The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

Diary...แห่งความทรงจำ

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by kookkai_10102544, 2021-11-04 05:26:40

Diary...แห่งความทรงจำ

Diary...แห่งความทรงจำ

Keywords: Diary...แห่งความทรงจำ

"คุณเชื่อเร่ืองรักแรกพบไหมคะ เคยเชื่อไหมว่าการได้เจอกนั เพยี งหน่ึงคร้ัง สบตากนั เพยี งหนึ่งหน จะก่อให้เกดิ เป็ นความรักได้ ฉันเป็ นคนหน่ึงที่

ไม่เคยเช่ือเร่ืองพวกนีเ้ ลย จนกระทง่ั ...ได้เจอเขาคนนี้

พอเขียนประโยคน้ีจบลง ฉนั หยุดเขียนแลว้ วางปากกาลง มือขวาท่ีจบั ปากกาอยูน่ ้นั ค่อย ๆ ขยบั ข้ึนมาวางทาบที่หนา้ อกขา้ งซ้าย ขณะน้นั ฉนั รู้สึก
ใจเตน้ แรงอยา่ งบอกไม่ถูก ฉนั ถามตวั เองวา่ “ นี่เป็นเพราะอะไรกนั นะ ” สกั พกั ก็ทิง้ ตวั ลงนอนท่ีเตียงนุ่ม ๆ มีตุ๊กตาหมี 2 ตวั อยบู่ นหวั เตียง ฉนั ควา้ หมีตวั น้นั
มา แลว้ กพ็ ดู ข้ึนวา่ “น่ีเขาเป็นใคร เขามีอิทธิพลกบั ใจฉนั มากขนาดน้ีต้งั แตเ่ ม่ือไหร่กนั นะ” แลว้ ตากจ็ อ้ งมองไปท่ีตุก๊ ตาหมีตวั น้นั พร้อมกบั อมยมิ้ สักพกั ก็นึก
ถึงใบหนา้ และรอยยมิ้ ของเขา ชายหนุ่มท่ีอาคารเรียนภาษาไทยวนั น้นั .....

ยอ้ นกลบั ไปวนั วานเม่ือ 5 ปี ที่แลว้ วนั น้นั ฉนั จาไดแ้ มน่ ยาเลยวา่ เป็นช่วงกลางเดือนกรกฎาคม ช่วงน้นั เป็ นช่วงเวลาที่เพื่อน ๆ ซอ้ มละครเน่ืองในวนั
ภาษาไทยพอดี ซ่ึงเพื่อนของฉนั กไ็ ดช้ วนฉนั ไปดูการซ้อมละครท่ีอาคารเรียนภาษาไทย ประมาณเวลา 4 โมงเยน็ หลงั เรียน และนนั่ เองคือวนั ที่ฉนั ไดเ้ จอเขา
เป็นคร้ังแรก ฉนั เดินเขา้ ไปในหอ้ งซ้อมละครกบั เพื่อนคนหน่ึง และไดท้ กั ทายเพื่อน ๆ ที่หอ้ งซ้อม และมีแวบหน่ึงท่ีชาเลืองตามองเห็นชายหนุ่มคนหน่ึงนงั่
อยกู่ บั เพ่อื นอีกคนของเขา ท่ีกาลงั หยอกลอ้ หวั เราะกนั อยา่ งสนุกสนานดา้ นมุมหนา้ ต่าง ทนั ใดน้นั คาพูดในใจของฉนั ก็ดงั ข้ึนมาวา่ “ทาไมรอยยิม้ ของผูช้ าย
คนน้นั ถึงไดห้ วานละมุนและน่ารักขนาดน้ี” แตต่ อนน้นั ก็ยงั ไม่ไดท้ าและคิดอะไรต่อ แลว้ หาท่ีนง่ั เพื่อดูเพ่ือนซ้อมละคร จนกระทง่ั เวลาล่วงเลยมาถึง 5 โมง
เยน็ ทุกคนแยกยา้ ยกนั กลบั บา้ น ฉนั กบั แก๊งเพื่อนเดินออกมาพร้อมกนั และขณะที่เดินออกมาจากหอ้ งอยู่ ดีดีฉนั ก็หลุดปากถามเพื่อนวา่ “นอ้ งผชู้ ายตวั เล็ก

ยมิ้ หวาน ๆ คนน้นั เขาอยชู่ ้นั ไหน หอ้ งไหนหรอ” และก็มีเสียงของเพือ่ นตอบกลบั มาวา่ “เฮย้ ! จะบา้ หรอ นอ้ งท่ีไหน เขาอยชู่ ้นั เดียวกนั กบั เราเนี่ย ม.3 เท่ากนั
เลย” ฉันยืนนิ่งไปชวั่ ขณะ แลว้ บอกเพื่อนวา่ “อะไรนะ! ทาไมฉันไม่เคยรู้จกั เขาเลย ไม่เคยเห็นเลยดว้ ยซ้า” หรือเพราะฉนั ไม่เคยสังเกตอะไรแบบน้ีเลย
ต่างหาก อ๋อลืมบอกไปวา่ ท่ีโรงเรียนของฉนั เป็ นโรงเรียนมธั ยมขนาดใหญ่ ซ่ึง ม.3 ในขณะน้นั มีท้งั หมด 14 ห้องเรียน ก็ไม่แปลกท่ีจะไม่เคยเจอเขา หรือ
อาจจะเคยเจอผา่ น ๆ แตไ่ มไ่ ดส้ นใจ เล่าตอ่ อีกวา่ ฉนั เป็นคนท่ีค่อนขา้ งเด็กเรียน เวลาวา่ งก็อยูก่ บั เพื่อนซะส่วนใหญ่ เวลามาเรียนก็เรียน พอถึงเวลากลบั บา้ น

ก็กลบั เลยเป็นคนที่ไมไ่ ดส้ นใจอะไรใคร และจะบอกอีกอยา่ งวา่ ฉนั ไม่รู้จกั แมก้ ระทง่ั วา่ ความรักมนั เป็นยงั ไง เพื่อนมีแฟนฉนั ก็รู้สึกเฉย ๆ ไมไ่ ดม้ ีความคิดท่ี
อยากจะมีแฟนเหมือนเพ่อื น ไมไ่ ดส้ นใจและใส่ใจอะไรเร่ืองพวกน้ีเลย หรือพดู ง่าย ๆ คือ เป็ นคนท่ีไม่ใคร่คิดเร่ืองความรักรูปแบบน้ีเลย จนกระทง่ั ไดม้ าเจอ
ชายหนุ่มคนน้ี แต่ที่น่าแปลกใจคือฉนั รู้สึกสนใจเขา อยากรู้จกั เขาเพียงเพราะรอยยมิ้ ของเขาน้นั หรือ ฉนั ถามตวั เองในใจอีกคร้ัง พอพูดมาถึงตรงน้ีใจฉนั เตน้
แรงข้ึนอีกคร้ัง หนา้ ร้อน ตวั ร้อนผา่ ว อยา่ งบอกไม่ถูก

ถามตวั เองอีกคร้ังวา่ ทาไมคนท่ีไม่เคยรู้จกั ความรักเลย ถึงตกหลุมรักคนคนหน่ึงไดเ้ พียงเพราะรอยยมิ้ น้นั ไดถ้ ึงเพียงน้ี เพียงเพราะรอยยิม้ น้นั หรือท่ี
ทาให้ฉนั รู้จกั ความรัก ท้งั ๆ ที่ตลอด 14 ปี ท่ีผา่ นมาฉนั ไม่เคยสนใจความรักรูปแบบน้ีมาก่อนเลย และเรื่องราวแบบน้ีมนั ไดเ้ กิดข้ึนแลว้ และเกิดข้ึนเร็วมาก
จนฉนั ไมไ่ ดต้ ้งั ตวั และเตรียมรับกบั ความรู้สึกที่เปล่ียนไปของตวั เองเลย

ในวนั ท่ี 29 กรกฎาคม 2559 ฉันยงั จาไดด้ ีและไม่มีวนั ลืม ซ่ึงเป็ นวนั ภาษาไทย วนั ที่เพื่อน ๆ ของฉนั และเขาคนน้นั ไดข้ ้ึนแสดงละครท่ีหอประชุม
ของโรงเรียน และวนั น้นั เองฉนั ไดข้ ้ึนไปช่วยดูแลสถานที่ ดูแลเพ่อื น ๆ นกั แสดง ไดอ้ ยใู่ กลก้ บั เขาอีกคร้ัง ฉนั ตื่นเตน้ และดีใจมากที่ไดไ้ ปดูแลและมองเขาอยู่
ใกล้ ๆ แตก่ ็แสดงออกไม่ได้ เพราะฉนั เองเป็นคนท่ีค่อนขา้ งข้ีอาย แต่กเ็ ป็นคนท่ีมีลกั ษณะหา้ ว ๆ ไมค่ ่อยออ่ นหวาน และมีเพ่ือนผูช้ ายเยอะ จนบางคร้ังคนอ่ืน
มองวา่ ไมใ่ ช่ผหู้ ญิงกนั แลว้ แตท่ าไมพอไดอ้ ยใู่ กล้ ๆ เขา ฉนั จึงรู้สึกวา่ ตวั เองเป็ นผหู้ ญิงตวั เล็ก ๆ มีความเขินอาย ท้งั ๆ ที่ไม่เคยเป็ นแบบน้ีมาก่อนเลยในชีวติ
ฉนั มองดูตวั เองแลว้ กร็ ู้สึกตลกเหมือนกนั นะ การท่ีเราชอบใครสักคนมนั เป็นแบบน้ีเองหรอ จากผหู้ ญิงท่ีมีนิสยั หา้ ว ๆ กลบั กลายเป็นอยา่ งน้ีไปได้ หากเพ่ือน
ผชู้ ายของฉนั รู้คงหวั เราะและดีใจกนั มากเลยนะ ท่ีเพือ่ นคนน้ียงั มีความเป็นผหู้ ญิงอยบู่ า้ ง ซ่ึงที่ฉนั เป็นแบบน้ีกไ็ มใ่ ช่เพราะใครท่ีไหน แต่เป็ นเพราะเขาคนน้นั
นน่ั เอง

แต่ว่าไปแลว้ ฉนั ยงั ไม่รู้จกั เขาเลย จนกระทง่ั จบการแสดงละคร ฉนั ก็รวบรวมความกลา้ เดินหนา้ เขา้ ไปขอเขาถ่ายรูป และวนั น้นั เองเราไดถ้ ่ายรูป
ดว้ ยกนั เป็นภาพแรก ซ่ึงเขาเป็นคนที่มีรูปร่างสูงโปร่ง ผวิ คมเขม้ และผอม พอฉนั เดินเขา้ ไปถ่ายรูปกบั เขา ฉนั กลายเป็ นคนตวั เล็กไปเลย เพราะฉนั สูงเท่าไหล่

ของเขาเท่าน้นั เอง เขาสุภาพและอธั ยาศยั ดีมาก ๆ จาไดว้ า่ วนั น้นั ขณะที่กาลงั ถ่ายรูปเขาเป็ นคนจบั กลอ้ ง และให้ฉนั ขยบั เขา้ ไปใกล้ ๆ ซ่ึงหวั ของฉนั ไปชน
กบั หนา้ อกของเขา อยดู่ ี ๆ มือไมก้ ็ออ่ นไปหมด รู้สึกใจเตน้ แรงมาก แทบจะทะลกั ออกมาขา้ งนอกอยูแ่ ลว้ ตวั ร้อนผา่ ว ๆ มือชาไปหมด และเขาก็พูดข้ึนมาวา่
123... แชะ! เก็บภาพไปเรียบร้อย 2 ภาพ พอถ่ายรูปเสร็จ เขาหนั หนา้ มาที่ฉนั พร้อมกบั พูดวา่ “ขอบคุณนะครับ” แลว้ กม้ หวั เล็กนอ้ ย โอแ้ ม่เอ๋ย! ใจฉนั ตอน

น้นั คือทาอะไรไม่ถูก แทบจะเดินชนโตะ๊ เกา้ อ้ีที่วางอยูแ่ ถวน้นั ไปหมดแลว้ คร้ังน้นั เองที่ทาให้ฉนั ไดย้ นิ เสียงเขา ชดั ๆ คร้ังแรก เขาน่ารักมาก น่ารักจน
แทบไมร่ ู้วา่ จะหาคาไหนมาพรรณนาเปรียบเปรย หรือฉนั คลง่ั รักเขามากเกินไปหรือเปล่า

พอยนื เขินอยอู่ ยา่ งน้นั สักพกั กพ็ ่งึ นึกข้ึนไดว้ า่ ยงั ไม่รู้จกั ชื่อเขาเลย ยงั ไม่ไดถ้ ามไถ่อะไรกนั เลยสักนิด จนเขาเดินออกจากตรงน้นั ไปแลว้ ฉนั น้ีมนั บา้
จริง ๆ เลยนะ ทาไมเป็นแบบน้ี ไม่เคยเป็นแบบน้ีมาก่อนเลย จนกระทง่ั เพ่อื นเดินมาถามวา่ “ไดถ้ ่ายรูปกบั เขาแลว้ หรอ” สีหนา้ ตอนน้นั ก็คือท้งั ดีใจและเสียใจ
รู้สึกยงั ตื่นเตน้ ไมห่ าย พร้อมกบั ตอบเพอื่ นไปวา่ “ใช่ ดีใจมาก แต่ฉนั ยงั ไมร่ ู้จกั ช่ือเพอ่ื นคนน้นั เลย น่าเสียดายมากนะ” เพื่อนจึงหวั เราะ พร้อมตบไหล่ฉนั เบา
ๆ แลว้ พูดวา่ “จะคิดมากไปทาไม เรามีเฟซบุก๊ เขานะ ทุกวนั น้ีการจะรู้จกั ใครมนั ยากอยหู่ รอ”

พอเพื่อนพูดจบ เพ่อื นก็เอาช่ือเฟซบุก๊ ของเขาคนน้นั ใหก้ บั ฉนั และพดู ต่ออีกวา่ “ทกั ไปหาเขาแลว้ ส่งรูปที่ถ่ายวนั น้ีใหเ้ ขาเลยสิ” ฉนั ก็รีบตอบเพื่อนกลบั ไปวา่
“แกจะบา้ หรอ จะให้ฉนั ทกั ไปหาผชู้ ายก่อนไดย้ งั ไง มนั ไม่ควรเลยนะ” เพ่ือนตอบวา่ “ก็แลว้ แต่เธอนะ ฉนั ช่วยเธอไดเ้ พียงเท่าน้ี แต่ฉนั จะบอกเธออีกอยา่ ง
นะ ยคุ สมยั น้ีผชู้ ายกบั ผหู้ ญิงเทา่ เทียมกนั แลว้ เรามีสิทธ์ิที่จะทกั ไปคุยได้ อยา่ กงั วลนกั เลย...” หลงั จากเพ่ือนพูดจบฉนั ก็ไม่ไดพ้ ูดอะไรต่อ จึงแยกยา้ ยกนั กลบั
บา้ น

พอถึงเวลาช่วงเยน็ อาบน้า ทานขา้ วเสร็จเรียบร้อย ฉนั ก็เดินเขา้ ไปในหอ้ งนอน เอนตวั ลงนอนกบั เตียงที่นุ่ม ๆ ครุ่นคิดถึงใบหนา้ ของชายหนุ่มคน
น้นั มือขวาควา้ โทรศพั ทท์ ่ีวางอยขู่ า้ ง ๆ ข้ึนมา พร้อมกบั เสียงเพ่ือนที่ดงั กอ้ งเขา้ มาในหูอีกคร้ังวา่ “ส่งชื่อเฟซบุ๊กเขาให้แลว้ นะ ผูห้ ญิงก็ทกั ก่อนได”้ หลงั จาก
น้นั ฉนั เร่ิมพิมพห์ าเฟซบุก๊ ของชายหนุ่มคนน้นั แลว้ ก็ไปเจอ ฉนั ทาใจอยนู่ านสองนาน วา่ จะกดเพ่ิมเพื่อนดีไหม ความรู้สึกตอนน้นั เหมือนมีคนสองคนอยูใ่ น
ร่างเดียวเลย ความคิดหน่ึงก็บอกวา่ ไม่ตอ้ งหรอกเราเป็ นผหู้ ญิงนะ แต่อีกความคิดหน่ึงก็บอกวา่ ลองเลยไม่เสียหายอะไร สุดทา้ ยมือฉนั ก็ลน่ั กดเพ่ิมเพื่อนเขา
ทนั ทีทนั ใด ตอนน้นั คิดวา่ เฮย้ ! ไม่ได้ ๆ จะกดยกเลิกแลว้ แต่ทนั ใดน้นั ก็มีแจง้ เตือนข้ึนมาวา่ เขารับเป็ นเพื่อนในเฟซบุก๊ เรียบร้อยแลว้ ทุกคนคะทุกอยา่ งมนั
เกิดข้ึนเร็วมาก เร็วแบบไม่ทนั ต้งั ตวั เลย ใจฉนั เตน้ แรงอีกคร้ัง ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ แทบจะทะลกั ออกมาขา้ งนอก มือไมส้ ั่นไปหมด โทรศพั ท์หล่นจากมือตกลงบน
เตียง ฉนั ทาอะไรไมถ่ ูก จะทกั ไปกไ็ ม่กลา้ แตใ่ นใจกอ็ ยากคุยกบั เขามาก ทาไมเขาคนน้ีมีอิทธิพลกบั ฉนั เพยี งน้ีหรือเพราะเขาเป็ นคนแรกที่ทาให้ฉนั รู้สึกแบบ
น้ีไดง้ ้นั หรอ แลว้ ฉนั กห็ ลบั ไปเพราะช่วงน้นั ก็เป็นช่วงท่ีเรียนหนกั มากเหมือนกนั

รุ่งเช้าวนั ใหม่ แสงแดดส่องทะลุม่านเขา้ มาแยงตาฉนั เสียงไก่ขนั ดงั ข้ึนพร้อมกบั เสียงนาฬิกาปลุก ฉนั ลืมตาข้ึน พร้อมมองนาฬิกา เวลา 6 โมงเช้า
ฉนั ลุกข้ึนนงั่ ขย้ตี า อาการยงั สะลึมสะลืออยู่ แตต่ อ้ งรีบลุกไปอาบน้าแต่งตวั เพอ่ื ไปโรงเรียนแลว้ พอแต่งตวั เสร็จลงมารับประทานอาหารเชา้ และรอรถรับส่ง
มารับท่ีหนา้ บา้ นเวลา 7:15 น. และถึงโรงเรียนประมาณ 7:30 น. พร้อมกบั รถรับส่งอีกคนั ตามหลงั มาจอดที่หนา้ โรงเรียน ฉนั กา้ วขาลงจากรถ และเงยหนา้

หนั ไปมองรถอีกคนั ที่อยูข่ า้ งหลงั ขณะน้นั เองทาให้ฉันไดเ้ จอกบั ชายหนุ่มคนน้นั เขากา้ วขาลงจากรถมาพร้อมกบั ฉนั รูปร่างสูงโปร่ง เส้ือผา้ ขาวสะอาด
กางเกงสีดาเลยเข่า กระเป๋ าสะพายสีดา ดูสุขมุ เรียบร้อย เดินผา่ นหนา้ ฉนั เขา้ ประตูโรงเรียนไป ฉนั ก็รีบเดินเขา้ ประตูโรงเรียนตามหลงั เขาไป เพื่อรีบไปเขา้

แถว และแยกยา้ ยเขา้ ช้นั เรียน พอถึงเวลาพกั กลางวนั โรงเรียนของฉันคนเยอะและค่อนขา้ งแออดั มาก ฉันไดแ้ ต่คิดในใจว่าอยากเจอหน้าเขา อยากเห็น
รอยยมิ้ อนั สดใสของเขา คงจะช่วยใหฉ้ นั มีกาลงั ใจในการเรียนตอ่ อยา่ งมาก เพราะช่วงน้ีคือช่วงที่เรียนหนกั มากจริง ๆ เพราะพวกเราจะจบ ม.3 กนั แลว้

ทนั ใดน้นั กม็ ีกลุ่มเพื่อนผูช้ าย กลุ่มใหญ่เดินผา่ นจากประตูอีกฝ่ังตรงมาที่หนา้ ฉนั แลว้ เดินผา่ นไปขา้ ง ๆใช่! นน่ั คือกลุ่มของเขาคนน้นั มาพร้อมกบั
รอยยมิ้ ที่สดใส ฉนั รู้สึกมีความสุขกบั รอยยิม้ น้ีมาก เพราะมนั ทาให้ฉนั มีความสุขและรู้สึกเบิกบานไปดว้ ย แมว้ า่ โรงอาหารคนจะเยอะมากแค่ไหน แต่ฉนั ก็

เจอเขาไดท้ ุกวนั อยา่ งน่าแปลกใจจริง ๆ จากท่ีก่อนหนา้ น้ีไมเ่ คยเจอกนั เลย แต่หลงั จากวนั น้นั ก็เจอกนั แทบทุกวนั และเกือบจะทุกที่ของโรงเรียน แต่ก็ไร้บท
สนทนา ไร้การทกั ทาย เพราะเราสองคน ไม่เคยถามช่ือกนั เลย เพียงแค่ขอถ่ายรูปวนั น้นั แลว้ ก็แยกยา้ ยกนั จะวา่ ไปแลว้ ก็มีแต่ฉนั เองท่ีอยากรู้จกั เขา อยากเห็น
หนา้ เขาในทุก ๆ วนั ซ่ึงเขากไ็ ม่มีทา่ ทีอะไรเลยแมแ้ ต่นอ้ ย

ถึงเวลาเลิกเรียน เดินทางกลบั บา้ น ทากิจวตั รประจาวนั ทุกอย่างเสร็จ ฉันก็เดินเขา้ ไปในห้องนอนมุมเดิม ของตวั อีกเช่นเคย วนั น้ีฉันคิดและ
ตดั สินใจไวแ้ ลว้ วา่ ยงั ไงตอ้ งรู้จกั ช่ือเขาใหไ้ ด้ มือของฉนั ควา้ โทรศพั ทข์ ้ึนมา เขา้ ไปในบทสนทนา มือส่ันพิมพผ์ ดิ พิมพถ์ ูก ท้งั พิมพท์ ้งั ลบ ไม่จบสักที แค่ถาม
ชื่อทาไมมนั ยากขนาดน้ี แตส่ ุดทา้ ยฉนั ก็ตดั สินใจ ทกั ไปพร้อมกบั คาวา่ “สวสั ดีคะ่ ” ไม่ทนั ไรก็มีขอ้ ความตอบกลบั มาวา่ “สวสั ดีครับ” ตอนน้นั ใจฉนั เตน้ แรง
อีกแลว้ คร้ังน้ีหนกั กวา่ ทุกคร้ัง หนา้ ร้อน ตวั ร้อน ดงั่ คนไม่สบายเลย จะกร๊ีดก็กร๊ีดไม่ออก กลวั วา่ ถา้ กร๊ีดออกไปเด๋ียวพอ่ กบั แม่ที่อยขู่ า้ งล่างตกใจ ไดแ้ ต่กร๊ีด
ร้องอยใู่ นใจ แลว้ กล้นั หายใจพมิ พต์ ่อไปวา่ “เราเคยขอถ่ายรูปกบั เธอเมื่อวนั ภาษาไทยจาไดไ้ หม แต่ยงั ไม่เคยส่งรูปให้เธอเลย” และฉนั ก็ส่งรูปที่ถ่ายดว้ ยกนั
ไป 2 ภาพ เขาตอบกลบั มาวา่ “จาไดส้ ิครับ ขอบคุณมากนะครับ” พอฉนั อ่านประโยคน้นั เสร็จ รีบวางโทรศพั ทแ์ ลว้ ลม้ ตวั ลงนอนบนเตียง พร้อมกบั กรี๊ดใส่
หมอนใบใหญ่ เพราะจะได้ไม่เสียงดงั คิดแล้วตวั เองตอนน้นั ก็ตลกเหมือนกนั นะ ฮ่า ๆ พอกรี๊ดเสร็จนึกข้ึนได้ว่ายงั ไม่รู้จกั ช่ือเขาเลย รีบลุกข้ึนมาควา้
โทรศพั ทพ์ ิมพถ์ ามชื่อเขาในทนั ที และวนั น้ีกม็ าถึง วนั ที่ฉนั ไดร้ ู้จกั ชื่อเขาจริง ๆ

ชายหนุ่มคนน้ีช่ือภูผา ช่ือเขาเพราะมากเลย แมห้ นา้ ตาจะดูดี นิสัยเรียบร้อยสุขุมแลว้ ชื่อยงั เพราะอีกต่างหาก หลงั จากน้นั มาเราสองคนก็รู้จกั ช่ือซ่ึง
กนั และกนั แตไ่ ปโรงเรียนกย็ งั ไม่กลา้ ทกั เพราะไมไ่ ดส้ นิทถึงขนาดน้นั แต่เราก็ไดค้ ุยกนั ทางเฟซบุก๊ ในทุก ๆ วนั จนกลายเป็ นความสนิทในระดบั หน่ึง และ
ฉนั กพ็ ่งึ มารู้อีกวา่ เขากเ็ ป็นคนตลกเหมือนกนั นะ เล่นมุกตลกดว้ ยกนั ได้ ฉนั ยอมรับวา่ ช่วงเวลาน้นั มนั มีความสุขมาก มีความสุขมากจนอยากหยุดเวลาเอาไว้
ตรงน้ี และฉนั ปฏิเสธไม่ไดเ้ ลยวา่ เขาเป็ นส่วนหน่ึงที่ทาให้ฉนั มีกาลงั ใจที่จะไปเรียนในทุก ๆ วนั ทาให้ฉนั หายเหน่ือยและมีรอยยิ้มไดใ้ นทุกวนั เวลา จน
กลายเป็ นความรู้สึกท่ีดีมากข้ึนเรื่อย ๆ สะสมมากข้ึนเร่ือย ๆ จนฉันรู้สึกวา่ ตวั เองรักเขามากข้ึนเรื่อย ๆ เช่นกนั อ๋อลืมบอกไปอีกอยา่ งคือฉนั เป็ นคนที่ชอบ
ถ่ายรูปมาก เพราะรู้สึกวา่ ภาพถ่ายมนั คือพ้ืนท่ีท่ีเก็บความทรงจาไวไ้ ดด้ ีและยาวนานทีสุด" แมว้ า่ วนั หน่ึงทุกอย่างที่อยูใ่ นภาพจะเปลี่ยนไปแลว้ ก็ตาม แต่
ภาพถ่ายน้นั จะยงั คงเดิมไม่เปล่ียนแปลง นนั่ เองคือสาเหตุท่ีทาให้เกิดไดอารี่อีกเล่มของฉนั และฉันไดเ้ ร่ิมเขียนไดอารี่ถึงเขา เก็บภาพทุก ๆ ท่ี ท่ีเรามีความ
ทรงจากบั เขา เขียนทุกอยา่ งท่ีตวั เองรู้สึกลงเก็บไวใ้ นไดอาร่ีทุก ๆ วนั เจอเขาท่ีไหน เขาทาอะไร รายละเอียดทุกอยา่ งอยใู่ นน้นั ท้งั หมดเลย

แต่มาวนั หน่ึงความสุขน้นั เหมือนฝันสลายไปในพริบตา เม่ือเห็นเขาเดินมากบั ผูห้ ญิงอีกคนหน่ึง ซ่ึงเป็ นรุ่นพ่ีเรา เดินผา่ นหนา้ ฉนั ไป ทีแรกฉนั ก็ไม่
คิดอะไร เพราะคิดวา่ คงเป็นพส่ี าวของเขา แต่ก็มีเสียงแวว่ เขา้ มาในหูขา้ งซา้ ยวา่ คนน้ีหรือเปล่าท่ีเพือ่ นหอ้ งเขาบอกวา่ เป็ นแฟนของผูช้ ายคนน้ี หลงั จากไดย้ ิน

คาพดู คาน้นั ฉนั ก็ทาอะไรไม่ถูก หนา้ ชา มือชา แขนขาอ่อนแรงไปหมด ใจเตน้ แรงมาก และรู้สึกเจบ็ ที่หนา้ อกขา้ งซา้ ยอยา่ งบอกไมถ่ ูก การเตน้ ของหวั ใจคร้ัง
น้ีความรู้สึกไม่เหมือนทุกคร้ัง เพราะมนั เกิดข้ึนจากความรู้สึกเสียใจ โกรธ ท่ีทาไมฉนั พ่ึงรู้วา่ เขามีแฟนแลว้ ความรู้สึกตอนน้นั รู้สึกวา่ ใจดวงนอ้ ย ๆ ของฉนั
แตกสลายไมเ่ หลือชิ้นดีแลว้ อยดู่ ี ๆ น้าตาก็ไหลอาบลงที่แกม้ ท้งั สองขา้ งแบบไม่รู้ตวั ฉนั ไดแ้ ต่คิดในใจวา่ ทาไมเขามีอิทธิพลกบั ใจฉนั มากขนาดน้ี เวลาเห็น
เขายมิ้ ก็ทาใหฉ้ นั มีความสุขมากท่ีสุด เวลาเศร้าก็ทาใหใ้ จฉันทุกขม์ ากถึงเพียงน้ี น่ีหรือที่เขาเรียกวา่ ความรัก ฉันพ่ึงเคยสัมผสั ความรู้สึกแบบน้ีคร้ังแรก มนั
ช่างทรมานเหลือเกิน ดงั่ ประโยคที่วา่ เพียงแค่สบตา ฉนั ก็ตกหลุมรัก และเพียงแค่สบตา มนั ก็ทาให้ฉนั เสียใจไดม้ ากขนาดน้ี หลงั จากวนั น้นั เอง ฉนั ไม่ส่ง
ขอ้ ความไปคุยกบั เขาอีกเลย และไดอาร่ีท่ีฉนั เขียนในทุกวนั ก็ไดห้ ยดุ ลงต้งั แตว่ นั น้นั เป็นตน้ มา เพราะฉนั รู้สึกวา่ ทุกอยา่ งมนั แตกสลายไปหมดแลว้

ต๊ิด ติ๊ด ต๊ิด เสียงแจง้ เตือนดงั ข้ึน พร้อมกบั ขอ้ ความวา่ “เธอหายไปไหน ทาไมเราไม่ไดค้ ุยกนั เลย” ซ่ึงเป็ นขอ้ ความจากเขาน้นั เอง แลว้ ฉนั เองไม่ใช่
คนท่ีใจแขง็ อะไร เพราะ คนน้ีคือสถานะแบบเพอ่ื นมาต้งั แต่แรกอยแู่ ลว้ ซ่ึงไมม่ ีสิทธ์ิไปโกรธเขาเพียงเพราะเรื่องแค่น้ีเลย คิดไปคิดมาเราไม่เคยบอกชอบเขา
เลยดว้ ยซ้า แมใ้ นใจจะรู้สึกเสียใจมากแคไ่ หน แตใ่ นฐานะเพ่ือนกต็ อ้ งตอบอยา่ งใจแขง็ วา่ “อ๋อ ช่วงน้ีเรางานเยอะมาก ไม่ค่อยมีเวลาคุยกบั ใครเลย ขอโทษเธอ
ดว้ ยนะ” เขาตอบกลบั มาวา่

“สู้ไปดว้ ยกนั นะ อีกไมน่ านเรากเ็ รียนจบกนั แลว้ แลว้ เธอจะไปเรียนตอ่ ม.ปลายที่ไหนหรอ”

“ฉนั วา่ จะเรียนตอ่ ท่ีเดิมน่ีแหละ แลว้ นายล่ะ”

“เราวา่ จะไปเรียนช่างอยทู่ ี่เทคนิคการช่างสายอาชีพ”

“อ๋อ เรากไ็ มไ่ ดเ้ จอกนั แลว้ สินะ”

“ไวเ้ รียนจบเรามาถ่ายรูปดว้ ยกนั นะเพื่อน” คาน้ีมนั ช่างจุก เจ็บที่หนา้ อกทะลุเขา้ ไปในส่วนลึกของหวั ใจ เป็ นคนเดียวท่ีพูดคาวา่ เพื่อนแลว้ ฉนั รู้สึก
เจ็บและเสียใจมากขนาดน้ี ฉนั เช็ดน้าตาที่ไหลออกมาและตอบกลบั ไปวา่ “ไวเ้ รามาถ่ายรูปกนั นะเพ่ือน” แมแ้ ต่ฉันท่ีพิมพอ์ อกไปเอง ยงั รู้สึกเจ็บปวด แต่ก็
ตอ้ งทาเพราะเราคือเพื่อนที่แสนดีต่อกนั และฉนั ไม่เคยถือโทษโกรธเขาเลย เพราะเขาไม่ผิด แต่ผิดท่ีฉนั เองต่างหากที่เขา้ ไปรู้จกั เขา และคิดมากเกินกว่า
สถานะที่เขาใหไ้ ว.้ ..

วนั ปัจฉิมนิเทศ

เราสองคนก็ไดน้ ดั มาถ่ายรูปดว้ ยกนั ฉนั จึงชวนเขาไปท่ีสถานที่หน่ึง นน่ั ก็คืออาคารภาษาไทย ฉนั อยากกลบั มาถ่ายภาพท่ีเป็นคร้ังแรกท่ีไดเ้ จอกนั กบั
เขา พอเราถ่ายภาพกนั เสร็จเราสองคนก็แยกยา้ ยกนั ไปหาเพื่อน ๆ ขณะน้นั เองเขาก็เดินไปหาแฟนเขา ตอ่ หนา้ ตอ่ ตาของฉนั

ฉนั ก็ไดแ้ ต่มองและภาวนาในใจวา่ ทาไมตรงน้นั ไม่ใช่ฉนั บา้ ง แต่ก็ไม่อยากคิดอะไรไปมากกวา่ น้นั เพราะรู้สึกวา่ ไดแ้ ค่น้ีก็ดีเท่าไหร่แลว้ โชคดีแค่
ไหนท่ีเราไดม้ าสนิทกบั คนท่ีเราชอบ และสนิทมากขนาดน้ี สนิทมากจนแทบไมก่ ลา้ แมแ้ ต่จะเผยความในใจออกไปใหอ้ ีกฝ่ ายไดร้ ู้

พอกลบั มาถึงบา้ น ฉนั ก็ไดห้ ยิบภาพถ่ายน้นั ข้ึนมาแลว้ เขียนลงไวใ้ นไดอารี่เหมือนเดิม รอบน้ีฉนั ไดเ้ ขียนความรู้สึกท้งั หมดลงไวใ้ นไดอารี่ ไดแ้ ต่
พรรณนาออกมาเป็นตวั หนงั สือ ท่ีไม่สามารถพูดออกไปไดเ้ ลย และเขาคงจะไม่ไดร้ ู้ความรู้สึกฉนั หรอก เพราะฉนั เลือกท่ีจะไม่บอก เพราะกลวั วา่ ถา้ พูดไป
แลว้ จะมองหนา้ กนั ไม่ติด สถานะเพื่อนก็จะหายไป ฉนั เลยเลือกท่ีจะเก็บไวม้ าโดยตลอด ใหค้ วามทรงจาทุกอยา่ งมนั ฝังลึกลงไปอยูใ่ นไดอารี่เล่มน้ี พอฉนั
คิดถึงเขาก็แคก่ ลบั มาอ่านแคน่ ้ีคงมากพอแลว้

เปิ ดเทอมใหม่

สวสั ดีวนั เปิ ดภาคเรียนใหม่ ฉันข้ึนม.4 ระดบั ม.ปลายเป็ นที่เรียบร้อยแลว้ โตข้ึนอีกกา้ ว ปี น้ีไม่มีอีกแลว้ คน ๆ น้นั ท่ีฉันไดเ้ จอทุกวนั ท่ีโรงอาหาร
โรงยิม หรือสถานที่ต่าง ๆ ในโรงเรียนเพราะเราต่างก็แยกยา้ ยกนั ไปเรียนคนละท่ี ฉนั ยอมรับวา่ ความสุขตรงน้นั มนั ขาดหายไป ความสุขท่ีเคยมีมนั เร่ิมลด
นอ้ ยลงเรื่อย ๆ และฉนั ก็ไม่เคยสนใจคนอื่นอีกเลย แมว้ า่ จะมีคนท่ีสามารถทดแทนเขาได้ แต่ฉนั รู้สึกวา่ เขาก็ยงั เป็ นเขาในแบบทีฉนั ชอบ แมจ้ ะรู้วา่ คงไม่มี
โอกาสที่จะไดก้ ลบั มาเจอกนั อีกแลว้ ฉนั ก็ยงั ไม่สามารถเปิ ดโอกาส เปิ ดใจรับใครเขา้ มาแทนที่เขาไดเ้ ลยสักคน เวลาคิดถึงไดแ้ ต่นงั่ อ่าน ดูภาพถ่ายในไดอาร่ี
เล่มน้นั และหวงั วา่ สักวนั จะมีโอกาสเอาใหเ้ ขาไดอ้ า่ นดว้ ยตวั เอง ใหเ้ ขาไดร้ ู้ความรู้สึกท้งั หมดของฉนั หวงั วา่ สกั วนั หน่ึง.....

2 ปี ผ่านไป

ฉนั กา้ วเขา้ สู่ช่วง ม.6 เวลาเดินผ่านไปตามกาลเวลา ไม่มีแมแ้ ต่บทสนทนา เพราะความห่างมนั ทาให้เราห่างกนั ไปดว้ ย ไม่กลา้ ท่ีจะทกั เพราะเขามี
แฟนอยแู่ ลว้ ฉนั ค่อนขา้ งที่จะถือคติเร่ืองน้ีมาก เพราะถา้ มีแฟนฉนั จะไม่ยุง่ เลยทนั ที แมจ้ ะเจ็บมากแค่ไหน แต่ฉนั เช่ือวา่ ตวั เองไหว แมใ้ นใจมนั พงั ทลายไป

หมดต้งั นานแลว้ แต่ปากกย็ งั บอกวา่ ไหวมาโดยตลอด ความรักมนั ทาใหฉ้ นั อดทนไดข้ นาดน้ีเลยหรอ ไดแ้ ตถ่ ามตวั เองในใจอีกคร้ัง แต่ฉนั ก็เฝ้ารอ รอวนั ท่ีจะ
ไดเ้ ผยความรู้สึกท้งั หมดของตวั เองใหเ้ ขาไดร้ ับรู้ เพราะฉนั รู้สึกอึดอดั กบั ความรู้สึกตอนน้ีเหลือเกิน

วนั ปัจฉิมนิเทศจบ ม.6

ติ๊ด ติ๊ด ต๊ิด เสียงขอ้ ความแจง้ เตือนดงั ข้ึน มีขอ้ ความมาวา่ “วนั น้ีเจอกนั ท่ีโรงเรียนนะ” เป็ นบทสนทนาที่ฉนั ไม่ไดเ้ ห็นมา 3 ปี แลว้ ใช่แลว้ ค่ะ เดากนั
ไมผ่ ดิ นี่คือขอ้ ความจากเขานน่ั เอง และแลว้ วนั น้ีกม็ าถึง ฉนั ดีใจที่จะไดเ้ จอเขาอีกคร้ัง และคร้ังน้ีฉนั ต้งั ใจจะใหไ้ ดอาร่ีเล่มน้นั แก่เขาและบอกความรู้สึกทุกสิ่ง
ทุกอยา่ งอยใู่ นใจท่ีเก็บไวน้ านหลายปี ใหเ้ ขาไดร้ ับรู้

วหี วอ วหี วอ! เสียงรถพยาบาลและเสียงหวอรถตารวจวง่ิ ผา่ นหนา้ ประตูโรงเรียนไป ขณะน้นั ฉนั กาลงั ถ่ายรูปกบั เพื่อนๆ อยหู่ นา้ โรงเรียน พอไดย้ นิ
รถพยาบาลผา่ นไปอยา่ งน้นั อยดู่ ีดีฉนั กร็ ู้สึกใจหายและใจเตน้ แผว่ เบาตามไปดว้ ย รู้สึกเหมือนวา่ มีอะไรเกิดข้ึน แต่ก็ไม่อยากคิดเพราะอาจจะเป็ นลางไม่ดี ฉนั
รอเขาอยนู่ าน รอเทา่ ไหร่ก็ไมม่ าสักที และโกรธที่เขาโกหก ฉนั เสียใจมากแตก่ เ็ กบ็ ความรู้สึกกล้ากลืนเอาไวแ้ ละร่วมงานปัจฉิมนิเทศจนจบงาน

ตอนเยน็ กลบั ถึงบา้ น กริ่ง กร่ิง กร่ิง เสียงโทรศพั ทด์ งั สายจากเพื่อนโทรเขา้ มา ดว้ ยน้าเสียงส่ันคลอ ฉนั ถามไถ่เพื่อนว่าเกิดอะไรข้ึน เพ่ือนไม่พูด
อะไรและบอกใหฉ้ นั รีบเขา้ ไปดูในกลุ่มขอ้ ความ ฉนั ก็ตกใจ เม่ือไดย้ นิ น้าเสียงเพ่อื นแบบน้นั รีบควา้ โทรศพั ทก์ ดเขา้ ดูอยา่ งรวดเร็ว ในขอ้ ความน้นั คือข่าว ซ่ึง
ข่าวน้นั เป็ นข่าวจากหน่วยกูภ้ ยั และฉนั ไม่อยากจะเช่ือสายตาเลยวา่ ภาพท่ีอยตู่ รงหนา้ ช่ือที่ฉนั ไดอ้ ่าน คือคนท่ีฉนั รู้จกั และรู้จกั เป็ นอยา่ งดีดว้ ย แต่ฉนั ก็ต้งั
สติและอ่านขอ้ ความในข่าวอีกคร้ัง ซ่ึงเป็ นข่าวเกิดอุบตั ิเหตุ ผเู้ สียชีวติ เพศชาย ชื่อภูผา โทรศพั ทห์ ล่นจากมือตกลงพ้ืน น้าตาของฉนั ไหลลงอาบแกม้ ใจฉนั
แทบสลาย ทาอะไรถูก ฉนั เหมือนคนหมดแรงไปในพริบตา เวลาผา่ นไปสักครู่เพื่อนสนิทของเขาก็โทรมาหาอีกคร้ัง และบอกวา่ มีอะไรจะให้ดู ลงมารับที่
หนา้ บา้ นหน่อยนะ

กริ่ง กร่ิง เสียงกดกร่ิงหนา้ บา้ นดงั ข้ึน ฉนั รีบเช็ดน้าตาที่ไหลแทบจะไม่เหลืออะไร แทบจะขาดใจ ต้งั สติแลว้ รีบลงไปหาเพือ่ น ภาพท่ีเห็นอยตู่ รงหนา้
มือขา้ งซา้ ยเพื่อนถือสมุดบนั ทึก ขา้ งขวาถือช่อดอกกุหลาบสีขาวซ่ึงเป็ นดอกไมท้ ี่ฉนั ชอบ แต่ท้งั สองอยา่ ง มีรอยเป้ื อนเลือดติดมาดว้ ย เพื่อนบอกกบั ฉนั ว่า
ของท้งั สองส่ิงน้ี ภูผาต้งั ใจเอามาใหเ้ ธอเป็นของขวญั เรียนจบ ม.6 นะ แต่เขาก็มาไม่ถึง เพราะระหวา่ งทางมีรถยนตเ์ มาแลว้ ขบั ขบั มาชนทา้ ยรถมอเตอร์ไซค์
เขาอยา่ งแรง หมอพยายามย้อื ชีวติ อยา่ งถึงท่ีสุดแลว้ แต่เขาบาดเจ็บ เสียเลือดมากจนทาใหเ้ ขาทนพิษบาดแผลไม่ไหว หวั ใจหยดุ เตน้ ลงในที่สุด พอประโยค

น้นั จบลง ฉนั ลม้ ลงกบั พ้ืนตวั ชา มือไมช้ า ทุกอยา่ งรู้สึกหมดแรงไปหมด ใจฉนั แตกสลายไม่มีชิ้นดีแลว้ เพื่อนรีบพยงุ ตวั ฉนั และกอดปลอบร้องไหก้ นั แทบ
ขาดใจ บรรยากาศขณะน้นั แมจ้ ะมีแสงสวา่ งแตท่ ุกอยา่ งมนั ดูมืดมนไปหมด...

ฉนั พยายามเช็ดน้าตา ต้งั สติแลว้ รับของจากเพ่ือน จากน้นั ฉนั ก็เดินข้ึนหอ้ งนอนและเปิ ดดูของขวญั ชิ้นน้นั คือสมุดบนั ทึกท่ีเขาต้งั ใจเอามาให้ฉนั พอ
เปิ ดเขา้ ไปขา้ งในฉนั แทบไม่อยากเชื่อสายตาท่ีตวั เองมองเห็น ในสมุดบนั ทึกทุกอยา่ งคือเร่ืองราวที่เกี่ยวกบั ตวั ฉนั ท้งั หมด ภาพถ่ายทุกภาพ ทุกสถานท่ีที่เรา
เจอกนั ท่ี ๆ ฉนั ไปทุกท่ี รายละเอียดทุกอยา่ งอยูใ่ นสมุดบนั ทึกเล่มน้ี เหมือนกบั ที่ฉนั ต้งั ใจเขียนให้เขาเลย และมีอีกหน่ึงส่ิงท่ีทาให้ฉนั กล้นั น้าตาไวไ้ ม่ไหว
เขาเขียนไวว้ า่ พผ่ี หู้ ญิงท่ีเขาคบช่วง ม.3 น้นั เขาต้งั ใจคบเพราะอยากลืมความรู้สึกทุกอยา่ งที่มีตอ่ ฉนั เพราะเราท้งั สองคนเป็ นเพ่ือนกนั หากบอกไปกลวั วา่ เรา
จะไม่สามารถเป็ นเพื่อนกันไดอ้ ีกแล้ว ที่ฉันเสียใจไปยิ่งกว่าน้ันคือทาไมเราถึงไม่เคยบอกความรู้สึกท่ีมีต่อกนั เลยสักคร้ัง ท้งั ๆ ท่ีเราท้งั สองคนก็คิด
เหมือนกนั ฉนั พยายามเช็ดน้าตาแลว้ ค่อย ๆ อ่านทีละหนา้ ๆ แต่ทาไมรู้สึกวา่ ยิ่งอ่านก็ย่งิ ทาให้ฉนั เสียใจและร้องไห้หนกั ข้ึนเรื่อย ๆ ถึงแมว้ นั น้ีฉนั ไดร้ ับรู้
ความรู้สึกท้งั หมดท่ีเขามีตอ่ ฉนั แตม่ นั จะมีค่าอะไรในเมื่อวนั น้ีไม่มีเขาอีกแลว้ ......

พอเขียนจบฉนั วางปากกาลง พร้อมเช็ดน้าตาที่ไหลลงอาบแกม้ ท้งั สองขา้ ง แมเ้ วลาผา่ นไป 5 ปี แลว้ แต่ฉันไม่เคยลืมเขาเลย และฉันพยายามบอก
ตวั เองอยเู่ สมอวา่ อยา่ งนอ้ ยในชีวติ หน่ึงเราไดม้ าเจอใครสักคนหน่ึง ไดแ้ อบชอบ ไดร้ ู้จกั ไดเ้ ป็ นเพ่ือน และไดร้ ัก แมว้ นั น้ีตวั เขาจะไม่อยตู่ รงหนา้ เราแลว้ แต่
ฉนั กย็ งั มีภาพถ่ายมีไดอาร่ีอยขู่ า้ งกายฉนั มาจนถึงทุกวนั น้ี เป็นสิ่งที่ทาใหฉ้ นั มีความสุขทุกคร้ังท่ีไดก้ ลบั มาอา่ น...

“ภาพถ่ายและไดอารี่เป็ นสัญลักษณ์ของความทรงจาท่ไี ม่มีวันเปลี่ยนแปลง แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน บุคคลในภาพจะแปรเปลี่ยนไปมาก
เท่าไร แต่ท้งั สองส่ิงนีจ้ ะคอยยา้ เตือนว่าทุกอย่างในภาพถ่ายและไดอาร่ีจะยงั คงเดมิ เหมือนเดิมไม่แปรเปลยี่ นตราบนานเท่านาน....."


Click to View FlipBook Version