BLOODY HANA : THESIS COMMUNICATION DESIGN

... ดอกไมท้ ่ีทกุ คนมกั มอบใหด้ ว้ ยความรูส้ กึ ท่ีดี แตม่ นั ก็...ไมใ่ ชท่ กุ คนท่ีจะให้
ดว้ ย เจตนาท่ีดี....

โดยท่ีเรอ่ื งมนั เรม่ิ มาจาก ‘ อาทิตย์ ’ เดก็ หนมุ่ จากคณะจิตวิทยา เขาเป็นคนมีสมั ผสั
ท่ีหกท่ีติดตวั มาตงั้ แตเ่ ด็ก ทำ� ใหเ้ ขามกั มองเห็นในส่ิงท่ีไม่ควรเห็น จนเม่ือวนั หน่งึ ท่ี
อาทิตยไ์ ดพ้ บกบั ผหู้ ญิงปรศิ นาท่ีมาพรอ้ มกบั กล่นิ หอมหวานชวนใหห้ ลงใหลและ

กลบี ดอกลลิ ล่สี ีชมพู แถมเธอคนนนั้ ยงั เป็นคนนำ� พาใหเ้ ขาตอ้ งไปเจอกบั
คดฆี าตกรรมเดก็ ปรศิ นา ท่ีทกุ ศพจะมีเพียงดอกลลิ ล่สี สี ม้ ท่ีแปดเปื้อนเลอื ดสแี ดงสด
ไวใ้ หต้ ำ� รวจดตู า่ งหนา้ ผหู้ ญิงปรศิ นาคนนีเ้ ธอมกั จะใชด้ อกไมใ้ นการทิง้ รอ่ งรอยของ
การสืบคดี และดเู หมือนว่าคดีนีก้ ็มีความเช่ือมโยงเก่ียวกบั ‘ ฮานะ ’ เจา้ ของรา้ น

ดอกไมด้ ว้ ย





ายฝนหลงฤดตู กลงมาอยา่ งหนกั พรอ้ มกบั เสยี งฝีเทา้ ท่ียา่ งกา้ วอยา่ งชา้ ๆ อยา่ งกบั เสยี ง
ฝีเทา้ ของปีศาจ เดก็ นอ้ ยท่ีไมร่ ูว้ า่ ชะตากรรมตอ่ จากนีจ้ ะเป็นอยา่ งไร เธอว่ิงหนีสดุ ชีวิตพรอ้ มกบั
เสียงรอ้ งไหป้ นกบั การขอความชว่ ยเหลือ
“ ชว่ ยดว้ ยคะ่ ! ชว่ ยหนดู ว้ ย!!” แตย่ ่ิงเธอตะโกนเสียงดงั มากเทา่ ไหร่ อยา่ งกบั โชคชะตาเลน่ ตลก
กบั เธอ เพราะเสียงท่ีเลด็ รอดไปนนั้ มนั ช่างเบาหวิวแถมยงั สรา้ งความต่ืนเตน้ ใหก้ บั ปีศาจท่ีเดิน
ตามเธอมาอยา่ งสนกุ สนาน เด็กนอ้ ยว่ิงหนีไปเร่อื ยๆ จนสะดดุ เขา้ กบั ถงุ ขยะท่ีวางไวอ้ ยขู่ า้ งทาง
ในตรอกเปล่ยี วๆ
เธอลม้ ลงพรอ้ มกบั นำ้� ตาท่ไี หลอาบอยทู่ ่วั ใบหนา้ เธอพยายามขอรอ้ งใหค้ นตรงหนา้ ปลอ่ ยเธอกลบั
ไป แตค่ ำ� ขอรอ้ งนนั้ กลบั ชา่ งไมเ่ ขา้ หปู ีศาจท่ีอยตู่ รงหนา้ เลย
“ ฮือออออ ปะ ปลอ่ ยหนกู ลบั บา้ น หนอู ยากกลบั หนคู ดิ ถงึ แม่ คณุ นา้ ปลอ่ ยหนไู ปนะคะ ปลอ่ ย
หนู ฮกึ ฮือ ”

“ หนจู ะ้ หนไู มต่ อ้ งรอ้ ง ไมต่ อ้ งกลวั ” เสยี งหวานทมุ้ ท่ีเจือไปดว้ ยความรูส้ กึ เยน็ เฉียบ สรา้ งความหวาด
กลวั ใหเ้ ด็กนอ้ ยอย่างสดุ ซงึ้ มือเรยี วสวยไรไ้ ปตามใบหนา้ ของเด็กตรงหนา้ พรอ้ มกบั รอยยิม้ หวานท่ี
ชวนขนลกุ
“ ฉนั เกลียดความอบอนุ่ ฉนั เกลียดส่งิ ท่ีแกมี ฉนั เกลียด!!! แกไดท้ กุ อยา่ งไปหมด!! ฉนั เกลียด!!! ”
หญิงสาวตะโกนใสห่ นา้ เดก็ นอ้ ยเสยี งดงั เม่ือนกึ ถงึ ส่งิ ท่ีเคยเจอ เธอตรงเขา้ ไปกดไหลข่ องเดก็ นอ้ ยให้
นอนราบไปกบั พืน้ พรอ้ มกบั ชมู ีดขนึ้ สดุ มือ และแทงซำ้� ๆ เขา้ ไปท่ีเดก็ นอ้ ยผโู้ ชครา้ ย เธอกระหน่ำ� แทง
ใสร่ า่ งเลก็ น่นั จนเลือดสีแดงสดไหลนองไปท่วั ถนนในตรอกเปล่ยี วแคบท่ีไมม่ ีใครสนใจ
ลมหายใจของเดก็ นอ้ ยถกู ดบั โดยปีศาจท่ีไรค้ วามเมตตา เธอยิม้ กวา้ งใหก้ บั ส่งิ ท่ีเธอทำ� ก่อนจะทิง้
ดอกลลิ ล่สี ีสม้ ไวบ้ นศพ
“ แดเ่ ธอ หนนู อ้ ย ” หญิงสาวทิง้ มีดไวบ้ นศพ ก่อนจะเดนิ จากไปอยา่ งเงียบเชียบ

เชา้ ท่ีไมค่ อ่ ยสดใสเทา่ ไหร่ เพราะฝนหลงฤดตู กกระหน่ำ� ลงมา อยา่ ง
กบั ตอ้ งการใหใ้ ครหลายคนท่ีตอ้ งต่ืนเชา้ ไปเรยี นอยา่ ง ‘ อาทิตย์’ ใหน้ อนหลบั
ตอ่ แตม่ นั ดนั เป็นเรอ่ื งท่ีชว่ ยไมไ่ ดท้ ่ีเขาจำ� เป็นตอ้ งละทิง้ ท่ีนอนอนั เป็นท่ีรกั ไป
อาบนำ้� แตง่ ตวั ไปเรยี น อาทติ ยเ์ ป็นนกั ศกึ ษาจติ วทิ ยาของมหาลยั แหง่ หนง่ึ เขา
พกั อาศยั อยทู่ ่ีอพารท์ เมน้ ท์ ท่ีอยไู่ มไ่ กลจากมหาลยั ท่ีเขาเรยี นอยสู่ กั
เท่าไหรน่ กั อพารท์ เมน้ ทข์ องอาทิตยต์ งั้ อย่ใู นชมุ ชนท่ีบา้ นเรอื นคอ่ นขา้ งเก่า
และมีตรอกซอกซอยเยอะแยะ
อาทติ ยเ์ ดนิ ออกมาจากอพารท์ เมน้ ทข์ องตวั เองกอ่ นจะเดนิ ไปทางปา้ ยรถเมล์
เพ่อื รอขนึ้ รถไปมหาลยั แตร่ ะหวา่ งทางท่เี ขาเดนิ ไปนนั้ เขากลบั รูส้ กึ ขนลกุ และ
ไดก้ ล่นิ แปลกๆ เป็นกล่นิ ท่ีเขาไมค่ นุ้ ชินมาก่อน อาทิตยถ์ อนหายใจกบั ตวั เอง
พรอ้ มกบั นกึ เซ็ง เพราะสมั ผสั แบบนีเ้ ขารูไ้ ดท้ นั ทีว่าไม่มีทางเป็นคนธรรมดา
แนๆ่ เขายงั คงเดนิ ตอ่ ไปเรอ่ื ยๆ โดยท่ีไมส่ นวา่ กล่นิ หอมหวานนีม้ นั จะแรงขนึ้
หรอื ไม่ แตส่ ่ิงท่ีทำ� ใหเ้ ขาหยดุ ชะงกั คือเขาเห็นรา่ งของผหู้ ญิงวบู ผ่านเขาไป
ทางตรอกท่ีเขามกั เดนิ ผา่ นเป็นประจำ�
“ ใคร ” อาทิตยส์ ง่ เสียงเรยี ก แตก่ ลบั ไมม่ ีเสียงอะไรตอบกลบั มา เขาสา่ ยหนา้
ใหก้ บั ความคิดไปเองของตวั เอง ก่อนจะกา้ วเดินอีกครงั้ แตท่ วา่ ครงั้ นีก้ ลบั มี
กลบี ดอกไมส้ ชี มพอู อ่ นหลน่ อยตู่ รงปลายเทา้ ของเขา พอเขาเงยหนา้ ขนึ้ มาเขา
ก็เห็นผหู้ ญิงคนนนั้ ผหู้ ญิงท่ีสวมชดุ กระโปรงสีขาวแขนยาว และกล่ินหอม
ประหลาดท่ีเขาก็นกึ ไมอ่ อกวา่ มนั คือกล่นิ อะไร

“ เด๋ียวคณุ ! ” อาทิตยร์ อ้ งเรยี กผหู้ ญิงคนนนั้ อีกครงั้ พรอ้ มกบั กา้ วขายาวๆ ของตวั เอง
ตามผหู้ ญิงปรศิ นาคนนนั้ ไป

อาทติ ยเ์ ดนิ เขา้ มาในตรอกเลก็ ท่ีคนแถวนีใ้ ชเ้ ป็นท่ีสำ� หรบั วางถงั ขยะ และถงึ แมต้ อน
นีจ้ ะเชา้ แลว้ แตแ่ สงสวา่ งกลบั สอ่ งเขา้ มาในตรอกนีไ้ มถ่ งึ อาทิตยห์ ยิบโทรศพั ทข์ องตวั
เองขนึ้ มาพรอ้ มกบั เปิดไฟแลว้ เดนิ ลกึ เขา้ ไปเรอ่ื ยๆ กอ่ นท่ีเขาจะรูส้ กึ เหมือนเหยียบเขา้
กบั อะไรบางอยา่ ง อาทิตยส์ อ่ งไฟลงไปท่ีใตเ้ ทา้ ตวั เอง ก่อนจะผงะถงึ กบั ตกใจจนลม้
ไปน่งั ลงกบั พืน้ มือส่นั เทาพรอ้ มกบั มองภาพตรงหนา้ ดว้ ยอาการแทบจะไมม่ ีแรงขยบั
อะไรเลย
“ อะ อะไรวะเน่ีย!! ”
ภาพตรงหนา้ ของอาทติ ยค์ อื ศพเดก็ ผหู้ ญิงท่ีชมุ่ ไปดว้ ยเลอื ด และมีอาวธุ ท่ีใชฆ้ า่ ปักอยู่
บนอก และท่สี ำ� คญั คอื มดี อกลลิ ล่สี สี ม้ วางไวข้ า้ งศพ ราวกบั วา่ ฆาตกรจงใจวางมนั เอา
ไว้ อาทิตยด์ งึ สตติ วั เองกลบั มา ก่อนจะโทรเรยี กตำ� รวจใหม้ าในท่ีเกิดเหตุ
เสียงจอแจของผคู้ นท่ีต่างมามงุ ดเู หตกุ ารณส์ ยองขวญั ตำ� รวจพากนั เก็บหลกั ฐาน
สำ� รวจดรู อบๆ ท่ีเกิดเหตุ โดยมีอาทิตยท์ ่ีเป็นคนเจอศพคนแรกใหส้ อบปากคำ�
“ นอกจากอาวธุ ท่ีใชส้ งั หาร กบั ดอกไมน้ ่นั คณุ ไดเ้ จออะไรท่ีผิดปกตอิ ีกไหมครบั ”
ผกู้ องชรณั ถามอาทิตยท์ ่ียืนอยขู่ า้ งๆ
“ ไมน่ ะ ผมเหน็ แคศ่ พ ” อาทิตยย์ ืนมองไปทางศพเดก็ นอ้ ยท่ีนา่ สงสาร ซง่ึ ตอนนีผ้ เู้ ป็น
แม่กำ� ลงั กอดศพร่ำ� ไห้ กบั ลกู รกั ท่ีจากไปอย่างไม่มีทางหวนกลบั ระหว่างท่ีทกุ อย่าง
กำ� ลงั ว่นุ วาย ไดม้ ีผหู้ ญิงสวมชดุ กระโปรงสีนำ้� เงินครามและผา้ กนั เปื้อนสีหวานเดิน
เขา้ ไปหาคณุ แมข่ องเด็กนอ้ ยท่ีรอ้ งไหอ้ ยู่ เธอมีเรอื นผมสีแดงสนั้ ประบา่ ใบหนา้ สวย
หวานน่นั แสดงถงึ ความเหน็ ใจกบั การสญู เสยี ของผเู้ ป็นแม่ อาทิตยม์ องผหู้ ญิงผมแดง
น่นั เลก็ นอ้ ย ก่อนจะเดนิ จากไป

ดอกลลิ ลสี่ สี ม้ มนั หมายความวา่ ไงกนั นอกจากอาวธุ มดี ทที่ งิ้ ไวบ้ นตวั ศพ กไ็ มม่ ี
ร่องรอยอยา่ งอนื่ เลย อาวธุ ทใี่ ชฆ้ าตกรรม กไ็ มม่ รี อยนวิ้ มอื ของใครทงั้ นนั้ แถมที่
นกี่ ย็ งั เป็นมมุ อบั ไมม่ กี ลอ้ งวงจรปิด ไมม่ ใี ครไดย้ นิ เสยี งแปลกๆ ไมม่ อี ะไรเลย...
ผูก้ องชรณั นกึ ในใจ พลางนวดขมบั ตวั เองอยา่ งเคร่งเครยี ด คนรา้ ยเหมอื นกบั คน

ทเี่ ตรยี มการมาดี ฆ่าคนอยา่ งอกุ อาจ แตก่ ไ็ มม่ อี ะไรทงิ้ ไวเ้ ลย นอกจาก...
ดอกลลิ ลส่ี สี ้ม







งจะผา่ นมาสองอาทิตยแ์ ลว้ แตเ่ รอ่ื งคดีสะเทือนขวญั ก็ยงั คงเป็นเรอ่ื งท่ีพดู
กนั จนถงึ ตอนนี้คดีนีส้ รา้ งความหวาดกลวั ใหก้ บั หลายครอบครวั ในละแวกนี้เพราะ
ตวั คนรา้ ยก็ยงั คงเป็นปรศิ นาและยงั ไมไ่ ดถ้ กู จบั กมุ

วนั นีเ้ ป็นวนั ท่ีอาทิตยไ์ มม่ ีเรยี น แตเ่ ขานดั เพ่ือนท่ีมหาลยั ออกไปทำ� งานดว้ ย
กนั ท่ีรา้ นกาแฟใกลอ้ พารท์ เมน้ ทข์ องเขา คนตวั สงู จดั เสือ้ ผา้ ตวั เองใหด้ เู รยี บรอ้ ยท่ี
หนา้ กระจกในหอ้ งนำ้� ก่อนจะควา้ เอากระเป๋ ามาสะพายแลว้ ออกมาจากหอ้ ง ภาพ
ศพเดก็ เม่อื สองอาทติ ยก์ อ่ นยงั ตดิ ตาเขาอยเู่ ลย แถมผหู้ ญิงชดุ กระโปรงสขี าวกบั กลน่ิ
หอมรญั จวนใจน่นั ก็ยงั คงคอยวนเวียนอยใู่ นหวั เขาตลอดเวลา
“ อา้ วอาทิตย์ จะไปไหนเหรอลกู ” ปา้ ขา้ งหอ้ งทกั เขา หลงั จากท่ีเขาลอ็ กประตหู อ้ ง
เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ อาทติ ยห์ นั ไปมองคณุ ปา้ ขา้ งหอ้ งพลางระบายรอยยมิ้ บางๆ ออก
มา
“ ไปทำ� รายงานกบั เพ่ือนนะ่ ครบั ”
“ อยา่ กลบั ดกึ นกั หละ่ ลกู ชว่ งนีเ้ หน็ วา่ มีฆาตกรลอยนวลอยยู่ งั จบั ไมไ่ ดเ้ ลย แหม!่
ไอฆ้ าตกรน่ีมนั ก็โหดเหีย้ มจรงิ ๆ นะ ฆา่ ไดแ้ มก้ ระท่งั เดก็ ตวั เลก็ ๆ เลวจรงิ ๆ!! ”
อาทิตยไ์ มไ่ ดต้ อบอะไรกลบั ไปทำ� เพียงแคพ่ ยกั หนา้ รบั คำ� ไป อาทิตยเ์ ดนิ ลงมาจาก
อพารท์ เมน้ ทแ์ ลว้ เดนิ ไปยงั รา้ นกาแฟท่ีเขานดั ‘ มิลนิ ’ เพ่ือนผหู้ ญิงท่ีมหาลยั ท่ีเขา
คอ่ นขา้ งสนิท รา้ นกาแฟท่ีอาทติ ยน์ ดั มลิ นิ ไวน้ นั้ อยไู่ มใ่ กลไ้ มไ่ กลจากรา้ นดอกไมข้ อง
ฮานะเทา่ ไหรน่ กั อาทิตยเ์ หลือบสายตามองเขา้ ไปในรา้ นดอกไม้ ท่ีมีฮานะกำ� ลงั คยุ
กบั ลกู คา้ ของเธอ ผหู้ ญิงเรอื นผมสีแดงสด เขาจำ� ไดด้ ี

อาทิตยเ์ ดนิ เขา้ ไปในรา้ นกาแฟท่ีเขานดั มิลนิ ไว้ ก่อนจะพบวา่ มิลนิ นนั้ ไดม้ าน่งั
รอเขาเป็นท่ีเรยี บรอ้ ยแลว้ คนตวั เลก็ ยกมือขนึ้ โบกทกั ทายอาทิตยท์ นั ทีท่ีเจอหนา้
“ มานานยงั ” อาทิตยถ์ ามคนตรงหนา้
“ ไมน่ านเทา่ ไหร่ แคก่ าแฟหมดไปแกว้ นงึ เทา่ นนั้ เอง ”
“ ตอบกวนรไึ ง ” อาทิตยเ์ อือ้ มมือไปขยีเ้ รอื นผมยาวของคนตรงหนา้ อย่างมนั เขีย้ ว
และทงั้ คกู่ ็เรม่ิ ถกเถียงกนั เรอ่ื งงานวิจยั ท่ีอาจารยส์ ่งั
อาทิตยไ์ ม่รูว้ ่าตวั เองใชเ้ วลาไปกับการทำ� รายงานไปเท่าไหร่ จนฟ้าขา้ งนอกเร่ิม
เปล่ยี นเป็นสีดำ� มืดสนิท ทงั้ สองเลยพากนั ออกมาจากรา้ นกาแฟเพ่ือกลบั บา้ น ดว้ ย
ความท่ีมนั มืดแลว้ อาทติ ยเ์ ลยอาสาจะไปสง่ มลิ นิ ท่ีปา้ ยรถประจำ� ทางแถวนี้เขาสอง
คนเดินฝ่าความเงียบยามค่ำ� คืนเพ่ือไปรอรถประจำ� ทาง อาทิตยเ์ ร่มิ ลดจงั หวะการ
เดนิ ของเขาลง เพราะเขาไดก้ ล่นิ อีกแลว้ ...

กล่ินทหี่ อมหวานชวนให้หลงใหล...

อาทิตยพ์ ยายามมองไปรอบๆ บรเิ วณท่ีเขายืนอยู่ ก่อนท่ีสายตาของเขาจะเหลือบไปสบตาเขา้
กบั ผหู้ ญิงท่ีมีใบหนา้ งดงามจนเขาตะลงึ ท่ียืนอยตู่ รงกระถางดอกไมข้ องหนา้ บา้ นใครคนนงึ
ผหู้ ญิงคนนนั้ สง่ ยิม้ บางๆ มาใหเ้ ขา ก่อนจะคอ่ ยๆ หายไป อาทิตยร์ บี ว่ิงไปยงั จดุ ท่ีผหู้ ญิงคนนนั้ ยืน
อยู่ ซง่ึ เขากลบั ไมพ่ บใครสกั คน แถมยงั มีกลีบดอกไมส้ ชี มพตู กอยขู่ า้ งกระถางดอกไมอ้ ีกตา่ งหาก
มือใหญ่หยิบกลบี ดอกไมน้ นั้ ขนึ้ มา ก่อนจะมองไปยงั บา้ นท่ีผหู้ ญิงปรศิ นาหายไป

ร้าน Flora Hana
รา้ นดอกไมง้ นั้ เหรอ?
“ จะเดนิ ไปไหนทำ� ไมไมบ่ อกกนั ก่อนเน่ีย ฉนั เหน่ือยนะ ” มิลนิ ถงึ กบั เหน่ือยหอบ เม่ือจๆู่ เพ่ือนท่ีเดนิ
ขา้ งๆ กนั เดนิ นำ� ล่วิ ไมร่ อเธอ ทำ� ใหว้ ่ิงตามแทบไมท่ นั
“ โทษที พอดีเหน็ อะไรนิดหนอ่ ย ”
“ เหน็ อะไรวะ ฉนั ไมเ่ หน็ อะไรเลย พดู แบบนีฉ้ นั ขนลกุ นะ ” มิลนิ ลบู แขนตวั เองท่ีจๆู่ ก็ขนลกุ ขนึ้ มา
ก่อนจะมองไปท่ีกลีบดอกไมใ้ นมือของอาทิตย์ “ น่นั กลบี ดอกไมจ้ ากไหนอะ่ ”
อาทิตยม์ องกลบี ดอกไมท้ ่ีตวั ถืออยู่ แลว้ ย่ืนไปใหม้ ิลนิ ท่ียืนอยขู่ า้ งๆ ไดด้ ู

“ ไมร่ ูเ้ หมือนกนั เรายงั ไมร่ ูเ้ ลยวา่ มนั คือดอกอะไร ”
“ กล่นิ แบบนี.้ ..” มิลนิ วา่ พลางสงั เกตกลีบดอกในมือ
และดมกล่นิ ไปดว้ ย “ กล่นิ ดอกลลิ ล่นี ่ีนา่ ”

“ ดอกลลิ ล่เี หรอ? ”
“ ใช.่ ..ดอกลลิ ล่ี แตส่ ีแบบนี้ นา่ จะเป็นลลิ ล่สี ชี มพนู ะ ”
“ ดอกลลิ ล่สี ีชมพ?ู แปลกๆ วะ่ ”
“ ทำ� ไมอะ่ มีอะไรเหรอ ”
ยงั ไมท่ นั ท่ีอาทิตยจ์ ะไดเ้ ลา่ อะไร เขาก็เหมือนไดย้ ินเสยี งอะไรตกลงมาในตรอกท่ี
เคยเกิดเหตฆุ าตกรรมเดก็ ท่ีเขาเคยเจอ
ตุบ้ !!
เสยี งเหมือนของหนกั กระแทกลงกบั พืน้ ทำ� ใหอ้ าทิตยร์ บี ว่ิงไปดทู ่ีจดุ กำ� เนิดเสียง
และภาพตรงหนา้ กลบั ทำ� ใหเ้ ขาชอ็ คอีกครงั้ เดก็ ผหู้ ญิงนอนจมกองเลอื ดอยทู่ ่ีพืน้
สภาพแขนขาหกั คอบิดรูปท่ีเกิดจากการตกมาจากท่ีสงู อาทิตยร์ บี ตรงเขา้ ไปดู
ศพ กอ่ นจะมองขนึ้ ไปบนอาคารพาณิชยส์ ช่ี นั้ เขาเหน็ เงาคนวบู ไหวอยบู่ นนนั้ กอ่ น
ท่ีจะมีอะไรบางอยา่ งคอ่ ยๆ หลน่ ลงมาตรงศพ



ดอกลลิ ลส่ี สี ้ม!!

มิลนิ ท่ีว่ิงตามมาทีหลงั เธอถงึ กลบั ตกตะลงึ กบั ภาพตรงหนา้
“ กรดี๊ ดดดดดดดดดดด!!!! ”

เสียงรถตำ� รวจดงั ไปท่วั พืน้ ท่ีเกิดเหตุ เรยี กความสนใจใหช้ าวบา้ นแถวนีม้ ามงุ ดู
อีกครงั้ และเป็นอีกครงั้ ท่ีอาทิตยจ์ ะตอ้ งเหน็ คนเป็นแมต่ รงเขา้ ไปกอดศพลกู ตวั เอง
ราวกบั อยากจะขาดใจตายไปพรอ้ มกบั ลกู และก็เป็นอีกครงั้ ท่ีอาทิตยพ์ บกบั
ผกู้ องชรณั
“ คณุ อีกแลว้ เหรอ ”
“ ชว่ งนีเ้ จอกนั ถ่ีดีนะครบั ” อาทิตยต์ อบกลบั ดว้ ยนำ้� เสียงราบเรยี บ
“ ศพพลาดตกลงมาจากตกึ แนน่ อน แตม่ นั จะดเู ป็นอบุ ตั เิ หตมุ ากกวา่ นี้ ถา้ ไมม่ ีส่งิ นี้
” ผกู้ องชรณั วา่ พลางชดู อกลลิ ล่สี สี ม้ ท่ีอยใู่ นซองพลาสตกิ ใหอ้ าทิตยด์ ู คนตวั สงู
มองดอกลลิ ล่สี สี ม้ น่นั อยา่ งสงสยั
ทำ� ไมตอ้ งเป็นดอกลลิ ลสี่ สี ม้ ดว้ ย...และทำ� ไมผูห้ ญงิ ปรศิ นาคนนนั้ ถงึ ตอ้ งมาพรอ้ ม
กบั กลบี ดอกลลิ ลสี่ ชี มพู เรอื่ งนมี้ นั มคี วามเชอื่ มโยงกนั ยงั ไงกนั แน่
“ อาจจะเป็นฆาตกรคนเดียวกนั ก็ไดน้ ะครบั ” อาทิตยบ์ อกขอ้ สงสยั ท่ีตวั เองคดิ ให้
กบั คนตรงหนา้
“ อืม...ฆาตกรรมตอ่ เน่ืองงนั้ เหรอ คณุ สะดวกมาเจอผมท่ีสน.มยั้ ”

อาทิตยพ์ ยกั หนา้ สง่ ไปใหผ้ กู้ องชรณั ก่อนจะขอตวั มาสง่ มิลนิ ท่ีปา้ ยรถเมล์
มิลนิ ดหู วาดกลวั กบั เหตกุ ารณท์ ่ีเกิดขนึ้ มาก เพราะเธอไมเ่ คยเจอศพแบบจรงิ ๆ จงั ๆ
สกั ครงั้ ในชีวติ เลย
“ ลลิ ล่สี สี ม้ มนั คอื อะไรเหรอ ” มลิ นิ ถามคนท่ีน่งั รอรถเป็นเพ่อื นขา้ งๆ ดว้ ยความสงสยั
“ ก่อนหนา้ นีก้ ็มีเดก็ ตายท่ีตรอกน่นั และเราก็เป็นคนแรกท่ีเจอศพ ”
“....!! ”
“ และบนศพก็มีดอกลลิ ล่สี ีสม้ เหมือนกบั วนั นี้ ”
“ บางที...ดอกลลิ ล่นี ่นั อาจจะหมายถงึ อะไรบางอยา่ งท่ีคนรา้ ยอยากจะบอก
ก็ไดน้ ะ ”
“ ความหมายเหรอ? ดอกไมก้ ็มีความหมายดว้ ยเหรอ ” อาทิตยถ์ ามมิลนิ ดว้ ยความ
สงสยั
“ มีสิ มนั มีมานานแลว้ นะ แตแ่ คส่ มยั นีม้ นั ไมไ่ ดถ้ กู พดู ถงึ ขนาดนนั้ ” มิลนิ วา่ พลาง
หยิบหนงั สือท่ีเธอไดจ้ ากแมม่ าและเธอก็ชอบอา่ นมนั มาก เอาขนึ้ มาเปิดใหอ้ าทิตย์
ดู
“ สมยั ยคุ วิกตอเรยี ดอกไมถ้ กู เอามาใชแ้ ทนคำ� พดู ดว้ ยแหละ และเทา่ ท่ีฉนั รูม้ า ”
มิลนิ ปิดหนงั สอื และมองไปทางอาทิตย์ “ ลลิ ลสี่ สี ม้ มคี วามหมายวา่ ความอบอนุ่
ความหว่ งใย และมอี กี ความหมายนงึ คอื ความเกลียดชัง ”
ความเกลียดชัง...งัน้ เหรอ

อาทิตยเ์ ก็บความสงสยั ไวใ้ นใจ ก่อนจะสง่ มิลนิ ขนึ้ รถประจำ� ทางไป สว่ นเขาก็ยงั คง
น่งั อยทู่ ่ีปา้ ยรถเมล์ พลางมองกลบี ดอกลลิ ล่สี ีชมพใู นมือ

ผหู้ ญิงคนนนั้ เป็นใคร...แลว้ ทำ� ไมถึงตอ้ งโผล่มา
ตอนท่ีเขาเจอศพทกุ ที ย่ิงคิดมาถึงตอนนีเ้ ขาก็ไม่
เขา้ ใจ ไมเ่ ขา้ ใจอะไรสกั อยา่ ง
‘ ลลิ ลชี่ มพ.ู ..คอื ดอกไมท้ ฉี่ นั ชอบ ’

อาทิตยส์ ะดงุ้ สดุ ตวั เพราะไดย้ ินเหมือน
เสยี งกระซบิ ของผหู้ ญิง นำ้� เสยี งหวานนมุ่ แตก่ ลบั
เย็บเฉียบไปถึงขวั้ หวั ใจ เขาพยายามมองหาตน้
เสยี งแตก่ ลบั ไมเ่ หน็ ใครสกั คน ความรูส้ กึ เยบ็ วบู ไป
ท่วั ตวั แบบนี้ เขาก็พอจะรูว้ า่ คนท่ีมาเยือน...
คงไมใ่ ชค่ นปกติ
‘ ความออ่ นโยน ความนา่ หลงใหล...คอื ตวั ฉนั ’
“ คณุ เป็นใคร! ตอ้ งการอะไร! ” อาทิตยพ์ ดู ออกไป
ทา่ มกลางความวา่ งเปลา่ แตก่ ลบั ไมม่ ีเสียงอะไร
ตอบกลบั มาเลย มีเพียงกล่นิ ดอกลลิ ล่ที ่ีลอยตลบ
อบอวลอยรู่ อบกายเขา ก่อนจะคอ่ ยๆ หายไป

อาทิตยต์ ่ืนขนึ้ มาในเชา้ วนั ใหม่ เขาใสช่ ดุ นกั ศกึ ษาเรยี บรอ้ ย ชว่ งเชา้ อาทิตย์
จะเขา้ ไปพบผกู้ องชรณั ท่ีสน. สว่ นชว่ งบา่ ยเขามีเรยี น
รถประจำ� ทางท่ีแออดั ไปดว้ ยมนษุ ยเ์ งินเดือนและนกั เรยี นท่ีตอ้ งใชช้ ีวิตในชว่ งเวลา
เรง่ รบี แบบนี้ คนตวั สงู โหนตวั เบียดเสียดกบั ผคู้ นบนรถ น่ีก็เป็นอีกหนง่ึ เหตผุ ลท่ีเขา
เกลยี ดตอนเชา้ เม่ือรถประจำ� ทางมาจอดท่ีหนา้ สน. อาทิตยก์ ็เดนิ ดมุ่ ๆ เขา้ ไปดา้ น
ใน ซ่ึงเป็นจังหวะเดียวกับท่ีผู้กองชรัณกำ� ลังคุยกับลูกน้องของตัวเองเร่ืองคดี
ฆาตกรรมตอ่ เน่ืองท่ีเกิดขนึ้ อยใู่ นตอนนี้ ผกู้ องชรณั หนั มาสบตาเขา้ กบั อาทิตยพ์ อดี
เขาจงึ ผละออกมาจากคสู่ นทนาของตวั เอง
“ มาตรงเวลาดีนะ ” ผกู้ องชรณั พดู ขนึ้ ก่อนจะเดนิ นำ� ไปยงั หอ้ งทำ� งานของตวั เอง
อาทิตยเ์ ดินตามผกู้ องชรณั เขา้ มาในหอ้ งทำ� งาน ท่ีมีเสียงเคร่อื งปรบั อากาศเก่าดงั
หง่ึ ๆ เพ่ือไมใ่ หใ้ นหอ้ งมนั เงียบจนเกินไป คนตวั สงู น่งั ลงบนเกา้ อีต้ รงขา้ มกบั ตำ� รวจ
หนมุ่
“ มีเรอ่ื งอะไรจะคยุ กบั ผมเหรอครบั ” อาทิตยถ์ ามเสยี งเรยี บ
“ เรอ่ื งคดีท่ีเกิดขนึ้ คณุ ก็สนใจคดีนีเ้ หมือนกนั ใชไ่ หมหละ่ ”

“ ..... ”
“ จากศพเดก็ คนแรกผลชนั สตู รพบวา่ นอกจากรอยบาดแผลจากมีด ยงั มีรอยฟกชำ้�
ตามแขนและขาอกี ผมคาดเดาวา่ คนรา้ ยนา่ จะจบั เดก็ มาทำ� รา้ ยรา่ งกายโดยการทบุ ตี
ก่อนจะฆา่ เดก็ ดว้ ยการแทงหลายสบิ แผล และทิง้ ดอกลลิ ล่สี ีสม้ ไวใ้ นท่ีเกิดเหตุ สว่ น
ศพท่ีสองผลชันสตู รพบว่า เด็กเสียชีวิตตงั้ แต่ก่อนตกจากตึกแลว้ ท่ีคอมีรอยชำ้�
คนรา้ ยน่าจะบีบคอเด็กจนตายแลว้ คอ่ ยเอาศพมาโยนทิง้ และก็ทิง้ ดอกลิลล่ีสีสม้ ไว้
ในท่ีเกิดเหตอุ ีกครงั้ คณุ คือคนแรกท่ีเจอศพ คณุ เหน็ อะไรนา่ สงสยั บา้ งไหม ”
“ เจอศพแรกผมไมเ่ หน็ อะไร แตศ่ พท่ีสองผมเหน็ แคเ่ งา ” อาทิตยพ์ ดู ขนึ้ เสยี งเรยี บ
“ หมายความวา่ ไง? ” ผกู้ องชรณั ถามขนึ้ ดว้ ยความสงสยั
“ ตอนท่ผี มเจอศพเดก็ ผหู้ ญิงคนท่สี อง...ผมเหน็ เงาคนบนตกึ แตผ่ มไมร่ ูว้ า่ เป็นผหู้ ญิง
หรอื ผชู้ าย ”
“.... ”
“ และผมคดิ วา่ ...ดอกไมท้ ่ีคนรา้ ยทงิ้ มนั นา่ จะส่อื อะไรบางอยา่ งท่ีเก่ียวกบั ตวั คนรา้ ย
เอง”
“ คณุ อยากชว่ ยงานผมไหมหละ่ ”
“ จะชว่ ยในสว่ นท่ีผมชว่ ยไดแ้ ลว้ กนั ” อาทิตยพ์ ดู จบก็ขอตวั กลบั ไปเรยี นตอ่

ชว่ งสายของอีกสองวนั ถดั มา ฮานะกำ� ลงั จดั แตง่ พวงหรดี ท่ีลกู คา้ ส่งั ขนึ้ เพราะ
เพ่งิ เสยี ลกู สาวไปไมน่ านมานี้ลกู คา้ หลากหลายคนท่ีตา่ งก็แวะเขา้ มาใชบ้ รกิ ารก็พา
กนั พดู ถึงโศกนาฏกรรมท่ีเกิดขนึ้ เสียงกร่งิ หนา้ ประตดู งึ ความสนใจใหฮ้ านะหนั ไป
มองผมู้ าเยือนใหม่ อาทิตยท์ ่ีมาพรอ้ มกบั มิลนิ ทงั้ สองอยใู่ นชดุ นกั ศกึ ษา

“ มีอะไรใหช้ ว่ ยรเึ ปลา่ จะ้ ” เสียงหวานทมุ้ แตด่ เู ยน็ ยะเยือกของฮานะดงึ ความสนใจใหอ้ าทิตยห์ นั ไป
สนใจ
“ ผมอยากจะถามอะไรหนอ่ ย เออ่ ....คณุ ” อาทิตยเ์ ดนิ ไปหยดุ อยตู่ รงหนา้ ของฮานะ พลางจอ้ งลกึ
เขา้ ไปในดวงตาคสู่ วยน่นั
“ ฉนั ฮานะคะ่ ไดส้ คิ ะ ฉนั ยินดี ” ฮานะสง่ ยิม้ เป็นมิตรใหก้ บั อาทิตย์
“ คณุ รูจ้ กั เดก็ ท่ีตกตกึ เม่ือไมน่ านมานีไ้ หมครบั ”
“ อืม้ ...ไม่รูจ้ กั หรอกคะ่ ” ฮานะว่าพลางสา่ ยหวั เบาๆ ใหก้ บั อาทิตย์ “งนั้ ...เหรอครบั ขอบคณุ ท่ีให้
รบกวนเวลานะครบั ”
“ จะ้ ฉนั ยินดีท่ีไดช้ ว่ ย ”
ยงั ไมท่ นั ท่ีอาทิตยจ์ ะไดถ้ ามอะไรตอ่ เขาไดก้ ล่นิ นนั้ อีกแลว้ ...กล่นิ ของดอกลลิ ล่ี กล่นิ หอมหวานท่ีเขา
เองก็ชกั จะเรม่ิ ไมช่ อบซะแลว้ สิ เพราะไดก้ ล่นิ ทีไร มกั มีแตเ่ รอ่ื งไมด่ ีเกิดขนึ้ เสมอ

อาทิตยพ์ ยายามมองหาผหู้ ญิงปรศิ นาหรอื กลีบดอกไมท้ ่ีเขามกั
พบเจอ แตก่ ลบั ไมม่ ีอะไรเลย แตแ่ ลว้ จๆู่ ดอกไมใ้ นกระเชา้ ก็รว่ งลงมาอยู่
ตรงปลายเทา้ ของฮานะ อาทิตยก์ ม้ ลงไปเก็บดอกไมน้ นั้ ขนึ้ มา พลางจอ้ ง
ไปท่ีฮานะ
“ ดอกนีส้ วยดีนะครบั ”



“ ใชค่ ะ่ ไฮเดรนเยยี เป็นดอกท่ีสวย...แตม่ นั เองก็เป็นดอกไมท้ ่ีใจรา้ ยเหมือนกนั นะ
คะ ”
“ ใจรา้ ย? ”
“ ดอกไม้เยน็ ชา... แตถ่ า้ อกี แงน่ ึง กใ็ หเ้ พอื่ แสดงความขอบคุณไดเ้ หมอื นกัน
นะคะ ” ฮานะสง่ ยิม้ บางๆ ใหก้ บั อาทิตย์
“ งนั้ ดอกไฮเดรนเยียนีผ้ มขอไดไ้ หมครบั ”
“ คะ่ เชิญเลย ”

อาทิตยเ์ ก็บดอกไฮเดรนเยียใสก่ ระเป๋ า ก่อนจะขอตวั กลบั ปลอ่ ยใหฮ้ านะยืนสง่
ยิม้ ให้ เม่ือลบั สายตาอาทิตยไ์ ป เธอเดนิ ไปหยิบดอกเดซ่ีท่ีเห่ียวเฉาในตอู้ บ ออกมา
จดั เป็นชอ่ สวยงาม ใบหนา้ สวยหวานระบายยมิ้ บนใบหนา้ แตร่ อยยมิ้ น่นั กลบั นา่ กลวั
อยา่ งบอกไมถ่ กู

ฮานะอยใู่ นชดุ เดรสยาวสดี ำ� และผา้ คลมุ ปิดหนา้ สดี ำ� เธอเดนิ ทางมาท่ีสสุ าน ท่ี
มีศพเด็กผู้หญิงฝังไว้ เธอยืนยิม้ ให้กับป้ายหลุมศพท่ีมีแท่นหินอ่อนเย็นเฉียบ
บรรยากาศรอบดา้ นก็เยน็ ยะเยือกจนนา่ ขนลกุ มือเรยี วสวยทมุ่ ดอกเดซ่ีเห่ียวเฉาน่นั
ลงบนแทน่ หินออ่ นอยา่ งแรง จนกลบี ดอกเดซ่ีน่นั กระจายเป็นวงกวา้ ง
“ ชาวเคลกติ เชื่อว่าวญิ ญาณของเดก็ ทต่ี ายไป....จะโปรยดอกเดซล่ี งมาเพอ่ื
ปลอบใจพอ่ แม่ของตวั เอง ”

ฮานะหยิบเศษดอกเดซ่ีขนึ้ มาลบู ไลบ้ นแทนหินออ่ นน่นั อยา่ งนกึ สมเพช
“ ดอกเดซี.่ ..คือความบริสุทธ์ิ ความไร้เดยี งสาเหมือนนงั น่นั ห!ึ ! ฉนั น่ีแหละจะ
เป็นคนทำ� ลายมนั เอง ทำ� ลายความบริสทุ ธิ์ท่ีน่าสมเพชของแกไปเอง!!!! ” ฮานะ
ตะคอกใสห่ ลมุ ศพน่นั อยา่ งคนไมม่ ีสติ ก่อนจะเดนิ ออกมา



จากการไดค้ ยุ กบั คนในละแวกใกลท้ ่ีเกิดเหตุ กลบั ไมม่ ีใครท่ีดเู ขา้ ขา่ ยเลย แลว้
ทำ� ไมเขาถงึ ไดก้ ลน่ิ ดอกลลิ ล่ที ่ีรา้ นของคณุ ฮานะ..... กลน่ิ ท่ีมกั จะมาพรอ้ มกบั ผหู้ ญิง
ปริศนาคนนนั้ และดอกไฮเดรนเยียท่ีหล่นมาอย่ตู รงหนา้ คณุ ฮานะ มนั คืออะไร...
อาทิตยม์ องดอกไฮเดรนเยียในมืออยา่ งนกึ คดิ
ดอกไฮเดรนเยยี กบั ผูห้ ญงิ คนนนั้ ...เธอตอ้ งการจะสอื่ อะไรกนั แน่
‘ ไฮเดรนเยยี ...ดอกไมข้ องคนเลอื ดเยน็ ’

อาทิตยส์ ะดงุ้ เฮือกเม่ือเขาไดย้ ินเสียงท่ีคนุ้ เคยอีกครงั้ แถมกลีบดอกลลิ ล่สี ีชมพู
ยงั หลน่ อยบู่ นโตะ๊ เขยี นหนงั สอื ของเขาอกี ดว้ ย อาทติ ยพ์ ยายามมองหาตน้ เสยี งรอบๆ
หอ้ งของเขา กลบั ไมเ่ จออะไร แตท่ วา่ ในขณะท่ีเขาหนั กลบั มาท่ีโต๊ะเขียนหนงั สอื อีก
ครงั้ อาทิตยต์ กใจกบั ส่งิ ท่ีเหน็ มากถงึ ขนั้ ถลาตกจากเกา้ อี้ ไปน่งั กองอยกู่ บั พืน้

ตรงหนา้ เขาคือผหู้ ญิงท่ีมีเรอื นผมยาวสีดำ� ขลบั ใบหนา้ สวยงดงามสวมทบั ดว้ ย
ชดุ กระโปรงยาวสขี าว ผิวขาวซีด เธอน่งั อยบู่ นโต๊ะเขียนหนงั สือของเขา พลางสง่ ยิม้
มาใหอ้ าทิตย์
‘ คานะ...คอื ชอื่ ของฉนั ’ ผหู้ ญิงคนนนั้ เอย่ ดว้ ยนำ้� เสียงหวานนมุ่ แตม่ นั กลบั เยน็ วาบ
จนนา่ กลวั
“ เธอตอ้ งการอะไร ” ถงึ จะหวาดกลวั กบั ส่งิ ท่ีเจอ แตอ่ าทิตยก์ ็กลา้ ท่ีจะถามผหู้ ญิง
ปรศิ นาท่ีช่ือวา่ คานะออกไป
‘ อกี ไมน่ าน...นายจะเขา้ ใจเอง’ คานะทิง้ ทา้ ยไวแ้ คน่ นั้ ก่อนจะหายไป สรา้ งความ
หวาดหว่นั ใหอ้ าทิตยไ์ มน่ อ้ ย
“ คนเลอื ดเยน็ งนั้ เหรอ...เจา้ ของรา้ นดอกไมค้ นนนั้ นะ่ นะ”







ชว่ งนีม้ ีแตเ่ รอ่ื งนา่ กลวั นะคะคณุ ฮานะ ฉนั ไมก่ ลา้ ใหล้ กู สาวฉนั ออกไปเลน่
ขา้ งนอกเลยคะ่ ” ลกู คา้ ขาประจำ� ของรา้ นฮานะ พดู ขนึ้ พลางดงึ ลกู สาวตวั นอ้ ยท่ีเธอ
มกั พามาท่ีรา้ นประจำ� มากอดอยา่ งหวงแหน
“ น่นั สนิ ะคะ หนมู ะลเิ องก็นา่ รกั ” ฮานะมองไปยงั เดก็ นอ้ ยนา่ รกั ท่ีดทู า่ จะสนใจแต่
ดอกกหุ ลาบท่ีคณุ แม่ของเธอมาส่งั ทำ� ไว้ เพ่ือเอาไปจดั แจกนั สำ� หรบั กินขา้ วเย็นใน
วนั ครบวนั แตง่ งานวนั นีท้ ่ีบา้ น
หลงั จากคยุ อะไรตอ่ อีกนิดหนอ่ ย ลกู คา้ ขาประจำ� เธอก็กลบั บา้ นไปพรอ้ มกบั ชอ่ ดอก
กหุ ลาบสแี ดงสด ฮานะเก็บเศษดอกไมท้ ่ีเธอตดั ทิง้ ไวล้ งถงั ขยะ พลางมองตามแผน่
หลงั ของเดก็ ท่ีช่ือมะลอิ ยา่ งสนใจ
...ไรเ้ ดยี งสาจงั นะ เดก็ นอ้ ย...

เสียงเพลงหวานซงึ้ พรอ้ มกบั ภาพครอบครวั ท่ีดอู บอนุ่ และสขุ สนั ตก์ บั การกิน
ขา้ วเยน็ ตรงหนา้ มะลเิ ดก็ นอ้ ยเธอยิม้ กวา้ ง เม่ือผเู้ ป็นแมต่ กั อาหารท่ีเธอชอบใหท้ าน
“ อรอ่ ยไหมจะ้ มะลิ ”
“ อรอ่ ยคะ่ แม่ หนชู อบกบั ขา้ วท่ีแมท่ ำ� ท่ีสดุ เลย ”
“ ถา้ อรอ่ ยก็กินเยอะๆ เลยนะลกู ” คนเป็นพอ่ เองก็ยิม้ ใหก้ บั ความนา่ รกั ของลกู สาว
ตวั นอ้ ยของเขา ทกุ อยา่ งดสู วยงามราวกบั ภาพวาด

แตท่ วา่ ...มนั กลบั สรา้ งความไมพ่ อใจใหก้ บั ปีศาจท่ีแอบยืนมองภาพความสขุ
เหล่านนั้ อย่ดู า้ นนอกท่ามกลางสายฝนท่ีตกมาอย่างหนกั มือเรียวสวยกำ� มือแน่น
พรอ้ มกบั นึกไปถึงอดีตท่ีเธอไม่อยากจะจำ� ความสขุ แบบนีเ้ ธอไม่เคยแมแ้ ต่จะได้
สมั ผสั มนั สกั ครงั้ ความรกั ท่ีแม่ควรจะมีใหก้ บั ลกู ...เธอเองก็ไม่เคยไดม้ นั ไม่เหมือ
นกบั นงั น่นั ! ลกู ท่ีไดท้ กุ อยา่ ง ไดท้ งั้ ความรกั ความอบอนุ่ ความสขุ
...เกลยี ด ฉนั เกลยี ดความอบอนุ่ ความรกั ฉนั เกลยี ดความหว่ งใยทนี่ า่ สมเพช นา่
ขยะแขยง ฉนั เกลยี ด!!...
ปีศาจในชดุ กนั ฝน มองภาพท่ีสขุ สนั ตข์ องเดก็ หญิงตวั นอ้ ยเป็นครงั้ สดุ ทา้ ย ก่อนจะ
เดนิ ฝ่าสายฝนไปอยา่ งเงียบๆ ในมือก็แกวง่ ดอกลลิ ล่สี สี ม้ ไปมา
ดอกลลิ ล.ี่ ..ดอกไมท้ เี่ ทพเจา้ วนี ัสยงั นกึ อจิ ฉา มนั ชา่ งสวยงามและน่าหลงใหล

เหมอื นกับตวั ฉัน...



ชว่ งเยน็ ของอีกวนั มะลไิ ปเลน่ กบั เพ่ือนท่ีสวนสาธารณะใกลบ้ า้ น เธอเดนิ
ทางกลบั บา้ นอยา่ งไมส่ นใจวา่ จะมใี ครคอยสะกดรอยตามมารเึ ปลา่ เดก็ นอ้ ยไรเ้ ดยี ง
ฮมั เพลงขนึ้ มาอยา่ งสบายใจ พลางคดิ วา่ เยน็ นีค้ นเป็นแมจ่ ะทำ� อะไรใหเ้ ธอทาน แต่
เหมือนโชคชะตากลบั กล่นั แกลง้ เธอ เพราะระหวา่ งท่ีเดนิ กลบั อยา่ งไมส่ นใจอะไรนนั้
กม็ มี อื ปรศิ นาพรอ้ มผา้ เชด็ หนา้ ท่มี กี ลน่ิ ฉนุ โปะเขา้ ท่จี มกู หนนู อ้ ยอยา่ งจงั มอื สวยน่นั
กดผา้ ปิดจมกู แนน่ ขนึ้ จนรา่ งท่ีดนิ้ รนเพ่ือขดั ขืนจะคอ่ ยๆ สงบลง
“ หลบั เถอะเดก็ ดี... ”

เสยี งเพลงโอเปรา่ ท่ีไพเราะแตก่ ็ชวนนา่ ขนลกุ แสงไฟจากตะเกียงวบู ไหวไป
มาพรอ้ มกับเสียงฮัมเพลงของปีศาจท่ีกำ� ลงั มองของแวววาวในมือท่ีสะทอ้ นกับ
ใบหนา้ ของเธอ มีดคมกรบิ ท่ีคลา้ ยกนั กบั มีดท่ีเธอใชฆ้ ่าเด็กสาวคนแรก เธอมกั จะ
เลือกเหย่ือท่ีเป็นเด็กผหู้ ญิงผมยาวสีดำ� ขลบั ...เด็กท่ีมีความน่ารกั ไรเ้ ดียงสาบรสิ ุ
ทธิ์...เดก็ ท่ีเหมือนกบั นงั น่นั ...เดก็ ทเ่ี หมอื นกับน้องสาวของเธอ
มะลเิ รม่ิ ขยบั ตวั เลก็ นอ้ ย รา่ งกายของเธอถกู ตรงึ ไวด้ ว้ ยเชือกเสน้ หนาท่พี นั อยรู่ อบตวั
เธอ รมิ ฝีปากเลก็ ๆ น่นั ก็ถกู ผา้ มดั ปากเอาไว้ เธอพยายามสง่ เสยี งอือ้ องึ พลางมอง
ไปรอบๆ หอ้ งอยา่ งหวาดกลวั ทงั้ หอ้ งมีแตด่ อกลิลล่ีสีสม้ ถกู จดั อยใู่ นตระกรา้ หรอื
แมแ้ ตด่ า้ นหลงั ของเดก็ นอ้ ยเองก็มีดอกลลิ ล่สี ีสม้ ถกู จดั ไวอ้ ยู่
“ ต่ืนแลว้ เหรอจะ้ กินขา้ วเยน็ ท่ีนา้ ทำ� ไหม ”
“ อือ้ ๆ!!! ”



“ อืม...น่นั สนิ ะ นา้ ปิดปากหนอู ยนู่ ่ีนา่ ” มือเรยี วสวยขยบั ไปแกะผา้ ท่ีมดั ปากหนมู ะลิ
ออก พลางเอือ้ มมือไปลบู ใบหนา้ น่ารกั ของเด็กผหู้ ญิงคนนี้ หยดนำ้� ตาท่ีลงมากระ
ทบกบั มือของปีศาจ ย่ิงทำ� ใหเ้ ธอรูส้ กึ สนกุ ย่ิงขนึ้ ไปอีก
“ นา้ ฮานะ ฮกึ หนอู ยากกลบั บา้ น ปลอ่ ยหนไู ปเถอะ หนอู ยากกลบั บา้ น ฮือ ”
“ เดก็ ดีตอ้ งไมด่ ือ้ นะจ๊ะ กินไก่อบของชอบหนสู จิ ๊ะ นา้ อตุ สา่ หท์ ำ� มาให้ ” ฮานะหยิบ
นอ่ งไก่มาจอ่ เขา้ ท่ีรมิ ฝีปากเลก็ ๆ ของมะลิ
“ ไมเ่ อา หนไู มก่ ิน หนจู ะกลบั บา้ น!! ”
“ ฉนั บอกใหแ้ กกินเขา้ ไป!!! ” ฮานะตะโกนใสห่ นา้ เดก็ หญิงตรงหนา้ พรอ้ มกบั ยดั นอ่ ง
ไก่ชิน้ นนั้ เขา้ ปากเลก็ ๆ น่นั
ลมิ้ รสอาหารมอื้ สดุ ทา้ ยซะ ยยั เดก็ โง!่ !

ฮานะไมไ่ ดส้ นใจเสียงรอ้ งไหข้ องเดก็ หญิงคนนนั้ สกั เทา่ ไหร่ เธอหยิบเสอื้ กนั ฝน
ท่ีเธอมกั ใสป่ ระจำ� ทกุ ครงั้ ท่ีเธอฆา่ เหย่ือของตวั เอง ก่อนจะเดินตรงไปหาเดก็ นอ้ ยท่ี
มองมาทเ่ี ธออยา่ งหวาดหว่นั ปลายมดี แหลมคมไลไ้ ปตามผวิ แกม้ ของมะลิ ลมหายใจ
แผว่ หวั ใจเตน้ ถ่ีของเดก็ ตรงหนา้ สรา้ งความต่ืนเตน้ ใหเ้ ธอไมน่ อ้ ย
“ ไมเ่ ป็นไร ไมต่ อ้ งรอ้ ง อีกเด๋ียวก็จะสบายแลว้ จะ้ ...”
“ ไมน่ ะ! อยา่ ทำ� หนู ฮือ มะ ไม!่ !! อกึ !!” เสยี งเลก็ รอ้ งออ้ นวอนยงั ไมท่ นั สดุ เสยี ง ปลาย
มีดแหลมคมถกู ปาดเขา้ ไปท่ีลำ� คอเลก็ น่นั เลือดสีแดงสดไหลลน้ ทะลกั ออกมายอ้ ม
ชดุ สสี วยของมะลใิ หเ้ ป็นสแี ดงสด ดวงตากลมโตเบกิ โพลง กอ่ นท่ลี มหายใจจะคอ่ ยๆ
หายไปอย่างชา้ ปีศาจรา้ ยฉีกยิม้ อย่างพอใจ ก่อนจะกดแรงมืดเฉือนลกึ เขา้ ไปอีก
เลอื ดสีแดงสดไหลออกมานองพืน้ จนเตม็ ไปหมด ฮานะคอ่ ยๆ ยืนเตม็ ความสงู ก่อน
จะยดั รา่ งของมะลทิ ไ่ี รล้ มหายใจเขา้ ไปในกระเป๋ าใบใหญท่ เ่ี ธอเตรยี มไว้และทำ� ความ
สะอาดคราบเลือดอย่างใจเย็น ไม่ไดร้ ูส้ กึ หวาดหว่นั อะไร ฮานะลากกระเป๋ ามายงั
ตรอกท่ีคนุ้ เคย ก่อนจะวางกระเป๋ าท่ีเธอบรรจศุ พของมะลไิ วต้ รงขา้ งถงั ขยะ แลว้ นำ�
ดอกลลิ ล่สี ีสม้ น่นั ใสเ่ ขา้ ไปในกระเป๋ าใบนนั้
“ ดอกไม้ทฉ่ี ันชอบ...ดอกไม้แหง่ ความเกลยี ดชัง ”

“ ใครนะ่ !! ” เสยี งทมุ้ เขม้ ของใครบางคน สรา้ งความตกใจใหฮ้ านะ เธอหนั กลบั ไป
มองคนท่ียืนหา่ งไกลออกไป
...ผูช้ ายคนนนั้ คนทชี่ อบมาเจอศพคนแรก...

ฮานะมองอาทิตยน์ ่ิง ก่อนจะชะงกั เลก็ นอ้ ยเม่ือเธอเหน็ ใครยืนซอ้ นอยดู่ า้ นหลงั
ของอาทิตย์ผหู้ ญิงผมยาวสดี ำ� ขลบั กบั ชดุ กระโปรงยาวสขี าวแบบนนั้ ..ไมจ่ รงิ !!! ฮา
นะอาศยั จงั หวะท่ีอาทิตยก์ ำ� ลงั เดินเขา้ มาหาเธอว่ิงหนีไปอีกทางท่ีเช่ือมกบั หลงั รา้ น
ของเธอหายไป



อาทิตยท์ ่ีกำ� ลงั จะกลบั ไปอพารท์ เมน้ ทข์ องตวั เอง เขาไดก้ ล่นิ ของดอกลลิ ล่ี และ
รา่ งของคานะท่ีวบู ไปทางตรอกท่ีเขาเคยเจอศพ ขายาวๆ ของคนตวั สงู ตามคานะไป
ทำ� ใหเ้ ขาเจอกบั เงาวบู ไหวของคนท่ีเอาอะไรสกั อย่างมาทิง้ แต่เพราะมนั มืดมาก
ทำ� ใหเ้ ขาเห็นแค่เงาเท่านนั้ พออาทิตยจ์ ะว่ิงเขา้ ไปหาคนนนั้ เงาน่นั ก็ว่ิงหายไปซะ
แลว้ เขาท่ีพอจะว่งิ ตามไปกลบั พบเพียงความวา่ งเปลา่ มีแตก่ ระเป๋ าใบใหญ่ท่ีวางไว้
หรอื วา่ !!!
มือใหญ่รีบเปิดกระเป๋ า ก่อนจะสรา้ งความตกใจใหเ้ ขาอีกครงั้ ศพเด็กผหู้ ญิงท่ีถกู
ปาดคอ และมดี กบั ดอกลลิ ลส่ี สี ม้ ท่อี ยใู่ นกระเป๋ า อาทติ ยท์ บุ มอื ตวั เองลงกบั พนื้ อยา่ ง
เจ็บใจ อีกนิดเดียวเขาจะจบั คนรา้ ยไดแ้ ลว้

เสียงความวนุ่ วายเกิดขนึ้ อีกครงั้ และก็เป็นอีกครงั้ ท่ีอาทิตยต์ อ้ งมาเหน็ คนเป็น
แมร่ ่ำ� ไหก้ บั การจากไปของลกู สาววยั นา่ รกั ของตวั เอง
“ รายท่ี 3 แลว้ น่ีมนั เรอ่ื งอะไรกนั ” ผกู้ องชรณั ถงึ กบั ปวดหวั เพราะมีเดก็ ถกู ฆา่ ตาย
เรอ่ื ยๆ แตก่ ลบั ยงั ไมม่ ีเบาะแสอะไรเก่ียวกบั คนรา้ ยเลย
“ ดอกลลิ ลี่สสี ้ม สำ� หรับตวั ฆาตกรคงจะสอ่ื ถงึ ความเกลยี ดชังสนิ ะ ”
อาทิตยพ์ มึ พำ� ขนึ้ มา พลางมองไปทาง
ดอกลลิ ล่สี สี ม้ ท่ีอยใู่ นซองพลาสตกิ

“ หมายความวา่ ไง ”
“ บางที ตวั คนรา้ ยเองก็คงมีความรูเ้ ก่ียวกบั ภาษาดอกไมน้ ะครบั ถงึ ไดส้ ่อื ขอ้ ความ
เป็นดอกไมต้ ลอด ”
“ แลว้ ไอด้ อกลลิ ล่สี สี ม้ น่ีมนั หมายความวา่ ไง ” ผกู้ องชรญั มองเจา้ ดอกลลิ ล่สี สี ม้ ดว้ ย
ความสงสยั
“ มนั มีสองความหมาย ความหมายแรกคือ ความหว่ งใย ความอบอนุ่ สว่ นอีกความ
หมายคือ...ความเกลียดชัง ผกู้ องคิดวา่ คนรา้ ยท่ีฆา่ เด็กไดอ้ ยา่ งเลือดเย็นแบบนี้
เขาจะใชค้ วามหมายอะไรหละ่ ครบั ”
“ โรคจิตชะมดั ” ผกู้ องทำ� หนา้ ขนลกุ ก่อนจะเดนิ ไปจดั การกบั งานของตวั เองตอ่

เชา้ ของวนั ถดั มาท่ีไม่ค่อยสดใสเท่าไหรน่ กั เพราะฝนตกลงมาตงั้ แต่เชา้ และยงั ไม่
ยอมหยดุ สกั ที และก็เป็นทกุ เชา้ ท่ีอาทิตยจ์ ะตอ้ งออกไปรอรถประจำ� ทาง ในหวั ของ
อาทติ ยก์ เ็ อาแตค่ ดิ ถงึ เรอ่ื งคดที เ่ี กดิ ขนึ้ ไมห่ ยดุ หยอ่ นเขาเอาแตค่ ดิ เรอ่ื งนไี้ ปเรอ่ื ยเป่ือย
จนกระท่งั รถประจำ� ทางมาจอดท่ีหนา้ มหาลยั ของเขา
คนตวั สงู เดนิ มายงั ตกึ คณะของตวั เอง ก่อนจะตกใจเม่ือมีใครเอือ้ มมือมาปิดตาเขา
พรอ้ มกบั เสยี งหวานรา่ เรงิ ของมิลนิ
“ อรุณสวสั ดจิ์ ะ้ แหมห่ นา้ บดู แตเ่ ชา้ เลยนะ ” มิลนิ ทกั ทาย พรอ้ มกบั หาโต๊ะน่งั ไปดว้ ย
“ มีเดก็ ถกู ฆา่ อีกแลว้ นะ่ สิ ”
“ เดก็ เหรอ!! นา่ กลวั จงั ” มิลนิ วา่ พลางลบู แขนตวั เองดว้ ยความหวาดกลวั
“ เยน็ นีเ้ ธอวา่ งหรอื เปลา่ มากบั ฉนั หนอ่ ย ”
“ จะไปไหนงนั้ เหรอ ”
อาทติ ยไ์ มไ่ ดต้ อบอะไรกลบั ไป เอาแตจ่ อ้ งกระดานท่มี ีอาจารยว์ ยั กลางคนกำ� ลงั สอน
อยู่

ลมพดั เยน็ เฉียบ..ทกุ พืน้ ท่ีเตม็ ไปดว้ ยกล่นิ อายของคนตาย ขาเรยี วยาวของ
อาทติ ยเ์ ดนิ ไปหยดุ อยทู่ ่ปี า้ ยหลมุ ศพของเดก็ ท่ชี ่ือนำ้� ขา้ ว ซง่ึ เขากเ็ จอเขา้ กบั ผเู้ ป็นแม่
ท่ีกำ� ลงั ทำ� ความสะอาดหลมุ ศพลกู สาวตวั เองอยู่ ใบหนา้ ของผเู้ ป็นแมน่ นั้ ยงั คงฉาย
ชดั ถงึ ความเศรา้
“ เธอ..พอ่ หนมุ่ คนนนั้ ” คนเป็นแมท่ กั ขนึ้ เม่ือหนั มาเจอกบั อาทิตยแ์ ละมิลนิ
“ คณุ นา้ ...มาเย่ียมเดก็ คนนีท้ กุ วนั เลยเหรอครบั ” อาทิตยถ์ ามพลาง เดนิ ไปเคารพ
หลมุ ศพเดก็ นอ้ ยท่ีตอ้ งมอบวญิ ญาณใหก้ บั ปีศาจท่ีไมม่ ีหวั ใจแบบนนั้
“ ใชจ่ ะ้ แตเ่ ม่ือไมก่ ่ีวนั ก่อนมีดอกไมเ้ ห่ียวๆ มาวางทิง้ ไวก้ ระจดั กระจายดว้ ยหละ่ คน
ท่ีทำ� แบบนีต้ อ้ งเป็นคนยงั ไงนะ ” คนเป็นแมถ่ อนหายใจ
“ ดอกอะไรเหรอครบั ”
“ ดอกเดซ่ีจะ้ ดอกเดซ่ีเห่ียวๆ ”
ดอกเดซี.่ ..งนั้ เหรอ ถา้ เดานา่ จะเป็นตวั คนรา้ ยนน่ั แหละทเี่ ป็นคนทำ� แลว้ ทำ� ไมถงึ
ตอ้ งเป็นดอกเดซีห่ ละ่ ทำ� ไมไมใ่ ชด้ อกลลิ ลสี่ สี ม้
อาทิตยม์ องหลมุ ศพของเด็กคนท่ีตายคนแรกเป็นครงั้ สดุ ทา้ ย ก่อนจะตามหาหลมุ
ศพของเดก็ คนท่สี องซง่ึ มมี ลิ นิ เดนิ ตามมาอยา่ งตดิ ๆ กอ่ นจะหยดุ ชะงกั ลง เพราะหลมุ
ศพตรงหนา้ เขานนั้ มีดอกเดซ่ีท่ีแหง้ เห่ียวจนออกเป็นสีนำ้� ตาลกระจดั กระจายไปท่วั
หลมุ ศพ มือเรยี วสวยของ มิลนิ เอือ้ มไปหยิบดอกเดซ่ีขนึ้ มาดู
“ ดอกเดซี่ หมายถงึ ความบริสุทธ์ ความไร้เดยี งสา ”



“ ความบรสิ ทุ ธิ์...ความไรเ้ ดียงสางนั้ เหรอ ” อาทิตยพ์ มึ พำ� ขนึ้ มา
“ ชาวเคลกิตในองั กฤษเช่ือวา่ วญิ ญาณของเดก็ ท่ีตายไปจะโปรยดอกเดซ่ีลงมาสู่
พืน้ ดนิ เพ่ือปลอบประโลมจิตใจของพอ่ แม่ ” มิลนิ พดู ขนึ้
“ ถา้ เราเดา...คนรา้ ยก็คงแทนเดก็ พวกนีเ้ ป็นดอกเดซ่ี ก็เลย...เอาดอกเดซ่ีท่ีเห่ียว
เฉาพวกนีม้ าย่ำ� ยีจิตใจของพอ่ แมส่ นิ ะ ” อาทิตยพ์ ดู ขนึ้
“ โหดรา้ ยท่ีสดุ ”
‘ นายตอ้ งจบั ไดแ้ นน่ อน...ฉนั จะชว่ ยนายเอง’
เสยี งนน่ั !!
อาทติ ยห์ นั มองไปรอบๆ แตก่ ลบั ไมพ่ บอะไร มีแตเ่ พียงกลบี ดอกลลิ ล่สี ชี มพหู ลน่
ลงมาบนมือของเขา ...เธอเป็นใครกนั แนน่ ะ คานะ...
“ มิลนิ ..เธอจะชว่ ยอะไรฉนั ไดไ้ หม ”
“ เอ๊ะ? ”
“ ช่วยฉนั ตามหาที วา่ ผหู้ ญิงคนนนั้ คือใคร ” อาทิตยว์ า่ พลางยกยิม้ มมุ ปากขนึ้
พลางมองไปทางดา้ นหนา้ ตวั เอง คานะ..ผหู้ ญิงปรศิ นาในความคดิ ของเขา กำ� ลงั
ยืนมองคนตวั สงู จากท่ีไกลๆ พวกเขาทงั้ สองคน เธอยิม้ ใหก้ บั ความเช่ือม่นั ของ
อาทิตย์
‘ ฉนั คดิ ไมผ่ ดิ เลย...ทเี่ ลอื กนาย ’



อาทิตยก์ ลบั มาถงึ หอ้ งในชว่ งค่ำ� หลงั จากไปสง่ มิลนิ ท่ีหอพกั ของเธอ คนตวั สงู ใช้
เวลาอาบนำ้� แตง่ ตวั ไมน่ านนกั เขาออกมาจากหอ้ งนำ้� พรอ้ มกบั ผา้ เชด็ ตวั พนื้ เลก็ ทก่ี ำ� ลงั
เช็ดผมของตวั เองอยู่ อาทิตยเ์ ดนิ มาน่งั ท่ีโต๊ะเขียนหนงั สอื พรอ้ มกบั เขียนในส่งิ ท่ีเก่ียว
กบั คดี
1.คนรา้ ยมกั เลือกเหย่ือท่ีเป็นเดก็ ผหู้ ญิงผมยาวสีดำ�
2.คนรา้ ยมกั ทิง้ ดอกลลิ ล่สี ีสม้ ไวท้ ่ีศพ
3.คนรา้ ยมกั เอาศพไปทิง้ ไวท้ ่ีตรอกน่นั
4.คนรา้ ยนำ� ดอกเดซ่ีท่ีเห่ียวเฉา ไปโปรยไวท้ ่ีหลมุ ศพของเหย่ือท่ีตวั เองฆา่
คนรา้ ยมกั ทิง้ ขอ้ ความไวเ้ ป็นดอกไมท้ งั้ นนั้ ...ดอกไม้งนั้ เหรอ
ผหู้ ญิงผมแดงน่นั ...ก็เป็นเจา้ ของรา้ นดอกไม้ แถมรา้ นของเธอก็อยใู่ กลก้ บั ท่ี
เกิดเหตอุ ีกตา่ งหาก และส่งิ ท่ีนา่ แปลกใจ คือเขามกั ไดก้ ล่นิ ดอกลลิ ล่ขี องคานะ
จากรา้ นนนั้ เสมอ มนั ทำ� ไมกนั นะ...

วนั นีอ้ าทิตยไ์ มม่ ีเรยี น และจดุ มงุ่ หมายของเขาในวนั นีค้ ือ รา้ นดอกไม้
ของฮานะ อาทิตยเ์ ดนิ ไปหยดุ อยหู่ นา้ รา้ นดอกไม้ ท่ีตอนนีฮ้ านะกำ� ลงั กวาด
หนา้ รา้ นอยู่ ฮานะเงยหนา้ ขนึ้ มามองอาทิตยท์ ่ีจอ้ งมาท่ีเขาดว้ ยสายตา
ราบเรยี บ
“ อา้ วคณุ มีอะไรใหฉ้ นั ชว่ ยอีกหรอื เปลา่ คะ ”
“ ผมอยากจะสอบถามอะไรคณุ หนอ่ ย ...คณุ รูจ้ กั เดก็ ท่ีเพ่ิงถกู ฆา่ ตายไปหรอื เปลา่ ”
“ อืม้ ...ไมห่ รอกจะ้ อาจจะมีเหน็ บา้ ง แตฉ่ นั ไมร่ ูจ้ กั หรอก” ฮานะสง่ ยิม้ บางๆ ไปให้ก่อน
จะเชิญใหอ้ าทิตยเ์ ขา้ มาในรา้ น

“ คณุ เป็นเจา้ ของรา้ นดอกไม้ ก็พอจะรูค้ วามหมายของดอกไมใ้ ชไ่ หมครบั ”
“ แนน่ อนคะ่ วา่ ฉนั รู้ ”
“ แลว้ คณุ รูห้ รอื เปลา่ วา่ ...ดอกลลิ ล่สี ีสม้ หมายถงึ อะไร ” อาทิตยว์ า่ พลางเอือ้ ม
มือไปหยิบดอกลลิ ล่สี ีสม้ ท่ีอยใู่ นกระเชา้ ขนึ้ มาย่ืนใหค้ นตรงหนา้
ฮานะตกใจเลก็ แตก่ ็ปรบั สหี นา้ ใหเ้ ป็นปกติ ก่อนจะยิม้ ตอบกลบั คนตรงหนา้ ไป
“ ความอบอนุ่ ความหว่ งใย ความหมายท่ีดีเลยใชไ่ หมคะ ”
“ งนั้ เหรอครบั ... ” อาทิตยท์ ิง้ ทา้ ยไวแ้ คน่ นั้ ก่อนจะขอตวั เองออกมาจากรา้ น แต่
ยงั ไมท่ นั ไดก้ า้ วขาเลยออกมาจากบรเิ วณรา้ น เขาก็ไดก้ ล่นิ อีกแลว้ ...กล่นิ ของ
ดอกลลิ ล่ี
‘ ลลิ ลสี่ สี ม้ ...ความเกลยี ดชงั ’
เธอ! เสยี งเธอ!!
อาทิตยม์ องไปรอบๆ เพ่ือหาตน้ เสยี ง แตก่ ลบั ไมพ่ บอะไรเลย
คานะเธอคอื ใครกนั แน!่ เธอตอ้ งการอะไร!!
‘ อกี ไมน่ าน...นายจะรูเ้ อง ’

อาทิตยก์ ลบั มาท่ีหอ้ งของตวั เองดว้ ยความคดิ ท่ีตีกนั จนยงุ่ เขาอยากรูเ้ หลือ
เกินวา่ ผหู้ ญิงท่ีช่ือคานะคือใคร... และทำ� ไมเขาถงึ ตอ้ งเขา้ มามีสว่ นเก่ียวขอ้ งกบั คดี
ท่ีเดก็ โดนฆา่ ทกุ อยา่ งมนั คือเรอ่ื งบงั เอิญ หรอื ผหู้ ญิงท่ีช่ือคานะเป็นคนเลือกเขากนั
แนน่ ะ แตจ่ ะวา่ ไป...รูปหนา้ ของคานะก็คลา้ ยๆ กบั ฮานะเหมือนกนั นะ มนั คืออะไร
กนั แน่ อาทิตยห์ ยิบรูปท่ีเขาแอบถ่ายฮานะไวข้ นึ้ มาดู คนท่ีดเู ป็นมิตรกบั ทกุ คน แถม
จากการสอบถามเธอมา ทงั้ นำ้� เสยี งและสหี นา้ ดเู หมือนวา่ เธอจะไมร่ ูอ้ ะไรเก่ียวกบั
เรอ่ื งนีเ้ ลยจรงิ ๆ จากความเหน่ือยลา้ และความเครยี ดทำ� ใหอ้ าทิตยเ์ ผลอหลบั ไป

คานะท่ีแอบมองดอู าทิตยอ์ ยู่ เธอมองไปยงั รูปของฮานะท่ีวางไวอ้ ยบู่ นโต๊ะ
พลางระบายรอยยิม้ ออกมา ก่อนท่ีเธอจะวางดอกลลิ ล่สี ีเหลืองไวบ้ นรูปของฮานะ
‘ จบั เธอใหไ้ ดน้ ะ อาทติ ย.์ ..อยา่ ใหเ้ ธอทำ� บาปไปมากกวา่ นเี้ ลย ’ มือเรยี วสวยของคา
นะลบู ไปท่ีผมของอาทิตยอ์ ยา่ งแผว่ เบา

อาทติ ยส์ ะดงุ้ ต่นื ขนึ้ มา กอ่ นจะขมวดควิ้ มองไปท่ีดอกลลิ ล่สี เี หลอื งท่ีวางไวอ้ ยบู่ นรูป
ฮานะ ดอกนีม้ าจากไหนกนั ใครเป็นคนมาวางไว้ แลว้ ทำ� ไมถงึ มาวางไวบ้ นรูปของ
ฮานะ บางทีผหู้ ญิงคนนีอ้ าจจะซอ่ นความลบั อะไรบางอยา่ งเอาไวก้ ็ได้ ผหู้ ญิงท่ีช่ือ
คานะ เธอทิง้ คำ� ใบท้ ่ีเป็นดอกไมเ้ ก่ียวกบั ฮานะมาสองรอบแลว้ นะ
“ ไฮเดรนเยีย...คนเลือดเยน็ แลว้ ลลิ ล่สี เี หลืองมนั คืออะไรกนั ”



ในรา้ นกาแฟรา้ นเดมิ อาทิตยน์ ดั มิลนิ มาเจอเขา และเลา่ เรอ่ื งเก่ียวกบั คานะ
ตงั้ แตต่ น้ จนจบใหม้ ลิ นิ ฟัง รวมถงึ ดอกไมท้ ่ีคานะบอกใบเ้ ขา ทงั้ ดอกไฮเดรนเยียและ
ดอกลลิ ล่สี ีเหลือง
“ ฉนั วา่ เธอคนนนั้ คงอยากใหน้ ายชว่ ยอะไรสกั อยา่ ง ซง่ึ ก็นา่ จะเก่ียวกบั คณุ เจา้ ของ
รา้ นดอกไมแ้ นๆ่ ”
“ เราก็วา่ งนั้ ...วา่ แตด่ อกลลิ ล่สี ีเหลอื งน่ีมนั หมายถงึ อะไร เธอพอจะรูไ้ หม ” อาทิตย์
ถามมิลนิ
“ ลลิ ลีส่ เี หลอื งหมายถงึ มติ รภาพ ...ฉนั รูป้ ระมาณนีแ้ หละ”
“ แสดงวา่ มนั มีความหมายอ่ืนอีกเหรอไง ”
“ ฉนั คดิ วา่ งนั้ นะ...แตอ่ กี ความหมายฉนั จำ� ไมค่ อ่ ยได้ไมไ่ ดเ้ อาหนงั สอื เลม่ นนั้ มาดว้ ย
สิ ” มิลนิ วา่ พลางหยิบคกุ กีข้ นึ้ มากิน แตไ่ มว่ ายโดนอาทิตยท์ ่ีน่งั อยตู่ รงขา้ มเอือ้ มมา
แยง่ ตดั หนา้ ไปซะก่อน คนนิสยั เสีย!! มิลนิ หนา้ มยุ่ เลก็ นอ้ ยและหยิบคกุ กีอ้ ีกชิน้ ขนึ้
มาทาน “ จรงิ สิ วนั นีข้ อไปเท่ียวหอ้ งนายหนอ่ ยนะ ”
อาทติ ยพ์ ยกั หนา้ สง่ ๆ ไปใหม้ ลิ นิ พลางมองดอกลลิ ล่สี เี หลอื งในมือ ไมเ่ ขา้ ใจเลยแฮะ
มิตรภาพ? คณุ ฮานะ? ไมเ่ หน็ ความเช่ือมโยงเลย
‘ โกหก หลอกลวง ’