บัลลังก์แด่เธอ..ผู้เป็นที่รัก

บลั ลลงั กแ์ ดเ่ ธอ..ผเู้ ป็นท่รี กั

เพือ่ สามีท่รี กั ย่งิ ตอ่ ให้มอื ตอ้ งเป้ื อนเลอื ดดนิ โคลนนางก็ไม่หวน่ั ถา้ บลั ลงั กน์ ้นั คือปัญหาขวางรกั ของขา้ และทา่ น ขา้ กจ็ ะทาลายมนั ซะ
Airbus Computer
YourSkyMyrain
1/1/2021

♚♛♚

ไอรีน เป็นสตรีท่ีถกู กล่าวขานว่าเป็นแม่มดเพราะความงานล่มบา้ นลม่ เมืองของนางน้นั ล่อลวงผูช้ ายทกุ คนท่ีพบเหน็ กอ่ ใหเ้ กดิ
ความวุ่นวายมากมายจนกระทงั่

แมท่ พั ทมฬิ ปีศาจสีดาทรงอาชาสีนิลผโู้ หดร้าย เจนศึกนบั พนั ฆา่ คนตาไมก่ ระพริบเป็นอศั วนิ คาวเลอื ดทน่ี ่าเกรงขามในสนามรบ
ชายผูน้ ้นั ฟาริส คกุ เข่าขอเธอแตง่ งาน

เธอกลายเป็นเพยี งหญิงสาวธรรมดาทต่ี อ้ งการใชช้ ีวิตอย่างมคี วามสุขร่วมกบั สามีและสตั วเ์ ล้ียง(?)ที่น่ารกั แต่สงครามชิงบลั ลงั ก์
กลบั ทาให้สามนี างมงี านไมห่ ยดุ ไมห่ ย่อนแถมไมไ่ ดร้ บั ความเป็นธรรมจนไมไ่ ดก้ ระหนุงหระหนิง ลอ่ งเรือขา้ มแมน่ ้า หรือผา่ นคืนขา้ มปีบนเตยี ง(?)
ดว้ ยกนั !!

ถา้ ตน้ เหตุมนั เป็นเพราะบลั ลงั ก์นางก็จะนาบลั ลงั ก์มาใหส้ ามซี ะ!จะไดไ้ ปฮนั นีมนู กนั ซักท!ี !!

♚♚♚♚♚♚
ฮาเร็ม (ม้ัง(ม้งั จริงๆนะสับสนอย่)ู )
มีคู่ ช-ญ(ค่หู ลัก), ช-ช , ญ-ญ

อาจมีถ้อยคาไม่สุภาพ
มีการแบ่งชนช้ันฐานะ
มฉี ากวาบหวิวประมาณนงึ

♚♚♚♚♚♚

สวสั ดีคา่ า ขออนุญาตเปิดเร่ือง บลั ลงั ก์แด่เธอ..ผเู้ ป็นทร่ี กั ฉบบั ด้นสดค่าา เฮ!้
แหะๆถงึ จะบอกวา่ ดน้ สดแตม่ นั ก็ไมด่ น้ สดขนาดน้นั หรอกคะ่ !(คิดวา่ นะ) คอื ขอเกร่ินก่อนว่าจดุ เริ่มตน้ ของนยิ ายเร่ืองน้ีมนั เริ่มจาก
การเรียนชีวะพ่วงตอ่ ดว้ ยวิชาเคมขี องวนั หน่ึงเมอ่ื ปีทแ่ี ลว้ ในซักเดอื นหน่ึง อยๆู่ มนั กป็ ิ๊งข้นึ มาในหวั ก็เลยเขยี นใส่กระดาษรายงานไวน้ นั่ เอง(ซ่ึงปัจจบุ นั
มนั กไ็ ดห้ ายสาบสูญไปแลว้ ..) แต่ๆๆๆ ก่อนทีม่ นั จะสาบสูญไปมีเพื่อนเราคนนึงไดอ้ ่านแผน่ แรกทีเ่ ราเขียนไวค้ ่ะ(ซ่ึงก็เขียนไวแ้ คแ่ ผ่นเดยี วแหละ
แหะๆ) เพอื่ นก็เลยอยากอา่ นเน้ือเร่ืองต่อจากน้นั ซ่ึงมนั ไดเ้ กิดข้นึ และจบในหวั เรา(และลืมไปแลว้ )เป็นที่เรียบรอ้ ย ณ เวลาน้นั ไอต้ วั เรามนั ก็ข้ีเกยี จแถม
งานเยอะกเ็ ลยไม่ไดเ้ ขยี นจนถงึ ทกุ วนั น้ี

แต่ในที่สุด!!!
มนั ก็ถึงวนั ที่เราไดพ้ ิมพต์ ๊อกแตก๊ ๆอยู่ดๆี มนั กป็ ิ๊งข้นึ มาอีกแลว้ กเ็ ลยตดั สินใจแตง่ ต่อมนั ซะเลยคะ่ ! แน่นอนวา่ มนั กผ็ า่ นมานานมาก
กกแลว้ ไอเ้ รามนั กค็ วามจาไม่ค่อยดอี ะไรท่ีเขยี นๆไวก้ ็ลิมไปซะหมด กเ็ ลยถอื โอกาสรีเมคเรื่องใหม่ซะเลย!โดยใชเ้ หตุการณท์ จี่ าไดค้ ร่าวๆกบั ธีมท่ปี ิ๊ ง
ข้นึ มาในหวั ตอนน้นั นน่ั แหละ
ยงั ไงก็ขอฝากเรื่อง บลั ลงั กแ์ ด่เธอ..ผเู้ ป็นท่ีรกั ไวใ้ นออ้ มกอดอนั อบอนุ่ ของผอู้ ่านท่นี ่ารกั ทุกคนดว้ ยนะคะ หากมคี าแนะนา คาติชม

ก็สามารถบอกกนั อย่างสุภาพไดเ้ สมอน้าจะพยายามเกบ็ ประสบการณไ์ ปเรื่อยๆ ฮบึ ๆ

☉เวลาอพั ตอนน้ีไม่แน่นอนนะคะ แตจ่ ะพยายามไม่ทิง้ ชว่ งมากเนอะ☉

ขออนุญาตจา้ ขอแปะไวด้ ูหนา้ คา่ ตาหน่อยนา้
(ถา้ จะอ่านไปจิ้มอ่านในเวบ็ สิเฟ้ย!!)

ตอนท1่ี
ไอรนี

ฝนเพง่ิ จะหยุดตกไปไดไ้ ม่นานนัก
ร่างใตผ้ า้ คลมุ สดี ากาลงั เคลอื่ นตวั ไปในตรอกแสนอบั ชนื้ ในเขตพน้ื ทสี่ ลัม แอง่ น้า
สกปรกถกู เหยยี บยา่ จนเปื้อนรองเทา้ หนงั ทป่ี ้องกนั เทา้ จากสงิ่ สกปรก หนทู อ่ ตัวใหญ่วง่ิ ผา่ นหนา้ จน
คนในเสอ้ื คลมุ หยุดชะงกั ดว้ ยความตกใจ
“..นา่ รังเกยี จจรงิ ๆ” รา่ งนัน้ ถอนหายใจออกมาจนขนึ้ เป็ นไอสขี าว
ทแี่ หง่ นีช้ า่ งโสโครกโดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ ในวนั ฝนตกทท่ี ุกอย่างดจู ะเละเทะไปหมด กลน่ิ
ดนิ ปนกลน่ิ ขยะทาใหร้ ูส้ กึ อยากอาเจยี น พน้ื ทางเดนิ ก็เป็ นแอง่ โคลนอย่างไม่สามารถเลยี่ งทจ่ี ะเดนิ
น่าสงสัยเสยี จรงิ วา่ คนแถวน้เี ขาอยูก่ นั ไปไดอ้ ยา่ งไร
ออ๋ ก็มนั ไม่มที างเลอื กนีเ่ นอะ
สองเทา้ พารา่ งใตพ้ าคลมุ เดนิ ลกึ เขา้ ไปในตรอกซอกซอยเหมน็ หนื เพอ่ื ไปยงั
จดุ มุ่งหมายคอื บา้ นหลงั หนงึ่ ซงึ่ ..อนั ทจี่ รงิ จะเรยี กแผ่นสังกะสที ก่ี องสมุ ๆกนั วา่ บา้ นไดห้ รอื ไมก่ ็ไมร่ ู ้
แตเ่ มอื่ เด็กหญงิ ผูเ้ ป็ นเจา้ ของกองขยะกลา่ ววา่ มนั คอื บา้ นมนั กค็ งเป็ นบา้ นสาหรับเดก็ หญงิ
ก๊อก กอ๊ ก กอ๊ ก มอื เรยี วบางใตถ้ งุ มอื หนายน่ื มอื ไปเคาะแผน่ พลาสตกิ ขนาดใหญ่ทใี่ ช ้
ตา่ งประตู ไม่นานนักเจา้ ของบา้ นกอ็ อกมาตอ้ นรบั เดก็ หญงิ ตวั นอ้ ยวยั ประมาณ9ขวบปีเปิดประตู
ออกมาดว้ ยรอยยม้ิ เมอื่ พบวา่ ผมู ้ าเยอื นเป็ นใคร “พส่ี าวท่านมาแลว้ !”
“สวสั ดลี ยิ า ขอขา้ เขา้ ไปหน่อยจะไดห้ รอื ไม่?”
“อมื้ !”
เดก็ สาวพยกั หนา้ รับแลว้ เชอ้ื เชญิ แขกเขา้ มาภายในบา้ นหลงั เลก็ ของเธอ ภายในบา้ น
ของเด็กสาวไมใ่ ครจ่ ะสะอาดนักแตก่ พ็ อดไู ดห้ ากเทยี บกบั บา้ นทเี่ ดนิ ผา่ นๆมา ขา้ วของเครอื่ งใชเ้ องก็
ไม่ไดม้ มี ากเท่าไรนักมเี พยี งหลมุ กอ่ ไฟ หมอ้ หนง่ึ ใบ โตะ๊ หนงึ่ ตวั และเตยี งหักๆพงั ๆทม่ี เี ดก็ ชายตัว
นอ้ ยนอนอยู่บนนัน้
“นอ้ งชายเจา้ เป็ นเชน่ ไรบา้ ง?” คนใตผ้ า้ คลมุ ถามพลางลอบใชส้ ายตาสารวจเด็กชายวยั
7ขวบบนเตยี ง
หึ ยงั นา่ รงั เกยี จเหมอื นเดมิ

“หลังจากทานอาหารลายาก็หลับไป เขาไมต่ นื่ เลยนอกจากเวลาทานอาหารกบั เวลา
ทานยา”เดก็ หญงิ ตอบดว้ ยสหี นา้ กังวลระคนอมทกุ ข์ นอ้ งชายของเธอป่ วยเป็ นโรคประหลาดทกี่ าลัง
แพร่ระบาดในชาวบา้ นยา่ นสลมั ผูป้ ่ วยจะมไี ขส้ งู กนิ ไมไ่ ดน้ อนไม่หลบั ผวิ หนังแสบรอ้ นแมโ้ ดนลม
เพยี งเลก็ นอ้ ย รา่ งกายผ่ายผอม ผวิ กายดาเหมอื นโดนไหมจ้ นเกรยี ม หากปลอ่ ยไวก้ ็จะเสยี ชวี ติ

“ยอ่ มเป็ นเชน่ นัน้ เขายงั รูส้ กึ ตวั กถ็ อื วา่ ดมี ากแลว้ ”คนใตผ้ า้ คลมุ บอกอย่างเฉยชาและ
กวาดสายตามองรอบบา้ นจนเห็นหมอ้ ทมี่ คี ราบเปรอะอยู่จงึ เดนิ ไปดู ในหมอ้ มเี พยี งน้าขนุ่ ๆกบั มันฝรง่ั
ชน้ิ เลก็ ๆอยูเ่ พยี ง2-3ชน้ิ “เจา้ ยังไมไ่ ดท้ านอาหาร?”

ลยิ าตอบพลางยมิ้ เอยี งอาย “ขา้ ยงั ทางานบา้ นไมเ่ สรจ็ คะ่ กเ็ ลยยงั ไมไ่ ดก้ นิ แตถ่ งึ อย่าง
งนั้ ก็ยงั ไม่สะอาดอยดู่ ”ี

สายตาเยน็ ชามองสารวจรา่ งกายของเดก็ สาว ลยิ ามรี า่ งกายผอมแหง้ แบบคนไม่มอี นั จะ
กนิ ผวิ พรรณหยาบกรา้ นและเป็ นเกลอื้ น ถงึ อยา่ งนัน้ ลยิ ากเ็ ป็ นเดก็ สาวทม่ี จี ติ ใจแข็งแกรง่ ไมย่ อมแพ ้
ตอ่ ความยากจน เธอมกั จะยม้ิ รับใหก้ บั เรอื่ งรา้ ยๆทโ่ี ถมเขา้ ใสเ่ สมอ

จติ ใจทดี่ นี ั่นก็ดใี นฐานะคนทด่ี น้ิ รนจะมชี วี ติ แตไ่ ม่ดใี นฐานะวัตถุดบิ เอาเสยี เลย..

รา่ งใตผ้ า้ คลมุ นาตะกรา้ ทถ่ี อื มาตลอดทางวางไวบ้ นโตะ๊ เพยี งตวั เดยี วในบา้ น ของ
ภายในตะกรา้ สง่ กลน่ิ หอมอบอวลไปทว่ั บา้ นหลังนอ้ ย แมจ้ ะมผี า้ คลมุ อยู่แตแ่ คก่ ลนิ่ ก็รวู ้ า่ ภายในนัน้ มี
ขนมปังมากมายทพ่ี ส่ี าวใจดมี กั นามาใหเ้ สมอทุกครงั้ ทมี่ าเยย่ี ม

“ขา้ จะใหค้ นรบั ใชน้ าอาหารมาใหเ้ จา้ เพม่ิ ”

“ไม่เป็ นไรคะ่ ๆ! แคน่ ้ีขา้ กเ็ กรงใจจะแย่อยู่แลว้ ..”ลยิ ารบี ตอบอย่างลนๆแคน่ ้ีพส่ี าวก็
ลาบากเพอ่ื พวกนางมากพอแลว้ ทงั้ ยา ทัง้ อาหาร หากไมไ่ ดพ้ ส่ี าวนอ้ งชายเองกค็ งตายไปนานแลว้
ไม่กลา้ รบกวนพส่ี าวมากกวา่ น้หี รอก

ดเู หมอื นวา่ ความคดิ ของเด็กสาวจะสง่ ผา่ นทางสหี นา้ จนอา่ นออกไดง้ า่ ยๆวา่ คดิ อะไรอยู่
แตน่ างกเ็ ป็ นแบบนท้ี กุ ครัง้ ทจ่ี ะไดร้ ับสง่ิ ของใดๆนั่นแหละ มนั ชา่ งน่าราคาญพาลใหเ้ สยี เวลา..

“เจา้ อย่าไดป้ ฏเิ สธเลยลยิ า ระหวา่ งทเี่ ราร่วมงานกันอย่ขู า้ ก็มหี นา้ ทที่ จ่ี ะตอ้ งดแู ลเจา้
จนกวา่ การร่วมงานของเราจะสนิ้ สดุ ลง เขา้ ใจหรอื ไม่?”

“ขา้ เขา้ ใจ แตว่ า่ ..”

“ไมม่ แี ตล่ ยิ า ขา้ ใหส้ ง่ิ ใดจงอย่าไดป้ ฏเิ สธ”

“..เขา้ ใจแลว้ ..คะ่ ”

“กด็ ”ี มอื เรยี วใตถ้ งุ มอื หนาหยบิ หลอดยาทเี่ หน็บอย่ขู า้ งเอวยนื่ ใหเ้ ด็กสาว ลยิ ารบั ไวแ้ ลว้
รบี วงิ่ ไปเก็บพรอ้ มเอาหลอดแกว้ 2หลอดทบ่ี รรจขุ องเหลวสแี ดงขน้ มามอบใหพ้ สี่ าวทนี่ างเรยี กเป็ น
การตอบแทน

ดวงตาสอี าพนั ใตผ้ า้ คลมุ จอ้ งมองของเหลวสแี ดงทถ่ี กู บรรจุไวใ้ นหลอดแกว้ มนั คอื
เลอื ดของเด็กสาวและเด็กชายทป่ี ่ วยเป็ นโรคสลมั รา่ งใตผ้ า้ คลมุ รบี เก็บซอ่ นขวดแกว้ โดยเร็ว
หลังจากไดร้ บั มา เมอ่ื หมดธรุ ะแลว้ ร่างใตผ้ า้ คลมุ จงึ จะกลับทนั ทรี าวกับกลวั มใี ครมาเหน็ เขา้ “ขอบใจ
มากลยิ า แลว้ ขา้ จะมาใหม”่

“พสี่ าว ใหข้ า้ ไปสง่ ท่านนะ!”

“ไมจ่ าเป็ น เจา้ ไปทานอาหารไดแ้ ลว้ ”

พดู จบรา่ งใตผ้ า้ คลมุ กร็ บี เดนิ ออกจากบา้ นไปทนั ทเี สมอื นวา่ การอยทู่ นี่ ีอ่ กี แมแ้ ตว่ นิ าที
เดยี วจะเกดิ เหตรุ า้ ยได ้ รา่ งใตผ้ า้ คลมุ เดนิ ไปทศิ ตรงกนั ขา้ มกับคราวทเี่ ดนิ เขา้ มา นางสงั่ ใหร้ ถมา้ ไป
รอยงั อกี เสน้ ทางทเ่ี ป็ นทางลัดอยกู่ อ่ นแลว้ นางรบี เดนิ ไปยงั เสน้ ทางออกทมี่ คี นของนางรอรบั อยู่ สดุ
ปลายทางนัน้ คอื ทางตนั ทม่ี ลี ังไมป้ ิดบงั เสน้ ทางอยู่

ร่างใตผ้ า้ คลมุ ไม่รอชา้ ตรงเขา้ ไปแลว้ ออกแรงผลกั ลงั ไมจ้ นปรากฏเป็ นประตลู บั ทซ่ี อ่ น
อยดู่ า้ นหลงั เคาะเพยี ง3ทคี นดา้ นหลังประตกู เ็ ปิดตอ้ นรบั นางจงึ รบี เขา้ ไปโดยเรว็ แลว้ ประตลู ับใน
ตรอกสลัมก็ปิดลง

.

.

.

.

.

“ทา่ นหญงิ ท่านกลบั มาแลว้ ! เหตใุ ดคราวนจี้ งึ กลับมาชา้ นัก.. ขา้ เกอื บจะออกไปตามหา
ทา่ นแลว้ ”ชายหนุ่มรปู งามเสน้ ผมสหี มอกและดวงตาสอี เมทสิ ตค์ กุ เขา่ มองคนตรงหนา้ ดว้ ยน้าตาท่ี
คลอเบา้ จนดนู ่าสงสาร

“เจา้ กว็ า่ ขา้ ไปชา้ ทุกครงั้ น่ันแหละ”รา่ งใตผ้ า้ คลมุ สา่ ยหนา้ อย่างระอาใจกับคนรบั ใชค้ น
สนทิ นางถอดผา้ คลมุ ทเี่ ปรอะเป้ือนโคลนออก เผยใหเ้ ห็นเรอื นผมสดี อกเหมยนุ่มสลวย นัยน์ตาสี
อาพนั และผวิ กายขาวราวนมแพะ รปู หนา้ กง็ ามยง่ิ กวา่ ภาพวาดของจติ รกรเอก สดั สว่ นยง่ิ ไมต่ อ้ งพูด
ถงึ ไม่วา่ สตรใี ดกอ็ ยากมรี ปู รา่ งอนั งดงามเยา้ ยวนเชน่ หญงิ งามตรงหนา้ น้ี

เฮอเมสรับผา้ คลมุ มาจากหญงิ งามผเู ้ ป็ นนายตรงหนา้ แลว้ มองสารวจร่างกายคนงาม
ดว้ ยความหลงใหล อา่ ..นายหญงิ ของเขางดงามเสยี จนลมื หายใจจรงิ ๆ

“นายหญงิ ขอรบั ท่างดงามเกนิ ไปแลว้ ”

“เจา้ ก็กลา่ วเชน่ นีท้ ุกครัง้ เชน่ กัน”คนงามยม้ิ ขาเสยี งหวั เราะนา่ ฟังดงั่ กระดง่ิ แกว้ ในวนั สนิ้
ปี

“แลว้ นี่ท่านจะไปไหนตอ่ หรอื ไมน่ ายหญงิ ?”

“ไปหาเพอื่ นเกา่ ของเรากนั เถดิ ”มมุ ปากยกยม้ิ ขนึ้ ประกายตาสอี าพนั วาววับราวกับเจอ
สงิ่ ถูกใจ นางละ่ คดิ ถงึ เพอ่ื นเกา่ คนนี้เหลอื เกนิ หหึ หึ ึ

เฮอเมสพานายหญงิ คนงามไปยงั รถมา้ ทจี่ อดคอยอยู่หนา้ รา้ น ‘เตาอบของโนม’ อันเป็ น
รา้ นขนมอบชอ่ื ดงั ในเมอื งหลวงของอาณาจกั รพาเทออนแหง่ นี้ เบอื้ งหนา้ เป็ นรา้ นขนมอบสาหรับผูด้ ี
มอี นั จะกนิ แตข่ องในรา้ นกไ็ มแ่ พงนักชนชนั้ กลางสามารถซอ้ื กนิ ได ้ แตก่ ระนัน้ ราคาก็อยใู่ นเรททส่ี งู
อยู่ดี

“อะ้ นั่นมารเ์ ชอเนสไอรนี ใชห่ รอื ไม่?”ลกู คา้ คนหนงึ่ รอ้ งขน้ึ เมอ่ื สงั เกตเุ หน็ ใครบางคน
ออกมาจากหลังรา้ นขนมอบ ดว้ ยความงดงามของไอรนี แน่นอนวา่ ทกุ คนตา่ งเคยไดย้ นิ กติ ตศิ ัพท์
ความงามของนางกนั ท่วั

“สวัสดเี คาน์เตสรอนเน่ไมค่ าดคดิ วา่ จะไดพ้ บท่านทนี่ ่ี”ไอรนี หนั ไปพบเคานเ์ ตสทยี่ อบ
กายเคารพอยจู่ งึ เลยี่ งไม่ไดท้ จี่ ะหยุดทักทาย

อา่ … ตัวนา่ ราคาญ

“มารเ์ ชอเนสคงจะไมท่ ราบ รา้ นเตาอบของโนมเป็ นรา้ นขนมอบทดี่ ที สี่ ดุ ในเมอื งหลวง
จงึ เป็ นทนี่ ยิ มของสตรชี นั้ สงู ไมแ่ ปลกทจ่ี ะพบขา้ ทเี่ ป็ นลกู คา้ ประจา”เคานเ์ ตสรอนเน่ปิดปากวั เราะคกิ
คกั กบั สาวรบั ใชข้ า้ งกายเจตนาแฝงความดถู กู ทน่ี างเป็ น'สตรบี า้ นนอก'

“ขา้ ไม่ทราบอย่างทท่ี ่านวา่ เพราะรา้ นเป็ นทนี่ ยิ มของชนชนั้ สงู ขา้ จงึ ไม่คดิ วา่ จะพบทา่ น
ทน่ี ่”ี ไอรนี ตอบกกลบั ดว้ ยรอยยมิ้ พมิ ใจแบบทถี่ ูกกลา่ วขานวา่ เป็ นรอยยมิ้ ทแี่ สนจะบรสิ ทุ ธแ์ิ ตค่ าพูด
นัน้ หากฟังใหด้ กี ็เฉอื นหนา้ สตรตี รงหนา้ ไมน่ อ้ ย

รอนเนห่ นา้ ครม้ึ ลงหลายสว่ นนางรูส้ กึ ไมช่ อบใจหญงิ สงู ศกั ดต์ิ รงหนา้ นางเป็ นถงึ เคาน์
เตสเชน่ ไรคนตรงหนา้ กไ็ มม่ สี ทิ ธพิ์ ดู กบั นางเชน่ นี้ “ท่านพูดเชน่ น้หี มายความวา่ อยา่ งไร”

“ขา้ กห็ มายความตามทพ่ี ดู คะ่ ”ไอรนี จบประโยคดว้ ยรอยยมิ้ นอ้ ยๆ

“ท่านหญงิ รถมา้ มารอแลว้ ขอรบั ”เฮอเมสรบี ตัดบทเมอื่ เห็นสตรชี นั้ ตา่ ตรงหนา้ ทาท่าจะ
วนี ใสท่ า่ นหญงิ ของเขา

“อา๋ .. งัน้ เราไปกันเถอะเฮอเมส”ไอรนี ยม้ิ หวานหยด สองมอื ยกขนึ้ กอดแขนขา้ รบั ใช ้
ชายสดุ หลอ่ เหลาขา้ งตวั ไวแ้ นบแน่น อยา่ คดิ นะวา่ เมอื่ กนี้ างไมเ่ ห็นสตรชี นั้ ต่าตรงหนา้ แอบมองคน
ของนางน่ะ

ไอรนี และเฮอเมสพากันเดนิ ออกยงั ไปรถมา้ ทจี่ อดรออยูห่ นา้ รา้ นทา่ มกลางเสยี งหวดี
รอ้ งโวยวายอยา่ งลมื ท่าผูด้ ขี องเคาน์เตสรอนเน่ “มารเ์ ชอรเ์ นสไอรนี ไรย้ างอายยง่ิ นัก! กอดกบั ผชู ้ าย
หนา้ ไมอ่ ายทาอะไรคดิ ถงึ หนา้ สามเี สยี บา้ ง!!”

ไอรนี ไม่สนใจเสยี งนกเสยี งกาเท่าไหรน่ ักแตใ่ นจังหวะทเ่ี ดนิ ผา่ นสตรผี นู ้ ัน้ นางกล็ อบสง่
เสยี งเบาๆใหไ้ ดย้ นิ เพยี ง2คนวา่ “สามขี า้ ใจกวา้ งยงิ่ นัก นกนอ้ ยในกรงทองอยา่ งท่านควรหบุ ปากแลว้
เขยบิ ทใ่ี หส้ าวใชข้ องทา่ นเถอะ”

.
.
.
.
.
“เฮอ้ .. ปวดขาชะมดั ”ไอรนี บน่ กระปอดกระแปดในขณะทรี่ ถมา้ กาลงั เคลอื่ นทไ่ี ปยงั บา้ น
เพอื่ นเกา่ ของนาง
“ใหข้ า้ นวดใหน้ ะท่านหญงิ ”เฮอเมสทไ่ี ดย้ นิ ท่านหญงิ บน่ ปวดเมอื่ ยจงึ อาสาบรรเทา
อาการปวดใหท้ า่ นหญงิ ทนั ที รา่ งหนาของชายรบั ใชค้ กุ เขา่ ลงกับพนื้ รถมา้ แลว้ ยกเรยี วขางามของผู ้
เป็ นนายพาดเขา่ โดยไม่รอคาอนญุ าต
ชายกระโปรงถกู ร่นขนึ้ ไปเกยบนหนา้ ขาเผยใหเ้ ห็นเรยี วขางามชวนใหต้ นื่ ตัว มอื หนา
บรรจงบบี นวดขาทงี่ ดงามคนู่ ัน้ อย่างอะนุถนอม แววตาเตม็ ไปดว้ ยความรกั ใครแ่ ละความยนิ ดี
ไอรนี มองคนสนทิ ตรงหนา้ นกึ อยากแกลง้ อยูบ่ า้ ง แตเ่ ห็นแกว่ ันน้ีเขาทาตวั เป็ นเดก็ ดจี ะ
เวน้ ใหซ้ ักวันแลว้ กนั นางจะพยายามมองขา้ ม ความกระหาย ทป่ี ิดไม่มดิ ของเขาไปละ่ นะ่ ฮฮึ ึ
“ไม่คดิ วา่ มอื ของเจา้ ขนึ้ สงู ไปหนอ่ ยหรอเฮอเมส”ไอรนี แยม้ รอยยม้ิ ลอ้ เลยี นคนตรงหนา้
เมอื่ มอื หนาทบ่ี รรจงนวดน่องใหน้ างเลยเถดิ ขน้ึ มาถงึ ตน้ ขาและกาลงั เลน่ ซกุ ซนอยู่ใตก้ ระโปรงของ
นาง
“หากนวดน่องแลว้ ไมน่ วดตน้ ขาดว้ ยอาการปวดจะไมบ่ รรเทานะครบั ทา่ นหญงิ ”เฮอเม
สใชด้ วงตาอัญมณีสมี ่วงชอ้ นมองหญงิ สาวตรงหนา้ รอยยม้ิ ทม่ี กั ประดบั อยู่บนรมิ ฝีปากเผยเลห่ ์
เหลยี่ มออกมาในขณะทม่ี อื อนุ่ ขยบั เขา้ ใกลก้ ายสาวเพอื่ หวังปลกุ เรา้

“ขา้ รับใชไ้ มค่ วรแตะตอ้ งร่างกายเจา้ นายเกนิ พอดไี ม่ใชร่ ไึ ง”ไอรนี ใชฝ้ ่ าเทา้ ยันอกเฮอ
เมสเบาๆเพอ่ื ไม่ใหห้ นมุ่ ใจรอ้ นของนางรกุ ลา้ มาใกลเ้ กนิ ควร

“ขา้ ไม่ใชข่ า้ รับใชท้ า่ นซกั หนอ่ ยทา่ นไอรนี ”เฮอเมสเมอ่ื โดนขัดจงั หวะก็ไมไ่ ดก้ รนุ่ โกรธ
ใดๆเขาควา้ ฝ่ าเทา้ ของอกี ฝ่ ายมาวางบนฝ่ ามอื ดว้ ยความออ่ นโยน

“ขา้ คอื สตั วเ์ ลยี้ งของท่านตา่ งหาก”จุมพติ แหง่ ความซอ่ื สัตยป์ ระทับบนหลงั เทา้ งาม

ไอรนี ยม้ิ ออกมาอยา่ งพงึ พอใจ เฮอเมสพดู ไดถ้ กู ใจนางมาก

“ถอื วา่ รูเ้ รอ่ื งอยบู่ า้ ง มาสขิ า้ จะใหร้ างวลั ”

ไดย้ นิ ดงั นัน้ เฮอเมสกย็ ม้ิ รา่ กอ่ นจะโนม้ ครง่ึ ตวั คร่อมตักหญงิ สาวใหเ้ ธอมอบจมุ พติ ให ้
บนหนา้ ผาก รมิ ฝีปากน่มุ ชนื้ ประทบั ลงมาบนหนา้ ผากแลว้ ผละออกอย่างออ้ ยองิ่ เสมอื นอนุญาตให ้
เขาไดร้ ับรางวัลทมี่ ากกวา่ นี้

เฮอเมสยันตวั ขนึ้ อกี เพยี งเลก็ นอ้ ยใบหนา้ กเ็ สมอท่านหญงิ รมิ ฝีปากหนาทาบทับลงไป
บนปากเลก็ นั่นอย่างแผ่วเบาแตเ่ ปี่ยมดว้ ยความตอ้ งการ รมิ ฝีปากขยบั อย่างออ้ ยอง่ิ คอ่ ยๆละเลยี ดชมิ
รสหวาน ยง่ิ โดนเขย้ี วเล็กๆของคนงามขบกดั กย็ ง่ิ เพม่ิ อารมณ์อยากในกายนาง

ไอรนี ปลอ่ ยอารมณใ์ หเ้ ป็ นไปตามตอ้ งการของชายหนมุ่ และลม้ิ รสสนุ ทรยี ์ กายบาง
คอ่ ยๆโอนออ่ นในออ้ มแขนอบอนุ่ รูต้ ัวอกี ทเี สน้ ผมของเธอกแ็ ผ่สยายไปกับเบาะนั่ง

สันจมกู ฝังลงไปบนซอกคอขาวสดู เอากลน่ิ หอมของสตรเี ขา้ ไปเต็มปอด กลนิ่ กายหอม
ปลกุ เรา้ อารมณใ์ หผ้ งาด มอื หนาลบู ไลเ้ อวคอดกงิ่ แลว้ ขยบั ขนึ้ มาถงึ เนนิ อกใตร้ ม่ ผา้ ในขณะทมี่ อื
หนากาลงั จะเปลอื้ งชดุ อยนู่ ัน้ เอง..

“ทา่ นหญงิ ขอรบั ถงึ คฤหาสถอ์ าตวลแลว้ ขอรบั !”เสยี งคนรถกต็ ะโกนเรยี กเมอื่ เขา้ สู่
บรเิ วณของคฤหาสถอ์ าตวลอนั เป็ นจุดหมายปลายทาง

“แม่งเอย้ !!”เฮอเมสสบถออกมาอย่างหัวเสยี เมอื่ ถูกขัดจังหวะ ท่านหญงิ เห็นท่าทางหวั
ฟัดหวั เหวย่ี งของคนสนทิ กห็ วั เราะคกิ คกั อยา่ งมคี วามสขุ ซะเต็มประดา เธออตุ สา่ หไ์ ม่แกลง้ แตเ่ ขาก็
อดจนไดส้ นิ ะ

“ฮฮึ ฮึ ึ เอานา่ ๆอย่าหัวเสยี ไปเลยเฮอเมสของขา้ ฮฮึ ”ึ ถงึ จะเอย่ ปลอบไปเชน่ นัน้ แตน่ างก็
หยดุ ขาไม่ได ้ เห็นทา่ ทางไม่พอใจของเฮอเมสกท็ าใหร้ สู ้ กึ เหมอื นเห็นเดก็ นอ้ ยงอแงอยา่ งไรอย่าง
นัน้

“ท่านหญงิ ..”เฮอเมสเบะปากเหมอื นจะรอ้ งไห ้ แววตากระหายหลงเหลอื เพยี งความ
เสยี ดายอย่างเหน็ ไดช้ ดั

“ฮฮึ ึ ไม่เอาน่าเฮมิ สท์ รี่ กั ของขา้ เจา้ กไ็ ดจ้ มุ พติ ไปแลว้ ไม่ใชห่ รอ”

“แตข่ า้ อยากไดม้ ากกวา่ นนั้ นี”่
“ไวข้ า้ จะแบง่ ขนมใหก้ นิ แลว้ กนั นะ”
“ทา่ นหญงิ !”
เมอ่ื ทาอะไรไม่ไดเ้ ฮอเมสจงึ ตอ้ งทาใจแลว้ ชว่ ยทา่ นหญงิ แตง่ ตวั ใหเ้ รยี บรอ้ ยกอ่ นไป
พบ ‘เพอื่ นเกา่ ’ ไม่วายฉวยโอกาสลบู ไลร้ า่ งกายงดงามอกี ครงั้ จนโดนทา่ นหญงิ เอ็ดไปรอบนงึ
“ท่านหญงิ งดงามเกนิ ไปจนขา้ หา้ มใจไม่อยนู่ ่ีครับ!”
“ขา้ รูต้ วั อยู่แลว้ วา่ สวยนา่ !”
.
.
.
.
.
.
“ยนิ ดตี อ้ นรบั มาณเชอรเ์ นสไอรนี และผูต้ ดิ ตามครับผม”ชายรา่ งสงู ในชดุ พ่อบา้ นเตม็ ยศ
ออกมาตอ้ นรบั ทนั ทที เ่ี หน็ รถมา้ ของนางเขา้ เขตคฤหาสถม์ า พอ่ บา้ นนัน้ สงู ถงึ 193ซม.รปู รา่ งกายา
ใบหนา้ คมครา้ มผวิ สแี ทนด่ังคนออกแดดกอปรกบั เสน้ ผมสนี ลิ และดวงตาสสี มทุ ร
ไม่ตอ้ งแสดงออกอย่างโจง่ แจง้ ก็ไดม้ งั้ วา่ เกษียณทหารมาเป็ นพอ่ บา้ นนะ่
“ขา้ มาหาเซอรช์ เวน”ไอรนี บอกความตอ้ งการกบั พอ่ บา้ น
“นายทา่ นซอ้ มดาบอย่ทู สี่ วนหลงั บา้ น เชญิ ทา่ นหญงิ รอทห่ี อ้ งน่งั เลน่ ซกั ครู่ขา้ จะไป
ตามนายท่านมาให”้ พ่อบา้ นนาทางไปยงั หอ้ งนั่งเลน่ ในคฤหาสนแ์ ลว้ จงึ ขอตัวไปตามนายทา่ น
เจา้ ของบา้ นหลงั น้ี
“หมอนั่นยงั ชอบลลิ ลเ่ี หมอื นเคย”ไอรนี พดู ขนึ้ ขณะทกี่ วาดสายตาสารวจรอบๆดว้ ยความ
เคยชนิ ตามแจกันมักจะประดับดว้ ยดอกลลิ ลส่ี ขี าวเป็ นสว่ นใหญ่ ผนังหอ้ งก็ประดับดว้ ยภาพสมรภมู ิ
จากจติ รกรตา่ งๆมากมาย

ชดุ อศั วนิ ขาวอนั ทรงเกยี รตกิ ็ถกู จดั ใสต่ โู ้ ชวเ์ ดน่ หรา ไม่ตอ้ งบอกกร็ วู ้ า่ 'เซอรช์ เวน'ภมู ใิ จ
ในฐานะอัศวนิ มากแคไ่ หน โดยเฉพาะในฐานะอัศวนิ ขาวคแู่ ม่ทพั ทมฬิ

“ขอโทษทใ่ี หร้ อ”เสยี งดังมาจากอกี ฝั่งของประตทู พ่ี อ่ บา้ นจากไป ชายคนงามเรอื นผม
สคี วันและนัยน์ตาสที องอรา่ มจอ้ งมายงั ‘แขกทไ่ี มไ่ ดร้ บั เชญิ ’

“มารเ์ ชอรเ์ นสไอรนี เป็ นเกยี รตอิ ยา่ งยงิ่ ทไ่ี ดพ้ บท่าน”บรุ ุษรา่ งหนาอยา่ งอัศวนิ คอ้ มกาย
เคารพแขกผูม้ าเยอื นเล็กนอ้ ยกอ่ นจะน่ังลงฝั่งตรงขา้ ม

“ขอโทษดว้ ยทขี่ า้ มารบกวนท่าน”

“ไมไ่ ดร้ บกวนเลยครบั ท่านหญงิ ”

“ไมไ่ ดร้ บกวนแตก่ ็มาขัดจังหวะซอ้ มดาบใชห่ รอื ไม่?”

“....”

“มเิ อาน่า เจา้ เงยี บนั่นกห็ มายความวา่ ทข่ี า้ กลา่ วมนั ถกู ตอ้ งนะ่ ส”ิ ไอรนี แยม้ รอยยมิ้ ขบขนั
ราวผูช้ นะ

“ท่านตอ้ งการอะไร?”ชเวนทไี่ มอ่ ยากทนฟังคนงามพริ พ้ี ไิ รจงึ เอย่ เขา้ เรอ่ื งทันที

“ขา้ คดิ ถงึ ท่านนะชเวน”มุมปากแยม้ รอยยม้ิ หม่นแสงเสมอื นดอกไมเ้ ฉา นัยนต์ าสอี าพัน
หรุบลงต่ากม้ มองนวิ้ มอื ทส่ี วมแหวนของตนเอง

นง่ิ ไวอ้ ยา่ หลดุ ขา นงิ่ ไว!้

อศั วนิ หน่มุ ถงึ กบั ควิ้ กระตกุ สตรนี างนี้จะมาไมไ้ หนกนั !

“เลกิ เลน่ เสยี ทไี อรนี ตอ้ งการอะไร!”ชายหน่มุ เรมิ่ ขน้ึ เสยี งบง่ บอกวา่ เขาไม่วา่ งมาเลน่

กบั เธอ

“โธ่ ขา้ ก็แคม่ าเยย่ี มตามประสาเพอ่ื นเกา่ ”

“.....”

“เจา้ น่ีจรงิ จังซะจรงิ ไมส่ นกุ เลย เฮมิ สข์ องขา้ ยงั น่ารกั กวา่ เจา้ ซะอกี ”มอื เรยี วแบออก
เรยี กใหข้ า้ รับใชห้ นา้ หลอ่ เอาคางมาวางบนมอื นอ้ ยๆกอ่ นนางจะเกาคางใหค้ ลา้ ยสัตวเ์ ชอื่ งๆตวั หนงึ่

ดวงตาคมสที องตวดั มามองนางอยา่ งคาดโทษ

“หึ ฟารสิ กาลงั จะยา้ ยไปประจาทเ่ี วสดอนในฐานะเจา้ เมอื งคนใหม”่ ไอรนี นั่งไขวห่ า้ ง
และจอ้ งมองคนตรงหนา้ อย่างจรงิ จงั เมอ่ื คนตรงหนา้ ไม่เลน่ ดว้ ย

“เวสดอน… ชายแดนทางทศิ ตะวนั ออกเฉยี งเหนอื ... ท่านไปทาอะไรทนี่ ่ัน?”

“กษัตรยิ ย์ งั คงไมไ่ วว้ างใจสงครามระหวา่ งดนิ แดนจงึ จะสง่ ฟารสิ ไปควบคมุ สถานการณ์
และป้องกันหากเกดิ เหตรุ า้ ยแรง”ไอรนี ตอบอย่างสบายๆในขณะทพ่ี ่อบา้ นยกน้าชามาเสริ ฟ์ ไอรนี จงึ
ยกชาขนึ้ จบิ เลก็ นอ้ ยกอ่ นจะวางลงโดยเร็ว

รสชาตหิ ว่ ยแตกชะมดั ..

“แตท่ า่ นแม่ทพั ขอปลดระวางแลว้ คราวนเี้ ขา้ เมอื งหลวงมาเพอื่ อวยยศเป็ นดยกุ แลว้
ปกครองปารก์ ทางทศิ ใตไ้ มใ่ ชร่ ไึ ง?”ปารก์ ทสี่ งบสขุ กบั เวสดอนทพี่ รอ้ มเกดิ สงครามทกุ เมอื่ มัน
เหมอื นกันตรงไหน?? หรอื พระองคท์ รงเขา้ ใจอะไรผดิ ?

“กค็ งไปขัดผลประโยชน์ใครเขาเขา้ ละ่ มงั้ กน็ ะ ปารก์ นะ่ มเี มอื งทา่ นแ่ี ถมยังเป็ นเมอื ง
ท่องเทย่ี วอกี ดว้ ยแหลง่ เงนิ แหลง่ ทองชนั้ ดเี ลย”ไอรนี ไหวไหลร่ าวไม่ทกุ ขร์ อ้ น

“เหตใุ ดท่านจงึ ไม่เดอื ดเน้อื รอ้ นใจเลยละ่ ทา่ นหญงิ ! ถา้ ทา่ นแมท่ พั ไปเวสดอนน่ันก็
หมายความวา่ ท่านตอ้ งไปดว้ ยนะ!”

“ขา้ รู ้ กข็ า้ เป็ นภรรยาเขานย่ี งั ไงกต็ อ้ งไปดว้ ยกนั อยแู่ ลว้ ”แลว้ ทาไมหมอนต่ี อ้ งขนึ้ เสยี ง
ดว้ ย

“รทู ้ ัง้ รแู ้ ตก่ ็ไมค่ ดิ จะทาอะไรเลยเนย่ี นะ! ทา่ นรหู ้ รอื ไม่วา่ เวสดอนอันตรายแคไ่ หน!”
ชเวนถงึ กบั เลอื ดขนึ้ หนา้ สตรตี รงหนา้ จะทาเป็ นไมใ่ ชเ่ รอ่ื งของตัวเองไปถงึ เมอื่ ไหร่ แลว้ อะไรคอื การ
จบิ ชาเขาแลว้ ทาหนา้ แหยง!

“แน่นอนวา่ ขา้ รู ้ เอะ้ หรอื วา่ ทเี่ จา้ โมโหอยู่น่ีเพราะวา่ เป็ นหว่ งขา้ งนั้ หรอ?”ไอรนี ยมิ้ แป้น
แลน้ หยอกเยา้ ชายปากแขง็ ตรงหนา้ อา ทข่ี น้ึ เสยี งใสน่ างเพราะเป็ นหว่ งหรอเน่ยี งนั้ จะไมถ่ อื โทษ
โกรธแลว้ กนั นะจะ้

“ไอรนี !!!!”ชเวนถงึ กับเดอื ดจัดทุบโต๊ะเมอื่ คนงามยังคงเอาแตเ่ ลน่ ลน้ิ อยู่ได ้

“โอย้ ! เจา้ จะขนึ้ เสยี งใสข่ า้ มากไปแลว้ นะชเวน! เจา้ ก็รูอ้ ย่วู า่ ขา้ ไม่เป็ นอะไรหรอกไม่
ตอ้ งหว่ งขา้ นกั หรอกนา่ ! ขา้ กแ็ คม่ าถามวา่ เจา้ อยากไปเวสดอนกบั ขา้ หรอื เปลา่ กเ็ ทา่ นนั้ เองเลกิ ขน้ึ
เสยี งใสข่ า้ ไดแ้ ลว้ !”ไอรนี ถงึ กับทนไมไ่ หวทอ่ี ัศวนิ ตรงหนา้ เอาแตจ่ ะดเุ ธอ ไดท้ กี ็เลยสวนกลับอกี
ฝ่ ายไปเร็วๆเสยี บา้ ง

ใหต้ ายเถอะ เสยี ขวัญหมด!

“ฮยึ่ ย!!”

อัศวนิ หนุ่มทเ่ี พงิ่ รสู ้ กึ ตัววา่ เผลอใสอ่ ารมณ์มากเกนิ ไปก็ทาอะไรไมไ่ ดน้ อกจากกระแทก
กน้ นั่งลงบนโซฟาแลว้ ขบเคย้ี วฟันแกอ้ ารมณห์ งุดหงดิ ในใจ นางชา่ ง!! ฮย่ึ ยยย!!! ขนาดจะวา่ กย็ ังวา่
ไม่ออกเลยหงดุ ชะมดั !

“พอไม่อยูใ่ นสนามรบแลว้ เจา้ คมุ อารมณแ์ ยช่ ะมัด”ไอรนี บน่ อบุ
“นั่นก็เป็ นเพราะทา่ น!!”
“อย่ามาขนึ้ เสยี งใสข่ า้ ชเวน”ไอรนี ตวดั สายตาขวางใสช่ ายตรงหนา้ เมอื่ เขาทาทา่ จะ
แง่งๆ(?) ใสน่ างอกี รอบ
“....”
“ตกลงทา่ นจะไปเวสดอนกบั ขา้ หรอื ไม่?”
“เรอื่ งนีค้ งรบี ดว่ นตดั สนิ ใจไมไ่ ด ้ ขา้ ขอเวลาคดิ ดกู อ่ น”
“ขา้ เขา้ ใจ ท่านคงตดิ ใจสาวอยูท่ เ่ี มอื งหลวงน่ี ขา้ ไม่กลา้ ไปตัดดา้ ยแดงท่านหรอก”ไอ
รนี ลกุ เขา้ แลว้ รบี ควา้ กระเป๋ าเตรยี มเผน่ ออกไปทนั ที
“ไอรนี !!”
“ลากอ่ นชเวน ขา้ จะรออยทู่ เ่ี วสดอนนะ”
ไม่รรี อใหเ้ สยี เวลาสองเทา้ รบี กา้ วฉับๆออกจากหอ้ งโดยไม่ลมื ควา้ บา่ วขา้ งกายไปดว้ ย
ทันทที ไ่ี ดย้ นิ อัศวนิ รปู งามแหวใส่
โดยไมล่ มื ทจี่ ะกลา่ วลาพ่อบา้ นรปู หลอ่ ดว้ ยอกี เล็กนอ้ ย
“ออ้ ชาของเจา้ ..เปลยี่ นรสมอื หนอ่ ยกด็ นี ะ”
ท่านพูดตรงๆกไ็ ดน้ ะวา่ มันหว่ ยนะ่ !!
.
.
.
หลังจากรถมา้ เคลอื่ นตวั ออกจากคฤหาสถ์ ชเวนก็ไดแ้ ตย่ นื มองทา้ ยรถลบั ไปจนสดุ
สายตาในใจกค็ ดิ ถงึ แตเ่ รอ่ื งทคี่ นงามไดพ้ ูดมา แน่นอนวา่ เขาเป็ นหว่ งไอรนี แตด่ ว้ ยสถานะในตอนนี้
การขยับทาอะไรนนั้ คอ่ นขา้ งลาบาก

“เจา้ คดิ ยงั ไง?”
หวั หนา้ พ่อบา้ นขา้ งกายถามขนึ้ ดวงตาสสี มทุ รเหมอ่ มองไปยงั มุมหนง่ึ ของเมอื งหลวง
ราวกับจอ้ งคลนื่ ใตน้ ้าทกี่ าลงั กอ่ ตัวอย่างเงยี บงนั
“ขา้ ไม่อาจปลอ่ ยไอรนี ไปไดก้ จ็ รงิ แตส่ ง่ิ ทเี่ รากาลงั ทาอยกู่ จ็ ะหยดุ กลางคนั ไมไ่ ด ้
เชน่ กัน”ชเวนเผยสหี นา้ ลาบากใจ เขารูว้ า่ ไอรนี เอาตวั รอดไดก้ ็จรงิ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทงั้ เกง่ ทัง้ ฉลาด
อย่างนา่ กลัว แตถ่ งึ ยังไงนางกเ็ ป็ นแคผ่ ูห้ ญงิ คนหนง่ึ ผูห้ ญงิ ทเ่ี ขารกั .. การปลอ่ ยใหน้ างอยู่ไกลเกนิ
สายตาเป็ นสง่ิ ทยี่ อมไมไ่ ด ้
“นางกาลงั หลอกใชเ้ จา้ นะชเวน”นยั น์ตาสที องหันขวับมายงั คนผมสคี วนั ขา้ งกาย ชเวน
เตยี้ กวา่ เขาเลก็ นอ้ ยทาใหเ้ ขามองไมถ่ นัดวา่ เจา้ ตัวมสี หี นา้ เชน่ ไร
แตถ่ งึ มองไม่เหน็ ขา้ กร็ ดู ้ วี า่ เจา้ รูส้ กึ เชน่ ไร
“ขา้ เต็มใจและยนิ ดใี หน้ างหลอกเลยละ่ หหึ หึ หึ ”ึ ชเวนแคน่ เสยี งหัวเราะดแู คลนตวั เอง
พลางยกมอื กอบกมุ สรอ้ ยคอทมี่ อี ความารนี หอ้ ยอยู่แลว้ หันไปมองคนขา้ งกาย
ดว้ ยสว่ นสงู ทต่ี า่ งกันของทงั้ 2คนเจา้ ของดวงตาสสี มทุ รจงึ ตอ้ งกม้ หนา้ เลก็ นอ้ ยเพอื่ มอง
ใบหนา้ ของคนผมสคี วัน ดๆู แลว้ กเ็ ป็ นชายรปู งามคนหนง่ึ เรยี กไดว้ า่ งามมากเลยดกี วา่ เสน้ ผมสคี วนั
ใบหนา้ คมแตก่ ็ละออ่ นเหมอื นชายแรกร่นุ ผวิ ขาวราวหมิ ะ และดวงตาสที องคาทรี่ าวกบั พระอาทติ ย์
สวา่ งไสวจนไมส่ ามารถโอบกอด..
“ขา้ ชอบสตี าเจา้ นะมาตนิ ”ชเวนพูดขน้ึ ท่ามกลางความเงยี บทโี่ รยตัวยามสบตากัน
“มันเหมอื นอความารนี ทนี่ างมอบใหข้ า้ ”พูดจบชเวนก็แยม้ ยมิ้ แลว้ เดนิ จากไป
ทงิ้ ใหม้ าตนิ อยตู่ รงนัน้ จอ้ งมองเขาจากดา้ นหลงั ทห่ี า่ งไกลออกไปจนไม่สามารถเออ้ื ม
มากอดไว ้
“...ขา้ กช็ อบเจา้ …”
แมจ้ ะไม่สามารถโอบกอดเจา้ กต็ าม
.
.
.
.

“ชานั่นรสชาตหิ ว่ ยแตกชะมัด”

ตัง้ แตข่ น้ึ รถมา้ มาไอรนี ก็บน่ ไม่หยุด นางรสู ้ กึ หงดุ หงดิ ไมน่ อ้ ยทโ่ี ดนเพอ่ื นเกา่ ทน่ี างรกั
ยง่ิ (?)ขนึ้ เสยี งใส่ แมจ้ ะเพราะนางหยอกอกี ฝ่ ายเลน่ ก็เถอะ แตแ่ ลว้ ไง! ยงั ไงเจา้ บา้ น่ันกไ็ มค่ วรขนึ้
เสยี งใสน่ างอยดู่ ี

“ชว่ ยไมไ่ ดห้ รอกทา่ นหญงิ มาตนิ เป็ นทหารมากอ่ นไมร่ ูว้ ธิ ชี งชากไ็ ม่แปลก”เฮอเมสรนิ
ชาหวานใสแ่ กว้ แลว้ เสริ ฟ์ ใหห้ ญงิ สาวดม่ื แกก้ ระหาย พดู ไปกเ็ ยอะไมไ่ ดจ้ บิ น้าซกั แอะทา่ นหญงิ จะ
ระคายคอเอาได ้

“ไมเ่ ห็นเกย่ี วกนั เลย เจา้ เป็ นนักฆา่ มากอ่ นยงั ชงชาเลศิ รสได ้ เจา้ มาตนิ มนั ไรฝ้ ีมอื เอง
มากกวา่ ”ไอรนี กลา่ วกอ่ นจะจบิ ชาหอมกรุน่ ในมอื พลางหยบิ ขนมรูปทรงเป็ นฝาวงกลมประกบกนั แลว้
สอดไสไ้ วต้ รงกลางขน้ึ มาดู

“น่อี ะไรงนั้ หรอ?”

“สงิ่ นัน้ เรยี กวา่ มาการองครบั นายหญงิ เป็ นขนมของอาณาจักรตา่ งชาตทิ ร่ี า้ นเตาอบ
ของโนมนาเขา้ มา”

“มาการอง? ไม่เคยไดย้ นิ มากอ่ นเลยแฮะ แตว่ า่ รสชาตไิ ม่เลว”ไอรนี ลมิ้ รสชาตขิ องมา
การองทหี่ วานละมนุ กาลังดเี นอ้ื สมั ผสั เองกไ็ มเ่ คยเจอทไ่ี หนมากอ่ น

“อร่อยมากๆ! เฮมิ สเ์ จา้ ไดแ้ บง่ ไวใ้ หฟ้ ารสิ บา้ งรเึ ปลา่ ?”

ใหม”่ “สว่ นของนายท่านขา้ แบง่ ไวต้ า่ งหากแลว้ แตถ่ า้ ท่านหญงิ ตอ้ งการเพมิ่ ขา้ จะรบี ไปซอื้ ให ้

“ไวเ้ จา้ ไปซอ้ื พรงุ่ นกี้ ็ได ้ อยา่ งไรขา้ ก็ตอ้ งใหเ้ จา้ เอาของไปใหน้ ังเดก็ นั่นอยูด่ ”ี

ไอรนี หวนนกึ ถงึ เดก็ สาวตวั นอ้ ยในสลมั ทน่ี างเพง่ิ ไปหามา นงั เดก็ นั่นตอ้ งการอะไรบา้ ง
นะ.. อาหาร แลว้ กเ็ ครอื่ งนุ่งหม่ ซักหนอ่ ย ชว่ งน้ีเองกเ็ รม่ิ หนาวแลว้ หากไมม่ ผี า้ หนาๆกอ็ าจหนาวตาย
ได ้

“ขา้ วา่ ทา่ นทมุ่ เทใหเ้ จา้ พวกนัน้ มากเกนิ ไปนะนายหญงิ ”ไอเ้ จา้ พวกนัน้ ทที่ าใหน้ ายหญงิ
ตอ้ งเดนิ ผา่ นดงสลัมไปหา คดิ แลว้ เขาเองกร็ ูส้ กึ รงั เกยี จพวกนัน้ ไมน่ อ้ ยทที่ าใหน้ ายหญงิ ของเขาตอ้ ง
ไปยงั สถานทส่ี กปรกแบบนัน้

“เจา้ พวกนัน้ เป็ นวตั ถดุ บิ ชนั้ ดสี าหรับการวจิ ยั ของขา้ อกี ทงั้ ..ยงั เป็ นยาชนั้ ดที ใ่ี ชฆ้ า่ ใคร
บางคน”รมิ ฝีปากบางแยม้ ยมิ้ งามออกมาแตก่ ลับแฝงไปดว้ ยความแคน้ ยง่ิ นัก มอื เรยี วควา้ หลอดแกว้
ทบ่ี รรจุเลอื ดของเด็กพวกนนั้ ไวแ้ ลว้ จอ้ งมองดว้ ยแววตาแข็งกรา้ ว

“นายหญงิ นามาใหข้ า้ เถดิ ขวดแกว้ พวกนัน้ อาจมเี ชอ้ื โรคจากในสลัมก็ได”้ เฮอเมสเอย่
ขน้ึ อยา่ งเป็ นหว่ ง

“อยา่ หว่ งไปเลยขา้ ฆา่ เชอื้ ขวดพวกนแ้ี ลว้ ตราบใดทมี่ นั ไม่แตกมันกย็ งั ปลอดภัย”ถงึ จะ
วา่ อยา่ งนัน้ แตก่ ส็ ง่ ขวดแกว้ ใหเ้ ฮอเมสไปเกบ็ แตโ่ ดยดี

เฮอเมสรบั มันไปและเก็บไวอ้ ยา่ งดเี พอ่ื ป้องกนั อบุ ตั เิ หตทุ อี าจจะเกดิ ขนึ้
“อา.. หากเราตอ้ งไปเวสดอนดยกุ เอนโทรซก่ี ็จะตอ้ งขาดยาเหลา่ นส้ี นิ ะ”เมอ่ื นกึ อะไรท่ี
ชวนใหร้ น่ื เรงิ ขน้ึ มาไดน้ างกแ็ ยม้ ยม้ิ ออกมา
“ท่านจะทาอยา่ งไรกนั นะหากตอ้ งขาดยาเป็ นเวลานานๆน่ะ ฮฮึ ฮึ ”ึ
“อาา จะมาคกุ เขา่ ขอรอ้ งขา้ รเึ ปลา่ กนั นา้ า ฮฮึ ฮึ ฮึ ”ึ
ไอรนี เสมองนอกหนา้ ตา่ งรถมา้ ในแววตาฉายความรน่ื รมยเ์ มอื่ นางเรมิ่ มองเหน็ ลทู่ าง
อะไรบางอย่าง เสน้ ทางทจี่ ะทาใหเ้ ป้าหมายของนางเดนิ ไปอกี หนงึ่ กา้ ว
อกี นานเทา่ ไหรก่ นั นา้ า กวี่ นั กเ่ี ดอื น กปี่ ี
นางก็ไมร่ ู ้
แตน่ างรบั รูไ้ ดว้ า่ ซักวัน ผูค้ นบนหอคอยงาชา้ งเหลา่ นัน้ จะตอ้ งคกุ เขา่ ใหน้ าง
เมอ่ื ถงึ วันนนั้
นางจะเหยยี บยา่ มนั ใหจ้ มอยใู่ นโคลนตมทนี่ างเคยขา้ มผา่ นมา
"มาการอง มาการอง หอมหวานเหลอื เกนิ หหึ หึ "ึ

♚♚♚♚♚♚

จบตอนท1่ี ไปแลว้ แบบงงๆ ไมไ่ ดเ้ ขยี นนยิ ายนู่นน่ีมาซกั พักก็เลยรูส้ กึ วา่ ฝีมอื ไม่คอ่ ยดเี ลยนา้ ตอนนี้
แตซ่ กั วันมันจะดขี น้ึ แน!่ ฮบึ !

ตอนท2ี่
มาการอง..ทาใหอ้ ารมณ์ดี

รถมา้ จอดลงหนา้ คฤหาสถห์ ลังงาม ประตรู ถมา้ เปิดออกเผยใหเ้ หน็ หนมุ่ รปู งามผมสหี มอกและดวงตา
สอี เมทสิ ตก์ า้ วลงมากอ่ น กอ่ นจะสง่ มอื ใหส้ ตรงี ามทตี่ ามลงมา
“ขอบใจเฮอเมส”
“ดว้ ยความยนิ ดขี อรับนายหญงิ ” ชายหนุม่ ยม้ิ ออกมาด่งั ทเี่ ขาพดู แลว้ จมุ พติ ลงบนหลังมอื บาง
“ฮฮึ ึ ไปไปเขา้ บา้ นกันไดแ้ ลว้ ขา้ อยากลงไปหอ้ งทดลองซกั หนอ่ ย”
“กระผมจะรบี ไปเตรยี มสถานทไ่ี วใ้ หน้ ะครบั ”
เฮอเมสจบู มอื ลาอกี ครงั้ กอ่ นจะรบี เดนิ จากไปทนั ที ไอรนี เดนิ เขา้ มาในบา้ นทักทายสาวใชท้ ก่ี าลงั ทา
ความสะอาดทางเดนิ เล็กนอ้ ยจงึ ไดร้ วู ้ า่ กาลงั มใี ครบางคนรอนางอยใู่ นหอ้ งรบั แขก
สองเทา้ พารา่ งงามเดนิ ไปตามเสน้ ทางไปยงั หอ้ งรับแขกอย่างไมร่ บี รอ้ นนกั เมอื่ มาถงึ นางจงึ ไดพ้ บ
กบั เพอื่ นสาวของนางทนี่ ั่งหนา้ บดู บงึ้ รออยทู่ โ่ี ซฟา
“ไอรนี !!”
“ทวิ าสวัสดคิ์ ะ่ ดชั เชสซายา่ ” ไอรนี ย่อกายเคารพนอ้ ยๆ
อา..วนั นีเ้ ป็ นวันอะไรของนางจงึ มคี นขน้ึ เสยี งใสน่ างบอ่ ยนัก
“ไอรนี เจา้ ไปไหนมา!”
คนงามทน่ี ัง่ รออยูเ่ มอื่ เหน็ คนทกี่ าลงั รอคอยมาถงึ กร้ บี พ่งุ เขา้ ไปหาทนั ทจี นเสน้ ผมสที านตะวันปลวิ
ไสว นัยนต์ าสแี อปเปิ้ลสารวจอกี ฝ่ ายทัว่ ทัง้ รา่ งกายเมอื่ เหน็ วา่ ไม่บบุ สลายกไ็ ดแ้ ตถ่ อนหายใจออกมา
“เฮอ้ ขา้ นกึ วา่ จะเป็ นอะไรไปซะแลว้ ”
“ท่านซายา่ พดู เหมอื นขา้ เป็ นคนชอบมปี ัญหาเลยนะคะ ฮฮึ ”ึ
“ถงึ เจา้ จะไมช่ อบมปี ัญหา สตรพี วกนัน้ ก็จะนาปัญหามากองใหเ้ จา้ ถงึ ทเ่ี ชยี วแหละ”
เมอื่ เห็นวา่ เพอื่ นสาวไมม่ ที ที ่าจะบน่ นางแลว้ จงึ ประคองกันไปน่ังบนโซฟาหนังแดงตวั นมุ่ พลางใหค้ น
รับใชน้ าขนมทเี่ พงิ่ ซอื้ มาไปจัดเสริ ฟ์
“เจา้ ไปไหนมาไอรนี ?”

“ขา้ ไปรา้ นเตาอบของโนมมาเจา้ คะ่ เหน็ วา่ เป็ นรา้ นขนึ้ ชอ่ื ของเมอื งหลวงก็เลยอยากจะลมิ้ ลอง นขี่ า้
ซอ้ื มาฝากท่านหญงิ ดว้ ยนะคะ” ไอรนี ตอบออกไปพรอ้ มรอยยม้ิ พลางเอนหวั ซบไหลเ่ พอ่ื นสาวอย่าง
เอาใจ
“ขา้ น่ะอยเู่ มอื งหลวงไดก้ นิ บอ่ ยกวา่ เจา้ อกี มงั้ เจา้ น่ะเก็บไวก้ นิ เถอะ”
“แตข่ า้ วา่ กนิ รว่ มกับท่านหญงิ อร่อยกวา่ นี่คะ”
“ตามใจเจา้ เถอะไอรนี ” ซายา่ ไดแ้ ตย่ ม้ิ อยา่ งออ่ นใจพลางใชน้ ว้ิ บศ้ี รี ษะนอ้ ยๆ ของเพอื่ นสาว
“คกิ คกิ ”
“แลว้ น่ีเจา้ เพง่ิ กลับมาจากโอเบลล์ เป็ นอยา่ งไรบา้ งละ่ ?”
“ขา้ สบายดมี ากเลยเจา้ คะ่ แตน่ ่าเสยี ดายโอเบลลไ์ ม่มขี นมอรอ่ ยๆ เลย ขา้ เลยไดผ้ า้ ฝ้ายมาฝากทา่ น
แทน” ไอรนี ยม้ิ หวานกอ่ นจะส่งั ใหบ้ า่ วรบั ใชไ้ ปจดั เตรยี มผา้ ทจ่ี ะนามาใหท้ ่านหญงิ
“เจา้ ไปอยู่ทา่ มกลางสงครามนะไอรนี ยังจะมแี กใ่ จมาหาของฝากใหข้ า้ อกี ” ซาย่าอดไม่ไดท้ จ่ี ะหมัน
เขยี้ วจมูกนอ้ ยๆ ของไอรนี เลยบบี ไปทจี นเจา้ ตวั หนา้ เบ ้
“ท่านอย่ากงั วลเลยท่านซาย่าก็สามขี า้ นะ่ เกง่ จะตาย เลอื กผา้ ไมถ่ งึ 20นาทสี ามกี ็ตามขา้ กลบั เสยี
แลว้ ”
“หึ เขาดแู ลเจา้ ดขี า้ ก็สบายใจ วา่ แตม่ ารค์ วสิ ฟารสิ ไปไหนละ่ ?”
“ฟารสิ ไปเขา้ เฝ้าองคร์ าชาน่ะคะ่ เหน็ บอกวา่ จะกลับมาตอนเยน็ ๆ”
“เขา้ เฝ้าองคร์ าชา? อวยยศงนั้ หรอ?”
“ไม่ใชห่ รอกคะ่ ”
“งนั้ อะไรกันละ่ ?”
ซาย่าถามอย่างไม่เขา้ ใจนัก นางเป็ นสตรใี นหอ้ งหอเรอ่ื งขา่ วราชการหรอื งานของสามกี ไ็ ม่คอ่ ยจะรู ้
เรอ่ื งอะไร จะไม่ทราบกไ็ มแ่ ปลก
“ขา้ กาลังจะยา้ ยไปเวสดอนคะ่ ” สายตาของไอรนี หลบุ ลงรดู ้ วี า่ คนตรงหนา้ ตอ้ งไมพ่ อใจเป็ นแนแ่ ท ้
“เวสดอน? ไปทาไมกันละ่ หรอื วา่ มสี งครามอกี งนั้ หรอ??” ซายา่ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ กง็ นุ งงเขา้ ไปใหญ่ เว
สดอนไมใ่ ชอ่ าณาจักรชายขอบทตี่ ดิ กบั ดนิ แดนเพอื่ นบา้ นหรอื ไงกัน?
“ไม่ใชห่ รอกคะ่ ฟารสิ กาลงั จะยา้ ยไปเป็ นเจา้ เมอื งทนี่ ั่น ขา้ ทเี่ ป็ นภรรยากต็ อ้ งตามไปดว้ ย”
“อะไรกัน!”

“ขออภยั คะ่ ท่านหญงิ ขา้ เพง่ิ กลับมาหาท่านไดไ้ มน่ านก็คงตอ้ งไปอกี แลว้ ” ไอรนี สวมกอดเอวซายา่
ไวห้ ลวมๆ ดว้ ยความรสู ้ กึ ผดิ
“ขา้ ไม่เป็ นไรหรอก แตเ่ จา้ จะไมล่ าบากแยห่ รอไอรนี ? ทนี่ ั่นมนั กนั ดารมากไม่ใชห่ รอ” ซายา่ ไมค่ ดิ จะ
โกรธไอรนี แมแ้ ตน่ อ้ ยเพราะมันไมใ่ ชค่ วามผดิ ของเจา้ ตวั เลยซกั นดิ ออกจะเป็ นหว่ งเสยี มากดว้ ยซา้
“สามอี ยู่ทใี่ ด ขา้ ย่อมตอ้ งอยู่ทนี่ ่นั ตอ่ ใหเ้ ป็ นกลางดนิ กลางทรายขา้ กย็ อ่ มอยไู่ ด”้ น้าเสยี งของไอรนี
เขม้ แขง็ มัน่ คงยง่ิ นกั แตก่ ็ไม่ทาใหซ้ ายา่ หว่ งนอ้ ยลงอย่างใด
“ใหข้ า้ พูดกับสามใี หด้ หี รอื ไม่? เขาอาจจะชว่ ยอะไรไดบ้ า้ ง”
“ท่านอยา่ ลาบากเลยท่านหญงิ อกี อย่างหากมสี ง่ิ ใดเปลย่ี นใจพระองคไ์ ดส้ ง่ิ นัน้ คงไม่ใชท่ องพันหบี ”
“หมายความวา่ อยา่ งไร?”
“แตเ่ ดมิ ฟารสิ จะไดอ้ วยยศเป็ นดยกุ ปกครองปารก์ พรอ้ มปลดระวาง แตค่ งไปขดั ผลประโยชนใ์ ครเขา้
ผลจงึ ออกมาเป็ นเชน่ น้”ี
“คนผูน้ ัน้ ตอ้ งมนี ้าหนักในใจฝ่ าบาทมากเป็ นแน.่ .”
“ยอ่ มเป็ นเชน่ นัน้ คะ่ ทา่ นหญงิ ขา้ จงึ คดิ วา่ คงไม่มสี ง่ิ ใดทาใหพ้ ระองคเ์ ปลย่ี นใจไดแ้ นๆ่ ”
“เฮอ้ ขอโทษดว้ ยทข่ี า้ ไม่อาจชว่ ยอะไรไดเ้ ลย” สหี นา้ ของซายา่ มัวหมอง รอยยม้ิ หายไปจากใบหนา้
งาม
“อย่าโทษตัวเองเลยท่านหญงิ ทา่ นดที สี่ ดุ สาหรับขา้ แลว้ ” ไอรนี รบี ยม้ิ ปลอบอย่างออ่ นโยนพลางลบู
หลงั ปลอบประโลม
“เพราะทา่ นขา้ เลยไดก้ นิ มาการองมากกวา่ เดมิ ถงึ 2เทา่ เชยี วนะ”
“ขา้ รูว้ า่ เจา้ ตอ้ งชอบ ขา้ เดาใจเจา้ ถกู หรอื ไมล่ ะ่ ” ซายา่ ยมิ้ ออ่ นเมอ่ื เห็นเจา้ ตัวตะกละเรม่ิ สนใจขนมท่ี
นามาเสริ ฟ์
“ทา่ นรใู ้ จขา้ ทส่ี ดุ ” !!
.
.
.
.
.

ทา่ นหญงิ ทงั้ สองน่ังคยุ เลน่ กนั จนเย็นดัชเชสซยา่ จงึ ขอตวั กลบั ไป เพงิ่ สง่ คนงามขนึ้ รถไปไดไ้ มน่ าน
นักรถมา้ อกี คนั ก็มาเทยี บชานบา้ น เมอื่ ประตรู ถมา้ เปิดออกไอรนี ก็พงุ่ เขา้ ใสช่ ายหนมุ่ ทเ่ี พง่ิ ลงจากรถ
มา้ มาทนั ที

“ฟารสิ !” ไอรนี โถมตัวเขา้ กอดหนมุ่ รปู งามจนอกี ฝ่ ายเซถอยไปหนง่ึ กา้ วดว้ ยความตกใจ

“ภรรยาเหตใุ ดจงึ มาเลน่ ซกุ ซนอยแู่ ถวน้ี เดย๋ี วกโ็ ดนมา้ ดดี หรอก” ฟารสิ ยม้ิ รับการตอ้ นรบั ของภรรยา
พลางโอบเอวแลว้ ลบู หัวทุยอย่างแผ่วเบา
“ขา้ กก็ าลังรอสามกี ลับบา้ น ไมไ่ ดเ้ ลน่ ซนซกั หนอ่ ย” รมิ ฝีปากเล็กยู่ปากอยา่ งไม่พอใจจนคนตรงหนา้
อดไมไ่ ดท้ จี่ ะขากบั ทา่ ทนี า่ รกั ๆ ของนาง
“สามกี ลบั มาแลว้ ครบั ภรรยา ขอจูบใหช้ น่ื ใจหน่อยไดม้ ยั้ หมื้ ?” ดวงตาสเี ทาทอประกายออ่ นโยน นว้ิ
สากอย่างคนสรู ้ บลบู กลบี ปากบางไปมา
“น่าไม่อายนกั ฟารสิ ตรงนี้มบี า่ วรบั ใชอ้ ยู่เตม็ ไปหมดท่านจะมาขอจบู ขา้ ตรงนีไ้ มไ่ ด!้ ” ไอรนี หยกิ เอว
เขาไม่เบานักแตก่ เ็ หมอื นแคม่ ดกัดของฟารสิ นางตอ้ งเตอื นสตเิ ขาสตเิ ขาหนอ่ ยวา่ ทยี่ นื กนั อยนู่ ีม่ นั
หนา้ บา้ นไม่ใชห่ นา้ หอ้ ง! จบู เจบิ อะไรกันละ่ สามบี า้ !

“ออ้ ..”
ฟารสิ เองกไ็ มไ่ ดม้ ที า่ ทจี ะใสใ่ จอะไรนัก เขาแคโ่ อบเอวภรรยาตัวนอ้ ยเขา้ ไปในบา้ นเมอ่ื พน้ หนา้ บา้ น
ก็ดนั ภรรยาตัวนอ้ ยตดิ กาแพงโถงทางเดนิ แลว้ มอบจุมพติ แสนรอ้ นแรงใหโ้ ดยไมท่ ันตงั้ ตัว

“ออื้ อ!!”
ดว้ ยความตกใจจงึ จะสง่ เสยี งรอ้ งทว้ งแตน่ ั่นกลับเป็ นการเปิดชอ่ งใหล้ นิ้ หนาแทรกเขา้ มาตกั ตวง
ความหวานจากปากนาง เมอ่ื รูว้ า่ สคู ้ วามเอาแตใ่ จของคนรา่ งสงู ไม่ไดล้ นิ้ เลก็ ๆ จงึ เกยี่ วกระหวดั
โตต้ อบทงั้ ขบกดั น่ันชว่ ยใหร้ า่ งสงู พอใจไมน่ อ้ ย

“อะ..อม้ื ม”
เรยี วแขนเลก็ โอบรอบคอร่างสงู นว้ิ มอื เรยี วงามสอดแทรกเขา้ ไปในเรอื นผมสเี พลงิ แลว้ ขยุม้ มันไม่
เบาไม่แรง กายเลก็ เอนซบบดเบยี ดเขา้ หาอกแกรง่ อยา่ งออดออ้ นจนฝ่ ามอื หนาตอ้ งตระกองกอดร่าง
บางไวใ้ นออ้ มแขน

“อาา..ออื อ”

รมิ ฝีปากเล็กเมอ่ื ถูกดดู ดงึ ตามความเอาแตใ่ จของหนุ่มหลอ่ ก็ไดแ้ ตค่ รางออกมาอยา่ งแผ่วเบาใน
ลาคอเท่านัน้ เสยี งน้าลายสอดประสานกนั นา่ อายจนขา้ รบั ใชท้ ผี่ ่านไปมาไดแ้ ตก่ ม้ มองพนื้ แลว้ รบี
เดนิ ใหผ้ า่ นไปเร็วๆ พลางคดิ วา่ นายท่านทัง้ สองชา่ งรกั กนั ไดโ้ จง่ แจง้ ยงิ่ นัก!

“ออ้ื อ ฟารสิ ..”
รมิ ฝี ปากถูกปลอ่ ยใหเ้ ป็ นอสิ ระไดแ้ ตเ่ อย่ เรยี กชอื่ สามหี วานหยดยอ้ ย

“พอกอ่ นเถดิ ภรรยา..เดย๋ี วมันตนื่ ..”
ฟารสิ บอกคนงามในออ้ มกอดอย่างแผ่วเบา เขาเกรงวา่ หากทากันเวลาน้จี ะพลาดมอื้ ค่าไดแ้ ลว้
ภรรยาตวั นอ้ ยของเขากจ็ ะออกหาของกนิ ยามดกึ แลว้ ก็จะมาบน่ เขาตอนเชา้ อกี วา่ ทาใหน้ างกนิ ขา้ ว
ดกึ จงึ อว้ น
อว้ นสดิ ี ภรรยามนี ้ามนี ้ามนี วลขนาดนนี้ า่ ฟัดจะตายสาหรบั เขา
“คกิ ทแ่ี ทท้ า่ นก็ไมก่ ลา้ ออ่ นหดั นักสามที รี่ กั ของขา้ ” ไอรนี ถงึ กบั หลดุ หัวเราะออกมาอย่างขบขนั
“ใครวา่ ขา้ ไมก่ ลา้ ใหข้ า้ เปลอื้ งผา้ เจา้ ตรงน้เี ลยดหี รอื ไม่ไอรนี ” ฟารสิ ถงึ กับควิ้ กระตกุ ภรรยาตัวแสบ
กลา้ ทา้ ทายเขางนั้ หรอ
“ถา้ ทา่ นกลา้ ก็เอาสสิ ามี ขา้ อยากรูน้ กั ทา่ นจะกลา้ แคไ่ หน” เอาส!ิ อยากทาก็ทาเลย! ขา้ อยากจะรนู ้ ัก
วา่ ทา่ นจะเลน่ ท่าใดตรงโถงทางเดนิ น่!ี
“อา.. ภรรยาขา้ เจา้ โดนดแี น!่ ” ฟารสิ กระตกุ ยม้ิ ฝ่ ามอื หนาตะปบลงบนเชอื กบนเชอื กปลดชดุ ของ
ภรรยากอ่ นทจี่ ะดงึ มันออกนัน้ เสยี งหนง่ึ กด็ ังเรยี กพวกเขาทัง้ สองซะกอ่ น
“พวกท่านทงั้ สองกาลงั จะทาอะไรกนั หรอื ขอรบั ?” เฮอเมสทกี่ าลงั ถอื ถาดน้าชาขมวดควิ้ ม่นุ ขณะ
กาลังจอ้ งมองนายทา่ นทัง้ สองกอดกา่ ยกันอยบู่ รเิ วณโถงทางเดนิ ทมี่ บี า่ วไพรเ่ ดนิ ผา่ นไปมาเตม็ ไป
หมด
ดกู ร็ หู ้ รอื ไม่วา่ คนเขากาลงั จะทารกั กันน่ะ!

.
.
.
.
.
“คกิ คกิ ฮะ.. ฮา่ ฮา่ ฮา่ ฮา่ ” เสยี งกระดง่ิ แกว้ กอ้ งกงั วาลดว้ ยความสาราญใจพาลใหแ้ มท่ ัพผูอ้ งอาจ
ถงึ กับตอ้ งจูบปิดปากเจา้ หลอ่ นทเี่ อาแตข่ าขบั เขาไมห่ ยดุ
“ไมต่ ลกเลยนะภรรยา” น้าเสยี งแฝงแววตาหนคิ นรกั ในออ้ มกอด
“ฮะ่ ฮะ่ ขา้ ขอโทษจรงิ ๆ สามี ฮะ่ ฮะ่ ” คนงามหวั เราะรา่ ไมห่ ยดุ พกั จนเกรงวา่ หากหัวเราะตอ่ ไปคงได ้
ขาดใจเป็ นแน่
“เฮอ้ ..เจา้ ชา่ ง..” ฟารสิ ถงึ กับพดู ไมอ่ อกไดแ้ ตป่ ลอ่ ยใหไ้ อรนี หวั เราะจนเหน่ือยแลว้ ซบอกเขาอยา่ ง
ออดออ้ น

“เขา้ เฝ้าวนั นีเ้ ป็ นยังไงบา้ งหรอคะ?” ไอรนี ลอบจูบสนั กรามอยา่ งหลงใหล สามขี องนางชา่ งนหนา้ ตา
ดคี คู่ วรกบั คนสวยอย่างนางจรงิ ๆ
“อมื .. เป็ นอย่างทภี่ รรยาบอกไว ้ ฝ่ าบาทยกอาณาจกั รเวสดอนใหเ้ รา อกี ทัง้ ยงั เลอื่ คาขอปลดระวาง
ออกไปถงึ ครง่ึ ปี” ฟารสิ กลา่ วดว้ ยน้าเสยี งเคร่งเครยี ดพลางเลน่ เสน้ ผมภรรยาเพอื่ ความเพลดิ เพลนิ
“หากขา้ คดิ ไมผ่ ดิ นอกจากปัญหาระหวา่ งดนิ แดนทที่ รงกงั วลก็คงจะมเี รอ่ื งขา่ วลอื ทร่ี ัชทายาทจะลม้
บัลลังก…์ ” ไอรนี กลา่ วขอ้ สนั นษิ ฐานของตนเองออกมา
“และอาจจะเรอ่ื งกองทพั ทอ่ี ยใู่ ตอ้ านาจของขา้ ดว้ ยเชน่ กนั ” ฟารสิ เอย่ เมอ่ื นกึ ถงึ ขอ้ กลา่ วหาของขนุ
นางในทอ้ งพระโรงทโ่ี พลง่ ออกมายามเขาขอปลดระวาง

หวาดกลวั เบย้ี ของตัวเองรไึ งกนั ห!ึ
“ขา้ ขอโทษนะไอรนี ทงั้ ทคี่ ดิ วา่ จะไดพ้ กั ผอ่ นอยู่กับเจา้ นานๆ คงมงี านตอ้ งทาอกี แลว้ ” ฟารสิ กอบกมุ
มอื บางไวแ้ นบอกเป็ นสง่ิ ยดึ เหน่ียวจติ ใจ
“อยา่ คดิ มากเลยสามี อยา่ งไรเรากย็ งั อยดู่ ว้ ยกัน” ไอรนี เอย่ ปลอบสามอี ยา่ งออ่ นโยน
ฟารสิ กอดภรรยาตวั นอ้ ยจนจมอก กลน่ิ กายหอมกร่นุ และไออนุ่ ของภรรยาชว่ ยปลอบจติ ใจทก่ี าลัง
สบั สนของเขาไดเ้ ป็ นอยา่ งดี แมภ้ ายนอกเขาจะไม่คอ่ ยแสดงออกถงึ ความกังวลของตวั เองนักแตเ่ ขา
ก็กาลังกลวั วา่ ครอบครัวอาจมอี นั ตรายหากยังยอมเลน่ ไปตามเกมการเมอื งของพวกมอี านาจ
เขาตอ้ งหาทางทาอะไรซกั อย่าง..
“สามี วนั นขี้ า้ ไปไดข้ นมจากรา้ นเมอื งมาดว้ ยแหละ รสชาตอิ ร่อยมากท่านลองดสู !ิ ”
ฟารสิ ไมร่ ูส้ กึ ตวั เลยวา่ กาลังเหม่อลอยจนกระทงั่ ภรรยานาขนมยนื่ มาตรงหนา้ เป็ นขนมทเ่ี ขาเองกไ็ ม่
เคยเหน็ มากอ่ นแตก่ ลนิ่ หอมมาก ฟารสิ อา้ ปากรับขนมจากภรรยา รสชาตหิ วานแผก่ ระจายในปากทา
ใหอ้ ารมณด์ ขี นึ้ ไม่นอ้ ย
“เป็ นยงั ไงบา้ งคะ” ไอรนี ยม้ิ หวาน
“อร่อยดี ขอบคณุ เจา้ มาก” ฟารสิ มอบจบู ใหภ้ รรยาแทนคาขอบคณุ
ทงั้ สองมองกันตาหวานซงึ้ กอ่ นทจ่ี ะแสดงความรักกนั อกี ครงั้ ในหอ้ งนั่งเลน่ ..
“ขา้ ก็ไมอ่ ยากขัดจังหวะทา่ นทงั้ สองหรอกนะ..แตข่ า้ มเี รอ่ื งจะเรยี นนายหญงิ ” เฮอเมสเบห้ นา้ ใสค่ รู่ กั
ทแี่ สดงความรกั กนั ไดไ้ มเ่ ลอื กท่ี อย่างนอ้ ยท่านชว่ ยเกรงใจขา้ รบั ใชท้ ก่ี ม้ หนา้ แทบมดุ ดนิ นห่ี นอ่ ยก็
ได ้
“เจา้ อกี แลว้ หรอ!” ฟารสิ ถงึ กบั กดั ฟันคารามใสอ่ กี ฝ่ ายทเ่ี ขา้ มาขดั จงั หวะอกี แลว้

“กระผมเองขอรบั เฮอเมสบา่ วรับใชค้ นสนทิ ขอนายหญงิ ไง” เฮอเมสตอบหนา้ ตายแตด่ กู วนเบอ้ื ง
ลา่ งมากสาหรบั อกี ฝ่ าย
“เจา้ !!”
“มอี ะไรงนั้ หรอเฮอเมส?” ไอรนี ตอ้ งรบี ชงิ ถามกอ่ นทส่ี ามจี ะพุ่งเขา้ ไปเอาดาบฟันหนา้ คนสนทิ ของ
เธอ
“เรยี นนายหญงิ หอ้ งทดลองทใี่ หก้ ระผมไปเตรยี มเรยี บรอ้ ยแลว้ ขอรบั ”
“ออ้ .. ขอบใจเจา้ มาก งนั้ ขา้ ลงไปดซู ักหนอ่ ยดกี วา่ ” วา่ แลว้ ไอรนี กล็ กุ ออกจากออ้ มกอดของคนรกั
“อมื .. งัน้ ขา้ ไปซอ้ มดาบบา้ งกด็ ”ี

“ทา่ นเพงิ่ กลบั มาจากสนามรบยังจะซอ้ มดาบอกี หรอฟาร”์ ไอรนี เอย่ ถามดว้ ยความฉงนไม่ใชว่ า่ อกี
ฝ่ ายกจ็ ับดาบแกวง่ อยู่ทกุ ววี่ นั อยแู่ ลว้ หรอ
“หึ บนสนามรบไมม่ นี ักฆา่ เป็ นคซู่ อ้ มใหเ้ สยี หนอ่ ย”
“ฮฮึ ึ หากทา่ นกลา่ วเชน่ นัน้ ขา้ กข็ อฝากเฮมิ สด์ ว้ ยแลว้ กนั ”
อา๋ .. คงมเี รอ่ื งตอ้ งคยุ ตามประสาลกู ผชู ้ ายงนั้ สนิ ะ
.
.
.
เครง้ !
“ออ่ นแรงนัก!” ฟารสิ วา่ กอ่ นจะปัดดดาบทฟ่ี าดฟันลงมา
“หึ กข็ า้ ไม่ไดม้ สี มองเป็ นกลา้ มเหมอื นทา่ น” เฮอเมสอดไมไ่ ดท้ จี่ ะตอกกลบั กอ่ นหมนุ ตวั เตะผ่าน
หนา้ ฟารสิ
ดที อ่ี กี ฝ่ ายมปี ระสบการณส์ รู ้ บมากจงึ หลบพน้ ไม่งนั้ คมมดี ทซ่ี อ่ นอยใู่ ตร้ องเทา้ คงปาดหนา้ เขาเป็ น
ทางยาว
“ปากดนี ัก!” ปลายดาบพงุ่ สวนไปยงั ร่างสงู ของคนผมสหี มอก
แตอ่ กี ฝ่ ายทรี่ อจังหวะน้อี ยกู่ ็หมนุ ตัวหลบไดอ้ ย่างงา่ ยดาย แลว้ ตวัดมดี สัน้ ทซี่ อ่ นอยใู่ นแขนเสอื้ ฟ่ งุ
เขา้ หาตน้ คอของผเู ้ ป็ นนายทนั ที

ดว้ ยประสบการณ์ตอ่ สทู ้ โี่ ชกโชนทาใหป้ ระสาทสัมผสั ของฟารสิ ไวกวา่ คนอนื่ หลายเท่า มอื อกี ขา้ งจงึ
เขา้ มาจับขอ้ มอื ของเฮอเมสกอ่ นทปี่ ลายมดี จะแทงทะลคุ อเขาไปไดท้ นั เวลา
คนรับใชท้ เ่ี ฝ้ามองอยู่พากนั กลนื นาลายอกึ ใหญ่ ไม่ใชว่ า่ ซอ้ มดาบหรอกหรอื ? ทเี่ ห็นนท่ี งั้ สองจอ้ งจะ
ฆา่ กันชดั ๆ!
“หึ ก็มฝี ีมอื อยู่บา้ งน”่ี เฮอเมสเอย่ ชม
“นั่นเป็ นคาพูดของขา้ ตา่ งหากเฮมิ ส”์ ฟารสิ แสยะรอยยม้ิ เหย้ี ม
ขอ้ มอื เลก็ ถกู สะบัดออกกอ่ นจะถบี อกี ฝ่ ายออกไปเพอ่ื สรา้ งระยะหา่ ง เฮอเมสถงึ กบั ยนื เซดว้ ยแรงถบี
ของแม่ทัพ แรงของคนสศู ้ กึ ในสนามรบทกุ วว่ี นั กับนักฆา่ ทรี่ อ้ ยวนั จะมงี านอยา่ งเขามนั เทยี บกันไมไ่ ด ้
อยแู่ ลว้
“ร่างกายเจา้ มันบอบบางเกนิ ไปรเึ ปลา่ เจา้ บา่ วรับใช”้
“เหอะ!”
เฮอเมสมงุ่ ปลายดาบเขา้ หาอกี ฝ่ ายกอ่ นแตฟ่ ารสิ ก็รบั ไวไ้ ดท้ กุ ครงั้
ฟารสิ ฟาดดาบสวนอกี ฝ่ ายบา้ งเฮอเมสถงึ กบั ตอ้ งเซดว้ ยแรงอันมหาศาลแตเ่ ขาก็ไมพ่ ลาดทา่ ง่ายๆ
ทัง้ สองฝ่ ายผลัดกนั รุกผลดั กันรบั อยนู่ านจนในทสี่ ดุ เฮอเมสก็เป็ นฝ่ ายเพลย่ี งพล้า
เครง้ !
ฉกึ !
ดาบในมอื หลดุ กระเด็นไปปักพนื้ ดนิ คมดาบของฟารสิ พาดผ่านลาคอในระยะประชดิ จนลมหายใจ
รอ้ นๆ เป่ ารดใบหนา้ ระยะหา่ งของเขากบั ศตั รหู วั ใจอนั ดับ1หา่ งกันไมถ่ งึ หนงึ่ ไมบ้ รรทดั
ไอส้ ว่ นสงู 5เซนน่ีมันน่าหงุดหงดิ ชะมัด
“ขา้ ชนะแลว้ เฮอเมส” ฟ้ารสิ ยมิ้ เยาะคนตรงหนา้ ทมี่ ที า่ ทางไม่พอใจอย่างเหน็ ไดช้ ดั
“ก็แคค่ รงั้ น้ีเทา่ นัน้ !” เฮอเมสปัดดาบของอกี ฝ่ ายออกไปใหพ้ น้ ตัวแลว้ สะบัดตัวเดนิ หนี
“แพแ้ ลว้ รบั ไมไ่ ดห้ รอื ไง” คว้ิ หนาเลกิ ขนึ้ ฉายแววลอ้ เลยี นบนใบหนา้
“เรอื่ งของขา้ !”
“ห!ึ หากเจา้ ไม่ใชค่ นโปรดของภรรยาขา้ คงฆา่ เจา้ ไปแลว้ ”
“งนั้ เสยี ใจดว้ ยนะทไี่ อรนี โปรดขา้ มากกก” เฮอเมสจงใจลากเสยี งยาวๆ เพอื่ บอกใหร้ ูว้ า่ ไอรนี ชอบ
เขามากขนาดไหน

เฮอเมสหนั ไปแลบลน้ิ ปลน้ิ ตาใสฟ่ ารสิ แลว้ รบี เดนิ หนเี ขา้ บา้ นไปโดยเร็วเพราะไม่อยากเสยี เวลาตอ่
ปากตอ่ คากับคนบา้ ตรงหนา้ อกี

ทง้ิ ใหฟ้ ารสิ ตอ้ งเกบ็ ดาบทห่ี ลน่ อยู่ไปเกบ็ ไวท้ เ่ี ดมิ ทัง้ ๆ ทไี่ ม่ใชห่ นา้ ทขี่ องเขาเลยซกั นดิ

.

.

.

“อา้ ว ซอ้ มดาบกนั เสร็จแลว้ หรอ?”

ไอรนี ทน่ี งั่ อา่ นหนังสอื รออย่ทู ห่ี อ้ งน่ังเลน่ เอย่ ทักเมอื่ เห็นคนสนทิ เดนิ เขา้ มาตามมาดว้ ยสามสี ดุ ทร่ี ัก
ของนาง

“นายหญงิ งง”

เฮอเมสไม่รอชา้ เมอ่ื เหน็ คนงามในดวงใจกวักมอื เรยี ก สองขารบี วง่ิ เขา้ ไปหาโดยไมต่ อ้ งส่งั การพลาง
คกุ เขา่ แลว้ เอาหนา้ ซกุ บนตกั ของหญงิ สาวโดยไมเ่ กรงกลวั ผเู ้ ป็ นสามขี องนาง

“โอๆ๋ เฮอเมสทนี่ า่ รักของขา้ นเ่ี จา้ โดนฟารสิ รังแกมางนั้ หรอ?”

ไอรนี เอย่ ถามเมอื่ ลบู ผมสหี มอกแลว้ เหลอื บไปเหน็ รอยบาดทลี่ าคอขาวของอกี ฝ่ าย มนั แดงและมี
เลอื ดซมึ ออกมาเลก็ นอ้ ย

ฟารสิ ไดย้ นิ ดงั นัน้ ถงึ กับชะงักกอ่ นจะสงั เกตทล่ี าคอของชายรา่ งสงู ผเู ้ ป็ นคมู่ อื ใหเ้ มอ่ื ครกู่ ็พบวา่ มี
ร่องรอยการโดนบาดอยู่จรงิ ๆ ชายหนุ่มจงึ รสู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ยทยี่ งั้ มอื พลาดจนทาใหอ้ กี ฝ่ ายไดแ้ ผล

“ขอโทษดว้ ย ขา้ คงกะแรงพลาดไป”

“สมองกลา้ มเนอื้ อยา่ งทา่ นก็ดแี ตใ่ ชก้ าลงั รงั แกขา้ ! ทา่ นหญงิ งงขา้ เจ็บมากเลยชว่ ยดแู ผลใหข้ า้
หน่อยส”ิ เฮอเมสเขม่นเขย้ี วใสฟ่ ารสิ กอ่ นจะหันมาซบไซรต้ กั คนงามอยา่ งออดออ้ นตอ่

“โธ่เฮมิ ส์ เจา้ ชา่ งนา่ สงสารซะจรงิ มานี่มาเดย๋ี วขา้ ชว่ ยรักษาให”้ ไอรนี เหน็ ท่าทางเขมน่ เคยี้ วของคน
สนทิ ก็ไดแ้ ตย่ ม้ิ ขาแตก่ ร็ กั ษาบาดแผลใหอ้ กี ฝ่ าย

่ฝ่ ่ ามอื เลก็ องั เหนือลาคอทม่ี บี าดแผลกอ่ นจะหลบั ตาและตงั้ สมาธิ ละอองแสงสเี ขยี วออ่ นกท็ อ
ประกายเหนอื บรเิ วณบาดแผลแลว้ รอ่ งรอยบาดเจบ็ กค็ อ่ ยๆ หายไปเหมอื นไม่เคยเกดิ ขน้ึ มากอ่ น

“งอื้ ออ นายหญงิ งง” เฮอเมสครางในลาคออย่างมคี วามสขุ แลว้ ทง้ิ หวั ซบบนตักของนายหญงิ
หลบั ตาพรมิ้ สบาย

ฟารสิ ทแ่ี ขยงตาเห็นคนชา่ งออ้ นก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหว้ิ หวั ทุยๆ น่ันออกจากตักของคนรกั

“หายเจบ็ แลว้ กเ็ ลกิ สาออย จะไปไหนกไ็ ป”
“ทา่ นไม่มสี ทิ ธมิ์ าไลข่ า้ !” เฮอเมสแยกเขยี้ วใสฟ่ ารสิ ทันทที อี่ กี ฝ่ ายสมั ผัสตัว หากฟารสิ ไมร่ บี ปลอ่ ย
เกรงวา่ อาจไดเ้ หน็ คนไลก่ ดั เป็ นแน่
“ขา้ เป็ นเจา้ นายเจา้ ไมใ่ ชห่ รอื ไง?”
“เจา้ นายขา้ มเี พยี งท่านหญงิ คนเดยี วเท่านนั้ !”
“แตอ่ ยา่ งไรขา้ กเ็ ป็ นเจา้ บา้ นนะเผอื่ เจา้ ลมื ”

“ทา่ น!!!”
“เอาละ่ ๆ เลกิ ทะเลาะกนั ซักที พวกเจา้ จะเถยี งกันไปทาไมเนีย่ ” ไอรนี ถงึ กับตอ้ งเอย่ ขัดไม่งัน้ ทงั้ สอง
คนคงไม่หยดุ เถยี งกนั แน่
“เจา้ กอ็ ยา่ ดอ้ื กับฟารสิ นักสเิ ฮมิ ส”์ ไอรนี หันไปตาหนคิ นสนทิ เลก็ นอ้ ยอยา่ งไม่จรงิ จังนักแตก่ ท็ าให ้
บา่ วรับใชห้ นุม่ เบะปากคลา้ ยจะรอ้ งไห ้
“ท่านหญงิ !”
ฟารสิ แยม้ รอยยมิ้ เยาะเยย้ ของผูช้ นะ เฮอเมสเห็นดังนัน้ กไ็ ดแ้ ตส่ ะบัดหนา้ หนีไมอ่ ยากจะมองดว้ ย
ความไมพ่ อใจ
นา่ หงดุ หงดิ ทสี่ ดุ !
.
.
.
“ทูลฝ่ าบาท กระหมอ่ มนารายงานสถานการณท์ โ่ี อเบลลม์ าถวายพะย่ะคะ่ ” ดยคุ อาทรคั ซหี่ นง่ึ ในคน
โปรดขององคร์ าชาผดู ้ าเนนิ งานทั่วราชอาณาจกั รนารายงานจากโอเบลลถ์ วายแกน่ ายเหนือหัว
โครนอส เวนกรา เดอ พาเทออน
กษัตรยิ อ์ งคป์ ัจจบุ นั ของราชอาณาจักรพาเทออนรับรายงานจากขนุ นางมาเปิดอา่ นดู เพยี งชว่ั ครกู่ ็
วางมันลงแลว้ ปัดทงิ้ ไปขา้ งกายคลา้ ยวา่ ไมส่ าคญั อะไร
“ฟารสิ ฟัวรเ์ ต ยังเป็ นแมท่ พั มากฝีมอื เชน่ เดมิ ” โครนอสเอย่ ชมแมเ้ จา้ ของชอ่ื จะไมไ่ ดอ้ ยู่รบั ฟังกต็ าม

“เป็ นเชน่ นัน้ ฝ่ าบาท ทด่ี นิ แดนเรามอี าณาจักรใตป้ กครองมากเพยี งนี้นับวา่ เป็ นความดคี วามชอบของ
แมท่ ัพฟัวรเ์ ตทัง้ สนิ้ ” ดยคุ อาทรคั ซเ่ี อย่ เขารสู ้ กึ ชน่ื ชมคนหนมุ่ ผูม้ ฝี ีมอื มากเชน่ นีไ้ มน่ อ้ ย
“อมื .. เสยี เพยี งอยา่ งเดยี วทเ่ี จา้ นั่นไมอ่ ภเิ ษกกับธดิ าของเรา” โครนอสเอย่ ถงึ วโิ อเลบ่ ตุ รสาวคนรอง
ของราชวงศท์ มี่ ใี จใหท้ า่ นแม่ทัพกอ่ นจะมาใจสลายเมอ่ื หน่มุ เจา้ ดันไปแตง่ กบั สาวชาวบา้ น
“หากไม่ดองกบั ราชวงศค์ นมฝี ีมอื มากกน็ บั เป็ นศตั รทู ยี่ ากจะจัดการ” จองชริ าชครแู หง่ พาเทออนก
ลา่ วขนึ้ มาบา้ ง เขาคอยใหเ้ ขาปรกึ ษาอกี ทงั้ ยังสอนทงั้ ราชาและเจา้ หญงิ เจา้ ชายมาตงั้ แตว่ ยั เยาว์
“อมื ..” โครนอสไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เพยี งมองยงั เอกสารขอปลดระวางของคนมากฝีมอื ในบทสนทนา
“อย่างไรขา้ ก็ยงั ตอ้ งการใชเ้ ขา”
“ฝ่ าบาทวางใจเถดิ พะยะ่ คะ่ เป็ นทร่ี ูก้ นั ดวี า่ แม่ทพั ฟัวรเ์ ตภกั ดตี อ่ ราชวงศเ์ ขายอ่ มไม่เป็ นอปุ สรรคตอ่
เรา” ดยคุ อาทรคั ซกี่ ลา่ ว
“....” โครนอสไม่ตอบรบั ใดๆ
สาหรับราชวงศค์ นเลอื ดเนื้อเชอ้ื ไขเดยี วกันกเ็ คยหนั ดาบเขา้ หากนั มาแลว้ มานบั ประสาอะไรกบั
หมากตวั หนงึ่ ในกระดาน? ภกั ดหี รอื จะรูไ้ ดอ้ ย่างไรใชส้ ง่ิ ใดพสิ จู น์ไดเ้ ลา่ วา่ คนผูน้ ัน้ จะไม่แทงขา้ ง
หลังเราในภายหลงั
“ทลู ฝ่ าบาท หากทา่ นตอ้ งการแมท่ ัพฟัวรเ์ ตมาเป็ นฝั่งเราแลว้ ละ่ กข็ า้ มวี ธิ อี ยูพ่ ะย่ะคะ่ ” เป็ นราชครูท่ี
เอย่ ขน้ึ มาบา้ ง ใบหนา้ ของเขาเปี่ยมไปดว้ ยความมากเลห่ ท์ ไี่ ม่นา่ ไวใ้ จ
“วธิ อี ะไร?” โครนอสถามดว้ ยความสนใจ เขารูจ้ กั ฟัวรเ์ ตมาเนนิ่ นาน อกี ฝ่ ายมกั ทาตามใจตนเองไมว่ า่
จะทาอยา่ งไรกไ็ ม่สามารถบงั คับไดห้ ากเจา้ ตัวไมส่ นใจจะทา
จะมวี ธิ ใี ดทส่ี สามารถควบคมุ พยคั ฆร์ า้ ยน่ันไดห้ รอื ?
“เป็ นทร่ี กู ้ ันวา่ แมท่ ัพฟัวรเ์ ตรกั ใครภ่ รรยาของเขายงิ่ นัก หากเราสามารถควบคมุ ภรรยาของเขาไดก้ ็
ย่อมตอ่ รองกบั ทา่ นแมท่ พั ไดเ้ ชน่ กนั พ่ะยะ่ คะ่ ”
“ภรยิ าของฟัวรเ์ ตงนั้ ร.ึ .”
“มารเ์ ชอเนสไอรนี ฟัวรเ์ ต พะ่ ย่ะคะ่ ”
“อา่ ..”
ขนุ นางทมี่ าเขา้ เฝ้าตา่ งพากันถวายงานกันอกี ซกั พกั กอ่ นจะทยอยกลบั ไปจนหมด โครนอสทเ่ี อาแต่
นั่งคดิ ถงึ ชอื่ หนง่ึ มาตงั้ แตไ่ ดย้ นิ มนั อกี ครงั้ ในรอบหลายปีทผ่ี ่านมา
ไอรนี ..

ชอื่ ของสตรที ถี่ กู รจู ้ กั กนั ในนามแมม่ ดแหง่ ความโกลาหล ครัง้ เมอ่ื สงครามระหวา่ งดนิ แดนกาลังระอุ
การปรากฏตวั ของสตรนี างหนงึ่ เป็ นทกี่ ลา่ วขานกนั ไปทัว่ 3อาณาจักร คากลา่ วขานของสตรที มี่ เี สน้
ผมสดี อกเหมยกบั ดวงตาสอี าพันทลี่ อ่ ลวงผคู ้ นทพ่ี บเหน็ ความงามของนางนัน้ ทาใหผ้ มู ้ อี านาจทงั้ 3
อาณาจักรตา่ งพากนั แยง่ ชงิ ไม่เวน้ แมแ้ ตเ่ ขา สงครามยดึ ครองดนิ แดนกลายเป็ นสงครามชงิ ตัวนาง
ภายในขา้ มคนื
เรยี กไดว้ า่ งามลม่ บา้ นลม่ เมอื งอยา่ งแทจ้ รงิ
แตค่ รงั้ เมอ่ื อยากจะพานพบหนา้ ซักครงั้ นางกลับหายไปอยา่ งไรร้ ่องรอย เหมอื นจะบอกวา่ มเี พยี งผู ้
ชนะทแี่ ทจ้ รงิ เทา่ นัน้ จงึ จะไดย้ ลโฉมความงามของนาง โครนอสเองเป็ นหนงึ่ ในผมู ้ ฝี ีมอื มากในตอน
นัน้ กไ็ ดเ้ หน็ เพยี งปลายเสน้ ผมสดี อกเหมยของนาง

แตเ่ พยี งเทา่ นนั้ ก็ทาใหต้ ราตรงึ ใจมานานแสนนาน จนกระท่ังปลกู ตน้ เหมยไวข้ า้ งหอ้ งทรงพระอกั ษร
เพอ่ื ใหม้ องออกไปยามใดกเ็ ห็นสขี องดอกเหมยนัน้
ในชว่ งเวลาศกึ สงครามแหง่ การแยง่ ชงิ นัน้ เองนางกไ็ ดห้ ายตวั ไป จนกระทง่ั ปรากฏตัวในฐานะภรยิ า
ของแม่ทัพทมฬิ หรอื ฟารสิ ฟัวรเ์ ตทใ่ี นตอนนัน้ เพง่ิ ขนึ้ เป็ นแมท่ ัพไดไ้ มน่ าน นางมาพรอ้ มกบั บา่ วรบั
ใชช้ ายทมี่ ดี วงตาสอี เมทสิ ตท์ แี่ สนอนั ตรายคนนัน้
น่ันจงึ เป็ นจดุ สนิ้ สดุ ของสงครามเมอ่ื คนงามมผี ูไ้ ดเ้ ชยชม
“ไอรนี ..”
ผ่านมา10ปีแลว้ เจา้ จะเป็ นอย่างไรบา้ งนะ..
สว่ นขา้ ยังคงอยากครอบครองเจา้
ดอกเหมยของขา้ …

♚♚♚♚♚♚

ตอนท2่ี มาแลว้ คา่ าาาาาา เปิดตวั พระเอก(?)ของเรากันตัง้ แตต่ อนท2่ี เลยทเี ดยี ว ทาไงไดก้ ค็ นใน
เรอ่ื งนีม้ นั รักใคร่กลมเกลยี วกนั ยงิ่ กวา่ อะไร หากจบั มอื รอ้ งเพลงสามัคคชี มุ นุมกันไดท้ ุกครงั้ หลัง

อาหารเย็นคงทาไปแลว้
เอ.. วา่ แตว่ า่ ไอรนี เป็ นใครกนั แนน่ า้ .. แลว้ ไปพบรกั กับท่านแม่ทพั ไดย้ งั ไงกันละ่ เนี่ย? อา๋ า มเี รอ่ื งน่า

สงสัยจังเลยนา้ า