เพชรพระอุมา เล่ม1

101

จะอยา งไรก็ตาม หลอ นเปลีย่ นชุดนอนอนั หรหู รามาอยใู นแสล็คผาเสริ จสดี ํา สวม
สเว็ตเตอรส ชี มพเู ขา นอน อากาศเรมิ่ จะหนาวเยน็ ขึน้ เปนลําดับ ไชยยันตกับเชษฐาก็หรไี่ ฟและเขา
นอนเชน กนั ไมนานนกั ท้งั สองก็หลบั สนทิ แตห ญิงสาวคงนอนลมื ตาโพลงอยูเชน นน้ั

บรรยากาศและส่ิงแวดลอมที่ใหม แปลกไปจากทหี่ ลอ นเคยพบ ทาํ ใหบงั เกิดอารมณ
ตื่นเตน ประหลาด ไมอาจหลบั ลงโดยงาย เวลาผานไป เสยี งเอะอะเฮฮาของพวกลูกหาบขางนอก เร่มิ
จะซาลาเปน ลาํ ดับ จนกระท่งั เงยี บหายกลายเปน ความสงดั เงยี บเชยี บวงั เวง ไดย นิ แตเสยี งไมทสี่ มุ
ไฟไวป ะทุแตก นานๆ จะแวว เสยี งหมาปาเหา หอนแวว มาแตไกล

หลอนไมง ว งเลยสักนิด
หญงิ สาวสลัดผา หมขนสตั วท ี่คลุมกายออก ลุกขน้ึ จากเตียงสนาม ควา เข็มขัดปนส้นั ท่ีวาง
อยูห วั เตยี งขนึ้ มาคาดเอว สวมแจก็ เกตหนงึ่ ทับ ถือไฟฉายลา สัตวข นาด 8 ทอนตดิ มอื แลวก็เดนิ
ออกมาจากเตน ท อากาศเบอ้ื งนอกยงิ่ เยน็ จดั ไฟกองใหญทีส่ มุ อยูหนา เตนทลุกโพลง สองแสงสวา ง
เรอื งรอง รา งใหญฉกรรจข องแงซาย หนมุ ชาวดงพเนจร นั่งกอดเขา อยูหนา กองไฟ กาํ ลังเสือกดุน
ฟน เพิ่มเตมิ เขาไป เม่ือเห็นหลอ นเดนิ ออกจากเตนทก ็ลุกขน้ึ ยืนยมิ้ รับ
“นายหญิงยังไมนอนอกี หรอื ครบั ?”
เสยี งหา วๆ มีกงั วานทกั ออกมาเบาๆ
ดารินยม้ิ ใหคนรับใชพ เิ ศษ ทีม่ าอาสาสมคั รลาสดุ กอ นการเดนิ ทาง
“ฉันยังไมอ ยากนอนหรอก แงซาย”
หลอนพูดเสยี งนุม กวาดสายตาไปรอบดา นทม่ี องเหน็ กองไฟเรยี งรายอยูเ ปนระยะ และ
ภาพเงาตะคมุ ของพวกลกู หาบซง่ึ นอนกันอยเู กะกะ ไกลออกไปกวา น้ัน เปนความดํามดื อันนา
สะพรงึ กลวั ของปาสูงรอบดานในยามวกิ าล
“พวกเรานอนกันหมดแลวหรอื ?”
“ครับ นอกจากพวกอยยู าม”
“พรานใหญอ ยูไ หน?”
หญิงสาวถามออกมาโดยไมต ัง้ ใจ แงซายชีม้ อื ไปทางดา นเหนือ ปลายรอบนอกทสี่ ดุ ตดิ
กบั บริเวณทใี่ ชค วายผูกไว ทน่ี ่ันมเี กวยี นคันหน่ึงปลดแอกจอดอยู ไมม กี องไฟสุมเหมอื นบรเิ วณอนื่ ๆ
“ผมเหน็ ผูกองเดินไปทางโนน เมือ่ ตอนหวั คาํ่ ครบั ”
หลอนทอดสายตาตาม แตม องไมเห็นอะไรนอกจากเงาสลวั วับแวม เสยี งแงซายกลา ว
ตอ มา
“นายหญิงออกมาทําไมครบั ดกึ มากแลว นา้ํ คา งปาแรงเดยี๋ วไมสบาย”
ดารินหวั เราะนอ ยๆ มองดหู นุมกะเหรีย่ งพเนจรดว ยสายตาแสดงความปราณี
“ไมเปน ไรหรอกแงซาย ฉนั เปน หมอเอง ฉนั รูเกย่ี วกบั สุขภาพดี อยากจะเดนิ เลน สกั
หนอย เธอจะไปกบั ฉนั ไหม?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

102

“โอ เดินเลน ในเวลาอยางน”้ี
“ฉันไมอ อกไปนอกบริเวณแคม ปข องเราหรอก จะเดนิ อยใู นเขตกองไฟทพ่ี วกเรานอนอยู
นีแ่ หละ”
แงซายลงั เลอยอู ึดใจ กไ็ มพูดอะไรอีก กม ลงควา .44-40 คูชพี ข้นึ มาถือไว

ดารินเร่ิมออกเดนิ ทอดนอ งไปชา ๆ หนุมกะเหรยี่ งรา งยกั ษ เดินตามไปเบอ้ื งหลงั อยา งสงบ
จะพดู ดวยกต็ อ เมื่อถกู ถามเทาน้นั หลอ นเดินตรวจไปทั่วบริเวณทพี่ วกลกู หาบนอนกนั อยูเปนระยะ
แลวก็มาหยดุ ยนื กอดอกอยทู ี่เกวยี นคนั หน่งึ อันเปนเปาหมายที่แงซายชใ้ี หดเู มือ่ ตะกนี้ ี้ ริมฝปากงาม
มีรอยย้ิมนดิ ๆ

ใตเ กวียนท่ีใชแ ทนหลงั คากนั นาํ้ คาง รพินทร ไพรวลั ย นอนอยูกบั พืน้ ดิน โดยมีกระสอบ
ปา นปรู องไว มันเปนลกั ษณะการนอนไมผ ิดอะไรกบั พวกพรานหรอื ลกู หาบทงั้ หลายน่ันแหละ รา ง
นั้นนอนกอดอก มีเสอ้ื แจก็ เกตชนดิ หนาสวมอกี ชัน้ หนึง่ ศีรษะพาดอยกู บั ถุงขาวสาร หมวกสกั หลาด
ใบที่เหน็ สวมอยูเปน ประจาํ ครอบปด อยทู หี่ นา สว นเทา หนั ออกไปทางดานปา และสวนศีรษะหันไป
ทางแคมป ไรเฟล คูมอื วางแนบตวั อยทู างดา นขวามอื

“ผูก องมานอนอยูน่เี อง”
เสียงแงซายพมึ พําออกมาเบาๆ
ดารินแกลงใชไ ฟฉายแปดทอ นท่ถี ืออยใู นมอื สองจา เขา ไปที่ใบหนาอนั มีหมวกครอบปด
อยนู น้ั ก็ไมเ หน็ เขาไหวตงิ อะไร ลมหายใจอยูในจงั หวะเร่ือยๆ ไดร ะดบั อันหมายถงึ วาหลบั สนิท ดู
เหมอื นจะมเี สยี งกรนเบาๆ หญิงสาวหัวเราะหๆึ
“ทาํ ไมเธอเรียกเขาวา ผกู อง”
หลอนถามเบาๆ
“ผมเคยเรยี กเขาเชนน้มี ากอนครบั เขาเปนผบู ังคับกองรอ ยหนว ยหมดี าํ ตาํ รวจตระเวน
ชายแดนไทย”
“ผกู องคายแตกเดนตายนะ เหรอ ไหนลองเลาซิ เธอเคยชว ยชวี ิตเขาไวย งั ไง”
ดารินพูดขันๆ
“ผมไมไ ดช ว ยชีวิตเขาโดยตรงหรอกครบั นายหญงิ ผมเพียงแตล ะโอกาสท่ีจะฆา เขาเสีย
เทา น้นั คา ยหมีดําถกู ลอมดว ยโจรกะเหร่ยี งทีเ่ หนือกวา ทั้งคนและอาวุธ ผูกองตีฝาหนอี อกมา
ทางดานผมพอดี ผมสงั่ ใหพลประจําปน กลหยุดยงิ จนกระทั่ง เหน็ เขาหลบพน วิถีกระสนุ ไป”
“กแ็ ลวทําไมเธอถงึ สัง่ ใหหยดุ ยิง มเี หตผุ ลอยางไรในการที่เธอปลอยใหเ ขารอดชวี ติ ไป
ทงั้ ๆ ท่ีขณะนน้ั ตางฝายตา งกเ็ ปนศตั รูท่ีจะตองฆากนั ”
แงซายหวั เราะกวางๆ ส่ันศีรษะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

103

“ผมบอกไมถ ูกครับนายหญงิ ท่ผี มเขารวมรบเปน ทหารกะเหรย่ี งอสิ ระในคร้ังนน้ั ก็
เปนไปตามหนา ท่ีจาํ เปน เทาน้ัน ผมไมไดค ดิ เปน ศัตรูกบั ใคร แทจ ริงไมไ ดม ีอดุ มการณอะไรยดึ มน่ั
แรงกลา พอที่จะสังหารชีวิตมนษุ ยชนดิ ท่มี องเห็นกนั ซ่งึ ๆ หนาไดลงคอโดยไมจ ําเปน ผมเพียงแตถกู
บังคับใหร บเทา น้นั อีกอยางหน่ึงเทา ท่ีผมสบื ทราบมากอน ผกู องเปน คนดมี าก”

“ดียงั ไง?”
หลอ นซกั อยางนึกสนุก โดยทผ่ี ูถกู ลาวขวญั ถงึ นอนกรนอยูเ บ้ืองหนาเมหอื นจะไมร สู กึ
ตนวา มใี ครมายืนสนทนาคาํ้ ศีรษะอยู เสยี งกรนของเขาไดระดบั อยเู หมอื นเดมิ
“ผูก องเปน คนยุตธิ รรม และมีวาจาเปน สัจจะนา นับถอื ไมโ มโหรายทารุณเหมอื น
นายตํารวจตระเวนชายแดนบางคน ตาํ รวจเหลานน้ั แมจ ะเพยี งสงสัยวาใครเปนสายของโจรกะเหร่ียง
กจ็ ะยงิ ทิ้งทันที หรือมฉิ ะนน้ั กท็ าํ ทารุณ ไมเพียงแตพ วกกะเหรีย่ งผชู ายเทา นนั้ มนั เดือดรอ นไปถงึ
หมูบ านกะเหรย่ี งท่เี ปนผูหญงิ ดว ย ผูกองไมเ คยทาํ อยางน้ัน ใครจํานนยอมแพ ผกู องก็จะจบั โดยดีไม
เคยฆา ใครบรสิ ุทธ์ไิ มเกี่ยวขอ งกับกองโจร ก็จะไตสวนแลว ปลอ ย ไมเ คยอสัตยห ลอกลวงกะเหรยี่ ง
คนใด ในครั้งนัน้ ผูกองไมเ คยรจู ักผม แตผ มสืบทราบประวตั ผิ กู องมาไดท กุ ระยะเปน อยางดี และผม
ก็มีโอกาสไดค ยุ กบั ผูกองในวนั กอนหนา ที่จะเขา ตีคายหมดี ํา ผมเตือนใหผกู องทราบวา คา ยจะถกู
โจมตีดวยอาวธุ หนักจากกําลงั ทหารโจรเปนกองพัน แตผ ูกองไมเ ชอ่ื ผม เพื่อนของผูก องคนหน่ึงชกั
ปนจะยิงผมทง้ิ โดยอา งวา ผมจะตองเปน สายโจร แตผ ูกองเปน คนหามไว และไลผมไป ผูกองก็
ชวยชวี ิตผมไวเ หมอื นกนั ”
“ฮือม. ..”
หญิงสาวครางพยกั หนาชาๆ ย้มิ ละไมอยใู นสหี นา สายตาจับนิ่งอยทู ่ใี บหนา อนั คมสัน
ของหนุมกะเหรยี่ งผูลึกลบั
“ก็เรยี กวาตา งคนตางเคยมบี ญุ คณุ ตอ กันมากอ นนะ แตฉ นั สังเกตดูตง้ั แตว นั แรกที่เธอมา
ขอสมัครเดนิ ทางไปกับเราแลว เขาทาจะไมไวใ จเธอนกั แตเปน เพราะเกรงใจพชี่ ายของฉัน จึงตอ ง
รบั เธอไว”
แงซายหวั เราะออกมาอกี เปน หวั เราะท่บี รสิ ทุ ธ์ิเปดเผย
“ผกู องเปน คนฉลาดและรอบคอบมากครบั นายหญิง สญั ชาติเสือยอ มจะไมย อมไวว างใจ
สง่ิ ใดเปน อันขาด ถงึ ในขณะนผ้ี กู องกย็ งั ไมไ วใ จผมสนิทนกั ผกู องทาํ ถูกแลวครบั แตผมถอื ความ
บรสิ ทุ ธ์ใิ จเปนท่ีต้ัง ถาผมทุจรติ ผมกไ็ มก ลาเขา มาเผชญิ หนาเขา ผมรูว าไมมวี นั จะหลีกหลบซอน
ความทจุ รติ ไวไ ดจ ากสายตาอนั คมยิ่งกวา พญาเหยย่ี วของเขา”
หญงิ สาวยกั ไหล
“รสู ึกวาเธอจะศรัทธาเชอ่ื มั่น และเกรงเขาเหลอื เกนิ นะ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

104

“ทกุ คนในปา นีศ้ รทั ธาเชอ่ื มั่น และเกรงเขาครบั ไมใ ชด ว ยอํานาจ แตด ว ยความสามารถ
และความดี คณะของนายหญงิ มีสายตาอันฉลาดแหลมคมแลว ที่เลอื กเอาเขาเปน พรานนาํ ทางคร้ัง
น”ี้

“ฉันไมเห็นจะเลอ่ื มใสสกั นิด กอนท่เี ราจะออกเดนิ ทาง เรามองไมเหน็ พรานคนไหน
นอกจากเขา และคนที่เราเชอื่ มน่ั ไวใ จกส็ นบั สนนุ ใหจา งเขา ถาฉนั พบเธอเสียกอ น และรูวา เธอ
ชาํ นาญการเดนิ ปา แถบนไ้ี มด อยไปกวาเขา ฉนั กค็ ดิ วา ใหเธอเปน พรานนําทางดจู ะดีกวา ตอ งมางอ
งอนคนคนนีเ้ สียอกี รไู หมเราตองออนวอนเขาสารพัด แทบจะเรียกวา กราบไหวทเี ดียว แลว เขาก็
เรียกคาจา งแพงลิบ มหิ นําซาํ้ บางขณะเขายงั ทําตัวเหมือนเปน นายของเรา แทนทจี่ ะเปน ลูกจา ง ออก
คาํ สงั่ โนน คาํ ส่ังนอี่ ยตู ลอดเวลา ฉนั บอกตรงๆ ไมช อบหนาเขาเลย”

แงซายโคลงศรี ษะชา ๆ ตาเปน ประกายแจม ใส มองทด่ี ารนิ แลวเหลือบไปท่ีรางอันกาํ ลงั
หลบั ของคนท่ถี กู นินทา

“นายหญงิ เขาใจผิดครับ เร่ืองปา แถบน้ีแลว จะไมมใี ครชาํ นาญเทา ผูก องอีกแลว ผมขอ
เรยี นยนื ยนั อกี ครงั้ วา เปน การเลือกไมผ ิดแลว สําหรับพรานนําทาง ผมไมอ าจนาํ ทางใหคณะของ
นายหญิงได จะเปนไดก แ็ ตเพียงคนใชต ิดตามทซี่ ือ่ สตั ยเ ทา นัน้ ”

“เธอรูขาวไดยงั ไง วาเราจะเดนิ ทางแลว มาสมัคร”
หลอนชวนคยุ ตอไปอยา งถกู อธั ยาศยั
“ผกู องใหค นประกาศรับสมคั รคนทีจ่ ะอาสาเดนิ ทางรวมไปดวย ขาวนีก้ ระจายไปทวั่ บา น
ปาทั้งใกลทัง้ ไกล ผมไดข า วผมก็มา”
“แลวเธอมาสมัครเปน คนใช เดนิ ทางไปแดนทุรกันดาร เสย่ี งชวี ติ กบั เราในครั้งน้ี โดยไม
ขอคาจา งเลย เธอมีจดุ ประสงคอ ะไร”
“ผมตองการเพียงตดิ ตามไปดว ยเทานน้ั ”
“นั่นนะ ซิ เพ่ืออะไร?”
แงซายย้มิ บางๆ แววตาเปน ประกายประหลาด มองฝา ออกไปยังความดํามดื ของปา เบ้ือง
หนา เสียงแผว ตํ่าเกือบจะเปน กระซบิ
“บางท.ี ..อาจเปน เพราะชวี ิตทเ่ี กดิ มาเพื่อเรรอ นพเนจร ผจญภัยไปเรือ่ ยๆ ของผมก็ได
กระมงั ครบั นายหญงิ อกี ประการหนง่ึ อยางที่ผมไดเ รยี นแตแรกแลว ถ่ินเกดิ ของผมอยูทางภาพโพน
...ดนิ แดนท่ีคณะนายหญงิ กาํ ลงั จะมุง หนา ไป ผมอยากจะกลบั ไปเหน็ แผน ดนิ อนั เปน ปตภุ ูมิของผม”
“มนั คืออะไร อยทู ไ่ี หนกนั แน บอกใหชัดหนอ ยซ”ิ
ดารินขมวดคว้ิ อยางสงสัยซักมา แตห นมุ พเนจรผูลกึ ลับกลับหัวเราะเฉยเสีย
“เธอจะไมเลา ประวตั ขิ องเธอใหละเอยี ดกวา ที่บอกกบั เราไวแตแ รกหนอ ยหรอื ความ
เปน มาของเธอ พอ แม ญาตพิ ี่นอ ง ถิน่ ฐานแหลง กาํ เนดิ ฉันดูเธอจะเปนคนลึกลบั ยงั ไงชอบกลนะ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

105

รปู รางหนาตาของเธอ มนั กไ็ มใ ชกะเหรยี่ งอยางทเี่ หน็ ๆ กนั ท่ัวไป พมา กไ็ มช ดั เง้ยี วหรอื ทวายกไ็ ม
เชิง เธอเปน เผา อะไรกันแน”

“นายหญงิ เปน นกั มานษุ ยวทิ ยาไมใชห รือครับ ชว ยบอกผมหนอ ยไดไหมวา ผมเปน ชน
เผา ไหน”

ดารนิ ยิง่ ประหลาดใจเพิ่มขนึ้ ในคาํ พูดของแงซาย
“เอะ !”
หลอนอทุ านสูง จองหนา กะพรบิ ตาถ่ีๆ
“แปลกน่ี เธอรดู วยหรือวาฉนั เปน นกั มานษุ ยวิทยา ถกู แลวฉนั เปน แตฉันบอกไมถ กู เลย
วาโครงรางและลกั ษณะหนา ตาอยางเธอเปน ชนเผา ไหน คลา ยจะเปน พวกไทยนา นเจา หรือพวก
เจาของถิน่ สุวรรณภมู เิ ดิม หรืออะไรฉันกย็ งั ไมแ นใ จ เธอยังไมไ ดต อบคําถามของฉนั เลย”
“เทา ทผี่ มจําความได. ..”
เสียงหาวมกี งั วานนน้ั กลา วตอ มา
“ประมาณ 5 ขวบ ผมตกอยูในความคุมครองของพระธดุ งคองคหนง่ึ ทานเปน ชาวพมา
ทา นจารกิ ไปยงั ท่แี หงใด ผมก็เปน ลูกศษิ ยต ัวนอย ตดิ ตามทา นไปทุกแหง เม่ือทานใกลจ ะมรณภาพ
อายขุ องผมไดแ ปดป ทานนําผมเขาไปฝากไวทวี่ ดั หน่งึ ในเมาะลําเลิง ทา นสมภารวดั รับหนาท่ี
อุปการะผมตอจากหลวงปูอ งคน ้นั ผมเติบใหญแ ละไดรา่ํ เรียนมาอยา งเด็กวดั ท่นี น่ั จนกระทงั่
สงครามโลกคร้ังท่ีสองเกิดขึ้น ตามเรือ่ งทผี่ มไดเ รยี นใหฟ งกอ นแลว ผมไมม พี อ ไมม แี ม ไมม แี มแต
พนี่ อ ง รูแตเพยี งวา ถน่ิ ฐานบา นเดิมของผมอยูท ่ีไหน ผมก็กระหายทจ่ี ะไปใหถงึ เทา นนั้ ”
หญิงสาวไมตดิ ใจท่ีจะซักถามอะไรอกี หนั ไปทางรา งอนั นอนกรนอยขู องพรานใหญ ใช
ไฟฉายสอ งอีกครั้งแลว พึมพาํ เหมือนจะพูดกับตนเอง
“ดเู ขานอนซิ ทุเรศ-ทเุ รศ นนี่ ะ เหรอ อดีตนายรอ ยตาํ รวจเอกตระเวนชายแดน นักเรยี น
การทหารจากเยอรมนี ปจจุบนั นายพรานใหญชอื่ กอ งหลบั ไมรเู รอ่ื งเลย นีถ่ า เสือมา ยองมาคาบก็คง
ยงั นอนกรนอยูนีเ่ องกระมงั พอเห็นตอนนอนแลว ไมอยากจะเชื่อเลยวา จะเปน พรานไดย ังไง ขี้เซา
ชะมดั ”
“อยา วาแตเ สือเลย มดสกั ตวั ถาคลานมาอยา งศตั รกู ต็ อ งรูสกึ แตถา คนมายืนนนิ ทาอยลู ะก็
ไมรูสึกหรอก ครา นจะฟง!”
เสยี งตอบเบาๆ กระแสเสยี งแจมใสรอดออกมาจากใบหนาทคี่ รอบหมวกสักหลาดอยู
เสยี งกรนคงไดระดับอยูเชน เดมิ
ม.ร.ว.หญงิ ดารินลืมตาโต รอ งอุทานออกมาอยา งตกใจ หันไปจองรางทนี่ อนเฉยกรนอยู
นนั้
“เอะ ! ยังไงกนั นี่ เร่ืองลกึ ลบั เสยี แลว หูฉนั ฝาดไปหรือเปลา ”
“คงฝาดไปละมง้ั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

106

เสยี งตอบเบาๆ ดงั มาอกี แงซายยมิ้ นอยยม้ิ ใหญ เมนิ หนาไปทางอ่นื ดารนิ เมม ริมฝปาก
หนา แดง หนั ไปทางแงซาย พยักหนา บอกวา

“นแ่ี งซาย เธอกลบั ไปเฝา หนา เตน ทไดแ ลว ไมตอ งเปน หว งฉันหรอก”
แงซายผละไปตามคาํ สงั่ ในทนั ที

พอรางของหนมุ กะเหรยี่ งหา งออกไป หญิงสาวก็เทา เอวพยกั หนา เนบิ ๆ กับใบหนาทีมี
หมวกครอบอยนู นั้

“ฮึ! ลกู ไมม ากนกั นะนายพราน กรณุ าลุกขน้ึ มานง่ั พดู กนั หนอ ยซ”ิ
“กําลงั หลับสนิท อยากวนใจ”
เสยี งตอบมาจากคนกรน
ดารินเหลียวซา ยแลขวา แลว กาวฉบั ๆ เขาไปทก่ี องไฟกองหนง่ึ สมุ ไว กระชากฟน ตดิ ไฟ
ออกมา เดินถอื กลับมา
“เอาละ ถายงั หลับสนทิ อยลู ะก็ เปน โดนไฟเย็นแน ดซู จิ ะตืน่ ข้ึนมาไหม ลองดูนะ”
หลอนขยับทอนฟนตดิ ไฟ จะโยนลงใสเขา รางนน้ั จึงคอยๆ ผงกตัวในลักษณะแขง็ ทอื่ มา
นงั่ เสยหมวกท่ีปดหนา ใหไ ปครอบอยูบนศีรษะ ควกั บุหรอ่ี อกจากกระเปาเสื้อข้ึนมาจุดสบู
“จะไมใ จรายเกนิ ไปหนอยรึ คณุ หญิงดาริน วราฤทธ”ิ์
“ไมห นอ ยละ พอดทู เี ดยี ว โดยเฉพาะอยา งยง่ิ สําหรบั คนท่เี ตม็ ไปดวยเลห เ หลีย่ มลกู ไม
พราวอยางน้ี มีอยางรึ นอนกรนอยอู อกครอกๆ ฉนั จะรูไดย งั ไงวาคณุ ไมหลบั หลงพูดอะไรนินทา
เสียใหญ”
หลอ นพูดปนหัวเราะอยางถอนฉวิ คร่ึงยม้ิ คร่ึงบ้ึง แตรพินทรหนาเฉย
“ทฤษฎอี ะไรๆ ในโลกนี้ มนั ลว นมีขอ ยกเวน ท้ังนั้น วชิ าแพทยสอนใหค ุณหญิงทราบวา
คนกรนก็คือคนหลับ แตทฤษฎีของนกั สูส อนผมไววา อยาไปเชอ่ื คนกรนวา จะนอนหลับเสมอไป”
“ออ ! งนั้ ก็แปลวา กรนเอาเชงิ งั้นส”ิ
“กไ็ มไดเอาเชงิ อะไรหรอก มนั เปน ธรรมชาติของผมอยา งนี้เอง ถากรน ไมหลบั ถาหลับ
ไมกรน”
“คุณไมไ ดห ลบั เลย”
“จะหลบั อะไรลงละ มายืนคํ้าหัวนนิ ทาอยแู จวๆๆ”
“ออ! กอเลยกรนตอไป ดักฟง ดวู า จะนนิ ทาอะไรมั่ง”
“ไมใ ชงนั้ หรอก ไมอยากจะลุกข้นึ มาขดั คอตะหาก”
“ไดย นิ หมดทกุ อยา งท่ีฉันพดู กับแงซาย?”
“ถึงไมไดยินโดยหู ก็ไดย ินโดยพรายกระซบิ ”
“เอาละ ไดย นิ ก็ดีแลว รูสึกยงั ไงบาง?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

107

หลอนยม้ิ เยอะ ถามอยางเจตนาจะหาเรือ่ ง
จอมพรานยกั ไหล
“เฉยๆ”
“หมายความวา ยังไงท่ีวา ‘เฉยๆ นะ’ ในเมอื่ คณุ ก็ไดย ินหมดแลว วา ฉันพดู ถงึ คณุ อยางไร”
“กเ็ ฉยๆ นะซ”ิ
“จะโกรธหรือจะเกลียดฉนั กย็ ังไดน ะไมขอรอ ง และไมขอโทษหรอื แกต ัวอะไรท้ังสนิ้ ”
“กไ็ มเ หน็ จะตอ งขอรอง หรือขอโทษอะไรเลยน”ี่
“ทาํ ไม?”
“คนท่วี า จา งผมดว ยราคาสองแสนบาท ยอ มมสี ิทธใิ นการทจี่ ะนนิ ทาอะไรผมไดโ ดยเสรี
จะวิจารณใ นงานรบั ใชข องผมวาเลวหรอื ไม เหมาะสมยังไงกไ็ ดท ้ังสน้ิ ไมม สี ิทธ์อิ ยูอยา งเดยี ว
เทา นัน้ คอื เรยี กเงนิ คา จางคนื ”
หลอ นปนหนาบง้ึ แตแลวก็อดหวั เราะออกมาไมไ ด กระฟด กระเฟย ดพาลรพี าลขวาง
“รา ยนักนะ แกลง ทําเปน นอนหลบั ที่แทก น็ อนฟง เหลีย่ มจดั พิลกึ ”
“เปลา ผมนอนของผมอยทู น่ี ีด่ ๆี คณุ หญิงก็มาพูดคา้ํ หวั ผมเอง”
“ฉันไมไดคํ้ายะ ฉนั ยนื หา งๆ จากหวั คณุ ต้งั สามสวี่ า จะบอกใหรตู วั สกั นิดก็ไมมี ปลอ ยให
พูดอยไู ด”
“ปลอยใหพดู เสียไดโดยเสรี ดีกวาจะเก็บเอาไว”
“น่ี! นายพราน”
เสยี งของหลอ นออ นลงฝนยมิ้
“ความจริงฉันไมไดน นิ ทาอะไรคณุ หรอกนะ ฉนั แกลง พูดกับแงซายไปงั้นเองแหละ
อยากจะจบั พริ ธุ ของเขาวา เขามีความรูสกึ อยา งไรกับคุณ ทีฉ่ นั พดู ออกไปเชน นน้ั เปนการทดลอง
คนนะ แตกเ็ หน็ เขาเคารพเลอ่ื มใสยกยอยคณุ ดี ซงึ่ คุณกค็ งจะไดยนิ แลว”
“อา ว! ไหนบอกวา จะไมแ กตวั ยงั ไงละ ”
“ฉันพูดความจริงตะหาก”
“งา นเหรอครบั แหม! ถางน้ั ผมก็ปล้ืมใจมากนะซทิ ี่คณุ หญงิ ไมไดน นิ ทาผม เพียงแตเ พอ่ื
จะลองใจเจา แงซายของเราเทานัน้ แตค ณุ หญงิ อยา เปน หวงเลยครบั เรอ่ื งนั้น เจาหมอนัน่ ...”
รพนิ ทรช ้มี ือไปทางดา นทแ่ี งซายเดินผละไป
“รดู ีตลอดเวลาวา ผมไมไดห ลบั และหมอกเ็ ปนนักจิตวทิ ยาชัน้ สงู พอทจ่ี ะโตต อบอะไร
กับคุณหญิงเกย่ี วกับผมเพ่อื ใหผมไดยนิ เปน การเรยี กคะแนนไวว างใจจากผมเพ่มิ ขึ้น”
“ตาย! อะไรกนั น่ี คุณรไู ดย ังไงวาแงซายรวู า คณุ ไมไดห ลบั ”
“ถาผมไมรู ผมก็ไมใ ช รพนิ ทร ไพรวลั ย เทาๆ กบั เจานน่ั ไมรูโดยคิดวา ผมหลบั หมอก็คง
ไมใชแงซาย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

108

“กแ็ ปลไดอกี ครัง้ หนง่ึ วา คนทไ่ี มรูอ ะไรเลยกค็ วรจะเปน ดาริน วราฤทธิ์ คนนี”้
หลอนครางออกมา ยม้ิ จดื ๆ
จอมพรานลกุ ข้ึนชา ๆ บิดขี้เกียจปด ปากหาว
“ไมม ใี ครฉลาดรอบรไู ปทุกอยา งหรอกครบั ผมไมรูอะไรเลยในเร่อื งแพทยศาสตรห รอื
มานษุ ยวิทยา แตคณุ หญิงเปน ผูชํานาญในวิชาสองแขนงนี้ ถาเกดิ มารอบรูในดานสอดแนมระวงั ตน
ของวชิ าเสอื พรานมันก็ผิดไป คดิ เสียวา เรอ่ื งน้ีเปน เรือ่ งขําขนั เสยี ก็แลว กันครับ”
หลอนจุปาก โคลงศีรษะ ครางออกมา
“แงซายไมยกั เตือนใหฉ นั รูสกั นดิ วา คุณไมไ ดห ลับ”
“ถาหมอฉลาดจริง มนั เร่ืองอะไรที่หมอจะตอ งบอกใหค ณุ หญงิ รู ผมบอกมาตั้งแตไ หนแต
ไรแลววา ไอห มอน่ีมนั ลึกลบั ท่ีสุด”
“แตฉ ันไมเ ชือ่ เลยวา เขาจะมอี ันตรายอะไรกบั เรา หรอื คณุ คดิ ยงั ไง”
“เวลาและเหตกุ ารณเทานนั้ ครับทจ่ี ะพิสจู นไ ด ขณะนกี้ เ็ ทา กับเราคบคนจรไมรจู ักหวั นอน
ปลายตีน มิหนําซํา้ ยังมีประวัติไมน า ไวใ จ แตการเดนิ ทางของเราคร้ังนี้ เปนการเดนิ ทางมหาวบิ าก
คลายๆ จะไปสูความมรณะอยูแลว ผมถงึ ไมแครวาแงซายจะมาไมไหน ออกจากหลม ชา ง เราจะรูไ ด
แนชดั วาหมอนจ่ี ะเปน พษิ เปน ภัยอะไรหรอื เปลา”
แลว จอมพรานก็หนั มาจองหนาหลอน เสยี งที่ถามเกอื บจะหว น
“ทําไมไมนอน?”
“ฉนั นอนไมหลับ”
หลอนสารภาพเบาๆ ถอยไปนั่งทโี่ ขดหนิ เตีย้ ๆ กอ นหนง่ึ อนั เปนธรรมชาตริ าวกับจะมีมอื
ใครมาวางเปนแทนไว ทอดสายตาออกไปยังแนวปา ท่เี ปน ฉากดํามืดเบอื้ งนอก แสงไฟวอมแวมจาก
กองไฟทกี่ อไวห า งๆ สาดจบั ผิวหนา แดงเรอื่ เปน เงารางๆ สายตาของรพนิ ทรจบั อยทู ่ีใบหนา งามนนั้
น่ิง
“แลวคณุ ชายกบั คุณไชยยันต”
“หลบั หมดแลว ”
“ทาํ ไมไมเ ขยี นวิทยานพิ นธอ ยใู นเตน ท ทาํ ไมไมฟ งจานเสียงสเตอรโิ อทีเ่ ตรยี มมา”
หลอ นยม้ิ เนือยๆ หนั มาสบตา
“เม่อื ไหรถงึ จะเลกิ ประชดฉันเสยี ท”ี
“เปลา แนะดวยความรูสกึ แทจ รงิ ไมค วรจะออกมาเดินตากน้ําคางอยางนี้”
ดารนิ สั่นศรี ษะ
“ฉนั กําลงั อยใู นอารมณตืน่ เตน ในสิง่ แวดลอ มท่ใี หมแ ละแปลก นอนก็ยงั ไมห ลบั เขียน
วทิ ยานิพนธก ไ็ มม สี มาธิ ฟง เพลง ฉนั กเ็ พ่ิงจะมารสู กึ เอาเดีย๋ วนี้เองวา มันไมมีคาอะไรเลยในภาวะ
เชน น้ี ฉันมาปา ดงพงไพร ฉนั ควรจะอภิรมยกับธรรมชาติของปา ซ่งึ มันนาจะใหความสขุ มากกวาที่

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

109

จะฟงดนตรจี ากจานเสยี ง ถกู ของคุณแลว นายพราน เจาสงิ่ รกรงุ รังทฉี่ นั หิ้วตดิ ตัวมาดว ยเหลานนั้ มนั
คงไมใหป ระโยชนอ ะไรฉันในปานหี่ รอก”

เปน ครัง้ แรกทห่ี ลอนเหน็ รอยย้มิ อีกชนดิ หนง่ึ จาก รพนิ ทร ไพรวัลย หลอนไมเคยเห็นย้มิ
ชนิดนมี้ ากอ นจากชายผนู ้ี ถา เขาจะย้มิ เชนนีต้ ลอดไปมันกน็ า ดูไมใ ชน อ ย อนุสตขิ องหลอนกระซิบ
กบั ตนเอง

นาํ้ เสียงของเขาออนโยนคลายความกระดางลง
“คุณหญงิ ชอบสิ่งอันเปน ธรรมชาติโดยบริสุทธิ์น้เี หมอื นกนั หรือครบั ”
“คณุ พูดเหมือนจะดถู กู ฉันงน้ั แหละ ทําไมฉันจะไมเ ขาใจกับมัน สง่ิ แวดลอ มเหลาน้ีมนั ทาํ
ใหฉ ันเปน สุข ทาํ ใหฉ นั ตนื่ เตน ฉนั นา จะมีความสุขมากกวา น้ี ถา การมาของเราในครง้ั นี้เปนการ
เท่ยี วปา โดยเฉพาะ แตน ี่เม่อื นึกขึน้ ไดวาฉนั มาก็เพ่อื จะตดิ ตามคน หาพช่ี ายทหี่ ายสาบสญู ไป มันบ่นั
ทอนความสุขของฉันลงเกือบหมดส้ิน ไมร ูปา นนเี้ ขาจะเปน ตายรา ยดีอยา งไรบาง”
นํ้าเสียงในตอนทา ยของหลอ นเศราไป สําหรบั จอมพราน เขาก็คิดวา ถาสตรีผนู ้ีตกอยใู น
อารมณเ ยอื กเยน็ ออนโยนเชน น้ีตลอดไป หลอ นก็จะเปน คนงามไมใชน อ ย
“สวรรคเ ทา นั้นทีจ่ ะรไู ด ผมคิดวา วิธที ดี่ ที ส่ี ุด คุณหญงิ อยา เพิง่ วติ กกงั วลอะไรไปดีกวา เรา
มุงม่นั ตอเจตนาเดมิ ของเรา ในการจะไปตดิ ตามเขา และเรากด็ ําเนนิ การเปน ลําดบั ไปจนถึงขัน้ น้ี
แลว”
หลอนควักบหุ รี่ออกมาจากกระเปา เส้อื แจก็ เก็ต พรานใหญจ ดุ ไลทเ ตอรส งไปให หญิง
สาวกมลงจดุ พน ควนั
“คนื น้คี ณุ ไมค วรจะใหพวกเรานอนกนั วางๆ เลย อยางนอ ยท่สี ุดพาไปนง่ั หา งหรือสอ งไฟ
ก็ยังดี ฉันไมงว งเลยสักนดิ พ่ีใหญก บั ไชยยันตก เ็ หมอื นกนั แตท ั้งสองคนนน่ั เปน คนวา งา ย เขาถอื
วินัยทหารนน่ั แหละ พอคณุ บอกใหน อนเขากน็ อน และกห็ ลับไปงายๆ เหมือนเดก็ ”
“ผมเหน็ วาเดนิ ทางกันมาเหนื่อยแลว ครบั และเมอื่ บายนก้ี ส็ นกุ กนั พอสมควรแลว อยากจะ
ใหพ กั ผอน เพราะพรุงนี้กจ็ ะตองยิงสตั วก นั อีก”
ดารินพยกั หนา ลุกขึน้ เดินทอดนอ งชาๆ มายนื อยโู คนตน มะคาใหญร มิ หนา ผาหนิ เกลยี้ ง
กอดอกมองออกไปยังแนวปาทะมึนเบ้อื งนอก รพนิ ทรเดินตามมาหยดุ อยขู างๆ
“น่ันเสียงอะไร?”
หลอ นเง่ียหู แลวถามแผว เบา
“ชางแมล ูกออ น เรยี กหาลูก ระยะหา งมาก”
“แลว นั่นละ ลอยตามลมมาเหมือนคนหวั เราะ”
“หมาในมนั รอง อาจกาํ ลังจบั ฝูงลอ มกวางหรือเกงอย”ู
น่ิงเงียบกนั ไปครู กิรยิ าของหลอนกําลงั เคลม้ิ ภวงั คดืม่ ดาํ่ อยูกบั สรรพสําเนียงไพรทด่ี ัง
แทรกลมดกึ มา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

110

“นัน่ เสียงอะไรอกี ”
“เกง ยงั ไงละครับ รองอยหู า งแคม ปเ ราไมเกนิ 200 เมตรน่ีเอง”
หลอ นพยกั หนา แตแ ลว อกี เสียงหนงึ่ กก็ ระหม่ึ มาทา มกลางความเงยี บ มนั ดงั อยูท างลําธาร
เบอ้ื งลางนน่ั เอง หญิงสาวถอยโดยไมรูส กึ ตัวมาปะทะกบั แผนอกของรา งที่ยืนอยเู บอ้ื งหลงั หลอน
เงยมองดหู นาเขา จอมพรานยมิ้ กระซิบเบาๆ
“เขาละครับ ไอลาย ทา ทางจะหวิ จัดและกําลังงนุ งา น”
“ปาน่ี มันมที ้งั ความนา รกั และนากลวั นะ”
หลอ นเปรย หอ ตัวดว ยความหนาวเยอื ก
“ก็เหมอื นกบั ผหู ญงิ น่นั แหละ”
ตาตอ ตาสบกันอีกครงั้ ดารนิ หนั หนา เมนิ หลบ ปน หนาขรึมขนึ้ มาอกี

ตางเงียบกนั ไปนาน รพินทรต อบหุ ร่ีตวั ทีส่ อง หญิงสาวเปดไฟฉายในมือขึน้ อยาง
ปราศจากความหมาย แลว สอ งกราดเปะปะเปน การซอ นอารมณออกไปยังแนวปา ในทนั ทนี ั้น ลําไฟ
ฉายขนาดแปดทอนของหลอ นกส็ าดไปพบกบั ดวงตาแดงสุกปลง่ั ราวกบั ทบั ทิมเขาคหู น่งึ ทโ่ี คนไม
ใหญดานซายมือ หางออกไปประมาณ 60 เมตร หญงิ สาวอุทานออกมาเบาๆ อยา งตกใจ ดวงตาคูน้ัน
สูไฟน่งิ ไมม ีการเคลื่อนไหว

หลอ นเอ้ือมมอื มาจับแขนรพนิ ทร โดยไมร สู ึกตัว กแ็ วว เสียงกระซิบปนหวั เราะตํ่าๆ
“อเี หน็ นะ ครับ”
“เสือ!”
หลอ นเถยี งดว ยเสยี งเบาที่สดุ
“ผมยงั ไมเ ถียงคณุ หญงิ เกยี่ วกับเรอ่ื งยาเลย ทาํ ไมคณุ หญงิ ถึงเถยี งผมในเรอ่ื งสัตวป า”
“คุณเอาอะไรเปน เครือ่ งหมาย ก็ตาของมันแดงแจอ อกยงั งนั้ ดซู ิ ยังไมห ลบอีก ไรเฟล อยู
ในมอื คณุ ถอื ไวท าํ ไม ยิงซิ ฉนั จะสองให”
“ตาอเี หน็ กบั ตาเสือสะทอนแสงไฟในลักษณะใกลเคียงกนั มากครับ โปรดจําไวด วย ยง่ิ ใน
เวลานง่ั หา งมนั เลยี กนิ น้ําในหนองละก็ เปนเสียงเดยี วกบั เสยี งเสือไมม ีผิด เราจะสังเกตเหน็ ความ
แตกตางงายๆ จากสามัญวนิ จิ ฉัย ชว งตาเสอื จะหา งกวา ตาอีเห็นมาก เพราะหัวเสอื ใหญกวาหวั อีเหน็
แลว คุณหญิงเห็นไหม น่ันตาคูน แี้ คบนดิ เดยี ว ไมเชอ่ื ผม คณุ หญิงกล็ องใชปนส้ันท่ีตดิ เอวอยนู ั่นเลง็
ดซู ิครบั ยิงตามแสงไฟอยา งนงี้ า ยจะตาย เปนเปา นิง่ ทีไ่ มม ีการเคลอ่ื นไหว แลว ฝมอื ปนส้นั ของ
คุณหญิงกอ็ อกเย่ยี ม ลองดูซิครับ”
หลอ นยม้ิ ต่ืนๆ ถอนหายใจออกมาได สน่ั ศรี ษะ
“ฉนั เชื่อคุณ ชา งมันเถอะ ฉันไมอยากจะยงิ มันหรอก ถึงยงิ มาเราก็ไมไ ดก นิ เน้ือมนั
บาปกรรมเปลาๆ ปลอ ยใหม นั ประดบั ปา ตอ ไป”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

111

หลอนกระดกแสงไฟฉายขนึ้ ลง ตาคูนน้ั ก็หลบแวบแลว เผน แผล็ว ขนึ้ ไปบนตน ไมอ ยาง
รวดเร็ว พอสองตามกย็ งั ไมว ายท่ีจะจองตอบมาอกี

“เนื้ออเี หน็ พวกบานปาเขากก็ นิ กนั เหมอื นกัน แตมนั ไมด ีนัก คาวจดั และวาทจี่ รงิ มนั ก็
ไมใ ชส ตั วท ่ีเราจะลาเปนอาหารเลย มนั ไมม อี ันตรายอะไรกับเรา เวนไวแตชอบทาํ ความราํ คาญ
หงุดหงดิ ให”

“ทําความหงดุ หงิดยังไง?”
จอมพรานหวั เราะเบาๆ
“ชอบปว นเปย นเขามาใกลแ คม ป จองจะขโมยเนอ้ื ทเ่ี ราข้นึ รา นยางไว หรอื บางทเี รายิง
สตั วเ ล็กจาํ พวกกระจงท้งิ ไวใ ตห าง ยงั ไมท ันจะลงมาเกบ็ และเผลอนอนหลับไป มนั ก็ดอดมาขโมย
ลากเอาไปกนิ เสยี ผมเคยยิงกระจงท้งิ ไวต งั้ 6-7 ตัวในตอนเยน็ แตม ีความจําเปน ท่จี ะตองนงั่ หา ง
ตอ ไปจนถึงเชา พอเชา ขึน้ มา กระจงพวกนนั้ หายไปหมดแลว อเี หน็ ลากเอาไปหมด”
หลอนพลอยหวั เราะออกมาดว ย ความเปน อรถิ ูกลมื ไปชัว่ ขณะ
“ดนี ะคอยๆ ไดค วามรูเร่อื งปาจากคุณไปทีละอยาง ความจริงคุณควรจะเปด เลกเซอรพ วก
เรา ในเรื่องเกย่ี วกับปา เปนเวลาสกั 1 เดอื น กอ นหนาท่ีเราจะออกเดนิ ทาง เราจะไดร เู ปน ทนุ ไวบ า ง
ไมโงอ ยางน”ี้
“จะเปด เลกเซอรไ ดยงั ไงครบั กับทานนกั เดนิ ปา ทผ่ี า นแอฟรกิ าหรือลุมนา้ํ อะเมซอน
มาแลว”
อารมณข องหลอนเปลี่ยนวบั ข้ึนมาในบดั นั้น ตาควํา่ ขนึ้ มาอกี
“กบ็ อกมาตงั้ หลายครงั้ แลววา โมเลนไปงั้นเอง เอามาพูดบลฟ๊ั อยูได โมโหอกี แลว รูมั๊ย”
“อยาโมโหบอ ยๆ ซิครับ คณุ หญิงเปน นายจา ง ผมเปน ลูกจา ง นายจา งโมโหลกู จาง ลกู จา ง
ก็ไมสบายใจ”
ดารนิ ย้ิมคร่ึงบงึ้ อีกครั้ง ตวดั หางตา
“คณุ นีเ่ ปนนักยว่ั ตวั ยงทเี ดยี วนะ เหน็ ขรึมๆ นงิ่ ๆ ยังงเ้ี ถอะ”
“ผมวาคณุ หญงิ ไปนอนดกี วา ครับ ดกึ มากแลว”
“เออแนะ ดูซิ บทจะไลก ไ็ ลข น้ึ มาเฉยๆ งั้นแหละ ฉันไมชอบอะไรทมี่ นั ดเู หมอื นเปน การ
ออกคําสง่ั หรอื บงั คบั กันนะ จะบอกให”
“ไมไ ดบ ังคบั หรอื ออกคําสงั่ หรอกครบั แตเ ปน การแนะนาํ ”
“อวดดยี งั ไงถงึ จะมาแนะนาํ ในเม่อื ฉันเปน แพทย ฉันรูเรอื่ งสขุ ภาพสว นตวั ฉันดี เหน็ ยก
ยอ งใหเ ปนครเู รื่องการเดินปา จดั แจงเอาใหญ เรอื่ งการนอนหรือไมน อนนนี่ ะ มนั ไมใ ชพิชาน
เกีย่ วกับเรอื่ งปา หรอกนะ แตม ันเรื่องของแพทยแ ลว ”
“แตว ชิ าแพทยค งไมไ ดสอนไวไ มใ ชห รือครบั วา คนเราเม่ืออดนอนหรอื นอนไมเตม็ ตา
จะทาํ ใหย งิ ปน ไมไ ดแมน ยําเทาทค่ี วร และการยิงที่ไมด พี อยอมจะเปนนกั ลาสัตวทดี่ ีไมไ ดด ว ย”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

112

หลอ นน่ิงไปครู
“เปนอันวาฉนั แพค ุณ”
“ไมแพห รอื ไมชนะหรอกครบั เพราะเราไมไ ดเ ปด การตอสหู รอื แขงขันอะไรกนั ข้ึน ผม
เพียงแตแสดงความรสู กึ ทด่ี ตี อ คณุ หญิงในฐานะลูกจา งจะพึงมตี อนายจา งเทานัน้ ”
“คุณน่ีพูดเกง เหมือนกนั นะ เลย้ี วลดไปไดต า งๆ จะใหฟ ง แลว ยิ้ม หรอื ฟงแลวอยากจะตบ
หนา กไ็ ด แลว แตค ณุ จะตอ งการ”
“ผมไมเคยคิดจะพดู ใหต ัวเองถูกตบหนา เลย นอกจากคนฟง จะมอี ารมณว ิปริตผิดอาเพศ
ขึ้นมาเอง”
“กพ็ ูดแบบน้ียงั ไงละ ที่คิดอยากจะตบฉบั พลนั ขนึ้ มา”
“สรปุ ไปนอนดีกวา ครับ ผมงว งแลว”
“คุณเดนิ ไปสงฉันส”ิ
“ปโู ธ แคน ีเ้ อง เหน็ เตน ทอยโู นน แงซายกน็ งั่ กอกองไฟอยทู นโท ผมจะนอนละ”
“ไมใ หน อน ตอ งไปสงฉันจนถงึ หนา เตน ท นเี่ ปน คําส่งั เขาใจ อยาลืมนะสองแสนบาทรับ
ไปเรียบรอยแลว จะไมบ รกิ ารใหคมุ คาจา งงน้ั ร”ึ
“ขอรบั กระผม เม่ือเปน พระราชเสาวนีย กระผมก็จะปฏิบัติตามคําสง่ั เชิญเจาหญงิ เสร็จ
ยุรยาตรได ทาสจะตามเสร็จขา งหลงั ”
หลอนยม้ิ อยา งมีชัย สะบดั ผมเดินนาํ หนา ไปอยา งมสี งา
รพนิ ทรเ ดินจปุ ากโคลงหวั ตามไปสง จนถงึ หนาเตน ท
“ขอบใจ”
หลอนหนั มาบอกสน้ั ๆ รพินทรตวัดมือขนึ้ แตะขอบปก หมวก เหมือนจะทาํ วนั ทยหตั ถให
ดารนิ ยม้ิ ดว ยมมุ ปากนิดหนึ่ง กอนทจี่ ะกา วเขา ประตเู ตน ทไ ป

เขายนื อยกู ับทอี่ ดึ ใจหนง่ึ ดดี กนบหุ รี่ทงิ้ แลวหมนุ ตวั กลบั พลันสายตาของใครคนหน่งึ ก็
ประสานกับเขาพอดี เหมือนจะเฝามองอยกู อ นแลว พอสบกันกห็ ลบ โยนฟนเขา ไปในกองไฟ จอม
พรานสาวเทา เนิบๆ เขามาหยดุ ยนื อยใู กลๆ รา งทนี่ ่งั อยบู นขอนไมรมิ กองไฟนั้น

เขาถามตํา่ ๆ
“แกยังไมนอนอกี รึ แงซาย”
หนมุ ชาวดงพเนจรแลขน้ึ สบตาอีกคร้งั ยมิ้ น้นั สยายกวา ง แตเปน ประกายลึก ชนดิ ที่
สญั ชาตญิ าณพรานของรพนิ ทรไมอาจหยัง่ ได
“เจาจงต่ืนในยามทีโ่ ลกทง้ั หลายหลับสนทิ ...น่ีคือคาํ พูดคร้งั สดุ ทายของพระธุดงคองคท ี่
เลยี้ งผมมาแตน อ ย กลา วกับผมไวก อ นท่ที า นจะมรณภาพ”
“น่ันมันปรัชญาของภูตพรายสมิงราย ที่คอยสบู เลือดมนษุ ย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

113

“แตมีอะไรนาวิตกเชยี วหรือ ในเมือ่ ผกู องยอ มอุปมาประหน่ึงหมอพรานผกู าํ ราบปวงภูติ
สมงิ อยูแลว ”

“แกคงรูวา ฉนั ไมชอบความลกึ ลับของแกเลยแงซาย”
“และผมก็รดู ว ยวา ทา นก็ไมไดหวัน่ เกรงกังวลเลย ในการทจี่ ะอนญุ าตใหผ มติดตามมา
ดวย”
จอมพรานย้มิ แยกเขยี้ ว ตาเพง นงิ่ อยทู ผี่ วิ หนาสีทองแดงเปน เงาวบั แวมอยใู นแสงของกอง
เพลงิ นน้ั ไมก ะพรบิ
“อาณาจักรปา ในยา นนีต้ ลอดไป จนกระทง่ั หมูบานหลม ชาง แกเห็นจะชาํ นาญปรโุ ปรง
มาเปนอยางดแี ลว ซินะ”
“ถา ผมปฏเิ สธ ผมกเ็ จตนาทจุ รติ ตอทา น ถูกแลว ผมทอ งเที่ยวอยยู า นนมี้ านานพอ อาจ
นานไมนอยไปกวาทาน”
“แกฉลาดทไี่ มป ฏิเสธในสง่ิ ที่แกกร็ วู าปฏิเสธไปไมไ ด ฉนั ทนั แกเสมอเทา ๆ กับทแ่ี กก็อาจ
ทันฉันอยูท กุ ฝก าวยา ง วาแตน ี่แนะ ” เขาเวน ระยะ หยิบปนวินเชสเตอร .44-40 แบบโบราณของแง
ซาย ซึง่ วางพงิ อยูกับกองฟน ข้ึนมาเดาะในมอื แลว สลัดคานเหวย่ี งออกสํารวจดกู ระสนุ อยา ง
ปราศจากความหมาย ปากกพ็ ูดตอ
“ในระหวา งหลมชา งกบั จดุ หมายปลายทางที่เรากําลังจะมุงไป แกเคยสาํ รวจมากอนบา ง
แลว หรอื เปลา ?”
อดตี นายทหารกองโจรกะเหรี่ยงสายศีรษะแชมชา มองตาเขานิ่งไมห ลบ
“เกนิ ความมานะพยายามโดยสองเทา พเนจรของผมจะบกุ บ่นั ไปได แตผ มกจ็ ะไดเคย
ทดลองดบู า งแลว เหมอื นกนั มนั ไมสาํ เรจ็ ”
“แลว แกคดิ วา เราจะไปกนั ไดถ ึงไหน?”
เสยี งหวั เราะแผวตาํ่ ดงั ออกมาจากลําคออวบใหญ เตมิ เชือ้ ไฟเขาไปอีกดนุ หน่งึ ตา
เปล่ยี นไปจบั อยูที่เปลวเพลงิ ซึง่ แลบเลยี อยใู นกอง
“อยา งที่ทา นเคยพูดเสมอนน่ั แหละ สวรรคเทา น้นั ที่จะรูได ทา นเปนนกั เผชญิ ภยั ทม่ี เี ลอื ด
ขนมากในการกลารบั จา งนาํ ทางครงั้ นี้ เพราะทานยอ มตระหนกั ดอี ยแู ลว วามนั หมายถงึ อะไร”
“กแ็ ลว ตวั แกละ ทหี่ าญอาสาสมัครเขา มา?”
“ชวี ิตพเนจรอยา งผม มีคาตาํ่ กวาชวี ติ ของทา นมากนกั ”
“ความจรงิ ฉันไมใ ชค นกลาหาญอะไรเลยแงซาย”
เขาบอกหว นๆ เครงขรึม
“แตฉนั ตองทํางานเพือ่ ยังชพี แมว าการทาํ งานบางอยา ง มันจะเสย่ี งกบั การเอาชวี ิตตนเอง
ไปท้งิ ฉนั ก็ตอ งยอม ถาฉันพจิ ารณาวา ไดร บั ผลประโยชนตอบแทนเหมาะควรแลว แกซแิ งซาย แก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

114

เปนคนกลา มาก กลา เสย่ี งเขามาโดยไมห วงั ผลตอบแทนอะไรเลยแมแ ตคา จา ง ซ่งึ ฉนั กไ็ มเ ขา ใจ
เหมือนกนั วา อะไรเปนจดุ มงุ หมายแทจ รงิ ของแก”

กลาวจบ รพนิ ทรว างปน ของหนมุ ชาวดงผูล ึกลบั ลงที่เดมิ แลวออกเดนิ ผละไปยังทน่ี อน
ของเขา

ยงั ไมทนั จะลม ตวั ลงนอน บุญคาํ กบั เกิดกเ็ ดินตรงเขามาดว ยอาการรบี รอ นผดิ ปกติ ตา ง
ทรุดตัวลงน่ังยองๆ ใกลเ ขากระซบิ

“นายครบั ทามนั จะไมไดก ารเสยี แลว ”
รพนิ ทรขมวดค้ิว จอ งหนา พรานพื้นเมอื งคชู พี ของเขาทั้งสอง
“ทําไม? มีอะไรหรือ บญุ คาํ ?”
“ไอกดุ ! มนั ยอ งตามหลังพวกเราตั้งแตตอนทีเ่ ราผา นหุบเม่ือบา ย จนกระทั่งเดยี๋ วนมี้ ันก็ยงั
ปว นเปย นอยูใ กลแคม ปของเรานเ่ี อง”
จอมพรานตาสวา งวาบข้ึนในบัดนน้ั
‘ไอกดุ ’ ท่พี รานของเขาเอยถงึ คอื เจา ลายพาดกลอนขนาดแปดศอก วายรายแหงปาหนอง
นํา้ แหง กิตติศพั ทชอ่ื เสยี งระบือกองไปในบรรดาพรานและชาวปา ทง้ั หลาย ในดา นความเฉลยี ว
ฉลาด เลห เ หล่ียม และอาฆาตพยายาทอยา งรุนแรง ดจู ะเปน พเิ ศษผิดไปจากธรรมชาตสิ ามญั ของ
เสือทั่วไป จนกระทั่งพวกบานปาทง้ั หลาย เรยี กมันวา ‘สมิง’ เพราะเช่ือวาจะตองมวี ิญญาณของภตู ิ
รายเขาสิงคอยชกั นาํ
สาเหตทุ ่พี รานทงั้ หลายขนานนามมนั วา ‘ไอกุด’ กเ็ พราะเมือ่ ปเ ศษที่แลว มา พราน
พ้นื เมอื งเกา แกของนายอําพลคนหนึง่ ถกู มนั ขยํ้าและลากเอาไปเปนเหย่อื ในขณะทเี่ ดินสอ งเกงอยู
ในทงุ โลงบรเิ วณใกลเ คียงกบั สถานกี ักสัตวของรพนิ ทรเ อง
ในคืนเกิดเหตสุ ยองนั้น เพอ่ื นอกี คนหนงึ่ ทแี่ ยกกันสอ งเกงอยไู มห างออกไปนกั ไดย ิน
เสียงรอ งแสดงความเจบ็ ปวดและตกใจของพรานผนู ้ันอยางถนดั วงิ่ หนาต่นื มาตามเขา รพนิ ทร
พรอ มกบั พรานคูใ จของเขา ออกตามรอยในคนื นัน้ พบแตศ พชายผเู คราะหร ายถกู ลากเขาไปซกุ ที่
โขดหนิ ซับซอ นบรเิ วณหน่ึง หางจากตาํ แหนงเกดิ เหตุเกือบหนึง่ กิโลเมตรเต็มๆ ทองของศพ
เหวอะหวะ เคร่อื งในถูกลากออกไปกินหมด
เขาแจงขา วรา ยไปใหนายอําพล ผอู ํานวยการบริษัท ไทยไวลด ไลฟ อันเปนเจานาย
โดยตรงของผตู ายใหทราบ นายอาํ พลโกรธแคน มาก แสดงความจํานงกบั เขา ขอทจี่ ะเปน ผูฆามัน
ดว ยมอื เอง เพยี งแตขอรอ งใหรพนิ ทรเปนผูน าํ ทางเทานน้ั เขาไมอยากจะขดั ใจนายอาํ พลผูกาํ ลงั เตม็
ไปดวยโทสะ และความเคยี ดแคน จึงนํานายอําพลไปนงั่ เฝา ซากศพของพรานผนู ัน้ ตามประสงค
ดึกของคนื ถดั มา ระหวา งทน่ี ั่งซมุ เฝา กันอยูเพยี งสองคน ระหวางเขากบั นายอําพล เจา เสอื
รา ยก็ยอนกลับมาท่ีซาก รพนิ ทรเปน คนสองไฟและนายอาํ พลเปน คนยงิ แตจะเปน เพราะมอื ท่ีไมเ คย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

115

ชินมากอ น หรอื จะเปน เพราะความตน่ื เตน อยางใดไมท ราบได ภายหลงั จากกระสุนปนของนายอํา
พลระเบดิ ออกไป เจา ลายผีสงิ ผละจากเหยอ่ื เผน พรวดหายเขา ไปในดงทึบ

เมื่อเขา ไปสาํ รวจ กพ็ บวา นวิ้ ขา งหนง่ึ จากอุงตีนใหญโตทางดา นขวาของมันขาดตกอยูให
เหน็ กระสุนไรเฟลแฝดของนายอําพลเพียงแตต ัดน้วิ ของมนั ขาดออกเทาน้ัน ผลของการดกั สงั หาร
ในครง้ั นน้ั ลม เหลวโดยสน้ิ เชงิ ไมวาจะเพยี รเฝา หรอื แกะรอยกันสักขนาดไหนในเวลาตอมา

มนั จึงไดร บั สมญาวา ‘ไอก ดุ ’ มาตง้ั แตบ ดั นั้น
และตอจากนนั้ มาอกี เพยี งเดอื นเศษ ภายหลงั จากการถูกดักยงิ พวกชาวปาตัดหวาย พวก
ตัดไมของนายอาํ พล ตลอดจนกระทง่ั พวกท่อี าศัยอยตู ามดง ถกู รงั ควานชนดิ นอนตาไมหลบั ดู
เหมอื นอีกครั้งสดุ ทา ยนับไดศ พท่ี 13 โดยไมร วมถึงพวกววั ควาย สตั วเ ลีย้ งท่ีถกู ลากเอาไป มันไมแ น
นักวา ‘ไอกดุ ’ จะเขาจโู จมชวี ิตคน และสตั วเลีย้ งเหลา นน้ั เพื่อเฉพาะเปน อาหารประการเดียว เพราะ
ปรากฏอยบู อยๆ วา มันเคยขยา้ํ พวกตดั ไมของนายอาํ พลเสยี สองศพซอนภายในวันเดยี วกนั เวลา
หางกนั ไมก ีช่ ว่ั โมง แพะและววั ควายของชาวดงทเ่ี ล้ียงไว ก็ถูกกดั ตายเสยี เฉยๆ โดยไมมีรอยแทะกนิ
พรานทุกคนถอื มนั เปนอาชญากรราย และตามลา มัน แตยงั ไมม ใี ครพบกบั ความสาํ เร็จ
สองคนพลาดลงอกี คนหนึง่ ถูกกดั ตาย และอกี คนหน่งึ รอดมาไดอ ยา งหวดุ หวิด แตก็ตอ งเขา
โรงพยาบาล ไมเ พยี งแตค นเทา นน้ั ทแี่ กะรอยลา มนั ‘ไอก ุด’ ก็ถือวา คนเปน ศตั รูทมี่ ันจอ งอาฆาต ดว ย
เลห เ หล่ียม ไหวพรบิ อนั ฉลาดลํา้ อยางชนิดทกี่ น็ าจะเชอ่ื ตามที่ชาวบา นพดู กันเหมอื นกนั วา มันเปน
‘เสือสมงิ ’
รพนิ ทรเ องเคยติดตามมนั มาเปน เวลาแรมเดอื น ‘ไอกดุ ’ เหมือนจะมสี ัญชาตญิ าณรดู วี า
การเผชิญหนากับจอมพรานอยางรพินทร เปน ภยั กับมนั เชน ไร เพราะฉะนนั้ เขาจึงพบแตร อย และ
ผลของความยอยยบั ลมตายทม่ี ันสรา งไวเทา น้นั
นเ่ี ปน เหตผุ ลอกี ขอ หนึง่ ท่ีพรานพื้นเมืองยนื ยันวามันเปน เสอื ผีสงิ
นายอาํ พลตั้งสนิ บนไวเ ปนเงนิ หมื่น สาํ หรบั พรานทกุ คน ไมวา จะไดม นั มาชนดิ เปน หรือ
ตาย เพราะคนของเขาหลายคนตองเสียชีวติ ไปเพราะ ‘ไอก ดุ ’
ตลอดเวลารพนิ ทรเ พยี งแตเ ฝา รอโอกาสเทานั้น เพราะการมุงหนาตดิ ตามอยางจังของเขา
ไมไ ดผล มันคอยหลีกหลบเขาเหมอื นนกรู และระยะหลงั ประมาณ 3-4 เดอื นท่ีแลว มา ขาวของมนั ก็
ดจู ะสรางซาไป ไมแ ผวพานเขา มาอาละวาดในเขตหนองนํา้ แหง อกี
บัดนี้ เปน ไปไดหรอื ที่ ‘ไอก ุด’ วายรา ยนน่ั เขามาแผวพานปว นเปย นอยใู กลเ คยี งกับคณะ
เดินทางของเขา

“แกแนใจหรอื วา เปน ‘ไอก ดุ ’?”
รพินทรถาม บญุ คาํ กบั เกิดมองดหู นา กัน
“ไมผ ดิ หรอกครับ มนั แนๆ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

116

เกิดเปน คนตอบ
“จาํ ไดไ หมครับ ตอนทผี่ านหุบ ผมกบั เสย เดินคุยอยูขา งหลัง ตะโกนบอกนายวาเสือดาํ มัน
กระโดดผา นไปทางดา นหลงั ความจรงิ มนั ไมใชเสอื ดําหรอกครบั มนั เปน เสือโครงใหญ แตผมยงั
ไมอ ยากจะบอกนายตอนน้ัน เพราะสงสยั อยวู า มันอาจเปน ไอก ดุ พอเดนิ มาอกี สักสองชวั่ โมง
กอ นทพ่ี วกเราจะพบจงอาง ผมกบั เสย กเ็ หน็ มนั หมอบดกั ดูขบวนเกวียนของพวกเราอยูรมิ จอมปลวก
ใหญ ขางตนไมล ม มนั หมอบเฉยโผลหัวมานดิ เดยี วเกอื บจะมองไมเห็น เสยสงสัยยกปนขึ้น พอตอน
ยกปนนนั่ แหละครบั มนั จึงหลบแวบลงหว ยลกึ ไป ผมกบั เสย เขาไปตรวจรอย เห็นรอยตนี ของมันที่
ยาํ่ ไวต รงแองนํ้าแฉะก็แนใจ น้ิวมนั หายไปขางหนึ่ง พวกเราเคยแกะรอยมันไปกบั นายหลายคร้งั
ทาํ ไมถึงจะจํารอยมนั ไมได น่ีแปลวา มนั จะตอ งยอ งตามพวกเรามาตลอดเวลา และไอท่ีเห็นกระโดด
ผา นทางคร้ังแรก ก็คือมนั นนั่ แหละ ไมใ ชค นละตัวแนๆ ”
จอมพรานเมม ริมฝป าก บญุ คาํ ก็บอกเสริมมาอกี วา
“สักเม่อื 2 ทุม นกี่ เ็ หมือนกัน ผมสองไฟออกไปทางดานดงทบึ โนน เจอตามนั พอดี ยงั ไม
ทันจะขยับปนมนั ก็หลบ แลว เมื่อหยกๆ นเ้ี อง ควายมนั เพิ่งสะบัดฮึดฮดั ดึงเชอื กผิดปกตยิ งั ไงพกิ ล
ผมสองอกี เห็นแตต อนบน้ั ทายของมนั ลากหางยาวหายเขา ไปในพงทางดานลาํ ธารขางลา ง ผมกบั
เกิดเลยตามกนั ออกไปดู ไมม ีอะไรสงสัยอกี เลยครับนาน รอยของมันทย่ี ํา่ นาํ้ ในลาํ ธารแลวเหยยี บไว
บนโขดหนิ ชดั เจนทีเดยี ว ตอนทผี มกับเกดิ ไปตรวจดู ยงั มนี ้ําหยดเปนทางอยูเลย เราลอกหนังเลียงผา
และพวกเครื่องในทง้ิ เกล่อื นไวฝ ง โนน เขาไปตรวจดู กไ็ มเห็นวา มันจะไปกนิ มแี ตร อยหมาปา กบั
อเี ห็น แสดงวามันไมไดเ ขา ไปยุงกบั ของทจ่ี ะเปนอาหารของมันเลย”
รพนิ ทรควาปน กับไฟฉายในทันที ผุดลกุ ขนึ้ ยนื ไมม ปี ญ หา เขาเชอื่ สายตาพรานของเขา
วา มันคงไมค ลาดเคล่อื นไปแน เพราะคนเหลานั้นก็ลว นเคยรว มตดิ ตามรอย ‘เสือรา ยผสี งิ ’ ตวั นี้มา
กับเขาท้งั สนิ้
“เสย กบั จันก็รูเรื่องแลว ใชไ หม?”
“ครบั ”
“สองคนน้นั อยูท ่ีไหน?”
ยังไมท ันจะขาดคาํ พรานพื้นเมอื งของเขาอกี สองคน ก็พากนั เดนิ ตรงเขามา แสดงวาไมม ี
ใครหลบั นอนกันเลย ทั้งๆ ทเี่ วลาตอนน้เี ปน กาํ หนดยามผลดั เปลย่ี นของบุญคํากบั เกิดเพียงสองคน
“ทําไมไมบอกใหร ตู งั้ แตต อนหัวคํ่า วาไอก ดุ มันยอ งตามเรามาตัง้ แตบาย”
“พวกเราก็ไมค ิดเหมอื นกันครบั วา มันจะตามเรามาถึงท่ีนี่ ทีแรกคดิ วาอาจเปน การพบโดย
บงั เอญิ ระหวางทาง เพ่งิ จะมาแนใจเอาตอนทเ่ี ราพบรอยของมนั เมอื่ หยกๆ นเี้ อง เปน การยนื ยนั
ชัดเจนวา ไมใ ชตัวอ่นื ”
บญุ คําวา
“เมื่อครใู หญ ฉันไดย นิ เสยี งคาํ รามมาจากดานลาํ ธาร”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

117

“มนั นัน่ แหละครับ”
“เสยกบั จนั อยทู ่ีน่แี หละ เฝาแคมปไ ว บุญคํากับเกดิ ไปกบั ฉัน”

รพินทรส งั่ แลว ออกเดนิ ผานแนวกองไฟทสี่ มุ ไวร อบดา น บา ยหนา ลงไปยังลาํ ธาร บญุ คํา
กับเกดิ เดินเรยี งหนากระดานตามเขามาติดๆ ใชไฟฉายสอ งนําทาง และกวาดวอบแวบไปมาโดยรอบ

เกดิ สองไฟไปท่ีโขดหนิ กอ นหนึ่ง งอกอยใู นนา้ํ มีระยะหางจากฝง อันเปนพนื้ กรวด
ประมาณ 3 วา บอกใหเขาทราบวา โขดหนิ กอนนนั้ เปน ทซ่ี ่ึงสาํ รวจพบรอยตีนของมัน ชนดิ ทเี่ หยยี บ
ลยุ ขน้ึ จากธารนํา้ ยังมรี อยน้าํ หยดสดๆ รอ นๆ อยูเมอ่ื ตะกี๊

รพนิ ทรตรงเขา ไปในทันที แลวก็พบวา ส่งิ ท่ีพรานของเขาบอกไวเ ปน ความจรงิ ทุกอยา ง
แมน ้ําคางปาจะลงจดั และจบั ซุม อยูบนโขดหนิ กย็ ังสามารถทีจ่ ะสังเกตเห็นรอยอุงเทา ขนาดจานรอง
ถว ยน้ําชา ทป่ี รากฏไดอยา งถนดั มันเกิดจากการยาํ่ น้ําเปยกชมุ แลว ข้ึนมาเหยยี บไว สง่ิ ทจ่ี ะ

สังเกตเห็นไดช ัดกค็ ือ รอยเลบ็ จากเทา ขา งหนงึ่ ขาดหายไป และมนั ก็เปน เทา หนา ดานขวา!
“ฮอื ม มนั จริงๆ นัน่ แหละ!”
เขาครางออกมาดวยเสียงกระซิบ ภายหลงั จากกม ลงพิจารณารอยตนี คนู นั้ อยางถถ่ี วนดว ย

ลําไฟฉาย แลว เงยขนึ้ กราดไฟสองผา นไปรอบๆ บญุ คาํ และเกดิ กส็ อ งกราดอยไู ปมาดวยความรสู ึก
อนั ไมเ ปนสุขนัก

“คืนนี้ ถาไมใ ชควาย ก็คงจะเปน ลูกหาบของเรา”
เกดิ พมึ พาํ
“มันไมไ ดห ิว มันไมต อ งการอาหาร แตม ันตองการชวี ติ ผีทีล่ งมนั แรงเหลือเกนิ ”
เสยี งบุญคาํ สบถสาปแชงอยูในลาํ คอ

รพินทรยอมรับกบั ตนเองวา เรมิ่ เตม็ ไปดว ยความหนกั ใจอยางไรพิกล หลักฐานทีเ่ หน็ อยูน้ี
มันบอกใหท ราบวา เจา เสอื รายแสนรู สะกดตดิ ตามคณะเดนิ ทางของเขามาตลอดระยะดว ยความ
เพียรพยายามอยา งยงิ่ ยวดผดิ วิสัยสามญั สัตว

คณะเดินทางของเขาใชเ วลาไมตาํ่ กวา 6-7 ชัว่ โมง นับตัง้ แตออกจากหนองน้ําแหง ผา น
หลายทงุ หลายดง กนิ ระยะทางไมต ํา่ กวา 20 กิโลเมตร ตลอดระยะเวลาและระยะทางอันยาวไกลน้ี
เจาสมิงรายวนเวยี นดกั หนา ดกั หลังมาทุกระยะ โดยไมย อมเบนเข็มไปทางอ่นื

มันยอมสอเจตนารายอยูช ดั แจง ในชวี ิตจอมพรานอยางเขา เคยผจญกบั เสอื มาแลวนบั ไม
ถวน ท้งั วิธีจบั เปน และจบั ตาย เขาสามารถจะรสู ัญชาตญาณ และจาํ แนกนสิ ยั ถูกวาเสอื ธรรมดาเปน
อยา งไร และเสอื ท่กี นิ คนมนั รายแคไหน แตใ นบรรดาเสอื กินคนที่ถือกันวารา ยกาจยิ่งนนั้ กไ็ มเ คย

รอดมอื เขาไปไดเ ลยแมแตส กั ตัวเดยี ว อยา งเกง ก็ไมเ กินสองอาทิตยเปน ตองไดตวั ทวา ไอกดุ ตวั นี้ มนั

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

118

ผิดไปกวาเสือกินคนทกุ ตวั ทเี่ ขาพบมาแลว มนั ฉลาดรูทันไปหมด ทกุ อยา งราวกับจะมีวิญญาณผตี าย
โหงเขา สิงสมตามท่พี รานปา รํ่าลอื

การเฝา ตดิ ตามคณะเดนิ ปา ในการควบคุมของเขามาอยางเงียบกริบของมนั ประหนงึ่ วา
จะมมี ันสมองชั่วรา ยและฉลาดเฉลียวคอยบงการ จะใหเ ขาใจวา อยางไร จรงิ อยา งทบี่ ญุ คําพดู มนั
ไมไดห วิ และมนั กไ็ มต อ งการอาหาร แตม นั ตองการรอโอกาสท่จี ะเอาชวี ิตไมใครก็ใครสกั คนหน่งึ
ตามแตจงั หวะอันเปนนิสยั ของมนั ซึ่งเกดิ ข้นึ นบั ต้งั แตน้วิ ของมนั ถกู ลกู ปนของนายอาํ พลตดั ดว น
หายไป เปรียบไมผ ดิ อะไรกบั ฆาตกรรายแหงไพรกวา ง

ลาํ พงั ตัวเขาเองและพรานมอื ดีของเขาส่คี น รพินทรยอ มจะไมม ีอะไรตอ งกงั วลเลยจนนิด
เดยี ว ซงึ่ ถาไมค ดิ เสียวา เขามหี นาท่ใี นการนําทางและใหค วามปลอดภัยแกค ณะนายจา งในคร้ังนี้ ก็
ย่งิ เปน การดเี สยี อกี ท่ไี อกดุ บงั อาจแผว พานกรายโฉมมาใหเ หน็ แตน ี่เขาไมมีโอกาสจะมุงหนา
จัดการกับมนั ไดถ นัดนกั เพราะหว งหนา พะวงหลัง โดยคาํ นงึ ถึงความปลอดภัยของคณะนายจา ง
และลูกหาบทงั้ หลายในคุมครองเปนทตี่ ั้ง อีกท้ังยังจะตอ งมุงอยูในการเดนิ ทางรุดหนา

ไอกุดมนั จะตอ งมสี ญั ชาตญาณพเิ ศษ สามารถรไู ดวาในคณะเดนิ ทางน้ี มเี หยอื่ ใหมนั
สังหารไดโ ดยงายอยเู ปน จาํ นวนมาก และคงจะตอ งตามหาโอกาสอยตู ลอดเวลา

มันเปน การแนน อนเหลือเกนิ ในขอท่วี า ถา มันยังมาปว นเปย นวนเวยี นอยูเ ชน น้ี หากเขา
ยงั ไมส ามารถจะกาํ จัดมันลงได กต็ อ งมใี ครสักคนหน่ึงแนท ่ีตกเปน เหยื่อของมัน ไอก ุดทาํ ตวั เปน
อปุ สรรค และศัตรูรา ยในการเดนิ ทางของเขาเสียแลว

ถงึ ในขณะน้ีก็เหมอื นกนั ระหวางทเี่ ขา บญุ คํา และเกดิ กาํ ลังมาสาํ รวจรอ งรอยของมนั
รพินทรกเ็ ช่ือวา ไอก ุดคงยังไมไ ดห ลบไปไหนไกล อาจซมุ ดูอยใู นระยะใกลๆ ตามสัญชาตสิ มิงรา ย
ของมัน เวนไวแตว า มนั ฉลาดพอท่ีจะไมจ โู จมออกมาเส่ยี งกบั ลกู ปน ของพรานอยางเขาเทาน้ัน เสือผี
สิงอยา งมนั ตอ งรวู าอะไรเปน ภยั และอะไรเปน เหยือ่ ไมเ ชน นน้ั มันคงไมห ลบรอดเงอื้ มมือเขามาได
ถึงปานนี้

รพนิ ทร ไพรวัลย หวั เราะหึๆ ออกมาจากลาํ คอ เดนิ ลยุ นํา้ สองไฟเขาไปสาํ รวจทร่ี ิมฝง
แลวกพ็ บรอยชัดอกี กลุมหนงึ่ ทบ่ี ริเวณพน้ื แฉะในหมูตน บอนที่ข้ึนรกทบึ ริมธารนํ้า เปนรอยตนี ของ
ไอกุดท้งั สน้ิ บญุ คาํ และเกดิ ตามเขากระชน้ั ชดิ ไปทุกระยะ

จอมพรานชวนคนของเขาลยุ ขา มลําธารไปยังฝงตรงขาม ตรวจตราดูโดยรอบแลว มา
สํารวจตรงบรเิ วณทพ่ี วกลกู หาบลอกหนังหมูปา กวางและเลียงผา ตลอดจนพวกเครอื่ งในทง้ิ ไว มี
รอ งรอยของไอกุดมาเดนิ วนเวียนอยบู างเหมือนกัน แตไ มไ ดแตะตอ งกบั อาหารอยา งดีเหลา น้ัน คงมี
แตรอยแทะกนิ ของพวกอเี หน็ และหมาปา บา งเลก็ นอ ยเทา นั้น

และในขณะทสี่ าดไฟไปรอบดา น กไ็ มป ระสบกับตาสตั วช นิดใดในละแวกใกลเ คียงเลย
ปาทั้งปาสงดั เงียบเชยี บ มันหมายถึงวา สตั วเ ล็กเหลา นนั้ เตลดิ หนเี ปด เปงไปหมดสน้ิ ในการยา ง
กรายเขา มาของเจาสมงิ ราย

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

119

“เราตามมนั มานาน แตเ ดยี๋ วนม้ี นั เปนฝายตามเราบา งแลว!”
พรานใหญพ ดู เหมอื นจะใหด เู ปนเร่อื งขบขัน พรอมกับหวั เราะ แตบ ญุ คํากับเกิดหวั เราะ
ไมอ อก เพยี งแตย ิม้ ฝดๆ กราดไฟสอ งไปมาโดยไมย อมหยดุ นิ่ง
“มนั ไมไดตามเราหรอกครับ แตมันตามควาย 16 ตวั ลกู หาบ 16 คน แลว กน็ ายจา งของเรา
อกี สามคน มนั รูวา นนั่ คือเหยอ่ื !”
บุญคาํ ตอบหางเสยี งสะทาน ฟงไมอ อกวา เปน เพราะความหนาวเย็นหรอื เพราะความ
สยองใจ
“กเ็ หมือนกันนั่นแหละ เรารบั ผดิ ชอบตอ ชีวิตเหลานน้ั ”
“มึงเกง จรงิ โผลอ อกมาเดยี๋ วนซ้ี ิวะ ไอก ุด ผสี างทสี ิงมงึ อยกู ็เชิญยกโขยงออกมาดว ย”
เกิดผูเลือดรอน สบถผรสุ วาทออกมาดงั ๆ
“เพราะมันเกง จริงนะ ซิเกดิ มนั ถงึ ไมโผลอ อกมาเดยี๋ วน้ี ตามคาํ ทา ของแก แตมันจะโผล
ออกมาอตี อนที่แกไมไดทา และแกกไ็ มทนั รูตัว ไป! กลบั แคมปก ันเถอะ รบั รองวาคนื นี้มนั ไมเ ขาไป
ใกลแ คม ปของเราหรอก มันรแู ลววาเรารตู วั ”
เขาบอกเรียบๆ แลวก็เดนิ ตดั ลําธารกลับมายงั แคม ป ซง่ึ จนั กบั เสยรอคอยอยู เม่ือถึงกส็ ัง่
ใหพรานท้งั สข่ี องเราเติมฟนในกองไฟท่สี ุมไวโดยรอบ ซ่ึงขณะนก้ี ําลังจะมอดใหลกุ โชติขนึ้ อกี
ปลุกลูกหาบบางกลมุ ท่ีนอนอยูในทิศทางอนั ไมน าจะปลอดภัยใหเ ปลี่ยนทนี่ อนใหม โดยไมจาํ เปน
จะตองบอกเหตผุ ลใหทราบ ซง่ึ คนเหลานนั้ ก็ไมไ ดสนใจซักถามอะไรนัก เม่อื ตน่ื ขน้ึ มาและรวู า เปน
คําส่ังของพรานใหญ ใหจ ดั ท่ีนอนใหมก ป็ ฏบิ ัตติ าม แลวก็ลมตัวกนั ลงนอนหลบั ตอ ไป
รพนิ ทรเ รียกบญุ คาํ จัน เกิด และเสย เขามากระซิบสัง่ ความ
“อยา แพรงพรายบอกอะไรกบั พวกลกู หาบและนายจางของเราทกุ คนเกยี่ วกบั เร่ืองน้ีเลย
อยางเด็ดขาด มนั จะทําใหเกดิ การขวญั เสยี โดยเฉพาะอยางยง่ิ พวกลกู หาบเหลานน้ั แลว พรงุ นี้ บญุ
คําสง่ั เตือนพวกลูกหาบทกุ คนไว แมจ ะเปนเวลากลางวันก็อยา ใหล ูกหาบคนไหนเดินเทีย่ วคนเดยี ว
ออกไปหา งบรเิ วณแคมปน กั ”
“แลวนายจะเอายังไงครับ ไอก ดุ มนั ตามสะกดวนเวียนอยใู กลๆ เราอยางน้?ี ”
บุญคําผูอ าวุโสกวาทุกคน ถามข้ึนเบาๆ
“กต็ อ งระมัดระวังกันหนอยซิ อยา เผลอ ถา มนั ยังเฝา ตามอยูอ ยา งน้ี กม็ อี ยูส องทางเทา นัน้
ไมมันกพ็ วกเรา พวกนายจา งเราพอจะชว ยกันคุมกันได แตพวกลกู หาบมันอยูที่วา ใครจะเครงครดั
ปฏบิ ตั ติ ามคาํ สงั่ หรอื ใครจะฝน ถามนั เชอ่ื ฟง เรา กค็ งไมเปนอะไร พรงุ นี้เรียกหัวหนาลกู หาบมาสั่ง
ใหเ ขากําชับพวกเขาใหดี อยา ลมื ละ ไมต อ งบอกอะไรเกยี่ วกบั เรอื่ งนี้ บอกแตเ พยี งวา ปานไ้ี ม
ปลอดภัยนกั ”
“นายคดิ จะเลน มนั ใหอยูไหมครับ หรือจะเพยี งแตเตรยี มปอ งกนั อยา งเดยี วเทา นนั้ ความ
จริงเรากแ็ กะรอยมนั มานานแลว ปลอ ยไวก เ็ ปนอันตรายกบั คนอน่ื ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

120

“ก็ตองแลว แตโ อกาส อะไรกไ็ มสําคญั เทา กับวา เราตอ งปฏิบตั ิตามคําสงั่ ของนายจาง
เกี่ยวกับการเดนิ ทาง และการนาํ เที่ยว เราไมม ีเวลาท่ีจะหันไปจดั การกบั มันไดโ ดยเฉพาะ และเราก็
ไมตอ งการบอกใหพ วกนายจา งของเรารู เราอาจใหเขารูเร่ืองเสอื มาปวนเปย นอยูใกลแ คม ปคืนนีไ้ ด
แตจ ะใหรไู มไ ดเ ปน อนั ขาดวา เสือตวั นี้กนิ คนมาแลว 13 ศพ และเปน เสอื ตวั ทเ่ี รากําลังตามลา มนั
อยู”

แลว เขากไ็ ลคนเหลา น้ันใหไ ปหลบั นอน โดยเหลือไวแ ตค นทม่ี ีหนา ทเี่ ฝา ยามและเตมิ เชื้อ
ไฟ

รพนิ ทรเ ดนิ ตรงไปท่ีหนา เตน ท อันมแี งซายน่งั คลมุ ผา อยบู นขอนไมริมกองไฟ แสงไฟ
วอมแวมสาดจบั เปนเงาตะคมุ เหมอื นภาพปน

“แกจะนอนหรอื ไมไ มสําคัญแงซาย แตทสี่ ําคญั ท่ีสุดก็คือ อยา ใหไฟหนาเตนทก องนมี้ อด
เปนอนั ขาด”

“แตผกู องก็รูดไี มใ ชหรือครบั วา ไฟจะมอดหรือไม ไมส ําคญั มันสําคัญอยทู ่วี า คนจะ
หลบั หรือไมเ ทานน้ั สําหรับเสอื กินคน”

“นแ่ี กเหน็ จะรอู กี ละซวิ า มีอะไรเกดิ ข้นึ รอบๆ แคมปข องเรา”
“ระหวางท่ีทานและพรานของทา นทั้งหมดนาํ พวกเจานายไปลาเลียงผาเมอ่ื บา ย ผมลอก
หนังหมูปา อยรู ิมธารนํ้า ผมเหน็ มันในดงตนบอน รอยทีม่ นั ย่าํ ไว เลบ็ ตนี ขา งหนงึ่ ขาดหายไปใหญ
มาก”
รพนิ ทรอ ึง้ จอ งหนา หนุมชาวดงผูพเนจร บดั นเี้ ขามนั่ ใจแลว วา เจา หนมุ แงซายมีสายตา
และประสาทสมั ผสั ในเร่ืองของปา เฉยี บไวแคไหน หมอทันและพรอ มตอเหตุการณท กุ ชนดิ ไมได
ดอยไปกวาจอมพรานอยางเขาเลย
“แกไมไดบ อกใหฉันรเู ลยแมแ ตน ดิ เดยี ว”
“ผมไมบงั อาจ ผมรวู า พรานใหญอ ยางทา น ยอ มจะตอ งรดู กี วาผม”
“พวกลูกหาบของเราเห็นดว ยหรอื เปลา ?”
“พวกนน้ั กําลงั คยุ เลน กันอยู ไมมีใครสนใจ”
“ทาํ ไมแกไมย งิ ?”
แงซายยม้ิ นดิ หน่ึง แบมือใหญแ ข็งแรงทัง้ สองออกไปอังผิงไฟ
“มันไวและรูมาก ผมยิงมนั ไมท นั เพยี งแตไ หวตวั มนั กห็ ลบแลว อีกประการหนึ่ง ถา ผม
ไมแนใ จวา จะยิงมันได ผมจะไมยิงมนั เปน อันขาด ไมว า จะเปน สัตวช นิดใด”
“แกเคยรขู า วมนั มากอ นบา งหรือเปลา สาํ หรับไอตวั น”้ี
“ผมเคยไดขาวมาบา ง แตก เ็ พิ่งเหน็ ตวั และรอยของมนั เปนคร้ังแรก พวกของทา นเอง
ไมใ ชห รอื ทยี่ งิ มนั เจ็บไวกอ นเม่อื ปเศษมาแลว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

121

รพินทรนง่ิ กมลงหยิบกากาแฟทวี่ างอยบู นพื้นข้ึนมารนิ ใสขันเลก็ ๆ ยกขึน้ จิบ แงซาย
กลาวตอ มา

“เร่ืองน้ี ผมไดข าวมา ทา นมโี อกาสท่ีจะฆามันไดแลว แตท านกใ็ หเ พ่ือนของทานคนหนึ่ง
ทาํ หนาที่แทน เขายงิ มนั เจ็บแทนทจ่ี ะตาย มันกเ็ ลยรายยิง่ ขึน้ ถา คร้ังน้ันทา นเหนยี่ วไกปนเสยี เอง อกี
หลายๆ คนกค็ งจะไมตายเพราะมนั ในเวลาตอมา และทา นกค็ งไมล ําบากใจจนถึงเพียงนี้ เสือยิง่ เจบ็
ยงิ่ ฆา คนไดมากเทา ไหร มนั ก็ย่งิ ดุรา ยขึ้นเพยี งน้นั เหมอื นผสี ิง มนั จะจองกวนคนไปจนกวา มนั จะ
ตาย คณะเดนิ ทางของเราอาจไมปลอดภยั นกั ลําพงั ตวั ทานและพรานส่คี นของทานไมกระไรนกั
ดอก แตพวกลกู หาบ 16 คน และเจานายอกี 3 คน เปน เร่ืองท่ีทานจะตองหนักใจ ยกเวน แตท านจะฆา
มันไดเสียกอ น”

“แกรูอะไรไดล ะเอยี ด และอา นใจฉันออกทกุ ระยะทีเดยี วนะแงซาย ฉนั วิตกกังวลในเร่อื ง
แกเสียยงิ่ กวาไอเสือสมิงตวั นน้ั เสยี อกี ”

“อกี ครั้งหน่ึงทผี่ มขอปฏญิ าณวา ผมไมไ ดเปน ภยั ใดๆ ตอทา น หรือคณะเดนิ ทางของทา น
เลย”

“แกรูเ ร่ืองเสือตวั นกี้ ด็ ีแลว ฉันอยากจะขอรอ งแก อยา พูดอะไรใหคณะเจา นายและพวก
ลกู หาบของเราร”ู

“คาํ สั่งทุกชนดิ ของทานในการเดนิ ทางครง้ั น้ี เปน ส่งิ ท่ผี มเคารพ”
“ดีมาก! แลวตง้ั แตนเี้ ปน ตนไป แกรหู รอื เหน็ อะไรผิดปกติในระหวางการเดนิ ทางของเรา
อยา งน่ิงอมพะนําเงียบเฉยทาํ เปน ทองไมร ูรอน เหมือนอยา งทแี่ กปฏบิ ตั มิ าแลว แตจ งบอกใหฉันรู
ในทันที มฉิ ะน้นั ฉันจะพิจารณาวา แกมแี ผนการรายตอคณะเดนิ ทางของเรา”
แงซายไมตอบ แตเงยขนึ้ ยิ้มอวดฟนสองแถว รพินทรจ อ งใบหนาน้นั อยอู กี อดึ ใจ กผ็ ละ
ไปอยางหงดุ หงิด
คนื นน้ั ผานไปอยา งราบรื่น โดยไมม อี ะไรเกดิ ขึน้

เชา รงุ ข้นึ คณะนายจางทงั้ สามต่นื ข้นึ มาดวยความสดชน่ื กระปรีก้ ระเปรา กอ นตะวนั จะ
ขึ้นเลก็ นอย พรานใหญอ อกเดินสาํ รวจรองรอยในละแวกใกลเ คยี งกับแคม ปท พี่ กั อกี คร้ังในเวลาใกล
รุง พอกลับมาถงึ แคมป ก็เหน็ ม.ร.ว.ดารนิ แตง ตวั งามเกต ามเคย คนละชดุ กับเมอื่ วาน มอื ถอื ปนลูก
กรดยาวแมก็ นมั่ กระบอกกะทัดรดั เดินเกรอ อกไปนอกบรเิ วณแคม ปค นเดยี ว สวนกบั เขาพอดี

หลอนทาํ ทาเหมือนจะไมเ หน็ เขา เดนิ หลกี ทางจะเขาดง แตรพนิ ทรพรวดเขาไปสกดั หนา
อยางกะทนั หนั สีหนา ของเขาเครงขรมึ เสยี งท่พี ูดเกอื บจะไมมหี างเสยี ง

“นั่นจะไปไหน?”
ดารนิ หันมาทางเขาชา ๆ วางปน พิงพงไมร มิ ทาง แลวยกมือข้นึ เทา เอว มองตง้ั แตศ รี ษะ
จรดเทา ของเขาสลบั กันสองสามครง้ั

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

122

“ขอโทษ! คณุ เปนลกู จางชนดิ ไหนไมทราบ เวลาพดู กับนายจา งถึงวางอาํ นาจอยา งน้ี เอ...
มนั ชกั จะบอยครงั้ เขา จนกลายเปนธรรมเนยี มไปแลว รึน”ี่

“ขอโทษ! ผมเองก็ไมเ คยมีนายจา งซง่ึ เปนสภุ าพสตรที ่ตี ามใจตวั เองจนเคยตวั มากอ น
แมก ระทัง่ เวลาอยกู ลางปา เชน นี้ คณุ หญิงยงั ไมไ ดตอบผมวา จะไปไหน”

“ดฉิ นั อยากจะออกไปเดนิ เทยี่ วหนอ ยเจา คะ ทานนายพราน”
หญงิ สาวบีบเสียงประชด
จอมพรานไมส นใจกบั ทา ทเี ยาะเยยนัน้ พดู หวนๆ ตอมา
“ทาํ ไมคณุ หญงิ ไมบอกใหผ มรกู อ น อยูไ มอ ยกู เ็ ดนิ ออกมาอยางน”ี้
“ถา งน้ั ดิฉนั กเ็ ลยขอกราบเรียนประทานอนญุ าณจากทานเสยี ดว ยเจาคะ ”
หลอนเนน กระแทกเสยี ง
รพินทรโ คลงหัวชาๆ สง .375 ท่ีถืออยูในมือไปใหบญุ คาํ พรานพืน้ เมอื งของเขาท่ียนื อยู
ใกลๆ ออกคําสัง่ ใหทําหนา ทเ่ี ดนิ คมุ กนั หญงิ สาว แลว หันมาทางนองสาวคนสวยหัวร้นั ของนายจาง
พูดตํา่ ๆ
“เอาละ คณุ หญิงจะเดนิ เทย่ี วกไ็ ด แตจ ะตอ งมพี รานไปดวย โปรดทราบไวใหถ องแทเ สยี
ทวี า ที่น่ีไมใ ชส วนสตั ว ไมใ ชปารค สําหรับเดนิ หยอนใจ แลว ก็ไมใ ชถ นนราชดาํ เนนิ ”
กลา วขาดคํา เขากห็ นั หลังกลับ เดินดุม ๆ บายหนา จะกลบั แคม ป คงทิง้ ใหบ ุญคาํ ยนื อยกู บั
หญงิ สาวเพยี งสองคน แตแ ลว พรานใหญอ อกเดินไปไดเ พียงไมก กี่ า ว ก็ตองหยดุ ชะงักนง่ิ อยูกับที่
เสยี งปน แผดระเบิดเปรี้ยงมาจากเบอ้ื งหลงั หมวกทคี่ รอบอยูบนศีรษะของเขา กระเดน็ ลงไปตกอยู
กับพ้ืนพรอมกบั ลมแรงทพี่ ดั วูบผานเสน ผม
เขากลัน้ หายใจ คอ ยๆ หมุนตัวกลบั มา ม.ร.ว.ดารินยืนจังกา ถอื ปนอยู หวั เราะแหลม
ตะโกนมา
“นแ่ี นะ ! หมน่ั ไสน กั เมอ่ื ไหรจ ะเลกิ สรา งสถานการณส รางตวั เองใหเ ปนคนสําคญั เกิน
กวาเหตุเสยี ทนี ะ ไปซิ จะไปไหนก็ไป ยังมาทํายนื จอ งหนา อยูอีก”
รพนิ ทร ไพรวลั ย กาวเนบิ ๆ กลบั มาดว ยแววตาแขง็ กระดา ง ม.ร.ว.ดารนิ กระชากลกู ขน้ึ ลํา
กลอ งอีกครง้ั เม่ือเขาเดินเขามาชดิ ก็ใชป ากกระบอกปนแหยอกไว ยม้ิ ดๆุ
“อะไรมันจะเกิดข้ึนบาง ถา ปนกระบอกนม้ี ันล่นั เปร้ยี งขน้ึ อกี ครงั้ !”
จอมพรานปดปากกระบอกปน เฉไปในพริบตานน้ั พรอ มกบั กระชากหลดุ ออกมาจากมอื
ของหลอนอยา งงายๆ
“อะไรจะเกิดขนึ้ นะรึ คณุ หญงิ เกา ะกลายเปน ฆาตกรไปดว ยความเยอหย่ิงอวดดี เทา ๆ กบั
ท่ีคณะของคุณหญงิ ก็หลงปาตายกนั อยูน ีเ่ องนะ ซิ จะขอเตือนใหทราบไว นกั เลนปนทีด่ ี ไมใ ชส ักแต
วาสามารถใชอ าวุธปน ไดด หี รอื ยงิ ปน แมน เปน จับวางเทานั้น จะตองมมี รรยาทในการใชป น ดว ย
ไมใชเอาปนมาเลนในลักษณะเชน น้ี นด่ี ีวา คุณหญงิ เปน นองสาวของคุณชายเชษฐา ผเู ปน นายจาง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

123

ของผมนะ ถาเปนคนอ่ืน ตอ ใหโฉมงามหยาดฟา ลาวลั ยส กั ขนาดไหน ถาทาํ กับผมอยา งนี้ ผมจะไม
ส่งั สอนเพยี งแคคําพูดเทาน้ัน”

นาํ้ เสียงของเขาหว นกวา ทกุ คร้ังทีห่ ลอ นไดย นิ
“ออ จะทําอะไรกับฉนั กเ็ ชิญ...เชิญเลย!”
หลอ นทา ยดื อกตระหงานขน้ึ
รพนิ ทรหวั เราะหๆึ อยใู นลําคอ โยนปนคนื ไปใหไมกลา วเชนไรอกี เดนิ ผละมา พอถงึ
ตาํ แหนงทหี่ มวกถูกยิงตกอยู กม หยิบขน้ึ มาสะบัดฝนุ เสยี งตะโกนแจว ๆ ของดารนิ ดังมาอีกวา
“ปนมันกนิ สงู ไปหนอ ย ความจรงิ กะใหเ จาะขมองนะ มนั พลาดไปถกู หมวก”
พรานใหญไมโ ตต อบ หรือหนั กลบั มามองใดๆ ทง้ั สิน้ ควาหมวกท่คี รอบหวั แลว สาวเทา
ดุมๆ แยกไปโดยเรว็ ดารินเทาเอวจองกระทั่งลับตา แลวหนั มาทางบุญคาํ ผยู ืนยิ้มๆ อยู
“ฉนั เกลยี ดจนบอกไมถ กู พรานใหญเ จา นายของบญุ คําคนนี้ น่ีถาลาํ พังฉันละก็ ฉันไมจ าง
ใหปวดหวั หรอก”
“ถา นายหญงิ ไมจา งเจานายของผม นายหญิงก็ไมม ีทางจะจางพรานคนไหนไดอ กี แลว
ครบั เพราะไมม ใี ครกลารับจา งนําทางครั้งน้ี อาจมีคนอนื่ มาอาสารบั จางบา ง แตมันกต็ องโกง ไวใ จ
ไมได อยา งเกง พอรับเงนิ แลวกเ็ อาไปท้งิ เสียกลางปา หนีกลบั ”
“เขาขางกนั ดจี ริงนะ! ออ ลืมไปวานายบญุ คาํ เปน คนของเขา”
หลอ นพูดอยา งฉุนๆ พรานพืน้ เมอื งผูมีอายหุ ัวเราะรวนอยเู ชนนนั้ “โธ ไมไ ดเขาขา งหรอก
ครับ ผมพดู ตามจรงิ นายรพินทรเหน็ นายหญิงเดนิ ออกจากแคมปม าคนเดียวกเ็ ปน หว งไมใ ชอ ะไร
หรอกครบั ”
“จะตอ งเปนหว งอะไรนกั เทยี ว กะอแี คเดินอยใู กลๆ แคนเี้ อง ฉนั คุมครองตัวฉันได
หรอกนะ แลว มอี ยา งเรอะ มาขน้ึ เสยี งทาํ หนาตาดฉุ นั เสยี ยังกะฉันเปนเดก็ เลก็ ๆ ในปกครองของเขา
งนั้ แหละ บญุ คาํ จะไปไหนก็ไปเถอะ ไมต องเปนหว งฉนั หรอก ฉนั จะเดนิ หาไกป าหรอื นกใกลๆ แค
นเ้ี อง ไมต องมาลําบากเดนิ ถอื ปนกระบอกโตๆ คมุ กนั ฉนั ใหเมื่อย ไมเหน็ จะมีอะไรนา กลวั สกั หนอ ย
แถวน”ี้
“โอ! ไมไดหรอกครบั ”
บุญคํารอง สน่ั ศรี ษะ
“คุณรพินทรสั่งใหผ มไปกับนายหญงิ ไมใ หคลาดสายตา”
“ทําไม คาํ สง่ั ของเขาเปน ประกาศิตนกั หรอื ?”
“ไมใ ชอยา งนน้ั หรอกครับ”
บญุ คําพดู ปนหวั เราะอยางอารมณด ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

124

“ปา มันไมเหมอื นในเมือง ไวใจอะไรไมไดท้ังน้ัน ขนาดไมมีอะไรเลย นายหญิงเดนิ หา ง
แคม ปอ อกไปนิดเดยี ว อาจหลงกลับไมถ กู กไ็ ด ใหผ มไปดวยเถิดครับ อยา งนอยชว ยนาํ ทาง ชวยเก็บ
ไกปา ทีน่ ายหญิงยงิ แลว ชว ยแบกใหก ็ยงั ด”ี

ดารนิ พยกั หนา ตวัดปนขน้ึ พาดบา
“เอาตามใจ ดเี หมอื นกนั พาฉันไปหาไกป า หนอ ยซิ เม่ือก้ีไดย ินมนั ขนั อยูแถวๆ นแี้ หละ”
บุญคาํ สะพายปน เดนิ นําหนาหญงิ สาวไปตามดา นสตั ว อนั เปน ทางพาดสลบั กนั ไปมา
เหมือนมมี นษุ ยม าทําทางไว
รพนิ ทรก ลับมาถึงแคมป เปนเวลาท่ีพวกลกู หาบท้งั หลายกาํ ลงั สาละวนอยกู ับการหงุ หา
เชษฐาและไชยยนั ตเ ปลีย่ นเครือ่ งแตงกายเปนเวลากลางวันเรียบรอยแลว เดินสบู กลอ งออกมาจาก
เตนทพ อดี พอเห็นเขากโ็ บกมือทกั และเดินเขามา
“ตอนเชามดื ผมออกมาเดนิ ไมเ ห็นคณุ แงซายบอกวา คุณออกไปสาํ รวจปา ”
เชษฐาวา เดินเขา มาตบไหลเขาอยา งสนทิ สนม
“ครับ ผมเดนิ อยใู กลๆ น่เี อง คณุ ชายกับคณุ ไชยยนั ตรับประทานอาหารเชาเรยี บรอ ยแลว
หรือครบั ”
“เรยี บรอ ย แงซายบริการดีมาก เปนทง้ั คนมาปลกุ และเทยี บสํารับใหเราเสรจ็ เปนอาหาร
เชา ท่ีวิเศษไมใชยอ ย ซุปเนอ้ื สันกวาง กบั สเตก็ หมูปา ฝม อื พอครบั พเิ ศษของเราไมเ ลวเลย วาแตคณุ
เถอะ ทานอาหารเชา แลว ยงั ”
ไชยยนั ตถาม ใชม ดี โกนหนวดอัตโนมตั ซงึ่ ใชถ า นแบตเตอร่ลี บู อยทู ่ปี ลายคาง
“ผมทานเมือ่ ไหรก ็ไดครับ ไมเ ปน เวลา มนั ชนิ เสยี แลวในเวลาเดินปา เปน ไงครับ นอน
หลบั ดหี รอื เปลา ?”
“สบายมาก รวดเดียวตะวันข้นึ เลย ถาชามันบุกกค็ งไมร สู ึกตัว วาแตเม่ือกีค้ ุณเดนิ สวนกับ
นอ ยหรอื เปลา เห็นพอกนิ เสรจ็ ก็จัดแจงควา ปน บอกวา จะออกไปเดนิ ใกลๆ ใหรอสกั ประเดย๋ี วกไ็ ม
ยอม”
“พบกนั ปากทางน่เี องครับ เหน็ บอกวาจะไปหาไกป า”
รพนิ ทรต อบเรียบๆ
“เอ...จะเดนิ เรอ่ื ยเจ้ือยไปถงึ ไหนกไ็ มร ู เดก็ นี่มนั อวดดเี สยี ดว ย ประเดี๋ยวกห็ ลงเสีย
เทาน้นั ”
พ่ีชายบนออกมาอยางกงั วล กราดสายตาออกไปยังความสลบั ซับซอ นของดงทึบรอบดา น
รพนิ ทรกต็ อบมาวา
“ไมเปนไรหรอกครบั ผมใหบ ญุ คําเดนิ ไปดวยแลว ประเดย๋ี วก็คงจะกลบั คงไมไ ปไกลนกั
หรอก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

125

“โลง อกไปที เหน็ บอกวา จะออกไปเดนิ ใกลๆ แคมปแ ถวน้ี แตผ มก็ไมไวใจเลย นอ ยไม
เคยชนิ กับปา มากอ น แตชอบอวดเกง”

ไชยยนั ตพดู มาอกี คนหน่ึง แลว ก็กลา วปนหวั เราะตอมาวา
“เมอื่ กนี้ ี้ไดย นิ เสียงปน คงจะซัดไกป า หรอื มา ยก็นกเขาสกั ตวั แลว กระมงั ”
“ยงิ ยอดไมเ ลน ตามประสาเดก็ มอื คันมากกวา”
พช่ี ายผูรอู ุปนสิ ยั ของนองสาวดี แยง มา แตร พินทรก ลนื นาํ้ ลายฝด ๆ เกอื บจะหลดุ ปากออก
มาแลววา เสยี งปน ของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ ทดี่ งั เมือ่ ครูนี้ไมใ ชไกป า นก หรอื ยอดไมอยางที่เชษฐาหรอื
ไชยยนั ตเขา ใจหรอก แตแทท ่จี ริงเปาหมายคอื หมวกในขณะทย่ี ังครอบอยบู นศรี ษะของเขาตางหาก
หากกเ็ ฉยเสีย
“วนั นีค้ ณุ วางโปรแกรมยงั ไงไวใ หเรา?”
เชษฐาถามขึน้ ย้มิ ๆ ประทับมนั ลิเคอรข นาด .30-06 กระบอกงามข้ึนสอ งศูนย
“เราจะเรมิ่ กนั ตัง้ แตบ ายครับ”
รพนิ ทรบ อก รนิ กาแฟของพวกลกู หาบท่ีใสก าวางอยกู บั ขอนไมใสข ันดมื่
“สักประเดยี๋ ว ผมจะออกเดนิ สํารวจ แลวจะขัดหา งไวใ หเ รยี บรอย พวกเกง กวางนะ เหน็
จะไมม ีปญหาแน”
“วนั นี้ เกมของเราเพียงแคช น้ั เกงกบั กวาง เทาน้ันเองหรือ?”
ไชยยนั ตผูคกึ คักในการลา อยูตลอดเวลา รอ งถามมา
“กย็ ังไมแ นนกั ครับ ถา โอกาสดี อาจมรี ายการววั แดงดว ยกไ็ ด ผมจะเลยสาํ รวจไปทางหลงั
เขาฟากโนนดว ย ตามปกตมิ นั เคยมี ถา พบรอยกแ็ บง กันออกไปไดเ ปน สองทาง คอื ใครจะน่ังหา งยิง
เกงกวางกน็ ่งั ใครอยากจะเดนิ ตามรอยววั แดงกเ็ อา เวลากลางคืน ถา ยงั ไมเ หนื่อย จะเดินสอ งไฟใน
ทุงที่เราเคยยงิ เลยี งผาก็คงไมผ ิดหวงั ”
ไชยยนั ตก ระโดดขน้ึ ไปบนชะงอ นหนิ สงู ใชกลองสอ งทางไกลทค่ี ลอ งคออยู สองสาํ รวจ
ออกไปยงั บริเวณปา โปรงทางดา นเหนือทเี่ ห็นอยูล ิบๆ
“รสู ึกวา สตั วในปาแถบนจี้ ะชมุ เหลอื เกินนะ มนิ า คณุ รพนิ ทรถงึ ไดดาํ เนนิ กจิ การจบั สตั ว
สง ขายใหบ รษิ ทั ของคุณอําพลเปน ลา่ํ เปนสันได”
“ก็เปนธรรมดา มันเปน ปา ทบึ กันดารทีน่ กั ลา สตั วช าวกรงุ ยงั บกุ มาไมถ งึ และคุณรพนิ ทร
กเ็ ปน ผูบกุ เบกิ ปาแถบนอี้ อกไปเปนคนแรก”
ม.ร.ว.เชษฐา เปนผตู อบแทนให หางเสียงชน่ื ชมยกยอง
“กพ็ อจะมบี า งตามสมควรครบั ไมถ งึ กบั ชมุ หรอื ไมถ งึ กบั หายากนัก บางวนั เดนิ ทง้ั วนั ไม
พบอะไรแมแ ตน กสักตวั และบางวนั อาจพบสตั วชนดิ หลกี ไมพน มาดอ มๆ มองๆ อยใู กลๆ แคม ปท ่ี
พักกย็ ังเคย ปะเหมาะกเ็ ยยี่ มเยียนทกั ทายถึงตัวเอง ผมหมายถึงเสอื หมี แลว กช็ า ง”
จอมพรานตอบพรอมกบั หัวเราะเบาๆ ไชยยนั ตห ดคอลง ครางออกมา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

126

“เอาเรื่อง ยงั ง้คี ณุ ยังบอกวาไมคอยจะชมุ อกี หรอื วา แตพอขยบั ขึ้นจากเกงกวางแลว คณุ มี
อะไรจะใหเ ราตื่นเตนบาง”

“ยา ยแคม ปจ ากทีน่ ่ี เดนิ กนั อีกสักวันเตม็ ๆ กล็ องกระทงิ ดเู ปนไงครบั ถาจะใหต่นื เตนมาก
หนอ ยกแ็ กะรอย ขีเ้ กยี จเดินกใ็ ชนงั่ หาง จากนน้ั อกี สกั สองวันกจ็ ึงหว ยยายทอง เสอื ลายพาดกลอนชมุ
เหมือนแมวบา น อาจเดนิ ลากหางมาใหเ หน็ เฉลย่ี แลว ทกุ ๆ 4 ชว่ั โมง พอข้นึ ปาหวายเราจะหลีกชาง
ไมพ นเลย ไมวา เราจะเจตนาพบมนั หรอื ไม บางทีอาจตองออกกําลงั วิ่งกันบา ง พอยืดเสน ยดื สาย
โดยเฉพาะมีโขลงพิเศษอยูโขลงหน่งึ ประมาณ 30 เหน็ จะได เปนชางงาอยูในราว 6-7 ตัว ชาวปา ใน
ละแวกน้ีเรยี กมันวา ‘โขลงไอแ หวง’ เพราะตัวจา ฝูงหขู างขวาแหวงไปขา งหนึ่ง เปน ชางโขลงท่ีดรุ า ย
อันตรายที่สดุ สถติ ิของมันเทาท่ผี มรู เคยยาํ่ หมบู า นกะเหร่ียงราพณาสูรมาแลว 4 หมบู าน ร้อื แคม ป
นักสาํ รวจปา ในขณะทีเ่ จาของแคม ปนอนหลับไมท นั รูตวั 3 ครั้ง คนท่ีตายทงั้ หมดรวมๆ กันแลว
จากกองทพั ของมันไมต ่ํากวา 40 ศพ ไดก ลิ่นคนแทนที่จะหนี กลับบายหนา เขา ใส ผมเองตามโขลง
ของมันมาเปนเวลา 7 เดือนแลว และถาไมติดงานนาํ ทางในครัง้ นีม้ าขดั ไวก อ น เขา ปาคราวน้ผี มก็
ต้งั ใจจะตามมนั ใหไ ด ถาคณุ ไชยยนั ตก บั คณุ ชายไมค ดิ วา มนั จะเสี่ยงเกนิ ไป อยากจะตืน่ เตน ผจญภัย
ใหถ ึงขดี สดุ ของการลา จะถือโอกาสนี้ลองตามโขลงไอแ หวงดกู ็ไดน ่คี รับ นอกจากเราจะหวงั งาแลว
ยงั เปนการดสี ําหรับนักเดนิ ปาหรอื ชาวดงในแถบนี้ท้ังหลาย จะไดน อนตาหลบั กันไดบ าง ไอแ หวง
มนั เปนอันธพาลใหญระรานไปท่ัว”

จอมพรานพูดพลางหัวเราะพลางอันดูเหมอื นจะเปน เร่ืองขบขันกจ็ รงิ แตนายจางทง้ั สอง
ของเขาหันมามองดตู ากนั ไชยยันตผ ิวปากหวอื ออกมา

“รื้อหมบู า นมาแลว 4 หมบู าน กระทบื แคม ปนักเดนิ ปา มาแลว 3 ครั้ง”
อดีตนายพันตรอี ุทานออกมา
“โอย โหย! วา ยงั ไงเชษฐา จะรบกบั มนั ไหวเหรอ แตเดมิ เรากค็ ึกคกั กนั ดีอยหู รอก ต้งั ใจไว
วา เดนิ ปา ครั้งนี้ ตอ งยงิ ชา งงาใหไ ด แตพอมาไดยนิ คณุ รพนิ ทรบอกยงั ง้ี หวั เขาออนเลย แหม! คณุ
รพนิ ทรนี่เกบ็ เงยี บเชียวนะ ไมยอมบอกอะไรลวงหนาเลย พอเดินเขา มาในปาแลว ถึงจะคอยขยาย
ออกมาทลี ะนดิ ”
“อาว! ก็ไหนแกฟต นกั ไมใ ชเหรอ อยากจะยงิ ชางง้ี แรดยงั ง้”ี
ม.ร.ว.เชษฐา กลาวพรอ มกบั หวั เราะหึๆ
“พอคณุ รพินทรจะหาชา งใหย ิงจริงๆ กป็ อดแหก เหมาะทีเดยี ว ยิ่งดุรา ยเทา ไหน ยงิ่ ลา
สนุก เราจะลาเขาก็ควรเปด โอกาสใหเ ขาเปน ฝายลา เราบางถงึ จะยุตธิ รรมดี ความจริงถาไมจ าํ เปน
จรงิ ๆ ผมไมเ คยยงิ ชา งเลย คุณรพนิ ทร แตฟง ตามคุณเลา นีก่ เ็ ปนอนั ตกลง เราจะตามฝูงไอแหวง กัน
เปนรายการสดุ ทา ยของการลา”
“เอาครบั ขอใหสัง่ มาเทา น้ัน ผมนําไปใหพ บไดทกุ อยาง ความจริงนา จะลองดู เพราะปน
ท่คี ุณชายขนมาดๆี ทง้ั นนั้ ไมต อ งถึงกับ .600 ไนโตรเอกซเปรส หรอกครบั .458 ทีค่ ุณไชยยันตชอบ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

127

สะพายกเ็ หลือแหลแลว อยใู นข้ันปลอดภยั ไวว างใจไดท เี ดียว ถา ไมข วญั เสียจนเกินไปนัก ผมเองแต
ไหนแตไรมากใ็ ชเ พียงแค .375 เทานั้น ปะเหมาะบางที 30-06 หรอื ลูกซอง ผมกเ็ คยยิงมันมาแลว
เวลาจวนตวั เขา จรงิ ๆ อาศยั การวงิ่ เร็วเขา ชว ยบางเทานน้ั ”

จอมพรานพูดขันๆ ดวยนิสยั ถอมตวั เปน ประจาํ ของเขา ไชยยนั ตทําตาเหล ครางออ ยๆ
“เอา! เอายงั ไงกเ็ อากนั แตบ อกกลาวกอนนา ถา จะโรมรนั กบั ฝงู ไอแ หวงอยางวาละก็ ตอ
ใหผมถอื .600 ผมกข็ อเลือกเอาวิธเี ดินอยูขา งหลงั คุณรพนิ ทร อยา ทิง้ ผมกแ็ ลวกนั ”
ทงั้ สามตางหวั เราะกนั อยา งครกึ ครืน้ สนุกสนาน รพนิ ทรท ราบดีวา นนั่ เปน การพดู แบบ
ติดตลก และเปนกนั เองตามนสิ ยั ของไชยยันตเ ทา นนั้ เอง เขาชอบสรางบรรยากาศใหค รึกคร้ืนอยู
เสมอ ไชยยนั ตไมใ ชคนขลาด หรอื ระยอ ตอ สิ่งใดเลยทั้งสนิ้ มีสัญชาตญาณของความเปนนักผจญภัย
ไมดอ ยไปกวาเชษฐาเลย เวนไวแ ตจะเปน คนตลกคะนองและเปดเผยอยตู ลอดเวลาเทานั้น ผดิ กบั
เชษฐาทีล่ ึกซ้ึงรอบคอบกวา
ท้งั สองชายผูอยใู นฐานะนายจางของเขา เปนบคุ คลท่รี พินทรเช่ือมัน่ ไวว างใจไดวา
สามารถจะรว มผจญทกุ สิง่ ทกุ อยา งกับเขาไดอ ยา งดที เี ดียว
จอมพรานอธบิ ายใหคณะนายจางของเขาทราบวา นอกจากรายการลาสตั วใ หญ ซ่งึ
กาํ หนดชนดิ ใหเปน ขัน้ ๆ ไปแลว พวกเสอื ดาํ เสอื ดาว หมี และสตั วข นาดเล็กตางๆ จะพบตามราย
ทางไปอยางไมจ ํากัด อันหมายความถงึ วา จะตองใชค วามระมัดระวงั อยูเ สมอ ประมาทไมไ ด พวก
ละองละมงั่ สมนั หรือฟานทเี่ ขา ใจกันวา รอยหรอสูญพนั ธไปหมดแลว ตามคาดคะเนของนักลา
สตั วชาวกรุงทว่ั ไป กจ็ ะมโี อกาสไดพ บเหน็ เมอื่ ใกลหลม ชา งเขาไป
“แลวถาเลยหลม ชา งไปแลว ละ ระหวา งท่เี ราจะมงุ ไปยงั ขนุ เขาพระศวิ ะ”
ไชยยนั ตถ ามอยา งเต็มไปดวยความกระหาย
รพนิ ทรยิ้มขรึมๆ ตาหร่ลี ง
“ผมไมอ าจบอกไดครบั วา หลงั จากหลมชา งไปแลว เราจะพบหรอื เผชญิ กับสตั วช นิด
ใดบา ง ผมเคยเดินลึกออกไปเหมือนกนั ในรศั มไี มเ กิน 10 กโิ ลเมตร ไมเ คยพบสัตวอะไรเลย พบแต
รอยตนี ชาง ขนาดทีค่ นลงไปนง่ั ขัดสมาธไิ ดอยางสบาย เปนชา งโทนไมใ ชชา งโขลง แลวก็พบรอย
ของควายชนดิ หนง่ึ ท่ีเรยี กกนั วา มหิงสา ซึ่งเชือ่ กันวา หมดพันธไุ ปนานแลว ในชวี ิตพรานอยา งผม
เคยเหน็ มหงิ สาทวี่ า นี่เพยี งครัง้ เดยี ว สมัยอายุเพียง 11 ขวบ ครง้ั น้นั ตามคุณพอ เขา ปา ไปทางดา น
เขมร ตงั้ แตนนั้ เดนิ ปานับเปน สิบๆ ปต อมากไ็ มเ คยเห็นอกี นอกจากรอยท่ีเลยหลมชา งไปแลว อยา ง
ท่ีบอกเมอื่ ตะกี๊ แรดทีใ่ ครๆ วา ปาเมืองไทยไมม แี ลว ผมกไ็ ดม าตัวหน่ึง เม่ือคราวท่แี ลว นเี่ อง เอาไป
สงใหคณุ อาํ พล ผมไดใ นบรเิ วณใกลเ คยี งกบั หลมชา ง ตอนทงุ โลงที่ติดตอกบั ตะเคยี นทอง เทือกเขา
พระศิวะ...ไมเ คยมเี ทาของมนุษยเ หยยี บยางไปถงึ ครบั เมือ่ เราพยายามจะไปใหถึง เราก็อาจไดพบ
เหน็ กบั สิง่ ที่เราไดคาดคิดวาจะไดพบมนั มอี ะไรบา งก็เหลือทจ่ี ะเดาได เพราะมนั เปน ดนิ แดนทไ่ี ม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

128

เคยมีการสาํ รวจมากอ นเลย และดนิ แดนนนั้ แหละครับ เปน ดนิ แดนทคี่ ณุ ชด ประชากร หรือคุณชาย
อนุชาไดลวงหนาเขาไปกอนแลว”

เชษฐาและไชยยันตเงยี บงนั กันไป ตา งตกอยใู นหว งคิดคํานึงไกลเกนิ กวาทต่ี า งคนตา งจะ
อา นกันออก

“ถกู ของคณุ รพินทรแลว ทกุ ส่ิงทุกอยา งอนั ล้ีลับมดื มน มันรอเราอยขู างหนา และเราก็
กาํ ลังจะไปพบเหน็ ดว ยตาตนเอง ปวยการที่เราไปคดิ มนั ในขณะน้ี ท่ีสาํ คญั ทีส่ ุดคอื เราตา งคนตาง
ฝากชวี ิตไวแ กก นั เทา นน้ั ”

รพนิ ทรขอตวั ไปรับประทานอาหารเชากบั คนของเขา พอเสร็จสรรพเรยี บรอย กถ็ อื ปน
เดินมาทเ่ี ชษฐากบั ไชยยนั ต

“ผมจะกลบั ในราวสกั 11 โมงครับ ระยะเวลาระหวางน้ี อยากจะใหพ กั ผอนออมแรงไว
เพราะกอ นจะไปนัง่ หา งก็ตอ งเดนิ กนั เหนอื่ ยเหมือนกนั ”

“ตกลง เราจะรอคณุ อยทู ่ีนแ่ี หละ ไมไถลไปไหนหรอก”
“ออ ! แลว อกี อยางหนึ่ง ท่ีผมอยากจะขอรองคณุ ชายกค็ อื ”
สหี นาของรพินทรเครงลง
“เรื่องคณุ หญงิ ดารินครับ กรณุ าเตือนๆ หนอย อยาใหเ ธอเดินเทย่ี วออกไปนอกบริเวณ
แคม ปของเราโดยไมมพี รานคมุ กัน ลาํ พังผมพูด เธอไมค อ ยจะเชื่อเลย”
ใบหนาของ ม.ร.ว.เชษฐา พลอยขรมึ ลงดวย พยักหนา
“เอาละครบั ผมจะกาํ ราบนอยลง เด็กนี่วา ยากเสียจรงิ พบั ผา ! ชกั หนกั ใจแลวซ”ิ
รพินทรผละไปพรอมกบั เกดิ เสย และลูกหาบอกี สองคน เพอ่ื สําหรบั ใหเ ปนลกู มอื ตัดไม
ขัดหาง ทง้ิ จันไวใหเปน พรานคอยควบคุมเตน ท

พอแดดเรม่ิ แรงขึ้น ม.ร.ว.หญิงดาริน ก็โผลก ลับมาถงึ แคมป มีบญุ คาํ เดนิ หว้ิ ไกปา และนก
เงือกมาพวงใหญ เดนิ ตามหลงั มาดว ย หญิงสาวหนาแดงดว ยความเหนื่อย เหงื่อชุม โชก พ่ชี ายกับ
เพอ่ื นหนุมกาํ ลงั น่ังเลน หมากรุกกนั อยูท ่กี อ นหินหนาตัดเกล้ยี งเหมอื นโตะ หลอ นเดินเขาไปน่ังและ
ทอดกายลงนอนอยูข า งๆ อยา งหมดแรง

“เปน ไง เดนิ ไปถึงไหน?”
พชี่ ายถาม
“ไกลลบิ เลยคะ พี่ใหญ สนกุ จงั ”
“ไดอะไรมามง่ั ละ?”
ไชยยนั ตถ ามบาง มองไปทางบญุ คาํ ผูหิ้วพะรงุ พะรงั อยู
“ไดไกมาตวั เดยี ว ยิงมันไมคอ ยทนั ไวจงั แลวกน็ กเงือกสองตัว กระทาดงอกี สามตัว หมู
ปาวง่ิ ตดั หนาไปสองตัว ตรงหวยแหง โนน มัวแตตกตะลงึ ยงิ ไมท ัน”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

129

หลอนพูดพรอมกบั ผงกตวั ขน้ึ มาน่ัง บงการใหบุญคํานําไปจดั การถอนขน แลว หันมาทาง
ม.ร.ว.เชษฐา ถามเปรยๆ

“อีตาพรานไพรไปไหนแลว น่ี ไมเหน็ ”
“รพนิ ทรน ะ เหรอ เขาไปเตรยี มขัดหางใหเ รายิงกวางตอนบา ยนี่ เดยี๋ วกค็ งมา ทําไม?”
หลอ นควักผาเช็ดหนาออกมาซบั เหงอื่ แลวโบกสะบัดไลค วามรอน ทําตาปะหลับปะ
เหลือก
“เม่อื เชาน้เี กดิ เรอื่ งกับนอ ย รไู หมคะ ถาไมค ดิ วา จะตองไปตามพ่กี ลาง แลวตอ งอาศยั ตานี่
เสียอยา งเดยี ว นอยตองบอกใหพ ใ่ี หญไลออกจากการเปน ลกู จา งแนๆ ”
“เรอื่ งอะไรกันอีกละ”
พี่ชายถามเสียงต่าํ ๆ ขมวดควิ้
“กม็ ีอยา งรึคะ เหน็ นอ ยเดนิ ออกไปนอกแคม ปนิดเดยี วเขา มาตะคอก ตวาดเอา พูดจาจะหา
สมั มาคารวะสกั นิดก็ไมมี ปา เถอ่ื นจรงิ ๆ นี่นะเหรอคนไดร ับการศึกษาดมี าแลว ดูทๆี เหมอื นไอโจร
ปา ”
ม.ร.ว.เชษฐา จปุ ากเบาๆ มองดูนองสาวดว ยสายตาตาํ หนิ
“เออแนะ นอยน่ี เปน ยงั ไงนะ พ่เี หน็ รบกับรพินทรมาตลอดทางตัง้ แตตน ทเี ดียว”
“พีใ่ หญไมเ หน็ น่ีคะ เวลาเขาพดู กบั นอ ย พูดยงั ไง ตอ หนา พ่ใี หญก็พนิ อบพเิ ทาดอี ยหู รอก
พอลับหลงั หางเสยี งก็ไมมี สะบดั แพรดๆ เขาควรจะรบู างวา เวลาพดู กบั สภุ าพสตรนี ะ พูดยงั ไง
มิหนําซาํ้ สภุ าพสตรคี นนนั้ ยงั มฐี านะเปน นายจางเสยี อกี ”
“ไอเ รามนั คอยรวน คอยหาเรื่องเขาอยตู ลอดเวลานนี่ า”
ไชยยนั ตล ากเสยี ง ชว ยวามา
“แลว เร่ืองของเร่ืองก็ไมเหน็ มอี ะไร เรามนั หวั รัน้ ดื้อ เขาหวงั ดกี บั เราแทๆ ยังไปอวดดีกับ
เขาอีก นเี่ ขากม็ าบอกเหมอื นกนั วา เราไมย อมเชื่อฟงอะไรเลย เวลาเขาเตือน”
“ออ! นด่ี อดมาฟองกอ นแลว งั้นรึ”
“ก็ไมไดฟอ งหรอก ท้ังฉนั และเชษฐากเ็ หน็ วา เปน ความจรงิ เราจะออกเดนิ เทย่ี วนอก
แคม ปค นเดยี วใชไหมละ แลว เขาก็คงจะทว งหา มไว เรากเ็ ลยทะเลาะกับเขา รพินทรน ะไมไ ดม อี ะไร
กับเธอเลยสกั นดิ เดยี ว เธอตะหาก ตัง้ ขอ เขมนเขามาแตไ หนแตไ ร หาเหตุผลไมไดดว ยวาเปนเพราะ
อะไร”
ดารินลุกข้นึ สะบดั หนา เดนิ ฉบั ๆ เขา เตนทไปเสีย

กอ นเท่ียงเล็กนอย รพนิ ทรก็กลับมาถงึ แคมป กราดสายตาไมเ ห็นคณะนายจางของเขา
เห็นแตเพยี งพวกลูกหาบน่งั นอนเลน กนั อยูเ ปน กลมุ ๆ กเ็ ดินตรงไปท่ีเตนท เหน็ แงซายกําลังน่งั ชําระ
ลางปน ของ ม.ร.ว.ดารนิ อยหู นาเตนท

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

130

“นายผูชายสองคนอยูไหน?”
“นอนอานหนงั สอื อยใู นเตน็ ทค รบั ”
“แลวนายผูห ญิงละ กลบั มาแลว ไมใชเ หรอ”
“ครับ กลบั มาแลว”
“อยูขา งใน?”
แงซายส่ันหวั
“ไมอยคู รับ นายหญิงไปอาบนํา้ ทธ่ี ารขา งลา งโนน”
รพินทรขมวดคิว้ ถามเรว็ ปรอื๋
“หา! ไปอาบน้าํ ”
“ครบั ”
“ไปยังไง ไปกบั ใคร?”
“ไปคนเดยี ว”
พรานใหญอทุ านอะไรออกมาคําหน่งึ ลมื ตาโพลงรอ งเรว็ ปร๋ือ
“แลวกนั ! แกอยูยงั ไงหา แงซาย ปลอยใหน ายหญงิ ไปอาบน้าํ ทล่ี ําธารน่นั คนเดยี ว”
“ผมหามแลวครบั นายหญิงไมเ ชื่อ ผมตามไปดวย นายหญงิ ไลผ มกลบั มา”
“ไปนานแลว ยงั ”
“สักครนู ีเ้ อง”
รพนิ ทรไ มไดก ลา วอะไรอีกแมแ ตค าํ เดยี ว ควา ไรเฟลทเ่ี พ่ิงจะวางลงหยกๆ ขนึ้ มา แลว
สาวเทา พรวดๆ ตัดทางเดนิ ลงไปสลู าํ ธารเบอ้ื งลา งโดยเรว็

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

131

8

เมื่อกาวลงมาถึงลาํ ธาร อันอดุ มไปดว ยกรวดและโขดหนิ ทีง่ อกอยรู ะเกะระกะ จอมพราน
กวาดสายตาอยางรวดเรว็ ในบรเิ วณธารนาํ้ เขามองไมเห็นอะไร ในอาการกวาดตาผา นอยา งครา วๆ
นน้ั เพราะตาํ แหนงนนั้ สลบั ซบั ซอ นไปดว ยกอ นหนิ ใหญ และกอไมน าํ้ สงัดเงยี บ วังเวง ไดย นิ แต
เสียงนกรอ ง และน้ําทไ่ี หลเซาะแกง หินอยรู มิ ๆ หนั มาตรวจบริเวณรมิ ฝงทางดา นขวามอื ก็มาสะดดุ
ชะงกั อยทู ีโ่ ขดหินเกลี้ยงกอนหนงึ่ ใตร ม พญาใหญ เสอ้ื ผากองหนึ่งวางอยทู ี่นนั่

รพนิ ทรก ระโดดสองสามครั้งก็ถงึ หินกอนนัน้ เส้ือเชิรต กางเกง เข็มขดั ปน สน้ั บูต วาง
กองรวมกนั อยทู นี่ นั่ รา ยกาจที่สุดก็คอื ซบั ในทงั้ สองช้ินวางซอนอยเู บอ้ื งบน แสดงวา ปลดออกไป
เปนครัง้ สดุ ทา ย ไมมปี ญหา เจา ของลงไปในธารนํ้าโดยไมม อี ะไรติดตวั แมส ักช้นิ เดียว

กอนท่ีจะอาปากตะโกนเรียก เสยี งน้าํ แตกอยูหลังตนบอน พรอมกับเสียงรอ งแหลม
ออกมาอยา งตระหนก ระคนฉุนเฉียวเรว็ ปรดี๊ ฟงแทบไมไ ดศพั ท

“บา! คนไมมมี ารยาท! มายืนอยูทําไมทนี่ นั่ หา! ดซู มิ าจอ งอยไู ด คน...ฯลฯ”
รพนิ ทร ไพรวลั ย เสยปก หมวกขึน้ ไปเลก็ นอ ย ปาดแขนเช็ดเหงอ่ื บนใบหนา พรอมกบั
ถอนหายใจออกมาอยา งโลง อก นกึ ขอบใจเจา ปาเจาเขา ที่ ม.ร.ว.ดารนิ ไมมอี ันเปน ไปเสยี กอ น
จนกระทัง่ เขาตามมาพบทนั
นา้ํ ในธารใสแจว ราวกบั กระจก และก็ไมล ึกเลย กอตนบอนก็ใชว าจะขนึ้ หนาแนน ทบึ อะไร
นกั รางผิวสนี า้ํ ผง้ึ วบั แวมอลา งอยหู ลงั กอบอนน้ัน ทง้ั ๆ ทีเ่ จาของพยายามเบยี ดหอ ตวั ใหแคบเขามา
ท่ีสดุ จอมพรานหนบี ไรเฟลไวในซอกแขน ควกั บหุ รี่ออกมากมจดุ สบู เสยี งของเขาเรียบก็จริง แต
เครียด
“ขอพูดจากความจริงใจสกั ครัง้ เถอะ คณุ หญงิ ทาํ ความหนักใจใหผมเหลอื เกิน และถา
คณุ หญิงยังขนื ดอ้ื ดงึ ไมยอมฟง คําเตือนของผมบางเลย การเดนิ ทางของเราคงเตม็ ไปดว ยอุปสรรค”
“ฉันไปทําอะไรใหค ณุ หา! ฉันรอน ฉันกม็ าอาบน้าํ อยากจะรนู กั มนั หนกั อะไรคณุ ไม
ทราบ”
เสยี งตะโกนแผดเอ็ดออกมาจากหลงั กอบอนท่ีเปน ฉากบางๆ กนั้ อยู แสดงวา เจา ของเสียง
อยูในโทสะขดี สดุ
“ผมไมม ีเวลาจะมาอธิบายอะไรกบั คณุ หญงิ อกี แลว แตจ ะขอออกคาํ สั่งเปนทางการวา ขึน้
จากนา้ํ นน่ั เดยี๋ วน!ี้ เอาละผมจะถอยไปยนื อยูท่ีหนิ กอ นโนนหนั หลังให คณุ หญิงจดั การสวมเส้อื ผา
ใหเรียบรอยโดยเรว็ ท่ีสดุ !”
วาแลว รพนิ ทรก็หมนุ ตวั กลับ กระโดดไปยืนอยทู ่ีกอนหิน หนั หลงั ให ดารนิ ตะโกน
บรภิ าษเอ็ดอึงอยเู ชนนน้ั ดูเหมอื นกอ นหนิ เขอื่ งๆ หลายกอนจะปลวิ ตามหลังเขามาดว ย แตไมถูก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

132

“อวดด!ี วางอาํ นาจไปหมดทุกอยา ง ถา ฉนั ไมข ึน้ จะเกดิ อะไรขึน้ บา ง เอาละ อยากลอง
เหมอื นกนั ”

จอมพรานหนั กลบั มาอกี คร้ังอยางหมดศรัทธา แตแ ลว ทันใดนัน้ เอง กอ นทีเ่ ขาจะ
ตัดสนิ ใจอยางใดถูกในภาวะยงุ ยากปวดหวั น้ี เสยี งแปรแ ปรน กแ็ ผดกองออกมาจากพงทึบของลําธาร
ฝง ตรงขาม ระยะหา งเพยี งไมเ กิน 30 เมตร พรอมกบั ปา หกั ลู รางมหึมาทมี่ องดเู หมอื นภูเขาเคลื่อนที่
โผลท ะมนึ ออกมา ชงู วงรา สองหใู หญกางผ่ึง โบกวาดอยูไ ปมา วง่ิ เหยา ๆ ลงมาท่ธี ารน้าํ

รพนิ ทรตะลึงไปเพียงเส้ียวของวินาที เลอื ดของพรานกต็ นื่ พรอมในฉับพลัน เพยี งกา ว
เดียว สงเขามายนื อยกู ลางธารน้ํา เปน เวลาเดยี วกับที่ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ ผวาวิ่งสวนเขามาอยา งลมื สติ
ทัง้ ๆ ทต่ี ลอดท้ังรางงามสวางโรเ พราะปราศจากอาภรณแ มแ ตช้นิ เดยี ว ความตกใจทเี่ กดิ ขึ้นอยา ง
กะทนั หัน ทาํ ใหหลอนลมื คดิ ถึงสิ่งใดทัง้ ส้นิ และก็ทําอะไรไมถูกนอกจากว่งิ มาเกาะเขาไว จอม
พรานใชแ ขนปาดหญงิ สาวไปไวขางหลงั รอ งส่ังเรว็ ปรอ๋ื

“ไปหลบอยหู ลังไทรใหญโนน เรว็ !”
หลอ นวิง่ แจนเขาไปที่ไทรตนนน้ั
นางชา งพังตรงปราดมาถงึ ริมนํ้า กห็ มนุ ตวั หนั รหี ันขวางและชงู วงสงเสยี งรองกอ งอยู
เชนนน้ั รพนิ ทรย ืนขวางหนาดกั อยสู วนกลางของลาํ ธารจอ งตาไมก ะพริบ ขยบั ปนเตรียมพรอ ม
เด๋ยี วน้ีเขาพอจะเดาตน เหตุถกู แลว เพราะเห็นลกู ออ นของมันโผลปว นเปย นตามแมอ อกมาขางๆ
ความดรุ า ยของมนั ยอมจะขน้ึ อยกู ับการหวงแหนหว งพะวงอยใู นลกู ตามสัญชาตญาณของชา งแมลกู
ออนนัน่ เอง เปนนางพังท่ีมลี ูกตดิ มาเพยี งโดดๆ ไมม โี ขลงดวย หรือมฉิ ะนั้นโขลงกอ็ าจอยหู า ง
ออกไป
มนั ทาํ ทาหว งหนา พะวงหลัง หมุนควางอยเู ชนนน้ั คลา ยๆ จะตดั สินใจไมถกู วา จะปรีเ่ ขา
ใส หรอื จะถอยลา ไปดี
ชะตาของมนั ยอมจะขนึ้ อยกู ับลูกของมันนั่นเอง
ถาลูกของมันหลีกไปทางอนื่ นังแมก ค็ งจะถอย แตถาลกู แลนปราดเขา หาเขา อนั เปน
ธรรมชาตขิ ีเ้ ลน ของลูกชา งทงั้ หลาย กห็ มายถึงวา นงั แมจ ะตอ งโลดเขามา
และ นน่ั คือจุดจบของมนั !
รพนิ ทรก ็อานใจของมนั อยเู หมอื นกนั เขาไมอ ยากจะฆามนั โดยไมจ าํ เปน และถา ฆา แม ก็
จาํ เปนตองฆาลูกดวย น่ันไมใ ชสิง่ ท่พี รานใหญอ ยา งเขาตอ งการ เวนแตจ ะเลี่ยงไมไ ด!
ความเคยชนิ และจดั เจนอยใู นสญั ชาตญาณสตั วปา ทุกชนิด ทําใหส ายตาอันตื่นเบกิ โพลง
ของดารนิ ท่จี องออกมาจากโคนไทรทหี่ ลบอยู ไมสามารถจะเขา ใจอะไรไดทง้ั สน้ิ นอกจากจะเห็นวา
รพนิ ทร ไพรวัลย เปน จอมพรานทีใ่ จเย็นและหาวท่สี ดุ เขายนื ประจนั หนาชางแมล กู ออนในระยะ
แทบจะเรียกไดวา กระชนั้ ชดิ เหมือนใชเวทมนตร ปน ในมือก็ไมไดป ระทบั ขึน้ จรงิ จงั อะไรนกั จอ ง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

133

มองดูมนั อยเู ฉยๆ เชน นนั้ เอง หลอ นคดิ วา เขาคงจะยงิ และยงิ จนกวาจะลม ลงหรอื มฉิ ะน้ันมนั กว็ ง่ิ
เขา ถงึ ตวั แตเ ปลาทงั้ สิ้น พรานใหญย ืนเฉย มันเปนภาพทห่ี ลอ นจอ งตะลงึ อกสัน่ ขวญั บนิ

นางชา งรรี อ โบกหู ชูงวงอยอู ีกอดึ ใจ กเ็ ดนิ ถอยหลังอยา งระมดั ระวงั ตอนลกู ของมันเขา
ดงทบึ หายไปอยางชาๆ พอลบั ตาก็มีเสยี งปา แตกเปน ทางอไู ป

รพนิ ทรผอนลมหายใจยาวออกมาอกี ครั้งหมุนตวั กลบั เดนิ มาท่ีฝงเดิม มาหยดุ ยืนอยทู ีต่ น
ไทร ซง่ึ ดารินหลบหนาซีดตวั ส่นั อยยู งั อีกดานหนงึ่ แกลง พูดขึ้นลอยๆ

“ถายังไมห ายรอ น คณุ หญิงจะลงไปแชนํา้ อกี กเ็ อา ผมรสู ึกตัวเหมอื นกันวาผมเปน คนไมมี
มรรยาท เห็นจะตอ งหลบไปกอน เชญิ คณุ หญิงอาบนาํ้ ใหสบายเถอะ”

วา แลว กอ็ อกเดนิ จะผละข้ึนไป
“คนใจราย! เกิดมาไมเ คยพบ...อยากรูน ักทาํ ไมถึงทมิฬหนิ ชาตอิ ยางน!้ี ”
เสยี งสั่นอนั เกดิ จากคางที่สัน่ กระทบกนั ดงั ออกมาเบาๆ จากหลงั โคนไทร ไมแผดแหลม
เกร้ียวกราดเหมอื นครูน ้ี พรานใหญซอนยมิ้ หยุดรีรอ วางหนา เฉย เสยี งส่นั เครอื นั้นดงั มาอีก
“น่ีจะทิ้งฉนั ไวค นเดียวยงั ง้นี ะ เหรอ”
“อา ว! แลวกนั กต็ ะเพิดไลอ ยหู ยกๆ นเี่ อง”
“หยุดพดู หรอื ทําอแี บบ ‘ไดทขี ่ีแพะไล’ เสียทีเถอะ ถงึ ยังไงฉันก็ตอ งงอคณุ อยูดนี น่ั
แหละ”
“กไ็ มเ หน็ จาํ เปน จะตอ งงอ น”ี่
“คณุ รูมย๊ั !...”
เสียงของหลอ นสะทา น ดังขนึ้ มาเหมอื นจะรองไห
“ขณะน้ี ฉนั ยนื อยูตวั เปลาๆ ไมม ผี า แมแตส ักชิ้น”
“ก็แลวทําไมคณุ หญิงถงึ ไมส วมเสียใหเรียบรอ ย”
“บา! ฉนั จะออกไปเอาไดย ังไง เสอ้ื ผากองอยูทางโนน”
“กน็ ่นั นะซิ ผมถงึ บอกวา ใหผมไปเสียกอน”
“ยงั ไปไมได! ”
“เฮอ! จะเอายงั ไงกันแน อยกู อ็ ยูไมได ไปกไ็ ปไมได”
“คณุ ไปเอาเสอื้ ผา มาใหฉ นั ซิ แกลงโยอยไู ด คนผีทะเลอะไรยงั งกี้ ็ไมร ”ู
“ถา จะเปนผีกผ็ ปี า ไมใชผีทะเล”
เสียงเตนซอยเทาอยา งแสนจะขดั อกขัดใจ อยหู ลงั โคนตน ไทร พรอ มกับรอ งกรดี ออกมา
ดงั ๆ รพินทรส ะดงุ โหยง ตอ งยอมจาํ นน เดินบนพมึ พาํ เขา ไปหวิ้ เส้อื ผาของหญงิ สาวทถ่ี อดกองไว
นาํ มาทาํ เปนถอื เกๆ กังๆ อยทู ี่โคนตนไทร
“ไมต อ งโผลเขา มานะ!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

134

ดารินรอ งเสียงหลง
“อาว! แลว จะสงใหย ังไง”
“วางไวท ก่ี อนหินนน่ั แหละ แลวกลับหลงั หันเดนิ ออกไปสิบกา ว อยา หันกลบั มาจนกวา
ฉนั จะเรยี กคณุ ”
รพนิ ทรเ ปา ลมพรอู อกจากปาก วางเส้อื ผา ไวใ หห ลอ น แลวถอยออกไปยนื หนั หลงั ให มี
เสียงเคลือ่ นไหวอยเู บือ้ งหลงั อึดใจใหญๆ กม็ เี สียงรองเทา ยํา่ กรวดเขามาใกล
“เรยี บรอยแลว ยังละ?”
ไมม ีเสียงตอบ จอมพรานเหลยี วกลบั มา กเ็ หน็ ม.ร.ว.หญงิ คนสวย แตง กายเรยี บรอ ยแลว
กาํ ลังคาดเข็มขดั ปนสัน้ อยู พอประจนั หนา สบตา ใบหนาของหลอ นกแ็ ดงจัด หลบตาทางหนงึ่ ดว ย
ความรสู ึกอนั ไมอ าจบรรยายได
นึกถงึ ภาพตนเองท่ีวงิ่ พรวดพราดขนึ้ มาจากธารนา้ํ โผเขา มาหาเขาดว ยรา งอนั เปลา
เปลือยเพราะความตกใจ ในขณะทีช่ างปาโผลออกมา ความอายทําใหแทบจะตอ งแทรกแผนดนิ เกิด
มาหลอนยังไมเ คยตกอยูใ นภาวะเชน นี้ใหใครเห็นมากอ น ดีหนอ ยทข่ี ณะนัน้ เขาไมไ ดส นใจจอ งมอง
หรอื พนิ ิจพจิ ารณารา งกายของหลอนเลย ความสนใจของเขาอยทู ี่ชา งปา ตวั น้นั เทา น้ัน และในขณะ
นี้ เขาก็ตหี นาขรึมเฉยๆ แววตากระดางๆ เหมอื นเดมิ ไมม ีอากัปกิรยิ า หรอื ทาทีอยา งใดในการทีจ่ ะ
เนน ใหหลอนรูสกึ อับอายเพมิ่ ข้ึนอกี
แทนท่ีเขาจะวางทาแบบ ‘ไดท ขี ี่แพะไล’ อยางทห่ี ลอนคดิ เขากลบั พูดมาดว ยนาํ้ เสยี ง
เรยี บๆ ชนดิ ทที่ าํ ใหหลอ นโปรง ใจและลดความอายลงวา
“ความจริงผมใหล กู หาบทาํ หองนํ้าไวใ หท ี่เตน็ ทแลว เมื่อเย็นวานนีค้ ุณหญิงกอ็ าบน้าํ อยู
ในเต็นท ทําไมวันนถ้ี ึงตอ งลาํ บากลงมาอาบทล่ี าํ ธารนด่ี วย”
“มนั รอ นเหลือเกิน ฉนั อยากจะลงมาแชน้าํ เยน็ ๆ ในลาํ ธารนี่ อาบในหอ งน้าํ ช่วั คราวท่ที ํา
ไวใ นเตน็ ท มนั ไมเหน็ สบายสกั หนอย”
ดารนิ ตอบออมแอม ไมยอมสบตา ทายโสอวดดหี ายไปเกอื บหมด
“มันอันตรายครบั อยา งนอ ยที่สดุ ถา คุณหญิงอยากจะมาอาบน้ําทน่ี ี่ ก็ควรจะตอ งมปี น
ขนาดอยา งตํา่ ที่สดุ .375 คุมมาดวยหน่งึ กระบอก ไมค วรจะแอบออกมาคนเดียวอยา งนี้ ชวนแงซาย
มากย็ งั ดี ผมถามเขาแลว เขาบอกวา เขาจะตามมาดวยแตค ณุ หญงิ ก็ไลเขากลบั ”
หลอ นหนา แดงซานขน้ึ มาอกี ยมิ้ เจื่อนๆ
“คุณคิดวา ฉันลงไปอาบน้าํ ในลําธารนี่โดยไมมผี า ผอนแมแ ตสักช้นิ แลว ก็ควรจะชวนใคร
ใหมาน่งั ดูอยดู ว ยงนั้ เหรอ นายพราน”
“ผมไมไ ดหมายความวายงั งนั้ ผมหมายถงึ แตเพยี งวา การกาวออกจากแคมปข องคุณหญิง
ควรจะมีคนถอื ไรเฟล คมุ มาดว ยทกุ ครง้ั ไป ไมใชม าเดย่ี ว และคนท่ีจะทําหนาทน่ี ไ้ี ดก เ็ ลอื กเอาไดคน
ใดคนหนึ่ง ระหวางพรานของผมสีค่ น หรอื แงซาย เหตกุ ารณท เ่ี กดิ ข้นึ เมอื่ ก้ีนี้ คงจะเปน คําตอบทด่ี ี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

135

แลววา ทาํ ไมผมถึงหา มไวน กั หนา เมอื่ เชา นี้ก็เหมือนกนั คุณหญิงกลบั โกรธหาเร่ืองทะเลาะกบั ผม
เสียอีก ขณะนเ้ี ราอยใู จกลางปาลกึ คืบกป็ า ศอกก็ปา ไวใ จอะไรไมไดทง้ั สน้ิ อันตรายจากสัตวรา ยมนั
มีมาไดเสมอ โดยท่เี ราไมรตู วั ประมาทไมไ ดเลย อยานกึ วา เพยี งแตเ รามาต้งั แคมปข ้ึน มนั จะทําให
ปา กลายเปน เมอื งข้ึนมาได”

“เอาละ ฉนั เขา ใจแลว และยอมรับวา ฉันรูเทา ไมถ งึ การณ คิดวา มนั ใกลๆ แคมปของเราแค
น้ีเอง คงไมเ ปน อะไร แลว มนั ก็เปนกลางวนั ...”

ม.ร.ว.หญิงดารินพดู ออ ยๆ ฝน ยิ้ม ยกมือข้นึ ลูบเสนผมงามที่ถูกนาํ้ เปย กลู ชาํ เลือดมองดู
หนา เขาไมส นทิ นกั ผวิ หนา ยงั ซดี ๆ แดงๆ สลับกนั อยเู ชน นนั้ กลาวออ มแอม ตอมา

“คณุ อยา ไปบอกพ่ใี หญ หรอื ไชยยนั ตนะ วาเกดิ อะไรขนึ้ เมอื่ ตะก”้ี
“ผมไมใชค นชา งฟอ งหรอกครบั ”
หลอนเกอื บจะคอน
“มันไปไหนแลว ไอต วั โตๆ เมื่อตะกน้ี น้ี ะ”
“เปดเขา ปา ไปแลว”
“ทาํ ไมคุณไมย งิ ฉันเหน็ คณุ ยนื ขวางหนา มัน ระยะใกลกันนดิ เดยี วเทา นัน้ ใจฉันหาย
หมด”
“ผมไมต องการจะยิงสัตวท ีผ่ มไมไ ดเ จตนาลาโดยไมจ ําเปน หรอก เมื่อกนี้ เ้ี ปน ชางแมล ูก
ออนดว ย ถา ยงิ แมมนั กต็ อ งยงิ ลูกดว ย เพราะปลอยไวกท็ เุ รศ ลูกมันตองตายอยา งทรมาน ถา ไมมีแม
โชคของมนั ดที ่มี ันลังเลไมก ลา ขา มลาํ ธารมา ผมเองกน็ กึ ภาวนาอยาใหม นั กลา มากกวา นน้ั เพราะไม
อยากฆา มนั มนั ก็อานใจผม ผมกอ็ า นใจมนั เลยยนื มองหนา กนั อยูพ กั ใหญ ในทสี่ ดุ มันกเ็ สีย่ งไปเอง
ซึง่ กเ็ ปนการดดี ว ยกนั ท้ังสองฝา ย”
“คณุ ใจเยน็ เหลอื เกินนะ ฉนั ทายอะไรไมถ ูกเลยในขณะนั้น สงสยั อยวู าทําไมคุณถึงรรี อ
ไมย ิงมนั ยนื ประจนั หนากับมนั เฉย ฉันไมเ ขาใจวธิ กี ารของคณุ เลย และกไ็ มเ ขา ใจจนเด๋ียวนว้ี า เรอ่ื ง
อะไรมันถงึ ถอยไป ยังกะคณุ เปน ผวู เิ ศษรา ยคาถาใสมนั ไปงั้นแหละ”
“สัตวมนั ก็มีจติ สาํ นกึ หรอื จติ สัมผัสของมันเหมอื นคนน่ันแหละ ถาไมเขาตาจนหรือ
โกรธแคนจริงๆ แลว การท่มี นั จะเขา จโู จม มันก็ตอ งชัง่ ใจเหมือนกนั เราจะตอ งรจู ติ วทิ ยาของมนั
อยา งเม่อื กี้น้ี ผมไมไดทําอะไรมันกอ น แตก ็ไมไดห นหี รอื ทําทากลวั มนั ยนื เตรยี มพรอ มอยู มนั เหน็
วา ยงั ไมจ ําเปน ท่ีมันจะเสย่ี ง มนั ก็เลยเอาวิธถี อยหลังหลีกทางไปเองโดยสันตวิ ิธี กก็ ะอยูเหมอื นกันวา
ถา มนั ลยุ ลาํ ธารลงมาอีกสัก 3-4 กาว ผมกต็ อ งยงิ แตน ี่มนั ถอยกป็ ลอ ยมนั ไป มันเปนเร่อื งของ
กําลงั ใจ และศลิ ปะของวชิ าพรานโดยเฉพาะ ไมเ กยี่ วกบั วา ผมเปนผวู ิเศษมีคาถาอาคมอะไรหรอก”
ดารินถอนหายใจเฮอื กออกมา ลอบชาํ เลอื งมองดเู ขาดว ยประกายตานิยมเลื่อมใสอนั ซอ น
เลน เดี๋ยวนห้ี ลอ นพอจะรจู ักกับความหมายของคาํ วา ‘พรานใหญ’ อยางรพนิ ทรไดด ีพอ เวน ไวแ ต
ไมตอ งการแสดงออกมาเทา นนั้

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

136

“แลวคณุ แนใ จหรอื วา ในระยะประชิดแคน ้ันถา มันจูเขามา คณุ จะลมมันทนั กอ นทมี่ นั จะ
ทาํ อันตรายคณุ ”

“การยิงชางทีถ่ ูกหลกั ทีส่ ุด กค็ อื การยงิ อยา งเผาขนและยิงเขา จดุ สําคญั ย่งิ เขาใกลไ ด
เทา ไหร ความแมน ยาํ และความฉกรรจของบาดแผลกจ็ ะเพม่ิ มากขึน้ เทา น้นั เวนไวแ ตคนยงิ จะไม
กลาเขาใกลเ องเทาน้นั มันก็เส่ยี งอยเู หมอื นกนั ถาผิดที่ แตส าํ หรับผมชนิ เสยี แลว ยิง่ ใกลเปนไดต วั ทกุ
ที หากยงิ ไกลกลับลาํ บาก ตองตามกนั เปนวนั บางทีก็ตามไมพบ ในระยะที่ผมยนื ประจนั กับมนั เมอื่
ตะก้ี อยาวาแต .375 เลย ขนาดลกู กรดแมก็ น่มั ของคณุ หญงิ กย็ งั ไหว ขออยางเดียวใหเ จาะเขาเนนิ
น้ําเตาเหนือโคนงวงขนึ้ ไปเล็กนอ ยเทา นั้น ตูมเดียวถา มนั ไมท รุด เราก็เละ มีอยสู องอยางเทานน้ั ”

กลา วจบเขากห็ ัวเราะเฉ่อื ยๆ และพยกั หนา บอกตอ มาวา
“รบี กลับขน้ึ ไปแคมปดีกวา ผมไปสาํ รวจทีแ่ ละขัดหา งเตรยี มไวใ หแ ลว ประเดีย๋ วจะพา
ไปนง่ั หา ง”
ดารินไมพ ูดอะไรอีก มองเผนิ ๆ ไมกลาสบตาเขา แลวออกเดนิ นาํ หนา ไตทางลาดชนั ของ
ดา นสัตว บา ยหนา ไปยังแคม ป จอมพรานเดนิ ตามหลังทอดระยะหา งพอสมควร
อนั เนื่องมาจากบริเวณทตี่ ั้งแคม ป อยูสงู กวาลําธารและอยูใตล ม เสยี งรองของชางแมลกู
ออนทโ่ี ผลออกมาจากฝง ตรงขามเมือ่ ครูนี้ จงึ ไมด ังมาถงึ พวกท่ีอยใู นแคม ป และไมมีใครรูว า
เกอื บจะเกิดเรอ่ื งสยดสยองอะไรขน้ึ เมื่ออดึ ใจทีแ่ ลว เมอ่ื เหน็ ดารนิ เดนิ อาวขนึ้ มา และเห็นรพนิ ทร
เดินตามมาเบอื้ งหลัง ทุกคนกเ็ ขาใจวา เขาไปตามดารนิ ขึ้นมาจากลําธารโดยไมไ ดเ กิดอะไรผดิ ปกติ
ขน้ึ

อาหารเทย่ี งมอื้ น้นั รพินทรร วมรบั ประทานพรอมกบั คณะของนายจา ง กอ นที่จะออก
เดนิ ทางไปน่งั หาง เชษฐา ไชยยนั ต ซกั ถามและสนทนากับเขาเปน ปกติ แตดารินกม หนากม ตากนิ
เฉย ไมพดู อะไรทัง้ ส้ิน ไมยอมแมแ ตจ ะมองหนา รพินทร จอมพรานลอบย้มิ เหน็ หลอ นสงบเฉยผิด
ไปกวาเคย กห็ นั ไปถาม

“คณุ หญงิ จะไปนงั่ หา งดว ยหรอื เปลาครบั หรือจะเฝาแคม ป”
“ไป”
หลอ นตอบเบาๆ สนั้ ๆ โดยไมมองหนา เชน เคย
“เปน ไง พบรอยววั แดงบา งไหม?”
ไชยยนั ตถ าม ยิม้ ยอ งอยา งกระตอื รอื รน
“ก็รูส กึ วาจะพอมหี วังครบั แตผมไมก ลารับรองแนนอน ถา คุณไชยยันตน กึ สนุก ผมก็จะ
พาไป แตต อ งเดินไกลหนอ ยนะครับ ตอ งออ มไปทางหลังเขาโลน เดนิ รว มๆ สองชัว่ โมง”
“วายงั ไง ลองตามรอยววั ดไู หม?”
ไชยยนั ตหนั มาปรกึ ษาเชษฐา อดตี นายพนั โททูตทหารบกสน่ั ศีรษะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

137

“แกอยากจะเดนิ ยิงวัวกับคณุ รพินทรก็เอาเถอะ สาํ หรับวนั นจ้ี ะขอน่ังหา งกอน”
แลว กห็ ันมาทางพรานใหญ
“วา แตเราจะนงั่ หางกนั แบบไหน ตลอดท้งั คืนหรือเปลา ?”
“ไมจ ําตอ งถงึ กลางคนื หรอกครับ ทรมานโดยไมม ปี ระโยชนอะไร เพราะเราหวังเพยี ง
สัตวไมเ กนิ กวางเทา นน้ั ข้ึนนง่ั สักบายๆ พอตะวนั ตกดนิ กก็ ลบั ระยะทางมนั กไ็ มไกลอะไรนกั แต
ละหางท่ีผมขัดไว เดนิ สกั ไมเ กนิ ชว่ั โมงกถ็ งึ แลว ผมขัดไวท ั้งหมด 3 แหง ตง้ั ใจวาจะใหค ณุ ชาย คณุ
ไชยยนั ต และคุณหญิงข้นึ นง่ั คนละแหง ตามแตจะเลือก โดยมพี รานของผมน่งั เปน เพือ่ นดว ยแหงละ
คน แตถ า คณุ ไชยยันตอ ยากจะตามรอยวัว อกี หางหน่งึ กใ็ หพ รานของผมไปนัง่ แทนเสยี แลวคณุ ไชย
ยันตก ไ็ ปกับผม”
“แลว วิธีไป เราไปกนั ยงั ไง แยกกนั ไปคนละทางหรอื ?”
“เราเดนิ กนั ไปท้งั หมดพรอมๆ กนั นแ่ี หละครบั เพราะทศิ ทางทีผ่ มขัดหางไว มันเปน ทาง
เดยี วกนั อยแู ลว เพยี งแตใ กลห รอื ไกลเทา นนั้ พอถึงหางกส็ งขน้ึ ประจาํ ไปจนครบ ผมกบั คุณไชยยนั ต
จะตองเดนิ ไกลกนั ออกไปอกี สวนขากลบั กข็ อใหคณุ ชายกับคุณหญิง ซ่ึงนัง่ หา งประจํากันอยูคนละ
แหงพรอ มกับพรานทน่ี ั่งอยดู วยรอผมกอน ผมจะกลบั ก็ในราวคาํ่ และจะเดนิ แวะรับสมทบกัน
ทั้งหมด กลบั ถงึ แคม ปพรอมๆ กนั หรอื ถา ผมชาผดิ ปกตินัก ข้เี กยี จจะรอ จะใหพ รานนํากลบั แคม ป
กอ นกไ็ ด”
“ตกลง เอาอยา งคณุ วา”
เชษฐาตดั สนิ

พอเสรจ็ เวลาอาหาร ทกุ คนก็เตรยี มตวั อยา งรวดเร็ว ไชยยันตผ กู ระเหย้ี นกระหายจะแกะ
รอยวัวแดง ควา .375 เอชแอนดเอช แม็กน่ัมแบบศนู ยเปดของเอฟเอน เชษฐาถือ .30-06 มัลลเิ คอร
กระบอกที่เตรยี มไวก อ นแลว สว นดารนิ เลอื กเอา .270 วนิ เชสเตอรป ระจํามือกระบอกเดมิ ของ
หลอ น จอมพรานเตือนใหค ณะนายจา งทงั้ สามของเขานําไฟฉายและแจ็กเกตกนั หนาวตดิ ตัวเผ่ือไป
ดวย โดยใหเ หตผุ ลวา การเดนิ ทางกลบั อาจเปนเวลากลางคืน

นอกจากคณะนายจางสามคนแลว คนทรี่ พินทรจ ะเอาไปดวยกค็ อื บุญคํา จัน และลกู หาบ
แข็งแรงทเี่ ลือกแลว สองคน สวนเกดิ กับเสย ไดร บั คําส่งั ใหค วบคุมเฝา แคมป และจดั หงุ อาหารเย็น
เตรียมไว

เมอ่ื ทุกคนพรอ มทีจ่ ะออกเดนิ ทาง ไชยยันตเ หลอื บไปเหน็ แงซายหอบฟน นาํ มากองไว
สําหรบั เพ่อื ทีจ่ ะใชส มุ หนาเตน ทใ นเวลากลางคนื เขาพยกั หนา เรียกยิม้ ๆ แงซายเดนิ ตรงเขามา

“เราจะไปดรู อยววั แกจะไปดวยไหม แงซาย?”
ไชยยนั ตช วนอยา งอารมณดี

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

138

หนุมชาวดง นกั พเนจรผมู าสมคั รเปน คนใชข องคณะเดนิ ปา ยิ้มยงิ ฟน หนั ไปมองดเู ชษฐา
อดีตนายพนั โท หัวหนา คณะเดนิ ปากก็ ลา วชวนมาอีกคนหนง่ึ แตแ งซายยงั รรี ออกึ อกั ชายตาชาํ เลือง
ไปทางรพนิ ทรผมู องดอู ยูเงียบๆ เหมอื นจะรอขออนญุ าตอีกคนหนงึ่ อาการนีค้ ณะนายจางทงั้ สาม
ไมไ ดเ ฉลยี วคดิ แตจอมพรานยอมจะรูท ันและเขา ใจดี

“ไปดวยกนั แงซาย!”
รพนิ ทรเ อยปากต่าํ ๆ
แงซายไมป ริปากพดู คาํ ใด เดนิ ไปทป่ี น คมู ือซึง่ วางอยูห นา เต็นท ฉวยติดมอื แลว ก็ออกเดิน
ตามหลงั มาอยา งสงบ รพนิ ทรอ อกนาํ ตดั ทางเขา ไปในดงประมาณ 20 นาที กท็ ะลุออกบริเวณปา
โปรงสลบั กับทงุ หญา คา มาถึงหา งแหงแรกทข่ี ดั ไวบ นซมุ ไผคู ชัยภมู เิ หมาะเพราะบรเิ วณน้นั เตม็ ไป
ดวยดอกมะคาโมง และลกู หมาดท่หี ลนอยเู กลอ่ื นกลาด เปนอาหารโปรดของเกง กวาง มรี อยใหมๆ
ยา่ํ ไวเ ปรอะไปหมด
เขากาํ หนดใหด ารินข้ึนประจําหางนี้ โดยใหบ ุญคาํ น่ังเปน เพอ่ื นดว ย หลอนไมไดโ ตเถยี ง
หรอื ขดั แยงอะไรเหมอื นเคย จัดแจงปนบนั ไดท่ีทาํ ไวข นึ้ ไปโดยดี บุญคาํ ไตตามข้นึ ไปทหี ลัง พชี่ าย
กาํ ชับนอ งสาวใหปฏิบตั ิตามคาํ ตักเตอื นแนะนําของพรานผูคมุ กนั และรพินทรก ็สั่งอะไรบุญคําอยู
สองสามคํา แลว กน็ าํ เชษฐากบั ไชยยนั ตอ อกเดินตอ ไป โดยวกเขา ดงทบึ อกี ครงั้ อาศัยเดนิ ไปตาม
ดา นสัตวซ ่งึ กลาดเกลื่อนไปดวยมลู ชา ง ทั้งเกาและใหมช นดิ หลกี แทบไมพน แงซายคงเดินเปนคนรัง้
ทา ยตามเคย
สําหรบั เชษฐากบั ไชยยนั ต เมือ่ มาเดินอยใู นดงเคยี งคูรพนิ ทรอยเู ชนน้ี จึงสงั เกตเหน็ ไดช ดั
วา จอมพรานเดินไดค ลองแคลว วองไวและรวดเร็วอยางประหลาด ชนดิ ท่ีเรงฝเ ทาแทบจะไมท นั ทกุ
ฝก า วยา งของเขาไดร ะดบั สมา่ํ เสมอและเบากริบอยางนาอศั จรรย และยิ่งเดินก็ดเู หมอื นจะย่งิ เรว็ ขน้ึ
ทุกขณะ ผดิ กบั เชษฐาและไชยยนั ตซง่ึ เรมิ่ จะลาลงเปน ลาํ ดบั เทา ยางสวบๆ ไป ตากก็ ราดไปรอบดา น
อาจหยดุ ชะงกั เล็กนอยเหมอื นจะคะเนทศิ หรอื สาํ รวจทางเพอ่ื ตดั สนิ ใจ แลว ก็ออกเดนิ นําตอ ไป ไม
สามารถจะบอกไดว า เขามที ีห่ มายหรือขอ สังเกตอยา งไรในการเดิน ดมู ันเปนอตั โนมัตไิ ปหมด
เชษฐาสะกิดใหไชยยนั ตด ู แลว ยม้ิ ออกมาอยางพงึ พอใจ กระซิบ
“เม่ือพบกนั ในเมือง เราไมมที างจะเหน็ ชัดไดเ ลยวา เขาจะเปนพรานใหญไ ดอยางไร แต
เมอ่ื มาเดินกันอยูในปา เดี๋ยวน้ี เราถงึ ไดร ู เขาเปนยอดของพรานจริงๆ”
“ฉันประหลาดใจในขอที่วา เขาเอาอะไรมาเปน ที่สังเกตนะ ตนไมห รือดา นสตั วมนั ก็
เหมอื นกนั หมดทั้งนัน้ ไมว าจะมองไปทางไหน เหน็ รพนิ ทรด อู ยูสี่ทางเทานนั้ คอื ซาย ขวา สูง ตํ่า
แลวก็พาเราจ้าํ อา ว สาํ หรับเราตอใหพ าเดินอยางนี้สกั สบิ เทีย่ ว แลว ใหเ ดนิ มาเองก็หลงแหงๆ
“รพินทรเ ดนิ ดว ยสัญชาตญาณ ความเคยชนิ และประสาทสัมผัส เขาอาจมีวิธีสังเกตจดจาํ
ตามวิธีของเขาซง่ึ ถึงจะบอกเรายงั ไงเราก็ไมม ีทางจะเขาใจ พรานทกุ คนก็อยา งน้ีแหละ มา ยง้นั เขาจะ
มอี าชพี เปน พรานอยูไดห รอื ฉันก็เคยเทย่ี วกบั พรานมอื เยย่ี มๆ หลายคนมาแลว เมอ่ื มาเปรียบกบั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

139

พรานของเราคนนไ้ี มมที างเทียบติด ไมนา เชื่อนะ คนหนมุ ทนั สมัย มกี ารศึกษา ผา นโลกเจรญิ ขดี สุด
มาแลว จะมาใชชีวิตอยเู ชน น”ี้

คนถูกกลา วขวญั ถึง ไมไดย นิ และไมส นใจกับอะไรทงั้ สิน้ นอกจากจะทําหนาท่ีเดนิ นาํ
รุดหนา ไปอยางเดยี ว เชษฐากบั ไชยยนั ตเ รง ฝเทาเขา ไปเดนิ เคยี ง ท้งั คูพ ยายามจะเดนิ ใหเ คียงไปเชนน้ี
แตเดนิ ๆ ไปก็ตกไปอยขู า งหลงั ทกุ ที รพินทรห นั มายม้ิ ให เมอ่ื ทงั้ สองเบียดกระทบไหลเ ขา มาใน
ขณะทเี่ ขาหยดุ สงั เกตลูท างอีกครั้ง

“เรอื่ งแผนทห่ี รือเข็มทิศ เหน็ จะไรประโยชนสาํ หรบั คณุ กระมงั ”
ไชยยนั ตชวนพดู
พรานใหญย ้ิมกวางๆ ตอบในขณะทนี่ าํ เดนิ ตอไป
“เม่ืออยใู นแถบทเี่ คยชนิ ท้ังสองอยางก็ไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอกครับ แตถาเลยหลม ชาง
ไปแลว เราตองพึง่ ทงั้ แผนทแี่ ละเข็มทิศอยา งเลย่ี งไมไดเ ลย”
“แผนทีซ่ ึง่ เขยี นขึน้ เม่ือสร่ี อ ยปมากอน โดยมังมหานรธาอันน้นั นะ หรอื ?”
เชษฐาถามเรียบๆ กไ็ ดร ับคาํ ตอบสั้นๆ เบาๆ แตหนักแนน วา
“ครบั !”

แลวกด็ ูเหมอื นจะไมมโี อกาสไดพ ดู อะไรอกี เพราะรพินทรเดินเร็วเหลอื เกนิ และนายจา ง
ท้ังสองกม็ ัวพะวงทจ่ี ะเรง ฝเ ทาใหอ ยใู นระดบั เดียวกนั พอมาถงึ ไมต น ใหญท ีล่ ม ขวางทางอยู และ
เบือ้ งหนาเปน พงทึบ ดานสัตวท่เี ดนิ มาดเู หมอื นจะหมดทาง สะดดุ ชะงกั อยูเ พยี งแคน ้นั จอมพรานก็
เลยี้ วซา ยบกุ พงข้นึ ไปบนบริเวณเนินอันมลี กั ษณะเหมือนเชงิ เขา

ทางเริม่ ชัน และเดินลาํ บากขึ้น ตอ งไปในลักษณะเรยี งเดี่ยว เขานําอยูเบื้องหนา ถดั มาก็
ไชยยนั ต เชษฐากบั ลกู หาบอีกสองคน และแงซายซึ่งรง้ั ทายตามเดมิ ท้งั หมดเคลอื่ นไปในลกั ษณะ
การปนปา ยตามทางลาดชันขึ้นมากกวาจะเรยี กวาเดนิ อาศยั มือท้งั สองเกาะกอ นหนิ หรอื ยึดกิ่งรากไม
เหนย่ี วตวั ข้นึ ไป

ทันใดน้นั รพนิ ทรห ยดุ ชะงกั การเคลื่อนไหว พลอยใหไ ชยยนั ตผ ูกระชั้นชดิ มาเบื้องหลงั
และคนอนื่ ๆ ท่เี รยี งกนั ลงไปตามลาํ ดับ กระทบชนกนั เองชะงักไปหมด

“อะไร?”
เชษฐาผเู รียงอยเู ปนคนทีส่ ามรอ งออกมาเบาๆ กราดสายตาขึ้นไป พรานใหญไมตอบแตชี้
มอื ครนั้ แลวทงั้ หมดก็มองเหน็ เปา หมายการชพ้ี รอ มกันในบดั นนั้
บนกิ่งไมเ อนเตีย้ ๆ เหนอื จากระดับของรพินทรข้นึ ไปไมเกนิ 5 เมตร งูหลามตวั ขนาดหนา
แขงเขอ่ื งๆ พันอยกู บั กิง่ ไมตนนนั้ หอ ยหวั ลงมายาวหนึ่งชว งแขน ตาของมันเพง จับนิ่งมายังคน
ทง้ั หมด พรอ มกับล้นิ ท่แี ลบแปลบปลาบเปน จังหวะ ทศิ ทางทม่ี ันพงิ กิ่งไมอ ยสู กดั กน้ั เสน ทางเดนิ
ของรพนิ ทร ราวกับจะเปน นายทวารทักทายอยู

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

140

“ใครถอื ลูกซองอยูบ าง?”
ไชยยนั ตร อ งออกมาเบาๆ รูส กึ วา เขาจะจาํ ไดใสใจเหลือเกนิ วา ปน ทป่ี ราบเจาสัตวไมม ตี ีน
น้นั ไมมีชนดิ ใดที่จะวเิ ศษไปกวา ลูกซองดงั ทีเ่ คยเหน็ ผลมาแลว แตร พนิ ทรท วงมาต่าํ ๆ วา
“อยา ครับ ประเดี๋ยวปาแตก มนั ทาํ อะไรเราไมไ ดห รอก ถาเราไมเขา ไปชดิ มัน”
“แลวเราจะผานไปไดย ังไง มนั ดกั ทางอยูย งั งั้น”
รพินทรเหลยี วซา ยแลขวา เขาไมมีทางที่จะเล่ียงผา นไปทางอนื่ ได นอกจากจะผานทางน้นั
เพราะสองฟากเปนทีร่ กทึบ เตม็ ไปดว ยเถาวัลย
“นดั เดยี วเทา นน้ั รพินทร ลอมนั ดว ยไรเฟล ก็ได ระยะขนาดนี้ ตอ ใหล กู นยั นตามนั กไ็ ม
ผิด”
เชษฐากระซบิ บอกมาอกี คน
“ไมเ หมาะหรอกครบั ขา มเนนิ ลูกน้ลี งไปฟากโนนก็จะถึงที่ท่ีผมขดั หา งไวใหค ณุ ชายแลว
เดินอยา งมากไมเกินอีกสบิ นาที ถาเสียงปน มันดงั ข้ึน คณุ ชายจะขน้ึ นงั่ หางเปลา ไมม ีโอกาสไดยงิ
อะไรเลย”
“นายถอยลงมากอนเถดิ ครับ ผมจะลอ มันดว ยดาบเอง”
จนั วา ชกั ดาบพื้นเมืองทีส่ ะพายหลงั อยูออกมา ไตทางแทรกเชษฐากบั ไชยยนั ตขนึ้ ไป แต
รพินทรเหนยี่ วไหลไ ว
“อยา ! ท่มี นั ชนั เราอยูตํา่ กวา มัน กวาแกจะไตขน้ึ ไปไดร ะยะฟน มนั มนั กพ็ ุง มาเลน งานแก
กอนแลว”
พรอ มกบั พูด จอมพรานเหลยี วลงมาขางลาง เหน็ แงซายพักตวั อยทู โี่ ขดหินกอนหนง่ึ
มองดอู าการเขาอยเู งยี บๆ กช็ กั มดี โบว่ีซ่ึงแขวนตดิ เอวอยอู อกมาจากซองหนงั โยนลงไปให หยกั
หนา บอกวา
“แกรูว ิธีท่ีจะจดั การมนั ไมใ ชห รอื แงซาย”
คาํ พูดและอาการของรพนิ ทรที่โยนมดี สน้ั ของเขามาใหแ งซาย ไมม ใี ครสามารถเขาใจ
ความหมายได แตท กุ คนเห็นอดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงกม ลงหยบิ มีดโบว่ขี องรพินทรข้นึ เดาะ
ตวัดกลับ เปลีย่ นจากการจับดา มมาเปน จับทางปลายมดี ไว หนว งขนึ้ ลงเหมอื นจะคะเนหาน้ําหนกั
ปากก็บอกมาหวนๆ วา
“ผกู องหลบหวั ลงหนอย!”
รพินทรแ นบศรี ษะลงกับรากไมท ีเ่ กาะอยูในทนั ทนี ัน้ เชษฐากบั ไชยยนั ตตะแคงหนา ลง
ไปชาํ เลอื งดู กเ็ หน็ แงซายเง้ือมีดท่ถี ืออยูในมอื สุดแขน และเหวย่ี งหวือขน้ึ ไปในพริบตานน้ั
เสยี งมดี สัน้ ตดั อากาศผานศรี ษะทกุ คนไป และกม็ ีเสยี งดบั ควับ ท้ังหมดผงกหวั เงยขน้ึ แลว
จองตะลึง ยกเวนรพนิ ทรเพยี งคนเดยี วทอ่ี ยูในอาการเฉยๆ เปนปกติ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

141

มีดของรพนิ ทรข ณะน้เี ลยขน้ึ ไปปก อยกู ับโคนไมใหญตน หน่ึง แตเ จา งหู ลามตัวนน้ั หัว
หลุดกระเด็นหายไปทางไหนเสยี แลว คงมแี ตลาํ ตวั ทีร่ ดั พนั อยกู ับกง่ิ ไม บดิ ทรุ นทุรายเปนเกลยี ว
และเลอื ดแดงฉานทไ่ี หลปรเ่ี ปนสายออกมาจากรอยท่ถี ูกตดั ตา่ํ กวา บรเิ วณคอลงมาเล็กนอย!

พรานใหญไ ตน าํ ทางขึ้นไปในทนั ทีนั้น เหมอื นไมไดเกดิ อะไรขึ้น เขาเลย่ี งผา นซากงู
หลามทยี่ ังคงรดั ติดคา งอยกู บั กิ่งไมและมเี ลือดหยดอยู โดยพยายามไมใ หเ ลือดหยดลงมาถกู เสื้อ พอ
ถึงโคนตนไมท ่มี ดี ปก อยู ก็กระชากข้ึนมา ใสฝกไวต ามเดมิ คนอ่นื ๆ ก็เรม่ิ เคล่ือนทีต่ ามตอไป

“คณุ รไู ดย งั ไงวาแงซายมฝี มอื ในการขวา งมดี ไดเย่ยี มยอดถึงขนาดน้ี
เชษฐากับไชยยันตลอบกระซบิ ถามอยา งไมวายงนุ งงต่นื เตน
“ทหารโจรกระเหรยี่ งตองขวา งมดี ไดดีทุกคนครบั ”
เปน คําตอบเรยี บๆ ทรี่ ะงบั ขอกงั ขาและความตื่นเตนของทัง้ สองลงเพียงแคนัน้

พอลงจากเนนิ หรือเขาเตย้ี ๆ ลกู นั้น ก็ลงไปสูแอง ลึกตอนหนงึ่ เปน บริเวณอันทึบชุม ชื้น มี
หนองนํ้าสีดาํ คลํา้ อยหู นองหน่งึ ไมใ หญโ ตอะไรนัก รอยสัตวใหญท กุ ชนดิ นบั ตง้ั แตช า งลงมาย่ําไว
เปนเทอื ก ดวงตะวันสองลอดใบไมล งมาไดเพยี งรางๆ เทานั้น หา งไดถกู ขัดไวบ นกงิ่ ไมเหนอื
ชะงอ นหนิ ที่ลํ้าออกไปอยูกลางหนองนัน้ บรรยากาศและสิ่งแวดลอมดนู ากลัวกวาหา งทด่ี ารนิ ขน้ึ น่ัง
มากนกั เพราะอยใู นหุบกลางดงทบึ ซ่งึ รพินทรก ็เลือกไวเหมาะสมแลว ในการท่ีจะกาํ หนดใหเชษฐา
เปน คนนั่ง เพราะหา งนไ้ี มเ หมาะสําหรบั ผหู ญิงอยาง ม.ร.ว.ดารินแนๆ เชษฐาและไชยยนั ตก ม็ ี
ความรูสกึ เชน น้ัน

“กไ็ มแนน ักวา อะไรท่ีมันนา ดูกวากวาง จะผา นมาใหแ กเห็นหรอื เปลา ”
ไชยยนั ตค รางออกมา ขณะท่ีกมลงสาํ รวจทีย่ ํ่าอยเู ปรอะเหลานน้ั เชษฐามองดหู า งน้นั
อยางพอใจ
“ถารแู นน อนวา คณุ จะแวะกลบั มารบั อยางนลี้ ะก็ ผมข้ึนนั่งคนเดยี วกไ็ ด”
เขาหันมาบอกกบั จอมพราน ขณะทเ่ี ตรยี มตวั จะข้นึ หา ง ภายหลงั จากด่ืมนา้ํ ในกระตกิ แต
รพนิ ทรยิ้มส่ันศรี ษะ
“เราเลือกทางทีป่ ลอดภัยท่ีสดุ ไวก อนดกี วา ครับคณุ ชาย พรานท่ผี มจะใหข ึน้ นงั่ คูก บั
คุณชาย โดยแทจ ริงแลว มไิ ดมคี วามหมายวา จะใหคอยคมุ กนั อะไรคุณชายหรอก เพราะผมก็เช่อื ใน
ฝม อื ของคุณชายอยูเต็มเปย ม แตที่ใหอยดู วยกเ็ พื่อเปนหลกั ประกนั ไวว างใจวา ไมวา จะเกดิ เหตุ
ฉุกเฉินใดๆ ขึ้น พรานของผมก็ยังนําคณุ ชายกลบั แคม ปเราไดถกู เอาเขาไวส าํ หรบั เปนผูนาํ ทางใน
กรณีพิเศษทีม่ นั อาจเกดิ ขึน้ โดยเราคาดไมถ งึ มากอ นเถอะครับ ผมเองก็จะไดอนุ ใจไปดว ย”
เชษฐาเห็นจริงดว ย ในเหตผุ ลของเขา
“เห็นหางที่คณุ ขัดเอาไวใ หน ่ี ทําใหผมรสู ึกวา .30-06 ท่ีถือมา มนั ชักจะเลก็ ไปเสยี หนอ ย
แลวกระมงั ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

142

“จนั ท่ีผมใหน งั่ เปน เพ่ือนคณุ ชาย ถือ .375 ครบั ”
“คอยยงั ชว่ั หนอ ย วาแตข อความเหน็ นดิ ถา บงั เอิญชา งมันเขา ?”
“ก็แลว แตการตัดสินใจของคณุ ชายเถอะครับ แตสาํ หรบั ผมคิดวา ถาไมใ ชช า งงากท็ ําเปน
ไมร ูไ มช ้ีเสยี ดกี วา ยกเวน แตม นั เกิดจะนึกอยากร้อื หางของคณุ ชายขนึ้ มา กเ็ ปนอกี เรือ่ งหน่งึ ”
เชษฐาปน ขน้ึ หางพรอ มกับจนั รพนิ ทรย นื ดูอยจู นเรียบรอยดแี ลว ก็ยกมอื ข้ึนแตะปก
หมวก
“ขอใหโชคดคี รับ คณุ ชาย!”
“ขอบคณุ มาก ผมเรยี บรอยแลว ไปกนั เถอะ”

รพินทรนําพวกที่เหลอื อยอู อกเดนิ ทางตอ ไป คราวนีก้ ค็ งเหลือไชยยนั ต แงซาย ลกู หาบ
อีก 2 คน รวมเปน 5 คน เขาเดนิ ขามหนอง ตดั ไปยังอกี ฟากหน่งึ และอาศยั ดานชา งเดินไปโดยไม
จําเปน ตอ งบกุ พงเหมอื นตอนทตี่ ัดทางกอนจะถงึ หางของเชษฐา ในคร้งั นไ้ี ชยยนั ตเ ดนิ เคยี งคมู ากบั
เขาอยางใกลช ดิ ปลดปนจากการสะพายลงมาถือไวอยา งเตรยี มพรอ ม เพราะภูมิประเทศอันไมน า
ไววางใจทเ่ี หน็ อยูรอบดา น พวกลูกหาบสองคนเดนิ อยตู รงกลาง ไมม ปี น มีแตม ดี ปะแดะขดั หลังคน
ละเลม แงซายเปนคนร้ังทายตามเคย

พอออกเดินมาไดเพยี งไมกนี่ าที ก็ผา นฝงู ลิงนับรอ ย ทําเสยี งยวบยาบโครมครามอยูบน
ยอดไมเ หนอื ศรี ษะ มันไมก ลัวมนุษยเ หมือนฝูงคา ง แตเ พยี งตื่นเตน สงสยั และอยากรูอ ยากเหน็ บา ง
ตามสันดาน

“เมอ่ื ยแลว ยังครบั คุณไชยยันต”
จอมพรานหนั มาถามยิ้มๆ
“เอานา ถึงไหนถงึ กัน วา แตห ยอนฝเทารอๆ ผมม่งั เทานั้น”
“ตดั ดงน่อี ีกเดย๋ี วเดียวกจ็ ะออกทงุ ผหี ลอก ดานหลงั เขาโลนแลวครบั ”
เขาบอกแลว ชใ้ี หดูรอบกีบววั ทเ่ี รมิ่ จะมองเหน็ ประปรายและกองมลู ทีถ่ า ยไวสดๆ ไมท นั
จะขา มวนั มานเี่ อง
เด๋ียวเดยี วของรพินทร ก็คอื ระยะทางทไ่ี ชยยนั ตแอบบน กบั ตนเองวาเดินเสียสะบา แทบ
หลุด! พวกลกู หาบแลว แงซายจะรสู กึ อยา งไรเขาไมร ู แตก็เห็นแตล ะคนเดนิ ตวั ปลวิ อยูเ หมอื นเดมิ
อยางคนทเี่ คยชินมากอ น
ผานมาอกี หางหนงึ่ เปน หา งดนิ โปง รพนิ ทรช ใ้ี หดู บอกวา นั่นเปน หางทเ่ี ขาเตรยี มไว
สําหรบั ไชยยนั ต ในกรณที ถ่ี า ไมไปตามรอยววั
“ถาไมมใี ครขน้ึ นงั่ ก็ตอ งทง้ิ วา งไวเ ฉยๆ แตนาเสยี ดายเหลือเกินครบั คุณไชยยันต หา งนี้
ผมวา เหมาะกวาทกุ หา ง ถาข้นึ นัง่ ไมม วี ันผดิ หวงั แน ไมอะไรกอ็ ะไรสักอยางแนๆ ตอนตะวนั จวน
คํ่า”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

143

“ผมฟตทจี่ ะเดนิ แกะรอยกบั คณุ มากกวา”
ไชยยนั ตสั่นศรี ษะ ยนื ยนั เจตนาเดิม รพินทรห นั มาทางแงซาย
“วา ไงแงซาย แกจะลองน่ังหา งนีด้ ูไหมละ?”
“สุดแลว แตผูก องครบั ”
ไชยยนั ตกส็ ะกดิ แขนแงซาย คะยน้ั คะยอมาวา
“อยาไปหว งหา งอยูเ ลยนา เดนิ ยงิ กนั ดกี วา ถึงจะไมไ ดอะไรเลยก็ชางมนั เร่อื งนงั่ หา ง น่ัง
เม่อื ไหรก ็ได”
เปนอันวาทง้ั หมด ผา นหา งนนั้ มา
ระหวางทเ่ี ดินเรยี งสองกนั อยใู นหว ยแหง เสียงโครมครามชนิดหนงึ่ กด็ งั ออกมาจากปา ริม
ทาง เปนเสยี งสตั วเข่อื งทต่ี ื่น วิ่งปาราบไปในระยะกระช้ันชดิ ไชยยนั ตว าดปน ตาม ทงั้ ๆ ท่ียังเหน็ เปา
ไมถนดั แตร พนิ ทรใ ชแขนเสยปากกระบอกปนของไชยยนั ตใ หเ งยสูงขนึ้ เสยี เปน ความหมายหา ม
“สมเสรจ็ นะ ครบั !”
แลวเขาก็ถือโอกาสในระหวา งทเ่ี ดนิ ไปดวยกนั อธิบายใหไ ชยยันตฟง เบาๆ ถึงวธิ เี ดนิ ยงิ
สัตว
“ระหวา งทเ่ี ราเดินไปตามดาน ถามีสตั วเ ลก็ วง่ิ ตนื่ กระเจงิ ตดั ทางผานหนา มาใหเ หน็ ถา ยงิ
ทันก็ยิง แตถ ายงิ ไมทนั อยา เพง่ิ พะวงในการทจ่ี ะตามรอยไป ควรจะหาทห่ี ลบ และคอยดูใหรอบคอบ
เสียกอน”
“ทําไมหรือ คณุ รพนิ ทร? ”
“สว นมาก สตั วทีว่ ง่ิ ตน่ื กระเจงิ ตดั หนา เราไป มกั จะหนภี ยั จากการตดิ ตามของสตั วใหญ
อันตรายมา อาจเปน เสือ จงอาง ฝงู หมาปา ถาเราไมระวงั พรวดพราดไปขวางทางเขา เรากอ็ าจเจอะ
กับมนั เขา โดยไมท นั รูตัว และแกไ ขไมทนั ก็ได เพราะฉะนนั้ ถา เหน็ สัตวเ ล็กว่งิ ตดั หนา ตองคอย
ระวังใหด ี ถงึ แมเราจะยิงตวั แรกทผี่ า นหนา ไปไมท นั ไอต วั ทก่ี วดตามมาขา งหลัง อาจโผลออกมา
เปน เปาใหเ รากไ็ ด ถาเราไหวทนั เสยี กอน”

จากดงทบึ เร่ิมจะโปรงขึ้นเปน ลาํ ดับ และระดบั การเดินกด็ ูเหมอื นจะลาดเทลงสพู ้ืนราบท่ี
ตํา่ มองเหน็ เอื้องผง้ึ เหลืองอรามอยูตามคาคบไมใ หญร อบดานสะพรบึ ไปหมด บรรยากาศรมรืน่ ชุม
ฉ่ํา เพราะใกลธ ารน้ํา ซ่ึงรพินทรบ อกใหทราบวาเปน ธารสายเดยี วกบั ทไ่ี หลผา นแคม ป แตอ ยเู หนือ
ข้ึนมา

ปจจุบันทันดวนน้นั เอง ไชยยันตผ ูมัวแตเ ดินดูพวกเอ้ืองและเฟร นอนั เขยี วชอมุ อยบู นคบ
ไมเ พลินอยู กไ็ ดยนิ เสยี งลูกเลื่อนของไรเฟล จากมอื ของรพินทรขยับดงั กรกิ๊ เขากห็ ันมาบัดนัน้ และก็
เดนิ ชนปะทะหลังรพินทรเ ตม็ แรง เพราะจอมพรานหยดุ ยนื น่ิงอยกู ับท่ี

เสยี งลกู หาบอกี สองคนทเี่ ดนิ อยขู างหลัง ครางกันออกมาอยา งตระหนก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

144

“ฮยึ ! หม!ี ”
เบ้ืองหนาบนกลมุ โขดหนิ ใหญติดกับดงหลมุ พี กอนดาํ ทะมึนหลายกอ น ชมุ นุมกนั อยูท่ี
นั่น ตัวหนึง่ ไตลงมาจากโขดหินและยนื สองขาหนั มาพอดี ทางสีขาวเปน รูปตัว ‘ว’ี มองเห็นชดั อยู
กลางอก
นัน่ คือหมีควาย ฝงู เบอ เรอ ทีเดียว และพวกมนั ท้งิ หมดกส็ าํ เหนียกในกลิน่ ไอของมนุษยได
ทนั ๆ กนั กบั ที่มนษุ ยกลุมนี้เหลือบไปเห็นมัน โดยเฉพาะอยางยง่ิ เจาตวั จา ฝูงใหญทส่ี ุด ซ่ึงเกาะกอ น
หนิ ยนื สองขาอยูใ นขณะนี้ สว นสงู ของมนั ถาไมถึง 6 ฟตุ กเ็ ฉยี ดๆ ไป ระยะมันหา งออกไปเพยี งไม
เกนิ 60 เมตรเปน อยา งมาก!
โดยไมตองเตอื นเลย เจาลูกหาบสองคนเผน หวือ ปน ขน้ึ ไปบนตนไมใ หญเร็วยงั กะลงิ
ดวยสัญชาตญาณหลบภยั เอาตัวรอด ซ่งึ มันกน็ า จะเปนเชน นั้น เพราะทงั้ สองไมมอี ะไรเลย นอกจาก
มดี ปะแดะคนละเลม แตก โ็ งพ อกนั เพราะคดิ จะหนหี มีขน้ึ ตน ไม
“หลบกอนครบั คุณไชยยนั ต! ”
จอมพรานกระซิบเร็วปร๋อื ในขณะท่ีตนเองปกหลกั น่ิงอยกู บั ที่ ใครคนหนึ่งกก็ ระชาก
แขนไชยยันตท างเบอ้ื งหลัง เซเขา ไปอยหู ลังกอ นหนิ กอ นใหญ คนคนนัน้ คอื แงซาย ไชยยนั ตป ลด
เซฟ .375 ในขณะทแี่ งซายกส็ ลดั คานเหวย่ี งสง .44-40 ขึน้ ลาํ กลอ ง
“ซัดเลย หรอื ยงั ไง?”
ไชยยนั ตกระซิบรอ นรน ประทบั ปน ขน้ึ แตแ งซายแตะไหลไ ว
“เดย๋ี วครับเจา นาย อยา เพง่ิ ดูผูกองกอ น หมคี วายรายมาก รายกวา เสอื เสยี อีก ถาเรายิงมนั
ลม ตัวเดยี ว มนั จะแหเขามาทัง้ ฝงู ”
รพนิ ทรก ม ลงหยิบกอนหนงึ่ ข้ึนมา ขวา งโดง ไปยังหมีควายฝูงนั้น พรอมกบั ตบขากางเกง
เสยี งดงั ตะโกนตะเพดิ
เจาจาฝงู เอียงคอ แหงนหนา ขึน้ สงู เหมอื นจะสดู กล่ินแลว แยกเขย้ี วขาว สง เสียงคาํ ราม
ตอบมาอยา งดรุ าย ลดตัวลงมายนื สขี่ า เจา ตวั อนื่ ๆ กพ็ ากนั แยกเขย้ี วสลอด เดินจับฝงู งนุ งา นไปมา
ทง้ั หมดเห็นจะไมตา่ํ กวา 6 ตวั ไมม ีทาวาจะหลีกหลบเลี่ยงไป
เขาสงเสียงตะโกนไลอีกครั้ง
ยังไมทนั จะสนิ้ เสียง จาฝูงตวั ใหญท่สี ดุ กค็ วบปเุ ลง ปรี่เขามาอยางรวดเร็ว จอมพรานตวัด
ไรเฟล ขึ้นประทับบา ในพรบิ ตานัน้ กอ นท่ไี ชยยนั ตหรอื แงซายจะทนั เหนยี่ วไก .30-06 ในมือของ
เขากแ็ ผดสะทา นปา หวั กระสนุ ซิลเวอรท ิป น้ําหนกั 200 เกรน วงิ่ เขา ทะลวงแสกหนา ของมนั
ในขณะท่คี วบเขา ใสอยางแมน ยํา รางใหญโตน้นั พลิกตลี งั กาสองทอด แลวฟบุ นิ่งอยกู บั ที่
ทัง้ ฝูงระส่ําระสาย แลว ไอต ัวใหญๆ อกี สองสามตวั ก็ปร่ีเขา มาอีกอยางไมสะทกสะทา น
กับเสยี งปน และภาพการวายปราณของเจา ตัวแรก บดั นนั้ เอง .375 และ .44-40 ของไชยยนั ตกับแง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

145

ซาย กร็ ะดมกนั แผดกกึ กอ งชนดิ ปา แตก ในขณะทร่ี พนิ ทรกระชากลูกเลื่อนสลัดปลอกกระสุนเกาทงิ้
และตนเองเผนเขาหาโคนไมใ หญอกี ตน หนึง่

กระสุนแมก็ นม่ั ของไชยยนั ตน ดั แรก ตัดไหลของเจาตวั หนึ่งหกั สะบ้ันไป มนั หมนุ ควาง
สงเสยี งรอ งล่นั แลว กต็ ะกายแยกเขยี้ วเขา มาอีก แงซายก็ยงิ ตวั ทางดา นขวามือลงไปดนิ้ พราดอยกู ับ
พ้ืน แลว หนั มาสกัดอกี ตวั หนึง่ ทวี่ ่ิงล้าํ หนา ใกลเขา มาทีส่ ดุ แตร พนิ ทรร ะเบดิ นดั ท่สี องของเขา ทะลุ
ซอกไหลร อ ยพวงออกมาไปยังตะโพกดา นหลงั ซ่งึ กพ็ อดกี บั กระสุน .44-40 หัวตดั แบบโบราณของ
แงซายจับเปาะเขา ดั้งจมูกซํ้า มันผงะผงึ ลงไปกองแผดเสยี งรอ งสนน่ั ปา

ไชยยนั ตยงิ อยา งมนั มอื ระคนไปกับอาการตืน่ เตน .375 ของเขา ไมไดเ ขาจุดตายเหมอื น
รพินทรห รอื แงซายทีย่ ิงออกไป แตเนือ่ งมาจากอานภุ าพของกระสนุ ทีห่ นกั หนว งและรนุ แรงกวา มนั
กไ็ มผ ิดหวังนกั ซึง่ แมจะไมล มในทนั ที แตส องสามตวั กป็ ดเป ชกั ดนิ้ ชักงอไปดว ยแรงปะทะขนาด
สองตนั ครึ่งของไรเฟลในมอื เขา ปาท้ังปาแตกครนื ราวกับจะเกิดสงครามขึน้ เพราะเสียงไรเฟลสาม
กระบอกทซ่ี ัลโวออกไปอยางไมย ้งั

สามสี่ตวั ทเ่ี หลอื เบนทิศวิ่งปาราบไป ในขณะที่ตวั มหึมาสี่ตวั นอนกลิง้ จมกองเลือดอยู
ไชยยนั ตยังยงิ ไลหลังไปอกี สองนัด ทง้ั หมดออกมาจากทีห่ ลบ เขามายนื มุงอยทู ซี่ ากหมคี วาย
เหลา น้นั รพนิ ทรโคลงหวั จปุ ากเบาๆ

“เสร็จกัน ปาแตก เสียพิธีหมด เห็นจะตอ งเดินเหนอ่ื ยเปลา เสียแลว ครับคณุ ไชยยนั ต”
“ทํายงั ไงละ เราไมอ ยากจะพบมนั ก็ดนั มาพบเขา ไลก ไ็ มหนี ซาํ้ ยังเขาโจมตเี ราเสียอกี ผม
เพง่ิ เหน็ ฤทธิ์หมคี วายชัดๆ นีเ่ อง แลว กไ็ มเคยเหน็ หมีควายทีไ่ หนใหญเ ทา ปาน้ี ไมเจอะวัวกไ็ มเปน ไร
นกึ วาลา หมีแทน พบั ผา ซิ ผมบอกตรงๆ วา มนั ต่นื เตน ไปหมด น่ถี าเราถอื ปนอยูกระบอกเดียว คงยงิ
มันไมทันแนๆ”
ไชยยนั ตพ ูดหอบๆ ควกั ผา ขนหนูออกมาซบั เหงื่อ มองดเู จา พวกหมคี วายท่ีตกเปน เปา
กระสนุ เหลานน้ั อยา งหวาดเสียว ผลของการสาํ รวจรอยกระสุน นอกจากตัวแรกทร่ี พินทรยิงตัด
สมองแลว อีกสามตวั ถกู กระสนุ .375 และ .44-40 ของไชยยันตกบั แงซายตวั ละหลายตดั ตวั สดุ ทา ย
ทีล่ มลงคราวหลงั และใกลก บั ตําแหนงหลบซอ นของรพินทรม ากท่สี ดุ ดเู หมอื นเจอะกระสนุ เขาไป
ทัง้ สามขนาด สถิติในการยงิ ทง้ั หมด ไชยยนั ตล ั่นกระสุนออกไปมากทส่ี ดุ เพราะบรรจุซ้าํ ถึงสองชุด
สว นรพนิ ทรย งิ ออกไปเพยี ง 3 นัดเทานนั้
เขาสงั่ ใหพวกลกู หาบและแงซาย ชว ยกันลากซากหมีท้ังสี่ตวั เขามากองรวมกนั ไวท าง
หน่ึง
“เราจะจดั การยังไงกับไอห มพี วกน?้ี ”
ไชยยนั ตถ าม

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

146

“เน้ือมันเหน็ จะไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอกครับ ตราบใดก็ตามทเ่ี รายงั มีเน้ือท่พี อจะเลือก
กินไดด กี วา น้ี ท้ิงมันไวน ก่ี อ น กลบั ไปถงึ แคม ปค อ ยสง ใหพวกลกู หาบมาถลกหนงั เอาไป เผอ่ื คุณ
ไชยยนั ตจะสงไปฟอกแลว ปไู วใ นหองรบั แขกทบ่ี านเวลากลับกรุงเทพ”

“แปลวาเนือ้ มนั เหน็ จะตองทงิ้ ”
“กแ็ ลวแตพวกทเ่ี ราสงมาถลกหนังเถิดครบั มนั นกึ จะกนิ เน้ือหมี มันกค็ งชาํ แหละขนกัน
ไปเอง วาอันท่จี ริง พวกบานปา ก็ดูเหมือนจะกนิ กนั ไมเ ลอื กอยแู ลว นา้ํ มันหมีกไ็ มเ ลว เจยี วดีๆ ดูไม
ออกวา เปนนาํ้ มันหมูหรอื นํา้ มันหมีกนั แน ทอดอะไรกินแทนนํา้ มันหมไู ดสบาย อุงเทาหมกี เ็ ปน
อาหารช้ันพิเศษในภัตราคารช้ันพิเรนทร อกี อยางหนง่ึ ทชี่ าวปาและรา นขายยาจนี ชอบมากกค็ ือ ดี
ของมนั ดหี มกี นิ แกชํ้าใน มพี วกรานขายยาในกรงุ เทพสง่ั มาท่ผี มบอ ยๆ เหมอื นกัน ใหห าดหี มใี หม
แตต ามปกตแิ ลวผมไมอ ยากจะฆามัน นอกจากดกั จบั เปน ขายใหบรษิ ทั คุณอาํ พลอยา งท่ีทาํ ทุกวนั น”ี้
ไชยยนั ตห วั เราะ จดุ บหุ รสี่ บู และสง ใหเ ขาตวั หน่ึง
“น่มี นั ตกเปน เหยื่อลูกปนของเรา และเรายังพูดกันถงึ เรอื่ งเน้อื หนังมงั สาของมนั สมมติ
เปน ตรงขา ม ถาเราตกเปนเหยอ่ื ของมนั บา งละ ไอตัวจา ฝงู ที่คุณยงิ คว่าํ เปน ตวั แรกนน่ั แหละ เข้ยี วอนั
ขนาดหวั แมมอื ทีเดียวนะ แลว กย็ าวต้ังสามนวิ้ ”
“ผมเคยเห็นศพคนท่ีถูกหมกี ัดตาย”
รพินทรต อบเรื่อยๆ น้าํ เสยี งปกติ
“กะโหลกหวั แหลกเหลวไมม ีชนิ้ ดี กระดูกกระเดยี้ วมนั กัดปนหมด อยาวาแตเนอื้ หรอื
กระดกู คนเลย ก่ิงไมใหญๆ เวลามนั มันเขย้ี วข้นึ มา มันกย็ งั กัดขาด ผมเคยชใ้ี หด ูกงิ่ ไมท ห่ี มกี ัดมาแลว
เม่อื วานตอนทเี่ ราผานปากดง เปน ไงครบั เคยปะทะกับหมอี ยา งนม้ี ากอ นหรือเปลา ?”
ประโยคหลังเขาหันมาถามยม้ิ ๆ อดีตนายพนั ตรที หารปนใหญส ่นั ศีรษะ
“ยงั ไมเ คยเลย ครั้งนเี้ ปน ครง้ั แรกทผี่ มเห็นหมียกฝูงเขาเลน งานคน เขา ปามาหลายครง้ั ไม
เคยเจอะหมีซึ่งๆ หนาเสยี ที เสือยังเคยบาง เสือกไ็ มเ คยเหน็ มนั จะปร่เี ขา เลน งานเราชนดิ ยกทีมแบบนี้
วา ยงั ไง แผนการเดมิ ของเราท่ีจะตามรอยววั ?”
“ก็ลองเสีย่ งดซู คิ รับ เวลามันยังเหลืออีกแยะกวาจะค่าํ ลองเดินดตู อไป กฎอะไรในปา
หรอื ในเมอื ง มนั ก็ลวนมีขอ ยกเวนพเิ ศษทง้ั นัน้ ปา ขา งหนาเรามนั แตกไปแลว เพราะเสียงปน ราวกบั
ประทดั ตรษุ จนี แตก ็วา ไมได อาจมีสตั วห ูหนวกหรืออยเู หนือทางลมของเราไมไ ดย นิ เสยี งอยูบา งก็
ได”
จอมพรานพูดขนั ๆ
แลวเขาก็ออกนําตอ ไป โดยท้ิงซากหมีไวย งั ตาํ แหนง นนั้ กอ น ขามลาํ ธารเบ้ืองหนา เลาะ
รมิ หว ยแหงตามรอยเดนิ ของววั แลวกโ็ ผลอ อกทงุ ผีหลอก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

147

อกี สองชว่ั โมงเต็มๆ ทรี่ พินทรนาํ ไชยยันตเ ดนิ แกะรอยอยใู นทุง หลังเขา นอกจากมูลและ
รอยเทาแลว ไมมีวแี่ วววาจะไดพ บววั แดงเลย ไมว าเดีย่ วหรอื ฝูง นอกจากเกงตวั เดยี ว ทีว่ ิ่งตัดหนา ไป
ในระยะไกล ซง่ึ ไชยยันตก ย็ งิ ดว ยความโมโหและกผ็ ิดดว ย

“จรงิ ของคณุ ปา มันแตกเสียแลว เดนิ กันเหนอื่ ยเปลา”
ไชยยนั ตบอกอยา งหงุดหงดิ ในขณะทที่ ้งั หมดนง่ั พกั อยใู ตต นมะขามปอ มภายหลงั จาก
แกะรอยไมม ีผล
“พรงุ น้ี ถา เรายายแคมปไ ปถงึ เขาเจา ผมรับรองวาไมผ ิดหวังหรอกครับ เร่อื งววั แดงยิงกนั
ไมไ หวทเี ดยี ว”
“เอาละ ถงึ ยังไงพวกเราทอี่ ตุ สาหเ ดนิ มานก่ี ็ไมผดิ หวังเสยี ทีเดยี วนัก อยา งนอ ยทส่ี ดุ กไ็ ด
รบกบั ฝงู หมเี บอ เรอ ต่นื เตน ไมใ ชนอยเลยทเี ดยี ว เชษฐา หรือนอ ย คงไมออกรสเหมอื นพวกเรา
หรอก”

พอตะวนั คลอยต่ํา รพินทรก ช็ วนกลับ โดยบอกวา ระยะเดนิ ไกล กวาจะแวะรบั เชษฐาและ
ดารินกค็ งคาํ่ พอดี เขานํากลับโดยยอนรอยทางเกา ผา นซากหมใี หญท ่ยี งิ รวมกนั ไว แลว ชใี้ หไ ชยยนั ต
ดูรอยหมาปาทม่ี าวนเวียนอยรู อบๆ ซากหมเี หลานนั้ บางตัวก็มรี อยถูกกดั แทะหนงั เวอ เขา ไปบาง
แลว

“หยกๆ น่ีเอง กอนหนา ทเ่ี ราจะผา นกลบั มาไมถงึ อึดใจ พวกมนั ไดกลน่ิ และไดย ินเสยี งเรา
เสียกอ น จึงเผน หลบไป แตค งไมไปไหนไกลหรอก คงจะซุมอยใู นละแวกน้แี หละ พอเราเลยไปมนั
ก็ออกมาทึ้งอกี ”

“ถาดักเฝา ก็คงจะไดต ัวซ?ิ ”
“ไดย งิ แนครบั แตจะมีประโยชนอ ะไร นอกจากยงิ ทิง้ หมาปา ชะมด อเี ห็น หรอื เสอื ขนาด
เล็ก ประเภทเสอื ไฟ เสอื ลายเมฆ มนั กเ็ ปรียบไมผ ิดอะไรกบั นกั ยองเบา หัวขโมยประจําปาไมม ี
อนั ตรายสาํ หรบั เรา แตช อบลกั ขโมย กอความรําคาญและยวั่ โมโห ถาเรายิงอะไรไดท ิ้งไวก อ นโดย
ไมจ ัดการขนยา ยในทนั ที และไมม กี ารเฝา เวลายอนกลับมาเอาอกี คร้ัง เร่ืองจะครบสมบูรณเ ปนไม
ตองหวงั มันตอ งตอดแทะและเลม็ ไปเสมอ ถาสตั วเ ล็กหนอ ย ประเภทกระจง หรือเกง มนั กข็ โมยทงั้
ตวั เลย ใครไมร นู ึกวาผปี าแรง ยงิ สตั วต ายทงิ้ ไว พอคลอ ยหลงั กห็ ายไปได”
พอเดนิ เขา หบุ ลึกใกลบ รเิ วณหา งของเชษฐาเขา มาเปน เวลาขมุกขมัวใกลค ํา่ เต็มที มองเห็น
อะไรไดเ พียงรางๆ ขณะนนั้ เสยี งปน กร็ ะเบดิ กอ งไปทงั้ ปา ในความเงยี บและในหบุ เชน น้ี กัมปนาท
ของมนั สะเทอื นเล่ือนลัน่ มนั ลั่นขน้ึ เพยี งนดั เดยี ว แลว ก็เงยี บหายไป ทงั้ หมดหยดุ ชะงกั นดิ หนึ่ง หัน
มามองดูหนา กัน
“เสยี งปนหางของคณุ ชาย คงจะลออะไรเขา ใหแ ลว ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

148

จอมพรานบอก เง่ียหู ทุกสงิ่ ทกุ อยา งสงบเงียบเหมอื นเดมิ ไมมีอะไรกระโตกกระตาก เขา
กอ็ อกเดนิ นาํ ไปโดยเร็วบา ยหนาไปยังบริเวณหนองนาํ้ ทขี่ ดั ไว ไชยยันต แงซาย และลูกหาบสองคน
เดินตามไปโดยเรว็

“ไมใชน ่ังหางนานๆ ชกั เบื่อ ไมเหน็ มีอะไรเขา ก็เลยลอชะนี หรือคา งเขา ใหน ะ”
ไชยยนั ตเปรยอยา งอารมณขนั
“ผมคิดวาอยา งนอยกค็ งเปน กวางครับ”
รพนิ ทรต อบอยา งม่นั ใจ เพราะพอจะรูฝม ือและชัน้ เชงิ ในการลาสตั วข อง ม.ร.ว.เชษฐา อยู
พอเดินเขา มาใกลไ ดร ะยะ เขาก็ปองปากกเู รยี ก สงเสียงเขาไปกอ นเพื่อปอ งกันการเขา ใจ
ผดิ มเี สยี งกูอ อกมา และผกู กู ค็ อื จนั พรานของเขาท่ีใหนง่ั เปนเพอื่ นของเชษฐานน่ั เอง พรานใหญเ รง
ฝเทาขึ้นอกี

เม่อื มาถึง ทุกคนกเ็ หน็ จากแสงขมุกขมัวนนั้ วา ทั้งเชษฐาและจนั ขณะน้ีลงจากหา งแลว
มายนื อยทู ีโ่ ขดหินใหญก อ นหนึง่ รมิ หนอง ใกลๆ กบั โขดหินกอนนนั้ รา งใหญโตของอะไรชนดิ
หนง่ึ มองดใู นความมดื สลัวเห็นเปน สีกลืนมืด ลมตะแคงอยทู ่นี น่ั สว นตวั เกยอยูบนพนื้ ดิน สว นหวั
อันมเี ขาโงงคะมําลงไปจมุ นาํ้ ในหนอง ทัง้ หมดกว็ ิ่งพรูกนั เขา ไปโดยเรว็ พรอ มกับสง เสยี งถาม
ทกั ทายอยา งตนื่ เตน

ทแี รก รพนิ ทรเ องก็เขาใจวา เปนกระทิง แตเ มือ่ เขา มาถงึ จึงเห็นวาเปน วัวโทน ตัวใหญ
เตม็ ท่สี ีตาลโตนด รอยกระสนุ .30-06 ของเชษฐา เจาะกระดกู สันหลังของมันอยา งประณีต แสดงให
เห็นถึงฝม ือการยิงช้นั เยย่ี ม ระยะทว่ี วั เคราะหรา ยลงมากนิ นํ้า และเชษฐาผูนั่งอยบู นหา ง มันไมห า ง
ออกไปนัก ถา จะเปน การเลง็ ยิงอยา งทวั่ ไปตามหลักสามัญ ผยู งิ ทกุ คนกค็ งจะตอ งเล็งสวนศรี ษะ ซ่งึ
จะไดผ ลแนนอนและวางใจไดท ี่สดุ แตหลกั ฐานรอยแผลท่ีเหน็ อยนู ้ี แสดงใหเหน็ ชัดวาเชษฐาเจตนา
ที่จะเล็งยงิ ใหต ัดกระดกู สนั หลงั อันเปน การยงิ ทลี่ ําบากกวาแตก ใ็ หผลการประหารที่เทยี่ งตรง
เหนือกวา การเลง็ หวั เสยี อกี ถา กระสุนเปาหมายไดดงั เจตนา เพราะสตั วจะลม ลงในทนั ที และตายอยู
กบั ทอี่ ยา งไมมกี ารทรมานเลย แทบจะเรียกวาไมม ีการกระดกิ เสยี ดว ยซา้ํ

ววั แดงตวั นี้ ถกู ยิงลม อยูก ับท่ตี รงที่มนั ยนื อยคู รัง้ สดุ ทา ยเหมอื นถูกเปา ดวยเวทมนตร โดย
ไมมกี ารดิน้ รนแมแ ตน ดิ หนง่ึ

มันเปนการยงิ ของนกั ลาสตั วช ั้นสงู !
“ไอน่เี อง ฉนั กบั รพินทรเ ดนิ ตามแทบขาหลุด ในทสี่ ุดกเ็ ดินเขามาหาใหแ กยงิ อยางสบาย
โดยไมตอ งเดนิ สักนดิ !”
ไชยยนั ตรอ งล่ันออกแทบจะเตน แลว กต็ รงเขา มาจบั มอื เชษฐาเขยา โดยแรงอยา งปติยนิ ดี
รพินทรยิ้มพรายมองดู ม.ร.ว.เชษฐา ดว ยประกายตาเลื่อมใสและแนใจ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

149

“ตอนที่ไดย นิ เสยี งปน ผมประมาณไวว า คงเปนเพยี งแคก วางเทาน้ัน ไมน กึ วาคณุ ชายจะ

โชคดีในการลา ถงึ ขนาดน”ี้

เชษฐาตอบพรอ มกบั หวั เราะ สีหนา ของเขาแชมชื่นแสดงความตนื่ เตน ปต ใิ จ แตก ็ไมท ง้ิ

การถอมตัวอนั เปน นสิ ยั ประจําตวั

“ทีแรกผมนกึ วาฟาวลห มดแลว นัง่ ต้ังหลายช่ัวโมงไมเ ห็นมีอะไรโผลมาใหเ หน็ นอกจาก

กระจงสองสามตวั พอตะวนั ตก เจา นก่ี เ็ ซอ ซาโผลเ ขามา ชะตามันจะถึงทต่ี ายมากกวา โทนเสยี ดว ย”

“ตูมเดยี วไมไดก ระดกิ เลยครบั หงายทองครนื ”

จันยิ้มยอ งบอกมา พรอ มกบั ยกหวั แมมือขนึ้ อยางชนิดเลือ่ มใสยอมรับนับถือ เพราะเหน็

กบั ตาตนเองในขณะทเี่ ชษฐายิง ไชยยนั ตต รงเขาพนิ ิจพจิ ารณารอยบาดแผลอยางไมว ายกงั ขา แลว

หนั มาถามปนหวั เราะ

“แหม! น่ีเรียกวา ยิงกนั แบบมอื ช้นั ปรชั ญาทีเดียวนะเชษฐา ทําไมแกถงึ ไมย ิงหวั มนั เห็น

ใกลๆ แคนเ้ี อง”

“ทแี รกกจ็ ะเลง็ หวั เหมอื นกนั แตอ ยากจะลองทฤษฎขี องการทาํ ลายกระดูกสนั หลงั ดูวา

ศักดิส์ ิทธแิ์ คไ หน มันเขามาเปน เปา ใหใกลๆ แคนี้ ก็เลยลองทดลองดูกไ็ ดผลนี่ มนั ลม ถลม อยกู ับท่ี

ไมด ้นิ ไมชกั ไมมแี มแ ตเ สยี งรอง ผงกหัวขนึ้ มาสองทเี ทา นน้ั ก็นิง่ ยงิ สตั วม ากม็ ากไมเ คยมโี อกาสได

ยิงตัดกระดกู สันหลงั เลย สวนมากระยะมันไกลกะลําบาก หมายกระดกู สันหลงั ผา ไปเจาะลาํ ตัว

สว นบน ตามกนั ไมไ หวทเี ดยี ว ตวั น้ีเปน ตวั แรกทเ่ี ขา เปา ตรงเผง เพราะมนั ใกล”

“แกตัดหนาฉนั เสมอนะ เชษฐา”

ไชยยนั ตจุปากลัน่ หนั ไปตอวา อยา งสัพยอก ท้งั หมดพากนั หัวเราะขน้ึ อยา งแจม ใส

สนุกสนาน

“ขอโทษที ไมไดเ จตนาเลย วา แตแ กกับคณุ รพนิ ทรเ ถอะ พอสงฉันขน้ึ หา งแลว เหน็ เงียบ

หายไปรว มชว่ั โมง ก็ดเู หมอื นจะแวว ๆ เสยี งปนถย่ี บิ ทเี ดยี ว จะวา หฝู าดก็ใชท ่ี จนั บอกกบั ฉันวา คง

จะเจอชา งเขา ฉนั ยงั นงั่ ใจไมด ีอยูน”ี่

ไชยยนั ตเปน คนบรรยายเรือ่ งตื่นเตนเกีย่ วกบั การเผชิญหนากับฝูงหมใี หเ ชษฐาฟง ม.ร.ว.

หนมุ หวั หนา คณะเดินทางซักถามอยา งตน่ื เตน ไปดว ย ท้ังหมดยนื คยุ กนั อยเู หนือซากววั แดง

จนกระท่งั มดื สนทิ มองอะไรไมเ ห็น ตอ งใชไฟฉาย รพินทรก็เตือนขนึ้ วา

“มืดแลว เรารบี กลบั เถิดครับ ยงั ตองแวะรับบุญคํากบั คุณหญิงอีก กวา จะถงึ แคมปกเ็ หน็

จะไมห นสี องทุม ถึงแคมปเ ราแลว ผมจะสงเกวยี นใหมาชําแหละ ลาํ เลยี งววั ตวั นไ้ี ป ขณะนี้ทงิ้ มนั ไว

ทน่ี ่กี อ น”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

150

อากาศเยน็ เยือกกะทนั หนั รอบดา นมืดหมดราวกบั เหวนรก เต็มไปดวยความนา ระแวง
และสะพรงึ กลัว รพนิ ทรใหเ ชษฐา ไชยยันต เดินรวมกลมุ กบั เขาไปเบอ้ื งหนา ลกู หาบสองคนใหเดนิ
อยกู ลาง สว นจนั ไดร ับคําส่ังใหเปน กองระวังหลังอยกู ับแงซาย

การเดนิ ใชไฟฉายขนาดแปดทอนทีเ่ ตรียมมาสอ งทาง แมตอนกลางวนั ทีเ่ ดนิ กันมา ทงั้
เชษฐากบั ไชยยันตก็งงไมรูจะสงั เกตที่หมายอะไรไดอยแู ลว ย่งิ ในเวลากลางคืน ในดงอันมืดสนทิ
เชน น้ี ยง่ิ มองไมเห็นอะไรเลย นอกจากจะเดินตามการนําและฝากความไวว างใจทกุ สิ่งทกุ อยางไวแ ก
พรานใหญเ ทานั้น

ทกุ คนถือปน ในลกั ษณะเตรยี มพรอม
ทง้ั สองอดกังขามิไดวา ในความมดื เชนน้ี รพินทรเดนิ ไปไดอ ยา งไรอยางคลอ งแคลว ชนดิ
ไมกลัวหลงเลย แตกไ็ มม ีใครปรปิ ากพูดคําใดออกมาในเรือ่ งนเ้ี พราะเชอื่ ฝม อื อยู นอกจากเชษฐาผมู ี
ความจาํ ดจี ะเปรยออกมาวา
“เอ เทย่ี วขามา คณุ รพนิ ทรดเู หมอื นจะตดั พง ขนึ้ เนนิ หนอ ยไมใ ชเหรอ ตอนทเี่ ราเจองู
หลามนะ ผมจาํ ไดว า พอลงจากเนินนน้ั กถ็ งึ หา งทีผ่ มน่งั เลย นเ่ี ราเดินกนั รวมครง่ึ ช่วั โมงแลว ยังไมไ ด
ข้ึนเนนิ นนั้ เลย”
จอมพรานหวั เราะเบาๆ
“ผมไมไ ดย อ นกลับทางเกานนั่ หรอกครับ นัน่ เปนทางลัดเหมาะสําหรับเดินทางกลางวัน
เทา น้ัน เพราะตองบกุ พง นผ่ี มพาออ มหนอย แตก ็เดนิ สะดวกกวา”
เชษฐาถอนใจออกมาโลง อก หมดสงสยั
“คุณบอกวา จะสง เกวียนมาเอาวัว กับหมีพวกนนั้ ในคนื นเ้ี ลยทีเดยี ว มนั จะสะดวกหรือ
เพราะเปน เวลากลางคืน”
ไชยยนั ตแสดงความเหน็ อยา งเปน หว ง
“ไมเ ปนไรหรอกครบั กลางคนื เดินสบายกวา กลางวนั เสยี อีก เดย๋ี วผมจะใหจนั ยอ นกลับ
มากับเกวยี นและพวกลกู หาบอีกครง้ั พรานของผมทกุ คนชาํ นาญปา แถบน้ี หลับตาเดนิ ไดท้งั นนั้ ขอ
เพียงใหบ อกทหี่ มายแนนอนเทานน้ั ”
“ปา นน้ยี ายนอ ยคงบนอไู ปแลวกระมัง”
พชี่ ายเอย ขนึ้ เบาๆ
“หรือมา ยงัน้ ก็คงรบเราบุญคําใหพ ากลับแคมปไ ปแลวกไ็ ด เพราะพวกเรานัดจะยอ นไป
รบั ตอนเย็น แตน ่มี นั ทมุ กวา เขา ไปแลว”
“ผมส่งั บุญคําไวแ ลว ครับวา จะอยางไรเสยี กใ็ หรอ ยงั ไมใ หพ ากลับกอน”
รพนิ ทรบอกมา
“ไมไ ดย นิ เสียงปน จากดา นหา งของนอ ยสกั นดั เดียง คงไมม อี ะไรเขากระมัง”
เชษฐาบนตอไป แตรพนิ ทรก ต็ อบวา

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])