แอนิมอลฟาร์ม

หนังสอื สง่ เสรมิ การอา่ น
Animal Farm
“แอนิมอล ฟารม์ ”

Animal Farm เป็ นเรอ่ื งของฟารม์ แหง่ หน่ึงซง่ึ ปกครองโดยชาวไรใ่ จรา้ ย
กดขขี่ ม่ เหงสตั วต์ า่ ง ๆ ในไรใ่ หท้ างานแทน ขณะทตี่ นเองใชช้ วี ติ สขุ สบาย

กลมุ่ สาระการเรยี นรภู ้ าษาไทย
โรงเรยี นบญุ วาทยว์ ทิ ยาลยั

สานกั งานเขตพนื้ ทกี่ ารศกึ ษามธั ยมศกึ ษาลาปาง ลาพนู

◾พฒั นาความฉลาดรดู ้ า้ นการอา่ น (Reading literacy)
◾พฒั นาการคดิ อยา่ งมเี หตผุ ล (Critical and Logical Thinking)

◾พฒั นาสมรรถนะการสอื่ สาร และสมรรถนะการคดิ ขน้ั สงู
◾เพอื่ ประกอบการประเมนิ การอา่ น คดิ วเิ คราะห ์ และเขยี น

◾เพอ่ื ซอ่ มเสรมิ รายวชิ า ภาษาไทย

Animal Farm

George Orwell

ฉันอา่ นเมอ่ื วนั ที่ ................เดอื น...........................พ.ศ...........เวลา.........น.

นายโจนสแ์ ห่งฟารม์ แมเนอรป์ ิ ดเลา้ ไกเ่ รยี บรอ้ ยเหมอื นเชน่ ทกุ คนื แตค่ นื นีเ้ หตเุ พราะ

ความเมา แกจงึ ลมื ปิ ดประตูเล็ก แกเดนิ เซถลาขา้ มลานบา้ น ตะเกยี งในมือส่องสว่างเป็ น

วงกลมเตน้ ไหวระรกิ ไปซา้ ยทขี วาที พอถงึ ประตหู ลงั บา้ นก็สลดั รองเทา้ บตู๊ หลดุ จากเทา้
แลว้ ควา้ เบียรแ์ กว้ ส่งทา้ ยจากในถงั ตรงทา้ ยครวั ก่อนจะเดนิ โซเซขึน้ ไปนอนบนเตียงซง่ึ

นางโจนสผ์ ูเ้ ป็ นเมยี นอนกรนอยกู่ อ่ นแลว้
ทนั ทีท่ีแสงไฟในหอ้ งนอนดบั ลง ตลอดท่ัวในโรงนาก็บงั เกิดเสียงขยบั ตวั สะบดั

ปี กพรบึ่ พรบ่ั เนื่องจากวนั นีข้ า่ วไดแ้ พรส่ ะพดั ไปทว่ั วา่ เฒา่ เมเจอร ์ หมูพ่อพนั ธมุ ์ ดิ เดลิ ไวทซ์ งึ่
เคยประกวดไดร้ างวลั มาแลว้ มคี วามฝันแปลกประหลาดเมอื่ คนื ทผ่ี ่านมา และแกปรารถนาจะ
บอกเล่าใหส้ ตั วอ์ นื่ ๆ ไดท้ ราบท่วั กนั มีการตกลงกนั ว่า สตั วท์ ุกตวั จะมาประชมุ กนั ในโรงนา
ใหญ่ทนั ทีหลงั จากนายโจนสเ์ ขา้ บา้ นนอนแลว้ เฒ่าเมเจอร ์ (แกมกั ถูกเรยี กขานเช่นนี้
แตค่ วามจรงิ แลว้ ชอ่ื เสยี งเรยี งนามทปี่ รากฏไปท่วั ของแกคอื 'วลิ ลงิ ดนั บวิ ต'ี้ ) เป็ นผูท้ บ่ี รรดา
สตั วใ์ นฟารม์ ใหค้ วามเคารพเชอื่ ฟังอย่างสูง ทุกตวั จงึ ยนิ ยอมพรอ้ มใจกนั สละเวลานอน
สกั ชว่ั โมง เพอื่ จะฟังวา่ ตะแกมอี ะไรอยากพูด

พนื้ ทางดา้ นทา้ ยของโรงนาใหญ่มีลกั ษณะคลา้ ยยกพนื้ เฒ่าเมเจอรไ์ ดย้ ดึ เอาเป็ น
ทต่ี ง้ั เตยี งปหู ญา้ ของตน ดา้ นบนนน้ั มตี ะเกยี งหอ้ ยอยกู่ บั ขอ่ื เฒา่ เมเจอรอ์ ายอุ านามกส็ บิ สอง
ปี แลว้ และระยะนีแ้ กออกจะอว้ นล่าขนึ้ แต่ถงึ กระน้ันก็ยงั นับเป็ นสกุ รสง่าผ่าเผย มลี กั ษณะ
ของผฉู ้ ลาดรอบรอู ้ กี ทง้ั มเี มตตากรณุ า ถงึ แมว้ า่ เขยี้ วทง้ั สองขา้ งจะไมเ่ คยไดต้ ดั กต็ าม ไม่นาน
สตั วอ์ นื่ ๆ ก็ทยอยกนั เขา้ มาโดยจดั ทจี่ ดั ทางของตวั เองไปในลกั ษณะตา่ ง ๆ กลมุ่ แรกคอื หมา
สามตวั บลูเบลล ์ เจสซี กบั พนิ เชอร ์ จากน้ันก็เป็ นพวกหมูซงึ่ จบั จองพนื้ ปหู ญา้ ตรงหนา้
ยกพนื้ ส่วนแม่ไก่นั้นเกาะอยู่บนธรณีหนา้ ต่าง พวกนกพริ าบบนิ ขนึ้ ไปเกาะบนจนั ทนั
แกะกบั ววั นอนลงหลงั กลุ่มหมูและเคยี้ วเออื้ งกนั หยบั ๆโดยไม่รอชา้ ส่วนมา้ ลากรถสองตวั
บ็อกเซอรก์ บั โคลเวอรน์ ้นั เขา้ มาพรอ้ มกนั ทงั้ สองเดนิ เยอื้ งยา่ งเชอ่ื งชา้ ตอนวางกบี เทา้ อนั เต็ม
ไปดว้ ยขนกร็ ะมดั ระวงั อยา่ งยง่ิ เพราะเกรงวา่ จะมสี ตั วเ์ ล็กสตั วน์ อ้ ยอยทู่ ใี่ ตฟ้ าง โคลเวอรเ์ป็ น
แม่มา้ พ่วงพีที่วยั ล่วงเลยมามาก หลงั จากคลอดลูกมา้ ตวั ที่ส่ีแลว้ รูปรา่ งของนางก็ไม่
หวนกลบั ไปสะโอดสะองเหมอื นเมอื่ กอ่ นอกี

บ็อกเซอรเ์ ป็ นมา้ ตวั ใหญ่ สูงเกอื บสบิ แปดฝ่ ามอื ทง้ั ยงั แข็งแรงเท่ากบั แรงของมา้

ธรรมดาสองตวั รวมกนั เขามแี ถบสขี าวพาดผ่านกลางจมูกทาใหห้ นา้ ตาดอู อกจะโง่เขลา
ความจรงิ สติปัญญาของเขาก็ไม่ไดเ้ ลิศลา้ หรอก แต่ใคร ๆ ต่างยกใหบ้ ็อกเซอรใ์ นดา้ น

ความแน่วแน่ไม่ลดละ และพละกาลงั อนั ใหญ่หลวงเวลาทางาน

๒

ถดั จากมา้ สองตวั กเ็ ป็ นแมม่ วิ เรยี ลแพะขาว กบั ลาเบนจามนิ เบนจามนิ เป็ นสตั วท์ อ่ี ายุ
มากสดุ ในฟารม์ แหง่ นีแ้ ถมยงั อารมณร์ า้ ยทส่ี ดุ ในบรรดาสตั วท์ ุกตวั ดว้ ย เขาไม่คอ่ ยพูดคอ่ ย
จากบั ใคร พดู ขนึ้ แตล่ ะทกี ม็ แี ตถ่ อ้ ยคาเยย้ หยนั เชน่ เขาชอบพดู วา่ พระเจา้ มอบหางมาให ้
เขาเพอ่ื ไวใ้ ชป้ ัดไลแ่ มลงวนั แตเ่ ขาไม่อยากไดท้ งั้ หางทงั้ แมลงวนั น่ันแหละ เขาเป็ นสตั วเ์ พยี ง
ตวั เดยี วในฟารม์ ทไี่ ม่เคยหวั เราะสกั ครง้ั เวลาใครถามไถ่ เขาจะบอกว่าก็ไม่เห็นว่ามอี ะไร
น่าขนั แต่ถงึ กระน้ันเบนจามนิ กลบั สนิทสนมเป็ นอนั ดกี บั บ็อกเซอร ์ ถงึ แมเ้ ขาจะไม่เคย
ยอมรบั กบั ใครตรง ๆ ก็เถอะ ในวนั อาทติ ยท์ ง้ั คู่มกั จะกนิ หญา้ ตรงทุ่งลอ้ มคอกดว้ ยกนั

โดยตา่ งฝ่ ายตา่ งเงยี บไม่พูดไม่จา
มา้ ทง้ั สองเพงิ่ จะนอนลงไดเ้ รยี บรอ้ ย ลกู เป็ ดหลงแมฝ่ งู หน่ึงเดนิ แถวเตาะแตะเขา้ มาใน

โรงนา ปากก็รอ้ งกา๊ บเบา ๆ ขณะเดนิ เตรไ่ ปซา้ ยที ขวาทเี พอื่ หาทเี่ หมาะ ๆ ซง่ึ จะไม่ถูกใคร

เหยียบเอาได ้ โคลเวอรจ์ ึงลอ้ มฝูงเป็ ดเอาไวใ้ นกาแพงดว้ ยขาหน้าใหญ่โตของ
นางลกู เป็ ดก็พากนั เบยี ดกระแซะเขา้ มาในน้ันแลว้ หลบั ไปแทบจะในทนั ทผี ูท้ เี่ ขา้ มาในนาที
สุดทา้ ยคอื มอลลี มา้ ขาวสวยแต่โง่ซง่ึ ลากรถของนายโจนส ์ หล่อนเดนิ ยุรยาตรเคีย้ ว
กอ้ นน้าตาลเขา้ มาอย่างน่ ารกั น่ังลงทางดา้ นหน้า แลว้ ลงมือสะบดั ขนแผงคอสีขาว
อวดรบิ บนิ้ สแี ดงทผ่ี ูกไว ้ ทา้ ยทส่ี ดุ คอื แมว ซงึ่ พอเขา้ มาก็มองไปรอบ ๆ หาจดุ อนั อบอุ่น

สุดเชน่ เคย เจา้ หล่อนเลอื กนอนเบยี ดในซอกระหว่างบ็อกเซอรก์ บั โคลเวอร ์ แลว้ คราง
เมยี้ วอยา่ งแสนสบายตลอดเวลาทเ่ี มเจอรพ์ ูด โดยไม่ไดฟ้ ังวา่ แกพดู อะไรเลยสกั คา

บดั นีส้ ตั วท์ กุ ตวั กเ็ ขา้ มาหมดแลว้ ยกเวน้ โมเสส กาเชอื่ งซงึ่ เกาะคอนนอนหลบั อยนู่ อก
ประตหู ลงั ของโรงนา เมอ่ื เมเจอรเ์ห็นวา่ ทุกตวั ไดท้ นี่ ่ังเหมาะเจาะตามอธั ยาศยั ดแี ลว้ และกาลงั
รอฟังดว้ ยใจจดจอ่ แกก็กระแอมแลว้ เรมิ่ พูด

“สหายทง้ั หลาย พวกเจา้ คงรกู ้ นั แลว้ เรอื่ งฝันประหลาดของขา้ เมอ่ื คนื นี้ แตข่ า้ จะพูด
เรอื่ งความฝันนั้นทหี ลงั ก็แลว้ กนั กอ่ นอนื่ ขา้ มเี รอ่ื งอน่ื ตอ้ งพูด สหาย ขา้ ไม่คดิ ว่าขา้ จะอยู่
กบั พวกเจา้ ไปไดอ้ กี สกั กเ่ี ดอื น และกอ่ นทขี่ า้ จะตาย ขา้ รสู ้ กึ วา่ เป็ นหนา้ ทที่ จ่ี ะสง่ ต่อความรู ้
ของขา้ ใหแ้ ก่พวกเจา้ ขา้ นะอยู่มานาน ขา้ มีเวลามากมายยามทนี่ อนอยู่ลาพงั ในคอกให ้
ครนุ่ คดิ ไตรต่ รองเรอื่ งตา่ ง ๆ หากจะบอกวา่ ขา้ เขา้ ใจวถิ ชี วี ติ อนั เป็ นธรรมดาของสตั วด์ มี าก
เท่าทส่ี ตั วต์ วั หนึ่งจะพงึ รไู ้ ด ้ ก็คงไม่ผดิ นัก ก็เรอ่ื งนีแ้ หละทข่ี า้ อยากจะพดู กบั พวกเจา้ ”

“สหายเอย๋ วถิ ชี วี ติ อนั เป็ นธรรมดาของพวกเราเป็ นเชน่ ไรหรอื ยอมรบั เถอะวา่ ชวี ติ
ของพวกเรามนั ชา่ งน่าเศรา้ ลาบากลาบนและแสนสน้ั เสยี นี่กระไร เราเกดิ มา เราไดร้ บั อาหาร
แคพ่ อยาไส ้ ใครมแี รงพอกต็ อ้ งถกู บงั คบั ใหท้ างานเหนื่อยหนกั จนสายตวั แทบขาด และเมอ่ื ใด
ทเี่ ราหมดประโยชน์ เราก็จะถกู ฆ่าดว้ ยวธิ กี ารโหดเหยี้ ม น่ารงั เกยี จ หลงั จากอายพุ น้ หน่ึงปี

ไปแลว้ ไม่มสี ตั วต์ วั ใดในองั กฤษรูจ้ กั ความหมายของคาว่าความสุข หรอื เวลาว่างอกี ต่อไป
ไม่มสี ตั วต์ วั ใดในองั กฤษมีอสิ ระเสรี ชวี ติ ของสตั วเ์ ป็ นชวี ติ น่าสงั เวชและเป็ นขา้ ทาส น่ันคอื
ความจรงิ ทเี่ ห็นๆ กนั อย”ู่

๓
“แต่นี่เป็ นกฎธรรมดาของธรรมชาตลิ ่ะหรอื เป็ นเพราะแผ่นดินของเรายากไรจ้ น
ผูอ้ าศยั ไม่อาจใชช้ วี ติ สุขสบายไดล้ ่ะหรอื ไม่ใชเ่ ลย สหาย ขอตอบไม่ใชส่ กั พนั ครง้ั เถอะ
แผ่นดนิ องั กฤษนีแ้ สนอดุ ม อากาศหรอื กส็ บายดเี พยี งพอทจ่ี ะใหอ้ าหารลน้ เหลอื แกเ่ หลา่ สตั ว ์
จานวนมากกว่าทมี่ อี ยู่ตอนนีเ้ สยี อกี อย่างฟารม์ ของเราแห่งเดยี ว ก็มอี าหารพอจะเลยี้ งมา้
นับโหล วัวนับย่ีสิบ แกะนับรอ้ ย โดยสตั วท์ ั้งหมดสามารถมีชวี ิตสุขสบายและเปี่ ยม
ดว้ ยศกั ดศิ ์ รซี ง่ึ ทงั้ สองอยา่ งนีพ้ วกเราแทบจะนึกจนิ ตนาการไม่ออกดว้ ยซา้ แลว้ ทาไมเรายงั
ตอ้ งตกอยใู่ นสภาพแยกแคน้ ลาเค็ญนีอ้ กี น่ันก็เพราะผลผลติ แทบทงั้ หมดทเี่ ราลงแรงไปน้ัน
ถกู พวกมนุษยข์ โมยไปจากเราน่ีเอง สหาย น่ีคอื คาตอบของปัญหาทง้ั หมด มนั มาสรปุ ลงไดท้ ี่
คาเดยี วคอื มนุษย ์ มนุษย ์ เป็ นศตั รทู แี่ ทจ้ รงิ เพยี งอย่างเดยี วของเราถา้ กาจดั มนุษยไ์ ดเ้ สยี
อยา่ งเดยี ว สาเหตแุ ห่งความหวิ โหยและงานหนักเกนิ กาลงั ก็จะถกู กาจดั ทงิ้ ไปตลอดกาล
“มนุษยเ์ ป็ นสงิ่ มชี วี ติ ชนิดเดยี ว ทบ่ี รโิ ภคโดยไม่ไดผ้ ลติ สง่ิ ใด เขาไม่ไดใ้ หน้ ม ไม่ได ้
วางไข่ รา่ งกายหรอื กอ็ อ่ นปวกเปียก ไถนาไมไ่ ด ้ วงิ่ กวดไลก่ ระตา่ ยก็ไม่ทนั แตเ่ ขากลบั เป็ น
เจา้ ของสตั วท์ งั้ มวล เขาออกคาส่งั ใหพ้ วกสตั วท์ างาน แลว้ คนื อาหารใหแ้ ค่พอไม่ใหส้ ตั ว ์
หวิ ตาย สว่ นทเี่ หลอื เขาเก็บเอาไวเ้ อง เรย่ี วแรงของเราไถพลกิ ดนิ มูลของเราสรา้ งใหด้ นิ
อดุ ม แตไ่ ม่มใี ครในหมู่พวกเราเป็ นเจา้ ของสงิ่ ใด นอกจากหนังของตวั เอง บรรดาววั ทน่ี ่ังอยู่
ตรงหนา้ ขา้ น่ี ปี ทแ่ี ลว้ พวกเจา้ ใหน้ มไปกพ่ี นั แกลลอนละ่ แลว้ เกดิ อะไรขนึ้ กบั นา้ นมทสี่ มควร
เอาไวเ้ ลยี้ งลูกววั ใหแ้ ข็งแรง ทุกหยาดหยดกลบั หายลงไปในคอของศตั รู ส่วนเจา้ แม่ไก่
ทงั้ หลาย ไข่ก่ีฟองท่ีเจา้ ออกมาในปี ที่แลว้ มีสกั ก่ีฟองหรอื ท่ีถูกฟักออกมาเป็ นลูกไก่
ส่วนทเี่ หลอื ถูกนาไปขายทตี่ ลาดเพอื่ ใหไ้ ดเ้ งนิ กลบั มาใหโ้ จนสก์ บั พรรคพวก แลว้ เจา้ ล่ะ
โคลเวอร ์ลกู มา้ ทง้ั สที่ เี่ จา้ ใหก้ าเนิดหายไปขา้ งไหนเสยี ละ่ ทงั้ ทม่ี นั น่าจะไดอ้ ยคู่ อยชว่ ยเหลอื
และเป็ นความรน่ื รมยย์ ามแกเ่ ฒา่ ของเจา้ ทกุ ตวั ลว้ นถกู ขายไปเมอ่ื อายเุ พยี งหน่ึงปี แลว้ เจา้ ก็
ไม่ไดเ้ ห็นพวกลกู ๆ เจา้ อกี เลย แลว้ อะไรเลา่ ทเ่ี จา้ ไดร้ บั ตอบแทนสาหรบั การใหก้ าเนิดลกู ทง้ั
สตี่ วั และแรงงานทเี่ จา้ ทมุ่ เทในงานไรง่ านนา เจา้ ไดร้ บั อะไรกลบั มาบา้ งนอกจากอาหารแคก่ นั

ตายกบั คอกนอน
“แมก้ ระทง่ั จะใชช้ วี ติ อนั น่าสมเพชนีใ้ หค้ รบอายขุ ยั เราก็ยงั ไม่มสี ทิ ธไิ ์ อข้ า้ เองน่ะไม่บน่

กระไรหรอก เพราะขา้ มนั โชคดีตอนนีข้ า้ ก็อายุสิบสองแลว้ ขา้ มีลูกมาเกนิ ส่รี อ้ ย ชวี ิต
ธรรมดาของหมูกเ็ ชน่ นีแ้ หละ แตส่ ดุ ทา้ ยแลว้ กไ็ มม่ สี ตั วห์ นา้ ไหนหนีพน้ คมมดี อนั โหดรา้ ยได ้
อยู่ดี เจา้ พวกหมูรุน่ ทน่ี ่ังอยู่ขา้ งหนา้ ไม่เกนิ ปี จากนีพ้ วกเจา้ จะกรดี รอ้ งสุดชวี ิตที่แท่น
ตะแลงแกง ความสยดสยองน่ันเราทงั้ หมดหลกี ไม่พน้ ทงั้ สนิ้ ไม่ว่าจะววั หมู ไก่ แกะ ไม่มี
ละเวน้ แมแ้ ตม่ า้ กบั หมากไ็ ม่ไดโ้ ชคดไี ปกวก่ นั สาหรบั เจา้ นะบ็อกเซอร ์ วนั ใดทก่ี ลา้ มเนือ้
ทรงพลงั ของเจา้ หย่อนยานสนิ้ แรง นายโจนสก์ ็จะขายเจา้ ใหพ้ ่อคา้ ทรี่ บั ซอื้ มา้ หมดสภาพ
แลว้ เจา้ ก็จะถกู เชอื ดคอ ถูกสบั เป็ นชนิ้ ๆ เอาไปใหพ้ วกมาล่าจงิ้ จอกกนิ ส่วนพวกหมา
วนั ใดทเี่ จา้ แกช่ รา ฟันฟางหลุดรว่ ง นายโจนสจ์ ะเอากอ้ นอฐิ มาผูกคอเขา้ แลว้ เอาไปถ่วงนา้

ในสระใกล ้ ๆ บา้ น”

๔

“สหายทง้ั หลาย เมอ่ื เป็ นเชน่ นีแ้ ลว้ มนั ไม่ชดั แจ๋วหรอกรวึ ่า ความเลวรา้ ยในชวี ติ
ของเหลา่ สตั วอ์ ยา่ งเราลว้ นกาเนิดเกดิ มาจากความกดขขี่ องมนุษย ์ เพยี งแคก่ าจดั มนุษยใ์ ห ้
สนิ้ ไป ผลผลติ จากแรงงานของเราก็จะเป็ นของเราเอง เราจะไดม้ ่งั คง่ั และเป็ นอสิ ระเสรกี นั
แทบจะในชว่ั ขา้ มคนื แลว้ เราตอ้ งทาอย่างไรเล่า อ๋อ ก็ทางานทง้ั วนั ทง้ั คนื อย่างไรเล่า
ท่มุ แรงกายแรงใจลงไป เพอื่ จะลม้ ลา้ งเผ่าพนั ธมุ ์ นุษยใ์ หส้ นิ้ ซาก สหาย น่ีแหละสง่ิ ทขี่ า้ อยาก
บอกแกพ่ วกเจา้ จงลกุ ขนึ้ ปฏวิ ตั ิ ขา้ ไม่ทราบหรอกว่าวนั ปฏวิ ตั จิ ะมาถงึ เมอื่ ไรอาจจะภายใน
หนึ่งสปั ดาห ์ หรอื หนึ่งรอ้ ยปี แต่ขา้ รูแ้ น่เหมือนเห็นฟางท่ีอยู่ใตฝ้ ่ าเทา้ ว่า ไม่ชา้ ก็เร็ว
ความยตุ ธิ รรมจะบงั เกดิ สหายจงอยา่ ไดก้ ะพรบิ ตา คอยจอ้ งดใู หด้ เี ถอะ ตลอดชวี ติ ทเี่ หลอื
อนั แสนสน้ั ของพวกเจา้ และเหนือสงิ่ ใด จงถา่ ยทอดเรอื่ งนีใ้ หแ้ กล่ กู หลานของเจา้ ชนรนุ่ หลงั

จะไดต้ อ่ สตู ้ อ่ ไปจนกวา่ จะไดช้ ยั ชนะมา”
“และจาไวด้ ว้ ย สหาย อย่าใหค้ วามมุ่งม่นั ของเจา้ ตอ้ งแคลนคลอนเด็ดขาด

อย่าหลงคารมหันเหออกนอกแนวทาง อย่าฟังลมปากใครท่ีบอกว่า มนุ ษยก์ บั สัตว ์
มีผลประโยชนร์ ว่ มกนั ว่าความม่งั ค่งั ของฝ่ ายหน่ึงจะนามาซงึ่ ความม่งั ค่งั ของอีกฝ่ าย
น่ันลว้ นแต่โกหกพกลมทงั้ สิน้ มนุษยไ์ ม่เคยทาเพ่ือสตั วช์ นิดใดนอกจากเพ่ือตวั เขาเอง

ใหเ้ หลา่ สตั วจ์ งสามคั คกี นั รว่ มตอ่ สเู ้ คยี งบา่ เคยี งไหลก่ นั มนุษยท์ ุกผูค้ อื ศตั รู สตั วท์ กุ ตวั คอื

สหายของเรา”
ถงึ ตอนนีก้ ็เกดิ ความโกลาหลเอะอะขนึ้ ในโรงนา เพราะขณะที่เมเจอรพ์ ูดอยู่น้ัน

หนูตวั เบอ้ เรม่ิ สต่ี วั ไดค้ ลานออกมาจากรูและพากนั น่ังฟัง เจา้ หมาเหลอื บไปเห็นเขา้ พอดี
อาศยั วา่ พวกหนูวง่ิ ปรดู ๊ เขา้ รไู ดท้ นั ถงึ ไดร้ อดชวี ติ เมเจอรต์ อ้ งยกเทา้ ขนึ้ ปรามใหท้ ุกตวั เงยี บ

“สหายทง้ั หลาย” เขาเอย่ “นี่ก็เรอื่ งหนึ่งทตี่ อ้ งวา่ กนั ใหช้ ดั เจน พวกสตั วท์ ไ่ี มไ่ ดเ้ ลยี้ ง
เชน่ หนูกบั กระตา่ ย พวกนีจ้ ะเป็ นเพอ่ื นหรอื เป็ นศตั รูของเรากนั แน่ เรามาลงมตกิ นั เถอะ
ขา้ ขอเสนอปัญหาแกท่ ปี่ ระชมุ วา่ หนูเป็ นสหายหรอื ไม่”

มีการออกเสียงกนั ในทนั ทีและเป็ นท่ีเห็นพอ้ งกนั อย่างท่วมทน้ ดว้ ยคะแนนเสียง
ส่วนใหญ่ว่า พวกหนู นับเป็ นสหาย มีผูไ้ ม่เห็นดว้ ยเพียงสีเ่ สียง คือหมาสามตวั กบั แมว
แตต่ อนหลงั มารวู ้ า่ แมวตวั นีไ้ ดอ้ อกเสยี งใหท้ ง้ั สองฝ่ าย เมเจอรจ์ งึ กลา่ วตอ่ วา่

“ขา้ ขอพดู อกี หน่อย จะขอยา้ เพยี งวา่ จงจาไวเ้ สมอ วา่ หนา้ ทขี่ องพวกเจา้ คอื พงึ เป็ น
ศตั รตู อ้ มนุษยแ์ ละวถิ ที างทกุ ประการของพวกเขา ทกุ สง่ิ ทเ่ี ดนิ ดว้ ยสองเทา้ คอื ศตั รทู กุ สงิ่ ทเ่ี ดนิ
ดว้ ยสเี่ ทา้ หรอื มปี ีก ลว้ นเป็ นสหาย และอยา่ ลมื ดว้ ยวา่ เมอ่ื ตอ่ สกู ้ บั มนุษยเ์ ราตอ้ งไม่กลนื กลาย
คลา้ ยมนุษยไ์ ปเสยี เอง แมก้ ระท่งั เมอ่ื เจา้ เอาชนะมนุษยไ์ ด ้ จงอย่ารบั เอาวสิ ยั ชว่ั รา้ ยมาใส่
ตวั เจา้ สตั วท์ ุกตวั จะตอ้ งไม่อาศยั ในบา้ น หรอื นอนเตยี ง หรอื ใส่เสอื้ ผา้ หรอื ดม่ื เหลา้ สูบยา
หรอื แตะตอ้ งเงนิ ทอง หรอื ขอ้ งเกย่ี วกบั เรอ่ื งคา้ ขาย นิสยั ทกุ อยา่ งของมนุษยล์ ว้ นแตเ่ ลวทราม
และเหนือสิ่งใดคือ สตั วท์ ุกตวั จะตอ้ งไม่กดขี่พวกเดียวกนั ไม่ว่าจะอ่อนแอหรอื แข็งแรง
ฉลาดเฉลยี วหรอื โง่เขลา เราลว้ นเป็ นพนี่ อ้ งกนั สตั วจ์ ะตอ้ งไม่ฆ่าสตั วต์ วั อนื่ สตั วท์ กุ ตวั ตา่ งมี
ความเสมอภาคกนั ทงั้ สนิ้

๕

“เอาล่ะ สหาย ขา้ จะเล่าใหพ้ วกเจา้ ฟังเรอื่ งความฝันเมอ่ื คนื ขา้ ไม่อาจบรรยายได ้
ถกู ทเี ดยี ว มนั เป็ นความฝันถงึ โลกซงึ่ สญู สนิ้ มนุษย ์ แตม่ นั ไดเ้ ตอื นใหข้ า้ ยอ้ นนึกถงึ บางสงิ่ ท่ี
ขา้ ลมื เลอื นไปแลว้ เนิ่นนานหลายปีกอ่ น เมอื่ ขา้ ยงั เป็ นลกู หมนู อ้ ย แมข้ า้ กบั หมตู วั อน่ื ๆ เคย
รอ้ งเพลงเกา่ แกเ่ พลงหน่ึง แตจ่ าได ้ แคท่ านองกบั คาสามคาแรกเทา่ น้นั เอง ตอนยงั เล็กขา้ จา
ทานองเพลงไดด้ แี ตพ่ อโตขนึ้ มนั กลบั หลบลหี้ ายไปจากความทรงจาของขา้ ทวา่ เมอื่ คนื นีเ้ อง
ทานองเพลงนน้ั ได ้ กลบั มาหาขา้ ในความฝัน และทย่ี ง่ิ กวา่ นัน้ เนือ้ เพลงซง่ึ ขา้ เชอ่ื วา่ พวกสตั ว ์
ในอดตี เคยรอ้ งกนั และไดส้ ญู หายลมื เลอื นกนั ไปหลายชว่ั อายุ ก็หวนกลบั มาพรอ้ มกนั ดว้ ย

เอาละสหาย ขา้ จะรอ้ งใหพ้ วกเจา้ ฟัง ขา้ มนั แกเ่ ฒา่ สมุ ้ เสยี งแหบไม่น่าฟังนักหรอก ไวพ้ อขา้
สอนแลว้ พวกเจา้ คอ่ ยไปรอ้ งกนั เองใหเ้ พราะๆ ก็แลว้ กนั เพลงนีช้ อื่ วา่ ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ”

เฒา่ เมเจอรก์ ระแอมแลว้ เรมิ่ รอ้ งเพลง เสยี งแกแหบจรงิ อย่างทอี่ อกตวั แตก่ ็รอ้ งเพราะ
พอฟังไดท้ ีเดยี ว และเพลงก็มีท่วงทานองน่าตนื่ เตน้ ไม่บา มนั คลา้ ยเพลง คลเี มนไทนก์ บั
เพลง ลาคคู าราชา ผสมกนั อยู่ เนือ้ เพลงมอี ยวู่ า่

ผองสตั วแ์ หอ่ งั กฤษสตั วแ์ หง่ ไอรแ์ ลนด ์
สตั วใ์ นทกุ พนื้ เพทกุ ดนิ แดน
ขา้ มขี า่ วอนั รนื่ รมยม์ าแจง้
เรอ่ื งราวแหง่ อนาคตสที องผอ่ งใส
ไม่ชา้ ไมน่ านวนั น้นั จะมาถงึ
มนุษยผ์ กู ้ ดขจ่ี ะถกู ลม้ ลา้ งลม้ ตงึ
และดนิ แดนอดุ มแหง่ องั กฤษจงึ
มเี พยี งเหลา่ สตั วย์ า่ เหยยี บ
จมกู เราจะไม่ถกู สนตะพายใส่
บนหลงั เราจะไรซ้ ง่ึ บงั เหยี น
เดอื ยไกเ่ หลก็ สวมปากขนึ้ สนิมตลอดไป
แสโ้ หดรา้ ยจะไม่หวดลงมา
รา่ รวยยง่ิ กวา่ จะนึกจนิ ตนาการ
ขา้ วสาลบี ารเ์ลยโ์ อต๊ หญา้ ธญั ญาหาร
ถว่ั โคลเวอรถ์ ว่ั เม็ดกลมและผกั หวาน
เมอ่ื ถงึ วนั นั้นกจ็ ะเป็ นของเรา

ทอ้ งทงุ่ แหง่ องั กฤษจะฉายอาไพ
ทอ้ งนา้ ยง่ิ บรสิ ทุ ธสิ ์ ดใหม่

๖

ลมราเพยจะยงิ่ ชน่ื ใจ
เมอ่ื วนั นนั้ ทเ่ี รามอี สิ ระเสรี
เราจะอตุ สาหะเพอ่ื วนั นั้น

แมว้ า่ เราจะตายกอ่ นไดเ้ ห็นมนั
ววั มา้ แพะและไกง่ วงน่ัน
จกั ตอ้ งลงแรงเหนื่อยยากเพอื่ อสิ รภาพ

ผองสตั วแ์ หง่ องั กฤษสตั วแ์ หง่ ไอรแ์ ลนด ์
สตั วใ์ นทกุ พนื้ เพทกุ ดนิ แดน
ฟังขา่ วอนั รน่ื รมยจ์ ากขา้ แลว้ จงกระจายแทน
เรอื่ งราวแหง่ อนาคตสที องผอ่ งใส

เหลา่ สตั วไ์ ดฟ้ ังเพลงนีต้ า่ งก็ตน่ื เตน้ อลหม่านจนสดุ จะระงบั ไดเ้ ฒา่ เมเจอรย์ งั รอ้ งไม่ทนั
จบเพลง พวกมันก็เรมิ่ รอ้ งตามไดแ้ มแ้ ต่สตั วต์ วั ท่ีเบาปัญญาสุดก็เรมิ่ จบั ทานองและ
จา เนือ้ เพลงไดก้ ระทอ่ นกระแทน่ สตั วต์ วั ไหนฉลาดหน่อย เชน่ พวกหมูกบั หมานั้นเพยี ง
เดย๋ี วเดยี วกจ็ าเนือ้ เพลงไดท้ ง้ั เพลง หลงั จากลองรอ้ งชมิ ลางดสู องสามจบ สตั วท์ ง้ั ฟารม์ ก็เปลง่
เสยี งรอ้ งเพลง ผองสตั วแ์ หง่ องั กฤษพรอ้ มกนั อยา่ งสดุ เสยี ง ววั รอ้ งเสยี งต่าอยา่ งววั หมารอ้ ง
เอ๋งอยา่ งหมา แกะรอ้ งแบ-แอะ-แอ อย่างแกะ มา้ รอ้ งฮี้ ๆ เป็ ดก็รอ้ งกา๊ บ ๆ ทุกตวั ลว้ นแต่
ชอบอกชอบใจเพลงนีถ้ งึ ขนาดรอ้ งตดิ กนั รวดเดยี วหา้ เทย่ี ว และอาจจะรอ้ งกนั ไปทงั้ คนื ก็

เป็ นไดห้ ากไม่ถกู ขดั จงั หวะเสยี กอ่ น
เคราะหไ์ ม่ดีเสียงดงั อึงอลทาใหน้ ายโจนสต์ ื่นขึน้ เขาดีดตวั ลุกจากเตียงดว้ ย

ความม่นั ใจว่าคงมีหมาจงิ้ จอกดอดเขา้ มาในลานบา้ น เขาฉวยปื นจากทป่ี ระจาตรงมุม
หอ้ งนอน และล่นั กระสุนออกไปในความมืดทงั้ ชดุ หกนัด กระสนุ ลูกปรายฝังตวั อยู่ในผนัง
โรงนา เป็ นเหตใุ หก้ ารประชมุ ตอ้ งวงแตกกลางคนั สตั วแ์ ต่ละตวั เผ่นไปยงั ท่นี อนของตน
พวกนกกระโดดขนึ้ จบั คอน พวกสตั วต์ ่างนอนซกุ พนื้ หญา้ และฉับพลนั น้ันท่วั ทง้ั ฟารม์ ก็

หลบั ใหลลง
เฒ่าเมเจอรส์ ิน้ ชวี ิตลงอย่างสงบขณะนอนหลบั ในอกี สามคืนต่อมา รา่ งของแกถูกฝังไว ้

ตรงทา้ ยสวนผลไม้
เหตุการณน์ ีเ้ กดิ เม่ือตน้ เดอื นมีนาคม และในชว่ งสามเดอื นต่อมาไดม้ ีการดาเนิน

กจิ กรรมลบั มากมาย คากล่าวของเมเจอรใ์ นคนื น้ันทาใหส้ ตั วท์ ม่ี สี ตปิ ัญญาดไี ดม้ องชวี ติ
ในแง่มุมใหม่โดยสนิ้ เชงิ พวกมนั ไม่รหู ้ รอกวา่ เมอื่ ไรวนั ปฏวิ ตั ติ ามคาทานายของเมเจอรจ์ ะ
มาถึง และไม่มีเหตุผลใดที่จะคิดว่า วนั น้ันจะมาถงึ ภายในชว่ งชวี ิตของตน แต่พวกมนั
แลเห็นชดั ว่าตนมีหน้าท่ีที่จะตอ้ งเตรยี มพรอ้ มสาหรบั วนั น้ัน หนา้ ที่ที่จะส่งั สอนและจดั
กลุ่มสตั วอ์ ื่นๆ ตกแก่พวกหมโู ดยปรยิ าย เพราะเป็ นที่ยอมรบั กนั โดยท่วั ไปว่าพวกมัน
เฉลยี วฉลาดทส่ี ดุ ในบรรดาสตั วด์ ว้ ยกนั ทโี่ ดดเดน่ คอื หมูป่ าหนุ่มสองตวั ชอ่ื สโนวบ์ อลลก์ บั
นโปเลยี น ซงึ่ นายโจนสเ์ ลยี้ งไวเ้ พอ่ื ขาย

๗

นโปเลยี นนน้ั เป็ นหมตู วั ใหญ่ ท่าทางดดุ นั จากเบริ ก์ เชอรแ์ ละเป็ นหมูเบริ ก์ เชอรเ์พยี งตวั
เดยี วในฟารม์ แห่งนีเ้ ขาไม่ใครพ่ ูดใครจ่ านัก แต่ก็ขนึ้ ชอื่ ว่ามกั จะทาอะไรไดด้ ่งั ใจ ส่วน
สโนวบ์ อลลน์ ้ันบุคลกิ รา่ เรงิ กว่านโปเลยี น พูดเรว็ และชา่ งคดิ มากกว่า แต่ในดา้ นอุปนิสยั
ใจคอไม่ไดช้ อ่ื ว่ามคี วามลกึ ซงึ้ ดงั เชน่ นโปเลยี น หมูตวั ผูท้ เ่ี หลอื ในฟารม์ ลว้ นแต่ถูกเลยี้ งไว ้
เพอ่ื เป็ นอาหาร ตวั ทเ่ี ป็ นทรี่ ูจ้ กั มากสดุ คอื หมูอว้ นรา่ งเล็กชอื่ สควลี เลอร ์ ผูม้ แี กม้ กลมดกิ

นัยนต์ าเป็ นประกายระยบั คล่องแคล่วว่องไว และมีเสยี งแหลมเล็ก สควลี เลอรเ์ ป็ นหมู
หลกั แหลมชา่ งเจรจา เวลาทก่ี าลงั ถกกบั ใครในเรอื่ งยาก ๆ เขาตดิ นิสยั ชอบกระโดดไป
ทางซา้ ยทีขวาทีพรอ้ มกบั กวดั แกว่งหาง ซง่ึ ไม่รูว้ ่าเป็ นเพราะเหตุผลกลใด ดูเหมอื นสอง
อย่างนีจ้ ะชว่ ยชกั จูงใจสตั วท์ คี่ ุยอยู่ดว้ ยไดด้ ที เี ดยี ว สตั วอ์ น่ื ๆ มกั จะพูดถงึ สควลี เลอรว์ ่า
เจา้ นี่พูดกลบั ขาวใหเ้ ป็ นดายงั ได ้

หมูทงั้ สามตวั ไดน้ าคาสอนของเฒ่าเมเจอรม์ าต่อเตมิ รายละเอยี ดจนมนั กลายเป็ น
ระบบความคดิ แลว้ ตง้ั ชอื่ ใหว้ ่า “สตั วนิยม” ตอนกลางคนื หลงั จากนายโจนสห์ ลบั ไปแลว้
พวกเขาจดั การประชมุ ลบั ขนึ้ ในโรงนาสปั ดาหล์ ะหลายคนื เพ่อื อธบิ ายหลกั ของสตั วนิยม
ใหแ้ กส่ ตั วอ์ นื่ ๆ แรกทเี ดยี วทง้ั สามตอ้ งรบั มอื กบั ความโงง้ มและเฉ่ือยชาลน้ ปรี่ สตั วบ์ างตวั ยก
เรอื่ งหนา้ ทค่ี วามซอื่ สตั ยต์ ่อนายโจนสข์ นึ้ มาพูด โดยเรยี กเขาว่า “เจา้ นาย” บา้ งก็พูดเกรนิ่
แต่แรกว่า “นายโจนสเ์ ขาใหข้ า้ วใหน้ ้าเรากนิ นะ ถา้ ไม่มีเขา เราก็ไดอ้ ดตายกนั น่ ะซ”ี
บางตวั ถามคาถามเชน่ วา่ “ทาไมเราตอ้ งสนใจดว้ ยละ่ วา่ จะเกดิ อะไรขนึ้ หลงั จากเราเท่งทงึ ไป
แลว้ ” หรอื “ก็ถา้ ไอป้ ฏวิ ตั ินี่มนั จะตอ้ งมีอยู่แลว้ เราจะเคล่อื นไหวปฏิบตั กิ ารหรอื ไม่
มนั จะแตกต่างกนั ยงั ไงเรอะ” พวกหมูก็ต่องเหน่ือยยากหนักหนาทจี่ ะใหพ้ วกนั้นเขา้ ใจว่า
การคิดเชน่ นั้นขดั ต่อจติ วญิ ญาณของสตั วนิยม ส่วนคาถามท่ีเบาปัญญาที่สุดมาจาก
แม่มอลลมี า้ ขาว คาถามแรกเลยทหี่ ล่อนถามสโนวบ์ อลคอื “ปฏวิ ตั เิ สรจ็ แลว้ จะยงั มนี ้าตาล

หรอื เปลา่ จะ๊ ”
“ไมม่ หี รอก” สโนวบ์ อลตอบหนกั แน่น “ ในฟารม์ เราไมม่ เี ครอื่ งทานา้ ตาลนี่ แลว้ เธอ

ก็ไม่จาเป็ นตอ้ งมนี า้ ตาลดว้ ย เธอจะมขี า้ วโอต๊ กบั หญา้ มากเท่าทเี่ ธอตอ้ งการเชยี วละ่ ”

“แลว้ ฉันยงั ผกู รบิ บนิ้ ทขี่ นแผงคอไดห้ รอื เปลา่ ” มอลลถี าม
“สหาย” สโนวบ์ อลว่า “ไอร้ บิ บนิ้ ทเ่ี ธอชอบเหลอื เกนิ น่ะ มนั เป็ นเครอื่ งหมายของ
ความเป็ นทาสรไู ้ หม เธอไม่เขา้ ใจหรอกหรอื วา่ เสรภี าพมคี า่ ยง่ิ กวา่ รบิ บนิ้ ”
มอลลเี ห็นดว้ ย แตท่ า่ ทหี ลอ่ นกด็ จู ะไม่เชอื่ ถอื เต็มทนี่ กั
พวกหมยู งิ่ เหนื่อยยากกวา่ เมอ่ื ตอ้ งโตแ้ ยง้ หกั ลา้ งคาโกหกทเี่ จา้ กาบา้ นโมเสสเทยี่ วบอก
ใครตอ่ ใคร โมเสสเป็ นสตั วเ์ ลยี้ งพเิ ศษของนายโจนส ์ จงึ ทาตวั เป็ นสายลบั และบ่าวชา่ งฟ้ อง
แถมยงั มวี ธิ พี ูดทฉี่ ลาดอกี ดว้ ย เขาบอกใครตอ่ ใครวา่ รจู ้ กั ดนิ แดนลกึ ลบั อยู่แห่งหนึ่ง ชอ่ื ว่า
‘ภเู ขานา้ ตาลผลกึ ’ ซงึ่ สตั วท์ ุกตวั จะไดไ้ ปอยู่เมอ่ื ตายไปแลว้ ดนิ แดนทว่ี า่ นีต้ งั้ อยู่ตรงไหน
สกั แห่งบนทอ้ งฟ้ า อยไู่ กลเลยกอ้ นเมฆไปหน่อย โมเสสวา่ อยา่ งนั้น

๘

ที่ ‘ภเู ขานา้ ตาลผลกึ ’ น้ันทงั้ เจด็ วนั ในสปั ดาหเ์ ป็ นวนั อาทติ ยถ์ ว่ั โคลเวอรส์ กุ ตลอดทง้ั ปี
มนี า้ ตาลกอ้ นและกอ้ นนา้ มนั ปอผุดขนึ้ จากรวั้ ตน้ ไม้ พวกสตั วพ์ ากนั เกลยี ดชงั โมเสส เพราะ
เขาเอาแตเ่ ลา่ นิทานโดยไม่ยอมทางาน แตบ่ างสว่ นก็หลงเชอื่ นิยายเรอ่ื ง ‘ภเู ขานา้ ตาลผลกึ ’
พวกหมูจงึ ตอ้ งลงแรงอธบิ ายเหตผุ ลใหเ้ ห็นจรงิ วา่ ทแี่ บบน้ันมแี ตใ่ นนิทานเท่านั้น

สาวกผสู ้ ตั ยซ์ อ่ื ทสี่ ดุ ของหมทู ง้ั สามไดแ้ ก่ มา้ ลากรถทง้ั สองตวั บ็อกเซอรก์ บั โคลเวอร ์
น่ันเอง มา้ คนู่ ีเ้ วลาจะคดิ อะไรเองทกี ็แสนยากลาบาก แตเ่ มอื่ ตกลงใจยอมรบั หมูทงั้ สามเป็ น
ครแู ลว่ ทง้ั สองก็ซมึ ซบั เอาทกุ สง่ิ ทไ่ี ดฟ้ ัง แลว้ ถา่ ยทอดสง่ ตอ่ ไปยงั สตั วอ์ น่ื ๆ ดว้ ยหลกั เหตผุ ล
อนั เรยี บง่ายแจม่ ชดั ทงั้ คมู่ ารว่ มประชมุ ลบั ในโรงนาไม่เคยขาด แถมยงั เป็ นตน้ เสยี งรอ้ งเพลง
ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ ปิ ดทา้ ยการประชมุ ทกุ ครง้ั อกี ดว้ ย

ทไ่ี หนได ้ การปฏวิ ตั สิ าเรจ็ ลงอย่างรวดเรว็ และง่ายดายเกนิ กว่าทใี่ คร ๆ จะคาดคดิ
ในชว่ งหลายปี มานี้ ถงึ แมน้ ายโจนสจ์ ะเป็ นนายบา้ นผูไ้ รค้ วามปรานี แต่วา่ กนั ดา้ นงานไรก่ ็
นับวา่ เกง่ กาจพอตวั ทวา่ ในระยะหลงั เรมิ่ ประพฤตติ วั เลวรา้ ย เขาเสยี เงนิ ไปกบั การขนึ้ โรงขนึ้
ศาลจนเกดิ ทอ้ ใจ ดืม่ เหลา้ เมามายเป็ นประจา บางคราวเขาจะน่ังขเี้ กยี จอยู่บนเกา้ อี้
วนิ ดเ์ ซอรใ์ นครวั ทง้ั ววี่ นั อา่ นหนังสอื พมิ พบ์ า้ ง ดมื่ เหลา้ บา้ ง เอาเปลอื กขนมปังแชเ่ บยี รใ์ ห ้
เจา้ กาโมเสสกนิ บา้ ง พวกคนงานจงึ พากนั เฉื่อยชาและไม่ทางานทาการ ในทงุ่ จงึ รกไปดว้ ย
วชั พชื ตกึ อาคารตา่ ง ๆ ก็ตอ้ งเปลยี่ นหลงั คาใหม่แลว้ รว้ั ตน้ ไม้ ไม่มใี ครไยดแี ละพวกสตั ว ์

ก็ไดร้ บั อาหารไม่พอกนิ ไปตาม ๆ กนั
เขา้ เดือนมิถุนายน หญา้ สูงพอใกลจ้ ะตดั แลว้ วนั นั้นวนั เสารก์ ่อนกลางฤดูรอ้ น

นายโจนส ์ เขา้ ไปวลิ ลงิ ดนั แลว้ เมาแประอยทู่ บ่ี ารส์ งิ โตแดง กวา่ กลบั บา้ นมาอกี ทกี ็เทย่ี งวนั
อาทติ ยโ์ นน้ พวกคนงานรดี นมววั กนั แตเ่ ชา้ ตรู่ จากนั้นพากนั ไปลา่ กระตา่ ยโดยไม่สนใจจะ
ใหอ้ าหารแกส่ ตั วอ์ นื่ ๆ นายโจนสพ์ อกลบั ถงึ บา้ นก็ตรงดง่ิ ไปนอนหลบั บนโซฟาในหอ้ งน่ังเลน่

โดยมหี นังสอื พมิ พข์ า่ วโลก กางปิ ดหนา้
ดงั นั้นจนเย็นแลว้ พวกสตั วจ์ งึ ยงั ไม่มอี าหารตกถงึ ทอ้ ง ในทสี่ ดุ จงึ เมอื่ ทนไม่ไหวอกี

ตอ่ ไป ววั ตวั หนึ่งก็ไสเขาเขา้ พงั ประตยู งุ ้ สตั วอ์ นื่ ๆ ตา่ งก็กรเู ขา้ ไปกนิ อาหารจากถงั ทนั ใด
นั้นเองนายโจนส ์ ก็ตน่ื ขนึ้ ชว่ั อดึ ใจตอ่ มาเขากบั คนงานทงั้ สกี่ ็ถอื แสพ้ ่งุ มาทย่ี งุ ้ แลว้ หวดฟาด
ออกไปรอบทิศ พวกสตั วเ์ หลอื ที่จะทานทนได ้ จงึ พรอ้ มใจกนั กรูเขา้ ใส่มนุษยผ์ ูล้ งทณั ฑ ์
ทรมานทงั้ สโ่ี ดยมไิ ดน้ ัดแนะกนั ไวก้ อ่ นทง้ั สนิ้

ฉับพลนั น้ันโจนสก์ บั พวกคนงานก็ถูกรุมลอ้ มและเจอทง้ั ขวดิ ทงั้ เตะจากรอบดา้ น
สถานการณช์ กั จะเลยเถดิ จนคุมไม่อยู่แลว้ พวกเขาไม่เคยเห็นพวกสตั วเ์ ป็ นแบบนีม้ ากอ่ น
ซา้ รา้ ยยงั กลวั จนขวญั หนีดฝี ่ อ เมอื่ จู่ ๆ สตั วท์ ต่ี นเคยเฆย่ี นโบยทารณุ ไดต้ ามใจชอบกลบั
ลกุ ฮอื ขนึ้ โตต้ อบเชน่ นี้ เพยี งเดย๋ี วเดยี วชายทง้ั หา้ จงึ เลกิ ปัดปัองและเผ่นแน่บออกจากทนี่ ่ัน
วงิ่ หนีสดุ ชวี ติ ตามทางรถมา้ ไปยงั ถนนใหญ่ โดยมพี วกสตั วไ์ ลต่ ามมาประหน่ึงจะประกาศชยั

ชนะ

๙
นางโจนสโ์ ผล่หนา้ มองออกมาจากหนา้ ต่างหอ้ งนอนและเห็นเหตุการณท์ เี่ กดิ ขนึ้

รบี ฉวยทรพั ยส์ มบตั ทิ องหยองลงกระเป๋ าเดนิ ทางผา้ พรม แลว้ หลบออกจากฟารม์ ทางประตู
อกี ดา้ นหนึ่ง สว่ นเจา้ กาโมเสสบนิ ปรอ๋ ทงิ้ คอนและกระพอื ปี กตามหลงั นายหญงิ ไปพรอ้ มกบั
อา้ ปากรอ้ งกา ๆ ดงั ลน่ั ขณะเดยี วกนั พวกสตั วย์ งั วง่ิ ไล่นายโจนสก์ บั คนงานออกไปจนถงึ
ถนน แลว้ กระแทกประตรู วั้ อนั ประกอบดว้ ยลกู กรงหา้ ซป่ี ิดโครมไลห่ ลงั ก็น่ีแหละ พวกสตั วย์ งั
ไม่ทนั รวู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ การปฏวิ ตั กิ ็สาเรจ็ เสรจ็ สนิ้ ลงเสยี แลว้ โจนสส์ องผวั เมยี ถกู อปั เปหิ
ออกจากบา้ น และฟารม์ แมเนอรก์ ็ตกเป็ นของเหลา่ สตั วใ์ นฟารม์ น่ันเอง

ในชว่ั สองสามนาทแี รกน้ันพวกสตั วแ์ ทบไม่อยากเชอ่ื ว่าโชคจะเขา้ ขา้ งพวกตนถงึ
เพยี งนีส้ ง่ิ แรกทคี่ ดิ ออกคอื พากนั วง่ิ หอ้ ไปรอบ ๆ เขตฟารม์ คลา้ ยจะใหแ้ น่ใจวา่ ไม่มมี นุษยซ์ กุ
ซอ่ นอยจู่ ากนั้นก็วง่ิ แขง่ กนั กลบั มายงั โรงนาเพอื่ กาจดั รอ่ งรอยน่าเกลยี ดชงั ของพวกโจนสท์ ี่
เคยครองฟารม์ ใหส้ นิ้ ซาก พงั ประตหู อ้ งเก็บบงั เหยี นตรงทา้ ยคอกมา้ แลว้ เปิ ดไวบ้ รรดาเหล็ก
สวมปาก ห่วงสนตะพาย โซจ่ ูงหมา มีดโหดเหยี้ มทนี่ ายโจนสเ์ คยใชต้ อนพวกหมูและแกะ
ถกู ขนไปเหวยี่ งทงิ้ ในบอ่ สายบงั เหยี น เชอื กผูกมา้ เครอ่ื งปิ ดตามา้ ถงุ กนิ หญา้ หอ้ ยคออนั น่า
ขายหนา้ ถกู ขวา้ งลงกองไฟเผาขยะซงึ่ กาลงั ลกุ โชตชิ ว่ งอยู่ในลานบา้ น แสก้ ็มชี ะตากรรม
เชน่ เดยี วกนั สตั วท์ ง้ั หลายพากนั กระโดดโลดเตน้ อย่างปลมื้ ปี ติ เมอื่ เห็นแสต้ ดิ ไฟลุกสงู ขนึ้
กลางกองไฟ แลว้ สโนวบ์ อลก็โยนแถบรบิ บนิ้ ซงึ่ ไวใ้ ชป้ ระดบั ขนแผงคอมา้ และผูกหางมา้ ใน

วนั ตลาดนัดเขา้ กองไฟไปดว้ ย
“รบิ บนิ้ พวกนี”้ เขาพดู “สมควรถอื วา่ เป็ นเสอื้ ผา้ ซงึ่ เป็ นเครอื่ งหมายของมนุษยส์ ตั ว ์

ทง้ั หลายสมควรใหร้ า่ งกายไดเ้ ปลา่ เปลอื ย”
บ็อกเซอรไ์ ดย้ นิ ดงั น้ันก็ฉวยหมวกหญา้ สานใบเล็กสาหรบั สวมในหนา้ รอ้ นเพอ่ื กนั

แมลงเขา้ หูเหวย่ี งเขา้ กองไฟตามไปดว้ ย
เพยี งไมช่ า้ นานเหลา่ สตั วก์ ็ชว่ ยกนั ทาลายทกุ สงิ่ ทเี่ ตอื นใหน้ ึกถงึ นายโจนสจ์ นหมดสนิ้

นโปเลยี นนาพวกกลบั ไปทย่ี งุ ้ แลว้ แบง่ ขา้ วโพดในอตั ราสองเท่าของทเ่ี คยไดใ้ หแ้ กส่ ตั วท์ ุกตวั
หมาแตล่ ะตวั ไดบ้ สิ กติ แถมอกี หน่ึงชนิ้ จากน้ันก็รว่ มรอ้ งเพลง ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ ตงั้ แตต่ น้

จนจบเสียเจ็ดรอบติดต่อกนั เสร็จแลว้ จึงแยกยา้ ยกนั ไปนอน และต่างนอนหลบั ดว้ ย
ความรสู ้ กึ ชนิดใหม่ทไี่ ม่เคยเป็ นมากอ่ น

แตพ่ วกเขาก็ตนื่ กนั แตร่ งุ่ สางเชน่ ทเี่ คยเป็ นมา และจาไดท้ นั ทถี งึ ชยั ชนะยง่ิ ใหญท่ ไ่ี ดร้ บั
จงึ พากนั ว่งิ กรูออกไปยงั ทุ่งหญา้ ในทุ่งเลยออกไปหน่ อยมีเนินซงึ่ มองเห็นพืน้ ท่ีฟารม์ ได ้
เกอื บตลอดทง้ั ผืน พวกสตั วว์ ง่ิ ไปยงั ยอดเนินท่ีว่า แลว้ จอ้ งมองออกไปรอบตวั ท่ามกลาง
แสงแดดใสกระจ่างยามเชา้ ตรู่ ใชแ้ ลว้ ของพวกมนั ทง้ั หมด ทุกสิ่งท่เี ห็นลว้ นแต่เป็ นของ
พวกมนั บรรดาสตั วล์ งิ โลดในความคดิ นั้นจนตอ้ งลอ้ มวงกนั เตน้ ระบาไปรอบ ๆ กระโดดขนึ้
กลางอากาศสงู ลว่ิ ดว้ ยความตนื่ เตน้ บา้ งก็ทงิ้ ตวั ลงกลงิ้ เกลอื กนา้ คา้ งบนยอดหญา้ เล็มกนิ รส
หวานของหญา้ ฤดรู อ้ นคาแลว้ คาเลา่ ตะกยุ ดนิ ดาขนึ้ มาแลว้ สดู ดมกลนิ่ เขม้ ขน้ เขา้ จมูก

๑๐

จากนั้นจงึ พากนั เคลอื่ นขบวนไปสารวจดรู อบ ๆ ฟารม์ และตา่ งตนื้ ตนั ใจไปกบั ผนื ดนิ
เพาะปลูกผืนนีจ้ นพูดอะไรไม่ออก อกี ทง้ั ทุ่งหญา้ สวนผลไม้ สระน้า พุ่มไมล้ ม้ ลุกต่าง ๆ
ประหนึ่งวา่ พวกมนั ไมเ่ คยเห็นสง่ิ เหลา่ นีม้ ากอ่ นในชวี ติ และกระทง่ั ตอนนีก้ ็ยงั คงเหลอื เชอ่ื วา่
ทุกสงิ่ เป็ นของพวกมนั

พวกสตั วเ์ ดนิ แถวกลบั ไปยงั หมู่อาคาร และหยดุ นิ่งเงยี บอยู่เบอื้ งหนา้ ประตบู า้ นโรงนา
น่ันก็เป็ นของพวกมนั ดว้ ย ทวา่ ตา่ งก็ยงั ขยาดกลวั ไม่กลา้ เขา้ ไปขา้ งใน แตแ่ ลว้ ครูต่ ่อมา
สโนวบ์ อลลก์ บั นโปเลยี นก็ใชไ้ หล่กระแทกประตเู ปิ ดออก แลว้ พวกสตั วก์ ็เดนิ แถวเรยี งหน่ึง
เขา้ ไปขา้ งใน กา้ วยา่ งอยา่ งระมดั ระวงั เต็มทเ่ี พราะกลวั วา่ จะไปชนขา้ วของสงิ่ ใดเขา้ พวกมนั
ย่องเดนิ ดว้ ยปลายเทา้ เขา้ หอ้ งโนน้ ออกหอ้ งนีจ้ ะพูดอะไรทกี ็กระซบิ กระซาบ และจอ้ งมอง
บรรดาสง่ิ อานวยความสะดวกทเี่ ห็นดว้ ยเกรงขามระคนกบั เหลอื เชอื่ ทง้ั เตยี งนอนยดั ขนนก
กระจกเงา โซฟาขนมา้ พรมบรสั เซลล ์และภาพพมิ พห์ นิ ของพระราชนิ ีวกิ ตอเรยี บนหงิ้ เหนือ
เตาผงิ ตอนทล่ี งบนั ไดมาชน้ั ล่างถงึ ไดร้ ูว้ ่ามอลลหี ายตวั ไป พอกลบั ไปหาก็เจอหล่อนอยู่ใน
หอ้ งนอนใหญ่ มอลลไี ปไดร้ บิ บนิ้ สีน้าเงินมาจากโตะ๊ แต่งตวั ของนางโจนส ์ หล่อนทาท่า
ปลาบปลมื้ อย่างน่าขนั กบั ภาพตวั เองในกระจกพลางจบั รบิ บนิ้ ทาบกบั บ่า สตั วต์ วั อน่ื ๆ
พากนั ตเิ ตยี นอยา่ งเผ็ดรอ้ นกอ่ นจะออกจากหอ้ ง แฮมทแี่ ขวนไวใ้ นครวั ถูกนาออกไปฝังดนิ
สว่ นถงั เบยี รต์ รงทา้ ยหอ้ งครวั เกดิ รรู ว่ั ดว้ ยถกู บ็อกเซอรป์ ระเคนกบี เทา้ เขา้ ให ้ นอกเหนือจาก
นีพ้ วกสตั วไ์ มไ่ ดแ้ ตะตอ้ งสง่ิ ใดในบา้ น มกี ารลงมตเิ ป็ นเอกฉนั ทก์ นั เดย๋ี วนั้นวา่ ตวั บา้ นควรเก็บ
รกั ษาไวเ้ ป็ นพพิ ธิ ภณั ฑ ์ ทุกตวั ตา่ งเห็นพอ้ งวา่ สตั วจ์ ะตอ้ งไม่อาศยั ในบา้ นหลงั นี้

สตั วท์ ง้ั หลายพากนั กนิ อาหารเชา้ เสรจ็ แลว้ สโนวบ์ อลลก์ บั นโปเลยี นก็เรยี กประชมุ
อกี ครง้ั

“สหายทงั้ หลาย” สโนวบ์ อลพดู “ขณะนีห้ กโมงครง่ึ แลว้ และเรามงี านทต่ี อ้ งทากนั
อกี มาก วนั นีเ้ ราจะลงมอื เกยี่ วหญา้ กนั ละ่ แตก่ อ่ นอน่ื มเี รอ่ื งหนึ่งทตี่ อ้ งจดั การ”

หมทู งั้ สามบอกใหท้ ราบวา่ ชว่ งสามเดอื นทผ่ี ่านมาพวกมนั ไดห้ ดั อา่ นหดั เขยี นจนเป็ น
โดยอาศยั หนังสอื สะกดคาเล่มเกา่ ของลกู ๆ นายโจนสซ์ ง่ึ ถกู โยนทงิ้ ไวใ้ นกองขยะ นโปเลยี น
บอกใหใ้ ครไปหยบิ กระปกุ หมกึ ดากบั สที าบา้ นสขี าวมาให ้ จากนั้นก็เดนิ นาสตั วอ์ น่ื ๆ ไปยงั
ประตรู วั้ ตดิ กบั ถนนใหญ่ แลว้ สโนวบ์ อล (เขาเขยี นหนังสอื เกง่ กวา่ เพอื่ น) ก็คบี แปรงทาสขี นึ้
ไวร้ ะหวา่ งนิว้ เทา้ สองนิว้ ลากแปรงทาสที บั คาวา่ ฟารม์ แมเนอรบ์ นไมแ้ ผ่นบนสดุ ของรว้ั แลว้
เขยี นคาวา่ “ฟารม์ สตั ว”์ ลงไปแทน จากนีไ้ ป นี่จะเป็ นชอื่ ฟารม์ จากน้ันพวกสตั วก์ ็ไปที่

อาคารโรงนาต่าง ๆ สโนวบ์ อลกบั นโปเลยี นบอกใหห้ าบนั ไดมา แลว้ ใหพ้ าดกบั ผนังทา้ ย
โรงนาหลงั ใหญ่ กอ่ นจะชแี้ จงว่า จากการศกึ ษาตลอดสามเดอื นทผ่ี ่านมา พวกหมไู ดส้ รปุ
หลกั สตั วนิยมออกมาเป็ นบญั ญตั เิ จ็ดประการไดเ้ ป็ นผลสาเรจ็ บญั ญตั ทิ งั้ เจ็ดนีจ้ ะถกู จารกึ ไว ้
บนผนังนี้ และเป็ นกฎอนั ไมอ่ าจแปรเปลยี่ นสาหรบั สตั วท์ กุ ตวั ในฟารม์ สตั วไ์ ปตราบจนชว่ั ชวี ติ

๑๑

สโนวบ์ อลลป์ ีนบนั ไดดว้ ยความยากลาบาก (เน่ืองจากไม่ใชเ่ รอ่ื งง่ายทหี่ มูจะทรงตวั บน
บนั ได) แลว้ เรมิ่ ลงมอื เขยี น ถดั ลงมาหน่อยมสี ควลี เลอรป์ ี นตามขนึ้ ไปคอยถอื ถงั สใี หบ้ ญั ญตั ิ
เจ็ดประการถกู เขยี นลงบนผนังซง่ึ ทานา้ มนั ดนิ ไวก้ อ่ น ดว้ ยตวั อกั ษรสขี าวใหญเ่ บมิ้ ทอี่ า่ น
ไดช้ ดั ในระยะสามสบิ หลา บญั ญตั ทิ ง้ั เจ็ดมอี ยวู่ า่

บญั ญตั เิ จ็ดประการ
1. ทกุ สง่ิ ทเ่ี ดนิ ดว้ ยสองเทา้ คอื ศตั รู
2. ทกุ สงิ่ ทเ่ี ดนิ ดว้ ยสเี่ ทา้ หรอื มปี ีก ลว้ นเป็ นมติ สหาย
3. สตั วต์ อ้ งไม่สวมเสอื้ ผา้

4. สตั วต์ อ้ งไม่นอนเตยี ง
5. สตั วต์ อ้ งไม่ดมื่ ของมนึ เมา

6. สตั วจ์ ะตอ้ งไมฆ่ า่ สตั วด์ ว้ ยกนั

7. สตั วท์ กุ ตวั ลว้ นเทา่ เทยี มกนั

ทกุ คาถกู เขยี นอยา่ งสดุ บรรจง ตวั สะกดถกู ตอ้ งหมดสนิ้ ยกเวน้ เพยี งคาวา่ มติ ร ท่ี
สะกดผดิ เป็ น มติ กบั วรรณยกุ ตท์ ผ่ี ดิ ไปตวั หนึ่ง

สโนวบ์ อลอา่ นออกเสยี งดงั ๆ ใหส้ ตั วอ์ น่ื ๆ ไดฟ้ ัง ทกุ ตวั ตา่ งพยกั หนา้ หงกึ หงกั อยา่ ง
เห็นพอ้ งตอ้ งกนั ตวั ทฉ่ี ลาดหน่อยกเ็ รมิ่ ทอ่ งจาบทบญั ญตั ไิ ดท้ นั ที

“เอาละ่ สหาย” สโนวบ์ อลกลา่ วเสยี งดงั พลางโยนแปรงทาสลี งมา “ ไปทงุ่ หญา้ กนั
เลย เพอื่ ศกั ดศิ ์ รเี ราจะตอ้ งเกยี่ วหญา้ ใหไ้ ดเ้ รว็ กวา่ พวกนายโจนสก์ บั คนงานใหไ้ ด”้

ฉับพลนั น้ัน โคสามตวั ซงึ่ ทาท่าอดึ อดั กระสบั กระส่ายมาสกั พกั ใหญ่ก็รอ้ งออกมา
ดงั ล่นั ไม่มีใครรดี นมพวกมนั มายสี่ บิ สช่ี ว่ั โมงแลว้ เตา้ นมจงึ คดั แทบจะระเบดิ พวกหมู
ครุน่ คิดอยู่เด๋ียวเดียว ก็บอกใหใ้ ครไปเอาถงั มา แลว้ ลงมือรดี นมอย่างชานาญพอใช ้
เทา้ ของพวกมนั ปรบั เขา้ กบั งานนีไ้ ดด้ ที เี ดยี ว ไม่ชา้ ก็ไดค้ รมี น้านมฟองลอยฟ่ อดเต็มถงั

หา้ ใบ โดยสตั วห์ ลายตวั มายนื มองดว้ ยความฉงนสนเท่ห ์
“นมน่ันจะเอาไปทาอะไรร”ึ เสยี งหน่ึงถามขนึ้
“บางครง้ั โจนสเ์ อามาคลกุ อาหารใหเ้ รากนิ ไงละ่ ” แมไ่ กต่ วั หนึ่งตอบ
“สหาย ไมต่ อ้ งสนใจเรอ่ื งนม” นโปเลยี นรอ้ งบอกพลางกา้ วไปยนื หนา้ ถงั นม “ เราจะ

จดั ใหใ้ ครมาเฝ้ าไวเ้ รอื่ งเกย่ี วหญา้ สสิ าคญั สหายสโนวบ์ อลจะนาทางไป แลว้ อกี เดย๋ี วฉันจะ

ตามไปสมทบ สหาย หนา้ เดนิ หญา้ รอเราอย”ู่
ดงั นัน้ พวกสตั วจ์ งึ ดาหนา้ กนั ไปยงั ทงุ่ เพอ่ื ลงมอื เกยี่ วหญา้ แลว้ เมอื่ กลบั มาตอนเย็นจงึ

สงั เกตเห็นวา่ นมไดห้ ายไปแลว้

๑๒

พวกสตั วต์ ง้ั ใจทางานอยา่ งหนักและเหน่ือยยากเพอ่ื ใหไ้ ดห้ ญา้ และกไ็ ดร้ างวลั ตอบ
แทนคมุ ้ คา่ เหนื่อย เพราะเก็บเกย่ี วไดผ้ ลผลติ เกนิ กวา่ ทคี่ าดไวด้ ว้ ยซา้

บางครงั้ งานก็ยากเย็นเข็ญใจ เครอื่ งไมเ้ ครอื่ งมอื ตา่ ง ๆ ทาไวส้ าหรบั มนุษย ์ มใิ ชส่ ตั ว ์
อปุ สรรคใหญอ่ ยตู่ รงทไ่ี ม่มสี ตั วต์ วั ใดสามารถใชเ้ครอ่ื งมอื ทต่ี อ้ งยนื ดว้ ยสองขาหลงั แตพ่ วกหมู
ก็ฉลาดพอจะหาวธิ แี กป้ ัญหาไปไดท้ ุกเรอ่ื ง ส่วนมา้ ทงั้ สองตวั นั้นรูจ้ กั ทุ่งนีท้ ุกตารางนิว้
แถมยงั เก่งเรอื่ งงานลากและกวาดยง่ิ กว่าโจนสก์ บั คนงานเสยี อกี พวกหมไู ม่ตอ้ งลงมือ
ทางานจรงิ ๆ หากแตค่ อยกากบั ดแู ลพวกทเี่ หลอื ดว้ ยความรทู ้ ม่ี มี ากกวา่ จงึ เป็ นธรรมดาอยู่
แลว้ ทพ่ี วกมนั จะวางตวั เป็ นผนู ้ า บ็อกเซอรก์ บั โคลเวอรเ์อาเครอ่ื งตดั หรอื คราด (แน่ละ่ ถงึ วนั นี้
ไม่ตอ้ งใชเ้ หล็กสวมปากหรอื สายบงั เหียนแลว้ ) มาเทยี มเขา้ กบั ตวั แลว้ เดนิ ย่าวนรอบทุ่ง
รอบแลว้ รอบเลา่ โดยมหี มตู วั ใดตวั หนึ่งเดนิ ตามหลงั คอยรอ้ งวา่ “เอา้ สหาย ฮยุ เลฮยุ ” หรอื

“เอา้ สหายถอยหลงั หน่อย” ตามแตก่ รณีและสตั วท์ ุกตวั ไม่วา่ จะตวั เล็กตวั นอ้ ยเพยี งไร ตา่ งก็
ชว่ ยกนั เกยี่ วหญา้ คนละไมล้ ะมอื และนามากองรวมไว ้ แมก้ ระท่งั เป็ ดและแม่ไกก่ ็ชว่ ยคาบ
หญา้ มดั เล็กๆ ไปรวมไวแ้ ละเดนิ ไปเดนิ มากลางแดดทงั้ วนั ในทส่ี ดุ พวกสตั วก์ ็เกย่ี วหญา้ เสรจ็
เร็วกว่าที่โจนสก์ บั คนงานเคยทาถึงสองวัน ย่ิงกว่าน้ันยงั เกี่ยวหญา้ ไดม้ ากท่ีสุดใน
ประวตั ศิ าสตรข์ องฟารม์ นีไ้ มม่ หี ญา้ สกั เสน้ ทถี่ กู ทงิ้ เรยี่ ราด แม่ไกแ่ ละเป็ ดตาดตี า่ งไปคาบมา

หมดไม่เวน้ แมแ้ ตเ่ สน้ เดยี ว แถมไม่มสี ตั วต์ วั ใดแอบขโมยกนิ หญา้ อกี ดว้ ย
ตลอดหนา้ รอ้ นนั้น งานในฟารม์ มีต่อเน่ืองไม่ไดห้ ยุดหย่อน พวกสตั วต์ ่างมีชวี ติ

หรรษาชนิดทไี่ มเ่ คยคดิ เคยฝันมากอ่ น อาหารแตล่ ะคาทก่ี นิ ลว้ นแลว้ แตใ่ หค้ วามรน่ื รมยล์ กึ ลา้
เพราะเป็ นอาหารของพวกมนั เอง ผลติ ขนึ้ เองเพอ่ื ตนเอง ไม่ไดม้ าจากเจา้ นายขตี้ ดื ผูเ้ จยี ดให ้
แบบไมเ่ ต็มใจ เมอ่ื มนุษยไ์ รค้ า่ ซง่ึ เป็ นดง่ั เหลอื บเกาะกนิ ไมอ้ ยแู่ ลว้ อาหารจงึ มเี หลอื เฟื อใหส้ ตั ว ์
ทุกตวั กนิ และมเี วลาวา่ งเพม่ิ มากขนึ้ ดว้ ย ถงึ แมพ้ วกสตั วจ์ ะไม่เคยชนิ กนั มากอ่ นก็ตาม แตท่ ี่
พบความยุ่งยากก็มไี ม่นอ้ ย เชน่ ตอนปลายปี ทเี่ ก็บเกย่ี วขา้ วโพด พวกสตั วเ์ คยใชว้ ธิ นี วด
ขา้ วโพดแบบโบราณ และใชป้ ากเป่ าร่อนเปลือกขา้ วโพดออกไป เน่ืองจากฟารม์ ไม่มี
เครอื่ งนวด แตด่ ว้ ยความฉลาดของพวกหมแู ละพละกาลงั ลน้ เหลอื ของบ็อกเซอรจ์ งึ ทางานได ้
จนสาเรจ็ บ็อกเซอรก์ ลายเป็ นทชี่ น่ื ชมยกย่องของใครต่อใคร สมยั โจนสย์ งั อยู่เขาก็ขยนั
ขนั แข็ง ตอนนีเ้ ขายง่ิ ดูราวกบั เป็ นมา้ สามตวั อยใั นตวั เดยี ว บางครง้ั บางคราวจงึ ดรู าวกบั ว่า
งานทง้ั หมดของฟารม์ แบกอยู่บนบ่าอนั ทรงพลงั ของเขาแต่เพยี งผูเ้ ดยี ว เขาฉุดลากดนั
ตง้ั แตเ่ ชา้ จดค่า งานใดยากลาบากทสี่ ดุ เป็ นตอ้ งเห็นบ็อกเซอรอ์ ยตู่ รงน้ัน เขาไดน้ ัดแนะไว ้
กบั ไกโ่ ตง้ ตวั หน่ึงใหป้ ลุกเขาก่อนสตั วอ์ น่ื ๆ ครง่ึ ชว่ั โมง เพอ่ื จะอาสาใชแ้ รงกายทางานใดก็
ตามท่ีจาเป็ นมากที่สุด ก่อนที่จะเรมิ่ งานประจาวนั ตามปกติคาตอบของเขาสาหรบั
ทกุ ปญั หา ทกุ อปุ สรรคคอื “ฉันจะขยนั ทางานใหม้ ากขนึ้ อกี ” จนกลายเป็ นคตปิ ระจาใจของ

บ็อกเซอรไ์ ปแลว้

๑๓
แตส่ ตั วอ์ นื่ ๆ ทเี่ หลอื กท็ างานตามกาลงั ของตน อยา่ งพวกเป็ ดไกก่ ็ชว่ ยเก็บเมล็ดขา้ ว
ทตี่ กหล่นอยู่ตามพนื้ รวมแลว้ ไดข้ า้ วโพดเพม่ิ มาถงึ หา้ ถงั ไม่มีใครลกั ขโมย ไม่มีใครบ่น
ไม่พอใจอาหารสว่ นทไี่ ดม้ า การทะเลาะเบาะแวง้ กดั กนั และอจิ ฉารษิ ยากนั ตามธรรมดา
ของชวี ติ สตั ว ์ สมยั ก่อนแทบจะหายไปหมดไม่เหลอื ไม่มีใครเลยี่ งงาน หรอื พูดใหถ้ ูกคอื
เกอื บไม่มใี ครเลย่ี ง จรงิ อยวู่ า่ มอลลไี ม่เอาไหนเรอื่ งตนื่ เชา้ และมกั จะเลกิ งานไวโดยอา้ งว่า
มกี อ้ นกรวดตดิ กบี เทา้ สว่ นฤตกิ รรมของแมวก็ออกจะพลิ กึ พลิ น่ั ไม่ชา้ ก็มผี ู ้ สงั เกตวา่ เวลา
มีงานใด เป็ นตอ้ งหาตวั แมวไม่เจอเสมอ หล่อนจะหายไปเป็ นชว่ั โมง ๆ แลว้ กลบั มาอกี ที
ราวกบั ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ ตอนไดเ้ วลาอาหาร หรอื ตอนเย็นหลงั งานเลกิ แต่หลอ่ นก็มขี อ้ อา้ ง
ชนั้ เยยี่ มทกุ ครง้ั แถมยงั รอ้ งเมยี้ ว ๆ อยา่ งน่ารกั จนใคร ๆ ไม่อาจเคลอื บแคลงในเจตนาดขี อง
หลอ่ นได ้ สว่ นลาเฒา่ เบนจามนิ ดูจะไม่ไดเ้ ปลยี่ นไปเลยนับตง้ั แต่การปฏวิ ตั ิ แกยงั คงดอื้ ดงึ
ทางานชา้ อยา่ งทเี่ คยเป็ นสมยั ทโ่ี จนสอ์ ยู่ ไม่เคยเลย่ี งงาน แต่ก็ไม่อาสาทางานเพมิ่ และไม่
เคยเอย่ แสดงความเห็นใด ๆเกยี่ วกบั การปฏวิ ตั แิ ละผลทต่ี ามมา เมอ่ื มใี ครถามวา่ แกไม่สบาย
ขนึ้ หรอกหรอื เมอื่ ไม่มโี จนส ์ แลว้ แกมกั ตอบวา่ “ลาเป็ นสตั วอ์ ายยุ นื พวกเจา้ ไม่มใี ครเคย
เห็นลาตายหรอก” ตวั ทถี่ ามจาตอ้ งยนิ ยอมรบั คาตอบปรศิ นานีแ้ ตโ่ ดยดี
ทุกวนั อาทติ ย ์ จะไมม่ กี ารทางาน และพวกสตั วจ์ ะกนิ อาหารเชา้ สายกวา่ วนั ปกตหิ นึ่ง
ชว่ั โมง หลงั อาหารเชา้ เป็ นเวลาสาหรบั พธิ ซี งึ่ มขี นึ้ ทกุ สปั ดาหไ์ ม่มเี วน้ แรกสดุ คอื เชญิ ธงขนึ้

สยู่ อดเสา สโนวบ์ อลไปพบผา้ ปโู ตะ๊ สเี ขยี วผนื เกา่ ของนางโจนสเ์ ขา้ ในหอ้ งเก็บ
บงั เหยี น เขาวาดรปู กบี เทา้ กบั เขาสตั วส์ ขี าวลงบนผา้ ดงั กลา่ ว และธงถกู ชกั ขนึ้ ยอดเสาใน
สวนของบา้ นทุกเชา้ วนั อาทติ ย ์ สโนวบ์ อลอธบิ ายว่า ธงเป็ นสเี ขยี วสอื่ ถงึ ทุ่งเขยี วขจขี อง
ประเทศองั กฤษ สว่ นกบี เทา้ กบั เขาสตั วน์ ั้นแทนอนาคต ‘รฐั แห่งสตั ว’์ ซง่ึ จะเกดิ ขนึ้ หลงั
จากเผา่ พนั ธมุ ์ นุษยถ์ กู ลม้ ลา้ งสนิ้ ซากไปในทสี่ ดุ เมอื่ ธงขนึ้ สยู่ อดเสาแลว้ สตั วท์ ุกตวั จะเดนิ
ออเขา้ ในโรงนาหลงั ใหญเ่ พอื่ เขา้ ชมุ นุมสามญั ซง่ึ เรยี กกนั วา่ การประชมุ มกี ารวางแผนงาน
ในสปั ดาหต์ อ่ ไป รวมทงั้ เสนอญตั ตแิ ละอภปิ รายลงมตใิ นเรอ่ื งตา่ ง ๆ ผูเ้ สนอญตั ตกิ ็ไม่มใี คร
นอกจากพวกหมู สตั วอ์ นื่ ๆ น้ันเขา้ ใจวธิ ลี งคะแนนเสยี งอยหู่ รอก แตค่ รนั้ จะใหเ้ สนอญตั ตเิ อง
กลบั คดิ ไมอ่ อก เท่าทผ่ี า่ นมาสโนวบ์ อลกบั นโปเลยี นจงึ เป็ นตวั ตงั้ ตวั ตใี นการอภปิ ราย แตเ่ ป็ น
ทส่ี งั เกตว่าทงั้ คู่ไม่ค่อยจะเห็นลงรอยกนั นัก ไม่ว่าฝ่ ายหน่ึงเสนออะไรมา อกี ฝ่ ายเป็ นตอ้ ง
คดั คา้ นรา่ ไป แมก้ ระท่งั ตอนทลี่ งมตกิ นั ในเรอื่ งทไี่ ม่มใี ครสามารถแยง้ ไดว้ า่ จะจดั ทุ่งหญา้
ลอ้ มคอกหลงั สวนผลไมไ้ วเ้ ป็ นทพ่ี กั ผ่อนสาหรบั สตั วท์ ่ีล่วงพน้ วยั ทางาน ก็มีการถกเถยี ง
เผ็ดรอ้ นรุนแรงเก่ยี วกบั อายุเกษียณสาหรบั สตั วร์ ะดบั ต่าง ๆโดยจะปิ ดทา้ ยชมุ นุ มดว้ ย
การรอ้ งเพลง ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ เสมอ ส่วนชว่ งบ่ายวนั อาทติ ยน์ ้ัน เป็ นเวลาสาหรบั

พกั ผ่อน
พวกหมไู ดจ้ ดั หอ้ งเก็บบงั เหยี นเป็ นกองบญั ชาการของตน ยามค่าคนื พวกเขาจะ

ศกึ ษางานชา่ งเหล็ก ชา่ งไมแ้ ละงานชา่ งอนื่ ๆ ทจ่ี าเป็ นจากหนังสอื ซงึ่ นาออกมาจากบา้ น
และสโนวบ์ อลก็จะยงุ่ วนุ่ วายโดยไม่รจู ้ กั เหน็ดเหนื่อยกบั การรวบรวมสตั วอ์ นื่ ๆ ขนึ้ เป็ น
‘คณะกรรมการสตั ว’์ ตามคาเรยี กขานของเขา เขาจดั ตง้ั คณะกรรมการผลติ ไขข่ นึ้ สาหรบั

พวกไก่

๑๔

สมาคมหางสะอาดสาหรบั ววั คณะกรรมการปฏริ ูปการศกึ ษาแห่งสหายสตั วป์ ่ า
(วตั ถปุ ระสงคค์ อื เพอื่ ฝึ กหนูกบั กระตา่ ยใหเ้ ชอื่ ง) กลมุ่ ขนขาวสาหรบั พวกแกะ และอน่ื ๆ
อกี มาก ยงั ไม่นับการจดั ใหม้ ชี นั้ เรยี นเขยี นอา่ นขนึ้ ในตอนคา่ ซงึ่ โดยรวมแลว้ โครงการเหลา่ นี้
ลว้ นแตล่ ม้ เหลว เชน่ ความพยายามทาใหส้ ตั วป์ ่ าเชอ่ื งตอ้ งเลกิ ลม้ กลางคนั เพราะสตั วป์ ่ า

ยงั คงทาตวั แทบจะเหมอื นเดมิ ทุกอย่าง ใครไปใจดดี ว้ ยพวกมนั ก็กลบั ฉวยโอกาสเอาเปรยี บ
แมวเขา้ รว่ มคณะกรรมการปฏริ ูปการศกึ ษาใหม่อย่างแข็งขนั ไดห้ ลายวนั วนั หนึ่งมีผูเ้ ห็น
หล่อนน่ังคุยกบั พวกนกกระจอกซง่ึ สูงเกินเอือ้ มบนหลังคา หล่อนคุยใหน้ กฟังว่า
สตั วท์ ง้ั หลายบดั นีล้ ว้ นแตเ่ ป็ นสหายกนั และนกกระจอกตวั ใดทต่ี อ้ งการลงมาเกาะบนอุง้ เทา้

ของหลอ่ นก็ยอ่ มทาได ้ แตพ่ วกนกยงั ไม่ยอมเขา้ มาใกลอ้ ยดู่ ี
สว่ นชนั้ เรยี นเขยี นอา่ นกลบั ไดผ้ ลสาเรจ็ น่าพอใจยงิ่ ในฤดใู บไมร้ ว่ งปีน้ัน สตั วแ์ ทบ

ทกุ ตวั ในฟารม์ ตา่ งพอจะอา่ นออกเขยี นไดก้ นั
สาหรบั พวกหมูนั้นอ่านเขยี นกนั ไดไ้ ม่มที ตี่ อิ ยู่ก่อนแลว้ หมาอ่านหนังสอื ไดค้ ล่อง

พอใช ้ แต่ไม่สนใจอ่านอะไรนอกจากบญั ญตั เิ จ็ดประการ ส่วนแพะมวิ เรยี ลอ่านหนังสอื
คลอ่ งกวา่ หมาเล็กนอ้ ย บางครงั้ ก็เอาเศษกระดาษหนังสอื พมิ พท์ ห่ี ลอ่ นพบในกองขยะมา
อา่ นใหส้ ตั วอ์ นื่ ๆ ฟังในตอนคา่ เบนจามนิ น้ันอา่ นหนังสอื ไดเ้ กง่ พอ ๆ กบั หมูตวั อนื่ แตก่ ลบั
ไม่ไดใ้ ชค้ วามสามารถนีเ้ ขาบอกวา่ ไมเ่ ห็นจะมอี ะไรควรคา่ แกก่ ารอา่ น โคลเวอรน์ ั้นทอ่ งจา
ตวั อกั ษรไดท้ ุกตวั แตผ่ สมคาไม่ไดส้ กั ที สว่ นบ็อกเซอรจ์ าไดไ้ ม่ถงึ ตวั D ดว้ ยซา้ เขาจะใช ้
กบี เทา้ เบอ้ เรม่ิ เขยี นตวั A B C D บนดนิ แลว้ ยนื จอ้ งตวั อกั ษรทงั้ สโ่ี ดยหูลไ่ี ปขา้ งหลงั
บางครงั้ ก็ส่ายผมหนา้ มา้ ไปมา และพยายามเคน้ นึกสุดกาลงั ว่าอกั ษรตวั ต่อไปคอื ตวั อะไร
แตไ่ มเ่ คยสาเรจ็ สกั ที มอี ยหู่ ลายครง้ั ทเ่ี ขาจาตวั E F G H ได ้ แตแ่ ลว้ ก็พบวา่ พอจาอกั ษรส่ี
ตวั นีไ้ ดเ้ ขาก็ลมื ตวั A B C D ไปแลว้ สุดทา้ ยเขาจงึ ยอมพอใจแค่อกั ษรสต่ี วั แรก และ
ชว่ งหนึ่งเขาเคยเขยี นมนั เพอื่ เตอื นความจาวนั ละหนสองหน ส่วนมอลลนี ั้นไม่ยอมเรยี น
อกั ษรตวั อนื่ นอกจากอกั ษรหกตวั ทเี่ ป็ นชอื่ ตวั เอง หลอ่ นจะเขยี นชอื่ ดว้ ยกงิ่ มะเดอ่ื อยา่ งบรรจง
จากนั้นเอาดอกไมส้ กั ดอกสองดอกมาตง้ั ประดบั ไวแ้ ลว้ เดินวนไปรอบ ๆชอ่ื ดว้ ยความ
ปลาบปลมื ้

สตั วอ์ น่ื ๆ ทเ่ี หลอื ไม่มใี ครเรยี นไดพ้ น้ จากอกั ษร A มหิ นาซา้ บรรดาสตั วท์ โ่ี ง่เขลา

เชน่ แกะ แม่ไก่ และเป็ ด ยงั ท่องจาบญั ญตั เิ จ็ดประการไม่ไดด้ ว้ ย หลงั จากคดิ หาวธิ อี ยู่นาน
ครนั สโนวบ์ อลจงึ ประกาศวา่ ทแ่ี ทแ้ ลว้ บญั ญตั ทิ ง้ั เจ็ดสามารถยน่ ยอ่ ลงเหลอื เพยี งขอ้ เดยี ว
คอื “สข่ี าดสี องขาเลว” เขาชวี้ า่ น่ีละ่ คอื แกน่ ของหลกั การสตั วนิยม ใครทเ่ี ขา้ ใจหลกั นีโ้ ดย

ถ่องแทก้ ็จะปลอดภยั จากอทิ ธพิ ลครอบงาของมนุษย ์ แรกทเี ดยี วพวกนกพากนั คดั คา้ น
เพราะคดิ วา่ พวกตนน้ันมสี องขา แตส่ โนวบ์ อลไดพ้ สิ จู นใ์ หเ้ ห็นวา่ มใิ ชเ่ ชน่ นั้นเลย

“สหาย ปี กของนกนัน้ ” เขาแจง “มใิ ชอ่ วยั วะสาหรบั ควบคมุ แต่เป็ นอวยั วะทดี่ นั ใหต้ วั
เคลอ่ื นที่ ดงั น้ันจงึ ตอ้ งถอื วา่ เป็ นเสมอื นขา ขอ้ แตกตา่ งทเี่ ดน่ ชดั ของมนุษยค์ อื มอื เพราะเป็ น
เครอ่ื งมอื ในการทาชว่ั ”

๑๕

พวกนกไม่เขา้ ใจคาอธบิ ายยาว ๆ ทส่ี โนวบ์ อลพูดมาหรอก แตก่ ระนั้นก็ยอมรบั คา
ชแี้ จงของเขาโดยดี แลว้ สตั วผ์ ูอ้ ่อนนอ้ มก็ตงั้ หนา้ ตงั้ ตาท่องจาหลกั การดงั กล่าวจนขนึ้ ใจ
คาว่า สข่ี าดสี องขาเลว ถูกจารกึ ไวบ้ นฝาผนังทา้ ยโรงนา ตวั อกั ษรใหญ่กว่าและอยู่เหนือ
บญั ญตั เิ จ็ดประการ พวกแกะชอบใจหลกั การนีก้ นั มาก ถงึ ขนาดเวลานอนเลน่ ในทงุ่ ก็มกั จะ
รอ้ งวา่ “สข่ี าดสี องขาเลว สขี่ าดสี องขาเลว” และรอ้ งตอ่ กนั เป็ นชว่ั โมง ๆ อยา่ งไม่เบอื่ หน่าย

นโปเลยี นไม่สนใจบรรดาคณะกรรมการของสโนวบ์ อลเลยสกั นิด เขาพูดว่า การให ้
ความรแู ้ กส่ ตั วร์ นุ่ เยาวน์ ้ันสาคญั ยง่ิ กวา่ กจิ กรรมใด ๆ ทที่ ากบั พวกทโ่ี ตแลว้ บงั เอญิ วา่ เจสซี
กบั บลเู บลลต์ า่ งออกลกู หลงั จากวนั เกย่ี วหญา้ ไม่นาน ไดล้ กู หมาแข็งแรงมารวมกนั ทงั้
สนิ้ เกา้ ตวั ทนั ทที ล่ี กู หมาหยา่ นม นโปเลยี นก็พาทง้ั หมดไปจากแม่หมา โดยบอกวา่ เขาจะ
เป็ นผูร้ บั ผดิ ชอบใหก้ ารศกึ ษาแกล่ กู หมาพวกนีเ้ อง เขาพาลกู หมาไปยงั หอ้ งใตห้ ลงั คา ซงึ่ ขนึ้
ไดท้ างเดยี วคอื จากบนั ไดในหอ้ งเก็บบงั เหยี น ลกู หมาอยู่ในหอ้ งใตห้ ลงั คาแยกจากสตั วอ์ น่ื ๆ
จนกระท่งั ไม่มใี ครจาพวกมนั ไดอ้ กี

ไม่ชา้ เรอ่ื งนมหายท่ีไปอย่างลึกลบั ก็เปิ ดเผยออกมา ทุกวนั มนั ถูกนาไปผสมใน
อาหารหมูน่ันเอง ลูกแอปเปิ้ลรุน่ แรกเรมิ่ สุกแลว้ และหล่นลงเกลื่อนกลาดบนหญา้ ใน

สวนผลไม้ พวกสตั วต์ ่างคาดเดาว่าไม่ชา้ ไม่นานพวกตนจะไดร้ บั ปันส่วนผลไมอ้ ย่างเท่า
เทยี มทวา่ วนั หน่ึงกลบั มคี าสง่ั ออกมาวา่ ผลไมท้ รี่ ว่ งมาทงั้ หมดจะถกู เก็บมาไวใ้ นหอ้ งบงั เหยี น
สาหรบั ใหพ้ วกหมไู วใ้ ชป้ ระโยชน์ สตั วบ์ างตวั ไดย้ นิ คาส่งั แลว้ ถึงกบั บ่นพึมพา แต่ก็
ไรป้ ระโยชน์ หมูทุกตวั ตา่ งเห็นพอ้ งกนั ในเรอ่ื งนี้ แมก้ ระท่งั สโนวบ์ อลกบั นโปเลยี น พวกหมู
สง่ สควลี เลอรม์ าชแี้ จงใหส้ ตั วอ์ นื่ ๆ เขา้ ใจ

“สหาย” สควลี เลอรป์ ่ าวรอ้ ง “หวงั ว่าพวกท่านคงไม่คดิ หรอกนะว่าพวกหมูทาไป
เพราะความเห็นแกต่ วั และสรา้ งอภสิ ทิ ธิ ์ ความจรงิ หมูหลายตวั ไม่ชอบกนิ นมกบั แอปเปิ้ลดว้ ย
ซา้ ฉันเองก็ตวั หนึ่งละ่ วตั ถปุ ระสงคอ์ ย่างเดยี วทเี่ ราเอาเจา้ สองอย่างนีม้ า คอื เพอื่ รกั ษา
สขุ ภาพ นมกบั แอปเปิ้ล (เรอ่ื งนีท้ างวทิ ยาศาสตรไ์ ดพ้ สิ จู นม์ าแลว้ สหาย) มสี ารทข่ี าดไม่ได ้
สาหรบั ความแข็งแรงของหมู พวกหมูเราตอ้ งใชส้ มอง งานดา้ นจดั การและจดั ตงั้ ต่าง ๆใน
ฟารม์ นีต้ กอยแู่ กพ่ วกเรา พวกเราดแู ลความเป็ นอยขู่ องพวกท่านทง้ั วนั ทงั้ คนื ทเ่ี ราดม่ื นมและ
กนิ แอปเปิ้ลก็เพอ่ื ผลดแี ก่พวกท่านแท ้ ๆ รูไ้ หมล่ะว่าจะเกดิ อะไรขนึ้ ถา้ พวกหมูทางานไม่ได ้
โจนสจ์ ะกลบั มาไงเลา่ ใชแ้ ลว้ โจนสจ์ ะกลบั มา แน่นอนอยแู่ ลว้ สหาย” สควลี เลอรร์ า่ รอ้ งจน
แทบจะกลายเป็ นออ้ นวอน พลางกระโดดไปทางซา้ ยทขี วาทแี ละสา่ ยหางดกุ๊ ดกิ๊ “แน่นอนวา่

ไม่มใี ครในหมู่พวกท่านตอ้ งการเห็นโจนสก์ ลบั มา”
หากจะมีอะไรสกั อย่างทสี่ ตั วท์ ง้ั หลายม่นั ใจเต็มที่ สง่ิ นั้นก็คอื พวกมนั ไม่ตอ้ งการให ้

โจนสก์ ลบั มา เมอื่ ไดฟ้ ังคาอธบิ ายในแง่นี้ พวกมนั จงึ ไม่มอี ะไรจะคดั คา้ นอกี เพราะเห็นอยู่
ชดั แจง้ แลว้ วา่ มนั สาคญั ทพ่ี วกหมจู ะตอ้ งมสี ขุ ภาพแข็งแรงอยเู่ สมอ ดงั นัน้ พวกมนั จงึ เห็นพอ้ ง
โดยไม่โตแ้ ยง้ ต่อว่า นมและแอปเปิ้ลทร่ี ว่ งหล่น (รวมทงั้ แอปเปิ้ลท่ีเก็บไดท้ ง้ั หมดเม่ือสุก
คาตน้ ) สมควรเก็บไวส้ าหรบั พวกหมูเท่าน้ัน

๑๖

ในปลายฤดูรอ้ นน้ัน เรอื่ งราวทเี่ กดิ ในฟารม์ สตั วไ์ ดแ้ พรก่ ระจายไปครงึ่ ค่อนประเทศ
ทกุ วนั สโนวบ์ อลกบั นโปเลยี นจะสง่ ฝูงนกพริ าบออกไป พรอ้ มกบั คาสง่ั ใหไ้ ปแฝงตวั เขา้ กบั สตั ว ์
ในฟารม์ ใกลเ้ คยี ง แลว้ บอกเล่าเรอ่ื งการปฏวิ ตั แิ ละสอนใหพ้ วกสตั วร์ อ้ งเพลง ผองสตั วแ์ ห่ง

องั ฤษ
ชว่ งระยะนีส้ ว่ นใหญ่นายโจนสจ์ ะน่ังอยู่ในรา้ นเหลา้ สงิ โตแดงทวี่ ลิ ลงิ ดนั เจอใครก็บ่น

ราพนั เรอ่ื งความไมย่ ตุ ธิ รรมอนั โหดรา้ ยทเี่ ขาถกู พวกสตั วไ์ รค้ า่ ขบั ไลอ่ อกจากฟารม์ ของตวั เอง
พวกเจา้ ของฟารม์ คนอน่ื ๆ ฟังแลว้ ก็เห็นใจไปตามหลกั แต่ทแี รกไม่ไดช้ ว่ ยเหลอื อะไรแกนึก
ในใจลกึ ๆ คนเหลา่ นีส้ งสยั วา่ ตนจะสามารถใชเ้ คราะหร์ า้ ยของโจนสใ์ หเ้ ป็ นผลดกี บั ตนเองได ้
หรอื ไม่ โชคดวี ่าเจา้ ของฟารม์ ทอ่ี ยู่ตดิ กบั ฟารม์ สตั วท์ ง้ั สองนั้นเกลยี ดขหี้ นา้ กนั ทงั้ ปี ฟารม์
หนึ่งชอื่ ฟอกซว์ ดู เป็ นฟารม์ แบบเกา่ ลา้ สมยั กวา้ งขวาง ซง่ึ เจา้ ของละเลยไม่ใสใ่ จ ปลอ่ ยให ้
กลายเป็ นป่ ารก ทุ่งหญา้ คอ่ ย ๆ หมดไป และรว้ั ตน้ ไมก้ ็ซอมซอ่ น่าอาย เจา้ ของชอื่ พลิ คงิ ตนั

เป็ นสภุ าพบรุ ษุ ชาวไร่ รกั สบาย ผูน้ ิยมออกไปตกปลาหรอื ไม่ก็ลา่ สตั วแ์ ลว้ แตฤ่ ดกู าล สว่ นอกี
ฟารม์ น้ันชอื่ พนิ ชฟ์ ิ ลดซ์ ง่ึ เล็กกว่าและเจา้ ของคอื เฟรดเดอรกิ เอาใจใส่ดกี ว่า เฟรดเดอรกิ
เป็ นชายรา่ งบกึ บนึ สขุ มุ รอบคอบ มเี รอ่ื งตอ้ งขนึ้ โรงขนึ้ ศาลตลอดศก และขนึ้ ชอ่ื เรอ่ื ง
ไม่ยอมเสยี เปรยี บใคร สองคนนีเ้ กลยี ดขหี้ นา้ กนั ถงึ ขนาดแทบจะพูดจาตกลงอะไรกนั ไม่ได ้
ตอ่ ใหเ้ พอ่ื รกั ษาผลประโยชนข์ องตนเองก็เถอะ

ถงึ กระน้ัน ทงั้ คหู่ วาดผวาขวญั หนีดฝี ่ อกบั การปฏวิ ตั ทิ ฟ่ี ารม์ สตั วเ์ หมอื นกนั และคดิ
ตรงกนั วา่ จะตอ้ งทาทกุ วถิ ที างไม่ใหส้ ตั วใ์ นฟารม์ ตนรูข้ า่ ว ทแี รกต่างก็ปั้นหนา้ หวั เราะเยย้
หยนั วา่ สตั วน์ ่ะรจึ ะจดั การงานฟารม์ กนั เองได ้ แถมยงั ทานายดว้ ยวา่ อกี สกั ครงึ่ เดอื น
ก็คงหมดปัญญา ทง้ั สองปล่อยข่าวลอื ดว้ ยว่า พวกสตั วท์ ฟ่ี ารม์ แมเนอร ์ (ทงั้ คู่ยนื กราน
เรยี กว่าฟารม์ แมเนอรด์ ว้ ยต่างรบั ไม่ไดก้ บั ชอ่ื “ฟารม์ สตั ว”์ ) เอาแต่ทะเลาะกนั เอง และอด
อยากใกลต้ ายกนั เต็มทีแลว้ ผ่านไปสักพัก เมื่อปรากฏว่าพวกสัตวไ์ ม่ไดอ้ ดตาย
เฟรเดอรกิ กบั พลิ กงิ ตนั ก็เปลย่ี นกลยทุ ธ ์ หนั ไปคยุ เรอื่ งฟารม์ สตั วเ์ ป็ นแหลง่ ซอ่ งสมุ ความเลว
ทรามโหดรา้ ย บอกใครตอ่ ใครวา่ สตั วใ์ นฟารม์ น้ันกนิ กนั เอง ทรมานกนั ดว้ ยเกอื กมา้ เผาไฟ
จนรอ้ นแดง สมสกู่ บั ตวั เมยี ของกนั และกนั บอกว่า นี่แหละผลของการลม้ ลา้ งกฎธรรมชาติ

อยา่ งไรก็ตาม ผูไ้ ดฟ้ ังไม่ไดป้ ักใจเชอื่ ขา่ วลอื เหลา่ นีเ้ รอื่ งทเี่ ลา่ กนั ปากตอ่ ปากเกย่ี วกบั

ฟารม์ อนั แสนสขุ มนุษยถ์ กู ขบั ไล่ และสตั วจ์ ดั การงานกนั เองยงั คงแพรส่ ะพดั ไป โดยถกู บดิ ผนั
ไปตา่ ง ๆ นานาจนไม่รแู ้ น่ชดั กระแสการลกุ ฮอื ปฏวิ ตั แิ ล่นไปทว่ั ในชนบทตลอดทงั้ ปี นั้น จู่ ๆ
ววั ตวั ผูท้ เี่ คยหวั ออ่ นกลบั เปลยี่ นเป็ นดรุ า้ ย แพะพงั คอกออกไปตะลยุ กนิ ถว่ั โคลเวอร ์ แม่ววั ก็
เตะถงั นม มา้ ลา่ สตั วไ์ ม่ยอมอยใู่ นคอกและสลดั คนขลี่ อยไปตกขา้ มคอก ทสี่ าคญั คอื ทานอง
รวมถงึ เนือ้ รอ้ งเพลง ผองสตั วแ์ หง่ องั กฤษ เป็ นทรี่ จู ้ กั ไปทว่ั มนั แพรส่ ะพดั ไปอยา่ งรวดเรว็ จนน่า
ประหลาดใจ พวกมนุษยท์ ไี่ ดย้ นิ เพลงนีล้ ว้ นอดเดอื ดดาลไม่ได ้ แมจ้ ะหลอกตวั เองโดยคดิ ว่า
เป็ นเพียงเรอื่ งน่าขนั ก็ตาม พวกเขาพูดว่า ไม่เขา้ ใจเลยว่า ทนรอ้ งเพลงเหลวไหลน่ า
ขยะแขยงน้ันไดอ้ ยา่ งไร ตอ่ ใหเ้ ป็ นสตั วก์ ็เถอะ สตั วต์ วั ใดทรี่ อ้ งเพลงนีใ้ หไ้ ดย้ นิ จะถกู เฆยี่ น
ตรงนั้นเลย ทวา่ ก็ไม่อาจหยดุ ยง้ั เพลงนีไ้ ด ้

๑๗

นกแบล็กเบริ ด์ รา่ รอ้ งกนั ท่ีรว้ั ตน้ ไม้ นกพิราบขบั ขานอยู่บนตน้ เอลม ์ มันดงั คลอ
ประสานไปกบั เสยี งปัง ๆ จากโรงตีเหล็ก และเสยี งระฆงั โบสถ ์ แว่วกงั วาน เมื่อใดทไ่ี ดย้ นิ
เสยี งเพลงมนุษยก์ ็อดไม่ไดท้ จ่ี ะส่นั สะทา้ นอยู่ในใจลกึ ๆ เพราะสง่ิ ทไี่ ดย้ นิ แฝงอยู่ในน้ันคอื

คาทานายแห่งวาระสดุ ทา้ ยของตนเอง
ลว่ งตน้ เดอื นตลุ าคม ขา้ วโพดตดั เสรจ็ แลว้ ถกู วางกองซอ้ นเป็ นชน้ั ๆ บางส่วนก็นวด

เสรจ็ แลว้ นกพริ าบฝูงหนึ่งบนิ รอ่ นป่ันป่ วนดว้ ยอาการตนื่ ตกใจลงมาทสี่ วนของฟารม์ สตั ว ์
โจนสก์ บั พวกพรอ้ มกบั คนอกี ครงึ่ โหลจากฟอกซว์ ูดและพนิ ชฟ์ ิ ลด ์ ผ่านประตไู มห้ า้ ท่อน

มาแลว้ และกาลงั เดนิ มาตามทางรถมา้ ตรงมายงั ฟารม์ ทุกคนมไี มป้ ระจากาย ยกเวน้ โจนส ์

ผูเ้ ดนิ นาขบวนพรอ้ มกบั ปื นในมอื เห็นชดั ๆ วา่ พวกเขากาลงั จะมายดึ ฟารม์ คนื
พวกสตั วร์ มู ้ านานแลว้ วา่ วนั นีจ้ ะตอ้ งมาถงึ และไดเ้ ตรยี มการไวท้ ุกอย่าง สโนวบ์ อล

ไดศ้ กึ ษาหนังสือเก่าว่าดว้ ยยุทธวธิ ขี องจูเลียส ซซี าร ์ ซงึ่ เจอในบา้ น เขาจงึ เป็ นหวั หนา้
ปฏบิ ตั กิ ารป้ องกนั ครง้ั นี้ เขาออกคาสง่ั อยา่ งรวดเรว็ เพยี งอดึ ใจต่อมาสตั วท์ ุกตวั ก็เขา้

ประจาตาแหน่งของตน
ขณะพวกมนุ ษยเ์ ขา้ มาใกลโ้ รงเรอื นในฟารม์ สโนวบ์ อลก็ส่งั การโจมตีชดุ แรก

นกพริ าบทงั้ หมดรว่ มสามสบิ หา้ ตวั บนิ ปรอ๋ ไปมาเหนือหวั พวกมนุษยแ์ ลว้ อึรด ระหว่างที่
พวกมนุษยร์ บั มือกบั อพึ วกนี้ ฝูงห่านทซ่ี มุ่ อยู่หลงั รว้ั ตน้ ไมก้ ็วงิ่ กรูออกมาจกิ น่องมนุษย ์
อยา่ งเหยี้ มเกรยี ม ทวา่ น่ีเป็ นเพยี งการตอ่ สแู ้ บบเล็กนอ้ ยประปราย หมายจะกวนใหป้ ่ันป่ วนเสยี

ระเบยี บ พวกมนุษยจ์ งึ ใชไ้ มไ้ ล่ห่านกระเจงิ ไปโดยง่ายดาย มวิ เรยี ล เบนจามิน และแกะ
ทงั้ หมด โดยมีสโนวบ์ อลเป็ นหวั หอก วง่ิ เขา้ ไปลอ้ มแทงและขวดิ มนุษยจ์ ากทุกดา้ น ส่วน
เบนจามนิ หนั ไปรอบ ๆ เตะคนดว้ ยกบี เทา้ เล็ก ๆ แตพ่ วกผูช้ ายซงึ่ มไี มก้ บั รองเทา้ บูต๊ พนื้ ตะปู
ยงั คงแข็งแกรง่ เกนิ กว่าพวกสตั วจ์ ะตา้ นทาน และจู่ ๆ เมอื่ มเี สยี งรอ้ งอูด๊ อนั เป็ นสญั ญาณ

ถอยจากสโนวบ์ อล สตั วท์ ุกตวั ก็ผละหนั หลงั กลบั และหนีเขา้ ประตสู ลู่ านบา้ น
พวกมนุษยพ์ ากนั โห่รอ้ งลน่ั ยนิ ดเี พราะคดิ ไปเองตามทเ่ี ห็นว่าศตั รไู ดแ้ ตกตน่ื วง่ิ หนีจงึ

แยกยา้ ยวงิ่ ไลต่ ามกนั ตามใจชอบ นี่เองทส่ี โนวบ์ อลตอ้ งรอคอยอยู่ ทนั ทที พ่ี วกมนุษยเ์ ขา้ มา
ในลานหมด มา้ สามตวั แม่ววั สามตวั กบั หมูท่ีเหลอื ซงึ่ ซมุ่ รออยู่ในโรงววั ก็โผล่ออกมา
ดา้ นหลงั และลอ้ มไว ้ สโนวบ์ อลใหส้ ญั ญาณจโู่ จมอกี ครงั้ สว่ นตวั เขากระโจนตรงเขา้ มาหา
โจนสโ์ ดยเฉพาะ โจนสแ์ ลเห็นและยกปืนขนึ้ ประทบั ยงิ กระสนุ ลกู ปรายเฉียดหลงั สโนวบ์ อลจน
ไดเ้ ลอื ด และแกะตวั หนึ่งตายสนิท แตก่ ระสนุ หยดุ สโนวบ์ อลไวไ้ ม่ไดส้ โนวบ์ อลพุ่งรา่ งรว่ มรอ้ ย
กโิ ลกรมั ของเขาไปชนขาของโจนสเ์ ต็มเหน่ียว รา่ งโจนสล์ อยละลว่ิ ไปตกลงบนกองมูลสตั ว ์
ปื นกระเด็นหลดุ จากมอื แตภ่ าพน่าตกใจเหนืออนื่ ใดคอื บ็อกเซอรท์ ย่ี นื ดว้ ยขาหลงั และเตะ
ถบี ดว้ ยเกอื กมา้ เหล็กราวกบั มา้ ตวั ผูท้ ยี่ งั ไม่ตอน หนแรกก็เขา้ ทห่ี วั ของเด็กเลยี้ งมา้ จาก
ฟอกซว์ ดู สง่ เขาลงไปนอนเหยยี ดยาวไรช้ วี ติ ในหลมุ โคลน พอเห็นอยา่ งนั้นพวกมนุษยห์ ลาย
คนก็ทงิ้ ไมแ้ ละพยายามวงิ่ หนีทุกคนเรม่ิ ลนลาน

๑๘

อดึ ใจตอ่ มาสตั วท์ งั้ หมดก็ชว่ ยกนั วง่ิ ไลม่ นุษยไ์ ปรอบ ๆ ลาน ทงั้ แทง แตะ กดั ย่าไม่
ละเวน้ ไม่มีสตั วต์ วั ใดทไี่ ม่ลงมือแกแ้ คน้ ดว้ ยวถิ ขี องตน แมก้ ระท่งั เจา้ แมว จู่ ๆ ก็กระโดด
แผล็วจากหลงั คาลงมาเกาะบ่าคนเลยี้ งโคและฝังกรงเล็บลงทคี่ อชายเคราะหร์ า้ ย จนเขารอ้ ง
โหยหวนอยา่ งสยดสยอง วบู หนึ่งทม่ี ชี อ่ งโหว่ พวกมนุษยพ์ รอ้ มใจกนั เผ่นออกจากสวนและ
หอ้ แน่บไปยงั ถนนใหญ่ ดว้ ยเหตนุ ี้ ภายในหา้ นาทขี องการบกุ กวาดลา้ งของพวกเขาก็จบลง
ดว้ ยการลา่ ถอยอยา่ งน่าอบั อาย เขา้ ทางไหนก็ออกทางน้ัน โดยมฝี ูงห่านวงิ่ ไล่ตาม ทง้ั ข่แู ละ

จกิ น่องไปดว้ ยตลอดทาง
ทุกคนหนีกลบั ไปหมดยกเวน้ คนหนึ่ง ทลี่ านบ็อกเซอรก์ าลงั ใชเ้ ทา้ ดนุ เด็กเลยี้ งมา้ ที่

นอนควา่ หนา้ บนโคลน เพอ่ื จะพลกิ รา่ งเขาขนึ้ แตเ่ ด็กหนุ่มแน่นิ่งไม่ไหวตงิ “เขาตายเสยี
แลว้ ” บ็อกเซอรพ์ ดู เสยี งโศกเศรา้ “ฉันไมต่ งั้ ใจจะใหเ้ ขาตายเลยนะ ฉันลมื วา่ ใสเ่ กอื กมา้ เหล็ก
อยู่ ใครเลยจะเชอื่ วา่ ฉันไม่ไดต้ งั้ ใจจะฆ่าเขา”

“สหายหยดุ ฟมู ฟายไดแ้ ลว้ ” สโนวบ์ อลซง่ึ เลอื ดยงั หยดตง๋ิ จากบาดแผลรอ้ งขนึ้
“น่ีละ่ สงคราม มนุษยท์ ด่ี คี อื มนุษยท์ ตี่ ายแลว้ เท่านั้น”

“ฉันไมอ่ ยากฆา่ ใครนี่ ถงึ จะเป็ นมนุษยก์ ็เถอะ” บ็อกเซอรย์ นื กรานเชน่ เดมิ นา้ ตาเออ่

ทน้ สองตา
“มอลลอี ยไู่ หน” มเี สยี งรอ้ งถามขนึ้ มา
มอลลหี ายไปจรงิ ๆ พวกสตั วพ์ ากนั แตกตน่ื กลวั ไปวา่ พวกมนุษยอ์ าจจะทารา้ ยหลอ่ น

เขา้ หรอื อาจจะพาตวั หลอ่ นไปแลว้ แตต่ อนหลงั ก็พบมอลลซี อ่ นอยใู่ นคอก เอาหวั ซกุ อยใู่ น
รางหญา้ หลอ่ นวง่ิ หนีมาทนั ทที ป่ี ื นลน่ั หลงั จากหามอลลเี จอแลว้ พวกสตั วก์ ็กลบั ไปทลี่ าน
และพบวา่ เด็กเลยี้ งมา้ ฟื้นขนึ้ และเผ่นหนีไปแลว้ ความจรงิ เขาแคช่ อ็ กสลบไปเท่าน้ันเอง

ขณะนีพ้ วกสตั วม์ ารวมตวั กนั ดว้ ยความต่ืนเตน้ ดใี จสุดขดี ต่างก็แข่งกนั เล่าถงึ

วรี กรรมอนั หาญกลา้ ของตนในการรบกนั สุดเสยี งและมกี ารจดั งานฉลองความสาเรจ็ โดยไม่
ตอ้ งตระเตรยี ม ธงถกู ชกั ขนึ้ ยอดเสา และรอ้ งเพลง ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ ซา้ ๆ จากน้ันก็มี
พธิ ศี พเป็ นการเป็ นงานของแกะตวั ทตี่ าย โดยปลูกตน้ ฮอรท์ อรน์ ไวบ้ นหลุมศพ สโนวบ์ อล
กลา่ วปราศรยั สน้ั ๆ ขา้ งหลมุ ฝังศพเพอ่ื เนน้ ยา้ ใหส้ ตั วท์ กุ ตวั เห็นความจาเป็ นวา่ หากถงึ คราว
ก็ตอ้ งยนิ ดพี ลชี พี เพอ่ื ฟารม์ สตั ว ์

พวกสตั วล์ งมติเอกฉันทใ์ หส้ รา้ งเหรยี ญตราเกียรติยศทางการทหารขึน้ ชอ่ื ว่า
“วรี บรุ ษุ แหง่ สตั วช์ น้ั ทห่ี น่ึง” และมอบใหแ้ กส่ โนวบ์ อลกบั บ็อกเซอรเ์ดย๋ี วนั้นเลย ทาจากเหรยี ญ
ทองเหลอื ง (ความจรงิ เป็ นตราทองเหลอื งเกา่ ประดบั อานมา้ ซง่ึ ไปเจอเขา้ ในหองเก็บ
บงั เหยี น) สาหรบั ไวใ้ สป่ ระดบั ในวนั อาทติ ยแ์ ละวนั หยดุ และยงั มี “วรี บุรษุ แห่งสตั วช์ นั้ ทส่ี อง”

มอบใหแ้ กแ่ กะผูว้ ายชนม ์

๑๙

หลงั จากถกเถยี งกนั ยดื ยาววา่ ควรเรยี กการตอ่ สคู ้ รง้ั นีเ้ ชน่ ไร ก็ไดช้ อ่ื มาวา่ สมรภมู ริ บ
ทเี่ พงิ โค เพราะเหตวุ า่ หน่วยซมุ่ โจมตพี งุ่ ออกมาจากเพงิ โค ปื นของนายโจนสถ์ กู พบตกอยใู่ น
โคลน และพวกสตั วร์ วู ้ า่ มกี ระสนุ สารองอยใู่ นบา้ น จงึ ตกลงกนั วา่ จะวางปื นไวต้ รงพนื้ เสาธง
ใหเ้ ป็ นคลา้ ยปื นใหญ่ และจะยงิ ปื นปี ละสองครงั้ ครง้ั หน่ึงในวนั ทส่ี บิ สองเดอื นตุลาคม เพอ่ื
เฉลมิ ฉลองสมรภมู ริ บทเ่ี พงิ โค กบั อกี ครงั้ ในวนั กลางฤดรู อ้ น ฉลองวนั ปฏวิ ตั ิ

ยงิ่ หนา้ หนาวคบื ใกลม้ าเท่าไร มอลลกี ็ยงิ่ กอ่ ปัญหามากขนึ้ ทุกที หล่อนมาเขา้ งาน
สายทุกเชา้ แกต้ วั วา่ นอนเพลนิ แถมยงั บ่นวา่ ปวดโน่นปวดน่ีโดยไม่ทราบสาเหตุ ทว่ายงั คง
กนิ ไดก้ นิ ดเี หมอื นเดมิ ทางานอยู่ดี ๆ หลอ่ นก็จะหาขอ้ อา้ งสารพดั เท่าทจี่ ะนึกได ้ เพอื่ ผละ
จากงานไปยงั สระนา้ ดมื่ แลว้ ยนื จอ้ งมองเงาตนเองอยา่ งเซอ่ื งซมึ แตม่ ขี า่ วลอื วา่ มเี รอื่ งใหญ่
กว่าน้ัน วนั หนึ่งมอลลเี ดนิ หนา้ ระรนื่ เขา้ มาในลาน โบกสะบดั หางยาวไปมา ปากก็เคยี้ ว

หญา้ โคลเวอร ์ จงึ เดนิ เขา้ ไปขนาบขา้ ง

“มอลล”ี นางพูด “ฉันมเี รอื่ งสาคญั มากจะคุยกบั เธอ เมื่อเชา้ ฉันเห็นเธอยนื
มองขา้ มรวั้ กน้ั ฟารม์ สตั วข์ องเรากบั ไรฟ่ อกซว์ ูด คนงานของนายพลิ คงิ ตนั คนหน่ึงยนื อยู่

ฟากโนน้ พอดแี ละก…็ ฉันอยไู่ กลพอดลู ะ่ แตแ่ น่ใจวา่ ฉันเห็นชดั วา่ เขาคยุ กบั เธอ และเธอยอม
ใหเ้ ขาลบู จมูก น่ันมนั หมายความวา่ ยงั ไงฮึ มอลล”ี

“เปลา่ นี่ ฉันก็เปลา่ ไม่จรงิ สกั หน่อย” มอลลรี อ้ ง พลางเรม่ิ หกหนา้ หกหลงั กระแทก
พนื้ ดนิ

“มอลลมี องหนา้ ฉนั ซเิ ธอกลา้ สาบานดว้ ยเกยี รตไิ หมวา่ หมอน่นั ไม่ไดล้ บู จมกู เธอ”
“ไม่จรงิ นะ” มอลลยี า้ คาเดมิ แต่ไม่กลา้ มองหนา้ โคลเวอร ์ เดย๋ี วเดยี วหล่อนก็วง่ิ
ควบหนีไปในทุ่ง โคลเวอรฉ์ ุกคดิ อะไรบางอยา่ ง นางไม่พดู จากบั ใคร รบี ไปดทู คี่ อกของ
มอลลแี ละตะกุยพลกิ หญา้ ดู สงิ่ ทซี่ กุ อยู่ใตห้ ญา้ คอื กองน้าตาลกอ้ นซกุ อยู่กบั รบิ บนิ้ หลาก

สสี นั อกี หลายมดั

สามวนั ตอ่ มามอลลหี ายตวั ไป นับสปั ดาหแ์ ลว้ ก็ยงั ไม่มใี ครรวู ้ า่ หลอ่ นหายไปไหน จนมี
นกพริ าบมาแจง้ ว่า เห็นมอลลอี ยู่ทอ่ี กี ฟากของเมอื งวลิ ลงิ ดนั เทยี มอยู่กบั เกวยี นเทยี มมา้
ตวั เดยี วสวยงามทาสแี ดงดาซง่ึ จอดอยนู่ อกรา้ นเหลา้ ชายอว้ นหนา้ แดงกา่ สวมกางเกงขม่ี า้
ลายหมากรกุ สวมสนบั แขง้ ท่าทางเหมอื นเจา้ ของรา้ นเหลา้ กาลงั ลบู จมูกและป้ อนนา้ ตาล
กอ้ น ขนของหลอ่ นเพง่ิ ตดั มาใหม่ และมีรบิ บนิ สเี ลอื ดหมูผูกผมหนา้ มา้ พวกนกพริ าบพูด
วา่ ท่าทางมอลลจี ะสบายอกสบายใจดี จากน้ันมาไม่มสี ตั วต์ วั ไหนเอย่ ชอ่ื มอลลอี กี เลย

เดอื นมกราคมอากาศหนาวจดั ผนื ดนิ ดปู ระหนึ่งแผ่นเหล็ก ในทุ่งไม่สามารถทาอะไร
ไดเ้ ลย มกี ารประชมุ หลายครง้ั ในโรงนาหลงั ใหญ่ พวกหมูก็เอาแตย่ งุ่ วางแผนงานในฤดูทจี่ ะ
มาถึง พวกสตั วย์ อมรบั กนั แลว้ ว่า หมูซงึ่ พิสูจนใ์ หเ้ ห็นว่าฉลาดกว่าสตั วอ์ น่ื ควรจะเป็ น
ผูต้ ดั สนิ ป็ ญหาทุกอย่างเกยี่ วกบั นโยบายของฟารม์ เพียงแต่ตอ้ งนามาอนุ มตั ิโดยเสียง
สว่ นใหญ่ การแบง่ หนา้ ทเี่ ชน่ นีจ้ ะไปไดร้ าบรน่ื

๒๐
หากไม่มกี ารขดั แยง้ ระหว่างสโนวบ์ อลกบั นโปเลยี นเกดิ ขนึ้ พวกเขาเห็นแย่งกนั ใน
ทกุ เรอื่ งราว ถา้ มใี ครเสนอใหข้ ยายพนื้ ทปี่ ลกู ขา้ วบารเ์ลย ์ ก็ม่นั ใจไดว้ า่ อกี ฝ่ ายจะเรยี กรอ้ งให ้
ขยายพนื้ ทปี่ ลูกขา้ วโอต๊ และถา้ ฝ่ ายใดพนื้ ทส่ี ่วนโนน้ ส่วนนีเ้ หมาะจะลงกะหล่าปลอี กี ฝ่ าย
เป็ นตอ้ งแยง้ วา่ ดนิ ตรงน้ันไรค้ า่ นอกจากจะปลกู รากไม้ โดยตา่ งก็มเี สยี งสนับสนุนของตน
และถกเถยี งกนั อยา่ งรนุ แรงดเุ ดอื ดหลายครง้ั สโนวบ์ อลมกั จะไดเ้ สยี งสนับสนุนสว่ นใหญใ่ น
ทป่ี ระชมุ เน่ืองจากคาพูดอนั โนม้ นา้ วใจไดช้ ะงดั แต่พอสนิ้ การประชมุ นโปเลยี นกลบั มภี าษี
กว่าในเรอื่ งหาเสยี งสนับสนุน และประสบความสาเรจ็ เป็ นพเิ ศษกบั พวกแกะ เม่ือเร็วๆ นี้
พวกแกะเรมิ่ ตดิ นิสยั รอ้ งวา่ “สขี่ าดี สองขาเลว” ตลอดทง้ั วนั และเสยี งรอ้ งนีม้ กั จะขดั จงั หวะ
การประชมุ อยู่บ่อย ๆ และสงั เกตไดว้ า่ พวกแกะชอบแหกปากรอ้ ง “สข่ี าดสี องขาเลว”
ในจงั หวะสาคญั ทสี่ โนวบ์ อลกาลงั ปราศรยั สโนวบ์ อลไดศ้ กึ ษาโดยละเอยี ดเกยี่ วกบั วารสาร
ฉบบั เก่า ๆ ของ เกษตรกรและผูเ้ ลีย้ งสตั วซ์ งึ่ เขาพบอยู่ในบา้ น จงึ ไดว้ างแผนปรบั ปรุง
เปลยี่ นแปลงไวม้ ากมาย เขาพดู ดว้ ยความรอบรถู ้ งึ ครู ะบายนา้ ในทุ่ง หญา้ หมกั และขโี้ ลหะ
หลอม และไดร้ า่ งแผนอนั ซบั ซอ้ นเพื่อทาใหท้ ุกวนั สตั วท์ ง้ั หมดสามารถหย่อนมูลลงใน
ท่งุ โดยตรง ตามจดุ ตา่ ง ๆ เพอื่ ประหยดั แรงงานขน นโปเลยี นน้ันไม่มแี ผนมาเสนอ แต่พูด

เบา ๆ ว่าสโนวบ์ อลจะเหลวเสยี เปล่า ดูท่าทางเขาคลา้ ยกาลงั รอคอยจงั หวะเหมาะ แต่ใน
บรรดาความขดั แยง้ ทงั้ ทงั้ หมดของหมูทงั้ สองตวั ไม่มคี รง้ั ใดรนุ แรงยง่ิ กว่าการเถยี งกนั เรอ่ื ง

โรงสลี ม
ในทงุ่ ทแี่ ผย่ าวไกล มเี นินเล็ก ๆ ลกู หน่ึงอยไู่ ม่ไกลจากหมู่โรงนานัก ซง่ึ เป็ นจดุ สงู สดุ

ในฟารม์ หลงั จากสารวจดูพนื้ ทแ่ี ลว้ สโนวบ์ อลชวี้ ่าเนินนั้นเหมาะทสี่ ุดสาหรบั สรา้ งโรงสลี ม
เพอ่ื จะป่นั ไดนาโมและผลติ ไฟฟ้ าใหแ้ กฟ่ ารม์ ไฟฟ้ าจะนาแสงสวา่ งมาใหต้ ามคอกสตั ว ์ และให ้
ความอบอุ่นในหน้าหนาว และจะเป็ นพลงั งานใหแ้ ก่เลื่อยวงเดือน เครอ่ื งตดั ฟางขา้ ว
เครอ่ื งแบ่งรางหญา้ และเครอื่ งรดี นมววั ไฟฟ้ า สตั วท์ งั้ หลายเพิ่งเคยไดย้ นิ ชอ่ื สง่ิ เหล่านี้
ครง้ั แรก (เพราะฟารม์ นีเ้ ป็ นฟารม์ รนุ่ เกา่ มแี คเ่ ครอื่ งจกั รสมยั โบราณ) จงึ พากนั ฟังดว้ ยพศิ วง
งงงวย เมอื่ สโนวบ์ อลเลา่ ภาพน่าตน่ื ตาตน่ื ใจของเครอื่ งจกั รซงึ่ จะทางานแทน ขณะทพ่ี วกสตั ว ์

จะไดก้ นิ หญา้ สบาย ๆในทุ่งหรอื พฒั นาสมองดว้ ยการอา่ นและการสนทนา
เพียงไม่กสี่ ปั ดาหต์ ่อมา แผนสรา้ งโรงสลี มของสโนวบ์ อลก็สาเรจ็ เป็ นรูปเป็ นรา่ ง

รายละเอยี ดของเครอื่ งจกั รไดม้ าจากหนังสอื สามเล่มของนายโจนสเ์ สยี ส่วนใหญ่ คอื ของมี
ประโยชนห์ นึ่งพนั อยา่ งภายในบา้ น คนทุกคนเป็ นชา่ งอฐิ เองได ้ และ ไฟฟ้ าเบอื้ งตน้
สโนวบ์ อลใชเ้พงิ ซงึ่ เคยเป็ นทฟ่ี ักไขม่ าเป็ นหอ้ งสมุด โดยตง้ั พนื้ ไมเ้ รยี บซงึ่ เหมาะจะวาดภาพลง
ในนั้น เขาจะหมกตวั อยใู่ นเพงิ คราวละหลายชว่ั โมง โดยเปิดหนงั สอื วางไวก้ บั พนื้ มกี อ้ นหนิ ทบั
กบี เทา้ เขาจบั แท่งชอลก์ แลว้ ขยบั ตวั ไปมา วาดเสน้ โนน้ เสน้ นี้ ขณะทส่ี ่งเสยี งฮอื่ ๆ เบาๆ
ดว้ ยความตน่ื เตน้ แผนผงั คอ่ ย ๆ ขยายขนึ้ มาเป็ นรปู ขอ้ เหวย่ี งและฟันเฟื องอนั ซบั ซอ้ น กนิ
เนือ้ ทพ่ี นื้ หอ้ งไปกวา่ ครงึ่ สตั วต์ วั อนื่ ๆ ดไู ม่รเู ้ รอ่ื งแตก่ ็ทง่ึ และเลอื่ มใสยกใหญ่ แวะมาดูแบบ
วาดของสโนวบ์ อลกนั อยา่ งนอ้ ยวนั ละครง้ั แมก้ ระท่งั แม่ไกก่ บั เป็ ดก็มาดู แลว้ ก็ตอ้ งระวงั จน
ตวั โกง่ ทจ่ี ะไม่เหยยี บยา่ งลงบนรอยชอลก์

๒๑
มเี พยี งนโปเลยี นทไี่ มเ่ คยมาเยยี่ มเยยี นเลย เพราะเขาประกาศตวั คดั คา้ นโรงสลี มตงั้ แต่
เรม่ิ แรก อยา่ งไรก็ตาม วนั หน่ึงเขามาโดยไม่บอกกล่าวเพอื่ ตรวจสอบแผนผงั เขาเดนิ ย่า
โครมๆ ไปรอบเพงิ เล็งแลรายละเอยี ดของแผนผงั แลว้ พน่ ลมใสค่ รงั้ สองครงั้ กอ่ นจะยนื นิ่งครู่
หนึ่งพลางเพงิ พจิ ารณาดมู นั จากหางตา จู่ ๆ เขาก็ยกเทา้ ขนึ้ ขา้ งหน่ึง ฉ่ีรดแบบบนพนื้ แลว้

เดนิ ออกไปโดยไม่ปรปิ ากพดู อะไรสกั คา
ฟารม์ สตั วเ์ ห็นแยง้ กนั อยา่ งรนุ แรงในเรอ่ื งโรงสลี ม สโนวบ์ อลเองไม่ปฏเิ สธวา่ งานสรา้ ง

จะยงุ่ ยาก ตอ้ งขนหนิ มาวางกอ่ เป็ นผนังสดี่ า้ น จากนั้นตอ้ งทาใบกงั หนั พอเสรจ็ แลว้ จะตอ้ ง
ใชไ้ ดนาโมกบั สายไฟ (สง่ิ เหล่านีจ้ ะจดั หามาอยา่ งไร สโนวบ์ อลไม่ไดก้ ล่าวถงึ ) แต่เขา เขา
ยนื ยนั ว่า ทงั้ หมดจะแลว้ เสรจ็ ภายในหน่ึงปี เขาประกาศว่า หลงั จากน้ันจะประหยดั แรงงาน
ไดม้ าก พวกสตั วส์ ามารถทางานเพียงสปั ดาหล์ ะสามวนั เท่าน้ัน ฝ่ ายนโปเลยี นเถียงว่า
ความจาเป็ นยงิ่ ยวดในตอนนีค้ อื เพม่ิ ผลผลติ อาหาร หากมามวั เสยี เวลากบั โรงสลี ม พวกเขา
ก็จะอดอาหารตายกนั เสยี ก่อน พวกสตั ว ์ จงึ แบ่งเป็ นสองฝากสองฝ่ าย โดยฝ่ ายหนึ่งมคี า

ขวญั ว่า “หนุนสโนวบ์ อลและการทางานสปั ดาหล์ ะสามวนั ” ส่วนคาขวญั ของอกี ฝ่ ายคอื
“หนุนนโปเลยี นกบั รางหญา้ เต็มเป่ี ยม” มเี พยี งเบนจามินผูเ้ ดยี วทไี่ ม่ไดเ้ ขา้ กบั ฝ่ ายไหน
เขาไม่เชอ่ื ใครทงั้ น้ัน ทง้ั ฝ่ ายทบ่ี อกวา่ อาหารจะมเี หลอื เฟื อ หรอื ฝ่ ายทบี่ อกวา่ โรงสลี มจะชว่ ย
ลดแรงงาน เขาพดู วา่ ถงึ มี ไม่มโี รงสลี ม ชวี ติ ก็จะเป็ นเชน่ ทเ่ี คยเป็ นมาเสมอ น่ันก็คอื ชวี ติ ท่ี
เลวรา้ ย นอกเหนือจากขอ้ ขดั แยง้ เรอื่ งโรงสลี มแลว้ ยงั มปี ระเด็นเรอ่ื งการป้ องกนั ฟารม์ อกี
พวกสตั วต์ ระหนักดเี ต็มหวั ใจว่า ถงึ แมม้ นุษยจ์ ะพ่ายแพใ้ นการต่อสูท้ เ่ี พงิ โค พวกเขาอาจ
หาทางยดึ ฟารม์ กลบั ไปเป็ นของนายโจนสอ์ กี ครงั้ ดว้ ยวธิ ที เ่ี ฉียบขาดกว่าเดมิ และเหตุผล
สาคญั ยงิ่ กวา่ น้ันคอื เมอ่ื ขา่ วการพา่ ยแพน้ ้ันแพรก่ ระจายไปในชนบท ก็ทาใหส้ ตั วใ์ นฟารม์
ใกลเ้ คยี งดอื้ ดงึ ยง่ิ กวา่ ทเ่ี คยเป็ นมา สโนวบ์ อลกบั นโปเลยี นขดั แยง้ กนั อกี เชน่ เคย ถา้ วา่ กนั
ตามนโปเลยี นแลว้ สตั วท์ งั้ หลายควรจะหาปืนมา และฝึ กใชใ้ หเ้ ป็ น หากวา่ กนั ตามสโนวบ์ อล
พวกสตั วจ์ ะตอ้ งส่งนกพริ าบออกไปใหม้ ากขนึ้ อกี เพอื่ ปลุกระดมใหส้ ตั วใ์ นฟารม์ อนื่ ๆ ทา
การปฏวิ ตั ฝิ ่ ายหนึ่งอา้ งเหตุผลว่า หากไม่สามารถป้ องกนั ตวั เอง พวกเขาก็จะถูกโค่นลม้
อกี ฝ่ ายชเู หตผุ ลวา่ หากมกี ารปฏวิ ตั เิ กดิ ขนึ้ ทุกหนทุกแห่งพวกเขาจะไม่มคี วามจาเป็ นตอ้ ง

ป้ องกนั ตวั เองอกี ทแี รกพวกสตั วร์ บั ฟังนโปเลยี นกอ่ น แลว้ หนั ไปฟังสโนวบ์ อล แลว้ ก็ตดั สนิ ใจ
ไม่ไดว้ า่ ฝ่ ายไหนถกู อนั ทจี่ รงิ เวลารบั ฟังฝ่ ายไหนพดู พวกเขาก็มกั จะเห็นพอ้ งกบั ฝ่ ายน้ันน่ัน

แหละ
ในทส่ี ดุ ก็ถงึ วนั ทแ่ี ผนผงั โรงสลี มของสโนวบ์ อลจะเสรจ็ สมบรู ณใ์ นการประชมุ ของวนั

อาทติ ยถ์ ดั จากนั้น ประเด็นว่าจะเรม่ิ ลงมอื สรา้ งโรงสลี มถูกนาขนึ้ มาขอมติ เมอ่ื พวกสตั วม์ า
รวมตวั กนั ในโรงนาใหญพ่ รอ้ มหนา้ สโนวบ์ อลกล็ กุ ขนึ้ ยนื และชแี้ จงเหตผุ ลทคี่ วรสนับสนุนการ
สรา้ งโรงสลี ม แต่ถูกพวกแกะรอ้ งขดั จงั หวะเป็ นครงั้ คราว จากน้ันนโปเลยี นก็ลุกขนึ้ ยนื เพอ่ื
โตต้ อบ เขาพูดเสยี งเบาว่า โรงสลี มเป็ นเรอื่ งเหลวไหลทงั้ เพ เขาขอแนะนาไม่ใหส้ นับสนุน
การสรา้ ง พูดจบก็น่ังลงทนั ที

๒๒

เขาใชเ้ วลาพูดแค่สามสบิ วนิ าที มิหนาซา้ ท่าทางดูจะไม่สนใจว่าผลจะเป็ นอย่างไร
สโนวบ์ อลรบี ลกุ ขนึ้ ยนื ทนั ควนั และตะโกนบอกพวกแกะทเี่ รม่ิ รอ้ งใหเ้ งยี บเสยี ง จากน้ันก็ออ้ น
วอนขอเสยี งสนับสนุนอยา่ งเรา่ รอ้ น ถงึ ตอนนีพ้ วกสตั วแ์ บง่ ออกเป็ นสองกก๊ แทบจะเท่า ๆ
กนั แตล่ ลี าโนม้ นา้ วใจของสโนวบ์ อลกลบั ทาใหพ้ วกเขาคลอ้ ยตามไปชว่ั ขณะ ดว้ ยถอ้ ยคาอนั
ยง่ิ ใหญเ่ หลา่ น้ัน สโนวบ์ อลไดว้ าดภาพใหเ้ ห็นถงึ ฟารม์ สตั วเ์ มอ่ื งานต่าทรามถกู ปลดจากบ่า
ของพวกสตั ว ์ บดั นีจ้ นิ ตนาการเพรดิ แพรว้ ของเขาไปไกลพน้ เครอื่ งตดั ฟางและเครอ่ื งสบั หวั
ผกั กาดเทอรน์ ิปไปแลว้ เขาพูดว่า ไฟฟ้ าจะใชเ้ ดนิ เครอื่ งนวดขา้ ว คนั ไถ คราด กลงิ้
รวมทงั้ เครอ่ื งเกย่ี วขา้ วและเครอ่ื งมดั แถมยงั ส่งไฟฟ้ าไปสรา้ งแสงสว่างใหแ้ กท่ ุกคอกสตั วน์ า้
รอ้ นนา้ เย็น และเครอ่ื งทาความรอ้ นไฟฟ้ า เมอื่ สโนวบ์ อลพดู จบ ไม่เหลอื ขอ้ สงสยั อกี แลว้ วา่
มตจิ ะโนม้ ไปทางใด ทว่าทนั ใดนั้นเองนโปเลยี นลุกขนึ้ ยนื และเหลอื บหางตามองสโนวบ์ อล
อยา่ งประหลาด พลางรอ้ งครางเสยี งแหลมอยา่ งทไ่ี ม่เคยมใี ครเคยไดย้ นิ จากปากเขามากอ่ น

จากน้ันมีเสียงหอนน่ าขนพองสยองเกลา้ ดงั ขึน้ ดา้ นนอก และหมาเกา้ ตวั สวม

ปลอกคอป่ ุมทองเหลอื งกระโดดเขา้ มาในโรงนาพวกมนั กระโจนเขา้ หาสโนวบ์ อล แต่เขา
กระโดดหลบเขยี้ วของพวกมนั ไดช้ นิดเฉียดฉิว อดึ ใจต่อมาสโนวบ์ อลก็เผ่นออกประตูและ
หมาฝงู นั้นไลต่ ามออกไป เหลา่ สตั วท์ เ่ี หลอื ทงั้ ประหลาดใจและหวาดกลวั จนพูดไม่ออก ไดแ้ ต่
ออกนั ออกจากประตเู พอื่ ดฉู ากวงิ่ ไล่ สโนวบ์ อลวงิ่ สุดชวี ติ ไปตามทุ่งหญา้ ยาวซงึ่ ทอดไปถงึ

ถนน เขาวงิ่ ชนิดทม่ี แี ตห่ มูเท่านั้นทจ่ี ะวง่ิ แบบน้ันได ้ ทวา่ ฝูงหมาก็ตามมาตดิ ๆ จู่ ๆ เขาลนื่

ลม้ คดิ ในใจวา่ คงเสยี ทพี วกมนั แน่ แตแ่ ลว้ เขาก็ลกุ ขนึ้ ใหม่และวง่ิ เรว็ ยง่ิ กวา่ ครงั้ ใดทผ่ี ่านมา

แลว้ พวกหมาก็ไล่จเี้ ขามาอกี หนึ่งในน้ันเกอื บจะงบั เขยี้ วลงบนหางของเขาอยู่แลว้

แต่ สโนวบ์ อลสะบดั หนีไดท้ นั เขาโหมแรงเขา้ ไปอกี และพงุ่ พรวดเขา้ ในชอ่ งรว้ั ตน้ ไมไ้ ดแ้ บบ

เสน้ ยาแดงผ่าแปด จากน้ันมาก็ไม่มใี ครไดเ้ ห็นเขาอกี เลย

พวกสตั วเ์ ดนิ กลบั เขา้ ในฟารม์ ดว้ ยอาการนิ่งองึ้ และหวาดผวา เดย๋ี วเดยี วพวกหมาก็

วง่ิ กลบั มา แรกทเี ดยี วไมม่ ใี ครจนิ ตนาการไดว้ า่ สตั วด์ รุ า้ ยนีม้ าจากไหน แตไ่ ม่ชา้ ขอ้ สงสยั ก็

คลค่ี ลาย พวกมนั คอื ลกู หมาทน่ี โปเลยี นแยกจากอกแม่หมาเอาไปเลยี้ งไวน้ ่ันเองแมจ้ ะยงั ไม่โต

เต็มขนาด แตร่ า่ งใหญโ่ ต และท่าทางดรุ า้ ยราวกบั หมาป่ าทเี ดยี ว พวกมนั คอยยนื อยไู่ ม่ห่าง
นโปเลยี น มผี ูส้ งั เกตเห็นพวกมนั กระดกิ หางใหเ้ ขาแบบเดยี วกบั ทหี่ มาของนายโจนสก์ ระดกิ
ใหก้ บั เจา้ นายนโปเลียนกบั ฝูงหมาผูต้ ิดตาม กา้ วขึน้ สู่แท่นยกพืน้ ซง่ึ เมเจอรเ์ คยกล่าว
ปาฐกถา เขาประกาศว่า นับจากวนั นีก้ ารประชมุ เชา้ วนั อาทติ ยจ์ ะไม่มีอกี ต่อไป เพราะไม่
จาเป็ นแลว้ เขาบอกวา่ มนั เปลอื งเวลาเปลา่ ตอ่ ไปนีป้ ัญหาตา่ ง ๆ เกย่ี วกบั งานของฟารม์ จะมี

คณะกรรมการพเิ ศษประกอบดว้ ยพวกหมูเป็ นผูต้ ดั สนิ โดยตวั เขาเองดารงตาแหน่งประธาน
คณะกรรมการจะประชมุ กนั เป็ นการลบั แลว้ จะแจง้ การตดั สนิ ใจใหส้ ตั วอ์ นื่ ๆ ไดท้ ราบภายหลงั
พวกสตั วจ์ ะยงั มารวมตวั กนั ในเชา้ วนั อาทติ ยเ์ ชน่ เดมิ เพอื่ เคารพธงและรอ้ งเพลง ผองสตั วแ์ หง่
องั กฤษ และรบั คาสง่ั ประจาสปั ดาห ์ แตไ่ ม่มกี ารถกเถยี งปัญหาอกี ตอ่ ไป

๒๓
แมจ้ ะไมห่ ายตกตะลงึ กบั เรอื่ งทส่ี โนวบ์ อลถกู ขบั จากฟารม์ พวกสตั วก์ ย็ งั สะดงุ ้ โหยงเมอ่ื
ไดฟ้ ังประกาศของนโปเลียน สตั วจ์ านวนหน่ึงคงจะคดั คา้ นไปแลว้ หากนึกหาคาโตแ้ ยง้ ที่
เหมาะสมได ้ แมก้ ระทง่ั บ็อกเซอรย์ งั อดรสู ้ กึ หนกั ใจเล็กนอ้ ยไมไ่ ด ้ เขาทาหลู สี่ ะบดั ผมหนา้ มา้
อยหู่ ลายครง้ั และพยายามอยา่ งหนักทจ่ี ะเรยี บเรยี งความคดิ ของตน แตส่ ดุ ทา้ ยก็คดิ ไม่ออก
ว่าควรพูดอะไร อย่างไรก็ตาม พวกหมูเองนั้นมีบางส่วนทม่ี ปี ากมีเสยี ง หมูเนือ้ หนุ่มสตี่ วั
แถวหนา้ รอ้ งเสยี งแหลมคดั คา้ นออกมา ทง้ั คู่ผุดลกุ ขนึ้ ยนื และพูดโดยไม่รงั้ รอ แต่ทนั ใดนั้น
หมาทนี่ ่ังอยรู่ อบตวั นโปเลยี นเรม่ิ สง่ เสยี งคารามขวู่ ญั เสยี งตา่ ลกึ พวกหมูจงึ เงยี บเสยี งและน่ัง
ลงตามเดมิ จากนัน้ พวกแกะพากนั ตะเบ็งทอ่ งคาขวญั “สข่ี าดสี องขาเลว” ดงั สน่นั เกอื บสบิ หา้

นาทเี ต็ม เท่ากบั ปิ ดโอกาสไม่ใหม้ กี ารโตเ้ ถยี งใด ๆ อกี
หลงั จากนน้ั สควลี เลอรถ์ กู สง่ ใหไ้ ปอธบิ ายระเบยี บใหมก่ บั สตั วอ์ นื่ ๆในฟารม์
“สหาย” เขาพดู “ฉันมน่ั ใจวา่ สตั วท์ ุกตวั ทน่ี ่ีคงจะซาบซงึ้ในการเสยี สละตวั เองของ

สหายนโปเลยี นกนั ดสี หายอยา่ ไดค้ ดิ วา่ เป็ นหวั หนา้ เป็ นความเพลดิ เพลนิ เจรญิ ใจเป็ นอนั ขาด
ตรงกนั ขา้ ม มนั คอื ความรบั ผดิ ชอบหนักหน่วงลกึ ซงึ้ ไม่มใี ครเชอื่ มน่ั ในหลกั การ ‘สตั วท์ กุ ตวั
เท่าเทยี มกนั ’ แน่นแฟ้ นยง่ิ ไปกวา่ สหายนโปเลยี นอกี แลว้ เขาแสนจะยนิ ดที จ่ี ะปลอ่ ยใหพ้ วก
ท่านตดั สนิ ใจเรอื่ งราวกนั ดว้ ยตวั เอง แต่สหาย บางครงั้ พวกท่านย่อมตดั สนิ ใจผิดพลาด
ถงึ ตอนน้ันพวกเราจะเป็ นอย่างไรเล่า สมมตวิ ่าพวกท่านตดั สนิ ใจเชอื่ เรอ่ื งโรงสลี มเหลวไหล
ของสโนวบ์ อลและตามเขาไปเลา่ ทง้ั ทเี่ ราก็รกู ้ นั แลว้ วา่ เขาเป็ นแคอ่ าชญากร”

“เขาสหู ้ า้ วหาญในสมรภมู ริ บทเี่ พงิ โคนะ” ใครตวั หน่ึงพดู ขนึ้
“เพยี งแคห่ า้ วหาญยงั ไม่พอ” สควลี เลอรก์ ลา่ ว “ความจงรกั ภกั ดแี ละการเชอื่ ฟังสิ
สาคญั กว่า ถา้ จะว่ากนั เรอ่ื งสมรภูมริ บทเี่ พงิ โค ฉันเชอ่ื ว่าสกั วนั หน่ึงเราจะไดเ้ ห็นกนั ว่า

บทบาทของสโนวบ์ อลถูกแต่งแตม้ จนเกนิ เลยไปมาก วนิ ัยต่างหาก สหาย วนิ ัยดุจเหล็ก
น่ันคอื หลกั สาคญั ของวนั นี้ กา้ วพลาดกา้ วเดยี ว ศตั รขู องเราก็จะถงึ ตวั เรา แน่นอน สหาย

พวกทา่ นคงไม่ตอ้ งการใหโ้ จนสก์ ลบั มาหรอก”
อกี ครงั้ หน่ึงทไี่ มม่ ใี ครตอบโตเ้ หตผุ ลขอ้ นีไ้ ดแ้ น่อนอยแู่ ลว้ พวกสตั วไ์ มต่ อ้ งใหโ้ จนส ์

กลบั มา หากการยอมใหม้ กี ารถกเถยี งในเชา้ วนั อาทติ ยเ์ ป็ นสงิ่ ทนี่ าเขากลบั มา ถา้ เชน่ น้ัน
การถกเถยี งกม็ ไี มไ่ ด ้ บอ็ กเซอรน์ ้นั บดั นีไ้ ดใ้ ครค่ รวญทกุ สง่ิ ดแี ลว้ จงึ กลา่ วแทนความรสู ้ กึ
ของสตั วท์ ง้ั หมดวา่ “หากสหายนโปเลยี นพดู เชน่ น้ัน มนั ยอ่ มถกู ตอ้ ง” นับจากนน้ั มาเขา
ไดร้ บั เอาคาขวญั ใหม่ “นโปเลยี นถกู เสมอ” มาเพม่ิ เตมิ จากคาขวญั ประจาใจทวี่ า่ “ฉันจะ
ทางานใหม้ ากขนึ้ ”

ชว่ งนั้นอากาศเรมิ่ เปลยี่ น งานไถในฤดใู บไมผ้ ลไิ ดเ้ รมิ่ ขนึ้ แลว้ เพงิ ทสี่ โนวบ์ อลเคยวาด
แบบผงั โรงสลี มถกู ปิ ดตาย และคาดเดากนั วา่ ผงั นั้นคงถกู ลบไปแลว้ ทุกเชา้ วนั อาทติ ยเ์ วลา
สบิ นาฬกิ า พวกสตั วจ์ ะรวมตวั กนั ในโรงนาใหญ่เพอ่ื รบั คาส่งั ของสปั ดาหน์ ั้นกะโหลกศรี ษะ
ของเฒา่ เมเจอรซ์ งึ่ ไมม่ เี นือ้ เหลอื ตดิ อยอู่ กี ถกู ขดุ ขนึ้ จากสวนผลไม้ นามาตงั้ ไวบ้ นตอไมท้ ฐี่ าน
เสาธงเคยี งขา้ ง ๆ กบั ปื น หลงั จากเชญิ ธงขนึ้ สู่ยอดเสาแลว้ พวกสตั วจ์ ะตอ้ งเดนิ เรยี งแถว
ผ่านหวั กะโหลกน้ันเพอื่ แสดงความเคารพกอ่ นจะเขา้ สโู่ รงนา

๒๔

เดย๋ี วนีพ้ วกสตั วไ์ มไ่ ดน้ ่ังรวมกนั ทง้ั หมดเชน่ แตก่ อ่ นแล ้ นโปเลยี นกบั สควลี เลอรแ์ ละ
หมูอกี ตวั ชอื่ มนิ ิมสั ผูม้ พี รสวรรคน์ ่าทง่ึ ดา้ นการแต่งเพลงและบทกวนี ่ังหนา้ ยกพนื้ โดยมลี กู
หมารนุ่ ๆ เกา่ ตวั ลอ้ มรอบเป็ นครง่ึ วงกลม และหมูทเี่ หลอื น่ังดา้ นหลงั พวกสตั วอ์ น่ื ๆ น่ัง
ในโรงนาหนั หนา้ ไปหาพวกเขา นโปเลยี นจะอา่ นคาสง่ั ประจาสปั ดาหด์ ว้ ยเสยี งหา้ วขงึ ขงั เยยี่ ง
ทหาร หลงั จากรอ้ งเพลง ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ หน่ึงจบ พวกสตั วก์ ็แยกยา้ ยกนั ไป

วนั อาทติ ยท์ ส่ี ามหลงั สโนวบ์ อลถกู เนรเทศ พวกสตั วอ์ อกจะประหลาดใจเมอ่ื ไดย้ นิ
นโปเลยี นประกาศวา่ โรงสลี มจะถกู สรา้ งขนึ้ ในทส่ี ดุ เขาไม่ไดเ้ หตผุ ลใด ๆ ว่าทาไมถงึ เปลยี่ น
ใจ หากเตอื นพวกสตั วไ์ วว้ า่ งานทเ่ี พม่ิ มาแปลวา่ ทง้ั หมดตอ้ งทางานหนักหนาสาหสั และอาจ
จาเป็ นตอ้ งลดปันส่วนอาหารลงดว้ ย อย่างไรก็ตาม แผนผังน้ันเสร็จสมบูรณ์แลว้

ทุกรายละเอียด คณะกรรมการพิเศษของพวกหมไู ดล้ งมือทากนั มาตลอดสามสปั ดาห ์
การสรา้ งโรงสลี มพรอ้ มกบั สงิ่ ตอ่ เตมิ ตา่ ง ๆ หลายอยา่ ง คาดวา่ จะใชเ้ วลาสองปี

เย็นวนั นั้น สควลี เลอรไ์ ปอธบิ ายกบั สตั วอ์ น่ื ๆ เป็ นการเฉพาะว่า แทจ้ รงิ นโปเลยี นไม่
เคยคดั คา้ นเรอื่ งโรงสลี ม ตรงกนั ขา้ ม เขานี่เองทส่ี นับสนุนใหส้ รา้ งตง้ั แตเ่ รม่ิ และแผนผงั ซงึ่
สโนวบ์ อลวาดไวบ้ นพนื้ โรงฟักไขน่ ั้น ความจรงิ ไดถ้ กู ขโมยมาจากกองกระดาษของนโปเลยี น
แทจ้ รงิ แลว้ โรงสลี มเป็ นการสรรคส์ รา้ งของนโปเลยี นเอง มเี สยี งหนึ่งถามขนึ้ ว่า แลว้ ทาไม
เมอื่ กอ่ นนโปเลยี นถงึ ไดค้ ดั คา้ นแข็งขนั นัก สควลี เลอรท์ าหนา้ มลี บั ลมคมนัย ก่อนชแี้ จงวา่
น่ันเป็ นไหวพรบิ ของสหายนโปเลยี น ทเี่ ขาทาใหด้ ูเหมอื นคดั คา้ นโรงสลี ม เป็ นเพยี งวถิ ที าง
กาจดั สโนวบ์ อล ผูเ้ ป็ นตวั อนั ตรายและชนี้ าผดิ ๆ ทนี ีเ้ มอื่ สโนวบ์ อลพน้ ทางไปแลว้ แผนการ
ย่อมสามารถดาเนินต่อไปโดยไม่มผี ูย้ น่ื มอื มาแทรกแซง สควลี เลอรบ์ อกอกี ว่า สง่ิ นีเ้ องท่ี
เรยี กวา่ กลยทุ ธ ์ เขาพูดซา้ คานีห้ ลายครง้ั “กลยทุ ธส์ หาย กลยทุ ธ”์ พลางกระโดดไปรอบ ๆ
และสะบดั หาง พรอ้ มกบั หวั เราะเรงิ รา่ พวกสตั วไ์ ม่แน่ใจหรอกวา่ คานีม้ คี วามหมายวา่ กระไร
ทวา่ สควลี เลอรพ์ ดู จาไดน้ ่าคลอ้ ยตาม มหิ นาซา้ หมาสามตวั ซง่ึ บงั เอญิ ตามมาดว้ ยก็คาราม
อยา่ งมุ่งรา้ ยหมายขวญั อยู่ สตั วท์ ง้ั หลายจงึ ยอมรบั คาชแี้ จงโดยไม่ถามตอ่ ใหม้ ากความ

ตลอดปี นั้นพวกสตั วท์ างานกนั ไม่ไดห้ ยดุ หย่อนประหนึ่งขา้ ทาส ทว่าเป็ นการทางาน
ดว้ ยความสขุ ไมม่ งี านหรอื การเสยี สละใดทพี่ วกเขาไม่เต็มใจทา เพราะตา่ งรดู ้ วี า่ ทที่ าไปทุกสงิ่
นั้นเพอ่ื ผลดขี องตวั เองและลกู หลานภายหนา้ มใิ ชท่ าเพอ่ื มนุษยจ์ อมขเี้ กยี จขขี้ โมยโขยงไหน

ตลอดฤดใู บไมผ้ ลแิ ละฤดูรอ้ น พวกเขาทางานกนั สปั ดาหห์ กสบิ ชว่ั โมง พอเดอื น
สงิ หาคม นโปเลยี นประกาศวา่ จะทางานกนั ในบา่ ยวนั อาทติ ยด์ ว้ ย งานนีข้ นึ้ อยกู่ บั ความสมคั ร
ใจลว้ น ๆ ทว่า ผูท้ ่ีไม่มาทาจะถูกลดปันส่วนอาหารลงครง่ึ หน่ึง ถงึ จะทาขนาดนีแ้ ลว้ ก็ยงั
จาเป็ นตอ้ งละทงิ้ งานบางอยา่ ง การเก็บเกยี่ วปี นีไ้ ดผ้ ลผลติ นอ้ ยกว่าปี กอ่ น และทุ่งสองแห่งที่
ควรจะเพาะหน่อไวใ้ นตน้ ฤดรู อ้ นกไ็ มไ่ ดเ้ พาะ เน่ืองจากไถพรวนไม่ทนั คาดการณไ์ ดเ้ ลยวา่ ฤดู
หนาวทจี่ ะมาถงึ จะตอ้ งลาบากแน่

๒๕

การสรา้ งโรงสลี มพบความยงุ่ ยากคาดไม่ถงึ หลายเรอ่ื ง มบี อ่ หนิ ดี ๆในฟารม์ มากพอดู
และพบว่าบา้ นหลงั นอก ๆ ก็เต็มไปดว้ ยทรายกบั ปูน ดงั น้ันวสั ดุกอ่ สรา้ งจงึ อยู่ใกลม้ อื ทว่า
ปัญหาที่พวกสตั วแ์ กไ้ ม่ตกทีแรกคือ ทาอย่างไรจึงจะกะเทาะหินใหเ้ ป็ นชนิ้ เป็ นขนาดท่ี
เหมาะสม ดทู ่าวา่ ไมม่ วี ธิ อี นื่ นอกจากใชเ้ ครอ่ื งขดุ กบั ชะแลง ซงึ่ ไม่มสี ตั วใ์ ดใชไ้ ดเ้ นื่องจากไม่มี
สตั วท์ ส่ี ามารถยนื ดว้ ยขาหลงั หลงั จากพยายามอยา่ งไรผ้ ลกนั อยหู่ ลายสปั ดาห ์ สตั วต์ วั หนึ่งก็
เกดิ ความคดิ แจ๋วขนึ้ น่ันก็คอื อาศยั แรงโนม้ ถว่ งของโลกมาชว่ ยบรรดาหนิ ทม่ี ขี นาดใหญเ่ กนิ
กว่าจะนาไปใชไ้ ดซ้ งึ่ มีอยู่กน้ บ่อหินนั้น พวกสตั วก์ ็เอาเชอื กมาผูกรอบหินพวกนีเ้ ขา้
จากนั้นทงั้ หมด ไม่ว่าววั ควาย แกะ สตั วต์ วั ใดก็ตามทพ่ี อจะจบั เชอื กได ้ แมก้ ระท่งั พวกหมู
บางครงั้ ก็เขา้ รว่ มดว้ ยในตอนสาคญั ๆ ชว่ ยกนั ลากหนิ ขนึ้ ทลี ะคบื ๆ ชา้ จนน่าสนิ้ หวงั ขนึ้ เนิน
ไปถงึ ปากบอ่ แลว้ ดนั ใหห้ ล่นรว่ งลงไปแตกเป็ นชนิ้ เล็กชนิ้ นอ้ ย การขนลากหนิ ทแ่ี ตกออกนี้
เทยี บกนั แลว้ งา่ ยดายกวา่ มาก ใสเ่ กวยี นใหพ้ วกมา้ ลากไป พวกแกะลากทลี ะกอ้ น แมก้ ระทง่ั
มวิ เรยี ลกบั เบนจามนิ กเ็ ทยี มตวั เขา้ กบั รถลากสองลอ้ เล็กคนั เกา่ แลว้ ชว่ ยขนลากเท่าทที่ าได ้
ปลายฤดรู อ้ นจงึ มหี นิ มากพอ จากนั้นการกอ่ สรา้ งจงึ เรมิ่ ตน้ ขนึ้ ภายใตก้ ารควบคมุ

ของพวกหมู
ทว่างานสรา้ งชา่ งเชอื่ งชา้ และกนิ แรงยง่ิ บ่อยครง้ั ตง้ เสยี เวลาไปทง้ั วนั เต็ม ๆ กบั

การเหน่ือยยากลากหนิ กอ้ นเดยี วไปถงึ ปากบอ่ หนิ และบางครง้ั เมอ่ื ดนั ใหร้ ว่ งลงไปแลว้ หนิ กลบั

ไม่แตกเป็ นกอ้ นเล็ก ไม่มงี านใดสาเรจ็ ไดห้ ากปราศจากบ็อกเซอรเ์ พราะกาลงั ของเขาดูจะ
เทยี บเทา่ กบั กาลงั ของสตั วท์ เี่ หลอื ทกุ ตวั รวมกนั ทเี ดยี ว เมอื่ หนิ ไถลลงเนิน และสตั วอ์ น่ื ๆ พา
กนั รอ้ งดว้ ยความสนิ้ หวงั เม่ือพบว่าตวั เองถูกลากลงจากเนินไปดว้ ย มีเพียงบ็อกเซอรท์ ี่
รวบรวมพละกาลงั ทงั้ หมด แลว้ ออกแรงรงั้ หนิ กอ้ นน้ันไวไ้ ดเ้ สมอ ภาพทบ่ี ็อกเซอรล์ ากเชอื ก
ผูกหนิ ขนึ้ เนินทลี ะนิว้ ๆ ลมหายใจรวั เรว็ ปลายกบี เท่าจกิ พนื้ แน่น และลาตวั มหมึ าอาบเยมิ้ ไป
ดว้ ยเหงอื่ บนั ดาลใหส้ ตั วท์ ุกตวั ทเี่ ห็นเต็มตนื้ ดว้ ยความชนื่ ชม บางครงั้ โคลเวอรก์ ็เตอื นใหเ้ ขา
อยา่ หกั โหมเกนิ กาลงั ทวา่ บ็อกเซอรไ์ มเ่ คยฟงั นาง คตปิ ระจาใจสองอยา่ งของเขาทวี่ า่ “ฉันจะ
ทางานใหห้ นักขนึ้ ” กบั “นโปเลยี นทาถกู เสมอ” ดจู ะเป็ นคาตอบอนั เพยี งพอสาหรบั ทุก
ปัญหาแลว้ เขานัดแนะกบั ไกร่ นุ่ กระทงใหป้ ลกุ เขากอ่ นสตั วอ์ นื่ ๆ เพมิ่ จากครงึ่ ชว่ั โมง เป็ นสส่ี บิ
หา้ นาทเี วลาใดทวี่ า่ งเวน้ จากการงานซง่ึ ทกุ วนั นีม้ นี อ้ ยกวา่ นอ้ ย เขาจะไปทบ่ี ่อหนิ ตามลาพงั
เพอ่ื เก็บหนิ กอ้ นเล็กกอ้ นนอ้ ยและลากมายงั สถานทก่ี อ่ สรา้ งโดยไม่มผี ูใ้ ดชว่ ยเหลอื

ตลอดฤดูรอ้ นน้ันพวกสตั วม์ ิไดล้ าบากแรน้ แคน้ เท่าไร ถงึ แมว้ ่างานจะหนักก็ตาม
อาหารอาจจะไม่อดุ มสมบรู ณก์ วา่ สมยั โจนสย์ งั อยู่ แตอ่ ยา่ งนอ้ ยก็ไม่ไดล้ ดนอ้ ยลง การทต่ี อ้ ง
หาอาหารเลยี้ งแคต่ วั เอง ไม่ตอ้ งเลยี้ งดมู นุษยเ์ พม่ิ มาอกี หา้ คนน้ันเป็ นขอ้ ไดเ้ ปรยี บ
มหาศาล คงตอ้ งใชค้ วามลม้ เหลวมากมายถงึ จะหกั ลา้ งขอ้ ไดเ้ ปรยี บนีล้ งได ้ และจะว่าไปวธิ ี

ทางานของพวกสตั วก์ ็มีประสทิ ธภิ าพกว่าและประหยดั งานไปไดม้ าก อย่างเชน่ งานกาจดั
วชั พชื พวกสตั วท์ าไดเ้ รยี บรอ้ ยหมดจดซงึ่ มนุษยไ์ ม่มที างทาไดย้ งิ่ กวา่ นั้น บดั นีเ้ มอื่ ไม่มสี ตั ว ์
ตวั ใดรเิ ป็ นขโมย จงึ ไม่จาเป็ นตอ้ งกนั้ รว้ั แปลงเพาะปลูก ทาใหป้ ระหยดั แรงงานรกั ษารวั้ และ

ประตไู ดม้ าก

๒๖
แต่กระน้ันเม่ือฤดูรอ้ นล่วงเลยไป ผลรา้ ยหลายอย่างที่คาดไม่ถึงก็เรมิ่ ปรากฏ
พวกสตั วจ์ าเป็ นตอ้ งใชน้ า้ มนั กา๊ ด ตะปเู ชอื ก ขนมปังแข็งสาหรบั หมา และเหล็กทาเกอื กมา้
ทง้ั หมดนีท้ าเองไม่ไดใ้ นฟารม์ และต่อไปจะตอ้ งใชเ้ มล็ดพนั ธพุ ์ ชื และป๋ ุยเคมนี อกเหนือจาก
เครอ่ื งมอื อกี หลายอยา่ ง และทา้ ยทส่ี ดุ คอื เครอื่ งจกั รสาหรบั โรงสลี ม จะไดส้ งิ่ เหลา่ นีม้ าจากไหน

กนั สตั วท์ กุ ตวั ลว้ นหมดปัญญาจะคดิ
เชา้ วนั อาทติ ยว์ นั หนึ่ง เมอื่ พวกสตั วม์ ารวมตวั กนั เพอื่ ฟังคาส่งั นโปเลยี นประกาศว่า

เขาไดอ้ อกนโยบายใหม่มาขอ้ หนึ่ง นับจากนีไ้ ป ฟารม์ สตั วจ์ ะเขา้ ทาการคา้ กบั ฟารม์ อนื่ ๆ
ใกล เ้ คียง แ ต่ แ น่ ล่ะ ย่อ มไ ม่ ใ ช่เ พื่อ วัตถุประ ส ง ค ห์ า ก า ไ ร ห า ก เ พื่อ ห า วัส ดุซึ่ง มี
ความจาเป็ นตอ้ งใชโ้ ดยเรง่ ดว่ น เขากลา่ วอกี วา่ ความจาเป็ นเกย่ี วกบั โรงสลี มมากอ่ นเรอื่ งอน่ื
ทงั้ หมด ดงั น้นั เขาจงึ กาลงั เตรยี มการเพอื่ ขายหญา้ แหง้ และขา้ วสาลอี นั เป็ นสว่ นหนึ่งของปี นี้
และต่อไปหากจาเป็ นตอ้ งใชเ้ งนิ ก็จะหาเพม่ิ ดว้ ยการขายไข่ไก่ เพราะในตลาดวลิ ลงิ ดนั นั้น
ตอ้ งการไข่ไก่อยู่เสมอ นโปเลยี นกล่าวว่า พวกแม่ไก่ควรจะดใี จทตี่ วั เองจะไดเ้ สยี สละเพอื่

ชว่ ยเหลอื การกอ่ สรา้ งโรงสลี มเป็ นพเิ ศษ
อกี ครงั้ หน่ึงทพี่ วกสตั วร์ ูส้ กึ อดึ อดั โดยไม่ทราบสาเหตแุ น่ชดั หา้ มการตดิ ต่อใด ๆ กบั

มนุ ษยห์ า้ มยุ่งเกี่ยวทางการคา้ หา้ มใชเ้ งิน สิ่งเหล่านี้เป็ นมติขอ้ แรกสุดที่ไดท้ ากนั ใน
การประชมุ เพอ่ื ยนิ ดตี อ่ ชยั ชนะหลงั จากโจนสถ์ กู ขบั ไลอ่ อกไปมใิ ชห่ รอื สตั วอ์ น่ื ๆ ทเ่ี หลอื จา
ไดว้ า่ ไดผ้ ่านมตทิ านองนีไ้ ป หรอื อยา่ งนอ้ ยก็คลบั คลา้ ยคลบั คลาล่ะ หมูรุน่ หนุ่มสตี่ วั ซง่ึ เคย
ประท วงเมอ่ื ครง้ั นโปเลยี นยกเลกิ การประชมุ พากนั สง่ เสยี งแบบกลา้ ๆ กลวั ๆ แตท่ นั ใดก็ถกู

ปิ ดปากดย้ เสยี งคารามสน่ันจากพวกหมา จากนั้นเชน่ เคย พวกแกะแหกปากรอ้ ง “สข่ี าดสี อง
ขาเลว” และจงั หวะตดิ ขดั จงึ ถกู กลบเกลอื่ นไปดว้ ยเสยี งนีส้ ดุ ทา้ ย นโปเลยี นยกเทา้ ขา้ งหน่ึงขนึ้
เพอ่ื ใหท้ ง้ั หมดเงยี บเสยี ง และประกาศวา่ เขาไดเ้ ตรยี มการไวห้ มดแลว้ ไม่มคี วามจาเป็ นทสี่ ตั ว ์
ตวั ใดจะตอ้ งไปตดิ ต่อกบั มนุษยเ์ พราะน่ันย่อมเป็ นทไี่ ม่พงึ ปรารถนาอย่างทส่ี ุด เขาตงั้ ใจจะ
รบั ภาระทง้ั มวลไวบ้ นบา่ ตวั เอง อตี ามนุษยค์ นหน่ึงชอ่ื วมี เปอร ์ ทนายในวลิ ลงิ ดนั ไดต้ กลงจะ

เป็ นตวั กลางระหวา่ งฟารม์ สตั วก์ บั โลกภายนอก และเขาจะมาเยอื นฟารม์ สตั วท์ กุ เชา้ วนั จนั ทร ์
เพอื่ รบั คาสง่ั นโปเลยี นปิ ดทา้ ยคาปราศรยั ดว้ ยการรอ้ งกอ้ งว่า “ฟารม์ สตั วจ์ งเจรญิ ” เหมอื น

เชน่ เคย แลว้ หลงั จากรอ้ งเพลง ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ จบพวกสตั วก์ ็พากนั สลายตวั
หลงั จากนั้น สควลี เลอรก์ ็ออกไปปลอบขวญั ใหค้ วามม่นั ใจแกส่ ตั วต์ า่ ง ๆ ท่วั ทง้ั ฟารม์

เขารบั รองแกส่ ตั วท์ ุกตวั วา่ ไม่เคยมมี ตหิ า้ มการคา้ ขายและการใชเ้ งนิ ออกมา ไม่มใี ครเสนอ
ใหล้ งมตดิ ว้ ยซา้ เป็ นแตเ่ พยี งจนิ ตนาการคดิ นึกกนั เอาเอง อาจจะสบื กลบั ไปไดท้ ต่ี น้ ตอคอื คา
โกหกมดเท็จที่สโนวบ์ อลแพรก่ ระจายออกไปน่ันเอง ยงั มีสตั วบ์ างตวั ที่คา้ งคาใจอยู่บา้ ง

เล็กนอ้ ย แต่สควลี เลอรถ์ ามพวกเขาอย่างฉลาดว่า “ท่านแน่ใจรสึ หาย ว่าท่านไม่ไดค้ ดิ ฝัน
เรอ่ื งนีเ้ อง ทา่ นมบี นั ทกึ วา่ เคยมมี ตขิ อ้ นีห้ รอื เปลา่ มใี ครจดลงกระดาษไวท้ ไี่ หนหรอื เปลา่ ”
เป็ นความจรงิ ทว่ี า่ สง่ิ เหลา่ นีไ้ ม่มบี นั ทกึ ไวเ้ ป็ นลายลกั ษณอ์ กั ษร พวกสตั วจ์ งึ ยอมเชอื่ ว่าตน

หลงเขา้ ใจผดิ กนั ไปเอง

๒๗

ทุกวนั จนั ทร ์ นายวมี เปอรม์ าเยอื นฟารม์ สตั วต์ ามทไ่ี ดน้ ัดแนะไว ้ เขาเป็ นชายรา่ งเล็ก

หน้าตาเจา้ เล่ห ์ ไวเ้ คราขา้ งแกม้ เป็ นทนายความรบั งานธุรกิจเล็ก ๆ แต่ฉลาดพอจะ
คาดการณไ์ ด เรว็ กวา่ คนอนื่ วา่ ฟารม์ สตั วจ์ ะตอ้ งการนายหนา้ อกี ทงั้ คา่ นายหนา้ ทเี่ สยี

ไปก็จะคมุ ้ คา่ พวกสตั วเ์ ฝ้ ามองการมาและกลบั ของนายวมี เปอรด์ ว้ ยความหว่นั เกรง และถา้
เลยี่ งไม่เจอเขาไดก้ ็จะเลยี่ ง กระน้ันก็ตาม เมอ่ื เห็นภาพทนี่ โปเลยี นยนื สขี่ าสง่ั งานกบั วมี เปอร ์
ผูย้ ืนสองขา พวกสตั วก์ ็อดที่จะภาคภูมิใจเสียมิไดแ้ ละเรมิ่ เคยชนิ กบั เรอื่ งใหม่นีม้ ากขนึ้
ความสมั พนั ธร์ ะหว่างพวกสตั วก์ บั มนุษยเ์ ปลย่ี นไปจากเดมิ มนุษยไ์ ม่ไดเ้ กลยี ดฟารม์ สตั ว ์
นอ้ ยลงเมื่อเห็นว่าฟารม์ สตั วเ์ จรญิ รุง่ เรอื ง กลบั ยง่ิ ทวคี วามเกลยี ดชงั มากขนึ้ มนุษยท์ ุกผู ้
ทุกนามลว้ นยดึ มน่ั ในขอ้ ทวี่ า่ ฟารม์ สตั วจ์ ะตอ้ งพงั พนิ าศลงสกั วนั หน่ึงไม่ชา้ ก็เรว็ และทส่ี าคญั
โรงสลี มจะตอ้ งลม้ เหลว พวกเขาจะไปพบกนั ทร่ี า้ นเหลา้ แลว้ ยกแผนผงั ขนึ้ มายนื ยนั ตอ่ กนั วา่
โรงสลี มจะพงั ครนื ลงมา หรอื หากตง้ั อยไู่ ด ้ ก็จะใชก้ ารไม่ไดอ่ ยดู่ ี แตถ่ งึ กระน้ันพวกเขาก็อด
นับถอื ประสทิ ธภิ าพการจดั การของพวกสตั วไ์ ม่ไดอ้ าการอย่างหน่ึงคอื พวกเขาเลกิ ทาเป็ น
เรยี กทน่ี ่ันวา่ ฟารม์ แมเนอรแ์ ละเรม่ิ เรยี กตามชอื่ จรงิ วา่ ฟารม์ สตั วร์ วมทงั้ เลกิ สนับสนุน
นายโจนส ์ นายโจนสเ์ องก็เลกิ หวงั วา่ จะไดฟ้ ารม์ คนื มา และยา้ ยไปอยู่ทอ่ี น่ื แลว้ นอกจากวมี

เปอรแ์ ลว้ ยงั ไม่เคยมกี ารตดิ ต่อระหว่างฟารม์ สตั วก์ บั โลกภายนอกมาก่อน แต่ขา้ วลอื มีอยู่
ตลอดว่า นโปเลียนกาลงั จะตกลงทางธุรกิจเป็ นที่แน่ นอนกบั นายพิลคิงตนั แห่งฟารม์

ฟอกซว์ ดู หรอื กบั นายเฟรดเดอรกิ แห่งฟารม์ พนิ ชฟ์ ิ ลด์ แต่สงั เกตไดว้ า่ ไม่มกี ารตกลงกบั

คนสองคนพรอ้ มกนั
ในช่วงไล่เลี่ยกนั นีเ้ องจู่ ๆ พวกหมูก็ยา้ ยเขา้ ไปอยู่ในบา้ น นี่เป็ นอีกครงั้ หนึ่งที่

พวกสตั วจ์ าไดว้ า่ ในยคุ เรมิ่ แรกไดม้ มี ตหิ า้ มสตั วอ์ ยู่ในบา้ น แต่สควลี เลอรส์ ามารถยนื ยนั ให ้
พวกสตั วเ์ ชอื่ ไดว้ า่ ไม่ไดม้ ตดิ งั กลา่ ว เขาบอกวา่ มคี วามจาเป็ นยงิ่ ยวดทพี่ วกหมูซงึ่ เป็ นมนั
สมองของฟารม์ ตอ้ งมสี ถานทอ่ี นั เงยี บสงบไวท้ างาน อกี ทงั้ ดว้ ยศกั ดศิ ์ รขี องท่านผูน้ า
(ในระยะหลงั นีเ้ ขามกั เรยี กนโปเลยี นวา่ ‘ท่านผนู ้ า’) การอาศยั ในบา้ น มใิ ชใ่ นเลา้ หมูธรรมดา
ยอ่ มเหมาะสมกวา่ อยา่ งไรก็ตาม สตั วบ์ างตวั ไม่พอใจเมอ่ื ไดย้ นิ วา่ นอกจากพวกหมู
จะกนิ อาหารในหอ้ งครวั และใชห้ อ้ งรบั แขกเป็ นหอ้ งหย่อนใจแลว้ ยงั ขนึ้ ไปนอนบนเตยี งดว้ ย
บ็อกเซอรป์ ้ ดขอ้ กงั ขานีท้ งิ้ ไปดว้ ยคาพดู เดมิ วา่ “นโปเลยี นทาถกู เสมอ” แตโ่ คลเวอรน์ ้ันคดิ วา่
ตวั เองจาไม่ผดิ เรอ่ื งการหา้ มนอนเตยี ง นางไปทท่ี า้ ยโรงนาและพยายามแกะตวั อกั ษรของ
บญั ญตั เิ จด็ ประการทจ่ี ารกึ ไว ้ แตป่ รากฏวา่ ตวั นางเองรจู ้ กั แคต่ วั อกั ษรทวา่ อา่ นหนังสอื ไม่ออก

จงึ ไปตามมวิ เรยี ลมาอา่ น
“มวิ เรยี ล” นางบอก “ไหนอา่ นบญั ญตั ขิ อ้ สใี่ หฟ้ ังทซี เิ ขาหา้ มนอนบนเตยี งไม่ใชร่ ”ึ

มวิ เรยี ลประสมตวั อยนู่ านกวา่ จะอา่ นได ้
“มนั เขยี นวา่ ‘หา้ มสตั วน์ อนบนเตยี งทมี่ ผี า้ ป”ู มวิ เรยี ลพดู ในทส่ี ดุ

๒๘

น่าแปลกนัก โคลเวอรจ์ าไม่ไดเ้ ลยวา่ บญั ญตั ขิ อ้ สพ่ี ูดถงึ ผา้ ปไู วด้ ว้ ย แต่เมอ่ื จารกึ บน
ผนังวา่ อยา่ งนีก้ ็คงใชก้ ระมงั และสควลี เลอรซ์ ง่ึ บงั เอญิ เดนิ ผ่านมาพอดพี รอ้ มกบั หมาอกี สอง
สามตวั ก็สามารถพูดเกยี่ วกบั เรอื่ งนีด้ ว้ ยมุมมองทถ่ี กู ตอ้ งใหโ้ คลเวอรก์ บั มวิ เรยี ลไดฟ้ ัง

“เชน่ น้ันก็แสดงว่า” เขาพูด “สหายไดย้ นิ มาเรอ่ื งพวกหมูอย่างฉันนอนบนเตยี งใน

บา้ นสนิ ะ แปลกตรงไหนเล่า แน่นอนท่านคงไม่คดิ ว่ามีกฎหา้ มนอนเตยี งหรอกนะ ก็เตยี ง
แปลว่าท่ีนอนเท่านั้นเอง กองฟางในคอกคอื เตยี ง ถา้ จะว่ากนั จรงิ ๆ น่ะนะ กฎเขาหา้ ม
ผา้ ปเู ตยี งซงึ่ เป็ นประดษิ ฐกรรมของมนุษยต์ า่ งหากเลา่ พวกเราเอาผา้ ปเู ตยี งในบา้ นออก แลว้
แทรกตวั เขา้ นอนในผา้ ห่มแทน เตียงน่ันสบายมากทีเดียวล่ะ แต่ก็เป็ นความสบายที่เรา
จาเป็ นตอ้ งมฉี ันบอกท่านไดเ้ ลย สหาย เพราะคดิ ดสู ทิ ุกวนั นีเ้ ราตอ้ งใชส้ มองหนักขนาดไหน

ท่านคงไม่อยากปลน้ การนอนไปจากเราหรอก จรงิ ไหมสหาย ท่านคงไม่อยากใหเ้ รา
เหน็ดเหนื่อยจนทางานการไม่ไดแ้ น่นอน ไม่มใี ครตอ้ งการเห็นโจนสก์ ลบั มา ใชไ่ หม”

พวกสตั วร์ บี ยนื ยนั ประเด็นนีท้ นั ทแี ละไม่มกี ารพดู ถงึ เรอ่ื งพวกหมูนอนบนเตยี งในบา้ น
กนั อกี อกี หลายวนั ตอ่ มาเมอ่ื มปี ระกาศวา่ นบั จากนีพ้ วกหมจู ะตน่ื นอนสายกวา่ สตั วอ์ น่ื ๆ หน่ึง
ชว่ั โมง ก็ไม่มใี ครบน่ วา่ อะไรเชน่ กนั

เมอ่ื ถงึ ฤดใู บไมร้ ว่ ง สตั วต์ ่าง ๆ ลว้ นเหน็ดเหนื่อยทว่าสุขใจ ปี ทผี่ ่านมาตอ้ งอาบเหงอื่
ตา่ งนา้ และหลงั จากขายหญา้ กบั ขา้ วโพดไปบางส่วน อาหารการกนิ ในฤดหู นาวจงึ เหลอื ไม่
มากนัก แตโ่ รงสลี มชดเชยไดท้ ุกสง่ิ ตอนนีม้ นั สรา้ งเสรจ็ ลงเกอื บครงึ่ หนึ่งแลว้ หลงั จากการ
เก็บเกยี่ วเป็ นชว่ งอากาศแหง้ แจม่ ใสอนั ยาวนาน และพวกสตั วก์ ็ยงิ่ มุงานหนักยงิ่ กวา่ เกา่ โดย
คดิ วา่ มนั คมุ ้ เหนื่อยทจ่ี ะเดนิ ขนกอ้ นหนิ ทง้ั วนั หากจะทาใหก้ อ่ ผนังสงู ขนึ้ อกี ฟตุ บ็อกเซอรน์ ั้น
ถงึ ขนาดออกมาทางานตามลาพงั กลางแสงจนั ทรใ์ นฤดูเก็บเกย่ี วนับชว่ั โมงหรอื สองชว่ั โมง
ในยามว่าง พวกสตั วจ์ ะเดินไปรอบ ๆ โรงสีลมท่ีสรา้ งเสร็จครง่ึ หน่ึง พลางชนื่ ชมความ
แข็งแกรง่ และผนงั ทต่ี ง้ั ตรงไดฉ้ าก พรอ้ มกบั พศิ วงวา่ พวกตนสามารถสรา้ งสงิ่ สงา่ งามเชน่ นีไ้ ด ้
มเี พยี งเฒ่าเบนจามนิ ทไี่ ม่ยอมหนั มาเห็นดเี ห็นงามกบั โรงสแี ต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรมากไปกว่า
ประโยคลกึ ลบั ทวี่ า่ ลาเป็ นสตั วอ์ ายยุ นื

เดอื นพฤศจกิ ายนมาถงึ พรอ้ มกบั ลมตะวนั ตกเฉียงใตอ้ นั ทารณุ การกอ่ สรา้ งตอ้ งหยดุ
ชว่ั คราวเพราะฝนตกจนผสมปนู ซเี มนตไ์ มไ่ ด ้ ในทสี่ ดุ กม็ าถงึ คนื หนึ่งทพี่ ายรุ นุ แรงจนอาคาร
ตา่ ง ๆ ในฟารม์ ถงึ กบั สะเทอื นไปถงึ ฐานราก และกระเบอื้ งปลวิ วอ่ นลงจากหลงั คาโรงนา แมไ้ ก่
ตนื่ ขนึ้ มารอ้ งดว้ ยความหวาดกลวั เพราะจู่ ๆ กฝ็ ันพรอ้ มกนั วา่ ไดย้ นิ เสยี งปืนลน่ั อยไู่ กล ๆ ใน
ตอนเชา้ สตั วต์ า่ ง ๆ ออกมาจากคอกและพบวา่ เสาธงหกั โคน่ ลง และตน้ เอลมท์ ที่ า้ ยสวนถกู
ถอนรากขนึ้ ราวกบั หวั ผกั กาดแดง เมอื่ พวกมนั สงั เกตเห็นสง่ิ นีเ้ สยี งรอ้ งดว้ ยความผดิ หวงั กด็ งั
ออกมาจากลาคอสตั วท์ กุ ตวั ภาพทเ่ี ห็นนัน้ รา้ ยกาจเหลอื จะกลา่ ว โรงสลี มพงั ยบั เยนิ

๒๙

ทกุ ตวั ตา่ งวง่ิ พรอ้ มกนั ไปยงั จดุ ก่อสรา้ ง นโปเลยี นผูแ้ ทบจะไม่เคยวง่ิ บดั นีว้ ง่ิ นาหนา้
สตั วท์ กุ ตวั ใชแ้ ลว้ ทกี่ องพะเนินอยนู่ ่ันคอื ผลของการตอ่ สทู ้ ง้ั มวลของพวกสตั ว ์ มนั พงั ราบลง
กบั พนื้ หนิ ทถ่ี ูกทาใหแ้ ตกและขนมาอย่างเหนื่อยยากหล่นกระจดั กระจายบนพนื้ ตอนแรก
พวกสตั วพ์ ดู อะไรไม่ออก ไดแ้ ตจ่ อ้ งมองดว้ ยความเศรา้ ไปยงั กอ้ นหนิ เกลอ่ื นกล่น นโปเลยี น
เดนิ ไปมาเงยี บเชยี บ บางครง้ั ก็พ่นลมใสพ่ นื้ หางของเขาแข็งเกรง็ และบดิ ไปทางโน่นทที างนีท้ ี
อยา่ งรนุ แรง อนั บง่ บอกวา่ สมองกาลงั ทางานอยา่ งหนักหน่วง ทนั ใดนั้นเขาหยดุ เดนิ ราวกบั ได ้

คาตอบแลว้
“สหาย” เขาพดู เบา ๆ “พวกท่านรไู ้ หมวา่ ใครเป็ นทาสง่ิ นีท้ ่านรจู ้ กั ศตั รทู ล่ี อบเขา้ มา

ตอนกลางคนื และพงั โรงสขี องเราไหม สโนวบ์ อลอย่างไรเล่า” ฉับพลนั เขาก็กู่คารามราวกบั

ฟ้ าผ่า “เป็ นฝี มอื สโนวบ์ อล จติ ใจรา้ ยกาจของเขาตอ้ งการจะขดั ขวางแผนการของเรา
และแกแ้ คน้ ทต่ี วั เองถกู เนรเทศอย่างน่าละอาย เจา้ สตั วท์ รยศมนั ซอ่ นหนา้ และคลานเขา้ มา
กลางคนื มนั ทาลายงานท่ีเราทามาเกอื บทง้ั ปี สหาย ฉันขอประกาศ ตรงนี้ ณ บดั นีว้ ่า
สโนวบ์ อลจะถูกลงโทษประหารชวี ิต สตั วต์ วั ใดที่นาตวั เขามาลงโทษ จะไดร้ บั เหรยี ญ
‘วรี บรุ ษุ สตั วช์ นั้ ทส่ี อง’ กบั แอปเปิ้ลอกี ครง่ึ ถงั ถา้ ใครจบั ตวั เขาไดเ้ ป็ น ๆ ก็จะไดแ้ อปเปิ้ลหนึ่ง

ถงั เต็ม”
พวกสตั วต์ กตะลงึ พรงึ เพรดิ ทร่ี วู ้ า่ แมก้ ระทง่ั สโนวบ์ อลยงั สามารถทาความผดิ เชน่ นีไ้ ด ้

มเี สยี งรอ้ งดว้ ยความขงึ้ โกรธ และตา่ งเรมิ่ คดิ หาวธิ จี บั ตวั สโนวบ์ อลใหไ้ ดห้ ากวา่ เขากลบั มา ไม่
ชา้ ก็มผี พู ้ บรอยเทา้ หมอู ยบู่ นพนื้ หญา้ ไมไ่ กลจากเนิน รอยเทา้ เพยี งระยะทางสน้ั ๆ แตด่ คู ลา้ ย
นาไปสู่รใู นรวั้ นโปเลยี นพ่นลมใส่รอยเทา้ เสยี งดงั ก่อนจะประกาศว่าน่ันเป็ นรอยเทา้ ของ

สโนวบ์ อล แลว้ พูดเป็ นเชงิ ออกความเห็นว่า สโนวบ์ อลอาจจะมาจากทางฟารม์ ฟอกซว์ ดู
“อยา่ ไดร้ รี อ สหาย” นโปเลยี นรอ้ งเมอ่ื มกี ารตรวจสอบรอยเทา้ “เรามงี านตอ้ งทา

เชา้ วนั นีเ้ ราจะลงมอื สรา้ งโรงสลี มขนึ้ ใหม่ และเราจะสรา้ งไปตลอดฤดหู นาว ดนิ ฟ้ าอากาศจะ
เป็ นเชน่ ไรก็ไมห่ วน่ั เราจะสอนใหเ้ จา้ สตั วท์ รยศเลวทรามมนั รวู ้ า่ มนั ทาลายงานของเราไม่ได ้
งา่ ย ๆ จาไวเ้ ถอะ สหาย แผนการของเราไม่เปลยี่ นแปลง จะตอ้ งทาใหเ้ สรจ็ ในวนั ทก่ี าหนด
หนา้ เดนิ สหายทง้ั หลาย โรงสลี มจงเจรญิ ฟารม์ สตั วจ์ งเจรญิ ”

ฤดหู นาวนนั้ หนาวสาหสั สากรรจ ์ หลงั ลมพายมุ ฝี นตกพรอ้ มลกู เห็บและหมิ ะ จากน้ัน
หมิ ะก็จบั ตวั เป็ นน้าแข็งซง่ึ กว่าจะละลายก็เขา้ เดอื นกมุ ภาพนั ธไ์ ปแลว้ พวกสตั วย์ งั กอ่ สรา้ ง
โรงสลี มไปเท่าทที่ าไดเ้ พราะรูด้ วี ่าโลกภายนอกกาลงั จบั ตาดูพวกตนอยู่ และมนุษยท์ อ่ี จิ ฉา
ตารอ้ นจะรน่ื เรงิ ยนิ ดแี ละฉลองชยั ชนะ หากวา่ โรงสลี มสรา้ งไม่เสรจ็ ทนั กาหนด

แมไ้ ม่มีเจตนาดแี ต่พวกมนุษยต์ ่างก็แสรง้ ทาเป็ นไม่เชอื่ ว่าสโนวบ์ อลเป็ นผูท้ าลาย
โรงสลี ม พวกเขาพดู กนั วา่ มนั พงั ลงมาเพราะผนังบางเกนิ ไป พวกสตั วร์ ดู ้ วี า่ น่ันเป็ นไปไม่ได ้
แตก่ ไ็ ดต้ ดั สนิ ใจวา่ คราวนีจ้ ะสรา้ งผนังใหห้ นาสามฟตุ แทนทจี่ ะเป็ นสบิ แปดนิว้ อยา่ งคราวแรก
ซงึ่ หมายความวา่ ตอ้ งใชห้ นิ เป็ นจานวนมากกวา่ เดมิ บอ่ หนิ ถกู กองหมิ ะปกคลมุ อยู่นานและทา

อะไรไม่ไดเ้ ลย

๓๐

ตอ่ มาเมอ่ื อากาศแหง้ เต็มไปดว้ ยนา้ คา้ งแข็ง จงึ เรมิ่ งานไดอ้ ย่างเชอ่ื งชา้ และในสภาพ
ทารณุ พวกสตั วท์ าใจใหเ้ ป่ี ยมหวงั ดงั เชน่ คราวแรกไม่ไดแ้ ลว้ มแี ตเ่ พยี งความหนาว บอ่ ยครง้ั
ก็หวิ โหยดว้ ย มเี พยี งบ็อกเซอรก์ บั โคลเวอรท์ ย่ี งั สตู ้ อ่ สควลี เลอรไ์ ดก้ ลา่ วปาฐกถาอยา่ งน่า
ประทบั ใจวา่ ดว้ ยความสขุ ของการงาน และศกั ดศิ ์ รขี องผใู ้ ชแ้ รงงาน ทวา่ สตั วท์ ง้ั หลายเกดิ แรง
บนั ดาลใจมากกวา่ จากการมองดคู วามแข็งแกรง่ และการประกาศกอ้ งไม่หยดุ หยอ่ นทว่ี า่

“ฉันจะทางานใหห้ นักขนึ้ ”
ในเดอื นมกราคมอาหารเรม่ิ ขาดแคลน สว่ นแบง่ ขา้ วโพดไดล้ ดนอ้ ยลงไปมาก และมี
ประกาศวา่ จะมกี ารปันสว่ นมนั ฝรง่ั ใหเ้ พมิ่ เพอื่ ชดเชยขา้ วโพด จากนัน้ มผี ูค้ น้ พบวา่ มนั ฝรง่ั
สว่ นใหญจ่ มอยใู่ ตน้ า้ แข็งในกองซง่ึ ปิดคลมุ ไมห่ นาพอ เนือ้ มนั ฝรง่ั จงึ นุ่มและสซี ดี ทก่ี นิ ไดก้ ม็ ี
อยไู่ มก่ หี่ วั เทา่ นน้ั บางครง้ั พวกสตั วจ์ งึ ไมม่ อี าหารกนิ เป็ นวนั ๆ ทเี ดยี ว นอกจากฟางขา้ วกบั

ผกั หวาน ดทู า่ วา่ ความอดอยากจะอยไู่ มไ่ กลแลว้
เรอื่ งนีจ้ าเป็ นอยา่ งยงิ่ ทตี่ อ้ งปกปิ ดไม่ใหค้ นภายนอกรู ้ หลงั จากโรงสพี งั ราบลงมนุษยก์ ็

กลา้ กนั มากขนึ้ ถงึ ขนั้ แต่งเรอ่ื งโกหกกนั สด ๆ เกย่ี วกบั ฟารม์ สตั วอ์ กี ครง้ั หน่ึงแลว้ ทม่ี ีข่าว
สะพดั ไปท่วั วา่ พวกสตั วก์ าลงั จะตายเพราะอดอยากและโรคระบาด แถมยงั ต่อสูก้ นั เองมไิ ด ้
ขาด ถงึ ขนาดตอ้ งหนั ไปกนิ เนือ้ พวกเดยี วกนั และฆ่าลูกสตั วเ์ กดิ ใหม่ นโปเลยี นทราบดถี งึ
ผลรา้ ยซงึ่ จะตามมา หากความจรงิ เรอื่ งสถานการณอ์ าหารลว่ งรถู ้ งึ หูมนุษย ์ เขาจงึ ตดั สนิ ใจ
ใชน้ ายวมี เปอรใ์ หเ้ ป็ นประโยชน์ โดยใหเ้ ขาชว่ ยแพรข่ อ้ มูลตรงกนั ขา้ มออกไป จนถงึ บดั นี้
พวกสตั วต์ า่ ง ๆ แทบไม่ไดพ้ ูดคยุ กบั นายวมี เปอรเ์มอื่ เขามาสปั ดาหล์ ะครง้ั แตต่ อนนีส้ ตั วบ์ าง
ตวั ซง่ึ สว่ นใหญเ่ ป็ นแกะ ไดถ้ กู เลอื กขนึ้ มา และไดร้ บั คาสง่ั ใหพ้ ูดจาลอย ๆ ใหน้ ายวมี เปอรไ์ ด ้
ยนิ วา่ อตั ราปันสว่ นอาหารไดเ้ พม่ิ สงู ขนึ้ นอกจากนีน้ โปเลยี นไดส้ ง่ั ใหเ้ ตมิ ทรายลงในถงั เก็บ
ขา้ วใหเ้ กอื บปรม่ิ ขอบ แลว้ ค่อยเอาเมล็ดขา้ วและอาหารทเ่ี หลอื โปะใส่ลงไปปิ ดหนา้ วมี เปอร ์
ถกู พาเดนิ ชมโรงเก็บอาหารดว้ ยขอ้ อา้ งทเ่ี หมาะสม และใหเ้ ขาไดเ้ ห็นบรรดาถงั เก็บขา้ ว เขา
หลงเชอื่ และไปบอกกลา่ วแกโ่ ลกภายนอกวา่ ไมม่ ภี าวะขาดแคลนอาหารเกดิ ขนึ้ ในฟารม์ สตั ว ์

แตอ่ ยา่ งใด
กระน้นั กต็ าม พอใกลส้ นิ้ สดุ เดอื นมกราคม เรม่ิ เห็นชดั เจนแลว้ วา่ มคี วามจาเป็ นตอ้ ง

หาขา้ วมาเพมิ่ จากทไี่ หนสกั แห่ง ทุกวนั นีน้ โปเลยี นปรากฏตวั ใหผ้ ูอ้ นื่ เห็นนอ้ ยมาก หากแต่
อยใู่ นบา้ นตลอดเวลา และประตบู า้ นทุกดา้ นมหี มาทา่ ทางดรุ า้ ยคอยเฝ้ า เมอื่ เขาออกมาก็จะ
ถูกแห่แหนหอ้ มลอ้ มดว้ ยหมาหกตวั พวกมันเห่ากรรโชกทุกครง้ั ท่ีมีใครเขา้ ใกลเ้ ขา
มบี อ่ ยครง้ั ทเี่ ขาไม่ออกมาในเชา้ วนั อาทติ ย ์ แตส่ ง่ คาสง่ั มากบั หมูตวั ใดตวั หนึ่งซง่ึ ตามปกตกิ ็
จะเป็ นสควลี เลอรน์ ่ันเอง

เชา้ วนั อาทิตยว์ นั หน่ึง สควีลเลอรป์ ระกาศว่า แม่ไก่ซง่ึ เพ่ิงกลบั มาวางไข่อีกครงั้

จะตอ้ งส่งมอบไข่ของตน นโปเลยี นไดย้ อมทาขอ้ ตกลงโดยผ่านวมี เปอร ์ ว่าจะส่งไข่ไปขาย
สปั ดาหล์ ะสรี่ อ้ ยใบ เงนิ จากทข่ี ายไขไ่ ดเ้ พยี งพอจะซอื้ เมล็ดขา้ วและอาหารมาเลยี้ งฟารม์
จนถงึ ฤดรู อ้ น เมอ่ื นั้นอากาศก็จะสบายขนึ้

๓๑

ไดย้ นิ ดงั นี้ พวกแม่ไก่ก็รอ้ งกระตา๊ กกนั ระงม แมจ้ ะมีเสยี งเตอื นมาแลว้ ว่าตวั เอง
จะตอ้ งเสยี สละไข่ แตก่ ไ็ มเ่ คยเชอื่ วา่ วนั นีจ้ ะมาถงึ จรงิ ๆ พวกมนั เพง่ิ เตรยี มไขใ่ หพ้ รอ้ มสาหรบั
การน่ังฟักไขใ่ นฤดใู บไมผ้ ลิ จงึ ชว่ ยกนั ประทว้ งวา่ การจะนาไขไ่ ปตอนนีก้ ็เท่ากบั ครา่ ชวี ติ ดี ๆ
นี่เอง เป็ นครง้ั แรกนับจากโจนสจ์ ากไปทมี่ บี รรยากาศคลา้ ยการกบฎเกดิ ขนึ้ แม่ไกน่ าโดยไก่
สาวรนุ่ สามตวั พนั ธแ์ บลค ์ ไมนอรก์ า มุ่งม่นั ทจี่ ะขดั ความประสงคข์ องนโปเลยี นใหไ้ ดว้ ธิ กี าร
คอื บนิ ขนึ้ ไปทจ่ี นั ทนั แลว้ วางไขท่ น่ี ่ัน ไขจ่ งึ ตกลงมาแตกกระจายบนพนื้ นโปเลยี นแกป้ ัญหา
อยา่ งทนั ทแี ละปราศจากความเมตตา เขาสง่ั ใหง้ ดใหอ้ าหารแกแ่ ม่ไก่ และมคี าสง่ั ว่า สตั วใ์ ด

ใหเ้ มล็ดขา้ วหรอื ขา้ วโพดแก่แม่ไก่เพยี งเมล็ดเดยี ว จะถูกลงโทษถงึ แก่ชวี ติ พวกหมาคอย
กากบั ใหเ้ ป็ นไปตามคาสง่ั แม่ไกย่ อมอดอาหารอยหู่ า้ วนั กอ่ นจะยอมแพก้ ลบั ไปทรี่ งั ฟักไข่ โดย
ระหวา่ งนนั้ มแี มไ่ กต่ ายไปเกา้ ตวั รา่ งผตู ้ ายถกู ฝังในสวนผลไมแ้ ละมปี ระกาศออกมาวา่ พวกมนั
ตายดว้ ยโรคหนอนกลม วมี เปอร ์ ไม่ไดข้ า่ วเรอ่ื งนีเ้ ลย และไข่ไกก่ ็ถูกนาส่งตามทตี่ กลงไว ้
โดยรถบรรทุกของรา้ นผกั ขบั มารบั ทฟี่ ารม์

ตลอดเวลานีไ้ มม่ ใี ครไดย้ นิ ขา่ วคราวของสโนวบ์ อลอกี มขี า่ วลอื วา่ เขาซอ่ นตวั อยใู่ น
ฟารม์ ใดฟารม์ หนึ่งใกลเ้ คยี ง ไม่ฟอกซว์ ูด ก็พนิ ชฟ์ ิ ลด ์ ถงึ ตอนนีน้ โปเลยี นเรม่ิ ญาตดิ กี บั
ชาวไรค่ นอน่ื ๆ มากกวา่ เดมิ แลว้ บงั เอญิ วา่ ในลานมที ่อนไมอ้ ยกู่ องหน่ึงซงึ่ ถกู ขนมาวางซอ่ น
ไวเ้ มอ่ื สบิ ปี กอ่ นเมอื่ มกี ารถางป่ าบชี ไมเ้ หล่านีบ้ ม่ มาไดท้ ่ี นายวมี เปอรแ์ นะนาใหน้ โปเลยี น
ขายเอาเงนิ เสยี ทง้ั นายพลิ คงิ ตนั และนายเฟรดเดอรกิ ก็อยากจะซอื้ นโปเลยี นลงั เลตดั สนิ ใจ
ไม่ไดเ้ สยี ทวี า่ จะขายใหใ้ ครดมี ผี สู ้ งั เกตวา่ เมอ่ื ไรทเ่ี ขาเกอื บจะตกลงขายใหเ้ ฟรดเดอรกิ ก็จะมี
ผูป้ ระกาศว่า สโนวบ์ อลหลบอยู่ในฟารม์ ฟอกซว์ ูด และเมอื่ ใดเขาโนม้ ไปทางพลิ คงิ ตนั ก็มี
เสยี งพดู วา่ สโนวบ์ อลอยใู่ นฟารม์ พนิ ชฟ์ ี ลด ์ โดยไม่มปี ี่ มขี ลยุ่

เชา้ ตรใู่ นฤดใู บไมผ้ ลมิ กี ารพบขา่ วทนี่ ่าตกตะลงึ อยา่ งยง่ิ สโนวบ์ อลแอบลกั ลอบเขา้ มา
ในฟารม์ บ่อย ๆ ในตอนกลางคนื พวกสตั วพ์ ากนั โกลาหลจนกระท่งั นอนไม่หลบั ว่ากนั ว่า

ทกุ คนื เขาจะยอ่ งแฝงตวั มาในความมดื และแกลง้ กอ่ ความเสยี หายตา่ ง ๆ นานา ขโมยเมล็ด
ขา้ วโพดบา้ งละ่ ควา่ ถงั ใสน่ มบา้ งละ่ ทาไขไ่ กแ่ ตกบา้ งละ่ แลว้ ยงั เหยยี บย่าแปลงเพาะเมล็ด
และกดั แทะเปลอื กตน้ ผลไม้ เมอ่ื ใดทเ่ี กดิ เรอ่ื งไมด่ งี าม ก็จะถกู โยนใหเ้ ป็ นฝี มอื สโนวบ์ อลไปจน
เป็ นเรอ่ื งปกติ หากหนา้ ต่างแตกหรอื ท่อระบายน้าอุดตนั จะตอ้ งมใี ครพูดขนึ้ ว่า สโนวบ์ อล
แอบเขา้ มากลน่ั แกลง้ ตอนกลางคนื และเมอ่ื กญุ แจโรงเก็บอาหารหาย สตั วท์ ง้ั ฟารม์ ก็ปลงใจ
เชอื่ วา่ สโนวบ์ อลไดข้ วา้ งกญุ แจทงิ้ บอ่ นา้ ไปแลว้ ทน่ี ่าแปลกใจคอื พวกสตั วเ์ ชอ่ื เชน่ นีต้ อ่ ไปทง้ั
ท่ตี อนหลงั มาพบกุญแจอยู่ใตถ้ ุงใส่อาหาร บรรดาแม่โคประกาศอย่างเป็ นเอกฉันทว์ ่า
สโนวบ์ อลดอดเขา้ มาในคอก และรดี นมไปตอนทพ่ี วกมนั หลบั ส่วนพวกหนูซงึ่ กอ่ ปัญหามา

ตลอดในฤดหู นาวก็ถกู หาวา่ รว่ มมอื กบั สโนวบ์ อล

๓๒

นโปเลยี นออกคาสง่ั วา่ จะตอ้ งมกี ารสบื สวนความเคลอื่ นไหวของสโนวบ์ อลอย่างเต็ม
รปู แบบ เขากบั หมาอารกั ขาไดอ้ อกตรวจสอบท่วั ทุกอาคารในฟารม์ สตั วท์ เี่ หลอื พากนั เดมิ
ตามในระยะหา่ งดว้ ยความเคารพยาเกรง เดนิ ไปไดส้ กั พกั นโปเลยี นก็จะหยดุ กม้ ดมพนื้ ดนิ ฟดุ
ฟาดหารอยเทา้ ของสโนวบ์ อล เขาบอกว่าเขาสามารถไดก้ ลน่ิ มนั เขาดมทุก ๆ ซอกมุมใน
โรงนา ในเพงิ ววั ในเลา้ ไกใ่ นสวนผกั และพบรอ่ งรอยของสโนวบ์ อลอยเู่ กอื บทุกที่ นโปเลยี น
จะจอ่ จมูกชดิ พนื้ ดนิ สดู กลน่ิ ลกึ ๆ หลายครง้ั แลว้ รอ้ งอทุ านดว้ ยเสยี งน่ากลวั วา่

“สโนวบ์ อล มนั มาตรงนี้ ฉันไดก้ ลนิ่ มนั ชดั มาก” พอไดย้ นิ คาวา่ สโนวบ์ อล หมาทุกตวั
ก็พลนั คารามพรอ้ มกบั แยกเขยี้ วขาวจนแทบจะทาใหผ้ ูไ้ ดย้ นิ เลอื ดแข็งตวั พวกสตั วก์ ลวั
กนั จนทาอะไรไมถ่ กู พวกมนั รสู ้ กึ วา่ ราวกบั สโนวบ์ อลเป็ นสงิ่ มองไม่เห็นซง่ึ มอี านาจ และแทรก
ซมึ อยู่ในอากาศคอยข่ขู วญั จะทาอนั ตรายรอ้ ยแปด เย็นวนั น้ัน สควลี เลอรเ์ รยี กสตั วม์ า
ประชมุ กนั และบอกดว้ ยสหี นา้ แตกตนื่ วา่ เขามขี า่ วสาคญั จะมาแจง้ ใหท้ ราบ

“สหายทงั้ หลาย” สควลี เลอรร์ อ้ งพลางกระโดดกา้ วสน้ั ๆ อยา่ งตน่ื เตน้ “มกี ารคน้ พบ
เรอ่ื งรา้ ยกาจท่ีสุด สโนวบ์ อลไดข้ ายตวั ใหแ้ ก่เฟรดเดอรกิ แห่งฟารม์ พินชฟ์ ี ลดแ์ ลว้ และ
ชว่ั ขณะนีเ้ ฟรดเดอรกิ ็ยงั คดิ วางแผนจะบกุ เขา้ มายดึ ฟารม์ ของเราดว้ ย สโนวบ์ อลจะนาทางให ้
เขาเมอ่ื การโจมตเี รม่ิ ขนึ้ แตย่ งั มเี รอ่ื งเลวรา้ ยกวา่ น้ัน พวกเราคดิ ว่าการขบถของสโนวบ์ อล
เกดิ จากกเิ ลสและความทะยานอยากเท่านั้น แต่เราคดิ ผดิ ถนัด สหาย พวกท่านรูส้ าเหตุท่ี
แทจ้ รงิ หรอื ไม่ สโนวบ์ อลรว่ มมอื กบั โจนสม์ าตงั้ แตแ่ รก เขาเป็ นสายลบั ของโจนสม์ าตลอด
ทงั้ หมดพสิ จู นไ์ ดจ้ ากเอกสารซงึ่ เขาทงิ้ ไวแ้ ละเราเพงิ่ ไดค้ น้ พบ สหาย สาหรบั ฉันแลว้ น่ีอธบิ าย

ได ้ หลายอย่างทเี ดยี วล่ะ ก็เราเห็นดว้ ยตาตวั เองแลว้ มิใชห่ รอื ว่าเขาไดพ้ ยายามแลว้ แต่
โชคยงั ดวี า่ ลม้ เหลวทจี่ ะทาใหเ้ ราพ่ายแพแ้ ละถกู ทาลายในสมรภมู ริ บทเี่ พงิ โค”

พวกสตั วต์ กตะลงึ จงั งงั ความต่าทรามนีเ้ ลวรา้ ยยง่ิ กวา่ ทส่ี โนวบ์ อลทาลายโรงสลี มเสยี

อกี ทวา่ อกี ครใู่ หญส่ ตั วต์ า่ ง ๆ จงึ เขา้ ใจไดก้ ระจา่ งชดั พวกมนั จาไดห้ รอื อย่างนอ้ ยก็คดิ ว่า
จาไดว้ า่ เห็นสโนวบ์ อล พ่งุ นาหนา้ ออกไปในสมรภมู ริ บทเ่ี พงิ โค เขารว่ มประจญั บานและคอย
กระตุน้ สตั วอ์ น่ื ๆ ทุกครงั้ และเขาไม่เคยหยุดแมแ้ ต่วูบเดยี ว แมก้ ระท่งั เมอ่ื กระสุนลูกปราย
จากกระบอกปื นของโจนสส์ รา้ งแผลใหท้ หี่ ลงั ครง้ั แรกทไ่ี ดฟ้ ัง ก็ยากจะเขา้ ใจไดว้ ่าทงั้ หมดนี้
เขา้ เคา้ กบั การทเ่ี ขาเป็ นฝ่ ายโจนส ์ อยา่ งไร แมก้ ระท่งั บ็อกเซอรผ์ ูไ้ ม่คอ่ ยสงสยั สงิ่ ใดก็ยงั งุนงง
เขานอนลงกบั พนื้ พรอ้ มกบั พบั กบี เทา้ หนา้ ไวใ้ ตล้ าตวั พลางหลบั ตา และพยายามจะรวบรวม

ความคดิ อยา่ งลาบากยากเย็น
“ฉันไม่เชอื่ หรอก” เขาบอก “สโนวบ์ อลตอ่ สกู ้ ลา้ หาญในสมรภมู ริ บทเี่ พงิ ววั ฉันเห็น

กบั ตาตวั เอง ก็เรายงั ใหเ้ หรยี ญ ‘วรี บรุ ษุ สตั วช์ น้ั ทหี่ น่ึง’ ทนั ทหี ลงั การสรู ้ บเลยนี่”
“น่ันเป็ นความผดิ พลาดของเรา สหาย เพราะตอนนีเ้ รารวู ้ า่ น่ีเขยี นอยใู่ นเอกสารลบั ที่

เราพบนะ วา่ ความจรงิ เขาพยายามจะล่อหลอกเราไปสหู่ ายนะตา่ งหากเลา่ ”
“แตเ่ ขาไดร้ บั บาดเจ็บนะ” บ็อกเซอรค์ า้ น “เราเห็นเขาวง่ิ เลอื ดอาบไปทงั้ ตวั ”

๓๓
“น่ันเป็ นแผนอยา่ งหนึ่ง” สควลี เลอรร์ อ้ ง “กระสนุ ของโจนสแ์ คถ่ ากเขาไปเทา่ นนั้ เอง
ฉันเอาลายมือเขามาใหด้ ูก็ได ้ ถา้ พวกท่านอ่านออกนะ แผนที่ว่านีค้ ือสโนวบ์ อลตอ้ งใช ้

ชว่ งเวลาคบั ขนั ใหส้ ญั ญาณหนีโดยปลอ่ ยทงุ่ ให่แกศ่ ตั รู และเขาเกอื บจะทาสาเรจ็ เสยี
แลว้ ซสี หาย เขาจะทาสาเรจ็ แน่ หากไมใ่ ชเ่ พราะสหายนโปเลยี น ท่านผูน้ าทหี่ า้ วหาญของเรา
ทา่ นจาไมไ่ ดห้ รอื วา่ ขณะทโ่ี จนสก์ บั คนของเขาเขา้ มาในลาน สโนวบ์ อลก็หนั หลงั วงิ่ หนีและ
สตั วส์ ่วนหน่ึงก็ตามเขาไป จาไม่ไดแ้ ลว้ หรอื ว่า วนิ าทนี ั้นเอง เม่อื สตั วแ์ ตกตน่ื เสยี กาลงั ใจ
สหายนโปเลยี นก็กระโดดออกมาพรอ้ มกบั รอ้ งวา่ ‘มนุษยจ์ งไปตายเสยี เถอะ’ แลว้ ฝังเขยี้ วลง
กบั ขาของโจนสท์ า่ นตอ้ งจาไดแ้ น่นอนสสิ หาย” สควลี เลอรร์ า่ รอ้ งพลางกระโดดหย็องแหย็ง

เม่ือสควลี เลอรบ์ รรยายฉากสูร้ บอย่างเห็นภาพเชน่ นี้ สตั วต์ ่าง ๆ จงึ เรม่ิ จาไดอ้ ย่าง
นอ้ ย ก็จาไดว้ ่าในหว้ งนาทีความเป็ นความตายในการสูร้ บ สโนวบ์ อลไดห้ นั หลงั วงิ่ หนีแต่

บ็อกเซอรย์ งั คงอดึ อดั เล็กนอ้ ย
“ฉันไมเ่ ชอื่ หรอกวา่ สโนวบ์ อลเป็ นตวั ทรยศตงั้ แตแ่ รก” เขาเอย่ ขนึ้ หลงั จากน่ิงคดิ
“หลงั จากนน้ั อะไร ๆ เขาไมเ่ หมอื นเดมิ กจ็ รงิ แตฉ่ นั เชอ่ื วา่ การตอ่ สคู ้ ราวนน้ั เขาเป็ น
สหายทด่ี ”ี

“ทา่ นผูน้ าของเรา สหายนโปเลยี น” สควลี เลอรป์ ระกาศอยา่ งแชม่ ชา้ แน่วแน่
“ไดก้ ลา่ วอยา่ งชดั แจง้ …ชดั แจง้ สหาย วา่ สโนวบ์ อลเป็ นสายลบั ของโจนสต์ ง้ั แตแ่ รก
ใชแ่ ลว้ ตงั้ แตย่ งั ไมไ่ ดม้ กี ารพดู ถงึ การปฏวิ ตั โิ นน้ ”
“อา้ งน้ั กว็ า่ ไปอยา่ ง” บอ็ กเซอรก์ ลา่ ว “หากสหายนโปเลยี นพดู แบบน้ัน ก็ตอ้ งเป็ น

ความจรงิ ”
“คดิ ถกู ตอ้ งแลว้ สหาย” สควลี เลอรร์ อ้ ง แตม่ ผี ูส้ งั เกตว่าสายตาทเี่ ขาเหลอื บตามอง

บ็อกเซอรน์ ้ันน่าเกลยี ดน่ากลวั เขาหนั เดนิ จากไป แลว้ ชะงกั เทา้ กอ่ นจะกล่าวยา้ ใหฝ้ ังลงใน
ความคดิ ว่า “ฉันขอเตอื นสตั วท์ ุกตวั ในฟารม์ นีใ้ หร้ ะวงั ตวั เอาไวใ้ หจ้ งดเี พราะเรามเี หตใุ ห ้
เชอ่ื วา่ สายลบั ของสโนวบ์ อลบางสว่ นแฝงตวั อยใู่ นหมู่พวกเรานี่แหละ”

บ่ายแก่ ๆ สว่ี นั ต่อมา นโปเลยี นส่งั ใหส้ ตั วท์ ุกตวั มารวมกนั ในลาน เมื่อมาพรอ้ มกนั
หมดแลว้ นโปเลยี นถงึ เดนิ ออกมาจากบา้ นโดยหอ้ ยเหรยี ญตราทงั้ สองชนิด (เมอื่ ไม่นานมานี้
เขามอบเหรยี ญ ‘วรี บรุ ษุ สตั วช์ น้ั ทห่ี น่ึง’ และ ‘วรี บรุ ษุ สตั วช์ นั้ ทส่ี อง’ ใหแ้ กต่ วั เอง) พรอ้ มดว้ ย
หมารา่ งยกั ษท์ งั้ เกา้ ตวั ทกี่ ระโดดไปมา พรอ้ มกบั เหา่ ขคู่ ารามซง่ึ ทาใหส้ ตั วท์ งั้ หลายหนาวไปถงึ
กระดูกสนั หลงั แต่ละตวั ซกุ หงออยู่กบั ทรี่ าวกบั รูล้ ่วงหนา้ ว่าจะมีเรอ่ื งเลวรา้ ยเกดิ ขนึ้ ในไม่กี่
อดึ ใจขา้ งหนา้ นี้

นโปเลยี นยนื ถมงึ ทงึ พลางกวาดตามองผูฟ้ ัง กอ่ นจะรอ้ งเสยี งอูด๊ แหลมสงู ทนั ใดนั้น
ฝูงหมากระโจนมาขา้ งหนา้ และกระชากหหู มสู ตี่ วั ลากตวั ออกไปทรดุ อยทู่ บเทา้ ของนโปเลยี น
พวกมนั รอ้ งลน่ั ดว้ ยความเจ็บปวดและหวาดกลวั เลอื ดไหลจากหู หมาซงึ่ ไดล้ มิ้ รสเลอื ดทาท่า
ฮดึ ฮดั บา้ คลง่ั อยคู่ รหู่ นึ่ง ท่ามกลางความตกตะลงึ ของพวกสตั ว ์ หมาสามตวั กระโจนเขา้ หา
บ็อกเซอรบ์ ็อกเซอรเ์ห็นทา่ พวกมนั และยน่ื เทา้ หนา้ ออกมาจบั หมาตวั หนึ่งไดก้ ลางอากาศและ
เหยยี บกองตดิ พนื้ เจา้ หมารอ้ งเอ๋งขอชวี ติ

๓๔

สว่ นอกี สองตวั วงิ่ หางจกุ ตดู หนีไป บ็อกเซอรห์ นั ไปมองนโปเลยี นเพอื่ ถามว่าเขาควร
เหยยี บเจา้ หมาใหต้ ายหรอื ว่าปล่อยมนั ไป นโปเลยี นสหี นา้ เปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย เขาส่งั เสยี ง
เฉียบขาดใหบ้ ็อกเซอรป์ ลอ่ ยมนั ไป ซง่ึ บ็อกเซอรก์ ็ยกเทา้ ขนึ้ เจา้ หมาจงึ เดนิ กม้ หนา้ หลกี ไป
โดย เนือ้ ตวั ถลอกปอกเปิ กพรอ้ มกบั สง่ เสยี งหอนโหยหวน

ไม่ชา้ ความป่ันป่ วนคอ่ ยลดนอ้ ยลงเหลอื เพยี งความสงบ หมูทงั้ สร่ี อคอยดว้ ยรา่ งส่นั
เทา ใบหนา้ เต็มไปดว้ ยรวิ้ รอยรูส้ กึ ผดิ นโปเลยี นเรยี กใหพ้ วกมนั สารภาพผดิ ทงั้ สเี่ ป็ นกลุ่ม
เดยี วกบั ทป่ี ระทว้ งเมอ่ื นโปเลยี นยกเลกิ การประชมุ วนั อาทติ ย ์ โดยไม่ตอ้ งรอใหก้ ระตุน้ ซา้ สอง
พวกมนั ก็เปิดปากสารภาพวา่ ไดแ้ อบตดิ ตก่ บั สโนวบ์ อลอยา่ งลบั ๆ นับตง้ั แตเ่ ขาถกู ขบั ไล่ และ

รว่ มมอื กบั เขาทาลายโรงสลี ม และไดต้ กลงกบั เขาวา่ จะมอบฟารม์ สตั วใ์ หแ้ กน่ ายเฟรดเดอรกิ

แถมยงั พูดต่ออกี ว่า สโนวบ์ อลไดย้ อมรบั กบั พวกตนว่า เขาเป็ นสายลบั ของโจนสม์ าตลอด
เมอื่ สารภาพจบ หมาทง้ั ฝูงก็พุ่งเขา้ ขยา้ คอหมูทง้ั สี่ และนโปเลยี นรอ้ งดว้ ยเสยี งน่ากลวั ว่า
สตั วต์ วั ใดมเี รอ่ื งจะสารภาพอกี หรอื ไม่

แม่ไก่สามตวั ซงึ่ เป็ นหวั โจกเม่ือครง้ั กบฎไข่ไก่เดนิ ออกมาขา้ งหนา้ พูดว่าสโนวบ์ อล
ไดม้ าเขา้ ฝันพวกตน และยุยงใหข้ ดั ขนื คาส่งั ของนโปเลยี น พวกมนั จงึ ถูกฆ่าเชน่ เดยี วกนั
จากนั้นหา่ นตวั หนึ่งกก็ า้ วออกมาและสารภาพวา่ ในฤดเู ก็บเกย่ี วปี ทแ่ี ลว้ ไดแ้ อบซอ่ นขา้ วโพด
ไวก้ นิ ตอนกลางคนื หกเมล็ด จากนั้นแกะตวั หนึ่งสารภาพวา่ ไดฉ้ ี่ลงในสระนา้ ดม่ื โดยบอก
ว่า สโนวบ์ อลเป็ นผูย้ ุยุง และแกะอีกสองตวั สารภาพว่า ไดฆ้ ่าแกะชราตวั หนึ่ง ซงึ่ เป็ น
ผูส้ นบั สนุนตอ่ นโปเลยี นอยา่ งเตม็ ที่ ดว้ ยการไลต่ อ้ นเขาไปรอบ ๆ กองไฟเมอื่ เขากาลงั ไอ สตั ว ์
ทงั้ หมดถกู ฆา่ ตายตรงนนั้ และเรอ่ื งราวการสารภาพและการประหารยงั ดาเนินตอ่ ไปจนกระทง่ั
ซากสตั วก์ องอยตู่ รงเทา้ ของนโปเลยี น และอากาศขน้ คลก่ั ดว้ ยกลนิ่ คาวเลอื ด ซงึ่ ไม่เคยมใี คร
ไดก้ ลน่ิ มากอ่ นเลยนับจากวนั ทข่ี บั ไลพ่ วกนายโจนส ์

เมอื่ ทกุ อยา่ งสนิ้ สดุ ลง สตั วท์ เี่ หลอื อยู่ ยกเวน้ พวกหมูและหมาตา่ งคอ่ ย ๆ เดนิ ออกไป
แตล่ ะตวั สน่ั เทาและทุกขใ์ จ พวกมนั ไม่รูว้ า่ อะไรน่าสะเทอื นใจมากกว่า การทรยศของสตั วท์ ่ี
เขา้ เป็ นพวกสโนวบ์ อล หรอื วา่ การตอบแทนทโี่ หดเหยี้ มทเ่ี พงิ่ ไดเ้ ห็นมา ในสมยั กอ่ นก็มภี าพ
ละเลงเลอื ดทนี่ ่ากลวั เท่านี้ แตด่ เู หมอื นทุกตวั จะรสู ้ กึ วา่ ตอนนีย้ งิ่ แยก่ วา่ เพราะมนั เกดิ ขนึ้ ใน
หมู่พวกเดยี วกนั เอง นับแตโ่ จนสอ์ อกไปจนกระทง่ั วนั นี้ ไม่เคยมสี ตั วฆ์ ่าสตั วด์ ว้ ยกนั ไม่มหี นู
สกั ตวั ถกู ฆา่ พวกมนั เดนิ ไปยงั เนินเล็กซง่ึ โรงสลี มครง่ึ หลงั ตง้ั อยจู่ ากนน้ั พรอ้ มใจกนั นอนลงกบั
พนื้ และเบยี ดตวั เขา้ หากนั ประหนึ่งตอ้ งการความอบอนุ่ โคลเวอร ์ มวิ เรยี ล เบนจามนิ แม่โค
แกะและหา่ นทงั้ ฝงู ตลอดจนบรรดาแม่ไก่ สตั วท์ กุ ตวั เวน้ แมว เพราะจู่ ๆ มนั ก็หายตวั ไปกอ่ น
นโปเลยี นจะสง่ั ใหพ้ วกสตั วม์ ารวมตวั ไม่มใี ครพดู เป็ นพกั ใหญ่ มเี พยี งบ็อกเซอรท์ ย่ี งั ทรงตวั
ยนื เขากระสบั กระสา่ ยไปมา พลางหวดหางยาวสดี ากบั ตวั ขวบั ๆ และรอ้ งฮี้ ๆ เสยี งแหลมเล็ก

ดว้ ยความประหลาดใจ สดุ ทา้ ยเขาพดู วา่

๓๕

“ฉันไม่เขา้ ใจ ฉันไม่เชอ่ื หรอกว่าจะมีเรอ่ื งแบบนีข้ ึน้ ในฟารม์ เรา มันจะเกดิ จาก
ความผดิ พลาดในตวั เราเองน่ีแหละ ทางออกทฉี่ ันเห็นคอื ตอ้ งทางานใหห้ นักขนึ้ นับจากนีไ้ ป
ทกุ เชา้ ฉันจะตนื่ นอนใหเ้ รว็ ขนึ้ หน่ึงชว่ั โมงเต็ม”

จากน้ันเขาออกวงิ่ เหย่า ๆโซเซตรงไปยงั บ่อหนิ เมอื่ ไปถงึ น่ัน เขาลากหนิ ไปยงั โรงสี
สองเทย่ี วตดิ ตอ่ กนั กน่ จะเขา้ นอน

พวกสตั วพ์ ากนั เบียดเขา้ หาโคลเวอรโ์ ดยไม่พูดไม่จา จากเนินแห่งน้ันมองเห็น
ภมู ปิ ระเทศชนบทไดก้ วา้ งไกล พนื้ ทส่ี ว่ นใหญข่ องฟารม์ สตั วล์ ว้ นปรากฏอยใู่ นสายตา ทุ่งหญา้
ยาวเหยยี ดแผ่ตวั ทอดไปถงึ ถนนสายหลกั ทุ่งหญา้ เฮย ์ ป่ าละเมาะ สระนา้ ดมื่ ทุ่งไถพรวนซงึ่
ตน้ ขา้ วสาลหี นุ่มสาวขนึ้ หนาสเี ขยี ว และหลงั คาสแี ดงของโรงนาตา่ ง ๆ กบั ควนั ไฟมว้ นตวั ลอย
จากปล่องไฟ ชา่ งเป็ นเย็นย่าฤดใู บไมผ้ ลทิ อ่ี ากาศแจ่มใส หญา้ และรว้ั ตน้ ไมผ้ ลใิ บ ทาบทา
ดว้ ยลาแสงแนวราบจากดวงอาทติ ย ์ ไม่เคยมคี รงั้ ใดทฟ่ี ารม์ ดเู ป็ นสถานทอ่ี นั น่าพงึ ปรารถนา
เชน่ นีซ้ งึ่ พวกสตั วน์ ึกขนึ้ ไดอ้ ยา่ งประหลาดใจวา่ เป็ นฟารม์ ของพวกตน เป็ นทรพั ยส์ นิ ของตน
ทกุ ตารางนิว้

ขณะโคลเวอรท์ อดตามองลงตามเนิน นัยน์ตานางถึงกบั เอ่อลด้ ว้ ยน้าตา หาก
นางสามารถถ่ายทอดความคดิ ออกมาไดน้ างคงจะพูดว่าน่ีไม่ใชส่ งิ่ ทพี่ วกสตั วม์ ุ่งหมายเมอ่ื
คราวทต่ี งั้ ม่นั จะทางานเพอื่ ลม้ ลา้ งมนุษย ์ เมอื่ หลายปี กอ่ น ภาพความหวาดหวน่ั และการฆ่า
ฟันนีไ้ มใ่ ชส่ ง่ิ ทพี่ วกมนั ตง้ั ตารอ ในคนื ทเ่ี ฒ่าเมเจอรจ์ ดุ ไฟปฏวิ ตั ขิ นึ้ ครงั้ แรก หากวา่ นางเอง
ไดเ้ คยนึกฝันถงึ อนาคตไวบ้ า้ ง ก็เป็ นภาพสงั คมสตั วท์ ป่ี ราศจากความหวิ โหยและเป็ นอสิ ระ
จากแสเ้ ฆยี่ นตที งั้ หมดลว้ นเท่าเทยี มกนั แต่ละตวั ทางานตามศกั ยภาพ ผูแ้ ข็งแรงปกป้ อง
ผู ้ ออ่ นแอ เชน่ ทน่ี างปกป้ องฝูงลกู เป็ ดหลงแม่ดว้ ยขาหนา้ ในคนื ทเี่ มเจอร ์ กลา่ วปาฐกถาน่ัน
ไง แตน่ ่ีนางเองกไ็ มเ่ ขา้ ใจวา่ เหตใุ ดวนั นีจ้ งึ กลบั กลายเป็ นวา่ ไมม่ ใี ครกลา้ พดู ตามทคี่ ดิ หมาดุ
รา้ ยเห่าคารามพล่านไปท่วั ทุกแห่ง สตั วท์ ุกตวั ตอ้ งมองดูสหายถูกฉีกกระชากเป็ นชนิ้ ๆ
หลงั จากสารภาพความผิดท่ีน่าตกตะลงึ ในใจนางไม่ไดม้ ีคาว่าลุกฮือกบฎหรอื ไม่เชอ่ื ฟัง
เพราะรดู ้ วี า่ แมจ้ ะเป็ นเชน่ นีก้ ย็ งั ดกี วา่ สมยั ทโ่ี จนสย์ งั อยมู่ ากนกั และทสี่ าคญั เหนืออน่ื ใด พวก
มนั จาเป็ นตอ้ งป้ องกนั ไม่ใหม้ นุษยก์ ลบั มาอกี ไม่ว่าเกดิ อะไรขึน้ นางก็จะยงั คงมีศรทั ธา
ทางานหนกั ทาตามคาสง่ั ทไ่ี ดร้ บั มา และยอมรบั การนาของนโปเลยี น แต่ถงึ กระน้ัน นางและ
สตั วอ์ นื่ ๆ มิไดต้ งั้ ความหวงั และเหนื่อยยากกนั มาเพอ่ื สงิ่ นี้ พวกนางไม่ไดต้ ง้ั โรงสลี มและ
เผชญิ หนา้ ลกู กระสนุ ของโจนสเ์ พอื่ สงิ่ นี้ น่ันคอื ความคดิ ของโคลเวอร ์ ทวา่ นางอบั จนถอ้ ยคา

จะเอย่ ออกมา
สุดทา้ ย โคลเวอรเ์ รมิ่ ตน้ รอ้ งเพลง ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ ดว้ ยรูส้ กึ ว่ามนั พอจะชว่ ย

ทดแทนถอ้ ยคาทข่ี าดหายไปไดส้ ตั วอ์ น่ื ๆ ทนี่ ่ังลอ้ มรอบอยู่ก็พากนั รอ้ งต่อ และรอ้ งกนั สาม
เทยี่ วอยง่ แสนไพเราะ ทวา่ เชอื่ งชา้ เศรา้ สรอ้ ยชนิดทไี่ ม่เคยเป็ นมากอ่ น

๓๖

รอ้ งเพลงเทยี่ วทส่ี ามจบ สควลี เลอรพ์ รอ้ มหมาคมุ ้ กนั สองตวั กเ็ ดนิ เขา้ มา ท่าทางคลา้ ย
มเี รอ่ื งสาคญั จะพูด เขาประกาศว่าดว้ ยคาส่งั พเิ ศษของสหายนโปเลยี น เพลง ผองสตั วแ์ ห่ง
องั กฤษ ไดถ้ กู ยกเลกิ จากนีต้ อ่ ไปหา้ มใครรอ้ งเพลงนีอ้ กี

พวกสตั วถ์ งึ กบั ตกตะลงึ จงั งงั

“ทาไมเลา่ ” มวิ เรยี ลรอ้ งถาม

“มนั ไม่จาเป็ นอกี แลว้ สหาย” สควลี เลอรต์ อบเสยี งกระดา้ ง “ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ
เป็ นเพลงของผปู ้ ฏวิ ตั แิ ตก่ ารปฏวิ ตั สิ นิ้ สดุ ไปแลว้ นี่ การประหารผทู ้ รยศเมอื่ บา่ ยนีค้ อื มาตรการ
สดุ ทา้ ย ศตั รทู ง้ั ภายในภายนอกต่างก็พ่ายแพใ้ นเนือ้ เพลง ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษแสดงถงึ
ความโหยหาสงั คมทด่ี กี วา่ ในอนาคตขา้ งหนา้ แตบ่ ดั นีส้ งั คมทวี่ า่ ก็มแี ล ้ เห็นชดั วา่ เพลงนีไ้ ม่มี

ประโยชนอ์ กี ตอ่ ไป”
ตอ่ ใหต้ กใจอยา่ งไร สตั วบ์ างตวั กอ็ าจจะประทว้ งออกไปแลว้ ทวา่ ทนั ใดนั้นเองพวกแกะ

ก็เรมิ่ รอ้ งคาขวญั เดมิ ขนึ้ อกี “สขี่ าดี๊ สองขาเลว้ ” พวกมนั รอ้ งอยู่พกั ใหญ่ทาใหก้ ารพูดคุย

ตอ้ งปิ ดฉากลง
ดงั นน้ั จงึ ไมใ่ ครไดย้ นิ เพลง ผองสตั วแ์ หง่ องั กฤษ อกี ทง้ั นีม้ นิ ิมสั นักกวไี ดแ้ ตง่ เพลง

ใหมข่ นึ้ แทน ซง่ึ เนือ้ รอ้ งมวี า่

ฟารม์ สตั วฟ์ ารม์ สตั ว ์

ขา้ จะไมท่ าอนั ตรายใหเ้ จา้ …
เพลงนีร้ อ้ งกนั ทุกวนั อาทติ ยห์ ลงั จากเชญิ ธงขนึ้ ยอดเสา ทว่าสาหรบั พวกสตั ว ์ ทง้ั
เนือ้ รอ้ งและทานองเพลงนีเ้ ทยี บไม่ไดเ้ ลยกบั ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ
สองสามวนั ตอ่ มา เมอื่ พวกสตั วค์ อ่ ยหายตน่ื ตระหนกจากการประหารชวี ติ บางสว่ นก็
นึกออก หรอื จาไดค้ ลบั คลา้ ยคลบั คลาว่า มบี ญั ญตั ขิ อ้ ทห่ี กว่า “สตั วจ์ ะตอ้ งไม่ฆ่าสตั วด์ ว้ ย

กนั เอง” และถงึ แมจ้ ะไม่มใี ครอยากพูดถงึ ใหพ้ วกหมูหรอื หมาไดย้ นิ แต่ตา่ งรูส้ กึ ตรงกนั ว่า
การฆ่าซงึ่ เกดิ ขนึ้ ขดั กบั หลกั ขอ้ นี้ โคลเวอรถ์ ามขอใหเ้ บนจามนิ อ่านบญั ญตั ขิ อ้ ทห่ี กใหฟ้ ัง
เมอื่ เบนจามนิ บอกวา่ เขาไม่ขอยงุ่ เกยี่ วกบั เรอื่ งพวกนีเ้ ชน่ เคย โคลเวอรก์ ็ไปตามมวิ เรยี ลมา

แทน มวิ เรยี ลอา่ นบญั ญตั ใิ หน้ างฟงั ขอ้ ความมวี า่ “สตั วจ์ ะตอ้ งไม่ฆ่าสตั วด์ ว้ ยกนั เอง โดยไม่มี

สาเหต”ุ จะดว้ ยเหตผุ ลกลใดก็ตามทขี อ้ ความส่วนทา้ ยไดก้ รอ่ นไปจากความทรงจาของสตั ว ์
ทุกตวั แตก่ ระน้ันพวกมนั ก็เห็นแลว้ วา่ ไม่ไดม้ กี ารฝ่ าฝื นกฎ เพราะแน่นอนว่าการฆ่าผูท้ รยศ
ซงึ่ รว่ มมอื กบั สโนวบ์ อลยอ่ มมเี หตผุ ลทดี่ ี

ตลอดทงั้ ปีนั้นพวกสตั วท์ างานหนักยง่ิ กวา่ ทเ่ี คยทามาเมอ่ื ปีกอ่ น การจะสรา้ งโรงสลี ม
ใหมใ่ หผ้ นังหนาเป็ นสองเทา่ ของครง้ั แรกทง้ั ยงั ตอ้ งสรา้ งใหเ้ สรจ็ ภายในวนั ทกี่ าหนด พรม์ กบั
ทางานปกตขิ องฟารม์ นน้ั ตอ้ งใชแ้ รงงานมหาศาล บางครงั้ สตั วต์ า่ ง ๆ รสู ้ กึ วา่ ตนทางานหนกั

กวา่ และมอี าหารกนิ นอ้ ยกวา่ สมยั โจนส ์

๓๗

ทุก ๆ เชา้ วนั อาทิตย ์ สควีลเลอรจ์ ะหนีบกระดาษแผ่นยาวกบั กบี เทา้ แลว้ อ่าน
รายการตวั เลขซง่ึ ยนื ยนั วา่ ผลผลติ อาหารแต่ละประเภทเพมิ่ ขนึ้ สองเท่าตวั บา้ ง สามเท่าตวั
บา้ ง หา้ เท่าตวั บา้ งแลว้ แต่ พวกสตั วไ์ ม่มเี หตุผลทจ่ี ะไม่เชอ่ื ทเ่ี ขาพูด อกี ทง้ั พวกมนั ก็ชกั จะ
ลมื เลอื นสภาพความเป็ นอยู๋ สมยั ก๋อนปฏวิ ตั ไิ ปแลว้ อย่างไรก็ตาม มบี ่อยครง้ั ทพ่ี วกสตั ว ์
รสู ้ กึ วา่ ขอมตี วั เลขนอ้ ย ๆ แตม่ อี าหารกนิ มากขนึ้ จะดกี วา่

เดย๋ี วนีค้ าสง่ั ทง้ั หมดจะถา่ ยทอดผ่านสควลี เลอรห์ รอื หมูตวั ใดตวั หนึ่ง ตวั นโปเลยี นเอง
นาน ๆ ทจี งึ ออกมาใหใ้ ครพบเห็น เวลาทป่ี รากฏตวั นอกจากจะมาพรอ้ มหมาบรวิ ารแลว้ ยงั มี
ไ ก่ รุ่ น ตั ว ผู ้สี ด า เ ดิ น น า ห น้ า ท า ห น้ า ที่ ป ร ะ ห น่ึ ง นั ก เ ป่ า แ ต ร น า มั น จ ะ ขั น
“เอก้ อ-ี เอก้ -เอก้ ” ดงั ล่นั กอ่ นทน่ี โปเลยี นจะเรม่ิ พูด ว่ากนั ว่า แมก้ ระท่งั ในบา้ น นโปเลยี นก็
อาศยั อยู่แยกต่างหากจากสตั วอ์ น่ื ๆ เขากนิ อาหารตวั เดยี ว โดยมหี มาสองตวั คอยรบั ใชไ้ ม่
ห่าง และตอ้ งใชช้ ดุ จานชามดนิ เนอร ์ คราวนี้ เดอรบ์ จี ากตูก้ ระจกในหอ้ งรบั แขกเท่านั้น

มปี ระกาศดว้ ยวา่ ในวนั เกดิ ทุกปี ของนโปเลยี นจะมกี ารยงิ ปื นเชน่ เดยี วกบั ในวนั เฉลมิ ฉลอง

ครบรอบอกี สองวนั
ทุกวนั นีไ้ ม่เคยมีใครพูดชอื่ นโปเลยี นเฉย ๆ อกี ต่อไป สตั วท์ ุกตวั จะเรยี กเขาอย่างมี

พธิ ีรตี องว่า “ท่านผูน้ า สหายนโปเลยี น” และพวกหมูก็ชอบแต่งคาเรยี กต่าง ๆ ใหเ้ ขา เชน่
บดิ าของสตั วท์ งั้ ปวง ความสยดสยองของมนุษยผ์ ปู ้ กป้ อง คอกแห่งแกะ มติ รของเป็ ดและอนื่ ๆ
ทานองนีเ้ วลาพูดปราศรยั สควลี เลอรม์ กั จะน้าตานองหน้าขณะเอ่ยถึงภูมิปัญญาของ
นโปเลยี น และความดงี ามในหวั ใจความรกั ลกึ ซงึ้ ทม่ี ตี อ่ ปวงสตั วท์ ุกถนิ่ ที่ และรวมถงึ ทสี่ าคญั
ที่สุดคือ สตั วผ์ ูไ้ รส้ ุขซงึ่ ยงั คงมีชวี ิตดว้ ยความโง่เขลาและตกเป็ นทาสอยู่ในฟารม์ อ่ืน
กลายเป็ นสงิ่ ธรรมดาทจ่ี ะยกความดใี หแ้ กน่ โปเลยี น ไม่วา่ จะทาสงิ่ ใดสาเรจ็ หรอื เกดิ โชคดใี ด
ขนึ้ ก็ตาม เป็ นเรอื่ งธรรมดาทจี่ ะไดย้ นิ แม่ไก่สกั ตวั พูดเปรยกบั แม่ไกอ่ กี ตวั ว่า “เพราะไดค้ า
ชแี้ นะจากสหายนโปเลยี น ท่านผูน้ าของเรา หกวนั นีฉ้ ันวางไขไ่ ดต้ ง้ั หา้ ฟองแน่ะ”

หรอื แม่โคสองตวั ยามดมื่ นา้ กนั ชน่ื ใจ กจ็ ะเปลง่ เสยี งอทุ านวา่ “ขอบคณุ การนาทาง
ของสหายนโปเลยี น นา้ นีช้ า่ งรสชาตดิ แี ท”้ ความรสู ้ กึ อนั ครอบงาฟารม์ อยไู่ ดแ้ สดงออกมา
อยา่ งหมดเปลอื กในบทกวชี อื่ สหายนโปเลยี น ซง่ึ มนิ ิมสั แตง่ ขนึ้ บทกวนี ีม้ ใี จความวา่

มติ รของผไู ้ รบ้ ดิ า
นา้ พแุ หง่ ความสขุ หรรษา
เจา้ แหง่ ถงั นา้ ลา้ งชามน้ันนา
โอวญิ ญาณขา้ ดง่ั ไฟเผา
เมอื่ ขา้ จอ้ งดวงตาอนั สงบน่ิงเป่ียมอานาจของเขา
ดง่ั ดวงทวิ าในทอ้ งนภาเรา

สหายนโปเลยี น
ทา่ นคอื ผูม้ อบทกุ สงิ่ ทส่ี ตั วข์ องทา่ นตอ้ งการ
ทอ่ งอม่ิ หนาวนั ละสองคราว หญา้ สะอาดใหย้ า่ ผา่ น

สตั วท์ กุ ตวั ไม่วา่ นอ้ ยใหญล่ ว้ นสาราญ

๓๘

ตา่ งนอนหลบั สขุ ใจในคอกทา่ น
ทา่ นคอยเฝ้ าดแู ลทกุ สงิ่ การณ์

สหายนโปเลยี น

หากขา้ มลี กู หมดู ดู นมแมด่ ทู ี
กอ่ นจะเตบิ ใหญเ่ ตม็ ที่
แมจ่ ะตวั เทา่ ขวดไพตห์ รอื เทา้ ไมน้ วดแป้ งหม่ี
เขาตอ้ งไดเ้ รยี นรทู ้ จ่ี ะรกั อยา่ งดี
ศรทั ธาและซอื่ ตรงตอ่ ทา่ นทา่ นนี้

ใชแ่ ลว้ เสยี งรอ้ งแรกของเขาตอ้ งเป็ นวลี

“สหาย นโปเลยี น”
นโปเลยี นอนุมตั เิ ห็นชอบกวีบทนี้ และส่งผลใหม้ นั ถูกจารกึ ไวบ้ นผนังของโรงนา
หลงั ใหญ่ดา้ นตรงขา้ มกบั บญั ญตั เิ จ็ดประการน่ันเอง รอบ ๆ คาจารกึ บทกวเี ป็ นรูปของ
นโปเลยี น เป็ นรปู ดา้ นขา้ งซง่ึ สควลี เลอรว์ าดไวด้ ว้ ยสขี าว
ในขณะเดียวกนั วีมเปอรร์ บั หนา้ ท่ีจดั การใหน้ โปเลียนเขา้ รว่ มในการต่อรองกบั
เฟรดเดอรกิ และพิลคิงตนั ที่ตอ้ งใชล้ ะเอียดอ่อนไม่กองนั้นยงั ไม่ไดข้ ายไป เทียบกนั แลว้

เฟรดเดอรร์ กิ รอ้ นใจอยากไดไ้ ม่มากกว่าพลิ คงิ ตนั แต่ทว่าไม่ยอมเสนอราคาตามคุณภาพ

ขณะเดยี วกนั ก็มขี า่ วลอื ใหม่วา่ เฟรดเดอรกิ กบั คนงานกาลงั คดิ แผนจะโจมตฟี ารม์ สตั วแ์ ละ
ทาลายโรงสลี มเสยี เพราะโรงสนี ีจ้ ดุ เพลงิ รษิ ยาในใจเขาอย่างรนุ แรง เป็ นทรี่ กู ้ นั ว่าสโนวบ์ อล
ยงั คงซอ่ นตวั อยใู่ นฟารม์ พนิ ชฟ์ ีลด ์ในชว่ งกลางฤดรู อ้ น พวกสตั วต์ อ้ งตกตะลงึ เมอ่ื แม่ไกส่ าม
ตวั ออกมาสารภาพวา่ ถกู สโนวบ์ อลปลกุ ป่ันใหว้ างแผนสงั หารนโปเลยี น ทง้ั สามถกู ประหาร
ทนั ที และมกี ารระมดั ระวงั ดา้ นความปลอดภยั ของนโปเลยี นอย่างเขม้ งวด หมาสตี่ วั คอยเฝ้ า
อารกั ขาเขาขา้ งขาเตยี งตวั ละมุมตอนกลางคนื หมูหนุ่ มชอื่ พิงไฮ ไดร้ บั หนา้ ท่ีชมิ อาหาร

ทุกอยา่ งกอ่ น นโปเลยี นจะกนิ ดว้ ยเกรงวา่ อาจมผี ูล้ อบวางยาพษิ
ในชว่ งไล่เลย่ี กนั น้ัน มีข่าวว่านโปเลยี นไดต้ กลงขายท่อนไมแ้ ก่นายพลิ คงิ ตนั แลว้

และกาลงั จะทาขอ้ ตกลงประจาใหม้ กี ารแลกเปลย่ี นผลติ ผลบางอย่างระหว่างฟารม์ สตั วก์ บั
ฟอกซว์ ูดดว้ ย ถึงแมจ้ ะมีวีมเปอรเ์ ป็ นตวั เชอื่ ม ทว่าความสมั พนั ธร์ ะหว่างนโปเลยี นกบั
พลิ คงิ ตนั ตอนนีน้ ับวา่ สนิทสนมแน่นแฟ้ น พวกสตั วไ์ ม่ไดเ้ ชอ่ื ใจพลิ คงิ ตนั เพราะอยา่ งไรก็เป็ น
มนุษยแ์ ต่ก็นับว่ายงั ดกี ว่าเฟรดเดอรกิ มาก เพราะฝ่ ายหลงั นีพ้ วกสตั วท์ งั้ กลวั และเกลยี ดชงั
ยงิ่ หนา้ รอ้ นลว่ งไป และโรงสลี มใกลเ้ สรจ็ เต็มที ขา่ วลอื เรอ่ื งการทรยศอนั ใกลจ้ ะมาถงึ ก็โหม
กระพอื รนุ แรงขนึ้ ทุกขณะ ว่ากนั ว่า เฟรดเดอรกิ ตง้ั ใจจะพาคนยสี่ บิ คนพรอ้ มปื นครบมอื มา
จดั การ แถมยงั ตดิ สนิ บนผูพ้ พิ ากษาคดลี หโุ ทษกบั ตารวจไวแ้ ลว้ ดงั นัน้ เมอ่ื ไรเขาไดโ้ ฉนดของ
ฟารม์ สตั วแ์ ลว้ สองฝ่ ายน้ันก็จะทาเป็ นเอาหไู ปนาเอาตาไปไร่ ยง่ิ กว่าน้ัน มีเรอื่ งรา้ ยกาจ
เล็ดลอดมาจาก พนิ ชฟ์ ี ลดเ์ กยี่ วกบั ความเหยี้ มโหดทเ่ี ฟรดเดอรกิ ปฏบิ ตั ติ อ่ สตั วข์ องตน

๓๙

เขาเฆยี่ นมา้ ชราจนสนิ้ ใจตาย ปลอ่ ยใหว้ วั อดอยาก ฆ่าหมาโดยโยนลงเตาเผากจิ กรรม
เพลดิ เพลนิ ยามเย็นของเขาคอื ไก่ชน โดยผูกเศษใบมดี เขา้ กบั เดอื ยไกแ่ ต่ละตวั พวกสตั วท์ ี่
ฟารม์ ตา่ งเป็ นเดอื ดเป็ นแคน้ เมอื่ ไดย้ นิ วา่ มสี หายถกู กระทาเชน่ นีแ้ ละบางครงั้ พวกมนั ก็พากนั

โหร่ อ้ งเพราะอยากจะไดอ้ อกไปโจมตฟี ารม์ พนิ ฟี ลดข์ บั ไล่พวกมนุษยแ์ ละปลดปล่อยสตั วใ์ ห ้
เป็ นอสิ ระ ทวา่ สควลี เลอรแ์ นะนาใหพ้ วกมนั อยา่ กระทาการผลผี ลาม แตใ่ หเ้ ชอื่ ม่นั ในกลยทุ ธ ์

ของสหายนโปเลยี น
กระน้ันก็ตาม กระแสต่อตา้ นเฟรดเดอรกิ ยงั คงรุนแรงอยู่เชน่ เดมิ เชา้ วนั อาทิตย ์

วนั หน่ึง นโปเลยี นจงึ ปรากฏตวั ในโรงนา เพอื่ อธบิ ายวา่ เขาไม่เคยคดิ จะขายไม่ใหเ้ ฟรดเดอรกิ
เลย เขาถอื วา่ การตดิ ตอ่ คา้ ขายกบั ไอค้ นเลวทรามพรรคน์ ้ันเป็ นการไรศ้ กั ดศิ ์ รยี ง่ิ นักทุกวนั นี้
นกพริ าบยงั ถกู สง่ ออกไปเผยแพรก่ ระแสการปฏวิ ตั ิ และถกู สง่ั หา้ มไม่ใหเ้ กาะลงในเขตฟารม์
ฟอกซว์ ดู เด็ดขาด รวมทงั้ ไดร้ บั คาส่งั ใหเ้ ลกิ ใชค้ าขวญั เกา่ ทวี่ า่ “ความตายของมนุษยชาต”ิ
เปลยี่ นมาใช“้ ความตายของเฟรดเดอรกิ ” แทน ในตอนปลายฤดรู น้ แผนรา้ ยของสโนวบ์ อลได ้
ถกู เปิ ดโปงขนึ้ มาอกี ขา้ วสาลที เ่ี ก็บเกยี่ วไดเ้ ต็มไปดว้ ยวชั พชื และมผี ูพ้ บว่า ในการมาเยอื น
เมอื่ คนื ใดสกั คนื น้ัน สโนวบ์ อลไดแ้ อบผสมเมล็ดวชั พชื ลงในเมล็ดขว้ โพด ห่านตวั ผูซ้ งึ่ รเู ้ ห็น
แผนการนีไ้ ดส้ ารภาพความผดิ ตอ่ สควลี เลอร ์ จากนั้นฆ่าตวั ตายทนั ทดี ว้ ยการกนิ ลกู ไมม้ พี ษิ
พวกสตั วย์ งั ไดร้ ูด้ ว้ ยวา่ สโนวบ์ อลมไิ ดเ้ คยไดร้ บั เหรยี ญรางวลั “วรี บรุ ษุ สตั วช์ น้ั ทหี่ น่ึง” ดงั ท่ี
พวกมนั เคยเขา้ ใจ เรอ่ื งนีเ้ ป็ นเพยี งสง่ิ ทเี่ ลา่ ขานตาม ๆ กนั มา และเชอื่ กนั กวา้ งขวางภายหลงั
สมรภมู ริ บทเี่ พงิ โคเพราะสโนวบ์ อลเป็ นผูแ้ พรข่ า่ วเอง อนั ทจ่ี รงิ แลว้ นอกจากจะไม่ไดเ้ หรยี ญ
ตรา เขายงั ถกู ตาหนิวา่ แสดงความขขี้ ลาดในระหวา่ งการสรู ้ บอกี ดว้ ย นี่เป็ นอกี ครงั้ ทพี่ วกสตั ว ์
รบั ฟังเรอ่ื งราวดว้ ยความงงงวย ทวา่ ไม่ชา้ สควลี เลอรก์ พ็ ดู จาจนพวกมนั เชอ่ื วา่ พวกมนั จาผดิ

กนั ไปเอง
ในฤดใู บไมร้ ว่ ง พวกสตั วส์ รา้ งโรงสลี มเสรจ็ ดว้ ยความรว่ มมือรว่ มใจและเรยี่ วแรง

มหาศาล เพราะเก็บเกยี่ วผลผลติ ในไรไ่ ปเกอื บพรอ้ ม ๆ กนั ยงั เหลอื เรอื่ งตดิ ตงั้ เครอ่ื งจกั รซง่ึ
วมี เปอรก์ าลงั เจรจาจดั ซอื้ ทว่าตวั อาคารนั้นเสร็จสมบูรณแ์ ลว้ ท่ามกลางคมเขีย้ วของ
อปุ สรรคนานา ทงั้ ทไ่ี รป้ ระสบการณใ์ ชว้ ธิ กี ารแบบโบราณ ซา้ ตอ้ งเผชญิ กบั เคราะหร์ า้ ย และ
ถกู สโนวบ์ อลทรยศหกั หลงั งานก็เสรจ็ ลงในวนั ทก่ี าหนดไวจ้ นได ้ พวกสตั วเ์ หนื่อยจนสายตวั
แทบขาด แต่ก็ภาคภูมิใจ พวกมนั เดนิ วนรอบผลงานชนิ้ เอกกนั รอบแลว้ รอบเล่า โรงสลี ม
ทมี่ องเห็นดจู ะงดงามยงิ่ กวา่ ทส่ี รา้ งขนึ้ ทแี รกเสยี อกี มหิ นาซา้ ผนังยงั หนากวา่ ถงึ สองเท่า มกี ็
เพยี งระเบดิ เทา่ นัน้ ทจี่ ะพงั ผนงั ใหมน่ ี่ได ้ พวกสตั วค์ ดิ ถงึ การตรากตราทางานหนัก ฝันเอาชนะ
ความทอ้ ถอย และชวี ติ ทจ่ี ะเปลยี่ นแปลงไปเมือ่ กงั หนั ลมเรมิ่ หมุนและไดนาโมทางาน เม่ือ
คดิ ถงึ สง่ิ เหล่านี้ ความเหน็ ดเหน่ือยก็สูญสลายไป พวกมนั พากนั กระโดดโลดเตน้ ไปรอบๆ
โรงสลี มพลางโห่รอ้ งถงึ ชยั ชนะ ตวั นโปเลยี นพรอ้ มกบั หมาและไกโ่ ตง้ ก็ลงมาดงู านก่อสรา้ งท่ี
เสรจ็ แลว้ เขากลา่ วแสดงความยนิ ดกี บั พวกสตั วด์ ว้ ยตวั เอง กอ่ นจะประกาศว่า โรงสลี มนีจ้ ะ
ตงั้ ชอ่ื วา่ โรงสลี มนโปเลยี น

๔๐

สองวนั ต่อมา พวกสตั วถ์ ูกเรยี กมารวมกนั เพื่อประชมุ เป็ นวาระพิเศษในโรงนา
พวกมันถึงกบั น่ิงอึง้ ไปดว้ ยไม่คาดคิด เม่ือนโปเลียนประกาศว่า เขาไดข้ ายไม่ใหแ้ ก่
เฟรดเดอรกิ แลว้ พรงุ่ นีร้ ถมา้ ของเฟรดเดอรกิ จะมาเรม่ิ ขนไมอ้ อกไป ตลอดเวลาทที่ าทเี หมอื น

ผูกไมตรกี บั พลิ คงิ ตนั ความจรงิ นโปเลยี นกลบั แอบตกลงกบั เฟรดเดอรกิ ไวแ้ ลว้
ความสมั พนั ธท์ ง้ั ปวงกบั ฟอกซว์ ูดหกั สะบน้ั คาพูดหยามหมิ่นถูกส่งไปยงั พลิ คงิ ตนั

พวกนกพริ าบไดร้ บั คาสง่ั ใหเ้ ลยี่ งฟารม์ พนิ ชฟ์ ี ลดแ์ ละเปลย่ี นคาขวญั จาก “ขอเฟรดเดอรกิ จง
ตาย” เป็ น “ขอพลิ คงิ ตนั จงตาย” ในขณะเดยี วกนั นโปเลยี นยนื ยนั ใหพ้ วกสตั วม์ ่นั ใจว่า
เรอ่ื งจะมกี ารโจมตฟี ารม์ สตั วน์ ั้นไม่มมี ูลความจรงิ ใด ๆ และเรอื่ งทว่ี า่ เฟรดเดอรกิ โหดเหยี้ มกบั
สตั วข์ องตนนั้นถูกขยายจนเกินจรงิ ไปมาก แถมข่าวลอื ทง้ั หมดอาจจะมีตน้ ตอมาจาก
สโนวบ์ อลกบั สายลบั ของเขาก็เป็ นไดใ้ นทสี่ ดุ ความจรงิ ก็ปรากฏบดั นีแ้ ลว้ ว่า สโนวอ์ ลหาได ้
ซอ่ นตวั อยใู่ นฟารม์ พนิ ชฟ์ ี ลดไ์ ม่ ทจ่ี รงิ เขาไมเ่ คยอยทู่ น่ี ่ันมากอ่ นเลยในชวี ติ วา่ กนั วา่ เขาอยู่

อยา่ งหรหู ราในฟารม์ ฟอกซว์ ดู ตา่ งหาก เขาเป็ นลกู สมุนรบั เงนิ จากพลิ คงิ ตนั มาเป็ นปี ๆ แลว้
พวกหมูปลาบปลมื้ เหลอื ลน้ กบั เล่หเ์ หลยี่ มแพรวพราวของนโปเลยี น เขาไปผูกไมตรี

กบั พลิ คงิ ตนั ทาใหเ้ ฟรดเดอรกิ จาตอ้ งเสนอราคาใหเ้ พม่ิ ขนึ้ อกี สบิ สองปอนด ์ แตส่ ควลี เลอร ์
กลา่ ววา่ สง่ิ ทแ่ี สดงถงึ สมองเหนือชน้ั กค็ อื นโปเลยี นไมเ่ ชอื่ ใครทงั้ สนิ้ แมก้ ระทง่ั เฟรดเดอรกิ เอง
ก็ตามทที แี รกเฟรดเดอรกิ ขอจา่ ยคา่ ไมด้ ว้ ยบางอยา่ งเรยี กวา่ เชค็ ซง่ึ คงจะเป็ นกระดาษทรี่ ะบุ
คาสญั ญาว่าจะจ่ายเงิน ทว่านโปเลยี นไม่หลงกลเขาหรอก เขาตงั้ เงอ่ื นไขใหจ้ ่ายเงนิ ดว้ ย

ธนบตั รหา้ ปอนดแ์ ท ้ ๆ โดยจะส่งมอบเงินกอ้ นจะขนไมไ้ ป และเฟรดเดอรกิ จ่ายเงินครบ
เรยี บรอ้ ยแลว้ ซงึ่ เงนิ จานวนนีก้ ็พอเพยี งจะซอื้ เครอื่ งจกั รสาหรบั โรงสลี มได ้

ขณะเดยี วกนั ทอ่ นไมไ้ ดถ้ กู ขนขนึ้ รถมา้ ไปอยา่ งรวดเรว็ เมอ่ื ขนหมดแลว้ ก็มกี ารเรยี ก
ประชมุ พเิ ศษในโรงนา เพอ่ื ใหพ้ วกสตั วไ์ ดต้ รวจสอบธนบตั รจากเฟรดเดอรกิ นโปเลยี นยมิ้ ดว้ ย
ปี ตถิ งึ ขดี สดุ เขาสวมเหรยี ญตราทงั้ สองเหรยี ญ น่ังบนเตยี งฟางบนยกพนื้ โดยมเี งนิ กองเป็ น
ระเบยี บใส่บนจานดนิ เผาจากครวั ในบา้ นอยู่ขา้ งตวั พวกสตั วเ์ ดนิ เรยี งเดย่ี วผ่านเงนิ ไปโดย
เพง่ จอ้ งกนั สดุ ชวี ติ บ็อกเซอรน์ ั้นยนื่ จมูกไปดมดว้ ย ลมหายใจของเขาทาใหเ้ จา้ แผ่นกระดาษ

ออ่ นบางสขี าวขยบั ไหวเบา ๆ
สามวนั ตอ่ มาเกดิ เรอื่ งรา้ ยกาจอกึ ทกึ ครกึ โครมขนึ้ วมี เปอรป์ ่ันจกั รยานเต็มทม่ี าตาม

ถนนดว้ ยใบหนา้ ซดี เผอื ด เขาเหวยี่ งจกั รยานทงิ้ ในลาน แลว้ วงิ่ ตรงไปยงั ตวั บา้ น ครตู่ อ่ มาก็มี
เสยี งคารามเดอื ดดาลถกู เคน้ คอดงั มาจากทางหอ้ งนโปเลยี น เรอื่ งทเี่ กดิ ขนึ้ ลามไปท่วั ฟารม์

ราวกบั ไฟป่ า ธนบตั รปลอม เฟรดเดอรกิ ไดไ้ มไ้ ปฟรี ๆ

นโปเลียนเรยี กพวกสตั วม์ าประชุมกนั ทนั ทีเขาประกาศตดั สินโทษประหารแก่
เฟรดเดอรกิ ดว้ ยนา้ เสยี งอนั น่ากลวั เขากลา่ ววา่ เมอื่ ใดทไ่ี ดต้ วั มา เฟรดเดอรกิ จะถกู ตม้ ทง้ั เป็ น
ขณะเดียวกนั เขาเตือนว่า การหกั หลงั ครง้ั นีอ้ าจจะมีเรอ่ื งเลวรา้ ยท่ีสุดเกดิ ขึน้ ตามมา

เฟรดเดอรกิ กบั พวกอาจจะเขา้ มาโจมตไี ดท้ ุกขณะหลงั จากรอคอยมานาน จงึ มกี ารวางยาม
รกั ษาการณไ์ วท้ กุ ทาง และนกพริ าบสตี่ วั ถกู สง่ ไปยงั ฟอกซว์ ดู พรอ้ มขอ้ ความขอคนื ดโี ดยหวงั
วา่ จะรอื้ ฟื้นไมตรกี บั พลิ คงิ ตนั ได ้

๔๑

การโจมตมี ขี นึ้ เชา้ วนั รงุ่ ขนึ้ น่นั เอง พวกสตั วก์ าลงั กนิ มอื้ เชา้ เมอื่ ทหารยามวงิ่ เขา้ มาสง่
ขา่ ววา่ เฟรดเดอรกิ กบั พรรคพวกผ่านประตไู มห้ า้ ท่อนมาแล ้ พวกสตั วว์ งิ่ ออกไปตง้ั รบั ขา้ ศกึ
อย่างไม่กลวั เกรง แต่คราวนี้ชยั ชนะใช่จะไดม้ าง่ายดายเช่นคราวสมรภูมิรบที่เพิงโค
มีพวกผูช้ ายสบิ หา้ คน ปื นราวครงึ่ โหลซง่ึ เปิ ดฉากสาดกระสุนทนั ทที พี่ วกสตั วเ์ ขา้ ในระยะ

หา้ สบิ หลา พวกมนั ไมอ่ าจสกู ้ บั ดนิ ระเบดิ และกระสนุ ลกู ปรายแสบ ๆ คนั ๆ และถงึ แมน้ โปเลยี น

กบั บ็อกเซอรจ์ ะพยายามกระตุน้ ใหต้ ่อสูไ้ ม่ชา้ พวกสตั วก์ ็ตอ้ งล่าถอยหลายตวั ก็บาดเจ็บ

พวกมนั เขา้ ไปหลบในโรงเรอื นตา่ ง ๆ และแอบมองออกมาจากรอยโหวแ่ ละรตู าไมบ้ นกระดาน
ท่งุ หญา้ เลยี้ งสตั วก์ วา้ งขวางตกอยู่ในกามอื ของศตั รรู วมทง้ั โรงสลี มดว้ ย ในชว่ั ขณะ

หนึ่งแมก้ ระท่งั นโปเลยี นก็รูก้ อบั จนคาพูด เขาพูดไม่ออก ไดแ้ ต่เดนิ ไปเดนิ มา หางแข็งทือ่

กระตกุ อยไู่ ปมา แววตาละหอ้ ยมองไปทางฟารม์ ฟอกซว์ ดู หากพลิ คงิ ตนั กบั พรรคพวกมาชว่ ย
ก็ยงั อาจพลกิ กลบั มาชนะได ้ แตน่ กพริ าบสตี่ วั ทถี่ กู สง่ ไปเมอื่ วานกลบั มาพอดี หนึ่งในนั้นมี
กระดาษจากพลิ คงิ ตนั มาดว้ ย มคี าเขยี นไวด้ ว้ ยดนิ สอวา่ “สมนา้ หนา้ วะ่ ”

ขณะเดยี วกนั เฟรดเดอรกิ กบั พวกมาหยุดอยู่หนา้ โรงสลี ม พวกสตั วจ์ บั ตาดูเสยี ง
พมึ พาอยา่ งทอแทด้ งั ขนึ้ ทว่ั ทกุ มมุ ชายสองคนถอื ชะแลงกบั คอ้ นใหญใ่ นมอื พวกเขากาลงั จะ

ทุบโรงสลี มใหพ้ งั ราบลง
“เป็ นไปไมไ่ ด”้ นโปเลยี นรอ้ ง “เราสรา้ งผนงั ไวห้ นามาก แคน่ ั้นทาอะไรไม่ไดห้ รอก ตอ่

ใหท้ บุ ทงั้ สปั ดาหก์ ็เถอะ กลา้ หาญไว ้ สหาย”
ทวา่ เบนจามนิ จอ้ งมองการเคลอ่ื นไหวของชายเหลา่ น้ันอยา่ งพนิ ิจพเิ คราะห ์ สองคนที่

ถอื คอ้ นกบั ชะแลงเจาะรูตรงใกลฐ้ านของโรงสลี ม เบนจามนิ ผงกหน้ายาวเชอ่ื งชา้ ท่าทาง
ประหน่ึงวา่ ขบขนั

“ตอนแรกฉันก็คดิ อยา่ งนนั้ ” เขาวา่ “ไมเ่ ห็นเรอะวา่ พวกเขาทาอะไร เดย๋ี วเขาก็จะ
เอาดนิ ระเบดิ ใสใ่ นรนู ่ัน”

พวกสตั วร์ อดดู ว้ ยใจพรน่ั พรงึ เป็ นไปไม่ไดเ้ ลยทจ่ี ะเสยี่ งออกนอกทก่ี าบงั ตอนนีอ้ ดึ ใจ
ตอ่ มา ก็เห็นชายเหลา่ น้ันวง่ิ หนีกนั ไปคนละทาง ตามดว้ ยเสยี งดงั สน่ันหวนั ไหวจนหูออื้ องึ อล
พวกนกพริ าบบนิ แตกฮอื และสตั วท์ งั้ หมดยกเวน้ นโปเลยี น ทุ่มตวั ลงกบั พนื้ และซกุ หนา้ ลง
เมอ่ื ลกุ ขนึ้ มาได ้ ก็เห็นควนั โขมงสดี าลอยอยตู่ รงทซี่ งึ่ เคยเป็ นโรงสลี ม และเมอื่ ลมเออื่ ยคอ่ ย ๆ

พดั ควนั ลอยจากไป โรงสลี มก็ไม่เหลอื แลว้
เมื่อเห็นภาพนีค้ วามกลา้ ก็หวนกลบั มา ความกลวั และสนิ้ หวงั เมื่อครูจ่ มหายไปใน

ความเดอื ดคล่งั ต่อการกระทาเลวทรามน่ารงั เกยี จนีเ้ สยี งกู่รอ้ งเพ่อื ลา้ งแคน้ ดงั กกึ กอ้ งขนึ้
จากนั้นพวกสตั วก์ ็พุ่งเขา้ จู่โจมศตั รโู ดยไม่รอฟังคาส่งั อกี แลว้ คราวนีพ้ วกมนั ไม่กรง่ิ เกรง
กระสนุ ลกู ปรายอนั โหดเหยี้ มซงึ่ กระหน่ามาราวกบั ลกู เห็บ เป็ นการต่อสูท้ ปี่ ่ าเถอ่ื นและสาหสั
มนุษยย์ งิ ซา้ แลว้ ซา้ เลา่ และเมอ่ื พวกสตั วเ์ ขา้ มาประชดิ ก็กระหน่าดว้ ยไม่และรองเทา้ บตู๊ หนัก
ววั หนึ่งตวั แกะสาม และหา่ นสามตวั ถกู ฆ่าตาย และทเ่ี หลอื เกอื บทกุ ตวั ไดร้ บั บาดเจ็บ

๔๒

แมก้ ระทง่ั นโปเลยี นซงึ่ กากบั การสรู ้ บอยดู่ า้ นหลงั กถ็ กู กระสนุ ตดั ปลายหางขาดไป ทว่า

มนุษยก์ ใ็ ชว่ า่ ไรร้ อยขดี ขว่ นสามคนหวั แตกเพราะกบี เทา้ ของบ็อกเซอร ์ อกี คนถกู เขาววั ขวดิ
เขา้ ทที่ อ้ ง อกี คนกางเกงเกอื บขาดดว้ ยฝ่ มอื หมาเจสซกี บั บลเู บลลเ์ มอ่ื หมาองครกั ษท์ ง้ั เกา้ ตวั
ซง่ึ นโปเลยี นสง่ั ใหอ้ อ้ มไปทางรวั้ ตน้ ไมโ้ ผล่มาไม่ใหส้ ุม้ ใหเ้ สยี งตรงสขี า้ ง และหอนอย่างดรุ า้ ย
มนุษยก์ แ็ ตกตน่ื เห็นแลว้ วา่ กาลงั จะถกู ลอ้ ม เฟรดเดอรกิ ตะโกนบอกพรรคพวกใหอ่ อกไปกอ่ น
จะสายเกนิ การณอ์ ดึ ใจตอ่ มาศตั รขู ขี้ ลาดก็วงิ่ เอาชวี ติ รอดกนั จา้ ละหว่นั พวกสตั วไ์ ล่ตามไป
จนสดุ ทงุ่ และไดเ้ ตะสง่ั ลาสองสามทตี อนทพ่ี วกเขามุดหนีทางรว้ั ไมห้ นามคม

พวกสตั วช์ นะการสรู ้ บในสภาพเหน่ือยลา้ และโชกเลอื ด พวกมนั คอ่ ย ๆโซเซกลบั มายงั
ฟารม์ ภาพสหายทต่ี ายเกลอ่ื นบนพนื้ หญา้ ทาใหบ้ างตวั ถงึ กบั กลนั้ นา้ ตาไม่อยู่ และหยดุ ยนื ไว ้
อาลยั อย่างเศรา้ สรอ้ ยเงยี บงนั ตรงจุดทเ่ี คยมโี รงสลี มตงั้ อยู่ ..ใช่ ..ไม่เหลอื แลว้ หยาดเหงอ่ื
แรงงานหยดสุดทา้ ยไม่เหลืออะไรเลย แมก้ ระท่งั พนื้ ยงั ถูกทาลายไปบางส่วน และหากจะ
สรา้ งใหมก่ ็อาจใชห้ นิ รว่ งไดเ้ ชน่ คราวกอ่ น แตค่ ราวนีห้ นิ อนั ตรธานไปดว้ ย แรงระเบดิ สง่ หนิ ลอย
ไปนับรอ้ ยหลา ดปู ระหน่ึงวา่ ไม่เคยมโี รงสลี มอยตู่ รงนีด้ ว้ ยซา้

เมอ่ื เขา้ ใกลฟ้ ารม์ สควลี เลอรผ์ หู ้ ายไปจากการสรู ้ บโดยไมบ่ อกกลา่ วก็กระโดดตรงเขา้
มาหา พรอ้ มกบั กระดกิ หางและหนา้ บานดว้ ยความพอใจ พวกสตั วไ์ ดย้ นิ เสยี งปื นลน่ั ขนึ้ อยา่ ง

เครง่ ขรมึ ดงั มาจากทางโรงนา
“ยงิ ปื นทาไมร”ึ บ็อกเซอรถ์ ามขนึ้
“เพอ่ื ฉลองชยั ชนะน่ะซ”ี สควลี เลอรร์ อ้ งตอบ

“ชยั ชนะไหน” บ็อกเซอรโ์ ตก้ ลบั เข่าสองขา้ งของมนั เลอื ดไหลโชก เกอื กมา้ หายไป
ขา้ งหนึ่ง ทาใหก้ บี เทา้ แตก และมกี ระสนุ กวา่ สบิ นัดฝังอยใู่ นขาหลงั

“ชยั ชนะไหน แลว้ กนั สหาย ก็ทเ่ี ราไล่ตะเพดิ ศตั รูออกไปจากผนื ดนิ ของเรา ผนื ดนิ
ศกั ดสิ ์ ทิ ธแิ ์ หง่ ฟารม์ สตั วไ์ งเลา่ ”

“แตพ่ วกน้ันทาลายโรงสลี มยอ่ ยยบั …เราเหน่ือยยากสรา้ งมนั มาตงั้ สองปี เต็มนะ”
“จะเป็ นไรไปเล่า เดย๋ี วเราก็สรา้ งขนึ้ ใหม่ เราจะสรา้ งโรงสลี มสกั หกหลงั ก็ยงั ไดถ้ า้ เรา
อยากสรา้ ง สหายเอ๋ย ท่านยงั ไม่ซาบซงึ้ กบั เรอ่ื งยง่ิ ใหญ่ทพ่ี วกเราทาลงไป ศตั รูมนั ยดึ ครอง
พนื้ ดนิ ตรงที่เรายนื อยู่ตรงนี้ แต่ดว้ ยการนาของสหายนโปเลยี น เราถงึ แย่งมนั กลบั มาได ้
ทุกตารางนิว้ ”
“งนั้ เรากแ็ คแ่ ยง่ ชงิ ของของเรากลบั มาส”ิ บ็อกเซอรว์ า่
“น่ันยงั ไงชยั ชนะ” สควลี เลอรบ์ อก
พวกสตั วเ์ ดนิ โขยกเขยกเขา้ มาในลาน แผลลกู กระสนุ ใตผ้ วิ หนังทขี่ าของบ็อกเซอร ์
เรม่ิ ปวดระบมหนัก เขาแลเห็นภาพความเหนื่อยยากเลอื ดตาแทบกระเด็นเพอื่ สรา้ งโรงสลี ม
ขนึ้ มาใหม่ และเห็นตวั เองฮดึ สงู ้ านหนกั ตอ่ ไป ทวา่ สง่ิ หนึ่งผุดขนึ้ ในใจครง้ั แรกเขาอายสุ บิ เอ็ด
ปี แลว้ บางทกี ลา้ มเนือ้ อาจจะไม่ทรงพลงั ดงั แต่กอ่ น

๔๓

แตเ่ มอ่ื พวกสตั วไ์ ดเ้ ห็นผนื ธงสเี ขยี วปลวิ สะบดั และไดย้ นิ เสยี งปื นลน่ั อกี ครา มนั ยงิ ขนึ้
ทง้ั สนิ้ เจด็ นัด ทงั้ ไดฟ้ ังคาพดู ของนโปเลยี นทชี่ นื่ ชมยนิ ดตี อ่ การกระทาของพวกเขา ก็เรม่ิ เห็น
วา่ อยา่ งไรเสยี น่ีก็เป็ นชยั ชนะอนั ยง่ิ ใหญอ่ กี ครง้ั มพี ธิ ฝี ังศพอยา่ งสมเกยี รตใิ หแ้ กส่ ตั วท์ ต่ี ายใน
การสูร้ บ บ็อกเซอรก์ บั โคลเวอรล์ ากรถมา้ ซงึ่ ใชเ้ ป็ นรถบรรทุกศพ และนโปเลยี นเองเดนิ นา
ขบวน สองวนั เต็มๆ แห่งการเฉลมิ ฉลอง มีทง้ั รอ้ งเพลง กล่าวปราศรยั และยงิ ปื นเพม่ิ อกี
อกี ทง้ั มอบแอปเปิ้ลหน่ึงผลใหเ้ ป็ นของขวญั พเิ ศษแกส่ ตั วท์ กุ ตวั พรอ้ มดว้ ยขา้ วโพดสองออนซ ์
สาหรบั นก และบิสกติ สามอนั สาหรบั หมาแต่ละตวั มีประกาศว่าการสูร้ บครงั้ นีไ้ ดช้ อ่ื ว่า
สมรภมู ทิ โี่ รงสลี ม โดยนโปเลยี นจดั ทาเหรยี ญตราใหม่ขนึ้ ดว้ ย ชอ่ื ว่า ‘ธงเขยี ว’ มอบใหแ้ ก่
ตวั เขาเอง ท่ามกลางบรรยากาศเฉลมิ ฉลองยนิ ดนี ีไ้ ม่มใี ครนึกถงึ เรอ่ื งเคราะหร์ า้ ยเกยี่ วกบั

ธนบตั รปลอมอกี
สองสามวนั ตอ่ มา พวกหมูพบวสิ กเี้ ขา้ ลงั หนึ่งในหง้ ใตด้ นิ ของบา้ น คราวทบ่ี กุ เขา้ ยดึ

บา้ นมนั หลงหหู ลงตามา คนื นัน้ มเี สยี งรอ้ งเพลงดงั ลน่ั ลอยมาจากตวั บา้ น เรอื่ งน่าประหลาดใจ
สาหรบั สตั วท์ ุกตวั คอื มเี พลง ผองสตั วแ์ ห่งองั กฤษ ดงั ปะปนมาดว้ ย ราวสามทุ่มครง่ึ มผี ูเ้ ห็น
แจม่ ชดั วา่ นโปเลยี นซงึ่ สวมหมวกทรงกะลาใบเกา่ ของนายโจนสว์ ง่ิ ควบเรว็ จอ๋ี อกมาจากประตู
หลงั บา้ น จากนัน้ กว็ ง่ิ วนรอบลาน กอ่ นจะหายเขา้ บา้ นไปอกี ครง้ั ทวา่ ในตอนเชา้ บา้ นก็เงยี บ

เชยี บไรส้ รรพเสยี ง คลา้ ยไม่มีหมูตวั ใดขยบั ไหวรา่ งกาย จนเกอื บเกา้ โมงเชา้ สควลี เลอรถ์ งึ
ปรากฏตวั ออกมา เขาเดนิ เชอื่ งชา้ หนา้ เศรา้ สลด นัยนต์ าหมองไรแ้ วว หางตกหอ้ ย คลา้ ยหมู
ป่ วยหนักปางตาย เขาเรยี กสตั วท์ งั้ หมดมารวมกนั บอกว่ามีข่าวรา้ ยแรงจะแจง้ ใหท้ ราบ

สหายนโปเลยี นกาลงั จะตาย
เสยี หวดี รอ้ งโทมนสั ดงั โหยหวนขนึ้ หญา้ ถกู วางไวน้ อกประตบู า้ น พวกสตั วต์ า่ งเดนิ ไป

มาดว้ ยการจรดปลายเทา้ นา้ ตาคลอเบา้ ไตถ่ ามกนั วา่ จะทาอยา่ งไรหากทา่ นผนู ้ าถกู พรากไป

เสยี แลว้ มขี า่ วลอื หนาหวู า่ สโนวบ์ อลใชอ้ บุ ายวางยานโปเลยี นไดส้ าเรจ็
สบิ เอ็ดนาฬกิ า สควลี เลอรอ์ อกมาประกาศอกี ครงั้ สหายนโปเลยี นออกคาสง่ั ทงิ้ ทา้ ย

กอ่ นลาโลก ผูใ้ ดดมื่ แอลกอฮอลจ์ ะถกู ลงโทษใหต้ ายแดดนิ้
อย่างไรก็ตาม อาการของนโปเลียนดูจะทุเลาลง เชา้ วนั รุ่งขึน้ สควีลเลอรบ์ อก

พวกสตั วว์ า่ เขาอาการดขี นึ้ แลว้ เย็นวนั นั้นนโปเลยี นก็กลบั มาทางานได ้ วนั ตอ่ มาจงึ เป็ นทร่ี ู ้
กนั วา่ เขาสง่ั ใหว้ มี เปอรไ์ ปซอื้ หนังสอื เลม่ เล็กวา่ ดว้ ยการหมกั และกล่นั เหลา้ มาจากวลิ ลงิ ดนั
อกี สปั ดาหใ์ หห้ ลงั นโปเลยี นออกคาสง่ั วา่ ทุ่งหญา้ ลอ้ มคอกหลงั สวนผลไมซ้ งึ่ ทแี รกตง้ั ใจจะกนั
ไวเ้ ป็ นทกี่ นิ หญา้ สาหรบั สตั วท์ เี่ ลยวยั ทางานแลว้ จะถกู ไถพลกิ ดนิ มคี าชแี้ จงวา่ ทงุ่ หญา้ เลยี้ ง
สตั วด์ งั กลา่ วหมดหญา้ แลว้ จาเป็ นตอ้ งปลกู หญา้ ใหม่ แตไ่ ม่ชา้ ก็รกู ้ นั ทว่ั วา่ นโปเลยี นตง้ั ใจจะ

ปลกู ขา้ วบารเ์ลยต์ า่ งหาก

๔๓

ในเวลาเดยี วกนั เกดิ เหตกุ ารณป์ ระหลาดซงึ่ ไม่มใี ครขบคดิ แตก ราวเทย่ี งคนื เกดิ
เสยี งโครมสน่ันขนึ้ ในลาน พวกสตั วว์ งิ่ หนา้ ตนื่ ออกมาจากคอก คนื นั้นแสงจนั ทรส์ ว่าง ทพ่ี นื้
ตรงผนังทา้ ยโรงนาใหญ่ซง่ึ จารกึ บัญญัติเจ็ดประการไวม้ ีบันไดหักเป็ นสองท่อนอยู่
สควลี เลอรค์ ลานอยขู่ า้ งบนั ได คงยงั จกุ ไมห่ าย ใกลก้ นั นัน้ มโี ป๊ ะไฟ แปรงทาสแี ละถงั สขี าวคว่า
อยู่ พวกหมาลอ้ มรอบตวั สควลี เลอรไ์ วท้ นั ที เมอื่ สควลี เลอรพ์ อเดนิ ไหวก็ประคองเขากลบั เขา้
ในบา้ น ไม่มีสตั วต์ วั ใดจบั ตน้ ชนปลายถูกถึงความหมายของเหตุการณ์นี้ยกเวน้ เฒ่า

เบนจามนิ ผูพ้ ยกั หนา้ อยา่ งรทู ้ นั เขาดจู ะเขา้ ใจแลว้ แตไ่ ม่ยอมพดู อะไร
แตแ่ ลว้ ไม่กวี่ นั ตม่ า มวิ เรยี ลซงึ่ ไปอา่ นบญั ญตั เิ จ็ดประการอยู่ตวั เดยี ว สงั เกตว่ามอี กี

เรอ่ื งทพี่ วกสตั วจ์ าผดิ ไป พวกมนั คดิ วา่ บญั ญตั ขิ อ้ ทห่ี า้ มใี จความวา่ “หา้ มสตั วด์ มื่ อลกอฮอล”์
แต่มอี กี สองคาทถี่ ูกลมื ไป ความจรงิ บญั ญตั ขิ อ้ นีเ้ ขยี นไวว้ ่า “หา้ มสตั วด์ มื่ แอลกอฮอลม์ าก
เกนิ ” ต่างหากบ็อกเซอรต์ อ้ งรกั ษากบี เทา้ ทแ่ี ตกอยนู่ านทเี ดยี ว งานสรา้ งโรงสลี มเรมิ่ ขนึ้ ใน
วนั รุง่ ขนึ้ หลงั สนิ้ สุดงานเลยี้ ง ขนาดนีบ้ ็อกเซอรก์ ็ยงั ไม่ยอมพกั สกั วนั เดยี ว เขาถอื เป็ นเรอ่ื ง
ของศกั ดศิ ์ รวี า่ จะไม่ใหใ้ ครเห็นเด็ดขาดว่าเขาเจ็บ ตอนค่าเขาถงึ ยอมรบั กบั โคลเวอรต์ าม
ลาพงั วา่ กบี เทา้ ปวดหนกั เอาการ โคลเวอรเ์อาสมนุ ไพรมาเคยี้ วแลว้ พอกใหท้ ง้ั นางและเบนจา
มนิ ตง่ ชว่ ยกนั พดู ใหบ้ ็อกเซอรท์ างานนอ้ ยลงสกั หน่อย “ปอดมา้ ไมอ่ ยคู่ า้ ฟ้ าหรอกนะ” นางพดู
กบั เขา ทว่าบ็อกเซอรไ์ ม่เคยฟัง ก่อนทจี่ ะถงึ วยั ปลดเกษียณ เขามีสง่ิ เดยี วทท่ี ะเยอทะยาน

อยากเห็น เขาพูด คอื โรงสลี มรดุ หนา้ ไปดว้ ยดี
แรกทเี ดยี ว เมอ่ื เรม่ิ มกี ฎของฟารม์ สตั วข์ นึ้ ไดก้ าหนดวยั ปลดเกษยี ณมา้ และหมไู วท้ ่ี

สบิ สองปี ววั สบิ สป่ี ี หมาเกา้ ปี แกะเจ็ดปี สว่ นไกก่ บั ห่านนั้นหา้ ปี ตกลงกนั ไวว้ า่ ผูเ้ กษยี ณ
จะไดร้ บั บานาญเลยี้ งชพี ไม่ใหเ้ ดอื ดรอ้ น ตอนนีย้ งั ไม่มสี ตั วต์ วั ใดเกษียณ แต่ก็มกี ารพูดถงึ
ประเด็นนีก้ นั มากขนึ้ เรอื่ ย ๆ ตอนนีท้ งุ่ เล็กทา้ ยสวนถกู เตรยี มไวป้ ลกู ขา้ วบารเ์ลยเ์ สยี แลว้ จงึ มี
ขา่ วลอื วา่ ทงุ่ หญา้ เลยี้ งสตั วผ์ นื ใหญจ่ ะถกู ลอ้ มรว้ั กนั้ ไวม้ ุมหนึ่ง ไวส้ าหรบั ใหส้ ตั วท์ ปี่ ลดชราได ้

กนิ ว่ากนั ว่า สาหรบั มา้ จะไดร้ บั บานาญเป็ นขา้ วโพดหา้ ปอนดต์ ่อวนั ทเี ดยี ว ในหนา้ หนาว
หญา้ สิบหา้ ปอนด ์ พรอ้ มแครอตหรอื อาจจะแอปเปิ้ลในวนั หยุด วนั เกดิ ปี ที่สิบสองของ
บ็อกเซอรจ์ ะมาถงึ ในปลายฤดรู อ้ นของปี หนา้ นีแ้ ลว้

ก่อนจะถงึ วนั ปลดเกษียณ ชวี ติ ชา่ งสาหสั ฤดูหนาวหนาวจดั เชน่ เมอ่ื ปี กลาย และ
อาหารยงิ่ ขาดแคลนกวา่ เดมิ อาหารปันส่วนถูกลดลงอกี ครงั้ หนึ่ง ยกเวน้ อาหารของหมูกบั
หมา สควีลเลอรช์ แี้ จงว่า การปันส่วนอาหารไม่เท่าเทียมโดยตายตวั เกินไป จะขดั กบั
หลกั การของสตั วนิยม อย่างไรก็ตาม เขาแจกแจงใหส้ ตั วอ์ น่ื ๆ เห็นไดโ้ ดยไม่ยากเย็นว่า
ความจรงิ แลว้ อาหารมไิ ดข้ าดแคลน ถงึ จะดเู หมอื นเป็ นเชน่ น้ันก็ตามทถี กู ละ่

๔๔

ขณะนีจ้ าเป็ นตอ้ งปรบั อตั รา (สควลี เลอรใ์ ชค้ าว่า ‘ปรบั ’ เสมอ ไม่เคยใชค้ าว่า ‘ลด’
สกั ครงั้ ) แตเ่ ทยี บกบั สมยั โจนสแ์ ลว้ ก็ถอื วา่ ดขี นึ้ อยา่ งมหนั ต ์ เสยี งแหลมของเขาอ่านตวั เลข
รวั เรว็ เพอื่ ยนื ยนั อยา่ งละเอยี ดลออวา่ มขี า้ วโอต๊ หญา้ หวั ผกั กาดเทอรน์ ิป มากกวา่ สมยั โจนส ์
ว่าพวกเขาทางานน้อยลง ว่าน้าด่ืมมีคุณภาพดีขึน้ ว่าพวกเขาอายุยืนขึน้ ว่าจานวน
ลกู สตั วร์ อดชวี ติ มากขนึ้ วา่ มหี ญา้ ในคอกมากขนึ้ และมหี มดั นอ้ ยลง พวกสตั วฟ์ ังแลว้ ก็เชอ่ื
ทุกคาพูด หากจะพูดความจรงิ แลว้ โจนสแ์ ละเรอื่ งราวต่าง ๆ ในสมยั โนน้ เลอื นหายไปจาก
ความทรงจาเกอื บหมดสนิ้ พวกเขารูแ้ ต่วา่ ชวี ติ ทุกวนั นีย้ ากลาบากจนแทบเอาชวี ติ ไม่รอด
ตอ้ งหวิ โหยและหนาวเหน็บอยบู่ อ่ ยครงั้ นอกจากเวลานอนก็มแี ตง่ านกบั งาน แตไ่ ม่ตอ้ งสงสยั
วา่ สมยั กอ่ นคงจะลาบากกว่านีแ้ น่นอน พวกเขาดใี จเมอื่ ไดเ้ ชอ่ื เชน่ นั้น อกี อย่าง สมยั กอ่ น
พวกเขาเป็ นทาส แต่บดั นีเ้ ป็ นอิสระ น่ันต่างหากท่ีมีความหมาย ซง่ึ สควีลเลอรก์ ็ไม่ลืม
ชใี้ หเ้ ห็นขอ้ นี้

เดย๋ี วนีจ้ านวนปากทอ้ งก็เพ่ิมขนึ้ จากเดมิ ฤดใู บไมร้ ว่ ง หมูออกลูกเกอื บพรอ้ มกนั
ไดล้ กู หมูสามสบิ เอ็ดตวั ลกู หมูเหล่านีต้ วั ลายดา่ ง เน่ืองจากนโปเลยี นเป็ นหมูป่ าตวั เดยี วใน
ฟารม์ จงึ พอจะเดาไดว้ า่ ใครเป็ นพอ่ เป็ นแม่ ตอ่ มามปี ระกาศออกมาวา่ หลงั จากซอื้ อฐิ
กบั ไม่มา จะมกี ารสรา้ งหอ้ งเรยี นขนึ้ ในสวนของบา้ น สาหรบั ตอนนี้ ลกู หมูจะถกู สอนโดยตวั

นโปเลยี นเองในครวั ของบา้ น พวกมนั ออกกาลงั กายกนั ในสวน และถกู หา้ มไมใ่ หม้ าเลน่ ปนกบั
ลกู ของสตั วช์ นิดอน่ื ในชว่ งนีเ้ อง มกี ฎออกมาวา่ เมอื่ สตั วอ์ นื่ ๆ เจอหมตู วั ใดตามทาง สตั วอ์ นื่
จะตอ้ งหลกี ทางใหย้ งั มอี กี ว่า หมูทุกตวั ไม่วา่ จะอยู่ในระดบั ชน้ั ใด จะไดร้ บั สทิ ธใิ ์ หผ้ ูกรบิ บนิ้
สเี ขยี วทห่ี างในวนั อาทติ ย ์

ปี น้ันผลผลติ ของฟารม์ ประสบความสาเร็จค่อนขา้ งดแี ต่ยงั ขาดเงินอยู่ ตอ้ งซอื้ อฐิ
ทราย และปนู ซเี มนตส์ าหรบั สรา้ งหอ้ งเรยี นอกี ทง้ั ตอ้ งเรมิ่ เก็บเงนิ อกี ครง้ั สาหรบั ซอื้ เครอื่ งจกั ร
โรงสลี ม แลว้ ยงั มนี า้ มนั ตะเกยี งและเทยี นสาหรบั ใชใ้ นบา้ น นา้ ตาลสาหรบั โตะ๊ อาหารของ
นโปเลยี น (เขามปี ระกาศติ หา้ มหมูอน่ื ๆ ใชด้ ว้ ยเหตุผลทว่ี ่า นา้ ตาลจะทาใหส้ ตั วอ์ ว้ น) และ
ของใชอ้ น่ื ๆ ทตี่ อ้ งเปลยี่ นใหม่เชน่ เครอื่ งมอื ตะปลู วด เศษเหล็ก และขนมปังแข็งสาหรบั หมา
หญา้ กองหนึ่งกบั มนั ฝรง่ั สว่ นหนึ่งถกู นาไปขาย และสญั ญาขายไขเ่ พมิ่ จานวนเป็ นหกรอ้ ยใบ

ตอ่ สปั ดาห ์
ปี น้ันแมไ่ กไ่ มใ่ ครฟ่ ักไขพ่ อเพยี งจนไม่ไดล้ กู ไกา่ มจานวนปกติ อาหารทล่ี ดไปแลว้ ครง้ั

หน่ึงเมอื่ ธนั วาคม พอถงึ กมุ ภาพนั ธก์ ็ลดลงอกี ครง้ั รวมทงั้ หา้ มจดุ โป๊ ะตามคอกเพอื่ ประหยดั
นา้ มนั ทวา่ พวกหมดู จู ะสขุ สบายกนั ดนี ึกสงสยั ว่าจะนา้ หนักขนึ้ กนั ดว้ ยซา้ บา่ ยวนั หน่ึงปลาย
เดอื นกุมภาพนั ธก์ ลนิ่ อะไรบางอย่างทหี่ อมฉุนมนั ย่วั น้าลาย ซง่ึ พวกสตั วไ์ ม่เคยไดก้ ลน่ิ มา
กอ่ น โชยวบู จากโรงหมกั เบยี รห์ ลงั เล็กลอยมาตามลาน โรงหลงั นีอ้ ยเู่ ลยครวั ไป และไม่ไดใ้ ช ้
งานอะไรในสมยั ทโ่ี จนสอ์ ยู่ ผูไ้ ดก้ ลนิ่ บา้ งกว็ า่ เป็ นกลน่ิ ตม้ ขา้ วบารเ์ลยพ์ วกสตั วพ์ ากนั ทาจมูก
ฟุดฟิ ดดว้ ยความหวิ สงสยั วา่ หรอื จะมใี ครทาขา้ วคลกุ รอ้ น ๆ ใหพ้ วกมนั กนิ เป็ นมอื้ คา่ กระมงั

๔๕

ทวา่ ไม่มขี า้ วคลกุ รอ้ น ๆ ปรากฏขนึ้ และวนั อาทติ ยต์ อ์ มามปี ระกาศวา่ จากนีไ้ ป
ขา้ วบารเ์ลยท์ ง้ั หมดจะถกู สงวนไวใ้ หพ้ วกหมู ทุ่งหลงั สวนผลไมห้ วา่ นเมล็ดขา้ วบารเ์ลยไ์ วแ้ ลว้
ไม่ชา้ ขา่ วก็แพรง่ พรายมาวา่ เวลานีห้ มูทกุ ตวั จะไดร้ บั แบง่ เบยี รว์ นั ละไพน์ ส่วนนโปเลยี นรบั
ไปครงึ่ แกลลอน ยกเสริ ฟ์ ใหถ้ งึ ทเี่ สมอดว้ ยชามเปลคราวนเ์ ดอรบ์ ใี ส่ซปุ หากแมน้ ตอ้ งทน
แบกภาระหนกั หนาสาหสั อยา่ งไร พวกสตั วย์ งั รสู ้ กึ ดวี า่ บดั นีช้ วี ติ ของตนมศี กั ดมิ ์ ศี รยี งิ่ กวา่ แต่
ก่อน ไดร้ อ้ งเพลงกนั มากขนึ้ ทง้ั ยงั คาปราศรยั และขบวนแห่ต่าง ๆ นโปเลยี นส่งั ลงมาว่า
จกั ตอ้ งมสี ง่ิ ทเ่ี รยี กวา่ ‘การประชมุ พลดว้ ยตนเอง’ สปั ดาหล์ ะหน ซงึ่ มวี ตั ถปุ ระสงคเ์ พอื่ ฉลอง

การตอ่ สแู ้ ละชยั ชนะของฟารม์ สตั ว ์ พอไดเ้ วลานัดหมาย พวกสตั วจ์ ะวางงานในมอื แลว้ เดนิ

แถวอย่างองอาจคลา้ ยทหารไปรอบ ๆ บรเิ วณฟารม์ ดา้ นหนา้ ขบวนคือหมูตามดว้ ยมา้
ววั แกะ และพวกสตั วป์ ี ก ส่วนหมานั้นเดนิ ขนาบดา้ นขา้ ง และทเ่ี ดนิ อย่างแกลว้ กลา้ นา
หวั ขบวนไดแ้ กไ่ กโ่ ตง้ สดี าของนโปเลยี นน่ันเอง ทุกครงั้ บ็อกเซอรก์ บั โคลเวอรจ์ ะชว่ ยกนั ถอื

ป้ ายสีเขยี วไวด้ ว้ ย ป้ ายรูปกบี เทา้ และเขาสตั ว ์ มีขอ้ ความว่า ‘สหายนโปเลียนจงเจรญิ ’
หลงั จากนั้นมีการอ่านบทกวที ่แี ต่งขนึ้ เพ่อื สดุดนี โปเลยี น จากน้ันสควลี เลอรจ์ ะขนึ้ กล่าว
ปราศรยั โดยยกเอาเรอ่ื งผลผลติ อาหารเพม่ิ ขนึ้ มาแถลง บางครง้ั บางโอกาสก็จะยงิ ปื นขนึ้ ฟ้ า
ผูท้ มี่ ุ่งม่นั กบั การประชมุ พลดว้ ยตนเองมากท่สี ุดไดแ้ ก่บรรดาแกะ และหากใครอา้ ปากบ่น
(บางครง้ั จะมสี ตั วส์ องสามตวั บา้ นขนึ้ เวลาทพ่ี วกหมหู รอื หมาไม่อยแู่ ถวน้ัน) วา่ น่ีชา่ งเสยี เวลา
แถมยงั ตอ้ งมายนื หนาวส่นั ขาแข็ง ก็ม่นั ใจไดว้ ่าพวกแกะจะปิ ดปากมนั ผูน้ ั้นดว้ ยเสยี งรอ้ ง
ประสานเสยี งดงั ลน่ั “สขี่ าดอี งขาเลว” แตโ่ ดยทว่ั ไปแลว้ พวกสตั วต์ า่ งกช็ อบใจการเฉลมิ ฉลอง
ทง้ั หลาย เพราะรูส้ กึ อุ่นใจที่สง่ิ เหล่านีย้ า้ เตอื นว่า อย่างนอ้ ยพวกเขาก็เป็ นเจา้ ของตนเอง
งานทท่ี าก็เพ่อื ผลดแี ก่ตวั เองทงั้ สนิ้ ดงั น้ัน ดว้ ยเสยี งเพลงขบวนแห่แหน รายการตวั เลข
ของสควลี เลอรเ์สยี งปื นกมั ปนาท และเสยี งขนั ของเจา้ ไกโ่ ตง้ อกี ทงั้ เสยี งสะบดั พรบึ่ พรบ่ั ของ
ธง พวกมนั ก็พอจะลมื ทอ่ งทกี่ ว่ิ หวิ โหยไปไดอ้ ยา่ งนอ้ ยก็ชว่ั ขณะ

เดอื นเมษายน ฟารม์ สตั วไ์ ดป้ ระกาศตวั เป็ นสาธารณรฐั จงึ มคี วามจาเป็ นตอ้ งเลอื กตง้ั
ประธานาธบิ ดนี โปเลยี นเป็ นผสู ้ มคั รเพยี งหน่ึงเดยี ว เขาจงึ ไดร้ บั เลอื กดว้ ยคะแนนเสยี งเป็ นเอก
ฉันท ์ ในวนั เดยี วกนั น้ัน มีประกาศว่าพบเอกสารอกี ชดุ หนึ่งซง่ึ แสดงรายละเอยี ดเพม่ิ เตมิ
เกย่ี วกบั การสมรรู ้ ว่ มคดิ ระหวา่ งสโนวบ์ อลกบั โจนส ์ จากทเี่ คยนึกกนั วา่ สโนวบ์ อลพยายามให ้
พวกสตั วพ์ า่ ยแพใ้ นสมรภมู ริ บทเ่ี พงิ ววั ใชแ่ ตเ่ ท่านั้นไม่ เขาตอ่ สเู ้ ป็ นฝ่ ายโจนสอ์ ยา่ งชดั แจง้

ทเี ดยี ว ความจรงิ เขาเป็ นหวั หนา้ ของกองกาลงั ฝ่ ายมนุษยแ์ ละพุ่งเขา้ สสู่ นามรบโดยปากรอ้ ง
วา่ “มนุษยจ์ งเจรญิ ” บาดแผลทหี่ ลงั ของสโนวบ์ อล ซงึ่ มเี พยี งสตั วไ์ ม่กตี่ วั ยงั จาไดน้ ั้น แทจ้ รงิ
เกดิ จากคมฟันของนโปเลยี นน่ันเอง

๔๖

กลางหนา้ รอ้ น กาโมเสสมาปรากฏตวั ขนึ้ ในฟารม์ แบบไมม่ ปี ี่มขี ลยุ่ หลงั จากหายตวั ไป
หลายปี เขาแทบจะไม่เปลย่ี นไปเลยก็ว่าไดย้ งั คงไม่ทางาน และเบ่งเสยี งคุยเรอื่ งภเู ขาน้าตาล
ผลกึ เชน่ เคย เขามกั จะบนิ มาเกาะตอไมก้ ระพอื ปี กสดี าไปมา แลว้ คยุ จอ้ กบั ใครก็ตามทม่ี าฟัง
ไดร้ าวละเป็ นชว่ั โมง “บนโนน้ ไง สหาย” เขาพูดเสยี งเครง่ ขรมึ พลางเอาจะงอยปากใหญ่โต
ชขี้ นึ้ ดา้ นบน “บนโนน้ ดา้ นหลงั เมฆดาท่ีเห็นอยู่น่ัน ตรงนั้นไง ภูเขาน้าตาลผลกึ ดนิ แดน
แสนสุขทเี่ ราเหลา่ สตั วจ์ ะไดพ้ กั ผ่นชว่ั นิรนั ดรไ์ รก้ ารงานใด ๆ ทง้ั สนิ้ ” เขาอา้ งว่าเคยไปถงึ
มาแลว้ ครง้ั หนึ่งคราวทบี่ นิ ขนึ้ สูง ๆ และไดเ้ ห็นทุ่งหญา้ โคลเวอรก์ บั น้ามนั ปอเกาะเป็ นกอ้ น
และกอ้ นนา้ ตาลทงี่ อกขนึ้ บนรวั้ ตน้ ไม้ มใี หก้ นิ ตลอดปี ตลอดชาติ สตั วห์ ลายตวั เชอื่ ทมี่ นั พูด
โดยใหเ้ หตผุ ลวา่ ชวี ติ ตอนนีม้ แี ตค่ วามหวิ โหยและเหนื่อยยาก มนั น่าจะถกู ตอ้ งและยตุ ธิ รรมดี
แลว้ ทจี่ ะมโี ลกทดี่ กี วา่ อยตู่ รงไหนสกั แหง่ แตส่ ง่ิ หนึ่งอนั ยากจะรไู ้ ดค้ อื พวกหมูมที ่าทเี ชน่ ไรตอ่
เจา้ กาโมเสส พวกน้ันประกาศดว้ ยนา้ เสยี งหยามหมน่ิ วา่ เรอื่ งภเู ขานา้ ตาลผลกึ เป็ นแตเ่ พยี ง
คาโกหกพกลม แตก่ ระนั้นกย็ อมใหก้ าโมเสสอยใู่ นฟารม์ โดยไม่ตอ้ งทางาน โดยใหก้ นิ เบยี รไ์ ด ้

วนั ละอกึ
หลงั จากกบี เทา้ หายดโี คลเวอรก์ ็ยงิ่ ทางานหนักกว่าเก่า ปี น้ันสตั วท์ ุกตวั ทางานกนั

เยยี่ งทาสอยง่ แทจ้ รงิ นอกเหนือจากงานปกตกิ บั งานสรา้ งโรงสลี มแลว้ ยงั มงี านสรา้ งหอ้ งเรยี น
ซง่ึ เรมิ่ ตงั้ แตเ่ ดอื นมนี าคมใหล้ กู หมเู พม่ิ มาอกี บางครงั้ การทางานตดิ ตอ่ กนั หลายชว่ั โมงโดยที่
กนิ อาหารไมอ่ มิ่ ทอ้ งนัน้ ยากเย็นเหลอื ทน ทวา่ บ็อกเซอรไ์ มเ่ คยโซเซหรอื สะดดุ คาพดู และการ
กระทาของเขาไม่มีสง่ิ ใดบ่งบอกว่าพละกาลงั ในรา่ งกายมิไดเ้ ป็ นดงั เดิม มีเพียงลกั ษณะ
ภายนอกเท่าน้ันทเ่ี ปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย หนังเขาเป็ นมนั เงานอ้ ยลง และตะโพกอนั ใหญ่โตสอง
ขา้ งดตู อบซบู สตั วท์ ส่ี งั เกตเห็นพากนั พดู วา๋ “เดย๋ี วพอหญา้ เขยี วงามในฤดใู บไมผ้ ลบิ ็อกเซอร ์
ก็คงอว้ นพขี นึ้ เอง” ทวา่ ฤดใู บไมผ้ ลมิ าถงึ แลว้ แตบ่ ็อกเซอรย์ งั ซบู อยเู่ ชน่ เดมิ บางครง้ั ยามท่ี
เกรง็ กลา้ มเนือ้ ลากหนิ กอ่ นมหมึ าขนึ้ ปากบอ่ หนิ แลดรู าวกบั วา่ สง่ิ เดยี วทที่ าใหเ้ ขายนั ตวั อยู่
ไดก้ ็คอื กาลงั ใจอนั มงุ่ มน่ั เทา่ น้ัน ในเวลาเชน่ นีบ้ างครงั้ มผี ูส้ งั เกตวา่ ปากบ็อกเซอรจ์ ะขยบั เป็ น
คาพดู วา่ “ฉันจะทางานใหห้ นกั กวา่ เดมิ ” แตไ่ มม่ เี สยี งเล็ดลอดออกมา อกี ครงั้ หนึ่งทโี่ คลเวอร ์

กบั เบนจามนิ เตอื นใหบ้ ็อกเซอรด์ แู ลสขุ ภาพเสยี บา้ ง แตเ่ ขาก็หาไดร้ บั ฟังไม่ วนั เกดิ ครบรอบ
สบิ สองปีใกลเ้ ขา้ มาแลว้ เขาไม่ใสใ่ จไมว่ า่ จะเกดิ อะไรขนึ้ ขอเพยี งสง่ิ เดยี วใหม้ กี อ้ นหนิ มากพอ
กอ่ นทเ่ี ขาจะปลดเกษยี ณเท่าน้ัน

บา่ ยแกว่ นั หนึ่งในฤดรู อ้ น จู่ ๆ ก็มขี า่ วลอื ไปท่วั ฟารม์ ว่าบ็อกเซอรม์ อี นั เป็ นไปเสยี แลว้
เขาออกไปตามลาพงั เพอ่ื ลากหนิ ลงมายงั โรงสลี ม แน่นอนอยู่แล ้ ข่าวลอื นั้นเป็ นความจรงิ
ไม่กอ่ี ดึ ใจตอ่ มานกพริ าบสองตวั ก็บนิ กระหดื กระหอบมาพรอ้ มกบั ข่าว “บ็อกเซอรท์ รดุ ฮวบ
นอนตะแคง ลกุ ขนึ้ ไม่ไหว”

สตั วร์ าวครงึ่ ฟารม์ รบี พงุ่ ออกไปยงั เนินทต่ี งั้ โรงสลี ม บ็อกเซอรน์ อนอยรู่ ะหวา่ งเพลารถ
มา้ คอเหยดี ยาว แมก้ ระทง่ั หวั ก็ผงกไม่ขนึ้ นยั นเ์ ขาเคลอื บฉ่านา้ ลาตวั อาบเหงอื่ ลนื่ เป็ นมนั
เงา เลอื ดสายเล็ก ๆ รนิ ไหลจากปาก โคลเวอรท์ รดุ น่งั ลงขา้ งตวั เขา

๔๗

“บ็อกเซอร”์ นางรอ้ งรา่ “เป็ นอยา่ งไรบา้ ง”

“ปอดฉันน่ะ” เสยี งบ็อกเซอรอ์ ่อนระโหย “ไม่เป็ นไรหรอก ฉันคดิ ว่าแค่วกเธอ

โรงสลี มก็คงจะเสรจ็ ไดด้ ยไม่ตอ้ งอาศยั ฉัน หนิ มแี ยะแลว้ ถงึ ยงั ไงฉันก็เหลอื เวลาอกี แค่เดอื น
เดยี วเทา่ น้ัน บอกตามจรงิ ฉันก็นับวนั รอปลดเกษยี ณอยู่ เบนจามนิ ก็ชกั แกแ่ ลว้ เหมอื นกนั น่ี
บางทเี ขาอาจจะยอมให ้ เบนจามนิ ปลดเกษยี ณพรอ้ มกนั ฉันจะไดม้ เี พอื่ น”

“เรารบี ขอความชว่ ยเหลอื ดว่ น” โคลเวอรพ์ ดู “ใครก็ไดว้ งิ่ ไปเลย ไปบอกสควลี เลอร ์

ท”ี
สตั วต์ วั อนื่ ๆ ออกวง่ิ กลบั ไปยงั ตวั บา้ นเพอื่ บอกขา่ วใหส้ ควลี เลอรร์ ู ้ มเี พยี งโคลเวอรท์ ี่

ยงั อยู่ พรอ้ มกบั เบนจามนิ ทนี่ อนลงเคยี งขา้ งบ็อกเซอรโ์ ดยไม่ปรปิ ากสกั คา ไดแ้ ตใ่ ชห้ างยาว
ของตนปัดไลแ่ มลงใหเ้ ท่านั้น ราวสบิ หา้ นาทตี อ่ มา สควลี เลอรก์ ็มาถงึ ดว้ ยท่าทเี ห็นอกเห็นใจ
และเป็ นห่วง เขาพดู วา่ สหายนโปเลยี นตกใจยง่ิ ทไี่ ดท้ ราบขา่ วเคราะหร์ า้ ยของผูท้ างานหนัก
ที่สุดตวั หน่ึงในฟารม์ และไดต้ ิดต่อเตรยี มท่ีจะส่งบ็อกเซอรไ์ ปรกั ษาตวั ในโรงพยาบาลท่ี

วลิ ลงิ ดนั แลว้ พวกสตั วฟ์ ังแลว้ ตา่ งไม่คอ่ ยสบายใจ ยกเวน้ มอลลกี บั สโนวบ์ อลแลว้ ไม่เคยมี
สตั วต์ วั ใดออกจากฟารม์ พวกมนั ไม่สบายใจเมอื่ คดิ วา่ เพอ่ื นผูเ้ จ็บป่ วยจะไปตกอยใู่ นเงอื้ มมอื

มนุษย ์

อยา่ งไรก็ตาม สควลี เลอรพ์ ูดใหพ้ วกมนั สบายใจไดว้ า่ สตั วแพทยใ์ นวลิ ลงิ ดนั จะรกั ษา
อาการบ็อกเซอรไ์ ดด้ กี ว่าจะรกั ษากนั ในฟารม์ ดงั น้ันครง่ึ ชว่ั โมงใหล้ งั เมอื่ บ็อกเซอรอ์ าการดี
ขนึ้ บา้ งแลว้ เขายนั กายลกุ ขนึ้ ยนื ดว้ ยความยากเย็น และกะโผลกกะเผลกกลบั ไปยงั คอก

โดยมโี คลเวอรก์ บั เบนจามนิ เตรยี มเตยี งหญา้ อยา่ งดรี อไว ้
สองวนั ตอ่ มาบ็อกเซอรอ์ ยู่แต่ในคอก พวกหมูส่งขวดยาขนาดใหญ่ซงึ่ พบอยู่ในตูย้ า

ในหอ้ งนา้ มาใหแ้ ละโคลเวอรเ์อาใหบ้ ็อกเซอรก์ นิ วนั ละสองครงั้ หลงั อาหาร ตอนเย็นโคลเวอร ์

จะนอนคุยกบั บ็อกเซอรใ์ นคอกของเขา ส่วนเบนจามนิ คอยปัดแมลงให ้ บ็อกเซอรบ์ อกว่า
ไม่ตอ้ งเสยี ใจกบั เรอ่ื งนีห้ รอก หากเขารกั ษาตวั ใหห้ ายดกี ็อาจจะอยไู่ ปไดอ้ กี สามปี และเขาตง้ั
ตารอวนั คนื อนั รนื่ รมยท์ จ่ี ะไดเ้ ล็มหญา้ ในมุมทุ่งหญา้ ใหญ่ น่ันจะเป็ นครง้ั แรกทเี่ ขามเี วลาวา่ ง
ใหศ้ กึ ษาความรลู ้ ะพฒั นาสมอง เขาบอกวา่ เขาตง้ั ใจไวว้ า่ จะอทุ ศิ เวลาทเี่ หลอื อยใู่ นชวี ติ เพอ่ื
เรยี นอกั ษรทเี่ หลอื อกี ยสี่ บิ สองตวั ใหจ้ งได ้

ก็ตาม เบนจามินและโคลเวอรม์ าอยู่กบั บ็อกเซอรไ์ ดเ้ ฉพาะหลงั เลกิ งาน และตอน
กลางวนั นั้นน่ันเองทมี่ รี ถบรรทุกสตั วม์ ารบั เขาไป ขณะนั้นพวกสตั วก์ าลงั กาจดั วชั พชื อยู่ใน
แปลงหวั ผกั กาดเทอรน์ ิป ภายใตก้ ารคมุ งานของหมูตวั หน่ึง ตา่ งก็ตกตะลงึ เมอ่ื เห็นเบนจามนิ
วง่ิ กวดมาจากทางโรงนา พลางรอ้ งสุดเสยี ง เป็ นครง้ั แรกทพี่ วกมนั ไดเ้ ห็นเบนจามินเอะอะ
โวยวาย ความจรงิ พวกมนั เพงิ่ เคยเห็นเบนจามินวงิ่ ก็ครง้ั นีเ้ อง “เรว็ เขา้ เรว็ ” เขาตะโกน

“รบี มาเรว็ พวกนั้นพาบ็อกเซอรไ์ ปแลว้ ” พวกสตั วไ์ ม่รอคาสง่ั จากหมูต่างผละงานและควบ

กลบั ไปยงั อาคารโรงนา จรงิ ทเี ดยี ว ในลานมรี ถบรรทกุ สตั วป์ ิ ดประตคู นั ใหญจ่ อดอยู่ มมี า้ ลาก
สองตวั ทขี่ า้ งตูเ้ ขยี นขอ้ ความไวช้ ายหนา้ ตาเจา้ เล่หส์ วมหมวกทรงกะลาต่าน่ังอยู่ทเี่ กา้ อี้

คนขบั และคอกของบ็อกเซอรว์ า่ งเปลา่