[Final] Statistical Seismology (สันติ ภัยหลบลี้ ธรณีวิทยา วิทยาศาสตร์)

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 191 ผลการประเมินสรุปวาคา PGA ที่มีโอกาส 2% POE ในอีก 50 ป มีคาสูงในภาคตะวันตกของประเทศ ไทย โดยเฉพาะบริเวณจังหวัดกาญจนบุรีและจังหวัดตาก (PGA = 0.30g) สวนภาคเหนือของประเทศไทยมีโอกาส ไดรับคา PGA ประมาณ 0.40g และในขณะที่ กรุงเทพมหานครมีคา PGA ประมาณ 0.02g (รูป 7.13ก) ในกรณีของโอกาส 10% POE ในอีก 50 ป (รูป 7.13ข) มีการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของภัยพิบัติใกลเคียงกับใน กรณีของโอกาส 2% POE ในอีก 50 ป แตคา PGA ต่ํา กวาประมาณ 0.5 เทา ในทุกพื้นที่ของประเทศไทย (Palasri และ Ruangrassamee, 2010) นับตั้งแตงานวิจัยในอดีตของ Hattori (1980) จนกระทั่ง Palasri และ Ruangrassamee (2010) บงชี้ วาการตั้งสมมุติฐานของแหลงแผนดินไหว พฤติกรรมการ เกิดแผนดินไหว รวมทั้งการเลือกใชแบบจําลองการ ลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวมีความแตกตางกัน (ตาราง 7.2) อยางไรก็ตาม จากการศึกษางานวิจัยในอดีต ในชวงป ค.ศ. 2011-2016 พบวาสมมุติฐานและ แบบจําลองที่จําเปนตอการประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว ในประเทศไทยมีการเปลี่ยนแปลง เนื่องจากมีขอมูลที่ แสดงถึงพฤติกรรมการเกิดแผนดินไหวเพิ่มขึ้น เชน เขต กําเนิดแผนดินไหวของภูมิภาคอาเซียนแผนดินใหญมีการ ป รั บ ป รุ ง เ พิ่ ม เ ติ ม ( รู ป 7 .4ข; Pailoplee แ ล ะ Choowong, 2013) ฐานขอมูลแผนดินไหวที่ตรวจวัดได จากเครื่องมือตรวจวัดแผนดินไหวมีการตรวจวัดเพิ่มขึ้น อยางตอเนื่อง (Pailoplee, 2014c) ขอมูลธรณีวิทยา แผนดินไหวที่มีการสํารวจเพิ่มเติมอยางตอเนื่อง (Pailoplee และ Charusiri, 2015b; 2016) รวมทั้ง แบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวที่ เปลี่ยนแปลงและประเมินวามีความแมนยํามากขึ้น (Chintanapakdee และคณะ, 2008) ดังนั้น Pailoplee และ Charusiri (2016) จึงประเมิน PSHA จาก สมมุติฐาน แบบจําลองและขอมูลที่แสดงถึงพฤติกรรม การเกิดแผนดินไหวดังกลาว ตาราง 7.2. วิวัฒนาการการประยุกตใชสมมุติฐาน แบบจําลองและขอมูลพฤติกรรมการเกิดแผนดินไหวในการ ประเมิน PSHA ในประเทศไทย (Pailoplee และ Charusiri, 2015b; 2016) อางอิง แหลงกําเนิดแผนดินไหว พฤติกรรมการเกิดแผนดินไหว Hattori (1980) - EQ1 (NOAA) Santoso (1982) - EQ1 (NOAA, TMD) Shrestha (1987) SSZ (Nutalaya และคณะ, 1985) EQ1 (Nutalaya และคณะ, 1985) Warnitchai และ Lisantono (1996) SSZ (Nutalaya และคณะ, 1985) EQ1 (Nutalaya และคณะ, 1985) Petersen และคณะ (2007) SSZ (Petersen และคณะ, 2007) EQ1 (NEIC, ISC) EQ2 Pailoplee และคณะ (2009a) AF (Pailoplee และคณะ, 2009a) EQ1 (NEIC, ISC, TMD) EQ2 Pailoplee และคณะ (2010b) SSZ (กรมทรัพยากรธรณี, 2548) EQ1 (NEIC, ISC, TMD) Palasri และ Ruangrassamee (2010) SSZ (กรมทรัพยากรธรณี, 2548) EQ1 (NEIC, ISC, TMD) หมายเหตุ: 1) SSZ คือ เขตกําเนิดแผนดินไหว 2) AF คือ รอยเลื่อน 3) EQ1 คือ ขอมูลแผนดินไหวที่ตรวจวัดไดจาก เครื่องมือตรวจวัดแผนดินไหว เชน คา a และคา b จากสมการความสัมพันธ FMD และ 4) EQ2 คือ ขอมูลธรณีวิทยา แผนดินไหว เชน MCE และอัตราเลื่อนตัวของรอยเลื่อน

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 192 2) แหลงกําเนิดแผนดินไหวและพฤติกรรม การเกิดแผนดินไหว (earthquake source and activity) สืบเนื่องจากขอมูลธรณีวิทยาแผนดินไหวที่มี อยูอยางจํากัด การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวใน ประเทศไทยในอดีตสวนใหญจึงพิจารณาแหลงกําเนิด แผนดินไหวแบบเขตกําเนิดแผนดินไหวเปนหลัก เชน Shrestha (1987) Warnitchaiและ Lisantono (1996) Pailoplee และคณะ (2010b; c) Palasri และ Ruangrassamee (2010) และ สันติ ภัยหลบลี้ และ คณะ (2553) เปนตน ถึงแมวา Petersen และคณะ (2007) และ Pailoplee และคณะ (2009a) จะพิจารณา ทั้งแหลงกําเนิดแผนดินไหวแบบรอยเลื่อนและเขตกําเนิด แผนดินไหว และประเมินพฤติกรรมการเกิดแผนดินไหว จากขอมูลธรณีวิทยาแผนดินไหวรวมกับฐานขอมูล แผนดินไหวที่ตรวจวัดไดจากเครื่องมือตรวจวัด แผนดินไหว แตพฤติกรรมการเกิดแผนดินไหวดังกลาว ประเมินจากตัวแปรดานแผนดินไหวโดยรวม (MCE และ อัตราเลื่อนตัวของรอยเลื่อน) เชน รอยเลื่อนระนองและ รอยเลื่อนคลองมะรุย Pailoplee และคณะ (2009a) ประเมินวามีอัตราเลื่อนตัวของรอยเลื่อนโดยรวม 0.10 และ 1.00 มิลลิเมตร/ป ตามลําดับ อยางไรก็ตามจาก การศึกษางานวิจัยในอดีต Pailoplee และ Charusiri (2016) พบวาปจจุบันมีการศึกษาธรณีวิทยาแผนดินไหว ตามแหลงกําเนิดแผนดินไหวสําคัญในประเทศไทย ≥ 55 พื้นที่ จาก 13 โครงการ (รูป 7.14 และตาราง 7.3) (Pailoplee และ Charusiri, 2016) ไดแก พื้นที่ภาคเหนือของประเทศไทย (รูป 7.14ก) พบการขุดรองสํารวจธรณีวิทยาแผนดินไหว 31 พื้นที่ (กรมชลประทาน, 2549; กรมทรัพยากรธรณี, 2552a; กรมทรัพยากรธรณี, 2552b; กรมทรัพยากรธรณี, 2554; ปญญา จารุศิริ และคณะ, 2554) ซึ่งรายงานอัตราเลื่อน ตัวของรอยเลื่อนแตกตางกัน เชน รอยเลื่อนแพร (Phrae Fault; Udchachon และคณะ, 2003) มีอัตราเลื่อนตัว ของรอยเลื่อน 0.03 มิลลิเมตร/ป (หมายเลข 26) ในขณะ ที่รอยเลื่อนลําปาง-เถิน มีอัตราเลื่อนตัวของรอยเลื่อน 1.00 มิลลิเมตร/ป (หมายเลข 29) และพบวาบางรอย เลื่อนมีการขุดรองสํารวจธรณีวิทยาแผนดินไหวหลาย พื้นที่ เชน รอยเลื่อนแมจันพบการขุดรองสํารวจ ธรณีวิทยาแผนดินไหวและประเมินอัตราเลื่อนตัวของ รอยเลื่อนจํานวน 4 พื้นที่ (หมายเลข 1-4; กรมทรัพยากร ธรณี, 2552a) โดยมีอัตราเลื่อนตัวของรอยเลื่อนอยู ในชวง 0.29-0.16 มิลลิเมตร/ป (ตาราง 7.3) ในกรณีของภาคตะวันตกของประเทศไทย (รูป 7.14ข) พบจํานวน 13 พื้นที่ (หมายเลข 32-44 ในรูป 7.14ข) โดยมีอัตราเลื่อนตัวของรอยเลื่อนสูงที่สุด ประมาณ 2.87 มิลลิเมตร/ป จากรอยเลื่อนยอยบานแกง แคบ (หมายเลข 43; Nuttee และคณะ, 2005) และรอย เลื่อนยอยบานกาเลียมีอัตราเลื่อนตัวของรอยเลื่อน 0.22 มิลลิเมตร/ป (หมายเลข 32; ปญญา จารุศิริ และคณะ, 2547) นอกจากนี้จากการสํารวจธรณีวิทยาแผนดินไหว โดยกรมทรัพยากรธรณี (2550) และกรมชลประทาน (2552) พบการขุดรองสํารวจธรณีวิทยาแผนดินไหว จํานวน 11 พื้นที่ (หมายเลข 45-55) ในพื้นที่ภาคใตของ ประเทศไทย (รูป 7.14ค) โดยในกรณีของรอยเลื่อน ระนอง ผลการขุดรองสํารวจธรณีวิทยาแผนดินไหว จํานวน 3 พื้นที่ (หมายเลข 45-47) แสดงอัตราเลื่อนตัว ของรอยเลื่อนประมาณ 0.18-0.70 มิลลิเมตร/ป ในขณะ ที่รอยเลื่อนคลองมะรุยมีจํานวน 8 พื้นที่ (หมายเลข 48- 55) แสดงอัตราเลื่อนตัวของรอยเลื่อนแตกตางกันอยู ในชวง 0.01-0.50 มิลลิเมตร/ป (กรมทรัพยากรธรณี, 2550; กรมชลประทาน, 2552) (รูป 7.14ค)

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 193 รูป 7.14. แผนที่ภูมิภาคตางๆของประเทศไทยตําแหนงรองสํารวจธรณีวิทยาแผนดินไหวที่มีการศึกษาในอดีต (ก) ภาคเหนือ (ข) ภาคตะวันตก และ (ค) ภาคใตของประเทศไทย (Pailoplee และ Charusiri, 2015b; 2016) ตัวเลขในกรอบสี่เหลี่ยม คือ ลําดับรองสํารวจธรณีวิทยาแผนดินไหวดังแสดงในตาราง 7.3

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 194 ตาราง 7.3. ตําแหนงรองสํารวจธรณีวิทยาแผนดินไหวตามแนวรอยเลื่อนตางๆ ในประเทศไทย และผลการประเมิน อัตราเลื่อนตัวของรอยเลื่อน (SR) (หนวย มิลลิเมตร/ป) (Pailoplee และ Charusiri, 2016) ลําดับ ลองจิจูด ละติจูด พื้นที่ศึกษา SR (มม./ป) อางอิง 1. 100.35 20.34 บานหวยเย็น 0.29 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 2. 99.81 20.12 บานโปงน้ํารอน 0.29 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 3. 99.65 20.11 บานโปงปาแขม 0.29 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 4. 99.53 20.09 บานสุขฤทัย 0.16 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 5. 100.39 20.06 บานศรีลานนา 0.29 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 6. 100.30 19.88 บานเตา 0.07 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 7. 99.68 19.83 บานปางมุง 0.16 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 8. 100.34 19.78 บานปางคา 0.09 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 9. 99.62 19.75 บานทายสานยาว 0.11 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 10. 99.68 19.61 บานผาจอ 0.18 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 11. 99.15 19.42 บานหนองครก 0.50 กรมทรัพยากรธรณี (2552b) 12. 100.88 19.42 บานทุงอาง 0.60 กรมทรัพยากรธรณี (2554) 13. 98.98 19.33 บานจอมคีรี 0.10 กรมทรัพยากรธรณี (2552b) 14. 100.91 19.29 บานดู 0.60 กรมทรัพยากรธรณี (2554) 15. 99.66 19.28 บานปาเหนง 0.34 กรมทรัพยากรธรณี (2552a) 16. 99.16 19.12 บานโหลงขอด 0.10 กรมทรัพยากรธรณี (2552b) 17. 100.25 18.76 หวยแปะ 1 0.8 กรมชลประทาน (2549) 18. 100.23 18.74 หวยแปะ 2 0.33 กรมชลประทาน (2549) 19. 100.25 18.73 หวยแมปุ 0.14 กรมชลประทาน (2549) 20. 100.25 18.71 หวยแมยม 1 0.37 กรมชลประทาน (2549) 21. 100.22 18.69 หวยแมยม 2 0.33 กรมชลประทาน (2549) 22. 99.21 18.50 บานทาปลาดุก 1.00 กรมทรัพยากรธรณี (2552b) 23. 99.65 18.09 บานมาย 0.15 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2547) 24. 99.74 18.05 บานแมลอง 0.40 กรมทรัพยากรธรณี (2552b) 25. 100.05 18.05 หวยหนองบอ 0.60 กรมทรัพยากรธรณี (2552b) 26. 100.14 18.03 หวยแมมาน 0.03 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2547) 27. 99.52 18.03 บานบอมหลวง 0.60 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2547) 28. 99.42 17.89 บานสมัย 0.83 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2547)

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 195 29. 99.41 17.87 บานอุมลอง 1.00 กรมทรัพยากรธรณี (2552b) 30. 99.40 17.73 บานปางงุน 0.40 กรมทรัพยากรธรณี (2552b) 31. 98.18 17.30 หวยแมอุสุ 0.55 Saithong และคณะ (2005) 32. 98.42 15.25 บานซองกาเลีย 0.22 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2554) 33. 98.46 15.20 บานโรงหวาย 0.54 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2554) 34. 98.69 14.95 บานธิพุเย 1.94 กรมทรัพยากรธรณี (2551) 35. 99.41 14.74 บานเขาสน 0.25 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2554) 36. 98.71 14.72 บานองธิ 1.58 กรมทรัพยากรธรณี (2551) 37. 99.12 14.63 บานดงเสลา 1.30 กรมทรัพยากรธรณี (2551) 38. 99.13 14.58 บานโปงหวาย 1.33 กรมทรัพยากรธรณี (2551) 39. 99.42 14.47 บานโปงรี 0.56 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2554) 40. 99.18 14.35 บานแกงแคบ 1 0.67 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2554) 41. 99.18 14.35 บานแกงแคบ 2 1.42 กรมทรัพยากรธรณี (2551) 42. 99.18 14.35 บานแกงแคบ 3 0.67 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2554) 43. 99.18 14.35 บานแกงแคบ 4 2.87 Nuttee และคณะ (2005) 44. 99.10 14.13 บานพุโคลน 0.33 ปญญา จารุศิริ และคณะ (2554) 45. 99.41 11.28 บานเนินกรวด 0.27 กรมทรัพยากรธรณี (2550) 46. 98.89 10.12 บานประชาเสรี 0.70 กรมทรัพยากรธรณี (2550) 47. 98.64 10.01 บางบอนใน 0.18 กรมทรัพยากรธรณี (2550) 48. 98.97 9.22 บานวิภาวดี 0.17 กรมทรัพยากรธรณี (2550) 49. 99.02 9.19 บานโพธิ์พนา 0.01 กรมชลประทาน (2552) 50. 98.82 8.87 บานแมเหลียว 0.01 กรมชลประทาน (2552) 51. 98.73 8.86 บานสองพี่นอง 0.01 กรมชลประทาน (2552) 52. 98.71 8.69 บานบางวอ 0.11 กรมทรัพยากรธรณี (2550) 53. 98.70 8.67 บานบางลึก 1 0.50 กรมทรัพยากรธรณี (2550) 54. 98.69 8.65 บานบางลึก 2 0.43 กรมทรัพยากรธรณี (2550) 55. 98.69 8.55 บานควนสบาย 0.50 กรมทรัพยากรธรณี (2550) ดังที่อธิบายในขางตน ขอมูลธรณีวิทยา แผนดินไหวมีความสําคัญในการประเมินภัยพิบัติ แผนดินไหว (Andreou และคณะ, 2001) Pailoplee และ Charusiri (2016) จึงประเมิน PSHA โดยพิจารณา แหลงกําเนิดแผนดินไหวแบบรอยเลื่อนจํานวน 55 รอย เลื่อน (Pailoplee และคณะ, 2009a) และประเมิน พฤติกรรมการเกิดแผนดินไหวจากขอมูลธรณีวิทยา แผนดินไหวรวมกับฐานขอมูลแผนดินไหวที่ตรวจวัดได

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 196 จากเครื่องมือตรวจวัดแผนดินไหว โดยในกรณีของตัว แปรดานธรณีวิทยาแผนดินไหว (MCE และอัตราเลื่อนตัว ของรอยเลื่อน) Pailoplee และ Charusiri (2016) ประมวลผลจากขอมูลการขุดรองสํารวจธรณีวิทยา แผนดินไหวทั้งหมด 55 ตําแหนง ดังแสดงในรูป 7.14 และตาราง 7.3 นอกจากนี้ในกรณีของพฤติกรรมการเกิด แผนดินไหวที่ไมสัมพันธกับรอยเลื่อน Pailoplee และ Charusiri (2016) พิจารณาเปนแหลงกําเนิดแผนดินไหว แบบพื้นที่หรือเขตกําเนิดแผนดินไหว ซึ่งจากการศึกษา งานวิจัยในอดีตพบการจําแนกและนําเสนอเขตกําเนิด แผนดินไหวในภูมิภาคอาเซียนแผนดินใหญ 3 รูปแบบ ที่ แตกตางกัน ไดแก 1) Nutalaya และคณะ (1985) 2) ปญญา จารุศิริและคณะ (2548) และ 3) Pailoplee และ Choowong (2013) ซึ่งเปนเขตกําเนิดแผนดินไหว ที่ถูกพัฒนามาจากเขตกําเนิดแผนดินไหวของ Nutalaya และคณะ (1985) และ ปญญา จารุศิริและคณะ (2548) ตามลําดับ ดังนั้น Pailoplee และ Charusiri (2016) จึง เลือกใชเขตกําเนิดแผนดินไหวของ Pailoplee และ Choowong (2013) ซึ่งมีทั้งหมด 13 เขตกําเนิด (รูป 7.4ข) และประเมินพฤติกรรมการเกิดแผนดินไหวจากคา a และคา b ในแตละเขตกําเนิดแผนดินไหวที่วิเคราะห โดย Pailoplee และ Choowong (2014) 3) แบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แ ผ น ดิ น ไ ห ว ( strong-ground motion attenuation model) สืบเนื่องจากลักษณะทาง ธรณีวิทยาใตพื้นโลกที่มีความซับซอนในรายละเอียด ทั้ง ชนิด รูปรางและการวางตัวของหิน ทําใหคลื่นไหว สะเทือนที่เคลื่อนที่ผานตัวกลางตางๆ มีการลดทอน แตกตางกันในแตละพื้นที่ ซึ่งนักแผนดินไหวในปจจุบันไม สามารถวิเคราะหลักษณะการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหวดังกลาวไดอยางถูกตองแมนยําจากตัวแปรที่ ซับซอนของชนิด รูปรางและการวางตัวของหิน ดังที่ อธิบายในขางตน ดังนั้นเมื่อเกิดแผนดินไหวในแตละ เหตุการณ นักแผนดินไหวจึงประยุกตใชขอมูล แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวที่ตรวจวัดไดซึ่งประกอบดวย ขนาดแผนดินไหว ระยะหางระหวางสถานีตรวจวัด แผนดินไหวและจุดศูนยกลางแผนดินไหว และ แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวที่ตรวจวัดได เพื่อปรับเทียบ และสรางแบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหว (รูป 7.15) ซึ่งเปนแบบจําลองแสดงลักษณะ การลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวตามระยะหาง จากจุดศูนยกลางแผนดินไหวของแผนดินไหวขนาดตางๆ จากการศึกษางานวิจัยในอดีต ประกอบกับ พฤติกรรมการเกิดแผนดินไหวที่สัมพันธกับกระบวนการ ทางธรณีแปรสัณฐาน บงชี้วาการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหวมีความแตกตางกันในแตละพื้นที่ ขึ้นอยูกับ ลักษณะเฉพาะทางธรณีวิทยาใตพื้นโลกที่คลื่นไหว สะเทือนเดินทางผานและสภาพแวดลอมทางธรณีแปร สัณฐานของแหลงกําเนิดแผนดินไหว ไดแก 1) แบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหว สําหรับแผนดินไหวที่เกิดในบริเวณเขตมุดตัวของเปลือก โลก เชน Atkinson และ Boore (1997) Youngs และ คณะ (1997) และ Crouse และคณะ (1991) เปนตน และ 2) แบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหวสําหรับแผนดินไหวที่เกิดจากรอยเลื่อน ภายในแผนเปลือกโลก เชน Esteva และ Villaverde (1973) Idriss (1993) Abrahamson และ Silva (1997) และ Sadigh และคณะ (1997) เปนตน ดังที่อธิบายในขางตน แหลงกําเนิดแผนดินไหว ที่อาจสงผลกระทบตอประเทศไทยและพื้นที่ขางเคียง ประกอบดวย 2 ประเภท คือ 1) เขตมุดตัวของเปลือก โลกสุมาตรา-อันดามัน และ 2) รอยเลื่อนตางๆ ที่ กระจายตัวอยูภายในแผนเปลือกโลก โดยในกรณีของเขต

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 197 มุดตัวของเปลือกโลกสุมาตรา-อันดามัน Petersen และ คณะ (2004) นําเสนอแบบจําลองการลดทอน แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวซึ่งปรับปรุงมาจาก Youngs แ ล ะ ค ณ ะ ( 1 9 9 7 ) อ ย า ง ไร ก็ ต า ม จ า กข อ มู ล แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวที่ตรวจวัดไดเพิ่มขึ้น Chintanapakdee และคณะ (2008) พบวาแบบจําลอง การลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวของ Crouse (1991) (รูป 7.15ก) สอดคลองมากที่สุดกับลักษณะการ ลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวที่เกิดขึ้นในบริเวณ เขตมุดตัวของเปลือกโลกสุมาตรา-อันดามัน รูป 7.15. แบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหว (ก) Crouse (1991) (ข) Idriss (1993) (เสนทึบสีดํา) ปรับเทียบกับขอมูลแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวที่เคยเกิดขึ้นในประเทศไทย (วงกลมและสามเหลี่ยม) (Chintanapakdee และคณะ, 2008) ในกรณีของรอยเลื่อนที่กระจายตัวอยูภายใน แผนเปลือกโลก ในอดีตมีการประยุกตใชแบบจําลองการ ลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวแตกตางกัน เชน McGuire (1974) Esteva และ Villaverde (1973) Sadigh และคณะ (1997) และ Kobayashi และคณะ (2000) เปนตน ซึ่งจ ากการปรับเทียบกับขอมูล แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวที่ตรวจวัดได ดังที่อธิบายใน ขางตน Chintanapakdee และคณะ (2008) พบวา แบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวของ Idriss (1993) (รูป 7.1ข) มีความเหมาะสมมากที่สุด สอดคลองกับผลการปรับเทียบของ Pailoplee และคณะ (2010c) โดยใชขอมูลแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวจาก หนวยงาน TMD ดังนั้นในการประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวใน ประเทศไทย Pailoplee และ Charusiri (2016) จึง ประยุกตใชแบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหวของ Crouse (1991) สําหรับแผนดินไหวที่ เกิดในบริเวณเขตมุดตัวของเปลือกโลกสุมาตรา-อันดามัน และแบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหว ของ Idriss (1993) สําหรับแผนดินไหวที่เกิดตามแนว รอยเลื่อนตางๆ ภายในแผนเปลือกโลก (รูป 7.15) หลังจากจัดเตรียมขอมูลนําเขาตางๆ ทั้ง แหลงกําเนิดแผนดินไหวและแบบจําลองการลดทอนแรง สั่นสะเทือนแผนดินไหว Pailoplee และ Charusiri (2016) แบงพื้นที่ประเทศไทยออกเปนพื้นที่ยอยขนาด 10x10 ตารางกิโลเมตร และประเมิน PSHA ในแตละ

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 198 พื้นที่ยอย ในรูปแบบของกราฟภัยพิบัติแผนดินไหวดัง แสดงตัวอยางของจังหวัดตางๆ ในรูป 7.9 และนําเสนอ ผลการประเมิน PSHA ในรูปแบบของแผนที่ภัยพิบัติ แผนดินไหว 2 รูปแบบ คือ 1) แผนที่แสดงการกระจาย ตัวเชิงพื้นที่ของแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหว และ 2) แผน ที่แสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของโอกาส 4) แผนที่ภัยพิบัติแผนดินไหวแสดงการ กระจายตัวเชิงพื้นที่ของแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหว (ground shaking map) จากกราฟภัยพิบัติ แผนดินไหวที่ไดจากการประเมิน PSHA ในทุกพื้นที่ยอย ครอบคลุมพื้นที่ประเทศไทย (รูป 7.9) Pailoplee และ Charusiri (2016) วิเคราะหกราฟภัยพิบัติแผนดินไหว รวมกับสมการ (7.4) และนําเสนอผลการประเมิน PSHA ในรูปแบบของแผนที่ภัยพิบัติแผนดินไหวแสดงการ กระจายตัวเชิงพื้นที่ของคา PGA (หนวย g) ที่มีโอกาส 2% POE และ 10% POE ในอีก 50 ป (รูป 7.16 และ ตาราง 7.4) โดยผลการประเมินบงชี้วาภาคตะวันตก ภาคตะวันตกเฉียงเหนือและภาคใตของประเทศไทยมีภัย พิบัติแผนดินไหวสูงที่สุด ในขณะที่ภาคกลาง ภาค ตะวันออกและภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ไมแสดงภัยพิบัติแผนดินไหว รูป 7.16. แผนที่ประเทศไทยแสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของคา PGA (หนวย g) ที่มีโอกาส (ก) 2% POE (ข) 10% POE ในอีก 50 ป (Pailoplee และ Charusiri, 2016) P1 P2 P3 P4 P5 P6 P7 P8 P9 P10 98oE 102oE 7 oN 11oN 15oN 19oN P1 P2 P3 P4 P5 P6 P7 P8 P9 P10 98oE 102oE 7 oN 11oN 15oN 19oN

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 199 หากพิจารณาที่โอกาส 2% POE ในอีก 50 ป (รูป 7.16ก) พบวามีภัยพิบัติแผนดินไหวสูง (0.36-0.40g) ในบริเวณภาคตะวันตกของประเทศไทยรวมทั้งจังหวัด กาญจนบุรี (ตาราง 7.4) ในขณะที่พื้นที่ภาคใตของ ประเทศไทยซึ่งมีรอยเลื่อนสําคัญ 2 รอยเลื่อน คือ ใน บริเวณใกลกับรอยเลื่อนระนองแสดงคา PGA = 0.30g ในขณะที่พื้นที่ใกลเคียงรอยเลื่อนคลองมะรุยพบคา PGA = 0.35g ตามลําดับ (รูป 7.16ก) สอดคลองกับ Sutiwanich และคณะ (2012) ซึ่งประเมิน PSHA เฉพาะในพื้นที่ภาคใตของประเทศไทยที่แสดงคา PGA = 0.20-0.30g และ 0.30-0.35g ในพื้นที่รอยเลื่อนระนอง และรอยเลื่อนคลองมะรุย ตามลําดับ สวนในกรณีของ พื้นที่ภาคเหนือของประเทศไทยพบวามีคา PGA อยู ในชวง 0.10-0.20g (รูป 7.16ก) ซึ่งคา PGA ดังกลาว ครอบคลุมหลายจังหวัด (ตาราง 7.4) เชน จังหวัด เชียงใหม เชียงราย นานและจังหวัดตาก เปนตน นอกจากนี้จากการประเมิน PSHA ในพื้นที่ 19 เขื่อน ที่ตั้งอยูตามแมน้ําโขง (ตาราง 7.1) Pailoplee (2014e) พบวาในกรณีของโอกาส 2% POE และ 10% POE ในอีก 50 ป เขื่อนตางๆ มีโอกาสไดรับคา PGA อยู ในชวง 0.66-0.68g และ 0.39-0.42g ตามลําดับ โดย เขื่อนที่มีภัยพิบัติแผนดินไหวสูงที่สุด ไดแก เขื่อนจิงหง (Jinghong) กันลันบา (Ganlanba) และเขื่อนเมืองสอง (Mengsong) ในประเทศจีน รวมทั้งเขื่อนปากเบงใน ประเทศลาว ในขณะที่เขื่อนที่มีความปลอดภัยที่สุดจาก ภัยพิบัติแผนดินไหว คือเขื่อนสวนใหญที่ตั้งอยูทางตอนใต ของประเทศลาว ไดแก เขื่อนบานกุม ลาดสัว ดอนสะโฮง สตรึงเตรงและเขื่อนสมโบร เปนตน ตาราง 7.4. ผลการประเมิน PSHA (หนวย g และ %) ที่ตําแหนงบางจังหวัดของประเทศไทย (Pailoplee และ Charusiri, 2016) ลําดับ จังหวัด 2% POE 50 ป 10% POE 50 ป MMI IV 50 ป MMI V 50 ป MMI VI 50 ป MMI VII 50 ป P1 กรุงเทพมหานคร 0.03 0.02 7 0 0 0 P2 เชียงใหม 0.10 0.05 35 16 6 1 P3 เชียงราย 0.21 0.11 72 50 26 9 P4 กาญจนบุรี 0.36 0.22 99 93 72 37 P5 ลําปาง 0.16 0.09 59 37 16 5 P6 แมฮองสอน 0.29 0.18 92 76 50 22 P7 นาน 0.16 0.06 35 18 9 3 P8 ภูเก็ต 0.05 0.03 25 6 1 0 P9 ระนอง 0.29 0.17 91 77 51 22 P10 ตาก 0.26 0.16 98 87 57 21 หมายเหตุ: 1) POE คือ โอกาสที่แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหว ≥ PGA ดังกลาว และ 2) MMI คือ ความรุนแรง แผนดินไหวตามมาตราเมอรคัลลีแปลง

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 200 อยางไรก็ตาม หากพิจารณาเปรียบเทียบกัน ระหวางผลการประเมิน DSHA และ PSHA ในพื้นที่เขื่อน ที่ตั้งอยูตามแมน้ําโขง (ตาราง 7.1) พบวาภัยพิบัติจาก การประเมิน PSHA สูงกวาการประเมิน DSHA ซึ่งไม สอดคลองในทางทฤษฏีของการประเมินภัยพิบัติ แผนดินไหว (Kramer, 1996) ดังที่อธิบายในขางตน โดย Pailoplee (2014e) นําเสนอวาอาจมีสาเหตุจากการ ประเมิน DSHA พิจารณาคา PGA จากคาเฉลี่ยหรือคา กลางของแบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหว ในขณะที่การประเมิน PSHA พิจารณาสวน เบี่ยงเบนมาตรฐานจากความไมแนนอนของการลดทอน แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวในการประเมินคา PGA (Pailoplee, 2014e) 5) แผนที่ภัยพิบัติแผนดินไหวแสดงการ กระจายตัวเชิงพื้นที่ของโอกาส (Probability map) ถึงแมวาแผนที่แสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของ แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหว (หนวย g) ดังที่อธิบายใน ขางตน จะแสดงผลอยางชัดเจนในเชิงตัวเลขและมี ประโยชนอยางมากตองานดานวิศวกรรม แตในทาง ปฏิบัติ แผนที่ดังกลาวยากตอการทําความเขาใจถึงระดับ ภัยพิบัติแผนดินไหวโดยเฉพาะการใชแผนที่สําหรับ สื่อสารกับประชาชนทั่วไป Pailoplee และ Charusiri (2016) จึงวิเคราะหกราฟภัยพิบัติแผนดินไหวรวมกับ สมการ (7.5) และประเมินโอกาส (หนวย %) ที่ความ รุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI ที่พิจารณา ในอีก 50 ป (ดู ตาราง 1.1 ประกอบ) โดยปรับเทียบระดับ MMI ที่ พิจารณาเปนคา PGA จากสมการความสัมพันธระหวาง ระดับ MMI และคา PGA สําหรับประเทศพมาและพื้นที่ ขางเคียง (รูป 7.17) ซึ่งนําเสนอโดย Pailoplee (2012) ดังแสดงในสมการ (7.6) รูป 7.17. กราฟแสดงความสัมพันธระหวางระดับ MMI และคา PGA ประเมินจากแผนที่ความไหวสะเทือนเทา ที่เคยมี การศึกษาในอดีตในประเทศพมาและพื้นที่ขางเคียง (Pailoplee, 2012)

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 201 log( PGA ) 0.25 MMI 3.10 สมการ (7.6) ในกรณีของการประเมินโอกาส (หนวย %) ที่ ความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI V ในอีก 50 ป ในพื้นที่ จังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งหมายถึงระดับที่เกือบทุกคนรูสึก ถวยชามตกแตก ของในบานแกวง หนาตางพัง ของที่ตั้ง ไมมั่นคงลม นาฬิกาลูกตุมหยุดเดิน Pailoplee และ Charusiri (2016) ปรับเทียบความรุนแรงแผนดินไหว ระดับ V เปนคา PGA = 10((0.25x5)-3.10) = 0.01g หลังจากนั้นปรับเทียบคา PGA ดังกลาวกับกราฟภัยพิบัติ แผนดินไหว (รูป 7.9) พบวามีโอกาสของกราฟภัยพิบัติ แผนดินไหว (PHC) = 0.07 ดังนั้นจากสมการ (7.5) โอกาสที่จังหวัดกาญจนบุรีจะไดรับความรุนแรง แผนดินไหว ≥ MMI V (0.01g) ในอีก 50 ป (P) = (1-e - (0.07x50))x100 = 96% เปนตน จากผลการประเมิน PSHA ในทุกพื้นที่ยอย ขนาด 10x10 ตารางกิโลเมตร ครอบคลุมพื้นที่ประเทศ ไทย Pailoplee และ Charusiri (2016) นําเสนอแผนที่ ภัยพิบัติแผนดินไหวแสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของ โอกาส(หนวย %) ที่ความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI IVVII ในอีก 50 ป (รูป 7.18) และผลการประเมินเฉพาะ บางจังหวัดประเทศไทยแสดงในตาราง 7.4 โดยผลการ ประเมินบงชี้วาภาคตะวันตก ภาคตะวันตกเฉียงเหนือ รวมทั้งภาคใตของประเทศไทยเปนพื้นที่ภัยพิบัติ แผนดินไหวสูง โดยมีโอกาส 60-80% ที่ไดรับความ รุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI VI ในอีก 50 ป ซึ่งหมายถึง ระดับที่รูสึกทุกคน บางคนตกใจวิ่งออกจากบาน ของ หนักในบานบางชิ้นเคลื่อนไหว ปูนฉาบผนังรวงหลน เล็กนอย และมีโอกาส < 30% ที่ความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMIVI จะสงผลกระทบตอภาคเหนือของประเทศไทย ในขณะที่ภาคกลางและภาคตะวันออกเฉียงเหนือของ ประเทศไทย พบวาไมมีโอกาสไดรับความรุนแรง แผนดินไหว ≥ MMI IV ซึ่งหมายถึงระดับที่คนสวนใหญ รูสึกได ถวยชามเคลื่อน หนาตางประตูสั่น ผนังมีเสียงลั่น รถยนตที่จอดอยูสั่นไหวชัดเจน (รูป 7.18ก) ในกรณีของจังหวัดตางๆ (ตาราง 7.4) พบวา จังหวัดกาญจนบุรีและจังหวัดตาก มีโอกาสไดรับความ รุนแรงแผนดินไหวสูงที่สุด โดยมีโอกาสประมาณ 99- 37% ที่จะไดรับความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI IV-VII ในขณะที่จังหวัดแมฮองสอนและจังหวัดระนองมีโอกาส ประมาณ 22% ที่จะไดรับความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI VII ในอีก 50 ป ซึ่งหมายถึงระดับที่ซึ่งหมายถึง ระดับที่คนสวนใหญรูสึกได ถวยชามเคลื่อน หนาตาง ประตูสั่น ผนังมีเสียงลั่น อยางไรก็ตามในกรณีของ กรุงเทพมหานครซึ่งตั้งอยูใกลเคียงกับรอยเลื่อนจํานวน มากในภาคตะวันตกของประเทศไทย ผลการประเมิน พบวามีโอกาส 7% ที่จะไดรับความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI IV ในอีก 50 ป (ตาราง 7.4) ในทางธรณีแปรสัณฐาน ประเทศลาวตั้งอยู หางไกลจากเขตมุดตัวของเปลือกโลกสุมาตรา-อันดามัน แตความเคนทางธรณีแปรสัณฐานที่เกิดจากการชนกัน ของแผนเปลือกโลกอินโด-ออสเตรเลียและแผนเปลือก โลกยูเรเซีย ถายเทเขามาภายในแผนเปลือกโลกทําใหเกิด รอยเลื่อนจํานวนมากวางตัวอยูในประเทศลาวและพื้นที่ 4 ภัยพิบัติในประเทศลาว (Hazard in Laos)

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 202 ขางเคียง เชน รอยเลื่อนเดียนเบียนฟู รอยเลื่อนแมอิง (Mae Ing Fault; Fenton และคณะ, 2003) รอยเลื่อน น้ํามาและรอยเลื่อนแมน้ําแดง (Red River Fault; Duong และ Feigl, 1999) เปนตน และจากฐานขอมูล แผนดินไหวที่ตรวจวัดไดจากเครื่องมือตรวจวัด แผนดินไหวในชวงป ค.ศ. 1980-2015 (30 ป) บงชี้วาใน อดีตเคยเกิดแผนดินไหวระดับตื้นจํานวนมากในประเทศ ลาวและพื้นที่ขางเคียงโดยเฉพาะบริเวณตอนเหนือของ ประเทศลาว โดยมีแผนดินไหวขนาด ≥ 6.0 Mw จํานวน 17 เหตุการณ เชน แผนดินไหวขนาด 7.0 Mw และ 7.7 Mw ที่เกิดในป ค.ศ. 1988 และแผนดินไหวขนาด 6.8 Mw ที่เกิดในป ค.ศ. 2011 ดังนั้นประเทศลาวจึงมีโอกาส ไดรับผลกระทบจากภัยพิบัติแผนดินไหว (Pailoplee และ Charusiri, 2017) จากการศึกษางานวิจัยในอดีต พบวามีการ ประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวในประเทศลาวเพียง 1 งานวิจัย โดยสํานักงานประสานงานดานมนุษยธรรม สหประชาชาติ (United Nations Office for Coordination of Humanitarian Affairs หรือ OCHA) ประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวในประเทศลาวและสราง แผนที่แสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของความรุนแรง แผนดินไหวตามมาตรามาตราเมอรคัลลีแปลงที่มีคาบ อุบัติซ้ําการเกิด 250 ป ดังนั้น Pailoplee และ Charusiri (2017) จึงประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวใน รูปแบบของแรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวในประเทศลาว [รูป 7.18] P1 P2 P3 P4 P5 P6 P7 P8 P9 P10 98oE 102oE 7 oN 11oN 15oN 19oN P1 P2 P3 P4 P5 P6 P7 P8 P9 P10 98oE 102oE 7 oN 11oN 15oN 19oN

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 203 รูป 7.18. แผนที่ประเทศไทยแสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของโอกาส (หนวย %) ในอีก 50 ป ที่ความรุนแรง แผนดินไหว ≥ MMI (ก) IV (ข) V (ค) VI และ (ง) VII ตามมาตราเมอรคัลลีแปลง (Pailoplee และ Charusiri, 2016) 1) พฤติกรรมการเกิดแผนดินไหว (earthquake activity) สืบเนื่องจากขอจํากัดในการ เขาถึงพื้นที่ศึกษาซึ่งสวนใหญเปนแนวเทือกเขาสูงที่ หางไกล ทําใหงานวิจัยในอดีตเกี่ยวกับการประเมิน พฤติกรรมการเกิดแผนดินไหวของแหลงกําเนิด แผนดินไหวที่อาจสงผลกระทบตอประเทศลาวมีจํากัด ดังนั้น Pailoplee และ Charusiri (2017) จึงประเมิน พฤติกรรมการเกิดแผนดินไหวจากการวิเคราะหการ กระจายตัวเชิงพื้นที่ของคา a และคา b จากสมการ ความสัมพันธ FMD (รูป 7.19) โดยใชฐานขอมูล แผนดินไหวจากหนวยงาน ISC ที่ผานกระบวนการ ปรับปรุงฐานขอมูลแผนดินไหวใหสื่อถึงพฤติกรรมการ เกิดแผนดินไหวที่สัมพันธกับกระบวนการทางธรณีแปร สัณฐานอยางแทจริง อยางไรก็ตามเนื่องจากพื้นที่ภาค ตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ตอนใตของ ประเทศลาว เวียดนามและประเทศกัมพูชามีขอมูล แผนดินไหวไมเพียงพอตอการวิเคราะหสมการ ความสัมพันธ FMD อยางมีนัยสําคัญ Pailoplee และ Charusiri (2017) จึงไมนําเสนอผลการวิเคราะหคา a และคา b ในพื้นที่ดังกลาว P1 P2 P3 P4 P5 P6 P7 P8 P9 P10 98oE 102oE 7 oN 11oN 15oN 19oN P1 P2 P3 P4 P5 P6 P7 P8 P9 P10 98oE 102oE 7 oN 11oN 15oN 19oN

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 204 รูป 7.19. แผนที่ประเทศลาวและพื้นที่ขางเคียงแสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของ (ก-ข) คา a และคา b จากสมการ ความสัมพันธ FMD (ค-ง) คาบอุบัติซ้ําการเกิดแผนดินไหวขนาด 5.0 Mw และ 6.0 Mw ตามลําดับ (Pailoplee และ Charusiri, 2017) ผลการวิเคราะหแสดงในรูป 7.19 บงชี้วามี 2 พื้นที่แสดงคา a สูงอยางชัดเจน (a = 3.0-5.0) ไดแก พื้นที่ทางตอนเหนือของประเทศลาวและบริเวณชายแดน ประเทศเวียดนาม-ตอนใตของประเทศจีน (รูป 7.19ก) ในขณะที่กลุมรอยเลื่อนบริเวณชายแดนภาคเหนือของ ประเทศไทย-ลาว-พมาและกลุมรอยเลื่อนบริเวณชายแดน ภาคตะวันตกของประเทศไทย-พมามีคา a ต่ํา เมื่อ เปรียบเทียบกับพื้นที่ขางเคียง ดังที่อธิบายในขางตน (a

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 205 = 0.5-1.0) และสืบเนื่องจากคา a ในทางวิทยาคลื่นไหว สะเทือน คือ อัตราการเกิดแผนดินไหวโดยรวมจากทุก ขนาดแผนดินไหว (ดูรายละเอียดในบทที่ 3) Pailoplee และ Charusiri (2017) จึงสรุปในเบื้องตนวาพื้นที่ทาง ตอนเหนือของประเทศลาวและบริเวณชายแดนประเทศ เวียดนาม-ตอนใตของประเทศจีนเปนพื้นที่ซึ่งมีพฤติกรรม การเกิดแผนดินไหวสูง (รูป 7.19ก) ในกรณีของคา b (รูป 7.19ข) ผลการประเมิน บงชี้วาพื้นที่ศึกษามีคาอยูในชวง 0.4-1.4 และมีการ กระจายตัวเชิงพื้นที่ของคา b คลายกับการกระจายตัว เชิงพื้นที่ของคา a ดังแสดงในรูป 7.19ก ซึ่งในทางวิทยา คลื่นไหวสะเทือน พื้นที่แสดงคา b ต่ํา มีโอกาสเกิด แผนดินไหวขนาดใหญในสัดสวนสูงกวาพื้นที่แสดงคา b สูง ดังนั้นในการประเมินพฤติกรรมการเกิดแผนดินไหว ของแหลงกําเนิดแผนดินไหว จึงจําเปนตองพิจารณา รวมกันทั้งคา a และคา b โดย Pailoplee และ Charusiri (2017) ประเมินคาบอุบัติซ้ําการเกิด แผนดินไหวขนาด 5.0 Mw และ 6.0 Mw โดยประยุกตใช สมการ (3.4) ซึ่งพิจารณาทั้ง คา a และคา b ในการ ประเมินคาบอุบัติซ้ําการเกิดแผนดินไหว (Yadav และ คณะ, 2011) รูป 7.19ค บงชี้วาพื้นที่ศึกษาสวนใหญมีคาบ อุบัติซ้ําการเกิดแผนดินไหวขนาด 5.0 Mw < 10 ป โดย ทางตะวันออกเฉียงเหนือของพื้นที่ศึกษามีคาบอุบัติซ้ํา การเกิดแผนดินไหวขนาด 5.0 Mw อยูในชวงเวลา 20-50 ป (รูป 7.19ค) ในขณะที่หากพิจารณาคาบอุบัติซ้ําการ เกิดแผนดินไหวขนาด 6.0 Mw (รูป 7.19ง) พบวาในแต ละพื้นที่แสดงพฤติกรรมการเกิดแผนดินไหวแตกตางกัน โดยเมื่อเปรียบเทียบกับพื้นที่ขางเคียง บริเวณชายแดน ประเทศพมา-ตอนใตของประเทศจีนมีพฤติกรรมการเกิด แผนดินไหวสูง โดยมีคาบอุบัติซ้ําการเกิดแผนดินไหว ขนาด 6.0 Mw < 10 ป สวนพื้นที่ซึ่งมีพฤติกรรมการเกิด แผนดินไหวต่ําที่สุดเมื่อเปรียบเทียบกับพื้นที่อื่นๆ คือ พื้นที่ทางตะวันออกของชายแดนประเทศเวียดนาม-ตอน ใตของประเทศจีน ซึ่งมีคาบอุบัติซ้ําการเกิดแผนดินไหว ขนาด 6.0 Mw > 40 ป ในขณะที่พื้นที่อื่นๆ ผลการ ประเมินบงชี้วามีคาบอุบัติซ้ําการเกิดแผนดินไหวขนาด 6.0 Mw อยูในชวง 10-30 ป (รูป 7.19ง) 2) การจําแนกเขตกําเนิดแผนดินไหว (Seismic Source Zonation) ดังที่อธิบายในขางตน การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวจําเปนตองจําแนก รูปรางแหลงกําเนิดแผนดินไหวและประเมินพฤติกรรม การเกิดแผนดินไหวของแตละแหลงกําเนิดแผนดินไหว ดังกลาว ซึ่งตองพิจารณาขอมูลรวมกันทั้งขอมูลธรณีแปร สัณฐ า น ข อ มู ลธ รณี วิ ท ย า แ ผ นดิ นไหว บั นทึ ก ประวัติศาสตรรวมทั้งขอมูลแผนดินไหวที่ไดจากเครื่องมือ ตรวจวัดแผนดินไหว อยางไรก็ตามในทางปฏิบัติ ขอมูล ตางๆ ดังกลาวในประเทศลาวและพื้นที่ขางเคียงมีความ สมบูรณไมเพียงพอ โดยจากการศึกษางานวิจัยในอดีต เชน กรมทรัพยากรธรณี (2548) Nutalaya และคณะ (1985) และ Pailoplee และ Choowong (2013) ซึ่ง จําแนกเขตกําเนิดแผนดินไหวโดยรวมในระดับภูมิภาค อาเซียน กําหนดใหประเทศลาวและพื้นที่ขางเคียงเปน เขตกําเนิดแผนดินไหวเดียวกัน (รูป 7.4ข) ดังนั้น Pailoplee และ Charusiri (2017) จึงจําแนกแหลง แผนดินไหวในประเทศลาวและพื้นที่ขางเคียงขึ้นใหมใน รายละเอียด โดยพิจารณาจากแผนที่แสดงการกระจาย ตัวเชิงพื้นที่ของคาบอุบัติซ้ําการเกิดแผนดินไหวขนาด 6.0 Mw (รูป 7.11ง) โดยแบงเขตกําเนิดแผนดินไหว ออกเปน 5 เขตกําเนิด (A-E) ตามชวงเวลาของคาบอุบัติ ซ้ําการเกิดแผนดินไหว (ตาราง 7.5) เพื่อที่จะประเมินตัวแปรดานแผนดินไหวที่ จําเปนตอการประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว Pailoplee และ Charusiri (2017) วิเคราะหขอมูลแผนดินไหวที่อยู

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 206 ในแตละเขตกําเนิดแผนดินไหวดังกลาว โดยสรางกราฟ แสดงความสัมพันธ FMD และวิเคราะหคา a และคา b ดังแสดงในตาราง 7.5 และเนื่องจากไมมีขอมูลธรณีวิทยา แผนดินไหวที่เพียงพอ Pailoplee และ Charusiri (2017) จึงประยุกตใชคาแผนดินไหวขนาดใหญที่สุดที่ ตรวจวัดไดจากเครื่องมือตรวจวัดแผนดินไหวเปนคา MCE ในแตละแหลงกําเนิดแผนดินไหว (ตาราง 7.5) ตาราง 7.5. เขตกําเนิดแผนดินไหวและตัวแปรดานแผนดินไหวที่จําเปนตอการประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวในประเทศ ลาว (Pailoplee และ Charusiri, 2017) ลําดับ เขตกําเนิดแผนดินไหว คาบอุบัติซ้ําการเกิดแผนดินไหว (ป) MCE a b 1. A 0-10 7.7 3.91 0.71 2. B 10-20 7.1 3.96 0.73 3. C 20-30 6.5 3.58 0.75 4. D 30-40 6.8 2.46 0.55 5. E 40-50 6.8 2.94 0.75 หมายเหตุ: MCE คือ แผนดินไหวขนาดใหญที่สุดที่สามารถเกิดขึ้นไดในอนาคต (หนวย Mw) 3) การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวดวยวิธี กําหนดคา (Deterministic Seismic Hazard Analysis) Pailoplee และ Charusiri (2017) แบงเขต กําเนิดแผนดินไหวและพื้นที่ประเทศลาวออกเปนพื้นที่ ยอยขนาด 25x25ตารางกิโลเมตร และประเมิน DSHA โดยประยุกตใชแบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหวของ Sadigh และคณะ (1997) โดยผลการ ประเมิน DSHA แสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของคา PGA สูงที่สุดที่สามารถเกิดขึ้นไดในพื้นที่ตางๆ ของ ประเทศลาว (รูป 7.20) ผลการประเมิน DSHA บงชี้วา ประเทศลาวมีโอกาสไดรับคา PGA อยูในชวง 0-0.40g โดยพื้นที่ทางตอนเหนือของประเทศลาวมีภัยพิบัติ แผนดินไหวสูงที่สุด เนื่องจากมีรอยเลื่อนกระจายตัวอยู จํานวนมาก (Pailoplee และคณะ, 2009a) และเมื่อ พิจารณาเมืองสําคัญของประเทศลาวพบวาเมืองหลวงน้ํา ทา (Luang Namtha) มีโอกาสไดรับผลกระทบจากภัย พิบัติแผนดินไหวสูงที่สุด โดยมีคา PGA = 0.4g รูป 7.20. แผนที่ประเทศลาวแสดงการกระจายตัวเชิง พื้นที่ของคา PGA (หนวย g) จากการประเมิน DSHA (Pailoplee และ Charusiri, 2017) หลวงน้ําทา ซําเหนือ หลวงพระบาง เชียงขวาง วังเวียง ปากลาย ทาแขก สุวรรณเขต จําปาสัก โขง เวียงจันทร 101oE 104oE 107oE 15oN 18oN 21oN

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 207 ในขณะที่เมืองซําเหนือ (Sam Neua) หลวง พระบาง วังเวียง (Vang Vieng) และเมืองเวียงจันทน (Vientiane) มีโอกาสไดรับคา PGA อยูในชวง 0.27- 0.32g สวนตอนใตของประเทศลาวครอบคลุมเมืองทา แขก (Thakhek) สุวรรณเขต (Savannakhet) จําปาสัก (Champasak) และเมืองโขง (Khong) Pailoplee และ Charusiri (2017) ประเมินเปนพื้นที่ภัยพิบัติแผนดินไหว ต่ําที่สุด โดยมีโอกาสไดรับคา PGA < 0.08g (รูป 7.20) 4) การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวดวยวิธี ความนาจะเปน (Probabilistic Seismic Hazard Analysis) สืบเนื่องจากตัวแปรดานแผนดินไหวดังแสดง ในตาราง 7.5 Pailoplee และ Charusiri (2017) ประเมิน PSHA และแสดงผลการประเมินในรูปแบบของ กราฟภัยพิบัติแผนดินไหวของ 11 เมืองสําคัญในประเทศ ลาว (รูป 7.21) โดยผลการประเมินบงชี้วาเมืองหลวง พระบาง หลวงน้ําทา และเมืองปากลายตั้งอยูในพื้นที่ภัย พิบัติแผนดินไหวสูง ในขณะที่เมืองเวียงจันทนและเมือง ซําเหนืออยูในพื้นที่ภัยพิบัติแผนดินไหวต่ํา นอกจานี้ Pailoplee และ Charusiri (2017) แสดงผลการประเมินในรูปแบบของแผนที่ภัยพิบัติ แผนดินไหวแสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของคา PGA (หนวย g) ที่มีโอกาส 2% POE และ 10% POE ในอีก 50 ป (รูป 7.22) พบวาการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของผล การประเมิน PSHA คลายกับการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของ ผลการประเมิน DSHA (รูป 7.20) อยางไรก็ตามผลการประเมิน PSHA มีภัยพิบัติ แผนดินไหวต่ํากวาผลการประเมิน DSHA ในแตละพื้นที่ ยอย เชน ในกรณีของโอกาส 2% POE ในอีก 50 ป (รูป 7.22ก) แสดงคา PGA อยูในชวง 0.24-0.27g ในพื้นที่ ทางตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศลาวโดยเฉพาะเมือง หลวงน้ําทา หลวงพระบาง วังเวียง ปากลายและเมืองซัม เหนือ ในขณะที่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองเชียง ขวาง (Xieng Khouang) และเมืองเวียงจันทน มีโอกาส ไดรับคา PGA = 0.12-0.21g ซึ่งจําแนกเปนพื้นที่ภัยพิบัติ แผนดินไหวปานกลางเมื่อเปรียบเทียบกับพื้นที่อื่นๆ ใน ประเทศลาว รูป 7.21. กราฟภัยพิบัติแผนดินไหว (seismic hazard curve) แสดงความสัมพันธระหวางความนาจะเปนและระดับ แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหว ประเมินที่บางจังหวัดของประเทศลาว (Pailoplee และ Charusiri, 2017)

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 208 รูป 7.22. แผนที่ประเทศลาวแสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของคา PGA (หนวย g) ที่มีโอกาส (ก) 2% POE (ข) 10% POE ในอีก 50 ป (Pailoplee และ Charusiri, 2017) ในขณะที่พื้นที่ภัยพิบัติแผนดินไหวต่ําที่สุด คือ พื้นที่ตอนใตของประเทศลาว เชน เมืองทาแขก สุวรรณ เขต จําปาสักและเมืองโขง เปนตน โดยมีโอกาสไดรับคา PGA < 0.12g สวนในกรณีของโอกาส 10% POE ในอีก 50 ป แสดงพื้นที่ภัยพิบัติแผนดินไหวแตกตางกัน 2 พื้นที่ โดยตอนเหนือของประเทศลาวมีโอกาสไดรับคา PGA = 0.12-0.20g ในขณะที่พื้นที่ทางตอนใตของประเทศลาวมี โอกาสไดรับคา PGA < 0.008g ตามลําดับ (รูป 7.22ข) นอกจานี้ Pailoplee และ Charusiri (2017) ประเมิน PSHA และแสดงผลการประเมินในรูปแบบของ แผนที่การกระจายตัวเชิงพื้นที่ของโอกาส (หนวย %) ที่ ความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI IV-VII ในอีก 50 ป(รูป 7.23) โดยในกรณีของโอกาสที่ความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI IV-V (รูป 7.23ก-ข) ผลการประเมินจําแนกพื้นที่ภัย พิบัติแผนดินไหวที่แตกตางกัน 2 พื้นที่ คือ พื้นที่ทางตอน ใตของประเทศลาวซึ่งประเมินวาไมมีภัยพิบัติแผนดินไหว และพื้นที่ทางตอนเหนือของประเทศลาวซึ่งมีภัยพิบัติ แผนดินไหวสูง (โอกาส > 90%) และหากพิจารณา โอกาสที่ความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMI VI (รูป 7.23ค) พบวาพื้นที่ทางทางตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศลาวมี โอกาส > 70% ในขณะที่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของ ประเทศลาวมีโอกาสประมาณ 40-60% (รูป 7.23ค) นอกจากนี้ในกรณีของโอกาสที่ความรุนแรงแผนดินไหว ≥ MMIVII (รูป 7.23ง) ประเมินวามีโอกาส < 40% และ < 10% ทางตอนเหนือของประเทศลาว (รูป 7.23ง) โดยสรุปผลการประเมินพฤติกรรมการเกิด แผนดินไหวและการประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวใน ประเทศลาว Pailoplee และ Charusiri (2017) นําแนกประเทศลาวออกเปน 3 พื้นที่ ตามระดับภัยพิบัติ แผนดินไหว คือ พื้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของ ประเทศลาว (ภัยพิบัติแผนดินไหวสูง) พื้นที่ทาง ตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศลาว (ภัยพิบัติปาน กลาง) และพื้นที่ตอนใตของประเทศลาว (ภัยพิบัติ แผนดินไหวต่ํา) (รูป 7.23) หลวงน้ําทา ซําเหนือ หลวงพระบาง เชียงขวาง วังเวียง ปากลาย ทาแขก สุวรรณเขต จําปาสัก โขง เวียงจันทร 101oE 104oE 107oE 15oN 18oN 21oN หลวงน้ําทา ซําเหนือ หลวงพระบาง เชียงขวาง วังเวียง ปากลาย ทาแขก สุวรรณเขต จําปาสัก โขง เวียงจันทร 101oE 104oE 107oE 15oN 18oN 21oN

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 209 รูป 7.23. แผนที่ประเทศลาวแสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของโอกาส (หนวย %) ในอีก 50 ป ที่ความรุนแรง แผนดินไหว ≥ MMI (ก) IV (ข) V (ค) VI และ (ง) VII ตามมาตราเมอรคัลลีแปลง (Pailoplee และ Charusiri, 2017)

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 210 1) การจําแนกเขตกําเนิดแผนดินไหว (Seismic Source Zonation) Somsa-Ard และ Pailoplee (2013) ประเมิน DSHA และ PSHA ใน ประเทศพมา โดยพิจารณาแหลงกําเนิดแผนดินไหวจาก เขตมุดตัวของเปลือกโลกสุมาตรา-อันดามันและรอย เลื่อนที่กระจายตัวอยูในประเทศพมาและพื้นที่ขางเคียง โดยเฉพาะรอยเลื่อนสะกาย รอยเลื่อนบริเวณชายแดน ภาคเหนือของประเทศไทย-ลาว-พมา และรอยเลื่อน บริเวณชายแดนภาคตะวันตกของประเทศไทย-พมา ซึ่ง Somsa-Ard และ Pailoplee (2013) แบงออกเปน 9 แหลงกําเนิดแผนดินไหว (ตาราง 7.6) โดยในแตละ แหลงกําเนิดแผนดินไหว Somsa-Ard และ Pailoplee (2013) ประเมินคา a และคา b จากสมการ ความสัมพันธ FMD โดยใชขอมูลแผนดินไหวที่ตรวจวัดได จากทั้งเครื่องมือตรวจวัดแผนดินไหวจากหนวยงาน ISC และประเมินคา MCE จากหลักฐานทางธรณีวิทยา แผนดินไหว รวมทั้งประมวลผลอัตราเลื่อนตัวของรอย เลื่อนจากงานวิจัยในอดีต (ตาราง 7.6) ตาราง 7.6. ตัวแปรดานแผนดินไหวของแหลงกําเนิดแผนดินไหวที่จําเปนตอการประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวใน ประเทศพมา (Somsa-Ard และ Pailoplee, 2013) ลําดับ แหลงกําเนิดแผนดินไหว MCE (Mw) SR (มม./ป) a b อางอิง 1. สวนชนกันสุมาตรา-อันดามัน 9.0 47 5.50 1.07 Paul และคณะ (2001) 2. สวนมุดตัวสุมาตรา-อันดามัน 9.0 47 4.06 0.77 Paul และคณะ (2001) 3. รอยเลื่อนในเทือกเขาอาระกัน 8.0 25 4.21 0.77 Curray (2005) 4. รอยเลื่อนสะกาย 8.5 23 3.44 0.66 Bertrand และ Rangin (2003) 5. แสนหวี-นานติง 8.0 1 3.10 0.65 Lacassin และคณะ (1998) 6. รอยเลื่อนในภาคตะวันตกของไทย 7.9 2 3.29 0.71 Fenton และคณะ (2003) 7. รอยเลื่อนจิงหง-เม็งซิง 7.7 5 2.62 0.52 Lacassin และคณะ (1998) 8. รอยเลื่อนเดียนเบียนฟู 7.7 2 3.65 0.76 Zuchiewicz และคณะ (2004) 9. รอยเลื่อนแมน้ําแดง 8.1 4 3.23 0.74 Duong และ Feigl (1999) หมายเหตุ: 1) MCE คือ แผนดินไหวขนาดใหญที่สุดที่สามารถเกิดขึ้นไดในอนาคต (หนวย Mw) และ 2) SR คือ อัตรา เลื่อนตัวของรอยเลื่อน (หนวย มิลลิเมตร/ป) 5 ภัยพิบัติในประเทศพมา (Hazard in Myanmar)

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 211 2) การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวดวยวิธี กําหนดคา (Deterministic Seismic Hazard Analysis) Somsa-Ard และ Pailoplee (2013) แบง เขตกําเนิดแผนดินไหวและพื้นที่ประเทศพมาออกเปน พื้นที่ยอยขนาด 25x25 ตารางกิโลเมตร และประเมิน DSHA โดยประยุกตใชแบบจําลองการลดทอน แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหวของ Crouse (1991) สําหรับ เ ข ต มุ ด ตั ว ข อ ง เ ป ลื อ ก โ ล ก สุ ม า ต รา-อั นด า มั น เชนเดียวกับที่ Chintanapakdee และคณะ (2008) นําเสนอวาเปนแบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหวที่เหมาะสมกับพื้นที่ประเทศไทย สวนในกรณี ของรอยเลื่อนตางๆ ที่กระจายตัวอยูในประเทศพมาและ พื้นที่ขางเคียง Htwe และ Wenbin (2010) ประเมิน PSHA ในพื้นที่เมืองยางกุง ตอนกลางของประเทศพมา และประยุกตใชแบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหวของ Boore และคณะ (1997) สําหรับรอย เลื่อนที่พิจารณา Somsa-Ard และ Pailoplee (2013) จึงประยุกตใชแบบจําลองการลดทอนแรงสั่นสะเทือน แผนดินไหวของ Boore และคณะ (1997) สําหรับรอย เลื่อนตางๆ ที่กระจายตัวอยูในประเทศพมาและพื้นที่ ขางเคียง เชนเดียวกับที่ Htwe และ Wenbin (2010) ประยุกตใชกับงานวิจัยในอดีต ผลการประเมิน DSHA แสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของคา PGA สูงที่สุดที่ สามารถเกิดขึ้นไดในพื้นที่ตางๆ ของประเทศพมา (รูป 7.24) บงชี้วาประเทศพมามีโอกาสไดรับคา PGA สูงที่สุด 0.35-0.40g โดยเฉพาะพื้นที่ตามแนวเทือกเขาอาระกัน (Aragan Yoma) ทางตะวันตกของประเทศพมา ในขณะ ที่บริเวณตอนกลางของประเทศพมา ผลการประเมิน DSHA แสดงคา PGA อยูในชวง 0.25-0.35g ในบริเวณ ใกลเคียงรอยเลื่อนสะกาย และแสดงคา PGA = 0.10- 0.20g ในพื้นที่ทางตะวันออกและตอนใตของประเทศ พมา (รูป 7.24) รูป 7.24. แผนที่ประเทศพมาแสดงการกระจายตัวเชิง พื้นที่ของคา PGA (หนวย g) จากการประเมิน DSHA (Somsa-Ard และ Pailoplee, 2013) 3) การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหวดวยวิธี ความนาจะเปน (Probabilistic Seismic Hazard Analysis) สืบเนื่องจากตัวแปรดานแผนดินไหวดังแสดง ในตาราง 7.6 Somsa-Ard และ Pailoplee (2013) ประเมิน PSHA และแสดงผลการประเมินในรูปแบบของ กราฟภัยพิบัติแผนดินไหว (รูป 7.25) โดยผลการประเมิน บงชี้วาเมืองฮักคา (Hakha) ซึ่งตั้งอยูใกลชายฝงทาง ตะวันตกของประเทศพมามีภัยพิบัติแผนดินไหวสูงที่สุด โดยมีความนาจะเปนที่จะไดรับคา PGA ≥ 0.16g จํานวน 0.001 ครั้ง/ปหรือแปลความวามีคาบอุบัติซ้ําการเกิดคา PGA ≥ 0.16g ในทุก 1,000 ป (1/0.001) และผลการ ประเมินบงชี้วาเมืองทวาย ทางตอนใตของประเทศพมา และเมืองตองยีทางตะวันออกของประเทศพมามีภัยพิบัติ แผนดินไหวต่ําที่สุด ซึ่งมีคาบอุบัติซ้ําการเกิดคา PGA ≥ 0.15g ในทุก 100,000 ป(1/0.00001) (รูป 7.25)

บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 212 นอกจานี้ หากพิจารณาที่เมืองสําคัญของ ประเทศพมาที่ตั้งอยูใกลกับรอยเลื่อนสะกาย ไดแก เมือง มิตจีนา มัณฑะเลย เนยปดอว พะโคและเมืองยางกุง ผล การประเมินบงชี้วามีภัยพิบัติแผนดินไหวแตกตางกันใน แตละเมือง เชน ในกรณีของคา PGA ≥ 0.10g เมือง สําคัญดังกลาวมีความนาจะเปน 0.0002-0.0008 ครั้ง/ป หรือมีคาบอุบัติซ้ําการเกิดคา PGA ≥ 0.16g ในทุก 1,230-5,620 ป(รูป 7.25) รูป 7.25. กราฟภัยพิบัติแผนดินไหว (seismic hazard curve) แสดงความสัมพันธระหวางความนาจะเปนและระดับ แรงสั่นสะเทือนแผนดินไหว (หนวย g) ประเมินที่เมืองสําคัญของประเทศพมา (Somsa-Ard และ Pailoplee, 2013) นอกจานี้ Somsa-Ard และ Pailoplee (2013) ประเมิน PSHA และแสดงผลการประเมินในรูปแบบของ แผนที่ภัยพิบัติแผนดินไหวแสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ ของคา PGA (หนวย g) ที่มีโอกาส 2% POE และ 10% POE ในอีก 50 ป (รูป 7.26) พบวาการกระจายตัวเชิง พื้นที่ของผลการประเมิน PSHA คลายกับการกระจายตัว เชิงพื้นที่ของผลการประเมิน DSHA (รูป 7.24) โดยมีภัย พิบัติแผนดินไหวสูงที่สุดทางตะวันตกของประเทศพมา เชน ในกรณีของโอกาส 2% POE ในอีก 50 ป (รูป 7.26 ก) แสดงคา PGA อยูในชวง 0.15-0.25g ในพื้นที่ทาง ตะวันตกของประเทศพมา ในขณะที่พื้นที่สวนใหญทาง ตะวันออกของประเทศพมาแสดงคา PGA อยูในชวง 0.05-0.10g อยางไรก็ตามในพื้นที่ทางตะวันออกของ ประเทศพมาพบบางพื้นที่ใกลรอยเลื่อนแสดงคา PGA อยู ในชวง 0.15-0.25g เชนเดียวกับพื้นที่ทางตะวันตกของ ประเทศพมา (รูป 7.26ก) สวนในกรณีของโอกาส 10% POE ในอีก 50 ป (รูป 7.26ข) พบวาพื้นที่สวนใหญของประเทศพมาแสดง คา PGA < 0.05g โดยเฉพาะเมืองตองยี ทางตะวันออก ของประเทศพมา ผลการประเมินบงชี้วาไมมีภัยพิบัติ แผนดินไหวหากพิจารณาที่โอกาส 10% POE ในอีก 50 ป (รูป 7.26ข)

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ บทที่ 7 การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว 213 รูป 7.26. แผนที่ประเทศพมาแสดงการกระจายตัวเชิงพื้นที่ของคา PGA (หนวย g) ที่มีโอกาส (ก) 2% POE (ข) 10% POE ในอีก 50 ป (Somsa-Ard และ Pailoplee, 2013) [2] Kramer, S.L. 1996. Geotechnical Earthquake Engineering. Prentice Hall, Inc., Upper Saddle River, New Jersey, U.S.A.: 563p. [3] Pailoplee, S. 2012. Relationship between Modified Mercalli Intensity and Peak Ground Acceleration in Myanmar. Natural Science, 4: 624-630. [4] Pailoplee, S. and Palasri, C. 2014. CU-PSHA: A Matlab Software for Probabilistic Seismic Hazard Analysis. Journal of Earthquake and Tsunami, 8(4): 1450008-1-26. [5] Pailoplee, S., Sugiyama, Y. and Charusiri, P. 2009a. Deterministic and Probabilistic Seismic Hazard Analyses in Thailand and Adjacent Areas using Active Fault Data. Earth, Planets and Space, 61: 1313-1325. [6] Youngs, R.R. and Coppersmith, K.J. 1985. Implications of Fault Slip Rates and Earthquake Recurrence Models to Probabilistic Seismic Hazard Estimates. Bulletin of the Seismological Society of America, 75: 939-964. 6 แนะนําอานเพิ่มเติม (Supplementary Data)

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 214 อางอิง กรมชลประทาน 2548. งานศึกษาแกไขและพัฒนา สิ่งแวดลอมโครงการทาแซะ จังหวัดชุมพร ใน สวนการศึกษาคาสํารวจคาบอุบัติซ้ํา (รอยเลื่อน ระนอง). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ, กรม ชลประทาน, กรุงเทพมหานคร: 113 หนา. กรมชลประทาน 2549. งานขุดและศึกษารอยเลื่อน แมน้ํายมบริเวณเขื่อนแกงเสือเตน อําเภอสอง จังหวัดแพร. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ, กรม ชลประทาน, กรุงเทพมหานคร: 175 หนา. กรมชลประทาน 2551. โครงการอางเก็บน้ําคลองถ้ํา อําเภอเมือง จังหวัดพังงา. รายงานวิจัยฉบับ สมบูรณ, กรมชลประทาน, กรุงเทพมหานคร: 156 หนา. กรมชลประทาน 2552. โครงการศึกษาธรณีวิทยารอย เลื่อนมีพลัง เขื่อนคลองลํารูใหญ อําเภอทาย เหมือง จังหวัดพังงา. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ, กรมชลประทาน, กรุงเทพมหานคร: 206 หนา. กรมทรัพยากรธรณี2548. การประเมินผลกระทบทาง ธรณีวิทยาและกายภาพในพื้นที่ประสบภัยพิบัติ เพื่อการฟนฟูและการเฝาระวังเตือนภัย. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ, กรมทรัพยากรธรณี, กรุงเทพมหานคร: 475 หนา. กรมทรัพยากรธรณี2550. การศึกษาคาบอุบัติซ้ําในพื้นที่ ที่แสดงรองรอยการเคลื่อนตัวของรอยเลื่อนใน จังหวัดประจวบคีรีขันธ ชุมพร ระนอง สุราษฎ ธานี กระบี่ พังงา และภูเก็ต (รอยเลื่อนระนอง และรอยเลื่อนคลองมะรุย). รายงานวิจัยฉบับ สมบูรณ, กรมทรัพยากรธรณีกรุงเทพมหานคร: 244 หนา. กรมทรัพยากรธรณี2551. แผนดินไหวโบราณของกลุม รอยเลื่อนศรีสวัสดิ์และเจดียสามองค จังหวัด กาญจนบุรี. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ, กอง ธรณีวิทยาสิ่งแวดลอม, กรมทรัพยากรธรณี, กรุงเทพมหานคร: 139 หนา. กรมทรัพยากรธรณี2552a. การศึกษาคาบอุบัติซ้ําใน พื้นที่ที่แสดงรองรอยการเลื่อนตัวของรอยเลื่อน มีพลังในจังหวัดเชียงราย เชียงใหม และพะเยา (กลุมรอยเลื่อนแมจันและกลุมรอยเลื่อน พะเยา). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ, กรม ทรัพยากรธรณี, กรุงเทพมหานคร: 392 หนา. กรมทรัพยากรธรณี2552b. การศึกษาคาบอุบัติซ้ําใน พื้นที่ที่แสดงรองรอยการเคลื่อนตัวของรอย เลื่อนในจังหวัดเชียงใหม ลําพูน ลําปาง และ แพร (รอยเลื่อนแมทา และรอยเลื่อนเถิน). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ, กรมทรัพยากรธรณี, กรุงเทพมหานคร: 327 หนา. กรมทรัพยากรธรณี2554. โครงการศึกษาคาบอุบัติซ้ําใน พื้นที่ที่แสดงรองรอยการเลื่อนตัวของรอยเลื่อน มีพลังใน จังหวัดอุตรดิตถ นาน พิษณุโลกและ สุโขทัย (กลุมรอยเลื่อนอุตรดิตถและกลุมรอย เลื่อนปว). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ, กรม ทรัพยากรธรณี, กรุงเทพมหานคร: 315 หนา.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 215 ปญญา จารุศิริ, วิโรจน ดาวฤกษ, ธนิศน วงศวานิช, สมชาย นาคะผดุงรัตน และ สุวภาคย อิ่มสมุทร 2542. การสํารวจธรณีวิทยาเพื่อการพัฒนา สี่เหลี่ยมเศรษฐกิจ (โดยเฉพาะไทย-จีน). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ, สํานักงาน คณะกรรมการวิจัยแหงชาติ, กรุงเทพมหานคร: 190 หนา. ปญญา จารุศิริ, วิโรจน ดาวฤกษ, มนตรี ชูวงษ, นพดล มวงนอยเจริญ, กฤษณ วันอินทร, อภิชาติ ลํา จวน, สุวิทยโคสุวรรณ, ปรีชา สายทอง และ ปยธิดา โทนรัตน2554. โครงการสํารวจรอย เลื่อนมีพลังพื้นที่จังหวัดกาญจนบุรี. รายงาน วิจัยฉบับสมบูรณ, สํานักงานกองทุนสนับสนุน การวิจัย, กรุงเทพมหานคร: 252 หนา. ปญญา จารุศิริ, วิโรจน ดาวฤกษ, มนตรี ชูวงษ, อภิชาติ ลําจวน, สุวิทย โคสุวรรณ, ปรีชา สายทอง, ปย ธิดา โทนรัตน และ ภาสกร ปนานนท 2547. การสํารวจรอยเลื่อนมีพลังในเขตพื้นที่จังหวัด กาญจนบุรีและลําปาง-แพร. รายงานวิจัยฉบับ สมบูรณ, สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย, กรุงเทพมหานคร: 180 หนา. สัณฑวัฒน สุขรังษีและ สันติ ภัยหลบลี้ 2558. การ หายไปของกิจกรรมแผนดินไหวกอนเกิด แผนดินไหวขนาด 6.3 อําเภอแมลาว จังหวัด เชียงราย. วารสารอุตุนิยมวิทยา, 15(1): 53-59. สันติ ภัยหลบลี้2555a. Soft Quake: งานเขียนดาน ธรณีวิทยาที่แอบนินทา “แผนดินไหว” แบบ เบาๆ. โรงพิมพแหงจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร: 206 หนา. สันติ ภัยหลบลี้2555b. กลุมรอยเลื่อนระนอง-คลองมะ รุย เปนหรือตาย? จากนิยาม “รอยเลื่อนมี พลัง”. Civil Engineering Magazine, มกราคม-มีนาคม 2555: 33-41. สันติ ภัยหลบลี้และ สัณฑวัฒน สุขรังษี 2557. รอย เลื่อนสะกาย: พฤติกรรมและภัยพิบัติตอ ประเทศไทย. วารสารอุตุนิยมวิทยา, 13(3): 1- 9. สันติ ภัยหลบลี้, ปญญา จารุศิริ, ยูอิชิ ซุงิยะมะ และ อารี พลดี 2553. การประเมินระดับอันตรายจาก แผนดินไหวในประเทศไทยจากแนวคิดความ นาจะเปน.วารสารราชบัณฑิตยสถาน, 35(4): 730-740. สันติ ภัยหลบลี้, วิชัย จูฑะโกสิทธิ์กานนท และ สัณฑ วัฒน สุขรังษี2557. การปรับระดับพื้นโลก: ภัย พิบัติระยะยาวจากแผนดินไหว. วารสาร อุตุนิยมวิทยา, 14(1): 37-44. อํานาจ ยานุวิริยะกุล และ สุทธิศักดิ์ ศรลัมพ 2552. พฤติกรรมการตอบสนองของชั้นดินเหนียวออน กรุงเทพมหานคร เชิงพื้นที่เนื่องจากแรงกระทํา แผนดินไหว. การประชุมวิชาการวิศวกรรมโยธา แหงชาติครั้งที่ 14, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุร นารี, จังหวัดนครราชสีมา: 10 หนา. Abrahamson, N.A. and Silva, W.J. 1997. Empirical Response Spectral Attenuation Relations for Shallow Crustal Earthquakes. Seismological Research Letters, 68(1): 94-127. Aki, K. 1956. Some Problems in Statistical Seismology. Journal of Seismological Society of Japan, 8: 205-227. Ammon, C.J., Kanamori, H., Lay, T. and Velasco, A.A. 2006. The 17 July 2006 Java Tsunami Earthquake. Geophysical Research Letters, 233: L234308.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 216 Andreou, C., Mouslopoulou, V., Atakan, K. and Fountoulis, I. 2001. Implications of Paleoseismology in Seismic Hazard Analysis, NW Crete and Kythira Strait (Greece). Bulletin of the Geological Society of Greece, XXXIV(4): 1465-1472. Atkinson, G.M. and Boore, D.M. 1997. Some Comparisons between Recent Ground Motion Relations. Seismological Research Letters, 68(1): 24-40. Aung, T.T., Satake, K., Okamura, Y. and Shishimura M. 2008. Geological Evidence for Three Great Earthquake in the Past 3400 Years off Myanmar. Journal of Earthquake and Tsunami, 2(4): 259-265. Bachmann, D. 2001. Precursory Seismic Quiescence: Two Methods of Quantifying Seismicity Rate Changes and an Application to two Northern Californian Mainshocks. Diploma Thesis, Department of Earth Sciences, Swiss Federal Institute of Technology Zurich, Zurich, Switzerland: 87p. Baer, M., Deichmann, N., Faeh, D., Kradolfer, U., Mayer, R.D., Ruettener, E., Schler, T., Sellami, S. and Smit, P. 1997. Earthquakes in Switzerland and Surrounding Regions during 1996. Eclogae Geologicae Helvetiae, 90: 557- 567. Baoqi, B. and Renfa, C. 1990. The Srinakarin Reservoir Earthquake, Thailand. Journal of Southeast Asian Earth Sciences, 4: 49-54. Bertrand, G. and Rangin, C. 2003. Tectonics of the Western Margin of the Shan Plateau (Central Myanmar): Implications for the India-Indochina Oblique Convergence since the Oligocene. Journal of Asian Earth Sciences, 21: 1139-1157. Boore, D.M., Joyner, W.B. and Fumal, T.E. 1997. Equations for Estimating Horizontal Response Spectra and Peak Acceleration from Western North American Earthquakes: A Summary of Recent Work. Seismological Research Letters, 68(1): 128-153. Boschi, E., Giardini, D., Pantosti, D., Valensise, G., Arrowsmith, R., Basham, P., Bürgmann, R., Crone, A.J., Hull, A., McGuire, R.K., Schwartz, D., Sieh, K., Ward, S.N. and Yeats, R.S. 1996. New Trends in Active Faulting Studies for Seismic Hazard Assessment. Annals of Geophysics, XXXIX: 1301-1307. Brown, J.C. 1914. The Burma Earthquake of May 1912. Memoirs of the Geological Survey of India, 13: 1-147. Brown, J.C. and Leicester, P. 1933. The Pyu Earthquake of 3rd and 4th December, 1930 and Subsequent Burma Earthquakes up to January 1932. Memoirs of the Geological Survey of India, 42(1): 1-140.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 217 Burkett, C.A., Bemis, S.P. and Benowitz, J.A. 2016. Along-fault Migration of the Mount McKinley Restraining Bend of the Denali Fault Defined by Late Quaternary Fault Patterns and Seismicity, Denali National Park and Preserve, Alaska. Tectonophysics, 693: 489-506. Caceres, D. and Kulhanek, O. 2000. Seismic Hazard of Honduras. Natural Hazards, 22: 49-69. Chan, C.H., Wu, Y.M., Tseng, T.L., Lin, T.L. and Chen, C.C. 2012. Spatial and Temporal Evolution of b-values before Large Earthquakes in Taiwan. Tectonophysics, 532: 215-222. Chansawad, P., Dowrerk, V., Kosuwan, S., Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2008. Application of ESR Dating Results and Remote Sensing to Constrain Active Tectonics along the Southern Part of Khlong Marui Fault, Southern Thailand. The International Symposia on Geoscience Resources and Environments of Asian Terranes (GREAT 2008), The 4th IGCP 516 and The 5th APSEG, 24-26 November 2008, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand: 122-125. Charusiri, P. and Pailoplee, S. 2015a. Investigations of Tsunamogenic Sources in Mainland Southeast Asia: Implication from Seismicity. Unisearch Journal, 2(1): 9-12. Charusiri, P. and Pailoplee, S. 2005b. Seismicity and Tectonic Activities of Andaman Sea Region. The Regional Symposium on the 2004 Tsunami Event, 21-22 November 2005, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand. Charusiri, P., Rhodes, B.P., Saithong, P., Kosuwan, S., Pailoplee, S., Wiwegwin, W., Doarerk, V., Hinthong, C. and Klaipongpan, S. 2007. Regional Tectonic Setting and Seismicity of Thailand with Reference to Reservoir Construction. The GEOTHAI’07 International Conference on Geology of Thailand: Towards Sustainable Development and Sufficiency Economy, 21-22 November 2007, Department of Mineral Resources, Bangkok, Thailand: 274-287. Chen, C. and Wu, Y. 2006. An Improved Regiontime-length Algorithm Applied to the 1999 Chi-Chi, Taiwan Earthquake. Geophysical Journal International, 166: 1144-1147. Chenphanut, P. 2015. Quantitative Mapping of Precursory Seismicity Rate Changes along the Indonesian Island Chain. Senior Project, Department of Geology, Faculty of Science, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand: 149p.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 218 Chhibber, H.L. 1934. The Geology of Burma. Technical Report, McMillan and Co. Ltd, London, England. Chintanapakdee, C., Naguit, M.E. and Charoenyuth, M. 2008. Suitable Attenuation Model for Thailand. The 14th World Conference on Earthquake Engineering. 12-17 October 2008, Beijing, China. Chouliaras, G. 2009. Seismicity Anomalies Prior to 8 June 2008, Mw = 6.4 Earthquake in Western Greece. Natural Hazards and Earth System Sciences, 9: 327-335. Chouliaras, G. and Stavrakakis, G.N. 2001. Current Seismic Quiescence in Greece. Implication for Earthquake Prediction Research. Journal of Seismology, 5(4): 595-608. Cornell, C.A. 1968. Engineering Seismic Risk Analysis. Bulletin of the Seismological Society of America, 58: 1583-1606. Crouse, C.B. 1991. Ground-motion Attenuation Equations for Earthquakes on the Cascadia Subduction Zones. Earthquake Spectra, 7(2): 201-236. Curray, J.R. 2005. Tectonics and History of the Andaman Sea Region. Journal of Asian Earth Science, 25: 187-232. Dain, L.A.Y., Tapponnier, P. and Molnar, P., 1984. Active Faulting and Tectonics of Burma and Surrounding Regions. Journal of Geophysical Research, 89: 453-472. Dieterich, J.H. and Okubo, P.G. 1996. An Unusual Pattern of Seismic Quiescence at Kalapana, Hawaii. Geophysical Research Letters, 23: 447-450. Duong, C.C. and Feigl, K.L. 1999. Geodetic Measurement of Horizontal Strain across the Red River Fault near Thac Ba, Vietnam. Journal of Geodesy, 73: 298- 310. Ekstrom, G., Dziewonski, A.M., Maternovskaya, N.N. and Nettles, M. 2005. Global Seismicity of 2003: Centroid-momenttensor Solutions for 1087 Earthquakes: Physics of the Earth and Planetary Interior, 148: 327-351. Gentili, S. 2010. Distribution of Seismicity before the Larger Earthquakes in Italy in the Time Interval 1994-2004. Pure and Applied Geophysics, 167(8-9): 933-958. Esteva, L. and Villaverde, R. 1973. Seismic Risk, Design Spectra and Structural Reliability. The 5th World Conference on Earthquake Engineering, July 1973, Rome, Italy: 2586-2597. Fenton, C.H., Charusiri, P. and Wood, S.H. 2003. Recent Paleoseismic Investigations in Northern and Western Thailand. Annals of Geophysics, 46(5): 957-981. Frolich, C. and Davis, S. 1993. Teleseismic bvalues: Or Much Ado about 1.0. Journal of Geophysical Research, 98: 631-634.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 219 Galgana, G., Hamburger, M., McCaffrey, R., Corpuz, E. and Chen, Q. 2007. Analysis of Crustal Deformation in Luzon, Philippines using Geodetic Observations and Earthquake Focal Mechanisms. Tectonophysics, 432: 63-87. Gambino, S., Laudani, A. and Mangiagli, S. 2014. Seismicity Pattern Changes before the M = 4.8 Aeolian Archipelago (Italy) Earthquake of August 16, 2010. Scientific World Journal, 2014: 531212- 1-8. Gardner, J.K. and Knopoff, L. 1974. Is the Sequence of Earthquakes in Southern California, with Aftershocks Removed, Poissonian? Bulletin of the Seismological Society of America, 64(1): 363-367. Gerstenberger, M., Wiemer, S. and Giardini, D. 2001. A Systematic Test of the Hypothesis that the b Value Varies with Depth in California. Geophysical Research Letters, 28 (1): 57-60. Giovambattista, R.D. and Tyupkin, T. 2000. Spatial and Temporal Distribution of Seismicity before the Umbria-Marche September 26, 1997 Earthquakes. Journal of Seismology, 4(4): 589-598. Grunthal, G., Hurtig, E. and Ruge, E. 1982. Time Dependence of Statistical Parameters: The Aftershock Sequence of the Friuli, Northern Italy, 1976 Earthquake and a Section of the Montenegro, Yugoslavia, Earthquake Series 1979. Earthquake Prediction Research, 2: 275-285. Gupta, I.D. 2002. The State of the Art in Seismic Hazard Analysis. ISET Journal of Earthquake Technology, 39(428): 311- 346. Gutenberg, B. and Richter, C.F. 1944. Frequency of Earthquakes in California. Bulletin of the Seismological Society of America, 34: 185-188. Ha, D.M., Tkalich, P., Soon, C.E. and Megawati, K. 2009. Tsunami Propagation Scenarios in the South China Sea. Journal of Asian Earth Science, 36: 67−73. Habermann, R.E. 1983. Teleseismic Detection in the Aleutian Island Arc. Journal of Geophysical Research, 88: 5056-5064. Habermann, R.E. 1987. Man-made Changes of Seismicity Rates. Bulletin of the Seismological Society of America, 77: 141-159. Habermann, R.E. and Wyss, M. 1984. Background Seismicity Rates and Precursory Seismic Quiescence: Imperial Valley, California. Bulletin of the Seismological Society of America, 74: 1743-1755. Hanks, T.C. and Kanamori, H. 1979. A Momentmagnitude Scale. Journal of Geophysical Research, 84: 2348-2350. Hattori, S. 1980. Seismic Risk Map in the Asian Countries (Maximum Acceleration and Maximum Particle Velocity) - China,

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 220 India, Pakistan, Burma, Thailand, Philippines, Indonesia and Others. The International Conference on Engineering for Protection from Natural Disasters, Asian Institute of Technology, January 1980, Asian Institute of Technology, Bangkok, Thailand: 491-504. Henderson, J., Main, I.G., Pearce, R.G. and Takeya, M. 1994. Seismicity in Northeastern Brazil: Fractal Clustering and the Evolution of the b Value. Geophysical Journal International, 116: 217-226. Hinkle, D.E, William, W. and Stephen G.J. 1998. Applied Statistics for the Behavior Sciences. Houghton Mifflin Harcourt, New York, U.S.A. Holub, K. 1996. Space-time Variations of the Frequency-energy Relation for Mininginduced Seismicity in the OstravaKarviná Mining District. Pure and Applied Geophysics, 146: 265-280. Htwe, Y.M.M. and Wenbin, S. 2010. Seismic Hazard Maps of Yangon and Its Surrounding Areas. Geo-spatial Information Science, 13(3): 230-234. Htwe, Z.S. 2006. Hazard Assessment in Multihazard Design. The Symposium on Tectonics, Seismotectonics and Earthquake Hazard Mitigation and Management of Myanmar, Yangon, Myanmar. Huang, Q. 2004. Seismicity Pattern Changes Prior to Large Earthquakes-An Approach of the RTL Algorithm. Terrestrial, Atmospheric and Oceanic Sciences, 15: 461-491. Huang, Q. 2005. A Method of Evaluating Reliability of Earthquake Precursors. Chinese Journal of Geophysics, 48(3): 701-707. Huang, Q. and Sobolev, G. 2002. Precursory Seismicity Changes Associated with the Nemuro Peninsula Earthquake, January 28, 2000. Journal of Asian Earth Science, 21: 135-146. Huang, Q., Oncel, A.O. and Sobolev, G.A. 2002. Precursory Seismicity Changes Associated with the Mw = 7.4 1999 August 17 Izmit (Turkey) Earthquake. Geophysical Journal International, 151(1): 235-242 Huang, Q., Sobolev, G.A. and Nagao, T. 2001. Characteristics of the Seismic Quiescence and Activation Patterns before the M = 7.2 Kobe Earthquake, January 17, 1995. Tectonophysics, 337: 99-116. Hull, A.G., Augello, A. and Yeats, R.S. 2003. Deterministic Seismic Hazard Analysis in Northwest Oregon, U.S.A. The 7th Pacific Conference on Earthquake Engineering, 13-15 February 2003, Christchurch, New Zealand: 1-9.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 221 IAEA, 2010. Seismic Hazards in Site Evaluation for Nuclear Installations. Technical Report, Specific Safety Guide No. SSG-9, International Atomic Energy Agency, Vienna, Austria; 80p. Idriss, I.M. 1993. Procedures for Selecting Earthquake Ground Motions at Rock Sites. Technical Report, NIST GCR 93- 625, U.S. Department of Commerce, National Institute of Standards and Technology, Maryland, U.S.A.: 35p. Ishimoto, M. and Iida, K. 1939. Observations of Earthquakes Registered with the Microseismograph Constructed Recently. Bulletin of the Earthquake Research Institute, University of Tokyo, 17: 443-478. Jankaew, K., Atwater, B.F., Sawai, Y., Choowong, M., Charoentitirat, T., Martin, M.E. and Prendergast, A. 2008. Medieval Forewarning of the 2004 Indian Ocean Tsunami in Thailand. Nature, 455: 1228- 1231. Jankaew, K., Choowong, M., Charoentitirat, T., Machado, T., Martin, M., Pailoplee, S., Phantuwongraj, S., Napradit, T., Weerahong, A. and Surakiatchai, P. 2007. A Pre 2004 Tsunami Deposit in Thailand. The American Geophysical Union Meeting, 10-14 December 2007, San Francisco, U.S.A.: T24A-02. Kagan, Y.Y. and Knopoff, L. 1980. Dependence of Seismicity on Depth. Bulletin of the Seismological Society of America, 70: 1811-1822. Katsumata, K. 2011a. Precursory Seismic Quiescence before the Mw = 8.3 Tokachi-oki, Japan, Earthquake on 26 September 2003 Revealed by a Reexamined Earthquake Catalog. Journal of Geophysical Research, 116: B10307. Katsumata, K. 2011b. A Long-term Seismic Quiescence Started 23 years before the 2011 off the Pacific Coast of Tohoku Earthquake (M = 9.0). Earth, Planets and Space, 63: 709-712. Katsumata, K. and Sakai, S. 2013. Seismic Quiescence and Activation Anomalies from 2005 to 2008 beneath the Kanto District, Central Honshu, Japan. Earth, Planets and Space, 65(12): 1463-1475. Kazmer, M., Sanittham, K., Charusiri, P. and Pailoplee, S. 2011. Archaeoseismology of the AD 1545 Earthquake in Chiang Mai, Northern Thailand. The 2nd INQUAIGCP-567 International Workshop on Active Tectonics, Earthquake Geology, Archaeology and Engineering, September 2011, Corinth, Greece: 19- 24. Knopoff, L. 1964. The Statistics of Earthquakes in Southern California. Bulletin of the Seismological Society of America, 54(6): 1871-1873.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 222 Kobayashi, S., Takahashi, T., Matsuzaki, S., Mori, M., Fukushima, Y., Zhao, J.X. and Somerville, P.G. 2000. A Spectral Attenuation Model for Japan Using Digital Strong Motion Records of JMA87 Type. The 12th World Conference on Earthquake Engineering, 30 January - 4 February, Auckland, New Zealand: 146- 150. Krabbenhoeft, A., Weinrebe, R., W., Kopp, H., Flueh, E.R., Ladage, S., Papenberg, C., Planert, L. and Djajadihardja, Y. 2010. Bathymetry of the Indonesian Sunda Margin-relating Morphological Features of the Upper Plate Slopes to the Location and Extent of the Seismogenic Zone, Natural Hazards and Earth System Science, 10: 1899-1911. Kramer, S.L. 1996. Geotechnical Earthquake Engineering. Prentice Hall, Inc., Upper Saddle River, New Jersey, U.S.A.: 563p. Kundu, B. and Gahalaut, V.K. 2012. Earthquake Occurrence Processes in the IndoBurmese Wedge and Sagaing Fault Region. Tectonophysics, 524-525: 135- 146. Lacassin, R., Replumaz, A. and Leloup, P.H. 1998. Hairpin River Loops and Strike-slip Sense Inversion of Southeast Asian Strike-slip Faults. Geology, 26: 703-706. Lay, T., Kanamori, H., Ammon, C.J., Nettles, M., Ward, S.N., Aster, R.C., Beck, S.L., Bilek, S.L., Brudzinski, M.R., Butler, R., Deshon, H.R., Ekstrom, G., Satake, K. and Sipkin, S. 2005. The Great Sumatra-Andaman Earthquake of 26 December 2004. Science, 308: 1127-1132. Lee, H., Im, C.B., Shim, T.M., Choi, H.S., Noh, M. and Jeong, J.H. 2006. Technical Backgrounds of Active Fault Definitions Used for Nuclear Facility Siting: A Review. Geophysical Research Abstracts, 8: 09228. Main, I.G., Meredith, P.G. and Jones, C. 1989. A Reinterpretation of the Precursory Seismic b-value Anomaly from Fracture Mechanics. Geophysical Journal International, 96: 131-138. Martin, S. 2005. Intensity Distribution from the 2004 M 9.0 Sumatra-Andaman Earthquake. Seismological Research Letters, 76: 321-330. McCann, W.R., Nishenko, S.P., Sykes, I.R. and Krause, J. 1979. Seismic Gaps and Plate Tectonics: Seismic Potential for Major Boundaries. Pure and Applied geophysics, 117: 1082-1147. McGarr, A. 1984. Some Application of Seismic Source Mechanism Studies to Assessing Underground Hazard. The 1st International Symposium on Rockbursts and Seismicity in Mines. SAIM Johannesburg, South Africa: 199-208. McGuire, R.K. 1974. Seismic Structural Response Risk Analysis Incorporating Peaks Response Regressions on Earthquake

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 223 Magnitude and Distance. Technical Report, R74-51, Department of Civil Engineering, Massachusetts Institute of Technology, Cambridge, England: 371p. Melnikov, N.N., Kozyrev, A.A. and Panin, V.I. 1996. Induced Seismicity in Large Scale Mining in the Kola Peninsula and Monitoring to Reveal Informative Precursors. Pure and Applied Geophysics, 147(2): 263-276. Mignan, A. and Giovambattista, R.D. 2008. Relationship between Accelerating Seismicity and Quiescence, Two Precursors to Large Earthquakes. Geophysical Research Letters, 35(15): L15306. Milne, J. 1911. A Catalogue of Destructive Earthquakes A.D. 7 to A.D. 1899. BAAS, London, England. Mogi, K. 1962. Magnitude-frequency Relation for Elastic Shocks Accompanying Fractures of Various Materials and Some Related Problems in Earthquakes. Bulletin of the Earthquake Research Institute, University of Tokyo, 40: 831-853. Mogi, K. 1969. Some Feature of Recent Seismic Activity in and near Japan (2), Activity before and after Great Earthquake. Bulletin of the Earthquake Research Institute, University Tokyo, 47: 395-417. Monecke, K., Finger, W., Klarer, D., Kongko, W., McAdoo, B., Moore, A.L. and Sudrajat, S.U. 2008. A 1000-year Sediment Record of Tsunami Recurrence in Northern Sumatra. Nature, 455: 1232-1234. Monterroso, D. and Kulhanek, O. 2003. Spatial Variations of b-values in the Subduction Zone of Central America. Geophysical Journal International, 42: 1-13. Mori, J., Eberhart-Phillips, D. and Harlow, D.H. 1996. Three-dimensional Velocity Structure at Mount Pinatubo: Resolving Magma Bodies and Earthquake Hypocenters. In: C.G. Newhall and R.S. Punongbayan (Editors), Fire and Mud: Eruptions and Lahars of Mount Pinatubo, Philippines. PHIVOLCS and University of Washington, Seattle, U.S.A.: 371-382. Morley, C.K. 2007. Variations in Late CenozoicRecent Strike-slip and Obliqueextensional Geometries, within Indochina: The Influence of Pre-existing Fabrics. Journal of Structural Geology, 29: 36-58. Murru, M., Montuori, C., Wyss, M. and Privitera, E. 1999. The Locations of Magma Chambers at Mt. jEtna, Italy, Mapped by b-values. Geophysical Research Letters, 26: 2553-2556. Musil, M. and Plesinger, A. 1996. Discrimination between Local Microearthquakes and Quarry Blasts by Multilayer Perceptrons and Kohonen Maps. Bulletin of the Seismological Society of America, 86: 1077-1090.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 224 Nagao, T., Takeuchi, A. and Nakamura, K. 2011. A New Algorithm for the Detection of Seismic Quiescence: Introduction of the RTM Algorithm, a Modified RTL Algorithm. Earth, Planets and Space, 63(3): 315-324. Natawidjaja, D.H., Sieh, K., Chlieh, M., Galetzka, J., Suwargadi, B.W., Cheng, H., Edwards, R.L., Avouac, J.P. and Ward, S.N. 2006. Source Parameters of the Great Sumatran Megathrust Earthquakes of 1797 and 1833 Inferred from Coral Microatolls. Journal of Geophysical Research, 111: B06403. Newcomb, K.R. and McCann, W.R. 1987. Seismic History and Seismotectonics of the Sunda Arc. Journal of Geophysical Research, 92: 421-439. Nielsen, C., Chamot, R.N., Rangin, C. and the Andaman Cruise Team 2004. From Partial to Full Strain Partitioning along the Indo-Burmese Hyper-oblique Subduction. Marine Geology, 209: 303- 327. Nualkhao, P., Charusiri, P., Sutiwanich, C. and Pailoplee, S. 2017. Paleoearthquakes along Xaignabouli Fault Zone in Western Lao PDR. Bulletin of Earth Sciences of Thailand, 7(1): 25-32. Nuannin, P. 2005. Spatial and Temporal b-value Anomalies Preceding the Devastating Off Coast of NW Sumatra Earthquake of December 26, 2004. Geophysical Research Letters, 32: L11307. Nuannin, P., Kulhánek, O. and Persson, L. 2012. Variations of b-values Preceding Large Earthquakes in the Andaman-Sumatra Subduction Zone. Journal of Asian Earth Sciences, 61: 237-242. Nuannin, P., Kulhanek, O., Persson, L. and Tillman, K. 2002. Forecasting of Increasing Induced Seismicity in the Zinkgruvan Mine, Sweden, by Using Temporal Variations of b-values. Acta Montana, A21: 13-25. Nutalaya, P., Sodsri, S. and Arnold, E.P. 1985. Series on Seismology-Volume IIThailand. Technical Report, Southeast Asia Association of Seismology and Earthquake Engineering, Bangkok, Thailand: 402p. Nuttee, R., Charusiri, P., Kosuwan, S. and Takashima, I. 2005. Paleo-earthquakes along the Southern Segment of the Sir Sawat Fault, Kanchanburi. The International Conference on Geology, Geotechnology and Mineral Resources of Indochina, 28-30 November 2005, Kosa Hotel, Khon Kaen, Thailand: 524- 533. Ogata, Y. and Katsura, K. 1993. Analysis of Temporal and Spatial Heterogeneity of Magnitude Frequency Distribution Inferred from Earthquake Catalogues.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 225 Geophysical Journal International, 113: 727-738. Ohtake, M., Matsumoto, T. and Latham, G.V. 1977. Seismicity Gap near Oaxaca, Southern Mexico as a Probable Precursor to a Large Earthquake. Pure and Applied Geophysics, 115: 375-385. Ozturk, S. and bayrak, Y. 2009. Precursory Seismic Quiescence before 1 May 2003 Bingol (Turkey) Earthquake: A Statistical Evaluation. Journal of Applied Functional Analysis, 4: 600-610. Pailoplee, S. 2009. Seismic Hazard Assessment in Thailand using Probabilistic and Deterministic Methods. Ph.D. Thesis, Department of Geology, Faculty of Science, Chulalongkorn University: 163p. Pailoplee, S. 2012. Relationship between Modified Mercalli Intensity and Peak Ground Acceleration in Myanmar. Natural Science, 4: 624-630. Pailoplee, S. 2013. Mapping Asperities along the Sagaing Fault Zone, Myanmar using b-value Anomalies. Journal of Earthquake and Tsunami, 7(5): 1371001- 1-12. Pailoplee, S. 2014a. Earthquake Activities along the Strike-slip Fault System on the Thailand-Myanmar Border. Terrestrial, Atmospheric and Oceanic Sciences, 25(4): 483-490. Pailoplee, S. 2014b. Earthquake Activities along the Ranong-Klong Marui Fault Zone, Southern Thailand: Implication from the Seismicity Data. Bulletin of Earth Sciences of Thailand, 6(1): 10-17. Pailoplee, S. 2014c. Earthquake Catalogue of the Thailand Meteorological Department-A Commentary. Journal of Earthquake and Tsunami, 8(5): 1471001- 1-14. Pailoplee, S. 2014d. Mapping b-Value Anomalies along the Indonesian Island Chain: Implications for Upcoming Earthquakes. Journal of Earthquake and Tsunami, 8(4): 1450010-1-11. Pailoplee, S. 2014e. Earthquake Hazard of Dams along the Mekong Mainstream. Natural Hazards, 74(3): 1813-1827. Pailoplee, S. 2017a. Probabilities of Earthquake Occurrences along the SumatraAndaman Subduction Zone. Open Geoscience, 9: 53-60. Pailoplee, S. 2017b. Earthquake Activities along the Indonesian Sunda Margin: A Seismicity Approach. Geosciences Journal, 21(4): 535-541. Pailoplee, S. 2017c. Mapping of b-value Anomalies along the Strike-slip Fault System on the Thailand-Myanmar Border: Implications for Upcoming Earthquakes. Journal of Earthquake and Tsunami, 11(2): 1671001-1-13.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 226 Pailoplee, S. Earthquake Activities along the Sagaing Fault Zone, Central Myanmar: Implications for Fault Segmentation. Journal of Earth Science, 21p. [accepted] Pailoplee, S. and Boonchaluay, N. 2016. Earthquake Activities in the Philippines Islands and the Adjacent Areas. Geoscience Journal, 20(6): 877-889. Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2015a. Probabilistic Analysis of the Seismic Activity and Hazard in Northern Thailand. Geosciences Journal, 19(4): 731-740. Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2015b. Probabilistic Seismic Hazard in Thailand: A New Analysis. The 40th Congress on Science and Technology of Thailand, 2- 4 December 2014, Hotel Pullman Khon Kaen Raja Orchid, Khon Kaen, Thailand. Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2016. Seismic Hazards in Thailand: A Compilation and Updated Probabilistic Analysis. Earth, Planets and Space, 68(98): 1-14. Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2017. Analyses of Seismic Activities and Hazards in Laos: A Seismicity Approach. Terrestrial, Atmospheric and Oceanic Sciences, 28(6): 843-853. Pailoplee, S. and Choowong, M. 2013. Probabilities of Earthquake Occurrences in Mainland Southeast Asia. Arabian Journal of Geosciences, 6(12): 4993- 5006. Pailoplee, S. and Choowong, M. 2014. Earthquake Frequency-magnitude Distribution and Fractal Dimension in Mainland Southeast Asia. Earth, Planets and Space, 6(8): 1-10. Pailoplee, S. and Palasri, C. 2014. CU-PSHA: A Matlab Software for Probabilistic Seismic Hazard Analysis. Journal of Earthquake and Tsunami, 8(4): 1450008- 1-26. Pailoplee, S., Panyatip, S. and Charusiri, P. 2017. Precursory Seismicity Rate Changes Prior to the Large and Major Earthquakes along the Sagaing Fault Zone, Central Myanmar. Arabian Journal of Geosciences 10(444): 1-10. Pailoplee, S., Chaisuwan, B., Takashima, I., Won-In, K. and Charusiri, P. 2010 a. Dating Ancient Remains by Thermoluminescence: Implications of Incompletely Burnt Bricks. Bulletin of Earth Sciences of Thailand 3(1): 8-16. Pailoplee, S., Channarong, P. and Chutakositkanon, V. 2013a. Earthquake Activities in the Thailand-Laos-Myanmar Border Region: A Statistical Approach. Terrestrial, Atmospheric and Oceanic Sciences, 24(4): 721-730. Pailoplee, S., Charusiri, P., Takashima, I., WonIn, K. and Kosuwan, S. 2005. Comparison of Thermoluminescence

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 227 Dating and Radiocarbon Chronology in Ban Bom Luang Trench, Lampang, Northern Thailand. The 1st International Symposium on Geological Anatomy of East and South Asia: Paleogeography and Paleoenvironment in Eastern Tethys (IGCP516), 10-17 October 2005, Tsukuba, Japan. Pailoplee, S., Nachiangtai, P., Choowong, M., Lertnok, W., Jaiswal, M.K. and Charusiri, P. 2011. Optically Stimulated Luminescence Dating of Bang Berd Sand Dune, Southern Thailand. The 13th International Conference on Luminescence and Electron Spin Resonance Dating, 10-14 July 2011, Torun, Poland. Pailoplee, S., Pipattanajaroenkul and Charusiri, P. Precursory Seismic Quiescence of Moderate-to-strong Earthquakes along the Strike-slip Fault System, ThailandMyanmar Border: Implication from the Region-Time-Length Algorithm. Frontiers of Earth Science, 13p. [accepted] Pailoplee, S., Sugiyama, Y. and Charusiri, P. 2008. Probabilistic Seismic Hazard Analysis in Thailand and Adjacent Areas by Using Regional Seismic Source Zones. The International Symposia on Geoscience Resources and Environments of Asian Terranes (GREAT 2008), The 4th IGCP 516 and The 5th APSEG, 24-26 November, 2008, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand, 405-409. Pailoplee, S., Sugiyama, Y. and Charusiri, P. 2009a. Deterministic and Probabilistic Seismic Hazard Analyses in Thailand and Adjacent Areas using Active Fault Data. Earth, Planets and Space, 61: 1313-1325. Pailoplee, S., Sugiyama, Y. and Charusiri, P. 2010b. Probabilistic Seismic Hazard Analysis in Thailand and Adjacent Areas by Using Regional Seismic Source Zones. Terrestrial, Atmospheric and Oceanic Sciences, 21(5): 757-766. Pailoplee, S., Sugiyama, Y. and Charusiri, P. 2010c. Seismic Hazard Analysis in Thailand: Implication from the New Alternative Attenuation Models. The International Symposium on a Robust and Resilient Society against Natural Hazards and Environmental Disasters and the 3rd AUN/Seed-Net Regional Conference on Geo-Disaster Mitigation, 22-27 August 2010, Kyoto, Japan. Pailoplee, S., Surakiatchai, P. and Charusiri, P. 2013b. b-value Anomalies along the Northern Segment of Sumatra-Andaman Subduction Zone: Implication for the Upcoming Earthquakes. Journal of Earthquake and Tsunami, 7(4): 1350030- 1-8.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 228 Pailoplee, S., Takashima, I., Kosuwan, S. and Charusiri, P. 2009b. Earthquake Activities along the Lampang-Theon Fault Zone, Northern Thailand: Evidence from Paleoseismological and Seismicity Data. Journal of Applied Sciences Research, 5(2): 168-180. Pailoplee, S., Takashima, I., Kosuwan, S., WonIn, K., Saithong, P. and Charusiri, P. 2004b. Paleoearthquakes along the Lampang-Theon Fault Zone, Northern Thailand: Evidences from the Calibrated Thermoluminescence-dating Result. The International Conference on Applied Geophysics, 26-27 November 2004, Chiang Mai, Thailand. Pailoplee, S., Udchachon, M., Charusiri, P., Daorerk, V., Takashima, I. and Won-In, K. 2004a. Paleoseismic Evidence along the Eastern Edge of the Phrae Basin, Northern Thailand. The International Symposium on the Geologic Evolution of East and Southeast Asia. 8-14 February 2004, Bangkok, Thailand, 85- 86. Pailoplee, S., Won-In, K., Chaisuwan, B. and Charusiri, P. 2016. Thermoluminescence and Optically Stimulated Luminescence Dating of Bricks from the Thung Tuk Archaeological Site, Southern Thailand. Songklanakarin Journal of Science and Technology, 38(6): 699-705. Panwoon, N. 2015. Seismicity Rate Change along the Strike-slip Fault System at the Thailand-Myanmar Border: Implications for Upcoming Earthquakes. Senior Project, Department of Geology, Faculty of Science, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand: 116p. Palasri, C. and Ruangrassamee, A. 2010. Probabilistic Seismic Hazard Map of Thailand. Journal of Earthquake and Tsunami, 4: 369-389. Papadopoulos, G.A., Charalampakis, M., Fokaefs, A. and Minadakis, G. 2010. Strong Foreshock Signal Preceding the L'Aquila (Italy) Earthquake (Mw 6.3) of 6 April 2009. Natural Hazards Earth System Science, 10: 19-24. Paul, J., Burgmann, R., Gaur, V.K., Bilham, R., Larson, K.M., Ananda, M.B., Jade, S., Mukal, M., Anupama, T.S., Satyal, G. and Kumar, D. 2001. The Motion and Active Deformation of India. Geophysical Research Letters, 28: 647-650. Petersen, M., Dewey, J., Hartzell, S., Mueller, C., Harmsen, S., Frankel, A.D. and Rukstales, K. 2004. Probabilistic Seismic Hazard Analysis for Sumatra, Indonesia and across the Southern Malaysian Peninsula. Tectonophysics, 390: 141- 158. Petersen, M., Harmsen, S., Mueller, C., Haller, K., Dewey, J., Luco, N., Crone, A., Lidke, D. and Rukstales, K. 2007. Southeast Asia

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 229 Seismic Hazard Maps. Technical Report, Department of the Interior U.S. Geological Survey, California, U.S.A.: 65p. Power, J.A., Lahr, J., Page, R., Chouet, B., Stephens, C., Harlow, D.H., Murray, T.L. and Davies, J.N. 1994. Seismic Evolution of the 1989-1990 Eruption Sequence of Redoubt Volcano, Alaska. Journal of Volcanology and Geothermal Research, 62: 69-94. Power, J.A., Wyss, M. and Latchman, J.L. 1998. Spatial Variations in Frequencymagnitude Distribution of Earthquakes at Soufrière Hills Volcano, Montserrat, West Indies. Geophysical Research Letters, 25: 3653-3656. Prachantasen, N., Choowong, M., Pailoplee, S. and Phanthuwongraj, S. 2008. Sedimentary Characteristics of Sand Dune from Bang Berd, Chumphon Province, Southern Thailand. Bulletin of Earth Sciences of Thailand, 1(1-2): 28- 34. Prachaub, S. 1990. Seismic Data and Building Code in Thailand. Technical Report, Thai Meteorological Department, Bangkok, Thailand: 34p. Prendergast, A.L., Cupper, M.L., Jankaew, K. and Sawai, Y. 2012. Indian Ocean Tsunami Recurrence from Optical Dating of Tsunami Sand Sheets in Thailand. Marine Geology, 295-298: 20-27. Puangjaktha, P. and Pailoplee, S. 2017a. Temporal and Spatial Distributions of Precursory Seismicity Rate Changes in the Thailand-Laos-Myanmar Borders Region: Implication for Upcoming Hazardous Earthquakes. Journal of Seismology. doi: 10.1007/s10950-017- 9706-9 Puangjaktha, P. and Pailoplee, S. 2017b. Evolution of Precursory Seismic Quiescence of the Mw-6.8 Nam Ma Earthquake, Thailand-Myanmar Borders. Bulletin of Earth Sciences of Thailand, 7(1): 1-15. Puangjaktha, P. and Pailoplee, S. Application of the Region-Time-Length Algorithm to Study of Earthquake Precursors in the Thailand-Laos-Myanmar Borders. Journal of Earth System Science, 13p. [accepted] Punpate, N., Pailoplee, S., Takashima, I. and Charusiri, P. 2005. Ages of Layered Tektites and Tektite-Bearing Sediment in Bunthatik Area, Ubonratchathani, Northeast Thailand. The International Conference on Geology, Geotechnology and Mineral Resources of Indochina, 28- 30 November 2005, Kosa Hotel, Khon Kaen, Thailand: 517-523. Rao, M.V., Prasanna, M.S. and Lakshmi, K.J. 2005. Analysis of b-value and Improved b-value of Acoustic Emissions

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 230 Accompanying Rock Fracture. Current Science, 89(9): 1577-1582. Reasenberg, P.A. and Simpson, R.W. 1992. Response of Regional Seismicity to the Static Stress Change Produced by the Loma Prieta Earthquake. Science, 255: 1687-1690. Rhodes, B.P., Perez, R., Lamjuan, A. and Kosuwan, S. 2004. Kinematics and Tectonic Implications of the Mae Kuang Fault, Northern Thailand. Journal of Asian Earth Sciences, 24(1): 79-89. Riznichenko, Y.V. 1976. A Crust Earthquake Source Sizes and Seismic Moment. The Researches on Earthquakes Physics. Moscow, Russian: 9-27. Ruangrassamee, A. and Saelem N. 2009. Effect of Tsunamis Generated in the Manila Trench on the Gulf of Thailand. Journal of Asian Earth Sciences, 36: 56-66. Rudolf-Navarro, A., Munoz-Diosdado, A. and Angulo-Brown, F. 2010. Seismic Quiescence Patterns as Possible Precursors of Great Earthquakes in Mexico. Journal of the Physical Sciences. 5(6): 651-670. Rutherford, M.J. and Devine, J.D. 1996. Preeruption Pressure-temperature Conditions and Volatiles in the 1991 Dacitic Magma of Mount Pinatubo, in Fire and Mud: Eruptions and Lahars of Mount Pinatubo, Philippines. In: C.G. Newhall and R.S. Punongbayan (Editors), PHIVOLCS and University of Washington, Seattle, U.S.A.: 751-766. Rydelek, P.A. and Sacks, I.S. 1992. Comment on “Seismicity and Detection/Location Threshold in the Southern Great Basin Seismic Network” by Joan Gomberg. Journal of geophysical Research, 97: 15361-15362. Sadigh, K., Chang, C.Y., Egan, J.A., Makdisi, F. and Youngs, R.R. 1997. Attenuation Relationships for Shallow Crustal Earthquakes based on California Strong Motion Data. Seismological Research Letters, 68(1): 180-189. Saithong, P., Kosuwan, S., Won-in, K., Takashima, I. and Charusiri, P. 2005. Late Quaternary Paleoseismic History and Surface Rupture Characteristics of the Moei-Mae Ping Fault Zone, Tak Province, Northwestern Thailand. The International Conference on Geology, Geotechnology and Mineral Resources of Indochina, 28-30 November 2005, Kosa Hotel, Khon Kaen, Thailand: 479- 487. Sanchez, J.J., McNutt., S.R., Power, J.A. and Wyss, M. 2004. Spatial Variations in the Frequency-magnitude Distribution of Earthquakes at Mount Pinatubo Volcano. Bulletin of the Seismological Society of America, 94: 430-438.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 231 Santoso, D. 1982. Natural Hazard of Bangkok Area (Earthquake and Flooding). Master Thesis, Asian Institute of Technology, Bangkok, Thailand. Scholz, C.H. 1968. The Frequency-magnitude Relation of Microfracturing in Rock and Its Relation to Earthquakes. Bulletin of the Seismological Society of America, 58: 399-415. Schorlemmer, D., Neri, G., Wiemer, S. and Mostaccio, A. 2003. Stability and Significance Tests for b-value Anomalies: Example from the Tyrrhenian Sea. Geophysical Research Letters, 30(16): SDE3 1-4. Schwartz D.P. and Coppersmith K.J. 1984. Fault Behavior and Characteristic Earthquakes: Examples from the Wasatch and San Andreas Fault Zones. Journal of Geophysical Research, 89: 5681-5698. Searle, M.P., Noble, S.R., Cottle, J.M., Waters, D.J., Mitchell, A.H.G. and Hliaing, T. 2007. Tectonic Evolution of the Mogok Metamorphic belt, Burma (Myanmar) Constrained by U-Th-Pb Dating of Metamorphic and Magmatic Rocks. Tectonics, 26: TC3014. Shashidhar, D., Kumar, N., Mallika, K. and Gupta, H. 2010. Characteristics of Seismicity Patterns Prior to the M~5 Earthquakes in the Koyna Region, Western India - Application of the RTL Algorithm. Episodes, 33: 83-89. Shrestha, P.M. 1987. Investigation of Active Faults in Kanchanaburi Province, Thailand. Master Thesis, Asian Institute of Technology, Bangkok, Thailand. Sipkin, S.A., Person, W.J. and Presgrave, B.W. 2000. Earthquake Bulletins and Catalogs at the USGS National Earthquake Information Center. IRIS Newsletter, 1: 2-4. Sobolev, G.A. 1995. Fundamental of Earthquake Prediction. Electromagnetic Research Centre, Moscow, Russia: 161p. Sobolev, G.A. and Tyupkin, Y.S. 1997. Lowseismicity Precursors of Large Earthquakes in Kamchatka. Volcanology and Seismology, 18: 433-446. Sobolev, G.A. and Tyupkin, Y.S. 1999. Precursory Phases, Seismicity Precursors, and Earthquake Prediction in Kamchatka. Journal of Volcanology and Seismology, 20: 615-627. Socquet, A., Vigny, C., Chamot-Rooke, N., Simons, W., Rangin, C. and Ambrosius, B. 2006. India and Sunda Plates Motion and Deformation along their Boundary in Myanmar Determined by GPS. Journal of geophysical Research, 111: B05406.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 232 Somsa-Ard, N. and Pailoplee, S. 2013. Seismic Hazard Analysis for Myanmar. Journal of Earthquake and Tsunami, 7(4): 1350029- 1-14. Songmuang, R., Charusiri, P., Choowong, M., Won-In, K., Takashima, I. and Kosuwan, S. 2007. Detecting Active Faults using Remote-sensing Technique: A Case Study in the Sri Sawat Area, Western Thailand. Science Asia, 33: 23-33. Soralump, S., Feungaugsorn, J., Yangsanphu, S. Jinagoolwipat, M., Thongthamchart, C. and Isaroranit, R. 2014. Impacts of 2014 Chiangrai Earthquake from Geotechnical Perspectives. The EIT-JSCE Joint International Symposium on Human Resource Development for DisasterResilient Countries 2014, 25-26 August 2014, Bangkok, Thailand: 1-7. Sorbi, R., Nilfouroushan, F. and Zamani, A. 2012. Seismicity Patterns Associated with the September 10th, 2008 Qeshm Earthquake, South Iran. International Journal of Earth Sciences, 101: 2215- 2223. Suckale, J. and Grünthal, G. 2009. Probabilistic Seismic Hazard Model for Vanuatu. Bulletin of the Seismological Society of America, 99(4): 2108-2126. Sukrungsri, S. and Pailoplee, S. 2015. Precursory Seismicity Changes Prior to Major Earthquakes along the SumatraAndaman Subduction Zone: A RegionTime-Length Algorithm Approach. Earth, Planets and Space, 67(97): 1-10. Sukrungsri, S. and Pailoplee, S. 2017a. Precursory Seismic Quiescence along the Sumatra-Andaman Subduction Zone: Past and Present. Journal of Seismology, 21: 305-315. Sukrungsri, S. and Pailoplee, S. 2017b. Seismicity Change Prior to Major Earthquakes of the Sumatra-Andaman Subduction Zone: Implication for Tectonic Regime. Bulletin of Earth Sciences of Thailand, 7(1): 16-24. Sutiwanich, C., Hanpattanapanich, T., Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2012. Probabilistic Seismic Hazard Maps of Southern Thailand. Songklanakarin Journal of Science and Technology, 34(4): 453-466. Swe, W. 2006. Earthquake Hazard Potentials in Myanmar. The Symposium on Tectonics, Seismotectonics and Earthquake Hazard Mitigation and Management of Myanmar, Yangon, Myanmar. Tapponnier, P., Peltzer, G. and Armijo, R. 1986. On the Mechanics of the Collision between India and Asia. In: M.P. Coward and A.C. Ries (Editors), Collision Tectonics. Geological Society of London, London, England: 115-157. Thawbita, P. 1976. Chronology-Earthquakes of Burma. Journal of the Burmar Research Society, 59(1-2): 97-99.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 233 Thipyopass, S. 2010. Paleoearthquake Investigation along the Ranong Fault Zone, Southern Thailand. Master Thesis, Department of Geology, Faculty of Science, Chulalongkorn University, Bangkok, Thailand: 316p. Thipyopass, S., Hanpattanapanich, T., Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2012. Is Ranong Fault in Southern Thailand Active? - Evidence from Seismological, Paleoseismological and Seismic Investigations. The 12th Regional Congress on Geology, Mineral and Energy Resources of Southeast Asia, 7-8 March 2012, Bangkok, Thailand. Toda, S., Stein, R.S., Reasenberg, P.A., Dieterich, J.H. and Yoshida, A. 1998. Stress Transferred by the 1995 Mw=6.9 Kobe, Japan, Shock: Effect on Aftershocks and Future Earthquake Probabilities. Journal of Geophysical Research, 103(B10): 24543–24565. Traitangwong, P. and Pailoplee, S. 2017. Precursory Seismic Quiescence along the Sagaing Fault Zone, Central Myanmar - Application of the RegionTime-Length Algorithm. Geosciences Journal, 21(4): 543-552. Tuttle, M., Alam, S., Atwater, B., Charoentitirat, T., Charusiri, P., Choowong, M., Fernando, S., Jankaew, K., Jittanoon, V., Kongko, W., Maxcia, C., Pailoplee, S., Phantuwongraj, S., Rajendran, K., Srichan, N., Tejakusuma, I. and Yulianto, E. 2007. Searching for Pre-2004 Tsunami Deposits in Thailand. The American Geophysical Union Meeting, 10-14 December 2007, San Francisco, U.S.A.: T43B-04. Udchachon, M., Charusiri, P., Daorerk, V., Takashima, I. and Pailoplee, S. 2003. Neotectonic Evidences along Southeastern Segment of Phrae Fault System, Phrae Basin, Northern Thailand. The 29th Congress on Science and Technology of Thailand, 20-22 October 2003, Khon Kaen, Thailand. Udias, A. and Mezcua, J. 1997. Fundamentos de Geofisica. Alianza Universidad Textos, Barcelona, Spain: 476p. Uhrhammer, R. 1986. Characteristics of Northern and Southern California Seismicity. Earthquake Notes, 57: 21-22. USGS 2010. Global Seismic Hazard Map. The Global Seismic Hazard Assessment Program, US. Geological Survey, California, U.S.A. US.NRC, 1997. Identification and Characterization of Seismic Sources and Determination of Safe Shutdown Earthquake Ground Motion. Technical Report, Regulatory Guide 1.165., U.S. Nuclear Regulatory Commission, Office of Nuclear Regulatory Research, Washington, D.C., U.S.A.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 234 Utsu, T., Ogata, Y. and Matsu’ura, R.S. 1995. The Centenary of the Omori Formula for a Decay Law of Aftershock Activity. Journal of Physic of the Earth, 43: 1-33. Wang, Y., Bruce, J., Shyu, H., Sieh, K., Chiang, H.W., Wang, C.C., Aung, T., Lin, Y.N., Shen, C.C., Min, S., Than, O., Lin, K.K. and Tun, S.T. 2013. Permanent Upper Plate Deformation in Western Myanmar during the Great 1762 Earthquake: Implications for Neotectonic Behavior of the Northern Sunda Megathrust. Journal of Geophysical Research, 118: 1-27. Wang, Y., Lin, Y.N.N., Simons, M. and Tun, S.T. 2014. Shallow Rupture of the 2011 Tarlay Earthquake (Mw 6.8), Eastern Myanmar. Bulletin of the Seismological Society of America, 104(6): 1-10. Wang, Y., Sieh, K., Aung, T., Min, S., Khaing, S.N. and Tun, S.T. 2011. Earthquakes and Slip Rate of the Southern Sagaing fault: Insights from an Offset Ancient Fort Wall, Lower Burma (Myanmar). Geophysical Journal International, 185(1): 49-64. Warnitchai, P. and Lisantono, A. 1996. Probabilistic Seismic Risk Mapping for Thailand. The 11th World Conference on Earthquake Engineering, 23-28 June 1996 Acapulco, Mexico: 256-259. Wells, D.L. and Coppersmith K.J. 1994. Updated Empirical Relationships among Magnitude, Rupture Length, Rupture Area and Surface Displacement. Bulletin of the Seismological Society of America, 84: 974-1002. Wiemer, S. 2001. A Software Package to Analyze Seismicity: ZMAP. Seismological Research Letters, 72(3): 373-382. Wiemer, S. and Baer, M., 2000. Mapping and Removing Quarry Blast Events from Seismicity Catalogs. Bulletin of the Seismological Society of America, 90(2): 525-530. Wiemer, S. and Katsumata, K. 1999. Spatial Variability of Seismicity Parameters in Aftershock Zones. Journal of Geophysical Research, 104: 13135- 13151. Wiemer, S. and McNutt, S.R. 1997. Variations in the Frequency-magnitude Distribution with Depth in Two Volcanic Areas: Mount St. Helens, Washington and Mount Spurr, Alaska. Geophysical Research Letters, 24: 189-192. Wiemer, S. and Wyss, M. 1997. Mapping the Frequency-magnitude Distribution in Asperities: an Improved Technique to Calculate Recurrence Times? Journal of Geophysical Research, 102: 15115- 15128. Wiemer, S. and Wyss, M. 2000. Minimum Magnitude of Complete Reporting in Earthquake Catalogs: Examples from Alaska, the Western United States and

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 235 Japan. Bulletin of the Seismological Society of America, 90: 859-869. Wiemer, S., Gerstenberger, M. and Hauksson, E. 2002. Properties of the Aftershock Sequence of the 1999 Mw 7.1 Hector Mine Earthquake: Implications for Aftershock Hazard. Bulletin of the Seismological Society of America, 92(4): 1227-1240. Wiemer, S., McNutt, S.R. and Wyss, M. 1998. Temporal and Three-dimensional Spatial Analysis of the Frequencymagnitude Distribution near Long Valley Caldera, California. Geophysical Journal International, 134: 409-421. Wiwegwin, W., Hisada, K., Charusiri, P., Kosuwan, S., Pailoplee, S., Saithong, P., Khaowiset, K. and Won-In, K. 2014. Paleoearthquake Investigations of the Mae Hong Son Fault, Mae Hong Son Region, Northern Thailand. Journal of Earthquake and Tsunami, 8(2): 1450007- 1-35. Wiwegwin, W., Saithong, P., Kosuwan, S., Kaowisate, K., Charusiri, C. and Pailoplee, S. 2012b. Evidence of Active Faults and Hazard Analysis along the Srisawat Fault, Western Thailand. The 12th Regional Congress on Geology, Mineral and Energy Resources of Southeast Asia, 7-8 March 2012, Bangkok, Thailand. Wiwegwin, W., Saithong, P., Kosuwan, S., Kaowisate, K., Pailoplee, S. and Charusiri, C. 2012a. Paleoseismological Investigations and Seismic Hazard Analysis along the Mae Hong Son Fault, Northwestern Thailand. The 12th Regional Congress on Geology, Mineral and Energy Resources of Southeast Asia, 7-8 March 2012, Bangkok, Thailand. Woessner, J. and Wiemer, S. 2005. Assessing the Quality of Earthquake Catalogues: Estimating the Magnitude of Completeness and Its Uncertainty. Bulletin of the Seismological Society of America, 95: 684-698. Wong, I., Fenton, C., Dober, M., Zachariasen, J. and Terra, F. 2005. Seismic Hazard Evaluation of the Tha Sae Project, Thailand. Technical Report, Punya Consultants Co. Ltd., Bangkok, Thailand: 118p. Wu, Y.M. and Chiao, L.Y. 2006. Seismic Quiescence before the 1999 Chi-Chi, Taiwan Mw 7.6 Earthquake. Bulletin of the Seismological Society of America, 96: 321-327. Wyss, M. 1973. Towards a Physical Understanding of the Earthquake Frequency Distribution, Geophysical. Journal Research Astronaut Society, 31: 341-359.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 236 Wyss, M. 1985. Precursors to Large Earthquake. Earthquake Prediction Research, 3: 519- 543. Wyss, M. and Martirosyan, A. 1998. Seismic Quiescence before the M7, 1988, Spitak Earthquake, Armenia. Geophysical Journal International, 134: 329-340. Wyss, M. and Stefansson, R. 2006. Nucleation Points of Recent Mainshocks in Southern Iceland, Mapped by b-Values. Bulletin of the Seismological Society of America, 96(2): 599-608. Wyss, M. and Wiemer, S. 1997. Two Current Seismic Quiescences within 40 km of Tokyo. Geophysical Journal International, 128: 459-473. Wyss, M., Klein, F., Nagamine, K. and Wiemer, S. 2001. Anomalously High b Values in the South Flank of Kilauea Volcano, Hawaii: Evidence for the Distribution of Magma below Kilauea’s East Rift Zone. Journal of Volcanology and Geothermal Research, 106: 23-37. Wyss, M., Sammis, C.G., Nadeau, R.M. and Wiemer, S. 2004. Fractal Dimension and b-value on Creeping and Locked Patches of the San Andreas Fault near Parkfield, California. Bulletin of the Seismological Society of America, 94(2): 410-421. Yadav, R.B.S., Tripathi, J.N., Shanker, D., Rastogi, B.K., Das, M.C. and Kumar, V. 2011. Probabilities for the Occurrences of Medium to Large Earthquakes in Northeast India and Adjoining Region. Natural Hazards, 56: 145-167. Youngs, R.R. and Coppersmith, K.J. 1985. Implications of Fault Slip Rates and Earthquake Recurrence Models to Probabilistic Seismic Hazard Estimates. Bulletin of the Seismological Society of America, 75: 939-964. Youngs, R.R., Chiou, S.J., Silva, W.J. and Humphrey, J.R. 1997. Strong Ground Motion Attenuation Relationships for Subduction Zone Earthquakes. Seismological Research Letters, 68: 58- 73. Zachariasen, M., Sieh, K., Taylor, F.W., Edwards, R.L. and Hantoro, W.S. 1999. Submergence and Uplift Associated with the Giant 1833 Sumatran Subduction Earthquake: Evidence from Coral Micro-atolls. Journal of Geophysical Research, 104: 895-919. Zuchiewicz, W., Cuong, N.Q., Bluszcz, A. and Michalik, M. 2004. Quaternary Sediments in the Dien Bien Phu Fault Zone, NW Vietnam: a Record of Young Tectonic Processes in the Light of OSLSAR Dating Results. Geomorphology, 60: 269-302. Zuniga, F.R. and Wiemer, S. 1999. Seismicity Patterns: Are They Always Related to Natural Causes? Pure and applied geophysics, 155: 713-726.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 237 Zuniga, F.R. and Wyss, M. 1995. Inadvertent Changes in Magnitude Reported in Earthquake Catalogue: Their Evolution Through b-value Estimates. Bulletin of the Seismological Society of America, 85: 1858-1866. www.colorado.edu [University of Colorado Boulder] www.earthquake.usgs.gov [Earthquake Hazards Program, U.S. Geological Survey] www.globalcmt.org [The Global CentroidMoment-Tensor] www.isc.ac.uk [International Seismological Centre] www.seismology.tmd.go.th [Seismological Bureau, Thai Meteorological Department]

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 238 รองศาสตราจารย ดร. สันติ ภัยหลบลี้ สถานที่ทํางาน ภาควิชาธรณีวิทยา คณะวิทยาศาสตร จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย แขวงวังใหม เขตปทุมวัน กรุงเทพมหานคร 10330 วุฒิการศึกษา พ.ศ. 2548-2552 วิทยาศาสตรดุษฎีบัณฑิต (ธรณีวิทยา) จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย พ.ศ. 2545-2547 วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (โลกศาสตร) จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย พ.ศ. 2540-2543 วิทยาศาสตรบัณฑิต (ฟสิกส) จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย พ.ศ. 2534-2539 มัธยมศึกษา โรงเรียน ภปร. ราชวิทยาลัยฯ จังหวัดนครปฐม พ.ศ. 2528-2533 ประถมศึกษา โรงเรียนนิคมสรางตนเอง 1 จังหวัดบุรีรัมย ตําแหนงทางวิชาการ พ.ศ. 2545-2547 รองศาสตราจารย (โลกศาสตร) พ.ศ. 2548-2552 ผูชวยศาสตราจารย (โลกศาสตร) ความเชี่ยวชาญ 1) วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ (Statistical Seismology) 2) การประเมินภัยพิบัติแผนดินไหว (Seismic Hazard Analysis) 3) ธรณีวิทยาแผนดินไหว (Earthquake Geology) 4) การกําหนดอายุทางวิทยาศาสตร (Chronology) บทความวิจัย (ตัวอยาง) สันติ ภัยหลบลี้2555b. กลุมรอยเลื่อนระนอง-คลองมะรุย เปนหรือตาย? จากนิยาม “รอยเลื่อนมีพลัง”. Civil Engineering Magazine, มกราคม-มีนาคม 2555: 33-41. สันติ ภัยหลบลี้และ สัณฑวัฒน สุขรังษี 2557. รอยเลื่อนสะกาย: พฤติกรรมและภัยพิบัติตอประเทศไทย. วารสาร อุตุนิยมวิทยา, 13(3): 1-9. สันติ ภัยหลบลี้, วิชัย จูฑะโกสิทธิ์กานนท และ สัณฑวัฒน สุขรังษี2557. การปรับระดับพื้นโลก: ภัยพิบัติระยะยาว จากแผนดินไหว. วารสารอุตุนิยมวิทยา, 14(1): 37-44.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 239 Pailoplee, S. 2012. Relationship between Modified Mercalli Intensity and Peak Ground Acceleration in Myanmar. Natural Science, 4: 624-630. Pailoplee, S. 2013. Mapping Asperities along the Sagaing Fault Zone, Myanmar using b-value Anomalies. Journal of Earthquake and Tsunami, 7(5): 1371001-1-12. Pailoplee, S. 2014a. Earthquake Activities along the Strike-slip Fault System on the ThailandMyanmar Border. Terrestrial, Atmospheric and Oceanic Sciences, 25(4): 483-490. Pailoplee, S. 2014b. Earthquake Activities along the Ranong-Klong Marui Fault Zone, Southern Thailand: Implication from the Seismicity Data. Bulletin of Earth Sciences of Thailand, 6(1): 10-17. Pailoplee, S. 2014c. Earthquake Catalogue of the Thailand Meteorological Department-A Commentary. Journal of Earthquake and Tsunami, 8(5): 1471001-1-14. Pailoplee, S. 2014d. Mapping b-Value Anomalies along the Indonesian Island Chain: Implications for Upcoming Earthquakes. Journal of Earthquake and Tsunami, 8(4): 1450010-1-11. Pailoplee, S. 2014e. Earthquake Hazard of Dams along the Mekong Mainstream. Natural Hazards, 74(3): 1813-1827. Pailoplee, S. 2017a. Probabilities of Earthquake Occurrences along the Sumatra-Andaman Subduction Zone. Open Geoscience, 9: 53-60. Pailoplee, S. 2017b. Earthquake Activities along the Indonesian Sunda Margin: A Seismicity Approach. Geosciences Journal, 21(4): 535-541. Pailoplee, S. 2017c. Mapping of b-value Anomalies along the Strike-slip Fault System on the Thailand-Myanmar Border: Implications for Upcoming Earthquakes. Journal of Earthquake and Tsunami, 11(2): 1671001-1-13. Pailoplee, S. and Boonchaluay, N. 2016. Earthquake Activities in the Philippines Islands and the Adjacent Areas. Geoscience Journal, 20(6): 877-889. Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2015a. Probabilistic Analysis of the Seismic Activity and Hazard in Northern Thailand. Geosciences Journal, 19(4): 731-740. Pailoplee, S. and Charusiri,P. 2015b. Probabilistic Seismic Hazard in Thailand: A New Analysis. The 40th Congress on Science and Technology of Thailand, 2-4 December 2014, Hotel Pullman Khon Kaen Raja Orchid, Khon Kaen, Thailand. Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2016. Seismic Hazards in Thailand: A Compilation and Updated Probabilistic Analysis. Earth, Planets and Space, 68(98): 1-14.

วิทยาคลื่นไหวสะเทือนเชิงสถิติ 240 Pailoplee, S. and Charusiri, P. 2017. Analyses of Seismic Activities and Hazards in Laos: A Seismicity Approach. Terrestrial, Atmospheric and Oceanic Sciences. doi: 10.3319/TAO.2017.03.23.01 Pailoplee, S. and Choowong, M. 2013. Probabilities of Earthquake Occurrences in Mainland Southeast Asia. Arabian Journal of Geosciences, 6(12): 4993-5006. Pailoplee, S. and Choowong, M. 2014. Earthquake Frequency-magnitude Distribution and Fractal Dimension in Mainland Southeast Asia. Earth, Planets and Space, 6(8): 1-10. Pailoplee, S., Chaisuwan, B., Takashima, I., Won-In, K. and Charusiri, P. 2010. Dating Ancient Remains by Thermoluminescence: Implications of Incompletely Burnt Bricks. Bulletin of Earth Sciences of Thailand 3(1): 8-16. Pailoplee, S., Channarong, P. and Chutakositkanon, V. 2013a. Earthquake Activities in the Thailand-Laos-Myanmar Border Region: A Statistical Approach. Terrestrial, Atmospheric and Oceanic Sciences, 24(4): 721-730. Pailoplee, S., Sugiyama, Y. and Charusiri, P. 2009a. Deterministic and Probabilistic Seismic Hazard Analyses in Thailand and Adjacent Areas using Active Fault Data. Earth, Planets and Space, 61: 1313-1325. Pailoplee, S., Sugiyama, Y. and Charusiri, P. 2010a. Probabilistic Seismic Hazard Analysis in Thailand and Adjacent Areas by Using Regional Seismic Source Zones. Terrestrial, Atmospheric and Oceanic Sciences, 21(5): 757-766. Pailoplee, S., Surakiatchai, P. and Charusiri, P. 2013b. b-value Anomalies along the Northern Segment of Sumatra-Andaman Subduction Zone: Implication for the Upcoming Earthquakes. Journal of Earthquake and Tsunami, 7(4): 1350030-1-8. หนังสือและตํารา สันติ ภัยหลบลี้2555a. Soft Quake: งานเขียนดานธรณีวิทยาที่แอบนินทา “แผนดินไหว” แบบเบาๆ. โรงพิมพแหง จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร: 206 หนา. [ISBN 978-616-321-139-2]