ภวิล อรุณพันธุ์

คำนำ

บนโลกทผ่ี ู้คนต่างใช้ชวี ิตกนั อย่างปกติ ได้มเี ด็กน้อยคนหน่ึง
เธอคนนั้นมีความฝันที่จะเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ รอบโลก เพ่ือ
ทำตามความฝัน เธอได้เดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ ได้พบเจอผู้คน
มากมาย ไดเ้ รียนรเู้ ร่ืองราวต่างๆ จากส่ิงเหลา่ นัน้

แตห่ ลังจากทอ่ี อกเดนิ ทางมาไม่นาน เธอก็พบวา่ สิ่งที่สำคัญ
มากสำหรับการเดินทางนอกจาก เป้าหมายของการเดินทาง หรือ
ประสบการณ์ที่ได้รับจากการเดินทาง ก็คือ ‘เงิน’ ยังไงล่ะ เธอเอา
แต่เที่ยวตระเวนไปตามสถานที่ต่างๆ อย่างเรื่อยเปื่อยโดยที่ไม่ได้
ทำงานหรือหารายได้เพิ่มเติมเลย ซง่ึ มนั ทำให้เงินในกระเป๋าของเธอ
คอ่ ยๆ หมดลง ชีวติ นักเดินทางของเธอจะเปน็ อยา่ งไรกนั นะ

ภวิล

1

สารบญั

คำนำ 01
สารบัญ 02
บทท่ี 1 03
บทท่ี 2 13
บทท่ี 3 32
จากใจผูเ้ ขยี น 43
ประวตั ิผเู้ ขยี น 44

2

บทท่ี 1

“เฮอ้ ...น่ีมันเลยร้ายจรงิ ๆ”

อาณาจักเล็กๆที่ไม่มีจุดเด่นอะไร การที่คร่ำครวญออกมา
นั้นใช่ว่าเป็นเพราะสภาพเมืองที่ดูจืดชืดแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะ
สภาพภายในกระเป๋าสตางค์มันย่ำแยจ่ นเกินทนตา่ งหาก

ในกระเป๋าสตางค์ของฉันหลังจากถูกรีดไถไปสามเหรียญ
เงินเพื่อเป็นค่าเข้าอาณาจักรแล้ว เหลือเพียงเหรียญทองแดงสาม
เหรียญ และเหรียญเงนิ หนึง่ เหรยี ญกองกันอย่เู พียงแคน่ น้ั

ที่น่าเศร้ากว่านัน้ คือดูเหมือนว่าเหรียญเงินที่มีอยูน่ ั้นจะข้ึน
สนมิ ถา้ ดูผ่านๆ จะไมร่ ู้เลยว่าเปน็ เหรยี ญเงินหรือเหรียญทองแดง

โดยทั่วไปแล้ว ค่าของเหรียญทองแดงนั้นจะสามารถซื้อ
ขนมปังถูกๆ ได้หนึ่งชิ้น เหรียญเงินหนึ่งเหรียญสามารถเข้าพัก
โรงแรมราคาถูกได้ ส่วนเหรียญทองหนึ่งเหรียญนั้นสามารถซ้ือ
เคร่ืองประดบั หรูๆ ได้เลย

พูดง่ายๆ ก็คือสิ่งที่ฉันทำได้ด้วยเงินที่มีตอนนี้คือการนอน
หลับในห้องพักราคาถูกๆ ที่มีรูลมรอดผ่าน พลางแทะขนมปังเพ่ือ
ประทงั ความหิวสนิ ะ

3

สรุปกค็ ือ เดีย๋ วกต็ ายแลว้ ค่ะ
“ทำยังไงดนี ะ”
เงินทองเป็นสิ่งที่ตอนที่ไม่มียิ่งอยากใช้ค่ะ ฉันเริ่มเดินพลาง
กดทอ้ งท่ีรอ้ งเอาไว้
ที่บริเวณแผงลอยของทางเดินหลัก มีขนมปัง ผลไม้ ผัก
และอัญมณีส่องประกายเรียงรายกนั อยู่ ราวกับมนั กำลังเย้ายวนฉัน
ทก่ี ำลงั อดอยาก
อา...อยากทานจัง
“เออ่ ...ขอขนมปงั หนงึ่ ชิ้นด้วยคะ่ ”
เมื่อรู้ตัวอีกที ฉันก็ยืนอยู่หน้าร้านแผงลอยที่ส่งกลิ่นหอม
ของแปง้ สาลีแล้ว แต่มันไมม่ ปี า้ ยราคาติดเอาไว้
คุณป้าที่ดูท่าทางเป็นมิตรที่นั่งอยู่ มองมาทางฉันและย้ิม
ออกมาอยา่ งมีเลศนยั
“สามเหรียญทองแดงจ้ะ”
เอ๋ สามเหรียญทองแดงเลยเหรอ เป็นป้าเฮงซวยที่ชอบรีด
ไถเงินจากคนยากจนอยา่ งน้ันสนิ ะ

4

“เอ๊ะ? ขอโทษนะคะ ดูเหมือนหูของฉันจะไม่ค่อยดีสัก
เทา่ ไหร่ ช่วยพดู อีกรอบไดไ้ หมคะ”

“สามเหรยี ญทองแดงจ้ะ”

“ออ๋ ขนมปังสามชิน้ เท่ากับสามเหรยี ญทองแดงสินะคะ”

“ช้นิ เดียวอยู่แล้วสิ นหี่ นลู ะเมออยู่เหรอจ๊ะ”

ป้าต่างหากละเมอบ้าอะไรอยู่ บ้าหรือเปล่า ทำไมขนมปัง
แห้งๆที่วางทิ้งไว้เป็นเวลานานถึงมีราคาตั้งสามเหรียญทองแดง
กันน่ะ

แม้จะอยากบ่นใส่ประมาณนี้ แต่น่าเสียดายที่ตัวฉัน
ในตอนน้ไี มม่ แี รงมากพอที่จะขึน้ เสียง

สุดทา้ ยแลว้ ฉันก็ได้แตเ่ ดินจากมาอย่างหมดเรียวแรงโดยที่
ไมไ่ ดก้ ลา่ วอะไร

ฉันเดนิ วนดูแผงลอยอนั ชว่ั ร้ายที่เยา้ ยวน พลางกลืนน้ำลาย
และอากาศ

เมื่อเดินตรงไปตามทางเดินหลัก ก็ได้พบกับลานกว้างซึ่งมี
น้ำพุอยูต่ รงกลาง เปน็ ภาพที่มีให้เหน็ กันทุกแห่งไม่ใช่เรื่องประหลาด
แตอ่ ยา่ งใด จากนัน้ ฉนั ก็เดนิ ไปยงั น้ำพุ

5

และใช้มือทั้งสองข้างรองข้างรองน้ำที่กำลังตกลงมาเอาไว้
และดื่มเข้าไป เมื่อมีของเหลวเย็นๆ ไหลผ่านคอทำให้ร่างกายของ
ฉนั ไดร้ บั ความชมุ่ ช่ืนข้ึนมา

“นี่ ดูสิแม่จ๋า ผู้หญิงคนน้ันดื่มน้ำจากน้ำพุอยู่ด้วยล่ะ น้ำ
จากน้ำพมุ นั รสชาตดิ ีขนาดนั้นเลยเหรอ”

“อย่าไปทำตามเค้านะลูก เดี๋ยวก็ท้องเสียหรอก ทำไมเด็ก
สมยั นถ้ี ึงไดย้ ากจนขนาดนกี้ นั นะ”

ฉันรวบรวมพลังเวทไปที่มือ และหยิบไม้เท้าออกมา
จากนั้นฟ้าก็ผ่าไปโดยตน้ ไมใ้ กล้ๆ แมล่ ูกคนู่ ้นั จนไฟลุกโชน

“กรี๊ด! เกือบโดนฟ้าผ่าแล้วสิ ทำไมฟ้าถึงผ่าตอนนี้กันนะ
ท้องฟ้าก็ออกจะปลอดโปร่ง เราไม่น่าไปสบตาเด็กคนนั้นเลย สงสัย
เราคงจะตดิ โรคดวงซวยเข้าแล้ว ต้องไปโบสถ์ซะแล้วสิ”

อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าช่างไร้สาระสิ้นดี เลยหมดอารมณ์โกรธแล้ว
ละ่

การที่ได้ดื่มน้ำก็ทำให้ฉันประทังความหิวได้ระดับหนึ่งแลว้
ฉนั จงึ ได้เกบ็ ไมเ้ ท้าและเริม่ เดนิ ต่อ

“กอ่ นอื่นกต็ ้องหาทพี่ กั ในคนื นี้ใหไ้ ด้กอ่ น”

6

หลังจากนั้น
“คา่ ท่ีพกั เหรอ? สามเหรียญงนิ ไง”
“สำหรับสามคืนหรอคะ? ขอโทษนะคะ พอดีฉันอยากพัก
แคค่ นื เดียวน่ะค่ะ”
“เปลา่ หนึ่งคนื สามเหรยี ญเงินนะ”
“……”
นี่เป็นโรงแรมแห่งที่หกแล้ว ทั้งที่พยายามเดินหาโรงแรม
โดยเน้นไปท่ีทีด่ ูทา่ ทางราคาถูกแล้วแท้ๆ ทำไมกนั นะ? ไม่ว่าท่ีไหนๆ
กม็ รี าคาสงู กวา่ ค่าเฉล่ยี ถึงสามเท่า
ทั้งที่เป็นโรงแรมโทรมๆ ที่กำแพงมีรู และไม่มีห้องอาบน้ำ
แท้ๆ แตเ่ จ้าของกย็ ังกลา้ บอกว่าหนง่ึ คืนสามเหรยี ญเงิน บา้ ไปแลว้
ฉนั ยงั ไม่ยอมแพ้
“ช่วยหน่อยได้ไหมคะ พอดีฉันมีแค่เหรียญเงินหนึ่งเหรียญ
กบั เหรียญทองแดงอีกสามเหรียญนะ่ คะ่ ...”
ฉันหยิบกระเป๋าสตางค์ข้ึนมาเปิดบนเคาน์เตอร์ จนส่งเสียง
ดงั กริง๊

7

“มีแคเ่ หรียญทองแดงสี่เหรียญไมใ่ ช่หรือไง”
“อะ๊ น่เี ป็นเหรียญเงินนะคะ”
“...จรงิ ดว้ ย เลอะพอสมควรเลยนะเนี่ย”
“ชว่ ยหนอ่ ยไดไ้ หมคะ”
“คงไม่ได้หรอก” คุณลุงเจ้าของรา้ นกลา่ วออกมาพลางถอน
หายใจ
“ช่วยเข้าใจหน่อยเถอะ คุณหนู ทางนี้เองก็ต้องค้าขายอยู่
นะ”
“การรีดเคน้ เงนิ ทองจากคนจนคอื การคา้ ขายเหรอคะ”
“การคา้ ขายมนั ก็เปน็ ของแบบนัน้ ต้ังแต่แรกแลว้ น่ี”
“ฮมึ่ ...”
ไม่ปฏเิ สธคะ่
ดเู หมือนจะไมย่ อมใหพ้ ักท่ีน่ีจรงิ ๆ สินะ
ฉันเก็บเหรียญขึ้นมาทีละเหรียญ และหันหน้าไปทาง
เจ้าของร้าน

8

“ขอถามอะไรแปลกๆ หน่อยนะคะ”
“อะไรรึ”
“ที่อาณาจักรแห่งนี้ ค่าครองชีพสูงเกินไปหน่อยหรือเปล่า
คะ? ท้ังทที่ วิ ทัศน์ของเมืองก็ไมไ่ ด้มีอะไรเตะตาแท้ๆ แถมยงั ดไู มน่ ่ามี
สนิ ค้าทอ้ งถิ่นทถี่ ึงขนาดทำใหค้ ่าตรองชีพสูงขึ้นเลย”
“อ๋อ...คุณหนูเป็นนักเดินทางเลยไม่รู้สินะ” เจ้าของร้าน
กล่าวออกมา
ดูเหมือนว่าจะมีเหตผุ ลสนิ ะ
เจ้าของร้านกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาหลังจาก
แสดงทา่ ทางมองดูรอบข้าง
“พอดีกษัตริยท์ ่ีข้นึ ครองราชย์เม่ือไมน่ านมานเ้ี ปน็ ผู้ชายท่ีโง่
เขลาน่ะ เขาไดป้ ลอมแปลงเหรยี ญขน้ึ มาเปน็ จำนวนมาก”
“ปอมแปลง? หมายถึงมีเหรียญปลอมๆ วนเวียนอยู่ใน
ตลาดเหรอคะ?”
เจา้ ของร้านพยงั หนา้

9

“ใช่แล้ว และด้วยการทีม่ ีเงินจำนวนมากอยู่ในตลาด จึงทำ
ใหม้ ลู ค่าของเหรยี ญดงิ่ ลงนะ่ ถ้ามองจากสายตานกั เดินทางอยา่ งเธอ
แล้วอาจจะเห็นว่าค่าครองชีพของอาณาจักรนี้แพงไปก็จริง แต่
สำหรบั คนที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรแหง่ นี้ เปน็ ราคาที่เหมาะสมแลว้ ”

“เหมาะสมแลว้ ? แตก่ ็เป็นเหรียญปลอมไม่ใชเ่ หรอคะ? การ
นำไปใช้ไม่มโี ทษอะไรเหรอคะ?”

“ที่มาของเหรียญปลอมก็มาจากกษัตริย์เอง ไม่มีทางถูก
ลงโทษอยแู่ ลว้ ”

อยา่ งน้ีนีเ่ อง

เริ่มเห็นภาพรวมของอาณาจักรแหง่ นีข้ ึ้นมา ก็ไม่รู้หรอกว่า
เป้าหมายของกษตั รยิ ค์ ืออะไรกนั แน่ แตห่ ากคิดจะทำใหอ้ าณาจักรมี
ชีวิตชีวาขึ้นด้วยการปล่อยเหรียญปลอมออกมาล่ะก็ คงเป็นที่โง่
พอสมควร

“แต่...แล้วประชาชนไม่รู้สึกต่อต้านที่ต้องใช้เหรียญปลอม
เลยเหรอคะ”

“ไมส่ ำคญั หรอกวา่ เหรยี ญทพี่ วกเราใช้จะเป็นเหรยี ญปลอม
หรือเหรียญจริงน่ะ หากกษัตริย์เพิ่มจำนวนเงินในตลาด พวก

10

ประชาชนก็แค่ขึ้นค่าครองชีพก็พอ ต่อให้เป็นเหรียญปลอมแต่
ประชาชนก็ไม่ได้เดือดร้อน คนที่ลำบากมีแค่นักเดินทางอย่างพวก
เธอเท่านั้นแหละ”

“นั่นสินะคะ ฉันก็คิดว่าคนที่มาจากภายนอกน่าจะท้อ
เพราะค่าครองชีพทีส่ งู ล่วิ กันค่ะ”

อยา่ งเชน่ ฉนั เป็นต้น
“มีอะไรจะถามอกี ไหม คณุ หนู”
“ไม่มแี ลว้ คะ่ ขอบคณุ ท่ีอุตสา่ ห์เล่าให้ฟังนะคะ”
ตอนนีฉ้ ันจำเปน็ ต้องทำงานเพ่อื หาค่าที่พักแลว้ ละ่
ฉันได้กลับมายังถนนสายหลัก และนั่งลงตรงข้างทาง เมื่อ
มองไปยังใบหน้าของคนที่เดินอยู่ตามถนน ทุกคนต่างมีสีหน้าท่ี
สบายใจเฉิบพลางจบั จา่ ยซ้อื ของกันอยู่
ทั้งๆ ที่รู้กันอยู่แล้วว่าเป็นเหรียญปลอมแต่ช่างไม่รู้สึกรู้สา
อะไรกนั เลยจริงๆ
“......”

11

เนื่องจากฉันเป็นนักเดินทาง สักวันเงินทุนที่มีติดตัวก็จะ
หมด ฉนั ยงั ไม่เคยปักหลักอาศัยและทำงานมาก่อนด้วย การทีเ่ งนิ จะ
หมดลงเป็นเรื่องทห่ี ลีกเล่ียงไมไ่ ด้

ด้วยเหตุผลนี้ ที่ผ่านๆ มาฉันก็เคยลำบากเรื่องการหมุน
เงนิ ทนุ มาหลายรอบ เพราะถ้าไม่มีเงนิ แคจ่ ะเข้าอาณาจักรยังไม่รู้ว่า
จะไดห้ รือเปลา่ เลย

ถา้ เปน็ ตามปกติก็อาจหาเศษเหรียญโดยใช้วธิ ีเลียนแบบคน
คา้ ขายบ้างล่ะ ไมก่ ็ชว่ ยเหลือคนบา้ งละ่

แต่ ฉนั ก็คิดขนึ้ ได้
เหรียญท่ใี ช้กนั อยูใ่ นอาณาจกั รเปน็ เหรียญของจรงิ หรือของ
ปลอมยังไงก็ชา่ ง มแี ต่จะก็ใช้ประโยชนจ์ ากมันสินะ
ในคราวนี้ฉันเองก็ขอทำการค้าขายด้วยราคาที่มากกว่า
ปกติสามเท่าด้วยละกัน ตัวฉันที่คิดแบบนี้เองก็คงไม่ต่างอะไรกับ
ผู้คนในอาณาจักรนที้ ี่ไมร่ สู้ กึ ลำบากใจแมต้ ้องใชเ้ หรียญปลอมละ่ ม้ัง

12

บทท่ี 2
“นี่ คุณคนนนั้ ”
กล่าวเช่นน้นั และเขา้ ไปส่งเสียงทกั ชายหนุม่ หน้าตาจดื ๆ ท่ี

เดนิ อยู่ ชายหนมุ่ สะดุง้ ตกใจก่อนทีจ่ ะหันมาทางน้ี “เอะ๊ ผมเหรอ?”
ฉนั พยกั หน้าและกวักมอื เรียก
“คุณมเี รอ่ื งกังวลใช่มัน้ คะ?”
“เออ่ เธอเป็นใครหรอ”
“โอะ๊ ขอโทษทเี่ สียมารยาทคะ่ ฉันเปน็ หมอดูเรอ่ นค่ะ”
ฉันที่กล่าวออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ได้สบตากับชาย

หนมุ่ คนน้ัน
เขาไดต้ อบกลับมาดว้ ยสหี น้าประหลาดใจเชน่ เคย
“เรื่องที่กังวลนี่...ผมเหมือนคนที่กังวลอยู่ขนาดนั้นเลย

เหรอ?”
“คะ่ ดูยังไงก็เปน็ คนท่ีกงั วลอยคู่ ่ะ”
“ขนาดนน้ั เชยี ว...”

13

“ขนาดน้ันเลยค่ะ”
ฉนั พยกั หน้าลงอย่างแรง
จากประสบการณ์จนถึงตอนนี้ ในการค้าขาย หากมีความ
ลังเลจะทำให้ล้มเหลวในทันที ในช่วงพริบตาที่แสดงใหเ้ ห็นถงึ ความ
ลังเล ในชว่ั พรบิ ตาที่แสดงให้เห็นช่องวา่ ง อีกฝา่ ยจะเร่มิ ระแวงให้ใน
ตวั เรา
พดู งา่ ยๆ ก็คือทำตัวใหด้ สู งา่ งามและนา่ เชอื่ ถือไว้ดที ่สี ุด
เพราะฉะน้นั ฉนั จึงกลา่ ว
“ตัวเองกำลังลังเลอะไรอยู่นั้น เป็นเรื่องที่ตัวเองไม่ค่อย
เข้าใจนะคะ...ยกตัวอย่างเช่น การไม่มั่นใจในรูปลักษณ์ของตัวเอง
เรื่องงานที่ทำไปได้ไม่สวย หรือรู้สึกกังวลที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่
ไหนกย็ งั ไม่ได้พบเนือ้ คู่สกั ท”ี
“......”
ฉันสังเกตเห็นวา่ สหี น้าของเขาขยับอยูใ่ นช่ัวพริบตาหน่ึง
อยา่ งนีน้ เี่ อง กำลังกังวลท่หี าแฟนไม่ไดส้ นิ ะ เขา้ ใจแลว้
“คณุ กำลงั รสู้ ึกกงั วลท่ีไม่มีคนรัก ใช่หรอื เปล่าคะ”

14

“...ก็นะ คงงนั้ ”
ฉันไดก้ ลา่ วกบั เขาทห่ี ลบตา
“ให้ฉันทำนายให้นะคะ ว่าเนื้อคู่จะมาปรากฏตัวต่อหน้า
คณุ เม่อื ไหร่”
ฉนั หยบิ ไม้เทา้ ออกมา และรวบรวมพลงั เวท
ทำใหม้ ีไฟลกุ ขน้ึ มาพรอ้ มกับเสยี งน่ารักๆ ดงั ‘โปะ๊ ’
“...อะ๊ ”
และในตอนทไี่ ฟน้นั เกดิ ข้นึ ก็ไดถ้ ูกสายลมพัดใสจ่ นดบั ไป
ดเู หมือนพลงั เวทจะออ่ นไปสนิ ะ
มีควันลอยขึ้นมาจากปลายไม้เท้าช้าๆ เดิมทีแล้วอยากทำ
ให้เหมอื นกับ ดูรูปลกั ษณ์ของไฟแล้วทำนาย แต่คงสายไปแล้ว
ฉันได้เป่าไปที่ปลายไม้เท้าเพื่อเป่าควันให้หายไป จึงค่อย
เกบ็ ไมเ้ ท้า
“อย่างน้นี ่เี อง เข้าใจแล้วคะ่ ”
“เอะ๊ ? ด้วยวิธเี ม้อื กอี้ ะ่ นะ”

15

“ค่ะ เมื่อครู่เรียกว่าการทำนายควัน ทำนายโดยการดู
ลกั ษณะของควนั และจึงนำไปทำนายดวงค่ะ”

โกหกค่ะ
“ไมเ่ ห็นเคยไดย้ นิ เลย”
“นั่นมันแน่อยู่แล้วค่ะ วิธีนี้เป็นวิธีลับที่สืบทอดกันมาใน
ตระกลู ของฉันรนุ่ ตอ่ รุ่นคะ่ ไม่มที างทม่ี คี นอื่นจะรูอ้ ยู่แลว้ คะ่ ”
อาจจะเกิดพรุ ธุ กไ็ ด้ ฉันจึงไดต้ ัดบทสนทนาเรื่อยเปื่อย
“วา่ แต่ เรอ่ื งเนอื้ คูข่ องคณุ น่ะค่ะ”
“อ อมื ว่าไง? จะได้เจอเม่อื ไหร่เหรอ”
“วันนี้ค่ะ”
“เอ๊ะ วันนี้? ถ้างัน้ กห็ มายความวา่ เธอคือ...”
“ในคืนนี้ เนื้อคู่ของคุณจะปรากฏตัวต่อหน้าคุณอย่าง
แน่นอนคะ่ ”
เหมือนชายหนุ่มจะพูดบ้าบออะไรไม่รู้อยู่ พวกเร่ืองไร้สาระ
นี่ต้องทำเมนิ เอาไว้กอ่ น
ฉนั ไดเ้ ปดิ ปากกลา่ วออกมากอ่ นที่เขาจะเร่มิ พูดอะไรซี้ซวั้

16

“เดินจากตรงนไี้ ป จะเจอลานกว้างทม่ี นี ำ้ พใุ ชไ่ หมคะ ขา้ งๆ
น้ำพุจะมีตน้ ไม้ทถี่ ูกฟา้ ผา่ จนเหลอื แค่ครึ่งซีกค่ะ”

ฉันหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสตางค์ กล่าวขึ้นมา
พลางยื่นให้เขา

“หากไปยืนข้างๆ ต้นไม้ต้นนั้นพร้อมกับพันสิ่งนี้ไว้ที่ข้อมือ
เนื้อคู่จะปรากฏตัวตอ่ หนา้ คุณอยา่ งแนน่ อนค่ะ”

เขาหยบิ สิ่งน้นั จากมอื ของฉันไป พรอ้ มเอียงคอสังสยั
“...นี่มัน ดยู งั ไงมันก็เป็นแคเ่ ชอื กธรรมดาไมใ่ ชเ่ หรอ”
“นั่นไม่ใช่เชือกธรรมดานะคะ นั่นเป็นเชือกมนตราที่มพี ลัง
เวทของฉันอยคู่ ะ่ มันมพี ลังในการชักนำเนอื้ คูใ่ หเ้ ข้ามานะคะ”
แน่นอนว่าฉันไม่ได้ใส่พลังเวลงไปในเชือกแต่อย่างใด หรือ
ตอ่ ใหใ้ ส่พลังเวทลงไปจรงิ ก็ไมม่ พี ลงั ทจ่ี ะชักจงู เนอ้ื คูไ่ ดห้ รอก
แถมเชือกนั้นยังเป็นสิ่งที่เก็บได้ใกล้ๆ กับแผงลอยเมื่อก่อน
หนา้ นอี้ ีกตา่ งหาก
“ถ้ามีเชือกน่.ี ..จะไดเ้ จอกบั เนอ้ื คู่...”

17

“ค่ะ ได้เจออย่างแน่นอนค่ะ เอาล่ะ คุณควรไปแต่งตัวให้
ดีๆ และไปรอจนกว่าจะคำ่ นะคะ จะทำให้เน้ือคู่ผิดหวังไม่ได้เป็นอัน
ขาด”

ชายหนมุ่ ทีด่ ูลังเลอยู่ ก็ไดก้ ำเชือกไว้แนน่
“เข้าใจแลว้ ผมจะลองพนั เชือกนี้และไปรอทีน่ ่นั ดู”
เขาทำท่าจะจากไปด้วยรอยยิ้มอันสดใส ฉันจึงรั้งเขาเอาไว้
ก่อน
“คุณลูกค้าคะ ค่าเชือกกับค่าทำนาย รวมกันแล้วหน่ึง
เหรียญทองค่ะ”
แม้ชายหนุ่มจะทำหน้านิ่วอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันก็ได้กล่าว
ประโยคท่ีเปรยี บดัง่ เวทมนต์ว่า
“ไม่ต้องห่วงค่ะ หากไม่เจอกับเนื้อคู่ จะคืนเงินให้เต็ม
จำนวนคะ่ ”
ผ่านไปประมาณหน่ึงช่วั โมงนบั ตั้งแต่ชายหน่มุ คนนน้ั จากไป
เบื้องหนา้ ฉนั มีหญงิ สาวคนหน่งึ เดินผ่านมา

18

เป็นสาวบา้ นๆ ทแ่ี ต่งตัวธรรมดาๆ แถมหน้าตายังธรรมดาๆ
อายุคงรุ่นราวคราวเดียวกับฉันล่ะมั้ง ในส่วนของเค้าโครงแล้วไม่ได้
แย่นัก แต่ด้วยเสือ้ ผ้าที่เหมือนจะหยิบออกมาจากตู้เก็บของบวกกบั
ใบหน้าและทรงผมท่ไี ม่ไดด้ แู ล ทำให้เสน่ห์ของเธอหายวับไปเลย

ราวกับเหรยี ญเงนิ ที่ขน้ึ สนิม
แตไ่ มว่ ่ายงั ไง สรปุ ว่าลกู คา้ คนตอ่ ไปเป็นเธอคนนี้แล้วกัน
“น่ี คณุ คะ...กำลังลังเลที่ไมม่ ีคนรกั อยู่หรอื เปลา่ คะ?”
สง่ เสยี งทักทายเธอท่เี ดนิ ก้มหน้าอยู่เช่นนนั้
เธอสะดุง้ ตกใจ ก่อนจะหันหนา้ มาทางน้ี
“...ฉะ ฉันเหรอคะ?”
“คะ่ คณุ น่ันแหละค่ะ”
“เออ่ คุณคอื ?”
“โอ๊ะ ขอโทษที่เสยี มารยาทคะ่ ฉันเป็นหมอดูเร่ร่อนคะ่ ”
ฉนั กล่าวออกมาไดอ้ ย่างไมส่ ะทกสะท้าน ไดส้ บตากับเธอ
เธอที่ตัวสั่นกลัวราวกลับสัตว์กินพืชที่ถูกสัตว์กินเน้ือ
เพ่งมอง ได้กล่าวถามฉันอย่างกลา้ ๆ กลวั ๆ

19

“ทะ ทำไมถงึ รลู้ ะคะ?”
“ต้องอยู่แล้วค่ะ ก็ฉันเป็นหมอดูนะคะ ฉันเห็นทุกอย่าง
ตัง้ แต่เรอ่ื งที่คุณกังวล จนไปถงึ เน้อื คูข่ องคุณเลยละ่ ค่ะ”
“ถะ ถงึ ขนาดเนอ้ื คเู่ ลย? จะ จรงิ เหรอคะ”
“คะ่ เห็นอย่างชัดเจนดว้ ยตาคู่นเ้ี ลยคะ่ ”
แนน่ อนวา่ โกหกท้ังเพคะ่
“แล้ว ไม่ทราบว่าเนื้อคู่ของฉันจะปรากฏตัวขึ้นมาเมื่อไหร่
เหรอคะ?”
“วนั น้ีค่ะ”
“วะ วันน้.ี ..?”
แม้กระทั่งเธอท่ีกำลังคึกคักเพราะได้ยินคำว่าเน้ือคู่ ก็ต้องอี
ยงคอสงสัยเพราะสถานการณ์ที่เร็วเกินไป แต่ฉันก็ยังไม่ลน เพราะ
จนถึงตอนน้ีทกุ อยา่ งเป็นไปตามแผนท่ีฉันวางไว้
“เดินจากตรงนีไ้ ป จะเจอลานกวา้ งท่มี นี ำ้ พใุ ช้ไหมคะ ข้างๆ
น้ำพจุ ะมตี น้ ไมท้ ่ีเหลืออยแู้ ค่ครึ่งซีกค่ะ”

20

และ ฉันก็ได้กล่าวออกมาโดยพยายามรักษาน้ำเสียงเรียบ
เฉยเอาไว้

“ในคืนนี้ จะมีชายที่พันเชือกเก่าๆ เอาไว้ที่แขนปรากฏตัว
ข้นึ ณ ทีแ่ หง่ น้ันอยา่ งแนน่ อนค่ะ เขาคนน้นั คือเน้อื คขู่ องคุณค่ะ”

อย่างที่กลา่ วมาขา้ งต้น
บางทีฉันก็หยิบก้อนหินที่อยู่ข้างทางและยื่นให้ พร้อมกับ
บอกวา่ จะชว่ ยใหด้ วงดีขึ้นบ้างล่ะ ไม่กว็ างแผนทำให้เนอ้ื คู่มาเจอกัน
บา้ งล่ะ
ผลลัพธ์หลังจากการค้าขายอันสุดวิเศษนี้หลายวัน ใน
กระเป๋าสตางค์ของฉันก็มีเหรียญทองจำนวนมากยัดอยู่แล้ว ถ้ามี
ขนาดน้ีกน็ ่าจะใช้ชีวติ สบายๆ ได้ทีอ่ าณาจกั รอื่นหลายเดือนเลยล่ะ
ให้ตายสิ ดูเหมือนจะต้องขอบคุณกษัตริย์ที่ทำเหรียญ
ปลอมออกมาซะแล้ว
ด้วยความที่ค่าครองชีพของอาณาจักรนี้สูงลิ่ว ทำให้หาก
พักอาศัยท่นี่ก็อาจจะต้องใช้เงินจำนวนมากพอสมควรก็จริง แต่

21

ในทางกลับกัน ต่อให้ทำการค้าขายด้วยราที่แพงกว่าปกติ ทุกคนก็
ตา่ งยอมจ่ายเชน่ กนั

ก็เพราะอาณาจักรแห่งนี้คุณค่าของตัวเงินต่ำกว่าประเทศ
อ่นื ยงั ไงล่ะ

“คะ่ เพราะฉะน้ัน ขอแค่นำป้าย ‘ครง่ึ ราคา’ น้ีท่ีมีพลังเวท
ของฉันอยู่ ไปแขวนไว้ท่ีร้าน เด๋ียวขนมปังก็ขายดีแบบระเบิดระเบ้อ
เองล่ะคะ่ ”

“จรงิ เหรอ ถา้ ง้ันเดี๋ยวจะรีบเอาไปลองดู”
“งั้นเหรอคะ ค่าป้ายกับค่าปรึกษาทั้งหมดสามเหรียญทอง
นะคะ”
“จะใหป้ า้ ยสามอันเลยเหรอ”
“อันเดียวอยู่แล้วค่ะ นีป่ ้าละเมออยูห่ รือเปลา่ คะ”
และในกระเป๋าสตางค์กม็ เี หรยี ญทองเพม่ิ ขนึ้ มาอีกแล้ว
และงานในวันนี้ก็จบลงในตอนที่ขายป้ายทำมืให้กับคุณป้า
ร้านขายขนมปังท่มี าเพราะได้ยนิ ข่าวลือ
กระเป๋าตังคท์ ่ีเรมิ่ หนกั ข้ึน ส่งเสยี งแห่งความสขุ ดงี กรุง๊ กร๊ิง

22

ถ้างั้นก็กลับไปยังโรงแรมโทรมๆ กันเลยดีกว่า ฉันยืนข้ึน
และเรมิ่ เกบ็ ของหลงั จากบิดยืดตวั เล็กน้อย

“เด๋ียวนะ เธอนะ่ ”
นั่นเป็นเร่ืองทีเ่ กดิ ขน้ึ อยา่ งกะทนั หัน
ถูกจับไหล่จากด้านหลังค่ะ ฉันเกิดตกใจ จนหันกลับไป
ทั้งตัว
คนทยี่ นื อย่เู ป็นทหารยาม
ไมส่ ิ ตอ้ งเรยี กว่าพวกคุณทหารยามสินะ
พวกเขาที่แต่งตัวเหมือนกันจำนวนประมาณสิบคนเริ่ม
กระจายตัวออก และล้อมรอบฉันเอาไว้ ที่มือข้างหนึ่งจับหอก และ
บริเวณดา้ นหลงั มีปืนสะพายอยู่ เป็นการแต่งกายท่ีดผู ดิ ท่ผี ดิ ทาง
“เธอเปน็ หมอดูเรร่ อ่ นใช่ไหม”
ชายทย่ี ืนอยู่ตรงหนา้ ฉันเปิดปากกล่าวออกมา
“ไมค่ ่ะ ผดิ คนค่ะ”
“ห้ามโกหกนะ พวกเราแอบมองตอนที่เธอกำลังคุยกับ
ลกู ค้าอยู่”

23

“......”
หยาดเหงื่อไหลลงมาโดนแก้ม
แย่แลว้ จะทำยงั ไงดลี ่ะ มใี ครบางคนไปแจง้ ว่าฉันได้ทำการ
ตม้ ตนุ๋ หรือเปล่านะ ไม่สิ แต.่ .. ฉนั ก็ไมไ่ ด้หลอกสักหน่อยนี่ แต่ อา...
ทำยังไงดีล่ะ... แถมยังหนีไม่ได้เพราะถูกล้อมเอาไว้แล้วอีก จะใช้
กำลงั เพ่อื หนกี ไ็ ด้อยู่หรอก แต่ถ้าเป็นไปไดก้ ็ไม่อยากทำให้อาณาจักร
แห่งหน่งึ กลายเป็นศตั รูดว้ ย...
“รบกวนมาด้วยกนั ด้วย”
ชายที่อยู่เบื้องหนา้ กลา่ วออกมาอยา่ งฉะฉาน
“องคก์ ษตั รยิ อ์ ยากเจอกบั เธอ”
คงไมต่ อ้ งบอกว่าฉันคดิ ว่าตวั เองหฝู าด

ปลายทางที่ถูกพวกผู้ชายล้อมจากทุกทิศทุกทาง เดินผ่าน
เมอื งท่ไี มม่ จี ดุ เดน่ มากค็ อื ปราสาทท่ไี มม่ จี ดุ เด่นอะไรเป็นพิเศษ

บางทีอาณาจักรแห่งนี้คงไม่มีจุดเด่นอื่นนอกจากเรื่องที่ว่า
คา่ ครองชพี ทีส่ ูงละ่ ม้งั

24

ในห้องที่กวา้ งที่สุดในวัง ห้องบัลลังก์นั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่ง
นัง่ อยบู่ นเกา้ อีท้ ี่ดูท่าทางแพง

ราชาหนุ่มท่นี ่ังอยนู่ นั้ ไดม้ องลงมาท่ฉี ันและกล่าวออกมา
“เธอคอื หมอดูเร่ร่อนง้ันเหรอ ยังเด็กอยู่เลยนะ”
“ฝ่าบาทเองก็ยังเยาว์พอสมควรเลยนะคะ ตอนแรกนึกว่า
จะมีอายมุ ากกวา่ น้ีซะอีกค่ะ”
เหล่าทหารส่งสายตาเย็นชาเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน เปล่า
ค่ะ คือไม่ได้ประชดนะคะ แตพ่ ดู จรงิ ๆ
กษตั ริยไ์ ด้ชำเลอื งมองไปทีท่ หารยาม
“ไมเ่ ป็นไร พวกเจา้ ถอยไปได้แล้ว” พรอ้ มสะบดั มือไล่
หลังจากที่พวกทหารยามถอยไป จนในห้องเหลืออยู่เพียง
สองต่อสอง เขาไดเ้ ปดิ ปากพูดอกี ครั้ง
“ได้ยินมาว่าเธอเป็นคนที่ทำนายได้อย่างแม่นยำ จริงหรือ
เปลา่ ”
“ค่ะ นา่ จะบอกวา่ ทำให้ถูกจะดีกวา่ นะคะ”
“มนั ใช้ไดผ้ ลเฉพาะกบั คนอย่างเดียวหรอื เปลา่ ”

25

“หมายความวา่ ยงั ไงเหรอคะ”

“เราหมายความว่า เธอสามารถใชไ้ ดก้ บั ส่งิ ของหรือแนวคิด
ได้หรือเปล่าน่ะ”

ทำไมราชาถึงได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งอย่างนี้
ล่ะ ฉันนึกไม่ออกเลยค่ะว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาเชื่อใน
ความสามารถของฉันจริงๆ หรือกำลังเคลือบแคลงในความสามารถ
ของฉันกันแน่ หรอื เขาจะรู้อยู่แล้วว่าทีผ่ ่านมาฉันโกหกมาโดยตลอด
ฉนั จงึ ถามเขาไปแบบอ้อมๆ

“อยากรอู้ นาคตของเรื่องแบบไหนเหรอคะ”

“อนาคตของอาณาจักรนี้น่ะ” กษัตริย์หนุ่มตอบกลับมา
ทนั ที

“อนาคตของอาณาจกั ร...เหรอคะ”

ในระหว่างที่พยักหน้าพลางทำหน้าสงสัย ฉันก็คิดว่า เรื่อง
แคน่ ้ีเองหรอ

การท่ีจะคาดเดาอนาคตของอาณาจักรแหง่ น้ี ไม่จำเป็นตอ้ ง
ทำนายเลยดว้ ยซ้ำ เป็นเรอื่ งท่งี ่ายมากขนาดประชาชนในอาณาจักร
ยังดูออกได้เลย

26

ไม่สิ เดิมทีแล้วฉันก็ไม่ได้มีความสามารถในการทำนายอยู่
แล้วด้วย ถ้ามีมันฉันคงไม่ต้องหลอกลวงชาวบ้านเพื่อหาเงินเหมือน
ตอนน้หี รอก

“กอ่ นทจ่ี ะตอบเรือ่ งนน้ั ฉนั มเี รอื่ งอยากจะถามก่อนค่ะ”
“อะไรหรือ”
ฉนั กลา่ วออกไป
“ช ่ ว ย บ อ ก เ ห ตุ ผ ล ท ี ่ ป ล ่ อ ย เ ห ร ี ย ญ ป ล อ ม อ อ ก ไ ป ใ น
อาณาจกั รดว้ ยคะ่ ”
เมือ่ ได้ยินเขาจึงขมวดคิ้วพร้อมกับถอนหายใจออกมา
“น่ันเป็นเร่อื งที่เหลวไหลสน้ิ ดี”
“เอ๊ะ! มนั เป็นเหรยี ญจรงิ เหรอคะ”
ฉันได้ทอดสายตาลงไปยังเหรียญทองที่อยู่ในกระเป๋า
สตางค์
ถ้าเหรียญทั้งหมดนี่เป็นของจริงล่ะก็ ฉันจะกลายเป็น
เศรษฐแี ล้วคะ่ ไชโย

27

“ใช่แล้ว สิ่งที่เราปล่อยออกไปเป็นเหรียญของจริงแท้
แน่นอน ...ไม่สิ เราไมไ่ ด้เป็นคนปลอ่ ยออกไปหรอก”

“เป็นคำสงั่ ของใครสกั คนเหรอคะ”

กษตั รยิ ์หนุม่ พยักหน้า

“พอดีมีคนที่เป็นคนสนทิ นบั ตั้งแต่สมัยกษตั รยิ อ์ งค์ก่อนอยู่
เนื่องจากเราเพิ่งขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน จึงได้รับมอบหมายให้เขา
จัดการในเรื่องของนโยบายเศรษฐกิจน่ะ แผนที่จะปล่อยเหรียญท่ี
ผลิตขึ้นมาใหม่ออกไปในตลาดเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจก็เป็นข้อเสนอ
ของเขานะ่ ถงึ จะไปไดไ้ มส่ วยเทา่ ไหร่กเ็ ถอะ”

“.....”

รู้สึกว่าจะไม่ใชแ่ ค่วา่ ไปได้ไมส่ วยนะคะ...

“การท่ีอยู่ดีๆ ก็มีเงินเหรียญเพิ่มมากขึ้น ทำให้มีเรื่องที่ว่า
เปน็ เหรยี ญปลอมขึ้นมากจ็ ริง แต่นี่เป็นเรื่องเหลวไหลทั้งเพ”

“...ไม่มีความเป็นไปได้ที่คนสนิทคนนั้นจะโกหกฝ่าบาท
หรอเหรอคะ”

“ไม่มีทาง เราเคยเรียกให้ผู้เชี่ยวชาญมาตรวจสอบโดยไม่
บอกให้คนสนิทรู้แล้วด้วย ดังนน้ั เหรียญทุกเหรยี ญท่ีสร้างขึ้นมาใหม่

28

เป็นของจริงไม่ผิดแน่ เพราะฉะนั้นข่าวลือที่ว่าเราปล่อยให้เหรียญ
ปลอมแพร่กระจายไปในอาณาจกั รไม่มีทางเปน็ ไปได้หรอก”

เขาเดินลงมาจากบนั ได มายังใกล้ๆ กบั ฉัน

“คนสนิททำได้ดีแล้วล่ะ ที่จริงแล้วคนที่สมควรที่จะเป็น
กษัตริย์นั้นไม่ใช่เราแต่ควรเป็นเราต่างหาก แม้จะเป็นไปไม่ได้
เนื่องจากระบบสืบทอดก็เถอะ แต่ตลอดเวลาที่ดำเนินนโยบายใน
อาณาจักร เขามักจะคอยให้คำแนะนำอยู่เคียงข้างเราเสมอ ถ้าไม่มี
เขาละ่ ก็ เรากค็ งตกจากตำแหน่งกษัตริย์ไปแล้วกระมัง”

“.....”

กษตั รยิ ์ทย่ี ืนอยูเ่ บ้ืองหน้าน้นั มสี ีหนา้ ทที่ ุกข์ทรมาน

“เพียงแต่ มคี ราวน้ที เ่ี ราไมเ่ ขา้ ใจจรงิ ๆ เราไม่คิดว่าส่ิงที่เขา
ทำนั้นจะส่งผลทำให้อาณาจักรเจริญรุ่งเรืองในอนาคต แม้จะไม่
อยากจะสงสัยในตัวเขา แต่ดูจากสถานการณ์ในปัจจุบัน สภาพ
เศรษฐกิจของอาณาจักรแห่งนี้ย้ำแย่มาก แถมยังมีข่าวลือไร้ต้นตอ
ทวี่ ่าเหรยี ญปลอมแพร่ระบาดอย่อู ีก”

หลังจากได้ยินความทุกข์ของเขา สิ่งที่ฉันคิดขึ้นได้มีเพียง
อยา่ งเดียวกค็ ือ กษตั ริย์หนมุ่ คนนี้ กำลงั ต้องการความสบายใจ

29

เขาพยายามจะทำให้ตวั เองสบายใจด้วยการทำนายอนาคต
ของอาณาจักร เพื่อที่จะได้ยินว่าในอนาคต อาณาจักรก็จะสงบสุข
ว่าคนสนิททเี่ ชอ่ื ใจไม่ไดโ้ กหก

ช่างเป็นคนที่เถรตรงอะไรขนาดนี้ ไม่สิ ต้องบอกว่าซื่อ
อาจจะดกี วา่ สินะ

“เพราะฉะนั้น เลยอยากให้เธอช่วยทำนายอนาคตของ
อาณาจกั รนใ้ี ห้หนอ่ ย ทำไดห้ รือเปล่า”

เขากล่าวเช่นนนั้
คำตอบของฉนั มันแนน่ อนอยู่แลว้
“ทำได้นะคะ”
เมื่อพยักหนา้ กษตั ริย์หนุ่มได้ทำตาเปน็ ประกาย
“จริงหรือ!”
เนื่องจากตื่นเต้นจนทำท่าจะจับมือฉนั ฉันจึงได้หุบมือกลับ
พรอ้ มถอยออกมา ก่อนจะบอกว่า
“คะ่ ฉันไมโ่ กหกค่ะ”
ท่เี ขาบอกวา่ โกหกไดห้ นา้ ตาเฉยน้นั เป็นแบบนี้เองสนิ ะ

30

“แต่ว่า กอ่ นทจี่ ะทำนายอนาคตฉนั มีเงื่อนไขอยู่ค่ะ”

“อะไรหรอื ”

ฉันชูน้วิ ช้ีขนึ้ มา

“ก่อนอื่น อย่างแรก ช่วยให้ฉันพักที่นี่หนึ่งคืนด้วยค่ะ การ
ทำนายอนาคตของอาณาจักรเป็นสิ่งที่ต้องใช้พลังเป็นอย่างมาก
เนื่องจากทั้งอาณาจักรเป็นขอบเขตที่กว้างมากและมีตัวแปร
มากมายที่สามารถทำให้อนาคตเกิดการเปลี่ยนแปลงไป ซึ่งสิ่ง
เหล่านี้ถือเปน็ อุปสรรคทีท่ ำให้การทำนายอนาคตเกิดความล่าชา้ คะ่
จึงจำเป็นต้องรับรู้สภาพโดยรอบของอาณาจักรจากปราสาทแห่งน้ี
ซ่ึงถอื เปน็ จุดศนู ยก์ ลางของอาณาจักรค่ะ”

“อืม เขา้ ใจแลว้ เด๋ียวจะจดั การให้”

กษัตริย์พยักหน้าลง ฉันจึงได้ชูนิ้วกลางขึ้นมาข้างๆ นิ้วช้ี
โดยเงื่อนไขแรกก็เหมือนของแถมท่านั้น หรือก็คือเป็นการ
เตรียมการเพื่อทำให้สิ่งที่ฉันกำลังทำต่อไปนี้ดำเนินต่อไปอย่าง
ราบร่นื ก็ว่าได้

สิ่งทีส่ ำคญั คือเงอื่ นไขต่อไป

“และเง่ือนไขท่ีสอง...”

31

บทที่ 3
หลังจากนั้นฉันก็คิดทบทวนแผนในหัว พลางนอนหลับไป

บนเตยี งนุ่มๆ ทไ่ี มไ่ ดส้ ัมผัสมานานแสนนานทก่ี ษัตริย์เตรยี มเอาไว้ให้
เพอ่ื รอจนกว่าจะถึงเวลาทีจ่ ะดำเนนิ การตามแผน

ในตอนที่ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างลับขอบฟ้า จนภายนอก
เร่ิมมืดราวกบั ถมสีทบั ฉันตืน่ ข้นึ มา

ถงึ เวลาแลว้ สินะ
ห้องที่มืดมิด และมีกรงขัง ซึ่งต่างจากห้องที่ฉันได้นอนอยู่
กอ่ นหนา้ น้ี
“เอ๋ ที่นี่มันคือที่ไหนกัน เมื่อก่อนฉันยังอยู่ในห้องอยู่เลย
ไมใ่ ช่เหรอ แล้วน่ีมันอะไรกนั ฉนั ถกู จับได้แลว้ อยา่ งง้นั เหรอ”
ตอนนี้ฉันคงอยู่ในคุกแล้วค่ะ คงเป็นเพราะพระราชาจับได้
ว่าเรื่องที่ฉันพูดมาเป็นเรื่องโกหกสินะ ไม่น่าตอบรับคำขอที่จะ
ทำนายอนาคตของอาณาจกั รเลย
“นีเ่ ธอต่ืนแล้วเหรอ”
มเี สียงมาจากทางดา้ นหลงั ของฉัน

32

“เอะ๊ มคี นอนื่ นอกจากฉนั อยูท่ นี่ ด่ี ้วยเหรอ”

หลังจากที่ฉันหันหลังไปตามต้นตอของเสียงดังกล่าว ก็พบ
เด็กสาวผมเทาอ่อนยาวมาถึงไหล่ ร่างที่สูบผอมกับเสื้อผ้าที่เลอะ
เทอะทำใหส้ ภาพของเธอดไู ม่ดเี ลย

“เธอคือใครเหรอ”

“เอ... ฉันทำงานอยู่ในปราสาทน่ะค่ะ แตว่ ันหน่งึ ฉันบังเอิญ
ไปได้ยินคนสนิทของกษัตริย์รุ่นก่อนพูดเกี่ยวกั บเรื่องการสร้ า ง
เหรียญปลอม ฉันจึงพยายามที่จะนำเรื่องนี้ไปบอกกับคนอื่น แต่ก็
โดนจับมาอยู่ในคุกแล้วล่ะค่ะ คุณก็คงโดนจับมาเพราะเขาคิดว่าคุณ
เปน็ ภัยต่อพวกเขานั่นแหละคะ่ ”

เอ๋ ฉนั ไมไ่ ด้ถูกจบั มาเพราะว่าเขาร้วู ่าฉันโกหกอย่างงั้นเหรอ

“ฉันเป็นแค่นักเดินธรรมดาๆ ทางที่มาท่องเที่ยวท่ี
อาณาจักรแห่งนี้น่ะค่ะ แต่ค่าครองชีพของอาณาจักรนี้มันสูง
จนเกินไปทำให้ฉันไม่มีเงินใช้เลยค่ะ ฉันจึงทำนายอนาคตให้คนอ่ืน
เพอื่ ทจ่ี ะหาเงนิ นะ่ คะ่ ”

“เอ๋ ทำไมหมอดธู รรมๆ อยา่ งคณุ ถึงโดนจับล่ะคะ”

ฉันคดิ หาเหตุผลที่ฉนั มาอยทู่ ีค่ ุกแห่งนี้ และตอบไปว่า

33

“อ๋อ พระราชาได้สง่ั ใหฉ้ ันมาทำนายอนาคตของอาณษจักร
นน้ี ่ะ แต่ฉนั ขอเวลาเพ่ือใช้ในการเตรยี มการก่อน แล้วก็นอนหลับไป
จากนัน้ ก็มาอยู่ทน่ี ี่แลว้ ละ่ ”

“คณุ นี่ชา่ งโชครา้ ยมากเลยนะคะ”
เดก็ สาวถอนหายใจ ก่อนจะพูดว่า
“แล้วคุณจะทำยังไงต่อจากนี้เหรอคะ ฉันคิดว่าอีกไม่นาน
พวกเขาก็จะมากำจดั เรา หรือไม่กท็ ิ้งให้เราอย่ทู นี่ ต่ี ลอดไป”
น้ำเสยี งของเธอเต็มไปดว้ ยความสิน้ หวัง
“ไมต่ ้องห่วงหรอกค่ะ เราไม่ตายทนี่ ห่ี รอกค่ะ”
“คุณจะออกจากทน่ี ่ยี ังไงเหรอคะ”
“ง่ายมากค่ะ พวกเขาคงคิดว่าฉันเป็นเพียงหมอดูเร่ร่อน
ธรรมดาๆ แต่วา่ ”
จากนั้น กุญแจมอื ก็ถูกปลดอย่างงา่ ยดาย
“เอ๋ คุณทำแบบนี้ไดย้ ังไงกนั คะ!”
“ฉันก็แค่เคยเรียนเวทมนต์สะเดาะกุญแจมาก่อน แค่
น้นั เองค่ะ”

34

“เวทมนตน์ ่ีสามารถประโยชน์ไดข้ นาดนนั้ เลยเหรอคะ”
“แน่นอนค่ะ แต่ไม่ใช่ว่าผู้ใช้เวทมนต์ทุกคนจะสามารถใช้
เวทมนต์นี้ได้ทุกคนนะคะ เพราะว่าฉันเปน็ คนคิดค้นเวทมนตช์ นิดน้ี
ข้ึนมายังไงละ่ ”
“คุณเป็นโจรเหรอคะ”
“ไม่ใช่ค่ะ! ฉันแค่คิดวา่ มนั สะดวกดีเท่าน้นั แหละค่ะ”
จากนั้นฉันกส็ ะเดาะกุญแจใหเ้ ธอคนนน้ั
“ถึงแม้ว่าเราจะออกจากที่นี่ไปได้ก็ไม่ได้หมายความว่าเรา
จะปลอดภัยแล้วนะคะ”
“ทำไมเหรอ”
“ก็เพราะว่าเรายังไม่รู้เลยนี่คะว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วเราจะ
ออกจากนี่ยังไงล่ะคะ ถ้าเราต้องสู้กับทหารยามที่มีอาวุธครบมือ
พวกเราไมน่ า่ จะรอดหรอกนะคะ”
“ไม่ต้องห่วง ถ้าเราเจอทหารยามเราก็แค่จัดการพวกมันให้
หมด ก็แค่นน้ั เองไม่ใช่เหรอคะ”
“น่ีเธอจะบา้ เหรอ แล้วฉนั ล่ะ ฉนั ต่อสู้ไม่เป็นหรอกนะคะ”

35

“อ๊ะ เมอื่ กี้ฉันไม่ได้นกึ ถึงคุณเลย ตอ้ งขอโทษดว้ ยคะ่ ”
“ง้ันเรามาวางแผนกนั กอ่ นเถอะค่ะ”

ในตอนเช้าของวนั ถดั ไป
ตึกๆ เสียงเดินของทหารยามค่อยๆ เขา้ มาใกลห้ อ้ งที่เราอยู่
“น่ีอาหารสำหรบั วันนี้”
ภายในจานอาหารมีขนมปงั ทีด่ ูไม่ได้อยหู่ นึ่งก้อน
“แค่จานชน้ิ เดียวเองหรอคะ”
“อยา่ บน่ ! ดแี ค่ไหนทพ่ี วกเรามขี องมาให้พวกเธอกิน แค่นี้ก็
แบ่งกันกนิ ไดอ้ ยแู่ ล้ว อยา่ บ่นใหม้ ันมากนกั รบี กนิ ไดแ้ ล้ว!”
“ขอโทษนะคะ”
“ดมี าก ถา้ พวกเธอทำตัวดๆี แบบนี้เดยี๋ วฉันจะ......”
ทันใดนนั้ ร่างของทหารยามก็โดนไฟฟา้ ชอ็ ตจนสลบไป
“แคน่ ้กี ็เรียบรอ้ ย”
“เอาละ่ พวกเราไปกันเถอะ”

36

ณ บริเวณประตทู างเขา้ ของคุกใต้ดนิ
“ทำไมเจ้านั่นถึงยังไม่กลับมาอีกนะ แค่เอาอาหารไปให้
นักโทษ ทำไมถงึ ได้ช้าขนาดน้กี ันนะ”
“ไม่ใชว่ า่ โดนนกั โทษพวกนนั้ จดั การแลว้ อย่างนัน้ เหรอ”
“ไม่มีทางหรอก นักโทษพวกน้ันก็เป็นแคเ่ ด็กผู้หญิงสองคน
พวกมันจะทำอะไรเราได้ ถึงแม้ว่าเจ้านั่นจะเป็นเด็กใหม่ก็ตาม ก็ไม่
มีทางแพเ้ ด็กผู้หญิงสองคนหรอก”
ตกึ ๆ
“ท่านหัวหน้า มีอะไรใหช้ ว่ ยหรอครับ”
คนสนิทของกษัตริย์รุ่นกอ่ นได้มาท่ีทางเข่าคุกใต้ดิน
“ตอนนีพ้ วกนักโทษเป็นยงั ไงบ้างละ่ ”
“น่าจะสบายดีนะครับ เมื่อสักครู่ก็ให้เจ้าเด็กใหม่เอา
อาหารไปใหน้ ่ะครับ แตเ่ จา้ นนั่ ยังไม่กลับมาเลย”
“บา้ จริง เจา้ รีบไปดูพวกมนั เดย๋ี วนี้”
“ครับ”

37

ทหารยามและคนสนิทรีบวิ่งไปที่ห้องขังของนักโทษ แต่
กลับพบเพยี งแคร่ า่ งที่หมดสติของทหารยามอีกคน

“พวกมนั หายไปแล้วครับ”
“ว่ายังไงนะ! พวกมันหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไง ทั้งๆ ที่
แผนการกำลังจะสำเร็จอยู่แล้ว จะปล่อยให้พวกมันหนีไปไม่ได้ รีบ
ไปจบั ตวั พวกมันเด๋ยี วนี้”
“เป็นไปไม่ได้หรอกครบั เพราะวา่ คุกแห่งน้มี ีทางออกอยู่แค่
ทางเดียวเท่านั้น ถ้าพวกมันจะหนีออกจากที่นี่ พวกมันจำเป็นต้อง
ผ่านทางท่ีพวกเราใชเ้ ดินมาอย่างแน่นอน”
“แล้วพวกมันอย่ไู หนกนั ”
“อยู่นค่ี ะ่ ”
ฉันเดนิ ออกมาจากเงามืด
“อะไรกัน สุดท้ายก็เดินออกมามอบตัวอย่างง่ายๆ แบบนี้
เนี่ยนะ ก็ดีตอนแรกฉันคิดว่าจะปล่อยให้เธอได้อยู่ที่นี่ต่ออีกสักวัน
แตไ่ มจ่ ำเป็นแล้ว จดั การมันเลย”
ทหารยามยกปืนขึ้นมาพรอ้ มทีจ่ ะยิง

38

ในตอนนั้นเอง ดอกไม้ก็ได้บานออกมาจากปากกระบอก
ปืน ช่างเป็นช่อดอกไมท้ ่ีงดงามจริงๆ

ด้วยความที่ดอกไม้ที่ฉันสร้างมันขึ้นมันช่างสวยงามเกินไป
ทำใหล้ ืมไปว่ายังเหลือทหารยามอกี คนอยู่

ฉันจึงทุบไม้เท้าลงกับพื้น เพื้อมอบชีวิตให้กับดอกไม้ที่ฉัน
สรา้ งข้นึ

จากดอกไม้ที่แสนสวยงาม กลายเป็นไม้เลื้อยขนาดใหญ่
และเลอื้ ยไปยงั คนกลุ่มน้นั และทำการจบั กมุ พวกเขาเอาไว้

“แกเปน็ ใครกันแน่”
“ฉันเป็นแคห่ มอดเู ร่ร่อนธรรมดาๆ ทวั่ ไปเทา่ นน้ั แหละคะ่ ”
“หลังจากนี้ฉันจะเริ่มทำการทำนายอนาคตอันสงบสุขของ
อาณาจักรแหง่ นแี้ ล้วนะคะ”

หลังจากนั้นพวกเขาก็ถูกจับกุมเพราะได้รับการแจ้งข่าว
จากเด็กสาวผมดำ และพวกเขาก็ให้คำสารภาพความจริงตั้งแต่ต้น
จนจบต่อหน้ากษตั ริย์

39

ดเู หมอื นว่าพวกนัน้ จะวางแผนชิงอาณาจักรอยู่

เหรียญที่กำลังแพร่ระบากอยู่ในอาณาจักรนั้นเป็นเหรียญ
ปลอมจริงๆ ด้วย ผู้เชี่ยวชาญที่บอกกษัตริย์ว่าเหรียญเป็นเหรียญ
จริงนั่นก็เป็นผู้เชี่ยวชาญตัวปลอมที่ได้รับสินบนจากคุณคนสนิท
เช่นกัน

เพื่อที่จะปรับเปลี่ยนระบบสืบทอด เขาจึงได้คิดจะทำให้
อาณาจักรตกอยู่ในสภาวะคับขัน สุดท้ายสารภาพว่าเขาคิดจะยัด
เยียดความรับผิดชอบทั้งหมดให้กษัตริย์หนุ่ม และทำให้เขาตกจาก
ต่ำแหน่ง บางที หลังจากที่คุณคนสนิทการเป็นกษัตริย์แล้ว ลูกชาย
ของเขาก็มแี ผนจะสบื ทอดบลั ลงั ก์ตอ่ ล่ะม้ัง

ถึงทกุ อยา่ งจะล้มเหลวก็เถอะ

ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะถูกขังอยู่ในคุกก็จริง แต่ฉันก็ไม่รู้เช่นกัน
ว่าพวกเขาทั้งหมดจะเป็นยังไงต่อไป เพราะไม่ใช่ปัญหาที่ฉันควรจะ
เกย่ี วข้องด้วย

ส่วนเดก็ หญงิ ผมดำกไ็ ด้ทำงานที่ปราสาทต่อไป

หลังจากการสอบปากคำจบลง ฉันที่ถูกเรียกมายังห้อง
บัลลังกก์ ็รับของส่ิงนน้ั มาจากกษัตรยิ ห์ น่มุ

40

“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อตรวจสอบภายในแล้ว ฉันจึงพยังหน้า ภายในนั้น มี
เหรียญทองเกา่ ๆ อยจู่ ำนวนมาก
เงื่อนไขที่สองในการทีจ่ ะทำนายอนาคตของอาณาจักร น่ัน
คือการเปลี่ยนเหรียณทองทั้งหมดที่ฉันหาได้ให้กลายเป็นเหรียญ
ทองเกา่ ๆ แทนเพอ่ื กำจดั เหรียญปลอมให้หมดไป
“เริ่มการเก็บเหรียญปลอมที่แพร่หลายในอาณาจักรได้
แลว้ ”
กษัตริย์หนมุ่ เหน่อื ยลา้ เป็นอา้ งมาก
“ดูเหมือนวา่ เหรยี ญทองส่วนใหญใ่ นกระเป๋าสตางค์ของเธอ
จะเป็นของปลอมเกือบหมดเลยนะ”
“คงงัน้ แหละคะ่ ”
สัญญาที่ว่าจะทำนายอนาคตของอาณาจักรนั้น ก็ถูกลืม
เลือนไปแลว้ ด้วยการทป่ี ญั หาซ่ึงกษัตริย์หนุ่มหวาดระแวงได้หายไป
แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องรู้อนาคตอีกต่อไปแล้วล่ะมั้ง ฉันเองก็โล่งใจที่
ไม่ต้องโกหกอีก

41

ถึงฉันจะสนใจในอนาคตของอาณาจักรห่งนี้ก็จริง แต่อีก
เดยี๋ วนกั เดินทางอย่างฉนั กต็ ้องจากทแ่ี ห่งนี้ไป

หลังจากนี้อาณาจกั รแห่งนี้จะเป็นยังไงต่อไปนั้น ตราบใดท่ี
ไม่ทำนายอนาคตของอาณาจักร ก็คงไม่มีใครทราบหรอก แน่นอน
ฉนั เองกด็ ว้ ย

“แต่ว่า น่าเสียดายจริงๆ ไม่คิดเลยว่าเขาจะโกหกมาโดย
ตลอด”

ฉนั ไดต้ อบกษัตรยิ ์ทถ่ี อนหายใจออกไปวา่
“คนขี้โกหกน่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำหน้าเรยี บเฉยอยูเ่ สมอนะ
คะ”

42

จากใจผเู้ ขียน

เรื่องสั้นเรื่องนี้ถือว่าเป็นงานเขียนงานแรกของผม ผมไม่
เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันที่ผมได้มานั่งแต่งเรื่องสั้นแบบนี้ ซึ่งถ้า
หากเร่ืองสัน้ เร่อื งน้ีมอี ะไรผดิ พลาดอะไร ผมก็ตอ้ งกลา่ วขอโทษไว้ ณ
ทน่ี ด้ี ้วยนะครบั

ตั้งแต่ก่อนที่ผมจะเริ่มทำงานเขียนนี้ขึ้นมา ผมคิดว่าการ
แตง่ เร่ืองส้ันมันไม่น่าจะยากขนาดนั้นหรอกเด๋ยี วค่อยมาทำตอนใกล้
ถงึ กำหนดสง่ ก็นา่ จะทนั ซงึ่ ผมคิดผิดครับ เพราะว่ากว่าจะเขียนเน้ือ
เรอ่ื งไดส้ ักหน่ึงหน้ามันเป็นส่งิ ท่ีค่อนขา้ งยากเลยล่ะครับ การทีจ่ ะคิด
เนื้อเรื่องต่างๆ ออกมาให้มันดูสมเหตุสมผล และการเรียบเรียง
ถ้อยคำให้อ่านได้ มนั ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ซึง่ มนั ทำให้ผมรวู้ า่ ผมควรจะ
เปน็ แค่ผู้อา่ นกพ็ อแลว้ ครบั

สุดท้ายน้ี ผมก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ได้อ่านมาจนถึงจดุ
น้นี ะครับ ผมหวังวา่ ทุกท่านจะสนกุ ไปกับผลงานช้ินนีน้ ะครับ

ภวลิ

43

ประวัตผิ เู้ ขยี น

ชอื่ นายภวิล อรณุ พันธุ์ ชื่อเลน่ วิน

วนั เกดิ 19 สงิ หาคม 2547 กรปุ๊ เลอื ด B

ชนั้ มัธยมศึกษาปีท่ี 6 ห้อง 4 เลขท่ี 10

โรงเรียน วทิ ยาศาสตร์จฬุ าภรณราชวิทยาลัย ชลบุรี

เบอรโ์ ทรศัพท์ 0991658291

อีเมล [email protected]

44