ตุ๊กตาตัวโปรด

ตุ๊กตาตัวโปรด

นางสาวณัฏชนน เกียรติภัทรชัย

คำนำ




เรื่องสั้นเรื่องตุ๊กตาตัวโปรด จัดทำขึ้นเพื่อเป็นสื่อการเรียนรู้ในรายวิชาภาษาไทยระดับ
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โดยเป็นเรื่องสั้นที่แต่งเพื่อเล่าเรื่องราวความทรงจำของเด็กผู้หญิงที่
มีกับตุ๊กตาหมีหนึ่งตัวมาเป็นระยะเวลายาวนาน

ผู้จัดทำหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เรื่องสั้นเรื่องตุ๊กตาตัวโปรด จะเป็นเรื่องสั้นที่มีประโยชน์
แฝงไปด้วยข้อคิด ให้ความสนุกเพลิดเพลินและทำให้ผู้อ่านมีความรู้สึกร่วมไปกับตัวละคร
หากมีข้อผิดพลาดประการใด ผู้จัดทำขอน้อมรับและขออภัยมา ณ ที่นี้

นางสาวณัฏชนน เกียรติภัทรชัย
ผู้จัดทำ

ฉันเชื่อว่า เกือบทุกคนจะต้องมีของชิ้นโปรดอย่างแน่นอน บางคนอาจจะเป็นของใช้ใน
ชีวิตประจำวันที่ใช้บ่อยบางคนอาจจะเป็นของเล่นหรือเสื้อผ้าชุดโปรด สำหรับของชิ้น
โปรดคือตุ๊กตาหมีตัวหนึ่ง ซึ่งอาจจะซ้ำหรือเหมือนกับของใครบางคน แต่รู้ไหมว่า
ระหว่างฉันกับตุ๊กตาหมีตัวนี้ได้มีความทรงจำร่วมกันมามากมายนัก

จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด คงจะต้องย้อนกลับไปราวๆ 12 ปีที่แล้ว ตอนนั้นฉัน
อายุเพียง 3 ขวบ วันนั้นเป็นวันเกิดของฉันและฉันก็ได้รับของขวัญจากพ่อกับแม่เป็นครั้ง
แรกในชีวิต

“มีนา ปีนี้พ่อกับแม่ซื้อของขวัญมาให้ลูกด้วยนะ มาแกะดูเร็วลูก”
“ว้าว น่ารักมากๆเลยค่ะ หนูชอบมาก ขอบคุณนะคะ”
”รักษาไว้ดีๆนะลูก พ่อกับแม่ตั้งใจซื้อมาให้หนูเลยนะ”
”ได้ค่ะ หนูสัญญาหนูจะรักษาเป็นอย่างดีเลยค่ะ”

ตุ๊กตาที่ฉันได้จากพ่อกับแม่เป็นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลหน้าตาน่ารัก ขนาดตัวไม่ใหญ่และ
ไม่เล็กจนเกินไป มีความอ่อนนุ่มน่ากอด ตั้งแต่วันนั้นฉันก็เรียกมันว่า “น้องหมี” ฉันชอบ
น้องมาก ตัวติดกันตลอดถึงขั้นที่ว่าไปไหนก็ต้องพกติดตัวไปด้วยทุกที่ ไม่ว่าจะยามทุกข์
ยามสุขฉันก็มีน้องหมีอยู่ข้างๆเสมอ จนตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ฉันกับมันก็ได้กลายเป็นส่วน
หนึ่งของกันและกันกลายเป็นความผูกพันธ์ที่แน่นแฟ้นเกินจะอธิบาย

4 ปีผ่านไป…
ตอนนี้น้องหมีได้อยู่กับฉันมาเป็นระยะเวลา 4 ปีเริ่มมีความเก่า มีรอยเย็บจากด้ายที่

หลากหลายสีสันจากรอยขาดที่มีมากมายตามกาลเวลา พ่อกับแม่ก็ได้คิดที่อยากจะ
เปลี่ยนตัวใหม่ให้กับฉัน

“คุณ ตุ๊กตาลูกก็เก่ามากแล้ว ผมว่าเราเอาไปทิ้งแล้วไปซื้อตัวใหม่ให้ลูกดีไหม”
“ฉันว่าไม่ดีนะคะ ลูกรักตุ๊กตาตัวนี้มาก ถ้าเราเอาไปทิ้งแกอาจจะเสียใจได้นะ” พ่อได้
ฟังก็เงียบไป
“แต่ฉันมีวิธีค่ะ เราลองหาโอกาสเอาตุ๊กตาไปซ่อนดูไหมคะ ถ้าลูกไม่เอะใจหรือไม่สนใจ
เราก็ค่อยเอาไปทิ้งและซื้อตัวใหม่ให้ลูกค่ะ”
”อืมมม.. ผมว่าก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยนะ เราลองทำแบบนี้ดูก่อนก็ได้”

และวันที่เป็นโอกาสเป็นใจให้กับพ่อแม่ของฉันก็มาถึง ฉันต้องไปเข้าค่าย 3 วัน 2 คืน
กับที่โรงเรียน นับว่าเป็นครั้งแรกที่ฉันต้องห่างกับน้องหมีเป็นระยะเวลานานเพราะฉัน
ไม่สามารถเอาน้องหมีไปได้ ฉันเสียใจมากและคิดถึงน้องหมีตลอดระยะเวลา 3 วัน แต่
เมื่อกลับมาจากค่ายฉันกลับเสียใจยิ่งกว่าที่ไม่เห็นน้องหมี ไม่ว่าจะพยายามหาเท่าไรก็
หาไม่เจอ ฉันหาจนอ่อนใจเลยรีบวิ่งร้องไห้ไปหาพ่อกับแม่

“ฮือๆ ฮึก ฮือ พ่อคะแม่คะ เห็นน้องหมีของหนู
ไหมคะ มันหายไปหนูพยายามหาเท่าไรก็หาไม่
เจอเลยค่ะ” ฉันพูดไปร้องไห้ไปในขณะที่พ่อกับ
แม่มีสีหน้าที่ตกใจ
”เอ่อ..คะ..คือว่า มีนาลูกหนูไม่ต้องร้องนะ” พ่อ
พูดพร้อมกับเข้ามากอดฉัน

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันอยู่ในอ้อมกอดของพ่อกับแม่ เพราะมันนานจนฉันหยุดร้องไห้
และเหลือไว้้เพียงแต่ความเสียใจที่ยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจของฉัน มันเป็นความรู้สึกเศร้า
และเสียใจเหมือนฉันสูญเสียใครสักคนที่ฉันรักและผูกพันธ์มากๆไป ตลอดทั้งวันนั้นฉัน
ได้แต่ขังตัวเองอยู่ในห้องและคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาที่เคยมีร่วมกับน้องหมี

เช้าวันต่อมา ก๊อกๆๆ เสียงพ่อแม่เคาะที่ประตูหน้าห้องฉัน

“พ่อกับแม่มีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันเดินไปเปิดประตูด้วยสภาพตาที่บวมปูด
”มีนา อย่าโกรธพ่อกับแม่เลยนะลูก”
”คะ?”
“น้องหมีลูกไม่ได้หายไปไหนหรอก พ่อกับแม่เป็นคนเอาไปเอง พ่อขอโทษนะลูก”
”พ่อกับแม่อยากจะเปลี่ยนตุ๊กตาตัวใหม่ให้ลูก แต่พ่อกับแม่ผิดเองที่ไม่ถามความคิด
เห็นของลูกก่อน แม่ขอโทษนะลูก”

วินาทีนั้นฉันได้แต่ยืนฟังท่านทั้งสองพูด ตอนนั้นที่ฉันรู้ว่าน้องหมีไม่ได้หายไปไหน
ฉันโล่งใจและดีใจมากเหมือนได้ยกภูเขาออกไปจากอก ยอมรับว่าตอนแรกฉันแอบโกรธ
ท่านเล็กน้อยแต่ฉันเข้าใจว่าท่านรักฉันมากอยากให้ฉันได้มีแต่ของที่ดีๆ

“พ่อกับแม่ไม่ต้องขอโทษหนูหรอกค่ะ หนูไม่โกรธพ่อกับแม่เลย หนูดีใจด้วยซ้ำที่น้องหมี
ไม่ได้หายไปไหน”
”จริงหรอลูก พ่อกัับแม่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรโดยที่ไม่ถามความคิดหนูอีกแล้ว” และ
เราสามคนพ่อแม่ลูกก็โผลเข้ากอดกัน

ตั้งแต่เหตุการณ์นี้ผ่านไปฉันก็ได้น้องหมีกลับคืนมาและอยู่กับฉันมาเรื่อยๆ จนตอน
นี้ฉันอายุ 15 ปีแล้ว ตอนนี้สภาพของน้องหมีแทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิมจากตอนแรก
เลย ตามตัวมีแต่รอยเย็บจนนับไม่ถ้วน แต่ถึงแม่ภายนอกน้องจะไม่เหมือนเดิมแต่น้อง
ยังคงเป็นตุ๊กตาตัวโปรดของฉันเหมือนเดิมและก็จะยังคงเป็นตุ๊กตาตัวโปรดของฉัน
ตลอดไป.

บางสิ่งบางอย่างแม้ภายนอกอาจจะ
ไม่ได้มีคุณค่าทางเงินทองมากมาย
แต่เปี่ยมไปด้วยคุณค่าทางจิตใจ