อื งหอ้ งเชา่ ใหเ้ อง”

“ขอบคณุ ครับ ขอบคุณจรงิ ๆ”

“อย่าขอบคุณหมอเลย หมอทาเพราะเปน็ สิ่งที่ควรทามาต้ังนานแล้ว”

คาพดู แปลก ๆ ของหมอชัยทาให้ผมสบตากบั หมอ เพียงแวบเดียวทีเ่ หน็ น้าตาร้ืนรอบดวงตาของหมอชัย มีเพียงกรอบ
แว่นที่อาพรางไว้ แต่หมอก็รีบหันหน้าหนีและกลืนสะอ้ืนลงไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะย้ิมให้อีกครั้งตอนท่ีผมขอตัวออกมาจากห้อง
หมอชยั คงไมร่ ้วู ่า ไม่สามารถหลอกคนทร่ี ้องไหจ้ นเป็นเรือ่ งปกติแบบผมได้

แต่ถา้ เขาไมอ่ ยากใหผ้ มเหน็ ก็ควรทจ่ี ะทาเป็นไม่เหน็

และแนน่ อน ผมยิม้ ตอบหมอชยั ยม้ิ แบบทีต่ ัวเองรู้สกึ มีความสขุ เชน่ กัน

สีหมอก อ่งั เปา 41

8

โลกภำยนอก

เยน็ วันนัน้ พีห่ ยกกบั หมอฉางพาผมออกจากโรงพยาบาล เป็นครัง้ แรกในรอบสามเดอื นกบั การออกมาสโู่ ลกภายนอก

รถในกรุงเทพยังคงแออัด ไม่เปล่ียนไป ถนนที่ควรจะเสร็จก็ยังไม่เสร็จ ผมนึกขาในใจ ต่อให้นานแค่ไหนที่รักษาตัว
โลกภายนอกก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ห้องเช่าท่ีหมอชัยช่วยหาอยู่ที่ย่านฝั่งธน ระหว่างทางนั้น รถของเราได้ผ่านสะพานพุทธ
ทาใหผ้ มนึกย้อนกลบั ไปมองจดุ ทีผ่ มเคยเลอื กจะจบชวี ติ ตวั เองเม่ือสามเดอื นทแ่ี ล้วอกี คร้ัง

สะพานแห่งนย้ี งั คงต้ังตระหงา่ นเหมือนเดิม ไมม่ อี ะไรเปลี่ยนแปลง ท้องฟ้ายามเยน็ เรม่ิ ทอแสงสที อง ดวงตะวันพยับสีกับ
ก่อนเมฆอ่างสวยงาม นกบินกลับรัง ผมเอาหน้าแนบกระจกเพ่ือท่ีจะมองพวกมัน นึกถึงวันท่ีรถชนอีกคร้ัง ใจกระตุกวูบเพราะ
นกึ กลัว แตเ่ พียงแวบเดียวก็สดู ลมหายใจและบอกตัวเองวา่ มันผา่ นไปแลว้

“แล้วบา้ นของเปา ตอนนย้ี ังมอี ยูไ่ หม”

“มีครบั อย่แู ถวสาธร” ผมตอบท้ังที่ตายงั จบั จอ้ งท้องฟา้ ทีเ่ รมิ่ มดื เร่อื ย ๆ

“อ๋อ” พ่หี ยกตอบรบั เพียงเทา่ นน้ั เพราะนา่ จะรูว้ ่าผมไมอ่ ยากพดู ถงึ เทา่ ไร แต่เพอ่ื ไม่ใหเ้ ขาสงสยั ผมจึงบอกเพยี งวา่

“ตอนน้พี อ่ กบั แมอ่ ย่ทู บ่ี ้านครับ”

รถกระตุกผิดจังหวะไปครู่หน่ึง เดาได้ว่าคงเป็นเพราะพี่หยกท่ีสงสัยและแปลกใจ ใช่แล้ว เคยบอกพี่เขาไปน่ีว่า
พ่อแม่ไม่อยแู่ ล้ว พ่หี ยกกบ็ งั คบั รถตอ่ ไปไมไ่ ด้ถามอะไรตอ่ หมอฉางหันมามองอยา่ งสงสัยครหู่ น่งึ ก็หนั หน้ากลบั ไป

ผมไมไ่ ดโ้ กหกน่ี พ่อแมก่ อ็ ยู่ทบี่ า้ นจรงิ ๆ

แล้วพวกเราก็เดินทางมาถึงหอพักแห่งหนึ่ง ห้องท่ีจองไว้สามารถเข้าอยู่ได้เลย เพราะเจ้าของเป็นเพื่อนกับหมอชัย
เจ้าของหอเป็นคุณป้าใจดีคนหน่ึง รีบเดินมาต้อนรับ พูดคุยอย่างเป็นกันเอง แต่ไม่ได้ล้าเส้นจนผมอึดอัด ค่าเช่าล่วงหน้าป้าบอก
ไมจ่ าเป็น ขอแคค่ นพักอยู่แลว้ สบายใจกพ็ อ ค่าเชา่ เดือนละ 3 พันบาท หาได้ยากมากในเมืองหลวงแบบนี้ ก่อนจะพาพวกเราข้ึนไป
บนห้องท่ีเปดิ รอไว้อยแู่ ล้ว

ห้องทวี่ ่าอยูช่ ัน้ 4 จากที่ตกึ มีทั้งหมด 5 ช้นั ห้องแตล่ ะหอ้ งไม่กว้างมาก เปน็ รปู ทรงสเ่ี หล่ียมผืนผ้า ผนังสีขาวสะอาดตา
พัดลมตง้ั โต๊ะตวั หนงึ่ ตัง้ อยู่ เตยี งนอน ตู้ โต๊ะเก้าอี้ มีหอ้ งนา้ ในตัว ทกุ อยา่ งดกู วา้ งมากสาหรบั คนตัวคนเดียวแบบผม สิ่งท่ีผมชอบม าก
ที่สุดคือ ระเบียงทางด้านหลังห้อง ท่ีเปิดประตูไปสูดบรรยากาศได้ แม้ทิวทัศน์จะไม่สวยมาก แต่มองจากตรงนี้จะสามารถเห็น
ตกึ สูงในกรุงเทพไดห้ ลายแหง่ ถกู ใจผมมากทเี ดยี ว

สีหมอก อง่ั เปา 42

ในตอนทพ่ี ่หี ยกกับหมอฉางเห็นวา่ มีระเบยี ง ทั้งสองคนมีสีหน้าตกใจ ผมสังเกตท่าทางน้ันได้ จึงรีบบอกดักทางไปว่า
“ผมไม่คดิ จะกระโดดลงไปหรอกน่า ศพมนั จะไมห่ ลอ่ ”

“พดู เป็นเล่นไป”

พ่ีหยกยงั วา่ ผมก่อนจะชว่ ยกัน จดั ห้อง ทัง้ ท่ีมนั ไมม่ อี ะไรต้องจดั มากมายนัก สมั ภาระของผมก็ไมม่ อี ะไรมาก กระเปา๋ ยา
สาหรับหนงึ่ เดือน ชุดท่พี หี่ ยกพ่ีกก๊ิ ซ้อื ให้ รองเท้าของพ่อที่ใส่วันเข้าโรงพยาบาลและมือถือของหมอฉางท่ีให้มาซ่ึงผมตั้งใจไม่คืนเขา
และแนน่ อน เขาไม่ทวงผมอีกเช่นกนั กด็ แี ล้ว ผมจะไดม้ ีมือถือใชแ้ บบไมต่ ้องซ้อื

อะไรประหยัดไดก้ ต็ อ้ งประหยัดสิ
ป้าเจ้าของหอนาสัญญามาทาข้อตกลงกัน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ตลอดการเจรจาเหมือนหมอชัยจะพูดคุยไว้จน
หมดแลว้ จึงไมม่ เี รอ่ื งอะไรตอ้ งคุยมาก ผมจงึ ลงช่ือเปน็ ผเู้ ชา่ และเกบ็ สัญญาฉบับหน่งึ ไว้ ป้ายงั คงยิ้มใจดี บอกวา่ มอี ะไรเรยี กปา้ ได้เสมอ
บา้ นของแกอยตู่ รงข้ามหอพกั นี่เลย ก่อนทปี่ า้ จะเดนิ ออกไปหลังจากพูดคุยกันเสรจ็

“ชอบไหมละ่ เปา” พห่ี ยกถามผมขณะที่ผมกาลังจดั เรยี งสมั ภาระไม่กช่ี น้ิ เขา้ ตู้

“ชอบครับ เหมาะกับการอยูค่ นเดยี วดี”

“ดแี ลว้ อยูไ่ ม่ไกลโรงพยาบาลมาก พจ่ี ะได้แวะมาเล่นดว้ ยบ่อย ๆ”

“มาได้เลยพ่ี โทรมากอ่ นนะ เดยี๋ วผมต้องไปทางาน หมอชยั หาใหแ้ ล้วเรียบรอ้ ย”

“ดจี ริง” พีห่ ยกพูดเสียงสงสยั “ทาไมหมอชัยเขาดีขนาดน้ี ปกติแกใจดีมากก็จริงนะ แต่ไม่ยักจะเห็นแกใจดีกับใคร

ขนาดนี้เลย”

“ผมกส็ งสัยแบบพ่นี ่ันแหละ”

“ปกติ หมอชยั เปน็ แบบนีห้ รือ ฉาง” พ่ีหยกหนั ไปถามหมอฉางทพ่ี ูดนอ้ ยมาตลอดเวลาท่มี าทน่ี ี่

“พ่อกใ็ จดีแบบนี้แหละพี่”

ผมหันไปมองด้วยความตกใจ อะไรกนั หมอฉางกับหมอชัยเปน็ พ่อลกู กนั งนั้ หรอื นี่ผมไมเ่ คยรู้มาก่อนเลย

“หมอฉางเปน็ ลกู หมอชัยหรอื ” ผมถามออกไปเสียงดงั ทั้งสองคนจงึ มองมา พ่ีหยกหัวเราะลั่น สว่ นหมอฉางกลับเพียง

แคย่ ิม้ บาง ๆ ด้วยสีหนา้ ที่บอกไมถ่ ูก

“น่ีเปาไมร่ ้เู ลยหรือ อย่โู รงพยาบาลมาตั้งสามเดอื น” พีห่ ยกลอ้ ผม

“ไม่เลยพ่ี ดไู มอ่ อกเลย ไมม่ ีใครบอกดว้ ย”

“มันไม่จาเปน็ ตอ้ งบอกนี่” หมอฉางพูดพรอ้ มกับยักไหลเ่ บา ๆ

“ที่จริงมันไม่ได้ช่ือฉางด้วยนะเจ้าน่ี ไม่ได้มีเช้ือจีนอะไรเลยด้วย” พ่ีหยกพูดปนขา ก่อนจะหันไปช้ีหน้าหมอฉาง

“ทจี่ รงิ มนั ชอื่ น้องย้งุ ฉาง แตม่ ันน่ารักเกินไป เลยบอกทกุ คนวา่ ชอ่ื ฉาง”

พห่ี ยกระเบดิ เสียงหัวเราะลัน่ จนผมอดท่ีจะหัวเราะตามไมไ่ ด้

สีหมอก อง่ั เปา 43
พอเขา้ ใจได้อยหู่ รอก ‘ย้งุ ฉาง’ ดนู ่ารักแตกตา่ งกบั รา่ งกายท่ใี หญโ่ ตของเขาเป็นไหน ๆ

“หยุดแซวผมไดแ้ ลว้ พห่ี ยก”

พวกเรานั่งคุยเลน่ กันจนประมาณสองทุ่ม พ่ีก๊กิ กซ็ ือ้ อาหารมาสมทบ เป็นอาหารตามส่งั ง่าย ๆ คนละกลอ่ งกับของกินเล่น
3 อยา่ ง ไมม่ โี ต๊ะกินข้าว พวกเราทุกคนน่ังกินข้าวบนพื้นห้อง พูดคุยกันสนุกสนาน ประเด็นก็อยู่ที่เร่ืองการคบกัน ของพี่กิ๊กพี่หยก
ซ่ึงผมจึงได้มารูท้ ีหลังว่า พ่กี ิก๊ กับพ่ีหยกจีบกันมานานแลว้ พอผมป่วยเข้ามารกั ษา พก่ี ิก๊ จะสงั เกตอาการผมไปบอกพี่หยกอกี ที เพ่ือท่ีเขา
จะใช้ประกอบการรกั ษา จนสดุ ท้ายคุยกันบอ่ ยขน้ึ กต็ กลงใจคบกัน

วันน้นั ผมไดแ้ ต่แยม้ ย้มิ อยา่ งมคี วามสุขใหก้ บั ความรกั ของคนท้งั คู่และดใี จกับมติ รภาพที่ผมไดร้ บั

นอกจากจะได้รู้ว่าหมอฉางเปน็ ลูกหมอชยั แล้ว ผมยังไดร้ อู้ กี ว่าแฟนหมอฉางชือ่ ‘ขา้ วหอม’ แตต่ อนน้เี ธอกาลงั ไปเรยี นตอ่
เฉพาะทางท่ีต่างประเทศ ที่ได้รู้ข้อน้ีเพราะพี่หยกแซวหมอฉางคืนเวลาท่ีหมอฉางแซวเรื่องพี่หยก ผมก็อดขาให้กับมิตรภาพของ
นกั รบชุดขาวเหล่านี้ไม่ได้ ผมดีใจท่ีไดม้ ารูจ้ กั พวกเขาทุกคน

จนเมื่อเวลาล่วงเลยไปเกือบสามทุ่ม ทุกคนก็เร่ิมแยกย้ายกันกลับ พี่หยกกับพี่กิ๊กเอารถมาคนละคัน แต่เพราะ
ความเปน็ หว่ ง พห่ี ยกเลยขับรถกลับไปกบั พ่ีกิก๊ สว่ นหมอฉางต้องขับรถพหี่ ยกกลับคนเดียว ท้ังสามคนยังไม่เลิกท่ีจะบอกผมว่ามีอะไร
บอกได้เสมอ และใหผ้ มสู้ ผมเกง่ ผมทาได้ บอกแบบนั้นซา้ ๆ จนผมจาได้

หมอชยั โทรมาสอบถามวา่ เป็นอย่างไรบ้าง โดยโทรผ่านทางลูกชาย เมื่อรู้ว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจึงขอสายลูกชายต่อ
หมอฉางจึงถือโอกาสกลับไประหว่างคุยโทรศัพท์ทันที แตผ่ มก็แอบได้ยินบทสนทนาแปลก ๆ ของทง้ั คู่ตอนทห่ี มอฉางอยู่หน้าห้องและ
คดิ วา่ ผมจะไม่ได้ยิน

“พ่ออยา่ คิดมากเลย เราช่วยไดม้ ากแลว้ ทกุ อยา่ งผ่านไปแล้ว อยา่ โทษตัวเองเลย พ่อ”

อะไรกัน หมอชัยมีเร่อื งอะไรเกดิ ข้นึ เขารู้สึกผดิ อะไรกัน

เกย่ี วกบั ผมไหมนะ ?

คนื แรกของการอยกู่ ับตวั เอง มันผา่ นไปยากเหมือนกัน

ผมต้องพง่ึ มือถอื ของหมอฉางเพอื่ ฟงั เพลงบรรเทาอารมณ์หดหู่ที่เกิดข้ึน เพราะยิ่งรู้สึกว่าย่ิงเงียบทุกอย่างย่ิงทาให้รู้สึก
หดหู่ เพลงหลายเพลงถูกเปลยี่ นไปเร่อื ย ๆ ผมคดิ ไปถึงชีวิตกอ่ นหน้านี้ ทกุ อย่างก็เป็นแบบนี้ กอ่ นรับการรักษา ผมก็เปน็ คนนึงท่ีนอนไม่
หลับ ชวี ิตวนเวียนอย่กู ับอารมณ์หดหู่ ไม่สมประกอบทางความรู้สึก

แต่ต่างกนั ตรงวนั นี้ผมรบั มอื มนั ไดม้ ากกว่า ยาทใ่ี ชร้ ักษาทาใหห้ ลบั ได้ไม่ยากเท่าเม่ือกอ่ นแล้ว

เมื่อตนื่ ข้นึ มาอกี ครัง้ ทอ้ งฟ้าก็เริ่มสว่าง ผมจึงมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้หกโมงเช้าแล้ว การนัดเข้าไปท่ีทางาน
วันแรกของผมคือวันน้ี เป็นตามที่ผมขอหมอชัยว่า พร้อมทางานทันที ดีกว่าการอยู่ห้องเฉย ๆ มันจะยิ่งทาให้ฟุ้งซ่านไปใหญ่
เมื่อตืน่ ข้นึ มาผมจึงเปดิ เสยี งเพลงให้หอ้ งไม่เงยี บ เดนิ ไปอาบนา้ โดยมเี สยี งเพลงคลออยไู่ มห่ ่าง

ผมยนื มองนายอ่งั เปาในกระจกอกี ครง้ั ในรอบ 3 เดือน

ผมไม่ไดห้ นา้ ตาเหมอื นผีแบบแต่กอ่ นแลว้ กระดกู ทีเ่ คยโผลพ่ ้นเร่ิมถกู แกม้ ย้อย ๆ บดบัง ผิวท่ีเคยเหลืองตอนนี้ก็ดูสดใส
ขึ้น แม้รอบดวงตาจะคล้าไปบ้าง แต่ก็ไมล่ ึกโหลนา่ กลัวแบบเม่ือกอ่ นอีกตอ่ ไป ผมที่ยาวเลยบา่ ตอนน้ีถูกรวมไปข้างหลังไม่รุงรังอีกแล้ว
วันนี้ตอ้ งออกเร็วหนอ่ ย เพราะตัง้ ใจจะไปตดั ผมกอ่ นไปทางานวันแรก

ร้านตัดผมแถวหอท่ีผมสงั เกตเห็นตัง้ แตเ่ ม่อื วานตอนขับรถผา่ น เปิดแต่เชา้ ซึ่งดีมาก เป็นไปตามท่ีใจผมคิด ตอนแรกคิดไว้
แล้วว่าถ้ามนั ไม่เปิดสกั รา้ น ผมคงรสู้ กึ แยต่ ้งั แต่เช้าและคงร้แู ยไ่ ปตลอดท้ังวันแน่นอน สุดท้ายผมยาวท่ีไว้มานานนับปีก็ถูกตัดออกจน
กลายเปน็ เพียงรองทรงสงู ทาให้ดเู หมอื นเดก็ มัธยมอกี ครง้ั

ผมยิม้ ให้กับตวั เองในกระจกของร้านตัดผม อดคิดไมไ่ ด้เลยนะ

ผมน่ีมนั หลอ่ ใชไ้ ดเ้ ลย

สีหมอก อั่งเปา 44

เม่ือทุกอย่างเรียบร้อย จึงออกเดินทางด้วยรถไฟฟ้าไปที่ร้านกาแฟท่ีหมอชัยฝากฝังผมให้ทางาน เร่ืองที่ตั้งของร้าน
หมอฉางส่งตาแหนง่ ที่ตงั้ ใหเ้ มือ่ วานและบอกเสน้ ทางการเดนิ ทางคร่าว ๆ ไวแ้ ล้ว รา้ นอยไู่ มห่ ่างจากสถานีรถไฟฟา้ และห่างจากหอพักไป
เพียง 3 สถานี ออกจากรถไฟฟ้าจงึ สามารถเดินไปทรี่ ้านได้เลย

‘ร้านกลน่ิ จันทร’์ เป็นรา้ นกาแฟเล็ก ๆ ทเี่ ปิดตั้งแต่เวลา 9 โมงเชา้ จนถึง 2 ทุ่ม ตวั ร้านมีขนาดกะทัดรดั และการตกแต่งที่
น่ารกั ตัวภายในร้านโดยรอบเปน็ กระจกใสรอบดา้ น ภายนอกเป็นสวนดอกไมม้ ซี ุ้มสาหรบั ถ่ายรูปให้กับลูกค้าที่มาใช้บริการ ผมมองว่า
ทุกอยา่ งน่ารกั และลงตัวมาก ไมน่ า่ เชื่อจะมรี า้ นน่ารักซอ่ นตวั ในเมืองวุ่นวายแบบนี้

เจ้าของร้านเป็นคนร้จู ักของหมอชัย เป็นคู่รักคู่หนึ่งช่ือ ‘พ่ีจิ๊บกับพี่ตาล’ ทั้งสองคนเป็นพ่ีที่น่ารักมาก ดูจากอายุน่าจะ
เพียง 24 ปีเทา่ น้นั เอง แต่มธี รุ กิจเปน็ ของตวั เองแล้ว ท้ังสองใจดีมากและเหมอื นเข้าใจอาการคนปว่ ยทางจิตใจแบบผม งานของผมคือ
การเสิร์ฟและบริการลูกคา้ เป็นหลัก เรื่องการชงกาแฟเป็นของพ่ีจิ๊บ ส่วนพ่ีตาลจะเป็นคนทาเบเกอร่ี ต้องมาก่อนร้านเปิด 1 ชั่วโมง
ดังนน้ั จะต้องมาถึงรา้ นในเวลา 8 โมงเช้าของทุกวัน ซึ่งไม่ลาบากอะไรสาหรบั ผมเลย หลังเลิกงานกเ็ กบ็ ร้านทาความสะอาด มีวันหยุด
ทกุ สัปดาห์คอื วันอาทติ ย์

ผมทางานสปั ดาหแ์ รกผา่ นไปด้วยดี แม้จะมีบางวันทม่ี อี าการหดหแู่ ละดาด่ิงจนแทบดึงอารมณไ์ ม่ได้ แต่ผมกค็ วบคุมให้มัน
สามารถทางานตอ่ ไปจนพน้ วนั เพราะเริม่ ตระหนกั ไดแ้ ล้วว่า ถึงแมจ้ ะปว่ ยเป็นโรคซมึ เศร้า ก็ไม่ใช่ว่าเราจะมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น ส่ิงท่ี
ช่วยได้คอื โกโกเ้ ยน็ ในชว่ งสาย เพลงเพราะ ๆ ทผี่ มเป็นคนจดั รายการไว้เปิดเอง พที่ ุกคนอนุญาตให้ผมเลือกเพลงได้ เป็นเพลงที่จะไม่
สะเทือนต่อมอารมณ์ท่อี อ่ นไหวของผมน่ันแหละ

บอกแลว้ ผมโชคดมี ากที่ได้เจอพวกเขาทกุ คน

ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีนับเดือนกว่า แต่แล้วทุกอย่างก็เหมือนจะพังลงในวันที่ใครบางคนมาปรากฏตัวต่อหน้าผม
ในแบบท่ผี มไมค่ ดิ ว่าเขาจะตามหาผมเจออีก

ผมเขา้ ใจแล้ว ต่อให้พยายามหนีมากแค่ไหน อดีตมนั จะหาเราจนเจอเสมอ

สีหมอก อง่ั เปา 45

9

ควำมฝันที่ฝังใจ

“หาตัวเจอจนไดน้ ะ ไอเ้ ปา”

เสียงแหลมของปา้ ผหู้ ญิงคนหนึ่งท่ีเดนิ เข้ามาในรา้ น การแต่งกายสีฉูดฉาดของเธอทาให้ทุกคนในร้านหันมามองอาการ
เสียงดังน่นั เธอเป็นป้าแท้ ๆ ของผม เป็นพส่ี าวของพอ่ ที่ไม่เคยคิดจะมาสนใจอะไรจนกระท่ังผมประกาศขายบ้าน เธอก็มาอ้างสิทธิ
ความเป็น ‘ญาติ’ ทันที

“ป้าร่งุ มาทาไมท่ีน่ี”

“หนอย ไอ้เด็กเวรน่ี ถามมาได้มาทาไม ฉันก็นึกว่าแกจะตายห่าไปแล้ว จนไปแจ้งความ เขาก็บอกแกยังไม่ตาย

จนฉนั ตอ้ งถอ่ ตามหาแกจนเจอนไ่ี ง”

“ชว่ ยเบาเสยี งทเี ถอะคะ่ รบกวนลกู ค้าคนอน่ื นะคะ” พ่ีตาลบอกป้าแสงในขณะที่ศรี ษะผมเรม่ิ ปวดขน้ึ ทีละน้อย

“ปา้ แสงกลบั ไปเถอะ ผมไมม่ อี ะไรใหป้ า้ หรอก”

“ทาไมจะไมม่ ี โฉนดทด่ี นิ บ้านแกน่ะ อยไู่ หนล่ะ”

นั่นไง ผมคดิ ไวไ้ ม่มีผิด ปา้ ไม่มที างมาหว่ งผม แต่สงิ่ ท่ีห่วงคอื ทด่ี ินบา้ นพ่อ ซึง่ ในตอนนมี้ ันกลายเป็นช่ือผมไปเสียแล้ว

“ผมไมร่ ”ู้

“ตอแหล” ปา้ แสงชี้หนา้ ดา่ ทันที “มงึ นมี่ ันตอแหลเหมือนแมม่ ึงเลย”

“อย่าว่าแมผ่ ม” เสยี งการพูดคุยของเราเร่ิมดังขน้ึ เร่อื ย ๆ จนคนในร้านเริ่มใหค้ วามสนใจมากขึน้

“แม่มึงน่ะ มาเกาะน้องชายฉันกิน พอเห็นน้องชายฉันเป็นคนพิการทาอะไรหาเงินเล้ียงมันไม่ได้ มันก็ฆ่าผัวมันทิ้ง

แมม่ งึ มันเลว ปากบอกว่ารักผวั แต่กฆ็ ่าผัวตัวเองได้ลงคอ ! ”

เสียงของป้าดังล่ันร้าน ยืดยาว มันเสียดลึกเข้ามาในความทรงจาผมอย่างรุนแรง จนรู้สึกได้ที่เลือดข้ึนหน้าผม
ปวดขมับอย่างหนัก รู้ตัวอีกทีคือตอนที่ผมพุ่งตัวไปหวังจะหุบปากคนที่เรียกตัวเองว่า ‘ป้า’ ให้หยุดพูดอะไรบ้า ๆ แบบนั้น
ออกมาจากปากเน่า ๆ เสียที ผมหอบส่ันจนเหน่ือยไปหมด น้าตาท่ีนองหน้าทาให้มองไม่เห็นความวุ่นวายท่ีตัวเองทา
ไดย้ ินแตเ่ สียงดงั ล่นั ของตัวเอง

สีหมอก อ่ังเปา 46

“ป้าจะเอาอะไรอกี แมก่ ต็ ายไปแลว้ พอ่ กต็ ายไปแล้ว จะเอาอะไร จะเอาอะไรจากกูอกี วะ ! ”

ใช่ ทกุ อยา่ งยังชดั เจน ชดั จนผมกลัว ปวดหวั ปวดมากขน้ึ เรื่อย ๆ รู้สึกปวดเกร็งไปทั้งตัวจนไม่รู้จะทายังไง มันเกร็งไป
หมด เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินเป็นเสียงพี่ตาลท่ตี ะโกนลนั่

“เปา! ช่วยดว้ ย มีคนเป็นลม !”

***********************

“แม่ พอ่ เปากลับมาแลว้ ฮะ”

แปลกทาไมวันนี้พ่อแม่ไม่เปิดไฟอย่างเคย ทั้งท่ีตอนน้ีก็เพิ่งจะสองทุ่มเท่านั้น ไม่น่าจะเป็นไปได้ท่ีพ่อจะนอนแล้ว
ผมไดแ้ ต่สงสัย แต่ดว้ ยความหวิ จึงนาอาหารที่เจ้าของรา้ นซึง่ ผมทางานมาได้หลายเดือนไปอุ่นใสจ่ านออกมากิน บรเิ วณชนั้ สองปดิ ไฟมืด
สนทิ คงไมแ่ ปลกอะไรถา้ พ่อจะนอนเร็ว สงสัยวันนีค้ งจะเพลยี

ระหวา่ งเดินผ่านห้องครัวที่อยู่ทอดตัวไปอีกทางท่ีอยู่ข้างหลังของบ้าน ผมมองไปยังผนังของบ้านท่ีติดรูปไว้มากมาย
ทั้งรปู ครอบครัวตอนที่ยังอยกู่ นั พร้อมหนา้ มคี วามสขุ รปู ปู่ ย่า ตา ยาย และสถูปอัฐิของท่าน แต่เม่ือสายตาเล่ือนไปอีกทีก็เห็นลินจง
กาลังยิ้มแฉ่งน่ารักในชุดสีชมพูตัวโปรด ในอ้อมแขนยังคงกอดเจ้าตุ๊กตาหมีแสนรักไว้อย่างแนบแน่น ผมยังจารอยย้ิมน้ันได้ดี
รปู นผ้ี มเป็นคนถา่ ยให้ตอนนอ้ งอายคุ รบ 4 ขวบ ถ่ายวันเกิดท่ีพวกเราอยพู่ รอ้ มหน้า

และชีวติ ครอบครัวสมบรู ณ์กวา่ นี้

ผ่านมา 1 ปกี วา่ ๆ สาหรบั การเป็นนกั เรยี น กศน.ของตัวเอง ท่ีบางครง้ั ก็ไปสอบบา้ ง ไม่ไปบ้าง เพราะผมแทบไม่มีเวลา
อ่านหนงั สือเลย ยอมรับโดยดวี า่ ไมอ่ ยากเรยี นต่อแล้ว แม้บ่อยครัง้ ทีแ่ มจ่ ะคะย้ันคะยอใหห้ ลบั ไปเรยี นในระบบดังเดิม แต่สมองของผม
มันตื้อไปหมดแล้ว ไมอ่ ยากเรียน ผมไมไ่ ดต้ ิดต่อกับเพ่อื นคนไหนท่ีโรงเรยี นอีกหลายหลังจากทีอ่ อกมาจากทน่ี ัน่

ยอมรับวา่ เสยี ใจเสมอ ที่ชีวติ ไม่ไดด้ พี ร้อมแบบพวกเขาเลยสกั คน

แตถ่ ึงยังไงผมก็ตอ้ งทางาน เพราะพ่อยงั ปว่ ย แม่ยงั เหนอื่ ยกับการทางานรา้ นซกั รดี แถวบา้ นอยทู่ ุกวนั เพราะเมอื่ ออกจาก
การเรยี น การทางานของผมจงึ ไมต่ ้องกงั วลอะไรอกี จงึ ขอให้แม่ทางานร้านซกั รีดแถวบ้านเพ่ือจะได้ดูแลพ่อ ส่วนตัวผมเองจะทางาน
ให้หนักข้ึน เปน็ งานร้านอาหารท่ีแมจ้ ะไกลบา้ นและทาจนมืดคา่ หน่อย แต่รายไดด้ ี เจา้ นายดี ทุกอยา่ งจงึ ไปได้สวย

พอ่ รแู้ ล้วว่าผมลาออกจากโรงเรียนมาทางาน…รู้หลังจากลินจงตายไปได้ 1 เดือน

หลังจากวันนัน้ พอ่ กลายเปน็ คนเงียบมากขึ้น ไมไ่ ด้โวยวาย ผมไม่ค่อยจะได้พบหน้าพ่อ เพราะตอ้ งรีบไปทางานแตเ่ ช้ากวา่
จะถึงรา้ นและกว่าจะเลกิ งานกลบั บ้านก็ดกึ ด่นื บางครง้ั พอ่ หรอื แมก่ ็จะรอเปิดประตูบา้ นให้ แต่วันนี้ไม่มี สงสัยท้ังสองคนจะเหน่ือยจน
นอนหลบั ไปแล้ว

เมื่อเก็บจานข้าว ปิดประตูหน้าต่าง ตรวจสอบกลอนประตูบ้านว่าแน่นหนาจนมั่นใจ ผมจึงเดินไปปิดไฟด้านล่าง
เพ่ือท่ีจะเดินขึ้นไปสู่ห้องนอนของตัวเองท่ีอยู่ช้ันบน มันเป็นแบบนี้เสมอ เพราะผมมักจะได้เป็นคนสุดท้ายท่ีปิดไฟปิดประตูบ้าน
เมื่อไฟท้ังหมดบ้านจึงมืดมาก ผมเดินข้ึนบันไดอย่างชานาญเส้นทางเพราะเป็นบ้านท่ีอยู่มาตั้งแต่เกิดจึงเดินได้แม้ทั้งหมด
ตกอยู่ในความมดื

ชั้นบนของบ้านมีห้องนอน 2 ห้อง ห้องน้า 2 ห้อง ห้องนอนใหญ่เป็นของพ่อแม่มหี อ้ งน้าในตัว ห้องนอนเล็กเป็นของผม
ซ่ึงจะใชห้ อ้ งนา้ อกี หอ้ งทอี่ ยบู่ ริเวณโถงของช้ันบน ต้ังแต่ที่แม่ไดท้ างานใกลบ้ ้าน บางครั้งพอ่ ก็จะขนึ้ มานอนบนบา้ นกับแม่ หรือบางครั้ง
ถา้ ข้ีเกียจขน้ึ มาพอ่ ก็จะนอนท่ีโซฟาดา้ นล่าง และวนั นี้ทง้ั สองคงขึน้ มานอนข้างบน

เม่ือพน้ บนั ไดขนั้ สุดทา้ ย สายตาก็ปะทะกับเงาของบางสิ่งท่ีห้อยอยู่บริเวณโถงของชั้นบน แสงไฟจากถนนหน้าบ้านท่ี
สาดเข้ามาตามช่องทางเล็ก ๆ ไม่สามารถทาให้ผมรู้ได้ว่า สิ่งน้ันคืออะไร ผมตัดสินใจทิ้งความสงสัยว่าแม่หรือพ่อนาอะไร
มาแขวนไวต้ รงนี้ จงึ เดนิ ไปกดเปิดไฟของโถงทางเดิน และเพยี งจงั หวะที่ความสวา่ งขับไลค่ วามมืดออกไปจนพ้นสายตา ขาท้ังสองข้าง

สีหมอก อง่ั เปา 47

ร่างของผู้หญิงคนหนึง่ ทห่ี อ้ ยตัวโดยมเี ชือกปา่ นขนาดใหญ่ ผูกยดึ โยงคอของเธอไว้กบั ข่ือคานของบา้ น

“แม่…!” ใช่ น่ันแมผ่ ม แม่ ! แม่ ! ผมควรทาอยา่ งไร ใช่แม่ผมจริงหรือไม่

ร่างที่ห้อยอยู่น้ันหมนุ เหวย่ี งวนไปมาช้า ๆ ตามนา้ หนกั ตวั จนสดุ ทา้ ยใบหนา้ ของเธอก็หันมาสบตากับผมที่ยืนนิ่งบริเวณ
เดมิ ไม่ไปไหน หวั ใจท่สี นั่ ระทกึ อยภู่ ายในราวกลองศกึ ใบหน้าของเธอเขียวคลา้ ล้นิ และดวงตาแทบจะถลนออกมา มือและเท้าของเธอ
บิดเกร็ง แตต่ อ่ ให้สภาพจะเปน็ อยา่ งไร ทกุ อย่างของร่างน้นั มันชีช้ ดั วา่ เป็นแมข่ องผม !

“พะ…พ่อ…พอ่ !”

เม่ือตงั้ สตไิ ด้ข้นึ มาสกั เลก็ นอ้ ย ผมรีบวิง่ เลย่ี งจากร่างทห่ี ้อยอยู่นั้น ไม่มอง ไม่สบตา หัวใจส่ันรัว ผมกลัว กลัวเหลือเกิน
สภาพมนั ไม่ใช่แม่ผม ไม่ใช่ ไม่ใช่ เด็ดขาด ผมรีบว่ิงพุ่งไปหาพ่อทันที พ่อต้องช่วยผมได้จากเหตุการณ์น้ี ประตูห้องของพ่อถูกแรง
ร่างกายของตวั ผมทีโ่ ถมเข้าไปเต็มแรงจนล้มไปกับพนื้ กลัวไปหมด พอ่ ชว่ ยดว้ ย รีบพยงุ รา่ งกายว่งิ ไปหาพ่อท่ีนอนบนเตียง แต่แล้วไฟ
ของโถงทางเดินทีส่ อ่ งสว่างสาดเข้ามาท่เี ตยี งก็ทาให้ผมเห็นชัด

พ่อนอนบนทีน่ อนทมี่ ีหมอนใบหนงึ่ วางทบั อย่บู นใบหน้า อะไรกนั ทาไมมนั มาอยู่บนน้ี ทาไมพ่อไม่ขยับ ทาไมกัน ไม่จริง
ไม่กล้าแมแ้ ต่จะคิด พ่อแคห่ ลบั ใช่ไหม แต่เสยี งรอ้ งท่ดี งั ขนาดนี้ ทาไมพอ่ ยังไม่ตน่ื ผมรีบถอยห่างออกมาชิดผนัง ไม่กล้าโผล่หน้าไปท่ี
ทางเดนิ เพราะกลวั ภาพทีจ่ ะเห็น ดวงตากจ็ ับจอ้ งรา่ งของพอ่ ท่ีนอนน่ิง มีเพยี งหมอนหนงึ่ ใบบนใบหน้า ผมสั่น สั่นเทิ้มไปด้วยความกลัว
เหง่ือไหลซึมทว่ั รา่ ง ไม่ ไม่จรงิ

“พ่อ ! ตน่ื สิ พ่อ ! ตน่ื แมต่ ายแล้ว พอ่ พ่อ!”

พ่อยงั นิง่ นงิ่ ไฟทง้ั ห้องไมส่ ว่างพอ ไมเ่ ลย กลวั กลวั ไปหมด แยกไมอ่ อกแลว้ ว่ากลวั อะไร กลวั ความจรงิ หรือกลวั สิ่งทเ่ี ห็น
ตรงหนา้ ตอ้ งหาแสงสว่าง ผมฟาดมอื เข้ากบั สวติ ซ์ไฟอยา่ งแรงจนท้ังห้องสอ่ งสว่าง ปรากฏให้เห็นมือท่ีเกร็งไปหมดของร่างท่ีนอนบน
เตยี ง ผวิ ท่ขี าวซดี ไมม่ เี ลือด มนั เริม่ ชีช้ ดั แต่ความจรงิ ความจริงเทา่ น้นั ท่ีจะทาให้ผมหลุดพน้

ไวเทา่ ความคดิ ผมวง่ิ ปราดไปหยบิ หมอนใบน้ันข้ึนมากอด เพอื่ จะเหน็ หนา้ พ่อ

ไม่ ! ไม่จริง ! สภาพของพ่อตอนนใี้ บหนา้ ทเี่ ขยี วคลา้ ตาเหลือกถลนออกมา ขณะท่ีปากอ้ากว้างราวกับต้องการอากาศ
หายใจ มนั เกดิ อะไรขึน้ เกิดอะไรกบั พ่อแม่ผม ควรจะทายังไงต่อไป ผมควรจะทายังไง ถา้ ว่งิ ออกไปจากหอ้ งนี้ จะมีแม่ยืนรออยู่รึเปล่า
แม่ทไ่ี รล้ มหายใจ หรอื ถา้ อยู่ในนี้ พ่อจะลกุ ขึ้นมามองผมด้วยตาทเ่ี หลอื กนนั่ รึเปลา่ ไม่ ผมกลวั กลัวเหลือเกนิ

สูดลมหายใจใหล้ กึ ทสี่ ุด กอดหมอนท่อี ยใู่ นออ้ มแขนจนแน่น ไมจ่ ริง ไม่

“ไม่…ไม่…ไม่…!” ผมได้พึมพาส่ายหน้าไปมา เหงื่อและน้าตา ความร้อนท่ีเห่อเต็มไปหมด บ่งบอกว่าผมไม่ได้ฝัน

ไมร่ วู้ า่ ในวินาทีที่ตัดสนิ ใจวง่ิ ออกจากเหตุการณน์ น้ั ผมหายใจอยู่หรือเปล่า ผมรูแ้ คว่ ่า ผมร้องขอใหค้ นช่วย แต่คาพดู ที่ออกมาจากปาก
มันเป็นภาษาอะไรไมร่ ู้ มันไม่ใช่เสียงผม แตม่ นั เปน็ เสียงรอ้ งคร่าครวญทผ่ี มเคยไดย้ นิ มนั มาแล้ว และไม่ตอ้ งการไดย้ นิ มนั อกี

เสยี งร้องแหง่ การสูญเสยี …รอ้ งตอนทน่ี อ้ งของผมจากไป

แต่ตอนนท้ี ่ีร้องออกมา เพราะผมไมเ่ หลอื ใครอีกแล้วในชีวติ ไม่มี ไม่มใี ครเลยสกั คนเดยี ว !

แม่มีภาวะเครียดอย่างหนกั โดยไม่มใี ครรมู้ าก่อน แม่แอบไปซ้ือยาแกเ้ ครียดทอี่ อกฤทธริ์ นุ แรงต่อระบบประสาท ส่งผลให้
ยิง่ เครียดมากกว่าเดมิ ยง่ิ ไปกว่าน้นั พอ่ กเ็ ครียดตามแมไ่ ปดว้ ย ทง้ั สองคนจมตัวเองไปกับความเศรา้ ความสูญเสยี ทง้ั หมดของชวี ติ ท่เี กิด
ในระยะเวลาเพียงไมถ่ ึงสองปี

สูญเสียลกู สาว สญู เสยี ขาทเี่ ดินได้ สูญเสียความมั่นคงของชีวติ สญู ความภมู ิใจท่เี คยมมี าตลอด

ทง้ั หมดกอ่ ให้เกิดความเศรา้ ความสญู เสียจนเสยี ศูนย์

สหี มอก อั่งเปา 48

ท้งั สองคนตดั สนิ ใจฆ่าตวั ตาย จากการชนั สูตรศพ พ่อขาดอากาศหายใจเสียชวี ติ ผู้ลงสงั หารคอื แม่ แตค่ นอนุญาตคือพ่อ
แม่เม่ือเห็นพ่อหลุดพ้นจากความทุกข์ท่ีจมอยู่ ก็ผูกคอตายตามไป ท้ังสองคนท้ิงผมไป ทิ้งให้ความโหดร้ายทั้งหมดประเดประดัง
มาท่ีผมผูเ้ ดยี ว

1 ปแี รก ครอบครวั ประสบอบุ ัตเิ หตุจนผมต้องลาออกจากโรงเรยี น

1 ปี 3 เดือน สูญเสยี น้องสาวไปอยา่ งไมม่ วี นั กลบั

1 ปี 8 เดอื น สูญเสยี พอ่ แม่ไปจากชีวิต ไมเ่ หลอื ใคร
2 ปีเตม็ กับการหนีไปจากบ้านหลงั นี้ ไปอยูห่ ้องเช่าคนเดยี ว เพอื่ หวังจะลมื ทุกอยา่ ง แตม่ นั กลบั ตอกยา้ ใหม้ ีแต่ความเศรา้

2 ปีเต็มท่ีความทุกขถ์ าโถมเข้ามาจนเจ็บปวด จนตัดสินใจจะไปจากโลกใบน้ี
ผมเลอื กอะไรไม่ไดเ้ ลยสักอย่าง เลือกไมไ่ ด้ท่จี ะมีความสขุ เลอื กอะไรไมไ่ ดเ้ ลยสักคร้ัง

ผมบอกแล้ว คนไม่มีสิทธิอะไรแบบผมควรตายไปเลยจริง ๆ

เพดานสีขาวทีค่ นุ้ เคยเป็นสง่ิ แรกท่เี หน็ เมือ่ ลมื ตาตื่นจากฝันรา้ ย
ผมอยูโ่ รงพยาบาล อยู่หอ้ งเดมิ ขา้ ง ๆ เตยี ง ผมคอื หมอฉาง เขามองผมและเม่ือเห็นว่าผมมองเขา เขาจึงลุกขึ้นไปหยิบ
แก้วน้าท่ีเทไว้ก่อนแล้ว ส่งมาให้ผมดื่ม ผมรับมาด่ืมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนไม่พูดอะไรกับเขา เพราะผมไม่อยากพูด ไม่อยากคุยกับ
ใครทั้งนัน้ ความเงยี บเข้าปกคลุมไปทัง้ ห้อง ผมมองไปนอกหน้าต่างก็เห็นได้ว่าฟ้ามืดมากแล้ว เสียงหมอฉางดังข้ึนมาจากด้านหลัง
ทีผ่ มนอนหันหลังใหเ้ ขา

“ถา้ ตอ้ งการอะไรกบ็ อกแลว้ กนั ”
“กี่โมงแล้วหมอ” ผมถามออกไปในที่สุด ตอนนผี้ มร้สู กึ อารมณห์ ดหูเ่ ปน็ ทีส่ ุด

“หา้ ทุ่ม”

“หมอกลบั ไปเถอะ ขอบคณุ ท่ีมาเฝ้าผม”
“ไม่เปน็ ไร ผมรอเขา้ เวรดึกตอนเท่ยี งคืน จะนั่งกับคุณอยนู่ แ่ี หละ”
ผมหันไปมองเขาอย่างอารมณ์เสยี ทาไมถงึ ดอื้ ดา้ นแบบนีน้ ะ แตแ่ ล้วก็ท้งิ ตัวนอนลงบนท่นี อน ทาเปน็ เหมือนหลับใส่เขา
ท้งั ทคี่ วามจรงิ ในสมองของผมคดิ วุ่นวายไปหมด ถงึ เร่ืองท่ีเกดิ ข้ึน

“เร่ืองทเี่ กดิ ข้นึ ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก” หมอฉางพดู แบบท่ไี ม่ไดส้ นใจว่าผมจะฟงั อยหู่ รือไม่

“ปา้ ของคุณเขาไมเ่ ข้าใจอาการป่วยของคณุ แลว้ ก็…”
“มนั ไมเ่ คยเขา้ ใจอะไรใครหรอก นอกจากเงนิ ” ผมเคน้ เสยี งตอบในที่สดุ
“ก็อาจจะจริง เขาบอกว่า คุณประกาศขายบ้านแล้วก็ไม่ยอมขายให้ใครสักที เขาจะขายก็ไม่ได้เพราะกรรมสิทธ์ิ
และโฉนดอย่ทู ี่คณุ ”
“มนั คงบอกหมดทกุ อย่างแลว้ สินะ” ผมลกุ ขนึ้ นัง่ หนั ไปจอ้ งตอบกับอกี คนทันที

“เขาพูดเพราะกลวั จะโดนขอ้ หาทารา้ ยรา่ งกายนนั่ แหละ แต่ตอนนพ้ี ีจ่ ๊ิบกแ็ จ้งความข้อหาบุกรุกใหป้ ้าคณุ แลว้ ”
ผมหันไปมองทางอน่ื ไม่สบตาคนทนี่ ่งั เกา้ อีอ้ ยขู่ ้างเตียง

“ผมไม่เชอื่ หรอกนะวา่ แม่คุณจะทาแบบนั้น อยา่ งไมม่ ีเหตผุ ล”

สีหมอก อั่งเปา 49

“หยดุ พูดเถอะ” ผมรบี บอกเขาทนั ที ก่อนทเ่ี ขาจะดงึ แผลท่ตี กสะเก็ดไปแลว้ ใหก้ ลายเป็นแผลสดอกี ครง้ั

“อยา่ หนอี ีกเลยเปา บางทถี ้าคณุ ยอมรับและพดู มนั ออกมา ทุกอยา่ งมนั อาจจะดขี ึน้ กไ็ ด้นะ”

“หมอไมเ่ จอแบบผม หมอจะเขา้ ใจอะไร” ผมหนั ไปตะคอกใสห่ มอสุดเสียง

“กบ็ อกมาสิ ผมจะไดเ้ ข้าใจ”

“ถ้าเป็นหมอที่เห็นน้องสาวตายไปต่อหน้า เห็นแม่ผูกคอตายในบ้าน เห็นพ่อนอนตายบนเตียงซ่ึงคนฆ่าคือแม่
หมอจะทนได้หรือ จะรับไดไ้ หมว่ามนั เปน็ ความจรงิ จะรับได้หรอื วา่ ทกุ อย่างมันเกดิ ขนึ้ กับหมอน่ะ ! ”

ผมพูดออกไปสุดเสียง ก่อนตัวเองจะหอบจนไหล่ส่ัน หัวใจของผมเต้นแรง ประตูห้องเปิดออกมีพยาบาลคนหนึ่ง
ว่ิงหนา้ ตื่นเขา้ มา เสียงหมอฉางหนั ไปสัง่ พยาบาล

“ไปตามหมอฝา้ ยมา เรว็ !”

ผมไมเ่ หน็ อะไรอีกแลว้ มา่ นน้าตามันบดบังทกุ อยา่ งไปจนหมดส้นิ สง่ิ ที่รสู้ กึ คอื อ้อมกอดของหมอฉาง เขากอดผมไว้แน่น
ก่อนจะลบู ทีห่ ลังเบา ๆ อบอนุ่ เหมือนเวลาทแี่ มก่ อดผม เสียงของเขาพรา่ บอก

“ไม่เปน็ ไรนะเปา หายใจเข้า ออก ค่อย ๆ ไมเ่ ปน็ ไรนะ พ่อี ยูต่ รงนี้ ไมเ่ ป็นไรนะ พี่ขอโทษทถ่ี ามนะ”

หลังจากน้นั ผมกร็ อ้ งไห้อยา่ งหยดุ ไม่ได้ บนอ้อมกอดของหมอฉาง ผมเห็นเงาของพี่หยก หมอฝ้าย หมอชัยที่วิ่งเข้ามาใน
หอ้ งแต่ทกุ คนกท็ าได้แค่ยนื มอง มองผมเสยี ใจอยตู่ รงน้ี เพราะคนท่จี ะอนุญาตให้ผมมีความสขุ หรือเสียใจได้

ก็มแี ค่ตวั ผม ผมคนเดยี วเทา่ นน้ั

สีหมอก อั่งเปา 50

10

ชีวิตใหม่

หลังจากเหตุการณฝ์ ันรา้ ยในวนั นนั้
โรคซมึ เศรา้ กลบั มาหาผมอีกครง้ั …แตท่ กุ อย่างมนั ไม่เหมือนเดิม
เพราะนีเ่ ปน็ การรักษาคร้งั ท่ีสอง ส่งผลให้ระเบียบวินัยในการควบคุมอารมณ์ ระเบยี บวนิ ยั ในการกินยา การพบแพทย์และ
รักษาในวิธีที่เข้ากับผม ประกอบกับเข้าใจการรักษาในข้ันตอนต่าง ๆ ของจิตแพทย์ทุกอย่างจึงราบลื่นไม่ติดขัดอะไร เพราะผม
ปลดปล่อยทกุ ความรสู้ ึกและความทรงจาใหห้ มอฝ้าย พี่หยกและทุกคนได้รับร้ไู ปหมดแล้ว
หมอฝ้ายอธิบายโรคท่ผี มเปน็ ว่า
“อาการซมึ เศร้าของคนไขเ้ ป็นสามารถแบง่ ได้จาก 2 ประเภทดว้ ยกนั นะคะ ประเภทแรกเรยี กว่า Exogenous or
reactive depression3 ซึง่ เปน็ สาเหตุมาจากการทีไ่ ด้เผชิญกับเหตกุ ารณค์ วามสูญเสยี หลายคร้ังในระยะเวลาใกล้เคียงกัน ก่อใหเ้ กิด
เป็น trigger point4 ในจติ ใจของคนไข้ และย่ิงมันสะสมมายาวนานเป็นปโี ดยไม่ไดร้ ับการรักษาจากจิตแพทย์ จงึ นาไปสู่ซมึ เศร้าอกี
ประเภทนึง คอื Endogenous depression 5 ทีเ่ กดิ จากปัญหาทท่ี ับถมจนกลายเปน็ ปมในจิตใจของผ้ปู ่วย จนไมส่ ามารถหลดุ พ้น
ปัญหาได้ เม่อื มอี ะไรมากระทบ trigger point ของคนไข้ จึงกอ่ ใหเ้ กิดอาการส่นั กลวั กลบั มาอกี คร้งั อย่างเช่นคร้ังนี้ไงคะ คนไข้เลย
อาการกลบั มาอีกคร้ัง”
ผมไดท้ าแบบทดสอบประเมนิ ความเสี่ยงฆ่าตัวตายบ่อยข้ึน แตผ่ ลลัพธไ์ มไ่ ด้น่ากลัวอย่างคราวแรก เพราะผมรถู้ ึงคุณค่า
ของชวี ิตแล้ว การรักษาแบบบาบดั ทางเลือก 6 จึงเป็นวธิ ีทห่ี มอเลอื กใชก้ ับผม เพราะพ้ืนฐานเป็นคนชอบวาดรูป การฝกึ ฝนงานวาดและ
ความสามารถท่มี ีในตัวจึงเปน็ การสร้างความสขุ อีกอย่างหน่ึง
ระหวา่ งการรักษาครงั้ ท่ี 2 ผมไดข้ อความช่วยเหลือพ่ีหยกอีกคร้งั ในการประกาศขายบ้าน เพราะผมคงไม่สามารถกลับไป
ใชช้ ีวติ ที่นัน่ ไดอ้ ีกแล้ว พีห่ ยกเขา้ ใจและประกาศขายบ้านให้ตามท่ีผมต้องการ
การรกั ษาในครงั้ น้เี ปน็ เพราะผมใหค้ วามร่วมมือในทกุ ขัน้ ตอน จงึ ทาให้อาการหดหทู่ มี่ ลี ดลงไปอย่างรวดเร็ว หมอฝ้ายบอก
ผมยกโทษให้กับตวั เองได้แล้ว อบุ ัตเิ หตทุ ่ีเกดิ ขน้ึ นอ้ งสาวท่จี ากไป พ่อแม่ที่ตัดสินใจแบบนั้น ไม่ใช่ความผิดของผม ผมต้องมีชีวิตต่อ ไป
เพราะถ้าพวกเขายงั อยู่ส่งิ ทเี่ ขาปรารถนาจะเห็น คอื เห็นผมมีความสขุ

3 ภาวะซึมเศรา้ ท่ีเกดิ จากการตอบโตส้ ถานการณร์ ุนแรงภายนอก เกดิ ขึน้ เมอื่ ผูป้ ว่ ยเผชญิ หนา้ กับวิกฤตของชวี ติ เกดิ ความสูญเสยี ทาใหผ้ ปู้ ่วยฝังใจและไมส่ ามารถหนจี ากความเศร้าได้
เช่น อุบตั ิเหตุ ถกู ลักพาตัว ถูกทาร้าย กกั ขงั เป็นต้น
4 หมายถึง จุดแตกหกั ทางความรสู้ ึก
5 ภาวะซมึ เศร้าที่มสี าเหตมุ าจากภายในจติ ใจบคุ คลจะเกิดอาการเป็นบางระยะ จะไมม่ ีอาการแสดงออกมา แตจ่ ะเกดิ การสะสมหรอื การระเบิดอารมณอ์ อกมาเมือ่ มีบางอยา่ มา
ทาให้รู้สึกถงึ ปมท่มี ีในจติ ใจอีกครัง้
6 การรกั ษาแบบบาบัด โดยใช้ทางเลอื กอน่ื ในการผ่อนคลายอารมณ์ของผู้ปว่ ย เชน่ ศิลปะบาบัด ดนตรบี าบดั เปน็ ต้น