ฐานะของพวกเรา หลวงปู่หล้า เขมปัตโต

แต่ก่อนเพิ่นสนิทกันมาก ทุกวันน้ีแก่เฒ่ามาแล้วต่างคนก็
ตา่ งอยู่ องคไ์ หนกต็ า่ งแกเ่ ฒา่ แลว้ ตา่ งกนั กบั พวกเราในทกุ วนั นไ้ี หม
หลวงปมู่ หาเพนิ่ เปน็ มอื ขวาของหลวงปมู่ นั่ มแี ตต่ ดั ผา้ ใหห้ มเู่ พอ่ื น
ส่วนของตัวเพิ่นเองจะได้ไม่ได้ก็ไม่ได้สนใจ ช่างตัดผ้าก็หลวงปู่
มหาเด้ ช่างเย็บผา้ ก็อาจารย์วนั เด้ การเยบ็ จักรนีห้ ลวงป่มู หาเย็บ
เปน็ หลงั อาจารยว์ นั เด้ แตก่ อ่ นมแี ตอ่ าจารยว์ นั แตก่ ารเยบ็ ดว้ ยมอื น้ี
สหู้ ลวงปมู่ หาไมไ่ ด้ อาจารยท์ องคำ� กย็ งั ไมท่ นั ไดเ้ ยบ็ เปน็ อยกู่ องรงั ดมุ

เรากเ็ ยบ็ ไมเ่ ปน็ ดอก มาเยบ็ เปน็ กต็ อนมาอยทู่ ภี่ จู อ้ กอ้ นดี้ อก
ตอนอยู่กบั คณุ อนิ ทร์ ทัง้ วนั ไดผ้ ืนหนึ่ง

ได้ ๘ พรรษาแลว้ เราจงึ คอ่ ยตดั ผา้ สงั ฆาฏเิ ปน็ เพน่ิ อาจารย์
เหรยี ญไปทรมานเราอยทู่ อี่ ำ� เภอตะกว่ั ทงุ่ “ตดั นะทา่ นวนั น้ี เราเมอ่ื ย
เราจะนอน” เรากเ็ ลยตอ้ งทำ� อยคู่ นเดยี วทนี ี้ ทง้ั ตนี ทงั้ มอื รมุ จนแลว้

เรอ่ื งการหม่ ผา้ หลวงปมู่ น่ั วา่ เอาดา้ นลา่ งขนึ้ บนกไ็ ด้ เอาบน
ลงลา่ งกไ็ ด้ ผา้ จะไดเ้ ปอ่ื ยเสมอกนั จะหม่ วาดออกนอกกไ็ มผ่ ดิ จะหม่
วาดเขา้ กไ็ มผ่ ดิ พระลงั กานยิ มหม่ วาดเขา้ ดา้ นใน เพราะเวลาผา้ ขาด
จะไดท้ าบวาดของผ้าเลย

เรอ่ื งบาตรทนี ้ี บางพวกกร็ งั เกยี จบาตรสแตนเลส หลวงปมู่ นั่
วา่

“ไมผ่ ดิ เพราะจัดเข้ากับบาตรเหล็ก

100 | ฐ า น ะ ข อ ง พ ว ก เ ร า

บาตรเหล็ก ๑ บาตรดินเผา ๑ ไม่ผิด
การบม่ บาตรถึงจะบม่ รอ้ ยไฟกต็ าม
ถา้ สนมิ ยังขึน้ อยูก่ ใ็ ชไ้ ม่ได้
การบม่ บาตรน้กี ็เพื่อกนั ไม่ใหเ้ กดิ สนิม
จะบ่มไฟเดียวแตไ่ ม่เกดิ สนมิ กใ็ ชไ้ ดอ้ ย่”ู
คนท้ังหลายมักจะสงสัยข้อน้ี บาตรสแตนเลสนั้นมันไม่ได้
บม่ ไฟ ควรรงั เกยี จ สว่ นหลวงปมู่ ่นั น้ันว่า
“บาตรเคลือบกไ็ ม่ผดิ
ใช้ไม่ไดแ้ ตบ่ าตรดีบกุ กบั บาตรสงั กะสี
บาตรสแตนเลสใชไ้ ด้ บาตรเคลอื บก็ใชไ้ ด้
เพราะจัดเข้าอยใู่ นบาตรเหลก็ ”
เพน่ิ วา่ อยา่ งน้ี คนทง้ั หลายมกั สงสยั เราไมส่ งสยั เพราะเราได้
ฟังชดั แล้ว
สมยั อยกู่ บั หลวงปเู่ ทสก์ ผา้ นน้ั กต็ อ้ งวกิ ปั เสยี กอ่ นแลว้ คอ่ ย
ถอนแล้วพินทุแล้วใช้ไดเ้ ลย
แตอ่ ยกู่ บั หลวงปมู่ นั่ นน้ั ผา้ ทน่ี อกเหนอื จากผา้ ไตรจวี รไปแลว้
จะเป็นจวี รอาศยั กอ็ ธษิ ฐานเปน็ บรขิ ารโจล “โจละ” แปลวา่ ผา้ ท่ี
นอกจากผ้าไตรจีวร เพ่นิ วา่ อย่างนี้

ห ล ว ง ป่ ู ห ล ้ า  เ ข ม ปั ต โ ต | 101

ทพ่ี ระมหาสมณเจา้ ทา่ นวา่ ไวใ้ นวนิ ยั มขุ เลม่ ท่ี ๑ วา่ ผา้ ชน้ิ เลก็
ชิ้นน้อยจึงจดั ว่าเป็นผา้ บริขารโจลได้

หลวงปมู่ ่นั ไมไ่ ดว้ า่ อยา่ งนน้ั เพนิ่ ว่า “จะผืนใหญ่เท่าผืนนา
ก็ตาม ถา้ ใชเ้ ป็นผา้ ทนี่ อกจากผ้าไตรแล้ว กจ็ ัดเป็นผ้าบริขารโจล
สว่ นการหา้ มตดั ผา้ ใหม้ ขี นาดเทา่ ขนาดผา้ พระสคุ ตนนั้ กม็ หี า้ มไว้
อยู่แล้ว ไม่มีใครไปฝืนหรอก ผ้าจีวรอาศัย ถ้าเราจะใช้อยู่แล้ว
ไม่ต้องวิกัป เพียงพินทุแล้วอธิษฐานเป็นบริขารโจล แล้วก็ห้าม
อธษิ ฐานผา้ ครอง ๒ ไตร ใครใชผ้ า้ ไตรจวี ร ๒ ชดุ ทา่ นปรบั อาบตั ิ
ทกุ กฎ ผา้ สบงอาศยั กเ็ หมอื นกนั ผา้ อาบนำ�้ กเ็ หมอื นกนั ใหอ้ ธษิ ฐาน
เป็นผา้ บริขารโจล ผ้าอาบน้�ำฝนเมอื่ พน้ เขตแล้ว ให้อธษิ ฐานเปน็
ผา้ บรขิ ารโจล”

แตอ่ ยู่กับหลวงปู่เทสก์น้ัน เพ่ินให้วิกปั เสียก่อน เพราะเป็น
ผ้าบรขิ ารท่ีไมม่ ชี ื่อระบไุ ว้ วกิ ปั เปน็ ๒ เจ้าของแล้วจงึ คอ่ ยถอน

หลวงปมู่ น่ั วา่

“จะวกิ ปั ท�ำไม "วิกปั " หมายความว่าคิดจะเก็บไวเ้ ป็นของ
ส่วนตัวให้ล่วง ๑๐ วัน ส่วนผ้าท่ีเราคิดจะเก็บไว้ใช้เป็นของ
สว่ นตวั นนั้ ไมเ่ กนิ ๑๐ วนั อยแู่ ลว้ จะวกิ ปั ทำ� ไม เมอ่ื จะใชส้ อยกพ็ นิ ทุ
แลว้ อธษิ ฐานเปน็ ผา้ บรขิ ารโจลโลด การวกิ ปั หมายความวา่ จะเกบ็
ไวเ้ ปน็ ของสว่ นตวั หรอก หมายความวา่ จะยงั ไมท่ นั ใชส้ อยเดยี๋ วน”ี้

102 | ฐ า น ะ ข อ ง พ ว ก เ ร า

เรากราบเรียนถามหลวงปู่มหาว่า “ผ้าที่เราอธิษฐานแล้ว
ไม่ได้บริโภค จะไมเ่ ป็นอาบัตนิ ิสสัคคียห์ รือข้านอ้ ย”

หลวงปู่มหา :“ไม่เป็นดอก เพราะเราอธิษฐานแล้วเด้
"อธษิ ฐาน" กแ็ ปลวา่ ตงั้ ไวแ้ ลว้ ถา้ อยา่ งนนั้ พวกกลดอยา่ งนกี้ ต็ อ้ ง
นสิ สคั คีย์นะซิ เพราะเราไมไ่ ด้แบกบา่ อยูท่ ุกวนั ”

หลวงปู่มหาประพฤติตามหลวงปู่ม่ัน เราก็ประพฤติตาม
เพิน่ เด้ทกุ วันนี้

อยกู่ บั หลวงปมู่ นั่ รงั ดมุ ลกู ดมุ คอมี ๒ ดา้ น เพนิ่ ถอื ขลงั แทๆ้
การรดั รงั ดมุ คอน้ี เวลาพลกิ ขน้ึ พลกิ ลงกจ็ ะไดร้ ดั ได้ ผา้ จวี รของเพนิ่
มลี กู ดมุ รงั ดมุ ๘ แหง่ ครบหมด

การหม่ ผา้ นนั้ จะหนั ดา้ นตะเขบ็ ออกกไ็ ด้ จะเอาตะเขบ็ เขา้ ใน
กไ็ ด้ ไมผ่ ดิ เพนิ่ อาจารยส์ งิ หท์ องนน้ั เพน่ิ ชอบพลกิ ดา้ นตะเขบ็ ออก
ดา้ นนอก กไ็ มผ่ ดิ จะเอาวาดออกนอกกไ็ มผ่ ดิ จะเอาวาดเขา้ ในกไ็ มผ่ ดิ

ในตำ� ราวา่ ไมใ่ หเ้ ชือ่ ครเู ชอื่ อาจารย์น้ัน ครบู าอาจารย์ผทู้ ี่
ควรเช่ือก็เช่ือนะสิ ถ้าไม่เช่ือครูเช่ืออาจารย์แล้วจะเชื่ออะไร
พระพทุ ธเจา้ ไมใ่ ชค่ รนู ะ่ หรอื สว่ นอาจารยท์ ไี่ มค่ วรเชอ่ื เรากไ็ มเ่ ชอื่
ครอู าจารยท์ ีค่ วรเช่ือ เราถงึ เชื่อผทู้ ี่ท่านปฏิบตั ดิ ีปฏบิ ัติชอบน่ะ

เอาละ เหนื่อยแลว้

ห ล ว ง ปู่ ห ล ้ า  เ ข ม ปั ต โ ต | 103

ฐานะของพวกเรา

หลวงปู่หล้า เขมปัตโต
วัดบรรพตครี ี (ภจู ้อกอ้ ) จงั หวัดมุกดาหาร
ISBN : 978-616-593-078-9
พมิ พค์ ร้งั ท่ี ๑ : มถิ ุนายน ๒๕๖๕
จ�านวน : ๑,๐๐๐ เลม่
จัดพิมพโ์ ดย : คณะศษิ ยานศุ ษิ ย์
พมิ พท์ ี่ : บรษิ ทั ศลิ ปสยามบรรจภุ ัณฑแ์ ละการพิมพ์ จา� กัด

Tel. ๐-๒๔๔๔-๓๓๕๑-๒ Fax. ๐-๒๔๔๔-๐๐๗๘
E-mail: [email protected]

พิมพแจกเปน ธรรมทาน
หามจาํ หนาย

ฐานะของพวกเรา.-- มกุ ดาหาร : วดั บรรพตคีรี, 2565.
104 หนา.
1. ธรรมะกบั ชีวิตประจาํ วนั . 2. หลวงปหู ลา เขมปต โต, 2454-2539. I. ชื่อเร่ือง.
294.3144
ISBN 978-616-593-078-9