อธิษฐานสิจ๊ะกับนางฟ้าสีเขียว

เราเดนิ ผา่ น  ผมเหน็ ขยะจ�ำ พวกเศษโฟม  ขวดพลาสตกิ
กง่ิ ไม ้  ใบไมแ้ ห้งถูกนำ�้ พัดไปกระจุกกันอยูเ่ ตม็ ไปหมด

โจดไมไ่ ดม้ าโรงเรยี นหลงั จากวนั ฝนตกหรอกฮะ
ท้ังที่ผมอยากถามเขาถึงเรื่องฝนท่ีตกลงมาเป็นขยะ
ผมรอจนถงึ วนั หลงั ฝนตก  วนั ตอ่ มา  และวนั ตอ่ มาโจด
ก็ยังไม่ไดม้ าโรงเรียน

เม่ือถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ผมถอดรองเท้าแตะ
ออก  และเดินลุยดินเฉอะแฉะเพื่อไปหาโจดที่บ้าน 
ผมไม่เห็นใครเลยฮะ  น้ำ�เออ่ ท่วมข้างทางรถไฟ เพงิ ท ่ี
เป็นบ้านโจดก็จมอยู่ในนำ้�ครึ่งหนึ่ง  พวกเศษขยะที่
เคยกองอยรู่ อบๆ  บา้ นกล็ อยฟอ่ งเปน็ แพขยะ  ผมรสู้ กึ
ไม่สบายใจเลยฮะ  ดูเหมือนฝนจะตกเป็นขยะมากไป
ผา่ นไปสองสัปดาห์  เมอ่ื เหน็ โจดขาดเรยี นต่อเน่ืองกนั
ยาวครูพิมกอ็ อกไปตาม  แต่กเ็ หน็ แตบ่ ้านอันว่างเปล่า
เหมอื นอยา่ งทผ่ี มเหน็   แมว้ า่ ตอนนน้ี �้ำ ทขี่ งั ตรงขา้ งทาง
รถไฟจะลดลง  แต่มันก็ดำ�ป๋ีและส่งกล่ินเหม็นอย่าง
ร้ายกาจ

เม่ือได้เจอนางฟ้าสีเขียวอีกครั้งผมไม่แน่ใจว่า
เธอได้ทำ�ให้ฝนตกเป็นขยะมากไปหรือเปล่าแต่ผมก็
ไม่ได้ถามหรอกฮะ  เพราะอาจจะทำ�ใหเ้ ธอไมส่ บายใจ

94

เธอย้ิมอ่อนโยนอย่างเคยผมคิดว่าคำ�อธิษฐาน
ของผมคงเปน็ จรงิ   ตอนนี้โจดอาจไปถึงพัทยาแลว้ กไ็ ด้

หรือไม่ก็ได้ย้ายไปอยู่บ้านท่ีไกลจากทางรถไฟ
อยา่ งทพี่ ่อเขาเกลยี ด  แต่ผมคิดถึงเขามากเลยฮะ

95

96

3
เวลาท�ำ ให้อะไรๆ เปลี่ยนไป



เวลากนิ หัวเรา

เมอ่ื ผมเขา้ โรงเรยี นจรงิ ๆ  คอื ไดเ้ รยี นชนั้ ปอหนง่ึ
กลับเป็นช่วงเวลาที่ทำ�ให้ผมไม่มีความสุขในแต่ละเช้า
เลยฮะ  เพราะผมไมช่ อบเสยี งสงู ๆ ของแมท่ ร่ี บเรา้ ปลกุ
ผมใหต้ ่นื  “หิน หิน ตน่ื เร็วเข้าลกู เด๋ยี วไปโรงเรียนสาย”
ผมแคอ่ ยากหลบั ตอ่ สกั นดิ เทา่ นน้ั ละ่ ฮะ  ถา้ ผมยงั ไมย่ อม
ลกุ จากทนี่ อนเสยี งของประโยคนน้ั กจ็ ะดงั ขนึ้ ๆ จนแสบ
แกว้ หู

และเมื่อผมต่ืน  แม่ก็จะต่อด้วยประโยคใหม่
“อาบน้ำ�แปรงฟันเร็วเข้าลูกเดี๋ยวไม่ได้กินข้าว” และก็
“กนิ ขา้ วเรว็ ๆ ลกู เดย๋ี วไมท่ นั พน่ี �ำ้ ” แมเ่ รง่ ผมท�ำ ทกุ อยา่ ง
เพอ่ื ทำ�ใหท้ นั พน่ี �ำ้

99

แต่ไม่หมดเท่านั้นหรอกฮะเม่ือเรามาถึงหน้า
โรงเรียนคุณครูยังเร่งพวกเราต่อ  “เร็วๆ ครับเด๋ียวไม่
ทันเวลาเข้าแถว  อ้าว  เร่งๆ ๆ ๆ”

ตอนเช้าผมจึงไม่อยากให้นาฬิกาหมุนเลยฮะ
แต่มันก็หมุน  หมุนอยู่อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยและ
ผู้ใหญ่เชื่อฟังนาฬิกาเกินไป ถ้าผมโตข้ึนเป็นผู้ใหญ่
กว่าน้ีผมต้งั ใจจะท�ำ นาฬิกาเสยี เองเลยฮะ  จะไดใ้ หม้ นั
หมุนเร็วหรือช้าได้ตามใจ  ให้มันหมุนเร็วที่สุดตอน
เข้าแถวหน้าเสาธง  ในวันที่มีแดดร้อนจ้าหรือวันที่ครู
อบรมหน้าเสาธงนานๆ แล้วให้มันหมุนช้าๆ หรือให้
หยุดหมุนไปเลย  ตอนดูการ์ตูนเร่ืองโปรดของเช้าวัน
เสาร์อาทิตย์  บางครั้งผมอาจจะให้มันหมุนกลับหลัง
ไดบ้ ้างด้วย

แมเ่ คยบอกวา่   เวลาจะท�ำ ให้ผมสงู ข้ึน
“เรากนิ เวลาเขา้ ไปเหรอฮะ” “เวลาตา่ งหากทก่ี ดั
กินหัวเรา” แม่พูดด้วยน้ำ�เสียงเหมือนตัดรำ�คาญ
ผมไมเ่ ขา้ ใจเรอ่ื งนส้ี กั เทา่ ไหรห่ รอกฮะ  มนั อาจจะคลา้ ย
อยา่ งค�ำ ทค่ี นเขาสบถกนั วา่  “หา่ กนิ หวั ” ถา้ เปน็ อยา่ งนน้ั
จริง  เวลาก็เปน็ อะไรที่น่ากลัวสดุ ๆ เลยสฮิ ะ
เวลาผา่ นไปไมร่ นู้ านเทา่ ไหร่  ผมบอกความยาว
นานของเวลาไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ตอนนผี้ มสงู ถงึ บนั ไดขน้ั ทหี่ ก

100

แล้วฮะ  และยังทำ�ให้ผมวิ่งได้เร็วขึ้นด้วย  ผมลอง
ว่ิงแข่งกับรถเก็บขยะของเทศบาลอยู่สองคร้ัง  ซึ่งก็
ชนะไปแบบเฉียดฉิวทั้งสองคร้ัง  ผมอยากรู้จังเลยฮะ
วา่ เวลาจะท�ำ ให้ผมสูงขน้ึ เร่อื ยๆ แบบไม่มที ่สี ิน้ สดุ ไหม
หรือวิ่งเร็วขึ้นอีกเร่ือยๆ ได้ไหม  ไม่ใช่อะไรหรอกฮะ
ผมอยากวงิ่ แขง่ กับรถไฟดสู กั ครัง้

แ ต่ เ ว ล า ไ ม่ ไ ด้ ทำ � ใ ห้ แ ม่ เ ป ล่ี ย น แ ป ล ง อ ะ ไ ร
มากกว่าตัวอวบอ้วนขึ้นฮะ  อย่างอ่ืนเหรอ  แม่ยังเป็น
เหมือนเดิม  ทำ�งานซักรีดตั้งแต่เช้าจรดเย็น  ชอบน่ัง
อยเู่ งยี บๆ ตอนพบั ผา้ หรอื รดี ผา้   สว่ นพอ่ กข็ ก้ี า้ งขน้ึ อกี
เส้นผมส่วนใหญ่เป็นสีขาวแล้วและกลับกลายเป็นคน
ขี้บ่นข้ึน  พ่อชอบบ่นเสมอล่ะฮะว่าเหนื่อยหน่ายกับ
เร่ืองรับส่งเส้ือผ้า  แต่ยังไงพ่อก็ได้เป็นคนรับส่งเส้ือผ้า
อยู่ดี  ผมสัญญากับพ่อว่าโตขึ้นผมจะเป็นคนรับส่ง
เสื้อผ้าแทนพ่อเอง  เวลาทำ�ให้พ่ีน้ำ�จบปอหกไปแล้ว
ไดไ้ ปเรยี นในโรงเรยี นมธั ยมทมี่ ผี เู้ รยี นตวั โตกวา่   เวลา
ยังทำ�ให้พ่ีน้ำ�มีหน้าอกใหญ่ข้ึนจนอายที่จะให้ผมเห็น
เธอจงึ ใหผ้ มแยกหอ้ งนอน  ตอ้ งเรยี กวา่ แยกมมุ ดกี วา่ ฮะ
เพราะเรายังใช้ห้องเดิมเดียวกันนั่นล่ะ  แต่ที่นอนผม
ถูกเลื่อนไปชิดผนัง  แล้วก็มีตู้ก้ันไว้เป็นมุมแคบๆ มี
หน้าต่างที่เปิดได้บานเดียวเพราะอีกบานน้ันติดผนังตู้

101

นั่นดีมากเลยล่ะฮะ  ที่แคบๆ ทำ�ให้ผมรู้สึกปลอดภัย
เวลาเข้านอน  และหน้าต่างช่องเล็กก็เพียงพอท่ีผม
จะไดม้ องหาดาวของนางฟ้าสเี ขยี ว

ฟนั ผมหลดุ ไปซห่ี นงึ่ แลว้ ละ่   ฟนั บนหนา้ สดุ เลย
ทีเดียว  คงเป็นเพราะเวลาอีกน่ันล่ะฮะ  และมันทำ�ให้
ผมตอ้ งย้ิมอย่างกระมดิ กระเมย้ี น

ท่ีแย่ที่สุด  เวลาอาจจะทำ�ให้นางฟ้าสีเขียวหาย
ไปดว้ ย

บางทอี าจจะโทษเวลาอยา่ งเดยี วกไ็ มถ่ กู หรอกฮะ
นอกจากโจดแล้วไม่มีใครเช่ือผมสักคนว่าเธอมีอยู่จริง
เม่ือผมพูดถึงเธอ  คนอ่ืนๆ ก็หาว่าผมพูดเร่ืองไร้สาระ
หรอื เพอ้ เจอ้ เธออาจจะนอ้ ยใจกไ็ ดฮ้ ะทไ่ี มม่ ใี ครใหค้ วาม
เชอ่ื ถอื   หรอื นบั ถอื   กเ็ ลยไมไ่ ดป้ รากฏตวั ใหผ้ มเหน็ อกี

แต่ยังไงผมก็เชื่อว่าเธอยังอยู่  อยู่ท่ีดาวสักดวง
หรอื บางทีอาจจะอย่ใู กล้ๆ ผมนีล่ ะ่ ฮะ

ดังน้ันผมจึงยังอธิษฐานขออะไรต่างๆ จากเธอ
อยเู่ ชน่ เคยและส่งิ ทผ่ี มอยากได้ทีส่ ุดตอนนีก้ ค็ อื เวลา

ผมว่าเธอน่าจะมีกล่องวิเศษที่สามารถเก็บเวลา
ไวใ้ หผ้ มไดฮ้ ะ  เหมอื นกบั ทผ่ี มมกี ลอ่ งคกุ กส้ี เี ขยี วไวเ้ กบ็
กอ้ นหนิ   ผมจะใชต้ อนจ�ำ เปน็   และจะแบง่ ใหแ้ ม ่  ใหพ้ อ่
ใหพ้ ีน่ ้ำ�  หรอื ใหค้ รูพมิ บ้างกไ็ ด้ฮะ

102

นิทานของครูกอริแก

ช้ันเรียนปอหนึ่งผมชอบครูกอริแกของเรามาก
เลยฮะ

ครูบอกเราว่า “สิ่งสำ�คัญในชีวิตเด็กๆ ได้เรียนรู้
มาแล้วล่ะต้ังแต่ชั้นอนุบาลอย่างการแบ่งปันซึ่งกัน
และกัน  การเล่นด้วยกันอย่างเอ้ืออารีไม่ทะเลาะหรือ
ตีกัน  เก็บสิ่งของเข้าที่ให้เรียบร้อยเม่ือเลิกเล่น  ไม่
ลกั ขโมยของผอู้ น่ื   กลา่ วขอโทษเมอ่ื ท�ำ ผดิ   ลา้ งมอื กอ่ น
กินข้าว  ไม่เปิดก๊อกน้ำ�ท้ิงให้สูญเปล่า  ปิดสวิทช์ไฟ
เมอ่ื เลกิ ใช้  ทงิ้ หอ่ ขนมลงถงั ขยะ  ดม่ื นม  กนิ ผกั ผลไม ้
เปน็ ประจ�ำ   ตงั้ ใจเรยี น  ฝกึ หดั วาดรปู ระบายสแี ละรอ้ ง
เพลง  เมอ่ื ไปไหนๆ  นอกหอ้ งเรยี นกต็ อ้ งระวงั และจบั มอื
กนั ไว ้  สงั เกตและเรยี นรสู้ ง่ิ ตา่ งๆ รอบตวั เรา  ปลกู และ
ดูแลต้นไม้ให้เป็นเพ่ือนเราเยอะๆ และบางส่ิงก็สอนให้
เด็กๆ รู้แล้วว่าไม่มีอะไรยั่งยืนยาวนาน  แม้แต่หนูและ
ต้นไม้ท่ีปลูกไว้ก็ต้องตาย  ทั้งหมดเราได้เรียนรู้แล้ว
ตง้ั แตช่ น้ั อนบุ าล” 

103

เม่อื ครูทบทวนสิ่งที่เราเรียนมาจนครบถ้วนแล้ว
ครกู ย็ �ำ้ หนกั แนน่ วา่  “ฉะนน้ั เราจะไมเ่ รยี นซ�ำ้ สง่ิ เหลา่ นน้ั ”

ใครๆ กเ็ รยี กชอ่ื ครปู ระจ�ำ ชน้ั ปอหนง่ึ ของพวกเรา
วา่  “ครกู อรแิ ก” กนั ทง้ั นนั้ แตค่ รกู ม็ ชี อ่ื จรงิ ๆ เหมอื นกนั
นะฮะ เป็นช่อื ยาวๆ มตี วั สะกดและตัวการันตว์ ่นุ วาย
มากเลย  ผมยงั ไมถ่ งึ เวลาทจ่ี ะอา่ นมนั ออกหรอกตอนน ี้
ครบู อกเราอยา่ งภาคภมู  ิ “มนั เปน็ นามปากกา” ผมไมร่ ู้
หรอกฮะว่านามปากกามันคืออะไร  ผมคิดว่ามันอาจ
จะเหมือนกับที่ใครๆ หลายคนเรียกผมว่าหัวกะลานั้น
ก็ได้ เม่ือผมนึกได้ว่าแม่มีส่ิงต่างๆ ไว้ให้ผมอยู่แล้วน่ี
ผมเลยคิดว่าแม่คงจะมนี ามปากกาไวใ้ หผ้ มเชน่ กนั

“แม่ให้นามปากกาผมได้ไหมฮะผมอยากจะใช้
มันแล้ว ผมไม่อยากให้คนอ่ืนเรียกผมว่าหวั กะลาฮะ”

“ขออะไรอีกล่ะ” ดูแม่ออกจะหงุดหงิดกับคำ�ขอ
ของผม

“ครูผมยังใช้นามปากกาเลยนะฮะ” “ใครใช้ท่ไี หน
กนั ละ่ ลูก”

“กค็ รกู อรแิ กนน่ั ไงฮะ  กอรแิ ก  เปน็ นามปากกา”
“แมไ่ มม่ หี รอกลกู   แมว่ า่ นามปากกาใครอยากได ้
คงตอ้ งตง้ั เอาเองมง้ั ”

104

ผมครนุ่ คดิ อยนู่ าน “งน้ั ผมควรตง้ั วา่ ยงั ไงละ่ ฮะ”
“เอ  แม่กไ็ ม่รู้ส ิ  ก็ลกู มชี ่อื อย่แู ล้วนี”่
“รู้ไหมฮะ  ครูใช้นามปากกาเพราะครูเป็นกวี
ผมอยากเป็นกวฮี ะ”
ผมดูว่าครูแก่มากกว่าพ่อมากเลยฮะ  ใบหน้า
มรี อยเหยี่ วยน่ เตม็ ไปหมด  พอ่ ผมบอกวา่ ครกู อรแิ กแก ่
ใกล้ปลดเกษียณแล้ว  ครูใหญ่จึงให้มาสอนช้ันปอหน่ึง
ซง่ึ สอนงา่ ยทส่ี ุด
ผมก็แย้งพ่อบ้างว่า “แต่ในช้ันปอหน่ึงยังไม่มีใคร
อ่านหนังสือออกสักคนเลยนะฮะ”
“ก็นั่นไงจึงเป็นชั้นท่ีสอนง่ายที่สุด” พ่อสรุปปิด
การสนทนา
แตผ่ มคดิ วา่ ครใู หญค่ งเหน็ วา่ ปอหนง่ึ ส�ำ คญั ทส่ี ดุ
มากกวา่ ฮะ
ครูกอริแกอารมณ์ดีตลอดเวลาเลยฮะ  ชอบ
ผิวปากหรือไม่ก็ฮัมเพลงอยู่เสมอ  ผมหัดผิวปากได้
ก็เพราะครูกอริแกนี่ล่ะ  แต่แม่ไม่ชอบเสียงผิวปาก
เพราะว่ามันเหมือนพวกกุ๊ยข้างถนนทำ�  มักดุผม
ทกุ คร้งั เลยฮะเมื่อผมผวิ ปากโดยเฉพาะตอนกลางคืน

105

ผนังห้องเรียนปอหน่ึงของพวกเรานั้นก็เต็ม
ไปด้วยบทกวีท่ีคุณครูแต่งข้ึน  พวกเราจะได้ฝึกอ่าน
และคดั ลอกบทกวขี องครแู ทบทกุ วนั   บางครง้ั กค็ ดั ลอก
อนั เดมิ ซ�ำ้ ๆ มนั ไมห่ มดสกั ทหี รอกนะฮะ  เพราะครเู ขยี น
มาเพมิ่ อยเู่ รือ่ ยๆ ครบู อกเราว่า “บทกวคี ือทางออก”

ครูยำ้�คำ�ว่า “บทกวีคือทางออก” บ่อยคร้ังมาก
เลยนะฮะ  จนบางครง้ั เมอ่ื ผมท�ำ ดนิ สอหรอื สหี ายซง่ึ มนั
เป็นเรื่องที่ทำ�ให้แม่ผมหัวเสียเสมอ  แม่มักตีมือผม
และย้ำ�ว่า “แม่ลงโทษเพื่อให้ลูกใส่ใจให้มากข้ึน  เงิน
มันหายากรู้ไหม” เมื่อผมแย้งโดยอ้างคำ�ครูว่า “แต่ครู
กอริแกบอกว่าเงินน้ันมีอยู่ดาษดื่นนี่ฮะ มันต่างจาก
บทกวีท่ียากแสนยากกว่าจะได้มา” น่ันย่ิงทำ�ให้แม่หัว
เสยี มากขน้ึ อกี กวา่ เดมิ ฮะ  เวลาอยา่ งนน้ั ผมกพ็ ยายาม
เปน็ บทกวีเพราะมนั คือทางออก

แต่แม่ไม่รู้หรอกฮะว่าการลงโทษน้ันไม่ได้ทำ�ให้
สงิ่ ตา่ งๆ ของผมหยุดหายได้เลย

เข้าชั้นเรียนตอนเช้า  ครูกอริแกจะเล่านิทาน
ทค่ี รแู ตง่ เองใหฟ้ งั   พวกเราชอบนทิ านกนั ทกุ คนเลยฮะ
พอถึงเวลาน้ันห้องเรียนจะเงียบกริบจนได้ยินเสียง
ลมหายใจของคนขา้ งๆ

106

“เจ้าทุยตะลุยกรุง” เป็นเร่ืองหน่ึงที่ผมชอบ
มากฮะ  ผมคิดว่าเจ้าทุยอายุพอๆ กับผมนี่ล่ะแต่เขา
กล้าหาญมากเลย  เขามักไปผจญภัยท่ีน่ันที่น่ีในเมือง
ใหญ่เพยี งลำ�พัง

เจ้าทุยชอบเก็บขยะมากเพราะเขามีความสุข
ทีไ่ ดเ้ กบ็ ขยะ  เจอขยะท่ีไหนๆ เขากจ็ ะเกบ็

จนวันหนึ่งเขาได้กลายเป็นนักเก็บขยะอันดับ
หนงึ่ ของโลก  ฟงั ดแู ลว้ เทห่ ม์ ากเลยนะฮะและมนั ท�ำ ให ้
ผมคิดถึงโจด  ผมคิดว่าวันหนึ่งโจดอาจจะได้เป็นนัก
เกบ็ ขยะอนั ดบั หนง่ึ ของโลกกไ็ ดส้ ว่ นผมอยากเปน็  “นกั ”
อะไรสักอย่างที่เป็นอันดับหน่ึงของโลกบ้างเหมือนกัน
แตผ่ มคงต้องใชเ้ วลาดูอกี สักพกั

นอกจากเรอ่ื งนน้ั แลว้ ผมยงั ชอบอกี หลายเรอื่ ง
เช่นเร่ือง “ชายท่ีมีแต่ความโชคดี” ไม่ว่าเขาจะทำ�อะไร
หรือจะไปที่ไหน  จะหลับหรือต่ืนก็มีแต่เรื่องโชคดีเข้า
มาหาเขาเสมอ “เพราะเขาไมย่ อมใหโ้ อกาสดๆี  สญู เสยี
ไป” ครกู อริแกสรปุ อยา่ งนนั้ ทกุ ตอนไป

หรอื เรอ่ื ง “ชายทม่ี แี ตค่ วามโชครา้ ย” ไมว่ า่ จะท�ำ
อะไรเขากซ็ วยไปเสยี ทกุ เรอ่ื ง  เพราะเขาจะทง้ิ โอกาสดๆี
ไปเสียทกุ ครัง้

107

ครูบอกว่า “โอกาสดีหายากแต่สูญเสียได้ง่าย” 
ผมไมร่ หู้ รอกฮะวา่ จะเจอโอกาสดไี ดอ้ ยา่ งไร  แตถ่ า้ เจอ
ผมจะไม่ยอมใหโ้ อกาสดสี ูญเสียไปหรอกฮะ

นิทานของครูกอริแกมีเยอะแยะมากเลย
ถึงบางเร่ืองจะไม่สนุกมาก  แต่ก็ไม่น่าเบื่อเหมือน
คณิตศาสตร์ หรือ คัดไทยทเ่ี ราตอ้ งทำ�แบบซ้�ำ ซาก

ผมชอบฟงั นทิ านจรงิ ๆ นะฮะ  โตขน้ึ ผมจะเปน็
นกั เล่านิทานและผมคดิ ว่านางฟ้าสเี ขยี วคงไม่ขัดข้อง

108

ไม้เรียวของครปู อสอง

ผา่ นการเรยี นชน้ั ปอหนง่ึ มาหนง่ึ ป ี  เวลาท�ำ ใหผ้ ม
อ่านออกเขียนได้เพิ่มอีกตั้งหลายคำ�เลยล่ะฮะ  แม้ว่า
อันดบั ทส่ี อบเลอ่ื นช้นั ของผมจะไม่ค่อยดี

“เธอเลื่อนช้ันขึ้นมาได้ยังไงน่ี” ครูสวัสดีเอ็ดผม
ตอนทดสอบพน้ื ฐานชน้ั ปอสองครไู มพ่ อใจทผ่ี มอา่ นออก
เขียนไดไ้ มเ่ ท่าเพ่อื นๆ ในช้ัน

ผมไม่เข้าใจหรอกฮะว่าทำ�ไมครูต้องหัวเสียกับ
เร่ืองนี้ด้วย  ในเมื่อผมก็พูดคุยกับครูหรือกับเพ่ือนๆ
กับพ่อแม่  กับพี่น้ำ�หรือคนขายน้ำ�หน้าโรงเรียนร้เู ร่อื ง
กนั ด ี  นอกจากนน้ั ผมยงั คยุ กบั นางฟา้ สีเขียว  ก้อนหิน
สเี ขยี วหรือกระต่ายทอี่ ยใู่ นกรงไดด้ ้วยนฮ่ี ะ

109

แม่ก็พลอยกังวลไปกับครูด้วยอีกคน “ดสู ลิ กู เรา
ขน้ึ ปอสองแลว้ ยงั อา่ นไทยไมค่ อ่ ยไดเ้ ลย”

“ลูกสอบได้แบบเกือบตกนะรู้ไหม” พ่อก็เป็นไป
ด้วยอกี คน

ดเู หมอื นผมจะเรม่ิ ตน้ ชน้ั ปอสองไมค่ อ่ ยดเี ทา่ ไหร ่
แล้วล่ะฮะ

ครสู วสั ดนี ัน้ ดุมากชอบสง่ เสยี งดงั และแหลมคม
แม่มักพูดกับผมว่า “ครูสวัสดีสอนจริงจังท่ีสุด
ลูกจะอ่านออกเขยี นไดค้ ลอ่ งและคิดเลขไดเ้ กง่ ๆ”
แต่ผมไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่หรอกนะฮะ  ก็ท่ี
มอื ซา้ ยของครนู น่ั มไี มเ้ รยี วงอกออกมาดว้ ย  เพราะผม
เห็นมันอยู่อย่างน้ันเสมอ  ครูเอาไว้สำ�หรับตีโต๊ะหรือตี
กระดานเมื่อตอ้ งการใหพ้ วกเราเงียบเสียง

ส่วนมือผมซ่ึงไม่มีไม้เรียวงอกออกมา  ครูกลับ
ใหเ้ ขกโตะ๊ เวลาผมตอบค�ำ ถามผดิ แลว้ ค�ำ ถามกม็ กั เปน็
ไดแ้ คถ่ กู กบั ผดิ เทา่ นน้ั นฮ่ี ะผมจงึ ไดเ้ ขกโตะ๊ ทุกวนั

ไม่เฉพาะผมหรอกฮะ  มือของเพื่อนๆ ทุกคน
กไ็ มม่ ใี ครมไี มเ้ รยี วงอกออกมาเหมอื นครสู วสั ด ี  ทกุ คน
จึงมีโอกาสได้เขกโต๊ะทุกวันเช่นกัน  แต่อาจจะไม่บ่อย
เทา่ กบั ผม  คดิ ดแู ลว้ กน็ า่ เหน็ ใจโตะ๊ จงั เลยนะฮะทโ่ี ดนเขก
โดยไมม่ ีความผิดอะไร  และกน็ ่าเหน็ ใจมอื ผมดว้ ย

110

ผมคิดว่า  ผมเห็นใจครูด้วยฮะ  เพราะครูอาจ
จะเสียโอกาสทจ่ี ะท�ำ ให้ผมรกั กไ็ ด้

ทนี่ งั่ ของผมอยมู่ มุ หลงั หอ้ งขา้ งหนา้ ตา่ ง  มนั เปน็
มมุ ทดี่ มี ากเลยนะฮะ  เพราะขา้ งนอกนน้ั มอี ะไรนา่ สนใจ
เยอะแยะ  บ่ายวันนั้นครูสวัสดีสอนวิชาภาษาไทย  ครู
ส่ังงานให้พวกเราแต่งประโยคจากคำ�ที่กำ�หนดให้แล้ว
ออกไปท�ำ งานดว่ นทหี่ อ้ งพกั คร ู  มนั ยากมากเลยนะฮะ
ผมพยายามคดิ หาประโยคทด่ี ที ส่ี ดุ โดยมองออกไปนอก
หนา้ ตา่ ง  ขณะนน้ั กเ็ หน็ พป่ี อหกกลมุ่ หนง่ึ เดนิ หยอกลอ้
กันไปห้องนำ้�  แล้วก็ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ใต้ร่มหูกวาง
ผมแค่อยากรู้เท่านั้นล่ะฮะว่าเขาคุยกันเร่ืองอะไร  รู้ตัว
อีกทีก็ตอนท่ีคุณครูกลับเข้าห้องมา   เพ่ือนๆ แต่ง
ประโยคเสร็จกันหมดทุกคนเลยฮะโดยที่ผมยังไม่ได้
เขียนอะไรสักตวั

ครูโกรธจัดจนหน้าเขียว  ไม้เรียวท่อี ย่ใู นมือซ้าย
ฟาดลงบนสมุดผมเสียงดัง “ดีล่ะ ถ้าไม่เสร็จไม่ต้องลุก
ออกจากทเี่ ปน็ อนั ขาด” ผมนงั่ กม้ หนา้ ไมก่ ลา้ สบสายตา
อันเกร้ียวกราดคู่น้ัน  ครูบังคับให้ผมนั่งอยู่กับโต๊ะจน
หมดเวลาเลน่   และเลยเวลาเลกิ เรยี นไปอกี ฮะ  จะยงั ไง
ผมก็ทำ�ไม่เสร็จอยู่ดีครูคงขี้เกียจนั่งเฝ้าจึงปล่อยให้ผม
กลบั บา้ นหลงั เพ่อื นๆ ทุกคน

111

ผมเดนิ คอตกกลบั บา้ น  หวิ กห็ วิ   ในใจพาลคดิ วา่
ครูไดส้ ญู เสยี โอกาสที่จะท�ำ ให้ผมรกั ไปแล้วคร้ังหนึง่

วนั ตอ่ มาผมบอกแมว่ า่ ไมส่ บาย  ผมแคไ่ มอ่ ยาก
ไปโรงเรียน

แม่ใช้หลังมือแตะท่ีหน้าผากผม “ลูกสบายดีน่ี
ต้องขยันไปโรงเรียนสิลูกจะได้เรียนหนังสือเก่งเหมือน
กบั พ่ีน�้ำ ”

ผมพยายามอิดออดอยู่นานแต่ก็ไม่เป็นผลเม่ือ
แม่เริ่มมที ีท่าออกโมโห

เมอ่ื ไปถงึ โรงเรยี น  ครสู วสั ดเี ปน็ ครเู วรหนา้ ประตู
โรงเรยี น  ผมกลนั้ ใจท�ำ ความเคารพดว้ ยการโคง้ ค�ำ นบั
ให้ตำ่�ท่ีสุดก่อนเดินผ่านประตูเข้าไปแต่ครูมองไม่เห็น
ตอนท่ีผมทำ�ความเคารพหรอกฮะ  อาจเป็นเพราะดู
นักเรียนหลายคนหรือกำ�ลังคิดถึงรถที่เพ่ิงซ้ือมาใหม่
แต่น่ันก็ท�ำ ให้ครสู ูญเสียโอกาสทจ่ี ะท�ำ ให้ผมรักอีกครัง้

แล้วครูสวัสดีก็สูญเสียโอกาสท่ีจะทำ�ให้ผมรัก
อีกคร้งั ด้วยการร่อนสมุดการบ้านผมท้งิ   พร้อมกับบ่น
ว่ามนั หว่ ยทส่ี ดุ

112

และอีกครั้งที่ครูสูญเสียโอกาสที่จะทำ�ให้ผมรัก
คือตอนท่ีครูเขกหัวผมจนเห็นดาวเพราะผมอ่านคำ�ว่า
“สามารถ” ไมไ่ ด ้

ผมคดิ ถงึ ครพู มิ มากเลยฮะและคดิ ถงึ นางฟา้ สเี ขยี ว
มากทส่ี ดุ   พอถงึ ตอนกลางคนื ผมพยายามมองหาดาว
ของนางฟา้ สเี ขยี วผา่ นชอ่ งหนา้ ตา่ งบานเลก็ จากมมุ หอ้ ง
และเฝ้าอธิษฐานขอใหค้ รสู วัสดเี ป็นคนใจดเี หมอื นเธอ

แตส่ ง่ิ ทร่ี า้ ยแรงทส่ี ดุ กเ็ กดิ ขน้ึ   เมอ่ื มคี นไปฟอ้ งคร ู
ว่าผมใช้ฝาน้ำ�อัดลมขีดวาดเป็นรูปนางฟ้าตัวเล็กๆ ไว้
ตรงฝากระโปรงรถคันสีเขียวของคร ู  ผมแค่อยากเห็น
ครูสวัสดีใจดีเหมือนครูพิมพ์หรือนางฟ้าสีเขียวท่ีผม
รู้จักเท่าน้ันล่ะฮะ  ครูสวัสดีโกรธจนควันออกหู  แล้ว
ไม้เรียวท่ีงอกออกมาจากมือครูก็กระหน่ำ�ตีก้นผม
สามทีต่อหน้าเพ่ือนๆ ท้ังช้ัน  ผมก้มหน้า  น้ำ�ตาไหล
อาบลงมาทแ่ี กม้ ทง้ั สองขา้ ง  ผมไมไ่ ดเ้ จบ็ เทา่ กบั ทเ่ี สยี ใจ
หรอกฮะ

113

แล้วครูสวัสดีก็สูญเสียโอกาสท่ีจะทำ�ให้ผมรัก
ไปท้ังหมด

น่ันคือโอกาสที่ผมจะอ่านออกเขียนได้หรือคิด
เลขเก่งก็ริบหร่ีลง  ท้ังยังสูญเสียโอกาสที่จะเป็นที่รัก
ของครูสวสั ดไี ปท้ังหมดเชน่ กัน

114

ลมหายใจของกาลเวลา

ผมก็ยังต้องเรียน  เรียน  แล้วก็เรียนผ่านครู
อีกหลายคน  และเร่ิมอ่านหนังสือได้คล่องในเวลา
ต่อมา  แต่ก็จำ�ไม่ได้หรอกฮะว่าเร่ิมอ่านคล่องตั้งแต่
ตอนไหน  มันคงเหมือนที่เราไม่รู้ตัวว่าฟันใหม่งอก
ออกมาแทนฟนั ซท่ี ห่ี ลดุ หายไปตง้ั แตเ่ มอ่ื ไหรน่ น้ั ละ่

สุดท้าย  ผมก็จบปอหกจนได้แม้จะต้องถึงข้ัน
ลากถูลู่ถูกังทุลักทุเลก็ตาม  ผมได้ใบประกาศนียบัตร
เหมือนเพ่ือนทุกคน  แม้ไม่ใช่ดีท่ีสุดหรืออันดับหนึ่ง
แต่ผมก็ภูมิใจมากเลยฮะ  พร้อมกันน้ีครูแจกหนังสือ
รนุ่ ท่มี ีเรื่องราวของพวกเราทุกคน  

115

“ลมหายใจของกาลเวลา” คือข้อความที่โตท่ีสุด
ตรงหน้าปกอยู่บนพื้นสีดำ�มีรูปโลกท่ีเห็นเพียงรางๆ 
ผมพลกิ ดเู นอ้ื ใน  ผมยม้ิ ใหก้ บั ภาพของตวั เองและเพอ่ื นๆ 
ได้ดูภาพครู  และคำ�ท่ีครูแต่ละคนเขียนถึงและพลิก
ไปดปู กหลงั ทม่ี ตี วั หนงั สอื สขี าวบนพน้ื สดี �ำ แลว้ กไ็ ลอ่ า่ น
ทลี ะบรรทัด

.........................................................................
ถึง  พๆี่  ชนั้ ป.6

เวลาผา่ นเรว็ ราวลดั ฝา่ มอื   แปดปที �ำ ใหเ้ ดก็ ๆ ตวั เลก็ ๆ
ของครูใหญ่เติบโต
เป็นอยา่ งทค่ี รวู าดหวังหรอื เปลา่ นะ?
(ครพู ยายามใครค่ รวญ) ทกุ คนยังจะต้องเติบโตตอ่ ไป
โดยไมอ่ าจคาดเดาไดว้ า่ พวกเราจะเติบโตตอ่ ไป
อย่างไร โลกกอ็ ย่างน้ี
มกั กุมความลับส�ำ คญั ไวไ้ ม่ใหเ้ รารู้
ยง่ิ เราอยากรเู้ ทา่ ใดก็ย่ิงเป็นทุกข์
ปล่อยทกุ อย่างใหเ้ ป็นไปตามวถิ ขี องมันเถอะ
หลังจากเราได้ทำ�ในสิ่งท่ีควรท�ำ ดีทส่ี ดุ แล้ว
(What will be will be.)
วันน้ี เราทกุ คนควรจะมีความสุข

116

แม้วา่ เราต่างคนต่างทีม่ า ตา่ งพ่อแม่
แตก่ ไ็ ดม้ ารวมกนั ทำ�ในสง่ิ ที่มีความหมาย
รว่ มกนั สรา้ งโลกใบเลก็ ๆ ในโรงเรยี นแหง่ น้ี
ครใู หญแ่ อบนกึ ฝนั วา่ ลกู ศษิ ยข์ องครู
ซง่ึ เปน็ เสมอื นพายเุ ล็กๆ
ทีค่ ่อยๆ ทวคี วามรุนแรงขน้ึ เป็นทอนาโด
ทม่ี ีอานุภาพสูงได้สักวัน
เพ่ือการหมนุ ให้โลกเปล่ียนแปลงดขี นึ้ ไปอกี
จากโลกทแี่ วดลอ้ มเรา และขยายใหญอ่ อกไป
จนครอบคลุมโลกทัง้ หมด

วนั พร่งุ น้ี เราก็ควรจะมีความสุขแมเ้ ราจะต้องจากกัน
นน้ั ก็เพื่อใหเ้ ราได้หลงลมื อะไรบางอย่าง
และจดจ�ำ อะไรบางอย่างของกันและกนั

ขอใหล้ ูกศษิ ย์ของครูจงใช้ชวี ติ ให้มคี ่า
ครูใหญ่
มนี าคม
........................................................................

117

เม่อื ผมโตเปน็ ผใู้ หญจ่ รงิ

เม่อื ผมโตเป็นผ้ใู หญ่จริงๆ ผมกลายเป็นนักอะไร
ต่างๆ มากมาย  รวมท้ังนักเล่านิทานอย่างท่ีผมฝัน
เอาไว้ด้วย  แต่นักต่างๆ หรือแม้แต่นักเล่านิทานน้ัน
ก็ไม่ได้ง่ายอย่างท่ีคิด  มีชีวิตของผมจึงดำ�เนินไปแบบ
ลุม่ ๆ ดอนๆ สุขบา้ งทุกขบ์ า้ งพอๆ กนั

ทุกคร้ังท่ีมองย้อนกลับไป  ผมรู้สึกขอบคุณครู
ทกุ คนดว้ ยความซาบซง้ึ   ทท่ี �ำ ใหช้ วี ติ ของผมเตม็ ไปดว้ ย
เร่ืองราวท่คี วรคา่ แกก่ ารจดจำ�

และเมอ่ื เรอื่ งราวเหลา่ นนั้ พรง่ั พรอู อกมา  ผมมกั
จะนกึ ถงึ นางฟา้ สเี ขยี ว

ผมอยากอธิษฐานขอกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย
“ขอให้ผมได้กลับไปเป็นเด็กอีกสักคร้ังเถอะ” หวังว่า
มันคงไม่เปน็ คำ�ขอทีไ่ รส้ าระจนเกินไป

118

119

วเิ ชียร  ไชยบงั
ผเู้ ขยี นหนังสอื ส�ำ หรบั ครู
“โรงเรยี นนอกกะลา”  (2551)
“ฅนบนตน้ ไม”้ (2552)
“ปาฏหิ ารยิ ก์ ารศกึ ษา ณ โรงเรยี นนอกกะลา” (2554)
“จติ ศกึ ษาพฒั นาปญั ญาภายใน”  (2554)
“วฒุ ภิ าวะของความเปน็ คร”ู   (2556)
“Digital Disruption การศึกษาล้าสมัย เรียนเล่นๆ
ใหเ้ ปน็ เรอ่ื ง” (2562)

นิทานสําหรบั เด็ก
“พระราชาบนดาวสีเขียว”  (2548)
“เดก็ ชายกับดวงดาว”  (2549)
“ปลาดาวบนชายหาด”  (2549)
“ใครๆ  กฝ็ นั อยากเปน็ อยา่ งนน้ั ”  (2554)
“เตา่ ภมู ใิ จ”(2556)
“แมวแตม้ หา้ จดุ ”  (2560)
“กานกั กิน”  (2560)
“แมวออฟฟศิ ”  (2561)
“ระวังหนนู ะ”  (2561)
“คุณตานักเกบ็ กวาด”  (2561)
“ไม่มีฟัน ไม่เห็นเป็นไร”  (2561)
“หมอชา้ งรักษา” (2561)
“หมอช้างสร้างสุข” (2561)
“หอมนิลอยากมีเพอ่ื น” (2561)

รวมเรื่องสน้ั   
“จากเชา้ วนั หน่ึงถึงกอ่ นโลกาวนิ าศ”  (2549)
“เมืองแหง่ หมอก”  (2559)
วรรณกรรมเยาวชน  
“สายลมกบั ทงุ่ หญา้ ”  (2551)
“อธษิ ฐานสจิ ะ๊ กบั นางฟา้ สเี ขยี ว”  (2552)
นวนยิ าย
“ปลาทอง  (รวมทง้ั ตวั ทว่ี า่ ยน�ำ้ แบบหงายทอ้ ง)”  (2557)
กวีนิพนธ์
“ณ ริมธารแหง่ กาลภพ”  (2557)
“รกั ในเอเดน”  (2558)
รางวัลงานเขียน
1. หนังสือวรรณกรรมเยาวชน “สายลมกับ
ทุ่งหญ้า” ได้รางวัลจากการประกวดหนังสือในงาน
สัปดาห์หนังสือแห่งชาติในปี 2552 รางวัลเซเว่นบุ๊ค
อวอรด์ ในป ี 2554 และรางวลั 100 เลม่ หนงั สอื ดสี �ำ หรบั
เดก็ และเยาวชน 2560
2. หนังสือวรรณกรรมเยาวชน “อธิษฐานสิจ๊ะ
กับนางฟ้าสีเขียว” ได้รับรางวัลเซเว่นบุ๊คอวอร์ดในปี
2553
3. หนงั สอื นทิ านส�ำ หรบั เดก็  “แมวแตม้ หา้ จดุ ”
ไดร้ างวลั จากการประกวดหนงั สอื ในงานสปั ดาหห์ นงั สอื
แห่งชาติในปี 2560

ผมคดิ วา่ นน่ั คอื รปู นางฟา้ ที่วาดไดส้ วยที่สดุ แลว้
แต่ครูกต็ รวจใหผ้ มเพยี งดาวเดยี ว ในความร้สู ึกของผม
ดมู นั เปน็ ดาวซีดๆ ผอมๆ เสยี ด้วยสิฮะ เม่อื ผมแอบ
ชำเลืองดภู าพของเพื่อนบางคน ครูใหด้ าวดวงโตสามดวง
ผมแอบซุกดาวของผมทั้งหมดไว้ หวงั ว่าใครจะไมเ่ จอวี ติ

ISBN 978-616-202-408-5

9HSQBQC*aceaif+

อธิษฐานสจิ ะ๊ ฯ 110./