รายงานภาคนิพนธ์สามก๊ก (ศตวรรษและคณะ)

ภาคนิพนธ์เร่อื ง

สามก๊ก

ฉบับ เจ้าพระยาพระคลัง (หน)
โดย

นายนราธปิ อนิ ทรปญั ญา ๕๒๐๒๑๐๑๖๗
นางสาวปทั มา เวียงทอง ๕๒๐๒๑๐๑๗๐
นางสาวพิชชารภรณ์ พันธุ์จาเรญิ ๕๒๐๒๑๐๑๘๒

นางสาวอิชยา มาลา ๕๒๐๒๑๐๑๘๙
นางสาวพมิ มาลา แกว้ มาลา ๕๒๐๑๑๐๕๕๔
นายศตวรรษ คาบา้ นฝาย ๕๓๐๑๑๐๔๑๖

นางสาวพจกี านต์ หาญแก้ว

เสนอ
ผชู้ ่วยศาสตราจารย์หทยั วรรณ ไชยะกุล

กระบวนวชิ าวรรณกรรมเอกของไทย (๐๑๔๔๗๑)
ภาคการศึกษาที่ ๑ ปกี ารศึกษา ๒๕๕๕

สาขาวิชาภาษาไทย ภาควิชาภาษาตะวันออก
คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชยี งใหม่

๑.ภมู ิหลงั ทีม่ า

สามก๊กแต่งข้ ึนประมาณช่วงคริสต์ศตวรรษที่ ๑๔ ในสมัยราชวงศ์หยวน โดยหลอกวา้ นจง
(Luo Guanzhong) กล่าวถึงประวตั ิศาสตรจ์ ีนในยุคสามก๊ก (ค.ศ.๒๒๐-๒๘๐) โดยเริ่มปูที่มาที่ไปต้งั แต่ยุค
โจรโพกผ้าเหลือง (ค.ศ.๑๘๓) เน้ ื อเร่ืองเน้นการชิงอานาจในช่วงปลายราชวงศ์ฮัน่ ของก๊กต่างๆอัน
ประกอบดว้ ยวุยก๊ก (เว่ย์ 魏) จ๊กก๊ก (ฉู่ 蜀) และง่อก๊ก (หวู 吳) จนไปถึงการสถาปนาราชวงศ์จ้ ินโดย
สุมาเอี๋ยนหลานชายของ สุมาอ้ ี (บุตรชายของสุมาเจียว) สามก๊กเป็ นหนึ่งในสี่สุดยอดวรรณกรรมจีน
ร่วมกับไซอิ๋ว ซอ้ งกัง๋ และความฝันในหอแดง บางคนบอกว่าสามก๊กเป็ น บทเรียนตาราพิชัยสงคราม
ภาคปฏิบตั ิ

สามกก๊ ฉบบั ตน้ ฉบบั น้ัน แต่งข้ นึ โดยเฉินโซ่ว ชาวเสฉวนที่มชี ีวิตอยู่ในยุคสามกก๊ จริงๆ แต่เกิดไมท่ นั
ฉากสาคญั หลายฉาก เขาเกิดใน ค.ศ.๒๓๓ หลงั พระเจา้ เห้ ียนเตต้ กบลั ลงั กไ์ ปแลว้ ตระกูลของเขาน้ันทางาน
เป็ นบริวารใหจ้ ๊กก๊กของเล่าปี่ รวมท้ังตัวเขาดว้ ย แต่พ่อเขาบนั ทึกเร่ืองราวการต่อสูข้ องท้งั สามก๊กไวอ้ ย่าง
ละเอียดและเป็ นจริง ค.ศ. ๒๖๓ แผ่นดินจ๊กกก๊ ท่ีเขาอยูป่ ระกาศยอมแพต้ ่อวุยกก๊ เฉินโซ่วและครอบครวั และ
ชาวจก๊ กก๊ อื่นๆ จึงถูกนาตวั ไปท่ีวุยกก๊ ขณะน้ันสุมาเจียว อ๋องแห่งวุยก๊กเสียชีวิตลง สุมาเอี๋ยนข้ ึนเป็ นวุยอ๋อง
แห่งวุยกก๊ แทนแทน ค.ศ. ๒๖๕ สุมาเอ๋ียน ขบั พระเจา้ โจฮวนออกจากราชบลั ลงั กแ์ ละสถาปนาตนเป็ นพระ
เจา้ จ้ ินหวู่ต้ ี จักรพรรดิพระองค์แรกแห่งราชวงศ์ใหม่ ราชวงศ์จ้ ินตะวนั ตก และ ๑๕ ปี ต่อมา ก็สามารถ
รวบรวมสามกก๊ เป็ นหน่ึงเดียวได้ พระเจา้ จ้ ินหวู่ต้ ีทรงโปรดให้ เฉินโซ่ว รวบรวมเหตุการณท์ ่ีเกิดข้ นึ ในชว่ ง
ศึกสามกก๊ อยา่ งละเอียด ต้งั แต่ชว่ งพระเจา้ เลนเตข้ ้ ึนครองราชยใ์ น ค.ศ. ๑๖๘ จนถึงการรวบรวมแผ่นดินเป็ น
หนึ่งเดียวใน ค.ศ. ๒๘๐อย่างละเอียด เพ่ือเอากลศึกต่างๆ ท่ีเกิดในยุคน้ ีใหเ้ ป็ นตาราสงครามใหแ้ ก่คนรุ่น
หลงั สามกก๊ ฉบบั แรกน้ ีมีช่ือวา่ "ซานกวอ๋ จ้ ือ" แต่ ซานกว๋อจ้ ือก็ไมไ่ ดร้ บั ความนิยม

ต่อมาในช่วงใดชว่ งหน่ึงระหวา่ ง ค.ศ. ๑๓๓๐ - ค.ศ. ๑๔๐๐ หลอกวา้ นจง ก็ไดน้ าซานกว๋อจ้ ือมาแต่ง
ใหม่ในรูปแบบนิยายก่ึงประวตั ิศาสตร์ โดยเน้ ือเรื่องนามาจากซานกว๋อจ้ ือบา้ งและแต่งเพิ่มเองบา้ ง ซ่ึงเม่ือ
เทียบกบั ซานกวอ๋ จ้ ือน้ัน พบวา่ มาจากซานกว๋อจ้ ือ รอ้ ยละ ๗๐ และแต่งเอง รอ้ ยละ ๓๐ โดยประมาณ ซ่ึงจุดที่
เป็ นการแต่งเติม นักประวตั ิศาสตรพ์ อคาดเดาไดบ้ างจุด เช่น จุดเริ่มตน้ ของเรื่อง ฉากท่ี เล่าป่ี กวนอู และ
เตียวหุย ไดก้ รีดเลือดสาบานเป็ นพี่น้องกนั น้ัน สมยั น้ันยงั ไม่มีประเพณี การสาบานเป็ นพ่ีน้องกันแบบน้ ี
มีเพียงการดื่มเลือดสาบานของเหล่าบ่าวรบั ใชว้ า่ จะจงรกั ภกั ดีต่อนายเท่าน้ัน การด่ืมเลือดสาบานเป็ นพ่ีนอ้ ง
น้ันมาจากลทั ธิหมิงเจ้ ียว ที่เพิ่งเกิดข้ ึนและโด่งดงั มากในช่วงชีวิตของหลอกวา้ นจง และหลอกวา้ นจงไดน้ า
ลทั ธิหมิงเจ้ ียวน้ ีเอง มาใส่ลงวรรณกรรมสามกก๊ ของตน และในซานกว๋อจ้ ือของเฉินโซ่วก็ไม่ไดก้ ล่าววา่ มีการ
ด่ืมเลือดสาบานระหว่างเล่าป่ี กวนอู และเตียวหุยแต่อย่างใด อีกจุดหนึ่งท่ีเด่นๆ คือ จุดที่กล่าวว่า ขงเบง้
ตอนจนตรอกถูกสุมาอ้ ียกทพั มากว่าแสนคนจะมายดึ เมืองเสเสีย ขณะที่ตนมีเพียงทหารท่ีไมช่ านาญศึกเพียง
หา้ พนั นาย ขงเบง้ จึงเปิ ดประตูเมืองทุกบาน ใหท้ หารปลอมเป็ นชาวเมืองและทากิริยาเหมือนเป็ นชาวบา้ น
กาลังทากิจวตั รตามปกติ ส่วนขงเบง้ ก็ไปนั่งดีดพิณบนกาแพงเมืองอย่างสบายใจ เมื่อสุมาอ้ ีมาถึงเห็นว่า

ชาวเมืองและขงเบง้ ไม่มีอาการตกใจหรือลนลาน ขงเบง้ คงเตรียมการรบั มือไวอ้ ย่างดีแลว้ กระมงั เราคงสู้
ขงเบง้ ไมไ่ ด้ สุมาอ้ ีจึงถอยทพั ไปเอง จุดท่ีกล่าวมาน้ ีไมม่ ีในซานกว๋อจ้ ือ แต่หลอกวา้ นจงนาประวตั ิศาสตรจ์ าก
ยุคจิ๋นซีฮ่องเตม้ า โดยมีเร่ืองราวว่า ในสมยั น้ันจีนก็แตกเป็ นแควน้ ๆ ดงั เช่นยุคสามก๊ก และมีช่วงหนึ่งรฐั ฉู่ยก
ทัพมาจะรบรบั รฐั เจ้ ิง รฐั เจ้ ิงอ่อนแอกว่ารฐั ฉู่อย่างเห็นไดช้ ดั แต่แม่ทพั ใหญ่แห่งรฐั เจ้ ิงไดห้ ลอกชาวเมืองว่า
รฐั ฉู่มาคา้ ขายไม่ใช่มารบ ชาวเมืองจึงเช่ือสนิทยกขา้ วของมาคา้ ขายนอกกาแพงรฐั อย่างเอิกเกริก เม่ือทัพฉู่
มาถึงก็ตกใจว่าทาไมรัฐเจ้ ิงไม่ตกใจลนลานกลบั ทาทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดข้ ึน นี่จะเป็ นกลลวงหรือ
เปล่า บุกเขา้ ไปเราคงตายหมดแน่ ทัพฉู่จึงถอยทพั หลอกวา้ นจงจึงนาเร่ืองราวน้ ีมาแต่งเพ่ิมลงในสามก๊ก
ฉบบั ของตน และหลอกวา้ นจงยงั มีการแต่งเพ่ิม หรือดดั แปลงเน้ ือเร่ืองจากซานกว๋อจ้ ืออีกหลายจุด เม่ือหลอ
กวา้ นจงแต่งเสร็จ สามกก๊ ของหลอกวา้ นจงก็เป็ นท่ีนิยมมาจนถึงปัจจุบนั

ส่วนการแปลเป็ นภาษาไทยน้ัน สันนิษฐานว่าแปลในปี พ.ศ. ๒๓๔๕ ในสมัย รัชกาลที่ ๑โดย
เจา้ พระยาพระคลงั (หน) เป็ นแม่กองในการแปล การใช้สานวนภาษาดี ถอ้ ยคา ที่อ่านเขา้ ใจง่าย จึงมีการ
คัดลอกไวห้ ลายสานวน แต่สานวนท่ีตีพิมพ์เป็ นคร้ังแรก ที่โรงพิมพ์ หมอบรัดเลย์ มิชชันนารีชาว
อเมริกัน เป็ นสานวนที่ไดส้ อบกับต้นฉบับของ สมเด็จเจา้ พระยา บรมมหาศรีสุริยวงศ์ และได้พิมพ์
ออกจาหน่ายเป็ นครง้ั แรกในปี พ.ศ. ๒๔๐๘ ในสมยั รชั กาลที่ ๔ (พรทิพย์ แฟงสุด ๒๕๔๔ : ๗๘)

วรรณคดีสโมสร สมัยรัชกาลที่ ๖ซึ่งต้ังข้ ึนเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๕๗ ได้ยกย่องให้ สามก๊ก เป็ น
วรรณคดี ประเภทความเรียงยอดเยี่ยมเรื่องนิทาน เสมอเรื่องราชาธิราช เพราะมี สานวนภาษาที่
สละสลวย เน้ ือเรื่องสนุกสนาน สอดแทรกแง่คิดไวม้ ากมาย ถือกนั วา่ เป็ นตารา สาหรบั ศึกษากลยุทธในการ
ทาสงครามและประวตั ิศาสตรข์ องจีนเป็ นอยา่ งดี

๒.รูปแบบ

สามก๊ก ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง (หน) เป็ น “วรรณกรรมประเภทรอ้ ยแกว้ ” ที่มีลกั ษณะเฉพาะ
คือ ไม่มีเคร่ืองหมายคาพูดกากบั คาสนทนา เน้ ือความจะเรียงต่อกนั ไป ไม่ว่าจะเป็ นคาพูด ความคิด หรือ
การพรรณนา ผูอ้ า่ นจะตอ้ งติดตามเรื่องราวและคิดตามไปเรื่อยๆ

๓.เน้ ือหา
๓.๑ เรอ่ื งยอ่

สามกก๊ ตอนที่ 01 - คาสาบานในสวนดอกทอ้

เดิมแผ่นดินจีนเป็ นสุขมาชา้ นานแลว้ จึงเป็ นศึก คร้นั ศึกสงบแลว้ ก็เป็ นสุข เป็ นวฎั จกั รวนเวียนมาถึง
จวบจนสมยั พระเจา้ เลนเต้ ครองราชยม์ ิไดต้ ามอยู่โบราณราชประเพณี ทาใหร้ าชการแผ่นดินท่ีมีมาไดแ้ ปร
ผันไป เกิดการก่อขบถ ปลน้ สะดมทวั่ ทุกหวั ระแห่ง เตียวก๊ก เตียวโป้ เตียวเหลียง ปลุกระดมไพร่พลก่อขบถ
โจรโพกผา้ เหลือง สุดท่ีทหารแผ่นดินจะตา้ นทานไหว จึงติดประกาศทุกหวั มุมเมือง รบั อาสาสมคั รผูก้ ลา้ จบั
โจรใหจ้ งได้

ฝ่ ายเล่าปี่ ยืนดูประกาศจากทางการแลว้ ทอดหายใจอยากช่วยเหลือแต่ติดทางกาลงั ทรพั ย์ ดว้ ยเดิม
เป็ นชาวบา้ นยากจน อาศยั ทอเส่ือขายยงั ชีพ แต่ไดม้ ีเช้ ือราชวงศฮ์ นั่ ติดตวั มา ทันใดน้ันเตียวหุยไดพ้ บเล่าปี่
คิดช่วยเหลือ ท้งั สองจึงยินดีเป็ นอนั มาก ในรา้ นสุราเล่าป่ี และเตียวหุย ไดพ้ บกบั กวนอูซ่ึงหลบหนีการตาม
ล่าจากทางการดว้ ยไปฆ่าคนมา เห็นว่าท้ังสามมีความเห็นพอ้ งต้องกันช่วยเหลือการแผ่นดิน จึงทาพิธี
สาบานเป็ นพ่ีน้องร่วมสาบานกนั ใตต้ น้ ดอกทอ้ โดยเรียงจากอาวุโส เล่าป่ี กวนอู เตียวหุย ตามลาดับออก
รวบรวมร้ ีพล ปราบปรามโจรโพกผา้ เหลือง ไดพ้ บกบั ตัง๋ โต๊ะซึ่งทางการไดแ้ ต่งต้ังมาใหป้ ราบปรามแต่ไร้
ความสามารถ เล่าปี่ จึงเขา้ ช่วยเหลือ ภายหลงั ปราบขบถส้ ินซาก พระเจา้ เลนเตไ้ ดป้ ูนบาเหน็จนายทหาร
ใหญ่นอ้ ย แต่ตวั เล่าป่ี ซึ่งเป็ นเพียงอาสาสมคั รยงั มิไดบ้ าเหน็จ จึงรอคอยอยูเ่ ป็ นเวลานาน

สามกก๊ ตอนท่ี 02 - การณแ์ ปรปรวนในราชสานกั

ภายหลงั เล่าป่ี ถูกแต่งต้งั ไปปกครองเมืองอนั หอ้ กว้ นซ่ึงเป็ นเมืองข้ ึนเล็กๆ ราษฎรสรรเสริญเป็ นอนั
มาก ต่อมมาขุนนางต๊กอ๊ิว ไดเ้ รียกส่วยจากเล่าปี่ พาใหเ้ ตียวหุยเดือดดาลเป็ นอันมาก โบยตีต๊กอ๊ิวแลว้ ท้ัง
สามก็หนีออกจากเมืองไป ต่อมาไดร้ บั ไปประจาตาแหน่งท่ีเมืองเพงงวนก๋วน

ขนั ทีท้งั สิบไดเ้ ป่ าหูพระเจา้ เลนเต้ ทาใหร้ าชการแผ่นดินฟั่นเฟื อนไป ต่อมาพระเจา้ เลนเตป้ ระชวร
หนักจึงสวรรคต มีปัญหาเร่ืองการสืบรชั ทายาทระหว่างหองจูเหียบผูน้ ้อง กบั หองจูเปี ยนผูพ้ ี่ โฮจ๋ินผูเ้ ป็ นพี่
ของพระนางโฮเฮาอคั รมเหสีผูเ้ ป็ นแมห่ องจูเปี ยน ไดค้ ิดแต่งต้งั ใหห้ องจูเปี ยนสืบรชั ทายาท แต่ขนั ทีท้งั สิบได้
ทาการคิดยกหองจูเปี ยนผูน้ ้องข้ ึนครองราษฎรแ์ ทน และคิดการลอบฆ่าโฮจิ๋น แต่การรวั่ ไหลโฮจ๋ินไดบ้ ุกเขา้
วงั หวงั กาจดั ขนั ทีท้งั สิบใหซ้ ้ ินซาก แต่ขนั ทีท้งั สิบไดห้ ลบหนีแลว้ ไปออ้ นวอนต่อนางโฮเฮาใหไ้ วช้ ีวิต โฮจิ๋นผูพ้ ี่
จึงมิอาจทาอะไรได้ แต่โฮจ๋ินไดค้ ิดการที่กาจดั เส้ ียนหนามอยูต่ ลอดเวลา แลว้ ส่งสาสน์ไปหวั เมืองท้งั ปวงให้
ยกทพั มาช่วยกาจดั ขนั ทีท้งั สิบ

สามกก๊ ตอนที่ 03 - ทรราชยต์ งั ๋ โตะ๊

ฝ่ ายตงั๋ โต๊ะ ผูม้ ใี จหยาบชา้ เห็นไดท้ ีฮุบราชสมบตั ิจึงรีบยกพลเขา้ เมอื งหลวงหวงั เพ่ือกาจดั ขนั ทีท้งั สิบ
เสีย ฝ่ ายขนั ทีท้งั สิบเห็นดงั น้ันจึงชิงรีบลอบฆา่ โฮจิ๋นเสียก่อนโดยลวงวา่ นางโฮ เฮามีเหตุใหเ้ ขา้ เฝ้า โฮจิ๋
นเสียทีจึงถูกรุมฆา่ ตาย ฝ่ ายอว้ นเส้ ียวและโจโฉผูซ้ ึ่งเป็ นขุนนางในราชสานักเหมือนกนั ซ่ึงอยูฝ่ ั่งโฮ จิ๋น เห็น
ดงั น้ันจึงบุกเขา้ ไปฆา่ ขนั ทีท้งั สิบ การโกลาหลย่ิงนักเพลิงไหมโ้ หมกระหนา่ เขา้ มาในวงั ขนั ทีท่ีเหลือจึงอุม้ พระ
ราชบุตรท้งั สองคน ลอบหนีออกจากวงั หลบหนีเขา้ ไปในป่ า จึงตามพบ ระหวา่ งทางพบตงั๋ โต๊ะต้งั ทพั อยู่
จึงเชิญเสด็จเขา้ ในวงั

ฝ่ ายตงั๋ โตะ๊ พอเขา้ มาในวงั แลว้ กาเริบเสิบสานเขา้ ชิงทรัพยข์ ม่ เหงราษฎรแต่ไมม่ ีผูใ้ ดหา้ มปราม
ขุนนางท้งั ปวงต่างกลวั เกรง วนั หน่ึงตงั๋ โตะ๊ ไดช้ วนขุนนางใหญ่นอ้ ยเล้ ียงสุรา แลว้ วา่ จะใหถ้ อดหองจเู ปี ยนเสีย
แลว้ ใหห้ องจเู หียบผูน้ อ้ งครองบลั ลงั คแ์ ทน ฝ่ ายเตง๊ หงวนพอ่ เล้ ียงลิโป้มิชอบใจตงั๋ โต๊ะจึงออกรบพุง่ กนั อยู่
บอ่ ยครง้ั ลิยทู ่ีปรึกษาตงั๋ โตะ๊ เห็นลิโป้มีท่าทีองอาจจึงเชิญชวนมาไว้ เป็ นพรรคพวก โดยการสง่ ลิซกพรอ้ มกบั
เคร่ืองบรรณาการมากมายรวมท้งั มา้ เซ็กเธาว์ ฝ่ ายลิโป้เห็นแกล่ าภยศจึงบุกเขา้ ปลอบฆ่าเต๊งหงวนพ่อบุญ

ธรรมเสีย แลว้ มาอยกู่ บั ตงั๋ โต๊ะเป็ นพ่อบุญธรรมคนใหม่ ฝ่ ายขนุ นางจึงยิง่ กลวั เกรงตงั๋ โตะ๊ เขา้ ไปอีก
ภายหลงั ตงั๋ โต๊ะไดถ้ อด หองจเู ปี ยนออกจากราชสมบตั ิจบั ไปขงั พรอ้ มนางโฮเฮา แลว้ ส่งลิยไู ปปลงพระชมน์ท้งั
คู่ แต่งต้งั หองจเู หียบใชพ้ ระนามวา่ พระเจา้ เห้ ียนเต้ ต้วั ตวั เองเป็ นเซียงกก๊ ผูส้ าเร็จราชการ

สามกก๊ ตอนท่ี 04 - รวบรวมหวั เมืองสูต้ งั ๋ โตะ๊

ต่อมาตงั๋ โต๊ะทาการหยาบชา้ ตดั ศรีษะราษฎร แย่งชิงสิ่งของเป็ นอนั มาก ทาทีว่าไปปราบโจรขบถ
มาแลว้ ชิงทรพั ยส์ ินได้ อาณาประชาราษฎรเ์ ดือดรอ้ นทุกหวั ระแหง แผ่นดินเดือดรอ้ นไปทุกหยอ่ มหญา้

ฝ่ ายอองอุน้ ขุนนางตงฉินคิดแคน้ ใจตงั๋ โต๊ะอยู่เป็ นอนั มากแต่มิอาจหักหาญสู้ กบั ตัง๋ โต๊ะได้ โจโฉจึง
อาสาสมคั รขอกระบี่เขา้ ไปลอบฆ่า แต่ไม่สาเร็จเอาตัวรอดหนีออกมาได้ แต่ถูกทางการประกาศจบั ทัว่ ทุก
ตาบล รวมท้งั อว้ นเส้ ียวก็ไดอ้ อกมาต้งั ตวั ออกจากตงั๋ โต๊ะดว้ ย โจโฉหนีจากทางการไมพ่ น้ ถูกจบั ไดโ้ ดยตนั ก๋ง
แต่ท้งั คู่มีใจช่วยเหลือบา้ นเมืองเช่นเดียวกนั จึงชวนกนั หนีออกมาแต่ตันก๋งมิ อาจอยู่ร่วมกบั โจโฉไดเ้ ม่ือเห็น
ว่าโจโฉไรค้ ุณธรรม ที่การไปฆ่าแปะเฉียเพื่อนของบิดาตนเองเนื่องจากการเขา้ ใจผิดคิดว่าจะจับตัว
ส่งทางการ

โจโฉหนีมาถึงเมืองตันหลิว พบบิดาโจโก๋ คิดการปลอมแปลงราชสาสน์ใหป้ ราบปรามขบถตัง๋ โต๊ะ
รวบรวมเกล้ ียกล่อมร้ ีพล ไดเ้ ป็ นจานวนมาก ไดแ้ ฮหวั ตุน้ แฮหวั เอี๋ยน โจหยิน โจหอง ลิเตียน งกั จ้ ิน มาเป็ น
พรรคพวก เมื่อเจา้ เมืองต่างๆ รูข้ ่าว จึงรวบรวมทหารเป็ นจานวนมากทยอยมาสมทบ รวมท้ัง เล่าป่ี ดว้ ย
กองกาลงั ไดม้ าถึงเมืองลกเอี๋ยงอนั เป็ นเมืองหลวง ฝ่ ายตัง๋ โต๊ะส่งฮัวหยงทหารเอกผูม้ ี ฝีมือรา้ ยกาจเขา้ ต่อสู้
ฝ่ ายโจโฉมอิ าจสูไ้ ดก้ วนอูจึงไดร้ บั การแต่งต้งั ออกสูป้ ะมือกบั ฮวั หยง แมจ้ ะไดร้ บั คาคดั คา้ นจากอว้ นเส้ ียวผูถ้ ูก
แต่งต้งั ใหเ้ ป็ นผูน้ าของกองกาลงั คร้งั น้ ี ผลสุดทา้ นกวนอูตัดหวั ฮวั หยงไดส้ าเร็จ แต่มิไดร้ บั คาสรรเสริญจาก
อว้ นเส้ ียว แต่กลบั ไดน้ รบั คาสรรเสริญจากโจโฉแทน

สามกก๊ ตอนที่ 05 - โยกยา้ ยเมืองหลวง

ภายหลงั จากฮัวหยงตาย ตัง๋ โต๊ะ กับลิโป้ จึงยกทัพมาขดั ทัพท่ี ด่านเฮาโลก๋วน ลิโป้ออกรบ เล่าป่ี
กวนอู เตียวหุย ออกตา้ นพรอ้ มกนั ถึงสามคน พอดีมีทัพกระหนาบมา ลิโป้จึงล่าทัพถอย ต่อมาลิยูคิดแผน
ยา้ ยเมืองหลวง อพยพจากลกเอี๋ยงไปเมืองเตียงฮัน คร้นั ตอนยา้ ยตัง๋ โต๊ะสงั่ การใหร้ ิบทรพั ยจ์ ากเศรษฐีเขา้
ท้องพระคลัง ปล้นชิงจากราษฎร ขุดศพเก็บทรัพย์สินจากพระมหากษัตริย์องค์ก่อนแลศพราษฎร
ไดส้ ินทรพั ยเ์ ป็ นอนั มาก ราษฎรเหยียบลม้ ตาย ทหารก็เขา้ ช่วงชิงสินทรพั ย์ แลฉุดลากภรรยาชาวบา้ น เสียง
รอ้ งอ้ ืออึงไป รวมท้งั จุดไฟเผาลกเอี๋ยงเสีย

ฝ่ ายกองกาลงั โจโฉเห็นอย่างน้ันจึงยกทพั พกั อยูท่ ่ีลกเอี๋ยงมิไดค้ ิดตามต่อ โจโฉเห็นท่าไม่ดีจึงแยกเอา
กาลงั ตวั เองหม่ืนเศษไล่ตามต่อ แต่เสียทีจนเกือบตายดีท่ีโจหองเขา้ ช่วยไว้ ฝ่ ายซุนเกี๋ยนพบตราหยกสาหรบั
สาหรับราชสมบัติมีความยินดีนักคิดยกทัพของตัว กลับ อ้วนเส้ ียวสัง่ ให้เล่าเปี ยวจัดทัพขวางไว้

ซุนเก๋ียนหนีออกมาไดไ้ ปปักหลกั ที่เมืองกงั ตงั๋ แต่น้ันมาซุนเกี๋ยนกบั เล่าเปี ยวก็ผิดใจกนั แลหวั เมืองต่างๆที่
รวมกนั ก็ผิดใจกนั เห็นจะอยูต่ ่อไปมิไดจ้ ึงทยอยกนั กลบั ดว้ ยตวั อว้ นเส้ ียวหาเป็ นผูน้ ามไิ ด้

สามกก๊ ตอนท่ี 06 - ซุนเก๋ียนถงึ แก่กรรม

คร้นั แยกจากกนั แลว้ อว้ นเส้ ียวไปพานักอยูท่ ่ีเมืองโหล้ าย คิดแย่งตีเอาเมืองกีจิ๋ว แต่งกลอุบายหลอก
ใชก้ องซุนจา้ นร่วมตี แลว้ ส่งจดหมายหนึ่งฉบบั หาฮนั ฮกเจา้ เมืองกีจ๋ิว ว่ากองซุนจา้ นจะยกมาตี ฮนั ฮกจึงเปิ ด
ประตูเมืองรบั อว้ นเส้ ียวมารกั ษาเมือง ฝ่ ายกองซุนจา้ นรวู้ า่ ถูกหลอกจึงยกทพั มาตีหวงั ใหห้ ายแคน้ งนั เหลียง
บุนทิว ทหารเอกอว้ นเส้ ียวไล่ตามตีกองซุนจา้ นจนเสียที ทันใดน้ันจูล่งเขา้ มาช่วยสกดั ก้นั งนั เหลียง บุนทิว
พากองซุนจา้ นหนีออกมา เล่าป่ี รขู้ า่ วจึงมาช่วยสกดั อว้ นเส้ ียวไว้ แลแต่น้ันมาจลู ง่ กบั เลา่ ปี่ ก็ถูกโฉลกกนั

ฝ่ ายตัง๋ โต๊ะกริ่งเกรงว่า หากผู้ใดชนะจะกาเริบเสิบสาน จึงส่งหนังสือรับสัง่ ห้ามเสียท้ังสองฝ่ าย
ฝ่ ายอว้ นสุดเจา้ เมืองลากุ๋นคิดยกทัพยุยงซุนเก๋ียนใหโ้ จมตีเล่าเปี ยวเจา้ เมืองเกงจิ๋ว เล่าเปี ยวสงั่ ใหห้ องจอ
สกดั ทัพที่เมืองกงั แฮ ทพั หองจอถอยร่นซุนเก๋ียนจึงยกทพั ลอ้ มเมืองเกงจิ๋วได้ เล่าเปี ยวใชแ้ ผนล่อใหซ้ ุนเก๋ีย
นตามไปที่ซอกเขาฮีสนั แลว้ ใชเ้ กาทันฑแ์ ลกอ้ นหินระดมยิงใส่ซุนเก๋ียนถึงแก่ความตาย ผูบ้ ุตรซุนเซ็กจึงได้
ปกครองแดนกงั ตงั๋ ในเวลาต่อมา

สามกก๊ ตอนท่ี 07 - กลหญงิ งาม

ตัง๋ โต๊ะยิ่งทาการกาเริบเสิบสานจับคนหา้ รอ้ ยคนมาฆ่าดูเล่นอย่างทรมาณในงาน เล้ ียงขุนนาง
น่าเวทนายงิ่ นัก ฝ่ ายอองอุน้ ก็ยงั ทุกขใ์ จ มิอาจหาทางกาจดั โจรแผ่นดินลงได้ พอดีนางเตียวเส้ ียนหญิงขบั รอ้ ง
มาพบเขา้ คิดอ่านแทนคุณแผ่นดินและพ่อบุญธรรม เสนอตวั คิดอ่านลา้ งตงั๋ โต๊ะเสียดว้ ยแผนการของอองอุน้
ให้ เตียวเส้ ียนแสรง้ ทากลมารยา ใหท้ ้งั ลิโป้และตงั๋ โต๊ะมีความรกั ใคร่ในตวั แม่นางเตียวเส้ ียน โดยรบั ปากจะ
ใหเ้ ป็ นภรรยาของลิโป้และตัง๋ โต๊ะ คร้นั ตัง๋ โต๊ะพาเตียวเส้ ียนไปอยู่กินแลว้ ลิโป้แคน้ ใจเป็ นอนั มาก แต่แอบ
ลอบคบหาแม่นางเตียวเส้ ียนอยู่เนืองๆ ตัง๋ โต๊ะมาเห็นเขา้ จึงขบั ไล่ลิโป้ออกไปเสีย ลิโป้เดือดดาลใจเป็ น
อนั มาก เมือ่ ตงั๋ โตะ๊ ไมย่ นิ ยอมยกเตียวเส้ ียนใหล้ ิโป้

ฝ่ ายอองอุน้ เห็นไดท้ ีลิโป้เอาใจออกห่าง คิดยุยงใหล้ ิโป้ฆ่าตงั๋ โต๊ะเสีย ลิโป้เห็นชอบคิดการแกแ้ คน้
อา้ งรบั สงั่ ใหเ้ ขา้ เฝ้า คร้นั ถึงที่ตงั๋ โต๊ะแลเห็นขุนนางทุกคนถือกระบี่ จึงรอ้ งเรียกลิโป้ผูบ้ ุตร ลิโป้เอาทวนแทง
ตงั๋ โต๊ะท่ีคอตกรถตาย แลลิยูถูกจบั ประหารชีวิตเสียดว้ ยกนั คร้นั ตัง๋ โต๊ะตายไดจ้ ดั ศพแห่ขบวนไปทัว่ เมือง
อาณาประราษฎรม์ ีใจเจ็บแคน้ รุมศพจนศพแหลกละเอียดเปื่ อยไป ขุนนางผูใ้ หญ่ผูน้ ้อยท้งั ปวงและราษฎร
ต่างมีความยินดียงิ่ นัก

สามกก๊ ตอนที่ 08 - ลฉิ ุย กุยกี เขา้ ราชสานกั

ฝ่ าย ลิฉุย กุยกี ลูกน้องตัง๋ โต๊ะไดห้ ลบหนีออกมาได้ หาทางเอาตวั รอดแต่อองอุน้ มิยอมยกโทษให้
ลิฉุย กุยกี เห็นจนตรอก รวบรวมพรรคพวกโจมตีเมืองหลวง ลิโป้ออกรบตา้ นทานติดทพั กระหนาบสองดา้ น

ท้งั เสียร้ ีพล ฝ่ ายพรรคพวกตงั๋ โต๊ะเป็ นไสศ้ ึกในวงั ไดเ้ ปิ ดประตูเมืองออก ทหารลิฉุย กุยกีกรูเขา้ เมือง ลิฉุย
กุยกีฆา่ อองอุน้ ถึงแก่ความตาย เขา้ ตดั สินราชการแทนตงั๋ โตะ๊ ทาการชวั่ ชา้ ไมแ่ พก้ นั ฝ่ ายมา้ เทง้ และมา้ เฉียวผู้
บุตรเขา้ โจมตีเมืองหลวง แต่ขาดเสบียงจึงยกทพั กลบั ไป ต่อมาเกิดขบถโจรโพกผา้ เหลืองออกขม่ เหง ราษฎร
พระเจา้ เห้ ียนเตร้ บั สงั่ โจโฉไปปราบ และต้งั โจโฉใหใ้ หญ่กวา่ หวั เมืองตะวนั ออกท้งั ปวง โจโฉไดร้ วบรวมสมคั ร
พรรคพวกไวเ้ ป็ นอนั มาก ท้งั ผูม้ ีสติปัญญาแลทหารเอกก็เขา้ มาในเกล้ ียกล่อมเชน่ ซุนฮก ซุนฮิว เทียหยก กุย
แก อิก๋ิม เตียนอุย

สามกก๊ ตอนที่ 09 - โจโฉกรีฑาทพั เหยยี บชีจวิ๋
ฝ่ ายโจโฉต้งั เกล้ ียกล่อมทหารแลที่ปรึกษาไดเ้ ป็ นอนั มาก มคี วามยนิ ดีนักคิดเชิญโจโก๋ ณ เมอื งตนั ลิว

มาอยูด่ ว้ ย โจโก๋จึงเก็บทรพั ยส์ ินเดินทางมาพรอ้ มครอบครวั ผ่านเมืองชีจิ๋วซ่ึงมีโตเกี๋ยมเป็ นเจา้ เมืองอยู่ ทาง
โตเก๋ียมเห็นดังน้ันจึงใชเ้ ตียวคีไปส่งใหถ้ ึงเมือง แต่เตียวคีคิดทรยศฆ่าโจโก๋แลครอบครัวเสียส้ ิน ชิงทรพั ย์
สมบตั ิหนีไป โจโฉรูข้ ่าวคิดแคน้ ใจเป็ นอันมาก สงั่ พลบุกหวงั เหยียบชีจ๋ิวใหพ้ ินาศเป็ นหน้ากลอง ฝ่ ายโตเก๋ีย
มคิดส่งตวั เองออกไปแทนชาวเมืองซ่ึงเดือดรอ้ นแต่ถูกคดั คา้ น ทางขงหยง เล่าปี่ คิดช่วยเหลือ โตเกี๋ยมจึง
เปิ ดประตูใหแ้ ลหวงั คิดยกเมืองใหเ้ ล่าปี่ ทานุบารุงต่อไป ฝ่ ายเล่าป่ี ยงั มิยินยอม โตเกี๋ยมจึงใหไ้ ปพานัก ณ
เมืองเสียวพ่ายซึ่งเป็ นเมอื งข้ นึ ก่อน

ฝ่ ายลิโป้ซ่ึงหลบหนีออกมาจากเมืองหลวงไดส้ มคบคิดกบั ตันก๋งที่หนีจากโจโฉมา อยู่ดว้ ยลิโป้ คิด
ลอบตีเมืองกุนจ๋ิวท่ีโจโฉยกทพั บุกออกมา ฝ่ ายโจโฉเห็นท่าไม่ดีจึงยกทพั กลบั ตีเอาเมืองคืน ลิโป้ใชก้ ลอุบาย
ลอ่ โจโฉเขา้ มาในเมืองปักเอ้ ียงโจโฉเกือบเสียที โจโฉจึงจายกทพั ไปต้งั อยู่ ณ เมอื งเอียนเสีย

สามกก๊ ตอนท่ี 10 - ลโิ ป้เขา้ พ่ึงใบบุญเลา่ ป่ี
ฝ่ ายโตเก๋ียมป่ วยหนักใกลต้ าย ไดเ้ รียกเล่าป่ี เขา้ มาเพื่อขอใหเ้ ป็ นเจา้ เมืองต่อแลว้ ขาดใจตาย เล่าปี่

นึกเอ็นดูแก่ชาวเมืองจึงรบั ไว้ ฝ่ ายโจโฉหลงั จากอยู่ ณ เมืองเอียนเสีย เขา้ ปราบปรามโจรไดเ้ คาทูมาเป็ น
พวก เห็นกองกาลงั ลิโป้ที่เมืองกุนจิ๋วอ่อนลา้ จึงรบเอาไดโ้ ดยง่าย แลว้ หักเอาเมืองปักเป้ ี ยง ลิโป้เขา้ รบพุ่ง
ตา้ นทานสูไ้ มไ่ ดล้ ่าถอยหนี โจโฉออกตามตีกระหนา่ ลิโป้เสียทีหกระเหินไปพึ่งใบบุญเล่าปี่ ณ เมืองชีจ๋ิว แต่
ขดั เคืองใจกบั เตียวหุย เลา่ ปี่ จึงจดั แจงใหล้ ิโป้กบั ครอบครวั อยู่ ณ เมอื งเสียวพา่ ย อนั เป็ นเมอื งนอ้ ยของชีจ๋ิว

สามกก๊ ตอนท่ี 11 - พระเจา้ เห้ ียนเตห้ นีตาย

ฝ่ ายลิฉุย กุยกี ทาการหยาบชา้ มิไดข้ าด เอียวปิ วขุนนางรบั ใชพ้ ระเจา้ เห้ ียนเตจ้ ึงใชแ้ ผนยุยงใหล้ ิฉุย
กุยกีหมางใจกันหวงั ใหร้ บพุ่งฆ่ากันตาย ต่างคนต่างแย่งชิงพระเจา้ เหย้ นเตใ้ นอาณัติ ทาศึกบาดหมางกัน
ตลอด ฝ่ ายตงั สินกบั เอียวฮองจึงพาพระเจา้ เห้ ียนเตห้ นีออกมาไดค้ ิดพาไปพานัก ณ เมืองลกเอ๋ียงเมืองหลวง
เดิม แต่ถูกไล่กระช้นั ชิด ตงั สินกบั เอียวฮองจึงเชิญเสด็จหนีท้งั กลางวนั กลางคืน พอถึง ณ เมืองลกเอี๋ยงทรง
ทอดพระเนตรเห็นพระราชตาหนักแลตึกรามบา้ นช่องท่ีมีมาแต่ โบราณเป็ นที่เพลิงไหมส้ ้ ิน จึงทรงพระ
กรรแสง ขนุ นางที่เหลือท้งั ปวงจึงเชิญเสด็จ ณ ที่อยู่

สามกก๊ ตอนท่ี 12 - โจโฉเป็ นมหาอปุ ราช

ลิฉุย กุยกีกลบั มาร่วมมือกนั ออกทัพตามพระเจา้ เห้ ียนเตห้ วงั ฆ่าเสียใหต้ าย คร้นั กระช้นั ชิดพระเจา้
เห้ ียนเตร้ บั สงั่ เรียกโจโฉมาช่วย โจโฉยกทพั สามสิบหม่ืนเขา้ มาสกดั ทัพลิฉุย กุยกีทันเวลา ฝ่ ายโจโฉเขา้ เฝ้า
พระเจา้ เห้ ียนเต้ มีความเห็นวา่ เมืองลกเอี๋ยงมิอาจทานุบารุงไดเ้ หมือนเดิมแลว้ จึงเชิญเสด็จไปต้งั เมืองฮูโต๋
เป็ นราชธานีใหม่ ต้งั ตนเป็ นมหาอุปราช

โจโฉภายหลังต้ังตนเป็ นมหาอุปราชแลว้ มีความเห็นว่า ลิโป้กับเล่าป่ี มีความกลา้ แข็ง เกรงเป็ น
อนั ตรายต่อไปภายหนา้ คิดกาจดั เสีย ซุนฮกที่ปรึกษาจึงคิดแผนการใหเ้ สือสองตวั กดั กนั เอง ส่งราชสาสน์ให้
เล่าปี่ ไปรบอว้ นสุด ฝ่ ายเล่าป่ี ใหเ้ ตียวหุยอยู่รกั ษาเมือง แต่ดว้ ยเตียวหุยเป็ นคนหยาบชา้ ท้งั ติดสุรา ทาใหล้ ิโป้
แวง้ กดั ชิงตีเอาเมอื งชีจ๋ิวไวไ้ ด้ กลบั ใหเ้ ลา่ ปี่ ไปอยูเ่ มืองเสียวพ่ายแทน เล่าป่ี แสรง้ มีน้าใจไมว่ วู่ ามจึงรบั ไว้

สามกก๊ ตอนท่ี 13 - ซุนเซ็กเป็ นใหญฝ่ ัง่ กงั ตงั ๋

ฝ่ ายซุนเซ็กภายหลงั บิดาตาย มีเหตุมิใหอ้ ยูเ่ มืองกงั หนาจึงไปอยูร่ บั ใชด้ ว้ ยอว้ นสุด ต่อมาคิดเอาตรา
หยกกษัตริยท์ ี่ซุนเกี๋ยนผูเ้ ป็ นบิดาเก็บไดค้ รง้ั รบกบั ตงั๋ โต๊ะไปจานาแก่อว้ นสุด ยืมกาลงั ทหารคิดแกแ้ คน้ เล่าอ้ ิ
วแทนบิดา คร้นั ไดแ้ ลว้ ซุนเซ็กออกเดินทางมาพบสหายรกั เก่าจิวยี่ จึงรบั มาร่วมเดินทางดว้ ย ออกรบเล่าอ้ ิว
ไดไ้ ทสูจเู้ ป็ นพวก ภายหลงั รบชนะคิดออกตีเงียมแปะฮอเจา้ เมืองต๋องง่อ อ่องหลองเจา้ เมืองหอ้ ยเข คร้นั ออก
รบแตกพา่ ยไปก็ไดเ้ ป็ นใหญ่ในเมืองฝั่งกงั ตงั๋ และไดท้ หารแลสะสมเสบียง อาวุธไวเ้ ป็ นอนั มาก สง่ สาสน์คานับ
ไปยงั พระเจา้ เห้ ียนเตแ้ ละส่งคนไปทวงตราหยกคืนจากอว้ นสุด คร้งั น้ันเกิดเหตุการณ์สาคญั จิวท่ายทหาร
เอกออกรบช่วยซุนกวนผูน้ อ้ งซุนเซ็กหลบหนีจากโจรป่ าไวไ้ ด้ แต่แผลเต็มตวั เห็นวา่ จะไม่รอด ซุนเซ็ก ซุนกวน
นึกสงสารจึงหาทางเชิญหมอฮวั โต๋ซึ่งเป็ นหมอเทวดาในสมยั น้ันมารกั ษาให้ หายขาด หมอฮวั โต๋ต่อมาจึงมี
ชื่อเสียงย่งิ นัก

สามกก๊ ตอนท่ี 14 - ลโิ ป้ยงิ เกาทณั ฑห์ า้ มทพั

ฝ่ ายอว้ นสุดต้งั แต่ไดต้ ราหยกมีใจกาเริบคิดต้ังตนเป็ นฮ่องเตไ้ ม่คืนแก่ซุน เซ็ก คิดออกตีเล่าป่ี โดย
เอาของไปติดสินบนลิโป้มิใหช้ ่วยเหลือเล่าปี่ แต่ลิโป้กร่ิงเกรงว่าหากมิใหค้ วามช่วยเหลือเล่าปี่ แลว้ อีกหน่อย
จะมีภยั ถึงตวั เป็ นแน่ จึงออกหา้ มทพั โดยทา้ พนันแสดงฝีมือยิงเกาทณั ฑต์ ิดปลายทวน ท่ีไกลหา้ เสน้ ถา้ ยิงติด
ปลายทวนใหก้ ิเหลงซ่ึงอว้ นสุดใชย้ กมาตีเล่าป่ี ถอยทพั กลบั ไป ลิโป้ยิงใหเ้ ห็นเป็ นที่ประจกั ษ์ กิเหลงจึงมิอาจ
ทาอะไรไดเ้ ลยถอยทพั กลบั ไป

อว้ นสุดจึงใชก้ ลยุทธ์ปรองดองขอลูกสาวลิโป้ใหบ้ ุตรชายตน คร้นั จะส่งลูกสาวลิโป้คิดกลบั คาหน่วง
เวลาไวล้ ิโป้กบั เล่าปี่ จึงยงั มิไดก้ ิน แหนงกนั เท่าไหร่นัก ต่อมาเตียวหุยใชค้ นไปขโมยฝูงมา้ ลิโป้ ลิโป้รูเ้ ขา้ จึง
โกรธยกทัพมาตีเสียวพ่ายแตก เล่าปี่ กบั ครอบครวั จึงรบหนีฝ่ ามาพึ่งโจโฉ ณ เมืองฮูโต๋ โจโฉจึงกราบทูลให้
เล่าปี่ ไปต้งั ณ เมอื งอิจ๋ิวรอการแกแ้ คน้

สามกก๊ ตอนท่ี 15 - โจโฉเสยี เตยี นอุย

คร้ันอยู่มาเตียวส้ ิวกับเล่าเปี ยวสมคบคิดกันจะมาตีเมืองฮูโต๋ โจโฉจึงสัง่ พลออกรบดว้ ยแลว้ ส่ง
สมั พนั ธไมตรีไปยงั ลิโป้ ฝ่ ายเตียวส้ ิวเห็นว่าสูไ้ ม่ไดจ้ ึงยอมเขา้ เกล้ ียกล่อมแต่โดยดี มาวนั หน่ึงโจโฉเห็นหญิง
รูปงามรูว้ ่าเป็ นอาสะใภเ้ ตียวส้ ิวจึงเล้ ียงไวเ้ ป็ น ภรรยา เตียวส้ ิวคิดน้อยใจอปั ยศนักจึงวางแผนหลอกมาต้ัง
ค่ายในคา่ ยโจโฉใหช้ ะล่าใจ แลว้ จึงจุดเพลิงรอบดา้ นพาทหารหวงั จบั โจโฉเสีย โจโฉหลบหนีมาทางขา้ งหลงั ได้
แต่เตียนอุยทหารเอกค่ใู จเขา้ รบดว้ ยทหารเตียวส้ ิวป้องกนั สุดความสามารถ จนอาวุธที่ถือในมือหกั จึงฉวยศพ
เขา้ สองมือสูเ้ ป็ นสามารถ ทหารเตียวส้ ิวระดมเกาทณั ฑแ์ ลทวนเขา้ ทวั่ ร่างเตียนอุยตอ้ งอาวุธบาดเจ็บทวั่ กาย
ยนื พิงประตคู ่ายจนส้ ินใจ

ฝ่ ายโจโฉหลบหนีออกมาทางแม่น้าหยกซุย สูญเสียโจงงั่ บุตรเอกกบั โจอั๋นบิ๋นผูห้ ลาน คร้นั รวบรวม
ทหารไดแ้ ลว้ จึงแต่งโต๊ะสุราเซ่นเตียนอุย วา่ แก่ทหารท้งั ปวงว่าแมเ้ ราเสียบุตรเอกแลหลานยงั มิเสียดายเท่า
เสียเตียนอุย เลยนึกเสียดายยิ่งนัก ว่าแลว้ ก็รอ้ งไหร้ กั เตียนอุย ทาใหท้ หารท้งั ปวงต่างรอ้ งไหซ้ ้ ึงใจย่ิงนัก แลว้
จดั แจงยกทหารกลบั ฮูโต๋

อยู่มาลิโป้ไดร้ บั หนังสือแต่งต้งั โจโฉจึงยินดีย่ิงนัก คิดลาเลิกส่งลูกสาวแลตดั สมั พนั ธไมตรีกบั อว้ นสุด
อว้ นสุดโกรธจะยกไปรบลิโป้ ลิโป้จึงส่งจดหมายไปยงั โจโฉฉบบั หนึ่ง เลา่ ป่ี ฉบบั หน่ึงใหย้ กมาชว่ ย แลว้ ออกรบ
ดว้ ยอว้ นสุด อว้ นสุดเสียทีหนีไปพบเล่าปี่ เขา้ สูด้ ว้ ยกวนอู ล่าถอยไปเมืองลาหยง คิดยืมกาลงั ซุนเซ็ก ซุนเซ็ก
โตก้ ลบั ด่าวา่ ไอโ้ จรขบถ ต่อมาโจโฉส่งสาสน์แต่งต้งั ไปแก่ซุนเซ็กใหเ้ ป็ นเจา้ เมอื งหอ้ ยเขแลว้ ใหย้ กไปตี อว้ นสุด
ดว้ ย โจโฉ เลา่ ป่ี ลิโป้ และซุนเซ็กจึงออกรบดว้ ยอว้ นสุด ณ เมอื งลาหยงจากทุกทิศ

สามกก๊ ตอนท่ี 16 - อว้ นสุดหนีโจโฉ

โจโฉจึงใหล้ ิโป้เป็ นปี กซา้ ย เล่าปี่ เป็ นปี กขวามุ่งสู่ลาหยง คร้นั ถึงเมืองโจโฉจัดแจงให้ เล่าป่ี ลิโป้
ซุนเซ็ก โอบลอ้ มเมืองท้งั ส่ีดา้ นใหส้ ญั ญาณบุกโจมตีพรอ้ มกนั อว้ นสุดเห็นตา้ นทานมิไดจ้ ึงพาครอบครวั แอบ
หลบหนีไปตาบลหว้ ยหนา โจโฉมิรูว้ ่าอว้ นสุดหนีจากเมืองจึงลอ้ มเมืองอยู่เดือนครึ่ง ทหารท้งั ปวงอดอยาก
เสบียงอาหารย่ิงนัก โจโฉจึงยืมหวั ของอองเฮานายฉาง ตดั หวั แลว้ บอกว่าอองเฮากระทาผิดฉอ้ ขา้ ว ทหารท้งั
ปวงเห็นดงั น้ ีจึงมีน้าใจออกรบ แลว้ สงั่ ใหท้ หารท้งั ปวงเบิกขา้ วที่เหลือจนหมด สงั่ ใหโ้ จมตีเมอื งใหไ้ ด้

คร้นั โจโฉหกั เอาเมืองไดร้ วู้ ่าอว้ นสุดหนีไปเมืองหว้ ยหนาจึงคิดตีตาม รูข้ า่ ววา่ เตียวส้ ิวกลบั มาคิดตีจะ
เอาเมืองฮูโต๋จึงยกทพั กลบั ฮูโต๋ตระเตรียม การรบดว้ ยเตียวส้ ิว ต่อมารูข้ ่าวว่าตวนอุย งอสิบ ฆ่าลิฉุย กุยกีได้
แลว้ เอาศีรษะมาใหก้ ็ยนิ ดียงิ่ แลว้ ยกทพั ออกตีเตียวส้ ิว

ขณะน้ันเป็ นฤดูขา้ วโภชน์สาลีสุก โจโฉสงั่ ทหารท้งั ปวงหา้ มเหยียบขา้ วโภชน์สาลีแมแ้ ต่ตน้ หน่ึงจะฆ่า
เสียมิเวน้ แมแ้ ต่นายกองใหญ่ ชาวบา้ นท้ังปวงจึงสรรเสริญย่ิง อยู่มาโจโฉข่ีมา้ ผ่านไร่สาลี นกบินตัดหน้า
มา้ ทีโจโฉขจ่ี ึงต่ืนวงิ่ เตลิดเหยยี บขา้ วสาลีหกั เป็ นอนั มาก เห็นวา่ คาสงั่ จะมิเป็ นที่นับถือต่อไป จึงคิดอุบายแสรง้

ชกั กระบี่จะเชือดคอตวั เอง นายทพั ท้งั ปวงจึงหา้ มไว้ วา่ แลว้ โจโฉจึงตดั เพียงผมเองว่าแก่ทหารท้งั ปวง ทหาร
ท้งั ปวงจึงสรรเสริญโจโฉมากกวา่ แต่ก่อนวา่ อยูใ่ นสตั ยธ์ รรม

คร้นั โจโฉคิดตีเมือง กาเซ่ียงท่ีปรึกษาเตียวส้ ิวคิดอุบายหลอกโจโฉ โจโฉจึงแตกทพั หนีมา รู้ว่าอว้ น
เส้ ียวจะยกทพั ตีฮูโต๋จึงยกทพั กลบั เมือง รูว้ า่ อว้ นเส้ ียวทาการกาเริบจึงคิดยกไปตีแลขอความเห็นท่ีปรึกษาท้งั
ปวง กุยแกจึงวา่ การตีอว้ นเส้ ียวน้ันไม่ยากแลว้ ช้ ีขอ้ เด่นของโจโฉสิบประการ ขอ้ ดอ้ ยของอว้ นเส้ ียวสิบประการ
แต่ยงั มอิ าจตีไดด้ ว้ ยมีลิโป้คิดลอบตีฮูโต๋อยู่ โจโฉเห็นดว้ ย

โจโฉจึงแต่งต้งั อว้ นเส้ ียวเป็ นเจา้ เมืองกิจ๋ืว อว้ นเส้ ียวรดู้ งั น้ันจึงมีความยินดีคิดออกรบดว้ ยกองซุนจา้ น
ใหเ้ ล่าปี่ ท่ีโจโฉใหก้ ลับไปอยู่เมืองเสียวพ่ายรอการตลบหลังลิโป้ ใหค้ ิดการจับลิโป้เสีย แลว้ ตระเตรียม
กะเกณทท์ หารเตรียมออกรบ

สามกก๊ ตอนที่ 17 - ประหารลิโป้

ฝ่ ายลิโป้จบั เอามา้ ใชฝ้ ่ ายโจโฉท่ีส่งหนังสือไปยงั เล่าป่ี ใหค้ ิดอ่านกาจดั ลิ โป้ได้ จึงคิดแคน้ ใจแบ่งกอง
กาลังไปตีเมืองกุนจิ๋ว และเล่าปี่ ท่ีเมืองเสียวพ่าย เล่าป่ี รูด้ ังน้ันจึงจดั แจงส่งหนังสือไปยงั โจโฉใหย้ กทัพมา
ชว่ ยโจโฉแจง้ ดงั น้ันจึงคุมทหารมีฝีมอื เป็ นอนั มาก ออกรบดว้ ยลิโป้โดยสง่ แฮหวั ตุน้ เป็ นทพั หนา้

แฮหวั ตุน้ ไดอ้ อกรบกบั โกซุ่นทหารลิโป้คร้นั ไดท้ ีไล่กวดไป โจเสงซุ่มเอาเกาทณั ฑย์ ิงเขา้ ไปท่ีจกั ษุซา้ ย
แฮหวั ตุน้ แฮหวั ตุน้ รอ้ งข้ นึ ดว้ ย เสียงอนั ดงั แลว้ ดึงเกาทณั ฑอ์ อก รอ้ งวา่ ลกู ตาเป็ นสิ่งประเสิรฐท่ีพ่อแมใ่ หม้ าจะ
ใหต้ กพ้ ืนเสียมไิ ดแ้ ลว้ จึงจบั ลกู ตากลืนเขา้ ไปในปาก แลว้ เอาทวนแทงโจเสงตกมา้ ตาย

คร้นั เล่าป่ี ออกมาต้ังทัพซุ่มนอกเมือง ลิโป้เห็นดังน้ันจึงตีแตกพ่ายกระจดั กระจายไป ตัวเล่าปี่ หนี
ออกไปหาทพั โจโฉฝ่ ายตนั กุ๋ย ตนั เต๋ง ซึ่งเป็ นไสศ้ ึกของโจโฉที่อยู้ ณ เมืองชีจ๋ิว คิดอุบายใหล้ ิโป้กบั ตนั ก๋งออก
รบฆ่ากนั เองแลว้ ยึดเมืองชีจิ๋วเสีย ลิโป้จึงแตกหนีไปยงั เมืองเสียวพ่าย แต่ตนั เต๋งคิดอุบายหลอกโกซุ่น เตียว
เล้ ียวท่ีประจาอยู่ ณ เมืองเสียวพา่ ยใหย้ กออกไปชว่ ยลิโป้ แลว้ ยึดเมืองเสียอีก ลิโป้รดู้ งั น้ันจึงจาไปอยู่ ณ เมือง
แหฝ้ ือ

โจโฉยกทพั ลอ้ มเมือองแหฝ้ ือไว้ ใหเ้ ล่าป่ี ไปสกดั อว้ นสุดกนั มาช่วยลิโป้ ฝ่ ายลิโป้มิคิดออกรบเชื่อฟัง
แต่ภรรยาไมส่ นแผนอุบายของตนั ก๋ง เสพยส์ ุราทุกวนั คร้นั จะคิดใหอ้ ว้ นสุดมาชว่ ยรบก็มิได้ ดว้ ยอว้ นสุดใหส้ ่ง
บุตรสาวของตนท่ีเคยคิดส่งไปใหก้ ่อน แลโจโฉ เล่าปี่ ไดล้ อ้ มกองกาลังแน่นหนามิอาจฝ่ าไปได้ ลิโป้จึงเสพย์
สุราทุกวนั มิไดข้ าด วนั หนึ่งภรรยาลิโป้เอากระจกมาส่องใหด้ ู ลิโป้เห็นตวั เองเส่ือมโทรมหมดราศีเพราะสุรา
จึงสงั่ หา้ มใหท้ หารท้งั ปวง หา้ มกินสุราถา้ พบเห็นผูใ้ ดจะตดั ศีรษะเสีย

วนั หน่ึงลิโป้พบเฮาเสงคิดเล้ ียงสุรา จึงสงั่ โบยหวายหา้ สิบที เฮาเสงคิดแคน้ ใจเป็ นอนั มากจึงร่วมมือ
กบั ซุยเหียน ลกั มา้ เซ็กเธาวข์ องลิโป้ไปกานัลดว้ ยโจโฉ แลว้ ท้งั สองไดแ้ อบไปจบั มดั ลิโป้ขณะนัง่ หลบั ที่ประตู
เมอื ง โจโฉเห็นดงั น้ันไดท้ ีบุกเขา้ ยดึ แหฝ้ ือได้ จบั ไดท้ หารท้งั ปวงหลงั จากปิ ดลอ้ มอยหู่ ลายเดือน

โจโฉสงั่ ประหารโกซุ่น ลิโป้ เสีย แลตนั ก๋งคิดยอมตายเองมิยอมเป็ นบ่าวสองนาย โจโฉเสียใจรอ้ งไห้
รกั เป็ นอนั มากมอิ าจร้งั ไวไ้ ดจ้ ึงสงั่ เล้ ียงดูบุตรภรรยา เป็ นอยา่ งดี สว่ นเตียวเล้ ียวโจโฉเล้ ียงดูไวเ้ ป็ นทหารเอก

สามกก๊ ตอนที่ 18 - แผนฆ่าโจโฉ

โจโฉปนู บาเน็จทแกลว้ ทหารใหญ่น้อยท้งั ปวง แลว้ พาเล่าป่ี ไปเขา้ เฝ้า พระเจา้ เห้ ียนเตล้ าดบั เช้ ือพระ
วงศด์ จู ึงเรียกเล่าป่ี เป็ นอา ขณะน้ันอานาจท้ังปวงอยู่ในมือโจโฉส้ ิน คร้งั หนึ่งโจโฉพาพระเจา้ เห้ ียนเต้
ออกประพาสป่ ายิงเน้ ือ แลว้ ทาหยาบชา้ ใหพ้ ระเจา้ เห้ ียนเตเ้ สียหนา้ ยง่ิ นัก พระเจา้ เห้ ียนเตค้ ิดระกาใจโทมนัส
อยู่ ฮกอว้ นผูเ้ ป็ นบิดานางฮกเฮาผูเ้ ป็ นมเหสีพระเจา้ ห้ ียนเตเ้ สนอคิดอ่านลา้ งโจโฉ จึงชักชวน ตังสิน จูฮก
จลู นั ตนั อิบ โงหว้ น มา้ เทง้ แลเล่าปี่ เขา้ ลา้ งโจโฉแลท้งั เจ็ดไดล้ งหนังสือสญั ญากนั สงั่ หา้ มแพร่งพรายไป

สามกก๊ ตอนท่ี 19 - อว้ นสุดตาย

คร้นั เล่าปี่ รบั คาตงั สินแลว้ จึงแสรง้ ถ่อมตวั ปลูกผักอยูแ่ ต่ในบา้ น โจโฉสงสยั จึงเชิญเล่าป่ี กินโต๊ะ เสพ
สุราท่ีสวนแลว้ ปรึกษาการราชการอยู่ โจโฉแสรง้ ถามหาผูค้ ิดการใหญ่ เก่งกลา้ ในแผ่นดินดงั มงั กรสาแดง
เดชหวงั จบั พิรุธเล่าปี่ เล่าป่ี บ่ายเบ่ียงไปตอบเจา้ เมืองอ่ืน โจโฉจึงวา่ อนั ผูม้ ีสติปัญญาริอ่านคิดการใหญ่เห็นจะ
มแี ต่เรากบั ท่านเท่าน้ัน เลา่ ปี่ ครน้ั พอไดย้ ิน จึงสะดุง้ ตกใจเป็ นการใหญ่ ตะเกียบท่ีถืออยู่หลุดจากมือ ขณะน้ัน
เกิดพายุหนักไดย้ ินเสียงฟ้ารอ้ ง เล่าป่ี จึงแสรง้ ทาเป็ นวา่ ตกใจฟ้ารอ้ งแลว้ เอามือปิ ดหไู ว้ ตะเกียบหลุดออกจาก
มอื โจโฉเห็นดงั นน้ ก็ส้ ินสงสยั นึกวา่ เลา่ ปี่ ข้ ีขลาดนัก ต่อมาโจโฉจึงไมไ่ ดค้ ิดแคลงระแวงเล่าป่ี

อยูม่ าเล่าป่ี ไดย้ ินข่าวว่ากองซุนจา้ นแพอ้ ว้ นเส้ ียวเสียแลว้ ตวั น้ันฆ่าบุตรภรรยาเสียส้ ิน แลว้ เชือดคอ
ตายเล่าปี่ นึกสงสารย่ิงนักท้งั ยงั นึกถึงจลู ่งดว้ ย ต่อมาไดข้ ่าววา่ อว้ นสุดหวงั ไปรวมกบั อว้ นเส้ ียว ณ เมือง กิจ๋ิว
เล่าปี่ จึงอาสาออกสกดั ตี ท้งั คิดหนีเง้ ือมมือโจโฉ โจโฉจึงยกใหท้ หารไปหา้ หม่ืนไปสกดั ทพั

เล่าป่ี ออกรบดว้ ยอว้ นสุด ณ เมืองชีจ๋ิว กองทัพเล่าป่ี ไล่ฆ่าทหารอว้ นสุดแตกกระจายไป อว้ นสุดจึง
หนีไปทางเมืองฉิวฉุน ระหวา่ งทางถูกโจรชิงตีเอาทรพั ยแ์ ลเสบียงไปเป็ นอนั มาก อว้ นสุดนึกเสียใจยิ่งนัก หนี
ไปขอทานอาหารชาวบา้ นกิน ชาวบา้ นมีใจเจ็บแคน้ เอาขา้ วท้งั เปลือกหุงใหก้ ิน อว้ นสุดกินไม่ไดถ้ ามหาน้าผ้ ึง
ละลายกิน ชาวบา้ นโกรธตวาดว่าที่กนั ดารแห่งน้ ี มีแต่โลหิตคน อว้ นสุดนึกน้อยใจ อาเจียนโลหิตออกแลว้
ขาดใจตายบนเตียง ฝ่ ายเล่าปี่ รูว้ ่าอว้ นสุดตายแลว้ จึงแจง้ ไปยงั โจโฉว่าขอไปรกั ษาเมืองชีจิ๋ว แลว้ เตียวหุยได้
ฆา่ กีเหมาซึ่งโจโฉสงั่ มากากบั เสียเล่าป่ี คิดเกรงกลวั โจโฉ มาตียงิ่ นัก

สามกก๊ ตอนท่ี 20 - เริ่มยทุ ธการกวั ตอ๋

เล่าป่ี จึงเช้ ือเชิญอว้ นเส้ ียวมาช่วยตีโจโฉ อว้ นเส้ ียวจึงตดั สินใจยกตี แลว้ อว้ นเส้ ียวส่งจดหมาย ไปทั่ว
ทุกเมืองหา้ มเขา้ ดว้ ยโจโฉ โจโฉรูด้ งั น้ันสงั่ ใหเ้ ล่าตา้ ย อองต๋งไปสกดั ทัพเล่าป่ี โดยใหธ้ งสาคญั ไปเสมือนว่า
โจโฉยกมาเองอีกส่วนหนึ่งใหโ้ จหยนิ สกดั ที่กวั ต๋อ อนึ่งทพั อว้ นเส้ ียวยงั รีรออยยู่ งั มอิ อกรบพุง่ ยืดเย้ อื อยู่

ฝ่ ายเล่าป่ี จบั ตัวเล่าตา้ ย อองต๋งได้ รูว้ ่าโจโฉไม่ไดน้ าทัพใหญ่มาเอง จึงปล่อยเล่าตา้ ย อองต๋งเสีย
โจโฉโกรธคิดตีเล่าป่ี ขงหยงที่ปรึกษาจึงบอกว่าควรเกล้ ียกล่อมเล่าเปี ยว เตียวส้ ิว เสียก่อนจึงไม่พะวงหน้า
พะวงหลงั โจโฉเห็นชอบดว้ ย

โจโฉจึงส่งเล่าหัวไปเกล้ ียกล่อมเตียวส้ ิว เตียวส้ ิวกับกาเซ่ียงท่ีปรึกษาตกลงเข้าดว้ ยโจโฉ โจโฉจึง
แต่งต้งั เตียวส้ ิวเป็ นนายทหารผูใ้ หญ่ กาเซ่ียงเป็ นที่ปรึกษา

สามกก๊ ตอนที่ 21 - เปิ ดโปงแผนลอบฆ่า

ฝ่ ายเล่าเปี ยว โจโฉแต่งต้งั ยีเอ๋งไปเกล้ ียกล่อม ดว้ ยยีเอ๋งมีนิสยั หยาบชา้ เล่าเปี ยวจึงมิเขา้ ดว้ ยโจโฉ
ท้งั ส่งยเี อ๋งไปใหห้ องจอฆา่ อยูม่ าเกียดเป๋ งหมอหลวงเขา้ รว่ มดว้ ยตงั สินคิดอ่านลา้ งโจโฉ ออกอุบายเขา้
รกั ษาโรคปวดหวั ของ โจโฉแลใส่ยาพิษลงไปในยา โจโฉรูท้ นั แลรูต้ วั ผูส้ มคบคิด จึงจบั ตวั เกียดเป๋ งไปทรมาณ
จนตายและจับตัวตังสิน จูฮก จูลัน ตันอิบ โงหว้ น เสียพรอ้ มบุตรภรรยาไปฆ่าเสียส้ ินนอกกาแพงเมือง
รวมท้งั นางตงั กุยหุยผูน้ อ้ งตงั สินซึ่งเป็ นมเหสีพระเจา้ เห้ ียนเตด้ ว้ ย แลว้ สงั่ โจหองใหก้ ากบั ตรวจตราพระราชวงั
หา้ มมใิ หเ้ ช้ ือพระวงศเ์ ขา้ ไปได้

สามกก๊ ตอนท่ี 22 - โจโฉเกล้ ียกลอ่ มกวนอู

โจโฉระดมพลเตรียมลา้ งเล่าปี่ ฝ่ ายเตียนหอ้ งแนะนาอว้ นเส้ ียวใหต้ ีฮูโต๋เวลาน้ ีดว้ ยเมอื งยงั วา่ งอยู่ แต่
อว้ นเส้ ียวมเิ ช่ือมวั แต่กงั วลบุตรท่ียงั ป่ วยอยู่ มมิ ีใจออกรบพุง่ จึงต้งั มนั่ อยใู่ นเมือง

ฝ่ ายเล่าปี่ เตียวหุยคิดอุบายแอบปลน้ ค่ายโจโฉ แต่ทาการมสิ าเร็จถูกโจโฉตีแตกพ่ายกระจดั กระจาย
ไป เล่าปี่ หนีไปตัวคนเดียวเขา้ พ่ึงอว้ นเส้ ียว โจโฉจับตัวกวนอูที่อยู่รักษาครอบครัวเล่าป่ี ที่เมืองแหฝ้ ือได้
เขา้ เกล้ ียกล่อม กวนอูยอมปลงใจอยู่ดว้ ยโจโฉโดยมีขอ้ แมส้ ามประการ ประการหน่ึงจะอยู่รบั ใชพ้ ระเจา้
เห้ ียนเตม้ ิใช่โจโฉ อีกประการหน่ึง ขออยูร่ บั ใชพ้ ่ีสะใภท้ ้งั สองเองหา้ มมิใหใ้ ครกล้ากลาย ประการสุดทา้ ยหาก
รวู้ า่ เล่าปี่ อยทู่ ่ีไหนจะรีบไปหาอยา่ งไมร่ ีรอ โจโฉตกลงยนิ ยอมรบั กวนอู

ต้งั แต่กวนอมู าอยูโ่ จโฉเอาใจทุกวนั มิไดข้ าด สามวนั แต่งโต๊ะเล้ ียงทีหนึ่ง แต่กวนอูยงั มีใจอยู่กบั เล่าป่ี
โจโฉจึงนึกเสียใจย่ิง วนั หนึ่งโจโฉยกมา้ เซ็กเธาวใ์ หก้ วนอู กวนอูปลาบปล้ ืมใจยิ่งนักวา่ จะไดก้ ลบั ไปหาเล่าป่ี ได้
เร็วข้ นึ โจโฉจึงมีความวิตกยงิ่ นัก ฝัง่ หน่ึงชื่มชมกวนอวู า่ มคี วามกตญั ญหู าผูใ้ ดเสมอมไิ ด้

สามกก๊ ตอนที่ 23 - กวนอูฆ่างนั เหลียง บุนทิว

อยู่มาอว้ นเส้ ียวเช่ือคายุยงของเล่าป่ี ที่ไปอยูด่ ว้ ยใหอ้ อกตีโจโฉ อว้ นเส้ ียวจึงสงั่ งนั เหลียงทหารเอกยก
ทัพออกตี เป็ นทัพหน้าก่อนเขา้ ทางด่านแปะแบ๊ กวนอูอาสาออกตี เอางา้ วฟันงันเหลียงคอขาดตาย
อว้ นเส้ ียวจึงส่งบุนทิวออกรบอีก กวนอูก็ฆ่าบุนทิวตายเสียอีกคน อว้ นเส้ ียวรูด้ งั น้ันก็โกรธก็สงั่ ฆ่าเล่าปี่ ที่ให้
กวนอมู าฆ่าทหารเอกเสียถึง สองคน เล่าปี่ จึงกล่าวอา้ งว่ามิรเู้ ร่ืองแลจะยกกวนอูใหอ้ ว้ นเส้ ียวได้ทาการสืบไป

อว้ นเส้ ียวจึงตกลงยินยอม อยู่มากวนอูไดข้ า่ ววา่ เล่าป่ี ไปอยู่ดว้ ยอว้ นเส้ ียว ก็คิดทาการออกจากโจโฉไปหา
เล่าปี่ แต่ยงั รง้ั รอไวอ้ ยดู่ ว้ ยยงั มิไดร้ า่ ลาโจโฉ

สามกก๊ ตอนที่ 24 - กวนอหู กั ด่านรายทาง

ฝ่ ายโจโฉคิดทาการหน่วงเหนี่ยวกวนอไู วม้ ิยอมใหก้ วนอูรา่ ลาแต่มิสาเร็จ นึกเสียใจยิ่งนักดว้ ยเล้ ียงดู
ไวม้ ิได้ ท่ีปรึกษาแลนายทหารแนะนาโจโฉใหก้ าจดั เสีย มิเช่นน้ันจะเป็ นเส้ ียนหนามต่อไปภายภาคหนา้ โจโฉ
จึงว่ากวนอูมีใจกตัญญูต่อเล่าป่ี แลใหส้ ัตยส์ ญั ญาไว้ คร้นั จะใหจ้ บั ตัวมาก็เสียวาจาไปจึงออกมาส่งกวนอูถึง
กลางทาง แลสรรเสริญกวนอูยิ่งนักท้งั มอบเส้ ือผา้ ใหแ้ ก่กวนอู คร้นั กวนอูออกมาถึงด่านกลางทางเจอนาย
ด่านสกดั ไวไ้ ม่ใหผ้ ่าน เรียกหาใบเบิกทาง กวนอูว่าไมม่ ีจึงเขา้ รบพุ่งดว้ ยฆ่านายด่านเสียหลายคนหกั เสียหา้
ด่านหนีออกมา ได้ พบแฮหวั ตุน้ เขา้ สกดั ทพั อยู่จึงไดร้ บพุ่งกนั เป็ นสามารถ พอดีเตียวเล้ ียวนาใบเบิกทางแล
คาสงั่ โจโฉมาหา้ มไว้ แฮหวั ตุน้ จึงหยุดรบกบั กวนอู แลว้ เตียวเล้ ียว แฮหวั ตุน้ จึงปล่อยกวนอเู ดินทางไปหาเล่า
ป่ี ต่อไป

สามกก๊ ตอนท่ี 25 - สามพ่นี อ้ งพบพาน

ฝ่ ายกวนอูกับพี่สะใภเ้ ดินทางมาไดจ้ ิวฉองมาเป็ นพวก พบเตียวหุยท่ีเขาบองเอ๋ียงสันจึงเขา้ ไปหา
เตียวหุยเขา้ หา้ มไวด้ ว้ ยเขา้ ใจผิดวา่ กวนอูเป็ นพวกโจโฉแลว้ เขา้ รบกนั เป็ นสามารถ พอดีทหารโจโฉท่ีคิดแคน้
ไล่ตามมา กวนอจู ึงวกกลบั ไปตดั ศีรษะมาใหเ้ ตียวหุยดูวา่ มิใช่เป็ นพวกเดียวกบั โจโฉ เตียวหุยจึงโผเขา้ คานับ
กวนอวู า่ ตวั น้ันใจเบาผิดนัก แลพ่ีนอ้ งท้งั สองจึงรอ้ งไหร้ กั กนั

อยู่มากวนอเู ดินทางร้งั รอใหซ้ ุนเขียนไปแจง้ เล่าป่ี ใหห้ นีออกมาจากอว้ นเส้ ียว แลพกั ที่กระท่อมแห่ง
หนึ่ง นายบา้ นยกกวนเป๋ งบุตรชายตนใหเ้ ป็ นบุตรบุญธรรมกวนอู ฝ่ ายเล่าป่ี แสรง้ ออกอุบายแก่อว้ นเสย้ วว่า
จะไปเกล้ ียกล่อมเลา่ เปี ยว ณ เมืองเกงจิ๋ว อว้ นเส้ ียวไมร่ กู้ ลอุบายเห็นชอบดว้ ย

ฝ่ ายเลา่ ป่ี หนีออกมาพบกวนอดู ีใจย่ิง พบจลู ่งเท่ียวเป็ นโจรอยู่ในป่ า เลา่ ป่ี จึงวา่ คร้นั จลู ่งอยูก่ บั กองซุน
จา้ น ยงั หาบุญไม่จึงมไิ ดม้ าอยูร่ ่วมคิดกนั บดั น้ ีมบี ุญวาสนาย่ิง จูล่งจึงวา่ ต้งั แต่มาทุกเมืองยงั มิหาคนโอบออ้ ม
อารีเท่าเลา่ ป่ี จึงขออยูร่ บั ใชด้ ว้ ยเลา่ ป่ี เลา่ ปี่ มีความยินดียงิ่

ท้งั สามพ่ีนอ้ งจึงไดม้ าพบพานพรอ้ มหนา้ กนั อีกคร้งั แลไปต้งั ซ่องสุมคน ณ เมืองยหี ลา ฝ่ ายอว้ นเส้ ียว
รูเ้ ขา้ ก็โกรธจะยกไปตีเล่าป่ี ที่ปรึกษาจึงว่าเห็นว่าเล่าป่ี ทหารน้อยจะยกไปทาการเม่ือไรก็ได้ บดั น้ ีวิตกอยู่
แต่โจโฉใหร้ ีบกาจดั เสีย อว้ นเส้ ียวเห็นชอบดว้ ย

สามกก๊ ตอนที่ 26 - ซุนกวนข้ ึนครองฝัง่ กงั ตงั ๋

ฝ่ ายซุนเซ็กต้งั แต่เป็ นใหญ่ ณ ฝั่งกงั ตงั๋ ทาการหยาบชา้ ฆ่าเคา้ ก๋องเมืองง่อกุ๋นเสีย ทหารเคา้ ก๋องคิด
แคน้ จึงลอบฆ่าซุนเซ็กไดร้ บั บาดเจ็บเป็ นหลายแห่ง หมอฮวั โต๋เขา้ ทาการรกั ษาจนหาย แลดว้ ยบาดแผลมีพิษ
จึงหา้ มซุนเซ็กอารมณ์รอ้ นเสียรอ้ ยวนั ดว้ ยซุนเซ็กเป็ นคนด่วนใจเร็วเห็นอิเกียดท่ีไดอ้ า้ งตนว่า เป็ นผูว้ ิเศษ

รกั ษาคนอยู่ ณ แดนกงั ตงั๋ ผูค้ นนับถือเป็ นอนั มากนึกอิจฉาจึงจบั มาฆ่าเสีย ต่อมาซุนเซ็กจึงไดเ้ ห็นแต่ภาพ
หลอนอิเกียดมาหลอกหลอน ไม่เวน้ แต่ละวนั จนคลุม้ คลงั่ ดว้ ยพิษกาเริบร่างกายทรุดโทรม เห็นว่าตัวจะมิ
รอดจึงเรียกซุนกวนผูน้ ้องยกตาแหน่งบา้ นเมืองใหท้ านุบารุงต่อ ไป อันการขา้ งในใหป้ รึกษาเตียวเจียว
การสงครามใหป้ รึกษาจิวยี่ สงั่ เสร็จแลว้ ก็ส้ ินใจ ซุนกวนจึงออกวา่ ราชการแทนซุนเซ็กแต่น้ันมา

ต้งั แต่ซุนกวนครองตาแหน่งแทนซุนเซ็กก็เช้ ือเชิญเกล้ ียกล่อม โลซก จกู ดั กิ๋น แลผูม้ ีสติปัญญาเป็ น
อนั มาก มาช่วยว่าราชการ แลส่งหนังสือเขา้ ดว้ ยโจโฉ โจโฉจึงแต่งต้งั ซุนกวนเป็ นเจา้ เมืองกงั ตงั๋ แต่น้ันมา
บรรดาราษฎรท้งั ปวงแลเมอื งข้ นึ ก็มใี จยนิ ดีต่อซุนกวนเป็ นอนั มาก

สามกก๊ ตอนที่ 27 - ศกึ ประวตั ศิ าสตร์

ฝ่ ายอว้ นเส้ ียวกะเกณท์ทหารในเมืองกิจิ๋ว อิวจิ๋ว เซียงจ๋ิว เป๊ งจิ๋ว ได้เจ็ดสิบหมื่นยกทัพไปตีฮูโต๋
แฮหวั ตุน้ ซ่ึงรกั ษาอยู่ตาบลกวั ต๋อแจง้ ไปยงั โจโฉ โจโฉจึงเกณท์ทหารเจ็ดหมื่นหา้ พนั ไปบรรจบกบั แฮหวั ตุน้
ต้งั คอยทพั อยตู่ าบลแมน่ ้าฮองโห

อว้ นเส้ ียวต้งั ประชิดค่ายโจโฉเผชิญหน้ากบั อว้ นเส้ ียวต่อสูอ้ อกรบกนั อย่างยืด เย้ ือ ทหารโจโฉน้อย
กว่าเกา้ ส่วนสิบส่วน ต้งั สกดั ทพั ตา้ นอว้ นเส้ ียวอยู่ โจโฉนับวนั จะตกท่ีนัง่ ลาบากเสบียงอาหารไมพ่ อ จึงคิดจะ
ยกกลับฮูโต๋ ซุนฮกซึ่งรกั ษาเมืองฮูโต๋จึงส่งจดหมายตอบไปว่าฝ่ ายอว้ นเส้ ียวขาดแม่ทัพสองคน แลถึงจะมี
ทหารมากแต่ขาดความชานาญใหร้ ีบรุดเอาชัยเสีย โจโฉเห็นดว้ ย ต่อมาไดข้ ่าวว่าอว้ นเส้ ียวกาลงั ลาเลียง
เสบียงมายงั ณ กวั ต๋อจึงสง่ คนไปตีเผาเสบียงเสีย กองทพั อว้ นเส้ ียวจึงขาดแคลนเสบียงลงจึงเรียกเสบียงจาก
ตาบลอวั เจ๋า แลที่เก็บเสบียงของอว้ นเส้ ียว ณ ตาบลกวั เจ๋าน้ ี มีอิเขงดูแลอยู่ แลอิเขงน้ันเสพสุราทุกวนั มิได้
ขาดไมส่ นใจการดูแลเสบียง อยู่มาเขาฮิวท่ีปรึกษาอว้ นเส้ ียวนอ้ ยใจหนีออกไปสวามิภกั ด์ิต่อโจโฉ เขาฮิวกบั โจ
โฉน้ ีเป็ นเพื่อนกนั มาก่อน โจโฉจึงออกรบั ขบั สูอ้ ยา่ งดี เขาฮิวเสนอแผนการปลน้ เผาเสบียง ณ ตาบลกวั เจ๋าตดั
กาลงั เสบียงอว้ นเส้ ียวเสีย โจโฉจึงแต่งทหารปลอมเป็ นทหารอว้ นเส้ ียวลอบตีอวั เจ๋าแลว้ เขา้ โจมตีจุดไฟเผา
ทนั ที เผายุง้ ฉางเสบียงไดห้ มด อว้ นเส้ ียวรูด้ ังน้ันจึงตกใจสงั่ เตียวคบั โกลาออกลอบตีค่ายโจโฉแทน โจหอง
แฮหวั ตุน้ แฮหวั เอ๋ียน โจหยิน ลิเตียนออกรบเป็ นสามารถ เตียวคบั โกลาสไู้ มไ่ ดถ้ อยร่นลงมา

ขณะน้ันกวั เต๋าท่ีปรึกษาอว้ นเส้ ียวเกรงว่าแผนท่ีใหเ้ ตียวคบั โกลาไปตีค่ายโจโฉมิสาเร็จคิดใหร้ า้ ยแก่
เตียวคบั โกลา เตียวคบั โกลารูด้ งั น้ันจึงคิดวา่ ถา้ กลบั ไปตวั ตอ้ งตายแน่ จึงเขา้ สวามภิ กั ด์ิดว้ ยโจโฉ ทหารอว้ น
เส้ ียวรูว้ า่ เตียวคบั โกลาไปอยู่ดว้ ยโจโฉก็เกิดความระสา่ ระสาย โจโฉเห็นไดท้ ีจึงออกปลน้ ค่ายอว้ นเส้ ียวตอน
ดึก ท้งั แบ่งทหารออกเป็ นแปดกอง เขา้ โจมตีค่ายอว้ นเส้ ียว ทหารอว้ นเส้ ียวมิมีใจจะรบ ทหารโจโฉจึงฆ่าฟัน
ทหารอว้ นเส้ ียวลม้ ตายเป็ นอนั มาก อว้ นเส้ ียวเห็นดังน้ันก็ตกใจตวั รีบหนีขา้ มแม่น้าฮองโหไป ค่ายอว้ นเส้ ียว
จึงแตกพ่ายไป แลโจโฉเกล้ ียกล่อมไดท้ หารอว้ นเส้ ียวท้งั เก็บทรพั ยส์ ินส่ิงของเป็ นจานวนมาก ดุลอานาจหวั
เมืองตะวนั ออกของโจโฉ กบั อว้ นเส้ ียวจึงเปลี่ยนไปเมือ่ โจโฉไดเ้ ป็ นฝ่ ายกาชยั ชนะ

สามกก๊ ตอนท่ี 28 - เลา่ ปี่ ขออาศยั เลา่ เปี ยว

ฝ่ ายอว้ นเส้ ียวเมื่อแตกไปกลบั มารวบรวมทหารกลบั ไปเมืองกิจ๋ิวสติฟั่นเฟื อนไป พอดีอว้ นถนั อว้ นฮี
ผูบ้ ุตร โกกนั ผูห้ ลานคุมทัพมาช่วย อว้ นเส้ ียวมีความยินดีนาทหารสิบหมื่นเศษออกรบโจโฉอีกไป ต้งั มนั่ ณ
ตาบลซองเต๋ง โจโฉยกทพั ตามออกไปพบทพั อว้ นเส้ ียวจึงรบกนั เป็ นสามารถ อว้ นเส้ ียวสูม้ ไิ ดห้ ลบหนีกลบั เขา้
เมอื งอีก แลตวั น้ันป่ วยมิออกวา่ ราชการใหอ้ ว้ นซงผูบ้ ุตรออกวา่ ราชการแทน

ฝ่ ายเล่าปี่ นาทหารหา้ หมื่นยกทพั มาจะตลบตีฮูโต๋ โจโฉจึงออกรบพุ่งดว้ ยเล่าป่ี แลต้งั ค่ายมนั่ ไวห้ ลอก
เลา่ ปี่ แลว้ แบ่งกาลงั ไปตีเสบียงเล่าป่ี แลตีเมอื งยีหลา เลา่ ป่ี รูด้ งั น้ันก็ตกใจใหเ้ ตียวหุยไปช่วยแกเ้ สบียง กวนอู
ไปชว่ ยครอบครวั ณ เมืองยหี ลา แลว้ เตรียมถอยค่ายเสีย ฝ่ ายโจโฉใหค้ นมาดกั รอ เล่าปี่ กบั จลู ่งจึงชว่ ยกนั รบ
เป็ นสามารถ เล่าป่ี เห็นจวนตวั จึงหนีออกมาตวั คนเดียวพบเตียวคบั มาสกดั อยู่ เล่าป่ี คิดทอ้ ใจฆ่าตวั ตาย พอดี
จลู ่งนาทหารเขา้ มาช่วยแกไ้ ปได้ กวนอูก็พาเตียวหุยกลบั มาหาเล่าปี่ แลว้ หนีมา คิดไปเขา้ อาศยั ดว้ ยเล่าเปี ยว
เจา้ เมอื งเกงจ๋ิว ฝ่ ายเลา่ เปี ยวมใี จยนิ ดีรบั ไว้ ฝ่ ายโจโฉก็ยกทพั กลบั ไปเมือง

สามกก๊ ตอนที่ 29 - อว้ นเส้ ยี วตาย

ขณะน้ันพระเจา้ เห้ ียนเตเ้ สด็จมาอยู่ ณ ฮูโต๋ไดแ้ ปดปี อว้ นเส้ ียวต้งั มนั่ อยู่ที่เมืองกิจิ๋ว โจโฉจึงนากาลงั
ออกตีอว้ นเส้ ียวอีกคร้งั อว้ นซงผูบ้ ุตรอาสาออกตีโจโฉแต่กลับพ่ายแพก้ ลบั มา อว้ นเส้ ียวรูด้ ังน้ันเป็ นกงั วล
โรคป่ วยเกา่ จึงกาเริบข้ นึ มาเจรจาไมอ่ อก วา่ ใหอ้ ว้ นซงปกครองเมอื งต่อแลพอลมปะทะเขา้ มาก็ขาดใจตาย

ต่อมาอว้ นซงผูน้ ้องอว้ นถาจึงข้ ึนครองเมืองกิจิ๋วแทนบิดา ฝ่ ายอว้ นถาผูพ้ ี่คิดน้อยใจดว้ ยเป็ นบุตรคน
โต จึงคิดแยง่ ชิงอานาจจากอว้ นซง พอดีโจโฉยกทัพเขา้ มาอว้ นถาจึงเขา้ รบดว้ ย อว้ นซง อว้ นฮี โกกนั จึงเขา้
ช่วยรบโจโฉ โจโฉแบ่งกองกาลังตีพรอ้ มกนั ท้ังสี่ค่าย ฝ่ ายอว้ นถา อว้ นซง อว้ นฮี โกกันสูม้ ิไดจ้ ึงถอยร่นมา
โจโฉคิดตีตาม กุยแกท่ีปรึกษาจึงว่าหากตีตามบุตรอว้ นเส้ ียวท้งั สามจะสมคั รสามคั คีกนั ควรที่จะกลบั เมือง
รอดใู หบ้ ุตรท้งั สามแก่งแยง่ ชิงเมอื งกนั เอาเองจึงจะรบไดโ้ ดยง่าย โจโฉเห็นชอบดว้ ย

สามกก๊ ตอนที่ 30 - โจโฉปราบปรามหวั เมืองฝ่ ายตะวนั ออก

ต่อมาอว้ นถา อว้ นซงจึงรบแก่งแยง่ ชิงดีกนั เป็ นสามารถ อว้ นถาสูม้ ไิ ดข้ อเขา้ อยูด่ ว้ ยโจโฉ โจโฉเห็นได้
ที จึงยกทพั ข้ ึนเหนือมาลอบตีค่ายอว้ นซงแตก ตีไดเ้ มืองกีจิ๋ว อว้ นถากลบั เขา้ รบดว้ ยโจโฉกลบั ถูกโจหองแทง
ตกมา้ ตาย โจโฉจึงยกไปตีโกกนั ต่อ อ๋องตา๋ ทหารโกกนั ลอบฆ่าโกกนั เสียตัดศีรษะไปใหโ้ จโฉ โจโฉมีความ
ยินดีจึงล่วงไปตีอว้ นซง อว้ นฮีแลกุยแกน้ันป่ วยหนักนอนมาบนเกวียน โจโฉจึงล่วงไปตีหวั เมืองฝ่ ายตะวนั ตก
ก่อน คร้ันพอกลับมารูว้ ่ากุยแกตายแลว้ ก็รอ้ งไหร้ ักเป็ นมากว่ากุยแกอายุน้อยกว่าอีกหน่อยจะฝากฝัง
บา้ นเมืองใหด้ ูแล แลมาตายน้ ีมิควรเลย อุปมาเหมือนเทพดามาทาลายชีวิตเราเสียแลว้ จุดเทียนเซ่นศพกุย
แกรอ้ งไหร้ กั

แลก่อนตายน้ันกุยแกแต่งหนังสือเสนอมิใหต้ ามอว้ นซง อว้ นฮีท่ีไปอาศยั อยู่กบั กองซุนของ กองซุน
ของคอยท่าโจโฉเกรงว่าจะรบมาตีจึงเล้ ียงดอู ว้ นซง อว้ นฮีไวเ้ ป็ นทหาร พอเห็นว่าโจโฉมไิ ดต้ ามตีจึงฆ่าอว้ นซง

อว้ นฮีตดั ศีรษะไปใหโ้ จโฉเอาความชอบ โจโฉจึงปราบปรามหวั เมืองฝ่ ายตะวนั ออกราบคาบแต่น้ันมาแลว้ ยก
ทพั กลบั ฮูโต๋

ต่อมาโจโฉพบนกยูงทองแดงเปล่งประกายอยู่ โจโฉจึงเกณฑช์ าวเมืองก่อสรา้ งปราสาทสูงใหญ่ริม
แม่น้าเจียงโห เอานกยูงไวบ้ นปราสาท หนึ่งปี จึงเสร็จส้ ิน ใหช้ ่ือว่าปราสาทนกยูงสมั ฤทธ์ กะเกณทไ์ ดท้ หาร
อว้ นเส้ ียว มาหา้ สิบหมืน่ แลทหารเอกเป็ นจานวนมากบารุงทแกลว้ ทหารอยู่

สามกก๊ ตอนท่ี 31 - สมภพอาเตา๊

ฝ่ ายเลา่ ป่ี คร้นั มาอยกู่ บั เล่าเปี ยวเวลาล่วงมานาน นางกาฮูหยินภรรยาเล่าปี่ ไดใ้ หก้ าเนิดบุตรชาย ให้
ช่ือว่าอาเต๊าแลเล่าเปี ยวใหเ้ ล่าป่ี ไปอยู่ ณ เมืองซินเอี๋ย แต่ตัวเล่าเปี ยวยงั เรียกเล่าป่ี มาปรึกษาราชการอยู่
เนืองๆ อยู่มาเลา่ เปี ยวเชิญเลา่ ป่ี มาปรึกษาเร่ืองการยกตาแหน่งเจา้ เมืองเกงจื๋วให้ บุตรท้งั สอง เลา่ ปี่ เสนอให้
ยกใหเ้ ล่ากี๋ดว้ ยว่าเป็ นบุตรคนโต ชวั ฮูหยินกบั ชวั มอผูซ้ ่ึงคิดใหเ้ ล่าจ๋องข้ ึนครองอานาจคิดแคน้ เล่าปี่ เป็ นอนั
มาก จึงคิดแผนเชิญเล่าปี่ เป็ นเจา้ ภาพแทนเล่าเปี ยวรับคานับหัวเมืองในวนั ปี ใหม่ พยายามลอบฆ่าแต่มิ
สาเร็จ เล่าป่ี หนีออกทางประตูเมอื งทางดา้ นตะวนั ตกแลพลดั หลงมริ ไู้ ปทางใดหนีมาถึงแดน เมอื งลาเจ๋ียง

สามกก๊ ตอนท่ี 32 - เล่าป่ี ไดช้ ีซีเป็ นที่ปรกึ ษา

เล่าป่ี หนีมาพอเวลาเพลาพบเด็กเล้ ียงควายทักว่าเล่าป่ี เล่าป่ี นึกสงสัยว่ารูจ้ กั ไดอ้ ย่างไร เด็กเล้ ียง
ควายจึงพาไปพบอาจารยส์ ุมาเต็กโช คร้นั สนทนากนั สุมาเต็กโชวา่ ผูม้ ีสติปัญญามิสูไ้ กลนัก อนั ฮกหลงกบั ฮ
องซูหากไดม้ าแต่ผูห้ นึ่งก็สามารถครองแผ่นดินได้ เลา่ ปี่ ไดค้ รุ่นคิดนัก รุ่งเชา้ จลู ่งเที่ยวตามหาจนพบ เล่าป่ี จึง
คานับสุมาเต็กโชลาออกมา พบชีซีเดินทาเพลงดว้ ยถอ้ ยคาแยบคาย เล่าป่ี กริ่งใจวา่ เป็ นผูม้ ีสติปัญญา จึงเขา้
สนทนาดว้ ยรูว้ า่ เป็ นชีซีจึงเช้ ือเชิญเขา้ มาทาการดว้ ยใหค้ ุมบงั คบั บญั ชาทหารท้งั ปวง

อยู่มาโจหยิน ลิเตียนซึ่งอยู่ ณ เมืองห้วนเสียรูว้ ่าเล่าปี่ อยู่ที่เมืองซินเอ๋ียจึงเขา้ รบด้วย ชีซีเสนอ
แผนการใหจ้ ลู ่งเขา้ แกก้ ระบวนพยุหะแปดกุญแจทองของโจหยินแลใหก้ วนอู ออ้ มเขา้ ตีเมืองหว้ นเสีย โจหยิน
ลิเตียนสูม้ ิไดจ้ ึงถอยหนีไปเมืองฮูโต๋ คร้นั เล่าป่ี ไดเ้ มืองหว้ นเสียแลว้ ไดเ้ ล่าฮองเป็ นบุตรบุญธรรม ใหจ้ ูล่งอยู่
รกั ษาเมือง ตวั เล่าป่ี ชีซี กวนอู เตียวหุย กลบั ไปเมืองซินเอ๋ีย

สามกก๊ ตอนที่ 33 – เลา่ ปี่ เยอื นกระท่อมโงลงั กงั ๋ (ตอนน้ ีไดข้ งเบง้ )

ฝ่ ายโจหยินหนีไปพบโจโฉ รูว้ า่ เล่าปี่ ไดช้ ีซีเป็ นท่ีปรึกษาคิดดึงตวั มาอยู่ดว้ ยมิใหเ้ ล่าปี่ คิดการ กาเริบ
จึงเชิญมารดาชีซีมาเล้ ียงดูแลว้ ส่งจดหมายปลอมเป็ นวา่ ใหเ้ รียกตวั ชีซีมาอยู่ ดว้ ยโจโฉ ดว้ ยชีซีเป็ นคนกตญั ญู
จึงมิไดร้ ูเ้ ท่าทันจึงลาเล่าป่ี ไปอยู่ ณ ฮูโต๋ แลก่อนไปน้ันเล่าปี่ รอ้ งไหร้ ักเป็ นอันมาก ชีซีจึงว่าใกลๆ้ น้ ีมีผู้มี
สติปัญญาอยู่ดว้ ยชื่อวา่ ฮกหลงหรือว่าขงเบง้ เล่าปี่ มีใจยินดีเป็ นอนั มาก ชีซีจึงลาไปแลว้ รูว้ ่าแม่ฆ่าตัวตาย
เน่ืองจากตวั หลงเบาปัญญาซึ่งโจโฉ ต่อมาชีซีจึงมิมีใจอยูด่ ว้ ยโจโฉโดยสุจริต

ฝ่ ายเล่าปี่ จึงพากวนอู เตียวหุย ไปเขาโงลงั กงั๋ เพื่อคานับขงเบง้ คร้งั แรกมิเจอพบแต่เพื่อนขงเบง้ ต่อมา
เล่าปี่ รูข้ ่าวว่าขงเบง้ กลบั มาแลว้ จึงไปเยือนอีกคร้งั ก็มิพบแต่ให้ เขียนจดหมายคานับฝากไวเ้ พียงพบเพ่ือน
ขงเบง้ คุยกนั ณ รา้ นสุราเลา่ ป่ี สาคญั ผิดจึงเขา้ ไปคานับ คร้นั รวู้ า่ มใิ ช่จึงละอายยง่ิ นัก

อยู่มาฤดูหนาวเล่าปี่ จดั แจงไปคานับอีกคร้งั จึงพบ ขงเบง้ นอนอยู่จึงมิอาจปลุก ขงเบง้ แสรง้ นอนถึง
ตะวนั คลอ้ ย จึงต่ืนเขา้ สนทนาดว้ ยเล่าป่ี ท้งั บิดพร้ ิวอยู่ ขงเบง้ แจงใหเ้ ห็นวา่ กาลงั แผ่นดินจีนจะแบ่งออกเป็ น
สามก๊ก เล่าปี่ ไดฟ้ ังอย่างน้ันนึกเลื่อมใสแลวา่ อย่าบิดพร้ ิวอยูเ่ ลยไปทาราชการดว้ ย กนั เถอด ขงเบง้ จึงปลงใจ
อยดู่ ว้ ย จดั แจงรา่ ลาจกู ดั กิ๋นผูน้ อ้ งแลว้ ไปอยดู่ ว้ ยเล่าป่ี ณ เมืองซินเอี๋ย เลา่ ป่ี จึงใหเ้ ป็ นท่ีปรึกษากิจการท้งั ปวง

สามกก๊ ตอนที่ 34 - ซุนกวนคิดตเี ลา่ เปี ยว

อยมู่ าฝ่ ายซุนกวนเกล้ ียกล่อมผูม้ สี ติปัญญาเป็ นอนั มาก ซุนเซียงผูน้ อ้ งกบั งอฮูหยินผูเ้ ป็ นมารดาถึงแก่
ความตาย ซุนกวนจึงใหแ้ ต่งการศพไว้ แลไดข้ ่าวว่ากาเหลงหนีออกจากเล่าเปี ยวกบั หองจอเขา้ มาอยู่ดว้ ย
ซุนกวนจึงรบั ไว้ กาเหลงเสนอใหซ้ ุนกวนออกตีหองจอเจา้ เมืองกงั แฮ กาเหลงอาสาออกตีดว้ ย เอาเกาทณั ฑ์
ยิงไปถูกหองจอตกมา้ ตาย แลซุนกวนจึงเอาศีรษะหองจอมาเซ่นไหวบ้ ิดา ดว้ ยแต่ก่อนหองจอเป็ นคนฆ่า
ซุนเก๋ียนผูบ้ ิดา ตอนรวมหวั เมืองเขา้ สูต้ งั๋ โต๊ะแลว้ ซุนกวนก็เลิกทพั กลบั เขา้ เมืองกงั ตงั๋ ดว้ ย เกรงเล่าเปี ยวจะ
วางกาลงั ไวแ้ น่นหนา

สามกก๊ ตอนที่ 35 - เผาทุง่ พกบอ๋ ง

ฝ่ ายเล่าเปี ยวคิดใชใ้ หเ้ ล่าป่ี ไปตีเมืองกงั ตงั๋ หวงั แกแ้ คน้ ขงเบง้ คิดอ่านใหบ้ ่ายเบี่ยงก่อน แลเล่าเปี ยว
จะยกเมืองใหเ้ ล่าปี่ เล่าปี่ ก็มิอาจรบั อยู่มาเล่าก๋ีผูบ้ ุตรเล่าเปี ยวเขา้ ขอคาปรึกษาขงเบง้ เรื่องกลัวอนั ตราย
จากชวั ฮูหยนิ กบั ชวั มอ ขงเบง้ จึงแนะนาใหเ้ ลา่ ก๋ีไปอยู่ ณ เมืองกงั แฮ

ฝ่ ายโจโฉไดส้ ุมาอ้ ีเป็ นท่ีปรึกษาคิดกาเริบหวงั ตีหวั เมืองชายทะเลส้ ิน ส่งแฮหวั ตุน้ กบั ทหารสิบหมื่น
ออกตีเล่าป่ี ณ เมืองซินเอ๋ีย เล่าปี่ กองกาลังน้อยกว่าขงเบง้ จึงให้ต้ังค่ายซุ่ม ณ ทุ่งพกบ๋องแลแฮหัวตุ้น
ประมาทมิฟังคาทดั ทานของลิเตียน จึงถูกลอบวางเพลิงเสีย ทหารแฮหวั ตุน้ วิง่ หนีแตกตื่นเหยียบตายกนั เป็ น
อลหม่านบา้ งหนีไม่ทนั ตายใน เพลิงเป็ นอนั มาก ดว้ ยสองขา้ งทางเต็มไปดว้ ยป่ าแขมไฟจึงลามไปทวั่ กองทัพ
ศพดาษดงั ขอนไม้ โลหิตแดงไปท้งั ป่ า ทหารสิบหม่ืนตายส้ ิน แฮหวั ตุน้ เสียทีดงั น้ันจึงท้ ิงทหารหนีกลบั เมือง
ฮูโต๋ แลฝีมือของขงเบง้ แสดงใหเ้ ห็นเป็ นท่ีประจกั ษ์แต่น้ันมา เตียวหุย กวนอูกบั นายทหารอ่ืนจึงเลื่อมใสขง
เบง้ ยงิ่ นัก

สามกก๊ ตอนท่ี 36 – โจโฉยาตราทพั ลงใต้
ฝ่ ายเลา่ เปี ยวป่ วยหนักใกลต้ ายเรียกเล่าก๋ีเขา้ พบแต่ถูกชวั มอหา้ มไวเ้ ลา่ ก๋ี มิรทู้ าอยา่ งไร จึงจาใจ

กลบั ไปเมืองกงั แฮ อยูม่ าเล่าเปี ยวโรคป่ วยกาเริบจึงถึงแก่ความตาย จึงใหแ้ ต่งการศพตามประเพณี แลว้
ชวั มอก็ต้งั ใหเ้ ล่าจ๋องเป็ นเจา้ เมืองแทนบิดาต่อไป

อยู่มาโจโฉกะเกณท์ทหารเขา้ ถึงหา้ สิบหม่ืนยกลงใตห้ วงั ตีแผ่นดินใหร้ าบคาบ เล่าจ๋องรูด้ ังน้ันจึง
ตกใจ คิดอา่ นยกเมืองเกงจ๋ิวใหโ้ จโฉ โจโฉแจง้ ดงั น้ันก็มีความยนิ ดี

ฝ่ ายเล่าปี่ รูว้ า่ เล่าเปี ยวตายแลว้ จึงรอ้ งไหจ้ นสลบ แลว้ ขงเบง้ คิดอ่านใหเ้ ล่าปี่ ยา้ ยจากเมืองซินเอี๋ย ไป
เมอื งอว้ นเซีย เพ่ือคิดอ่านป้องกนั โจโฉแลเล่าป่ี จึงชกั ชวนราษฎรประชาราษฎรใ์ หต้ ิดตามไปดว้ ย ฝ่ ายโจหยิน
เคาทูยกทัพเป็ นกองหน้าเขา้ เห็นเมืองซินเอ๋ียว่างอยู่จึงเขา้ ไปพัก ถูกกลขงเบง้ ใหจ้ ูล่งเขา้ เผาเมือง ทหาร
โจหยินเหยียบหนีตายกันอลหม่านหนีมาถึงริมฝั่งแม่น้า ถูกกวนอูซุ่มใหท้ หารพังทานบน้าไหลบ่าลงมา
ทหารโจหยินจมน้าตายเป็ นอนั มาก เตียวหุยเขา้ สกัดไวอ้ ีกทัพโจหยินแตกหนีมิมีใจจะรบจึงหนีมาเขา้ รวม
กบั โจโฉ

โจโฉรูด้ ังน้ันก็โกรธใหช้ ีซีไปเกล้ ียกล่อมเล่าป่ี ณ เมืองอว้ นเซีย เล่าปี่ มิยอมโจโฉจึงยาตราทัพ
ไปเมืองอว้ นเซียหวงั ลา้ งเล่าป่ี ใหส้ ้ ิน แลขงเบง้ เห็นว่าถา้ ต้ังอยู่ท่ีเมืองอว้ นเสียน้ันมิไดจ้ ึงโยกยา้ ยไปเมือง
ซงหยง ราษฎรแลอาณาประชาราษฎรข์ อติดตามเล่าป่ี ไปดว้ ย ชาวเมืองท้ังปวงก็ท้ ิงบา้ นเมืองเสียอพยพ
รอ้ งไหต้ ามเล่าป่ี เสียงน้ันอ้ ืออึงไป แลเลา่ ปี่ ไปถึงเมืองซงหยงน้ันเขา้ ไมไ่ ดจ้ ึงไปยงั เมืองกงั เหลง

ฝ่ ายโจโฉติดตามมาถึงเมืองอว้ นเซียใกลจ้ ะทันอยู่แลว้ ขงเบง้ จึงใหก้ วนอูไปขอทหารจากเล่ากี๋ ณ
เมอื งกงั แฮ ใหจ้ ลู ่งคุมครอบครวั ตวั เล่าปี่ เตียวหุยคุมทหารไปป้องกนั อยูห่ ลงั ทพั แลเดินทางไดแ้ ต่วนั ละรอ้ ย
เสน้

สามกก๊ ตอนที่ 37 - จลู ่งฝ่ าทพั รบั อาเตา๊

คร้นั โจโฉยกทัพมาถึงเมืองซงหยง เล่าจ๋องจึงออกมาคานับ โจโฉจึงใหเ้ ล่าจ๋องไปอยู่เมืองเฉงจ๋ิว ใหช้ ัวมอ
เตียวอุ๋นเป็ นนายกองทัพเรือฝึกทหารท้งั ปวง แลว้ โจโฉจึงส่งอิก๋ึมไปฆ่าเล่าจ๋องกบั ชวั ฮูหยินเสียระหวา่ งทาง
คร้นั บารุงไพร่พลทหารเสร็จแลว้ จึงยกกองทพั หลวงต่อไปยงั ณ เมืองกงั เหลง ฝ่ ายเล่าป่ี เร่งเดินทางอยู่ ขงเบง้
จึงออกไปตามกวนอู ณ เมอื งกงั แฮอีกคน

คร้นั ประมาณสามยามเล่าป่ี ไดย้ ินเสียงโห่รอ้ งอ้ ืออึงมา เล่าปี่ ก็ตกใจยกทหารสองพนั เขา้ รบดว้ ยโจโฉ
เป็ นสามารถ เตียวหุยเห็นดังน้ันก็เขา้ ช่วยหักไปช่วยเล่าป่ี ทหารโจโฉจึงรุกไล่ฆ่าฟันอาณาประชาราษฎร์
หลบหนีวุน่ วาย การโกลาหลย่ิงนัก ครอบครวั เล่าป่ี ถูกทหารไล่มาก็พลดั พรากกระจายไปกบั ชาวบา้ น เล่าปี่
กบั เตียวหุยก็ช่วยตา้ นทานเป็ นสามารถ แต่มิอาจสูไ้ ดเ้ หลือทหารแต่รอ้ ยหนึ่ง แลครอบครวั ราษฎรบาดเจ็บ
ลม้ ตายย่งิ นัก

เล่าปี่ กบั เตียวหุยหลบหนีผ่านสะพานเตียงปันเก้ ียวไป ตัวเตียวหุยก็วกกลบั เขา้ มายืนขี่มา้ ถือทวน
สกดั แต่เพียงผูเ้ ดียว ทหารโจโฉสาคญั เป็ นเตียวหุยก็เกิดกลวั ไมก่ ลา้ เขา้ ใกล้ ฝ่ ายจลู ง่ ซ่ึงเล่าปี่ ใหค้ ุมครอบครวั
ตัวอยู่น้ัน ตะลุมบอนอยู่ในทัพโจโฉ ตีตลบกลับแลว้ ตีหักไปอีก ตามหาตัวอาเต๊าบุตรเล่าป่ี แลกาฮูหยิน
บิฮูหยินภรรยาเล่าปี่ ก็มิพบ จนรุ่งสว่างจึงหกั เขา้ ไปควานหาอีก พบชาวบา้ นตอ้ งอาวุธบาดเจ็บเป็ นอนั มาก
แลเสียงรอ้ งไหอ้ ้ ืออึงคะนึงไป พบนางกาฮูหยนิ จึงพาออกมาถึงตน้ สะพานแลว้ วกกลบั เขา้ ไปหาอีกเป็ นหลาย

ตลบ พบบิฮูหยินบาดเจ็บอุม้ อาเต๊าอยู่ จูล่งรีบเขา้ ไปแลว้ ชวนใหร้ ีบหนี ฝ่ ายนางบิฮูหยินรูว้ ่าตัวบาดเจ็บจะ
เป็ นตวั ถ่วงจึงร้นั มิไป ฝากอาเต๊าใหจ้ ลู ่ง แลว้ ตัวก็รีบกระโจนลงในบ่อท่ีอยูข่ า้ งๆตกลงไปตาย จลู ่งเห็นดงั น้ัน
จึงรอ้ งไหแ้ ลกลบปากบ่อเสียหวงั มิใหท้ หารโจโฉพบ แลว้ ถอดเกราะเอาอาเต๊าไวข้ า้ งใน รบฝ่ าหนีทหารโจโฉ
ออกมาแต่เพียงผูเ้ ดียว ฝ่ ายทหารโจโฉเขา้ ลอ้ มสกดั เป็ นอันมาก จูล่งก็รบฝ่ าออกมารบพุ่งกันอลหม่านฆ่า
ทหารเอกแลทหารเลวโจโฉมากมาย โลหิตน้ันติดกายแลเกราะเป็ นอนั มาก จลู ่งก็ขบั มา้ รีบหนีไปถึงสะพาน
เตียงปันเก้ ียว ตวั จูล่งแลมา้ ที่ขี่ก็อ่อนแรงลง เตียวหุยจึงว่าเจ้ารีบขบั มา้ พาบุตรไปใหเ้ ล่าป่ี เถิด จูล่งก็ขบั ฝ่ าไป
เตียวหุยเขา้ สกัดแลเห็นสัปทนก้ันมาขา้ งหลังก็รูว้ ่าโจโฉทัพหลวงมาถึงเอง จึงรอ้ งตวาดดว้ ยเสียงอันดัง
ทหารโจโฉก็กลวั มิกลา้ เขา้ ใกลท้ ้งั เกรงในกลขงเบง้ แลว้ เตียวหุยก็ใหช้ กั กระดานสะพานเสียพาทหารกลบั มา
หาเล่าป่ี แลโจโฉสาคญั ในกลจึงใหท้ าสะพานแลว้ ยกทหารตามไป

ฝ่ าเล่าป่ี เห็นผงคลีฟุ้งตลบอยู่ แลเสียงโห่รอ้ งอ้ ืออึงคนึง ก็สาคญั ว่าโจโฉยกทพั มาถึงตวั แลว้ แลมิรูจ้ ะ
หนีไปทางใด พอดีกวนอู เล่ากี๋ยกทหารขา้ มเรือมาช่วยพอดีเขา้ ช่วยสกดั รบพุง่ ทหารโจโฉ เลา่ ป่ี เห็นดงั น้ันก็มี
ความยินดียิ่งนัก ขงเบง้ จึงใหก้ วนอูไปอยูเ่ มืองแฮเคา้ ตวั เล่าป่ี ขงเบง้ ไปอยูก่ บั เล่าก๋ี ณ เมืองกงั แฮ ฝ่ ายโจโฉ
นึกสาคัญว่ากลขงเบง้ จึงมิอาจไล่ตีตามดว้ ยเกรงอยู่ แลว้ ไปอยู่ ณ เมืองเกงจ๋ิว สะสมพลทหารลือว่าไดร้ อ้ ย
หมืน่

สามกก๊ ตอนท่ี 38 - ขงเบง้ เจรจากบั ท่ปี รกึ ษาซุนกวน

ฝ่ ายซุนกวนรวู้ า่ โจโฉยกมาเป็ นการเอิกเริกย่ิงนัก จึงใหโ้ ลซกไปสืบราชการ ณ เมืองเกงจ๋ิว คร้นั โลซก
มาถึงก็เขา้ แวะเยี่ยมเล่าป่ี ขงเบง้ จึงไดส้ นทนากนั ฝ่ ายขงเบง้ คิดยุใหโ้ จโฉกบั ซุนกวนผิดใจกนั จึงลาเล่าป่ี ไป
เขา้ พบซุนกวน ณ เมอื งกงั ตงั๋

คร้ันมาถึงเมืองกังตัง๋ โลซกก็จัดหาท่ีอยู่ให้ขงเบ้ง แลว้ ตัวโลซกเขา้ พบซุนกวน พบที่ปรึกษาแล
นายทหารท้ังปวงเกี่ยงกันเป็ นสามารถดว้ ยฝ่ ายหนึ่งใหเ้ ขา้ อ่อน น้อมดว้ ยโจโฉ อีกฝ่ ายใหเ้ ขา้ สูร้ บเป็ น
สามารถ ฝ่ ายซุนกวนดว้ ยเป็ นคนเรรวนมิรูจ้ ะทาประการใดจึงน่ิงอยู่ พอดีโลซกว่าขงเบง้ มา ณ เมืองกงั ตัง๋
ซุนกวนมคี วามยนิ ดีจึงเชิญขงเบง้ เขา้ มา

คร้นั ขงเบง้ เขา้ มาพบท่ีปรึกษาซุนกวนหลายคน จึงเขา้ สนทนาอยู่ ฝ่ ายเตียวเจียว ยีหวน โปเจ๋า ซีหอง
ลกเจ๊ก เหยียมจุน้ เทียตก ผูส้ นับสนุนใหซ้ ุนกวนเขา้ อ่อนน้อมดว้ ยโจโฉ ปะทะคารมกบั ขงเบง้ เป็ นอนั มาก
แลแต่ละคนมิสูป้ ากขงเบง้ ก็เลยนิ่งอยู่ คร้นั อุยกายพาขงเบง้ เขา้ พบซุนกวน ขงเบง้ ก็เขา้ ยุแหย่ซุนกวนใหส้ ู้
ดว้ ยโจโฉ ซุนกวนก็ยงั เรรวนอยูม่ ิรูท้ าประการใด ดว้ ยฝ่ ายขุนนางเขา้ ดว้ ยเตียวเจียวใหเ้ ขา้ อ่อนน้อมแก่โจโฉ
แลฝ่ ายทหารเขา้ ดว้ ยโลซกแลขงเบง้ ใหร้ บดว้ ยโจโฉ จึงมิรทู้ าประการใด

สามกก๊ ตอนท่ี 39 – ซุนกวนตดั สนิ ใจรบดว้ ยโจโฉ

ซุนกวนก็มีความวิตกนัก พอดีนางงอกก๊ ไถ่ผูเ้ ป็ นแม่น้าจึงวา่ ตอนท่ีผูพ้ ่ีเจา้ ตายการขา้ งในใหป้ รึกษา
เตียวเจียว การขา้ งนอกใหป้ รึกษาจิวยี่ ซุนกวนก็เพ่ิงราลึกถึงจิวยี่ไดก้ ็มีความยินดีจึงเรียกจิวยี่เขา้ ไปพบเพื่อ
ปรึกษา

ฝ่ ายจิวยี่เขา้ พบขงเบง้ แลโลซก จิวย่ีจึงว่าใหอ้ ่อนน้อมดว้ ยโจโฉ ฝ่ ายขงเบง้ จึงเขา้ ยุแหย่จิวยี่ใหส้ ูร้ บ
โดยอา้ งวา่ โจโฉมากงั ตงั๋ ตอ้ งการสองนางไปบาเรอ ช่ือว่า นางเสียวเก้ ียว กบั นางไตเ้ ก้ ียว จิวยี่ไดฟ้ ังดังน้ันก็
โกรธดว้ ยว่านางเสียวเก้ ียวเป็ นภรรยาของตวั อยูน่ ัน่ เอง แลว้ เขา้ พบซุนกวนเพื่อเสนอใหเ้ ข้าสูโ้ จโฉ ซุนกวนจึง
ตดั สินใจเด็ดขาดใหจ้ ิวยี่ถืออาญาสิทธ์ิท้งั ปวงแลว้ เขา้ รบดว้ ยโจโฉ

ฝ่ ายจิวย่ีเห็นขงเบง้ หลกั แหลมรูน้ ้าใจคนจึงวา่ นานไปจะเป็ นศตั รูตอ้ งรีบกาจดั เสีย คร้นั อยู่มาเล่าป่ี รู้
ขา่ วว่าซุนกวนตดั สินใจตีโจโฉจึงจดั แจงพลทหารส้ ินไป ต้งั อยู่ ณ เมืองแฮเคา้ จิวยี่จึงแสรง้ ทาอุบายเชิญเล่าป่ี
มาปรึกษาราชการที่เมืองกงั ตงั๋ หวงั ลอบฆ่า เสีย เลา่ ปี่ จึงพากวนอมู าดว้ ย ทหารจิวย่ีเห็นกวนอจู ึงเกรงกลวั ย่ิง
นักมิอาจทาอนั ตรายเล่าป่ี ได้ ฝ่ ายขงเบง้ รูว้ า่ เล่าป่ี มายงั กงั ตงั๋ จึงเขา้ พบแลว้ วา่ เดือนอา้ ยแรมหา้ คา่ ใหจ้ ูล่งมา
รบั ณ ริมฝัง่ แมน่ ้า แลว้ เลา่ ป่ี ก็ลากลบั ไป ณ เมอื งแฮเคา้

สามกก๊ ตอนที่ 40 - ขงเบง้ ยมื เกาทณั ฑ์

ฝ่ ายชวั มอ เตียวอุ๋นจดั แจงฝึกทัพเรือใหก้ ลา้ แข็ง ดว้ ยทหารโจโฉเป็ นชาวเหนือไม่ชานาญทางเรือ
จิวย่ีรูด้ ังน้ันก็คิดอุบายกาจดั ชวั มอ เตียวอุ๋นเสีย พอดีเจียวกา้ นขา้ มมายงั ณ กังตัง๋ หวงั เกล้ ียกล่อมจิวยี่เขา้
ดว้ ยโจโฉ จิวย่ีเห็นไดท้ ีจึงทาทีเชิญเจียวกา้ นกินโต๊ะแลว้ เผลอหลบั ไป ฝ่ ายเจียวกา้ นนอนไมห่ ลบั ลุกข้ นึ มา พบ
จดหมายท่ีชวั มอ เตียวอุ๋นสง่ มาใหจ้ ิวยท่ี ่ีจิวย่ปี ลอมไว้ สาคญั วา่ จริงก็รีบแอบนาจดหมายกลบั มาใหโ้ จโฉ

ฝ่ ายโจโฉคร้นั ไดเ้ ปิ ดอ่านแลว้ มิรูเ้ ท่าทันกลจิวยี่ จึงเรียกใหช้ วั มอ เตียวอุ๋นไปประหารเสีย จิวยี่แจง้
ดงั น้ันในอุบายก็มีความยินดีส้ ินวิตก ฝ่ ายขงเบง้ รเู้ ท่าทนั กลจิวยี่ จิวยี่รูด้ งั น้ันก็มคี วามริษยาขงเบง้ เป็ นอนั มาก
คิดอุบายหาขงเบง้ เขา้ มาแลว้ ว่าใหช้ ว่ ยทาเกาทณั ฑส์ ิบหมนื่ ดอกในสิบวนั ขงเบง้ รดู้ งั น้ันก็แจง้ วา่ จิวยีป่ ราถนา
จะหาความผิดใส่ตัวเสียจะไดฆ้ ่าเสีย จึงออกปากเพียงว่าจะไดล้ ูกเกาทัณฑ์ในสามวนั เท่าน้ัน จิวย่ีจึงนึกว่า
ขงเบง้ หลงในอุบายตวั เขา้ แลว้

ฝ่ ายขงเบง้ นิ่งเสียสองวนั คร้นั วนั ที่สามจึงชวนโลซกลงเรือ แลว้ พาเรือเล็กยี่สิบลา ไปยงั ทพั โจโฉตอน
ดึก เรือแต่ละลาน้ันเต็มไปดว้ ยหุ่นฟางมดั สีดาเป็ นอนั มาก ขณะน้ันหมอกลงจดั ฝ่ ายโจโฉเห็นเรือแล่นเขา้ มา
ก็สาคัญว่าเป็ นเรือขา้ ศึกก็ระดมยิงเกาทัณฑ์เขา้ ใส่เรือเป็ นอันมาก มิเห็นว่าทหารมากแลน้อย คร้ันลูก
เกาทณั ฑเ์ ต็มฝั่งขงเบง้ ก็ใหก้ ลบั แคมรบั อีกฝั่งนึง จนเรือแต่ละลาเต็มไปดว้ ยเกาทณั ฑ์จึงยกกลบั ไดเ้ กาทณั ฑ์
ติดฟางมาเป็ นอนั มากนับไดเ้ กินสิบหม่ืน จิวยีเ่ ห็นดงั น้ันก็ทอดใจใหญ่แลว้ วา่ ขงเบง้ มีสติปัญญาลึกซ้ ึงยง่ิ นัก

พอดีขงเบง้ เดินเขา้ มา จิวยี่จึงวา่ ทพั โจโฉยกทพั มาขนาดน้ ีเห็นจะหกั โหมเขา้ ไปก็จะขดั สน จึงวา่ เรามี
กลอุบายอยูอ่ นั นึง ขงเบง้ จึงวา่ ใหเ้ ขียนกลอุบายลงฝ่ ามือ ออกมาดูพรอ้ มกนั จิวย่ีเห็นชอบ คร้นั เขียนเสร็จก็
แบมอื อกมาพบคาวา่ เพลิงตอ้ งกนั แลว้ แต่ละคนก็หวั เราะ จิวยี่จึงวา่ อยา่ ใหก้ ารน้ ีแพร่งพรายไป

สามกก๊ ตอนท่ี 41 - ขงเบง้ เรียกลมตะวนั ออก

ฝ่ ายจิวยี่วิตกอยู่ดว้ ยหาคนไปสอดแนมฝ่ ายโจโฉ อุยกายเห็นดังน้ันจึงอาสาทาทีเป็ นเขา้ ดว้ ยโจโฉ
จิวยี่มีความยินดีนัก รุ่งเชา้ จึงสงั่ ใหโ้ บยอุยกายเสียทาทีใหเ้ จ็บแคน้ แลว้ ส่งงาเต๊กไปแต่งกลลวงโจโฉ โจโฉก็
สาคญั เชื่อใหห้ าอุยกายเขา้ มา คร้นั ยงั คลางแคลงใจอยู่ จึงหาผูอ้ าสาไปสอดแนมราชการที่เมืองกงั ตงั๋ ดูว่า
เป็ นจริงแลรา้ ยประการใด ฝ่ ายเจียวกา้ นเห็นดงั น้ันจึงว่าตวั ขออาสาไปสอดแนมอีกคร้งั ดว้ ยขอแกต้ วั ซ่ึงคร้งั
ก่อนซ่ึงทาการพลาดไป โจโฉก็ยนิ ยอมใหไ้ ป

คร้นั เจียวกา้ นมาถึงจิวยี่ก็ทาทีเป็ นโกรธแลว้ ใหไ้ ปคุมไว้ ณ วดั เชิงเขา ฝ่ ายเจียวกา้ นมีความทุกข์
มิเป็ นอนั กินอนั นอน พบบงั ทองเจียวกา้ นจึงเขา้ ไปคานับแลว้ วา่ ท่านน้ ีหรือคืออาจารยฮ์ องซู มีความยินดีเป็ น
อนั มากจึงเชิญไปพบโจโฉ ณ ค่ายโดยหารไู้ มว่ า่ ตอ้ งกลอุบายจิวยี่เสียแลว้

คร้นั เจียวกา้ นพาบงั ทองมายงั ค่าย โจโฉก็มีความยินดีนักแลว้ พาบงั ทองไปชมทัพเรือ บงั ทองเห็น
ดังน้ันจึงแสรง้ แนะนาใหผ้ ูกเรือติดกันเขา้ ไวด้ ้วยโซ่ตรวนเพ่ือไม่ ใหท้ หารเมาคลื่นระสา่ ระสาย ดว้ ยเรือ
ธรรมดาน้ันโคลงเคลงทหารโจโฉไมส่ นั ทดั จึงอาจเมาไดง้ ่าย โจโฉมิทนั คิดก็มีความยนิ ดีนัก แลว้ ใหเ้ ร่งทาการ
ตามบงั ทองบอก แลว้ บงั ทองก็ลวงโจโฉว่าจะไปเกล้ ียกล่อมคน ณ เมืองกังตัง๋ ใหเ้ ขา้ ดว้ ยโจโฉ โจโฉมีความ
ยินดีนักจึงใหไ้ ป ฝ่ ายเทียหยกจึงเขา้ ว่าใหเ้ รือผูกติดกนั ฉะน้ ีหากขา้ ศึกใชเ้ พลิงเผาเสียก็จะมี อันตรายเป็ น
มนั่ คง โจโฉไดฟ้ ังดงั น้ันก็หวั เราะแลว้ วา่ ฤดูน้ ีเป็ นเทศกาลแจง้ เห็นแต่จะมีลมว่าว แต่ลมตะวนั ตกหากจิวย่ีใช้
เพลิงก็จะกลบั เขา้ ไปเผาตวั เองเป็ นมนั่ คง

ฝ่ ายจิวย่ีแลเห็นปลายธงพดั มาจากตน้ ลม ณ ค่ายโจโฉก็สะดุง้ ใจ จึงคิดว่าการท่ีคิดไวเ้ ห็นจะไม่เป็ น
ผล ดว้ ยลืมฉุกคิดถึงเร่ืองลมเสีย วา่ แลว้ ก็อาเจียนโลหิตสลบลงกบั ที่แลว้ ก็ป่ วยอยู่ ฝ่ ายขงเบง้ รูด้ งั น้ันก็เขา้ พบ
จิวยี่รวู้ ่า ณ เดือนอา้ ยแรมหา้ คา่ จะเกิดลมสลาตนั จึงแสรง้ วา่ สามารถทาพิธีเรียกลมสลาตนั ได้ จิวยี่รดู้ งั น้ันมี
ความยินดีที่ป่ วยอยูก่ ็คลายลง

คร้นั ณ เดือนอา้ ยแรมสามคา่ ขงเบง้ ก็ทาพิธี จิวย่ีจึงใหอ้ ุยกายจดั แจงกองทพั ไวใ้ หพ้ รอ้ ม รอลมมาจะ
ยกทาการตีโจโฉทนั ที ถึงเวลาสองยามเศษไดย้ ินเสียงลมจากทิศอาคเนยอ์ ้ ืออึงมา จิวยี่จึงมีความยนิ ดีเห็นคง
เบง้ มีสติปัญญาเป็ นอนั มากจึงส่ง ชีเซ่ง เตงฮองไปฆ่าเสีย ฝ่ ายขงเบง้ พอเรียกลมเสร็จแลว้ ก็หลบหนี ไปพบ
จลู ่ง ณ ริมฝัง่ ฝ่ ายชีเซ่ง เตงฮองตามไปก็อาจสูจ้ ลู ่งได้ ครน้ั ขงเบง้ มาถึงก็ใหเ้ ลา่ ปี่ ไปรอดกั ซุ่มตีทางหนีโจโฉ

สามกก๊ ตอนที่ 42 - โจโฉแตกทพั เรือ

ฝ่ ายโจโฉน้ันต้งั ใจคอยฝั่งอุยกายอยู่ตลอดเวลา คร้นั ถึงเวลาเห็นอุยกกายนาเรือเขา้ มาใกล้ เทียหยก
เห็นผิดสงั เกตจึงวา่ แกโ่ จโฉ โจโฉเห็นชอบดว้ ยจึงใหบ้ ุนเพ่งไปหา้ มเรือเสียกอ่ น อุยกายเห็นไดท้ ีดงั น้ันก็สงั่ เรือ

เร่งเขา้ ไปจุดไฟข้ ึน คร้นั ลมสลาตนั พดั หนักกลา้ ทหารโจโฉก็เขา้ ดับเพลิงมิทัน เรือท่ีผูกติดกนั แกไ้ มไ่ ดก้ ็ถูก
เพลิงวอดส้ ินเพลิงลามติดเป็ นหลายตาบล ทหารโจโฉก็ว่ิงวุ่นวายไปการน้ันโกลาหลนัก ขณะน้ันทัพจิวยี่
จิวท่าย ชีเซ่ง เตงฮองมาถึงก็ตีหกั เขา้ ไป ทหารจิวยีเ่ ขา้ ไปถึงไหน เพลิงก็ลุกติดข้ นึ แลทหารโจโฉหนีมิทนั ตอ้ ง
อาวุธเจ็บปวดลม้ ตายเป็ นอนั มาก ที่หนีมทิ นั ก็ตายในกองเพลิงบา้ ง ตกน้าตายบา้ ง

ฝ่ ายโจโฉเห็นดังน้ันก็ตกใจข่ีมา้ หลบหนีไปทางตาบลฮัวหลิมพบลิบอง เล่งทองเขา้ ไล่ตีตามมา
เตียวเล้ ียวกบั ซิหลงก็เขา้ สูเ้ ป็ นสามารถมิไดแ้ พช้ นะกนั ซิหลงก็พาโจโฉหนีต่อ พบกาเหลงดกั ทางอยูจ่ ึงหนีไป
ทางหบั ป๋ า

คร้ันหนีมาใกลต้ าบลฮัวหลิมพบจูล่งเขา้ สกัดทางอยู่ เตียวคับ เตียวเล้ ียวก็เขา้ ช่วยป้องกันทาง
ดา้ นหลงั แลทหารโจโฉท้ ิงมา้ แลศสั ตราวุธเป็ นอนั มากแลว้ โจโฉก็สงั่ ใหร้ ีบหนีไป คร้นั มาถึงตาบลโฮเลาก๊ก
ก็ใหห้ ยุดหุงอาหารอยู่ยงั มิทันสุกได้กิน เตียวหุยก็เขา้ ลอ้ มไว้ เคาทู เตียวเล้ ียว ซิหลง ก็เขา้ ป้ องกันเป็ น
สามารถแลว้ รีบหนีไป ทหารท่ีหนีมาน้ันก็อิดโรยท้งั ตอ้ งอาวุธบาดเจ็บเป็ นมากแลเห็นทางเขา้ ลากุ๋น ก็หลงใน
กลขงเบง้ เขา้ ไปทางนอ้ ยแลทางน้ันแคบเดินลาบากนักโจโฉก็ใหเ้ ร่งใหเ้ ดินไป ครน้ั พน้ ซอกเขาโจโฉก็หวั เราะ
ข้ ึนแลว้ วา่ หากขงเบง้ ใหค้ นมาซุ่มอยู่ตรงน้ ีเห็นตัวจะมิรอดแน่คร้นั ขาดคาไดย้ ินเสียง ประทัด กวนอูถืองา้ ว
คุมสกดั ทางไว้ โจโฉเห็นจวนตัวจะมิรอดทหารที่มาก็เหลือเพียงรอ้ ยเศษ จึงวอนกวนอูใหป้ ล่อยตวั ใหพ้ น้ ภยั
กวนอนู ึกถึงคร้งั สมยั ที่โจโฉเล้ ียงดตู นนึกสงสารจึงหลีกทางใหโ้ จโฉไป

ฝ่ ายโจโฉหนีมาพบโจหยิน คิดยกกลับฮูโต๋ ใหโ้ จหยินอยู่รักษาเมืองลากุ๋น แฮหัวตุน้ รกั ษาเมือง
ซงหยง เตียวเล้ ียวรกั ษาเมืองหบั ป๋ า แลว้ โจโฉก็จดั แจงทหารยกกลบั ไปฮูโต๋ ฝ่ ายจิวย่คี รน้ั รบมีชยั จึงยกกองทพั
ไปต้งั อยูท่ ่ีตาบลลิมกงั๋ หวงั จะคิดอา่ นไปตีเมอื งลากุ๋น

สามกก๊ ตอนที่ 43 - จวิ ยไี่ ปเอาเมืองซงหยง

ฝ่ ายจิวยีร่ ูว้ า่ เล่าป่ี ไปต้งั อยู่ ณ ปากน้าเมืองอิวกงั๋ แลว้ ก็สะดุง้ ตกใจ รูว้ า่ ขงเบง้ เห็นทีจะตดั หนา้ ชิงเอา
เมืองลากุ๋นเสียเป็ นมนั่ คง จึงเชิญเล่าป่ี มากินโต๊ะแลว้ ว่าหากเราตีเมืองลากุ๋นก็ใหท้ ่านยกตีเสียเถิด เล่าป่ี จึง
ตกปากรับคา จิวย่ีจึงยกไปตีไดด้ ่านอิเหลงแลยกมาถึงเมืองลากุ๋น ถูกกลโจหยินตีพ่าย แลตัวจิวยี่ถูกลูก
เกาทณั ฑอ์ าบพิษท่ีขาซา้ ย ทหารเขา้ าช่วยแก้ หมอจึงวา่ ใหร้ ะงบั ความโกรธเสีย หากเม่ือใดมีความโกรธพิษ
เกาทณั ฑจ์ ะกาเริบข้ นึ

ฝ่ ายจิวยี่ทาอุบายว่าถูกพิษเกาทณั ฑก์ ลุม้ ข้ ึนถึงแก่ความตาย ฝ่ ายโจหยินสาคญั วา่ ตายจริงก็เช่ือเขา้
ปลน้ ค่ายจิวย่ี ถูกจิวยี่ซอ้ นกลใหล้ อ้ มสี่ดา้ นกระหนาบเขา้ มา ตวั โจหยินสูม้ ิไดจ้ ึงถอยเสีย คร้นั จะกลบั เมืองก็
มไิ ดด้ ว้ ยกาเหลง เล่งทองสกดั ทางไว้ จึงหลบหนีไปยงั เมอื งซงหยง ฝ่ ายจิวยจี่ ึงพาทหารจะเขา้ ไปเมืองลากุ๋น

สามกก๊ ตอนที่ 45 - เลา่ ป่ี แตง่ ซุนฮูหยนิ

ฝ่ ายซุนกวนไดร้ บกบั เตียวเล้ ียว ณ เมืองหบั ป๋ ามาชา้ นานกว่าสิบคร้งั ก็ยงั ไมแ่ พช้ นะกนั ไทสูจเู้ สนอ
อุบายตีค่ายเตียวเล้ ียว เตียวเล้ ียวรูท้ นั ซอ้ นกลไทสูจไู้ ด้ ตวั ไทสูจ้ ถู้ ูกเกาทณั ฑเ์ จ็บปวดเป็ นหลายแห่งเห็นจะมิ

รอด ซุนกวนจึงคิดวิตกนักยกทพั กลบั มาเมืองลาซี คร้นั ยกกลบั มาไทสูจกู้ ็ถึงแกค่ วามตาย ซุนกวนก็สงสารอยู่
มไิ ดข้ าด

อยูม่ าเล่าก๋ีป่ วยตายโลซกจึงเดินทางมาหาเล่าปี่ ทวงเมืองเกงจิ๋วคืน ขงเบง้ จึงทาโกรธว่า หากการรบ
คร้งั น้ ีไม่มีเล่าป่ี แลเราการก็คงมิสาเร็จ โลซกไดฟ้ ังดงั น้ันก็น่ิงอยู่ แลว้ ขงเบง้ จึงว่าหากเราไปรบตีเมืองเสฉวน
ซึ่งข้ นึ แกเ่ ลา่ เจ้ ียงไดก้ ่อนจึงคืนเมืองให้ โลซกไดย้ ินดงั น้ันก็คานับออกมา

ฝ่ ายโลซกกลบั มาบอกจิวย่ี จิวย่จี ึงโกรธแลว้ วา่ ตวั น้ันน้ ีซื่อนักที่ไหนจะไดเ้ มอื งกลบั มา อยูม่ าจิวยรี่ ูข้ า่ ว
ว่ากาฮูหยินภรรยาเล่าป่ี อีกคนตายเสียแลว้ จึงคิดอ่านทาอุบายเขา้ ว่าแก่ซุนกวนใหย้ กน้องสาวแก่เล่าป่ี
ลอ่ ลวงเล่าป่ี มาจบั ไว้ ซุนกวนเห็นชอบดว้ ย การน้ันเป็ นความลบั อยู่ ฝ่ ายขงเบง้ รูท้ นั ในอุบายจึงซอ้ นกลใหเ้ ล่า
ป่ี ไปดว้ ยจูล่ง คร้นั พอถึง จูล่งก็ใหป้ ล่อยขา่ วไปทวั่ เมือง การรูข้ ่าวถึงนางงอกก๊ ไถ่ผูเ้ ป็ นแมน่ ้าซุนกวน นางงอ
ก๊กไถ่จึงเขา้ ไปต่อว่าซุนกวน ว่าทาการอปั ยศนักเห็นทีตอ้ งจบั แต่งงานเสียจริงๆ แลว้ ก็ใหจ้ ดั แจงใหเ้ ล่าปี่ กบั
ซุนฮูหยินตามประเพณี

ฝ่ ายเล่าปี่ ก็หลงใหลในภรรยาแลสมบตั ิพศั ถานท่ีซุนกวนนามาใหก้ ็หลงละเลิงไป มิมีใจคิดท่ีจะกลบั
เมืองเกงจ๋ิว จลู ่งจึงใชอ้ ุบายที่ขงเบง้ ฝากมาให้ จึงลวงแก่เล่าป่ี วา่ โจโฉจะยกมาตีเกงจ๋ิว เล่าปี่ มีความอาลยั ย่ิง
นัก ซุนฮูหยินจึงหนีตามเล่าปี่ มา ณ เมืองเกงจิ๋ว ทหารจิวย่ีก็ตามมามิทนั แลตวั ซุนกวนน้ันอปั ยศนัก ท้งั เสีย
นอ้ งสาวไปใหแ้ ก่เล่าปี่

สามกก๊ ตอนที่ 46 - จวิ ยตี่ าย

ฝ่ ายโจโฉต้งั แต่แตกทพั เรือคร้งั น้ันก็มคี วามอปั ยศนัก คร้นั ไดข้ า่ ววา่ เล่าป่ี ชิงเอาเกงจ๋ิวไดแ้ ลว้ ก็วา่ เล่า
ป่ี เหมือนมงั กรไดอ้ อกทะเลใหญ่เห็นทีจะกาจดั ขดั สนนัก แลว้ คิดแต่งต้งั ใหจ้ ิวยี่เป็ นเจา้ เมืองลากุ๋น หวงั ใหม้ ี
มานะไปตีแกแ้ คน้ เลา่ ป่ี

ฝ่ ายซุนกวนใหโ้ ลซกไปเจรจาทวงเมืองกับเล่าป่ี อีกคร้งั เล่าป่ี ก็ทาเป็ นรอ้ งไหห้ นักว่าไม่มีท่ีอาศัย
โลซกคิดสงสารจึงลากลบั ไปหาจิวยอ่ี ีกคร้งั จิวย่ีจึงวา่ ท่านแพค้ วามคิดเล่าป่ี ขงเบง้ เสียแลว้ เล่าปี่ น้ันหาเจรจา
เหมือนปากไม่ แลว้ ก็คิดอุบายไดข้ อ้ หน่ึงใหท้ าทีว่าจะตีเมืองเสฉวนใหเ้ ล่าปี่ พอผ่านเมืองเกงจ๋ิวใหไ้ ปยืม
เสบียงเล่าปี่ คร้นั เล่าปี่ ออกมาจะจบั ฆ่าเสีย ขงเบง้ รูใ้ นกลจึงซอ้ นกลจิวยี่ ถึงเวลาจิวยี่ยกทัพมาถึงใหไ้ ปขอ
เสบียง ก็มเิ ห็นเล่าป่ี แลทหารผูใ้ ดออกมารบั พบแต่จูลง่ สงั่ ปิ ดเมอื งแลว้ ตะโกนว่ากลอุบายท่าน ขงเบง้ น้ันแจง้
อยู่แลว้ จิวย่ีก็นึกเสียใจนักดว้ ยเสียรูข้ งเบง้ พิษเกาทัณฑก์ ็กาเริบออกมาส้ ินสติ ทหารก็เขา้ มาช่วยกนั แกจ้ น
ฟ้ ื น เห็นว่าตัวจะมิรอดก็สงั่ เสียแก่ทหารท้ังปวง ใหช้ ่วยทานุบารุงซุนกวนคร้นั สงั่ เสร็จ พิษเกาทัณฑ์ก็กลุม้
ข้ ึนมา จิวยี่คิดแคน้ นักจึงแหงนหน้าข้ ึนดูฟ้าแลว้ รอ้ งว่า ฟ้าใหย้ ี่มาเกิดแลว้ ไฉนจึงใหเ้ หลียงมาเกิดดว้ ย
วา่ แลว้ ก็ขาดใจตาย เม่ือจิวยต่ี ายน้ันอายุไดส้ ามสิบหกปี

ฝ่ ายซุนกวนครน้ั แจง้ ว่าจิวย่ีตายแลว้ ก็รอ้ งไหร้ กั จิวยี่เป็ นอนั มากแลว้ ให้ แต่งศพตามบรรดาศกั ด์ิ แลว้
ต้งั ใหโ้ ลซกเป็ นขุนนางผูใ้ หญ่แทนจิวยี่

สามกก๊ ตอนที่ 47 - เล่าปี่ ไดบ้ งั ทอง

ฝ่ ายขงเบง้ รูว้ ่าจิวย่ีตายแลว้ ก็คิดไปสืบหาผูม้ ีสติปัญญาท่ีเมืองกงั ตงั๋ แลว้ พาจูล่งไปดว้ ย คร้นั ไปถึง
ขงเบง้ ก็รีบเขา้ ไปคานับศพจิวยี่ ทหารจิวยี่เห็นขงเบง้ ก็แคน้ ใจเป็ นอันมากคิดฆ่าขงเบง้ ขงเบง้ จึงแสรง้ ทา
โศกเศรา้ รอ้ งไหร้ กั จิวยี่เสียเป็ นอนั มาก ทหารจิวย่ีก็หลงเช่ือในมารยาขงเบง้ อีกท้งั มีจูล่งมาดว้ ยจึงมิอาจทา
อะไรได้

อยูม่ าขงเบง้ เจอบงั ทองเพื่อนสนิทจึงสนทนากนั แลว้ ทาหนังสือปิ ดข้ นึ มาฉบบั หน่ึงแลว้ วา่ วา่ หากคิด
จะทาการดว้ ยเล่าป่ี ก็ใหเ้ อาหนังสือฉบบั น้ ีออกไปใหแ้ ก่เล่าปี่ ดว้ ย ถา้ บงั เอิญตวั เรามิไดอ้ ยู่ บงั ทองก็รบั คาแลว้
ขงเบง้ ก็กลบั เกงจิ๋ว

ฝ่ ายบงั ทองก็เขา้ ไปขอทาราชการดว้ ยซุนกวน ซุนกวนเห็นบงั ทองรูปร่างอปั ลกั ษณ์นัก เห็นจะมิได้
ราชการจึงมเิ อาไว้ บงั ทองนอ้ ยใจนักจึงไปสมคั รทาราชการดว้ ยเล่าป่ี ขณะน้ันขงเบง้ ออกไปชาระทุกขร์ าษฎร
มิไดอ้ ยู่ บงั ทองจึงเขา้ ไปหาเล่าป่ี เล่าปี่ เห็นรูปร่างบงั ทองวิปริตก็มิใคร่นับถือโดยปกติแลว้ ใหไ้ ปอยู่ ณ เมือง
ลอยเอี๋ยง ซ่ึงเป็ นเมืองน้อย บงั ทองจึงน้อยใจนัก มิไดเ้ อาหนังสือของขงเบง้ ใหเ้ ล่าปี่ แลว้ ไปอยู่ ณ เมืองลอย
เอี๋ยงเอาแต่เสพแต่สุรา มิไดอ้ อกวา่ ราชการ

เล่าปี่ ก็โกรธนักใหเ้ ตียวหุยไปสืบดู บังทองก็ออกตัดสินเน้ ือความราษฎรที่คา้ งอยู่เสร็จแต่ครู่หนึ่ง
เตียวหุยเห็นดงั น้ันก็เลื่อมใสย่ิงนักกลบั เขา้ วา่ แก่เล่าป่ี พอดีขงเบง้ เขา้ มาวา่ กล่าวแก่เล่าปี่ เล่าป่ี ก็ฉุกราลึกข้ ึน
ไดต้ อนสนทนากบั สุมาเต็กโชวา่ ฮกหลงกบั ฮองซูถา้ ไดม้ าแต่คนหนึ่ง ก็อาจครองแผ่นดินได้ บดั น้ ีไดม้ าพรอ้ ม
กนั ถึงสองคน มคี วามยินดีนักจึงต้งั บงั ทองเป็ นท่ีปรึกษา

ฝ่ ายโจโฉคิดกาจดั มา้ เทง้ จึงทาหนังสือพระเจา้ เห้ ียนเต้ ลวงไปว่าให้หาตวั เขา้ มาคิดราชการ มา้ เทง้ รู้
ดงั น้ันจึงใหม้ า้ เฉียวผูบ้ ุตรกบั หนั ซุยอยูร่ กั ษาเมืองเสเหลียง แลว้ ยกทหารไปฮูโต๋ ตอ้ งกลโจโฉถูกจบั ได้ แลว้ โจ
โฉก็ใหต้ วั มา้ เทง้ ไปฆ่าเสีย มา้ เทง้ ก็ด่าโจโฉมิไดข้ าดคาจนทหารลงดาบฟันถึงแก่ความตาย ฝ่ ายมา้ เฉียวคิด
แคน้ นักก็ยกทหารจะไปตีฮูโต๋

สามกก๊ ตอนท่ี 48 - โจโฉตดั หนวด

ฝ่ ายมา้ เฉียวก็ยกทัพออกรบใชอ้ ุบายตีไดเ้ มืองเตียงฮนั แลด่านตงก๋วน โจโฉจึงยกทหารมาหวงั ตีเอา
ด่านคืน เห็นมา้ เฉียวสง่าองอาจนัก แลทหารเมืองเสเหลียงน้ันมีกาลงั กลา้ แข็งเสมอกนั ทุกคน แลว้ มาเฉียวก็
ใหท้ หารตะลุมบอนเขา้ ไปจบั โจโฉ ทหารโจโฉสูก้ าลงั ทหารมา้ เฉียวมิไดก้ ็แตกกระจดั กระจาย โจโฉเห็นดงั น้ัน
ก็ตกใจหนีเขา้ ไปปะปนกบั ทหารเลว เหล่าทหารจึงรอ้ งว่า อา้ ยหนวดยาวนี่แหละโจโฉ โจโฉก็เอากระบ่ีตัด
หนวดเสียหวงั หลบทหาร พอดีมา้ เฉียวควบมา้ ไล่เขา้ มาใกล้ ก็หนีหลบเขา้ ไปในป่ ารอดมาได้ แลว้ ก็ต้งั มนั่ อยู่
มิออกรบ

อยู่มาโจโฉคิดออ้ มไปตีเสบียงมา้ เฉียว มา้ เฉียวสาคญั ในกลจึงออกตีโจโฉพ่ายไป ตวั โจโฉก็หนีลงเรือ
ไป หวิดมริ อดดีที่เคาทเู ขา้ มาช่วยป้องกนั ตวั โจโฉไว้ ฝ่ ายมา้ เฉียวก็เขา้ ปลน้ คา่ ยโจโฉมไิ ดข้ าด

อยมู่ าโจโฉคิดอุบายไดข้ อ้ หน่ึงใหห้ นั ซุยกบั มา้ เฉียวกินแหนงต่อกนั จึงเชิญหนั ซุยออกมาสนทนาหน้า
ค่าย โจโฉก็ขบั มา้ ออกมาสนทนาแต่เรื่องสมยั เป็ นขุนนางราชการอยูด่ ว้ ยกนั มา้ เฉียวก็นึกสงสยั อยู่ แลว้ โจโฉ
ก็ให้ เขียนจดหมายฉบบั หนึ่งไปใหแ้ กห้ นั ซุย สลกั หลงั ผนึกเป็ นอกั ษรใหล้ บเลือนเสีย มา้ เฉียวเห็นดังน้ันก็
โกรธจะฆ่าหันซุยเสีย ทหารหันซุยก็เขา้ ป้องกันพาหันซุยหนีเขา้ ค่าย หันซุยน้อยใจนักดว้ ยมา้ เฉียวมิได้
คานันนับถือผูใ้ หญ่ คิดเขา้ ไปสมคั รอยูด่ ว้ ยโจโฉ มา้ เฉียวรูด้ งั น้ันก็เขา้ ไปฟันแขนหนั ซุยขาด ทหารหนั ซุยแล
ทหารมา้ เฉียวก็เขา้ รบฟันกนั เอง โจโฉเห็นไดท้ ีจึงเขา้ ร่วมรบตีทพั มา้ เฉียวแตกพ่ายไป มา้ เฉียวเสียทีดงั น้ันก็
หลบหนีไปยงั เมืองเสเหลียง โจโฉจึงต้ังใหห้ นั ซุยเป็ นเจา้ เมืองเสเหลียง แฮหัวเอี๋ยนอยู่รกั ษาเมืองเตียงฮัน
แลว้ ก็ยกทหารกลบั ฮูโต๋

สามกก๊ ตอนที่ 49 - เลา่ ปี่ เขา้ เสฉวน

ฝ่ ายเตียวฬ่อเจา้ เมืองฮันต๋งเกรงว่าโจโฉจะยกทหารมาทาอันตราย ก็คิดทาการซ่องสุมทหารเพ่ือ
ต่อสูโ้ จโฉ จึงคิดไปตีเอาเมืองเสฉวนเป็ นท่ีมนั่ ฝ่ ายเล่าเจ้ ียงเจา้ เมืองเสฉวนรูด้ ังน้ันก็ใหเ้ ตียวสง ไปยุยงโจโฉ
ใหเ้ ขา้ ตีเมืองฮนั ต๋ง เมืองเสฉวนจะไดป้ ลอดภยั ฝ่ ายเตียงสงก็ไดล้ อบเขียนแผนที่เมืองเสฉวนไปดว้ ย หวงั ยก
ใหแ้ ก่โจโฉ เม่ือเขา้ ถึงฮูโต๋แลว้ โจโฉเห็นอาการเตียวสงเจรจาหยาบชา้ นัก จึงไล่เตียวสงออกไปเสีย ฝ่ ายเตียว
สงคิดอบั อายนัก ก็มิกลา้ กลบั ไปเมืองดว้ ยมิสมคารบั ปากแก่เล่าเจ้ ียง จึงเขา้ ไปหาเล่าป่ี ตัวขงเบง้ แลเล่าป่ี ก็
ออกมาตอ้ นรบั ขบั สอู้ ยา่ งดี เตียวสงจึงซาบซ้ ึงใจนักมอบแผนที่เมอื งใหแ้ กเ่ ล่าป่ี แลว้ ก็ลากลบั เมือง

ฝ่ ายเตียวสงก็ใหห้ วดเจง้ เบง้ ตัดเป็ นธุระอยูข่ า้ งใน แลว้ เขา้ บอกเล่าเจ้ ียงใหเ้ ชิญเล่าป่ี มา ช่วยคิดอ่าน
ป้องกนั เมือง เล่าเจ้ ียงเห็นดว้ ยแลขุนนางคดั คา้ นทัดทานเป็ นอนั มาก เล่าเจ้ ียงก็มิฟังแลว้ ว่าเล่าป่ี กบั ตัวแซ่
เดียวกนั คงมิคิดรา้ ยดว้ ย แลว้ เชิญเล่าป่ี เขา้ มา เล่าป่ี จึงเอาแต่บงั ทอง ฮองตง อุยเอี๋ยนไป เล่าเจ้ ียงก็แต่งโต๊ะ
เล้ ียงเลา่ ป่ี ทุกวนั บงั ทองก็วา่ ใหเ้ ร่งกาจดั เล่าเจ้ ียงเสีย เลา่ ป่ี ก็มิยอมทาตามดว้ ยเป็ นแซ่เดียวกนั อิดเอ้ ือนอยู่

สามกก๊ ตอนที่ 50 - จลู ง่ ชิงอาเตา๊ คนื

ฝ่ ายซุนกวนรูว้ ่าเล่าปี่ ยกไปเสฉวน จึงคิดอุบายว่ามารดาป่ วยหนักอยู่ใหห้ าตัวซุนฮูหยินกลบั มาให้
เห็นหน้า แลใหเ้ อาอาเต๊าหลานชายไปดูดว้ ย นางซุนฮูหยินสาคญั ว่าจริงก็รีบพาอาเต๊าลงเรือไปกงั ตงั๋ ฝ่ าย
จลู ่งรวู้ า่ นางซุนฮูหยินจะไปเมืองกงั ตงั๋ จึงรีบลงเรือมาแย่งชิงอาเต๊าคืนมาได้ แลว้ วา่ ท่านจะไปก็ตามเถอด แต่
ใหอ้ าเต๊าอยู่น่ี ฝ่ ายนางซุนฮูหยินก็ขดั ใจนัก แลว้ ใหท้ หารรีบแจวเรือไปกงั ตัง๋ ฝ่ ายซุนกวนรูว้ ่าไดซ้ ุนฮูหยิน
กลบั มาแลว้ ก็ตดั ขาดกบั เลา่ ปี่ แลคิดเตรียมการไปตีเอาเมืองเกงจิ๋วคืน

ฝ่ ายโจโฉก็คิดเล่ือนเป็ นท่ีวุยก๋ง แลซุนฮกเขา้ วา่ เห็นมิชอบ โจโฉขดั ใจนัก ก็เอาตระบะเปล่าปิ ดตรา
ประจาเสีย ฝ่ ายซุนฮกสาคญั วา่ ก็เขา้ ใจวา่ อนั ตรายจะถึงตวั จึงโทมนัสยง่ิ นักแลว้ ก็กินยาตาย แลว้ โจโฉก็ยกทพั
ไปตีกงั ตงั๋ พอเขา้ เทศกาลหนา้ ฝน โจโฉก็ยกทพั กลบั เมืองฮูโต๋

ฝ่ ายเล่าเจ้ ียงก็ใหเ้ ล่าปี่ ไปประจาอยู่ด่านแฮบังก๋วน แลเขา้ มาขอทหารแลเสบียงเล่าเจ้ ียง ขุนนาง
ท้ังหลายเขา้ ทัดทานย่ิงนัก เล่าเจ้ ียงคิดแคลงใจอยู่ จึงใหแ้ ต่ทหารชราส่ีพันกับขา้ วหม่ืนถึง เล่าปี่ แจง้ ดังน้ ี

ก็โกรธนักว่าเสียแรงมาช่วยป้องกันบา้ นเมืองให้ แลว้ คิดอุบายจะเอาเมืองเสฉวนใหไ้ ดต้ ีไดด้ ่านโปยสิก๋วน
ฝ่ ายเล่าเจ้ ียงจบั ไดห้ นังสือท่ีเตียวสงส่งไปใหเ้ ล่าป่ี จึงโกรธนักใหป้ ระหารเสีย แลว้ สงั่ กวดขนั มิใหเ้ ล่าปี่ เขา้ มา
เอาเมืองได้

สามกก๊ ตอนที่ 51- บงั ทองตาย

ฝ่ ายเล่าป่ี ตีเอาไดเ้ อาด่านหลายด่าน จะไปตีเอาเมืองลกเสีย พบทางใหญ่น้อยสองทาง เล่าปี่ จึงไป
ทางใหญ่ บงั ทองไปทางนอ้ ย แลขณะไปน้ันมา้ บงั ทองขาหกั เล่าป่ี จึงเปลี่ยนมา้ ของตนไปใหบ้ งั ทองข่ี บงั ทอง
จึงไปทางน้อย แลทางน้ันคับขนั นักจึงถามทหารชาวเมืองว่าตาบลน้ ีชื่อใด แลทหารน้ันตอบว่า ตาบลลก
หอ้ งโหแปลวา่ หวสต์ กทุ่ง บงั ทองไดย้ ินดงั น้ันก็นึกวา่ ช่ือน้ันคลอ้ งกบั ตวั นักดว้ ยฮองซูน้ันแปลว่าหวส์ จึงสะดุง้
ตกใจเรง่ ใหท้ หารถอยกลบั เตียวหยิมซึ่งซุ่มอยู่จุดประทดั โห่รอ้ งข้ นึ ช้ ีวา่ คนข่ีมา้ ขาวน้ันเล่าปี่ แลว้ เอาเกาทณั ฑ์
ระดมยงิ เขา้ ไปถูกบงั ทองตกมา้ ขาดใจตาย

ฝ่ ายเล่าปี่ รวู้ ่าบงั ทองถึงแกค่ วามตายแลว้ ก็รอ้ งไหจ้ นสลบไปแลว้ เรียกหาขงเบง้ เขา้ มาชว่ ยคิดการต่อ
ขงเบง้ จึงใหก้ วนอูอยู่รกั ษาเมืองเกงจิ๋ว แลว้ พาเตียวหุย จูล่ง มาดว้ ย ฝ่ ายเตียวหุยยกมาถึงแดนปากุ๋น เตียว
หุยก็ใชอ้ ุบายจบั เงียมหงนั เจา้ เมืองปากุ๋นไดแ้ ลว้ มดั มา เงียมหงนั ก็ด่าเตียวหุยเป็ นขอ้ หยาบชา้ ต่างๆนานา
เตียวหุยเห็นเงียมหงนั มีใจยงั่ ยืน ไม่ย่อทอ้ ต่อความตายจึงปล่อยมัดเงียมหงนั เสีย เงียมหงนั เห็นดังน้ันก็
ซาบซ้ ึงใจนัก ยอมทาการอยดู่ ว้ ยเตียวหุย คร้นั เตียวหุยไปถึงตาบลใด นายด่านเห็นเงียมหงนั จึงยอมเขา้ ดว้ ย
เตียวหุยตลอด มิไดข้ ดั ขวางแต่ประการใด

สามกก๊ ตอนท่ี 52 - เลา่ ป่ี ชิงไดเ้ มืองเสฉวน

คร้นั ขงเบง้ มาบรรจบเล่าปี่ แลว้ ก็คิดอ่านตีเมืองลกเสีย เตียวเอก๊ ก็ไดต้ ดั หวั เล่ากุ๋ยแลว้ เปิ ดประตูเมือง
รบั เล่าป่ี เล่าปี่ ก็ไดเ้ มืองลกเสีย ขงเบง้ จึงใหจ้ ลู ่งไปปราบหวั เมืองเตงกงั๋ เงียมหงนั แลเตียวหุยไปกาจดั หวั เมอื ง
เตงกงั๋ แลว้ ขงเบง้ ก็คิดจะไปตีเอาด่านกิมก๊กแลส่งหนังสือใหเ้ ล่าเจ้ ียงนอบนอ้ มแต่โดย ดี เล่าเจ้ ียงแจง้ ดงั น้ันก็
โกรธฉีกหนังสือท้ ิงเสีย แลว้ ก็แต่งหนังสือไปใหเ้ ตียวฬ่อใหช้ ่วยตีเล่าป่ี ฝ่ ายมา้ เฉียวซ่องสุมทหารไดเ้ ป็ นอนั
มาก พาบงั เต๊กยกไปตีไดเ้ มืองกิจ๋ิว ถูกแฮหวั เอ๋ียนลอ้ มตีคืน มา้ เฉียวจวนตวั นักเหลือทหารอยู่เจ็ดคน จึงหนี
ฝ่ าออกมาหนีออกไปอยูก่ บั เตียวฬอ่ เตียวฬอ่ จึงใหม้ า้ เฉียวไปตีเล่าป่ี ตวั บงั เตก๊ ป่ วยอยูม่ ไิ ดไ้ ปดว้ ย

ฝ่ ายอุยหวนท่ีรกั ษาด่านกิมกก๊ ยอมนอนนอ้ มขงเบง้ แต่โดยดี พอดีมา้ ใชแ้ จง้ มาวา่ เตียวฬอ่ ใหม้ า้ เฉียว
มาตีเอาด่านแฮบงั ก๋วน ขงเบง้ จึงใหเ้ ตียวหุยเป็ นยกไปช่วยก่อน แลมา้ เฉียวกบั เตียวหุยรบกนั เป็ นสามารถ
ก็มิไดแ้ พช้ นะกนั ขงเบง้ จึงคิดอุบายใหม้ า้ เฉียวมาเป็ นพวก ก็ส่งของกานัลใหเ้ อียวสง ไปคอยยุแยงเตียวฬ่อ
มา้ เฉียวก็มิอาจกลับเมืองได้ จึงขอยอมอยู่ดว้ ยขงเบง้ คร้นั เล่าป่ี กลับมายงั ด่านกิมก๊กแลว้ ก็ใหม้ า้ เฉียวไป
ประชิดเมืองเสฉวน แลตัวเล่าเจ้ ียงเห็นวา่ การจวนตัว ก็คิดท่ีจะออกไปนอบน้อมโดยดี จึงเอาตราสาหรบั ที่
ออกไปคานับเล่าปี่ เล่าป่ี เห็นดงั น้ัน ก็จูงเอามือเล่าเจ้ ียงข้ ึนมาท่ีขา้ งบน แลว้ รอ้ งไหว้ า่ ตวั เราซึ่งทาการคร้งั น้ ี
เป็ นการจาใจ คิดแต่จะทานุบารุงแผ่นดินใหม้ ีความสุข แลว้ ก็ใหเ้ ล่าเจ้ ียงไปอยูเ่ มืองกองอนั๋ ซ่ึงเป็ นเมืองน้อย

ข้ นึ อยูแ่ กเ่ มืองเกงจ๋ิว เลา่ ป่ี จึงไดเ้ มืองเสฉวนแต่น้ันมา แลว้ ก็ไดต้ รากฎหมายข้ นึ มาใหม่ ต้งั ให้ กวนอู เตียวหุย
จลู ง่ มา้ เฉียว ฮองตงเป็ นท่ีหา้ ทหารเอก

สามกก๊ ตอนท่ี 53 - โจโฉตไี ดฮ้ นั ตง๋

ฝ่ ายซุนกวนรูว้ า่ เล่าป่ี ก็ใหจ้ กู ดั กิ๋นพ่ีชายขงเบง้ ไปทวงเมืองเกงจ๋ิวตาม สญั ญา เล่าปี่ ก็มิบอมให้ ขงเบง้
จึงว่ากล่าวใหค้ ืนแต่เมืองเตียงสา เลงเหลง ฮุยเอ๋ียงซ่ึงเป็ นเมืองข้ ึนแก่เกงจ๋ิว ใหไ้ ปว่ากล่าวแก่กวนอูเอาเอง
คร้นั จกู ดั ก๋ินมาถึงเมืองเกงจิ๋ว กวนอูก็มิยอมให้ จูกดั กิ๋นก็กลบั ไปหาเล่าปี่ แกคร้งั เล่าป่ี ก็บอกว่ากวนอูน้าใจ
ด้ ือดึง ปากก็วา่ ตีไดเ้ มอื งฮนั ต๋งเมื่อไหร่ จึงจะคืนเกงจ๋ิวให้ จกู ดั กิ๋นมิรทู้ าประการใดก็ลาออกมา

ซุนกวนรูด้ งั น้ันก็โกรธนัก ใหโ้ ลซกเชิญกวนออู อกมากินโตะ๊ จะไดจ้ บั ฆ่าเสีย ฝ่ ายกวนอกู ็มิเกรงกลวั ลง
เรือไปกบั จิวฉอง ขณะกินอยู่น้ันโลซกไดเ้ อ่ยทวงเมืองเกงจิ๋ว กวนอูก็โกรธแลว้ ตอบว่า ตอนท่ีเล่าป่ี ไปสกดั โจ
โฉหลายตาบล ตัวก็เสียเสบียงแลทหาร จะไดเ้ มืองเกงจ๋ิวอยู่ก็ยงั มิเพียงพอ แลว้ ก็แสรง้ ทาเป็ นเมาสุราจูง
มอื โลซกมาใหส้ ่งถึงเรือ ทหารที่ซุ่มอยูก่ ็มิอาจทาอะไรได้ ดว้ ยกลวั จะเป็ นอนั ตรายแกโ่ ลซก

ฝ่ ายซุนกวนรูด้ ังน้ันก็โกรธ จดั แจงเกณฑท์ หารส้ ินท้ังเมืองจะไปตีเมืองเกงจิ๋ว พอดีมา้ ใชม้ าแจง้ ว่า
โจโฉจะยกมาตีกงั ตงั๋ ซุนกวนจึงออกไปต้งั รบั ณ ตาบลหบั ป๋ า

ฝ่ ายโปห้นั เขา้ ว่ากล่าวแก่โจโฉว่ากงั ตงั๋ เป็ นแดนกนั ดาร เห็นจะเอาชนะลาบาก โจโฉจึงงดกองทพั ไว้
แลว้ คิดท่ีจะเลื่อนเป็ นวุยอ๋องอีก ฝ่ ายซุนฮิวก็วา่ กล่าวทดั ทานอยู่ โจโฉก็โกรธ แลว้ ว่าท่านกล่าวทดั ทานเช่นน้ ี
เห็นจะเหมอื นซุนฮก ซุนฮิวก็ลากลบั มาบา้ นมีความทุกขน์ อ้ ยใจเป็ นอนั มาก จนตรอมใจตาย

ฝ่ ายพระเจา้ เห้ ียนเต้กลัวว่าโจโฉเป็ นท่ีวุยอ๋องแลว้ จะคิดขบถเอาราชสมบัติเสียมัน่ คง จึงเขียน
หนังสือส่งใหฮ้ กอว้ นผูเ้ ป็ นบิดานางฮกเฮามเหสี ใหช้ ่วยคิดการกาจัดโจโฉเสีย โจโฉจับได้หนังสือก็โกรธ
ก็จบั ฮกอว้ น นางฮกเฮาแลครอบครวั มาฆ่าเสียส้ ิน แลว้ กะเกณฑท์ หารจะไปตีเมืองฮันต๋ง ฝ่ ายเตียวฬ่อก็ให้
บงั เต๊กออกรบดว้ ยโจโฉ โจโฉเห็นบงั เต๊กชานาญสงครามนัก ก็ใคร่อยากไดม้ าบงั เต๊กมาอยู่ดว้ ย ก็จบั ไดต้ ัว
บงั เต๊ก บงั เต๊กก็ยอมมาอยูด่ ว้ ย ฝ่ ายเตียวฬ่อสูโ้ จโฉมิได้ ก็ยอมสวามิภกั ด์ิดว้ ยโจโฉ โจโฉมีใจเอ็นดู จึงต้งั ให้
เตียวฬอ่ เป็ นเจา้ เมืองปาต๋ง

สามกก๊ ตอนท่ี 54 - ยุทธการทเ่ี ขาเตงกุนสนั

ฝ่ ายอาณาประชาราษฎรใ์ นเมืองเสฉวนรูว้ ่า โจโฉตีไดเ้ มืองฮนั ต๋งแลว้ ก็สะดุง้ ตกใจ เกรงโจโฉมาตี
เมืองเสฉวน ขงเบง้ จึงออกอุบาย ส่งหนังสือใหซ้ ุนกวน ว่าใหต้ ีมอิงหบั ป๋ าเสีย จะคืนเมืองข้ ึนเกงจ๋ิวสามเมือง
ให้ ซุนกวนจึงออกตีไดเ้ มืองอว้ ยเซีย แลว้ จะไปตีเมืองหบั ป๋ า ฝ่ ายเตียวเล้ ียวซึ่งรกั ษาเมืองหบั ป๋ าอยู่น้ัน ก็ส่ง
หนังสือไปถึงโจโฉ โจโฉจึงใหแ้ ฮหวั เอ๋ียนอยูร่ กั ษาเมืองฮนั ต๋ง แลว้ ก็ยกทหารมาบรรจบเตียวเล้ ียว

ฝ่ ายโจโฉแลซุนกวนก็ออกรบกนั เดือนเศษ ซุนกวนก็ยอมอ่อนน้อมแก่โจโฉ ส่งหนังสือไปยงั โจโฉขอ
เลิกทพั โจโฉก็ยกกลบั ฮูโต๋ ขุนนางใหญ่นอ้ ยก็กราบทูลพระเจา้ เห้ ียนเต้ ใหโ้ จโฉเป็ นวุยอ๋อง โจโฉมีความยินดี

นัก แลต้ังใหโ้ จผีบุตรคนโตเป็ นที่ชีจู๊ สืบตาแหน่งโจโฉ อยู่มาม้าใชม้ าบอกว่าโลซกท่ีปรึกษาซุนกวนถึงแก่
ความตายแลว้ แลเล่าป่ี คิดจะมาตีเอาเมืองฮนั ต๋ง โจโฉแจง้ ดงั น้ันก็โกรธ ใหโ้ จหองยกทหารไปชว่ ยแฮหวั เอ๋ียน

ฝ่ ายเล่าป่ี ก็รุกเขา้ ตีทหารเตียวคบั แตก แลยึดไดท้ ่ีเก็บเสบียงที่เขาเทียนตองสนั ก็รุกคืบเขา้ จะไปตี
เอาท่ีเก็บเสบียงขา้ งเขาเตงกุนสนั ซ่ึงแฮหวั เอ๋ียนรกั ษาอยู่ ฝ่ ายโจโฉรูด้ งั น้ันก็ยกทหารมาบรรจบโจหอง ณ
เมืองฮนั ต๋ง ใหแ้ ฮหวั เอี๋ยนระวงั รกั ษาเสบียงไวใ้ หด้ ี

ฝ่ ายขงเบง้ ก็ใหฮ้ องตงออกตีเขาเตงกุนสนั ฮองตงใชอ้ ุบายล่อใหแ้ ฮหัวเอี๋ยนออกมา แฮหัวเอ๋ียนมิ
สาคัญในกล ก็ออกมาถูกฮองตงเอาดาบฟั นแฮหัวเอี๋ยนศรีษะขาดตาย ฝ่ ายโจโฉรู้ดังน้ัน ก็ร้องไห้
รกั แฮหวั เอี๋ยนเป็ นอนั มาก แลว้ โกรธยกทหารส่ีสิบหม่ืนหวงั แกแ้ คน้ แทนแฮหวั เอ๋ียนกลบั สูอ้ ุบายขงเบง้ มิ ได้
แตกหนีมาตอ้ งยกทพั กลบั ฮูโต๋ ท้งั เสียเมืองฮนั ต๋ง ขณะน้ันพระเจา้ เห้ ียนเตม้ าอยูฮ่ ูโต๋ไดย้ ่ีสิบสามปี เล่าปี่ ก็ได้
ทาพิธีต้งั ตวั เป็ นเจา้ เรียกวา่ เจา้ ฮนั ต๋ง

สามกก๊ ตอนท่ี 55 - ประหารกวนอู

ฝ่ ายโจโฉเมื่อรูว้ ่าเล่าป่ี ต้งั ตวั เป็ นเจา้ ก็โกรธนัก สุมาอ้ ีจึงเสนออุบายใหช้ วนซุนกวน เขา้ ร่วมตีเอา
เมืองเกงจ๋ิวคืน ฝ่ ายซุนกวนก็เห็นชอบ ดว้ ยมีความแคน้ อยนู่ านแลว้

ฝ่ ายกวนอไู ดร้ บั ตราต้ังจากเล่าปี่ ใหเ้ ป็ นใหญ่ในเมืองเกงจ๋ิว แลใหไ้ ปตีเอาเมืองอว้ นเซีย กวนอูจึงให้
ปลกู รา้ นรายทางตามริมน้า หวงั มิลิบองซึ่งต้งั ทพั อยู่ด่านแฮเคา้ มาโจมตีได้ หากมที หารยกมา แต่ละรา้ นก็จะ
จุดควนั เพลิงเป็ นสญั ญาณ ก็จะช่วยถึงกันได้ แลว้ กวนอูก็ออกตีมาประชิดเมืองอว้ นเซีย โจโฉรูด้ ังน้ันก็ให้
อิก๋ึมแลบงั เตก๊ ออกช่วยตีกวนอู อิกึ๋ม บงั เต๊กก็ต้งั คา่ ยทพั อยู่

ขณะน้ันเกิดน้าท่วมใหญ่ ค่ายอิกึ๋ม บังเต๊ก ทหารลม้ ตายเป็ นอันมาก กวนอูเห็นไดท้ ีจึงเขา้ ตีค่าย
อิกึ๋มสูไ้ ม่ไดเ้ ขา้ ยอมอ่อนนอ้ ม กวนอจู ึงจบั ส่งไปเกงจิ๋ว แลตวั บงั เต๊งกวนอูจบั ไดก้ ็ใหไ้ ปฆ่าเสีย แลว้ กวนอูก็ยก
ทหารเขา้ จะตีเมืองอว้ นเซีย ขณะน้ันโจหยินยืนอยู่บนหอรบ ใหท้ หารยิงเกาทัณฑ์ไปถูกไหล่ซา้ ยกวนอู
กวนเป๋ งก็เขา้ ไปแกก้ วนอกู ลบั มาคา่ ย กวนอกู ็ป่ วยอยู่

ขณะน้ันหมอฮวั โต๋พอดีมาท่ีคา่ ย เขา้ ชว่ ยรกั ษาแผลกวนอู วา่ แผลถูกพิษเกาทณั ฑ์ จะรกั ษาตอ้ งความ
เจ็บปวดเป็ นอนั มาก กวนอกู ็มิครนั่ ครา้ ม ยอมใหห้ มอฮวั โต๋ขดู พิษจากกระดูกออก ตวั น้ันนัง่ เล่นหมากรุกอยู่
หวงั มใิ หท้ หารเสียน้าใจ หมอฮวั โต๋มคี วามนับถือกวนอู วา่ มีความอดทนเป็ นอนั มาก แลว้ ลาออกมา

ฝ่ ายลิบองเห็นกวนอูตระเตรียมการมนั่ คงก็มิรูท้ าประการใด จึงแกลง้ ป่ วยอยู่ ฝ่ ายลกซุนก็เขา้ เยี่ยม
เสนอแผนการใหก้ วนอตู ายใจ ลิบองเห็นดว้ ยจึงทาทีเป็ นยกตาแหน่งใหล้ กซุนดูแลด่านแฮเคา้ แทน แลตวั ลก
ซุนก็ส่งหนังสือทาเป็ นอ่อนน้อมแก่กวนอู ฝ่ ายกวนอูเห็นลกซุนมิไดม้ ีช่ือเสียงเรียงนาม แลทาทีอ่อนน้อม จึง
หาแคลงไมก่ ็เรียกทหาร ที่ตรวจตราตามรายแมน่ ้า ไปชว่ ยตีเมอื งอว้ นเซีย

ฝ่ ายลิบองเห็นดงั น้ันก็ทาทีปลอมเป็ นเรือลูกคา้ แลน่ ผ่านรา้ นไฟ ทาทีเป็ นหลบพายุ แลว้ ก็จบั ทหารท่ี
ดูรา้ นไฟเสีย ปูนบาเหน็จเป็ นอนั มาก แลว้ ใหไ้ ปเรียกชาวเมืองใหเ้ ปิ ดประตูรบั ฝ่ ายทหารในเมืองสาคญั ว่า
พวกเดียวกนั ก็เปิ ดประตูรบั ลิบองจึงใหท้ หารกรูเขา้ ไป ไดเ้ มืองเกงจ๋ิวโดยง่ายมไิ ดส้ รู้ บเลย แลว้ เอาอิก๋ึมออก
จากคุกคืนใหแ้ ก่โจโฉ ฝ่ ายโจโฉก็ยกทพั หลวงหวงั มาช่วยเมืองอว้ นเซีย ฝ่ ายกวนอูรูว้ ่าโจโฉยกมาแลเมืองเกง
จ๋ิวก็เสียแก่ลิบองแลว้ ก็มิไดเ้ ชื่อ แลซิหลงซึ่งยกทัพมาถึงก็เขา้ สูด้ ว้ ยกวนอู โจหยินซึ่งรกั ษาเมืองอว้ ยเซียอยู่
เห็นดงั น้ันก็ออกมาช่วยรบกระหนาบ กวนอูเห็นจะสูม้ ิไดก้ ็หนีออกมา ฝ่ ายทหารกวนอกู ็คิดถึงบุตรภรรยาที่
อยู่ในเมืองเกงจ๋ิว ก็มิมีใจสูร้ บ หลบหนีออกมาเป็ นอนั มาก กวนอูก็รบตา้ นทานอยู่ แลว้ หนีไปอยู่เมืองเป๊ ก
เสีย แลว้ ขอความชว่ ยเหลือจากเลา่ ฮอง เบง้ ตดั ซ่ึงอยูเ่ มืองซงหยง ฝ่ ายเล่าฮอง เบง้ ตดั ก็มิชว่ ยเหลือ กวนอรู ู้
ดงั น้ันเห็นจะตา้ นทานท่ีเมืองเป๊ กเสียไมไ่ ด้ ใหจ้ ิวฉองอยู่รกั ษาเมืองเป๊ กเสียไว้ แลว้ ก็หลบหนีออกมาหวงั ไป
เสฉวน ทหารซุนกวนก็จับกวนอูได้ ฝ่ ายซุนกวนเห็นว่ากวนอูมีความซื่อสัตย์นัก เห็นจะเล้ ียงไวม้ ิไดก้ ็ให้
ประหารกวนอู กวนเป๋ งเสีย ฝ่ ายจิวฉองรดู้ งั น้ันก็เอาดาบเชือดคอตายตาม

สามกก๊ ตอนที่ 56 - โจโฉตาย

ฝ่ ายเล่าป่ี คร้นั รขู้ า่ วกวนอูแลว้ ก็รอ้ งไหส้ ้ ินสติสมประดีไป คร้นั ฟ้ ื นข้ ึนก็วา่ จะปองลา้ งกงั ตงั๋ ตลอดไป แลว้ จะยก
ทหารไปลา้ งกงั ตงั๋ เสีย ฝ่ าขงเบง้ ใหร้ ะงบั ไวก้ ่อน เล่าปี่ ก็ยอม แลว้ ก็ให้ฆ่าเล่าฮอง บุตรบุญธรรมเสีย ส่วนเบง้
ตดั หนีไปสวามิภกั ด์ิแก่โจผี

อยู่มาโจโฉคิดสรา้ งวังใหม่ เห็นไมใ้ หญ่ต้นหน่ึงโจโฉสัง่ ใหต้ ัดเสีย ชาวบ้านจึงว่าต้นไมต้ น้ น้ ี มี
เทพารกั ษ์สถิตอยู่ โจโฉมิไดก้ ลวั ก็สงั่ ใหต้ ดั เสีย ต่อมาโจโฉก็ถูกเทพารกั ษ์มาหลอกหลอนตลอด โจโฉก็ปวด
หวั เป็ นกาลงั ใหห้ าหมอฮัวโต๋มารกั ษา คร้นั หมอฮวั โต๋มาถึงก็เสนอการรกั ษา ใหผ้ ่าศรีษะชาระโรค โจโฉได้
ยินดงั น้ันก็โกรธ ว่าเป็ นอุบายจะฆ่าตวั ใหต้ าย ก็จบั หมอฮวั โต๋ไปใส่คุกทรมาณอยู่ อยู่มาม่นานหมอฮัวโต๋ก็
ตาย

ฝ่ ายโจโฉโรคปวดหวั ก็กาเริบเป็ นกาลงั แลไปเห็น นางตงั กุยหุย นางฮกเฮา ฮกอว้ น ตงั สิน ซ่ึงโจโฉ
ฆ่าน้ันมาหลอกหลอน ท้ังไดย้ ินเสียงปี ศาจรอ้ งไหเ้ ซ็งแซ่ ก็เห็นว่าตัวจะมิรอดแลว้ ก็ใหห้ า โจหอง ตันกุ๋ย
สุมาอ้ ี กาเซี่ยง ฝากฝังบุตรภรรยา ใหโ้ จผีสืบทอดตาแหน่งต่อไป สงั่ แลว้ ก็ทอดใจใหญ่ ก็ผวาลม้ ลงขาดใจตาย
เมอื่ โจโฉตายน้ัน อายุไดห้ กสิบหกปี พระเจาเห้ ียนเตม้ าอยเู่ มอื งฮูโต๋ไดย้ ีส่ ิบหา้ ปี

ฝ่ ายพระเจา้ เห้ ียนเตก้ ็พระราชตราต้งั ใหแ้ ก่โจผี ใหส้ ืบดารงตาแหน่งโจโฉต่อไป ฝ่ ายโจสิดนอ้ งโจผี ก็
มิไดม้ ายอมคานับศพบิดา โจผีจึงสงั่ ใหล้ งอาญาแก่โจสิด ฝ่ ายโจสิดก็มิไดเ้ กรงกลวั โจผีก็โกรธนักใหเ้ คาทูไป
จบั ตวั โจสิดมา ฝ่ ายมารดาโจผีเห็นโจผีทาดงั น้ัน ก็รอ้ งไหอ้ อ้ นวอน โจผีก็ใหโ้ จสิดทาโคลงเกี่ยวกบั พี่นอ้ ง ภาย
ใจเจ็ดกา้ วโดยมใิ หเ้ อ่ยคาวา่ พี่น้อง หากทามิไดก้ ็จะใหฆ้ ่าเสีย โจสิดก็มิยอ่ ทอ้ เดินคิดโคลงไดเ้ จ็ดกา้ วก็เอย่ ว่า
ควั่ ถวั่ เอากิ่งถวั่ มาเป็ นฟื นไฟ เมล็ดถวั่ ในกระทะจะไหมก้ ็เพราะก่ิงถวั่ ตน้ รากอนั เดียวกนั นัน่ เอง เหตุใดจึงเร่ง
ไฟใหห้ นักนัก โจผีไดย้ ินก็ราลึกถึงพี่นอ้ งแลว้ ก็รอ้ งไหร้ กั ใหโ้ จสิดไปอยูเ่ มืองอนั เหียง แลตวั โจผีน้ันก็ทายศยิ่ง
กวา่ โจโฉ ขง่ เหงพระเจา้ เห้ ียนเต้ ฝ่ ายแฮหวั ตุน้ ป่ วยเป็ นไขห้ นัก อยมู่ าไมน่ านก็ตาย

อยู่มาโจผีบงั คบั ใหพ้ ระเจา้ เห้ ียนเตอ้ อกเสียจากบลั ลงค์ แลว้ ใหโ้ จผีข้ ึนครองราชยเ์ ป็ นกษัตริยแ์ ทน
สถาปนาราชวงคว์ ุย ใหไ้ ปสรา้ งวงั ใหม่อยู่ ณ เมืองลกเอ๋ียง ฝ่ ายขงเบง้ แจง้ ดงั น้ัน ก็จดั แจงทาพิธียกเล่าป่ี ข้ ึน
เป็ นกษัตริยบ์ า้ ง

สามกก๊ ตอนท่ี 57 - เลา่ ป่ี ยาตราทพั เหยยี บกงั ตงั ๋

ฝ่ ายเล่าปี่ ก็นึกแคน้ ซุนกวน จึงจัดแจงเตรียมทหารหวงั ลา้ งกงั ตัง๋ ใหไ้ ด้ ขุนนางท้ังปวงต่างทัดทาน
เล่าปี่ ก็มฟิ ังใหข้ งเบง้ อยูร่ กั ษาเมอื งเสฉวน แลว้ เตรียมทหารจะยกไป

ฝ่ ายเตียวหุยซึ่งรกั ษาเมืองลองจิ๋ว รูด้ งั น้ันก็จดั แจงสงั่ ให้ ฮอมเกียง เตียวตดั เตรียมเครื่องนุ่งห่มขาว
มา้ ขาวธงขาวแลเคร่ืองศัตราวุธ ใหเ้ สร็จส้ ินภายในสามวนั ฝ่ ายฮอมเกียง เตียวตัดก็เห็นว่าจัดหามิทัน
เตียวหุยก็สงั่ ใหโ้ บยเสีย ฝ่ ายฮอมเกียง เตียวตดั ก็คิดแคน้ นัก แลคิดหนีไปสวามิภกั ด์ิซุนกวน ตกดึกเห็นเตียว
หุยเมาสุราหลับอยู่ ก็เขา้ ไปกระบี่แทงท่ีท้องแลซอกคอ เตียวหุยรอ้ งข้ ึนมาคาเดียวก็ตาย แลว้ ฮอมเกียง
เตียวตดั ก็ตดั ศีรษะเตียวหุยหนีไปเมืองกงั ตงั๋

ฝ่ ายเลา่ ปี่ รดู้ งั น้ันก็รอ้ งไหร้ กั เป็ นอนั มาก แลว้ สงั่ เคลื่อนทพั ไปกงั ตงั๋ เอากวนหิน เตียวเปา บุตรกวนอู
เตียวหุยไปดว้ ย ฝ่ ายซุนกวนแต่งแม่ทัพออกมาสกัดต้ังทัพที่เมืองอิเหลง เล่าปี่ ก็ใหฮ้ องตงออกรบ ทหาร
พวั เจ้ ียงก็เอาเกาทณั ฑย์ ิงไปถูกฮองตงตาย ฝ่ ายสะโมโขเจา้ เมืองลามนั ยกทพั มาช่วยเล่าปี่ พบกาเหลง ก็เอา
เกาทณั ฑย์ ิงไปถูกาเหลงตาย ทหารเล่าปี่ ก็เขา้ รบทหารซุนกวน มีชยั ชนะเป็ นลาดับ ฝ่ ายซุนกวนรูด้ ังน้ันก็
สะดุง้ ตกใจนัก เห็นการใหญ่หลวงนัก ส่งไมตรีไปหาเล่าป่ี เล่าปี่ ก็มิยอมรบั หวงั ลา้ งกงั ตงั๋ เสียใหไ้ ด้ กาเจ๊กจึง
เสนอใหล้ กซุนออกสกัดตีเล่าป่ี ซุนกวนไดฟ้ ังดังน้ันก็ฉุกคิดข้ ึนได้ ให้เรียกหาตัวลกซุน ใหอ้ าญาสิทธม์ อบ
กระบี่ บงั คบั บญั ชาทหารท้งั ปวง แลว้ ก็ยกทหารออกไป

ฝ่ ายลกซุนก็รกั ษาค่ายอยู่มิไดอ้ อกรบ ทหารเล่าปี่ ก็เขา้ มาทา้ สูอ้ ยูม่ ิไดข้ าด ลกซุนก็มิไดอ้ อกรบ เล่าปี่
เห็นดงั น้ันก็นึกประมาท จึงไปต้งั ค่ายอยู่รายแม่น้าอยู่เจ็ดพนั เสน้ ลกซุนเห็นเล่าปี่ ต้งั ค่ายมิตอ้ ง ตาราพิชยั
สงครามก็ดีใจ คร้นั ถึงเวลาคา่ ก็เขา้ ตีหวั ทา้ ยค่ายเล่าป่ี เอาเพลิงจุดสลบั ค่ายกนั ไป ฝ่ ายทหารเล่าป่ี เห็นดงั น้ัน
ก็วิ่งหนีวุน่ วายไป วิ่งเหยียบลม้ ตายกนั เป็ นอนั มาก คร้นั จะช่วยถึงกนั ก็มิได้ ลกซุนก็ใหท้ หารเขา้ ตีค่ายเล่าปี่
ทหารเลา่ ป่ี ลม้ ตายเป็ นอนั มาก ค่ายเล่าปี่ ก็แตก เล่าปี่ ก็เห็นเหลือกาลงั จะสรู้ บ ก็แตกหนีไปถึงเมอื งเป๊ กเต้

สามกก๊ ตอนท่ี 58 - เลา่ ปี่ ตาย

ฝ่ ายเล่าป่ี ต้งั แต่เสียทพั แตกมาน้ัน ก็อปั ยศอดสูใจยิง่ นัก มิยอมกลบั เสฉวน คร้นั อยู่มาป่ วยหนัก รูว้ ่า
ตวั จะตายแน่แลว้ ก็เรียกหาขงเบง้ จูล่ง แลนายทหารท้ังปวงเขา้ มา เล่าปี่ ก็ฝากฝังอาเต๊าใหแ้ ก่ขงเบง้ ช่วย
ทานุบารุงต่อไป คร้นั สงั่ ส้ ินความก็ตรอมใจตาย ครองราชยไ์ ดส้ ามปี แลว้ ขุนนางท้ังปวงก็เชิญ อาเต๊าข้ ึน
สืบราชสมบตั ิ มีพระนามวา่ พระเจา้ เล่าเส้ ียน

ฝ่ ายสุมาอ้ ีเห็นวา่ บา้ นเมืองเสฉวนยงั มิปกติ จึงเสนอพระเจา้ โจผีใหต้ ีเสฉวนเสีย พระเจา้ โจผีเห็นดว้ ย
ก็ใหต้ ระเตรียมทหารแลว้ ยกไปเป็ นหา้ ทาง พระเลา้ เล่าเส้ ียนรูด้ ังน้ันก็ตกพระทัยนัก เรียกหาขงเบง้ เขา้ มา

ช่วยคิดราชการ ขงเบง้ จึงใหเ้ ตงจ๋ีไปผูกพนั ธไมตรีกบั ซุนกวน ซุนกวนก็ยอมดว้ ย พระเจา้ โจผีเห็นว่า เมือง
เสฉวนกับเมืองกังตัง๋ เป็ นไมตรีกัน ดีรา้ ยจะยกมาบรรจบตีลกเอี๋ยง ก็ใหย้ กไปตีเมืองกังตัง๋ ซุนกวนก็ส่ง
หนังสือขอกองทัพไปช่วย ขงเบง้ ก็ใหจ้ ูล่งยกทหารจะไปตีเมืองเซ่งอนั๋ พระเจา้ โจผีรูด้ ังน้ันก็ถอยทัพกลับ
ชีเซ่ง เตงฮอง เห็นไดท้ ีก็ไล่ตามเขา้ ไป เตียวเล้ ียวเห็นดงั น้ันก็เขา้ ชว่ ยพระเจา้ โจผี ถูกเกาทณั ฑบ์ าดเจ็บ อยูม่ า
พิษเกาทณั ฑก์ ็กลุม้ ข้ นึ แลว้ ก็ตาย

อยูม่ าพระเจา้ เล่าเส้ ียนเสวยราษฎรไ์ ดส้ ามปี เบง้ เฮ็กเจา้ เมองมนั อ๋อง คิดรุกรานเสฉวน ขงเบง้ ก็ขอ
ออกไปปราบปรามหวั เมืองใหส้ ้ ินซาก แลเสน้ ทางไกลกนั ดารนัก ท้งั โรครา้ ยก็มาก ขงเบง้ ก็ไดย้ กทหารลงใต้
จบั ตวั เบง้ เฮ็กไดเ้ ป็ นหลายคร้งั แลน้าใจชาวเผ่าทางใตน้ ้ันดุรา้ ยนัก ก็มิอาจหกั ไดด้ ว้ ยกาลงั ทหาร ขงเบง้ ก็หวงั
ปราบปรามหวั เมืองใหส้ ้ ินซาก จึงปล่อยตัวเบง้ เฮ็กเสียหกคร้งั ไล่ตอ้ นเบง้ เฮ็กจนอบั จน ก็จบั ได้ เบง้ เฮ็กจึง
ยอมออ่ นนอ้ มดว้ ยขงเบง้ ไมค่ ิดรุกรานเสฉวนอีกเลย ขงเบง้ ก็ยกทหารกลบั เสฉวน

สามกก๊ ตอนที่ 59 - ขงเบง้ ตวี ุยกก๊

ฝ่ ายพระเจา้ โจผีครองราชยไ์ ดเ้ จ็ดปี ก็ประชวรหนักเห็นว่าตัวจะมิรอด ก็เรียกโจจิ๋น สุมาอ้ ี ฝากฝัง
โจยอยผูบ้ ุตรใหส้ ืบราชสมบตั ิต่อไป สงั่ เสร็จแลว้ ก็ขาดใจตาย ขุนนางท้งั ปวงจึงเชิญพระเจา้ โจยอย ข้ ึนเสวย
ราชสมบตั ิแลว้ ใหส้ ุมาอ้ ี ไปรบั หนา้ ศึกที่เมอื งเสเหลียง

ฝ่ ายขงเบ้งเห็นว่าสุมาอ้ ีมิสติปั ญญา ก็คิดอุบายปล่อยข่าวลือไปทัว่ ลกเอี๋ยงว่าสุมาอ้ ีคิดขบถ
พระเจา้ โจยอยก็ทรงเชื่อ ก็ถอดสุมาอ้ ีออกจากขุนนาง ใหไ้ ปเป็ นไพร่ทามาหากิน อยู่บา้ นเก่า ฝ่ ายขงเบง้ รู้
ดงั น้ันก็ยินดี เขา้ กราบทลู พระเจา้ เลา่ เส้ ียน ขอไปตีลกเอ๋ียง ขณะน้ันพระเจา้ เลา่ เส้ ียนครองราชยไ์ ดห้ า้ ปี

ฝ่ ายขงเบง้ ออกจากเมืองฮนั ต๋ง แวะเขา้ คานับที่ฝังศพมา้ เฉียว แลว้ ตีถลาเขา้ มาจะตีเอาเมืองเทียนซุย
ใหจ้ ูล่งซุ่มทหารอยู่ แลขงเบง้ ก็ใชอ้ ุบายล่อมา้ จุน้ เจา้ เมืองเทียนซุยออกมา เกียงอุยซ่ึงเป็ นนายทหารในเมือง
น้ันสาคญั ในอุบาย ก็ซอ้ นกลเสีย จลู ่งเสียทีก็กลบั เขา้ ไปหาขงเบง้ ฝ่ ายขงเบง้ เห็นว่าเกียงอุยมิสติปัญญารูล้ ่วง
นัก ก็ใคร่ไดม้ าอยู่ดว้ ย จึงทาอุบายเสีย เกียงอุยจึงยอมมาทาการอยู่ดว้ ยขงเบง้ ขงเบง้ ก็ยกมาถึงเขากิสาน
พระเจา้ โจยอยก็ต้งั ใหโ้ จจิ๋น ออกตา้ นทานขงเบง้ ฝ่ ายโจจิ๋นสูข้ งเบง้ มิได้ ก็แตกหนีมา ฝ่ ายพระเจา้ โจยอย
เห็นดงั น้ัน ก็มิรูจ้ ะหานายทพั มาสูข้ งเบง้ จงฮิวจึงเสนอใหก้ ลบั แต่งต้งั สุมาอ้ ี เขา้ สูด้ ว้ ยขงเบง้ พระเจา้ โจยอย
เห็นชอบดว้ ย ก็ต้งั ใหส้ ุมาอ้ ีเป็ นขุนนางอยา่ งเก่า แลว้ ใหไ้ ปบรรจบกบั พระเจา้ โจยอย ณ เมอื งเตียงฮนั

ฝ่ ายขงเบง้ รูว้ ่าพระเจา้ โจยอยใหส้ ุมาอ้ ีกลบั ตาแหน่งอย่างเก่าก็ตกใจนัก แลว้ ว่าสุมาอ้ ีจะมาตีปิ ดตน้
ทาง จึงหาผูอ้ าสาไปรกั ษาด่านเกเต๋ง มา้ เจ๊กก็ไดอ้ าสาแลทาทัณฑ์บนไว้ แลว้ ยกไป ฝ่ ายมา้ เจ๊กเมื่อมาถึงก็
เห็นประมาท ไปต้งั ทพั สกดั บนยอดเนินเขา เมื่อสุมาอ้ ีเมื่อยกทพั มาถึง เห็นดงั น้ัน ก็เขา้ ลอ้ มเนินเขา ปิ ดทาง
น้าแลจุดไฟเผาเสีย ทหารมา้ เจก๊ ก็แตกตื่นเป็ นอลหม่าน ทหารสุมาอ้ ีก็เขา้ ลอ้ มอยู่ มา้ เจ๊กเห็นดงั น้ันก็จวนตวั
หนีหกั ออกมา แลรกั ษาตน้ ทางเกเต๋งไวม้ ไิ ด้

ฝ่ ายขงเบง้ รูด้ งั น้ันก็ตกใจ ก็รีบเตรียมถอยทพั กลบั ฮันต๋ง เดินทางไปถึงเมืองเสเสีย ก็ใหห้ ยุดอยู่ แล
ทหารบอกว่า สุมาอ้ ียกทพั มาถึงแลว้ ทหารขงเบง้ ก็ตกใจหนา้ ซีดเสียทุกคน แลขงเบง้ เห็นวา่ จวนตวั คบั ขนั นัก
ก็ใหเ้ ปิ ดประตูเมืองท้งั สี่ดา้ น แลว้ มิใหผ้ ูใ้ ดส่งเสียง แลว้ ตวั ขงเบง้ ก็ข้ นึ ไปบนกาแพงเมือง เล่นดีดพิณสบายอยู่
สุมาอ้ ีเห็นดงั น้ันก็นึกสงสยั พิเคราะหอ์ ยกู่ ็เห็นวา่ ขงเบง้ แต่งกลมีทหารซุ่มเป็ นมนั่ คง ก็ใหเ้ รง่ ถอยทหารกลบั

ฝ่ ายทหารท้ังปวงเห็นสุมาอ้ ียกทัพกลบั ไป ก็มีความยินดี แลว้ ขงเบง้ ก็ใหล้ ่ากลบั ฮนั ต๋ง ฝ่ ายจูล่งซ่ึง
ล่วงมาอยูต่ าบลกิกก๊ ก็ฝ่ ากลบั ออกมาไดอ้ ยา่ งมเิ ป็ นอนั ตราย ครน้ั ขงเบง้ กลบั ถึงฮนั ต๋งก็ฝืนใจ ให้ประหารมา้
เจก๊ ตามอาญาแลทณั ฑบ์ น แลขงเบง้ ก็ใหเ้ ตรียมทหารพรกั พรอ้ มไว้ รอการตีลกเอ๋ียงอีกคราหนึ่ง

สามกก๊ ตอนที่ 60 - จลู ่งตาย

อยู่มาพระเจา้ เล่าเส้ ียนไดร้ บั หนังสือจากซุนกวน ใหอ้ อกตีลกเอี๋ยง พระเจา้ เล่าเส้ ียนเห็นชอบดว้ ย ก็
ใหข้ งเบง้ ยกไปตีลกเอ๋ียง แลขณะไปน้ันก็รขู้ ่าววา่ จูล่งตายแลว้ ขงเบง้ ก็รอ้ งไหร้ กั เป็ นอนั มาก แลว้ วา่ ซึ่งจลู ่งถึง
แกค่ วามตายน้ ี เหมือนดงั่ แขนซา้ ยพระเจา้ เล่าเส้ ียนขาด พระเจา้ เลา่ เส้ ียนก็รอ้ งไหร้ กั แลว้ ใหแ้ ต่งการศพเป็ น
อยา่ งดี

ฝ่ ายขงเบง้ ก็ยกทพั มาทางตนั ฉอง พระเจา้ โจยอยก็ใหโ้ จจ๋ินออกสูข้ งเบง้ อยูม่ าไม่นานเสบียงหมด ขง
เบง้ จึงยกทัพกลับฮันต๋ง ฝ่ ายเมืองกังตัง๋ ก็ทาพิธีราชาพิเษก ยกซุนกวนเป็ นกษัตริย์ แลว้ ก็ส่งไมตรีไปทาง
เสฉวน ใหช้ ่วยรบลกเอ๋ียง ตีสองทาง พระเจา้ เล่าเส้ ียนรดู้ งั น้ัน ก็ใหข้ งเบง้ ออกตีลกเอี๋ยงอีกคราหนึ่ง

พระเจา้ โจยอยรูด้ ังน้ันก็ต้งั ใหส้ ุมาอ้ ีเป็ นใหญ่ คุมอาญาสิทธ์ท้งั ปวง ขงเบง้ ก็รุกไล่เขา้ มา สุมาอ้ ีก็ต้ัง
คา่ ยสกดั อยู่ แลมิไดอ้ อกรบ ต้งั มนั่ ใหช้ า้ อยู่ ขงเบง้ เห็นดงั น้ัน ก็คิดอุบายทาทีเป็ นถอยทหารกลบั สุมาอ้ ีก็มิได้
หลงตามตี ขงเบง้ ก็ใหถ้ อยทุกสามรอ้ ยเสน้ เตียวคบั เห็นดงั น้ัน ก็ขอออกตีขงเบง้ สุมาอ้ ีก็ใหไ้ ปแลยกทพั หนุน
ไปช่วย ถูกกลขงเบง้ ทพั สุมาอ้ ีก็แตก อยูม่ าขงเบง้ ก็ป่ วยหนัก ใหถ้ อยทพั กลบั เสฉวน คร้นั รกั ษาไมน่ านก็หาย
แลว้ ขงเบง้ ก็ใหซ้ กั ซอ้ มทหารหดั ปรือกนั อยู่ จะไปตีเมอื งลกเอ๋ียงอีกครง้ั หน่ึง

ฝ่ ายพระเจา้ โจยอยเห็นขงเบง้ ทาการกาเริบ ก็ใหโ้ จจ๋ินแลสุมาอ้ ีไปตีเสฉวน คร้นั เดินทางมาเกิดฝน
ตกห่าใหญ่ จึงเลิกทัพกลบั ขงเบง้ เห็นไดท้ ีก็ยกทหารตามตี โจจิ๋นไดร้ บั ความอปั ยศนัก ก็ตรอมใจตาย แล
สุมาอ้ ีก็ไดเ้ ขา้ รบกบั ขงเบง้ เสียทียกทหารหนีถอยมา ขงเบง้ ก็ล่วงลึกเขา้ มา ต้งั ค่ายอยู่ ณ เขากิสาน สุมาอ้ ีก็
คิดอุบายปล่อยขา่ งลือ ไปยงั เสฉวนว่าขงเบง้ คิดขบถ พระเจา้ เล่าเส้ ียนรดู้ งั น้ันก็สาคญั วา่ จริง เรียกขงเบง้ กลบั
ขงเบง้ ก็ถอนใจใหญ่ว่า การทามาถึงเพียงน้ ี จะทากลบั ทาการสกั รอ้ ยคร้งั ก็มิไดม้ าถึงน่ีไดอ้ ีกคร้งั แลว้ ก็เลิก
ทัพกลบั แลว้ เขา้ ว่าพระเจา้ เล่าเส้ ียน พระเจา้ เล่าเส้ ียนก็ว่าตวั น้ันผิด หูเบา เชื่อฟังแต่คนชั่ว คร้นั ขงเบง้ สืบ
สาวเอาเรื่องแลว้ ก็จดั ทแกลว้ ทหาร จะไปตีเตียงฮนั ขณะน้ันพระเจา้ เล่าเส้ ียนเสวยราษฎรไ์ ดเ้ กา้ ปี

ฝ่ ายสุมาอ้ ีรดู้ งั น้ันก็ออกมาสกดั ทพั ขงเบง้ ใหเ้ ตียวคบั เป็ นกองหน้า ขงเบง้ ก็ยกมาถึง ณ เขากิสาน อยู่
มา ขงเบง้ ไดข้ ่าวว่า ซุนกวนจะยกมามาตีเสฉวน ขงเบง้ รูด้ ังน้ันก็ตกใจ ถอยทพั กลบั เตียวคบั ก็ตามไป ตอ้ ง
กลขงเบง้ ถึงแก่ความตาย

สามกก๊ ตอนท่ี 61 - ขงเบง้ ตาย

ฝ่ ายขงเบง้ ซ่องสุมทหารไดส้ ามปี ก็ลาพระเจา้ เห้ ียนเตไ้ ปปราบวุยกก๊ ใหร้ าบคาบ แลว้ ก็ยกทหารมา
เขากิสานอีก สุมาอ้ ีก็ออกสกดั ทพั ขงเบง้ ก็ไดแ้ ต่งหนังสือชวนซุนกวนตีกระหนาบ ซุนกวนก็ยกทัพหลวงมา
เอง พระเจา้ โจยอยก็ออกไป สกดั ซุนกวนท่ีเมืองหบั ป๋ า คร้นั รบกนั ทหารซุนกวนก็สูม้ ิไดจ้ ึงยกทพั กลบั กงั ตงั๋
ฝ่ ายขงเบง้ ก็รบกบั สุมาอ้ ียืดยาวอยู่ สุมาอ้ ีก็ต้งั มนั่ มิไดอ้ อกรบ ขงเบง้ ก็ใหท้ หารส่งผา้ ซับในผูห้ ญิง ไปยงั ค่าย
สุมาอ้ ี ทาทีเป็ นเยาะเยย้ มิใช่ชายชาติทหาร สุมาอ้ ีเห็นดงั น้ันก็โกรธแต่อยู่ในใจ แลว้ ก็ถามถึงตัวขงเบง้ กับ
ทหารผูน้ ้ัน ทหารผูน้ ้ันก็วา่ ขงเบง้ นอนมไิ ดป้ รกติ ตรวจกาชบั ดูแลทหารอยเู่ สมอ การใหญ่นอ้ ยก็มิไดผ้ ่อนผัน
ใหผ้ ูใ้ ดทา สุมาอ้ ีไดย้ ินดงั น้ันก็ว่าเห็นขงเบง้ จะอายุส้นั เสียแลว้ แลว้ ก็ใหบ้ าเหน็ จรางวลั แก่ทหารผูน้ ้ัน ตาม
สมควร

คร้นั ขงเบง้ อยู่ในค่าย แลเห็นดาวประจาตวั เศรา้ หมองนัก ก็วา่ เห็นตวั จะตายเป็ นมนั่ คง เกียงอุยก็วา่
ใหท้ าพิธีต่ออายุ ก็จะพอสืบไปไดบ้ า้ ง ขงเบง้ เห็นดว้ ย ก็ใหจ้ ดั ทาพิธีต่ออายุ คร้นั ทาพิธีอยู่หกคืน สุมาอ้ ีก๊แล
เห็นดาวอุปราชเมืองเสฉวน เศรา้ หมองอยู่ ก็เห็นไดท้ ี ใหท้ หารไปรอ้ งทา้ ทายถึงค่าย อุยเอี๋ยนเห็นดังน้ัน
ก็เขา้ ไปขา้ งใน หวงั จะบอกขงเบง้ ก็สะดุดโคมต่ออายุน้ันดับไป ขงเบง้ เห็นดงั น้ันก็ตกใจ แลว้ ว่าคงจะเห็นไม่
พน้ ความตายเป็ นมนั่ คง

คร้นั ขงเบง้ ก็ไดใ้ หเ้ อียวหงี ทาหุ่นรปู แทนตวั นัง่ เกวียนอยู่ ใหท้ หารทาตวั เป็ นปรกติ แลว้ ก็สงั่ เสียก่อน
ตาย ใหเ้ จียวอว้ นเป็ นมหาอุปราชแทนตน ใหเ้ กียงอุยวา่ ราชการฝ่ ายทหาร คร้นั สงั่ เสร็จแลว้ ก็ตาย ขณะน้ัน
พระเจา้ เล่าเส้ ียนเสวยราษฎรไ์ ดส้ ิบสองปี ฝ่ ายสุมาอ้ ีรูด้ ังน้ันก็ติดตามไป หวงั จะตีทหารเสฉวน แลไปเห็น
หุน่ ขงเบง้ ก็สาคญั วา่ ขงเบง้ ยงั ไมต่ าย แลเห็นจะตอ้ งกลขงเบง้ เสียแลว้ ก็รีบใหย้ กทหารกลบั

ฝ่ ายอุยเอ๋ียนรูว้ า่ ขงเบง้ ตายแลว้ ก็คิดขบถ ก็ไปต้งั อยูห่ นา้ กาแพงเมืองฮนั ต๋ง ขงเบง้ ขณะก่อนตายน้ัน
ก็ไดฝ้ ากความลบั ไวแ้ ก่มา้ ตา้ ย ใหไ้ ปอยู่เป็ นไสศ้ ึกดว้ ยอุยเอี๋ยน เมื่ออุยเอ๋ียนยกมาต้งั หน้ากาแพงเมืองแลว้
เอียวหงีก็ฉีกหนังสือขงเบง้ เป็ นใจความว่าใหล้ วงอุยเอี๋ยนมีใจกาเริบ ใหร้ อ้ งข้ ึนว่าใครอาจสามารถฆ่ากูได้
เอียงหงีก็ทา้ ใหอ้ ุยเอ๋ียนทาตาม แลขณะอุยเอ๋ียนแหงนหนา้ จะรอ้ งข้ ึน มา้ ตา้ ยก็เขา้ มาขา้ งหลงั ใชก้ ระบ่ีฟันถูก
ศรีษะอุยเอ๋ียน ขาดออกจากกาย เอียงหงี เกียงอุยก็มีความยินดี แลว้ ใหเ้ อาศพขงเบง้ ไปฝังไว้ ณ เขาเตงกุน
สนั

ฝ่ ายพระเจา้ โจยอยก็ต้ังใหส้ ุมาอ้ ีเป็ นมหาอุปราช แลอยู่มาไม่นานก็ส้ ินพระชมน์ ขณะน้ันพระเจา้
โจยอยครองราชยไ์ ดส้ ิบสามปี สุมาอ้ ีก็ใหโ้ จฮองสืบราชสมบตั ิต่อมา ฝ่ ายเกียงอุยก็มาตีวุยกก๊ อยูเ่ นืองๆ อยมู่ า
พระเจา้ โจฮองเสวยราษฎรไ์ ดส้ ิบสามปี สุมาอ้ ีก็ป่ วยตาย พระเจา้ โจฮองก็ต้งั ใหส้ ุมาสู สุมาเจียวผูบ้ ุตรสุมาอ้ ี
คุมอานาจบา้ นเมืองแลทหารท้งั ปวง

สามกก๊ ตอนที่ 62 - สุมาเจยี วตเี มืองเสฉวน

ขณะน้ันลกซุนแลจูกดั ก๋ิน ผูม้ ีสติปัญญาเมืองกงั ตงั๋ ก็ตายแลว้ อยูม่ าพระเจา้ ซุนกวน เสวยราษฎรไ์ ด้
ย่ีสิบส่ีปี ก็ประชวรหนักถึงแกค่ วามตาย จกู ดั เกก๊ แลขนุ นางท้งั ปวงก็ต้งั ใหซ้ ุนเหลียง เสวยราษฎรแ์ ทน

ฝ่ ายสุมาสูแลสุมาเจียว ขุนนางผูใ้ หญ่ผูน้ อ้ ยก็อยูใ่ นบงั คบั บญั ชาส้ ิน แลทาการกาเริบ พระเจา้ โจฮองก็
คิดทาการกาจดั เสีย สุมาสูแจง้ ดังน้ันก็โกรธนัก ถอดพระเจ้าโจฮองออกจากราชสมบัติ ก็ใหโ้ จมอ หลาน
พระเจา้ โจผี ครองราษฎรแ์ ทน พระเจา้ โจมอก็แต่งต้งั ใหส้ ุมาสเู ป็ นมหาอุปราช

อยมู่ าพระเจา้ โจมอเสวยราษฎรไ์ ดส้ องปี เศษ สุมาสกู ็ถึงแกค่ วามตาย สุมาเจียวก็ได้ เป็ นมหาอุปราช
แทน ฝ่ ายเกียงอุยเห็ราชการเมอื งวุยกก๊ แปรปรวนอยู่ ก็เขา้ ยกทหารเขา้ รบอยูเ่ นืองๆ แต่มสิ าเร็จ

ฝ่ ายเมืองกังตัง๋ หมดส้ ินยุคพระเจา้ ซุนเหลียง ก็ไดซ้ ุนฮิวปกครองต่อมา เมืองวุยก๊ก ก็ไดโ้ จฮวน
สืบราชสมบตั ิต่อจากโจมอ ฝ่ ายพระเจา้ เล่าเส้ ียน ซึ่งอยู่แดนเสฉวนน้ัน ก็มิไดเ้ อาใจใส่ราชการ เสพยส์ ุราทุก
วนั มิไดข้ าด เชื่อฟังแต่ถอ้ ยคาฮุยโฮขนั ที ฝ่ ายเกียงอุยก็ไดต้ ีวุยก๊ก อยู่หลายคร้งั อยู่มาฮุยโฮก็ไดย้ ุยงพระเจา้
เล่าเส้ ียน ใหเ้ รียกเกียงอุยกลบั ดว้ ยติดสินบนเงียมอขู ุนนางในเมืองเสฉวน พระเจา้ เล่าเส้ ียนก็ใหเ้ รียกเกียง
อุยกลบั เกียงอุยรูด้ งั น้ันก็นอ้ ยใจ แลว้ ยกทหารลาออกมาทาไร่นา ฝึกทหารอยูท่ ่ีตาบลหลงเส

ฝ่ ายสุมาเจียวเห็นราชการเมืองเสฉวนอิดโรย แลเห็นจะเสื่อมสลายแลว้ ก็ให้ เตงงาย จงโฮย ออกตี
เสฉวนใหไ้ ด้ พระเจา้ เล่าเส้ ียนก็มิไดส้ นใจออกว่าราชการ แลมิไดป้ ้องกันบา้ นเมือง เตงงายก็ไดแ้ ยกไปตี
ทางอิมเป๋ ง แลทางน้ันเดินลาบาก กนั ดารแสนเขญ็ นัก ฝ่ ายเสฉวนแลเห็นเสน้ ทางอิมเป๋ งกนั ดาร มคิ ิดว่าจะมี
ทหารยกมาได้ จึงป้องกนั หละหลวม เตงงายก็ยกทหารมาแต่นอ้ ยผ่านมาได้ จะเขา้ เมอื งเสฉวน

ฝ่ ายพระเจา้ เล่าเส้ ียนเห็นจวนตัว ก็มิคิดอ่านป้องกนั ยอมอ่อนน้อมออกไปคานับ มอบเมืองเสฉวน
ใหแ้ ก่เตงงาย ฝ่ ายเกียงอุยรูด้ ังน้ันก็ตกใจ แลว้ แสรง้ ยอมเขา้ ไปอยู่ด้วยจงโฮย แลว้ ยุใหค้ ิดขบถ ก็ถูกทหาร
กลุม้ ฆา่ ตายท้งั จงโฮย แลเกียงอุย สุมาเจียวจึงไดเ้ สฉวนแต่น้ันมา

สามกก๊ ตอนท่ี 63 - สุมาเอีย๋ นสถาปนาราชวงศจ์ ้ นิ (จบ)

ฝ่ ายพระเจา้ โจฮวนก็ไดแ้ ต่งต้งั สุมาเจียวเป็ นจีนอ๋อง อยู่มาไม่นานสุมาเจียวก็ตาย สุมาเอ๋ียนผูบ้ ุตร
ก็ไดเ้ ป็ นท่ีจีนอ๋องแทนบิดา อยู่มาสุมาเอ๋ียนก็ถอดพระเจา้ โจฮวน ออกเสียจากราชสมบตั ิ ต้งั ตนเป็ นพระเจา้
จีนอ๋อง แต่น้ันก็ส้ ินสุดราชวงศว์ ุย่ แลว้ สุมาเอ๋ียนก็เตรียมทแกลว้ ทหารท้งั ปวงจะยกไปตีกงั ตงั๋

ฝ่ ายพระเจา้ ซุนฮิว แจง้ ดังน้ันก็ทรงประชวรหนักถึงแก่ความตาย ขุนนางท้ังปวงก็ต้ัง ใหซ้ ุนโฮ
สืบราชสมบตั ิต่อมา ฝ่ ายพระเจา้ ซุนโฮครน้ั สืบราชสมบตั ิเสียแลว้ ก็กาเริบทาหยาบชา้ ผิดประเพณีมาแต่ก่อน
ฝ่ ายพระเจา้ สุมาเอี๋ยนเห็นเมืองกงั ตงั๋ จะโรยรา ก็ใหย้ กทหารไปตีกงั ตงั๋ ฝ่ ายพระเจา้ ฮุยโฮเห็นขา้ ศึกยกเขา้ มา
จวนตัว ก็ออกมายกเมืองกงั ตงั๋ ใหแ้ ก่พระเจา้ สุมาอี๋ยน แต่น้ันม พระเจา้ สุมาเอี๋ยนก็ไดร้ วมแผ่นดินสามก๊ก
กลบั มาอยเู่ ป็ นหน่ึงเดียวอีกครง้ั หนึ่ง แลว้ สถาปนาราชวงศจ์ ้ ินสืบต่อมา........ ( จบบริบรู ณ์ )

๓.๒ ตวั ละครสาคญั
พระเจา้ เลน้ เตแ้ ละพระเจา้ เห้ ียนแต้ เป็ นพระมหากษัตรยท์ ี่ปกครองแผ่นดินโดยปราศจาก
ความสามารถ และการไตร่ตรองหลงเชื่อแต่พวกขนั ที ไมป่ กครองบา้ นเมืองดว้ ยความชอบธรรม
เอาแต่ความสุขส่วนตนเป็ นใหญ่

โฮจ้ นิ พ่ีชายของโฮเฮา เม่อื มีอานาจก็ฆ่าไดแ้ มก้ ระทงั่ โฮเฮานอ้ งของตวั เองท่ีปกป้องพวกขนั ที
เหมือนพระเจา้ เลนเต้

ตงั ๋ โตะ๊ ทรราชท่ีอา้ งตวั มาชุบเล้ ียงพระเจา้ เห้ ียนเต้ แต่ไมอ่ ยใู่ นจริยธรรม ฆ่าคนอยา่ งสนุกสนาน
แผ่นดินเดือดรอ้ นไปทุกหยอ่ มหญา้ มีทหารเอกคู่ใจ คือ ลิโป้ ไมม่ ใี ครกลา้ ต่อกรดว้ ย ภายหลงั ตายพราะ
ผูห้ ญิง โดยเป็ นแผนของอองอุน้ ใชก้ ลยุทธท์ ี่เลื่องลือ โดยมีแมน่ างเตียวเส้ ียน หวา่ นลอ้ มเสน่ห์ ใหพ้ อ่ ลกู ตงั๋
โต๊ะ กบั ลิโป้ ผิดใจกนั

ลโิ ป้ บุตรบุญธรรมของ ตงั๋ โต๊ะ ถูกชุบเล้ ียงมาเป็ นองครกั ษ์ขา้ งกาย มฝี ีมือเป็ นหนึ่งในแผ่นดินจีน
ยอมฆา่ พ่อบุญธรรมคนเดิมเต๊งหงวน เพราะเห็นแก่ลาภยศ มวั เมาลุม่ หลงอิสตรีไดข้ ้ ึนช่ือเป็ น ลกู ทรพี 3 พ่อ
ถูกกลยุทธแ์ มน่ างเตียวเส้ ียน ลุ่มหลงจนฆา่ ตงั๋ โต๊ะดว้ ยมอื ตนเอง หลบหนี ไปพึ่งใบบุญเลา่ ป่ี แลว้ ทรยศซ้า
ภายหลงั ถูกโจโฉไลต่ ามตี จนมุมที่เมืองแหแ้ ฝือ ถูกฆ่า ประหารชีวติ ตดั ศรีษะไปเสียบประจาน จบยุคของผูม้ ี
ฝีมือเก่งกาจท่ีสุดในแผ่นดิน

โจโฉ สูงประมาณหา้ ศอกเศษ จกั ษุเล็ก หนวดยาวเป็ นคนฉลาดเฉียบแหลม มีความรู้
ความสามารถทางดา้ นการเมอื งและการทหาร บุรุษผูย้ อมทรยศคนท้งั โลก แต่ไมย่ อมใหโ้ ลกทรยศตน
ตาแหน่งสูงสุดคือ มหาอุปราช เป็ นผูก้ ุมอานาจท้งั ปวง อยเู่ หนือฮ่องเต้ เดิมทาราชการอยูภ่ ายในราชสานัก
คนท้งั ปวงยาเกรง ถูกแต่งต้งั ใหไ้ ปสกดั การโจมตีของขบถโจรโพกผา้ เหลือง สุดทา้ ยแยกตวั หนีออกมา
หลงั จาก ลอบฆ่า ตงั๋ โตะ๊ ไมส่ าเร็จ รวบรวมเจา้ เมืองต่างๆ เขา้ โจมตีตงั๋ โต๊ะ แต่ไมส่ าเร็จ จึงแยกตวั ออกมา
ต่างหาก สะสมกาลงั พลและแสยานุภาพ ครอบครองหวั เมอื งฝ่ ายเหนือ จนถูกเชิญมาเป็ น มหาอุปราช ไดใ้ ช้
ความสามารถ การรจู้ กั ใชค้ น และเลหเ์ หล่ียมกลยุทธ์ ท่ีเป็ นที่เล่ืองลือ จนสามารถครอบครองสว่ นของ
แผ่นดินจีนไวม้ ากท่ีสุด ท่ีไดช้ ่ือวา่ วุยกก๊

ขงเบง้ รูปร่างใหญ่โต สุงถึงหกศอก สีหนา้ ขาวเหมอื นหยวก แต่งตวั โอ่โถ่ง ท่วงทีเป็ นอาจารย์
ผูใ้ หญ่ เป็ นคนฉลาดรรู้ อบดา้ น ผูถ้ ูกยกยอ่ งวา่ หยงั่ รูด้ ินฟ้า มหาสมุทร จากคาแนะนาของชีซีทาใหเ้ ล่าปี่
ตอ้ งมาเชิญดว้ ยตวั เอง ถึงสามครง้ั สามครา มีความสามารถดา้ นการพฑตู สุขุมและรอบคอบ รบั ใช้
ราชวงศเ์ ล่าถึง 2 ชวั่ อายุคน ภายหลงั เล่าป่ี ตาย ไดฝ้ ากฝัง เล่าเส้ ียน ใหด้ แู ลแต่ไม่อาจสาเร็จได้ เพราะพระ
เจา้ เล่าเส้ ียนหเู บา เชื่อแต่คายุยง ของขนั ที ฮุยโฮ ยกทพั ไปปราบปรามชาวมา่ น และไดส้ รู้ บกบั วุยกก๊ หลาย
ครง้ั มคี ู่ปรบั คือ สุมาอ้ ี

เล่าป่ี รปู รา่ งใหญ่สมบรู ณ์ สงู ประมาณหา้ ศอกเศษ หยู านถึงบา่ มือยาวถึงเข่า หนา้ ขาวดงั สี
หยก ฝีปากแดงดงั ชาดเเตม้ จกั ษุชาเลืองไปเห็นหไู ด้ เม่อื นอ้ ยช่ือเห้ ียนเตก๊ ไมร่ กั เรียนหนังสือ ดว้ ยเดิม
เป็ นคนยากจน ทอเส่ือขาย ผูอ้ า้ งวา่ สืบเช้ ือสายราชวงศฮ์ นั่ และ ไดร้ ่วมสาบานเป็ นพี่นอ้ ง กบั กวนอู
เตียวหุย ปราบปรามขบถโจรโพกผา้ เหลือง และมีปัญญา น้าใจดี ใจอารีจนมีเพื่อนมาก เป็ นคนฉลาด ใน
ดา้ นรจู้ ิตใจผูอ้ ่ืนและรจู้ กั ใชค้ น ภายหลงั ตอ้ งหกระเหเร่รอ่ นไปอาศยั เจา้ เมืองต่างๆอยู่ จนไดข้ งเบง้ เป็ น ที่
ปรึกษา จึงไดฟ้ ้ ื นตวั และสามารถครอบครองดินแดนเสฉวนไดใ้ นช่ือวา่ จก๊ กก๊

จูลง่ วรี บุรุษผูเ้ กง่ กาจติดตามเล่าป่ี และขงเบง้ เป็ น 1 ใน 5 ทหารเสือท่ีเล่าป่ี แต่งต้งั ข้ นึ
ประกอบดว้ ย จลู ่ง กวนอู เตียวหุย มา้ เฉียว ฮองตง สรา้ งวรี กรรมสาคญั คือ จลู ง่ ฝ่ าทพั รบั อาเต๊า โดยที่ตวั
คนเดียวฝ่ าช่วยชีวติ ท่ามกลางทหารและองครกั ษ์มากมายของโจโฉที่ยกทพั ลงใต้ หวงั ครอบครองแผ่นดิน ฝ่ า
ออกมาคืนแก่เลา่ ปี่ อยา่ งแสนสาหสั ฆ่าทหารเอกและทหารเลว ของโจโฉอยา่ งดาษดื่น เป็ นบุคคลท่ีตายดีสุด
ในสามกก๊ เพราะตายอยา่ งสงบ

กวนอู นอ้ งรว่ มสาบานของเล่าป่ี หลงั จากตายไปไดถ้ ูกยกยอ่ งวา่ เป็ นเทพเจา้ แห่งความซื่อสตั ย์
หนา้ แดง จกั ษุยาว หนวดเครางาม มีงา้ วคกู่ าย ภายหลงั อยรู่ ว่ มกบั กวนเป๋ ง ผูบ้ ุตรบุญธรรม กบั จิวฉอง เป็ น
เจา้ เมอื งเกงจิ๋ว ถูกแผนกลยุทธข์ องลกซุน และลิบองฆา่ ตาย

เตยี วหยุ นอ้ งร่วมสาบานของเลา่ ปี่ มีนิสยั ววู่ ามอารมณร์ อ้ น ชอบเหลา้ สุรา ศรีษะเหมอื นเสือ
จกั ษุโตกลม เสียงดงั มีกาลงั มาก ติดตามเล่าป่ี มาตลอด ตายเพราะถูกลอบฆ่า และนิสยั ววู่ ามของตนเอง

ซุนกวน ลกั ษณะเขม้ แขง็ จกั ษุแดง หนวดแดง นิสยั สุขุมรอบคอบ มคี วามอดทนต่อ
สถานการณต์ ่างๆ เอาใจตวั เองในบางคร้งั เป็ นผูบ้ ุตรของซุนเกี๋ยน และนอ้ งของซุนเซ็ก ครอบครองดินแดน
ฝัง่ กงั ตงั๋ อายุน้อยกวา่ โจโฉ กบั เล่าปี่ มาก อาศยั ความรุ่งเรืองของการคา้ ขายติดแมน่ ้า สรา้ งความแขง็ แกร่ง
ใหก้ บั กก๊ ตวั เอง ไดใ้ ชช้ ่ือวา่ ง่อกก๊

จวิ ยี่ ผูไ้ ดร้ บั ฉายาวา่ เป็ นผูถ้ ่มนาลายรดฟ้า ไดอ้ ยรู่ บั ใชใ้ นสมยั ซุนเซ็ก และซุนกวน เป็ นเพ่ือน
สนิทของซุนเซ็ก ไดถ้ ูกชวนมารว่ มบริหารบา้ นเมือง คร้นั ซุนเซ็กตาย จึงอยูม่ าสมยั ซุนกวน วางแผนออกรบ
ร่วมกบั ขงเบง้ ปราบปรามต่อตา้ นโจโฉที่ยกทพั มาทาสงครามกบั กงั ตงั๋ ไดข้ ้ นึ ช่ือวา่ ศึกเซ็กเพ็ก สงครามไฟ
ประวตั ิศาสตรจ์ ารึก ที่เผาผลาญทหารโจโฉรว่ มลา้ นคน ภายหลงั ถูกขงเบง้ หกั หลงั แยง่ ชิงเมอื งท้งั หลายท่ีรบ
ไดไ้ ป จึงคิดแคน้ ใจและถูกพิษธนูกลุม้ ขาดใจตาย ก่อนตายไดต้ ะโกน วา่ ฟ้าใหย้ ี่มาเกิด ไฉนจึงใหเ้ หลียงมา
เกิดดว้ ย

สุมาอ้ ี เร่ิมจากรบั ขา้ ราชการเล็กๆ ในกก๊ โจโฉ เร่ิมไวว้ างใจในสมยั พระเจา้ โจยอย ออกสูร้ บ กบั
ขงเบง้ หลายคร้งั อยา่ งคู่ค่ีสูสี เป็ นคปู่ รบั ตวั ฉกาจของขงเบง้ มีบุตรช่ือสุมาสู สุมาเจียว ไดถ้ อดพระเจา้ โจฮอง
ออกจากราชสมบตั ิ สะสมอานาจเหนือตระกูลโจ ภายหลงั สุมาเอ๋ียน ผูบ้ ุตรสุมาเจียว ถอดพระเจา้ โจฮวน
ออก แต่งต้งั ตวั เองเป็ นฮ่องเต้ รวบรวมแผ่นดินจีน เป็ นหน่ึงเดียว สถาปนาราชวงศจ์ ้ ิน

๔.แนวคิด

๔.๑ แนวคดิ หลกั ของเรื่อง
สามกก๊ เป็ นเร่ืองราวท่ีเต็มไปดว้ ยเร่ืองของสงครามและการแยง่ ชิงอานาจการเมือง แสดงใหเ้ ห็น
แนวคิดหลกั โดยรวมของเร่ืองวา่ ทุกสรรพสิ่งเป็ นอนิจจลกั ษณ์ ทุกอยา่ งไมจ่ ีรงั ยงั่ ยืน การยดึ มนั่ ถือมนั่ ทาให้
เกิดความตอ้ งการทะยานอยาก เพราะการต่อสกู้ นั เพ่ืออานาจการเมือง การฆ่าฟันกนั การสูญเสียชีวิตและ
ทรพั ยส์ ินอยา่ งมโหฬารที่เกิดข้ นึ ในเรื่อง สุดทา้ ยก็ไมม่ ีใครหรือตระกูลใดไดค้ รองอานาจอยา่ งแทจ้ ริง

๔.๒ แนวคิดรองท่ปี ระกอบภายในเรอ่ื ง
- แนวคดิ เรือ่ งการเป็ นผูน้ า
สามกก๊ แสดงใหเ้ ห็นภาวะผูน้ าของตวั ละครสาคญั ซึ่งตวั ละครแตล่ ะตวั ตา่ งก็มีภาวะผนู้ าท่ี
แตกตา่ งกนั ออกไป เชน่
โจโฉ รอ้ ยเล่หพ์ นั เหล่ียม มีอุดมการณท์ ี่ยง่ิ ใหญ่ มคี วามปรีชาสามารถในการซ้ ือใจคน เรียกไดว้ า่ ดู
คนออก บอกคนได้ ใชค้ นเป็ น มีภาวะผูน้ าสงู มาก เสียอยา่ งเดียว เป็ นคนข้ รี ะแวงมาก จนบางคร้งั ทาใหเ้ สีย
การใหญ่ได้
ซุนกวน ไมม่ ีกลอุบายที่แยบยลอะไรแสดงใหเ้ ห็นชดั แต่เนื่องจากสามารถใชน้ ักปราชญ์ ยกผูม้ ี
ความสามารถ รวบรวม “สตปิ ัญญาและพลงั ของคนท้งั หลาย” ไวใ้ นตวั ประกอบกบั สภาพแวดลอ้ มของ
อาณาจกั รตวั เองไดเ้ ปรียบกก๊ อ่ืน จึงทาใหอ้ ยรู่ อดมาได้ ซุนกวนถือเป็ นผูน้ าตามหลกั ทฤษฎี คือ ผูน้ าตาม
สถานการณ์ คือ แกป้ ัญหาตามสถานการณ์
เล่าป่ี เป็ นคนออ่ นน้อมถ่อมตน สามารถโคง้ คานับไดท้ ุกทิศ พดู จากถนอมน้าใจผูค้ นมาก
รกั พวกพอ้ ง เล่าป่ี น้ ี บางคนอาจจะมองวา่ ไมม่ ภี าวะผูน้ าเท่าใด อาศยั อ่อนน้อมถ่อมตน และมบี ริวารดีจึงทา
ใหเ้ ป็ นใหญ่ได้
จากตวั ละครสาคญั ดงั กล่าวแสดงใหเ้ ห็นแนวคิดของการเป็ นผูน้ าคือ คนเราไมส่ ามารถเกิดมาเป็ น
ผูน้ าที่ดีได้ แต่เราสามารถที่จะต้งั ใจและพฒั นาตนเองใหเ้ ป็ นผูน้ าท่ีดีได้ โดยตอ้ งพฒั นาตนเองอยา่ ง
สมา่ เสมอและไมม่ ีท่ีส้ ินสุด ทาไดจ้ ากการอ่านหนังสือ การเขา้ รบั การฝึกอบรม และจากประสบการณใ์ นการ
ทางานในแต่ละวนั

- แนวคดิ เรอ่ื งความซ่ือสตั ยก์ ตญั ญู
สามกก๊ แสดงใหเ้ ห็นแนวคิดเรื่องความกตญั ญขู องตวั ละครสาคญั เช่น ความกตญั ญขู องนางเตียว
เส้ ียนท่ีมตี ่อบิดาคือออ้ งอุน้ โดยในเน้ ือเร่ืองนางเตียวเส้ ียนแสดงความกตญั ญโู ดยการเสียสละตนเองเพื่อเป็ น
เคร่ืองมอื ในการลวงตงั๋ โต๊ะและลิโป้ซึ่งเป็ นศตั รูของบิดาของนางใหเ้ กิดความผิดใจกนั และฆา่ กนั ตายในที่สุด
นอกจากน้ ีตวั ละครท่ีแสดงใหเ้ ห็นถึงภาวะความกตญั ญอู ยา่ งเด่นชดั ในเร่ืองไดแ้ ก่ กวนอู

โดยการที่กวนอนู ้ันไดร้ บั การเล้ ียงดูแลอยา่ งดีเม่อื คร้งั อยูก่ บั โจโฉ เพราะโจโฉหวงั จะผูกน้าใจกวนอไู วใ้ หร้ กั
ใครแ่ ละอยูท่ าราชการกบั ตนตลอดไปแต่ความคาดหวงั ของโจโฉก็ไม่ประสบผลสาเร็จเพราะกวนอเู ป็ นผูท้ ่ีมี
ความซื่อสตั ยก์ ตญั ญตู ่อเล่าปี่ มาก สุดทา้ ยไมว่ า่ โจโฉจะลองน้าใจกวนออู ยา่ งไรเม่ือถึงเวลาและโอกาสท่ี
เหมาะสมกวนอกู ็จากโจโฉไปหาเลา่ ปี่ จนสาเร็จและไมล่ ืมบุญคุณโจโฉโดยใหส้ ญั ญาวา่ สกั วนั หนึ่งจะตอ้ งตอบ
แทนใหจ้ งได้

- แนวคิดเรอื่ งความสามัคคแี ละการทางานเป็ นกลมุ่
สามกก๊ แสดงใหเ้ ห็นแนวคิดเร่ืองการทางานเป็ นกลุ่มอยูต่ ลอดเร่ืองโดยจะสงั เกตเห็นไดว้ า่ การออก
ทาศึกทุกครง้ั เหล่าแมท่ พั นายกองจะตอ้ งมีการปรึกษาหารือวางแผนเพื่อทาการศึกร่วมกนั มกี ารแบง่ ปัน
ความคิด และวิธีการต่างๆท่ีจะทาใหก้ องทพั ของตนไดร้ บั ชยั ชนะในการศึกสงคราม การรว่ มกนั ทางานเป็ น
กลุม่ ดงั กล่าวจากเน้ ือเรื่องจะพบวา่ หากกองทพั ใดที่มีความสามคั คีและเคารพซ่ึงกนั และกนั จะทาใหก้ องทพั
น้ันสามารถเอาชนะขา้ ศึกไดง้ ่ายกวา่ กองทพั ที่มกี ารแบง่ พรรคพวกและไมย่ อมรบั ซึ่งกนั และกนั ส่งผลให้
เพล่ียงพลา้ ต่อขา้ ศึกไดง้ ่ายแมจ้ ะมีจานวนคนมากกวา่ มีอาวุธและเสบียงมากกวา่ ก็ตาม
- แนวคดิ เร่ืองการใชส้ ตปิ ัญญานามาซึ่งความสาเร็จ
สามกก๊ เป็ นเร่ืองราวท่ีเก่ียวกบั การสรู้ บและการทาศึกสงครามตลอดเรื่องแต่ภายใตก้ ารทาศึก
สงครามระหวา่ งกนั น้ัน แนวคิดหน่ึงท่ีสอดแทรกและเป็ นประโยชน์อยา่ งมากคือเร่ืองการใชส้ ติปัญหาในการ
คิดกลศึกเพื่อเอาชนะฝ่ ายตรงขา้ ม เพราะการสูร้ บที่ใชแ้ ต่เพียงกาลงั อยา่ งเดียวไม่สามารถเอาชนะไดภ้ ายใน
ระยะเวลาท่ีจากดั ดว้ ยเหตุต่างๆ เชน่ ฤดูน้าหลากเป็ นอุปสรรคต่อการทาศึกสงคราม ฤดูเพาะปลกู ตอ้ งสะสม
เสบียง เป็ นตน้ การใชส้ ติปัญหาเพื่อหาทางรอดและเอาชนะศตั รจู ึงเป็ นกลวธิ ีหนึ่งที่สาคญั โดยตวั ละคร
สาคญั ที่แสดงใหเ้ ห็นแนวคิดดงั กล่าว ไดแ้ ก่ ขงเบง้ ซ่ึงเป็ นผูท้ ี่มีสติปัญญามาก ใชค้ วามรใู้ นศาสตรต์ ่างๆของ
ตนอยา่ งเป็ นประโยชน์เพ่ือชว่ ยใหฝ้ ่ ายเล่าปี่ เอาชนะศตั รูไดห้ ลายคร้งั และยงั ช่วยใหฝ้ ่ ายซุนกวนชนะฝ่ ายโจโฉ
ในตอนโจโฉแตกทพั เรืออีกดว้ ย

- แนวคดิ เรือ่ งความอ่อนนอ้ มถอ่ มตน
จากเร่ืองสามกก๊ ตวั ละครสาคญั ที่แสดงใหเ้ ห็นถึงความออ่ นนอ้ มถ่อมตนไดแ้ ก่ เล่าปี่ โดยตวั ละคร
ดงั กล่าวเป็ นหวั หน้าของกก๊ หน่ึงในสามกก๊ ท่ีกล่าวไดว้ า่ ใชค้ วามอ่อนนอ้ มถ่อมตนน้ันเป็ นบนั ไดเพื่อกา้ วไปสู่
ความสาเร็จในการเป็ นผูน้ า โดยการอ่อนนอ้ มถ่อมตนของเลา่ ปี่ แสดงใหเ้ ห็นวา่ การที่เราจะขอความ
ช่วยเหลือจากใครสกั คน วธิ ีท่ีดีที่สุด คือ เราตอ้ งทาใหเ้ ขาเห็นวา่ เราเคารพในความสามารถของเขา และ
ไวใ้ จเขา การที่เล่าปี่ มคี วามออ่ นนอ้ มถ่อมตนน้ัน เป็ นยุทธวิธีหน่ึงของเล่าปี่ ในการใชแ้ ละบริหารบุคคล
- แนวคิดเรื่องความกลา้ หาญ
จากเรื่อง สามกก๊ จะเห็นไดว้ า่ ตวั ละครทุกตวั ลว้ นมีความกลา้ หาญเป็ นคุณสมบตั ิประจาตวั ท้งั ส้ ิน ไม่
วา่ จะเป็ นตวั ละครหญิงหรือตวั ละครชาย ความกลา้ หาญดงั กล่าวเป็ นแนวคิดสาคญั ของเรื่องอยา่ งหน่ึงที่
สอดแทรกอยเู่ น้ ือเร่ืองตลอดเวลา ดงั จะเห็นไดจ้ ากทุกคร้งั ท่ีมีการทาศึกสงคราม เม่ือแมท่ พั ประกาศขอผู้
อาสาที่จะไปออกรบกบั ขา้ ศึก ก็จะมีผูก้ ลา้ รบั อาสาออกไปทุกครง้ั บางคร้งั แนวคิดเรื่องความกลา้ หาญน้ ีก็ถูก

นาเสนอว่าหากมมี ากจนเกินไปก็จะเป็ นผลเสียต่อตนเองและพวกพอ้ งได้ เช่นในกรณีของ เตียวหุย ที่มคี วาม
กลา้ หาญ บา้ บ่ินมากจนเกินไป ดงั น้ันแนวคิดเร่ืองความกลา้ หาญจึงจาเป็ นตอ้ งอยู่ในบริบทที่เหมาะสมดว้ ย

- แนวคดิ เร่ืองความรกั ชาตบิ า้ นเมือง
จากเร่ือง สามกก๊ ประเด็นสาคญั ท่ีทาใหเ้ กิดสงครามต่างๆในเรื่องต่างกล่าวอา้ งวา่ เพื่อรกั ษาความ
สงบเรียบรอ้ ยของชาติบา้ นเมอื งและเพ่ือทานุบารุงพระเจา้ เห้ ียนเตผ้ ูเ้ ป็ นกษัตริยส์ งู สุดปกครองบา้ นเมืองใน
ขณะน้ัน สะทอ้ นความคิดที่วา่ ชาติบา้ นเมืองและพระมหากษัตริยเ์ ป็ นสิ่งสาคญั สูงสุดท่ีประชาชนผูจ้ งรกั ภกั ดี
ตอ้ งช่วยกนั ดูแลทานุบารุงรกั ษาใหส้ งบสุข ไมใ่ หผ้ ูใ้ ดมาทาลาย และหากจะวเิ คราะหแ์ นวคิดน้ ีอยา่ งลึกซ้ ึงลง
ไปอีกระดบั หน่ึงจะเห็นไดว้ า่ แนวคิดเร่ืองความรกั ชาติบา้ นเมืองน้ ีเป็ นการอา้ งเพื่อรกั ษาผลประโยชน์ของตน
และพวกพอ้ งของตวั ละครในเร่ือง ซึ่งทา้ ยท่ีสุดอานาจก็มิไดต้ กไปอยูท่ ี่ผูใ้ ดอยา่ งแทจ้ ริงตามแนวคิดหลกั ของ
เร่ืองท่ีวา่ ทุกอยา่ งลว้ นเป็ นอนิจจงั ไมเ่ ที่ยงแทแ้ น่นอน

๕.กลวิธกี ารนาเสนอ

เริ่มเร่ืองด้วยการอธิบายถึงพงศาวดารจีนเพื่อใหเ้ ขา้ ใจความเป็ นมาของเร่ืองก่อน แลว้ จึงเร่ิม
กล่าวถึงพระเจา้ เลนเตผ้ ูซ้ ึ่งเสวยราชยอ์ ยูใ่ นขณะน้ัน และกลา่ วถึงการเกิดโจรโพกผา้ เหลืองและการประกาศ
ใหบ้ าเหน็จรางวลั แก่ผูท้ ี่สามารถปราบโจรโพกผา้ เหลืองได้ จึงเร่ิมกล่าวถึงเล่าปี่ กวนอู เตียวหุย โจโฉ
และตงั๋ โต๊ะ ซึ่งเป็ นตวั ละที่มีความสาคญั และมบี ทบาทอยา่ งมากในเรื่อง

จากน้ันจึงกล่าวถึงปมความขดั แยง้ ของตัวละครในเร่ืองเมื่อพระเจา้ เลนเตส้ ้ ินพระชนมเ์ กิดการคิด
เป็ นใหญ่แกง่ แยง่ ราชสมบตั ิและเก่ียงกนั เร่ืองรชั ทายาท เป็ นเหตุใหข้ ุนนางและยอดฝีมือฝ่ ายดีวางแผนคิด
กาจดั ฝ่ ายขุนนางกังฉิน จนเป็ นชนวนใหเ้ กิดศึกสงครามใหญน้อยตามมาอีกมากมาย โดยภายในเร่ือง
กล่าวถึงการรบกนั ของฝ่ ายเล่าปี่ ซึ่งมีกวนอู เตียวหุยและขง้ เบง้ (จก๊ กก๊ ) กบั ฝ่ ายของโจโฉ(วุยกก๊ ) และฝ่ าย
ของซุนกวน(ง่อก๊ก) โดยมีการใชเ้ ล่หเ์ หลี่ยมและยุทศาสตรก์ ารรบเป็ นอนั มาก มีการสรา้ งตัวละครท่ีมี
ลกั ษณะและอุปนิสยั ความโดดเด่นเฉพาะตวั ทาใหจ้ ดจาไดง้ ่าย เช่น กวนอจู ะมีใบหน้าสีแดงเก่งกาจการรบ
เตียวหุยจะเป็ นคนใจรอ้ นโผงผาง ขงเบง้ เป็ นคนฉลาดสามารถเอาตวั รอดไดเ้ สมอ เป็ นตน้

สามก๊กจบเรื่องดว้ ยการท่ีเรื่องดาเนินมาจนถึงตวั ละครกวนอู และเตียวหุยเสียชีวิตก่อน จากน้ันตวั
ละครอ่ืนก็เสียชีวติ ลงไปตามลาดบั ซึ่งทา้ ยท่ีสุดแลว้ สุมาเอี๋ยนบุตรสุมาเจียวไดเ้ ป็ นผูค้ รองดินแดน ในสมยั
ของพระเจา้ สุมาเอ๋ียนน้ ี พระองคส์ ามารถทาใหง้ ่อก๊กมาสวามิภกั ด์ิต่อตนไดแ้ ควน้ ท้งั สามไดแ้ ก่ จ๊ก วุย ง่อ
ไดผ้ นึกรวมกนั อีกคร้งั หลงั จากรบพุ่งกนั มานาน ไดเ้ มืองใหม่ชื่อวา่ เมืองไตจ้ ๋ิน ยุคต่อสูข้ องคนรุ่นเก่าที่ชื่อวา่
สามกก๊ เป็ นอนั จบส้ ิน

๖.ภาษา การใชถ้ อ้ ยคา และสานวนโวหาร

ภาษาในสามกก๊
สามกก๊ เป็ นเรื่องที่มีสานวนเฉพาะตวั ไดร้ บั การยกยอ่ งว่ามีสานวนโวหารดีเยี่ยม ท้งั ในการเรียบ

เรียงถอ้ ยคาท่ีสละสลวย และการใชโ้ วหารอุปมาอุปไมย บรรยายโวหาร จนถือเป็ นแบบอยา่ งการเขียนรอ้ ย
แกว้ ท่ีดี ถอ้ ยคาสานวนต่างๆลว้ นเป็ นสานวนที่ติดใจคนอ่านทุกยุคทุกสมยั

แมภ้ าษาท่ีใช้ ท่านก็เลือกเรียบๆงา่ ยๆ ไดใ้ จความ แต่ก็ไมว่ ายคงความสละสลวยอยใู่ นความเรียบ
น้ัน ตามวสิ ยั กวี นักภาษาและวรรณคดีไทยสว่ นมากต่างก็ยอมรบั กนั วา่ หนังสือเร่ืองสามกก๊ ฉบบั น้ ีใช้
ภาษาไทยไดด้ ีท้งั รูปประโยคและถอ้ ยคาสานวน ศาสตราจารยพ์ ระยาอนุมานราชธนแสดงความเห็นต่อ
ขอ้ ความข้ ึนตน้ เรื่องของสามกก๊ ไวว้ า่ “ ขา้ พเจา้ อ่านแลว้ ก็วา่ แต่งดี เพราะแต่งกะทดั รดั ใชค้ าพดู ไมก่ ่ีคาก็ได้
ขอ้ ความบริบรู ณ์ และเป็ นสานวนอยา่ งไทย อา่ นแลว้ เขา้ ใจดี”

นอกจากน้ ี สมเด็จพระเจา้ บรมวงศเ์ ธอ กรมพระยาดารงราชานุภาพยงั ทรงแสดงทรรศนะไวอ้ ีกวา่
“ ในบรรดาหนังสือเร่ืองพงศาวดารจีนที่ไดแ้ ปลเป็ นภาษาไทย นับถือกนั วา่ สานวนหนังสือสามกก๊ ดีกวา่ เรื่อง
อื่น ดว้ ยใชถ้ อ้ ยคาและเรียงความเรียบรอ้ ยสมา่ เสมออ่านเขา้ ใจง่าย” จึงสมกบั ท่ีวรรณคดีสโมสรในรชั กาลท่ี
๖ ลงมติใหส้ ามกก๊ เป็ นยอดของความเรียงเร่ืองนิทาน ความเรียงในท่ีน้ ี หมายถึง วรรณคดีประเภทรอ้ ยแกว้
ส่วนนิทานในท่ีน้ ีคือเรื่องเล่าสามกก๊ จึงเป็ นเรื่องเลา่ รอ้ ยแกว้

เชน่ “ครน้ั อยมู่ าวนั หนึ่ง โจโฉจึงพากวนอไู ปเฝ้าพระเจา้ เห้ ียนเต้ แลว้ ทูลวา่ กวนอูคนน้ ีมฝี ีมือ
พอจะเป็ นทหารได้ พระเจา้ เห้ ียนเตก้ ็มีความยินดีจึงต้งั กวนอเู ป็ นนายทหาร โจโฉกบั กวนอกู ็ลากลบั มา
บา้ น” ซึ่งใชภ้ าษาไมย่ ากนัก เป็ นการเล่าเร่ืองดว้ ยโวหารโดยใชเ้ ป็ นประโยคที่ไมซ่ บั ซอ้ น อ่านแลว้ จะเขา้ ใจ
ไดท้ นั ทีวา่ ใครทาอะไร ท่ีไหน เมอ่ื ใด หรืออยา่ งไร เป็ นขอ้ ความสน้ั ๆท่ีเลา่ เหตุการณต์ อนหน่ึงไดอ้ ยา่ งจบ
ถว้ นกระบวนความ
ดา้ นการใชถ้ อ้ ยคา วาทศิลป์

 คาสรรพนามที่ใชใ้ นการพดู จามแี ต่ ขา้ พเจา้ -ท่าน เรา-ตวั กู-มงึ ซึ่งแลว้ แต่ยศตาแหน่งและ
อารมณข์ องผูส้ นทนา ซึ่งทาใหไ้ มย่ ุง่ ยากและส่ือความไดช้ ดั เจนดี

 คาที่ใชเ้ ป็ นคาไทย ไมใ่ ชร่ าชาศพั ทห์ รือศพั ทย์ าก และแมจ้ ะมคี าที่ใชร้ ูปวรรณยุกตม์ ากเหมือน
ภาษาจีน แต่ก็ไมใ่ ชอ่ ุปสรรคสาคญั เพราะคนไทยเราคุน้ เคยกบั เสียงวรรณยุกตอ์ ยแู่ ลว้

 ใชศ้ พั ทเ์ กา่ แต่ไมใ่ ช่ศพั ทท์ ่ียากเกินความเขา้ ใจ ซึ่งพบไดใ้ น
การนับจานวนไพรพ่ ลที่มากกวา่ หลกั หม่ืน เชน่ ฝ่ ายเตียวกก๊ น้ันมีพวกโจรประมาณสิบหา้

หมน่ื โลติดน้ันมที หารประมาณหา้ หมื่น (ตอนท่ี 1 : 10) ฝ่ ายตงั๋ โต๊ะเป็ นเจา้ เมอื งซีหลง ไดค้ ุมทหารยส่ี ิบ
หมนื่ (ตอนที่ 3:31) คุมทหารสี่สิบหม่ืนยกไปถึงทุ่งฮนั ซุย(ตอนที่57:253)

การพดู ถึงชื่อบุคคล ขุนนางหรือขนั ทีที่มากกวา่ หนึ่งคน เชน่ แลพวกเทาเจียดขนั ทีซ่ึงเป็ น
ผูใ้ หญ่น้ันเกา้ คน ช่ือเตียวต๋งหน่ึง เตียวเหยียงหน่ึง ฮองสีหน่ึง ต๋วนกุยหนึ่ง เหาลาหน่ึง เกียนลิดหนึ่ง เหห้ ุย

หนึ่ง กก๊ สงหนึ่ง เชียกงหน่ึง เป็ นสิบคนท้งั เทาเจียด หนึ่งเตียวเล้ ียวหน่ึง (ตอนที่ 1 : 2 ) ฝ่ ายเมอื งกิลกกุ๋น
น้ัน มชี ายพี่นอ้ งสามคน ช่ือเตียวกก๊ หนึ่ง เตียวโป้หนึ่ง เตียวเหลียงหนึ่ง (ตอนที่ 1 : 3 )

การแสดงความรูส้ ึก เชน่ รอ้ งไหร้ กั กนั หมายถึง รอ้ งไหด้ ว้ ยความรกั ความ
หว่ งใย เช่น “บดั น้ ีพ่ีสะใภท้ ้งั สองรอ้ งไหร้ กั กนั อยดู่ ว้ ยเหตุสิ่งใดมิไดแ้ จง้ ” “ โจโฉไดฟ้ ังดงั น้ันก็รอ้ งไหร้ กั แฮ
หวั เอ๋ียนเป็ นอนั มาก”(ตอนที่57:253) หรือ เสียน้าใจ ซึ่งปัจจุบนั หมายถึงรูส้ ึกน้อยใจเนื่องจากอีกฝ่ าย
หนึ่งไมเ่ ห็นคุณค่าหรือความต้งั ใจดีของตน เป็ นตน้ แต่ในสามกก๊ ใชค้ าน้ ีหมายความวา่ เสีย
กาลงั ใจ เชน่ “โจโฉมีความยนิ ดีก็คุมทหารเขา้ เมืองแหฝ้ ือ แลว้ ใหเ้ อาเพลิงเผาเมืองข้ ึน หวงั จะใหก้ วนอู
เสียน้าใจ”

คานาม ทหารเลว คาโบราณหมายถึงพลทหาร เชน่ “แฮหวั ตุน้ มิไดเ้ ห็นกวนอยู กออกมา
รบจึงใหท้ หารเลวรอ้ งต่อลอ้ ด่ากวนอเู ป็ นขอ้ หยาบชา้ ”

กริยา เชน่ แต่ง หมายถึง แต่งต้งั แต่งโต๊ะ หมายถึง จดั แต่งโตะ๊ อาหารเพ่ือสงั สรรค์
รบั ประทาน แต่งหนังสือ หมายถึง เขยี นหนังสือเพื่อเป็ นสารใหส้ ง่ ไปยงั ผูร้ บั

นอกจากน้ ีก็มีคาวา่ สาคญั ซ่ึงหมายถึงตระหนัก เช่น แลว้ เตียวหุยก็ใหช้ กั กระดานสะพาน
เสียพาทหารกลบั มาหาเลา่ ป่ี แลโจโฉสาคญั ในกลจึงใหท้ าสะพานแลว้ ยกทหารตามไป แลเสียงโห่รอ้ งอ้ ือ
อึงคนึง ก็สาคญั วา่ โจโฉยกทพั มาถึงตวั แลว้

คาวา่ ตอ้ งกลอุบาย หมายถึง หลงกล ถูกหลอก
คาวา่ เกลือก หมายถึง กลวั เกรง เช่น ซงหยงเกลือกขงเบง้ จะแยง่ ชิงตดั หนา้ เสียอีกจึงรีบยก
ทพั ไป (ตอนท่ี 44 :เลา่ ป่ี ชิงเอาเมืองตดั หน้า)
คาวา่ ขดั สนนัก หมายถึง ลาบาก เชน่ เห็นทีจะกาจดั ขดั สนนัก (ตอนที่46 : จิวยตี่ าย)
เป็ นตน้

การใชว้ าทศิลป์ ในการเจรจาความ จะเห็นไดจ้ าก ตอนที่เตียวเล้ ียวเกล้ ียกล่อมใหก้ วนอคู ิดถึง
บุญคุณของโจโฉ เมอ่ื กวนอูกล่าววา่ แมโ้ จโฉจะเล้ ียงดูตนอยา่ งดี แต่ตนก็ไมว่ ายคิดถึงเล่าป่ี เตียวเล้ ียวจึง
เตือนวา่ “ธรรมดาเกิดมาเป็ นชายใหร้ จู้ กั ที่หนักท่ีเบา ถา้ ผูใ้ ดมไิ ดร้ จู้ กั ที่หนักที่เบา คนท้งั ปวงก็จะล่วงติ
เตียนวา่ ผูน้ ้ันหาสติปัญญาไม่” เป็ นการแนะนาใหก้ วนอใู ครค่ รวญเปรียบเทียบระหวา่ งน้าหนักบุญคุณ
ของโจโฉกบั เลา่ ปี่ เพื่อจะไดต้ อบแทนไดต้ ามที่ควร

เตียวเล้ ียวแนะนาต่อไปวา่ “อนั มหาอุปราช(โจโฉ)น้ ีมีน้าใจเมตตาท่าน ทานุบารุงท่านยิ่งกวา่ เลา่ ปี่
อีก เหตุใดท่านจึงมใี จคิดถึงเลา่ ป่ี อยู่” แต่ทวา่ กวนอกู ็ตอบแกก้ ลบั ไปอยา่ งสมเหตุผลวา่ “ซึ่งมหาอุปราชมี
คุณแกเ่ ราก็จริงอยู่ แต่จะเปรียบเล่าป่ี น้ันยงั มิได้ ดว้ ยเล่าป่ี น้ันมคี ุณแก่เรากอ่ น ประการหนึ่งก็ไดส้ าบานไว้
ต่อกนั ว่าเป็ นพ่ีนอ้ ง เราจึงไดต้ ้งั ใจรกั ษาสตั ยอ์ ยู่” คาตอบของกวนอทู าใหผ้ ูอ้ า่ นสามารถเขา้ ใจเหตุผลของ
กวนอไู ดด้ ีวา่ เหตุใดจึงยงั คงสามิภกั ด์ิต่อเล่าปี่ อยา่ งมนั่ คงท้งั ๆท่ีเหตุการณบ์ า้ นเมืองก็เปล่ียนแปลงไปแลว้

หรือตอนที่ เป็ นคาสนทนาระหวา่ งจลู ่งและนางบิฮูหยนิ ที่จลู ่งออ้ นวอนนางบิฮูหยนิ ใหข้ ้ นึ มา้ และ
การปฏิเสธของนางบิฮูหยนิ ต่างใหเ้ หตุผลโตต้ อบกนั ดว้ ยโวหารต่างๆ ท้งั เปรียบเทียบและตดั พอ้ เพื่อใหอ้ ีก
ฝ่ ายหนึ่งเห็นดว้ ยกบั คาพดู ของตน จึงถือว่าเป็ นสานวนท่ีมีความงามท้งั ในดา้ นภาษาและความหมาย
เปรียบเทียบ ดงั ต่อไปน้ ี

นางบิฮูหยนิ เห็นจลู ง่ มาดงั น้ันก็ดีใจจึงว่า ท่านมาพบขา้ พเจา้ บดั น้ ีเหมือนหน่ึงเอาชีวิตลกู ขา้ พเจา้ ไว้

ขอท่านไดม้ คี วามกรุณาพาเอาอาเต๊าน้ ีไปใหบ้ ิดา ใหไ้ ดเ้ ห็นหนา้ หน่อยหน่ึงเถิด อนั ตวั ขา้ พเจา้ น้ ีถึงจะตายก็
ตามแต่เวรหนหลงั จลู ง่ จึงวา่ ซึ่งท่านไดค้ วามลาบากท้งั น้ ีก็เพราะขา้ พเจา้ รกั ษาท่านมิได้ โทษมแี กข่ า้ พเจา้
เป็ นขอ้ ใหญ่ และบดั น้ ีขา้ พเจา้ ติดตามมาพบท่านแลว้ ขอเชิญท่านข้ นึ มาเถิด ขา้ พเจา้ จะเดินเทา้ ตีฝ่ าทหารท้งั
ปวงนาหนา้ ท่านออกไป นางบิฮูหยินจึงว่า ท่านอยา่ วิตกถึงขา้ พเจา้ เลย ตวั ขา้ พเจา้ ป่ วยหนักอยแู่ ลว้ เห็นจะมิ
รอด และบุตรขา้ พเจา้ น้ ีจะรอดชีวติ ก็เพราะท่าน ซ่ึงท่านจะลงจากมา้ น้ันก็เหมือนหนึ่งชีวติ ลกู ขา้ พเจา้ หาไม่
ท่านจงรีบเอาแต่ลกู ขา้ พเจา้ ไปเถิด อยา่ เป็ นหว่ งเป็ นใยดว้ ยขา้ พเจา้ น้ ีเลย จลู ่งจึงวา่ ท่านอยา่ หนักหน่วงให้
ขา้ พเจา้ ชา้ อยูเ่ ลย เชิญข้ นึ มา้ เร็วๆ เถิด เสียงทหารโจโฉโห่รอ้ งกระชน้ั ลอ้ มเขา้ มาใกลอ้ ยแู่ ลว้ นางบิฮูหยินจึง
วา่ ท่านเอ็นดูแลว้ จงรีบพาเอาบุตรขา้ พเจา้ น้ ีหนีใหร้ อดเถิด ตวั ขา้ พเจา้ น้ ีจะไปดว้ ยมิได้ จะมาเป็ นห่วงอยู่
ดว้ ยขา้ พเจา้ น้ ีก็จะพากนั ตายเสียเปล่า แลว้ ก็เอาลกู ส่งใหจ้ ลู ่ง จลู ง่ ก็มิรบั แต่เฝ้าเชิญนางบิฮูหยินข้ ึนมา้ ถึง
สองคร้งั สามคร้งั นางบิฮูหยนิ ก็มิไดข้ ้ นึ ออ้ นวอนกนั อยูเ่ ป็ นชา้ นาน เสียงทหารโจโฉก็ยิง่ โห่รอ้ งกระช้นั ใกล้
เขา้ มา จลู ง่ จึงวา่ ท่านจะหนักหน่วงอยฉู่ ะน้ ี ถา้ และทหารโจโฉยกมาถึงเขา้ จะมพิ ากนั วุยวายเสียการไป
หรือ นางบิฮูหยนิ ไดฟ้ ังดงั น้ัน ก็เอาอาเต๊าผูบ้ ุตรเล้ ียงเป็ นลกู ของนางกาฮูหยนิ ภรรยาหลวงน้ัน วางลงไว้
เหนือแผ่นดินต่อหนา้ จูล่ง แลว้ ก็โจนลงในบ่อน้าตาย

โวหาร

 อุปมาโวหาร
คือ การใชข้ อ้ ความเปรียบเทียบใหเ้ ห็นภาพพจน์โดยใชค้ าเช่น ดงั เหมือน เช่น ดุจ คลา้ ย

เป็ นตน้
เชน่ ตอนที่ฮองฮูสงกบั จฮู ีปรึกษากนั เพ่ือที่จะเอาเพลิงเผาค่ายพวกโจร : ทหารท้งั ปวงไดท้ ี

ใหส้ ญั ญาณพรอ้ มกนั จุดเพลิงระดมเผาค่ายโจรไหมข้ ้ นึ ส้ ิน แสงเพลิงดุจกลางวนั (ตอนที่ 1:10)
หรือตอนที่เล่าปี่ พดู กบั จฮู ีในขณะท่ีลอ้ มเมืองอว้ นเซียอยู่วา่ : อนั พวกโจรก็เป็ นชายชาติ

ทหารอุปมาเหมอื นสุนัขจนตรอก ไหนจะนิ่งใหท้ หารเราจบั โดยงา่ ย (ตอนท่ี 1:14)
ตอนที่อว้ นเส้ ียวพดู กบั โฮจ๋ิน : ขนั ทีสิบคนเหมือนหน่ึงรากหญา้ ตายแต่ตน้ น้ันไมส่ ้ ินเชิง

รากก็จะงอกแทนข้ นึ มา ภายหนา้ ไปเห็นอนั ตรายจะมแี ก่ท่าน(ตอนท่ี 2:26)
ตอนที่ตนั หลิมพดู กบั โฮจิ๋น : ขุนนางท้งั ปวงก็อยใู่ นเง้ ือมมอื ท่าน ขนั ทีสิบคนเหมือนหน่ึง

แมลงเมา่ ตวั ท่านเหมอื นกองเพลิงใหญ่ แมลงเมา่ หรือจะสเู้ พลิงได้ (ตอนที่ 2:29)
ตอนท่ีโฮจิ๋นมีหนังสือออกไปถึงหวั เมืองใหช้ ว่ ยกนั เขา้ มาจบั ขนั ทีท้งั สิบ โดยตงั๋ โต๊ะจะยกเขา้

มาดว้ ย แตะถา้ ยจึงบอกโฮจ๋ินวา่ : ตงั๋ โตะ๊ น้ ีน้าใจดงั เสือ ซึ่งจะใหเ้ ขา้ มาในเมืองน้ ีเห็นจะมอี นั ตรายแก่
คนท้งั ปวง (ตอนท่ี 3:31)

ตอนที่ออ้ งอุน้ พดู กบั ขุนนาง : เรามคี วามรอ้ นใจนักอุปมาดงั นอนในกองเพลิง(ตอนที่4:50)
ตอนที่ตงั๋ โตะ๊ กลา่ วกบั ขุนนางท้งั ปวงว่า : ทุกวนั น้ ีหองจเู ปี ยนไดเ้ สวยราชสมบตั ิอุปมาดงั
ศีรษะแลหวั ใจเสนาบดีกบั อาณาประชาราษฎรท์ ้งั ปวง (ตอนท่ี 3:38)
ตอนที่โจโฉพดู กบั ตนั ก๋งวา่ : ท่านอุปมาดงั นกน้อย เป็ นไฉนจึงจะล่วงรคู้ วามคิดพระยาครุฑ
(ตอนที่ 4:53)
ตอนท่ีเลา่ ป่ี พดู กบั โจโฉ : ซึ่งผูใ้ ดจะมีสติปัญญากวา้ งขวางเหมอื นมงั กรสาแดงฤทธ์ิน้ัน
ปัญญาขา้ พเจา้ คิดไปไมถ่ ึง(ตอนท่ี 19:286)
ตอนท่ีโจโฉพดู กบั เลา่ ปี่ : เล่าเจ๋ียงน้ันถึงเป็ นเช้ ือพระวงศก์ ็จริง แต่หาความคิดมิได้ อุปมาดงั

สุนัขเฝ้าประตู (ตอนที่ 19:287)
ตอนท่ีเลา่ ปี่ พดู กบั กวนอู เตียวหุย : ตวั เรามาอยใู่ นเง้ ือมมอื โจโฉน้ ี อุปมาเหมือนนกอยใู่ น

กรง ปลาที่อยใู่ นขอ้ ง (ตอนท่ี 19:291)
ตอนท่ีกวนอยู อมเป็ นทหารของโจโฉเพ่ือดูแลครอบครวั เล่าป่ี และอาสาออกไปรบ : ขา้ พเจา้

น้ ีก็มีฝีมอื อยบู่ า้ ง ซ่ึงวา่ จะขออาสาไปตดั ศีรษะงนั เหลียงมาใหแ้ กท่ ่านเห็นจะไมย่ ากนัก อุปมาเหมือน
เอาตะเกียบหยบิ ของกินในโต๊ะ(ตอนที่23:352)

ตอนท่ีโจโฉพดู กบั มารดาของชีซี : บดั น้ ีเราแจง้ ว่าบุตรของท่านคนหน่ึงดีมีสติปัญญาไปอยู่
ดว้ ยเล่าปี่ อนั เป็ นขบถต่อแผ่นดินหาควรไม่ ประดุจหน่ึงเอาแกว้ ไปท้ ิงไวท้ ่ีตม สาหรบั แต่จะอบั ไป
(ตอนที่ 33:506)
 บรรยายโวหาร

คือ โวหารที่ใชเ้ ลา่ เรื่อง หรืออธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ตามลาดบั เหตุการณ์ การเขยี นบรรยาย
โวหาร จะมุง่ ความชดั เจน เขียน ตรงไปตรงมา รวบรดั กล่าวถึงแต่สาระสาคญั ไมจ่ าเป็ นตอ้ งมีพล
ความ หรือความปลีกยอ่ ยเสริม ดงั น้ ี

บรรยายสถานการณท์ วั ่ ไป เช่น
ครน้ั เวลาคา่ ขงเบง้ อุตส่าหเ์ ดินออกไปดูอากาศ เห็นดาวสาหรบั ตวั น้ันเศรา้ หมอง

กวา่ แต่กอ่ นก็ย่ิงตกใจเป็ นอนั มาก(ตอนท่ี 75:562)
ขณะน้ันพระเจา้ โจฮองเสวยราชยม์ าไดส้ ิบปี (พ.ศ.792) แลโจฮองน้ันเห็นสุมาอ้ ี

ป่ วยอยูม่ ิไดเ้ ขา้ เฝ้า ก็มีใจกาเริบทาการหยาบชา้ ต่างๆ ขุนนางท้งั ปวงก็อยใู่ นเง้ ือมมอื โจซองส้ ิน
(ตอนที่ 79:655)

บรรยายเมื่อเป็ นบทสนทนา
พระเจา้ โจยอยจึงถามวา่ ท่านจะยกไปครง้ั น้ ีจะชา้ เร็วสกั เท่าใด สุมาอ้ ีจึงทูลวา่ อนั

ทางจะไปเมืองเลียวตงั๋ น้ันกนั ดารนัก ขา้ พเจา้ คะเนทางจะไปถึงน้ันสกั รอ้ ยวนั (ตอนท่ี 79:644)
พระเจา้ โจยอยจึงรบั สงั่ กบั สุมาอ้ ีว่า โจฮองน้ันก็มีอาลยั ฝากตวั แกท่ ่าน ท่านจงเห็น

แกเ่ ราอยา่ ไดล้ ืมลกู น้อยเสียเลย อนั ชีวิตเราเห็นจะตายในวนั น้ ีแลว้ (ตอนที่ 79:652)
บรรยายถงึ กลศกึ กลอุบาย เช่น ฝ่ ายขงเบง้ มไิ ดเ้ ห็นสุมาอ้ ีออกรบเป็ นหลายวนั จึงใหเ้ อา

ผา้ ซบั ในกางเกงหญิงน้ันมาใส่หีบลงกบั หนังสือซึ่งแต่งฉบบั หนึ่งใหท้ หารแบกไปใหส้ ุมาอ้ ี ณ ค่าย จะ
ไดม้ มี านะออกรบพุ่ง(ตอนท่ี 78:620)

บรรยายถึงฉากเหตกุ ารณก์ ารตอ่ สู้ เช่น จลู ่งก็ขบั มา้ เขา้ รบดว้ ยฮนั เบ๋งไดส้ ามเพลง ฮนั เบ๋ง
เสียที จลู ง่ แทงดว้ ยทวนตกมา้ ตายก็รบั หกั ฝ่ าออกมา พอพบกองทพั เตียวคบั ต้งั สกดั อยูอ่ ีก จึงขบั มา้
เขา้ รบดว้ ยเตียวคบั ไดส้ ิบหา้ เพลงก็ชกั มา้ ควบหนี เตียวคบั เห็นไดท้ ีก็ชกั มา้ ไล่ตามไป จลู ่งขบั มา้ หนี
ไปโดยเร็ว ปะหลุมเกา่ แหง่ หน่ึง มา้ ย้งั ตวั มิทนั ก็ตกลง เตียวคบั ไดท้ ีขบั มา้ สะอึกกระโจนมาจะแทง
ดว้ ยทวน ขณะน้ันเป็ นบุญของอาเต๊าซ่ึงจะไดเ้ ป็ นกษัตริย์ มิควรที่จะตายดว้ ยอาวุธ ก็ใหบ้ นั ดาลเป็ น
แสงเพลิงวาบสวา่ งเป็ นเปลวข้ นึ จากหลุม เตียบคบั เห็นดงั น้ันก็ตกใจ มา้ น้ันก็ยืนชะงกั อยู่ จลู ง่ กระทืบ
เตือนพนังขา้ งมา้ โดดเผ่นข้ นึ จากหลุมหนีไปได้ เตียบคบั เห็นประจกั ษ์ดงั น้ันก็มอิ าจที่จะตามแต่

มา้ เอี๋ยนและเตียวคีสองคนคุมทหารวง่ิ ตามรอ้ งมาขา้ งหลงั วา่ จลู ่งคร้งั น้ ีจะหนีเรามพิ น้ แลว้ ฝ่ าย
เจียวเหียและเจียวหลาสองคนคุมทหารกา้ วสกดั อยูข่ า้ งหนา้ จลู ง่ ก็ขบั มา้ เขา้ รบดว้ ยทหารท้งั สี่นาย
เป็ นสามารถ และทหารเลวท้งั น้ันก็เขา้ ลอ้ มรุมรบพุง่ เป็ นอลหมา่ น จลู ่งก็ชกั กระบ่ีออกไล่ฟันทหารท้งั
ปวงลม้ ตายเป็ นอนั มาก (ตอนที่37 : 571)

จงสินขบั มา้ ไล่ตามกระช้นั ติดมา้ จลู ่งส่งไป ขยบั จะแทงดว้ ยทวนจวนจะไดจ้ ะเสียรอมร่ออยู่
จงู ลง่ ชกั มา้ หนั ตวั จะกลบั มาต่อสดู้ ว้ ยจงสิน พอมา้ จงสินไลก่ ระช้นั ชิดไปยง้ั ตวั ไมท่ นั อกจงสินและอก
จลู ง่ จกั แหล่นปะทะกนั เขา้ จลู ง่ เอาทวนปัดทวนจงสินโดยเร็วกระเด็นไป จึงชกั เอากระบี่ฟันจงสินถูก
ศีรษะตลอดไป ตวั ขาดออกตกลงซีกหน่ึง จงสินขาดใจตายในทนั ใด(ตอนท่ี37 : 571)

 พรรณนาโวหาร
คือ การใหร้ ายละเอียดอยา่ งลึกซ้ ึงใหเ้ ห็นภาพ แต่ในสามกก๊ น้ ีจะมกี ารพรรณนาจะยงั ไมถ่ ึง

ขน้ั ท่ีละเอียดมากนัก ออกจะเป็ นก่ึงๆบรรยาย มกั พบไดใ้ นตอนท่ีมกี ารพดู ถึงลกั ษณะ รปู ร่าง นิสยั
ของตวั ละครที่เป็ นคนรวมถึงสตั วด์ ว้ ย เช่น

พดู ถึงลกั ษณะของเลา่ ปี่ วา่ แลเมืองตุน้ กว้ นมีชายคนหน่ึงช่ือเล่าปี่ เมือ่ นอ้ ยชื่อเห้ ียนเต๊ก ก็
ไมส่ รู้ กั เรียนหนังสือ แต่มีน้าใจน้ันดี ความโกรธความยินดีมไิ ดป้ รากฏออกมาภายนอก ใจน้ันอารี
นักมีเพื่อนฝงู มากใจกวา้ งขวาง หมายจะเป็ นใหญ่กวา่ คนท้งั ปวงกอปรดว้ ยลกั ษณะรปู ใหญ่สมบรู ณ์
สงู ประมาณหา้ ศอกเศษ หยู านถึงบา่ มอื ยาวถึงเขา่ หนา้ ขาวดงั สีหยก ฝีปากแดงดงั ชาดแตม้ จกั ษุ
ชาเลืองไปเห็นหู (ตอนท่ี1 : 5)

ในตอนท่ีเล่าปี่ พดู ถึงลกั ษณะของเตียวหุยวา่ เห็นผูน้ ้ันสูงประมาณหา้ ศอก ศีรษะเหมอื นเสือ
จกั ษุกลมใหญ่ คางพองโต เสียงดงั ฟ้ารอ้ ง กริยาดงั มา้ ควบ (ตอนที่1 : 5)

และในตอนท่ีกลา่ วถึงลกั ษณะของกวนอวู า่ สงู ประมาณหกศอก หนวดยาวประมาณศอก
เศษ หนา้ แดงดงั ผลพุทราสุก ปากแดงดงั ชาดแตม้ ค้ ิวดงั ตวั ไหม จกั ษุยาวดงั นกการเวก (ตอนท่ี1 :
6) เป็ นตน้

ตอนที่พรรณนามา้ เซ็กเธาว์ : เห็นขนน้ันแดงดงั ถ่านเพลิง ทวั่ ท้งั ตวั มไิ ดม้ ีสีใดแกม สูงส่ีศอก
เศษ ไดล้ กั ษณะเป็ นมา้ ศึก เขม้ แขง็ กลา้ หาญ(ตอนท่ี3 :40)

 สาธกโวหาร

คือ โวหารท่ีมุง่ ใหค้ วามชดั เจน โดยการยกตวั อยา่ งเพ่ืออธิบายใหแ้ จ่มแจง้ หรือสนับสนุนความ
คิดเห็นท่ีเสนอใหห้ นักแน่น น่าเช่ือถือ สาธกโวหารเป็ นโวหารเสริม บรรยายโวหาร พรรณนาโวหาร และ
เทศนาโวหาร เชน่ การเลือกยกตวั อยา่ งมหี ลกั ท่ีควรเลือกใหเ้ ขา้ กบั เน้ ือความ อาจยกตวั อยา่ งส้นั ๆ ใน
บรรยายโวหารหรืออาจยกตวั อยา่ งท่ีมรี ายละเอียดประกอบในพรรณนาโวหาร และเทศนาโวหาร เป็ นตน้

ในสามกก๊ ปรากฏในตอนที่กวนอขู อคามนั่ สญั ญาแลว้ ยอมอยูก่ บั โจโฉ(น.341) โดยตอนแรกโจโฉ
จะไมย่ อมทาตามที่กวนอขู อในเรื่องที่วา่ ถา้ กวนอรู ูว้ า่ เล่าป่ี อยทู่ ่ีไหน กวนอกู ็จะไปทนั ทีถึงแมจ้ ะไมไ่ ดล้ าโจโฉ
กอ่ นก็ตาม แต่เตียวเล้ ียวก็ยกนิทานข้ ึนมาเล่าใหโ้ จโฉฟัง มีใจความวา่

เดิม อิเยยี ง มีตาแหน่งเป็ นทนายรบั ใชอ้ ยกู่ บั ต๋งหาง ซึ่งเป็ นเจา้ เมืองหน่ึง ต่อมา คิเป๊ ก เจา้ เมอื งอีก
เมืองหนึ่งยกกองทพั มาตี และฆ่าต๋งหางตาย คิเป๊ กจึงเอาอิเยยี งไปเล้ ียงไว้ และต้งั ใหเ้ ป็ นขุนนางท่ีปรึกษา
อิเยียงก็มคี วามสุขมาชา้ นาน จนกระทงั่ เซียงจู เจา้ เมืองห้นั กก๊ ยกทพั มารบ และฆ่าคิเป๊ กตาย อิเยียงน้ันมใี จ
เจ็บแคน้ เซียงจเู ป็ นอนั มาก จึงเดินทางไปยงั เมืองหน้ั กก๊ และแอบซ่อนตวั อยูใ่ นที่ลบั หลู บั ตา คอยดกั ทารา้ ย
เซียงจแู ต่ถูกจบั ไดถ้ ึงสองคร้งั เซียงจกู ็มิไดเ้ อาโทษ ปล่อยตวั ไปท้งั สองคร้งั

ครน้ั อยมู่ าวนั หน่ึงอิเยยี งลอบเขา้ ไปซ่อนอยใู่ นบา้ นของเซียงจู หมายจะฆา่ เซียงจเู สีย แต่ก็ถูกจบั ได้
อีก เซียงจจู ึงถามว่า ตวั จะทาอนั ตรายเรา เราจบั ไดถ้ ึงสองคร้งั แลว้ มิไดเ้ อาโทษ เราใหป้ ล่อยตวั เสีย ตวั ก็มไิ ด้
หลาบจา จะมาทารา้ ยเราอีกเราก็จบั ตวั ได้ แลตวั ผูกใจแคน้ เราน้ันดว้ ยเหตุสิ่งใด

อิเยยี งจึงบอกวา่ เดิมตนเป็ นทนายอยกู่ บั ต๋งหางใหใ้ ชส้ อย คร้นั คิเป๊ กยกไปฆ่าต๋งหางเสีย เอาตน
ไปต้งั ใหเ้ ป็ นขุนนางท่ีปรึกษา ไดค้ วามสุขเป็ นอนั มาก คร้งั น้ ีเซียงจยู กไปฆ่าคิเป๊ กซึ่งเป็ นนายผูม้ ีคุณเสีย ตน
จึงมใี จเจ็บแคน้ อยู่ คิดอ่านมาหวงั จะทาอนั ตรายแก่เซียงจู แทนคุณคิเป๊ ก แต่ถูกจบั ไดแ้ ละปล่อยตวั ไปสอง
คร้งั ก็ยงั ไมห่ ายแคน้ คร้งั น้ ีโทษถึงตายก็ตามแต่จะโปรดเถิด

เซียงจจู ึงวา่ เราจะปลอ่ ยตวั เสีย จะคิดทารา้ ยเราอีกหรือไม่ อิเยยี งก็ยืนยนั วา่ ถา้ ปลอ่ ยไปอีก ตนก็
ยงั จะคิดรา้ ยต่อไปจนกวา่ จะสาเร็จ จึงจะหายแคน้ ถา้ เซียงจจู ะเอ็นดูตนจะขอเส้ ือซ่ึงเซียงจใู ส่อยู่ ถา้ โปรดใหก้ ็
จะไดส้ ้ ินความพยาบาท เซียงจไู ดฟ้ ังดงั น้ันก็คิดวา่ อิเยียงน้ ีมีน้าใจกตญั ญู จะใครเ่ อาใจไวจ้ ึงถอดเส้ ือส่งให้
อิเยียงคานับรบั เอาเส้ ือมา แลว้ ก็ถอดกระบี่ออกฟันเส้ ือสามที และบอกวา่ ตนไดแ้ ทนคุณคิเป๊ กตามที่ต้งั ใจไว้
แลว้ อิเยยี งก็เอากระบ่ีในมอื เชือดคอตนเองตาย

เตียวเล้ ียวเลา่ จบแลว้ ก็บอกวา่ “…….อนั น้าใจกวนอนู ้ัน ถา้ ผูใ้ ดมีคุณแลว้ เห็นจะเป็ นเหมือนอิเยียง
อนั เล่าป่ี กบั กวนอนู ้ันมิไดเ้ ป็ นพ่ีนอ้ งกนั ซึ่งมคี วามรกั กนั น้ันเพราะไดส้ าบานต่อกนั เลา่ ปี่ เป็ นแต่ผูน้ อ้ ยเล้ ียง
กวนอไู มถ่ ึงขนาด กวนอยู งั มีน้าใจกตญั ญตู ่อเล่าป่ี จึงคิดจะติดตามมไิ ดท้ ้ ิงเสีย อนั มหาอุปราชมวี าสนากวา่
เล่าป่ี เป็ นอนั มาก ถา้ ท่านไดก้ วนอูมาไวท้ านุบารุงใหถ้ ึงขนาด เห็นกวนอจู ะมกี ตญั ญูต่อท่านยิ่งนัก………”

และยงั ปรากฏในตอนท่ีเลา่ ก๋ี บุตรชายคนโตของ เลา่ เปี ยว เจา้ เมืองเกงจ๋ิวญาติผูพ้ ี่ของเล่าปี่ มาปรบั
ทุกขก์ บั ขงเบง้ ถึงความอิจฉาริษยาของแมเ่ ล้ ียง ที่คอยจอ้ งจะทารา้ ยตนอยู่ ขงเบง้ ก็วา่ เป็ นความในครวั เรือน
ตนเป็ นคนนอกไมอ่ าจจะเก่ียวขอ้ งได้ เล่าก๋ีก็นอ้ ยใจจะเอากระบี่เชือดคอตาย ขงเบง้ ก็ยึดมือไว้ และเลา่ นิทาน
ใหฟ้ ัง มีความว่า

เม่ือครง้ั พระเจา้ จ้ ินเฮียนก๋งไดค้ รองเมืองจ้ ิน พระมเหสีน้ันมบี ุตรสององค์ ช่ือชินเสง กบั ตงย่ี และ
นางลิกี๋เป็ นพระสนมก็มีบุตรสององค์ ชื่ออีเจ้ กบั ต๊กจู ครน้ั อยมู่ ามเหสีถึงแกค่ วามตาย นางลิก๋ีเป็ นห่วงว่า
นานไปแมฮ้ ่องเตส้ วรรคต ราชสมบตั ิก็จะไดแ้ ก่ชินเสงกบั เตงย่ี ลกู สองคนของตนก็จะอยใู่ นเง้ ือมมือเขา จึงคิด
อุบายในคืนหน่ึงเวลาประมาณสามยามเศษ นางก็แสรง้ รอ้ งไหร้ า่ ไรเป็ นอนั มาก ฮ่องเตเ้ ห็นดงั น้ันก็ตรสั ถาม
วา่ เหตุใดจึงรอ้ งไห้ นางก็ตอบวา่ ตนฝันเห็นพระมเหสีท่ีตายไปแลว้ เดินเขา้ มารอ้ งขอขา้ วปลาอาหาร เมอื่ ตื่น
ข้ นึ มาจึงรอ้ งไหส้ งสารพระมเหสีท่ีอดอยาก ฮ่องเตไ้ มร่ ใู้ นกลอุบาย จึงรบั วา่ จะจดั โต๊ะเซ่นไหวใ้ หพ้ ระมเหสีได้
กิน

คร้นั รุ่งเชา้ ฮ่องเตก้ ็รบั สงั่ ใหช้ ินเสงกบั ตงยี่ แต่งโต๊ะเซ่นศพมารดา พระโอรสท้งั สองก็จดั การตาม
รบั สงั่ แลว้ ก็เอาของเคร่ืองเซ่นน้ันมาถวายใหพ้ ระบิดาเสวยตามธรรมเนียม นางลิกี๋ก็แอบเอายาพิษใส่ลงไป
ในอาหารท้งั ปวง คร้นั ฮ่องเตจ้ ะเสวยนางก็หา้ มไวแ้ ลว้ ว่า ของเหลา่ น้ ีทามาแต่ภายนอก อยา่ ไวใ้ จเผื่อจะมี
อนั ตราย ขอใหช้ นั สตู รก่อนจึงจะชอบ ฮ่องเตเ้ ห็นชอบดว้ ยจึงมรี บั สงั่ ใหน้ ักโทษถึงตาย ที่จาไวใ้ นคุก มากิน
อาหารเคร่ืองเซ่นน้ันก่อน เม่ือนักโทษกินเขา้ ไปก็ถึงแกค่ วามตาย

ฮ่องเตท้ รงพิโรธวา่ พระราชบุตรท้งั สององค์ ต้งั ใจปลงพระชนมพ์ ระองคเ์ พ่ือจะชิงเอาราชสมบตั ิ จึง
รบั สงั่ ใหน้ าตวั ไปประหารเสียท้งั สององค์ ในขณะน้ันคนสนิทของพระโอรสท้งั สองก็นาความไปบอกแก่สอง
พ่ีนอ้ ง ตงย่ผี ูน้ อ้ งก็วา่ บดั น้ ีภยั มาถึงตวั แลว้ เราควรจะหนีเอาตวั รอดกอ่ น แต่ชินเสงผูพ้ ่ีบอกวา่ เราเป็ นบุตร
พระราชบิดาจะลงโทษถึงตาย คร้นั จะหนีไปน้ันก็เหมือนหนึ่งหากตญั ญตู ่อบิดาไม่

ประการหน่ึงเล่าธรรมดาผูเ้ ป็ นเสนาบดีซ่ึงเป็ นขา้ ราชการน้ัน ทาความผิดสิ่งหนึ่งสิ่งใดก็ดี แม้
พระมหากษัตริยจ์ ะลงโทษ จะหนีซ่ึงราชทณั ฑน์ ้ันไมค่ วร เหมอื นคนมไิ ดม้ ีสตั ยซ์ ื่อต่อพระมหากษัตริย์ ตนเอง
จะขอรบั ราชอาญากวา่ จะส้ ินชีวติ ตงย่ไี ดฟ้ ังดงั น้ันจึงหนีไปแต่ผูเ้ ดียว

เมื่อชินเสงถูกประหารชีวติ แลว้ ไมน่ าน พระเจา้ จ้ ินเฮียนก๋งก็สวรรคต อีเจ้ กบั ตก๊ จู ไดเ้ สวยราชสมบตั ิ
อยถู่ ึงสิบเกา้ ปี ตงย่ีซ่ึงหนีไปนอกเขตแดน ไดร้ วบรวมผูค้ นเขา้ เป็ นทหารจานวนมาก ก็ยกทพั เขา้ มาตีเมอื งจ้ ิน
จบั อีเจก้ บั ตก๊ จฆู า่ เสีย แลว้ ข้ ึนครองราชสมบตั ิเป็ นฮ่องเตส้ ืบไป

ขงเบง้ สรุปวา่ ซ่ึงจะอยใู่ นเมืองน้ันยอ่ มมอี นั ตราย แต่ไปอยูน่ อกเมืองน้ันกลบั ไดด้ ี ในภายหลงั เลา่ กี๋
ก็เช่ือฟังจึงขอใหบ้ ิดาสง่ ไปรกั ษาเมืองกงั แฮป้องกนั ชายแดนดา้ นใต้ หาโอกาสกลบั มาเป็ นใหญ่ต่อไป แต่เลา่
ก๋ีบุญนอ้ ยจึงป่ วยตายไปเสีย กอ่ นที่จะไดค้ รองเมืองเกงจ๋ิว และในท่ีสุดเมืองเกงจิ๋วก็ตกเป็ นของเลา่ ป่ี กบั ขงเบง้
ผูอ้ อกอุบายน้ันเอง

และนอกจากน้ ีก็ยงั ปรากฏในตอนจิวยี่อุบายว่าจะไปตีเมืองเสฉวนแลกเอาเมืองเกงจ๋ิว(ตอนที่46:
39)โดย จิวย่ี แมท่ พั ของเมืองกงั ตงั๋ คิดจะหลอกตีเมืองเกงจ๋ิวที่เล่าปี่ ยืมไวแ้ ลว้ ไมย่ อมคืน จึงให้ โลซก เป็ น
ทูตไปเจรจาวา่ จะขอเดินทพั ผ่านเมืองเกงจิ๋ว ไปตีเมืองเสฉวน ขอใหท้ างเกงจิ๋วช่วยเหลือสนับสนุนท่ีพกั อาศยั
และเสบียงอาหารดว้ ย เล่าป่ี ก็ถามขงเบง้ วา่ จะเห็นเป็ นประการใด ขงเบง้ ก็เล่านิทานใหฟ้ ังเป็ นอุทาหรณซ์ ่ึง
มาจากเรื่องเลียดกก๊ มีความวา่

เมือ่ ครง้ั พระเจา้ จ้ ินเฮียนก๋งฮ่องเตเ้ มืองจ้ ินยงั มีพระชนมอ์ ยู่ จะยกทพั ไปตีเมอื งเค็ก แต่จะตอ้ งผ่าน
เมืองหงี เพราะสามเมืองน้ ีอยูใ่ นเสน้ ทางเดียวกนั ฮ่องเตก้ ็ทรงปรึกษาขุนนางขา้ ราชการวา่ การจะยกไปตี
เมืองเค็กน้ ี ถา้ เมืองหงีจะยกทหารมาตีสกดั เราไว้ จะมเิ สียการไปหรือ ชุนเชง ขนุ นางผูใ้ หญ่จึงทลู วา่ เจา้
เมอื งหงีเป็ นคนโลภ ขอใหแ้ ต่งเคร่ืองบรรณาการแลแกว้ วเิ ศษสาหรบั เมืองจ้ ิน ไปใหเ้ จา้ เมอื งหงีขอผ่านทางไป
ตีเมืองเค็ก เห็นจะไดโ้ ดยง่าย ฮ่องเตก้ ็ตรสั วา่ แกว้ สาหรบั เมอื งเราน้ ีเป็ นของวิเศษมีราคาเป็ นอนั มาก ซ่ึงวา่
จะเอาไปใหเ้ มืองหงีน้ัน แมว้ า่ จะไดเ้ มอื งเค็กมา ก็จะมีคา่ พอกนั แลว้ หรือ ชุนเชงก็ทูลวา่ ขอพระองคอ์ ยา่ ได้
วิตกเลย ซ่ึงเราจะเอาแกว้ ไปใหเ้ จา้ เมอื งหงีไวน้ ้ัน เหมือนหน่ึงของอยคู่ ลงั ใน แลว้ ยา้ ยไปไวท้ ี่คลงั นอกเท่าน้ัน
แมน้ เราตีเมืองเค็กไดแ้ ลว้ ก็กลบั มาตีเอาเมืองหงีก็จะไดโ้ ดยงา่ ย ท้งั แกว้ แลเคร่ืองบรรณาการท้งั ปวงน้ัน ก็จะ
กลบั มาเป็ นของเราตามเดิม

หนั เหลง่ ที่ปรึกษาคา้ นวา่ อยา่ ดหู ม่นิ เจา้ เมอื งหงี อนั ก๋งจี๋ซ่ึงเป็ นขุนนางผู้ใหญ่น้ัน ก็มสี ติปัญญาหลกั
แหลมอยู่ เห็นจะทดั ทานเจา้ เมืองหงีมิใหร้ บั เครื่องบรรณาการของเรา ชุนเชงก็แกว้ า่ ถึงเกงจ๋ีจะมสี ติปัญญาก็
จริง แต่กลวั อาญาเจา้ เมืองอยู่ เพราะเจา้ เมอื งหงีเป็ นคนโลภ ไมร่ จู้ กั ผิดแลชอบ ฮ่องเตไ้ ดฟ้ ังก็เห็นชอบดว้ ย
จึงแต่งเครื่องบรรณาการแลแกว้ ใหเ้ จา้ เมืองหงีตามคาของชุนเชง เกงจี๋ท่ีปรึกษาก็เตือนเจา้ เมืองหงีว่า ซึ่ง

ท่านรบั เคร่ืองบรรณาการไว้ แลว้ ใหเ้ มืองจ้ ินยกไปตีเมอื งเค็กน้ันมคิ วร เพราะเมืองเค็กเป็ นมิตรกบั เมอื งหงี
เจา้ เมอื งหงีก็ไมเ่ ชื่อฟัง เม่ือกองทพั เมืองจ้ ินตีเมืองเค็กไดแ้ ลว้ ก็ยกกลบั มาตีเมืองหงีไดใ้ นท่ีสุด

แลว้ ขงเบง้ ก็ใหเ้ ลา่ ป่ี ตอบตกลง เม่ือจิวยยี่ กกองทพั มาถึงเมอื งเกงจิ๋ว จลู ง่ ก็เตรียมพรอ้ มอยบู่ นเชิง
เทินแลว้ รอ้ งบอกวา่ “…….ท่านคิดอุบายอย่างพระเจา้ จ้ ินเฮียนก๋ง ยืมทางเจา้ เมอื งหงีไปตีเมอื งเค็กน้ันหรือ ขง
เบง้ ก็แจง้ อยูแ่ ลว้ จึงใหเ้ ราคุมทหารข้ นึ รกั ษาเชิงเทินคอยท่าท่านอยู่ ซึ่งท่านจะไปตีเมืองเสฉวนน้ัน ก็ใหร้ ีบยก
ไปเถิด……..” และยา้ วา่ แมเ้ มอื งเสฉวนเป็ นอนั ตรายแลว้ เล่าป่ี นายเราก็จะไมพ่ น้ ความอาย เพราะเล่า
เจ้ ียงเจา้ เมืองเสฉวนกบั เล่าป่ี เป็ นเช้ ือสายติดพนั กนั อยู่ ถา้ จิวยไี่ ดเ้ มืองเสฉวนสมความคิดแลว้ เลา่ ปี่ กบั ขง
เบง้ ก็จะคืนเมอื งเกงจ๋ิวให้ แลว้ จะพาทหารอพยพไปอยูป่ ่ า ไมค่ ิดอ่านทาสงครามสืบไปเลย

จิวยี่ไดฟ้ ังคาพดู ของเยาะเยย้ ของจูล่ง ซึ่งขงเบง้ เส้ ียมสอนไวแ้ ลว้ ก็จนใจไมร่ จู้ ะทาประการใด จะเขา้ ตี
เมืองเกงจ่ิวก็ไมไ่ ดเ้ พราะฝ่ ายเล่าป่ี ต้งั รบั ไวอ้ ยา่ งเขม้ แข็ง จะเลยไปตีเมืองเสฉวนก็ยิ่งยาก เพราะห่างไกลและ
กนั ดารมาก การเสียรูค้ ราวน้ ีทาใหจ้ ิวยีต่ อ้ งอาเจียนเป็ นโลหิต และถึงแก่ความตายในท่ีสุด

 เทศนาโวหาร
คือ โวหารท่ีมจี ุดหมายช้ ีแจง แสดงความแจ่มแจง้ สงั่ สอนประกอบดว้ ยเหตุผลสจั ธรรมเพ่ือโนม้ นา้ ว
ใจใหผ้ ูอ้ ่านคลอ้ ยตาม เช่น

ภรรยาเหมอื นเส้ ือผา้ ขาดหรือหายไปก็หาใหมไ่ ด้ พ่ีนอ้ งเหมือนแขนซา้ ยขวา ขาดแลว้ ยากท่ีจะต่อ
ได้ (ตอนที่12:เตียวหุยหนีลิโป้ไปหาเล่าปี่ แลว้ คิดฆา่ ตวั ตาย)

อนั ธรรมดาการศึกน้ัน ถา้ จะวา่ สิ่งใดกบั แมท่ พั นายกอง จงประมาณการใหแ้ น่นอนกอ่ นจึงวา่
(ตอนที่23:เตียวเล้ ียวทดั ทานกวนอดู ูฝีมืองนั เหลียงก่อนออกรบ)

อนั ธรรมดาวา่ สงคราม จะหมายเอาชนะฝ่ ายเดียวไมไ่ ด้ ยอ่ มแพบ้ า้ งชนะบา้ ง (ตอนที่33:โจโฉวา่ แก่
โจหยินตอนถูกชีซีตีแตก)

ตวั เราน้ ีอุปมาเหมือปลาเกลือกอยูบ่ นดอน ซ่ึงไดข้ งเบง้ มาไวน้ ้ ีเหมือนเราเกลือกลงมาถึงน้าได้ (ตอน
ท่ี35:เลา่ ป่ี วา่ แกเ่ ตียวหุยใหเ้ ชื่อใจขงเบง้ )

ซึ่งจะเอาความคิดแลปัญญาขา้ พเจา้ ไปเปรียบน้ันไกลนัก ตวั ขา้ พเจา้ อุปมาเหมอื นหนึ่งกาจะมา
เปรียบพญาหงสน์ ้ันไมค่ วร อนึ่งมา้ อาชามกี าลงั น้อย หรือจะมาเปรียบพญาราชสีหไ์ ด้ อนั คนน้ ีมปี ัญญา
ลึกซ้ ึงกวา้ งขวางนัก อาจสามารถท่ีจะหยงั่ รูก้ ารในแผ่นดินแลอากาศเป็ นเอกอยูแ่ ต่ผูเ้ ดียว ซึ่งจะหาผูใ้ ด
เปรียบเสมอสองน้ันมิได้ (ตอนที่ 33:ชีซีกลา่ วแนะนาขงเบง้ แก่เลา่ ปี่ )

เล่าป่ี คร้งั น้ ีอุปมาเหมือนปลาขงั อยใู่ นถงั เสือตกอยใู่ นหลุม ถา้ แลจะละเสียใหเ้ ล็ดลอดหนีไปไดบ้ ดั น้ ี
ก็เหมอื นปล่อยเสือเขา้ ป่ า ปลอ่ ยปลาลงในมหาสมุทร (ตอนที่37:โจโฉวา่ แก่ทหารท้งั ปวงใหย้ กทหารเขา้ ตี
เล่าปี่ )

อนั ธรรมดาผูเ้ ป็ นนายทพั นายกองจะทาการสงคราม ถา้ แพก้ ็อยา่ เพอ่ เสียใจ แมไ้ ดช้ ยั ชนะก็อยา่ เพิ่ง
ทะนง (ตอนที่45:เตียวเล้ ียวเตือนสติแกน่ ายทหารท้งั ปวง)

อนั ธรรมดาเกิดเป็ นชาย เม่ือปรารถนาจะเป็ นใหญ่ แมไ้ ดท้ ีท่ีไหนก็จะทาการท่ีนัน่ อนั จะคิดรง้ั รอ

อยกู่ ลวั แต่ความนินทาฉะน้ ี นานไปเม่อื หนา้ เป็ นของคนอื่นแลว้ จะคิดทาการต่อภายหลงั ก็จะมิไดค้ วาม
เดือดรอ้ นเสียใจอยหู่ รือ (ตอนท่ี 49: เตียวสงใหเ้ ล่าปี่ ไปเอาเมอื งเสฉวน)

ดว้ ยคาโบราณกล่าวไวว้ ่า ฝ่ ายทหารผูจ้ ะเป็ นแมท่ พั แมก่ อง แมจ้ ะยกไปทาสงครามแหง่ ใด ตาบลใด
ใหบ้ ารุงทแกลว้ ทหารแลเครื่องศตั ราวุธใหพ้ รอ้ มเป็ นสง่าแลว้ จึงจะยกไปเป็ นธรรมดา ฝ่ ายพลเรือนเล่าก็ให้
ใหม้ นี ้าใจโอบออ้ มอารีแก่อาณาประชาราษฎรใ์ หอ้ ยเู่ ย็นเป็ นสุข แลว้ ทานุบารุงบา้ นเมืองไวใ้ หเ้ ป็ นสงา่ แล
เน้ ือความสองประการน้ ีผูใ้ ดทาได้ จึงจะคิดอ่านต้งั ต้งั เป็ นใหญ่ได้ (ตอนท่ี53:โปหน้ั กลา่ วทดั ทานโจโฉมิใหต้ ี
กงั ตงั๋ )

๗.ความสมั พนั ธท์ างสงั คมและวฒั นธรรม

สามกก๊ เป็ นวรรณกรรมอิงประวตั ิศาสตร์ ซ่ึงอา้ งอิงประวตั ิศาสตรข์ องจีนเป็ นหลกั ทาใหส้ ามกก๊ มตี วั
ละครเป็ นจานวนมาก เป็ นวรรณกรรมที่ทรงคุณค่า อ่านสนุกจึงเป็ นที่นิยมและรูจ้ ักกนั อย่างแพร่หลายใน
ประเทศจีนและต่างประเทศ เต็มไปดว้ ยเล่หเ์ หล่ียม กลศึกและการวางแผน ดงั เคยมคี ากล่าวไวว้ า่ "ผูใ้ ดอ่าน
สามกก๊ สามจบคบไมไ่ ด"้ อีกท้งั ยงั เป็ นหนังสือท่ีอ่านง่ายสาหรบั บุคคลทวั่ ไป แฝงอุดมการณแ์ ละคติธรรมท่ีดี
เป็ นวรรณกรรมท่ีช่วยใหผ้ ูอ้ ่านไดช้ ่ืนชมคุณค่าของความกตัญญูกตเวที คุณธรรมจริยธรรมและวฒั นธรรม
ด้งั เดิมของจีน นอกจากน้ ีสามกก๊ ยงั เหมาะที่จะใชเ้ ป็ นบทเรียนทางประวตั ิศาสตร์ แมใ้ นปัจจุบนั การประเมิน
ค่าของวรรณกรรมสามก๊กจะมีการเปล่ียนแปลงไปบา้ ง แต่สามก๊กยังคงเป็ นท่ีนิยมของนักอ่านทวั่ ไปไม่เสื่อม
คลายและมีความหมายในดา้ นการศึกษาพอสมควร ทาใหส้ ามกก๊ มีอิทธิพลทางดา้ นสงั คมและวฒั นธรรม
เป็ นอยา่ งมาก ดงั น้ ี

1. แนวคดิ ทางสงั คมของเรอ่ื ง

แนวคิดหลกั ของสามกก๊ ก็คือการรวบรวมราชอาณาจกั ร หรือการใหใ้ ครสกั คนกา้ วข้ ึนมาเป็ นผูท้ รง
อานาจทางการเมอื งอยา่ งแทจ้ ริงแต่เพียงผูเ้ ดียวในแผ่นดิน จึงมีความเชื่อและวฒั นธรรมทางสงั คมท่ีสะทอ้ น
ผ่านเรื่องสามกก๊ คือ

1. ความจงรกั ภกั ดีและความกตญั ญู ในสามกก๊ จะปรากฏเร่ืองของความจงรกั ภกั ดีอยมู่ าก ดงั น้ ี

- ความจงรกั ภกั ดตี อ่ กษตั ริยแ์ ละชาติบา้ นเมือง เชน่

“ ออ้ งอุน้ ไดฟ้ ังดังน้ันก็คิดเห็นวา่ ลิโป้เอาใจออกห่างตงั๋ โต๊ะเป็ นมนั่ คงอยู่แลว้ จึงวา่ แก่ลิโป้
ว่า ทุกวนั น้ ีตัง๋ โต๊ะเป็ นศัตรูราชสมบัติ ท่านก็ย่อมแจง้ อยู่แก่ใจ ซ่ึงท่านทาราชการอยู่ในตัง๋ โต๊ะ ก็มี
ความชอบเป็ นอันมาก ตัง๋ โต๊ะจะไดป้ ูนบาเหน็จใหเ้ ป็ นขุนนางตาแหน่ งใดก็หามิได้ ถา้ ท่านสัตยซ์ ่ือต่อ
พระมหากษัตริย์ ต้งั ใจทานุบารุงแผ่นดิน กาจดั ศตั รูราชสมบตั ิเสียแลว้ ท่านจะไดเ้ ป็ นขุนนางผูใ้ หญ่ มีช่ือ
ในกฎหมายพระราชพงศาวดารสืบไป” (เลม่ ท่ี 1 หนา้ 162)

“อีกประการหนึ่งน้ัน ท่านก็ฝีมือกลา้ หาญ แลว้ แจง้ ในในขนบธรรมเนียมโบราณมาเป็ นอนั
มาก เหตุใดท่านจึงไม่รกั ษาชีวิตไวค้ อยท่าเล่าปี่ จะไดช้ ่วยกนั คิดการทานุบารุงแผ่นดินใหอ้ ยูเ่ ป็ นสุข” (เล่ม
1 หนา้ 504)

“เกิดมาเป็ นขา้ ราชการ จะอาสาแผ่นดิน มิไดก้ ลวั ความตาย” (เล่ม 1 หนา้ 416)

- ความจงรกั ภกั ดตี อ่ สามีภรรยา เช่น

“ ประเพณีลูกผูห้ ญิง เมื่อยงั หาสามีมิได้ ก็ต้งั อยู่ในบงั คบั บญั ชาของบิดา ถา้ มีสามีแลว้ ก็
ต้งั อยู่ในบงั คบั สามี ถา้ สามีไดย้ ศศกั ด์ิเป็ นสุขก็ไดเ้ ป็ นสุขดว้ ยสามี ถา้ สามีประกอบไปดว้ ยทุกข์ กใ้ หส้ ูท้ ุกสู้
ยากดว้ ยสามี เมื่อยงั มีชีวิตอยู่รกั ใคร่รว่ มสุขร่วมทุกขฉ์ นั ใด สามีตายแลว้ ก็ใหร้ กั ใคร่ร่วมสุขร่วมทุกขด์ งั น้ัน”
(เล่ม 2 หนา้ 898)

2. การเลือกใชค้ น เป็ นหลกั การหนึ่งที่ปรากฏในสามก๊ก เช่น โจโฉ เล่าป่ี ซุนกวน สรา้ งเน้ ือ
สรา้ งตวั เป็ นเจา้ ก๊กใหญ่ท้งั สามก๊ก เอาชนะขุนศึกอื่นๆได้ ปัจจยั สาคญั ย่ิงก็คือการรูจ้ กั ใชค้ น รูจ้ กั สามคั คี
คน โดยเฉพาะโจโฉที่เป็ นแบบอย่างในเรื่องน้ ีมาก สามารถดึงผู้มีความสามารถเป็ นพวกของตนได้
พิเคราะหค์ นไดเ้ ก่งใชค้ นไดถ้ ูกตามความสามารถ กลา้ แหวกกรอบในการชว่ งใชค้ น เชน่

“คาโบราณกล่าวไวว้ ่า ธรรมดานกแมจ้ ะทารงั อาศยั ก็ใหด้ ูตน้ ไมอ้ นั ร่มชิดจึงจะอยู่ได้ อยู่
เป็ นสุข อน่ึงเกิดมาเป็ นชาย ก็ใหพ้ ึงพิเคราะหด์ ูเจา้ นายอนั มีน้าใจโอบออ้ มอารี จึงเขา้ อยูด่ ว้ ย จะไดม้ ีสุข
สืบไป” (เล่ม 2 หนา้ 220)

3. ชะตากรรมที่ฟ้าลิขิต จีนมีความเช่ือท่ีสะทอ้ นทวั่ ไปอยูต่ ลอดท้งั เรื่องวา่ อานาจสูงสุดที่อยูเ่ หนือ
สรรพส่ิงและมนุษยท์ ้งั ปวง คือ อานาจของฟ้าเบ้ ืองบน ท่ีนับถือเสมือนผูเ้ ป็ นเจา้ สูงสุด ฟ้ามีอานาจในการ
ลงการลิขิตชะตาของมนุษยร์ วมท้งั บา้ นเมอื ง เชน่ ตอนท่ีโจโฉแตกทพั เรือ โจโฉแพก้ องเรือของซุนกวนและ
การวางแผนของขงเบง้ มีความเสียหายประมาณค่ามิได้ ตามหลกั โจโฉไมม่ ที างรอดจากการจบั กุม แต่ดวง
ชะตาของโจโฉยงั ดีอยู่ ฟ้ายงั มีความตอ้ งการไม่ใหโ้ จโฉตายในเวลาน้ัน ซ่ึงขงเบง้ ก็รูด้ ี เพราะตรวจจากดาว
ประจาตวั ของโจโฉ โจโฉเองก็รดู้ ีวา่ ถา้ ตนรอดตายในคร้งั น้ ี ก็แสดงวา่ ฟ้ายงั ปราณี หรือจะตอนท่ีโจโฉตาย
ที่ว่า “โบราณวา่ ไว้ กรรมจากฟ้าหาพน้ ไม่ ฟ้ากาหนดใหเ้ ราส้ ินชะตาแลว้ จะช่วยอย่างไรไดเ้ ล่า” จะเห็น
ไดว้ ่าบุคคลในสามก๊ก มีสานึกอยู่เสมอว่ามีความเชื่อวา่ ขอบเขตความสามารถของมนุษยท์ ่ีจะบงการชะตา
ชีวิตตนเองน้ันมีอยูจ่ ากดั ทุกอยา่ งฟ้าเป็ นผูต้ ดั สินใจ

4. ความเช่ือตามศาสนาพุทธ บุญทากรรมแต่ง ในสามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) มี
ความคิดและความรูส้ ึกแบบพุทธศาสนิกชนมากข้ ึน คือไม่ตอ้ งต่อสูช้ ะตากรรม แต่ตรงกนั ขา้ มคือแสดงถึง
ความเขา้ ใจและยอมรบั ชะตากรรมของตน เชน่ ในตอน เล่าปี่ เขา้ ร่วมกบั อว้ นเส้ ียวรบกบั โจโฉในสงครามคร้งั
ใหญ่ท่ีเมืองกวนตู ผลปรากฏวา่ อว้ นเส้ ียวแพ้ จากเหตุการณ์คร้งั น้ ี เล่าปี จึงปรารภกบั ผูต้ ิดตามว่า “ท่าน

เหล่าน้ ีลว้ นมีสติปัญญาและผีมือ ...จงพากนั ไปขวนขวายหามูลนายซึ่งมีวาสนามากจึงจะไดอ้ ยู่เย็นเป็ นสุข
สืบไป” (เลม่ 1 หนา้ 651)

2. อทิ ธพิ ลของสามกก๊

1. การนามาเพ่อื ใชใ้ นการฟ้ ื นฟูการศึกษา

เรื่องสามกก๊ มีความสาคญั เชิงประวตั ิศาสตร์ ในฐานะท่ีเป็ นวรรณกรรมไทยช้ ินแรกที่มีตน้
กาเนิดจากจีน ยงั มีความสาคญั ในฐานะเป็ นวรรณคดีแมแ่ บบของวรรณกรรมประเภทรอ้ ยแกว้ และประเภท
นิยาย และมีบทบาทเด่นชัดต่อวิวัฒนาการของการเขียนนิยายของไทย ในสมัยรัตนโกสินทร์ เม่ือ
พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ทรงสรา้ งกรุงเทพฯ จึงไดม้ ีการฟ้ ื นฟูศิลปวฒั นธรรม
ต่างๆ และทรงดาริใหส้ รา้ งวรรณคดีของชาติ โดยการฟ้ ื นฟูดา้ นวรรณคดี โดยโปรดฯให้ เจา้ พระยาพระ
คลงั (หน) เป็ นผูแ้ ปลสามก๊กไว้ โดยถูกกาหนดข้ ึนมาดว้ ยเหตุผลทางการเมือง ทาใหส้ ามกก๊ ไม่ไดเ้ ป็ น
เพียงแมแ่ บบวรรณกรรมรอ้ ยแกว้ ประเภทนิยายเพียงเท่าน้ัน แต่ยงั เป็ นแหล่งสาคญั ในการศึกษาแนวคิดของ
ชนช้นั นาในสมยั ยุคตน้ กรุงรตั นโกสินทร์ โดยเฉพาะเร่ืองความศักด์ิสิทธ์ิของราชวงศ์ และความจงรกั ภกั ดี
ต่อชาติบา้ นเมือง ร. 1 มีความประสงคท์ ่ีจะใหห้ นังสือน้ ี เป็ นตาราพิชยั สงคราม เป็ นวรรณกรรมของชาติ
เพื่อประโยชน์แกบ่ า้ นเมือง ประกอบการพระราโชบายที่จะใหก้ รุงรตั นโกสินทรเ์ ป็ นปึ กแผ่นมนั่ คง

2. การถูกกลา่ วขานเป็ นตาราพิชยั สงคราม

กลศึกสามกก๊ วรรณกรรมจีนอิงประวตั ิศาสตรเ์ ร่ืองสามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน)
ในสามก๊กมีการทาศึกสงครามมากมายหลายคร้งั เพ่ือแยง่ ชิงอานาจและความเป็ นใหญ่ การนากาลงั ทหาร
และไพร่พลจานวนมากการบุกโจมตีและยึดครองเมืองหรือสถานที่ต่าง ๆ หรือทางการทูตต่างแดนในการ
เจรจาต่อรองผูกสัมพันธ์ไมตรีกับแควน้ อ่ืน การต่อสู้ทางด้านสติปั ญญาและกุศโลบายในการแสดง
แสนยานุภาพแก่ศตั รู การปกครองไพร่พลรวมท้งั ผูใ้ ตบ้ งั คบั บญั ชา การทหาร การเมือง การเศรษฐกิจ การ
บริหารปกครองบา้ นเมือง หรือแมน้ แต่การใชค้ นอย่างถูกตอ้ ง ในสามก๊กทุกส่ิงลว้ นแต่เป็ นการนาเอา
ทรพั ยากรทุกอย่างที่มีเพื่อนามาใชใ้ นการทาศึกสงคราม สงครามสามก๊กน้ันมีบ่อยคร้งั ที่กาลงั ทหารที่มี
กาลังไพร่พลน้อยกว่ากลับเอาชนะกาลงั ทหารที่มีกาลงั ไพร่พลมากกว่าได้ ซึ่งส่ิงสาคญั ท่ีสุดคือกลยุทธ์ใน
ดา้ นยุทธศาสตรแ์ ละการชานาญภมู ศิ าสตรส์ ถานที่ในการทาศึกสงคราม

แ ต่ มี บ่ อย ค ร้ังท่ี ก าลังท ห ารท่ี มี ก าลังไพ ร่พ ลน้ อย ก ว่าก ลับ เอ าช น ะก าลังท ห ารท่ี มีก าลังไพ ร่พ ล
มากกว่าได้ ซ่ึงสิ่งสาคญั ท่ีสุดคือกลยุทธ์ในดา้ นยุทธศาสตรแ์ ละการชานาญภูมิศาสตรส์ ถานท่ีในการทาศึก