The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

นักเรียนยอดอัจฉริยะ

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by mameow.anisara, 2022-04-10 09:22:51

4 ธงทอง บางกุ้ง

นักเรียนยอดอัจฉริยะ

คำนำ

นิยำยเล่มนี้ เป็นส่วนหนงึ่ ของรำยวิชำ ท30106 กำรเขยี นนยิ ำยเลม่ นีเ้ ป็น
นยิ ำยประเภทนยิ ำยทำงวิทยำศำสตร์ และเทคโนโลยี ทเ่ี ปน็ ท้ังสง่ิ ท่มี ีทฤษฎี
รองรบั และสิง่ ท่ีจินตนำกำรขึ้นมำ ท่ีอำจเกดิ ขนึ้ ในอนำคตได้

กำรจดั ทำนิยำยไดท้ ำกำรคน้ ควำ้ รวบรวมขอ้ มูลจำกหนังสือ บทควำม
ต่ำงๆ และค้นหำทำงอินเทอรเ์ น็ต ผู้เขยี นรำยงำนหวงั ว่ำจะเป็นประโยชน์แก่รุ่น
นอ้ ง และให้ควำมสนุกสนำนแก่ผู้ทีส่ ยใจได้บำ้ งตำมสมควร

นำยธงทอง บำงกุ้ง

สารบญั

ตอนที่ หนำ้
ตอนท่ี 1..............................................................................................................................................................1
ตอนที่ 2..............................................................................................................................................................2
ตอนท่ี 3..............................................................................................................................................................4
ตอนที่ 4..............................................................................................................................................................5
ตอนท่ี 5..............................................................................................................................................................7
ตอนท่ี 6..............................................................................................................................................................8
จำกใจผู้เขยี น......................................................................................................................................................11
ประวตั ผิ ู้เขียน.....................................................................................................................................................12

1

1
เหตกุ ารณไ์ ม่คาดฝนั
ในวันหนึง่ ของเดอื นทแ่ี สนจะอบอนุ่ ของประเทศกำลำ ก็ไดเ้ กดิ เหตุกำรณ์ไมค่ ำดฝันเกิดขน้ึ จำกอุบตั ิเหตุ
ทำงไฟฟำ้ ภำยในโรงเรยี นทำใหน้ ักเรยี นชำยคนหนึง่ ได้ถูกลูกหลงไฟฟ้ำผำ่ นเข้ำภำยในร่ำงกำยท่ีบอบบำง จนทำให้
ผู้คนจำนวนมำกถงึ กับตกใจกันกับเหตุกำรณ์ ณ น้แี ละหลำยๆคนได้รสู้ ึกเสียใจกบั เหตุกำรณ์นี้เพรำะทกุ คนคดิ ไป
แล้ววำ่ เดก็ หน่มุ คนนไี้ ม่นำ่ รอดได้ หรือถ้ำรอดมำไดก้ อ็ ำจจะมรี ำ่ งกำยทพี่ ิกำรอย่ำงหนัก แต่กไ็ ด้เหตุไมค่ ำดฝนั ขึ้น
“เตย เตย ฟืน้ ส้ินำยอยำ่ หลบั น้ะ!! ต้ังสติเอำไว้ ” เพือ่ นสำวคนสนิทของเตยรบี ว่งิ จำกห้องอย่ำงไม่สนใจอะไรเมอื่ มี
เพอื่ นมำบอกว่ำเตยเพ่อื นหนมุ่ ท่ีร้จู กั กันมำนำนกวำ่ 7 ปเี กดิ อุบตั เิ หตอุ ย่ำงกระทันหนั

“อะ๊ มันเกดิ อะไรขึน้ (´・・)ノ(._.`)”

“นำยถกู ไฟฟ้ำแรงสูงของโรงเรียนดูดเขำ้ น่ะ T-T ยงั ดที ่นี ำยไม่เปน็ อะไรมำก”

“ร้สู ึกปวดหวั จงั ;-;”

“เดย๋ี วเรำไปเรยี กอำจำรย์ใหพ้ ำนำยไปสง่ โรงพยำบำลเพอื่ ดอู ำกำรน้ะ ไมร่ ู้มนั ไปกระทบกบั อะไรกับรำ่ งกำยนำยบ้ำง
หรือไม่นำยอำจจะเอ๋อไปเลยก็ได้ XD ล้อเลน่ น่ำๆแค่ไม่อยำกให้นำยตกใจน่ะ”

“ อือๆ”

หลงั จำกทอี่ ำจำรย์พำเตยไปดูอำกำรที่โรงพยำบำลใกลเ้ คียงแลว้ กจ็ ำกกำรทค่ี ณุ หมอหนมุ่ วยั กลำงคนไดต้ รวจเชค็
ร่ำงกำยจนเสรจ็ แลว้ กท็ ำใหร้ วู้ ำ่ ร่ำงกำยภำยนอกและภำยในน้ันยงั ปกตดิ ีอยู่แต่อำจจะมแี ผลใหมเ่ กิดขน้ึ นิดหนอ่ ย
ตำมแขนทไ่ี ปโดนไฟฟ้ำเขำ้ แต่ก็มสี ่วนทีห่ มอพบส่ิงท่มี กี ำรผิดปกติไปจำกเดก็ ทว่ั ๆไป

“คุณคงจะเปน็ อำจำรย์ของเด็กคนนีส้ นิ ้ะครบั ”

“อำ่ ครบั ผมเปน็ อำจำรย์ของเขำ เขำมีอำกำรอะไรท่ีนำ่ เป็นห่วงหรือเปล่ำครับ”

“ทำงร่ำงกำยก็อำจจะมแี ผลไหม้เลก็ นอ้ ยครบั ไม่มีผลอะไรมำก แตจ่ ุดท่ผี มเปน็ ห่วงกค็ นจะเป็นสว่ นของสมอง”

“แลว้ จะเปน็ อะไรมำกไหมครบั จะสง่ ผลรำ้ ยต่อตัวเด็กไหม”

“จำกทหี่ มอไดท้ ำกำรฉำยรงั สตี รวจดู กพ็ บว่ำสมองซีกซำ้ ยของเด็กมีกำรลักษณะแปลกไปจำกคนปกติ จนทำใหผ้ ม
เน่ียรู้สกึ ว่ำมันอำจจะไปกระทบกบั กำรเรียนรขู้ องเขำหรือเปล่ำ เพรำะสมองซกี ซ้ำยจะเป็นเกี่ยวกับกำรคำนวณ

2

กำรใชเ้ หตุผล กผ็ มฝำกคณุ ครูช่วยดแู ลเด็ก และฝำกช่วยดอู ำกำรของเขำดว้ ยนะครบั แลว้ กฝ็ ำกคณุ ครแู จง้ ทำง
ผปู้ กครองของเด็กให้ทรำบด้วยน้ะครับ”

“ไดเ้ ลยครบั ถำ้ เกิดรู้สกึ วำ่ เขำมีอำกำรแปลกๆผมจะรีบนำมำหำคณุ หมอใหเ้ ร็วทส่ี ดุ เลยครับ”

หลงั จำกพบคุณหมอเสรจ็ แล้วคณุ ครูก็ไดพ้ ำเตยไปส่งให้กบั ผู้ปกครอง และเลำ่ เร่ืองทง้ั หมดใหฟ้ งั ซ่งึ ทำงผปู้ กครองก็
รสู้ ึกไม่พอใจกบั กำรดูแลนักเรยี นในโรงเรียนสกั เทำ่ ไหร่ แต่ก็ยังมเี รอ่ื งท่ดี ีกค็ อื เขำ(เตย)ยงั มีชีวิตรอด

“ไมเ่ ป็นอะไรมำกใช่ไหมลกู แม่”

“เออ่ ตอนนย้ี ังรูส้ กึ ปกตดิ คี รบั :)”

“ไม่เปน็ อะไรก็ดีแลว้ ปะกลับบำ้ นไปพกั ผ่อนก่อนน้ะ ใหร้ ่ำงกำยดีข้ึนกอ่ นคอ่ ยไปโรงเรียนนะลกู ”

“ก็ได้ครับ”

หลงั จำกนนั้ กผ็ ่ำนไป 5 วนั กบั กำรพักรำ่ งกำยใหแ้ ผลหำยดี แตเ่ รือ่ งสมองของเตย แม่กบั พอ่ คุยกนั วำ่ เรำคงจะไม่
บอกใหเ้ ตยรู้ เพรำะวำ่ กลวั เขำจะตกใจ แล้วอำจจะเกดิ ผลกระทบกับเขำภำยหลังด้วย จึงได้แต่คอยดูอำกำรไป
เร่อื ยๆ จนกว่ำจะรสู้ กึ วำ่ ไม่มอี ะไรน่ำเปน็ หว่ งแลว้

2
กาเนิดอัจฉริยะ
วนั นีก้ ็เปน็ วันแรกของกำรกลับมำเรียนท่ีสดใสของเตยท่ไี มร่ ้เู ลยวนั นจ้ี ะมีอะไรทีต่ ่ำงไปจำกเดมิ และอำจจะ
ทำใหช้ ีวติ ของเขำเปลยี่ นไปตลอดกำลเลยก็ได้

“สวสั ดี พลอยมำซะเชำ้ เลยนะ”

“สวัสดีๆ โหไมไ่ ดเ้ จอกันตง้ั นำนเลยนะเนยี่ วำ่ แตน่ ำยอำกำรดขี นึ้ แล้วหรอ”

“อ้อื ๆ ดขี ึน้ แลว้ ก็หลงั จำกทีเ่ ธอบอกคุณครูกอ้ งให้พำเรำไปส่งโรงพยำบำลวันนน้ั จนถึงตอนนกี้ ็ไม่มอี ะไรทีร่ ู้สกึ แปลก
เลยนะ หรืออำจจะมแี ตเ่ รำไมร่ ู้ 555+”

“นำยไมเ่ ปน็ อะไรกด็ ีแล้วแหละ”

“ว่ำแต่ตอนที่ไม่อยหู่ อ้ ง ม.5/4 ของเรำมอี ะไรเปลีย่ นไปบ้ำงไหมนะ”

3

“ก็ยงั ไม่มีนะ ก็ถ้ำจะมกี ็กำรบำ้ นของนำยที่จะกองเท่ำภูเขำละXD”

“แยล่ ะ มีอะไรท่คี ิดวำ่ เน้ือหำมนั ยำกๆไหมจะได้ไปศึกษำเป็นพิเศษ”

“ก็คงจะเป็นคณิตศำสตร์ กับฟิสกิ ส์ทีน่ ำยไมช่ อบนะแหละ”

“โอออ โอเคเดีย๋ วตอ้ งไปลองหำอ่ำนดบู ำ้ งแลว้ เผ่ือจะได้พอตำมเพอื่ นทันถงึ แม้ปกตจิ ะไม่เคยสอบผ่ำนเลยกต็ ำม
555+”

“คอ่ ยๆอ่ำนละเด๋ียวอ่ำนมำกละสมองระเบดิ ขน้ึ มำ555+”

หลังจำกนัน้ เตยกไ็ ด้ไปลองศึกษำคณิตศำสตร์ กบั ฟสิ ิกสท์ อี่ ำจำรยส์ อนไปเมือ่ ชว่ งท่ีเขำกำลังพกั รำ่ งกำย แตค่ รั้งนจ้ี ะ
ไมเ่ หมอื นเดิมกบั กำรเรียนท่ผี ่ำนๆมำ

‘ทำไมเรำรู้สึกแปลกๆ ปกติเรำจะรูส้ กึ เบื่อกบั กำรอำ่ นวชิ ำพวกน้แี ต่ทำไมตอนน้ถี งึ รสู้ กึ ว่ำมนั น่ำสนุกมำกขึน้ กวำ่ เดิม
กนั นะ’

ในตอนนเี้ ตยไดม้ คี วำมกระบวนกำรคดิ ทไี่ ว และเฉียบคมมำกขน้ึ กว่ำทีเ่ คย ทัง้ ควำมเรว็ ในกำรคำนวณ กำร
แก้ปัญหำของโจทยต์ ำ่ งๆ ทำใหก้ ำรเรียนร้ใู นครงั้ นี้ของเตยจบลงอยำ่ งรวดเร็วจำกควำมสำมำรถในกำรรบั รู้และกำร
ฝึกทำโจทยป์ ญั หำได้อย่ำงคลอ่ งแคลว่

เมอ่ื มำถงึ วนั รงุ่ ขน้ึ ...

“เปน็ ยงั ไงบ้ำงเตยอ่ำนไปถงึ ไหนแล้วเนี่ย”

“ตอนนอี้ ำ่ นคณิตศำสตร์ กบั ฟิสกิ สข์ องทเี่ รยี นเทอมนจ้ี บแลว้ หละ่ ”

“หะ้ ! จริงหรอ อำ่ นผ่ำนๆสินะ ไวค้ อ่ ยๆทบทวนก็ได้ๆ >_< ไม่ต้องฝนื ๆ”

“เปล่ำหรอก เรำอ่ำนจบแล้วเข้ำใจหมดแล้ว แหะๆ”

“นำยปกติดีใจไหม ปกตนิ ำยจะปวดหัวทกุ คร้งั เลยนทิ อี่ ำ่ นพวกวชิ ำคำนวณอะ” พลอยพดู พลำงเอำมือไปแตะ
หนำ้ ผำกเพ่ือเชค็ ว่ำมีไขห้ รือป่วยหรือเปลำ่

“”

“ก็ปกตดิ ีนะ นำยเขำ้ ใจจริงๆนะหรอ????”

4

“อ้ือๆ”

3

ห้องเชอื ด

เช้ำอันมืดมนวนั นก้ี ็มำถงึ วันทเี่ ดก็ ๆมำกมำยหลำยคนร้สู ึกวำ่ วันนอี้ ำจจะเปน็ วันทีเ่ ดก็ ๆหลำยๆคนอำจจะ
ตำยไดเ้ ลย ซ่ึงในวันนี้นน่ั ก็ คือ ‘วนั สอบปลำยภำค!!’

“~~~ประกำศ ประกำศ วนั นกี้ ็เป็นวนั สอบปลำยภำควันแรกของโรงเรียน....ของเรำ ขอให้นักเรียนทกุ คนเตรียม
อปุ กรณ์ในกำรทำแบบทดสอบให้พร้อมก่อนเข้ำหอ้ งสอบ และขอให้นักเรียนทกุ คนโชคดกี บั กำรสอบปลำยภำคคร้ัง
นที้ กุ ๆคน~”

“ม่ำยยยนะ ฉันยังไม่พร้อมเลยT^T วันนที้ ำไมมันมำถึงเร็วจงั ”

“ออื้ ออ ส้ๆู ”

“เกรดเรำไมน่ ่ำจะเกนิ 3แนเ่ ลย ทำไงดีๆ”

“จะไปเดำไดย้ ังไงยังไมท่ ันเห็นข้อสอบเลย”

“เอ่ออ คอื ไม่เคยส่งงำนเขำเลยละ”

“....”

และแล้วก็ถึงเวลำทไี่ มน่ ำ่ รอคอยสกั เทำ่ ไหรข่ องเด็กนักเรียน“~~~ประกำศขณะน้เี วลำ 08.30 น. ขอใหน้ ักเรียนทกุ
คนเขำ้ หอ้ งสอบในขณะนี้ .......ระดับช้นั มธั ยมศึกษำปีที่ 4 สอบวิชำชีววิทยำ ระดบั ช้นั มธั ยมศกึ ษำปที ่ี 5 สอบ
คณติ ศำสตร์พื้นฐำน ระดบั ชัน้ มัธยมศกึ ษำปที ี่ 6 สอบประวตั ิศำสตรส์ ำกล”

“เอำหละ ครูจะแจกกระดำคำตอบแล้วนะ อำ่ นคำช้แี จงใหเ้ รียบร้อยก่อนทำกอ่ นนะเผื่อมีอะไรทห่ี ้ำมทำจะได้ไมต่ ้อง
มำถูกกำหัวขอ้ สอบ เวลำสอบวิชำน้ีคือ 90 นำที เรำจะออกจำกห้องเวลำ 10.00 น ขอให้ทุกคนโชคดกี บั กำรสอบ
นะคะ”

‘ขอ้ สอบงำ่ ยกวำ่ ทกุ ทีแหะไมร่ ูส้ ึกกลวั เหมือนแตก่ ่อนเลย วำ่ แตเ่ พรำะอะไรกนั นะทำไมรู้สึกว่ำเด๋ยี วน้ีรู้สึกว่ำเรำ
แปลกๆไป ตอ้ งเปน็ เพรำะเรำอัจฉริยะแนๆ่ เลย ’

ผำ่ นไปแค่คร่ึงชัว่ โมงเตยก็ได้ทำข้อสอบเสร็จ และเขำกก็ ลบั ไปเช็คคำตอบอกี ทีเพือ่ ควำมมั่นใจ

5

‘อืออ ไมม่ ขี อ้ ไหนผิดพลำดแลว้ มัง้ หรอื มแี ตเ่ รำไม่รู้ แตก่ ็ไมเ่ ป็นไรละกนั ไดเ้ วลาท่ีรอคอยละ แลว้ เวลาก็เหลือ
อีกตงั้ 45 นาทีกวา่ จะออกจากหอ้ งได้ นอนดกี วา่ ’
หลงั จำกทเ่ี ตยหลบั ไปไม่นำนครกู ไ็ ด้เดินมำหำดว้ ยควำมสงสัย (⊙_◎) และถำมว่ำ “ทำเสร็จแล้วหรอทำไมเร็วจัง”
“เออ่ ครบั ทำเสร็จแล้วครับ”แล้วผมกห็ ลบั ต่อ5555+
กริง๊ งงงงง!!!!! เสียงออดโรงเรียนดังเพื่อเตือนว่ำหมดเวลำทำขอ้ สอบแลว้ “นกั เรยี นทกุ คนวำงปำกกำลงกบั โตะ๊ และ
อยำ่ พ่ึงออกจำกห้องจนวำ่ ครูจะเกบ็ เอกสำรจนหมด”

“โอย้ ยย เมอื่ ย(ˉ﹃ˉ) พลอยเป็นไงบา้ งๆ ขอ้ สอบรอบนี”้
“หึ หึ จำก 30 ขอ้ ทำไป 14 ข้อเองไมท่ ัน... แลว้ ก1็ 4ขอ้ นจ้ี ะถูกไหมด้วย แยจ่ ริงๆT^T”
..........
และแล้วก็มำสชู่ ่วงเสร็จสน้ิ กำรสอบปลำยภำคของโรงเรยี น... ต่อมำกเ็ ขำ้ สชู่ ว่ งปิดเทอมทห่ี ลำยๆคนรอคอย

4
คณุ หมอ

ในขณะท่ีกาลงั พกั ผอ่ นอยนู่ นั้ ก็ไดม้ ีบคุ คลปรศิ นาโทรมาหาแมข่ องเตย

ตด้ื ด...“สวสั ดีครับคณุ ใชผ่ ูป้ กครองของนำยธวคี ุณใช่ไหมครบั ”
“ใชค่ ่ะๆ มอี ะไรหรือเปลำ่ คะ?”
“ผมนำยแพทย์วธิ วนิ ท์ หรือหมอคนี นะครบั ที่เปน็ แพทยท์ ดี่ ูแลนอ้ งในตอนทเี่ กดิ อบุ ตั ิเหตุทำงไฟฟำ้ นะครับ”
“อ๋ออ ค่ะมีอะไรหรือเปลำ่ คะ”
“พอดวี ำ่ ทำงเรำได้ผลของกำรสง่ ภำพฉำยสมองของนอ้ งเตยไปใหท้ ำงโรงพยำบำลทีด่ ที สี่ ดุ ของประเทศกำลำ”
“ผลเป็นอย่ำงไรบำ้ งคะ”
“จำกผลท่สี ่งไปไดผ้ ลออกมำวำ่ กระแสไฟฟำ้ ทไี่ หลผำ่ นตวั ของเตยไปกระต้นุ สมองในส่วนของสมองซีกซ้ำยซงึ่ เมอ่ื
ตรวจดูดีๆแลว้ กค็ อื ไฟฟ้ำไปกระตุ้นตัวสง่ เดนไดรต์ หรอื กค็ ือใยประสำทท่นี ำกระแสประสำทเขำ้ สตู่ ัวเซลล์ และ
แอกซอน ท่เี ป็นใยประสำททน่ี ำกระแสประสำทออกจำกตวั เซลล์ มีกำรถกู กระต้นุ ให้มีประสทิ ธิภำพมำกกว่ำปกติ

6

ทำให้เซลลป์ ระสำทสงั่ กำรมกี ำรทำงำนเพ่ิมข้นึ อย่ำงมำก ทำใหส้ มองทำงซกี ซำ้ ยมกี ำรพัฒนำอย่ำงมำกเมอื่ เทียบกบั
สมองซีกขวำ”

“แลว้ สมองซีกซ้ำย ซีกขวำเนย่ี มันสง่ ผลอะไรหรอคะ”

“สมองนะครบั จะมีสองซีกทีจ่ ะแบง่ ควำมสำมำรถหลักเกณฑ์ในกำรควบคมุ โดยสมองซกี ขวำนีจ้ ะเป็นกำรควบคุม
กำรทำงำนของร่ำงกำยซีกซำ้ ย สว่ นสมองซกี ซ้ำยจะทำกำรควบคมุ กำรทำงำนของรำ่ งกำยซกี ขวำ และสมองซกี ซ้ำย
เปน็ สว่ นของกำรควบคุมกำรคดิ ตรรกะ มีกำรทำงำนออกเป็นรูปธรรม จะเปน็ จำพวกกำรคิดเลข กำรบอกเวลำ
กำรนับจำนวน กำรสรรหำถอ้ ยคำ กำรหำเหตผุ ล สว่ นสมองซกี ขวำจะเปน็ สว่ นท่จี ะทำหน้ำทีก่ ำรจนิ ตนำกำร กำร
สรำ้ งสรรค์ ควำมฝนั ควำมคดิ ใหมๆ่ แปลกๆ กำรซมึ ซำบในดนตรี และศลิ ปะ ซงึ่ กำรทค่ี นเรำสำมำรถคิดอะไรใหมๆ่
สรำ้ งสรรคส์ ง่ิ ตำ่ งๆ ได้นัน้ กจ็ ะเกิดจำกกำรทำงำนของสมองซกี ขวำ”

“อยำ่ งงี้ก็แสดงว่ำลูกของดิฉันก็ทีม่ กี ำรพฒั นำสมองซกี ซำ้ ยทำงดำ้ นกำรคำนวณ ตรรกะใช่ไหมคะ”

“ประมำณน้ันครับคณุ แม”่

“อยำ่ งน้นี ีเ่ องมินำ่ หละเด๋ียวนถ้ี งึ เห็นลูกชอบทำโจทยฟ์ ิสกิ ส์ คุณแมก่ เ็ ลยรสู้ กึ ตกใจมำกเพรำะปกตติ อนอยทู่ บ่ี ้ำนพอ
ลูกจะต้งั ใจติวพวกฟสิ กิ ส์ คณิตศำสตรท์ ีไรจะชอบบน่ วำ่ เข้ำใจยำก สมองตื้อไปหมด ง้ันกแ็ สดงวำ่ คงไมม่ ผี ลกระทบ
รำ้ ยแรงกบั ลูกของดฉิ ันสินะคะ”

“ถงึ ผมจะบอกไปในแนวๆขอ้ ดนี ะครบั แต่ก็อยำ่ งพึง่ วำงใจ คุณแมก่ ็ต้องคอยสอดสอ่ งดูแลเขำบอ่ ยๆนะครับ เพรำะ
มันยงั ไมม่ อี ะไรรบั รองวำ่ จะไม่มีผลกระทบอะไรมำเลย เพรำะในกรณีของนอ้ งกเ็ ปน็ เคสแรกเลยครบั ที่เจอปญั หำ
แบบนแ้ี ละกท็ ำงเรำก็จะนำกรณีของนอ้ งนำไปวจิ ัยและบันทกึ ไวส้ ำหรับกำรรบั มือ เพือ่ ที่จะไดม้ ีกำรรองรบั กบั คน
อ่นื ๆทีอ่ ำจจะเกิดอุบัตเิ หตทุ ่ีใกลเ้ คยี งแบบน”้ี

“ไดค้ ะ่ ๆ ขอบคุณคณุ หมอคนี มำกๆเลยนะคะ”

“ครับ ถ้ำอยำ่ งนนั่ ผมขอตวั ก่อนนะครบั พอดีมคี นไข้มำพอดี”

“ค่ะขอบคณุ มำกๆเลยนะคะ”หลงั จำกนัน้ คณุ หมอก็ไดว้ ำงสำยโทรศพั ทท์ นั ทีเพอ่ื ไปรับคนไข้คนต่อไป

เมือ่ คุยกันจบแล้วคณุ แม่กเ็ ริ่มทจ่ี ะผลกั ดนั ใหล้ ูกไปทำงท่ีลกู สนใจจึดไดไ้ ปคยุ กบั ลูกถึงกำรไปหำควำมรเู้ พิ่มเติมใน
ระดบั ทสี่ ูงกวำ่ ตอนนี้

“ลกู ลูกอยำกจะไปเรียนเพ่ิมไหม”

7

“เรยี นอะไรหรอครับ”

“ลูกสนใจอะไรเป็นพิเศษหรือเปลำ่ หละ”

“ผมอยำกเรยี นฟสิ กิ ส์ครบั ผมรู้สึกว่ำมนั อธิบำยอะไรหลำยๆอยำ่ งท่ีเกิดขนึ้ ในชีวิตไดเ้ ยอะดีครบั และก็คิดตรรกะ
ต่ำงๆมำรองรับส่งิ ทเ่ี หนอื ธรรมชำตไิ ดด้ ว้ ย”

5

Input

และแลว้ ทัง้ สองแมล่ กู กไ็ ด้เดินทำงไปศึกษำหำทเี่ รียนสำหรับให้เตยไดเ้ สริมควำมรู้ในระดบั ทม่ี ำกขึน้ และ
แล้วก็ไดเ้ ข้ำศึกษำและเมอื่ เตยไดศ้ ึกษำจนจบ ทำใหเ้ ขำได้รบั คำชมจำกอำจำรยเ์ จ้ำสัวผสู้ อนวชิ ำฟิสกิ ส์ช่อื ดงั ของ
ประเทศวำ่ ‘อำจำรยไ์ ม่เคยเจอใครท่จี ะเก่งเท่ำเธมำกอ่ นเลยนะ ใครจะไปคดิ ละวะจะมเี ดก็ นักเรียนม.5มำเรยี น
หลักสูตรฟสิ ิกส์ขนั้ สูงจบในเวลำเพียงแค่ 2 เดอื นแลว้ ที่สำคัญยงั ไดท้ ำคะแนนสงู สุดอีกเธอมเี คลด็ ลบั อะไรพิเศษ
ไหมๆ^-^ เผือ่ อำจำรย์จะไดน้ ำไปแนะนำลกู ศษิ ย์ตอ่ ๆไปได้’อำจำรย์รสู้ ึกสนใจกบั เดก็ คนนม้ี ำกๆกบั ผลลพั ธ์ที่
ออกมำในเวลำแค่ 2 เดอื น เพรำะปกตจิ ะใช้เวลำเรียน 5-6 เลยทเี ดียวแถมไมร่ วมกบั ควำมเขำ้ ใจทม่ี ำกหรือน้อย
ดว้ ย‘เออ่ ผมไมม่ ีเคลด็ ลบั หรอกครบั ผมแคร่ สู้ กึ ว่ำอย่ๆู มันกเ็ ขำ้ ใจเองก็เลยไม่รวู้ ำ่ จะอธิบำยใหอ้ ำจำรยเ์ จำ้ สวั ฟัง
ยังไงอะครบั ’พออำจำรยไ์ ดย้ ินคำตอบกพ็ ลำงอมยิ้มปนสงสัยกบั ควำมสำมำรถทีม่ ำกขนำดนีจ้ ะเป็นเพียงแค่อยๆู่ ก็
เข้ำใจมนั คงจะเปน็ ไปไมไ่ ดม้ ำกนักหรอกกบั คนที่พึง่ เคยเรียนครัง้ แรกเนย่ี

“งั้นก็ขอให้เธอโชคดี และทบทวนเนื้อหำเป็นประจำดว้ ยหละจะได้ไม่ลมื ”

“ครับอำจำรย์ ผมจะหม่ันทบทวนเน้ือหำที่อำจำรยส์ อน”

หลังจำกวนั น้นั อำจำรยร์ ู้สกึ ค้ำงคำกบั ควำมสำมำรถของเตยกลวั ว่ำมนั จะไม่ไดท้ ำไปใช้งำนได้ หรอื ไม่ได้ไปแขง่ ขันให้
โลกร้จู ึกทำใหอ้ ำจำรย์นนั้ ไปสมัครแขง่ ขันฟสิ กิ สค์ ัดเลือกผูแ้ ทนสกู่ ำรแขง่ ขนั โอลมิ ปกิ หรอื ที่เรยี กกนั วำ่ สอวณ.*โดย
จะมีแขง่ ขนั คัดเขำ้ ไปเร่อื ยๆจำกท้งั หมด3คำ่ ยเพ่อื เปน็ ผูแ้ ทนประเทศกำลำไปแข่งกับนำนำประเทศทั่วโลก แต่
ในขณะน้นั อำจำรย์ไมไ่ ดถ้ ำมเตยไปวำ่ สนใจไหม เพรำะเกรงวำ่ จะกลัวกำรสอบแขง่ ขัน เลยกะจะสมคั รแล้วคอ่ ยบอก
ให้เตยเข้ำไปแขง่ ขัน ทั้งน้ีอำจจะเพือ่ ตัวของเตยเองทจ่ี ะได้รับควำมรู้มำกข้ึนจำกกำรผำ่ นกำรอบรมณ์คำ่ ยต่ำงๆ
หลังจำกนั้นอำจำรย์กไ็ ด้โทรไปคยุ กบั เตยเพื่อวำงแผน

“เอ้อ เตยใช่ไหมน่อี ำจำรยเ์ จ้ำสัวนะ”

“เออ่ ครับใช่ครบั สวสั ดีครบั อำจำรย์มอี ะไรหรือเปลำ่ ครับโทรมำดกึ เชียว”

8

“กไ็ มม่ อี ะไรมำกหรอกแค่จะมำบอกวำ่ อำจำรย์สมคั รแข่งขนั ฟิสกิ ส์คดั เลือกผแู้ ทนส่กู ำรแขง่ ขันโอลิมปิก(สอวณ.)ให้
เธอไปนะ พอดอี ำจำรย์คดิ วำ่ ถำ้ ถำมเธอ เธออำจจะไมอ่ ยำกไปเพรำะปกตจิ ำกท่ฟี งั แม่เธอเลำ่ มำเธอไมเ่ คยแข่งอะไร
พวกนีเ้ ลย เลยกลวั วำ่ เธออำจจะกลัวและไมอ่ ยำกสมคั ร”

“ใช่ๆครับผมไม่เคยแข่งขันเลยแม้แตค่ ร้งั เดยี วแล้วกำรแข่งขนั น้มี ันดีหรอครับ?”

“ดีสิ ดมี ำกๆเลยด้วยถ้ำเทียบกับกำรแขง่ ขนั อ่ืนแลว้ นอกจำกเธอจะไดค้ วำมรู้จำกกำรอบรมแลว้ เมื่อเธอเข้ำไปใน
ระดบั ทล่ี กึ ลงไปเช่นค่ำย2-3 หรอื ผแู้ ทนประเทศเนยี่ นะ เธอไม่ตอ้ งสอบเขำ้ มหำลยั เลย แคเ่ ธอย่ืนผลงำนของสอวณ.
ค่ำย2-3 หรอื ผแู้ ทนน่ีแหละ”

“•̀.•̫ ✧́ โอว้ ววว ถกู ใจผมอยา่ งแรงเลยฮะ แตผ่ มจะไปถงึ ขนั้ นนั้ ไดจ้ รงิ ๆนะหรอครบั ผมวา่ ถา้ ถึงขนั้ เขา้ มหาลยั ได้
เลยเน่ียการแข่งนีต้ อ้ งไมธ่ รรมดาแน่ๆ”

“มันตอ้ งไมธ่ รรมดำอยแู่ ล้วระดบั นี้ ขนำดอัลเบติ อัลไต ยังได้แขง่ ข้ึนไปถึงแคค่ ำ่ ย 3 เองยังไปไมถ่ งึ ขนั้ ผู้แทน
ประเทศเลย แต่ถ้ำเป็นเธอครูว่ำตอ้ งทำไดแ้ น่ ฝกึ ฝนเขำ้ หละเพื่อตัวของเธอเอง อำจำรย์กค็ งจะชว่ ยได้เท่ำน้ีแหละท่ี
เหลือกข็ ึ้นอยูก่ บั เธอแล้วนะ”

“ครับผ้ม!! ผมจะไมท่ ำใหอ้ ำจำรยผ์ ิดหวงั ”

“อือ้ ๆดีมำกๆพยำยำมเขำ้ หละ”

6

จะทาได้ไหมนะ?

หลังจำกวนั นน้ั ก็ได้ผ่ำนมำถงึ ช่วงเปิดเทอมของภำคเรียนที่ 2 ของนกั เรียนซึ่งก็จะเหลอื อีก7วันที่เตยจะไป
แข่งขัน สอวณ. เพ่อื คดั เขำ้ คำ่ ยท่ี 1 เตยรสู้ กึ ประหม่ำอย่ำงมำกเพรำะไมเ่ คยแขง่ อะไรแบบนี้เลย แต่อีกใจก็รสู้ กึ ดใี จ
ถำ้ ได้ก็จะสำมำรถเรียนรูใ้ นระดับทส่ี งู ขึน้ ไปได้อีก

เปดิ เทอมวันแรก.........

“สวัสดเี ตยไมไ่ ด้เจอกันต้งั นำนแหนะ”

“สวัสดๆี วำ่ แตม่ ันนำนขนำดน้นั เลยหรอ เรำปดิ เทอมไปแค่ 1เดือนครง่ึ เองนะ้ รู้สึกว่ำมันจะผ่ำนไปเร็วมำก”

“ออื ๆ ใชๆ่ ยงั นอนไมเ่ ต็มท่ีเลย ยังอยำกอยบู่ ำ้ นอยเู่ ลย555+”

9

หลงั จำกที่ทั้งสองคนได้เจอกันและเขำ้ เรยี นในวันแรกของสัปดำห์แต่เรอื่ งที่เตยไม่อยำกใหม้ ำถงึ ที่สุดแต่ในวันนม้ี นั
มำถงึ แล้ว ‘วนั สอบ สอวณ.’

“เปน็ ยงั ไงบ้ำงเตย ตน่ื เต้นละสนิ ะ้ 555+”

“นิดหน่อยครบั อำจำรย์ ผมร้สู กึ กังวลว่ำผมจะทำไดห้ รอื เปล่ำอะครบั ”

“ตั้งสตดิ ีๆละโอกำสแบบน้ีมแี ค่ปลี ะคร้ังเองนะ ทำให้เตม็ ท่หี ละ”

‘ประกำศ ประกำศ ขอใหน้ กั เรียนทม่ี ำถงึ แลว้ ใหไ้ ปรำยงำนตัวหนำ้ ห้องสอบของตัวเองเพ่ือเตรยี มตัวเขำ้ ห้องสอบ
ในเวลำ 9.00 น.’

หลังจำกนน้ั เตยกไ็ ดต้ ั้งใจทำข้อสอบอย่ำงเตม็ ที่ในรำยวชิ ำฟิสกิ ส์ ทั้งเร่อื งกลศำสตร์ ของไหล ไฟฟ้ำและ
แม่เหล็กไฟฟำ้ และอ่ืนๆอีกมำกมำยท่จี ำเป็นในกำรทำข้อสอบ แต่ดูเหมอื นว่ำสง่ิ ทีเ่ ตยคำดหวังเอำไว้แต่ในควำมเปน็
จรงิ ท่อี ยบู่ นกระดำษคำตอบคือโจทยท์ เ่ี ป็นแนวเดียวกับทเ่ี ตยฝึกทำอยเู่ ปน็ ประจำแต่จะต่ำงตรงท่ีบงข้อถงึ จะคลำ้ ย
แตก่ ็จะตอ้ งนำมำประยุกตก์ นั จำกหลำยๆบทเพือ่ หำผลลพั ธอ์ อกมำ แตไ่ มว่ ่ำอย่ำงไรกไ็ ม่ไดท้ ำใหเ้ ตยรสู้ กึ กงั วลกบั
กำรสอบเลย ‘ทำไมมันไมเ่ หน็ ยำกเหมือนทค่ี ดิ เลยนะ’ .....

“ประกำศ ประกำศ เหลอื เวลำทำขอ้ สอบอีก 10 นำที ขอให้นักเรยี นทกุ คนเร่งมือในกำรทำข้อสอบด้วย ประกำศ
อีกคร้งั เหลอื เวลำในกำรทำขอ้ สอบอกี 10 นำที ขอใหน้ ักเรียนทกุ คนเรง่ มอื ทำข้อสอบ”

‘ออ้ื ออ เสร็จสกั ทีมีอนั ยำกเหมือนกนั นะเน่ยี ออกจำกห้องไปคยุ กับอำจำรยด์ กี วำ่ ’

หลงั จำกนั้นก็หมดเวลำทำขอ้ สอบลงทุกคนตำ่ งทำหนำ้ ตำเศร้ำหลังจำกออกจำกห้องสอบ เหมอื นรวู้ ่ำอนำคตผล
ประกำศจะออกมำในแนวไหน

“เปน็ ไงบำ้ งเตยขอ้ สอบออกมำยำกไหม”

“กย็ ำกบำ้ งบำงขอ้ ครบั แตท่ เ่ี หลือก็ไมเ่ ทำ่ ไหร5่ 55+ นำ่ จะนะครับ”

“เป็นข้อสอบแนวไหนหละ”

“ก็จะมใี ห้ดิฟหำพวกไฟฟ้ำสถิตแล้วไปคดิ ตอ่ เกี่ยวกบั ไฟฟเกระแสอะครบั และกจ็ ะเปน็ เก่ยี วกับรถลำกทมี่ ีรอก
ซ้อนๆกันเปน็ ชนั้ ๆอะครบั ต้องคิดหลำยอบอยู่ ออ้ ๆและก็มที ี่อำจำรย์สอนด้วยแหละครบั ”

“อยำ่ งนไี้ ปฉลองเลยมย้ั 555+”

10

“รอวนั ประกำศดกี ว่ำครบั เดย๋ี วดใี จเกอ้ 555+”

“ป่ะงัน้ กก็ ลับบ้ำนไปพักผ่อนกันดีกวำ่ ”

หลงั จำกวันสอบสอวณผ่ำนไปจนถึงวนั ประกำศกท็ ำใหเ้ ตยมีแรงสูต้ อ่ อกี ครบั

“อำจำรยค์ รบั บบ ผมติดคำ่ ย 1 แล้วครับ”

“ดใี จดว้ ยๆอยำ่ งงกี้ ต็ ้องสู้ไปจนเปน็ ผูแ้ ทนใหไ้ ดเ้ ลยนะ”

“ครบั ผม”

ในขณะน้นั เองอำจำรย์กไ็ ดด้ ีใจทค่ี ดิ ถกู ทลี่ งสมคั รใหก้ บั ลกู ศิษยข์ องเขำ ‘ดนี ะทีเ่ รำได้เสย่ี งดถู ้ำเตยไม่ยอมตดั สนิ ใจ
มำแขง่ ละกเ็ รำกค็ งจะสมครเก้อแนๆ่ 555+คิดแล้วรู้สกึ เขนิ จริงๆ’

แต่ใครจะไปรหู้ ละว่ำเด็กนักเรียนคนนท้ี เี่ กดิ อุบตั ิเหตุทำงไฟฟ้ำ และเป็นเดก็ ท่ีไม่เคยสอบผ่ำนฟสิ ิกส์เลยแม้แตค่ รงั้
เดียวจะสำมำรถผำ่ นคำ่ ย สอวณ.ไดไ้ ปถึงค่ำย 3 ทีเ่ ท่ำกับอัลเบติ อลั ไตทป่ี รึกษำพเิ ศษทำงฟสิ ิกสข์ องประเทศกำลำ
แต่ตอนนเี้ ตยก็คงจะมคี วำมร้ทู มี่ ำกกวำ่ อำจำรย์ของเขำไปแลว้ กเ็ ป็นไปได้ ถงึ อย่ำงนั้นเตยก็ยังคงตดิ ต่อมำหำ
อำจำรย์อยู่เสมอ และท่ีจะขำดไม่ไดเ้ ลยพ่อ แม่ของเตยท่คี อยใหก้ ำลงั ใจรวมไปถงึ พลอยเพ่อื นรัก 7 ปขี องเตย ที่
คอยให้กำลงั ใจอย่ำงสมำ่ เสมอ และในวันนีเ้ ตยก็ทำสำเรจ็ เขำสำมำรถไปแข่งขนั ในระดบั นำนำชำตไิ ด้ ซ่งึ เขำคอื
‘ผแู้ ทนประทศกำลำไปแขง่ ฟิสิกส์โอลมิ ปกิ ครั้งที่ 33 ของโลก’ ทั้งนีก้ ย็ ังไม่มีใครทรำบวำ่ ผลของกำรแขง่ ขนั จะเปน็
อยำ่ งไรจะได้รำงวัลไหม หรือจะมำมอื เปล่ำแต่ทน่ี ่ำเป็นห่วงคือเขำจะเดินทำงอยำ่ งปลอดภยั ไหมนะ.....

................เป็นกำลงั ใจใหเ้ ตยปลอดภัยและประสบควำมสำเรจ็ กลับมำ............

11

จากใจผู้เขียน

สวัสดีครบั พีๆ่ น้องๆทกุ คน นยิ ำยเล่มนี้เป็นนยิ ำยเลม่ แรกของผมทไี่ ด้
เปน็ คนเขียน โดยปกตผิ มจะชอบอ่ำนแตไ่ มเ่ คยได้ลองเขยี นนยิ ำยเองเลยผม
ร้สู ึกวำ่ นยิ ำยเลม่ นมี้ นั ทงั้ ท้ำทำย ทเ่ี ป็นประสบกำรณช์ ีวิตทีผ่ มไมอ่ ำจจะได้
ลองทำถำ้ ไม่ไดม้ ำเรียนท่ีแห่งน้ี จำกน้กี ข็ อขอบคุณทุกๆคนทเ่ี ขำ้ มำร่วมอำ่ น
และขอรับคำตชิ ม เพอื่ มำพฒั นำตอ่ ไปครบั ขอบคณุ ครบั





คตปิ ระจำใจ : "ควำมสำเร็จไมใ่ ช่กำรที่ไม่เคยยอมเเพ้
เเต่จะเพม่ิ ทุกครง้ั ทลี่ ้มลง"


Click to View FlipBook Version