5 ธนัชพัฒน์ สงวนพงศ์

1

1

1

คำนำ

เร่อื งส้ันน้เี ปน็ เรอ่ื งราวของกำปอเดก็ หน่มุ คนหนงึ่ ซึ่งอาศยั อยู่
กบั พอ่ แม่ของเขาและจอห์นในยคุ ท่ีมีการใช้สัตว์ข้ามสายพนั ธแุ์ ต่ก็มี
กล่มุ คนท่ใี ชส้ ง่ิ เหล่านี้ในการกอ่ การร้ายตา่ งๆแล้วหนงึ่ ในผู้เสียหายนั้น
กค็ อื กำปอกบั ครอบครวั ของเขาทีบ่ ้านท่เี ต็มไปด้วยความทรงจำได้
หายไปคร่งึ หนึ่งทำให้กำปออยากกำจัดคนเหล่านไี้ ป

ผู้เขียนหวังวา่ เร่ืองสน้ั เลม่ นจี้ ะสามารถมอบประโยชนแ์ ละ
ความเพลดิ เพลนิ ให้แกผ่ อู้ ่านได้ หากหนงั สือเลม่ นี้มีความผิดพลาด
ประการใดกข็ ออภัยมา ณ ท่ีนี้ดว้ ย

สารบัญ 1

บทที่ 1 ต่นื มาเหลือคร่ึง 1
บทท่ี 2 พูดงา่ ยทำไมง่ า่ ย 4
บทที่ 3 ศึกษาขอ้ มูล 6
บทที่ 4 ใชแ้ ละเสยี โอกาส 11

1

บทที่ 1
ตื่นมาเหลอื คร่ึง
ณ เมืองเอ เมอื งที่กำปออาศยั อยูก่ ับครอบครวั และเพอ่ื นเขาจอหน์
“กำปอ! เหย้ กำปอ ตน่ื เร็ว”
“อะไรวะ จอห์น”
“บ…บ…บา้ นมนั เหลืออยู่ครง่ึ เดยี ว”
กำปอไม่รู้วา่ จอห์นพดู อะไรอยู่แลว้ กท็ ำหนา้ งงๆเพราะในห้องนอน
ของกำปอก็ยงั ดูปกติดี
“ลองออกจากหอ้ งมาดสู ิ” จอห์นกลา่ ว
จอห์นพากำปอออกจากหอ้ งนอนของกำปอเพ่อื มาดสู ภาพบ้านที่
หายไปครึ่ง
“บา้ นา่ บ้านหายไปครงึ่ แตน่ ่ไี มร่ ูเ้ รอ่ื งเลยเน่ยี นะ บา้ นน้ีมีความทรง
จำมากมาย…. จอห์นต่นื ตอนเกดิ เหตมุ ั้ย? แล้วพ่อกับแม่เราละ่ ”
“พอ่ แมน่ ายอยู่นัน่ ไงไมม่ ใี ครเปน็ อะไรเลยหอ้ งนอนอยูอ่ กี ฝัง่ กนั หมด
นตี่ ่ืนมาบ้านกเ็ ป็นแบบน้ีแล้ว”

2

“จะบอกว่ารอดเพราะฮวงจุ้ยสินะ”

“ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแลว้ ”

“เอาละ่ หาทางลงไปชนั้ บนกอ่ นดกี ว่า”

หลงั จากอาปอกบั จอห์นลงจากช้ันบนของบา้ นท่เี หลอื อยูค่ รง่ึ นึงได้ก็
เร่ิมถามถงึ ท่มี าของเหตกุ ารณ์ทันที

“แม่กับพ่อไม่เปน็ อะไรใชม่ ้ยั ครับ พ่อรมู้ ย้ั ครับวา่ เป็นฝมี อื ใคร ผม
กับจอห์นไมม่ ใี ครต่นื ตอนเกิดเหตุเลยครบั ”

“ใจเย็นๆนะ พ่อกับแม่กไ็ มต่ ่ืนเหมอื นกนั ตอนเกิดเหตุ”

กำปอมองออกไปรอบๆก็ไมพ่ บความผิดปกติใดๆมีเพียงบา้ นกำปอที่
เปน็ แบบนี้จนเกดิ คำถามมากมายในหัวกำปอ ใครเปน็ คนทำ ทำไม
ไมม่ ีใครต่ืนตอนเกิดเหตุ เหตุการณ์ทำไมมาเกิดที่บ้านเรา บา้ นเรา
ทำไมโดนอยู่หลงั เดยี ว

“หรอื ว่าจะเป็นฝีมอื ของ_กันนะ”

“คอื ใครกัน”

“เห็นในข่าววันก่อนวา่ เปน็ คนทีท่ ำการก่อการรา้ ยด้วยสัตว์ขา้ มสาย
พนั ธุ์หลายชนดิ ”

3

“อาจจะใชก่ ็ได…้ . มใี ครตดิ ตอ่ ตำรวจยังครบั ?”
“พ่อติดตอ่ ไปแลว้ กำลังเดนิ ทางมาน่ะ”
“จอห์นนายไดบ้ อกเร่อื งนกี้ บั ทางบ้านของนายยัง ไปทำงาน
ต่างประเทศหนินา่ จะบอกไวน้ ะ” กำปอถามจอห์น
“ระหวา่ งท่พี ่อโทรคยุ กบั ตำรวจแม่ก็โทรบอกพอ่ ของจอหน์ แลว้ ล่ะ”
“แลว้ นั่นกำปอจะไปไหนล่ะลูก” แมถ่ ามกำปอด้วยความสงสัย
“จะไปบา้ นเพอื่ นตรงปากซอยน่ะครับพอดมี งี านตอ้ งส่งอยู่แต่ผมว่า
มันน่าจะไม่เหลอื แล้วจอหน์ ก็จะไปกบั ผมด้วย”
“งน้ั เดย๋ี วพอ่ กบั แมจ่ ะลองดขู องท่ยี งั เหลอื อย่กู อ่ นนะ”
“ครบั ผม” เด็กทง้ั สองตอบดว้ ยความหนักแน่นแล้วเดินหา่ งออกไป
…
…
“มกี ารบา้ นต้องส่งดว้ ยเหรอ?”
…
“ไม่มีหรอก จะไปหาตวั คนทำน่ะ”

4

บทที่ 2
พูดงา่ ย ทำไมง่ า่ ย
“เมื่อกนี้ ี้บอกวา่ อะไรนะ” จอหน์ ถามกำปอ
“กไ็ ปหาตวั คนทำไง”
“แล้วถ้าเปน็ ฝมี อื ของคนใช้สัตว์ข้ามสายพนั ธ์ุจริงๆนายตอนน้จี ะทำ
อะไรได้สัตว์เล้ียงปกติยังไมม่ ีเลย”
“น่นั สินะ…เดย๋ี วนะนายเคยบอกว่าบริษัทท่พี อ่ นายอยู่กท็ ำเก่ียวกับ
สัตว์ข้ามสายพนั ธ์หุ นิ”
“ถ้าจะใหพ้ อ่ เราช่วยน่ะทำไมไ่ ด้หรอก”
“อา้ ว รไู้ ด้ไงล่ะ”
“ตอนเด็กๆเคยถามไปแลว้ ล่ะ แต่เหมือนวา่ ทางบริษัทกำหนดไว้ว่า
ไม่ให้นำวธิ ีการมาเผยแพร่หรอื ทำเพ่อื ประโยชน์อน่ื นอกเหนือจากใน
บริษทั นะ่ ”
“แอบๆไดม้ ั้ยอะ”
“กบ็ อกอยูว่ ่าไมไ่ ด้” จอห์นตอบอยา่ งเยอื กเยน็

5

“โอเคๆ งัน้ ใช้แผนตอ่ ไป”
“เด๋ียวนะน่ที ถ่ี ามมามแี ผนสำรองไวอ้ ยแู่ ลว้ เหรอ”
“กใ็ ช่ เหมอื นว่าใกลๆ้ มตี วั แทนบริษทั ที่ทำสัตวข์ า้ มสายพนั ธุ์อย่นู ะ”
“นายจะขอความชว่ ยเหลอื เหรอ?”
…
“ก็ไมเ่ ชงิ จะขอยืมสตั ว์ข้ามสายพันธ์ุ”
“อะไรนะ?”
…
“ท่เี ดินตามๆมานไี่ มส่ ังเกตเุ หรอว่าไม่ได้ไปบา้ นเพื่อนนะ่ ”
“โอ้แย่ละ”
ท้ังสองเดนิ ทางไม่นานก็มาถงึ บริษัทตัวแทนสัตวข์ า้ มสายพันธ์ุ
“เราเปดิ นายพูดนะ่ กำปอแบ่งบทบาทกับจอห์น”
“เดีย๋ วๆๆ เร่อื งนี้เราไมเ่ กย่ี วน่ะ พูดเองดิ”
“กไ็ ด้ๆ”

6

บทท่ี 3
ศึกษาขอ้ มลู
กำปอดึงตวั จอหน์ เขา้ ไปในบริษัทตัวแทนพร้อมกนั แล้วเร่ิมเดนิ ไปที่
พนักงานเคาน์เตอร์ทนั ที
“พค่ี รบั ๆ”
กำปอมองไปทพ่ี นกั งานกพ็ บวา่ พนกั งานใส่หูฟงั ละกนิ โมจิอยู่
“โดนเมนิ หรอ”
“พเ่ี ค้าใสห่ ฟู งั อะดิ พค่ี ้าบบบบบบบบ!!!!”
“ครับๆๆๆ เมื่อกี้ใครเรียกวะ” พนักงานมองไม่เหน็ เด็กทง้ั สอง
“ผมอย่ตู รงน้ีพี่”
“ออ๋ มีไรให้พช่ี ่วยไหมครับ ทน่ี ่ีคอื บรษิ ทั Pet-tech”
“ก…็ ”
“ทางบรษิ ัทเรามีการวจิ ัยในด้านสัตว์ขา้ มสายพันธเ์ุ พื่อส่งตอ่ ใหผ้ ู้ท่ี
ไดร้ ับการอนุญาตจากทางรฐั ”
“คือผมจะมา…..”

7

“จะวา่ ไปน้องมาทำไรทนี ่ีเหรอครบั ?”
“เออ่ คือ…. กำปอเร่ิมออกอาการตัวส่นั ”
“มารอพ่อกบั แม่ทน่ี ี่เหรอ”
…
…
…
…
“ปา่ วครบั ”
“คอื ผมอยากขอใชส้ ตั วข์ ้ามสายพันธ์คุ รบั ”
…
“นอ้ งมีใบอนญุ าตหิ รอื ยงั ครบั ”
“ยงั ครบั ”
“งน้ั ก็คงให้ไปใช้ไมไ่ ด้นะครับ ตอ้ งมีใบอนุญาติกอ่ นนะครับ”
“มนั ทำยากม้ยั ครับ”

8

“ข้อแรกเลยคอื ต้องอายุ18ครับ น้องอายุถงึ ยงั ครับพข่ี อดูบัตร
ประชาชนหนอ่ ย”
“ยังครบั ๆ”
“งั้นตอ้ งรอไปก่อนเลย ไว้อายถุ งึ เม่อื ไหร่กม็ าปรึกษาพ่ไี ด้เลยนะ”
…
…
“ค…..ครับผม กำปอตอบพรอ้ มกบั สีหนา้ อันผดิ หวัง”
“งั้นผมสอบถามวธิ กี ารทำงานของมนั ไดใ้ ช่มย้ั ครับ”
“อันนน้ั ถา้ นอ้ งมีความสนใจพ่กี พ็ อเลา่ ใหไ้ ด้บา้ งนะ”
“เออ่ ……แปปนะครบั ” กำปอพูดแล้วรีบหันไปกระซิบกับจอห์น
“ควรถามอะไรบ้างวะ”
“นายจะถามว่าใชย้ งั ไงไมใ่ ช่เหรอ”
“กไ็ ม่แนใ่ จนะ มนั กเ็ ปน็ สงิ่ มีชวี ิตเหมือนกันหนิ”
“จะว่าไปปกติสตั วพ์ วกนม้ี ันกด็ ตู ัวใหญ่ๆเนอะ แลว้ เคา้ พามนั ไปไหน
มาไหนยงั ไงละ่ เนี่ย”

9

“นั่นสนิ ะ”
“พ่คี รบั ๆ ผมเห็นในทีววี ่าสัตว์มันมกั จะเปน็ ตัวใหญ่ๆอะครับ
ปกติคนทซ่ี อื้ ไปเค้าเก็บเอาไว้ไหนเหรอครับ”
“ตามปกตแิ ล้วมันก็จะมอี ยู่2แบบนะมีแบบให้เจา้ ของหาที่เล้ียงเอง
กบั อีกแบบกค็ ือฝากทางบรษิ ทั เล้ียง”
“แลว้ เคา้ ซอื้ ไปแลว้ ทำไมเคา้ เอาไว้ที่นต่ี ่อล่ะครบั ”
“คือบางทีผซู้ ้ือก็ไม่มที ่ีไว้เลยี้ งทเ่ี หมาะสมกับสตั วน์ ั้นๆ”
“อย่างง้ีผมกไ็ ม่ต้องจ่ายคา่ อาหารกับความเปน็ อยเู่ ลยนะครับ”
“ไมๆ่ ทางบรษิ ทั จะเรยี กเกบ็ ค่าเล้ียงดจู ากเจ้าของแทนน่ะ”
“ออ๋ ครับ แล้วตอนเค้าอยากใชอ้ ยากเจอเคา้ ทำยงั ไงกันเหรอครับ”
“กจ็ ะใช่อปุ กรณ์น้ีไงละ่ ”
“น่นั รีโมทแอรน์ ะครับ”
“อุ้ยๆ ผิดอัน นๆ่ี ปุ่มเรยี กสัตวเ์ ลยี้ งของทางบริษัทพี่”
…
“แล้วกดปุ่มแล้วเป็นยังไงเหรอครบั ?”

10

“มนั ก็จะมีเฮลิคอปเตอร์ไปสง่ อะนะถา้ สตั ว์ตัวใหญ่และกเ็ ป็นรถไป
สง่ ถ้าเป็นสตั ว์ตัวไมใ่ หญอ่ ะนะ”
“ผมขอลองกดหน่อยได้ม้ยั ครับพ่ี”
“จะลองกดก็ไดน้ ะ”
กำปอกดเตม็ ปุ่มโดยไม่ยงั้ คดิ
“ไมเ่ หน็ มีอะไรเกดิ ขนึ้ เลยน่ะ” จอห์นพดู
“ตอ้ งไปรอเฮลคิ อปเตอรข์ ้างบนป่าวเผ่อื เปน็ สัตวตัวใหญ่”
“พี่ครบั ผมขอข้นึ ไปดขู ้างบนได้มัย้ ครับ”
“เดยี๋ วๆ ไม่ตอ้ งไปๆ มันต้องใชล้ ายมือนิ้วที่ตรงกบั ทีล่ งทะเบียนไว้
พอน้องกดไปก็ไมท่ ำงานใหห้ รอกนะ อนั นกี้ ็ลงของพ่ีไว้ซะด้วย”
“มีปลอดภัยมากเลยนะครบั ”
“ง้ันผมขอตัวละนะครบั ขอบคุณพ่ีสำหรับความรู้มากๆครบั ”
“ไม่เป็นไรครบั พ่ยี ินดใี ห้ความรู้และช่วยเหลือทุกคนท่ใี ห้ความสนใจ
ในดา้ นนี้ เอ้ย!” พพ่ี นักงานล่ืนล้มอยา่ งกระทันหันขณะพูด

11

บทที่ 4
ใชแ้ ละเสียโอกาส
กำปอกบั จอห์นเห็นวา่ พ่ีพนกั งานก็วงิ่ กลบั ไปหาทันที
“พี่เป็นไรม้ัยครบั พี่!” กำปอกบั จอหน์ เรยี กพ่ีพนักงานใหต้ ื่นและขอ
ความชว่ ยเหลือจากคนในบริษทั
“เกดิ อะไรข้ึนครับเนย่ี ” พนกั งานอกี คนถาม
“พ่ีเคา้ ล่นื ลม้ ลงไปครับ”
“โอเคเดีย๋ วพพ่ี าเคา้ ไปโรงพยาบาลเอง น้องกลับไปไดเ้ ลยครับ”
“ครบั ผม”
..
..
กำปอกบั จอห์นระหว่างเดินกลับไปบ้านกำปอซ่ึงเหลอื ครึง่ เดียว
“นีก่ ำปอนายจำทำยังไงตอ่ จากนลี้ ะ่ ”
“ก็ทำดำเนินแผนต่อไง”
“แล้วแผนมนั ดำเนินต่อได้ยังไงเนยี่ ”

12

“ดนู ่ีสิ” กำปอยืน่ มอื ไปทางจอหน์
…
“อะไร?”
“รโี มท…รโี มทเรียกสัตว์”
“แลว้ เอามาทำไมเนย่ี จะโดนตามตวั มั้ยเน่ีย”
“ก็ไมร่ ู้สินะ”
“แล้วจะใช้มนั ไดเ้ หรอ มันตอ้ งมีลายนิว้ มอื พเี่ คา้ หนิ”
“ดูนีส่ ิจอห์น” กำปอชี้ไปที่ปมุ่ ของรีโมท
“ลายนวิ้ มือติดอยู่หนิ ไปเอามาได้ไง”
“บังเอิญนะ่ นา่ จะเปน็ เพราะแป้งจากโมจทิ ่ีพ่ีเค้ากินมงั้ ”
“แลว้ นายคิดว่ามนั ใช้ได้มัย้ ล่ะ”
“ไม่ลองกไ้ มร่ ูส้ นิ ะ”
กำปอใช้เส้อื รองนิ้วตวั เองแล้วกดปุ่มรีโ่ มทเรยี กสตั วห์ ลงั จากนั้นกม็ ี
เฮลิคอปเตอรก์ บ็ ินมาและลงจอด
“ทำไมไมเ่ ห็นมสี ัตว์มาดว้ ยละ่ ”

13

ประตเู ฮลิคอปเตอรเ์ ปดิ ออก

“แย่แล้วกำปอนายหาเร่ืองเขา้ แลว้ ”

”หยดุ น่ีคอื ตำรวจ ชูมือขน้ึ แลว้ ทิ้งรโี มทเด๋ยี วนี้!”

กำปอและจอหน์ ได้ตระหนกั แล้ววา่ ได้กระทำผดิ ในการขโมยรีโมท
เรยี กสตั ว์

“เราขอโทษนะจอห์น” น่ันคอื ประโยคสุดท้ายของกำปนั่ ก่อนจะถกู
ตำรวจคุมตวั ไปพร้อมกันจอหน์ ทั้งสองคนมีประวตั ิในการกระทำผดิ
ทั้งนท้ี งั้ นัน้ จอห์นก็ถูกลดโทษไปเพราะไมใ่ ช่ผกู้ ระทำโดยตรง

…

“ใชค่ รบั นั่นคือเรื่องราวของเด็กท้งั สองคนทที่ ำผมโดนบรษิ ัทPet-
techไลอ่ อกแตเ่ หตนุ กี้ ท็ ำให้ตำรวจไล่ติดตามผู้ก่อการร้ายดว้ ยสัตว์
ข้ามสายพนั ธอ์ุ ย่างจริงจังและสำเรจ็ ในไมข่ า้ ครับท่ีเลา่ มาท้งั หมดนี้
ก็อยากจะย้ำเตือนใหผ้ ู้ปกครองคอยเฝา้ ดูและติดตามเดก็ เลก็ ทีอ่ าจ
กระทำอะไรอย่างไม่รอบคอบนะครับ” :)

ธนชั พัฒน์ อดีตพนักงานบริษัทPet-techออกมาเลา่ ถงึ เหตกุ ารณ์ที่
เกดิ ขน้ึ

14
จากใจผูเ้ ขยี น
กข็ อขอบคณุ คุณครูสำหรับงานเขยี นเร่ืองส้ัน ซึง่
นับเปน็ ประสบการณใ์ หม่สำหรบั ผมได้ลองแต่งเรื่องสัน้ ซ่งึ ให้
ความทา้ ทายเป็นอย่างมาก
สุดท้ายน้ีขอขอบคุณเพ่อื นๆใหค้ ำปรึกษาและแนะนำ
แนวทางต่างๆ ขอบคณุ คณุ ครสู ำหรบั งานช้นิ น้ี หากมี
ขอ้ ผิดพลาดประการใด ตอ้ งขออภยั ไว้ ณ ที่นีด้ ้วย

ดว้ ยรกั และขอบคุณ
ธนชั พฒั น์ สงวนพงศ์

15

ประวัตผิ เู้ ขียน

ชอ่ื นายธนชั พัฒน์ สงวนพงศ์ ชอ่ื เลน่ เตย ช้นั ม.6/3 เลขท่ี 5
เกดิ วนั ที่ 11 มถิ ุนายน 2547
ประวัติการศึกษา
ประถม : โรงเรียนอนุบาลชลบรุ ี
มธั ยมต้น : โรงเรยี นจฬุ าภรณราชวทิ ยาลยั ชลบรุ ี
มธั ยมปลาย : โรงเรยี นวทิ ยาศาสตรจ์ ุฬาภรณราชวทิ ยาลยั ชลบุรี
ช่องทางการติดตอ่ Facebook : Tanachapat Sanguanpong

16

17

อย่างนอ้ ยสงิ่ ทนี่ ายทำกท็ ำให้ตำรวจไลจ่ บั ผูก้ อ่ การรา้ ยอย่างจรงิ จงั นะ
นายอาจจะได้ทำประโยชนเ์ พอ่ื ส่วนรวมก็ได้และกเ็ ป็นเหตเุ ตอื นให้ผู้ปกครองคอย
เฝา้ ดูเดก็ เล็กให้ดีอีกนะ อยา่ เสียใจไปเลยผิดก็คือผิดค่อยเรม่ิ ตน้ กนั ใหม่นะกำปอ

ด้วยรักและคิดถึง -จอหน์ เขียนจดหมายใหก้ ำปอซงึ่ ถูกกกั บริเวณ