นิทานอิสป

นทิ านอสี ป

กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย

จัดทาโดย คณุ ครมู ุขดา มีรตั น์
โรงเรยี นบ้านโนนแสวง

อาเภอประจกั ษศ์ ิลปาคม จังหวดั อุดรธานี
สานกั งานเขตพน้ื ที่การศึกษาประถมศกึ ษาอดุ รธานี เขต ๒

คานา

หนงั สืออิเล็กทรอนกิ สเ์ ล่มน้ีจัดทาข้นึ เพือ่ เปน็ สือ่ ใช้
ประกอบการเรียนการสอนใน เพือ่ ใหผ้ ู้เรียนหรอื ผู้อา่ นไดร้ บั
ความรู้เพลิดเพลินจากนิทานอีสป รวมถึงใหแ้ ง่คดิ ในการ
ดารงชีวติ ประจาวนั ผจู้ ดั ทาหวังเปน็ อยา่ งย่ิงว่าหนังสือ
อเิ ลก็ ทรอนิกส์เล่มน้ีจะเป็นประโยชนต์ ่อทา่ นผู้อ่านไม่มาก
ก็น้อย จึงจัดทาขนึ้ ณ โอกาสนี้

มุขดา มรี ตั น์

สารบญั หนา้

เร่อื ง ๑–๖
กระตา่ ยกบั เตา่ ๗-๙
มดกบั นกพิราบ

๑

กระต่ายกับเต่า



มีอยใู่ นวันหนงึ่ ไดม้ เี ตา่ ตัวหนงึ่ คลาน
ตว้ มเตี้ยม ๆ มาตามวิสยั ของมัน และที่ตรงอกี ทางดา้ น
หน่งึ กไ็ ด้มีกระต่ายตวั หน่ึงวิ่งผ่านมา ทางน้ันเขา้ อย่าง
บังเอญิ ด้วยความรวดเร็ว "ฮิฮ!ิ นเี่ จา้ เตา่ นายชอบ ท่จี ะ
เดนิ ตว่ มเตยี้ ม ๆ อยอู่ ยา่ งนเี้ สมอ ๆ ทาไมนายถงึ ไดเ้ ดนิ
ไดช้ า้ อยา่ งนัน้ เลา่ ? " เตา่ จึงได้พดู ว่า " ถงึ แมว้ า่ ขา้ จะเดินได้
ชา้ แตถ่ า้ พดู ถงึ เรื่องของความอดทนแลว้ ขา้ ไมเ่ คยแพใ้ คร "

๒

" นายลองมาแขง่ ขันวง่ิ ไปท่บี นยอดเขานน่ั
กบั ขา้ ดเู อาไหมละ่ ? " กระตา่ ยเมอ่ื ได้ยิน
อยา่ งนั้น ก็หวั เราะลั่นอย่างดงั "ฮะ่ ฮา้
นา่ สนใจมาก เลยทีเดยี ว แตร่ บั รองไดว้ า่ ไมม่ ี
ทางทเ่ี จา้ จะ เอาชนะขา้ ไปไดห้ รอก มันเปรยี บเทยี บกนั
ไมไ่ ด.้ .วา่ งนั้ " กระตา่ ยเท่ียวไปเรียกพวกพ้องให้มาชุมนมุ
กนั อย่างทันท่วงที และรวมท้ังให้เป็นกรรมการใน การ
แข่งขันอีกดว้ ย " ทกุ ๆ คนมาดเู ปน็ สักขีพยานวา่ ใครจะ
เปน็ ผชู้ นะ ในการแขง่ ขนั วงิ่ เรว็ ระหวา่ งเตา่ โงก่ ับตวั ขา้ ..
ฮ่ะฮะ่ "

๓

" เตรยี มพร้อม !,ไป " พอสนิ้ เสียงบอกสญั ญาณเร่ิมการ
แขง่ ขันโดยสุนัขจงิ้ จอก
แล้วทงั้ เต่าและกระตา่ ยก็
เริม่ ออกวงิ่ ไปพร้อม ๆ
กนั " ปยิ ้อง ปยิ ้อง "
กระต่าย กระโดดออกวงิ่
นาหนา้ ไปดว้ ยความเร็ว
สูง เผลอแผลบเดียวมนั
กว็ ง่ิ มาจนถึงที่ตรงจุด
กง่ึ กลาง ของทาง
ระหว่างภูเขา มันจึงได้

หยุดวงิ่ " เจา้ เตา่ มนั มาถงึ ไหนแล้วละ่ ? " พูดแล้วมนั กไ็ ด้
หันไปดู และก็ได้เห็นวา่ เต่าน้ันยังคงคลานตามมาอยา่ งชา้
ๆ มองเหน็ ไกล ๆ

๔

พวกผู้ชมทม่ี าชมุ นุมกันตา่ งก็หัวเราะและได้พดู ว่า " ทา่ น
เตา่ ..ทา่ นเตา่ ทา่ นนี่
ชา่ งเป็นผทู้ เ่ี ดนิ ได้
ชา้ มาก อาจทจ่ี ะพดู
ไดว้ า่ เดนิ ไดช้ า้ ทส่ี ดุ
ในโลกเลยกไ็ ด.้ .ฮะ่ ฮะ่
" แม้ว่าจะไดย้ ิน
แบบน้นั แต่เต่ากไ็ ม่
สนใจอะไรยงั คง
คลานของมนั ต่อไป
ด้วยความเงยี บ
สงบอยา่ ง ต้งั ใจ
เพอื่ ท่ีจะใหไ้ ปถึงที่
บนยอดเขาโดยไม่คดิ
ทจ่ี ะหยุดพกั ผ่อน ข้างฝา่ ยกระต่ายเมือ่ รอเทา่ ไหร่ ๆ ก็ไม่
เหน็ มที ีทา่ วา่ เจา้ เตา่ จะตามมาทันมันสกั ที...มันจึงเรม่ิ นึก
เบ่ือกบั การรอคอย " เจา้ เตา่ มนั ยงั คงคลานอยอู่ ีกตง้ั
ไกล นอนรอซกั งบี หนงึ่ คงได้.. ถงึ ยงั ไงมันกไ็ มม่ ที างที่
ตามมาทนั ได้หรอก" มันพดู แล้วก็ลม้ ตวั ลงนอน แลว้ หลบั
ไปตรง ท่ีกลางทางตรงภเู ขานั่นเอง

๕

ในขณะท่กี ระต่ายกาลังหลบั อยู่อย่างสนทิ เตา่ ซง่ึ ได้เดิน
มาอยา่ งไมค่ ิดที่ จะหยุดพักผอ่ นน้ัน " ถงึ แมว้ า่ ขาของขา้
จะส้นั เดนิ ไดช้ า้ ก็จรงิ แต่เรอื่ งของ ความอดทนแลว้ ขา้ ไม่
เคยยอมแพใ้ หใ้ คร ขา้ จะตอ้ งทาดที ส่ี ดุ เทา่ ทขี่ า้ จะทาได้!"
หลังจากท่ีในขณะทเี่ ต่าไดเ้ ดิน มาจนถงึ ทตี่ รงจุดก่งึ กลาง

ของภเู ขา พลันมันกไ็ ด้
ยินเสียงหนึง่ ซ่ึงเป็น
เหมอื นกับเสียงกรน
จากในท่แี ห่งหน่ึง "

เสียงกรนทไี่ หนน่ี...
อะฮา้ เจา้ กระตา่ ยนี่
มนั มาแอบนอนหลบั
อยทู่ น่ี ่ีเอง"

๖

ทใี่ กล้ ๆ ตรงน้ันกระตา่ ยกาลงั นอนหลับอยอู่ ย่างสุข
สบาย สว่ นเตา่ น้นั ยงั คงท่ีจะ เดินต่อไป...ทลี ะก้าว..ทลี ะ
ก้าวอย่างจริงจังและ
อดทน และแลว้ หลัง
จากนัน้ ช่ัว ขณะหนึ่ง
กระตา่ ยกเ็ ร่ิมรู้สกึ ตวั
และสะดงุ้ ตน่ื ข้ึนมา "
เฮ.้ .นเ่ี จา้ เตา่ มนั คลาน
มาจนถงึ ที่ไหนแลว้ น่ี??
" มันรบี กวาดสายตา
มองหา แตก่ ็ชา้ และสาย
ไปเสียแลว้ เพราะเม่ือ
มันมองไปทตี่ รงจดุ
เสน้ ชยั ท่ีอยบู่ นยอดเขาโน่น มันกไ็ ดเ้ ห็นวา่ เจ้าเตา่ กาลงั
แสดง ความยินดที ไ่ี ด้รับชัยชนะอยอู่ ยา่ งมีความสขุ ..อยู่
ในขณะนั้นเสียแลว้

นทิ านเรือ่ งนสี้ อนใหร้ วู้ ่า

"ความพยายามอยทู่ ี่ไหน ความสาเร็จก็อยู่ทน่ี ั่น
เหมอื นอย่างที่เตา่ ได้พบนะคะ"

๗

วนั หน่ึงในฤดรู ้อน มีมดตัวเลก็ ๆเดนิ ไตอ่ ยทู่ ่ใี กล้ๆกบั บอ่ นำ้ เกดิ เดินพลำด และ

พลัดตกลงไปท่ใี นล้ำธำรน้ำ "โอะ๊ ช่วยดว้ ย! ใครกไ็ ด้ช่วยด้วย!" มนั ไดแ้ ตร่ ้อง
และตะเกยี กตะกำยอยู่อย่ำงนัน
ดว้ ยไม่สำมำรถ ท่จี ะขึนมำจำก
นำ้ ได้ แล้วตอนนันบังเอญิ ได้
มนี กพิรำบใจ ดีตวั หนึ่งบนิ
ผ่ำนมำพอดบิ พอดี เม่ือมนั
มองเห็นว่ำมมี ดตวั หนึ่งตกอยู่

ในอนั ตรำยอยำ่ งนนั "ฉัน

จะต้องชว่ ยมดตัวนั้น" มันวำ่
"แคเ่ พียงฉันจกิ เอาใบไม้สกั ใบ
ทง้ิ ลงไป ในน้าแคน่ ั้นเอง
มดตัวน้ันก็จะไต่ขน้ึ มาข้างบน
ได้ มนั อาจจะเป็น เสมอื นกับ

เรอื ลา้ เล็กๆของเขา" และเมือ่

มันคดิ ได้ดงั นันแลว้ นกพิรำบจึงจกิ เอำใบไม้ใบหนง่ึ ทิงลงไปในน้ำ และก็เปน็

จริงอย่ำงทีม่ ันคิด เพรำะมดตัวนันไดไ้ ต่ขนึ มำบนใบไมน้ นั จรงิ ๆ

"ขอบคุณมาก คุณนกพริ าบ" มดกล่ำว "สักวนั หนึ่ง ฉนั คงจะไดช้ ่วยคณุ เป็น

การตอบแทนบา้ ง ฉันสญั ญา ..."

๘

อยตู่ อ่ มำไมน่ ำนจำกนนั ได้มชี ำยคนหนึง่ เดิน ทำงผ่ำนมำที่ในปำ่ พร้อม
ดว้ ยคันธนู เมื่อแลเห็นวำ่ ได้มีนกกำ้ ลังเกำะน่งิ อยบู่ นกง่ิ ไม้ เขำผู้นนั จงึ คอ่ ยๆ
ย่องเข้ำไปในท่ใี กลๆ้ แลว้ ง้ำงธนขู ึน
หมำยจะยิงนกตวั นันทันที แต่
ในขณะ เดยี วกันนนั มดนอ้ ยตวั ท่ี
ตกลงไปในลำ้ ธำรนำ้ ตัวนัน เผอญิ
ผ่ำนมำและแลเห็นมนั ตกใจเพรำะจ้ำ
ไดว้ ่ำ นกตวั ทก่ี ้ำลงั จะถกู ยงิ อยู่
ตรงหน้ำมนั นันเปน็
นกพริ ำบตวั เดียวกนั กบั ท่ไี ด้ เคย
ช่วยชีวิตของมนั เอำไว้ เจ้ำมดน้อย

ตะโกนขนึ ดว้ ยเสียงอนั ดงั "คุณ
นกพริ าบ อนั ตราย!"

๙

แต่วำ่ เสียงรอ้ ง เตือนภยั อนั แผว่ เบำของมันไม่สำมำรถที่จะทำ้ ให้ นกพริ ำบ
รสู้ ึกตัวอะไรได้เลยสกั นอ้ ยนิด.... ดงั นันดว้ ยมันไมม่ ที ำงเลือกทำงอน่ื จึงตรงเข้ำ
ไปกัดท่ี เท้ำของชำยผู้นนั ทนั ที และด้วยควำมเจ็บชำยผู้นันถึงกับ กระโดดโหยง
จงึ เป็นเหตุท้ำใหล้ กู ธนู ทเี่ ขำยิงออกไปแลน่ ขึนไปสทู่ ้องฟำ้ ผิดเปำ้ หมำยคอื
นกพริ ำบไปเสยี อยำ่ งโชคดี ดังนันนกพริ ำบจงึ รอดพน้ อนั ตรำยหรือรอดตำย
ไปได้อยำ่ งหวดุ หวดิ

"ขอบใจมาก..มด นอ้ ย" นกพิรำบ ร้องบอก "เธอได้ชว่ ยฉนั เป็นการตอบแทน
คณุ ไดแ้ ลว้ นะ ขอบคุณมาก"

หนงั สอื อ้างองิ

เว็บไซต์ นิทานอสี ป.rakjung.com