อั่งเปา NEW LIFE

สีหมอก อั่งเปา 51

เม่อื ทาความเขา้ ใจตรงกันไดอ้ ีกครั้ง ผมจงึ สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ในเวลาเดือนเดียวเท่านน้ั ไม่สิ ไม่ถงึ เดือนดว้ ย
ซ้า ผมสามารถกลับมาใชช้ วี ิตไดอ้ ีกครั้ง ไปทางานและกลับมาอยู่คนเดียวได้ แม้ต้องกินยามากขึ้นหน่อย แต่เพ่ือตัวเองผมก็ยอมทา
ป้ารุ่งไม่ได้มาวุ่นวายกับผมอีกเพราะเข็ดจากคดีท่ีโดนไปจากการบุกรุกและผมก็สัญญากับเธอไปว่าจะแบ่งเงินท่ีขายบ้านได้ให้
อย่างแนน่ อน ไม่ต้องหว่ ง

แลว้ เย็นวนั หน่ึงพี่หยกกต็ ิดต่อผม บอกวา่ มีคนสนใจจะซ้ือบ้านในราคา 6 ล้านบาท ผมตกลงขายทันที พ่ีหยกจึงถาม
คาถามสุดทา้ ยวา่ อยากกลับไปทีบ่ า้ นก่อนสกั ครง้ั ไหม

ผมคดิ อยู่นาน กอ่ นจะตอบกลบั ไป

“ไปครับ ก่อนท่มี นั จะไม่ใช่บา้ นของผมอีก”

ไม่มอี ะไรเปล่ยี นไป ทกุ อยา่ งยังเหมอื นเดิม บ้านสองช้ันในอาณาเขต 50 ตารางวา ตั้งอยู่ในย่านสาธร บ้านหลังนี้เป็น
มรดกของป่ยู ่าท่ีทา่ นเสยี ชีวิตไปตัง้ แต่กอ่ นผมจะเกิด เช่นเดียวกบั ตายาย ไม่มใี ครเลย พวกเราอยู่กันเองตามประสา 4 คน พ่อแม่ลูก
เพราะแบบนั้น บ้านสองชน้ั ตรงหน้าจึงเป็นดัง่ กล่องขนาดใหญ่สองใบทีว่ างซ้อนทบั กนั

กล่องใบข้างล่างต้งั อยู่บนพื้นที่ของสวนต้นไม้ ทีใ่ นอดตี มนั เขียวขจี สวยงามตรงข้ามกับปัจจุบันท่ีกลายเป็นป่าหญ้าสูง
เทียมเอว ถ้าพ่อยงั อยคู่ งบน่ เชา้ เยน็ ให้ผมชว่ ยตดั หญา้ ตกแตง่ สวน พอ่ เป็นคนรกั ธรรมชาติ มกั จะหาตน้ ไม้มาปลกู เสมอ แมก่ เ็ ป็นคนใจ
เย็น หรือมือเยน็ แบบท่ีโบราณบอกจงึ ชอบปลกู ตน้ ไม้ไดส้ วยงาม ผดิ กบั ผมทีไ่ มว่ า่ จะปลกู ตน้ ไหนก็ตายไปหมด

เพราะเช่นนั้น ผมจงึ ไม่ได้ทาอะไรนอกจากยนื มองทา่ นทงั้ สองปลกู ต้นไมช้ ่วยกัน

พ่อกับแม่จะรู้สึกยังไงนะ ถ้าได้รู้ว่าต้นไม้พวกนั้นไม่ได้รับการดูแลจากคนไร้ความรับผิดชอบแบบผมหลังจากที่
พวกเขาไม่อยู่ จะร้สู ึกยงั ไง ถา้ ร้วู า่ ตน้ ไมแ่ สนสวยพวกน้ันได้ถูกหญ้าที่รกทึบโตบดบังความงาม แย่งสารอาหารจนพวกมันแห้งเหี่ยว
ตายไปแล้ว

มากไปกว่านน้ั …หญา้ พวกนน้ั ยังขึ้นรกอย่ภู ายในใจลูกคนนี้ จนมนั ยากจะตัดให้หายไปได้

หญา้ ในใจมันถูกรดจนชุม่ ด้วยนา้ ตาแหง่ ความเศร้า บอ่ ยครั้งมันถกู ทดแทนด้วยปุ๋ยแห่งความหดหู่ จนมันเติบโตอยา่ งดี

ดี…จนบดบังต้นไมแ้ สนสวยต้นอ่ืนในใจไปจนหมดสน้ิ

“เปา…เปา” ผมหันไปตามเสียงเรียกของพีห่ ยก “เป็นอะไรรึเปลา่ ”

“เปลา่ ครับ” ผมสา่ ยหนา้ ใหพ้ ่ีหยกและพ่ีฉางที่ยนื ถือของอยขู่ า้ งหลังพห่ี ยก

“มอี ะไรบอกไดเ้ ลยนะ เดี๋ยวพวกพี่ชว่ ยเก็บของ จะเอาอะไรตรงไหนกบ็ อกนะ”

“ขอบคณุ ครับ”

เช้าวนั นน้ั จนถงึ เทยี่ งผมกับพห่ี ยกพีฉ่ างช่วยกันดูเอกสารสาคญั ท่ผี มควรเกบ็ ไว้ ข้าวของทุกอย่างยังเหมือนเดิม รูปถ่าย
ของครอบครัวทผ่ี มขอร้องให้พี่ ๆ เอาออกไปใส่ไวใ้ นกล่องลังไมข้ นาดใหญ่ ผมยังเห็นทุกคนยิ้ม เป็นรอยยิ้มเปี่ยมสุขที่ส่งมาจากอดีต
ถา้ เปน็ เม่ือกอ่ นผมคงไม่กล้าทจ่ี ะมอง แตต่ อนนี้ สง่ิ ทผ่ี มทา คือ ยิ้มตอบกลบั คนจากอดตี ไปก่อนจะเกบ็ มนั ลงลังไม้ท่ีเตรยี มไว้

กล่องไม้ท่จี ะเก็บทุกความทรงจาของผมในอดตี ไวไ้ ดท้ ง้ั หมด

พ่อยังคงยิ้มท่ีมุมปากเพราะไม่ใช่คนย้ิมกว้าง แววตาที่อบอุ่นแกมดุส่งออกมาจากรูปครอบครัวของเรา แขนข้างหน่ึง
ของพ่อโอบที่ไหล่ของแม่อย่างแสดงความรัก แม่เป็นภรรยาท่ีดี เคารพสามี ให้เกียรติพ่อเสมอ ขณะเดียวกันพ่อท่ีแม้จะดูเป็น
คนอารมณ์ร้าย ก็ไม่เคยลงมอื ทารา้ ยแม่เลยสักคร้ัง

สีหมอก อั่งเปา 52

พ่อครับ ผมขอโทษท่ีเคยคิดว่าพ่อเป็นทาสของเงิน พอโตขึ้นผมได้เรียนรู้แล้วว่า พ่อทาทุกอย่างเพ่ือครอบครัว
มาโดยตลอด

แมจ้ ะเหน่อื ยแต่พอ่ ก็ทนฝืนขบั รถพาพวกเราไปเท่ยี ว ผมไม่เคยได้รู้เลยว่าพ่อเหน่ือยแคไ่ หน
พ่อต้องอึดอดั แค่ไหน ทไ่ี มส่ ามารถทาอะไรได้เลยในวนั ทท่ี กุ คนในครอบครัวกาลังลาบาก
ขอโทษที่ตอนนัน้ ราคาญพ่อที่ชอบโวยวายจนทาใหไ้ มค่ อ่ ยได้คยุ กับพ่อ ขอโทษนะ ผมขอโทษ
พอ่ รกั และหว่ งพวกเราแคไ่ หน ทาไมผมตอ้ งมาเข้าใจมันในวนั ทีพ่ ่อไม่อยดู่ ้วยนะ ทาไมผมไม่เคยบอกว่ารักพ่อเลย
แม่ยังคงย้ิมออกมาอย่างสดใส เป็นรอยยิ้มเดียวกับผู้หญิงคนนั้นที่บอกให้ผมสู้ต่อ เป็นคนเดียวกันที่อุ้มท้อง
ให้ผมได้ลมื ตาดโู ลกท่สี วยงาม ผู้หญงิ ที่โอบกอดเล้ียงดูลกู ด้วยความรกั แม้จะเจอเร่อื งร้ายแคไ่ หน แม่กไ็ มเ่ คยบน่ วา่ เหน่อื ยใหใ้ ครได้ยนิ
แมเ่ ก่งจงั ทาไมกนั นะ ทาไมผมไมม่ ีโอกาสทจี่ ะกอดในตอนแมเ่ หนอ่ื ย
ทาไมผมไมม่ โี อกาสที่จะบอกแม่ว่ารักแม่มากแค่ไหน
ยง่ิ เหน็ แม่สบู บหุ รมี่ ากเทา่ ไหร่ มันยิง่ ตอกย้าความเครียดที่แมเ่ ก็บไว้คนเดยี ว
ทาไมตอนน้นั ผมถงึ ไมบ่ อกวา่ ผมอยากให้แม่เลกิ บหุ ร่ี ทาไมผมคดิ ไม่ได้ คิดไมไ่ ด้ว่าควรกอดแม่ให้แนน่ ๆ
ในอ้อมแขนของแม่ เด็กหญิงตัวน้อยท่ีทาหน้าตาโตสงสัยว่าพวกเรากาลังทาอะไรกัน ลินจงไม่เคยยิ้มใส่กล้องเลย
นอ้ งมักจะทาหนา้ ตาตลกเสมอ ทาไมชวี ิตนอ้ งต้องมาเจออะไรแบบน้ี ยงั ไมไ่ ดเ้ รียนร้ชู วี ติ เลยด้วยซา้
พข่ี อโทษทท่ี าได้ดีเท่าน้นี ะ ขอโทษทกี่ อดหนไู ม่ได้อกี แลว้ พไี่ ม่เกง่ เทา่ พอ่ แม่ทีจ่ ะเลี้ยงดูหนไู ด้
นางฟ้าตวั น้อยของพ่ี พีร่ กั หนูนะ
สายตาของผมเลื่อนไปเจอกบั อีกคนในรปู นน้ั คนท่ผี มรูจ้ กั ดีทส่ี ุด คนท่ีอย่เู คียงข้างกนั มาตลอด
อ่ังเปา แกเหน่อื ยไหม ขอโทษท่ีทาร้ายแกมาโดยตลอด ขอโทษทไ่ี ม่ดแู ลตัวแกให้ดี
เรอ่ื งทง้ั หมดท่เี กิดข้นึ แกก็ไมไ่ ดต้ ั้งใจจะให้เกิดข้นึ ใชไ่ หม แกเกง่ มากนะ ตอนนแ้ี กต้องไปตอ่ นะ
อยู่เพอื่ ความฝันของตวั เอง อยูเ่ พอื่ ตวั เองใหไ้ ด้ ใชช้ ีวติ ให้คุ้มค่าในแบบทตี่ วั เองจะทาไดน้ ะ
เข้าใจไหม…อ่ังเปา
ผมเกบ็ ของอยทู่ ีช่ ัน้ ล่างจนเรียบร้อย ดว้ ยความตั้งใจทจ่ี ะไมข่ นึ้ ไปชั้นบน พีห่ ยกกบ็ อกว่าไมเ่ ป็นไร ถ้าหากผมยังไม่พร้อม
อัฐิและรปู ภาพของคนทัง้ สาม ตอนนี้คนทถ่ี ือเดนิ ลงมาจากบันไดเปน็ พี่หยกกบั หมอฉาง กาลงั ชว่ ยกันอุ้มพวกเขาลงมา แวบหนึ่งในใจ
ผมก็อยากรอ้ งไห้ออกมา
ทบี่ อกวา่ พอ่ แม่อยทู่ น่ี ี่ เพราะผมไม่เคยคดิ ว่าพวกเขาตาย แตผ่ มทง้ิ ทุกอย่างไวข้ ้างหลังแลว้ หนไี ปเอง
ตอนน้ีบ้านหลงั นจี้ ะไม่ใชข่ องพวกเราแล้วนะ ผมจะพาทกุ คนไปอยใู่ นท่ี ๆ เย็นกว่าน้ีนะ
“ผมอยากพาพวกเขาไปลอยอังคารครับ”
พี่หยกพยักหน้ารบั กอ่ นจะเดินนาสิ่งของท้ังหมดไปใส่ที่รถ ผมถือรูปเดินตามไป พวกเราใช้เวลาเก็บของอีกประมาณ
ช่ัวโมงกวา่ ทุกอยา่ งก็เรยี บร้อย ผมยืนมองบ้านตัวเองที่อยู่ตรงหน้า มันถึงเวลาท่ีผมจะไปต่อแล้ว ถึงเวลาแล้วจริง ๆ หมอฉางเดิน
ออกมาจากบา้ นเปน็ คนสดุ ทา้ ย กอ่ นปดิ ประตเู ขากเ็ อากระเปา๋ ใบหนึง่ ทผ่ี มไม่เคยเหน็ ลงมาด้วย

“พเี่ ห็นมันอยใู่ นหอ้ งนอนของพ่อแม่เปาน่ะ มนั นา่ จะเป็นของเปานะ”

สีหมอก อั่งเปา 53

ผมรบั มองอย่างสงสัย กอ่ นจะรบั มันมา กระเป๋าทรงสเี หล่ียมผนื ผา้ สีดาสนทิ ท่มี ีคราบฝนุ่ เปรอะอยู่ ไม่เคยเห็นเลย

“ไปดูบนรถเถอะ เด๋ยี วจะมดื ก่อน”

ผมไมร่ ู้ว่าเราใชเ้ วลาเก็บของนานแค่ไหน คงเพราะไมม่ ีใครอยากเร่งรัดผม จนกินเวลามืดค่า เม่ือข้ึนรถและรถเคล่ือน
ออกมา ผมที่นั่งอยเู่ บาะหลงั คนเดยี วจงึ เปดิ กระเปา๋ ใบนั้นออกดู ส่ิงท่ผี มสร้างความประหลาดใจใหก้ ับผมไม่น้อย

กระดาษวาดรูป สีนา้ สีไม้ อปุ กรณเ์ คร่ืองเขยี นท้งั หมดทบ่ี รรจุอย่ใู นนั้น ซองสนี า้ ตาลทอี่ ยูข่ า้ งในสุด ผมเอื้อมมือไปหยบิ
มันออกมา ฝ่นุ ที่เกาะทาให้ต้องปัดออกเล็กน้อย ข้างในมีของอยู่เม่ือผมดึงออกมา จึงเห็นว่ามันเป็นธนบัตรหลายใบที่รวมกันอยู่
แต่ละใบยบั ยูย่ ี่ เหมือนผ่านการนับและเกบ็ มาอย่างยาวนาน เมอ่ื พลกิ ดขู อ้ ความทีจ่ ่าหนา้ ซอง นา้ ตาไหลก็ออกมาอย่างหยุดไมอ่ ยู่

‘คา่ เรียนวาดรูปของอั่งเปา - พอ่ ’

ผมกอดของพวกนัน้ รอ้ งไห้สดุ เสยี ง เขา้ ใจผิดมาตลอดว่าพ่อมองความฝนั ผมปัญญาออ่ น ไมร่ ้วู ่าเงินจานวนนี้พ่อเก็บมา
ต้ังแต่เม่ือไหร่ พ่อ เปาขอโทษ เปาขอโทษ ผมกอดกระเป๋าใบนั้นแน่น ร้องไห้ออกมาจนตัวโยน พ่ีหยกจอดรถผมก็ยังไม่หยุด
หมอฉางจงึ มานัง่ ข้าง ๆ กอดผมเหมอื นวนั นนั้

“ไม่เป็นไรนะ เก่งมากแลว้ นะ เปาเก่งมากแล้ว”

เม่ือได้เงินจากการขายบ้าน ผมได้แบ่งเงินส่วนหนึ่งจ่ายให้กับค่าการรักษาที่หมอชัยเป็นคนออกให้มาตลอด
ถึงแม้จะไม่รับแต่ผมก็ขอร้องให้รับจนได้ในท่ีสุด นอกจากนั้นยังแบ่งเงินบางส่วนบริจาคให้กับแผนกจิตเวชของโรงพยาบาลที่
ผมจะไมม่ วี นั ลมื วา่ ครั้งหน่ึงเป็นบ้านท่ที าให้ผมกลับมาดขี ้นึ อีกคร้ัง

ทีแ่ หง่ นที้ ่ีสอนใหผ้ มอยากชวี ติ เพ่ือใครสักคน

คนน้นั คอื เพือ่ ตัวผมเอง

สหี มอก อั่งเปา 54

บทสง่ ท้ำย

เหตกุ ารณท์ ั้งหมดผ่านไปได้ครง่ึ ปี ชีวติ ทผ่ี ่านมาของผมก็เปลี่ยนไปอยา่ งเรียบเรื่อย
ทางานท่รี า้ นกล่นิ จนั ทรเ์ หมอื นเดมิ สงิ่ ที่เพิ่มข้นึ คอื ผมไปเรียนวาดรูป ทาให้ตอนน้ีมีสมาธิและควบคุมอารมณ์ได้ดีข้ึน
แต่ละรูปก็เป็นรปู สถานท่ี ทิวทศั น์ที่ผมชอบ ผลงานของผมถ้าช้ินไหนที่ถูกใจพี่ตาล พี่ตาลก็จะขอซ้ือบ้าง หรือเอามาตั้งภายในร้าน
เป็นเหมือนงานแสดงผลงานของผมท่บี างครัง้ ก็มีคนมาตดิ ตอ่ ขอซอ้ื รปู เหลา่ น้ัน เป็นการสร้างรายได้และความสขุ ให้ผมอีกทางหนง่ึ
ตอนนหี้ มอฝ้ายให้ผมหยดุ ยาไดแ้ ลว้ แตก่ ต็ ้องพยายามควบคุมตนเองไมใ่ ห้ไปเจอเหตุการณ์ท่ีก่อให้เกิดความเศร้าเสียใจ
เพราะเมื่อไหรท่ ใี่ จเราอ่อนแอ เพื่อนสนิททช่ี ่ือซมึ เศรา้ ก็จะกลับมาหาเราอีกไดเ้ สมอ
แล้วไม่นาน ซองสีชมพูงานวิวาหข์ องพี่หยกกบั พกี่ ๊ิกกส็ ่งถงึ ผม แน่นอนวา่ ผมไม่มที างพลาดไปงานนี้
งานแต่งของพี่หยกเป็นงานตามประเพณีคนจีนอยู่บ้าง เพราะทั้งงานจัดเป็นสีแดงท้ังหมด แขกท่ีมาร่วมงาน
ก็ตา่ งแต่งกายด้วยสีแดงสดใส รวมท้งั ผมทว่ี นั น้ใี สเ่ ปน็ เสือ้ สีแดงสดแขนยาวกับกางเกงสขี าวเข้ากนั หมอฝ้ายเปน็ คนซือ้ มาใหผ้ มเองเลย
จะวา่ ไปงานแตง่ น้ี เหมอื นแหลง่ รวมพลของเหลา่ นกั รบชุดขาวเหมอื นกนั เพราะบคุ ลากรเกือบคร่ึงหน่ึงของโรงพยาบาล
ก็มากนั เยอะมาก ในงานวนั น้ันผมได้เจอกิ่งแกว้ มากบั แมเ่ ธอด้วย แมเ้ ราจะไม่ได้คุยกัน แต่รอยยิ้มสดใสที่เธอส่งมา ก็เป็นการบ่งบอก
ไดว้ า่ เธอมคี วามสขุ ไดแ้ ลว้ จรงิ ๆ
มันเป็นวันแหง่ รอยยม้ิ ทีท่ กุ คนมีใหก้ ัน
ไม่ตอ้ งถามวา่ งานทีต่ ้องดูแลคนอืน่ มนั เหน่อื ยแค่ไหน พวกเขาต่างเขา้ ใจกันดีในบริบทของงานท่ีทาเหมือนกนั
ชีวิตคนเราทุกคน คงตอ้ งการแคใ่ ครสกั คนท่เี ขา้ ใจเราเสมอ
ผมอยูร่ ว่ มงานเช้าจนเสร็จสนิ้ พิธไี ป ในช่วงเยน็ จะเป็นงานเล้ียงท่ีจัดในห้องอาหารของโรงแรม ตอนนั้นเพราะคนเยอะ
เลยส่งผลให้มนุษย์ซึมเศร้าผู้พร้อมที่จะอารมณ์แปรปรวนเสมออยากหนีออกมาทันที เพราะกลัวจะถึงเวลางานเลี้ยงก็อีกนาน
แต่เมือ่ จะเดนิ เลี่ยงออกมาจากงาน กไ็ ดเ้ พอ่ื นเดินหนตี ามออกมาอีกคนคือ หมอฉางท่ีตอนนผ้ี มเรยี กเขาว่า ‘พ่ฉี าง’
“ไปโรงพยาบาลเป็นเพอื่ นพ่ีหนอ่ ย พ่อใหไ้ ปเอาของน่ะ” พฉ่ี างหันมาบอกผมแบบนน้ั
ผมได้แต่หนั ไปมองพ่ฉี างที่วนั นใี้ สเ่ ส้อื สแี ดงแขนส้ัน กางเกงสีดา ตา่ งจากปกติทผี่ มจะเห็นใส่เพียงชุดกาวน์สีขาวเท่านั้น
ทุกอย่างก็ดูแปลกตาดี
“ตอนนี้ พฉ่ี างเปน็ หมอเต็มตัวยัง” ผมถามขน้ึ ในขณะที่เราเดนิ อยูบ่ นโถงทางเดนิ กว้างของโรงแรม
“เปน็ แล้วสิ ตอนเจอเปาคร้ังแรกพี่กเ็ ปน็ นักศกึ ษาแพทย์ฝกึ วชิ าชีพแลว้ ”

สีหมอก องั่ เปา 55

“แลว้ ตอนนพี้ ท่ี างานอย่ทู ่ีไหน” เราท้งั คู่หยดุ ยืนรอลิฟตโ์ ดยสาร ก่อนจะกา้ วเข้าไปแลว้ กดช้ัน 1
“ท่ีเดิม พ่ชี อบทีน่ ่ัน พ่ี ๆ ทกุ คนน่ารักดี ตอนนีก้ ว็ างแผนจะเรียนตอ่ เฉพาะทางแล้ว เพราะพี่สนใจ…”
“พอแล้วพ่ี ผมปวดหัว” ผมหันไปหัวเราะใส่พีฉ่ างเบา ๆ กลัวพี่เขาจะพดู ถงึ อะไรท่ผี มไม่มีวันเขา้ ใจอีกยาวเหยียด
“โอเค ๆ” พี่ฉางกห็ วั เราะตอบรบั ก่อนทีเ่ ราจะกา้ วออกจากลิฟตเ์ ดินไปทร่ี ถของพีฉ่ างทจ่ี อดอยใู่ นลานจอดรถ
เม่ือเราท้ังสองก้าวเข้ามาในรถ เพลงก็เปิดขึ้นมาเบา ๆ โชคดีท่ีเป็นเพลงท่ีผมฟังได้ ไม่สะเทือนความรู้สึกอะไร
รถของพเี่ ขาเป็นรถญ่ีปนุ่ ธรรมดา คันเล็กนา่ รักสีนา้ เงินหมน่ คันเดียวกบั ตอนทพี่ าผมกลบั บา้ นเม่อื เกอื บปีท่ีแล้ว
ทง้ั ทต่ี อนแรกคดิ ไว้แล่วว่า อยากจะนอนแต่เมือ่ จะนอนจริง ๆก็ไมย่ ักจะหลับบนรถคันน้ีเลย จงึ หันไปชวนพฉี่ างคยุ
“เมอื่ ไหร่ ผมจะได้ไปงานแตง่ พ่บี า้ ง”
“คงอีกนานเลย” พฉี่ างหนั มาตอบยม้ิ ๆ “พ่ีเลิกกบั แฟนแล้ว”
“พ”ี่ ผมรสู้ ึกผดิ เลย “ผมขอโทษ ผมไม่รู้”
“ไม่เปน็ ไร พเ่ี ลิกกับเขานานแล้ว แค่ไม่ไดบ้ อกใครว่าเลกิ กันเท่าน้ันเอง”
พฉี่ างอมยิม้ มมุ ปากน้อย ๆ ผมจึงเงยี บเพราะกลวั จะพูดอะไรทไ่ี ม่รอู้ อกไปอีก
“ตอนน้ี เปายงั วาดรปู อยู่ไหม” พีฉ่ างถามทาลายความเงยี บขณะสายตายังจ้องถนนตรงหนา้ อยู่
“วาดอยเู่ รอื่ ย ๆ ครับ แลว้ แต่อารมณ์ เพราะอตุ ส่าห์ไปเรียนวาดรปู มาตั้งแพง”
“แลว้ ยังเรียนหนงั สืออย่ไู หม ตอนน้ี”

“ลงเรียน กศน. อยู่ครับ แตก่ ว็ าดรปู เป็นหลกั ไมค่ ่อยตง้ั ใจเรียนหรอก” ผมหวั เราะแก้เกอ้ เบา ๆ

“ถา้ พข่ี อจ้างวาดรปู ไดไ้ หม”
“ไม่เอา” ผมรบี ตอบทนั ที “ผมชอบวาดวิว ไมช่ อบวาดคนนะพ่ี”
“ใครวา่ จะใหว้ าดรูปคนละ่ ” พ่ฉี างหันมายมิ้ ใหผ้ มขา ๆ “วาดรูปวิว”
“ววิ อะไรครับ” ผมขมวดควิ้ หนั ไปมองพ่ีเขาอยา่ งสงสยั
“สะพานพทุ ธฯ”
ผมหันไปมองพ่ีฉางท่ีขับรถไปไม่ไดส้ นใจอะไร แต่คาตอบของพ่ฉี างทาให้ผมฉุกคิดถงึ เหตุการณท์ ี่ผ่านมาตลอดชีวติ
ชีวิตท่ีจมอยู่กับความทุกข์ในอดีตจนเลือกจะปลิดชีพโดยการกระโดดสะพาน นึกแล้วก็ขา พอมองย้อนกลับไป
มันขาจรงิ ๆ นะ ลองคิดดูสิ ตอนนัน้ ไมร่ ู้ดว้ ยซา้ วา่ คดิ อะไรอยู่ การทร่ี ่างกระแทกน้าแรง ๆ คงเจ็บมากแน่นอน แค่คิดก็เสียวปลาบ
ถงึ กระดกู แล้ว
“คดิ อะไรอยู่” พีฉ่ างคงเหน็ ผมเงียบไปเลยเรียก
“แคค่ ดิ ถึงวันท่ผี มจะโดดสะพานนะ่ พี่ นกึ แล้วกข็ นลกุ และขาไมห่ ายเลย”
“อยา่ กลับไปทาอกี ก็พอ”
พี่ฉางบอกผมเบา ๆ ขณะที่รถของเราติดไฟแดงอยู่ตรงส่ีแยกบ้านแขก จะว่าไปจุดน้ีก็ไม่ไกลจากห้องเช่าของผมนัก
แตก่ ็ไม่รจู้ ะกลับไปทาไมเหมอื นกัน เสียงการขยบั ตวั ทาให้ผมหนั ไปมองพฉ่ี างท่เี อ้ยี วตวั ไปหยิบซองบางอย่างที่วางบนเบาะนง่ั ดา้ นหลัง
ยื่นมาใหผ้ ม มนั เปน็ ซองสแี ดงท่มี ีตัวอักษรสีทองภาษาจีนสวยงามประทบั ลวดลายอยู่

สหี มอก อั่งเปา 56

“พใ่ี หอ้ ัง่ เปาผมทาไม” ผมหันไปถามพ่ฉี างอยา่ งงง ๆ ขณะเดียวกนั ท่รี ถกเ็ คล่ือนตวั จากไฟแดงพอดี
“วนั นมี้ ันงานมงคล พีเ่ ห็นในงานแตง่ เขาแจกซองอ่ังเปากนั พเี่ ลยหยบิ มาเผ่ือน่ะ ตอนเขาแจกเหน็ เปาน่งั เหมอ่ อยู่”
“ออ๋ ” ผมพยกั หนา้ เข้าใจ “ขอบคณุ ครบั ”
“เปาน…่ี มาจากอง่ั เปา เพราะมีเช้อื จีนหรอื ”
“มีเสย้ี วจีนพี่ แต่ที่ชือ่ นี้ แมบ่ อกวา่ ผมเป็นเหมือนของขวญั อง่ั เปามนั แปลวา่ ของขวัญในงานมงคล”
พีฉ่ างพยกั หนา้ รบั รู้ ผมก็อยากรู้เหมือนกนั ว่า ทาไมพเี่ ขาถงึ ชือ่ ฉาง แตพ่ อจะถามกโ็ ดนขัดขึ้นมาก่อน
“ลองเปดิ ดขู ้างในซองสิ เขาไม่ได้แจกเงนิ นะ เหมอื นเป็นคาอวยพร เปาได้คาว่าอะไร”
ผมขมวดคว้ิ สงสัยกอ่ นจะเกิดซองทว่ี ่า พบกระดาษแผน่ หนึง่ อยภู่ ายในจึงดงึ มาอา่ นข้อความดงั กล่าว
‘ขอใหม้ ีชีวิตใหมท่ ี่ดีในทกุ ๆ วนั ’
ผมได้แต่ยิม้ และเม่อื เงยหนา้ ขนึ้ มาจากซองอัง่ เปาน่ัน ซองท่ีเปน็ เหมือนของขวัญของวนั น้ี ทาใหผ้ มนึกย้อนถึงของขวัญ
แสนสาคญั ของชวี ิตผมท่เี พง่ิ ได้รับมา ของขวัญที่ว่าคือ ชีวิตใหม่ คงต้องขอบคณุ คนท่ีช่วยชีวิตผมในวันน้ัน ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร
จนถงึ วันนี้ อยากขอบคุณเขาจงั ทม่ี อบบางส่ิงให้ผม
องั่ เปา…ของขวญั แห่งการมีชวี ติ ใหม่นนั่ เอง

เมอ่ื มองออกไปนอกรถ ตอนน้ีรถของเรากาลังโลดแล่นอยู่บนสะพานพุทธ ท้องฟ้าวันนี้สดใส ไม่มืดมัวเหมือนวันที่
ผมตั้งใจกระโดดวนั น้ันอกี แล้ว ท้องฟา้ สวยจัง ตอนน้ีในใจผมร้สู ึกมเี ปา้ หมายใหม่ ผมอยากขอบคณุ คนท่ีช่วยผมจริง ๆ นะ

แตท่ ายงั ไงผมถงึ จะเจอเขาได้ เขาเป็นใครผมยงั ไม่รู้เลย
“พฉี่ าง เด๋ียวผมวาดรูปตามทพี่ ่ขี อให้ แตม่ ขี ้อแลกเปลย่ี น”
“วา่ มาเลย” พ่ีฉางหันมาสบตาผมนดิ ๆ
“พชี่ ว่ ยสืบหน่อยวา่ วนั นน้ั ใครชว่ ยผม อยากรู้ว่าใครที่ช่วยผมไมใ่ หก้ ระโดดสะพานวันน้นั ”
“ทาไมอยูด่ ี ๆ อยากรู้ล่ะ”
“กอ็ ยากขอบคณุ เขาเฉย ๆ ทท่ี าใหผ้ มเจอชีวิตที่ดีแบบน้ี”
“ตอนนค้ี ิดไดแ้ ลว้ ใชไ่ หมว่า การมชี วี ติ มันดีแคไ่ หน” พฉี่ างถามผมขรึม ๆ
“รู้แล้ว ตอนน้ผี มตอ้ งการจะมชี วี ิตอยเู่ พอื่ ใครสักคน”
“ใคร ?”
“ผมเอง จะอย่เู พอื่ ตวั ผมเองน่ีแหละ” ผมช้ีตัวเองแลว้ หันไปบอกพฉี่ าง “สรุปพ่ีรับขอ้ ตกลงไหมเนย่ี ”
“โอเค เดย๋ี วพี่ช่วยสืบ แตต่ อ้ งวาดรปู ให้พส่ี วย ๆ เลยนะ”
“รบั ทราบครบั ผม”
ผมได้แตย่ ิม้ รับกับชีวิตใหม่และจดุ หมายใหม่ในชวี ติ แต่ทกุ คนในชวี ิตก็ดีกับผมจรงิ ๆ
เอาล่ะ ผมจะต้องกลบั ไปวาดรปู สะพานพทุ ธใหพ้ ่ีฉาง เพอ่ื ทจ่ี ะไดร้ ู้สักทวี า่ คนนั้นเป็นใคร
คนที่ให้อง่ั เปาแหง่ ชีวิตใหมใ่ ห้ผม !

สีหมอก อง่ั เปา 57

ตอนพเิ ศษ

คืนวนั นน้ั เป็นวันที่พอ่ โทรตามผมใหร้ บี ไปหาทโี่ รงพยาบาลอยา่ งด่วนทสี่ ดุ
ผมไมร่ ู้เหตผุ ลอะไรด้วยซ้า สิ่งเดียวท่ีรูค้ อื พ่อกาลงั รอ้ งไห้ เป็นการรอ้ งไหท้ ่ีหนักมากสาหรับลกู ชายคนเดยี วแบบผมท่ีได้
เห็นพอ่ ร้องออกมาอยา่ งหนักแบบนัน้ ผมจาได้ พ่อร้องไห้หนกั แบบนีค้ รั้งสดุ ทา้ ย คอื วันทแี่ ม่จากไปด้วยโรคมะเรง็
พ่อทางานเป็นศัลยแพทย์ทางสมอง งานของพ่อหนักและไม่เป็นเวลา แต่มันคือการช่วยชีวิตคนอ่ืน ความฝันของ
ผมจงึ อยากเป็นเหมอื นพ่อ ไม่ลังเลเลยทจี่ ะเดนิ รอยตามพ่อ ตอนนี้ผมเรยี นแพทยศาสตร์ชน้ั ปีที่ 3 และในวันน้ันเสียงร้องไห้ของพ่อ
เป็นเคร่ืองแสดงใหผ้ มเหน็ ว่า พ่อตอ้ งการใครสกั คนมากที่สดุ คนนน้ั ก็คือผม
เม่อื ถงึ โรงพยาบาลผมกร็ ีบวิง่ ไปที่ห้องทางานของพ่อทนั ที พพี่ ยาบาลหลายคนมีทา่ ทีตกใจ ว่งิ มาบอกผมว่า พ่อร้องไห้
หนกั มาก ไม่ยอมออกมาเจอใครเลยเกอื บช่วั โมงแล้ว ผมจงึ รีบเคาะประตูห้องทางานของพ่อทนั ที
“พ่อ พอ่ เปดิ ประตหู นอ่ ย นฉี่ างเองนะ”
ไม่มีเสยี งตอบรบั นอกจากเสียงร้องไหข้ องพอ่ ที่ดังลอดออกมา พฝ่ี า้ ย จติ แพทย์ที่รจู้ กั กนั ยนื อยู่ไมห่ า่ งดว้ ยความเปน็ หว่ ง
ผมหันไปถามเธอด้วยความสงสัย เพราะผมไม่ร้อู ะไรเลย
“เกิดอะไรข้นึ ครับ พีฝ่ ้าย พอ่ เปน็ อะไร”
“เม่อื หัวคา่ น่ะคะ่ มีคนไขท้ ห่ี มอชยั รักษามานาน เป็นเดก็ อายุสี่ขวบ รักษามาหลายเดือน แต่วันนี้น้องมีอาการสมอง
บวม เลอื ดเป็นพษิ ทาให้เกิดอาการแทรกซ้อนหลายอย่างแล้วเด็กเสยี ชวี ิต หมอชยั เอาแตบ่ อกว่า เขารกั ษาพลาดเองน่ะคะ่ ”
“พอ่ รกั ษาพลาด ?” ผมไม่เข้าใจ จะเปน็ ไปไดอ้ ยา่ งไร
“ไมน่ า่ จะใชห่ รอกค่ะ เพราะหมอกบั พยาบาลคนอื่น ก็บอกวา่ ไม่ใช่ มนั เป็นอาการของคนไข้”
“พอ่ พ่อ เปิดประตูหน่อย !”
ไม่นานหลงั จากน้ัน ประตูกเ็ ปดิ ออก พอ่ อยใู่ นสภาพท่ีผมไม่เคยเห็นมานานแล้วหลังจากแม่ตาย พ่อหยุดร้องไห้แล้ว
แต่ยงั สะอื้นอย่างเห็นได้ชัด พ่อมองหน้าทุกคนท่ียืนอยู่หน้าห้อง ผมไม่พูดอะไร เดินเข้าไปกอดพ่ออย่างแน่นที่สุด จนพ่อร้องไห้
ออกมาอีกครัง้ เอาแตพ่ รา่ เพอ้ ออกมาไม่หยดุ
“พ่อพลาด ฉาง พ่อทาให้พวกเขาเสยี ใจ พอ่ ทาใหค้ รอบครวั เขาเสยี ใจ”
“ไมเ่ ป็นไรพ่อ ไมเ่ ปน็ ไรนะ”

สหี มอก องั่ เปา 58

นานนับชั่วโมงกว่าพ่อจะหยุดร้องไห้ โชคดีท่ีคนไข้ผ่าตัดในความรับผิดชอบของพ่อในคืนน้ันไม่มี จึงไม่รบกวนต่อ
การทางานของพ่อ ผมนั่งปลอบพ่ออยนู่ าน จนพ่อกลับมาได้สตอิ ีกครงั้ เราจึงไดค้ ุยกันตามประสาพอ่ ลกู ไมใ่ ชฐ่ านะแพทย์

“พ่อพลาดยังไงครับ”

“พ่อสัญญากบั ครอบครัวคนไขว้ ่าจะชว่ ยเขาให้ได้ แตพ่ ่อกท็ าไม่ได้ พ่อพลาด”

“ไม่นะครบั พอ่ ทกุ อย่างไม่ใชค่ วามผิดพอ่ เลย เรารดู้ ี เรารักษาคนไข้อยา่ งสดุ ความสามารถ แต่เราจะย้ือชีวิตเขาไว้ได้
หรือไม่ ก็ขน้ึ อยกู่ ับตวั เขาด้วยนีค่ รบั ”

“พอ่ เสยี ใจ ทท่ี าใหค้ รอบครวั เขาเสียใจ”

“เพราะพอ่ คิดถงึ ตอนแม่จากไปใชไ่ หม” ผมถามออกไปตรง ๆ

“คงจะใช่ สายตา แววตา ความรูส้ กึ ที่พช่ี ายของคนไข้ อ้อนวอนพอ่ มนั ทาให้พ่อสงสาร สะเทือนใจไปหมด”

“ไมใ่ ช่ความผิดของพ่อเลย อย่าโทษตวั เองนะครบั ”

“ไมห่ รอก ฉาง” พอ่ กม้ หนา้ คิดก่อนจะเงยขนึ้ มาจอ้ งผม “พ่อว่าพอ่ ตอ้ งไมส่ บายแน่ ๆ”

“เป็นอะไรครับ ไปตรวจเลยไหม”

“พอ่ อยากพบจติ แพทย์”

หลังจากวันน้ัน พ่อได้เข้าพบและปรึกษาจิตแพทย์เรื่องอาการของพ่อเอง ความคาดหวัง ความกดดันท่ีเกิดขึ้น
จติ แพทยว์ ินิจฉัยว่าเกิดจากความเครยี ดและพ่อมอี าการซึมเศรา้ อ่อน ๆ ผมเพิ่งไดร้ วู้ า่ พ่อเสยี ใจเรอ่ื งแม่ท่จี ากไปไม่หาย เพราะพ่อเอา
แตโ่ ทษตวั เองวา่ รักษาแม่ไว้ไมไ่ ด้ จงึ ตง้ั ความหวังจะรักษาคนไขท้ ุกคนอย่างดี จนมาเจอกับกรณคี นไข้คนนี้ ท่ีทาให้ผมยิ่งกดดันมาก
ย่งิ ข้นึ จนทาใหอ้ าการซึมเศรา้ ของพ่อแสดงชดั ออกมาขนาดนี้

การรกั ษาของพ่อคือได้พูดคุยกับนักจิตวิทยา รับยาแก้เครียดมากิน ไม่นานก็หายดี แต่ส่ิงหน่ึงท่ีพ่อทาเป็นประจา
คือ ทุกวันพระ พอ่ จะไปทาบญุ ทีว่ ัดรมิ แมน่ า้ เจ้าพระยา เป็นการทาบญุ ให้แมก่ ับเดก็ คนนั้น

สดุ ทา้ ย พ่อก็ยงั ไมใ่ ห้อภัยตวั เอง

วันนั้นเป็นวันพระที่ผมกับพ่อไปทาบุญให้แม่ตามปกติ เม่ือทาบุญกรวดน้าเรียบร้อย พ่อขอสนทนาธรรมกับพระ
อาจารย์และให้ผมออกมารอขา้ งนอก ผมจึงเดินรอบบรเิ วณวัดรมิ นา้ ชีวติ การเรยี นแพทยม์ นั หนกั มาก หนกั จนแทบไม่มีเวลาเงยหน้า
จากหนังสอื เพราะต้องทาความเขา้ ใจกับทกุ อาการของสภาพร่างกายมนษุ ย์เพ่อื ทจ่ี ะได้เป็นหมอทด่ี ใี ห้ได้

ผมเดินดูบริเวณกาแพงรอบพระอโุ บสถท่ีบรรจุอฐั ผิ ้จู ากไปไวม้ ากมาย แมว้ ่าพวกเราจะถูกสอนมาตลอด ไม่ใหย้ ดึ ติดกับ
ชีวติ แต่ตอ้ งยอมรับว่าการสูญเสียสามารถสร้างความบอบช้าทางจิตใจได้มากกว่าทางกาย มันรักษายากเหลือเกิน บางคนก็อยู่
แบบไมม่ ีความสุขไปเลย อยูแ่ บบท่เี รยี กว่าตายท้ังเปน็

สายตาผมไปสะดดุ กับเด็กชายในชุดนักเรียนคนหนึง่ ทีก่ าลงั นงั่ คยุ กบั อฐั กิ ระดกู ของใครสกั คนบนกาแพง

“ลนิ จง วนั นีพ้ ีจ่ ะบอกพ่อแล้วนะ ว่าพี่ไมไ่ ด้เรยี นหนงั สอื แลว้ คดิ วา่ พอ่ จะโกรธพไี่ หม”

ผมยืนอยหู่ า่ ง ๆ แต่เพราะความเงียบสงบของวัด ทาให้ทกุ อย่างท่ไี ด้ยนิ มนั ชดั เจน

“ต้ังแตว่ นั ทห่ี นไู มอ่ ยู่ พอ่ กับแมไ่ ม่เหมอื นเดมิ เลย อย่าว่าแต่พ่อกับแมเ่ ลย พ่กี ็เหมือนกนั ”

เด็กผู้ชายคนน้ันน่าจะอย่แู ค่ชนั้ มัธยมปลาย ผมแอบสงั เกตดาวที่ปักบนปกเสอื้ มีเพียงดวงเดียว จงึ รวู้ ่าเขาน่าจะอยู่ ม.4

“แตพ่ ี่จะดแู ลพอ่ แมใ่ หด้ นี ะ น้องเอาใจช่วยให้วนั น้ี พไ่ี มโ่ ดนพ่อดดุ ้วยนะ”

สีหมอก อั่งเปา 59

เมอ่ื พูดจบเดก็ คนนัน้ กห็ นั มาทางผม สงสัยจะรูว้ ่ามคี นมองอยู่ ผมจึงยม้ิ ใหเ้ ขานิดนึง เด็กน่ันจึงค้อมหัวน้อย ๆ ตอบ
กลบั มา กอ่ นทเี่ ขาจะวางดอกไม้และเดินออกไปจากบริเวณที่เรายืนอยู่ พ่อที่เดินออกมาจากอุโบสถเห็นหลังไว ๆ ของเด็กน่ัน
ก็ทาทา่ จะวิ่งตามจนผมตอ้ งดงึ ไว้

“จะไปไหน พ่อ จะว่ิงทาไม เดย๋ี วลม้ ”
“ตามเด็กคนนน้ั ไปไง พอ่ จาเขาได้” พ่อยังคงทาทา่ ชะเงอ้ ตามเดก็ คนนนั้ ไป แต่กม็ องไมเ่ หน็ แลว้
“เดก็ ชุดนกั เรียนคนนนั้ น่ะหรือ”
“ใช่ คนน้นั แหละ ทเ่ี ปน็ พีช่ ายของลนิ จง เดก็ ที่พ่อรกั ษาพลาดไง”
“ผมบอกกที่ ีแล้ววา่ พอ่ ไม่ได้รกั ษาพลาด”
“ฉาง พ่อแค่อยากช่วยเหลอื เขาบ้าง เผื่อมันช่วยใหพ้ ่อรูส้ กึ แย่น้อยลง อ่งั เปาเปน็ เด็กดนี ะ”
“อ่งั เปา ?”
“ใช่ เด็กคนนน้ั ชอ่ื อง่ั เปา”
“ถ้ามโี อกาสเราคอ่ ยช่วยเขาให้เตม็ ที่แลว้ กนั ครับพอ่ กลบั กันเถอะ เลิกคดิ มากได้แลว้ หน่า”
ใครจะร้วู ่าหลังจากวันน้ันแค่สามปี ผมจะไดพ้ บเดก็ คนนน้ั อีกครั้ง…อั่งเปา

สหี มอก อ่งั เปา 60

บรรณำนุกรม

ทำควำมรู้จัก "โรคซึมเศรำ้ " และวิธีกำรดูแล ฟ้ืนฟู จติ ใจ. (๒๕๖๓). [ออนไลน]์ . เข้าถงึ ได้จาก :
https://www.sanook.com/health/ [สืบคน้ เมอ่ื วนั ท่ี ๒๐ มนี าคม ๒๕๖๔]

นนั ทริ า หงส์ศรีสวุ รรณ์. (๒๕๖๑). ภาวะซมึ เศร้า Depression. มฉก.วิชาการ. ปีที่๑๙.
(ฉบับท่ี๓๘),๑๐๕-๑๑๖ [ออนไลน์]. เขา้ ถงึ ไดจ้ าก : http://journal.hcu.ac.th/pdffile
[สบื ค้นเม่อื วนั ท่ี ๑ เมษายน ๒๕๖๔]

แบบทดสอบสขุ ภำพจติ . (๒๕๖๓). [ออนไลน]์ . เขา้ ถงึ ไดจ้ าก : http://www.jvkk.go.th:8080
[สบื ค้นเมือ่ วนั ที่ ๔ เมษายน ๒๕๖๔]

แบบทดสอบภำวะซมึ เศร้ำ PHQ-9. [ออนไลน]์ . เข้าถึงไดจ้ าก :https://med.mahidol.ac.th/th/
[สบื คน้ เม่ือวันที่ ๔ เมษายน ๒๕๖๔]

พทิ ยา พสิ ฐิ เวช. ภำวะซึมเศร้ำและโรคซมึ เศรำ้ . [ออนไลน]์ . เขา้ ถงึ ได้จาก
https://www.thonburibamrungmuang.com/index.phpnews/detail
[สืบคน้ เมอื่ วนั ท่ี ๒๕ มีนาคม ๒๕๖๔]

มาโนช หลอ่ ตระกลู . โรคซึมเศรำ้ โดยละเอียด. [ออนไลน]์ . เขา้ ถงึ ไดจ้ าก : https://med.mahidol.ac.th/
[สบื คน้ เมอ่ื วนั ท่ี ๒๕ มนี าคม ๒๕๖๔]

ยำต้ำนเศร้ำ. [ออนไลน]์ . เข้าถึงได้จาก : https://www.pobpad.com [สืบคน้ เมอ่ื วันท่ี ๑ เมษายน ๒๕๖๔]
โรคซึมเศร้ำ. [ออนไลน์]. เข้าถงึ ไดจ้ าก : https://www.manarom.com/blog/depression_disorder

[สบื ค้นเมื่อวันที่ ๑ เมษายน ๒๕๖๔]
โรคซึมเศร้ำ. [ออนไลน์]. เขา้ ถึงได้จาก : https://www.bumrungrad.com/th/conditions/depression

[สืบคน้ เมื่อวนั ที่ ๑ เมษายน ๒๕๖๔]
โรคซมึ เศรำ้ (Depression). (๒๕๖๑). [ออนไลน์]. เขา้ ถึงไดจ้ าก : https://www.phukethospital.com/th

[สบื คน้ เมื่อวนั ที่ ๒ เมษายน ๒๕๖๔]
โรคซึมเศรำ้ . [ออนไลน]์ . เขา้ ถงึ ได้จาก : https://www.pobpad.com [สืบคน้ เมือ่ วนั ที่ ๒ เมษายน ๒๕๖๔]
ศภุ าวรรณ คงสุวรรณ.์ (๒๕๖๑). เม่ือโรคซมึ เศรำ้ ทำให้อยำกจำกไป. [ออนไลน]์ . เขา้ ถึงได้จาก :

https://www.the101.world/when-depression-comes/

สีหมอก อ่งั เปา 61

รำยชื่อผู้จัดทำ

นางสาวกนั ตพร อู่พลอย รหสั นกั ศึกษา 6321124001
นางสาวธนิษฐา คงเพชรศกั ดิ์ รหัสนักศึกษา 6321124003
นางสาวจันทิมา ดวงจินดา รหสั นกั ศึกษา 6321124008
นางสาวดุรียา รกั พงษ์ รหสั นกั ศึกษา 6321124014
นางสาวพรชิตา ศรีหาปญั ญา รหัสนกั ศึกษา ๖๓๒๑๑๒๔๐๑๘
นางสาวจริ าวรรณ ดวงพิลา รหสั นักศึกษา 6321124021
นายรามินทร์ ศลิ ปชยั รหสั นกั ศึกษา 6321124024
นางสาวพนั ธ์นภิ า จันทร์ฉาย รหสั นกั ศึกษา 6321124032
นางสาวณฐั ธดิ า โรมพันธ์ รหัสนกั ศึกษา 6321124041
นางสาวนันทิชา มานะตระกลู รหัสนักศึกษา 6321124043

สหี มอก อัง่ เปา 62