Αθανασία Δρακοπούλου "Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας"

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨¨



Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨¨



Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨¨



Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨¨

Φεύγω...

Έφυγα...
Θα φύγω...
Έπρεπε να φύγω...
Έχω φύγει.
Σιγά μην κατάλαβες ποτέ, πόσους δράκους κουβαλώ
σε τούτη την κόκκινη τσάντα.
Ναι μιλάω στο τηλέφωνο σε ώρες ακατάλληλες,
για τους κατάλληλους χαρακτήρες...
Νεαρό αγόρι, λιωμένο ανδρείκελο
μου δείχνει το γκριζοκόκκινο καυλί του επιδεικτικά.
Ναι μωρό μου, κράτα το τρόπαιο γερά στις παλάμες σου.
Δεν σε γουστάρω γλύκα, κανέναν σας δεν γουστάρω.
Η βροχή έχει σταματήσει κι εγώ ακόμα ζω στον κόσμο μου.
Είμαι ένα ασχημόπαπο, αλλά την έχω καταβρεί
με τον ετερόκλητο εαυτό μου.
Έχω φτιάξει ένα χρυσό, διάφανο κλουβί ίσα να μας χώρα,
όχι φυλακή, ένα προσωπικό σκάφανδρο ή πανοπλία,
φουσκάλα προστασίας,
για όσους δεν έχουν διάθεση να με ξεπουλήσουν.
Καμία φορά μου λείπεις, μα δεν σε βρήκα και ποτέ....
Ανάμεσα σε δεκάδες πρόσωπα και χιλιάδες υποσχέσεις,
σε ευχές ή κατάρες...Χρόνια πολλά…
Πολλά χρόνια...ακόμα σε ψάχνω...
Θα ήθελα να κλάψω λίγο.
Τελευταία κλαίω πιο συχνά.
Είναι που δεν με βλέπεις , ούτε με γυρεύεις...
Ούτε ποτέ με αφουγκράστηκες μέσα στα δηλητήρια
Δηλητήριο καπνού, νοθεία αλκοόλης,
αλλά ακόμα η ψυχή μου σπαρταράει σαν ψάρι,
στο αγκίστρι της ανάδυσης.
Κι εγώ που μάταια σε προσμένω,
γνωρίζω πώς η εικόνα μου, είναι πολύ θολή
για να την αντικρίσεις...
Ο Έρωτας σου μάτια μου,
δύο χαρακιές και μία πληγή ενδιάμεσα στα χείλη...
Αφού για σένα δεν υπήρξα μία φορά,
γιατί να γλείφω τις ουλές μου,
ανά μεσα στην ανυπαρξία του χαρωπού ό χλου…

* ανοιχτή διαλεκτική με τις τζαμαρίες...



Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨¨

Προσευχή

Να μην αναγεννηθώ μέσα στο βλέμμα σου...

Να μην απαγχονιστώ από τρυφερότητες η ελπίδες...
Δανεικού σαρκίου...
Συνήθισα να κατεβάζω την ουρά μου..
Σαν αρρωστημένο σκυλί, ξεδοντιάρικο.
Αν με γυρεύεις στις μοναξιές σου
Θα προσποιηθώ πώς έμεινα από λάστιχο...
Θα πω ότι έπεσα στο πιο βαθύ πηγάδι.
Πώς δεν έχω χρόνο για άνοδο.
Πόσες καρδιές νομίζεις...
Πώς φέρουμε στα σπλάχνα μας!
Μία μονάχα κι αυτή αρμεγμένη...
Ποιος ο λόγος να χαθεί, η ανυπόφορη!
Προσευχή...
Ο πληγωμένος κρύβετε στο ατσάλι...
Όση λαχτάρα κι αν τον ματώνει...
Η αρρώστια της χρεοκοπίας...
Εξαπλώνεται ραγδαία στην υπόσταση του.
Καλύτερη η απομόνωση...
Δεν έχει συγκρατούμενους...
Ούτε μάχες..ούτε κέρδος ή ζημιά...
Άσε τα βράδια με τις αστροφεγγιές...
Τα βεγγαλικά και τα πολύχρωμα μπαλόνια..
Δεν θέλω άλλη χρήση λέξεων.
Προτιμώ την αποκρυπτογράφηση
Της άδειας ερήμωσης
και της ανώτερης ακινησίας.



Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨¨

Ευλογημένη ύλη…

Κάθε που βρίσκομαι βαθιά
μέσα σε κάρβουνα αναμμένα
Έρχεσαι να με λυτρώσεις.
Τρεις χτυπάει το κουδούνι...
Πρέπει να παραστήσω πώς κάτι προσμένω.
Θριαμβική έλευση ξένου εισβολέα
Ακούω τρίξιμο στα σκαλοπάτια...
Θα ' ναι η ψυχή μου, που σέβεται τις σιωπές...
Τρόμαξε λίγο και άρχισε να σκούζει.
Κάθε σκοτάδι, όλο και κάποιος μας θυμάται...
Γρήγορα να ενωθούμε, μην μας περάσει για λοξούς.
Οι άνθρωποι για να αντέχουν το σύνηθες,
βαφτίζουν άρρωστο το διαφορετικό
και ξεμπερδεύουν.
Να θυμηθώ...
Να βγάλω την καρδιά μου, από το ψυγείο.
Να προφτάσω..Να την καταπιώ…
για να βυθιστεί στη θεσούλα της...
Να ξεκολλήσω τα ματιά μου, από την όψη του αέρα.
Όλοι αγαπούν,
το υγρό, ζεστό περιβάλλον, μίας ματιάς...
Να βρω…
που πέταξα τελευταία το χαμόγελο μου...
Πρέπει να το ανιχνεύσω τάχιστα.
Να το καρφώσω,
πάνω στην άμορφη προσωπικότητα μου...
Άχρηστα πλάσματα
πάντα θολώνουν στη θέαση δύο χειλιών...
Ωραία, ζωηρή ενορχήστρωση υποδοχής
Και μαλακό άνοιγμα πόρτας.
Καλωσόρισμα σε φόντο εναγκαλισμού…

* προετοιμασία Οικοδέσποινας σε αδέσποτο Οίκο..



Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Μία ξέφρενη νύχτα

Ποδοπατά ανελέητα τα βήματα...
Συρόμενες αναμνήσεις, απλώνει η σιωπή.
Η Θάλασσα γύρω μας...το αίμα μέσα μας...
Χορεύουν ανεξέλεγκτα οι ερωταποκρίσεις...
Σκόρπιες ξερές ιστορίες, τούλια και απόνερα.
Το μυαλό μας απολαμβάνουν.
Τυλίγουν στιγμές και αποκεφαλίζουν τον χρόνο.
Σωπαίνεις...Δραπετεύω...
Αναπολείς...Επιστρέφω στο μέλλον...
Γδύνεις τη βαθιά πληγή 
Αγναντεύει η μνήμη απ" το παγωμένο τζάμι...
Μην με αγγίζεις, οι νεκροί δεν γνωρίζουν το χάδι ...
Οι λέξεις αιμορραγία της ακοής...
Αχνές φιγούρες, τα πρόσωπα που ονειρεύτηκα.
το παντοτινό...
Νοσταλγία τραύματος,
αφυπνίζει κύκλους θανάτου.
Η προσευχή της ενοχής μας,
χορεύει σαν τραγούδι ερωτικό.
Να κόψω τον ομφάλιο λώρο,
να μην συναντηθούμε σε επερχόμενο παρελθόν...
Να αλωθεί η Αγάπη, πριν γίνει βίωμα
και επιστρέφει σε ανέραστα σκαλοπάτια.
Να το παραμύθι μας, σαν ψόφιο πατημένο σκυλί.
χαλκομανία σε ασφαλτικούς διαδρόμους.
Ουρλιάζει σαν άσμα ηρωικό σε φτηνή πιστά,
Εθνικής οδού μπουζουκομάγαζο...
Προς Θεού, όχι δάκρυα,
έχω πάρει την λατρεία των θνητών από φόβο.

* κρατώντας την ανάσα μου, σε θάλαμο σιωπής.

Το σώμα μπορεί να ισοφαρίσει τη φθορά...

Συμπληρώστε τη νύχτα με κεριά...
Βαθιές αναπνοές αναμνήσεων,
μασάζ παράκτιας σιλουέτας.
Ξαπλωμένος ανάσκελα, με πόδια λυγισμένα....
Τοκετός δαιμονοποίησης των παρθένων...
Ευερέθιστα ψάρια, σπαρταρούν οι οδύνες ,
σε δεξαμενές από σάρκα ανθρώπου
και αγγελικά φωτοστέφανα...
Ιώδιο... να καυτηριάσεις τις πληγές...
Ιώδιο... να ξεπληρώσει ο θάνατος τις ανομίες....
Ο ύπνος...
Ο βαθύς, ο φυσικός...
Ο ύπνος του δικαίου...
Ο ύπνος είναι θάνατος...
Υπάρχουν κανόνες
στα συμβατικά παράλληλα σύμπαντα...
Υπάρχουν νόμοι
κι όποιος περάσει απέναντι
Τον έφαγε ο λύκος...
Τον έφαγε ο ποιμένας...
Τον έφαγε το αρνί...
Τον έφαγε το βοσκοτόπι.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Τα λόγια μας που φεύγουν

σαν κοφτερές λάμες στον αέρα.
Πόσα αβίαστα σ' αγαπώ,
ακροβατώντας σε ασφυξία κάλπικης περηφάνιας.
Άγρια σιδερένια πύλη μας χωρίζει
από την απεραντοσύνη της αιωνιότητας.
Αγκάλιασε με για να βγάλω φτερά...
Σφίξιμο ένωσης και πέταγμα στο άπειρο.
Χάιδεψε με τραγούδι της μοίρας,
ασκοί του Αίολου,
αλυσοδένουν τους αδέσποτους πόθους.
Ας γεννηθώ μέσα από σένα,
όπως τα λουλούδια
στη ζεστή χούφτα του σπορέας τους.
Όπως οι λέξεις στα σωθικά του ποιητή.
Αγαπά με μέσα στην νύχτα,
του ανεμοδαρμένου σου τοπίου.
Σαν το πιο ένοχο, ακέραιο μυστικό σου...
Φίλα με και τ' όνειρο θα γίνει πράξη.
Φίλα με όπως η στεριά χρόνια
ρουφάει τα δάκρυα του ωκεανού...
Άγριος πού είναι ο άνεμος,
σαν τις προφητείες των μεγάλων πατέρων...

Άγρια που στάζουν αίμα τα πλευρά μας,

που είναι στα αλήθεια η ζωή
ζεστής νιότης κραυγαλέας.

Πανέμορφη γωνία του Κόσμου,

αλλόκοτα παιδιά της μουσικής,

ξεμυτίζουν οι χορδές του Ανέμου.

Η παιδική μου αθωότητα βωμός θυσίας
στο καθρέφτισμα των ματιών σου.

Κτήμα σου, η ψυχή μου,

διαστρικό νεφέλωμα το σώμα
που ενώνετε με ξένο σώμα.

Χτίσε με λίγο,
λίγο μέσα στις σπάνιες
λαμπερές σου εύθραυστες ρίζες
απαρχής αισθημάτων.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Ζωή ανθρώπου

που χρειάζονται άλλοι τόσοι άνθρωποι...
Μια στιγμή κραιπαλης...
Σωμάτων η μοιραία λύτρωση....
Νερών λερωνεις εύκολα το κρασί σου...
Και ξενερώνεις βιαστικά σώματα...
Συμφέροντα στιγμής σε έναν χτύπο...
Ερασιτεχνισμοι σε ξενοδοχεία μίας χρήσεως...
Στον ανήσυχο βορρά της Πόλης...
Κακοφορμισμενο άρωμα Χριστουγέννων. 
Στη γωνία του Κόσμου η Mairy Poppins,
αναληφθεί στα νεφελώματα...
Φορώντας δωδεκαποντες γόβες...
Ένα κοριτσάκι χωρίς σπίρτα,
με κόκκινο " Bic" και δερμάτινη αμφίεση...
Κοντοστεκεται προς το φεγγάρι...
Μία φορά, στιγμή σιωπής, στους χρόνους της γαλήνης.
Έχοντας μόνο ένοικο την καρδιά σου,
αδοκιμος κι εγκλωβισμένος,
στα ρετρό κλισέ του υποσεινήδητου...
Τρέχεις σε οπισθοχώρηση των καιρών,
για να κρυφτείς σε λυπημένο τραγούδι,
νανούρισμα…

Μαύρα σύννεφα τσακίζουν εμπρός.
Στα τυφλά και στις οσμές,
με άστρο οδηγό ένα Marlboro...
Ανιχνεύω το μονόλογο της επιστροφής…

* ακόμα στολισμένα..



Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Να ο Κόσμος που περιστρέφεται στο ημίφως...

Φορά τριχωτή μουτσούνα...
Βρήκε την ώρα να σκοτώσει το ρυθμό...
Μέρα ηλιόλουστη, στις οπτασίες μου, κλέβει το τώρα...
ΌΧΙ δεν αγαπώ το χιόνι, ούτε το γάλα, ούτε το άχρωμο...
Για την ακρίβεια το λευκό με τρομάζει..
Στερεύει τους χυμούς μου...
Με καθηλώνει σε συμπυκνωμένες επιλογές.
Άλλη μία φυγή που χάνεται στη ραθυμία
και μακροβούτια σε "μαλακά υλικά "
Στους πάγους της ασφάλτου, σκόρπισε αλάτι...
Στους παγετούς της ψυχής, σκόρπισε θαλπωρή.
Μάτια κλειστά...
Βλέμμα απλανές...
Η πρώτη ανάσα που ενώνεται με την τελευταία...
Το κίνητρο της ζωής...
Η γλυκόπικρη σάρκα σου...
Δυτικά του ανέμου...
Ανατολικά του πνεύματος...
Η άδεια θέση στην καρδιά...
Σκίρτημα των δαιμόνων...
Χνάρι βελούδινο...
Σε σφιχτοδεμένα χέρια κοιμάται η ελπίδα.. 
Νιώθω την τρικυμία του είναι σου...
Στο πρώτο φιλί..
Όλες οι αγάπες ήταν έρωτες
και ασφαλισμένες χειροβομβίδες...
Πριν ρίξουν αυλαία στα σανίδια...
Πριν χαραχθεί η μνήμη τους σε κρύα μάρμαρα.

Θα θέλαμε λίγη συγκίνηση για το τέλος.

Κάτι να οδηγήσει τη σωρό στα Παλιατζίδικα...
Πουλιούνται ξεχαρβαλωμένοι έρωτες.
Τραγουδισμένοι σε 45 και 33 στροφές...
Από εκείνους που έκοβαν τα γόνατα
και δήλωναν παντοτινοί.
Της αγρυπνίας οπαδοί,
της ταχυκαρδίας εθισμένοι τοξικομανείς.
Μου έλειψε που δεν κλαίμε πια
καθηλωμένοι στις στάχτες μας.
Μου έλειψε που δεν σε μυρίζω
στους σοφάδες και στα ράφια.
Ούτε σε βρίσκω στις μεγάλες στιγμές των ποιητών.
Τι κρίμα χάθηκες και απ' τα άσματα Ραδιοφώνου.
Τι κρίμα, σε στραγγάλισαν
οι κοριτσίστικες πλεξούδες μου,
που ορίζω πλέον...
Έσβησες όπως η κιμωλία,
σε χάδι νωπού σφουγγαριού.
Τέλος εποχής,
χωρίς πρόθεση ευθύνης
και δείγμα βάρους αναπνοής.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Έρωτας.

Δύο μοναξιές που συγκρούονται
μέχρι το άπειρο.
Αν τα λόγια είναι σαν τους Φόνους...
Σφάζουν και δεν διορθώνονται.
Τότε σε ένα ασυνείδητο εγκεφαλικό σημείο
Ο ένας στους δύο,
είμαστε γεννημένοι δολοφόνοι.
Κόλαση…
Να μην ξεπλένετε η ντροπή
Απέναντι στον ίδιο τον εαυτό σου...
Χωρίς αιδώ,
να λιγοστεύει το είδωλο σου.
Για την ύλη.
Το διαφορετικό και το καλύτερο
Αφανίζει ο όχλος.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Ενός λεπτού κραυγή στο χρόνο της γαλήνης.

Έπεφταν, επεφταν τα θαύματα, γκρεμοτσακιζονταν.
Σε χείλι αθωότητας, βλέφαρα απυρόβλητα,
γλώσσες που ξεχάσαμε να ομιλούμε.
Μην κλείνεις το παράθυρο, στα σπλάχνα του βυθού,
οι αλήθειες γυρεύουν ανάδυση.
Τι είναι ο τωρινός σου πόνος
Μία τρύπα στο νερό ή ένα κακομαθημένο νιάνιαρο,
που ξεφυσα την πνοή του στο Άγνωστο.
Φώτα ομίχλης σε νυχτερινά σημεία. 
Ανέγγιχτα όνειρα ακόμα, αν εσύ με φοβάσαι μια,
εγώ φοβάμαι για εφτά ζωές,
εφτά ψυχές, εφτά σοφίες.
Θα συνηθίσεις την κακοτυχία!
Οι Χειμώνες πάντα με τραντάζουν.
Φταίει η φύση μου, η δεύτερη και η πρώτη.
Είναι φτιαγμένη από κόλαση και πύρινα τοπία.
Μπορεί ν' ακούσεις κάποιο πρωινό τη φωνή μου,
να τρίζει στα παγωμένα αντικείμενα του χώρου
Συστολή και διαστολή, θα πουν οι σώφρονες.
Μπούρδες έτσι για να ξέρεις.
Είναι η τρικυμία της καρδιάς μου...
Κρατήσου καλοβουλε άνθρωπε.
Όχι κλάματα για εκείνη πού δεν άκουσε
ποτέ χαρμόσυνες καμπάνες.
Ούτε χάδια μητρικά για εκείνη
πού δεν ένοιωσε ποτέ παιδί.
Οχι Θεός, ουτε σταυροί,
ούτε δάκρυα αιώνων,
μόνο ένας ήχος Άνοιξης.
Κυττάρο από το κύτταρο της.

* αφιερωμένο

Κρατούσε ένα ποτήρι γεμάτο χιόνι.

Μία γουλιά και άσπρο πάτο,
ο Κόσμος του χθες...
Χαράματα...απόβραδα ...μεσάνυχτα..
Στο περιβόλι με τα θολά φώτα
και τις αλκοολούχες δερμάτινες φιγούρες.
"Είμαι κουρασμένος απ' το ταξίδι" είπε...
Το φως της ημέρας, στα κεριά τρεμοσβήνει…
Χιονίζει σπίθες στον καλοστιλβωμένο πάγκο...
Κάτι σκιές απόκοσμες χορεύουν στους τοίχους.
Μοιάζουν με Λάμιες,
που το βλέμμα τους, σε γλείφει...
"Θέλουμε να χορέψουμε μέχρι το άλλο πρωί "
φωνάζουν....
Καρφώνει το μαχαίρι στον πάγο...
Αρθρώνει η περιέργεια στην τζαμαρία,
θολά φωνήεντα του απρόσμενου...
Σχίζει του Κόσμου το παράλογο και το ρουφά..
Ένα ποτήρι ισοδύναμο με χείλος στέρνας.
Μία στέρνα που βάλθηκε να χωρέσει έναν βούρκο.
Δύο χείλη που ξεπλένουν μοναξιές
Κολυμπούν σε σκοτεινά βάθη...
Ευλογούν τα στάσιμα, στο ημίφως μίας φράσης...
Οι Άγιοι δεν μένουν πια εδώ...
Μας έμειναν οι φοβερές, αμανάτι 
Baby it's Christmas outside. 

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Η ζωή σταματά να έχει νόημα

από τη στιγμή που αποκτάς την ψευδαίσθηση
ότι Είσαι πανίσχυρος, αυτόνομος
και κατ' επίφαση ανεξάρτητος...
Η ευτυχία μας, είναι συνάρτηση των επιλογών
και των αντιδράσεων μας....
Όταν ο Σαρτρ έγραφε..." Η κόλαση είναι οι άλλοι "
ξέχασε να υποσημειώσει,
ότι ο παράδεισος είναι εξίσου, οι άλλοι.....
Η απόλαυση ή η ευτυχία δεν είναι ο άμεσος στόχος,
η πράξη όμως και η σύμπραξη
είναι ένας ασυνείδητος οδηγός ,προς αυτές.
Ευτυχία είναι να σε δέχονται οι άνθρωποι,
να σε επιλέγουν και να σε αποζητούν...
Να θυμάσαι όσο ξεχωριστός και να είσαι,
τον εαυτό σου, τον καλλιεργείς
ανάμεσα στους συνανθρώπους.
Τίποτα δεν θα σου χαριστεί και τίποτα δεν σου ανήκει,
οπότε να είσαι ευγνώμων,
συνειδητός και να ρουφάς την συγκίνηση,
τον κραδασμό των στιγμών...
Η ευτυχία είναι το άνοιγμα
και η ελαστικότητα της ψυχής σου στους άλλους
και η αμφίδρομη συνάρτηση των ξένων ψυχών προς τα εσένα...
Η ευτυχία, είναι μία πόρτα ανοιχτή,
ένα ζεστό πιάτο φαΐ, ένα τσούγκρισμα ποτηριού,
ένα ελαφρύ κους/ κους, είναι η έλευση φίλων,
μία χούφτα σοκολατάκια, μία φωτογραφία της στιγμής,
μηνύματα από το πουθενά, μία αγκαλιά,
πολλές αγκαλιές, μία υπόσχεση....
Είναι η αίσθηση της οικειότητας,
κάπου μας περιμένουν και κάποιους περιμένουμε!
Είμαστε γεννημένοι για να νιώθουμε ευτυχείς,
απλά ο εγωισμός και η απληστία μας
είναι δύο μεγάλες παρωπίδες στους νοητικούς οφθαλμούς μας...
Κάποιοι χάνουν όλη τους τη ζωή,
κάποιοι χάνουν τη μισή τους ζωή,
εξαιτίας αυτού του γελοίου οφθαλμικού θωρακισμού.
Η ευτυχία μου και ο παράδεισος μου είναι οι άλλοι,
γιατί καταφέρνουν ακόμα να με συγκλονίζουν!
Καληνύχτα και καλή τύχη όμορφοι άνθρωποι!

* αφιερωμένο.

Σπίτι..

Δεν είναι σχήμα...ούτε χρώμα...
Ίσως σχήμα λόγου...
Δεν είναι άψυχο.
Ούτε γεμάτο αιχμηρές γωνίες.
Δεν έχει πατώματα, ούτε εδάφη.
Χωρίς ταβάνια και ενοχλητικούς "Από πάνω"
Για κάποιους έχει χέρια ανοιχτά.
Για άλλους έχει φουντωτή ουρά..
Έχει πεταμένα ηχηρά παιχνίδια.
Βιβλία από τοίχο σε τοίχο.
Για όλους όμως...
Σπίτι είναι εκείνο το σημείο…
που όταν καταφθάνεις...
Η Καρδιά σου χτυπάει σαν Τρελή...
Όλες οι Νύχτες είναι μεγάλες
Για κάποιον που βιάζεται να ξημερώσει.
Το κρύο παγώνει το πρόσωπο σου...
Κοντράρει το καλοκαίρι,
που κρύβεις στις σφιχτές γροθιές σου.
Απωθημένα του Αέρα, ελπίδες και σαράκια.
Ιπτάμενοι Σκλάβοι, σέρνονται σε άγνωστη κόλαση.
Η μεγαλύτερη Νύχτα του Χρόνου.
Η μεγαλύτερη αναπηρία του Κόσμου.
Η μεγαλύτερη μοναξιά της Ζήσης.
Αδιαφορία.
Ούτε ψελλίζεις αυτό που νιώθεις.
Ούτε αισθάνεσαι αυτό που ξεστομίζεις.
Ούτε καταλαβαίνεις.
Λόγια της μεγάλης παραίσθησης.
Που αναμασούν τα παχουλά μας μάγουλα.
Σαν τσιχλόφουσκες...γεμίζουν απ' το τίποτα.
Μεγαλώνουν, γιγαντώνονται.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

.

Έξαφνα.
Πλαφφφφφφφ….πλαφφφφφ...πλαφφφφ...
Σκάνε σαν χειροβομβίδες
και κολλάνε σε φαγωμένα αμόλυντα χείλη.
Άναρθρες, μαστού ψιχάλες γάλα, ακούσια..
Ταΐζουν τα ορφανά του Παραδείσου.
Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου.
Η μεγαλύτερη αλητεία του πόνου.
Η μεγαλύτερη φθορά του δρόμου.

Έρχεται.

Μεσημέρι και βράδυ.
Κάνει μακροβούτια απελπισίας.
Ράβει τα χέρια του, πάνω στο στόμα.
Οικείο το αίμα, κρύα η ανάσα.
Κομματιάζει τις κραυγές.
Στο συνωστισμό του μυαλού μου...
Κάθε κίνηση της αδράνειας του 
Αναθέτει τις ρωγμές, σε θεόρατες φουσκάλες.
Θολοποιημένα κύτταρα.
Θα πέσω για ύπνο ξερή; 
Θα μυρίζεις σαν πτώμα; 
Να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον;
Να μας σύρει στο σφαγείο η αναγκαιότητα;
Να οδηγηθούμε εκεί που πονάμε μέχρι αηδίας;
Να γίνεις η απορία της απορίας μου,
μία κοφτερή οριζόντια γραμμή,
στη συνουσία των σκέψεων.
Παραμύθια και σκατά.
Τίποτα περισσότερο.
Η ολική αφάνεια των συναισθημάτων.
Θεοποιημένοι μα νεκροί από καιρό.
Οι αναμνήσεις των σωμάτων
είναι μια σιχαμερή οδύνη.
Η παρανόηση ως επισφράγισμα,
που ήταν ικανή να σκοτώσει,
απόδειξης στενών επαφών.
Κάποτε είχα υπάρξει.
Κάποτε είχες υπάρξει,
στην κενή θέση του κρεβατιού.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

...η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω πια το πολύ...
...ο υπερθετικός βαθμός στις έννοιες και στις μορφές
μου φέρνει αναγούλα...
Αν μείνεις μόνος σου ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο,
θα καταλάβεις, γιατί ακριβώς ομιλώ...
Βλέπεις ο Δεκέμβρης, είναι ένας μήνας πολύ σκληρός…
πάντα φορά το άγριο βλέμμα του και με φοβερίζει.…
Δοκιμάζει την αντοχή μου, μου αναποδογυρίζει τη ζωή…
Δεν αντέχω τις κρύες παγερές ημέρες, ούτε τις νύχτες.…
Πίσω από το ξέφωτο του χρόνου…
στις μνήμες χριστουγεννιάτικων Σουαρέ,
έβγαινα πάντα απροετοίμαστη,
μέσα στην ανελέητη βροχή της ζωής…
Ποτέ δεν ήμουν εύκολο και καλό παιδί/εγγόνι ,
κυρίως μέσα στις γιορτές....Ποτέ δεν κατάλαβα
γιατί οι ενάρετοι χριστιανοί, νηστεύουν τόσες ημέρες,
για να φάνε δραχμές και τρόφιμα μηνιάτικου ,
εντός ολίγων ωρών...Ποτέ δεν μου άρεσαν τα δώρα μου,
έτσι κι αλλιώς δεν ήταν φυσικές επιλογές…
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι κοριτσίστικες γιορτινές
μεταμφιέσεις...Ποτέ δεν είχα απαντήσεις ,
στις αφελείς επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις
των προσκεκλημένων, της γιρλάντας…
Μια απορία εξέφραζα πάντα,
κανείς δεν γέμιζε ικανοποιητικά το κενό…
Γιατί εμείς είχαμε... Σπίτι.; Δέντρο; Σόι.;
Γαλοπούλα; Γλυκά; Δώρα; Γιατί εμείς είχαμε;
Από τότε που θυμάμαι την πάρτη μου, αυτό το "Γιατί"
Με έστηνε στον τοίχο…
Πάντα το βλέμμα μου γέμιζε με αδέσποτο σύμπαν,
κυρίως τις Γιορτές...Αδέσποτα ζώα..Αδέσποτα παιδιά…
Αδέσποτα τζάκια...Αδέσποτοι αθίγγανοι…
Αδέσποτες ιδέες...Αδέσποτο Σύμπαν…
Εμείς όμως πάντα
Δεσποτικοί και οικοδεσπότες…

Μετά σώπασα, σταμάτησα να είμαι παιδί...

Έγινα κακία κόρη...κακία εγγονή…
κακία αδερφή...κακία γκόμενά...κακία φίλη…
κακία συμβία...ανάποδη συναναστροφή...
Επέλεξα μια δουλειά
που όλες οι ημέρες και οι 365 του χρόνου,
είναι ίδιες.
Συγκλήθηκα ως καλή συνεργάτιδα
και βρήκα μια γερή δικαιολογία,
για κρησφύγετο των ενόχων μου...
Απ' τα Χριστούγεννα,
αγαπώ μόνο τις μελωδίες των Φιλαρμονικών…
τα φωτάκια...τα κάλαντα των παιδιών…
τη λάμψη των κεριών και τις ευχές!
Αυτά τα δύο τελευταία,
τα κουβαλάω στην συνειδητότητα μου,
όλο το χρόνο και σε κάθε εποχή!
Ευχές και αναμμένα κεριά…

*στον Παππού, στην Γιαγιά, στους Γονείς μου.
Κοιμούνται στην γαλήνη...

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Για δες πως γελά ο κρύος καθρέφτης μου...

Κάθε στιγμή η ανάσα θεριεύει
στον εξοντωτικό του έλεγχο...
Κάθε στιγμή ακινησίας φυλακίζει
ξέφρενους πανηγυρισμούς κίνησης....
Η σκιά μου συναντά την απορία της
και η αποκρουστική απονέκρωση
των ανέλπιδων ελπίδων, γίνεται ηδονή…
εξουσιαστική οργή του ειδώλου,
σαράντα χρόνια σακατεμένα πούπουλα,
φυτρώνουν στις πλάτες σου...
Απόψε τραγουδούν αλλόκοτα
χωρίς σταματημό,
ασύστολες φοβίες,
τοποθετημένες σε βάραθρο
στεφανωμένου νικητή.
Η αγωνία καταφεύγει σε λέξεις
λερωμένες με αίμα, κρασί και πόνο...
Ξεσπάει στο ανορθόγραφο χέρι μου...
Κυλάει ο Ιανουάριος φεύγει,
ο μήνας με τα διπολικά προσωπεία,
σκότωσε τη βδομάδα που περισσεύει
και γλίστρησε μαζί του
σε τσαλακωμένα χαρτάκια ημερολογίου...
Σκότωσε το δωμάτιο που σε φυλακίζει,
εκεί έξω ένα μπρούσκο φεγγάρι,
γυρεύει επιβεβαίωση…
Σκότωσε τον καθρέφτη που σε ταΐζει αυταπάτες,
πριν απ' το σχήμα,
η μορφή ήταν μια άγνωστη προοπτική.

* το ημερολόγιο της μπλε κουβέρτας.

Για κάθε κορμί υπάρχει ένας ζωγράφος...

Εραστής...Χειρουργός...Εξαγνιστής...
Για κάθε ψυχή υπάρχει μία σακοράφα...
Μία λεπίδα...μια κλωστή...
Για κάθε γυμνή αύρα υπάρχει ένα όνομα...
Αγία...οπτασία...φάντασμα...
Για κάθε συσχετισμό υπάρχουν δύο ρήματα.
..κατακρεουργώ ή αναπλάθω...
Για κάθε ενδεχόμενο υπάρχει μία λέξη....
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ._

* γνωριμία με το ανθρώπινο γένος..

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Κι αν με ενοχλεί κάτι στους ανθρώπους.…

είναι η αυταπάτη
της τακτοποίησης των συναισθημάτων.
Γιατί καλό μου πλάσμα…
η αγάπη δεν είναι ένδυμα κατά παραγγελία.
κι ας κάλυπτε την γύμνια της ψυχής σου....
Δεν τη μετράς με παλάμες η μεζούρα...
Δεν μπορείς να τη μεταποίησης στα μέτρα σου...
Μπορείς να τη ξεχάσεις
σε μία γωνία της ντουλάπας με τα απόρουχα,
μα ο σκόρος δεν είναι ικανός
να τη ροκανίσει.
Η Αγάπη είναι ακριβότερη από μετάξι
καρδούλα μου...
Πιο ζεστή απ' το ολόμαλλο πουλόβερ σου.
Πιο περίτεχνη
απ' τα κοφτά βελονάκια των προικιών σου.
Πιο σπάνια από το κασμιρένιο σου παλτό...
Κι αν με ενοχλεί κάτι σε σένα,
είναι που ξέχασες πώς η καρδιά παγώνει.
.στο κόψε , ράψε, μπάλωσε μίας άδοξης Αγάπης…

* κατέφθασε τετελεσμένο..stop..

Η νομιμοποίηση

των " άνομων" ερωτικών πράξεων....
Ο φόβος
ενός εμφυλίου αλληλοσπαραγμού
στο αντάμωμα δύο σαρκοβόρων "Εγώ"
Η αναζήτηση δια μέσου φυγής....
Το πυροτέχνημα στον αέρα...
Το σε αναζητώ αποτέλεσμα στέρησης...
Έλα να σερφάρουμε ανάμεσα σε καρχαρίες...
Μπορεί να φέρουμε μετάλλιο χρυσό!!
Πόσο ωραία καίγονται οι σκέψεις στο τασάκι..
Οι αναμνήσεις συνδαυλίζουν τη φλόγα τους...
Βρέχει πάλι εντός σου.
.ακραία καιρικά απατηλά φαινόμενα.
Και η ρίζα σου,
ριγεί απ' του φθινοπώρου τον ψίθυρο...
Δες πόσο αληθινή είναι η ωριαία στιγμή...
Μέσα στην αιώνια γύμνια μας.
Απόψε θα χιονίσει στην αγκαλιά σου...
Καπνούς και οράματα..
Και τα σύννεφα παγωμένα…
σαν μαύρες σκέψεις...
θα σε προσπεράσουν.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Τι είναι ο Έλληνας και τι είναι το ζουμί του;

Μάλλον κόκκινη σάλτσα στιφάδου με τα κρεμμυδάκια,
για τρελές τσαλαβούτες, ψωμομπουκιές...
Όχι ο Έλλην δεν είναι γάτος, ούτε γατάκι.
Τα γατιά είναι έξυπνα και ευέλικτα ζωάκια.
Ο Έλλην είναι κουνέλι, φοβικό και ταχυκαρδιακό.
Έχει μεγαλώσει με τον φόβο…
ζει με τον φόβο και διαιωνίζει τον φόβο...
Σύνθημα μας, ο φόβος φυλάει τα έρμα...
Φοβού τους Δαναούς...
Μετά φόβου Θεού...κτλ..κτλ…
Οι φοβίες έχουν τακτοποιηθεί στο D.N.A. μας...
Ο Έλληνας δεν διαβάζει,
αφού έμαθε στο
"διάβασε γιατί έτσι και έρθει ο Πατέρας σου..."
Ο Έλληνας είναι ρατσιστής,
γιατί αν δεν κοιμόταν το μεσημέρι,
θα τον έκλεβε ο Γύφτος..ο Μπαμπούλας...ο Μεσημέρας…
Ο Έλληνας είναι γεννημένος για δωροδοκία
και εύκολο χρήμα, γιατί αν είναι καλό παιδί…
θα του πάρουμε σοκολάτα,
θα το πάμε στην παιχνιδούπολη Jumbo…
θα πάει στο παιδικό πάρτι...κτλ..κτλ...κτλ...
Ο Έλληνας είναι εγωιστής, εαυτούλης και παρτάκιας…
αφού μεγάλωσε στην ανασφάλεια της σύγκρισης…
Δες τον αδερφό σου...δες τον μπατζανάκη σου...
δες τον καντηλανάφτη της ενορίας...κτλ...κτλ…
Ο Έλληνας είναι σεξιστής,
γιατί είχε στην οικογένεια παιδιά και κορίτσια,
γιατί τα παιδιά έπρεπε να φάνε κάτι παραπάνω,
ενόσω τα κορίτσια έπρεπε να είναι φιλέ μινιόν…
γιατί προτιμάμε το καθαρό κρέας,
από αυτό που εμπεριέχει μέρος λίπους…
Ο Έλληνας είναι ομοφοβικός,
γιατί αφού ο Γιαννάκης δεν γούσταρε
να παίζει μπάλα ή πόλεμο,
τότε σίγουρα ήταν Ντιντής…
" Ο γιος του τυρέμπορα ανάλατη μυζήθρα"
Ντιγκιντάγκας...Φτερού...κτλ...κτλ...
Ο Έλληνας είναι φαλλοκράτης,
γιατί η θεία Κατίνα

που δεν ήθελε τις δεσμεύσεις της συζυγίας…
ήταν γεροντοκόρη, ζαβή,
με 30 γάτες, γεννημένη για το ράφι...
ή μήπως ήταν απ' τις άλλες?!
Δηλαδή φίλη με την Σαπφώ απ' την Λέσβο;
Ο Έλληνας είναι γέννημα θρέμμα παιδί του φόβου!
Φοβάται τους βαρβάρους Τούρκους,
που του πήραν την Πόλη και την Αγία Σοφιά.
Φοβάται τη μπότα του Γερμανού,
την ακούει συχνά να βηματίζει στους δρόμους…
φοβάται τα Κονσερβοκούτια και τα Κουνελοτόμαρα..
Φοβάται χωρίς την Προστασία του Νταβατζή,
της Νταντάς των σχέσεων χειραγώγησης…
Φοβάται το κάτεργο που με καρτερική υπομονή,
οργανώνει ιστορικές δεκαετίες
γύρω από το τομάρι του
Φοβάται την Αμερική,
που την έχει Μητέρα, στον εξωτερικό του φλοιό.
Φοβάται την Γερμανία,
που την έχει Παραμάνα
στην εσωτερική του "συνείδηση"
Φοβάται το έγκλημα
και φοβάται να κατονομάσει τους εγκληματίες,
που έχει υποχρεωθεί να πληρώνει ή να στηρίζει.
Φοβάται τις προγονικές φιγούρες,
αλλά ούτε γνωρίζει τα ονόματα τους.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Βραδιάζει...

Αργοσέρνουν οι ώρες βήματα απόκληρα...
Σε κάποιο σκαλοπάτι, κρεβάτι ερημικό,
του χειμώνα η επανάληψη...
Η ζωή σου προδιαγεγραμμένη...
Στη δίνη μίας αδυσώπητης καταστροφής...
Στυγνό ερείπιο του εφησυχασμού...
Μην κοιτάς πίσω σου, το αλάτι ελλοχεύει...
Βομβαρδισμοί που έγιναν για το καλό μας...
Πνιγμένες στο αίμα...φωνές αντιθέσεων...
Χιλιάδες ξεκληρισμένοι, πόλεις φαντάσματα...
Παιδιά μικρά...
Παιδιά ορφανά...
Παιδιά νεκρά...
Παιδιά του πόνου και του ορυμαγδού...
Με ετικέτα πιστοποίησης δράματος...η προσφυγιά...
Σε μακρινή πατρίδα..710 μέτρα Χριστός Λυτρωτής,
αλύτρωτος απ' τον Θεό του...
Με φοβίζουν τα σκοτάδια,
είναι χρόνια χαμένα που ζυγώνουν...
Ψάχνω να σε βρω...
Το πεπρωμένο μας έχει δυο πρόσωπα..
Άσπρισαν τα μαλλιά μου...
Στάζει από παντού βροχή δουλοπρέπειας...
Η ζωή μας, ένα κεφάλι με δύο πρόσωπα...
Αυτό που θέλουν οι πολλοί...
Το άλλο που περνάει σε αντεπίθεση,
στα δύσκολα.
Αν θες να επιβιώσουμε...
Πίστεψε στον εαυτό σου...
Πίστεψε στον διπλανό σου...
Πίστευε και πάλευε
με Δαίμονες και Παντοκράτορες…

*στο σκοτάδι της μνήμης, το μέλλον άγνωστο..

Στους δρόμους ...των δρόμων.

Οι δρόμοι.
Σα βρώμικα σεντόνια με τυλίγουν.
Αρρωστημένα κύματα περαστικών,
δέρνουν αλύπητα το πρόσωπο μου...
Τυχαίοι αναστεναγμοί ενέσεις απομυθοποίησης.
Οι δρόμοι.
Τοίχοι, δέντρα, διαταγές,
απειλές λιποθυμίας,
Προσκύνημα σε εικόνες δακρύων.
Προσκλητήρια σε αγγαρείες παπουτσιών.
Η εξουσία της αναζήτησης
στο τελευταίο τυχαίο χαμόγελο.
Ανδρισμοί στη γωνία Κύπρου και Κροκίδα....
Απειλές λέξεων...
Λέξεις...
Σαν όπλα, που δεν μπορούν να βρουν τον στόχο
και τα βάζουν με την απόσταση.
Ο ήλιος ντρέπεται να παίξει τον ρόλο του.
Υγρή καθημερινότητα, που έχασε το κουράγιο της...
Και σοκάρει ως έρμαιο της ασυνείδητης,
γραφικά, θλίψη της...
Κάτι συμβαίνει...κάτι συμβαίνει στον ουρανό...
Δεν καταλαβαίνω..
Γελοίες σκιές, ανδρείκελα, πληγώνουν τ' αυτιά μου.
Μία παθητική " βελτιωμένη" Ελευθερία.
Από κάπου βγαίνει μια κραυγή, συνοδεία μιας ροχάλας.
Οι αιώνες προσαρμόζονται στις στιγμές
και το συρματόπλεγμα χορεύει γύρω μου...
Χθες ήταν αργά για αντίδραση.
Αύριο θα είναι νωρίς.
Ανέτοιμοι καιροί.
Νιώθω στο ατσίγαρο στόμα μου,
την γεύση των ταραγμένων σας, Φιλοδοξιών.
Ένας ειρωνικός ρυθμός κινεί τα πρωινά του Ντουνιά..
Του Κόσμου.
Η ψηφιακή πολυτέλεια , είναι η απαλλοτρίωση
του Έρωτα, του Κρασιού, του Θανάτου και της Ζωής.
Της επίπλαστης Ζωής.
Τελειώνουν οι μέρες του Οκτώβρη,
που κάποτε ήταν κόκκινος, σκέψου.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Κάποτε είχε Χρώμα.

Η ροπή στην "Τρέλα",
θυμίζει μια κάποια εναλλακτική λύση,
για τη σωτηρία του Ανθρώπου.
Περίπου Χειμώνας…
στα ρολόγια...στην απομόνωση…στην επαφή...
Στην πανούκλα της Ιστορίας
ο Θάνατος είναι μια αριστοκρατική επινόηση.
Οι πολλοί έχουν πάντα μαζικά, μάχιμη Καρδιά..
Μερικές στιγμές μου...είναι γεμάτες από σένα.
Στους δρόμους των δρόμων...
Οι δρόμοι...
Μια κάποια ολική επαναφορά...
Αποχαιρετά,
τα χάλκινα πρωινά του Οκτωβρίου.
Τελευταία φορά του μηνός.

Σε Αγαπώ. ...

Γιατί μου δείχνεις το δρόμο του Ήλιου.
Γιατί μου μαθαίνεις το νόημα
στις μικρές ρουτίνες των Ανθρώπων.
Γιατί γεμίζεις το σπίτι με φρέσκο Αέρα.
Ζεσταίνεις την ψυχή μου.
Μου δίνεις Χαρά.
Μου διδάσκεις το "εμείς"
σπάζοντας τον πάγο του "Εγώ".
Γιατί νιώθεις πια είμαι
και το αποδέχεσαι.
Γιατί με κάνεις ανθρώπινη.
Γιατί με κάνεις γένους θηλυκού.
Γιατί με κάνεις πολύτιμη.
Γιατί με κάνεις Παιδί.
Σε Αγαπώ.
Γιατί έχω δισεκατομμύρια λόγους
φυλαγμένους για σένα.
Αλλά πρωτίστως επειδή είσαι Αυθεντικός.
Η Αγάπη είναι προσωπική ευθύνη του καθενός.

* Με μία αγκαλιά όλο φως.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Τα απλά πράγματα κρύβουν τα βαθιά νοήματα.

Ένα χαμόγελο την ώρα της "πτώσης".
Μία αγκαλιά την ώρα της " πίεσης".
Λίγα όμορφα λόγια την ώρα της "σιωπής".
Ένα χέρι την ώρα της "καθόδου".
Ένα λουλούδι προσφορά άνευ λόγου και αιτίας.
Τα απλά πράγματα
κρύβουν μέσα τους απέραντη Αγάπη...
να το θυμάσαι.

Υστερόγραφο...

Όμως τις νύχτες
οι σιωπές γιγαντώνονται
ακαλλιέργητες.
Κι οποίος περάσει το κατώφλι
έχει κάτι να δηλώσει.
Όλοι ξέρουν...όλοι βλέπουν...αυτό που επιθυμούν.
Όλοι διψούν να καθρεφτίζονται στο βλέμμα σου...
Ο Ντόριαν Γκρέυ άφησε πίσω του σπορά.
Έτσι η ύπαρξη μεταλλάσσεται
σε εικονική Πραγματικότητα.
Στο σύνολο της ημέρας εκκρεμεί η ζωή.
Η ΖΩΗ ΣΟΥ...
Σε πιο προσωπείο την ξέχασες πάλι;
Κάπου στις τσέπες της ποδιάς
έχουν ξεπέσει κάτι επιθυμίες.
Να θυμηθώ, να τις φρεσκάρω αύριο...
Να πλυθούν...να ξελασπώσουν...
Η σκόνη κάθισε στο σβέρκο μου
κι είναι Βαριά.
Ασήκωτη σαν τσιμέντο.
Να θυμηθώ το ξεσκόνισμα,
να γυαλίσουν οι δεκαετίες μου.
Απ' τα ρουθούνια μου
αιμορραγούν τα όνειρα μου.
Λερώνουν το Παρκέ.
Απ' τα μάτια μου τρέχουν τα όνειρα μου...
Λερώνουν το μπλουζάκι μου...
Απ' τα αυτιά μου τρέχουν τα όνειρα μου...
Λερώνουν τα μαλλιά μου...
Λερώνουν και ξερνούν τα Όνειρα μου...
Τα όνειρα μου Λερώνουν...
Τα όνειρα μου Ξερνούν...
ΦΥΛΑΞΟΥ...
Τα όνειρα μου λερώνουν...
Φυλάξου...
Είναι ακόμα βρώμικα...Ονειροπόλα...
Φυλαξου...λερώνω...
Στάζουν χρυσοπράσινες νερομπογιές.
Σε σκονισμένα δέντρα,
που θρέφει η φλέβα της αλμύρας.
Πάνω στη μοναξιά σου, μπορώ να ζωντανέψω
το τίποτα με τους τιποτένιους.
Κρυφομιλούν αλλόκοτα πτηνά,
ταραγμένα από πείνα και ερήμωση.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Στιλβωμένες κοτρόνες, θλιμμένο αμμοχάλικο,
μαρμάρινες ρίζες και φαγωμένο κάθισμα.
στην μάντρα του Δεσπότη...
Στη μιζέρια της εγκατάλειψης,
φασκιωμένη η αγάπη του Θεού για τα τέκνα του.
Νωθρά ανθίζουν τα νερά,
με ντροπαλό ύφος λικνίζονται και κουδουνίζουν
στο διάβα της επίγνωσης.
Στις διαιρέσεις σ' αγαπώ περισσότερο.
Εκεί που οι άλλοι, διαγραφούν την μνήμη,
ξεπερνούν τις μορφές και χαράζουν γωνιές.
Στην αθλιότητα του Χειμώνα,
υπάρχει πάντα χρόνος
για καταστροφή και δημιουργία.
Βλεφαρίζουν μάτια ασθενικά,
σε τετράποδο ένδυμα, με ζυγώνουν...
Μία βρώμικη, όλο κόμπους ουρά
μου προστάζει Καλημέρα.
Η φιλία ζει...σε παράδοξα αδέσποτα καλούπια.
Στεκόμαστε γύρω από ότι μας γέννησε.
Δεν υπάρχει αρχή, ούτε μέτρηση, ούτε τέλος.
Οι θάλασσες είναι κυκλικές, γιατί κυοφορούν…
όπως το μηδέν και το συν/πλην άπειρο.
Ο όχλος θεωρεί την αλμυρή ρευστή υδάτινη "Γη"
φρούτο εποχιακό.
Ευτυχώς για μας τους δυσφημισμένους.
Στη δυσπιστία του, φυτρώνει η πληρότητα μας...
Απ' τις αναχωρήσεις ζωντανεύουν
οι συντριμμένες μας επιθυμίες.
Δόξα στο Δημιουργό των γαλάζιων αισθήσεων.



Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

Ταπεινότητα.

Δεν είναι η απαίτηση κάποιου δόγματος
ή κάποιας θεότητας.
Είναι η δίκαιη αποδοχή των αδυναμιών
και των δυνάμεων που συζούν, εντός μας.
Ο δρόμος για την εσωτερική μας επανένωση
και η γέφυρα επικοινωνίας
με τους συνανθρώπους μας...
Είναι ο δρόμος για την συμπόρευση,
την γνώση και τη σοφία.
Η ταπεινότητα δεν είναι ούτε αδυναμία,
ούτε έλλειψη θάρρους.
Δεν γεννηθήκαμε για να αποδείξουμε κάτι,
κανείς...σε κανέναν...
Γεννηθήκαμε για να συμπληρώσουμε
και να συμπληρωθούμε.

Να σκεπαστείς...

Με μίαν Αγάπη...
Πιο αέναη από τον Κύκλο του φεγγαριού...
Πιο εμφύλια απ' την μικρογραφία της καρδιάς σου...
Πιο απέραντη απ' τα αγριεμένα σου συντρίμμια...
Να περπατάς και να χαϊδεύεις
τον ξένο πόνο...έπειτα τον δικό σου...
Οι ισχυροί της Γης
είναι όσοι γίνονται ελαστικοί,
για να χωρέσει ο νεογνός κόσμος, μέσα τους.
Να σκεπαστείς με μία μονάκριβη Αγάπη...
Που αντέχει το βάρος σου
την αναπνοή και το πεπρωμένο σου...
Μιαν Αγάπη ξυπόλητη στις αλάνες...
Να θυμίζει την κληματαριά του παιδικού σου ίσκιου...
Το γλυκό χαμόγελο της γιαγιάς,
που έψηνε ρέγγα καρφωμένη σε πιρούνι,
τις Τετάρτες του Χειμώνα...
Να σκεπαστείς τον Έρωτα και την Αγάπη...
Με τον Μονήρη…
που ξέρει για την γλώσσα των ανθρώπων,
πώς είναι μια, μα θεϊκή...
Να σκεπαστείς με μίαν Αγάπη...
Όπως το ακροβράχι
την απεραντοσύνη της θάλασσας, αγκαλιάζει...
Να σκεπαστείς με μίαν Αγάπη...
Να είσαι ζεστός και προστατευμένος.
Εκεί έξω, χιονίζει θλιβερές μονοκρατορίες…

* βαρομετρικό χαμηλό.

Αθανασία Δρακοπούλου “Το Ημερολόγιο της Μπλε Κουβέρτας¨

...λίγο πιο πέρα...
από την άγουρη ριπή του ρολογιού...
ανθίζουν ιστορίες του ...δεν..και του...όχι.
Τα πρωινά, που εσύ κινείσαι τρεις...
Το στρώμα, σε ρουφάει έξι...
Θυμάσαι την θεωρία του Χάους…
κι αναρωτιέσαι αφού ζεις το σεισμό της Ευρώπης,
πότε θα μαζέψεις τις πεταλούδες στην Ασία....
Επιλέγοντας την Τάξη, όλοι οι τακτικοί,
έχουν κλείσει από καιρό τα μάτια τους...
Χώρεσαν στα καδραρισμένα ασπρόμαυρα φλασάκια…
Σου κληροδότησαν την ευταξία
και μία ασημένια κενή κορνίζα,
για το χρέος του τέλους...
Από τον Σωκράτη μέχρι τον Αντον Τσέχοφ,
απ' την φιλοσοφία μέχρι την έμπρακτη φυγή,
πριν βουτήξεις την μπλε κουβερτούλα
και πετάξεις στο κενό διάστημα...
Θυμήσου οι πεταλούδες στην Ασία,
είναι ξεχωριστές κι ευτυχισμένες...

Αυτός τσιρίζει για Αγάπη.

Αυτή τσιρίζει από Αγάπη.
Και οι δύο
συναισθηματικά ακάλυπτοι...
Και οι δύο
στιγμιαία κατάκοποι...
Χωροχρόνου ταξιδευτές.
Αθέατοι "διαχειριστές"
Προορισμού αταξίδευτου.
Του ταβανιού αργοναύτες.
Αυτός έφυγε από αριστερά...
Αυτή έφυγε από δεξιά...
Έμεινε μοναχικό και σημαδεμένο.
Της λογικής,
της τρέλας
και της βλακείας.
Το βάρος του φορτίου τους.