แปลหนังสือ หลักศรัทธาของชาวอะลิซซุนนะห์(แก็ไขแล้ว)

หนงั สอื หลกั ศรทั ธาของชาวอะลซิ ซุนนะห์
(หลกั ศรทั ธาของบรรดาอีหมา่ มอะหล์ ลุ้ หะดษิ )
ประพนั ธโ์ ดย ท่านอีหม่าม อลั ฮาฟิ ซ อบีบกั ร อะหมดั บตุ ร อิบรอฮีม

บตุ ร อิสมาอีล อลั อิสมาอีลีย์ อชั ชาฟี อีย์
(ชว่ งชีวิต 277-371 ฮิจเราะห)์

แปลโดย ยนู สุ แสงไพจิตร์
ตรวจทานโดย อาจารย์ มนุ ีร มหู ะหมดั

1

คานา

มวลการสรรเสรญิ เป็นกรรมสทิ ธิ์ของพระองคอ์ ลั ลอฮผทู้ รงอยเู่ บอื้ งบนเหนืออะ
รชั ของพระองคแ์ ละขา้ พเจา้ ขอซอลาวาตใหแ้ ก่ท่านศาสนฑตู มฮู มั มดั ผเู้ ป็นบา่ วของ
พระองคท์ ่ีดที ่ีสดุ
ผแู้ ปลไดพ้ บหนงั สอื เลม่ นี้ ขณะท่ขี า้ พเจา้ เดินทางไปจงั หวดั มนิ ฟู ี ยะห์ ประเทศอยี ิปต์
และไดอ้ า่ นหนงั สอื เลม่ นี้ ซ่งึ เป็นการยืนยนั วา่ บรรดานกั วิชาการดา้ นหะดษิ ในชว่ งปลาย
ยคุ สลฟั ไดม้ ีการเขียนหนงั สือหลกั การศรทั ธาตามแนวทางอะหล์ ซิ ซนุ นะฮเ์ อาไว้
ขา้ พเจา้ จงึ ไดท้ าการแปลตวั บทหนงั สอื เลม่ นีเ้ ทา่ นนั้ เพ่ือยืนยนั ความเช่ือม่นั ศรทั ธาว่านี้
คือความเช่ือตามแนวทางสลฟั ของนกั วชิ าการหะดิษ และตวั ขา้ พเจา้ ไมม่ ีสว่ นเก่ียวขอ้ ง
ใดๆกบั หลกั ความเช่ือหลงผดิ ท่ตี ีความและปฏเิ สธคณุ ลกั ษณะของพระองคอ์ นั ไพจิตร
ตวั บทหนงั สือเลม่ นี้ เป็นความเช่ือหลกั พนื้ ฐานของชาวอะลซิ ซนุ นะฮ์ ท่ีไมไ่ ดล้ ง
รายละเอียด และขา้ พเจา้ หวงั เป็นอยา่ งย่งิ ว่าจะไดแ้ ปลคาอธิบายหนงั สือเลม่ นี้ เพ่ือเป็น
วทิ ยาทานทางความรูว้ ิชาการสบื ตอ่ ไป ดว้ ยอนมุ ตั ิของพระองค์

ยนู สุ แสงไพจติ ร์

2

ประวตั ผิ ปู้ ระพนั ธโ์ ดยสงั เขป

ผปู้ ระพนั ธต์ วั บทนีเ้ ป็นอีหมา่ มจากบรรดาปวงปราชญอ์ ะลซิ ซนุ นะหว์ ลั ญะมาอะห์
ซง่ึ มชี ่ือเสยี งทางวิชาการ

ท่านคือ ชยั คลุ้ อิสลาม อลั ฮาฟิซ อลั ฮญุ ญะห์ อบบู กั ร อะหมดั บตุ ร อบิ รอฮีม บตุ ร
อสิ มาอีล อลั ญรุ ญานีย์ อลั อสิ มาอีลยี ์ อชั ชาฟี อีย์ ท่านถือกาเนิดในปีฮจิ เราะหท์ ่ี 277
ท่านศกึ ษาหาความรูแ้ ละสายรายงานหะดีษจากปวงปราญชใ์ นเมืองของทา่ นตงั้ แต่ยงั
เยาวว์ ยั มาก โดยท่อี ายขุ องท่านนน้ั ยงั ไม่ถึง 6 ขวบ ต่อจากนนั้ ทา่ นไดเ้ รม่ิ ออกเดินทางเพ่ือ
แสวงหาหะดษิ และสายรายงานตามหวั เมืองต่างๆ ท่านไดร้ บั ความรูจ้ ากอาจารยข์ องทา่ น
สว่ นหน่งึ มดี งั ตอ่ ไปนี้ ทา่ นอบยู ะอล์ า อลั เมาซลู ยี ์ ท่าน อบิ นคุ ซุ ยั มะห์ ท่านบะฆอวีย์ ทา่ น
ซิรอจ และอาจารยข์ องทา่ น ท่านอ่นื ๆท่ีอยรู่ ะดบั เดียวกบั พวกเขา ณ เมืองครุ อซาน เมือง

หิญาซ และอิรกั
หลงั จากท่ที ่านไดส้ าเรจ็ การศกึ ษา ทา่ นไดเ้ อาความรูเ้ หลา่ นีม้ าสง่ ทอดต่อจนมีลกู ศษิ ย์
บางท่านไดก้ ลายเป็นระดบั นกั วชิ าการผนู้ าศาสนาชนั้ แนวหนา้ ไดแ้ ก่ ทา่ นอบอู บั ดิล้ ละห์

อลั ฮากิม ท่าน อบบู กั ร อลั บรั กอนีย์ ท่านอบซู ะอีด อลั น๊กุ ก๊อซ
สว่ นตวั ของท่านเองไดป้ ระพนั ธห์ นงั สือมากมายหลายหลากทางวชิ าการอนั
ทรงคณุ คา่ ไมว่ ่าจะเป็นเร่อื งหลกั ศรทั ธาความเช่ือ เชน่ หนงั สือเลม่ นีท้ ่ีไดแ้ ปลจากตวั บท
ซ่งึ นกั วชิ าการไดอ้ า้ งอิง สว่ นหน่ึงจากนกั วชิ าการท่ีอา้ งอิงหนงั สอื ของทา่ น คอื

ท่านชยั คลุ้ อสิ ลาม อบิ นุ ตยั มียะฮ์

3

ท่านมตี าราทางดา้ นสายรายงานหะดิษ ไมว่ า่ จะเป็น มสุ ตคั รอจของซอเฮยี้ ะหบ์ คุ อรี และ
ตารามะซานีด้ อกี มากมาย ไดแ้ ก่ มสุ นดั อมุ รั มสุ นดั อะลี มสุ นดั ยะหย์ า อลั อนั ซอรยี ์
ทางดา้ นฟิกฮ์ ท่ีมีการประพนั ธท์ างดา้ นนิตศิ าสตรข์ องสายมซั ฮบั อีหมา่ มชาฟี อีย์
การตีพมิ พต์ าราของทา่ นเหลา่ นีม้ ีนอ้ ยมาก เมอ่ื เทียบกบั ท่ีท่านไดป้ ระพนั ธเ์ อาไว้
ทา่ นเสียปีฮจิ เราะหท์ ่ี 371 โดยมอี ายุ 94 ปี
ขอพระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงเมตตาทา่ น และขอใหท้ ่านพานกั อยใู่ นสวนสวรรคอ์ นั ผาสกุ .

4

ดว้ ยพระนามของพระองคอ์ ลั ลอฮผ์ ทู้ รงเมตตาผทู้ รงปรานีเสมอ

ท่านอบิ นกุ ดุ ามะฮ์ ไดก้ ลา่ วว่า ทา่ นชะรฟี อบลุ้ อบั บาซ มซั อดู บตุ ร อบั ดลิ้ วาเฮด บตุ ร
มะฏรั อลั ฮาชมิ ่ยี ์ ไดเ้ ลา่ วา่ ทา่ นฮาฟิซ อบอู ลั อะลาอ์ ซออดิ บตุ ร ซยั ยาร อลั ฮะรอว่ีย์

ไดเ้ ลา่ วา่ ทา่ นอบฮู ะซนั อาลี บตุ ร มฮู มั หมดั อลั ญรุ ญาน่ีย์ ไดเ้ ลา่ ว่า ทา่ นอบกู อซมิ

ฮมั ซะฮ์ บตุ ร ยซู ุฟ อซั ซะหม์ ่ยี ์ ไดเ้ ลา่ ว่า ท่านอบบู กั ร อะหมดั บตุ ร อบิ รอฮีม อลั อสิ มาอี
ล่ีย์ เก่ียวกบั หนงั สอื หลกั ศรทั ธาแหง่ แนวทางซนุ นะห์ ของทา่ นนน้ั ไดก้ ลา่ ววา่

ท่านทงั้ หลายพงึ ทราบเถิดว่า –พระองคท์ รงเมตตาเราและพวกทา่ น-

แทจ้ รงิ แนวทางอะลลุ้ หะดิษ(นกั หะดิษ) นนั้ คอื แนวทางอะลซิ ซนุ นะหว์ ลั ญะมาอะห์
ดงั ต่อไปนี้

1.การนอ้ มรบั ศรทั ธาตอ่ พระองคอ์ ลั ลอฮ์ ตอ่ บรรดามลาอกิ ะหข์ องพระองค์

ต่อบรรดาคมั ภีรข์ องพระองค์ และบรรดาศาสนทตู ของพระองค.์

2.การยอมรบั ในส่งิ ท่ีคมั ภีรข์ องพระองค(์ อลั กรุอาน)ไดร้ ะบไุ ว้ และยอมรบั ตอ่ เรอ่ื งท่ีไดม้ ี
รายงานมาอยา่ งถกู ตอ้ งจากศาสนฑตู ของพระองค์ โดยไมม่ ีการปรบั เปล่ยี นในสง่ิ ท่ีไดม้ ี
มา และไมม่ ที างท่ีจะปฏเิ สธมนั ได้ ฉะนนั้ พวกเขาถกู ส่งั ใชใ้ หย้ ดึ ตามอลั กรุ อาน และซุน
นะฮข์ องท่านนบี เน่ืองจากทางนาแห่งแสงสวา่ งนนั้ รวมอย่ใู น 2 สง่ิ นน้ั ถือเป็นประจกั ษ์
พยานแก่พวกเขาวา่ ทา่ นนบี(ศอ็ ลฯ)ของพวกเขา ไดน้ าทางสแู่ นวทางอนั เท่ียงตรง และผู้
ท่ีตกั เตือนตอ่ พวกเขาในเร่อื งท่ีคา้ นกบั ส่งิ ท่ที ่านนบีไดน้ ามาถือเป็นฟิตนะห(์ ความว่นุ วาย)

และเป็นการลงโทษอนั เจบ็ แสบ.

5

3.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )ยดึ ม่นั ในความเช่ือท่ีวา่ แทจ้ รงิ อลั ลอฮ-์ ตะอาลา-

ไดร้ บั การขอดอุ าอ (ขอวิวรณ)์ ไดด้ ว้ ยกบั พระนามอนั ไพจติ รของพระองค์ ดว้ ยคณุ ลกั ษณะ
ของพระองค์ ตามท่ีพระองคท์ รงเรยี กนามนนั้ และใหค้ ณุ ลกั ษณะนน้ั ไว้ ดว้ ยตวั ของ
พระองคเ์ อง และตามท่ที า่ นนบี(ศ็อลฯ)ไดใ้ หค้ ณุ ลกั ษณะของพระองคไ์ วใ้ นเรอ่ื ง
คณุ ลกั ษณะของพระองค.์

4.พระองคท์ รงสรา้ งอาดาดว้ ยกบั พระหตั ถข์ องพระองคเ์ อง.

5.และพระหตั ถท์ งั้ สองของพระองค์ ทรงแผ่กวา้ งยงั พวกท่านตามท่ีพระองคท์ รงประสงค์
โดยท่ีมไิ ดเ้ ช่อื ม่นั ในรูปแบบวิธีการ.

6.และพระองค(์ ซบุ หฯ์ )ทรงอยเู่ หนืออะรชั (บลั ลงั ค)์ โดยไมไ่ ดพ้ ดู ถึงรูปแบบวิธีการ ดงั นน้ั
แทจ้ รงิ แลว้ พระองคอ์ ลั ลอฮ์ ผทู้ รงสงู สง่ ทรงตรสั วา่ พระองคท์ รงอย่เู หนืออะรชั

(บลั ลงั ค)์ และไมไ่ ดก้ ลา่ วถงึ รูปแบบวิธีการการอยบู่ นอะรชั ของพระองค.์

7.และแทจ้ รงิ พระองคค์ ือผมู้ กี รรมสทิ ธิ์ในส่งิ ท่ีพระองคท์ รงสรา้ ง และพระองคท์ รงเนรมติ
พวกเขา ไมไ่ ดม้ พี ่งึ พิงใดๆยงั ส่งิ ท่ีถกู สรา้ ง และไม่มีนยั ใดในเชงิ ความหมายท่ีจะเรยี กรอ้ ง

พระองคไ์ ปสกู่ ารสรา้ งพวกเขา แต่ทวา่ พระองคท์ รงเป็นผกู้ ระทาตามท่ีพระองคท์ รง
ประสงค์ และพระองคท์ รงตดั สนิ ตามท่ีพระองคท์ รงตอ้ งการ

พระองคจ์ ะไมถ่ กู ถามจากสง่ิ ท่ีพระองคท์ รงกระทา และบรรดาส่งิ ถกู สรา้ งตา่ งหากจะถกู
ถามถงึ สง่ิ ท่ีพวกเขาไดก้ ระทา.

8.และแทจ้ รงิ แลว้ พระองคจ์ ะไดร้ บั การขอดอุ าอ(วิวรณข์ อพร)ดว้ ยพระนามอนั ไพจติ รของ
พระองค์ และถกู ใหค้ ณุ ลกั ษณะ ดว้ ยคณุ ลกั ษณะของพระองค์ ดงั ท่ีพระองคไ์ ดเ้ รยี กนาม

6

ของพระองคแ์ ละทรงตรสั ถึงคณุ ลกั ษณะดว้ ยตวั ของพระองคเ์ อง และดงั ท่ที า่ นนบ(ี ศอ็ ลฯ)
ของพระองคไ์ ดท้ รงเรยี กนามของพระองคแ์ ละคณุ ลกั ษณะของพระองคเ์ อาไวแ้ ลว้

9.ไมม่ ีสง่ิ ใดท่ีจะใหพ้ ระองคไ์ รส้ มรรถภาพได้ ทงั้ บนพืน้ หนา้ แผน่ ดนิ และทอ้ งฟา้ .

10.และพระองคจ์ ะไมถ่ กู ใหค้ ณุ ลกั ษณะดว้ ยคณุ ลกั ษณะบกพรอ่ งหรอื น่าตาหนิหรอื
คณุ ลกั ษณะเส่ือมเสยี ดงั นน้ั แทจ้ รงิ พระองคท์ รงสงู สง่ จากส่งิ ท่ีไดก้ ลา่ วมา.

11.และพระองคท์ รงสรา้ งอาดาดว้ ยพระหตั ถข์ องพระองคเ์ อง.

12.และพระหตั ถท์ ง้ั สองของพระองค์ ทรงแผก่ วา้ งยงั พวกทา่ นตามท่พี ระองคท์ รงประสงค์
โดยมไิ ดเ้ ช่ือม่นั ในรูปแบบวิธีการของพระหตั ถข์ องพระองค์ ฉะนนั้ คมั ภีรข์ องพระองค์

(อลั กรุ อาน)มไิ ดร้ ะบเุ อาไวใ้ นเร่อื งนี้ ถงึ วธิ ีการรูปแบบดงั กลา่ ว.

13.และพระองคจ์ ะไมถ่ กู เช่ือม่นั ในตวั พระองคเ์ รอ่ื งการมอี วยั วะภายนอกและอวยั วะ
ภายใน ไมเ่ ช่ือในเรอ่ื งความยาว ความกวา้ ง ความหนาแนน่ ความบางละเอยี ด
เชน่ เดียวกบั ส่งิ ถกู สรา้ ง และแทจ้ รงิ แลว้ ไมม่ ีสง่ิ ใด เสมอเหมอื นกบั พระองค์

–พระพกั ตรแ์ ห่งพระผอู้ ภิบาลผทู้ รงจาเรญิ เป็นผทู้ รงสงู สง่ และทรงมเี กียรติ-.

14.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )จะไมก่ ลา่ ววา่ แทจ้ รงิ แลว้ พระนามของพระองคอ์ ลั ลอฮ์
นน้ั ไมใ่ ชพ่ ระนามของพระองค์ ดงั ท่ีพวกมอุ ตะซิละฮ์ คอวารจิ ญ์ และพวกอารมณน์ ิยมต่า

ทรามไดก้ ลา่ วเอาไว.้

15.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)จะยืนยนั ใหแ้ ก่พระองคอ์ ลั ลอฮ์ ว่า พระองคท์ รงมพี ระ
พกั ตร์ ทรงไดย้ ิน ทรงมองเหน็ ทรงรอบรู้ ทรงสามารถ ทรงมีพลงั ทรงมีอานาจ และทรงมี

7

พระดารสั ไมใ่ ชด่ งั ท่ีพวกเบ่ยี งเบนอนั ต่าทรามจากพวกมอุ ตะซลิ ะฮแ์ ละกลมุ่ อ่ืนๆไดก้ ลา่ ว
เอาไว้ แตท่ ว่า พระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫َويَْب َقىَ َو ْجَه َرِبّ ََك‬

และพระพกั ตรข์ องพระเจา้ ของเจา้ เทา่ นนั้ ท่ียงั คงอยู่
(ซเู ราะฮท์ ่ี 55 อรั เราะหม์ าน อายะฮท์ ่ี 27)
และพระองคอ์ ลั ลอฮตรสั ว่า

َ‫أَنَزلَهَِبِّّعْل ِّمِّه‬

พระองคไ์ ดท้ รงประทานสง่ิ นน้ั ลงมาดว้ ยความรูข้ องพระองค์
(ซเู ราะฮท์ ่4ี อนั -นิซาอ์ อายะฮท์ ่ี 166)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

َ‫َوََّل ي ِّحيطو َن ِبّ َش ْيءَ ِّم ْنَ ِّعْل ِّمَِّه ِإَّّلَ ِبَّما َشاَء‬

และพวกเขาจะไมส่ ามารถลอ้ ม(ตระหนกั ถงึ )สง่ิ ใดไดจ้ ากความรูข้ องพระองคไ์ ด้
นอกจากส่งิ ท่ีพระองคท์ รงประสงคเ์ ทา่ นน้ั

(ซเู ราะฮท์ ่ี 2 อลั -บะเกาะเราะฮฺ อายะฮท์ ่ี 255)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫فَِلّلَِّهَ الِّْعَزةَ َج ِّميًعا‬

8

ดงั นนั้ อานาจทง้ั มวลเป็นของพระองคอ์ ลั ลอฮ์
(ซเู ราะฮท์ ่ี 35 ฟาฏริ อายะฮท์ ่ี 10)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫َوال َس َما َءَبَنَْينَا َهاَِبّأَيْ َد‬

และชน้ั ฟา้ เราไดส้ รา้ งมนั ดว้ ยพลงั อานาจ
(ซูเราะฮท์ ่ี 51 อซั ซารยิ าต อายะฮท์ ่ี 47)

และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

ًَ‫أََولَ َْم يََرْوا أَ َن اللََهَ الَ ِّذي َخلََقه ْمَ هََو أَ َشدَ ِّمْنه ْمَ ق َوة‬

พวกเขาไมเ่ หน็ ดอกหรอื ว่า แทจ้ รงิ อลั ลอฮผ์ ทู้ รงสรา้ งพวกเขานนั้ ทรงพลงั กว่าพวกเขา
(ซูเราะฮท์ ่ี 41 ฟศุ ศลิ ตั อายะฮท์ ่ี 15)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

َ‫ِإّ َن اللَهََ هَوَ الَرَزاقَ ذو الْقَوَِّة الْ َمِتّين‬

แทจ้ รงิ อลั ลอฮ์ คือผปู้ ระทานปัจจยั ยงั ชีพอนั มากมาย ผทู้ รงพลงั ผทู้ รงม่นั คง
(ซเู ราะฮท์ ่5ี 1 อซั ซารยิ าต อายะหท์ ่ี58)

16.ดงั นนั้ พระองคท์ รงสงู สง่ เป็นผทู้ รงความรู้ ทรงพลงั ทรงมคี วามสามารถ ทรงไดย้ ิน
ทรงเห็น ทรงดาตรสั ดงั ท่ีพระองคต์ รสั ว่า

‫َوِلّت ْصنَ َعَ َعلَىَ َعْيِنّي‬

9

และเพ่อื เจา้ จะไดร้ บั การสรา้ งภายใตพ้ ระเนตรของขา้
(ซเู ราะฮท์ ่ี 20 ฏอฮา อายะฮท์ ่ี 39)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫َوا ْصنَ ِّعَالْفْل َكَِبّأَ ْعيِنّنَاََوَو ْحِيّنَا‬

และเจา้ จงสรา้ งเรอื ภายใตส้ ายตาของเราและตามบญั ชาของเรา
(ซูเราะฮท์ ่ี 11 ฮดู อายะฮท์ ่ี 37)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

َ‫َحتَىَيَ ْس َم َعََكَلَمَاللَِّه‬

จนกวา่ เขาจะไดย้ นิ ดารสั ของพระองคอ์ ลั ลอฮ์
(ซเู ราะฮท์ ่ี 9 อตั -เตาบะฮ์ อายะฮท์ ่ี 6)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫َوَكلَ َمَاللَهَمو َسىَتَ ْكِّلي ًما‬

และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั แก่มซู า
(ซูเราะฮท์ ่ี 4 อนั -นิซาอ์ อายะฮท์ ่ี 164)

และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

َ‫ِإّنََما قَ ْولنَا ِلّ َش ْيَء ِإّ َذا أََرْدنَاَه أَن نَقوَلَ لَهَ كن فَيَكون‬

10

แทจ้ รงิ เม่ือเราปรารถนาดาตรสั ของเราแก่ส่ิงใด เราก็จะตรสั แก่มนั ว่า จงเป็น แลว้ มนั ก็เป็นขนึ้
(ซเู ราะฮท์ ่ี 16 อนั นะหล์ ุ อายะฮท์ ่ี 40)

17.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)จะกลา่ วในส่งิ ท่ีบรรดามสุ ลมิ ท่ีคนทงั้ หมดจะกลา่ วว่า

ส่งิ ใดท่ีพระองคท์ รงประสงค์ สง่ิ นนั้ ก็จะเกดิ ขนึ้ และส่งิ ใดท่ีพระองคไ์ มท่ รงประสงค์ ส่งิ นน้ั
ก็จะไมเ่ กิดขนึ้ ดงั ท่ีพระองคอ์ ลั ลอฮผ์ ทู้ รงสงู สง่ ตรสั ว่า

َ‫َما تَ َشاءونَ ِإََّّل أَن يَ َشاَءَ اللَه‬

พวกเจา้ จะไมส่ มประสงคส์ ่งิ ใด เวน้ แต่ อลั ลอฮพ์ ระเจา้ แห่งสากลโลกจะทรงประสงค์

(ซเู ราะฮท์ ่ี 81 อตั ตกั วีร อายะฮท์ ่ี 29)

18.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)กลา่ วว่า ไมม่ หี นทางใดแก่คนๆหน่ึงท่ีจะออกจากความ
รอบรูข้ องพระองคอ์ ลั ลอฮไ์ ด้ และการกระทากบั ความตอ้ งการของบา่ วก็มอิ าจจะเหนือ
ความประสงคข์ องพระองคไ์ ด้ และเขาก็มอิ าจจะเปล่ยี นแปลงความรอบรูข้ องพระองคไ์ ด้

ดงั นน้ั แทจ้ รงิ แลว้ พระองคค์ ือผทู้ รงรู้ ไมเ่ ขลา ไมส่ ะเพรา่ และพระองคท์ รงสามารถ มอิ าจ
ทรงปราชยั ได้

19.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )จะกลา่ ววา่ อลั กรุ อาน คือ ดารสั ของพระองคอ์ ลั ลอฮ์
ไมใ่ ช่สง่ิ ถกู สรา้ ง และแทจ้ รงิ อลั ลอฮน์ น้ั จะทรงดาเนินการ ไมว่ า่ จะดว้ ยกบั การอ่านของ

ผทู้ ่ีอ่าน ดว้ ยกบั การเปล่งเสยี ง และอลั กรุ อานนน้ั ถกู จดจารกั ษาไวใ้ นบรรดาหวั อก ถกู
อ่านดว้ ยกบั ลนิ้ ทง้ั หลาย ถกู บนั ทกึ ในคมั ภีรเ์ ป็นรูปเลม่ นนั้ เองไมใ่ ชส่ ง่ิ ถกู สรา้ ง และผใู้ ดก็

ตามท่ีกลา่ วว่า คาของอลั กรุ อานนนั้ เป็นส่งิ ถกู สรา้ ง โดยมจี ดุ ประสงคห์ มายถึง

11

ตวั อลั กรุ อาน ดงั นน้ั เขาไดก้ ลา่ วแลว้ ว่า อลั กรุ อานนน้ั ถกู สรา้ งขนึ้ .

20.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )กลา่ วว่า แทจ้ รงิ ไมม่ ผี สู้ รา้ งท่ีแทจ้ รงิ นอกจากพระองค์
อลั ลอฮ(์ ซุบฮฯ์ )เทา่ นนั้ และแทจ้ รงิ กิจการการงานของบา่ วทงั้ หมดนน้ั เป็นส่งิ ถกู สรา้ ง และ

แทจ้ รงิ พระองคจ์ ะทรงใหท้ างนาแก่ผทู้ ่ีพระองคท์ รงประสงค์ และไมใ่ หท้ างนาแกผ่ ทู้ ่ี
พระองคท์ รงประสงค์ ไมม่ หี ลกั ฐานอนั ใดและอปุ สรรคอนั ใดสาหรบั ผทู้ ่ีพระองคท์ รงให้

เขาหลง ดงั เชน่ ท่ีพระองคท์ รงตรสั วา่

َ‫ق َْل فَِّللَِّهَ الْح َجةَ الْبَاِلّغََة َۖ فَلََْو َشاءََ لََه َداك َْم أَ ْج َمِّعي َن‬

จงกลา่ วเถดิ (มฮู มั มดั )วา่ อลั ลอฮน์ นั้ ทรงมหี ลกั ฐานอนั ท่วั ถงึ หากพระองคท์ รงประสงค์
แลว้ แนน่ อนพระองคก์ ย็ ่อมนาทางพวกทา่ นทงั้ หมดแลว้
(ซเู ราะฮท์ ่ี 6 อลั -อนั อาม อายะฮท์ ่ี 149)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

َ‫َك َما بََدأَك َْم تَعودون‬
‫فَِّريًقا َه َدىَ َوفَِّريًقا َحقَ َعلَْيِّه َم ال َضَللََة‬

เช่นเดียวกบั ท่ีพระองคไ์ ดท้ รงบงั เกิดพวกเจา้ แตแ่ รกนนั้ พวกเจา้ กจ็ ะกลบั ไป
พวกหน่งึ พระองคท์ รงนาทางให้ และพวกหนง่ึ สมควรแก่พวกเขาแลว้ ซ่งึ การหลงผิด

(ซูเราะฮท์ ่ี 7 อลั -อะอร์ อฟ อายะฮท์ ่ี 29-30)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫َولََق ْدَ ذََرْأنَا ِلّ َجَهنَ ََم َكِثّيًرا ِّم ََن الْ ِّج ِّنَ َواِّْلن َِّس‬

12

และแน่นอนเราไดบ้ งั เกิดสาหรบั ญะฮนั นมั (นรก) ซ่งึ มีมากมายจากญินและมนษุ ย์
(ซเู ราะฮท์ ่ี 7 อลั -อะอร์ อฟ อายะฮท์ ่ี 179)

และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫َما أَ َصا ََب ِّمن م ِّصيبَةَ ِفّي اْلَْر ِّضَ َوَّلَ ِفّي أَنف ِّسك َْم ِإَّّلَ ِفّي ِكّتَا َب ِّمن قَْب ِّلَ أَن نَْبََرأََها‬

ไมม่ ีเคราะหก์ รรมอนั ใดเกิดขนึ้ ในแผน่ ดินนี้ และไมม่ แี มแ้ ตใ่ นตวั ของพวกเจา้ เอง
เวน้ แต่ไดม้ ใี นบนั ทกึ ก่อนท่ีเราจะสรา้ งมนั ขนึ้ มา
(ซูเราะฮท์ ่ี 57 อลั ฮะดีด อายะฮท์ ่ี 22)

และความหมายของ ‫ نَْب َرأََها‬คือ เราไดส้ รา้ งมนั โดยไมม่ กี ารขดั แยง้ ทางภาษา.
และพระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงไดเ้ ลา่ เก่ียวกบั ชาวสวรรคโ์ ดยพวกเขากลา่ ววา่

َ‫الْ َح ْم َد ِلّلَِّهَ الَ ِّذي َه َدانَا ِلَّه َذا َوَما كنَا ِلّنَ ْهتَ ِّد َيَ لَْوََّل أَ ْنَ َه َدانَا اللَه‬

มวลการสรรเสรญิ เป็นกรรมสทิ ธิ์ของอลั ลอฮผ์ ซู้ ง่ึ นาทางเราเพ่ือใหไ้ ดส้ ่งิ นี้
และพวกเราก็หาไดร้ บั ทางนาไม่ หากพระองคท์ รงไมใ่ หท้ างนาแก่เรา
(ซูเราะฮท์ ่ี 7 อลั -อะอร์ อฟ อายะฮท์ ่ี 43)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫لََْو يَ َشاءَ اللَهَ لََه َدى النَا ََس َج ِّميًعا‬

13

หากพระองคท์ รงประสงค์ พระองคก์ ็จะทรงใหท้ างนาแก่มนษุ ยท์ ง้ั หมด
(ซเู ราะฮท์ ่ี 13 อรั เราะอด์ ุ อายะฮท์ ่ี 31)
และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

َ‫َولََْو َشا َءَ َرب َكَ لَ َجَع َلَ النَا َسَ أَمةًَ َوا ِّح َدةًَ َۖ َوَّلَ يََزالونَ م ْختَِّلِّفي ََن * ِإَّّلَ َمن َرِّح ََم َرب َك‬

และหากพระเจา้ ของเจา้ ทรงประสงคแ์ น่นอน พระองคจ์ ะทรงทาใหม้ วลมนษุ ยเ์ ป็น
ประชาชาติเดียวกนั และทงั้ ๆท่ีพวกเขาขดั แยง้ กนั
* เวน้ แตผ่ ทู้ ่ีพระเจา้ ของเจา้ ทรงมีเมตตา
(ซูเราะฮท์ ่ี 11 ฮดู อายะฮท์ ่ี 118-119)

21.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)ไดก้ ลา่ วว่า แทจ้ รงิ แลว้ ความดี ความช่วั ความหอม
หวาน ความขมข่ืน นน้ั ดว้ ยกบั การกาหนดท่ีมาจากพระองคอ์ ลั ลอฮ์ พระองคท์ รงจดั การ
และทรงกาหนดมนั ขนึ้ โดยท่ีไมม่ อี นั ใดท่ีเป็นอนั ตรายและเป็นประโยชนจ์ ะมาประสบแก่

ตวั ของพวกเขา ยกเวน้ ว่าสง่ิ นน้ั พระองคท์ รงประสงค.์
22.และแทจ้ รงิ พวกเขาตอ้ งพง่ึ พาพระองคอ์ ลั ลอฮ(์ ซบุ หฯ์ )โดยท่ีพวกเขาไมม่ ีความ

สมบรู ณม์ ่นั คงอนั ใดเลย โดยปราศจากการพ่งึ พิงพระองคต์ ลอดเวลา.
23.และแทจ้ รงิ พระองคอ์ ลั ลอฮ(ซุบหฯ์ )ทรงลงมายงั ฟากฟา้ ตามรายงานท่ีถกู ตอ้ งจาก
ทา่ นศาสนฑตู ของอลั ลอฮ(์ นบมี ฮู มั มดั )1 โดยไมไ่ ดเ้ ช่ือม่นั ในการใหร้ ูปแบบวธิ ีการลงมา

ของพระองค.์

1 บนั ทึกโดยบคุ อรี (1145)และมสุ ลมิ (758).

14

24.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)ศรทั ธาวา่ จะไดร้ บั อนญุ าตใหแ้ ก่บรรดาบา่ วท่ีมีความ
ยาเกรงไดม้ องเหน็ พระองคอ์ ลั ลอฮใ์ นปรโลก โดยไมม่ ที างเหน็ ไดใ้ นโลกนี้ และพวกเขาเช่อื

วา่ จาเป็นท่ีจะไดเ้ หน็ พระองคแ์ กค่ นท่ีไดร้ บั การตอบแทนคณุ งามความดีในปรโลก
ดงั ท่ีพระองคท์ รงตรสั วา่

(32)َ‫( ِإّلَىَ َرِبَّها نَا ِّظَرة‬22) ‫وجوَه يَْوَمِئّذَ نَا ِّضَرَة‬

ในวนั นนั้ บรรดาใบหนา้ จะเบกิ บาน จอ้ งมองไปยงั พระเจา้ ของมนั
(ซเู ราะฮท์ ่ี 75 อลั กยิ ามะฮ์ อายะฮท์ ่ี 22-23)
และพระองคต์ รสั เก่ียวกบั บรรดาผปู้ ฏเิ สธวา่

‫َكَلَ ِإّنَه ْمَ َعن َرِبِّّه َْم يَْوَمِئّذَ لََم ْحجوبو َن‬

มใิ ชเ่ ช่นนน้ั แทจ้ รงิ พวกเขาในวนั นนั้ จะถกู กน้ั จากการมองเหน็ พระเจา้ ของพวกเขา
(ซเู ราะฮท์ ่ี 83 อลั มฏุ ็อฟฟิฟี น อายะฮท์ ่ี 15)

ดงั นนั้ หากวา่ บรรดาผศู้ รทั ธาและบรรดาผปู้ ฏเิ สธศรทั ธาทง้ั หมดไมไ่ ดม้ องเห็นพระองค์
หมายวา่ พวกเขาถกู ปิดกนั้ มใิ หม้ องเหน็ พระองคไ์ ด้ และการมองเหน็ พระองคน์ น้ั โดยท่ี
ไมไ่ ดเ้ ช่ือม่นั ว่าพระองคท์ รงมรี ูปรา่ งอวยั วะ และ ไมไ่ ดจ้ ากดั คณุ ลกั ษณะใหก้ บั พระองค์

แตท่ วา่ พวกเขาจะไดเ้ หน็ พระองคอ์ ลั ลอฮผ์ ทู้ รงสงู สง่ ดว้ ยกบั ดวงตาของพวกเขา
ตามท่ีพระองคท์ รงประสงค์ โดยไม่ไดใ้ หร้ ูปแบบวิธีการ.

25.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)จะกลา่ ววา่ แทจ้ รงิ แลว้ อีหมา่ น(หลกั ศรทั ธา) นน้ั คือ

15

วาจา(คาพดู ) กายา(ปฏบิ ตั ิ) และ การรูถ้ งึ (ใจหย่งั ถงึ ) ศรทั ธาจะเพ่มิ ดว้ ยการภกั ดีปฏิบตั ิ
ตามคาส่งั และศรทั ธานนั้ จะลดลงไดด้ ว้ ยกบั การฝ่าฝืนคาส่งั ของพระองค์ และผใู้ ดท่ีภกั ดี
ปฏิบตั ิคาส่งั ใชอ้ ย่างมากมายเขาก็จะมศี รทั ธามากกวา่ ผทู้ ่ีภกั ดีปฏบิ ตั ติ ามคาส่งั ท่ีนอ้ ย

กว่า.

26.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )จะกลา่ ววา่ แทจ้ รงิ คนหน่งึ ท่ีมาจากบรรดาผใู้ หเ้ อกภาพ
แก่พระองคอ์ ลั ลอฮ(์ อะหล์ ตุ เตาฮีด)และผทู้ ่ีทาการละหมาดโดยหนั หนา้ ไปทางทศิ กิบลตั
(บยั ตลุ ลอฮ์ ท่ีเมอื งมกั กะห)์ แมว้ า่ เขาจะทาบาปไมว่ ่าจะนอ้ ย หรอื ทาบาปอย่างมากมาย
ไมว่ า่ จะเป็นบาปเลก็ หรอื บาปใหญ่ พรอ้ มทง้ั ท่ียงั คงยดึ ม่นั ดารงอย่บู นการใหเ้ อกภาพตอ่
พระองคอ์ ลั ลอฮ(์ เตาฮดี )และยอมรบั ในสง่ิ ท่ีพระองคท์ รงกาหนดหลกั การเอาไว้ ดงั นนั้ ตวั

ของเขาจะไมถ่ กู ตดั สนิ ว่าเป็นผปู้ ฏเิ สธศรทั ธาดว้ ยกบั บาปนน้ั

และพวกเขาก็หวงั ท่จี ะไดร้ บั การอภยั โทษใหก้ บั เขา

َ‫ِإّ َن اللَهََ ََّل يَغِّْفرَ أَن ي ْشَرَكَ ِبِّّهَ َويَغِّْف َر َما دو َن ذَِلّ َكَ ِلَّمن يَ َشاء‬

แทจ้ ริงพระองคอ์ ลั ลอฮจ์ ะไม่ทรงยกโทษใหก้ บั ผทู้ ่ีต้งั ภาคีต่อพระองค์ และพระองคจ์ ะทรง
ยกโทษใหก้ บั สิ่งอ่ืนท่ีไม่ใช่การต้งั ภาคี แก่ผทู้ ี่พระองคท์ รงประสงค.์

(ซูเราะฮท์ ่ี 4 อนั -นิซาอ์ อายะฮท์ ี่ 48)

27.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)ไดข้ ดั แยง้ กนั เก่ียวกบั ผทู้ ่ีต้งั ใจทิ้งละหมาดฟัรดูโดย
เจตนา แมก้ ระทง่ั วา่ ปล่อยใหม้ นั ผา่ นไปโดยไม่มีขอ้ ผอ่ นปรนใดๆ ดงั น้นั กม็ ีบางกลุ่ม
ตดั สินคนท่ีทิ้งละหมาด วา่ เป็นกาเฟร(ผปู้ ฏิเสธศรัทธา)เน่ืองจากมีรายงานจากท่านนบี

(ศอ็ ลฯ) วา่ แทจ้ ริงท่านน้นั ไดก้ ล่าววา่

‫بين العبد وبين الكفر ترك الصلاة‬

16

ระหวา่ งผเู้ ป็นบา่ ว กบั ระหวา่ งการปฏเิ สธ นนั้ คือ การละทิง้ ละหมาด2
และคาพดู ของทา่ นนบ(ี ซ.ล.)ท่ีวา่
‫من ترك الصلاة فقد كفر‬

ผใู้ ดท่ที ิง้ การละหมาด ดงั นน้ั เขาไดป้ ฏเิ สธศรทั ธาแลว้ 3

และคาพดู ของทา่ นนบที ่ีวา่
‫من ترك الصلاة فقد برئت منه ذمة الله‬

ผใู้ ดท่ที ิง้ ละหมาด ดงั นน้ั จรงิ ๆแลว้ หนา้ ท่ขี องพระองคอ์ ลั ลอฮท์ ่ที รงดแู ลเขา ไดห้ ายไป
แลว้ 4

และ มีกลมุ่ หน่ึงจากบรรดานกั หะดษิ ไดท้ าการตีความว่าการทิง้ ละหมาดในท่ีนี้
จดุ ประสงคค์ ือ ผทู้ ่ีทิง้ ละหมาดโดยดือ้ ดงึ ต่อการละหมาด
ดงั นนั้ ท่ที ่านนบยี ซู ฟุ (อ.ล.)ไดก้ ลา่ วไว้

َ‫ِإِّنّي تََرْكتَ ِّملَةَ قَ ْوَم ََّل ي ْؤِّمنو َن ِبّاللَِّه‬

2 บนั ทกึ โดยอหี มา่ มมสุ ลมิ เลขท่ี 82
3 บนั ทกึ โดยอหี มา่ มฏ็อบบะรอนยี่ ์ ในหนงั สอื อลั เอาซฏั เลขที่ 3348 และทา่ นเชคอลั บานยี ไ์ ดใ้ หส้ ถานะ

หะดษิ นฏี้ ออีฟ(ออ่ น)ในหนงั สอื ฏออีฟอลั ญาเมีย้ ะอ์ เลขท่ี 5521.
4 บนั ทกึ โดยอหี มา่ มอะหมดั เลขท่ี 26818 และทา่ นเชคอลั บานียไ์ ดใ้ หส้ ถานะหะดิษซอเฮยี้ ะห์ (ถกู ตอ้ ง)ในหนงั สอื ซอเฮีย้ ะห์
อตั ตรั ฆบี เลขที่ 569.

17

แทจ้ รงิ ฉนั ไดล้ ะทิง้ แนวทางของกลมุ่ ชนผไู้ มศ่ รทั ธาตอ่ อลั ลอฮ์
(ซเู ราะฮท์ ่ี 12 ยซู ุฟ อายะฮท์ ่ี 37)
ทิง้ ตรงนี้ หมายถึง ทงิ้ โดยดอื้ ดงึ .

28.และสว่ นมากจากบรรดานกั หะดษิ กลา่ ววา่
แทจ้ รงิ อีหมา่ น(หลกั การศรทั ธา)นนั้ คือ วาจา และ กายา
แทจ้ รงิ อสิ ลามนนั้ คือ การปฏบิ ตั ิในสง่ิ ท่ีไดถ้ กู กาหนดมาแก่มนษุ ย์ โดยท่เี ขาจะตอ้ ง
ปฏิบตั มิ นั เม่อื กลา่ วถงึ มนั มนั จะมีขอบเขตรวมเขา้ ไปอีกสง่ิ หน่ึงดว้ ย
(หมายถงึ อีหมา่ น รวมถงึ อิสลาม และอสิ ลามก็รวมถงึ อีหมา่ น)
ดงั นน้ั ถึงมีคากลา่ วท่ีว่า บรรดามอุ ม์ นิ และบรรดามสุ ลมิ พรอ้ มกนั หรอื กลา่ วแบบเอกเทศ
โดยท่ีมีจดุ หมาย หมายถึงอนั หน่ึงอนั ใดในทงั้ 2นี้ ทางความหมาย โดยไมเ่ ก่ียวกบั อีก
อนั หน่งึ และหากกลา่ วถงึ นามหน่ึงนามใดจากทงั้ 2นามนี้ มนั ก็รวมครอบคลมุ ไปทงั้ หมด

ดว้ ย.
29.และสว่ นมากจากบรรดานกั หะดษิ พวกเขากลา่ วว่า

อิสลามกบั อหี มา่ น คือ สง่ิ เดียวกนั
ดงั ท่ีพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

ُ‫َو َمن يَ ْبتَ ُِغ َغ ْي َُر ا ْْ ِل ْسََل ِمُ ِدينًا فَلَن ي ْقبَ َلُ ِم ْنه‬

18

และผใู้ ดท่ีแสวงหาศาสนาหน่งึ ศาสนาใดอ่ืนนอกจากอิสลามแลว้ ศาสนานน้ั ก็จะไมถ่ กู
ตอบรบั จากเขาเป็นอนั ขาด

(ซูราะฮท์ ่ี 3 อาละอิมรอน อายะฮท์ ่ี 85)
ดงั นนั้ หากว่า อีหมา่ นนนั้ ไมม่ ีอิสลาม ก็จะไมถ่ กู ยอมรบั และพระองคต์ รสั ว่า

‫( فَأَ ْخ َر ْجنَا َمن َكا َنُ فِي َها ِم َنُ ا ْلم ْؤ ِم ِني َُن‬53)
‫( فَ َما َو َج ْدنَا فِي َها َغ ْي َرُ بَ ْي ُت ِم َنُ ا ْلم ْس ِل ِمي َُن‬36)

ดงั นนั้ เราไดน้ าผทู้ ่ีอย่ใู นเมอื งนนั้ มาจากหม่ผู ู้ศรัทธา(มุอม์ นิ )ออกมาใหพ้ น้
และเราไมพ่ บผใู้ ดในเมอื งนน้ั นอกจากบา้ นหลงั หน่ึงของปวงผู้นอบน้อม(มุสลิม)

(ซเู ราะฮท์ ่ี 51 อซั ซารยิ าต อายะฮท์ ่ี 35-36)

30.และจากพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ) พวกเขามีทศั นะว่า แทจ้ รงิ แลว้ อิสลามนนั้ เป็นการ
ใหค้ ณุ ลกั ษณะพิเศษเฉพาะตอ่ การนอ้ มรบั ตอ่ อลั ลอฮ์ ยอมจานนตอ่ พระองค์ และปฏิบตั ิ

ตามขอ้ ตดั สนิ ของพระองค์ ในเร่อื งนี้ เขาคนนนั้ คือ ผศู้ รทั ธาตอ่ พระองคอ์ ลั ลอฮ์
ดงั ท่ีพระองคต์ รสั ว่า

‫قَا َل ِتُ ا ْْلَ ْع َرا ُب آ َمنَّا ُۖ قل لَّ ُْم ت ْؤ ِمنوا َو َٰلَ ِكن قولوا أَ ْس َل ْم َنا َولَ َّما يَ ْدخ ُِل ا ْْ ِلي َما ُن ِفي قلو ِبك ُْم‬

19

อาหรบั ชาวชนบทกลา่ วว่าเราศรทั ธาแลว้ จงกลา่ วเถิด(นบีมฮู มั มดั )ว่าพวกทา่ นยงั มไิ ด้
ศรทั ธา แต่จงกลา่ วเถิดว่าเราเขา้ รบั อิสลามแลว้ เพราะการศรทั ธายงั มไิ ดเ้ ขา้ สหู่ วั ใจของ

พวกท่าน

(ซูเราะฮท์ ่ี 49 อลั หญุ รุ อ๊ ต อายะฮท์ ่ี 14)

และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

ُۖ ‫يَمنُّو َنُ َعلَ ْي َكُ أَ ْنُ أَ ْسلَموا ُۖ قل َّّلُ تَمنُّوا َعلَ َّيُ ِإ ْسََل َمكم‬
‫بَ ِلُ اللَّهُ يَم ُّنُ َعلَ ْيك ْمُ أَ ْنُ َه َداك ُْم ِل ْْ ِلي َما ُِن‬

พวกเขาถือเป็นบญุ คณุ แก่เจา้ วา่ พวกเขาไดร้ บั อิสลามแลว้ จงกลา่ วเถิด(นบีมฮู มั มดั )ว่า
พวกทา่ นอย่าไดถ้ ือเอาการเป็นอสิ ลามของพวกท่านมาเป็นบญุ คณุ แก่ฉนั เลย ทวา่

พระองคอ์ ลั ลอฮทรงประทานบญุ คณุ แก่พวกทา่ นตา่ งหาก โดยใหท้ างนากบั พวกท่านสู่
การศรทั ธา

(ซเู ราะฮท์ ่ี 49 อลั หญุ รุ อ๊ ต อายะฮท์ ่ี 17)

และเช่นเดียวกนั นีถ้ ือเป็นหลกั ฐานของผทู้ ่ีกลา่ ววา่ ทง้ั สองส่งิ นนั้ (อสิ ลามกบั อีหมา่ น)เป็น
ส่งิ เดยี วกนั .

31.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )ไดก้ ลา่ ววา่ แทจ้ รงิ พระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงนากลมุ่ ชนจาก
บรรดาผใู้ หเ้ อกภาพกบั พระองค(์ เตาฮีด) นาออกมาจากนรก ดว้ ยกบั ชะฟาอะฮ์

(การอนเุ คราะหไ์ ถ่โทษ)ของผใู้ หช้ ะฟาอะฮด์ ว้ ยกบั พระเมตตาของพระองค.์

32.และแทจ้ รงิ การชะฟาอะฮ(์ การอนเุ คราะหไ์ ถ่โทษ)นนั้ เกิดขนึ้ จรงิ

33.และบอ่ นา้ นนั้ มจี รงิ

20

34.และแทจ้ รงิ ตราช่งั นนั้ มอี ยจู่ รงิ

35.และการคดิ บญั ชีนนั้ เกดิ ขนึ้ จรงิ

36.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )จะไมต่ ดั สนิ คนหน่ึงคนใดจากศาสนาอสิ ลามว่าเป็น
ชาวสวรรค์ หรอื ตดั สนิ วา่ เขานน้ั เป็นชาวนรก เพราะเน่ืองจากดงั กลา่ วนน้ั เป็นเรอ่ื งท่ีไมม่ ี
ใครจะรูไ้ ด้ ไมม่ ีใครรูว้ า่ เขาจะเสยี ชีวติ บนอะไร เขาจะเสียชวี ิตบนสภาพท่ีเป็นอสิ ลาม หรอื

เขาจะเสยี ชีวติ บนสภาพของการปฏเิ สธศรทั ธา?

แต่ทว่าพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)จะกลา่ วกนั วา่ แทจ้ รงิ ผใู้ ดก็ตามท่ีเสียชีวติ บนสภาพ
แหง่ อิสลาม โดยท่อี อกห่างจากการทาบาปใหญ่และหา่ งจากการตามอารมณแ์ ละหา่ ง

จากบาปตา่ งๆ ดงั นนั้ ผนู้ นั้ ก็เป็นสว่ นหน่งึ จากชาวสวรรค์

เน่ืองดว้ ยพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫إِ َُّن الَّ ِذي َُن آ َمنوا َو َع ِملوا ال َّصا ِل َحا ُِت‬

แทจ้ รงิ บรรดาผทู้ ่ีศรทั ธาตอ่ อลั ลอฮแ์ ละพวกเขาก็ปฏบิ ตั ิคณุ งามความดีอนั มากมาย

(ซูเราะฮท์ ่ี 98 อลั บยั ยนิ าต อายะฮท์ ่ี 7)

และพระองคม์ ไิ ดก้ ลา่ วแก่พวกเขาถึงเรอ่ื งบาป

ُ‫أو َٰلَ ِئ َكُ ه ُْم َخ ْيرُ ا ْلبَ ِريَّ ِةُ )( َج َزاؤه ْمُ ِعن َدُ َربِ ِه ُْم َجنَّا ُت َع ْدن‬

ชนเหลา่ นนั้ คือมนษุ ยท์ ่ดี ีย่งิ การตอบแทนของพวกเขา ณ ท่ีพระเจา้ ของพวกเขาคอื

สวนสวรรคห์ ลากหลายอนั สถาพร

(ซูเราะฮท์ ่ี 98 อลั บยั ยนิ าต อายะฮท์ ่ี 7-8)

21

37.และผใู้ ดก็ตามท่ีทา่ นนบี(ซ.ล.)ยืนยนั ว่าเขาคนนน้ั เป็นชาวสวรรคโ์ ดยเจาะจงเป็น
รายบคุ คล และมรี ายงานถกู ตอ้ งจากทา่ นนบรี บั รองวา่ เขาเป็นชาวสวรรค์

ดงั นน้ั แทจ้ รงิ แลว้ พวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )ก็จะยืนยนั แก่คนๆนน้ั วา่ เป็นชาวสวรรค์ ถือ
เป็นการตามทา่ นศาสนฑตู ของพระองค(์ ศอ็ ลฯ)และเป็นการเช่ือม่นั ในคาพดู ของท่านนบี.

38.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )กลา่ ววา่ แทจ้ รงิ แลว้ การลงโทษในหลมุ ศพนน้ั เป็น
ความจรงิ พระองคอ์ ลั ลอฮจ์ ะทรงลงโทษแก่ผทู้ ่ีสมควรตามท่ีพระองคท์ รงประสงค์ และ

หากพระองคท์ รงประสงคก์ ็จะใหอ้ ภยั แกเ่ ขากไ็ ด้ เน่ืองดว้ ยพระองคต์ รสั ว่า

‫النَّارُ ي ْع َرضو َنُ َعلَ ْي َها غد ًّوا َو َع ِشيًّا ُۖ َويَ ْو َُم تَقو ُم ال َّسا َعةُ أَ ْد ِخلوا آ َُل فِ ْر َع ْو َنُ أَ َش َُّد ا ْل َعذَا ُِب‬

ไฟนรกนน้ั พวกเขาจะถกู ทาใหเ้ หน็ ทง้ั ในยามเชา้ และยามเยน็ และในวนั กิยามะฮ์ นน้ั จะมี
เสียงกลา่ ววา่ จงใหบ้ รวิ ารของฟิรเอานเ์ ขา้ ไปรบั การลงโทษอนั สาหสั ย่ิง.

(ซูเราะฮท์ ่ี 40 ฆอฟิร อายะฮท์ ่ี 46)

ดงั นน้ั พระองคท์ รงยืนยนั ใหก้ บั พวกเขาวา่ ส่งิ ท่ีจะมกี ารลงโทษในโลกนี(้ ดนุ ยา)ดว้ ยกบั
ยามเชา้ และยามเย็น โดยไมม่ ีเวลาอ่นื นอกจากนีอ้ กี แลว้ ตราบจนกวา่ วนั กยิ ามะฮไ์ ด้
เกิดขนึ้ พวกเขาก็จะถกู ลงโทษอยา่ งแสนสาหสั โดยไมม่ กี ารลดหยอ่ นใดๆแก่พวกเขา

ดงั ท่ีไดเ้ กิดขนึ้ ในโลกนี(้ ดนุ ยา).

และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫َو َم ُْن أَ ْع َر َضُ َعن ِذ ْك ِري فَ ِإ َُّن لَ ُه َم ِعي َش ُةً َضن ًُكا‬

และผใู้ ดผนิ หลงั จากการราลกึ ถงึ ขา้ แทจ้ รงิ สาหรบั เขาคอื การมชี ีวิตอยอู่ ย่างคบั แคน้

(ซูเราะฮท์ ่ี 20 ฏอฮา อายะฮท์ ่ี 124)

22

หมายถงึ ก่อนท่โี ลกจะดบั สญู .

เน่ืองดว้ ยพระองคต์ รสั ตอ่ จากนนั้ ว่า

‫َونَ ْحشرهُيَ ْو َمُا ْل ِقيَا َم ِةُأَ ْع َم َُٰى‬

และเราจะใหเ้ ขาฟื้นคืนชีพในวนั กิยามะฮใ์ นสภาพท่ีตาบอด

(ซเู ราะฮท์ ่ี 20 ฏอฮา อายะฮท์ ่ี 124)

พระองคท์ รงไดอ้ ธิบายว่า แทจ้ รงิ การมีชีวติ อยา่ งท่ีคบั แคน้ นนั้ จะเกดิ ขนึ้ ก่อนวนั กิยามะฮ์
และขณะท่ีเรามองเหน็ ดว้ ยตาของเราวา่ พวกยิว พวกครสิ เตียนและพวกท่ีตงั้ ภาคี

ทงั้ หลายนนั้ กาลงั อยใู่ นการใชช้ ีวติ ท่ผี าสกุ สขุ สบายในการมีชีวิตอยู่ เขาหารูไ้ มว่ ่าเขา
ไมไ่ ดร้ บั ความลาบากในปัจจยั ยงั ชีพอนั ใดในการใชช้ ีวิตในโลกนี้ เน่ืองดว้ ยบรรดาผตู้ ง้ั
ภาคี เขาเหลา่ นนั้ อยใู่ นความกวา้ งขวา้ งในรซิ กี(ปัจจยั ยงั ชีพท่ีพระองคท์ รงให)้ แก่พวกเขา
และแทจ้ รงิ แลว้ พระองคท์ รงตอ้ งการคือชีวติ ท่คี บั แคน้ นน้ั จะเกิดขนึ้ หลงั จากท่ีเขาตายไป

แลว้ กอ่ นการฟื้นคืนชีพต่างหาก.

39.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)ศรทั ธาตอ่ การถามของมลาอกิ ะห์ ทา่ นมงุ กรั และนากีร
ดงั ท่ีมรี ายงานจากทา่ นศาสนทตู (ศอ็ ลฯ)พรอ้ มกบั พระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫يثَبِ ُت اللَّ ُه الَّ ِذي َُن آ َمنوا ِبا ْلقَ ْو ُِل الثَّا ِب ِتُ ِفي ا ْل َحيَا ِةُ ال ُّد ْنيَا َو ِفي ا ْْل ِخ َر ُِة ُۖ َوي ِض ُُّل اللَّ ُه‬

ُ‫ال َّظا ِل ِمي َُن ُۖ َويَ ْفعَ ُل اللَّ ُه َما يَ َشاء‬
พระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงใหบ้ รรดาผศู้ รทั ธาหนกั แน่นดว้ ยคากลา่ วท่ีม่นั คง ในการมีชีวติ อยู่ทงั้
ในโลกนีแ้ ละปรโลก และอลั ลอฮท์ รงใหบ้ รรดาผอู้ ธรรมหลงทาง และอลั ลอฮท์ รงกระทาส่งิ

ท่ีพระองคท์ รงประสงค.์

23

(ซูเราะฮท์ ่ี 14 อิบรอฮีม อายะฮท์ ่ี 27)
และดงั ท่ีไดม้ กี ารอธิบายจากท่านนบ(ี ศอ็ ลฯ).5
40.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)มีทศั นะว่า จะตอ้ งทิง้ การเป็นศตั รูและการโตเ้ ถียงใน
เรอ่ื งอลั กรุ อาน และอ่นื ๆ เน่ืองจากพระองคอ์ ลั ลอฮตรสั ว่า

‫َما ي َجا ِد ُل ِفي آيَا ِتُ اللَّ ُِه ِإَُّّل الَّ ِذي َُن َكفَروا‬

ไมม่ ผี ใู้ ดจะโตเ้ ถียงในอายาตของอลั ลอฮ(์ อลั กรุ อาน)นอกจากบรรดาผปู้ ฏิเสธศรทั ธา.
(ซเู ราะฮท์ ่ี 40 ฆอฟิร อายะฮท์ ่ี 4)

หมายความวา่ เขาจะโตเ้ ถียงในอายาตของอลั ลอฮ์ โดยการกเุ ท็จใสอ่ ายาตของพระองค์
และอลั ลอฮทรงรูด้ ที ่ีสดุ

41.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)จะยนื ยนั เรอ่ื งการเป็นคอลีฟะฮข์ องท่านอบบู กั ร(รฏิฯ)
ตอ่ จากท่านศาสนทตู แห่งอลั ลอฮฺ(ศอ็ ลฯ)ดว้ ยการคดั เลอื กของบรรดาซอฮาบะห์

ตอ่ มาคือการเป็นคอลฟี ะฮข์ องทา่ นอมุ รั หลงั จากทา่ นอบบู กั ร(รฏิฯ)ดว้ ยการกบั คดั เลอื ก
ตามการแนะนาของทา่ นอบบู กั ร ต่อมาคือการเป็นคอลฟี ะฮข์ องทา่ นอสุ มาน (รฏฯิ )ดว้ ย

กบั การประชมุ ของสภาชรู อและบรรดามสุ ลมิ เน่ืองจากคาส่งั ของทา่ นอมุ รั
ตอ่ มา คือการเป็นคอลฟี ะฮข์ องทา่ นอาลี บตุ ร อบีฏอลบิ (รฎฯิ )ดว้ ยกบั การใหส้ ตั ยาบนั
ของผทู้ ่ีใหส้ ตั ยาบนั จากสมรภมู บิ ะดรั ไดแ้ ก่ทา่ น อมั มา๊ ร บตุ ร ยาซีร ทา่ น ซะฮล์ ุ บตุ ร

5 บนั ทึกโดยบคุ อรี (1369)และมสุ ลิม(2871).

24

หนุ ยั ฟ์ และบรรดาผทู้ ่ีตามเขาทงั้ 2 จากบรรดาซอฮาบะห์ ทงั้ ผทู้ ่ีมาก่อนและผทู้ ่ีมคี วาม
ประเสรฐิ .

42.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)จะกลา่ วกนั ถึงความประเสรฐิ ของบรรดาซอฮาบะฮซ์ ง่ึ ท่ี
พระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงพอใจในตวั พวกเขา เน่ืองจากพระองคต์ รสั ว่า

ُ‫قَ ْدُ َر ِض َُي اللَّ ُه َع ُِن ا ْلم ْؤ ِمنِي َنُ إِ ْذُ يبَا ِيعونَ َكُ تَ ْح َتُ ال َّش َج َر ِة‬

โดยแน่นอน พระองคท์ รงพอใจต่อบรรดาผศู้ รทั ธา ขณะท่ีพวกเขานน้ั ไดใ้ หส้ ตั ยาบนั แก่
เจา้ ใตต้ น้ ไม(้ ท่ีฮดุ ยั บยิ ะฮฺ)

(ซูเราะฮท์ ่ี 48 อลั ฟัตฮ์ อายะฮท์ ่ี 18)

และคาพดู ของพระองคท์ ่ีว่า

ُ‫َوال َّسا ِبقو َُن ا ْْلَ َّولو َُن ِم َُن ا ْلم َها ِج ِري َنُ َوا ْْلَن َصا ِرُ َوا ّلَ ِذي َنُ اتَّ َبعوهم بِ ِإ ْح َسا ُن َّر ِض َُي اللَّ ُه َع ْنه ْم‬

และบรรดาบรรพชนรุน่ แรกในหมผู่ อู้ พยพ(ชาวมฮุ าญิรนี มกั กะฮ)์ และในหมผู่ ใู้ หค้ วาม
ช่วยเหลอื (ชาวอนั ศอ้ รมะดีนะฮ)์ และบรรดาผเู้ จรญิ รอยตามพวกเขาดว้ ยการทาคณุ งาม

ความดีนน้ั อลั ลอฮท์ รงพอพระทยั ในพวกเขา

(ซเู ราะฮท์ ่ี 9 อตั เตาบะฮ์ อายะฮท์ ่ี 100)

และผใู้ ดท่ีพระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงยนื ยนั วา่ พระองคท์ รงพอใจเขา ก็ไมม่ กี ารโกรธเคืองอนั ใด
จะเกิดขนึ้ หลงั จากนน้ั และสาหรบั ผทู้ ่ีเจรญิ รอยตาม เขาจะไมไ่ ดร้ บั ความพอใจ ยกเวน้
จะตอ้ งมีเง่ือนไขคอื การทาคณุ งามความดี ดงั นน้ั ผใู้ ดท่ีเป็นผูเ้ จรญิ รอยตามหลงั จากพวก
เขา แตไ่ มป่ ฏบิ ตั คิ ณุ งามความดี เขาก็ไมถ่ กู นาเขา้ ไปในในหมผู่ ทู้ ่ีไดร้ บั ความพอพระทยั

ของพระองค์

25

และผใู้ ดท่ีโกรธแคน้ ตอ่ สถานะของบรรดาซอฮาบะฮท์ ่ีไดม้ าจากพระองคอ์ ลั ลอฮ์ ดงั นน้ั
เขาก็ทาใหเ้ กิดความกลวั แก่เขา ไมม่ ีส่งิ ใดท่ีจะย่งิ ใหญ่ไปกวา่ นน้ั อีกแลว้

เน่ืองจากพระองคอ์ ลั ลอฮตรสั ว่า

‫ُّم َح َّم ٌدُ َّر ُسولُاللَّ ِهُُ َوالَّ ِذي َنُ َمعَ ُه‬

มฮุ มั มดั เป็นรอ่ ซูล้ ของอลั ลอฮ(์ ศาสนทตู )และบรรดาผทู้ ่อี ย่รู ว่ มกบั เขา

-จนกระท่งั คาพดู ของพระองคท์ ่ีวา่ -

ُ‫َو َمثَله ْمُ ِفي ا ْْ ِلن ِجي ِلُ َك َز ْرعُ أَ ْخ َر َجُ َش ْطأَُه فَآ َز َرُه فَا ْستَ ْغلَ َظُ فَا ْستَ َو َُٰى َعلَ َُٰى سو ِق ِه‬
ُ‫ي ْع ِجبُ ال ُّز َّرا َعُ ِليَ ِغي َظُ بِ ِه ُم ا ْلكفَّا َر‬

และอปุ มาของพวกเขาในอลั อนิ ญีลประหน่ึงเมลด็ พืชท่ีงอกเป็นหนอ่ หรอื ก่ิงกา้ นของมนั
ออกมา แลว้ ทาใหง้ อกงาม แลว้ มนั ก็เติบโตแขง็ แรง และทรงตวั อย่ไู ดบ้ นลาตน้ ของมนั นา

ความปลมื้ ปิติมาใหแ้ กผ่ หู้ ว่าน เพ่ือท่ีพระองคจ์ ะก่อความแคน้ แก่พวกปฏิเสธศรทั ธา

(ซูเราะฮท์ ่ี 48 อลั ฟัตฮ์ อายะฮท์ ่ี 29)

ดงั นน้ั พระองคท์ รงบอกวา่ พระองคเ์ องทรงทาใหพ้ วกเขา(บรรดาซอฮาบะฮ)์ เป็นท่ีโกรธ
แคน้ แก่บรรดาผปู้ ฏเิ สธศรทั ธา และพวกเขาก็กลา่ วเก่ียวกบั การปกครองของพวกเขา

เน่ืองจากพระองคอ์ ลั ลอฮ(ซุบหฯ์ )ตรสั ว่า

‫َو َع َدُ اللَّ ُه الَّ ِذي َنُ آ َمنوا ِمنك ْمُ َو َع ِملوا ال َّصا ِل َحا ُِت‬

อลั ลอฮท์ รงสญั ญากบั บรรดาผศู้ รทั ธาในหมพู่ วกเจา้ และบรรดาผกู้ ระทาความดีทง้ั หลาย

26

ดงั นนั้ พระองคท์ รงกลา่ วในการสนทนาคาพดู ของพระองคว์ ่า ‫ ِمنكم‬หมายความว่า จากหมู่

ของพวกท่าน คือ ผทู้ ่ีพระองคท์ รงประทานอายะฮไ์ ดล้ งมาและเขาก็อย่กู บั ท่านนบี(ศอ็ ลฯ) ยืนยนั อยู่
บนศาสนาของทา่ นนบี(ศอ็ ลฯ) ดงั นนั้ พระองคต์ รสั ตอ่ วา่

‫لَيَ ْستَ ْخ ِلفَنَّه ُْم فِي ا ْْلَ ْر ِضُ َك َما ا ْستَ ْخلَ َُف الَّ ِذي َنُ ِمن قَ ْب ِل ِه ْمُ َولَي َم ِكنَ َّنُ لَه ُْم ِدينَه ُم الَّ ِذي‬
‫ا ْرتَ َض َُٰى لَه ُْم َولَيبَ ِدلَنَّهم ِمن بَ ْع ِدُ َخ ْوفِ ِه ُْم أَ ْمنًا ُۖ يَ ْعبدونَ ِني َّلُ ي ْش ِركو َُن ِبي َش ْيئًا‬

พระองคจ์ ะทรงใหพ้ วกเขาเป็นตวั แทนสืบชว่ งในแผน่ ดนิ เสมือนดงั ท่พี ระองคท์ รงให้
บรรดาชนก่อนพวกเขา เป็นตวั แทนสบื ช่วงนน้ั มาก่อนแลว้ และพระองคจ์ ะทรงทาให้
ศาสนาของพวกเขาซง่ึ พระองคท์ รงโปรดปรานเป็นท่ีม่นั คงแก่พวกเขา และแน่นอน
พระองคท์ รงเปล่ยี นแปลงพวกเขาใหไ้ ดร้ บั ความปลอดภยั หลงั จากความกลวั ของพวกเขา

โดยท่ีพวกเขาจะตอ้ งเคารพภกั ดีขา้ ไมต่ งั้ ภาคีอ่นื ใดตอ่ ขา้

(ซูเราะฮท์ ่ี 24 อนั นรู อายะฮท์ ่ี 55)

ดงั นน้ั พระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงทาใหท้ า่ นอบบู กั ร ท่านอมุ รั ท่านอสุ มานนนั้ ยดึ ม่นั ดารงอยบู่ น
ศาสนาของพระองค์ พระองคท์ รงสญั ญาวา่ พวกเขาจะปลอดภยั ทงั้ ในยามศกึ สงคราม
และในยามสงบศกึ และพวกเขาจะทาใหศ้ ตั รูเกิดความหวาดกลวั และศตั รูก็มอิ าจจะทา

ใหพ้ วกเขาหวาดกลวั ได.้

และพระองคอ์ ลั ลอฮ(์ ซบุ หฯ์ )ทรงกลา่ วแก่กลมุ่ ชนท่ผี นิ หลงั ใหท้ า่ นนบขี องพระองค(์ ศอ็ ลฯ)
ในยามศกึ สงคราม ซ่งึ พระองคท์ รงเรยี กพวกเขา ดว้ ยกบั คาพดู ของพระองคท์ ่ีวา่

‫َولَن‬ ‫َم ِع َيُ أَبَ ًدا‬ ‫لَّن تَ ْخرجوا‬ ‫فَقل‬ ُِ‫َرفَا ِضْسيتَتأْمذَن ِباو ْل َكُقعِل ْلو ِدُخ أَر َّوو َُلج‬ ُ‫ِم ْنه ْم‬ ُ‫َّر َجعَ َُك اللَّهُ إِلَ َُٰى َطا ِئفَة‬ ‫فَ ِإن‬
‫ا ْل َخا ِل ِفي َُن‬ ُ‫فَا ْقعدوا َم َع‬ ‫َم َّرُة‬ ‫ِإنَّك ُْم‬ ُۖ ‫تقَاتِلوا َم ِع َُي َعد ًّوا‬

27

หากอลั ลอฮไ์ ดท้ รงใหพ้ วกเจา้ กลบั ไปยงั กลมุ่ หน่ึงในหมขู่ องพวกเขา แลว้ พวกเขาจะขอ
อนมุ ตั เิ จา้ เพ่ือออกไป ก็จงกลา่ วเถิดวา่ พวกทา่ นจะไมอ่ อกไปกบั ฉนั ตลอดกาล และจะไม่
ต่อสรู้ ว่ มกบั ฉนั ซ่งึ ศตั รูใดๆเป็นอนั ขาด แทจ้ รงิ พวกท่านพอใจกบั การน่งั อย่ตู งั้ แตค่ รง้ั แรก

แลว้ ดงั นนั้ จงน่งั อย่กู บั บรรดาผทู้ ่ีอยเู่ บอื้ งหลงั (พวกหนีสงคราม)ตอ่ ไปเถิด

(ซูเราะฮท์ ่ี 9 อตั เตาบะฮ์ อายะฮท์ ่ี 83)

ดงั นน้ั ครง้ั เม่อื พวกเขามาพบท่านนบ(ี ศ็อลฯ) พวกเขาก็จะขออนญุ าตจากทา่ นนบใี นการ
ออกไปทาสงคราม ดงั นน้ั ทา่ นนบีจงึ ไมอ่ นญุ าตแก่พวกเขาเหลา่ นนั้

พระองค(์ ซุบหฯ์ )ทรงประทานลงมาว่า

‫ذَرونَا نَتَّبِ ْعك ْمُ ُۖ ي ِريدو َنُ أَن‬ ‫ِإُۖذَاقالن لََّطلَنْقتتَْمُتَّبِ ِإلَع َٰوُىنَا َم َغَكاَٰذَنِِل َمُك ْمُِلتَأقَْاخ َُلذاوللَّ َهاُه‬ ُ‫َسيَقولُ ا ْلم َخلَّفو َن‬
ُ‫ِمن قَ ْب ُل ُۖ فَ َسيَقولو َُن بَ ْل‬ ‫يبَ ِدلوا َكََل َُم اللَّ ُِه‬
ُ‫تَ ْحسدونَنَا ُۖ بَ ُْل َكانوا َُّل يَ ْفقَهو َنُ إَِّّلُ قَ ِليًَل‬

บรรดาผทู้ ่ีเหลอื อยใู่ นเมืองจะกลา่ ววา่ เม่อื พวกท่านออกเดนิ ทางไปยงั กองทรพั ยเ์ ชลย

เพ่ือไปยดึ เอามา ก็จงปลอ่ ยใหพ้ วกเราออกตดิ ตามพวกทา่ นไปดว้ ย พวกเขาประสงคท์ ่จี ะ

เปล่ยี นคากลา่ วของอลั ลอฮ์ จงกลา่ วเถิดวา่ (มฮู มั มดั )พวกทา่ นจะตดิ ตามพวกเราไปไมไ่ ด้

เป็นอนั ขาด เพราะอลั ลอฮไ์ ดต้ รสั ไวก้ ่อนแลว้ พวกเขาก็จะกลา่ วอีกวา่ หามไิ ด้

พวกทา่ นอิจฉาพวกเรา ทวา่ พวกเขาไมเ่ ขา้ ใจอะไรเลยนอกจากเพียงเลก็ นอ้ ย

(ซูเราะฮท์ ่ี 48 อลั ฟัตฮ์ อายะฮท์ ่ี 15)

28

และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั กบั พวกเขาว่า

‫قل ِل ْلم َخلَّ ِفي َنُ ِم َُن ا ْْلَ ْع َرا ِبُ َست ْد َع ْو َنُ ِإلَ َٰىُ قَ ْو ُم أو ِلي بَأْسُ َش ِديُد تقَا ِتلونَه ْمُ أَ ُْو‬
ُ‫ي ْس ِلمو َُن ُۖ فَ ِإن ت ِطيعوا ي ْؤتِكمُ اللَّ ُه أَ ْج ًرا َح َسنًا ُۖ َو ِإن تَتَ َولَّ ْوا َك َما تَ َولَّ ْيتم ِمن قَ ْبل‬

‫يعَ ِذ ْبك ْمُ َعذَابًا أَ ِلي ًما‬

จงกลา่ วเถิด(นบีมฮู มั มดั )แก่ชาวอาหรบั ชนบทท่ีเหลืออย่ใู นเมอื งวา่ พวกท่านจะถกู เรยี ก
ใหไ้ ปรว่ มต่อสหู้ มชู่ นท่มี กี าลงั เขม้ แข็งกว่า พวกทา่ นจะตอ่ สกู้ บั พวกเขาหรอื จนกวา่ พวก
เขายอมจานน ดงั นน้ั เม่อื พวกทา่ นเช่ือฟังปฏิบตั ติ ามอลั ลอฮก์ ็จะทรงประทานรางวลั อนั ดี
งามแก่พวกทา่ น แตห่ ากท่านผนิ หลงั ออกดงั เชน่ ท่ีพวกทา่ นไดผ้ นิ หลงั ออกมาก่อนแลว้

พระองคจ์ ะทรงลงโทษพวกท่านดว้ ยการลงโทษอนั เจบ็ ปวด

(ซูเราะฮท์ ่ี 48 อลั ฟัตฮ์ อายะฮท์ ่ี 16)

และผซู้ ่งึ มชี ีวติ อยใู่ นยคุ ของทา่ นศาสนทตู (ศอ็ ลฯ) พวกเขาถกู กลา่ วถงึ เรอ่ื งดงั กลา่ ว ครนั้
เม่อื พวกเขาไมอ่ อก(ไปทาสงคราม)กบั ท่านนบี และยงั คงมอี ยจู่ นกระท่งั ถงึ ยคุ ทา่ น

คอลฟี ะฮอ์ บบู กั ร ทา่ นอมุ รั ท่านอสุ มาน(รฏฯิ )ดงั นนั้ พระองคท์ รงกาหนดใหเ้ ช่ือฟังตอ่ พวก
เขา แลว้ จะไดร้ บั ผลตอบแทน และการละทิง้ การเช่ือฟังต่อพวกเขานน้ั เขาจะไดร้ บั การ
ลงโทษอนั เจ็บแสบ ถือเป็นการเลอื กโดยนยั ท่ีมาจากอลั ลอฮใ์ นการเป็นคอลีฟะฮข์ องพวก
เขา-ขออลั ลอฮทรงพอพระทยั พวกเขา- และพระองคท์ รงไมท่ าใหม้ ีความเคียดแคน้ ต่อคน

หน่งึ คนใดในหมพู่ วกเขา เกิดขนึ้ ในใจของพวกเรา

ดงั นน้ั เม่อื ยืนยนั คลิ าฟะฮข์ องคนหน่ึงคนใดจากพวกเขา การเป็นคลิ าฟะฮท์ ง้ั 4 ก็ได้

ถกู จดั วางไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ .

29

43.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)เหน็ พอ้ งกนั ว่าการละหมาดวนั ศกุ รแ์ ละอ่นื ๆนน้ั จะตอ้ ง
ตามหลงั ผนู้ ามสุ ลมิ ไมว่ ่าจะเป็นคนดีหรอื คนช่วั ก็ตาม ดงั นนั้ แทจ้ รงิ พระองคอ์ ลั ลอฮท์ รง
กาหนดการละหมาดวนั ศกุ รเ์ ป็นฟัรฏู และทรงส่งั ใชก้ ารปฏิบตั ิแก่ทกุ คน ทงั้ ท่ีพระองคท์ รง
รูว้ า่ ผทู้ ่ีจะปฏิบตั ิดงั กลา่ ว มที งั้ คนเลวและคนช่วั ดงั นน้ั พระองคไ์ มท่ รงยกเวน้ เวลาหน่ึง
โดยปราศจากเวลาหนง่ึ และไมม่ คี าส่งั ใดเก่ียวกบั ปฏิบตั กิ ารอะซานละหมาดวนั ศกุ ร์

โดยเป็นอย่างอ่นื .

44.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )เหน็ พอ้ งกนั ในเรอ่ื งการออกญิฮาดกบั บรรดาผปู้ ฏเิ สธ
ศรทั ธา โดยพวกเขายืนเคียงขา้ งกบั บรรดาผนู้ ามสุ ลิม แมว้ า่ พวกเขาจะเป็นคนเลวก็ตาม.

45.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )เหน็ พอ้ งกนั ในการดอุ าอ(์ ขอพรวิวรณ)์ ใหก้ บั บรรดา
ผนู้ าในทางท่ดี ี ดว้ ยการแกไ้ ขใ้ หด้ ีขนึ้ และนาเขากลบั มาคืนสหู่ นทางแห่งความยตุ ธิ รรม.

46.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)ไมเ่ ห็นดว้ ยกบั การออกไปโค่นลม้ ผนู้ า ดว้ ยกบั อาวธุ .

47.และไมม่ ีก่อเกิดสงครามในเร่อื งนน้ั เรอ่ื งท่ีจะก่อใหเ้ กิดฟิตนะห(์ ความว่นุ วาย)

48.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )เหน็ พอ้ งตอ้ งกนั วา่ การทาสงครามกบั พวกกลมุ่ ทรยศ
พวกเขาตอ้ งยืนเคียงขา้ งกบั ผนู้ าท่ียตุ ธิ รรม แมว้ า่ จะมีเง่ือนไขต่อตวั พวกเขาในเรอ่ื งนนั้ ก็

ตาม

49.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )เหน็ พอ้ งตอ้ งกนั วา่ ดนิ แดนแหง่ นี้ คือดนิ แดนอสิ ลาม
ไมใ่ ชด่ นิ แดนแหง่ การปฏเิ สธศรทั ธา ดงั ท่ีพวกมอุ ต์ ะซลิ ะหไ์ ดม้ องแบบนน้ั

ดงั นน้ั ตราบใดท่ียงั คงมีการละหมาดและมีเรยี กรอ้ งสกู่ ารละหมาดปรากกฎ

โดยท่ีชาวเมืองในดนิ แดนแห่งนน้ั ก็จะคงดารงอย่บู นความปลอดภยั ในเมืองแหง่ นน้ั

30

50.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)เหน็ พอ้ งตอ้ งกนั ว่า คนๆหน่ึง สวรรคจ์ ะไมเ่ ป็นของเขา
แมว้ ่าเขาจะทาอะมล้ั หน่งึ อะมลั้ ใดก็ตาม ยกเวน้ เขาจะเขา้ สวรรคข์ องพระองคด์ ว้ ยกบั
ความโปรดปรานและความเมตตากรุณาของพระองค์ ซ่งึ ทงั้ สองนนั้ จะเฉพาะกบั ผทู้ ่ี
พระองคท์ รงประสงคเ์ ท่านนั้ ดงั นน้ั หากว่าอะมลั้ (การงาน)ของคนๆหน่งึ ท่เี ป็นความดีนนั้
เขาก็ไดป้ ฏบิ ตั ติ ามการเช่ือฟังภกั ดตี ่อพระองค์ จรงิ ๆแลว้ อะมลั้ นนั้ มนั เกิดขนึ้ จากความ
โปรดปรานของพระองคอ์ ลั ลอฮ์ ผซู้ ่งึ หากว่าพระองคจ์ ะไมท่ รงใหค้ วามโปรดปรานแก่เขา

แลว้ มนั ก็ไมเ่ กดิ ขึน้ แก่คนหน่ึงคนใด ณ ท่ีพระองคน์ น้ั ถือเป็นหลกั ฐาน

และไมใ่ ชข่ อ้ ตเิ ตียนแตอ่ ยา่ งใด

ดงั ท่ีพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫َولَ ْوَُّل فَ ْض ُل اللَّ ُِه َعلَ ْيك ْمُ َو َر ْح َمت ُه َما َز َك َُٰى ِمنكم ِم ْنُ أَ َحدُ أَبَ ًدا َو َٰلَ ِك َُّن اللَّهَُ ي َز ِكي َمن‬
ُ‫يَ َشاء‬

และหากมใิ ชค่ วามโปรดปรานของอลั ลอฮแ์ ก่พวกเจา้ และเมตตาของพระองคแ์ ลว้ จะไม่
มีผใู้ ดเลยหมพู่ วกเจา้ บรสิ ทุ ธิ์ แตอ่ ลั ลอฮท์ รงใหค้ วามบรสิ ทุ ธิ์แกผ่ ทู้ ่ีพระองคท์ รงประสงค์

(ซูเราะฮท์ ่ี 24 อนั นรู อายะฮท์ ่ี 21)

‫َولَ ْوَُّل فَ ْض ُل اللَّ ُِه َعلَ ْيك ُْم َو َر ْح َمت ُه َّلتَّبَ ْعتمُ ال َّش ْي َطا َنُ إَُِّّل قَ ِليًَُل‬

และหากมใิ ชค่ วามเมตตาของอลั ลอฮท์ ่ีมีตอ่ พวกเจา้ แลว้ แน่นอนพวกเจา้ ก็คงปฏิบตั ติ าม
ชยั ฏอนไปแลว้ นอกจากเพียงเลก็ นอ้ ยเทา่ นน้ั

(ซเู ราะฮท์ ่ี 4 อนั -นิซาอ์ อายะฮท์ ่ี 83)

และพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

31

‫يَ ْختَ ُّصُ ِب َر ْح َمتِ ِهُ َمنُيَ َشا ُء‬

พระองคจ์ ะทรงเฉพาะเจาะจงความเมตตาของพระองคแ์ ก่ผทู้ ่ีพระองคท์ รงประสงค์
(ซเู ราะฮท์ ่ี 3 อาละอิมรอน อายะฮท์ ่ี 74)

51.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )กลา่ วกนั ว่า แทจ้ รงิ แลว้ พระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงกาหนด
อายขุ ยั ใหก้ บั ทกุ สง่ิ ถกู สรา้ งท่ีมีชีวติ โดยเม่อื อายขุ ยั ของมนั สนิ้ สดุ เม่อื ถงึ กาหนด

ُ‫فَ ِإذَا َجا َُء أَ َجله ْمُ َّلُ يَ ْستَأْ ِخرو َُن َسا َعةًُ ُۖ َوَُّل يَ ْستَ ْق ِدمو َن‬

ครง้ั เม่อื กาหนดเวลาของพวกเขามาถงึ แลว้ พวกเขาจะไมส่ ามารถท่ขี อใหล้ า่ ชา้ เวลาไปได้
แมแ้ ตช่ ่วั โมงเดียว และจะขอใหเ้ รว็ ไปก็ไมไ่ ด้
(ซูเราะฮท์ ่ี 7 อลั -อะอร์ อฟ อายะฮท์ ่ี 34)

และหากเขาเสียชวี ิตหรอื ถกู ฆา่ ดงั นนั้ มนั ก็คือการหมดเวลาของอายขุ ยั ของเขาท่ีถกู
กาหนดไวแ้ ก่เขา

ดงั ท่ีพระองคอ์ ลั ลอฮต์ รสั ว่า

‫قل لَّ ْوُ كنت ْمُ فِي بيوتِك ْمُ لَبَ َر َزُ الَّ ِذي َُن ك ِت َُب َعلَ ْي ِهمُ ا ْلقَتْلُ إِ َل َُٰى َم َضا ِج ِع ِه ُْم‬

จงกลา่ วเถิด(นบมี ฮู มั มดั )ว่า แมป้ รากฏวา่ พวกเจา้ อยใู่ นบา้ นของพวกเจา้ ก็ตาม แน่นอน
การฆา่ ไดถ้ กู กาหนดแก่พวกเขา ก็จะออกไปสนู่ อนตายของพวกเขา(โดนถกู ฆา่ )
(ซูเราะฮท์ ่ี 3 อาละอมิ รอน อายะฮท์ ่ี 154)

32

52.และแทจ้ รงิ พระองคอ์ ลั ลอฮผ์ ทู้ รงสงู สง่ ทรงกาหนดรสิ กี(ปัจจยั ยงั ชพี )ยงั ทกุ สง่ิ ถกู สรา้ ง
ท่ีชีวติ รสิ กีดา้ นอาหาร ซ่งึ เป็นปัจจยั ยงั ชีพหลกั ของการใชช้ ีวิต และนนั้ เองพระองค์
อลั ลอฮท์ รงรวมทง้ั หมดแก่ส่งิ ท่ถี กู สรา้ งของพระองคท์ ่ยี งั คงเหลืออยู่
และพระองคเ์ ป็นผทู้ รงใหร้ สิ กี
จากส่งิ ท่ีฮาลา้ ล(ส่งิ ท่ีอนมุ ตั ิ)และส่งิ ท่ีฮะรอม(ส่งิ ตอ้ งหา้ ม) และเชน่ กนั รสิ กีซนี ะห์
(สง่ิ มีคณุ ค่า) เป็นส่งิ ท่มี ีความประเสรฐิ จากการท่ีพระองคท์ รงใหเ้ ขามชี ีวิต.
53.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)ศรทั ธาวา่ แทจ้ รงิ อลั ลอฮท์ รงสรา้ งบรรดาชยั ฏอน
(มารรา้ ย)โดยมากระซบิ กระซาบแก่บรรดาลกู หลานอาดา(มนษุ ยท์ ง้ั หลาย)
และบรรดาชยั ฏอนไดท้ าใหพ้ วกเขาหลงผิด และพวกมนั ก็หลอกลวงพวกเขา.
54.และแทจ้ รงิ ชยั ฏอนทาใหม้ นษุ ยอ์ ยใู่ นสภาพท่ีเป็นบา้ ได้

55.และแทจ้ รงิ แลว้ ในโลกนี้ มี ไสยศาตร์ และหมอผี และไสยศาตรเ์ วทมนตร์ การใชม้ นั
นนั้ ถือวา่ เป็น(กฟุ ร)์ การปฏิเสธศรทั ธา ผทู้ ่ีใชม้ นั ไมว่ ่าจะเช่ือวา่ มนั ใหค้ ณุ ประโยชนห์ รอื ให้

โทษแก่เขา โดยท่ีไมใ่ ช่การอนมุ ตั ขิ องพระองคอ์ ลั ลอฮ.
56.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )เหน็ พอ้ งตอ้ งกนั ว่าตอ้ งออกหา่ งจากอตุ รกิ รรม ความช่วั

รา้ ย การทะนงตน การโออ้ วด ความหย่งิ ยะโส การบดิ พลวิ้ การกินสนิ บนท่เี สียหาย
การลอบสงั หารคน และการโกหกใสร่ า้ ย.

33

57.และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )เหน็ พอ้ งตอ้ งกนั ว่า ตอ้ งยตุ กิ ารทาอนั ตราย และ ละทิง้
การนินทา ยกเวน้ แกผ่ ทู้ ่ีทาอตุ รกิ รรมศาสนาและทาตามอารมณใ์ ฝ่ต่าอย่างเปิดเผย โดย

เรยี กรอ้ งคนไปสสู่ ง่ิ อตุ รกิ รรมและการตามอารมณใ์ ฝ่ต่า

ดงั นน้ั การพดู ถึงเชน่ นี้ ไมถ่ ือเป็นการนนิ ทา ณ บรรดานกั หะดษิ .

58.และพวกเขา(บรรดานกั หะดิษ)เหน็ พอ้ งตอ้ งกนั ว่า ตอ้ งศกึ ษาหาความรู้ การแสวงหา
ความรูต้ อ้ งมาจากแหลง่ แห่งความรู้ ตอ้ งอสุ าหะต่อการศกึ ษาอลั กรุ อาน วิชาความรู้
เก่ียวกบั อลั กรุ อาน ความรูว้ า่ ดว้ ยการอธิบายอลั กรุ อาน การสดบั รบั ฟังซุนนะฮ(์ หะดษิ )
ของท่านศาสนทตู (ศอ็ ลฯ) การรวบรวมซนุ นะฮข์ องท่านนบี ตอ้ งทาความเขา้ ใจในซนุ นะฮ์
อยา่ งลกึ ซงึ้ และแสวงหารอ่ งรอยของบรรดาซอฮาบะหข์ องทา่ นนบี(ศอ็ ลฯ).

และจะตอ้ งยตุ กิ ารพดู ใหร้ า้ ยใส่รา้ ยแก่บรรดาซอฮาบะฮ์ ตอ้ งยตุ กิ ารอธิบายตคี วามท่ี

น่ารงั เกียจใหก้ บั บรรดาซอฮาบะฮ์ และพวกเขา(บรรดานกั หะดษิ )จะมอบหมายเร่อื งของ
บรรดาซอฮาบะหท์ ่ีเกิดขนึ้ ระหวา่ งพวกเขาดว้ ยกนั อยบู่ นการตีความนน้ั ใหก้ บั พระองค์
อลั ลอฮฺ(ซบุ หฯ์ )

59.จาเป็นท่ีจะตอ้ งยนื หยดั อย่กู บั ญะมาอะฮ์

60.และละทงิ้ การกระทาในเรอ่ื งกินการด่ืม เรอ่ื งเสือ้ ผา้ ท่ีมากเกนิ ความจาเป็น

61.และตอ้ งแสวงหาในการปฏิบตั คิ ณุ งามความดี(อะมล้ั )

62.และตอ้ งส่งั ใชก้ นั ในเร่อื งคณุ งามความดี หา้ มปรามกนั ในเร่อื งท่ีเป็นความช่วั ชา้

ผินหลงั ใหก้ บั แนวทางญาฮลิ ียะฮ์ จนกวา่ พวกเขาจะไดส้ อนใหร้ ูถ้ งึ เร่อื งดงั กลา่ ว และ
จนกวา่ พวกเขาจะชีแ้ จง้ ความจรงิ ใหก้ บั พวกเขาดว้ ยกนั ตอ่ จากนนั้ คอยปฏิเสธการ

34

กระทาความเช่อื ท่ีผดิ (อิงก๊าร)และมบี ทลงโทษ หลงั จากท่ีไดช้ ีแ้ จง้ และขจดั อปุ สรรค
ออกไปแลว้ ระหว่างพวกเขาดว้ ยกนั .

นีค้ ือ รากฐานของศาสนา เป็นแนวทาง และเป็นหลกั ความเช่ือม่นั ของบรรดาผนู้ าปวง
ปราชญแ์ หง่ นกั หะดษิ ซ่งึ การอตุ รกิ รรมศาสนา(บดิ อะฮ)์ และความวนุ่ วาย(ฟิตนะฮ)์
มอิ าจจะทาอะไรแก่พวกเขาได้ และพวกเขาไมก่ ลวั การถกู บงั คบั ใดๆในศาสนา ดงั นน้ั
พวกเขาเป็นผทู้ ่ียดึ ม่นั อยา่ งม่นั คง ต่อการยดึ สายเชอื กของพระองคอ์ ลั ลอฮ(์ อลั กรุ อาน)
อย่างพรอ้ มเพรยี งกนั
และพวกเขาจะไมแ่ ตกแยกออกจากสายเชือกของพระองคอ์ ลั ลอฮ์
และทา่ นทง้ั หลายจงทราบเถิดวา่ แทจ้ รงิ พระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงกาหนดความรกั ของ
พระองคแ์ ละการใหอ้ ภยั ของพระองคเ์ ป็นสง่ิ จาเป็นท่ีใหแ้ ก่ผทู้ ่ีปฏบิ ตั ติ ามแนวทางของ
ท่านศาสนฑตู ของพระองค(์ ศอ็ ลฯ) ไวใ้ นคมั ภีรข์ องพระองค(์ อลั กรุ อาน)
และพระองคท์ รงทาใหพ้ วกเขาเป็น กลมุ่ ชนท่รี อดปลอดภยั (ฟิรเกาะฮน์ าญียะฮ)์
และเป็นกลมุ่ ชนท่ีไดร้ บั การปฏบิ ตั ิตามตลอดมา.
ดงั นนั้ พระองคอ์ ลั ลอฮท์ รงกลา่ วกบั ผทู้ ่อี า้ งว่าจรงิ ๆแลว้ ตวั เขานน้ั รกั พระองคอ์ ลั ลอฮ
(ซบุ หฯ์ )

ُ‫ق ْلُ إِن كنت ُْم ت ِحبُّو َُن اللَّهَُ فَاتَّبِعونِي ي ْحبِ ْبك ُم اللَّهُ َويَ ْغ ِف ُْر لَك ْمُ ذنوبَك ْم‬

จงกลา่ วเถิด(นบมี ฮุ มั มดั )วา่ หากพวกท่านรกั อลั ลอฮ์ ก็จงปฏิบตั ติ ามฉนั

35

อลั ลอฮก์ จ็ ะทรงรกั พวกท่าน และจะทรงอภยั ใหแ้ ก่บาปของพวกทา่ น
(ซเู ราะฮท์ ่ี 3 อาละอมิ รอน อายะฮท์ ่ี 31)

ขอพระองคท์ รงใหค้ วามรูน้ นั้ เป็นประโยนชแ์ กเ่ ราและพวกทา่ น และขอพระองคท์ รงรกั ษา
เราดว้ ยความยาเกรง(ตกั วา)ใหพ้ น้ จากการเบ่ยี งเบนจากสจั ธรรมและการหลงทาง
ดว้ ยกบั ความกรุณาของพระองคแ์ ละความเมตตาของพระองค.์