เพชรพระอุมา เล่ม1

151

“ระยะระหวา งหา งของคณุ ชายกับหา งของคณุ หญงิ ไกลกนั มากครับ และหา งคุณหญงิ ก็
อยูใตล ม เสยี งปนทางโนนดงั มาไมถงึ หรอกครบั ”

นายจา งของเขาท้งั สองมารูเอาวา เดนิ ใกลห างของดารินเขามากต็ อเมอ่ื รพนิ ทรปองปากกู
พรอ มกับฉายไฟวอบแวบไปเบ้อื งหนา มีเสียงกขู องบญุ คําตอบมา พรอมกบั ลําไฟฉายทั้งหมดตรง
เขา ไป ยงั ไมท ันจะถงึ ตวั มองเห็นหนากนั ชัดดี เสยี งบญุ คํากต็ ะโกนบอกกับรพนิ ทรม าเปน เสียงบน
อยา งเสียดายวา ม.ร.ว.ดารนิ มอื ปนประจําหา งปลอ ยกวางตัวงามไปเสยี เปลา ๆ หน่งึ ตัวโดยไมยอมยงิ
มหิ นําซํา้ แกจะยิง ก็ยังปด ปน เสียอกี ทาํ ใหย ิงผดิ บญุ คาํ ฟอ งล่ัน

เมือ่ ฝายทเ่ี ขา มาสมทบเดนิ มาถงึ ก็เห็นหญงิ สาวยนื สะพายปนกอดอกอยทู ซี่ ุมไผใตหา ง
หนางอ เพราะตองทนแกรว คอยอยูน าน

“ไหนเขาวาเราปลอ ยกวางไปเสยี ตวั หนึง่ หรือ?”
ไชยยนั ตถ ามยมิ้ ๆ
“บญุ คําใจรา ย!”
หลอนหันไปจบี ปาก และคอนพรานพ้นื เมอื งมีอายุ ผเู คยี้ วหมากยับๆ ยมิ้ แกมตยุ อยูขา งๆ
“มอี ยา งรึ เห็นอยชู ดั ๆ วา ลกู ของมันตามดดู นมอยหู ยอยๆ ยงั ยจุ ะใหย งิ อกี พอฉนั ไมย งิ
นั่งดเู ฉยๆ แกกลบั ควา ปนของแกจะยงิ เลยผลกั เสยี เกอื บตกหาง ดไี มห ลน ลงมาคอหกั ตาย”
บญุ คําหวั เราะก๊ักๆ ชอบอกชอบใจ เชษฐาจบั แขนนอ งสาว
“แลว เราไดอ ะไรมัง่ ละ หรือไมไดยิงอะไรเลย”
หลอนแบมอื ยักไหล
“ไมไดอ ะไรสักอยา ง นงั่ ทศั นาชวี ิตสัตวปา ไปงั้นเองแหละคะพใ่ี หญ เกง ยว้ั เยีย้ ไปหมด ตา
ดําแปว ๆ มองสบตากันยงั ไมหนเี ลย เหมอื นอยูในสวนสตั ว นอ ยกเ็ ลยเหนี่ยวไกไมอ อก ดมู นั เลน เสยี
ง้นั เอง นอ ยไมย ิงแลว พวกเกง กวาง ยิงไมลง”
ไชยยนั ตบ น พาํ ม.ร.ว.เชษฐา ผเู ปนพช่ี ายยิ้มๆ สว นรพินทรลอบชาํ เลอื งผานใบหนา หญงิ
สาวดวยประกายตาแสดงความรสู ึกทแี่ ปลก...จะดลู ักษณะภายนอกวา แกรง กราว แข็งกระดาง
อยางไรกต็ าม หลอ นก็ยงั มคี ณุ ลักษณะและธาตุแทของความเปนผูหญงิ อยคู รบถว นสมบูรณ เขาเพ่ิง
จะแนใจเดยี๋ วนเี้ อง
ถาออนหวาน นิ่มนวล เสียอยา งเดยี วเทานน้ั ม.ร.ว.หญงิ ดารินจะเปน คนสวยท่ีสุด ชนิดที่
เขาไมเคยเห็นใครงามเหมอื นมากอ น...รพนิ ทรบ อกกับตนเอง
หลอนตอวาเรอื่ งมารบั ชา ซ่ึงเปนหนาทขี่ องพ่ีชายและไชยยันตเ ปน ผูอธบิ าย แลวกเ็ ลาให
ฟง วา ตางไดพ บเหน็ และยงิ อะไรบา ง หลอ นฟง อยางสนุกและพลอยตน่ื เตน แตดูเหมอื นไมไดหนั
มาทกั ทาย หรอื สบตากับรพนิ ทรอยตู ามเคย ราวกับวาไมมพี รานใหญอ ยรู ว มดว ยในขณะนนั้ เขารดู ี
วา ม.ร.ว.หญงิ คนสวยยังไมห มดความกระดากอายในเรอื่ งเมือ่ เท่ยี งนี้ เรือ่ งทเี่ ปลอื ยรางลงไปอาบน้ํา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

152

ในลาํ ธาร ทะเลาะกบั เขา แลวชา งปา มนั ไลจนตองกระโจนเขา มาเกาะเขาทงั้ ๆ ทีเ่ ปลอื ยเปลาอยู
เชนน้ัน กด็ เี หมอื นกัน รพนิ ทรคิด ระยะนี้หลอนจะไดไ มตอ งตอแยหาเรอ่ื งรวนเขาเหมอื นเชน เคย
มา ยงน้ั พบหนา ใกลชดิ กนั ทไี ร เปนตอ งแขวะทุกทีไป

ทง้ั หมดเดนิ คุยกนั ตามสบาย กลับมาถึงแคมป เวลาสองทุมตรงพอดี เมื่อถงึ รพินทรกส็ ่ัง
ใหบุญคาํ และจนั พรอมกับลูกหาบอกี สองคน นาํ เกวยี นเลมหน่งึ เดนิ ทางยอนกลบั ไปยงั ซากววั แดง
ท่เี ชษฐาลมไว เพ่อื ถลกหนงั และชําแหละเน้ือบรรทุกกลบั มา และสัง่ ใหจ ันยอ นไปยงั ซากหมีส่ตี วั ท่ี
ถกู ยงิ เลยขึน้ ไปอกี เล็กนอ ย โดยอธิบายสถานทีไ่ วใหท ราบชดั ซึ่งแนใ จวา จนั คงจะไปพบโดยไม
เสยี เวลามากนกั เพราะชาํ นาญทางดีอยแู ลว

อาหารค่าํ ของคณะนายจาง เกดิ กับเสย เตรยี มไวอ ยางพรอมสรรพแลว ภายหลังจาก
อาบนาํ้ และพกั สนทนากนั อยคู รูกน็ ่งั ประจาํ โตะ รพินทรถกู เชิญใหมารว มอาหารคา่ํ ตามเคย ทัง้ หมด
กนิ และสนกุ สนานกันไปพลางอยางออกรส เวน ม.ร.ว.หญิงดารินคนเดียว ทรี่ ับประทานอยเู งยี บๆ
และก็ตรงตามที่รพินทรคดิ ไว คอื คา่ํ นห้ี ลอ นไมไดห าเรอ่ื งรวนหรือพดู แขวะเขาอีก ดูจะสงบไปกวา
ทกุ วัน จนเชษฐาและไชยยนั ตก ็ไมว ายจะสงสยั แตกไ็ มมีใครกระตนุ เตือน คงคยุ กันถงึ เรอ่ื งอนื่ ๆ
อยา งสนกุ สนาน

ขณะนน้ั เอง ทกุ คนในเตน็ ทย งั ไมทันจะอม่ิ จากการรับประทาน ก็มีเสยี งพวกลกู หาบพูด
กันเอะอะโวยวายผดิ ปกตอิ ยเู บอื้ งนอก คนเหลานัน้ พดู กนั ดว ยสําเนยี งแสดงอาการตน่ื ตกใจเปน
ภาษาพน้ื เมืองฟงไมไดศัพท รพนิ ทรข มวดคิ้วตะแคงหฟู งอยางเอะใจ สว นนายจา งของเขาท้งั สามก็
หยดุ รับประทาน หันมามองดหู นากันอยางสงสยั

คร้ันแลว โดยทนั ทีนั้น เกดิ ...พรานพ้นื เมืองของเขากว็ ิง่ พรวดพราดเขา มาทางประตูเต็นท
รายงานกระหดื กระหอบเร็วปรือ๋

“นายครับ! ไอกดุ ลากเอาลูกหาบของเราคนหน่ึงไปเสยี แลว”
รพินทรทิง้ ชอนที่กําลงั จะตกั อาหารลงในทนั ใด พรอมกบั เผน พรวดขนึ้ ยนื ในขณะที่
นายจา งของเขาทั้งสามตะลงึ งันไปชัว่ ขณะ ไมส ามารถจะเขาใจไดช ดั วาเกดิ อะไรขน้ึ เพราะไมร ู
ความหมายของคําวา ‘ไอกดุ ’ มากอน แตก ็พอจะรวู า มันนา จะเกิดเหตุรา ยข้ึนเสียแลว ฟง จากทา ที
เสยี งรายงานของเกิดและลกั ษณะของพรานใหญท ีพ่ รวดพราดอยางกะทันหนั
ทง้ั สามยงั ตะลงึ อยู แตร พินทรวง่ิ ออกไปนอกเต็นท พรอมกบั เกดิ ...

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

153

9

เบอ้ื งนอก พวกลกู หาบแตล ะคนหนาตนื่ เลิกลั่ก แสดงอาการหวาดหวน่ั พรั่นพรงึ และจับ
กลุมกันอยูทล่ี านหนาเตน็ ท สง เสยี งพดู กนั แซดอยเู ชนนัน้ ทกุ คนมารวมกันอยูท่นี ่หี มด กําลังลอ ม
มงุ ดูเจา ลูกหาบคนหนงึ่ ซ่ึงยนื หนา ซดี ตวั สนั่ อยตู รงกลางในขณะน้ี

ลูกหาบคนนนั้ เปนเดก็ หนมุ อายปุ ระมาณ 20 ป อาการในยามนเ้ี ห็นชดั วา ความตกใจสดุ
ขดี ทําใหมองดูเหมอื นคนเสียสติ นายเมย...หัวหนาลูกหาบซ่ึงเปนชายวยั 50 อาวุโสกวาพวกลกู หาบ
ทกุ คน กําลงั สอบซกั ถามอยู ซ่ึงเจา นน่ั กก็ ระหดื กระหอบตอบดว ยอาการลนลาน ฟงแทบไมเ ปน
ภาษา

จอมพรานสาวเทา แหวกพวกที่มุงอยูเ หลานนั้ เขามาอยา งรวดเรว็ ทกุ คนพอเห็นเขากห็ ลีก
ทางให ภายหลงั จากการสอบซกั ก็ไดความแนชัดจากปากคาํ บอกเลา ของเจาหนมุ ลกู หาบ ผตู กอยใู น
ลกั ษณะแทบจะช็อกในขณะน้วี า มนั กบั เพ่ือนคูห ชู อ่ื เอนิ้ ไดช กั ชวนกนั แอบไปนั่งซมุ ดกั ยิงหมปู า ที่
ธารนา้ํ เบ้ืองลาง เพราะไดสํารวจพบรอยไวก อนแลว เมือ่ ตอนบา ยน้ี การไปน่ังซุม ไดไปน่ังเมอื่ ตะวัน
พลบคาํ่ ทแ่ี ลวมาน่ีเอง แตแ ลวระหวางทน่ี งั่ คอยหมปู า อยูดว ยกนั น้ันเอง เจาเอิน้ ซงึ่ นั่งอยูทางดาน
ซายมอื ของเจาปง กถ็ กู อะไรชนดิ หน่ึงซง่ึ ยอ งเงยี บมาทางเบ้ืองหลัง กระโจนเขาตะปบขยา้ํ เจา ปงคน
เลายนื ยนั วา มนั หนั มาทางเพอ่ื น เห็นเพยี งแวบเดยี ววา เปน เสือขนาดใหญม าก เอน้ิ รอ งออกมาไดเ พยี ง
คาํ เดียวก็ถูกคาบลากไปตอหนา ตอ ตา และมนั กห็ อแนบ ขน้ึ มาจากรมิ ธารนาํ้ ทน่ี ง่ั ซมุ อยอู ยา งตกใจจน
หมดสติ

เหตกุ ารณไดเ กดิ ข้นึ หยกๆ น่ีเอง!
และเร่ืองสลดใจชวนสยองทเ่ี กดิ ขึน้ น้ัน กเ็ ปนเพราะเจา ลูกหาบคะนองไมยอมเช่ือฟง ฝา
ฝน คําสงั่ ของเขาทีป่ ระกาศหา มไมใ หใ ครเตรด็ เตรออกไปนอกบริเวณแคม ป โดยไมจ าํ เปนนนั่ เอง
รพินทรหนั ขวบั ไปทางนายเมย หวั หนา ลกู หาบ
“ฉันสงั่ หา มแลวไมใ ชห รอื วา ไมใหพ วกเราออกไปนอกบรเิ วณแคม ป โดยเฉพาะอยา งยิง่
หลงั ตะวนั ตกดนิ ไปแลว ”
หัวหนา ลกู หาบเองในขณะน้ี กห็ นาซีดตัวสัน่ ขวญั เสยี ไปหมด พูดลิ้นพนั กัน
“ผม...ผมสั่งหามมันแลวครบั เจา นาย ไอส องคนนี่มนั แอบหนอี อกไปเองโดยทีผ่ มกไ็ มร ู
อยๆู กเ็ หน็ ไอป งวงิ่ รองโวยวายข้นึ มาจากลําธาร”
เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน กพ็ ากันว่ิงตามเขา มาถึงในบดั น้ัน
“เกิดอะไรกนั ขนึ้ ?”
ท้ังสามถามเกือบจะเปนเสยี งเดยี วกัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

154

รพนิ ทรจําเปน ตอ งอธบิ ายใหค ณะนายจา งของเขา ทราบถงึ เรื่องที่เกิดขึน้ โดยเรว็ อยา ง
ครา วๆ ดารินรองอุทานออกมาอยา งตกใจ เชษฐากบั ไชยยนั ตก เ็ ตม็ ไปดว ยความตื่นตระหนก เพราะ
ไมคาดฝนมากอ น

“อยา เสยี เวลาเลยรพนิ ทร ตามกนั เดยี๋ วนแ้ี หละ”
ม.ร.ว.เชษฐา ผูเปน หัวหนา คณะพดู เร็วปรอ๋ื วิ่งกลับไปทเ่ี ต็นท รพนิ ทรส ่งั งานกบั คนของ
เขาโดยเร็ว ไมกี่อดึ ใจหลงั จากนัน้ คณะนายจา งของเขาท้งั สามกเ็ ตรียมพรอ ม เชษฐาว่งิ กลบั ออกมา
จากเต็นทพ รอ มลกู ซองเอฟเอนกง่ึ อัตโนมตั ิ สว นไชยยนั ตกับดารนิ ถือลกู ซองแฝดกนั คนละ
กระบอก ไฟฉายครบ
รพนิ ทรส ั่งใหเ สยพรานของเขา อยเู ฝาแคม ปพรอ มดวยลูกหาบทั้งหลาย ตวั เขาเอง เกดิ
นายจางทงั้ สาม พรอมกับนายเมย อนั เปน หัวหนาลูกหาบ และเจาปงผเู ผชิญกบั เหตกุ ารณม าสดๆ
รอ นๆ พากันตรงไปที่ลําธารโดยเรว็ โดยใหเจาปงเปน คนนาํ ไปช้สี ถานที่เกิดเหตุ

มันเปน พุม ไมท ึบ ต่าํ กวา ระดบั ทด่ี ารินลงมาอาบนาํ้ เมอ่ื ตอนเที่ยงวนั นีเ้ พยี งหาสบิ เมตร
เทา น้นั อันเปน ตาํ แหนง ทป่ี งกบั เอิ้นผูเคราะหราย ชวนกนั มาน่ังซมุ ดักยิงหมปู า และเจา ลายผสี ิงยอง
เขา มาเลน งาน สิ่งทเ่ี หลือไวเปน พยานหลักฐานสยดสยองกค็ อื ปน แกป คูมือของเอ้นิ และกลักยาสูบ
ทตี่ กอยูขางซมุ ไม มรี อยเลือดเรี่ยกระจาย

ภายหลงั จากกม ลงตรวจตราสํารวจรอ งรอยเพยี งอึดใจเดยี ว จอมพรานกแ็ นใ จวา มนั จะ
เปน เสือตวั อ่นื ไปไมไ ด นอกจาก ‘ไอกดุ ’ นนั่ เอง รอยทม่ี นั ยองมาตามพืน้ แฉะชดิ กบั ธารนาํ้ ฟอ งชดั

ทกุ คนครางออกมา เม่อื เหน็ รอ งรอยของลูกหาบผเู คราะหร า ยทถ่ี กู คาบเอาไป นายเมยผู
เปน หวั หนาลกู หาบถึงกับสบถออกมาอยางเจ็บแคน สวนเจา ปงผรู ว มเหตุการณทเ่ี กดิ ขน้ึ ตาํ ตา ตัวส่นั
สะทาน หนาซดี ขาวราวกับศพ

“ไอกุดแนๆ เชียวครบั เจา นาย ทีล่ ากเอาเจา เอ้ินไป รอยของมันชัดอยนู ”่ี
เมยรองออกมาภายหลังจากพิจารณาดูรอยตนี อันใหญโ ต ทม่ี ีตําหนนิ วิ้ ขาดหายไปขาง
หนึ่งนนั้ เพราะกติ ตศิ ัพทข อง ‘ไอก ุด’ และความรา ยกาจของมันยอมจะเปน ทีร่ จู กั แพรหลายมากอน
เปน อันดใี นบรรดาลูกหาบทงั้ หลาย เวน ไวแตพ วกน้นั จะไมร ูเ ทานนั้ วา เสอื รา ยผสี ิงมาปวนเปย น
ติดตามขบวนการเดนิ ทางอยทู ุกฝกา วยา ง เพราะรพนิ ทรแ ละกลมุ พรานเขาซง่ึ รูลวงหนามากอ น
ไมไ ดบ อกใหท ราบ เพียงแตอ อกกฎส่งั หามไมใ หอ อกนอกแคม ปอ ยางเดียวเทานนั้
คําวา ‘ไอกดุ ’ ทาํ ใหคณะนายจางของเขาทส่ี งสยั มาแตแ รก นับต้ังแตเ กดิ ว่งิ เขาไปรายงาน
รพินทรในเตน็ ทแ ลว หนั มาทางพรานใหญ
“หมายความวา ยงั ไงกนั ถงึ เรยี กวาไอกดุ ?”
รพินทรกจ็ าํ เปน อกี คร้ังที่จะตอ งอธิบายถึงเรอื่ งราวความเปน มาของเจา เสือรา ย ท่ีไดร ับ
สมญาวา ‘ไอกุด’ ใหบ รรดานายจา งของเขาฟง ท้ังหมดพอทราบเรอ่ื งตลอด ก็พากันตะลงึ งนั ไป

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

155

“คุณไมไดบ อกใหพ วกเรารูตัวกันกอนเลยวา ไอว ายรายนี้ยองตามคณะของเราอย”ู ไชย
ยนั ตครางออกมา

“ผมเห็นวาไมจ ําเปน และกลัววา จะทาํ ใหเ สียขวัญ ความจริงถา ทกุ คนเชอ่ื ฟง ปฏิบัตติ าม
คําสงั่ ของผม เร่ืองรายมนั กค็ งไมเกดิ ขนึ้ แตมนั ก็มีลูกหาบเคราะหร ายของเราฝาฝนเขาจนได เพราะ
ความคะนองของมัน ถาผมบอกเรอื่ งนี้ แทนท่ีพวกคณุ จะมงุ ในการเดนิ ทาง หรอื ลา สัตวอ ่นื ๆ อยาง
ปลอดโปรง กจ็ ะมาคอยพะวงลามนั อยู ซง่ึ ทําใหเสียเวลาไปเปลาๆ”

“มนั ไมใ ชความผดิ ของคุณเลยรพินทร ลูกหาบของเราฝาฝน คําส่งั และเคราะหรา ยเอง แต
ถงึ อยางไรเรากจ็ ะไมยอมใหเ หตุรายนผ้ี า นไปเฉยๆ เราจะตองเอาตวั มนั ใหไ ด ไมว าจะเสยี เวลาสกั
เทาไหร” เชษฐาพูดเครยี ดๆ

“แลวนี่มามวั เสยี เวลากันอยทู าํ ไม ทําไมถงึ ไมออกตามเด๋ียวน้ี ลูกหาบของเราอาจรอดก็
ได ถา เราตามมนั ทนั ”

ดารนิ พดู มาโดยเรว็ อยางคนทีไ่ มป ระสีประสาอะไรมากอ น นอกจากสญั ชาตญาณแพทย
และผูหญิงทเ่ี ต็มไปดวยความเปน หว ง เม่อื ทราบวา คนกาํ ลงั ตกอยใู นระหวา งอนั ตราย หลอ นเอง
ต่ืนเตน อกสน่ั ในเหตุการณย งิ่ กวา ทกุ คน ยกเวน เจาปงซึ่งเปน ผูทเ่ี หน็ ภาพกับตาทท่ี ําทาเหมือนจะ
เปน บา อยใู นขณะน้ี

รพนิ ทรห วั เราะหๆึ เขาไมถ อื สาในคําพดู แบบไมเขาใจในเหตุการณของหญิงสาว ไชย
ยนั ตก็ตอบมาแทนใหวา

“ตามนะ เราตอ งตามแน แตเ ร่อื งท่จี ะชว ยชวี ิตเอิ้นไวเ ปนไมตองหวงั หมอนนั่ คงตาย
ในทันทที ่ีมนั กระโจนขย้าํ เปน ครงั้ แรกแลว เราจะทําไดด ีท่สี ุดในขณะนีก้ ค็ อื ตามศพเขาและตามลา
มนั เทานนั้ ”

ระหวางทจี่ อมพรานยนื กดั รมิ ฝป ากหรตี่ า เหมอื นจะใชก ารใครค รวญอยู เชษฐาก็หันมา
ถามวา

“คณุ จะเอายังไงรพนิ ทร?”
“ผมคิดวาทางท่ีดีท่สี ุด คุณชาย คณุ ไชยยนั ต และคุณหญงิ กลับไปพักทแี่ คมปเสียกอ นเถิด
ครับ เร่ืองน้ีขอใหเ ปน ภาระของผมเอง คืนนีผ้ มกับเกดิ เพยี งสองคนจะลองตามดู สําหรับศพคนของ
เรา เชือ่ วาคงจะพบแน”
เขาพูดเครง ขรึม
“ใหผมกบั เชษฐาไปกบั คณุ ดว ยดกี วา ”
ไชยยนั ตพ ดู โพลงออกมาตามนสิ ยั แตเ ชษฐาพดู อยา งมเี หตุผลวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

156

“ถงึ แมเราจะเปน นายจาง และคนทีถ่ ูกมนั ลากเอาไปจะเปนลกู หาบกต็ าม แตเ รากถ็ ือวา
เปน หนาที่โดยตรงของเราดว ย ทีจ่ ะตอ งจดั การกับไอเ สอื ตวั น้ี ไมใ ชป ลอ ยใหเ ปน เร่ืองของคุณคน
เดยี ว ผมตัดสนิ ใจเดด็ ขาดแลว คุณรพินทร เราจะยังไมอ อกเดินทาง หรือทาํ อะไรทงั้ สิน้ ถาเรายัง
ปราบ ‘ไอกดุ ’ ไมไ ด แตท กุ สิ่งทกุ อยา งมนั ก็ตอ งแลวแตคณุ ถา คณุ คิดวา ผมและไชยยนั ตติดตามไป
กับคุณดว ย จะทําใหเ สียผล เราก็ยอมจะปฏบิ ัตติ ามคําสง่ั แตถา ไมข ดั กนั ในขอนัน้ โปรดใหเราไป
ดวยดีกวา ผมเองก็เคยตามเสอื กนิ คนมาบางแลวเหมอื นกนั ”

“ตกลงครับ ถางน้ั เราจะเร่มิ ตามกนั เดยี๋ วน้ี แต...”
เขาหนั มาทาง ม.ร.ว.ดารนิ ยงั ไมท ันจะพดู อะไร หญงิ สาวกส็ วนขนึ้ มาเสยี กอ นสัน้ ๆ
“ใหฉนั ไปดว ยคน”
เปน ครัง้ แรกทพี่ ี่ชายหนั ไปปรามนองสาว ดวยคาํ พดู ทเี่ ฉยี บขาดจรงิ จังวา
“นอ ยตองเชือ่ พ่สี กั คร้งั กลบั ไปนอนเสยี ดกี วา มันไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอก เกะกะหว ง
หนา พะวงหลังเสยี เปลาๆ และเสี่ยงโดยไมจ ําเปน มันกลางคนื เสยี ดว ย”
ดารินพยกั หนา ยอมเชือ่ ฟง คาํ ปรามโดยดี ในเวลาฉกุ เฉนิ เชน นี้ ดูหลอ นจะเขาใจอะไรได
ดอี ยบู า งเหมอื นกัน ไมด้อื ดงึ ทาํ ใหถวงอะไรนกั รพนิ ทรสงั่ ใหเกิดนําหญงิ สาวและเจาปงกลับไปสง
ทแี่ คมป แลวใหก ลับลงมาใหม กอนทดี่ ารินจะผละไป เขากส็ งไรเฟลของเขาทถ่ี อื ติดมืออยไู ปแลก
ลูกซองแฝดของหญิงสาว โดยฝากใหถอื ไรเฟลกลบั ไปไวทแ่ี คมปด ว ย
“คณุ หญงิ บรรจุลกู อะไรไวค รับ?”
“โอ-โอ บ๊คั ทัง้ สองลาํ กลอง”
“ขอบคณุ ครบั ถา บญุ คาํ กับจนั ท่เี ราสงใหไ ปเอาววั กลับมาถงึ แคมป คณุ หญงิ กรณุ าบอก
เขาดว ยวา ใหอยเู ฝา แคม ป ไมจ ําเปนตองตามออกมา แลว ก็ใหแ งซายคอยระวังสุมไฟหนาเต็นทอยา
ใหม อด แงซายคงจะเปน เพอื่ นคณุ หญิงไดอ ยางด.ี ..จนกวา พวกผมจะกลบั มา และก็โปรดอยา วิตก
กงั วลอะไรเลย นอนใหห ลบั เสยี ดกี วา”
“คณุ คดิ หรือวา ฉนั จะนอนหลับ เสอื ลากเอาคนของเราไปกินคนหนึ่ง ฉนั ถกู ท้ิงใหเฝา
เตน็ ทคนเดยี ว โดยมเี พยี งแคแ งซายเปน เพอ่ื น”
ดารนิ พูดแลว ก็ผละออกเดนิ กลบั ขึน้ ไปยังบรเิ วณแคมป พรอ มกับเกิดและเจาปง
รพินทรหักลํากลองแฝดซาวเออร ท่ขี อแลกมาจากหญิงสาวออกมาตรวจดกู ระสนุ เพ่ือ
ความแนใ จอีกคร้ัง พบวามนั เปน ลกู ของเรมิงตัน แบบโอ-โอ บค๊ั ซ่งึ บรรจุลกู ปราย 9 เม็ด ตรงตามท่ี
ดารินบอกไวก พ็ อใจ หกั กลับคนื เขาที่
พอเกิดยอ นกลบั มาสมทบอกี คร้งั ภายหลังจากสงดารินเรียบรอยแลว เขากเ็ ริม่ นาํ ออกแกะ
รอยเจา มฤตยแู หง ไพรกวาง โดยมเี ชษฐา ไชยยนั ต และนายเมย หัวหนา ลูกหาบ ตามมาอยา งกระชนั้
ชดิ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

157

ทง้ั หมดใชไ ฟฉายเดินทางขนาดแปดทอ น สองสํารวจดูตามรอยเลอื ดทีห่ ยดเร่ียไปเปน
ระยะ และรอ งรอยของศพทถ่ี กู ลากไปกบั พ้นื ซง่ึ ทําใหส งั เกตเห็นไดช ดั สะดวกในการตดิ ตามยิง่ ข้นึ
รพนิ ทรกบั เกดิ ตรวจตามรอยและคลําคืบหนาไป สว นเชษฐากับไชยยันต สอ งกราดไปตามละแวก
ใกลเ คยี ง

ทกุ คนลวนใชป นลูกซองทัง้ สน้ิ ซ่งึ เปน ปน ทอ่ี าํ นวยผลอยา งท่สี ดุ ในการยิงกลางคนื และ
สาํ หรบั ระยะกะทันหนั ฉุกละหกุ โดยไมจ าํ เปนจะตอ งใชศนู ย

คาํ นวณจากระยะเวลาเกดิ เหตุ ซ่งึ หางกนั เพียงไมเกนิ สิบนาทเี ปน อยา งมาก กบั การท่ี
เรมิ่ ตน ออกตดิ ตาม รพินทรเช่ือมัน่ วา อยางชาภายในไมเกดิ ชัว่ โมงขางหนานี้ เขาจะตองพบศพของ
เอิ้น เทา ๆ กับที่อาจตองเผชิญไอก ุดพรอมๆ กัน หากมนั ไมทิ้งศพและเผนหลบไปเสียกอน

ไมม ีใครปริปากพูดอะไรกันอกี เลย นอกจากรพนิ ทรแ ละเกดิ ผูน าํ แกะรอยเลอื ดไป
ขางหนา ซุบซบิ หารอื กันเปน คร้ังคราว

รอยทลี่ ูกหาบเคราะหร า ยถกู เจาเสือสมงิ ลากเอาไปนน้ั ผานเขา ไปในพงบนเนนิ สงู ลง
หว ยแหงตอนหนง่ึ แลว กล็ ากขึน้ สงู อีก บางตอนเปน พน้ื ดนิ แหงแข็ง รอยนน้ั กเ็ ลอื นๆ หายไป แต
ตอนไหนทม่ี ซี ุม ไมเ ลก็ ๆ และใบไมท ่ตี กอยูเกลอ่ื นกลาดก็เหน็ เปน ทาง ไอกดุ ลากเหยอ่ื ของมันไป
ดวยพลังมหาศาลทีเดยี ว สังเกตจากพงไมบ างตอนทห่ี ักราบ

สาํ หรับเชษฐากับไชยยันต ถึงแมจ ะไมเ คยเหน็ ตัวมากอน ทงั้ สองกส็ ามารถจะคํานวณได
จากรอยตีนวา มันจะตองเปนเสือขนาดไมต าํ่ กวาแปดศอก ไมตองสงสยั เจาเอน้ิ ผูเคราะหร า ยคงไมมี
โอกาสไดดนิ้ รนตอ สใู ดๆ ทง้ั สน้ิ คงจะถกู ขย้ําขมองเหลวในทนั ทีท่มี ันโจนเขา ตะครุบ และถูกคาบไป
ในลกั ษณะไมผ ิดอะไรกับหนูท่ถี ูกแมวลาก

อึดใจนน้ั เอง รพินทรกบั เกดิ ที่สอ งไฟแหวกพงไปเบื้องหนา กห็ ยดุ ชะงัก จบั ลําไฟฉายไป
ท่พี ื้นตอนหนงึ่ ผา ขาวมา เกา ๆ ผนื หนง่ึ กองตกอยทู ีน่ น่ั รอยเลือดท่ีขาดหายไปปรากฏเปนหยอมอยทู ่ี
นน่ั นายเมยตรงเขาไปหยบิ ผา ขาวมาผนื นน้ั ข้นึ มา แลวกห็ นั มามองดจู อมพราน

“เราตามมาถกู ทางแลว”
เสียงเชษฐาพมึ พําเบาๆ ขณะที่สองไฟสาํ รวจไปรอบๆ ไชยยนั ตเ หน็ พรานใหญฉ ายไฟ
กราดไปในระยะหา ง อันเปน ภูมปิ ระเทศทึบรอบดาน กก็ ระซบิ ถาม
“คณุ ลงั เลอะไรหรอื ?”
“ผมไมแ นใ จวา มันจะบกุ ขน้ึ สงู ตอ ไป หรือวาจะลากออ มไปทางริมหว ยนี่ รอยมันหมด
ชะงกั ลงแคน”้ี
รพนิ ทรต อบเบาๆ แลวบอกใหเ กดิ ขน้ึ ไปตรวจดทู างดานบน ตนเองวกต่ําลงหว ยแหงอกี
ครงั้ เชษฐาแยกตามไปกบั เกดิ และเมย สวนไชยยนั ตตามรพินทรไ ป หางประมาณ 20 กา ว จาก
ตาํ แหนงทพ่ี บผาขาวมาตกอยลู งมายงั ลําหว ย รพินทรก พ็ บหยอมเลือดเขา อกี เสยี งไชยยนั ตพมึ พาํ
ออกมาอยา งพอใจ จอมพรานชูมอื ข้ึนเหนือศรี ษะ ดดี โดยแรงสองสามครั้ง ในความเงียบเชนนน้ั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

158

เสียงของมนั ดงั ไปถงึ พวกทแ่ี ยกไตขนึ้ เนินสงู เปนสัญญาณเรยี ก ดังนน้ั อีกไมก ่อี ดึ ใจ เชษฐา เกดิ
และเมย ก็บกุ ลงมาสมทบ

“แปลกจรงิ !”
เสียงเชษฐารองออกมาอยางตื่นเตน เมอ่ื เห็นรอยเลือดซ่งึ รพนิ ทรส องไฟใหด ูแทนการ
บอกดว ยวาจา
“บนพงรกริมทางดานโนน เราก็พบปาหกั ลูเปนทางไปเหมือนกนั คลายๆ กบั วามนั จะ
ลากขนึ้ สูง”
“มนั อาจลากขนึ้ ไปกอน แลววกตํ่าลงหว ย เปนการพรางตาเราใหเ ขวไปวามนั ขึน้ ดานสูง
สังเกตดูท่ีตลิง่ ดานนีซ้ ิครบั รอยดนิ ทลาย แลว กม็ ีเลอื ดติดอยูกับรากไมน น่ั แสดงวามนั วกลงหว ยตรง
นีเ้ อง”
พรอ มกับบอก พรานใหญก ระดกลาํ ไฟฉายสอ งไปยงั ตลงิ่ ชนั ดา นขวามอื
“โอโ ฮ!”
ไชยยนั ตหรือมฉิ ะน้ันก็เชษฐา คนใดคนหนึ่ง ครางออกมาแผวเบาทสี่ ดุ
“มันไมนา จะมสี มองถงึ ขนาดนเ้ี ลย ราวกบั คน!”
รพินทรไมไดพ ดู คาํ ใดอกี ออกนําตอ สอ งไฟสูงและตาํ่ สลบั กนั สงั เกตในระหวา งตลงิ่
สองฟาก และพื้นลาํ หว ย พอมาถงึ บริเวณตล่งิ ต่าํ ตอนหนึง่ เขาพจิ ารณาอยอู ึดใจเดยี วกไ็ ตข น้ึ ตลิ่ง
ทางดา นนนั้ กราดไฟไปรอบๆ อยางรวดเร็ว ครน้ั แลว บัดน้นั เอง ทกุ คนทีต่ ดิ ตามมาทางเบ้ืองหลัง
ของเขาก็อุทานออกมาเปน เสยี งเดียวกนั
จากลําไฟฉายของรพนิ ทรแ ละของคนอืน่ ๆ ทีส่ าดประดับเขา ไปรวมจุด รา งของลูกหาบ
เคราะหร า ยนอนอยูทร่ี มิ จอมปลวกใหญ หา งไปเพยี งยสี่ บิ เมตร
ท้งั หมดเคลอ่ื นเขาไปอยางรวดเรว็
ศพนน้ั นอนอยใู นลกั ษณะหงาย ตาท้ังสองเหลือกลานเบกิ คาง รอยเขี้ยวฝง ลงไปบนศีรษะ
ตรงบรเิ วณทา ยทอยดา นหลงั กระดกู ลาํ คอตอ หกั สง่ิ ทีห่ วาดเสยี วที่สดุ ก็คอื แผน ทอ งถูกกดั
เหวอะหวะ เคร่อื งในทะลักเรย่ี ราดออกมา และบางสว นของเครอื่ งในเหลานัน้ กข็ าดหายไป ตวั ของ
เขายงั อนุ ๆ อยดู วยซาํ้ พ้นื ตอนน้นั แหงแขง็ กจ็ ริง แตรอยตนี ของเจาสมิงรายปรากฏอยูรอบๆ ตัวศพ
อยางชัดเจน เพราะมันเหยยี บยํา่ เลอื ดไว อาจไมเกนิ 5 นาทนี ่ีเอง ทีม่ ันผละจากซากไปอยางนกรู เมอื่
ไดกลิน่ ของฝา ยติดตาม
ระยะท่คี น พบศพ และตาํ แหนง ท่ตี ้ังของแคม ป มนั อยใู นรัศมีทห่ี างจากกนั ไมเกนิ 1
กโิ ลเมตรเปน อยางสูง และกนิ เวลาท้งั สน้ิ ในการแกะรอยเลือดเพียงครึง่ ชัว่ โมงเศษเทานน้ั
“มันเพงิ่ ผละซากไปหยกๆ นเี่ อง ตอนท่ีพวกเราเดนิ อยใู นลําหวย”
รพนิ ทรพูดตํ่าๆ สาดไฟฉายกราดไปเปนวงกลม สาํ รวจบรเิ วณ เกดิ กับเมยกแ็ ยกกนั
ออกไปสอ งหารอยทิศทางของมันคนละทาง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

159

“คณุ คิดวา คนื น้มี ันจะยอนมาท่ีซากอกี ไหม?”
เชษฐาถาม หรตี่ ามองดศู พของเอน้ิ อยา งสงั เวช บดกรามแนน
“ถา เปนเสอื อืน่ ๆ มนั จะตองยอ นกลับมาแนครบั ถา ไมค นื นก้ี ็พรุง นี้ หรอื วันตอ ๆ ไป แต
สําหรบั ‘ไอกุด’ ผมยังบอกไมได ความฉลาดของมนั เกนิ เสอื ธรรมดา เจตนาของมนั กเ็ ปน เจตนาท่ีมี
ตอ คน ไมใชเพยี งแคจ ะหาอาหารอยางเดยี ว ผมเชือ่ วามนั อาจจองคอยเลนงานพวกเราคนอ่นื ๆ ตอไป
อีก โดยไมคาํ นึงถึงซากนีก่ ็ได นสิ ยั ของมนั เปนอยางนน้ั ”
“มันไมม ที างอะไรจะดไี ปกวา ลองเส่ยี งนัง่ เฝาดู” ไชยยนั ตว า
“กเ็ หน็ จะเปนอยา งนน้ั แหละครบั แตก ารนง่ั ซมุ เฝา ซาก เราจะอยกู นั หลายคนไมได อยาง
มากท่ีสดุ กแ็ คส องคนเทาน้ัน สําหรับใจผม ผมตอ งการนัง่ เพียงคนเดยี วเทาน้ัน”
จอมพรานตอบ
“สองคนดกี วา คณุ เลือกเอาไดในระหวางผมหรือไชยยันต อยางนอยทสี่ ดุ คนหน่ึงสอ งไฟ
อีกคนหน่ึงยิงก็ยงั ดี เราตองการความแนใ จทส่ี ดุ เพราะรายการน้ีเราไมถอื เปน การกีฬา และตอ ง
ไมใหพ ลาดเลย”
ม.ร.ว.เชษฐา เสนอความเหน็
โดยแททจ่ี ริง รพนิ ทรตองการจะเฝาไอก ดุ เพียงคนเดยี ว เพื่อจดั การกบั มนั ใหเดด็ ขาดลง
ไป หากมนั ยอ นกลบั มาท่ซี ากอกี ครง้ั แตเ ขาอานใจนายจา งของเขาท้ังสองคนออก ทั้งเชษฐาและไชย
ยันตมคี วามประสงคอยา งแรงกลา เหลอื เกนิ ในการจะรว มพิชิตเจา สมงิ รายดวย จงึ ไมอ ยากขัดใจ
“ตกลงครบั เราเฝา สองคน แตส ําหรบั คณุ ชายกบั คณุ ไชยยันต ตกลงกันเองกแ็ ลว กนั วา
ใครจะเฝากับผมในคนื น้ี เราจะผลัดเวรกนั เฝา ทีละสองคน คอื คนื น้ี ผมเฝา กับใครสักคนหน่ึงกอ น
พอรุงเชา มนั ยงั ไมเขา มาทีซ่ ากก็จะกลบั และอีกคนหนึ่งกม็ าเฝาคูกบั พรานคนใดคนหนงึ่ ของผม
สลับกนั ไป เพราะเรารูไมไดแนว า มนั จะยอนมาทีซ่ ากในเวลาไหน แตส าํ หรับการเฝาคนื น้เี ส่ยี ง
หนอย เพราะเราตอ งน่งั ซุม เรยี กวา อยูในระดบั พน้ื เดยี วกบั มนั เพราะถงึ อยางไรเสีย กข็ ดั หา งไมท นั
แน แตถา เปน พรงุ นี้ เราก็จะขัดหาง”
สองสหายมองดูหนากัน ไชยยนั ตพ ยกั หนา
“เอาวา คืนนแี้ กเฝา กับคุณรพนิ ทรก็แลวกัน พรุงนีฉ้ ันกับเกดิ จะมาเปลีย่ นเวร”
เชษฐาสง มือใหจบั
“ตกลง! คนื นแี้ กกลับไปนอนใหสบายเสยี กอนเถอะ”
รพินทรด ดี นวิ้ เรียกเกิดกับเมยเขา มาสงั่ ความ แลว ใหทง้ั สองนาํ ไชยยนั ตเดนิ ทางกลบั ไป
ยงั แคม ป

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

160

เมื่อพวกนัน้ แยกลงหว ยเดนิ กลับไป เขากับเชษฐากช็ วยกนั สาํ รวจหาท่นี ัง่ ซุมและหารือ
กนั อีกครงั้ รพนิ ทรงัดเชือกรม ทีแ่ ขวนตดิ เอวมา ออกมาผูกขาศพไว ปลายขา งหนง่ึ ไปผกู ไวกับโคน
ตน ไมข นาดขาออน กันไมใหไอก ดุ หรอื เสอื ตวั อนื่ ๆ มาคาบศพลากเผนหายไปไดโดยสะดวก เพราะ
อยา งนอ ยทสี่ ุดมันจะตอ งตดิ เชอื กที่ผูกมดั ไว พอจะประวงิ เวลาจังหวะชะงกั ใหยงิ ไดทนั

เชษฐาเลือกไดโ คนไมใหญข นาดหกคนโอบตนหน่งึ มีรากทโี่ คนตนย่ืนออกมาเหมอื น
ผนังก้ันหอง จนทาํ ใหบรเิ วณภายในซง่ึ กวางประมาณ 2 เมตร มองดูเหมือนโพรง และเบอ้ื งหนา ใน
ระหวา งโคนไมกับศพน้นั กม็ ีซุมไมบ างๆ ก้ันอยแู ทนบังไพรไปในตวั ระยะหางจากศพประมาณ 30
เมตร หนั หนา ไปทางลําหว ย

รพนิ ทรเ หน็ พอ งดวย เพราะตําแหนงนน้ั เปน ตาํ แหนงทด่ี ที ส่ี ดุ แลว เทาทจี่ ะเลือกไดใ น
ขณะนี้ สว นที่จะอาํ นวยความปลอดภยั ทสี่ ดุ กค็ ือ ดานหลังหนั เขา หาโคนไมใ หญโ ดยหมดหว งวา
อะไรจะยอ งมาทางดา นหลัง นอกจากคอยเพงระวงั ดา นหนา อยางเดยี ว

เขาใหเชษฐาเขาไปนั่งอยูกอ น ตนเองชกั มดี โบวี่ออกมาตดั ระซุมไมทขี่ วางหนา อยู พอให
มองเห็นภาพศพ และบรเิ วณใกลเ คียงไดถนัดตากวา แรก แตก ไ็ มถงึ กบั โปรง โลง นกั เอาก่งิ ไมท ี่ตดั
สะไวใ นสวนทีจ่ ะใชอาํ พราง แลวก็เขา มาน่งั ซุม คอู ยกู บั เชษฐา โดยตนเองนง่ั ลกึ เขา ไป และเย้อื งไป
ทางดา นขวามอื ของเชษฐา ใหเ ชษฐาลา้ํ หนา เยอื้ งไปทางซา ย

“ผมจะเปนคนสองไฟนะครบั คณุ ชายเปน คนยงิ ”
รพินทรก ระซบิ นดั แนะ
“จะเหมาะหรอื ผมสองใหค ณุ ดกี วา กระมงั ผมไวใ จมอื ของคณุ มากกวาตวั ผมเอง การที่
ผมขอนัง่ เฝา อยูดวย ไมไดห มายความวา ผมอยากจะเปน คนยงิ มนั ดว ยมอื ของตนเองหรอก ผม
เพยี งแตต องการรว มเหตุการณอ ยูดว ยเทานน้ั ”
“ผมตองการใหคุณชายเปน คนยิงครบั และผมก็เชือ่ มือคณุ ชายเตม็ ที่ เทา ๆ กับตวั ผมเอง”
จอมพรานพูดหนักแนน เชษฐายม้ิ เอือ้ มมอื มาจบั แขนเขา บีบหนกั หนวงอยางรกั ใคร
พอใจ
“ถา งั้นกต็ ามใจ ไหน ทอดลองสองไฟซ”ิ
รพินทรส าดแสงไฟออกไป และเชษฐาทอดลองยกปนขน้ึ ประทับ
“ถนัดไหมครบั ”
“ถนัดทส่ี ุด อยา วาแตลกู ซองเลย ตอใหไรเฟล ผมก็ยงิ ได ถา มคี นสอ งไฟดีๆ อยางน้ี เอาละ
ดับไฟ”
พรานใหญด บั ไฟ ทกุ สง่ิ ทุกอยางจมอยใู นความมืดมิดย่ิงกวาเหวนรก และสงัดเงยี บเชยี ว
นานๆ จะไดยนิ เสียงใบไมร วงลงมากระทบพื้นแสกสาก เสียงจกั จัน่ เรไรและสรรพสําเนียงสัตวป า ท่ี
รอ งแววตามลมมาแตไกล

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

161

นกั ลา สัตวท กุ คนยอมจะทราบดวี า ตอจากนั้นกเ็ ปน เร่ืองของการสงบสตอิ ารมณน งั่ รอ
ดว ยประสาททต่ี ่นื ไวพ รอ ม เปนการรอชนดิ ท่ีกาํ หนดเวลาแนนอนไมไ ดท เี ดยี ว

เชษฐาควกั บหุ รีอ่ อกมาคาบ แตแ ลว ก็ชะงกั คลายจะนกึ ขนึ้ มาได ขยับจะเก็บตามเดมิ แต
รพินทรข ดี ไลทเ ตอรป อ งสงมาให

“สูบเถดิ ครบั ไมเ ปนไรหรอก ผมเชื่อวา ขณะน้ีมนั คงไมไ ดป ว นเปย นอยใู นละแวกนแ้ี นๆ
ถา มนั จะยอ นกลับมา กค็ งในราวใกลๆ รงุ ”

อดีตนายพันโท หัวหนา คณะเดนิ ทางจดุ สบู และสง ไปใหเ ขาตวั หนึง่
“ถามจรงิ ๆ เถอะ ตามความรสู ึกของคณุ ไอก ดุ มันจะยอ นมาในคนื นไ้ี หม?”
“อยา งที่ผมบอกแลวนน่ั แหละครับ ถา มันจะมาอกี ครัง้ กต็ อนตีสีต่ หี า โอกาสของเรามอี ยู
ในระหวางน้นั เอง แตก ็เปอรเซน็ ตนอยเหลอื เกนิ มนั ฆา คนของเราอยา งเจตนา ไมไ ดฆาเพราะหวิ
เพราะฉะน้ัน เรือ่ งการวกกลบั มาทซ่ี าก จงึ หวงั ไดน อยเหลอื เกิน”
“รา ยกาจเหลอื เกนิ นะ ไอเ สอื ตวั นี้ ไหนคุณวาไอตวั เดยี วกนั นห่ี รือ น่ีคณุ เคยนัง่ ซมุ สอ งไฟ
ใหค ุณอําพล แลวเขายิงพลาด”
“ครบั ไอต วั นแี้ หละ เหตกุ ารณมนั เหมือนขณะนไ้ี มม ผี ดิ ผมกบั คณุ อําพลนั่งเฝาซากของ
คนทีม่ ันกดั ตาย กเ็ ปน คนของคณุ อําพลนนั่ แหละครบั ผมเปนคนสองไฟ คุณอาํ พลเปนคนยงิ ผม
เตือนแกแลววา ควรจะใชล ูกซองดีกวา แตแ กไมเ ชื่อ ลอ ดว ย .470 ดบั เบลิ้ ไรเฟลของแก มนั ไดรบั
สมญาวา ‘ไอก ุด’ มาตั้งแตค รั้งทค่ี ุณอาํ พลยิงน่นั แหละครบั คณุ อาํ พลไดน ิว้ ขางหนง่ึ ของมันไปไวดู
เปน ท่รี ะลกึ ในขณะเดยี วกบั ทใี่ ครตอใครอกี หลายคนกถ็ กู มันกดั ตายไมหยดุ เวลาผมออกตามมนั
จริง มันกห็ ลบชนิดทรี่ อยกไ็ มยอมใหเหน็ นึกไมถ งึ เหมอื นกันวา มาคราวน้ีมันจะยองตามคณะของ
เรา ความจริงผมก็เพ่ิงจะมารตู วั เมอื่ คืนวานนี้เอง เพราะพบรอยที่รมิ ลาํ ธาร และพรานของผมสองคน
ก็เหน็ มนั ชดั ๆ ทีเดียว พวกนนั้ เพงิ่ จะมาบอกผมเอาในตอนคํา่ ”
“ตองฟาดมนั ใหอยู รพนิ ทร ถา ยงั ไมไ ดต วั เรายงั ไมเดินทางตอ ”
เชษฐายํา้ หนกั แนนอีกคร้งั !

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

162

10

เมอ่ื ไชยยันต เกิดและเมย กลับมาถึงแคม ป คนทงั้ หมดยงั ไมม ใี ครคิดทจ่ี ะหลับนอนกัน
เลยสักคนเดียว ไฟถกู กอเรยี งรายลุกสวา งโพลงรอบดาน ผดิ ไปกวาคนื กอ น ตา งนั่งจบั กลุมพูดคุย
และรอรับฟงขา วอยอู ยางกระสบั กระสาย เมอ่ื เห็นท้งั สามโผลเขามาถงึ ตางกพ็ รกู นั เขา มาสอบ
ซกั ถาม เกดิ และเมยทําหนาทบ่ี รรยายถึงเหตุการณท ่ตี ามรอยไปพบศพของเอ้ินใหพ วกน้นั ฟง

ไชยยนั ตแ ยกเดนิ ตรงไปท่เี ตน็ ท ม.ร.ว.หญิงดารินยังอยใู นชดุ เดิม น่งั อยบู นขอนไมห นา
กองไฟใหญทสี่ ุมอยูห นาเตน็ ท ปนวางอยูขา งตวั หางออกไปเล็กนอ ย แงซายนั่งขัดสมาธคิ อยเตมิ เชื้อ
ไฟเขาไปในกองไฟ ดูเหมอื นกาํ ลงั พูดคยุ อยู พอเหลอื บมาเหน็ ไชยยนั ตสาวเทา สวบๆ กลับมาเพยี ง
คนเดียว ก็ลกุ ขึน้ โดยเรว็ สีหนา ของหญงิ สาวยังอยใู นความตน่ื เตน พรนั่ ใจ

“เปน ไงบาง พบศพหรือเปลา แลว พรานใหญก บั พี่ใหญละ ?” หลอนถามเรว็ ปร๋ือ
ไชยยนั ตยกแขนเสอ้ื ขนึ้ ปายเหงอ่ื บนใบหนา เดนิ เขา มาทรุดตวั น่ังบนโขดหินเตีย้ ใกลๆ
วางปนทถี่ อื อยูพ งิ กบั กองฟน ไว รนิ กาแฟจากกาลงในถว ยพลาสตกิ ขึน้ ด่ืม แลว ถอนใจเฮอื ก เลา ให
หญิงสาวฟง อยางละเอียดในการตดิ ตามรอยไปพบศพลกู หาบเคราะหรา ย ซ่ึงรพินทรก บั เชษฐาคอย
ดักเฝาซากในคนื นี้ โดยตกลงกันไวว า พรงุ นเ้ี ขาจะเปน ผผู ลัดเวรไปเฝา แทน ดารนิ หนาซดี มือทง้ั
สองกมุ ประสานกันตดิ อยูทอ่ี ก
“มนั รา ยกาจเหลือเกิน”
ไชยยนั ตค รางอยูในลาํ คอ ภายหลงั จากเลา จบ พรอ มกบั โคลงศีรษะอยางสลดใจ
“ทง้ั ๆ ท่ีเราแกะรอยไลห ลังมันไปตดิ ๆ พอพบศพกป็ รากฏวามันลากเอาเครอื่ งในไปกิน
เสยี แลว คลาดกันไมถงึ 5 นาที จากรองรอยทเี่ หน็ ”
“แลว นีเ่ ขาเฝากันยงั ไง ขัดหา งเหรอ?”
หลอ นถามเสยี งสน่ั ตอมา เพอ่ื นหนมุ สัน่ หนา
“เปลา ไมไดข ดั หรอก เพราะขดั หา งไมท ันมันกะทันหนั ฉกุ ละหกุ เหลือเกนิ แลว กเ็ ปน
เวลากลางคนื เลยตองใชวธิ ีนงั่ ซุม”
“นง่ั ซุม! แปลวา น่งั อยกู ับพนื้ ดินงน้ั หรอื ?”
“กง็ ั้นนะ ซิ”
“ตายละ!!”
ดารินยกมือลบู อก ตกใจไปหมด
“นากลัวออกจะตาย สมมุตวิ า มนั ยอ งเขา มาทางดา นหลงั ละ แลวกเ็ ปน เวลากลางคนื ดว ย
ตา ย! ทําไมถงึ บาระห่ํากนั ยงั งี้นะ ฉนั เปน หว งพี่ใหญเ สียแลว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

163

“ไมตองหวงหรอกนา ถา เขานง่ั อยูคนเดียวกเ็ ปนอกี เร่อื งหนง่ึ แตน ีร่ พนิ ทรอยดู ว ยทง้ั คน
จะตอ งกลวั อะไร สาํ หรบั ฉันหวงอยูอ ยา งเดยี วเทา นัน้ คอื กลวั สองคนนั่นจะนงั่ คอยเมอ่ื ยเปลาตลอด
ทง้ั คนื โดยทไ่ี อกุดไมว กกลบั มาทเ่ี หยอ่ื ของมนั ”

ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เริม่ กระสับกระสาย ลกุ ขึ้นเดนิ หกั นว้ิ มอื ตนเองวนไปเวยี นมาอยรู อบ
กองไฟ แลว กม็ าหยุดยนื อยตู รงหนาของไชยยนั ต เคา หนา เต็มไปดว ยร้วิ รอยวิตก

“ฉนั ไมเ หน็ ดว ยเลย”
หลอนบน เมมรมิ ฝป าก
“ถา ขดั หา งกไ็ ปอยางหนง่ึ นีม่ อี ยา งหรอื น่งั อยกู ับพน้ื ดินเดยี วกบั มนั มันจะดอดมาทาง
ไหนเมอ่ื ไหรกไ็ มรู ก็ดแู ตเ จา คนตายกบั เพอ่ื นของมนั ซิ นงั่ ดกั ยงิ หมูปา อยดู วยกนั สองคนแทๆ มันยงั
ยองมาขย้าํ ลากเอาไปเสีย ตาพรานของเราคนนน้ั เมอื่ เขาจะถือวา มอื เขาแนก็ควรใหเ ขาเฝาไปคน
เดียวซิ ธรุ ะอะไรทีพ่ ใ่ี หญจะตองไปนัง่ อยดู ว ย”
“ความจริงรพนิ ทรก ต็ อ งการนง่ั เฝาคนเดยี วนนั่ แหละ”
ไชยยนั ตตอบเสียงตํา่ ๆ
“แตม ันเปน ความตอ งการของเชษฐาเอง ซงึ่ มนั ก็ควรจะเปนอยางนน้ั เชษฐาเปน หัวหนา
คณะเดนิ ทางในคร้งั นี้ เสือลากเอาลูกหาบในคณะไปกิน จะปลอ ยใหเ ปน หนาทข่ี องพรานอยางเดยี ว
มันก็ไมถูก พวกลกู หาบทัง้ หลายจะหม่นิ นํา้ ใจเราได พชี่ ายของเธอเปนคนอยา งน้ี เธอกร็ ูนิสัยเขาดี
อยูแลว ถึงเขาไมน่งั กับรพินทรใ นคืนนี้ ฉนั กจ็ ะนง่ั แทน รวมความวา จะตอ งมพี วกเราคนใดคนหนึง่
รว มอยใู นการปราบไอเ สือรายตัวน้ใี หไ ด ไมใชโยนหนาที่ไปใหร พนิ ทรคนเดียว และเม่ือรพินทรนั่ง
ซมุ ดกั ยิงอยกู บั พน้ื เรากต็ อ งนั่งในลักษณะเดยี วกับเขา เสีย่ งอยางไรกเ็ ส่ียงดวยกนั อยางน้ัน มายงนั้
เราจะเปน นายจางรว มเดนิ ทางไปกบั เขาไดย งั ไง ฉันบอกเธอแลววา ไมต อ งวิตกไปหรอก เชษฐามอื
ดีพอทจ่ี ะไวว างใจไดทเี ดยี ว โดยเฉพาะอยา งย่ิงเมอื่ มรี พนิ ทรค อยเปนพีเ่ ล้ียงอยดู ว ยอยางน้ี กเ็ บาใจ
ไดสนทิ มีแตว า ไอเ สอื ผสี งิ น่นั จะไหวทันไมย อมเขามาเสยี มากกวา”
ดารนิ ควักบหุ รีอ่ อกมาจุดสูบ แลวโยนซองมาใหเ พ่ือนชาย หลอ นทรดุ ตัวลงนัง่ บนขอน
ไมต ามเดมิ ควิ้ งามท้งั สองขมวด พดู ตอมาอยางไมห มดกังวล
“ถงึ ยงั ไงมันกน็ าหวาดเสียว และเส่ยี งเกนิ กวาเหตอุ ยดู ี ไอวิธีดักยิงเสอื โดยอยบู นพืน้ ดนิ
เดยี วกบั มนั นน่ี ะ อกี อยางหนงึ่ จนกระท่ังเดี๋ยวน้ี ฉนั กอ็ า นอตี าพรานของเราคนนี้ไมอ อกเลย เขาเปน
คนยงั ไงกนั แนน ะ มีอยางเรอะ ท้งั ๆ ทร่ี ูอยูแ ลว วาเสอื มันยอ งตามคณะของเรามาตลอดเวลา แทนท่ี
เขาจะบอกกลาวเตอื นใหพ วกเรารตู ัวลว งหนาไวบางกเ็ ปลา เงยี บเฉยเสยี ง้ันแหละ กวา จะรกู ็โนน
คาบเอาลกู หาบไปลากไสเสยี แลว ”
“เธอจะไปเอาโทษเขาในขอ นไ้ี มถ ูก”
ไชยยนั ตค า นมา จปุ ากหามเบาๆ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

164

“เขาก็บอกแลว วา เขาไมต องการจะใหพวกเราเสยี ขวญั และเขาก็ทําหนา ที่ครบถวนแลว
ไมม อี ะไรบกพรอง โดยการใหความคุม กนั เราอยา งแขง็ แรง ตลอดจนเตอื นใหเ ราระวังตน ไมใ ห
ออกไปเดนิ เพน พา นพน หูพน ตาของเขา เธอนนั่ แหละยงั อวดดไี มเ ชือ่ ฟงคาํ ตักเตือนของเขา ชอบฝา
ฝน ดีนัก นยี่ งั ดีนะทีล่ กู หาบรับเคราะหไปแทน มันจะรา ยกาจสกั ขนาดไหน ถา หากแทนทจ่ี ะเปน
ลกู หาบ กลายเปนพวกเราคนใดคนหน่งึ ถูกมนั ลากไปเสียกอ น ซ่งึ ในระหวา งพวกเราสามคนน่ี ฉนั
ก็คิดวา นา จะเปน เธอมากทส่ี ดุ เพราะเธอชอบเดนิ เลนลอยชายออกไปนอกแคมปคนเดียวเสมอ เขา
หา มกก็ ลับชวนทะเลาะเสยี อกี เร่อื งมันเปน ยงั ง้ัน เปนไง คราวนพี้ อจะนึกออกแลว หรือยังวา ทาํ ไม
รพินทรถ งึ บน หนักอกหนกั ใจเสียหนักหนา ในกรณีที่เธอชอบฝา ฝน คาํ เตือนของเขา”

ดารินเงยี บกรบิ ไป น่ังเอามือรองคาง กัดเล็บ เหมอ มองดแู สงไฟทแี่ ลบเลียอยใู นกอง
หลอ นกาํ ลงั นกึ ถงึ ภาพของตนเอง ที่แอบลงไปเลนนาํ้ คนเดียวในลาํ ธารเมอ่ื ตอนบายน้ี และรพินทร
ตามลงไปเกิดเปนปากเสยี งกนั ขนึ้ จนกระทงั่ ชา งแมลกู ออนโผลออกมาสรางเหตุการณต น่ื เตน ขนึ้
สมมตวิ า ในขณะนนั้ ถา พรานใหญตามลงไปไมท นั หรอื ถา หากวา กอ นหนา นนั้ เจาเสอื รายผีสิงยอ ง
มาคอยดักหลอ นอยูก อ น อะไรจะเกิดขึน้ ?”

หญงิ สาวใจหาย เมอ่ื หวนคดิ ไดเชนน้นั
“น่บี ญุ คาํ กับพวกทีไ่ ปเอาววั แดงยงั ไมก ลบั มาอกี ร?ึ ”
ไชยยนั ตถ ามข้นึ กวาดสายตาไปรอบๆ แลวมองไปยงั แงซายผูนงั่ สงบเฉยอยู
“ยงั ครับ เจา นาย”
หนุม ชาวดงผลู ึกลบั ตอบหวนๆ ในลาํ คอ พอขาดเสยี งของแงซาย ก็มเี สยี งกเู รยี กแวว ใกล
เขา มาพรอ มกบั เสียงลอ เกวยี นบดออด พวกทุกคนในแคม ปท ่ีกําลังจับกลมุ กนั อยเู ปน วงใหญ ก็พา
กันตนื่ ตวั ขึน้ กรู บั ออกไปเพียงไมก ี่อดึ ใจ กม็ เี สยี งคุยกนั เอะอะลั่นเขามากอน ตอจากนัน้ บุญคํา จัน
ลกู หาบอีก 6 คน พรอมกับเกวยี นที่บรรทุกววั แดง ซึง่ ชาํ แหละเรยี บรอยแลว กโ็ ผลเขามาถึง คน
เหลา นัน้ หารไู มวาระหวางทพ่ี วกตนแยกไปชาํ แหละวัว ซง่ึ เชษฐายิงลมไปเมอื่ ตอนพลบคาํ่ น้นั ได
เกดิ อะไรขน้ึ ทางแคม ป แตก ็ไดรบั การบอกเลา ใหรเู ร่ืองภายในไมก ่ีอดึ ใจ ตา งพากนั ตกตะลึงพรงึ
เพริดไป ซักถามกนั แซดไปหมด ไมม ีใครหันมาสนใจกับววั ทช่ี าํ แหละบรรทกุ มาบนเกวยี นนั้นเลย
เพราะมวั แตตนื่ เตนอยใู นเหตรุ า ย

ไชยยนั ตส ่งั ใหแ งซายไปเรยี บบุญคํากบั จัน ผูเ พง่ิ จะมาถงึ เขามาพบ เกิดกบั เสย ก็เลยตาม
เขามาดวย พรานทั้งสขี่ องรพนิ ทร เขา มานง่ั เรยี งรายอยหู นา กองไฟใกลๆ กบั ไชยยนั ตแ ละดารินผนู ่ัง
อยูกอ นแลว

“บุญคํากบั จันรเู รอื่ งแลว ไมใชห รอื วาเกดิ เหตรุ ายอะไรขนึ้ ”
ไชยยนั ตพูดขนึ้ บญุ คาํ กบั จนั มองดูหนา กนั
“ครับ ผมคิดไมถงึ เลย ลูกหาบของเรามนั คะนองเอง ไมย อมเชือ่ คาํ สง่ั ของคุณรพินทร”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

165

“นา สลดใจเหลือเกนิ มันเปน คราวเคราะหรายของเขาเอง คืนน้ีพรานใหญกับนายใหญด ัก
เฝามันอยูทง้ั คนื ท่ีแคมปนกี้ เ็ หน็ จะมบี ญุ คาํ นน่ั แหละอาวโุ สกวาเพอ่ื น ฉันขอมอบหมายใหบ ุญคํา
ดูแลควบคุมทกุ สิ่งทกุ อยา งใหเรียบรอย”

“เจานายนอนใหหลับสบายเถดิ ครบั ไมต องหว ง บญุ คาํ ขอรับประกันเอง ถา ไอก ดุ กาํ แหง
เขามาปวนเปย นอยใู กลแ คมปเรา หรือยอ นกลับไปที่ซากเปนจบแน”

“ดแี ลว บอกพวกน้นั ใหพ กั ผอ นหลบั นอนเสียเถดิ ยกเวน แตพวกเวรยามที่จะมีหนา ทเี่ ฝา
ตามเวรผลดั เปล่ียน ออ ! อยา ระวังแตคน ระวงั ควายของเราดว ย ไฟทุกกองอยา ใหมอดลงเปน อนั
ขาด”

“ครบั บญุ คําจะดแู ลไมใ หอ ะไรบกพรองเลย”
“บุญคาํ คดิ วา มันจะยอ นไปทซ่ี ากไหมคนื นี?้ ”
ดารินถามบาง
พรานพ้ืนเมืองอาวโุ สยดั ใบกระทอมใสปากเคยี้ ว มองสบตาหญงิ สาว แลวโคลงศีรษะ
แชม ชา ตอบแผว เบา
“บญุ คาํ บอกไมไ ดเหมือนกนั ครับนายหญงิ ไอเสอื ตัวนเ้ี หมือนจะมผี ีคอยกระซบิ มนั อยู
ตลอดเวลา มันกลากบั พรานทกุ คนได ยกเวน คณุ รพนิ ทรค นเดียว ที่มันคอยหลีกหลบมาตลอด ยังกับ
วา มันจะจํากล่ินคุณรพนิ ทรไดท ีเดยี ว ถา มนั รวู า คณุ รพนิ ทรด กั อยู มันกไ็ มเขา เดด็ ขาด มนั อาถรรพณ
ยงั ไงบอกไมถ กู ทีเดยี วครบั คุณรพนิ ทรเ องกค็ อยตามมันมานานแลว แตไ มเ คยสําเร็จ คลาดกนั
หวุดหวดิ ๆ ทกุ ครง้ั ไป ถา คืนนไี้ มสาํ เรจ็ พรุงนเี้ ราอาจตอ งหารือกันใหม”
“แนนอน เราจะยงั ไมเ คลอ่ื นยายหรือมีแผนการอยางใดตอ ไปท้งั สน้ิ ตราบใดท่เี รายัง
ไมไดต วั มัน และพรงุ น้ฉี ันจะไปน่ังแทน ถา มันไมเขา ในคืนน”ี้
ไชยยนั ตบ อก
“ถาเปลย่ี นคนเฝา...บญุ คาํ วาอาจมหี วังครบั อยา งที่บอกแลววา มนั อาถรรพณอยา งไรพกิ ล
ลงใหน ายรพนิ ทรดกั อยูละก็ ครั้งไหนคร้งั นนั้ รอกนั จนกระท่งั ซากเปอ ยโทรมเหลอื แตกระดูก มนั ก็
ไมยอมเขา ทงิ้ ไปเลย มนั เคยเขา ใหค รัง้ แรกเทานัน้ ครับ ตอนท่ีนงั่ อยกู บั คณุ อําพล แตน ายรพนิ ทร
เปน คนสอ งไฟ คณุ อาํ พลยงิ พลาด ต้งั แตน ้ันพอนายรพนิ ทรต ามมัน มันก็หลบ แตก ็นน่ั แหละครบั
พรานสามคนมาแลว ทีต่ ามลา มนั แทนนายรพินทร สองคนถูกมันขยา้ํ ตาย อกี หนง่ึ พิการไปตลอด
ชีวติ เพราะถกู มันลาเอา แทนท่จี ะลา มนั ”
ดารนิ หันไปมองดไู ชยยันต อดีตนายพันตรีทหารปน ใหญยมิ้ ขรมึ ๆ พยกั หนา
“เอาเถอะ ขอใหมันเขา มาใหเห็นเปนใชไ ด ไมว า เราจะลา มัน หรือมนั จะเปน ฝา ยลา เรา
กลวั อยอู ยางเดยี วเทา นัน้ มนั จะไมยอมเขา มาเลย ซึ่งทาํ ใหเราตอ งเสยี เวลาไปเปลาๆ ดีเหมอื นกนั
บางทีมันอาจเขาตอนที่ฉันไปผลัดเวรแทนรพนิ ทรก็ได เอาละ ไปไดแ ลว ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

166

บุญคาํ กบั พรานอีกสามคนของรพินทรพ ากนั ลกุ ขึน้ ผละแยกยายกันไป ไชยยนั ตควา ปน
ลุกขึ้นยืนหันไปทางนอ งสาวของเพ่ือนสนทิ

“ไปนอนกนั เถอะนอย นั่งแกรวอยกู ไ็ มม ปี ระโยชนอ ะไร พกั ผอ นเอาแรงไวด ีกวา ระยะที่
รพินทรกบั เชษฐาดกั เฝาอยหู างจากทนี่ ไ่ี มม ากนกั หรอก ถาไดยินเสยี งปน เม่อื ไหรก็รเู องแหละ”

“ฉันนอนไมห ลับหรอก เธอไปนอนกอ นกแ็ ลว กนั ”
“แลว เธอจะนง่ั อยูทําไม?”
หญงิ สาวยกมอื ทง้ั สองขน้ึ ลูบใบหนา ยมิ้ จางๆ
“น่งั ตากลมพกั สงบจิตใจอกี สักครู เหตุการณม ันทาํ ใหฉ นั ตืน่ เตน ขวัญเสยี ไปหมดแลว ไม
ตองหว งหรอก ฉนั มแี งซายนงั่ เปน เพ่ือนอยูนี่ เธอไปนอนพักเสียไป พรงุ น้ีจะตองตน่ื ไปเปลยี่ นเวร
เฝาแตเชาไมใ ชห รือ”
ไชยยนั ตพ ยักหนา ไมก ลา วอะไรอกี ถอื ปน เดินดุมๆ หายเขาไปในกระโจมพกั

ดารินหกั กงิ่ ไมแ หงเล็กๆ ทีถ่ อื อยูในมอื โยนเขา ไปในกองไฟ
“แงซายรูเร่อื งเสือตัวน้ีมากอนหรือเปลา ฉนั หมายถงึ รูว ามันสะกดรอยตามคณะของเรามา
ตลอดเวลา”
หลอนเอยถามหนมุ ชาวดง ผูทาํ หนาทเี่ ปนคนรบั ใชป ระจําแคมปข นึ้ เบาๆ ยม้ิ กวา งๆ
ปรากฏขึน้ บนใบหนาสีทองแดงนนั้ สบตาหลอนแวบเดยี วกห็ ลบ ตอบเสยี งต่าํ ลกึ
“เม่อื บา ยวาน คณะของนายหญงิ ไปลาเลยี งผา ผมอยูทร่ี มิ หว ย กําลงั ลอกหนงั หมูปา ผม
เห็นมันหมอบอยูห ลงั โคนไทรใหญ พอผมเงยขน้ึ พบตามันไมทันจะขยับตวั มันก็หลบ เขา ไป
ตรวจดูพบรอยที่ย่าํ น้ําไวบ นโขดหิน นวิ้ หายไปขางหน่ึง”
“แปลวา เธอกร็ อู ยลู วงหนา แลวเหมือนกันซิ”
หลอนรอ งออกมาโดยเรว็
แงซายไมตอบ ดุนฟนเพ่ิมเตมิ เขาไปในกองไฟ
“เธอบอกพรานใหญใหรใู ชไ หมวา เธอเหน็ อะไรทรี่ มิ ลาํ ธารน่นั ”
หนมุ ชาวดงผลู ึกลับสน่ั หัว
“เปลา ผมไมไ ดบอก ผกู องรอู ยูแลว วามนั ตามเรา และผูกองกร็ ูว า ผมรู”
“แลว ทําไมเธอไมบ อกใหพ วกเราไดร ตู วั ไวบ า ง ในเมื่อเธอเห็นสง่ิ ผิดปกติ อันนา จะเกดิ
อันตรายข้ึนกบั คณะของเราได”
“ผกู องสง่ั ผมไมใ หบ อกครับ”
เปน คาํ ตอบอยา งซ่อื ๆ จากอดีตนายทหารโจรกะเหร่ียง หญงิ สาวตวดั หางตาคอ นอยาง
ฉุนๆ พดู หนกั ๆ ในลําคอ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

167

“ออ ดีน่ี ตาพรานใหญนนั่ สั่งอะไรเธอ เธอก็เชื่อฟงไปเสยี หมดทกุ อยา ง ชนิดเครง ครัด
ทเี ดยี ว นีม่ หิ มายความวา เธอเหน็ เขามีความหมายสาํ คญั ยิง่ ไปกวาพวกฉันสามคนทีเ่ ปนเจา นาย
โดยตรงของเธอ และทุกคนท่มี ากันนีง่ นั้ หรอื ?”

แงซายมองข้นึ สบตา ม.ร.ว.หญิงดาริน ดว ยประกายแจม ใส บริสุทธิ์ โคลงหัวชาๆ อยู
เชนเดิม

“หามไิ ดครบั นายหญิง ผมไมไ ดคดิ เชน นน้ั เลย ผมเพยี งแตคิดวา การทาํ ตามคําสง่ั ของผู
กอง ยอมเปนความปลอดภยั ที่สดุ ของคณะเดนิ ทาง เพราะการเดนิ ทางครั้งนี้ อยภู ายใตก ารนําของผู
กองคนเดยี ว ไมเพียงแตผมหรอื พวกลูกหาบทุกคนเทา นนั้ แมแ ตน ายหญิงหรอื นายชายทั้งสองคน ก็
ควรจะเช่ือผกู องดว ย ถา ยังตอ งการใหเขาเปน ผูนาํ นายหญิงกเ็ ห็นแลว วา เหตุรายท่เี กดิ ขึ้นกบั ลูกหาบ
ของเรา เพราะมนั ฝา ฝน คาํ สัง่ หามของผกู องเอง”

“รสู ึกวา ใครๆ จะตองเคารพเช่ือฟง เขาเสียเหลือเกนิ นะ แมกระทง่ั ไชยยนั ต และพช่ี ายของ
ฉันเองผเู ปนนายจา งแทๆ”

หลอ นกระแทกเสียงอยางหงดุ หงดิ ดีดบุหรท่ี ถี่ ือคบี อยูในมอื กระเดน็ เขา ไปในกองไฟ
แลว กม ลงควาปนเดินผละเขา ไปในกระโจม ปลอยใหแ งซายย้มิ ยิงฟนตามหลังมา

เวลาเคล่อื นผานไปเปน ลําดบั ระหวางซากศพของกะเหร่ยี งลกู หาบ อนั เปนเปา หมายบัง
ไพรท่ขี วางอยเู บอ้ื งหนากับปน และไฟฉายทีเ่ ฝารอคอยอยู อากาศหนาวเยอื กลงทุกขณะ ทั้งรพินทร
และเชษฐานงั่ เคยี งกันอยยู งั ทซ่ี ุม ไมไ ดป รปิ ากพูดคาํ ใดแกกันเองเลย นบั เปนชั่วโมง เสียงน้าํ คางปา
หยดลงกระทบใบไมแ หง ดงั อยเู ปาะแปะรอบกาย นานๆ จะไดย นิ เสยี งเชษฐาหายใจลกึ สักครั้ง สวน
พรานใหญรพนิ ทรเงยี บกรบิ ราวกับวาเขาจะหลับไปฉะนนั้ แตเ มือ่ เชษฐาเอื้อมมอื มาแตะแขน
เหมอื นจะหย่ังความรสู กึ กไ็ ดร บั การเอ้อื มมอื มาจับตอบเปน ความหมายวา จอมพรานยังมีประสาท
ตืน่ พรอ มอยทู กุ ขณะ ไมไ ดเ ผลอหลับไปเลยแมแตน ิดเดยี ว

นาฬกิ าพรายนา้ํ จากขอมอื ของเชษฐาช้ีเวลา 01.45 น. มันเปน ชว งระยะเวลาอันทรมาน
พอดูกวา จะรุงเชา เขาอยากจะสบู บหุ ร่ีขจัดความงว งและความอดั อนั้ เบอ่ื หนาย แตไ มก ลา เพราะเหน็
รพินทรผตู ามปกตกิ เ็ ปน คนสูบบุหรี่จดั ชนดิ ตัวตอ ตวั ซ่ึงบัดนี้ หลงั จากสูบมวนสดุ ทายไปเมอื่ สอง
ช่ัวโมงที่แลว กไ็ มไดสบู อกี เลย

พรานใหญดเู หมอื นจะอานความรสู ึกของเขาถูก ชะโงกเขามากระซบิ
“คุณชายจะงบี ไปพลางๆ กไ็ ดค รบั มอี ะไรผมจะสะกดิ ปลกุ เอง ไมตองหวง”
เชษฐาหนั มายมิ้ ใหในความมดื มิด
“ไมเ ปน ไรหรอก ถงึ ยังไงผมก็ไมมที างจะหลับได”
“เวลาเทาไหรแ ลวครับ?”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

168

“อกี 15 นาทจี ะตสี อง”
แลวกเ็ งยี บกนั ไปอีก
เวลาจะผานไปอกี นานสกั เทาใดไมท ราบได เสียงกวางปบรองแหวกความสงัดลอยตาม
ลมแวว มาแตไกลครงั้ หนึ่งแลว ก็เงียบหายไป ครน้ั แลว ตอมาอกี อึดใจใหญ กม็ ีกล่นิ สาบสางชนดิ
หนึ่งโชยมากระทบนาสิกประสาท เสียงเชษฐาขยบั ตวั และเอื้อมมือมาแตะแขนรพนิ ทร
“คุณไดก ลิ่นอะไรไหม?”
อดีตนายพนั โทหวั หนาคณะเดินทางกระซบิ เบาทส่ี ุด
“ครบั ”
จอมพรานรบั คําสั้นๆ เชษฐาจองหนา ในความมดื เหมอื นจะถาม กไ็ มเหน็ รพนิ ทรก ลาว
หรอื มีปฏกิ ิรยิ าเชน ไรอกี นอกจากจะนงิ่ สงบเฉย กลิน่ สางน้ันตลบรุนแรงขน้ึ อกี เมอ่ื ลมปาโชยมา
เชษฐาจอ งฝา ความมดื พยายามจะเพง ออกไปยังซากศพเบ้อื งหนา ทัง้ ๆ ทกี่ ม็ องไมเห็นอะไร
นอกจากฉากวกิ าลอันดําสนทิ กระซบิ ถามตอมาวา
“จะไมลองฉายไฟดหู รือ มันอาจยอ งเขามาแลว ก็ได”
“รอจนกวาจะแนใจท่สี ุดดกี วาครับ ถา มนั เขามาทีซ่ าก เราจะไดย นิ เสยี งมนั กดั แทะศพ
อยางถนัดที่สดุ ถาสองไฟกไ็ ดท เี่ ลยทเี ดยี ว ถาเราใจรอ นสองออกไปกอ น มันอาจจะอยูในละแวก
ใกลเ คยี ง และรูตวั เสยี กอน ทําใหเสียโอกาสไปอยา งนา เสียดาย แลว คราวนี้จะไมมีหวังอีกเลย กลนิ่
อยา งเดยี วไมพอหรอกครับ ตองอาศัยฟง เสยี งดว ย เพยี งแตก ลิ่น มนั อาจอยูหา งเรามากก็ได”
เชษฐาไมมขี อ โตแ ยง ใดๆ ทง้ั ส้นิ เพราะการเชื่อฟง ปฏิบตั ติ ามคําแนะนําของพรานใหญใ น
ภาวะเชนน้ี ยอ มเปนสิง่ ดที ส่ี ดุ
เวลาไดล วงเลยไป แสงเดือนขา งแรมจัดทเ่ี พ่ิงจะขน้ึ สอ งทะลใุ บไมลงมาเปนเงารางๆ ใน
บางสวน นานๆ ครง้ั ไกป าจะขนั แวว เย็นเยือกมาแตไกลบอกยามแรก ตกุ แกท่ีอาศยั อยตู ามโพรงไม
สงู รอบดา น ซ่ึงมักจะรองรับกนั อยเู ปน ระยะมาตงั้ แตต อนหวั คา่ํ บดั นส้ี รางซาลง
เชษฐาน่งั กอดปนเอาหลังพงิ โคนไม เผลอเขา ภวงั คไ ปเมื่อไหร ตนเองกไ็ มทราบ
เหมือนกนั มารูสึกตวั สะดุงขึ้น เพราะมอื ของรพนิ ทรบ บี มาท่ไี หล เขาลมื ตาสวางโพลนในความมืด
ทแี่ วดลอมอยรู อบดาน ประสาททุกสวนตน่ื พรอ ม หสู าํ เหนยี กเสยี งกรอดๆ เปนจงั หวะอยใู นความ
มืดเบ้ืองหนา ตรงบริเวณทศี่ พลูกหาบนอนอยู เสียงน้ันเบาท่สี ดุ แตใ นความเงยี บสงดั เชน น้ี พอจะจบั
ไดอยางถนดั บางครั้งกห็ ายไป บางคร้ังก็ดังชดั เจน
“ไดย นิ หรอื เปลา ครับ?”
เสียงกระซบิ ถามแผวเบา ดงั มาจากจอมพราน
“ไดยนิ ”
“พรอมหรือยงั ?”
เชษฐาปลดเซฟ เอฟเอนกง่ึ อตั โนมัติ คอ ยๆ ยกขน้ึ ประทบั จอ งไปทางท่หี มายอันมืดมดิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

169

“โอเคฉายไฟ”
จอมพรานชูไฟฉายขนาดแปดทอนข้ึน แลว คอ ยๆ วาดลงต่ํากะไปยงั ตําแหนง ทมี่ าของ
เสยี ง พอไดร ะดบั กก็ ดสวทิ ซใหล ําไฟพงุ จา ออกไปโดยผานแนวลาํ กลองปนของเชษฐาเพ่ือใหเหน็
ศูนยไ ดอยา งถนัด
ดวงตาราวกับทับทิมคูหนึ่งแดงโชตสิ ะทอนแสงสวนตอบแสงไฟฉายแววออกมา มันอยู
ทางดา นปลายเทาของศพลูกหาบ ผถู ูกใชเปน เหยอื่ ลอ แตแ ลว ทนั ทีนนั้ เอง รพินทรร องออกมาเรว็
ปรอ๋ื
“อยายิง!”
เชษฐากไ็ วทายาท เปน การไวทั้งประสาทตาท่สี ังเกตเหน็ ดวงตาคนู ัน้ เพราะประสาทหูที่
ไดย นิ เสยี งรอ งหา มของรพนิ ทร น้ิวทกี่ าํ ลงั จะกระดกิ ไกของเขาชะงักลงอยา งกะทนั หนั ทันทว งที
กอนที่กระสนุ ขนาด 12 บรรจุลกู ปรายชนดิ 9 เม็ด จะระเบิดตูมออกไป
“อเี หน็ หรอื หมาปา?”
เขาถามออกมา
“สงสยั จะอเี หน็ ครบั ชวงตามนั แคบเหลือเกิน”
จอมพรานตอบ แลวกระดกลาํ ไฟฉายกราดไปมาเปนการไล ดวงตาคนู ัน้ หลบวาบ พลิก
ตัวหนั กลบั กระโจนผละจากศพ หายลงไปในลําหว ย มองเห็นไดอยา งถนัดวา มนั เปนอเี หน็ ดงตัว
เข่ืองขนาดหมาพันธอุ ลั เซเช่ียน ท้ังสองถอนหายใจเฮือกออกมาพรอมกนั อยางผดิ หวงั รพินทรด ับ
ไฟลง ในขณะทเ่ี ชษฐาลดปน มอื ยังสนั่ นอยๆ ดวยอารมณต ื่นเตน
“โอโ ฮ! ผมเอก็ ไซตไ ปหมดเลย มันทําเอาเสียเสน เกือบกดตูมออกไปแลว ดวี า ยั้งเสยี ทัน
วา ! อีเห็นตวั นนั้ เห็นจะทําใหเ ราเสยี พิธเี สยี แลว กระมงั ”
หัวหนา คณะเดนิ ทางครางออกมา รพินทรเ อือ้ มมอื มาตบไหลเ ขาเบาๆ
“คณุ ชายควบคุมประสาทสง่ั งานไดด เี หลอื เกนิ ครับ ผมยังนึกวา คณุ ชายเบรกไมท นั เสยี อกี
ผมเองก็ตนื่ เตน ไมใ ชน อ ย”
“ทาจะไมมหี วงั สําหรบั คืนนหี้ รอื ยังไง ถา มนั ยงั ปว นเปย นหว งเหยือ่ อยใู นละแวก
ใกลเคียง อีเหน็ ตวั นนั้ กค็ งไมก ลาออกมากนิ ศพหรอก นแ่ี ปลวา มนั จะตอ งเปด ไปไหนไกลลบิ ทีเดยี ว
ไมไดท อมๆ อยแู ถวน”้ี
“ถงึ อยา งไร เราก็ตอ งทนรอจนกวา จะเชา ครบั ”
รพินทรตอบแลว ก็ควกั บุหรอี่ อกมา เชษฐาหายใจอยางแชมช้ืนขน้ึ เลก็ นอย ทมี่ ีโอกาสได
สูบบหุ รบ่ี างจากการอดทนกลน้ั มาเปนเวลานาน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

170

ประมาณตีสามคร่งึ ลมหยุดสนทิ แมแ ตใ บไมกไ็ มกระดกิ ปาทั้งปา ตกอยใู นหว งสงบ
ชนดิ จักจนั่ เรไรกไ็ มย อมทําเสียง เชษฐาเคล้ิมมอยไปอีก เพราะเบาใจทถ่ี งึ อยางไร เขากม็ ีรพนิ ทรน ัง่
อยูเ คียงขา ง ครน้ั แลว ปจ จุบนั ทันดว นนนั้ เองก็ตืน่ ขึ้นเพราะเสียงอกี ชนดิ หนึ่ง ดังมาจากทางทิศเหนอื
ของลาํ หว ยแหง เบอื้ งหนา เปน เสียงยอดไผห ักและพงรกถูกเสยี ดสี เสียงน้นั ไมดังนกั ระคนกบั กลนิ่
อบั ๆ ของโคลนตมโชยมาสมั ผสั จมูกอยางแรง กอนทเ่ี ขาจะขยับตัว กไ็ ดย นิ เสยี งกระซิบเรียกจาก
รพินทร

“คุณชายครบั ”
“ผมยังตื่นอย”ู
เขาตอบออกไป ยนั ตวั ข้ึนนั่งตรงจากทา เอน พยายามเง่ียหู
“ถาผมเขา ใจไมผ ิด รสู ึกวา ชา งโขลงจะเขา มาอยใู กลๆ เรานเี่ อง”
“ครบั มนั ชมุ นุมกันอยทู ด่ี งไผเ หนอื หว ยนี่ขน้ึ ไป หา งไมเกิน 300 เมตร”
“เหน็ จะไมเ ขาทเี สียแลวหรือยงั ไง คุณกับผมมีลูกซองกนั คนละกระบอกเทานน้ั มหิ นาํ ซํา้
ยังนั่งอยูบ นพน้ื ดนิ จะเอายงั ไงกันด”ี
“เฉยไวเ ถดิ ครบั ผมเชอื่ วา มนั คงจะไมขา มหวยมาทางฝง เราแนๆ อยา งดีท่ีสดุ ก็เพยี งแค
เฉยี ดเขา มาทางฟากโนน เทาน้นั ”
“คณุ คิดวาโขลงไอแหวงอยา งวา นน่ั หรอื เปลา ?”
“ไมมีอะไรจะใหคะเนไดเ ลยครับ อาจใชห รืออาจไมใชก ไ็ ด แตผมอยากจะเชือ่ วาไมใช
โขลงไอแ หวง มากกวา เพราะโขลงของมนั ในระยะ 3 ปท ่ีแลว มา ไมเ คยหากนิ ลงมาตํา่ กวา ปาหวาย
เลย มแี ตจะเขาดงลกึ เขา ไปเปน ลาํ ดบั เพราะมันรวู า ถกู ตามลา ”
“มนั จะบา ยหนา ไปทางแคม ปเราหรือเปลาก็ไมร ”ู
“คงไมหรอกครับ เพราะเขา ใกลก็คงไดก ลน่ิ ควนั ไฟ อกี อยา งหน่งึ ชยั ภมู ทิ ่ีตง้ั แคม ปข อง
เรากอ็ ยบู นชะงอ นผาเหมาะดีสําหรบั การตงั้ รับ มนั จะบกุ ขนึ้ ไปก็ลําบาก พวกทแี่ คมปพอยงิ ปะทะ
ขบั ไลไ ด”
เสียงชา งโขลงพาขบวนหากนิ เพลินใกลเขามาเปนลาํ ดับ จนไดย นิ แมก ระทั่งเสยี งหายใจ
ทง้ั สองน่ังเงียบกริบไมพดู คาํ ใดกนั เลย ความเยือกเยน็ มสี ติม่นั ของพรานใหญ ทําใหเชษฐาพลอย
มน่ั คงไปดว ย ทัง้ ๆ ท่หี ัวใจของเขา เริ่มจะเตนแรงดว ยความต่ืนเตน เชษฐาเดาไมถ ูกเหมอื นกันวา ถา
หากมนั พาโขลงขา มลําหวยมาฟากน้ี
ท้งั เขาและรพินทรจะทําอยา งไร
เปน เวลาถึงชัว่ โมงเต็มๆ ของการหายใจไมท่วั ทอง ทช่ี า งปา โขลงนั้นปว นเปยนอยูใน
ละแวกใกลเ คยี ง คร้นั แลวมันกพ็ าโขลงเคล่ือนหา งออกไปอยางสงบเปน ระเบยี บเรยี บรอยทางดาน
ตะวนั ออก จนกระทัง่ เงยี บเสียงหายไป ซงึ่ เปนเวลาฟา สางพอดี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

171

“โลง อกไปท!ี ”
เชษฐาครางออกมาพรอมกับเหยยี ดกายบดิ ตวั อยางสดุ แสนจะเมอื่ ยลา หันมามองดหู นา
พรานใหญ ซ่งึ บดั นี้พอจะมองเห็นกนั ไดถ นดั แลวโคลงหวั อยางผดิ หวงั
“เปน อนั วาเราฟาวลส าํ หรับคนื น”ี้
“ประเด๋ยี วคณุ ไชยยนั ตกับพรานของผมก็คงจะมาหรอกครับ เราออกไปน่งั พกั กนั ท่ีโขด
หินนนั่ ดีกวา หมดระยะทจี่ ะตอ งเฝากันแลว ชวงหนึ่ง”
ทง้ั สองตางลุกขน้ึ ยืน ออกมาจากโพรงโคนไมท นี่ ่งั ซุมอยูตลอดทงั้ คนื สูดลมหายใจเขา
เต็มปอด สลดั แขนขาดว ยความเมอ่ื ยขบ และพักน่ังสบู บหุ รค่ี ุยกนั เบาๆ บนโขดหิน หา งจากศพอนั
เปน เหยอื่ ลอเล็กนอย ตะวนั เรมิ่ จะกลา ขนึ้ เปนลาํ ดับ พอแสงแดดเริม่ สอง พวกแมลงวันซึ่งไมทราบ
วามาจากไหน ก็พากันบินหง่ึ มาตามท่กี องเลือดและศพ หยอดไขขังไวแ ลดเู ปนกระจกุ ขาวเต็มไป
หมด นา ขนลกุ

คร่งึ ชว่ั โมงตอ มา กม็ ีเสยี งกูเรยี กลว งหนาเขา มากอ น รพนิ ทรปองปากกตู อบออกไป อดึ ใจ
เดยี ว พวกท่ีแคม ปกลุม ใหญก ็ปรากฏตัวขน้ึ เกดิ เดินนาํ หนาไชยยนั ต และดารนิ สาวเทา ตามหลังมา
อยางรวดเรว็ ถดั จากนนั้ ก็เปน บญุ คาํ จนั เมย หวั หนา ลกู หาบ และพวกลูกหาบท่ีตดิ ตามมาดว ยอกี
สามคน

ทั้งหมดพากนั เดินตรงเขามาอยางรวดเรว็ พรอมกับสงเสียงทักทายแซด บรรยากาศยงั เตม็
ไปดว ยความตน่ื เตนสยองใจ

“ไมไ ดผ ลเหรอ?”
ไชยยนั ตร อ งถามเขามากอนทต่ี ัวจะถงึ เชษฐาโคลงศีรษะรับกระตกิ กาแฟจากมอื ของ
นองสาวท่ีเอามาฝาก ยกขน้ึ ดม่ื กลั้วคออนั แหงผาก
“มแี ตอเี หน็ กบั ชา ง อเี ห็นเขา มาแทะศพเมือ่ ตอนตสี องกวา ๆ เกือบซัดตมู เขาใหเ สียแลว
นึกวาไอก ดุ ดแี ตคณุ รพนิ ทรหา มไวเสยี ทนั ตอนใกลร งุ นีเ่ อง ชา งมาสวนสนามอยฟู ากโนน นงั่
เขา ฌานกันแทบจะไมย อมหายใจ”
เกดิ จนั บญุ คํา และเมย เขาไปรมุ ลอมอยทู ร่ี พินทร เพื่อซักถามและหารอื กนั พวกนนั้
รายงานวา เหตกุ ารณท างแคมปเมื่อคืนทีผ่ านมาปกตเิ รยี บรอ ยดที ุกอยา ง และขณะน้ีมอบหนาทใ่ี ห
เสย กับแงซายควบคมุ แคมปไ ว สว นดารนิ เดินพจิ ารณาไปรอบๆ แลว มาหยดุ สํารวจอยูที่ซากศพของ
ลูกหาบอันแสนทุเรศ ดวยความอเนจอนาถใจ หลอ นดอู ยไู มไ ดนานนกั ก็ถอยหางออกมารวมกลมุ
ทงั้ หมดพดู คยุ กนั อยูค รใู หญ รพนิ ทรก ส็ ง่ั ใหพรานของเขากบั พวกลกู หาบทม่ี าดวย
ชว ยกันขัดหา งข้นึ อยางเรง รบี บนคบไมใ หญช ัยภมู เิ หมาะตน หนึง่ ซ่ึงมพี วกเฟรนและกาฝากข้นึ อยู
เปน เครื่องบงั ไพรอาํ พรางตาไปในตวั สําหรับใหไ ชยยนั ตกบั เกดิ ข้ึนน่ังเฝาผลดั เวรตอไป แตก อนท่ี
พวกน้นั จะแยกกนั ไปตดั ไม ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ กพ็ ดู โพลงข้ึนวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

172

“หา งนี้ขดั สําหรับสามคนนง่ั นะ อยา ลืมมที เ่ี ผ่อื ฉนั ดว ยคนหนึง่ ”
ทกุ คนหันขวบั มามองทางหญิงสาวเปน ตาเดียว ยกเวน รพินทรซ ่งึ เฉยๆ ไมส นใจ ไชยยันต
พดู ออกมาตํ่าๆ ดวยเสยี งเครงเครียดจริงจงั
“อะไรกันนอย มันเร่ืองอะไรทเ่ี ธอจะตองมานงั่ อยดู ว ย เอ...เธอน่แี ปลกเหลือเกนิ นะ ก็
รอู ยูแลว วามนั ไมใชเรอื่ งบันเทิงสนุกสนานอะไรเลยสักนดิ สาํ หรับรายการนี้ ทาํ เปน เดก็ พดู ไมร ูเร่อื ง
ไปไดน ”ี่
“ทาํ ไมใหฉนั นั่งดอู ยดู วยคนไมไ ดห รอื รับรองวาจะไมทาํ อะไรใหเ ปน ที่เกะกะหรือ
ขดั ขวางเปน อปุ สรรคหรอก ฉนั จะขอนง่ั ดอู ยูเ ฉยๆ”
ดารินพดู ออ ยๆ นํ้าเสียงไมแ ขง็ เหมอื นเชนทกุ ครง้ั แตเ ปน การพดู แบบออ นวอน
“ทาํ ไมนอ ยถงึ ชอบยงุ ในเวลาหนา ส่ิวหนาขวานอยางนน้ี ะ มนั ไมใ ชเรือ่ งของนอยเลย”
พช่ี ายตาํ หนินอ งสาวอีกคน หนา นวิ่ อยา งไมพอใจ
“โธ ทําไมถงึ จะไมใ ชเ รอื่ งของนอยคะพใี่ หญ”
ม.ร.ว.หญงิ คนสวยออด ยมิ้ จดื ๆ
“นอยไมใ ชค นหน่งึ ในคณะของการเดนิ ทางคร้ังนี้หรอื คะ นอ ยวานอ ยมีความสาํ คญั ใน
การเดินทางคร้งั นไ้ี มด อ ยไปกวา ใครเลย เพราะนอยเปนผรู เิ ร่มิ ผลักดนั ใหพใี่ หญต ดั สนิ ใจ หรือไม
จรงิ คะ ควรจะใหน อ ยมสี ทิ ธบ์ิ า ง ไมใ ชมามัวพจิ ารณาวา นอยเปนเด็กหรอื เปนแตเ พยี งผูหญงิ มันก็
ไมเห็นเส่ยี งอะไรมากมายนกั เลย เพราะเรานง่ั หา ง เกดิ กอ็ ยู ไชยยนั ตก อ็ ยู นอ ยขอเพยี งไดน ่ังดอู ยดู ว ย
คนหน่ึงเทานน้ั มนั จะกระไรนักเทียว นอ ยอยากเห็นตอนทีม่ นั เขา มากนิ เหยอ่ื และตอนท่มี ันถกู ยงิ ”
แลวหญิงสาวกห็ ันไปทางไชยยันต ชูกลอ งถายรปู ในมือขึน้
“อนญุ าตใหฉ นั นงั่ อยดู ว ยคนเถิดนะ ฉนั มีไอน่มี าดว ย ฉนั จะจองถา ยรปู อยา งเดียวเทาน้นั
รับรองอกี คร้งั วาจะไมทําความยุง ยากลาํ บากใจอะไรใหเ ธอหรอื เกดิ เลย”
ไชยยนั ตจ ปุ ากเบาๆ อยางราํ คาญใจ บอกวา
“ฉนั ไมร ูหรอก เธอขออนุญาตพี่ชายเธอดซู ิ ถาเขาตกลงกเ็ อา”
หลอนหนั ไปออ นวอนพ่ีชายอีกครั้ง เชษฐาหันไปมองหนา รพนิ ทร เหมอื นจะถาม
ความเหน็ พรานใหญก บ็ อกเรียบๆ วา
“ก็ไมน า จะขัดขอ งอะไรหรอกครบั ถา คุณหญงิ อยากจะนั่งดอู ยูดว ย”
แลว รพินทรก ห็ ันไปสง่ั เกดิ ใหเตรียมขัดหางสําหรับสามคนนงั่ ดารินหันไปมองดจู อม
พรานอยา งพอใจขึน้ เล็กนอย แตเขาเมนิ ผา นไปเสีย ไมไ ดม องตอบ

ตอมาอกี ครใู หญ หา งกถ็ กู จดั เตรยี มไวอยางเรยี บรอย เปน หา งทก่ี วา งขวางแข็งแรงพอ
สําหรับสามคนน่ัง ระดับสงู จากพ้ืนดินประมาณ 8 เมตร ซง่ึ จัดวาคอ นขา งสงู สําหรับการขดั หางทวั่ ๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

173

ไป แตกเ็ หมาะสมแลว สาํ หรับดักเฝาซากยงิ เสอื พอเสร็จสรรพพรานใหญข ึ้นไปตรวจดู แลว ลงมา
บอกใหเ กดิ ไชยยันตแ ละดารนิ เตรยี มขึน้ นัง่ ประจาํ

“ผมกบั คุณชายจะกลบั มาเปลยี่ นเวรอีกครงั้ ในราวบา ยโมงครับ ถา มันยงั ไมเ ขา ทั้งเชา และ
บา ย คืนนจ้ี ะลองใหบ ญุ คํากบั จนั มาผลดั นงั่ บา ง สลบั กันสามผลดั อยเู ชน น”้ี

นดั แนะกนั เปน ทเ่ี รียบรอย ม.ร.ว.ดารนิ กถ็ กู สงใหข้นึ หา งเปนคนแรก ไชยยันตไ ตต ามขึ้น
ไปเปนคนทีส่ อง และเกดิ อนั ทําหนา ทีพ่ รานคมุ กันข้นึ ไปเปน คนสดุ ทาย ซึ่งรพนิ ทรก าํ ชบั ไวว า
กระสนุ นดั แรกท่ีจะระเบดิ ขนึ้ ในกรณีที่ไอก ุดยอ นมากนิ ซาก ใหเ ปน กระสนุ ของไชยยนั ต ใหเ กดิ มี
หนาที่คอยชว ยซํา้ เทา นน้ั ถาจําเปน ไชยยนั ตรบั ลกู ซองกึง่ อตั โนมัตบิ รรจุหา นดั ของเชษฐาไวเปน
อาวธุ ประจํามอื ดารินไมมีปน ติดมือมาดว ยในคราวนี้ นอกจากปนสน้ั .357 ซ่งึ ตดิ อยใู นซองเข็มขดั
ขางเอว สวนเกิดน้ัน รพนิ ทรส งั่ ใหถ อื ปน ไรเฟล .375 เอชแอนดเ อชของเขา สําหรบั ในกรณีฉุกเฉนิ
อนื่ ๆ ทงั้ สามรับประทานอาหารเชามาเรยี บรอยแลว จงึ ไมจําเปน จะตอ งมเี สบียงกรงั อะไรท้งั ส้นิ
นอกจากกระตกิ นํ้าซง่ึ เกิดเปน ผูส ะพายอยู

แลวรพนิ ทร เชษฐา และพวกท่มี าจากแคม ปทั้งหมด กผ็ ละแยกเดินทางกลบั มาแคม ปท่ี
พัก ภายหลงั จากทั้งสามขึน้ นงั่ หา งประจําเรียบรอย

แงซายนอนเอาผาขาวมาปดหนา อยใู ตเ กวยี น รม เงากะหรา งใหญห ลงั เต็นทข องคณะ
นายจา ง เมอ่ื รพินทรก ับเชษฐากลบั มาถงึ แคม ป

“แงซายต่นื ในเวลากลางคนื ครับ แตจะหลบั ในเวลากลางวนั ถา หากมีโอกาสทีจ่ ะหลบั
ได”

จอมพรานบอกนายจางของเขา ขณะที่มาหยุดยืนดหู นมุ ชาวดงอยดู วยกนั กอนจะกา วเขา
ไปในกระโจม

“ถา ง้ันก็ชางเถอะ คนทว่ั ๆ ไปหลับในเวลากลางคืน และต่ืนในกลางวนั บางขณะและก็
บอ ยๆ อยเู หมอื นกนั ทเ่ี ราตอ งการคนท่หี ลบั กลางวันเพอ่ื ใหต่นื กลางคนื โดยเฉพาะอยา งย่ิงในภาวะ
เชนนี้ ผมชอบไอหมอนเี่ สียจรงิ ๆ ถูกชะตาพลิ กึ ”

“แตก ็อยาเพงิ่ ไวว างใจสนทิ นกั ตราบใดกต็ ามทเ่ี รายงั ไมส ามารถพิสูจนไ ดว า หมอรวม
เดนิ ทางมหาวบิ ากกบั เราในครงั้ นด้ี ว ยวตั ถปุ ระสงคแ ทจรงิ อะไร”

รพนิ ทรวา แลว เขาก็บอกใหน ายจางของเขากลับเขาไปนอนพักผอ นเสยี
“ผมจะปลกุ คณุ ชายในราวเที่ยงครง่ึ ครบั โปรดหลับใหส บาย”
เชษฐาโบกมือใหแลว ก็เดินเขากระโจมไป รพนิ ทรเ ดนิ ไปเอนตวั ทซี่ อกโขดหินรม รื่น
ตอนหนงึ่ บุญคาํ กน็ ําเอาอาหารเชา และกาแฟมาใหเ ขา จอมพรานกินอยา งรวดเรว็ แลว ทิ้งตวั ลงนอน
“ถาไดย นิ เสยี งปนจากดานคณุ ไชยยนั ตปลกุ ฉนั ทันที ถา ยังเงียบอยมู าปลุกตอนเทยี่ งตรง
หา มทุกคนไมใ หย ิงปน โดยไมจาํ เปนตลอดระยะเวลาทีเ่ รายังไมไ ดตวั ไอก ุด”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

174

“ครบั ”
พรานใหญล ากเปเ ครือ่ งหลังมาหนุนศรี ษะ ใชหมวกครอบปด หนา แลวกห็ ลับไปอยา ง
งา ยๆ
เขาสะดงุ ตน่ื ขน้ึ เพราะบญุ คาํ มาปลกุ ขณะนนั้ แดดปากาํ ลงั แผดจา ลอดก่ิงใบกะหรา งลงมา
ตรงศรี ษะ มนั เปนเวลาเทยี่ งพอดี
“ไมไดย นิ เสยี งปนจากทางดา นหา งเลยรึ?”
“เงยี บสนิทเลยครบั ”
พรานอาวุโสของเขาตอบ
“คณุ ชายต่นื แลว ยงั ?”
“คงยังครับ เพราะยังไมเห็นออกมาจากกระโจมเลย”
รพินทรลุกขน้ึ รบี ลงไปอาบน้ําท่ลี าํ ธาร ผลดั เปลี่ยนเสอื้ ผา เสร็จก็เดนิ ตรงเขา ไปท่กี ระโจม
พกั ของนายจา ง เหน็ แงซายซึ่งบดั นี้ตน่ื เรียบรอยแลว นงั่ เช็ดปนของคณะนายจางอยหู นากระโจมก็
เอย ปากถามถงึ เชษฐา หนมุ ชาวดงยังไมท นั จะตอบรางสงู ใหญข องเชษฐาก็กา วสวนออกมา ดว ยสี
หนา แชม ชน่ื ผอ งใสขึ้น แสดงวาไดรับการพกั ผอนและอาบน้าํ เปลยี่ นเครือ่ งแตง กายเรียบรอ ยแลว
“คุณชายต่นื นานแลว หรือครบั ผมนึกวา ยงั หลับอยเู สียอีก”
“มอี ะไรกังวลอยู ผมหลับไมไดนานนกั หรอก ตนื่ เทยี่ งครึง่ ตามเวลาของคุณพอดี
ทางดา นไชยยนั ตเหน็ จะเหลวตามเคย ถามแงซายบอกวา ไมไ ดย นิ เสยี งปนเลย”
“รบี ทานอาหารกลางวนั เถิดครบั เสรจ็ แลวเราจะออกเดินทางเลย”
ท้งั สองรบั ประทานอาหารรว มกันอยางรวดเร็ว พอเสรจ็ สรรพกค็ วาปน เชษฐาหนั ไปทาง
แงซาย
“แงซาย ไปทหี่ า งดว ยกนั ไหม ประเดย๋ี วแกคอยกลับพรอมกับคุณไชยยนั ต”
กะเหร่ียงหนมุ นกั เดนิ ดง ควาปนคมู อื อยา งวางาย เดินตามหลงั เชษฐากับรพินทรมาดว
รวมเปน สามคน ตดั ทางบา ยหนาไปยงั หางทีไ่ ชยยนั ตนั่งอยูกับดารินและเกดิ ในขณะนี้

พอใกลเขา ไป รพนิ ทรก็บอกใหแ งซายกใู หส ัญญาณลว งหนา ไปกอนตามธรรมเนยี ม เพื่อ
กันความเขาใจผิด มีเสยี งกตู อบออกมา ท้ังสามเดนิ ตรงเขา ไปถงึ ก็เปนเวลาเดยี วกบั ทเ่ี กิด ไชยยนั ต
และดาริน ไตล งมาจากหาง

“เงียบเปนเปาสากเลย มีแตห มาในฝูงเบอ เรอ จะเขามาทึง้ ศพ เกิดเลยเอากงิ่ ไมขวา งไลลง
ไป”

ไชยยนั ตร องบอกมา
“เอาละ ถงึ ผลัดของฉนั กบั รพนิ ทรอีกแลว แกกลบั ไปพกั ได”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

175

เชษฐาพูดเบาๆ ทั้งสองฝา ยพดู กันอกี สองสามคํา กเ็ ตรยี มจะแยกจากกนั แงซายเดนิ ตรวจ
บรเิ วณและมาดทู ศ่ี พ สหี นา ของหนมุ ชาวดงเฉยเมยไมมปี ฏิกิริยาใดๆ ทัง้ สน้ิ เขายนื อยใู กลศพ
เหมือนจะพมึ พําสวดอะไรเปน การสงวญิ ญาณของลูกหาบผูเคราะหราย

ลกั ษณะของศพเริม่ จะนาเกลยี ดนากลวั เพิ่มขน้ึ กําลังจะขนึ้ อืด เพราะอากาศรอ นอบอา ว
และเต็มไปดว ยเช้อื จุลินทรียข องดงดิบ ทง้ั ผงึ้ และแมลงวนั บินตอมหึ่ง

ไชยยนั ตบนพมึ เขาถกู ผึง้ ท่มี อี ยอู ยา งชุกชมุ และมกั จะชอบบินมาตอมโดยไมเ ลอื ก คลาน
เขาไปในคอเสอื้ ...พอขยบั ตัวจะปดมนั ก็เลยตอยฝง เหล็กในเอาทีค่ อจนบวมเปน กอ น ดารนิ เองก็
เมือ่ ยขบไปหมด ไมอ ยากจะขอนง่ั เฝา อยอู ีกตอไปเพราะความกลัวผง้ึ

“ถายงั ไงแลว คนื นี้ฉนั ขอมาน่ังเปล่ยี นใหม ขอน่งั กลางคนื ม่ังเหอะ”
ไชยยนั ตบ อกเปรยๆ
“ลองดูก็ไดค รบั ถา สมคั รใจ คืนนผี้ มจะใหคุณไชยยนั ตม านง่ั กับบญุ คาํ ดอู กี คร้งั แตน งั่
กลางคืนไมมีผลัดนะครบั ตั้งแตตะวันตกดนิ จนถึงสวางเลย”
“ไมเ ปนไรหรอก เชษฐากบั คณุ กน็ ั่งมาเม่อื คืนน้แี ลว ผมนอนสบาย ใหผ มเปล่ยี นมั่ง
ดกี วา ”
เมื่อฝายที่ลงจากหา งเตรยี มจะกลับ และแงซายเดนิ สมทบจะกลบั ไปดว ย จอมพรานก็เรียก
ไว หนุม พเนจรชาวดงกห็ ยดุ ชะงักหนั มา
“แกจะนั่งหา งกบั เราดวยไหม แงซาย?”
“แลว แตผ กู องครบั ”
“ถา งน้ั ข้นึ หา งดว ยกัน”
เขากลาวชวน เพราะตองการจะเอาใจเชษฐา ซง่ึ เขารวู า พอใจเจาคนใชชาวดงผูน เี้ ปน พเิ ศษ
แงซายเดนิ ย้ิมกลบั มาในขณะท่ีเกดิ ไชยยันต และดารนิ พากันผละเดนิ ลงหวย บายหนา กลับแคมป

เม่ือเกดิ ไชยยนั ต และดารนิ เดนิ ลบั หายลงหวยไป แงซายกับเชษฐากห็ นั มามองตารพิ
นทร พรานใหญก วาดสายตาไปรอบๆ อกี ครง้ั หนึ่ง แลว พยกั หนา เปน เครือ่ งหมาย เชษฐาจงึ ไตข้ึนไป
เปน คนแรก แงซายตามข้ึนไปเปนลําดบั สอง และตวั เขาเองไตข้นึ หางเปนคนสดุ ทา ย จดั หาทนี่ ่ังตาม
ความเหมาะสมเรยี บรอ ยแลว กส็ งบปากเสียง เฝา รอคอยอยูโดยไมพดู อะไรกนั เมือ่ ไมจําเปน และจะ
พูดกโ็ ดยเสียงกระซิบเทานั้น

เวลามันผา นไปอยา งนา อดึ อัดเบ่อื หนาย ยงิ่ กลิ่นของศพเริม่ จะโชยขึ้นมาบางคร้ัง ศพของ
ลกู หาบสง กล่ินเร็วกวาปกติ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

176

ปา ท้ังปาเงียบสงบอยูเ หมือนเดิม ไมม อี ะไรกระโตกกระตากเลยเปน เวลาถึงสองช่ัวโมง
เตม็ ๆ นอกจากชะนีสองสามตวั ทโ่ี หนตอ งแตงกม ลงมามองอยบู นยอดไมเ หนอื ศีรษะ และเจา กวาง
หนู หรอื กระจงตัวนอยๆ พากันออกมาเดินยองอยใู ตห าง

“ผมวาทามนั จะไมย อมเขาเสยี แลว ไอเสือผสี ิงตัวน้แี สนรเู อาจริงๆ” สภุ าพบรุ ษุ ในราช
สกลุ หัวหนาคณะเดินทางบน ออกมา

“เคยมีเหมอื นกนั ครบั ทต่ี อ งอดทนรอคอยเฝาซากจนกระทง่ั ซากเปอยโทรม บางคร้ังก็ต้งั
เกอื บอาทิตย มันไมมคี วามหวงั อะไรไดม ากเกินไปกวา การเฝา รออยูทซี่ าก ในกรณที ม่ี ันกัดซากทง้ิ
ไว”

รพนิ ทรบ อก ม.ร.ว.เชษฐา จอ งไปทศ่ี พแลว สา ยหนาถอนใจเบาๆ
“ผมสมเพชศพของเอิน้ เหลอื เกิน ภาวนาอยากจะใหม นั เขาเสียโดยเรว็ ขนื ชา ออกไป ศพก็
ยิง่ ขึ้นอดื เฟะสงั เวชนยั นตาอยา งบอกไมถกู ความจริงเราควรจะจดั การฝง เขาเสยี ใหเ รยี บรอย ถา ไม
ตดิ ขัดทจี่ ะตอ งอาศยั เปนเครอื่ งลอ เฮอ! ยังไมทนั ทจ่ี ะถงึ หลม ชา งเลย คณะของเราก็มเี รื่องรายเกิดขน้ึ
เสียแลว มนั เปน ลางไมด ียงั ไงพิกล”
“ผูกองครบั ”
เสยี งกระซิบหา วๆ ของแงซายดงั ขึน้ เปน ประโยคแรก หลงั จากข้ึนรว มหางมาเปน
เวลานาน ทง้ั พรานใหญและเชษฐาหนั ไปมอง
“อะไรหรอื แงซาย?”
“ผกู องเคยคดิ บา งไหมวา ไอก ุดมันนา จะจํากล่นิ ของผูก องได”
จอมพรานขมวดคว้ิ จอ งหนา หนมุ ชาวดงนกั พเนจร
“แลว ยังไง?”
“ผมคดิ เอา มนั จะจรงิ เทจ็ แคไ หน ก็ขอใหผ ูก องพิจารณาเอาเองเถดิ ครับ เสอื ผสี งิ อยา งไอ
กดุ ยอมจะมอี ะไรพิเศษเหนือกวา เสอื ธรรมดาทัว่ ไป มนั จาํ กล่ินผูกองหรืออยา งนอ ยมนั ก็อาจแอบซุม
อยูใกลๆ คอยดกู ารเคลอ่ื นไหวของผูกอง คราวใดก็ตามท่ผี ูก องออกลามัน มันกจ็ ะหลบเสยี ไม
ออกมาปรากฏตัวใหเหน็ ยกเวน แตว าผกู องจะเผลอตัวและมนั รูวา มนั ไดเปรยี บ มนั อาจจูโ จมออกมา
เลนงานทันที แตเ มือ่ ผูกองยงั ตืน่ พรอ มทีจ่ ะรับหนามนั อยเู สมอ มนั ก็คอยแตจ ะหลบ”
รพนิ ทรก ะพรบิ ตาถ่ีๆ ตะแคงหูฟงแงซายอยา งสนใจ
“แลวแกคดิ วา จะใหท ํายังไง ไหนลองขยายออกมาบางซิ บอกตามตรง ฉันเกลียดไอว ธิ นี ่ิง
อมพะนํามวั แตป ฏบิ ัตหิ นาทเ่ี ฉพาะคําสง่ั ของแกประการเดยี วมานานแลว มอี ะไรกล็ องพูดออกมา
บา ง”
แงซายอาปากยมิ้ เหน็ ฟน ขาว เชษฐาพดู มาอีกคนหนงึ่ วา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

177

“นั่นซิ แงซายมคี วามคิดอยา งไรก็ลองบอกมาบาง ไหนๆ กาลขา งหนา เรากจ็ ะรว มเปน
รวมตายดว ยกนั แลว ”

อดตี นายทหารกองโจรกะเหรี่ยงหันมาทาง ม.ร.ว.เชษฐา ถามหนาตาเฉยวา
“นายใหญพอทีจ่ ะนง่ั ดักยิงบนหา งนค้ี นเดียวไดไ หมครบั ?”
“ออ แนนอน ฉนั นั่งคอยมันคนเดยี วไดทกุ เวลา ไมวา จะกลางวันกลางคืน”
เชษฐาตอบโดยเรว็ รพนิ ทรลืมตาโพลงสวนมาวา
“แปลวา แกจะใหน ายใหญน ่งั หา งเพยี งคนเดยี วอยางนนั้ หรือ?”
แงซายกมหัวลง
“ครบั ถาไมค ิดวา เปน การบงั อาจเกนิ ไป ผมอยากแนะนาํ วา ผูกองและผมควรจะลงจาก
หางนี้ และเดนิ กลับแคมป ปลอ ยใหน ายใหญน ัง่ หางอยคู นเดียว เปนการนงั่ เฉพาะตอนบา ยนไ่ี ปถึง
เวลาค่าํ เทา น้ัน เม่อื คํา่ แลวหากมนั ยังไมเ ขา พวกเราคอยกลบั มารบั นายใหญ และผลดั เปลีย่ นเวรให
คนอ่ืนมานง่ั แทนอกี แตผ มเชอื่ แนวา จะอยา งไรเสยี เมอ่ื ผูก องและผมกลับไปแลว มันจะตอ งยอนมา
ทีซ่ ากน่ี เพราะอยา งนอ ยทสี่ ุด ในระหวา งทผี่ กู องเดินทางกลบั แคม ป ไอก ดุ อาจซมุ สังเกตอยแู ละ
ชะลา ใจวา ผกู องกลับไปแลว”
รพนิ ทรเ มมริมฝปาก จองตาแงซายอยเู ชน นนั้ อยา งใชความคิด แตเชษฐายิ้มออกมา
“เอ ความคดิ ของแงซายเขาทด่ี นี ี่ ลองดูอยางวานห่ี รอื รพนิ ทร? ”
“ผมจะท้งิ ใหค ณุ ชายนัง่ หา ง รอคอยไอกดุ เพียงคนเดยี วไมไดเปน อันขาด ไมใ ชผ มไม
ไวว างใจฝม ือของคุณชาย แตโ ดยหนาทขี่ องลูกจางเชนผม ท่จี ะตอ งดแู ลใหค วามปลอดภยั แก
นายจางทกุ ฝก า ว” จอมพรานตอบหนกั แนน มั่นคง
“คุณไมต องเปน หว งผมหรอก”
“ผมตอบไดสนั้ ๆ อยา งเดยี วเทานน้ั วา มนั ไมเหมาะครับ”
แลว เขากห็ ันมาทางแงซาย
“แกหมายความถงึ วา ฉนั กบั แกปนลงจากหา งและเดนิ กลับแคมปไป เพอื่ ใหไอก ุดเหน็ วา
พวกเราไปกันแลว มนั จะไดย อ นเขา มา เรยี กวา เปน การหลอกมันงน้ั หรอื ?”
“มันเปน การทดลองเทา นน้ั แหละครับผูกอง ผมเองก็ยงั ไมกลา ยนื ยนั ถึงไอก ดุ เองมันก็
อาจหลอกเรากไ็ ด โดยหลอกใหเ รามาคอยอยทู ีซ่ าก เพ่อื ยอนกลบั ไปหาโอกาสลากใครในแคมปข อง
เราไปอกี ผูกองรดู ีอยแู ลววา เสอื กินคนมนั ฉลาดเชนไร โดยเฉพาะอยา งย่งิ ไอก ดุ ตัวน”ี้
พรานใหญห ัวเราะออกมาเบาๆ
“เอาละ สมมตวิ าเปน อยา งแกวา คอื มนั เหน็ แกกับฉนั เดินกลับแคมปไ ป แลวแกคิดหรอื วา
มนั จะไมร วู า คณุ ชายนง่ั รอมนั อยบู นหา งอกี คนหนึง่ เรามากันสามคน แตกลบั เพยี งสองคนเทา นน้ั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

178

“เสอื มนั รูแ ตเ พียงวามคี นมาดกั ยิงมนั เทานน้ั ครบั แตมนั ไมร ูจกั ทจี่ ะนับจํานวนคนหรอก
วาข้นึ นงั่ หางกคี่ น และกลบั ไปกีค่ น ถา มนั เห็นคนลงจากหางมนั กร็ ูวากลบั ไปแลว เทา น้ัน แตเ รื่อง
อะไรมนั กไ็ มส าํ คัญเทากับวา กลน่ิ ตวั ของผกู องที่มนั จําไดเทานน้ั ถา ผกู องไมอยากจะใหน ายใหญ
น่งั อยคู นเดยี ว จะใหผมนง่ั เปน เพือ่ นดว ยกไ็ ด ผูกองกลบั ไปคนเดียว”

“เขาทา มากนา รพินทร สําหรับการแนะนําของแงซายอยา งวานี่ ลองดสู กั คร้ังเถิดนา คุณ
กลับไปแคม ปเ สยี และถาไมอ ยากจะเปนหว งผมมากเกนิ ไปนกั ใหแ งซายนง่ั คูกับผมกแ็ ลวกนั ”

พรานใหญอ ึ้งไปนาน
“ถา ผมกลบั ไปแคม ปโ ดยไมม ีคุณชายกลบั ไปดว ย ถงึ แมจ ะมแี งซายนั่งเปน เพือ่ นก็ตาม
คณุ หญิงดารินกับคุณไชยยนั ตจ ะคดิ อยา งไร มิตําหนผิ มแยไปรึ หาวา ทอดทิง้ คุณชายใหเ ส่ียงอยตู าม
ลาํ พัง”
เชษฐาตบไหลร พนิ ทร พรอมกบั ยิม้
“ไมเปน ไรหรอกนา ผมรบั รองวา ทง้ั สองคนตอ งไมคิดอยางน้นั แนนอน คุณบอกเขาตาม
เหตผุ ลน้กี แ็ ลว กัน”
“ถึงอยา งนั้นมนั ก็นา เกลียดอยดู แี หละครบั คณุ ไชยยนั ตค งจะเขา ใจไดดี แตส าํ หรับ
คณุ หญงิ ดารนิ คงจะเลน งานผมแนๆ”
เขาพูดพรอ มกบั หวั เราะกรอ ยๆ
“ก็ผมรับรองอยนู ยี่ ังไงวา จะไมใหใครมาวา คณุ ไดทั้งสน้ิ ถงึ นอยจะเปน เดก็ ขตี้ อแยพาล
หาเรื่องเอากับคุณตลอดเวลาก็ตาม เขากเ็ ปน คนเคารพเหตุผลอยูไมนอ ย คุณอธิบายใหเ ขาทราบ
ตามที่เราตกลงกันนก่ี แ็ ลว กนั เพราะมา ยงนั้ เรากไ็ มมวี ิธีใดอีกแลว อยาเสยี เวลาอยเู ลย”
รพินทรอ ดิ เอ้ือนไมเต็มใจนกั แตภ ายหลังจากถูกรบเราคะยน้ั คะยออยูอกี ครูใหญก ็จาํ ตอ ง
จํานน
“ตกลงครับ ถาคณุ ชายอยากจะทดลองอยางนน้ั แตข อสญั ญากับผมสักขอ หนึง่ ”
“บอกมาเลย คณุ ตองการใหผ มปฏบิ ัตเิ ชน ไรบา ง”
เขาถอนใจเบาๆ อีกครัง้ ยมิ้ อยางไมป ลอดโปรง ใจนกั จอ งหนาเชษฐาแลวหนั มามองแง
ซายพดู วา
“เอาละ แงซาย แกน่งั เปน เพอ่ื นนายใหญอ ยูดว ย ฉันจะกลบั ไปเพียงคนเดยี ว แตจ าํ ไวน ะ
นคี่ อื คาํ สง่ั ไอก ดุ จะเขามาหรอื ไมเ ขาก็ตาม จะมกี ารยิงหรือไมไ ดย ิงกต็ าม และไมวา จะโดยกรณใี ดๆ
ทัง้ ส้นิ ไมใ หน ายใหญลงจากหา งอยางเดด็ ขาด จนกวา ฉนั จะยอนกลบั มาอกี ครัง้ ในเวลาหกโมงเยน็
และไมเ ฉพาะแตน ายใหญเ ทา นัน้ แกเองกเ็ หมอื นกนั ไมต อ งลงมาเลย”
“ครบั ผมรบั รอง”
แงซายกม หวั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

179

“ไมต องกังวลหรอกรพนิ ทร ผมและแงซายจะปฏบิ ตั ติ ามคําสงั่ คณุ อยา งเครงครดั ทเี ดยี ว”
“ถา งน้ั ผมไปเดยี๋ วนี้แหละครบั วาแต...”
เขาหันไปสาํ รวจปนของเชษฐาและแงซายอีกคร้ัง เห็นนายจางผทู รงศกั ดขิ์ องเขา คงถือ
ลูกซองบรรจหุ านดั กระบอกเดิม และแงซายมีวินเชสเตอรโ บราณขนาด .44-40 แบบคานเหวีย่ ง อนั
เปนปน ประจาํ มอื สวนตวั กถ็ ามวา
“คณุ ชายจะใชเ บราวน่ิงกระบอกน้ันตามเดมิ หรอื ครบั ?”
“ผมคิดวา มันเหมาะทส่ี ดุ แลว สาํ หรับการหวังผลเลศิ โดยเส่ยี งกบั การผิดหวงั นอยทีส่ ุด
ระยะขนาดนี้ วถิ ีกระสนุ ยงั ไมท นั บานหรอก รวมกลมุ ดนี กั ถาไอก ดุ ใสเกราะเหล็กมาดว ยกเ็ ปน อีก
เรื่องหนง่ึ ผมไมก ลาใชไ รเฟล บอกตรงๆ วา กลัวพลาดเหมอื นคุณอาํ พลอีก”
จอมพรานหนั ไปทางแงซาย สง .375 เอชแอนด เอชของเขาไปให
“เอา! แงซาย แกเอาไอน ่ขี องฉันไป แลวสง ไอป นปส ตนั สมัยอนิ เดยี นแดงของแก
กระบอกนน้ั มาใหฉ นั ฉนั จะไดถอื กลบั วาอนั ที่จรงิ แกกไ็ มนา จะเอาปน โบราณของแกกระบอกนี้
ติดตวั มาใหห นักในการเดนิ ทางคร้ังน้ีเลย สงสยั วาแกไปสรรหาลกู ไดมาจากไหนนะ ไมม ีใครเขาใช
กันแลว เดยี๋ วนี้ พอไปถึงหลมชางกอ นทเ่ี ราจะมงุ ไปเทอื กพระศวิ ะ ฉนั เห็นจะตองใหแ กโยนทง้ิ เสีย
ที”
แงซายหวั เราะเหน็ ฟน สองแถวตามเคย รบั .375 แมกน่ัมของเขาไป แลว สง .44-40 แบบ
เกา แลกมาให รพินทรอดหวั เราะออกมาไมไดอีก สลัดคานเหวยี่ งออกมาสาํ รวจดลู ูกกระสนุ เพอ่ื
ความแนใ จ แลว จปุ ากโคลงหวั กระสุนหัวตดั เหลานน้ั แตล ะลูก เกาครํา่ คราเตม็ ที ไมคอยจะนา
ไวว างใจนกั แลว เงยหนาขึน้ มองดูเจา ของปน ถามยิ้มๆ ตอไป
“แกรับรองไดไ หมวา ระหวางทีฉ่ นั เดนิ กลับแคมป ถาไอก ดุ มันโผลออกมาทักทาย
ระหวา งทาง กระสนุ ของแกจะไมด า น”
แงซายไมตอบ ไดแตห ัวเราะเชนเดิม รพนิ ทรก็ไมต อ งการคาดค้ันคาํ ตอบอยางไร เพราะ
เปนการถามสัพยอก พอจดั เตรยี มตวั พรอ มก็ปนลงจากหาง ยกมอื ขนึ้ แตะปก หมวกสง ใหเชษฐา
“ขอใหโ ชคดีครับคุณชาย ผมจะมารับหกโมงเย็น อยา ลืมทส่ี ง่ั ไว”
เชษฐายิม้ แตะปก หมวกสงตอบลงมา

พรานใหญออกเดินดมุ ตัดลงหว ย กลบั มายงั แคม ปท่ีพกั เมอื่ เขายา งเหยยี บเขามาถงึ บรเิ วณ
ทุกคนกห็ ันมามองดวยความแปลกใจทเ่ี หน็ กลับมาคนเดยี ว ไชยยนั ตก บั ดารนิ นัง่ สนทนากนั อยูท่ผี า
หินหนา แคม ป พอมองเหน็ ตา งก็พากนั วิ่งเหยาะๆ เขา มาดว ยสีหนา ตืน่ ประหลาดใจ และซักถาม
โดยเรว็ รพนิ ทรอ ธิบายส้นั ๆ ใหท ราบถึงเหตุผลในการกลบั มาของเขาและก็ตรงตามท่ีเขาเขา ใจทกุ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

180

อยาง สาํ หรบั ไชยยนั ตน น้ั สามารถเขาใจไดดี โดยไมมีขอ ของใจใดๆ ทง้ั สน้ิ แต ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ
ขมวดค้วิ จองตาโตมายงั เขา รอ งเสยี งสงู

“ตายจริง! นม่ี นั เรอ่ื งอะไรทคี่ ณุ ทงิ้ ใหพ ่ีใหญนงั่ หางตามลําพัง ตวั เองหนกี ลบั มาอยา งน”้ี
กอนท่รี พินทรจ ะพดู เชน ไร ไชยยนั ตก ็บอกมาวา
“อยาวุนวายไปเลยนา นอย ถึงอยา งไรเชษฐาก็มแี งซายน่ังเปน เพือ่ นอยูทั้งคน ไมเ หน็ มี
อะไรนาวติ กเลย”
“แงซายไมไดเปนพรานโดยตรง จะไวใ จไดสกั ขนาดไหน คณุ บกพรอ งตอ หนาท่ีตาม
สัญญาจางของเราเสียแลว นะนายพราน”
รพินทรย ักไหล เขาไมอยากจะถือสาหาความกบั หญิงสาว เพราะรูน ิสัยดี เดนิ ไปรินกาแฟ
ด่มื พดู ต่าํ ๆ
“นายจา งทา นส่งั ใหผมกลบั แคมป เม่ือเปน คําสัง่ ของทา น ผมผูเปน ลกู จา งก็ไมรจู ะขัด
อยา งไรเหมอื นกัน”
ดารนิ กอดอก ยดื ตวั ข้นึ หนา ตึง
“ฉนั เองกเ็ ปน นายจา งของคณุ เหมอื นกัน และในขณะน้ี ขอสงั่ วา ใหค ณุ กลบั ไปน่งั หาง
คอยคุม กนั พี่ชายของฉัน หรอื ถาไมอยากจะน่ังก็ใหกลบั มาดวยกัน ไมใ ชท ิ้งเขาไวต ามลําพังเชน นี้
คณุ เปน พรานรบั จางประสาอะไรกนั ไมทราบ มอี ยางหรอื ปลอยใหน ายจางน่งั เฝาเสอื กินคนอยูตาม
ลําพงั หนกี ลับมาเสยี อยางนนั้ แหละ”
จอมพรานซดกาแฟอยา งเอรด็ อรอย แลว ควกั บหุ รีอ่ อกมาจดุ สบู ตอบหนาตาเฉย
“ผมเปนลูกจา งก็จริงครบั แตใ นกรณที ีม่ นี ายจา งเกนิ กวา หนง่ึ คนขน้ึ ไป ผมก็ขอเลอื ก
ปฏิบตั ิตามคําส่ังของนายจา งผอู าวโุ สทส่ี ดุ เพราะถา ใหผ มปฏิบัตติ ามคําสง่ั ของนายจา งเสยี ทุกคนไป
ในเวลาเดียวกนั ผมก็ไมร จู ะแบง ภาครับใชอ ยางไรถูกเหมือนกัน
“อวดดี น่ีหมายความวา...”
ม.ร.ว.หญงิ ดารินรองเสยี งแหลมอยางโทสะ แตแ ลวกอนทหี่ ลอ นจะกลา วเชนไรตอมา
นน่ั เอง เสยี งกระสนุ ก็ระเบิดกกึ กอ งสะทา นไปทง้ั ปา ขนึ้ นดั หนึง่ ดงั มาจากทางหางของเชษฐา ยงั ไม
ทนั จะส้นิ กังวานเสียงนัดแรก นดั ท่สี องกแ็ ผดสนน่ั ซํา้ ขึ้นอกี อยา งดุเดอื ด
ไมมีปญ หา มันเปน เสียงลกู ซองชัดๆ และจะตอ งเปน ลกู ซองกงึ่ อตั โนมตั ิจากมือของ
ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์
ดารินอาปากคา ง ทุกคนกต็ ะลงึ กนั ไปหมด รพินทรรองอทุ านออกมาอยา งดีใจจนลืมตวั
“ไอก ุด! คุณชายซัดเขาใหแ ลว รวดเรว็ เหลอื เกิน”
พวกพรานพนื้ เมืองและลูกหาบทกุ คน ทพ่ี ากนั นง่ั นอนอยทู ่ัวไป ก็เผน ฮอื ข้นึ ยืนพรอมกนั
หมดดว ยความตน่ื เตนยินดี สงเสยี งโหรองกันลัน่ ท้งั ๆ ที่ยงั ไมร ผู ล ตา งว่ิงกนั พลา น ไชยยันตแ ละดา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

181

รนิ เองกย็ ิม้ ออกมาไดห นา แดงระเร่อื โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ม.ร.ว.หญงิ คนสวย บดั น้ลี มื เสียอยางสนทิ
วา กําลงั ทะเลาะอะไรอยูก ับรพนิ ทร กระโดดเขา มาจบั มอื ไชยยนั ตเขยาโดยแรง

“ไชโย! พี่ใหญย งิ มันไดแ ลว ดใี จจงั ”
หลอ นรอ งเอด็ อยา งลมื ตัว ทุกคนมสี ีหนาปต ิยินดเี หลือทจ่ี ะกลา ว ไชยยันตหนั ไปทาง
พรานใหญพ ดู โดยเร็ว
“เรว็ คุณรพนิ ทร เรารีบไปดกู ันเถอะ”
“ไปซคิ รบั ”
ทงั้ ไชยยนั ตแ ละดารนิ ว่ิงเขา ไปควาปน อีกหลายคนกพ็ รู ลวนอยากจะตามไปดว ยกนั
ท้งั หมด แตร พนิ ทรหา มไวโดยเฉพาะอยางยิ่งพวกลูกหาบทง้ั หมด ไดร บั คาํ สั่งใหอยปู ระจาํ แคมป คง
อนุญาตใหน ายเมยผูเปน หวั หนาไปไดเพยี งคนเดยี วเทานนั้ และมอบหมายใหบ ญุ คาํ เฝา แคม ป คงมี
แตเกดิ เสย และจนั ทไ่ี ดรับคาํ สง่ั ใหต ิดตามไปดวย นอกเหนือจากไชยยนั ต ดาริน วราฤทธ์ิ
เม่อื สัง่ งานเสรจ็ รพินทรก็นาํ ออกเดนิ รดุ มายังบริเวณหา งของเชษฐาโดยเรว็
“คุณวาอยหู รอื เปลา?”
ไชยยนั ตเ อย ถามข้ึนอยา งกังขารอ นใจ ขณะทเี่ ดนิ เคียงรพนิ ทรไปอยางเรงรบี
“กน็ า จะอยนู ะครบั ลงไดย นิ สองนดั ซอนแบบน้ี แตป ระเด๋ยี วกร็ ”ู
“ถาง้นั อบุ ายของแงซายไมเลวเลย พบั ผา ซิ ไมนา จะเปนไปได”
“ผมกน็ ึกไปไมถ ึงมากอ นเหมอื นกัน ถา เสยี งปน ของคณุ ชายเปน การยงิ ไอกุดตวั จรงิ ”

ทั้งเจด็ คนรดุ มาถงึ บรเิ วณตงั้ หา งภายในเวลาเพียงไมถงึ 20 นาที พรอ มกบั กเู รียกเขาไป
และยังไมท นั จะโผลเขา ไปถึงก็ไดย ินเสียงเชษฐาตะโกนบอกกอ งออกมาดว ยเสยี งอนั ตน่ื เตน วา

“ระวังตวั ! ยิงโดนมันท้ังสองนดั แตม นั ไมอ ยู เผนหนีไปได”
ทกุ คนอทุ านกนั ออกมาดว ยความตกใจ รพนิ ทรกับไชยยันตหนั มาจองตากนั แลว เรง ฝเทา
ข้ึนอกี ฝายทมี่ าจากแคม ปแ ทบจะวิง่ ตรงเขา ไปท่ีหางเมอื่ มาถึง เชษฐากับแงซายพากันไตลงมาจาก
หางอยางรวดเร็ว และกอนทท่ี กุ คนจะเอยปากถาม ม.ร.ว.เชษฐาก็ชีม้ อื พดู ละลํ่าละลกั
“มนั โผลอ อกมาจากดงกระชดิ ทางดานโนน ตวั ขนาดลูกมาทเี ดยี ว ไอกดุ แนๆ พอคุณ
รพินทรลงจากหางกลับไปสกั คร่งึ ช่วั โมง มันก็โผลอ อกมา เหมือนทแ่ี งซายพดู ไมม ีผดิ ตรงเขา มาท่ี
ซาก ผมกําลงั ตนื่ เตน ปลดเซฟปนมเี สยี งดังไปนดิ มนั เลยเผน นัดแรกผมสาบานวา ยงิ ถูกบริเวณ
ตะโพกดานซา ยอยางจงั จนมันปด กล้งิ ไปกับพ้ืน พอมนั เผน วง่ิ อา ว ผมก็ซัดตามหลังไปอีกนดั หนง่ึ
เชือ่ วา ถูกบริเวณขาหลงั ผมจะลงจากหา งตามมันไปในทนั ทีน้นั แตแ งซายหามไวเ สียกอ น บอกให
รอคุณ ผมก็เลยนกึ ขนึ้ มาได เลยนง่ั แกรวอยบู นหา ง จนกระท่งั คณุ มาถงึ นแ่ี หละ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

182

“โดนเขาอยางจังทั้งสองนัดครบั ผูก อง ผมเช่อื วา มันไปไมไดไ กลหรอก ถาตามกนั
ในทนั ทนี ับตั้งแตถกู ยิง ปานนค้ี งจะไดต วั แลว แตเราปฏบิ ตั ติ ามคาํ สัง่ ของผกู อง คอื ไมลงจากหา ง
จนกวา ผูกองจะมาถงึ ”

แงซายเสรมิ ขน้ึ ต่ําๆ อีกคนหน่งึ ใบหนา มรี อยยิ้ม
“ดีมากแงซาย ทีป่ ฏบิ ตั ติ ามคําสง่ั ”
รพนิ ทรตบบา หนมุ ชาวดงแลวหนั ไปทาง ม.ร.ว.เชษฐา ซึ่งขณะนย้ี ังอยูในอารมณต ่นื เตน
ขดี สุด พดู ย้มิ ๆ
“ใจเยน็ ๆ ครับคณุ ชาย ถา ลงแบบน้ีละก็ เรามที างไดตัวมนั แลวถงึ เกาสบิ เปอรเ ซน็ ต”
วาแลว เขากต็ รงเขาไปสาํ รวจรอย ทงั้ หมดพรูตามเขามาเปน กลมุ และวิพากษว จิ ารณก ัน
แซด
ม.ร.ว.เชษฐา ยงิ ไมพลาดแน พยานหลกั ฐานทีเ่ หน็ ชดั ก็คอื รอยที่เจาเสือสมิงดน้ิ เปน
วงกลมอยกู บั พ้นื ใบไมแ หงราวกับใครมากวาด และหยดเลอื ดทีก่ องอยู ทิศทางท่ีมันเตลิดไปเปน พง
รกฝงตรงกันขา มกบั ลําหว ย ปาราบเปน ทาง มรี อยลากขาไปอยา งเหน็ ชัด แปลวาไมน ัดใดนดั หนง่ึ ก็
คงจะตองถูกขาหลังของมนั จนใชการไมไ ด
จอมพรานสํารวจรอยที่มนั ตะกยุ ตะกายหนไี ปลึกเขาไปอกี เลก็ นอย แลว เขากย็ ิ้มออกมา
อยา งพอใจ เลือดของเจา สมงิ รายออกอยา งมากมายหยดเรย่ี อยูต ามพน้ื และกง่ิ ใบไมร ะเปนทางไป
ทีเดียว สะดวกอยา งยง่ิ สาํ หรบั การติดตาม คํานวณดคู วามฉกรรจข องบาดแผล ก็รูไ ดจากรอยเลือดที่
ออกมาเหลา น้นั พรานใหญอ ยางเขาก็สามารถบอกไดในทันทวี า ไอกุดไมมที างจะพนมือไปไดแลว
ถึงแมไมตามมนั กต็ องตายแน
เพยี งแตช าหรอื เรว็ เทา นน้ั จากพิษบาดแผลทีถ่ กู ยงิ !
“หวานเลยครบั เจา นาย แบบน้ไี ปไดไ มไ กลหรอก มนั ตะกายไปไดก เ็ พราะความตกใจ
แทๆ ปา นนี้อาจไปนอนจอดอยูทไ่ี หนในละแวกใกลๆ นแ่ี ลวกไ็ ด”
พรานพืน้ เมืองของเขาพากนั รองออกมาอยา งยนิ ดี ภายหลังจากชวยรพนิ ทรส ํารวจทศิ ทาง
ไปของมัจจรุ าชแหง ไพรกวาง
“เราออกตามกนั เดีย๋ วนเ้ี ลย ชา อยูอ ีกทาํ ไมละ ”
ไชยยนั ตโพลง ออกมาอยางตนื่ เตน
“เดี๋ยวครบั ใจเยน็ ๆ ไว ไมจ าํ เปน จะตองรีบรอนเลย”
รพนิ ทรบ อกดว ยนาํ้ เสียงเปน ปกติ แลวหนั มาทางเชษฐา ดว ยดวงตาเปน ประกาย จบั แขน
นายจา งบีบ
“ผมวา คณุ ชายนง่ั พกั ผอนใหส บายเสยี สกั ครเู ถิดครับ จติ ใจจะไดเ ปนปกติ ไมต อ งกงั วล
หรอก ถึงอยางไรผมก็ขอรับรองวาเราตองไดตัวมนั แน เราตามทนั มนั ถมไป แลว กต็ ามไดงา ยดว ย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

183

เพราะรอยออกชัดอยางนัน้ บางทีเราอาจไดต ัวมนั อยางสงบโดยไมจ าํ เปนตอ งเปลืองกระสุนอีก ขอ
เวลาใหลูกปน ของคณุ ชายทฝ่ี ง อยูใ นตวั มนั สําแดงฤทธขิ์ ้นึ เต็มท่ีเสยี กอ นเทา นน้ั ขณะนีท้ ่มี ันเผนหนี
ไปได กเ็ พราะอาํ นาจความตน่ื เตน ตกใจตามสัญชาตญาณเทา น้ัน สบายใจไดแลว ”

ไชยยนั ตแ ละดารนิ หนั มามองดูความเยือกเย็นของรพินทรอ ยา งประหลาดใจ แตส ําหรับ
เชษฐา ดูเหมอื นจะเขา ใจไดดี จอมพรานสง่ั ใหทกุ คนหยุดย้งั รวมกลุมนงั่ พักกันทนั่ นั่ กอ น ตวั เขาเอง
ควกั บหุ รี่ออกมาแจกจา ยและจดุ สูบ นัง่ ลงบนโขดหนิ

“แลว นีเ่ ราจะออกตามเมื่อไหร? ”
ม.ร.ว.หญงิ ดารินอดรนทนกระสับกระสายอยไู มไ ด ถามออกมา รพนิ ทรชบู ุหร่ใี นมือท่ี
กาํ ลังสูบอยูข้นึ
“สบู บุหร่ใี หหมดตัวเสยี กอนครับ”
เขาตอบเรยี บๆ แลว หนั มายิ้มกับแงซาย บอกวา
“อุบายของแกไดผ ลดีมากแงซาย ถาแกไมแ นะขึ้น ฉนั กย็ ังเดาไมถ กู เหมอื นกันวา เม่ือไหร
เราถึงจะไดตวั มนั หรอื อาจไมมโี อกาสไดเ ลยก็ได”
แงซายยิม้ ยงิ ฟน เฉยไมก ลา วเชน ไร เชษฐาบอกดว ยน้าํ เสยี งรอนรนมาวา
“ผมเกือบยงิ ผดิ แลว รไู หม พอกดเซฟกรก๊ิ มันกช็ ะงกั แวงตวั กลบั นดั แรกท่ีผมยงิ เปน
จงั หวะทีม่ นั เผน พอดี มหิ นําซา้ํ ยงั มีพุมไมบังอยอู กี มองเหน็ ไมถนดั นี่ถา เปนไรเฟลก็ฟาวลแลว
ความจรงิ เสยี งปลดเซฟมันกไ็ มดงั นกั แตห ูมนั ไวเหลอื เกิน นดั ทส่ี องผมกร็ ีบซ้าํ สงเดชออกไปยังงน้ั
เอง แตแ งซายบอกวา ถกู ท้ังสองนดั ”
“มนั ใหญเหลือเกินครับผูกอง ถา เปน เสอื ขนาดธรรมดา ผมวาอยกู ับทแ่ี ลว ไมล ากขาหลัง
ไปไดห รอก เพราะโดนกระสุนลูกปรายเขา ไปตง้ั สองนัด มา นกระสุนกย็ ังรวมกลุมอยดู ไี มท นั บาน”
แงซายพดู เบาๆ กม ลงเก็บปลอกกระสุน โอ-โอ บค๊ั ทส่ี ลดั จากปนของเชษฐาหลน กล้ิงอยู
ใตหางขน้ึ มาพจิ ารณา
“จงั หวะการยงิ ของคุณชายมนั กะทนั หันฉกุ ละหกุ เกนิ ไปครบั ผมวาถา นดั แรกถกู ใน
ระดับสูงกวา ชายโครงข้ึนมา มันก็คงอยแู ลว น่มี นั คงไปถกู บรเิ วณเอวหรอื ตะโพกอยา งคุณชายวา นนั่
แหละ แตก็ตอ งนบั วาสติและการตัดสินใจของคุณชายดมี าก เพราะอยางนอยทส่ี ดุ กย็ งั ยงิ ไวใ หตาม
ไดสะดวก คณุ ชายทําไดถ ูกตอ งหมดทกุ อยางในกลวธิ ลี าเสอื แลว ครบั คอื ยงิ ในทันทที ี่ไดโอกาส
โดยไมจ าํ เปน จะตองคอยพะวงถงึ หมายสาํ คัญอยู เพราะอาจทําใหพ ลาดไปได ขออยางเดยี วใหถ กู
และสรา งบาดแผลข้นึ เทา นน้ั เราคอยตามกันทหี ลัง”
“ผมกะระหวางหวั กบั ซอกคอของมัน แตต าํ่ ลงมาถกู เอวและสะโพกก็เพราะมันเผน ใน
จงั หวะทผี่ มลั่นไกพอดี เจบ็ ใจไอเซฟปนกระบอกนเี้ สียจรงิ ๆ ผมวาผมหยอดนาํ้ มันหลอ ล่ืนไวค ลอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

184

ดแี ลว ทเี ดียวนา มนั ไมนา จะมาฝด เอาตอนนี้เลย ผลกั อยตู งั้ นานกวา จะเคลอ่ื น มหิ นําซ้าํ ยังมเี สยี ง
เทากบั เตอื นใหมนั รตู ัว”

วา แลว เชษฐากโ็ คลงหวั จปุ ากอยางเดอื ดดาล ผลักเซฟปน ในมอื ทดลองกลบั ไปกลบั มา
“วาแตเ ราจะตามกนั ยงั ไง เรยี งหนา กระดานไปกันทัง้ หมดเกา คนนี่นะ ร?ึ ”
ไชยยนั ตถ าม
“ผมขอเรียนใหท ราบตามตรงวา การตามเสือเจบ็ หรือเสือลําบาก เปนการเส่ียงอนั ตราย
อยางท่ีสดุ มนั มีอยสู องนัยเทา นน้ั คือไมม นั กเ็ ราคนใดคนหนง่ึ เพราะฉะนน้ั ย่ิงมากคนเทาไหร ก็
เทากบั เพม่ิ ความเส่ียงมากข้ึนเทา นนั้ แตผ มคดิ วา พวกเรา คอื คุณชาย คณุ ไชยยันต และคณุ หญิง คง
ตอ งการตามมันดว ยกนั ทุกคน”
“ออ แนนอน โดยเฉพาะอยา งย่งิ สาํ หรบั ฉัน ถาหากคณุ ไมใชอาํ นาจในการถูกจางใหมา
เปน ‘ผูออกคาํ สง่ั ’ กดี กนั หวงหามฉนั ไวเสยี ”
ดารินพูดข้นึ โดยเรว็
รพนิ ทรห ัวเราะ กม หวั ให
“เมอื่ แรก ผมคดิ วา จะจัดการสงคณุ หญิงขึ้นไปนงั่ รออยบู นหางพรอมกับพรานของผมสัก
คนหน่ึง ระหวางที่เราออกตดิ ตาม จนกวาจะไดต ัวมนั แตผ มมาคิดอกี ทีหนง่ึ คณุ หญงิ กค็ วรมหี นา ที่
ปราบเสือตัวนดี้ วย เพราะคณุ หญิงก็เปน คนหน่งึ ในคณะหวั หนาของเรา”
หลอ นย้ิมมุมปาก ยกั ไหล
“คดิ ไดง นั้ ก็ดี และขอใหคดิ เชน นนั้ ตลอดไปดวย”
“เพราะฉะน้นั ...”
รพนิ ทรลุกขนึ้ ยนื ดดี กน บหุ ร่ีเหยยี บดบั
“เราจะไปกนั ทัง้ หมดนแ่ี หละครบั ดีเหมอื นกนั เราจะไดเหน็ ชัดกันทกุ คนวา การตามรอย
เสอื ลําบากนนั้ มนั นาตืน่ เตนเส่ยี งอันตรายเพยี งไหน เตรยี มตวั ครบั เราจะตามมนั เดย๋ี วนี้แหละ”
วาแลว เขากด็ ดี นว้ิ เรียกลูกนอ งใหเขา มารวมกลุม ท้ังหมด นัดแนะสัง่ ความซบุ ซิบอะไรอยู
ครู ก็หยิบ .375 แมก็ น่มั คมู ือขึน้ มาขยับลูกเลอ่ื นตรวจดูกระสุนในรังเพลงิ แลว ผลักลกู เลอ่ื นเขา ที่
ออกเดินแกะรอยนําไป โดยมเี ชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ตามหลงั อยางกระชั้นชิด พรานของเขาอีก
สองคน คอื เสยและจนั แยกเปนหนา กระดานออกไปทั้งซายและขวา สว นเกดิ แงซาย และเมย อนั
เปน หวั หนา ลกู หาบ เดนิ ระวังอยเู บ้ืองหลงั

รอยเสือสมิงทซี่ มซานเผนหนไี ป สังเกตเหน็ ไดชดั เจนทกุ ระยะในสายตาพรานอยา ง
รพินทร บางแหงกก็ องโต แสดงวามนั หยุดพักเลยี แผลทีน่ นั่ แลว กก็ ระเสือกกระสนตอไปอยา ง
ทรหด อันเปนธรรมชาตขิ องมนั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

185

รพนิ ทรแ กะรอยไปอยางใจเย็น ไมร บี รอนอะไรนกั เขาตรวจรอยตามพ้ืน กวาดสายตา
ระมดั ระวัง สาํ รวจไปในละแวกรกทบึ เบื้องหนา หยุดใครครวญเล็กนอยแลวกค็ ืบหนา ตอ ไป ไรเฟล
ถือพรอมในมอื น้วิ แตะอยูท ไ่ี กแตลํากลอ งกดตา่ํ สสี่ ิบหา องศากับพ้นื ทกุ คนปฏิบัติตามเขา ยกเวน ดา
รนิ คนเดยี ว หลอนไมไดถ อื ปน อยใู นมอื เลย คงมแี ตปน สัน้ เทา นน้ั และกต็ ดิ อยกู บั เขม็ ขัดในเอว
ไมไ ดเอาออกมา ตรงขา มในมือของหลอ นกลับมีกลอ งถา ยรปู แทน ติดแฟลช็ เตรยี มพรอ มท่จี ะถา ย
ไดท กุ ขณะ แมทามกลางความมืดสลัวทแ่ี สงตะวนั บายสอ งมาไมถึง

ทศิ ทางไปของไอก ุดรกทบึ ขนึ้ เปน ลําดบั โดยแหวกเขาไปในพงไมท ่เี กะกะไปดวย
เถาวลั ยแ ละหนาม การตดิ ตามเปน ไปอยา งยากเยน็ บางตอนเสย กบั จนั ตอ งใชม ดี ถางพงออกไป
เชษฐากระซิบถามรพินทรว า การฟนตดั ทางของท้งั สองจะไมเ ปนการเตอื นเสอื รายใหร ูตัว และเตลิด
หนีไกลออกไปอีกหรอื ซงึ่ จอมพรานก็ตอบวา ในภาวะเชน นี้แลว ไมจําเปน ตองคาํ นึง เพราะเจา
มฤตยแู หงดงดบิ ยอมไมมีกาํ ลังทจ่ี ะเตลิดไปไดไกลนัก มันย่ิงออกแรงมากขนึ้ เทาไหร กเ็ ทา กบั เปน
การเรยี กอวสานใหมาสูม ันเร็วขึ้นเทาน้นั

รอยเลือดซึง่ เวน ระยะหางกนั เปนหยอ มๆ เร่มิ เรี่ยถีข่ ึน้ เปน ลําดบั กระสนุ ลูกปราย 9 เม็ดท่ี
ยงิ จากเอฟเอนกงึ่ อัตโนมตั ขิ อง ม.ร.ว.เชษฐา ท้ังสองนดั จะตองสรางบาดแผลเหวอะหวะใหแ กม นั
ไมนอ ยทีเดยี ว และกระสุนเหลา นั้นใชพ ลังงานอยางเต็มทเี่ ขา ไปฝง อยใู นเนอื้ ของมัน โดยไมเ สยี
เปลาไป ผิดกบั ลูกปนไรเฟล ซึง่ แรงและคมเกนิ ไป อันจะทําใหทะลุผา นเลยไปเสยี

“ถา เหน็ ตัว ยิงไดเลยนะครับ ไมต อ งรอผม”
รพนิ ทรหันมากระซิบบอกกบั เชษฐาและไชยยันต แลว เขากช็ ะงักกกึ เมื่อเห็น ม.ร.ว.หญงิ
ดาริน ซงึ่ หยดุ ยืนสอดสา ยสายตาอยเู บ้ืองหลังเขา กําลังถือกลอ งถา ยรปู เตรยี มพรอมอยูใ นมอื แทนที่
จะถอื ปน เหมอื นคนอื่น หลอนมัวแตก วาดสายตาอยู จงึ ไมทนั เห็นอาการมองพิพกั พิพวนของเขา
พรานใหญเ ปา ลมออกจากปากเบาๆ แตก ไ็ มป ริปากพูดเชนไร หันกลับไปพจิ ารณารอยเลอื ดตามเดมิ

บัดนท้ี ุกคนมาหยดุ ยนื อยหู นา พงรกทบึ ท่ีสดุ ตอนหนึ่งริมไหลเ ขาสูงชนั ซึ่งมกี อ นหิน
มหึมาคลา ยจะเปนศลิ าจาํ หลกั ทม่ี นษุ ยมาตง้ั ประดษิ ฐไ ว รอยเลือดสิ้นสุดลงตรงตาํ แหนง นัน้ และมี
รอยปาลูเปนทางหายเขาไป รพินทรท ําสญั ญาณใหเ ชษฐา ดารนิ และไชยยนั ต หยดุ อยูกบั ท่ี ตวั เขา
เดินเกรส าํ รวจอยูอีกอึดใจใหญ เสย จนั และแงซาย ซึ่งแยกกนั ออกไปดกู นั อกี คนละดา น กเ็ ลย่ี งเขา
มาสมทบ

“มันเขา ไปจนมุมอยูในพงนแี่ นๆ ครับ แตเราไมรูวา มนั ตายหรือเปลา อาจนอนหมกตวั
หลบอยกู ็ได”

เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เคล่อื นเขามารวมกลุม ไดย นิ คาํ พดู โตต อบระหวา งรพินทร
และพรานของเขาอยา งถนดั และเขา ใจดี

“คุณแนใ จหรือวา ขณะนีม้ นั อยูในน?้ี ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

186

เชษฐาเอย ถามขน้ึ
รพนิ ทรจ องเขา ไปในพงทบึ อันเปนหญา คาและตนเสือหมอบท่ีขนึ้ สงู ทว มศีรษะ ภายใน
อาณาบริเวณประมาณหนึ่งไรน้นั
“ความเขา ใจของเสย ไมผดิ หรอกครบั คณุ ชาย ขณะน้มี นั อยใู นนแี้ น เสย ออ มไปตรวจดู
ทางไหลเ ขาดานหลังโนนแลว ไมเ หน็ รอยวา มนั จะโผลท ะลอุ อกไป และรอยเลือดทเี่ ราตามมากม็ า
หมดลงตรงน”ี้
“แลวเราจะเอายังไงกนั ดี บกุ ตามเขา ไปรึ”
ไชยยนั ตถาม รพนิ ทรส ั่งศีรษะชา ๆ ใชปากกระบอกปน ท่ถี ืออยูในมือเสยปก หมวกให
เผยอข้นึ เล็กนอ ย
“ไมเหมาะหรอกครับ มนั รกทบึ เหลอื เกนิ ปา หญา คาเสียดวย ถา แหวกเขา ไป เราไมม ที าง
จะมองเห็นตวั มนั ในระยะหา งเกนิ วาเลย เอาวธิ ีทป่ี ลอดภยั ทีส่ ดุ ดกี วาครบั ”
แลว เขากห็ ันมาทางจัน ถามวา
“จนั แกมปี ระทดั สําหรบั จดุ ไลร าวทีต่ ดิ ตวั มาดว ยหรอื เปลา?”
จนั คนลงไปทยี่ ามเกา ๆ ซ่งึ สะพายหลังอยู อดึ ใจเดยี วกง็ ดั ประทดั ขนึ้ มาสองสามตบั ยม้ิ
แปน
“มีครบั นี่ยงั ไง”
“ดีแลว แกกบั เสยแยกกนั ไปคนละดาน จุดประทดั ขนึ้ คนละตบั แลวโหไ ลขึน้ ใหเอด็
ทีเดยี วนะ พยายามหาไมใ หญหรือกอ นหนิ กําบงั ไวด ว ย อยายืนในทีโ่ ลง”
ท้ังสองแยกกนั ออกไปเตรยี มปฏิบตั ติ ามคาํ ส่ังของเขา รพินทรบอกใหเ ชษฐา ไชยยนั ต ดา
รนิ และแงซายถอยเขากําบงั หลังตน ไมใ หญค นละดา น และเตอื นใหร ะวงั พรอ ม
“ถาเหน็ ตัวหรอื การเคล่อื นไหว หรอื ไดยนิ เสยี งคํารามอยทู ไ่ี หน กระหน่าํ ยงิ เขา ไปเลยนะ
ครบั ”
ตวั เขาเองเล่ียงไปยนื บงั หนิ กอ นหนึ่ง แลวโบกมอื เปน สัญญาณกบั พรานพืน้ เมอื งทง้ั สอง
เสย กบั จนั ชวยกนั จดุ ประทดั โยนเขาไปพรอ มกับสงเสยี งรองเอะอะ และทันทนี น้ั ประทดั กแ็ ตก
ระเบิดขนึ้ กกึ กอ งดังสนน่ั ไปหมด ราวกบั ขา วตอกแตก
พงหญา อนั สงู ทวมหวั บรเิ วณหน่ึง ไหวลยู วบยาบอยา งรุนแรง พรอมกบั เสยี ดแผดคาํ ราม
ล่นั อยา งดุรา ยระคนตน่ื กลวั บดั นัน้ เอง ลูกซองอัตโนมตั ิของลกู ซองแฝดของเชษฐากบั ไชยยนั ตก็
ระเบิดสะทา นปา ประสานกนั ขน้ึ อยา งสนัน่ หวน่ั ไหว เดาสุม เขาไปในระดับตํ่าของบริเวณท่เี ห็น
หญา ไหว และเสียงคาํ รามดังออกมา
พริบตาน้นั เอง ทามกลางสายตาอนั เบกิ จอ งของทกุ คน เสือลายพาดกลอนขนาดมหึมา
โผนทะยานเผนพรวดออกไปยังปลางดงดา นตรงขามเปน เสนริ้วดําสลบั เหลอื ง ตะกายข้ึนไปพรอ ม
กบั แผดเสียงคาํ รามลน่ั มองเห็นกรงเขยี้ วขาวในปากแดงรา และตาอนั เขียวปด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

187

ครัง้ นี้ เสยี งปน ก็ประดังกนั แผดขนึ้ ปานปา จะถลมทลาย นบั นดั ไมถ วน และไมทราบวา
จากมอื ของใครบาง ยกเวนแตรพนิ ทรแ ละแงซายเทา นน้ั ท่ีวาดปนตามหลังไอเ สอื ลายผีสงิ ไป แต
ไมไดเหน่ยี วไก เพราะจบั ศูนยไมถนดั สาํ หรับดารินมวั แตต ะลงึ จงึ ไมส ามารถจะถา ยภาพนั้นไวได
ทนั

ช่ัวเสย้ี วของวนิ าทีเทานัน้ ท่รี า งของไอก ุดปรากฏแวบใหเ ห็นเปน เปา สายตา แลวมันก็
กระโจนหายเขา ไปหลังโขดหนิ ลูกใหญ รมิ เชงิ ผาลบั ตาออกพนรัศมปี น ทกุ กระบอกทร่ี ะดมกนั ซลั
โวอยูในขณะน้ี พสิ จู นใหเ ห็นวา ประดากระสนุ ที่สาดกระหน่าํ ออกไปหลายนัดเมือ่ อดึ ใจทแี่ ลว
ทนั ทที ่เี ห็นรางของมันนนั้ ไมม ีนัดไหนถกู เปา หมายอยา งจังพอท่ีจะหยุดยง้ั มนั ไดเ ลยท้ังเชษฐาและ
ไชยยนั ตคาํ รามออกมาอยางหัวเสีย สําหรับเชษฐานัน้ รสู ึกตนเองดวี า กระสุนของเขาทีล่ น่ั ออกไป
อยา งรบี รอ นนน้ั ต่าํ กวา เปา หมายแทจริงท่เี หลอื บเห็นชวั่ แวบเดียวไมม าก เพราะอารามรีบรอนแขง
เวลา สว นไชยยันตล่ันแฝดของเขาออกไปพรอ มกันทีเดยี วท้ังสองลาํ กลอ ง บอกไมไ ดเหมอื นกนั วา
เปาหมายอยทู ไี่ หน เหน็ แตกอ นหนิ ริมผากระจายเปน กลุม และคนอื่นๆ ก็ลวนยงิ ดวยความ
ตะลีตะลานท้งั ส้ิน ดวนลัน่ ไกออกไปในขณะทปี่ ากกระบอกปน ยังไมท ันจะจับเปาเสยี ดว ยซํ้า

ไอกดุ เม่ือเผน วบู ลับหายเขาไปในโขดหินใตช ะงอนผาก็เงียบกรบิ ไมมีว่ีแวววา จะโผล
ออกมาใหเ หน็ ทางดานใดเพราะโขดหนิ กอ นใหญนนั้ มองเหน็ ไดอยา งถนดั ชัดเจน ไมม ีอะไรอาํ
พราง หากวา มนั จะทะลุหนีออกไปยังอกี ดา นหนึง่ ไมม ีปญหาขณะน้ีมันจะตองหลบซอนอยหู ลัง
โขดหินนนั่ เอง เพ่ือรอวาระสดุ ทา ยของมนั เพยี งแตว า ใครเทา นั้นทีจ่ ะขึน้ ไปเพ่อื กรอกกระสุนเขา ใส
ในระยะกระชน้ั ชดิ เพราะถา ไมเ ขา ไปกย็ อ มไมม โี อกาสทจ่ี ะสงั หารมันไดอันเนอื่ งจากมองไมเหน็
ตัว

เสย ผูออ มไปสํารวจทางดานชะงอ นผาดา นนนั้ มากอ นแลว เม่ือครูนว้ี งิ่ หนา ตืน่ เขา มาหา
พรานใหญ รายงานกระหดื กระหอบ

“ไมมีทางแลว ละครับนาย นอกจากวาเราจะบกุ เขา ไปประชดิ ตัวมนั เลย มนั เขา ไปจนมุม
อยหู ลงั โขดหนิ ใตช ะงอ นโนน ในนนั้ เปน โพรงถ้ําลึกสักหา วาเหน็ จะได เปน ทางตนั ไมมที างออก
แตเราจะเหน็ ตวั มันได กต็ อ งออ มหลังโขดหนิ เขาไปเปน ซอกเหมอื นประตู มีทางเขาอยทู างเดยี ว”

รพินทรย กแขนข้ึนปายเหง่ือบนหนา ผาก หนั มามองดคู ณะนายจา งของเขา ซ่ึงทุกคนก็
กาํ ลังจองมาเปน ตาเดยี ว

“เสีย่ งเหลอื เกนิ รพนิ ทร ระยะเผาขนทีเดยี ว ทั้งเราและมัน ถา หากจะบุกเขาไป ดรู าวกบั วา
มนั จะทา ใหเราคนใดคนหนงึ่ เขาไปประจนั หนา กบั มนั ตวั ตอตัว”

ม.ร.ว.เชษฐาครางออกมา หรต่ี ามองไปยังโขดหนิ กอ นนนั้
“อยางน้ยี งั ไงละทเ่ี ขาเรยี กวา ‘เสือสง่ั ปา’ ละ พบั ผาซิ เพิง่ จะเห็นสญั ชาตญาณของเสือ
ชัดๆ คราวนีเ้ อง เอากะมนั ซิ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

188

ไชยยนั ตรอ งอยา งตื่นเตน
“คราวนี้ผมเหน็ จะตองขอแลวละครับ”
จอมพรานพดู พรอมกบั ยิ้มขรึมๆ มองไปทไี่ ชยยนั ตแลว เปล่ยี นมาจับอยทู เ่ี ชษฐา
“ขออะไร?”
“ขอเขา ไปจัดการกบั มนั เอง คณุ ชาย คณุ ไชยยนั ต และทุกคนโปรดคอยระวังตัวอยใู นท่ี
กาํ บังเทา น้นั ”
เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ และทกุ คนยอมจะเขาใจสถานการณในขณะนไ้ี ดดี เกนิ กวาท่ี
จะตอ งอธบิ ายอะไรกันมาก แนนอนท่ีสุด ในภาวะเชน น้ี ไมม ใี ครเหมาะสมเกนิ ไปกวา จอมพราน
ทงั้ เชษฐาและไชยยนั ตตางกย็ อมรบั กบั ตนเองวา ตราบใดก็ตามท่ี รพนิ ทร ไพรวลั ย อยรู วม
เหตกุ ารณดว ยในสภาพเชนนี้ ควรจะปลอ ยใหเ ปนหนาทีข่ องเขา ไมใชบงั อาจขันอาสากระทําเอง
การเดนิ เขา ไปยิงเสอื จนมมุ ในทจ่ี าํ กัดระยะเผาขน มนั หมายถึงวา ผยู งิ จะตอ งมี
สติสมั ปชัญญะ และความชาํ นาญสักขนาดไหน มนั เปนการเอาชีวติ เปน เดิมพนั ทีเดียว!
โดยเฉพาะอยา งยงิ่ สมงิ รา ยตวั นนั้ คือ ‘ไอก ุด’ เสือผีสงิ !!
“อันทจี่ ริงผมอยากจะขอรบั หนา ท่ีนี้จากคณุ เพราะไหนๆ ผมก็ยงิ มนั ไวแ ตแ รกแลว ...”
ม.ร.ว.เชษฐากลา วดว ยเสียงเครง ขรึมจรงิ จัง เออ้ื มมือมาจับแขนพรานใหญไว บบี แนน
พรอ มกับย้มิ
“แตกร็ ูสึกตวั เองดีวา ถงึ อยา งไรผมกไ็ มเหมาะกวาคุณ ผซู ง่ึ มือเหนอื กวา จะทําใหคณุ เกดิ
วิตกกงั วลเปนหวงผมชนดิ อกสน่ั ขวญั แขวนไปเสยี เปลา ๆ ตกลงรพนิ ทร ผมยอมใหเปนหนาท่ีของ
คุณ โดยไมอวดดีทําเสียเองหรอก”
“แตผมวา เราใชว ิธีจุดประทดั ไลอยา งเม่ือกี้นไ้ี มด กี วา หรือ”
ไชยยนั ตแ ยงมาโดยเรว็ เชงิ ออกความเหน็ อยางเปนหว ง
“มันตกใจเสยี งก็เผนออกมาใหเรายิงเองแหละ ดกี วาทคี่ ุณจะบกุ เขาไปประจนั หนา มนั ใน
ระยะประชิด วธิ ีน้ันมันเส่ยี งเกินไป”
“ไมม ที างเลอื กอยางอื่นอกี แลว ครับ คุณไชยยนั ต ตอ ใหเราจดุ ประทตั หรอื ยงิ ปน ทาํ เสียง
เอะอะสักเทา ไหร ไอก ุดก็จะไมม ีวันโผลออกมาจากซอกหนิ นนั่ อกี เลย เสอื ฉลาดอยา งมนั รดู วี าทนี่ น่ั
เปน กาํ บงั อนั ปลอดภยั ทส่ี ุดของมนั แลว เวน แตศ ตั รขู องมนั จะกลา บุกเขาไปจนถงึ ตัวมนั เอง ซงึ่ มันก็
เตรียมสอู ยา งจนตรอกเปน วาระสุดทา ย นอกจากวธิ นี ี้ เรากต็ อ งคอยเฝา ลอ มดกั มันอยอู ยา งน้ี จนกวา
มันจะตายเองเพราะพษิ บาดแผล ซึ่งเราก็ไมม ีทางรวู า มันจะตายเม่อื ไหร เสยี เวลาเปลา ๆ”
“ถา จําเปน กน็ า จะเลอื กเอาวิธีหลังอยา งวา นัน่ ดีกวา ทพี่ วกเราคนใดคนหน่งึ จะตอ งทาํ บา
ระหา่ํ เสี่ยงตอชวี ติ เกนิ กวา เหต”ุ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

189

ม.ร.ว.หญิงคนสวยเสริมมาเปน เชงิ ประทว งคัดคานอกี คนหนงึ่ พรานใหญส นั่ ศีรษะ เสยี ง
ของเขาเกอื บจะหว น

“นั่นไมใ ชว ธิ ีเลือกของผม หรอื ของพรานอาชีพทุกคน ถาจะพดู ถงึ การเสย่ี ง พรานทุกคน
กล็ วนมีชวี ติ เสยี่ งอยแู ลว เอาละครับ ผมจะขึ้นไปบนนนั้ เด๋ยี วนี้ ขอใหพ วกเราทกุ คนเตรียมระวงั
พรอ มในขณะท่ีผมเดนิ เขา ไปยงิ มนั ถาบังเอญิ ผมเสยี ทา มนั เผน สวนออกมาได ก็ชว ยยงิ ซา้ํ กแ็ ลว กนั
คอยจองไวใ หด ี”

วา แลว จอมพรานกต็ ะโกนสงั่ ความกบั พรานพ้นื เมอื งของเขา แลว ออกเดินตดั ทางไตเ ลาะ
ผาชนั บายหนา คบื ใกลเ ขา ไปยงั โขดหนิ ใหญหนา ถ้ํา ท่ีเจา สมงิ เผนเขาไปหลบซอนตวั อยู

ทุกคนจองมองดูเขาเปน ตาเดียว ดว ยใจอนั เตน ระทกึ หายใจไมท่วั ทอง ทั้งๆ ทตี่ า งกล็ วน
ซมึ ซาบอยูเปนอันดแี ลว วา รพินทร ไพรวลั ย เปน มอื พรานช้ันไหน เชษฐา ไชยยนั ต หรอื ดารินกด็ ี
ยอ มจะเคยเหน็ กบั ตามากอ นแลว รพนิ ทรเ คยเดินเขาไปยงิ เสือดําท่หี ลดุ จากกรง ภายในบรเิ วณสถานี
กกั สตั วของนายอาํ พล ดวยฝม ือและกาํ ลงั ใจเยย่ี มยอดขนาดไหน ลักษณะของเขาในยามนน้ั ดูเยอื ก
เยน็ เปน ปกติเหมอื นคนท่เี ดนิ เขา ไปยงิ กระรอกไมใ ชย ิงเสอื

และในขณะนกี้ เ็ ชน กนั ดเู ขาจะไมมพี ธิ รี ตี อง หรือทา ทางอันระมัดระวังจรงิ จงั อะไร
มากมายนกั ยามเม่อื เดินเขา ไปเพียงคนเดยี ว โดยไมจําเปน ตอ งคอยหว งใคร เพราะทกุ คนลวนอยใู น
รัศมีทปี่ ลอดภยั เพยี งพอ

เม่อื ใกลจะถึงโขดหนิ กอนนน้ั เขาผอ นฝเ ทาเบาลงกลายเปนยอ ง ตาจับนง่ิ เขา ไปใน
ซอกหลบื อันมีโขดหินเปนฉากบังอยู ซง่ึ ทุกคนขา งลางไมมโี อกาสเหน็ สิ่งทหี่ ลบซอนอยเู บื้องหลงั
ไรเฟลถือพรอมอยูในมอื ยนื หางออกไปในลกั ษณะเฉยี งอาวธุ ซึ่งพรอ มทจี่ ะตวัดขนึ้ ประทบั บา ได
อยางฉบั พลนั

แลวรางของเขากค็ อ ยๆ กา วยา งคืบหนาเขาไปน้นั ก็ลบั โขดหนิ หายไปจากสายตาของทกุ
คน ทเ่ี ฝา จับมองอยอู ยา งนกึ ทายเหตกุ ารณไ มถ กู นอกจากจะคอยภาวนาเอาใจชว ย

ทุกคนเบ้ืองลา งประทบั ปน จอ งเตรยี มพรอม คอยโอกาสที่เจา เสือผีสิงจะเผน สวนออกมา
ถาหากวามนั ผา น รพินทร ไพรวัลย ออกมาไดโดยพรานใหญเ ปน ฝา ยพลาดทา เสยี ท.ี ..

ในระหวางท่ีทงั้ หมดตกอยใู นภาวะสะกดกล้ันลมหายใจเพ่ือคอยเหตกุ ารณอยนู น้ั เสียง
ระเบดิ ของกระสนุ .375 เอชแอนดเอชแมก็ นม่ั ก็แผดสะเทอื นเล่อื นลนั่ ขนึ้ ดังกอ งสะทอนไปท้งั หุบ
เขา แลวกังวานเสียงของมันก็คอ ยๆ จางหายไปกลายเปนเงยี บสงดั ตามเดิม

อดึ ใจใหญ รพินทร ไพรวลั ย ปรากฏรา งโผลออกมาจากหลังโขดหนิ กอ นนนั้ ดว ยอาการ
เงียบๆ เปน ปกติอยูเ หมือนเดิม เขาไมไ ดพ ดู อะไรทง้ั สนิ้ เพียงแตย กมือข้ึนโบกเปน สญั ญาณเรยี กให
ทุกคนขึน้ ไปได แลว กค็ วกั บหุ รอ่ี อกมาจดุ สบู เกดิ เสย จนั และเมย กโ็ หร องกนั ลั่นออกมาอยา งดใี จ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

190

เชษฐากับไชยยันตย ิ้มออกมาได ถอนใจโลงอกตาเปน ประกาย สวนดารินเปา ลมออกจากปาก
หลับตาลง หลอ นดูเหมือนจะกลั้นลมหายใจนานท่ีสุด กอ นทพ่ี รานใหญจะโผลอ อกมาอีกคร้งั

ทกุ คนพากนั ไตไหลเขา ตรงไปท่โี ขดหนิ กอ นน้ันโดยเรว็ อยางต่นื เตน ยนิ ดี เมอ่ื ตา งพรกู ัน
เขา มาถงึ ภาพที่เห็นภายในโพรงถ้าํ ลึกประมาณหาเมตรเปน แองเขา ไปในผาชนั ก็คอเสอื
ลายพาดกลอนขนาดใหญท ส่ี ดุ ซึ่งไมเ คยพบเห็นมากอน แมก ระท่ังในสวนสัตว นอนฟุบในทา
หมอบ หัวซกุ อยูหวางขาอันใหญโตทัง้ สองขาง ท่ยี ืน่ ราบไปกบั พืน้ ตรงหนาผากเหนือหวา งตาท้ัง
สองขา ง มรี อยแผลของ .357 แมก็ นม่ั เจาะทะลอุ อกกา นคอ เลือดยงั ทะลกั รนิ อยูปร่ิมๆ นองไปกบั
พนื้ หิน สิ่งทเี่ หน็ ถนัดท่ีสดุ ก็คอื น้ิวขา งหน่งึ ทางองุ ตนี ขวาของมันหายไป ซง่ึ เปนแผลตาํ หนอิ ัน
เกิดข้นึ จากกระสนุ ของนายอําพลเม่อื 2-3 ปม าแลว

น่ันคือกาลอวสานของไอก ดุ เสอื ผีสงิ !!

ท้ังหมดอทุ านกนั ออกมาแซดไปหมด เม่ือมองเหน็ ซากของสมิงรายอยางถนดั ตา พากัน
เขา มาหอมลอ มมงุ เต็ม ม.ร.ว.หญิงดารนิ ถายภาพไวหลายภาพอยางรวดเรว็ สมกับแรงกระหายมา
นาน ตางพดู วจิ ารณก นั ลัน่ ฟง ไมไ ดศัพท คนท่ีสมใจทสี่ ุดก็คอื นายเมย ผูซ่ึงลกู หาบอันเปนลูกนอ ง
ของเขาถกู คาบไปกิน และผทู ี่พอใจท่สี ุดกค็ ือ ม.ร.ว.เชษฐา หวั หนาคณะ ในกรณที ี่ปราบไดส มความ
ตง้ั ใจ และไดเ สือตวั ใหญที่สดุ เทา ทเี่ ขาเคยเหน็ มา มจั จุราชแหง ไพรกวาง ผูมมี นั สมองราวกับผตี าย
โหงคอยบงการตัวนี้ วัดครา วๆ จากสายตาโดยไมร วมสว นหางยาวถงึ สองเมตรเศษ องุ ตนี แตละขา ง
ขนาดชามกว ยเตย๋ี ว เมือ่ ใกลเ ขา มา กลน่ิ สาบสางรุนแรง ระคนกับกลน่ิ เหม็นอนั เกดิ จากทม่ี นั กนิ ซาก
เนา คละคลงุ ตลบไปหมด เหบ็ เกาะเต็มทงั้ ตวั

เชษฐาและไชยยันตย ม้ิ ออกมาอยา งแชม ชน่ื ตางเขามาจบั มอื รพินทรอยางแรง ไมจ าํ เปน
เสียแลว สาํ หรบั คาํ ยกยองสรรเสริญชมเชยอะไรท่ที งั้ สองจะมอบใหแ กร พินทร แตมนั เปน การแสดง
ความยนิ ดี

“มนั ควรจะตายดวยมอื ผมนะ แตแ ลว ในทส่ี ดุ กม็ าส้นิ เอากบั มือคุณจนได”
เชษฐาพดู ปนหัวเราะ
“มันกาํ ลงั อยูในลกั ษณะอยา งไร ในขณะทค่ี ณุ เดินเขา มายงิ ?”
ไชยยนั ตถามอยา งไมวายตนื่ เตน
“นอนคอยวาระสดุ ทายครบั มนั หมดแรงแลว เพราะกระสุนลกู ปรายทงั้ สองนัดของ
คุณชาย ตรวจดจู ากบาดแผล ถึงมันจะไมถ กู ซ้าํ กค็ งไมร อดเกินคนื นี้ ตอนท่ผี มโผลเขามา มันนอน
แยกเขี้ยวคํารามอยูเฉยๆ ผมยิงมันในระยะหางไมกว่ี าเทาน้ัน ลกั ษณะเดมิ ๆ ของมันอยอู ยา งไรก็อยู
อยางนน้ั ไมม ดี ้นิ เลย”
จากการตรวจกระสนุ ลูกซองเชษฐาที่ยิงไวก อน พบวา 9 เมด็ ของลกู ปราย โอ-โอ บั๊ค นดั
แรก รวมกลุมกนั เปนกระจกุ ทะลุเขา ทชี่ อ งทอ งดา นขวาเหนอื ตะโพกเล็กนอย บางเม็ดทะลเุ ลย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

191

ออกมาอีกดา นหน่งึ และบางเมด็ ก็คงจะฝง อยูภายใน สว นนดั ทส่ี องซง่ึ ยิงไลหลงั ถกู เพียงสามเม็ด
สองเม็ดฝงเขา กกขาหลงั ดา นซาย อกี เม็ดหนึ่งกระทบโคนหางเวอไปและฝง เขาไปในบรเิ วณกน จดั
วา เปน บาดแผลฉกรรจพ อใช แตย ังไมม อี านภุ าพทจี่ ะหยดุ ย้ังใหม นั นงิ่ อยกู บั ท่ีไดโดยฉบั พลัน

เชษฐาเขามากม พิจารณารอยกระสนุ ท่ยี งิ ไวอ ยา งพอใจ
เม่อื ทกุ คนคลายจากความตน่ื เตนยนิ ดีปรดี า...รพินทรกส็ ง่ั ใหพ รานของเขาตดั ไมมาทํา
คานหาม เพอ่ื ลาํ เลียงซากของไอกุด อาชญากรแหง ไพรกวางกลบั ไปยงั แคมป. ..

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

192

11

ซากของไอก ุดขนาดสคี่ นหามหลงั ยงั แอ และตอ งพักบอ ยๆ ทัง้ หมดบายหนากลบั แคมป
โดยยอนรอยเดมิ แวะทศี่ พของลูกหาบเคราะหร า ยซ่งึ ใชเปน เหยือ่ ลอ รพนิ ทรส ัง่ ใหหยุดพักท่นี นั่ อีก
คร้ัง เพือ่ ขดุ หลุมฝงศพของเอิ้นไวยงั บริเวณใตหางทุกคนพบความสลดใจอกี คร้ัง เมื่อมองเหน็ ศพ
ของลูกหาบท่เี สยี ชวี ิตอยางอนาถเพราะเจาเสอื สมิง แตกส็ าสมใจแลวที่สามารถลาไอก ุดใหส ้นิ ชอื่ ลง
ไดเปนการทดแทน

เมอื่ จดั การฝง ศพกเ็ ดนิ ทางกลับแคมปมาถงึ ในเวลาตะวนั ชงิ พลบพอดี พวกทแ่ี คมป
ทง้ั หมดพรูกนั ออกมาตอนรบั พรอ มกับสงเสียงโหรองล่นั อยา งตนื่ เตน ดีอกดีใจทมี่ องเหน็ วากของ
เสือใหญถูกหามมา เอกิ เกริกไปท่วั บรเิ วณแคม ป สงเสยี งพดู จาซกั ถามพวกทไี่ ปกับขบวนตามลาลน่ั
ไปหมดฟงไมไ ดศ พั ท และพากนั เขา มามุงลอ มซากของไอกุดเต็มโดยละทง้ิ หนา ทอ่ี ื่นๆ หมด

ค่าํ น้นั ม.ร.ว.เชษฐา สั่งใหน ําวิสก้อี อกมาเปด เลี้ยงพวกลกู หาบ และพรานพ้ืนเมืองของ
รพินทรอ ยา งไมอัน้ เปนการแสดงผลสาํ เรจ็ ในการพิชติ ไอกุดลงได ทุกคนรืน่ เริงครกึ คร้ืนกนั เปน
พิเศษ และทงั้ หมดไมว า จะเปน นายหรือลูกจา ง เพิ่งจะรสู กึ ในรสชาติอันเอร็ดอรอยของอาหารคํ่ามอ้ื
นน้ั นบั ตงั้ แตว ินาทวี ิกฤตซึง่ เกดิ ข้นึ โดยการทราบขาววา เสือรา ยยองเขา มาลากเอาลูกหาบไปขยํ้าเมอื่
ค่ําวานน้ี

“ทีนี้เห็นจะโลง ใจนอนตาหลบั กนั ไดเ สียทนี ะ”
เชษฐาเอย ขึน้ ยมิ้ ๆ ในระหวา งการสนทนาบนโตะอาหารคํา่ ในเต็นท ซงึ่ มีรพินทรรวมอยู
ดว ยตามปกติเหมอื นเดมิ
“ครบั โลงอกไปที คร้งั แรกผมยังวิตกเปน ทกุ ขว า ไอกดุ จะทําใหค ณะของเราตองเสยี เวลา
ออกไปโดยไมม กี ําหนด โชคดเี หลอื เกินทเี่ ราปราบมนั ลงไดภายในเวลาไมเกิน 24 ชว่ั โมงนบั ต้ังแต
มันเลน งานคนของเรา”
จอมพรานตอบเรียบๆ ขณะนั้นท้งั ส่รี บั ประทานอาหารเสร็จเรียบรอ ยแลว และแงซาย
กาํ ลงั นําเอากาแฟกบั บรัน่ ดเี ขา มาให
“ผลสาํ เรจ็ ในการพชิ ิตไอก ดุ ลงไอในคร้ังนี้ มาจากแงซายคนเดยี ว ถาไมไดแ งซายแนะนํา
ใหคณุ ลงจากหา งและกลับแคม ป ปา นนย้ี งั ไมรูเ ลยวา พวกเราจะตองแกรวคอยดกั มนั ไปนานอีกสกั ก่ี
วนั ”
ไชยยนั ตพูดพรอ มกบั หวั เราะ แลว เอ้อื มมือไปตบหลังหนุมชาวดงนกั พเนจรผูมายนื รนิ
กาแฟแจกจา ยปรนนิบตั ิอยใู กลๆ เชษฐาและดารนิ หนั ไปมองดูแงซายอยางพึงพอใจ อดีตนายทหาร
กองโจรกะเหรย่ี งผูสมัครเขา มาเปนคนใชค ณะเดนิ ปา มสี หี นา สงบราบคาบและสํารวมอยตู ามเดมิ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

193

ประหน่งึ วา จะไมไดย นิ หรอื สนใจกับคํายกยอ งชมเชยน้นั ชําเลอื งแวบไปทางจอมพราน พบสายตา
ของรพนิ ทรท ่ีมองอยกู อ นแลว เงยี บๆ กห็ ลบตาไปเสยี

“แงซายควรจะไดร บั การขอบใจอยางมากครบั ในรายการนี”้
พรานใหญผงกศรี ษะลงรับโดยดษุ ณี
“แงซายเธอรูไ ดอยางไรวา ถาพรานใหญลงจากหา งแลว ไอเสอื ตวั นีถ้ ึงจะเขา ไปกนิ ซาก”
ม.ร.ว.หญิงดาริน หนั ไปถามย้มิ ๆ
“ผมเดาเอาครับ ผมทราบวา ผูกองตามลา มันมานานแลว แตไ มเ คยพบตวั มนั เลย แตพ ราน
อนื่ เคยมีโอกาสพบเห็นมัน แสดงวา มนั จะตองจาํ กลน่ิ ผูกองได และคอยจอ งหลบอยู ผมคดิ เอาเองวา
ถา ผูก องลงมาจากหางกลบั แคม ปเสยี มนั อาจโผลอ อกมา”
แงซายตอบดว ยเสยี งหา วตาํ่
“แลวมันก็เปน ความจรงิ เสยี ดว ย”
เชษฐาวา พลางหันมาทางจอมพราน
“ปานน้ีบญุ คําคงจะดแู ลใหพ วกนนั้ ถลกหนงั เสร็จแลว กระมัง ผมอดหว งไมไ ด ถงึ แมก าร
เดนิ ทางคร้งั นเี้ จตนาเดมิ ของผมจะไมสนใจกบั หนงั หรือเขาสัตวป ระเภทใดเลยกต็ าม แตสาํ หรบั ไอ
กุดตวั นี้ ขอเกบ็ ไวดเู ปน ท่ีระลึก จะปูไวในหองรับแขกเลย เชือ่ วาทุกคนทเ่ี หน็ เขาคงจะตกใจ เพราะ
ความใหญโตมโหราฬของมนั เพราะฉะน้ันถงึ ไดก าํ ชบั บญุ คาํ เสยี หนกั หนาวาใหถ ลกอยา งดที ี่สดุ
อยา ใหส ว นไหนเสยี เปน อนั ขาด”
จอมพรานกมศีรษะ
“ไมตอ งเปน หว งครับ บญุ คําชํานาญมากในเร่ืองการลอกหนังสัตว เขาจะทําใหคณุ ชาย
อยา งไมม ที ีต่ ทิ เี ดยี ว”
“แลว กอ็ ยาลืมหัวกะโหลกของผมดว ยละ เชษฐาเขาเอาหนัง สว นผมจองหวั กะโหลกมัน
ไวแลว กลบั ไปกรุงเทพจะเล่ยี มทองทําเปนทเี่ ขี่ยบหุ ร่ี เราจะเอาไวดเู ปน ทร่ี ะลึกคนละอยาง”
ไชยยนั ตเตือนมาบาง รพนิ ทรหวั เราะเบาๆ หันมาทางอดตี นายพนั ทหารปน ใหญ
“นาเสยี ใจเหลอื เกินครับคณุ ไชยยนั ต”
เขาพดู อยา งสภุ าพ
“สาํ หรับหัวกะโหลกของไอก ุด ผมเกรงวาคุณไชยยนั ตจ ะไมไ ดป ระโยชนจากมนั เลย”
“อาว! ทําไมละ?”
“กระสนุ หวั ออ นขนาด 270 เกรน ของ .375 แม็กนมั่ ที่ผมยงิ เปนนดั สดุ ทาย เขา ไปตี
กะโหลกของมันแตกเปน เสยี่ งๆ ไมม ชี น้ิ ดเี ลย ทาํ อะไรไมไ ดส ักอยา ง นอกจากจะท้ิงหรือไมก เ็ อาแค
เขีย้ วของมนั ไวด เู ลนเทา นั้น”
ไชยยนั ตล ืมตาโต ครางออกมาอยางเสียดาย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

194

“แตกละเอยี ดเลยหรือ เอะ ! แปลกจรงิ ไมน า จะเปน ไปไดเ ลยน่ี ผมเห็นแผลทางเขา เลก็ นิด
เดยี ว”

“เปนความจรงิ ครับ ประเดี๋ยวเราออกไปดดู วยกันกไ็ ด ผมเองกร็ สู ึกเสียดายแทน กะโหลก
ของมนั หลังจากลอกหนังปลน้ิ เน้อื ออกหมดแลว มีขนาดเขอ่ื งกวา บาตรพระเสียอกี อตี อนทผ่ี มยงิ
มนั กไ็ มท นั จะนึกถงึ เรือ่ งหัวกะโหลกหรอื เรื่องหนังใดๆ ทงั้ สิน้ และสญั ชาตญาณของพรานทุกคนก็
คงจะเหมือนกนั ท้ังน้นั กค็ อื จอ งจะยิงสตั วใ หต ายคาทใี่ นทนั ทีโดยไมค ํานงึ ถึงเร่ืองอ่ืน ทางเขา และ
ทางออกของกระสนุ มันเล็กลวงตาจริงหรอกครับ แตป ฏบิ ตั ิการของมนั รายกาจไมน า เชอื่ เลย มนั เขา
ไปตีควา นในสมองเสยี อยา งไมมชี ิน้ ดี ไมใชเพยี งแตเ จาะทะลุไปเฉยๆ อยา งท่ีเราเขา ใจกันพ้ืนๆ
โดยเฉพาะอยางย่งิ กระสุนขนาด .375 และลกู หวั ออ นน้ําหนัก 270 เกรนดวยแลวยง่ิ ไปกนั ใหญ ถา
เปนลูกหวั แขง็ แบบฟลู แพทซ กค็ งไมถ ึงเพยี งน”้ี

“วาว! นเี่ ปนความรใู หมข องผมทีเดียว”
ไชยยนั ตรองออกมา ทาํ หนาตนื่ หนั ไปมองดเู ชษฐาและรพนิ ทรส ลบั กนั แลวหวั เราะ
ออกมา
“ผมไมย ักรูมากอนวา อานภุ าพของกระสนุ หัวออ น ยงิ สัตวม นั จะรายกาจถงึ เพยี งนี้ คดิ เอา
ตามสามญั วินจิ ฉันกค็ ือ มนั เปน กระสุนไรเฟลความเรว็ สงู และลกู กไ็ มใ ชหนา ตดั ใหญโ ตมโหราฬ
อะไรนัก โดยเฉพาะอยา งยงิ่ เมอื่ ยิงไประยะใกล และเปา หมายเปน ของแข็งคอื กะโหลกหวั ของมนั
แบบนี้ ลูกปน ก็นา จะเจาะทะลุผา นไปเฉยๆ ไมน า จะตคี วานเสียจนกะโหลกแตกรา วไปหมดเชน น”ี้
เชษฐาจุปากเบาๆ มองดูสหายรักอยางขันๆ
“เสียแรงถอื ปนเขาปา มาหลายครงั้ แลว กย็ ิงสตั วม าไดช นิดทีพ่ อจะคยุ อวดคนอื่นเขาวา
เปน นักลา สัตวค นหน่ึงไดเ ตม็ ปาก แกจะรถู ึงอานุภาพของปน ทถ่ี อื อยใู นมอื ใหล ะเอยี ดนิดกไ็ มมี น่ี
แหละเขาเรยี กวา สกั แตว า ยิง ลูกปน ท่ีผลิตสาํ หรบั ลาสัตวใ หญท กุ ชนดิ ปฏิบตั ิการของมนั เหมือนกบั
ปน ไรเฟลของทหารเมื่อไหรก นั สังเกตงายๆ หวั กระสุนมนั ก็ประดษิ ฐผ ิดกันอยแู ลว เพอื่ ใหอานภุ าพ
ในการประหัตประหารอยางฉกรรจทัง้ นน้ั ไมใชเพียงแตว าใหเจาะทะลุผานไปเฉยๆ เหมือนปน
ทหารเพราะสตั วใหญมันมีความทรหดอดทนเปน พิเศษ ลําพงั แคใชความแรงเจาะทะลุ ไมสามารถ
จะหยุดยง้ั มันได แมนจะถกู ทส่ี าํ คัญกต็ าม ฉะน้นั เขาจงึ ประดษิ ฐห วั กระสนุ ใหมนั ทํางาน
ประหัตประหารพิเศษออกไป ไมเ พยี งแตเจาะทะลธุ รรมดาเทา นั้น ยังใหต คี วา นกลา มเน้ือและ
กระดกู บรเิ วณทีห่ วั กระสุนเจาะผา นเพอื่ สรา งบาดแผลฉกรรจยงิ่ ขน้ึ ลูกปนในยุคปจจบุ นั ไมจ ําเปน
จะตอ งอาศยั หนาตดั ใหก วางใหญเหมือนสมัยโบราณอยอู กี แลว เปน ลกู เลก็ ๆ นํ้าหนกั เพยี งไม
เทา ไหรนั่นแหละ มนั ทํางานไดเกนิ ตัวนกั ฉันเอาลกู .375 หัวออ นแบบที่รพินทรย งิ ไอก ุดวนั นี้ ซดั
เกงเขา ตวั หนึง่ ตอนท่ีไปปาอทุ ัยธานี นกึ ไมถึงเหมอื นกนั วา เกงตวั นนั้ จะขาดสะพายแลง ไปเลยราว
กบั ถกู ขวานจาม ทงั้ ๆ ทแ่ี ตแรกคดิ วาลูกมนั กไ็ มไดใหญโ ตมโหราฬอะไรนัก ลกู ปน พวกนีถ้ า ถกู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

195

สว นออนกย็ งั ไมเทา ไหรห รอก แตถากระทบสว นแขง็ เปน ตนวากระดกู มันควานสะเดด็ ยากนกั แก
ไมตอ งสงสัยหรอกวา ทาํ ไมหวั กะโหลกไอก ดุ ของแก จึงแตกรา วไปหมดใชก ารไมไ ด”

ไชยยนั ตโคลงหัว บน พาํ ดว ยความเสียดายอยูเชน นั้น รพนิ ทรห ันไปทางหวั หนาคณะ
นายจางของเขา

“เรือ่ งหนังไอก ดุ หากคณุ ชายตอ งการจะเอาไวด เู ลนจรงิ ๆ แลว ผมอยากจะแนะนาํ วา
พรงุ นีค้ วรจะใหคนของผมคนใดคนหน่งึ นํากลบั ไปทีห่ นองนา้ํ แหง แลว สงตอ ไปใหคุณอาํ พล ให
แกชว ยสง ฟอกเสียเลยในทนั ที ถาเราหมักเอาไวห รอื ใชว ธิ ขี ึงตากแหง ชวั่ คราว รอจนกวา เราจะ
เดนิ ทางไปถึงหลมชา ง แลวฝากพวกลูกหาบใหเอาไปใหค ุณอําพลตามท่ีคณุ ชายต้งั ใจไวแตแ รก ผม
เกรงวามันจะเนาเสียกอน หรอื มา ยง้นั ขนกห็ ลุดออกหมดเสยี แรงเปลา ”

เชษฐามองดูเขาอยางสนใจเปน พเิ ศษในคาํ แนะนํา
“ก็ดีเหมือนกนั แตมันจะไมขัดกบั วัตถปุ ระสงคสว นใหญของเราหรือ เราตอ งการมุงหนา
เดินทาง มนั จะเสียเวลาไปเปลา ๆ”
“ก็ไมเ สียเวลาอะไรเลยน่คี รบั ระยะเดนิ ทางจากทีน่ ก่ี ลับไปถึงหนองนา้ํ แหง ถาเดนิ อยา ง
พรานก็เพยี ง 4-5 ชวั่ โมงเทา นั้น เราไมจ าํ เปน จะตองหยดุ รอเขา...ยังเดนิ ทางกันตอ ไปตามปกติ เมอ่ื
สง หนังใหค ณุ อําพลแลว พรานของผมกย็ อนตามมาทันเอง เสย เกดิ จัน หรือบุญคํา คนใดคนหนึ่งก็
ไดทั้งนน้ั แหละครับ”
“พรงุ นี้เราเองก็จะออกเดนิ ทางเคล่ือนยายแคม ปแ ลว คุณแนใ จหรือวา เขาจะตามเราถูก
โดยไมต อ งคนหาเสียเวลา”
รพินทรห ัวเราะเบาๆ
“ถา ไมเกินเลยหลม ชางอนั เปน สถานีปลายทางของเราไปแลว พรานของผมทกุ คนจะไมม ี
วนั หลงเลยครับ เขาจะสะดวกยิง่ ขนึ้ หากเราจะกําหนดทหี่ มายใหเขารลู วงหนาเสยี หนอยวาออกจาก
ที่นจ่ี ะยา ยไปตงั้ แคมปท ่ีไหน”
“ถา งัน้ กต็ กลง ดเี หมือนกนั ผมตอ งการใหหนังของไอก ุดถกู ฟอกโดยเร็วท่ีสุด และใน
สภาพทเ่ี รยี บรอ ยทส่ี ดุ ขอบคณุ มากท่ชี ว ยจดั การให”
“พรุงนี้ คุณชายก็เขยี นโนต สองสามตัวถงึ คณุ อาํ พล ฝากกับพรานของผมท่จี ะนําเอาหนงั
ไป ผมเชอื่ วา คณุ อําพลคงจะตองตนื่ เตน ดใี จมากทเี ดยี วครบั ท่ที ราบวา คณุ ชายปราบไอกุดลงได
สาํ เรจ็ วา อนั ทจ่ี ริงเสอื ตัวนี้ คณุ อําพลตั้งสนิ บนเอาไวน านแลวเปนราคาถึงหม่นื บาท ถา ใครยิงได”
กลา วจบเขากห็ ัวเราะ เชษฐาเบกิ ตาโต มองดเู ขารองออกมา
“อา ! ถางัน้ เงนิ สนิ บนคณุ อาํ พลก็ควรจะเปนของคณุ นะซิ ถาหากคุณกลบั ไปถงึ หนองน้ํา
แหง อีกครง้ั อยา ลมื นะวากระสุนนดั สดุ ทา ยทป่ี ลดิ ชีวิตของไอกดุ เกดิ จากมือของคุณไมใ ชม อื ผม ผม
ไมใชผูปราบมนั หรอก คณุ ตา งหาก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

196

“กแ็ บงเทาๆ กันเปน สามสว นสาํ หรบั สามคนก็แลวกัน มาเถียงกันอยไู ด แงซายเอาไป
สว นหนง่ึ ในฐานะผวู างแผน แกเอาไปสวนหนง่ึ ฐานยิงไวใหต าม รพินทรเอาไปสวนหนง่ึ ในฐานะ
ยิงมันตาย ถงึ จะยุติธรรม”

ไชยยนั ตเ สรมิ มา แลวทกุ คนกห็ วั เราะกนั ออกมาอยา งสนกุ สนานครึกครนื้
“ก็ยุติธรรมดอี ยูห รอกครบั ‘ถา’ เราท้ังหมดมโี อกาสกลบั ไปขอรับเงินสินบนของคณุ อํา
พลได”
รพนิ ทรต อบดว ยนาํ้ เสยี งเรียบๆ เปนปกติ แตมอี ะไรบางสง่ิ บางอยางในประโยคนนั้ ทํา
ใหคณะนายจา งของเขาทัง้ สามคนพากันเงยี บงนั ไปช่วั ขณะ เชษฐากบั ไชยยนั ตบ รรจกุ ลองยาเสนสูบ
พน ควันโขมง ตา งตกอยูในหว งครนุ คดิ ม.ร.ว.หญิงดารนิ เอามือเทา คางจองตาขา มโตะ มายังพราน
ใหญอ ยา งไมพ อใจ พดู เสียงขุน ๆ
“หมายความวา ยงั ไงกนั นายพราน ที่พูดวาถาเราทงั้ หมดมีโอกาสกลบั ไปขอรบั เงินสินบน
ของคุณอําพลได เอ...ฉนั สังเกตดตู ั้งแตคุณเซน็ สัญญานําทางใหแกเราแรกๆ แลว คุณมักจะพดู อะไร
เปนการบอนทาํ ลายขวัญเราอยตู ลอดเวลา ทั้งๆ ที่คุณเองก็ยอมเปน ลกู จา งนาํ ทางเรามา ไหนลอง
บอกมาตามตรงซิ น่ีคณุ แนใ จเอาเสยี จริงๆ หรอื วาการเดนิ ทางคร้ังนี้ เราจะไมมีโอกาสไดก ลบั มากนั
อีกแลว”
“ผมไมไ ดบอกคุณหญิงเลยวา ผมแนใ จเชน นนั้ การทผ่ี มใชค ําวา ‘ถา ’ กบ็ งชัดอยูแลว มัน
เปนสงิ่ ไมแน เราอาจจะไมไ ดก ลับก็ได หรืออาจไมม ใี ครในโลกนพ้ี บเห็นคณะเดนิ ทางของเราอกี
แลวก็ได ทัง้ สองอยาง ขออภยั ดว ยหากผมจะใชคําพดู ใหไ มเปน ท่ีพอใจของคณุ หญงิ ผมอาจเปน คน
ตรงเกนิ ไป”

พชี่ ายบนเบาๆ ขดั จังหวะมา แลวหาทางเปลย่ี นเร่ืองเสยี หาเรอ่ื งสนทนากับจอมพราน
โดยซกั ถามขอความเหน็ เกย่ี วกบั การลา เสือ ตลอดจนสญั ชาตญาณของเสอื ในฐานะทรี่ พินทรม คี วาม
ชํานาญชํา่ ชองกวา

พรานใหญอธบิ ายใหท ราบตามทเี่ ขารูเห็นประสบมากบั ตนเอง เปนการแนะนาํ คณะ
นายจางของเขาไว เชษฐากบั ไชยยนั ตรับฟง ดวยความตน่ื เตน สนใจย่งิ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน พลอยฟง
เพลินไปดว ยอยา งไมตงั้ ใจ เพราะเปนความรใู หมส าํ หรบั หลอน ลมื การตั้งขอ ขัดแยง หาเรื่องรวนเขา
ลงเสยี ไดช่ัวขณะ

“สว นมากคนทว่ั ไปมกั จะเขา ใจธรรมชาติของเสอื คลาดเคลอ่ื นไปมากทีเดียว”
พรานใหญบ อก
“ความจริงเสือเปนสตั วทข่ี ีข้ ลาดที่สดุ ชนดิ ในเวลาปกติเทา ๆ กับที่กลาบาบิ่นท่ีสุดในเวลา
หิวหรือโกรธจัด คณุ ลกั ษณะของมนั ทั้งสองชนดิ น้ี ขัดแยงคานกันอยา งไรพกิ ล ในเวลาทม่ี นั ยังไม
ตองการอาหาร มนั จะไมก ลาเขา มาเลนงานสตั วชนิดใดทง้ั สน้ิ แมว าจะเปน สตั วทเี่ ล็กกวา มนั จะไมม ี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

197

การยอมเสีย่ งเลยจนนดิ เดยี ว ในทางตรงขา ม ถา หวิ จดั หรือโกรธจดั มันจะยอมเสย่ี งชนิดไมน าเชอื่
เหมอื นกนั สตั วใหญแ ข็งแรงกวามันสกั เพียงใดมนั ก็ไมละเวน ทจ่ี ะเขาโจมตี ไมวา จะเปน ซงึ่ หนา ลบั
หลงั ยง่ิ กวานั้นยังจดั วาเปน สัตวที่มีไหวพรบิ เลหเ หล่ยี มเหนอื กวาสัตวทุกชนดิ ปญ ญาและเลห ก ล
ของมันเกินกวา ที่เราจะคาดคดิ ไปถงึ ทีเดยี ว สามารถจะออกอบุ ายไดต างๆ นานา เพื่อจะหาทางเลน
งานเหยอ่ื ของมัน รอ งเลียนเสียงเกง กวาง หรอื สตั วเลก็ อื่นๆ เพือ่ จะหลอกจบั กนิ ไดทง้ั น้นั หากนิ
โดดเดยี่ วเพยี งตัวเดยี วก็ได หรือปะเหมาะถา เหย่ือของมนั เกินกําลงั ท่ีจะจับไดดว ยตวั เอง ก็อาจไป
ชกั ชวนเพ่ือนฝูงมาชวยกนั สกดั จบั เปน ทีมเวริ ก แบบเดยี วกบั พวกหมาปา ผมเคยเหน็ มากับตาแลว
เสือลายพาดกลอนสามตวั ชว ยกันเขา เลน งานชา งแมลูกออ น โดยสองตัวหลอกลอ แมชา งใหแลนไล
ออกหางลกู และอีกตวั หน่งึ ดอดเขา ไปกดั ลกู ชา งในขณะทแี่ มชา งเผลอ และในท่สี ุดมันกเ็ อาลกู ชา ง
ไปกินไดโดยวธิ ีหลอกลอดงั กลา ว คอื พยายามกดั ลูกชางใหตาย เมอ่ื แมชางเบอ่ื ทีจ่ ะเฝาศพลูกชาง
แลว มันก็จะหวนกลบั มากนิ ซาก วา ยนาํ้ กไ็ ด ข้ึนตนไมก ช็ ํานาญ เรามักจะคดิ กนั วา เสือท่ชี อบอยูบ น
ตน ไมห รอื ปน ตน ไมได คอื เสือดําหรือเสือดาวเทา นั้น แตอ นั ที่จรงิ เจา ลายพาดกลอนก็เปน นักปน
ตน ไมช้ันยอดเหมอื นกนั เวน ไวแ ตนสิ ยั ของมนั จะไมชอบปน ตน ไมเ วลาปกติเทา นน้ั ถาจะพดู กนั ถงึ
เร่ืองความอํามหิต ก็รบั รองไดเ ลยวา ไมม ีสตั วชนิดใดจะอาํ มหิตเลือดเยน็ มากไปกวา เสอื ขนาดทตี่ ดิ
กบั หรอื จั่นดกั ตดิ ตีนอยู ถาเปนสตั วอ ื่นกต็ อ งยอมติดคาอยูเชน นนั้ แตถ า เปนเสอื มนั จะพยายามดนิ้
รนสดุ ฤทธ์ิทีจ่ ะกระชากตัวใหออกจากกบั ใหไ ด ถา หมดความสามารถจรงิ ๆ แลว มันจะทําอยางไร
ทราบไหมครับ?”

เชษฐากับไชยยันต หนั มามองดูหนา กันแลว สั่นศีรษะ รพนิ ทรห วั เราะเบาๆ
“เปน เร่อื งไมน า เชื่อ หรือคาดคิดมากอ นทีเดียวครบั แตกเ็ ปนความจรงิ คือมนั จะกดั ตนี
ขางที่ตดิ กับของมนั ใหขาดคาอยูกับเครือ่ งดกั นัน้ เอาตวั กระเสอื กกระสนหนีรอดไปใหไ ด โดยไม
คํานึงวา มันจะไปตายทีไ่ หน หรอื จะตองเสียขาไปเชนไร นแ่ี หละครับ เขาถึงมกั จะเอาเสือมา
เปรียบเทยี บกบั คนทที่ ําอะไรอยา งเฉียบขาดรนุ แรง โดยไมเ กรงกลัวตอ สิ่งใด น้าํ ใจเสอื มนั เปนเชน น้ี
แหละ”
เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน ตา งอุทานออกมาอยา งประหลาดใจ
“ตา ย! อะไรกนั เสอื นะรยึ อมกดั ตนี ของมนั ใหข าดคาเคร่ืองดกั ก็ขาของมันเองแทๆ มนั
ไมกลวั เจ็บหรอกร”ึ
ดารินรองเสยี งแหลม ทําตาโต มองดูเขาอยา งตน่ื เตนฉงนฉงาย พรานใหญหวั เราะเรอ่ื ยๆ
อยูในอาการเดมิ
“ครบั ขาของมนั แทๆ นัน่ แหละ มันกลา และเหย้ี มพอทจี่ ะยอมกัดขาของตัวเองทง้ิ เพอ่ื
แลกกับอิสรภาพโดยการหนไี ปใหพน จากเคร่อื งดกั น้ัน จะเปน อยา งนท้ี ุกตัวหรอื เปลา ผมกไ็ มกลา
ยนื ยนั แตย นื ยนั ไดวา เคยเหน็ เจาลายพาดกลอนตวั หนึ่งยอมสละตีนขา งหน่ึงของมันมาแลว โดยทงิ้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

198

ใหคาไวบนกบั ดักของผมที่งบั ติดตีนมนั ไมเคยปรากฏวามีสัตวช นิดใดเหย้ี มอาํ มหิตถึงขนาดนี้
แมแ ตพ วกกระทงิ หรอื ชาง”

“รายกาจจริงๆ ผมก็เพ่ิงจะไดย ินครัง้ นเี้ ปน คร้ังแรก”
ม.ร.ว.เชษฐาจปุ ากเบาๆ ครางออกมา ไชยยนั ตถามวา
“แลวเวลาคุณดกั เสอื เปนๆ เอามาขายใหค ณุ อําพล คณุ มวี ธิ ียังไง?”
“สวนมากกใ็ ชว ธิ ีขดุ หลมุ ตาขาย โดยใชเ หยอื่ ละครับ หลมุ ทจี่ ะใหม นั ตกลงไปกม็ ลี กั ษณะ
เหมอื นหลมุ พรางใชล อคนนี่เอง โดยขุดใหก วา งลึกในทศิ ทางท่มี นั จะปรเ่ี ขาใสเ หยือ่ มีตาขา ยรองรับ
อยูเบ้อื งลาง ขา งบนปากหลุมมใี บไมอ าํ พรางไว พอมนั หลน ลงไปในหลุมกระทบตาขา ย กระเดอื่ ง
กลที่ทําไวกจ็ ะตวดั ตาขา ยใหร วบเขาหากนั แลวหว้ิ ขน้ึ มดั มันไวอ ยา งแนนหนาท่สี ดุ ลอยอยเู หนอื
พืน้ น่ีเปน วธิ เี ดียวทจี่ ะดกั เสอื ไดในสภาพที่ปลอดภัยเรยี บรอยท่สี ุด เพราะมันไมมีกําลงั ที่จะออก
ฤทธิ์อะไรได พรานสมัยกอ นเคยใชด ักดว ยกรง พอประตกู รงปด มนั กก็ ระโจนด้ินรนปะทะกรง
หนาตา เข้ียว หรือเลบ็ ของมันเองปนปเสยี หายไปหมด เพราะการดน้ิ รนตอ สูเพอ่ื หาอสิ รภาพของมนั
กลายเปน เสือมตี าํ หนิไป มนั ดน้ิ อยา งไมย อมคาํ นึงถงึ ตนเองเลยวา จะไดร ับอันตรายอยางใด และวิธี
ดักดว ยกรง พรานผูด กั ก็จะตอ งเสยี เวลาขงั ทง้ิ มันไวเชน นน้ั นับเปนสบิ ๆ วัน เพือ่ รอใหม นั อดอาหาร
ออนแรงลงเต็มที่ แลว จึงสามารถเขามาทาํ การเคลอื่ นยายได ถา รีบดว นมาเคลอื่ นยา ยกรงในทันทที ่ี
ดักได และเสอื ยงั มกี าํ ลงั อยู มันจะดน้ิ ชนดิ ท่ีถากรงไมพ งั ตัวมนั เองกพ็ งั สว นมากพอดกั ตดิ เขากท็ งิ้
มนั ไวเลยเปน เวลาหลายๆ วนั อยา งทบี่ อกแลว โดยไมจาํ เปนตอ งใหอ าหารอยา งใดทัง้ สิ้น และจะไม
โผลเขาไปใหม นั เห็นเกิดการตนื่ กลวั ตกใจยุยว่ั ใหมนั คิดด้นิ รนขึ้นมา จนกวา มันจะอดโซหมดกําลงั
จะตายมติ ายแหลน ั่นแหละ ไมตองไปสงสารวา มนั จะอดอาหารตาย เสอื อยไู ดนบั เปน สบิ ๆ วันโดย
ไมต องกินอะไรเลย”
คณะนายจางฟง การบอกเลา ของพรานใหญอ ยา งทึง่ ๆ
“พรานบางคนเคยบอกผมวา เสือมันมีนสิ ยั ชอบสอดรูส อดเห็น จรงิ หรอื เปลา?”
เชษฐาถาม รพนิ ทรย ม้ิ กมศรี ษะรับ
“จริงครบั มันมีนิสยั อยากรูอยากทดลองอยเู สมอ ผดิ กบั สัตวอนื่ ”
“หมายความวา ไง ท่ีวา เสือมันมีนสิ ยั อยากรูอ ยากทดลองนะ ลักษณะยังไงของมันแสดง
บอกใหเห็นชดั งัน้ หรือ?”
ไชยยนั ตซ กั มคี วามกระตือรอื รน ทีจ่ ะขอศกึ ษาเรยี นรอู ยางเต็มท่ี
“ทว่ี า มนั อยากรอู ยากเหน็ กค็ อื เสือมกั จะชอบสะกดตามหลังสตั วท กุ ชนดิ แมก ระทงั่ คน
และคอยเฝาสงั เกตอยูท กุ ขณะ โดยทไี่ มจาํ เปนจะตอ งมเี จตนาเขา จโู จมทาํ รา ย สมมตวิ า คนเดนิ เขา ปา
มันจะยองตามอยหู า งๆ บางทกี ็ออ มไปสกดั ดกั อยูขา งหนาโดยไมใ หเ รารูส ึกตัว คลา ยๆ มันอยากจะรู
วาคนคนนนั้ จะไปทําอะไรท่ีไหน และในการยองตามดขู องมันน้ี ไมไดหมายความวา มนั จะเลนงาน
คนเสมอไป อาจเพยี งแคดูเฉยๆ เมือ่ พอใจมนั แลว มนั ก็ผละหลบไป น่เี ปนอกี นิสัยหนง่ึ ทีผ่ ิดจากสตั ว

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

199

ปาทุกชนิด และนา จะเรยี กไดว า มันชอบสอดรสู อดเหน็ อยา งเชน ทค่ี ณุ ชายวา เมื่อครนู ้ี สว นทว่ี า ชอบ
ทดลองน้นั ก็คอื สิง่ ใดกต็ ามทีม่ นั สงสัย หรอื เกนิ ความสามารถอนั เปน ธรรมชาติสามัญของมนั มัน
จะเพยี รพยายามทาํ ใหได ท้ังๆ ท่ีการกระทําน้นั ๆ ก็ไมไ ดเ กดิ ประโยชนอ ะไรแกต วั มนั เลย เปน ตน วา
มแี มน ้าํ หรือบงึ ขวางกน้ั หนามันอยู และอกี ฟากหน่งึ มันมองเหน็ ปา หรอื เขา มนั ไมร เู ลยวา ปา หรอื
ภเู ขาทมี่ นั มองเห็นอยลู ิบๆ เบอื้ งหนาจะมสี ตั วใ หม นั จับกินไดส มบูรณด หี รือไมม นั กอ็ ยากจะทดลอง
ขามไป แลว มนั ก็พยายามวายนา้ํ ขา มไปยังฝง ทีม่ ันมองเหน็ อยนู น้ั ใหไ ด โดยไมคาํ นงึ ถงึ วา ตัวมันเอง
จะจมนาํ้ ตายหรือเปลา”

แลว พรานใหญก ห็ วั เราะออกมาเบาๆ ทงิ้ กน บุหร่ลี งกบั พ้นื ใชร องเทา ขยดี้ ับ หยิบแกว
บรน่ั ดขี น้ึ จบิ กลา วปนหัวเราะอยางอารมณข นั ตอมาวา

“เก่ียวกับเรอ่ื งความอยากรูอยากทดลองของเจาสัตวป ระเภทเสือนี่ มเี รอ่ื งขําๆ ที่คณุ พอ
ของผมเคยเลาใหผ มฟง สมัยทีผ่ มยังเปน เดก็ อยเู รอ่ื งหน่งึ จะจรงิ เทจ็ ประการใดผมกไ็ มกลา ยืนยันนะ
ครับ เพราะผมไมไดเ หน็ เองมากบั ตา เพยี งแตค ุณพอ ทา นเลา ใหฟงเทา นน้ั ทานเลาวา ครั้งหนง่ึ ท่ที า น
ทอ งเทย่ี วอยใู นตอนเหนอื ของลํานาํ้ แคว ทานเห็นเสอื โครงตวั หนึง่ วา ยนา้ํ ขามแมน ้าํ กลบั ไปกลับมา
อยหู ลายเทยี่ วทีเดียว คร้ังแรกทา นนกึ ไมอ อกวา เจา เสือตวั น้นั มนั ตองการอะไร คิดแตเพยี งวา มนั อาจ
ตอ งการขา มฟากปา ที่มลี ํานาํ้ ก้นั อยู แตพ อถงึ อกี ฝง หนึ่ง เห็นมนั ยนื เมยี งๆ มองๆ หันกลบั มายงั ฝง
เดมิ แลว กก็ ระโจนลงน้าํ วายกลบั ไปยังฝง เดิมอกี ครัน้ พอถงึ ฝง เดิม มันกท็ าํ อาการมองกลับมายังอกี
ฝง อกี ครเู ดียวมันก็ลงนํ้า พยายามวายขา มมาอกี มนั ทําอยอู ยางนนั้ ถึง 4-5 เที่ยวทเี ดยี วครบั ”

“ทาํ ไมมนั ตอ งวา ยกลบั ไปกลบั มาอยูย ังงนั้ ?”
คณะนายจา งเอยถามเขามาเกอื บจะเปน เสยี งเดยี วกนั พรอ มกันดวยความสงสัย รพนิ ทร
ไพรวัลย หัวเราะดังขึ้นอยูใ นอาการขบขนั สนุกสนาน
“เรอ่ื งนา หัวเราะมากทเี ดยี วครับ คือคณุ พอผมทา นบอกวา ภายหลงั จากทท่ี านเฝา ซมุ
สังเกตอยูนาน จึงพอจะจับเคลด็ ไดวา เจาเสือตวั นัน้ ขณะทมี่ นั ยนื อยูบนฝง เดมิ ของมนั มันมองเลง็ ไป
ซมุ ไผก อหนึ่ง ซ่ึงอยูฝ ง ตรงขา มเปนแนวตรงกับตัวมนั ทย่ี นื อยอู กี ฝงหนง่ึ มนั มีเจตนาโดยตรงท่ีวา จะ
วายขา มฝงเพื่อข้นึ จากนํ้าใหต รงกบั แนวกอไผท่มี ันกะไวด ว ยสายตา ทนี ้ขี ณะทีม่ นั ลอยคอวา ยอยใู น
ลาํ น้าํ กระแสนาํ้ พัดตวั มนั ใหล อยไปทางดานใต มันถึงฝง ตรงขา มไดตามตองการ แตผ ดิ
วตั ถปุ ระสงค คือตาํ แหนง ทมี่ ันขนึ้ ฝงไดน น้ั หางจากกอไผท ่ีมนั หมายตาไวประมาณ 60-70 เมตร มนั
จงึ วายกลบั มายงั ฝงเกา อีก จอ งมองดกู อไผท ี่มันกะไวอ ยางสงสัยเสียเต็มประดา แลว กก็ ระโจนลงน้ํา
พยายามจะวายไปใหข้ึนฝง ตรงกบั กอไผนน้ั ใหไ ด น้าํ กพ็ ัดมนั ลงตาํ่ คลาดท่ีหมายไปทุกคร้งั นนั่ จึง
เปน สาเหตุใหม ันตอ งวา ยนาํ้ กลบั ไปกลบั มาอยูเชน นนั้ คณุ พอทา นเลาใหผมฟงอยางนี้แหละครับ”
นายจา งของเขาทั้งสามพากนั หวั เราะครืนขน้ึ อยางสนกุ สนาน โดยเฉพาะอยา งยิง่ ม.ร.ว.
หญงิ ดารนิ ปลอยกา กออกมางอหาย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

200

“แปลกประหลาดมหศั จรรยม ากน่ีนายพราน ฉนั สาบานไดวา ไมเคยไดยินไดฟง เร่ืองขนั
พิสดารอยา งนมี้ ากอ นเลย คณุ ชวยใหพวกเรายอ ยอาหารไดดีกวา บรน่ั ดหี รอื กาแฟเสยี อีก ลักษณะ
ทา ทางของเจา เสือตวั นนั้ ขณะท่มี นั นง่ั เมียงมองกะวดั ระยะกอไผกบั ฝงทมี่ ันยนื อยกู อ นทมี่ นั จะ
กระโจนวายนา้ํ ขา มไป คงจะเปนภาพท่ขี บขนั มากทเี ดยี ว ถาเรามาหลบั ตาวาดภาพดู สมมตวิ า ถา คุณ
พอของคุณพอจะอา นใจของมันออก และตคี วามหมายออกมาเปน ภาษาคนได มนั กค็ งจะบน ออกมา
วา ‘เอะ ทาํ ไมเราถึงวายไปไมตรงกอไผล ะหวา เห็นจะตอ งลองวา ยดใู หม’ อะไรทํานองน้ีนะ”

เชษฐาและไชยยันตย่ิงหัวเราะออกมาดังลน่ั ไปท้ังเตน็ ท ขันในคําพดู ของหญิงสาว และ
เรื่องราวทพี่ รานใหญเ ลา

“ผมคดิ วา คณุ พอของคณุ คงจะเห็นภาพนนั้ มาจริงๆ แตม ันกเ็ ปน เร่อื งแปลกประหลาดมาก
ทเี ดียว”

เชษฐาพดู พลางหัวเราะพลาง
“ถาเปน ยงั งน้ั จริง เสอื มนั กม็ คี วามฉลาดกบั ความโงพอๆ กัน”
ไชยยนั ตวา หวั เราะจนทอ งคลอน
“อาว กฉ็ ลาดอยางเสอื แลวก็โงอยางเสือไงละ มันฉลาดพอที่จะรแู ละสงสัยวาทาํ ไมมัน
ถึงวา ยไปไมต รงเปา หมายทม่ี ันกะไว รวมทั้งพยายามใหมซ ้ําซากอยูเ ชน นน้ั ในขณะเดยี วกันมนั ก็โง
ทีไ่ มร วู ามันวายไมต รงเปาหมาย เพราะกระแสนํ้าพดั ตวั มนั แตสรุปรวมความแลว กจ็ ดั วา เปนการ
ฉลาดเลิศแลว สําหรับสัตวเ ดยี รัจฉานท่ีอตุ สา หมเี จตนา มคี วามตง้ั ใจ และมีขอสงสยั คลางแคลง ถา
มนั ฉลาดอยางคน มันก็คงไมใ ชเสอื จริงไหม”
ม.ร.ว.เชษฐาแยงมาอยา งสนกุ
“คณุ ลมื บทสรุปของเรื่องเสียแลว นะ นายพราน”
ม.ร.ว.หญิงดาริน คนสวยเอยี งคอย้ิมกลา ววา ขณะท่เี ออื้ มไปหยบิ ไลทเ ตอรจุดกบั บุหร่ีท่ี
คาบอยูในริมฝป ากคงู าม พนควนั เปน ทางยาวขน้ึ ไปบนอากาศดว ยอริ ยิ าบถอนั นาพิสมยั
“ไมเหน็ เลา ใหเ ราฟง ตอไปเลยวา เจา เสอื ชา งสงสัยตัวนน้ั มนั พยายามตอไปเพียงไหน
ส้นิ สดุ ลงอยา งไร และคุณพอของคณุ ทีเ่ ฝา ดอู ยนู ่ันละ ทา นจัดการอยา งไรตอ ไป”
รพนิ ทร ไพรวลั ย กระแอมเบาๆ ซอ นย้ิม
“ทา นเฝา สงั เกตดมู ันอยอู ยางเชน นัน้ นับได 4 เทย่ี ว ท่มี นั วา ยกลบั ไปกลบั มา จนในท่ีสดุ
มนั ก็ละความพยายาม เดินหายเขา ปาไปทางฝงเดมิ ของมนั ”
“คุณไมไดถามหรือวา ขณะนน้ั เปนโอกาสดที ี่สุด ทาํ ไมทา นถงึ ไมยงิ ”
หลอนพยายามไลเ ลียง อารมณร่นื เริง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])