ธี่หยด-บีบอัด

ครอบครวัมพี ีน่อ้งทั ้งหมด 6 คน หยาดมพี ีช่าย 3 คน ชือ่ยกัษ์ยศ ยอด และนอ้งสาว 2 คน หยาดและนอ้งสาวอกี 2 คนสนิทกนัมากเพราะเกดิไล่เลีย่กนั ไปไหนก็ไปด้วยกัน รวมถึงไปเรียนหนังสือก็ไปด้วยกัน นอ้งของหยาดคนแรกชือ่แยม้ ลักษณะจะเป็ นผู้หญิงเรียบร ้อย อ่อนหวาน เงียบๆ อกีคนชือ่ยี ่จะเฮีย้วๆ แกน่รา่เรงิ ทุกวันตอนเช ้าหลังจากช่วยท างานบ้านและงานในไร่เสร็จ หยาดและน้องๆ ตอ้งเดนิเทา้หลาย กม. เพือ่ ไปเรยีนหนังสอือย่างทีท่ราบกนั สมยักอ่น ถนนหนทางไม่ไดส้ะดวกสบายเหมอืนทุกวนันี ้ถนนเป็นดินลูกรัง 2 ขา้งทาง บางชว่งก็เป็นไรน่า บางชว่งก็เป็นผกั สวนครวัทีช่าวบา้นแถวนั ้นปลกู หรือบางช่วงเป็ นป่ารก เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ และมีอยู่ 1 ต้น ทีต่รงโคนมศีาลไมเ้กา่ๆ ตั ้งอยู่เดนิผ่านไป-มา แต่ก็ยกมอืไหวทุ้กครั ้ง กว่าจะเดินจากบ้านไปถึง โรงเรียนก็ 2-3 ชม. ทุกๆวนักจิวตัรก็จะเป็นแบบนี ้ ขากลบัจากโรงเรยีนมาบา้น ยิ ่งชา้แต่ทุกๆวนัเหตกุารณก์็ด าเนินไปแบบนี ้ จนอยู่มาวนันึง ก็เกดิเรือ่งขึน้ เย็นวนันั ้นหลงัเลกิเรยีน หยาดและนอ้งๆ ก็เดนิกลบับา้นกนั ปกติ วนันั ้นแยม้ก็ไม่ค่อยสบาย พอใกลจ้ะถงึบา้นก็เริม่มดืแต่ทุกคนก็ไม่ไดรู ้สึกอะไร ้ เพราะชนิแลว้แต่วนันีม้บีางอย่างที ่ไม่เหมอืนเดมิตรงป่ารก ตรงโคนตน้ไมท้ีม่ศีาลเกา่ๆตั ้งอยู่มผีูห้ญงิคนนึงยนือยู่ขา้งๆศาล ผูห้ญงิวยักลางคน ผมยาวป่ะบ่า ใส่เสือ้สดี านุ่งผา้ถงุหยาดจา แม่น ในตอนนั ้นไม่คดิอะไร รบีจงูนอ้งใหก้ ึ ่งเดนิกึ ่งวิ ่ง ผ่านผูห้ญงิคนนั ้นไป

ชว่งทีผ่ ่านไป หยาดเหลอืบไปมอง เห็นผูห้ญงิคนนั ้นจอ้งมาทางหยาดและนอ้งแลว้ผูห้ญงิคนนั ้นก็ยิม้ ตาของผูห้ญงิคนนั ้นดนู่ากลวัมาก ชว่งเชา้หลงัจากท างานเสรจ็ก็ตอ้งไปโรงเรยีน เพยีงแต่วนันีแ้ยม้อาการไม่ดขี ึน้ ไขข้ ึน้สงูหยาดจงึไปโรงเรยีนกบัยีแ่ค่ 2 คน เหตุการณเ์ป็นแบบนีอ้ยู่ 2-3 วัน อาการแยม้ไม่ดขี ึน้ เลย และทีแ่ปลกคอืตอนกลางคนืจะสะดงุ้และกรีด๊ดงัลัน่บา้น บอกแม่ว่ามคีนเขา้มาจะท ารา้ย แต่ก็ไม่มใีครเชือ่คดิว่าคงจะฝัน วนัรุง่ขึน้ พ่อก็ไปตามหมอมาดูอาการ หมอก็บอกว่าเป็ นไข้หวัดใหญ่ ให้ยา นอนพักอีกสัก 2-3 วันก็หาย แต่สุดทา้ยอาการก็ยงัไม่ดขี ึน้ซ ้ายงัทรุดลงดว้ย ตอนกลางคืนแย้มก็ยังฝันเหมือนเดิมทุกวันว่ามีคนเข้ามาท าร ้าย จนแทบไม่ได้นอน โทรม หน้าตาหมองไม่มีแรง จนผ่านไป 7 วนัถงึตอนนี ้พีช่ายคนโต(ยกัษ)์ก็คยุกบัพ่อว่า มนัดแูปลกๆแลว้นะ แลว้มาถามหยาดว่า ไปซนอะไรที ่ไหนมารเปล่า ึ ? หยาดก็บอกว่าเปล่า วนันั ้นยกัษก์็ออกไปขา้งนอกและกลบัเขา้มาตอนประมาณบ่ายๆ พาหมอยา ไม่ใช่หมอผีถือมีด ห้อยประค า ประมาณ หมอยาหมอต าแย แต่ก็คงพอมีวิชา หลงัจากหมอคนนั ้นเขา้มา ก็เดนิเขา้ไปหาแยม้แยม้ก็สวสัดี บอกน้าจ๋าช่วยหนูด้วยมีคนจะมาท าร ้าย หมอยาก็บอกไม่มีอะไร หนูแค่ฝันไป หลงัจากตรวจดูอาการพรอ้มใหย้าแบบสมุนไพร ก็เดนิเลีย่งออกมาคยุกบัยกัษ์ และพ่อแม่ของยักษ์

หมอยาบอกว่าแย้ม ลักษณะเหมือนคนโดนของหรืออาจแค่ยังไม่หายไข้ก็ยังไม่รู ้ ใหต้ม้ยากนิรอดอูาการ ถา้ไม่ดขี ึน้คงตอ้งไปอ าเภอ แต่หมอยาย ้าว่า ส าคญั !คอืหา้มคนแปลกหนา้หรอืคนไม่รูจ้กัมาเยีย่มเด็ดขาด พูดยงัไม่ทนัขาดค า หยาดเล่าว่ามเีพือ่นๆ พ่อและแม่แวะมาเยีย่มหลายคน บางคนหยาดก็จ าได้ บางคนก็ไม่รู ้จัก หมอยาก็มองหนา้พ่อ แลว้พ่อบอกว่าไม่เป็นไรเพือ่นกนัๆ เสรจ็แลว้เพือ่นๆพ่อก็เดนิเขา้ไปเยีย่มแยม้ ซึ ่งนอนอยู่บนเตยีงไมต้รงโถงกลางบ้าน ปรากฏว่ามผีูห้ญงิแกๆ่อยู่ 1 คน ยนือยู่ตรงหนา้ประตไูม่เขา้ไปเยีย่ม จอ้งไปทีแ่ยม้แยม้เห็นหญงิแกค่นนีก้ ็รอ้งกรีด๊ด ดงัลัน่บา้น ทุกคนตกใจ หมอยาเห็นหญงิแกค่นนั ้นก็วิ ่งเขา้มาชีห้นา้ด่าตะโกนลัน่ เสยีงดงัแบบหยาบๆ ขออภัยด้วย “E-sad! ช่วย มึงมาท าไม รีบกลับไปเลยนะ อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะ อย่างมึงมันไม่ได้ตายดีหรอก” คนในบา้นก็ตกใจ งงกนัหมด ผูห้ญงิแกค่นนั ้น ยิม้แวบ๊เดยีว แลว้ก็เดนิกลบั ไป พ่อกบัแม่ก็สงสยัเขา้ไปถามหมอยา หมอยาถามกลบัว่ารูจ้กัยายแกค่นนีห้รอ พ่อกับแม่บอกไม่รู ้จัก หมอยาจงึเล่าใหฟ้ ังว่า ยายแกค่นเนี ่ยเป็นพวกเล่นของ เล่นจนของเขา้ตวัเพีย้น วปิรติ ปกตเิป็นคนเงยีบๆ ไม่สงุสงิกบั ใคร ไม่รูว้นันีม้าท าไม

แต่ถา้ยายแกค่นนีม้าอกีใหร้บีไล่อย่าใหเ้ขา้มาในบา้น และห้ามให้เจอคนป่วยเด็ดขาด คุยกันสักพักแล้วหมอก็กลับไป บอกว่าถ้าอาการไม่ดีให้ไปตาม แต่หลายๆอย่างดจูะแย่ลง คนืนั ้นเองที ่ เหตุการณแ์ปลกๆเริม่ เกดิขึน้ ในบา้น ตอนดกึคนืนั ้น หยาดนอนหลบัอยู่ในมุง้ ก็เห็นเงาลางๆของแย้มออกมาจากมุ้งข้างๆ หยาดก็ถามจะไปไหน แต่แย้มไม่ตอบ เดินหายไปในครัว หยาดเลยลุกเดินตามไปดูน้องในครัว ก็เห็นแยม้นั ่งยองๆหนหลังให้อยู่ หยาดเดินอ้อมไปด้านหน้าก็ตกใจมาก ั เพราะแยม้นั ่งกนิเครือ่งในไกอ่ยู่ โดยที ่ไม่สนใจหยาดเลย เพียงแค่กรอกตามาช าเลืองหยาดแว๊บเดียว แล้วแย้มก็เดินกลับไปนอน หยาดแม้จะงงๆ แต่ก็ยังเด็กอยู่ไม่ได้สนใจ ก็เดนิตามไปนอน เชา้วนัรุง่ขึน้แม่ก็มาดอูาการ จบัหวัแยม ปรากฏว่าไข้ลดแล้ว ้ แม่ก็บอกว่า หายแลว้ก็ออกไปเดนิรบัอากาศหน่อย ไปโรงเรยีนไหวมัย้ ? แย้มตอบแม่มา 3 ค า “กูจะนอน” แม่เห็นแยม้ป่วยอยู่จงึไม่ไดว้่าอะไรมาก แค่บ่นๆแลว้เดนิออกไป ส่วนหยาดกบัยี ่ ก็ไปโรงเรยีนกนั 2 คน ระหว่างทางยีก่ ็เล่าว่า เมือ่คนืแยม้นอนจอ้งหนา้ทั ้งคืน รู ้สึกน่ากลัวยังไงไม่รู ้ หยาดก็บอกว่าไม่มีอะไร คิดมาก หลังเลิกเรียนกลับมาถึงบ้าน แย้มก็ยังนอนอยู่ แม่ท ากับข้าวให้ก็ไม่กิน บอกอยากจะกนิตม้เครือ่งในจะไดม้แีรง (ซึ ่งปกตแิยม้เกลยีดเครือ่งในมาก) ด้วยความรักลูก แม่ก็ไปฆ่าไก่ในเล้ามาแล้วแช่เย็นไว้ พรุง่นี ้ เช ้าจะได้ท าให้แย้มกิน

แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันเข้านอน ช่วงดึกๆ แย้มก็ออกจากมุ้ง เดนิเขา้ไปในครวัอกีแต่คนืนีแ้ปลกกว่าและหายไปนานกว่าปกติราวๆตี2-3 หมาหอนระงมไปหมด หยาดก็สะดงุ้ตืน่หยาดมองเขา้ไปในมุง้หลงัขา้งๆ ไม่เห็นแยม้เห็นแค่ยีน่อนหลบัอยู่คนเดยีว ระหว่างนั ้นมเีสยีงแปลกๆ ฟังคล้ายบทสวดมนต์ หรือค าพูดอะไรสักอย่างไม่เป็ นภาษา และไม่ใกล้ไม่ไกล เสยีงนั ้นดงัว่า “ธีห่ยด.........................ธีห่ยด...........................ธีห่ยด” เสียงเย็นเยียบยานคาง วังเวง น่ากลัวมาก ฟังแล้วขนลุก จนหยาดไม่กล้าออกจากมุ้งไปตามแย้ม ต้องนอนคลุมโปงอยู่ เสียงดังกล่าวดังอยู่สักพักก็เงียบ แล้วหยาดก็ได้ยินเสียงคนเดินกลับเข้ามาในห้อง ตึก....ตึก.....ตึก ดังมากเหมือนผู้ใหญ่กระทืบเท้า หยาดช าเลืองดูแว๊บเดียว ก็เห็นแย้มก าลังกลับเข้านอน แม้จะไม่ค่อยชัดเพราะมีมุ้งบัง แต่หยาดก็เห็นแย้มหันกลับมามองแลว้ยิม้ หยาดบอกว่าแววตาของแยม้คนืนั ้น ดแูปลกๆชอบกล คนืนั ้นทั ้งคนื เหตกุารณเ์ป็นแบบนีอ้ยู่ 2-3 วัน กลางวันแย้มจะนอนอย่างเดียวส่วนกลางคืนก็จะลุกหายไปในความมืด แลว้สกัพกัก็จะมเีสยีงหมาหอนแทรกดว้ยเสยีงโหยหวน ดงัลอยมาว่า “ ธีห่ยด” ทุกครั ้ง จนหยาดกลวัมากเลยคดิว่าจะไปคุยกบัยกัษ์(พีช่ายคนโต) แต่ยงัไม่ทนัทีจ่ะไดถ้าม เชา้วนัต่อมาหยาดก็ไดย้นิพีช่าย 3 คน คยุกนั โดยยศคุยอยู่กับยักษ์ ใจความคือ ยศบอกว่ารู ้สึกแย้มแปลกๆไป กลางวันเอาแต่นอน ไม่ช่วยงานในบ้าน แถมยังมีกิริยาก้าวร ้าว ผดิไปจากคนเดมิมาก ทีท่ ั ้งขยนัและเรยีบรอ้ย ยกัษ(์พีค่นโตนิสยันักเลงมากๆ แต่ไม่ค่อยอยู่บ้านต้องไปท างานบ่อยๆ) บอกว่าก็รู ้สึกแปลกๆเหมือนกัน

กลางวันรู ้สึกหลบหน้าหลบตาคนในบ้านตลอด ไม่ค่อยคุยกับใคร หรือจะโดนของ ให้รอดูอาการอีกวัน ถา้ไม่ดขี ึน้พรุง่นีจ้ะไปตามหมอยามาดอูาการอกีครั ้ง หยาดก็เลยเดินเข้าไปคุยว่ารู ้สึกแปลกๆเหมือนกัน ตอนกลางคืนแย้มชอบลุกออกไปไหนไม่รู ้ แลว้หยาดก็บอกว่าไดย้นิเสยีงแปลกๆดว้ย แต่พีช่ายทั ้ง 3 คน บอกว่าหยาดฝัน (มาบอกตอนหลังว่าไม่อยากให้กลัว) และคนืนั ้นเองก็มเีหตุการณห์ลายๆอย่างเกดิขึน้ ชว่งเย็นพ่อกบัแม่ตอ้งไปงานเลีย้งต่างอ าเภอ และกว่าจะกลับคงใกล้ๆรุ่ง ให้ยักษ์ดูน้องๆด้วย หยาดก็เห็นยักษ์กับยศยืนซุบซิบคุยกัน หลังจากกินข้าวเสร็จ คุยกันสักพักทุกคนแยกย้ายกันเข้านอน หยาดก็เข้ามุ้งนอน ซึ ่งคนืนั ้นยีข่อมานอนกบัหยาด เพราะไม่ชอบทีแ่ยม้ชอบนอนจอ้งหนา้ ซึ ่งหลงัๆ หยาดกับแย้มก็แทบจะไม่ได้คุยกัน คิดอะไรเรือ่ยเปื ่อยอยู่สกัพกัแลว้ก็หลบั ไป กลางดกึคนืนั ้นเอง หยาดก็ได้ยินเสียงคนเดินอยู่ใกล้ๆเหมือนเดิม เสียงดังมาก ตึก ตึก ตึก ก็คิดว่าคงเป็ นแย้มลุกไปไหนอีกแล้ว ก็พูดออกไปว่า “เดินเบาๆหน่อยสิ คนจะหลบัจะนอน” แยม้ไม่ตอบ แต่มเีสยีงหวัเราะเบาๆ แลว้ตามดว้ยเสยีงวีด๊ หยาดก็ไม่ได้สนใจเพราะง่วงมาก แต่ก็ตอ้งมาสะดงุ้ตืน่อกีครั ้งไดย้นิเสยีงโหยหวนนั ่นอกี “ธีห่ยด.....ธีห่ยด......ธีห่ยด”

หยาดบอกว่าคนืนั ้นรูส้กึกลวัผดิ ปกติจงึลุกขึน้มา ว่าจะไปนอนกบัพี ่ๆ (โดยทิ ้งยี ่ใหน้อนคนเดยีว ><) หยาดเดินออกมาจากห้อง ภายในบ้านมืดสนิท แต่ไม่มอีะไรผดิ ปกติหยาดหยบิไฟฉายแลว้รบีจ ้าไปทางหอ้งยกัษ์ เพราะเสยีงนั ่นยงัดงัอยู่ใกลๆ้น่าจะอยู่ดา้นหลงับา้น มนั โหยหวนและน่ากลวัมาก พอหยาดเขา้ไปหอ้งยกัษ์ก็เปิดมุง้จะเขา้ไปนอนดว้ย แต่ในมุง้นั ้นว่างเปล่า ไม่มีเงาคนอยู่เลย หยาดก็คดิในใจว่ายกัษค์งออกไปเทีย่วอกีแลว ้ เลยเดนิ ไปมุง้ขา้งๆทีย่อดกบัยศนอนอยู่ ปรากฏว่าในมุง้ก็ไม่มคีนอกีแต่ยงัไม่ทนัทีห่ยาดจะคดิอะไรก็สะดงุ้สดุตวั เพราะมเีสยีงปืนดงัขึน้ เสยีงปืนดงั 1 นัด หยาดตกใจกระโจนเขา้ไปอยู่ในมุง้ แต่ยงัไม่ทนัทีจ่ะคลมุโปงก็ไดย้นิเสยีงหลายเสยีงสบั สนไปหมด หนึ ่ง คอืเสยีงยีท่ี ่รอ้งกรีด๊ลั ่นบา้น หยาดรบีวิ ่งไปหอ้งนอน เห็นยีน่ ั ่งรอ้งไหอ้ยู่ในมุง้ ก็เขา้ไปปลอบ (ยีอ่ายุนอ้ยกว่าหยาด 2 ปี) แต่ยงัไม่ทนัทีย่ีจ่ะหยุดรอ้ง เสยีงปืนก็ดงัขึน้อกี 1 นัด ทนีี ้2 คนกอดกนักลมเลย แลว้ก็ไดย้นิเสยีงยกัษต์ะโกนดงัลัน่จากนอกบา้น (ภาษาพ่อขนุรามฯ) “E.... มึงท าอะไรน้องกูวะ!!?” พอไดย้นิเสยีง หยาดก็บอกใหย้ี ่ไปหลบอยู่ในตเู้สือ้ผา้บอกว่าเดีย๋วมา พอยี ่ เขา้ไปอยู่ในตูเ้สือ้ผา้แลว้ปิดตู้ หยาดก็รบีวิ ่งไปทางตน้เสยีงซึ ่งอยู่ดา้นหลงับา้น ซึ ่งประตูหลังบ้านเปิดอยู่ ก็เห็นยศกับยอดถือจอบ, พร ้า คนละด้าม ถือไฟฉายคนละกระบอกส่องไปมาในความมืด โดยด้านหน้าสุด ยักษ์ยืนถือปืนลูกซองอยู่

ด้านหลังบ้าน จะมีกอไผ่กอใหญ่อยู่ 2-3 กอ เลยไปเป็ นแปลกผักกว้างๆ สดุสายตา ซึ ่งด าทมนึ ไปหมด ไม่เห็นอะไรเลย พอยอดเห็นหยาดออกมาก็ไล่ใหก้ลบัเขา้บา้น หยาดก็วิ ่งไปหลบหลงัประตู แล้วช าเลืองมองตรงไปในความมืด คือมันมืดมาก แทบไม่เห็นอะไรเลย เห็นแค่ไฟฉาย 2 กระบอก สาดไปมาในความมืด หยาดก็ถามยอดว่า "โจรหรอๆ" แต่ยอดไม่ตอบ บอกว่าอย่าออกมา ระหว่างทีห่ยาดกา ลงักลา้ๆกลวัๆ ปนสงสยัอยู่อยู่นั ่นเอง จๆู่ ไฟจากไฟฉายก็ส่องไปเจอเงาๆนึง หยาดบอกว่าเห็นไม่ชัด แต่เป็ นคนแน่ๆ เป็นผูห้ญงิ ใส่เสือ้สดี า ยนืนิ ่งอยู่ในความมดือยู่ไกลออกไปหลายสบิเมตร พอไฟฉายส่องเจอเงาคนปุ๊ บ ยักษ์ไม่ถงไม่ถามสุขภาพสักค า ซัดตูมด้วยลูกซองเลย หยาดปิดหูรอ้งกรีด๊ลงไปนั ่งกบัพืน้แลว้ตะโกนถามยกัษ์เห้ย ยงิท าไมนั ่นแยม้รเึปล่า!! ยกัษต์อบกลบัมาว่า เงยีบๆ! อยู่ตรงนีน้ิ ่งๆ ห้ามออกไปไหน เสรจ็แลว้ยกัษ์ยศ ยอด 3 คนก็กึ ่งเดนิกึ ่งวิ ่งไปตรงจดุที ่ เห็นเงาคนเมือ่สกัครู่ หยาดเห็นแค่แสงไฟวบัๆอยู่ไกลๆ เห็นทั ้ง 3 คน เดนิวนไปมา ได้ยินเสียงบ่นอยู่ไกลๆว่า "ไปไหนวะ” วนอยู่สักพักก็เดินกลับมา หยาดก็ตกใจถามว่า แย้มรึเปล่า? ยกัษค์งเดอืดๆอยู่เลยดหุยาดว่า เงยีบๆ อย่าเพิ ่งถามอะไรไดป้่ะ? แล้วก็เดินเข้าไปในบ้านเอากระสุนปืนยัดใส่กระเป๋ าก านึง แลว้บอกใหย้ศเดนิ ไปดว้ย ทั ้ง 2 คนเดนิลยุกลบัเขา้ไปในความมดืต่อ

หยาดงงไปหมด น ้าตาซมึๆ ยอดเลยมานั ่งขา้งๆ แลว้บอกว่าไม่มอีะไรๆ หยาดจึงบอกกลับไปว่า “ไม่มไีดไ้ง! มอีะไรก็บอกมาสิแลว้เมือ่กีย้งิอะไร ยงิใคร เกดิเป็นแยม้จะท าไง?” ยอดเลยเอาไฟฉายส่องไปขา้งๆบา้น ใกลๆ้กอตน้ไผ่ตรงนั ้นแยม้นั ่งอยู่ แยม้เหมอืนนั ่งหลบัอยู่เหมอืนละเมอแลว้มานั ่งหลบัตรงนี ้ หยาดเขา้ไปปลกุแลว้เขย่าแรงๆจนแยม้ตืน่พอตืน่ปุ๊บ แยม้รอ้งโอย้แบบทรมานมาก บอกว่าปวดเมือ่ย และปวดทอ้งมาก ยักษ์เดินเข้ามาดู บอกให้พากลับเข้าไปในบ้าน 2 คนชว่ยประคองแยม้กลบัมาทีห่อ้ง พอไดย้นิเสยีงคน ยีก่ ็โผล่ออกมาจากตูเ้สือ้ผา้เขา้ไปถามหยาดว่า มอีะไรกนัแยม้เป็นอะไร? หยาดก็กา ลงัจะเล่า แต่ยอดสัน่หวัไม่ใหเ้ล่า บอกใหพ้าแยม้ไปนอน ยีก่ ็ถามแยม้เป็นอะไร แยม้ก็ตอบแบบปกตไิม่กา้วรา้ว แบบปกติ แบบที ่ เป็นตวัเอง ว่าเจ็บทอ้ง เสรจ็แลว้หยาดกบัยอดก็เดนิออกมานอกหอ้ง หยาดก็ถามต่อ มนัเกดิอะไรขึน้ อยากรู้ยอดก็เริม่ เล่าว่า นั ่งคุยกับยักษ์, ยศว่า แย้มดูแปลกๆ ไม่ค่อยพูดจา

พูดกา้วรา้ว วนัๆเอาแต่นอน แลว้ชว่งทีย่กัษไ์ม่อยู่ก็มเีสยีงอะไรแปลกๆทุกคนื ยกัษบ์อกว่ารูส้กึเหมอืนกนัเดีย๋วคนืนีล้องนั ่งดสูวิ่าจะมอีะไรรเึปล่า ทั ้ง 3 คนก็นั ่งรอ จน ยอดกบัยศหลบั ไป จนยกัษม์าปลกุบอกว่า นั ่งสบูบุหรีอ่ยู่ กา ลงัจะหลบัเห็นแยม้เดนิออกไปทางหลงับา้น ทั ้ง 3 คนก็เดินตามออกไป พอไปถึงประตูก าลังจะเปิด ก็ได้ยินเสียง สวบ สวบ เหมือนใครเหยียบใบไม้อยู่ ดังมาจากหลังบ้าน ยักษ์เดินไปหยิบปืน แล้วเปิดประตูออกไป ไฟส่องไปทางต้นเสียง ด้านนอกมีแต่ความมืด ส่องกันครู่นึง ก็เห็นแย้มยืนหันหลัง โงนเงนไปมา พอยักษ์ส่งเสียงเรียกออกไป แย้มหันกลับมามองแว๊บเดียวก็ล้มพับไปเลย ยศจงึเขา้ปลกุและเรยีกแยม้แต่ไม่ตืน่ นั ้นชั ่วอดึ ใจเดยีวหลงัจากจบัแยม้นั ่งพงิกอไผ่ก็มเีสยีงแปลกๆ เหมอืนคนโหยหวนอะไรสกัอย่าง ( ธีห่ยด) ดงัลอยมาจากดา้นหลงักอไผ่ ซึ ่งเป็นแปลงผกั โล่งๆ ทั ้ง 2 คนเลยส่องไฟไปทางเสียง ก็เห็นมีเงาคนยืนอยู่ลิบๆ ไม่ใกล้ไม่ไกล พอไฟส่องชดัๆก็รูว้่าเป็นผูห้ญงิ ใส่เสือ้ เขม้ๆ ยนืยิม้อยู่ยกัษเ์ลยยงิปืนขึน้ฟ้าไป 1 นัด แต่ผูห้ญงิคนนั ้นก็ยงัยนือยู่ที ่ เดมิ ไม่ขยบัและยิม้ๆ เหมอืนเดมิ คราวนีย้กัษเ์ลยยงิใส่ไปอกี 1 นัด แต่ก็แว๊บหายไป แล้วครู่นึง หยาดถามต่อว่าแลว้ไม่มใีครอยู่ตรงนั ้นเลยหรอ? ยอดบอกว่า ตอนไปถึงไม่มี แต่กอ่นหนา้นีม้แีน่ เพราะมรีอยเทา้ (เปล่า) ใหม่ๆยนืย ่าอยู่บนแปลงผกั

หยาดเริม่ ใจไม่ดี ในใจคดิว่าผูห้ญงิคนนั ้นดเูหมอืนผูห้ญงิเสือ้ด าทีย่นือยู่ขา้งศาลไมเ้กา่ๆ ที ่ เคยเจอระหว่างทางไปโรงเรยีนเมือ่หลายวนักอ่น ก็บอกยอดไปว่า เคยเห็นผู้หญิงคนนึง ลกัษณะคลา้ยๆกบัผูห้ญงิคนเมือ่กีต้อนไปโรงเรยีน ยอดก็ถามว่าเห็นที ่ไหน หยาดก็เล่ารือ่งวนันั ้นใหฟ้ ังว่าไปเจอได้ยังไง และเจอที ่ไหน ยอดฟังก็ดูตกใจเล็กนอ้ย แลว้ก็บอกว่า ไม่รูว้่าเป็นเรือ่งจรงิรเึปล่า แต่หา้มเล่าเรือ่งนี ้ใหย้กัษฟ์ ัง เพราะแกมนีิสยันักเลง โผงผาง ไม่กลวัใคร เผลอๆหงุดหงดิ ไปพงัศาลเขา้จะไม่ดีจะมปีัญหากบัชาวบา้นแถวนั ้นดว้ย จนสักพักใหญ่ๆ ยักษ์กับยศก็เดินกลับมา แต่ก็ไม่เล่าอะไรให้ฟัง ไล่ให้ไปนอน หยาดเห็นพี ่ๆ 3 คนยืนคุยกันอีกพัก จึงแยกย้ายกันไปนอน คนืนั ้นทั ้งคนืจนเชา้แยม้รอ้งครวญว่าเจ็บทอ้ง จนใกลๆ้สว่าง ยกัษก์บัยศจงึขบัรถออกไปตามหมอยาคนเดมิอกีครั ้ง และพักเดียวพ่อกับแม่ก็กลับมาบ้าน ยอดเลยเดินเข้าไปเล่าเรือ่งเมือ่คนื ใหฟ้ ัง แต่ดพู่อไม่ค่อยเชือ่ เรือ่งนี ้แต่แม่ดคู่อนขา้งจะเชือ่ จนช่วงสายๆ พ่อกับยอดก็ออกไปท าสวน ในบ้านเหลือแม่, หยาด, ยี ่ คอยดแูลแยม้ซึ ่งยงันอนปวดทอ้ง แล้วอยู่ๆก็มญีาตขิองแม่ซึ ่งอยู่ไม่ไกลกนัเดนิเขา้มาบอกมาเยีย่ม แม่ก็ไปหลงับา้นหาน ้าหาท่ามาใหก้นิ ชว่งขณะนั ้นเอง

หญงิแกค่นเดมิคนนั ้น ซึ ่งเดนิแฝงมากบัญาตๆิก็เดนิเขา้มาในบา้น เดินไปจนถึงหน้าห้องนอนของหยาดกับแย้ม แล้วหยาดกับแม่ก็ได้ยินเสียงแย้ม รอ้งกรีด๊ดงัมาก แม่รบีวิ ่งกลับมาดูว่าลูกสาวเป็ นอะไร เห็นหญงิแกค่นนั ้นยนือยู่หอ้งก็ตกใจมาก หยบิขนัน ้าปาใส่แลว้ตะโกนด่าว่า “มงึมาท าไม มงึออกไปจากบา้นกเูดีย๋วนีน้ะ” หญงิแกค่นนั ้นหนักลบัมามอง แลว้ยิม้แลว้ก็เดนิกลบัออกไป แม่วิ ่งเขา้ไปดแูยม้ แต่ตอนนีแ้ยม้หลบั ไปแลว้ญาตกิ็ถามว่ามอีะไร แม่ก็ไม่เล่า ส่วนหยาดก็ไม่รู ้จะเล่ายังไง สกัพกัชว่งบ่ายๆ พ่อกบัยอดก็กลบัเขา้มากนิขา้วทีบ่า้น แม่ก็เขา้ไปคยุกบัพ่อว่าผูห้ญงิแกค่นนั ้นมาบา้นอกีแลว้ พ่อไม่ค่อยเชือ่ เรือ่งแบบนีน้ ักก็บอกว่า ชา่งเถอะไม่เป็นไร แต่คราวหนา้ดูหน่อยละกนัเวลาใครมาบา้น ระหว่างทีค่ยกันอยู่ ุ ยักษ์กับยศก็ขับรถกลับมาถึงบ้านพอดี โดยพาหมอยาคนเดิมมาด้วย หมอถามว่าอาการยงัไม่ดขี ึน้ ใชม่ ัย้แม่เล่าว่า ค่อยยงัชั ่วหลายวนัแลว้ เพิ ่งจะมากา เรบิเมือ่คนืก็ลงความเห็นกนัว่า คงตอ้งพาไปโรงพยายาลในตวัจงัหวดั (ซึ ่งไกลมาก) แม่, หยาด, ยศและหมอยาก็เดินเข้าไปดูอาการแย้ม เข้าไปถึงแย้มนอนลืมตาอยู่แล้ว หมอยาจึงถามว่าเป็ นยังไงบ้างแย้ม ยงัไม่ดขี ึน้ เรอะ? แต่ค าตอบทีแ่ยม้ตอบ แยม้ตอบหมอยาไปว่า

“ กูไม่ใช่ e แยม้ ไอ(้ส.ั..) ไอห้มอ(เหี ้ ...) เสอืกยุ่งกบักจูรงิๆ เดีย๋วกจูะแดกใหห้มด” หลงัจากนั ้นแยม้ก็หวัเราะไม่หยุด แม่ก็บอกเป็นอะไร เป็นบา้หรอ แย้มก็ไม่ตอบหัวเราะอย่างเดียว หมอยาก็ถามกลับไปว่า มึงอี xx ใชม่ ัย้ ? แย้มหันมามองหมอยาแว๊บเดียว ไม่ตอบแลว้ก็หลบั ไป แม่พยามปลกุก็ไม่ตืน่ ระหว่างนั ้นยกัษก์็เดนิเขา้มาถามว่าเอะ๊!อะไรกนั หมอยาจึงพายักษ์กับพ่อเดินไปคุยกันข้างนอก ตอนนั ้นแม่ไม่รูว้่าคยุอะไรกนัแต่ตอนหลงัยกัษม์าเล่าใหฟ้ ังว่า หมอยาสงสยัว่าแยม้จะโดนปอบกนิอยู่เป็นผูห้ญงิแกท่ ีช่ือ่ xx อาศยัอยู่ไม่ไกลจากทีน่ี ่คนที ่ เคยเจอกอ่นหนา้นีจ้า ไดม้ ัย้พ่อก็ยงัไม่ค่อยเชือ่ แต่ยกัษก์็เล่าเรือ่งเมือ่คนืใหหมอยากับพ่อฟังว่าเจอผู้หญิงคนนึงเหมือนกัน ้ เมือ่คนืแต่ไม่ใชค่นแก่เป็นผูห้ญงิวยักลางคน หมอยาได้ฟังก็ขนลุก หน้าซีด และเล่าว่า เคยไดย้นิคนเล่าอยู่เรือ่งแบบนีอ้ยู่เหมอืนกนัผูห้ญงิเสือ้ด าว่าเป็นอะไรทีน่ ่ากลวั เป็นผกี็ไม่ใชป่อบก็ไม่เชงิรูแ้ค่ว่าไดย้นิเรือ่งหญงิเสือ้ด าคนนีม้านานแลว้

ส่วนหญงิแกค่นนั ้นที ่ เล่นของมากจนสตไิม่ดีปกตจิะอาศยัอยู่เงยีบๆ สงบๆ ไม่ค่อยพบเจอใคร ถา้เป็นคนปกตไิปเจอก็เหมอืนเจอคนแกท่ ั ่วไป แต่ถา้ใครทีป่ ่วยแลว้จติอ่อนแอ ไม่สบายจะถอืว่าเป็นอนัตรายมาก คิดว่าแย้มคงโดนเข้าแล้ว พอดีแม่เข้ามาได้ยินก็รอ้งไห้บอกว่าเป็นเรือ่งจรงิหรอหมอ? หมอกับพ่อก็ปลอบว่า แค่เดาๆ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ยักษ์เห็นแม่ร ้องไห้ก็โมโห ถามว่าหมอยาว่า “บ้านมันอยู่ไหน กูจะไปกระทืบถึงบ้านเลย” หมอยาก็บอกว่าอย่าเลย ไม่รู ้ว่าจริงรึเปล่า ก็แค่เดาเอา ไปท ารา้ยแบบนั ้นเดีย๋วก็ซวยเขา้ซงัเตกันหมดพอดี แต่ช ้าไปแล้ว ยักษ์เดินไปหยิบไม้หน้าสามมาอัน บอก “ไม่มีอะไรหรอก....ไปหมอพาไปบ้านมันหน่อยสิ จะไปถามหน่อยว่าเป็ น ha อะไรมากรึเปล่า? ชอบมาป่วนเปี ้ยนบา้นกเูนี ่ย” พ่อกับแม่ก็ห้าม แต่ยักษ์ หมอยากับยศเดินออกไปแล้ว แล้วตะโกนมาว่า “ไม่มีอะไรหรอกแม่ ไปคุยเฉยๆ”

ระหว่างนั ้น หยาด พ่อแม่ยี ่ (ซึ ่งไม่ค่อยรูเ้รือ่ง) ยอดก็รออยู่บา้น ประมาณ 1 ชม. ยกัษก์บัหมอยาก็กลบัมา พ่อกบัแม่ก็ถามว่าเป็นยงัไง เจอมัย้ ? ยักษ์ก็บอกว่าเจอ มคีนอยู่ทีบ่า้น 2-3 คน ลกู ๆหลานๆมนัมั ้ง แม่ก็ตกใจบอกมเีรือ่งกนัรเึปล่า? ยักษ์บอกว่า “ เปล่า... ไม่ไดม้เีรือ่ง จะไปมไีดไ้ง คนทีบ่า้นมนับอกว่า มนัเพิ ่งจะตายไปเมือ่สกั ชม.กอ่นนี ่ เอง ” บา้นของหญงิแกอ่ยู่ลกึเขา้ไปในดงสน ตั ้งอยู่เดีย่วๆ ห่างไกลจากบา้นคน หมอยาก็เล่าให้ฟังว่า พอไปถึงก็มีเสียงเอะอะกันอยู่ในบ้าน พอเขา้ไปก็เห็นหญงิแกค่นนั ้นนอนอยู่บนแครไ่ม้โดยมผีา้ขาวผนืเล็กปิดหนา้ หมอยาก็เลยถามคนในบ้านว่าแกเป็ นอะไร ชายและหญงิทีอ่ยู่ในบา้นก็บอกว่าเป็นหลานของหญงิแกค่นนี ้ ทุกวนัตอนเทีย่งจะเอาขา้วมาส่ง แต่วนันีม้าชา้ พอเขา้มาถงึบา้นก็ตกใจ เพราะเห็นป้านอนคว ่าหนา้อยู่ตรงประตู ก็ชว่ยกนัดสูรุปว่าเสยีชวีติไปแลว้ ชายหญงิค่นูั ้นยงับอกอกีว่า ชว่งทีป่้าตวัเองใกลเ้สยีคงทรมานมาก เพราะรอบๆ ตวัเต็มไปดว้ยรอยเล็บทีข่ดูพืน้ดนิจนลกึ หลงัจากคยุกนั ไดส้กัพกั ฝ่ายยกัษก์็ขอตวักลบัมานี ่ละ

หมอยาเล่าจบก็ถามพ่อว่าจะเอายังไง พ่อก็บอกว่าวนันี ้ เย็นมากแลว้คงตอ้งรอพรุง่นี ้ เชา้ถงึจะพาแยม้ไปโรงพยาบาลใน ตัวจังหวัดได้ เมือ่สรุปตามนีย้ศก็ขบัรถพาหมอยากลบั แต่กอ่นกลบัหมอสั ่งว่าอย่าใหแ้ยม้ไปไหนเด็ดขาด ให้นอนคนเดียวและเฝ้ าไว้ให้ดี บางทแียม้อาจจะเป็นโรคอะไรสกัอย่างก็ได้เคลือ่นไหวมากๆเดีย๋วจะยิ ่งทรุด พรุง่นี ้ไปตรวจอาการก็คงรู ้ แต่หยาดยืนฟังอยู่ใกล้ๆ ก็รู ้ว่ามันไม่ใช่โรคเจ็บไข้ได้ป่วย มนัเป็นอะไรทีล่ีล้บักว่านั ้น ชว่งเย็นตอนกนิขา้ว แม่ก็เอากบัขา้วไปใหแ้ยม้ แต่แยม้ยงัหลบัอยู่แม่ก็นั ่งเฝ้าน ้าตาซมึพร ่าเรยีกชือ่ว่า แยม้เอย้เป็นอะไรลูก ตืน่มากนิขา้วกนิ ปลาหน่อยมัย แต่ทุกอย่างก็เงียบ ้ คนืนีห้ยาดกบัยีก่ ็ไปนอนกบัยอด ส่วนยศกบัยกัษน์ั ่งสบูบุหรีค่ยุกนัตรงโถงกลางบา้น หยาดหลบั ไปนานเท่าไหรไ่ม่รู้ก็ไดย้นิเสยีงนาฬกิากลางบา้นตบีอกเวลาราวตี 1 หยาดมองออกไปนอกห้อง (นอนไม่ปิดประตู) ตรงโต๊ะกลางบ้านมีไฟสลัวๆอยู่ เห็นยักษ์นอนฟุบอยู่ ใกลๆ้ยศนั ่งสปัหงกเชน่กนั อึดใจเดียวหยาดก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเบาๆดัง แอ๊ดดดดดดด...... ตามดว้ยเสยีงคนเดนิกระทบืเทา้ตกึๆๆ หยาดกลวัมากตอนนั ้น รอ้งก็ไม่มเีสยีง ได้แต่จ้องไปด้านนอกห้อง สกัพกัก็มคีนเดนิมาตรงโตะ๊กลาง แยม้นั ้นเอง แยม้ยนื โงนเงนมองยกัษ์กบัยศ ซึ ่งนั ่งหลบัอยู่ครู่ก็เดนิเลยไปทางหลงับา้น

จนลับตาหยาด ได้ยินเพียงแต่เสียง แอ๊ดดด เบาๆอีกรอบ ตามด้วยเสียงประตูปิด พอเสยีงประตเูงยีบไปสกัพกัหยาดก็รบีปลุกยอด กว่าจะตืน่ก็กนิเวลาไปนานโข แต่ยอดที ่งวัเงยีอยู่แทบจะตืน่ทนัที เพราะเสยีงเย็นเยยีบ ลอยมาเบาๆ “ธี ่ .......หยดดดดด ธี ่หยดดดดดด ธี ่ .........หยดดดดด” ยอดผุดลุกจากเตยีงตรงไปปลกุยกัษก์บัยศ ทั ้ง 2 ตืน่มาก็รูแ้ทบจะทนัทวี่าเกดิอะไรขึน้ เพราะเสยีงนั ่นยงัลอยโหยหวนชวนสยอง ยักษ์ไม่พูดอะไรหยิบปืนลูกซองกระบอกเดิมออกมา แลว้สั ่งเบาๆใหห้ยาดกลบัเขา้ไปนอนแลว้ล็อคประตูหอ้ง ปิดหน้าต่างปิดม่านให้หมด ได้ยินเสียงอะไรห้ามออกมาจากห้องเด็ดขาด หยาดอยากตามไปดูมาก แต่ก็กลัวยักษ์มากเหมือนกัน จงึจา ใจตอ้งกลบัเขา้หอ้งล็อคกลอนตามค าสั ่ง หลงัจากนั ้นหยาดก็เขา้ไปนั ่งในมุง้นอนชดิกบัยี ่ซึ ่งหลบั ไม่รูเ้รือ่ง ก็พอไดย้นิพี ่ๆ ทั ้ง 3 คนเดินไปทางหลังบ้าน ทางเดยีวกบัทีแ่ยม้เดนิลบั ไป เสยีงนั ่นยงัดงัเอือ่ยๆ เป็นระยะ สลบักบัเสยีงหมาหอนดงัระงมไปหมด หยาดเงีย่หูฟัง ในความวงัเวงนั ่นเอง

แล้วหยาดก็ได้ยินเสียงชุลมุนด้านนอก และตามดว้ยเสยีงยกัษต์ะโกนดงัลัน่กลบเสยงหมาหอน ี และกลบเสยีงประหลาดนั ้นดว้ย “ กูไม่กลัวมึงหรอก แน่จริงมึงออกมา กูจะยิงแม่งให้ตายอีกรอบเลย ออกมาสิวะ!” สิน้ เสยีงยกัษ์หยาดไดย้นิอกีเสยีงหนึ ่งดงัลอยมาไกลๆ ไม่ใชเ่ สยีงประหลาด เป็นเสยีงที ่ไม่คนุ้หูฟังแลว้ขนลกุไปทั ้งตวั เสียงผู้หญิงหัวเราะ.... เสียงนั ่นดงัแวบ๊เดยีว ทุกอย่างก็เงยีบ สกัพกัหยาดไดย้นิพ่อกบัแม่ตืน่ขึน้มา แลว้วิ ่งออกไปหลงับา้น ไดย้นิเสยีงคยุกนัว่า เกดิอะไรขึน้แลว้พ่อก็ดยุกัษว์่า เอาปืนออกมาท าไม มอีะไรกนั โจรขึน้บา้นหรอ หลงัจากนั ้นก็เริม่ทะเลาะกนั หยาดได้ยินยักษ์บอกว่า “พ่อไม่รู ้อะไรหรอก รูม้ัย้ว่าตอนเนี ่ยในบา้นมนัแปลกๆ ตั ้งแต่แยม้ไม่สบายเนี ่ย กลางดึกมันจะเดินออกมาพึมพ า บา้บอทุกคนืวนัๆพ่อก็ท าแต่งาน รูม้ัย้นอ้งๆมนักลวักนัแค่ไหน”

หลงัจากนั ้นก็ทะเลาะกนัเสยีงดงัขึน้พ่อก็บอกว่างมงาย ไรส้าระ ผเีพ่อมจีรงิที ่ไหน ระหว่างที ่ เถยีงกนัอยู่แม่ก็ถามว่าแล้วแย้มอยู่ไหน? ยศก็บอกว่ายังไม่เจอ แม่กับยอดก็ตะโกนเรียก ยักษ์กับยศก าเดินฝ่าความมืดออกไปทางแปลงผักเดิม ยักษ์ก็คะนอง ตะโกนท้าทายว่า “มึงออกมาสิวะ e-ha แน่จริงมึงออกมา” แม่ไดย้นิก็ตกใจรอ้งว่า ไปทา้ทายแบบนั ้นไดย้งัไง เงยีบเลยนะ ยกัษก์็บอกว่า “ไม่กลัวหรอกแม่ คนเยอะแยะ แน่จริงมึงออกมา พวกกูไปท าอะไรให้หนักหนาเสือกมายุ่งกับครอบครัวกู มึงออกมา!” แค่นั ้นละ ทุกคนรวมหยาดทีน่ ั ่งอยู่ในหอ้ง ไดย้นิเสยีงโครม! เสยีงดงัมาก เหมือนใครเอาก้อนดินก้อนปาลงมาบนหลังคาบ้าน หยาดตกใจมาก แต่คนทีต่กใจกว่าอยู่นอกบา้น หยาดไดย้นิแม่บอกว่า “แม่บอกแลว้ใชม่ ัย้ว่าอย่าไปทา้ทาย!! บอกแลว้ใชม่ ัย้ เงยีบเลยนะหยุดๆ” แต่ยักษ์คงโมโห ถึงไม่ตะโกน แต่ก็สบถออกมา “แม๊ง....จะเอาไงกับกูวะ” แม่ก็ดุว่า หยุดๆ! ห้ามทัก! ห้ามท้า! พูดยังไม่ทันขาดค า เสียงใครปาอะไรสักอย่างลงบนหลังคาบ้าน ดังโครม! อีกรอบ เท่านั ้นละเสยีงปืนลกูซองดงัเปรีย้ง! กลบเสยีงอืน่ๆไปจนหมด นอกบา้นชลุมุนอกีทั ้งพ่อทั ้งแม่ด่ายกัษย์กใหญ่บอกยงิท าไม บา้หรอ ชาวบา้นชาวชอ่งเคา้ตกใจกนัหมด ตอนนั ้นนั ่นเอง

ทุกคนก็ไดย้นิเสยีงผูห้ญงิรอ้งวีด๊ดออกมา แม่จ าได้ว่าเป็ นเสียงแย้ม ก็ตะโกนหากนัเดนิหากนัชั ่วครู.่.. หยาดก็ได้ยินเสียงยอดดังมาว่า “นั ่นแยม้อยู่นั ่น เหย้! เขา้ไปท าอะไรในนั ้นวะ!?” แลว้ก็ไดย้นิเสยีงแม่รอ้งสั ่งยอดว่าใหเ้ขา้ไปอมุ้แยม้ออกมา หยาดยงันั ่งอยู่ในหอ้งอยากจะออกไปแต่ก็กลวั ไดย้นิเสยีงดา้นนอกเป็ นระยะ ได้ยินเสียงยศกับยอดว่า “เหย้แยม้เขา้ไปในนั ้นท าไมวะ เขา้ไปไดไ้ง?” หยาดตัดสินใจจะตามออกไปดูว่ามีอะไรข้างนอกกันแน่ แต่ยงัไม่ทนัลงจากเตยีง ดนัมเีสยีงเบาๆเสยีงหนึ ่งแทรกเขา้มา เป็ นเสียงใครบางคนเคาะประตูห้องนอนเบาๆ ก๊อก......ก๊อก.....ก๊อก หยาดชะงักกึก! เสียงเคาะประตูดังอีกรอบ ก๊อก.....ก๊อก.....ก๊อก หยาดเงียบไม่กล้าส่งเสียงในใจคิด ใคร? ทุกคนก็อยู่นอกบ้านกันหมด หรือกลับเข้ามาแล้ว? แต่ยังได้ยินเสียงเอะอะด้านนอกอยู่เลย ยีก่ ็นอนหลบัอยู่ขา้งๆ หยาดก็กา้วลงจากเตยีงชา้ๆ ถามว่าใครน่ะ? เงียบไปอึดใจเดียว เสียงเย็นๆเสยีงหนึ ่งตอบกลบัมาว่า

“ xx……เปิดประตใูหห้น่อยย” หยาดทั ้งงงทั ้งกลวัเพราะเสยีงนั ่นเป็นเสยีงแยม้... เสียงเคาะประตูดังอีกรอบ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ xx……เปิดประตูให้หน่อยย” หยาดกล้าๆกลัวๆ ถามไปเบาๆว่า แย้มหรอ? แต่ปลายเสียงไม่ตอบ กลับพูดเหมือนเดิม “ xx……เปิดประตใูหห้น่อยย” เป็นรอบที ่ 3 ใจก็คดิว่าคงเป็นนอ้งตวัเอง เอือ้มมอืไปกา ลงัเปิดกลอน ก็นึกไดว้่า... หยาดนึกขึน้ ไดว้่านานมาแลว้ตอนสกั 10 ขวบ แม่เคยเล่าให้ฟังว่า เมือ่กอ่นต าบลใกลๆ้มเีรือ่งแปลกๆทีล่อืกนัว่า มผีผีูห้ญงิ ชอบออกมาป้วนเปี ้ยนตอนดกึๆ และจะเกดิเรือ่งว่า วยัรุน่หรอืเด็กเล็กๆ หายไปจากบ้านตอนกลางคืน โดยทุกเหตุการณ์จะเล่าคล้ายๆกันคือ จะมีเสียงคนรู ้จักมาเคาะประตูบ้าน และเรยีกชือ่คนทีอ่ ยู่ในบ้าน 3 ครั ้ง คนทีค่รึ ่งหลบัครึ ่งตืน่ เดนิไปเปิดประตใูห้ ก็เดินหายไปในความมืดและไม่ได้กลับมาอีกเลย ส่วนคนที ่รอดมาไดก้็มาเล่าใหฟ้ ังว่า

เหมือนฝัน ได้ยินเสียงคนรู ้จักมาเคาะประตูหน้าบ้านตอนกลางคืน ก็เดินออกไปเปิดประตู เห็นผู้หญิงคนนึงยืนอยู่ลิบๆ คนที ่ เล่าฝันว่ากา ลงัเดนิไปหาผูห้ญงิคนนั ้น พอดมีคีนในบา้นอกีคนตืน่ขึน้มาแลว้ตะโกนมาว่า ออกมาท าอะไร ละเมอหรอ คนที ่ เล่าก็ไดส้ติพบว่าไม่ไดฝ้ัน ตวัเองยนือยู่หนา้บา้นจรงิๆ แม่ก็เลยบอกว่า ถ้ามีใครมาเคาะเรียก 3 ครั ้งตอนกลางคนืหา้มเปิด เพราะใครที ่ไหนมาบา้นจะมาเคาะประตูเบาๆ เนิบๆ พร ้อมเรียกแค่ 3 ครั ้ง (ในใจคดิว่าแม่ข่…ู ) ถงึตอนนีห้ยาด ไม่รูอ้ะไรดลใจ หรอืเก็บกดกบัเรือ่งนีม้าหลายวนั หยาดตะโกนด่าไปว่า “ อผีบีา้! จะไปไหนก็ไป อย่ามาแถวนี ้ !” ไม่มเีสยีงตอบกลบั มีแต่เสียงหัวเราะเย็นๆ เบาๆ แล้วหยาดก็ร ้องเสียงดังว่า “แม่ช่วยด้วย!!” จากนั ้นก็มเีสยีงเอะอะ มเีสยีงคนวิ ่งเขา้มา แม่เขา้ถงึคนแรก ทุบประตูดงั โครมคราม ถามว่า หยาดมีอะไร เปิดประตูสิ พ่อก็บอกเปิดประตูๆ หยาดก็เปิดประตูออกมา กอดแม่ร ้องไห้อย่างเดียว ยักษ์เดินเข้ามาถาม มีอะไร? เกดิอะไรขึน้ หยาดก็เล่าว่าแย้มมาเคาะประตูห้อง คนในบ้านก็งงกันหมด เพราะยศ เพิ ่งจะอมุ้แยม้เดนิตามกนัเขา้มา

แม่ก็บอกหูฝาดไป ไม่มีอะไรๆ แต่หยาดก็ยืนยันว่าได้ยินจริงๆ (ด่าด้วย) หยาดก็ไม่รูว้่าพ่อกบัแม่เชือ่รเึปล่า แต่สองคนนั ้นก็บอกว่าหูแว่วไปเอง แต่คนที ่ เชือ่คอืยกัษ์ เพราะออกอาการโมโหมาก ตอนนั ้นเวลาประมาณตี3 ยักษ์ก็เดินไปเอากุญแจรถ บอกให้ยศกับยอดดูพ่อ, แม่และน้องๆไว้ เดีย๋วสายๆกลบัมา พ่อกบัแม่ถามจะไปไหน ยกัษก์็ไม่บอก บอกแค่ว่าเดีย๋วกลบัมาตอนเชา้แลว้ยกัษก์็ขบัรถออกไป ส่วนคนที ่ เหลอืก็ไม่เป็นอนัท าอะไร นอนไม่หลบั และแย้มเองก็เหมือนคนปกตทิ ีน่อนหลบัอยู่ ชว่งเชา้วนัต่อมา หยาดกบัยีก่ ็ชว่ยกนัหุงหาอาหารปกติ แม่ก็นั ่งดูอาการแยม้ซึ ่งก็ยงัทรงๆอยู่พ่อกบัยศก็ออกไปท างานอยู่ใกลๆ้บา้น เพราะห่วงลกูสาวทีอ่าการเดีย๋วดเีดีย๋วแย่ ส่วนยอดก็ออกไปนั ่งรอยกัษท์ีม่า้หนิ ไมห้นา้บา้น จนแดดแรงราว 8 โมง พ่อกบัยศก็กลบัมาบา้น ก็บ่นๆว่ายกัษย์งัไม่กลบัมาหรอ สายป่านนีแ้ลว้ กว่าจะตรีถเขา้ตวัจงัหวดัอกีหลาย ชม. เดีย๋วก็ไม่ไดไ้ปกนัพอดี แล้วก็ถามแม่ว่าแย้มเป็ นยังไงบ้าง แม่ก็บอกว่าสีหน้าก็ดูปกติ แต่ถามคุยอะไรไปก็บอกว่าเพลีย อยากนอนอย่างเดียว ไม่รู ้จะท ายังไงเหมือนกัน พ่อก็เลยเดินเข้าไปดูอาการ ถามว่าเป็ นยังไง ก็ได้ยินเสียงแว่วๆของแย้มบอกว่าจะนอน เพลีย

พ่อก็โมโห บอกว่า เป็นอะไรนักหนา ค่อยยงัชั ่วหรอืเป็นอะไรก็บอกมาสิ เอาแต่นอนไม่พูดไม่จาอยู่ได้ งานการไม่ท า เริม่ทะเลาะกนัดงัขึน้สดุทา้ยแยม้ก็ตะโกนมาว่า “อย่ามายุ่งกบักไูดม้ ัย้ !!?” พ่อไดย้นิแบบนั ้นก็โมโหมาก บอกว่า พูดแบบนี ้ไดไ้ง ไม่มใีครสั ่งสอนรไึง แลว้ตแียม้ แยม้ โดนตกี็รอ้งกรีด๊ด เสยีงดงั แม่ก็เข้าไปห้ามบอกว่าลูกไม่สบายอยู่ ก็ปล่อยให้นอนพักไปก่อนสิ พ่อโมโหมากเดินออกไปนอกบ้าน หยาดก็ท าอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนฟัง เสยีงกรีด๊ของแยม้ รอจนเกอืบเทีย่ง หยาดก็ไดย้นิเสยีงรถขบัมาจอดหนา้บา้น หยาดรบีวิ ่งออกไปดู สิ ่งแรกที ่ เห็นคอืรถกระบะจอดอยู่ โดยกระจกหน้ารถมีรอยร ้าวใหญ่มาก แล้วก็เห็นหมอยาคนเดิมมากับยักษ์ด้วย หยาดเดินเข้าไปก็ได้ยินยศคุยกับยัก ษ์ “รถไปโดนอะไรมา” ยักษ์ตอบไปว่า “ ก็เมือ่คนืตอนทีก่ ูขบัรถออกมา พอออกจากไรไ่ดแ้ป๊บเดยีว พอเลีย้วโคง้ อยู่ๆไม่รูใ้ครปากอ้นดนิ ใส่กระจกหนา้ สงสยัอนีั ่นมั ้ง ดีนะเป็ นก้อนดิน ถ้าเป็ นก้อนหินกูซวยแน่" พูดจบยกัษก์็บอกใหย้ศกบัยอดไหวช้ายสงูอายุคนนึงทีม่าดว้ยกนัชายผมขาว ใส่เสือ้คอเต่าสขีาว ตดิกระดมุถงึเม็ดบนสดุ

เป็นชายสงูวยัทีด่สูภุาพและท่าทางใจดีชายคนดงักล่าวยิม้นอ้ยๆใหก้บัทุกคน รวมหยาดด้วย ยกัษแ์นะน าใหช้ายคนนั ้นรูจ้กัพ่อและแม่ เสรจ็แลว้ชายแกค่นดงักล่าวก็เดนิดรูอบๆบา้น (สมมุตวิ่าชือ่พุฒ)ิ เดินไปจนถึงหลังบ้าน ลุงพุฒิก็เดินวนไปวนมา เดินเลยไปถึงแปลงผักหลังบ้าน แล้วก็ส่ายหัวน้อยๆ ยักษ์กับแม่ถามว่ามีอะไร ลุงพุฒิบอกว่า ก็ไม่แน่ใจ แต่ไม่ค่อยดี ได้กลิน่แปลกๆกนัมัย้ ? หยาดที ่ เดนิ ไปดว้ยก็พยามดมกลิน่แต่ไม่ไดก้ลิน่อะไร ทุกคนก็ไม่ไดก้ลิน่ แลว้ยกัษก์็พาลงุพุฒเิขา้ไปในบา้น ลงุพุฒกิ็เดนิดูโน่นนี ่ไปเรือ่ย และก็เดินเข้าไปห้องแย้ม ไปถึงแย้มก็นอนลืมตาอยู่ก่อนแล้ว พอแย้มเห็นยักษ์ หยาดบอกว่าเห็นแยม้ยิม้แวบ๊นึง แวบ๊เดยีว แต่พอเหลอืบไปเห็นลงุพุฒหินา้แยม้กลบับึ ้งขึน้มาทนัที ลงุพุฒเิดนิเขา้ไปใกลๆ้พูดทกัทายว่า ชือ่แยม้ใชม่ ัย้ เป็นยงัไงบา้ง? แยม้ไม่ตอบนอนจอ้งหนา้ลงุพุฒนิิ ่ง ส่วนด้านหลัง หมอยาก็ยืนคุยกระซิบกระซาบกับยักษ์อยู่ ถัดไปเป็ นแม่กับพ่อ ส่วนหยาดยืนหลังสุด ลุงพุฒิก็พูดราบเรียบแบบสุภาพต่อ

“ทุกคนเคา้เป็นห่วงนะ เนี ่ยพ่อแม่เคา้ก็กงัวลกนัอยู่เป็นอะไรก็บอกลงุ” ลงุพุฒเิอือ้มมอืจะไปแตะหนา้ผาก แต่แยม้ขยบัหนีลงุพุฒกิ็พูดต่อ “ไม่ตอ้งกลวัลงุไม่ไดม้าท ารา้ย หนูไดย้นิลุงมัย้?” แย้มก็ไม่ตอบ นอนจ้องหน้าลุงพุฒิเขม็ง นิ ่งกนั ไปชั ่วอดึ ใจ ลงุพุฒกิ็ถามต่อ “จะออกหรือไม่ออก?” แย้มได้ยินก็ตอบกลับไปว่า “ลงุพูดอะไร หนูไม่รูเ้รือ่ง” ลงุพุฒกิ็พูดต่อว่า “ทางใครทางมนัเถอะ นี ่ก็ท ารา้ยกนัมามากแลว้สงสารเด็กมนันะ” แต่แย้มก็ตอบเหมือนเดิม “ลงุพูดอะไร หนูไม่รูเ้รือ่ง” แต่ท่าทางทีแ่ยม้แสดงออกไม่ใชล่กัษณะของคนไม่ประสา แต่เป็ นลักษณะของ การท้าทายมากกว่า ลงุพุฒถิอนหายใจ ลว้งมอืเขา้ไปในกระเป๋าเสือ้ หยิบตลับกลมๆขนาดเท่าเหรียญสิบ เปิดฝาออก ดา้นในเป็นสผี ึ ้งสขีาวๆคล ้า ลงุพุฒปิ้ายสผี ึ ้งดว้ยนิ ้วโป้ง แล้วแปะไปบนหน้าผากของแย้ม

ทันทที ีแ่ยม้ โดนสผี ึ ้งก็ไม่มอีาการกรีด๊รอ้งเหมอืนในละคร แต่จะมอีาการชกัๆ เกร็งๆ แย้มเกร็งๆสักพักก็ร ้องเบาๆ แม่ช่วยหนูด้วย หนูกลวัลงุคนนี ้ แม่ได้ยินก็จะเดินเข้าไปหา แต่ยักษ์ดึงไว้ แยม้ก็เกรง็ยิ ่งขึน้มอืไมง้อ ก็รอ้งอกีว่า แม่ชว่ยหนูดว้ย หนูกลวั แม่ก็สะบัดมือยักษ์ บอกพอแล้วๆ สงสารแย้ม แล้วก็เดินเข้าไปลูบหน้าลูบตาบอกไม่เป็ นไรแล้วๆ ยักษ์ก็หงุดหงิด บอกว่า หลบก่อนเถอะแม่ ให้ลุงพุฒิดูก่อน แม่ก็บอกยักษ์ว่า ไม่สงสารน้องหรอ นอ้งมนัก็ปกตดิ ีไม่เห็นที ่ เรยีกเมือ่กีห้รอ พ่อก็บอกว่าพอแลว้ๆ ยกัษจ์ะพูดต่อ แต่ลุงพุฒิยกมือบอก ไม่เป็ นไรๆ เราออกไปคุยกันข้างนอกหน่อยนะ ลุงพุฒิกับยักษ์และหมอยาก็เดินตามกันออกไปหลังบ้าน หยาดก็เดินตามไปแอบฟังด้วย หยาดได้ยินลุงพุฒิพูดเบาๆว่า “ไม่ดแีลว้ไอห้นุ่มเอย้นอ้งสาวเป็นแบบนีม้าหลายวนัแลว้ใชม่ ัย้?” ยักษ์ก็บอกว่าเป็ นมาอาทิตย์กว่าแล้ว ลงุพุฒสิ่ายหนา้บอกว่า แรงนะ ไม่เคยเจอขนาดนี ้ ท าไมปล่อยกนัมาหลายวนัแบบนี ้

ยักษ์ก็บ่นๆว่า ตัวเขาเองก็ไปท างานหลายวัน กลบัมาอะไรๆมนัก็เลวรา้ยไปหมดแลว้พ่อกบัแม่ก็ดไูม่ค่อยเชือ่ ห่วงลูกอย่างเดียว ลงุพุฒบิอกว่าของแบบนีค้นเชือ่ก็มีคนไม่เชือ่ก็มาก และก็บอกว่า งานนีล้ าพงัแค่ตวัลงุเองคงไม่ไหว คงต้องให้หมอแผนปัจจุบันในตัวเมืองช่วยด้วย ถ้าทันอาจจะผ่อนหนักเป็ นเบาได้ ก็เลยสรุปกนัว่าจะพาแยม้เขา้โรงพยาบาลในตวัจงัหวดัตอนนั ้นเลย ยกัษเ์ลยใหย้ศไปอมุ้แยม้ขึน้รถ และใหห้ยาดไปเตรยีมของ เตรียมเสือ้ผา้จะใหไ้ปคอยเฝ้าไข้ พอยศเขา้ไปบอกแม่กบัแยม้ว่าจะพาไปโรงบาล แยม้ก็รอ้งกรีด๊ๆ อกีบอกว่า ไม่ไปๆ ดิน้ ไปมาอย่างรุนแรง ยงัไงก็ไม่ไป ดิน้จนเสือ้ขาด แม่เห็นก็รอ้งไหบ้อกไปนะ จะไดห้าย ยศก็ไม่รูจ้ะท ายงัไง ยักษ์จึงเดินเข้ามาบอกว่า “ ไม่ไปจะหายไดไ้ง แม่หลบออกไปกอ่น อยากใหแ้ยม้มนัหายมัย้” ยกัษก์็เดนิไปจบัแขนใหล้กุแต่แยม้ก็ไม่ลุก ทั ้งดิน้ทั ้งสะบดั ยกัษโ์มโหเลยลากแยม้ออกมาทั ้งแบบนั ้น แยม้ก็กรีด๊ เสยีงดงัลัน่บา้น พ่อกบัแม่ก็บอกว่าท ากบันอ้งเบาๆสิก็เริม่ทะเลาะกนัอกีลงุพุฒทิ ีย่นืดอูยู่ห่างๆ ตรงประตูหลังบ้าน แต่ไม่ได้มองมาในบ้าน

กลบัมองออกไปนอกบา้น ก็เรยีกยกัษใ์หไ้ปหา ยกัษก์า ลงัลากแยม้ไปขึน้รถ แต่ก็แทบจะไม่ไปไหน เพราะแยม้ดิน้แรงมากยกัษเ์ลยปล่อยมอืพอยกัษป์ล่อยปุ๊บ แย้มก็ผลุบกลับเข้าไปในห้องนอนทันที ส่วนยกัษส์่ายหวัเดนิไปหาลงุพุฒซิ ึ ่งยนือยู่หลังบ้าน ลงุพุฒบิอกว่าไปหามดีพรา้มาสกั 1 เล่มไดม้ ัย้ ยักษ์กับยศหายไปตรงห้องเก็บของ กลับมาพร ้อมมีดพร ้าคนละเล่มก็สงสัยว่าลุงพุฒิให้เอามาท าไม ลุงพุฒิเดินไปเดินมาตรงหลังบ้าน ปากก็พึมพัมๆเบาๆ บางทีก็เดินไปไกลถึงแปลงผัก แล้วก็วนกลับมา ยักษ์ถามว่าให้เอามีดมาท าไม แต่ลุงพุฒิยังไม่ตอบ เดินไปหยุดตรงหน้ากอไผ่กอใหญ่ 2-3 กอหลังบ้าน หยาดไดย้นิยศกระซบิกบัยกัษว์่า กอทีแ่ยม้เขา้ไปคนืนั ้นนี ่หว่า **ใครจา ไม่ไดย้อ้นกลบั ไปอ่านชว่งนั ้นได้ทีแ่ม่บอกใหย้ศอมุ้แยม้ออกมา หยาดเพิ ่งมารูท้หีลงัว่า ที ่ไดย้นิยศถามว่าแยม้เขา้ไปท าไมในนั ้น เมือ่ตอนดกึวนักอ่น ทีแ่ทม้นัคอืในกอไผ่นั ่นเอง**

ลุงพุฒิยืนจ้องกอไผ่กอใหญ่สุดอยู่สักครู่ ก็บอกว่า “เอา๊ลองฟันกอไผ่กอนี ้ใหดู้หน่อย ขา้งในมอีะไรรเึปล่า” ยศก็ดงูงๆ ถามว่าใหฟ้ ันท าไม ดา้นในมนัมอีะไร ลงุพุฒไิม่ตอบอะไรยนืดนูิ ่งๆ ยศก็หันไปมองพีช่ายว่าจะเอายงัไง แต่ยกัษไ์ม่พูดพร ่าท าเพลงเดนิเขา้ไปฟันโชะ๊สดุแรง ล าไผ่หกั โค่นลงมาทนัที ยศเห็นจงึเขา้ไปสมทบ กระหน ่าฟันกอไผ่กอใหญ่กอนั ้นไม่ยั ้ง ตาก็ออกมาถามว่าท าอะไรกัน ลุงพุฒิก็เดินเข้าไปขอโทษ บอกว่าให้รอดูสักพัก ยักษ์กับยศฟันกอไผ่ไปได้สักพักก็ผงะ หยุดนิ ่ง ซึ ่งไม่ใชแ่ค่ 2 คนนั ้น แต่ทุกคนทีอ่ยู่ในบรเิวณนั ้นไดก้ลิน่ เหม็นเน่ามากจนแทบอว้ก โชยมาจากส่วนลึกด้านใน ลงุพุฒยินืนิ ่งๆก็พูดต่อ "เอา๊ฟันต่อไป ยงัหนุ่มยงัแน่นแรงหมดแลว้เหรอ? เอาอีก เข้าไปให้ถึงตรงกลางดงเลย" ยักษ์บอกให้หยาดหยิบผ้าขาวม้ามา พันจมูก แลว้ลงมอืฟันตน้ไผ่ล าใหญ่นั ้นต่อ ยิ ่งเขา้ไปลกึกลิน่ เหม็นเน่ายิ ่งรุนแรง จนยศไม่ไหวตอ้งถอยออกมาตั ้งหลกักอ่น เหลือยักษ์คนเดียว

ซึ ่ง ณ ตอนนั ้นหยาดบอกว่ายกัษค์งบา้เลอืดไปแลว้ ไม่สนกลิน่ เน่าอะไรทั ้งนั ้น ฟันไปด่าไป ทั ้งถบีทั ้งฟันทั ้งกระชากกอไผ่กอนั ้นกระจยุไปแถบ จนกอไผ่ด้านนึงถูกฟันจนราบไปถึงด้านใน หยาดเห็นยักษ์ยืนหอบมองเข้าไปด้านในกอไผ่แล้วสบถออกมา “นี ่มนัอะไรวะเนี ่ย?” พ่อกับหมอยาพร ้อมยศ เดินตามเข้าไปดูก่อน หยาดจึงคว้ามือยอดเดินตามเข้าไปด้วย หยาดได้ยินเสียงลุงพุฒิเตือนว่าอย่าเข้าไปใกล้มาก สิ ่งนั ้น ไม่เพยีงมกีลิน่ทีช่วนใหค้ลืน่ เหยีน มองเผนิๆ เหมอืนใยแมงมุม แต่พอเข้าไปใกล้ๆ ดูชัดๆก็เห็นว่าเป็ นเมือกใสๆเหมือนกาวยาง ระโยงระยางห้อยซ ้อนกันไปมา น ้าเหนียวๆยดืหอ้ยต่องแต่ง กลิน่ เหม็นคละคลงุ้ไปทั ่ว ใตเ้มอกเหนียวๆ มีเศษซากอะไรบางอย่าง ื **ตอนแรกนึกว่าเป็นเศษใบไผ่ทีก่องทบักนัจนแหง้เหีย่ว แต่พอมองดูดๆี สิ ่งนั ้นมนัคลา้ยล าไสห้รอือวยัวะ(คนหรอืสตัวก์็ไม่รู)้ ทีถ่ ูกฉีกจนยุ่ย เป็นชิน้ เล็กชิน้นอ้ย

กองรวมกับเศษผ้าเก่าๆ แล้วก็ปอยผมเล็กๆ หลายปอย ดที ีอ่วยัวะพวกนั ้นแหง้กรังไปหมดแล้ว หยาดทนไม่ไหวเดินออกมาอาเจียน เห็นหมอยาเดินหลบมาคุยกับลุงพุฒิ ระหว่างนั ้นเองยศก็หยบิล าไผ่ที ่ เกลือ่นอยู่กบัพืน้ขึน้มา 1 ล า แลว้เอาไปเขีย่ เมอืกทีอ่ยู่ตรงหนา้ลงุพุฒหินัมาเห็นก็บอกว่าอย่าไปถกูมนั แต่ชา้ไปแลว้ยศเขีย่ ไปแลว้ พลนัทีย่ศเขีย่ เมอืกใสนั ้น แยม้ทีต่อนแรกนอนอยู่ในหอ้งลากเท่าไหรก่ ็ไม่ยอมไ ปไหน โผล่พรวดมายืนตรงประตูหลังบ้าน สหีนา้บึ ้งตงึแลว้กึ ่งเดนิกึ ่งวิ ่งออกมา ลุงพุฒิตะโกนบอกให้จับแย้มกลับเข้าไปในห้อง ยอดเข้าไปจับไว้ แต่ก็เหมือนเดิมคือ สู้แรงเด็กสาวอายุไม่เกิน 15 ไม่ได้ หยาดก็เดินเข้ามาช่วย บอกว่า “แย้มออกมาท าไมเข้าไปรอในบ้านก่อน” แย้มไม่สนใจเลย ผลักหยาดจนเกือบจะล้ม ยักษ์เลยเดินเข้าไปขวางจับไหล่แล้วบอกว่า “แย้ม เข้าบ้านไปก่อน” แย้มหันมามองยักษ์ แต่ก็ไม่สนสะบัดมือจะเดินต่อ แต่ยักษ์ไม่ปล่อย ตบหนา้แยม้เสยีงดงัเผีย๊ะ "กรูบอกใหไ้ปรอในบา้น" พ่อกบัหยาดก็ตกใจ แต่แยม้ก็ไม่ยอมดิน้แรงมาก จนลงุพุฒเิดนิเขา้มาเอาสผี ึ ้งป้ายตรงหนา้ผาก

หนา้แยม้ก็หยุดดิน้มอีาการเหมอืนเดมิคอืตาเหลอืก เกรง็ แล้วลุงพุฒิก็บอกให้ยักษ์กับยอดพาแย้มกลับเข้าไปรอในห้อง เสร็จแล้วลุงพุฒิก็เดินเข้าไปคุยกับตา บอกว่าไอข้องพวกเนี ่ย เป็นเสนียดมาก เป็นเหมอืนของอปัมงคล ทีพ่วกเล่นของสมยักอ่น จงใจกดักนิ ส่วนที ่ เหลอืก็เก็บตดิตวัไว้ลงุพุฒอิยากท าลายใหห้มดไปเลย พ่อก็ถามว่าจะท ายังไง ลงุพุฒกิ็บอกว่า คงตอ้งขอเผาทั ้งกอไผ่ไปเลยจะเป็นอะไรมัย้ พ่อซึ ่งตอนนี ้ เริม่ เชือ่ก็บอกว่า ถา้คดิว่าท าแลว้มนัดขี ึน้ก็เอาเถอะ แต่ลงุพุฒบิอกว่าก็ไม่มั ่นใจ แต่คดิว่ายงัไงก็ไม่ควรเก็บของพวกนี ้ไว้ ลุงพุฒิให้ยศเดินไปหยิบถุงผ้าในรถ สักพักยศก็เดินกลับมาพร ้อมถุงผ้าสีขาว ลงุพุฒลิว้งเขา้ไปหยบิ สายสญิจนแ์ลว้เดนิไปทีก่อไผ่ เอาปลายดา้นหนึ ่งผูกไวก้บัล าไผ่ แลว้เดมิวนออ้มรอบกอไผ่กอนั ้นหลายรอบจบแลว้ก็มายนืดา้นหนา้ของเหล่านั ้น พมึพ าอยู่ครูแ่ลว้โยนสายสญิจนท์ ี ่ เหลอืเขา้ไป ขณะนั ้นเป็นเวลาบ่ายแกแ่ลว้แดดรอ้นจดั พ่อก็เอาไม้ขีดมาให้ลุงพุฒิ ลุงพุฒิจุดไม้ขีดก้านแรก ไฟลกุพรบึขึน้มาแลว้ก็ดบัพรบึทนัทรีาวกบัมคีนเป่าลมใส่ ลงุพุฒกิ็หยบิขึน้มาอกีกา้น

ก็เป็นอาการเดมิคอืยงัไม่ทนัจะต่อเชือ้ ไฟก็ดบัอกีลงุพุฒกิ็ส่ายหวับ่นพมึพ า ยศก็ถามว่า ผีเป่ารึเปล่า ลงุพุฒไิดแ้ต่ยิม้ๆ ก็บอกใหห้าน ้ามนักา๊ดมาใหห้น่อย ต้องรีบท าเวลาหน่อย ยศก็ไปหยบิน ้ามนัฉีดราดแถวโคนกอไผ่ ลงุพุฒบิอกว่าพอเห็นของดา้นในโดนเผาแลว้ก็ฟันตน้ไผ่ที ่ เหลอืลงมาเผาดว้ย เดีย๋วไฟลามจะคมุยาก แต่ตอ้งรอใหข้องพวกนั ้นโดนเผากอ่นนะอย่าลมื ยักษ์กับยอดก็เดินออกมาสมทบ ลุงพุฒิถามว่าแย้มเป็ นยังไง ยักษ์ก็บอก นอนสัน่ เป็นเจา้เขา้แม่กบัยีน่ ั ่งเฝ้าอยู่ ลงุพุฒวิานยอดใหเ้ขา้มาชว่ยกนัเผือ่ ไฟลามไปทางอืน่ ส่วนยักษ์ ลุงพุฒิบอกว่า “กลบั ไปนั ่งดา้นในนะ ไปอยู่เป็นเพือ่นแม่เดีย๋วจะตกใจ” พอยักษ์เดินกลับเข้าไป ลุงพุฒิก็บอกว่า เอ๊า จุดละนะ ช่วยกันดูด้วย ลุงพุฒิจุดไม้ขีดอีกก้าน คราวนี ้ไม่ดบั (สงสยัไม่มลีม) แลว้โยนไปตรงเศษใบไผ่แหง้ที ่ราดน ้ามนัจนชมุ่ ไฟลกุพรบึขึน้มาอย่างรวดเรว็ ลามไปจนถงึใจกลางกอไผ่จากนั ้นก็มเีสยีง ฝุด ฝุด ฝุด ฝุด ดงัมาจากดา้นใน แลว้ตามดว้ยเสยีงกรีด๊ของแยม้ดงัมาก

พ่อกบัหยาดทีย่นือยู่ดา้นนอกก็ตกใจ ตะโกนถามเขา้ไปในบ้านว่า มีอะไร!? แยม้เป็นอะไร แม่ก็ตะโกนกลบัมาว่า ไม่รู้อยู่ดๆีก็กรีด๊ขึน้มา ตอนนีส้ลบไปแลว้ท ายงัไงดียกัษบ์อกไม่เป็นไรแม่ ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ แล้วก็ตะโกนเสียงดังถามลุงพุฒิว่าจะเอายังไงต่อล่ะลุง ลงุพุฒหินั ไปบอกลงุยอดซึ ่งยนือยู่ใกลๆ้ “เอ๊า หนุ่มรีบไปเตรียมข้าวของ และเตรียมรถเลย เดีย๋วพานอ้งไปโรงพยาบาลในเมอืงกนั... เรว็ๆนะ อย่าใหม้ดื” ไฟไหมจ้นโคนไผ่ด าเป็นตอตะโก และเริม่ลามขึน้ ไปเรือ่ยๆ เสยีง ฝุด ฝุด ดา้นใน ก็ค่อยๆเบาเสยีงลงเรือ่ย จนไดย้นิแต่เสยีงไฟที ่ เผาไมแ้ทน ลงุพุฒเิลยบอกใหโ้ค่นตน้ไผ่ที ่ เหลอืลงมาใหห้มด เห็นเหลือยศอยู่คนเดียว หมอยาก็หยิบมีดมาช่วยฟัน เสรจ็แลว้ก็ลากล าไผ่ทีย่กัษก์ระซวกทิ ้งไว้(ไม่รบัผดิ ชอบ) ขนมารวมกนัแลว้ราดน ้ามนักา๊ดทยอยเผา ลุงพุฒิบอกว่า ใครจะไปโรงพยาบาลให้เตรียมตัวเลยได้เลย จะออกเดินทางกันแล้ว ส่วนใครที ่ไม่ไปก็เฝ้ากอไผ่ที ่ไฟยงัลกุไหมอ้ยู่ สรุปคือ พ่อ, ยศ, ยี ่รออยู่ทีบ่า้น

ส่วนลุงพุฒิ, แม่, หมอยา, ยักษ์, ยอด หยาดจะพาแย้มเข้าโรงพยาบาลในตัวจังหวัด ลงุพุฒเิลยเรง่ทุกคนบอกใหร้บีขึน้รถ หยาดวิ ่งเขา้ไปหยบิเสือ้มาแค่ตวัเดยีว แม่ก็เก็บของใชท้ี ่ เท่าจา เป็น เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปหาแย้ม แย้มยังนอนหลับอยู่ ไม่เหมือนคนป่วย ไม่มีอาการเกร็ง แม่บอกให้ยอดเข้าไปอุ้มน้อง ยอดถามว่าคงไม่ดิน้อกีนะ ลงุพุฒกิ็บอกว่าไม่ดิน้แลว้ สงบแลว้แต่ระวงัไวก้็ดี ยอดก็สงสัย ระวังอะไร แลว้จงึเขา้ไปอมุ้แยม้แยม้ก็นอนนิ ่งใหอ้มุ้ ไม่ดิน้ เหมือนตอนแรก แต่เรือ่งแปลกก็ยงัไม่จบ หยาดจา แม่นว่ายนือยู่ตรงนั ้น ดเูหตกุารณแ์ปลกๆนั ้นดว้ยความประหลาดใจ ยอดซึ ่งเป็นวยัรุน่รา่งกายค่อนขา้งจะบกึบนึ สมส่วน เพราะท างานในสวน ในไรม่าตั ้งแต่ยงัเล็ก กลบัอมุ้เด็กผูห้ญงิตวัเล็กๆไม่ขึน้ยกขึน้มาไดแ้ค่นิดเดยีว ก็ตอ้งวาง ทุกคนก็งงบอกว่ายอดเล่นอะไร คนก าลังรีบๆ ยอดก็เขา้ไปลองอกีทีก็เหมอืนเดมิยกขึน้มาไดน้ิดเดยีวก็ตอ้งวาง ยอดบ่น

“อะไรเนี ่ย ท าไมตวัหนักแบบนี ้วะเนี ่ย?” ทุกคนก็งงๆ ยักษ์จึงเดินแทรกเข้ามาบอก ยอดหลบไป กรูเอง แล้วก็เข้าไปอุ้ม ก็ปรากฏว่า อาการเดยีวกนัคอืยกไม่ขึน ทุกคนแปลกใจกันหมด ้ ตวัคนยกเองก็งงมาก ลงุพุฒเิลยบอกว่า อย่าเพิ ่งสงสยัชว่ยกนัอมุ้ไปกอ่น บ่ายมากแลว้เดนิทางค ่าๆ มนั ไม่ดี ยกัษก์บัยอดจงึชว่ยกนัอมุ้แยม้ไปขึน้รถอย่างทุลกัทุเล พ่อกบัคนที ่ เหลอืก็เดนิออกมาส่ง พ่อบอกกบัลงุพุฒวิ่า ฝากลูกฉันด้วยนะ ลงุพุฒบิอกว่าจะชว่ยดเูต็มที ่แต่ก็ไม่รูว้่าเป็นมากแค่ไหน ต้องให้คุณหมอในโรงพยาบาลช่วยดูอีกที เสรจ็แลว้ก็เดนิเขา้ไปสมทบกบัคนทีจ่ะเดนิทางไปดว้ย ลงุพุฒลิูบหวัหยาด ถามว่า จะไปด้วยเหรอ? หยาดตอบว่า จะไปอยู่เป็นเพือ่นแม่กบันอ้ง ลงุพุฒยิิม้ แล้วบอกกับคนในกลุ่มว่า “ขอคนจิตแข็งๆหน่อยเป็ นคนขับนะ” ทุกคนก็มีเหว๋อเล็กน้อย แน่นอนงานนี ้โชเฟอรค์อืลงุยกัษน์ั ่นเอง รถกระบะสมยักอ่นไม่หรูหราโอ่อ่าเหมอืนทุกวนันี ้ไม่มแีคป ไม่มตีอน คนทีน่ ั ่งดา้นหนา้ 4 คน มยีกัษ, ์แม่, แย้มและลุงพุฒิ ตอ้งเบยีดอดักนัเป็นปลากระป๋อง ที ่ เหลอืก็ขึน้กระบะหลัง

ประมาณเกอืบ 5 โมง ยกัษก์็ขบัรถออกมาจากไร่ โดยมพี ่อกบัยี ่ ยนืมองรถหายไปกบั ฝุ่น (ส่วนยศ เฝ้ากอไผ่ที ่ เผาอยู่) ทางไปโรงพยาบาลในตัวจังหวัดค่อนข้างจะไกลมาก ปกติตอนกลางวันใช ้เวลาราว 2-3 ชม. กว่าจะไปถึงแต่ช่วงเย็นคงนานกว่าอีกหน่อย ประกอบกบัถนนในชนบททีห่างไกลความเจริญ 80 ่-90% เป็ นถนนลูกรังแดง ถนนดิน เท่านั ้นไม่พอยงัมหีลมุมหีล่มตลอดทาง และสาเหตบุางขอ้ทีท่ าใหเ้ดนิทางไดไ้ม่เรว็เท่าทีค่วร หนึ ่งคอืชว่งที ่รถกระแทกกบัหลมุแยม้ซึ ่งหลบัอยู่จะรอ้งโอย้ขึน้มา แม่ก็จะบอกให้ยักษ์ขับดีๆหน่อย อีกข้อคือ กระจกรถซึ ่งรา้วอยู่ยักษ์มองทางไม่ถนัด แวนซ ์มากไม่ได้ (><) จงึสรุปกนัว่าจะเขา้ไปเปลีย่นรถทีบ่า้นญาติซึ ่งอยู่ไม่ไกลจากไรข่องตากอ่น พอเข้าไปถึงยักษ์กับยอดก็เข้าไปคุยกับญาติขอยืมรถ จะพาแย้มไปโรงพยาบาล ญาติก็ถามว่ารถไปชนอะไรมา ยกัษก์็ว่า เดีย๋วค่อยเล่า ตอนนี ้รบีอยู่แต่ญาตก็ถามอีกว่า ิ “รู ้จักป้ า xx ทีอ่ยู่แถวๆบา้นยกัษม์ัย้ ? ทีอ่ยู่คนเดยีวน่ะ แกตายแลว้นะ เมือ่วาน มคีนมาบอก เนี ่ยว่าจะไปงานศพแกหน่อย? ลุงยักษ์หันขวับดูท่าทางไม่ค่อยพอใจ “อแีกโ่รคจตินั ่นน่ะนะ? ตาย ha ไปก็ดีแล้ว” คือหยาดบอกว่ายักษ์เคืองมาก ทีป่ล่อยคนแปลกหนา้เขา้บา้น

ทั ้งทีห่มอยาก็บอกแลว้ว่าหา้มคนแปลกหนา้เขา้บา้น ถา้วนันั ้นวนัทีห่ญงิแกค่นนีม้า แลว้ยกัษอ์ยู่ดว้ย หญงิแกค่นนั ้นคงโดนตบหวัทิม่กลบับา้นแทบไม่ทนั คงไม่ไดย้นืแสยะยิม้แบบนั ้น แลว้เรือ่งอาจจะไม่แย่แบบนี ้ ทั ้งหมดก็ยา้ยมาขึน้รถอกีคนั ตอนออกมาจากบา้นญาติฟ้าก็เริม่สมี่วงๆแดงๆ แลว้ลงุพุฒกิ็ถอนหายใจเบาๆ บอกขับระวังๆด้วยนะ ดูทางให้ดี ยักษ์ก็ขับ ไม่ช ้าไม่เร็ว หันซ ้าย หันขวาตลอด และช าเลืองดูกระจกหลังเป็ นระยะ ทางที ่รถวิ ่งผ่านมาแทบจะมองไม่เห็นอะไร ไม่ใช่เพราะมืด แต่เพราะฝุ่นสีแดงจากถนนลูกรังลอยปิดถนนเต็มไปหมด คนทีน่ ั ่งกระบะหลงัถงึไม่โดนฝุ่นเต็มๆ แต่ก็ตอ้งหาผา้มาปิดหนา้ปิดตา ขบัออกมาจากบา้นญาตไิดส้กัพกั ฟ้าก็เริม่มดื ฝุ่นสแีดงจากถนนลกูรงั มองเห็นเป็ นสีขาวฟุ้ งๆไปแทน ยักษ์ขับไปตามทาง ด้านหน้ารถ หยาดเห็นยกัษพ์ูดกบัลงุพุฒบิา้งเป็นบางครั ้ง แม่ก็ลบูหวัแยม้ทีห่ลบัอยู่ ส่วนกระบะหลงัยอดก็คยุกบัหมอยาเบาๆว่า ปกตไิม่ค่อยเชือ่ เรือ่งแบบนี ้ แต่คนืที ่ เจอเงาคนใส่เสือ้ด าตอนกลางคนืวนันั ้น หลอนมาก ไม่คิดว่าจะมีจริง ก็ไม่รู ้ว่า ไปแล้วเจอคนโดนยิงนอนอยู่ กับไม่เจออะไรเลย แบบไหนจะน่ากลัวว่ากัน

หมอยาก็บอกว่า คงถงึคราวซวยจรงิๆ เจอทั ้งหญงิแกค่นนั ้น กบัอกีคนพรอ้มกนั หมอยานิ ่งไปครูแ่ลว้บอกว่า “หรือจะเป็ นคนเดียวกัน?” หยาดก็บอกหมอยาว่าผูห้ญงิชดุด าคนืนั ้นตอ้งเป็นคนเดยีวกบัที ่ เจอวนันั ้นแน่ๆ แล้วหยาดก็เล่าให้หมอยาฟังอีกคนว่าไปเจออะไรมาหมอยาก็บอกว่า “อยู่โรงพยาบาล แย้มไม่สบายมาก แม่ เลยพามาหาหมอ” หยาดถามว่าเป็ นยังไงบ้าง แย้มบอกปวดท้องนิดหน่อย แล้วแย้มก็พูดว่า "คดิถงึจงัเหมอืนไม่ไดเ้จอกนันานมาก" หยาดถงึกบัน ้าตาซมึ แต่ก็พูดติดตลกไปว่า “รู ้ป่ะ มีแต่คนบอกว่าแย้มโดนผีสิง” แย้มก็ท าหน้างง พอหยาดจะพูดต่อ แม่ก็ลกุขึน้มาพอดีบอกว่าอย่าไปหลอกนอ้งสิ แล้วแม่ก็เข้าไปถามว่าเป็ นยังไงบ้าง แย้มก็บอกว่ารู ้สึกปวดๆท้อง แต่ก็ไม่มาก อยากกลับบ้าน

แม่ก็บอกว่า รอดอูาการพรุง่นีก้อ่น ถ้าไม่มีอะไรก็กลับบ้านกันนะลูก แล้วสักพักแย้มก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย หยาดก็นอนมองหน้าน้องสาวจนหลับไปเช่นกัน วนัรุง่ขึน้ผลตรวจรา่งกายก็ยงัไม่มา ยอดออกไปหาอะไรมาใหแ้ม่กนิ หยาดเลยขอลงมาเดินเล่นด้านล่างอาคาร แม่บอกว่าอย่าไปเล่นไกล หยาดเจอคนแปลกหนา้ทั ้งคนป่วย และญาติคนป่วยมากมาย แต่ก็ไม่รู ้จะไปคุยไปเล่นกับใคร เดนิจนเบือ่กา ลงัเดนิกลบัขึน้หอ้ง ก็เจอแมวด าตวันึง เดนิมาพนัแขง้พนัขา หยาดเลยนั ่งเล่นกบัแมว จนคดิว่า อยากใหแ้ยม้หายไวๆ จะได้กลับไปเล่นพร ้อมหน้าพร ้อมตากันอีก จนยอดกลบัมาจงึเดนิขึน้หอ้งไปดว้ยกนั ชว่งบ่ายยกัษก์บัพ่อมาเยีย่ม แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกับแย้มมาก เพราะแย้มนอนหลับอยู่ พ่อกับยักษ์ก็ไปคุยกับหมอว่าสรุปเป็ นอะไรยังไง แต่หมอก็บอกว่าต้องรอแพทย์เฉพาะทาง อกีอย่างอาการของแยม้ก็ดเูหมอืนจะดขี ึน้แลว้ ช่วงเย็นๆ จึงทยอยกลับกัน เหลือแค่แม่กับหยาด 2 คน

และชว่งกลางดกึคนืนั ้นเอง เหตุการณ์ประหลาดก็วนกลบัมาหลอกหลอนอกีครั ้ง หยาดฝันว่าเห็นแยม้นั ่งรอ้งไห้แม่ก็เขา้ไปถามว่าเป็นอะไร รอ้งไหท้ าไม แย้มก าลังพูด แต่หยาดก็สะดงุ้ตืน่ เพราะไดย้นิเสยีงประหลาดเย็นเยยีบนั ้นอกีครั ้ง ธี ่ .......................หยด ธี ่ .......................หยด ธี ่ .......................หยด ณ ตอนนั ้น หยาดสะดงุ้ตืน่แต่อาการเหมอืนโดนผอี า คอืเห็นทุกอย่าง รอบขา้ง แต่พูดไม่ได้นอนเกรง็นิ ่ง แม่มองไป ภาพเลอืนลางที ่ เห็นคอืแยม้นั ่งโยกตวัไปมา พมึพมัๆ ท าเสยีงประหลาด นั ่งยดืขายาวอยู่บนเตยีง บนตวัแยม้มแีมวสดี าตวันั ้นนั ่งครอ่มอยู่พอพูดวลีแปลกๆนั ่นจบ แยม้ก็หนัมามองหนา้หยาดแลว้ยิม้…. หยาดรูท้นัทวี่าคนทีน่ ั ่งอยู่ตรงหนา้ ไม่ใชแ่ยม้แน่ หยาดกลัวจนอยากจะกรีดร ้องแค่ไหน แต่ก็ไม่มีเสียง ขยับไม่ได้

ไดแ้ต่เหลอืกตาไปมา แลว้แยม้ (ซึ ่งไม่รูว้่าเป็นตวัแยม้เองรเึปล่า) ก็พูด เรยีบๆ แบบไร ้ความรู ้สึกว่า “กรูไปล่ะนะ” หลงัจากพูดจบ แยม้ก็ทิ ้งตวัหงายหลงัลงบนเตยีงเหมอืนคนไม่มสีติ ส่วนแมวด าทีน่ ั ่งอยู่บนตวัแยม้ก็พุ่งไปทีห่นา้ต่าง แลว้ก็กระโดดหายลบัตาไป ณ ตอนนั ้นหยาดก็เหมอืนหลดุจากอาการโดนอ า ลุกเข้าไปเขย่าตัวแย้ม แต่แย้มยังคงหลับ แต่ทีท่ าใหห้ยาดตกใจ คอืทีม่ ุมปากแยม้มเีลอืดไหลเยิม้ออกมา... หยาดรอ้งเรยีกแม่แม่ตกใจลุกขึน้มาเห็นอาการลกูสาวปุ๊บก็รอ้งลัน่ แลว้รบีวิ ่งไปตามหมอ ส่วนหยาดยนืตวัสัน่อ่อนแรง...เรยีกนอ้งเบาๆ แย้ม.........แย้ม แต่ไม่มีเสียงตอบรับ หยาดโซเซ ไปทีห่นา้ต่างทีแ่มวด าตวันั ้นกระโดดลงไป มองไปรอบๆก็ไม่เห็นอะไร นอกจากความมืดมิด สายตาหยาดมองกวาด ไปถงึรั ้วโรงพยาบาลดา้นหนา้ ไฟจากถนนท าใหห้ยาดเห็นบางสิ ่ง หยาดหนา้ซดี... ผูห้ญงินุ่งผา้ถงุใส่เสือ้สดี า ยนื สงบนิ ่งอยู่ตรงนั ้น

สรุปส่งท้าย - แยม้เสยีชวีติงานศพแยม้จดัขึน้ง่ายๆทีบ่า้นในไร่มญีาตมิารว่มงานไม่มาก ลือกันไปไกลว่า แยม้ถกูปอบกนิบางคนกลวัเรือ่งนีม้าก จนไม่กลา้มางาน - ศาลไมเ้กา่ขา้งทางที ่ไม่รูม้สี่วนเกีย่วขอ้งกบัเหตกุารณน์ีห้รอืไม่ แต่ลงท้ายจาก “ศาลไม้” ก็กลายเป็ น “เศษไม้” เพราะยักษ์กับยศ ไปพงัจนเสยีหายแลว้เผาทิ ้ง

- หยาดบอก ยกัษเ์ล่าว่า แพทยท์ีผ่ ่าพสิจูนก์็ยงัสงสยั เพราะอวัยวะด้านในของแย้มฉีกขาดรุนแรงหลายจุด แต่อยู่มาได้ไงยังไงหลายวัน - ธีห่ยด จรงิๆมนัคอือะไร ไม่มใีครทราบ คนเล่าก็ไม่ทราบ - ผูห้ญงิคนนั ้น...ไม่ทราบขอ้มูล แต่เมือ่ ไม่นานมานี ้มีคนบอกว่าเคยเห็น