ราพันเซล

ราพัพั พั น พั นเซล น.ส.กนกวรรณ เรือรืงเดชฤทธิกุล ม.4/5

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสามีภรรยาชาวสวนคู่หนึ่งครองรักกันมานาน ฝ่าฝ่ยภรรยานั้นกำ ลังตั้งครรภ์ลูกคนแรก และแพ้ท้องอยากกินหัวผักกาด เธอเฝ้าฝ้มองแปลงผักกาดของบ้านข้าง ๆ ทุกวันจากหน้าน้ต่างบ้านชั้น 2 แต่ ไม่มีใครกล้าไปเอาผักกาดเหล่านั้น เพราะสวนที่ว่าเป็นของแม่มดใจร้าย ฉันอยากกินหัวผักกาดในแปลงนั้น” วันหนึ่งภรรยาได้เอ่ยปากบอกสามี ของเธอ “เธอก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ สวนนั้นเป็นของแม่มด” สามีขัด “แต่ฉัน ต้องการมัน ถ้าไม่ได้กิน ฉันจะไม่กินอะไรเลย และฉันก็จะตาย” ภรรยาเว้า วอน จนทำ ให้ชาวนาใจอ่อน กลางดึกคืนนั้นชาวนาได้ปีนข้ามรั้วไปขโมย หัวผักกาดมาหนึ่งหัวเพื่อให้ภรรยาได้กิน ทว่าเมื่อได้ลิ้มรสผักแสนอร่อย เธอก็ต้องการกินมันมากขึ้น คืนถัดมาเขาจึงต้องปีนไปขโมยหัวผักกาด มาให้ภรรยาของเขาอีกครั้ง

หยุด ! เจ้าคิดว่ากำ ลังทำ อะไรอยู่” แม่มดเจ้าของสวนแผดเสียงอันดังถามขึ้น “เอ่อ ข้า… มาเอาผักกาดให้ภรรยาข้า” ชาวนาตอบ “ขโมย !! เจ้าต้องชดใช้” “ได้โปรด” ชาวนาเอ่ยด้วยความกลัว เขาขอร้องแม่มด “ภรรยาของข้ากำ ลัง ท้อง เธออยากกินผักกาดมาก ให้ข้าทำ อะไรข้ายอมหมด” “ทุกอย่างงั้นหรือ” แม่มดยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าอย่างนั้นเอาผักกาดไปได้ตามที่ ต้องการ แต่เมื่อภรรยาเจ้าคลอดออกมา เด็กคนนั้นต้องเป็นของข้า” “ไม่มีทาง” ชาวนาตะโกนความโกรธ “เจ้าไม่มีทางเลือกแล้ว” แม่มดหัวเราะเย้ยหยัน ก่อนจะเดินหายไป

หลังจากนั้นไม่นาน ภรรยาของชาวนาก็คลอดลูก เป็นเด็กผู้หญิงหน้าน้ตาน่ารัก เมื่อ แม่มดทราบข่าวก็ปรากฏตัวขึ้นแล้วขโมยเด็กคนนั้นไปทันที เธอตั้งชื่อเด็กน้อน้ยว่า ราพันเซล และให้ราพันเซลอยู่บนหอคอยสูง ยิ่งนับวันราพันเซลก็ยิ่งสวยสะพรั่ง โดยเฉพาะผมสีทองของเธอที่ยาวเหยียด เป็นผมวิเศษที่มีพลังในการรักษา แม่มด รักผมของราพันเซลมาก เพราะมันทำ ให้เธอไม่มีวันแก่ แม่มดบังคับให้ราพันเซล อยู่แต่บนหอคอย สาธยายความเลวร้ายของโลกภายนอกให้ฟัง จนเด็กสาวนึก สงสัยว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร เธอต้องการจะหนี แต่ด้วยเวทมนตร์ของแม่มดที่ เสกประตูและบันไดให้หายไป ราพันเซลจึงไปไหนไม่ได้ เพราะเหลือแต่หน้าน้ต่าง เล็ก ๆ เพียงบานเดียวเท่านั้น ทุก ๆ วันแม่มดจะมาหาราพันเซลแล้วพูดว่า “ราพัน เซล ราพันเซล ปล่อยผมลงมา” แล้วปีนเส้นผมของราพันเซลขึ้นไปยังหอคอย นั่ง หวีผมของเด็กสาว ฟังเธอร้องเพลง แล้วก็กลับลงมา

กระทั่งวันหนึ่ง ราพันเซลรู้สึกเศร้าสร้อยและเบื่อหน่ายที่จะต้องอยู่บนหอคอย แห่งนี้ สิ่งเดียวที่เธอทำ ได้คือร้องเพลง และเสียงเพลงของเธอก็ลอยไปจนเจ้า ชายที่ขี่ม้าผ่านมาได้ยินเสียงอันไพเราะพอดี เขาตามมาจนถึงหอคอยแล้วก็ ต้องแปลกใจว่าไม่มีทางไหนที่จะขึ้นไปหาเจ้าของเสียงหวานนั้นได้เลย เจ้าชาย มายังหอคอยหลายต่อหลายวัน เฝ้าฝ้สังเกตว่าจะมีทางไหนบ้างที่ทำ ให้เขาได้ขึ้น ไปบนนั้น จนกระทั่งได้เห็นหญิงชราคนหนึ่งเดินมายังที่แห่งนั้นแล้วตะโกนว่า “ราพันเซล ราพันเซล ปล่อยผมลงมา” เจ้าชายจึงรู้ได้ทันทีว่าเขาจะต้องทำ อย่างไรต่อไป

หลังจากที่แม่มดกลับลงมา เจ้าชายได้เดินไปที่หอคอยก่อนจะดัดเสียงให้คล้าย แม่มดที่สุด แล้วตะโกนขึ้นว่า “ราพันเซล ราพันเซล ปล่อยผมลงมา” ราพันเซล ประหลาดใจว่าทำ ไมแม่มดถึงกลับมาอีกรอบ แต่ก็ปล่อยผมลงไป ทว่าเธอต้อง ตกใจสุดขีดเมื่อคนที่ขึ้นมากลับเป็นเจ้าชายรูปงาม เธอไม่เคยเจอคนอื่นมา ก่อนนอกจากแม่มด ราพันเซลทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัว แต่เจ้าชายก็มีท่าทีเป็น มิตร เขาอธิบายว่าหลงใหลในเสียงร้องเพลงของเธอ บอกเล่าเรื่องราวที่สวยงาม ของโลกภายนอกให้เธอฟัง เจ้าชายอยู่กับราพันเซลหลายชั่วโมง และหลังจาก นั้นเขาก็มาหาสาวน้อน้ยอีกเป็นเวลาหลายวัน จนในที่สุดทั้งคู่ก็ตกหลุมรักกัน และทำ ให้ราพันเซลต้องการจะหนีออกจากหอคอย

ทั้งสองวางแผนหนี โดยเจ้าชายได้นำ ผ้าไหมมาให้ราพันเซลถักเป็น บันไดเพื่อปีนหนีออกไป ราพันเซลเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ จนกระทั่งวัน หนึ่งเธอได้พูดคุยกับแม่มดถึงโลกภายนอกที่สวยงาม แม่มดจึงเอ่ยขึ้น ด้วยความเกรี้ยวกราดว่า “ข้าเบื่อที่จะพูดเรื่องนี้กับเจ้าแล้ว ! ยังไงเจ้าก็ต้อง อยู่คนเดียว ที่นี่ ตลอดไป !” “ข้าไม่ได้อยู่คนเดียว !” ราพันเซลเผลอหลุด ปาก แต่ก็รีบแก้ว่า “ข้าหมายถึง ข้ามีท่านอีกคน” แต่แม่มดไม่เชื่อ นางค้น หอคอยทุกซอกทุกมุมจนเจอเข้ากับบันไดถัก และเค้นเอาความจริงจากรา พันเซลจนรู้ว่ามีเจ้าชายขึ้นมาหาเธอ

“เจ้าจะไม่ได้เจอเจ้าชายอีก !” แม่มดหยิบมีดขึ้นมาตัดผมของราพันเซล แล้วร่าย มนตร์ให้เธอหายไปยังทะเลทรายอันไกลแสนไกล ส่วนแม่มดก็จัดการผูกเปียเอาไว้ ข้างหน้าน้ต่าง แล้วเฝ้าฝ้รอคอยเจ้าชายมาที่หอคอยอีกครั้ง จากนั้นไม่นานเจ้าชายก็มา “ราพันเซล ราพันเซล ปล่อยผมลงมา” แม่มดจับเปียของราพันเซลแล้วปล่อยลงไป เบื้องล่าง และเมื่อเจ้าชายปีนขึ้นมาถึงก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหญิงชราหน้าน้ตาน่ากลัว “ราพันเซลไปไหน เจ้าทำ อะไรเธอ” เจ้าชายถาม “เจ้าจะไม่มีวันได้เจอราพันเซลอีก” แม่มดบอกก่อนผลักเจ้าชายตกลงไปด้านล่าง เจ้าชายตกลงไปยังพุ่มไม้ แม้ว่า ร่างกายจะไม่ได้รับบาดเจ็บนัก แต่หนามแหลมคมก็ทิ่มตาเขาจนบอด เจ้าชายตาบอดรอนแรมตามหาราพันเซลอยู่นานถึง 2 ปี เขาตะโกนเรียกชื่อ ของเธอไปทั่ว จนกระทั่งวันหนึ่งเจ้าชายได้ยินเสียงเพลงที่เคยคุ้นหู “นั่นเสียงของรา พันเซล ข้าจำ ได้” เจ้าชายตามไปยังเสียงจนทั้งคู่ได้พบกัน “เจ้าชาย !” ราพันเซลร้อง ขึ้น โผเข้ากอดเจ้าชาย น้ำ ตาแห่งความปลื้มปีติของเธอไหลหล่นลงไปยังดวงตาของ เจ้าชาย แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น ดวงตาของเจ้าชายกลับมามองเห็นอีกครั้ง

ทั้งคู่กอดกันด้วยความรักใคร่ ก่อนจะเดินทางกลับไปยังอาณาจักร ของเจ้าชาย และเข้าพิธีอภิเษกสมรสกัน เจ้าชายกลายเป็นพระราชา และราพันเซลกลายเป็นพระราชินี ปกครองอาณาจักรอย่างมีความ สุขตลอดไป

โรงเรียนซางตาครู้สคอนแวนท์ 140 ถนนเทศบาลสาย1 แขวงกัลยาณ์ เขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร 10600 tea.02-465-0954 fax.02-465-4786 e-mail:scc.in.th