การเขียนสะกดคำ

การเขยี นสะกดคา

ตวั ชี้วดั

ใชค้ ำและกลุม่ คำสร้ำงประโยคตรงตำมวตั ถุประสงค์ (ท ๔.๑ ม. ๔-๖/๒)

หลกั การใช้วรรณยกุ ต์

คำที่เป็ นคำไทย

คำที่มำจำกภำษำ
ต่ำงประเทศ

คำท่ีเป็ นคำไทย

พยญั ชนะต้นเป็ นอกั ษรกลาง ใชร้ ูปวรรณยกุ ตค์ รบ
ท้งั ๔ รูป และรูปตรงกบั เสียง

ปำ ป่ ำ ป้ำ ป๊ ำ ป๋ ำ

อกั ษรกลางคาตาย
ไม่มีรูปวรรณยกุ ตจ์ ะเป็นเสียงเอก

เช่น กำด กดั จบ ปี ก

คำท่ีเป็ นคำไทย

พยญั ชนะต้นเป็ นอกั ษรสูง ใชร้ ูปวรรณยกุ ตไ์ ด้ ๒ รูป คือ
เอก กบั โท และรูปตรงกบั เสียง (ไม่ใชไ้ มต้ รีและไมจ้ ตั วำ)

ขำว ขำ่ ว ขำ้ ว

คำที่เป็ นคำไทย

พยญั ชนะต้นเป็ นอกั ษรตา่ ใชร้ ูปวรรณยกุ ตไ์ ม่ตรง
กบั เสียงวรรณยกุ ต์ ไม่ใชไ้ มต้ รี

คำ คำ่ คำ้

รูป เอก เสียงโท รูปโท เสียงตรี

• อกั ษรต่ำคำตำย สระเสียงยาว ไม่ใช้ไม้เอก เช่น ซอกแซก ทอด
• อกั ษรต่ำคำตำย สระเสียงส้ัน ไม่ใช้ไม้โท เช่น คดั งด ซุก

คำที่เป็ นคำไทย

พยญั ชนะต้นคู่ (อกั ษรควบและอกั ษรนำ) กำรผนั วรรณยกุ ต์ ให้
สงั เกตพยญั ชนะตน้ ตวั แรก แลว้ ใชห้ ลกั กำรเดียวกบั กำรผนั วรรณยกุ ตท์ ี่
ปรำกฏในพยญั ชนะตน้ เดี่ยว

พยญั ชนะตน้ คู่ท่ีตวั แรกเป็นอกั ษรกลำง
ตวั อยำ่ งคำ ตรู่ อยำ่ เปร้ียง แปร๊ด ปร๋อ

พยญั ชนะตน้ คู่ท่ีตวั แรกเป็นอกั ษรสูง
ตวั อยำ่ งคำ ขลยุ่ ใหญ่ สร้ำง หนำ้ ไหว้
พยญั ชนะตน้ คู่ที่ตวั แรกเป็นอกั ษรต่ำ

ตวั อยำ่ งคำ ครู่ พรั่น คร้ำม พล้งั

คาทีม่ าจาก
ภาษาต่างประเทศ

คาทม่ี าจากภาษาจนี ใชว้ รรณยกุ ตต์ ำม
หลกั คำไทย เช่น เจ๊ ก๋ง

คาทม่ี าจากภาษาตะวนั ตก ส่วนใหญ่ไมใ่ ชร้ ูป
วรรณยกุ ต์ เช่น โควตำ ปิ กนิก

คำที่ใชว้ รรณยกุ ตใ์ หเ้ ขียนตำมพจนำนุกรม
ฉบบั รำชบณั ฑิตยสถำน เช่น เชิ้ต โนต้ ปลก๊ั

หลกั การเขียนคาพ้องเสียง

คาพ้องเสียง คือ คำที่ออกเสียง
เหมือนกนั แต่เขียนสะกดต่ำงกนั จึงมี
ควำมหมำยต่ำงกนั หลกั กำรเขียน
คำพอ้ งเสียงจึงตอ้ งรู้ควำมหมำยของคำ

กนั = กีดขวำงไวไ้ มใ่ หเ้ ขำ้ มำหรือออกไป

กณั ฐ์ = คอ กนั กนั ต์ = ตดั โกน
กรรณ = หู
กณั ฑ์ = ตอนหน่ึง ๆ ของ
คำเทศนท์ ี่เป็นเรื่องยำว

พนั = วนรอบดว้ ยสิ่งท่ีเป็นเสน้

ภณั ฑ์ = สิ่งของ พนั พนั ธ์ = ผกู
พรรณ = สีของผวิ มดั ตรึง
พนั ธุ์ = เช้ือสำย พวกพอ้ ง

สัน = สิ่งท่ีมีลกั ษณะนูนสูงข้ึนเป็น
แนวยำว ส่วนหนำของมีดหรือขวำน

สรรพ์ = ทุกส่ิง สัน สรรค์ = สร้ำง
ท้งั ปวง ท้งั หมด ใหม้ ีใหเ้ ป็ นข้ึน
สัณฑ์ = ดง ท่ีรก ที่ทึบ
สรร = เลือก คดั

มีบำงคำท่ีพอ้ งเสียงเฉพำะบำงพยำงค์ อำจจะทำใหเ้ ขียนผดิ
ได้ ควรนามารวมกลุ่มกนั ใหเ้ ห็นควำมต่ำงของกำรเขียน

ประสงค์ พระสงฆ์ อำนิสงส์

ผำสุก สุขสบำย อนุญำต ญำติพน่ี อ้ ง

อำกำศ โอกำส เกสร อกั ษร

แกงบวด กลว้ ยบวชชี บวชพระ

หลกั การเขยี นคาทีใ่ ช้ ร ล

คาท่อี อกเสียงต่างกนั เฉพาะ
ร ล จะเขียนสะกดคาได้ ต้องรู้
ความหมายของคา และควร
รวบรวมไว้เป็ นคู่ ๆ

ตัวอย่าง

รด เท รำด สำด ฉีด ของเหลว
ลด นอ้ ยลง ต่ำลง

เกร็ด ส่วนยอ่ ยหรือส่วนเบด็ เตลด็
เกลด็ ส่วนที่เป็นแผน่ ๆ ซอ้ น

เหลื่อมกนั เช่น เกลด็ ปลำ

ตวั อย่าง

พรุ่ง วนั ถดั จำกวนั น้ีไปวนั หน่ึง
พลุ่ง อำกำรท่ีไอน้ำหรือควนั

ดนั ตวั พงุ่ ออกมำโดยแรง
รำด เทของเหลว ๆ เช่น น้ำให้

กระจำยแผไ่ ป
ลำด ปูแผอ่ อกไป เช่น ลำดพรม

นอกจำกคำแนะนำท่ีกล่ำวมำแล้ว ควร
แกไ้ ขประสบกำรณ์ท่ีผิด ๆ ให้ถูกตอ้ ง เช่น คำท่ี

มกั เขียนผดิ ควรศึกษำ ตรวจสอบจำกพจนำนุกรม
ฉบบั รำชบณั ฑิตยสถำนก่อนจึงนำไปใช้