อธิษฐานสิจ๊ะกับนางฟ้าสีเขียว

พอเราเข้าช้ันเรียนก็เป็นอย่างท่ีพ่ีน้ำ�บอกผม
ล่ะฮะ  มีเด็กร้องไห้โยเยเยอะเลย  เสียงร้องไห้น้ันแย่จัง
ผมไม่ใช่คนอ่อนแอหรอกนะฮะ  แต่เม่ือได้ยินเสียง
ร้องไห้ผมก็กลั้นน้ำ�ตาไม่ไหว  คิดถึงแม่มากเลย ก็ผม
ไม่เคยหา่ งแมน่ านๆ  เปน็ วนั อย่างนนี้ ีฮ่ ะ

44

ผมภมู ิใจทไี่ ดบ้ อกส่งิ ตา่ งกบั ครู

สิ่งที่ผมดีใจมากพอๆ  กับการได้ไปโรงเรียนคือ
ผมได้เจอโจด  เราเรียนช้ันเดียวกันแม้ว่าเขาจะตัวสูง
กว่าผมมาก  น่ีคงเป็นเพราะคำ�อธิษฐานของผมแน่ๆ
หรอื ไมเ่ ขาอาจจะเจอหนิ แหง่ อนาคตแลว้ กไ็ ด้  ทส่ี �ำ คญั
ผมจะได้เลน่ กบั เขาโดยไม่ตอ้ งขโมยอีกแลว้

ผมมีเพื่อนใหม่อีกเพียบเลยฮะ  โชคดีท่ีทุกคน
มีช่ือแล้ว  ไม่อย่างนั้นผมคงตั้งชื่อสำ�หรับเรียกทุกคน
ไมไ่ หว  แตถ่ งึ จะมชี อ่ื กนั ทกุ คนแลว้ กส็ รา้ งความยงุ่ ยาก
ให้ผมมากเลยฮะ  เพราะทกุ คนมชี อื่ ยาวๆ กันท้ังน้นั

45

ดเู หมอื นครพู มิ จะรทู้ นั ความยงุ่ ยากของพวกเรา
เลยตดิ รูปผลไมต้ ่างชนดิ กนั แทนชื่อพวกเราทุกคน แต่
ก็มีตัวหงิกงอของตัวอักษรท่เี ป็นช่อื ของพวกเราแปะไว้
ใตภ้ าพดว้ ย  โจดไดร้ ปู มะระ  สว่ นผมไดร้ ปู มะพรา้ วฮะ
ดังน้ันท้ังช่องใส่รองเท้า  ช่องใส่กระเป๋า  เบาะนอน
ทน่ี ั่งประจำ�ในหอ้ งของผมล้วนแตเ่ ป็นรูปมะพรา้ ว

“นายคิดว่ามะระศักดิ์สิทธ์ิได้ไหม” โจดกระซิบ
ถามผม

“ฉันว่ามะระและมะพร้าวอาจศักดิ์สิทธ์ิได้ท้ังคู่”
ครพู มิ ให้พวกเรานงั่ เป็นวงกลมขณะเรยี นฮะ

“อยา่ งนล้ี ะ่ ทกุ คนไดเ้ ทา่ เทยี มกนั และไดเ้ หน็ หนา้
กนั ทกุ คน” ครบู อก และหลงั จากนน้ั ครพู มิ กใ็ หพ้ วกเรา
ได้เห็นสิ่งต่างๆ ท้ังของใช้ในห้องและนอกห้อง  เพื่อ
จะให้พวกเราบอกว่าควรทำ�อะไรหรืออย่างไรกับสิ่ง
เหล่าน้นั

อยา่ งสเี ทยี นครพู มิ กจ็ ะถามเราดว้ ยความสงสยั วา่
“เดก็ ๆ มใี ครรูไ้ หมวา่ สีเทยี นใชส้ ำ�หรับทำ�อะไร?
เอ..แล้วใช้เขียนผนังได้ไหมนะ?  แต่ละคนยึดไว้ใช้
คนละสีดีหรือเปลา่ ?”

46

หรอื อยา่ งห้องนำ�้
“เด็กๆ มีใครจะสาธิตวิธีนั่งชักโครกให้คุณครู
ดหู นอ่ ยไดไ้ หมคะ? แลว้ สายช�ำ ระนไ้ี วท้ �ำ อะไร? เราฉกี
กระดาษชำ�ระไปวาดรูปหรือหรือแช่ตรงอ่างล้างหน้า
ดีไหม?”

และยังมีเรื่องการเล่นในบ่อทราย  สวิทช์ไฟ
ก๊อกน้ำ�  โต๊ะกินข้าว  ผนังห้อง  อ่างล้างมือ  อ่างปลา
และอกี จิปาถะ  ทุกอย่างครูพมิ ใหพ้ วกเราบอกท้ังนน้ั

แต่ถึงแม้พวกเรารู้ว่าอะไรควรทำ�หรือไม่ควรทำ�
ตั้งมากมาย ท้ังยังเป็นคนบอกครูพิมว่าควรปฏิบัติต่อ
สง่ิ ตา่ งๆ อยา่ งไรบา้ ง  แตค่ รพู มิ กม็ สี ง่ิ ส�ำ คญั ทเ่ี ราตอ้ ง
ปฏิบัต ิ  เพ่ือไม่ให้พวกเราลืมอกี ตง้ั เยอะแยะ

ข้อ  1  เมื่อเจอหน้ากันตอนเช้าให้ไหว้ทักทาย
“สวสั ดีครบั  หรอื  คะ่ ” พร้อมกบั เอย่ ช่อื

ข้อ  2  เม่ือมีคนให้สิ่งของให้กล่าว “ขอบคุณ”
ทนั ท ี และไมว่ จิ ารณส์ ง่ิ ของนน้ั ในทางลบ

ข้อ  3  เม่ือเป็นผู้ฟังจงให้เกียรติผู้พูด  และเม่ือ
เปน็ ผู้พดู ต้องใหเ้ กียรติผ้ฟู งั

47

ข้อ  4  ไม่หัวเราะเยาะคำ�ตอบหรือความเห็น
ของผู้อ่ืน

ข้อ  5  เลน่ เกม หรือ เลน่ กีฬาอยา่ งจรงิ จงั เมอ่ื
ชนะไม่คุยโว เมือ่ แพ้ไมโ่ กรธขงึ้

ข้อ  6  ไม่ละเมิดร่างกายผู้อ่ืน  ไม่รังเกียจผู้อื่น
ไม่แม้แตก่ ันที่นง่ั ใกล้ตวั ให้กบั คนอื่น

ข้อ  7  ขออนุญาตกอ่ นหยบิ ของของคนอ่นื
ข้อ  8  ไม่แซงคิว
ขอ้   9  กล่าวค�ำ ขอโทษเม่อื ทำ�ผิด
ข้อ  10  ซ่อื ตรงและกล้ารบั ผิดชอบ
ขอ้   11  ตรงเวลาเสมอ
ขอ้   12  นอกจากนัน้ ทำ�ตวั เปน็ คนดที ี่สุด

คนื นน้ั ผมเลา่ ใหน้ างฟา้ สเี ขยี วฟงั วา่ ผมภมู ใิ จมาก
เพยี งใดกบั เรอื่ งทพ่ี วกเราทกุ คนชว่ ยบอกครพู มิ วา่ ควร
ทำ�อย่างไรกับสิ่งต่างๆ แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำ�ไม
เรายงั ตอ้ งมสี ง่ิ ส�ำ คญั อน่ื ๆ ทต่ี อ้ งปฏบิ ตั อิ กี ตง้ั เยอะแยะ

48

ปราสาททีไ่ มม่ ชี ื่อ

ทส่ี นามเดก็ เลน่ มกี ระดานลน่ื   ราวโหน  ตาขา่ ยเชอื ก
ส�ำ หรบั ปนี เรามบี อ่ ทรายขนาดใหญเ่ นอ้ื หยนุ่ ของทรายท�ำ
ใหร้ สู้ กึ สบายเทา้ มากๆ เลยฮะ  ในนนั้ ยงั มกี ะลา  กอ้ นอฐิ
ท่อนไม้  และกระบอกไม้ไผ่หลายขนาด  ผมกับเพ่ือนๆ
ชอบที่นี่มากเลยฮะ  เราเล่นกันได้ทุกวัน  เพ่ือนผู้หญิง
ชอบขุดคุ้ยทราย  ผู้ชายก็นำ�กระบอกไม้ไผ่มาต่อเล่น
เป็นปืน  แม้ว่าสิ่งท่ีเล่นจะไม่เพียงพอสำ�หรับทุกคน  แต่
ครูก็สอนให้เรารจู้ ักแบ่งปันและรอคอย

49

เม่ือเราเล่นด้วยกัน  อาจจะมีบางคนชอบแกล้ง
เพอื่ น  อยา่ งเชน่   หวา่ นทรายใสเ่ พอ่ื น  ผลกั เพอื่ น หรอื
แย่งของเล่น  ครูพิมสอนให้เรารู้จักปกป้องสิทธิ์ของ
ตนเอง  ถ้าไม่ชอบในส่ิงท่ีเขาทำ�กับเราต้องบอกเพ่ือน
ว่า “อย่าทำ�เราไม่ชอบ” ครูยังย้ำ�บอกว่า “เราไม่มีสิทธิ์
ไม่ชอบใคร  เพราะนอกจากเราแล้วล้วนแต่เป็นคนอื่น
และเราก็อยูก่ บั คนอ่ืนท้งั นั้น”

ในบ่อทรายใต้สะพานไม้ ผมกับโจดช่วยกันป้ัน
ปราสาททรายใหส้ งู ทสี่ ดุ   แตไ่ มง่ า่ ยเลยนะฮะ  มนั คอย
แตจ่ ะพงั ลงมาอยู่เร่อื ยเลย

“นายว่าปราสาทควรมีช่ือไหม”  โจดถาม
ความเห็น

“ก็ทุกอย่างต้องมีช่ือเรียกอย่างใดอย่างหนึ่ง
ไมใ่ ช่เหรอ”

“เราควรเกบ็ สมบตั ิไว้ในน้นั ดว้ ย”
“ฉันจะให้ก้อนหินสวยๆ สักก้อนเพื่อเก็บไว้
วันหน่ึงมันอาจกลายเป็นหินศักด์ิสิทธ์ิ  แต่เราจะเรียก
มนั วา่ ยังไงด”ี  ผมยังกังวล
“ไมม่ ชี อ่ื  คอื  ชอื่ ของมนั   เราเรยี กมนั วา่ ปราสาท
ไม่มชี ่ือดีไหม” โจดเสนอ

50

ผมบอกโจดว่ามันเป็นชื่อที่วิเศษมากและก็ท่ึงท่ี
ว่าเขาคิดชื่อนี้ได้ยังไง “เมื่อมันชื่อว่าไม่มีช่ือ  ง้ันเราก็
ตอ้ งทำ�ใหค้ นอน่ื มองไมเ่ หน็ มันดว้ ย”

โจดเห็นด้วยกับผม  แล้วเราก็กวาดยอดแหลม
ของปราสาทออก  ใช้มือเกลี่ยและตบมันจนแบนราบ
เท่ากับพ้ืนเดิม  เทา่ นเ้ี ราก็ไดป้ ราสาทที่คนมองไม่เห็น
ท่ีชือ่ วา่ ไม่มชี ่ือเรือ่ งปราสาทท่ีตอ้ งมีช่ือ

51

ฉายาของผม

น้าชาย  และเพ่ือนบางคนมักจะเรียกผมว่า
“หวั กะลา” คงเพราะทรงผมทแ่ี มต่ ดั ใหท้ ส่ี ว่ นบนของหวั
จะเหมือนมีกะลาสีดำ�ครอบไว้  ส่วนด้านข้างขรุขระ
เหมือนขุยมะพร้าว  ก็แม่ผมไม่ได้ใช้ปัตตาเล่ียนแต่ใช้
กรรไกรตดั ผา้ ทมี่ อี ยเู่ ปน็ เครอ่ื งมอื ตดั ผมแทน  รอยฟนั
กรรไกรท่ีอยู่รอบหัวผมบางคร้ังก็เหมือนรอยก้ิงกือไต่
อยู่รอบๆ

“ครอบครัวเราไม่ควรเสียเงินคร้ังละย่ีสิบบาท
ให้กับช่างตัดผมที่ไม่มีฝีมือแต่มีปัตตาเลี่ยน” แม่ผม
เป่าหูให้ผมภาคภมู ใิ จ

52

ทุกๆ คร้ังที่แม่ตัดผมให้แม่มักเล่าเร่ืองคนโน้น
คนนใ้ี หผ้ มฟงั ไปดว้ ย  ถา้ เปน็ เรอ่ื งไมด่ แี มก่ จ็ ะตบหวั ผม
เบาๆ แล้วย้ำ�ว่าอย่าทำ�ไม่ดีอย่างนั้นนะลูก  บางครั้ง
เม่ือแม่คุยเพลินกรรไกรในมือมักหนีบเอาหนังบางๆ
ออกมาด้วย  มันแสบและผมก็รู้สึกว่ามันมีเลือดซิบ
ออกมา  เมอื่ ผมน�้ำ ตาไหล  แมก่ บ็ อกเพยี งวา่ “แมห่ นบี
เอาหนงั ขเ้ี กยี จออกมานะลกู  ลกู แมจ่ ะไดเ้ ปน็ คนขยนั ”

ผมจงึ ขยาดการตดั ผมทสี่ ดุ   โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ
ขณะทแ่ี มถ่ อื กรรไกรอยใู่ นมอื แลว้ มคี นมากระซบิ กระซาบ
ว่าพ่อแอบไปเล่นไพ่  ผมเห็นมือไม้ที่ถือกรรไกรอยู่ส่ัน
ระริก  ผมไม่มีทางหนีรอดจากคมกรรไกรอยู่แล้วนี่ฮะ
จึงได้แต่ทำ�ตัวให้น่ิงเข้าไว้แต่ในใจก็รู้สึกเสียวกับคม
กรรไกรทด่ี งั ฉบั ๆ อยูข่ ้างๆ หู

ผมไมช่ อบฉายา “หวั กะลา” เลยจรงิ ๆ นะฮะ  แค่
เพอื่ นเอามอื ลบู หวั ตวั เองผมยงั รสู้ กึ วา่ เขาลอ้ เลยี นแลว้
ผมขอนางฟ้าสีเขียวว่าอย่าให้ผมต้องยาวออกมาเลย
เธอเพยี งยอ้ นถามผมวา่  “เธอแนใ่ จร”ึ  เทา่ นน้ั ผมกล็ งั เล
แต่จะอย่างไรผมมันก็ยาวออกมาให้แม่ได้ตัดเดือน
ละคร้ัง  และแม่มักให้กำ�ลังใจผมเสมอเม่ือตัดเสร็จ

53

“เห็นไหมแม่ยังไม่อายเลยและก็ดูดีกว่าท่ีครูขลิบมา
เสียอีก  อยา่ งนน้ั แม่ขายหนา้ ”

อันที่จริงช่วงเวลาตัดผมเป็นช่วงเวลาท่ีผมได้
ใกลช้ ิดกับแม่ทสี่ ดุ ขณะหนึ่ง  ผมรักแมม่ ากฮะ

54

ผมยงั ไม่ได้เรยี นหนังสือ

“เราไมค่ อ่ ยไดเ้ รยี นนกั หรอกฮะและไมม่ กี ารบา้ น
เยอะๆ อยา่ งพน่ี �ำ้ ดว้ ย” ผมคยุ กบั นางฟา้ สเี ขยี วและเรอ่ื ง
อยา่ งนี้ผมคงไมเ่ ล่าใหน้ ้าชายฟังหรอกฮะ

เธอยม้ิ ถามวา่  “แลว้ วนั ๆ ท�ำ อะไรบา้ งละ่ ” ผมวา่
เป็นใครกต็ ้องสงสยั เหมอื นกันล่ะ

“ตอนเช้าครูให้พวกเราเคารพธงที่น่านับถือโดย
การรอ้ งเพลงชาตใิ หเ้ สยี งดงั ทส่ี ดุ   สวดมนตเ์ ปน็ ภาษา
ท่ีเราไม่เขา้ ใจแตก่ ็นา่ เกรงขาม”

“เหลา่ นค้ี งเปน็ การใหส้ ญั ญาณการเรม่ิ ตน้ วนั ทด่ี ”ี
เธอใหค้ วามเหน็ ในแง่ดเี สมอละ่ ฮะ

55

“จากน้ันครูเปิดเพลงเสียงดัง   นำ�เราเต้นอยู่
ตรงลานหน้าห้อง  จนเราได้เหงื่อ  น่ันล่ะครูจึงยอมให้
เขา้ หอ้ งเรยี น  อยใู่ นหอ้ งครกู ลบั เปดิ เพลงทไี่ มม่ คี นรอ้ ง
เสียงเบามากเลยฮะ  แล้วครูก็พาพวกเราทำ�โยคะ
โดยแปลงร่างเป็นส่งิ ต่างๆ  ท่ผี มจำ�ได้ก็มีภูเขา  ต้นไม้
เครื่องบิน  เกา้ อ ้ี  กระต่าย  จระเข ้  และกป็ ลาดาว”

แต่พวกเราไม่ได้แปลงร่างเป็นนางฟ้าหรอกฮะ
เพราะครคู งไม่รู้จัก

“แล้วครูก็กอดพวกเราทีละคน  ผมว่าครูกอดได้
เหมือนแม่มากเลยนะฮะ”

นางฟา้ สเี ขยี วท�ำ เสยี ง “วา้ ว” เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ ครกู อด
พวกเราทุกคน “ทกุ คนเลยรึ”

“ฮะทุกคนเลย  ผมว่าครูโชคดีมากเลยนะฮะ 
ครูได้กอดวันละหลายคร้ัง  แต่พวกเราได้แค่คนละ
ครง้ั เดียวเอง”

“แล้วมีอะไรวิเศษอย่างนี้อีกไหมหมายถึงสิ่งท่ี
เธอชอบมากๆ”

“มีฮะ  หลังกินข้าวเท่ียงครูให้พวกเรานอนฟัง
นทิ านจนหลบั ไป”

ที่จริงผมจำ�ส่ิงที่ครูพาพวกเราทำ�ได้ไม่หวาดไม่
ไหวหรอกฮะ

56

อย่างวันน้ี  ครูพิมนำ�พวกเราเดินสำ�รวจพ้ืนท่ี
ในโรงเรียน  ดูและเปรียบเทียบใบไม้ท่ีต่างต้น  ค้นหา
สัตว์  นอกเหนือจากกระต่ายในกรง  เราเจอก้ิงกือที่มี
ขาเยอะแยะ  เหน็ คางคกตวั ใหญใ่ นชอ่ งอฐิ แคบๆ  เหน็
ตัวบุ้งสีเขียวบนใบตำ�ลึง  ใต้ใบไม้ที่ทับถมกันอยู่ก็มี
แมลงเต็มไปหมด  ท่ีน่าทึ่งกว่าน้ันครูให้เรามองสัตว์
เลก็ ๆ ในบอ่ น�้ำ หลงั โรงเรยี นดว้ ยแวน่ ขยาย  ครบู อกวา่
แว่นขยายใชส้ ำ�หรับดสู งิ่ ทีไ่ มส่ ามารถเห็นดว้ ยตา

ผมอยากใช้แว่นขยายมองให้เห็นความคิดของ
ครูบ้างจังเลยฮะ  หรือไม่ผมอยากให้ครูส่องดูนางฟ้า
เพ่ือนผมบ้าง

57

พอ่ ไปโรงเรยี น

พ่อเลิกเป็นยามท่ีโรงสีแล้วฮะ  พ่อบอกผมว่า
ค่าจ้างน้อยแต่งานหนักต้องทำ�งานตอนกลางคืน  แต่
แมก่ บ็ น่ วา่ พอ่ ไมส่ งู้ าน  ผมไมไ่ ดเ้ ขา้ ขา้ งใครหรอกนะฮะ
แต่ผมก็ชอบให้พ่ออยู่กินข้าวเย็นด้วยกันมากกว่าและ
ถ้ามเี วลาว่างผมอยากใหพ้ อ่ พาผมไปวงไพส่ ักคร้งั แต่
พ่อคงทำ�อย่างนั้นไม่ได้แล้วล่ะฮะ  แม่ให้พ่อช่วยงาน
ซกั รดี   แมร่ บั เสอ้ื ผา้ เยอะขน้ึ   และบางบา้ นกอ็ ยไู่ กลมาก
พอ่ จงึ ชว่ ยทง้ั ซกั รดี และรบั สง่ เสอ้ื ผา้ จากบา้ นทอ่ี ยไู่ กลๆ
บางคร้ังก็มีคนมาจ้างพ่อผมไปซ่อมแซมบ้าน  ต่อไฟ
หรือกอ่ ปนู   แต่กเ็ ป็นงานเล็กๆ นอ้ ยๆ เทา่ นนั้

58

ท่ีโรงเรียนครูพิมให้พวกเรายืมนิทานภาพกลับ
บ้านสัปดาห์ละสองครั้ง  และก็บอกว่า “ให้ผู้ปกครอง
อ่านให้ฟังนะ  แล้วกลับมาเล่าให้เพ่ือนฟังที่โรงเรียน”
ส่วนใหญ่พ่อผมจะได้เป็นคนอ่านให้ผมฟังมากกว่าฮะ
เพราะแม่จะมีอะไรยุ่งๆ อยู่เสมอ  แต่ผมอยากให้แม่
เปน็ คนอา่ นใหฟ้ งั มากกวา่ ฮะ  เพราะแมจ่ ะใหผ้ มนงั่ ตกั
เวลาฟัง  และผมได้เห็นมือแม่เคล่ือนไปบนตัวอักษรที่
แตกต่างกัน จะอย่างไรผมคิดว่าผมจำ�บางคำ�ได้แล้ว
อย่างเชน่   ปา๊ ด  โอ๊ะ  ฮฮิ  ิ  โอ้โฮ

เยน็ วันหนึง่
“ผมมีจดหมายมาด้วยนะฮะแม่  ครูบอกว่าเชิญ
ผู้ปกครองไปประชุม” ผมจำ�จากท่ีครูเล่าให้ฟังก่อน
ฝากจดหมาย  หลังจากนั้นผมเห็นพ่อกับแม่ถกเถียง
ว่าจะให้ใครไป  แต่สุดท้ายแม่ก็สรุปสั้นๆ ว่า “ให้พ่อ
ไปประชุมก็แล้วกัน” ผมคิดว่าพ่อให้ความนับถือกับ
การตัดสนิ ของแม่มากเลยฮะ

59

หลังจากวันที่พ่อมาประชุม  พ่อได้มาโรงเรียน
พรอ้ มกบั ผมตง้ั สองวนั   ตอนทผ่ี มเขา้ เรยี นพอ่ กซ็ อ่ มโตะ๊
เก้าอี้ทมี่ นั ชำ�รดุ   ผมภมู ใิ จมากเลยฮะท่ีคณุ ครูเรียกพ่อ
ผมวา่  “ชา่ งฝมี อื ”  สว่ นพอ่ แมข่ องเพอ่ื นๆ กจ็ ะเวยี นกนั
มาทำ�ในส่ิงที่แตกต่างกันไป  พ่อโจดมาช่วยเก็บกวาด
ความเรียบร้อย หรือ แม่ของนุ๊กที่เป็นนักจัดรายการ
วิทยชุ ุมชนก็จะแวะมาเลา่ นิทานใหพ้ วกเราฟงั บ่อยๆ

ครูใหญ่จะบอกพ่อแม่ของพวกเราว่า “มา  มา
ชว่ ยกนั สอนเพอ่ื นๆ ของลกู เรา  วนั หนง่ึ เมอ่ื เราตายไป
แลว้ ลกู ๆ จะได้ดูแลกนั ต่อไป”

60

ความลบั

ท่ีโรงเรียนมีกระต่ายสองตัวท่ีครูเล้ียงไว้ใน
กรงใหญ่  ครูบอกเราว่าตัวผู้ชื่อผิวส่วนตัวเมียชื่อเผิน
ผมไม่รู้หรอกฮะว่าตัวเมียตัวผู้ต่างกันอย่างไร  แต่จำ�
เอาว่าเจ้าผิวตัวสีเทาและเจ้าเผินตัวสีนำ้�ตาล  ครูเล่า
ให้พวกเราฟังกอ่ นวา่

“กลางคืนพ่ีกระต่ายนอนอยู่ในความมืดเพ่ือ
รอเดก็ ๆ กลับมาโรงเรียนในตอนเชา้   พกี่ ระตา่ ยอยาก
เห็นเด็กๆ ทุกคนมาโรงเรียนและก็ถือเศษหัวแครอท
หรือเศษผักคะน้า หรือผักบุ้งริมคลองมาด้วย” ครูพิม
มกั ใชค้ �ำ วา่ พน่ี �ำ หนา้ ชอ่ื สง่ิ ตา่ งๆ ฮะ อยา่ งเชน่   พน่ี าฬกิ า
พต่ี น้ ไม ้  พดี่ นิ น�้ำ มนั   เพอ่ื ใหพ้ วกเราไดใ้ หค้ วามนบั ถอื
กับส่งิ ต่างๆ

61

ผมชอบดพู ก่ี ระตา่ ยฮะ  และผมกอ็ ยากจะเอาสงิ่
ที่ครูบอกมาเหมือนกัน  เพราะผมจะได้ป้อนอาหาร
พก่ี ระตา่ ยจะไดแ้ ตะขนนมุ่ ๆ ของมนั   ผมพยายามรบเรา้
ให้แม่ทำ�อาหารจากแครอทให้กินฮะ  เพ่ือจะให้เหลือ
เศษแครอทบา้ ง

แตแ่ มบ่ อกวา่  “เราไมม่ สี ง่ิ เหลา่ นน้ั หรอก  เอาหญา้
ไปใหม้ ันสิลูก”

“ไมห่ รอกฮะแม ่  ครไู มไ่ ดบ้ อกวา่ พก่ี ระตา่ ยจะรอ
กินหญ้า” ผมบอกอย่างผิดหวัง  แม้ผมไม่ได้อาหารไป
ป้อนพ่ีกระต่ายสักท ี  แต่แอบไปอยู่ใกล้ๆ ตอนท่ีเพ่ือน
ก�ำ ลงั ป้อนอาหารพกี่ ระตา่ ยได ้

ผมชอบขอใหพ้ อ่ เลา่ นทิ านกระตา่ ยกบั เตา่ ใหฟ้ งั
ซ�ำ้ ๆ และบางครง้ั พอ่ สอนผมใหร้ อ้ งเพลงกระตา่ ยตน่ื ตมู
เปน็ ภาษาพ้ืนเมือง

“แม่ฮะเราซื้อกระต่ายมาเลี้ยงดีไหมฮะ” ผมขอ
แม่เลยี้ งกระต่าย

“ใครจะดูแลมนั ล่ะ”
“ผมนไ่ี งฮะ”  ผมรับอาสาแข็งขนั
“แลว้ ตอนทีล่ กู ไปโรงเรยี นละ่ ”
“เราก็ขังมนั ไว้สฮิ ะ”

62

“ไม่มีใครชอบถูกขังหรอกนะ  และท่ีสำ�คัญเรา
ไมม่ เี งินไวท้ �ำ สิง่ ฟมุ่ เฟอื ยอยา่ งนน้ั หรอกลูก”

เมอ่ื ผมเลา่ เรอ่ื งนใี้ หน้ างฟา้ สเี ขยี วเพอื่ นทด่ี ที สี่ ดุ
ฟัง เธอบอกว่า “บางทีผู้ใหญ่ก็มีเหตุผลสำ�คัญท่ีเด็ก
อย่างเรายากทจ่ี ะเขา้ ใจ”

วนั หนงึ่ ผมคน้ หาตะปจู ากตไู้ มเ้ กา่ ๆ ทพี่ อ่ ใชเ้ กบ็
เคร่ืองมือช่างและแม่ใช้เก็บเส้ือผ้าเก่า  เมื่อเปิดล้ินชัก
ชน้ั ลา่ งสดุ   ผมพบลกู หนหู ลายตวั ในนน้ั   ผมรทู้ นั ทเี ลยฮะ
วา่ นางฟา้ สีเขยี วส่งมันมาใหเ้ ป็นสตั ว์เล้ยี งของผม

พวกมนั ยงั ไมล่ มื ตา  ตวั เปน็ สชี มพแู ละตวั มนั นมิ่
มากเลยฮะ

ตอนนผ้ี มมสี ตั วเ์ ลย้ี งเปน็ หนตู วั เลก็ ๆ ในลน้ิ ชกั ตู้
แมไ่ มร่ หู้ รอกฮะ  เพราะมนั เปน็ ความลบั และผมกข็ อให้
นางฟา้ สีเขียวปกป้องมนั ดว้ ยตอนทผ่ี มไปโรงเรยี น

63

สัตว์เลย้ี งของผม

ผมชอบวนั หยดุ เรยี นฮะ  เพราะจะไดม้ เี วลาแวะไป
ดูลูกหนูบ่อยๆ ลูกหนูสีชมพูตัวเล็กๆ ดูอ่อนแอ แต่
นา่ รกั มากเลยฮะ  ตวั มนั บางมากจนมองเหน็ กอ้ นสขี าวๆ
ในท้องมันด้วย  เมื่อผมแตะตัวพวกมันเบาๆ มันก็จะ
รอ้ งออู้ แ้ี ละดน้ิ ขยกุ ขยกิ   แตแ่ ปลกจงั เลยฮะ  ผมไมเ่ คย
เห็นแม่ของพวกมันเลย

“แมฮ่ ะ แมค่ ดิ วา่ แมห่ นเู ปน็ คนอยา่ งไรฮะ” ผมแวะ
มาถามแม่ทลี่ านตากผา้

“เขาเรยี กเปน็ ตวั   ไมใ่ ชเ่ ปน็ คน” แมช่ อบท�ำ เสยี ง
แข็งเหมอื นกบั คนก�ำ ลงั ยงุ่ อย่างนเ้ี สมอล่ะฮะ

64

“น่นั ละ่ ฮะแม ่  มนั เปน็ ยังไง”
“สกปรกน่าขยะแขยง”
“มีอยา่ งอ่ืนอีกไหมฮะ”
“นำ�เชอ้ื โรค”
“ทด่ี ๆี ล่ะฮะ”
“ไม่มีหรอกลูก  แม่คิดไม่ออกแล้วอย่าไปจับ
พวกมันล่ะ”
ผ ม ถ า ม คำ � ถ า ม เ ดี ย ว กั น นี้ กั บ น า ง ฟ้ า สี เ ขี ย ว
เพ่ือนผม  เธอกลับบอกโดยไม่ต้องครุ่นคิดว่า “แม่หนู
ก็รักลูกหนูไง  คอยดูแลให้ลูกหนูเติบใหญ่ท้ังยังมีขน
นุ่มนิม่ น่าจบั ”
ผมเห็นดว้ ยกับเพอ่ื นผมฮะ

หลายวันต่อมาเม่ือพวกมันลืมตาเพ่ือมองผม
ผมคิดว่าพวกมันก็ชอบผมฮะ  และเมื่อผมแวะไปดู
ในเช้าวันไปโรงเรียน  พวกมันเร่ิมมีขนสีดำ�ๆ ปกคลุม
และดูแข็งแรงทุกตัว  ผมเลยแอบเอาพวกมันตัวหน่ึง
ใสไ่ วใ้ นชอ่ งดา้ นขา้ งของกระเปา๋ หนงั สอื ไปดว้ ยฮะ  ผม
อยากใหโ้ จดเห็นสัตวเ์ ลย้ี งของผม

65

“แมฮ่ ะลกู หนกู นิ อะไรฮะ” ผมถามเผอ่ื วา่ ระหวา่ งวนั
ลูกหนูอาจหวิ

“ของสกปรก” แมต่ อบผมสั้นๆ
“อย่างเชน่ อะไรฮะ”
“แมไ่ ม่รหู้ รอก  ทำ�ไมเหรอจ๊ะ”
“ไมม่ อี ะไรหรอกฮะแม ่  แคอ่ ยากรูเ้ ทา่ นั้น”

66

ตายคอื การไปเป็นส่ิงใหม่

ผมแง้มช่องด้านข้างกระเป๋าเพื่ออวดสัตว์เลี้ยง
ของผมกับโจด  เขาตื่นเต้นมากเลยฮะ  พลางขอจับ
สัตว์เล้ียงของผม  ผมให้โจดสัญญาก่อนว่าจะจับมัน
เบาๆ และปดิ เปน็ ความลบั

แตช่ ว่ งเวลาไมถ่ งึ ครง่ึ วนั เพอ่ื นๆ กไ็ ดจ้ บั สตั วเ์ ลย้ี ง
ของผมโดยทั่วหน้ากัน  ผมไม่ได้โกรธโจดหรอกฮะ
เพราะรู้ว่าความลับน้ันมีไว้เพื่อเปิดเผย  และผมก็มี
ความสุขมากที่มีสัตวเ์ ลี้ยงมาอวดเพอื่ นๆ

67

“หนิ เอามาให้ครดู คู ่ะ” ผมไมค่ ดิ วา่ ครพู มิ อยากดู
จริงๆ หรอกฮะ  แต่ท่าทางจริงจังของครูน้ันน่ากลัว
“แม่เธอรไู้ หมวา่ เธอเอาลกู หนมู าเล่น”

“แมไ่ มร่ หู้ รอกฮะ  ผมไมไ่ ดเ้ อามนั มาเลน่   แตเ่ อา
มาเลีย้ งตา่ งหากละ่ ฮะ”

“มนั ตายแลว้   รไู้ หม?” รา่ งมนั ออ่ นระทวยตอนท่ี
ผมวางลงบนโต๊ะครู

“มันไม่ได้ตายหรอกฮะ มันแค่นอนหลับ” ผม
บอกกับครู

“ฟังนะ  มันบอบบางมาก  มันไม่ได้นอนหลับ
มนั ตายแล้วเอาไปทงิ้ ซะ  และครูจะคยุ กับแม่เธอ”

“ผมขอโทษฮะ  แต่ครูไม่ต้องคุยกับแม่ผม
ไดไ้ หมเพราะแมผ่ มอาจจะยงุ่ มากๆ เลย” เยน็ วนั ตอ่ มา
แมก่ ล็ งโทษดว้ ยการใชม้ อื แมต่ ที ม่ี อื ผมสองครง้ั “นใ่ี ชไ่ หม
มอื ซกุ ซน  แมห่ ้ามแลว้ ว่าไม่ให้จับมนั สกปรก”

“เจ็บไหม” แม่สำ�ทับ
“เจ็บฮะ” ผมก้มหนา้ นิ่ง
“เจ็บก็ต้องจำ�” แม่เสียงอ่อนลง พร้อมกับดึงผม
เขา้ ไปกอด  เทา่ น้นั เองน้ำ�ตาผมกไ็ หลพราก  ผมไม่ได้
ร้องไหห้ รอกฮะเพยี งแตส่ ะอื้นเท่าน้นั
คืนน้ันผมไดค้ ยุ กับนางฟา้ สเี ขยี วดว้ ยฮะ

68

“เสียใจด้วยนะกับเหตุการณ์เม่ือตอนเย็น” เธอ
ปลอบผม

“ผมไม่อยากพูดถึงมันอีก  ผมอายจังเลยฮะท่ยี ัง
รอ้ งไห”้

“ไม่เห็นต้องอาย  มนุษย์เกิดมามีนำ้�ตาอยู่แล้ว
การรอ้ งไหน้ ้ันบอกว่าเรายงั เป็นมนุษย์”

“ช่างเถอะฮะ  แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำ�ไมผู้ใหญ่
จึงรังเกียจหนูของผม  และคิดว่ามันสกปรกเหลือเกิน
กเ็ พอ่ื นๆ ของผมกช็ อบลกู หนกู นั ทกุ คนเลยนะฮะ” ผม
บอกเธอ

“ผู้ใหญ่มักมีเหตุผลที่เราไม่เข้าใจ” “แล้วทำ�ไม
มันต้องตายดว้ ยละฮะ” ผมถามนางฟ้า

“อาจจะเพื่อไปเป็นสิ่งใหม่” เธอบอกอย่าง
ไม่แนใ่ จนัก

“งน้ั บางทผี มอาจจะอยากไปเป็นสิ่งใหมบ่ ้างล่ะ”
วันหยุดเรียนถัดมาขณะที่แม่กำ�ลังยุ่งอยู่กับ
การรีดผ้า  ส่วนพ่อก็เอาผ้าไปส่งและพ่ีนำ้�ก็กำ�ลังช่วย
แม่พับเสื้อผ้าลูกค้าอย่างขะมักเขม้น  ผมคิดถึงพวก
ลูกหนูเหล่าน้ันเลยแอบไปท่ีตู้เคร่ืองมือพ่อ  ปรากฏว่า
พวกมันหายไปหมดเลย  ผมคิดว่าพวกมันคงไปเป็น
ส่งิ ใหมก่ ันหมดแลว้   ผมดใี จกับพวกมนั จรงิ ๆ นะฮะ

69

ดาวของคุณครู

ผมจะบอกนา้ ชายใหเ้ ขา้ ใจใหมใ่ หถ้ กู ตอ้ งทกุ ครง้ั ที่
เรียกชัน้ ท่ผี มเรยี นวา่  “ปอข้ไี ก”่

“เขาเรียกวา่ ชั้นอนุบาลฮะ” และก็เน้นให้นา้ รวู้ ่า
ผมชอบอยชู่ น้ั อนบุ าลทส่ี ดุ   ผมอวดนา้ วา่ ทโ่ี รงเรยี น
มีสนามเด็กเล่น  มีบ่อทรายในห้องเรียน  มีสีเทียน
กล่องใหญ่  มีกระดาษสี  มีดินน้ำ�มัน  มีคุณครูคนสวย
เหมอื นนางฟ้าสเี ขียวแมค้ รจู ะตัวใหญ่กว่ามาก
น้าชายก็เอาแต่หัวเราะ “แล้วช้ันอนุบาลเขาเรียน
อะไรบ้างล่ะ” “ไม่รู้สิฮะ  แต่เราทำ�หลายอย่างมากเลย
อยา่ งปนั้ ดนิ น�ำ้ มนั   วาดรปู   ระบายส ี  หรอื ตดั กระดาษ

70

รู้ไหมฮะผมตัดกระดาษด้วยกรรไกรได้คล่องแล้วนะ
และอีกสักหน่อยผมคงจุดไมข้ ีดไฟเองได้”

“เกง่ มากไอห้ ลาน” นา้ ชายแตะหวั ผมชมเชย
แตเ่ รอ่ื งหนง่ึ ทผ่ี มไมอ่ ยากเลา่ ใหน้ า้ ชายหรอื ใครๆ
ฟังเลยคือเร่ืองใบงานของผมฮะ  เริ่มต้นตอนที่คุณครู
ให้เราวาดรูปตามใจชอบ  ผมนึกถึงนางฟ้าสีเขียวและ
อยากวาดเธอใหค้ ณุ ครดู  ู  ผมตง้ั ใจทส่ี ดุ เลยฮะ พยายาม
วาดรูปออกมาอย่างสวยท่ีสุดด้วยเส้นที่ผมพยายาม
ดดั ใหก้ ลมเหมอื นปกี สองเสน้   แลว้ ผมใชส้ เี ขยี วระบาย
ในวงกลมท้งั สองนน้ั
ผมคดิ วา่ นน่ั คอื รปู นางฟา้ ทวี่ าดไดส้ วยทส่ี ดุ แลว้
แตค่ รกู ต็ รวจใหผ้ มเพยี งดาวเดยี ว  ในความรสู้ กึ ของผม
ดูมันเป็นดาวซีดๆ ผอมๆ เสียด้วยสิฮะ  เมื่อผมแอบ
ช�ำ เลอื งดภู าพของเพอ่ื นบางคนครใู หด้ าวตวั โตสามดวง
แม้แตโ่ จดยงั ไดด้ าวสองดวง
หลงั จากนน้ั ผมมกั จะไดด้ าวดวงเดยี วเสมอละ่ ฮะ
ผมไมร่ หู้ รอกวา่ ครใู หด้ าวเราตา่ งกนั เพอ่ื อะไร  อาจเปน็
เพราะอยากให้ผมพยายามขึ้น แต่ผมก็พยายามทำ�
อย่างเต็มท่ีทุกคร้ังเลยนะฮะ

71

ผมแอบซุกดาวของผมท้ังหมดไว้  หวังว่าใคร
จะไมเ่ จอ  แตค่ ณุ ครกู เ็ รยี กเกบ็ คนื ทกุ ครงั้   ผมไมไ่ ดเ้ ลา่
เรื่องน้ีให้แม่ฟังหรอกฮะ  เพราะแม่คงไม่ชอบดาวดวง
เดียวของผมเหมือนกัน น่ีเป็นเหตุท่ีทำ�ให้ผมไม่ชอบ
การให้ดาวอยา่ งไม่เท่าเทยี มของครเู ป็นที่สดุ

เม่ือผมได้คุยกับนางฟ้าสีเขียวเพ่ือนผม  เธอ
บอกวา่  “บนทอ้ งฟา้ มดี าวกวา่ ลา้ นๆ ดวง  เธออยากได้
เท่าไหร่กไ็ ด้”

“บนโลกเราไมค่ อ่ ยจะมดี าวสกั เทา่ ไหรห่ รอกฮะ”
ผมบอกเธอ “ผมอยากใหด้ าวกบั คณุ ครูบ้างจงั เลยฮะ”

“แล้วเธอจะให้ยังไงละ่ ”
“ผมคงจะต้องให้สามดาวกับคุณครูล่ะฮะเพราะ
ครูพิมใจด ี  และผมไมอ่ ยากให้ครูเสยี ใจ”

72

วันมอื ซา้ ย

เรียนช้นั อนุบาลน้นั สนุกมากเลยฮะ  แต่ละวันเรา
ได้ร้องเพลง  ฟังนิทาน  เล่นสี  ขีดเข่ีย  ป้ันดินน้ำ�มัน
หรือไม่ก็เล่นในบ่อทราย  หลังกินข้าวก็ได้นอนกลางวัน
มนั เปน็ กจิ วตั รทเ่ี ราทกุ คนคาดค�ำ นวณออกจนครไู มต่ อ้ ง
ใช้เสียงระฆังบอกเป็นสัญญาณเลยฮะ   ครูพิมสอน
ให้เราดูพี่นาฬิกาตั้งแต่ต้น  พ่ีเข็มสั้น  พ่ีเข็มยาวถึง
ตรงไหน  ตอ้ งท�ำ อะไรบ้าง  เราจำ�ไดจ้ นข้ึนใจ

73

เมื่อเราป้ันดินน้ำ�มันเป็นรูปร่างต่างๆ ได้อย่าง
ช�ำ นาญ  ขดี เขย่ี จนควบคมุ เสน้ ได ้  ครพู มิ กห็ ดั ใหพ้ วกเรา
เขยี นตวั หนงั สอื   เรมิ่ แรกจากการเขยี นในบอ่ ทรายดว้ ย
นว้ิ มอื   ตอ่ จากนน้ั กห็ ดั จบั ดนิ สอเขยี นบนกระดาษทไี่ ม่
มเี ส้นบรรทดั   ส่วนใหญ่กเ็ ปน็ กระดาษรไี ซเคิล

การเขียนหนังสือผมยิ่งทำ�ได้แย่กว่าการวาดรูป
เสียอกี ฮะ  ผมเขียนดว้ ยมือซ้าย  หลายตวั กลับขา้ ง

ผมเขยี นหนังสอื กลบั ข้าง
ครูพิมไม่ได้ตกอกตกใจหรอกฮะ  แต่แม่สิฮะ
ดูจะกังวลเอามากๆ โวยวายกับพ่อว่าผมผิดปกติและ
โทษพ่อท่ีไม่ได้ช่วยฝึกหัดผมให้มากกว่าน้ีและโทษผม
ทีผ่ มถนัดซา้ ย
ตอนเยน็ เมอ่ื ผมท�ำ การบา้ น  แมก่ บ็ งั คบั ใหผ้ มจบั
ดนิ สอดว้ ยมอื ขวา  ดมู นั เกง้ กา้ งชอบกลและผมกเ็ ขยี น
ไดแ้ ยล่ งกวา่ เดมิ   นอกจากยงั คงเขยี นกลบั ขา้ งเหมอื น
เดิมแล้วยังเขียนไม่เปน็ ตัวอีก  แมก่ ย็ ิ่งวติ กมากข้นึ
“ถนดั ซา้ ยไม่ดีเหรอฮะแม”่
“กข็ องทกุ อยา่ งเขาท�ำ ส�ำ หรบั คนถนดั ขวานะลกู ”
“คงไม่รวมถึงการดีดก้อนหินด้วยหรอกฮะแม่”
ผมพยายามบอกแม่ว่าผมดีดก้อนหินด้วยมือซ้ายได้
อย่างแม่นยำ� “ถ้าลูกยังเขียนได้แย่ขนาดน้ีเห็นทีแม่
ตอ้ งไปพดู กับครขู องลูกแลว้ ”

74

ผมรู้สึกแย่จังเลยฮะ  ที่ทำ�ให้แม่ไม่สบายใจจึง
ปรกึ ษากับนางฟา้ เพือ่ นผม

“ถนัดมือซ้ายนี่แย่มากเลยใช่ไหมฮะ” ผมถาม
นางฟา้ สีเขยี ว

“เอ  ไมน่ ่าจะแยน่ ะ” เธอเข้าใจผมเสมอละ่ ฮะ
“ก็แม่บอกว่าทุกอย่างเขาทำ�มาสำ�หรับคนมือขวา
น่ีฮะ”
“กอ็ าจจะใช ่ แตท่ ส่ี �ำ คญั เราใชม้ อื ท�ำ สง่ิ ใดตา่ งหาก”
“ผมอยากให้มีวันมือซ้ายจัง  วันท่ีทุกคนเขียน
หนังสือด้วยมือซ้ายอย่างผม  วันที่ทุกคนหิ้วของด้วย
มือซา้ ย  และของทุกอย่างท�ำ มาเพอ่ื คนมือซา้ ย”
“งัน้ เธอก็อธิษฐานสิจะ๊ ”
“ฮะ  ผมจะตั้งใจอธษิ ฐาน”
หลายวนั ตอ่ มาหลงั จากทแี่ มไ่ ปพบครพู มิ มา  ดแู ม ่
สบายใจขน้ึ มากเลยฮะและไมไ่ ดบ้ งั คบั ใหผ้ มเขยี นหนงั สอื
ดว้ ยมอื ขวาอกี เลย  แตว่ นั มอื ซา้ ยอยา่ งทผ่ี มอธษิ ฐานกย็ งั
ไม่เกิดขึ้นหรอกฮะ

75

ผมเหน็ ใจคนทไี่ ดก้ นิ ไอศกรีมทกุ วัน

ท่ีโรงเรียนเปิดร้านค้าสหกรณ์ใหม่ฮะ  มีสมุด
ดินสอและสีเทียนสวยๆ แต่ที่น่าสนใจที่สุดในน้ันก็คือ
มีตู้ไอศกรีม  ผมเคยไปชะเง้อดูในตู้แช่  มีไอศกรีม
หลากสนี า่ กนิ มากเลยฮะ “สเี ขยี วแทง่ ยาวๆ นเ่ี ทา่ ไหรฮ่ ะ”
ผมถามพ่คี นขาย

“ยีส่ ิบห้าบาทจะ๊ ”
“โอ้โฮแพงจัง” ผมทำ�ตาโต “แล้วสีส้มแท่งเล็กๆ
นีล่ ่ะฮะ”
“เจ็ดบาท”

76

แล้วท่เี ป็นกรวยนี่ล่ะฮะ”
“แพง” พค่ี นขายบอกดว้ ยน�้ำ เสยี งหว้ นๆ เหมอื น
ร�ำ คาญ หรอื ไมก่ ็คงคิดว่าผมคงยังไม่รจู้ ักจ�ำ นวนนน้ั
“แล้วแท่งสีเขียวนี่รสชาติเป็นยังไงฮะ” ผมถาม
เพราะสนใจมันจริงๆ  แต่พี่คนขายมองผมและบอกว่า
“หนถู อยออกกอ่ นนะ เด๋ียวคนอน่ื เขาจะซื้อ”
แม่ไม่ได้ให้เงินผมกับพี่น้ำ�มาโรงเรียนหรอกฮะ
ยกเว้นเรามีอะไรจะต้องซ้ือพิเศษสำ�หรับการเรียน
แม้บางคร้ังผมจะบอกว่า “แม่ฮะที่โรงเรียนมีไอศกรีม
ขายเยอะแยะเลยฮะ” แต่แม่ก็จะบอกเราว่า “แม่จ่าย
ค่าอาหารกลางวันให้แล้วตั้งแพง  ต้องกินให้คุ้มสิลูก”
ผมกบั พน่ี �ำ้ ไมก่ ลา้ รบกวนขอเงนิ พอ่ หรอกฮะเพราะรวู้ า่
พอ่ ยังตอ้ งขอแมใ่ ช้เปน็ บางคร้งั
ผมอธิษฐานกับนางฟ้าสีเขียวทุกคืนเลยฮะ 
อยากให้แม่ให้เงินผมไปซื้อไอศกรีมบ้างผมบอกกับ
นางฟา้ สเี ขยี ววา่   ผมอาจจะหลอกแมว่ า่ ครใู หซ้ อ้ื สใี หม่
แตเ่ ธอก็ทักทว้ งวา่   “เธอจ�ำ นทิ านเรื่องเด็กเลย้ี ง
แกะไมไ่ ดเ้ หรอ”
“งัน้ ผมก็อธษิ ฐานไมใ่ หม้ ีตไู้ อศกรมี ดกี วา่ ”
“ยง่ิ แยเ่ ลย  เพราะเดก็ บางคนทเ่ี คยไดก้ นิ ไอศกรมี
ทกุ วันตอ้ งลำ�บาก”
“ท�ำ ไมตอ้ งล�ำ บากละ่ ฮะ” ผมถามดว้ ยความสงสยั

77

เธอบอกว่า  “เพราะข้างในเขาเหล่าน้ันอาจจะ
อ่อนแอ”

ผมไม่เข้าใจหรอกฮะว่าข้างในอ่อนแอน้ันเป็น
อย่างไร  แต่คงนา่ สงสารเอามากๆ

เช้าวันหนึ่งก่อนไปโรงเรียนผมบอกกับแม่ว่า
“แมฮ่ ะร้ไู หมฮะว่าเมอ่ื คืนผมฝันอยา่ งไร”

“ฝันวา่ ยังไงล่ะลกู ”
“ผมฝันว่าได้กินไอศกรีมแท่งสีเขียว  มันหวาน
อร่อยมากเลยฮะ”
วนั นน้ั แมเ่ ลยใหเ้ งนิ ผมกบั พน่ี �ำ้ คนละหา้ บาท  เมอ่ื
มาถงึ โรงเรยี นพน่ี �ำ้ กบ็ อกผมวา่  “พไ่ี มไ่ ดใ้ ชเ้ งนิ หรอก พ่ี
ให้หินก็แล้วกัน” ผมรักพ่นี ำ�้ มากเลยฮะ  ผมได้ไอศกรีม
แท่งสสี ้มแทง่ ละเจ็ดบาทและไดแ้ บ่งให้พ่นี ำ้�ชมิ ด้วยฮะ
ครูพิมสอนให้เราเห็นอกเห็นใจคนอื่นเสมอ เช่น
เห็นใจพ่ีกระต่ายที่รอกินผักกับเด็กๆ หรือพี่ต้นไม้ที่
โดนเด็ดใบ  ผมคิดอยู่ต้ังนานฮะ  ตอนที่ครูถามว่า  ผม
เห็นอกเห็นใจอะไรบา้ ง
แล้วผมก็บอกกับครูพิมด้วยความภูมิใจ  “ผม
เห็นใจคนที่ได้กนิ ไอศกรมี ทกุ วันจังเลยฮะ”

78

คุกก้ใี กลห้ มดอายุ

ป้าร้านขายเส้ือผ้าคือคนหน่ึงท่ีจ้างแม่ผมซัก
เส้ือผ้าให้ฮะ  บ้านอยู่ในตลาดเลยทางรถไฟเข้าไปอีก
อยู่ใกล้กับสี่แยกที่มีไฟสามสี  ท่ีซ่ึงคนมักเรียกว่า
ส่ีแยกไฟแดง  แต่ผมว่าเราควรเรียกว่าสี่แยกไฟเขียว
มากกวา่ นะฮะ

ผมเคยไปรบั สง่ เสอื้ ผา้ กบั พอ่ สองสามครง้ั   และก ็
ไม่แปลกใจหรอกฮะที่ป้าคนน้ันจ้างซักเส้ือผ้าเพราะ
ท่รี ้านนน้ั มีเสอ้ื ผา้ เยอะแยะเกนิ กว่าจะซกั คนเดียวไหว

แต่ผมก็ไม่แน่ใจเร่ืองนี้มากหรอกนะฮะ  ก็น้า
หนา้ ขาวเจา้ ของรา้ นเคก้ ไมเ่ หน็ มเี สอ้ื ผา้ เยอะแยะเหมอื น
เจา้ ของรา้ นขายเสอ้ื   แตก่ จ็ า้ งแมซ่ กั เสอ้ื ผา้ ใหเ้ หมอื นกนั
ตอนท่ีไปรับเสื้อตรงร้านเค้กนั้นพ่อไม่ยอมให้ผมไปอยู่

79

ใกลๆ้  ตเู้ คก้ หรอกฮะทง้ั ทผ่ี มสนใจเรอื่ งเคก้ มากๆ  เลย
แคม่ องเหน็ ไกลๆ ผมกร็ วู้ า่ มนั ตอ้ งอรอ่ ยมากๆ  อยแู่ ลว้
ละ่ ฮะ  แมผ้ มจะเคยกนิ แคก่ อ้ นเลก็ ๆ เทา่ นน้ั ตอนวนั เกดิ
อนั เรียบงา่ ย

ผมเคยขอแม่ว่า “บางวันแม่น่าจะเป็นเจ้าของ
ร้านเค้กบา้ งนะฮะ”

แม่หยุดมือท่ีจับเตารีด “ร้านเค้กนั้นต้องใช้เงิน
เยอะ  ถ้าลูกๆ ยอมอดข้าวอดขนมสักคร่ึงปีแม่อาจจะ
เปิดร้านเค้กสักหน่ึงวัน”  แล้วแม่ก็เรียกพี่น้ำ�ให้พาผม
ไปนอน

ตอนท่ีเข้านอนนั้นพี่นำ้�หลับไปอย่างรวดเร็ว
และผมก็ได้คุยกับนางฟ้าสีเขียว  เธอให้ความเห็นว่า
“ไม่แนใ่ จหรอกนะ แต่คดิ ว่าคนส่วนใหญเ่ ขากนิ เคก้ กัน
ปลี ะวันเท่านัน้ ละ่ ”

ผมเหน็ ดว้ ยกบั เธออยู่หรอกฮะแตก่ ็อดถามเธอ
ไม่ได ้ “เธอเคยกินไหม”

“ไมห่ รอก” เธอบอกผมเสยี งแผว่ เบาออกจะเศรา้
“จะบอกให้นะ  อร่อยเหลือเชื่อเลย  วันเกิด
ครงั้ หนา้ จะอธษิ ฐานใหไ้ ดเ้ คก้ กอ้ นใหญข่ น้ึ จะไดแ้ บง่ เธอ
อกี คนไง”
แลว้ เธอก็บินวนอยรู่ อบๆ จนผมหลบั ไป

80

วันหน่ึงตอนผมกลับจากโรงเรียน  ผมเดินตาม
หลังพ่ีน้ำ�ด้วยความเหน่ือยอ่อน  เมื่อถึงบ้านเราควานหา
อะไรกินเพื่อทลายกำ�แพงความหิว  บางวันอาจจะโชคดี
แต่เอาแน่ไม่ไดส้ กั อยา่ งหรอกฮะ

“มีคุกก้ีอยู่ในกล่องหลังตู้กับข้าวนะลูก” เสียงแม่
ตะโกนข้ามกองเสอ้ื ผ้ามาบอก

ผมกับพ่นี ำ�้ กรูไปถึงในฉับพลัน “โอ้โฮ อร่อยจังเลย
ฮะ” ผมออกอทุ าน

พอ่ ซง่ึ ก�ำ ลงั มดั ตะกรา้ ผา้ กบั ทา้ ยมอเตอรไ์ ซดส์ �ำ ทบั
“ช่าย  นี่เป็นคุกก้ีท่ีอร่อยมาก  พ่อชิมไปชิ้นหน่ึงแล้ว
น้าเจ้าของร้านเค้กฝากมาให้  เขาบอกว่ามันเปน็ คกุ ก้ใี กล้
หมดอายุนะ”

“น้าหนา้ ขาวมีคกุ ก้ีใกล้หมดอายุนมี้ ากไหมฮะพ่อ”
“คงไม่หรอกลกู ”
“งัน้ คกุ กห้ี มดอายุล่ะฮะ  จะอร่อยอยา่ งน้ีไหม”

81

แจกนั

บนโตะ๊ ครมู แี จกนั ฮะเปน็ แจกนั แกว้ ใสลายน�ำ้ หยด
ครพู มิ บอกวา่  “ครเู ตม็ ใจทจ่ี ะใหพ้ วกเราเปลย่ี นเวร
จดั แจกนั ทุกวัน” เทา่ นนั้ ละ่ ฮะในแจกนั ของครกู ม็ ดี อกไม้
สวยๆ มาปักทุกวัน  แล้วครูก็จะชื่นชมแจกันท่ีพวกเรา
จัดเสมอ  “แจกนั วันนท้ี ำ�ให้หอ้ งเราสดชนื่ มาก”
ผมชอบคำ�ชมของครูมากเลยฮะ  แล้วครูก็จะถาม
ว่า “ใครบ้างนะที่จัดแจกันในวันน้ี” เมื่อมีคนยกมือขึ้น
ครพู มิ ก็จะเชิญชวนพวกเราทุกคนปรบมอื ขอบคณุ

82

ค รู พิ ม ส อ น ใ ห้ เ ร า รู้ จั ก คำ � ง่ า ย ๆ   แ ต่ ไ ด้ ผ ล ดี
อย่างเช่น  คำ�ว่า “ขอบคุณ” ครูพิมจะบอก “ขอบคุณ”
เราเสมอเมอื่ เราชว่ ยท�ำ อะไรสกั อยา่ ง  พวกเราจงึ อยาก
ช่วยครูพิมทกุ คนเลยฮะ

แมแ้ ตก่ อ่ นกนิ ขา้ วครพู มิ ยงั ใหพ้ วกเราเปลย่ี นเวร
กันเป็นผนู้ ำ�ขอบคุณข้าว  ผมจ�ำ ไดห้ มดเลยละ่

“ข้าวทุกจานอาหารทุกอย่าง อย่ากินท้ิงขว้าง
เป็นของมีค่า  ผู้คนอดอยากมีมากนักหนา  สงสาร
บรรดาเด็กไม่มีกิน ขอบคุณพ่อแม่ท่ีให้กำ�เนิดเรามา
ขอบคุณชาวนา  ขอบคุณแม่ครัว  ขอบคุณคุณครูท่ี
ให้เรามีอาหารในวันนี้  หนูจะรับประทานอาหารอย่าง
เอร็ดอร่อย  ขอบคณุ ครับ”

แล้วครูก็จะต่อให้เราว่า “อาหารกลางวันวันนี้
เด็กดีรับประทาน  ต้มยำ�ไก่ใส่เห็ดนางฟ้า  ผัดเปร้ียว
หวาน  ขา้ วสวยรอ้ นๆ แตงโมหวานๆ และน�้ำ ดม่ื บรสิ ทุ ธ์ิ
ขอเชญิ เดก็ ๆ รบั ประทานอาหารใหอ้ รอ่ ยคะ่ ” นอกจาก
ค�ำ “ขอบคณุ ” แลว้ ยังมีคำ�อ่ืนอกี นะฮะ  อยา่ งเชน่ ถา้ มี
ใครสกั คนไปฟอ้ งครวู า่ โดนเพอื่ นแกลง้ อยา่ งโนน้ อยา่ งน ้ี
ครพู มิ กจ็ ะพดู ว่า  “บอกเพ่ือนหรือยงั คะว่าเราไม่ชอบ”

83

คำ�ว่า “อย่าทำ�เราไม่ชอบ” จึงเป็นคำ�ศักด์ิสิทธิ์
ที่พวกเราหยุดใครสักคนที่มาผลักหลังเรา  แซงคิวเรา
โปรยทรายใส่เรา  แย่งของเล่นเรา  หรือทำ�อย่างอ่ืน
อีกมากมายทเ่ี ราไม่อยากใหท้ �ำ

วนั หน่งึ   วันทีแ่ จกันประดับด้วยดอกพทุ ธรักษา
หลากสพี มุ่ ใหญ่ ผมคดิ วา่ มนั เปน็ วนั ทแี่ จกนั นส้ี วยทส่ี ดุ
เลยฮะ  แตม่ นั ใหญม่ าก  จนชวนจะใหแ้ จกนั ลม้ อยรู่ อมรอ่
ก่อนทผี่ มจะชนมนั ล้มตกแตกแล้วละ่

ครูพิมเข้าห้องมาหลังจากท่ีมีเพ่ือนบางคนว่ิง
ไปบอก “ไหนลองเล่าใหค้ รฟู ังสวิ ่าเกิดอะไรขนึ้ ”

“เราเลน่ กังฟกู นั ครับ” โจดบอกครพู มิ กอ่ น
“แจกันพุ่มใหญ่มากเลยฮะ และโต๊ะก็อยู่ใกล้ๆ”
ผมบอกเรื่องสำ�คัญ “หินเลยชนโต๊ะครับ” โจดสรุป
ตอนจบ
“ท่ีจริงผมชนโต๊ะเบาๆ เองฮะ  แจกันท่ีจะล้ม
อยแู่ ลว้ ก็เลยล้ม” ผมอธบิ ายเพม่ิ เติม
สหี นา้ ครจู รงิ จงั มากเลยฮะตอนทคี่ รพู ดู วา่  “แลว้
เราสองคนคดิ ว่าควรทำ�อย่างไร”
“ผมจะขอเงนิ แมม่ าซอ้ื คนื ใหฮ้ ะ” ผมบอกครอู ยา่ ง
ไมแ่ นใ่ จนัก

84

“แมไ่ มไ่ ดท้ �ำ อะไรผดิ ท�ำ ไมตอ้ งไดร้ บั ผดิ ชอบละ่ คะ”
ครใู หพ้ วกเราเปน็ คนบอกเองเสมอล่ะฮะวา่ เราท�ำ อะไร
ผิด และจะแก้ไขสง่ิ นัน้ อย่างไร

“ครมู ีงานให้พวกเราทำ�ไหมฮะ”
ครพู มิ ใหพ้ วกเราชว่ ยลา้ งถาดหลมุ ใหเ้ พอ่ื นทกุ คน
เป็นเวลาสิบวัน  หลังจากนั้นพวกเราก็มีแจกันใบใหม่
อยบู่ นโตะ๊ คร ู  เปน็ แจกนั สนี �ำ้ เงนิ มนั วาวมากเลยนะฮะ

85

วันโลกร้อน

วันหน่ึงครูเอาลูกโลกมาให้เราดูฮะ  และบอก
พวกเรานักเรียนช้ันอนุบาลว่า “โลกของเรามีลักษณะ
อยา่ งนล้ี ะ่   แตใ่ หญก่ วา่ นเ้ี ยอะและเราทกุ คนอยบู่ นโลก
ใบน ี้  สตั วท์ กุ ตวั อยา่ งผเี สอื้ และตวั หนอนกอ็ ยบู่ นโลกน ้ี
รวมทง้ั พืช  ผัก  ตน้ ไมท้ กุ ตน้ ก็อยบู่ นโลกน้ี“

ครูย้ำ�บอกพวกเราว่าโลกกำ�ลังร้อนขึ้น  จนอาจ
ท�ำ ใหน้ �ำ้ แขง็ ขว้ั โลกละลายหมดและน�ำ้ ทะเลทว่ มสงู ขน้ึ ๆ
พ้ืนดินส่วนใหญ่จะแห้งแล้ง  พืชอาหารปลูกได้น้อยลง
น้ำ�ในแม่น้ำ�เหือดแห้ง คนและสัตว์แย่งน้ำ�จืดกันแย่ง
อาหารกนั จนเกดิ โกลาหล  

86

ครพู มิ ชา่ งวาดภาพไดน้ า่ กลวั มากเลยฮะ  ผมจึง
ลองถามพ่ีน้ำ�บ้าง  เธอก็บอกเหมือนครูพิมเลยฮะ 
ซ้ำ�พ่อกับแม่ก็พอระแคะระคายรู้เรื่องโลกร้อนจากการ
ได้ดโู ทรทัศนแ์ ละคำ�ร่�ำ ลือดว้ ยสิฮะ

ผมลองนกึ ถงึ ภาพตอนเกดิ โกลาหล ตอนนน้ั โลก
คงจะมีปีศาจเกิดขึ้นมากมาย หน้าตาประหลาดๆ ตัว
โตๆ และดุร้ายมากๆ เท่ียวมาไล่ทำ�ร้ายผู้คน  นางฟ้า
สีเขียวตัวเล็กจิ๋วเพ่ือนผมคงสู้ไม่ไหวหรอกฮะ  แต่ผม
จะอธิษฐานขอเธอให้มีอุลตร้าแมนหรือพวกเรนเจอร์
มาชว่ ยอยา่ งในโทรทศั น์

จะอย่างไร ผมแน่ใจฮะว่านางฟ้าสีเขียวไม่ได้
อยใู่ นโลกน ้ี  อาจเปน็ ดาวดวงใดดวงหนง่ึ ทส่ี วยงามและ
ปลอดภัยกวา่ โลก

เราทกุ คนกลวั ความโกลาหลอนั เกดิ จากโลกรอ้ น
มากเลยฮะ  จึงตกลงร่วมกับครูช่วยกันดูแลโลกก่อนท่ี
ความเลวรา้ ยจะเกดิ ขึ้นจนแก้ไมไ่ ด ้

“เดก็ ๆ ชว่ ยกนั คดิ วธิ ชี ว่ ยโลกหนอ่ ยสคิ ะ” ครพู มิ
ให้พวกเราช่วยคิดแทบทกุ คร้ังทม่ี ีปญั หา

นคี่ อื ค�ำ ตอบท่พี วกเราชว่ ยกันคิดฮะ
“ไม่เผาไฟ  กางร่มใบใหญ่ให้โลก  เปิดพัดลมใส่
ท�ำ น�ำ้ แขง็ ใสเยอะๆ ไมจ่ ดุ ไมข้ ดี   ปดิ ไฟสเี หลอื งดวงใหญ ่
ตรงสถานีรถไฟ  ไม่ปรุงอาหาร  อาบน้ำ�ให้โลก  ไม่ตัด
ตน้ ไม้”

87

ครูชมพวกเราว่า “เด็กๆ เย่ียมมากค่ะ” และ
หลังจากน้ันครูก็ให้พวกเราใช้กระดาษท้ังสองหน้า
พร้อมกับกำ�ชับว่า  เพ่ือลดโลกร้อนให้พวกเรากลับไป
บอกพ่อแม่ให้ลดการใช้พลาสติกเพ่ือลดโลกร้อน  มี
ขยะทบ่ี า้ น  อะไรกเ็ อามาแลกคะแนนสะสมเพอื่ ลดโลก
รอ้ น  ถา้ มากพอครกู จ็ ะใหห้ นุ่ อลุ ตรา้ แมนพทิ กั ษโ์ ลกหรอื
สเี ทยี นทพ่ี วกเราโปรดปรานดว้ ยฮะ  ปดิ ไฟทกุ ดวงหรอื
ถอดปลั๊กเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างเมื่อเลิกใช้  เพ่ือลด
โลกร้อน  ใช้นำ้�อย่างประหยัดเพ่ือลดโลกร้อน  ปลูก
ต้นไม้เพ่ือลดโลกร้อนและอื่นๆ อีกมากมาย  เพ่ือลด
โลกรอ้ น  จนกระทงั่ ไมว่ า่ จะท�ำ อะไรพวกเรากจ็ ะบอกวา่
ท�ำ สง่ิ นน้ั  “เพอ่ื ลดโลกรอ้ น”  อยา่ งเชน่   เหลาดนิ สอเพอ่ื
ลดโลกร้อน  วาดรูปเพ่ือลดโลกร้อน  เล่นดีดก้อนหิน
เพ่ือลดโลกร้อน

ในวันท่ีอากาศร้อนที่สุดครูเปิดมุมน้ำ�ให้เด็กชั้น
อนุบาล  ครูเอาสิ่งของท่ีท้ังลอยและจมมาไว้ในบ่อน้ำ�
พลาสตกิ ขนาดใหญ ่  ผมไดเ้ ลน่ เรอื สว่ นโจดไดม้ นษุ ยก์ บ
แตไ่ มเ่ สมอไปหรอกฮะครใู หเ้ ราแลกกนั เลน่ จนครบถว้ น
ท่ัวเราเลน่ กนั สนุกท่ีสดุ เลยฮะ  เลน่ เพือ่ ลดโลกรอ้ น

88

เราเดนิ ขา้ มเวลา

ตอนนี้ผมเดินข้ามทางรถไฟได้เองแล้วนะฮะ
บางเวลาของวันหยุดผมกับโจดนัดเจอกันและเดินไป
ตามทางรถไฟ  บางคร้ังเราเดินไกลจากบ้านออกไป
ทุกที  เพื่อจะได้เห็นท่ีที่ไกลข้ึน  ไม่ใช่เพียงอยู่ในซอย
หรอื ไมใ่ ชแ่ คเ่ สน้ ทางรถไฟตรงเดมิ ทเี่ คยขา้ มกลบั ไปมา
แตเ่ รากไ็ มเ่ คยหลงทางหรอกฮะ  กแ็ คเ่ ราเดนิ กลบั ตาม
ทางรถไฟท่ีเรามา  สักวันหนึ่งเราต้ังใจท่ีจะเดินให้ถึง
สถานตี อ่ ไป  และตอ่ ไปอกี หลายๆ  สถาน ี  ผมกบั โจดก ็
จะแขง่ กนั ไตไ่ ปตามรางเหลก็ ยาวๆ นนั่ บา้ งกพ็ ยายาม

89

มองหาหินศักด์ิสิทธ์ิแบบต่างๆ  อย่างเช่น  หินที่ทำ�ให้
ดีดก้อนหินได้แบบไม่พลาดเป้า  หินท่ีทำ�ให้ผมไม่กลัว
ความสูง  หรือหินแห่งไอศกรีมและอ่ืนๆ อีกที่ผมยัง
คิดไม่ออก  ผมเช่ือนะฮะว่าเราจะต้องเจอเข้าสักวัน
นั่นล่ะถ้าไม่หยุดหาเสียก่อน  มันอาจจะมีสีเขียวหรือ
สแี ดงหรอื ไม่กม็ รี ปู รา่ งลักษณะพิเศษ

“นายรู้ไหมว่าทางรถไฟจะยาวไปถึงที่ไหน?”
ผมถามโจดเพราะคิดว่าเขาคงรู้เรื่องทางรถไฟดีกว่า
ผมฮะ

“นา่ จะไปจนถงึ พทั ยา  นายเคยรจู้ กั พทั ยาไหม?”
“ฉนั เคยไดย้ นิ เรอ่ื งพทั ยา  แมบ่ อกวา่ ทน่ี น่ั มที ะเล
แม่สัญญาว่าครอบครัวเราจะได้ไปเท่ียวทะเล
สกั วนั ดว้ ยละ่ ”  ผมบอกโจดไปอยา่ งนนั้ ละ่ ฮะ  ทจ่ี รงิ แม่
ไมเ่ คยสัญญาว่าจะพาครอบครัวไปเทย่ี วทะเลหรอก
“ฉนั กไ็ ดย้ นิ วา่ มที ะเล  อยากเหน็ ทะเลเหมอื นกนั
ว่ามันจะกว้างใหญ่มากแค่ไหนพ่อบอกว่าท่ีพัทยาขยะ
เยอะมาก  วันหนึ่งพ่อจะพาฉันกับแม่ไปท่ีน่ัน  เราคง
หาขยะได้ไม่ลำ�บากเหมือนที่น่ี” โจดบอก “แม่ฉันบอก
ว่าทางรถไฟทุกสายจะมุ่งเข้ากรุงเทพฯ” ผมพูดเพราะ
ไมอ่ ยากให้เขาไปนะฮะ

90

“ถึงกรุงเทพฯ มันยังไปต่อได้อีกสิ  ฉันว่ามัน
ตอ้ งมที างรถไฟตอ่ กนั ไปเรอ่ื ยๆ ละ่ จนกวา่ จะถงึ พทั ยา

“นายคิดว่ามนั จะไปถงึ ดาวอ่นื สักดวงไหม”
“ไม่รู้สิ แต่มันคงมีทางรถไฟต่อกันไปได้เรื่อยๆ
จนอาจจะถึงดาวสักดวงนั่นล่ะแต่นายควรดูให้แน่ชัด
กอ่ นวา่ ทนี่ น่ั มันทไ่ี หน”
“ฉันคดิ วา่ วนั หนงึ่ ฉันจะไปให้ถงึ ดาวสกั ดวงบา้ ง
แต่ฉันจะดูให้แน่ชัดว่ามันคือท่ีไหนก็ไม่ได้รีบ
นกั หรอก  บางทอี าจเปน็ ตอนฉนั โตเปน็ ผใู้ หญจ่ รงิ ๆ แลว้
ก็ได้นายคิดว่ามันจะไกลกว่าไปพัทยาไหม?” รู้ไหมฮะ
ผมคิดวา่ บา้ นนางฟา้ คงจะเปน็ ดาวสักดวง
“ไมร่ ้สู  ิ  บางทมี นั อาจอยู่ใกล้ๆ กับพทั ยากไ็ ด”้
“ถ้านายไปด้วยคงดีสิ  จะได้ช่วยกันแค่บางที
เม่ือนายโตนายอาจจะอยากไป” ผมอยากให้โจดไปกบั
ผมฮะ  แลว้ เรากแ็ ขง่ กนั ทรงตวั เดนิ ไตบ่ นรางรถไฟสอง
เส้นท่ขี นานกนั ไปให้ได้ไกลทีส่ ุด

91

หลงั จากวนั ท่ีฝนตกเปน็ ขยะ

พกั หลงั โจดขาดเรยี นบอ่ ยขนึ้   อาจจะสปั ดาหล์ ะ
สองถึงสามวัน  และเม่ือเขามาโรงเรียนก็มาอย่างเศร้า
สร้อยและเงียบหงอย  ผมไม่ชอบวันนั้นเลยฮะ  ขาผม
ก็พลอยไม่อยากวง่ิ อกี ดว้ ย

เม่ือผมเข้าไปชวนโจดเล่นดีดก้อนหินกันเขาก็
ทำ�หน้าเนือยๆ และบอกผมว่า “ถ้าฝนตกเป็นขยะบ้าง
คงดี”

“ฉันไม่เคยรู้ว่าจะมีฝนตกเป็นขยะหรอกแต่มัน
จะดียงั ไง”

92

“พอ่ ฉนั บอกวา่ เรามขี ยะขายไมม่ ากพอแมจ้ ะเกบ็
จนรอบเมอื ง  ตอนนม้ี คี แู่ ขง่ หลายเจา้   นถ่ี า้ มขี ยะมากพอ
และขายได้เงินเยอะๆ พ่อฉันจะพาย้ายบ้านออกไปให้
ไกลจากทางรถไฟ แม่ฉันบอกว่าอยากมีท่ีสักแปลงไว้
ปลกู ผกั ขาย”

“น่าเสียดายมากเลยนะถ้านายย้ายออกจากที่
ใกลท้ างรถไฟอยา่ งนน้ั ” ผมชอบดรู ถไฟไมเ่ คยเบอ่ื เลยฮะ
กม็ ันทง้ั สูงใหญแ่ ละยาว

“นายไม่รู้อะไร  พ่อฉันเกลียดทางรถไฟย่ิงกว่า
อะไร  และยังเกลียดคนท่ีมาเก็บค่าเช่าที่นั่นด้วย
พอ่ บอกฉนั วา่ ทแี่ ยๆ่  อยา่ งนน้ั ควรจะจา้ งใหเ้ ราอยดู่ ว้ ย
ซ�ำ้ ไป  นายว่าจะมีฝนตกเปน็ ขยะไดไ้ หม”

“มันเป็นไปได้ท้ังนั้นล่ะ  ถ้ามีของศักด์ิสิทธิ์”
ผมบอกอยา่ งนนั้ เพราะไมอ่ ยากใหเ้ ขาผดิ หวงั

คนื นน้ั ผมไมไ่ ดเ้ จอกับนางฟา้ สเี ขยี วหรอกฮะ
แต่ผมก็อธิษฐานขอให้เธอช่วยทำ�ให้ฝนตกมา
เป็นขยะด้วย  สามวันต่อมาฝนก็ตกฝนตกอย่างหนัก
ตลอดท้ังบ่าย  แล้วก็ตกปรอยๆ  ตลอดคืนจนกระท่ัง
ถงึ เชา้ และสายของวนั ตอ่ มา  ผมกบั พน่ี �ำ้ มาถงึ โรงเรยี น
อยา่ งทลุ กั ทเุ ล  น�้ำ เออ่ ทว่ มสนามฟตุ บอลของโรงเรยี น
เหมอื นมนั กลายเปน็ สระวา่ ยน�ำ้   ทกุ ชอ่ งทางระบายน�ำ้ ท่ี

93