กระดาษ ปากกาและปริ๊นซ์ Paper,Pen and Prinz

กระดาษ ปากกา และปร๊ินซ์
โดย ศรีจกั รพรรด์ิ ฉตั รกลุ

พิมพ์ครัง้ แรก : มกราคม 2565 ราคา 190 บาท
RMUTTO-CPC 2564 061-567-7365
ทปี่ รึกษา // อ.ภดู ทิ กรรณิการ์
บรรณาธิการบริหาร : อ.วรัญญา เดชพงษ์
กองบรรณาธิการ : ศรีจกั รพรรด์ิ ฉตั รกลุ ,จีรนชุ ภมู านงั และ วชริ ะ วงศว์ ฒั นไพบลู ย์
พสิ จู น์อกั ษร : ศรีจกั รพรรด์ิ ฉตั รกลุ
กราฟิกดีไซเนอร์ // ศรีจกั รพรรดิ์ ฉตั รกลุ และ จีรนชุ ภมู านงั

สานักพิมพ์ // CPC MUTIMEDIA จักรพงษภูวนารถ 122/41 ถนนวิภาวดงั สิต แขวงดินแดง เขตดิน
แดง กรุงเทพฯ 10400
โทรศพั ท์ 02-69223-604 Website : www.cpc.ac.th E-mail : [email protected]
โรงพิมพ์ // ข้าวโพดน้อย 200/850 หมู่4 ตาบลระแหง อาเภอลาดหลมุ แก้ว จงั หวดั ปทมุ ธานี 12140
โทรศพั ท์ 061-567-7365

หนงั สืออ่านฝึกปฎบิ ตั ริ ายวิชาสอ่ื สง่ิ พิมพ์ดจิ ทิ ลั สาขาวชิ าเทคโนโลยีมลั ตมิ ีเดีย
มหาวิทยาลยั เทคโนโลยีราชมงคลตะวนั ออก วทิ ยาเขตจกั รพงษภวู นารถ

คำนำ

กระดาษเปรียบเสมือนเส้นทางท่ียงั ไมถ่ กู กาหนด
ปากกาเปรียบเสมือนการรังสรรค์เส้นทาง
แล้วเรานนั้ จะสามารถกาหนดเส้นทางนนั้ ได้หรือไม่
จะรู้ได้อยา่ งไรวา่ จะไมห่ ลงทาง

ชีวิตก็เปรียบเสมือนการเดินทางและเส้นทางก็มีมากมายมหาศาล
จนสามารถหลงได้อยา่ งง่ายดาย แตก่ บั บางคนเขาก็ไมส่ ามารถท่ีจะ
กาหนดเส้นทางของเขาได้ ไมใ่ ชเ่ พราะไมก่ ล้าแตเ่ ป็นเพราะถกู จากดั

เราเองก็เป็นหนงึ่ ในนนั้ เป็นผ้ทู ่ีทงั้ ถกู กาหนด ถกู กาจดั และพอได้
ปากกานนั้ มาได้มีทางเลือกมากมายแตก่ าหนดเอง แตส่ ดุ ท้ายนนั้ ก็ได้
หลงทางอยใู่ นเขาวงกตท่ีไมส่ ิน้ สดุ นี ้ จติ ใจที่เหมือนกระดาษได้ถกู ทา
ให้ยบั ย่ยู ีเ้ตม็ ไปด้วยบาดแผล จนเกือบที่จะยอมแพ้ให้กบั ทกุ สิง่

ทวา่ เรานนั้ ก็ได้เผชิญหน้ากบั เขาวงกต จบั ปากกาลองผิดลองถกู จน
กาหนดเส้นทางของตวั เองได้ ซ่อมแซมกระดาษท่ียบั ยยู่ ีใ้ ห้กลบั มาใช้
งานได้ดงั่ เดมิ ถึงแม้จะมีบาดแผล แล้วสดุ ท้ายก็ผา่ นพ้นมนั มาได้จนได้
เขียนหนงั สือเลม่ นี ้ถึงแม้วา่ นีจ้ ะเป็นหนงั สือเลม่ แรกที่เราเขียน แตเ่ รา
ก็ยงั พยายาม เรียนรู้เพื่อที่จะทาให้คณุ ได้สมั ผสั เรื่องราวนี ้สดุ ท้ายนี ้
ขอขอบคณุ ครอบครัว อาจารย์ เพื่อนและนกั อา่ นที่สนบั สนนุ เรา

หวงั วา่ หนงั สือเลม่ นีจ้ ะทาให้คณุ ได้รู้วา่ คณุ ไมไ่ ด้อยเู่ พียงลาพงั
ไมไ่ ด้ประสบส่ิงตา่ งๆเพียงคนเดยี ว หวงั วา่ ปริ๊นซ์จะเป็นเพื่อนร่วมทาง
ที่จะชว่ ยให้คณุ ได้กล้าหาญขนึ ้ มาอีกครัง้ แล้วคณุ ก็จะได้พบวา่ บนโลก
ที่โหดร้ายนีย้ งั คงมีสิ่งที่สวยงามรอคณุ อยู่ โปรดจาไว้วา่ คณุ ไมไ่ ด้อยู่
คนเดียว

ศรีจกั รพรรดิ์ ฉตั รกลุ

คำนยิ ม

จากเพ่ือนที่รู้จกั กับปร๊ินซ์มาเป็นเวลานาน ปร๊ินซ์เป็นคนท่ีมีไอเดีย
ความคิดสร้ างสันใหม่ๆเยอะมากและสามารถพลิกแพลงได้ในทุก
สถานการณ์ ปริ๊นซ์เป็นคนท่ีมีความรับผิดชอบและมีวฒุ ิภาวะการเป็น
ผ้นู าสูง กลบั กันก็สามารถเป็นผู้ตามและคอยsupportได้เป็นอย่างดี
ตลอดเวลาท่ีผ่านมาดิฉันเป็นทัง้ เพื่อนและเพื่อนร่วมงานกับปริ๊นซ์
ดฉิ นั รู้สกึ มน่ั ใจวา่ ผลงานท่ีเธอได้ทานนั้ จะต้องออกมาดีอยา่ งที่หวงั ไว้

จีระนชุ ภมู านงั

จากเพ่ือนสนิทท่ีรู้จกั มานาน ปริ๊นซ์นนั้ เป็นคนที่ม่งุ มน่ั ในการทาสิ่ง
ต่างๆและวางแผนก่อนเร่ืมทางานอยู่เสมอ เธอเผชิญหน้าต่อสู้กับ
ปัญหาทกุ ครัง้ ท่ีได้พบ ในยามที่ทาสิ่งตา่ งๆก็มกั จะประสบความสาเร็จ
ทกุ ครัง้ ผมเป็นคนที่ตดิ ตามผลงานของปร๊ินซ์มาตลอดซง่ึ ครัง้ นีก้ ็ยงั ทา
ผลงานได้ประทบั ใจเสมอ ผมหวงั ว่าเธอจะต่อสู้ต่อไป ไม่ยอมแพ้ต่อ
ปัญหาตา่ งๆที่ในอนาคตเธอต้องเผชญิ

วชริ ะ วงศ์วฒั นไพบลู ย์

แดส่ นุ ขั เพ่ือนรัก
ในยามท่ีเจ้าอยโู่ ลกนีช้ า่ งสดใส
บดั นีโ้ ลกนีไ้ ด้สญู สลายเม่ือเจ้านนั้ สนิ ้ ลม



สำรบญั 1
21
ควำมฝันกบั เศษกระดำษ 37
สญู เสยี และหลงทำง 53
ดนิ สอหรือปำกกำ 69
ฉนั เป็ นใคร
ปร๊ินซ์



บทท่ี 1
ความฝั นและเศษกระดาษ



ในช่วงวัยเยาว์ที่ไร้ เดียงสาราวกับผืนผ้าที่ไม่เปรอะเปือ้ นส่ิงใดๆนัน้

เดก็ ชายและเดก็ หญิงล้วนตา่ งมีความฝันท่ีใฝ่ถงึ เฝา้ ฝันถงึ สงิ่ ตา่ งๆราว
กับจินตนาการอันไร้ ที่สิน้ สุด เด็กชายบางคนก็ใฝ่ ฝันอยากจะเป็น
ตารวจ ไมใ่ ชเ่ พียงเพราะอาชีพนีน้ นั้ มน่ั คง แตเ่ พียงเพราะได้ถือปืนเทๆ่
เสมือนตนนนั้ ได้เป็นเจมส์ บอนด์ เด็กหญิงบางคนก็เฝ้าฝันอยากจะ
เป็นนางแบบหรือแอร์โฮสเตส และนนั้ ก็ไมใ่ ชเ่ พียงเพราะอาชีพนีน้ นั้ ได้
เงินเดือนเยอะ แต่เป็นเพราะว่าพวกเธอนนั้ ได้แต่งตวั สวยสดงดงาม
และเดนิ อย่างเฉิดฉายราวกบั นางพญานนั้ เอง เดก็ หญิงบางคนบ้างก็
อยากเป็นนางฟ้าผ้แู สนงดงาม ผมยาวปลิวไสวไปกบั สายลม มีปีกอนั
แสนสวยที่จะบินไปยงั แห่งหนใดก็ได้ตามท่ีใจนนั้ ปรารถนา แตค่ วาม
ฝันนนั้ ท่ีอยากจะเป็นนางฟ้าก็มิได้มีเพียงแคเ่ ดก็ หญิงเทา่ นนั้ ที่อยากใฝ่
ถงึ เพราะเดก็ ชายบางคนก็ล้วนแตต่ ้องการไม่ตา่ งกนั เชน่ เดยี วกบั การ
เป็นตารวจ ท่ีมิได้มีเพียงแคเ่ ดก็ ชายนนั้ ท่ีต้องการ แตเ่ ดก็ หญิงบางคน
ก็เฝา้ ฝันเชน่ เดยี วกนั

เมื่อคณุ ครูผู้ท่ีเปรียบเสมือนบิดามารดาที่คอยส่งั สอนได้ถามพวก
เขาวา่ ความฝันของพวกเขาท่ีล้วนต้องการคือสิ่งใด สิ่งที่เป็นตวั ตนนนั้
ของพวกเขานนั้ คือสิง่ ไหน ทา่ นก็จะมอบกระดาษและมอบปากกาหรือ
สีไม้เพ่ือแต่งแต้มสีสันอันสดใส ท่ีจะบอกว่าความฝันและตัวตนท่ี

3

แท้จริงนนั้ คือส่ิงใดให้แก่เหลา่ เดก็ ชายและเด็กหญิงทงั้ หลาย ในยามท่ี
เดก็ ๆนนั้ สมั ผสั ผวิ ท่ีแข็งและมนั เงาและได้จรดลงบนผืนกระดาษ ทนั ใด
นนั้ ราวกบั ว่าโลกใบนีน้ นั้ เป็นทกุ สิ่งท่ีพวกเขานนั้ ต้องการ เป็นโลกท่ีมี
สีสนั อนั สดใส ไมว่ า่ ผ้ใู ดก็ไมส่ ามารถทาอะไรพวกเขาได้เม่ืออยบู่ นโลก
ใบนี ้เป็นสิ่งท่ีเรียกว่าเกราะปอ้ งกนั ท่ีคอยปกป้อง เป็นฐานทพั ลบั ที่มี
เพียงพวกเขาเท่านนั้ ที่รู้ เป็นทกุ สิ่งที่จะสามารถจินตนาการได้รวมถึง
ได้เป็นตวั ของตวั เอง

แตท่ วา่ โลกท่ีเป็นทกุ ๆสิ่งทกุ ๆอย่างได้พงั ทลายลงได้กลายเป็นเพียง
แค่เศษกระดาษท่ีไม่มีใครต้องการ เพียงเพราะบุคคลผู้ที่ได้หลงลืม
ความเป็นวัยเยาว์ หลงลืมตัวตนของตัวเองนัน้ กลับตราหน้าว่าส่ิง
เหลา่ นนั้ ที่ทงั้ เดก็ ชายและเด็กหญิงต้องการเป็นสิ่งที่ผดิ บาป ราวกบั วา่
สิ่งเหล่านนั้ เป็นบาปที่ไม่สมควรได้รับการอภัยและบคุ คลเหล่านนั้ จะ
เป็นผ้ทู ่ีจดั การบาปเหลา่ นนั้ เอง

ด้วยการใช้คาพดู ที่ราวกับลิ่มตอกลงไปแทงทะลุกลางหวั ใจ เสมือน
กบั วา่ พวกเดก็ ๆเหลา่ นนั้ เป็นแวมไพร์ที่ต้องฆา่ ให้ตายเสีย บ้างก็เอาไม้
มาเฆี่ยนตีราวกับการเฆี่ยนวัวเฆี่ยนควาย ทาให้พวกเขานัน้ ล้วนมี
บาดแผลท่ีไมอ่ าจลืมเลือนได้แม้แผลนนั้ จะสมานแล้วก็ตาม

4

เหลา่ เดก็ ชายและเดก็ หญิงทงั้ หลายจงึ ทาได้เพียงแคก่ ลา้ กลืนฝืนทน
นาเศษกระดาษเหลา่ นนั้ ไปฝังในส่วนที่ลึกที่สดุ ของจิตใจและลืมเลือน
ไปราวกบั ไม่มีตวั ตน แตถ่ ึงกระนนั้ ก็ยงั มีบางคราท่ียงั ขุดลึกไม่พอ จึง
จาต้องขุดลึกมากกว่าเดิมเพ่ือหวงั จะได้ไม่พบเจอกันอีก เพียงแตน่ นั้
มใิ ชแ่ คเ่ ศษกระดาษแตเ่ ป็นเศษเสีย้ วตวั ตนที่แท้จริงของเดก็ เหลา่ นนั้ ที่
พวกเขาทงั้ หลายต้องสญู เสียไป

ทัง้ ๆท่ีพวกเขามีสิทธ์ิท่ีจะฝัน แต่เหตใุ ดกันเล่าจึงต้องถูกพรากฝัน
เหล่านัน้ ไป ความฝันท่ีเป็ นดั่งตัวตนท่ีแท้ จริง ความฝันท่ีเป็ นดั่ง
อิสรภาพ ความฝันที่เป็นดงั่ เส้นทางในอนาคตท่ีพวกเขาได้เลือก ใยเลา่
จงึ ต้องถกู พรากสงิ่ เหล่านนั้ ไป ทาให้พวกเขาจาต้องตกอยใู่ นวงั วนท่ีไม่
มีที่สิน้ สดุ หลงทางอย่ใู นเขาวงกตท่ีเต็มไปด้วยขวากหนามอนั แหลม
คม ไร้ซง่ึ แสงสวา่ งใดๆ หลงเหลือแตค่ วามมืดมดิ และไร้ซงึ่ ทางออก

เหตใุ ดเลา่ จงึ เป็นเชน่ นนั้ ..

“ ผใู้ หญ่ทกุ คนเคยเป็นเด็กมาก่อน
แต่นอ้ ยคนทีจ่ ะจดจาช่วงเวลานน้ั ได้ ”
- The Little Prince : Antoine de Saint-Exupéry -

5



เราก็เคยเป็นหน่ึงในเด็กเหลา่ นนั้ เป็นเด็กหญิงที่มีความฝันและฝัน
นนั้ ก็ได้สญู สลายมลายหายไป เรานนั้ คงต้องขอเล่าตงั้ แตแ่ รกเร่ิม เมื่อ
ครัง้ ยงั เยาว์ อนั ตวั เรานนั้ เป็นเดก็ หญิงชา่ งฝันหน้าตาธรรมดาๆคนหน่ึง
เส้นผมสีดาขลบั ราวกบั ปีกอีกา ริมฝีปากเล็กๆสีแดงและดวงตาที่กลม
โตสีดาสนทิ แมผ่ ้ใู ห้กาเนิดได้ตงั้ ช่ือให้ตวั เราว่าปริ๊นซ์ที่แปลวา่ เจ้าหญิง
สว่ นพอ่ นนั้ กลา่ ววา่ มาจากแผน่ ปริ๊นซ์ท่ีทา่ นชอบ

เรานนั้ เป็นลกู คนเดียว จึงคอ่ นข้างค้นุ เคยกบั ความเหงาที่เข้ามายา่ ง
กราย แตใ่ นความเหงาเหล่ายงั คงมีเพื่อนคนหน่ึงผ้เู ป็นกาลงั ใจให้เรา
คอยสนบั สนนุ ทกุ ๆความฝันท่ีใฝ่ถึง ร่วมเข้าใจในจินตนาการท่ีได้สร้าง
ขนึ ้ ชว่ ยให้ตวั เรากล้าที่จะเผชิญหน้ากบั ความกลวั และไมต่ ้องอยู่อยา่ ง
โดดเด่ียว เพื่อนผ้นู ัน้ คือเพื่อนในจินตนาการของเราเอง ในวยั ที่ยงั ไร้
เดียงสานัน้ เราเชื่อว่าเขามีตัวตนจริง เป็นเด็กชายท่ีน่ารักท่ีไม่ว่า
เรื่องราวตอ่ จากนีจ้ ะเป็นอย่างไรหรือตอ่ ให้เรานนั้ ได้เตบิ ใหญ่ เพื่อนผ้นู ี ้
จะอยเู่ คียงข้างเราเสมอจะไมท่ อดทงิ ้ ไปไหนอยา่ งแนน่ อน

ครัน้ ตอนอนบุ าล เราเป็นคนท่ีอารมณ์อ่อนไหวง่าย แต่เงียบขรึม ไม่
ค่อยกล้าพูดคยุ กับใครแต่ก็หวงั ว่าจะมีเพ่ือนสกั คน แต่แล้วเราก็ถูก
เดก็ ชายผ้หู น่ึงตบเข้าที่ใบหน้าอยา่ งจงั เราจาไมไ่ ด้วา่ เหตผุ ลที่เด็กชาย
นัน้ ได้กระทาลงคืออะไร รู้เพียงแค่ว่ามันเป็นจุดเร่ิมต้นของความ

7

เจ็บปวด เป็นบาดแผลที่ฝังลึกลงไปในจิตใจของผู้ที่เราอยากจะ
เรียกวา่ เพื่อน นนั้ จงึ เป็นจดุ เริ่มต้นท่ีทาให้คอ่ ยๆปิดประตขู องหวั ใจและ
เฝา้ รอผ้ทู ี่จะสามารถเปิดเข้ามาได้

เมื่อเข้าเรียนชนั้ ปฐมศึกษา อายไุ ด้เจ็ดปี ยามท่ีฝ่ าเท้าได้ย่างกราย
ก้าวข้ามผา่ นประตู เราคดิ วา่ จะต้องเจอผ้คู นที่นิสยั ดีเป็นแน่ แต่เรานนั้
คิดผิด เรานนั้ ได้ย่างกรายเข้ามาในรังของเหล่าปีศาจผู้หิวโหยแล้ว
เรื่องตา่ งๆท่ีเราประสบนนั้ ช่างโหดร้ ายไปหมด ทงั้ การถกู กีดกัน การ
กลนั่ แกล้ง การโดนขโมยของ โดนขโมยในส่งิ ท่ีรักยง่ิ

ด้วยความที่เราเป็นนกั เรียนใหมเ่ ข้ามาชว่ งกลางเทอมและเดก็ อื่นได้
มีกลุ่มเป็นของตัวเอง เราจึงต้องพยายามพูดคุยกับเด็กคนอ่ืนๆ
เพื่อท่ีจะได้มีเพื่อนถึงแม้ว่าเราจะพูดไม่เก่งก็ตาม แต่ทว่าสิ่งมีชีวิตที่
เรียนวา่ เพ่ือนนี่ละ่ ได้ขโมยของรักของเราไปและไมใ่ ชแ่ คอ่ ยา่ งเดียวแต่
มาถึงสามอย่าง เธอคนนนั้ หน้าตาน่ารัก ดเู ป็นมิตรและเราก็ยงั คงจา
ชื่อเธอได้จนถึงทกุ วนั นี ้ แตท่ ว่าทาไมข้างในจงึ ไม่นา่ รักเหมือนใบหน้า
บ้าง โชคดีท่ีมารดาและคณุ ครูได้ช่วยเอาของมาคืนให้ได้ถึงแม้จะไม่
ครบก็ตาม

แต่ทว่าเหตกุ ารณ์ที่สาคญั ท่ีสดุ ที่ไม่คิดว่ามนั จะสามารถเกิดขึน้ ได้
คือการได้ยินคาพดู ของคณุ ครูผ้ซู งึ่ ไมน่ า่ จะพดู แบบนีไ้ ด้กลา่ วออกมา

8

“หากครูบอกให้เธอไปตายเธอจะไปตายตามท่ีครูบอกใชไ่ หม”

เพียงเพราะเราเคาะโต๊ะตามท่ีเพ่ือนบอกเพ่ือท่ีจะได้ไม่ถูกเพ่ือนกีด
กนั แคเ่ พราะเหตผุ ลเพียงเทา่ นนั้ จงึ จาต้องทาให้เราผ้มู ีอายเุ พียงเจ็ดปี
ต้องโดนกระทาเช่นนีด้ ้วยเหรอ มิใช่เพียงแคค่ าพูดเท่านนั้ แต่สองมือ
ของครูผ้นู นั้ ยงั มาจบั พร้อมเขย่าตวั เรา ตงั้ แตว่ นั นนั้ จนถึงวนั นีเ้ รายงั คง
จาเหตกุ ารณ์เหลา่ นนั้ ได้ดี ไมม่ ีวนั ไหนเลยที่ข้าพเจ้าจะลืมเลือนช่ือของ
อาจารย์ผ้นู นั้

หากได้เจอกนั อีกครัง้ เราก็อยากจะถามวา่ ทาไมถึงทาเชน่ นนั้ แต่เรา
ก็รู้คาตอบอย่แู ล้ว คาตอบแรกคือ ‘ครูจาไม่ได้’ หรือหากครูผ้นู นั้ จาได้
จึงนาไปสู่คาตอบท่ีสองคือ ‘ครูทาไปเพ่ือสงั่ สอนให้ลกู ศิษย์เป็นคนดี’
แตถ่ ึงครูผ้นู นั้ จะพูดเช่นนี ้ก็ไม่ได้หมายความว่าเขามีสิทธิ์ท่ีจะทาร้าย
ผ้อู ื่นด้วยคาพดู และร่างกาย โดยเฉพาะเม่ือคนผ้นู นั้ คือเด็กที่อายเุ พียง
แค่เจ็ดปี แต่ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าเด็กผู้นีอ้ าจกลายเป็นผู้ใหญ่ที่อายุ
มากกว่าเจ็ดปี ก็ไม่มีใครท่ีสมควรจะได้รับการกระทาท่ีโหดร้ายเช่นนี ้
เลย

ถึงแม้ว่านนั้ จะดเู ป็นปัญหาเล็กๆและดคู ่อนข้างไร้สาระสาหรับใคร
บางคน แตส่ าหรับเราแล้วนนั้ มนั ไมใ่ ช่แคเ่ รื่องเล็กๆ มนั ไมใ่ ชเ่ รื่องท่ีดู

9

ไร้สาระ เพราะคงไมม่ ีใครชอบนกั หรอกท่ีอยากให้ของรักของตนนนั้ ถกู
ขโมย

เมื่ออายแุ ปดปี ต้องเปลี่ยนชนั้ เรียนใหมแ่ ละทกุ ๆอยา่ งก็เหมือนจะดี
ขึน้ มากกว่าเดิมนิดหน่อย ในตอนนนั้ มีคณุ ครูให้โจทย์แก่พวกเราเร่ือง
อาชีพในฝัน โดยส่ิงท่ีตัวเราได้ เขียนลงไปคือนักประดิษย์หรื อ
นกั วิทยาศาสตร์ นนั้ เป็นเพียงเพราะว่าเรานนั้ ช่ืนชอบการประดิษย์สิ่ง
ตา่ งๆ ราวกบั วา่ จินตนาการที่คิดไว้ได้ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง เพ่ือเติม
เตม็ ชอ่ งวา่ งของความเหงาในจติ ใจ บ้างก็ใช้ได้จริงบ้างก็ใช้ไมไ่ ด้

ทกุ ๆครัง้ ที่ประดิษฐ์ส่ิงใหม่ๆ เราก็จะนาไปให้พอ่ และแม่อย่เู สมอ ไป
ให้พวกท่านดแู ละใช้ พวกท่านชมบ้างเป็นครัง้ คราว จนวันหนึ่งพวก
เขาเก็บจินตนาการเหล่านนั้ ไปทิง้ ลงในถังขยะ ในคราแรกเราก็ไม่ได้
คิดอะไร แตใ่ นคราถัดมาเราเริ่มรู้สึกเสียใจและฝังความฝันนนั้ ลงไป
แล้วลืมเลือนมัน จากนัน้ เราก็เร่ิมวิ่งหาความฝันใหม่อีกครัง้ แต่หา
เทา่ ไหร่ก็ยงั หาไม่เจอ จะให้เรานนั้ ไปเป็นนกั ประมงเพียงเพราะเรานนั้
ไปหาปลาบอ่ ยงนั้ รึ เพราะความจริงเราแคช่ อบเล่นนา้ ก็เทา่ นนั้ หรือจะ
ให้เราไปเป็นแอร์โฮสเตสเหมือนเด็กหญิงคนอ่ืน นนั้ ก็คงไม่ใช่เพราะ
เราไมไ่ ด้ชอบส่งิ นนั้

10

แตแ่ ล้วเราก็เห็นเศษกระดาษแผน่ นึง ทนั ใดนนั้ ความฝันท่ีเรานนั้ ได้
แตว่ ่ิงถามหาก็ปรากฏอย่ตู รงหน้า ความฝันที่เราไมเ่ คยนกึ คิดมาก่อน
ความฝันที่มาพร้อมกบั พรสวรรค์ของเรา ความฝันที่เป็นความสุขและ
แทบเป็นทุกๆอย่างที่เราได้คนึงถึงของเรา ความฝันนนั้ คือการวาดรูป
นนั้ เอง เราชอบความรู้สกึ ตอนที่ได้วาดรูป ในยามท่ีดนิ สอนนั้ ได้จรดล
งบนผืนกระดาษสีขาว ยามท่ีจินตนาการได้ระเบิดออกมา ยามท่ี
กระดาษสีขาวได้ถูกแต่งแต้มด้วยสีสัน เราตกหลุมรักความรู้สึก
เหลา่ นนั้ นนั้ จงึ เป็นเหตทุ ี่เรานนั้ ชอบวาดรูป แตแ่ ล้ววนั นงึ เม่ือพอ่ นนั้ ได้
ถามวา่ “โตขนึ ้ อยากเป็นอะไร”

เม่ือคาถามนนั้ สิน้ สดุ และเรานนั้ ได้เอย่ ปากบอกถึงความฝัน เม่ือนนั้
ทา่ นจงึ กลา่ ววา่

“จะวาดไปทาไม ต้องตายก่อนเท่านนั้ แหละผลงานถึงจะดงั ถึงจะขาย
ได้”

เม่ือสนิ ้ เสียงเงียบลงราวกบั ความฝันคอ่ ยๆเริ่มร้าวดง่ั แก้วท่ีคอ่ ยๆแตก

ต่อให้ในใจนนั้ เสียใจสกั เพียงใด ถึงกระนนั้ เราก็ไม่ยอม เพราะมนั
เป็นสงิ่ ที่ชอบและเป็นทงั้ พรสวรรค์ เราจงึ วาดอีกครัง้ ตอ่ หน้าผ้เู ป็นบิดา
เม่ือถึงตอนนนั้ ก็ยงั คงมีคาพดู ท่ีราวกบั ล่ิมตอกตรงกลางใจอยเู่ ช่นเคย

11

จนเมื่อเรานนั้ อยากท่ีจะวาดรูปจึงจาต้องอ้างเหตผุ ลต่างๆนานาหรือ
แอบวาดในท่ีไหนสกั แหง่ ที่เขาไมอ่ าจพบเหน็ จนสดุ ท้ายเราก็ได้ล้มเลิก
ความฝันนนั้ ไป ฝังสิ่งตา่ งๆลงในก้นบงึ ้ ของหวั ใจและลืมเลือนมนั แล้ว
เมื่อใดท่ีหากความฝันใหมๆ่ ได้เกิดขนึ ้ มาก็ทาได้เพียงเชน่ เดียวกบั ที่เคย
ทา

ขดุ หลมุ ใหล้ ึกทีส่ ดุ ตรงกลางใจ
ฝังความฝนั เหล่านนั้ เอาไว้

ลืมเลือนทกุ ส่ิงอย่างราวกบั ไม่เคยเกิดข้ึน

12



แต่เหตุผลโดยรวมนัน้ ท่ีตัดสินใจฝังความฝันนัน้ ลงไปไม่ใช่เพียง
เพราะคาพูดของพ่อแต่เพียงผู้เดียว แต่อีกเหตผุ ลนนั้ ก็มาจากการท่ี
ครอบครัวได้ทะเลาะกัน ทุกๆต้องทนรับฟังคาพูดอันน่ารังเกียจ
สายตาต้องทนมองความรุนแรงท่ีอย่ตู รงหน้า ทกุ ส่ิงทกุ อย่างท่ีเกิดขึน้
นนั้ เปรียบเสมือนการยืนอยทู่ ่ามกลางสงครามที่เต็มไปด้วยอาวุธครบ
มือด้วยร่างกายท่ีเปลือยเปลา่ ปราศจากเครื่องนงุ่ หม่ หรืออาวธุ ใดๆ

แม่ผ้เู สพติดการพนนั ท่ีร้องไห้กบั คาพดู ท่ีเป็นดงั่ หนามแหลมของพ่อ
พอ่ ผ้เู บอื่ หนา่ ยกบั กระทาอนั ไม่นา่ ได้รับการให้อภยั ท่ีแม่นนั้ ได้ทาซา้ ไม่
เคยลดละและคามนั่ ท่ีภรรยาของตนนนั้ ไม่อาจรักษาคามนั่ ที่ให้ไว้ได้
เด็กหญิงผ้เู ป็นคนที่คอยเหน่ียวรัง้ และคอยถือด้ายบางๆเอาไว้ ทาได้
เพียงแคห่ วงั วา่ ด้ายเส้นนีท้ ี่เธอพยายามทะนถุ นอมจะไมข่ าดสะบนั้ ลง
ในสกั วนั

ในทุกๆวนั ตงั้ แต่เด็กจนโต เราต้องคอยฟังเสียงที่นา่ สะพรึงกลวั ฟัง
เสียงความโศกเศร้า ฟังเสียงต่างๆท่ีกึกก้องอย่ใู นห้องแม้ไม่อยากได้
ยนิ แตก่ ็ไมอ่ าจหลบเล่ียงได้ สายตาท่ีต้องพยามมองไปยงั ท่ีไหนสกั แหง่
ที่ไม่ใชภ่ าพตรงหน้า เพราะมนั ชา่ งนา่ หวาดกลวั และน่าเศร้าเกินกวา่ ที่
หวั ใจนีจ้ ะรับไหว

14

เม่ือพระอาทิตย์ลัดขอบฟ้า พระจันทร์มาแทนที่ ในยามที่ใบหน้า
เล็กๆสมั ผสั ความเย็นจากสายลมขณะท่ีนง่ั รถจกั รยานยนต์ เมื่อด้ายท่ี
ได้ถือเอาไว้ในมือได้ขาดลงเป็นครัง้ แรก เม่ือโสตประสาทต้องรับฟัง
ประโยคหนง่ึ ท่ีเปลี่ยนแปลงไปทงั้ ชีวิตและจดจามาได้จนถงึ ทกุ วนั นีแ้ ม้
จะผา่ นมาได้สบิ กวา่ ปีแล้วก็ตาม

“ถ้าแกไมเ่ กิดมา ฉนั คงมีความสขุ มากกวา่ นี”้

นนั้ เป็นประโยคท่ีไม่น่าออกมาจากปากของ “มารดา” ผู้ให้กาเนิด
เป็นประโยคท่ีทาให้ไมส่ ามารถมองผ้หู ญิงท่ีอย่ตู รงหน้าได้เหมือนเดิม
ตลอดไปแม้เวลาจะผ่านมาเป็นสิบกว่าปีแล้วก็ตาม ประโยคนัน้ ทัง้
เจ็บปวด โศกเศร้ า เสียใจ สับสน อารมณ์ต่างๆผสมกันปนเปม่ัวไป
หมดจนไมร่ ู้วา่ เราควรรู้สกึ อย่างไร จนกระทง่ั เมื่อหยาดนา้ ตาได้ไหลริน
ออกมา นงั่ คงเป็นคาตอบของทกุ สิง่ แล้ว

นนั้ จงึ ทาให้เกิดความรู้สกึ แบบนีค้ รัง้ แรกที่วา่

‘ถ้าเชน่ นนั้ แล้วเราเกิดมาทาไม นนั้ เราตายไปเลยไมด่ ีกว่าหรอ ทกุ สิง่
อยา่ งก็มีครบหมดแล้วน่ี ทาไมจะรออะไรอีกเลา่ ’

แต่นนั้ ก็เป็นเพียงอารมณ์ชว่ั วูบที่เกิดขึน้ เพราะสดุ ท้ายแล้วเราก็ไม่
กล้าท่ีจะลงมือทาอย่ดู ี เหตผุ ลคงเป็นเพราะยงั ไม่ได้ทาสิ่งท่ีอยากทา

15

หรือการ์ตนู ท่ีติดตามยงั ไม่จบกระมงั แตอ่ ย่างน้อยไม่ว่าเหตผุ ลนนั้ จะ
เป็นอะไรก็ตามหรือดไู ร้ สาระแค่ไหนในสายตาคนอ่ืน ยงั ไงก็คงต้อง
ขอบคุณเหตุผลเหล่านัน้ ท่ีทาให้ได้มายืนอยู่ตรงนี ้ ได้สัมผัสสิ่งที่
สวยงามต่างๆบนโลกอันโหดร้ าย ได้เรียนรู้ความรัก ได้หาความสุข
ตา่ งๆมาปกปิดบาดแผล

จนสดุ ท้าย เหตกุ ารณ์นนั้ ก็มาถึง เหตกุ ารณ์ท่ีด้ายนนั้ ต้องขาดลงเป็น
ครัง้ แรก เพราะแมน่ นั้ ตดั สินใจทิง้ พวกเราไป ความรู้สกึ มนั ช่างสบั สน
งุนงง จนพ่อเดินมากอดเรา ลูบหวั อย่างแผ่วเบา แล้วพูดประโยคท่ี
แสนอ่อนโยน เมื่อนัน้ หยาดนา้ ตาได้ไหลอาบแก้ มทัง้ สองราวกับ
สายนา้ ท่ีพดั ผา่ น เม่ือทาใจยอมรับกบั สิ่งท่ีเกิดขึน้ ตรงหน้า เม่ือนนั้ เรา
จึงพยายามเริ่มท่ีจะเป็นผ้ใู หญ่ให้มากย่ิงขนึ ้ ในตอนนนั้ เราได้แตค่ ิดวา่
เรื่องทงั้ หมดนีเ้ ป็นความผิดของเรา แต่เมื่อโตขึน้ ได้รู้เรื่องราวอะไร
หลายๆอย่าง ว่าแม่นนั้ ติดการพนนั โกหก ขโมยของ กระทาสิ่งต่างๆ
จนไม่อยากที่จะไว้วางใจเพราะส่ิงเหล่านนั้ จึงทาให้ความคิดนนั้ กลบั
เปลี่ยนไป ทาไมจึงมองว่าแมเ่ ป็นคนท่ีเห็นแก่ตวั เพราะการที่ทิง้ พวก
เราไปนนั้ หมายความวา่ เขาจะได้มีอิสระ ไม่ต้องรับผิดชอบใดๆท่ีหนีท้ ่ี
ได้ก่อไว้ เพราะคนที่ต้องคอยชดใช้สิ่งเหล่าคือพอ่ ในตอนนีแ้ ละเราใน
อนาคต

16

หลงั จากนนั้ ไม่ก่ีวนั ผ่านไป แม่ก็กลบั มา ทาเหมือนกบั ว่าไม่มีอะไร
เกิดขนึ ้ ทกุ ๆอย่างกลบั กลายเป็นปกติดงั เดมิ เรารู้เพียงแคว่ ่าพอ่ ทาให้
แม่กลบั มา แตจ่ นถึงตอนนีก้ ็ไม่รู้ว่าทาอย่างไรและเรื่องราวต่างๆที่ลึก
ไปมากกวา่ นนั้ เรื่องราวที่เรายงั ไม่รู้ ความผิดท่ีทงั้ คไู่ ด้แอบซอ่ นไว้ มนั
มีอะไรอีกรึเปลา่ และไมเ่ ข้าใจถึงเหตผุ ลวา่ ทาไมต้องทาเชน่ นนั้ ด้วย

แตส่ ่งิ เดียวที่แนใ่ จ คือ

ดายเสน้ นนั้ ทีพ่ ยายามทะนทุ นอมเอาไว้ ค่อยๆเปลือ่ ยลง

และหนง่ึ ในประโยคท่ีพอ่ เคยกลา่ วและจาได้ขนึ ้ ใจ

คนเรานน้ั มีทางเลือกเสมอ อยู่ทีว่ ่าจะเลือกหรือไม่

เม่ือทุกอย่างกลบั เข้ามาสู่ความปกติ ทงั้ พ่อและแม่ต่างไม่ทะเลาะ
กนั เสมือนกบั สงครามนนั้ ได้สิน้ สดุ ลงแล้ว เข้าส้สู ภาวะปกติ ตา่ งฝ่ าย
ต่างทาท่าทางราวกับไม่มีส่ิงใดเกิดขึน้ และน่าแปลกท่ีถึงแม้ว่าเรานนั้
จะได้ผ่านสงครามอนั โหดร้าย ได้ผ่านเหลา่ คาพดู ที่เป็นดงั่ หอกแหลม
แทงทะลุไม่รู้กี่ครัง้ ต่อก่ีครัง้ ผ่านสายตาที่ต้องคอยมองเรื่องราวตา่ งๆ
จนจติ ใจที่เป็นดง่ั แก้วเริ่มร้าวและคอ่ ยๆแตกสลาย

แปลกที่ได้ นาเศษของความแตกสลายพยายามต่ อกันให้ เหมื อน
ดังเดิมมากท่ีสุด แปลกที่เรานัน้ ยังรักพวกท่านสุดหัวใจ ต่อให้ผ่าน

17

เร่ืองราวร้ ายๆนีม้ ากแค่ไหนความรักท่ีให้ก็ไม่เคยหมดลง นัน้ เป็น
เพราะอะไรกนั เป็นเพราะเรามีกันอย่เู พียงเท่านี ้เป็นเพราะว่ามีน้อย
คนนกั ที่จะเข้าใจเรา หรือเป็นเพราะวา่ เรานนั้ เป็น “ครอบครัว”

ในตอนท่ีอายปุ ระมาณสิบเอ็ดปี เราคอ่ นข้างสนทิ กบั เด็กผ้ชู ายในชนั้
เรียน นัน้ เป็นตอนท่ีเรารู้ว่าค่านิยมของโลกเราแบ่งแยกชายหญิง
เพราะเด็กผ้ ูหญิงไม่ได้ มองว่าพวกเขาเป็ นแค่เด็กแต่มองว่าพวกเขา
เป็นผ้ชู ายคนหนง่ึ เด็กหญิงในชนั้ เรียนเริ่มคอ่ ยๆนินทาเราท่ีสนิทสนม
กบั เดก็ ผ้ชู าย จนสดุ ท้ายพวกเธอเรียกเราแมม่ ดที่คอยหลอกล่อยวั่ ยวน
ผ้ชู าย บางคนอาจจะมองวา่ มนั เป็นปัญหาของเดก็ ๆ มนั เป็นเร่ืองปกติ
หรืออาจจะมองวา่ เดก็ ๆแคเ่ ล่นกนั แตค่ งไมม่ ีใครชอบหรอกที่ถกู นินทา
และถกู ตราหน้าวา่ เป็นแมม่ ดเพียงเพราะเธอแตกตา่ ง

แล้วถ้าเกิดเราเป็นผ้ชู าย เราจะสามารถเล่นกบั พวกเขาเหล่านนั้ ได้
โดยปราศจากคาว่าร้ายนนั้ ได้รึเปล่า แล้วทาไมแคเ่ พราะเป็นผ้หู ญิงท่ี
ไปเลน่ กบั เพื่อนตรงข้ามถึงแปลกได้เลา่ ไมว่ า่ เมื่อไหร่ หากเกิดเป็นเพศ
ใด แล้วสนิทสนมกบั เพศตรงข้าม คา่ นิยมของสงั คมจะมองวา่ มนั เป็น
เร่ืองแปลกประหลาด ดไู ม่เหมาะสม ดไู ม่ดี เหตใุ ดกนั เล่าจึงต้องเป็น
เชน่ นนั้ ด้วย เพียงเพราะความแตกตา่ งของเพศ เพียงเพราะแคน่ นั้

18

ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่เกิดขึน้ ทาให้ ทุกๆความฝันและเหล่าเศษ
กระดาษท่ีครัง้ หน่ึงได้มีโอกาสที่จะแตง่ แต้มสีสันตามจินตนาการ ได้
ศนู ย์สลาย มหายหายไปราวกบั อากาศ เหลือแคเ่ พียงส่ิงเดียวที่ทาได้
นนั้ คอื เก็บไว้เป็นความทรงจา วา่ ครัง้ หนง่ึ เรานนั้ ได้มีความฝัน

เวลาผ่านไปจนจบประถมศึกษาม่งุ สมู่ ธั ยมต้น ทกุ อย่างๆอย่างต้อง
เปลี่ยนใหม่ เหมือนการรีสตาร์ท ต้องเปล่ียนที่เรียนใหม่ เปล่ียนยูนิ
ฟอร์มใหม่ เปลี่ยนรองเท้าใหม่ แตส่ ิ่งส่ิงเดิมที่ไม่เปล่ียนไปคือนิสัยท่ี
เข้าสงั คมไมเ่ ก่งของเรากบั ครอบครัวที่ยงั คงทะเลาะกนั เหมือนเดมิ

เมื่อเรานนั้ เปลี่ยนที่เรียนใหม่ นนั้ หมายความวา่ เราก็สามารถเปล่ียน
ตวั ตนใหมไ่ ด้ด้วย แตต่ วั เรานนั้ ก็ยงั คงเป็นเหมือนเดมิ เป็นเดก็ หญิงพดู
น้อย เข้าสังคมไม่เก่ง โลกส่วนตัวสูง ผู้มีใบหน้าท่ีนิ่งเฉย บางคราก็
เหมือนมีความเครียดอย่ตู ลอดเวลาและสายตาท่ีดไู มเ่ ป็นมิตรราวกับ
จะหาเรื่อง นนั้ แหละคือตวั เรา เชื่อมยั้ ว่าเรายงั คงหวงั ไว้เหมือนดงั เดมิ
ที่เคยหวัง คือการได้มีเพื่อนดีๆ ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ดังนัน้ จึง
พยายามท่ีจะปรับเปล่ียนทกุ อยา่ ง

แตท่ วา่ ทกุ สง่ิ กลบั ตาลปัต ผดิ เพืย้ นไปหมด เรานนั้ ได้มาอยใู่ นดงของ
อสุรกายผ้หู ิวโหยทงั้ หลาย ต้องตกอย่ใู นนรกอนั โหดร้ายและสุดแสน
จะทรมาน ท่ีมนั ช่างแย่ยิ่งกว่าขมุ นรกของดนั เต้เสียอีก ต่อให้ส่งเสียง

19

กรีดร้องขอความชว่ ยเหลือจะดงั แคไ่ หน ก็ไม่มีใครได้ยิน ตอ่ ให้ไมม่ ีส่ิง
ใดมาบดบังก็ไม่มีใครมองเห็น ต่อให้คนเหล่านัน้ มีหัวใจแต่ก็ไร้ ซ่ึง
ความเหน็ ใจ ตา่ งคน ตา่ งเมนิ เฉย ไมส่ นอะไรและมองข้ามไป ตอ่ ให้เรา
ล้มอยู่บนพืน้ ถนน คนเหล่านนั้ ก็ทาเพียงแค่เดินข้ามไปหรือไม่ก็อาจ
เหยียบย่า ซา้ เติม จนร่างกายนนั้ ไม่อาจลุกขึน้ มาได้อีก ไม่มีแม้แต่
ความหว่ งใย ไมม่ ีแม้แตค่ วามช่วยเหลือ จนสดุ ท้ายหยาดนา้ สีแดงสด
ได้เหือดแห้งและร่างกายได้แหลกสลายลงสู่พืน้ ดินและความฝัน
สดุ ท้ายก็ต้องพงั ทลายเพราะไมอ่ าจชว่ ยชีวิตของผ้เู ป็นที่รักเอาไว้ได้

“ สถานที่อนั มืดมิดทีส่ ดุ ในขมุ นรก
สงวนไวส้ าหรับผทู้ ีธ่ ารงความเป็นกลาง
ในโมงยามแห่งวิหฤตทางศีลธรรม ”
- The Divine Comedy : Dante Alighieri -

20

บทท่ี 2
สญู เสยี และหลงทาง



เมื่อขนึ ้ ระดบั มธั ยมต้น เราลงสอบห้องธรรมดา พอถึงวนั จริงก็สอบ

ติดห้องวิทย์คณิต เด็กหลายคนคงจะรู้สึกอยากติดห้องที่จดั แผนการ
เรียนแบบนีแ้ ล้วคิดว่ามันต้องสุดยอดมากๆ แต่พอเข้าไปเรียนจริงๆ
กลบั เหน่ือยทงั้ กายทงั้ ใจ แทบไมม่ ีแรงท่ีจะก้าวต่อ ทงั้ ระบบการศกึ ษา
ทงั้ สงั คม

ด้วยความท่ีทุกอย่างต้องเปลี่ยนใหม่หมด เราจึงพยายามท่ีจะ
เปล่ียนแปลงตวั เองให้คุยเก่งมากยิ่งขึน้ พยายามเข้าสังคมใหม่ๆทัง้
ชอบและไมช่ อบ ถงึ แม้สดุ ท้ายจะทาไม่คอ่ ยได้ก็เถอะ จนเราได้มีเพ่ือน
หนึ่งคน หญิงสาวท่ีร่างกายสูงโปร่งพร้ อมจริตในการแสดงออกทาง
อารมณ์ท่ีชดั เจน แล้วคอ่ ยๆเพิ่มขึน้ เร่ือยๆ จากหนึ่งเพิ่มเป็นสอง จาก
สองเพ่ิมเป็นสาม จากสามเพ่มิ เป็นส่ี จนสดุ ท้ายพวกเรามีกนั ได้เจ็ดคน
เราคดิ วา่ พวกเขาชา่ งเป็นเพื่อนและเป็นกลมุ่ คนท่ีแสนวิเศษ เป็นเพ่ือน
ที่เราตามหามาโดยตลอด เวลามีอะไรเกิดขึน้ เราก็จะสามารถคยุ กนั
ได้ทกุ เร่ือง ไมว่ า่ เรื่องนนั้ จะเป็นอะไรก็ตาม

เราเช่ื อว่าทุกคน ล้ วนต่างก็ เคยเปล่ี ยนเปลงตัวเองเพื่ ออะไรสัก
อย่างนึงหรือเพื่อใครสกั คนนึง ดงั นนั้ ก็คงจะต้องรู้ว่ามันเหน่ือยมาก
ขนาดไหน ย่ิงเปลี่ยนไปในด้านตรงข้ามกบั นิสยั ของตน เหมือนเรานนั้
ต้องฝืนทนเป็นในส่ิงที่ไมใ่ ชต่ วั เรา

23

ในช่วงแรกๆทกุ อยา่ งมนั ก็ดี เหล่าเพ่ือนๆก็ดเู ป็นมิตร คอยชว่ ยเหลือ
พึ่งพาซึ่งกนั และกนั ไปไหนมาไหนด้วยกนั ตลอด ยามที่ใครลาบากก็
จะมีอีกคนที่คอยช่วยเหลือและให้กาลงั ใจ เราคดิ วา่ นนั้ แหละคือสิ่งท่ี
เราตามหามาโดยตลอดและเป็นสิ่งท่ีเราควรจะได้รับ แตท่ ว่าทกุ ๆส่ิง
ทุกๆอย่าง กลบั เปลี่ยนผลนั เปลี่ยนจากสีสนั อนั สดใสเป็นสีที่อึมครึม
เปล่ียนจากโลกที่งเป็นดง่ั สรวงสวรรค์ กลายเป็นขมุ นรกท่ีแสนจะน่า
หวาดหวน่ั เราไม่รู้ว่าสิ่งที่ทาให้พวกเขาเปลี่ยนไปคืออะไร แต่มารดา
และบดิ านนั้ กลา่ วกบั เราวา่ เป็นเพราะวา่ พวกเขานนั้ ริษยาเราบ้าง ไมก่ ็
เพราะพวกเขาเหล่านนั้ ไมไ่ ด้มองเราว่าเป็นเพื่อนอย่แู ล้ว แตจ่ ้องที่จะ
ใช้ประโยชน์มากกว่าและเมื่อหมดประโยชน์ พวกเขาก็จะโยนทิง้ ไป
อย่างไม่มีค่าอะไรไม่มีเยื่อใยต่อกัน จนหน่ึงในเหตผุ ลที่เรานัน้ มารู้ที
หลงั คือ เพ่ือนผ้ชู ายท่ีเราคอ่ นข้างสนิทด้วยและอย่บู ้านใกล้ๆกัน หนึ่ง
ในกลุ่มเพ่ือนผู้หญิงเหล่านนั้ ชอบชายคนนี ้ แต่ทว่าชายผู้นีน้ นั้ ไม่ได้
ชอบเธอ กลบั ชอบเรา นนั้ จึงคงเป็นอีกหนึ่งในเหตผุ ลที่ทาให้พวกเธอ
นนั้ เกลียดเราหรือแท้จริงแล้ว อาจจะมีเหตผุ ลมากกวา่ นนั้ เหตผุ ลลกึ ๆ
ท่ียงั ตดิ อยใู่ นใจของคนเหลา่ นนั้ แตเ่ ราไมม่ ีทางท่ีจะรู้

ทกุ ๆวนั นนั้ เหมือนดงั่ นรกภมู ิ ทงั้ นา่ หวาดหวน่ั ทงั้ ทรมาน ทาได้เพียง
แคค่ ิดว่าทาไมชีวิตของใครสกั คนหนึ่งต้องเจออะไรเช่นนีด้ ้วย ทงั้ การ

24

กล่ันแกล้ง การเหยียดหยามและการดูถูก หากอธิบายให้เข้าใจได้
ง่ายๆ ส่ิงที่เรานนั้ ประสบพบเจอก็เหมือนกบั ในหนงั แนวการกลนั่ แกล้ง
ในโรงเรียนนนั้ แหละ ในครัง้ แรกโดนมองด้วยหางตา ครัง้ ท่ีสองเริ่มกีด
กนั ออกจากกล่มุ ทาราวกบั วา่ เรานนั้ ไม่มีตวั ตนหรือไมก่ ็เป็นขยะแสน
โสโครกที่ไม่มีใครอยากจะสมั ผัส ครัง้ ที่สามเร่ิมมีการเดินชนจนไหล่
และร่างกายเริ่มท่ีจะมีรอยชา้ การผลกั ที่ทาให้เกือบจะตกบนั ไดท่ีอาจ
ทาให้ขาหกั ทาท่าเหมือนจะทาร้ายร่างกาย เร่ิมสรรหาทาสิ่งตา่ งๆ จน
ทกุ ๆสิ่งอย่างค่อยๆเริ่มร้ายแรงขึน้ มีการกรีดกระดาษที่มีรูปหน้าของ
เราติดอยู่ มีการเขียนคาด่าเขียนๆมากมาย ทัง้ บนโต๊ะเรียน บน
กระดาน บนป้ายชื่อ หรือบนทกุ ส่ิงท่ีสามารถเขียนได้ มีการตะโกนดา่
ต่างๆ ว่าเป็นทงั้ กระหx แรx ดอกทอx หน้าx ทาไมไม่ตาxๆไปสักที
รวมถึงคาพดู อนั โหดร้ายตา่ งๆที่ไมส่ ามารถที่จะเขียนออกมาได้

ราวกบั คาดา่ ทอสาปแช่งทกุ คาบนโลกนี ้ ตา่ งถกู คดิ ขึน้ มาเพ่ือใช้กับ
เราคนเดียว เปรียบดง่ั ว่าเรานนั้ เป็นกระโถนที่รองรับเสมหะอนั น่ารัง
เกียด เป็นศนู ย์รวมของความตา่ ช้าและความหยาบคาย เป็นสิ่งที่ใครๆ
นนั้ ตา่ งรังเกียจ สดุ ท้ายพวกเธอเหล่านนั้ ก็ทาให้สมาชิกทงั้ ห้องแทบไม่
คยุ กับเรา เราจึงพยายามเข้าหาผ้คู นอื่นๆให้มากย่ิงขึน้ เปล่ียนเพ่ือน
และสงั คมไปเร่ือยๆ แตส่ ดุ ท้ายก็ต้องถอยออกมาอยคู่ นเดียว เพราะว่า

25

คนพวกนัน้ ไม่ได้ มองว่าเราเป็ นเพื่อน ด้ วยซา้ แต่กลับมองหา
ผลประโยชน์ที่ได้จากเราและหลอกใช้ประโยชน์เหลา่ นนั้

แม้ว่าเราจะต้องการความช่วยเหลือมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครยื่นมือ
ออกมาช่วย ต่อให้ร่างกายและหัวใจนัน้ จะแหลกสลายก็ไม่มีผู้ใด
มองเห็น แม้จะตะโกนเสียงดงั สกั เพียงใด จนคอนนั้ เร่ิมเจ็บแสบและ
เสียงได้หายไป ก็ไมม่ ีใครนนั้ ได้ยิน เชน่ เดยี วกนั ถ้าหากเรานนั้ ได้ล้มลง
อยู่ข้างถนน ทุกคนก็จะมองข้ามและก้าวเท้าผ่านไป ไม่สนใจ ไม่รับรู้
และเพิกเฉยต่อสิ่งที่ได้เห็นราวกับไม่มีตวั ตน ต้องรอให้มีของเหลวสี
แดงฉานไหลออกมาก่อนใช่หรือไม่ ถึงจะมองเห็นกันหรือต้องให้
ร่างกายนนั้ ต้องส่งกลิ่นเหม็นเน่าเสียก่อน จึงจะสนใจและก้มมองดู
ร่างกายท่ีได้เหยียบย่าจนเละเทะนนั ้

เหล่าอาจารย์ก็ไม่อยากรับรู้เร่ืองอะไร พอเดินไปประชันตรงหน้า
ถึงแม้มีอาจารย์ท่ีเรียกไปคยุ แตก่ ารคยุ นนั้ ก็ไมไ่ ด้ช่วยอะไรให้ดีขีน้ มา
และดเู หมือนอาจารย์ก็ไม่ได้อยากที่จะทาด้วย กลบั ทาให้เร่ืองมนั แย่
มากกว่าเดิมเสียอีก มิหนาซา้ หนึ่งในอาจารย์หญิงท่านหน่ึงในฝ่ าย
ปกครองกลบั ดา่ เรา ดถู กู เรา ใสร่ ้ายเราในส่ิงท่ีเราไมไ่ ด้เป็น ทา่ นกล่าว
วา่ เราแตง่ ตวั โป๊ ใส่กางเกงขาสนั้ ทาตวั เหมือนสก๊อย ทงั้ ๆท่ีทงั้ เราและ
อาจารย์เจอกนั นอกโรงเรียนเพียงสองครัง้ เทา่ นนั้ และทุกครัง้ ท่ีเจอกัน

26

เราใส่กางเกงขายาว ไม่ก็กางเกงขาสามส่วน เสือ้ แขนสนั้ คอกลมและ
มีเสือ้ คลุมแขนยาวคลุมกันแดดเอาไว้ เราเจอกันเพียงแค่นัน้ แต่
อาจารย์ท่านนัน้ กลับพูดสารพัดอย่างที่จะใส่ร้ ายเราได้ ราวกับว่า
เกลียดชงั เรา ราวกบั วา่ เราเป็นหนามยอกอกเขา นบั ตงั้ แตว่ นั นนั้ เราจึง
ใช้ชีวิตอย่แู ตเ่ พียงผ้เู ดียว ทาทกุ อย่างคนเดียว เพิกเฉยตอ่ ทุกส่ิงและ
ตงั้ ปณิธานไว้ว่าจะไม่พ่ึงพาใคร ไม่เรียกร้องความช่วยเหลือจากใคร
ตอ่ ให้ร่างกายนนั้ จะแหลกสลายและเน่าเปื่อยมากขนาดไหนก็จะยืน
หยดั ให้ได้ด้วยตนเอง

จนในท่ีสดุ เรื่องราวมนั จะเร่ิมเลวร้ายมากขนึ ้ เรื่อยๆจนมนั เกินกวา่ ท่ี
เดก็ ผ้หู ญิงตวั เล็กๆคนหน่งึ จะรับไหวและได้เข้าไปอย๋ใู นจุดๆหนงึ่ ท่ีเรา
เริ่มรู้สกึ อยากที่จะหายไป เร่ิมคดิ วา่ มนั ถึงเวลาแล้วที่จะต้องจากไป ไม่
อยากท่ีจะมีชีวิตอยู่บนโลกอันโสมม ท่ามกลางสงั คมอนั น่ารังเกียจ
และน่าขยะแขยง อยากจะโบยบินไปที่ไหนสักแห่ง ท่ีๆเราจะรู้สึก
ปลอดภยั เป็นที่ๆสวยงาม ไม่ต้องกังวลต่อส่ิงใดและเป็นอิสระ ได้แต่
คิดว่าทาไมจะต้องเป็นเราที่จะต้องเจอกับเรื่องแบบนีด้ ้วย ทาไมเรา
ต้องเป็นฝ่ ายท่ีหวาดกลวั ปีศาจเหล่านนั้ ทาไมเราไม่เป็นฝ่ ายที่ทาให้
พวกนนั้ ต้องเสียใจกบั สิ่งท่ีพวกมนั ได้ทากับเรา ทาไมถึงไม่ใชค่ นพวก
นนั้ ที่ได้เจอเร่ืองราวอนั โหดร้ายแบบนี ้ พวกคนท่ีไมส่ มควรเรียกด้วยซา้

27

วา่ เป็นคนเพราะการกระทาเหล่านนั้ มนั เลวร้ายกว่าท่ีมนษุ ย์นนั้ จะทา
ลงได้ ช่างโหดร้าย โสมม ต่าช้าเสียยิ่งกว่าปีศาจเสียอีก แคเ่ พราะเรา
นัน้ แตกต่าง แค่เพราะเราไม่เหมือนกับคนทั่วไปหรือจะเป็ นเพราะ
เหตผุ ลอะไรก็ตามแต่ ทาไมเดก็ หญิงตวั เล็กๆผ้นู ี ้ ต้องเจอกบั เรื่องราว
อนั นา่ เศร้าแบบนีด้ ้วย

จนในที่สุดก็ตัดสินใจท่ีจะหยิบส่ิงที่สามารถทาให้ เราไปยังที่ๆ
สวยงามเหลา่ ท่ีกาลงั รอเราอยู่ สีผวิ ที่มนั เงา สมั ผสั ที่เยน็ ยะเยือกได้จ่อ
มาท่ีร่างกายอนั อบอ่นุ ที่มีของเหลวสีแดงฉานไหลเวียนไปทว่ั จดจ้อง
มนั นึกถึงเรื่องราวต่างๆท่ีได้ถูกกระทาตลอดระยะเวลาเกือบๆสองปี
เป็นสองปีที่ยาวนานเหมือนดงั่ ทศศวรรต นึกถึงเหตผุ ลตา่ งๆที่เราควร
ไปอยใู่ นท่ีสวยงามแห่งนนั้ เหตผุ ลท่ีเราจะได้เป็นอิสระ เหตผุ ลที่จะได้
โบยบนิ อยา่ งสวยงาม จนได้ตดั สนิ ใจท่ีจะจากไป

“ ทกุ อย่างเป็นทางเลือกง่ายๆคือม่งุ มน่ั ทีจ่ ะมีชีวิตอยู่หรือม่งุ มน่ั ทีจ่ ะ
ตาย ”

- Rita Hayworth และการไถ่ถอน Shawshank ; Stephen King -

28



แต่ทว่าสหายสี่ขาผู้ซื่อสตั ย์ได้เดินมาหา เม่ือสมั ผสั ของสหายผ้นู นั้
ได้มาสัมผัสเรา มันช่างราวกับต้องเวทมนตร์ เพราะความรู้สึกท่ี
อยากจะจากไปนนั้ ได้มลายหายไป หยาดนา้ ตานนั้ ได้เออ่ ล้น ร่างกาย
ที่สนั่ ไหว ความคิดในหัวได้ตีกันไปมา จนสุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะใช้
ชีวิตอย่ตู ่อ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าจะอย่ไู ปทาไม ไม่รู้ว่าความหมายในการที่
จะอย่นู นั้ คืออะไร แต่ตอนนีก้ ็ได้ตดั สินใจว่า จะอย่เู พ่ือสหายผ้ซู ื่อสตั ย์
และให้เขานนั้ ได้เป็นความหมายของสิง่ ที่ได้คดิ อยู่

มารดาและบิดาผ้ใู ห้กาเนิด เม่ือรู้เร่ืองราวท่ีได้เกิดขีน้ พวกท่านก็ได้
ให้กาลงั ใจและคอยชว่ ยเหลือ แต่ในบางครัง้ คาบางคาท่ีได้เอือ้ นเอ่ย
ออกมานนั้ มนั ไมไ่ ด้เหมือนกบั การให้กาลงั ใจ แตก่ ลบั กลายเป็นหนาม
แหลมที่คอยท่มิ แทงหวั ใจ ดงั่ เชน่ คากลา่ วท่ีวา่

‘ คาพดู นนั้ ก็เปรียบดงั่ ดาบสองคม ’

หลังจากนัน้ เป็นต้นมา เราก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาโดยตลอด ยาม
ตะวนั ฉายแสงก็ต่ืนไปเผชิญหน้ากบั ความจริงบนโลกอนั โหดร้าย ท่ีแม้
จะมีคนอยู่มากมายแต่กลับรู้สึกโดดเดี่ยว ในยามตะวันลัดขอบฟ้า
แสงจนั ทราเร่ิมสอ่ งสวา่ ง เข้าสชู่ ว่ งมืดมิดของยามนิทราไร้ซงึ ้ แสงตะวนั
ใดๆ อารมณ์ตา่ งๆกลบั สน่ั ไหวได้ง่ายขนึ ้ ทกุ ๆค่าคืนมีเพียงแตเ่ สียงร่า
ไห้และความคิดท่ีวกวน ทงั้ ไม่อยากท่ีจะตื่นไปเผชิญหน้ากับเช้าวัน

30

ใหม่ ทงั้ ซมึ เศร้าและหมน่ หมอง ทงั้ โกรธและเกลียดตวั เองรวมถึงผ้คู น
บนโลกใบนี ้ทงั้ คดิ วา่ สดุ ท้ายเรื่องราวทงั้ หมดนีม้ นั เป็นความผิดของเรา
หรือความผิดของคนบนโลกนีก้ ันแน่ จนสุดท้ายเม่ือหยาดนา้ ตาได้
เหือดแห้ง ดวงตาท่ีคอ่ ยๆปิดลงและร่วงหลน่ สหู่ ้วงแหง่ ความฝัน

ในฝันนนั้ เรากาลงั ยิม้ อย่างมีความสขุ ได้เป็นอิสระจากทกุ สิ่งและ
โลกนีด้ สู วยงามเหมือนดง่ั ท่ีมนั ควรจะเป็น เป็นโลกที่ทกุ อย่างดนู ่าอยู่
ทกุ ส่ิงอยา่ งดนู ่าดืม่ ด่าและนา่ หลงใหล ไร้ซง่ึ ความเห็นแก่ตวั และความ
โสมมอนั แสนน่ารังเกียจ ทาให้ไม่อยากท่ีจะต่ืนขึน้ ไปเผชิญหน้ากับ
ความเป็นจริง แตใ่ นท้ายที่สดุ แล้วมนษุ ย์เรานนั้ ไม่สามารถหลับใหล
และจมปลกั ไปกับความฝันได้ตลอดไป จึงกลา้ กลืนฝืนทนท่ีจะลืมตา
ต่ืนขนึ ้ มาและใช้ชีวิตในวนั ถดั ไป

เม่ือเราต่ืนขึน้ มาในเช้าวนั ใหม่ที่หวงั ว่ามันจะดีกว่าเมื่อวาน ก็ต้อง
พบกับความผิดหวงั เพราะมนั ก็แย่เหมือนเดิม ต่างแค่ว่าแย่เท่าเดิม
หรือแย่กว่าเดิมเท่านนั้ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เป็นแบบนีต้ ลอดสองปีที่
ผา่ นมา จนเข้าสปู่ ีท่ีสามท่ีเรื่องราวนีไ้ ด้มีการเปล่ียนแปลงไปในทางที่ดี
ขนึ ้ เพราะมีนกั เรียนย้ายเข้ามาใหมแ่ ละเธอผ้นู นั้ พยายามเข้ามาอยใู่ น
ชีวิตของเรา แน่นอนว่าพวกปีศาจนนั้ ก็อยากได้ตวั เธอ เธอเป็นคนที่
น่ารักและคุยง่าย จึงไม่แปลกท่ีคนพวกนัน้ พยายามดึงเธอไปอยู่

31

ด้วยกัน แต่เธอนนั้ กลบั เลือกอยู่กับเรา นนั้ จึงทาให้พวกเขาพยายาม
กีดกนั เธอไมใ่ ห้อย่กู บั เรา สดุ ท้ายเธอก็เลือกท่ีจะมาอยกู่ บั เรา ซ่ึงก็ไมร่ ู้
ว่าเหตุใดกันเล่าเธอถึงเลือกเช่นนัน้ แต่นัน้ ก็ต้องขอบคุณเธอที่ซึ่ง
เปลี่ยนโลกอนั หม่นหมองนีใ้ ห้กลบั มาเริ่มมีสีสนั ได้อีกครัง้ ในทกุ ๆวนั
ตลอดปีที่สามนีค้ อ่ ยๆดีขึน้ เรื่อยๆ ถึงแม้จะมีบางคราที่ทาให้ผิดใจกนั
แตก่ ็ชว่ ยกนั แก้ไขปัญหาให้กลบั มาเหมือนดงั เดมิ ได้ ต้องขอบคณุ เธอผู้
นนั้ ท่ีทาให้รู้สึกว่าอย่างน้อยโลกใบนีก้ ็ไม่ได้เลวร้ ายไปเสียทุกอย่าง
ขอบคณุ ท่ีวนั นนั้ เธอเลือกท่ีจะก้าวข้ามกาแพงนนั้ มา ถึงแม้จะไม่รู้ว่า
จุดประสงค์ของเธอคืออะไร ทาไมเธอถึงทาแบบนี ้ แตก่ ็ร็สึกขอบคุณ
เสมอ

และแล้วก็ถึงวนั จบการศึกษา แม้จะผ่านเร่ืองราวมามากมายเกิน
กว่าที่จะสามารถเขียนไปได้หมด แตก่ ็เป็นบทเรียนสอนชีวิตให้กบั เรา
ทุกคนก็ต่างแยกย้ ายไปตามทางความฝันของตัวเองเพื่อเริ่มต้น
เรื่องราวใหม่ ในวนั นนั้ เราค่อนข้างท่ีจะรู้สึกดี เพราะในที่สุดเราก็ได้
ออกจากขมุ นรกนีแ้ ล้ว จะได้เป็นอิสระจะดีกว่า แตอ่ ยา่ งน้อยในตอนนี ้
ในชว่ งเวลานี ้เราจะได้กลบั มามีความสขุ อีกครัง้ แล้ว

แตท่ ว่าความสขุ นนั้ ต้องจบลง โลกกลบั มาเศร้าหมองอีกครัง้ เพราะ
สหายส่ีขาที่รักย่ิงนนั้ จากไป เขาป่ วยมาได้สกั พกั แล้ว ทงั้ ตวั เราและ

32

ครอบครัวก็ตา่ งคอยดแู ลอย่างใกล้ชิด ผลสดุ ท้ายหลงั จากการวินิจฉัย
ก็พบว่าสหายรักนนั้ เป็นโรคท่ีรักษาไม่หาย โรคที่มนษุ ย์นิยมเป็น โรคที่
คร่าชีวิตของคนที่รักไปนบั ไม่ถ้วน โรคมะเร็งนนั้ เอง เราพยายามหาวิธี
ทุกอย่างเพ่ือท่ีจะรักษาแต่มันก็สายเกินไปแล้ว เพราะเป็นระยะ
สดุ ท้ายซ่งึ แนน่ อนวา่ จะเหลือเวลาอีกไมก่ ี่เดือน ความคดิ นนั้ สบั สนไป
หมด ทาไมต้องเป็นตอนนี ้ทาไมต้องเป็นเขา ในหวั มีแตค่ าวา่ ทาไม เรา
ยงั ไม่พร้อมที่เสียเขาไป ไม่พร้อมที่จะต้องสญู เสียส่ิงสาคญั ในชีวิตไป
ไม่พร้ อมที่จะต้องเสียส่วนหน่ึงในชีวิต เราทาได้เพียงแต่อ้อนวอน
ขอร้องพระเจ้าอย่าพรากเขาไปจากอ้อมกอดของชนั้ ได้โปรดช่วยทา
ให้เขากลบั มามีสขุ ภาพท่ีแขง็ แรงและอยกู่ บั เราไปนานๆด้วยเถอะ และ
แล้วราวกับพระเจ้านนั้ ได้ตอบรับคาขอของเรา สหายรักนนั้ กลบั มา
สดใสร่าเริงพร้ อมส่ายหางให้เราอีกครัง้ ก้อนมะเร็งท่ีเคยเห็นก็ได้
หายไป ทกุ อย่างเร่ิมเข้าส่สู ภาวะปกติ ราวกบั ไม่มีอะไรเกิดขึน้ เราจึง
ใช้เวลาอยู่กับเขาให้นานขึน้ ดูแลเขา เอาใจใส่เขา มอบความรัก
ทงั้ หมดให้ หวงั เพียงส่ิงเดียวคือการให้เขาได้มีชีวิตอยู่ จนกระทง่ั ผ่าน
ไปได้หนง่ึ สปั ดาห์

ราวกับโชคชะตาได้เล่นตลก ก้อนมะเร็งก้อนใหม่เกิดขึน้ มาอีกครัง้
และมนั ใหญ่ขนึ ้ กว่าเดิมไม่มีทางท่ีจะรักษาได้ ถึงตอ่ ให้ตดั ก้อนมะเร็ง

33

นนั้ ก็ไมไ่ ด้ช่วยอะไร เพราะมนั ได้เข้าส่กู ระแสเลือดแล้ว ทางเดียวท่ีจะ
ทาให้คือการที่จะทาให้เขาได้หายจากความทกุ ข์ทรมานนีค้ ือการกา
รุณยฆาต แตท่ ว่าจิตใจเรานนั้ ชา่ งอ่อนแอและเห็นแก่ตวั เลือกที่จะไม่
ทาเช่นนนั้ เลือกท่ีจะให้เขาได้มีชีวิตอย่ตู ่อจากทรมานด้วยความเห็น
แก่ตวั ของเรา ในวนั สดุ ท้ายของชีวิต เรายงั คงท่ีจะจดจาเสียงร้องนนั้ ได้
เสมอจนถึงทกุ วนั นี ้เสียงร้องโหยหวนอนั ทรมาณ ราวกบั บอกให้ทาให้
เขาเป็นอิสระจากความเจ็บปวดนนั้ ที เม่ือเข้าไปนง่ั อย่ขู ้างๆ ลบู หวั ไป
พลาง เสียงร้องก็คอ่ ยๆเงียบลง มีแต่เสียงหายใจ ครืดๆ ครืดๆ ทาได้
เพียงแคร่ ้องไห้และกลา่ วแตเ่ พียงวา่ ‘ ขอโทษ ขอโทษที่ดแู ลไม่ดีกวา่ นี ้
ขอโทษท่ีเห็นแก่ตวั ขอโทษที่ต้องทาให้เจ็บปวดและทรมาน ขอโทษ
สาหรับทกุ สิ่งทุกอย่างและขอบคณุ ขอบคณุ ท่ีอยู่ด้วยกัน ขอบคุณที่
ช่วยมอบความสขุ ขอบคณุ ท่ีเป็นครอบครัวเดียวกัน ขอบคณุ ที่ทาให้
เราได้เป็นสว่ นหนง่ึ ในชีวิตของกนั และกนั ขอบคณุ จริงๆ มนั คงถงึ เวลา
แล้ว ถงึ เวลาแล้วท่ีเจ้าจะต้องเดินทางจากไป ไมต่ ้องเป็นหว่ งสิ่งใด เรา
จะยืนหยดั ด้วยตวั ของเราเอง เราจะไม่ลืมเจ้า ไม่ลืมช่วงเวลาเหล่านี ้
เจ้าจะอย่ใู นใจของเราเสมอแม้จะจากไปแล้วก็ตาม ดงั นนั้ ถึงเวลาแล้ว
ท่ีจะต้องหลบั ตาลง ฝันดนี ะ ’

34

เม่ือสิน้ เสียงลง ร่างกายท่ีอบอ่นุ ของสหายนนั้ ได้เย็นเฉียบและแข็ง
ดง่ั ร่างที่ไร้ ซ่ึงวิญญาณ ไร้ ซึ่งเสียงเรียกหรือเสียงหายใจใดๆ เหลือ
เพียงแตเ่ สียงร่าไห้ของเด็กหญิงเพียงเท่านนั้ ทกุ ๆส่ิงอย่างกลบั มืดมิด
จมปลกั อย่ใู นความเศร้าโศกและความเสียใจ ทงั้ ความโศกของการ
สญู เสียสหาย ทงั้ ความเศร้าของการถกู ทาร้ าย จนสดุ ท้าย ก็ได้แตห่ ลง
ทางอย่ใู นเขาวงกตนนั้ ไร้ซึ่งแสงสวา่ ง ไร้ซงึ่ ทางออก มืดมิดและหนาว
เหน็บ จนโลกทัง้ ใบได้แตกสลายลง พร้ อมด้วยความฝันท่ีจะอยาก
ช่วยเหลือผ้คู นต้องมลายหายไป แคช่ ีวิตเดียวยงั มิอาจรักษาเอาไว้ได้
แล้วชีวติ อ่ืนจะสามารถรักษาได้งนั้ เหรอ

‘ ในยามทีเ่ จ้าอยู่โลกนีช้ ่างสดใส
บดั นีโ้ ลกนีไ้ ดส้ ูญสลายเมือ่ เจ้านน้ั ส้ินลม’

35



บทท่ี 3
ดินสอหรอื ปากกา



การสูญเสียเป็นเรื่องธรรมชาติที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ หากมันมิใช่

วนั นี ้มนั อาจเป็นวนั พรุ่งนีก้ ็ได้ การสญู เสียเป็นส่งิ ท่ียากที่จะเผชิญและ
ย่อมรู้สึกเจ็บปวดเป็ นอย่างมาก โดยเฉพาะเม่ือบุคคลผู้นัน้
เปรียบเสมือนสว่ นหนงึ่ ในชีวิตของตน ไม่วา่ บคุ คลนนั้ จะเป็นอะไรหรือ
เป็นใคร เป็นสิ่งใดก็ตาม บางคนอาจต้องใช้เวลานานในการทาใจ
ยอมรับกบั สิ่งท่ีเกิดขนึ ้ และถึงจะสามารถก้าวตอ่ ไปข้างหน้าได้ แตบ่ าง
คนตอ่ ให้ใช้เวลานานสกั เพียงใด จะเป็นวนั เป็นเดือน เป็นปี จะมาก
แค่ไหน ก็ไม่อาจทาใจยอมรับสิ่งท่ีเกิดขึน้ ได้ ทาได้เพียงแค่พยายาม
ปฏิเสธเรื่องราวต่างๆและไม่ยอมรับความจริงที่ได้เกิดขึน้ จนผล
สดุ ท้าย ก็กลายเป็นซมึ เศร้าและอาจจบลงที่ความตาย ในชว่ งเวลานนั้
ต่อให้จะเคยหวาดกลัวความตายสักแค่ไหน ก็ไม่อาจมาทาลาย
ความปราถณาในความตายนนั้ ลงได้ เพราะความตายในความหมาย
ของคนเหลา่ นนั้ เป็นสงิ่ ท่ีคดิ วา่ น่ีคือทางเดียว ท่ีจะทาให้พวกเขาได้พบ
เจอกบั ผ้เู ป็นที่รักอีกสกั ครัง้ เป็นทางเดียวที่จะทาให้พวกเขาได้พบเจอ
กบั ความสขุ

และแนน่ อนวา่ ไมใ่ ชแ่ คเ่ หตผุ ลในการสญู เสียบคุ คลอนั เป็นที่รักเพียง
อย่างเดียว ที่จะทาให้พวกเขาเลือกจบชีวิตลง แต่หากมีเหตุผล
มากมายนบั ร้อยนบั พนั มากมายเหมือนดง่ั ดวงดาราในยามราตรี ทงั้

39