पर् ीती हणजे काय? यौवन आिण स दया या मुशीतील सुगंधवेल की वासना,
अहंकार आिण आ मपजू ेत जलेली िवषवेल? न हे! ती आहे उदा क णा आिण
िनरपे आपु लकी या िशंपणानं बहरलेली अमृतवेल!
‘...या िच ात या वेलीवर नाना रगं ांची फु लं उमलली आहेत. ीतीही या वेलीसारखीच
आहे, बाळ. ीती हणजे के वळ यौवना या ेरणेतून उ वणारी वासना न हे! या वासनेची
िकं मत मी कमी मानत नाही. सा या संसाराचा आधार आहे ती! पण या वासनेला जे हा
खोल भावनेची जोड िमळते, ते हाच ीती ही अमतृ वेल होते. मग या वेलीवर क णा
उमटते, मै ी फु लते. मनु य जे हा - जे हा आ म मे ाचे कवच फोडू न बाहेर या िव ाशी
एक प होतो, ते हा — ीतीचा खरा अथ जाणवतो. या बाहेर या िव ात रौ - र य िनसग
आहे, सु दु माणस ं आहेत, सािह यापासनू सगं ीतापयत या कला आहेत, आिण
महारो या या सेवेपासून िव ानात या सशं ोधनापयतची आ याची तीथ े ं आहेत.
‘पण हीच ीती नसु ती आ मकि त झाली, आ मपूजेिशवाय ितला दसु र ं काही सचु ेनासं
झालं, हणजे मनु य के वळ इतराचं ा श ू होत नाही; तो वत:चाही वरै ी बनतो! मग या
वेलीवर िवषारी फु लांचे झुबके लटकू लागतात...’