แอนิมอลฟาร์ม

๔๘

พวกสตั วพ์ ากนั มารุมลอ้ มรถ “ลากอ่ น บ็อกเซอร”์ พวกมนั รา่ รอ้ งประสานเสยี งกนั

“ลากอ่ นนะ”
“เจา้ พวกโง่ โงเ่ งา่ ” เบนจามนิ ตะโกนพลางวง่ิ หกหนา้ หกหลงั ไปรอบ ๆ เทา้ เล็ก ๆ

กระทบื พนื้ “เจา้ พวกโงเ่ อย๋ ไม่เห็นทเี่ ขยี นไวข้ า้ งรถเรอะ”
พวกสตั วอ์ งึ้ ไป เกดิ ความเงยี บขนึ้ ครอบคลมุ มวิ เรยี ลสะกดตวั อา่ น แตเ่ บนจามนิ ดนั

หลอ่ นออกไป จากนน้ั อา่ นขนึ้ ทา่ มกลางความเงยี บงนั
“‘อลั เฟรด ซมิ มอนดส์ รบั ฆา่ มา้ และตม้ กาว วลิ ลงิ ดนั ซอื้ ขายหนงั และกระดกู ป่ น มี

บรกิ ารบา้ นพกั ’ เขา้ ใจรยึ งั เขาพาบ็อกเซอรไ์ ปใหพ้ อ่ คา้ ฆา่ มา้ หมดสภาพ”
มเี สยี งหวดี รอ้ งสยดสยองดงั ขนึ้ จากปากสตั วท์ กุ ตวั ทนั ใดนั้นเอง ชายคนขบั ก็หวดแส ้

เฆย่ี นมา้ และรถเคลอ่ื นออกจากลานไปอยา่ งรวดเรว็ สตั วท์ ง้ั หมดวง่ิ ตาม สง่ เสยี งรอ้ งสดุ เสยี ง
โคลเวอรอ์ อกแรงวง่ิ นาไปขา้ งหนา้ รถเรง่ ความเรว็ ขนึ้ เรอ่ื ย ๆ โคลเวอรพ์ ยายามขยบั แขง้ ขา
แข็งเกรง็ ใหไ้ ปเรว็ ขนึ้ จนวง่ิ ขนาบไปทนั “บ็อกเซอร”์ นางรอ้ ง “บ็อกเซอรบ์ ็อกเซอรบ์ ็อกเซอร”์

ทนั ใดน้ัน ราวกบั ไดย้ นิ เสยี งเรยี งองึ อลภายนอก หนา้ ของบ็อกเซอรซ์ งึ่ มีแถบสขี าว
มาถงึ จมูกก็โผลม่ าทชี่ อ่ งหนา้ ตา่ งเล็กทา้ ยรถ

“บ็อกเซอร”์ โคลเวอรร์ อ้ งเสยี งดงั น่ากลวั “ บ็อกเซอรอ์ อกมาออกมาเรว็ เขา้ เขาจะ

พาแกไปฆา่ ”
สตั วท์ เ่ี หลอื รอ้ งตามว่า “ออกมา บ็อกเซอรอ์ อกมา” ทว่ารถวงิ่ เรว็ และห่างออกไป

ทกุ ขณะ ไม่มใี ครบอกไดว้ า่ บ็อกเซอรเ์ขา้ ใจทโ่ี คลเวอรพ์ ูดหรอื ไม่ แต่ครูถ่ ดั มา ใบหนา้ เขา

หายไปจากชอ่ งหนา้ ตา่ ง และมเี สยี งกบี เทา้ ปังปังดงั มาจากขา้ งใน เขาพยายามจะเตะใหป้ ระตู
เปิ ดออก สมยั ก่อน แค่บ็อกเซอรถ์ บี ไม่กค่ี รง้ั รถบรรทุกสตั วก์ ็คงจะพงั กลายเป็ นเศษไมท้ า
กา้ นไมข้ ดี ไฟ แตอ่ นิจจา เรย่ี วแรงเขาไม่เหลอื อกี แลว้ ไม่กอี่ ดึ ใจตอ่ มาเสยี งปังปังก็เบาลง กอ่ น
จะเงยี บหายไป พวกสตั วต์ า่ งสนิ้ หวงั หนั ไปออ้ นวอนมา้ สองตวั ทลี่ ากรถใหห้ ยดุ “สหาย สหาย”
พวกมนั ตะโกน “อยา่ พาพน่ี อ้ งไปฆา่ เลย” แตเ่ จา้ สตั วใ์ จเหยี้ มโงเ่ ขลา ไม่รเู ้ รอื่ งรวู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้
กลบั ทาหลู ไู่ ปดา้ นหลงั แลว้ ยง่ิ เรง่ ฝี เทา้ ขนึ้ อกี หนา้ ของบ็อกเซอรไ์ ม่โผลม่ าทชี่ อ่ งหนา้ ตา่ งอกี
สายไปแลว้ แมจ้ ะมสี ตั วส์ กั ตวั คดิ จะวงิ่ ไปปิ ดประตูฟารม์ ไวก้ อ่ น แต่ครูเ่ ดยี วรถบรรทุกสตั วก์ ็

ผ่านประตแู ละหายออกไปในถนน ไม่มใี ครไดเ้ ห็นบ็อกเซอรอ์ กี เลย
สามวนั ต่อมา มีประกาศว่าเขาตายในโรงพยาบาลทวี่ ลิ ลงิ ดนั ทงั้ ทไี่ ดร้ บั การรกั ษา

อย่างดเี ท่าท่ีมา้ ตวั หนึ่งจะพงึ ไดร้ บั แลว้ สควลี เลอรม์ าแจง้ ข่าว เขาบอกว่า เขาไดอ้ ยู่ดใู จ

บ็อกเซอรใ์ นชว่ งเวลาสดุ ทา้ ยดว้ ย
“ภาพน้ันชา่ งน่าสงสารทสี่ ดุ เท่าทฉี่ ันเคยเห็นมาทเี ดยี ว” สควลี เลอรบ์ อก ยกเทา้ ขา้ ง

หนึ่งขนึ้ ป้ ายนา้ ตา “ฉันอยขู่ า้ งเตยี งเขาจนกระท่งั วาระสดุ ทา้ ยมาถงึ ตอนนั้นเขาแทบจะไม่มี
แรงพดู เขากระซบิ ขา้ งหฉู ันวา่ เรอื่ งเดยี วทเี่ ขาเสยี ใจคอื ตอ้ งจากไปกอ่ นโรงสลี มจะเสรจ็ สนิ้
‘จงมุ่งหนา้ ต่อไป สหาย’ เขาพูด ‘มุ่งหนา้ ต่อไปเพ่อื การปฏวิ ตั ฟิ ารม์ สตั วจ์ งเจรญิ สหาย

นโปเลยี นจงเจรญิ นโปเลยี นถกู ตอ้ งเสมอ’ คอื คาพูดสดุ ทา้ ยของเขา สหาย”

๔๙

ถงึ ตรงนีท้ า่ ทางสควลี เลอรเ์ปลย่ี นไปกะทนั หนั เขาเงยี บไปชว่ั ขณะ ดวงตาเล็กๆเหลอื บ

มองไปซา้ ยทขี วาทกี อ่ นจะกลา่ วตอ่
เขาพดู วา่ ไดย้ นิ มาวา่ มขี า่ วลอื โงเ่ งา่ ประสงคร์ า้ ยเกดิ ขนึ้ กอ่ นทบี่ ็อกเซอรจ์ ะถกู นาตวั ไป

มีสตั วบ์ างตวั สงั เกตว่ารถทนี่ าบ็อกเซอรไ์ ปมีขอ้ ความของคนฆ่ามา้ แลว้ เลยด่วนสรุปว่า
บ็อกเซอรถ์ ูกส่งไปโรงฆ่าสตั ว ์ สควลี เลอรก์ ล่าวอกี ว่าแทบไม่น่าเชอ่ื เลยว่าจะมีสตั วต์ วั ใดโง่
เขลาถงึ ขนาดน้ัน แน่นอนอยู่แล่ว เขารอ้ งดว้ ยน้าเสยี งดูหมน่ิ ดูแคลน พลางสะบดั หางและ
กระโดดไปขา้ ง ๆ สตั วท์ วี่ ่าย่อมรูจ้ กั ท่านผูน้ าอนั เป็ นที่รกั สหายนโปเลียนดกี ว่านั้นสิแต่
คาชแี้ จงนั้นธรรมดาสามญั ยง่ิ รถบรรทุกสตั วค์ นั นีเ้ คยเป็ นทรพั ยส์ นิ ของโรงฆ่าสตั ว ์ ต่อมา
สตั วแพทยซ์ อื้ มาใชต้ อ่ โดยยงั ไมท่ นั ไดท้ าสที บั ชอื่ เดมิ ออก น่ันเองเป็ นทมี่ าของความเขา้ ใจผดิ

พวกสตั วโ์ ลใ่ จเป็ นอนั มาก และเมอ่ื สควลี เลอรก์ ล่าวตอ่ ไปโดยละเอยี ดเรอื่ งเตยี งนอน
ในวาระสุดทา้ ยของบ็อกเซอรแ์ ละเล่าว่า เขาไดร้ บั การดูแลรกั ษาอย่างน่ยกย่อง อกี ทง้ั
นโปเลยี นยงั จา่ ยคา่ หยกู ยาราคาแพงโดยไม่เกยี่ งงอน จงึ ไม่มขี อ้ ขอ้ งใจใด ๆ เหลอื อยู่อกี และ
ความเศรต้ อ่ การตายของสหายก็เบาบางลงดว้ ยความคดิ ทว่ี ่าอย่างนอ้ ยเขาไดต้ ายอย่างไม่

อนาถา
นโปเลยี นเองกม็ าปรากฏตวั ในการประชมุ วนั อาทติ ยถ์ ดั มา และกลา่ วคาปราศรยั สนั้ ๆ

เพอื่ เป็ นเกยี รตแิ กบ่ ็อกเซอรเ์ขากลว่ วา่
การนารา่ งไรช้ วี ติ ของสหายผูพ้ วกเขาอาลยั รกั กลบั มาฝังทฟ่ี ารม์ น้ันเป็ นไปไม่ได ้ แต่

เขาไดส้ ่งั ใหน้ าพวงหรดี พวงใหญ่ ทาจากใบลอเรลในสวนของบา้ น แลว้ ส่งไปยงั หลุมฝังศพ
ของบ็อกเซอรแ์ ลว้ และอีกสองสามวนั พวกหมูตงั้ ใจจะจดั งานเลยี้ งเพ่อื ระลึกถงึ และเป็ น
เกยี รติแก่บ็อกเซอร ์ นโปเลียนปิ ดทา้ ยคาปราศรยั ดว้ ยการยา้ ถึงคาขวญั ประจาใจของ
บ็อกเซอร ์“ฉันจะทางานใหห้ นักขนึ้ ” และ “สหายนโปเลยี นทาถกู เสมอ” คานีน้ โปเลยี นกลา่ ว

สตั วท์ ุกตวั ควรจะนามาปฏบิ ตั เิ ชน่ กนั
ในวนั งานเลยี้ ง รถบรรทุกจากรา้ นผกั ขบั มาจากวลิ ลงิ ดนั เอากล่องไมข้ นาดใหญม่ า

สง่ ทบี่ า้ นในฟารม์ คนื น้ันเสยี งรอ้ งเพลงดงั ลน่ั ตามดว้ ยเสยี งคลา้ ยโตเ้ ถยี งกนั รนุ แรง และจบลง
ในเวลาราวสบิ เอ็ดนาฬกิ า พรอ้ มเสยี งแกว้ แตกดงั เปรยี้ งปรา้ ง เชา้ วนั รุง่ ขนึ้ ภายในบา้ นไม่มี
ใครขยบั ตวั จนเทยี่ งไปแล ้ ว่ากนั ว่าพวกหมไู ดเ้ งนิ มาจากทไ่ี หนสกั แห่ง และไปซอื้ วสิ กมี้ าอกี
ลงั หน่ึง

๕๐

เน่ินนานปีผนั ผ่าน ฤดกู าลผ่านมาและผา่ นไป ชวี ติ อนั แสนสน้ั ของสตั ว ์ กล็ ว่ งไปราว
ตดิ ปีกบนิ มาถงึ ยคุ สมยั ทไ่ี ม่มใี ครจดจาเรอ่ื งราวกอ่ นการปฏวิ ตั ไิ ดอ้ กี ตอ่ ไป ยกเวน้ โคลเวอร ์
เบนจามนิ กาโมเสส และหมอู กี จานวนหน่ึง

มวิ เรยี ลตายแลว้ บลเู บลล ์ เจสซแี ละพนิ เชอรต์ ายแลว้ โจนสก์ เ็ สยี ชวี ติ แลว้ เชน่ กนั
ในบา้ นคนขเี้ มา ในดนิ แดนทหี่ า่ งไกลจากฟารม์ สตั วช์ อ่ื สโนวบ์ อลถกู ลมื เลอื น ชอื่ บ็อกเซอร ์
ถกู ลมื เลอื น ยกเวน้ แคส่ ตั วไ์ ม่กตี่ วั ทเี่ คยรจู ้ กั เขา โคลเวอรบ์ ดั นีเ้ ป็ นแมม่ า้ แกเ่ ฒา่ อว้ นเทอะขอ้

ขาแข็ง นยั นต์ ามเี มอื กคลมุ นางอายเุ ลยปลดเกษยี ณมาสองปีแลว้ แตค่ วามจรงิ ไมม่ สี ตั วต์ วั
ไหนไดป้ ลดเกษยี ณ ทเ่ี คยคยุ กนั วา่ จะมมี มุ หนึ่งของทงุ่ หญา้ ไวห้ รบั สตั วพ์ น้ วยั ทางาน กห็ ยดุ

พดู กนั ไปนานแลว้
บดั นีน้ โปเลยี นเป็ นหมูป่ าโตเต็มวยั หนักยส่ี บิ สสี่ โตน (152 กก.) สควลี เลอรอ์ ว้ นจน

แทบจะลมื ตาไม่ขนึ้ มเี พยี งเบนจามนิ เท่าน้ันทยี่ งั ไม่เปลย่ี นจากเดมิ เท่าไหรย่ กเวน้ หนวดท่ี
เป็ นสเี ทา และตงั้ แตบ่ ็อกเซอรต์ ายไป เขาก็ยง่ิ บดู บงึ้ และเงยี บขรมึ กวา่ เดมิ

เดย๋ี วนีม้ สี ตั วใ์ นฟารม์ มากมาย แมจ้ ะไม่ไดพ้ ม่ิ จานวนขนึ้ มากตามทปี่ ระมาณไวใ้ น
ปี ก่อน ๆ ก็ตาม สตั วห์ ลายตวั เกดิ มาจากสตั วท์ รี่ ูจ้ กั การปฏวิ ตั วิ ่าเป็ นประเพณีอนั ห่างไกล
เลา่ กนั มาปากตอ่ ปาก สว่ นอกี หลายตวั ถกู ซอื้ มา และไม่เคยไดย้ นิ ใครพูดถงึ เรอ่ื งนีก้ อ่ น
จะมาทนี่ ี่ นอกจากโคลเวอรใ์ นฟารม์ ยงั มมี า้ อกี สามตวั เป็ นมา้ ชนั้ ดตี วั ตงั้ ตรง ทางานขยนั
ขนั แข็ง และเป็ นสหายทด่ี แี ต่โง่มาก ไม่มีตวั ใดหดั อ่านเขยี นไดไ้ กลกว่าตวั อกั ษรบี ยอมรบั
ทกุ สง่ิ ทไี่ ดร้ บั บอกเลา่ เกย่ี วการปฏวิ ตั ิ และหลกั การสตั วนิยม โดยเฉพาะทไี่ ดฟ้ ังจากโคลเวอร ์
ซงึ่ พวกมนั เคารพเยย่ี งมารดา แตก่ ็น่าสงั สยั อยวู่ า่ พวกมนั เขา้ ใจสกั กมี่ ากนอ้ ย

เดย๋ี วนีฟ้ ารม์ ม่งั คง่ั และเป็ นระบบมากขนึ้ พนื้ ทกี่ ็ใหญน่ ดว้ ยการซอื้ ทงุ่ สองผนื ของนาย
พลิ คงิ ตนั ในทสี่ ุดโรงสลี มก็สรา้ งจนสาเรจ็ ฟารม์ มเี ครอื่ งนวดขา้ วและเครอ่ื งขนหญา้ ของ
ตวั เอง ทง้ั ยงั สรา้ งอาคารหลงั ใหม่ ๆ เพมิ่ อกี วมี เปอรม์ เี งนิ ซอื้ รถมา้ สองลอ้ ของตวั เอง อยา่ งไรก็

ตาม โรงสลี มมไิ ดถ้ กู ใชผ้ ลติ กระแสไฟฟ้ า แต่ใชบ้ ดขา้ วโพด และนากาไรมาใหอ้ ย่างน่าชม
พวกสตั วก์ าลงั ตง้ั หนา้ ตงั้ ตาสรา้ งโรงสลี มอกี หลงั วา่ กนั วา่ เมอื่ ใดหลงั ใหม่สรา้ งเสรจ็ จะมกี าร
ตดิ ตง้ั ไดนาโม ทวา่ ความสะดวกสบายทส่ี โนวบ์ อลเคยสอนใหพ้ วกสตั วฝ์ ันถงึ แสงไฟในคอก
น้ารอ้ นน้าเย็น และการทางานสามวนั ต่อสปั ดาหน์ ้ันไม่มีใครพูดถงึ กนั อกี แลว้ นโปเลยี น
ออกมาประณามว่า ความคดิ เชน่ นั้นสวนทางกบั จติ วญิ ญาณแห่งสตั วนิยม เขากล่าวว่า
ความสขุ แทจ้ รงิ อยทู่ กี่ ารทางานหนกั และการกระเหม็ดกระแหม่ ไม่ทราบดว้ ยเหตผุ ลกลใด
ดรู าวกบั วา่ ฟารม์ รา่ รวยขนึ้ กวา่ แตก่ อ่ น ทวา่ มไิ ดท้ าใหพ้ วกสตั วร์ า่ รวยไปดว้ ย ยกเวน้ หมูกบั
หมา อาจเป็ นเพราะมีหมูและหมาจานวนมากเหลอื เกนิ ไม่ใชว่ ่สตั วส์ องประเภทนีไ้ ม่ยอม
ทางาน พวกมนั ก็ทางานตามแบบของตน ดงั ทสี่ ควลี เลอรอ์ ธบิ ายซา้ ๆ อย่งไม่เคยเหน็ ด
เหนื่อยวา่ งานควบคมุ และจดั ระเบยี บฟารม์ นั้นมไี ม่รจู ้ กั จบจกั สนิ้ สว่ นใหญว่ กสตั วจ์ ะไม่
เขา้ ใจงานเหลา่ นี้ เน่ืองจากไม่มคี วามรูา้ กพอ เชน่ สควลี เลอรบ์ อกพวกสตั วว์ า่ ในแต่ละวนั
หมูตอ้ งใชร้ งงานมหาศาลกบั เรอื่ งลกึ ลา้ ทเี่ รยี กว่า แฟ้ ม รายงาน บนั ทกึ การประชมุ บนั ทึก
เหลา่ นีเ้ ป็ นกระดาษแผ่นใหญซ่ งึ่ ถกู ปิ มดิ ชดิ ดว้ ยการเขยี นหนังสอื ลงไป

๕๑

และเมอ่ื เขยี นหนังสอื เต็มทง้ั หนา้ กระดาษก็ถกู เผาในเตาไฟ สง่ิ เหลน่ ีส้ าคญั อ่ ความอยู่
ดกี นิ ดขี องฟารม์ สควลี เลอรบ์ อกไวเ้ ชน่ นีแ้ ตถ่ งึ กระนั้น ทง้ั หมแู ละหมาไม่เคยลงแรงผลติ
อาหารเองซา้ รา้ ยพวกมนั มกี นั มากตวั เหลอื เกนิ แถมยงั กนิ จเุ สยี ดว้ ย

สาหรบั สตั วอ์ น่ื ๆ เท่าทร่ี ชู ้ วี ติ กเ็ ป็ นเหมอื นทเี่ คยเป็ น ทอ้ งหวิ โหยแทบตลอดเวลา นอน
บนหญา้ ดมื่ น้าจากสระน้า ออกไปทางานกลางทุ่ง ในหนา้ หนาว พวกมนั เดอื ดรอ้ นเพราะ
ความเย็น ในหนา้ รอ้ นก็เดอื ดรอ้ นกบั แมลงหวี่ บางครงั้ สตั วต์ วั ทีอ่ ายุมากพยายามรอื้ ฟื้น
ความจาเพอ่ื จะชลี้ งไปวา่ ในยคุ แรกเรม่ิ ของการปฏวิ ตั หิ ลงั จากขบั ไลโ่ จนสอ์ อกไปใหม่ สภาพ
ชวี ติ ของพวกสตั วด์ กี วา่ หรอื เลวรา้ ยกวา่ ทกุ วนั นีก้ นั แน่ พวกมนั นึกไม่ออก ไม่มอี ะไรทจ่ี ะใช ้
เปรยี บเทยี บกบั ชวี ติ ปัจจบุ นั พวกมนั ไม่มอี ะไรใหด้ นู อกจากรายการตวั เลขของสควลี เลอรซ์ ง่ึ
บง่ บอกวา่ ทกุ สง่ิ กาลงั ดขี นึ้ เรอ่ื ย ๆ เชน่ เดยี วกบั ทกุ ครงั้ พวกสตั วแ์ กป้ ัญหานีไ้ ม่ตก ถงึ อยา่ งไร
ก็ไม่ค่อยมีเวลามาใคร่ครวญเรอ่ื งทานองนี้อยู่แลว้ มีเพียงเบนจามินเฒ่าผูอ้ า้ งว่า
จารายละเอยี ดชวี ติ ยาวนานของตนไดห้ มด และรวู ้ า่ สภาพชวี ติ ของสตั วไ์ ม่เคยดขี นึ้ หรอื เลว
ลง ในอนาคตก็เชน่ เดยี วกนั ทงั้ ความหวิ โหย ความยากลาบาก และความผดิ หวงั ลว้ นแตเ่ ป็ น
กฎชวี ติ อนั มอิ าจแกไ้ ขได ้ เขาวา่ อยา่ งนั้น

แตถ่ งึ กระนัน้ พวกสตั วก์ ็ไม่เคยเลกิ หวงั ทยี่ ง่ิ กวา่ คอื ในใจพวกมนั ไม่เคยสญู สนิ้ เกยี รติ
และศกั ดศิ ์ รแี หง่ การเป็ นสมาชกิ ของฟารม์ สตั วแ์ มแ้ ตช่ ว่ั วนิ าทเี ดยี ว ทนี่ ่ียงั เป็ นฟารม์ แห่งเดยี ว
ในแถบนี้ ในองั กฤษทงั้ ประเทศก็ว่าได ้ ทสี่ ตั วเ์ ป็ นเจา้ ของและดาเนินการเองไม่มสี ตั วต์ วั ใด
ไม่วา่ จะอายนุ อ้ ยสดุ หรอื ถกู ซอื้ มาใหม่สดุ จากฟารม์ ไกลออกไปสบิ หรอื ยส่ี บิ ไมล ์ ทจี่ ะสญู สนิ้
ความพศิ วงในขอ้ นีแ้ ละยามไดย้ นิ เสยี งปื นกกึ กอ้ งขนึ้ เห็นผนื ธงสเี ขยี วสะบดั พลวิ้ บนยอดเสา

หวั ใจของพวกมนั ก็พองโตดว้ ยความภูมิใจอนั ไม่มีวนั เลือนหาย แลว้ ก็จะหนั ไปคุยกนั ถงึ
ยคุ สมยั อนั หาญกลา้ การเนรเทศโจนสก์ ารตราบญั ญตั เิ จ็ดประการ การต่อสูอ้ นั ยง่ิ ใหญ่ซง่ึ
มนุษยผ์ ูร้ ุกรานพ่ายแพก้ ลบั ไป ไม่มีความฝันเกา่ แก่รอ่ื งใดทถ่ี ูกละเลยทอดทงิ้ สาธารณรฐั
สตั วท์ เี่ ฒา่ เมเจอรเ์คยทานายไวว้ า่ จะมขี นึ้ เมอ่ื ทอ้ งทุ่หญแ้ ห่งองั กฤษจะไม่กเหยยี บยา่ ดว้ ยเทา้
มนุษย ์ ยงั คงเป็ นสงิ่ ทพ่ี วกมนั เชอ่ื ม่นั ในหวั ใจ มนั จะตอ้ งมาถงึ สกั วนั หนึ่ง อาจไม่ใชเ่ รว็ วนั นี้
อาจไมใ่ ชใ่ นชว่ั อายขุ ยั ของสตั วต์ วั ใดทม่ี ชี วี ติ อยตู่ อนนี้ แตม่ นั จะตอ้ งมาถงึ เขา้ จนได ้ แมก้ ระทง่ั

เพลง ผองสตั วแ์ หง่ องั กฤษ ก็อาจมใี ครแอบลอบรง้ อยกู่ ็เป็ นได ้ ถงึ อยา่ งไร ความจรงิ มอี ยวู่ า่
สตั วท์ กุ ตวั ในฟารม์ รจู ้ กั เพลงนี้ เพยี งแคไ่ ม่ใครกลเ้ สย่ี งรอ้ งออกมาเท่านั้นเอง อาจเป็ นไดว้ า่
ชวี ติ ของพวกมนั ยากลาบาก และความฝันอาจไมเ่ ป็ นจรงิ ไดท้ ง้ั หมด แตส่ ตั วท์ กุ ตวั ก็รอู ้ ยแู่ กใ่ จ
ว่า พวกมนั ไม่ใชส่ ตั วท์ ่วั ไปเชน่ สตั วท์ อี่ นื่ ๆ หากหวิ โหย ก็ไม่ใชเ่ พราะอาหารถกู เอาไปเลยี้ ง
มนุษยจ์ อมกดข่ี หากตอ้ งตรากตราทางานอยา่ งนอ้ ยก็เป็ นงานทที่ าเพอื่ ตวั เอง ไม่มสี ตั วต์ วั ใด
ในหมู่พวกมนั ทเี่ ดนิ สองขา ไม่มสี ตั วต์ วั ใดเรยี กสตั วอ์ น่ื วา่ “นาย” สตั วท์ ง้ั หมดลว้ นเท่าเทยี ม

กนั

๕๒

วนั หน่ึงในตน้ ฤดรู อ้ น สควลี เลอรส์ ง่ั ใหแ้ กะทงั้ หมดตามไป เขาเดนิ นาไปยงั ทด่ี นิ รกรา้ ง
ตรงสดุ ฟารม์ ดา้ นหนึ่ง ซง่ึ มหี น่อตน้ เบริ ช์ ขนึ้ คลมุ อยทู่ ว่ั ไป พวกแกะกนิ ใบไมอ้ ยทู่ น่ี ่ันทง้ั วนั โดย

มสี ควลี เลอรค์ อยกากบั พอตกเย็น เขากลบั บา้ นในฟารม์ ตามลาพงั แต่บอกว่าอากาศก็
อบอนุ่ ดใี หพ้ วกแกะอยทู่ นี่ ่ันตอ่ สดุ ทา้ ยพวกแกะอยกู่ นั ตรงน้ันตลอดทงั้ สปั ดาหร์ ะหว่างนั้น
สตั วอ์ ื่น ๆ ไม่ไดเ้ ห็นหนา้ เห็นตาแกะตวั ใดเลย สควลี เลอรไ์ ปอยู่กบั พวกแกะแทบทง้ั วนั

เขาบอกวา่ กาลงั สอนเพลงใหม่ใหร้ อ้ ง จงึ ตอ้ งอาศยั ความสงบเงยี บไม่มใี ครรบกวน
ไม่นานนักหลงั จากพวกแกะกลบั มา ในเย็นย่าสบาย ๆ เมอ่ื พวกสตั วเ์ พง่ิ เลกิ งานและ

กาลงั เดนิ กลบั ไปยงั โรงเรอื นในฟารม์ ก็ไดย้ นิ เสยี งมา้ รอ้ งอย่งตระหนกมาจากลาน พวกสตั ว ์
หยดุ เดนิ ดว้ ยความตกใจ เสยี งของโคลเวอรน์ างรอ้ งอกี ครง้ั สตั วท์ งั้ หมดออกวง่ิ เต็มฝี เทา้ แลว้
ก็ไดเ้ ห็นสง่ิ ทโ่ี คลเวอรม์ องเห็น

หมตู วั หนึ่งเดนิ ดว้ ยขาหลงั สองขา้ ง
ใชแ่ ลว้ สควลี เลอรน์ ่ันเอง เขากาลงั เดนิ ขา้ มลาน ท่าเดนิ งุ่มง่ามอยู่บา้ งคลา้ ยไม่ชนิ
กบั การรองรบั ลาตวั อนั อว้ นใหญ่ในท่าน้ัน แต่ก็ทรงตวั ไดโ้ ดยไม่มปี ัญหา ครูต่ ่อมา บรรดา
หมูอนื่ ๆ เรยี งแถวกนั ยาวยดื ออกมาจากประตบู า้ น ทุกตวั เดนิ ดว้ ยขาหลงั ทง้ั สนิ้ บางตวั เดนิ
ไดค้ ล่งกว่าตวั อน่ื ๆ มอี ยู่ตวั สองตวั ทยี่ งั เงอะงะง่อนแง่น ดทู ่าวา่ คงอยากไดไ้ มเ้ ทา้ สกั อนั แต่
ทุกตวั ลว้ นแตป่ ระสบความสาเรจ็ ในการเดนิ วนรอบลาน สดุ ทา้ ย มเี สยี งหมาหอนดงั ขรมขนึ้
พรอ้ มกบั เสยี งขนั แหลมเสยี ดแทงของเจา้ ไกโ่ ตง้ ดา คราวนีผ้ ูอ้ อกมาคอื นโปเลยี น ผูซ้ ง่ึ ลาตวั
ตงั้ ตรงสงา่ งาม กวาดสายตาหยง่ิ ผยองไปรอบขา้ ง หมาผูพ้ ทิ กั ษพ์ ากนั วง่ิ กระโดดไปรอบตวั
เทา้ ขา้ งหนึ่งของเขาถอื แสไ้ วด้ ว้ ย
ท่วั ทงั้ ลานเงยี บกรบิ ลง พวกสตั วเ์ ฝ้ ามองหมูเขา้ แถวแลว้ เดนิ ชา้ ๆ ไปรอบลานดว้ ย
ความตกตะลงึ และตน่ื ตระหนกจนตอ้ งเบยี ดตวั เขา้ หากนั ประหน่ึงว่าโลกกลบั ตาลปัตร และ
แลว้ เมอื่ ความตกตะลงึ ครง้ั แรกจางหาย และเมอ่ื พวกมนั ทาท่าคลา้ ยจะเอย่ ทกั ทว้ งทง้ั ๆ ทไ่ี ม่
น่ าจะเอ่ย ทง้ั ๆ ท่ีหวาดกลวั ฝูงหมา มิหนาซา้ ยงั ถูกหดั มาเน่ินนานปี ไม่ใหบ้ ่น ไม่ให ้
วพิ ากษว์ จิ ารณไ์ ม่วา่ สง่ิ ใดจะเกดิ ขนึ้ ชว่ั ขณะน้ันเอง ราวกบั มผี ูใ้ หส้ ญั ญาณ แกะทงั้ ฝูงก็รอ้ ง
ขนึ้ เสยี งดงั สน่ันหวน่ั ไหว
“สขี่ าดสี องขาดกี วา่ สข่ี าดสี องขาดกี วา่ สขี่ าดสี องขาดกี วา่ สขี่ าดสี องขาดกี วา่ ”
เสยี งนีด้ งั ตอ่ เน่ืองรว่ มหา้ นาทเี มอื่ เสยี งแกะเงยี บลงจงั หวะทจ่ี ะทกั ทว้ งกผ็ ่านไปแลว้

พวกหมเู ดนิ แถวกลบั เขา้ ในบา้ นแลว้
เบนจามนิ รูส้ กึ ตวั ว่ามจี มูกใครมาดมแถวบ่า เขาหนั ไปมอง โคลเวอรน์ ่ันเอง นัยนต์ า

ชราของนางดมู วั ยง่ิ กวา่ ทเี่ คย โดยไม่พูดอะไร นางกดั ขนแผงคอเบนจามนิ และดงึ เบา ๆ นา
เขาไปยงั ทา้ ยโรงนาใหญ่ ซง่ึ จารกึ บญั ญตั เิ จ็ดประการไวท้ ง้ั สองยนื จอ้ งผนังกบั ตวั หนังสอื
สขี าวอยชู่ ว่ั อดึ ใจใหญ่ ๆ

๕๓

“ตาฉันชกั จะฝ้ าฟางแลว้ ” นางเอย่ ขนึ้ “ตง้ั แตส่ มยั ยงั สาวฉนั กอ็ า่ นไมอ่ อกวา่ เขยี นอะไร
ไว ้ แตฉ่ ันวา่ ผนังนี่ดไู ม่เหมอื นเดมิ บญั ญตั ทิ ง้ั เจ็ดยงั เหมอื นเดมิ หรอื เปลา่ ฮเึ บนจามนิ ”

เป็ นครงั้ แรกทเ่ี บนจามนิ ยอมแหกกฎตวั เอง เขาอา่ นขอ้ ความบนผนังใหโ้ คลเวอรฟ์ ั ไม่
มสี ง่ิ ใดเขยี นไวน้ อกจากบญั ญตั เิ พยี งขอ้ เดยี ววา่

“สตั วท์ กุ ตวั ลว้ นเทา่ เทยี มกนั แตส่ ตั วบ์ างตวั มคี วามเทา่ เทยี มมากกวา่ ”
หลงั จากนน้ั กด็ ไู ม่แปลกประหลาดอะไร ทใ่ี นวนั รงุ่ ขนึ้ หมูซง่ึ ควบคมุ งานถอื แสไ้ วต้ วั ละ
อนั ดไู มแ่ ปลกประหลาดอะไร เมอื่ รวู ้ า่ พวกหมไู ปซอื้ วทิ ยมุ าเครอื่ งหน่ึง และกาลงั เตรยี มการจะ
ตดิ ตง้ั โทรศพั ทร์ วมทงั้ บอกรบั หนังสอื พมิ พจ์ อหน์ บูลล,์ ทติ บติ สแ์ ละ เดลมี เี รอรด์ ไู ม่แปลก
ประหลาดอะไร เมอื่ นโปเลยี นออกมาเดนิ ในสวนของบา้ น พรอ้ มไปป์ ในปาก ไม่เลย ดไู ม่แปลก
ประหลาดอะไรแมก้ ระท่ังเมื่อพวกหมูเอาเสือ้ ผา้ ของนายโจนสอ์ อกจากตูม้ าสวมกนั
ตวั นโปเลยี นเองสวมเสอื้ โคต้ สดี า กางเกงขมี่ า้ จบั หนู กบั หนังหุม้ ขา สว่ นแม่หมูตวั โปรด
สวมใส่ ชดุ กระโปรงผา้ ไหมสซี ดี ของนางโจนสท์ นี่ างเคยใสใ่ นวนั อาทติ ย ์
หนึ่งสปั ดาหต์ อ่ มา ในตอนบา่ ย รถมา้ สองลอ้ หลายคนั ขบั มาทฟี่ ารม์ คณะผูแ้ ทนของ
ฟารม์ เพอื่ นบา้ นไดร้ บั เชญิ ใหม้ าเยย่ี มเยอื นดงู านในฟารม์ เมอื่ ไดไ้ ปชมรอบ ๆ พวกเขาก็ออก
ปากชนื่ ชมกบั ทุกส่งิ ที่ไดเ้ ห็น โดยเฉพาะโรงสีลม พวกสตั วก์ าลงั กาจดั วชั พืชกนั ในทุ่ง
หวั ผกั กาดเทอรน์ ิปกนั อยา่ งขยนั ขนั แข็ง แทบจะไม่ไดเ้ งยหนา้ จากพนื้ ดนิ และไม่รวู ้ า่ ใครน่า
กลวั กวา่ กนั ระหวา่ งคนทม่ี าเยอื นหรอื พวกหมู
เย็นวนั น้ัน เสยี งหวั เราะขนานใหญ่และเสยี งรอ้ งเพลงลน่ั ดงั มาจากตวั บา้ น ในบดั ดล
น้ัน เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งทผี่ สมผเสดงั กลา่ ว พวกสตั วก์ ็บงั เกดิ ความอยากรูอ้ ยากเห็น เกดิ อะไรขนึ้
ขา้ งในนะ ครงั้ แรกทส่ี ตั วก์ บั มนุษยม์ าพบกนั ในสภาพเท่าเทยี ม พวกมนั ตกลงกนั ว่า

จะแอบเขา้ ไปในสวนของบา้ นอยา่ งเงยี บเชยี บ
พวกมนั หยุดทปี่ ระตูอย่างกลา้ ๆ กลวั ๆ แต่โคลเวอรเ์ ดนิ นาเขา้ ไปขา้ งใน พวกสตั ว ์

ยอ่ งดว้ ยปลายเทา้ เขา้ ไปยงั ตวั บา้ น สตั วต์ วั ทส่ี งู พอก็แอบมองเขา้ ไปทางหนา้ ตา่ งหอ้ งอาหาร
รอบโตะ๊ ยาวนั้นมชี าวไรห่ กคนน่ังอยู่ พรอ้ มกบั หมูตวั มหมึ าอกี หกตวั นโปเลยี นน่ังหวั โตะ๊ อนั
เป็ นที่น่ังทรงเกียรติ ดูหมูแต่ละตวั น่ังกนั อย่างสบายอารมณ์ ท้ังหมดกาลงั เล่นไพ่กนั
สนุ กสนาน แต่ไดว้ างมือจากไพ่ชว่ั ขณะ เพื่อจะดื่มฉลอง เหยือกใบใหญ่ถูกส่งเวียนไป
แกว้ เบยี รถ์ กู เตมิ ไม่มพี รอ่ ง ไม่มใี ครสงั เกตเห็นใบหนา้ พศิ วงของพวกสตั วท์ จ่ี อ้ งมองอยู่ตรง

หนา้ ตา่ ง
นายพลิ คงิ ตนั แห่งฟารม์ ฟอกซว์ ูดยนื ขนึ้ ถอื แกว้ เบยี รใ์ นมอื เขากล่าวว่า อกี สกั ครู่

เขาจะขอใหท้ ุกท่านในทนี่ ีด้ มื่ ฉลอง แต่ก่อนอน่ื เขารูส้ กึ ว่ามบี างอย่งซงึ่ เขาถอื เป็ นหนา้ ทท่ี ี่

ตอ้ งพูด

๕๔

เขากลา่ ววา่ นับเป็ นเรอ่ื งน่ายนิ ดอี ยา่ งทส่ี ดุ สาหรบั เขา และม่นั ใจวา่ คนอนื่ ก็คงเชน่ กนั
ทช่ี ว่ งเวลาอนั ยาวนานแห่งการไม่เชอื่ ใจและความเขา้ ใจผดิ ไดส้ นิ้ สุดลงแลว้ ในครง้ั กระโนน้
ทง้ั ทเ่ี ขาและทุกทา่ นในทน่ี ีม้ ไิ ดร้ สู ้ กึ เชน่ นั้นแตอ่ ยา่ งใด แตใ่ นครงั้ กระโนน้ เจา้ ของทน่ี ่าเคารพ

แห่งฟารม์ สตั ว ์ ถกู มองว่ามที ่ทนี ่าสงสยั เขาจะไม่พูดว่าเป็ นการมองดว้ ยสายตามุ่งรา้ ยโดย
มนุษยเ์ พอ่ื นบา้ นใกลเ้ คยี ง เกดิ เหตุการณอ์ ปั มงคลขนึ้ ความเขา้ ใจผิดแพรส่ ะพดั ออกไป
เรอื่ งทฟ่ี ารม์ มหี มเู ป็ นเจา้ ของและดาเนินงาน ดจู ะเป็ นเรอ่ื งวปิ ลาสผดิ วสิ ยั ยอ่ มจะสง่ ผลใหเ้ กดิ
ตน่ื กลวั ในหมู่เพอื่ นบา้ น ชาวไรม่ ากมายคดิ เอาเองโดยไม่ไดไ้ ต่ถามใหถ้ ่องแทว้ ่า ในฟารม์
เชน่ น้ันยอ่ มดกดน่ื ไปดว้ ยความกาเรบิ เสบิ สานและไรร้ ะเบยี บ พวกเขากงั วลว่าสตั วข์ องตน
รวมทง้ั มนุษยล์ กู จา้ งจะพลอยเป็ นไปดว้ ย

บดั นีข้ อ้ เคลอื บแคลงทงั้ หลายถกู ขจดั หมดสนิ้ ลง วนั นี้ เขาและสหายไดม้ าเยย่ี มเยยี น
ฟารม์ สตั ว ์ และตรวจสอบทุกซอกมุมดว้ ยตาตวั เอง เมอื่ มาแลว้ ไดพ้ บอะไรบา้ ง ไม่เพยี งแต่
วธิ กี ารทางานทท่ี นั สมยั ยงั มรี ะเบยี บวนิ ัย และความเป็ นนระเบยี บอนั สมควรถอื เป็ นเยยี่ งอยา่ ง
ของชาวไรท่ ุกหนทกุ แห่ง เขาเชอื่ ว่า คงไม่ผดิ หากจะพูดว่า สตั วใ์ นระดบั ล่างของฟารม์ สตั ว ์
ทางานมากและไดร้ บั อาหารนอ้ ยกวา่ สตั วท์ อี่ นื่ ใดในถน่ิ นีอ้ นั ทจ่ี รงิ เขาและเพอ่ื นๆ ทมี่ าเยอื น
วนั นีไ้ ดจ้ ดจาสงั เกตเอาหลายสงิ่ หลายอยา่ งเพอ่ื นาไปใชก้ บั ฟารม์ ของตวั เองในทนั ที

เขากลา่ วตอ่ วา่ จะขอปิ ดทา้ ยดว้ ยการเนน้ ยา้ อกี ครง้ั ถงึ ความรสู ้ กึ เป็ นมติ รทมี่ อี ยู่ และ
จะคงมีต่อไป ระหว่างฟารม์ สตั วก์ บั ฟารม์ เพื่อนบา้ น ระหว่างหมูกบั มนุ ษยไ์ ม่มีและไม่
จาเป็ นตอ้ งมผี ลประโยชนใ์ ด ๆ ขดั แยง้ กนั การตอ่ สดู ้ นิ้ รนและความทกุ ขย์ ากของทง้ั สอง
ฝ่ ายลว้ นเป็ นสงิ่ เดยี วกนั ก็ป้ ญหาแรงงานมอี ยทู่ ุกทม่ี ใิ ชห่ รอื ถงึ ตรงนี้ ดทู ่าวา่ นายพลิ คงิ ตนั
กาลงั จะหยอดคาคม ทว่าเอาแต่กลนั้ หวั เราะ หลงั จากสาลกั ยกใหญ่จนคางเป็ นชนั้ ๆ

กลายเป็ นสมี ่วง เขาก็พูดออกมาจนได“้ หากท่านตอ้ งต่อสูก้ บั สตั วร์ ะดบั ล่าง” เขากล่าว
“เราก็มคี นชน้ั ล่างใหต้ อ้ งต่อสูเ้ ชน่ เดยี วกนั ” คาพูดตลกนีท้ าใหร้ อบโตะ๊ เกดิ เสยี งโห่รอ้ ง
ปรบมอื กกึ กอ้ งดว้ ยความพอใจ จากนั้นนายพลิ คงิ ตนั ก็แสดงความยนิ ดกี บั พวกหมูอกี ครงั้ ใน
เรอื่ งการปนั สว่ นอาหารจานวนนอ้ ยนิด ชว่ั โมงทางานยาวนาน และการไม่ยอมพะนอเอาใจใด
ๆ ทเี่ ขาสงั เกตเห็นในฟารม์ สตั ว ์

เขากล่าวในที่สุดว่า และบดั นี้เขาจะขอใหท้ ุกท่านลุกขึน้ เติมแกว้ ใหเ้ ต็มป รมิ่
สภุ าพบรุ ษุ ” นายพลิ คงิ ตนั กลา่ วสรปุ “สภุ าพบรุ ษุ ผมขอดม่ื อวยพร แดค่ วามม่งั คง่ั ของฟารม์

สตั ว ์
เสยี งโห่รอ้ งสน่ันลน่ั หอ้ งดงั ขนึ้ พรอ้ มเสยี งกระทบื เทา้ นโปเลยี นอมิ่ อกอมิ่ ใจจนตอ้ งลกุ

จากทนี่ ่ัง เดนิ ออ้ มโตะ๊ มาชนแกว้ กบั นายพลิ คงิ ตนั ก่อนจะยกขนึ้ ดมื่ เม่อื เสยี งโห่รอ้ งเบาลง
นโปเลยี นซง่ึ ยงั ยนื อยกู่ ็แจง้ วา่ เขาเองก็มคี าพูดจะกล่าวเชน่ กนั

๕๕

สน้ั และไดใ้ จความเชน่ เดยี วกบั ทกุ ครง้ั ทน่ี โปเลยี นกลา่ วปราศรยั เขากลา่ ววา่ เขาเอง
ก็ดใี จทชี่ ว่ งเวลาแหง่ การเขา้ ใจผดิ สนิ้ สดุ ลงนานเหลอื เกนิ แลว้ ทเี่ กดิ ขา่ วลอื แพรส่ ะพดั ซงึ่ เขา
เชอ่ื วา่ เป็ นฝีมอื ของศตั รผู ปู ้ ระสงคร์ า้ ย วา่ ตวั เขากบั คณะผูท้ างานมคี วามคดิ ลม้ ลา้ งระบบหรอื
ถงึ ขนาดปฏวิ ตั มิ ผี เู ้ ชอ่ื วา่ พวกเขาพยายามกระตนุ ้ การขบถขนึ้ ในหมู่สตั วข์ องฟารม์ ใกลเ้ คยี ง
แตค่ วามจรงิ ยอ่ มเป็ นความจรงิ วนั ยงั คา่ ความปรารถนาสงิ่ เดยี วของพวกเขา ทงั้ เมอ่ื อดตี และ
ในปัจจบุ นั คอื การอยู่อย่างสนั ตแิ ละรว่ มธรุ กจิ กบั เพอื่ นบา้ นอย่างปกตสิ ุข เขากล่าวต่อว่า
ฟารม์ แหง่ นีซ้ ง่ึ เขาไดร้ บั เกยี รตใิ หเ้ ป็ นผคู ้ วบคมุ เป็ นองคก์ รรว่ มของหลายฝ่ าย โฉนดทดี่ นิ ซง่ึ
เขาถอื ไวน้ ีพ้ วกหมูลว้ นเป็ นเจา้ ของรว่ มกนั

เขากลา่ วว่ เขาไม่เชอื่ วา่ จะมขี อ้ ระแวงแคลงใจเกา่ ๆ หลงเหลอื อยอู่ กี อยา่ งไรก็ตาม มี
การเปลยี่ นแปลงเกดิ ขนึ้ เมอื่ ไม่นานมานีเ้ กย่ี วกบั ธรรมเนียมปฏบิ ตั ขิ องฟารม์ อนั จะส่ผลให ้
เกดิ ความไวว้ างใจกนั มากขนึ้ นับถงึ ปัจจบุ นั สตั วใ์ นฟารม์ ยงั มธี รรมเนียมโง่เขลา คอื ใชค้ าวา่
“สหาย” เรยี กนาหนา้ ชอ่ื กนั ธรรมเนียมดงั กลา่ วจะตอ้ งถกู ขจดั ใหห้ มดไป และยงั มธี รรมเนียม
สดุ พลิ กึ อกี เรอ่ื ง ซง่ึ ไมม่ ใี ครรตู ้ น้ ตอทมี่ า คอื การเดนิ สวนสนามทกุ เชา้ วนั อาทติ ยร์ อบกะโหลก
ศรี ษะของหมูป่ าซงึ่ ตอกตะปไู วก้ บั เสาในสวน น่ีก็จะตอ้ งหมดไปเชน่ กนั ดว้ ย และกะโหลกทวี่ า่
ไดฝ้ ังกลบไปเรยี บรอ้ ยแลว้ บรรดาผูม้ าเยยี่ มเยยี นคงสงั เกตแลว้ วา่ มธี งสเี ขยี วปลวิ สะบดั อยู่
บนยอดเสา และหากเป็ นเชน่ น้ัน ก็คงจะสงั เกตวา่ รปู กบี เทา้ สขี าวกบั เขาสตั วใ์ นผนื ธง บดั นี้
ไม่มอี ยแู่ ลว้ นับจากนีต้ อ่ ไปธงจะเป็ นพนื้ เขยี วธรรมดา

เขาพูดต่อว่า เขามขี อ้ ตติ งิ เพยี งเรอื่ งเดยี วต่อคากล่าวอนั ยอดเยย่ี มและอารอี ารอบ
ฉันเพอ่ื นบา้ นเมอ่ื ครู่ นายพลิ คงิ ตนั เรยี กชอ่ื วา่ ฟารม์ สตั วแ์ น่ละ่ วา่ ผูพ้ ดู ยอ่ มไม่อาจรพู ้ ราะเขา
นโปเลยี น กาลงั จะประกาศเป็ นครงั้ แรกว่า ต่อไปฟารม์ แห่งนีจ้ ะใชช้ อื่ ฟารม์ แมเนอรซ์ งึ่ เขา
เชอื่ วา่ เป็ นชอ่ื ทถ่ี กู ตอ้ งดงั้ เดมิ

“สภุ าพบรุ ษุ ” นโปเลยี นกลา่ วปิ ดทา้ ย “ขา้ จะขอกลา่ วอวยพรเชน่ เดยี วกนั แตค่ ราวนี้
จะตา่ งไปเล็กนอ้ ย เตมิ แกใ้ หป้ รม่ิ ขอบสภุ าพบรุ ษุ นี่คอื คาอวยพรของขา้ แดค่ วามรงุ่ เรอื งของ

ฟารม์ แมเนอร”์
เสยี งโห่รอ้ งยงั ดงั กกึ กอ้ งเชน่ เดยี วกบั เมอ่ื ครู่ แกว้ ถูกยกดม่ื เหลอื แตต่ ะกอนทกี่ น้ แต่

สาหรบั พวกสตั วซ์ ง่ึ แอบมองอยนู่ อกหนา้ ตา่ งดเู หมอื นมสี ง่ิ ประหลาดกาลงั บงั เกดิ ขนึ้ หนา้ ของ
พวกหมูเป็ นอะไรไป นัยนต์ ามวั ดว้ ยความชราของโคลเวอรต์ วดั จากใบหนา้ ของตวั หน่ึงไปยงั
ใบหนา้ ตวั อนื่ บางใบหนา้ มีคางถงึ หา้ ชนั้ บา้ งมีสช่ี นั้ บา้ งมีสามชนั้ แต่อะไรกนั น่ันที่กาลงั
ละลายแปรเปลยี่ นรปู รา่ งไปอยู่ขณะนีแ้ ลว้ เสยี งปรบมอื ก็เงยี บลง ผูร้ ว่ มโตะ๊ ต่างหยบิ ไพ่ขนึ้ มา

เลน่ ตอ่ พวกสตั วแ์ อบยอ่ งผละไปอยา่ งเงยี บงนั

๕๖

พวกมนั เดนิ ไปไดไ้ ม่ถึงยี่สิบหลาก็ตอ้ งหยุดกึก เสียงเอะอะดงั ล่นั มาจากตวั บา้ น
พวกมนั รบี วงิ่ กลบั ไปขา้ งหนา้ ตา่ งอกี ครงั้ จรงิ ๆ ดว้ ย ขา้ งในกาลงั ทะเลาะกนั ยกใหญ่ ตะโกน
ใสก่ นั ทุบโตะ๊ ปงั ตวดั สายตามองกนั อยา่ งไม่ไวใ้ จ เสยี งปฏเิ สธโกรธเกรยี้ ว ตน้ ตอดจู ะมาจาก
การทน่ี โปเลยี นกบั นายพลิ คงิ ตนั ต่างมเี อขา้ วหลามตดั อยใู่ นมอื ดว้ ยกนั ทง้ั คู่

เสียงท้งั สิบสองเสียงตะโกนขึน้ อย่างเดือดดาล เสียงทงั้ หมดน้ันเหมือนกนั ไม่มี
ผดิ เพยี้ น ไม่ตอ้ งสงสยั อกี แลว้ วา่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั ใบหนา้ ของพวกหมู บรรดาสตั วน์ อกหนา้ ตา่ ง
มองหมู แลว้ หนั ไปมองมนุษย ์ มองมนุษย ์ แลว้ หนั ไปมองหมู และจากหมูหนั มามองมนุษยอ์ กี
ครง้ั ทวา่ ไม่อาจแยกความแตกตา่ งไดอ้ กี ตอ่ ไป

ฉนั อา่ นจบเมอ่ื วนั ที่ ................เดอื น...........................พ.ศ...........เวลา.........น.

หนังสอื Animal Farm นวนิยายเลา่ เรอ่ื งอยา่ งไร ?

Animal Farm เลา่ เรอื่ งราวของ "แมนเนอรฟ์ ารม์ " เจา้ ของคอื นายโจนสโ์ ดย
บรรดาสตั วใ์ นฟารม์ อาทหิ มมู า้ แกะ ไก่ หมา ลา คนื หนึ่ง หมเู ฒา่ ทส่ี ตั วท์ กุ ตวั นบั ถอื หมู
เมเจอรไ์ ดส้ รา้ งขวญั และปลกุ อดุ มการณข์ องสมาชกิ สตั วว์ า่ มนุษยบ์ รโิ ภคโดยไมผ่ ลติ ทงั้ ยงั
เอาเปรยี บกดขพ่ี วกเราหมู่สตั วใ์ หท้ างานแลกกบั อาหารสว่ นแบง่ เพยี งนอ้ ยนิด กอบโกย
ผลติ ผลไปแตผ่ เู ้ ดยี ว “...มนุษยเ์ ป็ นสตั วโ์ ลกชนิดเดยี วทบี่ รโิ ภคโดยไมเ่ คยคดิ จะผลติ มนุษย ์
ไมเ่ คยใหน้ ม ไมเ่ คยออกไขอ่ อ่ นแอเกนิ กวา่ จะจงู คนั ไถ ไมส่ ามารถวง่ิ เรว็ จนจบั กระตา่ ยได ้
ทนั แตถ่ งึ กระนัน้ พวกเขาก็ยงั เป็ นเจา้ นายของสตั วท์ งั้ หลายอยดู่ .ี ..” (หนา้ 9) การปลกุ ระดม
ไดผ้ ล สตั วท์ ง้ั หมดเห็นพอ้ งตอ้ งการจงึ นาไปสกู่ ารปฏวิ ตั ิ “...ถา้ กาจดั มนุษยอ์ อกไป...

รากเหงา้ ความหวิ โหยและการถกู ใชแ้ รงงานจนเกนิ ก าลงั กจ็ ะพลอยถกู กาจดั ออกไปดว้ ย...”

(หนา้ 9) เฒา่ เมเจอรก์ ลา่ ว กอ่ นจะตายจากไปดว้ ยความชรา “...เมเจอรก์ เ็ สยี ชวี ติ อยา่ ง

สงบ มนั ตายขณะกาลงั หลบั สนิท ศพถกู ฝงั ไวท้ า้ ยสวนผลไม.้ ..” (หนา้ 19) สตั วท์ กุ ตวั ซมึ ซบั
อดุ มการณเ์ หลา่ นน้ั และตา่ งมเี ป้ าหมายของการปฏวิ ตั ติ รงกนั คอื เพอื่ อสิ รภาพ “...สงิ่ ทขี่ า้

จะบอกพวกเจา้ ก็คอื เราจะตอ้ งปฏวิ ตั .ิ ..” (หนา้ 11)
เมอ่ื สตั วใ์ นฟารม์ ไดร้ วมพลงั กนั ขบั ไลม่ นุษยผ์ เู ้ ป็ นเจา้ ของฟารม์ ออกไปไดส้ าเรจ็

สมาชกิ สตั วเ์ รม่ิ ปกครองกนั เองภายใตช้ อ่ื ใหม่ ทวี่ า่ “แอนิมอล ฟารม์ -Animal Farm” มวล
สตั วไ์ มต่ กเป็ นทาสของมนุษยเ์ หมอื นในอดตี ทผี่ า่ นมา สมาชกิ สตั วเ์ หลา่ นน้ั ยงั คงทางานหนกั

แตเ่ ป็ นการทางานโดยสตั วเ์ พอ่ื สตั วใ์ นการดแู ลของ “นโปเลยี น” หมผู นู ้ าผดู ้ แู ลสตั วอ์ ยา่ ง
อาจหาญและเป็ นธรรม …อยา่ งนอ้ ยน่นั คอื สงิ่ ทมี่ นั กลา่ วอา้ ง ทวา่ ความเป็ นจรงิ จะเป็ นเชน่ ไร
เมอื่ อานาจมหาศาลตกอยใู่ นมอื ของสงิ่ มชี วี ติ หน่ึงเดยี ว ไม่วา่ สงิ่ นั้นจะเป็ นคนหรอื สตั วก์ ็ตาม