โจโจ้

โจโจ้ VS เรื่องประสาทแXก

คำนำ ในแต่ละวันของคนเรามักจะเจออุปสรรคและปัญหาเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน เป็นเรื่องปกติ แต่ละคนก็มีปัญหาแตกต่างกันไปแล้วก็มีวิธีรับมือกับปัญหาที่ แตกต่างกัน อย่างการเจอคนที่ทำให้หัวเสียเนี่ยสำหรับบางคนก็อาจจะปล่อย ผ่านไม่ใส่ใจกับมัน แต่ไม่ใช่กับ “โจโจ้” ตัวเอกของเราคนนี้อย่างแน่นอน เรื่อง สั้นเรื่องนี้จะรวบรวมเหล่าปัญหาที่ชวนประสาทเสียโดยเล่าผ่านมุมมองของ ตัวเอกอย่าง “โจโจ้”และผองเพื่อน ว่าพวกเขาเนี่ยจะมีวิธีรับมือกับปัญหาที่ไม่ ซ้ำกันในแต่ละวันอย่างไรบ้าง โดยจะแบ่งเป็นตอนสั้น ๆ 2 ตอน ได้แก่ ตอนที่ 1&2 โจโจ้ × งานกลุ่ม เรื่องย่อ : จะทำอย่างไรหากอาจารย์สั่งงานกลุ่มให้กับเราแถมยังเป็นการเลือก กลุ่มจากการสุ่มอีกด้วย แถมเพื่อนที่สุ่มได้เนี่ยก็ค่อนข้างที่จะดี (?) เลยทีเดียว ทั้งเรื่องมาก ไม่ทำงาน แถมตอนนัดมาทำงานก็ไม่มาตามนัด เจออย่างงี้ก็หัว ร้อนเลยดิครับ พวกไม่ช่วยทำงานกลุ่มต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง ตอนที่ 3&4 โจโจ้ × วันมามาก เรื่องย่อ : เป็นผู้หญิงนั้นแสนลำบาก เพราะนอกจากจะต้องเผชิญกับวันนั้น ของเดือน ที่ทั้งปวดท้องแล้วยังอ่อนไหวง่ายแล้ว ก็ยังต้องมาเจอกับมนุษย์เพศ ชายที่ดูไม่ค่อยจะเข้าใจและยอมรับความเป็นผู้หญิงสักเท่าไร ถ้าไม่รู้ไอ้โจ้คนนี้ ก็จะทำให้รู้เอง ใช่ว่าเป็นผู้ชายแล้วจะหาความรู้เกี่ยวกับเพศศึกษาไม่ได้นี่นา

สารบัญ คำนำ ก สารบัญ ข ตอนที่ 1 1 ตอนที่ 2 4 ตอนที่ 3 7 ตอนที่ 4 9 จากใจผู้เขียน 13 ประวัติผู้เขียน 14

ตอนที่ 1 โจโจ้ × งานกลุ่ม บทสนทนาใน Line จุดเดือด (4) นุ่มนิ่ม : ฉันเกลียดดดด โจโจ้ : เป็นบ้าอะไรจ๊ะ น้องนุ่ม นุ่มนิ่ม : นี่ฉันเอง เพื่อนที่แกรักที่สุด โจโจ้ : อะไรทำให้แกคิดงั้น ฉันจะไม่ทำอีก นุ่มนิ่ม : ไอ้.... สายฟ้า : หนังสือหนังหาก็เรียนบ้าง โจโจ้ : บอกตัวเองหรอฟ้า สายฟ้า : อ้าว ฉันผิดอะไร สายฟ้า : แล้วทัชหายหัวไปไหน ไม่เข้ามาอ่าน นุ่มนิ่ม : เข้าโหมดตั้งใจเรียนไปแล้ว สายฟ้า : งั้นแกก็ไปตั้งใจเรียนบ้างสิ นุ่มนิ่ม : ฉันมีเรื่องอยากบ่นนิ โจโจ้ : เก็บไว้บ่นหลังเลิกเรียนเถอะน้องนุ่ม นุ่มนิ่ม : เอางั้นก็ได้ แยกย้ายกันไปเรียน

หลังเลิกเรียนโจโจ้ นุ่มนิ่ม สายฟ้า และทัชก็มานั่งกันอยู่ในร้านอาหารแห่ง หนึ่งใกล้มหาลัย “ไหนมีอะไรจะบ่นว่ามาสิ” สายฟ้าเป็นคนเปิดประเด็น “วันนี้พวกกูเรียนตัวเสรี แล้วอาจารย์ให้แบ่งกลุ่มทำงานแบบสุ่ม” โจ้เป็นคน ตอบ “ไอ้ทัชได้อยู่กลุ่มเพื่อนแตงโม ซึ่งเป็นกลุ่มเด็กเรียนโคตร ๆ “ นุ่มนิ่มเสริม “ตัดภาพมาที่กลุ่มฉันกับโจ้ ค่อนข้างประสาทจะกิน” “กลุ่มฉันมี ฉัน โจ้ แตงโม สามและไวน์” “แล้วมันประสาทยังไง” ทัชถาม โจโจ้เริ่มสาธยาย “นี่แหละ อาจารย์ให้หัวข้อมาทำพรีเซนท์” “ทีนี้ทั้งเซคมันเรียนวิศวะกันหมดใช่ไหม จะให้พรีของสาขาใครสาขามันก็ ไม่ได้” “เพราะกลุ่มนึงมีแบบ ไฟ ช่างกล คอม โยธา ปนกันมั่วไปหมด แกเลยจะให้ หาเรื่องนอกคณะมาพรีเซนท์แต่ให้เกี่ยวข้องกับสายงานเราในอนาคต” “ยากเลยดิอย่างนี้” “เออดิ นี่สามกับไวน์เถียงกันเรื่องหัวข้อมาครึ่งชั่วโมงละ สามอยากพูดเรื่อง การปลูกต้นไม้ ไวน์อยากพูดเรื่องขนมญี่ปุ่น” “หัวข้ออย่างน่าเบื่อ” “ประเด็นคือไม่เกี่ยวอะไรกับสายงานเราเลย ปลูกต้นไม้นี่อิงจากอะไร อนามัย และสิ่งแวดล้อมเหรอ” “ขนมญี่ปุ่นนี่งงกว่า จะพูดถึงขั้นตอนการผลิตเหรอ”

“แล้วสรุปพวกแกทำเกี่ยวกับอะไร” “ทำเรื่องฮีทสโตรกที่แตงโมเสนอ โรคยอดฮิตของคนทำงานสายช่างและ ทำงานกลางแจ้ง ฉันกับนุ่มเห็นด้วยสุด ๆ แต่ตอนฉันไปบอกหัวข้อกับอาจารย์ ไวน์มันก็ไม่พอใจแล้วมาบอกว่า ‘โจ้ทำเกินไปป่าว อยู่ ๆ เดินไปบอกหัวข้อ อาจารย์เลยได้ยังไง เราไม่ได้เลือกเรื่องนี้ด้วยซ้ำ’ คืออยากจะถามว่าแกรู้จัก ประชาธิปไตยไหม ฉัน นุ่ม แตงโม เห็นด้วยกันหมด ส่วนสามงดออกเสียง มี แม่คุณเขาคนเดียวที่ไม่พอใจ” โจ้เล่าไปสักพักก็ยกแก้วน้ำดื่มสักอึกแล้วพูดต่อ “แถมตอนเริ่มแบ่งงานกันก็ยังเรื่องมากไม่อยากทำอันนั้นอันนี้ ถ้าแตงโมไม่ ห้ามทัพเอาไว้นี่ฉันตัดชื่อออกแล้ว ขนาดตอนนัดกันจะมาซ้อมพรีเซนท์ก็ยังไม่ พอใจ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ได้ติดธุระอะไรวันนั้นเลย แค่เพราะตัวเองเลิกเร็วมัน จะรอเพื่อนไม่ได้เลยมั้ง นี่มันงานกลุ่มแท้ ๆ” “ โหหห แกซวยจริง ๆ อะ เจอคนแบบนี้” สายฟ้าพูดด้วยความเห็นใจ “จริง แต่ก็ขอให้งานราบรื่นนะ เอาใจช่วย” ทัชพูดให้กำลังใจ

ตอนที่ 2 โจโจ้ × งานกลุ่ม (2) หลังจากคุยกันวันนั้นก็ได้ขอสรุปว่าโจ้จะเป็นคนทำสไลด์และคนที่ เหลือช่วยกันหาข้อมูลคนละส่วนส่งให้กับโจ้ แต่เมื่อถึงวันที่นัดกันว่าจะส่ง ข้อมูลให้กับโจ้ก็มีเพียงแตงโม และนุ่มนิ่มที่ส่งไฟล์งานให้ ส่วนสามก็ขอเลื่อน เวลาส่งไปนิดหน่อย ส่วนทางด้านไวน์ “แตงโม” ไวน์เรียกหลังจากที่แตงโมรับสายโทรศัพท์ “ว่าไง ส่งไฟล์งานให้โจ้ยัง” “ยัง ยังไม่ได้ทำด้วย” “ถามจริง?” “เราไม่ว่างอ่ะติดงานด่วนมาก ๆ แตงโมช่วยเราส่งก่อนได้ไหม” “เราว่าบอกโจ้ไปตรง ๆ ดีกว่าไหม” “แตงโมอยากให้เราโดนด่าหรอ ดูก็รู้ว่าโจ้มันเกลียดเรา” “ใจเย็น ๆ” “ช่วยหน่อยได้ไหม เรามีธุระจริง ๆ” “ให้ตายเหอะไวน์” แตงโมถอนหายใจ “ทำนานไหม เราจะได้บอกโจ้” “สัก 2 ทุ่ม น่าจะทัน” “โอเค เสร็จส่งมาที่เรานะ” “อืม” สุดท้ายแตงโมก็ตกลงช่วยไป

เมื่อถึงวันนัดซ้อมพรีเซนท์กันสามและไวน์ก็ยังมาไม่ถึงที่นัด ทั้ง ๆ ที่เลยเวลา นัดมาจะครบชั่วโมงแล้ว “โทษที ๆ รถติดมากเลย” สามที่วิ่งเข้ามา บอกกับกลุ่มเพื่อนที่นั่งรออยู่ ทุก คนเห็นว่ามันนานมากแล้วจึงเริ่มซ้อมกันก่อนรอไวน์มา โจ้ที่เริ่มหัวเสียจึงโทร หาไวน์ซ้ำ ๆ จนไวน์รับสาย “โทรอะไรนักหนา” คำแรกที่ไวน์ตอบมาหลังจากรับสาย “งานกลุ่ม คนอื่นเขาซ้อมกันหมดแล้ว จะมาไหม” “เรากลับบ้านมาแล้วเผลอหลับอ่ะ ไม่ไปได้ไหม” “เราตัดชื่อละกัน งานก็ไม่ทำเอง” “มากเกินไปป่าววะโจ้” “แล้วแกเห็นแก่ตัวเกินไปไหม โยนงานให้แตงโมทำ คิดว่าเราโง่เหรอไวน์” “แกฟ้องหรอแตงโม” “แตงโมไม่ได้ฟ้อง” “เราดูเรายังรู้เลยไวน์ วิธีการเขียนของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน” นุ่มนิ่มที่ เงียบอยู่นานพูดเสริมขึ้นมา “ไวน์มาเหอะ มาทำให้จบ ๆ แล้วจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกันอีก” “โจ้ตัดชื่อจริง ๆ นะไวน์ ไม่ได้ขู่ ทำงานด้วยกันจะมาเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้ ทั้ง กลุ่มไม่ได้มีแกคนเดียว ต่อไปในอนาคตแกต้องทำงาน แล้วงานสายเรามัน ต้องทำเป็นทีม แกต้องเรียนรู้การทำงานร่วมกับคนอื่น นัดต้องเป็นนัด แล้วก็ ต้องรักษาเวลาด้วย”

“เออ ๆ เดี๋ยวฉันไป” ไวน์ตอบ แล้ววางสายไป หลังจากวันที่นัดกันซ้อมก็ถึงวันที่ต้องพรีเซนท์จริง เมื่อพรีเสร็จทั้งโจ้ นุ่มนิ่ม ทัช และสายฟ้าที่อยู่ต่างคณะก็มานั่งกินข้าวด้วยกัน “เสร็จสักทีโว้ยยย” โจ้พูดขึ้นมาเพื่อระบายความอัดอั้น “จนถึงวันสุดท้ายไวน์ก็ยังคงเป็นไวน์” นุ่มนิ่มพูดขึ้น “ทำไมอีก” สายฟ้าถาม “มันเขียนบทใส่มือมา แล้วมายืนอ่าน” โจ้ตอบ “แล้วอาจารย์ว่าไงบ้าง” สายฟ้าถามต่อ “คะแนนแต่ละคนได้ไม่เท่ากันอยู่แล้ว คะแนนกลุ่ม 6 คะแนน แล้วก็ คะแนนพรีเซนท์ส่วนตัว” “นี่แหละหนองานกลุ่ม กลุ่มดีดีมีชัยไปกว่าครึ่ง” ทัชเสริมขึ้นมา “กลุ่มแย่ก็คือเหนื่อย อยากบอกอาจารย์ว่าคราวหลังให้จับกลุ่มกันเองเถอะ” “จริง อย่างน้อยได้คนแย่มาก็ความผิดเราเอง” นุ่มนิ่มพูดขึ้น พร้อมกับทุกคน ที่พยักหน้าเห็นด้วย “สบายใจกันแล้วก็แยกย้ายไปใช้ชีวิตกันเถอะ”

ตอนที่ 3 โจโจ้ × วันมามาก “ว่าไงโจ้” นุ่มนิ่มขานรับไปหลังจากรับโทรศัพท์ “บอกอาจารย์ให้หน่อย ลาป่วยให้จิ๋ว ลากิจให้ฉัน” โจ้ตอบกลับ “ได้ ๆ แล้วยัยจิ๋วเป็นอะไร” “ไข้ทับระดู มันเมนมาแล้วปวดท้องหนักเกือบน็อคคาห้องน้ำ ดีที่ถือโทรศัพท์ ไว้เลยโทรหาฉัน” “อ้าว แล้วตอนนี้โอเคหรือยัง” “ฉันไม่เคยเห็นมันปวดขนาดนี้มาก่อน ตัวร้อนด้วยเลยพาไปหาหมอ ดีนะ คลานมาเปิดประตูให้ฉันได้ ตอนแรกมันจะให้ฉันไปซื้อยาแก้ปวดให้ แต่เห็น สภาพแล้วหาหมอดีกว่า กลัวช็อค เป็นไข้แล้วยังเสียเลือดอีก” “เป็นผู้หญิงนี่ลำบากแท้” “ถ้ามีไข้พาไปให้หมอตรวจก็ดีกว่า เผื่อเป็นไข้เพราะอย่างอื่น” สายฟ้าที่เข้า ร่วมสายมาพูดขึ้น “มันซม ๆ ด้วยเลยว่าจะอยู่ดูก่อน กลัวจะเป็นลม พวกเพื่อนมันก็ไปสัมมนา ของคณะที่ต่างจังหวัดอีก ไม่มีใครมาดูเลย” “โธ่ยัยจิ๋ว ฝากบอกว่าขอให้หายปวดท้องไว ๆ” “เดี๋ยวเรียนเสร็จฉันซื้อข้าวเข้าไปให้ ถามจิ๋วด้วยว่าจะกินอะไร” “มันบอกอะไรก็ได้” “อย่ามาอะไรก็ได้ อะไรก็ได้ไม่มีจริง ฉันจะไม่ยอมเป็นสนามอารมณ์ของคน เป็นเมนส์หรอกนะ”

“มันบอกอยากกินโอมากาเสะ” “อย่าหาทำ ช่วยกินอะไรที่ฉันจะมีปัญญาหามาให้ได้ไหม” “อะไรก็ได้ที่เป็นซูชิ” “โอเค” “ซื้อผ้าอนามัยมาด้วยนะ เหมือนจะเหลือห่อสุดท้าย” “เอาแบบไหน กี่เซน มีปีกหรือไม่มีปีก” “ทำไมจะใช้ผ้าอนามัยแล้วมันดูยุ่งยากขนาดนี้” ผู้ชายอย่างโจโจ้ถึงกับมึน “ฉันโดนแม่ใช้ให้ซื้อประจำ” “มันบอกเอายี่ห้อที่มีรูปคุมะในเซเว่น กลางคืน 2 ห่อ กลางวัน 4 ซื้อนม เปรี้ยวสีเขียว ทาโร่สีเหลือง เลย์โนริสาหร่าย แล้วก็เบนโตะสีฟ้าด้วยนะ” “อันนี้คือกินคนเดียวเหรอ” สายฟ้าสงสัย “เออดิ ผู้หญิงเป็นวันนั้นของเดือนอะซื้อ ๆ มาเถอะ เก็บเงินปลายทาง” “จัดให้ครับผม”

ตอนที่ 4 โจโจ้ × วันมามาก (2) บทสนทนาใน Line ช่างกล (15) พิธาร : นุ่ม กูเห็นมึงแวบ ๆ เมื่อตอนเที่ยงที่เซเว่น นุ่มนิ่ม : เซเว่นไหนก่อน พิธาร : เซเว่นคอนโดไอโจ้อะ นุ่มนิ่ม : กูเอง มีอะไร พิธาร : ซื้อผ้าอนามัยทำไมวะ เป็นเมนส์ นุ่มนิ่ม : ว้ายยยยย ความลับแตกหรอเนี่ย นุ่มนิ่ม : ใช่ค่ะ หนูเป็นเด็กผู้หญิงที่ปลอมตัวมา พิธาร : เอาดีๆดิ มึงซื้อผ้าอนามัยทำไม โจโจ้ : ไม่ต้องอยากรู้ทุกเรื่องก็ได้ไหมพิธ พิธาร : เอ้า ก็อยากใส่ใจ เผื่อเพื่อนแอบบซุกแฟนงี้ จิ๋วหลิว : ของฉันเอง ฉันเป็นเมนส์ จิ๋วหลิว : ลากสังขารลงไปซื้อไม่ไหว จิ๋วหลิว : ยุ่งอะไรนัก โทรศัพท์สั่นเป็นเจ้าเข้า จิ๋วหลิว : ฉันจะนอน กัส : ชัดเจนแจ่มแจ้ง

เจเจ : องค์แม่จิ๋วลงกูไม่หารนะ เจ้านาย : แม่กูสอนว่าอย่าห้าวกับผู้หญิงในวันมามาก วาฬ : ก็ว่าทำไมจิ๋วไม่เข้าเรียน พักเถอะ ๆ จิน : แค่เป็นเมนส์นี่ต้องขาดเรียนเลยหรอวะ โจโจ้ : ไม่แค่ดิ มันปวดจนลุกไม่ขึ้นเลยนะ โจโจ้ : แล้วนี่มีไข้อีก กูพาไปหาหมอมาเมื่อเช้า โจโจ้ : เป็นขนาดนั้นไปเรียนไม่ไหวหรอก จิน : แล้วจะมาซ้อมว่ายน้ำได้ไหมเนี่ย โจโจ้ : มึงอ่านภาษาไม่แตกเหรอ มันก็บอกอยู่ว่าประจำเดือนมา จิน : ก็อั้นไว้ก่อนดิ จะแข่งแล้ว นุ่มนิ่ม กูเอามือทาบออกแป๊บ นุ่มนิ่ม : อันนี้มึงแกล้งโง่หรือโง่จริง ๆ นุ่มนิ่ม : เมนส์นะไม่ใช่ฉี่ มันอั้นไม่ได้ จิน : จะรู้ไหมละ ก็ไม่เคยเป็น นุ่มนิ่ม : มึงลองจินตนาการว่าลูกชายมึงเลือดไหลออกมาตลอดเวลาแบบห้าม ไม่ได้ดู จิน : ถ้าลำบากขนาดนั้นไม่ตัดมดลูกทิ้งวะ จะได้ไม่ต้องเป็น โจโจ้ : มึงจบมัธยมโรงเรียนไหนมาจิน กูจะได้ไม่ส่งลูกไปเรียน

โจโจ้ : วิชาสุขศึกษาเขาไม่สอนเหรอ จิน : แล้วมันใช่เรื่องจำเป็นที่กูต้องรู้เหรอ นี่เป็นผู้ชายไง ไม่ต้องรู้ก็ได้มั้ง จูน : แฟนแกไม่เป็นเมนส์หรอจิน รู้ไว้ก็ไม่เสียหายไหม จิน : ก็คงเป็น แต่ก็ไม่ได้มาจุกจิกแบบนี้ป่าววะ กูก็เห็นมันใช้ชีวิตได้ปกติ จูน : ผู้หญิงแต่ละคนแสดงอาการไม่เหมือนกันนะจิน จูน : บางคนไม่เป็นอะไรเลย บางคนปวดท้อง อารมณ์ฉุนเฉียว อ่อนไหวง่าย ปวดหลังก็มี หรือบางคนเป็นทุกอย่างที่เราเขียนเลยก็ได้ จูน : ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเป็นเมนส์หรอก ปวดท้องก็ปวด หิวก็หิว ใช้ชีวิต ก็ลำบาก จูน : รอบไหนเป็นไข้ก็เหนื่อยมาก ๆ บางเดือนท้องเสียอีก จูน : ส่วนโจ้ก็ใจเย็น ๆ นะ จินอาจจะไม่รู้จริง ๆ จิน : ขอโทษนะจิ๋ว กูไม่รู้จริงๆ บ้านกูไม่มีผู้หญิงเลย จิ๋วหลิว : จะเถียงกันเรื่องเมนส์ฉันทำไมอ่า ช่างมันเถอะ ฉันไม่โกรธ ๆ จิ๋วหลิว : แต่ถ้าว่างก็เข้า google หาความรู้ไว้บ้างก็ดี เรื่องแบบนี้ผู้ชายก็ควรรู้ ไว้บ้าง จิ๋วหลิว : เผื่อวันใดวันหนึ่งแฟนแกปวดท้องขึ้นมา แกจะได้รู้ว่าต้องรับมือยังไง จิ๋วหลิว : แล้วก็ปกติถ้าเมนส์มาโค้ชไม่ให้ซ้อมอยู่แล้ว จิน : โอเค เข้าใจแล้ว หายปวดท้องไว ๆ นะ จิ๋วหลิว : ขอบใจ

โจโจ้ : ถ้าเข้าใจกันแล้วก็แยกย้าย จิ๋วมันจะได้ไปพัก เรื่องของเมนส์ก็จบเพียงเท่านั้นแหละครับ แต่จะมีเรื่องอะไรตามมาอีกผมก็ไม่ รู้เหมือนกัน แต่ที่รู้ ๆ คือผมไม่ปล่อยไว้แน่พวกที่ตรรกะแปลก ๆ หรือทำตัว ประสาทแxกใส่คนอื่นเนี่ย ต้องเจอคนแบบผม โปรดติดตามตอนต่อไป...

จากใจผู้เขียน สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ นี่เป็นงานเขียนเรื่องแรกของเราเลยค่ะ ไม่ เคยเขียนเรื่องสั้นมาก่อนเลย เรื่องนี้ก็ได้แรงบันดาลใจมาจากนิยายแชทเรื่อง โปรดของเราเลยค่ะ เป็นการนำปัญหาที่สุดแสนจะน่าปวดหัวที่หลาย ๆ คน เคยประสบพบเจอกันอย่างแน่นอนมาเขียนเป็นเรื่องราว จะว่าเป็นเรื่องแต่งก็ ไม่เชิงเพราะเรียกได้ว่าคนประเภทที่เราเขียนเนี่ยมันมีจริง ๆ นี่สิสำหรับตัว เอกของเราอย่าง ‘โจโจ้’ และผองเพื่อนเนี่ย เป็นเพื่อนแบบที่เราคิดว่าทุกคน อยากจะรู้จักแล้วก็สนิทสนมด้วยอย่างแน่นอน เป็นคนที่มีทัศนคติดีแล้วก็กล้า ที่จะพูดความคิดของตนเองออกมา บางคนอาจจะคิดว่าเรื่องบางเรื่องเป็น เรื่องที่เล็กน้อยปล่อยผ่านมันไปก็ได้ แต่อย่าลืมว่าบางทีเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เนี่ยมันก็สร้างความลำบากให้กับเราได้ เราก็เลยอยากจะแชร์วิธีการรับมือกับ กับคนนิสัยเสียให้กับนักอ่านค่ะ บางเรื่องมันก็ยอมไม่ได้นะคะ ต้องสู้กลับบ้าง หวังว่าจะสนุกกับเรื่องราวที่เราถ่ายทอดออกมานะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

ประวัตินักเขียน ชื่อ นับเงิน จีนคล้ำ ชื่อเล่น ขิม วันเดือนปีเกิด 13 สิงหาคม พ.ศ. 2549 สถานที่เกิด จังหวัดนครปฐม ประวัติการศึกษา โรงเรียนมารีวิทย์สัตหีบ โรงเรียนเลิศปัญญา โรงเรียนวิทยาศาสตร์จุฬาภรณราชวิทยาลัย ชลบุรี ช่องทางการติดต่อ IG: nubngun_khim FB: Nubngun Jeenklum Email: [email protected]