ΣΠΥΡΟΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ "ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ".ποίηση

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
Απολιθώματα
Kι ανάμεσά μας η μέρα άδειαζε
τα πτώματα των δευτερολέπτων
κάσες στοιβάζοντας σιγής,
οι μήνες, σιγά - σιγά, ύψωναν τείχη
κλείνοντας μέσα τα κουφάρια της ψυχής.
Και κάστρα σήκωσαν οι χρόνοι.
Αδιάφοροι βρεθήκαμε και μόνοι
σαν απολιθώματα σιωπής.

51

Χάος

Εσύ να θέλεις.
Η επιθυμία να σε ωθεί
να αγγίξεις το πρόσωπο μου,
να κάνεις πως δεν ενδιαφέρεσαι
για τα ιστορικά μου λάθη.
Εγώ να θέλω.
Να αποφύγω τα επιτηδευμένα
ερεθίσματα της διαρκούς νοσταλγίας
και να κάνω πως αδιαφορώ
για τους ερωτικούς πανικούς σου.
Με χάρη ύστερα τα μαλλιά
να λύσεις και με τα δάχτυλα να ισιάξεις,
ίσα ίσα να ανασάνει η τραχηλιά σου,
μια κίνηση προσκλητήριας οικειότητας
στην διάρκεια της αφήγησης ενός κάποιου
ασήμαντου περιστατικού,
με ένθερμες συμφωνίες, υπερβολές
και ενθουσιώδεις μαζί καταφάσεις.
Μυαλό, σώμα, χείλη,
αυτιά, μάτια, πόθος και
λόγια δεν έστεκαν σε κανέναν ειρμό.
Η ύπαρξη έβαινε σταδιακά
σε κατάσταση απολύτου χάους.
Λένε ότι αυτό συμβαίνει μια φορά,
μια φορά κάθε φορά. Ίσως.

52

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Σημάδι
Μα πού είσαι;
Δώσε μου ένα σημάδι
στη στροφή ποιανού ποιήματος να περιμένω,
ποιόν στίχο να ποτίσω με δάκρυα να ανθίσει;
Ξέχασες στη φλέβα μου το σφυγμό σου,
κρέμασες τη καρδιά μου στο στήθος σου.
Έλα να πάρεις το σφυγμό σου,
φέρε μου πίσω την καρδιά μου.
Χωρίς καρδιά γίνομαι άκαρδος και μισώ τον εαυτό
μου.
Δώσε μου ένα σημάδι να σε βρω.

53

Χάθηκες
Πού χάθηκες όλη την αποψινή
νύχτα;
Πού βρήκες καινούργια θαύματα
την απελπισία σου να κρύψεις;
Μήπως,
εκείνος ο συναρπαστικός έρωτας
σου ταχυδρόμησε τις ενοχές του;
Όλη την πόλη να αδειάσω
την απουσία σου δεν την χωράει.
Όσα ταξίδια κι αν νοικιάσω
ο νους μου, "πάντα", σε σένα θα γυρνάει.

54

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Ιστορία βροχής

Σαν μόνος επιβάτης
να αποβιβάζομαι απ' το τρένο του μεσονυκτίου
στον έρημο σταθμό
κυκλωμένος απ' τις σκιές της φοβικής πόλης.
Πότε να αναζωπυρώνεται
η τελευταία σπίθα της αστήρικτης ελπίδας,
πότε να με βαραίνει
ο κόπος της αναμονής για να τελειώσουν όλα.
Άρχισε να βρέχει και
τα πάθη των ανέμων σαν θυελλώδεις
έρωτες με στροβιλίζουν
χορευτικά σαν άθυρμα στις παράλληλες γραμμές
κι εγώ να χαίρομαι
βρίσκοντας ένα άψυχο ταίρι να μ' αγκαλιάσει.
Πού να πάω μέσα στη νύχτα;
Καμιά συνωμοσία του σύμπαντος δεν σε φέρνει
κοντά μου.
Τελικά ευτυχώς που βρέχει
η ιστορία της βροχής με ποτίζει με μια
αλλόκοτη δύναμη να συμβιβαστώ να ζήσω.

55

Δεν υπάρχει σχέδιο της αγάπης.
Χάρτες του έρωτα πουλιούνται
σε μεγάλη ποικιλία!

56

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
΄Αστριος
Χωρίς ανθοδέσμη υποσχέσεων,
χωρίς όρκους υποκρισίας,
με έναν μικρό κρύσταλλο Άστρίου,
από δάκρυ,
σου εξασφάλισα λίγο φως στην τροχιά σου.

57

Μέλος φάντασμα.
Εγώ είμαι!!
Το μπράτσο που ακουμπούσες
να στηριχτείς να μη λυγίσεις,
που απ' τις φλέβες του έπαιρνες
τον παλμό του βηματισμού σου,
στον αγκώνα του κλείδωνες τη σιγουριά
της επόμενης σου απόφασης.
Ράγισε έγινε κομμάτια σαν μάρμαρο
ελληνιστικής εποχής ανάπηρο σώμα.
Τώρα ένα μέλος φάντασμα είναι
που του έχουν μείνει οι πόνοι,
χωρίς να υπάρχει.

58

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Τα αθεράπευτα συναισθήματα
Τα αθεράπευτα συναισθήματα
ανθοφορούν στους κρυφούς σου κήπους
και σ' ομορφαίνουν, στη ματιά σου
δίνουν τις ανεπαίσθητες ανταύγειες τους
και όταν σε πονούν αυτά πάλι στο πρόσωπο
διαχέουν μια χάρη και μια αυτοπεποίθηση
προσηλωμένης πίστης.
Λάμψη ανεξίτηλη τα στιλβώνει και
δεν θολώνουν, στις βάρβαρες εκστρατείες
των πόθων πάντα τα κουβαλάς μαζί σου.
Στους κρυφούς σου κήπους
αδιάκοπα ανθοφορούν.

59

Αναίμακτα
Έλυσες τις πόρπες, το φουστάνι
έπεσε στον αστράγαλο.
-Δες τις πληγές μου, είπες
-Δεν βλέπω πληγές ένα
ωραίο βλέπω σώμα.
Οι αναίμακτες πληγές πονούν
πιο πολύ επειδή είναι
αόρατες.

60

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
Κρύσταλλο
Είχα φυλάξει,
στο κρύσταλλο της εμπιστοσύνης,
τον αγιασμό των δακρύων σου.
Μια δόνηση, της καρδιάς, μικρή,
ένας ανεπαίσθητος ,στο σώμα,
κραδασμός Το έκανε κομμάτια.
Πόσο λυπήθηκα!!!
Σ' αυτά τα δάκρυα
κάποτε προσευχόμουν.

61

Οι καλύβες στη θάλασσα του Αιτωλικού
Λικνίζονται μέσα στα σπλάγχνα μου
τρυφερά όπως κοιμίζει η όστρια
τα νυσταγμένα απογεύματα του Σεπτέμβρη.
Κύματα νανουρίζουν τον ύπνο τους
και περιπολίες γλάρων τον χωρίζουν σε ενότητες
ονείρων,
σε παραγράφους γαλήνης, εδάφια μαθητικών
επισκέψεων και ερωτικής έκστασης,
σε γεωμετρικά κεφάλαια αγάπης και
σε άγραφες σελίδες της αθωότητας.
Κάποια τετράδια ημερολόγια μπορεί
ακόμα να κρύβονται στη σιωπή τους.

62

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Όστρια

Απόγιομα φθινοπώρου στη μικρή πλατεία
ελάχιστα κοιταχτήκαμε, είπαμε, πως ανοίξανε τα
σχολεία.
Έπρεπε γλυκιά να μας κατέχει μελαγχολία
με ανταύγειες απ' τη θερινή νοσταλγία.
Κούφια επανάληψη γύρω μας και ανία.

Άδεια η πλατεία από νοήματα
σαν να τα πήρανε κύματα κι
έμειναν βολεμένοι ενεοί και θύματα.
Ωραίοι συνδυασμοί από χρώματα
υποθήκη για την εικαστική μου παιδεία.
Κόκκινο, μαύρο, γκρίζο.
Θροΐσματα από κίτρινα φύλλα στ' αφράτο χώμα,
ένα αεράκι με ρίγος περπάτησε όλο το σώμα.
Ένας ανεμοστρόβιλος μικρός μπήκε ανάμεσα μας
κουβάριασε κι έδεσε κόμπο τα ντροπαλά βλέμματα
μας,
αναπάντεχα άνοιξε σαν ομπρέλα το φαρδύ σου
φουστάνι,
δυο αστροφεγγιές ασήμι από κάτω ως τη λεκάνη,
καμία κίνηση να σκεπαστείς αλλά
με την συνδρομή ενόχου μειδιάματος ίσιαξες
τα ανακατωμένα μαλλιά σου
κι απ' τα μάτια μου, ούτε δευτερόλεπτο, δε σήκωσες
τη ματιά σου.
Ανακλαστικά πάνω στο γκρίζο
άκουσα τον ψιθυρισμό: Σε γνωρίζω.

63

Εγκατάλειψη

Συγκεντρώνομαι στους άδειους χώρους της
έμπνευσης,
στις μονές της αγίας υπομονής αφήνοντας τόπο
για να περάσεις
να πας μόνη σου εκεί που δεν θέλεις
με τα εφόδια που δεν σου χρειάζονται
πλέον απ' το δισάκι της δικής μου εμπειρίας.
Διασχίζοντας την πλατεία της άλλης σου περιπέτειας
θα αναζητάς τα ποιητικά μάτια
κάτω απ' το πανωφόρι της αμαρτίας
να σε κοιτούν για να γίνεται ωραίο το πέρασμα σου
ανάμεσα σε δωρικούς κίονες από θαυμαστικά
και σε θολές στοές από άλυτες απορίες.
Οι στιγμές θα στριμώχνονται να διαβούν
με το πρόσχημα του πανικού της παρμένης
απόφασης
και το πικρό χαμόγελο αυτών που δεν θα γνωρίσεις.
Απ' τις πιέτες του φουστανιού σου
θα ξεχύνεται έν' αεράκι να με μαγέψει
και θα μοσχοβολάει ο νυχτερινός ιδρώτας
απ' τη μασχάλη σου να με δελεάσει
για να γυρίσω.

64

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Ηλεκτροπληξία

Ίσα που άγγιξαν
οι ρώγες των δακτύλων τις θυμωμένες
θηλές των μαστών σου,
κι αμέσως
οι πυκνωτές της λογικής μου
άδειασαν στο κενό το φορτίο τους.
Χιλιάδες Αμπέρ με διέρρευσαν.
Από την ηλεκτροπληξία έγινα
πυρανάλωμα σαν τον Κερέμ.
Και ταυτόχρονα οι κυνόδοντες
των διαρκών "ΠΡΕΠΕΙ" χώθηκαν
στην πλευρά που έκοψα
για να σε πλάσω παρέα για να φύγουμε
απ' την αφόρητη πλήξη του Παραδείσου.

65

Μετά
Ανοίγει τα μεγάλα μάτια της
η αμάραντη έκπληξη
και μέσα απ’ τις τουλίπες του καπνού
ανεβαίνει η αργοπορημένη έκσταση.
Ω τ’ άλλα, τα ωραία
τα ποιητικά τα μάτια
αργά βυθίζονται σε ηδονικά ναυάγια
Ο υποβολέας διαβάζει περικοπές
από το συναξάρι:
«Αγίων Ναυαγών
Παράλληλοι Βίοι»
Και με τη σχεδία των ψιθυρισμών
ξεχνάμε ένα ακόμη
μικρό ταξίδι αληθινά πέρα ως πέρα
ψεύτικο.

66

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
Όλες οι αγάπες μου ήταν ελεύθερες
να μ' αφήσουν,
για να είναι σίγουρο ότι
ήταν αληθινές.

67

Καρνάγιο

Οξειδωμένη η προπέλα που
κάθομαι και κοιτώ τη θάλασσα
στο καρνάγιο. Τα σαπισμένα σκαριά
μυρίζουν αρμυρό θυμίαμα και ταξιδιάρικο
καημό.
Ζηλεύω τ' αφρισμένα κύματα που
χτυπούν το βράχο με ορμή,
τον άνεμο που ξεσπά στα ανυποψίαστα
αγκυροβόλια.
Κι εγώ θυμώνω και σιωπώ,
οργίζομαι και δε μιλάω,
μα γι' όλα τα μέσα μου
πονάω.

68

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
Γκιώνης
Με το ράμφος έναν έναν πελεκάει
τους φθόγγους για να ψάλλει
το συντακτικό δράμα του αδερφού του,
στα στασίδια των μοναστηριών
ανοίγει χειρόγραφα ποιήματα της Κασσιανής
να απαγγείλει όταν
η αδερφή του πηγαίνει ν' ανάψει τα καντήλια
στη μνήμη όλων των λησμονημένων
αδερφιών μας.

69

Χωρίς Ρήμα
Άνεμε της αχτένιστης φυλλωσιάς
Βροχή της άλουστης νύχτας
Γραμμή τεθλασμένη της αστραπής,
στον ορίζοντα.
Ο Γκιώνης κι
Η τελευταία του νύχτα.
Η φωτοχυσία των άστρων κι
Ο Γρύλος της μονοτονίας τους.
Η ευφροσύνη του γιασεμιού κι
Η φαντασία της δημιουργίας του.
Ο ίσκιος της μοναξιάς κι
Η ηχώ της απελπισίας του.
Η ξαφνιασμένη απόλαυση κι
Η ολική απώλεια των ονείρων της.
Χαίρε χαίτη αφρισμένη
στο φρύδι της φουρτουνιασμένης οργής.
Χαίρε Αλόγου οπλή λασπωμένη
στην άμπωτη της λαβωμένης υπομονής.

70

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Σιγανή βροχή

Η ορχηστρική της μονοτονία
σφάζει στη σκουριασμένη κόψη
του τσίγκου τις ώρες έξω απ’ το κλειστό
παραθύρι αργά αργά σαν καραβάνι
φθόγγων που σβήνει στο λαβύρινθο τον βυζαντινό
τους «ίσο»
Κι εγώ ό,τι θέλω κι όπως θέλω
ακούω στη μουσική της, μέσα
στο άπιοτο μεθύσι της έκστασης να φωνάζω
ασυναίρετα «σ’ αγαπάω»,
εκ του ασφαλούς γιατί
κανείς δεν μ’ ακούει.
Ν’ αντηχεί στους σκυθρωπούς τοίχους
και να ριγεί τις σούρες στη φαρδιά κουρτίνα
της μοναξιάς μου.
Ύστερα το κεφάλι να γέρνω
εξουθενωμένος πάνω σε άγραφους στίχους,
αγκαλιά με το αδειανό σώμα της μονοτονίας της.

71

Ηλιόλουστη μέρα.

Δεμένη με μεταξωτή κλωστή
στα στήθια του χαρταετού
καντήλιασε στο γαλάζιο θόλο
η λ ι ό λ ο υ σ τ η μέρα.
Οι φήμες λένε, σήμερα
αποφυλακίστηκε, απ' τους παλιούς
καθρέφτες, το κορίτσι με
τις ξανθές μπούκλες
και το λάγνα πλαγιαστό χαμόγελο
" η καλημέρα"
Κι εσύ μην κάθεσαι βγες
στην αγορά να μυρίσεις
το(ν) φρέσκο καφέ και
μια υπόσχεση έρωτα θα τσιμπολογήσεις
σίγουρα μια και το 'χει η μέρα.

72

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Καλοκαιρινό απόσπασμα

Πώς οι ήχοι γίνονται άσματα,
πώς το φως των κεριών εκπέμπει δόξα,
πώς ακτινοβολούν οι λέξεις στο τροπάριο
της Αγίας Παρασκευής;
Βυθίστηκε ο ήλιος κατακόκκινος στο ορίζοντα.
Άναψα δυο καημούς στην εικόνα της,
προσκύνησα το μέτωπο της ,
πήρα την ευχή στα γόνατα
και ύστερα έφυγα με μια πρώιμη λαμπηδόνα
να μου δείχνει στο σκοτείνιασμα
τον αστερισμό της Πούλιας.
Από αύριο τώρα οι προφητείες
του Ησαΐα και του σοφού Σολομώντα.
Τράβηξα κατά τη γειτονιά του Γκιώνη
έλειπε ο λυγμός κι η θλίψη ετοίμαζε
αγρυπνία. Έβαλα το αντίδωρο στο κόρφο μου
για κάποιο πεινασμένο κι ύστερα μέσα στο αέναο
πλήθος χάθηκα.

73

Φθινοπωρινό στιγμιότυπο
Μια αδέσποτη φθινοπωρινή μέρα
ήρθε ακάλεστη στα αποχαιρετιστήρια της Άνοιξης.
Οι νοσταλγοί της μελαγχολίας ξεχνωτίστε το τζάμι
κάτω απ' τα τόξα της βροχής περνά ο πιο τολμηρός
διαβάτης
με μια ομπρέλα μπαλωμένη αν προσέξατε
χορεύει βαλς με μια ντάμα αόρατη.

74

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Του Μ ά ρ τ η

α. Εαρινή Ισημερία

Μέρος Α’: Ουτοπία
Μέρος Β’: Λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού
Μέρος Γ’: Τα λάθη
Μέρος Δ’: Διπολικός
Λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού.
Πάντα με άγουρη έκπληξη
ανοίγουν οι κλώνοι τα μάτια τους,
Με τον θαυμασμό στη καρδιά τους
ανασαίνουν την Άνοιξη
και πέφτουν να κοιμηθούν τα κορίτσια.
Η νυχτερινή έκσταση άναψε όλα
τα άστρα στο θόλο του ονείρου τους.
Εγώ ακολουθώ τα βουβόθερμα
ρεύματα της αγάπης, ένα ρομάντζο
στη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού
μας πάει πολύ απόψε, με γαλήνη
παρέα την ασημοφέγγιστη Σελήνη
και στο πυροφάνι τον λαμπρό
Αποσπερίτη.
Μοσχοβολάει το μύρο και το λιβάνι,
η Αγία Παρασκευή θυμιατίζει
το νησί με φώσφορο και αρώματα της φύσης
θυμάρι, ρίγανη, αμάραντο, πεύκο
Δάφνες και Βάγια. Ο Αϊ-‘Σώματος
μαζεύει στις χούφτες του το μέλι,
το φυλάει για τους γαϊτιέρηδες και τους ψαράδες,

75

που το ζητάνε τις δικές τους νύχτες.
Βαρύς ο έρωτας, μ’ ένα φιλί μπορεί να μας βουλιάξει.
Μαριόλικα με το νερό επαίξανε τα μάτια
την όψη ανταλλάξατε εσύ και το φεγγάρι.
Απαλά μέσα στη θάλασσα πέταξα την παλάμη
και χτένισα με τα δάχτυλα
τα φύκια στης γοργόνας το κεφάλι.
Κι άλλο φιλί δεν άντεξε και βούλιαξε η βάρκα.
Εμείς πολιορκημένοι από τα θαύματα γλυκά,
ήσυχα αγκαλιασμένοι
πιάσαμε έρημη στεριά. Αστράφταμε σαν αστέρια
μόνο το φως φορούσαμε και σκάσαμε στα γέλια.

76

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

β. Χαιρετισμοί
Έμπνευση
Άπιστη ερωμένη των ποιητών
Κοιμάται γυμνή ανασαίνοντας
Ζάλη ευωδιαστής δάφνης και γαλάζιο πέλαγο
Πιωμένη νε νερό των πηγών της αθανασίας
Μη την ξυπνάτε μην της μιλήσετε
Αφήστε την από μόνη να επιστρέψει
Στο δικό μου όνειρο
Να χτυπήσει τα κρύσταλλα των καθαρών ήχων
Στις σπηλιές της σιωπής μου
Κι εγώ να τερματίσω την περιπλάνηση
Της αγρύπνιας μου καβάλα στη σταχτιά
Φοράδα της φαντασίας μέσα στο απέραντο
Της λευκής ερήμου
Στα έπη των θεών δοξασμένη
Στις ρούγες των στίχων παινεμένη
Χαίρε νύμφη ανύμφευτε
Αγία και άσεμνη παρθένε
Απορώ και εξίσταμαι φύσηξε μου την πνοή σου.

77

γ. Εβδομάδα Πρώτη

Επτά όμορφες παρθένες, γυαλίζονται
στα κάτοπτρα των λιμνών ,έχουν
γυμνό τον ώμο τους, δαγκωμένο
από κρύσταλλα ,με πληγές που τρέχουν λευκογάλαζο
φως.
Κοιτάζουν τα μακριά λεπτά τους δάχτυλα
με τα ωραία νύχια από ροζ πέταλα μυγδαλιάς,
πριν τα περάσουν στα μαλλιά τους να χτενιστούν.
Αυτές θα αναγγείλουν την Άνοιξη
στα στέκια της σαρακοστής
με γλυκά τραγούδια ρυακιών να κατεβαίνουν
απ’ τα θυμωμένα χείλη τους με προορισμό την
καρδιά
και το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας.
Ανοίγουν διστακτικά το χαμόγελο, στην αρχή,
γιατί φοβούνται τον έρωτα μην
τις προδώσει
με αδιαπέραστες βροχές και τις πατήσει με
τα παγωμένα πέλματα λόφων,
πριν καλά-καλά βρουν αγκαλιές να πλαγιάσουν
με αφίλητο στους κοιτώνες πόθο.

Εγώ έδεσα στο μικρό δαχτυλάκι της αφορμής
μια κλωστίτσα για να μην έχω
δικαιολογία να μη σε θυμάμαι.
Ότι παιχνίδια κι αν παίξει,
ο διπρόσωπος μήνας Μάρτης
μια γέφυρα θα ‘ναι να περάσει η Άνοιξη.

78

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Σενάριο

Τόσες φορές
έπαιξες το σενάριό σου
μ’ επιτυχία.

Τόσες φορές
έπαιξα το σενάριό σου
μ’ αποτυχία

Έμαθα το σενάριο
μα τον ρόλο μου όχι.
Δεν κάνω για ηθοποιός.
Πιστεύω τα ψέματα
που μου λες.

Ούτε για πολιτικός κάνεις,
Ο υποβολέας είπε.
Αθέατος και ψυχρός.

Ας κάνουμε λοιπόν δίκαιη
μοιρασιά, εγώ την ευθύνη
κι εσύ την δόξα.

79

Το σενάριο προέβλεπε
κι έναν λιθοβολισμό.
Γύρω άρχισε να μαζεύεται όχλος.
Κι εγώ έμεινα τραγικά μόνος.

80

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Ωτοστόπ
Οι υποχωρούσες αμηχανίες,
οι χαριτωμένοι διάλογοι και
το πλήθος των συντεταγμένων αποριών.
Η πυρίτιδα στην καμπίνα του αυτοκινήτου
σαν σκόνη από αγροτικό χωματόδρομο θα
αναφλεγεί με λίγη δόση βλέμματος παραπάνω .
Και ποιά είναι η πιο αυθόρμητη
της ζωής σου πράξη που τώρα , τάχα
θα ήθελες να κάνεις;
Είπε κλείνοντας τα μάτια της.
Έβγαλε το στέμμα με τα πέπλα
και τα τούλια απ' τα μαλλιά της.
Η Νύφη που πήρα με ωτοστόπ
σκαστή από το γάμο της.
Να σε φιλήσω περίμενε ν' ακούσει
κι εγώ απλά της είπα "Να μη δειλιάσω
να φύγουμε μαζί να πάμε στη θάλασσα
να δούμε το δειλινό."

81

Αυτεπίστροφο
Το θυμούνται τα χείλη,
ως πρέπει να τ' απαρνηθούν
σαν ποτέ
να μην τα είχαν δώσει,
αλλά σαν ναναι η πρώτη τους
φορά που θα φιλούν.
Εκεί που άφησες είναι φυγή,
επιστροφή εκεί που φτάνεις.
Απ' το εσένα στο εγώ
κι απ' το εγώ σε σένα.
Σαν αυτεπίστροφο γυρνούν.

82

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ

Καταιγίδα

Όλα τα πήρε
η
καταιγίδα.
Απόψε ξένος περνώ ξανά απ` το στενό
το σκοτεινό μπαλκόνι σου φεγγίζει
κάποια ματιά σου ξεχασμένη θα βιγλίζει
προς το δρομάκι, το δικό μου ερχομό,
ίσως το τελευταίο μου τσιγάρο που καπνίζει,
μαζί με το κερί που τρεμοσβήνει,
το δαχτυλίδι σου στιλβώνει με ασήμι
κι από τις γρίλιες τη σκιά μου σαϊτίζει
στην καταιγίδα στάχτη που θα τη σκορπίσει
στο πρώτο, στο δεύτερο, στο τρίτο το κενό.
Σαν να ακούω αφηνιασμένο καλπασμό.
Νιώθω τα ραπίσματα στις τέντες των μπαλκονιών
μυρίζω την έκρηξη της γης, τον αχνισμό
του χώματος που ζεσταίνει τα παγωμένα μέλη μου
αλλά εκεί με απλωμένα χέρια συγκλονίζομαι
σαν τον κλωβό του Τέσλα, πίνω αστραπές και
κεραυνούς.
Πρέπει να σώσω το κλαδί
που στέκεται και κελαηδεί ο γκιώνης,
(όλα τα πήρε η καταιγίδα)
Όλα τ` αγάλματα μουντζώνουν ανάσκελα πεσμένα,
τα είδωλα βυθισμένα στα ρηχά
πνίγονται νοήματα απατηλά χαμένα.
Η άλλη μέρα προσπερνά ένα μικρό παιδί
κρατώντας απ' το χέρι.

83

Το φιλί
Έλα σαν να 'μαστε,
κυνηγημένοι, και φίλησε με
μεσ’ τη βροχή.
Η γερμανική περίπολος
θα ξεγελαστεί, θα προσπεράσει,
θα σβήσει ο νευρικός βηματισμός της
στη πρώτη στροφή.
Ο χαφιές της χούντας θα κρυφτεί
να κοιτάζει συνεπαρμένος
και θα μαζευτεί στην αδιάβροχη
καμπαρντίνα του, θα
απομακρυνθεί.
Απ' το φόβο η αδρεναλίνη θ' ανάψει
το πόθο σ' αυτό το φιλί,
θερμότητα πάθους θα εξατμίζει
την σιγανή βροχή,
δυο σώματα εξαϋλωμένα θα μοιάζουμε
μεσ' την αχλή.
Ποτέ δε θα ξεχάσεις
το πιο ψεύτικο , το πιο ωραίο
το πιο αμαρτωλό φιλί.

84

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
Εδώ είμαι.
Σου δανείζω τους μύθους των αμαρτημάτων μου
και τα πάθη των ερώτων μου
ως διανθίσματα στην παρέα των αναμνήσεων σου.
Σου διαθέτω την ακολουθία των συνειρμών μου
και τις μελωδίες της αγάπης μου
για να ψάλλεις τη μουσική της ποιητικής σου
νοσταλγίας.
Σου προσφέρω τη ζεστασιά των αναστεναγμών μου
να ζεστάνεις τα χέρια σου
και το συντακτικό των χειρογράφων μου
για να γράψεις τα ημερολόγια της απολογίας σου.
Εδώ είμαι.
Κρύβομαι καλά μέσα στο κουκούλι της απουσίας
μου
γι' αυτό δεν με βλέπεις δίπλα σου.

85

"Mικροαστική υποκρισία"
Περιφρονούν στην κουβέντα
τα αμέσως «τώρα»
αφήνουν κενά μα υμνούν την ώρα
άδοξα
σκοτωμένη στη νοσταλγία
αιτία δήθεν για τη μελαγχολία.
Οι Γυναίκες
φορούν ύφος μπλαζέ
να φανούν μοιραίες
του Νάρκισσου είδωλα
κι ας είναι ωραίες.
Αλλοίμονο! Συγκλονιστικό
κάτι θα περιμένουν
και δεν περνά απ’ το μυαλό
ή και να επιμένουν
ορκισμένες να μη το λένε
ότι
όταν μεγάλα προσδοκούν
τόσο φθηνά τους κλαίνε.

86

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
Οδός Νοταρά
Η αρχόντισσα πόρνη
κι ο αριστοκράτης, μάγκας του μαχαιριού,
δυο κορμιά γαλβανισμένα
ψηλάφησαν στο τσιμεντένιο δάπεδο του γιαπιού
το ιδεώδες ιδανικό του συνοργασμού.
Τώρα λούζονται στην φωτοχυσία της ερυθρής
ακτινοβολίας
των κόκκινων φαναριών λίγο πριν το φιρμάνι
τα σβήσει στην οδό Νοταρά.

87

Για
Για να βλέπω,
λίγα λεπτά παραπάνω,
τα μάτια σου,
έχασα όλες τις προθεσμίες
των μη αντιστρεπτών μεταβολών
της ζωής μου.

88

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
Τα άδεια χέρια
Τα άδεια χέρια
υφαίνουν
τον ιστό της αμηχανίας
Τα άδεια χέρια
ταΐζουν
με κενό τα κούφια λόγια
Με τα άδεια χέρια
σαν τα μαχαίρια,
οι διωγμένοι από τους ηγεμόνες
πηγαίνουν,
στα απόμερα του αφώτου,
να κόψουν
το λαιμό τους.

89

Εδώ είμαι
Σου δανείζω τους μύθους των αμαρτημάτων μου
και τα πάθη των ερώτων μου
ως διανθίσματα στην παρέα των αναμνήσεών σου.
Σου διαθέτω την ακολουθία των συνειρμών μου
και τις μελωδίες της αγάπης μου
για να ψάλλεις τη μουσική της ποιητικής σου
νοσταλγίας.
Σου προσφέρω τη ζεστασιά των αναστεναγμών μου
να ζεστάνεις τα χέρια σου
και το συντακτικό των χειρογράφων μου
για να γράψεις τα ημερολόγια της απολογίας σου.
Εδώ είμαι.
Κρύβομαι μέσα στο κουκούλι της απουσίας μου
γι’ αυτό δεν με βλέπεις δίπλα σου.

90

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
Ανεμοστρόβιλος
Άνεμοι πιασμένοι στα μπράτσα
παλεύουν για κράτος και προσωρινή
στον καιρό εξουσία.
Συμπαρασύρουν στον αέρα
γόνιμες λέξεις μαζί με σκουπίδια και αποφόρια,
σφυρίγματα και γρατσουνισμένες νότες,
τρελός χορός στον ανεμοστρόβιλο.
Αχ! Και τι θέαμα θλιβερό άνεργοι
στις πλατείες μας
να ψάχνουν στους κάδους
αδιάβαστα για να βρουν
ποιήματα.

91

Επί τέλους
φτάσαμε στο πουθενά,
τώρα μπορείς να χαρείς
και να μου χαμογελάσεις.

92

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
93

94

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
95

96

ΣΠΥΡΟΣ Σ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΟ
97

98